«Kobieta Honoru»

Karolowi, ukochanemu bratu i wspaniałemu przyjacielowi oraz Severinie, która odkryła radość pisania.

«Wszystko o mnie może być powiedziane, ale nic udowodnione»

Elżbieta Tudor

Mark Fawcett, goniący za sensacjami, dziennikarz z „New York Times”, zawahał się między gwizdkiem czajnika a dzwonkiem telefonu. Na krótko zwyciężyła ciekawość dla połączenia z zagranicą, musiał jednak przerwać gwizd pary, jeśli w sposób rozsądny chciał porozumieć się ze swym rozmówcą po drugiej stronie. Uniknął katastrofy, łapiąc równowagę na pozostawionej poprzedniego wieczoru szmacie, udało mu się zgasić gaz i dopadł do telefonu, zapominając o twarzy pokrytej pianą tak białą i puszystą jak śnieg wirujący za oknem. Nie wiadomo, dlaczego nawet tak proste zajęcia jak golenie się, przygotowanie kawy, odebranie telefonu stały się cholernie skomplikowane od czasu, gdy opuściła go Carolyn.

– Jestem! – wrzasnął do słuchawki i zaraz zaczął przeklinać, gdyż piana zakleiła słuchawkę uniemożliwiając mu słyszalność. Kiedy połączenie powróciło, usłyszał metaliczny głos, odbity przez satelitę, który kończył krótką przemowę wykrzyknikiem – „Dynamit!”

– Kimkolwiek jesteś, przedstaw się i zacznij od początku – krzyknął.

– Co ci się stało? – zapytał się zdziwiony rozmówca.

– To długa historia – odparł Mark, rozpoznając wreszcie głos Gianniego Ricci, głównego redaktora „Giornale di Sicilia”, który dzwonił z Palermo. Byli w tym samym wieku – czterdzieści cztery lata – i kiedy Ricci przebywał w Nowym Jorku, mieszkali razem na Bleecker Street i marzyli o sławie.

– Jeśli obudziłem cię, to przepraszam – powiedział – ale mam dla ciebie wiadomość, która jest dynamitem.

– To znaczy, że dobrze zrozumiałem ostatnie słowo.

– Potwierdzone, Mark. To bez pudła ona. Czyż to nie bomba?

Mark Fawcett przez chwilę miał wrażenie, że serce przestało mu bić, później krew zaczęła krążyć jeszcze szybciej.

Zawsze mu się to przydarzało, gdy uważał, że trafił na sensacyjny scoop.

– Ucałowałbym cię, Gianni. Prosto w usta – przesadzał pozwalając sobie na oczyszczający śmiech.

– Kocham cię, ale nie aż do tego stopnia – zażartował włoski kolega.

– Więc opowiedz mi dokładnie całą historię od A do Z – błagał go zamieniając się w słuch.