«Права на ўсмешку»

574

Описание

Ужо сваімі першымі апавяданнямі, якія былі надрукаваны ў часопісе “Маладосць”, Анатоль Крэйдзіч звярнуў на сябе ўвагу чытача. Малады празаік піша аб тым, што яму баліць, што хвалюе, што добра ведае. А ведае ён перш за ўсё вясковае жыццё, бо i сам жыве ў палескай глыбінцы з дзяцінства, працуючы журналлістам, бадай, ці не кожны дзень сустракаецца з хлебаробамі. Па-маладому свежа i хороша, напрыклад, напісаны апавяданні “На горцы”, “Хуліган”, “Вар’ят”, “Ерчыкаў слуп”. Элементамі навізны, трэба зазначыць, вызначаюцца i творы, прысвечаныя каханню. Анатоль Крэйдзіч прафесійна валодае сюжэтам, мова яго апавяданняў, як правіла, сакавітая, па-сапраўднаму , беларуская, i ў гэтым сэнсе кніга прозы “Права на усмешку” павінна мець заслужаны поспех i прызнанне.

1 страница из 68
читать на одной стр.

Настроики

Фон текста:

Текст
Текст
Текст
Текст

Аа
Roboto
Аа
Garamond
Аа
Fira Sans
Аа
Times

Права на ўсмешку (fb2) - Права на ўсмешку (Бібліятэка часопіса Маладосць) 295K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Анатоль Крэйдзіч Анатоль КрэйдзічПРАВА НА ЎСМЕШКУ

Апавяданні

Падрыхтаванае на падставе: Анатоль Крэйдзіч, Права на ўсмешку. Апавяданні, — Мінск: Полымя, 1994. — 96 с.

Рэдактар: В. Гардзей

На горцы

Апошні вяз змагаецца за свае жыццё асабліва ўпарта.

— Жыловаты, чорт,— выдыхае дзед Васіль і адпускае ручку пілы. Яе вострыя зубы ўжо зраўняліся з процілеглым надрэзам. Але дрэва не падае — настойліва чапляецца амаль што голымі галінкамі за нізкія белыя аблачыны, цягнецца ўгару, не верачы ў непазбежнае.

— Здаецца, о то во недаўно садзіў, a ўгэ, бачыш, як выцягнуліса,— працягвае дзед i дастае з зашмальцаванай кішэні куфайкі сцёрты пачак «Астры»...

— Шкада, мабыць, дрэў? — уключаюся ў размову.

— Гэтых не шкода. Нема за што ix шкодоваць: заглушылі бэрэзняк только. Сільно сокі цягнуць.

— Не верыцца, што гэтае дрэва маладзейшае за вас. Калі б гэта вы пра бярозы сказалі, дык лягчэй было б паверыць. Яны i з выгляду маладзейшыя, i ростам ніжэйшыя. А гэты ж — ого які — багатыр.

Задзіраю галаву, каб пабачыць вершаліну вяза. Старая вушанка, якою надарыў мяне дзед, не ўтрымліваецца на галаве, коціцца па схіле горкі, прымінае яшчэ не зляжалае апалае лісце.

— Гм... Якое ж тут дзіво. Горка то тожэ шэ молодая, не злежалая. Ее бульдозер нагроб: усёй плодородны слой звэрнуў з тое стороны. А на плодородной да рыхлой земле тобе шчо хоч выросце. I бэрозы пошлі б у рост, але шчо в'язы ix опэрэдзілі, а потом i заглушылі. Ну, нічо, будзе ім цепэр слобода.

Аглядаю горку. Мілы жывы куточак. Непадалёку, сярод белых ствалоў бяроз, мільгаюць каробачкі вулляў... Цяпер, аднак, пустыя: летам бліжэйшыя да гэтай мясціны палі апрацоўваліся ядахімікатамі. На адной з бялюткастволых прыгажунь свеціцца дзіркамі сарочынае гняздо. Процілеглы бок горкі парос мяккім пушком маладога бяразнічку. Там таксама шмат гнёздаў. Жывуць на горцы i вожыкі, i курапаткі, i шмат іншай жыўнасці. Ix тут ніхто не трывожыць. А на месцы, дзе спынілася мая шапка, пачаў выразна пралўляцца мурашнік: невллічкі карычневы конус з даірачкамі-хадамі, з якога вытыркаецца кавалачак пянька.

Крокаў зa дваццаць адсюль — хата дзеда Васіля. Непадалёку задраў у гapy шыю высокі калодзежны жуpaвель.