«Калядныя апавяданні»

…трэба ведаць меру і ў міласціне…

Напярэдадні Калядаў другі намеснік генеральнага дырэктара акцыянернага таварыства «Моц» Зміцер Аляксандравіч Каморын прайграўся ў карты, прагуляў усе свае перадсвяточныя грошы.

Не падымаючыся з-за стала, у прайдзісвета Кучкіна, забыўшыся, што той прайдзісвет, Зміцер Аляксандравіч пазычыў, каб адыграцца, трыста даляраў.

Супакойваючы сваю нярвовую раздражнёнасць каньяком і півам, у адзін момант прафукаў і гэтыя грошы…

Каморын быў зацяты гулец, гуляў рызыкоўна, можна сказаць, рамантычна і, вядома ж, з гэтае прычыны амаль заўсёды няўдала прайграваў шмат.

Яму б, чалавеку залішне гарачаму, супакоіцца, але ж не…

Немалыя сумы цяклі на тое, каб у час аддаваць пазычкі.

Пазычка ж наскоквала на пазычку, таму давялося прадаць нават машыну і сёе-тое з дарагой кватэрнай драбязы.

Жонка Каморына, жанчына пакорлівая, ня раз і ня два прасіла яго:

— Змітрык, ня йграй, калі ласка! Табе не шанцуе! Ты ж вельмі даверлівы!

Ёй падтаквала Кацярынка, дачка-васьмікласніца:

— Татачка, кінь карты…

I на працы няўдачліваму карцёжніку было ўжо аднойчы сказана: работнік вы неблагі, але больш выручаць ня будзем!

Каморын заўсёды шчыра абяцаў, што кіне карцёжніцтва, што гуляць ня будзе, што вернецца да розуму.

I ня проста абяцаў.

Аднаго разу на вачах у жонкі і дачкі ўрачыста спаліў калоду карт, нават бухнуўся на калені і слязлівым голасам запэўніў сваю маленькую любую радзіну, што назаўсёды забудзе дарогу ў казіно…

Аднак учора ён пайшоў якраз па гэтай дарозе і ўбачыў знаёмы будынак, і тут жа адчуў сябе Напалеонам перад Аўстэрліцкай бітвай!

А зараз вось у душы круглае Ватэрлоо…

Напраўду…

Каморын качаўся ў ложку і ня ведаў, што рабіць.

Жонка прынесла яму каву.

— Змітрык, ты прыйшоў вельмі позна і ня ведаеш, што ўчора нам зрабілі калядны падарунак, правялі кабельнае тэлебачанне. Уяўляеш, дваццаць пяць каналаў! Гэта такое шчасце! Вельмі шкада, што раней наш дом ня быў падключаны да гэтых каналаў. Але нічога… Як кажуць, лепей пазней… Вазьмі пульт… Не, я сама… Вось паглядзі…

Успыхнуў экран тэлевізара, і жонка, можна сказаць, ня помнячы сябе ад радасці, паказала Каморыну ўсе дваццаць пяць каналаў.