«Так хочацца курыць…»

Валерый Гапееў

Так хочацца курыць…

Таўсматы ствол елкі гарэў бязгучна, нязырка. Воля, абхапіўшы рукамі голыя калені і прыціснуўшы іх да грудзі, глядзела на вогнішча і, не паварочваючы галавы, спытала задуменна:

— Віталь Андрэевіч, а чаго вам зараз найбольш хочацца? Пра што думаеце?

Віталь гэтак жа быў утаропіўся на кароткія жоўтыя языкі полымя, перавёў позірк на Волю.

— Сказаць праўду? Толькі не смейся.

— Не буду смяяцца, абяцаю…

— Так хочацца курыць… Ты не ўяўляеш, Волечка, з якім бы задавальненнем я адкрыў зараз пачак, дастаў цыгарэту, панюхаў бы яе і падкурыў вось ад гэтага прутка…

— Нечакана… Мы з вамі нібы руйнуем знакамітую піраміду Маслоу. — Воля выпрасталася. — Хочаце ведаць, пра што я думаю, чаго хачу найбольш?

— Кажы, цікава…

— Крыкнуць на ўвесь свет ці мець хаця б спраўны мабільны тэлефон, каб муж пачуў, што мы тут, на гэтым востраве, і ў нас усё добра…

1

Віталь Вярбіцкі зразумеў, што сапраўды пакахаў, калі Воля завітала ў рэдакцыю са сваім тады яшчэ паўгадовым сынам. Амаль дзесяць гадоў да гэтага, нават калі выйшла замуж, яна заставалася для яго дзяўчынай, занадта маладой, каб хоць якія пажадлівыя думкі маглі ўзнікнуць у сівой галаве. Столькі гадоў розніцы! Яму зараз пяцьдзясят сем, ён мае самую звычайную знешнасць, сярэдні рост, глыбокія залысіны і невялікае пуза, якога вельмі саромеецца, уцягвае перад жанчынамі жывот. А Волі — трыццаць два і яна прыгожая, статная маладая жанчына!

А тады ж ёй было ўсяго дваццаць тры. Яна прыйшла на працу ў рэдакцыю газеты, маючы за плячыма год вопыту работы кшталту прэс-сакратара. Паўнаватае, перапалоханае дзяўчо. Вельмі выразнымі былі яе вочы — глыбокія, цёмныя. Разам з дакладна акрэсленымі акуратнымі формамі носа, вуснаў і падбароддзе яны надавалі твару цыганскія рысы. Ды яшчэ густыя, чарнявыя да бляску валасы, трошкі кучаравістыя (што праўда, Воля за гэтыя гады і светлай пабыла, і рудаватай, але цяпер вось вярнула сваім валасам іх родны смаляны колер). Выразныя ямачкі на шчоках пры ўсмешцы дадавалі твару загадкавасці. Непасрэднасць, выхаванасць і сціпласць лёгка кампенсавалі пэўную нязграбнасць фігуры, таму было за што палюбіць дзяўчыну.