«Дзьве душы: Русскій мір і Беларускі сьвет у слове»

Пётра САДОЎСКІ

Дзьве душы: Русскій мір і Беларускі сьвет у слове

Частка І

Литвин и мертвый дзекнет...

Литвин не доспавши сено косит

Литвин, как линь.

Биться, как с Литвой (зло и упорно) ...

(Владимир Даль. Пословицы русского народа, в 2-х томах)

Бульба дробная, як у маскаля

Маскаль зачаў ляды, ды ня даў рады

Гуляй, пакуль маскаль не прыйшоў

Татка, чорт у хату лезе! –

Дармо, сынку, абы не маскаль ...

І на чужы Сьвяты не кідай у ніты

(беларускія прыгаворкі)

Гэты тэкст – вельмі пэрсанальны, таму аўтар у сваіх назіраньнях пазьбягае формы pluralis auctoris зь дзейнікам “мы” ды іншых безасабова-абагульняльных прыёмаў кшталту “традыцыйна лічыцца, што ...”. Форма выкладу ў форме 1-й асобы падкрэсьлівае і магчымасьць таго, што некаму напісанае падасца некарэктным ці нават недарэчным. Гэта заўвага для тых, хто жыве ў каардынатах “рускага сьвету”.

Я зьбіраюся паразважаць пра тое, як у мове у сэмантыцы асобных словаў, у словазлучэньнях, сказах (прымаўках, прыбабуньках), песьнях, гімнах, ваярскіх маршах, тэкстах (у мадэрным разуменьні) можа адлюстравацца культурная антрапалёгія народу, што можна прыблізна назваць нацыянальным кодам.

Асобнае слова (ілюстрацыі-прыклады)

Расейскае “преступнік” і наша “злачынец”. У цяперашнім расейскім афіцыйным тэрміне “преступление” праглядаецца празрыста больш фармальны сэнс – перакрочваньне лініі літары закону, нешта блізкае да нямецкага Verbrechen. Актор гэтага дзеяньня і ёсьць “преступник”. У нас такога чалавека называюць “злачынец”, -- той, хто чыніць зло. У нашым тэрміне акрамя фармальна-юрыдычнай даецца і маральная ацэнка, нешта блізкае да двучлена Дастаеўскага.