«Санэты»

Уiльям Шэкспiр

Санэты

Пераклад: Уладзiмiр Дубоўка

1

Краса нiколi не памрэ на свеце, Тварэннi дзiўныя прыносяць плён. Пялёсткi вянуць на ружовым цвеце, Ды аднаўляе памяць iх бутон.

Зiхценнем воч сваiх зачараваны, Ты палiш сам сябе сваiм агнём. Ты катуеш сябе не горш тырана, Набыткi ўсе развеяўшы суздром.

Для свету лепшая акраса сёння, Вястун вясенняй зыркай пекнаты, Сок жыватворчы тоячы ў бутоне, I марнатраўца ты, i скнара ты.

Шкадуй наш свет, не кiнь таго ў магiлу, Што новае жыццё ускаласiла б.

2

Як пройдзе сорак зiм па-над табой, Чало збароздзяць, быццам поле плугам, Згадае хто убор квяцiсты твой, Пабачыўшы старэцкую дзяругу?

На запытанне: "Дзе ўся прыгажосць, Дзе скарбы дзён юнацтва залатога?" Пакажаш, што ў запаўшых вочах ёсць? Красы ў iх мала, але здзеку многа!

Наколькi прыгажэй сказаць бы так: "Усё найлепшае маё у сыне! Яго прыняў, як спадчыну, юнак, Мяне яна таксама не пакiне".

Калi пачне у жылах стынуць кроў, Яна праз сына запалае зноў.

3

У люстра глянь на вобраз дзiўны свой, Скажы яму стварыць такi ж, як гэты. Абразiш свет, спазнiўшыся сяўбой, Благаславiць не здолеўшы кабеты.

Якой красунi люба не было б, Каб ты ўзараў нявораныя гонi? Якi б дзiвак на звод павёў свой род, Любоў ва ўласным пахаваўшы лоне?

Ты адлюстровак матчыным вачам, Яе прадвеснi успамiн дзiвосны. Ты ўцеху знойдзеш некалi i сам, Праз вокны старасцi пабачыш вёсны.

Як не пакiнеш памяцi такой, Ты сам памрэш i вобраз твой з табой.

4

О марнатраўца! Спадчыну, багацце, Якiя нам прырода ў доўг дае, Ты безрахубна толькi можаш трацiць На асалоды ўласныя свае.

Цудоўны скнара! Для цябе пазыкi, Дабро чужое - як уласны дар. Калi лiхвяр хавае скарб вялiкi, Якi прыбытак будзе мець лiхвяр?

Гандлюючы цяпер з самiм сабою, Сябе самога ашукаць ты рад. А што ж, як лёс прызначанай парою Запатрабуе справаздачу страт?!

З табою ляжа i краса таксама, Якая б накш твой здзейснiла тастамант.

5

Мастак цудоўны, незраўнаны час, Нам творыць дзiвы дзiўныя няспынна. I ён жа ўсё, што захапляла нас, Нiбы тыран, знiшчае ў мiг адзiны.

Пазбыўшы лета, ён зiму вядзе Ў наш засмучоны свет, такi знямелы, Дзе анi кветкi, нi лiстка нiдзе, Адзiн прасцяг сцюдзёны, снежна-белы.

I каб не кветак хараство за шклом, Зачыненых у iльдзяной вязнiцы, На цуды, створаныя мастаком, Маглi б напэўна мы ураз забыцца.