«Дзед Манюкін і ўнукі»

казкі

Э-э, слухайце, саколікі, шчырую праўду раскажу, дзед Манюкін не салжэ. Раней, каб вас качкі ўбрыкнулі, нячыстай сілы, ведзьмаў розных, пярэваратняў, вурдалакаў было, не раўнуючы, як тых уюноў у старой копанцы. Яно і зразумела, паначаплялі цяперака дратоў, антэны развесілі, электрыка ноччу на слупах гарыць, вось і баяцца нячысцікі падступіцца: смальне токам, чаго добрага, дык адны ножкі ды рожкі застануцца. Ці не лепш тырчаць у балоце, якое яшчэ не паспелі асушыць, і не рыпацца? А некалі, як сцямнее, нос баішся з хаты высунуць. Ужо за парогам цікуюць люцыпары, цьфу ты, не тут казана.

Сусед наш, нябожчык дзед Мікалай, неяк раз у лесе запазніўся. Вяртаўся, калі добра-такі сцямнела. Ботаў сваіх не відаць, ды што там ботаў, ткні пальцам у вока — не заўважыш. Ідзе стары: пілой падпяразаны, сякера за поясам, каб падбадзёрыць сябе трохі, сам з сабой размаўляе. «Скора ты, Міколка, будзеш дома, — гаворыць, — гарачай капусты пасёрбаеш, а там і косці на чарэні пагрэеш…» I раптам чуе — крокі за спіной і быццам сапе нехта. Аглянуўся, боркаўскі стражнік голас падае. «Ох, чуць дагнаў, — кажа, — бяжыш ты, не раўнуючы, як на пажар. Давай прысядзем, адпачнём крышку». Дзед Міколка не надта каб стаміўся, але чаму не прысесці, калі чалавек просіць. Селі на вялікі камень пры дарозе. Стражнік выцягнуў з торбы хлеб, сала, бутэльку малака. Есць і дзеда частуе. «Добры ты чалавек, Міколка, — ляпае старога па плячы. — Дару я табе стрэльбу, бяры, палюй на здароўе…» Дзед узяў стрэльбу, пацмокаў языком, вельмі ж файная, такой у яго зроду не было. Загарэліся вочы, прыдбаць захацелася. «Толькі ці грошай хопіць у мяне заплаціць?» — пытае. «Не трэба грошай, — засмяяўся стражнік, — вось дапі малако, і плата ўся…» Стары не доўга думаючы за бутэльку і кулець астаткі малака ў рот. I адразу ж быццам праваліўся некуды. Ачомаўся пад раніцу. Працёр вочы, бачыць, вакол вада, а ён сухі, сядзіць, як жаба на купіне, сярод балота. I хто толькі перацягнуў яго сюды?.. Мац пад галавой — замест стрэльбы ламачына трухлявая. Здагадаўся дзед, што нячысцік падшуткаваў над ім…