«Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]»

Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка] (fb2) - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка] (Беларуская паэзія XX стагоддзя) 635K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Нина Иосифовна Матяш

Ніна Мацяш Душою з небам гаварыць

Выбраная лірыка

Падрыхтаванае на падставе: Ніна Мацяш. Душою з небам гаварыць: Выбраная лірыка. — Мн.: Маст. літ., 1999. — 462 с. — (Беларуская паэзія XX стагоддзя).

УДК 882.6-1

ISВN 985-02-0438-9

Copyright © 2013 by Kamunikat.org

Ах, чароўныя дудачкі з матчынай казкі...

ТРЫ ДУДКІ Ах, чароўныя дудачкі з матчынай казкі!.. Падзьмеш у адну — і высахнуць слёзы; У другую падзьмеш — засмяешся знячэўку; Возьмеш трэцюю — пусцішся ў скокі... Ах, чароўныя дудачкі з матчынай казкі! Паўжыцця давялося схадзіць, Каб здабыць вас, І цяжка даць веры яшчэ, Што ў руках у мяне вы. Але ў першую дудку таямнічага слова падзьму — Высыхае слязіна; Паднясу другую да вуснаў — і ўсміхацца гатова; А на трэцяй зайграю — смех паклоніцца нізка слязе За спатканае шчасце. 1975 * * * ...Успрымаць як цуд, што я жыву, Чую галасы бацькоў і руні; Са здзіўленнем дзён маіх дратву Пазнаваць у расспяваных струнах; Дзівавацца каменю й лістку, Дзівавацца кораню й дажджынцы; Зноў адчуць, што я на валаску Над прадоннем спеленых дажынкаў; Ведаць пэўна, што рука твая Мне не дасць аб камяні разбіцца. Як магло са мной такое збыцца?! Дзівавацца гэтаму ўдвая... 1978 * * * Вучуся ў дрэў. У ніцае ракіты — Глыбей у глебу весці карані, А у бярозы, восенню акрытай, — Вяртаць лістотай сонца з вышыні. Вучуся ў дрэў. I навучыцца б толькі Пранесці праз усё маё жыццё Бясстрашнае такое ж, як у вольхі Зялёнае і ў лістапад — лісцё. 1972 ЛЮДВІГ ВАН БЕТХОВЕН Ёсць толькі шлях. Адзіна ён не здрадзіць. Няхай жа ён Прамы і шчасны будзе! Шчаслівы — Насуперак бяздоннай беспрытульнасці, Прамы — Насуперак неадназначнасці й сумненню. Ці дзякуючы гэтаму? Ісці за рэхам, . Блізкім і загадкавым, За водгуллем Бяссмертна-жыватворнай музыкі Той роднасці, той годнасці, якімі Жывыя мы, — Каб потым, Не дужа рана I не надта позна, Якраз у час, каб зразумець, адчуць, Што пакрываўленая, Дужая, прыўзнятая Душа Усё ж вярнула, Вярнула людзям ноту іх душы I гэтым далучылася да водгулля I роднасці, і годнасці, якімі Усе жывыя мы: Бо ноту гэтую Праўдзівай Людзі прызналі непаблажліва. Хай будзе шлях Прамы і мужны! 1976 ЦВІТУЦЬ ЛУГІ Калі і як з нябёс вясёлка Упала тут на мурагі? Ды разляцеліся асколкі — Цвітуць лугі, цвітуць лугі! I гэтак хораша на сэрцы, I я сама цвіту, цвіту, I маладую песню вецер Зрывае з вуснаў на хаду. I, можа, там, за сінім гаем, За плынню сонечнай смугі, Я незнарок цябе спаткаю... Цвітуць лугі, цвітуць лугі! 1965 НЕСПАКОЙ У мяне ўсё добра, ціха, ясна. Гэткі ж ясны і спакойны дзень. Дык чаму ж, як пры бядзе уласнай, Штось таемнае душу гняце? Сонца залівае тратуары У абдымках густалістых ліп. Углядаюся ў людскія твары: Чый жа боль сягоння мне баліць?.. 1971 АГОНЬ УНАЧЫ Няма святла. Відаць, абрыў на лініі — Вятрыска круціць, нібы ашалеў. Прыклала ноч свае далоні сінія Да шыб, дрыжачых пад гундосы спеў. А мне — утульна, нечакана хораша, Прыціхшы, слухаць буру і сябе, Ступаць за думкай без шчымлівай горычы, Як аратай за плугам пры сяўбе. Ды раптам сэрца працяло трывожнае: А што, калі з дарогі хто зблудзіў, Ці проста страшна стала падарожнаму, Што ў непагадзі ён зусім адзін?.. Асмалак свечкі леташняй каляднае Шукаю ў скрынцы вобмацкам хутчэй — I вось ужо з акна майго выглядвае Скупы агеньчык, добры гном начэй! Шыбуй сюды, знявераны і стомлены! Тут рук сяброўскіх шчырае цяпло. I падалося мне: сам шквал надломлены Быў гэтым кволым, прызыўным святлом. Калі ў сваёй дарозе, часам здрадлівай, Згублю з-пад ног збалелых цвёрды грунт, Я так хацела б, каб і мне здагадліва Агеньчык нечае душы спагадлівай Выратавальна ў вочы зазірнуў. 1965 * * * Шчэ не журуся я па харастве, Якое параскрадваюць маршчыны. Смуткую: без мяне мае сцяжыны Марнеюць па пяску і па траве. Па мураве, па камені, вадзе Мной не адкрыты свет мяне гукае, І з немагчымасцю ўсё не звыкаю, Пакуль мне Парка ніць сваю прадзе. Пакуль яе не абарве няўзнак, Мне столькі трэба зведаць і пабачыць Людзей у працы, весялосці, плачы, Каб зразумець, што так, а што не так, Што не па-людску складваю ў жыцці. Падчас і па чужых краях журуся, А хопіць і куточка Беларусі, Каб цэлы век свой да яе ісці. 1977 * * * Ведаем, жывём занадта мала, Каб на прыканцы не шкадаваць, Што не ўсё, чым доля нас вітала, З годнасцю мы ўмелі адвітаць. Ды ў часы расцугленых нейтронаў, Прамянёвай хуткасці часы, Так жывём, нібы ўжо забаронена Выпадку наш промень пагасіць. Быццам не паўвеку нейкіх толькі — Дадзена паўвечнасці ў запас, І падбаць яшчэ паспеем з толкам, Будзе дастаткова сілы ў нас, Каб вярнуць запушчанаму саду Плён надзеі і харашыню, Каб, шануючы душы радню, У сабе знайсці апору й раду... 1979 * * * Твайго палону прагну я — Не пакідай мяне, работа. Хай дыхае у твар спякотай Ралля суровая твая. Адно на ёй, адно на ёй Каласаваць таму спакою, Што непастойнасцю сваёй Знявечаную памяць гоіць. Ён, як бясцэнны дар, нясе У плыні руху забыванне, Што след наш тут — след па расе, Што вечны тут адны пытанні. Але з прасветласцю якой Сцвярджаць я свету не баюся Сваёю кожнай баразной: Жыву! Люблю! Не наталюся! 1974 * * * Снег упаў на голле залатое. Толькі ўчора сонцам ліўся ліст — А сягоння пад завейны свіст Снег упаў на голле валатое. І шчыміць разгублена душа, Нібы не бярозка, а сама я Так безабаронна адгараю, — І разгублена шчыміць душа... 1982 ПЧОЛКА Сшывае лёс крывой іголкай Памкненні й чыны ніткай скрухі. Душа нектар свой, быццам пчолка, Усё шукае ў полі руху. Нічым пагрэбаваць не можа, Хоць не заўсёды патрапляе З падзейнай наквеці варожай Жывіцца тым, шго прасвятляе., І мус уроку паўтарацца, Пакуль не ўсвоіцца належна, Што не ад змены дэкарацый Спектакль і ролі ў ім залежаць. НЕ СПАЗНІСЯ Толькі мо ў казцы ёсць лёс — нібы кошык, Поўны адно медуніц ды суніц. Бойся спазніцца са словам харошым: Тонка прадзецца жыццёвая ніць. А ліха не спіць... Ах, запіваць бы сухую скарынку Наканаванага — з чыстых крыніці Бойся спазніцца з харошым учынкам: Тонка прадзецца жыццёвая ніць. А ліха не спіць... 1983 ГАЛІНКА ПЛЮШЧУ Гляджу на галінку плюшчу пакаёвага: Упарта імкнецца яна з кута цёмнага Да праёму ваконнага, Лістком за лістком сягае Наўпрост да святла, I няма на шляху да яго Ніякой перашкоды. Толькі ж раптам Бы нейкая сіла галінку спыняе I нават у бок процілеглы Заварочвае! Як прыкметна мізэрнее лісце яе У такім адхіленні — У шуканні ранейшага сонца свайго, Падаванага ёй У час побыту ў іншым пакоі... Але на шляхах у былое Няма поступу ўперад. I выпростваецца сцябліна, I разгортвае новае сакавітае лісце У руху да Сутнага! Гляджу на галінку плюшчу пакаёвага. Бачу самую сябе. 1990 * * * Дзе ты, даўняя любасць? Белы корань душы... Глей самотнасці грубай Дзёрзка разварушы! Даўкіх будняў прагалы Перакрэслі сабой. Без цябе што б я знала Пра пяшчоту, пра боль? Мне маркоты не збыцца, Як гарбунні — гарба. Без цябе не адкрыцца, Што такое журба. Так настойліва беды Промнік сонца дзяўбе... Як магла б я паведаць Прагу жыць — без цябе? Дзе б я чэрпала сілы Усміхацца, спяваць? Чым падцятыя крылы Тут змагла б мацаваць Ты ці лекі, ці згуба — Нематой не душы, Безаглядная любасць, Вечны корань душы... 1982 ДЫЯЛОГ Душа мая, дай адпачынак мне: Даволі песень з болем і тугою! Так хочацца ў жытнёвай старане Сябе прыўзняць мелодыяй другою!.. I чую вінаватае ў адказ: Нас абмінае радасць палахліва. Усе ж плачы сыходзяцца да нас: Відаць, зашмат на свеце нешчаслівых... 1981 * * * Кагосьці вёрсты разлучаюць, Кагосьці звязваюць навек. Сляды на ранішняй траве, Сляды, і ўсе — у незвычайнасць. Ах, цудзе! Папараці кветка... Як прагнем мы цябе знайсці. Ды толькі мала хто спасціг, У чым шукаць такую рэдкасць. I падаюць пад ногі версты. Ідзём праз лёс, нібы праз лес, Наперарэз, наперарэз Вялікай, палахлівай радасці! 1969 * * * Зноўку ноч цыганкай каля ганка, Зноў прыйшла прарочыць-варажыць Самыя шчаслівыя світанкі, Самыя гаючыя дажджы. Пазбіраю ў жменю смутку зёрны, I ў цыганкі добрай на вачах Аднясу, шпурну на дно азёрнае Свой былы і будучы адчай. Расчыню прад варажбіткай дзверы, Усміхнуся лёсу, як табе, I паверу, як дзіця, паверу Самай несусветнай варажбе! 1969 УСЁ ПАЎТАРАЕЦЦА Усё паўтараецца — з кожным і ў кожным? Дзяўчынка, мой след абміні, Прайдзі муравой, а не колкаю пожняй, — Не хмарцеся, юныя дні! Ды ўсё паўтараецца... Не прамінае. I таўры на лёсах гараць: Даецца жыццё нам, каб радасць з адчаем Вучыліся мы прыміраць. Каму ж удаецца ў адпушчаным часе Наблізіцца хоць на паўкроку да ясі? 1989 РАСЧАРАВАННЕ Расчараванне — як абвал. Хіба ўгадаеш гэта ліха? Уцёк каменьчык з-пад нагі, За ім знянацку і другі, Чацвёрты, восьмы... Шчэ імгненне — І вось пад кручу ужо, уніз, Лавіна груку і камення! Галёкне рэха ў катлавіне, Заб'ецца спуду ў стромах сініх, І раптам стане ціха-ціха... Расчараванне — як абвал. 1969 ПРЫ ПЕСНІ І нядзеля запанядзелена. Чым каштоўным я тут надзелена? Ёсць жытнёвы кут з тою хатаю, Што на ласку мне так багатая. У гародчыку спее мачына, За сталом звініць песня матчына. — Ой, жураўку, жураўку, Чаго крычыш на ранку? — Ой, як жа ж мне не крычаць? — Трэба высака лятаць... Падхаплю жалю мову шчырую: Не вяртаецца жораў з выраю. Хай не журыцца, хай не плачацца: Далягляд з жальбы не зыначыцца. Шкода толькі дня, той нядзелі мне, Што святочнасцю так абдзелена. 1981 МЕЛОДЫЙКА Памру — забудуць хутка. Не змагла Тут вартага зрабіць я анічога, Хоць і выпальвала душу датла Пакутай за сябе і за другога. А што пакіну? Толькі жменьку слоў, Мелодыйку любові і змагання За ўсё, што выбаўляе з кайданоў Абездухоўленага працвітання. Ляці, мая мелодыйка, ляці! Будзі сінічкаю дрымучасць неба, Калі мне не хлусілі пры жыцці, Што нехта меў тут і ў табе патрэбу... 1984 НАДЗЕІ, ЯКУЮ ПРЫВЯЛІ ЗА РУКАЎ Ты ўсё перамінаешся ў парозе? Шкада, не ўласнай воляю прыйшла... Ну што ж! Праходзь. З тваіх сясцёр цвіла Тут не адна, ды час іх памарозіў... Ах, тыя, хто прывёў цябе сюды, — На свеце найдарожшыя мне людзі. Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе Праз доўгія, пагодныя гады! Прысядзь на хвілю. Я не затрымаю. Даруй, затрымваць — проста не хачу. За ўсё на свеце тут жыццём плачу. (Нібыта ў тым бальзакаўскім рамане, Шматок шчыгрыну менее ўваччу...) Ты мне — чужая, хоць цябе сюды Паслалі найдарожшыя мне людзі — Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе Праз доўгія, пагодныя гады! Твая вясёлкавасць не ўскалыхне. Таму, хто яваю не ашуканы, Навошта мыліцы самападману? Пакінь мяне. 1975 * * * О, калі б толькі мог мой жорсткі смутак Палёту ластаўкі быць карацей... Ды ведаю, надоўга ён раскуты, Да моцы зноў акрыленых надзей. А я тужу аб акіяне мудрым — Рукой прылашчыць бы халодны лоб... А мне недастае той шызай тундры, Дзе сэрца мужнасць мо знайсці змагло б. А я сумую аб пякельным поўдні, Аб той краіне, дзе ні ты, ні я Не захацелі б боль і крыўды помніць, — Тваё каханне і натхнёнасць дзе мая. 1968 САМО Ці надзеі непраўдзівыя, Ці дарожанькі не тыя, Ці сама я негадзівая, — Адвярнуліся святыя! Ці не так, як трэба, клікала, Ці не там я іх шукала? Ветру скрыпачка пілікае, Каб галоўку не ламала. Крач не крач самотнай вуціцай Ці гадай на каве ў місе, А ўсё суджанае збудзецца I само, хоць задавіся! 1990 * * * А можа, ўдасца, мо сябе ўтаймую, Душу і цела ў розуме злучу? I лета доўгае перазімую, За халады пакорай заплачу. Пасля цяжкіх, бязлітасных агледзін Пачуццяў, што пакутай параслі, Вярнуся ў час, які мне шчэ адведзен На гэтай пакрываўленай Зямлі. Шчэ закрасуюць буйна краскі ў лузе, Шчэ завіруюць снежныя віры, — Спакойная і шчырая, вярнуся З людзьмі пра шлях і долю гаварыць. I падстаўляць сваё плячо слабое, Дзе хоць каго паратаваць змагу. Мы ўсе — з любові, ўсе мы — да любові, А як жа мы прад ёю ўсе ў даўгу!.. То, можа, ўдасца, мо сябе ўтаймую, Душу і цела ў розуме злучу, I неяк жытку гэту дазімую, I новай гэтакай — не захачу. 1985 ЗАЦЬМЕННЕ Акіян мой стаў азерцам: Засуш не міне. Чэрпаю насмяглым сэрцам – Шкрабаю па дне. Берагу – не ўберагаю Сцежкі паясок: Засыпае, засыпае І яе пясок. Вось як дыхае пустыня – Роздараж ды глуш!.. Што яшчэ мне, лёс, падкінеш Пад зацьменне душ? 1984 АПАТЫЯ Разглядваеш паныла лямец дзён, Адпушчаных на песню — Змарнаваных На тло бясконцых вымаганняў быту, — Самапавагі, песні той жадзён, Разглядваеш бяздарны лямец дзён: Ах моташна ад затхлай поўсці... Душа за кабалу адпомсціць! 1984 БЯЗЛАДНАЯ РАЗМОВА Пагаварыць з табою трэба мне, А я пакутна падбіраю словы: Зусім дзяўчынка ты ў маіх вачах, А я ў тваіх чытаю столькі болю... Як недарэчна, што душы мудрэць, Мужнець ёй толькі ад рубцоў уласных І раны, што скрывавілі мяне, Цябе не ўберагуць ад ран тваіх. Паслухай, сёння, калі што й скажу І прыгадаю пачуццё, якое Абразай падсякалі, як з абрэза, Не думай, што цябе хачу суцешыць Падобнасцю людскіх перажыванняў: Не ўсцешыла б мяне бяда чужая, Хай і ў мінулым гэтая бяда. Цяпер, калі па валасах маіх Усё натхнёней чыркае галубка Крылом з'інела-белым, Я хачу Упэўніцца, ці гэтак, бы ў юнацтве, Да новых ран маё гатова сэрца... 1977 ВОРАН КРУЖЫЦЬ Я шукала чараўніцу, Ах, шукала, Каб мяне ад варання Паратавала, Каб яно штодня-штоночы Не кружыла, Каб я цяжка так па сонцу Не тужыла. Абышла я паўкраіны, Паўзямліцы, Не знайшла нідзе жаданай Чараўніцы, Бо яны, бо і яны Па сонцу тужаць, Бо над кожнаю душой Свой воран кружыць... 1989 ЧУЙНАР «Ты на зямлі, каб несці крыж з пакорай, Наканаванне дзейснячы сваё. І ты чыймусьці трудаванню ўторыш, І хтось мацуе спраўджванне тваё. Інач усё, што можаш перайначыць, Вітай усё, над чым не ўладны ты. Што ж да аддачы... Не чакай аддачы. Не тут яна. За рысай нематы. Там адтайнуецца ўся патаёма Заломаў лёсу і цярпення дар». ...Пазыбваўся ў начным дзвярным праёме Бялёсы цень. Дарог маіх чуйнар. * * * Усе мы, усе мы ў хадзьбе Да небакраю. Калі й чакаю чаго – ад сябе Чакаю. Табе не па сіле крок Маёю сцяжынай. Мы нават у снах сяброў Чужыя. 1984 * * * У несаступлівай журбоце Ніколі ды не асуджу Таго, хто лёгка, па ахвоце Пераадольвае мяжу Між скрухаю і весялосцю, Таго, хто ўмее абярнуць Уласную маркоту ў досціп, — Ды не паставіцца ў віну Уменне жыць не ў спаняверцы У сэнсе земнага жыцця, Уменне вераваць да смерці У бессмяротны свой працяг! 1989 ЗАКАНАМЕРНАСЦЬ Сэрца звычайнай канфігурацыі. З медзаключэння То ці варта ўжо так непакоіцца, доктар, Што яно, гэта сэрца маё Са звычайным абрысам лісточка бярозавага, Часам гэтак балюча трапеча, Што сарвацца гатова Мяне ўразіла б іншае: Каб у ім без пакуты варочаўся Свет гэты белы... А СТАЎ НАПАМІНАМ Аклікаць юнацтва недарэчна, Не было яго ў маіх гадах. ...Ты напраўду першы-лепшы стрэчны, З кім і размінуцца не шкада. Раскладала ў цвёрдыя дзве столкі Гарката, што можна мне, што — не. ...Ты напраўду субяседнік толькі, З кім прыемна пабалакаць мне. Прыпадае да грудзей з павіннай Сталасць марнакрылая мая. ...I нашто ж ты стаў мне напамінам, Што мінаю, што мінаю я?.. 1980 НА БЫСТРЫНІ Няможна патураць тузе, Каб яву засланіла зданню, Каб зрабавала пакрысе, Што скарбавалася гадамі. Каб незаслужаны папрок Не вырваўся нікчэмна з вуснаў. Калі крыштальны быў выток — Незамутнёным будзь і вусце! Не змізарнець бы на вяку, Не зблоцілася б глеба тая, Дзе і крынічка б'е, пакуль Рака плыве і не сплывае!.. * * * Цуд не бывае нечаканы, Не спраўдзіцца яму раптоўна: Жаданы пасля ночы ранак, З карэньчыка ідуць бутоны. Зялёнай клеткай хларафілу Завяжацца першапрычына, — Хай выстарчыць бунтоўнай сілы Зрабіць рэальнасцю магчымасць!.. А хто не меў тут дачынення, Слязы ні ўсмешкі не патраціў, Той цудам назаве здзяйсненне... Была ж, як выклік, праца. Праца! 1977 ЦІ СКАЖУ Ці скажу, што жыццё — не ўдалося, Што была неспагаднаю доля, Бо ўплятала куколь у калоссе, Град і засуху слала на поле? Як бы склаўся мой лёс, каб не знала То празрыстай, то душнай маркоты Па ўсяму, што мяне абмінала, Што не прыйдзе ні заўтра, ні потым? Нагабаная ў жыце падкова Вінавата паблісквае ў хаце: Ля чужога агню выпадковай Грэцца ласкай чужога дзіцяці... Быць залежнай ад поўні й завеі, Ад чужога маршруту і руху Быць залежнай, і помніць, і верыць, Што я — голас іх радасці й скрухі. Голас тых, што здалеюць знямогу (Мне ўдавалася ў болю не ўпасці). Голас тых, чыя ў сонцы дарога (Выпадала мне зведаць і шчасце). Узыходзіць, як каліва, слова. Не згубіцца яму ў шматгалоссі. Ці скажу, што жыццё — не ўдалося? ДАДЗЕНА Здаецца, заўсёды разлічвала я На сілы свае, Сёння ж бачу, Што ўсё-такі не да канца ўсведамляла: Толькі гэтак і дадзена Пераніцоўваць уласную недасканаласць. Хоць бы зноў не зацемніць свядомасць Сумненнем! Хоць бы зноў не сарвацца У прорву зняверы! Промнік Ісціны, Нагабаны навослеп у нетрах душы, Быць відушчай, Быць памкнёнай толькі да вечнага — Памажы! 1990 * * * Лёс мой, лёс мой — цяжкі колас, часам — цяжкі камень... Мне люляць цябе да скону кволымі рукамі. Мне з табою быць сам-насам і несці у людзі то ў кароне промняў ясных ды ў пчаліным гудзе, то шукаць табе ратунку ад навалы чорнай. Час падлічвае рахункі, мелюць часу жорны. Думкі, крокі, гнеў і радасць, — будзе хлеб ці ўдалы? Не скрывіць душой ні разу — гэта шмат ці мала? І любіць ажно да болю, як матулін голас, Беларусь — і сонца, й долю... Лёс мой, цяжкі колас! 1970 * * * Ёсць адзінае выйсце — жыць, Кожнай хвілечкай даражыць, Той хвілінаю, што — з табою, Тою вечнасцю, што — без цябе. I не згледзім, як нас з любоўю Ненасытны нябыт заграбе. Не даводзіцца наракаць. Журавінкай ірдзее пэўнасць: Застаецца па нас — напеўным Лёгкім клёнікам — цень радка. Пад яго жыццяноснай галінкай Пасвятлее хоць на краплінку Сэрцу, бедамі спаласаванаму, Неўміручаму — Закаханаму. ...Як на лета пяе сінічка!.. Дзе шчэ спелае жыта!.. Дзе знічка!.. 1981 * * * Я сёння ўсміхаюся з самага ранку, Мне сёння ўсё чыста ўдаецца, Чародкаю вольнай жураўкі-спяванкі — I тыя вярнуліся ў сэрца. Вярнуліся, быццам і не пакідалі. Рабіна ў падворку — і тая Ірдзяныя ў сонцы высокім каралі Да свята майго прымярае I ценем прыхільным парог мой вартуе, Бо знае, каго сёння ўсё мне вяшчуе! 1989 СЭРЦУ Замацуй у глыбінях сваіх Дзеля веры ў жыццё гэты міг. Смутак прыйдзе яшчэ. А цяпер, Калі дзень усміхнуўся вяснова, Паўнапраўна — і ўдзячна! — прымер Гэтай шчырай хвіліны абнову. Не ўкарочвай святлоты яе, Не змарнуй гэтых рэдкасных шатаў. Чуеш, як пацішэлі твае Несуладдзі набыткаў і стратаў? Гэта прагне зліцця да краёў Са святлом, пасыланым з аддалі, Падсвядомае мкненне тваё Да гармоніі і дасканалля. Замацуй у глыбінях сваіх Знакам веры ў жыццё гэты міг. 1989 VITA BREVIS. PATRIA ETERNIS[1] Пажадаў дабра мне друг зычлівы. Добра мне. Дзень, адмалку на журбу ўрадлівы, У цане. Ах, не час валошкавы мой тае — То пылок З трапятлівых крыльцаў асыпае Матылёк!.. Vita brevis. Patria eternis. Зорны цвет Чалавечых дум аб шляху ў цернях, Запавет. Як не выйду больш на васільковы Я парог — Пагукай безмежжа гэтых словаў Чатырох... 1989 * * * Жыццю векавечна ў далноні Гады за гадамі страсаць. Узросту не мае Гармонія, Не ведае межаў Краса. Свяціць на сцяжынцы й найвузенькай Святлу чалавечай душы, Пакуль ёй жывільная Музыка Нябёснай крынічкай гучыць! 1997 * * * Я маю толькі ймя. Чатары літаркі- нібы чатыры бакі свету. Твор, мне прадвызначаны дзеля пераствору у плынь жыцця. Тайнапіс лёсу, каторы спрабую адтаемніць.

Той час, які прасякнуты табою...

НЕ ТРЭБА ПЫТАЦЦА Не трэба пытацца, што можа Любоў наша, еднасць людская: Не ўсё ўзяць нам тут на аброжак, Вось справа якая. Ды ўсё ж узаемныя смуткі Мы здольны хоць трошкі ўтаймоўваць — Пакуль не змялела ціхутка Сардэчная мова. Купаным у гэтым вытоку Найгодных людскіх парыванняў, I сам ён кладзецца пад крокі — Шлях да ратавання. 1984 * * * Адным і тым жа вёрстам — Карацець І доўжыцца — На подзіў. Страчаемся з сябрамі ўсё радзей. Ужо як подзвіг — Парыў з-за кратаў неадкладных спраў Да тых нябёсаў, Дзе грае фарбамі адвечны спрат Апоры ў лёсе. Ужо і здольны на такі парыў Між нас не кожны. І зорка лучнасці ўжо ледзь гарыць Перасцярожна... 1978 БЫЛО РАССТАННЕ Было расстанне назаўжды. Так трэба, ведалі абое. І два каменных гарады Нас падзялілі між сабою. Далоні ўладныя свае Раўніва ўсклалі нам на плечы, Сказалі: «Помніць недарэчы» — І ўкінулі ў віры свае. Міналі месяцы, гады. Сцяна няведання ўставала. Было расстанне назаўжды. Не ўспамінаў. Не ўспамінала. Вясну, хоць заплаці ўтрая, За восені слату не купіш, Дзе непрыкаянасць мая Уселася ў чырвоным куце. Было расстанне назаўжды. А колькі ж лютых мінавала? — І хваляй весняе вады Сцяну як маем змаявала. Чытаю твой кароткі ліст, Які, як парастак нязломны, Прабіўся з нашага калісь У дзён цяперашніх улонне. І змоўклі стражы-гарады, І на скрыжалях іх заззяла: Не забываў, Не забывала. Было расстанне. Назаўжды? 1977 * * * Як доўга не вяртаюцца буслы. Даўно на рэках лёд у вырай сплыў. Даўно ўжо крыламі, нібы рукамі, Разводзяць над лазою жоўтай кані. I абтрасае звонкі свіст шпачыны Пылок з сярожак вольхі ды ляшчыны. На ўгрэвах паадскоквала трава. ...Як доўга не хмялее галава. Так рады дружнай веснавосці вочы — А сэрца радавацца што ж не хоча? Няма яму вясны, яшчэ няма. На чорна-белых берагах — зіма. Дзён чарната ды бель даўгіх начэй... А сонца зіхаціць усё ярчэй! Усе вастрэй напружваецца слых: «А можа, сёння прыляцяць буслы?» Нібы ад іх прылёту акрыяе Душа. Нібыта не цябе чакае. 1973 * * * Чакаю цябе. Так жаўронак світання чакае, З чужой чужаніцы дадому вярнуўшыся ўночы. Чакаю цябе. У сваім неспакоі блукаю, Які мне то памяць тваю, то няласку прарочыць. Жыву без цябе, як без лесу бяроза на ўзгорку — Высокая, дужая, толькі заўжды ў адзіноце, Нязломная, толькі ці ведае хто, як ёй горка Адной грэцца сонцам, калі тое сонца ўзыходзіць... Чакаю цябе. 1972 ПРЫЗНАННЕ Тваё ніякаватае прызнанне — Зялёны ветах у маёй спякоце. Калі табе нялёгка (Так сказаў), Тады ты да мяне чамусь прыходзіш... Зялёны ветах, засені галіна. Як хораіпа яна знімае стому! Малой драбнічкі толькі не хапае У густой лістоце: Расспяванай птушкі. Калі б яшчэ і з радасцю сваёй Прыходзіў да мяне ты, Як дадому... * * * Была такая буйная вясна! А я жыла, жыла — не разумела, Нашто мяне абдорвала яна Цнатлівай чысцінёй чаромхі белай, Яе агрузлых, хмельных кутасоў Таемнай, ледзь улоўнаю гаркотай. На ўзлесках цвіў лілова-сіні сон I аддаваў мне ўсю сваю пяшчоту. А салаўі, пад смех маладзіка, Паілі сэрца слодыччу шчымлівай. Прымала ўсе дары мая рука Ў няведанні наіўным і шчаслівым. Цяпер дажджы дзяўбуць маё акно, Шматае вецер з дрэў рудое лісце. ...Дзень добры, любы! Ведаю даўно, Нашто вясна дарункамі калісьці Абсыпала мяне так шчодра... 1963 ПЕСНЯ МАТЧЫНАЙ МАЛАДОСЦІ ...Замерла хвіля, як матыль на шпільцьі: Знарок ці незнарок, Сабе ці мне? — Вяртае мама песняй маладосць сваю: ...Насыпаў пшанца Аж па каленца, Наліў вадзіцы Аж па крыліцы. Галубка не есць, Галубка не п'е, На круту гару Усе плакаці йдзе. - Галубка мая, Шызакрылая, Якая ўдалася Ты журлівая! Ой, ёсць у мяне Семсот галубоў, Лятай, выбірай Па сэрцу любоў. Ой, лятала я, Выбірала я, Нё знайшла такога, Як страціла я... А на старой бярозе за акном Кажнюткі ліст імя тваё калыша; А за парогам кожная сцяжынка Звіваецца ў дарогу — да цябе: I што ні міг, сваёй кажнюткай нотай Святло і цень — табе — складаюць гімн. 1972 АМО ТЕ «Аmо tе, аmа mе, fides immortals» - «Кахаю цябе, кахай мяне, вернасць несмяротная», — пісалі старажытныя рымляне на заручальных пярсцёнках. З Рыма, з даўніх давён, Праз стагоддзі-вякі, У абрадавым звоне крыштальным Прыкаціўся пярсцёнак Да жаночай рукі, Прыкаціўся пярсцёнак Да мужчынскай рукі, — AMO TE, AMO ME, FIDES IMMORTALES. Блаславіў Гіменей, Абяцаў Гіменей Сонца, шчасце раскрыленых даляў. І выстукваюць сэрцы У цябе і ў мяне; AMO TE, AMO ME, FIDES IMMORTALES. Па жыцці не прайсці, Каб не зведаць бяды. Нам бы толькі пярсцёнкі шапталі Праз вясну і слатэчу, Праз гады і гады: AMO TE, AMO ME, FIDES IMMORTALES. * * * Так часта пад гарачую руку Натворыш нешта, нагародзіш нешта, - Касуеш найдарожшае дарэшты Так часта пад гарачую руку Згрызоты – быццам совы на суку, Атрутнай мукай – нечая бязгрэшнасць... Так часта пад гарачую руку Натворыш нешта, нагародзіш нешта... 1970 ВОСЕНЬ Ластаўка вясну пачынае, восень наклікае. Народнае Ляцелі ў святліцу. А трапілі вязнямі ў цэлю. О, сцены! О, гэты злавесныя цені! За кратамі Восень трасе рызманамі стракатымі — Мроівам шат. Заўсёды так мала хацела я: Святла ды цяпла. А вось выяўляецца: Хацела — заўсёды! — зашмат. Напраўду зашмат. Нераскайна Высозную цэннасць Надавала сама І парыўнаму кроку насустрач, І загойнаму слову. Твайму. Надавала шалёную цэннасць. А спаўна заплаціць не магла. Не ўмела. Так імкліва Пяшчотная ластаўка наша падворышча абляцела, Каб даверліва нам перадаць абавязак свой — На падвор'е наклікаць зіму. * * * На асамотненай кручы Лёс не дае халадзець: Радасна і балюча У вочы твае глядзець. Казкаю пакарана, І ведама нам абаім: Сонца не за гарамі — Яно за болем маім. СЯБРАМ

Я не ару, не сею і не жну,

як не праду, не тку і не будую.

