«Władcy marionetek»

Do dzisiaj ciekawi mnie, czy istotnie byli inteligentni? Chyba już nigdy nie zdołamy tego sprawdzić.

Uważam, że Sowieci mają lepsze sposoby na takie sytuacje. Nie bawią się, jak to nazywają w „zgniłoliberalny sentymentalizm”. Jedno jest pewne — nie były to zwierzęta.

Nie chciałbym dożyć ponownej inwazji. Gdyby taka nastąpiła, z pewnością ponieślibyśmy klęskę. Ty, ja, cała tak zwana ludzkość.

Dla mnie to wszystko zaczęło się bardzo wcześnie, dwunastego lipca przeraźliwym dźwiękiem alarmowym nadajnika o niezmiernie wysokiej częstotliwości. Poderwałem się przerażony, bezładnie machając rękami. Po chwili uświadomiąem sobie co się dzieje.

— W porządku! — wrzasnąłem. — Słyszę ciebie. Wyłącz ten alarm, bo oszaleję.

— Stan zagrożenia. — Ktoś krzyczaą mi prosto do ucha. Chciałem mu wyjaśnić, co może zrobić z tym swoim stanem zagrożenia.

— Mam wolne siedemdziesiąt dwie godziny.

— Natychmiast zgłosić się do Starca. — Głos był natarczywy. Zrozumiałem, że sytuacja jest poważna.

— Zaraz będę — potwierdziąem.

Zerwałem się z łóżka tak gwałtownie, że prawie straciłem równowagę. Czułem potworny ból głowy.

Dopiero po chwili dostrzegłem obok siebie piękną blondynę. Obserwowała mnie rozszerzonymi ze zdziwienia oczami.

— Do kogo mówisz? — zapytała. Odwróciłem się i nerwowo próóbowałem sobie przypomnieć, czy już ją kiedyś widziałem.

— Ja? Mówiłem? — odrzekąłm niezbyt przekonywująco. Musiałem szybko wymyśleć jakieś kłamstwo.

— Przepraszam kochanie — zacząłem jej wyjaśniać — miałem jakiś koszmarny sen.

Na pewno dobrze się czujesz? — spytała troskliwie.

Tak, wszystko w porządku. — Chwiejnym krokiem ruszyłem w kierunku łazienki.

Możesz spokojnie spać dalej.

To dobrze — stwierdziła z ulgą i prawie natychmiast zasnęła.

Wszedłem do wanny. Po kąpieli wstrzyknąłem sobie porcję łagodnego narkotyku na wzmocnienie. Powoli zaczynał działać. Mogłem normalnie myśleć. Wychodząc wziąłem kurtkę i badawczo spojrzałem na śpiącą blondynkę.

Chyba nie byłem jej nic winien, a w mieszkaniu nie pozostawiłem nic, co mogłoby zdradzić kim jestem.

Do biur Sekcji dostałem się przez umywalnię stacji McArthur. Telefonu do biura nie można znaleźć w żadnej książce telefonicznej. W rzeczywistości ono po prostu nie istnieje. Możliwe, że ja nie istnieję także i wszystko jest iluzją.