Вершы
© Камунікат.org
I частка ***А ноччу сняцца рэкi Беларусi,і нават назвы iх, што чысты гук нясуць.Iнакш нiхто iх звацца не прымусiў,як Шчара, Нёман, Прыпяць, Друць.Крануўся лёд! Чаромха губiць цвет!..А там i вялы лiст на плынь халоднай хвалi...I журавы пайшлi, за сонцам услед!..Ужо як дробны шрот, ужо не чуваць, прапалi...I ў сэрцы мужным – новы лiстапад.А пасмы-касмылi пакутлiвых вiроўпад тоўшчу лёду паляглi.I ўсе жыццё, няйначай,– змена дат...Ды ў рэчышчах старых, сярод снягоў,плывуць надзеi новай караблi.***Адлiжна, трывожна... Зацятаза кроны чапляецца дым!I посвiст антэнаў напятыхнамерам, няйначай, благiм.Праз ноч – да чацвёртай, да пятайразвязкi упарта чакаць:затопiць, залье узурпатар –драты так панура рыпяць!..А мо? Раскалолася б неба!..Хай колкасць сусвету сплыве,праб’ецца ледзь бачная Вегадрыжаць i свяцiць пакрысе,каб шарай гадзiнаю ранняпраклалiся зноў рубяжы.***Першы снег, беспрычынная радасць!На гарачыя вусны рабiн –пацалункi халодныя градам...Смех таропкi ад гнуткiх галiн...Стынуць пальцы, падступна халодзiцьпрытуманены шэранню стан.О, спрадвечна салодкi падман,ты, чаканне, сумненняў разводдзе!..З кузнi звон, перастукi. Бунтуеў гулкiм горане полымя шар,ды абняты дрымотай абшарнат уласнага сэрца не чуе...Будзе ноч насцярожана светлаясiлуэты лiчыць збоч дарог...ТРЫПЦІХ1...Дзе ж тыя качары, чапля сiваяў ранiшнiм цёплым тумане?Хмара суцэльная, полап без краю,як безнадзейнасць чакання!..Цьмянай ружовасцю трапяткоювока i думкi лагодзiцьчуласць сустрэчы неба з вадоютам, дзе ўжо сонцу ўзыходзiць?Мо, як на грудзi адны, i даволi?Проблiск найменшы не свецiць!Ў голую шыбiну – голае голле,нiзкi, пранiзлiвы вецер...2Бачу, нарэшце! Белыя мухi,о, замiльгалi, дружна пайшлi!Мо пасланцамi гульбы-завiрухiда перамучанай, грэшнай зямлi?Тракi стальныя, грузныя колы,хуткасцi прагнай нястрымнай цяжар...Зноў заiмжыла ўпарта наўколаз перанасычаных вiльгаццю хмар...Досыць! Брысцi па размытых разорахi ў думках – цi знойдзецца сiл...Не адгукнецца спагадай прастора,хоць кляў бы, хоць шчыра прасiў...3Сеюцца, сеюцца крупы бялюткi...Кроны, паветра, дахi i долу дотыках лёгкiх, росчырках гнуткiх –тчэцца абрус на няпрыбраны стол...I ўсе яснее. I сустракаевоблiкам новым знаёмых з’яў.I промень першы з-за небакраюраптам прабiўся, але прапаў...Ды адбылося: ў хвiлiну такую,што незваротнаю явай прыйшла,
Комментарии к книге «У барвах зямлі», Венанцы Бутрым
Всего 0 комментариев