Елісавета Баграна Куды ні траплю — скрозь магу разлічваць Калі не на свяцільнік — на лучынку, Як не на белы хлеб — хоць на скарынку, Як не на малако — хоць на ваду: Людскога клопату хаця б расінку Паўсюль знайду. I не падлічваюць пры гэтым людзі, А што за гэту ласку ім прыбудзе. Я ж не ару, не сею і не жну я, I не праду, не тку і не будую — Выводжу толькі думкі на папас, Над словам праўды зболенай шчырую. Ці дарасту, ахвярнікі, да вас? 1987 * * * Не хацела нічога ад вас, А дары не прыняць не змагла. Падзякуйце вашым ганцам: Ветру з гор, Што настойліва браў за плячо І прымушаў азірнуцца, Каб спаткаліся нашы пагляды; Неспадзеўнаму ліўню, які Вестуном жыццярадасным Шчодрасці вашай з'яўляўся; Ціхай хвалі марской — Пра патрэбу пяшчоты Са мной гаварыла яна; І раскутай, узбуранай хвалі падзякуйце За дакладнасць высновы: Немагчыма — без бунту. Не хацела нічога ад вас. ...I вамі — жывая. ТРЫПУТНІК Згубіліся ў натоўпе. Час, гэты Пастух усюдыісны, Па неўгаданай прыхамаці звёў нас На міг, Каб вочы ў вочы, — І з гэткаю ж бесцырымоннасцю напомніў Пра нашы накірункі і дарогі, Несупадальныя, як нашых пальцаў Адбіткі. Павечна кожны з нас у загародцы Уласных абавязкаў і правоў. Прыкладваем да сінякоў, да ран Гаючы Трыпутнік той сустрэчы. * * * «Да сустрэчы!» — у канцы ліста, На паштоўцы рэдкай — «Да сустрэчы!», Ды чамусьці вечна трэба ўстаць Паміж намі нейкай недарэчнасці. Я маўчу, я не пытаю ў вас, Што так доўга свята не адзначым. Толькі ледзь не кожны дзень, што згас Зноў без вас — на палавіну страчаны. Я маўчу, як зерне ў баразне. Прыйдзе ж час — адзіны ў свеце голас Хваляй сонца ахіне мяне — I схілюся ў шчасці цяжкім коласам. 1970 ВЫ ЁСЦЬ Вы ёсць. Як пад нагамі ёсць зямля. Як гэта неба ёсць над галавою. Вы — нібы гарызонт, які здаля Са мной жартуе блізкасцю сваёю. А я прымаю жарты за сур'ёз. То не самападман. То проста веры У маю сутнасць. I пакуль Вы ёсць, Мой шлях адзін, мой шлях — наперад. 1970 Я ВАС ЛЮБЛЮ На Ваша «ты» сказаць Вам «ты» не смею, I калі позірк позіркам злаўлю, Як птушанё, спалохана нямею. Я не кахаю Вас. Я Вас люблю. Святла, што падарылі, не растрачу. I шчырых слоў ніколі не згублю. ...Нашто журба у цёплых зрэнках Вашых?.. Я не кахаю Вас. Я Вас люблю. 1970 * * * Не трэба, дружа, не свяці Ты мне любоўю: Баюся сэрцам прырасці, Баюся болю. Не залучай, не прыручай Святой пяшчотай. Аддарам будзе нам адчай За шчасце ўпотай. Прадвызначана напярод: Любоў — крамола Там, дзе на долю недарод, На радасць голад. Пасей на мары лебяду. Ужо даволі Шнароў на сэрцы. Пашкадуй: Не выдай болю... 1987 СТУДЗЕНЬСКІ ЛІСТ Такая намаразь на шыбах, Што праз яе амаль не дападае Святло суседзяў з дому насупроць. (Прашу цябе, самота: Хоць на міг Ад роднага мне чалавека Адступі!) На вуліцы вядзьмарыць завіруха: След кожны ўвачавідкі зарастае Ссівелым мохам — зеллем прамінання. (Прашу цябе, трывога: Хоць на міг Ад роднага мне чалавека Адступі!) Над Белым возерам, над светам белым Драпежна сцюжа кружыць. Толькі рэкі Людской бяды ніяк не вымярзаюць... (О слова — шпак вясновы! Хоць на міг Сагрэй сягоння Роднага мне чалавека...) 1985 ЛЮБОЎ Той час, як прасякнуты табою... — Адно ў той час бываю я жывою. Адно тады напэўна знаю я: Не марна доля доўжыцца мая. Не марна выпрабоўвае сурова: Ты зерне ў ёй. Астатняе — палова. 1983 ГРАМНІЦЫ Грамніцы — Палавіна зіміцы. Не напіўся певень вадзіцы. Што ж не дасць усумніцца, Што грамніцы — Палавіна зіміцы?! Ці ж не гэты блакіт, Маляваны густа, высока? (Болей — Ласка тваёй рукі, Мой сокал...) Ці ж не спіленыя сукі У таполяў пасёлка? (Болей — Ласка тваёй рукі, Мой сокал...) Ці ж не лёгкасць дыхання, якім Усё налілося? (Болей — Ласка тваёй рукі ў маім лёсе, На грамніцы, На палове зіміцы.) МАНАЛОГ СЛАНЕЧНІКА, ТВАЕ ВОЧЫ I Я «Мне б — як усе... А промень веснавы Маім лістом, маім пялёсткам стане — I ўжо не йдзе й на момант з галавы Бязлітаснае сонечнае ззянне. I заўтра, як учора, як заўжды, Не ў сіле адарваць ад сонца твару, Няўцямна залатыя павады Усё лаўлю з-за навальнічнай хмары. Як быццам лета можна затрымаць, Як быццам нешта ў гэтым свеце вечна...» Снягі. А мне зіма — як не зіма, А мне ў тваіх вачах цвіце сланечнік! 1972 У ПАВАДЗІ НЕДАБРАТЫ Не трэба, мой дружа, не будзем. Апрыкрала і гаварыць Пра ковы, пра чад нашых будняў, Як свет гэты белы, старых. На макаўцы тлуму і стрэсу Не ўшчэнт абяскрылены мы. Пад клічы гусінай сурмы Выпырхвае лісцейка бэзу. На градцы на мамінай крокус Ліе незямное святло. I ластаўка ладзіць жытло Пад радыяцыйнаю кроквай... Свет белы не вычарпаў лекаў. I ў павадзі недабраты Хоць зрэдзь чалавек чалавеку Ёсць ласка жыцця. Як мне — ты. 1990 * * * Свет чалавечы прагне людскасці. Але хіба яе Магчыма выняньчыць У самаразбурэнні? Хай будуць блаславёны закаханыя! * * * Пагаворым на розных мовах (Разумеючы кожны нюанс), Інстынктыўна творачы ўмовы, Каб мацней не збліжала нас. Пад крылом усвядомленай сілы, Што пануем усё ж над сабой, Бесклапотна прамовіцца: «Мілы», І ў сур'ёз не ўзвядзецца табой. Прывітальным тваім: «Дарагая» Толькі песня святлее мая, Вечаровая песня над гаем Непрыкаянага салаўя. 1984 ЗЯЛЁНЫ ЛІСТ, ЧЫРВОНЫ КВЕТ Не разбурай таго, што ёсць. Душы звычайную прыязнасць Стаць іншаю не абавязвай, Пакуль нам хораша, як есць. Адзін неасцярожны крок — А свет зыначыцца адразу. Пасля вымогай не абразіць Нас, немаёмных, лёгкі крок? Зялёны ліст, чырвоны квет На подзіў туга перавіты, І крый нас божа пераблытаць Зялёны ліст, чырвоны квет... * * * За сялом палавеюць жыты, Росна песня дзявочая ўзносіцца: «Твой пярсцёнак, ды твой залаты, Мне на ручаньку правую просіцца...» На свае нам пацэліць кругі — Непрамая дарога, няблізкая. Дар сярэбраны, дар дарагі На маёй ды на левай паблісквае. Ад Расстання да Стрэчы ляцець: Два прыстанкі ўвабралі прычалы ўсе. ...Над ваколлем трымціць залацень Жыта й песні, яна — не канчалася б!.. Пасярод наступальнай слаты Так раптова надарыцца просінцу! «Твой пярсцёнак, ды твой залаты, Мне на ручаньку правую просіцца...» 1977 ВЫЙСЦЕ Пераклікаюцца званкі, Як спозненыя жаўрукі!.. Не будзем сумныя. Не варт. Перавядзем усё на жарт! Хто як пераглядаўся з кім — Пасмеймася, бо позірк — дым! Што сказана каму было — Не дайма веры, слова — тло! А жаль... Ператаўчэм свой жаль... Перавядзем усё на жарт! 1984 ЛІЛЕЯ Абысці б цябе мне за вярсту! — Ножанькі прымлелі... І на Чорным возеры растуць Белыя лілеі. І на Чорным возеры вясна, — Берагі абжыты, — Працінае плынь ажно да дна Кветам старажытным. І цвісці яму — не адцвісці? — Таямніцы нечап... Дзякуй, што цябе не абысці. Дзякуй за сустрэчу. 1979 * * * Пытаешся, чаго маўчу. Я не хачу Парушыць гэтую магчымасць — Паслухаць, Што там, за вачыма, За небам позірку твайго. Загавару — і не пачую, Што Птушка часу нам вяшчуе. 1982 * * * Трывалае, трывушчае ты, Сэрца. Цябе, Нібы стыхія першабытная, Смяротна перапоўніць пачуццё, Цябе, Як промнем лазерным, Пратне З бязлітаснаю асалодай Узаемнасць, А ты На гэтай прывіднай мяжы Неверагоднасці і явы — Ты тут адно і ўсведамляеш Сябе жывым! 1977 * * * Душа ўзалочана і ўчэрнена, I высям гэта не пярэчыць: Душа, як зорачка вячэрняя, Усходзіць радасці настрэчу. 1989 * * * «Палюбі мяне! Палюбі мяне...» — Прашаптаў і асек дыханне... Хістанулася ранне У расчыненым насцеж акне. Скаланулася да глыбінь На пагоду свежа і золка... «Палюбі мяне, палюбі!..» — Трапятнулі зраселыя зёлкі. Голас хутка мацнеў і рос, І ўжо там, дзе яснелі далі, — «Палюбі!..» — Светлякі бяроз Неба звон загайдалі! Ты, як промень, прыціхлы быў, А над нашым асмяглым летам — Страсны голас планеты: «Далюбі!.. Палюбі!.. » 1976 ЭЦЮД З ГІТАРАЙ У гулкай звечарэлай вулцы Гітары нечай Скруха б'ецца, То ўстрапятне, То захліпнецца. Пад ліхтаром начніца ўецца. І мне тваё святло — Сіло, І сілы — Вырвацца — Не маю. Расой вячэрняю — Гаркота. Гітары нечае Маркота У вулцы гулкай не ўціхае. Нібы начніца тая, ўецца. І горна да мяне хінецца. Прытулку ў полымі шукае... * * * Цікуеш за маімі песнямі, Кажнюсенькую ловіш ноту, Бо часта будні твае скрэслеыы Рукой няшчаднай адзіноты, Бо хочаш ты Маёй пяшчоты. Якія ж ісціны адкрыліся, Што не хапае ўжо адвагі Паўстаць супроць сваёй бяскрыласці. Супроць уяўнай раўнавагі Паміж натоленасцю — Смагай? Якою праўдаю апоена Сама я на мяжы чужання, Што знерухомелі абое мы Тут, у паўкроку да світання, Што ў золку Бачыцца змяркашіе? 1984 ЧУЖЫ Піла, каб хораша было табе, Каб стаў тваім чужы дагэтуль горад, Дзе б ты пазбыўся калатнеч і зморы, Дзе б ты хадзіў у шчасці, не ў журбе. А ты глядзеў у вочы і маўчаў. А я вачэй сваіх не апускала. А ты ўсміхаўся, незнарок ласкава. Глыбокі вечар, як лясны ручай, Не люстраваў ніводнай зоркі... Віно было і светлае, і горкае. 1981 * * * Забрыў высокі дзень пагодны У светлы одум верасковы... Табе я стала неабходнай. А ці зраблюся дастатковай?.. Дзень павуцінку шчасця ловіць, І шчасце вырвацца не смее. Як ружы, кідаеіп мне словы. А сам ты іх — ці разумееш?.. Навошта я... Хай потым, потым, Пазней прыдасца гэты одум!.. Твая вясенняя пяшчота... Мая асенняя пагода... * * * Я рада, што так адбылося (Як чыста ўзрунела трава!..). Я ўдзячна нялёгкаму лёсу: Я рада, што мне сумаваць, Што мне захлынацца тугою, Нязбытнай ні ўдзень, ні ўначы (Якое паветра тугое!..), Гадзіны і вёрсты лічыць І ведаць, што, позна ці рана, Кранеш маю пасму з брыва І ціха прамовіш: «Я рады, Я рады, што мне сумаваць...» 1977 НЕ НАХЛУСІ Змалку мне доля казала мая: Трэба вучыцца без радасці жыць. Горам карала, каб верыла я, Быццам няма мне тут чым даражыць. А ты не спалохаўся гэтае мовы, Птах мой вясновы. Ты прыляцеў — і наледзь тугі Змыла, нібыта яе й не было! Змораны дзень, беспрасветна даўгі, Ружавым цветам уміг завіло! Ружа ніводнай калючкай не коле... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Не нахлусі гэтай радасцю, доля. 1985 * * * ...I ён прыйшоў, мой час круты, калі Уласны цень — і той мяне пакінуў... Нябёсы ўсцяж прыпалі да зямлі, Нібы яны і сапраўды такія: Неасцярожна ўскінеш галаву — І панявечышся аб беспрасветнасць... Знік цень. І зноў на ўзяблую траву Вярнуўся — свету хараство засведчыць. І хоць абрысы чоткія яго Зусім не паўтараюць форму цела, Ен мной адметны: гэтулькі ж майго Там руху слова, справы, летуцення! І сталася: ты — мной, а я — табою. Шчыруе моўчкі наша вышыня, Каб два абліччы ў адну сутнасць здвоіць. Каб людзі памагалі й так, па двое, Людскім страсцям пагодай набрыняць. ТЫ Быў. І не было. Пры выпадковых, Неназолістых спатканнях зрэдзь Бестурботна ападалі словы З доляю ні радаваць, ні грэць. Быў. І не было. Не бачна воку, Як карэнне дастае з зямлі Над ільдамі, камянямі сокі, Каб у дрэва песню лета ўліць. Дзёрзка выбухнула лістота — Твая пяшчота. Што яна шукала ў маім лёсе? Сцверджання? Бунтоўнай праваты? Што шукала — ці знайсці ўдалося? Быў. І не было. І раптам — Ты!.. 1976 СКАРБ Аддаў сябе як скарб, шалёны скарб. Разгубленай жабрачцы што рабіць з ім, Як абыходзіцца, Паводзіцца з ім, каб Не злегкаважыць і не страціць Дачасна? Давер, як павадак, Ашаламляе. Глядзела Глыбознымі трывожнымі вачыма, Баялася даткнуцца: Не зняверыўся б... Дыхнуць не смела: Не зняверыцца б... Шукала супакою для душы. Багатаму не спіцца. А рана Прыкідваецца толькі, Што яе — няма... 1978 * * * Не люблю тэлефонных размоў. Але ў свет мой званок уварвецца — І зруйнуе спакой да асноў, I на голас твой сэрца сарвецца, Як зрываецца птушка ў палёт, I, як птушка, ў блакіце крыляе У бяздонных нябёсах пяшчот, Дзе душа да душы прамаўляе. Любы мой, любы мой, любы мой! I часовае — з намі навечна. Знае доля, якою цаной Выкуплялі ў яе мы сустрэчу. Жаваронкавы міг светлыні, Барані нас цяпер, барані!.. 1988 * * * Як мне прывыкнуць да самой сябе, Цяперашняй, невызначальна новай? Адкуль, З якой неспасцігальнай сховы, І рухі гэтыя мае, І словы? У рос пытаюся — Яны маўчаць. У зор пытаюся — Яны маўчаць. А прыйдзеш ты, Запознены, здарожаны, Шапне крывінка кожная: «Харошы мой!..» Пратрубіць безагляднасць раскавана! Як мне прывыкнуць да сябе — Каханай? У рос пытаюся — Яны маўчаць. У зор пытаюся — Яны маўчаць. А ты ўсміхаешся шчасліва... 1976 АЛХІМІЯ Маўчаць твае словы... На раскрыллі карычневай страказы Насцярожаны час Неўтаймавана трапеча І абарочваецца Транзістарным голасам касманаўта, Які канстатуе, (Маўчаць твае словы...) Што наша планета ўся ў хмарах, Мноства хмар — І над сушай, І над акіянамі. (Маўчаць твае словы...) Мне здаецца, Я ведаю шлях, Па якому вяртаецца сонца! (Маўчаць твае словы...) З хваляваннем бяру: Промень пагляду, Каліва ўсмешкі, Даверлівасць рук, Ненатольнасць пацалунка, Злучаю ўсё гэта ў колбе сумнення, (Маўчаць твае словы...) Грэю, грэю дыханнем сваім, Аж пакуль не ўпадзе На раскрылле карычневай страказы Чыстае, быццам слязіна, «Люблю». 1976 * * * Запозненаю дзікаю ажынай Узаемнасць наша дзёрзка расцвіла. Мы ж бачылі, Што лучная сцяжына Па-за шляхамі нашымі была. Мы ж разумелі, Што блакітнай грывай Праменны далягляд Не нас Заве. І ўсё-ткі безразважна, Як з абрыва, Зрываліся ў наш Невымоўны верш. «Чакай. Кахай». Кахаю. І чакаю. На самаце. Сярод людзей. Цяпер Само паветра дасканала знае, Як ім балюча дыхаць Без цябе. * * * Калі б прыйшоў ты на адно імгненне, Такі, які з’явіўся ў адначассе, Дык і тады не марнай, не дарэмнай Была б мая былая прага шчасця. Збылося ўсё. Збылося нават болей: На што не смела ўпотай спадзявацца. Так пэўна свет захарашэў табою, Жаўрук, які сярод зімы азваўся. У шчасці шчасця прагнецца ўдвая. Хай песня не канчаецца твая. 1977 НЕ ВЕДАЮ Не ведаю, адкуль прыйшла. Не ведаю, куды пайду. Не ведаю, чаму аж так Я мушу спазнаваць бяду. Няма так шмат з маіх сяброў. Так шмат з радні маёй няма. Дзе вы, матуля, сёстры, брат? Хоць знак які падай мне, ма!.. Не ведаю, адкуль прыйшла. Не ведаю, пайду куды. Не ведаю, нашто цвітуць Мае цярновыя сады. Як б'ецца сэрца, родны мой!.. Ці хопіць нашага святла, Каб і на сцежцы незямной Нам стрэча дадзена была? 1990 * * * Кажуць: трэба. Кажуць: будзе лепей. А навошта — трэба? Лепш — каму, Пачуцця спякотлівае лета Выдаваць за сцюжную зіму? Трэба?.. Знаць: твой ратавальны бераг — Я — твая натхнёная пара, Жыць тваім даверам, ды — «не веру, Я табе не веру», — паўтараць? Лепей?.. Прагнуць стрэчы, трызніць стрэчай, А ўляціш у мой маркотны круг — Абыякава атрэсці плечы Ад гарачкава-пяшчотных рук? Мой каханы! Я не ўмею гэтак. Не па мне наўмысна, ясны мой, Пачуцця спякотлівае лета Абарочваць сцюжнаю зімой. Снег чужання, так даўно расталы — Што яму цяпер між нас рабіць?! Не хачу кахання рэдкі талент Хітрыкаў бяздарнасцю губіць! Узаемнасць знае, сведчыць, помніць: Каб шчаслівай быць заўжды, не міг, Трэба ласцы й шчырасці няўтомна, Безаглядна й годна — на дваіх. * * * Я люблю цябе... а ты — не слухай! Я люблю цябе... а ты — не чуй! Бэзам ускіпела завіруха, І пялёсткаў шчасця не лічу. Ні адна не ўваражыла кветка Рук тваіх, вачэй тваіх, ні губ. Ходзіць студзень непадкупным сведкам Самае раскошнае са згуб! І шугае маем завіруха, І пялёсткаў шчасця не лічу. Я люблю цябе... а ты — не слухай, Я люблю цябе... Быццам слоў такіх і не існуе, Быццам і не сказаны былі... Радасць гэта нас перавяснуе На спрагнелай радасцяў зямлі. Нездарма шалее завіруха, І пялёсткаў шчасця не лічу! Я люблю цябе... а ты — не слухай, Я люблю цябе... а ты — не чуй! 1976 РОДНАСЦЬ Падумаць толькі, што нас падзяляла... Ты ж быў у маім лёсе! Ды цяпер Такое адчуванне, што не знала Ніколі я сапраўднага цябе. Падумаць толькі... Спела столькі часу Прыхільнага сяброўства цеплыня, Каб раптам натуральна так пачаўся Адлік інакшы новым нашым дням. Усё, жыло падспудна што, употай, Цяпер лунае, за вітком віток. Няпэўны сум свядомай стаў маркотай, І радасць адшукала свой выток. Падумаць толькі: мне ты не прысніўся, — Іначай як бы стацца так магло, Што страх набыў акрэсленыя рысы І яву спадзяванне набыло, Што знойдзе чалавек, чаго шукае, Пакуль, пакутай моцная, расце І ў сэрцы прага роднасці людская Не саступае месца пустаце. 1977 * * * Кажы ласкавыя мне словы, Дары пяшчоту мне сваю, І прызабудуся вяснова, На ўскрайку шчасця пастаю... Хай хоць на момант ашукаю І немагчымасць, і бяду, Так хораша і нечакана Вакол мезенца абвяду! І сіл прыбудзе мне нанова, Прад непапраўнасцю ўстаю, — Кажы мне ласкавыя словы, Дары пяшчоту мне сваю. Не ўсё збываецца, і, мусіць, Пара змірыцца з гэтым нам. Але пакуль душа не хлусіць, Што песня ты ў мяне — адна, Мая апора і аслона У безнадзеі на краю — Кажы мне ласкавыя словы, Дары пяшчоту мне сваю. 1977 * * * Панянькавала за свой век нямала Мар, і памкненняў, і жаданняў я, А заклінаю так, як заклінала: Хай беражэ цябе любоў мая. Заступіць хай усе шляхі-дарогі Любой нягодзе і любой слаце, Каб, як хваробы, роспачнай знямогі Ніколі не спазнаў твой доўгі дзень. Якім ты ёсць і стаць якім гатовы, — Хай светлай будзе лёсу каляя! — Ад злой няўдачы, ад ліхой намовы Хай беражэ цябе любоў мая. За сэнс высокі, што жыццё займела, За мой вясёлкаю замкнёны круг, Дажджынкай шызай ці сняжынкай белай Я прыпаду к табе і паўтару: Дзе б ты ні быў, якой бы ні была я І кім бы для цябе ні стала я, — Хай над табою ластаўкай крыляе, Хай беражэ цябе любоў мая. 1977 ЖАВАРАНКІ ПЯШЧОТЫ «Птушанятка маё дарагое...» — Сказаў ты На ранішняе павітанне З далёкай далечы, — I трох гэтых слоўкаў хапіла, Каб, насуперак слоце, Насамотнены кут мой Дзень цэлы Быў узіхочаны сонцам, Каб у небе кожнай крывінкі маёй Неўціхана спявалі Жаваранкі пяшчоты. Кахаю цябе. 1987 * * * Заходзіш. Гамоніш. Прыгортваешся ўсхвалявана. Дапытваешся, ці жаданы — такі нечаканы? А вочы іскрацца. А вусны смяюцца. А словы Абвейваюць сэрца бялюсенькім цветам вішнёвым. Мы ёсць — і няма нас. Нібы два пялёстачкі, тонем У галавакружна расчыненых сонечных тонях. I п'ём не нап'ёмся з той плыні крыштальнай, вянчальнай, I гэтая смага — адзінае, што найрэальна... 1988 ЛАСТАЎЧЫНЫ БЕРАГ О гэта ззянне спадзявання, Што будзем, будзем разам мы, Што лета нашага кахання Навек нас выбавіць з зімы!.. Як доўга, цяжка мы блукалі У зглухлых, ледзяных снягах, Пакуль сябе не адшукалі На ластаўчыных берагах. Яшчэ між намі яр абставін, Ды промень кладачкай пралёг, Каб мы перамаглі расстанне, Каб смутак знішчыць нас не змог. Парыў і чысціня ў паглядзе — Бяссмертны выклік небыццю. Не здрадзім, родны мой, не здрадзім Велікадушнаму жыццю!.. 1987 * * * Цені ў кутках, як блакітная варта... Сёння мы ў шчасця ў гасцях. Можа, адзіна цяпер мы і варты Жыцця. Сёння, калі нашы душы пад знакам Злітнасці і паўнаты, Зараз, калі ў іх ні следу ніякай Лухты. Выстыў даўно ў белых кубачках чорны Чай на вячэрнім стале... Спеўна і вольна, нібыта на горнай Скале! Лётка, як птахам уразлівым дзікім З гордым узмахам крылаі Цені, як варта блакітная... Лікі Святла! 1983 * * * Я ўсё жыццё Цябе шукала, Гадамі йшла праз морак і праз боль, Як быццам верыла, як быццам знала, Што немінуча стрэнуся з Табой. Аж дзіўна, скуль было той веры брацца Пры ўсведамленні: рады тут няма... Ды нешта ўсё загадвала: трымацца! Ды нешта цвердзіла ўсё: недарма! Я акіян тугі правеславала, Я тысячу пустынь перабрыла I тысячу надзей там пахавала. I вось — знайшла... Я ўсё ж Цябе знайшла?! О, толькі не пакінь, не адступіся! Пазнай мяне, прызнай, не абміні! Цяпер Ты ўсё мне: і мой дол, і высі, — Вясёлку свету белага вярні! Падломваюцца ад дарог калені, Вось-вось лісточкам сэрца абляціць, — Не адвярніся!.. Больш з такім маленнем Ужо няма мне да каго ісці. 1985 ВЫЗВАЛЕННЕ Зярнятка радасці маёй, Карэньчык сонца ў золкай долі! Яшчэ скавана мітуснёй – І ўсё-такі я ўжо на волі. Яшчэ цягну ярмо тугі І неразважаных сумненняў, Ды ўжо мне шлях твой дарагі, Дзе ў кроў саб’юся аб каменне. Хачу сама таго ярма! Бяда вяшчунна пратрубіла... Бяда старалася дарма: З мяне рабыню не зрабіла! Яшчэ скавана мітуснёй – І ўсё-такі я ўжо на волі! Зярнятка радсці маёй, Карэньчык сонца ў золкай долі... 1981 СТРАХ «Каханы мой!» А мне ты: «Не кляніся!» «Адзіны мой!» А ты: «Не прысягай!» О як ты, непаўторны мой, баішся, Што раптам страціш спознены свой май!.. Табе ўсё роўна ўжо, што скажуць людзі — Адно самому б толькі не здрабнець, — Бо людзі перш апошляць ды асудзяць, Пакуль сумеюць нешта ўразумець. Каханы мой, о не, я не клянуся, Адзіны мой, не прысягаю я: Да вусцішнасці ж і сама баюся, Што згіне, быццам здань, вясна мая. Цалую распрамененыя вочы, Гарнуся ўсёй істотай пад крыло Ўзаемнасці, якую не сурочыць Прызнаннямі — ўсім ростаням назло! Ёсць толькі жыццяў нашых берагі... Саколік мой, Жаданы, Дарагі... 1984 СУГУЧЧА Не моўкне сонечнае рэха, Сугучча наша доўжыць, доўжыць, — Бы ты нікуды не паехаў, Бы ты ўсё побач, І ўсё той жа — Пяшчотны, ўсмешлівы, шчаслівы, Увесь у песеннай уладзе — Як жаўранак над яснай нівай, Як шпак у развяснелым садзе!.. Ты ўсё, усё мне, Усё на свеце: І кліч жыцця. І прага смерці... 1983 * * * Мой муж, мой вечны падарожнік, Мой найраднейшы чалавеча! Жывём — як на чужым парозе: То зоркі сыплюцца на плечы, То гром настрашвае, то замець Рагоча, што — не маем кута... Усё абвалачэ няпамяць — I мілаванне, і пакуты. Але ж і ў радасці, і ў скрусе Наяве зліты мы і ў мроі. Два целы возьме смерць, а мусіць Здаволіцца душой адною. 1988 РАННЕ Ноч. Ні зыку. Ад стала дападае Ясначолых кацярынак дыханне. Над зямлёю ледзьве-ледзь світае, А ўва мне і апоўначы — ранне. Скуль узяўся ты ў мяне гэткі, Што ва ўсенькай старане наскай. Кветкі толькі ад цябе — кветкі, Ласка толькі ад цябе — ласка?.. 1989 I ГЭТЫ ВЕЧАР I гэты вечар, мабыць, не забудзецца: Няма святла ў двары, няма на вуліцах — Раптоўна згасла ў гарадку святло. Абсады цень да ценю дома туліцца, I ўсё глыбокай цішай спавіло. Шукаюць вусны вуснаў — не натоляцца... Здаецца, толькі мы ва ўсёй ваколіцы, Неварушкой, нібы рачное дно, Адзіна мы, ды зорачка-свавольніца, Што ўсё ж не-не — дый зазірне ў акно. Дый зноў, нібы збянтэжана, схаваецца... Ты хто нам, зорка? Наша ахавальніца? Ці свет, куды мы ў часе адляцім? Таго адлёту на зямлі лякаюцца, Таму што бачаць толькі смерць за ім. О, калі б кожны памятаў, што вечны ён! Што расцвіце прастораю сардэчнаю! Што побыт наш зямны — ўсяго луска, Такая ўжо і тут вось недарэчная, Дзе ў змроку свеціцца ў руцэ рука... 1990 ЦІ ТРЭБА БЫЛО? Не ты мяне любіш — Жыццё мяне любіць, Тваёю істотай вітае-галубіць, а. Тваімі вачамі ўзіраецца ў вочы, Тваімі рукамі абняць мяне хоча, Тваёй палымянаю думкай вартуе, На самым на ўскраечку прорвы ратуе, Бо змеркламу сонцу ўсё ззянне вяртае, Калі да грудзей я тваіх прыпадаю. Ці трэба было, каб жыццё праляцела, Пакуль гэту праўдачку я ўразумела?.. 1989 СТРОМА Я ўжо ў цябе ўрасла. Мы ўжо зрасліся. Гады спатрэбіліся, Доўгія гады, Каб зразумець, што дзвюм істотам З адзіным сэрцам і кровазваротам Жахліва быць у паасобку, Немажліва. Сыходзяць леты. Усё вышэе строма шчасця нашага, Якая ўзносіць нас. I пахавае. 1987 * * * ...А што радок, ён выжыве — ці не. А ты жывы. Табе са мною светла. I я ўжо знаю, як сюды імкне Душа тваёй сцяжыны — з будніх нетраў. I тут ён, будзень, толькі — на дваіх. Таму і ўмее ён рабіцца святам. I я ўжо знаю, што з хвілін маіх Той рэдкі міг мой — самы найкрылаты. О, не радкі, а ты мне — канавое, Калі й радок вось зноў жывы табою... 1985 * * * Шарэе па-асенняму ваколле, Ніжэе пацяжэлы небны дах. I хай сабе! Я ўжо цябе нікому, Нікому і нічому не аддам. Пазалягалі туманы ў лагчыне. Хай зменлівасці ў часе не ўпыню — Я не аддам цябе другой жанчыне, Пакуль сама — з даверу і агню. На самы жорсткі, незагойны верад Ёсць недзе, ёсць зялінка на, загой! Я не аддам цябе імгле зняверы, Самоце шляху колкага твайго. I хай зімою лёд — не выпадковасць, — Не вымерзне цалюшчая вада. Ты толькі сам мяне ўжо анікому, Ніколі больш нікому не аддай. 1985 ШЧЫМЛІВАЕ Да берага бязмоўя не дабрацца Мне годна — без твайго пляча ў плыўбе: Ажно гатова сэрца разарвацца Ад любаснай пяшчоты да цябе! Найблізкі мой, мой цуд, маё ж ты свята, Любоў мая, ты ведаеш даўно: З табой збару я мель і перакаты, Не ўцягне чорны вір мяне на дно. Мой валадар, мой скраб неверагодны! Купае сэрца светла-светлы шчэм: Вось плынь жыцця. Вось любасці нязводнасць. Бязмоўны бераг дзесь. I мы - плывем... 1988 ПРОСЬБА Як Васіліса, у рукаў Зноў восень сонейка хавае. Не абвыкай, не абвыкай, Што я твая, што я кахаю. Усё так крохка на зямлі: Было, няма, ёсць — ды другое, Што свет у стане наталіць Даскочу нас хіба тугою. I сум, і хараство, што мы Не здавальняемся здабытым, Што лебядзінымі крылмі Зазыўна далі перамыты! Як Васіліса, з рукаўя Пяшчота смутак выпускае: Не абвыкай, што я твая, Не абвыкай, што я кахаю. 1985 БОСКІ ДАР I сад, і неба — ўсю раскошу Пачуццяў, што мяне ўзнялі, Усё, чым ты так ухарошыў Мой дзіўны побыт на зямлі, Чым вечная душа твая — Вярнуць хацела б я ўдвая. I, як самотны Бог, прымаеш Свой дар ты з рук маіх — як мой, I мовай неба далучаеш Зноў да раскошы незямной Убачыць лёс, як саду цвет! Пяшчотны Бог мой, мой Сусвет... I промніцца над колам рук: Бяссмертны ты, і я не ўмру. 1989 МОСТ Кажуць, ноч была цёмнаю вельмі. Не заўважыла змроку: Мне твой воблік свяціў цеплавокі. Кажуць, ноч была ветранай дужа. Не запомніла слоты: Атуляла ад ветру пяшчота. Кажуць, снег нават падаў уночы. Калі гэта і праўда — Растапіла яго наша радасць. Я не згасну былінкай бязраднай, Хоць і сцюжа навокал, Покуль ты ў мяне ёсць, мой далёкі. Не хачу ўжо нічога, нічоуа, Ні лістоў, ні прыездаў — Быццам мостам, звязала нас бездань... 1981 АЛЕ ТВАЯ СЛЯЗА Выясніваўся дзень. I ноч растаць хацела. ...О, як твая сляза ў маю слязу глядзела! Ад промняў з-пад смугі ўся далеч залацела. ...Але твая сляза ў маю слязу глядзела. Чародка галубоў над намі ўсё гусцела. ...О, як твая сляза ў маю слязу глядзела! Крылялі галубы як свята, як нядзеля. ...Але твая сляза ў маю слязу глядзела. 1986 АДЗІНЫ Калі сэрца канае ад смагі У пустынях людской мітусні, Ты не зыч мне жаданай увагі, А любоўю сваёй ахіні. Не спатрэбяцца іншыя лекі, Боль сунімецца, роспач міне, Бо навекі, навекі, навекі Ты адзіны, адзіны ў мяне. Болей зло, чым дабро, тут вярстуе Цёмны шлях чалавецтва, круты. Свет адно хараство і ратуе, Бо й мяне выратоўваеш — ты. Не спатрэбяцца іншыя лекі, Боль сунімецца, роспач міне, Бо навекі, навекі, навекі Ты адзіны, адзіны ў мяне. 1988 ШТО ПАКІНЕМ Не спяшаешся адгукацца. Замаўкаю сама. А ў духмяных сумётах акацый Дацвітае мая зіма. Як усё, праміне і гэта. Адгарэняць плады. О, няўжо мы пакінем свету Толькі раннія халады? Сэрца — быццам пчала на гронцы: Медазбор, медазбор... Як мы ўсё-ткі аблашчаны сонцам Пры ўзыходжанні на касцёр!.. 1984 * * * «Піце поўную чару да дна». Яна дня майго не за туманам: Я адна, я ўсё роўна адна, Хоць і ёсць ты ў мяне, мой абраны.. 1985 * * * Не можа быць, каб ты не адазваўся, Не можа быць, каб помніць перастаў, Калі ў жыццё маё так уварваўся, — Не памяццю — маёй крывёю стаў. Ці б нашы адзіноты нас звялі, Каб мы несумяшчальныя былі? О, свет не аднаго так загубіў!.. Не можа быць, каб ты мяне забыў. 1985 ЯШЧЭ ПОМНІЦЦА Скуль такая лютая натома, Што цяжарам нават згадка: ты?.. Выпесціла сонечную строму: Працінае холад пустаты. Недзе сонца... Недзе ты... Скрозь нема. Рукі не галубкі — ледзяшы. Недзе ты... А я не прагну неба: Дагарае свечачка ў душы. Як жа трудна дыхаць мне, каханы. Умываюся тугой — пячэ... Свет не толькі з болю тут сатканы. Мне пра гэта помніцца яшчэ. 1989 НАДМЕРНАСЦЬ Пакрыўдзі мяне! Як найвышшае ласкі прашу: Пакрыўдзі бязлітасна, Каб я не змагла дараваць. Каб мне засталося адно толькі — Перакрывавіць душу І раз назаўжды ад майго існавання цябе адарваць. Завочная любасць твая неўгасаная — Нібы крыніца глыбозна ў зямлі. А мне, перасмяглай, Сябе ратаваць столькі часу адзіна сустрэчамі памяццю — Сіл ужо вышай. Мой божа, пакрыўдзі бязлітасна!.. Зернятку трэба загінуць у чорнай раллі, Каб выжыць... * * * Даруй мне полымнасць маю. Яна балюча апякае Цябе за вечнымі замкамі. Папеленая, не чакаю Адхлання ў прорвы на краю... Даруй мне полымнасць маю. АДКАЖЫ Сонца любові — за чорнай тугою, Боль над усім: Дзеля чаго я, дзеля чаго У лёсе тваім?.. Так палымяна цягнуцца настрэчу — Каб даказаць: Блытаць каханне і лёс — недарэчы, Іх не ўвязаць?.. Ты ці жартуеш на гэта як-небудзь, Ці прамаўчыш... Бо знаеш: адкрыта дарога на неба Толькі праз крыж?.. Бо згодны: заманліва стаць крылатым, Ды, што ні кажы, Распятасць — нязмерна вялікая плата За ззянне душы?.. 1988 ПАСЛЯ Кахаеш ты, і сам каханы, I думкі чыстыя твае, Але, бы ў пастку, ў быт загнаны, I час палёгкі не дае. Усё бліжэй, бліжэй магіла, Усё ясней абрыс віны За міг крылаты, а бяссілы Рашуча стрэсці кайданы. Дай чалавеку веры, Божа, Што хоць пасля, пасля, пасля, Ужо ў абліччы іншым, можа, Ён быць папраўдзе шчасным зможа, — Бо вопыт, горкі і варожы, Якім сілкуе Дух зямля, Яму стаць мудрым дапаможа Хоць недзе, некалі, пасля... 1992 ДАЗВОЛ НА АДПАЧЫНАК Быццам раптам кроў спусцілі з цела — Бліск маланкі, потым — змрок густы... Вось і маеш тое, што хацела? Гэткага спачынку прагла ты? Што ж, цяпер адпачывай, нябога, — Загадалі горкія радкі, — Шчасце — вера, а твая дарога — Вечна тупікі ды тупікі. Б'ешся, б'ешся, як сляпая птаха, То аб неба, то аб камяні. А каханне ж — радасць, а не плаха. Я не зычыў плахі. Адпачні... Нават слёз няма, адно здранцвенне... Неба... Тупікі... Каменне!.. 1985 * * * Слова маё не накліча бяды, Вока маё не злое. Шчасця твайго не сурочу й тады, Як будзеш ты не са мною. Толькі аднойчы, пры цёмным акне, У задуменні мройным Неасцярожна згадаеш мяне — І смутак ляжа гарою На ўтульнасць тваю, На вясёлы твой дзень, На памяць пра нас абоіх, Дзе я, нібы голачка на вадзе, Трымалася на любові. 1984 * * * «Я прыеду, як выпадзе снег, Я прыеду пры першай парошы». Мой харошы! Так жыццё і складзем з гэткіх вех... І чым болей марнуецца дзен У пустой, адзінокай дарозе, У знямозе Усё той жа працяг ёй відзён. Набярыся трывання і сіл, Памудрэй, маё сэрца, нарэшце, Дай давесці Жаль без роспачы за небасхіл... 1983 * * * Не заходзь, Маё сонца, За доўгія хмары маўчання, Не дазволь ім Зніжаць нябёсы Над пакутнага роздуму нетрай, Чый морак такі ж непазбежны, Як і ты, Маё сонца. Ды, Начэючы, Смутак хоча быць пэўным У гаючым тваім узыходзе, Сонца маё. * * * А можа, так яно і трэба, Каб то буран, то капяжы, Хадзіць у буднях, як у зрэб'і, Свой несці крыж і даражыць надзеяй, роспаччу і верай? Так, толькі гэтак быць павінна: Аднойчы спрагнуць трох дарог I выбраць тую пуцявіну, Дзе згубай грозіць кожны крок, каб — усміхнуцца пераможна! ...З адным не прымірыцца мне: Што я кахаю Вас, Вы — не... 1971 ПЫТАННЕ Нават тады, Калі вечна я, Вечна я слухала б Словы кахання твае, — Няўжо сапраўды Табе думаецца, Што якраз гэтых слоў, Што так цяжка даюцца, Нам трагічна так не стае?.. * * * Гэшны мой з імем святога! (Шчасце заўсёды ў пару) Я да расстання гатова... Даруй, Грэшны мой з імем святога... Юудзь блаславёна, часіна (Мерклі сняжынкі ў траве...), За неспадзеўную сілу, Павек Будзі блаславёна, часіна. Доўга мне будзе не страшна Выслухаць грозьбы завей І, каб набыць, нешта страчваць, - Павер, Доўга мне будзе не страшна. Будзь блаславёна, дарога, І тая, з кім стрэцца табе. (Вечар, не я, у журбе, Грэшны мой з імем святога...) 1976 * * * Зноў пра цябе. Мне — пра каго ж яшчэ? Настойліва начэе, I ўсё выразней чую, як цячэ Усё глыбей праз сэрца Ратнічэле. Няўрымсная, парывістая плынь: У ветравей свавольны Пульсуе пасмай срэбнаю палын. I ў горадзе знайшоў мяне ён, польны. Свядома тваю руку адпушчу. Пад золкай зоркай страты Да скону голас Ратнічэле чуць: «Ой кейп бега мятэй...»[2] 1981 * * * Не сніся мне. Навошта снішся мне? Усё між намі выяснена, вырашана, I пра ўгавор наш помню я і ў сне. Не сніся мне. А стрэч не пазбягай. Не бойся стрэч. Цябе маёй пяшчотай не абражу я. Рук не ўскладу на шалі тваіх плеч. Не бойся стрэч. Насупраць сядзем. Ты ўсміхніся мне. I я ў адказ — спакойна і нязмушана. Пра угавор наш помню я і ў сне... Не сніся мне. 1974 МЕСЯЧНАЯ НОЧ Цяпер што звязвае нас? Якія ніці? Адчужана-роўны бляск: Поўня ў зеніце. Такі чалавечы пагляд У гэтай поўні... Улада з усіх улад: Помню. Хлусіў ты, хвалёны час. Няма адхлання. Глыбозным праваллем між нас Прызнанне. Дзень забыўся пра ўсход. Спяць людзі. Маркота з усіх маркот: Не любіш. БЕЗ ЦЯБЕ А мне ўсё лепей без цябе. Працую — не гарую. Спакойнай сіле не слабець — Магу звярнуць гару я. Бясплённа дзень не праміне, На мары не патрачу. Смяюся, калі смешна мне, А плачацца — не плачу. Так, мне ўсё лепей без цябе. Жніво наспела ў часе. Ні тлуму, ні трывог цяпер. ...I ні хвіліны шчасця. 1977 ЖАРТ У шчасця майго Тваё аблічча, Твой голас, Твае вочы і ўсмешка. Нават дзверы не стамляліся Чакаць твайго стуку. І ён раздаўся нарэшце: «Гэта я, тваё шчасце. Адчыні!» Але што гэта?.. Не тое аблічча, І голас не той, І не тыя вочы і ўсмешка. Не паспела я Абурыцца такім самазванствам, Як пачула: «Ах, якая ты смешная! Жарту зноў не пазнала? Гэта ж я, Твая адзінота!» 1977 * * * Ні слова не вяртае, ні маўчанне... Развейце, ветры, смутак мой і жыль – Было нам гэта справаю звычайнай Калі б маглі мы ўзняць такі цяжар. Азёрныя мае спагада-хвалі, Тады ўтапіце іх на самым дне! – Былі б мы радыя, але прапаліць, Самотна да самога дна пратне. Вятрам – зацяжка, хвалям – загаруча, А я не ўмею так: як набяжыць, А мне расстаннем – карай немінучай За свет пяшчоты нашай – трэба жыць. 1977 БЫЛО ...I раптам адышоў, амаль адбег. Ні слова не сказаў на адвітанне. I кожны крок твой абяцаў вяртанне. Вясновы дзень гуляў у «сонца-дождж». I неўпрыкметку набракаў змярканнем. I набракала цемраю чаканне. Мне ж без цябе ўжо не было дарог. А людзі абміналі, нібы здані. Бы ў прорву, падалі мае пытанні. Быў родным горад — раптам пасткай стаў. Мая прапала вуліца дазвання. Дзе я... дзе ты... гуканне і блуканне... 1980 ШАРАЯ ГАДЗІНА «Каханы, мой каханы! Мне хораша з табою. Ніводнае хмурыны У небе нада мною. Усе яны знікаюць Яшчэ на даляглядзе, Пакуль прысутнасць сведчыць Твая пра душ суладдзе. Адужаю хваробы, Не змоўчу на абразу. Я знаю, што «Кахаю Цябе» — зусім не фраза. Ахоўна і надзейна Тваё пульсуе сэрца. Я знаю, ёсць людское І шчасце, і бяссмерце. Есць сіла, што нітуе Свет, горам дратаваны». ...Няма каму сказаць мне: «Каханы, мой каханы!» 1980 * * * Сказала: «Лепей саматой». Не лепш. Сказала: «Так прасцей». Куды як проста!.. І хлеб, з табой не дзелены, — Не хлеб. І шлях — Абраны быццам не па росту. Гайдаў Сусвет. Упёрлася ў куток. Лячыў парыў. Прыгорбіла натома. Як ні рыхтуй сябе загодзь — Ніхто Не можа да самоты быць гатовы. А вёрсты ўсе ўмяшчаюцца ў адну Адлегласць — На працягнутую руку. Даверліва ўсміхнуцца. Працягнуць. І збаўлены ад адзіноты мукі. Звычайны рух. Магутней, і глыбей, І справядлівей той касмічнай прорвы, Якая Адрачэннем ад цябе Лядзяна зеўрае; «Не руш, Не роўня». Чым далей ад паверхні мы зямлі, Тым даступней нам яе глыбіні. Імя тваё мне Не перабаліць. Ніколі. Знаю. Быў і ёсць. Любімы. 1978 КАРА Я змучыла цябе. I гэта праўда. Як праўда тое, што каханы ты. I што хранічны страх за нас — не наўда Так закамплексаванай прастаты. Я змучыла цябе. Не даравання, А кары з любых рук тваіх прашу. Хоць што яшчэ страшней за катаванне Агнём, якім сама сябе душу?.. Ды кара твая падае!.. Упала! — Мой горкі, адхінаешся ў журбе... Такога пекла сэрца шчэ не знала... Ці вернешся?.. У ножанькі б упала... Ці вернешся?.. Я змучыла цябе... 1985 * * * Нашто мне гэты дзень — Без цябе? Сінічка за акном — Без цябе? I сонечная плынь — Без цябе? I гурт людскі нашто — Без цябе? Травінка кволая — I тая не ўзрастае Дзеля самой сябе. Нашто мне гэты дзень — Пустыня? 1981 ЯК СНЕННЕ Шэра і золка. Вось мы і падсочаны Вокам разлукі, Каб назаўсёды, навек раз'ядналіся Нашыя рукі. Не гавару табе: «Усё будзе добра». Добра не будзе. Можа, тады хіба толькі, як з памяці Дні гэты збудзем. Дні, што жывілі нас гэтак, як жывіць Хлебная луста. ...Неяк прыслухаемся: а-ні-чо-га... Ціха і пуста... Толькі далёка-далёка ў свядомасці Нешта адзначыць: ...лівень святла... звонкі голас шчаслівы... Сненне, няйначай. 1980 НА ДНЕ Пачуцця твайго крыўдзіць не буду. Пагукаеш — я голас падам. Але ўжо не чакаціму цуду, Не паверу ў прыдуманы храм. Не змагу я адпрэчыць парыўнасць. Прыхінешся — к табе прыпаду I, як некалі, самазабыўна Растваруся ў табе, прападу. Але болей ужо не пытайся, Ці кахаю цябе, як раней, Супакою майму не здзіўляйся: Ціха-ціха на дне. 1989 ПАРТРЭТ І голас твой не ўзварушыў, І твой прыезд амаль не ўзрушыў: Святая музыка душы Пакінула ўжо нашы душы. Нашто ўзіраемся ў партрэт Кахання, намі змаляваны? Змалеў на ім уцехі свет, Стускнелі фарбы ўмілавання. З ім адбываецца ўсё, як З партрэтам Дарыяна Грэя: Навідавоку кожны знак, Як наша пачуццё старэе... Разрыў яшчэ нас не працяў, Яшчэ пытае барвы лапік: Ці вернем музыку жыцця? Ці ўратаваць яе патрапім? 1992 МАРНАСЦЬ Ёсць справа, Ёсць клопат, А ёсць мітусня, Ёсць тое, Што выявіцца ў непадкупнасці дня Лухтою. I рэчы, якімі сябе атачыў, I жалі, — Бо вымерлі пеўчыя птушкі душы, Сканалі. Дай Бог развярэдзіцца жорсткай нудзьбе Па промню!.. Якая жанчына кахала цябе!.. Ці ўспомніш? 1984 * * * Вечназялёнаю галінай — спробы Няўтоленую смагу наталіць... А непадсудны хіба толькі робат: Яму нішто людское не баліць. А нам — гарэць, і падаць, і ўзнімацца, І праклінаць свой лёс, і пець хвалу. На радасці не можаш расстарацца, Жыццё, ну што ж — пакутамі хвалюй! Бо не аслепіць дробязная ўдача, Знарочыстую любасць не прыму... Не марна так па-веснавому значыць Барвяны ліст прыцьмелую траву. Заўжды існуе недзе гай расцвілы І светлякі ў зраселай мураве. Хай вольна табе дыхаецца, мілы. Твой сум кароткім ценем праплыве. 1978 ПРОСТРАНЬ КАХАННЯ

