Раман-інструкцыя
“Мы прыйшлі ў гэты сьвет не для таго,
каб праклінаць цемру, а для таго, каб запаліць у ім сьвятло.”
З апавяданьня Русланы Палынскай. УводзіныАльбарутэнія для нас пачыналася як Гульня.
Мы напачатку ня ведалі, што той хто ўвайшоў у гэтую Гульню – ніколі ад яе не адмовіцца, як ня можа крыж пазбавіцца адной з перакладзінаў і застацца крыжам.
У горадзе нас пяцёра.
На два мільёны – пяцёра…
Кожны прыйшоў у Гульню сваім шляхам. Якім? А хіба вы можаце пралічыць шлях кропель дажджу, якія сьцякаюць па шыбе і ўрэшце зьліваюцца ў адну ручаінку?
Неяк дажджлівым травеньскім вечарам мы сядзелі ў нашай улюбёнай кавярні, сьцены якой упрыгожаныя чорна-белымі сямейнымі фотаздымкамі і калекцыямі манетаў і савецкіх марак у зялёных драўляных рамачках, і спрабавалі паводле дзядулі Фройда згадаць свае першыя дзіцячыя ўспаміны… Таму я, карыстаючыся пачутым тады, проста абмалюю для вас нашыя партрэты — так бы мовіць, у сямейных інтэр’ерах…
Гэта гульня…Усяго толькі — наша гульня.Што нам да тых,хто спрабуе зямлю перайначыць?Альбарутэніі позірк, як рана, гарачы,Сонца мае… Ты забіла мяне, як ягняНа ахвярніку белым…І кроў — паласою — на белым…Ваўкалакі правылі маю пахавальную ноч.Час, як рана, загоіцца.Лёс разаб’юць, як вакно.Гэта толькі гульня…І ўсяго толькі — мёртвае цела. Удзельнік першы. Даліла.Трубы раўлі, быццам зьбіраліся зьнесьці сьцены кватэры.
Не ўрачыста-бліскучыя трубы, якія прынята называць меднымі – хоць насамрэч яны Бог ведае з якіх сплаваў, — а схаваныя ў цаглянай тоўшчы сьценаў, з агіднай сьмярдзючай сьлізьзю ўнутры…
Верагодна, гэтыя сьцены, абклееныя блякла-зялёнымі шпалерамі з малюнкам “вермішэль у палёце”, заслугоўвалі зруйнаваньня.
Комментарии к книге «Забіць нягодніка, альбо Гульня ў Альбарутэнію. Сутарэнні Ромула», Людмила Ивановна Рублевская
Всего 0 комментариев