Жанр:
«Каласы»
0
1118
Описание
Думка пра родную зямлю, пра чалавека працы праходзіць праз усю кнігу К. Цвіркі. Піша ён проста і зразумела. Строфы яго, вобразна гаворачы, падобны да барозен, што сцелюцца да лёка-далёка ў сонечныя гарызонты.
3 страница из 25
читать на одной стр.
читать на одной стр.
што ўжо i следПрастыў той немчуры i што шырокаПерад вачамі расхінула светМаленечкая зорачка навокал.А скрозь яшчэ гарэнілі дымы,На печышчах садзіліся вароны.І доўга выздараўлівалі мыАд той вайны — жахлівейшай хваробы.Хоць зарабляла маці працадні,Хоць на жніве да вечара пацела.Ды толькі замест хлеба дзень пры дніНам палачкі насілана паперы.Мы тыя палачкі і так, і сякКруцілі i, хоць ад бясхлеб'я млелі,Ды што не прыдумлялі, аніякIx, выбачайце, есці ўсё ж не ўмелі.Шукалі мы па ржышчы каласка,Альбо, сабраўшы малачаю горку,Зноў — кожны дзень — чакалі малакаАд цёлкі, што падбрыквала ў падворку.Зноў суцяшала маці нас дармаI ўсё, што здабывала дзе знячэўку,Заўжды нам аддавала, а самаХадзіла так — аж высахла ўся ў шчэпку.I вось у хмарах заяснела сінь,Ад дум не спала маці: ёй у горыНарэшце помач будзе — большы сынСягоння едзе па навуку ў горад.. . . . . . . . . .З пафарбаванай торбай за спіной,У новых зрэбных портках пакачаныхІшоў я нашай вулкай травянойАд гэтых нізкіх хат у свет нязнаны.Глядзелі ўслед мне стрэхі i платы,Глядзелі моўчкі нашай хаты вокны(Як сёння, бачу там я збан пусты),Глядзелі, як самой надзеі вочы.Шаптаў я клятву шчырую сабеНадзею маткі спраўдзіць i прывезціЁй са стыпендыі які рубель —Хоць раз як след сястрычкам бы пад'есці.Я кляўся й вам аддзячыць, землякі,За вашу — хай зусім скупую — помач,За тое, што заўсёды ў час цяжкіБылі вы — ca сваёй спагадай — побач.Асіраціла многіх нас вайна.Я помню твар суседскае дзяўчынкі,Што нават быў блядней ад палатна,I ручкі яе — нібы чарацінкі.... . . . . . . . . .Прамчала ў зоры чарада гадоў,Знайшоў я хлеб, займеў імя паэта,Ды толькі мой, з маленства ўзяты, доўгЗастаўся неаплочаным дагэтуль.Ён сёння нават большы, як калі.Усім, што ёсць, i ўсім, што яшчэ будзе,Я абавязан маці i зямліI вам, вяскоўцы,— вечнай працы людзі.Нібы з зямлі, вы ў гэты свет ішлі,I — у сваёй глушэчы — толькі й зналі,Што рвалі пні, уходжвалі палі,Аралі, сеялі, палолі, жалі.Не бачылі вы й свету прад сабой:Еў пот вам вочы, пёк сляпень ахвоча,Ды ў поле зноў ішлі —
РЕКОМЕНДУЕМ К ПРОЧТЕНИЮ
Популярные и начинающие авторы, крупнейшие и нишевые издательства
Комментарии к книге «Каласы», Кастусь Цвірка
Всего 0 комментариев