Паэма-калыханка

Якія мізэрныя мы I якое жыццё наша горкае, Калі скарб аддаём неацэнны Сумненням. Сінція Віцьер. кубінскі паэт Не атрымалася, не атрымалася, Як малявалася, як спадзявалася. Спіш, мая донечка? Спі, люлі-люлі... Думкі мае, хоць бы й вы дзе прыснулі! ...Ты не прыкідваўся, о не. Ты ў самым шчырым парыванні Ад прагі ласкі, спачування Тады хіснуўся да мяне. Такія блізкія тугой, Такія родныя самотай, Як узаемнаю пяшчотай Уваскрасалі мы з табой! Былі шчаслівыя ж, былі! Ты не ашукваўся, сам бачыў Як цудадзейна свет іначаў Пад чыстым небам тых хвілін, Калі і словы, і маўчанне — Усё гучала як адказ, Што ёсць ад бед паратаванне, Ёсць. Любасць. Гэткая, бы ў нас. Не атрымалася, не атрымалася, Як уяўлялася, як абяцалася. Спі, мая донька, расінка малая. Толькі табою свой боль прылюляю. Людзі, як зёлкі, чый род — палыновы. Поўніцца горыччу тут ім не нова. Голькі чарнобылю цёмнае сілы, Што неаднойчы сябе ўжо касілі. Доўбняю. Мечам. Свінцом. Радыяцыяй. I найстрашнейшым — душы дэвальвацыяй. Хто ж мы?.. Ляжаць на грудзях у жанчыны Дзеці ўсёй чыста зямное айчыны. Хто ж мы?.. Хварэем бяссоннаю вартай I за найгоднейшых, і за нявартых. ...Я вінаватая сама, Што так паверыла ў нязводу, У немінанне нашай згоды, Што нам расстання тут няма. У непрагляднай даўніне Расцятыя на двух багамі, Зліліся зноў вось, і над намі Нішто ўжо неба не сатне!.. Забыла я, што чалавек Сам спеліць і святло, і морак, З багамі роўны быў учора, А сёння — мураха ў траве. Не думала, што ўжо і мы Далучаны да той кагорты, Дзе шчасце блытаюць з камфортам, Дзе ўсё рашае суд гурмы... Спі, прамянінка мая залатая. Толькі табою жыццё апраўдаю. Хай мае смуткі не стануць прычынай Для наракання на долю жанчыны. Праўда не ў тым, што нас папіраюць. Ісціна ў тым, што без нас — паміраюць. Гінуць як Рыцары, Воі, Паэты. Лепшыя з іх сэрцам помняць пра гэта. Вось чаму лепшыя з іх без вагання Нават галовы складуць за Каханне. ...Як лёгка пагадзіўся ты З маёю роспаччу адчайнай, Што больш не трэба нас страчання, Не трэба шчасця нам з лухты. Як быццам толькі і чакаў, Каб выдыхнулася такое, — Усе харугвы здаў без бою. Шчэ побач быў, а ўжо ўцякаў... Я выжыла. Мне трэба жыць. Як-небудзь звыкнуся са стратай. Ды памяць!.. Як трымцяць напята Таго яднання міражы! Няма тых вуснаў, а гараць На мне ўсе пацалункі тыя, Няма тых рук, а трапяткія Віры іх ласкі ўсё віраць!.. ...А як жа, мілы, ты жывеш, Як дыхаецца там, з другою? Ты і яе найдарагою, Каханай і яе завеш? I з ёю гэтак, як са мнон, Табе і ўдосвіта, і ў змроку, I гэтак жа навідавоку Ўсе барвы шчасця, мілы мой? Ці ўсё ж — на самым дне маны — Ты палкім прытварацца мусіш, I слухаць у смяротнай скрусе, Як звоняць па любві званы?!. I не сканаць, і не забыць. Ні апраўданнейка, ні рады. Жахлівей не бывае здрады, Як сонца ўласнае забіць! Пракляты будзь — так званы доўг! Будзь клятая — мараль натоўпу, Што ад часоў патопу топіць Слабых у багне пошлых догм! Там кожны ведае, як жыць, I кожны кожнага асудзіць. I паразвучваліся людзі Адзіна вартым даражыць — Сваёй Любоўю... Ах, першацвет мой кранальна чысцюткі, Донька мая! Годы пройдуць так хутка. Бачу той час, калі шызую чаплю Суму твайго я прагнаць не патраплю. Будзе кружыць над табой неадхланна, Покуль і ты не прашэпчаш: «Каханы!» Покуль не пойдзеш і ты па лязе За сонцам уласным, а даль — у смузе! О хай сабе, хай! Толькі б далеч — была: Каханне без пространі — птах без крыла. І як ні падтрымваць, і чым ні лячыць — Сканае ў пакутах. Памрэ. Не ўзляціць. Будзь ластаўкай, доля, будзь чорнай змяёй — Дай пространь Кахання для донькі маёй! Я дам ен нангожую ў свеце зямлю, Якую да спазмаў у горле люблю. Дам вежы яе, і яе курганы, I казкі-паданні сівой даўніны. Бярозку пры лёне, ў палёце бусла, Усё, што і мне колісь мама дала, Усё, чым багата сама я душой, — Дай пространь Кахання для донькі маёй! Я ведаю змалку, знаць будзе й дачка, Чым слаўная ў свеце зямля Васілька. I што мы любілі, і што мы клялі, I як выжывалі на гэтай зямлі. У мальвах надзей, пры тузе касачоў Наш зранены сцяг развіну над плячом, I дух Белай Русі ў дачцэ не прымрэ, I мове сунічкай на вуснах гарэць. Што трэба шчэ ў нашай старонцы жытной?! — Дай пространь Кахання для донькі маёй! Не дай ёй пачуць, як пачула я: «I твой тут — ніхто, і ты — нічыя». 1986 ПАСЯРОДКУ РЭХА Прыдалася, Прыдалася ў маёй долі Твая песня: Гэта з ёй — Такой кароткаю — Сама сабой была я. Сёння рэха, Толькі рэха тое песні засталося. І не моўкне. Як замрэ — Азначыць: Навучылася я ўласнае рыданне Браць за горла. РАЗЛУКА Той дотык рук... лядзяны і дрыготкі... Той пацалунак... быццам нежывых... З дня ў дзень, З дня ў дзень, нібыта з году ў год я, Нашу ў сабе. Так носяць журавы У выраі маркоту па радзіме. Чужое неба шчасця не дае. У птахаў толькі смерць хіба адніме Шлях да айчыны, Да нябёс яе НЕМІНАЛЬНАСЦЬ Як кажуць, Плачам рота не направіць. Не ўпершыню мне часу не шкада. Не ўпершыню раскошна марнатравіць, Каб зноў і зноў былому волю даць. У час мінулы не даходзіць пошта. Ды час мінулы хоча сведкам стаць: Не ўсё мы ўмелі ўзяць у хвілі кожнай, Ды без вагання ўмелі аддаваць. І тая шчырасць, спогадзь і пяшчота, Чым пераможна багацелі мы, Шуміць бяссмертна весняю лістотай На стромым дрэве нашае зімы! ГУКАННЕ Ў ПУСТЫНІ З'явіся, збаўца мой, з'явіся! Адзін твой рух, адзін твой крок Адхмарыць нада мною высі, Ацьмелы авідушчыць зрок. Мне вусцішна, што ўжо не бачу, Куды іду я, хто тут я, Што, як раней, слязой гарачай Не ўскіпвае туга мая. З'явіся, выбаў з утрапення! I хай хвілінай той святой Усё, што мкнецца да здзяйснення, Па веры спраўдзіцца маёй. 1989 * * * Яшчэ ў пупышках новае лісцё, Якому песню сонца пець старую... Няўжо мы некалі сабе даруем, Што сірацілі наша пачуццё, Што ўласнай воляй самі сірацелі, Аберагаючыся ад пакут... Ляцела птушка шчасця... Праляцела. Сваёй радзімы не прызнала тут. 1979 * * * Паверыла: душа заснула І ўжо ёй не загаварыць. ...Як ад маланкі — аж хіснула: Ты!.. мерна крочыў па двары, Ішоў, і ў вокны углядаўся, Шукаў, каторае маё, І прызмерк нема ў ногі слаўся, І бледнай зоркі вастрыё У сэрца самае ўпілося!.. І знікла навалач слаты, І загула, як прорва, просінь, Куды мяне зноў рынуў ты! 1983 * * * Ціхая ласка рук, Стрыманы дотык вуснаў... Замоўкну. Перагару. У будні мае вярнуся. Нібы дзве зоркі мы. Значыць — не месца скрусе. Будуць грымець грамы, — У будні мае вярнуся. Будуць старэць сады У штоліпнёвай задусе, Стануць гады ў рады... У будні мае вярнуся. Пісьмы ўсе... не спалю... Памяць скручу у вузел. Забуду зусім. Разлюблю. У будні мае вярнуся. ...Думала, мур кладу. Верыла, што — надзейна. Раду якую знайду? Дзе ж мне цяпер падзецца? Ціхая ласка рук, Стрыманы дотык вуснаў... Зноў не згараю — гару... Зноў не згараю — гару... 1971 ЖАРТ — НА ЎСХОДНІ МАТЫЎ Яшчэ і году не прайшло, а ты прыехаў зноў. Сказаў: «Бывай, маё святло», — а сам прыехаў зноў. Ракой уцех амыта я, сум як рукой зняло, Зноў чую песню салаўя, — бо ты прыехаў зноў! Жылося мне, бы ў палыне: гарэніла, пякло, Цяпер зноў люба, мёдна мне, — ах, ты прыехаў зноў! Калі б заўсёды так было, калі б разлук сіло Парваў ты, і ў маё жытло навек прыехаў зноў!.. На жаль, Мацяш, нямаш, нямаш на Любага надзей. Ляці сама праз беды ўсцяж, хоць Ён прыехаў зноў! 1991 * * * А ты жыві, каханы мой, жыві. Хай журавель нарэшце дасца ў рукі. Я забяру ў магілу тыя мукі, Што выпалі нам на кастры любві. Ад золі сэрцайка сваё адхукай: Жыві, каханы мой, жыві! На свеце гэтым шмат харашыні. Хоць людзі ў свеце гэтым — тое голле, Па-над якім вятрам бяды скуголіць Усцяж, і ноч у ноч, і дзень пры дні. Ці чалавек задуманы для болю? Як ён жадзён харашыні!.. Не пасягнуць мне розумам маім Тваіх намераў велічных, Прырода. Жыццё дала — не папытала згоды. Усе цацанкі-абяцанкі — дым. Жыццё бярэш, — і мне зусім не шкода Аднойчы развітацца з ім. Бо што мяне прызеляніла тут? Якая ўжо мяне чакае радасць, Як дружны род мой расхітала здрада, Як дзецьмі не ацеплены мой кут, Як песенны мой дар не мае ўлады I над драбнейшаю са смут?.. А ты жыві, каханы мой, жыві. Хай сэрцу будзе да каго хіліцца. Хай жураўлём абернецца сініца. Сваю шчаслівай долю назаві. Хай светла збудзецца, што светла сніцца, — Жыві, каханы мой, жыві! 1985 * * * Усё было: і сон, і парыванне, Высокі ўзлёт, і марнасці сіло, I нараканне, і самаз'яднанне. Нянавісці ніколі не было. Нас не заўжды дастойна і цярпліва Да разумення пачуццё вяло. Так часта я была несправядлівай. Нянавісці ніколі не было. У заўчарашніх буднях надламала Наступнасць наша светлае крыло. Ты быў слабым, я жорсткім называла. Нянавісці ніколі не было. Агледжваемся — і як на далоні: Далося ўсё, што дацца нам магло У найжаданым любасці прыгоне. Нянавісці ніколі не было. 1988 * * * Умее Час, вялікі дабрадзей, З канвы нічога не пусціць на глум. Мая пара спяванак, мук, надзей Перарасла ў пару маўклівых дум. Не злуй і ўпотай не раўнуй, калі Маёй любові гімны не гучаць. Нам безвыходства ўжо не так баліць. Ужо лягчэй мне... Хочацца маўчаць. 1988 ТВОЙ ЛІСТ Моцны шум таполяў. Шлях ва ўладзе дум. Лёгкі смутак поля. Твой глыбокі сум. Ластавак нарада. Залаты абсяг. Журна... Але ж радасць — Наш прасветлы сцяг! Уяўляю, бачу: Вырай. Поле. Ты. Смутак твой гарачы Радаснай хады Па струне па сіняй Мроі — ўглыб святла, Дзе амаль багіняй Я была... 1989 НЕ КАНАВАНА Была каханая табою Свяціўся шчасцем кожны рух, Святочнай сцежкаю абое Крылялі за будзённы круг. Была табою мілавана Быў небадарным кожны міг І далеч промнямі праткана Для абаіх, для абаіх. Праменне сьцмела за імглою. П’ю будняў выгарклы напой. Была каханая табою. Не канавана быць з табой. * * * Што ёсць сэнс? Няўжо адзіна справа, Што з жыццём так моцна заручыла? Дык нашто ж уваскрасаюць травы Там, дзе лугу быць і немагчыма? Косіць вокам счырванелым вечар, Як трывае наша шчасце-мука, Дзе адна — на ўсё жыццё — сустрэча І адна — на ўсё жыццё — разлука... 1983 НАЗАЎЖДЫ

О милых спутниках, которые наш свет

Своим сопутствием для нас животворили

Не говори с тоской: их нет,

Но с благодарностию: были.

В. А. Жукоўскі А парывала ж!... Ды вярталася... Нашто вярталася? Чаму? Адно гаркоты дабаўлялася... Бывай, мір сэрцайку твайму. Нарэшце вырвана дарогаю. Цяпер з яе ўжо не сыду. ...Аж дзесь за доллю промнярогаю, Чужая ўжо ўсяму, ўпаду. Ды на парозе вечнай чёмначы, Пры голасе яе трубы, Калі яшчэ хоць нешта помнячы, Згадаю, ўдзячная: ты быў... 1983 БРАТ-СЯСТРЫЦА Пусцема ў сэрца гэтую вясну, Яна так скрушна стукалася ў дзверы. Што дакідалася каму ў віну, Паглядам брат-сястрыцы пераверым. Вачэй яе пяшчотны аксаміт, Дзе аплывае сонейка лілова, Гатовы нас вярнуць сабе самім, Да ўдзякі лёсу за любоў гатовых. Багаславім сустрэчы таіну, Багаславім і несустрэчы бераг. Пусцема ў сэрца гэтую вясну, Яна так скрушна стукалася ў дзверы. ТРОХІ ДЗІЎНА Трохі дзіўна: не счулася, паяснеў калі Мой дрымучы лес над вадою цёмнай, Дзе лябёдачка з лебедзем - У іншасвеце - Плылі. Трохі дзіўна: больш не ведаю стомы Рухаў пустых, Неўмалотных думак атрута Страціла сілу. ...Дзесь плывуць сабе тыя лебедзь з лябёдачкай... Дзякуй, сэрца, што іх У невараць Адпусціла. Ззянне крылаў тых птахаў шчаслівых Яшчэ Стукам тваім гарачым Мяне дагоніць, Іначай Так несмутліва Не світала б сягоння. У ВЕРАСНЁВЫМ ПОЛІ Нам добра тут, у гэтым голым полі, Дзе на рудой пакошы незнарок Яшчэ ўбярог сваё рудое полымца Неспадзяваны васілёк. Нам добра тут, хоць рэзкі ходзіць вецер — Ды ў неба шчэ багата глыбіні, I сонца шчэ з-за хмар імклівых свеціць нам I не шкадуе цеплыні. З такой лагодай, гойна і няўтомна Прасцяг да сэрца нас хіне свайго. I так выразна бачыцца нам, хто мы ёсць Адзін для аднаго... 1987 УЖО НЕ РАССТАЦЦА Нам ужо не расстацца. І табе без мяне па жыцці не ісці, Як і мне без цябе — Ні наплакацца, ні наспявацца. Нам, не злучаным, Вечнай прысутнасцю нашай трымацца. Так рука адарваная ные, смыліць. І захочам забыць, А не зможам без болю астацца. Нам ужо не расстацца. З-ЗА РЭЧКІ, З-ЗА ГАЮ За лугам зялёным, за сонечным гаем, За рэчкай задумнай, за борам панурым I наша захопленасць, і прысяганні, I рэўнасці роспачнай злыя віхуры. А ўсё — ці далёка? А ўсё — ці не ў сэрцы, Што тахкае, тахкае струджана ў грудзях? Яшчэ раз... яшчэ раз... Як блізка ля смерці, Гуляючы ў жмуркі, паходжваюць людзі... А свет гэткі гожы і вабны наўкола, Да шчэму жаданы для кожнай істоты!.. Калі не руку, падавай мне хоць голас — З-за рэчкі, з-за гаю, з-за нашай маркоты... 1988 ЗБЫЛІСЯ Дзеля стрэчы з табой Вераснёваю хваляй дваццатай Плынь жыцця мяне вынесла На дакладна дабраны мне бераг, Цёплакрылай жураўкаю Калыханка кружыла над хатай, Дзе выпекваўся хлеб На дубовым лісці ды аеры. Дзеля стрэчы з табой Смерць маю перастрэлі мурашкі, Стаўшы лекамі мне На маёй птушанячай зары. Бог палескай зямлі Гатаваў і напоі, і брашна, Сёстры ўборы свае аддавалі мне, Брат — любоў, Разуменне — сябры. Дзеля стрэчы з табой Шлях мой торыўся і наўпрост, і віляста, А твой рух мне настрэчу Праступаў праз імгу ўсё ярчэй, Аж пакуль не знасілі абое мы Ўсе нашы маскі, Аж пакуль не пападалі Ўсе пялёны з нашых вачэй. Кажуць, кропля вады, Нават кропля вады памяць мае Літаральна пра ўсё, Што краналася плыні калісьці. Мы сустрэліся. Мы прамовілі гэтае вечнае слова: «Кахаю!» I ні час, ні прастора Цяпер ужо нас не разлучаць. Мы ёсць. Мы збыліся. 1990 ПЯТЫ СЕЗОН На камянях, што жывяць нашы сцежкі, Зазелянее шчырая трава. Чым болып пакут, тым болей сіл трываць. Настаў сезон аддаленай усмешкі. Па злівах, бурах з перунамі, з ветрам Мой дзіўны сад так повен злагады! І ледзь гарчаць дзівосныя плады Гаркотаю суцішанай і светлай...

Рух, і лятунак, і нясцерпны жаль...

* * * Час- Рахманы, бясстрасны, натурысты дзед — Канаваў гаспадарна (Прыняць бы з пакорай): За агульным сталом нам Не поруч сядзець, Каб увагу сваю аддаваць тым, Хто поруч. Нам змірыцца б... І мірымся, — Да пары, да красы, Што бязлітасна тлум і самоту авесшць! — І сальюць нашы смуткі свае галасы, І хіснецца зямля ад суладнейшай пеоні!.. І забыта, знябыта, знепрытомнена дзесь Тое рэха, што заўтра непазбежна паўторыць: «За агульным сталом нам Не поруч сядзець». А й яны хочуць душ нашых, Тыя, Хто поруч... ОДА ДЗІВОСНА ПРЫГОЖАМУ ЧАЛАВЕКУ

Сымону

Існуе ж хараство!.. Як на ікону, Так і глядзела б на цябе да скону, Не заўважаючы ваколля, часу - Ва ўладзе неўгаданейшага шчасця Наяве анынуцца раптам сведкай Гармоніі невераемнай гэткай Духоўнага і вонкавага, – мусіць, Такі адзіны ты на Беларусі! Бо цуд, каб часты быў, не зваўся б цудам. Відаць, ніколі з памяці не збуду Прадоннай, засяроджанае плыні З вачэй тваіх, нібы валошкі, сініх, Такіх сінюткіх - аж безабаронных Пры смолі валасоў рассераброных! Нібы крынічку, не стамлюся слухаць Бянтэжлівасць усмешкі, годнасць рухаў, Усё тваё прыўкраснае аблічча, Сагрэтае, ажыўленае знічам Душ волелюбных нашага народу, Якім – ты – знак таго – не будзе зводу! 1985 * * *

Былі словы, як шолах травы...

А. Вярцінскі Вам сёння скажуць шмат харошых слоў, Для гэтага ёсць не адна прычына. Прыйду і я — цераз маіх паслоў: Світальны вецер, зорку, аблачыну. Калі натоміць Вас бяздарны дзень, Бясконцым здасца доўгі шэры вечар — Да золкай шыбы лёгка прыпадзе І Вас аклікне мой світальны вецер. І вы тады расчыніце акно, І мова ветру будзе зразумета: Утканы ў долі Вашай палатно Усе калёры залатога лета. Павольна пройдзе ў Вас над галавой У час той аблачына, ціха скажа: Мінецца морак, як мінуцца ёй, І зноў пагодна будзе ў небе Вашым. Там вечна зорцы лучнасці цвісці, Той лучнасці з зямлёй, з сябрынай, з песняй, Што памагае па жыцці ісці, Што не дае душы прагоркнуць плесняй. ...Вам сёння скажуць шмат харошых сдоў. А свята — нібы пяцьдзесят аерын... Я аддаю Вам трох маіх паслоў — На шчасце, і на сілу, і на веру! 1981 * * * Я з Вамі развіталася. Даўно. Хай ні мяне, ні Вас не ашукае Спазм хвалявання, што яшчэ сціскае Мне горла пры сустрэчы: Вы са мной – Як зорка дальняя, якой не маю, Але чыё святло ўсё дападае... Я з Вамі развіталася. Даўно 1976 * * * ...I прыпасе нялёткае імгненне: Зноў змрочна, глуха. А ты не маеш права на сумненне, На стому духу. Не маеш права ты ў нявер'і горкім Шукаць прычалу, — Не прабачаюць здраду нашы зоркі, Не прабачаюць. 1977 * * *

Алесю Разанаву

ў дзень 50-годдзя

Прымі, зямляча мілы, віншаванне! Ажно губляюся, што пажадаць: Ты так бліскуча творчым шчыраваннем Умееш земнаванню сэнс надаць! А што патрэбна чалавеку болей Тут, у марноцці скрушлівым юдолі?! Не прагнеш ты пустога барыша. Будзь блаславёнай век, Прамень-душа! 3 снежня '97 СТУДНЯ Піць. Не толькі вуснам. Сэрцу піць. Кожны сам сваю капае студню. Дзе ж мая крынічка спіць? Важкі, вязкі глей далоні студзіць. Піць. Каб не адной. Яшчэ кагось, Шчэ адну хоць Блізкую мне душу Напаіць з калодзежа майго. Да крынічкі я дабрацца мушу! Уздыхну, шчаслівая, тады, Праз гады дарогу пацалую, Прыпаду да ломкае вады, Смагу наталю. I... засмуткую. РОСПАЧ У ВЯЧЭРНІМ АЎТОБУСЕ Уздрыгваюць ссутуленыя плечы... Сутоніцца, і лівень на двары Панура, утрапёна ў шыбы плешча, Зняверыўшы пагодныя дары, — I ты — Рыдаеш, змоглы і стары... Удаль дарога ўпоцемках пралегла, Бяжыць аўтобус па дарозе ўдаль, Дзе ўсё ў вузёл раздратавання збегла: Рух, і лятунак, і нясцерпны жаль... Бяжыць аўтобус, I жыццё прабегла. Навідавоку ў маладосці дзёрзкай Ёсць што аплакаць вопыту твайму. ...I шлях, і слота — сцэнай бутафорскай Пякельнасці небутафорскіх мук, — I палагодзіць іх Няма каму... 1984 * * *

Ядвізе Адамаўне

Рымашэўскай-Шмідт-Ноак

І на чужыне-чужыне, Што сталася жыццём і лёсам, Вам, светлая душа, далося Не ўтравянець, не ўкамянець, А – і ў бядзе – важкім калоссем Спагады, дабраты звінець. Хай не слабее сіла духу, Не цьмяцца зыркія агні Душы і сэрца: моцы, руху, Неадзіноты, цеплыні! 9 снежня '97 * * * Вечар задуменна Сеў каля дзвярэй. Аказаўся вечар Раніцы мудрэй. Згінула няпэўнасць, Знаю, што чакаць. Ад слязы бяссільнай Высахла шчака. Хай вам светла будзе, Усім, каго люблю! Промнем вечаровым Смутак спапялю. Свет такі адзіны, Дык чаго ж яшчэ? Чарадою птушкам Весці лёт лягчэй. Шляху немінуча Сонцам набракаць. Прагай скрыжавання — Да рукі рука. І не размінуцца... Травы ці ў расе? Задуменна вечар Пад дзвярыма сеў. 1975 ЛЯ БЕЛАГА ВОЗЕРА

Уладзіміру Васілевічу

...I ўскіне возера, ускалыхне З таемнага прадоння белы ранак. Мой светлы друг!.. Вялікшае, што мне З вялікшых радасцяў наканавана. Мой шчодры друг!.. Адзінае, над чым Уладны тлен не будзе мець улады, Калі, як скнара, возьмецца лічыць Па мне маю за права дыхаць плату. Усё ягоным будзе, нат пітво З кастальскае крыніцы, нат маўчанне. Без намагання толькі вобраз твой Узмые горда з рук яго кашчавых. Калі ж пад восень кіне цераз луг Дарогу месяц, выштукуе срэбрам, Я і з нябыту ўбачу: ты, мой друг... Душ знітаванасць... Хваль азёрных грэбні... 1974 ВАСІЛЁК Само лета ў імені тваім, Само лета. Цэлы лёс наш аказаўся ім Абагрэты. А высокай радасці куток Не абжыты... Ходзіць хваляй, чыстай і крутой, Поле жыта. Расхінуцца раптам каласы — Проста ў вочы Таямніцай смутку і красы — Васілёчак... Столькі лета ў імені тваім! 1977 СВІТАННЕ

Тамары Кузняцовай

Няўжо быў морак і грымоты? — Блакіт прасушвае крыло. I ты са мной — сама пяшчота, I ты са мной — само святло. Сачу здзіўлёна, як світае, Як соладка ўва мне трымціць Танюсенькая, залатая Жаварановачкава ніць. Сама з сабою шчэ не ў згодзе: Было ўжо добра й пры сычах... Нашто мне сонца, што ўзыходзіць З-за ўтульнага твайго пляча? Ці выдужаю шчэ раз потым, Як вызірне і ў гэтым тло? А ты са мной — сама пяшчота, А ты са мной — само святло... 1987 * * *

Сяргею Панізніку

...I любасць белаю лілеяй Усходзіць з хваль саракавых... Няхай давеку не мялее Крыніца радасцяў тваіх, Турботаў, клопатаў вясновых. У долі шчодрая рука: Ужо не спустазеліць слова Тваё ў палях Мацерыка! Травень, 1982 ЗАЛАТАЯ ДЗІДА

