«Населены востраў»

Яркая блакітная ўспышка асьвяціла ўсё вакол, нібы ўдарыла маланка, і зараз жа над абрывам загрукацела, зашыпела, затрашчала вогненным трэскам. Максім ускочыў. Па абрыве сыпалася сухая зямля, нешта зь небясьпечным віскам пранеслася ў небе і ўпала пасярэдзіне ракі, падняўшы фантан пырскаў уперамешку зь белай парай. Максім шпарка пабег уверх па абрыве. Ён ужо ведаў, што здарылася, толькі не разумеў, чаму, і ён не зьдзівіўся, калі ўбачыў на тым месцы, дзе толькі што стаяў карабель, слуп распаленага дыму, які гіганцкім штопарам сыходзіў у сьвятлівую нябесную цьвердзь. Карабель лопнуў, ліловым сьвятлом палала керамітавая шкарлупіна, весела гарэла сухая трава вакол, палаў хмызьняк, і займаліся дымнымі агеньчыкамі каравыя дрэвы. Люты жар біў у твар, і Максім засланіўся далоньню і падаўся ўздоўж абрыву — на крок, потым яшчэ на крок, потым яшчэ і яшчэ... Ён адступаў, не адрываючы сьлязьлівых вачэй ад гэтае гарачае паходні раскошнай прыгажосьці, якая сыпала барвовымі і зялёнымі іскрамі, ад гэтага раптоўнага вулкана, ад бессэнсоўнага буянства бурлівай энэргіі.

Не, чаму ж... — разгублена думаў ён. Зьявілася вялікая малпа, бачыць — мяне няма, забралася ўсярэдзіну, падняла палубу — сам я ня ведаю, як гэта робіцца, але яна сьцяміла, кемлівая такая была малпа, шасьціпалая, — падняла, значыць, палубу... Што там у караблях пад палубай? Словам, знайшла яна акумулятары, узяла вялікі камень — і трах!... Вельмі вялікі камень, тоны ў тры вагой, — і з размаху... Здаравенная такая малпа... даканала яна ўсё ж ткі мой карабель сваімі камянямі — два разы ў стратасфэры і вось тут... Дзіўная гісторыя... Такога, здаецца, яшчэ не было. Што ж мне, аднак, цяпер рабіць? Пачнуць шукаць мяне, вядома, хутка, але нават калі пачнуць, то наўрад ці падумаюць, што такое магчыма: карабель загінуў, а пілёт цэлы... Што ж цяпер будзе? Мама... Бацька... Настаўнік...