Падрыхтаванае на падставе: Акулін Эдуард, Крыло анёла. Вершы, акрапаэмы, — Мінск: Мастацкая літаратура, 1995. — 174 с.
Рэдактар: К. Я. Жук
Copyright © 2013 by Kamunikat.org
Па той бераг Сожа... * * *Пачатак, радзіны, корань.Зярнятка, сцяблінка, гай.Пярынка, крыло, гайворан.Крывіч, крывічане, Край.* * *А буслы белы гонар маюць...У гняздо не кладзіце хлеба.Птушкі гэтыя не паміраюць.Іх сабе забірае неба.На змярканні над роснай пожняйвысакосны свой круг азначаць.I найменне яму — апошні,і ніхто болей іх не ўбачыць.* * *Жыццё паходкай грандыёзнайаднойчы перагоніць насI знікнуць — быццам бы не час.I існаванне — невыносна.Нам застанецца толькі марыць,замольваць даўнія грахі...А скульптар-час кладзе на тварыяк дзень — дык новыя штрыхі.* * *Памяць мая — бумерангПолымя помніць воск.След ад слязы на тварыгравюра на нечы лёс.Нясвіжскі замакДах, як бок старога язя,да абеду, што на стол,падавалі слугі князю —шмат азёраў навакол.На валах — турысты валам.Вежаў гожых незалежнасць.Пагражаючы скандалам,беларусу госць з Літвыштось крычыць пра прыналежнасць...Параслі быллём ірвы.МірМірскі замак—замок дарог.Праз стагоддзі сябе збярог.Шмат за век свой чаго пачуліваяўнічыя машыкулі.Зацярушваліся байніцыкамянямі —траплялі кулі...Час — няўмольны.Ен нявечыць, разбурае, паліць,лечыць.Замак Мірскі, ты, як нацыя,трапіў у рэанімацыю.ІшкалдзьСпічастыя дзверы.Спічастыя словы.Спічастага дахупалёт адмысловы.Увысь, дзе яснееццанеба палоска,над хмурым імшарам,над сцішанай вёскай.Уровень з пакрова-на-нерльскім імпэтамкасцёл беларускі лунае над светам.Ля барэльефа Яна ЧачотаАплавілі кветкі пліты.Раз'ясніўся позірк цьмяны...Знаць, хтосьці з паспалітыхзгадаў нарэшце Яна.Францішак СкарынаПолацк поўны саборным звонам.Душы поўніць нябесным страхам.Ад Сафійкі плывуць іконы,люд на неба глядзіць у жаху.Хтось спяшаўся грахі замольваць,хтось зграшыць напаслед крыху...А ўгары на вачах паволісонца тухне на паўшляху.Цэлы горад схіліў калені,калі голас пачуўся Твой...Ты з'явіўся ў пару зацьмення,каб народ асвяціць сабой.Слова Паўлюка Багрыма3 сэрцам, скрухай наўспрах збалелым,і душой, што спаліў агмень,мой народ, пілігрым аслеплы,што не выйдзе з начы на дзень.Вецер торбай махае зрэбнай.Ні маленнем, ні скаргай-словамне папросіць сабе збавення:рот нішчымны — укралі мову.Безгалосы, як свет магілаў,цягне крыж на сабе пакутны.
Комментарии к книге «Крыло анёла», Эдуард Акулiн
Всего 0 комментариев