Валянціне

Тваё жыццё і праўда - як прадвесне, Калі зіма змагаецца з вясной, Калі нябёсаў жаўрукова песня Ледзь выжывае ў золі снегавой. І немач цела, і зямныя страты, І марны пошук праўды на зямлі, - Як сіляцца яны твой дух за краты, У гіблы лёх адчаю пасяліць!.. І як бы йшчэ, якім бы чынам-дзівам Убараніцца ад бяды ён змог, Калі б не той святоўны абярог - Тваёй любові залатая дзіда? 5 красавіка '97 * * * ...Трапечаш між людзьмі — Ліст у лістве густой. Расіначку садзьмі — I ліст ужо не той. I ўжо інакшы свет, Інакшы ў часу твар. Пакуль ты у лістве, I ты — яна, ліства. У слотнае радні I ўсмех свой, і правы. ...Чуць, як лістком адным Балюча куст жывы... 1976 РАНДО ДЛЯ МАР’І НОВІК Вось і для верша ёсць прычына, Яна зусім навідавочку: Касіла Мар'я канюшыну У Ярашэўскага ў садочку. Каітнелі ружы і вяргіні. Ступала быццам па шнурочку Адважная касінярыня У Ярашэўскага ў садочку. Пракосы ж клаліся крывенька... Касіла Мар’я аж да ночкі, Аж покуль конік не заценькаў У Ярашэўскага ў садочку. Зацёхкаў конік, як салоўка... І села Мар'я ў халадочку, Схіліла гожую галоўку У Ярашэўскага ў садочку. Залюбавалася міжволі, Хоць і зажурваліся вочкі: "Няўжо не буду больш ніколі У Ярашэўскага ў садочку?.." Душы не кратай, паняверка, Сумненні, адбягайце ўпрочкі: Яшчэ паходзіць касінерка У Ярашэўскага ў садочку! 3 вечара на 14 жніўня '97, Гота (Цюрынгія) * * *

Памяці

Леаніда Якубовіча

Я — камень, кінуты ў раку. Кругі, расходзяцца кругі, Усё шырэй, шырэй, здаецца. Ды раптам зыркне бліскавіца, I ўжо не вочы ўбачаць — сэрца: Усё шчыльней, шчыльней кругі... 1970 * * *

На магілу

Леаніда Якубовіча

Вечна поруч... «Дзень добры, Ніна! Нешта ты, сяброўка, прымоўкла... Як там маецца вёска Нівы? Што пяе канал тваім вокнам? Так даўно не пісаў... Даруй мне. Гэткі час нейкі быў няпэўны. Несці радасць люблю, як дарунак, А з нягоды нягода, пэўна ж? А было не зусім вясёла: То адно не ў лад, то другое. Людзі, ведаю, не анёлы, Толькі гэта сэрца не гоіць... Можа, трэба было б іначай? Можа, трэба не так хваравіта? Ды, відаць, мне ўжо лёсам прызначана Подласць біць і быць подласцю бітым. Я, здаецца, завёў пра сумнае... Чапялою мяне, чапялою! ...Знаеш, Нін, толькі хмара насунецца, Завіруюць сняжынкі роем — I прыгадамі ўжо прыкованы, Як дзікун да агню святога, Да сустрэчы той невыпадковае, Дзе звяло нас СП ці Богам! Што чуваць у сяброў нашых, Ніна? Мо пашчасціць — летам збярэмся. Нізка кланяюсь вёсцы Нівы I тваёй любімай бярэзінцы...» За акном бяззорна і нема, Ноч — як чорная штольня шахты, Дзе разбілася яснае неба У тваю апошнюю вахту. Вёска Нівы спраўляе вяселлі, Вёска Нівы спраўляе радзіны. Што ніколі яе аселіцы Больш не стрэць цябе — страшна, дзіка. Перадушаны крык маўчаннем У душы — як сізіфаў камень. У кожнай пошце няўцямна вачамі Ад цябе ліста ўсё шукаю... 1970 СУХМЕНЬ, 1979 Цяпер, калі ўсееўрапейская спякота З неміласэрнай сілаю сягнула З нябёсаў высквараных і сюды, На старану палескую маю, У дольных водах некалі купаную, — Цяпер яна жадна глытку вады. Як дзіўна: гэту смагу Непрыспанаю Нашу ў сабе ўсе помныя гады. Мяне ў дарозе — У любой — Заўжды — Да чыстага калодзежа цягнула. НАМ ВЕЧНА ЧАСУ НЕ ХАПАЕ У калатні, у мітусні, У спраў пад цэзарскай уладай, Калі сабе самім не рады — Тады начамі любых снім. Няпэўны, хісткі човен-сон, Як да зямлі абетаванай, Шчаслівых нас, усхваляваных, Нясе ў рэальнасць галасоў, Абліччаў, родных назаўжды, Адметных сілаю прыўкраснай, — I ім, адзіным, наша страснасць, Тыранства дум і мары дым. ...Усё ў чаканні берагі, Якія ўрэзаліся ў памяць. Чаму нам часу не хапае На самых блізкіх, дарагіх? 1971 * * * Адыходзяць мае беларусачкі, Адлятаюць дзяўчаткі... Як цнатлівыя краскі, Што толькі да траўня свайго дажылі, Толькі шчыра ўсміхнуліся роднай зямлі — I няма, I знікаюць, Пакідаючы нам толькі згадкі. Толькі цень свайго побыту: Шпільку, хустачку, чаравічак, Рэха смеху ці песенькі, Вобліку ўяву... Божа Ласкавы, не адрынь, Прыгарні да сябе Нашых знічак!.. Хай набудзецца ім, Колькі схочацца, У Тваіх іншасветах; Хай да шляху далейшага іхняга Шчодра прыточыцца Радасці За ўсю скруху Непавянчанага з імі Беларускага лета... 1991 СЯБРЫНЕ Не знадзейвайся. Перажыві. Хоць якая, ды ёсць патоля: Намарозіць радня па крыві — Адагрэе радня па долі. Скруха — зашмаргай... Перарві. Ёсць лагода на боль, на скруху: Адрачэцца радня па крыві — Паратуе радня па духу. Праўду гэту — як ёсць — прыві Да сцяжыны далейшага руху. Будзь здарова, радня па крыві. Будзь бяссмертна, радня па духу! 1985 ТАЯ ЎСМЕШКА

А. Д. Кушчынай

Праўду кажуць, што ўпоцемках доля брыдзе, Бо не раз і не два спатыкнецца, Хоць магічны ліхтарык даецца — Тая ўсмешка, якая на вуснах цвіце, А карэніцца ў саменькім сэрцы. Як багата людзей умурована ў змрок Страху, злосці або нараканняў, Ні сабе, ні камусьці ў блуканнях Не пасвецяць ні поблізу, ані здалёк, Пераслеплыя да шкадавання. I як мала, як мала між люду такіх, Хто ва ўласнай хадзе па выбоях Зберагае, як найдарагое, Чысты вогнік свайго міласэрдзя да ўсіх, Сам аж свеціцца хто дабратою. Але вось ён, нябесны ці дар, ці заклён: Покуль ляжаш грудочкам пад сосны — Аддавайся жыццю светланосна! I цвіце тая ўсмешка, якая спакон — Знак абранасці тайнай, дзівоснай. 1989 ПАМЯЦІ РАМАНА - Ты клікала мяне? - Прыгадвала цябе. Сказала, Што мне яшчэ ні разу ты Не сніўся... Не падыходзь так блізка: Цябе ж ужо няма, Ты ж у магіле! - Ты памыляешся: Усе мы ёсць. I ўсе мы тут. - Не падыходзь. Не датыкайся! ...I пракідаюся ў спалоху. Кужэльнае святло світання. Уласны мой пакой. Тыгр цацачны з разумнымі вачамі I кнігі на паліцах. Спакой і ціша. Нікога. Але — Зачыненыя нанач дзверы — Прачынены!.. Але — Шчака мая гарыць Ад пацалунка!.. 1989 ПАМЯЦІ ФЁДАРА МІХАЙЛАВІЧА ЯНКОЎСКАГА Бываюць душы — светлата сама, З нялёгкім конам — цемнату адпрэчваць. Вас Беларусі выкахала Вечнасць, Але ў гурмы пытаць пра Вас — дарма: Не ведае, не прыгадае Вас, Таго, хто так нямодна, далікатна, Нястомна ў час, да ганьбы духастратны, Вялічыў дух* каб ён ушчэнт не згас, Каб выспявала, як зара, пара, Калі на мову сэрца і служэння Высока зашугае ўспалымненне I бел-чырвона-белага кастра. Калі, стваральнай мудрасцю жывы, Згартуюць люд Асвета, Памяць, Веры. ...I недзе там, у яснасяйных сферах, За свой народ усцешыцеся Вы! 1991 БРАНЗАЛЕТ

Марыі

...I пакорна белую хусцінку Перад тым, што сталася, ўзняла. Не пярсцёнак на руцэ — пласцінка Шчыльненька запясце абняла. Медны цуд камп'ютэрнага веку — Зелянкава-жоўты бранзалет, Ад усіх занемаганняў лекі: Покуль носіш — будзе ўсё як след! - I галоўцы не балець ад жалю? - I адчаю сэрцайка не джаліць? Ах, не зразу белую хусцінку Перад тым, што сталася, ўзняла. Тонкай змейкай меднай пласцінка Тонкае запясце абвіла. 1989 ПАМЯЦІ ЖЭНІ ЯНІШЧЫЦ Мая ж ты назяблая кнігаўка, горкая каня, Бязрадная птушка бязраднай палескай старонкі!.. Пранізлівым крыкам зайшлася душа твая трапяткая— I вырвалася з невыноснай ужо для яе абалонкі... Мая ж ты трысцінка з да жалю ранімага роду, Як жорстка, ласкавая, ты долі і людзям сказала, Што гэтага свету, што гэтага згубнага лёду Самоты і скрухі няўгойнае ты не прымала. Ад догмы ці зайздрасці крыламі не ўбараніцца. Да расчужання, да самазнішчэння звыкаем... Ці праўда, што ўжо не пакутуеш ты, сястрыца? Трысцінка, трагічная птушка трагічнага краю... 1988 У ВЯНОК ЛЮБЕ * * * Твая істэрыка раздратавання Пры возеры, пераплываным мною, Калі цябе жахае, што жывою Мяне прадонне ўжо не верне, Не! — Твой лямант Зноў і зноў мяне ратуе ў цяжкім сне... Няўжо і там, I за мяжою невяртання, Табе так страшна плачацца Па мне?.. * * * Знаёма-новы, Ледзь абжыты дом. Мне абжываць яго. I ты Заходзіш. Не прывідам — Жывая. Пытаешся, ці я ўзяла вазон — Без кветкі ў хаце Як без гаспадыні... З патайным хваляваннем Я дзялюся Арэхамі з табой. I ты ўсміхаешся, бярэш... А неўзабаве Цябе схаваўшы похапкам за дзверы, Аўтобус, Перапоўнены людзьмі, У пільную дарогу вырушае. Праз шыбу шэрую Твая відаць мне постаць. Ды ты ўжо не звяртаеш Увагі на мяне. Сачу шчымліва, Як прападае ў далечы Аўтобус... Вяртаюся ў той звычна-новы дом, У ледзь абжыты: З краю на стале — ТАБОЙ ПАКІНУТЫЯ МНЕ АРЭХІ... * * * ...Усе задумы, словы, крокі, сны — Яны не абрываюцца труною: У душах блізкіх ядрацца яны Неўразумелай, жорсткаю віною. А свет — ранейшы?.. I не той, і той: У кожнага свой смех і свае слёзы. Атаву спеліць позні травастой, I кнігаўкі крычаць ў апошніх лозах. Усё, як пры табе. I я сама У клопатаў ранейшых у палоне, Як пры табе. Але цябе — няма, «Няма й не будзе...» — сэрца захалоне. Дык што ж такое, гэтае жыццё?!. Я азіраюся: твой сын малодшы На ўзмежжы, колючыся аб асцё, Збірае ў жменьку цёплыя валошкі... 1974 ТРЫ ПЕСНІ Колькі песень ты, мамачка, некалі ведала — мора! Калі рэдка спяваецца, мусяць яны забывацца. А тры песні твае не канчаюцца нават і ў горы: Песня працы, Яшчэ — песня працы, I зноў — песня працы. 1974 РУКІ МАЦІ Як соладка спіцца У роднай хаце, Калі пасцель табе Слала маці. Як хораша ранкам Прачынацца, Калі да сняданка Будзіць маці. Як рупна сонца З паўдня прыпякае, Нада мной узнятае Матчынымі рукамі. Ператомлена ўздрыгваюць Рукі маці: Як кара, шчасце Неба трымаць ім! На крокі твае, Як на песню, Галаву ўзнімаю. Пакуль іх чую, Мне жыць не страшна, Мама. 1977 КАЛЫХАНКА МАМЕ Быць разам выпадае нам так мала. Забудзь трывогу вечную сваю, Прыляж, мая натомленая мама, Як некалі ты мне, табе спяю. Задрэмлюць веі над вачыма карымі — Не дам упасці й парушынцы я. Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая, З вясной сваёю, любая мая. Хоць кропля з абяцанага нам маем Збываецца праз мулкія гады. Прыляж, мая даверлівая мама, Спяю табе, як мне спявала ты. Задрэмлюць веі над вачыма карымі — Не дам упасці й парушынцы я. Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая, З вясной сваёю, любая мая. Любоў нябёсы над табой трымае, Любоўю зораць дні ў тваім акне. Прыляж, мая усмешлівая мама, Спяю табе, як ты спявала мне. Задрэмлюць веі над вачыма карымі — Не дам упасці й парушынцы я. Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая, З вясной сваёю, любая мая. ПАЭМА ЖНІВА Ляжыш на канапе, што раптам зрабілася лаваю. Васковая свечка гарыць у цябе ў галавах. І рукі твае спрацаваныя, рукі ласкавыя На грудзях — як два перавяслы на полі жніва. Дажала, матулечка, вось ты, матулька, й дажала Усе свае болі, маркоты і ўцехі свае. І рукі на грудзях так ціха, спакойненька склала, Што дзецям тваім іх аплакаць і слёз не стае... Васковая свечка паколі гарыць — дагарае. У слоік з ячменем сыходзіць счарнелая ніць. Хіба ж ты, матулька, была ўжо такая старая, Настолькі старая, што ўжо расхацелася жыць?! Ляжыш, прычасаная, ўбраная, як на вялікдзень. І ў печы пячэцца твой белы — наш чорны — пірог... Устань жа, галубка, устань, мая зорачка, выйдзі Хоць глянь, колькі люду сабраў твой зычлівы парог!.. Устань, мая родная, ты ж на дасвецці ўставала, А гэта ж — паглянь толькі! — сонца пайшло на заход... Усмешкай людзей прывітай, як заўсёды вітала, Няхай не стаяць так журліва ля нашых варот!.. Ой, мылі, ой, мылі крылмі вокны чорныя вораны! А ты і тады ўжо маўчала, амаль як цяпер... Што плавіла ты ў гэтай моўчы аддаленай горане? Мо бачыла зорку дзявоцтва, што ўпала ў аер? Усё нешта складвала, згортвала, — ні на хвілінку Не ведалі рукі спачыну і ў злічаны час... Ты ж, мамачка, з кожнаю птушачкай, з кожнай зялінкай Умела гукнуцца, — чаму ж не азвешся да нас?!. Цябе ў маладосці, было, каралеваю звалі. Знімі чорны смутак з сівога свайго караля!.. Ты ж, мамачка, гэтак любіла і кветкі і далі. Паглянь, як — ажно да рыдання — красуе зямля!.. Навошта ўсё гэта?.. Куды гэта?.. Лапкі яліны... Вянкі... Каснікі... Дамавіна... Каму — дамавіна?.. Вясковая чорная вуліца... Людзі... Літанні... Магіла... Аркестр... Пахаванне... Чыё пахаванне?.. Потым цётка бярэ жменьку жвіру сырога з пагорка. Просіць маму з дзяцей сваіх зняць смутак цяжкі ды горкі... А потым—сталы, на сталах—каша, боб і капуста... Памінанне... Кароткія пацеры... Няўцямна і пуста... Ой, ляцела зязюленька Цераз круту гору. Пасеяла пшанічэньку, Выжала палову. Ой, навошта ж мне палова, Як зерня не маю? Ой, нашто ж мне жыць на свеце, Як мамы не маю?.. * * * Стала цёмнай цямніцай былая святліца... І сніцца: Апраметная цемра над хатай, над садам — Нібы сонца на свеце зусім не было... Злавесныя бліскаўкі за даляглядам Толькі болей згушчаюць чарноцця сіло. Я — пад нейкім скляпеннем. Я моўчкі блукаю Паміж ложкаў, насілак, між хворых, калек. Я маўкліва шукаю. Я маму шукаю. Пасярэдзіне залы — стол. На гэтым стале Спісы. Доўгія спісы ўсіх тых, хто загінуў; Хто без вестак прапаў; Хто застаўся жывы. З краю — шчэ адзін спіс пад засохлай галінай: «ЭРЭТЭК»... «ЭРЭТЭК»... Ён не йдзе з галавы, Дзіўны спіс «ЭРЭТЭК»... Я не знаю, што значыць Гэта слова. Не ведаю. Толькі мяне Аж калоціць усю ад бязгучнага плачу: Гэты спіс шыфраваны спісу мёртвых страшней!.. І не моўчкі, а з крыкам ужо, з кулакамі Я кідаюся на нейкі цень, на абрыс Нейкай здані, якая і маму — і МАМУ! — Хоча ўнесці ў той спіс... Там адзначаны, хто падлягае знішчэнню, — Хто жывы, ды ўжо гэта не мае значэння... А мяне адпраўляюць у іншую залу. Я іду, маладая, прыгожая. Мне Тая здань з нейкан дзіўнай усмешкай сказала, Што маму маю не кране... Маладую, прыгожую, у паняверцы Зноў мяне невымоўны мой смутак вядзе З заміраннем зняможаным ціхага сэрца Углядацца ў абліччы і твары людзей. Іх тут безліч — такіх маладых і прыгожых! — Гаманкі і гуллівы — Жахлівы засеў: Бо ўжо ведама, ведама мне, о мой божа, Гэта — мёртвыя ўсе!.. І сама ўжо — І гэта таксама я знаю — І сама я хаджу сярод іх Нежывая... У сляпым, у раптоўным пякельным кастры Спапялелі ўжо ўсе, і радня, і сябры... У жывых толькі недзе мой брат і сястра: Як ім выжыць, як жыць пасля ГЭТАКІХ страт?! Дзеці ў ранах, у язвах, у страшнай каросце... ШТО пра нас дзеці думаюць там, Пра дарослых?.. ...Я расплюшчваю вочы. На змятай падушцы Грае сонечны зайчык. За сцяной галасы. Мне нядобра. Калоціцца сэрца. Мне душна. Вокны песціць лагодай высокая сінь. Пад нагамі зямля. Дол — адзіны навек. А ў гарачыя скроні — «ЭРЭТЭКІ..» «ЭРЭТЭК!.. » * * * Упіўся козак, упіўся, З дарожанькі збіўся, Вараному коню На грыўку схіліўся. Ой, бяжы ж ты, коню, У чыстае поле. Ой, там сіраціна Пшанічэньку поле. Пшанічэньку поле, Куколь вырывае, Вараному коню Пад ногі кідае... Памажы мне, песня, акрыяць... Там, за летаў лёткай чарадою, Можа, ўбачу маму маладою, Бацьку маладым убачу я: Быстрага русявага хлапца З яснымі блакітнымі вачыма, Гнуткую чарнявую дзяўчыну — У касе сцяблінка чабраца... На пясках спануранай зямлі Што было ў іх? Беднасць ды сіроцтва. Што было? Юнацтва ды дзявоцтва. Ды надзеі з марамі былі. Не пазнаю кута, дзе ўзрасла, Але ў шолаху лістоты ўчую Бацькаву і матчыну вясну я, Галасы журлівага святла... ...Цені перадсвітання Так глыбока ў траве заляглі... «Гэта ж песня — каханне. А жыццю трэба хлеба, зямлі...» Поўнік — вехцем саломы, Растрывожана пахне аер... «Я змагу! Я ж не ўломак! Ты толькі чакай, ты — павер!..» Залатой прыпарошай Сыпле й сыпле жаўронак на ўсход... «Зараблю-такі грошай! Ці ж збаюся казённых работ?! А не выйдзе... Што ж, любая, Не ўпікну я ні словам нідзе, Як хтось іншы да шлюбу, Шчаслівейшы цябе павядзе...» Як пяшчотна вішанька цвіла!.. Мама, мама! Недарэчна, мусіць, І пытацца, ці ў сваім замустве Сапраўды шчаслівай ты была. На тваім вясельным ручніку І сягоння галубы туркочуць, Што бярэцца сонцам свет сірочы, Як каханне падае руку. І казалі, бачачы цябе У рабоце і ў гулянні, людзі: — От каго ўжо доля шчыра любіць, — Трэба ўдасца ж гэткай харашбе! І ў руках яе — усё гарыць, А і з твару — хоць вады напіся. І каму ўжо, як не Мацяшысе, І спяваць, як птушцы на зары; Падрастаюць дзеткі, і мужык Працавіты, добры ды талковы... Мама, мама! Дзе яна, падкова Шчасця-долі, на якой мяжы? Мук жыццё адважвала спаўна. Ты ж спявала, хоць душа балела. Не магла інакш ты. Не хацела, Каб пакута ўсім была відна. Мацяркам бо вечна што пячэ? Каб адно былі ў здароўі дзеці, Каб адно было спакойна ў свеце, — Большага чаго жадаць яшчэ? Леты-зімы — вірам-мітульгою... Ні таго здароўя, ні спакою... Што чакае за крутой гарой — Выявіцца толькі на вяршыні. Птушка лёсу ўсё кругі вяршыла — З паднябесся да зямлі сырой... Як жыццё любіла, мама, ты, Як яму ты радавацца ўмела! Ты для ўсіх, як зорачка, гарэла Між будзёншчыны і гаркаты. Успаміну светлы каласок: Ты вяртаешся таропка з поля, Малачай ды лебяда ў прыполе, А ў руцэ — рамонкі для дачок... Пад замкамі для цябе была Азбука і мудрасць кніжных ісцін. Поўнілася ты, як сокам лісцік, Мудрасцю саўдзелу і цяпла. Што вы з бацькам тут ні зажылі!.. Але вечна помнілі пра тое, Што павага — самае святое, Бо людзей з нас лепіць на зямлі. Праз усё, што наканоўваў час, Праз надзей змярканні і дасвецці, Праз крывавы пот і боль па дзецях Вас вяла, трымала любасць вас. Гэткіх душ не пакалечыць быт!.. І ў мяне ад вас перакананне, Што адзіна праца і каханне У жыцці апірышча і шчыт. Хоць з гадамі ў голасе тваім Болыпала зажурынкі, матуля, — Голас твой — і суд мой, і атулле, Лепшае ўва мне згукана ім. * * * А ты ж і не ведаеш, ма, што з табой адбылося, Не ведаеш нават, Што ўсё, з чым зжывалася ты, чым жыла, ад цябе адцялося... Што раптам пайшлі ад цябе ўсе дарогі твае і сцяжыны, Пакінулі ўсе — Па пяклівай расе, па іржэўніку, па ажавінні. Што ўраз адступіліся і ад каленак тваіх, і ад рук тваіх грады, Адпрэчыўся кветнік, І нават над ранішнім полымем печы твая ўжо не ўлада. Не ўлада, не ўлада твая ўжо ані над дзяжою, ані над дайнічкай. Навек, незваротна Пайшлі ад цябе ўжо і смага твая, і крынічка. Сышлі і піліпаўкі ўсе твае, мама, і спасы, А ты і не знаеш, Што цэлага свету знянацку не стала ў цябе ўжо. Ні свету, ні часу... А ў тым, незамглёна далёкім, пад вернай аховай Любові і смутку Нявыказна велічна, ціха ў дуброве перадвечаровай. Разгалыя кроны варожаць змярканню ў задуме ўрачыстай. Узнёсла. Харальна. Між бурага лісту яшчэ так багата зялёнага лісту. Яшчэ нам ні разу не сніліся войны нейтронныя. Поўнім Мяхі жалудамі. Яшчэ мы адзіна пра тое, што перад вачыма, і помнім: Вунь тата, вунь мама. А вунь і мы, дзеці. Заўзята збіраем Бурштын жалудовы. І тата лагодна ўсміхаецца маме. І мама жывая... VII. 1982—IV. 1983 ТРЫ КАЛАСКІ ЛЮБОВІ І СМУТКУ Трыпціх 1 Вось і ўсё. І за Вечнаю Брамаю весніцы, За якімі душа ўмела ў сонцы пабыць... Прымірыцца... Не прагнуць таго, што не здзейсніцца. Засяродзіцца: што тут шчэ змога рабіць? Не ўціхай толькі, памяць мая здрасаваная. Прытаўчу, прытапчу безнадзей гадаўё... Свецяць, мамачка, рукі Твае спрацаваныя. Мама, свеціць трывушчае сэрца Тваё... 2 А па начах ляцяць, як зёрны, знічкі. Ссаламянела месяца брыво. Гай амаўкае, слухае крынічку, Якая зноў спявае пра жніво. Жніво, жніво! Высокая часіна Цяжкой натомы рук і свята душ, Ганараванне кожнай каласіны, — Цяпер яе ніякі глум не руш! Яна як чалавек, прайшла ўсё пекла, — Жывою выйшла з павадку яна, Яе і падмароззе не падсекла, І суш яна змагла, і перуна! І вось цяпер, на палявым улонні, Каб кожны працаунік быў сыты, каб Лагоднеў свет — у шчырыя далоні Стакроць вяртае жыццяносны скарб. А па начах спадаюць долу знічкі. Усё празрысцей робіцца ў садах. Да ранку чуцен голас той крынічкі, Дзе з даўніх даўняў спеўная вада. Ой, лета, лета, лецейка, Даспела ў полі жыцейка. Прасіў каласочак дзявочак: — Сажніце мяне ў снапочак! Бо я ўжо ў полі набыўся, Буйнага ветру начуўся, Дробнага дошчу напіўся. А мне ўжо ў полі няміла, Сонейка тварык спаліла, Дык я паляжу ў стадоле І зноў пабягу у поле... А промні сонца ад расы абудзяць Пшаніцу, жыта, ячмяні, аўсы — І ў шчыравалыіым, у маторным гудзе Знябудзецца мінуўшчына зусім. Хай знебываецца, хай прападае — Каму маркот бясхлебіцы шкада?! Пяе крынічка, ды не дападае Да мітуслівых спеўная вада... Ты нам даруй, матуля, тваім дзецям, Што мы не ля магілы ў гэты час, Што да паўночы з шызага дасвецця Не адпускае хлебны клопат нас... Даруй, хоць так было яно адвеку, Заўжды вялося гэтак на зямлі, Што трэба дбаць пра поўныя засекі, — Не ўсім пра мёртвых думаць ёсць калі... Жывым — жывое? Што ж, жывым — жывое. Тут, можа, й мудрасць людскага быцця, Што раны нашы мы ў турботах гоім, Каб мела наша спадчына працяг. А ці ж яна адзіна ў хлебе — сале?.. Бядуе бацька: «Зводзіцца гняздо. Дзяцей бязглузда выкрадаюць далі. Нішто іх тут не ўтрымвае, нішто. Раней была зямля патрэбна, хата, А сёння — лёткай птушкаю ляці. Цяпер людзей за добрую зарплату З гнязда крайсвету можна адвясці. Дый робяць як?.. Здаецца, сама ў сіле, Здаецца, дужы, сыты, малады, — Крый бог, каб мы так замаладзь рабілі, — І лыжкай хлеб не сёрбалі б тады!..» Шуміць сасна над матчынай магілай... Паслухай, мама, як сасну, мяне. Усё, чым нас ты, мама, адарыла, Мы ўжо не прамарнуем, не. Якія б нам у твар вятры ні дзьмулі — Яны любоў не выстудзяць ужо. Да скону пчолам бараніць свой вулей, Свой спадак працы, сонца і дажджоў. Калі мы тут багатыя на ўсмешку, На шчырасць, на давер, на песню — мы Багатыя табой, тваёю сцежкай, Што ты ў вясну тарыла нам з зімы. Калі на сонцы не шукаем плямаў, Калі і роспач нас не заграбе, Калі й надзеі мы не здрадзім, мама, — Мы гэтым абавязаны табе. У нашым, часам з прымаразкам, леце Удосталь і маланак, і асця. Хай вам, бацькі, не плачацца па дзецях: Нам сцежкі вашы весці ў глыб жыцця. І хай кіруе векавая памяць: Дзе толькі сытасць — там душы няма. Не пакідай нас, ма!.. 3 А ў палях так жыццядарна жыта Абнімае маладую шыр! Жыта, жыта, вечны скарб, спажытак Чалавечых цела і душы! Бо ўміраюць з голаду й па людзях... Покі ж ёсць што сеяць, ёсць што жаць, Як шляхі жыццёвыя ні блудзяць — А да Хлеба існыя ляжаць. Да таго да Еднаснага Хлеба, Што збірае за адным сталом Тых, у кім гарыць адна патрэба: Наталіцца роднасці святлом. I, адчуўшы сэнс і веліч долі, Гэты сэнс і веліч перадаць І сваім унукам, каб ніколі Ім не давялося жабраваць. Каб ва ўпартым поступе да мэты Без галечы, звад і калатнеч Іх, як зерне, маладому свету Не намульваў плечы прагны меч. Каб нідзе занесены не быў ён, Меч знішчэння, — як цяпер завіс Над саспелай нівай, над рабінай, Што ўжо цяжка хіліць гроны ўніз, Над буслом, які ўжо вырай чуе І зямлі з паднебнай вышыні Па дажджах, па маразах вяшчуе Новых вёснаў сонечныя дні. Мой турботны дзень, мая Нядзеля! Лашчыць пальцы шорсткі каласок... Краю родны! Я ўжо неаддзельна Ад цябе, як ад зямлі расток. Вырві з глебы, што яго сілкуе, — І змарнее, і засохне ён. Я з табою ўсё перавякую, Што нам ні намелюць жорны дзён. Ці ж любоў альбо натхненне ўкрасці? Ёсць дзівосы свету — абразы, Ды яны ніколечкі не засцяць Мне тваёй някідкае красы. І дарогу гэту палявую У бялёсай жнівеньскай смузе Мне давеку ўжо любіць — жывую, А не ў той няўтоленай тузе, Што ў хвалёнай некалі Канадзе І па сёння смокча сваяка, І па сёння неадступна надзіць Несмяротны прывід васілька. Колькі іх — з гаротнасці, з нястаткаў — Так сябе самохаць адцялі Ад свайго народа і зямлі... Абміні мяне, такая доля, Бо няма страшнейшага ў жыцці — У чужым, у непрытульным доле Ды прытул апошні свой знайсці!.. І каліна тамка не паплача, І не тая зорка ў галавах... Нават воран там чужы пракрача, Што чужая прарасце трава!.. Смерць — яна не ў кожным разе драма... Родны дол абдымкі расхіне, І ступлю я ў ростул Вечнай Брамы З краскай той, што мама рвала мне, З тою песняй, што яна спявала. ...Толькі б ведаць, толькі ведаць мне б, Што жывы і свет, і жытні хлеб. VI.1983 МАРОЗ НА ДВАРЭ Ці не холадна табе, мама? Мароз на дварэ. А ты ўсё трымаеш у далонях сваіх некалькі каласкоў, А ты ўсё трымаеш у далонях сваіх некалькі васількоў, Каторы ўжо год іх да грудзей прыхінаеш. Але гэта ніколечкі не кранае Сурова-сцярожкага крыжыка над тваёй галавою. Праз маўклівую, праінелую хвою Шматочак неба ўзіраецца, Як вусны твае — каторы ўжо год!.. — усміхаюцца Ўсё адной і той жа ўсмешкаю. А я Ўсё ліпею на гэтым, Ужо нясцерпна няўтульным узмежку Між марозным буднем маім I тваёй лагоднай імглою. Баюся, што гэта ты Мяне тут — навошта?— Так доўга, так доўга трымаеш. Хачу быць з табою. Холадна мне, мама. 1989 * * * Зноў верабейка ўляцеў у акно, Тройчы ўжо ён убіваецца ў хату, Слепа кружляе, нібыла ў зацятым Пошуку той, што ў магіле даўно... Мамачка-мама, а мо ты сама, Можа, душа твая гэта ўлятае, Свет наш пахоплівы так аглядае, - Можа і там ёй спачыну няма? Мо толькі хлусяць пра вечны спакой, Гэтак, як хлусяць пра вечную памяць? Мамачка! Мама... 1983 ЖАЛЬ

У вянок Марыі

Крычыць душа на адыход, што чалавеку тут Расінкі шчасця не далося на вяку, Што толькі за навек самгнёнымі павекамі – Жадана-ўтальны свет, без крыўды, без пакут. Які гаротны смутак-жаль!.. Чаго ж так плачацца Пры пэўнай ведзе, што, пакінуўшы зямлю, Тут кожны з нас яшчэ не раз адзначыцца, Каб навучыцца прамаўляць Святлу “люблю”? Які гаркотны смутак-жаль! Бо дзе ж, бо дзе яны, Таго вяртання сведкі існыя? Ці ж мы? Але – нявечным сэрцам квола абнадзееныя На стрэчу ў вечнасці, ўмываемся слязьмі... 1993 НАЎЗДАГОН Не далі табе, сястрычка, не далі Лёгка ўмерці. Ратавалі, як маглі, I патрапілі: Памкнёную ў нябёсы — Да зямлі Зноў вярнулі, Да пакутаў прыкулі... Быццам шчэ замала ты Іх спазнала, Быццам шчэ не ўсе куты На абшарах саматы За свае паўвеку ты Паабжывала... Што ёсць жорсткасць, Што ёсць літасць -г- Хто адкажа? Замаўкаюць нават вочы, Твае вочы. Днём і ўночы Я малю ў твайго бяссоння: Хоць мяне ў сваё прадонне, Хоць мяне пусці, сястра: Што там чуеш, Што там бачыш, Што там думаеш ты сёння Дні і ночы?.. I не гоніш прэч мяне ты, I ўпусціць ужо не хочаш: Не пара. Позна. Позна: Слёз не ўцерці... Не далі табе, зязюлька, Лёгка ўмерці. 1993 КРЫЖ Усё склалася Як бы само сабою, Без майго ўдзелу, Вонкі маёй волі. Але з'яўляюцца паблізныя I пытаюцца ў мяне, Што рабіць, што чыніць цяпер, Калі ўсё склалася так, Як склалася — Непапраўна? Вымагаюць чынаў маіх. I ўпакорваюся, I жахаюся дзёрзкасці Па-зямному ўплываць На развітак падзей, Ад мяне не залежны. Скаланаюся: Вузлы лёсу якія Сёння зноў я зацягваю? Скаланаюся: А без гэтага ж не абазначацца Ні дарогі абрысы, Ні абліччы паблізных... Ямчэй прымошчваю На плячах насмылелых Свой крыж: — Рушайма далей, дарагія. 1993 У ТОЙ ХАЦЕ Там, дзе ложак твой стаяў, — пустое месца. Хутка ўсё, усё адменіцца ў той хаце. I хадзіцца будзе йнакш, і піцца-есца. I начынне ўсё свой сэнс ранейшы страціць. Душы новыя ўва ўсё ўнясуць абнову. Столь і сцены на свой густ пераніцуюць. Пасярэбраць спадзяваннямі падкову I над самым сэрцам болю прымацуюць. Там, дзе ложак твой стаяў, — Пустое месца. Толькі голас шчэ ляціць звышы-звысоку, Тваё ледзьве ўжо дасяжлівае мецца. Пра любоў... пра супачынак... пра вясёлку... 1993 НА АДЫХОД УЛАДЗІМІРА АНДРЭЕВІЧА КАЛЕСНІКА Уладзімір Андрэевіч, даруйце Нам нашы слёзы: слёзы цягнуць долу, А Вы заўжды былі на вышыні, Ваяр Асветы, рыцар Светлыні. Мы плачам, бо нічога не зыначым. Вас не вярнуць сюды, у нетры гліны. Душа Ваша атрэсла ўжо яе. Дзесь азірае сцежачкі свае. Хай Бог даруе ёй усе правіны. Хай шлях далейшы будзе беспакутны. Бывайце. Можа, й стрэнемся яшчэ. Хай толькі Вас, як нас, боль не пячэ... 1994 БЫВАЙ!

Міколу Арахоўскаму

Вось, вычарпаліся й пакуты.» Караны быў Ты? Ці - абраны, Каб у двубоі з лёсам лютым Так і не быў Ты зваяваны?! Ты ведаў: Ты - зусім не цела, І моцай фарбы, моцай слова. Адпрэчваў бруд, хлусню, спусцеласць, Трываліў годнасці аснову. Душа не ведала спачыну. Дай, Бог, ёй долі ў дальшым руху. Ты нам не толькі жаль пакінуў: Свяціцьме веліч Твайго духу. * * *

У вянок Ганне

Для кожнага тут знайшлося ў мяне слова добрае і на сустрэчу, і на развітанне. Перазовы ж з табой пажыццёвай журбой абсякло тваё неадгуканне. Скрыжоўваю рукі, як табе скрыжавалі былі — на сэрцы, на чашы, каб душы нашы адна ў адну паўзірацца маглі, на мове агню цяпер ужо бясконцую гамонку вялі... БАЦЬКА Тата родны... Не трэба! Як гаротна сашчэплены пальцы, Як бяссільна упалі На мулкія дошкі стала... Мне б падбегчы к табе I вачыма вачэй дапытацца, Што за скруха пакутная На цярплівыя плечы лягла Мне б падбегчы к табе I абвіць тваю шыю рукамі, Прытуліць да грудзей Галаву клапатліва тваю. За секундай секунда, Нібы цяжкія камень за каменем, За секундай секунда, А я нерухома стаю. Мне б прыпасці к табе, — Ды няма ў нас такой завядзёнкі.. Ты й мяне прывучыў Быць скупою ў пачуццях услых. Асцярожна выношу з пакоя Любві сваёй дзёрзкасць, Каб нічым не абразіць Дум падгледжаных горкіх тваіх. 1964 ДВА ДРЭВЫ Прыпыніцеся, дні, пачакайце! Лёт шалёны... ...Пасадзі пад акном маім, бацька, Рабіну і клёна. Я не ведаю дрэва, якое Красамоўней рабіны Мне сцвярджала б заўсёднай парою, Што нягоды любыя Можна мужнай душой адолець (Так, як маці) I з падсечаным нават голлем Цвету не страціць. Я не ведаю дрэва, каб гэтак, Як клён, гаварыла Пра ранімасць бацькоўск*ага свету, Пяшчоту і сілу... Пасадзі пад акном маім, бацька, Рабіну і клёна. Век над лёсам дачкі калыхацца Санцалюбным іх кронам. 1975 ПЕСНЯ Ў ЦЯРНОЎНІКУ

Алесю Разанаву

Лісцё між калюкоў Буй-цвету наварожыць, I сцішнавата ў гэтай варажбе... Давермася сабе: Што ўмеем мы, што можам? Давермася найлепшаму ў сабе. Усё, што варта нас, Дарогу заступае, Бо шлях адзін: не ўскрай, а толькі праз. I вастрыё стралы Дакладна гэта знае, I руху птах наўзрыд спявае ў нас... Хай з думак ападзе Цярновае калючча. За ўсё, што ёсць — і ў тле, і ў харашбе, За выпадковы дар Прылетаваць да кручы Раскрыймася найлепшым у сабе. 1988

Не ў Рым вядуць дарогі...

