«Карані»

Раман

Падрыхтаванае на падставе: Аляксей Карпюк, Карані: Раман — Мінск: Мастацкая літаратура, 1988. — 351 с.

ISBN 5-340-00015-Х

© OCR: Камунікат.org, 2011

© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2011

Існуе толькі дзве справы,

вартыя чалавека: дабыванне хлеба

і пошук ісціны.

Летні ранак. Паветра яшчэ не нагрэлася; яно густое, хоць ты рэж яго нажом на празрыстыя пласцінкі. У недасяжным высокім небе —глыбокая-глыбокая сінява, там без зямной спешкі і мітусні чырлікалі жаўрукі.

Дарога ад Лаўрэнавага хутара да вёскі Зялёная Даліна пакуль што пуставала. У вёсцы не брахаў ні адзін сабака. Панавала цішыня, поўная мудрай велічы і спакою. Свае цяжкія воды з металёвым, як у разлітой ртуці, адценнем Нёман нёс уздоўж агародаў у Балтыку ўпэўнена, раўнадушна і маніў да сябе, абяцаючы халадок ды асалоду. За рэчкай — не то дзеці на траве грэліся, не то буслы пахаджвалі, не то ляжалі пярэстыя каровы. За імі ў імглістым марыве ледзь зелянеў стручок масалянскай царквы.

На краі вёскі красаваўся двухпавярховы будыначак праўлення калгаса і сельсавета — ладны, бы дача пісьменнікаў у Друскеніках. Каля яго застылі дзве грузавічкі. Чакаючы нарада, шафёр Франак Шмігельскі — буйны весяльчак і стары кавалер — дражніўся з барадатым худым напарнікам:

— Юрка, частушку пра цябе ўспомніў, паслухай:

Барадаты толькі выскаліў ва ўсмешцы маладыя зубы. Бо радаснае сонца людзям зноў абяцала гарачы пагодлівы дзень, злаваць пры такім надвор'і — грэх.

За абвітымі дзікім вінаградам будынкамі Лаўрэна Маркевіча і за яго садком з каляровымі вуллямі трымцела блакітнай смугой урадлівае поле — раўнюткае, як стол. Там нагвалт цягнулася ўгору і аж млела ад раскошы бацвінне цукровых буракоў — сакавіта-мясістае, пругкае ды густое-густое; можна легчы на яго, і лісты цябе ўтрымаюць. Так яно буяла, што нават цяпер, у палове лета, ужо ледзь не цалкам закрывала вялізны валун каля могілак, ад якога калісьці Лаўрэнаў дзед адлупіў ладны кавалак, вычасаў вялізны крыж ды паставіў сабе на мяжу.