версэты
Падрыхтаванае на падставе: Алесь Разанаў, Лясная дарога. Версэты, — Мінск: Выдавец I. П. Логвінаў, 2005. — 200 с.
ISBN 985-6701-91-0
УДК 881.161.3-1
Copyright © 2015 by Kamunikat.org
ДАРЭШТЫУ левую руку мне даюць паразу, але ў правую я паспяваю ўзяць перамогу.
Тады ў правую руку мне даюць радасць, але я працягваю левую руку i бяру скруху...
У мяне пытаюцца: хто ты? — i хочуць спыніць.
Я не адказваю i не спыняюся.
Засяроджанаю душою я намацваю дрогкую лінію сэнсу, па якой мушу ісці дарэшты.
ЗБРОЯНастае дзень, калі я бяру меч i бяру шчыт...
Цяпер я ўзброены, цяпер я здольны абараняццаі нападаць, ітыялюдзі, якія ўчора штурхалі мяне локцямі, цяпер пачціва вітаюць мяне.
З цягам часу меч урастае ў маю правую руку, шчыт — у левую, i я адчуваю ix як сваё цела.
Але... Але няўжо яны — тэта я, няўжо да самага скону я мушу рабіць тое, што раблю цяпер,— укладацца ў зброю?!.
I гады паступова я пачынаю адымаць яе ад сябе — вызваляцца.
Не адзін тыдзень, пэўна, міне, перш чым гэта адбудзецца: надта шчыльна зраслася зброя з маім целам, з маёй сутнасцю.
Аднак, перамогшы слабасць, я мушу перамагчы i сілу.
АПОРАНам няма на што абаперціся.
Крышталі пэўнасці, на якія мы ўскладалі такія вялікія спадзяванні, нечакана пераўтвара-юцца ў ластавак i шпакоў i імкліва адлятаюць ад нас.
У вырай,— збянтэжана разводзім мы рукамі.
I мы нічога не можам зрабіць з гэтым неспасціжным выраем,
не можам яму запярэчыць.
Мы жывём у свеце, дзе вечар змяняецца раніцай, вясна — восенню, жыццё — смерцю,
дзе час рухаецца ў адзін бок,
дзе адзіная адвечна ўстойлівая апора — гэта страчванне яе:
в ы р а й.
ПЯРЭЧАННЕЯшчэ здольны балець,
яшчэ здольны пакутаваць,
яшчэ здольны памерці,
я разбіваю душу i рукі аб камяні i сцены, якія мяне абступаюць.
Я парываюся з мінулага ў сёння, з бяспекі ў свабоду.
Але мы твая абарона,— пярэчаць мне камя-ні i сцены,— мы тваё вонкавае цела,
мы ратуем цябе ад спёкі i сцюжы, ад агню i вады, ад кулі i шаблі,
бо ты яшчэ не здольны не балець,
бо ты яшчэ не здольны не пакутаваць,
бо ты яшчэ не здольны не памерці.
ПАДЗЕЛ
Комментарии к книге «Лясная дарога», Александр Степанович Рязанов
Всего 0 комментариев