ВІЗІТОЎКА Спытаюцца: «Адкуль ты? Скуль ты родам?» I адкажу: — З палескай той раўніны, Якая з даледавіковых часаў Пароднена і з доляй, і з нядоляй. О, нездарма яна, мая старонка, I Белым возерам глядзіць, Як вечнасць, I Чорным возерам глядзіць, Як памяць... Бярозаўшчына! Жылкаю блакітнай Пульсуе Ясельда ў цябе на скроні. Вясёлыя гаі твае бярозавыя Нітуюцца з барамі ды з дубровамі, Каб з травамі, імхамі, чаратамі Няўзнак на ўвесь зеленасвет Еўропы важыць. А ці ж не так і чалавечы лёс твой Панітаваны з лёсам чалавецтва, Мая Бярозаўшчына?! Колькі тысяч Дзяцей сваіх ахвяравала ты I землям іншым, і народам іншым!.. I апыналіся бярозаўцы твае, Чарнявыя ды русыя, Натоўпам безаблічных бежанцаў ці эмігрантаў... Выдатна патраплялі змазалелыя іх рукі Выпешчваць каву на плантацыях Бразіліі, Вылузваць вугаль з нетраў Чылі, Выдойваць буйваліц у пампах Аргенціны, Вылоўваць жэмчуг у прадоннях Палінезіі... Але з гадамі выяўлялася, што з дна Нядольнага туляння здабываўся імі Адным-адзіны скарб: Туга няшчадная Па крыку кнігаўкі Над лотацева-залатым разводдзем, Па аксамітных азярынах лёну сіняга, Па далікатным Бэзава-ружовым цвеце бульбы, Па васілёчку ў жыце ды буслянцы на страсе.. Не адбалець такому болю. Шукалі хлеба на чужыне, Чужынцамі ж падцятая, падмятая Зямля радзінная была Для самых лепшых, Для адданейшых сыноў, дачок сваіх Злавеснейшым Канцэнтрацыйным лагерам «Бяроза»: Як люта катавалі там, як праглі ўсмерціць Самую думку, мару згаладалых Пра іх найсаладзейшы хлеб — Хлеб долі-волі На прадзедамі тканым, Адбеленым ад глуму чорнага абрусе Матчынай мовы... Век не прыцьмець у памяці людской Ні Мальчы прамінулага стагоддзя, Засечанай да смерці бізунамі За бунт супроць улад; Ні расстраляным карнікамі Осаўцам За тое, што найпершымі ў раёне Калгасам выйшлі сустракаць вясну; Ні Здзітаву, вядомаму яшчэ Ў часы Іпацьеўскага летапісу, сёння ж Бяссмертна ўслаўленаму Здзітаўскаю абаронай; Ні юнаму Белаазёрску, Што рукатворным сонейкам расцвіў, Каб не вярнуўся болей змрок былога. Бярозаўшчына Ўмелі пастаяць За гонар свой, за песеннае заўтра твае дзеці — Твае Альшэўскія ды Кутнікі, Труцькі, Вячоркі, Руцічы, Хвядчэні Барушкі, Коласы ды Салаўі, Іх мноства, нескароных, Хоць былі I ямішчы пры кляштары ў Бярозе, I ўрочышча Смалярка, і траншэі Утульналесай Броннае Гары, Дзе тысячамі гінулі бязвінна Славяне й неславяне, Дзе па-зверску «Звышчалавекі» нішчылі людзей. Яшчэ й цяпер Зялёную травінку з тых мясцін Прыкусіш задуменна — й толькі потым, I толькі потым сцяміш, скуль ён, гэты Саленаваты прысмак на губах... О ты, бяссмертны кругабег Жыцця! Ды шчасна ўсведамляць, што на Зямлі, Усюды, ўсюды, пад любым сузор'ем А некалі ж ды выспее пара, Калі любое селішча людское, Як наша вёска Горыч, Збудзе горыч І назавецца Светачам нарэшце! Гляджу на жытнія разлогі кута роднага І думаю: Хай ясніцца Твой дзень, Хай непарушна мірным будзе неба Над шчырай працай і над адпачынкам Дзяцей Тваіх неваявітых, працавітых, Хай зоркамі дастатку й хараства Дамы іх свецяцца, Як свецяцца іх душы! Ім ёсць чым ганарыцца, Ёсць чым жыць, I што апець, I што яшчэ стварыць! 1986 БЕЛААЗЁРСК Ці бачыў ты хоць раз Белаазёрск, Калі на дахі мякка ноч прысядзе, Павее казкай ад старых азёр I пойдуць песні поруч па абсадзе? Тады глядзіш на родны, любы кут I цэлы свет гатоў у сведкі клікаць: Ці столькі зор насыпалася тут На дол з каўша Мядзведзіцы Вялікай, Ці гэта ў небе, бы ў люстэрку тым, Адбітак зыркі ўсіх агнёў Палесся?.. Белаазёрск мой, сон мой залаты, Мая яшчэ не складзеная песня! 1962 КРАСАВІК У САКАХ Сустрэчы — што? Выпадак? Немінучаець? О як было далёка да вясны У доме тым пры возеры гаючым, Што песціла і вергла ў продань сны! Ішлі праз ноч агні палоскай вузкай Да зор, на подзіў рэдкіх, угары. «Пагавары са мной па-беларуску! Пагавары!..» Каля балкона кажаны ляталі, Сам у сябе ўзіраўся карагач, Адказвала сабачым брэхам далеч На знерваваны чайчын покліч-плач. А над усім — Над сцішанасцю золкай, Над кажанамі, што гусцілі змрок, Усходзіла гарачай чыстай зоркай Матчына мова, — І відушчаў зрок. Хай бед людскіх не развясці рукамі — Успыхне слова выйсцем пра запас. ...Цвілі так блізка вочы васількамі, І жыта, Жыта абступала нас... НЕ Ў РЫМ ВЯДУЦЬ ДАРОГІ Так хораша не можа доўга быць — Недаўгавечна шчасце чалавечае. Адказваць на каханне часта нечым, Хоць ненатольна прагнецца любіць. Так хораша не можа доўга быць. Пакуль адчужанасць не знае нас, Пакуль адно ў адно мы пераліты, Пакуль між трох мільярдаў на Зямлі ты Адзіны мне, і я ў цябе — адна. Адчужанасць яшчэ не знае нас. Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць, А да вякамі снёнай узаемнасці. Не бачыла, як ты масты свае масціў, Ды помніла, што я цябе знайду. Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць. 1976 ЗА СОСНАМІ—МОРА

Пляменніку Руслану

І Упарта, пругка сэрца мора б’ецца. У памяць — хвалю шызую — ступі: Разгубленасці ўзрост мінуў, здаецца — Трывогам месца саступіў. У цяглых сосен праз гушчэўе веек Глядзіць сцярожка неба сінізна. О, боязь за другога чалавека!.. Адна ты робіш чалавека з нас. Адна ты нешта ў гэтым свеце значыш. На поўдні зноў хмурына усплыла... На золку чайкі, як жанчыны, плачуць, Страсаюць цішу з белага крыла. II Дзень натхнёна вяслуе пунсовым вяслом, Выплываючы з мора. Колькі вас, для каго сёння не прынясло (Як і ўчора) Ані ўзнёслых мінут, ні жывучай тугі, Ні хвіліны жадання Нескарона рассунуць (хоць на крок) берагі Свайго існавання... След на ўбітым пяску ўвачавідкі зацёк Каляроваю пенай. Акунаюцца целы ў хвалі (лёсы ў быццё) Раўнадушна і лена. З сытай зморай гайдаюцца на ружовай вадзе. І спрасонак Ледзьве-ледзь адзначаюць: плыве міма дзень На вёслах пунсовых. III «Табе лягчэй: ты ўжо змірылася». ...Ківаю галавою згодна, Сачу, як цвёрда і лагодна Выводзіць мора штось кірыліцай. Такое мернае, пакорнае Сваім дыханнем галубіным. ...Трагічным знакам бур глыбінных — Палоска на ўзбярэжжы чорная. IV Хваля доўга вагалася ў незнаёмых глыбінях, Прымервалася, выбірала, Нарэшце — Спружыніста ўскочыла, Рассмяялася белазуба, Падалася ўсім целам — І вось Пасяродку ўтравелага лета, Як суніцы, Зоры збіраю, — Так ускінула хваля крутая мяне. Упіваюся сілай сваёй нечаканай, Халадзею ад думкі, Што гэта ўсяго на імгненне. Я падоўжу ўладу над часам! — Я замкну чароўную хвалю, Абгараджу, прыпыню! ...Ні прасторы галавакружнай, Ні зор. Смяецца над загародкамі Стыхія. V На ўзморы туман беспрасветна-густы, Аж сонцу на неба не ўзбіцца. Замкнёны рашуча на ключ залаты Чаканні, каторым не збыцца. І кінуты ключ залаты у ваду, У горкую продань марскую. І зманьвай не зманьвай цяпер — не прыйду, Гукай не гукай — не пачую... VI Не да мора прыбеглі сосны — З мора выбеглі свет паглядзець. У трывозе за лёс людзей Зелянеюць яны і сохнуць. VII Хвалюецца салёная разлога, Дзень, як бурштын, хаваючы на дне. Усё ўспамінам стане, і дарогу Перамяце, засыпле ранні снег. А ўдома загудзе на ветры голле, У волкай цемры цяжка зашуміць — І уваскрэсне, І падкоціцца да горла: Стрывожанае мора, Дзюны. Мы... 11-18.07.1975 Дубулты ПУШКІН У МІХАЙЛАЎСКІМ. Па атрыманні ліста ад Дэльвіга «Ах, мілы Дэльвіг!.. У каторы раз Прыехаць абяцаешся, а час — Сняжынка да сняжынкі — У сумёты Нагортваецца на маім двары... Калі б вы толькі ведалі, сябры, Якая тут сумота і самота!.. Як холадна і голадна без вас!.. Жывіцца, нібы вязню, успамінам!.. Не адпускаюць дупіу боль і віны, А радасць не залучыш пра запас... Яе да скону чалавек жадзён. Да д'ябла цяжка гэта — быць шчаслівым, Калі і ў хмелю канавана бачыць, Што ўласны лёс бяссільны сам зыначыць...» Глядзеў у вузкае акно паўдзён, Як стражнік, пэўны і немітуслівы. І клаўся цень ад рамы крыжам шэрым На стол з.лістотай скрэсленай паперы. МІНСК, 30 СТУДЗЕНЯ 1980 Нахалолы вечар на двары Моўчкі пералічвае сняжынкі. Усміхайцеся, мае сябры, Гаварыце шумна, без упынку! Дыскутуйце ў лад і неўпапад! Сёння сэрца тонка сэрца чуе: Развярэдлівы трывогапад На планеце днюе і начуе... Радасці непрыядальны смак — Бо дарогі гора не пытае. Гэта й нашай лучнасцю няўзнак На зямлі пагода высвітае. Поплеч, бліжай, блізкія мае! Чалавека шмат што згубай страшыць. Хай жыцця парукай устае Поўнік дабраты й любові нашай! Вечар за сняжынкамі цікуе. Чуеце?.. Зноў аўтамат такуе!.. ГАТЭЛЬ «МІНСК», 374 Тры дні і ночы праляцелі, як тры пчолкі, Як рупныя тры пчолкі, Што з венчыка да венчыка, З травінкі да сярожынкі, Ад коціка ракітнага Да сонцасходнага падбелу, Ад звішнявелай, прахалоднае кісліцы (Салодкай, як кляновік) Да полымя ліловага пралескі — Тры пчолкі шчыравалі — Тры дні і ночы — І неслі ў цёмны вулей майго сэрца Пылок — Сухі, гаркавы, залачавы — Нектар Маіх нябёсаў і зямлі: Прыхільнасць і любоў сябрыны. Мёду слязіначка свеціцца: Тры дні і ночы праляцелі, як тры пчолкі... 1977 У ЛЮСІНЕ А возера, як вока, поўнае Глядзіць у сцішанасць маю. Усё, што я люблю, што помню я, Глыбока ў сэрцы прытаю. Перагуло, перамалолася. За ўсё заплачана спаўна. Маўчаць дубы Якуба Коласа. Якая далеч ім відна За гэтым возсрам, за лёсамі?.. Падснежнікавая пара, Не дай астацца безгалосаю Каля яднальнага кастра!.. 1982 I ТЫ — РАДЗІМА Башкірыя! Зноў раннія снягі Імкнуць з нябёсаў на твае разлогі, А ты зычліва сцелеш мне пад ногі Кілім гасціннасці найдарагі. Башкірыя! Не бачыла яшчэ Ні гор-лясоў тваіх, ні Агідэлі[3], Ды ўжо мяне так шчодра абагрэлі Агні твае ў імзе маіх начэй. Башкірыя! Калі яшчэ вясна З яе магутнай, жыватворнай ласкай?!. Але цвіце дзівоснейшая краска Душы тваёй, і мне цвіце яна! Услухваюся ў песню: о, як шмат У ёй журбы!.. Нібы ў бярозы ніцай... Башкірыя! Мы ўжо не чужаніцы. I ты — Радзіма. Дзякую. Рахмат. 1985 НА АДВІТАННЕ 3 БАШКІРЫЯЙ

Паэту

Асылгужы Багуманаву

Скажу яшчэ раз «дзякуй» краю гэтаму За радасць лучнасці з харошымі людзьмі, За песню цёплую курая[4], мне напетую У самых весніцах пяклівае зімы. Шмат што адпрэчу, шмат забуду я, ды знаю: Ужо мне помніць, каб жыла хоць сто гадоў, Як чуйная душа трысціны той — таго курая — Трысцінку мыслячую прагла ўкрыць ад халадоў. Вялізная Зямля мая, мая маленькая!.. Пад кронай сонца — пад трывог адвечнай кронай! Усюды марыш ты і верыш так жалейкава, Усюды дзецям тваім трэба ласка, абарона... 1986 ДАРОЖНАЕ. ПА СВЯЦЕ ПАЭЗІІ Ў КРОШЫНЕ Паварот адзін, другі, шчэ трошкі — I схаваўся між палёў-лугоў Задуменна вераснёвы Крошын З самавітай люднасцю яго. Крошын той, што тут завуць Крашынам, Шчэ куточак роднае зямлі, Дзе ліхота лёс людскі крышыла, Дзе ліхоту людзі амаглі. Дзе суровай праўдаю нямрушчай Павявае нават ад кладоў, Што народнай памяці не струшыць Коламі няцямства і гадоў. Дзе, каб душы памаразь не ўкрыла, Злётвае даверліва да рук З жырандолі Паўлюка Багрыма Чорны ад зажытага жаўрук. ...Цёмная дарога ў даль збягае, Над дарогай — зорнае шыццё, Побач — ты, каб знала я, — о, знаю! — Што такое шчасце і жыццё. 1985 СКРЫПАЧ Уцёк у мушлю музыкі, а так глыбока, так глыбока, што да яго балкона на другім паверсе не дапясці ўжо ніякім воклікам вячэрняга Парыжу. Стаіць сабе скрыпач і грае на ўласным беразе — нямога для бадзяжнікаў аглухлых — іншасвету: у мушлі музыкі. НА РЮ ДЭ КОНСЭРВАТУАР Юнак з юначкай гэтыя не тут ужо, не ў скверы гэтым, хоць постаці іх сплеценыя і навідавоку. Зыншапланечаныя ўласнымі абдымкамі, цалункамі, яны ўжо ў недасяжжы для косых позіркаў прахожых, маўклівага дакору іх, асуды, абурэння, — зэро, нуль абсалютны ўсё гэта зараз абраннікам спякотных сфераў мілосных. Яны йшчэ вернуцца з нябёсаў тых сюды, на пде сіе Сошегуаіоіге, ды ім адным, адзіна ім гучацьме — як загучала — раскута жарсцевая, незямная фуга кахання. У БЕЛАСТОКУ У хмары бялёсай прамень патанае. Хаця ўжо да ўлады прыйшоў красавік — Па-над Беластокам Пан Бог вытрасае Свой белы, станчэлы нашчэнт пухавік. Кружляюць сняжынкі і рэдка, і вяла, I хоцькі-няхоцькі — а ўміг растаюць. З-пад бурага лісту вясёлыя джалы Травінак да сэрца майго дастаюць. Баліць, уцалелае ў зімняй аблозе, Трапеча ў струмку зноў нясмешных надзей На сэнс і на сонца ў мусовай дарозе, На неадзінотнасць сваю між людзей. Сняжынкі ў паветры. Вяснушкі на шчоках. Астуда і ласка майго Беластоку. 1992 СЕДЛІЦЫ Стаю на каменным ходніку Паміж рынкам і стадыёнам. З правага боку Раз-пораз накочваецца Рык утрапёны Вернікаў мускульнай сілы. З левага боку Напірае, хістаецца Нябачная брыла Галасу барахольнага. Пасяродку Бясконца цячэ Заклапочаны люд шпаркаструмны. А наўпрост, На сцяме майстэранькі Па наладзе газавых плітаў I падгонцы ключоў Буйналітарная абвестка: Zakład stolarski TRUMNY I адрас, На які не зважае Чалавечы мурашнік. Сумна. 1992 НА КАРЦІНАХ УРШУЛЫ На карцінах Уршулы Люке Барукаюцца з ветрам дрэвы, Каб спакойна, патульна жылося Невідочна-прысутным бюргерам У мурах-камяніцах іхных: Шчытна тоўпяцца мураванкі На карцінах Уршулы Люке, I ўцякае пад мостам Шпрэвэ, I пад гнётам свайго пачварства Вывінаецца, і пруцянее, Распадае глумлівы спрут, Што берлінскай сцяною зваўся, — I хрыстосуюцца ў нябёсах Мужна выстаялыя дрэвы. На карцінах Уршулы Люке Так звычайна ўсё — а шматмерна, Лаканічна — а так яскрава, Красамоўна. Як і выява Тых кладоў, маляваных мастачкай Пад Варонежам ці пад Самарай (а магла б і ў Белаазёрску, ці ў любой беларускай мясціне — маем скрозь мы такія пагосты): Пад аголеным небам — нямыя Земляныя гарбочкі, а кожны, Кожны — загарадкай апяты: Клеткі, клеткі... I тут — клеткі, клеткі... — Нашым людзям цяжка даўмецца, Што я гэта намалявала, — Уздыхае Уршула. 1995 ДА СУСТРЭЧЫ! Маўклівым развітальным клінам Ляцелі гусі над Берлінам, А мы па Мюллерштрасэ йшлі І ўслед за выраем гусіным Вачыма ўзрушана вялі. Адкуль вы, гусі? З Беларусі? Куды вы, гусі? Ў цёплы край?.. Няма адказу. Знай цярусіць Сняжок з нябёсаў, быццам гусі Свой пух страсаюць на "бывай", Халодны пух ляціць - не тае, І на плячах не растае. Так і Айчыну замятае... Даўно старонка дарагая Нам на цяпло сваё скупая. Любові ад людзей чакае. Не ўмеюць людзі грэць яе. Мы заўтра вернемся дадому. У непагадзь, у безладзь, стому. З чужыны - бы на чужыну... Вам, птахі верныя, вядома, Як цяжка з золі, з ледалому Выдабываць крыльмі вясну. Да стрэчы, гусі!

Над гняздзечкам лісток залацее...

ПАСЛЯ ШТОРМУ Глыбокае ранне, глыбокая ціша. І толькі заілена ўздрыгваюць хвалі. «Мінулася бура, — зняможана пішуць. — Прайшла. Прашалела. Зноў ранне. Зноў ціша. На беразе гэтым Зашмулена-бурым Вось-вось людзі з'явяцца — Выпладні буры. Па ёд. Па бурштын. Па абломкі — Хто ўчора Блакітны свой паруснік Даверыў мору». 1983 ВЯРБА Хто ўпершыню назваў цябе плакучай, Самотная вярбіначка-вярба? Відаць, вялікім горам быў засмучаны, Нязмернаю была яго журба, Калі ў табе, датуль незаўважанай, Сябе самога раптам распазнаў, Як некалі дзікун, спасцігшы занава, Што сутнасць і людзей, і дрэў — адна. I што даецца толькі тым жывучасць, Хто годны ў муках сцвердзіць сваё «я». Ці не паэт назваў цябе плакучаю, Вярба мая, сястра мая? * * * Адляцела лістота ў чарговы свой вырай, У апошні свой вырай, адкуль Не бывае вяртання праз прыгавар жвіру Аніводнаму болей лістку. Як кнаты абгарэлыя, ў неба цягнуцца дрэвы, Ў дажджавую яго сівізну. Толькі ж ведаюць дрэвы, што за ёю дзесь дрэмле Сіне-сонечны спеў пра вясну. 1966 МАНАЛОГ КРЫНІЦЫ, ЯКУЮ ЗАКІДАЛІ КАМЕННЕМ

Ой, у полі крыніца стаяла...

З народнай песні Колькі прастаяла я? Не помню. Вымерлі біблійныя звяры, Што ішлі сюды да вадапою З ранішняй, З вячэрняе зары. Тыя пушчы, што са мной дружылі, Тыя птахі, што спявалі мне, Праз вякі акінуліся жытам... Молада было мне ў збажыне! А пасля ступіў на поле горад, Ганарыста ўскінуўся між ніў, I ў маё сярэбранае горла Паляцелі слепа камяні!.. Як смыляць прыдаўленыя грудзі... Я да вас яшчэ праб'юся, людзі! Вы — з мяне. А як жа вам — без вас? Але гора вам, калі зноў будзе На мой голас Камень — у адказ! 1976 ВОСЕНЬ І зноў сумую па буслах, Нібы па родным чалавеку. Іх восень ціха адвязла На рыжым чоўне дзесь да грэкаў, Ці мо ў Егіпет, ці куды, — Далей ад дрыжыкавай слоты. Стаяць манахамі сады У сутанах вымаклых за плотам. 1970 ЛІСТОК На ўсёй галіне толькі ён адзін, Адным душою кволы лісцік буры Яшчэ ўцалеў у бурах мне наўздзіў I на пасмех-пацеху новым бурам. О дзе ты, промня веснавога шоўк?! Ў адказ цыклон кастрычніцкі азваўся... Дрыжыць лісток, ды не таму, што зжоўк, Другое страшыць: што адзін застаўся... 1970 СНЕГІРЫ Два снегіры — дзве кропелькі зары — На шэрую галіну вольхі ўпалі. I раптам усміхнуўся дуб стары I жалудоў сыпнуў ёй на каралі. Ды што для вольхі гэткія дары! Як дзеўка, ля стаўка ўсё прымярала Звон-завушніцы з цёплага каралу — Два снегіры, дзве кропелькі зары. 1969 ПЕРШЫ СНЕГ Над даляглядам вечар устае, У шыбы вецер апантана ляскае, І снег, і снег, як спозненая ласка. ...I гэтак жа, як ласка, растае. Яшчэ лісты самотныя гараць, Яшчэ не ўся трава ў зіму ўмарожана. Не гавары са мной неасцярожна, Пяшчотай выпадковаю не рань. На недавер мне сіл яшчэ стае, Не веснавосць з вясёлкавымі краскамі, — А снег, а снег, як спозненая ласка, І гэтак жа, як ласка, растае... * * * Я думала, люблю адну вясну: Вясной так лёгка пераблытаць, дзе я, Вясною так пяюць ва мне надзеі, — Я думала, люблю адну вясну. Я думала, што восень не цярплю: Так непрытульна і маркотна ўвосень, Так адзінока з тым, што не збылося,- Я думала, што восень не цярплю. Але загуў прасторы сіні звон — I колькі часу ўжо адно ўяўленне У родны край вядзе, як у збавенне, — Ударыла разлука ў сіні звон. I ўсё прымаю, лета і зіму, Паводку бурную і ліставею. Калі зямля, як сонца, душу грэе — Багаслаўляю лета і зіму! 1972 ЛІСТАПАД Зноў наступнасць мая — без цябе. Са здзіўленнем і зябкасцю ў целе Я заўважыла толькі цяпер, Што таполі зусім абляцелі. I што луг і зрудзеў, і зліняў, У рабін паабдзёўбаны гронкі, — Хоць яшчэ на двары — цеплыня, Звон нябёсаў пяшчотны і тонкі. Ліст апалы у пальцах кручу. На галіне карычневай почка — Вёснаў будучых соннае вочка. Ліст апалы у пальцах кручу... 1975 * * * Ноччу вецер шурпаты з оста I мяцеліцы вал дзевяты, Як на Богам забыты востраў, На маю наляцелі хату. Ліхаманіла шыбы ў вокнах, Дробна дзверы, як зубы, ляскалі. Ні зямлі, ні неба. Навокал Снег ды бура, як над Аляскай. I шматала хату, як трэску, Толькі сцены стагналі глуха. Ды прадраўся ружовай крэскаю Ўрэшце золак праз завіруху. I абмяклі пургі парывы, I на ўздыблены снег упала, Быццам ёй на кудлаты загрывак Руку ўладна світанне паклала. 1965 АДЛІГА Перапацелі шыбы, учора шызыя, І цінькаюць цяжкія кроплі зрэдку. З чаго ж ты, сэрца, радасцю пранізана? Я толькі ў маі знаю цябе гэткім! О сэрца, ты такое рызыкоўнае: У студзені адліга — не прадвесне. Табе ж хапае промня выпадковага, Каб ашукацца І каб уваскрэснуць! 1970 ЛАЗІНКА Зусім скалела рыжая лазінка. Пад панаваннем лютаўскае белі Зялёны колер стаў амаль паданнем, Якое ледзь ліпела на краёчку Нямыслімае памяці яе. Але аднойчы варухнуўся корань — I пацяплела ўзрушана зямля, I лужынкай блакітнаю апаў, Не ўцяміўшы, што здарылася, снег. Ускрыкнула ад неспадзеву кнігаўка: Заместа зледзянелае лазінкі Ускалыхнуўся сонечны прамень! I ў воклічах уражанае птушкі То смех, то недарэчнае рыданне... Як хораша разгублены ты сёння: «Чаму цяпер не раніца, а вечар?..» Так накалела рыжая лазінка... 1972 * * * Лякаюцца: вярнулася зіма... І ў доказ гэтай з'явы абуральнай Паказваюць на снег, як на замах На жаўруковы спеў світальны, На кані крык і на бусліны крок Па ўчора абагрэтай лугавіне, — А сёння покавак зялёных кроў Ад маразоў раптовых стыне. Вярнулася зіма? Так. Зацвіла Натхнёнай, апантанаю завеяй! Ды ў халады працяглыя, з крыла Буслінага страсаныя, не веру! Не марна прагнуў распусціцца бэз, На ледаход так галасілі кані Не марна: каб прачнулася ў табе, Што сонца ўсё-такі цябе шукае! 1977 ВЯРТАННЕ ЖУРАВОЎ Вы жывыя! Вярнуліся! Нейк амаглі Пашчу стронцыя, продань дарогі!.. Журавелькі-жураўкі мае, жураўлі, Сцяг вясны над палескай разлогай! У Чырвоную кнігу занесены вы, Бо, як людзям, не заўжды спрыяе Вам паветра айчыны, наш кут векавы, Дзе зламыснасць любові наўчае. Леціцё! — і вяснеюць бары і палі, Леціцё! — крышаць лёд рэчкі і рэкі. Хай жа вашая любасць да роднай зямлі Не спаткае знішчальнай апекі! 1987 ЧЭРВЕНЬСКІ ВЕЦЕР У зяленым плашчы наросхрыст Па гаях вецер чэрвеньскі ходзіць. Толькі блізкіх збліжае ростань. Толькі з блізкімі час у згодзе. Ох, які ты вымаклы, вецер! Травы ў пояс таое, разутаму... То дажджынка з ліста ці з сэрца Ападае пяшчотны смутак? 1973 ВАСІЛЬКІ Як рана васількі завасільковелі! Ці гэта я спазняюся? Няўжо Мінулася вясна? Адна аскоміна Перапарэлых, выгарклых дажджоў... Спазняюся. Ва ўсім... I рассыпаюцца, I выпадаюць звёны спакваля, Як поры года з пачуццёвай памяці, Памкненняў, дружбы звёны... А ў палях Красуе жыта! Як і трэба ў чэрвені. Не знае глеба ленасці душы. Каля дарогі ў каласоў гушчэвіне, Як воклік лета, васілёк дрыжыць. 1974 ЖАР-ПТУШКА У мой прыглухлы, Поўны лета сад Аднойчы, Як сухая навальніца, Зіхотка, бесклапотна, жыццярадасна Жар-птушка з казкі ў сад мой Прыляцела, Прашыла зорным полымем яго, І кожнае зярнятка ў кожным яблыку Задыхала з абуджанай маркотай Сканаць, Ды толькі — цветам прарасці. Стрывожаны, Устрапянуўся сад, А птушка... Палае двузіхоткае пяро, Пакінутае мне Не на ўспамінак: На тое, каб і ў верасні, і ў лютым Быў сад мой Поўны лета. Кабён Быў казкаю. Азораны. І толькі. КУПАЛЬСКАЕ

Галіне Скарыне

Юдольныя, і плацім мыта за ўсё, што выпадзе ў дарозе: найперш — за пыл ды за каменне, за град і за няшчаду спёкі, але — і за глыток з крыніцы, і за ліповы пах мядовы, і за сцяжыну прад вачыма, і за валошку каля сэрца... А Купалка зноў гукае ночкі цёмнай не баяцца, кветку-папараць шукаць... * * * З якой цярплівасцю Прыладжвае бусліха Галінку крохкую ў сваё гняздо, Пакуль яна тапырыцца пакіне, Пакуль У буслянкі адзінства непаўторнае Не ўпішацца. О, як зайздросна мне майстэрству гэткаму! I ў празарлівай птушкі я прашу — Хіба ж дарэмна менавіта з ёю Свае найлепшыя чаканні людзі звязваюць? — Прашу я: — Навучы мяне, маўклівая, На вострай, на драпежнай баране Крыўд, непапраўнасцей, няўдач, памылак Знітоўваць так — Да будня будзень, — Дні мае, Каб з іх няўхільна-шэрага гнязда Умела станавіцца на крыло — Уздрыгліва, няўклюдна, неўміруча! – Як буслянятка першае тваё, Мая, Мной непрадбачаная, Радасць. Цярпенню навучы мяне, Маўклівая... 1974 МАТЫЛЁК

