Рыгор Няхай
Калiна
Аннушка - гэта прыбiральшчыца ў школе, а Калiна - вартаўнiк. Аннушка гаспадарыць у класах i калiдорах, а Калiна заўсёды на двары. Толькi ранiцай, калi густы зiмовы змрок засцiлае наваколле, Калiну таксама можна пабачыць у класах. Гэта здараецца так. Аннушка прачынаецца задоўга да свiтання. Ёй трэба перад заняткамi напалiць печы. Асцярожна, каб не разбудзiць Калiну, яна запалiць на кухнi святло i пачынае апранацца. Аднак i Калiна ўжо не спiць. Адным вокам ён наглядае за Аннушкай, i калi яна ўжо амаль гатова пераступiць парог, сурова спыняе:
- Аннушка, куда пашол?
Аннушка вiнавата затупае нагамi i знарок стукне якой-небудзь каструляй, нiбы збiраецца гатаваць снеданне. Калiна з такой упэўненасцю размаўляе з Аннушкай таму, што ў яго заўсёды напiлавана i наколана дроў удосталь. А нанасiць iх у класы ён лiчыць таксама сваiм абавязкам. Калiна спакойна апранаецца i шчыльна зачыняе за сабой дзверы. Ён усё робiць спакойна, але затое ўпэўнена, так, што пераробак пасля яго нiякiх не трэба. Праз некалькi хвiлiн печы палаюць. Тады Калiна вяртаецца, i яны з Аннушкай мяняюцца месцамi. Калiна застаецца дома, а Аннушка iдзе ў класы. Так паўтараецца кожны дзень.
Жылi яны дружна. I нiколi нiхто з настаўнiкаў не чуў, каб яны перакiнулiся зняважлiвым словам. А што датычыцца iмён, дык нiхто iх iнакш не называў. Аннушка i Калiна нават крыўдзiлiся, калi хто-небудзь iх называў iнакш. Так i пайшло ў сяле - "Аннушка i Калiна". Усе адчувалi, што ў гэтым была своеасаблiвая павага i пашана да iх. Колькi ён з Аннушкай працаваў ў школе, нiхто не памятае, бо настаўнiкi мянялiся, а Калiна заставаўся i лiчыў сябе тут поўным гаспадаром або, як ён гаварыў для жарту, "намеснiкам дырэктара па гаспадарчай частцы".
Комментарии к книге «Калiна (на белорусском языке)», Григорий Нехай
Всего 0 комментариев