«Горад маладосці»

670

Описание

Пісьменнік Сяргей Грахоўскі наведаў будаўніцтва Полацкага нафтаперапрацоўчага завода. Аб жыцці i працы маладых будаўнікоў, што прыехалі на «Нафтабуд» па камсамольскіх пуцёўках і закліку свайго сэрца з палёў Гродзеншчыны i Палесся, з Віцебшчыны i Случчыны, шчыра i паэтычна піша ў сваім нарысе пісьменнік. Хораша апавядае ён i пра тых, хто заўсёды спяшаецца на пярэдні край, хто ўжо аднаўляў Сталінград, узводзіў карпусы Мінскага трактарнага i аўтамабільнага заводаў i цяпер прыйшоў будаваць новы горад на Дзвіне, як камуніст, як кваліфікаваны рабочы, каб вучыць моладзь вытрымцы, настойлівасці, майстэрству.

1 страница из 28
читать на одной стр.

Настроики

Фон текста:

Текст
Текст
Текст
Текст

Аа
Roboto
Аа
Garamond
Аа
Fira Sans
Аа
Times

Горад маладосці (fb2) - Горад маладосці 133K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Сергей Иванович Граховский Сяргей ГрахоўскіГОРАД МАЛАДОСЦІ

Нарыс

Падрыхтаванае на падставе: Сяргей Грахоўскі, Горад маладосці. Нарыс, — Мінск: Дзяржаўнае выдавецтва БССР Рэдакцыя мастацкай літаратуры, 1960.

Рэдактар: В. Адамчык

Хата на ўскраіне

Увесь дзень парыла. Ластаўкі вырываліся ca сваіх гнёздаў i чыркалі тонкімі крыламі па лагодных хвалях спакойнай ракі. На крутых узбярэжжах шамацеў апалены сонцам званец, млосна пагойдваўся пад цёплым ветрыкам малады алешнік, густа заплецены бела-зялёным хмелем. Дзынкалі пчолы, прысядаючы i выгінаючыся на буйных кветках канюшыны, хаваючыся ў венчыках танканогіх званочкаў. На тым беразе Дзвіны імчаліся грузавыя машыны па размяклым ад спякоты асфальце, i толькі рэха даносіла запозненыя гукі: нібыта шыны адрываліся ад густа намазанай клеем шашы.

Вецер зусім сціх, а з-за лесу начала выпаўзаць шэра-сіняя хмара, акаймаваная залатым абадком чэрвеньскага сонца. Разамлелыя куры купаліся ў сыпучым пяску, а як толькі недзе далёка завуркатаў глухі гром, пачалі збіраць жоўценькіх куранят пад свае натапыраныя крылы. Упалі першыя буйныя кроплі дажджу і, нібыта крупінкі жывога срэбра, задрыжалі i пакаціліся на дарожным пыле. Па шырокай Дзвіне заскакалі спорныя дажджынкі. Здавалася, хтосьці нябачнаю рукою забівае мільёны шкляных цвікоў у шэрую роўнядзь вады. Пачаўся першы летні лівень.

У гэты час да левага берага Дзвіны лрычаліла лодка. З яе выскачыў рослы, шырокі ў плячах мужчына. На ім быў выцвілы вайсковы кіцель, добрыя юхтавыя боты i шэрая картовая кепка. Ён адным махам узбег на высокі бераг i хутка пайшоў, пераскокваючы каламутныя лужыны, пакрытыя бурбалкамі i леташняю кастрыцаю. Незнаёмы ўскочыў у сенцы першае хаты, што стаяла ў канцы вёскі, непадалёк ад ракі. Было чуваць, як ён атрасаецца ад дажджу, доўга выцірае ногі i шукае ўпоцемках клямку. Дзверы яму з хаты адчыніла немаладая гаспадыня.

— Заходзьце, калі ласка. Здымайце свой пінжачок — сушыцеся,— яна фартухом змяла i без таго чысты сасновы тапчан, запрашаючы госця сесці.

— Нy i хлабышча, як з вядра,— пазіраючы ў акенца, абы не маўчаць, сказаў незнаёмы.

— Дзякаваць богу, дачакаліся, а то ж усё засмягла, лён аж пакруціўся,— радавалася гаснадыня першаму чэрвеньскаму дажджу.

— Ільну вашаму дождж ужо не патрэбен. Заўтра касіць пачнём ваш лён.