Янку Брылю

Нахалолі шыбы з ночы, затуманелі, Па-асенняму глядзяцца ў мокры сад. Не забавілася слота, хмурай паняю На пачэсны самы просіцца пасад. З ёю жарты, з ёю сваркі - надарэмныя, Гаспадарліва шчыруе ад душы: Носіць жухлую лістоту абярэмкамі, Носіць суткамі дажджы ў гнілым кашы. Ды бывае - неба гляне так падсінена! І тады, нібы дзівосны госць здалёк, У акно, што па нагоду зноў расчынена, Трапятліва залятае матылёк. Ах ты, госць мой! Рэха лета - выпадковае! Аж вачам уласным веры не даю... Як жа хораша замовай каляроваю Ты няўтульнасць заварожваеш маю! Матылёчак, летуценнейка дзіцячае... І лагодзяцца маршчынкі на ілбе, І шчэ гэтулькі пяшчоты нерастрачанай: Знік ты - я ж усё ўсміхаюся табе!.. 1984 БЯРОЗА На мокрым голлі — рэдкія лісточкі. І мне здаецца золкаю парой, Нібыта залатыя ліхтарочкі Запалены бярозаю старой. Куды яна ўзіраецца? Што бачыць? І для чаго запалена святло? Няйначай — лету, выраю — няйначай. І мо — каб адзінока не было. А мне б хацелася, бяроза, думаць, — Прабач, хачу замнога мо, прабач, — Што ты з маёй бясплённасці і тлуму Пакажаш сцежку мудрасці і ўдач. Я і сама шукаць яе гатова, Шукаць гатова — значыць, і знайду. А вока ліхтарочка залатога Не дасць мне спатыкнуцца на хаду. Тваё галлё, бяроза, падтрымае, — Яшчэ адолець не адну вярсту. Пакуты знаю. Боязі не знаю. Іду. КАМЕНЬ Зласліва кінеш камень у крыніцу — I зразу скаламуціцца вада, Знікае зоўны воблік таямніцы, Узвірваецца ўсякая брыда. Але па часе мут зноў ападае, Зноў плынь празрыста-вабная бяжыць, На камень той ужо і не зважае. А камень той, як на душы, ляжыць. 1989 РАКА — Твая песня пра што, вада?— І па хвалях-радках чытаю: «Што мінулася, не шкада, Што мінулася, бласлаўляю. Нават страты і нават боль Светлай нотай маёй адзначу. А над тым, што ніколі са мной Не адбудзецца — плачу, плачу...» 1973 ЗМЯРКАННЕ Вячэрнія птахі запелі. На змену спякотнаму дню Задумнаю свежасцю спеляць Маю цішыню. І вокліч, і высвіст, і шчэбет, І рэзкі, наструнены крык. Гарыць аблачыначка ў небе, Жарынай гарыць. Яе прахалода папеліць Галінкаю не варухне... Вячэрнія птахі запелі... Як молада мне! І як мне на дзіва спакойна! Скацілася сонца ў лясок. І — не апусцела шпакоўня... Усё яшчэ збудзецца, ўсё! КАСТРЫЧНІЦКАЕ У садзе маім — залатыя жыткі ды вяргіні. Па ліпеньска-жнівеньскіх люта навальных дажджах Кароткія дні ўшчэрць наліты і сонцам, і сінню, Цяплом і лагодай атулены дол па начах. У садзе маім, павуцінкай знітованы белай, Ідуць клён з бярозкай на гібельна-зоўны касцёр. I гэтак дзівосна, і блізка ўсё, і зразумела, Нібыта прырода ўзяла маю жытку за ўзор... 1988 ЯЛІНА Не пытаю, яліна, чаму З боку поўдня пышней тваё голле: Неаднойчы і нада мной Сцюжа люта скуголіла. I зусім не пытаю, чаму Ты ніколі у поле не выйшла: Без сябрыны побач і я Не выжыла б. 1973 КАЛІ Б ЗАПЫТАЎ Я не хацела б, мой маленькі хлопчык, З вачыма — што ўраселы лёну цвет, — Цікаўнымі, як птушаняты, — Я не хацела б, каб — васьмігадовы — Ты раптам па-старэчы запытаўся: Што думаю я аб жыцці? Хутчэй за ўсё, ты гэтак не спытаеш, Хаця наўздзіў парадаксальныя твае «Дзе», «як», «чаму», «нашто», Нібы насенне абдуванчыкаў, зрываных Табою, Так і носяцца наўкола Мяне — Празрыста, лётка, чэпка — вечна. Маленькі хлопчык мой! Глядзі часцей На краявіды родныя, Узірайся У травінку, ў птушку, ў дрэва, У зару, Якою днеюць нашы краявіды: Яны табе памогуць авалодаць Любові скарбам. КАНІ Куды вас выжыў рык бульдозераў, Уладары балотца — кані? Павержанымі лазнякамі Ледзь дыхае яно, былое, Былое ўжо... Ці плаўні возера Цяпер вас, птахі, прытулілі? Ёсць зацішак... Якая ж сіла Густой, маўклівай чарадою Шпурляе вас сюды штозолку Гняздоўе абляцець — I толькі? О, так і з намі! У бязвоблаччы Ліхая грымне нечаканасць, I ўсё, чым быў жывы, як кані, Шугне кудысь у паратунку. А потым вернецца і поначы, Зарой, Сваю шукае прыстань, Ды зруйнавана ўсё тут чыста, Ранейшаму няма прытулку, Ранейшаму душа чужая... Ці лепшае ў ёй прарастае? 1974 КРЫНІЦА Бярозавым святлом упала поўня У ціха разгайданы ветрам гай. Абавязкова некалі прыпомніць Табе твая пічаслівая туга І гэты гай, і апантанасць поўні. Пачуццяў іншых абарваўшы прывязь, Абавязкова вернецца сюды Твая душа, як па жывіцу, прыйдзе Да гэтае крынічнае вады, Пачуццяў іншых абарваўшы прывязь. Яна адна тут, ясная крыніца. Цяпер ты і не думаеш, бадай, Што толькі ў ёй адзінай і бруіцца Жыццё, якім гаворыць з намі гай. Любоў... Яна — як гэтая крыніца... Бярозавым святлом упала поўня... СОН-ТРАВА Якая дзіўнасць... Аж неверагодна... Цвярозы ліпень, чабаровы свет, І раптам — кропляю нябёс пагодных — Званок світальны сон-травы ў траве. Якая дзіўнасць... Дзе, у чым прычына, У якой нястачы вод, святла, цяпла, Што кветка толькі зараз расцвІла, Свой май у ліпні толькі прыручыла? Якая дзіўнасць... Я крануць не смею Бунтоўны, пе ў пару, яе агонь: У цвярозасці чабору страсна спее Званок няспраўджанага сну майго. 1973 ШЫПШЫНА Гляджу на куст шыпшынавы з тугою: Не ўбераглі яе калючкі цвету. Дзеля чаго ж яны тады на голлі? Маўчыць маё дасведчанае лета. Ажно да ўзлесся з сонечнай палянай Усеўладарна падступіла жыта. Нямала і ў мяне галін зламана Чужым і ўласным хапатлівым бытам... Спакой — не здзьмуць апоўдню й парушыны З ліста, ён і не сіліцца дарэмна. Я знаю: быць шыпшынаю шыпшыне, Пакуль зямлі трымаецца карэннем. І ўсё ж на куст гляджу, гляджу з тугою — Не ўбераглі яго калючкі цвету. Дзеля чаго яны тады на голлі? Маўчыць маё дасведчанае лета. 1975 АРАБІНЫ Ну вось, зноў арабіны адцвілі, Шчэ ў адзін чэрвень велічна ўваходзяць. Хто я? Дзеля чаго тут, на зямлі? Нашто брыла тысячагоддзі, Пакуль, як арабіна ў лета, крок У гэтую хвіліну не зрабіла, Якая — памылкова ці знарок?— Са сну маю свядомасць абудзіла? Лістоты й гронак вязіва шуміць Прад небам вечнае зачараванне. А я — а я ўсяго кароткі міг, Працяг у часе нечых існаванняў. Працяг іх лепшых помыслаў, відаць, Надзея іх няздзейсненых памкненняў. Я ж чую, чую: плодная вада Упарта акрынічвае карэнне Маё; і я — за продкаў, за сябе— Распростваю спіну, увысь цягнуся. Ідуць у задуменні, не ў журбе У песню арабіны Беларусі. ЛЯ ВОЗЕРА Зялёны бераг. І вада — зялёная. І вочы — як трава і як вада. ...Чаму вы, хвалі, хоць імкнеце ўдаль. Аднак усюды — берагоў палонныя? Дзе б ні стаяў над возерам, нязменна вы То гнеўныя, то ціхія — да ног... Зялёная вада. Пяску клінок. І вочы — зелянкавыя, праменныя. 1973 ДАЖДЖЫНА Шапоча дождж ліпнёвы За шыбаю начной. Спакой ягонай мовы — Вянец на мой спакой. Даволі ж бо, даволі Мне прывідаў лавіць. Хачу, нарэшце, волі: Хачу пакорнай быць. Пакорнай, як дажджына, Што дасягнуць змагла Прызоркавых вышыняў, А ўсё ж у пыл лягла. Каб зноў, калі падоліць, Узняцца шчэ вышэй, А падаючы долу, Як праўду, мець свой шэпт. Шапоча дождж ліпнёвы За шыбаю начной. Спакой ягонай мовы — Вянец на мой спакой. 1990 РЭМЕЗ Прага неба, вышыняў прачыстых Адкладзецца маршчынкай на лбе. Дзень мой толькі з табой найсвятлісты, Не крыляецца мне — без цябе. I ссутоньваюся, і нямею, Хоць упарта, як рэмез, вяжу Я гняздзечка любові — ў надзеі, Што тваю адагрэю душу. Прывід мары становіцца явай, I нядзеліцца будні трыснёг Ад табой зноў набытага права Быць — каб сонцам валодаць, як бог. Над гняздзечкам лісток залацее. Ва ўспамін ён у чый упадзе?.. Супакойваюся і чысцею. Ты са мной, і не горкі мне дзень. 1989 І ЧАЙКІ Сугучча апярэння і паставы годнай, Праніклівага зроку вастрыня, Імклівасць дужых крыл, Дакладнасць руху Ім— Лёткім злучнікам нябёсаў і вады — Азёрным чайкам волелюбным Дадзена. І вось — Яны Над сметнікам крыкліва мітусяцца I, нібы вераб'і кароткапёрыя, Да хрыпу сварацца За чэрствую скарынку... У НАВАЛЬНІЦУ Не навальніца — светапрастаўленне! Прыбілі ноч да долу перуны. Прад ураганам дрэвы — на калені! I толькі стогнуць здушана яны. Сляпога ліўня кручаная плётка Па іх галовах скораных — з пляча! I ні табе збавення, ні палёгкі, Ні права на абураны адчай. А па сцяжыне да здранцвелай хаты, Праз хіжы зырк ламаных бліскавіц, Бяжыць дзяўчо. З каханым. З вечарніц. Як абяцанне сонечнага свята. 1965 ДЗЕВЯТАЕ МАЯ Доўга цень на долю падаў, Я свой ясны дзень шукала, — А яго закалыхала Ноч на белым голлі саду. Ледзь шчакой крануся вецця — Абсыпаюць цветам промні. Як цябе, глыбока помню: Мірам гэта ўсё завецца... 1977 БАЕЧКА — Шэра-буры верабейка-верабеечка, Прыжывіся ў маім садзе, дам капеечку! Ну навошта верабейку тыя грошыкі? Ды садок сам па сабе такі ўжо гожанькі! Сонца ззяе — аж не глянуць, вочкі слепяцца, А на голлі квет да квету так і лепіцца, А на кожным на лісточку, на зяліначцы Дыяменцікам звісае па расіначцы, — I прынада, і прытулле дзіўназыкае! Абжывае сад птушыначка, чырыкае. Паскакала-палятала шмат ці трошачкі — Што за дзіва: тут ні семачкі, ні мошачкі... Захацелася напіцца верабейчыку, А раса ўжо не раса — крышталь-каменьчыкі... Узлунала недаўменна рэха гучнае: Зёлкі, кветкі, дрэвы, сонца — ўсё тут штучнае! Тузануўся шэра-буры ў неба сіняе — Марна: лапкі ўжо аблутаны, засілены! Як падкошаны, зваліўся верабеечка: Ані волі ў небаракі, ні капеечкі... 1989 ПОЛЕ Не калоссем — тваімі рукамі шурпатымі лашчыцца поле. Не асотам — тваёю халоднай цвярозасцю колецца поле. Над валошкамі павуцінка танюткая, сумная жылачкай б'ецца... АРАБІНЫ Стрымгалоў ляцяць уніз дажджы рабыя, Восень лісце замятае на парог. Арабіны, арабіны, арабіны, Як паходні каля выцвілых дарог. Арабіны, арабіны, арабіны, Бы струмені зацвярдзелага віна Ці асколкі цеплаватага рубіну У рудых далонях схмаранага дня. Хоч не хоч, ды толькі часу не прыпыніш. Лета бабіна кароткае, бы ўскрык. Гнуцца долу арабіны, як рабыні, Як збавення, выглядаюць красавік. 1967 ВЯСЁЛКА Хмары з самага ранку — набраклыя, шызыя. Дождж ад самага ранку няўтомна палюшчыць. Аж не верыцца ў золкасць за мокраю шыбаю: Ціхамірна і соладка на сэрцы трывушчым. Мілы, што гэта?!. Што ты... зусім і не плачу я, Пачакай... парушынка да вейкі прыпала... За ўсё лета ні разу вясёлкі не бачыла – Аж цяпер вось у небе асеннім заграла!.. 1981 НЕ АДДАВАЙ СЯБЕ САМОЦЕ

Э. М. I.

На золку прымаразкі ходзяць, Не першы жоўты ліст упаў. Не аддавай сябе самоце, Заўчасна ёй не саступай. Няхай пазначана журбою Расстанне восені з вясной, Нашто ж развітвацца з сабою, Сябе збаўляць першаасноў, Калі вачам — нябёс сінеча, Калі рукам — барвяны ліст, Калі для сэрца — позірк нечы, І ўздрыгне сэрца, як калісь... ЗНІЧКА І ты мне зорку абяцаў, І падарыў яе ў шуканні Цяпла спагады і любові. І ў нас адліжнела на сэрцы, Бо мы не ведалі яшчэ, Што зорка тая наша — Знічка. Цяпер жа, ведаючы ўсё Пра справядлівасць нашай знічкі, Не хочам ведаць анічога, І ў страху перад халадамі Зноў прагнем зоркі — Сэрца друга. 1977 СКАРГА ДЗІКАЙ ЯБЛЫНІ Я ў сад хачу! У той прасторны сад, Дзе вішанна, і яблычна, і грушна, — Мне тут, на ўзмежку вольным гэтым, Душна. Мне млосна ад прасторы навакол, Між быльнягу учэпістага стыну: Там, Блізкай дзе няма душы, — Пустыня. Я ў сад хачу! Я клопату хачу! Бязглузда ж усыпаць пладамі вецце, Каб іх стаптаў, Каб змарнаваў іх Вецер. Я ў сад хачу! 1977 * * * Адна... Яна яшчэ здалёк відна: На выгарбку, вятрам усім адкрытым, Стаіць сухая, чорная сасна, Як даўкі сімвал тлену і нябыту. Ні дрэўца, ані кусціка — Вакол Крыжы ды цёмны камень надмагілля. Ды сухастоіна, нібы дракон З вычварна пакручастым мёртвым крыллем... Так давялося на вяку сасне Быць сведкай толькі гора ды няшчасця, Што сіл няма ўжо ні зазелянець Хоць голькаю адной, Ні ўпасці. 1977 * * * «Будзе лета, як звон, пустое». Гэты голас даўно знаю. Не затоім крыўду на тое, Што адбыцца й не магло з намі. Светлячок выпадковы блісне — І да ўздрыгу вусцішна стане: Абяцаўся свет быць вялізным -— Звёўся да чакання світання. Абяцаўся свет быць вадою — Звёўся да ненатольнай смагі. Глухне сад лебядою. З дзічкі зыркае расамаха. 1981 * * * Непраглядна-чорная вада, Натапыраная асакою. А да берага — рукой падаць. Я ж вяслую ўпартаю рукою. А куды, і з чым я прыплыву, Што шукаю, што знайду, пакіну? I нашто, хоць ранюся, ірву I вяслом сцінаю асачыну? I спачыну ў гэтым — не відаць, Бо ажно самому шляху чоўна Так баліць, каб светлаю вада Стала з непраглядна-чорнай. 1977 * * * З блакіту задыхаецца зямля, — Асмяглай зеленню травы й лістоты, Калоссем — з прагай спеласці — ў палях Да неба цягнецца услед грымотам. Ды ліўні ўваскрасальныя ўсё міма: Ты не любімы. Бяскроўныя нябёсы і ралля У колеры адным — у шэрым — стынуць. Ні зоркі барвы; зводдаль спакваля Нагортваецца снежная пустыня; Адзіна ветру свіст здзічэлы, грубы: Сам больш не любіш. * * * Той краёчак далягляду І дагэтуль прад вачыма: Дзве ляцелі аблачыны Па краёчку далягляду! Паасобку, Ды суладна, Так напеўна, Так парыўна, Побач, поруч, Неадрыўна ад краёчка далягляду! Незліянае адзінства, Блізкасці, і меж улада, І нятоеная радасць — Па краёчку далягляду! Разам, — І падмен не трэба! Роднасць, — І даволі платы! На краёчку далягляду — У самым сэрцы свайго неба! 1977 ДОЖДЖ Вось і дождж. Так чакалі яго! Наваколле ажно прыўзнялося Да слівовай хмарыны тугой, Набрынялай у небе бялёсым. Ні маланак, ні перуноў. Запаволена, роўна, ўрачыста Цёплы лівень, густы, як руно, З насалодай акрыў дол вячысты. З ганка ўсцешана, як тапалёк, Хлопчык цягне ў залеву далоньцы. Голас бацькі, як сон, як апёк: — Гэй, у хату! «Крый божа, стронцый...» 1971 ПАВУЧОК Сшалець ад радасці — як недарэчна, Як гэта жалю варта, сапраўды, Аслепнуць і забыць, што вечна, вечна Ты тут на павуцінку ад жуды. Падцяты ў самым сонцы, і не сцяміш, Як апынешся зноў у чорнай яме... «Няхай не трызніцца, што ты тут — волат! Не блюзніцца ўсёўладдзе ўласных рук! А вось пабач, які ты босы-голы! Паслухай вось, бяссілы, сык гадзюк!..» Цябе шкадуюць проста адмыслова! А з ямы выбавіць хоць хто гатовы? Варушыцца надзеі павучок... Зноў выштукуеш залаты гачок?.. 1988 * * * Снягі абложныя прадвесне Пратне травіначкі лязом, І свет наш прадаўжальна змесціць Паміж усмешкай і слязой, І зноў панітавана будзе Вясёлка траўня і слата, І радасць гэтак лёгка спудзіць, І стогну цяжка вылятаць. Снягі прыпалыя прадвесне Пратне травіначкі лязом, І цэлы свет працяжна змесціць Паміж усмешкай і слязой, Дзе недазвол на безнадзейнасць, Дзе спадзяванняў правата, Што нас нявыказнае здзейсніць Раней, чым прыйдзе немата. ПАВАРОТ НА ЛЕТА Дні зімняга сонцастаяння! Мяцельнае кудасы баль, Калі на ўсяленскім аргане Па нотах раскладзена даль!.. Дарога па следу смуткуе, Сустрэчы — нібы міражы, Пакуль сваю ўладу святкуюць Раскутыя маразы. Раптова прасветлена гляне Адліга з-пад волкіх павек, — Дні зімняга сонцастаяння, Цяпла неўміручы павеў! Як шчодрацца блізкія вочы! Як ломка адзвоньвае лёд!.. Цяпер ужо сонца не збочыць — На лета яго паварот! ЛІСТОК Дубовы лісток падаеш — як руку — I два жалуды... Не весела сэрцайкам на скразняку. Халады. Не нам іх баяцца. Нейк перажывем — Людзьмі ды з людзьмі. А гэты лісток — яму лепш у траве — Ты садзьмі. З маёй далані ты садзьмі яго сам Без жалю-тугі: Хай будзе як ёсць ужо ў нашых лясах, Дарагі... 1984 СНЕГАПАД Замець — З белага свету ды з чыстага поля. Як дзівосна туліцца гарачай шчакою Да шалёна-вясёлага твару завеі... Зноў, як некалі, толькі ў харошае веру. Зноў, як колісь, пяшчотай заходзіцца сэрца. Толькі белая замець. Ні гора. Ні смерці. Белы вір раўнавагі. Ні здрады. Ні звады. Не канчайцеся, вейце, мае снегапады... 1974 * * * Яшчэ трымаюць маразы, Яшчэ ўспаноўваюць завеі, Але прамень святла на веі Ужо кладзецца ад слязы. Ад той слязы, пасля якой Дыханне набывае песня — Усё, з чым вера не зачэзне — Не ў шчасце — «Ў волю і спакой». 1981

Пакуль глядзіш на белы свет...

М. К. ЧУРЛЁНІС. ДЗЕНЬ Ніяк не ўстаць. Ніяк не распрастацца. У невядомасць цягне, бы ў смалу. Але ўпіліся ў край планеты пальцы, Усходзіць галавы цяжкой валун! А за спіною — Дзень таго не бачыць, — Хай бачаць тыя, хто сустрэне Дзень! — Як тайны вырыс Космасу, Маячыць Светлая постаць — Часу пільны цень. Ляжыць зямля пустынная, нямая. Стварэнню свету йсці ў каторы раз!.. Глядзіць нам проста ў вочы, не міргае, З засцерагальна ўзнятым пальцам ЧАС. ЖЫЛА-БЫЛА РАКА «Не адгаворвайце, — рака прасіла Сваіх разумных, асцярожных сёстраў. — Я маю знаць, што там, за гэтым лесам. Я толькі гляну і назад вярнуся». А за дубровай стэп ляжаў асмяглы, Любімы толькі кавылём ды ветрам. І рэчка-неўгамонка навучыла Яго, няплоднага, сады выпешчваць. «Малю, застанься тут! Навек пашана І слава з тваім імем будзе зліта». «Даруйце... Але ж мне мусова трэба Даведацца, што там, за той гарою...» — Шапнула рэчка стэпу вінавата. Быў шлях яе і доўгі, і нялёгкі. Нарэшце стаў лавіць напяты слых Якісьці невыразны, певыказны, Як мара неакрэсленая, пошум. Забілася няроўна, гулка сэрца У шчасным прадчуванні адкрыцця. Ды трэба ж! Паслізнулася рачулка На шэрай, абыякавай скале І ўніз — грудзьмі ў бяздоннае правалле!.. I, падаючы, шчэ вярнуць паспела Замоўленай сівой цясніне мову І на ляту ўжо ўчула шчэ пра мора, І мільганула яснае: «Дайсці б!..» Жыла-была рака... Жыві, рака! 1970 * * * Ловяць далягляд гады імклівыя, — Таямнічы, непазбежны дар... Чалавек адно датуль шчаслівы, Покуль сам умее шчасце даць. І адвеку будні нашы ўпарта Цвердзяць, новы беручы рубеж: Дай нам, лёс, таго, чаго мы вартыя, Каб не здрадзіць нам самім сабе. 1977 ПРЫЦЯЖЭННЕ ЧАСУ Жыццё з маленькага вучыла: Як ні мудруй тут, ні пручайся, А немагчыма, немагчыма Адолець прыцяжэнне часу. Агорне веснавосць павеву — І квеценню зазорыць мусіш, Як абрыкосавае дрэва, Прыручанае Беларуссю. Скапычаныя смуткам гоні — І неспазнанага прасторы... Ты стаў дасведчанней сягоння, А шчаслівейшы быў учора... У ледзь ацямлівым галопе — То па пустыні, то па жыце. І стукае у грудзі попел Усіх згарэлых побач жыццяў... 1983 * * * Калі б на свеце меўся бог, Услед за мудрацамі Усходу я Такой малітваю яго маліла б: — О, божа, дай мне сілы не змяняць Таго, чаго змяніць не ў сіле я; — І дай мне мужнасці зрабіць усё, Што я ў жыцці маім зрабіць павінна; — І дай мне мудрасці, каб разлічыць, Што — не пад сілу мне, а што — мой абавязак... * * * Дэкаратыўная свяча На століку; а на марозе — Напята-белая бяроза... Адкрэсліць! Занава пачаць! Што адцвіло — таму сатлець, І ўжо няма другога выйсця, Як толькі — пераможна смець Шукаць лістотай новай высяў. І не баяцца перамен У лёсе, гэтак, бы ў прыродзе! Як выдых: Хай былое — тлен, І як удых: Няхай зародзіць! 1977 * * * ...А ноччу глуха лес шумеў. А ёй прымроілася мора... I расступаўся смольны морак, I хваля падала да ног. I да яе, знікуль і знекуль, Плыў той, каго так доўга прагла, З чыёй рукі ўсе беды — прахам, Хто ісціну адкрыць ёй мог... Чаму ж разумнасць — рэдкі дар? Чаму, як не змаўчыш на пошласць, Не абмінеш чужую подласць, Набудзеш ворага павек? ...I нахіляліся яліны Ў адказе жорсткім і адзіным Да абяссоненых павек. 1969 I ДЗЕЛЯ ЦЯБЕ

Таму пашлем святло,

хто ўсміхаецца цемры.

Жывая Этыка Не бойся, Не палохайся постраху адзіноты: Гэта ўява твая, Не болей, Калі нават найпершыя людзі — Адам ды Ева — Не былі адзінокія У Сусвеце. I дзеля цябе Сонца свеціць! Не бойся, Не лякайся пачвары смутку, Якая Жудна рыкае Пра марнасць твайго існавання: У скутку, Гэта ўява, не болей, Калі нават зялінка малая, Адкрасаваўшы, Зноў, з мёртвых устаўшы, Сонца шукае. Усміхніся: Дай навочна з'явіцца таму, Што вечна I ў табе залачае, — Твайму Вялікадню, Тваёй перамозе радасці Над адчаем! Усміхніся ўсяму, Што варожаю цемраю гнеціць: I дзеля цябе Сонца свеціць! ЖЫЦЦЁ — ЯК КАЗКА (да партрэта Сент-Экзюперы) Жыццё, сапраўды, як казка: Ідзеш ад бяды да бяды. То сцюжна, то слізка, то гразка, То моташна да жуды. Туманам забрана поле. Ідзеш ад надзей да надзей. Але не сляпая доля. Бо плуг твой цябе вядзе. Канчаецца ўсё шчасліва, — Шчаслівы ў казак канец, — Заснеш пасяродку нівы, Спакоены ўрэшце жнец. 1983 * * * Мы стрэнемся, хоць нас ужо не будзе, Не будзе ні мяне, ані цябе. Наступнікі, нязнаныя нам людзі, Аявяць немагчымае цяпер. І той, хто нас адорыць стрэчай гэтай— Сярод уласнай лютае зімы Знячэўку словам нашым абагрэты— Не будзе нават всдаць ён, што мы Нягучнай тою, запаветнай песняй, Што болем адазвалася на боль, Нябачана ў чужой душы ўваскрэслі. ...А тут я размінулася з табой. 1974 ВЕРНАСЦЬ РАДАСЦІ

Былыя дні не праходзяць,

Яны адкладаюцца болем

Галіна Стома Хай шмат не збудзецца, бо не збылося, Хай праўду кажуць, яшто як ад відна, Так будзе й да цямна, - Усё злілося – Учынкі, словы, немач безгалосся – У вечнай прозе, ёсць яна адна: Быць верным радасці, як верная нябёсам Галубізна. 1970 ПЕСНЯ «Сонцам Дзень пачынаецца. Ясным сонцам адметны дзень, Як бы хмары ні слаліся нізка» — Ценем вернай ахоўніцы Песня гэта Шчымліва за мною ідзе Ад калыскі. Не прыстаць, Не здарожыцца, Не звярнуць на пярэдых, спачын, Не пакінуць абурана, За сабою не ляпнуць дзвярыма, як векам. Песня помніць: Адступіся яна ад людское душы — І ўжо не ўберагчы Анічым Чалавека. * * * Узмах крыла, узмах крыла — Ляцець шчэ доўга, доўга... Да веры годнага святла, Да ўласнатворнага святла — Узмах крыла! Дзе Песня галаву ўзняла, Там шэрасці не выжыць. З нікчэмства быту — да святла, Да святадарнага святла — Узмах крыла! Раскоша сецяў напляла, Сляпыя гінуць душы... Каб стаць відушчым — да святла, З сіла любога — да святла — Узмах крыла! Каб толькі Прыгажосць была I смагай, і памкненнем. Пакуль хоць каліўца святла Надзея песціць — да святла — Узмах крыла! Узмах крыла! 1973 БАЛАДА МАРЫ Дзівосным пер'ем грае цёплы птах, — Ажно шчыміць і замірае сэрца Ва ўзбуджана шчаслівай паняверцы Раскошу гэту бачыць блізка так. І рукі узлятаюць да яе, І пальцы чуюць трапятлівасць цела! Але, зіхоткая, амаль нясмела Ірвецца птушка прэч і растае... Асірацела гойдаецца трон — Вечназялёны куст, што цуд той гушкаў. Была такой вясёлкаваю птушка — Скуль на далоні чорнае пяро? 1974 БАЛАДА РУХУ Біты шлях пад нагамі ці ні следу няма? То імгла, то прызыўна далягляд замаячыць, Быццам змрок расхінае святлістая доля сама Рукою гарачай. Пагражальна правіслі над зямлёй правады — Чалавека хітае ад смяртэльнай напругі Шчасцятворнай, пакутнай, самаахвярнай хады За другі. Быць не можа ў братэрства нічыйных палос, Між людзей быць не можа старонняга болю! Даўжынёй у стагоддзі дарога; толькі днець пачало Над доляй. 1975 * * * Здаецца ж, і лес наш не цёмны, І час не глухі наш, не позні, — Канае самотнае рэха: Гукаем, Ці чуем адказ? Блукаем. І зноў спадзяемся. Ігліцаю коле туга, Каб нам у ваколле ўзірацца Напружаней і пільней. Часцей пераходзяць дарогу І зорка, і рыбіна, й звер, Каб мы адшукалі нарэшце Сябе — Чалавека. 1976 ЗВЫЧАЙНАСЦЬ ПАД МІРНЫМ НЕБАМ Гарэзяць на падворку дзеці. Курыць туманцам нізкім пожня. Усё звычайна ў гэтым свеце: І першы ўсхліп, і ўздых апошні — Як дым над комінам вясковым, Як тонкі месяца акрайчык. Спакон вякоў было такое: Смяюцца людзі, людзі плачуць. Ступае на каціных лапках Ноч зорна-жнівеньскае масці. Чаму ж ад кволай думкі зябка — Што згэтуль знічкай мне прапасці? Усё звычайна ў гэтым свеце, І першы ўсхліп, і ўздых апошні — Былі каб толькі вечна дзеці, І дым над комінам, і пожня! Ды як набыць бясстрашнай сілы Без горычы, без наракання Сысці ў нябыт, а што любіла — Пакінуць тут усё дазвання, Калі й надзеінка не свеціць, Што ўпэўніцца зноў будзе можна: Усё звычайна ў гэтым свеце — І першы ўсхліп, і ўздых апошні?.. 1975 * * * — Дзе завязваюцца ветры, Тыя, Што прыносяць буру У чалавечую душу? — У пустынях адзіноты. 1976 ЗАЗІРНІ Ў СЯБЕ За гарамі, за марамі Ёсць такі куток, Дзе чарней начы асенняй Змрочны мкне паток. Ён зглынае ўсё жывое На шляху сваім, Найхаробрая істота — Як сянінка ў ім. Гінуць зоркі, гіне сонца У глухой тужбе... - Дзе ён, той куток злавесны? - Зазірні ў сябе. За гарамі, за марамі Ёсць такая шыр, Дзе пануе неасяжны Шчасцямоўны мір. Выпадковае, не мае Там прытулку зло: Толькі радасць, толькі воля, I святло, святло Над усім, ва ўсім, што чэзла У глухой тужбе!.. - Дзе ён, край той блаславёны? - Зазірні ў сябе. 1989 * * * Узіраешся ў побыт — бы расчытваеш почырк чужы, незнаёмы. Зноў і зноў намагаешся ўцяміць сэнс кожнага знаку — іначай застанецца замкнёны сэнс і слова, і тэксту ўсяго. Можа, гэтым хоць разам патрапіш? * * * Пры сцежцы гарыць куст ружавы. Мінаюцца з ім людзі і зрываюць дзівосныя бутоны. Рукі ж мае — пустыя. Бо сцежка не мая? ТАК ЗВАНАМУ РЭАЛІСТУ Бядуеш: не цямлю як след, Што свет скрозь ілжывы, злачынны. Сама яго трохі звучыла. Не трэба мне лекцый пра свет. Ён часам папраўдзе турма, Дзе людзі бязлітасна злыя, Дзе сэрцы такія малыя, Нібыта й зусім іх няма. Дзе кожны адно аб сабе Пыхліва, хапужліва дбае, З убогай уявай аб раі, Усё ў сваю норку грабе. Жалёта казаць!.. Ды хіба Яно не таму і балюча, Што ў кожнай душы немінуча Сядзяць — Чалавек і гурба? Што гэта ж ад кожнага з нас, Ад сэрца й сумлення залежыць, Дабру нашы сцежкі належаць, Ці зло мае сыты папас... 1985 * * * Сакраментальна вырашаем, Што не прыняць, што зберагчы, Замоваю лясных вяршалін Шукаем зорныя ключы. Суладдзе душ пакутна творым. Зляціць праменьчык па камлі, Сасновы ў ногі кіне корань: За неба ўдзячны будзь зямлі! Спаткнуся. Зорны ключ не блісне Між асыцелае травы. І прыме за паклон мой бліжні Маё падзенне да крыві... У СВЯТЛЕ МАЛАНАК Не памыляецца наканаванасць. Калі пры ясным сонцы заблукаю, Як знепрытомненая, У трох соснах, Яна маланкай выбавіць з зацьмення, Якая вокамгненна давядзе, Куды зайшла я, Дзе мая дарога. Ці хопіць сілы на дарогу зноў? Жывая засталася — Значыць, хопіць. Не памыляецца наканаванасць. 1981 * * * Так доўга чалавек глядзеў пад ногі, Навобмацак шукаючы дарог, Нібы ў пачатку даў сабе зарок Нідзе не спатыкнуцца, покі змога. Якім пакутным быў няроўны крок!.. А зоры так зіхцелі над разлогай!.. І ўскінуў горда галаву нябога: «Ад бед сябе я тут не абярог. Быў я пакорны. Вырас нецярплівы. Даволі плазаваць пад зорнай злівай: З самое зоркі дом сабе зраблю!» І ўладна з гэткай сілаю шчымлівай Наблізіў зоры да сябе!.. Шчаслівы Ці будзе ён, пакінуўшы Зямлю?.. ЗАВЯЛІКАЯ Як Самота з госцяй Радасцю развітвалася, Дык усё яе пыталася, дапытвалася: — Што ж ты, мілая, так мала пагасціла? Пэўна, нечым я табе не дагадзіла. Мо няўдалай гаспадыняю была я? Мо табе мая святліца замалая? Пакланілася ёй Радасць і сказала: — Ах, тваёй мне ласкі шчырае хапала. Ты прабач, што пабыла як для прыліку я. Не малая твая хата. Завялікая. * * * Яшчэ ўсё навіваецца вопрадзень утульнасці, супакоенасці, святла, — толькі б хто не чапіў груба, жорстка выкручанага крыла, толькі б хто — незнарок, а ці неабачна — зноў не вымкнуў ранейшага болю!.. Хай хоць трохі яшчэ патрымае ў сваім прыполе абярэжлівая спагада нябёсаў на доле... ЧОРНАЯ ЗОРКА За разважлівасцю, ўдумлівасцю — Як за крапасной сцянон. Годны рух цвярозы твой, Слова сказанае ўзважана, Столькі вытрымкі паважнай, — Закратованы спакой. О якое гэта шчасце, Што жыве на свеце хтось, Каб хоць зрэдку, час ад часу Выбаўляць цябе з палону Незалежнасці тваёй. Каб вяртаць табе самой Існую цябе, такую— Рассмяяную, слабую, Безразважную, пакорную, — Па якой няўсцерп смуткуеш Па-за ўзведзенай сцяной • Волі й мудрасці тваёй!.. Спагадаеш чорным зорам, Звышмагутным, Тым, з каторых І праменьчыку не вырвацца... АДПОМСТА Жыву на Беларусі. Беларуска. Кахаю беларуса. — Вось ён, мой Найдасканалы свет: Адзіна тут, У Любасці дзяржаве, I ўтульна мне, I вольна мне, I песенна. Бо толькі тут Я дыхаю паветрам праўды, I справяддівасці, I мовы прадзедаў маіх. Так мала нас, Шчаслівых узаемнасцю, На заняхаянай адступнікамі, На абабранай, Абражанай зямлі радзіннай. Ты й тут, Адпомста! 1987 НЕ ДАЙМАСЯ Прытульныя, ўсеачышчальныя, усёзагойлівыя воды Нашай любасці!.. Непараўнаная ні з чым, Адзіная такая, I такая ўсеагульная, — Не драбяза, Не драбяза яна пад зорамі, Дзе ўжо блукае прывід «зорных войнаў». Бо што ж яшчэ тут Здольна з мораку выводзіць, Калі не распрамененыя сэрцы? Не даймася ж руйноце Ачужання! Хай будзе шчаслівейшы свет, Хай будзе ён трывалейшы I намі! 1985 ДВА АДКАЗЫ - Скажы, каханне, адкажы, Што дорага табе найболей? - Годнасць і воля. - Скажы, каханне, адкажы, Дзе смерць твая, тваё крушэнне? - У прыніжэнні. 1987 * * * Бачыць Бог, ты напраўду рады, калі я сама да цябе азавуся, ты напраўду рады, і гэтаму, бачыць Бог, рады няма. Адхварэлі? Закаяліся? Трапятліва малюся да роўнаапостальнай Ніны: памажы нам, Святая, ўтрымаць і на цяперашняй сцюжы наш трыкір, нашыя тры святліны: свечкі, птушкі і ружы!.. ЯК ПАДУМАЦЬ. САБЕ САМОЙ А як падумаць: Гэта ж колькі іх, людзей тых, на зямлі, Што нарадзіліся з табой адначасова — У той жа год, у той жа самы дзень, у тую ж самую гадзіну!.. То няўжо Дарожкі ўсіх-усіх іх праляглі Праз кушчы райскія, Адно табе Даводзіцца брысці ледавікамі гора?.. Няўжо нікога болын, Адно цябе Пякельная тут мучыць смага, Бо ўсе жаданыя азёры Апынаюцца саланчакамі, Як толькі прыпадаеш ты да іх?.. Няўжо адзіна ты У знемагальным пошуку сцяжыны, Якая вывела б з сіроцтва?.. Аж смешна, як падумаць! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I ўжо лягчэй ісці З усімі разам. 1985 З РАНКУ I ДА ВЕЧАРА У юнацтве жывеш, Не дужа думаючы Пра вынікі ўласных учынкаў. У сталасці, Жорстка зранены ў вечных сутычках Уявы і явы, З павагаю часам глядзіш На свой вопыт жыццёвы. Але ён немінучы, прыход той хвіліны, Калі да бязлітасці ясна сам бачыш: Жывеш па старых шпаргалках. 1987 * * * На лёс ці варта наракаць? Ныццём нягоды не адужаць. Жыццё заўжды — іспыт на мужнасць. Яе ж не возьмеш напракат... 1971 ПАПАРАЦЬ-КВЕТКА У якой пылінцы, У якім камені, У якой зёлцы, У якім звярку Шчыравала сотні эпохаў ты, Агню спрадвечнага іскрынка жывая Пад гэтым часовым няўдалым назовам «Мая душа»? Бо плоць і мая для цябе — Толькі чарговая — з безлічы — абалонка. Вылузнеш — Не азірнешся нават. Даруй, што яшчэ я не тая істота, Якой ты прагнеш, Якая цябе адшукае, I цябе адняволіць, I пераможа табой Усе моракі свету. Яна ж некалі спраўдзіцца, Казка пра папараць-кветку. Абавязана спраўдзіцца. I ты ведаеш гэта. 1990 СЛУХАЮ ДЗІЎНУЮ ПТУШКУ Слухаю дзіўную птушку. Няма яе ні ў пакоі, ні ў двары. Няма яе ні ў клетцы, ні ў кусце. Нават ва ўяве няма птушкі гэтай. Бо гняздо яе — На крайнім памежжы Сэрца і пусткі. Загрубелым слыхам, Прывучаным да какафоній, У напрузе салодкай лаўлю Чысты-чысты, Няведамна гарманічны Загадкавы голас. Ён яшчэ гэткі далёкі, Што здольны прабіцца насустрач Толькі зіхоткім бліскам — Знакам усемагутнай Неспазнаванай дагэтуль радасці. Дзе ковы мае, Дзе сама я?!. Выклікаю, Слухаю светлазарную птушку... 1990 ПАГЛЯДВАЙМА Ў НЕБА Каб змрок не пасіліў да рук нас прыбраць, Паглядвайма ў неба пры кожнай нагодзе: Нам зоры сусвету штоночы гараць, Нам сонца сусвету шторанку ўзыходзіць. Паглядвайма ў неба, і вочы расплюшчацца, I вушы адчыняцца, і морак растане: Бо сэрца не схоча стаць рэчывам тым, Якое ні промніка не вылучае. Паглядвайма ў неба! 1992 ДА СВЯТА На свеце, й праўда, роўных не бывае: У нечым хтосьці першы, хтось другі. Але няхай нас гэта не кранае, Каб не казалі нашы варагі, Нібы няма ні шчырасці, ні згоды, А добры лад ёсць толькі напаказ. Зла са святлом змаганне йдзе заўсёды. Няхай святло перамагае ў нас! Бо толькі ў ім душа расце крылата. Хай не пакіне нас такое свята! 1991 ЗЕРНЕ Калі спелае зерне пшанічнае Падае ў глебу, Вылушчваецца з яго Пшанічны колас. Калі чалавек у зямлю сыходзіць, Вылушчваецца з яго Зернейка Духу. Толькі чалавек помніць, Што пшаніца была аўсюгом, I памагае ёй быць пшаніцай. Толькі чалавек забывае, Што быў ён глінаю I што хлеб надзённы Здольны браць яго ў рабства. Калі зерне пшаніцы Падае ў глебу, Вылушчваецца з яго Пшанічны колас. Калі чалавек у зямлю сыходзіць, Вылушчваецца з яго Зерне Духу. Зерне Духу раба, Які воблік набудзеш? 1990 У ДАЛІНЕ СЛЁЗ I ў Даліне слёз — так, як у раі: Кушчы, травы ў квеце ды ў расе, Птаства свету слодычна спявае I ў Даліне слёз, і неба грае — Але ціша перуны пасе. Бо ў Далше слез — так, як у раі — Канавана ўсім Любоў-Мілосць, Але там яна ўсё абдымае, А ў Даліне слёз дарма чакае Ласкі нашай, нібы лішні госць. I шалеюць у Даліне слёз Шалам ды крывёй правакаваныя Бедствы, землятрусы ды ўраганы — Варагоўляй выкаханы Лёс. 1991 З ВАЧЭЙ ДАЛОЎ — I З СЭРЦА ПРЭЧ Прымаўка гэтая Бяскрыўднай малачаінкай гайдалася Вакол шляхоў чужых, — Каб на маёй сцяжыне асатом Аднойчы ўпіцца мне ў свядомасць: «Так, праўда. Прысягі — Ноша непасільная Для сэрца». Змірыся з гэтым, Памяць. 1980 * * * Божа, Ты й дзеля мяне расхінуў белы свет: дзякуй! Вось, расхінаюся й я прад Табою, растапляюся — да самастраты, да страты ўласнае самсці зямной, каб святоўнай святлотай растапілася горкая пладавіна абмежаванасці і спаняволі. ДАРОСЛЫЯ ДЗЕЦІ Шукаем у спадарожніку нават не водбліск, не водцень, не водгалас, а ўсё нашае ўласнае "я" унайлепшым, у найдасканальшым яго варыянце, - без ніякіх гарантый, але з верай, што - знойдзем! А потым - а так неўзабаве - слёзы, і крыўды, і роспач з укарэньваннем у зацятасць, а потым- атрутная калючына цярновая, увагнаная ў сэрца сёння там, дзе ўчора гойна тулілася да нясцерпу жаданае абяцанне апошняга пялёстка рамонкавага, яго залатая зазнака любасці і пяшчоты. Стаімо на рагу захаду і ўзыходу ўласных ілюзій, сплаканныя, знерваваныя, з дакорамі да спадарожных. Бездапаможныя. Дарослыя дзіеці. АМАЛЬ КАЗКА За гарамі, за даламі, За бяссоннымі начамі, Жыў ды быў вялікі цар — Смутак, духу валадар. Быў той дух і сам не зломак, Моцны, горды быў той дух, Адалець часінай злою Мог любую ён бяду. Добра нам даўно вядома: Страшыць толькі невядомасць. Сёння знае дух паболей: І ўсёведанне падчас Пазбаўляе волі Нас. І тады прыходзіць смутак, Запаноўвае ў душы, І ягоны, Ласкай люты, Голас Цяжка заглушыць. Немагчыма запярэчыць Праўдзе голасу таго, Што ўскрывае недарэчнасць Запаветнага ўсяго. Як уласную няздарнасць, Так яскрава бачыш марнасць Спадзяванняў, намаганняў, Пашанотнасці, кахання... І адзіным выйсцем будзе У безвыходнай той журбе: Памагаць, чым можаш, людзям І не плакаць аб сабе. ПЛАТА Колькі важыць святло? — З адказу на гэта Прырода не робіць сакрэту: Хоць бы столькі, Колькі важыць пялёстак вішнёвага цвету. А колькі ж каштуе святло? — Белы свет Знае плату адну за яго спакон веку: Жыццё чалавека. 1982 НЕАСЯГЛАСЦЬ Ведай карэнне і плады, і аддай іншым лісце, якое змяняецца штогод. Жывая Этыка Н только высоко, у царскнх врат, Прнчастный тайнам, — плакал ребенок. Аляксандр Блок Улада мінальных настрояў — Што й любая часовая ўлада: Варта змяніцца варункам, Як мяняюцца гаспадары, I — Альбо хаўрусуй з імі, Альбо памры! Ніхто паміраць не хоча. Народжаныя — Пакуль хоць неяк жывецца — Жывём, Ахвоча Хлеб штодзённы ашукных прынадаў — Ад шмоцця Да палітычных звадаў — Жуём. Душою мрэем аб лісці, аб лісці... I - Запазычваемся ўсяму: Зямной калысцы, Роду свайму, Жыццю самаму. Азброеным дзідамі Спажывецкіх настрояў Не да згадак пра Лота, пра Ноя. ...А за сцяною Няўцешна рыдае Дзіцянё малое... 1993 ЛЮДСКАЯ ДОЛЯ Такая ўжо нашая доля — Не ведаць адхлання Ад болю за ўсіх нас, Ад болю I ад спачування. Цягнуць, узваліўшы на плечы, Уласную ношку Пакут і надзей чалавечых, I ўласнай дарожкай Стварыць хоць бы пробліск на выйсце Знямогламу духам, Каб ён, Як пупышка — да лісця, Быў прагны да руху. Каб ён, Нібы завязь — да плода, Між горкага голля Выспельваў людзям пагоду. Такая ў нас доля. 1984 НЕ РУЙНАВАННЕМ

Вырошчваць крыўду —

кепскі сад.

