«Astronauci»

— Tak — powiedzia³ Arseniew — ale mamy prawo po ni¹ siкgn¹ж. Kiedy ludzie zaczкli pojmowaж, ¿e s¹ towarzyszami wspуlnego losu i ¿e ta sama gwiazda niesie ich poprzez przestrzeс, ¿e s¹ za³og¹ statku, jak my, i ¿ycia ich ³¹cz¹ siк, jak nasze, bo zwrуcone s¹ w tк sam¹ stronк — stanкli nad przepaœci¹. W obliczu zguby, jak¹ nios³a mu historia, imperializm usi³owa³ poci¹gn¹ж za sob¹ ca³¹ ludzkoœж. Walcz¹c z nim, walczyliœmy o coœ wiкkszego ni¿ nagi byt. Tylko odbijaj¹c siк w oczach, ktуre na nie patrz¹, kszta³ty materii nabieraj¹ piкkna i znaczenia. Tylko ¿ycie nadaje œwiatu sens. Dlatego bкdziemy mieli odwagк powrуciж na tк planetк. Na zawsze zachowamy w pamiкci jej tragediк, tragediк ¿ycia, ktуre powsta³o przeciw ¿yciu i samo zosta³o zniszczone.Arseniew podszed³ do telewizora.— Przyjaciele, Wenus to tylko etap. Wyprawa nasza jest pierwszym krokiem na drodze, ktуrej koсca nikt z nas nawet siк nie domyœla. Wierzк, ¿e przekroczymy granice uk³adu s³onecznego i pуjdziemy dalej, ¿e wst¹pimy na tysi¹ce cia³ niebieskich, ktуre wiruj¹ wokу³ innych s³oсc, i nadejdzie — mo¿e za milion, mo¿e za miliard lat — czas, kiedy cz³owiek zaludni ca³¹ Galaktykк i œwiat³a nocnego nieba bкd¹ mu tak bliskie, jak œwiat³a dalekich domуw. A chocia¿ nie mo¿emy poj¹ж tych czasуw, wiem, ¿e dotrwa do nich mi³oœж, bo ona jest potwierdzeniem piкkna œwiata w oczach drugiego cz³owieka.Mуwi¹c te s³owa astronom sta³ przy ekranie. W mroku p³onк³a kurzawa gwiazd. Wyda³o mi siк, ¿e ich s³aby odblask pada na jego twarz. D³ug¹ chwilк trwaliœmy w milczeniu, jakby nas³uchuj¹c wo³ania z oddzielonych otch³ani¹ œwiatуw.Zabrzкcza³ telefon. Lao–Czu podniуs³ s³uchawkк. Od³o¿y³ j¹ i spojrza³ na Arseniewa.— Wzywa nas Ziemia.Krakуw, Xl 1950 — V 1951 Реклама на сайте