Мiкола Ваданосаў
Галасы на вадзе
Сёлета я зноў быў на родных берагах. Схаваўшыся ў густым лазняку, сядзеў з вудамi i слухаў галасы, што даносiла здалёк iмклiвая плынь ракi.
- Добры дзень, гусiная мацi! - чуўся грубы мужчынскi голас. - Што ж ордэн не носiш? Няхай глядзяць гусi, якая ты ў iх заслужаная.
- I заслужаная! Папрацавала як след на адным месцы, дык i з ордэнам. А ты за лёгкiм хлебам ганяўся, дык без кашулi i застаўся!..
- Хопiць табе ўжо, Лiда... Перадай старшынi, што я згодзен адрамантаваць тую машыну, якая сапсавалася...
- Дык жа яе ўжо рамантуе наш Васiль!
- А як цяпер я?
- Як сабе хочаш... I не стой тут, Стась, калi ласка, я табе не дарадчыца.
- Баiшся мужа?
- Цябе... не хачу бачыць.
- Нешта хутка забылася.
- Добрыя людзi памаглi...
Усмiхаюся ў сiвыя вусы i ўспамiнаю былое, далёкае i нядаўняе. Вось яно...
Толькi той, хто гадзiнамi не сядзеў з вудамi каля сапраўднай ракi, не ведае, як далёка чуваць галасы на вадзе. Я ж даведаўся пра гэта яшчэ ў дзяцiнстве.
Добра памятаю той цiхi летнi адвячорак. Тады мы з Пятром, сынам нашага суседа Альшэўскага, вудзiлi каля Сомавай завадзi акунёў i праз нейкую дробязь паспрачалiся. Хлопец ён быў, як i ўсе Альшэўскiя, ганарлiвы, але бязвольны. Адразу надзьмуўся, хуценька сабраў свае вуды i пасiгаў прэч. Я-то ведаў, што пасля ён будзе шкадаваць аб гэтым, але не вярнуў таварыша - няхай пазлуецца.
Рака ў тым месцы працякала борам, што навiс над высокiм абрывiстым берагам. Сiняя смуга плыла над вадой, хоць сонца трымалася яшчэ даволi высока.
Праз гадзiну, калi злосць крыху ўляглася, мы зноў загаварылi.
- Пятро-о! - прымiрэнча гукнуў я сябра.
- Чаго табе? - выразна i гучна, нiбы Пятро быў побач, за кустом, данеслася ў адказ.
- Ну, як у цябе там? Клюе?..
- Трох язёў злавiў... А ў цябе?
- Яршы падышлi, цэлай плоймай.
- Ану iх...
- Можна, я да цябе?
- Хадзi.
I я падаўся. Метраў трыста адмераў па высокiм беразе - няма Пятра. Дайшоў да павароткi ракi, дзе пачыналiся лугi i азёры, а сябра ўсё не вiдаць. "Цi не перабраўся ён дзе на другi бок ракi?" - падумаў я i гукнуў:
- Дзе ж ты, Пятро?
- На Чарнеўскiм лузе... - пачулася ў адказ.
Комментарии к книге «Галасы на вадзе (на белорусском языке)», Николай Михайлович Водоносов
Всего 0 комментариев