Жывая Этыка Нявечнай у плоці Чалавечай істоце Звеку прагнецца Утрываліць сябе — Як не дзеткаю, Дык хоць іншаю помнай Кветкаю. Ах, красуйце, Любоў да неба і глебы! Красуйце, Адоранасць ды азоранасць! Шчыравернасць! Падзячлівасць! Пашанаванне! Спагадліва-мудрае Правінаў чужых Дараванне! Хай парасткам крыўдаў Не знойдзецца месца на градзе Ў тым садзе: Надта ж порстка Развінаюцца з іх ядавітыя дрэвы З квеценню гневу I пладамі адпомсты. Аніколі яшчэ аніхто Не меў супакою Пад кронай такою. Аніколі яшчэ аніхто Не патрапіў стацца шчаслівым Там, Дзе непапраўна марнеюць, Задыхаюцца Ў раздражнёна-папомслівым чадзе Пышнатраўе Годных людскіх дачыненняў, Спеўнае птаства Найлепшых намераў, здзяйсненняў. Навечнай у плоці Чалавечай істоце Самаруйнотаю Не абвянчацца З жывадзейнай святлотаю 1993 ПРА ПЕРАМОГУ

"У вачах стынуў боль шчаслівы"...

Тацяна Лапцёнак Боль гэта - боль. І покуль ім акуты, Як ні бадзёрся, зазнаеш пакуты. І толькі калі час яго мінае, Тады пакутаў іста высвітае. Але не кожны, ой не кожны бачыць Боль як нябёсны знак сябе іначыць. Шырэюць ды глыбеюць скаргі, жалі, Збіваюць з ног брыды ўсялякай хвалі. Мы падаем і стогнем у знямозе, - Але мы ёсць. І мы яшчэ ў дарозе. Дасужы цемры князь, дасужы й дужы, - Але палаюць ранаў нашых ружы, Усё шчыльней сціскаецца аблога, І паратунак - толькі перамога! УГНЯЗДУЙ МЯНЕ Ў СЭРЦЫ

Паку Чжэ Ву, С.Я.Йоффэ

Пілігрыму ад поўдня да поўдня Цераз плыўныя нетры часу Зоўна выбліснуў промень з Усходу: — Я апірка твая: не будзеш Выпускаць мяне з рук у дарозе - Не зняможашся па куп'іску, Па каменні не падаб'ешся. Я - апірка твая. І кладаа: Не сцураешся, не разбурыш - Правяду цябе лёгка, лётка Цераз твань і цераз правалле. Кладка я твая. І апірка. І цяпельца на гострых проймах: І сагрэю я, і разважу, І ў жарынку сэрца зыначу, Калі ў сэрца мяне ўбярэш ты Як святло, як святло Любові Калі ў сэрца мяне ўбярэш ты, Калі мне аднаму слугавацьмеш - Успануеш сам над сабою, Над памрокам і над бядою, Над ступою між зор, пілігрыме. Угняздуй мяне ў сэрцы. НА ЗМЯРКАННІ Сярнічкай успалымнёнаю успалымнёная свечка гарыць-згарае, сябе ў новую форму пераплаўляе. Што як можа, так дзеі гэтай і спрыяе: жар, і кнот, і свечка самая, і паветра халоднае, што яе атуляе. Была калонаю, сталася гронкаю вінаграднай, што прыляпілася на камлі маёй вечаровай задумнасці саду. Па адной асыпаюцца вінаградзіны, рвуць думак цьмянае, ухілістае, далікатнае прадзіва. Задзьму пялёстак агню, хай ацалее агарачак - на тую часіну, дзе жывуць, ужо ні пра што не марачы. СКРЫПКА Скрозь - богава дрэва ды скрыпень. Надхмар'я ідолу бяседа. Адкуль, кім забытая скрыпка Тут, дзе ні сцяжыны, ні следу? Зусім учарнелая дэка. А струны іржою не ўзяты... Ці гэта душа чалавека, Што фібрамі ўсімі напята, Каб суадпаведна азвацца І на матылька, і на жабу, Не ўмеючы гукам схавацца, - Сама ці брыда, ці паваба... СВЯЦІСЯ! ...Не іду па вадзе, А лячу над лядзянай балотнай вадою... ...Не сцяжынка вядзе — Над густой збажыною крыляю... ... Абвівае Грудзі й шыю змяя мне, А я страху не маю... ...Дзікі барс падыходзіць I кладзе галаву сваю мне на калені, I я лашчу яго, I ў даверы ўзаемным у гэтым — Ні ценю... Што ж ты такое, У цяперашнім часе — Маё існаванне зямное? Воблік страты ўжо некалі дасяганай Дасканаласці ўласнай? А ці сны тыя — Гэта выява прыступкі наступнай, прыўкраснай? Ах, то кліч мяне, То свяціся — няўгасна! 1990 ПАКУЛЬ ГЛЯДЗІШ НА БЕЛЫ СВЕТ Крый бог здранцвення, што жыццё — мінае, Бо ўсё, чаго для шчасця не хапае, Пазбавіцца гвалтоўна нематы — I заскавыча, і залямантуе, I ўсе пачуцці гэтак раздратуе, Што без пары ў труну захочаш ты! Пакуль на белы свет глядзіш вачыма, Павер сабе: ўсё адалець магчыма, Але, як вока, беражы святло, Каб тое, што цябе тут абмінала, У чалавеку болей дасканалым На долю промнем радасным лягло. 1988

Бо люблю непаўторны свой род...

АЛЕКСА ДОЎБУШ

(Паэма-быль)

Уступ Ноч такая празрыстая, нібы крыніца: Дно — аснежаны луг, сівы лес — берагі. Студзень... Што ж аніяк не адсніцца мне, Паляшучцы, падданай вясны, край другі? Там сцяжынку завуць не сцяжынкан, а плаем, Там з праваллем звянчана крутая гара, Як замова, ляціць з паланіны бяскрайняе Трэмбітанне душы пастуха-віўчара. Там з-пад хмар беркут зоркі цікуе нядрэмна, Каб не ўцёк Чарамош, гнеўны вязень цяснін. Там легендамі ходзяць вякі пад'ярэмныя, Каб паверыць, што ўсё-ткі збываюцца сны. ... Абступілі шашу горы, быццам мядзведзі, — У падпалінах рыжых зялёная поўсць. Несла «Волга» мяне да Карпат у адведзіны, Як сваю, кожны ўзгорак вітаў: «Прошу, госць!» Душы нашы таму й падуладныя чарам Незнаёмых мясцін, незнаёмых людзей, Што ва ўсім дарагое шукаем адчайна мы, Што к далёкаму любасць ад роднага йдзе. Развязала мне свет старана беларусаў, І да скону ужо гэты свет — на дваіх. І не ў крыўду любімай цяпер прызнаюся я Украіне ў найлепшых пачуццях маіх. Калі колы машыны размотвалі вёрсты Перш валынскіх, пасля прыкарпацкіх шляхоў, Я істотаю ўсёй адчувала абвострана Пераплеценасць лёсаў — яе і майго. У Бяроза-Картузскім канцлагеры вязнем Траціў жыцце — за нас — Аляксандр Гаўрылюк. У Айчынную брат мой вясёлы — за нас жа — Лёг заўчасна ў Падольскую дзесьці зямлю. І мой дом на Палессі, і белая хата Украінскай сястры — пад прыцэлам ракет... Кожны дзень наш пад дзікай пагрозаю атамнай, Кожны дзень — бітва Розуму за белы свет. І за свет нашых душ. Не складала ніколі Зброю зло, і ніколі само не складзе. Па сягоння, дзе з боем, а дзе і спакойненька, Ходзяць здрада, насілле, падман між людзей. Прыгажосць, справядлівасць пад вечнай атакай Замаскованай подласці і ілжы. І калі ты не хоч пасабляць і падтакваць ім, Гнюсным сілам нялюдскім, — не стой на мяжы! Толькі там падымаць галаву зло не смее, Дзе не зводзіць вачэй з яго Чалавек. ... Студзень. Ноч. Цішыня, быццам шкло... Я ж, няўмелая, У дваццаты вяду васемнаццаты век. Есць усякія жыцці. Адны вымяраюць Круглым чэкам, кар'ераю сутнасць сваю. А другія, няпраўдай аднойчы параненыя, «Абы ціха...» — галоўным дэвіз прызнаюць. Есць жа гэткія жыцці, што рэкам падобны, Тым, што маюць пачатак, не маюць канца, Што гадамі, стагоддзямі пояць, бяздонныя, Прастака й мудраца. Есць жа гэткія жыцці, што зоркам падобны, Тым, што доўга па смерці праменяць святло. Пра гуцульскага сына Алексу, пра Доўбуша Мой бясхітрасны сказ, што было — не было, — Як Карпаты паведалі мне...

...Мы абяцаем, што адальюцца ваўкам авечкіны слёзы, ні адзін крык сіроцкі. ні адзін пісяг сіні ад нагайкі багацея не застанецца неадпомшчаны. Дзеля таго мы, апрышкі Зялёнай Верхавіны, жывём і дзеля таго ўзялі ў рукі барткі[5]. Амінь.

Алекса Доўбуш з пабрацімамі.

З ,,Маніфеста Доўбуша". Львоўскія архівы

рукапіскых матэрыялаў

...Алекса быў рослы, плячысты, цёмна-валосы, рухавы, з усмешлівым тварам, зыркімі вачыма, звонкім голасам...

З запісанага ў 1850 г. расказу Шымана.

120-гадовага жыхара сяла Выжне Жаб'е

Забыты плайчык[6] нёс з гарба на горб, Го ўзбоччам лысым, то стаёным лесам, То паўз акенцы «чортавых» азёр — На Чарнагору нёс свайго Алексу. Але цяпер, калі кулак сціскаў Цяжкой сякеркі абушок сталёвы, — На першабытнае бязладдзе скал У лесуновай схованцы яловай, На перапады між вяршынь крутых У гонкастволлі грабаў і бучыны[7], На неба, на арла, што ў ім застыў, Глядзеў хлапец другімі ўжо вачыма. Як у расінцы цэлы свет відзён, Так і ва ўласнай крыўдзе раптам бачыш Пакуту ўсіх людзей, і морак дзён, І падсвядомасць прагі жыць іначай. І хопіць іскру выкрасаць адну, Каб узарваўся высушаны порах. ...Пра сестрыну заўчасную труну Разнеслі вестку ўзрушаныя горы. Узяў на вока панскі аканом, Нібы вярбінку, ціхую дзяўчыну: Усё дазволена, усё дано — Ці першыя чыніць такія чыны?! Не перанесла гвалту над сабой Шаснаццацігадовая Паранька: Знайшлі ў крыніцы за сялом на ранку... Не зашумець вярбіначцы вярбой... ... Алекса бег. Так малады алень Шукае рады ад пагоні воўчай. Так, вырваўшыся з-пад скалы, струмень З шалёнай сілаіі шлях свой новы точыць. Ці змог бы хто, зірнуўшы на выток, Прадугадаць усё, што ён натворыць? Адно спрадвеку ведама: паток, Народжаны гарою, крышыць горы. Сягоння галавою налажыў Ад гострай барткі аканом паганы. Цяпер ужо іначай мусіш жыць, — Цяпер апрышкам быць наканавана... Ну што ж! На сцежцы той — не першы след. Алекса Доўбуш да ўсяго гатовы: Спаць на каменні, з торбы есці хлеб, А запіваць сцюдзёнаю вадою. Ды хай не будзе пэўны аніхто, Калі нагою лёгкі камень зрушыць На круцізне галавакружнай, што Не будзе сам тым каменем раздушаны! Ды хай забудзе шляхта пра спакой, — Даволі здзекаў з люду, нацярпеўся! Забыты плайчык стараной глухой На Чарнагору нёс свайго Алексу.

... на ім была шапка з паўлінавымі пёрамі, прамасленая чорная сарочка, чырвоныя нагавіцы, абуты ў пасталы, за шырокім поясам дзве пістолі, парахаўніца. капшук для табакі, сумка, ружжо цераз плячо.

З расказу Шымана

Сінелі рукі ў ледзяной вадзе. На іх раз-пораз хукала Марычка, І зноўку часта пранік ляскацеў, І Чарамош лавіў той гук прывычны. Пануры дзень, халодны, шэры дзень. Дзяўчына мыла шорсткую бялізну. Сплывала пена, гінула ў вадзе, А думы ўсё ля аднаго віліся. Каб знаць Марычцы, дзе цяпер Багдан... За лета ўсё — ні жадненькае весткі. Бы сам быльнёг пасеяў па слядах Размоў кароткіх і спатканняў рэдкіх. Прыйшоў са снегам, з ліўнямі сышоў — Навек застаўся радасцю і болем. Вясёлы, дужы, стройны, як бучок[8]. Ён не расказваў пра сябе ніколі. Адкуль, ён, хто ён — от, батрак, найміт, З адзіным правам; гнуць на панства спіну. «Сяк-так даб'ю астатніх паўзімы, А там падамся зноў на паланіну». А ці пастушыў ён, ці дзе служыў — Адно Марычка несумненна знала: Той, за каго б яна жыццё паклала, Не турбаваўся ёю, не тужыў. На сто замкоў замкнуўся душны круг. Адзіны, з болю — ў большы боль, масточак. І падаў пранік з накалелых рук, І дзень чарнеў пакутаю дзявочай...

Шырока вядома ў цэлым Пакуцкім і Прадгорскім краях злосць і дзёрзкасць халопа Доўбуша, які ўжо тры гады з кучаю назбіраных апрышкаў нападае на шляхту.

Каронны. гетман Іосіф Патоцкі

З універсала ад жніўня 1742 г.

Аднойчы ў наша сяло Аславы прыйшоў Доўбуш і ўзяў вялікі сундук грошай у пана. А потым едуць усе па сялу, ён і яго трыццаць хлопцаў, як якое-небудзь войска, і ўсе грошы раздаюць.

3 расказу жыхароў сяла Чорныя Аславы

І ўжо хадзілі па Карпацці ўсім Пра бессмяротнасць мсціўцы казкі-байкі; Пра тры сярэбраныя валасы, Што бераглі яго ад кулі й барткі; Пра зелле-чары, што сівы дзядок, Зрабіў надрэз у далані юначай, Паклаў у рану, каб нідзе нішто Не адвярнула ад хлапца удачы. Як трудна, людзі, усвядоміць нам Маўклівую, як атам, нашу сілу... ... Не першы дзень стары блукаў, ды знаў, Што ён не мае права не асіліць Любой дарогі і любых нягод, Пакуль не знойдзе Доўбуша, не ўмоліць Яго малітваю сяла ўсяго, Каб збараніў ад панскае сваволі. Ке бачыла Падольская зямля Такого, ях Златніцкі, жываеда. За правіну найменшую сялян Да смерці сек, у здзеках меж не ведаў. Быў ротмістрам шляхецкіх карных войск, Дзе ні з'яўляўся, лютаваў, як турак. Насілле, згубу ўсюды нёс з сабой, Не думаючы пра свае хаўтуры. ... Стары знямогся, сеў перапачыць. Дрыжалі ногі ў хадаках абдзёртых. Дастаў сухар, вадою размачыў, Перахрысціўся і паднёс да рота. Навокала — вяршыні ды лясы У шчодрым сонцы й красавіцкім ветры. Зусім блізенька падпірала сінь Нязрушна-велічна гара Гаверля. Так не вязаўся мірны краявід У смузе пяшчотнай весняга разліву З пякельнай ношай крыўды, слёз, крыві У сэрцы ў пасланца па справядлівасць. Канаюць людзі пад ярмом чужым, — Чаму ж вы, горы, так спакойна спіце?! Нямое рэха ўзносіла ў душы Імёны Мухі, Грывы, Цеслі, Пынты.[9] О не, не спалі горы. Іх сыны Цану сабе і волі сваёй зналі! Не закаваць свабоду ў кайданы, Не вынішчыць яе на гострых палях. Стары падняўся: божа, блаславі, Хай будзе шлях раба твайго нядоўгі. Усё вышэй альпійскіх лугавін Сцяжынка падала яму пад ногі.

... з апрышкамі сваімі па розных сёлах мас сховань і прытулак.

З універсала гетмана Іосіфа. Патоцнага, 1742 г.

... Бо нічога не хачу браць, толькі адпомсціць пану, а усю гаспадарку раздзялю паміж вамі...

Доўбуш—панскаму слузе. Львоўскія архівы рукапісных матэрыялаў

Спрасонку ўздрыгнуў парк на ціхі свіст, I — ледзь стрымаў зялёны ўсклік здзіўлення: У браму — дзе ж падзеўся вартавы? — Бясшумна ўскочылі трынаццаць ценяў. Рассыпаліся паміж дрэў, кустоў, — Няўжо не чуюць ваўкадавы? — Да камяніцы крокаў сто, не далей... Разнесла сціша перазовы соў... Святлом трывожным бліснула акно Златніцкіх спальні. Кучаравы явар, Што ўкаранеў пад самаю сцяной, Ажно знямеў ад згледжанае явы: Сярод пакоя, як вясновы гром, Стаяў Алекса Доўбуш! На падлозе ж Павержаны пан ротмістр дзіка роў, Ірваўся з рук апрышкаў у знямозе. Павіс шматамі далікатны шоўк... — Твой верх, рабуй, нягодны ты поднужэк![10] — Не па чырвонцы я сюды прыйшоў, - Па ненавідніцкую тваю душу! Грыміш ключамі ад раллі і хат, Ад паланін, лясоў і цэркваў нават, Ды на адно забыў ты: не запхаць У кішэнь ключы ад дум пакутных нашых. Ты рагатаў, што стогны, дзікі плач Табе мілей, чым музыка любая, — Цяпер на ўласнай скуры ты пабач, Якія «смешныя» твае забавы... І з гэтым словам Доўбуш свечку ўзяў... Схіснуўся спалатнелы пан Златніцкі: «Як смее гэты збуйца[11] і басяк!..» Але зірнуў у твар яму і ніцма, Кулём упаў у ногі: — Пашкадуй! — Не я суджу, зямля мая тут судзіць! ... Услед апрышкам свежы вецер дзьмуў, Услед з двароў сачылі ўдзячна людзі, — У старане, як сена стог, палаў Бездапаможна выкляты фальварак. А золак гойдаў песню напалам З настоем маю роснага і гары: Е у мяне топір, топір, та й кована бляшка, Ек топірцем помахаю — ні пана, ні ляшка'.

...таго халопа немагчыма іначай супакоіць, як агаласіць універсалы і пад пагрозаю канфіскацыі маёмасці прымусіць шляхціцаў загадаць сялянам «злавіць дзе-небудзь у сяле» Алексу Доўбуша.

З пісьма аднаго з шляхціцаў Корчына

Пад столлю калыхаўся шызы дым. Віск, рогат, крыкі — вэрхал неймаверны! Ледзь паспяваў да ўсіх карчмар руды. А праз расчыненыя насцеж дзверы Падходзіла ўсё больш і больш людзей. У куце, скраю, на стале дубовым — На ўслоне ногі — ліха віскацеў Скрыпач-басіст; з ім поруч, адмыслова Устрэсваючы бубнам, выбіваў Такт палкай калымыйкі барабаншчык, — Танцорскі шал вясёлкай развіваў Святочныя кіптары, сукні, гачы[12]. Як кветку, хлопец песню падкідаў, Пабліскваючы чорнымі вачыма: Ой, заграй ми, музиченько, Най си потанцюю. Ой, присунься, файна рибко, Най тя поцілую! У адказ ляцеў, як горная вада, Задзірысты і колкі смех дзяўчыны: Цілував-ес, мій миленький, Губки прилипали. Тепер мені твоі губки Від серця відпали! Ды не губляўся парубак ліхі, Круцей ламала весялінка бровы: Каламутна вода в річці, Ходім до кирниці. Не хороша дівчинонька, Ходім до вдовиці! Але і тут зухвалец зноў-такі Наскакваў на гарэзную суровасць: На городі дві тополі, Третя до ніх хвіэ. Не май,не май, мій миленький, На мене надіі'! Бесперастанку за даўкім сталом Мужчыны чаркі Доўбушу цягнулі. — Табе і хлопцам каб гараз было!* — Каб нашы ва'рагі зямлёй дыхнулі! — Браток Алексіку, каб я так жыў, А дай жа я цябе хоць пацалую! — Усё лез даўно ўжо «цёпленькі» мужык. — Мо больш з табою я не пабалюю! Карчма хадзіла ходырам гульбы... Ніхто, апроч Алексы, не прыкмеціў, Як у парозе лірнік стаў сляпы З падлеткам, што вадзіў яго па свеце. Абодва босыя. Цераз плячо Па зрэбнай торбе у таго й д'ругога... Матнуў рукою Доўбуш: — Эй, хлапчо! Вядзі сюды старога! — крыкнуў строга. ... І пацякла — цякла рака тугі, І стыла ў жылах кроў ад тых заплачак З пратэстам струн, і ўсё чамусь другім, Маленькім, вартым жалю, кожны ўбачыў; Сябе, суседа, горы і лясы, І нават бога, гвалтам адбіранага... І не хаваў ніхто сваён слязы, — Музыка не мінаў ніводнай раны... Траха змяніўся песні-сказу лад, Прыйшла ў акорды ўзнёслая ўрачыстасць — І загудзела Байдзіна страла Няўмольнай помстаю цару-турчыну. Не трэба ні царэўначкі твае, Ні хцівай міласці, ані багацця. Запомні, нехрысць: сын не прадае Сваю матулю, а Радзіма ж — маці! Спяваў музыка, і Алекса чуў, Як з кожным словам, з кожнай новай нотай Натхнёная трагічая журбота Будзіла дзёрзка гордасць уваччу За свой народ, за гэтую зямлю... «Прэч, здрадлівыя цяжкія сумненні, Што кроў бязвінных на маім сумленні — Сто крат крывёй віноўных акуплю!..» І стол аж застагнаў ад кулака, Ды ўздрыгнуў раптам Доўбуш непрывычна. — Багдан?! Хілілася да вушака — У твары ні крывіначкі — Марычка...

Калі б якая-небудзь група сялян аберагала, або якой-небудзь ядой забяспечвала, або папярэджвала пра небяспеку Доўбуша і іншых апрышкаў, такая група без усякай літасці будзе цалкам выразана.

З універсала гетмана Іосіфа Патоцкага, 1742 г.

Адкуль яно, шчымлівае, плыло? Чыёю позвай радасці і смутку? Растрэсенае ў выемцы сяло Прыціхла пад мярэжаю танюткай Няпэўнан сіні самых ранніх зор. А трэмбітанне, скарга-трэмбітанне То поўніла журбой увесь прастор, То замірала ў аблачынцы дальняй І зноў лілося з залатых вяршынь, Пранізанае дагараннем сонца... Чаму ніколі так не даражыў Алекса гэтай сцішанасцю соснаў, Кажнюткай рыскаю хрыбтоў нямых, Гаючым іх дыханнем, як сягоння? Нібыта й праўду асаблівы міг Жыцця свайго ў сваіх трымаў далонях. Залішняя раскоша, як пятля! Калі штодня між смерцю й жыццем ходзіш... Нашто трэмбіта голасам здаля Вярэдзіць тое, што забыта? Годзе!.. Наструнена стаіўся лес наўкруг, Захліпваўся струмочак за палянай... Не баранілася Марычка рук, Даўно аплаканых, заўжды жаданых. Ручною птушкай прыпадала да Каханага, хавала твар на грудзях. Не па каменні носіцца бяда, Але і радасць ходзіць жа — па людзях! Усё адкрэслена, як непатрэб: Багацце, безвыходнасць, муж настылы. Нібы зняла з душы атрутны грэх, Які, як жорны, ўсе гады насіла. Не верылася, што яе Багдан І ёсць Алекса Доўбуш, пра якога Народ спяванкі гордыя складаў, Каго бярог, як мог, ад ліха злога. Без каранёў вялікіх не бываць Вялікім дубу, хоць з пароды й гэтай! Хмялела небывала галава Ад паху зелля, смол, за дзень нагрэтых, І калацілі сэрцы, як званы... Шапталі ўсё, шапталі вусны нешта, І ўсё лаўчыўся месяц-перасмешнік Заглянуць у пячору з вышыні...

На сёмуху прыйшоў да мяне ў Расток Алекса Доўбуш і пачаў мяне пытацца; «Што ты тут робіш, ці маеш жонку?» Я адказаў, што не маю, служу ў атамана на млыне. Пытаў мяне: »Адкуль ты сюды зайшоў?» Я адказаў, што з Шашораў, Каламыйскага павета. Потым стаў намаўляць: “Хадзем са мной, нікога ў цябе тут няма: ні братоў, ні жонкі...” і я згадзіўся.

3 паказанняў на судзе злоўленага апрышка Васіля Мельніка

— То помніце, без знаку не страляць! — Яшчэ раз папярэдзіў Доўбуш хлопцаў. Салдат Пшэлуськага відно здаля: Пабліскваюць іх ружжы, збруя ў сонцы. На нейкі момант вершнікаў прыкрыў Гарысты выступ... Але вось нарэшце — На камяністай, небяспечнай сцежцы — Налева скалы, справа ўніз абрыў — З'явіўся першы карнік, ведучы З апаскаю гнядога за сабою... Другі... чацвёрты... Атаман маўчыць — Зарана падаваць сігнал да бою. Дваццаты... соты... Вось і ўвесь атрад У вернай, у пагібельнай лавушцы! Пара... Якога д'ябла там, пара! Але паўзуць, паўзуць хвіліны... З вусця ж Цясніны дзікаіі на шырокі плай Ужо ідуць, выслізгваюць смалякі[13]! — Што сталася? — Чаму ты не страляў? — Навошта выпусцілі сучых ляхаў?! У позірках і недаўменне й злосць. А Доўбуш, непадкупны, смутны Доўбуш З разморанай, балючаю якойсь Усмешкаю стаіць перад натоўпам Абураных апрышкаў, саматой, і: — То, браткі, не ляхі — нашы людзі... Я блізка быў і чуў, як між сабой Гутарылі яны... Па жонцы нудзіць Адзін ды па пакінутых малых... А дрўгі — прокляць, кажа, служба наша. Як ні прасіўся, дзе там, не ўмаліў, Сілком аддаў у рэкруты пан, кажа. Каб свая волейка, у гэты ж міг Усё кінуў-рынуў бы, дахаты дунуў... І сціснуў сэрца жаль: паб'ём іх мы — А хто ж тады іх дзетак прагадуе?.. — А нас яны памілавалі б, га?! — Гнеў у вачах апрышкаў, асуджэнне. «Чужыя ўсе, чужыя...» і туга, Празрыстая да галавакружэння, Туга і стома нейкая усёй Істотай Доўбуша запанавала. Знянацку, як далёкі сон праз сон, Спяванка да свядомасці дапала: Візьми, мамо, піску в жменю, Посій його на каменю... Калі ён чуў яе і ад каго? Схавацца, паляжаць бы ціха-ціха... А спеў, нібы раствораны смугой Жаўронак, ціха памяць пакалыхваў: Як той, мати, пісок зійде, Тоді твій син з війни прийде...

Року божага 1742, трэцяга дня месяца мая Даўгапольскі атаман Міка-лай Дзядушка пацярпеў ад Алексія апрышка, Доўбушам названага. Каторы Доўбуш спачатку яго мукамі суровымі мучыў, а потым главу яго сякераю адсек і хароміну з трупам спаліў, главу ж з сабою ўзяў і ніхто не ведае, толькі ён сам, дзе яе падзеў.

Запіс у царкоўнай кнізе сяла Даўгаполля

Як Маўка-вераснянка, у сваім Расшыта-нахарошаным убранні Пад вартаю спагаднаю хваін Каля пячоры ад самога рання Марычка Леся выглядала. Ен Сягоння мог і не прыйсці на стрэчу. Але яна чакаць гатова вечнасць. Даверліва, як шчырую далонь, Працягвала бярозка жоўты ліст. Пашорхвала чырвоная ігліца. На людзі несла восень — пахваліцца — Барвовы, з празалотаю, кілім. У пастражэлай сіняве нябёс Марудна хмаркі, белыя ягняткі, Таўклі капыцікамі час... І рос Марычкін неспакой ад кожнай згадкі Пра учарашні вечар Дзвінчукоў, Пра змову куркулёў у іхняй хаце. Хутчэй бы хоць Алекса ўжо ішоў! Цяпер яму так трэ асцерагацца... І шапкі злотых панству не шкада За Доўбуша — так даўся ён у знакі. А покі ёсць каму купляць, відаць, І тыя будуць, хто гатоў прадаць Сваё сумленне за трыццатку звякаў... Намовіліся ўчора: Мачарнак З Мікулічына, нейкі лысы Грубас, Сцяпан Дзвінчук — вясковая ўсё «знаць» — Самім расправіцца з Алексам. Рупіць Спакусны кус, бо грошы «задарма», Ды шчэ ў прыдачу абяцанка волі. А потым... Гэты ж збуйца-атаман І з імі, як з Дзядушкам з Даўгаполля, Мог паквітацца барткай і агнём — Ляжы й трасіся, што — твая чарга мо... Марычка ўскочыла; з-за камянёў Данёсся шоргат, быццам пад нагамі. Нікога... Падалося... Колькі год Яна ўжо тут сядзіць так і чакае?.. Крадком рысіным з-за пярэстых гор Падходзіла — без любага — змярканне...

За варту і абарону ўрадавымі войскамі шляхецкіх памесцяў ад апрышкаў і паўстаўшых сялян вызваліць на пяць гадоў (1742—1747) ад усялякіх дзяржаўных падаткаў усе маёнткі гетмана Юсіфа Патоцкага на Галіцкай зямлі.

Пастанова сейміка галіцкай шляхты ад II верасня 1742г.

