Круглатвары, які сядзеў у нізкім фатэлі, задуменна правёў пальцам па скроні.
- Мая ўлюбёная песьня “Анджэла”, я нават дачку сваю назваў Анджэла…
Тым часам нехта з жыхароў уключыў электрабрытву, і інтэрнацкі “Тэмп-6” азваўся натужлівым выцьцём.
Калі перашкоды скончыліся, тэлевізар жаночым голасам паведаміў, што зараз прагучыць песьня амаль трагічнага гучаньня, і круглатвары ізноў зьявіўся на экране. Укленчыўшы перад бялявай жанчынай, ён роспачна заламаў рукі і пранікнёна зацягнуў: “Льёт ли тёплый дождь, падает ли снег…”
Гэта была знакамітая “Ўсходняя песьня”, якую ў жаночым інтэрнаце насупраць круцілі амаль безь перадыху. Адам заклапочана выцягнуў шыю, але даслухаць “Усходнюю” не давялося – яго тузанулі за пінжак.
- Марштрупа, дзе ты бадзяешся? – даўгалыгі Пецька з інструмэнтальнага стаяў за сьпінай і еў булку, - Цябе там нейкі фраер чакае.
Тулячы да грудзей слоік, Адам борздка пашыбаваў па сходах.
Нішто гэтак не ўзьнімае чалавека і нішто яго гэтак не катуе, як чаканьне невядомага. Адам Марштрупа жыў гэтым чаканьнем. Кожнага ранку, прачнуўшыся а сёмай, ён прыспана глядзеў у вакно, за якім (у залежнасьці ад пары году) пунсавела дзяньніца, займаўся няўтульны шэры сьвітанак альбо зеўрала апраметная цемра, і ва ўскудлачанай галаве ягонай прачыналіся цьмяныя надзеі і мары. Адаму мроіліся паркетныя залі, выбухі шампану, чароўныя дзяўчаты, зь якімі ён кружляў пад музыку “Ўсходняй”, з высокай нябачнай столі на іхнія галовы сыпаліся рознакаляровыя зоркі, і цэлы сусьвет раскручваўся наўкол у шалёным вогнепырскім віры.
Як і астатнія насельнікі інтэрнату, Адам Марштрупа меў права марыць аб шчасьці. Але ішлі дні, міналі тыдні, сыходзілі месяцы, а ў жыцьці Адамавым нічога не мянялася. Яго атачалі ўсё тыя ж падрапаныя сьцены, ён па-ранейшаму спаў на рыплівым ложку з панцырнай сеткай, а вечарамі смажыў на пазычаным здоры ўсё тую ж цыбулю, ад якой тхнула на тры паверхі. І вось зараз, падымаючыся па сходах, Адам адчуў, як у сэрца кальнула трапяткое прадчуваньне: “Вось яно!”
Адчыніўшы дзьверы, Адам убачыў таго, каго менш за ўсё меркаваў убачыць: на ягоным ложку сядзеў інструктар па фізычнай культуры і спорту Алег Жамяра. Жамяра гэты быў Адамаў аднагодак, аднак пасьпеў тым часам ажаніцца з дачкою дырэктара таварнай базы і атрымаць двухпакаёўку з асобным санвузлом.
Схамянуўшыся, госьць ускочыць з ложка і, схапіўшы Адася за руку, пачаў яе моцна і шчыра трэсьці.
- Адам Ігаравіч, калі не памыляюся?..
Комментарии к книге «Жанчыны ля басейну», Винцес Леонидович Мудров
Всего 0 комментариев