- Ён выязджае з Лiёнскага вакзала ў шэсць дваццаць дзве. Дачка вяртаецца наступным цягнiком, яна пазней заканчвае працаваць. У яе адказная пасада, i...
- Я вымушаны папрасiць вас праехаць з намi ў Парыж.
- Луi памёр? - Яна паглядзела на iх спадылба, позiркам жанчыны, якая не церпiць маны. - Скажыце мне праўду.
- Яго забiлi.
- Дзе?
- У тупiку ля бульвара Сэн-Мартэн.
- Што яму там спатрэбiлася?
- Не ведаю.
- Калi гэта здарылася?
- Мы мяркуем, недзе пасля паловы пятай.
- А палове пятай ён быў яшчэ ў Капланаў. Вы з iмi гаварылi?
- Не, не паспелi. Ды мы й не ведаем яшчэ, дзе ён працуе.
- А хто ж яго забiў?
- Якраз гэта мы i спрабуем высветлiць.
- Ён быў адзiн?
Мэгрэ адчуў раздражненне.
- Цi не лепей вам апрануцца i паехаць разам з намi?
- Што вы з iм зрабiлi?
- Цяпер ён у Iнстытуце судова-медыцынскай экспертызы.
- Гэта морг?
Мэгрэ змаўчаў.
- Як мне папярэдзiць дачку?
- Можаце пакiнуць цыдулку.
Гаспадыня задумалася.
- Не. Мы лепей заедзем да маёй сястры, i я перадам ёй ключ. Яна прыйдзе сюды i дачакаецца Монiкi. Дачку вам таксама трэба ўбачыць?
- Пажадана.
- Дзе ёй лепш сустрэцца з намi?
- У маiм бюро на набярэжнай Арфэўр. Гэта будзе найбольш аператыўна. Колькi ёй гадоў?
- Дваццаць два.
- А вы не маглi б папярэдзiць яе па тэлефоне?
- Па-першае, у нас няма тэлефона, а па-другое, яна ўжо пайшла з працы i едзе на вакзал. Пачакайце мяне.
Яна паднялася наверх па лесвiцы, якая ўся рыпела пад ёю - дом быў пабудаваны з уцэненых матэрыялаў, i дажыць да старасцi яму наўрад цi было наканавана.
Унiз яна спусцiлася ў чорным, напарфумленая. Падышоўшы да машыны, панi Турэ спынiлася, усё роўна як сумнявалася, цi памесцiцца яна ў такiм маленькiм аўтамабiлi. Нехта назiраў за iмi з суседняга акна.
- Сястра жыве за два кварталы адсюль. Няхай шафёр паверне направа, а потым на другую вулiцу налева.
Домiкi сясцёр здавалiся блiзнятамi. Адрознiвалiся яны хiба што колерам шкла ў акенцы на дзвярах: тут яно было жоўтае.
- Я зараз вярнуся, - сказала панi Турэ, выйшаўшы з машыны, аднак затрымалася хвiлiн на пятнаццаць.
Вярнулася яна разам з сястрою, падобнай на яе як дзве кроплi вады i таксама апранутай у чорнае.
Комментарии к книге «Чалавек на лаўцы (на белорусском языке)», Жорж Сименон
Всего 0 комментариев