Бывай, паточак! Дзякуй, што паіў, Як роска, чыстай, дужаю вадою, Што несмяротным голасам сваім Усю зімоўку ад бязлюддзя гоіў. Да пабачэння, неруш! За прыём, За ласку, за прытулак ратавальны Тваёй глушы няздралівай — чалом! Паблаславі дарогу душ апальных... Прыгожыя, хоць ты ваду з іх пі, Убраныя абое па-гуцульску, У ззянні веснавосці не скупым Марычка і Алекса йшлі на Вузкі, На захаваны ў пушчы хутарок: Там, у сям'і старога пабраціма Аж да наступнай замятухі зімняй Марычцы віць цяпер клубкі трывог. Ішлі. Па лесе, па крутых я'рах Сям-там пракідваліся латкі снегу. Але на дрэвах моцная кара Ледзь стрымлівала буйства сакабегу. Але чым ніжай, тым усё часцей, Тым пераможней сонца прарастала, Бы сімвалам абуджаных надзей, Травой, жаўронкам, вадаграем талым. Алексу ж ціха поўніла тугой, Што ні цяпер, ні заўтра — аніколі, Нідзе не могуць прычакаць яго Зямныя радасці звычайнай долі Вяскоўца, мужа і гаспадара, — О як бы ён пайшоў цяпер з сявенькай!.. Ды мусіш лета восьмае падрад Барозны класці па крыві і енках... А тут яшчэ нібы дарогу хто Пераступіў — няўдача за няўдачай: То прыйдуць у пусты фальварак, то Яшчэ ў засаду трапяць у прыдачу. Ранейшыя сябры — хто на калах Паў ў Станіславе, а хто — ў сутычках. А новым хлопцам толькі каб была Ліхая слава лёсаў непрывычных, Каб ні адну карчму не абмінуць, Ля маладзіц пыхліва пафагоніць. Таму і атаману ўсё ў віну: І страты, і пралікі, і пагоні... Выходзіць, марна пёрся на ражон, Сабе і людзям веку прыкарочваў... Канчаць... Пайсці ў Малдавію... Няўжо Не знойдзецца спакойнага куточка? Няволя, баршчына... Пачварны цмок... Яго са свету звесці не апрышкам... Сысці ў Малдавію, прыдбаць дамок... Як будзе рада бедная Марычка!.. Але не так, не ціха адысці! Яшчэ ўтварыць такое нешта трэба, Каб жах не перастаў паноў трасці Пасля й таго, як скліча яго неба! Абмысліць толькі добра ўсё спярша. ... Не ведаў Доўбуш, што на Стогу дзікім, Гары, куды ён думкай паспяшаў, Пабітыя ляжалі пабрацімы... ...Ноч была цёмная, і грамада баялася Ісці за ім. Толькі на другі дзень (24 жніўня) арандатар, сабраўшы грама-ду, прайшоў па следу і знайшоў яго ледзь жывога ў кустах. Ніякай зброі пры ім не знайшлі, ніякіх упрыгожванняў, на ім была толькі парахаўніца з клямраю, фляга пазалочаная, талісман, два медальёны і бутэлечка, у якой былі міро і святыя дары, кавалак срэбра, дзве срэбныя іголкі, крыж рускі раэны, 9 зе-ран пшаніцы ў вузельчыку, пёры ўсяля-кіх птушак. Усё гэта было ў скураным капшуку... З пісьма губернатара М. Ябланава Яна Каляндоўскага ад 7 верасня 1745 г. — Як пан бог дасць, — нядбала адказаў Сцяпан Дзвінчук на бацькаву вымову, Што сын пайшоў па гастрыі ляза. «Як пан бог дасць...» Але якія словы Умясцілі б Дзвінчука звярыны страх Прад немінучай, адчуваў ён, помстай, Які з вясны прыліп, нібы кароста, Калі правёў ён карнікаў атрад На канусовы непрыступны Стог, Мясціну збору Доўбушавых мсціўцаў. Ды атаман жывы... Не дзіва, што За змову Мачарнак ўжо паплаціўся... Даўно не голены, як следзь, худы, Панурым воўкам, чорны і вусаты, Сядзеў Дзвінчук на ганку сваёй хаты, Глытаў нервова тытунёвы дым І ў роспачы патлівай разумеў, Што гэтак не магло цягнуцца доўга, Што нехта, ён ці, менш надзеі, Доўбуш, Павінен згінуць, — мір між імі — смерць. Пры жонцы то было шчэ паўбяды: Не мог жа Доубуш рабаваць каханку! Але шчэ летась павялі сляды Той гадаўкі — у горы. Галадранкі Не шкода — шкода гонару свайго: Смяюцца людзі, што не ўгледзеў бабы! ... Зусім змяркалася. Сяло кругом Пад жнівеньскія шаты рэдкіх грабаў І соснаў з каміноў вяло дымы... Раптоўна каля брамы злобным енкам Заеліся сабакі У той жа міг, Як ветрам, здзьмула Дзвінчука ў сенкі. А ў вокны, пераляканыя ўжо, Заглядвалі апрышкі, і Дзвінчыха Бажылася, што сын Сцяпан — ой, ліха! — Яшчэ чамусьці з поля не прыйшоў. А ў хату адмаўлялася пусціць... І голас, што, здалося, з дрэў змёў лісце: — Шчэ не страчалася ў маім жыцці Такіх дзвярэй, каб мне не паддаліся! І закрактаў ледзь не жалезны цёс Пад Доўбуша плячом і цяжкім друкам. Шчэ намаганне — і напэўна б знёс, З крукоў сарваў бы, — ды агняна грукнуў У шчыліну стрэл здрадніцкі з сянец!.. І хістануўся атаман з праклёнам, Стаў асядаць... «Няўжо такі канец?!» Але адвёў рукой сяброў схілёных, Збялелых Байчука й Арфенюка, Падняўся. Хрыпла загадаў: — Паліце! Калі ж ніяк апрышкава рука Агню не ўмела выкрасаць, — не ўзліўся, Прытушана ўсміхнуўся і кіўнуў: — Хадзем, я шчэ магу... Хай іх скарае... Лямантавала за сцяной старая... Байчук па шыбах барткай садануў, З адчаем вылаяўся, і з двара У ноч ступілі з Доўбушам, бы ў вечнасць. А з неба жнівеньскага Шляхам Млечным Вяла жальбу трэмбіта па гарах... 1971 МАНАЛОГ КАЗІМІРА ЛЫШЧЫНСКАГА Я прысак. Тлен. Унежывелы попел. Хто ў ім пазнае брэсцкага падсудка? Я толькі цёмны попел. Тлену грудка. Няма нічога, кром жыцця і смерці. Я мёртвы ўжо. Не бойцеся мяне. Мне ўжо ўсё роўна, міг ці веіс міне. Больш не баляць мне спечаныя вусны. Не вырвецца нечалавечы крык Так, як тады, як кат мне рваў язык. Больш не пякуць абвугленыя рукі Так, як тады, як пажыраў агонь У іх высновы роздуму майго. Лаёлы служкі, вы пасатанелі: Зраўняны ўжо і Лышчыцы з зямлёй — А вас жахае нават попел мой! Глядзіць у бок Тартарыі гармата: I прысак мой адстрэліце туды. Мне ўсё адно. Ні мукі. Ні жуды. Багі ў Тартар нізрыньвалі тытанаў. Выходзіць, не зусім нікчэмства я, Калі туды дарога і мая? О хлусы, крывадушнікі «святыя», Не верыце ж ні ў рай, ні ў пекла вы — Ды выгадна ў ярме трымаць жывых! Што, Сімяоне з Полацка, ты скажаш, Як дападзе й да царавых палат І ад майго кастра нясцерпны чад? Паўторыш зноў, што ганьба, «егда можем, Але не хошем знатн»? Сцвердзіш зноў Навуку — як аснову ўсіх асноў?.. Што я адстайваў? Права быць сабою. Свабодна мысліць. Ісціну шукаць. Пра ўсё свабодна ўголас меркаваць. Што я набыў? Расправу па даносу: Сэрвета, Бруна ды Ваніні лёс. У нас не ісціна ў цане, — данос! Няма ў прыродзе слепага выпадку. Заканамерна глумства на зямлі, Як плодзяць глумства нават каралі. Хіба даўно Ян Казімір Нячая За здраду мог у золаце купаць, Каб толькі Белай Руссю ўспанаваць? Але ж кароль — зямны намеснік Бога! Хіба Гасподзь сцярпець бы гэта змог, Калі б ён існаваў на свеце — Бог?! Ды ён тут ні за што ўжо не карае. Бо мерай усяго ёсць чалавек: Сам вершыць суд, сам творыць цуд і здзек. Хіба даўно вялікі гетман Кішка «Всех белорусцев с сущими младенцы» Намерываўся «высечь» — да каленца?! Маўляў, не ўзносся, отчыч, над васалам, Не выяўляй, халопе, нораў свой, — За волю, веды плацяць галавой!.. Папраўдзе, Сімяоне, «ложь господствует, Попрася благость, злоба торжествует». А мы жывем, адно пакуль зямнугм. Чым меней праўды, тым гусцейшы морак. Уладам гэта толькі на руку — Трымаць люд паспаліты ў каўпаку. Усё жывы закон Старога Рыма: Што не здавольвае валадара — Бясследна знішчыць, нематой скараць! Праследуеце нават попел, попел Таго, хто не адрокся й на судзе, Што — ад матэрыі жыццё ідзе. I што Зямля — не боскі цэнтр Сусвету, Што так, як Сонца, Месяц, і яна З прычын рэальных існуе здаўна. Няма нічога, кром жыцця і смерці. Мне ўжо ўсё роўна, міг ці век міне. Шлях праўды не закончыцца на мне. Я тлен. Заўчасны попел. Багасловы! О, вам і попел гэты — што чума, Бо цвердзіць: Бога — вашага — няма! 1987 МАЛІТВА АПАНАСА ФІЛІПОВІЧА Маці Божая, Царыца Нябесная, Багародзіца Дзева Прасвятая Купяціцкая, Адзіна Чыстая і Блаславёная, Над юдоллю зямной Схілёная, Узры мя, Сляпога сярод сляпых, Пачуй мя, Глухога сярод глухіх, Святлом невячэрнім Вочы мае прасвятлі, Гласам вяшчунным Вушы мае адамкні!.. О Ўладарыня Усемагутная, Нявеста ненявесная! І думкаю, і душою пакутнаю Да Цябе прыпадаю, Малю-благаю, Не за сябе, нэндзнага, грэшнага — За Твой люд няўцешны: Загаі, Чыстая, Душы занямогу! Не маем іншыя дапамогі, Не маем іншыя спадзевы, Апрача Цябе, Прачыстая Дзева, Убогіх заступніца, Маркотных суцешніца, Грэшных паратоўніца, Хрысціян усіх атуліцелька і збавіцелька! Не ўтаю ад Цябе стогну свайго, Слёз крывавых: Нясцерпна бачыць, Якую над людам Апастаты чыняць расправу, Як гібее ўвесь край нядольны: Калі раб у веры, Дык у чым жа вольны?!. Пяць дзесяткаў гадоў ад унеі праклятай, А нямаш супакою, А ўсё люцее нянавісць Брата да брата. Ды і як ён, той супакой магчымы, Калі гэтыя лжэлюбцы-папежнікі, Бесаносцы з ваўчыным нутром пад аўчынай, Яхідны падступныя, крывасловы, Пасягнуўшы на веру прадзедную, Пасягнулі на сам на жывот наш, На звычаі, на быт наш і мову?! Толькі лепей памерці з Богавай ласкаю, Чымся мусім Даць адступнікам веру нашу З грудзей нашых выдзерці і змірыцца, Што няма Русі ў Русі! Бо не за еднасць паміж языцамі Рупяцца душахваты, А жэ на золаце піць і есці, Седзячы і на зямлі нашай У сваіх залатых палатах! Бо не дзеля ўзвялічвання духу У Бозе адзіным Усіх дазвання Святая царкоўная мова наша ў пагардзе, А тутэйшая руськая — У асмяянні! Школы брацкія драпежна зводзяцца, Езуіцкія ж, бы саранча, плодзяцца, Жэ лягчэй было канонікам лысым ды прэлатам Дажэрці нянавідных ім «схізматаў». I дажыраюць, дадушваюць нас Уруганнем, забойствамі, кайданамі Лёкаі сатаны — лаціняне!.. Ці не ён се, Багалюб Златавусны, Голасам маці-царквы нашаіс плакаў: «Гора мне, беднай, Гора няшчаснай, Рукі ў ковах, Ярмо на шыі, Путы на нагах, Ланцуг на бёдрах, Меч над галавой абаюдавостры, Глыб-вада пад нагамі, Па баках агонь неўгасальны, Зусюль страх, Зусюль праследаванні...» I нямаш міру нам, Ні душэўнага, ні цялеснага, Нямаш збавення, Толко гнеў і лжа, Только руіны-нырышчы і паглумленне... Светлазарная Багародзіца Дзева, Крыніца вечнай патолі, Выбаў з лютага болю: Чужакі чужакамі, Але і айчынныя пастухі ўжо Для авец сваіх сталі ваўкамі! Не абаронцы ўжо - Хульнікі, Не бяссрэбранікі — Нясытыя срэбралюбы, З багацеем, а не з Лазарам жыці хочучы, I ўвесь статак піхаюць да прорвы, да згубы! Васіліскі нячыстай унеі Не зжахнуліся славы здрайцаў цярлецкіх, пацеяў — Будзі род іх пракляты! — Жахаюцца славы «схізматаў»... Бо аслеплены прагай славы й нажывы, Негторппхіігае ілжывыя! Царыца Нябесная, Агідзітрыя Дабрачынная, Навучы, навучы мя, I ўмацуй, умацуй мя У трыванш, ў люоові, Днесь, і прысна, і на векі вякоў Міласэрдая!.. Я не ведаю, Што мне тут наканована, Але ведаю, У Каго і ў Што веру я. Да Цябе гарнуся, Табою хвалюся, Бо есмь раб Твой, Да не ўстыдаюся! А што з братчыкамі, З «налівайкамі» аз у хаўрусе — Ні пад агнём, ні пад кулямі Не раскаюся! Амін. 1988 МАНАЛОГ КАХАНАЙ КАСТУСЯ КАЛІНОЎСКАГА «...галубка... чарнабровая мая... мая галубка... галубка... чарнабровая мая... мая галубка...» О божухна неміласэрны!.. Костусь!.. Не па свайму мяне абраў ты росту. Не па свайму. Ты дужы. Я слабая. Ты смерць прыняў за ўвесь гаротны люд. А я адно табой была жывая. А мне адзіна ты быў сонцам тут. Цябе няма — і сонца мне пагасла. І не сарваць бязлітаснай пятлі Цяперка з долі і маёй уласнай, Як з долі нашай роднае зямлі. Шторанку б'юць па сэрцы барабаны: Я зноў на плошчы думкамі ў гурбе, Дзе ў кожным новым вязні дацкаваным Кат зноў і зноў, зноў вешае — цябе! Кастусь, Кастусь! Саколе мой адзіны... Паглянь з-пад зорак на Варшаўскі шлях, Як тысячамі гоняць пабрацімаў На катаржную згубу ў кайданах. Ты з імі, ў іх. Для іх ты быў — як з крыцы. Са мною ж ты... «Марыська, заспявай Любімую маю, што пра ўдавіцу...» Цяпер яе галосіць цэлы край!.. «Прывыкайце, чорны вочы, Адны начаваці: Няма майго міленькага, Не з кім размаўляці. Няма майго міленькага, Няма гаспадара, Каму бы я пасцелечку Пухаву паслала...» Я знала: шчасце наша немагчыма, Пакуль лютуе самаўладства гнусь. Тваёй любоўю, верай і айчынай Адна была жанчына — Беларусь. Кастусь, Кастусь! Няўжо не збыцца мроі, Няўжо дарма жывіла люд яна: Каб не ўнямелай наймічкай — сястрою Суседкам стала наша старана?! Каб разам з імі знебыла галечу, Нароўні годна свой вяршыла лёс, Каб ані цар, ні пан не смеў калечыць Душы яе, аслеплае ад слёз. Так прадзірацца праз такія церні, Ускласці столькі жыццяў на алтар Свабоды — і няўжо з такога зерня Не ўскаласуе годнай волі дар?! Гараць, гараць двары, сялібы, вёскі, Паўсюль балюе царскі глум і здзек, Сціскае грудзі пах крыві і воску, I ўжо няўцям, дзе звер, дзе чалавек... «Навярніся, мой міленькі, Да з таварышамі, Калатніце міраедаў, Каб яны не ўсталі!..» Не вернешся. I я ўжо не крануся Твайго крутога, мужнага чала. I ласкаю тваёй не загаруся. Адшчыравала радасці пчала. Не разамкну няшчаднай скрухі кола. Не адбаліць табой душа мая. Не адгучыць ва мне твой сумны голас: «Галубка, чарнабровая мая...» Ён мой навекі — скарб пяшчоты гэтай, Што мне ў суцеху ў смерці вырваў ты. Хай над тваім апошнім запаветам Закаркалі ўжо груганы лухты, — Яшчэ не ўсе так подла, нізка ўпалі, Каб слаць цару халуйства адрасы; Яшчэ не ўсіх так моцна закавалі, Каб зноў не ўзняць сякеры ці касы; Яшчэ твой воблік родны Беларусі. Кастусь, мой Костусь, любы мой Кастусе... 1987 МАНАЛОГ КАМІЛЫ МАРЦІНКЕВІЧ Дзіва што! Канешне, я вар'ятка! Ну, бо як жа — панна, а нашу Простую сялянскую апратку I павагі да яе прашу! Ах, якая сарамота, ах, — Гэта ж проста жах! А яшчэ — ў касцёле, звонка, зычна Пасярод малельнай цішыні Заспявала гімн патрыятычны: «Роўнасць людзям, божа наш, вярні!» Ах, якое святатацтва, ах, — Гэта ж проста жах! А яшчэ — пры лютым пры тэроры Тут, дзе праўда аплыла крывёй, Не хачу сваё затойваць гора — Па братах забітых смутак мой! Ах, якая непрыстойнасць, ах, — Гэта ж проста жах! А яшчэ — гатова без вагання I сама ў шарэнгі тыя стаць, Хто за незалежнае дыханне На цара пасмеў сякеру ўзняць! Ах, ну што ж, як розуму няма — Ёсць і багадзельня, і турма!.. Хай! Скажу адно шчэ на астатку: Я не ўгну, панове, галавы! Зразумее люд сваю вар'ятку: Покуль пратэстуе — ён жывы! 1957 БАЛАДА ПАМЯЦІ Цвіла пяшчотным лёнам неба сінь. Жаданая, чаканая, уладная, Ішла — не ў госці йшла, а назусім Да чалавека Радасць Безаглядная. Ёй бачылася ўжо, як шумна ў дом Увойдзе гаспадыняй раным-раненька. ...Сурова заступіў дарогу дот, Аброслы мёртвым зеллем і крываўнікам. 1975 ГОЛАС ЧАЦВЁРТАЙ Усё гудуць на земным доле, Гудуць пякельныя віры... Хацела аднаго ад долі: Душою з небам гаварыць. ...Ні ў кім, ні ў чым не паўтарыцца. Скіпела ў слёзку — і няма... Такому толькі там забыцца, Дзе памяць знішчана сама. Зноў сад магутна раскашуе На попеле і на крыві. Адно мяне, бярозку тую Чацвёртую — не ажывіць. Калі ад душ кара адстане? Крычы, мой лёс, пячы, шчымі, Каб людзі ў шматмільярдным стане Нарэшце зваліся людзьмі! 1983 ЯШЧЭ НЕ ДАРЭШТЫ - Адкуль ты? - З Беларусі. - Беларус? Ківаеш галавою: ну канешне! I стане сэрцу соладка чамусь, Хоць застанешся і спакойны знешне. I песні ж беларускай не спяеш, I хто такі — не ўпомніш — Каліноўскі: Без гэтага нябедна пражывеш!.. Невераемна, што яшчэ... але ж Шчэ соладка пры згадцы: край бацькоўскі... 1986 ВЯСНА ВОСЕМДЗЕСЯТ СЁМАГА I зноў жывільны лівень мые Ад хлуду мёртвага зямлю. На думцы зноў сябе лаўлю: Сплываюць дні мае нямыя. Зямля не ходзіць у пазыку Па сілу нанава радзіць. Душы злачынна немай быць, Як свет турбот такі вялікі. Як дапякае палынова Яшчэ і гэтая журба: Жнем тое, што дала сяўба, — Вось і ўмірае наша мова... Калісь «халопскаю» панамі Была ўсмак збэшчана яна. Ды ўсё ж да смерці даўніна Яе не ссекла бізунамі. Уваскрасала жаўрукова I на Палессі, і ў Ляўках, На вуснах голі-мужыка I ў Саўнаркоме Чарвякова. Мы вольныя. Мы без прымусу Савецкі лад жыцця пяём. Між роўных роўныя жывём З былінным імем — беларусы. Чаго ж тады камяк у горле Пры згадцы даўняга радка, Радка Мацея Бурачка: «Шануйце мову, каб не ўмёрлі»?.. 1987 СУЗЯМЕЛЬЦЫ Мае добрыя людзі, Суайчыннікі, Сузямельцы... Вы і цяпер, як некалі, Не так Бога баіцеся, Як начальніка! Пазавугаллю толькі Прынцыповасць сваю выяўляеце, Бы хвігу ў кішэні. Цела недасканалае ваша ў руках Невукаў дыпламаваных, Крыўда ж духу народнага вашага, Як лісцікам фігавым, хлусліва прыкрыта Плакатнаю дружбай народаў. Бедныя людзі мае, вы і цяпер, Як за памяццю прадзедаў, Пастаяць за сябе рызыкуеце толькі тады, Калі вас давядуць да краю. Што, калі нават гэтыя Зернейкі годнасці спадчыннай Па-рабску маўкліва Паможаце вытруціць I ў вашых дзецях? Бедныя людзі мае, Суайчыннікі, Сузямельцы... 1988 НЕ ЧУЕ Усшэсця Госпадава дзень, Вялічанне Ўсёмоцы Духа. Прыпятых да зямлі людаей Слоў шаматкая пацяруха, Спаклонліва цалуе крыж Хто целам, хто душой калекі, І вочы кожнага - наўзвыш, І модлы кожнага - пра лекі. А строгасць воблікаў Святых Тысячагоддзі ўсцяж вястуе: Гасподзь схіляецца да ўсіх, Ды духам ніцых Ён не чуе. НАБАЛЕЛАЕ

Не слова спасут, а их применение.

А. I. Рэрых Дзіва з дзіў для чалавека: ён часовы, Бюракрат жа несмяротны на пасту! Колькі звону пра размах перабудовы, Колькі лоску на чарговую лухту! Покуль пуста ў кашальках у нас і ў крамах, Покуль чэргі ёсць, і хабары, і блат, Хто дудзіць «вярхам», што выканаў Праграму, Той сумленнаму працаўніку — не брат! Трэба помніць гэта, людзі, трэба помніць, Каб, узняты плёнам нашых мазалёў, Не пасмеў чыноўны хам сабе выкоўваць Панцыр з медалёў! Край і так ужо даведзены да краю Пад маўчанне наша, бы ні да казны Нам, ні нават да таго, за што ўміраюць На чужой чужыне родныя сыны... Мы не падкія да плётак і сенсацый. Працінае ж душы сталіншчыны жах, Каб вучыліся за годнасць мы змагацца, Каб у рабстве не трымаў нас болей страх. Не народ слуга ў чыноўніка, чыноўнік Служка люду паспалітага свайго! Мы забыліся пра гэта і віноўны За трагічны свет усе да аднаго. Трэба ўцяміць гэта, людзі, трэба ўцяміць, Што апошні шанец маем сёння мы, Каб устаць за праўду й стаць гаспадарамі На зямлі без ашукальніцкай чумы. 1988 ТУТ, І ЦЯПЕР Тут, і цяпер няўступна ўнушаецца, што паныласць - нармальны стан чалавека, а прыязная ўсмешка - гэта шчырасць маскі. Тут; і цяпер ваявіта даводзіцца, што хлусня - гэта чыстая праўда, што ж да праўды самой, то яе увогуле не існуе, а, значыцца, няма і хлусні. Тут, і цяпер расхлябенены усе дзверы постраху, каб замкнуліся вусны на пытанні пра духаўздымнае вызваленне, магчымае тут, і цяпер. Покуль ёсць адважнікі, будуць і баязліўцы. Покуль ёсць баязліўцы - будуць адважнікі. Лунае высокае рэха: Яднаймася! Тут, і цяпер! ПЕСНЯ КАСІНЕРАЎ Заходзіць барвовае сонца, Бы наша скіпелая кроў, Пралітая не за чырвонцы — За край без паноў і цароў. Дрыжы, распадлелае панства, Як рэха паўторыць стакроць: Нянавідна вашае лганства, Нясцерпны бізун і аброць! Ёсць воля і ў лютым прыгоне, Мы маем з чаго выбіраць: З'яднацца пад сцягам Пагоні Ці тупа, як быдда, канаць. Дрыжы, распадлелае панства, Як рэха паўторыць стакроць: Нянавідна вашае лганства, Нясцерпны бізун і аброць! Пашчэрблены ў ярасці косы Аб шаблі й штыкі маскаля: Ужо не памрэ безгалоса Пакутніца наша зямля! Дрыжы, распадлелае панства, Як рэха паўторыць стакроць: Нянавідна вашае лганства, Нясцерпны бізун і аброць! Заплача бяроза над намі, Тужліва сасна загудзе, Барвовае сонца на памяць У лёс Беларусі ўпадзе... Дрыжы, распадлелае панства, Як рэха паўторыць стакроць: Нянавідна вашае лганства, Нясцерпны бізун і аброць! 1988 ЛАЎЦАМ ЧОРНАГА КАТА Ў ЧОРНЫМ ПАКОІ Не давымотвайце мне сілы, Не падпіхайце да мяжы, Дзе шлях мой па зямельцы мілай Упрэцца ў сумныя крыжы — I стане ў свеце крыжам болей: О, як дажыць хацела б я Да дня, калі змагу без болю Аб Беларусі запяяць!.. Калі пабачу, што зямную, Дзівосную красу яе Больш пустадомак не спляндруе, А мову пан не аплюе Чыноўнаю ілжывай фразай, Што дбае пра культуру ён, А сам па-беларуску й сказу Не вымавіць здаўна-давён, Хоць нарадзіўся тут і вырас На гэтай прадзеднай зямлі, Што ўсім нам дадзена навыраст, Каб дасканаліцца маглі Не ў спусташэнні, а ў любові. О, як дажыць хацела б я Да дня, калі змагу без болю Аб Беларусі запяяць!.. 1988 ПЯЦЬ ГАЛАСОЎ - Каб збавіцца мне ад душэўных ран, Забыць мне трэба пра Афганістан, Пра славу і няславу ў той вайне, Пра маладосць у цынкавай труне. - Каб збавіцца мне ад душэўных ран, Забыць мне трэба пра чарнабылян, Кім сталі ўсе мы на зямлі айчыннай, I выміраем ад жуды злачыннай. - Каб збавіцца мне ад душэўных ран, Забыць мне трэба пра ганебны зман, Якім людзей аблутваць не зракліся Халопы нават і пасля Тбілісі. - Каб збавіцца мне ад душэўных ран, Насыпаць трэба волатны курган На ўсё, што знаем пра сябе сягоння, Пра нашы Курапаты і Пагоню. - На волатны курган сядаў груган. Хто ўмёр — маўчаў, Жывы — нямеў ад ран. А гнеў патрабаваў крыві за кроў. Крый Бог нам абяспамяцець ізноў! 1989 * * * ...Змушаліся ногі хадзіць Толькі па адной-адзінай дарожцы. Змушаліся вочы бачыць Толькі адным-адзіны куточак свету. Змушалася галава дбаць Толькі пра выжыванне. Як вымушалася, Так з чалавечкам і сталася: Замест веры ў сябе — Толькі боль, боль у сэрцы, Абмежаваным смяротна. 1990 А ХТО ЗАМАХНЕЦЦА... Мы – творства руіны. Мы любім руіну: і жывімся ёю ж бо, і пустацвецім, і хто замахнецца на нашу айчыну, хай мае на ўвеце: былое жыве – не бяскрыўдна блукае дзень-ноч самапасам па друзе зляжалым. Атругаю марыва засцерагаем, раздвоеным джалам: у блёкаце задзірванела ўзбуялым, правітым ажынай на сцежках вужыных, ніхто не зачэпіць тут беспакарана нас – творства руіны, нас – творцаў руіны. НАКІДАЮЦЬ... Вецер водарыць упарта Першацветаваю цнотай. ...Накідаюць мне пагарду. Свет не варты пашаноты. На стаптаны поплаў выйду - У сіле шарону ранне. ...Накідаюць мне агіду. Свет не варт замілавання. Што мінецца хмараў навісь - Суцяшэннейка слабое. ...Накідаюць мне нянавісць. Сэрца плача па любові. НЕЎНІКНЁНАСЦЬ Няпэўны час, Няпэўная душа. Зацемраных людзей нясцерпна шкода... Святое Слова, што было спярша, Не як Любоў у іх, А як выгода. Знішчае брата ўладалюбны брат, Сястра зняслаўліваецца сястрою, Пыхлівай самасці барвовы чад Зацьміў усе іх зоркі над зямлёю. Але яны гараць, яны гараць, Не сцерці іх з касмічнае разлогі! Святло іх прыме — змушана прыняць!— У мілажалю ўскрэслы люд убогі! I чыстым сэрцам ясна ўбачыць ён Сябе гаспадаром ва ўласным доме, I ў муках знойдзецца і сэнс, і плён, I ўжо на збыткі не аддасца доля. 1992 МАЛІТВА ЗА ЎСІХ О, каб далося і мне Стацца для вас травою, Той травой, Што на горка-зняможлівай, Сцюдзенай вярсце Рызыкоўна праточваецца Праз кару буралісту, Цвіце Ацаляльнаю барваю Зеляною. О, каб далося і вам Стацца нямарнай надзеяй, Што, як бы ні мэнчыў усіх Злыбедны турботаварот, Вы будзеце помнІць, што вы ~ БЕЛАРУСКІ НАРОД Жывы на нябёсах, Які і на прахлай зямлі Не згібее. Усемагутныя Сілы Ўсявышнія! Вамі трыманая і прасвятляная, Сёння за ўсіх малю: Уздольніце нас, Коснаязыкіх і запамарочаных, Прамаўляць ачышчальнае і найлучлівейшае: "Люблю”! ВЯЧОРНАЯ МАЛІТВА Даруй мне, Госпадзе, мой цяжкі грэх: Сягоння я з сабой не саўладала, Не ўтаймавала каламуты шалу, Нянавісці да чалавека З мазгамі хворымі. Даруй мне, Божа: Упершыню ў жыцці аж так варожа Смяротны выдыхнуўся мной праклён... Я помню запавет: "Не асудзі". Я ведаю: Табой судзіма буду, — Няхай жа воля здзеецца Твая! - Але даруй, што поскудзь гэту, Юду, Адродка гэтага любіць не здольна я! Калі ён з роднай мацеры, маньяк, Па-сатанінску здзекуецца, дужы, Ірве язык ёй, адцінае вушы, Вымае вочы, гвалціць памяць, — Як, О Госпадзе, як розуму не страціць, Гэта ўсё бачачы, Бяссілы Суняць, ацяміць, здаць дактарам яго?! Хоць лек ніякі ўжо тут не паможа... Даруй мне, Божа, * * * Любоў мая, укрый мяне Хоць позіркам замілаваным: Хай, зноў табой паратаваная, Душа хоць трохі адпачне. Нікчэмны свет, аблудны свет Агідзеў да ванітавання: За ўладу подлае змаганне — I сцяг яго, і запавет. I гінуць праўды светлячкі Пад выштукаваным абцасам, I людзі з цемрай зноў сам-насам, Ужо, здаецца, на вякі... Укрый мяне, любоў мая, Хоць позіркам замілаваным, Каб, зноў табой паратаваная, Жыццё як ёсць прымала я. 1989 БУДЗЕМ! Не знемагайма ў адчаі, сябры, Не знемагайма. Сцюжа люцее на нашым двары: Пры вогнішчах духу чувайма. Не ўпершыню зліхадзеены мор Так пагражае Краю прыкляклых братоў і сясцёр, Беларускай дзяржаве. Не ўпершыню "спагадае" сусед, Хочучы ў сплату Нашы - за свой дабрачынны абед — Спрадвечныя мову і хату. Будзем адхукваць зынелую рунь, Колькі магі ёсць, Дзеля ўмалоту і шляху ў зару Вольнасці, а не ў магілу. Будзем! * * * Калі б замовіла свой страх, Калі б яго я пазбылася, Душа не чэзла б у мурах, Душа купалася б у ясі. Надарваецца ж гэткі цуд: Бы збоч самой сябе стаю я, А ўсё, што мне балела тут, Як падаліст, ля ног шумуе. Не вусцішна ні за сябе, Ні за радню, ні за сябрыну, Ні за бяссілую Айчыну: Хіжак ёй печань не дзяўбе. Бо годны вызначаны шлях, І ланцугі сарваны з духу, І рух разгортвае абсяг Бязмежжа за вяршыняй скрухі... Надарваецца ж гэткі міг!.. МІЖ КВЕЦІВАМ СНЕГУ Й ПЯШЧОТНАЙ СНЯЖНІЦАЮ ВІШНІ

Максіму Багдановічу

— Ен быў Тваім братам, — сказала сястрыца Данута. — Абыдзены шчасцем, шчэ больш безнадзейны ў пакутах. Скажы пра Яго!.. Памаліся. I будзеш пачута. А мне — зацяло... Хоць сябе й пачуваю сястрою. Самотай Паэтавай сэрца самотнае крою. Між квецівам снегу й пяшчотнай сняжніцаю вішні Адшчодрыў палёту Яму над юдоллю Ўсявышні. Крылаты заўжды асмяецца бяскрылымі ўсімі, Зняважыцца імі, адпрэчыцца імі, Максіме. Мінецца зямное — і немач, і пыха, і зверства, I стома змагання, і ў лепшую долю няверства. Адно не міне, не замосціцца — прорва самоты Духоўнай істоты ў шуканні Красы між марноты. Ці ж толькі ад жалю да нашае нэндзы краёвай Бог вусны Твае растуліў беларускаю мовай?! Не на прамінанне блукае вярэдліва рэха Між цёплай сняжніцаю вішні і квецівам снегу!.. 1997 * * * Асвойваем юдоль мы ненамарна: у кожнага зярняці — пэўны шлях. Нічога, што йшчэ так абложна хмарна: вясны ўжо квет завязаны ў палях! Не пойдзе ён у пустацвет; не згіне Узгадаваны працай волі плод: аддадзены адроджанай Айчыне, саміх нас не аддасць на глум, на звод. Здабудзем долю, радасцю багатай, сагрэем душы ўсіх цяплом сваім. Яшчэ прыластаўчыцца наша свята, Яшчэ прытульна будзе люду ў ім! АДКАЗ "ПЕРШАЦВЕТУ" НА ЯГОНУЮ АНКЕТУ

— Што ўплывала на Вас, калі Вы пачалі пісаць на беларускай мове?

— Які свет Вы хацелі б стварыць у сваёй творчасці і якой Вы хацелі б стварыць сябе ў гэтым свеце?

Што ўплывала, калі пачала Я пісаць беларускаю мовай? Канаванай парою пчала Назапашвае ўзятак мядовы. Канаванай, Наспелай парой. Спела ў часе й маё шчыраванне... Сёння поклік настойлівы той Я акрэсліла б як павітанне Усяго, што амыла душу I жывою вадою, і мёртвай. Перад істай, бадай, не зграшу, Як скажу: Змалку ведала цвёрда, Што Люблю непаўторны свой род I яго анідзе не зракуся, Як бы лёс ні падгорчываў мёд Прыналежнасці да Беларусі. Давялося ж бо павандраваць Мне й па розных дарогах няблізкіх: Свет умее ў палон сэрца браць, I вязніцай не стала калыска Майго голасу ў свеце зямным. Дзячу долі за ўсе пуцявіны, Дзе жаўронкавы час, і савіны Мяне моцніў вяртаннем маім У ціхмяны мой край, да жытла Каля шэрага поля й балота, Каб адчуць — зноў і зноў! — я магла Наўзвышальную дзею тайноты Ўласнай злітнасці з гэтай зямлёй, З песні ейнае ладам смутлівым, З той адвечнай гаворкай, якой Свет шматстайняць і родныя Нівы (мая вёска, мае карані). Гадаванка палескае глебы, Я папросту не мела патрэбы З Музай мовай чужой гаманіць. Хоць даніну і я аддала Вершаваннем калісь па-расейску: Беларуская ж мова была Між "культурных", Бы й сёння, "Плебейской"... Гарда гэтая, можа, найбольш На мой выбар тады паўплывала: Творства ўласнае стала маёй Сталай формай пратэсту на боль, На знявагу, пахлебства, хлусню. Вопыт людства ды ўласны наш вопыт Прымушаюць нас у глыбіню Кожнай з'явы глядзець. Ўсякі клопат Чалавека на пэўнай зямлі, Ў пэўным часе ды ў пэўным суполлі Ёсць высілкам на той араллі, Дзе ўсёлюдская творыцца доля. Дасканаліць самога сябе Азначае спрыяць дасканаллю Свету цэлага, дзе зноў за даллю Толькі далеч пакліча цябе. Усміхаюцца людзі ў адказ, Калі часам з усмешкай зазначу, Што й падлогі мыццё нам аддзячыць, Калі мыем мы — не напаказ... Свет любові, ладу, чысціні Ва ўзаемінах чалавечых, Свет павагі і дабрыні — Толькі ён можа дух наш увечніць. Як умела, стварала яго, Як пасільвала, як патрапляла. А які мне набытак з таго? Спадзяюся, ў сабе ўтаймавала Я хоць ноту гардыні зямной. Навучаюся не мітусіцца, Спакайнець, не ірвацца душой Да таго, што не можа тут збыцца. Як вучуся й дагэтуль святліцца, Дзякуй верным сябрам за цяпло На жыццёвых пранозлівых проймах: Так хачу, каб ім вольна было! Каб Святло іх трымала ў абдоймах! 1994 ПАЛЁТ НАД ЖЫТАМ. УДОМА Ніхто не дзівуецца лёту майму па-над жытам, Дый хто б дзіваваўся, калі анідзе ні істоты Бязяюдна. Бязмоўна. Бязвеўна. Бязмежна разліты Спакой ціхамірны. Ні тлуму, ані адзіноты. За полем даспелым, за хвойнікам срэбназялёным Мой дом, дзе ўсё - новае: сцены, і столь, і масніцы. Чакаюць у шафе расчыненай строі-абновы. А свежая стружка ў кутку так духмяніць жывіцай! І босым нагам цёпла-цёпла на жоўтай падлозе. І дыхаецца лёгка-лёгка: ну вось я і ўдома, Дзе ўсё навакола мяне і ўва мне прайнялося Нарэшце-ткі сонцам, так з'яўленым, а невідомым...

1

Жыццё кароткае. Радзіма вечная (лац.).

(обратно)

2

О, як ляцяць гады!.. (літ.).

(обратно)

3

Рака Белая.

(обратно)

4

Башкірскі народны музычны інструмент, нагадвае беларускую дудку, жалейку.

(обратно)

5

Бартка — баявая сякерка ў гуцулаў.

(обратно)

6

Плайчык — (гуц.) сцяжынка ў гарах.

(обратно)

7

Бучына — букавы лес.

(обратно)

8

Бучок — малады бук.

(обратно)

9

Важакі сялянскіх паўстанняў і апрыііікаўскага руху на Галіцкай зямлі ў XVI—XVIII ст. ст.

(обратно)

10

Поднужэк — (польск.) дрэнь.

(обратно)

11

3буйца — (польск.) разбойнік.

(обратно)

12

Гачы — гуцульская апратка.

(обратно)

13

Смалякі — наёмнае польскае войска.

(обратно)

Оглавление

Ніна Мацяш Душою з небам гаварыць

Ах, чароўныя дудачкі з матчынай казкі...

Той час, які прасякнуты табою...

Рух, і лятунак, і нясцерпны жаль...

Не ў Рым вядуць дарогі...

Над гняздзечкам лісток залацее...

Пакуль глядзіш на белы свет...

Бо люблю непаўторны свой род... Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg