– Гэта што, звычка ў цябе такая на локці вешацца кожнаму стрэчнаму? – стрымана і разам з тым грубавата буркнуў Васіль. – Мікалаеўна, там галоўны пра мяне не пытаўся? – Апошнія словы ён скіраваў да Веры Мікалаеўны, адной з супрацоўніц, што ўжо з ім параўняліся.
– Ды не відно яго, гуляй далей! – Мікалаеўна, як падалося хлопцу, уклала ў гэтыя словы пэўную долю шматзначнасці.
Чамусьці захацелася пляснуць Зоську па набеленым твары, па гэтай самазадаволенай ухмылцы. Яна ж знарок яго падстаўляе – адыгрываецца за ўчарашняе!
– У цябе, хлопча, з памяццю нелады, як я бачу, – патыхала Зоська ўдушлівай парфумай Сурмачу ў ноздры.
– У якім сэнсе? – скрывіў недаўменную міну Васіль і ад таго стаў сам сабе ненавісным.
Па нейкіх чэпкіх жыццёвых законах ён мусіў доўжыць гэтую крывадушную гульню, хаця з вуснаў так і рваліся грубыя праўдзівыя словы, лаянка.
– Ты што гэта дурня ўдаеш?! – віскліва зашаптала дзяўчына. – Дзе ты ўчора быў?!
Твар Зоські сказіўся ад гневу, і Васіль каторы раз за апошнія месяцы падзівіўся, як можа ён мілавацца з такой агрэсіўнай, драпежнай жывёлінай.
– Дома… – Васіль неяк жулікавата азірнуўся, трасянуў рукой і выслабаніў локаць ад жорсткіх пальцаў палюбоўніцы. – А што?
– Во морда! – забушавала Зоська. – Сам да мяне напрасіўся ўчора, я ўвесь вечар ад пліты не адыходзіла!.. Ты што, мяне за дзяўчынку лічыш?!
“Хоць бы хутчэй знайшла яна сабе гожага хахаля. Бо ж не адчэпіцца!” – падумалася Сурмачу.
– Не крычы! Разышлася… Не на базары. – Хлопец паправіў пакамечаны світэр. – Прабач, не паспеў… непрадбачаныя абставіны… Потым пагаворым.
Ён паспрабаваў адступіць на пару крокаў. Шальговіч схапіла яго за рукаво, ірванула на сябе. Тады Васіль мусіў балюча вывернуць яе кісць і ададраць ад дыхтоўнай адзежыны.
– Ды ты ж укленчаны да мяне прыпаўзеш! – зараўла барвовая ад лютасці палюбоўніца. Вусны яе дрыжалі. Гэта прадвяшчала істэрычную сцэну. – Свінчо няўдзячнае!
Шальговіч ужо ўсхліпвала, калі Сурмач улавіў краем вуха зычны голас галоўнага канструктара сектара – свайго прамога начальніка: Пятро Яфімавіч Маскаленка з кімсьці ажыўлена гаманіў і набліжаўся з-за выгіну асноўнага калідора. Нічога не заставалася, як пакінуць поле сваркі, так і не разабраўшыся да канца з агорклай палюбоўніцай. А каб не выйшла эксцэсу, прыйшлося, адбягаючы, кінуць:
Комментарии к книге «Перакулены час», Михаил Южик
Всего 0 комментариев