«Ono»

Dorota Terakowska Ono

Ta powieść nie powstałaby,

gdyby nie pomysł na scenariusz mojej córki,

Małgosi Szumowskiej.

Pożyczyłam go za jej zgodą – dziękuję.

Jaki pomyśl?

Ono słyszy.

Każda z nas rozumie to zarówno podobnie

– tak jak podobne są do siebie matki i córki,

jak i odmiennie

– tak jak odmienne bywają matki i córki

Grudzień 2000. Wigilia

– Nie patrz teraz. Ona upycha gwiazdkowe prezenty pod choinką. Podróba Barbie dla ciebie i rajstopy dla mnie. Wierzy, że to niespodzianka – szepcze Ewa do siostry.

Przytulone do siebie, stoją w oknie, przysłoniętym firanką.

Firanka:

ma piętnaście lat i przetarte dziury, zeszyte na okrętkę; jest brudnobeżowa, w banalny, brązowy wzorek. Wisi nierówno na rdzewiejącej aluminiowej szynie, gdyż większość żabek utraciła sprężystość, a nikt nie wymienił ich na nowe. Firanka pachnie chłodem i kurzem.

– Gdyby nie ty, wciąż wierzyłabym w świętego Mikołaja. I w aniołka – mówi Złotko i trudno dociec, czy w jej głosie brzmi żal, czy też triumf z tej zbyt łatwo zdobytej wiedzy.

– Gdy byłam tak mała jak ty, to tato przebierał się dla mnie za Mikołaja – chwali się Ewa tonem niepewnej wyższości.

– i jak wyglądał? – zaciekawia się Złotko.

– Jak tata przebrany za Mikołaja.

Milcząc, patrzą na pustą ulicę i migoczące w oknach wszędzie takie same, ruskie światełka sztucznych choinek. W tym roku modne są szafirowe; już w listopadzie można je było kupić na każdym bazarze.

„Zęby chociaż choinka była prawdziwa”, myśli Ewa.

Choinka:

sztuczna. Kiedyś nazywana „ekologiczną”. Jej zieleń dawno spłowiała i przypomina spaloną słońcem trawę. Cały rok leży na strychu, złożona w pudle, w dwóch kalekich, nie pasujących do siebie częściach; trzecia się złamała. Teraz stoi w rogu pokoju. Powinna wyglądać radośnie, ale wyblakła zieleń i zimny szafir światełek sprawiają upiorne wrażenie. „Obca istota w obcym domu”, myśli Ewa.

– No to kiedy będzie pierwsza gwiazdka? – pyta Złotko niecierpliwie.

– Głupia jesteś. Dawno już była. Nigdy jej nie widać zza tych brudnych chmur. Mama krzyczy „Pierwsza gwiazdka!” wtedy, gdy barszcz jest gotowy.

Od nieszczelnych okien ciągnie ku nim chłód grudniowej, bezśnieżnej nocy. Firanka dławi je kurzem, a ze szpar koło okna wyłazi brudna wata, którą matka upchała tu w październiku i zapewne wyjmie wiosną. Lub nie wyjmie. Sama wypadnie i odkurzacz będzie ją łapczywie pochłaniać, zapychając się i rzężąc.

– Gdyby śnieg zakrył to wszystko, byłoby ładniej – szepcze Ewa.

– Co wszystko? – pyta Złotko.

– Wszystko. Ciebie i mnie. Mamę i tatę. Ten pokój, nasz dom. Cały świat.

– Dziewczynki! Pierwsza gwiazdka! Wnosimy barszcz! – krzyczy mama za ich plecami.

Niebo jest szare, ponure, bezgwiezdne. Tata, człapiąc w starych pantoflach, schodzi powoli po schodach.

– Wigilia? – pyta niepewnie, ściszonym głosem.

– Będziemy sobie czegoś życzyć?! – woła Złotko niecierpliwie.

– Będziemy sobie życzyć tego samego co w zeszłym roku – mruczy pod nosem Ewa.

Matka bierze opłatek i odwraca się ku nim. Opłatek z suchym trzaskiem pęka na cztery nierówne części.

– Zdrowia, szczęścia…

– Zdrowia, szczęścia… pieniędzy…

– Wygranej w totka…

Matka zatrzymuje się przy Złotku.

– …i żeby chociaż tobie się udało.

– Co? – pyta Złotko.

– Wszystko to, co… – matka pociąga nosem i urywa.

– …to co jej nie wyszło – podpowiada Ewa.

– Co mówisz? – pyta matka.

– Jedzmy, bo wystygnie – mówi Ewa.

Barszcz jest kwaśny i brunatny od długiego gotowania. Mrożone uszka („gotowce” ze sklepu) rozpuściły się w garnku. Ryba przypalona. Byle jak zapakowane prezenty leżą pod sztuczną choinką, nie budząc emocji.

– Apaszka… śliczna – matka próbuje się uśmiechnąć.

– Krawat. Akurat potrzebowałem – mamrocze bez przekonania ojciec.

– Dziękuję, mamo… i tato – dodaje po krótkim namyśle Ewa („Tata na pewno nie wybierał tych rajstop. Gdyby chociaż były z Triumpha…”)

– O, jaka śliczna Barbie – mówi niepewnie Złotko.

– Pokaż – żąda Ewa.

– Murzynka – obwieszcza Złotko.

– Afroamerykanka – poprawia ją siostra.

– Dlaczego? – dziwi się Złotko.

– Żebyś nie brzydziła się Murzynami.

– Ja się nie brzydzę Murzynami.

– Skąd wiesz? – pyta Ewa. – Nie widziałaś z bliska ani jednego, najwyżej w kinie albo w telewizorze.

– Widziałam! – oznajmia Złotko. – Jechał autobusem!

– Nie kłóćcie się. W święta nie wypada się kłócić. I już mamy jednego Murzyna-Polaka, chyba gra w piłkę – mówi matka machinalnie.

Złotko powoli rozbiera Barbie ze złocistego stroju. Barbie kupuje się po to, żeby ją rozebrać i ponownie ubrać. Dziewczynka, nawet nie patrząc, ściąga jej błyszczącą bluzeczkę, szeleszczącą spódniczkę, białe buciki na bardzo wysokich obcasach – i podejrzliwie zerka w stronę choinki. Odsuwa się od niej.

– Czy dalej się jej boisz? – pyta szeptem Ewy, korzystając z tego, że matka już zmierza do kuchni, a tata pogrążył się w zwykłym zamyśleniu.

– Nie – odpowiada szeptem Ewa. – TO było w dzieciństwie. Dawno temu.

– Jak dawno? – pyta Złotko.

– Nie widzisz, o ile jestem od ciebie starsza? Mam dziewiętnaście lat, a ty tylko osiem. Chyba w ogóle nie miałaś się urodzić, pewnie oni zapomnieli cię usunąć. To było tak dawno temu…

– Ale od kiedy mi TO opowiedziałaś, ja też boję się choinki – szepcze Złotko z wyrzutem.

– Och, tamta choinka była prawdziwa, idiotko – odpowiada Ewa tak, by ojciec nie słyszał. – Sztuczne nie mają tej siły. Dotknij… Patrz, jaka jest głupia, śliska i martwa. A prawdziwe żyły. Krótko, ale mocno, bo wiedziały, że mają czas tylko do Trzech Króli. Więc nie lubiły nas i kłuły. TO też było prawdziwe i żyło.

TO:

– Pobaw się ze mną – powiedziała choinka, patrząc na malutką Ewę czerwonymi oczami szklanych baniek. Ich spojrzenie było zimne, a jednak parzyło.

Za oknem było szaro i jesiennie; sztuczny śnieg na świątecznym drzewku nieudolnie poprawiał niedomogi natury.

– Pobaw się ze mną – powtórzyła natarczywie choinka, a jej czerwone oczy złowieszczo rozbłysły i migotały w świetle kolorowych lampek.

– Nie chcę. Kiedy bawisz się ze mną, robisz mi krzywdę – szepnęła dziewczynka, ale choinka już wyciągała w jej stronę ostre, kłujące gałęzie. Każda z nich zakończona była stalową szpileczką, która nagle wychynęła z zielonych czubków.

Ewa, sztywna ze strachu, podeszła bliżej. Czekała, co się stanie.

– Nie, proszę… nie… – szeptała, czując, że szeleszczący, cynfoliowy łańcuch, opasujący drzewko od góry do dołu, nagle ożył i zimny, groźny wsuwa się jej pod sukienkę. – Nie, nie… – szeptała, bojąc się, że pomimo zakazu choinki zacznie histerycznie krzyczeć. Choć drzewko nigdy tego nie mówiło, mała Ewa wiedziała, że TO musi zostać między nimi.

I zostało. Aż do narodzin Złotka.

– Dlaczego się jej bałaś? – nalega teraz Złotko.

– Nie wiem. Chyba zaczęło się od babci? – zastanawia się Ewa. – Nie znałaś jej. Umarła, zanim się urodziłaś. Wiesz, nasza babcia ożywiała martwe przedmioty…

Złotko patrzy na siostrę niespokojnie.

– Co ożywiła poza choinką?

– Nie pamiętam. Telewizor? – mówi Ewa z wahaniem.

– Przecież telewizor jest żywy! – woła Złotko. Ewa nie ma czasu odpowiedzieć, gdyż z kuchni dobiega głos matki:

– Sprzątaj ze stołu!

– Już – mówi i niechętnie odwraca się, by zanieść do kuchni ociekający tłuszczem półmisek. – Te, hrabianka, nauczyłabyś się pomagać – rzuca gniewnie w stronę Złotka.

– Ja umiem, to mama nie chce, bo mi się tłucze – Złotko odpowiada pokrętnie.

Kuchnia wibruje od głosu Presleya, płynącego z radia puszczonego na pełny regulator.

– Ścisz tego ćpuna – mówi gniewnie Ewa.

– On nie był ćpunem! – zaperza się matka. – On był… był…

– …był wstrętnym grubasem! – drze się nagle Ewa, patrząc na stos brudnych talerzy. Czuje obrzydzenie do zmywania i wycierania naczyń. „Gdy dorobię się forsy, będę je wyrzucać”, postanawia.

Złotko siada na kuchennym taborecie i nie zwraca uwagi na ich przekrzykiwania. Są codzienne i zwykłe; stanowią gwarancję normalności.

– Ciekawe, kto cię tak wychował, bo nie ja! – woła matka.

– Nie! Nie ty! Wychowała mnie babcia! – krzyczy Ewa.

– …świeć Panie nad jej duszą – mówi odruchowo matka i niechlujnie wykonuje znak krzyża, upuszczając talerz, który rozpryskuje się na kawałki. – Znowu zapomniałam postawić dla niej nakrycie i teraz się mści – dodaje, patrząc ponuro na skorupy.

– Będzie szczęście na nowy rok – cieszy się Złotko.

Taśma z Elvisem milknie i teraz radio sączy świąteczny serwis informacyjny: „Bomba podłożona w Jerozolimie wybuchła w dzielnicy handlowej w porze nasilonego ruchu, raniąc dwanaście osób i zabijając dwie. Zwłoki zamordowanej siekierą sześćdziesięcioośmioletniej emerytki odnaleziono w województwie małopolskim. Jedna z diecezji w województwie lubuskim przydzieliła ochronę księżom chodzącym po kolędzie, z powodu napadów rabunkowych, które zdarzały się w okresie świątecznym”.

– Zmień to na jakąś muzykę – mówi gniewnie matka.

Tłuszcz z talerzy spływa gęstą strugą i zastyga w zlewie, mieszając się z resztkami niedojedzonych potraw. Patrząc na blade ości, Ewa odruchowo myśli o karpiu, który jeszcze wczoraj, żywy, pływał w nie domytej wannie, daremnie szukając wyjścia z pułapki.

– Może jutro posprzątamy kuchnię? A teraz obejrzymy telewizję – krzywi się matka, zerkając na zlew z taką samą niechęcią jak córka.

– Przecież codziennie oglądamy telewizję. A teraz są święta. Nie możemy robić czegoś innego? – pyta Złotko.

– Ale co? – dziwi się matka.

– Nie ma nic prócz telewizji. A babcia i tak ma w nosie nasze talerze i gdyby żyła, też wolałaby telewizję – mruczy Ewa.

Babcia Maria:

babcia jest stara i pomarszczona, a mama młoda i piękna. A jednak to babcia jest swojska i bliska, babcię trzyma się za rękę, a mama jest jak obrazek z kolorowych pism. Babcia zawsze ma w ręce parę drutów i nie patrząc, robi kolejny sweter, szal, rękawiczki. Mama zanim wyjdzie – a wychodzi codziennie – dużo czasu spędza przed lustrem i teraz też przegląda się z przodu, z boku, z tyłu. Zerka na córkę z bezwiedną kokieterią.

– Jaka jestem szczupła! Nareszcie! Jak ja wyglądałam z tym strasznym brzuchem! Cha! Cha! Ale nie masz pojęcia, jak dobrze ci w nim było! Nie masz pojęcia! – zaśmiewa się, a jej rude włosy rozsypują się na ramionach i falują, lśniąc kasztanowo.

– W twoim brzuchu było ciemno i ciasno – mówi mała Ewa, wysilając pamięć.

Przypomina sobie. Wilgotny mrok. Miękkie, żywe, falujące z każdym oddechem powłoki w kolorze purpury. Śluzowata ciecz, która chroniła ją lepiej niż ściany domu. Łagodne dźwięki docierające z zewnątrz, z TAMTEGO świata, wyciszone i harmonijne, nie zapowiadające niczego, co było potem.

– Nie. Bzdura. Nie możesz pamiętać! – zaśmiała się mama i znowu potrząsnęła głową, oglądając w lustrze swoje włosy.

Ewa wiedziała, skąd pochodzi ich kasztanowy, żywy kolor: z wąskiej, długiej tubki, wyciskanej na włosy w łazience przed lustrem. Mama mrużyła wtedy oczy i obracała głową na wszystkie strony, łapiąc smukłymi palcami pojedyncze pasemka włosów i przygryzając z napięciem wargi. Połyskliwy wąż rdzawej farby omijał czoło, oczy, policzki i wił się nisko ku szyi.

„Też będę tak robić, gdy będę dorosła”, myśli dziewczynka. „Ale wolałabym kolor zielony”.

– Po co opowiadasz takie głupoty? – wtrąca chłodno babcia. – Za moich czasów nie mówiło się przy dzieciach o brzuchach ani o innych obrzydlistwach.

– Bocian albo kapusta! – śmieje się mama i okręca się przed lustrem, patrząc, jak czerwona sukienka podfruwa, obnażając jej smukłe nogi.

– Po co dziecku wiedzieć więcej? Czy nie lepsza tajemnica od tych waszych świńskich jajeczek i plemników – mruczy babcia i urywa, aby policzyć oczka na spadającej z drutów robótce.

„Było ciasno i ciemno”, myśli z uporem mała Ewa. Pamiętam. I były dźwięki. Niekiedy kołysały, a czasem kłuły. Było ciasno i ciemno. I w pewnej chwili wiedziałam, że jeśli stamtąd nie wyjdę, to się uduszę. To było wtedy, gdy na zewnątrz ktoś okropnie krzyczał. Mama. To mama krzyczała. Dała mi znać, że mam już wyjść, bo się nie mieszczę w jej brzuchu, rozsadzam go, że już mnie w nim nie chce. Jaka szkoda. Mogłabym tam sobie zrobić domek. Malutki. Tylko dla mnie.

– Nie mów przy dziecku takich głupot – powtarza z uporem babcia, robiąc kolejny, okropnie gryzący sweterek, który wkrótce skończy i wciśnie na małą Ewę, nie pytając jej o zdanie. – A jak dorośnie i zacznie rozumieć, to nie opowiadaj jej o tym, jak zaszłaś w ciążę.

– Jak zaszłam? Jak? – pyta mama zaczepnym tonem, zatrzymując się w pół obrotu przed lustrem.

– Po co pytasz, skoro wiesz? Przed ślubem. I byłaś pijana. I złapałaś tego fajtłapę z moją pomocą. Ale jak musiałaś się zaciążyć, to mogłaś znaleźć sobie lepszego – mamrocze babcia, nie odrywając oczu od robótki.

– Bzdury! Jesteś głupią, starą wiedźmą! On był najlepszy! i nic nie rozumiesz. My się kochamy!

– Jakby on był do kochania! – śmieje się babcia ironicznym śmiechem, który wykrzywia jej twarz i przesuwa sztuczną szczękę. Szybko poprawia ją językiem i skupia się na liczeniu oczek.

– Rób sobie ten ohydny sweterek, rób… i oglądaj horrory w telewizorze – mówi mama, a w jej głosie brzmi wysoki ton, który podwyższa ją jak obcasy pantofli.

Babcia kuli się i Ewa dostrzega, że niebieskie żyły na jej dłoniach nabrzmiewają w wypukłe, sztywne postronki.

Mała Ewa czuje się szczęśliwa, słuchając tych dziwnych rozmów mamy i babci. Wie, że dopóki się powtarzają, zawsze będzie ten dom, a w nim mama, tato, babcia. Chciałaby mieć psa, ale wytłumaczyli jej, że nie miałby go kto wyprowadzać. Mama nie ma czasu, babcię bolą nogi, tato nie ma nic do gadania, a ona jest za mała.

„Będę większa i wtedy dostanę psa”, myśli z przekonaniem.

Teraz hoduje muchę. To już trzecia mucha, gdyż dwie poprzednie udusiły się w szklanym słoiku z nakrętką. Przed nimi zdechł pająk, a najszybciej umarł motyl. Trzepotał skrzydełkami tak mocno, że jedno z nich trzeba było oberwać, aby się nie męczył. „Och…”, powiedziała mama, zaglądając do słoika i krzywiąc usta: „Wyrzuć to świństwo, kotku”.

Żyły na rękach babci znowu stwardniały i dziewczynka odgadła, co nastąpi. Jedno z TYCH zdań, które już znała.

– Wziął z tobą ślub dlatego, że poszłam do jego rodziców. On sam nie wiedział, czego chce. I nikt by nie chciał takiej, co przed ślubem… – zaczyna babcia, zaciskając wąskie wargi tak, że wyglądają jak cienki sznureczek. Mama syczy gniewnie:

– Dziecko słucha.

– Więc ono może słuchać świństw o plemnikach, a nie może słyszeć prawdy? – pyta babcia agresywnie, lecz zaraz urywa.

Tata wchodzi do pokoju, z właściwą sobie niepewnością.

– Musimy tam iść? – pyta mamę.

– Musimy – mama odpowiada z naciskiem. – Nie marudź.

– Ewa… moja śliczna… moja kochana! – nuci tata znaną dziewczynce melodię i porywa ją na ręce. Sadza ją na barana i galopuje po pokoju. Ewa piszczy z emocji, które są mieszaniną strachu i czegoś cudownego. Na ramionach taty jest wspaniale. Z wysokości babcia wydaje się malutka, a mama jest czerwoną plamą na lśniącej drewnianej podłodze. Tata śmieje się tylko wtedy, gdy bawi się z nią lub nosi ją na ramionach.

– Dziecko uderzy głową w lampę – strofuje babcia.

– Zostaw ją. Zrobi się jej niedobrze i znowu będzie wymiotować. Wiesz, że ona rzyga byle kiedy. Zabrudzi ci ubranie – ostrzega niecierpliwie mama.

– Wolałbym zostać w domu – mówi tata, stawiając Ewę ostrożnie na podłodze.

– A ja nie. Wszyscy tani będą. Co sobie pomyślą, gdy nie przyjdziemy?

Wychodzili prawie co wieczór – tata niechętnie, mama z entuzjazmem, a Ewa zostawała z babcią.

– Co teraz zrobimy? – pyta jak zawsze babcia, jakby dawała jakiś wybór. – Kolację? Bo potem będzie film w telewizji, ale nie dla małych dziewczynek. Ja będę oglądać, a ty co wolisz? Uśniesz na kanapie i potem cię przeniosę, czy zostaniesz sama w ciemnym pokoju? Bo muszę gasić światło. Światło kosztuje.

– Zostanę, babciu – odpowiada Ewa.

Nie chciała być sama w ciemnym pokoju. Wolała zasnąć na kanapie i doczekać momentu, gdy jak zwykle babcia przeprowadzi ją rozespaną do łóżka. A ona nawet nie będzie tego pamiętać. Ale pamięta babcine ręce, które jeszcze dwa, trzy lata temu brały ją z kanapy i unosiły w górę i nadal żywa jest przyjemność, jaką odczuwała, tonąc w miękkich objęciach. Ale ośmioletnia Ewa jest za ciężka, by ją nosić, a ramiona babci zrobiły się dziwnie kanciaste. Tylko tata wciąż wydaje się wystarczająco silny.

Dzisiaj taty nie było, wyszedł z mamą, ale to było dobre. Dobre było wszystko, co przewidywalne i pewne.

Najpierw babcia dała jej kolację w kuchni.

– Zostaw ten nóż, Ewcia, jesteś za mała, żeby kroić chleb. Chleb kroi ten, kto na niego zarabia – mówiła stara kobieta.

– Ty nie zarabiasz, tylko tata – przekomarzała się Ewa, z góry wiedząc, co babcia odpowie:

– Gdyby mógł, toby nic nie robił, darmozjad jeden, tylko słuchał tych swoich płyt. A ja mam emeryturę – mruczała babcia i dodawała: – Nie może kroić chleba ten, kogo nigdy nie ma w domu.

– Bo on pracuje – mówi mała Ewa.

– Taka tam praca… Dom kultury, lekcje muzyki z tymi nieukami i teleturnieje w telewizji – mruczy babcia.

– Bo tata jest mądry, tata wszystko wie, dlatego wygrywa teleturnieje – mówi Ewa z dumą.

Tata jest sławny dzięki teleturniejom. Gdyby pracował tylko jako instruktor w ognisku muzycznym, nikt by go nie znał („Dlaczego to się nazywa ognisko? Czy muzyka się pali?”, myśli przelotnie mała Ewa).

– Jest inteligentny. I głupi. To są dwie różne rzeczy, inteligencja i rozum, kiedyś to pojmiesz. No chodź, weź tę kanapkę do ręki, zaraz zaczyna się film. Nie lubię oglądać od środka – mruczy babcia.

…i przechodzą do salonu. Tak nazywa ten pokój mama. Dla taty jest to jadalnia. A dla Ewy pokój z telewizorem. Babcia kładzie na kanapie poduszkę i rozściela koc, a sama siada obok. Gasi górną lampę, zapala malutką, boczną, na stoliku obok – i salon tonie w półmroku. A potem niebieszczeje w chłodnej, niepokojącej poświacie bijącej od telewizora.

– Zgasimy lampkę, obraz będzie lepszy – mówi po namyśle babcia, tak jakby nuciła refren powtarzającej się piosenki i wkrótce duży pokój rozświetlają tylko błyski szklanego ekranu. („Nie gaście lampy, oczy się psują”, mówi tata, a babcia mruczy pod nosem: „Jasne, jasne, ty wszystko wiesz najlepiej”. Ewa czuje wtedy, że rację musi mieć babcia. Babcia na pewno lepiej wie, gdyż ogląda telewizję codziennie, a tata rzadko, tylko w porze dzienników i teleturniejów).

– Zaraz będzie horror. Jak powiem „kryj się”, schowasz głowę pod koc, inaczej zobaczysz coś okropnego – mówi babcia, poprawiając się na kanapie i wzdychając z zadowoleniem.

Dziewczynka boi się horrorów, nawet wtedy, gdy na ekranie nie dzieje się nic okropnego. Okropne dopiero się zbliża; zapowiadają to mroczne tony muzyki, skradające się kroki kogoś niewidocznego… w każdej chwili mogą przekroczyć ramy ekranu i wejść do ich pokoju.

– Ach, ach… zabije ją, pewnie udusi, albo i gorzej… zgwałci. Jak ją będzie gwałcił, nie wolno ci patrzyć – szepcze babcia z emocją. I zaraz potem nadchodzi moment, na który Ewa czeka z ogromnym napięciem:

– Chowaj głowę! – krzyczy babcia i jej ciężka dłoń spada na dziewczynkę, wpychając ją pod koc.

Pod kocem jest ciemno i jeszcze straszniej, niż gdy Patrzy się w ekran. Słychać każdy dźwięk z telewizora, dziwnie zwielokrotniony, niepokojący – i można wyobrażać sobie nie wiadomo co. Niewiadomoco na pewno jest straszniejsze niż to coś na ekranie. Niewiadomoco wyczołguje się spod kanapy, na której siedzą z babcią i powolutku wpełza pod koc, gdzie ukrywa się Ewa. Ciało dziewczynki robi się ciężkie, bezsilne, bezbronne i lodowacieje w oczekiwaniu.

– Już. Możesz patrzyć – mówi babcia dokładnie w tym momencie i Niewiadomoco wycofuje się, a Ewa z westchnieniem ulgi wystawia głowę spod koca.

– Zawsze tak się kończy, gdy kobieta zadaje się Bóg wie z kim – dogaduje babcia, a na ekranie widać, jak policjanci wynoszą zakrwawione ciało. Ewa najbardziej boi się patrzeć na twarz leżącego z szeroko otwartymi nieruchomymi oczami.

Teraz babcia zapada w zwykłą drzemkę, więc Ewa sama obserwuje filmowy koszmar.

– Babciu, śpisz? – szepcze cichutko, a babcia potrząsa głową tak, jakby odganiała niewidzialną muchę. Chrapie. Ewa też w końcu zasypia. Niekiedy śpią tak obie, przed włączonym telewizorem, dopóki nie wrócą rodzice.

– Kochałaś babcię? – pyta Złotko, a jej ręce machinalnie rozbierają i ubierają Barbie.

– Tak, tak – mówi Ewa i myśli, że nigdy, przenigdy nie opowie siostrze o tym, że babcia przez wiele lat po śmierci odwiedzała ją w pokoju. Wystarczyło zgasić światło i już było słychać człapiące kroki.

Najpierw grzechotała sztuczna szczęka, wkładana do szklanki z wodą, którą mama stawiała na nocnym stoliku koło łóżka córki.

– A mówiłam, że wrócę, gdy będziesz niegrzeczna… A mówiłam, że niegrzeczne dzieci spotyka kara boska, zanim umrą. Powiedziałam ci kiedyś, że złapiesz wilka, gdy siądziesz na ziemi, a potem wilk urośnie w tobie i wyżre ci wnętrzności. I czujesz go tam teraz, prawda? A mówiłam… – szeptała zjawa babci bezzębnym, mlaszczącym szeptem i Ewa kuliła się pod kołdrą, powtarzając błagalnie, choć tylko w myślach: „Babciu, idź sobie… Wróć pod tę kamienną płytę. Babciu, ja już nie będę… babciu…”

Nogi babci, szurając pantoflami, to oddalały się od jej łóżka, to zbliżały do niego. Wraz z nimi zbliżał się i oddalał ten nieprzyjemny, trupi zapach, którym babcia pachniała nie tylko teraz, ale i tuż przed śmiercią.

Ewa wtulała się w kołdrę, kroki jednak nieuchronnie zbliżały się, były coraz bliżej, przystawały przy jej łóżku; babcia znów wkładała z pluskiem sztuczną szczękę do szklanki z wodą.

„Otworzę oczy i szczęka będzie tam naprawdę”, myślała ze zgrozą Ewa, bojąc się wysunąć głowę spod kołdry.

– Chowaj się, chowaj, zaraz będzie coś okropnego – Ewa słyszała drewniany, sepleniący głos.

„Babciu… Idź sobie… Błagam”, szeptała.

– Nie wystawiaj głowy… Jeszcze nie. A najlepiej wcale jej nie wystawiaj – powtarzała babcia.

Znowu plusk w szklance i oddalające się kroki. Dwunastoletnia Ewa czeka, aż kroki całkiem umilkną, wyskakuje z łóżka, porywa szklankę i wylewa wodę za okno. Babcia znika.

„Mogłam po prostu nie trzymać tej szklanki na stoliku. Może by wtedy nie przychodziła?”, myśli dziewiętnastoletnia Ewa, lecz zaraz odpowiada sobie:»Przychodziłaby. Na pewno. Przecież kochała mnie na swój sposób”.

– Chodź, pobawimy się. Weźmiemy wszystkie Barbie na bal – proponuje Złotko bez przekonania, ale mama woła:

– Ewa! Sprzątnij resztki ze stołu i strzepnij obrus, żeby starczył na jutro!

Tata kieruje się do swojego pokoju. Przystaje na półpiętrze i patrzy na obie córki, rozkładając ręce w niewyraźnym geście.

– Fajna wigilia, prawda? – mówi Ewa, czując nieokreślone współczucie.

– No – mówi tata i czym prędzej odchodzi.

Z kuchni znowu słychać Presleya. Jego głos zagłusza Bacha, który cicho sączy się spoza drzwi gabinetu taty.

Oni mają chociaż swoją muzykę. A ja żadnej nie lubię aż tak bardzo, żeby jej słuchać od rana do nocy.

Oni mają swoją niechęć do siebie, a ja nikogo nie kocham, ani nawet nie lubię na tyle, żeby cokolwiek czuć.

Złotko ma mamę, Barbie i pokemony. Mama ma telewizor i totolotka. Tata ma swoje książki i płyty. A ja nie mam nic. Nawet marzenia mam takie same jak wszyscy i tak jak wszystkim nigdy się nie spełniają. Moje marzenia nie sięgają dalej niż do spotkania kogoś, nie wiem kogo, ale kogoś’ takiego, żeby po tym spotkaniu wszystko się odmieniło.

I nie wiem, kim chcę być. Czasem myślę, że astronomem, bo mogłabym wtedy wciąż patrzyć w gwiazdy, w kosmos, w próżnię i w nieskończoność, w każdym razie nie na ziemię, nie na to miasto, nie na moją ulicę. Ale nie będę astronomem, bo jestem za głupia. Nigdy nie rozumiałam matematyki. I nie mam matury.

Wiem, kim nie chcę być, gdy już będę stara: nie chcę być moją mamą.

Wiem, kim będę: będę moją mamą.

Grudzień 2000. Sylwester

„…że płód słyszy i odróżnia wiele dźwięków. Botanicy twierdzą, że rośliny reagują na obecność ludzi. Kwiat uchyla się, niewidocznie dla naszych oczu, przed ręką, która chce go zerwać. Czy jest zatem możliwe, że ludzki embrion kuli się w łonie matki, ze strachu przed określonymi dźwiękami, a rozkoszuje się muzyką Bacha lub O.N.A.?”

Głos spikera brzmi dźwięcznie, lecz monotonnie, a temat wydaje się Ewie tak beznadziejnie głupi, że zmienia stację, szukając muzyki. Wyciera naczynia i za chwilę podskakuje radośnie w rytm hip hopu.

– Czemu zmieniłaś? Ja tego słucham – mówi zrzędliwie matka.

„Żadna matka nie mówi normalnie, wszystkie zrzędzą”, myśli Ewa i głośno odpowiada:

– Przecież to idiotyzm, co oni gadają.

– Skąd wiesz – burczy matka, wrzucając do zlewu kolejną partię naczyń.

„Wszystkie matki świata burczą, ale nie wszystkie zbierają stos brudnych naczyń przez kilka dni, by myć je potem przez parę godzin. Mama jest flejtuch, a nasze życie rodzinne składa się z jedzenia, mycia naczyń i oglądania telewizji”, myśli Ewa, wciąż podrygując w rytm muzyki. Zmienia mokrą ścierkę na suchą, lecz równie brudną. „I po co to? Samo by skąpało, gdyby kupić porządną suszarkę”.

– Wiem, wiem – mówi Ewa głośno. – Przecież pamiętam, że w twoim brzuchu było ciasno, ciemno i głucho. Jak w grobie.

– Nie możesz tego pamiętać – obrusza się matka.

– Ale pamiętam.

Pamiętała. Ta ciemność była ciemnoczerwona, a ciasnota wilgotna, lecz przyjemna. I ta cisza… Nie, nie… Jaka cisza?

– i słyszałam! Jasne, że słyszałam!

– Co? – pyta nieufnie matka.

– Jak to co? Przecież ty, chodząc z brzuchem, wciąż puszczałaś taśmę Raya Charlesa! Potem odkryłam, że to było „Aj kent stap law łiz ju”! – krzyczy Ewa, oswajając nonszalancko język angielski.

Język angielski:

z kuchni w rodzinnym domu jest do niego daleko. Pachnie piosenką w wykonaniu Celinę Dion i Hollywoodem. Miękkim głosem Toma Cruise’a i szerokim uśmiechem Julie Roberts. Światem odległym, bogatym i ruchliwym. I matka i córka uczyły się go niegdyś w szkole. „Języki obce obowiązkowe: rosyjski, angielski”. Oba pozostały dla nich językami obcymi.

Matka odwraca się od zlewu.

– Tak. Puszczałam sobie w kółko i can’t stop love with you. Z taśmy ściągniętej z radia, bo płyty były drogie. Dopiero potem odkryłam Presleya. Tata ci mówił?

– Tata? – dziwi się Ewa. – Tata nigdy nic nie mówi. Czyta swoje książki i słucha tej swojej muzyki. Słyszałam, to wiem. Smędził się ten Charles od rana do nocy. A ja kolebałam się w tobie do jego rytmu. Pamiętam.

Matka parsknęła ze złością.

– Bzdura. Musiałam ci o tym mówić. Takie coś to jest… no, tak jakby go nie było, choć się rozpycha. Nic nie wie, nic nie słyszy, nic nie rozumie. Dopiero jak się urodzi.

Ewa wzrusza ramionami.

– Nie będę się kłócić. Nie licz na to – mówi ostrzegawczo. – No bo o co? o naukowe bzdety? o moje życie płodowe? Pieprzę to. I przestań gromadzić naczynia z trzech dni, bo to jest nie do wytrzymania. Gdybyś myła codziennie, po trochu, byłoby łatwiej.

– To sama myj – złości się matka.

– Ale to ty siedzisz w domu, a ja pracuję i przynoszę forsę – warczy Ewa.

Matka śmieje się krótko i z pogardą.

– Forsę! To jest forsa, twoim zdaniem? Kiedyś, dawno temu, ojciec przynosił forsę! To była prawdziwa forsa. Wygrywał teleturnieje. Byłaś mała, ale to powinnaś pamiętać.

Teleturnieje:

– Patrz, Ewa, wszędzie włączone telewizory. Wszyscy będą go oglądać.

Jedenastoletnia Ewa wygląda oknem. Sinoniebieskie światło sączy się zza firanek pobliskich domów. Wszyscy sąsiedzi będą oglądać tatę. A jak znowu wygra, to będą pytać, na co tym razem wydamy pieniądze. Może na samochód?

– …nie, nie, zaczęliśmy budować dom, musimy go wykończyć. Dębowe parkiety, nowe meble, kafelki, kabina prysznicowa. Ale najpierw garaż. Bo co to dla niego wygrać potem na samochód! – odpowie mama i spojrzy chytrze na sąsiadki.

Mała Ewa widzi, że mama jest głodna podziwu sąsiadek, ich zazdrości, tłumionego gniewu, że „taki safanduła, a nie tylko wlazł do telewizji, ale jeszcze forsę zgarnia”, jak powiedziała gruba kobieta z naprzeciwka, nawet nie ściszając głosu. Mama chłonie zazdrość sąsiadek, jej policzki różowieją, wypełniają się, usta umalowane czerwoną szminką wydają się większe, gdy rozciąga je w uśmiechu tak szerokim jak uśmiech telewizyjnych prezenterek. A potem bierze Ewę za rękę, odwraca się i odchodzi powolnym krokiem pewnej swego osoby. Ale teraz mama chodzi po pokoju i nerwowo patrzy w telewizor.

– Jezu, żeby tylko wygrał… żeby wygrał – zaklina i zaciska kciuki. – Bo nie wystarczy na podłogi.

Ładna, starannie ufryzowana blondynka czyta pytania z kartki i wciąż się uśmiecha. Tata nie uśmiecha się nigdy. Chyba nie umie. Tata patrzy spode łba, jest spłoszony i niepewny.

– Tata się boi? – pyta mała Ewa.

– Nie. On tylko tego nie lubi – mówi nerwowo mama, nie odrywając oczu od ekranu.

– Proszę podać nazwisko panieńskie żony Mozarta – czyta pytanie blondynka i znowu się uśmiecha.

– Boże, Boże… – wzdycha mama. – Co on wie o żonach… On coś wie tylko o tych opusach i menuetach. On zawsze wie to, co nikomu do niczego nie jest przydatne.

Tata wie. Goście w studiu telewizyjnym klaszczą, blondynka radośnie się uśmiecha, a tata nadal ma smutny i spłoszony wyraz twarzy.

– Dlaczego on to robi, skoro nie lubi? – pyta mała Ewa, lecz mama nie odpowiada.

„Nie znosiłam oglądać taty w telewizorze. Dlaczego?”, uświadamia sobie teraz Ewa i coraz wolniej wyciera talerze, które i tak będą mokre, bo zabrakło suchych ścierek. Wszystkie leżą w łazience, w koszu z brudną bielizną. Nie można zrobić prania, bo z pralki cieknie; pękł wąż i nie ma kto go wymienić („Przyjdzie hydraulik i za dziesięć minut roboty weźmie sto złotych. W normalnych domach takie rzeczy naprawiają mężczyźni, w naszym domu nie ma mężczyzn”, mówi z pretensją mama). Sterta brudów rośnie od Bożego Narodzenia.

– …i nawet na podłogi nie starczyło. Wszyscy dokoła mają dębowe parkiety lub choćby panele, a my tę okropną wykładzinę. A łazienka? Plastikowa tapeta zamiast kafelków, stara wanna zamiast kabiny prysznicowej – mówi z wyrzutem matka. – i co? Zarobisz chociaż na wykończenie schodów? Ile masz? Osiem stówek na rękę? a cztery z nich puszczasz na łachy, colę i dyskotekę?

– Dostanę podwyżkę – warczy Ewa.

– Ile? Ile da ci ten twój grubas? Pięć dych?

– Otworzył drugi sklep, a niedługo będzie miał sieć, zobaczysz.

– Ciekawe, skąd weźmie kasę. I ciekawe, skąd ją ma, głupi komuch. Pamiętam go z tamtych lat – mówi matka, tłukąc w zlewie garnkami.

– Pieprzyć to. Mnie nie obchodzą wasze porachunki. Komuch, nie komuch, tata też był w partii, a ja wszystkie wasze partie i tak mam w dupie! – oznajmia Ewa, rzucając ścierkę na blat i ruszając ku drzwiom.

W drzwiach mija się z ojcem, który wolno człapiąc, skrzętnie usuwa się Ewie z drogi. Nawet trzaśniecie drzwi nie zagłuszy matki, z jej wiecznym krzykiem:

– …gdybyś miała maturę, nie tkwiłabyś w prowincjonalnym sklepie jako ekspedientka! a tata nie był komuchem! Był tam przez przypadek! Rozumiesz? Jan, Powiedz coś! No, powiedz! Powiedz, że to przypadek!

Poszła sobie. Gówno ją obchodzisz ty, ja, Złotko… i w ogóle cały dom.

Ojciec stoi na środku kuchni, usiłując sobie przypomnieć, po co przyszedł. Po herbatę?

– Przypadek – powtarza tak, jakby się zastanawiał, jakby na końcu tego słowa zabrzmiał niewidoczny znak zapytania.

Przypadek:

– …gdyby było nas tam więcej, takich jak pan i ja, to ta partia byłaby lepsza. Dlatego nie wolno stać z boku. Nie panu. Będzie pan artystą, artyści muszą zmieniać świat. Świata nie da się zmieniać, stojąc tyłem do rzeczywistości, obojętne, jaka by ona była. Trzeba w nią wejść.

Głos profesora jest dźwięczny, miękki, omotuje Jana jak babie lato późnym wrześniem, a pan profesor jest Ważną Figurą w wyższej szkole muzycznej w Krakowie. Jan chce ją ukończyć i zostać wirtuozem.

– Ale mnie polityka tak mało obchodzi, panie profesorze – mówi dwudziestojednoletni Jan.

– Tu nie chodzi o politykę, tylko o prostą uczciwość. Wobec kraju. Wobec siebie. Wobec mnie. No, to jak, drogi Janie? Chcemy cię wystawić do konkursu chopinowskiego. Jesteś wśród kandydatów, a jest ich oprócz ciebie kilkunastu, spośród was wybierzemy trzech. Kogoś muszę poprzeć. Więc jak?

– Zrobię tak, jak sobie życzy pan profesor. „Dlaczego? Dlaczego mam tak zrobić? Dlaczego nie umiem odmówić?”

– Ale marksizm, panie profesorze… Nic o nim nie wiem.

– a któż by się przejmował marksizmem! – wybucha śmiechem profesor. – Nikt nic o nim nie wie poza paroma powszechnie znanymi zwrotami! Na przykład: cel uświęca środki…

– To jezuici. Ignacy Loyola – ostrożnie mówi Jan. Profesor wybucha zaraźliwym śmiechem:

– i widzisz? Mówiłem? Tamto było chyba o tym, że kto posiada środki produkcji… cholera… nie pamiętam, a należę. No to jak? Będziemy tam razem?

– Będziemy – mówi niepewnie Jan, zastanawiając się, co powiedzą rodzice.

– Nikt nigdy w naszej rodzinie… – zaczyna tata, ale macha ręką i wychodzi z pokoju.

– Po co ci to? Przecież ty będziesz pianistą. Artyści powinni być ponad tym. Czy to ci w czymś pomoże? – pyta mama.

Pomogło. Nie został pianistą, nie ukończył szkoły muzycznej, a w domu kultury, w którym otrzymał pracę instruktora ogniska muzycznego, nie pytano o dyplom, tylko o przynależność.

– Należy do…? – spytał kadrowiec.

– PZPR – wymamrotał.

– Ooo…! – ucieszył się kadrowiec. – Tu niewielu należy, więc poprawi pan statystykę. No to ma pan tę robotę.

– Przypadek, cholera… Całe nasze życie to przypadki – mruczy Ewa i rusza po schodach do swojego pokoju.

Schody:

są betonowe, z upływem czasu wykruszyły się i pociemniały od brudu. Przynajmniej kilka razy w roku matka, ojciec i Ewa mówią sobie, że je naprawią i wykończą. Wyłożą drewnem, dobudują balustradę. Rzeźbioną. I zrobią ceglany kominek w holu, tuż pod schodami, bo tam jest dla niego idealne miejsce. Zrobią to, gdy mama wygra w totolotka, gdy Ewie trafi się nowa, wspaniała praca lub gdy wyjdzie dobrze za mąż, gdy tata dostanie premię na poczcie (domu kultury już nie ma, ogniska muzycznego też nie, a o prywatnych lekcjach szkoda gadać, bo przecież sprzedali fortepian). Albo gdy tata zagra w „Milionerach”. Ale czas płynie i nic się nie zmienia, tata nie chce grać w „Milionerach”, a ze schodów odpadają kolejne fragmenty betonu i tynku.

– Nie spędzę tu całego życia, o, nie – zarzeka się Ewa, otwierając szafę i z nienawiścią przegląda swoje ciuchy.

– No to gdzie idziesz na sylwestra? – pyta mama, wsadzając głowę w uchylone drzwi.

Ewa, bliska płaczu, rozbebesza szafę. Żaden z ciuchów nie jest odpowiedni na tę wyjątkową noc. Złotko asystuje jej, pełna dobrej siostrzanej woli.

– A to? To jest fajne…

– Pytam, gdzie idziesz. I z kim – powtarza matka. – Mam prawo wiedzieć.

– A gdzie mogę iść? Na dyskotekę. Z Patrycją i Marysią.

– A chłopcy? Jacy chłopcy idą z wami? Kto się wami zaopiekuje? – docieka matka.

– To już nie te czasy! Wszędzie można iść bez chłopaków! Nawet tańczy się bez nich! – woła Ewa, wyrzucając na podłogę kłąb zmiętych ciuchów.

– Myślisz, że nie wiem? – obrusza się matka. – Tańczyłam rock and rolla! Nie jestem taka stara, jak ci się wydaje!

Ewa parska złym, obraźliwym śmiechem. Matka tańczyła rocka… Co za bzdury!

– A to? – pyta cierpliwie Złotko, podnosząc kusą spódniczkę z aksamitu. – Byłaś w tym taka ładna w zeszłym tygodniu.

– w zeszłym tygodniu! Nie rozumiecie, że na sylwestra trzeba coś ekstra? Coś nowego! Bo sylwester to jedyna taka noc!

Na sylwestra nie siedzi się w domu, jak mama, jak tato i nie rozpamiętuje się tego, co nie udało się w minionym roku – i we wszystkich minionych latach. Na sylwestra idzie się między ludzi, tam gdzie migają kolorowe światła, gdzie wielka sala przystrojona jest balonikami, na głowy tańczących sypie się deszcz konfetti, a o dwunastej w nocy przyszłość wydaje się fantastyczna.

– Sylwester… – uśmiecha się matka z pobłażliwą goryczą. – Kiedyś zrozumiesz, że wszystkie są takie same. Nawet gdy mija stary wiek i zaczyna się nowy. Takie same.

Teraz już wszystkie trzy rozgrzebują leżące na podłodze ciuchy.

– Jakbyś to obcięła, mogłaby być sukienka na ramiączkach, wiesz, taka koszulkowa. Widziałam podobny fason w „Naj”. Pomogę ci – mówi matka.

– Och, mamo…

Złotko patrzy, jak igła tańczy między palcami matki a materiałem, nitka zaś znaczy nikły, niemal niewidoczny ślad.

– Nie podoba mi się ta dyskoteka – mówi matka. – Czytałam o niej w gazecie.

– Ty nie czytasz gazet, tylko oglądasz kolorówki! Co czytałaś? w jakiej gazecie? – pyta Ewa zaczepnie.

– Akurat czytałam. W „Super Expressie”. Coś złego. Wywołują dziewczyny na scenę. I one tam pokazu-13 majtki, biusty i diabli wiedzą co…

– Mamo, ty nic nie rozumiesz! To przecież dyskoteka. Dys-ko-te-ka, a nie staroświeckie dansingi!

– Ja nie chodziłam na dansingi – obrusza się matka. – Na dansingi chodziła babcia, a my na potańcówki.

– Potańcówki to coś innego niż dyskoteka – burczy Ewa.

– Na dansingi i potańcówki chodzili wszyscy, starzy, młodzi, wiek nie miał znaczenia. Dlaczego dla was czterdziestolatek to już starzec? Byłam wczoraj na zakupach i usłyszałam, jak jakiś gówniarz powiedział do faceta w moim wieku: „Dziadziu, nie plącz mi się pod nogami…”

– i co ten dziadzio na to? – zaciekawia się Ewa.

– Czterdzieści lat to nie jest starość! – krzyczy matka i kłuje się igłą w palec. – Czemu wy się tak izolujecie, jakbyście byli z obcej planety?

– Nie wiem. Może jesteśmy z innej planety. Dyskoteka to na pewno inna planeta – mówi Ewa.

Dyskoteka:

ogromny, drewniany barak za miastem. Gigantyczna sala z wyślizganą przez setki nóg podłogą ze sztucznego tworzywa. Podium dla didżeja i najlepszych tancerek. Spazmatycznie migające światła stroboskopów. Jasno, ciemno, jasno, ciemno, światło oślepia, ciemność obiecuje. Rytm pulsujący jak wielkie, zwyrodniałe, ciężko bijące serce. Ciała, które wpadają weń jak w czarną dziurę. Rapujący głos: „Jest czadowo! Odlotowo! De best! Blondynko w zielonej sukience, co umiesz? Chodź na podium… Nie wstydź się, to tylko taniec. Taniec! i ciało. Tylko ciało! Ooo… eeee… uuuu… łoł! No, pokaż, pokaż, jaka jesteś… Zajebiście! Jak masz na imię? Edyta… brawa dla Edyty! Odwagi, to twoja szansa… twoje pięć minut! Wszyscy na ciebie patrzymy! Twoje pięć minut! Twoje pięć minut! Życie nie da ci więcej niż te pięć minut!”

Dziewczyny na podium, wybrane z tłumu przez didżeja, poruszają do rytmu nie tylko biustem, biodrami, głową, lecz całymi sobą, całym swoim jestestwem, by udowodnić, że słusznie wyróżniono je tej nocy. Kokieteryjnie, choć niepewnie obciągają wycięcie dekoltu, rozpinają kilka guzików bluzki, podciągają kuse spódnice, pokazują nogi smukłe, grube, zgrabne, krzywe.

Matka szyje, stara sukienka nabiera nowego fasonu, a Ewa śledzi niecierpliwie szybkie ruchy cienkiej igły i myśli:

„Trzeba dobrze wyglądać. Dobrze tańczyć. Wpaść w oko. Może tym razem mnie wywołają. Do cholery, nie jestem gorsza. Mariola tańczyła na podium, Iwona, Patrycja… Patrycja zdjęła bluzkę i pokazała stanik. Idiotka. To nie był stanik z Triumpha, tylko z pasmanteryjnego, a mój jest przynajmniej czarny i z koronką. I one tańczą gorzej niż ja i są brzydsze. Dziś sylwester, wszystko może się zdarzyć. Ktoś powie: «Jedziemy, bierz walizki». Warszawa… a może jeszcze dalej? Zagranica? i potem pojawię się tu, czerwonym autem, odwiedzić rodziców, a wszyscy skręcą się z zazdrości”.

– Tam zjeżdża złe towarzystwo. Z całej okolicy. Nawet z Krakowa, Tarnowa i Warszawy. Czytałam – ciągnie matka. – Szukają okazji. Ty się pilnuj, Ewa, bo jedyne, co ma taka dziewczyna jak ty, to…

– …godność! Godność! Godność! – krzyczy Ewa niecierpliwie i porywa sukienkę. – Super! Naprawdę. Dziękuję!

Z przesadą cmoka matkę w policzek i biegnie po schodach. Złotko gna za nią, żeby widzieć, jak siostra Przeobraża się w królewnę.

Teresa patrzy w lustro:

– Jeszcze nie jest ze mną źle. Jeszcze bym poszła gdzieś potańczyć. Ale ten…

Jan schodzi, człapiąc, po schodach.

– Sylwester? – pyta, a gdy Teresa kiwa głową, podaje jej zwinięty, wymiętoszony banknot. Dwadzieścia złotych.

– Daj Ewuni – mówi i zawraca.

Wzrok Teresy jest nieprzyjazny.

– w „Milionerach” jeden facet wygrał sześćdziesiąt cztery tysiące! – krzyczy za nim, ale on nie odpowiada. „Dlaczego nie chce zagrać w «Milionerach»? Dlaczego?”, myśli z rozpaczą Teresa.

Człapanie cichnie i po chwili całkiem zanika. Zza drzwi dobiega cicho muzyka Bacha.

Teresa zaciska zęby i uruchamia magnetofon.

– Love me tender… love me… – śpiewa Elvis Presley, próbując zagłuszyć przeciwnika, a do oczu Teresy napływają łzy. Bierze ze stołu pusty wazon, przytula go do siebie i zaczyna tańczyć. Jej córka wyruszy wkrótce na sylwestra. Początek nowego wieku. Może tym razem się uda?

– Mnie się nigdy nie udało. A byłam ładniejsza – szepcze Teresa, kołysząc się do melancholijnego rytmu. – Mogłam zajść dalej, przecież miałam maturę. Ale ze mną wszystko było nie tak… wszystko. Ewa też jest ładna. Musi mieć szansę. Musi stąd się ruszyć… uciec gdzieś, gdzie po ulicach jeżdżą tramwaje i ludzie nocą wkładają zatyczki do uszu, by zasnąć, bo miasto żyje, a nie tak jak tu, umiera codziennie i bez końca, takie szare i byle jakie.

Teresa otwiera kredens i sięga głęboko, tam gdzie przechowuje świąteczne nakrycia. Są fajansowe, nie z porcelany, ale przynajmniej jednego koloru. Na co dzień nie wolno ich ruszać. Na co dzień jada się na byle czym.

Teresa odsuwa talerze, przestawia pudło z kompletem sztućców w plastikowych oprawkach i trafia na tekturowe pudełeczko. Wewnątrz jest pożółkła wata, a w niej ukryty skarb. Skarb leży schowany już ponad trzy lata i jeszcze nie nadeszła okazja, dla której warto by go wyjąć i użyć. „I już nie nadejdzie”, myśli Teresa. Zaciska dłoń na swoim skarbie i biegnie na górę. Jest taki malutki. Tak mały, że kiedyś bała się go dotknąć, by nie zniknął.

– Masz – mówi do córki, rozwierając dłoń. Miniaturowy flakonik lśni w świetle lampy, rzucając tęczowe refleksy.

– Perfumy? – pyta z niedowierzaniem Ewa. – Prawdziwe perfumy?

– Prawdziwe. Francuskie. Chanel. Przeczytaj sama… Widzisz? – podsuwa z dumą Teresa. – Niewiele ich, tylko resztka, ale za to najprawdziwsze, a nie jak byle podroby z kiosku – dodaje.

– Kto ci je dał? Chyba nie tata?

– Nie pamiętam – mówi wymijająco matka.

– Przyznaj się! Przyznaj! – woła Złotko z niecierpliwą nadzieją. – Dał ci je jakiś wielbiciel, prawda?

– Wielbiciel? – powtarza niedowierzająco Ewa. Młodszej córce mama wydaje się piękna, bo Złotko jest smarkata. Ewa widzi już tylko zaniedbaną, zbyt grubą kobietę w średnim wieku.

– Tak, wielbiciel – szepcze matka i uśmiecha się. Wielbiciel:

„Jak coś tak drogiego może być równocześnie tak małe?”, dziwi się Teresa, obwąchując filigranową buteleczkę. Buteleczka stoi na półce w eleganckiej łazience, wśród wielu innych flakoników, pudełeczek z kremami, sprayów w tęczowych opakowaniach. „Chanel nr 5”, czyta Teresa i pierwszy raz ogląda ten magiczny, zamknięty w przezroczystym szkle zapach; widzi go nie na reklamowej wkładce w kolorowym piśmie, ale w rzeczywistości. Zaskakuje ją jego wielkość, ale im to jest mniejsze, tym bardziej Teresa czuje, jak tego pragnie. Na dnie miniaturowej buteleczki jest równie mała, najwyżej milimetrowa porcja gęstego, ciemnożółtego płynu.

„Na jeden raz”, myśli Teresa, która weszła tu tylko po to, by zrobić siusiu i poprawić makijaż. Zza drzwi łazienki dobiega gwar głosów – są imieniny naczelnika poczty, szefa Jana. „Skąd ich na to stać?”, myśli Teresa i znowu bierze do ręki czarodziejski flakonik. Tym razem już go nie wypuszcza. Odruchowo rozgląda się wokół, mimo że jest sama w tej wykafelkowanej na różowo łazience, a potem wciska flakonik na dno torebki. „Kogo ona posądzi, jak jest nas tu ze dwadzieścia osób?”

Gdy późno w nocy Jan zamyka się w swoim pokoju, Teresa, po głębokim namyśle, chowa Chanel w najciemniejszy kąt kredensu, za fajansowym serwisem. Perfumy czekają na swoją okazję.

– To będzie twój wieczór, twoja noc. Zobaczysz. Czuję to – mówi Teresa do Ewy.

Ewa ostrożnie otwiera flakonik i wszystkie trzy nachylają się, by powąchać jego zawartość.

– Ślicznie pachnie – wzdycha Złotko.

– Jak kwiaty. Kwiaty, jakich w ogóle nie ma, prawda? – mówi Ewa.

– Po prostu pachnie jak Chanel, właśnie taki jest ten zapach – mówi nonszalancko matka, ale zaraz rzuca się ku Ewie, która próbuje wychlapać na siebie tych parę kropli. One wciąż tam są, choć jakby ich ubyło od dnia, w którym Teresa zacisnęła dłoń na flakoniku.

– Nie tak! Co robisz, idiotko! – krzyczy Teresa. – Nie masz pojęcia, jak się obchodzić z prawdziwymi perfumami! Po kropelce za uszy, w zgięcia łokci i na nadgarstki!

– Skąd wiesz? – pyta nieufnie Ewa.

– Czytałam. Chyba w „Tinie” – mówi matka. Obie ze Złotkiem cofają się parę kroków, by obejrzeć Ewę.

– Teraz, z tym niesamowitym zapachem, aż błyszczysz, taka jesteś ładna – stwierdza Złotko.

– Nie jest najgorzej – przyznaje Teresa i wciska Ewie zmięty banknot. – Tu masz dwie dychy od ojca.

– Fajnie – cieszy się Ewa. – Razem pięć dych. Jezu, pięć dych!

– Ale pamiętaj, że jedyne, co ma taka dziewczyna jak ty…

– …to godność, tak, tak – mówi niecierpliwie Ewa.

– i nie patrz, jak kto wygląda i tańczy, ale skąd jest, kim jest i co robi. I unikaj chłopaków stąd, bo to cię daleko nie zaprowadzi. Sama wiesz, jakie tu są możliwości.

– Chyba nie chcesz, żeby Ewa stąd wyjechała? – pyta przerażona Złotko.

– Chcę – mówi twardo Teresa, ale głos się jej łamie. – Chcę, żeby przynajmniej ona stąd wyjechała. A potem ty. Jak dorośniesz.

– Ale ja nie chcę nigdzie jechać i być daleko od ciebie, od taty, od domu – mówi ze strachem Złotko.

Matka uśmiecha się do niej z wyższością:

– Jak dorośniesz, będziesz tylko o tym myśleć.

– Skąd wiesz, o czym będę myśleć, gdy dorosnę? – pyta Złotko.

– Bo wiem, o czym ja marzyłam. I sama zobaczysz. Tu jest okropnie. Wiecie, że wczoraj w nocy obrabowali kiosk z piwem i pobili bejsbolami przechodnia, który to widział? Podobno leży w szpitalu. Chyba znaliśmy go z widzenia. Nie, tutaj nigdy nie będzie lepiej, raczej gorzej!

Tutaj:

miasto powiatowe. Ludność: 17 800. Państwowe zakłady pracy cztery, w tym trzy zamknięte (fabryka wielkiej płyty, fabryka płyt azbestowych, fabryka makaronu), a czwarty właśnie ogłosił upadłość. Bezrobocie: 29 procent. Rynek. Jedna główna ulica, od dworca do rynku. Park wielkości 1,5 hektara, z połamanymi ławkami. Siedem kościołów. Dwa cmentarze, stary w centrum i nowy koło rogatek. Siedemdziesiąt pięć sklepów spożywczych. Miejski Dom Kultury zamieniony na pocztę. Jedno liceum, jedno technikum i dwie szkoły podstawowe. Miejska biblioteka publiczna z czterystu trzydziestoma siedmioma stałymi czytelnikami. Dyskoteka na pięćset osób, tuż za miastem.

– Tu jest ładnie – protestuje Złotko, ale matka potrząsa głową i wychodzi, rzucając Ewie ostatnią uwagę: – Podciągnij ten dekolt do góry, bo opada. Nie jesteś Pamelą Anderson.

Drzwi trzaskają, a Ewa szepcze nerwowo do Złotka:

– Szybko… Nożyczki, igła i czarna nitka. Biegiem, bo się spóźnię!

– Po co? – dziwi się Złotko.

– To musi być miniowa, a nie takie coś nad kolana – wyjaśnia Ewa. – Zszyjemy na okrętkę. Tam i tak jest ciemno, nikt nie zobaczy.

Po kwadransie Ewa kręci się przed lustrem w sukience skróconej o dwadzieścia centymetrów.

– i jak? – pyta.

– Jak się schylasz, to widać ci majtki. Czarne – mówi Złotko niepewnie.

– Tak ma być. Nie będę się schylać. Aaa, jeszcze tampaksy. Przynieś z łazienki, no, już…!

Ewa wpycha tampaksy w miseczki biustonosza.

– To tam się je wkłada, jak leci krew? – dziwi się Złotko.

– Aleś ty głupia – śmieje się Ewa. – Tam się je wkłada, jak chce się mieć większy biust.

– Po co? – pyta Złotko, ale siostra nie odpowiada, zajęta już tylko sobą. Otulona w stary, gruby płaszcz wybiega z domu.

– Nawet nie złożyła nam życzeń na ten nowy rok, ba, na nowy wiek – żali się matka.

– Umówiła się przy autobusie o dziewiątej, a już pięć po – Złotko usprawiedliwia siostrę.

– No to my sobie będziemy życzyć. Zostaniesz ze mną do dwunastej? Nie uśniesz? – pyta matka.

– Nie usnę – odpowiada niepewnie Złotko. – a co będziemy robić?

– Oglądać telewizję. Zostań. Nie chcę być sama w taką noc.

– Nie jesteś sama. Masz telewizor. I jest tata.

– Tata… Kupiłam szampana, mrozi się w lodówce. Dam ci trochę na spróbowanie – kusi Teresa.

– Szampan szczypie i jest kwaśny. Dawałaś mi go rok temu, nie pamiętasz? – krzywi się Złotko.

– No to sobie zatańczymy. Ja i ty, dobrze? Nauczę cię tańczyć.

– a umiesz? – pyta podejrzliwie Złotko.

– Pewnie, że umiem. Kiedyś tańczyłam najlepiej w całym mieście.

Kiedyś:

Teresa wypycha sobie biustonosz watą. Z dwójki trzeba zrobić trójkę. Albo więcej. Sukienka jest w porządku, opięta tam gdzie trzeba i powiewająca na tyle wysoko, aby odsłonić w tańcu ładne nogi.

„No i który… który… który…”, zastanawia się, nie odrywając oczu od zgrabnej sylwetki w lustrze. „Który z tych dwóch? Jacek, bo jest przystojny, fantastycznie tańczy i wszystkie dziewczyny mi zazdroszczą? Czy Jan: tańczy okropnie, aż żal byłoby mu to powiedzieć, nigdy mu tego nie powiem, za to Jan będzie artystą”.

Jan jest muzykiem. Wprawdzie, według Teresy, gra coś, przy czym po prostu się zasypia, czego nie da się słuchać, ale studiuje w Krakowie i wszyscy wiedzą, że kiedyś ruszy na podbój świata. Gdyby coś z tego wyszło, Teresa znajdzie się wtedy u jego boku. Będzie się kłaniać publiczności na estradzie i część tych potężnych, oszałamiających braw przypadnie jej, gdyż wszyscy będą wiedzieć, że to Teresa opiekuje się mężem i dba o jego karierę.

– Artysta! Cha! Cha! Oj, nie mogę…! – śmieje się jej matka. – Pracowałam kiedyś u artysty, robiłam właśnie duże pranie, nagotowałam garnek krochmalu, a on przyszedł i zjadł, bo myślał, że to zupa! No, ale forsę miał. Pamiętaj, Teresa, nie patrz, jaki jest, tylko co robi i jak daleko zajdzie, bo wtedy daleko zajdziesz razem z nim. Tam gdzie mnie się nie udało. A mogłam. Brzydka nie byłam.

Jacek… Gdy tańczą w zbliżeniu, Teresa czuje ręce Jacka na swoich plecach, czuje każdy jego palec z osobna, jak wygrywa koncert na jej ciele, mimo że to Jan ma podobno ręce pianisty, a Jacek jest tylko kierowcą. Dłonie Jana są martwe, gdy jej dotyka, mimo że on sam czerwieni się, a wargi mu drżą jak u dziecka, które chciałoby się rozpłakać.

– Potańczę sobie z Jackiem, ale wyjdę z Janem. To on mnie odprowadzi i może się wreszcie odważy… Muszę go ośmielić – postanawia Teresa.

– …mamo, mamo, ty mnie nie słuchasz – Złotko szarpie ją za rękę.

– Zawsze cię słucham, Złotko – mówi matka machinalnie. – Nie zdążyłam powiedzieć Ewie, że nieważne, jak kto wygląda, ważne, kim jest i co robi.

– Zdążyłaś – uspokaja ją Złotko.

– Ale nie powiedziałam jej, że musi uważać, bo pozory mylą.

– Mówiłaś. Nieraz mówiłaś.

Do dyskoteki jeździ autobus. Wiadomo, że kto do niego wsiada, jedzie tylko tam, więc autobus przesiąkł zapachem tanich dezodorantów, mydełek Fa i Palmolive, ostrym potem chłopców, wyziewami piwa i benzyny. Jednak nikt nie patrzy na zdarte siedzenia z dermy, na wulgarne napisy i obsceniczne rysunki oblepiające zewnętrzne i wewnętrzne ściany, na czarną od brudu podłogę. Najmocniejszy jest zapach adrenaliny, ta niepowtarzalna mieszanka złudzeń, marzeń, rozczarowań i nadziei. Zwłaszcza dziś, gdy właściciel autobusu zawiesił w środku kilka kolorowych balonów, a maskę ustroił serpentynami, które przypominają, że to nie jest dzień jak co dzień – ale sylwester. I nie zwykły sylwester, ale sylwester przełomu, wiodący nie tylko w nowy rok, ale także w nowy wiek.

– Ja pierdolę – szepcze Marysia. – Patrz, wszyscy jadą parami.

– Nie wszyscy i zamknij się – odszeptuje Ewa. – Zawsze są jakieś single.

– Jezu, czym ty tak pachniesz? – docieka Patrycja.

– Chanel – mówi nonszalancko Ewa.

– Kto ci kupił?

Ewa robi tajemniczą minę i rozglądając się, wzrusza ramionami. Rzeczywiście, autobus pełen jest par, tylko one trzy są bez chłopców. Ale to nie ma znaczenia. Wręcz przeciwnie. Ten obskurny pojazd jedzie z ich miasta, więc ci chłopcy się nie liczą. Szosą z drugiej strony, od Krakowa, Tarnowa, Przemyśla, już jadą nie tylko autobusy, ale i samochody z Prawdziwymi Facetami. Takimi, którzy nie noszą w kieszeniach zmiętych banknotów, z trudem uciułanych na tę okazję – ale prawdziwe portfele ze skóry. Zawsze są tacy na dyskotece, choć jeszcze się nigdy nie zdarzyło, żeby właśnie taki zaproponował, że odwiezie ją do domu. Ale dziś będzie inaczej. Za trzy godziny zacznie się nowy wiek, Ewa ma na sobie niemal nową, czarną, odlotową sukienkę i pachnie prawdziwymi francuskimi perfumami. I ma aż pięćdziesiąt złotych, za co może zamawiać sobie piwo i coca-colę tak długo, aż bąbelki będą jej tryskać nosem i jeszcze starczy na kieliszek szampana. I każdy, kto na nią spojrzy, dostrzeże, że jest niezależną i elegancką Kobietą.

– Kurwa, ale masz minę – mówi Patrycja. – Usta jak u Penelopy Cruz. Pokaż się, no, rozsuń tego starego łacha…

Ewa uchyla rąbek płaszcza i Marysię aż zatyka:

– Ja pierdolę – powtarza. – Wracam do domu. Nigdzie z tobą nie idę. Skąd wzięłaś tego ciucha?

– Dostałam – mówi Ewa z uśmiechem Julii Roberts.

– Biust ci wyłazi – komentuje Marysia. – Mnie z takim dekoltem starzy nigdzie by nie puścili. Ojciec by mnie zamknął w łazience i tyle by było z sylwestra.

Ewa żywi się ich zazdrością, jak niegdyś matka zawiścią sąsiadów. Czuje, że różowieją jej policzki, powiększają się piersi, wysmuklają się biodra, wydłużają nogi.

– Odważna jesteś – komentuje rzeczowo Marysia. – No, dzisiaj cię zawołają na podium, zobaczysz.

– Jak tam jest? – pyta Ewa.

– Czadersko – wzdycha Patrycja, która była na podium dwa tygodnie temu i pokazała stanik, rozpinając trzy guziki bluzki.

„Wlazła tam, bo dała się pomacać didżejowi”, mruczy Marysia Ewie do ucha, ale Ewa nie odpowiada, gdyż właśnie dojechali.

Autobus zwalnia, potem przystaje – i wszyscy zamierają.

– Jezusie Maryjo, ja się posikam – szepcze Patrycja w najwyższym zachwycie.

Ewa zagryza wargi i tylko patrzy.

Dyskoteka na co dzień to wielki drewniany barak, wzmocniony konstrukcją pordzewiałych rur. W weekendowe wieczory zakrywa swoją szpetotę sznurami lampek i neonami, które układają się w wielki napis „CZYŚCIEC”.

Dyskoteka w sylwestrowy wieczór przypomina bramę do nieba. Światełek jest wielokrotnie więcej, są kolorowe i migają, układając się w Mleczną Drogę. Nazwa „CZYŚCIEC” zamieniła się na tę noc w „RAJ”. Nad wysokim dachem unosi się wielki, srebrny, neonowy księżyc. Z wnętrza płynie porywający rytm techno i Ewa ma uczucie, że cały budynek drży i tańczy, gotując się do odlotu; zaraz oderwie się od ziemi i pomknie w kosmos.

Droga do sali udekorowana jest błękitnymi balonami, które wydają się wyrastać wprost z ziemi, jak łodygi nieznanych roślin, a balony, unosząc się wysoko, powiewają w chłodnym wietrze niczym barwne gigantyczne kwiaty. Niewidzialna ręka wysypuje na wchodzących srebrzyste konfetti. Jest naprawdę jak w raju.

– No co jest, kurwa! Pokazywać bilety! Tu więcej takich, co chcieliby wejść!

Głosy ochroniarzy budzą Ewę z transu. Niektórzy krzyczą, inni śpiewają, jakaś para tańczy. Ewa chce szukać biletu, ale uświadamia sobie, że zaciska go w garści, w obawie, że ktoś go ukradnie. Rozwiera spoconą dłoń i pokazuje ochroniarzowi bezcenny bilet, pomięty i mokry od potu.

– Fuj… Zjadłaś go i wydaliłaś czy co? – śmieje się tamten, a dokoła wybuchają przymilne rechoty.

Tu, przed wejściem do dyskoteki, ochroniarze są ważniejsi niż didżeje. Jeśli ktoś im się nie spodoba – mogą wyrwać i podrzeć bilet, zakwestionować jego ważność, zastawić wejście barami. Ewa instynktownie boi się ich i zawsze podziwia Marysię z Patrycją, które rwą do przodu i przekomarzają się z gorylami jak równe z równymi. Ewa uśmiecha się głupio, niemal pokornie i z ulgą widzi, jak ochroniarz robi jej miejsce w wąskim przejściu wśród powiewających balonów. Dziewczyna nie zauważa dziś błota, w które rzucono byle jak betonowe płyty, aby udawały prawdziwy chodnik prowadzący do bramy. Widzi tylko tę bramę, przyozdobioną z okazji sylwestra tak, że w miejscu pordzewiałych, szerokich wrót rozmigotany napis układa się w słowo RAJ. Wchodzi.

Teraz najważniejszy będzie szatniarz. Szatniarzy jest kilkunastu, są spoceni, bez chwili przerwy odbierają okrycia wchodzących i odruchowo taksują ich wzrokiem. Lepiej ubrani dostają prawdziwy, metalowy żeton, gorzej – miękką tekturkę z numerem. Niektórzy usłyszą: „Nie ma miejsca”. Okryć nie wolno wnosić na salę, więc płaszcz trzeba położyć wtedy pod ścianą, ryzykując, że inni go zadepczą. Ale nikt nie ukradnie. Nie ma czego kraść; szatniarze mają dobre oko.

Pierwsze płaszcze i kurtki powędrują na wieszaki, następne zostaną rzucone na stosy na podłodze. Szatniarze już wiedzą, że ci z wieszaków dadzą im po pięć złotych, a jak się upiją, to nawet dychę lub dwie. Ci z podłogi będą gmerać po kieszeniach, wysupłując obowiązkowe dwa złote.

Ewa już przywykła, że jej stare palto zawsze wędruje na podłogę, niekiedy też pod ścianę. Zdejmuje je teraz, nawet nie patrząc na szatniarza i czeka na wyrok. – Proszę, twój żeton – słyszy nagle, podnosi głowę i ze zdumieniem bierze metalowy krążek. Marysia z Patrycją prychają za jej plecami, a Ewa po raz pierwszy w życiu patrzy szatniarzowi prosto w oczy, bez cienia lęku.

„To te perfumy”, myśli. „To mamine perfumy. Są magiczne, jak ich nazwa. Chanel. Wszyscy mnie biorą za kogoś innego”.

Ewa czuje, że musi sprostać tym oczekiwaniom. Odruchowo prostuje się, podnosi głowę, poprawia włosy, opuszczając grzywkę na jedno oko. Obniża dekolt sukni, zerkając, czy zza biustonosza nie widać tampaksów. Czarna sukienka skrywa jej piersi już tylko do wysokości sutek, a rowek pomiędzy nimi wydaje się głębszy niż zazwyczaj. Ewa czuje, że wygląda jak Sharon Stone… nie, Stone jest za stara, Ewa jest jak Angelina Jolie, jak Lara Croft.

Przypomina sobie słowa Złotka i dyskretnie sprawdza ręką, czy spod sukienki nie wystają majtki. Są niemal tuż pod jej rąbkiem – i tak ma być. Najwyżej nie będzie się schylać. Nie ma potrzeby. Rzuca okiem na Marysię i Patrycję: „…ubrały się jak wsiury”, myśli zadowolona.

Didżeje – dziś jest ich trzech – za swoimi konsoletami już ruszyli, jak parowa lokomotywa i gnają, porywając cały budynek dyskoteki, który aż drży od mocy techno i dyszy jak potężny wieloryb. Stroboskopy migają w kolorach fioletu, błękitu i czerwieni. Już tańczą pierwsze pary i pierwsze samotne dziewczęta. Chłopcy jeszcze wciąż stoją pod ścianami i obserwują. W rytmicznym pulsowaniu czerni i światła niewiele można zobaczyć, ale wzrok bywalców już się z tym oswoił, już umie wyłowić „dobry towar”.

– Są – mówi gorączkowo Marysia.

– Kto? – pyta Ewa.

– Tych trzech z zielonego renault.

– Byliby w sam raz dla nas – mówi marząco Patrycja. Ewa nie odróżnia marek samochodów, ale tych trzech pamięta. Są tu co najmniej raz w miesiącu i wszystkie dziewczyny wodzą za nimi oczami. Wyróżniają się ubiorem, nonszalanckim zachowaniem i taksującym wzrokiem, z jakim obserwują tańczące dziewczyny. Rzadko tańczą, ale robią to świetnie, inaczej niż miejscowi. Prawie nie rozmawiają. Głośno się śmieją. Niekiedy zapraszają którąś z dziewcząt na piwo. Wychodzą wcześnie, robiąc wrażenie znudzonych, ale często zabierają dziewczyny do samochodu. „Mnie nie zaproszą”, myśli Ewa.

Patrycja i Ewa nie czekają, aż ktoś poprosi je do tańca. Na szczęście, nie muszą czekać. Można tańczyć bez partnerów. Do Marysi uderzył jeden z tutejszych chłopców, poszła, ale tańczy z niezadowoloną miną. To tylko obsługa stacji benzynowej, może go będzie stać na coca-colę i frytki, ale na szampana już nie. Ani nawet na bigos nad ranem. A randki z nim nie mają przyszłości.

Koło jedenastej dyskoteka dygocze od rosnącej wciąż mocy techno i Ewa ma uczucie, że gdy wybije dwunasta – budynek naprawdę pofrunie do raju. Tańczy prawie bez przerwy, ledwie dostrzega doskakujących, co jakiś czas partnerów, nie zwraca na nich uwagi – nie zasługują na uwagę – a tańcząc, wpatruje się w didżeja i modli się całą sobą:

– Weź mnie na podium… weź mnie na podium… pokażę, co umiem, a umiem dużo…

Didżej nie wybiera przypadkowych dziewcząt. Jego oczy, unosząc się znad konsolety, bezbłędnie wyłuskują z tłumu te najbardziej wpadające w oko, które po wejściu na podium zostaną powitane przez pełne aprobaty oklaski i dopingujące okrzyki. Ich ciała obiecują więcej, ich dekolty są głębsze, nogi dłuższe, ruchy erotyczne. Nauczyły się tego, oglądając w telewizji reklamy dżinsów i telefonów komórkowych, MTV lub Vivę, trenowały w domu przed lustrem i czekały na swoje pięć minut. Didżej zmienia je szybko. Odchodzą spocone, z rozsypanymi kunsztownymi fryzurami, z rozmazanym makijażem i wpadają w tłum, w którym już ustawia się do nich kolejka chętnych do tańca, do postawienia piwa, coca-coli, szampana, do umówienia się na randkę. Na podium wchodzą następne, pełne gotowości i nadziei.

– Wszystko widzę… wszystko czuję… łapię wasze prądy… wiem, czego chcecie… czekacie na Dziewczynę Dwudziestego Pierwszego Wieku… Szukamy… patrzymy… widzimy… Już wiemy, kto to… za kwadrans wezwiemy ją na podium. o północy oblejemy szampanem… Szukajcie, a znajdziecie…! – didżej dyszy do mikrofonu, chrypi, sapie, a napięcie wciąż rośnie.

„Już ja mają, już wiedzą, która. Upatrzyli ją sobie, albo jej facet dał didżejowi kasę. A ja nigdy nie wyjdę na podium. Nigdy nic się nie zmieni”, myśli Ewa i chce się jej płakać. Perfumy Chanel nie pomogły, obcięcie sukienki też nie. Nic nie jest w stanie pomóc. Znowu, od drugiego stycznia, dzień będzie płynąć za dniem, wszystkie takie same.

„Zestarzeję się, sprzedając u Grubego ser, chleb, mleko i proszki do prania, wyjdę za mąż za tego, który mnie zechce, bo ten, o którym marzę, nigdy się nie zjawi. Będę jak mama, jadła, tyła i oglądała telewizję przez resztę życia”.

– Dziewczyna Dwudziestego Pierwszego Wieku! Wszystkie światła na nią! – ryczy didżej. Wielki punktowy reflektor już szuka, rzucając srebrzyste, mocne światło na salę i wędrując po tańczących. Dziewczęta, których dotknął jego promień, piszczą, wierząc, że smuga światła już na nich zostanie, naznaczając je wyjątkowością w tę niezwykłą noc – ale snop światła wędruje dalej, omiata tańczących i płynie przez rozległa salę. Wszyscy krzyczą, klaszczą i czekają. Ewa powstrzymuje łzy i dołącza do okrzyków i braw.

– Zajebiście… zajebiście… zajebiście! – krzyczy jej do ucha Marysia, używając określenia, które wyczerpuje wszystko, co Marysia czuje. Promień reflektora liznął ją i pomknął dalej… wrócił… przesunął się na sąsiednią dziewczynę… przemknął po Marysi… wrócił… odbił się od Ewy i popłynął ku Patrycji… wrócił… Sala ryczy, brawa narastają, Ewa usiłuje usunąć się, by nie przeszkadzać światłu, aby wyszukało tę Jedyną. Światło mknie za nią.

– Dziewczyna Dwudziestego Pierwszego Wieku! Na podium! – wrzeszczy didżej do mikrofonu.

Ewa stoi nagle sama, wszyscy się od niej odsuwają, a światło otula ją od stóp do głowy i tak trwają przez kilka sekund.

„To pomyłka”, myśli wstrząśnięta. „Niemożliwe. To nie ja”.

Stoi oszołomiona i pełna tremy. Spełniło się to, o czym marzyła, ale jeszcze w to nie wierzy i nie wie, co ze sobą zrobić. Stoi, schwytana w światło reflektora jak ćma („Nasze mazurskie ćmy”, myśli nagle i nie wiadomo czemu przypomina sobie zapomniane wakacje z tatą, gdy była dzieckiem).

– Ewa… – syczy Marysia. – Dajesz ciała, jak słowo! Rusz się! Na podium!

„Nigdzie nie idę, bo się wygłupię. Skompromituję. Przecież to nie ja”, myśli Ewa.

– Daj czadu! Nie bój się, daj czadu, pokaż, na co stać takie dziewczyny jak my! Nie jesteśmy gorsze od tych kurw z miasta! – dyszy jej do ucha Patrycja.

– Szpaler dla Dziewczyny Dwudziestego Pierwszego Wieku! – ryczy didżej i wszyscy posłusznie się rozstępują.

Ewa doznaje dziwnego uczucia rozdwojenia, widzi siebie, jak idzie wąskim przejściem wśród tancerzy, wciąż prowadzona smugą mocnego światła. Powoli prostuje plecy, podnosi głowę, wydłuża krok, dostosowując go do rytmu techno.

Wszystko, wszystko jest dokładnie tak, jak sobie wymarzyła. Zamyka oczy i stojąc na podium, w snopie ostrych świateł reflektorów, powoli zaczyna poruszać się w pulsującym rytmie techno. „Zatańczę tak, że Jezu… o Boże, jak ja zatańczę!”

– Pięć minut do północy! – krzyczy didżej.

– Pięć minut do północy. Wyjmę szampana z lodówki – mówi matka.

– Ale ja nie chcę szampana. Po szampanie jest mi niedobrze – przyznaje się Złotko. – Zawołam tatę. Tata z tobą wypije. I nie chcę, żeby tata był sam o północy.

– a czy on chce być z kimś? Jemu wystarczają książki i ta okropna muzyka – mówi matka.

Ale na schodach słychać znajome szuranie-człapanie, zatem taty nie trzeba wołać. Pojawia się w swoim ulubionym, dziurawym na łokciach swetrze i w spodniach wypchanych na kolanach i tyłku.

– Północ? – pyta.

– To nie tylko północ. Nie północ! Północ jest codziennie! Zaczyna się dwudziesty pierwszy wiek, ale ciebie to nic nie obchodzi! – woła matka i Złotko widzi, że jej oczy robią się wilgotne. Mama zaraz zacznie płakać, ale to nic. Mama często płacze o byle co.

– Wypijmy za to, żeby w życiu Ewy coś się zmieniło. Nie mogę patrzyć, jak się marnuje. Komuś z tej rodziny musi w końcu się udać! – krzyczy matka i wypija duszkiem zawartość swojego kieliszka.

– Tak, tak – mówi tata i pije małymi łykami. – Kupiłaś słodki, nie wytrawny? – pyta żony.

– Nienawidzę kwasu!

Tata milknie. Złotko patrzy na nich spokojnie. Nie kłócą się. Nigdy się nie kłócą. Mama krzyczy, ale to normalne. Dwudziesty pierwszy wiek, chwała Bogu, zaczyna się normalnie.

Na ekranie telewizora tłum ludzi krzyczy i tańczy na rynku jakiegoś dużego, jasno oświetlonego miasta. Warszawa? Kraków? w powietrze strzelają sztuczne ognie i rozpryskują się na ciemnym niebie, zakwitając wyrafinowanymi, wielokolorowymi kwiatami. Ludzie w telewizorze krzyczą, śmieją się i rzucają się sobie w objęcia. Mama i tata patrzą na to, stojąc niezgrabnie ze swymi kieliszkami. Mama płacze bezgłośnie.

„Chciałaby tam być. Wiem. Bo tam jest ten wielki świat”, myśli Złotko.

Wielki świat:

kamery telewizyjne starannie omijają pijanych, przewracających się na płytę Rynku i tych, którzy już wymiotują, a mikrofony usiłują wymiksować wrzaski i przekleństwa. Kamery omijają strażników miejskich, przemykających pod ścianami i bezskutecznie próbujących strzec sklepowych witryn. Kamery uciekają od grupy policjantów, usiłujących rozdzielić bijących się facetów. Kamery i mikrofony odskakują od chłopaka, który wrzeszczy rozpaczliwie, bo spadająca żarząca się raca przykleiła mu się do pleców. Mikrofony wyciszają sygnał karetki pogotowia i wycie policyjnych wozów.

– Jak pięknie, Boże, jak pięknie – mówi matka i płacze.

Ojciec odwraca się, stawia pusty kieliszek na stole i człapiąc, oddala się do siebie na górę.

„A Ewa pewnie szaleje. Jest taka ładna w tej sukience. Ja też będę szaleć, jak dorosnę”, myśli Złotko i pyta:

– Czy mogę już iść spać?

Ewa szaleje na podium, a sala wyje i bije brawo do taktu. Chłopcy potrząsają butelkami najtańszego szampana, piją wprost z flaszek, a strugi alkoholu, pieniąc się, płyną też w stronę podium.

– Kąpiemy w szampanie Dziewczynę Dwudziestego Pierwszego Wieku! Witamy dwudziesty pierwszy wiek! Kochajcie się! – ryczy didżej.

Sukienka Ewy jest już mokra i ciasno przylega do ciała. Techno pulsuje coraz szybciej i mocniej. Jak jej serce. Stuk-puk… stuk-puk… stuk-puk.

– Ewa, daj czadu! Daj czadu! – krzyczą Marysia z Patrycją.

„Jak to było w Dziewięć i pól tygodnia?”, myśli gorączkowo Ewa i już wie. „Wszystkich przebiję… będzie odjazd… To przecież sylwester. I nowy wiek… nowy wiek!”

Teraz Ewa porusza się wolniej i – naśladując Kim Basinger – zlizuje ze swego ciała krople alkoholu. Obciąga dekolt, a potem zsuwa jedno gniazdko czarnego biustonosza. Sala najpierw cichnie, a potem wybucha wrzaskiem entuzjazmu.

– Brawa! Brawa za odwagę dla Dziewczyny Nju Ejdżu! Weszliśmy w nowy wiek! Ten wiek jest dla was! Zrobicie z nim, co chcecie! Kochajcie się! – ryczy didżej.

Reflektory oświetlające podium przygasają, ale Ewa nic o tym nie wie. Nadal porusza się jak we śnie, w którym Kim Basinger kocha się z Mickeyem Rourke – i wciąż zlizuje ze swojej skóry lepkie, wilgotne krople.

– Wystarczy, mała – mówi didżej za jej plecami, ale Ewa go nie słyszy. – No, złaźże już! – irytuje się, wstaje zza konsoli i klepie Ewę po tyłku. – Robimy przerwę. Chodź, poznam cię z kumplami.

Do Ewy powoli dociera rzeczywistość. Północ minęła. Muzyka ucichła. Światła przygasły. Nikt nie tańczy, słychać gwar rozmów. Dyskoteka odpoczywa po burzliwym wejściu w nowy wiek.

„Więc to już? Tylko tyle?”, myśli Ewa. „Nie chcę, żeby to był koniec. I co? Za dwie albo trzy godziny do domu i do łóżka? a jutro do sklepu Grubego na szóstą?”

– Chodź… – didżej ciągnie ją za rękę. – Masz jakieś koleżanki?

Ewa wskazuje na Marysię i Patrycję, które patrzą na nich, chichocząc wyczekująco. Didżej krzywi się:

– Tych nie chcę. Idziemy.

Ewa poprawia sukienkę i rozgląda się po sali. Stroboskopy przestały migotać, ustępując miejsca zwykłemu oświetleniu i teraz wyraźnie widać brudną i mokrą podłogę, zasłaną śmieciami – które wcześniej były olśniewającym deszczem serpentyn i konfetti. Sznury tanich światełek z trudem odciągają uwagę od topornych ścian z nieheblowanych desek i pordzewiałych metalowych wsporników. Kolorowe napisy „RAJ”, „SYLWESTER 2001”, „DO SIEGO NOWEGO WIEKU”, byle jak wycięte z papieru, obsunęły się i przekrzywiły lub zgubiły niektóre litery. Ewa widzi przepocone koszule chłopców, z wielkimi, mokrymi plamami i rozmazany makijaż dziewcząt.

Zmierzają z didżejem w stronę baru, a wszyscy rozstępują się przed nimi. Didżej – tajemniczy król konsolety, król dyskoteki – ma pryszcze na twarzy. „To nie tak miało być”, myśli niepewnie Ewa.

Przy barze jest tłok, lecz wszyscy usuwają się skwapliwie, robiąc im miejsce. Blat baru jest mokry od rozlanych alkoholi i coca-coli, a choć barmani co chwilę wycierają go ścierkami, zaraz pojawiają się nowe plamy i kałuże. Pod przeciwległą ścianą ktoś wymiotuje, rosły ochroniarz szarpie go za włosy, aby wkopać do toalety.

Didżej lekko popycha Ewę w kąt, gdzie zarezerwowano stolik dla personelu. Siedzi przy nim trzech samotnych facetów.

„Ci z zielonego renault”, uświadamia sobie Ewa z biciem serca. A dyskoteka znów przypomina jej raj i mieni się tęczowo, jak w kalejdoskopie.

Kalejdoskop:

niepozorna, sztywna rurka z grubej tektury, w kształcie lunety. Po potrząśnięciu i przyłożeniu do oka w środku pojawiał się magiczny, tęczowy świat. Gdy Ewa była malutka, kalejdoskopy zniknęły już ze sklepów. Stały się zbędne. Zastąpiły je telewizory. Ewa pamięta jednak ten, który dostała od babci Marii, przechowany kufrze na strychu.

– Spójrz do środka przez ten malutki otworek. Pięknie, co? – pytała babcia, a mała Ewa kiwała głową. Było pięknie. Po odsunięciu oka świat znów był szary i zwykły, więc ponownie potrząsało się rurką, aby uciec w bajkową nierzeczywistość.

Pewnego dnia kalejdoskop spadł na ziemię i rozbił się, po potrząśnięciu już nic nie było widać, tylko słyszało się niemiłe grzechotanie. Mała Ewa rozłupała tekturową rurkę, aby ponownie dostać się do czarodziejskiego świata, ale z rurki wysypał się jedynie grad drobniutkich, kolorowych szkiełek. Poza tym była pusta. Szkiełka nie miały w sobie nic bajkowego; były ostre, kłujące, a gdy wzięła je do ręki, z palca pociekła kropla krwi.

– Co za głupie dziecko – powiedziała babcia. – Jeśli rozbebeszysz teraz misia, dostaniesz lanie.

Miś był nowy, siedział grzecznie na tapczanie i dziewczynka po raz pierwszy dowiedziała się, że można go rozbebeszyć. Trociny nie kłuły, ale były brzydsze od szkiełek.

– Cześć, przyprowadziłem ją – didżej uśmiecha się do kolegów.

– Niezła byłaś – mówi ten ciemnowłosy. Przypomina Johnny’ego Deppa i podoba się Ewie.

– Odlotowa – przytakuje drugi i uśmiecha się szeroko. Jest ładny jak dziewczyna, z dużymi niebieskimi oczami, ma sympatyczny i łagodny uśmiech. Jak Brad Pitt.

– Gdzie się uczyłaś tańczyć? Gdybyś pojechała z nami, wykosiłabyś laski w Krakowie i Warszawie – obwieszcza trzeci. Jest szybki, ruchliwy, wciąż rozgląda się po sali i wydaje się Ewie taki sam jak Mickey Rourke.

Ewa widzi ich jak przez mgłę, gdyż w oczach ma wciąż krople potu, a w głowie czuje tętniący cwał. Ma uczucie, że choć tu stoi, to nadal tańczy na podium, wysoko ponad głowami pozostałych balowiczów.

Trzej chłopcy wyglądają inaczej niż ci, których spotykała do tej pory, z jej miasta, a nawet z tej dyskoteki. Są od niej starsi, dobrze ubrani, na luzie. Nie zabiegają o jej względy. Ma uczucie, że ona musi o nich zabiegać i to jest dla niej nowe, a nawet przyjemne. „Wybrali mnie. Wrócę do domu zielonym renault, a nie autobusem”, myśli z dumą.

– Co pijesz? Najlepiej wszystko po kolei, raz się żyje. Ciemnowłosy wyjmuje z kieszeni prawdziwy portfel ze skóry.

– Ja stawiam kolejkę wódki, ty kolejkę wina, a ty utrwalacz – dyryguje kolegami.

– Utrwalacz? – pyta Ewa.

– Piwo, głuptasku – wyjaśnia ciemnowłosy.

W jego pobłażliwości nie ma nic obraźliwego. „Jest starszy i mądrzejszy”, myśli Ewa. Chłopcy rozmawiają, a Ewa przygląda się im i zastanawia, którego wybierze. Nie ma wątpliwości: podoba się wszystkim trzem. Czuje się jak w kinie. Johnny Depp, Brad Pitt, Mickey Rourke i ona, przypominająca Julię Roberts, „bo Julia też ma za mały biust”, myśli, sprawdzając, czy tampaksy nie przesunęły się, czy są na miejscu. Są. Jest cudownie, cuuuuudooooownie, a byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie to, że jest jej trochę niedobrze. Troszeczkę… Zaraz minie.

Usiłuje wyłowić z rozmowy ich prawdziwe imiona. Oni nie pytają jej o imię, jakby nie było ważne, więc Ewa nie chce łamać reguł, które narzucili. Wojtek…? Ciemnowłosy to chyba Wojtek.

– Zabawa siada. Pierwsi już rzygają, niektórzy śpią. Poza występem naszej księżniczki reszta to syf – mówi Mickey. – Wsiądźmy w grata i zobaczmy, co na innych sylwestrach.

– Cool – odpowiada Johnny Depp.

Brad Pitt uśmiecha się nerwowo i milczy. Patrzy na Ewę i czeka, co ona powie.

„Tak patrzy, jakby chciał, żebym odmówiła”, myśli Ewa, a zamroczenie powoli ogarnia jej głowę i całe ciało. „Już bym tak nie zatańczyła jak tam, na podium… mam ciężkie nogi… i głowę. Nie powinnam pić tego piwa. I niepotrzebnie zjadłam czipsy. Tak, jest mi niedobrze po czipsach, nigdy nie lubiłam cebulowych”.

Blondyn wciąż na nią patrzy i Ewa ma uczucie, iż czeka, że ona powie „nie”. Ale ona nie ma siły ani wyrazić zgody, ani odmówić. Nie chce odmawiać, choć coś ją niepokoi.

– Moja mama… maaa… – zaczyna i czuje, że będzie bełkotać. „Muszę milczeć, bo się wygłupię. Zobaczą, że jestem pijana i znajdą sobie inną dziewczynę. Po co piłam… Wódka mi szkodzi”. – Moja mama mówi… – powtarza, artykułując starannie sylaby i urywa.

– To nie jest sylwester twojej mamy, tylko twój. Skoczymy na prywatną balangę do mojego kumpla – decyduje Mickey.

– Do Shreka? Skoczymy – przytakuje ochoczo Johnny Depp. – Ale panna za dużo wypiła i trzeba jej pomóc…

– Samiście jej dali – żachnął się Brad Pitt.

– Nikt jej nie zmuszał – odparowuje Mickey i bierze Ewę za ramię.

– Jedźmy do domu – bełkocze Ewa. „O Boże… zaraz rzygnę…”, myśli przerażona.

Prowadzą ją we trzech przez całą salę.

„Chcę, żeby Patrycja z Marysią to widziały”, myśli sennie Ewa. „Byłam na podium i wychodzę z prawdziwymi facetami. A pod dom zajadę zielonym autem”.

Złotko wierci się na łóżku. Obudziło ją trzaśniecie drzwi. „Ewa wróciła”, myśli i gramoli się z łóżka. „Spytam ją tylko, jak było i zaraz wrócę”, usprawiedliwia się i wyczołguje spod kołdry. Podłoga jest chłodna, pantofle wpełzły gdzieś w kąt, w pokoju jest ciemno i duszno. Złotko cicho otwiera drzwi. W pokoju – nazywanym przez mamę salonem, przez Ewę pokojem telewizyjnym, a przez tatę jadalnią – jest jasno, gdyż nikt nie zasunął zasłon i przez okna wpada zimne światło księżyca.

– Ewa? Ewa… – szepcze Złotko i patrzy do góry, w głąb schodów, sprawdzając, czy z pokoju siostry sączy się światło.

– Złotko, co ty tu robisz w środku nocy? – pyta mama. Jest w grubym szlafroku, a na głowie sterczą jej lokówki. Mama właśnie wchodzi z holu do salonu i pewnie to ona trzasnęła wejściowymi drzwiami.

– Wychodziłaś? – pyta Złotko.

Matka wzdycha i mówi:

– To wszystko przez babcię…

– Babcia nie żyje – dziwi się Złotko.

– Tak, wiem. Ale babcia zawsze tak czekała, gdy wracałam późno do domu. Nawet gdy była trzecia czy czwarta rano, to ona stała w oknie albo drzemała na kanapie koło drzwi. Okropnie mnie to wkurzało, kłóciłam się, wrzeszczałam, że jestem pełnoletnia, że mam prawo i mogę… a następnej nocy znowu czekała. Śmiałam się z niej. Albo płakałam ze złości. I popatrz, jej już tak dawno nie ma, a ja robię to samo. A przecież to sylwester i dopiero trzecia. o co się człowiek tak niepokoi…?

O co się człowiek tak niepokoi:

– Teresa, jak będziesz się szlajać po nocach, to zajdziesz w końcu w ciążę – mówi gniewnie Maria.

– W ciążę można zajść w dzień, nie trzeba do tego nocy – chichocze Teresa.

Stoi w przedpokoju, z butami w ręku i śmieje się, gdyż jest podpita i wesoła. Myślała, że uda się wrócić cichutko, na palcach, nie budząc matki, ale ona zawsze waruje w oknie lub przy drzwiach – czeka. Jakby to czekanie miało coś zmienić.

– A gdybym się zaciążyła, to co? Co można robić w takiej głupiej mieścinie? Zaciążyć się i wyjść za mąż! – wrzeszczy prowokacyjnie.

– Nie chcę, żebyś wpadła! Nie chcę, żebyś brała ślub tylko dlatego, że musisz. Masz na to czas. Chcę, żebyś zaszła dalej niż ja. Zrobiłaś wreszcie maturę, to idź na jakieś studia – matka łagodzi głos i patrzy prosząco.

– Jestem za głupia na studia – mamrocze Teresa.

– Tata ma dobre pochodzenie, będziesz miała punkty.

– Jakie punkty? Jakie studia?! – drze się Teresa. – Mogłabym iść najwyżej na nauczycielskie, a nie chcę być nauczycielką! Nie cierpię bachorów.

– To co będziesz robić w życiu? – woła Maria.

– Wyjdę za mąż – oznajmia Teresa.

– Za kogo?

– Jest taki jeden… właściwie dwóch… ale ten drugi lepszy. Daleko zajdzie, zobaczysz. Jeszcze będziesz ze mnie dumna. Zawiozę cię samochodem do kościoła – chichocze Teresa.

– Pamiętaj, że jedyne, co ma taka dziewczyna jak ty, to… – zaczyna matka, a Teresa jej przerywa i krzyczy:

– …godność! Godność! Godność!

– Żaden porządny facet nie zechce dziewczyny, która źle się prowadzi. A studentki znajdują lepszych facetów – próbuje przekonywać matka, ale Teresa znowu krzyczy:

– Odpieprz się! Nie będę zafajdaną nauczycielką na prowincji, z gównianą pensją!

„Tak bym teraz chciała być nauczycielką z gównianą pensją”, myśli Teresa. „Nie byłabym taka gruba, dbałabym o siebie, musiałabym o siebie dbać, bo codziennie szłabym do pracy. Ludzie by mnie szanowali. Moje dzieci by się ze mną liczyły. Dlaczego… Dlaczego?”

– Idź spać, mamusiu – mówi sennie Złotko. – Usłyszymy, jak Ewa wraca i wstaniemy. I ona opowie, jak było.

Zielone renault jedzie po szosie płynnie, gładko, inaczej niż autobus, ale Ewie nie mijają mdłości i nadal szumi jej w głowie. „Zaszkodziły mi czipsy”, powtarza sobie i patrzy przez szybę. Renault mknie w przeciwną stronę, niż jej dom i skręca w las.

– Gdzie… gdzie jedziemy? – pyta Ewa, czując, że wciąż nie panuje nad językiem.

– Do raju – mówi Johnny.

Jego ręka wędruje pod jej sukienkę. Ewa się wyrywa, ale wtedy mocno przytrzymuje ją Mickey.

– Chcę do domu! Puść mnie! – krzyczy Ewa, próbując uwolnić ręce z jego uścisku.

– Zamknij buzię… Artur, złap porządnie za rączki, bo drapie.

Artur-Mickey wykręca jej ręce. To boli.

– Ratunku! – krzyczy Ewa.

– Zawieźmy ją do domu, jak nie chce, to nie – mówi niepewnie Brad Pitt od strony kierownicy. Nie patrzy na nich.

– Łajza jesteś, Andrzej, jasne, że chce… Widziałeś, co wyprawiała na podium? Kurwa, Wojtek, zrób coś, bo ona drapie i kopie! i gryzie! Jak dam w mordę…

– Mała, spokojnie. Zaraz będzie dobrze. Przecież chciałaś z nami jechać.

– Nie, nie – bełkocze Ewa. – Nie z wami. Z nimi.

Ale Johnny Depp, Brad Pitt i Mickey Rourke znikają, ustępując miejsca Wojtkowi, Andrzejowi, Arturowi. Kończy się film, zaczyna rzeczywistość. Ewa znowu krzyczy, ale czyjaś duża dłoń najpierw zatyka jej usta, a potem uderza ją na odlew w twarz.

„…raj”, myśli Ewa i osuwa się na miękkie siedzenie auta. Dyskotekowe światełka wciąż migoczą przed jej oczami. „A może to gwiazdy?”, myśli. Na przemian traci przytomność, to znowu wypływa z jakiejś mrocznej toni ku światłu. Wznosi się na fali bólu, aby zaraz spaść w nieznane miejsce, w którym jest jej dobrze, choć niebezpiecznie. „Więc to jest tak? Niemożliwe… Nie chcę tak”.

– Tato… – mówi nagle dziecinnym głosem i czuje w sobie ostry, mocny, choć krótkotrwały ból. I zaraz potem gwałtowny przypływ mdłości.

– Ona nie chciała… Przestańcie – słyszy głos Andrzeja.

– One zawsze udają, że nie chcą. Myślisz, że po co włożyła takie mini, że było jej widać majtki? – głos Artura jest rozbawiony, lecz gniewny. – Kurwa! Zarzygała auto! i nawet pożytku z tego nie mam! Stawaj! Wywalamy ją tu!

– Dość tego. Nie pyskuj. Jedziemy. Wywalisz ją w tym pierdolonym miasteczku.

To mówi Wojtek. Ewa zaczyna rozróżniać ich głosy, ale to już nie ma znaczenia.

Samochód staje. Ktoś ją popycha i mówi rozkazująco:

– No, wysiadaj…

Wylatuje z auta, ale niefortunnie zaczepia nogą o drzwi. Zsuwa się z niej pantofel i czyjaś ręka wyrzuca go w ślad za nią.

– Gdzie jestem? – pyta i opada na czworaki.

– w dwudziestym pierwszym wieku – mówi Artur i wybucha śmiechem.

Płyty chodnikowe są zimne, uliczne lampy właśnie gasną, ustępując miejsca nieprzyjaznemu świtowi.

– Nowy wiek? – dziwi się Ewa, niezdarnie się gramoląc.

Auto gwałtownie rusza, ale na moment przystaje i czyjaś ręka rzuca w jej stronę torebkę. Wysypują się z niej klucze, kredka do ust, chusteczki higieniczne, puderniczka.

„To coś, co we mnie wtargnęło wbrew mojej woli, już sobie poszło, ale nie na zawsze. Będzie we mnie tkwić i męczyć mnie. Muszę o tym zapomnieć. Muszę. Muszę zapomnieć. Ale jak?”, myśli Ewa, zbierając rzeczy.

Wstaje, rozgląda się. Uliczne latarnie na dobre zgasły. Jest w swoim mieście, blisko rynku, kawałek drogi od domu. W oknach pobliskich kamienic jest jeszcze ciemno; to dobrze, nikt jej nie widzi, ona też nie widzi nikogo. Rusza przed siebie. Płyty chodnikowe uciekają spod nóg, z trudem łapie równowagę. „Muszę. Muszę zapomnieć…”

„Nie, nieprawda”, stwierdza nagle buntowniczo. „Noc jak noc, nic po niej we mnie nie zostanie. Dziewczyny tracą dziś cnotę tak, jakby pękła balonówka. Dziewictwo to śmieszna rzecz, nikt nie zwraca na nie uwagi. Szkoda tylko, że straciłam je tak głupio, wbrew sobie, nie z własnego wyboru. Pieprzyć to… Pieprzyć. PIEPRZYĆ! Idę do domu!”

Zimne styczniowe powietrze przenika ją poprzez stary płaszcz i balową, przykrótką sukienkę. Obciąga ją teraz, poprawia. „Podarte majtki, Jezus Maria… i krew… Mam krew na udach… biustonosz podarty. A taki drogi, Triumph… żeby tylko mama spała, panie Boże, pomóż”. Mama śpi, ale nie w swoim pokoju, lecz na kanapie koło telewizora i nie sposób przejść niezauważenie. Ma na sobie przybrudzony różowy szlafrok, na głowie papiloty. Szlafrok rozchylił się, obnażając duże, ciężkie piersi i Ewę kolejny raz zaskakuje, że mama jest taka gruba. „Jeszcze z dziesięć lat temu była ładna, czemu aż tak się zaniedbała? Może my wszyscy jesteśmy temu winni? Ja… Złotko… tata?”

Ewa skrada się na palcach. „Rajstopy szlag trafił, a to moje najlepsze, najdroższe, prawdziwe kabaretki”.

Teresa nagle otwiera zapuchnięte oczy. Siada prosto, szlafrok rozchyla się jeszcze szerzej, więc odruchowo ściąga go na piersiach i patrzy na Ewę półprzytomnym wzrokiem. Jej zaspane spojrzenie wędruje od okna, za którym rozciąga się przydymiony świt, do zegarka na stole, który wskazuje 6.15 i wreszcie do Ewy.

– Rany boskie, co ty robiłaś tak długo?

– Przecież to sylwester, mamo… nowy wiek… Niektórzy wciąż się tam bawią – mówi Ewa radosnym głosem.

Złotko wybiega ze swojego pokoju. Przeciera oczy. „Ta mała cwaniara wszystko wyczai”, myśli niespokojnie Ewa.

– Jak było? – krzyczy Złotko, ziewając. – Kogo poznałaś? Kto cię odwiózł? Opowiedz, opowiedz!

– Odwiózł mnie… odwiozło mnie eleganckie zielone renault – odpowiada Ewa.

– Nie wsiadłaś chyba do obcego auta? – pyta matka z niepokojem.

– Wsiadłam, ale było ich trzech, a jak jest trzech, to nic mi nie mogą zrobić, nie?

– Masz rację. Spodobał ci się któryś?

– Żaden – mówi Ewa.

– Więc moje Chanel nie przyniosły ci szczęścia? – pyta matka z żalem.

– Przyniosły mi szczęście, czadowo się bawiłam. Złotko, idźże spać! Jak się wyśpisz, to ci opowiem – mruczy Ewa. Marzy o tym, aby dopaść swojego pokoju i łazienki.

– Masz podarte kabaretki – mówi Złotko. – a tyle za nie dałaś…

– Nie poplamiłaś sukienki? Pokaż – mówi nagle matka.

– Jak się wyplamiła, to wypiorę. Idę, jestem zmęczona.

– Zdejmij wreszcie palto – mówi ostro matka, a w jej glosie czai się podejrzliwość.

– Dajcież mi spokój, idę spać – woła Ewa i już biegnie po schodach. Za drzwiami taty jest cicho. Drzwi jej pokoju są tuż obok, dopada ich i zamyka za sobą.

„Nie przyjrzały mi się, co za szczęście”, myśli i patrzy w lustro. Ma opuchnięte wargi, zastygłą kroplę krwi koło nosa („Któryś skurwysyn mnie uderzył…”), a w oczach rozpacz („Nie, nie, żadnej rozpaczy!”), a w oczach rozpacz („Kurwa! Setki dziewczyn traci cnotę i nie jest to powód do rozpaczy!”), a w oczach rozpacz („Gówno prawda! Marysia mówiła: «Wsadzi ci i wyjmie i tyle z tego masz za pierwszym razem»„), a w oczach zmęczenie po nieprzespanej nocy.

Zrzuca podartą sukienkę, odruchowo sięga tam, gdzie powinna być gumka od majtek, jej ręka zatrzymuje się na nagim biodrze, potem wędruje w górę. Zdejmuje i zwija podarty biustonosz („Jutro go wyrzucę”). Przekrada się cicho do łazienki („Wszyscy mają kafelki, a my nie”) i z ulgą wchodzi pod ciepły strumień („Wszystko spłynie z wodą”).

„Czy ja jeszcze miałam cnotę w jej wieku?”, rozmyśla Teresa, otulając się pierzyną odziedziczoną po matce. „Nie. Nie miałam. Ciekawa jestem, czy ona ją ma. Chyba też nie. Jak to było z tą moją cnotą?” Cnota:

„Faceci gonią za brzydszymi niż ja, a za mną nie. Dlaczego?”, myśli siedemnastoletnia Teresa i nawet nie wie, że myśli na głos, gniewnie, z zawiścią, z żalem, a idzie z przyjaciółką, Joaśką.

– Bo jesteś frajerka – mówi Joaśką. – Wywijasz swoją cnotą jak sztandarem. Każdy by uciekł.

– Moja mama… – zaczyna Teresa, a Joaśką wybucha śmiechem:

– Twoja mama pewnie ci powtarza, że cnota to skarb i w dodatku jedyny, jaki ma uczciwa dziewczyna. Moja też tak mówi i co z tego? Kto ją tam wie, co robiła, jak była młoda?

Teresa nie wyobraża sobie, by jej mama mogła w młodości robić coś innego, niż robi teraz: gotuje, pierze swoją i cudzą bieliznę (każdy grosz jest potrzebny), prasuje, sprząta, wynajmuje się do sprzątania u obcych i gdera.

– Co ma do tego cnota? Musi być we mnie jakiś feler – mówi Teresa z goryczą.

– Głupia jesteś, przecież to proste. Faceci boją się dziewczyn z cnotą. Boją się, że ją chowasz dla męża i że jak który się zbliży, to ty go od razu złapiesz i ślub. Pozbądź się cnoty, a zobaczysz, jak będą za tobą latać – tłumaczy Joaśka.

– Jak mam się jej pozbyć? – pyta Teresa.

– Na prywatce – mówi przyjaciółka.

– Nikt mnie nie zaprasza.

– Nikt cię nie zaprasza, bo wiedzą, że jesteś cnotka. Dam cynk i cię zaproszą, tylko nie wrzeszcz, jak ktoś od ciebie coś będzie chciał, bo to normalka. Po to się robi prywatki.

– Czy to… czy to jest okropne? Boli? Czytałam, że boli.

– Co ty czytasz? Lektury szkolne? Włoży i wyjmie, nawet nie poczujesz – wzrusza ramionami Joaśką.

– A jak zajdę w ciążę?

– Nie zajdziesz. On sam będzie pilnował. Albo już zacznij łykać tabletki. Wszystkie dziewczyny łykają. Na wszelki wypadek.

Na prywatce jest ciemno, ciasno, tłoczno i Teresa nie ma czasu zastanowić się, czy chłopak, który ją ciągnie do ciemnego pokoju, podoba się jej czy nie. Zamyka oczy, zaciska zęby – i rzeczywiście, to boli krótko i tylko trochę.

– Twój pierwszy raz? – pyta chłopak z niepokojem.

– No co ty…! – śmieje się Teresa. Jest zadowolona i szczęśliwa. Ma to za sobą.

– Spotkamy się?

Teresa mruczy coś niewyraźnie, niby przyzwolenie, niby że się namyśla. Naprawdę to nie wie, jak on wygląda i czy chce się z nim spotykać. „Zdecyduję, jak go zobaczę”, postanawia i pyta: – Jak masz na imię?

– Jurek, a co? Ty jesteś Teresa, wiem.

„Więc to jest takie proste?”, myśli wieczorem, zasypiając.

– Masz dziwne oczy – mówi nazajutrz matka i dodaje podejrzliwie: – Takie oczy mają dziewczyny, które się puszczają.

Teresa wie, że ma normalne oczy. Matka po prostu wypowiada jedno z tych swoich ulubionych zdań; wypowiada je na wszelki wypadek, tak jak mawia, że rudzi są fałszywi, grubi dobroduszni, a ludzie o małych oczach i wąskich wargach są chytrzy i nie wolno im ufać.

– Oczy mam pomalowane i tyle – odpowiada matce.

„Czy Ewa ma jeszcze cnotę?”, zastanawia się Teresa. „Chyba nie? Dziewiętnaście lat w tych czasach… Ale jak ją straciła i z kim? Czy równie głupio jak ja?”

Nagle zrywa się z kanapy i biegnie na górę. Z łazienki dobiega chlupot wody. Teresa wali pięściami w drzwi.

– Ewa! Otwórz! Muszę cię o coś spytać!

– Kąpię się, do cholery! Daj mi spokój! – drze się Ewa.

– Jestem twoją matką! – krzyczy Teresa tak, jakby Ewa o tym nie wiedziała. – Chcę wiedzieć, czy masz cnotę! Czy wiesz, że cnota to jedyny skarb, jaki ma taka dziewczyna jak ty?

– Zwariowałaś! – wykrzykuje Ewa zza drzwi łazienki. Plusk wody na chwilę cichnie. – Mam! Mam cnotę! Oprawię ją sobie w ramki i powieszę na ścianie, chcesz?

Drzwi pokoju Jana powoli się uchylają. Jan, rozczochrany, w pidżamie, cicho pyta:

– Stało się coś?

– Pewnie, że tak! – woła Teresa. – Mamy już nowy wiek, a ty śpisz!

Jan zamyka drzwi. W łazience znowu pluszcze woda, a Teresa wlecze się do łóżka. Marzy teraz o tym, aby jej córka utraciła dziewictwo tak romantycznie jak Kate Winslet w Titanicu.

„…ale czy to w ogóle możliwe? Czy tak jest już tylko w kinie?”, myśli, zasypiając.

Gwałt… Myślałam, że istnieje tylko w gazecie, w telewizyjnych „Wiadomościach” albo w kinie. Że może się przydarzyć tylko innym, nie mnie. Nie mnie.

Muszę o nim zapomnieć. Szybko zapomnieć. Jak najszybciej. Musi być znów tak, jakby go wcale nie było. I muszę zacząć wszystko jeszcze raz. Od początku.

Luty. Nowy wiek

„Nienawidzę ich, nienawidzę, nienawidzę…”, powtarza Ewa w myślach, obsługując klientów w dziale spożywczym. Marysia stoi przy kasie, a Patrycja biega po dziale gospodarstwa domowego. Codziennie się zmieniają, żeby choć trochę odmienić monotonię.

„Co to za urozmaicenie zamienić żółty ser na proszki do prania”, myśli Ewa.

Tak jak matka przewidziała, Gruby dał im podwyżkę, po pięćdziesiąt złotych.

– Supermarkety i hipermarkety mnie wykańczają. Są wszędzie! w każdej gównianej dziurze supermarket! a w dużych miastach hipermarkety! Pięć! Dziesięć! Piętnaście! Skąd oni biorą tylu klientów? Tam wyzyskują takie dziewuchy jak wy, każą nawet jeździć na wrotkach! i za wrotki nie płacą. a u mnie stoicie sobie koło lady, nie nabiegacie się, więc pięć dych to duża podwyżka właściwie za nic – wyjaśnił.

„Ładne za nic… Ty też nas wyzyskujesz, skurwysynu”, myśli Ewa.

– a te pierożki? Może wzięłabym z dziesięć pierożków z mięsem? – zastanawia się staruszka w chustce na głowie. Przypomina Ewie babcię Marię. I tą chustką i powłóczeniem nóg, obutych w tanie botki i zapadniętymi kącikami ust. Przed chwilą oglądała gołąbki, długo wahała się przy panierowanej rybie, teraz przygląda się pierożkom.

– Niech pani nie bierze – szepcze Ewa. – Przeterminowane.

Zerka na pierożki, które wyglądają jak oślizłe i robi się jej niedobrze. Czuje, jak fala mdłości podchodzi jej aż do gardła. „Co tu tak śmierdzi?”, myśli.

– Gołąbki lepsze? – pyta staruszka.

– Pewnie, że lepsze. Mają tylko dwa dni po terminie. Staruszka wychodzi z gołąbkami, a Marysia strofuje Ewę:

– Ty, kurwa, jesteś głupia. Gruby przez ciebie splajtuje i pójdziemy do supermarketu, jeśli nas w ogóle wezmą.

Ewa wciąż patrzy na pierożki i wyobraża sobie, że są nie tylko oślizłe na wierzchu, ale że w ich wnętrzu, zamiast nadzienia, wiją się wstrętne białe robaki. Nie zwracając uwagi na kolejną klientkę, która wchodzi do sklepu, biegnie do toalety. Jeszcze wymiotuje, gdy Marysia wsadza głowę i wola:

– Ewa, do cholery, trzy klientki czekają! Jak cię zakapują Grubemu, to zobaczysz!

Długi dzień pracy wreszcie się kończy. Dni różnią między sobą tylko gatunki sera i wędlin, daty świeżości jogurtów i „gotowców”, promocje wciąż nowych margaryn.

– Rzygałaś? – pyta Marysia, gdy idą do autobusu.

– To te pierożki. Cuchnęły – wyjaśnia Ewa.

– Też wolę pracować na gospodarczym, choć potem śmierdzę proszkami. Mogłaś już zrobić tę maturę, jak miałaś okazję. Ja nie miałam, a po budowlance nie ma roboty dla dziewczyn – mówi Marysia.

– Po co mi matura? – pyta Ewa. – Wierzysz, że Gruby dałby za maturę choć dychę więcej?

– Mogłabyś pchać się do prawdziwego miasta na studia.

– Na jakie studia? Mnie nic nie interesuje. I tak bym oblała – stwierdza Ewa rzeczowo.

Złotko odrabia lekcje przy dużym stole w pokoju z telewizorem, a matka patrzy w ekran. Leci Klan. Ojciec, człapiąc, wychodzi z kuchni i zmierza w stronę schodów.

– Jeden facet wygrał w „Milionerach” sto dwadzieścia pięć tysięcy – obwieszcza matka.

Ojciec, milcząc, przechodzi obok.

– A audiotele… Takie łatwe pytania. Jak dla głupiego dziecka. I już można mieć samochód.

Ojciec idzie dalej.

– Zatrzymaj się! – woła Teresa. Jan przystaje.

– Dlaczego nie weźmiesz prywatnych lekcji gry? Myślisz, że nie ma chętnych, żeby uczyć się grać na fortepianie?

– Sprzedaliśmy fortepian – mówi Jan.

– Boby nam zabrakło na wykładziny, nie pamiętasz? Ale mógłbyś dać ogłoszenie i chodzić po domach z lekcjami – ciągnie Teresa.

– Nie mógłbym. Nikt dziś nie chce lekcji muzyki. Wolą tenisa, kursy komputerowe czy języka angielskiego – mówi Jan i znów rusza w stronę schodów.

– Czy ktoś ci kazał wybrać taki głupi zawód, że wylądowałeś na poczcie? Bo to, co umiesz, nikomu nie jest potrzebne?! – woła za nim Teresa.

– Mamo… – szepcze Ewa. – Przestań.

– Mama nic nie robi. Mama tylko mówi – broni jej Złotko.

Mama tylko mówi:

– Bo wy myślicie, że skoro nie pracuję, to nic nie robię. Nikt z was nie docenia tego, co robię w domu.

Myślicie, że to takie proste utrzymać dom w czystości? Oprać was, wyprasować, ugotować, umyć, zamieść, wytrzeć kurze, posprzątać wasze porozrzucane rzeczy, zrobić zakupy, przydźwigać ciężkie siaty… a kto zamartwia się dniami i nocami, czy wystarczy na prąd, na czynsz, na mięso, na zimowe buty dla Złotka, na nową koszule dla ojca, bo starą wydarł przy kołnierzyku, a ja sama chodzę w jednych butach już cztery lata… Myślicie, że jak siedzę w domu, to nie mam nic do roboty? Siedzę w domu, bo nie poszłam na studia, a nie poszłam na studia, bo urodziła się Ewa. Mogłam ją wyskrobać, tak jak robiły inne, ale nie wyskrobałam. Siedzę w domu, bo wychowałam dwójkę dzieci, a ojciec to kto, jak nie trzecie dziecko i nadal je chowam i myślę tylko o tym, żeby zaszły dalej, niż ja zaszłam, żeby opuściły to cholerne zadupie i pojechały kiedyś do prawdziwego miasta, gdzie tramwaje jeżdżą w dzień i w nocy i ludzie żyją inaczej, nie tak jak my, z dnia na dzień. Ja też kiedyś byłam młoda i ładna, a jak myślicie… młoda i piękna i miałam swoje marzenia i ambicje i wszyscy się za mną oglądali i mogłam inaczej wylądować. Niby dom, a nie dom, schody nie wykończone, meble się rozlatują, w łazience beton zamiast kafelków i sztuczna wykładzina, wszyscy już mają kafelki, tylko nie my. To wszystko miało być inaczej, nie tak, całkiem nie tak. Co za cholerny dom, co za życie… Złotko nie chce się uczyć, Ewa nigdy dobrze się nie uczyła, no i gdzie ona jest, w sklepie u Grubego, co to za miejsce dla ambitnej dziewczyny? Tyle książek przeczytała i po co to komu było? a temu tam wszystko obojętne, nawet w „Milionerach” nie chce zagrać, a przecież kiedyś wygrywał teleturnieje i wszystko wie. Ja gram w totolotka, ale pewnie nie wygram, raz wygrałam trójkę, ale co to jest trójka? Ludzie mają samochody, jeżdżą za granicę, z supermarketów to takie wielkie, wypchane siaty noszą, a człowiek zlicza grosz do grosza i nigdy mu nie wystarcza, ale jak zrobię na obiad placki ziemniaczane albo makaron, to wszyscy się krzywią, choć trzeba oszczędzać…

Ewa śledzi ojca wspinającego się wolno po schodach. Po chwili zza drzwi jego pokoju cicho rozbrzmiewa muzyka.

„On kiedyś się śmiał”, myśli. „Kiedy to było? Zanim sprzedaliśmy fortepian?”

– Jak można tak katować i katować innych tym posranym Bachem?! Porzygam się od tej jego muzyki – mówi matka i Ewa czuje, że znów, na samo to słowo, ogarniają ją mdłości. Zrywa się od stołu i biegnie do łazienki.

Wymiotuje i myśli:

„Czymś się strułam… Kiedy właściwie sprzedaliśmy fortepian? i o co chodzi z tym fortepianem?”

Fortepian:

od kiedy Jan pamięta, w jego domu zawsze był ten fortepian. Przedwojenny Steinway, wielki czarny potwór z białymi zębami. Jan pokochał go, zanim jeszcze nauczył się grać. Później, gdy miał pięć lat, okazało się, że są dla siebie stworzeni. Potwór ożywał pod jego małymi paluszkami, a Janek miał uczucie, że razem fruną gdzieś bardzo daleko, w rejony, gdzie nie sięga ludzki wzrok, gdzie liczą się tylko słuch, czucie, marzenia. Stan ten trwał prawie dziewiętnaście lat, a choć Jan, jeżdżąc z koncertami, zmieniał instrumenty, to zawsze, gdy wracał do rodzinnego domu, najpierw szedł, a właściwie biegł do niego: do swojego pierwszego fortepianu.

– …żaden nie brzmi tak jak on – tłumaczył matce z rozjaśnioną twarzą. Uwielbiał otwierać jego tajemnicze wnętrze, dotykać miękkich kołeczków, gładkich, błyszczących strun, ciepłej metalowej płyty. – Kiedyś, gdy będę wielkim pianistą, każę, by go wozili za mną – dodawał ze śmiechem.

Tak, wtedy jeszcze się śmiał. Był niewysokim, szczupłym blondynem o nieciekawej twarzy, którą jednak odmieniał ufny, bezbronny, prawie dziecinny uśmiech, nastrajający również do uśmiechu. I uśmiechali się: rodzice, nauczyciele, koledzy, a potem Teresa. To ona była pierwszą dziewczyną w jego życiu, która podarowała mu uśmiech.

Gdy żenił się z Teresą, matka powiedziała: – Musicie zamieszkać u nas, no bo fortepian… u nich fortepian się nie zmieści. Przecież one mieszkają w tych gomułkowskich klatkach. Sześć metrów na człowieka. W więzieniach mają więcej. A klatki schodowe są tam takie, że podobno szafę trudno wnieść, a co dopiero taki instrument.

Jan zamarł. o tym nie pomyślał. Pierwszy raz w życiu zapomniał o swoim fortepianie – dla kobiety.

Tak. Mieszkanie jego rodziców było o wiele większe, przedwojenne, wygodne – lecz były to tylko dwa pokoje. W amfiladzie. Przecież nie mógłby usunąć rodziców z ich dotychczasowej sypialni, a z kolei Teresa nie zgodziłaby się zamieszkać w przechodnim pokoju. Ba, Teresa nigdy w życiu nie zgodziłaby się zamieszkać z jego rodziną.

– Oni myślą, że są Bóg wie kim, patrzą na nas z pogardą… Myślisz, że tego nie widzę? Są wściekli i zazdrośni. I wcale się nie cieszą, że będą dziadkami!

Czuł, że w jej słowach jest trochę prawdy, choć przeinaczonej. Chcieli być dziadkami – lecz nie tak wcześnie. I może nie za sprawą akurat tej synowej. I nie w ten sposób.

Teresa z matką mieszkały na czterdziestu sześciu metrach – oni aż na stu dziesięciu – ale w gomułkowskim bloku z ciemnymi kuchniami były jednak trzy pokoje. Matka Teresy oświadczyła, że jej wystarczy jeden („W przeciwieństwie do niektórych, ja mam małe wymagania…”), a dwa – w tym sześciometrową klitkę – zostawia Teresie z mężem i dzieckiem, które lada miesiąc przyjdzie na świat. W żadnym z pokoi nie mieścił się fortepian. I rzeczywiście, nigdy nie zmieściłby się na klatce schodowej.

– Takie coś to się nie wyrobi na zakrętach – zachichotała Teresa.

Gdy po pięciu latach zaczęli budować dom za pieniądze wygrane przez Jana w teleturniejach, jego matka powiedziała:

– Pewnie teraz zabierzesz fortepian?

– Teraz… – powtórzył jakby ze znakiem zapytania.

– Wiem, twoja ręka. Wiem, że boli. Nie musisz od razu grać Rachmaninowa, możesz Bacha, bo spokojniejszy. Do Bacha nie trzeba tyle techniki, nie musisz mocno uderzać, ale jednak wciąż powinieneś grać, choćby dla siebie – powiedziała miękko. – Pamiętam, jak kochałeś ten instrument. Niekiedy byłam nawet zazdrosna. Z fortepianem będzie ci lżej. Bo przecież wszystko się zmieniło. Jeszcze nawet nie wiesz, jak bardzo. A może kiedyś, gdy wam zabraknie pieniędzy, będziesz udzielał lekcji muzyki?

Kochał fortepian nadal, choć była w tym tylko pamięć bezpowrotnie minionej przeszłości. Pomyślał, że mógłby czasem zagrać coś bardzo powolnego, coś, co nie wywoływałoby bólu w nadgarstku. Może rzeczywiście Bacha, a może Debussy’ego? Tak, Debussy’ego. Popołudnie fauna. W ich nowym domu, na parterze, zaplanowali duży pokój („Dajning rum”, mówiła Teresa z okropnym akcentem) i fortepian bez trudu by się zmieścił.

– Fortepian… – powtórzyła Teresa z namysłem. – Fortepian mógłby elegancko wyglądać, ale gdzie wtedy postawimy nowy komplet wypoczynkowy?

Komplet wypoczynkowy, w kolorze jasnego beżu, był, niestety, tylko drugą nagrodą w jednym z teleturniejów, nagrodą pocieszenia. Teresa była rozczarowana, że Jan nie wygrał. Na szczęście napisali o nim w gazetach i teraz ludzie chcieli go oglądać, chcieli sprawdzać, czy ten skromny instruktor z prowincjonalnego domu kultury rzeczywiście wie aż tyle i z tylu różnych dziedzin. Jan jednak najlepiej odpowiadał, gdy tematem teleturnieju była muzyka.

– To bardzo cenny fortepian, prawdziwy Steinway – powiedział.

Słowo „Steinway” nic Teresie nie mówiło, ale spytała zaciekawiona:

– Jak bardzo cenny?

– Mogłabyś za niego kupić ze trzydzieści takich kompletów wypoczynkowych – uśmiechnął się, bo jeszcze wtedy umiał się uśmiechać.

Fortepian stanął w ich „dajning rumie”, jak mawiała Teresa, w jadalni – jak twierdziła jej matka, w pokoju z telewizorem – jak określała mała Ewa.

– Boże, nie wiedziałam, że jest taki wielki! Myślałam, że fortepiany są mniejsze – powiedziała Teresa.

– Są mniejsze, ale to jest fortepian koncertowy – wyjaśnił Jan.

– Nikt tu nie będzie grać koncertów, bo byśmy zwariowali – stwierdziła kategorycznie Teresa.

– Czarne przynosi pecha w domu. Pianino jest bardziej praktyczne – oświadczyła jej matka. – Chyba że postawimy coś na tym gracie?

– Nie wolno niczego na nim stawiać, bo zmieni się brzmienie. Do koncertowego grania otwiera się to pudło – objaśniał Jan, zapominając, że już nie będzie to potrzebne. Brzmienie nie miało znaczenia.

– To głupio wygląda. Brzydko. On tak ładnie błyszczy, a jak podnosisz tę błyszczącą pokrywę, to nic nie widać, tylko kurz w środku – powiedziała Teresa, patrząc, jak Jan otwiera pudło fortepianu i stawia na podpórce.

– Wygląda jak paszcza wilka – skrzywiła się jej matka. – Zamknij to.

Gdy nazajutrz Jan wrócił z lekcji muzyki, których udzielał znudzonym i niechętnym dzieciom – na blacie fortepianu leżała ręcznie wydziergana serweta, a na niej stał niebieski fajansowy dzban ze sztucznymi kwiatkami.

– Nie… – powiedział odruchowo, chcąc bronić prawa fortepianu do wolności.

– Teraz wygląda bardziej po ludzku – stwierdziła matka Teresy.

– Mama ma rację – poparła ją Teresa.

Chciał im wyjaśnić, że fortepian jest bardziej ludzki, niż obie myślą, ale nigdy nie umiał dobrze mówić. Wypowiadał się grą i kto potrafił, ten go rozumiał.

– Mógłbym uczyć Ewę – zaczął, przypominając sobie, że on też miał pięć lat, gdy zagrał pierwszą w życiu gamę.

– Nie będziemy dziecku zawracać głowy czymś tak niepraktycznym. Patrz, jak to się u ciebie skończyło – powiedziała Teresa. – Miało być z tego grania Bóg wie co, a jest gówniana posada instruktora muzyki w jakimś ognisku.

Od tamtego dnia na blacie fortepianu niemal codziennie coś przybywało. Porcelanowa baletnica babci Marii, trzymająca obręb długiej sukni i figlarnie puszczająca oczko w stronę niewidocznego tancerza. Święty obrazek z Matką Boską w błyszczącej, nabijanej cekinami ramce. Ich ślubna fotografia i kolejne zdjęcia małej Ewy, w sweterkach i sukienkach dzierganych przez babcię. Garść kasztanów, zebrana przez Ewę któregoś jesiennego dnia. I coraz więcej okrągłych, białawych plam po szklance z herbatą, którą Teresa miała zwyczaj tam stawiać, gdy oglądała telewizję.

„To już nie jest mój fortepian, to obcy mebel”, myślał Jan i coraz rzadziej siadał do niego, aby powoli, unikając bólu w nadgarstku, zagrać Bacha, Mozarta, Chopina lub Debussy’ego. Przy Debussym ręka go prawie nie bolała. Popołudnie fauna. Zielona łąka w oślepiającym słońcu. Nieskończona przeszłość. Nieskończona przyszłość. Nie kończące się popołudnie i tańczące fauny z ludzkimi, rozumiejącymi twarzami.

– Przestań już rzępolić – mawiała Teresa po kwadransie, a babcia Maria włączała telewizor.

Pewnego dnia Teresa wróciła z miasta i już od progu zawołała, zarumieniona z podniecenia:

– Jest kupiec na nasz fortepian!

„Nasz”. Pierwszy raz powiedziała „nasz”, zdziwił się Jan, zanim dotarł do niego sens tej nowiny.

– Ile daje? – spytała babcia Maria, nim on zdążył się odezwać. A zresztą nie chciał nic mówić. Nie wiedział, co powiedzieć i jak ma bronić fortepianu.

– Daje tyle, że moglibyśmy kupić wykładzinę do całego domu, wykończyć obie łazienki i przynajmniej w jednej zrobić sztuczny marmurek, na przykład w tej na dole – liczyła podekscytowana Teresa.

– Mało daje – przerwał jej Jan. – To jest fortepian koncertowy.

– Nie bądź śmieszny. Facet nie będzie grać na nim koncertów! – zaśmiała się Teresa. – Wybudował sobie willę, nie taką jak my, tylko prawdziwą i mówi, że fortepian by mu pasował. Trzeba brać, póki daje, bo powiedział, że jak nie chcemy, to on tam sobie postawi kominek. Ma na razie wolny kąt, to bierze fortepian.

Gdy następnego dnia Jan wracał z pracy, przed niewykończoną, niezgrabną bryłą ich nowego domu stał meblowy wóz. Trzech facetów walczyło z fortepianem.

– Kurwa, kto takie coś wymyślił – zaklął jeden, patrząc z wyrzutem na Jana, który przystanął, czując, że serce bije mu szybko i nierówno.

– Ostrożnie, tak nie wolno. Rozstroicie go. On jest… on jest bardzo czuły – powiedział, widząc, jak fortepian wali o bruk, słysząc, jak struny jęczą i czując rozpaczliwy ruch młoteczków wypadających bezładnie ze swych miejsc.

Robotnicy spojrzeli na niego z pogardliwym pobłażaniem. Jan zamilkł.

Wóz meblowy odjechał, a Jan wszedł do domu, z którego zniknęła ostatnia cząstka jego szczęśliwego życia.

„Czy to jest jeszcze mój dom?”, zamyślił się, patrząc na puste miejsce w „dajning rumie”.

– Gdyby był mniejszy i biały, to dostalibyśmy więcej. A tak to on musi zeskrobać i zamalować tę okropną czerń – powiedziała z urazą Teresa, pokazując mu banknoty. – Cham jeden… Potrącił sobie za koszty przewozu i malowanie. Pomaluje na kremowo.

Ewa wymiotuje i nadal myśli:

„Czy mi się wydaje, że tata grał kiedyś na fortepianie? Grał cichutko, delikatnie, tę samą melodię, którą słychać czasem z jego pokoju, ale już tylko z płyty? Jak to się nazywało? «Poranek fauna»? Czy jest możliwy taki dziwny tytuł? a ja siedziałam na kanapie i słuchałam. Jak wyglądają fauny? Chyba wtedy jeszcze tata się uśmiechał”.

Ewa zastanawia się nad fortepianem, choć całym jej ciałem szarpią torsje. Głowę trzyma tuż nad muszlą klozetową, widzi jej pęknięcia, rysy, żółte zacieki, brud.

– Kurcze, co ja zjadłam? To pewnie hamburger z tej pieprzonej budki w rynku. Na pewno hamburger. Wszystko, byle nie to…

– Mamo, dlaczego Ewa wciąż rzyga? – pyta Złotko.

– Wymiotuje – poprawia mechanicznie matka. – „Wymiotuje” brzmi lepiej – wyjaśnia córce i nagle czujnie odwraca się od telewizora. – Co znaczy wciąż?

– Rzyga… przepraszam… wymiotuje od paru dni, codziennie, rano i wieczór i w dzień też. Ja nie chcę, żeby ona była chora. Zrób coś, mamo, pomóż jej – mówi Złotko.

Oczy Teresy rozszerzają się, potem zwężają („Mama ma teraz oczy jak u węża, tego węża z choinki, który wchodził Ewie pod sukienkę, gdy była taka mała jak ja. Ja nie chcę”, myśli Złotko). Potem Teresa zrywa się z kanapy i biegnie lekko do łazienki, tak lekko, jak potrafią biegać tylko bardzo grubi ludzie, gdy niesie ich gniew. Uderza pięścią w drzwi, raz, drugi, trzeci.

– Co jest?! – krzyczy Ewa. – Są przecież dwie łazienki! Jak się tak bardzo spieszysz, to leć na górę! Przecież się nie posikasz!

– Otwórz! – wrzeszczy Teresa i naciera całym ciałem na drzwi. – Natychmiast!

Ewa otwiera i matka, rzucona siłą rozpędu, zatrzymuje się dopiero na umywalce. Rozciera stłuczone biodro, gniewnie zagryza wargi i ścisza głos do szeptu („Złotko nie powinna słyszeć”, myśli odruchowo):

– Jesteś w ciąży?!

Ewa kręci głową.

– Skąd? z ducha świętego?

– Rzygasz, więc jesteś w ciąży – powtarza zdenerwowana matka.

– Każdy, kto rzyga, jest w ciąży? Tata jak się struł odgrzewanym przez trzy dni obiadem, to też był w ciąży?

– Nie pyskuj, tylko mów!

Matka naciera na Ewę. Łazienka jest niewielka, więc już po chwili Ewa opiera się o ścianę, a matka szarpie ją za sweterek:

– Pokaż piersi!

– Zwariowałaś! – krzyczy Ewa.

– Zamknij się, Złotko nie musi słuchać o takich świństwach… Piersi w ciąży twardnieją.

– Skąd mam o tym wiedzieć? – pyta agresywnie Ewa. – Niby kto mi miał o tym powiedzieć? Ksiądz na religii?

– Ewa… – zaczyna matka i spazmatycznie łapie haust powietrza. W łazience unosi się zapach taniego mydła i proszku, zastarzałego brudu i potu z ubrań, przygotowanych do prania. – Tu nie ma co żartować. Potem może być za późno. Gdyby to była ciąża, powiedz szczerze, nie okłamuj mnie… gdyby to była ciąża, to który miesiąc?

Ewa wydyma wargi. „Powinnam się teraz uśmiechnąć i powiedzieć: gówno cię to obchodzi. Ale nie mam nikogo poza nią, więc tak nie powiem. I jestem przerażona… przerażona… o Boże… Więc rzyganie to niekoniecznie pizza, hamburger lub nie umyte winogrona podpieprzane Grubemu?”

– To był sylwester. Więc chyba drugi miesiąc? – pyta niepewnie Ewa i myśli: „Mamo, powiedz mi, że to nic… że to nic strasznego, że to się zdarza i że coś z tym zrobimy- Powiedz mi”.

– Czułam, że to wtedy – mówi z wściekłością matka – i kto to był? Jakiś pomocnik ze stacji benzynowej? Czy któryś z bezrobotnych, wysiadujących na skwerze w rynku? Przecież nikogo innego tu nie ma!

– Czy to ma znaczenie? – pyta Ewa. – i tak nie wyjdę za niego za mąż.

Spojrzenie matki nagle się zmienia.

– A może to ktoś porządny? Nietutejszy? Ma pracę? Ożeni się z tobą?

– Nie ożeni się – mówi Ewa.

Matka uderza ją w twarz. Lekko, nieboleśnie. Ewa już do tego przywykła i nawet się nie uchyla.

– Jutro pójdziesz do lekarza. Dam ci adres. To taki lekarz, co w razie czego zrobi ci zabieg. Módlmy się, żeby to nie było to. Ale jeśli… no to nie ma wyjścia.

– Nie mam kasy na zabieg – mówi Ewa. – Marysia jak się skrobała, to za dwa tysiące zet.

– Marysia? – pyta zszokowana matka. – a niby taka porządna dziewczyna. Z kim ty się zadajesz!

– Taka porządna jak i ja, nie? i mówię ci jeszcze raz, że nie mam kasy.

Matka nagle pociąga nosem.

– Coś wymyślimy. Na razie dam ci pięć dych na badanie. Potem będziemy się martwić.

– Mamo, Ewa, co wy tam robicie? – Złotko stoi pod drzwiami łazienki.

– Podsłuchiwałaś! – krzyczy Ewa, wybiegając.

– Nie podsłuchuję – obrusza się Złotko. – To wy tak strasznie krzyczycie. A wiecie, co mówili teraz w telewizorze? Że napadli na bank w Krakowie i kogoś zabili…

– Jezusie Maryjo – mówi odruchowo Teresa, bo Kraków daleko, a myśl o tym, że córka może być w ciąży, jest o wiele trudniejsza do zniesienia niż napad na bank. „A jednak to dziwne, kiedyś takie rzeczy zdarzały się tylko w kinie”, myśli.

„Nie usnę przez całą noc”, myśli Ewa, wiercąc się w łóżku. „Zawsze mam pecha, więc to nie pizza, nie hamburger i nie winogrona Grubego. Tak, mam teraz całkiem inne piersi i już nie muszę wypychać stanika tampaksami. Jestem w ciąży i nie wiem z kim. Nie wiem, czy z wszystkimi trzema, czy tylko z jednym. Co dzieje się z plemnikami, gdy pochodzą od trzech różnych facetów? Czy wszystkie naraz zapładniają jajeczko, czy tylko jeden? i który? Ten, który był pierwszy, czy ten ostatni? a może ten w środku?”

Na korytarzu słychać człapiące kroki ojca. Ewie przypomina się babcia.

– Babciu… babciu… złapałam wilka… – szepcze cicho i z przerażeniem.

Łapanie wilka:

– Nie biegaj, bo się przewrócisz! – krzyczała babcia Maria, gdy mała Ewa, przebierając krótkimi nóżkami, usiłowała dogonić uciekającą piłkę.

Dziewczynka przystawała. Przewracanie się nie było dobre, gdyż nawet, jeśli tylko się skaleczyła, babcia wcierała w rankę pieniącą się i szczypiącą wodę. Obmywała dziecięce kontuzje ostro i energicznie, powtarzając z satysfakcją: „Mówiłam, że nie warto biegać? i teraz boli”. Bolało podwójnie: ponieważ babcia tak twierdziła – i dlatego, że nie okazywała współczucia, lecz satysfakcję.

– Nie skacz, bo złamiesz nogę! – krzyczała babcia Maria, gdy mała Ewa podskakiwała wysoko, jak najwyżej, ponad sznurem skakanki, rozhuśtanej przez inne dzieci. Należało skakać szybko, jak najszybciej i nie wolno było się skuć. Babcia krzyczała i Ewie natychmiast plątały się nogi ze strachu.

– Jak będziesz niegrzeczna, to weźmie cię ten pan – straszyła babcia Maria głośno, gdy Ewa łamała jej nakazy i zakazy. – Prawda, że pan ją weźmie? – pytała najbliższego przechodnia, który przyśpieszał kroku, a jego spłoszone spojrzenie dowodziło, że został przyłapany na gorącym uczynku: wziąłby Ewę i robiłby z nią straszne rzeczy. Wszyscy panowie zaczepiani przez babcię przyśpieszali kroku i znikali szybko za najbliższym zakrętem, poza jednym – co duża Ewa pamięta aż do dziś – który odwrócił się i powiedział: „Tak, za karę niedługo wezmę cię ze sobą” – a dopiero potem skręcił w najbliższą alejkę.

– Widziałaś jego oczy? Baaaaardzo niedobre – mówiła babcia przenikliwym szeptem.

Mała Ewa długo bała się panów o niedobrych oczach. Wszyscy panowie, poza tatą, mieli niedobre oczy.

– Nie siadaj na ziemi, bo złapiesz wilka! – krzyczała babcia, gdy mała Ewa w trakcie zabawy siadała na trawie z innymi dziećmi. Nauczyła się zatem kucać, ale pewnego dnia, tracąc równowagę, opadła na trawę. Poderwała się z przeraźliwym piskiem, gdyż od razu poczuła, że stało się coś strasznego. Złapała wilka. Wilk wszedł tym niewielkim, tajemniczym otworkiem, którym siusiała, a na który nigdy nie miała odwagi spojrzeć, gdyż było w nim coś niepokojącego. (Zarazem chciała mu się przyjrzeć i czuła, że kiedyś to zrobi). Wilk wszedł tamtędy i teraz pożerał ją od środka.

Szlochając, przypadła do babci:

– Czy wilk ma zęby?

– Ma. Czemu pytasz?

– Usiadłam na ziemi – rozpłakała się.

– Złapałaś wilka. A mówiłam, nie siadaj – powiedziała babcia Maria z zadowoleniem.

– Jest teraz w środku i pożera mnie – wyszeptała mała Ewa.

– Pójdziemy do domu, zdejmiemy majtki, wytrzepiemy je i wilk wypadnie – powiedziała spokojnie babcia.

– Złapałam wilka – szepcze duża Ewa, przewracając się w łóżku. – Dokładnie na nowy wiek wszedł do mojego wnętrza i teraz mnie pożera. Moją krew, moje ciało. Babcia czuła, że ten wilk mnie kiedyś dopadnie. I dopadł. Teraz nie wystarczy zdjąć majtki i wytrzepać. On już zostanie i będzie rosnąć, rosnąć, rosnąć, a ja będę coraz mniejsza i coraz mniej ważna. Aż zniknę. Nie, nie… Wyskrobiemy cię, wilku, wyskrobiemy. Każdy kawałeczek. Żeby nic po tobie nie zostało.

Do autobusu szły we trójkę, bo mama odprowadzała Złotko do szkoły, potem miała iść na zakupy.

– Chodź ze mną – powiedziała szeptem Ewa.

– Oszalałaś? To małe miasto, ludzie mnie znają, ten lekarz też.

– Nie chcę iść sama – szepnęła Ewa. – Nigdy nie byłam u ginekologa, boję się. To musi być potworne.

– Przestań! Złotko, biegnij naprzód! Słuchaj, kretynko… Umiałaś zajść, a nie umiesz nic z tym zrobić – syczy Teresa. – Ja w twoim wieku… – zaczyna i urywa.

– Co ty w moim wieku? – podchwytuje Ewa, patrząc na matkę podejrzliwym wzrokiem.

– Ja w twoim wieku po prostu lepiej się prowadziłam – mówi gwałtownie Teresa. – Szanowałam się. Aha, pamiętaj, że ci nie popuszczę. Muszę wiedzieć, kto to. Jestem twoją matką i mam prawo.

– A jak ci powiem, że było ich trzech? – pyta agresywnie Ewa.

– Idiotka – matka wzrusza ramionami.

Coś w wyrazie twarzy córki nagle ją wzrusza i niepokoi. Jej ręka nieśmiało wędruje na ramię dziewczyny, ale zaraz się cofa.

– Ewa… Ewcia… Nie bój się. To jest jak wyrywanie zęba.

Złotko powraca do nich, pytając niecierpliwie i z urazą:

– Ewa idzie rwać zęba? i o to takie tajemnice?

– Idzie rwać zęba – przytakuje Teresa, patrząc, jak Ewa wsiada do autobusu.

– A co z tym zębem?

– Jest robaczywy – mówi Teresa.

Poczekalnia lekarska jest jasna, czysta, w oknach białe firanki, dwa gabinety lekarskie. Na jednym ze stolików leży stos kolorowych pism. Kolorowe pismo czyta recepcjonistka w zielonym kitlu. Kolorowe pismo ogląda, z wyrazem znudzenia, jedna z dwóch czekających pacjentek. Druga jest w zaawansowanej ciąży.

– Kochanie, a może kupić ci czekoladki? Albo jakieś pismo, żebyś się nie nudziła? – pyta mąż ciężarnej ze śliczną buzią Barbie i z ogromnym brzuchem. („Ona chyba urodzi bliźnięta”, myśli Ewa).

– Patrz, ile ich tu jest, stosy. Idź już sobie. I przyjdź za trzy kwadranse. Nie chcę czekoladek – mówi kapryśnie Barbie.

– A może kupić ci ciastko albo colę light?

Barbie kręci głową.

– Wolałabym ogórka kiszonego, ale jak byś wyglądał z ogórkiem w ręce?

Barbie chichocze i cmoka męża w policzek. Ma na sobie specjalną ciążową sukienkę, najwyraźniej szytą na miarę, gustowną, z drogiego materiału. („A ja bym pewnie wszywała gumki w pasie i nosiłabym te same stare spodnie”, myśli Ewa. „I żaden facet by mnie nie pytał, czy chcę kolorowe czasopismo, czekoladkę czy colę”).

Drzwi jednego z gabinetów są uchylone. Ewa zagląda z niespokojną ciekawością. Tyłem do drzwi, na leżance, siedzi jakaś kobieta i razem z lekarzem wpatrują się w monitor. Z taśmy cicho sączy się muzyka.

„Coś mi to przypomina… Poranek… nie, nie poranek… Popołudnie fauna, które tata grywał na fortepianie? Czy to możliwe?”

– Widzi pani, jak ono sobie spokojnie pływa w wodach płodowych? Jak w morzu. Jest spokojne i szczęśliwe, bo pani jest spokojna i szczęśliwa – mówi lekarz łagodnym tonem.

– Trochę się denerwuję – wyznaje pacjentka.

– Ale tylko trochę, inaczej ono by to czuło. Ono już dużo wyczuwa. Wyczuwa pani nastroje, je to samo, co pani zjada, choruje razem z panią, dlatego musi pani być zdrowa. Reaguje też na dźwięki. Widzi pani, ta muzyka mu się podoba.

– Nudna taka – mówi nerwowo pacjentka.

Ewa wpatruje się w monitor. Ekran jest zielonkawy jak morze. I w tym zielonym morzu pływa coś o dużej głowie, malutkich rączkach i nóżkach.

„Tak wygląda dziecko w brzuchu matki?”, dziwi się Ewa. „Jak mały kosmita, E.T.”

– Drzwi się otwarły, przepraszam panią – mówi lekarz i zamyka je, uśmiechając się zdawkowo do Ewy.

Barbie też wstała i stanęła za jej plecami, zaglądając ciekawie do gabinetu. Podtrzymując rękami wielki brzuch, mówi:

– Bzdury jakieś… Takie dziecko to jeszcze nic nie czuje. Nic a nic. My czujemy. Bo wszystko zawsze spada na kobiety. Ledwie dźwigam to brzuszysko… Chcę to mieć za sobą. I nic mnie nie będzie bolało, bo jak da się im w łapę, to nie boli. A jak do szpitala przyjdzie jakaś biedna ofiara, to rodzi jak w średniowieczu. Drze się na cały budynek!

– Myśli pani, że ono nic jeszcze nie czuje i nie słyszy? – pyta Ewa.

Barbie otwiera szeroko niebieskie oczy:

– A jak ma słyszeć, skoro jest w środku? Gdy u nas w domu rodziły się kocięta, tata topił je w ubikacji i mówił, że one nic nie czują, a przecież już były na świecie!

Drzwi drugiego gabinetu otwierają się, wychodzi z nich pacjentka, a recepcjonistka mówi, nie odrywając oczu od gazety:

– Teraz ta druga pani…

Barbie trąca Ewę:

– No, niech pani idzie. Bo ja do tamtego lekarza. Mnie też zaraz przystawią tę kamerę do brzucha.

Ewa bardzo wolno idzie w kierunku drzwi i po raz pierwszy w życiu staje oko w oko z fotelem ginekologicznym. Wbija weń wzrok i nawet nie widzi lekarza, który myje ręce nad umywalką.

„To jest okropne. Okropne… Gorsze niż na filmach”, myśli.

Fotel ginekologiczny:

kojarzy się Ewie z robotem z kosmosu tą swoją lśniącą, chromowaną i nieludzką konstrukcją. Musiał go wymyślić mężczyzna, z gatunku tych, którzy od niechcenia, szybko i sprawnie potrafią wymyślić maszynę do gilotynowania, fotel elektryczny lub skomplikowaną machinę do tortur, taką jak na przykład „żelazna dama”. Chyba nie ma nikogo, kto leżąc na tym potworze, nie czułby upokorzenia, lęku, bezradności. Nie ma kobiety, która słysząc rutynowe „proszę się położyć”, nie postąpiłaby krok do tyłu, w panicznym odruchu ucieczki. W każdym fotelu ginekologicznym jest coś przeciwnego naturze ludzkiej.

„Trzeba by na nim kłaść facetów”, myśli mściwie Ewa.

– Ileż ty masz lat, dziecino? – pyta łagodnie lekarz. – No, kładź się… Nie tak, co robisz… zdejmij majtki!

Lekarz podchodzi i Ewa mocno zaciska oczy. „Nie czuć i nie myśleć. Nie czuć i nie myśleć…”

– Hmmmm, ciąża, prawidłowa, drugi miesiąc.

– Mogę już wstać? – szepcze Ewa. „Jak mam mu dać znak, że chcę TO wyskrobać”, zastanawia się, wkładając z powrotem majtki i poprawiając spódnicę.

– Ja TEGO nie chcę – mówi wreszcie, niemal zdecydowanym tonem, gdyż podłoga dodaje jej tej pewności, którą wcześniej odebrał fotel.

– Rozumiem. Ale wiesz, że to zabronione? – pyta lekarz.

Ewa nie wie, co odpowiedzieć, więc również pyta:

– A czy to prawda, że to nic nie boli?

– Nie boli, bo śpisz.

– i to jest prawie tak jak wyrwanie zęba?

– Nie – mówi lekarz. – Bo to jest dziecko, a nie ząb.

– To po co pan to robi? – pyta Ewa agresywnie.

– Czasem trzeba. Po to, by nie skrzywdzić dziecka.

A czasem po to, by nie skrzywdzić matki. To dziwnie brzmi, ale niekiedy to jest prawda. Bo kwestia aborcji jest bardziej złożona, niż myślą politycy.

„W dupie mam kwestię aborcji”, szepcze Ewa w myślach.

– Ale najpierw porozmawiajmy – ciągnie lekarz. – Odpowiadaj szczerze, a ja zdecyduję, czy w ogóle to zrobię. Nie zawsze się podejmuję. Ile masz lat?

– Dziewiętnaście.

– Co robisz?

– Jestem ekspedientką.

– Masz męża?

– Nie.

– Kto jest ojcem dziecka?

Ewa milczy.

– Odpowiedz. To ważne.

– Nie wiem.

– Jak możesz nie wiedzieć? – pyta lekarz. – Jeśli mi powiesz, że było ciemno i go nie widziałaś, to przysięgam, że cię odprawię. Nie robię tego tylko dla forsy, naprawdę.

– To był gwałt – mówi niechętnie Ewa. – Było ich trzech. Skąd mam wiedzieć, który jest ojcem? Wszyscy trzej? Czy tylko jeden? Nie znam się na tym.

Lekarz patrzy na nią i przygryza wargi, jakby żuł gumę.

– Jeśli gwałt, to masz prawo do zabiegu – mówi wreszcie. – Za darmo.

– i zrobi mi to pan za darmo? – ożywia się Ewa.

– Tak, ale najpierw pójdziesz i zgłosisz na policji. Potem trzeba będzie udowodnić gwałt, a to nie zawsze jest proste. Ale jak już udowodnisz, wtedy dostaniesz zaświadczenie z sądu, a komisja lekarska wyrazi zgodę na legalny zabieg.

Ewa wytrzeszcza oczy na lekarza.

– Przecież do tego czasu z dziesięć razy urodzę – mówi.

Lekarz milczy.

– Nie chcę, żeby tylu obcych ludzi wiedziało, że ktoś mnie zgwałcił! Ja tego nawet w domu nie powiedziałam!

Lekarz nadal milczy.

Ja tego nawet w domu nie powiedziałam:

…bo już lepiej obcemu niż rodzicom. Tata też by milczał. Mama by wrzasnęła: – Ze też nikomu takie świństwo się nie przytrafia, tylko akurat tobie, jakbyśmy mieli za mało kłopotów! w porządnych domach nic takiego się nie zdarza! Co ty sobie myślisz?! Czy ty wiesz, co powiedzą znajomi? Sąsiedzi? Ludzie w mieście? Będą pokazywać cię palcami i mówić: „To ta, co ją zgwałcili!” i wiesz, co zrobią? Będą się zastanawiać, ile w tym było twojej winy, bo to jasne, że nie każdego gwałcą, gwałcą tylko te dziewczyny, które tego chcą, które prowokują facetów, które się puszczają, po których widać że chętnie by się puściły! Boże drogi i co my z tym teraz zrobimy… Matko Bosko Częstochowsko…!

– To ja już wolę zrobić to za pieniądze – oświadcza Ewa.

– Powiedz mi jeszcze, kto chowałby dziecko, gdyby się urodziło? – pyta lekarz.

Ewa myśli przez chwilę.

– Mama? Nie, mamę by szlag trafił. Ja? Ja nie chcę tego dziecka. I niby z czego mam je chować, jak zarabiam osiemset złotych? Dlaczego pan o to pyta? Powinien pan zapytać, czy mam kasę na zabiegi

– To kosztuje dwa tysiące pięćset, czyli niemało – mówi lekarz.

– Wiem – mówi potulnie Ewa i myśli w duchu:

„Jezusie Maryjo, tyle forsy? Więcej niż Marysia… Ceny znów poszły w górę? Powinnam wiedzieć, że skoro wszystko idzie w górę, to także to. Jezu, ja się zabiję”.

– Pytam, bo robię to tylko wtedy, gdy mi się wydaje, że tak będzie lepiej. Łamię prawo, nie jestem nieomylny, ale przynajmniej jestem w zgodzie ze sobą – ciągnie lekarz. – Ale to cię pewnie i tak nie obchodzi. Te z was, które mówią o wyrywaniu zęba, a jest was więcej, niż sądzisz, myślą tylko, żeby się TEGO jak najszybciej pozbyć. A ja wtedy myślę o dziecku.

Zapada cisza, a po chwili lekarz mówi:

– Przyjdź w najbliższy czwartek o siedemnastej, tu masz adres.

Ewa zmierza do drzwi, ale coś ją zatrzymuje. Jej spojrzenie pada na monitor koło leżanki.

– To w tym je widać, tak?

– Co? – pyta lekarz.

– Teraz są takie aparaty, że można je zobaczyć?

– Kogo?

– Dziecko.

– Tak. Chcesz zobaczyć to twoje? Dobrze, ale powiedz mi szczerze, dlaczego? – pyta lekarz z zaciekawieniem.

– Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Czemu pan pyta?

– Co ci to da, jeśli ci powiem, że piszę pracę doktorską z pogranicza medycyny i psychologii? – odpowiada lekarz pytaniem na pytanie.

Ewa wzrusza ramionami.

– No to kładź się, będziemy go szukać.

Ewa patrzy w monitor aparatu – i po chwili pojawia się na nim zielone morze. „Wnętrze mojego brzucha jest zielone?”, myśli zdumiona. „Nie, niemożliwe, pewnie najwięcej jest tam czerwieni i czegoś w kolorze błota, czyli wszystko to, co zjadłam, co strawiłam, moje jelita i moja krew”.

– Nic nie widzę – mówi niepewnie.

– Patrz tutaj – lekarz dotyka palcem monitora.

– To? – dziwi się Ewa. – Wygląda jak kijanka. Albo pijawka.

– Kobiety znajdują na ogół ładniejsze określenia. Może dlatego, że chcą TO mieć – mówi lekarz.

Ewa wpatruje się w to coś, co tkwi w jej brzuchu, co nieproszone zjawiło się w jej wnętrzu, niemal niewidoczne, a jednak żywe. Otrząsa się.

– Czy to prawda, że ono słyszy? – pyta, nie odrywając oczu od monitora.

– Nie znam się na tym, akurat w tym się nie specjalizuję, ale słyszałem o badaniach, które to potwierdzają.

– Od kiedy słyszy? Od początku? Od pierwszych dni, czy później? – naciska Ewa.

– Nie sądzę, żeby plemnik coś słyszał – uśmiecha się lekarz. – Albo jajeczko. Wątpię, żeby słyszała zygota. Ale takie jak to… Hmmmm… Chyba tak. Coś słyszy.

Ewa poprawia spódnicę, obciąga sweter i zeskakuje z leżanki. Wychodzi z przychodni z ulgą, że coś ma już za sobą i z lękiem przed tym, co ją czeka.

– Kurwa… kurwa… kurwa… – klnie z wściekłością, nie patrząc na to, że przechodnie jej się przyglądają. – Czułam to. Czułam. I w dodatku Ono słyszy! Co za kretyńska sprawa. Ale co słyszy? Co Ono może słyszeć? Przecież tu nic nie ma! Zwykła ulica… a jednak, jednak… jednak…

Ono słyszy:

nagle do uszu Ewy docierają dziesiątki dźwięków, na które wcześniej nie zwracała uwagi. Dociera do niej codzienna muzyka ulicy – głębokie, rytmiczne sapanie miasteczka, które nabiera oddechu, wypuszcza go, znowu nabiera i jeszcze raz…

Dźwięki. Stuk-puk, stuk-puk, stuk-puk – to idzie dziewczyna w botkach na wysokich obcasach, które wybijają melodyjny rytm na chodnikowej płycie. Szu… szu… szu…, szurają grube, filcowe buty przechodzącej obok staruszki. Uit… uiti… uit… – śpiewają adidasy młodego mężczyzny. Łłiiiuuuiiiii…, autobus rusza z pobliskiego przystanku. A potem w uliczkę wpada wiatr, zawodzi krótko, spazmatycznie, podnosi do góry kurz i śmieci, przelatuje z cichym zaśpiewem i znika.

„Tyle dźwięków?”, dziwi się Ewa. „Nigdy ich nie słyszałam”, myśli zaskoczona.

Rusza w stronę autobusu, stojącego przy poszarzałym skwerze. Śnieg nie przykrył go tej zimy i resztki trawy wciąż walczą o życie. Ewa nachyla się: na jednej z kępek siedzi mała, czerwona biedronka.

– Zdechniesz, idiotko. Co cię tu przyniosło o tej porze?

Biedronka nie ma szans. „Lepiej ją zabić”, myśli rzeczowo Ewa. Powoli podnosi czubek buta i równie powoli cofa nogę.

– Cholera – mówi półgłosem. – Co mnie obchodzi to małe gówno?

A jednak, jakby wbrew sobie, podnosi dwoma palcami nakrapiane stworzenie i trzymając je delikatnie na dłoni, zawraca do przychodni. Wbiega do środka i kładzie owada na jukę w donicy, poprawiając tak, aby czerwony pancerzyk w czarne kropki utrzymał się na liściu. Biedronka rusza pospiesznie wzdłuż jaśniejszych żyłek, jakby wytyczyły jej nagle nową ścieżkę życia. Recepcjonistka przestaje czytać kolorowy magazyn i przygląda się Ewie podejrzliwie. Z gabinetu lekarza wychodzi Barbie.

– Jeszcze pani tu? – dziwi się na widok Ewy, a potem oznajmia z ożywieniem: – Widziałam go na monitorze! Wygląda jak krasnoludek. A kupiłam mu już mnóstwo ubranek! Nawet oryginalne dżinsy Diesla!

Uśmiechnięta, podtrzymując rękami duży brzuch, opuszcza przychodnię.

Ewa patrzy przez uchylone drzwi do drugiego gabinetu. Lekarz przegląda jakieś notatki, a z kasety płynie tym razem Bach. „Ten sam Bach, co wciąż sączy się z pokoju taty, monotonny i nudny”, myśli. Przygryza w zamyśleniu wargę i wchodzi do gabinetu.

– Pani tu nie miała umówionej wizyty! – woła recepcjonistka, ale Ewa zamyka za sobą drzwi.

Recepcjonistka podchodzi do donicy, rozchyla liście juki i sprawdza, co Ewa tam włożyła. Dostrzega biedronkę, strzepuje ją niedbale na podłogę i rozgniata butem.

– Czy ono naprawdę wszystko słyszy? – pyta Ewa lekarza, który patrzy na nią ze zdziwieniem.

– Przepraszam? o co chodzi?

– Badał pan dziecko tamtej pacjentki, puszczał mu pan muzykę. Mówił pan, że ono słuchało. Czy ono naprawdę słyszy? – wyrzuca z siebie Ewa na jednym oddechu. Na twarzy lekarza pojawia się zrozumienie.

– To intrygujące, tak. Granice tego, co słyszy, rozumienie tego, sposoby przewodzenia dźwięku… Są na ten temat pewne spory, ale moim zdaniem, tak, słyszy. Zapewne nie wszystko rozumie, ale słyszy. Może uczy się rozumieć?

Bach z zadziwiającą regularnością ofiarowuje im kolejne tony. „Zamknij się, nudziarzu”, myśli Ewa i niecierpliwie pogania lekarza:

– Na pewno słyszy? To dla mnie ważne…

– Na pewno. Założę się, że słyszy Bacha, choć nie wie, że to Bach.

Lekarz przygląda się Ewie z pewnym zniecierpliwieniem.

– Prowadzę badania nad zdolnością płodu do słyszenia. To nowa dziedzina i nawet nie wiem, czy ma naukową przyszłość. Teraz nie mam czasu, ale jeśli pani…

– Nie, nie. Już idę – mruczy Ewa i myśli ze strachem: „A jak mi każe płacić za wizytę?” i dodaje ze skwapliwą rzeczowością: – Ja nic nie chcę, wpadłam ot tak. Byłam u lekarza obok.

– Pani jest w ciąży? Tu jest taka mała książeczka… Nie, proszę się nie bać, to za darmo. Rozwój płodu, tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu. A w ogóle, to może mu pani śpiewać. I mówić do niego. Myślę, że słowa słyszy jak melodię.

Ewa bierze broszurę. „Jeszcze chwila i każą płacić, bo czas to pieniądz”, myśli gniewnie. Recepcjonistka w poczekalni wciąż przygląda się jej podejrzliwie i niechętnie.

– Gdzie moja biedronka? – pyta dziewczyna.

– Jaka biedronka? Nie ma biedronek o tej porze.

„Nie ma biedronek? ty głupia babo…”, Ewa podnosi do góry środkowy palec i mruczy cicho w jej kierunku: „Fak ju”.

– Do widzenia – mówi obojętnie recepcjonistka, nie rozumiejąc jej gestu.

– Wyrwałaś tego zęba? – krzyczy Złotko, gdy Ewa wchodzi do domu. Tata przystaje na moment w człapiącym przemarszu z kuchni na piętro.

– Nie. Ale już nie boli. Wyrwę go w ten czwartek – oświadcza Ewa donośnie, by przekrzyczeć Presleya.

Tata zamyka drzwi swojego pokoju na górze.

Garnki w kuchni trzaskają rytmicznie, jak perkusja w symfonicznej orkiestrze, głos Elvisa faluje, aksamitny w niskich tonach i jasny w górnych; dziecinny głos Złotka brzmi jak flet, który nagle wyrywa się z orkiestry. Telewizor spiera się z Presleyem głosem Tomasza Lisa.

„Dom żyje i mówi”, odkrywa ze zdziwieniem Ewa. – a ja raz wyrywałam ząb i nic nie bolało – chwali się Złotko.

Ewa gna po schodach do pokoju. Presley ryczy w kuchni, lecz słychać go w całym domu. „Mama jest w jednym ze swych sentymentalnych nastrojów, to może lepiej”, myśli.

Ewa włącza taśmę z Chylińską.

„Nienawidzę…”, wyrzuca z siebie gwałtownie Chylińską schrypniętym głosem, a Ewa otwiera broszurę. Wydana na tanim papierze, ma na okładce radośnie uśmiechniętą dziewczynę z wielkim brzuchem.

– Pieprz się – mruczy do niej Ewa i czyta pierwsze zdania:

„Zarodek, stadium rozwojowe zapłodnionej komórki jajowej (zygoty), która przeszła kolejne podziały, czyli bruzdkowanie, pomnażając w ten sposób liczbę komórek (blastomerów). W stadium tzw. manili (12-16 blastomerów, około trzeciej doby po zapłodnieniu) jajo płodowe przedostaje się do macicy…”

– Boże, jak to nieludzko brzmi. Morula, blastomer, zygota…? – otrząsa się Ewa.

„Około trzeciej doby po zapłodnieniu jajo płodowe przedostaje się do macicy…”

– i to wszystko jest teraz we mnie? Morula, blastomer, jajo? Co za ohyda!

Wciska broszurę pod materac i schodzi na dół. Skrada się cicho w stronę kuchni i natrafia na znajomy widok. Matka, z garnkiem przy piersi, tańczy. Ma zamknięte oczy i dziwny uśmiech. „Jak morula”, myśli Ewa nienawistnie.

– Dwa tysiące pięćset – oświadcza głośno i garnek wypada matce z rąk.

– Nie łaź po mieszkaniu jak złodziej! – woła ze złością. – Człowiek, który ma czyste sumienie, nie skrada się po cichu!

– Nie skradam się. To ten twój Presley. Ryczy, więc nic nie słyszysz. Dwa tysiące pięćset.

– o czym ty mówisz? – pyta matka.

– Tyle teraz biorą.

– Więc jednak… jesteś w…

– Jestem – potwierdza Ewa ze złośliwą satysfakcją.

– To niech ten skurwysyn, który ci to zrobił, da ci forsę na skrobankę, bo ja nie mam – wybucha gniewnie matka, zamykając drzwi i ściszając głos.

„Przecież nie powiem jej, że było ich trzech. Nie powiem, że to był gwałt. Nie chcę zadymy, nie chcę policji, nie chcę wylądować jak te dziewczyny ze Śląska, o których pisali w gazecie. Że je zgwałcono, a przesłuchiwano tak, jakby to one gwałciły. Nie. Nie. Nie. Niech będzie jeden skurwysyn”.

– On nie jest stąd – mówi Ewa głośno.

– a skąd?

– Nie wiem.

– Poszłaś do łóżka z nieznanym facetem?

– Tak. Nawet nie wiem, jak się nazywa.

Matka najpierw milknie, potem czerwienieje i nagle krzyczy:

– Po kim ty to masz?! Ja w twoim wieku…!

– Wiem – przerywa jej Ewa.

Teresa głośno nabiera powietrza i wypuszcza je z odgłosem czkawki.

Ja w twoim wieku:

…a ja w twoim wieku prowadziłam się porządnie. Nie byłam taka głupia jak ty. Nie zadawalam się z obcymi. Byle kto mnie nie poderwał. Nie puszczałam się. Nie piłam alkoholu. Miałam godność. Wracałam do domu o właściwej porze. Bo po nocach włóczą się tylko zdziry. Słuchałam rodziców. Wiedziałam, co wypada, a co nie. Pomagałam w domu. Porządnie się uczyłam. Zrobiłam maturę i mogłam iść na studia, ale skoro cię już urodziłam, to chciałam cię wychować na uczciwego człowieka. Gdybyś była taka jak ja w twoim wieku, to teraz nie byłoby kłopotów!

„Dlaczego kłamiemy przed własnymi dziećmi?”, myśli Teresa. „Dlaczego nikt z nas nie powie: a ja w twoim wieku byłam jeszcze głupsza? Dlaczego udajemy przed nimi, że byliśmy najlepszymi uczniami świata? Wcieleniem cnót i przyzwoitości? Uosobieniem rozumu? Dlaczego, skoro to na ogół zwykłe kłamstwa?”

Ewa czeka, że matka jak zwykle trzepnie ją w twarz. Ale ona nagle ją przytula – i płacze. Ewę przeraża to bardziej, niż gdyby wyładowała na niej swą wściekłość. Obejmuje matkę i mówi:

– Tak mi przykro.

Dlaczego ona nie umie mnie przytulić ani ja jej?”, myśli; próbując objąć matkę. Ale Teresa, ku jej uldze, odsuwa się i mówi:

– Coś wymyślimy. Nie martw się. Jakoś to będzie. Włącz sobie telewizor, pooglądaj jakiś program, od razu się uspokoisz.

Ewa włącza telewizor.

„Handel żywym towarem zarzuciła rosyjskim żołnierzom w Czeczenii dziennikarka moskiewskiej gazety. W rejonie wioski Chatuni miejscowy garnizon założył targ niewolników. Czeczeńcy trzymani są tam w nieludzkich warunkach, w głębokich jamach wykopanych w ziemi”.

„Uspokajam się”, myśli Ewa.

„Uganda przekaże pod opiekę UNICEF-u sto sześćdziesięcioro troje dzieci-żołnierzy z Konga. Dzieci w wieku od dziewięciu do szesnastu lat komisja ONZ odnalazła w obozie wojskowym”.

„Uspokajam się”.

„Dario Kordić skazany został przez trybunał haski ONZ na dwadzieścia pięć lat więzienia za współudział w czystkach wśród Muzułmanów. Kordić brał udział w masakrze w wiosce Ahmici, gdzie w 1993 roku chorwackie wojska wymordowały ponad sto osób, z których większość spłonęła żywcem, w podpalonych przez żołnierzy domach”.

„Uspokajam się”.

„Siedemnastolatka z województwa warmińsko-mazurskiego wrzuciła do szamba swoje nowo narodzone dziecko. Sekcja wykazała, że niemowlę żyło w chwili…”

– Przełączmy na Big Brothera – proponuje matka. – Czy to nie dziś będą wyrzucać Alicję?

– Chcę, żeby wyrzucili Alicję! Ja też zadzwonię! – woła Złotko.

– Głupia jesteś, za to się płaci. Niestety, nic przyjemnego nie ma za darmo – stwierdza z żalem matka.

– Nienawidzę Alicji! – podekscytowana Złotko podskakuje na krześle.

„Uspokajam się”, myśli Ewa.

– Dlaczego Alicja? – odpowiada zadowolony Gulczas na pytanie Wielkiego Brata. – Bo Alicja jest fałszywa. I tyle. A co?

– Fałszywa! Fałszywa! – podśpiewuje Złotko, odsuwając zeszyty.

– Wszyscy są fałszywi – wzdycha matka.

– Gulczas nie. Kocham Gulczasa – obwieszcza Złotko, a matka z aprobatą kiwa głową.

– Tak, tak, Gulczas to jest to.

„Moja kijanka… moja kijanka dorośnie i będzie na takie coś patrzyć? Czy też do tego czasu wymyślą już coś takiego, że… że co? Co mogą jeszcze wymyślić? Będą się pieprzyć na- ekranie?… Nie, nie, niemożliwe”, myśli Ewa. „Nasze domy mówią dziś telewizorami, a nie własnym głosem. Jak mówiły, gdy nie było telewizora?”

Telewizor:

według niego ustala się rytm dnia, pory posiłków i wypoczynku. Pory snu. Spotkania z przyjaciółmi. Meble rozstawia się tak, aby było go widać z każdego kąta, krzesła, fotela, kanapy, a gdy postawi się talerz i weźmie łyżkę do ręki, można wtedy – chlipiąc zupę – patrzyć w ekran. Oświetlenie nie może przyćmiewać jego oblicza, bo zniekształci to, co on zechce nam pokazać.

– Wigilia o siódmej?

– Co ty, o ósmej film, musimy pośpieszyć się z wigilią.

On ma swoje prawa i wymagania. Trzeba go słuchać. Nie wolno tracić z nim kontaktu, bo można pozostać samotnym, ślepym i głuchym w dżungli świata.

Jeden kanał. Dwa kanały. Cztery. Sześćdziesiąt.

On, telewizor, prowadzi nas od dnia do dnia, jak niegdyś anioł stróż nad przepaścią. On przypomina, kiedy jest święto, kiedy dzień roboczy, kiedy przychodzi wiosna i trzeba przestawić zegary, a kiedy sypnie śnieg. Bez niego nie da się żyć. To on podpowiada, kto jest ważny, kto się nie liczy, a kogo w ogóle nie ma.

Pan Telewizor. Nie do wyproszenia. Był. I będzie.

Kiedyś był stół i ciepłe światło lampy. Podobno wystarczało.

„Niemożliwe”, myśli Ewa.

Zasiada się przed nim i czeka. Na co? Nie wiadomo. Ale on powie. I potem będzie lepiej. Albo gorzej. Albo tak samo.

„Jezusie Maryjo, byle nie tak samo!”, myśli Teresa.

A jednak dzisiaj jest inaczej. W Big Brotherze znowu mówili o forsie. Wszyscy tam mówią o forsie, są tam dla forsy, a cała widownia liczy ją za nich.

– Mamo, dwa tysiące pięćset – powtarza Ewa, stojąc plecami do telewizora.

– Ja nie mam aż tyle! Skąd niby mam wziąć? Dwa pięćset! i za co? Za głupią skrobankę? Czy oni zwariowali? Taka kupa forsy za parę machnięć nożem?! Mam tylko dwa.

– Skąd masz dwa? – dziwi się Ewa. Teresa nagle wybucha płaczem.

– Zbierałam. Całe trzy lata. Grosz do grosza. Chciałam pojechać za granicę. Chociaż raz w życiu. Bo co to za zagranica, Czechy lub NRD, gdzie jeździliśmy z twoim ojcem, gdy on wygrywał teleturnieje? i raz byliśmy w Bułgarii, bo teściowie kupili nam wczasy przez „Gromadę”. Ale kiedy to było…! a ja bym chciała zobaczyć prawdziwą zagranicę.

„Nie zobaczy przeze mnie prawdziwej zagranicy”, myśli Ewa i pyta:

– Chciałaś jechać do Rzymu, z pielgrzymką? Matka patrzy na nią w zamyśleniu i włącza kasetę z Presleyem.

– Mamo, o rany, przestań, flaki się wywracają…

– Taka prawdziwa, najprawdziwsza zagranica to byłby Graceland – wzdycha matka.

– Co to jest grejslend?

– Jego dom. Presleya. Tam to dopiero są pielgrzymki. Z całego świata. Widziałam w telewizji. Ale nigdy bym na to nie uzbierała, trzeba by zbierać z dziesięć lat albo dłużej. Więc pomyślałam sobie, że może Paryż? Wykupiłabym jakąś wycieczkę. Najtańszą. Paryż to chyba prawdziwa zagranica?

– Prawdziwa – przyznaje Ewa. – Ale ja na ten czwartek muszę mieć dwa pięćset.

– Powiemy ojcu. Tak sobie myślę, że jeśli ja uciułałam coś na boku, to może on też? Może też miał jakieś marzenie i na nie zbierał? – zastanawia się Teresa.

„Zbierali na swoje marzenia”, powtarza w myślach Ewa. „Więc wciąż je mają?”, dziwi się nagle.

Gdy późną nocą Ewa przechodzi korytarzem do łazienki, drzwi pokoju ojca uchylają się:

– Ewcia… Mam dla ciebie te pięćset.

– Na co zbierałeś? – pyta Ewa.

– Nieważne – mówi Jan. Patrzy na Ewę ubraną w cienki podkoszulek i majtki i mówi:

– Wejdź. Zaziębisz się.

„Nigdy nie wchodzę do jego pokoju. Ani on do mojego. Nasze jedyne wspólne terytorium to kuchnia i pokój z telewizorem. Przecież ja nawet nie wiem, jak u niego jest”, myśli Ewa i wchodzi.

Wąski tapczan, zasłany szarym kocem. Na trzech ścianach proste półki z książkami, niektóre z surowych, nie heblowanych desek („Sam je zrobił?”, myśli Ewa). Stół. Jedno krzesło. Stare biurko, które dostał od matki, babci Ireny, gdy przedwcześnie przeprowadzała się do domu starców. To biurko, wielkie, rzeźbione, z mnóstwem szuflad i szczątkami kasztanowej politury, nie pasuje do reszty mebli, ale pasuje do taty. Na biurku leżą książki, które nie zmieściły się na półkach. Książki piętrzą się też w stosach na podłodze pod oknem. A na stole radio z dwiema wieżami i rządki równiutko ułożonych kompaktów. Obok stary adapter i sterta płyt analogowych. Wszędzie kurz, poza radiem i adapterem.

– Mama ci nie sprząta? – dziwi się Ewa.

– To niełatwe. Potem niczego bym nie znalazł. A tak wszystko mam pod ręką – tłumaczy Jan, jakby chciał usprawiedliwić matkę.

– Na co zbierałeś pieniądze? To tajemnica? – docieka Ewa.

– Nie, nie tajemnica, ale to cię nie zainteresuje. Chciałem mieć całego Mahlera, Wagnera i Brucknera.

– To kompozytorzy? – pyta Ewa.

– Tak, kompozytorzy, którzy mieli wspólny styl. Zaczęło się od Wagnera. Na Mahlerze się kończy. Jeden czerpał z drugiego, a wszyscy mają niesamowite brzmienie. I nastrój. Zamykasz oczy i widzisz, co chcieli powiedzieć swoją muzyką. u Wagnera to jest buńczuczne, patetyczne, pyszne, Bruckner jest już bardziej miękki, niepewny, ale precyzyjny, a Mahler… Mahler rozpacza. Mahler płacze, modli się lub myśli o czymś bardzo smutnym.

Ewa patrzy zdumiona na ojca. Czemu on nagle tak dużo mówi i tyle niezrozumiałych rzeczy?

– Nie boją się wielkich uczuć. Nie wstydzą się ich – ciągnie ojciec.

„A ty jesteś całkiem inny. Smutny, niepatetyczny i tak ukrywasz swoje uczucia, że wydaje się nam, jakbyś ich wcale nie miał”, myśli Ewa.

Zerka na ojca z ukosa. Jest taki drobny, niemal chudy w swojej zmiętej, przybrudzonej piżamie. Ewa odwraca głowę. Patrzenie na niego sprawia jej przykrość. „Kiedyś był inny”, myśli.

Rusza w obchód po pokoju, odkrywając kolejne, nieznane sobie rzeczy. Książki na półkach mają mało zachęcające tytuły. Wśród płyt nie ma ani jednej z muzyką taneczną czy piosenkami. Bach… Bach… Mozart. Beethoven. Grieg… Rachmaninow, Czajkowski, Wagner… Na ścianach wiszą karteczki przypięte pinezkami, tak już pożółkłe ze starości, że prawie się rozlatują; jest też parę świeższych.

– Moje notatki. Niektóre mają z piętnaście lat. Przydawały się, gdy brałem udział w teleturniejach – wyjaśnia ojciec.

– Dlaczego już nie grasz? – pyta Ewa i przygryza język. Nie o to chciała zapytać. Czuje, że to jest temat, którego on nie lubi. („Tak jak ja nie lubiłam patrzyć na niego, gdy pokazywał się w telewizorze. Wyglądał jak ktoś, kto znalazł się tam przypadkiem i chciałby uciec”).

– Kochanie, to już nie są takie teleturnieje jak kiedyś, gdy trzeba było mieć wiedzę – mówi ojciec cicho i niepewnie. – Nikt już nie pyta o Bacha lub Strawińskiego – o Manna czy Kafkę. Oni… oni chyba nikogo nie interesują w telewizji…

– Ale teraz są tam większe pieniądze. Niekiedy bardzo duże – mówi Ewa.

– Nie wiem, czy robiłem to dla pieniędzy. Pewnie tak to wyglądało.

– Z czego wygrałeś swoją pierwszą Wielką Grę?

– Z Beethovena. Drugą z Wagnera. I trzecią z Bacha. Ale po drodze był kosmos. Historia. Literatura. Filozofia.

– Tak dużo wiesz. Mógłbyś znowu spróbować. Tyle teraz tych teleturniejów, bo ludzie myślą ciągle o forsie, tylko o forsie, o tym, że jej nie mają, więc kochają teleturnieje, a mama mówi, że ty wygrałbyś każdy z nich.

– w pewnej chwili nikt mnie tam nie chciał. Powiedzieli, że jestem nietelewizyjny. Że czasy się zmieniły i ludzie nie chcieliby na mnie patrzyć. Mama w to nie wierzy.

„Ja ci wierzę. Czy ja bym chciała patrzyć na ciebie w telewizji?”, myśli Ewa. „Nie, nie chciałabym. Już wtedy nie chciałam”.

Ojciec człapie w stronę adapteru i starannie układa na nim jedną ze swoich starych płyt.

– Popołudnie fauna – mówi. – Debussy. Gdy byłaś malutka, zawsze prosiłaś, żeby ci to grać.

– Dlaczego? – dziwi się Ewa.

Słyszy tę dziwną, tajemniczą melodię, którą usłyszała w przychodni. „Fauny… wciąż te fauny… Dlaczego? z dwojga złego to już lepszy Presley”, myśli i zastanawia się nad przypadkiem, który sprawia, że aż dwa razy tego samego dnia słyszy tę samą, dawno zapomnianą melodię.

– Mówiłaś wtedy, że widzisz, jak fauny tańczą -. uśmiecha się ojciec.

– Tak mówiłam? – dziwi się znowu Ewa. – Ja nawet nie wiem, co to są fauny!

– Wtedy wiedziałaś. Szukałaś ich w lesie. Albo na łące. Bo tłumaczyłem ci, że one lubią wylegiwać się w słońcu.

Ewa, znużona, spaceruje po pokoju. Ta muzyka ją drażni, tej rozmowy nie rozumie.

– Czemu nie odłożyliście nic z twoich wygranych? – pyta.

– Wydawało się nam, że musimy wybudować dom. I wybudowaliśmy. Ale dom to… to nie cztery ściany i dach.

– A co? – pyta zdziwiona Ewa.

– Ludzie? – mówi ojciec niepewnie i pytająco. Ewa przygląda mu się w milczeniu. „On powinien wiedzieć”, myśli.

– A od kiedy zaczyna się człowiek? – pyta.

Ojciec patrzy na nią zdezorientowany.

– Czy zaczyna się wtedy, gdy słyszy? – pyta znowu córka.

Muzyka z płyty wypełnia pokój, Popołudnie fauna wypełnia cały, wciąż nie dokończony, a już podupadły dom, ogrzewa go, rozsłonecznia mimo nocy – i ojciec nagle uśmiecha się, bardziej do siebie niż do niej, a potem przytakuje:

– Tak. Człowiek zaczyna się wtedy, gdy słyszy.

Pokryte futrem, pełne wdzięku czworonożne stworzenia o ludzkich twarzach i uczuciach tańczą nie kończący się taniec na zielonej łące.

– Fauny! – woła nagle Ewa. – Pamiętam! Już pamiętam! Mówiłeś, że to są mali bogowie! Że mieszkają w lasach, na łąkach, nad jeziorem! Szukaliśmy ich razem! Miałam chyba pięć lat? a może mniej?

– Tak – potwierdza cicho ojciec.

Wśród karteluszków wisi malutkie, niewyraźne zdjęcie. Ewa wpatruje się w nie, chcąc rozpoznać uwiecznione na nim osoby. Uśmiechnięty młody mężczyzna, mała dziewczynka na jego kolanach, za nimi drewniana weranda, ocieniona dzikim winem.

– Nasze Mazury – mówi z radością. – a prawie o nich zapomniałam.

Znowu wpatruje się w tę niewielką, amatorską fotkę. „Tata się na niej śmieje. Więc kiedyś umiał się śmiać?”

– To tam szukaliśmy faunów – mówi tata i powoli, niepewnie się uśmiecha.

„Nadal umie. A gdy się uśmiecha, wydaje się większy, wyższy, młodszy”, myśli Ewa.

– Mazury… nasz stary, wiejski domek. Dlaczego babcia Irena go sprzedała? – pyta.

– Nie mieliśmy pieniędzy. A twoja babcia dokładała do budowy naszego domu, gdy nie udało mi się wygrać teleturnieju.

Ewa wciąż wpatruje się w malutkie zdjęcie.

– Przypominam sobie – mówi. – Chodziłeś ze mną po lesie. Płoszyliśmy łabędzie na jeziorze, bo chcieliśmy usłyszeć dźwięki, jakie wydają ich skrzydła w locie. Mówiłeś, że to jest muzyka. Pokazywałeś mi ćmy i nie pozwalałeś bać się nietoperzy i pająków.

– Są pożyteczne. I piękne – bąka ojciec.

– Bardzo lubiłeś tam jeździć. Ja też. Dla mnie Mazury to weranda z dzikim winem, na której się bawiłam, jezioro z łabędziami, ćmy i pająki. No i fauny. Fauny na łące. A dla ciebie?

– Frau Schnittke – mówi niezrozumiale tata.

– Że co? – pyta Ewa. – Co to jest to „frałsznit…” Jak powiedziałeś?

– Frau Schnittke, ale to nieważne – powtarza tata i dodaje: – Jezioro było codziennie inne i chyba to w nim najbardziej lubiłem. Kochałaś je, gdy byłaś dzieckiem. Mówiłem ci, że fauny chodzą się tam kąpać nocą. Chciałaś, żebyśmy poszli je obejrzeć. Uparłaś się, więc wziąłem cię nad jezioro o północy. Ale faunów nie było. Płakałaś.

Frau Schnittke:

rodzice Jana kupili starą chałupkę na Mazurach z myślą o synu i wnuczce i zaczęli szukać miejscowej „złotej rączki”, która mogłaby ją tanio wyremontować, o co w latach osiemdziesiątych nie było łatwo. W sklepach nie było kołków, gwoździ, śrub, wapna, a cement można było kupić dopiero po złożeniu podania w gminie. Żeby zbudować sławojkę (z oryginalnym serduszkiem w drzwiach – dlaczego akurat z serduszkiem, tego nikt nie wiedział), trzeba było przekupić pracownika tartaku, który pozwolił zajechać traktorem z przyczepą i nakładł do niej pospiesznie dwa kubiki wybrakowanych desek. Więc remont zrobili byle jak, byle najtaniej – i musiało wystarczyć.

Jednak ten dom, choć ponad stuletni i rozsypujący się, zbudowany nie z pustaków czy cegły, lecz z wielkich głazów spajanych gliną, nie odnawiany od lat, wciąż bronił się przed deszczem, śniegiem, mazurskim wichrem – i samotnością. Gdy Jan po raz pierwszy wszedł w jego niski próg, miał uczucie, że dom ucieszył się z jego obecności.

Trzeba było odnowić dwa zrujnowane pokoje i kuchnię, sień i stajnię – w której powstały później dwie kolejne letnie izby – a mimo to Jan z Teresą i malutką Ewą już spędzili tam wakacje. Rodzice Jana niechętnie – uważając, że dom jeszcze nie jest gotów do zamieszkania – jednak dali im klucze.

– …pod warunkiem, że uprzątniecie ogród – powiedzieli, patrząc nieufnie na Teresę, która ich zdaniem miała dwie lewe ręce do roboty, a ręce Jana trzeba było chronić, te wąskie, duże i długie dłonie pianisty, z palcami o rozstawieniu powyżej oktawy.

– Nigdy nie polubię tej rudery – mówiła Teresa, patrząc na opadające ze ścian tynki, na wyłażące z sufitu siatki z sitowia, na krzywą kamienną podłogę w sieni i wykoślawione małe okienka.

Dom z zewnątrz był jeszcze brzydszy niż w środku, dziwnie niski, długi, z zardzewiałym dachem, z rozpadającym się płotem. Ale Jan i mała Ewa widzieli tylko żywe, zmieniające się barwy jeziora, malwy, które kwitły w ogrodzie, nie dając się pożreć chwastom i słoneczne światło, które wpadając do środka, rozświetlało cieniutkie pajęczyny, zawieszone niemal w każdym kacie, tkane uparcie, wciąż od nowa przez niewidocznych lokatorów.

– Nienawidzę pająków – powtarzała ze wstrętem Teresa. – Gdyby twoi starzy pomyśleli, to daliby nam forsę na wakacje w Grecji, zamiast wyrzucać pieniądze na tę ruderę.

– Kiedyś ten dom, odnowiony i piękny, będzie dla Ewy – mówił Jan, a Teresa tylko prychała:

– Ewa będzie miastowa jak ja i nie zniesie wsi dłużej niż przez tydzień.

Jan, instruktor w ognisku muzycznym, miał dwa miesiące wakacji. Poza sezonem szkolnym dzieci nie chciały przychodzić na lekcje fortepianu, traktując to jako katorgę, porównywalną z lekcjami matematyki czy historii. Dom kultury zamierał w lecie i Jan miał mnóstwo czasu, by przygotować się do kolejnych teleturniejów.

– Tutaj jest świeże powietrze i lepiej będzie mi wszystko wchodzić do głowy – wymyślił argument, który mógł zatrzymać Teresę na tej mazurskiej wsi; Teresę bojącą się nie tylko pająków, ale i krów idących drogą, brzydzącą się żab, których chór rozlegał się donośnie co wieczór i ciem wpadających do pokoju, ledwie zaświecili gołą żarówkę przy nie zasłoniętych oknach. – Zabij to świństwo…! Zabij! – wrzeszczała wtedy. Jan czuł, że mała Ewa nie powinna patrzyć na ponurą agonię tych niezwykłych nocnych motyli, ale wstydził się przed żoną, zatem posłusznie, tłumiąc wewnętrzny sprzeciw, zabijał je, jak kazała, za pomocą zwiniętej „Trybuny Ludu”. A jednak czasem, zanim ostatecznie rozgniótł miotającą się ćmę, zdążył wyszeptać córce do ucha: „Patrz… patrz, jaka śliczna… zobacz kolor i wzór jej skrzydeł”.

To wtedy, w czasie tych pierwszych mazurskich wakacji – które później Teresa usiłowała skrócić do minimum lub zmusić Jana, by sprzedali dom – na Mazury zaczęli przyjeżdżać Niemcy.

– Przecie tu byli kiedyś Prusacy. Jeżdżą, bo chcą odebrać swoje – ostrzegł Jana miejscowy chłop, dodając w trzeciej, grzecznej osobie: – Niech nie puszczają Szwabów do środka, bo będzie nieszczęście. Cukierka niech wezmą, będzie dla dziecka, papierosy i marki też, paczki, jak dają, niech też biorą, ale od domu wara.

Pewnego dnia pod ich chałupką zatrzymał się elegancki, srebrny, zachodniej marki samochód. Pierwsza wysiadła z niego stara dama w jasnym, siwym trenczu i z włosami w takim samym kolorze, zza kierownicy wyskoczył młody chłopak, a z tyłu wygramoliła się zażywna kobieta w średnim wieku. („Babcia, córka i wnuk”, pomyślał Jan).

Teresa, ubrana w stary dres, wybierała z ziemi w ogrodzie kawałki gruzu, śmieci, szkła i wrzucała do wyszczerbionego wiadra. Jan w podartych dżinsach obłupywał łuszczące się warstwy tynku, aby odsłonić naturalny kamień, a mała Ewa, siedząc wprost na mokrej ziemi, budowała zamki z błota. Wszyscy troje odwrócili się i zapatrzyli w niespodziewanych gości.

Siwa dama obrzuciła ich spojrzeniem i szybkim gestem uniosła obie ręce w górę, jakby działając na komendę „Hande hoch”. Idąc prosto na nich, wciąż z tymi uniesionymi rękami, powtarzała donośnie, stanowczo i ostrzegawczo:

– Ich habe keine prezent… Ich habe keine prezent!

– Co ona mówi? – spytała Teresa.

– Mówi, że nie ma prezentu – odparł machinalnie Jan, rejestrując mimochodem, że kategorycznej deklaracji starej damy towarzyszy grzeczny, sympatyczny uśmiech zarówno jej, jak i córki oraz wnuka.

– Jakiego prezentu? – zaciekawiła się Teresa.

– Prezent? – mała Ewa powtórzyła dobrze znane sobie słowo, kojarzące się ze świętym Mikołajem, gwiazdką, czekoladopodobnymi cukierkami i szeleszczącym, błyszczącym papierkiem.

– Guten Morgen – powiedział odruchowo Jan i dorzucił: – Oni chyba myślą, że spodziewamy się od nich prezentu.

– A spodziewamy się? – spytała niepewnie Teresa.

– Nie. Nie spodziewamy się – odparł Jan z nieznaną sobie stanowczością w głosie.

– To czemu o nim mówią? – spytała znowu Teresa.

Stara Niemka zaczęła coś opowiadać, wskazując na dom. Słaba niemczyzna Jana wystarczyła, by pojąć, że ona, dziś osiemdziesięcioletnia emerytka, urodziła się tu i mieszkała przez piętnaście lat, zanim wyjechała w głąb Niemiec, by się kształcić.

– Chcesz cukierka? – indagowała siwa pani.

– Danke schön – odparł, patrząc na nią i zastanawiając się, co właściwie ma zrobić.

– One chcą cukierka, a ty papierosa – stwierdziła stanowczo siwa kobieta.

Jej wnuk i córka nadal przyglądali się im z życzliwym uśmiechem.

– Nie, one nie chcą cukierka – powiedział Jan po polsku i bez zdziwienia stwierdził, że Niemcy go zrozumieli. Teresa, o dziwo, też. Teresa zawsze była łakoma. Jednak tym razem nawet mała Ewa na słowo „cukierek” nie wyciągnęła odruchowo ręki.

Milczeli i patrzyli na siebie nawzajem, taksujące, uważnie.

– Umiesz czytać? – spytała Jana stara Niemka.

– Jawohl – bąknął, trochę oszołomiony.

Wyjęła z torebki białą wizytówkę i wręczyła mu, patrząc z ciekawością, co z nią zrobi. Wziął ją fachowo, w dwa palce, przybliżył do oczu. Adela Schnittke – Köln. Coś w tym jego ruchu dawnego studenta akademii muzycznej, jeżdżącego za granicę na konkursy i gromadzącego wizytówki, wzbudziło wreszcie jej czujność, gdyż nagle powiedziała:

– Jesteście… – szukała właściwego słowa i nie znalazła. Nagle jednak przeszła z poufałego „du” na grzeczne „Się”.

– Jesteście letnikami, nie miejscowymi, prawda? a tu był mój Heimat, proszę pana… Mój prawdziwy, rodzinny dom. Na górze była mała facjatka i tam był mój pokoik. Biały. Z małym balkonem – oznajmiła, podnosząc głowę i patrząc w stronę, gdzie z dziurawego dachu sterczał przechylony komin, a dalej było już tylko niebo. – Dach był z gontu – dodała. – z mojego okna widziałam całe jezioro. A od strony drogi była weranda. Siadywali na niej mój ojciec i dziadek. Werandy też nie ma… Czy pozwoli mi pan zobaczyć dom od środka? Chciałam go pokazać córce i wnukowi, bo sama go doskonale pamiętam. Widzę go. Widzę nawet czerwone wino na werandzie – dodała.

Nie było żadnej werandy, a dzikie wino w pełni lata było zielone. Ale Jan miał uczucie, że ona widzi nawet lekką jak obłok smugę dymu z dziadkowej fajki.

– Tak, chodźmy do środka – powiedział grzecznie. Teresa i mała Ewa ruszyli za nimi. Jan nie miał pojęcia, dlaczego odczuł potrzebę złożenia obietnicy:

– Dopiero remontujemy dom. Ale zrobię wszystko tak, jak pani mówi. Facjatka… biały pokoik z balkonikiem na piętrze… weranda i dzikie wino. Czerwona dachówka… może być? Bo o gonty trudno.

Przytaknęła ruchem głowy i usiadła na podsuniętym, koślawym krześle. Jej córka i wnuk przysiedli na polowym łóżku.

– Mieszkamy teraz w Kolonii. Mój syn ma tam fabrykę. Jest prezesem – powiedziała z dumą stara kobieta.

Jan zrozumiał, że daleko odeszła od małego domku w niewielkiej pruskiej wiosce, ale chciała go pokazać córce i wnukowi. Wojna oszczędziła jej rodzinę, a los był łaskawy. Mimo to pragnęła, aby bieda, z której wyszła, była ładniejsza.

– W tej wsi była karczma, kowal, rymarz, poczta, posterunek policji…

– Już tego nie ma. Nic tu nie ma. Zdemolowali. Rozkradli – powiedział Jan. – Bo tutaj był PGR – dorzucił, jakby to miało wszystko wyjaśnić.

– Tutaj wszyscy utrzymywali się z roli i z rybołówstwa. Żyli dostatnio, naczelnik poczty jeździł samochodem, a my bryczką. Nie śmierdziało, bo szamba były kryte. Jezioro było uregulowane i pływały boje – ciągnęła Niemka, patrząc niewidzącym wzrokiem przez okno.

– Jezioro teraz samo dba o siebie – powiedział Jan, lecz ona nie zrozumiała.

Zapadło milczenie i stara Niemka wciąż patrzyła na jezioro, przez okno z pękniętą szybą, poprzez obojętne na zmiany ustroju malwy i zmurszały płot. Jej córka i wnuk rozglądali się po pustym, zniszczonym pokoju, z dwoma krzesłami, polowym łóżkiem i kulawym stołem. Z sitowia, które wypełzało z dziur w suficie, wyszedł pająk i pracowicie tkał kolejną sieć.

– Zrobię kawy – zaproponowała Teresa i stara Niemka zrozumiała, gdyż odparła:

– w moim wieku nie piję kawy. I nie podróżuję. Chciałam tylko zobaczyć to wszystko przed śmiercią.

– Aberrrr Grrrossmutterrrr… – powiedział twardym niemieckim akcentem jej wnuk i Jan pomyślał, że ten miękki zaśpiew w jej wymowie pochodzi zapewne z tego jeziora, z szumu ptasich skrzydeł, z aksamitnego trzepotania ciem, zanim spłoną w żarze żarówki.

Jej córka przez cały czas nie odzywała się, uśmiechała się tylko niepewnie i nieśmiało i Jan poczuł z nią powinowactwo dusz.

Gdy odjeżdżali, Teresa z Janem i małą Ewą jeszcze długo machali im dłońmi na pożegnanie, stojąc na drodze, na którą wyszedł też miejscowy sąsiad.

– Ło matko… oni tu wrócą, wrócą, wrócą, ale już nie będą takie grzeczne – zamruczał chłop, a Jan pomyślał, że nie chce mu się tłumaczyć meandrów skomplikowanej geopolityki.

W domu, na polowym łóżku, leżała niewielka, skórzana damska torebka. Znalazła ją mała Ewa.

– o rany, patrz… zostawili – powiedziała Teresa i otworzyła misterny zamek.

– Nie ruszaj – powiedział Jan, ale już było za późno. Z torebki wypadł gruby zwitek niemieckich banknotów i jakieś dokumenty.

– Chryste, ale szmal – westchnęła Teresa. – Ile by można za to kupić?

– Dużo – odparł Jan. – u nas bardzo dużo. u nich pewnie mniej.

Teresa z kolejnym głębokim westchnieniem wepchnęła zwitek z powrotem. Przez moment jakby się wahała, ale po chwili zatrzasnęła zameczek, a torebkę odłożyła wysoko na starą szafę.

– Cukierków tam nie ma – powiedziała z żałosnym uśmiechem.

W Janie coś drgnęło i na moment odżyła w nim dawna fascynacja siłą, z jaką Teresa kochała życie i tą wybuchową mieszanką jej zalet i wad.

Byli ciekawi, kiedy Niemcy wrócą po pozostawioną, bezcenną torebkę. Nazajutrz rano, gdzieś koło szóstej, gdy jeszcze spali, obudziło ich hamowanie auta, ostre, z rozpaczliwym piskiem opon, a potem przyciszone głosy. Malwy za oknem częściowo je tłumiły, a poranny śpiew ptaków i słaba znajomość obcego języka utrudniały zrozumienie słów. Ale jedno z nich było oczywiste i pojęła je nawet Teresa: – Polizei.

To słowo wypowiedział obcy, gruby głos, z pasją, z niechęcią, z wrogością. Jan domyślił się, że pochodzi on od milczącej wcześniej, zażywnej kobiety w średnim wieku, tej, z którą poczuł powinowactwo dusz. „Powinowactwa dusz nie istnieją”, uświadomił sobie nagle.

Podszedł cicho do okna.

– i co zrobi policja? w dodatku to ich policja, nie nasza. Jak udowodnisz, że zostawiliśmy to właśnie tutaj? – pytała stara, siwa Niemka.

– Gdy ich nie postraszysz, nigdy nie oddadzą. Widziałaś ten ich brudny zlew? i te szklanki po musztardzie, z których piją herbatę? – z naciskiem przekonywała córka.

– Nie wyglądali na takich – szepnęła stara dama.

– Ostrzegali nas, że oni tu wszyscy kradną, pamiętasz?

– To letnicy. Chyba wykształceni.

– Ale nędzarze jak reszta, a ja mam tam wszystkie nasze marki i paszporty! i twoje dokumenty z Prus! – mówiła zażywna kobieta. Jej głos kłócił się z jej nieśmiałym wyrazem twarzy.

Jan sięgnął po torebkę, a potem wziął ze stołu wizytówkę: Adela Schnittke – Köln. Nieogolony, w zmiętej piżamie nie pierwszej świeżości, wyszedł na drogę, podnosząc obie ręce tak wysoko jak wcześniej stara Niemka, gdy krzyczała: „Ich habe keine prezent!” w jednej ręce trzymał torebkę, w drugiej wizytówkę.

Niemcy stali na drodze, koło auta i patrzyli, jak ku nim idzie. Wyciągnął dłoń z torebką, która od razu znalazła się w rękach kobiety o grubym głosie. I wcale się nie zdziwił, gdy ta najpierw dyskretnie ją uchyliła, a dopiero potem obdarzyła go niepewnym, spłoszonym, miłym uśmiechem. Jan bez słowa podał wizytówkę starszej pani.

– To było dla pana – powiedziała ona.

Wzruszył ramionami i schował do kieszeni mały, kremowy kartonik.

„Czy ona nie rozumie, że chcę o niej zapomnieć?”, pomyślał, ale nie był pewny, czy chce. Znał doskonale ich muzykę. W jej dziwnej perfekcyjności krył się romantyzm, czasem nawet sentymentalizm. „Polifonia”, pomyślał. „Polifonia jest bardzo ludzka”.

– Danke schön – powiedziała energicznie zażywna Niemka w średnim wieku. Trzasnęli drzwiami auta tak mocno, że bociany z gniazda u sąsiadów poderwały się do lotu.

Chłop z sąsiedztwa podszedł wolno do płotu i spytał ciekawie:

– Dali chociaż marki? Albo paczkę z prezentami? Dom sprzedali cztery lata później, gdy Ewa miała dziesięć lat. Na facjatce już bielał mały pokoik, a późną jesienią nowa, drewniana weranda czerwieniła się od dzikiego wina. Pieniądze za dom wzięli jego rodzice. „Teresa je przepuści, a i tak musimy wam pomagać”, powiedziała matka.

– Kto go kupił? – pyta Ewa, oglądając przypiętą do ojcowskiego biurka malutką, niewyraźną fotografię.

– Naprawdę kupiła go Frau Schnittke. Zatelefonowałem do niej. Ale prawo nie pozwalało Niemcom kupować w Polsce domów i ziemi, więc oficjalnie nabyła go jej polska kuzynka.

– i Frau Schnittke tam teraz mieszka?

– Frau Schnittke musiałaby mieć dziś sporo ponad sto lat. Myślę, że przyjechała tam może raz albo dwa, obejrzała z dołu pokoik na facjatce, bo pewnie już nie dała rady wyjść na poddasze, schody były zbyt strome. Może posiedziała na werandzie, jak siadywali jej dziadek i ojciec, a potem wróciła do siebie, do Kolonii i umarła. Może jej dzieci sprzedały ten dom, bo tylko dla niej miał on wartość, wartość pamięci. Dla nich była to mała mazurska rudera. Nie wiem. Jeśli jutro masz iść do pracy, to idź spać. Ja też idę rano na pocztę.

– Nie pytasz, po co mi te pięćset złotych?

– Nie brałabyś ich bez ważnego powodu.

– Mama ci mówiła?

– Mama mówi różne rzeczy. Nie ze złej woli. Jest nerwowa.

– Dlaczego? – pyta Ewa i po raz wtóry uświadamia sobie, że pyta ojca o coś, o co wcale nie chce pytać. I nie chce słyszeć jego odpowiedzi:

– Chyba we wszystkim ją zawiodłem.

Ono… Podobno słyszysz, no to posłuchaj: nie lubię cię. Jesteś kijanką, która pływa we mnie, jak w brudnym stawie. Jesteś jak pijawka, która chce wyssać ze mnie wszystko, co było dotąd moje. Tylko moje. Jesteś czymś obcym, czego nie chcę. I jesteś już stanowczo za duże, a w dodatku chcesz nadal rosnąć, chcesz rozpychać się w moim brzuchu. Jeśli to prawda, że słyszysz, to pamiętaj, że od czwartku nie będziesz nic słyszeć. Nic. I nigdy nie zobaczysz faunów tańczących na zielonej łące.

28 albo 29 lutego 2001

Gdzie schować dwa i pół tysiąca? Gruby zwitek banknotów, głównie po dziesięć, dwadzieścia i pięćdziesiąt złotych. „Tyle urywała sobie co jakiś czas z zakupów. Niewiele”, myśli Ewa.

– Taka kupa forsy, musisz uważać, wiesz, jak wszędzie kradną – denerwuje się Teresa.

Ewa bierze pieniądze i dzieli na dwie równe części. Jedną chowa do majtek, a drugą za biustonosz.

– Chodź ze mną. Boję się – mówi do matki.

Teresa ma ochotę wrzasnąć: „A kurwić się nie bałaś?!”, lecz coś ją powstrzymuje. Może twarz córki, nagle zbiedniała i brzydka, przypominająca jej własną sprzed lat? Może pamięć o słowach własnej matki, które brzmiały dokładnie tak samo i do dziś bolą?

Słowa matki:

…więc kurwić się nie bałaś, a skrobanki się boisz? i pomyśleć tylko, że żyjemy dla nich, harujemy dla nich, ze zmęczenia przewracamy się na twarz. Gdy są malutkie, chodzimy z nimi do piaskownicy. Są trochę większe i prowadzimy je do szkoły, trzymając za rękę, żeby się nie bały. Potem idziemy do Pierwszej Komunii, a jeszcze później mamy iść z nimi na skrobankę!? a więc chował człowiek toto na kurwiszona?!

„No nie! Bez przesady! Nigdzie z nią nie pójdę i zaraz powiem, co o tym sądzę. Takie mnóstwo forsy, Boże mój. Pewnie i tak bym nigdzie nie pojechała, no bo Paryż… Jaki Paryż, dla kogo Paryż?! Ale zawsze mógł człowiek chociaż pomarzyć, a teraz nawet tego już nie będzie”, myśli Teresa, lecz znowu patrzy na poszarzałą twarz córki i powstrzymuje odruch gniewu.

– Nie mogę – oznajmia. – Sąsiedzi zwróciliby uwagę, że idziemy gdzieś razem w dzień powszedni. Przecież nigdy razem nie chodzimy. Każdy by pomyślał, że dzieje się coś niezwykłego. A co może być niezwykłego w takim mieście jak nasze? Skoro to nie niedziela i nie msza, to gdzie możemy iść razem, jak nie na skrobankę? Dasz sobie radę. A jak już będzie po wszystkim, to nie wychodź od razu, tylko posiedź tam chwilę, bo będzie ci się kręcić w głowie. Pomyślą, że jesteś pijana albo co. Posiedź, poczytaj kolorowe pisma, w takich gabinetach zawsze są kolorowe pisma. Kiedyś była tylko „Przyjaciółka”, a dziś, o rany, setki pism! Skąd oni je biorą? Mnożą się jak króliki…! i nic się nie bój. Dadzą ci zastrzyk, będziesz myśleć, że gdzieś odlatujesz albo się zapadasz i szybko uśniesz, a jak się obudzisz, to wszystko znowu będzie w porządku. Ani to nie boli, ani nic, trochę pokrwawisz i do jutra przejdzie.

– Skąd wiesz? – pyta Ewa, patrząc podejrzliwie na matkę. – Skąd ty tak wszystko o tym wiesz?

Matka czerwieni się.

– Miałaś kiedyś taki zabieg? – docieka córka.

– Nie, no skądże – obrusza się matka. – Nigdy w życiu! i nie czerwienię się. Zrobiło mi się gorąco.

– Może masz klimakterium? – stwierdza złośliwie Ewa. – Czytałam w jednym z tych twoich pisemek, że wtedy są uderzenia gorąca albo zlewne poty. Masz zlewne poty?

– Jakie klimakterium?! Jakie zlewne poty? Dam ci w mordę, to zrozumiesz, co za głupoty opowiadasz! – krzyczy matka. – Ja mam dopiero czterdzieści lat!

– Czterdzieści jeden. To dużo – mówi bezlitośnie Ewa. – No powiedz? Miałaś skrobankę?

– Nie! Nigdy! w takiej porządnej rodzinie jak nasza, nikt nigdy w życiu…

– Mamo… Będzie mi łatwiej.

– To jest jak wyrwanie zęba, mówiłam ci.

– I rwałaś kiedyś tego zęba?

– Jak ma ci być łatwiej… Tak. Raz.

„Dwa razy, dwa. Raz przed tobą i raz przed Złotkiem. A Złotka w ogóle miało nie być”. Matka odwraca się do niej plecami. Puszcza kasetę z Presleyem i zaczyna przestawiać talerze w kredensie. Ewa patrzy na nią w zamyśleniu.

„Biustonosz odciska się jej w fałdach tłuszczu. Ma dopiero czterdzieści jeden lat, a wygląda na pięćdziesiąt, dlaczego? Nie chcę tak wyglądać w jej wieku”.

Plecy matki drgają. Ewa niepewnie podchodzi i zagląda jej w twarz.

– Płaczesz…

– Gdy pomyślę, że on nigdy nie słyszał tej piosenki…

– On? Może to była ona?

– Na pewno on. Czułam – szlocha matka. – Wciąż chciałam jeść kiszone ogórki i kwaszoną kapustę, a wtedy jest chłopiec. Jak wolisz czekoladę, to rodzi się dziewczynka.

– A jak masz apetyt na jedno i drugie? To wtedy co? Obojnak? – pyta przekornie Ewa. – Bo ja chcę jedno i drugie. I wiesz co… on mógłby nie cierpieć Presleya.

– A ja bym mu dała na imię Elvis – pociąga nosem matka.

„Jezu, biedny dzieciak”, myśli Ewa.

– I on nigdy nie widział naszego miasteczka.

– Sama mówisz, że nie ma czego oglądać – mruczy Ewa.

– Ani rzeki, lasu, łąki…

– Przecież nie lubisz lasów, łąk i rzek, ty wolisz wielkie miasta, w których nigdy nie byłaś – przypomina Ewa.

– No tak – mówi matka, pociągając nosem i ocierając dłonią łzy.

– A co tata na to, że mu wyskrobałaś małego Elvisa?

Matka nagle prostuje się z błyskiem w oku:

– Ty myślisz, że ja zawsze byłam taka gruba i miałam czterdzieści lat? i jedyny, który na mnie poleciał, to twój tatuś?

– Więc to z kimś innym – mówi wolno Ewa, czując w swoim głosie niezrozumiałą wrogość.

– No, co ty… Ja tylko tak, żeby cię uspokoić, żebyś się nie bała. Nie, nie było nikogo innego. Słowo. I nie wpadnij na pomysł rozmawiania o tym z ojcem, bo zrobisz mu przykrość. Przecież znałaś babcię Marię! Już ona by mi dała, gdybym ośmieliła się puścić przed ślubem! a Jacek to była tylko taka niewinna, szczeniacka miłość.

– Jacek – powtarza Ewa.

– Yhm… No, idź już, bo się spóźnisz. Dobrze schowałaś forsę?

– Do majtek i biustonosza.

„Jacek?… Oczywiście, wyskrobała mu Elvisa i teraz płacze. Pewnie gdy byli razem z tym Jackiem, to sobie puszczali Presleya. I dlatego ona go teraz tak słucha i słucha. Ale tacie nie powiem. Nic. Nigdy mu nic nie mówiłam. Nawet gdy byłam całkiem mała”.

Nic:

mama jest piękna jak macocha z bajki o królewnie Śnieżce, opalona, w złotożółtej sukience, a czubki palców ma unurzane w krwi, która zastygła na paznokciach w postaci emaliowych kropli.

– A pana żona gdzie? – pyta, uśmiechając się do obcego mężczyzny; mała Ewa widzi, jak uśmiech spływa z jej krwistych, szerokich warg i falującym ruchem złotej rybki z akwarium płynie ku ustom obcego pana. Pan oblizuje się nerwowo. „Chce mu się pić?”, myśli mała Ewa.

– Na wczasy nie przyjeżdża się z żoną, zwłaszcza gdy jest się kaowcem – mówi pan, mrugając okiem i wydymając usta. Ta obca nazwa – „kaowiec” – brzmi w uszach małej Ewy niezrozumiale i złowieszczo. – Ja mam za zadanie sprawić, żeby pani czuła się tutaj dobrze. Jak najlepiej. Wspaniale. Pani, a nie moja żona – dodaje pan z szerokim uśmiechem, który mknie ku mamie i łaskocze ją po twarzy.

Mama odruchowo dotyka dłonią policzka i mruży oczy. Tata siedzi tuż obok, przygarbiony, mały, jakby go wcale nie było. A pan wręcz przeciwnie. Jest go za dużo, jakby zajmował cały stolik, przy którym siedzą.

„To o takich jak on babcia Maria mówi: «Uważaj, bo przyjdzie pan i cię zabierze». Tacy jak on mają złe oczy. On ma. I zaraz zrobi coś mamie. Coś złego. Już zrobił. A tata nic nie widzi”, myśli mała Ewa, czując, że musi szybko im pomóc. Trzeba stąd iść i zabrać ich oboje.

– Chcę siusiu – mówi głośno.

Ale mama, zamiast skorzystać z okazji, nerwowo odpowiada:

– Nie teraz, Ewcia, jeszcze wytrzymasz.

– Nie wy-trzy-mam! Nie wy-trzy-mam! – skanduje dziewczynka głośno.

Pan patrzy na nią nieprzyjaźnie. Ma złe oczy. Bardzo złe. Ewa wstaje gwałtownie i pełna napięcia, płynącego ku niej gorącymi falami od matki, zaczyna podskakiwać na jednej nodze.

– Nie wytrzymam! Nie wytrzymam! Nie wytrzymam! – powtarza głośno, do rytmu.

– Nie skacz, bo się przewrócisz i złamiesz nogę – mówi mama mechanicznie, nawet na nią nie patrząc.

Patrzy na pana, nie odrywa od niego wzroku i mała Ewa dostrzega, że pan powoli zamienia się w wielki, czerwony język, który dysząc jak jęzor psa, zbliża się wolno ku mamie, pragnąc jej dotknąć gorącym czubkiem.

„…dotknie, a potem zwinie ten jęzor i wciągnie mamę do żołądka. Chodźmy stąd, chodźmy stąd”, modli się Ewa do mamy, lecz mama w ogóle nie słyszy jej milczącego, choć natarczywego wezwania.

– Tato, chodźmy stąd – mówi mała Ewa, a mama szybko dopowiada:

– Tak, weź ją do toalety, a potem do domu. Jest śpiąca i nudzi. Ja zaraz przyjdę.

Mama teraz też oblizuje wargi, a jej język jest również czerwony, choć dla odmiany wąski, smukły i ruchliwy jak wąż.

– Zaopiekuję się pana żoną, to należy do moich obowiązków. Płacą mi za to – głos pana jest słodki i kleisty jak cukrowa wata. Mama też robi się słodka i kleista. „Gdy jej dotknę, przylepi mi się ręka”, myśli mała Ewa i ostrożnie dotyka mamy. Mama podskakuje nerwowo.

– Nudzisz i dostaniesz w tyłek. Jan, miałam tu wypocząć, zrób coś z tym bachorem – mówi półgłosem, w ogóle na nich nie patrząc.

– Tak – mówi tata, bierze Ewę za rączkę i mocno ściska. – Tak – powtarza.

„To było nad morzem, na wczasach”, przypomina sobie teraz Ewa, idąc ulicą. „Miałam najwyżej cztery lata. Jakim cudem to pamiętam? Dlaczego coś wyskakuje nagle z pamięci, jak potworek na sprężynie z magicznego pudełka? Nie chcę o tym pamiętać”.

Wsiada do autobusu i wyciąga z torby schowaną w niej szarą broszurkę. Na okładce jest ta okropna dziewczyna z okropnym brzuchem. „Ty idiotko”, mruczy do siebie z naganą, rozgląda się i starannie skrywa okładkę, odwracając stronę. Druk jest prawie tak drobny jak jajeczka i plemniki.

„Około siódmej doby po zapłodnieniu węzeł zarodkowy różnicuje się na wewnętrzny i zewnętrzny listek zarodkowy, a około dwunastej doby powstaje trzeci, środkowy listek zarodkowy. Z tych trzech listków powstają ostatecznie wszystkie tkanki i narządy organizmu potomnego”.

– Listki – szepcze Ewa. – Ładnie. Ja bym chciała, żeby to były dąb, brzoza i kasztan. Ono, co ty na to? Jeśli naprawdę słyszysz, jak twierdzą niektórzy lekarze, to chyba wiesz? i umiesz wybrać? Zaraz ci wytłumaczę… Liść dębu, żebyś było mocne. Liść brzozy, żebyś było delikatne. I liść kasztana, żebyś było piękne. Tak piękne jak kasztan. Na zewnątrz twarde i kłujące, żeby byle kto nie mógł ci zrobić krzywdy, a w środku lśniące, gładkie i niewinne. Ale i tak cię zaraz wyskrobiemy, wiesz? Razem z tymi listkami.

Prywatny gabinet lekarza mieści się w ceglanym, nie otynkowanym domu. Cegła zdradza jego nowość. W całym mieście stoją zniszczone bloki z wielkiej płyty („Rakotwórcze”, mawia z satysfakcją Teresa, bo ich dom, choć nie wykończony, jest z pustaków. Wprawdzie pustaki też są zrobione nie wiadomo z czego: „surowce wtórne, z odzysku”). Dom doktora jest piętrowy, poczekalnia i gabinet mieszczą się na parterze. Panuje w nim cisza.

„Ten dom milczy”, myśli Ewa. „Nie ma swojego języka? Ono niczego tu nie usłyszy, żadnego ciekawego dźwięku świadczącego o życiu. Niczego. Może to lepiej. Odejdzie w ciszy”.

– Mąż już schodzi. Ja będę asystować. Siadaj. Strasznie jesteś młoda. Jesteście coraz młodsze. Czemu nikt z tobą nie przyszedł? – dziwi się elegancka, szczupła kobieta, która otwiera Ewie drzwi. Choć nie jest stara, najwyżej po czterdziestce, ma przedwcześnie posiwiałe włosy. „Powinna je sobie ufarbować”, myśli Ewa.

– Nie mogę sama? – pyta.

– Możesz. Wszystkie ostatnio przychodzicie same. Jesteście coraz młodsze i coraz częściej same.

Ewa siada. Sięga po kolorowe czasopismo, ale zaraz je odkłada. Ma dreszcze. Boli ją brzuch. Jest jej niedobrze. „Łapie mnie grypa albo się boję”, myśli.

– No cóż… – zaczyna kobieta, urywa, milknie, a potem nagle wyrzuca z siebie potok zdań: – Zawsze myślę o tych dzieciach, które mogłybyście urodzić. Podrzucacie je na śmietniki lub oddajecie do domów opieki, albo męczycie się z nimi, ale to chyba one bardziej męczą się z wami. Życie poczęte i zostawione samemu sobie… a są kobiety, które tyle by dały, żeby urodzić i nie mogą. Albo wzięłyby je od razu do adopcji. Ale prawo jest tak nieludzkie, że te dzieci najpierw tkwią nie wiadomo jak długo w sierocińcach i kiwają się tam jak mali, samotni mandaryni, zanim trafią do normalnej, kochającej rodziny, a wtedy trudno je już wychować bez urazów.

– Po co mi pani to mówi? – pyta Ewa.

– Mówię do siebie – stwierdza sucho kobieta.

– To niech pani mówi do mnie. Niech pani powie, czy to na pewno nic nie boli? – pyta Ewa z rosnącą agresją.

– Nie, nic nie poczujesz. Drżysz… i jesteś zielona na twarzy. Wiesz co, dam ci głupiego Jasia, żebyś się uspokoiła.

Poczekalnia jest mała, lecz ładnie urządzona. Dębowy parkiet lśni i jest wciąż na swoim miejscu, ale na suficie wiruje lampa, kręci się coraz szybciej i szybciej.

„Odlatuję”, myśli Ewa i parska śmiechem.

– Posiedź spokojnie, zaraz wrócę – mówi kobieta. – Przejrzyj kolorowe pisma.

– Pieprzę kolorowe pisma – mówi głośno Ewa do kobiety, białych ścian i białej firanki. Wyjmuje z torby broszurę i przerzuca kartki. „Musimy wiedzieć, jakie jesteś. No i zapomniałam spytać, co z tobą zrobią, gdy cię już wyskrobią. Gdzie oni cię wyrzucą? Czy jest możliwe, że do ubikacji i spuszczą cię razem z wodą?”, zastanawia się Ewa.

Broszura wysuwa się z jej ręki i zamiast opaść na podłogę, fruwa po pokoju. Ma parę skrzydeł i Ewa śmieje się na ten widok.

– Nie uciekajcie! – mówi bełkotliwie. – Chcę zobaczyć, jak Ono wygląda…

Broszura posłusznie ląduje i przysiada na kolanach Ewy. Sama otwiera się na właściwej stronie. Literki trochę skaczą, są nieposłuszne, drwią sobie z niej, lecz w końcu tworzą zrozumiałe ciągi słów:

„Dwumiesięczny płód ma mniej więcej 2-3 cm i waży tyle co koliber. W miniaturowym ciele są już wszystkie narządy. Głowa jest nieproporcjonalnie duża i zajmuje prawie połowę długości ciała. Pod skórą można zauważyć mózg. Na twarzy widoczne są zawiązki oczu, tworzą się powieki, jest już soczewka i tęczówka. Można rozróżnić nosek i uszka. Ręce przypominają płetwy. Nie ma jeszcze kości, ale są już mięśnie, dzięki czemu rączki mogą się poruszać. Widoczne są nóżki. Powoli pojawia się kręgosłup. Płód rośnie każdego dnia o około l mm”.

„Więc teraz też rośniesz. No to masz jeszcze jakiś kwadrans, a potem stop. Ani milimetra, rozumiesz? i mój głos jest ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszysz. Nie, nie ostatnim, bo mnie uśpią, właściwie to już mnie niemal uśpili i tylko ty usłyszysz metaliczne szczękanie tych okropnych ginekologicznych narzędzi”, stwierdza bezlitośnie Ewa.

Kobieta znowu przechodzi przez poczekalnię, przyglądając się dziewczynie. Patrzy na nią uważnie, bez uśmiechu i idzie do gabinetu. Trzaskają drzwi i przeciąg otwiera okno. Biała firanka powiewa jak ślubny welon. Ewa podchodzi, leciutko się zataczając i patrzy w gęstniejący mrok podwórka. Rośnie na nim wielkie stare drzewo, którego bezlistne gałęzie niemal dosięgają futryny.

– Łyse drzewo – mamrocze Ewa. – Dopiero na wiosnę przekonamy się, czy to jest dąb czy kasztan. Nie, nie tak… Ja się przekonam, ty już nie. Cholera… ty już nie? Nigdy nie zobaczysz tego drzewa? Ani innych drzew? Nie usłyszysz, jak szumią w czasie wiatru? Dlaczego? Muszę pomyśleć… Potrzebuję jeszcze trochę czasu, żeby pomyśleć…

Ewa, prawie się przewracając, zgarnia z podłogi broszurę, upycha ją do torby i chwiejnie zmierza ku wyjściowym drzwiom. Kobieta ponownie wychodzi z gabinetu.

– Dziecko, przewrócisz się – mówi. – Zaraz zaczynamy, mąż już schodzi. Położysz się na fotelu i od razu będzie lepiej.

„Położę się na tym potwornym fotelu, który przyleciał z kosmosu, rozłożę szeroko nogi i pozwolę cię wyskrobać. Wyskrobiemy tę twoją za dużą głowę i małe płetwy. Oczy, nos i uszy. Mózg. I co jeszcze?”

– Dziękuję bardzo – bełkocze Ewa, usiłując zachować równowagę. – Dziękuję, może jutro. Tak, jutro. A może wiosną, gdy zakwitnie to drzewo…

Kobieta, nie zwracając uwagi na jej mamrotanie, znowu znika w gabinecie, a Ewa – zbierając w sobie wszystkie siły – schodzi chwiejnie po trzech schodkach w dół, przekręca automatyczny zamek u drzwi i wychodzi na ulicę. Czuje, że musi przyśpieszyć i zniknąć sprzed okien tego domu. Skręca więc w najbliższy zaułek i wpada na ślepe podwórko. Traci równowagę i opiera się o coś dużego, zimnego, twardego. Pojemnik na śmieci. Pokrywa jest wpółuchylona, śmieci już się nie mieszczą i unosi się smród rozkładających się resztek jedzenia. Gdzieś w pobliżu piszczą szczury.

– Śpiewają. Szczury śpiewają – oznajmia Ewa w przestrzeń i wymiotuje, opierając się o pokrywę kubła. – Pomyśl tylko: mogłobyś nie usłyszeć nigdy tylu dźwięków, nigdy nie zobaczyć tylu pięknych rzeczy – bełkocze pomiędzy jednym a drugim napadem torsji. – i tylu kolorów – dodaje, wpatrując się w odległą uliczną lampę, wokół której płonie tęczowa aureola.

Dwa spłoszone szczury przebiegają obok pojemnika ze śmieciami i nikną gdzieś w ciemnościach podwórka.

– Nigdy nie zobaczyłobyś żadnych zwierzątek. Ani jednego. Szczura, wiewiórki czy kota – mówi Ewa do milczącej, mrocznej przestrzeni.

Zimne lutowe powietrze sprawia, że dziewczyna powoli przytomnieje.

– Bywają ładniejsze miejsca, to prawda – stwierdza, rozglądając się wokół. – Nie obiecuję ci, że je zobaczysz, ale kto wie. Muszę się poradzić. Muszę z kimś porozmawiać. Muszę kogoś spytać, do cholery…

W niewielkim mieście jest o tej porze pusto, ulice sprawiają wrażenie wyludnionych, choć nie ma jeszcze siódmej. Z okien domów sączy się trupie światło telewizorów. Kroki Ewy odbijają się echem od murów starych, niskich kamieniczek i wciśniętych pomiędzy nie czteropiętrowych szarych bloków.

– Stuk-puk… stuk-puk… To moje buty – informuje Ewa. Jej tani elektroniczny zegarek wydobywa z siebie cichy, pojedynczy pisk. – Tik-tak… tik-tak… tik-tak… To zegarek, wiesz? – oznajmia ściszonym głosem, a przypadkowy przechodzień, patrząc pod mankiet swego płaszcza, mówi bez zdziwienia:

– Dziewiętnasta zero jeden.

– Tik-tak… tak… dziewiętnasta zero dwa – uśmiecha się Ewa.

Gdy wchodzi do domu, mama i Złotko tkwią przed telewizorem. Złotko próbuje odrabiać lekcje, matka ogląda pogodę w TVN.

– w porządku? – pyta, nie odrywając oczu od niżów i wyżów, które walczą ze sobą nad Europą.

– Tak – oświadcza Ewa.

– Pozbyłaś się tego?

– Jasne.

– Czego Ewa się pozbyła? – dopytuje się Złotko.

– Zęba – wyjaśnia matka.

– Bolało? – docieka Złotko.

– Nic a nic – uśmiecha się Ewa.

– Idź teraz do swojego pokoju i poleż sobie – mówi Teresa. – Koniecznie poleż.

Ewa kładzie się na wznak na swoim łóżku i patrzy w sufit. „Dlaczego? Dlaczego stamtąd uciekłam?”, zastanawia się, lecz nie zna odpowiedzi. Nagle zrywa się i ze schowków w ubraniu wyjmuje banknoty. Rozgląda się po pokoju, szukając bezpiecznego miejsca. Jest. Prawy górny narożnik szafy. „Nikt tu nie ściera kurzu i pewnie nie zetrze go jeszcze przez najbliższe miesiące”, stwierdza. Kładzie się ponownie na tapczanie, niemal w tej samej chwili, gdy ktoś naciska klamkę. Do pokoju wchodzi Teresa.

– Dobrze się czujesz? – pyta. Ewa kiwa głową.

– Może jakoś oddasz mi te dwa tysiące, choćby w ratach po pięćdziesiąt, co? Tak długo zbierałam – wzdycha Teresa.

W jej wzroku miesza się żal za utraconymi pieniędzmi ze współczuciem dla córki i z gniewem. Jej ręka nieśmiało wędruje w stronę policzka Ewy. Ewa odruchowo odwraca głowę. Nie wie, czy matka chce jej dotknąć, czy ją uderzyć, ale ta nieporadna pieszczota zaskakuje ją. Nie jest gotowa na jej przyjęcie.

– Biedactwo – mówi matka. – Ale jak dobrze pójdzie, to już jutro o tym zapomnisz.

Ewa znowu kiwa głową i w Teresie powoli narasta złość.

– Nie umiesz się po ludzku odezwać do rodzonej matki? To ja wydzieram sobie z gardła forsę dla ciebie, bo narobiłaś w domu bajzlu, a ty leżysz jak królewna i nawet słowa nie powiesz?

– Przepraszam – mówi Ewa, ale w jej głosie nie słychać żalu.

– Może następnym razem będziesz mądrzejsza – stwierdza kłótliwie matka. – Najpierw zainteresujesz się, kto to, a dopiero potem pójdziesz z nim do łóżka!

– Ty tak zrobiłaś? z tatą? – pyta Ewa i na twarzy Teresy pojawiają się czerwone plamy.

– Co? Niby co zrobiłam? – odpowiada gniewnie pytaniem na pytanie. – No, proszę, powiedz! Niby co?!

Wychodzi i trzaska drzwiami.

Niby co:

Maria trzaska drzwiami i wchodzi do łazienki. Teresa szybko się prostuje i przeciera usta rękawem. Za późno.

– Od kilku dni co rano rzygasz. Myślisz, że nie słyszę? Tym razem nie licz na moją pomoc. Nikt w naszej rodzinie tak się nie prowadził. Twoja babcia zaszła w ciążę dwa lata po ślubie, ja w półtora roku. Po kim ty to masz, do cholery? Myślisz, że jak jesteś ładna, to możesz się puszczać? Niech się brzydkie puszczają, a ty szukaj męża, bo inaczej nic z ciebie nie będzie. Skoro jesteś za głupia na studia, to znajdź takiego, co ma pieniądze. Mogłabyś być inżynierową czy doktorową, wyjechać z tego przeklętego miasta i zamieszkać tam, gdzie jeżdżą tramwaje i gdzie sklepy są trzy razy większe niż u nas. Ale ty dajesz się obmacywać byle łachmycie i z tego obmacywania są tylko skrobanki. Myślisz, że ludzie nie widzą, co robisz? – mówi Maria do córki. – Nie jesteś marchewką, żeby się skrobać co sezon.

– I nie zamierzam – mówi hardo Teresa.

– To niby co? Urodzisz?

– Urodzę.

– Czyje urodzisz? Tamten był kierowcą, a ten kto? Robotnik z fabryki azbestu? Myślisz, że wpuszczę takiego do domu? Obiecałam ojcu, świeć Panie nad jego duszą, że cię wykieruję na kogoś lepszego, a ty co? Kurwą chcesz zostać?

– Wyjdę za mąż – obwieszcza uroczyście Teresa i patrzy na matkę z chytrym zadowoleniem.

Ma dla niej niespodziankę. Dla niej samej to też niespodzianka. Wprawdzie nie tak miła, jak mogłaby być, ale to matka wciąż powtarza, że nie da się dwóch srok za ogon trzymać. Albo przystojny, albo bogaty. Albo się krzyczy i odlatuje do raju, albo najpierw się patrzy, kto, a potem pozwala na więcej. I może wtedy coś z tego będzie. Tym razem coś z tego będzie na pewno.

– On tak bardzo mnie kocha, że gdy mu powiem o dziecku, to się rozpłacze – mówi Teresa.

– Rozpłacze? Faceci, co płaczą, są niedorobieni, łzy są dla kobiet – krzywi się matka, ale patrzy na Teresę trochę łagodniej, z zaciekawieniem. – Kto to?

– Syn tego doktora, co mieszka przy rynku. Doktor jest taki wysoki i sztywny, a jego żona chyba nigdy nie zdejmuje kapelusza, nawet w łóżku – chichocze Teresa. – Będą mieli niespodziankę…

– Ten mały, chudy Janek? Syn doktora, co ludzi nie leczy, ale mu „doktorze” mówią, nie wiadomo czemu? a po co ci on? On do ciebie nie pasuje – stwierdza matka, ale Teresa widzi nagły błysk w jej oczach.

Matka już wie, że znowu przejdą o piętro wyżej, tak jak przeszły z kwaterunkowej sutereny w rozwalającej się ruderze do tego mieszkania w bloku. Ruderę rozebrano i postawiono w jej miejsce pięciopiętrowy blok. Teresa była wtedy dzieckiem, ale wciąż pamięta, jak matka chodziła po tych trzech małych pokojach i z namaszczeniem dotykała płytek PCV na podłogach.

– Miłe i gładkie – mówiła, mając w pamięci przegniłe deski podłogowe. – Wanna i kurki z ciepłą wodą – pouczała małą Teresę, gdy weszły do prawdziwej łazienki, a nie za zasłonkę w kuchni, gdzie polewały się wodą z garnka, zagrzaną na piecu. – Kaloryfery! Jakie ładne! – wołała, pokazując płaskie, czeskie panele, które już po roku pękły i wrzątek zalał nie tylko ich mieszkanie, ale i sąsiadów z dołu. Spółdzielnia wymieniła panele na żeberka, lecz robiła to w samym środku mroźnej zimy i Maria z małą Teresą siedziały w domu w kurtkach i płaszczach.

Jan płakał, gdy kochał się z Teresą pierwszy raz (a ona zaciskała zęby, myśląc o tym, kiedy wreszcie skończy). Jest zatem możliwe, że rozpłacze się na wieść o dziecku. Jego dziecku. Jego dziecku w niej. W końcu wiele razy jej powtarzał, że kocha w niej wszystko, zatem na pewno będzie kochał także to, co rośnie w jej brzuchu.

– Ten mały, chudy Janek… – zaczyna ze złością Teresa (irytuje ją, że nie jest tak przystojny i wysoki jak Jacek) -…ten mały chudy Janek studiuje w Krakowie, jeździ za granicę na konkursy, już był w Moskwie, w Pradze, w Lipsku i będzie sławnym pianistą! – woła. – Zamieszka w Krakowie, a może jeszcze dalej! w Warszawie! Będzie wychodzić we fraku na scenę i kłaniać się! Ludzie będą mu bić brawo! i ani się obejrzysz, jak przyjadę tu w futrze i własnym samochodem! Maria podnosi się z kanapy sprzed telewizora.

– On wie, że już miałaś jedną skrobankę?

– Nie – burczy wściekła Teresa. – Jeśli chcesz wiedzieć, to ja dla niego jestem jak święta, rozumiesz?

– Wreszcie mądrzejesz – mówi matka. – a jego rodzice wiedzą o ciąży?

– Skąd mają wiedzieć, skoro on jeszcze nie wie?! – drze się Teresa.

Cała ta rozmowa ją wkurza. To ona miała nią kierować, a nie matka i ona zamierzała wybrać moment, w którym powie, że jest w ciąży. Najpierw Janowi, a potem matce. Teraz wyczuwa, że coś jest nie tak. W oczach i głosie matki dostrzega błysk chytrości i determinacji. Patrzy na nią z niepokojem i czeka, co też ona wymyśli.

„Gdy byłam mała, mama wciąż powtarzała: «…a kiedyś, dzięki tobie, wyjdziemy z tej nory». Zawsze spodziewała się po mnie więcej, niż mogłam dać. Jestem jej kuponem totka, na który wciąż nie pada żadna wygrana”, myśli Teresa z niepokojem.

Tymczasem Maria idzie do przedpokoju, wyjmuje z szafy odświętną chustkę, czarną w różowe kwiaty, ze srebrną nitką i starannie zakłada ją na głowę, przeglądając się w lustrze. Tak ubiera się tylko na sumę do kościoła przy rynku, gdzie chodzą wszyscy ważniejsi ludzie z miasta, z Janem i jego eleganckimi rodzicami włącznie.

– Ubieraj się – mówi teraz do Teresy.

– Po co? – pyta dziewczyna z niepokojem.

– Idziemy do pani kapeluszowej i pana doktora. Znam dom, w którym mieszkają. Najładniejsza kamienica w rynku. Przed wojną były tam najdroższe mieszkania, matka mi mówiła. Sprzątała w nich. Po wojnie wszyscyśmy jednakie dziady, ale jednak oni trochę lepsi. I to ja będę z nimi rozmawiać, a nie ty.

Teresa zamiera. Czuje, jak w gardle rośnie jej twarda pingpongowa piłeczka i dusi.

– Nie rób mi tego. Ja sama to załatwię. Z nim, nie z nimi – bełkocze, bliska płaczu.

To Jan miał płakać, nie ona. Bo to nie tak miało być. Miało być inaczej. Ona mówi o tym Janowi. Jan się wzrusza. Oboje idą do tego wciąż pięknego domu przy rynku i proszą o błogosławieństwo jego rodziców. Jego rodzice cieszą się, że będą mieć ładną synową…

– Jak ty się zabierzesz za załatwianie tego, to dostaniesz od nich na skrobankę, a jego wyślą do tej Moskwy czy Pragi. W każdym razie ja, gdybym miała zdolnego syna, właśnie tak bym zrobiła – oznajmia Maria. – Ponieważ mam głupią córkę, sama wszystko załatwię. Jak dobrze pójdzie, to w trzy miesiące weźmiesz ślub w białym welonie. W kościele przy rynku.

– Nie rób mi tego – powtarza Teresa zdławionym głosem.

– Dlaczego? – pyta matka.

– Bo to wtedy nie będzie mój ślub, mój welon, mój mąż i moje dziecko, rozumiesz?

– Nie. Nie rozumiem – mówi matka i dodaje twardo: – Idziemy, a jak nie chcesz iść ze mną, pójdę sama.

– To idź sama – szepcze Teresa.

Jan nazajutrz płakał. Płakał i były to łzy miłości i żalu.

– Nie wkurzasz się na mnie? – upewniała się Teresa.

– Nie – odpowiedział Jan. – Na siebie.

– Nie chcesz tego dziecka w ten sposób, tak? – powiedziała wtedy ze zrozumieniem i był to chyba pierwszy i jedyny raz, gdy rozumiała go tak dobrze.

– Tak – odparł Jan. – Zawiodłem ich. Chciałem najpierw skończyć uczelnię i dopiero potem, pokazując im dyplom, powiedzieć, że się pobieramy. Pewnego dnia jedlibyśmy we czwórkę obiad i ja bym im szepnął, że będą mieć wnuka. Albo wnuczkę. I oni by się strasznie ucieszyli. I wszyscy razem byśmy płakali ze szczęścia. Bo to byłby nasz wybór i ich zgoda. Oni by się od razu zgodzili, bo mnie kochają. To nie tak miało być.

Jan otarł łzy i przytulił Teresę. Odruchowo go objęła i przez chwilę wydawało się, że jest na odwrót: że to on, drobny, szczupły, niewysoki, tonie w objęciach tej wysokiej, mocno zbudowanej dziewczyny.

– Żałujesz – szepnęła Teresa.

– Nie. Przecież cię kocham. I już kocham to coś, co w tobie rośnie.

– Mamo? – mówi pytająco Ewa. – Czemu nic nie mówisz? Gniewasz się?

– Nie, kotku – mówi miękko matka. – i już się nie martw. Z forsą też coś wymyślimy.

– Mamo… – zaczyna znowu Ewa, a jej wzrok wędruje do narożnika szafy. – Posłuchaj, coś ci chciałam powiedzieć…

Ale Teresa pociąga leciutko nosem i przerywa:

– Poleż spokojnie. Odpocznij. Zajrzę jeszcze do ojca.

Ewa milknie, zdziwiona. Nikt od dawna nie zachodzi do ojca, a zwłaszcza matka. Ewa kilka dni temu weszła tam z uczuciem, że wkracza do obcego miejsca, łamiąc jego prywatność. Tak było i tak jest, choć nie wiadomo czemu.

Zza drzwi Jana, jak zwykle, cicho sączy się muzyka. Mimo lat, w czasie których – chcąc, nie chcąc – wciąż ją słyszała, Teresa nigdy nie nauczyła się odróżniać Bacha od Mahlera i Debussy’ego od Griega. I nie chce.

Nie lubi tej muzyki.

Najpierw ma zamiar zapukać, lecz zaraz myśli gniewnie, że pukanie do drzwi własnego męża uwłacza jej godności. „Zamknął się przed nami”, stwierdza oskarżycielsko. „Zamknęłyśmy się przed nim”, przelatuje jej przez głowę. Naciska klamkę i wchodzi.

– Jan… – zaczyna i właściwie nie wie, co chce powiedzieć. „Chcę go po prostu objąć, tak jak wtedy, choć inaczej”, myśli. „Nie wiem dlaczego, ale chcę. Chcę mu powiedzieć, że… Co ja mu chcę powiedzieć?”

Jan odruchowo ścisza płytę. Na biurku obok okularów leży otwarta książka. W pokoju, w świetle lampy, unoszą się drobinki kurzu. „Nigdy mu nie posprzątałam. Od ilu lat? Dwóch? Trzech? i właściwie dlaczego?”, niepokoi się. „No jak to! Przez te książki! Tyle ich wciąż gromadził, ciągle musiałam je gdzieś układać, przestawiać, upychać, żeby nie zabałaganiały całego domu, aż wreszcie powiedziałam, żeby zrobił z nimi porządek albo wyrzucił je w cholerę… Tak, to przez książki. I wtedy on urządził sobie pokój na górze, a Złotko przeniosła się obok mnie”.

– Jan… – powtarza niepewnie, a on patrzy na nią i Teresa ma uczucie, że dostrzega w jego oczach własne odbicie. „Jestem gruba”, myśli. „Gruba i zaniedbana. I on to widzi. Patrzy na mnie i to widzi. A ja przez niego jestem gruba. Jem za dużo ze złości, że to wszystko tak się potoczyło”.

– Chciałaś coś? – pyta Jan we właściwy mu sposób, cicho, bez emocji.

– Gówno – oznajmia nagle Teresa. – Gówno chciałam.

I wychodzi, trzaskając drzwiami. Bach niemal od razu odzywa się głośniej, więc Teresa, chcąc go zagłuszyć, włącza na pełny regulator ostatnie wiadomości w TVP:

„…samolot Boeing z 356 osobami na pokładzie. Na razie nie udało się odnaleźć ani jednego ciała, a poszukiwania utrudniają fatalne warunki pogodowe i sztorm na Oceanie Spokojnym. Talibowie wprowadzili w Afganistanie doraźne sądy nad kobietami, które łamią prawo szarijatu. Przywrócono kary chłosty, kamienowania, obcinania członków. W Łodzi, w jednej z dzielnic na obrzeżach miasta, wybuchł samochód, należący do Grzegorza T. W samochodzie znaleziono zwęglone ciało. Prawdopodobnie w grę wchodzą porachunki mafijne”.

– Pieprzcie się – mówi Teresa i wyłącza telewizor.

Ono… Powiem ci coś… Będziesz nadal rosło sobie we mnie, ale nie dlatego, ze cię chcę, bo tak nie jest, przeciwnie, ja się nawet ciebie boje. I nie wiem, dlaczego cię nie wyskrobałam. Może dlatego, że jestem sama i nie mam do kogo mówić, najwyżej do ściany, a teraz będę miała coś własnego?

Może naprawdę zrobiło mi się żal, że nigdy byś nie zobaczyło, jakie to jest drzewo, kasztan, brzoza czy dąb i tylko ja bym je widziała, w maju lub w kwietniu. Może dlatego, że nagle usłyszałam mnóstwo dźwięków, na które wcześniej byłam głucha i zrobiło mi się żal, że ty ich nigdy nie usłyszysz? a może po prostu nie wiem, czego chcę, wiem tylko, że jeśli nie zmienię czegoś w swoim życiu, to będzie tak samo się toczyć przez wiele lat, w rytmie telewizyjnych programów, jak życie mojej mamy, która wciąż czeka, że coś się wydarzy. A ja tak nie chcę. Teraz, gdy jesteś, coś z tym muszę zrobić, choć nie wiem, co.

Aha, ale musisz wiedzieć coś ważnego: to nie stało się z miłości. Kocha się coś, co się zna, a ja nie mam o tobie sądnego pojęcia, jesteś dla mnie czymś obcym i przypadkowym. Nie umiem cię kochać i nawet nie wiem, czy będę umiała.

Marzec 2001. Wiosna

Na śniadanie bułki z dżemem. Chleb. I ser.

– Jeden facet procesuje się z „Milionerami” – mówi z ożywieniem matka. – Powiedział, że kajzerka ma cztery nacięcia, a oni mówią, że pięć.

– A ile ma? – pyta Złotko.

– Nieważne ile, ważne, że chodzi o sześćdziesiąt cztery tysiące złotych! – woła matka.

– Czy tata by wiedział, ile jest tych nacięć? – zaciekawia się Ewa.

– Głupia jesteś. Tata nawet nie wie, co je, to jak mógłby liczyć nacięcia na jakiejś bułce!

– No to czemu tak się upierasz, żeby zagrał w „Milionerach”? – pyta Ewa.

– Właśnie, dlaczego tata już nie gra w teleturniejach, skoro wszystkie kiedyś wygrywał? – dopytuje się Złotko.

– Nie wszystkie, tylko większość, a dzisiaj w telewizji chcą ładniejszych niż on. Wyobrażasz go sobie w telewizorze? Naprzeciw Huberta Urbańskiego z tym jego radosnym uśmiechem? – pyta Ewa.

Złotko chichocze.

– Mógłby zagrać. To jest forsa. A my nie mamy forsy ani nawet szansy, że ją zdobędziemy w jakikolwiek sposób – stwierdza gniewnie mama. – Gdyby dalej grał…

– A kajzerka? – wtrąca Złotko. – Sama mówisz, że tata nie wie, ile ma nacięć!

„Tata nie gra przez tę kajzerkę. On wie, że dziś w teleturnieju wszędzie wyskoczy jakaś kajzerka”, myśli Ewa. „Wszystkie jego książki, płyty, atlasy i mapy kosmosu, cała jego wiedza okazałaby się niczym, gdyby nagle go spytano, ile nacięć ma bułka. A on kocha to, co wie. I nie chce wystawić tego na pośmiewisko, nie chce, żeby publicznie potwierdziło się, że ta wiedza jest całkiem zbędna”.

– Złotko? – pyta matka. – a ty czytasz tego Harry Pottera?

– Nie – burczy Złotko.

– Ale teraz wszyscy go czytają. Może trzeba ci kupić, żebyś nie była gorsza od innych? – zastanawia się Teresa. – Dzisiaj we wszystkim można być gorszym od innych. Nawet w Harrym Potterze.

– Nie chcę – krzywi się Złotko. – Co mnie zmuszasz…

– Nie ma już Harry Pottera – oświadcza Ewa. – Rozpłynął się w coca-coli. Coca-cola kupiła sobie Harry Pottera i kupi wszystko, co będzie fajne, bo ma kupę kasy. A Tolkiena rozsmarowano na pizzy.

– Pieniądze, pieniądze… Zawsze te pieniądze – powtarza Teresa nienawistnie.

– Ja zbieram kapsle od coca-coli, ale dalej mam za mało – obwieszcza Złotko. – Wszyscy w klasie piją coca-colę na przerwie, a ja tylko czasami, bo mama mi nie daje kieszonkowego.

– Też nigdy nie miałam kieszonkowego – wzrusza ramionami Ewa.

Jest niedziela, godzina dziewiąta, więc mama po śniadaniu idzie prosto do telewizora, a Złotko drepcze za nią. Ewa dopiero przygotowuje sobie śniadanie, a tata wchodzi do kuchni i najwyraźniej chce coś powiedzieć. Ewa nie pomaga mu w przełamaniu milczenia Nie chce Robi sobie kanapkę – kruszący się chleb i najtańszy żółty ser. (W „swoim” sklepie sprzedaje niekiedy sery po osiemdziesiąt złotych za kilogram i zastanawia się, jakim cudem mogą tyle kosztować. I kto je kupuje? Ser to przecież tylko ser). A tata nadal drepcze po kuchni bez celu.

Klap, klap, klapu, klap, śpiewają kapcie taty na plastikowej wykładzinie kuchennej, udającej prawdziwe deski. Ten śpiew powoli staje się nużący. „Ono, to głosy naszego domu. Głos mamy, telewizora i szuranie tatowych kapci. Może to za mało, żebyś zechciało kiedyś ze mnie wyjść i zobaczyć, jak to wygląda?”

– No i czego chcesz? – pyta Ewa ojca.

– Odwiedź babcię Irenę.

Ewa milczy. Tata robi transakcję za pięćset złotych, które jej dał. „A poszłabym i bez tego”, myśli. Ma ochotę na tę wizytę, ale trochę się boi. Babcia Irena zawsze opowiada dziwne rzeczy. I trudno ją polubić, bo Ewa ma w pamięci słowa babci Marii o „babci kapeluszowej”.

Kapeluszowa babcia:

mała Ewa nie cierpiała babci Ireny. Babcia Irena, matka ojca, była „babcią kapeluszową”, w przeciwieństwie do nieżyjącej już „babci chustkowej”. Ewa pamięta niedziele, w czasie których obie rodziny spotykały się w kościele. Kapeluszowy dziadek i kapeluszowa babcia siedzieli zawsze z przodu, w pierwszej ławce i nikt nie wątpił, że im się ona należy. One zaś – babcia Maria, mama i mała Ewa – stały z tyłu. Tata trzymał się gdzieś pośrodku, jakby chciał swoją osobą połączyć te dwie obce sobie rodziny. Nigdy mu się to nie udawało i wyglądało tak, jakby tata przyszedł do kościoła sam.

W czasie Podniesienia mała Ewa nie opuszczała głowy, lecz wpatrywała się w kapeluszowych dziadków, gdyż wszyscy wówczas klękali i mogła wyraźnie ich zobaczyć. Dziadkowie przyklękali jakby inaczej niż wszyscy, nie tak nisko i trochę od niechcenia. Szarość ich ubrań nie była zwyczajna, lecz elegancka. Kapelusz babci Ireny był jedynym kapeluszem w całym kościele i rzucał się w oczy. Mała Ewa miała uczucie, że nawet w czasie Podniesienia wszyscy na niego zerkają, ponieważ buńczucznie wystawał sponad kornie pochylonych głów. Niby wciąż ten sam, szary, filcowy, ale za każdym razem inny. Niekiedy babcia dokładała do niego perłową wstążkę, to znowu malutkie, szare piórko, a czasem po prostu opuszczała go na oczy. Kołnierz w szarym palcie dziadka był z aksamitu i też był jedyny w całym kościele.

Naturalna elegancja rodziców Jana gniewała babcię Marię („Niby w czym oni są lepsi? w tych kapeluszach?”), upokarzała mamę („Jak nam zabraknie, to dają pieniądze, ale z łaski!”) i onieśmielała małą Ewę. Potem temu onieśmieleniu zaczęła towarzyszyć niechęć, podsycana litanią słów babci Marii.

– Jaśniepaństwo, cholera… – mruczała babcia Maria. – Nie idź do nich, oni cię nie lubią.

– Czemu? – pytała mała Ewa.

– Bo nie lubią twojej mamy. Myślą, że złamała karierę ich synalkowi.

– A złamała?

Babcia Maria gniewnie zaciska usta i milczy. „Ich synalek” to tata. Babcia nie musi tego wyjaśniać. Mała Ewa wie. Nie wiedziała tylko, co to jest kariera. Wyobrażała sobie, że jest to płyta, okrągła i czarna, którą mama kiedyś połamała tacie w czasie kłótni, a potem podeptała nogami, krzycząc: „Masz swojego gównianego Bacha! Masz!” „To Mozart”, powiedział tata. Ale to nadal nie wyjaśniało, czym jest złamana kariera.

Gdy kapeluszowi dziadkowie kupili domek na Mazurach, Ewie wydawało się, że ich polubi, tak jak polubiła jezioro i werandę z dzikim winem. Ale gdy miała dziesięć lat, kapeluszowi dziadkowie sprzedali dom.

– …i nic wam nie dali – mówiła babcia Maria do mamy. – Kapią wam groszem z łaski na uciechę, ale nie dadzą uczciwie, po ludzku, całej, calutkiej połowy, choć niby ten dom miał być też wasz. I tyle waszego, co ich humorów.

Prowadzona za rękę przez ojca, mała Ewa odwiedzała czasem kapeluszowych dziadków. Starszy pan milczał, patrząc na nią w długim, niemym zamyśleniu, a kapeluszowa babcia uśmiechała się, dawała jej porcelanowe bibeloty z serwantki – ale do taty mówiła cicho i bez uśmiechu:

– …ona nie może być tak zaniedbana umysłowo. Dlaczego nic nie robisz, aby ją ratować? Co ona czyta? Co ją interesuje? Kto z nią rozmawia i o czym? Czemu nie uczysz jej języków obcych? Muzyki? i właściwego zachowania? Jan, słyszysz? Nie zostawiaj jej tylko Teresie i babce, to przecież twoja córka…

Ewa już nie pamięta, kiedy umarł kapeluszowy dziadek, ale było to dawno temu i pogrzeb był całkiem inny niż pogrzeb babci Marii. Na pogrzeb babci Marii zeszło się mnóstwo staruszek w chustkach, które głośno płakały, rzucały się na szyję Teresie, a potem obśliniały policzki małej Ewy. Przy okazałym grobowcu kapeluszowego dziadka stali milczący, eleganccy starsi panowie i panie i mówili coś szeptem lub wcale. Nikt nikogo nie całował, niczyje usta nie zmoczyły policzków Ewy, wymieniano tylko krótkie i znaczące uściski dłoni. „Czy nikt go nie kochał?”, zastanawiała się mała Ewa.

Ewa nie pamięta, kiedy kapeluszowa babcia znalazła się w domu starców. Stało się to wtedy, gdy już była gotowa, by ją polubić, może dlatego, że zabrakło niechętnych uwag babci Marii, a mamę przestało to w ogóle interesować. Ewa nie cierpi domu, w którym znalazła się babcia Irena i nienawidzi tam chodzić.

Nachyla głowę w stronę brzucha i pyta szeptem, porażona myślą, która pojawiła się niespodzianie, jako echo domowych rozmów i opowieści koleżanek:

– Czy ty też mnie TAM kiedyś oddasz? To jest tak: najpierw kochasz swoją matkę i gdy ona niejasno ci wspomni, że kiedyś odejdzie na zawsze, to wtedy płaczesz i wołasz: „Nie, mamo! Mamusiu! Ja nie chcę! Wolę umrzeć z tobą!” Potem dorastasz, życie wydaje ci się coraz ciekawsze, zbyt ciekawe, by odchodzić dobrowolnie. Myślisz: „Kocham ją, ale ona umrze przede mną”. I już tylko przyrzekasz, że nigdy jej nie porzucisz. Ale czas płynie i ona coraz mniej przypomina siebie. W twojej miłości jest coraz więcej zniecierpliwienia, a czasem wstrętu, bo ona robi się niedołężna, musisz ją pielęgnować, myć. Jej niedołężność wydaje ci się obrzydliwa i marzysz o tym, by jej nie widzieć. Zaczynasz się rozglądać za TAKIM domem i mówisz sobie, że to dla jej dobra. Będzie tam miała fachową opiekę, pielęgniarkę i lekarza na zawołanie, inne staruszki do towarzystwa… a zresztą ona już nie zawsze cię rozpoznaje, może nawet jest jej obojętne, czy to ty, czy ktoś obcy. Więc się jej pozbywasz. Początkowo odwiedzasz ją codziennie, potem raz w tygodniu, raz w miesiącu, później już tylko w dni świąteczne, a potem najwyżej na Boże Narodzenie lub na Wielkanoc… Ale akurat w te dni w domu jest najwięcej roboty, wpadają goście, program telewizyjny jest ciekawszy niż w dni powszednie. Więc potem odwiedzasz ją raz w roku lub tylko telefonujesz i pytasz, czy jeszcze żyje. Ona, mamusia, dla której chciało się umrzeć, gdy było się dzieckiem. Ono, powiedz mi, oddasz mnie TAM?

„Ono milczy, pewnie nie chce składać żadnych obietnic”, myśli Ewa i powraca do babci Ireny i TEGO domu.

Ostatnia wizyta, na początku marca, była inna. Świeciło słońce, więc wszystko wydawało się ładniejsze. Nie spotkały się w jej pokoju, lecz w ogrodzie, który choć zaniedbany, przypominał w tym dniu tajemniczy ogród z powieści Frances Hodgson Burnett. Nie wyłaniali się z niego jednak młodziutki Colin z dziewczęcą Mary, tylko grupa oszołomionych, zagubionych staruszków, uśmiechających się nieśmiało do wiosennego słońca, które nie obiecywało im nic więcej poza przelotną odrobiną blasku.

Zamiast odpowiedzieć na powitanie, babcia spojrzała na Ewę uważnie – patrzyła długo i wnikliwie – i nagle rzekła:

– Jesteś w ciąży.

„Skąd ona wie, przecież nic nie widać”, pomyślała gniewnie i milcząc, czekała na nieuchronne pytania: „Kto to był? Kiedy zza niego wyjdziesz? Dlaczego nie zrobiłaś wcześniej matury i studiów? z czego chcesz utrzymać to dziecko? Czy wiesz, ile to kosztuje? Dlaczego wy wszystkie najpierw zachodzicie w ciążę, a dopiero potem myślicie, co dalej?”

Babcia Irena powiedziała tylko jedno zdanie:

– Nie zmarnuj tego dziecka.

A gdy Ewa spojrzała na nią szybko i niepewnie, babcia dodała, mówiąc bardziej do siebie niż do niej:

– Zawsze oczekujemy od naszych dzieci czegoś innego, niż mogą nam dać. Obciążamy je własnymi nadziejami, wikłamy w nasze marzenia, ambicje i rozczarowania. Spróbuj dać temu dziecku wolność.

„Wolność…”, myśli Ewa. „Dam. Ale jak? Co to jest ta wolność?”

– Dobrze – mówi teraz Ewa do ojca. – Odwiedzę ją.

Ten dom od zewnątrz jest pozornie pogodny, ot, zwykły, pomalowany na żółto stary budynek z lat powojennych, z tablicą „Pogodna Jesień”, której nie zdejmują nawet wtedy, gdy wokół jest zima, wiosna czy lato. „Pogodna Jesień” się nie zmienia. Trwa.

Może dlatego, że jesień kojarzy się z kolorem żółci, zewnętrzne elewacje są jasnożółte, z mdłymi zaciekami – a całe wnętrze, na wysokość około dwóch metrów, też wymalowano żółtą, olejną farbą. Jednak ta żółć dawno utraciła soczystość i jedyne określenie, jakie nasuwa się Ewie, brzmi wulgarnie (kapeluszowa babcia pewnie by się skrzywiła): te ściany są sraczkowate. Jednak mimo że olejna farba odpryskuje, widok tych ścian byłby do zniesienia. Za to Ewa nie może patrzeć na lokatorów tego domu. Po korytarzach snują się wynędzniali staruszkowie i staruszki, w piżamach w paski („Kto dziś nosi piżamy w paski?!”, myśli Ewa) lub w workowatych, zniszczonych ciuchach, tak obszernych, że wydają się w nich bezcieleśni. Niektórzy bez przerwy coś żują (minęło trochę czasu, zanim Ewa zorientowała się, że żują własne sztuczne szczęki), inni mamroczą do siebie, jakby odmawiali nie kończącą się modlitwę.

Ewa po raz pierwszy słyszy, że ten dom też ma własną mowę. Pantofle snujących się korytarzami pensjonariuszy szurają na różne sposoby, a niekiedy, jak gwałtowny kontrapunkt, w tę monotonną melodię wcina się cichy, ale ostry i szybki, niezwykle rytmiczny wizg obcasów kogoś z personelu. Szur… szur… szur… szur… pitu, pitu, pitu, piiit… Gdzieś daleko metalicznie szczękają garnki i talerze – brzdęęęk, bąąą… bęęęę… brzdęęęk – można umiejscowić ten dźwięk, idąc korytarzami śladem mdłej woni gotowanej kapusty. Staruszkowie coś mamroczą do kogoś, do siebie, do ścian i okien, cicho, mlaskające – szept i mlask, szept i mlask. Z pobliskiej świetlicy dobiega to ostry, to pogodny głos telewizora. W recepcji szeleszczą kartki kolorowego pisma, czytanego przez znudzoną pielęgniarkę. Za oknem miauczy kot. Nie jeden. Kilka naraz.

– Marzec – uśmiecha się Ewa, ale zaraz pochmurnieje. Pensjonariuszom nie wolno mieć kotów, babcia Irena chciała, lecz nie pozwolono. „Właściciel kota umrze i co zrobimy ze zwierzakiem?”, spytała rzeczowo pielęgniarka. „Mielibyśmy co rok po dziesięć kotów, a może więcej”.

„Umrzeć, tego nie robi się kotu…”, Ewie przyszedł nagle na myśl wiersz przerabiany na lekcji polskiego. Wiersz był jej obojętny, lekcja wydawała się nudna, usiłuje sobie przypomnieć autora („Szymborska? Wiesława? Wie… Wisława”). A teraz nagle jego sens dotarł do niej w całej pełni.

…więc koty są dokarmiane przez okno i wciąż gromadzą się wokół domu, a Ewę dobiega miękka, choć na swój sposób rozpaczliwa kocia muzyka.

– Ono, to koty, to tylko koty, nie bój się – mówi półgłosem. – Może kiedyś będziesz mieć swojego kota, może jakiś kot będzie mieć ciebie – dodaje głośno i przechodząca obok salowa patrzy na nią podejrzliwie. Współlokatorka babci Ireny zawsze siedzi na wprost okna i wpatruje się w nie tak, jakby za szybą miała ujrzeć coś ważnego. Nie zwraca uwagi na Ewę i na babcię.

Babcia Irena tu nie pasuje. Już dawno nie nosi kapelusza, ale Ewie wydaje się, że on wciąż tkwi na jej starannie uczesanych, gładkich włosach. I babcia porusza się tak, jakby on stale tam był. Zatem nadal pozostaje babcią kapeluszową i nawet ten straszny dom nie jest w stanie tego zmienić.

„Co ona tu robi? Czemu tu jest? Przecież nie jest jeszcze stara!”, myśli Ewa i zaraz sobie odpowiada: „A gdzie miałaby być? u nas?”

Starsza pani zawsze ożywiała się na widok wnuczki i ściskała jej rękę tak, że ten uścisk w zupełności zastępował pocałunek (którego Ewa nie lubiła). Tylko kapeluszowa babcia umiała w zwykły uścisk dłoni włożyć tyle znaczenia.

– Czy jest ci tu bardzo źle? – pyta Ewa. Babcia Irena uśmiecha się.

– Powiem ci coś w tajemnicy…

Ewa rozgląda się i jej wzrok pada na staruszkę patrzącą w okno.

– Ona nie słyszy – mówi babcia. – Ona czeka i nic więcej jej nie obchodzi. Tu wystarczy znaleźć sobie zajęcie i jest dobrze. Ona je znalazła. I ja znalazłam.

„Babcia Maria robiłaby swetry na drutach. Szaliki i rękawiczki”, myśli Ewa. „Co znalazła babcia kapeluszowa w tym okropnym miejscu? Co tu można znaleźć?”

– Wiesz, co to za budynek? – pyta babcia Irena i uśmiecha się. – Nawet Janowi tego nie powiedziałam. To moja dawna szkoła.

– Szkoła? Tu kiedyś była szkoła? – pyta Ewa bez zdziwienia, bo to wyjaśnia rozkład dużych sal wokół ciągnących się przez cały budynek korytarzy. Wyślizgane poręcze („Pewnie zjeżdżali na nich, jak my”), ślady po boisku w zaniedbanym ogrodzie.

– Tak, tu była szkoła, jeszcze w czasach stalinowskich.

– Co to są czasy stalinowskie? – pyta Ewa.

– Miałaś przecież lekcje historii – mówi babcia bez wyrzutu, jakby dla przypomnienia.

– Uczyłam się na pamięć – tłumaczy się Ewa.

Babcia Irena płynnie przemienia się w babcię kapeluszową i mówi surowo, choć z troską (Ewę niepokoi, że to starsza pani martwi się o nią, zamiast na odwrót. Na odwrót byłoby normalnie i w porządku):

– Nie można żyć prawdziwie, nie mając pojęcia o miejscu, w jakim się żyje i o tym, jakie ono było kiedyś.

Ewa milczy i myśli, że ona nie wie, a przecież żyje. A babcia znowu się uśmiecha.

– Wtedy żyjesz tylko z dnia na dzień – dopowiada, tak jakby słyszała jej myśli.

„Już nie. Już nie, choć nadal nie wiem, co to czasy stalinowskie”, myśli Ewa i pyta głośno:

– Co ci to daje, że kiedyś była tu twoja szkoła?

– W tych murach wciąż są obecne nasze głosy, myśli, uczucia, wydarzenia… a ja przeżywam je na nowo.

– Opowiedz mi o nich.

– Na przykład mój list do Stalina, w 1950 roku i spotkanie z hrabiną Maricą – mówi babcia i nie wiadomo, czy się uśmiecha, czy zasępia.

Ewa wyrzuca z głowy nazwisko Stalina, historii nie lubiła i nie lubi i pyta szybko:

– Znałaś prawdziwą hrabinę?

– Dziecko, hrabina Maricą to nie taka hrabina, jak myślisz – śmieje się babcia Irena.

– Nie? – dziwi się Ewa.

Hrabina Marica:

pani od polskiego odeszła. Na emeryturę. I przyszła nowa. Jasne włosy w gęstych loczkach po trwałej „na gorąco”. Małe, bystre oczy, pogodny uśmiech, wesoły, stanowczy głos. Zdrowa cera bez makijażu. Energiczne ruchy. Granatowa spódnica. Zielona koszula. Czerwony krawat.

– Dzień dobry, dziewczynki i chłopcy! – mówi pani tak radośnie, że wszyscy odruchowo uśmiechają się i rozbłyskują nawet okna dostojnego szkolnego budynku. – Od dziś lekcje będziemy prowadzić po nowemu. Bo mamy nowy ustrój. Bo wszystko w Polsce jest nowe i piękne. A będzie jeszcze piękniejsze. Spójrzcie, jak wszystko się zmienia!

…pani wykonuje szeroki wymach ręką i rzeczywiście, ponura zazwyczaj klasa jaśnieje od słonecznych promieni i od niej samej. Czterdzieści par oczu śledzi powiew nowego.

„Chyba nie będzie dziś gramatyki”, szepcze z nadzieją sąsiadka Ireny.

– Jeszcze niedawno w tym kraju była niesprawiedliwość. Kapitaliści wyzyskiwali robotników. Dlatego robotnicy strajkowali. A dziś właśnie robotnicy rządzą krajem. Wprawdzie jeszcze zostało trochę zgniłej reakcji, ale uporamy się z nią! – woła pani i ściany klasy rozstępują się przed jej głosem. – Dziewczynki i chłopcy! Czy wiecie, kto to jest Józef Wissarionowicz Stalin? Czy wiecie, jak się buduje socjalizm? Czy wiecie, że polscy robotnicy pod wodzą Stalina walczą o socjalizm, ale zgniła reakcja i inteligencja bronią się przed nim? Ale oni przegrają, a my wychowamy sobie nową inteligencję! i ja was tego nauczę, bo ta walka zaczyna się już tutaj, w szkole. Ja was nauczę, jak mamy wygrać, bo bój to będzie ostatni, dziewczynki i chłopcy.

Wszyscy odruchowo prostują się, gdyż od nowej pani bije zdrowa, świeża energia, w przeciwieństwie do starej polonistki, która pachniała kurzem, zleżałymi ubraniami i naftaliną.

– A teraz się poznamy – ciągnie pani radośnie i zerka do klasowego dziennika. – Adlewska, powstań… Aaa, to ty… Pochodzenie?

– ?

– Pochodzenie, mówię!

– …?!

– No, zawód ojca, Adlewska.

– Dentysta.

– Siadaj. Batko! Pochodzenie!

– Tata jest tym… no… urzędnikiem.

– Siadaj. Bigaj!

– Pochodzenie robotnicze, tata jest kolejarzem.

– Ładnie. Bardzo ładnie. A należy?

– …?

– Pytam, do czego tata należy?

– Tata należy do kolei.

– Idiotka…

– Tata należy do naszej rodziny…?

– Pytam, czy tata należy do partii!

– Ja nie wiem.

– To zawsze trzeba wiedzieć. Spytaj w domu i jutro mi powiesz. Siadaj. Czerwińska!

Irenka myśli: „Ona jest taka ładna i młoda. Jest jak koleżanka. Wszystko wie. Niczego się nie boi. Jakie ja mam pochodzenie? Inteligencja pracująca. I nie należy. Ona nie będzie mnie lubić. Tak bym chciała, żeby mnie lubiła”.

– Kalińska… Irenka wstaje.

– Pochodzenie…

Irenka pręży się na zewnątrz (już niemal stoi na baczność) – i wewnątrz.

– Mój tata jest inteligentem, ale nie ma dyplomu, więc właściwie… właściwie to jest półinteligentem! i nie należy, ale może należeć! Ja mu powiem!

Pani patrzy na Irenę długim, zaciekawionym spojrzeniem.

Nazajutrz pani przynosi na lekcje polskiego adapter. Cała klasa uczy się piosenek. o Nowej Hucie. o Zetempe. o stalowych rumakach, co ruszyły na pola. I piosenkę o Suliko. Po rosyjsku. Nikt w klasie nie zna rosyjskiego, więc wszyscy zapisują fonetycznie to, co pani im dyktuje. „Gdieże ty, maja Suliko…?” To jest ukochana piosenka Józefa Wissarionowicza Stalina. A Józef Wissarionowicz Stalin jest Ukochanym Wodzem pani.

– …nie. Nie moim, tylko nas wszystkich. I waszym też – wyjaśnia pani cierpliwie.

Pani opowiada klasie, jak się buduje Nową Hutę. Silnymi i zdrowymi rękami buduje ją młodzież z całej Polski.

My Zetempe!

My Zetempe!

Roboty nie boimy się!

Nie! Nie! Nie!

– Jak będziecie grzeczni, to was zabiorę na wycieczkę do Nowej Huty – mówi pani.

– i do Krakowa! – wyrywa się któraś z uczennic.

– Do Krakowa? Po co? Tam nie ma nic ciekawego a teraz opowiem wam o niezwykłym dzieciństwie małego Soso…

Wszyscy w klasie milkną. Dzieciństwo małego Soso brzmi prawie tak zachęcająco jak Przygody Winnetou. A mały Soso to po prostu duży Józef Stalin.

– Był dzieckiem genialnym…

Klasa w gorączkowym podnieceniu słucha opowieści pani o Pawliku Morozowie. o Pawce Korczaginie, o tym, jak Lubow Jarowaja z miłości do partii porzuciła złą miłość do białogwardzisty, wroga rewolucji i wydała go w ręce Czeka. To jest prawie tak samo ciekawe jak opowieści o Indianach; tam też byli źli biali i dobrzy czerwoni.

Ale najciekawsza – gdyż najbardziej niepojęta – jest dyktatura proletariatu. Chyba nawet pani nie wie, czym ona jest, gdyż choć wciąż używa tego określenia – to jednak nie objaśnia go, więc Irenka sama je sobie wyobraża: dyktatura proletariatu jest czymś wspaniałym i mocnym. Można być przy niej bezpiecznym, nigdy nie czuć strachu, przeciwnie: napełniać lękiem innych – byle być jej częścią. Dyktatura proletariatu wszystko wie i nigdy nie ma wątpliwości. Choć jest rodzaju żeńskiego, to jednak nie ma płci. Jest podobna do gigantycznego robotnika, wymalowanego na jednej ze ścian przy rynku – ma toporne, grube rysy i sękate, mocne dłonie, lecz równocześnie delikatne loczki pani i jej zdecydowany, jasny, wibrujący głos. Irenka bardzo chce być dyktaturą proletariatu, choć nie wie, jak to osiągnąć.

…tymczasem pani awansowała. Jest teraz wicedyrektorem, bo jej poprzednik odszedł na emeryturę. Wszyscy, którzy nagle odchodzą ze szkoły na emeryturę – choć wcale nie są zbyt starzy – już nigdy nie wracają. Nauczycielka polskiego, nauczyciel historii, nauczycielka francuskiego, a nawet pani od robótek ręcznych, która uczyła haftu richelieu.

Na lekcji polskiego Irenka dowiaduje się, że pani przed wojną chodziła boso i Polska Ludowa dała jej wszystko. Wicedyrektor przed wojną też był wicedyrektorem. A z dyrektorem nic nie wiadomo. Podobno ma brata w Londynie, choć się do tego nie przyznaje. Podobno bardzo się stara. Może z tego powodu dyrektor ogłasza wielki szkolny konkurs – i pani jest trochę zła, że to nie ona wpadła na ten pomysł, ale zaraz przejmuje inicjatywę:

– Dziewczynki i chłopcy! Nieważne, kto pierwszy, ważna jest idea. Ogłaszamy z panem dyrektorem wielki konkurs na najpiękniejszy list do Józefa Wissarionowicza Stalina. Nagrodą będzie dyplom i książka Wandy Wasilewskiej Ojczyzna. Najlepsze listy wyślemy do ZSRR – podkreśla pani ze wzruszeniem.

Na przerwie pani bierze Irenkę do swojego gabinetu. Zamyka drzwi i mówi cicho:

– Irenko, chcę, żebyś wygrała ten konkurs. Chcę, żeby wszyscy zobaczyli, jak wielkie zmiany mogą zajść w mentalności kogoś z reakcyjnej rodziny, jeśli ten ktoś trafi w ręce właściwych nauczycieli. Irenko, rozumiesz? Irenka nie rozumie, ale wie, że jej list musi być najlepszy – i jest przerażona. Co będzie, jeśli zawiedzie panią? Czy pani przestanie ją lubić? a może pani wyśle ją na emeryturę?

– Irenko, spójrz mi w oczy i słuchaj – mówi pani. – Po tobie widać, jak wiele socjalizm zmienia w młodym człowieku i to pomimo że pochodzisz z nie najlepszej rodziny. Ty, Irenko, masz szansę dogonić klasę robotniczą, rozumiesz?

Irenka nie rozumie, ale ufa pani. Irenka wie, co to znaczy „nie najlepsza rodzina”. To taka rodzina, której, nie pomoże ani droga krzyżowa, ani droga do Nowej Huty – taka rodzina zawsze będzie w jakimś niedobrym, niepewnym, pełnym lęków miejscu. („I w takim miejscu pozostała do samego końca, mimo że ustrój się zmienił”, myśli stara Irena).

„Dlaczego nie jestem robotnikiem o wielkich, spracowanych dłoniach, trzymającym wielkie koło?”, martwi się Irena uczennica.

Robotnik jest wymalowany na jednym z największych budynków w ich niedużym mieście i każdy, idąc do pracy, do szkoły, do sklepu czy do domu, musi na niego patrzyć. Niepokoi ją wprawdzie, że to koło wygląda jak ster statku, a nigdzie nie widać wody. Robotnik płynie zatem po twardej ziemi. Irenka też stoi teraz na twardej ziemi i z niepokojem słucha słów swojej pani.

– Irenko… – mówi pani gorączkowo. – Zapamiętaj: najważniejszy jest początek, potem już samo poleci. Gdy piszesz list do mamy, to zaczynasz od słów „kochana mamo”. Pomyśl, jak byś nazwała Józefa Wissarionowicza Stalina?

– …kochany Józefie? – pyta niepewnie Irenka.

Pani parska i obryzguje jej twarz kropelkami gorącej śliny. Zaciska dłonie i boleśnie szarpie dziewczynkę za jeden z warkoczy. Wzdycha tak głęboko, iż tym westchnieniem wciąga niemal całe powietrze w gabinecie, więc Irence robi się duszno i gorąco. Zaczyna się pocić.

– Zastanów się! Myśl! To bardzo ważne! Nie ma teraz nic ważniejszego! Początek! Początek! POCZĄTEK! Początek musi być tak niebanalny, tak oryginalny, jakiego nigdy w życiu nie napisałabyś do nikogo w żadnym liście, tylko do NIEGO!

Irenka siedzi w domu i gryzie końcówkę pióra. Ma niebieskie wargi i siny czubek języka. Tata słucha Radia Londyn:

– BUMIBUM! BUMIBUM! Nadajemy wiadomości zawsze prawdziwe!

Mama słucha Radia Londyn, ciocia słucha Radia Londyn, a Irenka siedzi w pustym pokoju, przy pustym stole, nad pustą kartką papieru.

– …początek… początek… POCZĄTEK!!!!!

– Co piszesz, Irenko? – pyta ciocia, wkraczając znienacka do pokoju.

– List do Stalina – odpowiada.

– Jezus Maria! – krzyczy ciotka.

Do pokoju, w ślad za jej krzykiem, wpadają mama i tato.

– Co się stało?

– Spytajcie swojego dziecka, co ono robi!

– Co robisz? – pyta nieufnie mama.

– Piszę list do Stalina – powtarza cierpliwie.

– Dlaczego piszesz list do Stalina?! – woła ojciec.

– Wszyscy piszą. Cała szkoła – stwierdza spokojnie. Ciocia nagle klęka, robi wielki znak krzyża i głośno zaczyna:

– Ojcze nasz, któryś jest w niebie…

– …święć się imię twoje – dołącza mama.

– Przyjdź królestwo twoje – ojciec wtóruje im, patrząc na córkę wzrokiem niepewnym i cierpiącym: -…jako w niebie, tak i na ziemi.

Trójka dorosłych, modląc się, patrzy na Irenkę. Chcą odkupić jej grzech. Chcą odnaleźć ład w swym niepokoju o nią. Chcą zrozumieć niezrozumiałe.

– Jak musisz, to pisz – kończy mama po słowie „amen”. I wychodzą, pokazując jej, że nie chcą mieć w tym udziału.

– Ojcze nasz, któryś jest w niebie… Ojcze nasz… Ojcze nasz?! Zaraz… zaraz… jak to pani mówiła? – Irenka już wie, że przyszedł moment olśnienia. Ma. Ma upragniony początek.

– Ojcze nasz, któryś jest… – zaczyna pisać i namyśla się już tylko chwilkę: – któryś jest nadzieją wszystkich Polaków, małych i dużych, nadzieją polskich dzieci…

Teraz pióro już samo biegnie po papierze. Pani miała rację, że ważny jest początek, potem jakoś leci. Irenka starannie łączy zbitki różnych wypowiedzi pani o socjalizmie, o robotnikach, o zgniłej inteligencji, która jednak dojrzewa, o małym Soso i wielkim Józefie Wissarionowiczu.

Irenka wie, że tym początkiem dotknęła tajemnicy dyktatury proletariatu; zbliżyła się do robotnika ze ściany w rodzinnym mieście, z jego wielkimi dłońmi i dziwnym kołem ze szprychami; odsunęła się od zgniłej reakcji. Spełniła oczekiwania pani.

Kończy pisać i robi malutki, ukradkowy znak krzyża: „Spraw, Panie Boże, żeby się udało”.

Tego wieczoru dziewczynka długo i gorliwie odmawia pacierz. Nie robi tego tak jak zwykle, klęcząc pod kołdrą, by nie zmarznąć i klepiąc niezrozumiale wyuczone na pamięć słowa. Tym razem wychodzi z łóżka, klęka w nocnej koszuli na chłodnej podłodze i, zziębnięta, modli się długo i powoli, usiłując pojąć słowa modlitwy. Ma uczucie, że pierwszy raz w życiu pojęła je naprawdę.

Gdy nazajutrz pakuje tornister, na końcu wkłada do niego swój list do Józefa W. Mama, milcząc, podaje jej kanapkę, zapakowaną w pergaminowy papier, a tato zerka na nią, rozchylając usta tak, jakby chciał coś powiedzieć, lecz nic nie mówi.

Irenka cicho zamyka drzwi za sobą i przystaje na korytarzu, przykładając do nich ucho:

– Tylko nic nie mów! Nic! – krzyczy mama. – Nie może jako jedna jedyna uczennica nie napisać listu do Stalina, bo wtedy ją wyrzucą ze szkoły, a ciebie z pracy i z czego będziemy żyli?! Nic nie mów! Nic!

Irenka odruchowo uśmiecha się. Tata nie zamierzał nic mówić i ona o tym wie. Mama też o tym wie, ale bierze w ten sposób część winy na siebie, żeby tacie było lżej. I tak ma być.

– Irenko, napisałaś list? – pyta niecierpliwie pani. – Przeczytałam już kilkadziesiąt i wszystkie zaczynają się tak samo: „Kochany Wodzu”, „Najdroższy Wodzu”, „Ukochany Wodzu”. Irenko, cała nadzieja w tobie…

Irenka podaje swój list. Pani go nie bierze, ale chwyta, rozczapierzając palce i zaczyna czytać, gorączkowo, pełna nadziei. Nagle sztywnieje. Zielenieje jak jej koszula. Czerwieni się jak jej krawat. Potem blednie. I wreszcie bełkocze: – To… to jest… jest…

Ona nie wie, co o tym sądzić i Irenka to widzi. Pani po raz pierwszy nie wie czegoś na pewno. Pani się boi. „A ja się nie boję”, myśli Irenka. „Być może od tej chwili już nigdy nie będę się bać. Nigdy i niczego”.

Pani nadal coś bełkocze, potem milknie, znowu mruczy i wreszcie podejmuje decyzję:

– To… to jest… TO JEST NIEZWYKŁE. Potem przez te same kręgi piekielnych emocji musi przejść dyrektor. Ale jest w białej koszuli i w garniturze, więc tylko blednie i ciemnieje na twarzy, jakby za chwilę miała dopaść go apopleksja. Ale go nie dopada, gdyż pani już podjęła decyzję. Dyrektor oddycha głośno i kiwa głową na znak aprobaty.

Za trzy dni, na porannym apelu („Naaaaa-przód mło-dzieżyyyy świaaaaa-ta!”), uroczyście zostają ogłoszone wyniki konkursu. Dyplom i książkę Wandy Wasilewskiej Ojczyzna (z odręczną dedykacją pani) otrzyma Irena Kalińska. List naprawdę będzie wysłany do Stalina.

– Przeczyta go, zobaczysz… Przeczyta, mimo że dostaje codziennie miliony listów. Ale twój przeczyta. Czuję to – mówi przejęta pani, mając łzy w oczach.

Po apelu Irenka wiesza dyplom na ścianie w swoim pokoju, tuż koło anioła stróża, który przeprowadza dwójkę dzieci przez kładkę nad przepaścią, a książkę kładzie na biurku. Czyta dedykację: „Irenie, która przerosła moje nadzieje”, napisała pani.

Od tego dnia Irenka i pani przeglądają się w sobie jak w lustrze. Pani z rozkoszą obserwuje postępy uczennicy i jej rosnące uświadomienie klasowe.

– Zapiszcie w zeszytach: wielu żarliwych komunistów wywodziło się z burżuazji, czy nawet z kapitalistów, mimo to dojrzeli światopoglądowo i dogonili klasę robotniczą – dyktuje pani, patrząc na Irenkę z ciepłym, porozumiewawczym uśmiechem. Potem dodaje stanowczo: – Zapiszcie: komunizm to elektryfikacja plus rady. Rozumiecie?

Nie. Nikt nie rozumie, ale to nie ma znaczenia. Przyjemnie jest patrzyć na panią, na jej smukłą sylwetkę w zielonej koszuli i w czerwonym krawacie, na jej blond loczki i rumieńce na twarzy, dobrze jest słuchać jej jasnego, zdecydowanego głosu i obserwować energiczne ruchy.

„Kocham ją”, myśli Irenka i z biciem serca czeka, by pani, maszerując między ławkami, jak zwykle szarpnęła ją żartobliwie za warkocz. „Kocham ją. I chcę być dyktaturą proletariatu. Jestem dyktaturą proletariatu…”, poprawia się.

Na początku grudnia cała klasa jedzie na wycieczkę do Nowej Huty. Wysiadają na Dworcu Głównym w Krakowie, ale nie Kraków je interesuje, choć tu będą nocować, w szkolnej bursie.

Potem wędrują gigantycznym placem budowy. Irenka nie widzi błota, brudnej gliny, jeszcze brudniejszych kufajek robotników, nie słyszy ich grubych przekleństw i wulgarnych uwag na widok grupy dziewcząt, brnących z trudem przez ścieżki wydeptane gumiakami wśród rozrzuconych stalowych konstrukcji, połamanych desek, obtłuczonych stert cegieł. Irenka widzi tylko to, o czym mówi pani: wysokie, jasne budynki, strzelające niemal pod niebo, na niebie nigdy nie zachodzące słońce i proste drogi wiodące do komunizmu. Pierwsze socjalistyczne miasto Polski. Irenka patrzy na Nową Hutę oczami pani i jest przejęta do łez.

Wieczorem nie od razu wracają do bursy.

– Mam niespodziankę – oświadcza pani z radosnym uśmiechem. – Zdobyłam dla was bilety na Hrabinę Maricę.

Patrzy na ich nic nie rozumiejące twarze i wybucha śmiechem:

– Idziemy do operetki, głuptasy! Do prawdziwej operetki! Kto był już w operetce?

Nikt. Nikt nie był w operetce. W domu Ireny słucha się muzyki operowej. Ale w operze też nikt nie był.

– Nie byliście w operetce!? – dziwi się pani. – a to jest takie wspaniałe! Ja już trzeci raz idę na Hrabinę Maricę i pewnie znowu będę płakać…

,,Pani płacze? Niemożliwe…”

Coś, po czym pani płacze, musi być WIELKIE. Równie wielkie jak dyktatura proletariatu. A może jeszcze większe.

Gmach operetki nie jest zbyt wspaniały. Wnętrze, gdy mu się bliżej przyjrzeć, jest zaniedbane, ale nadrabia czerwonym, zjadanym przez mole pluszem foteli i kurtyny. Od strony sceny dobiega rzępolące strojenie instrumentów. Dla Irenki, chowanej w rozsmakowanym muzyką domu, to nic dziwnego, lecz resztę uczennic i uczniów dziwi ta kaskada fałszywych, nie współbrzmiących ze sobą dźwięków.

Irenka rozgląda się po sali. Była już wiele razy w teatrze, z rodzicami, którzy zawsze powtarzali, że „teatr to świątynia sztuki i należy ubrać się jak do kościoła”. Publiczność jednak ubrana jest byle jak. Ale wszyscy nieruchomieją, gdy słychać muzykę i powoli rozchyla się kurtyna. W powietrzu unosi się coś niezwykłego; trwa pełne emocji oczekiwanie, które – jak prąd elektryczny – idzie od ręki pani do dłoni Irenki. Pani ściska kurczowo jej rękę i szepcze:

– Zaraz się zacznie… zaraz się zacznie… patrz! Kurtyna całkiem się rozchyla i dziewczynka widzi tandetną, porażającą jarmarcznością dekorację. Sztuczne kwiaty i jaskrawozielona trawa. Niebieska dykta zamiast nieba. Drzewa wyglądające jak miotły na kijach, postawione do góry nogami. I światła reflektorów, które bezlitośnie to demaskują.

– Patrz… patrz – szepcze pani. – Zaraz wejdzie ONA.

W szumie koronek, w falowaniu tiulów wbiega na scenę hrabina Marica i zaczyna śpiewać. Hrabina jest tłusta, jej biust wylewa się z głębokiego dekoltu, ma kilka podbródków i tańcząc z energią, choć bez wdzięku, wzbija tumany kurzu ze sztucznej murawy.

– Jaka piękna… – mówi z emocją pani i ściska dłoń Irenki.

Suknia hrabiny ma oberwane i brudne koronki, które diwa wciąż przydeptuje, czyniąc w toalecie kolejne spustoszenia. Już po chwili jej makijaż rozpuszcza się pod wpływem potu i ciemny tusz spływa po policzku. Hrabina miota się po scenie tak konwulsyjnie, że przekrzywia się jej treska i Irenka boi się, że lada moment odpadną jej wszystkie włosy i aktorka pozostanie łysa. Tumany kurzu, wzniecane jej tańcem, gęstnieją, a sztuczne drzewa trzęsą się tak, jakby zaraz miały się przewrócić.

Na scenę w podskokach wbiega hrabia. Jest równie tłusty i mocno wymalowany, a jego podskoki też wzbijają kurz; niektóre z nich trafiają prosto w szeroki obręb sukni hrabiny, drąc kolejne jej fragmenty. Hrabina z najwyższym trudem osiąga wysokie C, a hrabia dołącza do jej śpiewu z bolesnym wyrazem galaretowatej twarzy.

– Ona go kocha, ale mu o tym nie mówi – szepcze pani i ściska rękę Irenki aż do bólu. – Czyż to nie piękne?

Na szczęście pani nie czeka na odpowiedź. W oczach ma łzy, a jej ręka jest spocona równie mocno jak twarz i tłusty dekolt hrabiny Maricy. Gdy zmaltretowana para amantów wreszcie wyznaje sobie miłość, pani szlocha cicho, wsparta o ramię uczennicy. Klasa patrzy na nią z czujnym zaciekawieniem.

Dwa dni później, na lekcji polskiego, pani nie chce mówić o małym Soso, o elektrowniach i radach, o zgniłej reakcji, dyktaturze proletariatu i socjalizmie. Wypytuje o wrażenia z operetki. Uczniowie ostrożnie milczą. Pani, z wypiekami na twarzy, przywołuje dramatyczne fragmenty miłości hrabiny i hrabiego, nuci poszczególne arie, w uniesieniu wyciąga ręce do niewidocznego hrabiego-kochanka. Próbuje tańczyć czardasza. Zielona, gładka bluza wyłazi jej ze spódnicy, ukazując przy gwałtowniejszych ruchach cięliście różową, przybrudzoną halkę. Pod pachami jej zielonej koszuli pot znaczy wielkie, ciemniejące kręgi. Na czerwonym krawacie – czego nikt wcześniej nie widział – duża, tłusta plama. Spódnica w paru miejscach jest zeszyta na okrętkę jasnym, widocznym kolorem nici.

– Irenko! – krzyczy pani, miotając się w czardaszu. Z grubych półbutów na słoninie wyłazi jej pięta, z dziurą w pończosze. – Irenko! Nie chciałabyś być hrabiną Maricą?!

– Nie – odpowiada Irenka w głuchej ciszy, która ogarnia całą klasę, tak że słychać tylko tupanie ciężkich butów pani. Tupanie milknie. Pani zatrzymuje się.

– Nie – powtarza dziewczynka.

Wraca do domu i zrywa ze ściany swój dyplom. Wyrzuca do kosza książkę Wandy Wasilewskiej Ojczyzna. Leżąc w łóżku, nie odmawia wieczornego pacierza. Pan Bóg ją zawiódł. „Dyktatura proletariatu to hrabina Marica w fałszywych koronkach”, myśli. I płacze.

– Babciu, nie płacz – mówi Ewa.

– Ja nie płaczę. Ale wiesz, kotku, wszędzie dzisiaj tak dużo tych hrabin Maric. Wróciły – mówi niezrozumiale babcia Irena. – Nie nabierz się na nie, dobrze? Obiecujesz?

– Obiecuję – przytakuje Ewa, choć nie wie, o co chodzi.

– A jak tam nasze dziecko? – pyta babcia i dotyka delikatnie brzucha Ewy. – Zapewne już ma ze trzy miesiące?

„Babciu, skąd ty tak wszystko wiesz?”, zastanawia się Ewa. „Czujesz? Chyba tylko małe dzieci i bardzo starzy ludzie potrafią tak wyczuwać, bez słów. A gdy jesteśmy pośrodku życia, gdzieś tę zdolność gubimy”.

– Tak, ono ma trzy miesiące – mówi głośno. „Trzeci miesiąc: płód coraz bardziej przypomina postać ludzką. Zanika widoczny do tej pory ogon. Na paluszkach pojawiają się zawiązki paznokci. Mięśnie są już wykształcone i ono porusza się, pływając w wodach płodowych. Serce bije bardzo szybko, około 170 uderzeń na minutę. Niektórym matkom wydaje się, że to czują”.

– Serce bije mu bardzo szybko, sto siedemdziesiąt uderzeń na minutę – mówi Ewa. Babcia kładzie rękę na jej brzuchu. – Nie tu, niżej. Ono jeszcze nie ma dziesięciu centymetrów.

– Tak, serce bije mu bardzo szybko – stwierdza babcia Irena. – Myślę, że Ono się boi.

– Czego?

– Wszystkiego. Przede wszystkim świata, na który ma przyjść. Musisz go jakoś z nim oswajać.

– Robię to – mówi Ewa. – Staram się, ale sama wiem tak mało.

– Ono boi się twoich rodziców, czyli własnych dziadków… Hmmm… Ciekawe… Czy oni o tym wiedzą? – pyta babcia, patrząc uważnie na Ewę.

– Nie – szepcze Ewa.

– To niedobrze. Powiedz im.

Ewa milczy.

– Dlaczego chcesz je mieć? – pyta babcia. Ewa zastanawia się. Patrzy w okno.

– Po raz pierwszy w życiu mam kogoś, z kim mogę rozmawiać i coś, co jest tylko moje.

– Ono jest swoje własne, Ewa. Nie rób mu tego, co robią wszyscy rodzice: więzimy dzieci w naszych własnych ambicjach i nadziejach. Daj mu kiedyś wolność – powtarza babcia, a Ewa już rozumie.

– Muszę je przygotować, aby kiedyś samo umiało wybrać. Wiem. Ale czy potrafię? Sama tego nie umiem.

Babcia kiwa głową.

– Nauczysz się. Zacznij od tego, że powiesz o nim rodzicom.

W szarej, odrapanej recepcji jedna z pielęgniarek czyta Bridget Jones, nie zwracając uwagi na zbyt głośny dźwięk płynący z radia.

„…trzęsienie ziemi miało siłę sześciu stopni w skali Richtera, szacuje się, że jest około dwanaście tysięcy rannych lub pozbawionych dachu nad głową, liczba zabitych jest wciąż niewiadoma, ale przekroczyła sześćset osób. W Szczecinie, w centrum miasta, miała miejsce strzelanina. Zidentyfikowano ciało jednej zabitej osoby, a dwie inne, przypadkowo ranne…”

Pielęgniarka ścisza radio, podsuwa Ewie okładkę i pyta:

– Czytałaś? Dobre, mówię ci. Można się uśmiać. Lubię takie do śmiechu.

Ewa wraca piechotą do domu. Myśli:

„Jeszcze mogę się go pozbyć. Jeszcze jest czas. Ostatni moment, żeby to zrobić. Potem Ono przyjdzie na świat, a ja nie będę umiała mu go objaśnić, bo jestem za głupia. Nie nauczę go wolności, bo sama jej nie mam. Poznam, że drzewo jest kasztanem lub brzozą i to będzie cała moja wiedza. Nic więcej nie wiem. I tak jak moja mama, będę kiedyś na niego krzyczeć, że musi mu się udać, bo mnie się nie udało. Ale co ma mu się udać? Na czym polega udane życie? i z kim mogę o tym porozmawiać?

Kto może mi doradzić? Więc nie mam nikogo bliskiego?

Nikogo, komu mogłabym się zwierzyć?”, dziwi się i odruchowo kieruje się w stronę sklepu Grubego.

Witrynę zaklejają wielkie plakaty z margaryną. Promocja. Margaryna wciąż walczy z masłem i chyba przegrywa. Bo nikt już nie wie, co jest zdrowsze. Gazety codziennie piszą inaczej.

– Jesteś! – woła Marysia. – a ja myślałam, że wyjechałaś! Ze załapałaś się do hipermarketu w dużym mieście. Że ci faceci z zielonego renault załatwili ci porządną robotę. I myślę sobie, co za szczęściara… Patrycja jest w Warszawie, wiesz? Ciotka jej załatwiła. A Gruby cię wylał, tak? Wtedy gdy mu narzygałaś za ladą. Nie zdążyłaś do toalety?

– Byłam chora – mamrocze Ewa niepewnie.

Marysia patrzy na nią czujnie, jej oczy śledzą twarz Ewy, sylwetkę – wciąż szczupłą, ale inną – powiększone piersi, które ledwie mieszczą się w przyciasnym biustonoszu.

– Najpierw rzygałaś, potem zniknęłaś – mówi powoli Marysia. – Jesteś chora na bachora, co? Przyznaj się. Nikomu nie powiem, słowo. Wiesz, że ja kiedyś też… Pamiętasz? i ja ci powiedziałam, nie? To taka jesteś kumpela? Ewa milczy.

– Promocja nowej margaryny… O i nowego jogurtu… Codziennie nowe jogurty. Jeszcze im się nie znudziło – mówi i dodaje: – Tak. Masz rację. Chora na bachora.

– Ja pierdolę! – uśmiecha się Marysia. – Który z nich cię tak urządził? Artur, Wojtek czy Andrzej? a może wszyscy trzej?

– Ty ich znasz? – dziwi się Ewa.

– Głupia jesteś. Wszyscy ich znają. Ta, która wsiada do zielonego renault, wie, co robi.

– Czemu mi nie powiedziałaś?

– Bo też bym chciała. A potem bym poprosiła, żeby mi załatwili robotę w mieście, w którym domy są wyższe niż pięć pięter, a knajpy zamykają nie o dziesiątej wieczorem, tylko nad ranem. I jeździłabym na wrotkach w największym hipermarkecie w Warszawie. To już jest prawdziwe miasto.

– Nie umiesz jeździć na wrotkach – mówi Ewa.

– Tobym się, kurwa, nauczyła.

Ewa odruchowo zasłania brzuch.

– Nie klnij, dobra?

– Bo co? – pyta Marysia.

– Bo nie chcę, żeby Ono słyszało. Ja też już nie klnę.

– Odpierdoliło ci?! – woła Marysia.

Ewa ciaśniej okręca płaszcz wokół ciała i szepcze:

– Proszę cię, nie klnij. Ono ma dziesięć centymetrów, nie ma już ogona, ma za to uszy i słyszy.

Marysia odruchowo przykłada rękę do ust. Zniża głos do szeptu:

– Pieprzysz… Dlaczego? Dlaczego nie ma ogona? i czemu słyszy? Nienormalne?

– Normalne – szepcze Ewa. – Normalnie słyszy. Co się dziwisz? Nic nie czytasz, w radiu słuchasz tylko Ich Troje i Kukulskiej, a ja to już wiem.

– Ale dlaczego? – syczy Marysia, wciąż z ręką przy ustach.

– Co dlaczego? – dziwi się Ewa.

– Dlaczego słyszy?! – krzyczy Marysia, a Ewa odkrzykuje, nie bacząc na to, że nowa ekspedientka zerka na nie z ciekawością:

– Bo wszystkie słyszą!

Marysia cofa się instynktownie.

– Nie gadaj. Moje tak nie będzie. Moje będzie… zwykłe.

„Boże… z kim mogę o tym porozmawiać?”, myśli Ewa.

Jogurty stoją razem z kefirami i deserami mlecznymi obok kartonów mleka. Wędliny dogorywają w kiepskiej chłodziarce obok kawałów krwistego mięsa. Mąki, kasze i cukier piętrzą się w rzędach na półkach. Kolorowe kartony soków sąsiadują ze słodyczami w szeleszczących opakowaniach. Margaryna i masło. Wędliny i sery.

– Tu jest taki prosty ład i porządek. Wszystko jest jasne. A w życiu inaczej – stwierdza Ewa z zawiścią.

– Widzę, że masz coś z czapką, ale to się zdarza. Mama mówiła, że kobiety w ciąży często szajbują – mówi Marysia, przyglądając się Ewie z czujną uwagą. – Ale dam ci radę. Albo szybko się go pozbądź, jeśli jest jeszcze czas, albo szukaj ich, choć nikt nie wie, skąd oni są. Ja wiem tylko, że ten Wojtek to tirowiec. Trasa tirów leci niedaleko stąd, jakieś siedemdziesiąt kilometrów. Jak chcesz, to popytam, kiedy on jeździ. Znajdź skurwysyna, który to zrobił i niech się żeni albo daje kasę. Dziewucha z dzieckiem i bez faceta to dzisiaj dno dna, rozumiesz? Zwłaszcza tutaj, w takim zasranym miasteczku. Wiesz, co to jest być na dnie? Każdy dzień jest wtedy upokorzeniem, rozumiesz? Na nikogo nie możesz liczyć. Na mnie też nie. I lepiej już idź, bo jak Gruby wpadnie, to będę mieć przekichane, że się z tobą zadaję.

Ewa słyszy, jak cichutko fermentują przedatowane jogurty i kefiry; szeleści mąka, przeorywana przez wołki zbożowe, a myszy podgryzają torby z cukrem. Kasa fiskalna śpiewa cieniutko, a bilon w metalowej szufladzie dzwoni jak ministranci w kościele. Ten sklep cały czas mówi własnym językiem i ona wreszcie go usłyszała. „A latem z donośnym bzyczeniem wpadnie mucha plujka i zadomowi się w ladzie chłodniczej”, myśli i wybucha śmiechem.

Marysia wzrusza ramionami i odwraca się do niej tyłem. Drzwi zamykają się za Ewą, mówiąc na pożegnanie „uit… uit…”

– Ono, te dźwięki są dla ciebie, ale zapewne nie wszystkie polubisz. Dziwne, że nigdy wcześniej ich nie słyszałam – mówi Ewa.

Złotko ogląda z matką Big Brothera.

– Zaraz polecą pod prysznic, bo Manuela zdjęła podkoszulek! – oznajmia Złotko z wypiekami na twarzy.

– Odwróć głowę! w tej chwili odwróć głowę, bo każę ci wyjść z pokoju! – złości się matka. – Masz odrabiać zadania. Przestawię ci krzesło…

Matka wstaje i ustawia krzesło Złotka tyłem do telewizora. Złotko, póki może, wpatruje się w ekran.

– Wielkie mi coś, cycki w Big Brotherze. Ciągle je pokazują – burczy Złotko. – a Grzegorz wciąż obściskuje Karolinę.

– To Karolina obściskuje Grzegorza! – obrusza się matka. – Grzegorz jest w porządku. Jak dziewczyna leci na chłopaka, to tylko głupi nie skorzysta. I zapamiętaj raz na zawsze, że porządna dziewczyna nie powinna być nachalna wobec chłopców. To… to upokarzające.

Ewa wstaje od stołu. Dopóki nadają Big Brothera, z matką nie da się rozmawiać. Lepiej po kolacji, gdy Złotko zaśnie.

Wspina się po schodach, ale zamiast wejść do swojego pokoju, puka do ojca.

– Kolacja? – pyta niepewnie ojciec, głosem stłumionym przez szary koc, którym obił swoje drzwi, więc Ewa naciska klamkę i wchodzi. – To ty… – stwierdza zmieszany. – Wchodź, wchodź.

Nieokiełznany śmiech Manueli nie jest w stanie przebić się tutaj, gdzie słychać tylko muzykę.

– Co to? – pyta Ewa.

– Beethoven.

– Powinnam ich odróżniać po tylu latach, a rozpoznaję najwyżej Bacha – zamyśla się Ewa.

– Nie interesowałaś się muzyką – mówi ojciec. – a muzyka musi przyjść do ciebie sama. Może pewnego dnia przyjdzie.

– Dlaczego ciągle jej słuchasz? Niemal bez ustanku?

Ojciec uśmiecha się.

– Nie słucham jej cały czas. Niekiedy akompaniuje mi do innych czynności. Na przykład czytam, a ona jest gdzieś w tle. Gdy słucham, to zajmuję się tylko słuchaniem.

„Tata zbudował sobie własny dom ze ścianami z muzyki i zamyka się w nim przed nami”, myśli Ewa.

Jej wzrok znowu pada na malutkie, stare zdjęcie, przyczepione do ściany. Drewniana weranda. Uśmiechnięty mężczyzna. Mała dziewczynka. „Chyba jeszcze wtedy było mi dobrze. Byłam bezpieczna, szczęśliwa”, myśli.

– Co to jest upokorzenie? – pyta.

Ojciec namyśla się. Ewa już dawno zauważyła, że ojciec zawsze namyśla się, nim odpowie na pytanie. Niekiedy zastanawia się bardzo długo. Tak długo, że w końcu nic nie mówi.

– Myślę, że dla każdego upokorzenie jest czymś innym. Każdy ma swoją granicę, poza którą ono się zaczyna.

– A dla ciebie? Byłeś kiedyś upokorzony?

– Wiele razy – mówi ojciec po krótkiej chwili.

– A najbardziej? – naciska Ewa.

– Najbardziej…? – zamyśla się ojciec.

Jest drobny, chudy, piżama wisi na nim i nie jest pierwszej świeżości. Włosy ma rzadkie, tłustawe (wyłysiał wcześniej niż powinien, szybko też siwieje). W domowych pantoflach widać dziurę na dużym palcu prawej nogi. Tata sprawia wrażenie zakurzonego jak jego książki, notatki, kąty pokoju. „Gdyby nie te płyty, to kurz śpiewałby tu swoją melodię i pewnie byłaby podobna do muzyki Bacha. Chyba bardzo łatwo można tatę upokorzyć. Mama robi to codziennie, a my ze Złotkiem upokarzamy go, nic o tym nie wiedząc. On znaczy w tym domu mniej niż telewizor”, myśli Ewa.

– To było dawno temu – mówi wreszcie ojciec.

Upokorzenie, dawno temu:

– Idziemy, drogi Janie – mówi profesor.

– Prawie nikt z akademii nie idzie – broni się Jan.

– Ci co mają iść, to idą, a inni patrzą i notują, co widzą. Pójdziemy z grupą partyjną dzielnicy, popatrzymy sobie, jak będzie wyglądać ta heca i zaraz wrócimy. Artysta to także obserwator, drogi Janie. Idziemy.

Idziemy. Idziemy ulicami miasta. Wszystkie ulice naszego miasta prowadzą dziś na ten stadion. Reprezentacyjny stadion piłkarski.

Tupot setek nóg. Szurgot ospałych kroków. W naszym mieście. We wszystkich miastach. Zapach potu. Zapach strachu. Zapach upokorzenia. Smętnie obwisłe czerwone i biało-czerwone flagi, tłamszone pod pachami, jakby ci, co je niosą, chcieli być mniej widoczni.

Wleczemy się ospale i niechętnie, a mimo to z każdym krokiem jesteśmy coraz bliżej. Coś mamroczemy, chowamy twarze, odwracamy głowy.

„Jestem tu tylko przypadkiem. Przyszedłem tylko się przyjrzeć. Naprawdę to mnie tu nie ma”, myśli Jan. Idziemy. Idziemy, bo nam kazano. Powiedziano: „Dacie odpór”. Więc go damy. Powiedziano: „Napiszecie o tym na transparentach”. Napisaliśmy.

„Ja tylko wycinałem te białe literki z kartonu”, myśli Jan. „Nie przyklejałem ich, nie miałem pojęcia, w jakie słowa się ułożą, nie niosę tego transparentu”.

Idziemy. Powiedzieli nam: „Przygotujecie przemówienia”. Przygotowano. Uzgodniono każde słowo, a nawet każdy przecinek. Wykrzykników nie uzgadniano. Im więcej wykrzykników, tym lepiej. Tym jesteśmy silniejsi.

– Może ja bym nie musiał iść, powinienem ćwiczyć – mówi Jan, drepcząc obok profesora. – Wkrótce Moskwa… Konkurs. Profesor uśmiecha się.

– Tak, Moskwa. Konkurs. Zanim pan pojedzie, trzeba będzie iść po paszport, prawda? Myśli pan, że oni nie zauważą, kogo tu nie ma? w takim dniu? Co panu szkodzi popatrzyć? To będzie ciekawe przeżycie dla artysty. Ja idę z czystym sumieniem. Jestem z natury obserwatorem.

Idziemy. „Więcej jest takich, którzy udają, że znaleźli się tu tylko jako widzowie. Z ciekawości. Może dlatego jest nas tak dużo. Niby nikt nie chce, lecz wszyscy idą”, myśli Jan.

Dwa dni wcześniej coś się stało na północy naszego kraju. Nikt nie wie, co. Nawet Wolna Europa wie niewiele więcej niż my. Podobno ludzie wyszli na ulice. Podobno coś krzyczeli. A krzyczy się tylko na pochodzie pierwszomajowym i tylko to, co z góry uzgodniono. Tamci krzyczeli to, co mieli ochotę krzyczeć. „Nic nie wiem, choć każdy coś słyszał”, myśli Jan. I dlatego dziś idziemy i też będziemy krzyczeć, ale to, co każą. Przygotowano ludzi, transparenty i słowa…

Więc idziemy. Boimy się spotkać znajomych, którzy nas zobaczą – choć niepotrzebnie. Bo oni też idą. Boimy się nieprzypadkowych obserwatorów naszego pochodu. Bo wobec nich musimy udawać, że idziemy dobrowolnie, dziarsko i ochoczo. Więc udajemy. A oni udają, że nam wierzą.

Im bliżej tego stadionu, tym idzie się nam łatwiej. Bo już jesteśmy sami. Sami swoi. Nasi, oddani ludzie. Towarzysze. Rozwijamy zmięte flagi, prostujemy transparenty i plecy.

Weszliśmy. Wypełniamy stadion. Zimny wiatr łopocze flagami. Gnie transparenty. Gnie ludzi. Mimo czerwca jest bardzo zimno. „Nawet przyroda nam nie sprzyja”, myśli Jan. Teraz czekamy. Zapalamy papierosy i trzymając zapałkę w stulonych dłoniach, szepczemy do najbliżej stojącej osoby: „Ale heca, co? Ja tylko chciałem to zobaczyć”. „No. Ja też”. „Tak”, powtarza Jan, „ja też”.

Jesteśmy. Nadal udajemy, że przyszliśmy tu z ciekawości lub przez pomyłkę. Z nieświadomości lub z przymusu. Lecz każdy przyszedł, bo przynależy. Więc gdy pada rozkaz, wypełniamy stadiony, place, sale konferencyjne. I mrugamy do siebie, że jesteśmy tu przypadkiem, choć naprawdę jesteśmy ogniwem łańcucha, który twardo opasuje wszystkie nasze miasta. I wsie. A nawet puste przestrzenie między nimi. „Nasza bierność zamienia się w ich siłę”, myśli Jan.

Stoimy. Stoimy cierpliwie, przestępując z nogi na nogę i czekamy. Ktoś zapewne wie, co mamy robić, więc czekamy, aż da sygnał.

Dają sygnał. Mikrofony bełkotliwie niosą słowa-szyfry. Udajemy, że to nie nasze słowa, a nawet, że nas śmieszą. Ale nie śmiejemy się. Przestępujemy z nogi na nogę i cierpliwie czekamy, co i kiedy każą nam krzyczeć.

Zaczęli. Zaczęliśmy.

– M-y-y-y r-o-b-o-t-n-i-i-i-i-c-y-! M-y-y-y i-n-t-e-1-i-g-e-n-c-j-a-a-a-a-! M-y-y-y m-ł-o-d-z-i-e-e-e-e-ż! Jesteśmy z wami, towarzyszu Gierek! Jesteśmy z wami, towarzyszu Jaroszewicz! P-o-t-ę-ę-ę-e-p-i-a-m-y-y-y-y!!!! Precz z warchołami z Radomia i Ursusa-a-a-a! Niech ży-y-y-y-y-y-y-y…

„Strach przygnał nas na ten stadion. Wybraliśmy strach. Strach wybrał nas. Widocznie wiedział, kogo wybierać”, myśli Jan i czeka, aż to się skończy.

Wreszcie znowu idziemy. Już wyczerpano słowa-szyfry, od siebie nie trzeba nic dodawać. Nawet nie należy. A nuż ktoś powie nie to, co powinien?

Chowamy wymiętoszone flagi. Zwijamy podniszczone transparenty. Wracamy wolnym krokiem, tracąc marszowy szyk i przypadkowym przechodniom może się wydawać, że wracamy ze spaceru. Ale dziś nie ma przypadkowych przechodniów. Ci, co tak wyglądają, tylko udają, że nimi są. Oni też wracają z tego stadionu, placu, konferencyjnej sali. Wracają ze spaceru do własnego „ja”. Co tam znaleźli?

– Upokorzenie. Rozumiesz? – pyta tata.

– Nie – mówi Ewa. – Szliście sobie, krzyczeliście coś, rozwinęliście jakieś flagi i tyle. Nie. Nie rozumiem. Gdzie tu upokorzenie?

– Wkrótce nikt nie zrozumie – zamyśla się Jan. – Niedługo historycy, którzy uznają tylko daty i fakty, podzielą naszą historię na tę do 1989 roku i tę po nim. A przecież nie przepołowią człowieka, któremu przypadło żyć po obu stronach tej granicy.

Człowiek przepołowiony:

…nie, nikt nie uwierzy, że my, w tamtych latach, a nawet w czasach stalinowskich, w których żyli moi rodzice, mogliśmy mimo wszystko cieszyć się życiem. Nikt nie uwierzy, że wśród tych paru milionów należących do partii, takich jak ja, mogli być też normalni, zwykli ludzie. Kochali, śmiali się, płakali, pili, tańczyli, a zamiast marzyć o wolności – marzyli tylko o własnym, małym szczęściu. Nie, nie krzywdzili nikogo, najwyżej siebie.

Ewa oglądając kiedyś pochody pierwszomajowe w starych kronikach filmowych, pokazywanych w telewizji, spytała: „Ty też tak chodziłeś? Naprawdę? Dlaczego? To strasznie śmieszne”. Czy wtedy, w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, to było śmieszne? Niekiedy tak. Niektórzy, idąc w tym pochodzie, śmiali się, żartowali, podrywali dziewczyny i traktowali to jako wielki, wesoły piknik. I nie czuli żadnej winy.

…bo nie sposób przepołowić człowieka i powiedzieć mu, że większą część życia spędził w kłamstwie i upokorzeniu, a nawet w kolaboracji. To przecież było nasze życie, drugiego nam nie dadzą, a my też chcemy mieć prawo powiedzenia: „byliśmy szczęśliwi”.

Tak, byłem niekiedy szczęśliwy, bo szczęście nie zna politycznych granic i układów, nie hołduje żadnej ideologii, ba, ono nawet bywa niezgodne z dekalogiem.

…nie, moje życie to ciągłość i nikt nie podzieli mi go na tę niby lepszą część po 1989 roku i na tę gorszą sprzed. Nie pozwolę na to. Ta prawda będzie już tylko moja, schowana we mnie, niewypowiedziana. Historycy obejdą się z nią po swojemu, dodając daty i fakty, gotowe przymiotniki i imiesłowy, pomijając śmiech, radość, łzy, rozterki, wstyd lub dumę.

– Daty i fakty – mówi Jan. – Daty i fakty będą przeciw nam. Przeciw mnie. Ale może ktoś kiedyś spyta, gdzie jest różnica między tamtym sprzedawaniem się za nic, tylko za własny strach lub za gwarancję niby-normalnego życia, a sprzedaniem się za wielką łapówkę?

– No i gdzie jest ta granica? – pyta Ewa.

– Nie wiem. Może w pieniądzach? Może szmacenie się za duże pieniądze jest szlachetniejsze od szmacenia się bezinteresownie?

– Nie rozumiem – mówi Ewa.

Tata znowu myśli tak długo, że kończy się cała jedna część sonaty.

– Każdy ma jakieś ideały, do których chciałby sięgać – mówi wreszcie. – i zachowania, którymi gardzi. Najbardziej upokarzające – to gardzić samym sobą.

Rozumiesz?

– Tak. Chyba tak – mówi niepewnie Ewa. – Ale myślałam, że jak cię spytam o upokorzenie, to powiesz coś o mamie.

– o mamie? – dziwi się ojciec. Nagle robi się jeszcze mniejszy i chudszy. Marszczy brwi, kręci głową, zagryza wargi. – To przecież coś całkiem innego. Mama to mama.

„Mama to nie upokorzenie? Więc co?”, myśli Ewa.

– Dlaczego nagle o to pytasz?

– Chcę komuś coś wytłumaczyć. I nie umiem – mówi Ewa. – Dobranoc.

Teraz trzeba odczekać, aż Złotko pójdzie spać. Trzeba złapać moment, gdy mama zacznie zmywać naczynia i puści Presleya, bo wtedy stanie się bardziej miękka i będzie jej można powiedzieć.

– Mamo…

– Niedługo święta wielkanocne i jak zwykle nie mamy forsy. u jednych na stołach aż się przewala w święta od żarcia, a u nas będzie post – oznajmia matka i jest jasne, że skoro zeszło na pieniądze, to lepiej nic nie mówić. Ewa wychodzi z kuchni.

Złotko pewnie już śpi, lecz telewizor wciąż jest włączony. Dom mówi znów tylko głosem telewizora. Migocze obrazkami, pulsuje kolorem i przemawia tak długo, aż ostatnia idąca spać osoba go wyłączy. Czasami nikt go nie wyłączy i idzie przez całą noc.

Kiedyś, dawno temu, babcia Maria położyła na telewizorze ręcznie dzierganą serwetkę, dzbanek z plastikowymi kwiatkami i ślubną fotografię Jana i Teresy („Chyba to te z fortepianu”, myśli niejasno Ewa), a choć potem telewizor zmienili z czarno-białego na kolorowego Rubina, a Rubina na „normalny”, to serwetka, kwiatki i fotografia w błyszczących ramkach utrzymywały swoją pozycję, jakby podkreślając jego przynależność do rodziny, naznaczając swoim piętnem.

Telewizor chrząknął i powiedział głosem uśmiechniętej spikerki:

– …Gdańszczanka zabiła swoje dziecko. Kobieta włożyła niemowlę do foliowego worka. Mimo błyskawicznej reanimacji dziecko nie przeżyło. W województwie pomorskim od początku roku zdarzyły się już cztery podobne przypadki. W minioną niedzielę dwoje dzieci znalazło martwego noworodka w śmietniku w Tczewie. Dziewczynka leżała tam ponad tydzień. Pod Elblągiem dwutygodniowe martwe dziecko policja znalazła w krzakach. Urodziło się zdrowe, lecz umarło z wychłodzenia. W Rumii ktoś wyrzucił niemowlę z nie odciętą pępowiną na śmietnik…

„Jeśli Ono to usłyszało, to się wystraszy”, myśli niespokojnie Ewa.

– Nie słuchaj. One tego nie chciały, widocznie nie miały wyboru. Nikt im nie pomógł. Wszyscy wciąż o tym mówią, ale nikt nikomu nie pomaga – szepcze i szybko przerzuca kanał. Zimne, błękitne tło zmienia się na ciepłe, miodowe, a przyjemny spiker mówi szybko i dobitnie:

– …kolejny ważny głos w sprawie tragedii sprzed sześćdziesięciu lat. Prezydent zapowiedział, że przeprosi naród żydowski za masowy mord Żydów w Jedwabnem. Mord dokonany przez spalenie żywcem ludności żydowskiej, spędzonej siłą przez Polaków do stodoły, przeraża okrucieństwem. W kwietniu odbędą się wspólne modły Polaków i Żydów, łączących się w żałobie.

– To było dawno temu! Ludzie są już lepsi, przekonasz się – mówi szybko Ewa i wybiera kolejny kanał.

Dwa nagie ciała szukają zbliżenia. Znalazły. Poruszają się teraz w rytmie niezamierzenie pasującym do głosu Presleya, dobiegającego z kuchni.

– Miłość… Tak. Może być – stwierdza Ewa i wpatruje się w mały ekran.

Przez pokój, człapiąc pantoflami, przechodzi ojciec. Zerka w telewizor i przyspiesza kroku.

„Nie wstydzimy się oglądać razem zbrodni, katastrof, tragedii, przemocy, ale nie umiemy wspólnie oglądać miłości. Wstydzimy się. Dlaczego?”, zastanawia się Ewa. Zostawia włączony telewizor i idzie do swojego do pokoju.

Koperta z pieniędzmi wciąż bieleje w narożniku szafy.

„Pieniądze… Będą mi potrzebne. Zawsze są potrzebne”.

Ewa wstaje z łóżka i uchyla drzwi na korytarz. Zza drzwi pokoju taty znowu sączy się muzyka. To Bach. Jest taki dziwny, że trudno go nie rozpoznać. Kiedyś myślała, że jest po prostu nudny. Wciąż taki sam. Wyprany z emocji. Zgaszony. Jak powtarzalna, nudna czynność. Teraz bezwiednie wsłuchuje się w tę muzykę codziennie. I odkrywa, że Bach sam ze sobą rozmawia. Niekiedy się spiera, czasem sobie przytakuje. Bywa, że jedna linia melodyczna jest łagodna, spokojna, usypiająca, a niemal w tym samym czasie – może z niewielkim opóźnieniem – narasta druga, pełna ekspresji, buntu, tęsknoty za mocnymi uczuciami.

Ale teraz z Bachem kłóci się Presley. Oba rodzaje muzyki spotkały się ze sobą gdzieś w połowie schodów – i Ewa czuje, że nawzajem się nie znoszą i że ona też ma ich dość, że dłużej nie wytrzyma tej kakofonii nie pasujących do siebie dźwięków. „Nigdy mnie to nie raziło, nigdy nie wkurzało, a teraz mam uczucie, że każdy z nich i Bach i Presley, nadgryzają mnie po kawałku i pożerają. Bach delikatnie, elegancko, małymi kęsami, a Presley żarłocznie i bez umiaru. To boli. A skoro boli mnie, to Ono także jest zranione. Cisza… Potrzebujemy ciszy. Oboje. Czuję to”.

Wybiega na schody i stając w pół drogi, wrzeszczy: – Cicho! Cicho, do cholery! Przestańcie! Niech oni się zamkną! Obaj!

Presley i Bach gwałtownie milkną. Słychać donośne trzaśniecie dwu par drzwi na dole i ciche skrzypienie drzwi na górze, obok jej pokoju. Mama wybiegła z kuchni, rozchełstana, w różowym, nieświeżym szlafroku, za ciasnym na jej obfite ciało, przytrzymując jedną dłonią jego poły, a drugą lokówki, które zdążyła założyć na połowę głowy. Ze swojego pokoju wyszła zaspana Złotko, przydeptując bosymi stopami odziedziczoną po Ewie barchanową koszulę w brązowe misie.

„I ja kiedyś sypiałam w takim paskudztwie?”, myśli Ewa z furią. „A za piętnaście czy dwadzieścia lat będę tak okropna jak mama? i tak zaniedbana jak tata?” Bach z Presleyem milczą i przez chwile panuje cisza, a wszyscy wpatrują się w Ewę, wciąż stojącą w połowie betonowych, nie wykończonych schodów.

„Teraz ja im zagram”, myśli Ewa i mówi nieswoim, obojętnym głosem:

– Mam dziecko.

Odezwali się naraz, wszyscy troje:

– Gdzie? – zapytała Złotko z ciekawością.

– Miałaś, miałaś! Ale już go nie masz. Już zrobiłaś z tym porządek – prostuje niespokojnie Teresa.

– Dlaczego? – zapytał Jan.

Ewa zastanowiła się. To „dlaczego” było najważniejsze.

– Najpierw nie wiedziałam – odparła spokojnie. – Nie wiedziałam, dlaczego i chyba dalej nie wiem? Trochę było mi go żal. Bo miało jakieś trzy centymetry, wielką głowę i płetwy… Pewnie nie wiecie, ale rączki na początku przypominają płetwy, a w dodatku ono ma wtedy ogon i traci go dopiero w trzecim miesiącu.

– Ogon – powtórzyła zafascynowana Złotko.

– Tak, ogon. Ma też nos, oczy, jeszcze zamknięte, ale już je ma i ma uszy. I słyszy.

– Słyszy? Słyszy nas teraz, gdy rozmawiamy? -. spytała znowu Złotko.

Teresa wpatruje się w starszą córkę z półotwartymi ustami.

– Myślę, że tak, że teraz także nas słyszy i dlatego chciałabym, żebyście pomyśleli, zanim coś powiecie – stwierdza rzeczowo Ewa. Jan odruchowo kiwa głową.

– …więc było mi go żal. Podobno było wtedy wielkości kolibra, tak przynajmniej napisali w broszurze, którą dostałam od lekarza. Koliber to ptaszek… nie wiem, jak wygląda, ale ptaszek. I ja akurat wtedy zobaczyłam drzewo. Ptaki siadają na drzewach, prawda?

Jan znowu kiwnął głową, a Teresa otworzyła usta jeszcze szerzej, aby zaraz je zamknąć.

– Kolibrów nie ma w naszym klimacie. Z biologii miałam troję, nawet nie najgorzej jak na mnie, wiem, że kolibrów u nas nie ma, ale przecież na drzewach przesiadują inne ptaki – ciągnie Ewa.

– Wróble – podpowiada ochoczo Złotko.

– To drzewo nie miało liści, bo to był luty. I nikt nie wiedział, czy to jest kasztan, brzoza, a może dąb. I Ono też nigdy by się tego nie dowiedziało. Nie zdążyłoby.

Teresa znowu otworzyła usta, by nabrać powietrza. Jej sapnięcie rozległo się tak głośno, że wszyscy na nią zerknęli, ale ich oczy ponownie przywarły do Ewy.

– …ale nie to było najważniejsze. Bo przecież potem, gdy już oprzytomniałam, to mogłam wrócić do tego lekarza i powiedzieć, że tak, że skrobiemy je.

– Nie, nie – szepnął Jan, a Teresa ponownie głośno odetchnęła.

– Kogo skrobiemy? – zdziwiła się Złotko.

– Chciałam z kimś o tym porozmawiać. Nawet z kimś nie istniejącym. Ale wtedy uświadomiłam sobie, że każdy ma coś albo kogoś, a tylko ja nie mam nic. Tata ma Bacha, mama Presleya, Złotko ma Barbie…

– Pokemony! – obrusza się Złotko. – Teraz mam pokemony!

– …pokemony – poprawia się Ewa. – a ja nic. Nie mam przyjaciółki, narzeczonego, ani nawet kogoś z rodziny, kto mnie kocha i rozumie lepiej niż inni. Nie mam matury, nie mam żadnych zainteresowań, nie mam pracy, bo Gruby mnie wyrzucił. Nie mam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać, komu mogłabym się zwierzyć, kto by mnie wysłuchał, kto czułby to, co ja czuję. No i właśnie dlatego… – powiedziała Ewa i urwała.

Teresa znowu spazmatycznie nabrała powietrza.

Stali i patrzyli na nią. Złotko z czystym, bezinteresownym zaciekawieniem. Jan w skupieniu, które przecięło mu czoło paroma głębokimi zmarszczkami. Teresa wciąż oddychając jak wieloryb, który przypadkiem znalazł się na brzegu. Ale w tym oddechu już coś nabrzmiewało i rosło, wraz z plamami, które zawsze w chwilach gniewu pojawiały się na jej twarzy, na dekolcie, na ramionach i czerwieniały jak stygmaty.

– Co ty sobie wyobrażasz… – zaczęła cicho Teresa, a w jej gardle coś zabulgotało.

Ewa usłyszała tupot bosych nóg i kątem oka zobaczyła siostrę, czmychającą do swojego pokoju.

„Ja też uciekam”, pomyślała, „uciekam, bo ono się przerazi…”

– Co ty sobie wyobrażasz… – powtórzyła Teresa już trochę głośniej, Ewa odwróciła się na pięcie i pędem wpadła do swojego pokoju, zatrzaskując drzwi.

– Co ty sobie wyobrażasz?!!!! – wrzasnęła Teresa, a jej krzyk przebił swobodnie płaszczyznę drzwi, wpadł do pokoju i zawirował.

Co ty sobie wyobrażasz:

– …że będę utrzymywać ciebie i twoje dziecko? Że będę znosić wstyd, gdy zaczniesz łazić z brzuchem po naszym mieście? i za co to wszystko? Za to, że najpierw bolało mnie jak jasna cholera i dziesięć szwów mi założyli przy porodzie, bo tak się pchałaś na ten świat, jakby było do czego, a potem co noc do ciebie wstawałam, bo wyłaś nocami jak potępieniec, a ja zmieniałam ci obesrane pieluchy, karmiłam, opierałam, kupowałam ci nowe buty i sukienki i książki do szkoły?! a potem pilnowałam cię, żebyś przechodziła z klasy do klasy, bo marzyłam o tym, że pójdziesz na studia, do Krakowa albo Warszawy i znajdziesz tam sobie porządnego chłopaka z dobrej rodziny i staniesz na nogi, będziesz kimś, a nie tak jak ja, nikim i zajedziesz tu kiedyś nowym, własnym autem, a sąsiedzi wyjrzą przez okna i powiedzą, no, ta to daleko zaszła… a gdzie ty zaszłaś? Ty nawet matury nie zdałaś, wstyd mi przyniosłaś przed sąsiadami! i jeszcze dałaś się zaciążyć jakiemuś skurwysynowi, jak jaka głupia i gdy ja wydarłam sobie spod serca te dwa tysiące, a ojciec odjął sobie pięćset od ust, żebyś się tylko tego pozbyła i mogła wszystko zacząć od początku, jeszcze raz, jak porządny człowiek, to ty mi przyłazisz i mówisz, że urodzisz! Kogo urodzisz?! Bękarta urodzisz? Komu urodzisz? Mnie i twojemu biednemu ojcu, który pracuje na poczcie i to, co zarobi, nie wystarcza na życie, ty myślisz, że co?! Że my z ojcem weźmiemy na siebie nie tylko ten wstyd, ale i ciebie z tym bękartem? Nie weźmiemy! Idź stąd w cholerę! Zejdź mi z oczu! Wynoś się z tego domu! To porządny dom! Chyba że znajdziesz tego skurwysyna i zmusisz go do ślubu, albo niech chociaż płaci alimenty! a jak nie, to won!

Ściany pokoju trzęsą się od wrzasku matki, szafa podskakuje na krzywych nogach, framugi okien trzeszczą, nawet kurz wiruje w rytm jej słów, a Ewa kuli się w kącie, osłaniając rękami brzuch.

– Ćśśś… Ono, nie słuchaj. To nie do ciebie. Nie o tobie. Ona tak zawsze. Nie umie inaczej, ale nie jest zła. Nie, ona nie jest zła.

– Teresa… – mówi cicho ojciec i jego głos przenika przez drzwi jak jedna z fraz Bacha, ta grzeczna, spokojna, zgaszona, bardzo poprawna i trochę nudna.

– Co Teresa? Co Teresa?! Jesteś za nią? Przeciw mnie? To napisz do „Milionerów” lub dzwoń do audiotele, bo na razie cała ta twoja rzekoma mądrość jest o dupę rozbić i nic z niej nie mamy! Zdobądź forsę i płać na jej bachora!

Za drzwiami zalega cisza. A potem rozlega się ta druga Bachowska fraza, ta niespokojna i niepokojąca, w której kryje się Bach mniej znany, Bach wciąż nie odkryty, Bach pełen namiętności i emocji.

– Zagram w tych cholernych „Milionerach”, ale daj już spokój!

Potem zapada cisza. Długa, przedłużająca się. I wreszcie słychać niepewny, choć już radosny głos Teresy:

– Zagrasz? Naprawdę? Napiszemy do nich? – pyta.

– Napiszemy – mówi cicho Jan.

– Do audiotele też?

– Też – szepcze tata i Ewa czuje, że to już koniec jego możliwości. Zaraz rozlegnie się ciche człapanie i tata zniknie w swoim pokoju.

Człapie. Znika.

Ono? Jeszcze cię nie ma na tym świecie, a już zrobiłoś krzywdę swojemu dziadkowi. Tak nie wolno. Kajzerka… Cztery nacięcia… Mój Boże… Jesteś jak koliber, a już potrafisz krzywdzić – co będzie potem, gdy już wyjdziesz z mojego brzucha?

Bach i Presley… Bach tłumi emocje, a Presley wyrzuca je jak bebechy z brzucha. To tata i mama. Ja wiem, że ty wolisz Bacha, bo leżysz wtedy spokojnie i słuchasz, nie ruszasz się, nie wiercisz, nie zaciskasz palców u rąk, bo już masz palce, więc wolisz Bacha, ale musisz wiedzieć, że Presley był strasznie nieszczęśliwy, łapał życie wielkimi haustami i umierając, całe wyrzygał i zadławił się nim.

Pieniądze… Jak mogę urodzić cię bez pieniędzy? i jak w ogóle mogę cię urodzić i wytłumaczyć ci świat, skoro jestem na to za głupia? i co zrobię, gdy mnie kiedyś spytasz, jak wyglądał twój ojciec? Odpowiem: jeden z trzech, ale nie pamiętam ich dobrze. A jak miał na imię? Nie wiem. A jak się nazywał? Tym bardziej nie wiem. Co robił? Nie wiem. Wiem tylko tyle, że zaczęłoś się dokładnie wraz z nowym wiekiem. Jaki będzie ten nowy wiek? Nie wiem. Dlaczego cię chciałam? Też nie wiem… a czy będę dobrą matką? Nie wiem. Wiem tylko, jaką matką nie chcę być.

Aha: powoli, powolutku przyzwyczajam się do ciebie. Ale nie myśl, że cię kocham. Ja nawet nie wiem, co znaczy kochać…nie. Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy, choć wczoraj powiedzieli w radiu, że jedna dziewiętnastolatka urodziła dziecko i wyrzuciła je przez okno. Nie, nie wyrzucę cię przez okno ani na śmietnik, ani nie zrobię ci nic złego. Te dziewczyny to robią, bo nie chcą mieć dzieci i nikt im nie chce pomóc. Nikt nie przyjdzie im powiedzieć: „Słuchaj, jak nie chcesz, to w porządku, wyskrobiemy je, bo szkoda i ciebie i jego”. Albo: „Urodzisz i damy je od razu komuś, kto go bardzo chce. Masz wybór”. Ale one nie mają wyboru i myślę, że bardzo się boją. Boją się, że jeśli urodzą, to znajdą się potem same, bez jakiejkolwiek pomocy. Albo będą musiały oddać je do domu dziecka i skazać na samotność. Więc one boją się swojego strachu i samotności swoich nienarodzonych dzieci. Bo nie chcą być matkami. Bo jeszcze nie potrafią. Albo już nie umieją.

Ale ja dokonałam wyboru, choć wciąż nie jestem pewna, dlaczego on jest właśnie taki. Myślę, ze to może przez muzykę? Bo oboje ją słyszymy i chyba nie mogłabym zabrać ci prawa do jej słyszenia, rozumiesz? Bo nagle, w jednej minucie, przestałobyś cokolwiek słyszeć.

A więc najpierw były listki, potem drzewo. Potem muzyka. A potem odkrycie, że wreszcie mam do kogo mówić, bo ty naprawdę słyszysz. Już to wiem. Uchylę drzwi na korytarz i na pewno usłyszysz teraz Bacha, bo mama pewnie już śpi i Presley zasnął razem z nią.

…tak, to Bach. Lubisz go, wiem o tym. Ciekawe, że ja też już go polubiłam. Śmieszne, nie? Kiedyś myślałam, że jest nudny.

Coś podobnego…! Nauczyłoś mnie lubić Bacha? Więc już tak dużo potrafisz?

Kwiecień 2001. Wielkanoc

– Zróbmy coś, żeby było bardziej świątecznie – kaprysi Złotko, rozglądając się po pokoju.

– Co niby mamy zrobić? – pyta niecierpliwie Teresa, kładąc obrus na stół. – Ewa, ustaw krzesła tak, żebyśmy mogli przy śniadaniu oglądać telewizję… Nie tak, nie widzisz, że ten, kto tam siądzie, zasłoni wszystkim ekran?

„Są święta, dom powinien mówić własnym odświętnym głosem. Czy Ono kiedykolwiek go usłyszy? Czy będzie umiało odkryć kiedyś głos własnego domu i zadbać, aby był ważniejszy niż inne dźwięki? i jaki on właściwie byłby, gdyby nie zagłuszał go telewizor? Skrzypienie drewnianych podłóg, świst wiatru w szparach okien, cicha skarga ścian, dźwigających ciężar stropu, mruczenie kota, miękkie stąpanie wielu stóp, szelest przewracanych stronic książki, dźwięki przypominające muzykę i muzyka przypominająca to wszystko razem i jeszcze więcej?”, zastanawia się Ewa.

Złotko przegląda kolorowe pisma mamy. Jan przystaje za nią i niezgrabnie głaszcze ją po włosach. Złotko uchyla się.

– Zburzysz mi fryzurę – mruczy niechętnie i powraca do pism. – Patrzcie, co tu jest! Obfotografowali Wielkanoc w czyimś domu. Tyle kwiatów na stole!

– Kwiaty są teraz drogie – mówi Teresa.

– I kolorowe potrawy… i wielkie skórzane fotele… a zasłony takie wesołe i fruwają jak welon ślubny. Ściany są białe, a na podłodze gruby dywan.

– Pokaż! – Ewa nachyla się nad siostrą. – Eeee, to nie jest normalny dom, tylko taki specjalnie zrobiony do zdjęć.

– Normalni ludzie mieszkają w takich brzydkich jak my?

Ewa szarpie Złotko za włosy, zerkając z ukosa na ojca. Ojciec stoi nieruchomo, patrząc na taniec Teresy wokół stołu i udaje, że nie słyszał.

– Cicho bądź, głupia – szepcze Ewa. – Robisz przykrość tacie.

– Dlaczego? – dziwi się Złotko, ale Teresa już podchwytuje temat:

– Tak. Właśnie tak. Nasze święta są takie, jakie są, bo mieszkamy w brzydkim domu. Brzydkim! Słyszysz, Jan?

Jan milczy, wpatrując się wciąż w obrus. Teresa rozkłada na nim wyjęte z kredensu talerze. Porcelanowy serwis, który kiedyś dostali od matki Jana, już dawno się rozbił. Teraz jadają na ciężkich fajansach z wyszczerbionymi krawędziami, za to w jednym kolorze.

– Brzydki dom? – mówi Złotko i rozgląda się niepewnie.

– Wcale nie, widziałam brzydsze – wtrąca Ewa z rozpaczliwą gorliwością. – Nie jest taki zły.

– Brzydki. Zawsze był brzydki. Od początku – powtarza Teresa z pasją, rzucając aluminiowymi sztućcami. Jan nadal milczy i nie odrywa wzroku od obrusa.

– I co ty tam widzisz? – pyta zaczepnie Teresa. – Plamy z zeszłorocznej wigilii? Ano są, bo Złotko wychlapała barszcz i się nie sprały.

– Była plama, nie ma plamy – mruczy Złotko.

– Jest. Nadal jest – mówi gniewnie Teresa. – Ewa, idź kroić chleb! Złotko, gdzie to cholerne święcone? Stawiaj koszyk na stole tak, żeby zasłonił plamę na obrusie.

„Brzydki dom. Moje całe życie”, myśli Jan.

Brzydki dom:

o budowaniu domu zdecydowali, gdy Jan wygrał czwarty teleturniej.

– Patrz – powiedział do Teresy, pokazując jej szkic kolegi, architekta z zawodu. – Piękny, prawda?

– Piękny – mruczy niechętnie Teresa.

Dom na rysunku stoi na zboczu, nachylony do niego długim, opadającym dachem z gontu. Od strony fasady ten spiczasty dach przechodzi płynnie w werandę, podpartą grubymi belkami. Facjatki patrzą w dal wąskimi oknami, a drewniany balkonik na piętrze wygląda jak uśmiechnięte usta dachu. Fundament ułożony jest z grubych, kamiennych brył, przechodzących w szerokie, wygodne schody, wiodące do głównego wejścia. Janowi wydaje się, że ten dom urodził się jako naturalne dziecko przyrody, którą architekt naszkicował kilkoma oszczędnymi kreskami: trzy duże, rozłożyste drzewa, bujne krzewy otaczające kamienną ścieżkę, mała sadzawka w naturalnym wgłębieniu w ziemi.

– Piękny, ale jakiś taki… wiejski – mówi niechętnie Teresa. – a tu jest miasto. Skraj miasta, ale jednak.

– Piękny, niepiękny, ale niepraktyczny – orzeka babcia Maria, zaglądając im przez ramię.

– Też chcę – mówi malutka Ewa, podnosząc się na palce, żeby zobaczyć rysunek.

Dom ją zachwyca. Ona sama potrafi narysować tylko równą, prostą bryłę z dachem, ze sterczącym z niego kominem i niezgrabną chmurą dymu. A ten dom wygląda jak z bajki.

– Mój pokoik – mówi, pokazując palcem na okienko w dachu i drewniany balkonik.

– Podrzesz i będziemy musieli płacić – Teresa trzepie ją po ręce i odsuwa rysunek.

– Oczywiście – mówi babcia Maria. – Będziecie musieli płacić. Bo nikt nie da za darmo takiego projektu. I po co on nam, jak są gotowe domy? Kowalscy budują się naprzeciw z gotowego projektu. Porządny dom z pustaków, na wiele lat, a nie z drewna i kamienia, jak na jakiejś wiosze. Teresa ma rację. A ten dach… Ile by kosztował taki dach! Wszyscy teraz robią zwykłe, płaskie dachy, bo to taniej.

Jan wciąż patrzy na rysunek, ale Teresa z matką już zdecydowały.

– Będą pieniądze, to dobudujemy werandę, skoro tak bardzo chcesz. Ale po co komu weranda? Żeby deszcz do środka padał? i śnieg sypał? Od werandy ciągnie zimno do domu. I może nam zabraknąć forsy. Co zrobimy, jak nagle cię wyrzucą z tych teleturniejów?

– Nie wyrzucą – mruczy Jan.

Nie cierpi teleturniejów. Nienawidzi jaskrawego światła w studiu i gorąca, które tak bije od reflektorów, że człowiek czuje się jak w łaźni parowej. Nienawidzi spojrzeń w studiu, które zawisają na nim z napięciem po każdym pytaniu. Nienawidzi uśmiechu prezenterki i życzliwości jej konsultantów. Lubi tylko pytania. I przyjemność odpowiadania na nie. Gdyby można było na nie odpowiadać w innym pomieszczeniu, gdzie nie byłoby tych świateł, kamer, tych wszystkich ludzi i telewidzów! „Wtedy nikt by mi za to nie płacił”, uświadamia sobie z niechęcią.

Gdy jeszcze grał na fortepianie, obecność widzów nigdy mu nie przeszkadzała. Nie widział ich. Nawet nie czuł ich obecności. Wchodził na estradę, kładł ręce na klawiszach – i już go nic nie obchodziło, tylko muzyka.

W telewizyjnym studiu trwało czyhanie na każde jego potknięcie i na każde jego zwycięstwo. Jan czuł życzliwość pytających i to, że chcą, by znowu wygrał. I on i oni wiedzieli, że telewidzowie go kochają: skromny człowiek, urzędnik z powiatowego miasteczka, a tyle wie. Jest taki jak oni, a wie. I wygrywa.

– Wtopimy się w jakieś drogie budowy, a ciebie nie zaproszą do telewizji! No bo ile razy może grać wciąż jeden i ten sam człowiek? Mamy demokrację i każdemu wolno, nie tylko tobie – ciągnęła z niepokojem Teresa.

– Nie mamy demokracji – uśmiechnął się przelotnie.

Nie mamy demokracji i on, Jan, nieatrakcyjny, zwyczajny urzędnik wygrywa za wszystkich z tak potężnym molochem jak telewizja.

Ale telewizja też chce pokazać, że kocha i szanuje zwykłych ludzi. Że wprawdzie wystawia do szklanego okienka piękne spikerki, ale naprawdę trzyma z nimi: z wszystkimi prostymi, biednymi ludźmi. „A ja dokładnie tak wyglądam: nieefektowny, zwykły człowiek, w dodatku mały i brzydki”.

Jan wie, dlaczego nienawidzi teleturniejów. To za ich sprawą po raz pierwszy w życiu zobaczył siebie. Siebie takiego, jakim jest. Wyobrażał sobie siebie całkiem inaczej. Wprawdzie niepiękny, ale interesujący. Niewysoki, ale proporcjonalnie zbudowany. Nieefektowny, ale sympatyczny i miły. Przecież za coś pokochała go Teresa – najpiękniejsza dziewczyna z ich miasta!

Gdy po raz pierwszy zasiadł przed telewizorem, by zobaczyć siebie, w dodatku wygrywającego pierwszy w życiu teleturniej, był podniecony i niespokojny. „Będzie nieźle. Wyglądam nie najgorzej, mówię do rzeczy, no i wygrałem. Występuję w roli bohatera”, myślał. Gdy kamera zaczęła się przesuwać, żeby pokazać po kolei wszystkich konsultantów, zacisnął dłonie na oparciu fotela. A potem zagryzł wargi, gdyż już wiedział, że w następnym ujęciu pokażą jego. On sam. Przymknął oczy.

– Teraz ty – zachichotała Teresa. – o rany, masz koszulę o numer za dużą… albo schudłeś?

Otworzył oczy. I zobaczył siebie… w fotelu, obitym czarną imitacją skóry, siedział mały, chudy, łysiejący i wystraszony człowieczek.

„A gdzie ja?”, zdążył jeszcze pomyśleć, zanim uświadomił sobie, że to właśnie on. I niemal w tej samej chwili, w tej samej sekundzie zrozumiał: „Ona mnie nigdy nie kochała”.

Jan od dawna wiedział, że Teresa go nie kocha. Czasem zastanawiał się, kiedy nastąpił krach jej uczuć. Czy wtedy, gdy złamał nadgarstek, tańcząc rock and rolla, czy może później, gdy przyłapała go, jak płakał, trzymając niesprawną rękę na blacie fortepianu? Dla Teresy męskie łzy były czymś godnym wzgardy, o tym się przekonał – i nigdy więcej nie popełnił tego błędu.

Teraz, zobaczywszy siebie na ekranie telewizora, pojął, że nie kochała go nigdy. A gdy usłyszał swój niepewny, cienki głos, przyjrzał się swoim drżącym wąskim wargom i chudym dłoniom (kamera z upodobaniem robiła przebitki na te jego nerwowe ręce, z długimi, stworzonymi do fortepianu palcami), wtedy nabrał do siebie wstrętu. „Co w takim razie ona musi czuć?”, pomyślał i nagle pojął, dlaczego Teresa zawsze idzie spać o godzinę lub dwie przed nim i gdy on wchodzi do sypialni, to ona śpi już mocno, z zaciśniętymi powiekami. To wówczas znienawidził teleturnieje i siebie samego, a chociaż wygrywał, wygrywał, wygrywał, to czuł się przegrany.

– Nie wyrzucą mnie – mówi Jan ze skurczem serca, patrząc na szkic domu, który zapewne nigdy tu nie stanie. – Jeszcze wygram wiele teleturniejów.

– Dom wybudujemy normalny, jak wszyscy. Z pustaków. Tani, bo pustaki robią z różnych odpadów. A na dach pójdzie blacha, też tania. I żadne facjatki, bo nieustawne, tylko zwykłe piętro. Piętrowy dom to porządny dom – rozstrzyga babcia Maria, a Teresa przytakuje:

– A jak znowu wygrasz, to pięknie go wykończymy w środku. Szlag trafi wszystkich z zazdrości – dodaje, zadowolona.

Już tylko Jan i mała Ewa wpatrują się w rysunek pięknego domu z drewna, który wydaje się wyrastać wprost z ziemi, jakby jej kolejne dziecko, zrodzone z drewna i kamienia. Na parceli stanie dom całkiem inny, dom Teresy i babci Marii. „Bardzo brzydki dom”, myśli Jan. „Widocznie brzydcy ludzie powinni mieszkać w brzydkich domach. Ale przecież Teresa wciąż jest piękna, a Ewa zapowiada się na śliczną dziewczynkę. Dlaczego piękni ludzie chcą mieszkać w brzydkich domach? Bo nie umieją pięknie myśleć? Bo widząc swoją urodę, już nie zwracają uwagi na otoczenie? a ja, człowiek brzydki, a nawet odrażający, kocham piękne przedmioty, piękną muzykę, malarstwo, piękne książki, bo usiłuję w ten sposób odwrócić uwagę od siebie?”

Dom stanął dość szybko. Prosta bryła, sześcian z szarych pustaków, wyprodukowanych z tak zwanych „surowców wtórnych i odpadów wielkoprzemysłowych”.

Piwnica, parter i pierwsze piętro. Prawie płaski dach z blachy. Wybetonowana alejka, prowadząca do drzwi z grubej pilśniowej płyty.

– Człowiek jest wreszcie na swoim – powiedziała Teresa i tupnęła nogą w beton.

– Tu zrobimy rabaty kwiatowe – oznajmiła babcia Maria, wskazując skąpy kawałek ziemi.

– Kupimy psa – powiedziała prosząco mała Ewa.

– Pies zniszczy kwiaty i naniesie brudu do domu – przesądziła kategorycznie babcia Maria.

Na całej podłodze położona została wykładzina z lenteksu.

– Śliczna – powiedziała Teresa.

– Praktyczna – orzekła z zadowoleniem babcia. Jan przymknął oczy i wyobraził sobie podłogę z długich, prostych sosnowych desek.

– A co z tymi schodami? – zmartwiła się Teresa. – Na razie tylko beton, a potem? Jak Jan znowu coś wygra…?

– Drewno – powiedział szybko Jan.

– Mnie beton nie przeszkadza. W bloku też schody były z betonu i co? Trzymały się przez lata – stwierdziła babcia Maria.

– Coś wymyślimy. Może sztuczny marmurek? – powiedziała Teresa.

Już nic nie wymyślili. Jan wygrał jeszcze dwa teleturnieje, ale ledwie starczyło na to, by dom wykończyć i kupić trochę mebli. Potem już nikt go nie zapraszał do telewizji, mimo że nadal się zgłaszał.

– A może zrobiłeś coś nie tak? Naraziłeś się komuś i oni cię już nie chcą? – pytała z lękiem Teresa.

– Nie – powiedział Jan. – Telewizja jest teraz dla młodych. Starych nikt nie chce oglądać.

– Masz tylko czterdzieści lat – obruszyła się Teresa. – To nie jest starość!

– Mamy nowe czasy. Dzisiaj to jest starość – powiedział Jan.

„No i nie jestem piękny. Nie udawaj, że tego nie widzisz, Tereso”, pomyślał. „Nie mam białych zębów ani szerokiego uśmiechu. Nie umiem rozbawiać publiczności, która tylko na to czeka. Jestem nietelewizyjny i nierozrywkowy. I już wcale nie chodzi o to, co wiem, tylko o to, jak wyglądam. Jestem człowiekiem bez przyszłości, spisanym na straty nawet przez telewizję. I już nikogo nie interesuje, czy wygram z telewizją, bo telewizję wszyscy kochają”.

– Siadajcie do stołu, no, co jest? Przecież święta, nie? Stół nakryty – mówi gniewnie Teresa. – Schowaj tę łapę, Złotko! Najpierw życzenia, potem jedzenie!

– Wszystkiego dobrego… Wesołego Alleluja.

– Cholera, jajko ci spadło! Stąpniesz butem, będzie plama! Wesołego Alleluja.

– Już podnoszę. Zdrowia, szczęścia… kurde, kto tak kroi jajka? Powinno być w ćwiartki!

– W ćwiartki, ale się kruszy. Przegotowane. Jajko gotuje się pięć minut, a tobie pewnie cała woda się wygotowała. Zdrowia, szczęścia, wygranej w totka.

– Wesołego Alleluja. Zdrowia, szczęścia… żeby już przyszło to pismo z „Milionerów”. I żeby zadzwonił facet z audiotele. Panie Boże, pomóż choć raz, bo na co dzień nie pomagasz. Dajesz tylko tym, co już mają. A ty pamiętaj, że nie wolno ci wychodzić z domu, bo mogą cię akurat wywołać do telefonu i wszystko przepadnie.

– Nigdzie nie chodzę. Zdrowia, szczęścia… Wesołego Alleluja.

– Ja wolę Boże Narodzenie od Wielkanocy, bo są prezenty. A wy?

– Na Boże Narodzenie trzeba się więcej naharować. Pewnie myślicie, że to, co stoi na stole, to z nieba spadło. A tu człowiek nogi sobie uchodzi po sklepach, swoje wystoi przy kuchni i dlatego jest. W życiu nic nie ma za darmo. A okna umyć, a dywan wytrzepać, a podłogi wypastować…

– Musisz to robić w święta?

– Wszyscy to robią w święta.

– To ty rób po świętach.

– Znalazła się, mądrala… Jak wszyscy coś robią, to wszyscy i coś w tym musi być.

– Chodźmy po śniadaniu na spacer, już wiosna i słońce i w ogóle.

– Jaki spacer? Gdzie i po co? i zaraz będą Kiepscy.

– Ten baranek to nie wiadomo do czego podobny. Na pewno nie do baranka.

– Foka? Przypomina fokę, prawda?

– A gdzie ty widziałaś fokę? Na obrazku? Może żywa foka też przypomina baranka?

– A ty tobyś się odezwał. Chociaż od święta byś się odezwał.

– Powiedziałem: Alleluja.

– Tata powiedział: Alleluja. Naprawdę. Nie słyszałaś?

– Cud boski, bo powiedział: Alleluja.

– A co to znaczy „Alleluja”?

– …

– Pytam co znaczy „Alleluja”?

– …

– Jan, co znaczy „Alleluja”?

– Okrzyk radości, chwalcie Pana. Po hebrajsku.

– Po żydowsku?! To my w święta mówimy po żydowsku, no co ty!

– A w szkole mówili, że Żydzi ukrzyżowali Chrystusa.

– Kto tak mówił?

– Ksiądz.

– Złotko, nie tak, to skomplikowane. Chrystus też był Żydem…

– Przestań. Naopowiadasz jej głupot i znów będzie mieć kłopoty w szkole. Lepiej niech się nie wychyla. Niech mówi, jak inni mówią. Moja mama zawsze powtarzała: „Rób tak jak inni, dobrze na tym wyjdziesz”.

– Tak, babcia Maria zawsze tak mówiła. Pamiętam.

– I co zrozumiałaś z jej mądrych słów? Gówno. Babcia zawsze mówiła, że w porządnej rodzinie najpierw jest ślub, a potem dziecko, a ty robisz wszystko na odwrót. I wstyd nam przynosisz.

– Nie na odwrót! Nie na odwrót, bo ślubu nie będzie! Żadnego ślubu nie będzie!

– Dlaczego nie będzie? Nie chcesz długiej sukni i białego welonu? a ja bym chciała być twoją druhną!

– Złotko… Złotko…

– Żeby wychodzić za mąż, trzeba mieć za kogo. Żucie, mlaskanie, szczękanie sztućców. Bezkształtny cukrowy baranek pośrodku stołu. Stół – z kawałkiem papieru wetkniętym pod jedną z nóg, żeby się nie kiwał – ustawiony tak, by z każdego miejsca widoczny był telewizor. Gałązki borowiny udające bukszpan. Jajka na twardo z siną obwódką wokół żółtka, nierówno zafarbowane w wywarze z cebuli. Chrzan tak ostry, że w oczach kręcą się łzy od samego zapachu. Najtańsza kiełbasa. Kupny sernik. Dobiegający z kuchni zapach gotowanej kapusty. Biały obrus poszarzały od wielokrotnego prania.

Biały obrus:

Teresa dostała go w prezencie ślubnym od teściowej.

– Jest bardzo stary – powiedziała teściowa z cichym westchnieniem.

– Widzę – odparła Teresa z pogardą i z lekkim niepokojem. Jeśli ich nie stać na kupienie nowego obrusu, to może są biedniejsi, niż sądziła?

– To oryginalny stary atłas i bardzo delikatny, piękny haft richelieu. A frędzelki są z prawdziwego jedwabiu. Ten kolor nazywa się ecru.

– Taaa… – powiedziała Teresa niepewnie.

– Nie pierz go przypadkiem w ciepłej wodzie, dawaj do czyszczenia i rób to od razu, po jednym użyciu, żeby nie zszarzał. Ale nie kładź go na stół przy byle jakiej okazji, tylko w święta.

– Yhm – przytaknęła Teresa. „Co ona z tym obrusem? Oszalała?”

– Ten obrus pamięta wszystkie rodzinne uroczystości. Mój ślub, chrzciny Jana, nasze Boże Narodzenia i Wielkanoce… Wszystkie nasze najważniejsze i najpiękniejsze dni. Zastanawiałam się, czy ci go dać, czy może schować dla wnuczki, gdy się już urodzi. Ale pomyślałam sobie, że dla Jana ten obrus na waszym stole będzie ciągłością, przypomnieniem tego, czym ma być dom. Gdy kładliśmy ten obrus, nasz stół przemieniał się w stół czarodziejski, stół, który nas łączył. Jakby nitki tego haftu tak nas spajały jak dwa brzegi tego samego materiału. Dzień, w którym wyciągałam ten obrus z szafy i rozpościerałam na stole, zawsze zapowiadał coś ważnego. Mały Jan był wtedy bardzo podniecony, lubił gładzić go rączką, tak jakby głaskał kota. Wiesz, Tereso, mam uczucie, że ten obrus wyzwalał w nas miłość. Ja, mój mąż i Jan stanowiliśmy przy nim jakąś mocną jedność. Budziła się w nas pamięć o naszych rodzicach, dziadkach Jana, pamięć całego rodu i jego zasad, z tą najważniejszą na czele, że mamy się kochać i musimy umieć to sobie okazać, bo tylko to ratuje nas przed wrogością świata.

„Zwariowała”, myśli Teresa, patrząc na miękki kawałek jasnokremowej tkaniny. „Przecież to tylko obrus. Głupi obrus. W dodatku stary”.

– Gdy będzie wam źle, gdy poczujesz, że rodzi się w was obcość, kładź ten obrus na stole. Potem zwołaj całą rodzinę, zasiądźcie naprzeciw siebie i spójrzcie sobie w oczy. Weźcie się za ręce i trwajcie tak przez chwilę, a zobaczysz, że wróci dobry czas. Bo to jest magiczny obrus – zakończyła teściowa z tym ulotnym, niezrozumiałym uśmieszkiem, który tak bardzo denerwował Teresę, gdyż miała uczucie, że matka Jana z niej kpi.

Już w czasie pierwszych świąt obrus został zaplamiony czerwonym barszczem, tłuszczem z ryb i kompotem z suszonych śliwek.

„Nie będę go przecież nosić do pralni i jeszcze płacić”, pomyślała Teresa i wrzuciła go do pralki z innymi rzeczami.

Obrus po wysuszeniu dziwnie się skurczył, a tajemniczy kolor „ecru”, jak nazwała go matka Jana, zamienił się w zwykły bladożółty, potem w biały, a przy następnym praniu zaczął szarzeć. Miękkie frędzelki splątały się, zesztywniały jak postronki i pewnego dnia Teresa obcięła je nożyczkami. Haft richelieu zaczął wysnuwać pojedyncze nitki, które wciąż zaczepiały się o czyjeś palce i Teresa wyszarpywała je każdorazowo przy prasowaniu, nienawidząc tej czynności, gdyż atłasowy materiał fałdował się pod gorącym żelazkiem, wybrzuszał w jednych miejscach, a kurczył w innych. A mimo to jeszcze wciąż kładła ten obrus na stole w świąteczne dni, jakby posłuszna nieobecnej teściowej i rozpościerając go, poszarzały, z zastarzałymi plamami, za każdym razem zastanawiała się z zabobonnym lękiem: „A może rzeczywiście odebrałam mu magiczność? Może on ją naprawdę miał? Nie, to bzdura… głupoty… Magiczny obrus, też wymysły!”

– Ewa, sprzątaj ze stołu. Obrus wrzuć do pralki, bo znowu jest uświniony. Złotko, zasłoniłaś cały ekran, przesuń się. Jan, gdzie się wleczesz? Chociaż w święta posiedziałbyś z rodziną i pooglądał telewizor jak normalni ludzie.

Prezenterka w telewizorze ma odświętną bluzkę, a obok niej stoi wielki dzban pełen kunsztownie ułożonych kwiatów. Kwiaty są kolorowe, mają budzić skojarzenie ze świętami, wiosną, radością, a bluzka prezenterki jest wyszukana, a zarazem prosta, tą kosztowną prostotą wielkich salonów mody. Teresa o tym nie wie, ale zazdrości prezenterce tej bluzki, starannego makijażu, szczupłej sylwetki – wprawdzie tylko do połowy, bo tyle widać i Teresa pociesza się, że kobieta ma grube biodra, krótkie, krzywe nogi i pantofle równie zniszczone jak jej własne.

– Chciałabym mieć taką bluzkę – mówi. – Nigdy nie będę mieć takiej bluzki – dodaje i pogrąża się w lekturze kolorowego tygodnika.

Jan niezgrabnie wstaje i powoli zmierza w stronę schodów. Teresa, zapatrzona w pismo, już nie zwraca na niego uwagi, więc Jan przyspiesza w obawie, że ktoś go zatrzyma i każe zasiąść przed telewizorem.

– Gdzie jest długopis? – woła Teresa. – w tym domu nigdy nie ma długopisu, jakby tu żyli sami niepiśmienni! O, jest – mówi z ulgą, sięgając do szuflady w stole i znów przywiera wzrokiem do psychotestu, który powie jej prawdę o tym, jaka jest.

„W miłości masz zwyczaj: a) uwodzić, b) podbijać, c) zdobywać dzień po dniu?”

– Kogo uwodzić? – mruczy gniewnie Teresa. – Kiedy to było… ale tak, uwodziłam i podbijałam i zdobywałam dzień po dniu, wszystko naraz, cholera, no to którą odpowiedź zakreślić?

– Co robisz, mamusiu? – pyta Złotko i nachyla się, chcąc zajrzeć do tygodnika, ale Teresa zakrywa go ręką:

– To psychozabawa. Nie dla ciebie – mówi. – Jeszcze masz czas.

– Chodźmy na spacer – powtarza błagalnie Złotko. – Czemu te święta są takie nudne?

– Zawsze są nudne – mruczy Teresa. – Nie wiem, o co ci chodzi.

– Bo ja zawsze tak się cieszę przed świętami, że one nadchodzą, a jak już przyjdą, to są zawsze takie same. Zróbmy coś, żeby były inne – prosi Złotko, a Teresa odpowiada, nie podnosząc głowy znad pisma:

– Nie nudź, Złotko, święta to święta, muszą być takie same, bo jakie mają być, ale jest przecież lepszy program w telewizji, nie musisz wstawać rano do szkoły i nie masz tylu garów do zmywania co ja, możesz nic nie robić, a to jest przyjemne.

– Nie – mówi Złotko.

– Chodź, porozmawiamy sobie – mówi Ewa i idzie do swojego pokoju. Złotko podrywa się i biegnie za nią, a Teresa odprowadza je podejrzliwym wzrokiem.

– O czym tu rozmawiać – mruczy i woła: – Żebyś tylko nie mówiła jej o tej nieszczęsnej ciąży! Trzymaj ją z daleka od tego świństwa!

Siostry zamykają się w pokoju. Wzrok Ewy odruchowo wędruje w stronę szafy, gdzie wciąż bieleje malutki rożek schowanej koperty.

„Te pieniądze będą mi potrzebne. Bo jednak będę musiała wyruszyć”, myśli niespokojnie. „Nie chcę tego, ale muszę, bo co Mu kiedyś powiem, gdy mnie zapyta, jak wyglądał tato? Powiem, że nie wiem? Nie pamiętam? Nie wiem, jakie miał włosy, oczy, jak brzmiał jego głos, jak się poruszał, kim był i co lubił? Będę musiała wyruszyć, a Marysia pomoże mi ich znaleźć, bo ona wie”.

– Ewa, ty mi urodzisz siostrę czy braciszka? – pyta Złotko.

– Nie, siostrzeńca albo siostrzenicę. Ty będziesz ciotką.

– Nie chcę być ciotką. To głupio brzmi.

– To wszystko głupio brzmi – stwierdza niepewnie Ewa.

– A skąd ty w ogóle je masz? – docieka Złotko. Ewa namyśla się, niemal tak długo jak tata. Wreszcie mówi:

– Ktoś chce ci pokazać świat do góry nogami. I myślisz, że zobaczysz nad sobą niebo. A tymczasem jest ciemność. Rozumiesz?

Złotko otwiera ze zdziwienia usta.

– Nie rozumiem. W telewizorze pokazują to inaczej. Nie ma nieba. Ani ciemności. Jest sufit. Sufit nad tapczanem.

Ewa milczy. „To był sufit samochodu”, myśli.

– S gdzie ty je trzymasz? w brzuchu, tak?

– W brzuchu, tu, na dole.

– Nic nie widać – martwi się Złotko.

Ewa rozpina spodnie, opuszcza je poniżej bioder i podnosi wysoko bluzkę.

– Coś już widać, patrz. Tu jest taka mała wypukłość, a wcześniej byłam płaska jak deska. Daj rękę… Dotknij. Czujesz?

– Nie jest mu tam ciasno? – dziwi się Złotko.

– Ono to lubi. Bo wtedy jest blisko. Czuje mnie – wyjaśnia Ewa.

– No to opowiedz mi, jakie Ono będzie?

– Nie wiem, jakie będzie, opowiem ci, jakie jest teraz, dobrze?

– Tak – cieszy się Złotko i przywiera wzrokiem do siostry.

Jakie jest teraz:

„Czwarty miesiąc: głowa jest proporcjonalnie mniejsza w stosunku do całego ciała i stanowi już tylko około 1/3 długości płodu. Można zaobserwować mimikę, bowiem dziecko już ziewa, a nawet miewa czkawkę. Gałki oczne są znacznych rozmiarów, jak na rysunkach przedstawiających kosmitów i cały czas przykryte są powiekami, ale już odbierają bodźce świetlne. W tym okresie dziecko jest bardzo aktywne: obraca się w brzuchu matki, reaguje na wibracje. Jego całe ciało pokryte jest meszkiem, jak u małego zwierzątka. Nadal trwa intensywny rozwój mózgu. W tym miesiącu można już poczuć pierwsze ruchy dziecka. Ucho wewnętrzne jest w pełni rozwinięte i płód reaguje na całą gamę dźwięków: np. głośna muzyka prowokuje energiczne ruchy. Przestraszony niemiłym hałasem, może uderzyć w ściankę macicy lub nawet kopnąć w odruchu protestu”.

– Okropne, w dodatku z futrem – mówi Złotko, otrząsając się. – Nie chciałabym mieć w środku czegoś takiego. Umarłabym ze strachu, gdyby się ruszało. Bardzo je chcesz?

– Nie. Nie bardzo. Gdybym mogła zacząć wszystko jeszcze raz w tamten pierwszy dzień nowego wieku, to… to… Wróciłabym do domu autobusem. Następnego dnia stałabym za ladą w sklepie Grubego. Wieczorem oglądałabym z wami telewizję. A zasypiając, marzyłabym, że jutro będzie lepiej. I nie byłoby lepiej.

– Jeśli go nie chcesz, to po co ci ono? – dziwi się Złotko.

– Bo z nim jest inaczej – mówi Ewa. – Bo teraz coś muszę zrobić. Ze sobą i z nim. A wcześniej tylko czekałam, że samo się zmieni.

– A mówiłaś, że chodzi o drzewo. Że chcesz mu powiedzieć, czy to kasztan, czy brzoza.

– Ja teraz wciąż mówię coś innego. Wciąż zmieniam zdanie. Bo zaczynam myśleć. Widzę i słyszę więcej niż przedtem. A Ono słucha i patrzy razem ze mną – mówi Ewa niepewnie.

– Będziesz dla niego dobrą mamą? – zaciekawia się Złotko.

– Nie. Chyba nie – mówi Ewa krótko.

– Co ty wygadujesz! – dziwi się Złotko.

– Nic nie rozumiesz! – złości się Ewa. – Przecież ja nie umiem!

– Mama umie, mogłaby cię nauczyć – mówi z wahaniem Złotko i patrzy pytającym wzrokiem na siostrę.

Ewa milknie, więc Złotko przestaje pytać.

Siostry leżą na tapczanie, milczące, zamyślone. Z uchylonego okna dobiega niezdecydowany zapach wiosny. Tak pachnie ziemia, która wyrzuca z siebie toksyny zastarzałej, długiej zimy i ubiegłorocznej jesieni: specyficzną woń przegniłych kasztanów i żołędzi, zbutwiałych liści, mdlący odór rozkładających się ciał kretów, którym nie udało się szczęśliwie przezimować. Przechodnie wciągają w siebie to powietrze i mówią: „Już wiosna” i wierzą, że znowu coś się zaczyna, coś nadchodzi i zapewne tym razem będzie lepiej. Skoro nie było lepiej z nowym rokiem, to musi być z wiosną; bo przecież kiedyś musi być lepiej.

Radio mamrocze coś cicho i niewyraźnie:

– Kilkanaście psów i kotów zamęczyli dwaj nastolatkowie z Rucianego-Nidy. Zatrzymała ich policja. Piętnastoletni Marek i szesnastoletni Mateusz wyrzucali zwierzęta przez okno lub przypiekali je żywcem w ognisku…

Złotko jest znudzona. Ziewa szeroko i wzdycha:

– Chciałabym, żeby było już po świętach. Gdy nie ma świąt, to chcę, by nadeszły, a jak są, to chciałabym, żeby wreszcie się skończyły. Dlaczego?

– Bo nie lubisz tego, co masz – mówi cicho Ewa.

Ale Złotko już zrywa się z tapczanu i wybiega z jej pokoju, a Ewa sama nie jest pewna, do kogo te słowa powiedziała.

I nazajutrz jest już po świętach. Matka znowu nie trafiła w totolotka, Złotko pobiegła do szkoły, a tato poszedł do pracy na pocztę.

Poczta:

poczta jest coraz bliżej zjednoczonej Europy. Gdy samorząd przestanie być tak biedny, jak jest, to poczta będzie skomputeryzowana. I wtedy zostaną tu tylko ci, którzy nauczą się pracy z komputerem. „Pan jest już na to trochę za stary”, mówi współczująco naczelnik do Jana. „No, niby ja też, ale ja jestem naczelnikiem”, dodaje dla uniknięcia nieporozumień.

Jan wie, że komputer nie może być trudny, choć na to wygląda. Ma przecież klawiaturę, podobnie jak fortepian. Klawiatura komputera, w porównaniu z fortepianem, jest szara, mała i prostacka. A monitor ma ekran jak telewizor, ale wydaje się Janowi mniej straszny, gdyż pokazuje tylko to, co wstuka się w klawiaturę, jest zatem zależny od człowieka.

Jan pragnie powiedzieć naczelnikowi, że gdyby dano mu szansę, to on zrozumie to nowe narzędzie pracy – bo to jest tylko narzędzie, nic więcej. „Ale samorząd nadal będzie biedny, więc jeszcze wciąż mam trochę czasu, jeszcze mnie nikt nie wyrzuca, choć za rok, a może dwa nieuchronnie to nastąpi”.

Wieczory są teraz mokre od wiosennych deszczów, wilgotne od mgieł. Wszyscy wnoszą do domu na butach błotnistą maź. „Dobrze, że nie mamy psa, aleby nabrudził”, mówi Teresa, na wypadek gdyby Złotko chciała zwierzaka, jak kiedyś Ewa. Ale Złotko nie chce psa, wystarcza jej telewizor, pokemony i Harry Potter, którego wreszcie zaczęła czytać, bo czyta to cała klasa i głupio byłoby nie wiedzieć, kim jest Voldemort albo Hermiona, równie głupio, jak nie wiedzieć, kim jest Gulczas z Big Brothera.

Złotko nie chce żadnego zwierzaka, od dnia, gdy ujęła się za barankiem.

Baranek:

Złotko słucha na lekcji religii opowieści katechety. Jej koleżanki piszą do siebie karteczki, czytają pod ławką Małą księżniczkę lub Harry’ego Pottera, chłopcy przeglądają komiksy lub robią remanent pokemonów, ale Złotko słucha uważnie, bardzo uważnie i jej policzki aż purpurowieją z emocji. Od pierwszej lekcji religia jest jej ulubionym przedmiotem. Opowieści o stwarzaniu świata, o Raju, Adamie i Ewie, o ziemi, zaludnianej pokoleniami ich potomków, wydają się Złotku ciekawsze niż baśnie braci Grimm i Andersena, a nawet sam Harry Potter. Czarodziej z tych opowieści ma moc o wiele większą niż Voldemort i wszyscy czarownicy z Hogvartu razem wzięci. I także ma różdżkę, gdyż ksiądz pokazał im na lekcji kolorowy, frapujący obrazek starca z siwą brodą siedzącego na chmurze i potrząsającego różdżką, z której piorun spływał ku ziemi. Ale Jego różdżka jest naprawdę magiczna. Ksiądz mówi coraz to nowe i coraz ciekawsze rzeczy.

…oto stuletni Abraham płodzi syna. Cała klasa, na słowo „płodzi”, chichocze i szturcha się łokciami, ale Złotko jest bardzo przejęta. Sara rodzi Izaaka, a klasa znowu powraca do swoich zwykłych zajęć: pisania liścików, czytania Harry’ego i liczenia posiadanych pokemonów. W klasie jest cicho, przyjemnie, normalnie i wtedy nagle czarodziej żąda całopalnej ofiary. Abraham ma wywieść małego synka w góry, zabić, rozpalić ogień i złożyć go w ofierze.

Złotko wstrzymuje oddech. To niemożliwe… niemożliwe… Przecież TEN czarodziej nie jest Voldemortem, nie może żądać czegoś takiego! Katecheta musiał się pomylić! „Ojcze”, mówi mały Izaak, „masz ogień i drwa, ale gdzież baranek na ofiarę całopalną?” Ojciec kłamie, by uspokoić synka. „Nieprawda, ojcowie nie kłamią, najwyżej milczą i o jakim baranku oni mówią?”, myśli przerażona Złotko. Abraham z synkiem doszli tymczasem wysoko, na górę, ojciec ułożył z kamieni ołtarz ofiarny, a na nim drwa, związał małego Izaaka i położył.

– I co Izaak? – pyta bez tchu Złotko. – Płakał? Krzyczał ratunku?

Katecheta patrzy na nią ze zniecierpliwieniem.

– Biblia o tym nie mówi. Ważne jest to, że Abraham okazał bojaźń bożą i gotów był spełnić każde polecenie, nawet tak surowe jak to. I w nagrodę Pan zesłał anioła, który wstrzymał rękę z nożem, a w pobliskie krzaki zaplątał się baranek…

„Baranek”, myśli Złotko bez tchu i czeka, co dalej.

– …i Pan zezwolił Abrahamowi złożyć baranka w całopalnej ofierze – kończy triumfalnie katecheta.

Dziewczęta nadal czytają Harry Pottera, chłopcy liczą pokemony, a Złotko krzyczy:

– Baranka? Takie małe, białe, miękkie zwierzątko? Spalić? Dlaczego? To już lepiej, gdyby spalił Izaaka! Izaak był chłopcem, na pewno popełniał różne grzechy, a baranek był niewinny! Niewinny! Przecież On nie może tego zrobić! Nie może być gorszy od Voldemorta! Niech daruje życie barankowi! a najlepiej im obu!

Tak, obu!

Na dźwięk słowa „Voldemort” prawie wszyscy uczniowie podnoszą głowy z zaciekawieniem.

Katecheta stoi na środku klasy, a policzki powoli mu purpurowieją:

– Więc po to uczę was pół roku, żebyście takie bzdury wygadywali? – pyta cicho, lecz gniewnie. – Jutro niech przyjdą twoi rodzice, ojciec lub matka, wszystko jedno.

Matka drze się na cały dom. Krzyczy tak głośno, że ze swoich pokojów wychodzą ojciec i Ewa – jedno szybko, drugie wolno – i słuchają, co się dzieje.

– Nie po to cię uczymy, żebyś wygadywała bzdury na lekcji religii! Masz słuchać, co mówią inni i mówić to sarno! Masz zachowywać się jak wszyscy i myśleć jak wszyscy, to nie narazisz mnie na taki wstyd!

– Co zrobiła Złotko? – pyta cicho Jan.

– Powiedziała księdzu, że lepiej, gdyby Abraham zabił Izaaka niż baranka!

Wszyscy patrzą na Złotko. Ewa z ciekawością, a Jan z namysłem, który aż marszczy mu twarz.

– Nieprawda – protestuje Złotko. – Powiedziałam, że najlepiej, gdyby obu ocalił, ale jeżeli musi…

Wszyscy wciąż na nią patrzą i dziewczynka niepewnie mówi dalej:

– Baranek był niewinny, a przecież nie wiadomo, co wyrośnie z Izaaka. Jeszcze się o tym nie uczyłam, więc nie wiem.

Ewa parska śmiechem, w którym brzmi coś jakby zazdrość. „Ja w szkole byłam taka jak wszyscy… taka jak wszyscy”, myśli przelotnie, choć z żalem. „A Złotko lada miesiąc, lada rok też będzie taka jak wszyscy. Jak to powstrzymać?”

– Złotko… – mówi łagodnie Jan, gładzi córkę po głowie, a potem odwraca się i powoli wspina po schodach.

– Jasne, jak zwykle gówno go to obchodzi. A ty żebyś mi nigdy więcej nie wyskoczyła z czymś takim! Rozumiesz? – powtarza gniewnie Teresa.

– Rozumiem – mówi speszona Złotko.

– Paskudna pogoda.

– Paskudna.

– Wszystkie dni takie podobne do siebie.

– Podobne. Ale bądźcie cicho. Zaczyna się audiotele…

– Mamo, Ewa, dlaczego balony fruwają?

– Daj spokój, Złotko. Kogo to obchodzi.

– Mam zadanie.

– Jezu, kto wymyśla takie zadania! Komu to potrzebne do życia?

– Balony fruwają, bo bardzo chcą zobaczyć, co jest tam, w niebie, wysoko, wysoko…

– Ewa, nie wygłupiaj się. Ona naprawdę ma takie zadanie. Zrobiłaś trzy klasy liceum, to powinnaś wiedzieć, dlaczego balony latają. Patrz. Komputer losujący…

– Balony latają, bo chcą.

– No to oderżnę zadanie od kogoś.

– Balony latają, bo ludzie chcą oderwać się od ziemi. Chociaż na kilka minut.

– Ewa, zamknij się. Po cholerę człowiek wydawał pieniądze na twoje książki, jak nic nie wiesz o balonach. Szlag by to trafił… Patrz, komputer już wylosował nazwiska… Czemu ten facet wciąż się tak głupio uśmiecha?

– Tatuś powinien wiedzieć, dlaczego latają. On wszystko wie.

– To idź do tatusia. Zaraz będzie czytać, które nazwiska wylosował. Pogłośnij… Może akurat… Pogłośnij, mówię ci, do cholery, pogłośnij albo daj tu tego pilota! Niechże on już czyta i przestanie pokazywać zęby. Boże, żeby człowiek raz w życiu miał szczęście, choć raz w życiu… Cicho!

Balony przestają fruwać i w pokoju zapada cisza. Słychać tylko szelest kartki trzymanej przez prezentera. Prezenter cały czas się uśmiecha, jakby mu było bardzo wesoło. Powoli podnosi kartkę do oczu. Czyta.

– Jezu… Panie Boże… Matko Boska! Wszyscy święci! On powiedział nasze nazwisko! Nasze! Więc teraz wykręca nasz numer! Złotko, leć po ojca!

Telefon dzwoni krótko i ostro. Jego dźwięk zagłusza tupot nóg Złotka. Trzask drzwi. Krzyk.

– Tato! Tatusiu! Wyczytali cię!

Teresa głośno przełyka ślinę. Obie z Ewą wpatrują się w dzwoniący telefon.

– Podnieś! – syczy Teresa.

– Ty podnieś – szepcze Ewa.

– Musi ktoś podnieść, bo zanim on zejdzie, to się rozłączą i wykręcą kogoś innego!

– To idź szybko i bierz słuchawkę – szepcze Ewa. Teresa zrywa się z kanapy i biegnie do telefonu. Podnosi go gwałtownie, przerywając kolejny sygnał.

– Nie mogę. Dusi mnie w gardle – mówi, ale przyciska słuchawkę do ucha i łamiącym się głosem woła z emfazą: – Halooou? Halo? Czy to telewizor?!

Ewa wzmacnia dźwięk, przekręcając gwałtownie gałkę.

– Oooo, jest!!!! Ktoś podniósł słuchawkę! Ale słyszę głos kobiecy, a telefonujemy do mężczyzny!!!!! – ryczy nagle prezenter na cały dom, z dudniącym pogłosem i Ewa aż odskakuje od telewizora.

– Tu jest mężczyzna, jest… – dyszy Teresa. Na jej twarzy i dekolcie pojawiają się czerwone plamy.

– Już idzie! Idzie! Tatuś już idzie! – woła Złotko.

– PROSZĘ ŚCISZYĆ TELEWIZOR, BO NIC NIE ROZUMIEM!!! PROSZĘ ŚCISZYĆ TELEWIZOR! – głos prezentera niesie się po pokoju, holu, całym domu, niemal wyskakuje na ulicę, a na pewno jest już w ich zaniedbanym ogródku, który ma tylko trzy metry.

– Ściszam, już ściszam! – wrzeszczy Teresa i daje rozpaczliwe znaki córkom.

Prezenter na ekranie wydaje się Ewie teraz tak wielki jak olbrzym z bajki. Ma ogromne, białe zęby i błyszczące włosy, „…babciu, a dlaczego masz takie duże zęby?”, szepcze odruchowo Ewa i myśli z nagłym lękiem: „Zaraz wejdzie nam do pokoju i już go nie wyrzucimy. Jak w horrorze”.

– Ścisz ten telewizor! – drze się Teresa i roztrzęsiona, gorliwie powtarza do słuchawki: – On idzie! Mąż już idzie! Już jest na schodach!

– JAK PANI WIE, GRAMY o SAMOCHÓD. ALE MUSIMY ROZMAWIAĆ z PANEM, a NIE z PANIĄ. NASZ KOMPUTER WYLOSOWAŁ MĘŻCZYZNĘ. I PROSZĘ ŚCISZYĆ TELEWIZOR!!! – powtarza prezenter huczącym głosem.

Teresa odkłada słuchawkę i rzuca się do Ewy, wyrywając jej pilota z ręki. W pierwszej chwili mylą się jej przyciski i wzmacnia dźwięk jeszcze bardziej. Teraz od głosu prezentera już trzęsą się ściany, lada moment runą jak mury Jerycha – i przerażona Teresa ścisza dźwięk całkowicie. Prezenter, pozbawiony głosu, nagle maleje na ekranie, kurczy się i porusza ustami bez słów, tylko jego uśmiech jest wciąż tak szeroki jak uśmiech wilka przebranego za babcię z bajki o Czerwonym Kapturku.

Teresa znowu łapie za słuchawkę.

– Już idzie… Mąż idzie! Idzie! No chodźże, idioto… Tak, tak… To on telefonował do audiotele, tak.

Ewa odrobinę wzmacnia głos i przysuwa ucho do monitora. Jej wzrok pada na schody. Tata schodzi powoli, powolutku. Coraz wolniej. Zaraz przystanie i ten film się urwie.

– Pospiesz się! – krzyczy Teresa do Jana i przepraszająco mówi do słuchawki: – Już idzie, idzie, ale jest trochę chory, to wolno chodzi…

– Czy ja się nie mylę, czy to pan był sławny z tego, że wygrywał kiedyś mnóstwo teleturniejów w telewizji? – pyta nagle prezenter.

– Tak! To on! On! Nawet gazety o nim pisały! To on! – woła Teresa i znów niespokojnie odwraca głowę w stronę schodów.

Tata wreszcie z nich zszedł, podchodzi wolno do mamy, a tuż za nim drepcze Złotko.

– Pospiesz się, tato…

„Dlaczego balony fruwają?”, zastanawia się nagle Ewa. „Bo chcą oderwać się od ziemi i polecieć gdzieś wysoko, wysoko, byle tylko nie być tutaj. To moja wina. Moja. On to zrobił dla mnie. Zadzwonił do audio-tele. A nawet nie wie, na czym to polega. Nie wie. Gdyby wiedział…”

Tata stoi teraz z słuchawką przy uchu. Trzyma ją dziwacznie, tak jakby chciał ją od siebie odsunąć, więc Teresa dociska mu rękę z telefonem do ucha. Czerwone plamy ogarnęły już całą jej twarz. Przysuwa ucho do słuchawki, żeby słyszeć, co mówi prezenter. Ewa z kolei przysuwa się do monitora, niemal przytula się do niego, czując jego obcą, zbyt gładką fizyczność.

– Bardzo nam przykro, że pan choruje – mówi prezenter, ale szeroki uśmiech na jego twarzy nie sugeruje przykrości. – Mam nadzieję, że to nic poważnego, a po naszym telefonie będzie pan zdrów jak rydz. Jak pan wie, czeka na pana nie byle co, bo samochód. Czerwony i błyszczący… Ma pan już samochód?

– Nie – mówi cicho tata.

– No to wspaniale, bo zaraz go pan będzie mieć. A ma pan żonę?

– Tak – mówi tata.

– A dzieci?

– Dwie córki – odpowiada jeszcze ciszej tata.

– Żona i córki już zapewne trzymają za pana kciuki. No, to zaczynamy. Pan, taki wprawiony w teleturniejach, zaraz nam tu pokaże. Pokaże nam pan?

Tata milczy.

– Pokaże! Pokaże! – krzyczy Teresa, a Złotko niespokojnie wodzi wzrokiem od telewizora do mamy, taty i z powrotem.

– Proszę nam powiedzieć, która z tych trzech odpowiedzi jest trafna…

Teresa zamiera w oczekiwaniu. Złotko chwyta ją za rękę i ściska z całej siły, ale Teresa strząsa ją i przywiera do Jana, żeby lepiej słyszeć.

– Kto napisał Quo vadis? Ma pan trzy możliwości do wyboru: Henryk Sienkiewicz, Bogusław Linda, Andrzej Sapkowski. Proszę spokojnie pomyśleć, jest aż minuta na odpowiedź. Cała długa minuta. A zatem?

Czerwone plamy powoli zmniejszają się na ciele Teresy. Na jej twarzy pojawia się pełen ulgi uśmiech. Puszcza rękę Jana, odsuwa się od niego i z triumfem opada na pobliską kanapę.

Tata wciąż stoi nieruchomo z słuchawką przy uchu. Ewa po raz kolejny dostrzega, jak bardzo jest drobny, chudy. Łysieje. Ma urwany jeden guzik od piżamy i podtrzymuje ją drugą ręką, jakby się wstydził nawet kawałeczka swojego ciała. „Tata jest dla mnie bezcielesny, a przecież ma ciało… przecież tata jest mężczyzną, spłodził mnie, spłodził Złotko, powstałyśmy z jego plemników i jajeczek mamy. Ciekawe, jak oni to robili? Mama jest taka duża, mocna, ciężka, a on mały, chudy i słaby, może dlatego mama urodziła nas, dwie dziewczyny, bo jej jajeczka stłamsiły jego plemniki”, myśli nerwowo Ewa, a balony wciąż fruwają po pokoju. Fruwają i fruwają, pragną przebić sufit i unieść się wysoko w niebo i zapewne nikt poza tatą nie ma pojęcia, jaka fizyczna zasada rządzi tym niepojętym zjawiskiem.

– A zatem? – powtarza prezenter. – Powtarzam pytanie, na wypadek gdyby pan nie zrozumiał. Kto napisał Quo vadis? Ma pan trzy możliwości: Henryk Sienkiewicz, Bogusław Linda, Andrzej Sapkowski…

Na twarzy taty nagle pojawia się dziwny wyraz. Taki sam jak wtedy, gdy Ewa zadaje mu pytania, a on milczy, milczy i namyśla się tak długo, że Ewa już zapomina, o co pytała.

– Minuta upływa, proszę się pospieszyć. Czy to dla pana za trudne? – pyta prezenter z niezmiennie szerokim uśmiechem.

– Nie – mówi tata.

– Więc czekamy. Proszę pamiętać, że razem z nami czeka parę milionów telewidzów…

Na twarzy Teresy pojawia się cień niepokoju. Złotko przenosi wzrok z ojca na matkę, a potem na telewizor i z powrotem.

– Odpowie pan? – pyta prezenter, a jego uśmiech powoli przygasa. – Halo? Czy pan mnie słyszy?

– Tak – mówi tata.

– Odpowie pan? – powtarza nerwowo prezenter. Zapada chwila ciszy.

– Jezusie Maryjo! Mów! Mów! Albo ja powiem! Ja! Ja wiem! Proszę pana, ja wiem! – drze się nagle Teresa, niemal wyrywając słuchawkę Janowi.

– Przykro nam, ale odpowiedź musi paść z ust osoby, której nazwisko wylosował komputer. No, proszę tylko pomyśleć… Quo vadis?… Kto to napisał? Linda, Sienkiewicz czy Sapkowski? Może to trudne, ale czas nam mija, więc proszę się pospieszyć. Jeśli pan nie wie, to rodzina może cichutko podpowiedzieć. To wprawdzie wbrew regułom, ale…

Jan nadal milczy. Wraz z nim milczy Teresa, milczy Złotko, milczy Ewa. Ich milczenie nabrzmiewa i unosi się w pokoju razem z fruwającymi balonami.

Nagle Ewa jednym ruchem wyłącza telewizor. Pstryknięcie guzika rozlega, się w pokoju jak wystrzał. Wszystkie balony pękły z hukiem i opadły na podłogę.

Jan patrzy na pociemniały, martwy ekran, oddycha głęboko, odkłada słuchawkę, odwraca się i właściwym sobie, powolnym, człapiącym krokiem rusza w stronę schodów.

– Przegrałeś! Przegrałeś! Rany boskie, przegrałeś!!! – wrzeszczy Teresa, szarpiąc go za piżamę i urywa mu drugi guzik.

Jan, odchodząc, rzuca Ewie krótkie, przelotne spojrzenie.

– Przegrał? Dlaczego tata przegrał? Przecież tata wszystko wie! Dlaczego przegrał? – Złotko łapie Ewę za rękę.

Ewa, skupiona, patrzy na tego drobnego, chudego człowieczka w opadających na nos okularach, w wymiętej piżamie, w rozdeptanych pantoflach. On nagle przystaje na schodach i odwraca ku niej głowę:

– Nie wygrałem dla ciebie auta – mówi bezradnie. – Tak mi przykro.

Ewa kręci głową.

– To nic, tato – odpowiada.

Teraz patrzą na siebie oboje. Złotko wodzi wzrokiem od ojca do siostry. Teresa milczy, przygarbiona i zmalała.

Jan odwraca się i człapiąc, wychodzi na piętro. Cicho zamyka drzwi swojego pokoju. Niemal natychmiast rozsnuwa się za nimi cicha Bachowska fraza.

Teresa uderza pięściami w telewizor, który niebezpiecznie chwieje się na niewielkim stoliku. Spada z niego serwetka wyhaftowana przez babcię Marię, a w ślad za nią leci dzbanek ze sztucznymi kwiatami i rozbija się na dywanie:

– Idiota! Kretyn! Idiota!

Z jej oczu lecą łzy żalu, wściekłości, niezrozumienia.

Ewa schyla się i powoli zbiera skorupy. Po chwili ponownie włącza telewizor. Na ekranie znów pojawia się prezenter, z tym samym szerokim uśmiechem i wciąż porusza ustami, trzymając w ręce kolejną karteczkę.

– Nie wstyd ci? Nie, na pewno nie. Wam nigdy nie jest wstyd – szepcze Ewa, zbliżając twarz do ekranu.

– Powiedzcie mi, co się stało. Ja nic nie rozumiem. Mamo… Ewa… – mówi Złotko. – Ja wiem, kto napisał Quo vadis? Dlaczego tata przegrał?

– Wygrał! – woła Ewa z furią.

– Przecież nie mamy tego czerwonego samochodu – dziwi się Złotko.

– Wygrał – powtarza z uporem Ewa. Nagle, ku własnemu zdumieniu, zaczyna chichotać.

Teresa patrzy na nią, marszczy brwi i na jej twarzy pojawia się cień uśmiechu. Wyciera łzy, ale uśmiech powoli rośnie, z kącików ust przenosi się na całą twarz. Teraz śmieją się już obie, patrząc na siebie z nagłym zrozumieniem.

– …a gdyby tak powiedział: „Jak to? Nie wie pan? Przecież to Linda! Linda napisał Quo vadis?!” – Ewa znowu parska śmiechem, a Teresa, wciąż chichocząc, opada na kanapę.

Złotko, choć nie wie dlaczego, przyłącza się do nich, ale zaraz przestaje się śmiać i mówi z dorosłą miną zmartwionej kobiety:

– Ale nie mamy samochodu. I pieniędzy.

Teresa poprawia na sobie szlafrok, starannie zakładając jego poły. Przeczesuje ręką włosy i oblizuje wargi czubkiem języka. Jej wyrazista twarz poważnieje, a rysy twardnieją:

– No, to musisz znaleźć tego faceta, Ewa. Musisz. Rozumiesz?

– Rozumiem – mówi Ewa.

Ono… Kopiesz mnie lub masz czkawkę. Albo chcesz być balonem, nie znając praw fizyki. Wszystko w środku mi się przewraca i tańczy. A może to ty tańczysz, Ono? Lub przeciwnie: bijesz piąstkami po moim brzuchu, tam, od środka. Bo nie lubisz telewizora, wiem. Gdy go oglądam, to mocno zaciskasz powieki, mocniej niż zazwyczaj.

Teraz posłuchaj… Jutro ruszymy w drogę. Ale wcześniej pójdziemy na tamto podwórko i zobaczymy bezlistne drzewo. Bo już poznamy, czy to jest kasztan, brzoza, czy może dąb. Obiecałam ci kiedyś, że to zobaczysz. Dotrzymam słowa.

Ono? Dziwne… Nauczyłoś mnie dotrzymywać słowa. A nigdy nie wydawało mi się to ważne ani trudne. A przecież jest trudne. I już to umiem.

Maj. Kasztany

– Ach, to pan – powiedział naczelnik na widok Jana i postukał długopisem w biurko. – Żona mówiła mi, że podobno wylosowano pana w audiotele i nie wiedział pan, kto napisał Quo vadis? Czy to możliwe?

Jan patrzy na naczelnika w schludnym, ciemnym garniturze, z lśniącymi smugami od prasowania, na jego srebrzysty długopis, na precyzyjny porządek na jego biurku i mówi:

– Tak, tak… To możliwe.

Naczelnik lekko czerwienieje i stwierdza gniewnie:

– No, ale przegrać taki samochód, to chyba niemożliwe!

Jan zastanawia się chwilę i odpowiada:

– Niemożliwe, ma pan rację.

Naczelnik znowu stuka długopisem o biurko i mówi: – Ja wiem, połączenie telefoniczne panu siadło. Te nasze telefony… Niech pan się trzyma.

Jan zamyśla się i odpowiada po chwili:

– Trzymam się.

– Bo widzi pan, jak się czegoś nie ma, to się nie ma, ale jak się mogło to mieć i się nie ma, to zawsze jest gorzej – mówi naczelnik i dodaje: – Aha, w tym roku komputeryzacji jeszcze nie będzie. Samorząd jest wciąż za biedny. Niby to lepiej, bo nikogo nie muszę zwalniać, ale jak my będziemy wyglądać w oczach Europy i świata? My i nasze miasto…? Aha, na kogo będzie pan głosował? Przecież we wrześniu wybory…

– Nie wiem – mówi Jan.

– Nie wie pan? Jak to pan nie wie? Nie wie pan, kto napisał Quo vadis? i nie wie pan, której partii można zaufać? Nie wie pan? a przecież to się samo narzuca! – i naczelnik patrzy na niego z podejrzliwą niechęcią.

Jan kiwa głową i idzie do swojego biurka w głębi sali.

Kiedyś była to sala widowiskowa domu kultury. Ale domy kultury stały się zbędne, nie ma na nie pieniędzy, w każdym razie nie w takim mieście jak to.

Jan wyjmuje pieczątki i układa papiery, listy i przesyłki w kolejności, w jakiej należy przybijać na nich pieczęcie.

– Bach! – rozlega się tępe, głuche uderzenie, a Jan zastanawia się, dlaczego ci, co naśladują ten dźwięk, używają miana jego ulubionego kompozytora.

– Bach! – pieczątka uderza po przesyłkach, tym samym niemelodyjnym i niemiłym bębnieniem.

– Bach! – odpowiada biurko, a Jan nagle zastyga: „Coś się stanie… Już coś się stało. Coś się stało z Ewą”.

– Idziesz sobie – mówi matka, patrząc, jak Ewa pakuje plecak. – Wiesz, że nie możesz wracać bez niego? Dziecko musi mieć ojca, a w najgorszym razie alimenty.

– Idę, ale to nie tak. To inaczej – odpowiada Ewa. „Jaki ten plecak mały, jak niewiele w nim rzeczy, jak niewiele mam. Kilka par majtek i rajstop. Biustonosz na zmianę, sweter, spódniczka, druga para spodni… Śmieszne. Za to po raz pierwszy w życiu mam coś naprawdę swojego, coś, co jest cenne, czego nie można kupić za żadną kasę. Mam to, choć wciąż nie wiem, czy dobrze zrobiłam i czy tego chcę”.

– Takie młode matki jak ty są strasznie głupie – obwieszcza Teresa, patrząc ponuro na córkę. – Nic nie wiedzą o dziecku i bardzo szybko myślą tylko o tym, żeby podrzucić je matce albo teściowej, potem płynie czas, dziecku wyrzyna się pierwszy ząb, a one go nie widzą. Dziecko wypowiada pierwsze słowo, a one go nie słyszą. Dziecko po raz pierwszy siada, one o tym nie wiedzą. A potem, gdy stawia pierwsze kroki, mówi „mamo”, „tato”, śmieje się, one dziwią się, jak ten czas szybko zleciał i szukają zmarszczek na swojej twarzy. Pewnego dnia odkrywają, że to wszystko im uciekło, że nie wiedzą, jak to się stało, że z niemowlęcia wyrósł ktoś, kto chodzi, mówi, myśli i nagle uświadamiają sobie, że to już nie wróci, że coś straciły i już tego nigdy nie odzyskają…

Ewa patrzy uważnie na matkę. Po raz pierwszy od bardzo dawna Elvis Presley nie akompaniuje ich rozmowie, nie zagłusza jej, a matka mówi bardziej do siebie niż do niej. Matka odkrywa coś, o czym sama nie wiedziała.

„Ono, ty uczysz czegoś moją mamę, a więc ktoś tak mały jak ty może uczyć innych. Dorośli myślą, że wszystko wiedzą lepiej, a często okazuje się, że to nieprawda”, myśli Ewa i głośno mówi:

– Dlatego urodziłaś Złotko, choć ja już miałam sporo lat, prawda?

– Co? – pyta Teresa i patrzy zdziwiona. Potem wzdryga się, przez jej ciało przechodzi dreszcz tak widoczny, że Ewa pyta:

– Zimno ci? Zadrżałaś.

– Śmierć koło mnie przeszła – uśmiecha się blado Teresa i myśli: „Panie Boże, przebacz”.

Złotko:

babcia kapeluszowa, matka Jana, choć jeszcze nie przekroczyła sześćdziesięciu pięciu lat, po śmierci męża zaczęła starzeć się tak szybko, że dostrzegli to sąsiedzi. „Mamusia znowu zostawiła odkręcony gaz i wyszła, na szczęście ludzie poczuli”, raportowała sąsiadka, telefonując do Teresy. „Wzywaliśmy straż pożarną, bo mamusia spała, a tam na piecu garnek się palił i dymu było tyle, że zaczadziłaby się, biedna kobieta, ale sąsiad zaalarmował”, donosiła inna. „Pana matka nie umiała trafić z kościoła do domu. Odprowadziłem biedaczkę…”, donosił telefonicznie dawny znajomy rodziców Jana. „Coś musicie zrobić z panią doktorową, bo kobieta mądra i w ogóle, ale stanowi zagrożenie dla całej kamienicy”, informował usłużnie inny sąsiad, gdy przyszli odwiedzić babcię Irenę.

Teresa widziała popłoch w oczach Jana, gdy dochodziły do nich kolejne wieści, ale choć nic już nie miała przeciw babci Irenie, obojętnie przyjmowała zaniepokojenie sąsiadów. Wciąż tkwiły w niej słowa jej matki: „Ona nami gardzi. Ona się wywyższa. Też mi jaśnie pani, z nosem zadartym do góry, a niby w czym ona od nas lepsza? Gdybyś miała z nią mieszkać, to weszłaby ci na głowę i słowa byś nie mogła powiedzieć we własnym domu”.

Teresa miała świadomość, że jej matka jak zwykle widzi niebezpieczeństwo nie tam, gdzie ono jest naprawdę. Teściowa nie tyle jej nie lubiła, ile patrzyła na nią tak uważnie, jakby chciała przeniknąć na wylot, a co gorsze, Teresa czuła, że jej się to udało. „Ona wie”, myślała, zanim jeszcze zdarzył się wypadek z ręką Jana. Niechęć Teresy do teściowej rosła więc z upływem czasu. „Ona wie”, powtarzała sobie, choć nie określała nigdy tego, co teściowa wie.

Teresę już dawno niepokoiła myśl, że będą zmuszeni wziąć teściową pod opiekę, a zatem zabrać pod swój dach z tego dużego, opustoszałego mieszkania w starej kamienicy przy rynku, zwłaszcza że chciała je odzyskać dawna właścicielka. A potem przyszedł wylew, z którego matka Jana wprawdzie wyszła dość szybko, ale już nie ta sama. Już wtedy wymagała opieki.

„Nie zniosę jej obecności w naszym domu”, myślała wówczas Teresa, wyobrażając sobie uważne spojrzenie teściowej, które będzie ją prześladować dniem i nocą. „Wciąż będę się czuła winna, choć nie zrobiłam nic złego”, powtarzała w myślach, zastanawiając się nad uniknięciem lub odwleczeniem tego nieuchronnego momentu. „Jan nic mi nie powie, tylko będzie czekał. A pewnego dnia nie wytrzymam tego oczekiwania i będę musiała mu powiedzieć: «tak, bierzemy ją do nas…»„

Sama nie wiedziała, kiedy i jak wpadło jej do głowy rozwiązanie. Jan jeszcze wówczas sypiał razem z nią, w ich małżeńskiej sypialni, choć oba łóżka już były oddzielone; każde stało pod inną ścianą, zamiast koło siebie, co Teresa tłumaczyła prosto i przekonująco: w pokoju było teraz więcej miejsca.

Tamtej nocy, tuż po zgaszeniu światła, Teresa niemal z nieśmiałością (czego nie rozumiała) weszła do łóżka męża zamiast do swojego i objęła go pełnym, pulchnym ramieniem.

– …kiedyś było nam razem dobrze, prawda? – szepnęła.

Jan znieruchomiał. Objął ją, mimo że prawie zapomniał, jak to się robi – i zapomniał dotyku jej ciała. Potem się zdziwił, jak bardzo jest miękkie (kiedyś było smukłe, twarde, elastyczne) i jak strasznie jest go dużo (niegdyś Teresa była szczupła i wiotka).

„Teraz jest kobietą rubensowską”, pomyślał odruchowo i uprzytomnił sobie, że zawsze uwielbiał gotyckie postaci kobiece, kruche i smukłe, lubił też dziwne dziewczyny Mondriana przypominające wykrzykniki. Nie znosił tłustych, różowych i dojrzałych kobiet Rubensa. W pierwszym odruchu miał ochotę wstać i uciec.

Został jednak.

Teresa obejmowała go i tuliła i miał uczucie, że tonie, „Duszę się”, pomyślał z lękiem, ale dobrowolnie w niej zatonął, myśląc cały czas o wiotkiej Teresie sprzed lat i o tym, jak długo nie dotykał kobiecego ciała. „Nawet gdy go za dużo, jest piękne i gładkie jak muzyka Saint-Saënsa”, myślał, ostrożnie badając dotykiem, do jakiego stopnia Teresa się zmieniła.

Matka nadal zapominała zamknąć gaz, dwa razy zalała sąsiadów z dołu i raz wyszła z mieszkania bez klucza, zatrzaskując drzwi. Otwierali je z pomocą ślusarza, w asyście ciekawskich sąsiadów. A potem Teresa oznajmiła:

– Jestem w ciąży. Będziemy mieli drugie dziecko. To zdanie najpierw go olśniło. Nie spodziewał się już niczego od życia, a tymczasem życie dawało mu coś tak cudownego jak drugie dziecko. Kolejne zdanie Teresy spowodowało jednak, że poczuł się nagi i bezbronny, jakby pozostawiony z dala od domu, gdzieś na mrozie, mimo że była właśnie pełnia lata:

– Teraz musimy wspólnie zdecydować, czy weźmiemy do siebie twoją matkę, czy pozwolimy sobie na dwoje dzieci. Chyba rozumiesz, że jedno wyklucza drugie? Zamilkł, patrząc na nią w rozpaczy. Niewątpliwie miała rację. Matki trzeba wciąż pilnować, może przecież wywołać pożar lub spowodować inne nieszczęście, a jeśli będzie tu malutkie, bezbronne niemowlę…

– …to chyba oczywiste – ciągnęła Teresa. – Wyskrobiemy dziecko, bo w końcu jedno już mamy, całkiem duże, a przecież nie oddamy twojej matki do jakiegoś zakładu!

I tak urodziła się Złotko. Matka znalazła się w zakładzie kilka lat później. Jan już wiedział, że Złotko była ceną określonej transakcji. To Jan, gdy była malutka, mówił do niej „Złotko” i niespostrzeżenie wszyscy przestali nazywać ją Marysią (po babci Marii), a nazywali Złotko. I tak pozostało, choć stopniowo i nieubłaganie zniknęła z nazwy czułość, zawarta w jej pierwotnym sensie.

– Zamknij się, Złotko! – krzyczała co chwilę Teresa, gdyż tę drugą córkę musiała wychowywać sama, bez pomocy matki i uczyła się teraz, jak to jest, gdy niemowlę krzyczy po nocach, a człowiek chce spać. Zwłaszcza że Złotko przez siedem pierwszych miesięcy cierpiała na kolkę i płakała prawie co noc, a także często w ciągu dnia.

Gdy Jan i Ewa wychodzili z domu – on do pracy, ona do szkoły – Teresa niekiedy zamykała się w swoim pokoju, byle nie słyszeć wrzasku dziecka.

– …i co? – pyta teraz Ewa z tajonym gniewem. – Więc gdy Złotko przyszła na świat, to nie uroniłaś ani jednej minuty jej życia?

Teresa odwraca się plecami do córki i przekłada coś na stole.

– Mamo! – woła Ewa. – Odpowiedz! Milczenie przedłuża się, narasta, olbrzymieje i Ewa nie wątpi, że zaraz przerwie je coś niedobrego.

– Mam tylko was – mówi wreszcie Teresa łamiącym się głosem, wypełnionym łzami, odwraca się i szybko wychodzi.

Mam tylko was:

…mieliście być inni, lepsi, piękniejsi, ja sama miałam być lepsza i lepiej żyć. W innym domu, z inną rodziną, a może nawet w innym świecie. Miałam tak wyglądać jak kobiety w kolorowych magazynach. Mój dom miał być taki jak ich domy, efektowny, bogaty, pełen dywanów, mebli i obrazów w złoconych ramach. Miałam podróżować dookoła świata, od jednego wielkiego miasta do drugiego. Mój mąż miał stać we fraku na estradzie i kłaniać się w rytm oklasków, a potem mówić: „Wszystko, całą karierę zawdzięczam mojej żonie… Oto ona!” Presley tak mówił o swojej Priscilli i śpiewał dla niej Love me tender i ofiarował jej Graceland, samochód, pierścionek z brylantem wielkim jak jajo strusia. Mój mąż w tym fraku, na podwyższeniu estrady, koło wielkiego, czarnego fortepianu też wydawałby się większy, prawie tak duży jak Presley i w niczym by nie przypominał urzędnika na poczcie. Nie wyszło. Nic nie wyszło. Mieliście być inni, ale jesteście tacy, jacy jesteście i mam tylko was. Ja miałam być inna, ale jestem, jaka jestem. Więc zróbcie coś, żebym uwierzyła, że mnie kochacie, że jestem wam potrzebna i że ja też was kocham.

Ewa stoi nieruchomo, patrząc na swój spakowany plecak i myśli:

„Ono… Gdzieś w przyrodzie są samice, które pożerają samca po stosunku, uczyłam się o tym na biologii, ale byłam marną uczennicą, więc nie wiem, jak te stworzenia się nazywały, a zresztą to nie ma znaczenia. Są też w przyrodzie czułe matki pożerające własne dzieci. Robią to z miłości, bo obawiają się, że te dzieci są zbyt słabe do życia. A wśród ludzi są samice, które pożerają same siebie, bo nie mogą dać sobie ze sobą rady. Moja mama jest tymi wszystkimi samicami równocześnie i nie chcę, nie mogę być kiedyś taka jak ona. Ono, ratuj mnie, tylko ty możesz sprawić, że będę inna, musisz być tylko mocniejsze i mądrzejsze niż ja.

Ono… Obiecuję ci w zamian, że nie będę cię mieć, ale będę z tobą, a to są dwie różne rzeczy. Nie wiem, jak to ma wyglądać w normalnym, codziennym życiu, ale wiem, jak wyglądać nie powinno, więc może się tego nauczę…”

Ewa bierze plecak, zarzuca go na ramię i schodzi na dół. W kuchni ryczy Presley. Matka, stojąc plecami do drzwi, porusza się do taktu, kołysząc szerokimi biodrami.

– Wyruszam – mówi Ewa.

– Rób zawsze tak, jak podpowiada ci serce – szepcze nagle Teresa, ale głos jej się łamie, a Presley go zagłusza, więc córka tego nie słyszy. Wyciąga tylko rękę i głaszcze plecy matki, myśląc o tym, że biustonosz wpija się jej w tłuste ciało, żłobiąc głębokie fałdy i że wygląda to paskudnie, zwłaszcza gdy nosi się obcisłe sweterki. „Jeśli kiedyś będę mieć pieniądze, kupię jej ładny, luźny sweter. Niebieski”, myśli Ewa i mówi głośno:

– Wrócę. Nie wiem kiedy, ale wrócę. Nie wyrzucaj mnie, gdy wrócę sama.

„Nigdy nie opuściłam tego obrzydliwego miasta, choć zawsze chciałam to zrobić. Nie wyszłam za mąż za tego, kogo kochałam i nawet nie wiem, czy w ogóle ktoś taki był. Nie wiem, kiedy moje córki postawiły pierwsze kroki i jakie wypowiedziały pierwsze słowo. Nigdy nie wygrałam w totka i na pewno nie wygram. Już zawsze każdy mój dzień będzie taki sam jak ten, co minął wczoraj, a przecież mam dopiero czterdzieści… nie, czterdzieści jeden lat. Gdyby ktoś mnie objął i powiedział: «ale ja cię kocham». Gdyby…”, myśli Teresa, a potem patrzy przez łzy na Ewę i wybucha: – Chyba nie wyjdziesz w takim stroju! Za oknami rozkwita maj i trwa jeden z tych gorących, niemal letnich dni. Ewa ma na sobie minispódniczkę i krótki, opięty podkoszulek. Zaokrąglony brzuch ledwie mieści się w spódnicy, a pomiędzy paskiem i dołem podkoszulka widać kawałek jasnej, napiętej skóry.

– W jakim stroju? – pyta.

– Do cholery, włóż coś na TO, jakiś trencz albo luźny sweter, przecież każdy zobaczy, że jesteś w ciąży!

– A nie jestem? – mówi Ewa, przechodząc do holu i drzwi wyjściowych.

Teresa chowa się za firanką („Trzeba by ją uprać, już wiosna, kurz włazi mi do nosa”, myśli mimochodem) i patrzy za córką. Po drodze Ewa wymija listonosza i Teresa nerwowo odchyla firankę. Ale listonosz idzie dalej, nie zatrzymując się koło ich domu. „I znowu nic nie przyszło z «Milionerów». Jak oni tak mogą”, myśli z goryczą i powraca wzrokiem do córki.

Zamiast iść chodnikiem, Ewa wchodzi na jezdnię i idzie jej środkiem, rozglądając się gniewnie dokoła.

– Patrzą na nią. Wszyscy na nią patrzą – stwierdza z wściekłością Teresa.

„Patrzą na mnie”, myśli Ewa. „Patrzą ukradkiem, zza firanek, jak mama, albo wręcz przeciwnie: otwierają szeroko okna, opierają o parapety tłuste cielska i wpijają wzrok w mój brzuch. Odwracają głowy w głąb mieszkań i wołają do mężów, do dzieci, do sąsiadów: «widzicie tę gówniarę? Ale się doigrała!» Słyszę was. Słyszę. I mam was w dupie. Tak, pokażę wam wszystkim, że Ono jest. Bo jest. I że się go nie wstydzę. Ono, słyszysz? Nie wstydzę się ciebie”.

Drzewo pod oknem domu doktora jest teraz zupełnie inne. Czarne gałęzie zasłania bogactwo szerokich liści i białych kwiatów. Drzewo śpiewa tak, jak każe mu wiatr, cicho, melodyjnie, a na kwiatach przysiadają brzęczące pszczoły.

– …jednak kasztan – mówi głośno Ewa i uśmiecha się. – Ono, to jest drzewo, którego nigdy nie miałoś zobaczyć, jak kwitnie. Miałoś nigdy nie dowiedzieć się, czym ono jest. Jest kasztanem. Wtedy gdy już wyjdziesz ze mnie na świat, te białe kwiaty zmienią się w kolczaste zielone jeże i powoli będą spadać na ziemię, pękając. Gdy się je rozłupie, wypadnie brązowy, gładki i ciepły owoc. A pod brązową skórką jest wnętrze kasztana. Białe, soczyste, podobno słodkie. Urodzisz się dzięki kasztanom i chcę, żebyś było do nich podobne. Ukłuj, gdy dotknie cię ktoś, kogo nie chcesz i nie lubisz. Pokaż miękką, ciepłą skórę, pozwól jej dotknąć i ją pogłaskać, gdy stwierdzisz, że ktoś jest dobry i go lubisz. Ale wnętrze zawsze zachowaj tylko dla siebie i dla niewielu ludzi, którym zaufasz, bo na pewno są gdzieś tacy, tylko trzeba ich znaleźć. Ja jeszcze ich nie znalazłam, ale może…

– O, to ty – Ewa słyszy czyjś głos za plecami. Odwraca się i widzi żonę doktora. Schludna, szczupła, bezwiekowa (dla Ewy każdy, kto przekroczył czterdziestkę, jest bezwiekowy lub stary). Elegancka, gdyż prawie nie widać, co ma na sobie („Gdybym była bogata, być może chciałabym, żeby wszyscy widzieli w co jestem ubrana. A może nie, lepiej nie, bo wtedy człowiek jest mniej ważny niż jego ubranie”, myśli Ewa). Wzrok kobiety ześlizguje się na brzuch dziewczyny, potem wraca do jej twarzy.

– To będzie chłopiec czy dziewczynka? – pyta.

– Nie wiem – mówi Ewa.

– Dziś każdy wie. Wystarczy USG i zaraz ci powiedzą.

– O, nie! – woła Ewa z urazą. – Przecież Ono chce mi zrobić niespodziankę!

Kobieta przygląda się jej uważnie.

– Uciekłaś wtedy – mówi, a w jej głosie nie słychać ani pytania, ani stwierdzenia, raczej namysł.

Ewa odwraca głowę w stronę kasztanowca i myśli buntowniczo: „Nie będę się jej tłumaczyć”. Kobieta patrzy w ślad za wzrokiem dziewczyny:

– Też lubię to drzewo. Codziennie widzę je z okna. Cały rok. Oglądam wszystkie fazy jego narodzin, rozkwitania, dojrzałości i śmierci. Kasztany kojarzą mi się z dziećmi…

Początkowa nieufność i niechęć Ewy ustępuje miejsca zaciekawieniu.

– Pani też? – pyta odruchowo.

– Gdy przychodzą do męża sterane, zmęczone kobiety, zawsze mi ich żal. One nawet by chciały mieć to dziecko, ale już nie mają siły. Gdy przychodzą takie dziewczyny jak ty… Nie uciekaj, przecież nie wiesz, co chcę powiedzieć! – podnosi głos doktorowa.

– …bo pani nic nie wie – mówi gniewnie Ewa.

– Wiem. Mąż mi mówił. Nie bój się, nikomu nie powiem. Wiem, co w takim miasteczku jak nasze gadaliby o zgwałconej dziewczynie. Właśnie o niej, nie o gwałcicielach. Ale gdy przychodzą takie dziewczyny jak ty, to ja od razu myślę o tym, jak niesprawiedliwy jest świat. Bo my nie możemy mieć dzieci…

– Z czyjej winy? – dopytuje się Ewa odruchowo.

Kobieta patrzy na nią spokojnie:

– Nie ma w tym niczyjej winy, jest czyjeś nieszczęście. Ja i mój mąż nie możemy mieć dzieci i chcieliśmy je adoptować. Dwójkę. Ale okazało się, że jestem chora na stwardnienie rozsiane. Mogę żyć z tym długo i być wystarczająco sprawna, aby wychować nie dwoje, ale nawet czworo dzieci. Ale wszystkie komisje odrzucają nas jako potencjalnych rodziców właśnie z powodu mojej choroby. Czy rozumiesz coś z tego?

– I pani myśli, że takie dziewczyny jak ja… – zaczyna Ewa gniewnie, ale kobieta znowu jej przerywa:

– …że mogłyby urodzić i dać to dziecko takim jak my, poza wszelkimi urzędami, paragrafami i tym cholernym prawem.

Ewa milknie.

– Więc ja tylko chciałam ci powiedzieć, że gdybyś nie wiedziała, co zrobić, gdy je urodzisz, gdybyś miała jakieś kłopoty, no to…

Ewa patrzy na nią z namysłem:

– Gdybym nie wiedziała, czy je chcę i czy podołam? – pyta.

– Tak. Wtedy zawsze możesz przyjść.

Stoją i niby patrzą na kasztan, a niby na siebie. Naprawdę każda patrzy w siebie.

– Ilu dziewczynom pani to proponowała? – pyta Ewa po chwili.

– Paru. Może pięciu?

– Żadna nie przyszła?

– Żadna.

– Myśli pani, że pokochały swoje dzieci i…

– Nie wiem. Tak byłoby najlepiej. Ale bywa różnie. Najczęściej one poznają w końcu tego właściwego mężczyznę, a on mówi, że nie chce cudzego dziecka.

– I co wtedy? – pyta Ewa.

– Czteroletniego Michałka z Warszawy matka i jej kochanek utopili w Wiśle. Umierał przez całe dwieście czterdzieści sekund. Skąd wiesz, co ty kiedyś, za kilka lat…

Ewa odwraca się na pięcie i szybko odchodzi. „Po co ona mówi takie straszne rzeczy, przecież Ono słyszy… a może śpi, może nie słyszało? i czy ja wiem, co zrobię kiedyś, za kilka lat? Wiem? Nie wiem?”, myśli, przyśpieszając kroku. Ale jeszcze raz się ogląda: doktorowa, szczupła i schludna, wciąż stoi pod drzewem i za nią patrzy.

„Ona myśli o tych wszystkich niemowlętach, które wyskrobał jej mąż i które mogłyby być jej dziećmi. Mogłaby nosić je na rękach, ubierać w najpiękniejsze ciuszki, nucić im kołysanki, robić pamiątkowe zdjęcia do rodzinnego albumu. Mogłaby opowiadać im bajki, uczyć je, jak trzymać w ręce kubek z mlekiem i śpiewać piosenki. Gdyby to było takie proste, wtedy każda, która nie chce dziecka, mimo to by je rodziła, bo za drzwiami już czekałaby matka, która go pragnie i stworzy mu prawdziwy dom. Ale to nie jest tak… Nie tak. One je rodzą i wyrzucają na śmietnik, albo je rodzą i nienawidzą za to, że przyszły na świat i zniszczyły im życie. Oddają je do domu dziecka… Gdyby to było takie proste, ale nie jest i pewnie nigdy nie będzie”.

Ewa wsiada do autobusu. Przez mętne szyby przygląda się swojemu miastu. Brud wypełzł na ulice razem z wiosną i nawet reklamy nie są w stanie go ukryć. Przeciwnie – nieliczne jaskrawe billboardy i plakaty odbijają kontrastowo od poszarzałych ścian.

Autobus mija ostatnie zabudowania i mozolnie wspina się pod górę. Ewa odwraca głowę. Miasto rozpościera się teraz przed nią jak japoński wachlarz, wtulone w wypukłe, zielone wzgórza. Bloki skryły się gdzieś w wysokich drzewach i widać tylko zmytą deszczami czerwień dachów, spatynowaną zieleń kościelnych wieżyczek i wąskie okna odbijające promienie słońca. Zza jednego ze wzgórz wychyla się nagle kręty pasek niebieskiej rzeki, przeciętej na pół starym, drewnianym mostem.

„Ależ to ładne miasto”, myśli zdziwiona Ewa. „Dlaczego wszyscy mówią, że jest brzydkie? Dlaczego go nie lubimy? Czemu pragniemy stąd uciec? Dlaczego zawsze wydaje się nam, że tam, gdzie nas nie ma, jest piękniej i lepiej?”

Autobus wspina się coraz wyżej, ku autostradzie, od której stłumiony hałas już dobiega przez uchylone okna.

Autostrady:

podobno kiedyś w ogóle ich tutaj nie było, jak opowiadała babcia Irena. No, była jedna, jedyna, legendarna, pod Wrocławiem. „Poniemiecka”, mówiła babcia. Babcia Irena znała Polskę, gdyż jeździła z synem wszędzie, gdzie koncertował. „Nie było cię wtedy na świecie”, mówiła małej Ewie. Tata koncertował we fraku – prawdziwym fraku, własnym, uszytym na miarę przez przedwojennego krawca. Sprzedali go, gdy było pewne, że już nigdy więcej nie wyjdzie na żadną estradę. „Komu sprzedaliście?”, pytała Ewa. „Badylarzowi”, mówiła matka i zaraz dodawała: „Ale on już nie jest badylarzem, tylko biznesmenem”. Co robił badylarz? „Hodował warzywa w szklarniach”, wyjaśniała Teresa. „A biznesmen?”, pytała Ewa. „Też hoduje warzywa w szklarniach, ale jest ich więcej i są inne. Nie tylko pomidory, pietruszka i marchew, lecz także brokuły, cukinia, bakłażany i melony. Weź jakieś kolorowe pismo i poczytaj. Dziś mało kto daje przepisy na marchewkę z groszkiem, to dobre dla jakiejś garkuchni, jest za to cukinia z bakłażanem, awokado, brokuły. Bakłażan czy melon są eleganckie, a marchewka nie”, ekscytuje się Teresa, która wprawdzie ich nie kupuje, gotuje wciąż mrożoną marchewkę z groszkiem, ale swoje wie. Wchłania wszystkie porady z kolorowych pism, bo wciąż nie traci nadziei, że kiedyś jej się przydadzą. Kiedyś.

Ewa nadal nie pojmuje różnicy między badylarzem a biznesmenem, za to może wyobrazić sobie krainę bez autostrad. Gdy chodziła do szkoły podstawowej, pojechali raz do Krakowa, aby obowiązkowo zwiedzić Wawel i autobus toczył się powoli wąską, pełną zakrętów drogą. Zapadał zmierzch i Kraków wyskoczył tuż za jednym z zakrętów, ale trudno było uchwycić granicę pomiędzy miejscem, w którym się zaczynał i tym, gdzie się kończył. „Gdy jechaliśmy kiedyś z Janem autostradą do Amsterdamu, miasto błyszczało z daleka tak, że wydawało się, iż rozciąga się nad nim wielka, różowa kopuła pełna światła. Myślałam, że jestem gdzieś w kosmosie i zbliżam się do obcej, nieznanej planety. A autostrada grała silnikami samochodów jak cała orkiestra. I brzmiała jak Wagner”, opowiadała babcia Irena.

Kilka lat temu do miasta dotarła wieść o budowie w pobliżu autostrady i wznieciła sprzeczne emocje. „Boże, żeby zbudowali ją tak blisko, bliziutko nas, najlepiej, żeby przecięła miasto na pół, wtedy wreszcie zaczęłoby się tu jakieś życie”, mówiła podekscytowana Teresa. Jan nerwowo śledził we wszystkich gazetach doniesienia o tej budowie i pewnego dnia z ulgą powiedział przy obiedzie (makaron z pomidorowym sosem, odgrzewany z poprzedniego dnia): „Autostradę wytyczają obwodnicą i nas ominie”. Ewa nie wiedziała, czy ma się tym martwić, jak matka, czy cieszyć, jak ojciec. „Nie jest dobrze mieszkać przy autostradzie”, powiedziała babcia Irena. „Dobrze jest mieszkać u celu autostrady albo daleko od niej”.

Ewa zobaczyła tę nową autostradę, gdy chodziła do liceum. Wybrały się z paroma koleżankami do krakowskiego kina, na Titanica. Pieniądze na tę wyprawę dała jej babcia Irena, mama jak zwykle nie chciała. „Myślisz, że na poczcie zarabiają kokosy? a Titanica pokażą w naszym kinie za jakieś pół roku”. Titanica rzeczywiście pokazali i mama wróciła do domu rozszlochana. „Ach, ten DiCaprio…” wyjąkała, wyciągając z torebki kolejne chusteczki higieniczne. „Ten okręt naprawdę zatonął, a razem z nim 1500 osób, a DiCaprio wciąż żyje”, zauważył ojciec, ale matka tylko machnęła ręką. „Tragedia jakiegoś okrętu nie byłaby nic warta, gdyby nie ta wielka miłość, a ty jak zwykle nic nie rozumiesz, gdy w grę wchodzą prawdziwe uczucia”, stwierdziła. Ewa usiłowała wyłuskać spoza romansu dramat niezatapialnego transatlantyku, ale DiCaprio i Kate Winslet skutecznie jej w tym przeszkadzali.

Autostrada wyglądała całkiem inaczej niż w opowieści babci. Nie grała jak orkiestra silnikami samochodów. Te silniki huczały, wyły, warczały i Ewa nie słyszała w nich żadnej przyjaznej melodii. Wielkie tiry wymijały rozklekotany autobus i wtłaczały do środka duszący zapach spalin. Miasto nie wyglądało z oddali jak świetlista, różowa kopuła i nadal, mimo wielkiej, kolorowej tablicy z napisem „Kraków wita”, Ewa nie wiedziała, w którym miejscu on się zaczyna. Za to czuła się jak w gigantycznym garażu. Jej mętne, choć piękne wyobrażenie o autostradzie uratował kierowca autobusu: „To nie jest prawdziwa autostrada, tylko zwykła dwupasmówka”, powiedział z pogardą. „To dobrze”, pomyślała wtedy Ewa. „Może znajdę się kiedyś na prawdziwej autostradzie, we własnym szybkim aucie i jego silnik przyłączy się do tej orkiestry, o której mówiła babcia Irena”. Słuchając muzyki, dobiegającej z zamkniętego pokoju ojca, Ewa zastanawiała się niekiedy, który z utworów byłby podobny do szumu silników. „Na pewno nie Bach. I nie Debussy”, stwierdziła. Wagnera jeszcze wtedy nie rozróżniała, mimo że trudno byłoby go pomylić z kimś innym w jego próżnym patosie.

„Jeszcze kawałek, przystanek przed autostradą, a potem znajdę to miejsce i będę czekać. Ciekawe, jak długo. Marysia dowiedziała się, że on jeździ tędy we wtorki. Jeśli będę mieć szczęście, to doczekam się go za kilka godzin”, myśli Ewa.

Johnny Depp, ciemnowłosy chłopak z zielonego renault („Wojtek?”, myśli niepewnie Ewa), był kierowcą tira, który co wtorek przejeżdżał tędy w drodze z Rosji do Zielonej Góry, ku drugiej granicy, a przystawał właśnie tutaj, w jednym z przydrożnych moteli, które rozkwitły jak chwasty wraz z rozbudową autostrady. „Dlatego jeżdżą do naszej dyskoteki, bo mają blisko”, tłumaczyła Marysia.

Tak, to nie była prawdziwa autostrada, skoro swobodnie można było wędrować jej skrajem. Ewa widziała w telewizji prawdziwe trzypasmowe i dwukierunkowe trakty, pełne wiaduktów, ślimacznic, z szerokim pasem trawy lub z betonową przegrodą pośrodku i wysokimi barierami wzdłuż granic. Nie było tam zbyt wielu barów czy moteli, a tylko z rzadka rozsiane, lśniące stacje benzynowe. I nie stały przy nich tirówki.

Tirówki też zobaczyła pierwszy raz, dotąd słyszała o nich w telewizji. Stały wzdłuż autostrady, nieznośnie kolorowe i rozstawione prawie tak równomiernie jak drzewa. Co drugie, co trzecie auto zwalniało na ich widok – i Ewa zrozumiała, że w tej feerii kolorów jest metoda: tirówki musiały przebić upierzeniem jarmarczne reklamy. Przechodziła koło nich najpierw zaniepokojona, a potem spostrzegła, że ich wrogie spojrzenia obojętnieją, a nawet łagodnieją, na widok jej brzucha.

– One nie są złe, nie bój się. Robią, co muszą, widocznie ktoś to musi robić – szepnęła swemu brzuchowi i dodała po namyśle: – Skoro jest taki zawód, ktoś powinien go wykonywać.

– Jak zgubiłaś mężusia, to tu go nie znajdziesz – powiedziała jedna z dziewcząt tonem pozbawionym agresji i Ewa uśmiechnęła się do niej.

Teraz dopiero dostrzegła to, czego nie było widać z autobusu: niektóre z tych barów i knajpek były sklecone byle jak, z surowego, ledwo oheblowanego drewna, z innych obłaziła stara, byle jak położona farba. Napisy reklamowe ogłaszające „Bar Nonstop”, „Minibar”, „Cafebar”, karczmę „Całusek” lub „Saloon Johnny Nevada” i zachwalające taniość firmowych dań były wykonane po amatorsku, byle jak, zawierały ortograficzne błędy lub kusiły klientów kiczowatym rysunkiem cycatej dziewczyny o wyszczerzonych w uśmiechu zębach. Autostrada meblowała się chaotycznie, choć z energią, jak niezdecydowany posiadacz domu, którego pokoje zapełniają przypadkowo kupione antyki, nowoczesne „dizajnerskie” meble, zużyte rupiecie zgarnięte z wysypiska, a jarmarczność i wielkomiejskość współżyją tu ze sobą jak bliźniaczy bracia.

Autostrada śpiewała głosem setek trąb i trąbek, grała koncert pełen dysonansów i zgrzytów.

– Śpij, nie słuchaj tego, nie warto – powiedziała Ewa.

Motel „Tir Nonstop” nie wyglądał inaczej niż jego sąsiedztwo – ani lepiej, ani gorzej. Otoczony był ogrodzeniem z gipsowych, gotowych elementów, miał szeroki, wybetonowany podjazd i wielki, zatłoczony parking.

Tiry, które tam stały, w pierwszej chwili wydały się Ewie podobne do siebie i przeraziła się, że nie rozpozna tego, którego szuka. Dopiero wpatrując się w te mechaniczne potwory, zauważyła, że różnią je nie tylko numery rejestracyjne, napisy z boku kabin, ale i kolory plandek lub karoserii.

– Tir, którym jeździ Wojtek, jest jaskrawożółty. A on wozi ze sobą maskotkę, takie japońskie wiatrowe dzwonki, nie wiem, jak to wygląda, ale podobno jak patyki. Te dzwonki wiszą na przedniej szybie – mówiła Marysia.

Niemal we wszystkich kabinach potężnych maszyn dyndały maskotki, zawieszone na sznurkach, wstążkach, łańcuszkach; były to głównie pluszowe zabawki, krzyże lub obrazki Matki Boskiej w jaskrawych kolorach.

Wspinała się na stopnie wysoko zawieszonych kabin, by do nich zajrzeć, ale wiatrowych dzwoneczków nigdzie nie było. Wiedziała, jak wyglądają, widziała je w telewizyjnym programie o feng shui, chciała je kiedyś kupić matce na Gwiazdkę, ale uświadomiła sobie, jak bardzo nie pasowałyby do ich domu. „Ciekawe, dlaczego on je wozi? Może dała mu je jakaś dziewczyna?”, zastanowiła się przelotnie, dziwiąc się równocześnie, ile rzeczy można upchnąć w kabinie tira, by stworzyć namiastkę jeżdżącego domu.

– Co ty tu robisz? – usłyszała za sobą męski, zirytowany głos. – Panienki puszczamy tylko z kierowcą, nie mogą same się szwendać, tu nie bajzel, tylko motel.

Odwróciła się. Wzrok mężczyzny szybko ześlizgnął się z jej twarzy na brzuch, a zaraz potem na ręce; choć nie dostrzegł obrączki, wyraz jego twarzy złagodniał.

– Jeśli gonisz alimenty, to nie u mnie – powiedział spokojnie, lecz stanowczo. – Nie mogę tracić klientów. Klient musi czuć się u mnie bezpiecznie, rozumiesz?

– A mogę posiedzieć przed barem? – spytała. Wzruszył ramionami, a tatuaż na jego piersi wykonał dziwny, smoczy taniec.

– Nie wiem, nie wiem, twoja sprawa, nie moja – stwierdził obojętnie.

Siedziała na skraju autostrady i patrząc na pędzące samochody, zastanawiała się, jak mogła zachwycić się kiedykolwiek tamtym zielonym renault. Mechaniczne, kolorowe pudła śmigały tu podobne do siebie, dziwnie niezgrabne, brzydkie, smrodliwe, pełne nieprzyjemnego warkotu.

– Wiesz co? – powiedziała półgłosem do swojego brzucha. – Tylko ludzie mogli stworzyć coś tak nieporadnego. Całkiem inaczej wygląda spadająca gwiazda. Ryba pływająca w jeziorze. Ptak lecący w powietrzu. Ładniejsze są pociągi, bo przypominają gąsienice, samoloty – bo wzorowane są na ptakach; łodzie, bo naśladują ryby. Dlaczego ludzie licytują się, czyje z tych pudeł jest droższe i lepszej marki, dlaczego siedząc w nich, czują się lepsi od innych, skoro jadąc nimi, wydalają najgorsze zapachy świata, a wysiadają niezgrabni i spoceni, w pomiętych ubraniach, przesiąknięci paskudną wonią spalin?

Pomyślała o balonach, o których uczyła się Złotko i zrobiło jej się żal, że Ono przyjdzie na świat pozbawiony ich lekkości i dumy, zapchany kolorowym żelastwem zapełniającym ulice wielkich metropolii, a nawet jej niewielkiego miasta.

– Masz jeszcze cztery miesiące spokoju – powiedziała swojemu brzuchowi. – Przez cztery miesiące będę cię chronić przed tym światem, nim go zobaczysz, gdy już wyjdziesz ze mnie. Niekiedy coś przemilczę, a czasem upiększę, ale uprzedzam cię, że to, co ujrzysz, nie zawsze będzie łatwe do przyjęcia. I wtedy już samo będziesz musiało szukać tej lepszej strony i może ją znajdziesz, bo ona jest. Musi być.

Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, jak Ono usiłuje drzemać, budzone co chwila hukiem przejeżdżających aut. Wiedziała, że drzemie, gdyż nie poruszało się, zatem spało, spokojne i ciche, z zaciśniętymi piąstkami.

Spokojne, ciche, z zaciśniętymi dłońmi:

„Dłonie pięciomiesięcznego płodu są już na tyle sprawne, że potrafią mocno się zacisnąć, jakby chciały cos’ schwytać. Być może ten gest wyraża jakieś emocje. W ogóle płód jest już bardzo aktywny. Potocznie mawiamy, że kopie, ale naprawdę jego ruchy są bardziej złożone. Ma około dwudziestu pięciu centymetrów, waży około trzystu, trzystu pięćdziesięciu gramów. Jego rączki i nóżki są już prawidłowo rozwinięte. Na główce zauważyć można pierwsze włoski. Pojawiają się brwi i rzęsy. Rozwijają się też kości szczękowe. Dziecko jest dosyć chude, ponieważ pod jego skórą nie ma dostatecznie rozwiniętej tkanki tłuszczowej. A jednak w tej skórze są „już gruczoły potowe. Jego czkawkę matka odczuwa jako rytmiczne, delikatne pukanie. Czkawka pojawia się, ponieważ dziecko łapczywie pije wody płodowe”.

– Może napijesz się coca-coli? – spytał mężczyzna, wychodząc przed bar.

– Nie chcę, żeby Ono piło coca-colę – wyjaśniła z powagą. – Może wody?

– Dobra coca-cola, z lodówki. Pierwsze słyszę, żeby kobieta w ciąży nie mogła jej pić. Coca-cola jest zdrowa. Przecież piszą w reklamach. Moja stara piła w ciąży piwo i dobrze jej robiło. Dziecko urodziło się wesołe. Bardziej niż coca-cola zaszkodzą ci te spaliny z autostrady. Nawet ja się od nich duszę, zwłaszcza w upale, choć już przywykłem. A w ogóle to na kogo tu czekasz?

W jego pytaniu nie było szczególnego zainteresowania, pytał raczej dla porządku niż z ciekawości. Wymieniła nazwisko, ale on tylko wzruszył ramionami.

– Rozpoznaję ich po imionach, przezwiskach i tirach – powiedział. – Niekiedy po dniach tygodnia – dorzucił po namyśle.

– Wtorki. Wojtek. Ciemnowłosy, ma chyba… chyba dwadzieścia pięć lat? Jeździ z Rosji do Niemiec. Tir żółty, kabina z czarnym paskiem, w środku dzwoneczki wiatrowe.

– Te patyki na sznurkach to dzwoneczki? – zdziwił się. – Zawsze zastanawiam się, co to jest, ale zapominam go o to spytać. To on cię tak urządził?

– Nie wiem – odparła szczerze, a mężczyzna dopiero teraz zaciekawił się:

– Więc można tego nie wiedzieć?

– Można.

Spojrzał na nią podejrzliwie.

– No to jak to się stało? Przecież nie z ducha świętego? – zaśmiał się krótko i bez złośliwości.

– Zwyczajnie – odpowiada Ewa i myśli: „Przecież ci nie powiem, jak. Tego się nie mówi. To był gwałt. Zwyczajny gwałt”.

Zwyczajny gwałt:

…no, zwyczajny gwałt. Są ich setki. Tysiące. Nikt o nich nie mówi, czasem ktoś napisze, ale bez nazwisk, a nawet bez imion. W gwałcie jest coś wstydliwego, głównie dla ofiar. Gwałcone istoty – dzieci obojga płci, nieletnie i nieletni, dziewczyny, chłopcy, kobiety samotne i mężatki, a nawet staruszki – milczą. Zamykają to wspomnienie na klucz, klucz wrzucają do rzeki czasu, modląc się, by nigdy już na niego nie natrafić, nawet przez przypadek. Te nieliczne, które odważą się o tym głośno powiedzieć, są osaczane przez dziesiątki agresywnych pytań, zadawanych przez rodziców, krewnych, przyjaciół, sąsiadów, policję, sędziów, prokuratorów, adwokatów, dziennikarzy. „Sprowokowałaś go czymś. Czym? Miałaś za krótką spódniczkę? Gołe ramiona? Przykrótki podkoszulek? Za duży dekolt? Pochyliłaś się i zobaczył twoje piersi? Założyłaś nogę na nogę i widział twoje udo? Podniosłaś ręce i ujrzał twój brzuch? Nie? Nie?! NIE?!!! No to uśmiechnęłaś się do niego i powiedziałaś coś, na przykład «dzień dobry»…”

– Zwyczajnie – powtarza Ewa i uśmiecha się. – Ale ja od niego nic nie chcę, chcę tylko go o coś spytać.

I za chwilę był. Mężczyzna nawet nie musiał wskazywać jej tego tira, bo Ono już kopnęło ją z całej siły.

– Cicho bądź – powiedziała Ewa. – Ja wiem. Dała mu czas, by wysiadł z tej wielkiej, wysoko umieszczonej kabiny i przez chwilę słyszała ciche granie dzwoneczków, zanim zmusił je do milczenia, zatrzaskując drzwi. Pozwoliła, by się przeciągnął, poprawił spodnie, wsunął w nie podkoszulek i szeroko ziewnął. Ziewnięcie zamieniło się w życzliwy uśmiech na widok znajomego mężczyzny, potem obojętnym wzrokiem przemknął po niej i ruszył w stronę baru.

– Pić i jeść. Wiesz, co lubię – powiedział mężczyźnie, wciąż nie zwracając na nią uwagi.

„Nie poznaje mnie”, pomyślała. „Właściwie to mu się nie dziwię”.

Poszła za nim, usiadła przy jednym ze stolików i patrzyła, jak je. „Może ostatni raz je tak spokojnie? Mogę mu to dać w prezencie, ten ostatni spokojny posiłek”, pomyślała, a Ono znowu ją kopnęło.

„Mnie, gdy jem, mama zawsze mówi: Wam to dobrze. Bo wy myślicie, że to takie proste ugotować obiad… – i żarcie staje mi w gardle”.

Wam to jest dobrze:

makaron jest rozgotowany i kleisty. Sos pomidorowy z torebki: biały proszek Knorra i dwie łyżki przecieru. Za dużo soli, za mało cukru. Złotko, ojciec i Ewa żują ten obiad jak gumę, z której wyssano cały smak, została tylko miękka, zamulająca usta masa. Ojciec wbił wzrok w obrus. Chciałby patrzeć w gazetę, ale Teresa nie pozwala czytać przy jedzeniu. „W moim domu nikt nie będzie czytać przy stole. Matka mnie uczyła, co wypada, a co nie wypada i ja was też nauczę”, powtarza. Ewa przyrzeka sobie w duchu, że gdy już będzie na swoim (co to jest „na swoim?”, zastanawia się), to jedząc coś, co lubi, zawsze będzie czytać. Dwie przyjemności naraz. Potrawa, od której w ustach i w przełyku robi się miękko i miło – i książka, od której mózg robi się ciepły, a to ciepło promieniuje na całe ciało, na zimne stopy i dłonie. „Na swoim zawsze będę czytać przy jedzeniu”, decyduje, odkładając tę decyzję na nieokreślony czas.

…więc żują ten kleisty rozgotowany makaron w rytm słów Teresy:

– Wam to jest dobrze… Jedno pójdzie do szkoły i wróci, całe zadowolone, drugie odsiedzi swoje na poczcie, a trzecie pobiega sobie, udając, że pracuje. A ja? Czy wy myślicie, że taki makaron to spada na ten stół z nieba? Przecież ktoś musi zrobić zakupy, przydźwigać je w siatach do domu, czując, jak trzeszczy mu kręgosłup, a ręce bolą w stawach, ktoś musi to wszystko wstawić do szafek i lodówki, ktoś musi postawić garnki na piecyku, nalać wody, wsypać soli, wrzucić makaron, dopilnować, by nie wykipiał ani się nie przypalił, ktoś musi pomyśleć, co dodać do tego makaronu, żebyście go łaskawie zjedli, na przykład zrobić sos, mieszając go bez przerwy, żeby nie przywarł do gara i podać to wszystko ciepłe na stół. A wy tylko siądziecie, weźmiecie widelce i zjecie wszystko w pięć minut, choć ja nad tym stałam całą godzinę lub nawet dwie. Wam to jest dobrze, chciałabym mieć takie życie jak wasze.

„Wam to jest dobrze” towarzyszy jako stały dodatek do każdego posiłku – jak innym czerwone lub białe wino. „Jak już będę na swoim, zawsze będę milczeć, gdy ktoś będzie jadł, żeby mu nie rosło w ustach, nie stawało w gardle, nie zsuwało się opornie po ściankach przewodu pokarmowego, czepiając się ich, chcąc zawrócić”, przyrzeka sobie Ewa za każdym razem.

– To jest niedobre – mówi Złotko, która jeszcze wciąż ma przywilej powiedzenia głośno, co chce, choćby po to, aby matka mogła odpowiedzieć: „Jedz, inaczej nigdy nie urośniesz”. Małej Ewie powtarzała to babcia Maria, ale babcia gotowała lepiej. „W przeciwieństwie do mamy, która nie lubi chyba niczego, co robi, poza słuchaniem Presleya”, myśli Ewa, a makaron zbija się jej w żołądku w wielką kleistą kulę.

Jadł w sposób pobudzający apetyt, bez zachłanności, ale ze smakiem. Zapłacił, wstał i znowu się przeciągnął. Wtedy podniosła się. Mężczyzna za barem pokręcił głową, jakby mówiąc: „Nie tutaj. Tutaj musi być cicho i miło, bo on płaci także za pewność, że nic nie zakłóci mu odpoczynku”. Kiwnęła głową, że rozumie i wyszła. Wiedziała, że on też zaraz wyjdzie.

Wyszedł. Dopiero teraz mu się przyjrzała. Nigdy nie widziała go w świetle dziennym, jedynie w sztucznych światłach stroboskopów i czerwonej poświacie, bijącej od baru w dyskotece. Już wiedziała, skąd wzięło się skojarzenie z Johnnym Deppem. Miał urodę równie pochmurną jak tamten.

„Czy ja go nienawidzę?”, zamyśliła się, patrząc jak wolnym krokiem zmierza w stronę parkingu. „Nie, jeszcze nie, przecież go nie znam”.

– To ja – powiedziała, stając za jego plecami, gdy otwierał drzwi kabiny.

– Widzę, że ty – odparł, odwracając się.

Jego wzrok wędrował po niej, sunął wolno, jak mrówka po piasku, poczynając od twarzy i trochę spoconych, kręconych włosów, poprzez szyję i piersi, ku jej brzuchowi, lekko wystającemu między dołem podkoszulka i paskiem krótkiej spódniczki. Gdyby się ubrała inaczej, jak chciała matka, nikt by nie dostrzegł, że jest w ciąży („Poza babcią Ireną, która poznaje to po twarzy”, pomyślała przelotnie). I tu, na tym wydętym brzuchu, jego wzrok się zatrzymał. „Szkoda. Nogi mam ładne”, pomyślała, patrząc na niego uważnie.

– Wiesz co, jestem jakiś odklejony po długiej drodze. Co znaczy to „ja”? Jak masz na imię? – spytał.

– Ewa, ale to ci nic nie powie. Chyba nie wiedzieliście, jak mam na imię, to nie było dla was ważne.

– Imię zawsze jest ważne – odparł, przyglądając się jej ze skupioną uwagą.

– Nie wtedy i nie tam. Dyskoteka. Sylwester nowego wieku – podpowiedziała, cały czas nie spuszczając z niego oczu.

Gdyby nie przyglądała mu się aż tak uważnie, nie dostrzegłaby reakcji. Ale jego tęczówki zwęziły się gwałtownie, choć stali w cieniu.

– Sylwester, tak. Sylwestra pamiętani, ciebie nie. Było tam z pięćset osób, a może więcej. Masa dziewczyn.

– I was trzech – dorzuciła. – i ja. A teraz jest jeszcze Ono – wskazała głową na brzuch.

Stał chwilę, nic nie mówiąc, a potem nagle rzucił się gwałtownie w przód:

– Właśnie! Trzech, a nie jeden, więc czego chcesz ode mnie? Ślubu? Sądu? Alimentów? i za co? Za to, że dobrowolnie wepchałaś się nam do auta? Nikt cię nie ciągnął. Sama wlazłaś. Nie wmówisz mi, że to był gwałt. Nigdy nikogo nie zgwałciłem, wszystkie same lazły. Gdzie miałaś rozum, żeby w nocy włazić do auta trzem obcym facetom?! Dlaczego to zrobiłaś?! Która porządna dziewczyna tak robi? Tak robią tylko te, które wiedzą, do czego to zmierza, nie?

Ono zapukało od środka, cicho i delikatnie, lecz nerwowo.

– Spokojnie – powiedziała. – On nic ci nie zrobi. Musi pokrzyczeć. Broni się, ale ty się nie bój.

Spojrzał na nią z agresywnym zdziwieniem:

– Do kogo mówisz? – spytał.

– Do dziecka.

– Zwariowałaś? Przecież ono jeszcze nic nie słyszy. Ileż ono ma? Zaraz… czekaj… pięć miesięcy. Mały szczurek.

– Wszystko słyszy i słucha cię. Cały czas cię słucha – powiedziała. – Ma już uszy, włosy, brwi, rzęsy, ma palce u rąk i nóg. Ziewa, uśmiecha się, marszczy buzię. Śpi albo się rusza i nasłuchuje. Odróżnia dobrą muzykę od złej, pewnie polubiłoby twoje wiatrowe dzwoneczki, bo to jest dobry dźwięk, ale nie znosi techno. Chyba zakłóca mu to jego własny rytm. A Ono chce być wolne.

Patrzył na nią coraz bardziej zdziwiony i sprawiał wrażenie, jakby przez chwilę zapomniał z kim i o czym rozmawia. Wyciągnął wolno rękę ku niej, jakby chciał położyć ją na jej brzuchu, dotknąć i sprawdzić, czy to wszystko prawda. Po chwili gwałtownie ją cofnął.

– Dobra. Nie będziemy tak głupio pieprzyć. Czego chcesz? Kasy? – spytał ostro.

– Kasa by się przydała – przyznała rzeczowo. – Mam tylko niecałe dwa pięćset, za które chciałam je wyskrobać. To by wystarczyło, żeby się go pozbyć, ale nie wystarczy, by Ono żyło. No i to nie moja forsa, ale mamy.

– Za późno zorientowałaś się, że jesteś w ciąży – odkrył z gniewną satysfakcją.

– To był mój pierwszy raz, skąd miałam się zorientować? Ale nie było za późno.

– Pierwszy raz? – spojrzał na nią z nieuświadomionym lękiem.

„Oni się boją pierwszego razu, ten pierwszy wydaje się im zobowiązujący. Właściwie dlaczego?”, zastanowiła się przelotnie.

– Muszę mieć forsę, żeby zobaczyć każdego z was.

– Po co?

– Przecież ja nie wiem, czy wtedy, gdy jest tyle plemników naraz, to tylko jeden łączy się z jajeczkiem, czy wszystkie. Jestem na to za głupia, z biologii miałam ledwie trójkę. A co zrobię, gdy Ono mnie kiedyś spyta, jak wyglądał jego ojciec? Jak miał na imię, jaki był, w jaki sposób się poruszał? Muszę to wiedzieć. Muszę mu wskazać jednego z was. Tego właściwego.

– I niby skąd się tego dowiesz? – zaśmiał się gniewnie.

– Ono mi powie.

Spojrzał na nią, oszołomiony i niespokojny:

– Oszalałaś?

– Nie, Ono to będzie wiedzieć, ale musi ujrzeć was wszystkich trzech, po kolei. Wtedy da mi znak.

Stał, milcząc, a jego gniewne zdziwienie spotkało się w pół drogi z jej spokojną pewnością.

– Chora sprawa – mruknął, bardziej do siebie niż do niej, a potem zaśmiał się krótko:

– Czyli co, weźmiesz ode mnie kasę i pojedziesz do tamtych dwóch?

– Tak.

– Pojeździsz sobie po Polsce. Każdy jest w innej stronie.

– To skąd wzięliście się razem na dyskotece?

– Jesteśmy kumplami – wyjaśnił. – Wszyscy z jednego miasta. Prowincja… Sama zobaczysz, bo Andrzej wciąż tam mieszka. Razem kończyliśmy liceum. Razem wybraliśmy się do Warszawy na studia. Ale tylko Artur je kończy. Mnie umarł ojciec, muszę utrzymywać matkę, więc przerwałem. Andrzej dostał spadek po wuju. Artur walczy dalej jak młody szczur.

– Mickey Rourke – szepnęła Ewa.

– …że jak? Kino ci się myli z życiem?

– Już nie.

– Andrzej toby ci się nadał! Ja ci dam najwyżej pięć baniek, bo więcej nie mam, ale Andrzej ma prawdziwą kasę. To jego renówka, ma też sklep z komputerami. Farciarz – parsknął śmiechem, w którym nie było żadnej wesołości.

– Ono jeszcze nie umie liczyć – wyjaśniła z powagą. – Ono zna na razie tylko uczucia.

Znowu przyjrzał się jej podejrzliwie i spytał kpiąco:

– I co Ono ci teraz mówi? Teraz, gdy patrzy na mnie?

– Ono nie patrzy, przecież wiesz – poprawiła go spokojnie. – Ono słyszy, a to coś innego. I jeszcze nic nie mówi. Jest tylko zaciekawione. Mówiłam, że musi poznać was wszystkich i porównać, dopiero wtedy zdecyduje.

– I niby jak Ono ma poznać, który to z nas? Ewa zastanawia się nad tym.

– No, nie wiem – przyznaje z powagą.

– W takim razie jeszcze się zobaczymy – stwierdza.

– Nie wiem. Ono mi powie.

Pokręcił głową, czochrając dłonią swoje krótkie, ciemne włosy i znowu zaśmiał się bezradnie.

– Ale jaja… Chora sprawa – powiedział bardziej do siebie niż do niej.

– Tylko nie klnij, Ono tego nie lubi – szepnęła ostrzegawczo.

– Ono tego nie lubi – powtórzył bez chęci przedrzeźniania jej, lecz jakby zastanawiając się nad tym zdaniem. – No dobra, ale powiedz mi, co będzie, jeżeli Ono ci powie, że to jest na przykład Artur, a Artur oświadczy, że ma w dupie i ciebie i Ono.

– Prosiłam, żebyś nie klął – powtórzyła cierpliwie. – Nic nie będzie. To przecież proste. Przyjrzę się dobrze temu Arturowi, żebym mogła kiedyś opowiedzieć dziecku, jaki był jego ojciec. To wszystko.

Tym razem zaczął obgryzać paznokcie.

– Bredzisz tak, że zaczynam wierzyć, że to był twój pierwszy raz. Ale po co w takim razie wlazłaś do tego auta? – spytał, ale jakby wcale nie oczekiwał odpowiedzi.

– Ta dyskoteka wydawała mi się wtedy jak z bajki, a wy pojawiliście się tak, jakbyście wyszli z jakiegoś filmu, którego akcja toczy się w lepszym i piękniejszym miejscu. I chyba miałam nadzieję, że mnie tam zabierzecie. Już wiem, że to głupie. Nie ma lepszych miejsc. Są tylko lepsi ludzie. Może kiedyś na nich trafię.

Wzruszyła ramionami, a on powtórzył znowu, choć z większym przekonaniem:

– Chora sprawa.

– No to daj mi te pieniądze, bo czeka mnie podróż, a z nim nie mogę ryzykować. Muszę gdzieś spać, pod dachem, a nie przy drodze. No i coś jeść. I śpieszę się – stwierdziła rzeczowo.

W milczeniu wyjął portfel i odliczył pięć banknotów.

Patrzył, jak Ewa oddala się powoli, lekkim krokiem, nie odwracając głowy. – Hej! – zawołał nagle: – Zostaw swój adres w tym barze! Na wszelki wypadek!

Kiwnęła mu z daleka głową.

Otworzył drzwi kabiny i w milczeniu patrzył na wiatrowe dzwoneczki. „Ono?”, powiedział półgłosem, z zadziwieniem, a dzwoneczki odpowiedziały cichym, delikatnym, choć niezrozumiałym dźwiękiem.

Jan wszedł na piętro po betonowych schodach i zamknął za sobą drzwi. Karteczka od razu rzuciła mu się w oczy, gdyż odcinała się jasnym kolorem od pozostałych, przyszpilonych pinezkami do szarej ściany, pożółkłych od upływu lat.

Nie znał jej pisma („Nigdy nie pomagałem jej odrabiać szkolnych zadań i nawet nie wiem, jak ona pisze”, uprzytomnił sobie), ale wiedział, że to od niej.

„Tatusiu! Chyba wrócę bez niego i alimentów, ale nie wyrzucajcie mnie, bo na razie nie mam dokąd pójść. Pojechałam go szukać tylko dlatego, że naprawdę nie wiem, jak wygląda i jaki jest, a muszę wiedzieć, bo Ono kiedyś spyta, na pewno. Ja bym tak zrobiła. Nie wiem, dlaczego nigdy nie wypytywałam mamy, jaki ty jesteś, ale myślę, że ona też tego nie wie. Ewa”

Teresa ogląda „Milionerów”. Hubert Urbański uśmiecha się, pokazując śnieżnobiałe zęby i mówi:

– Na pewno? Jest pan w stu procentach przekonany, że to prawidłowa odpowiedź?

– Tak… Nie… To znaczy, nie wiem… Zaraz… – delikwent wije się, zerka niespokojnie na widownię, a potem patrzy w kamerę tak, że Teresa ma uczucie, iż to właśnie ją prosi o pomocny, dyskretny znak.

– Ja też nie wiem, dupku! – śmieje się Teresa. – Ale mój mąż wie wszystko i już on wam pokaże!

Hubert Urbański śmieje się perliście.

– Tak. Tak. Jestem pewien – oświadcza delikwent i ociera pot z czoła.

– I ma pan rację! – krzyczy radośnie Hubert, promieniejąc jak wiosenne słońce. – Brawa dla pana!

Posłuszna widownia bije brawo, a Teresa zastyga w oczekiwaniu na kolejne pytanie.

– Kto gra główną rolę w serialu Na dobre i na złe? Cezary Pazura. Paweł Deląg. Marian Opania. Jan Englert…

– Kurcze, jak on się nazywa? Nieduży, siwy, przy kości… – mruczy Teresa.

– Ja też nie wiem. I też bym nie wiedział, gdybym tam był – mówi Jan, stając znienacka za jej plecami.

– Ty wszystko wiesz – odparowuje Teresa z pełnym i zarazem lekceważącym przekonaniem. – a jak nie, to się nauczysz. Ty możesz nauczyć się wszystkiego, przecież pamiętam, jak wygrywałeś „Wielkie Gry”. Uczyłeś się dniami i nocami i w końcu zawsze wszystko wiedziałeś.

– Teresa, teraz to są inne teleturnieje, inne pytania, tego nie można się nauczyć. Trzeba mieć szczęście, a ja go nie mam. Ja tylko wiedziałem.

– Patrz, jaki on miły, ten Urbański, jak przyjdzie twoja kolej, na pewno ci pomoże. Ludzie lubią patrzeć, jak inni wygrywają, oni tylko nie lubią, jak inni dostają pieniądze – chichocze Teresa. – Przyjdzie zawiadomienie i pojedziesz. Wygrasz, zobaczysz. Musisz wygrać. Nie mamy innej szansy na odmianę życia. Nie dostaniemy żadnego spadku, bo skąd? Ja nie wygram w totka, a Ewa już nigdy nie wyjdzie dobrze za mąż. Oby w ogóle wyszła. Jak ty czegoś nie zrobisz, to nasze życie nie będzie lepsze. Będzie coraz gorsze. Cała nadzieja już tylko w Złotku, ale kiedy tam ona do czegoś dojdzie… Tyle lat, mój Boże… a wystarczy, że tylko pojawisz się w „Milionerach” i wygrasz. Patrz, jakie dupki wygrywają. Ty umiesz, znasz się na tym – wyrzuca z siebie Teresa, nie odrywając oczu od szeroko uśmiechniętego Huberta.

– Myślisz, że do lepszego życia wystarczą większe pieniądze? – pyta cicho Jan.

– Tak – mówi Teresa z zaciętym wyrazem twarzy.

– A jak nie wystarczą?

– Głupi jesteś. Nawet pies jest szczęśliwy, gdy dostanie większą kość.

Hubert znowu drażni kolejną ofiarę, jest miękki jak atłasowa poduszka z kanapy, pełen uśmiechów i przyjaznych gestów:

– Na pewno? Nie ma pan żadnych wątpliwości? Upiera się pan, że to jest dobra odpowiedź?

– Na pewno – mówi ponuro delikwent. „Drugi raz już go nie wezmą do teleturnieju”, myśli Teresa. „Nie umie się uśmiechać. Jan też nie umie. Ale wystarczy, jeśli raz wygra, zanim się zorientują, że jest taki… taki nietelewizyjny. Raz, ale dużo. Całą stawkę”.

– Gdzie jest Ewa? – pyta Jan.

– Pojechała do narzeczonego. I dokładnie tak masz mówić, gdyby kto pytał. Bo będą pytać. Byliby chorzy, gdyby nie spytali. Sama bym pytała. Ci z naprzeciwka już to zrobili – oznajmia Teresa, pochmurniejąc. – Idź sobie. Przeszkadzasz mi. Chyba mam prawo się rozerwać.

Złotko obraca się z boku na bok i nie może zasnąć. Myśli o siostrze. Gdzie teraz jest? Gdzie śpi i czy w ogóle śpi? Co je, skoro nie ma pieniędzy? Może jest nieszczęśliwa i samotna? Dziewczynka zapala nocną lampkę i leży, patrząc w sufit.

– Złotko? Nie śpisz? Co się dzieje? – Teresa wsadza głowę przez uchylone drzwi. Sześćdziesiąt cztery tysiące złotych powędrowały do kieszeni kolejnego z grających. Gdyby tak mieć chociaż ćwierć tej sumy, można by wyłożyć schody panelami, położyć kafelki w łazience i jeszcze by wystarczyło na płaszcz wiosenny dla Ewy.

– Nie mogę spać – mówi z rozpaczą Złotko. Matka marszczy brwi.

– Babcia Maria miała wypróbowany sposób na bezsenność. Nie mogę sobie przypomnieć, co to było… – mruczy. – Już wiem! Musisz pomodlić się za swoich zmarłych, wtedy pozwolą ci spać. Bo to oni przeszkadzają nam zasnąć.

Złotko długo myśli i wreszcie mówi:

– Nie mam swoich zmarłych.

– Nie można ich nie mieć. Każdy ich ma – złości się Teresa. – Babcia Maria… dziadek Ignacy…

– Nie znałam babci ani dziadka. Dziadka to nawet Ewa nie znała i to nie są moi zmarli, tylko twoi. Nie mam swoich własnych – żali się Złotko. – Może pomodlę się za Konopnicką? Właśnie się o niej uczę, więc troszeczkę ją znam.

– Zwariowałaś? – mówi gniewnie Teresa. – Módl się za dziadka – dodaje po namyśle. – Chyba nikt się za niego nie modli i pewnie mu źle w tym niebie?

– Czy można się modlić za obcą osobę? Nie wiem, jaki był dziadek.

– Jaki był dziadek…? – zastanawia się Teresa.

Jaki był dziadek:

– Niech ona to zje do końca – mówi ojciec, patrząc, jak Teresa ospale dzióbie widelcem po talerzu. – Nie po to matka wystaje po kolejkach za kawałkiem mięsa, żeby mi tu ktoś kaprysił. I nie po to pracuję, żeby jakaś gówniara wyrzucała do śmieci boskie dary.

Jedz.

Mała Teresa zastanawia się, od kiedy po boskie dary trzeba stać w kolejkach. Może od zawsze?

Ojciec, choć już ubrany do wyjścia, w roboczy strój (kufajka w nieokreślonym ciemnym kolorze, wysokie kalosze i wpuszczone w nie opadające spodnie z plamami wapna i cementu na kolanach), siada przy stole naprzeciw córki i patrzy. Pod jego twardym wzrokiem to, co Teresa usiłuje przeżuć, staje w gardle i jest niemożliwe do przełknięcia.

– Jedz – powtarza ojciec i trzepie ją lekko po ręce. Jego dłoń jest ciężka od murarskich robót i to trzepnięcie zostawia na ręce Teresy czerwony ślad.

– Nie mogę, jestem najedzona, a ten ostatni kawałek ma tłuszcz i żyły. Wyrzygam się – mówi Teresa jękliwie.

– Jak się wyrzygasz, to z powrotem to zjesz, inaczej nie wstaniesz od stołu, nawet gdybyś miała tu siedzieć do sądnego dnia.

– Mamo… – jęczy Teresa, ale matka stoi w drzwiach kuchni milcząca.

– Nie wołaj matki, bo ci nie pomoże. Matka wie, że to, co mówi ojciec, jest święte. Jakby nie było porządku, to każdy by robił to, co chce, a nie to, co musi. A życie polega na tym, że robisz to, co musisz, a nie to, co chcesz, zapamiętaj. No widzisz, zjadłaś…

Teresa czeka, aż on wyjdzie i pędem biegnie do ubikacji na podwórku. Ledwo zdążyła. Ubikacja jest zbita z desek i cuchnie lizolem, którym matka codziennie obficie ją zlewa. Jest czysta, deski są wyszorowane, ale i tak jest tu obrzydliwie i Teresa wyrzuca cały obiad.

Matka wita ją chmurnym spojrzeniem.

– Długo stałam za tym kawałkiem gnata z mięsem. Następnym razem z góry pokażesz, ile zjesz, nie będziemy marnować bożych darów.

– To był malutki kawałeczek i z żyłami. Dlaczego mnie nie broniłaś?

– Ojciec ma ciężką rękę, przecież wiesz, więc mu nie podskakuj. Ja nie podskakuję, to go sobie chwalę. Chłop to chłop, a kobieta musi znać swoje miejsce w domu. Dziecko też musi je znać. Domem rządzi mężczyzna. Ktoś musi nim rządzić.

Gdy ojciec wraca do domu, Teresa już leży w swoim łóżku za zasłonką, która oddziela jej kącik od kąta rodziców. Dalej jest już tylko kuchnia i sień z zimnej, betonowej wylewki. Teresa otula się pierzyną. W domu jest zimno. W telewizji mówili, że są przejściowe trudności z węglem i ich piec jest zaledwie letni. Przydział węgla obcięto o połowę.

– Masz cukierka. Czekoladowy – mówi ojciec, nachylając się nad nią. Jego oddech pachnie alkoholem, ale krok ma równy, a mowę gładką. Nigdy się nie upija, choć często pije.

– Mieszanka wedlowska – mówi matka, mlaskając. Ona też dostała cukierka. – Kogo to stać na takie cuda i skąd je zdobył?

– Dziś Dzień Kobiet – przypomina zgryźliwie ojciec. – Kobietom dawali po pudełku czekoladek i parze rajstop, więc nas częstowały.

– Te wasze biurwy… – mówi matka z nienawiścią w głosie.

– Te nasze biurwy – kiwa głową ojciec. – Paradują po budowie w czeskich pantofelkach na obcasie. Kupiłbym ci takie, miałabyś do kościoła, ale są tylko w konsumie, na specjalne talony. Dla milicjantów i aktywistów.

Teresa przypomina sobie ten kawałek mięsa z żyłami i chowa swojego cukierka pod poduszkę. Będzie na jutro. Choć raz dzień zacznie się na słodko. Nie, nie na słodko…

– Jutro wywiadówka. Kto idzie? – pyta matka.

– Od wywiadówek są kobiety. Mężczyźni są od zlania tyłka, gdy dziecko się nie uczy.

Teresa kuli się pod pierzyną. Jutro wieczorem dostanie lanie. Lanie to rytuał. Tereska zna go na pamięć. Najpierw należy osobiście i bez słowa protestu postawić na środku kuchenny taboret. Potem patrzyć, jak ojciec powoli, z namaszczeniem, rozpina i zdejmuje pasek od spodni. Pasek jest w sam raz, ani wąski, ani szeroki, choć zniszczony. Z dobrej, prawdziwej skóry, bo przedwojenny, jak podkreśla ojciec. To, co przedwojenne, trzyma się długo i dobrze. Pasek już jest wyjęty i ojciec starannie układa go sobie w ręce.

– Na co czekasz? – pyta.

Teresa czeka na zmiłowanie albo na wstawiennictwo matki, choć wie, że one nigdy nie nadchodzą. Zatem powoli, powolutku zdejmuje majtki. Majtki są z flaneli lub barchanu, grube i niezgrabne, nie takie, jakie noszą koleżanki w szkole, bo matka wierzy, że „tam trzeba nosić się ciepło, jeżeli chce się mieć dzieci”.

– Zdejmuj majtki – mówi ojciec, pełen cierpliwości. – Wiesz dobrze, po co to robię. W twoim interesie. Sto razy ci mówiłem, że muszę trafić pasem w pośladki, tam gdzie jest dużo mięsa, bo nie chcę zrobić ci krzywdy. Nie biję cię po to, by zrobić ci krzywdę, ale żebyś wyrosła na ludzi. Mnie bił mój ojciec, mojego ojca bił dziadek, a ja biję ciebie i taki jest porządek świata, jeżeli ma on stać na nogach, a nie na głowie. Nie chcę, żebyś wyrosła na biurwę. Możesz zajść dalej. Dalej niż ja i matka. Będziesz mieć punkty za pochodzenie, ale musisz się dobrze uczyć.

Uderzenia są mocne, celne, odmierzane bez pośpiechu czy gniewu. Teresa wrzeszczy najgłośniej, jak umie, bo wtedy mniej boli. Może wrzeszczeć, bo sąsiedzi dawno wyprowadzili się z tej rudery, została tylko ich rodzina w suterenie. Kamienica przeznaczona jest do rozbiórki, a oni, jak mówi ojciec, dostaną wkrótce mieszkanie w bloku. Jedno z tych, które on buduje. „Nie będziemy czekać jak inni po dwadzieścia lat. Najwyżej dwa, trzy lata, a to niedługo. Dostaniemy przydział z rozbiórki. I zobaczycie wtedy, jakie piękne mieszkania robimy”, tłumaczy ojciec. Jeszcze nie wie, że mieszkanie dostaną za cztery lata, on tego nie doczeka.

…a Tereska wrzeszczy najgłośniej, jak umie i stara się nie myśleć o bólu, lecz o tym nowym, pięknym mieszkaniu w blokach z wielkiej płyty, w którym być może będzie mieć własny pokój, a nie kąt za zasłonką. I ojciec już nie będzie jej bił po gołych pośladkach, bo – jak mawia matka – „nadejdzie dzień, gdy mu nie będzie wypadało, staniesz się młodą kobietą, przestaniesz być dzieckiem. Ale wtedy, jak strzeli cię w pysk, to się przewrócisz, więc lepiej już dzisiaj rób to, co on każe, bo tylko on wie, jak ma być”.

– No to jaki był ten dziadek? – pyta kapryśnie Złotko.

– Był prawdziwym mężczyzną – mówi Teresa po namyśle.

– Takim jak tata? – docieka Złotko.

– Nasz tata to inteligent – mówi lekceważąco Teresa.

– Inteligent nie jest prawdziwym mężczyzną? – dziwi się Złotko.

– Inteligent wciąż ma jakieś wątpliwości, a mężczyzna wie swoje i już – mruczy Teresa i poprawia córce kołdrę. – Pomódl się za tego dziadka. To mu nie pomoże, ale i nie zaszkodzi.

Złotko zasypia i zmarli już jej nie przeszkadzają. Nawet Konopnicka.

Do miasta, w którym mieszka Andrzej – siedemdziesiąt pięć tysięcy mieszkańców, „całkiem duże miasto, pięć razy większe od mojego”, myśli Ewa – jest dwie godziny jazdy autobusem. „Pojadę tam jutro”, decyduje, wędrując wytrwale wzdłuż autostrady i śledząc uważnie napisy: „Pokoje do wynajęcia”. Właściciel baru powiedział jej, żeby nie nocowała w motelach.

– Możesz źle trafić – wyjaśnił. – Życie autostrady jest inne niż to, do którego przywykłaś. Różni tu się kręcą, bo autostrada to droga od biznesu do biznesu. Normalny człowiek tylko tędy przejeżdża. Nabierze benzyny na stacji, zje hamburgera w MacDonaldzie i jedzie dalej. Ci, co żyją z autostrady, bywają niebezpieczni. A ty nie masz opiekunów, jak tirówki. Sama sobą musisz się opiekować. Jakbyś chciała się przespać, to wynajmuj pokój gdzieś we wsi w pobliżu autostrady, a nie w motelu. Nawet u mnie nie radziłbym ci nocować, bo różnie tu się dzieje.

Teraz Ewa leży w czystej, wykrochmalonej pościeli, nad nią wisi święty obraz, łazienka jest na korytarzu, a gospodyni powiedziała, że za pięć złotych da jej rano mleko, bułkę z serem i jajko na miękko. Ten dom jest stosunkowo nowy, z czerwonej cegły, jeszcze nie otynkowany. Zagaduje Ewę szelestem sztywno wykrochmalonej pościeli, trzeszczeniem drewnianych podłóg, rytmicznymi krokami energicznej gospodyni, która przemieszcza się z pokoju do kuchni, a z kuchni do łazienki; pojękuje wysokim śpiewem pralki wirującej na wysokich obrotach, śpiewnym bulgotaniem wody w dużym saganie, ściszonym dźwiękiem radia, poszczekiwaniem psa za oknem, gdakaniem kur, które zbierają się do spania, bo zmierzch się zagęścił i ustępuje już miejsca nocy.

– Dobrze byłoby nosić obrączkę, skoro musisz szwendać się koło autostrady. Bezpieczniej. Kupiłabyś sobie taką najtańszą, za dziesięć złotych, w byle kiosku ze świecidłami – mruczy gospodyni, ścieląc jej łóżko.

– Pomyślę o tym – godzi się Ewa. „Ono”, szepcze cicho, gdy gospodyni wyszła. „Mam udawać kogoś innego? Mam się ciebie wstydzić? Powiedz…” Ale Ono śpi, więc Ewa też zamyka oczy i zaczyna zastanawiać się nad ostatnią rozmową z babcią Ireną.

– Wyruszam szukać jego ojca – powiedziała babci. Babcia poruszyła się w swoim fotelu.

– Nie musisz. Ja już niedługo pożyję i wciąż jeszcze coś mam. Niewiele tego, ale zawsze jest. Udało mi się to uchować przed nimi. Najpierw nie miałaś niczego dostać. Ani ty, ani twój ojciec…

– Nie kochasz mojego taty? – szepnęła stropiona Ewa.

– Kocham. I właśnie dlatego nigdy się nie zdradziłam, że cokolwiek jeszcze mam. Zniszczyłabym mu spokój. Zbyt ciężko na niego pracował.

„Wiem”, pomyślała Ewa. „Nie chcesz, żeby mama zaczęła czekać, aż ty umrzesz”.

– Myślałam, że wszystko zapiszę na jakieś charytatywne cele, bo… Jak by ci to powiedzieć… Pieniądze nie dadzą wam szczęścia. Przyniosą kolejne rozczarowania, a wtedy już nic wam nie zostanie, nawet złudzenia.

„Wiem”, pomyślała znowu Ewa. „Bo wszystko niby ma się odmienić, gdy tata wygra w «Milionerach», a mama w totolotka. Ale nawet gdyby wygrali, to nie zmieni się nic, najwyżej schody i łazienki, może też przybędzie nam auto i trochę ciuchów”.

– …ale teraz sytuacja się zmieniła – ciągnęła babcia. – Wszystko zapisałam tobie. Bo ty i Ono tego potrzebujecie. Wprawdzie nie będziesz bogata, ale nie będziesz całkiem biedna. Wystarczy dla ciebie i dziecka na jakiś czas. Więc nie musisz szukać tego człowieka. Bo dam ci to pod warunkiem, że nie wyjdziesz za mąż za byle kogo, wyłącznie ze strachu.

– …tylko z miłości? – pyta Ewa.

– Miłość… – uśmiecha się babcia Irena. – Miłość to raptem słowo. Słowo z kina, z książki, z kolorowego pisma. Tak wielu ludzi wierzy, że wystarczy je wypowiedzieć i już będzie dobrze, bo ono uleczy, uratuje, oczyści. A to tylko słowo. Łatwo je wypowiedzieć, równie łatwo unieważnić. Ale spróbuj przekształcić je w prawdziwe, trwałe uczucie, zamień je w ściany domu, który stać będzie latami, niczym nie zagrożony i da ci szczęście, bezpieczeństwo, poczucie sensu i radości z każdej spędzanej wspólnie chwili. To jest trudne, a często niemożliwe. Niewielu to umie. Naucz się tego. Daj to Jemu, gdy już wyjdzie z ciebie na ten nasz świat.

Ewa obraca się z boku na bok, pościel jest obca, sztywna, zbyt wykrochmalona, przywołuje wspomnienia z odległego dzieciństwa. Matka nie krochmali pościeli, chyba z lenistwa i Ewa przywykła do tego, że jest miękka i przybiera od razu kształt ciała. Babcia Maria wręcz przeciwnie, grubo krochmaliła, potem naciągała każdy kawałek bielizny wzdłuż i wszerz, obficie spryskując porcją wody nabranej w usta, wreszcie prasowała ją, a mała Ewa przez kilka pierwszych dni czekała, aż pościel pomnie się, ugniecie, polubi ją i jej małe grzechy, zamiast wypominać tą schludną, sztywną czystością wszystko zło, które zrobiła w ciągu dnia.

„Pomódl się, zanim wejdziesz do łóżka i przeproś Pana Boga za swoje codzienne grzechy”, mówiła babcia Maria, uklepując poduszki i grzechów nagle przybywało, rosły, ogromniały, przerażały małą Ewę, odsuwały sen.

Ono śpi spokojnie, gdyż jego pościelą są wciąż te same miękkie, ciepłe wody. Jest ciche i nieruchome, niemal obojętne na niepokoje Ewy.

…nie, poruszyło się delikatnie…

Ono… Nauczę cię lubić miejsce, w którym będziesz kiedyś przebywać. To nie będzie łatwe, bo zawsze zazdrościmy innym ich miejsc i rzeczy, myślimy, że najpiękniej i najlepiej jest tam, gdzie nas nie ma. Nasz brzeg rzeki wydaje się zawsze brzydki i jałowy, a ten drugi, nieznany, kryje w sobie najwspanialsze niespodzianki. Tymczasem może być na odwrót. Dobrze i pięknie jest tu, gdzie jesteśmy, ale nie umiemy tego dostrzec, docenić ani polubić, bo coś gna nas tam, gdzie nas nie ma. Jeśli nie uda się nam tam dotrzeć, zmuszamy nasze dzieci, by zrobiły to za nas, a gdy im też się nie uda lub dotrą tam i przekonają się, że to miejsce nie jest takie, jakie miało być, to twierdzimy, że zmarnowały życie nam i sobie.

Ono, jest bardzo trudno lubić to, co mamy, ale spróbuje cię tego nauczyć, może mi się uda, jeśli ja sama to pojmę, sama w to uwierzę.

Czerwiec. Bliżej lata

– Nie znalazłaś przypadkiem wody w mleku? – pyta Złotko.

– Co ty bredzisz? – pyta Teresa.

– Woda w kartonie zamiast mleka – wyjaśnia Złotko.

– Zajmij się lekcjami, a nie tym, co kupuję w sklepie…! Tak, wiem, że wszędzie są oszuści! i gdybym znalazła wodę w kartonie, to już bym im pokazała! – drze się Teresa.

– No, ale ty nie wiesz… – zaczyna Złotko, lecz Teresa przerywa jej z furią, bo nie ma żadnych wiadomości od Ewy, bo waga rano pokazała, że znowu przybyło jej trzy kilogramy, bo w nocy śniła jej się Bridget Jones i miała o wiele ciekawsze życie od niej, mimo nadwagi i braku mężczyzny, bo wprawdzie zaczął się czerwiec i powinno być trochę słońca, ale jest ponury, deszczowy dzień, bo Teresa zaspała, nie kupiła w sklepie świeżych bułek i Jan poszedł na pocztę bez śniadania.

– Kości mnie bolą od tego deszczu. Miałam zrobić pranie, ale pralka znowu się zepsuła, bo ma już dwadzieścia lat, a ojciec nic nie umie naprawić, a to była tylko mała dziurka w wężu i wystarczyło obciąć dziurawy koniec i przesunąć, a tak przyszedł mechanik i skasował kolejne pięćdziesiąt złotych, nie wiadomo za co i teraz nie kupię ci nowych sandałów, choć w starych urwał się pasek. Człowiek tyle ma na głowie, a ty mi zawracasz głowę bzdurami!

– A miałaś wodę w mleku? – pyta z niepokojem Złotko.

– Nie miałam. Już ja bym im pokazała, gdybym miała wodę zamiast mleka! – woła gniewnie Teresa, a Złotko oddycha z ulgą.

O konkursie dowiedziała się właśnie dziś, przerażona, że mama nic o nim nie wie. „Najpierw tata nie wie, kto napisał Quo vadis?, potem mama wyrzuci szczęśliwy karton. I nigdy nie będziemy bogaci, los uweźmie się na nas, jak lord Voldemort na Harry’ego Pottera”, myśli Złotko.

– Każdego mogą oszukać, wszędzie są kanciarze, co ty myślisz, że niby na czym życie polega? Jak sama nie nauczysz się kantować, to inni cię zrobią w capa. Idź, do cholery, odrobić lekcje – kończy Teresa, ale Złotko nie daje się zbyć.

– Ale gdybyś miała wodę w mleku, to nie wyrzucaj kartonu! – krzyczy Złotko. – Bo kto ma wodę zamiast mleka, ten wygrywa samochód!

Teresa nieruchomieje ze ścierką w ręce i wpatruje się w córkę zdumionym wzrokiem.

– Jezusie Maryjo, Józefie święty! Niemożliwe! Nie mogli wymyślić czegoś tak głupiego! – woła. – Przecież nie każdy poleci robić awanturę z tym kartonikiem, ktoś może go wyrzucić do śmieci! To nieuczciwe, żeby tak obchodzić się z ludźmi. Dlaczego mi nie powiedziałaś, ty głupie dziecko, kupowałabym po dwa kartony, bo jeszcze nas na to stać!

– Sama się dzisiaj dowiedziałam. Koleżanki mówiły. Na lekcji religii. Bo Jezus przemieniał wodę w wino, a ta fabryka zamieniła mleko w wodę i daje za to samochód. Więc ksiądz mówił o Jezusie, a dzieci od razu zaczęły o tym mleku…

– Jak oni mogli wymyślić coś tak głupiego i nie napisać o tym na każdym płocie, na każdym słupie, w każdym sklepie!

– Pewnie gdzieś było napisane.

– Do sklepu nie chodzi się po to, żeby czytać, tylko żeby kupować. Dobrze, że mi powiedziałaś.

„Nie wiem, czy dobrze”, zastanawia się Złotko. „Teraz będziemy musieli pić więcej mleka, bo mama będzie czyhać na szczęśliwy kartonik. Ale gdyby miała go przegapić…”

„Ewa wyruszyła szukać męża i może będzie to ktoś bogaty, z samochodem i normalną posadą, a nie taką jak na poczcie”, myśli Złotko. „Mama gra w totolotka, a teraz będzie jeszcze kupować dodatkowe mleko. Tata na pewno pojedzie do «Milionerów», skoro obiecał, że to zrobi. Byle tylko już przyszło pismo z telewizji. I może wreszcie wszystko się ułoży, bo na razie tylko czekają na szczęśliwą odmianę. Co zrobimy, jak szczęśliwa odmiana nie przyjdzie?”, zastanawia się Złotko.

Ostatnio pani w klasie kazała im się składać na biedne dzieci. „Biedne dziecko to ja”, pomyślała Złotko z nagłym poczuciem buntu. Wciąż ma przed oczami tamtą scenę i wciąż ją ona uwiera jak zeszłoroczne półbuty.

– Mamo, dasz mi sto złotych! Jedziemy za tydzień do Krakowa! – krzyczy Złotko, wbiegając radośnie do domu.

– Sto złotych? – powtarza ze zgrozą Teresa. – Bilet w obie strony i zwiedzenie Wawelu tyle nie kosztują!

– Wawel, Rynek, Barbakan, Floriańska, Kanonicza i kilkadziesiąt kościołów. Tak, tak, Złotko musi to zobaczyć – ożywia się Jan, przywołując z pamięci studenckie lata.

– Jaki Wawel! – woła Złotko. – My jedziemy do multikina na Harry’ego Pottera, a potem zwiedzimy prawdziwy hipermarket! w hipermarkecie będziemy jeść pizzę na obiad, nie byle jaką, ale prawdziwą, markową!

Rodzice patrzą na nią w milczeniu. Jan nadal myśli o Wawelu, który nagle zniknął z programu szkolnej wycieczki, a Teresa przelicza pieniądze, które im zostały do pierwszego i te, których zabraknie.

– Nie ma mowy – mówi wreszcie. – Gdyby Ewa nie zabrała tych dwu pięciuset… Ale wzięła i odjechała.

Jan najpierw ucieka w bok spojrzeniem, a potem wynosi się i zamyka w swoim pokoju. Teresa głośno trzaska garnkami. „Biedna Złotko, taka okazja… Prawdziwy hipermarket! Harry Potter pewnie dotrze do naszego kina, ale hipermarketu nigdy tu nie wybudują, no bo dla kogo, dla tych kilkunastu tysięcy ludzi?”, myśli z żalem.

Złotko płacze. Pochlipuje cały wieczór, a gdy już leży w łóżku, Teresa wchodzi cichutko i mówi:

– Opowiem ci o hipermarkecie. Byłam tam dwa lata temu z żoną naczelnika poczty. Opowiem ci wszystko i przynajmniej będziesz wiedzieć.

– Opowiedz – szepcze Złotko, wciąż pociągając nosem.

Bajka o hipermarkecie:

– …hipermarket jest jak pałac, a każdy dzień, a nawet noc są w nim pełne światła i słońca. Jest kryty szklanym dachem i rosną w nim palmy i drzewa cytrusowe, wielkie juki, bambusy, baobaby albo figowce, wyrastając nie ze zwykłej brudnej ziemi, ale z czyściutkiego, białego żwirku.

– a jak zwiędną na zimę?

– …to natychmiast wsadzają nowe, świeże drzewo, bo hipermarket nie zna jesieni ani zimy, tam zawsze jest lato. I są fontanny, z których tryska źródlana woda, tak czysta jak Bonaqua lub Żywiec Zdrój.

– …a coca-cola?

– Coca-cola jest wszędzie, gdziekolwiek się obrócisz. Coca-cola jest zawsze! Do hipermarketu wchodzisz przez wielkie szklane drzwi, które same otwierają się na twój widok, jak Sezam Ali Baby, bo hipermarket kocha ludzi i bezustannie na nich czeka. Potem przechodzisz, koło akwariów, gdzie pływają złote rybki albo nawet prawdziwe rekiny, ale nie musisz się ich bać, bo są stłoczone za grubym szkłem i to one nas się boją. Na górę prowadzą prawdziwe ruchome schody, które same cię wiozą, żebyś się po drodze nie zmęczyła. Rozglądasz się, a wszędzie wokół są czyściutkie, jasne kafle, na podłogach, na ścianach, w ubikacjach, a nawet w windzie.

– A jak na dworze jest błoto i ludzie ubrudzą kafelki?

– …to od razu jadą duże odkurzacze, które wycierają twoje ślady, wycierają, wycierają bez przerwy, cały dzień i całą noc. Hala z towarami jest większa niż cały nasz rynek, a ekspedientki wyglądają jak księżniczki, w jednakowych, wesołych strojach i niektóre z nich jeżdżą na wrotkach, dlatego są śliczne i szczupłe jak lalki Barbie. I bez przerwy coś ważą, liczą, pakują, układają na półkach i mówią „proszę” i „dziękuję”, uśmiechają się i mają zawsze czyste paznokcie.

– Nigdy się nie męczą?

– Nigdy. Nie wolno się im męczyć. Przecież płacą im za to. A jakbyś trafiła tam przed świętami Bożego Narodzenia, to w wielkiej hali chodzą setki świętych Mikołajów.

– Dlaczego nie jeden? Jeden byłby prawdziwy, a jak jest ich tylu, to jak odróżnić prawdziwego od fałszywych? – Jeden święty Mikołaj na cały hipermarket? Złotko, tam są kilometry hal, tysiące półek i miliony klientów! Jednego świętego Mikołaja kupujący nawet by nie zauważyli, a skoro płacą, to mają prawo mieć tylu, ilu chcą! w hipermarkecie sprzedają towary, o których nawet nie wiesz, jak się nazywają i jak smakują, ani że w ogóle istnieją. Samych serów jest przynajmniej dwieście różnych gatunków!

– Ewa mówiła, że sery śmierdzą.

– Nie w hipermarkecie, tam nic nie śmierdzi. Hipermarket zawsze pachnie, bo codziennie spryskują go najwspanialszymi perfumami i gdzie padnie kropla tych perfum, tam wszystko z powrotem staje się świeże i lśniące, bo hipermarket to kraina nieustającej świeżości.

– …a jak jednak coś się zaśmierdzi?

– To dają biednym dzieciom. W hipermarkecie czas płynie inaczej, o wiele szybciej, można tam spędzić cały dzień i człowiek nawet nie policzy godzin. Przychodzą tu całe rodziny i najpierw jeżdżą wózkami po wielkiej hali, potem chodzą po pięknych salonach, mierzą buty i płaszcze lub kurtki, owijają się kolorowymi szalami, kupują proszki od bólu głowy, potem idą na pizzę, do kina, z kina idą na kawę z ciastkiem albo na bilard.

– Nie idą spać do domu?

– Idą, jak już wydadzą wszystkie pieniądze.

– A jak nie mają pieniędzy, tak jak my?

– Wtedy siedzą i patrzą na tych, co jeżdżą wypełnionymi po brzegi wózkami i marzą o dniu, w którym oni też tak przejadą, przez całą halę, koło kas, potem koło fontanny, akwarium, palm i podjadą na parking, pod swój błyszczący samochód, żeby wrzucić to do bagażnika. Widziałam… widziałam… Tak, ja to wszystko naprawdę widziałam.

W hipermarkecie możesz spędzić cały swój czas, bo nigdy go nie zamykają. Wszystko mogą zamknąć, urzędy, szewca, fryzjera, aptekę, kościół, pałac prezydenta i radę ministrów, ale hipermarketu nie.

– A jak się już tam zmęczę?

– Jak się zmęczysz, to usiądziesz pod palmą, popatrzysz na akwarium, w którym pływają złote rybki i jak będziesz mieć szczęście, to rybka spyta cię o jakieś życzenie.

– I co mam wtedy powiedzieć?

– …że chcesz tyle pieniędzy, by zostać w hipermarkecie jeszcze cały dzień i całą noc, a może nawet do końca życia. Raz w życiu byłam na Wawelu, ze szkołą i nic nie pamiętam. A hipermarketu nigdy nie zapomnę.

Złotko znowu płacze, a Teresa patrzy na nią ze współczuciem. Nagle zaciska wargi i mówi:

– Dam ci te sto złotych. Nie będziesz gorsza od innych. Co to za dziecko dwudziestego pierwszego wieku, które nigdy nie było w hipermarkecie! Ludzie jeżdżą do Paryża i Londynu, opalają się na Karaibach, kupują w hipermarketach przynajmniej raz w tygodniu, a my oglądamy to wszystko tylko w telewizji! Zastawię nasze obrączki w lombardzie i pojedziesz na tę wycieczkę.

„W hipermarkecie zawsze jest słońce, nawet gdy jest zima lub pada deszcz. I wcale nie zjem pizzy, jak inne dzieci. Kupię sobie karton mleka. Może będzie w nim woda?”, myśli Złotko, zasypiając.

– …a dziś dla odmiany znowu przysłali z centrali pismo, że komputeryzacja jest niezbędna, bo przecież nie możemy wejść do Unii z liczydłami – mówi naczelnik do Jana. – Na razie nie mamy pieniędzy, ale jak wreszcie będą, to sam pan wie. Komputery są dla młodych, a my, starzy, pójdziemy na renty lub zasiłki. Przyzna pan, że jest coś nienaturalnego w tym, że młodzi, po studiach, są bez pracy, a my tkwimy wciąż za tymi biurkami jak za króla Ćwieczka i stukamy w kalkulatory i liczydła? Ale jak postawią tu komputery, to młodzi sami się zlecą, bo ciągnie ich do nowego, to oni mają mózgi otwarte na naukę, a nasze już zdrętwiały. Ja, jako naczelnik, pewnie dotrwam do emerytury, ale reszta… – naczelnik macha ręką i wypija kolejny łyk słabej herbaty.

„Tak, tak, pokolenie urzędników jedzących kanapki przyniesione z domu i popijających je słabą herbatą ustąpi miejsca tym, którzy w porze lunchu wyskoczą po hamburgera do MacDonald’sa i będą pić coca-colę z automatów ustawionych na każdej poczcie. Ale mózg regeneruje się i uczy do późnej starości, komputery są łatwe w obsłudze, a starzy mają takie samo prawo do życia jak młodzi”, myśli Jan, a mimo to kiwa głową bez protestu, bo już nauczył się, by nie przekonywać nie-przekonanych, a zwłaszcza szefów. „Co najmniej raz w miesiącu będę słuchał o komputeryzacji i o młodych, ale dopóki samorząd nie ma pieniędzy, wciąż będę przynosił do domu tę małą pensję, która Teresie nie wystarcza do szczęścia, choć jakoś wystarcza, by przeżyć. Ale dlaczego nauczyliśmy się wszyscy, jak przeżyć, a wciąż nie umiemy po prostu żyć?”

Ewa powoli przeżuwa jajko na miękko i bułkę z serem, popijając mlekiem za swoje pięć złotych. Po szybie uchylonego okna obcego pokoju tłucze się pszczoła; wpadła przez szparę, pragnie wylecieć na zewnątrz.

– Pomogę ci – mówi do niej Ewa, otwierając szerzej okno i nagle przypomina sobie jedną z rozmów z babcią Ireną. „Wolność? Babciu? Jak mam dać mu wolność, skoro nawet nie wiem, co to jest?”

– Tak, wam jest trudniej – kiwa głową babcia Irena. – Najtrudniej jest odnaleźć wolność w czasie wolności, gdyż jej kontury zamazują się, nie wiadomo, gdzie są granice niewoli, a gdzie jej koniec. Można stać się niewolnikiem kolejnych dni, nic o tym nie wiedząc, niewolnikiem mody, pieniądza, stylu życia, telewizji, kolorowych pism. Mnie było łatwiej, ja swoją wolność odkryłam w 1953 roku i ona była przejrzysta, jasna i widoczna.

– Gdzie ją znalazłaś?

– W pszczole. Tu, w tym budynku, byłam trochę młodsza od ciebie – uśmiecha się babcia Irena.

Pszczoła:

umarł Stalin. Józef Wissarionowicz. Soso. Ojciec Narodów. Całą szkołę zebrano w auli. Wszyscy odświętnie ubrani w granat i biel. Uczniowie starszych klas włożyli koszule w kolorze nieokreślonej zieleni, niektórzy nauczyciele pojawili się w żałobie.

Na głównej ścianie auli wisi wielki portret Wodza przewiązany kirem. Na scenę wchodzi szkolny chór i cichutko, ze smutkiem szemrze melodię Suliko. „Gdie-że ty, maja Suliko?” Ukochana pieśń Zmarłego. W auli gdzieniegdzie słychać ciche łkanie lub głośny płacz.

Irenka ma w oczach łzy. Soso… Mały, dobry Soso. Umarł.

Suliko jeszcze drga w powietrzu, gdy na scenę wychodzi ubrany na czarno dyrektor. Z pierwszego rzędu śledzą go czujnie oczy Gości. Na dyrektorze spoczywa niebanalny ciężar pożegnania Tego, Który Odszedł i w Którego Śmierć Nie Można Uwierzyć. Był przecież nieśmiertelny. Tak mówiono. Człowiek ze spiżu. Takich jak on nie mógł na przykład boleć brzuch, nie mogło mu się odbijać po jedzeniu, nie mógł mieć odcisków i hemoroidów, jego córka i dwaj synowie narodzili się z ducha świętego, a on sam nigdy nie siusiał. Ludzie ze spiżu nie potrzebują tych trywialnych czynności, żeby żyć. I nie umierają. On jednak umarł.

Dyrektor stał na scenie zgarbiony i wystraszony. Czego się bał? Życia bez Wodza? a może bał się o swoje przemówienie, pospiesznie spisane na dwóch karteczkach, które zaczął odczytywać? Czytał, jąkając się, co można było złożyć na karb wzruszenia, ale jego oczy nerwowo wędrowały w stronę pierwszego rzędu. A tam, z kamiennie żałobnymi twarzami, siedzieli Goście.

…już została przeczytana pierwsza karteczka. Zaczęła się druga. Czas biegł szybko. Zbyt szybko. Jak na tak wielką i smutną chwilę – te dwie karteczki przemówienia to mało. o wiele za mało. To lekceważenie. To krótki żal i mała żałoba. Dyrektor to czuł. Z każdym wypowiadanym słowem, z każdą kolejną linijką napisanego tekstu. Już wiedział, kończąc czytać drugą i ostatnią karteczkę, że nie jest to, jak na taką chwilę, przemówienie wystarczająco długie i porywające. Kończąc, był wyraźnie zdenerwowany i skulił się w sobie tak, że na czarnym garniturze zrobiły się głębokie fałdy; „…i nawet nie wyprasowałeś sobie garnituru”, powiedziały mu oczy Gości.

W żałobnej uroczystości czegoś zabrakło. Nie była dość żałobna. Wszyscy to czuli. Tymczasem niczego braknąć nie mogło. Nie dzisiaj. Nie na tej ceremonii. Nie po to przecież przybyli Goście i zasiedli w pierwszym rzędzie, aby stwierdzić, że raptem w pół godziny od ogłoszenia tej wielkiej żałoby uczniowie z pełnym ulgi wrzaskiem wypadną z auli na dziedziniec i zaczną zwyczajnie grać w piłkę lub w zośkę.

Dyrektor już wiedział, że w scenariuszu żałoby kryje się jakiś ponury błąd. Niedopatrzenie, które należy naprawić, ba, które musi zostać naprawione. Może zaśpiewać jeszcze raz Suliko? z większym wzruszeniem? Nie, to nie to. Przeczytać jeszcze raz przemówienie? Bez sensu. Zmyślić kolejne dwie kartki tekstu? Niebezpiecznie. Myśli fruną niekiedy tam, gdzie nie powinny.

Dyrektor skończył czytać i spazmatycznie otwierając usta dla nabrania powietrza, powiedział cichym, lecz stanowczym głosem:

– A teraz chwilą milczenia uczcimy pamięć o naszym wielkim, nieodżałowanym Wodzu. Proszę powstać.

Zaszurały nogi. Zatrzeszczała podłoga. Zafalowało powietrze.

– Zarządzam… zarządzam… zarządzam pięć minut ciszy!

W auli powiało cichym, niemym zdumieniem. Uniosło się ono ku żyrandolom i zawisło pod sufitem, jak wcześniej drżące nuty Suliko. Goście byli oszołomieni, ale pełni uznania. Pięć minut. Nie minuta. Tak. W końcu nie chodzi o śmierć zwykłego człowieka. Pięć minut to tyle ile trzeba.

I zapanowało milczenie.

Najpierw było to milczenie zwykłe, jakie zachowuje tłum ludzi przez kilkanaście sekund, gdy przytłoczy go jakiś ciężar lub strach. Po następnych sekundach przemieniło się w inny rodzaj trwania: takiego, który jest po prostu ciszą. Ale powoli, zrazu niedostrzegalnie, cisza wydobywała z siebie schowane w niej dźwięki. Ktoś przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą i cicho skrzypnęła podłoga. Ktoś inny westchnął głębiej niż zazwyczaj i w tej ciszy westchnienie zakończyło się śpiewnym, pojedynczym jękiem. Niby jęk, a niby ziewnięcie, melodyjne, przyjemne dla ucha, które nagle udzieliło się jeszcze paru innym osobom i scaliło w jeden wyrazisty dźwięk, który przemknął przez salę.

…nagle spadło coś na podłogę z donośnym stuknięciem, połączonym z nerwowym szurgotem pojedynczego krzesła. I już nie było to prawdziwie milczące milczenie sprzed minuty, martwe, ciężkie, z lękiem, zawieszonym w gęstym, nieświeżym powietrzu. Było to milczenie żywe.

Szesnastoletnia Irena stała w tej milczącej gromadzie i nagle zaczęło jej się wydawać, że słyszy oddechy kolegów, donośne, przypominające sapanie ogromnego wieloryba wyrzuconego na plażę. Łzy już obeschły na jej twarzy i teraz rozpaczliwie usiłowała się na czymś skupić, w obawie, że przydarzy się jej to, co niekiedy przytrafia się żałobnikom na pogrzebie: chcą rozpaczać, ale nagle uśmiechają się idiotycznie, potem uśmiech zamienia się w złowieszczą odmianę niechcianego, histerycznego śmiechu. Wbiła wzrok w jeden punkt na ścianie naprzeciw – w przyobleczony kirem portret mężczyzny z wąsami – i bezwiednie łowiła kolejne dźwięki budzącego się w żałobnym milczeniu życia.

Ktoś wytarł nos, usiłując zrobić to jak najciszej, ale rozpaczliwy wysiłek nie zdał się na nic, gdyż nos siąkającego zagrał nagle niepojętą melodię, prawie jakby wygrywała ją trąbka. I nagle rozległ się ten niewyraźny, a przecież coraz lepiej słyszalny, leciutki chichot. Ktoś szybko zakaszlał, ktoś inny odchrząknął, niektórzy zaszurali nogami. Wytarcie nosa stało się sygnałem do pozbycia się paru dodatkowych dźwięków, których nie można było zatopić w ciszy.

Potem znowu zapadło martwe, kamienne milczenie, jakby w czwartej minucie kryzys minął – ze zmęczenia, z lęku, z obojętności – więc zamilkła podłoga, ustały oddechy, uspokoiło się powietrze i na kolejnych kilkanaście sekund zapanowała cisza nieomal doskonała.

Dopiero w piątej minucie rozległ się w auli wyraźny już dźwięk.

– Bzzzzzzzz… mmmmmmmm… bzzzzzzzzzz… „Pszczoła”, pomyślała Irena. „Pszczoła wpadła do środka, mimo zamkniętych szczelnie okien i zaczęła głośno bzyczeć, niespokojna o swój powrót do świata kwiatów i słońca”. Część sali zaczęła odwracać głowy w kierunku bzykania. Pszczoła fruwała w pobliżu ostatnich rzędów, więc głowy odwracały się cichutko, z szelestem wykrochmalonych kołnierzyków, z chrzęstem kręgów szyjnych, z głośnym przełykaniem śliny.

– Mmmmmm… bzzzzzz… mmmmmm… Pszczoła? Dźwięk narastał, powoli zamieniał się w melodię, w rodzaj zagubionej i odnalezionej mantry i wydawało się, że w auli miota się nie jedna pszczoła, lecz kilkadziesiąt. Już niemal wszyscy zebrani, uczennice i uczniowie, nauczyciele i Goście, odwracali głowy, usiłując wypatrzyć źródło dźwięku.

– MMMMMMM… BZZZZZZZZZ…

Te dwa różne tony rosły, ogarniały aulę, dzwoniły w uszach, wwiercały się w mózg i powoli scalały się w jeden potężny rój.

– BZZZZZZ… MMMMM…

Po chwili Irena już też była pszczołą i wszyscy byli pszczołą. Sześciuset uczniów było pszczołą, wielką, groźną, niewidoczną, lecz nieustępliwą. I wielka pszczoła zapamiętale bzyczała, czekając na finał.

Nastąpił.

Przez radosny śpiew wyzwolonej pszczoły przedarł się rozpaczliwy głos dyrektora. Dyrektor, jak dyrygent potężnej orkiestry, stał na podium, zwrócony plecami do portretu z kirem. Rozpostarł szeroko ręce, a potem uniósł je w górę gestem, jakim nakazuje się ciszę instrumentom.

– Dość!

I cisza nastąpiła. Wszystkie pszczoły umilkły. A potem, w cudownie odzyskanym milczeniu, uczniowie i goście zaczęli opuszczać aulę.

– I wyleciałam pszczołą – szepnęła babcia Irena. Rozejrzała się wokół i dodała rzeczowo:

– Aulę podzielono na wiele małych pokoi, dlatego jej nie widzisz. Była gdzieś tutaj. Dlatego okna wciąż są tak wielkie, choć pokoik malutki. A nasz dyrektor gdzieś wtedy zniknął i już nie wrócił, mówiono, że zmarł w więzieniu na zawał serca. Aresztowano też sześciu uczniów z najstarszych klas i trzymali ich tam pół roku. Jeden z nich, najzdolniejszy, który miał jechać na studia do Moskwy i zrobić tam karierę, w pół roku po wyjściu z aresztu wyskoczył z okna. Myślę, że się bał. Bał się, że kiedykolwiek mógłby trafić tam z powrotem. Nie umiał żyć z tym lękiem.

– Babciu, nie rozumiem. I to wszystko za takie nic? Za bzyczenie pszczoły? – spytała zdziwiona Ewa.

– Wtedy to nic było bardzo ważne. A dziś to, co ważne, bywa niczym. Chciałabym, żebyś nauczyła swoje dziecko odróżniać ważne od nieważnego, ale boję się, że dziś jest to trudniejsze niż w tamtych czasach.

– Nie rozumiem, babciu – powtarza zrozpaczona Ewa.

– Historia kręci się w kółko, jak mały bączek, wprawiony w ruch ręką dziecka – mówi babcia, bez związku z rozmową. – Nasza pamięć jest zawodna, wybiórcza lub naznaczona nowym czasem. Więc powtarzamy, powtarzamy, wciąż powtarzamy te same błędy. Może tak musi być? Może musi być tak, że ciebie i mnie dzieli taka cienka, nieprzejrzysta szyba?

Cienka, nieprzejrzysta szyba:

…nasze niegdysiejsze wybory i decyzje będą dla nich niezrozumiale, nasze wspomnienia śmieszne lub nieważne, nasze wyznania niepojęte, a lęk lub szczęście umniejszone. Niektórzy uznają nas za grzeszników, którym nie wybacza się, że potrafili uśmiechać się w strasznym czasie, a nie tylko modlić się, lękać lub walczyć. Inni dla odmiany powiedzą: „A co nas to obchodzi, tamte czasy, tamte ustroje, ważne jest tylko jutro, przecież mamy już dwudziesty pierwszy wiek!” Albo powiedzą jeszcze inaczej: „Ta wasza demokracja… Te wasze opozycje i Solidarności… Co z tego mamy? Bezrobocie, korupcję, przemoc, wysoko oprocentowane kredyty. Potrzebna jest rewolucja. Wolność, równość, braterstwo. Socjalizm”. I zaczną wszystko od nowa, powtarzając te same błędy.

– Jakie ja będę miała wspomnienia? – zastanawia się głośno Ewa. – Wszystko, co na razie przeżyłam, zlewa mi się w jeden długi, podobny do innych dzień.

„Wszystko, poza jedną nocą”, dodaje w myśli.

– Nasze wspomnienia kładą się na bardzo ciemnym tle, może dlatego są wyraziste? – zastanawia się babcia. – Wasze tło jest tak kolorowe jak kalejdoskop, którym kiedyś bawiły się małe dzieci. Trudno w nim coś odróżnić. Nawet zło zatraca kontury. I chodzi o to, żeby twoje życie nie okazało się kiedyś garścią szkiełek, które już w nic się nie ułożą, choć zdawało się, że tworzyły spójny świat. A skoro ja mogłam być szczęśliwa w tamtym smutnym czasie, tym bardziej ty musisz znaleźć swój rodzaj szczęścia, byle je budować nie tylko z gromadzonych zachłannie przedmiotów, bo one są nietrwałe, tylko z przeżyć, myśli i zdarzeń, bo one zostają – kończy babcia Irena.

„Muszę znaleźć swoją własną pszczołę”, myśli Ewa, patrząc, jak prawdziwy, żywy owad wylatuje przez otwarte okno.

Zjada do końca jajko, starannie wybierając łyżeczką resztki białka osadzone na ściankach skorupki. Za pięć złotych trzeba zjeść każdy kęs bułki, wypić ostatnią kroplę mleka, wyskrobać dokładnie jajko. Żuje resztkę bułki i mechanicznie słucha wiadomości radiowych:

– Policja w Białostockiem aresztowała zorganizowaną grupę nieletnich przestępców, którzy włamywali się do sklepów, napadali na starsze kobiety i mężczyzn, kradli samochody. Najstarszy miał siedemnaście lat, a najmłodszy trzynaście. Bezrobocie w Człuchowie, w województwie pomorskim, przekroczyło już trzydzieści siedem procent… Ewa bierze plecak.

– Autobusy masz co godzinę – mówi gospodyni (przypomina babcię Marię, ma wąskie usta i gładko upięte ciemne włosy z pasmami siwizny) i znowu uważnie lustruje jej brzuch. – z takim brzuchem chyba jest trochę bezpieczniej. Ale mniej niż kiedyś. Kobiety same są sobie winne, że to się zmieniło – dorzuca po namyśle.

Mniej niż kiedyś:

kiedyś brzuch ciężarnej kobiety był nietykalny, a jego właścicielka chroniona niepisanym prawem uprzywilejowania. Kobieta w ciąży była świętą krową. Nie wolno było podnieść na nią ręki ani głosu, nawet nie wypadało zwracać jej uwagi, gdy zrobiła coś nie tak, bo od razu ktoś brał ją w obronę. Kobieta w ciąży miała prawo do nerwów, kaprysów, do różnych smaków i zachcianek; nawet gdyby chciała jeść ziemię z doniczki, nikt jej nie mógł zabronić. „Zostawcie ją, widocznie musi, bo to bardzo dziwny i tajemniczy stan”, mawiali mądrzy ludzie.

Wielki brzuch był adorowany i żądał dla siebie szacunku. Był obiektem kultu i opiekuńczości, nie tylko ze strony swoich, ale i obcych. Nawet ręka złodzieja wycofywała się, gdy zorientował się, że okrada kobietę w ciąży. Wielki brzuch to był stan święty, tajemniczy, powszechny, a przecież nieoswojony.

– Byłaś tak bezpieczna, jakbyś miała pistolet schowany w tym brzuchu. Brzuch cię chronił. I tak to trwało, dopóki nie pojawiły się kolorówki, kino, telewizja, poradniki i politycy – kiwa głową gospodyni. – Niedawno biorę gazetę do ręki, patrzę, na okładce piosenkarka w ciąży, w podkoszulku takim jak twój, ze spodniami ledwo dopiętymi na biodrach i wygięta tak, żeby brzuch był większy, niż jest. Myślę sobie, oj, niedobrze, koniec ze świętością, już zawsze będzie poniedziałek, a nie niedziela. Rozumiesz?

– Nie – mówi Ewa.

– Jak coś jest tajemnicą, to nawet gdy wszyscy o niej wiedzą, pozostaje tajemnicą. A co publiczne, to publiczne. Otworzyli kobiecie ten brzuch i podzielili na kawałki. Wzięli go sobie do reklam, do kolorowych pism, do polityki, do partii, do ustaw sejmowych i przemówień, do awantur ulicznych i do gazet. Dlatego już jest tylko poniedziałek. Rozumiesz?

– Tak. Już rozumiem – mówi Ewa.

Ewa znalazła się w mieście, z którego pięć lat temu trzech chłopców wyruszyło na studia do stolicy, ale tylko jednemu udało się tam zaczepić.

Było ono większe niż jej miasto, a idąc w stronę centrum, patrzyła na sklepy oblepione reklamami, przypominające wnętrze miodowego plastra, podzielonego na niezliczoną ilość komórek. Wszystkie wystawy były do siebie podobne, a znudzeni właściciele sklepów wystawali na progu z założonymi rękami, patrząc z nadzieją na przechodniów. Ewa w swoim mieście przywykła, że właściciele najpierw wkładali mnóstwo wysiłku w to, aby ich sklep odróżniał się od innych, wciąż przekładali w witrynach różne przedmioty z jednego miejsca na drugie, pisali wywieszki: „Obniżka cen!”, „Okazja! Tylko u nas!”, potem wystawali na progach sklepów, a ich zmęczone spojrzenia ciążyły na przechodniach jak deszczowe chmury; wkrótce sklep zmieniał nie tylko właściciela, ale i branżę, z kosmetycznego stawał się papierniczym, z papierniczego odzieżowym, z odzieżowego przeobrażał się w spożywczy, ale spożywczy przegrywał z pobliską imitacją supermarketu, więc już za chwilę był tu szmateks, który trwał cierpliwie przez wiele miesięcy, dopóki ktoś obok, w miejsce perfumerii, nie otworzył drugiego szmateksu.

Tutaj nie było inaczej, ale komputerowy sklep w rynku był tylko jeden i najwyraźniej prosperował nie najgorzej.

Wystawa sklepu z komputerami różniła się od innych, była oszczędna, niemal pusta, jakby komputer reklamował się jedynie sobą, swoim istnieniem, brzydkim, kanciastym, plastikowoszarym, a jednak coraz bardziej niezbędnym: „Patrzcie, jaki jestem mądry! Kupcie mnie, a wasza cena też urośnie!” Ewa mogła zajrzeć do wnętrza przez szybę witryny i od razu zobaczyła Brada Pitta. Przyglądała mu się uważnie, wiedząc, że nie zwróci na nią uwagi, zajęty demonstrowaniem klientowi nowego monitora. W sklepie był jeszcze drugi sprzedawca, ale odwrócony plecami układał na półce kolorowe pudełka, więc Ewa spokojnie wpatrywała się w Andrzeja, rozumiejąc już, skąd skojarzenie z amerykańskim gwiazdorem. Andrzej miał równie ładną twarz, z regularnymi rysami, o niemal dziewczęcym wdzięku, jasne, gęste włosy i duże niebieskie oczy.

Czekała cierpliwie, aż klient wyjdzie, nie chciała Andrzejowi przeszkadzać w interesach. „Patrz i uważaj”, powiedziała do dziecka. „Wszystko teraz zależy od ciebie, ja nic nie pamiętam”. Ono poruszyło się łagodnie i ledwo wyczuwalnie.

Weszła wreszcie do „salonu komputerowego”, wciąż zastanawiając się, co powiedzieć oprócz „dzień dobry” i ten chłopak ją zaskoczył, gdyż natychmiast spojrzał na jej brzuch i zawołał z niezrozumiałą ulgą:

– Jesteś!

Przyjęła ten okrzyk za pomyłkę, zapewne wziął ją za kogoś innego, ale on zaraz dodał:

– Wojtek telefonował.

To nie wyjaśniało dziwnego zadowolenia na jej widok, więc zjeżyła się nieufnie, jakby tym powitaniem odebrał jej prawo do pierwszego, ważnego ruchu.

– Skoczymy na kawę – ciągnął Andrzej i powiedział do kolegi: – Dopilnuj wszystkiego, być może nie wrócę.

– Jasne – odparł tamten, patrząc na Ewę z bezczelną, ale przyjazną ciekawością.

Szli ruchliwą, choć boczną ulicą. Na jej zakręcie, już z daleka widać było rozkwitłe jak maki czerwone parasole z napisem „Zawsze coca-cola”. Sklepy wciąż tłoczyły się jeden za drugim, jak panny wystrojone na zabawę, których prawie nikt nie prosi do tańca. Pod parasolami przy stolikach siedziała głównie młodzież, trochę znudzona, zapatrzona w przechodniów, wymieniając między sobą nieważne, leniwe zdania. Słówko „zajebisty” fruwało od stolika do stolika, raz służąc aprobacie, to znowu zastępując wiele innych zapomnianych na zawsze przymiotników.

– Te, Motyl, zajebista panna, szkoda, że w ciąży – powitała ich uwaga od sąsiedniego stolika.

– Mnie pasuje – odparł z takim samym uśmiechem Andrzej.

„Motyl”, zamyśliła się Ewa. „Jest podobny do motyla. Dobrze ubrany, lekki, zwinny. Umie tańczyć”.

– Dlaczego Motyl? – spytała. Wzruszył ramionami.

– Kiedyś, jeszcze w podstawówce, mama na zabawę przebrała mnie za motyla. Miałem piękne skrzydła z tiulu, wyszywane cekinami. Mama uszyła. A czemu ty nie nosisz sukienki? – spytał nagle. – Te spodnie i byle jaki podkoszulek… Dziewczyny tak ładnie wyglądają w sukienkach – uśmiechnął się, pokazując białe zęby. Miał wydatne, duże wargi i odruchowo poczuła, że mu ich zazdrości. „Pięknie wyglądałyby z jasną szminką”, pomyślała z poczuciem niedorzeczności.

– Ubieram się w szmateksie. Podkoszulki i spodnie są tam najtańsze – wyjaśniła rzeczowo.

– Dobrze by ci było w zielonej sukience, takiej jak koszulka, na cienkich ramiączkach, z jedwabiu albo z lnu. Ale jedwab lepiej układa się do ciała. Kawa? Coca-cola? Piwo?

Pokręciła głową.

– Ono tego nie lubi. Może być ciastko i sok.

– Ono… Ono to…

– Tak.

– Podobno z nim rozmawiasz – przechylił się i szepnął tonem osoby wtajemniczonej.

– Nie ma w tym nic dziwnego – nastroszyła się, a on szybko przytaknął:

– Nie, no skądże.

Zgodził się z nią zbyt łatwo; czuła, że jest w tym coś dziwnego. Rozmawiając, cały czas bawił się serwetką, zwijając ją w wąziutki rulonik, to znowu rozwijając. „Ma piękne ręce, jak kobieta. I jakie zadbane paznokcie… Chyba wciąż je czyści i piłuje. Błyszczą jak polakierowane”, pomyślała.

– To nie ty mnie wtedy uderzyłeś – stwierdziła nagle.

Zaczerwienił się i przechylił ku niej konspiracyjnie, mówiąc ściszonym głosem:

– Słuchaj, chciałbym, żebyś wiedziała… Żaden z nas nigdy nie zgwałcił dziewczyny. Jeździły z nami dobrowolnie. Dobrowolnie wsiadały do mojego renault i… sama wiesz. Ty też wsiadłaś dobrowolnie. Do głowy by nam nie wpadło, że ty… że to twój pierwszy raz. Nie mówmy o tym, kto cię uderzył, nie ma znaczenia, który z nas. Wiem, to była nie ta jazda. Ale ty byłaś tak ubrana… To było mylące.

– Jak byłam ubrana? – spytała z nagłym poczuciem winy.

– Fantastycznie wyglądałaś. Jak Britney Spears – zaśmiał się znowu, tym razem z aprobatą.

– Britney jest dziewicą. Piszą o tym w gazetach – odparła sztywno.

– Ale nie pisali tam nic o twojej cnocie – śmiał się głośno z własnego żartu. – Dziewczyny chyba wiedzą, po co i jak się ubierają? To musi być przyjemne, prawda? Wciąganie pończoch, zapinanie obcisłej jedwabnej sukienki… Malowanie ust i rzęs…

– Nigdy tak o tym nie myślałam – powiedziała niepewnie. – Dziewczyny ubierają się chyba po to, żeby inni im zazdrościli. Ale wciąganie rajstop nie jest przyjemne. Jeśli są z mocnej lycry, to nawet nie wiesz, ile trzeba się namordować. Tak łatwo zahaczyć paznokciem i zrobić dziurę, a jak kosztują ze trzy dychy, no to wiesz…

– Dobre rajstopy kosztują sto pięćdziesiąt albo więcej – oznajmił.

„O czym my rozmawiamy, u licha? Skąd on wie, ile kosztują dobre rajstopy?”, pomyślała gniewnie.

– Przecież ty masz sklep z komputerami, nie z rajstopami – powiedziała z cienką nutką agresji.

– Wezmę cię na obiad, chcesz? Pewnie w tym stanie powinnaś dużo jeść? – zmienił nagle temat.

– Powinnam. I jestem głodna – przyznała. Ciastko ją tylko zamuliło, a sok pobudził apetyt.

Różnicę między swoim a tym miastem dostrzegła natychmiast w restauracji. W jej mieście były tylko bary z piwem, z golonką, sztuką mięsa i śledziami w śmietanie, budki z hot dogami i pizzeria. Pizzerie były pewnie wszędzie. Ta restauracja wyglądała trochę jak te, które widywała w telewizji lub w kinie. Szkło, lśniący metal, powiewne zasłony w oknach, gruba, puszysta wykładzina na podłodze, błyszczące białe obrusy.

– Krewna, panie Andrzejku? – spytała z sympatią kelnerka.

– Narzeczona – odparł z oficjalną, nienaturalną powagą.

Dziewczyna trochę się zdziwiła, ale na jej twarzy rozlał się rutynowy uśmiech. Spisała zamówienie i odeszła, a Ewa poczuła gwałtowny skurcz w żołądku. „Jakbym się czegoś wystraszyła”, pomyślała.

– Nie rób sobie takich żartów – powiedziała.

– Słuchaj, ja wiem, że to jest moje dziecko – oznajmił ściszonym głosem.

– Ale ja jeszcze nie wiem. Ono nie dało mi znaku – stwierdziła nieufnie.

– Wystarczy, że ja wiem. I ożenię się z tobą. Ono będzie miało ojca. Wszystko będzie tak, jak powinno być – szepnął.

Jadła w milczeniu, bez apetytu, choć jedzenie pachniało zachęcająco i było ładnie podane na wąskim, prostokątnym półmisku z granatowej porcelany.

„Ono, obudź się. Obudź się i powiedz coś. Daj znak. Zrobię tak, jak zechcesz, ale to wszystko idzie za łatwo”, myślała, dziobiąc widelcem w talerzu.

Starała się na niego nie patrzyć, ale i tak wciąż widziała te szeroko otwarte niebieskie oczy z bardzo długimi rzęsami („Jakie ciemne, jak wytuszowane lub po hennie”, pomyślała). Ono nadal spało albo słuchało uważnie ich rozmowy. Było spokojne i nieruchome.

– Muszę zobaczyć trzeciego z was – oznajmiła z powagą.

– Oczywiście, to jasne. Artura złapiesz w Warszawie, akurat ma sesję, więc nie będzie problemu. A potem tu wrócisz.

– Najpierw wrócę do domu – powiedziała sztywno.

– Nie ma sprawy. Dam ci tysiąc, żebyś się swobodnie poruszała. Kupię ci bilet pierwszej klasy, nie chcę, żebyś wsiadała do byle przedziału. Pociągi nie są teraz bezpieczne – mówił z wyraźnym ożywieniem.

– Dobra – przytaknęła. „Nigdy nie jechałam pierwszą klasą. I nigdy nie byłam w Warszawie”, pomyślała. „I oddam mamie cały ten tysiąc. Ależ ona by się ucieszyła, gdyby słyszała naszą rozmowę! Dlaczego ja się nie cieszę?”

– Pójdziemy teraz do mnie do domu, przedstawię cię matce – stwierdził energicznie Andrzej. – Już jej o tobie mówiłem.

– Dlaczego? – spytała nieufnie. „Powinien udawać, że mnie nie ma”, pomyślała.

– Musiałem ją przecież przygotować, nie? – odparł pytaniem na pytanie i dodał nagląco: – Ewa, zrozum… Będzie ci ze mną dobrze. Niczego ci nie zabraknie. Wyniesiemy się z tego zadupia i wynajmiemy mieszkanie w Warszawie czy w Poznaniu, albo w innym mieście, tam gdzie zechcesz. Otworzę drugi salon komputerowy. A może salon z wytworną damską odzieżą, co? Taki naprawdę elegancki, z najpiękniejszymi ciuchami, z ekskluzywną bielizną… Zawsze marzyłem, żeby mieć taki sklep, ale przecież nie tu, no bo kto by to kupował…

Uregulował rachunek, zostawiając hojny napiwek uśmiechniętej kelnerce. Znowu ruszyli przez to niewielkie, ale ruchliwe miasto i już po paru minutach dotarli na spokojną ulicę, zabudowaną małymi, nowymi domkami. W niczym nie przypominały szarego pudła, w jakim Ewa mieszkała z rodzicami.

– To tam – powiedział Andrzej, wskazując na jeden z domów z czerwonym dachem.

– Bardzo ładny. „Ma taras i ogródek – zapatrzyła się w ten dom i nagle zaczęła niecierpliwie poganiać Ono. „Obudź się i zrób coś… Daj znak. Moglibyśmy tu zamieszkać. Siedziałabym na tym tarasie na leżaku i piła kawę, a ty byś się bawiło w ogródku. No, obudźże się

– Ten dom byśmy sprzedali, mamie kupili garsonierę, a sami urządzilibyśmy się gdzieś na swoim. I nie tu, ale w większym mieście – mówił Andrzej szybko, coraz szybciej, odbierając jej natychmiast słoneczną wizję kawy na tarasie. – i posłuchaj… Mamie możesz wszystko powiedzieć. Niczego nie musisz udawać.

– Co wszystko? – spytała zdziwiona.

– o tym… o gwałcie. Jak to z nami było.

Ono poruszyło się na moment i znowu znieruchomiało, a Ewa razem z nim.

– Dlaczego? – spytała ponownie.

– To w końcu moja matka. Powinna znać prawdę, nie? – uśmiechnął się niepewnie i znowu był w tym uśmiechu łudząco podobny do Brada Pitta.

W jednym z okien poruszyła się biała firanka.

– Ktoś na nas patrzy – powiedziała Ewa.

– Mama – odparł Andrzej. – Mama zawsze wygląda zza firanki, gdy wracam do domu. Gdy nie wracam, też patrzy.

Nie chciała wchodzić do tego domu i stawać przed jego matką. Ale czuła, że musi.

Domofon przy furtce cicho zaterkotał i ruszyli ścieżką z różowej kostki. „Moja mama by taką chciała”, pomyślała, przypominając sobie, że do ich domu prowadzi szary kawałek wysłużonego betonu. Taras też wyłożono różową terakotą, a drzwi wejściowe były z jasnego drewna.

– Mamo, to Ewa – oznajmił Andrzej pustemu, przestronnemu pokojowi, urządzonemu tak jak salony znanych ludzi w kolorowych magazynach: mało mebli, dużo przestrzeni. – Mamo… Mamo?

To były drogie meble, nie musiała tego wiedzieć, wystarczyło im się przyjrzeć. „A łazienka i kuchnia pewnie całe w kafelkach”, pomyślała i zerknęła na wyfroterowane na błysk, drewniane schody, które kręcąc się spiralnie, wiodły na piętro.

– Mamo – powiedział Andrzej do jasnej ściany, na której wisiał witrażowy krzyż w czerwono-pomarańczowym kolorze ze srebrnymi, cynowymi żyłkami. – Mamo, nie będzie procesu ani policji, ani oskarżenia o gwałt, mówiłem ci już, że nie będzie. Po prostu się ożenię.

– Słuchaj, ja… – zaczęła szeptem Ewa, ale on położył palec na ustach, więc odruchowo zamilkła. Ściana z krzyżem też milczała.

– Mamo… – zawołał jeszcze raz Andrzej już z mniejszą energią i niepewnie. W pokoju zapadła cisza. „O takiej ciszy mówi się, że jest kamienna. Taka cisza jest zimna jak lód”, pomyślała Ewa.

Nagle usłyszała za plecami czyjś drżący, melodyjny i cichy głos.

– Czy naprawdę nie mogłaś tego usunąć?

Aż podskoczyła, gdyż głosu nie poprzedziły odgłosy kroków, żaden szmer. „Nie chciałabym z nią mieszkać. Miałabym uczucie, że jest wszędzie i wszystko słyszy, że bezszelestnie pojawia się w każdym dowolnym miejscu”. Odwróciła się powoli i z namysłem, chcąc odwlec chwilę odpowiedzi. Ale już mówił Andrzej:

– Mamo, przecież ty jesteś przeciw aborcji. Założyłaś ten komitet i w ogóle…

– Tu chodzi o ciebie – powiedziała kobieta.

Była zaprzeczeniem Teresy. Drobna, szczupła, o wielkich oczach i wypukłych wargach („on ma je po niej”). „Żurnalowa”, powiedziałaby babcia Maria. Ewa jeszcze nigdy nie widziała kobiety ubranej w tak elegancką domową suknię.

– Mogłam usunąć. Rozmyśliłam się – odparła po chwili.

– I szantażujesz mojego syna – oznajmiła kobieta tym samym łagodnym głosem, choć słowa zabrzmiały brutalnie.

– Kiedy ja… – zaczęła Ewa, lecz Andrzej już mówił, pospiesznie, wpadając jej w słowo:

– Oczywiście, że musimy uniknąć rozgłosu, bo to by mi zaszkodziło, przecież wiesz. Ale to ja jestem winien. Byli świadkowie. Wszędzie bym przegrał, w każdym sądzie, może nawet by mnie skazali. Gdy się ożenię, nikt nie pomyśli o gwałcie, tylko o… o wpadce. Każdemu się zdarza. Weźmiemy cichy ślub i szybko wyjedziemy, żeby nie gadali. Gdybyśmy chcieli ustalać ojcostwo, jak proponowałaś, no to sama wiesz… Całe miasto będzie mówić tylko o tym.

– Chcę z nią porozmawiać – oznajmiła kobieta tym samym łagodnym głosem.

„Nie”, zamierzała powiedzieć Ewa, lecz Andrzej znowu odpowiedział za nią:

– Nie. Ona nie chce. Nie powinnaś jej denerwować, bo jak się coś stanie… Ona jest w szóstym miesiącu.

Kobieta nagle oparła się jedną ręką o ścianę, a drugą dotknęła gwałtownie długiej, cienkiej szyi:

– Krople… – szepnęła. – Są w kuchni w kredensie albo w łazience w szafce. W tej na piętrze.

Andrzej odwrócił się gwałtownie i wybiegł z salonu. Ewa podeszła do kobiety.

– Proszę usiąść – powiedziała, nieporadnie podsuwając najbliższy fotel. Nogi fotela zgrzytnęły na jasnej, lśniącej posadzce.

Wąska dłoń kobiety powędrowała na ramię Ewy i zacisnęła się.

– Dam ci dwadzieścia tysięcy gotówką, od razu.

Albo będę posyłać co miesiąc po tysiąc, to ci wystarczy. Ludzie muszą dziś żyć za mniejsze pieniądze. Zrobimy umowę u notariusza, jeśli mi nie wierzysz. Ale go zostaw.

„Dwadzieścia tysięcy… Jezu… Albo po tysiąc… Tylko jak długo? Może do końca życia?”, myśli gorączkowo Ewa.

– Zastanowię się – szepnęła.

Po twarzy kobiety przemknął ledwie widoczny uśmiech.

– Wiedziałam – powiedziała cicho.

„Ono, ty głupi, leniwy śpiochu… Zawsze śpisz, gdy jesteś potrzebne, a budzisz się, gdy podają najgorsze wiadomości w radiu, w telewizji, gadają o nich w autobusie, na ulicy i słuchasz ich tak uważnie, jakby dawały prawdziwy obraz świata. Obudź się, do cholery i powiedz, co mam robić. Dają nam forsę. Dużo forsy… Ono! Czego ty ode mnie chcesz, wciąż tego nie wiem!”

– Są krople – powiedział Andrzej, wpadając do pokoju.

Kobieta wzięła je z rąk syna, dotykając jego włosów z wyraźną czułością.

– Załatwicie to według własnego uznania – powiedziała, patrząc wymownie na Ewę błękitnymi oczami.

– Tak, załatwimy. Ale ja jeszcze nic nie wiem. A teraz muszę iść. Na dworzec – odparła Ewa.

Nie wiedziała, czemu, ale nagle odczuła nieodparte pragnienie natychmiastowego opuszczenia tego eleganckiego domu.

– Ostatni pociąg do Warszawy już odszedł. Musisz zostać do jutra. Przenocujesz tutaj. Mamy gościnny pokój – powiedział Andrzej.

– Do Warszawy? – zaciekawiła się kobieta, pijąc krople tak, jakby to było wyrafinowane w smaku wino. – Masz tam rodzinę?

– Ma rodzinę. I koleżanki – pośpieszył z odpowiedzią Andrzej, zanim Ewa zdążyła cokolwiek wyjaśnić.

Brała udział w jakiejś grze, w dodatku z dwojgiem partnerów i nie wiedziała, co to za gra i o co. Mogła się tylko domyślać. Ale jej domysły nigdy nie szły dalej niż do scen i sytuacji znanych z seriali telewizyjnych i filmów, a zatem mało mających wspólnego z prawdziwym życiem.

A jednak siedziała na tym ładnym tarasie, w trzcinowym fotelu i piła kawę. Matka Andrzeja siedziała obok. Piły z malutkich porcelanowych filiżanek i Ewa, przyzwyczajona do tanich fajansowych kubków, niezgrabnie trzymała swoją za niemal przejrzyste, cienkie uszko. Gdy wyjęła palcami kostkę cukru z porcelanowej cukiernicy i wrzuciła do filiżanki, kobieta uśmiechnęła się i od niechcenia wzięła do ręki wąskie srebrne szczypce. Bawiąc się nimi, przestawiała kostki z miejsca na miejsce. „Pieprzę cię”, pomyślała z furią Ewa i wzięła w dwa palce kolejną kostkę, choć jedna wystarczała. Kobieta leciutko zmarszczyła brwi, ale na twarzy miała wciąż ten sam łagodny uśmiech.

Wieczorem oglądali telewizję, niewiele do siebie mówiąc.

– Pewnie chcesz Big Brothera? – powiedziała kobieta i pstryknęła pilotem. Ewa wzruszyła ramionami. Big Brothera w ich domu oglądały matka i Złotko. Ewa bała się natarczywego, wszechobecnego śmiechu Manueli, zbyt poufałego uśmieszku Gulczasa, milkliwości Janusza, szelestu długich włosów Alicji, natarczywego szeptu Małgosi i zachłannego łykania przez nią papierosowego dymu. Dostawała klaustrofobicznego uczucia duszności, gdy któreś z nich wchodziło do pokoju Wielkiego Brata i podekscytowane, mówiło o innych za ich plecami, ale przed wielomilionową widownią. Nie rozumiała emocji matki i Złotka, gdy dochodziło do ringu i wykluczania kolejnych ofiar. „Ciekawa jestem, co by było, gdyby to nasz dom był otoczony kamerami? Kogo z nas ludzie by najpierw wykluczyli? Boję się, że tatę. Tak, na pewno tatę. A potem kogo?”

…a teraz Gulczas znów powtarzał swoje lepkie dowcipy, Alicja z obsesyjną perfekcją czesała włosy, Małgosia zachłannie paliła papierosa, Wielki Brat wyciągał na spytki Janusza, Janusz robił pompki, Klaudiusz przyrządzał kolację, Manuela śmiała się tak, że trząsł się telewizor, a matka Andrzeja wpatrywała się w Ewę.

– Masz maturę? – spytała nagle.

– Nie – odparła Ewa z bezradnym poczuciem winy.

– …no bo wiesz, ja nie mam nic przeciw Alicji, ale ona ciągle coś gra, rozumiesz – szeptała przenikliwie Małgosia do Janusza, wciągając dym aż do żołądka.

– …ja tam nic nie wiem – oświadczył Janusz i spojrzał poprzez monitor prosto na Ewę.

„Wszyscy nic nie wiemy i dlatego wszyscy lubią Janusza”, pomyślała Ewa.

Kolacja była skromna, lecz pięknie podana. Zapłonęły świece, a pomiędzy półmiskami z serem i wędliną stały w wazoniku żółte kwiaty; każde z nich dostało kolorową serwetkę i sztućce. „Jak w serialu”, pomyślała Ewa. Jedli w milczeniu. Potem nadal milczeli. Po kolacji kobieta co chwilę znikała i pojawiała się tak samo bezszelestnie jak za pierwszym razem. Andrzej otwierał usta, jakby chciał coś powiedzieć i zaraz je zamykał, więc patrzyli oboje w telewizor, milczący i obcy.

W pokoiku na górze, obok którego znajdowała się druga, pastelowa łazienka z kolorowymi ręcznikami, była już przygotowana pościel. Wychodząc po spiralnych schodach, Ewa nie dostrzegła nigdzie śladu kurzu, nawet na poręczy.

„Ciekawe, kto tu sprząta i dlaczego ten porządek jest równie odpychający jak bałagan, który robi moja matka?”, zastanowiła się.

Ta kobieta w eleganckiej sukni, poruszająca się tak cichutko i lekko, sprawiała wrażenie osoby, na której widok kurz i pył same odfruwają z mebli i podłóg, jakby wiedziały, że nie wolno im tu przebywać; pająki uciekają w panicznym strachu, rezygnując ze snucia pajęczyny w zasięgu jej wzroku, a tam, gdzie ona stąpnie wąską stopą w jasnym pantoflu, od razu znikają wszystkie plamy. A tymczasem mama miota się po domu, przesuwając bez sensu różne przedmioty z jednego kąta w drugi i powtarzając wciąż to samo pytanie, które w dodatku nie wymaga odpowiedzi:

– Czy wy wiecie, do cholery, ile kosztuje utrzymanie porządku?!

Ile kosztuje utrzymanie porządku:

– Kto w ten sposób wyciska pastę do zębów i jej nie zakręca, czy wy wiecie, ile się w ten sposób marnuje? Mój ojciec, gdyby żył, już by wam pokazał! Gdybym ja tak zrobiła, ojciec zaraz spuściłby mi lanie! – wrzeszczy Teresa i przepycha pastę w stronę zakrętki, zaginając pusty koniec tubki. Na tubce widać ślady palców, dowodzące, że każdy wyciska ją jak chce, w dowolnym miejscu. – Wy nawet nie wiecie, ile kosztuje utrzymanie porządku! – woła znów Teresa i miota się po łazience. Jej uwaga skupia się na paście, więc już nie widzi własnych włosów, które zatkały sitko w wannie, kłaczków waty leżących po kątach i pajęczyn przyczepionych pod sufitem. Nie czuje charakterystycznego stęchłego zapachu zachodzącej pleśnią wilgotnej, brudnej bielizny i ścierek upchniętych w szafkach, za sedesem, a nawet pod wanną.

Tak jak pasta skupia jej całą uwagę w łazience, tak w kuchni czynią to szklanki. To babcia Maria nauczyła ją, że nie wystarczy postawić umyte szklanki na suszarce, by same obciekły, trzeba je długo i starannie wycierać suchą ściereczką, tak aby zaczęły błyszczeć. Ewa i Złotko nie znoszą tego wycierania i stałego rytuału podnoszenia szklanek wysoko ku lampie, by sprawdzić, czy nie ma smug. A smugi są zawsze, muszą być, gdyż żadna ścierka nie jest dość czysta, a półki w kredensie, na które się je odstawia, pokrywa kurz i zastarzałe plamy, na co Teresa już nie zwraca uwagi. Tak jak nie zwraca uwagi na białe smugi z pasty na lustrze w łazience, w umywalce, a nawet na podłodze. Koncentruje się tylko na tubce. „Nigdy, nigdy nie nauczycie się porządnie wyciskać pasty”, powtarza i z uporem przepycha zawartość tubki ku zakrętce. Gdy już to zrobi – a robi to codziennie, czasem dwa razy na dzień, rano i wieczorem – ma poczucie satysfakcji, dobrze spełnionego obowiązku i z westchnieniem ulgi siada w dużym pokoju, aby włączyć telewizor.

Ewa bierze prysznic w tej obcej, wykafelkowanej na biało łazience, za cieniutką zasłonką z jasnego, nieprzemakalnego materiału i z dziwną satysfakcją patrzy, jak na dnie lśniącej czystością wanny jej nogi odbijają brudny ślad.

– Chciałabym go tu zostawić na zawsze, wiesz? – mówi do dziecka, ale brud szybko spływa ze strumieniem wody i znika.

Ewa siada na tapczanie i nieruchomieje. Usiłuje wsłuchać się w mowę tego domu, ale on w ogóle nie mówi. „Ono, czy słyszysz coś? Cokolwiek? Ono…?” Ale Ono milczy. „Ten dom, podobnie jak ja, nasłuchuje, kiedy i gdzie pojawi się ta kobieta, a gdy się zjawia, dom milknie, wstrzymując oddech”.

– Ciiiiiisza – szepcze Ewa. – Ten dom nie ma swojego głosu. Milczy i męczy się. Niedobre jest takie milczenie. Przydałaby się jakaś pszczoła.

Zdziwiona, stwierdza, że brakuje jej Bacha, sączącego się gdzieś zza ściany, a nawet rozfalowanego głosu Presleya, który dobiegałby z dołu, z kuchni; wolałaby, żeby ten dom mówił choćby głosem telewizora, ale on w ogóle nie mówi, kryjąc swoje tajemnice.

W nocy długo nie może zasnąć, a gdy już zapada w męczący rodzaj pół snu i pół jawy, wydaje się jej, że klamka cichutko się porusza, potem otwierają się drzwi, a kobieta wchodzi bezszelestnie i staje nad nią, wpatrując się w nią długo, z chorobliwym natężeniem. Wreszcie znika, a wtedy Ewa zasypia. Śni się jej donośny, nieokiełznany śmiech Manueli, który trzęsie jej łóżkiem, podłogą pokoju, potem całym domem.

– Nie chcę… Nie chcę, żeby śniła mi się telewizja, wystarczy jej tyle, ile w dzień, to i tak za dużo – mówi Ewa i nie wie, czy powiedziała to we śnie, czy sama do siebie, gdyż właśnie się obudziła i słońce wpada do pokoju przez szyby tak czyste, że wydaje się, jakby okna nie miały szyb. „Żeby chociaż jedna plamka, jedna żywa plamka”, myśli, wychodząc z pokoju.

Na schodach spotyka kobietę, która niesie koszulę, błękitne dżinsy i kolorowe bokserki.

– Śniadanie na stole – mówi cicho. – Niosę mu ubranie, on co dzień musi mieć świeże, wyprane, wyprasowane. Jest alergikiem, ma uczulenie. A śniadanie jada w łóżku, zostało mu to z dziecinnych lat. Bardzo to lubi.

„Tak, on ma uczulenie”, myśli Ewa. Choć śniadanie jest estetycznie podane – kolorowe kubki, talerzyki, miseczki na musli, mleko w dzbanku, gorące parówki pod błyszczącym przykryciem, soki, parująca kawa z ekspresu – Ewa czuje, że w ogóle nie jest głodna. Powoli, łyżka za łyżką, przełyka musli, zdziwiona jego smakiem (znała tylko płatki owsiane, rozgotowane przez matkę na papkę, a to musli jest z orzechami, miodem, z czekoladowymi kulkami i owocami).

Obok nakryć na stole leży ozdobny album. „Fotografie”, myśli Ewa. „Chce, żebym je obejrzała”. Więc odkłada łyżkę, z hałasem odsuwa miseczkę i powoli przewraca kolejne strony ze zdjęciami. Tu jest ta kobieta, ale o wiele młodsza – i przytulona do niej mała dziewczynka w bluzce z koronkami. Trochę większa dziewczynka, w aksamitnych spodenkach i pelerynce, trzymana troskliwie za małą rączkę. Bal maskaradowy? Dziewczynka ma włosy w lokach, jest przebrana za motyla, na plecach powiewają jej wspaniałe, tiulowe skrzydła, wyszywane cekinami i rozpięte na lekkim stelażu.

– Motyl? – przypomina sobie Ewa.

– Tak, motyl – słyszy za sobą łagodny głos i aż podskakuje z wrażenia. Nie słyszała kroków ani otwierania drzwi, szeptała tak cicho, że mogło usłyszeć tylko Ono. Ale ta kobieta usłyszała. „Czy ona przypadkiem nie słyszy też, jak Ono we mnie się porusza? Nie chcę, ona nie ma prawa”, myśli gniewnie Ewa.

Już właściwie wszystko wie, mimo to pyta: – Nie ma tu zdjęcia jego ojca. Chciałabym zobaczyć, czy są podobni.

Kobieta chwilę milczy, a potem mówi:

– Odszedł. Odszedł dawno temu. Porzucił syna. Stracił do niego prawo. Usunęliśmy jego fotografie. Nie, Andrzej nie jest do niego podobny. Jest moim synem. Tylko moim.

Wychodząc na ulicę, Ewa przystaje na chwilę i oddycha głęboko, ale w wypielęgnowanym ogródku już rozkwitły kwiaty i wokół roznosi się ich natrętny, mocny zapach. „Trujące”, myśli z niepokojem. Na szczęście podjeżdża Andrzej i Ewa z ulgą wdycha zwyczajny smród spalin. Jednak gdy jej wzrok pada na zielone renault, odruchowo cofa się i niemal wpada na równiutki, zbudowany z kamienia i drewna płot. Ono wykonuje salto w jej brzuchu i Ewa na moment traci oddech.

– No, wsiadaj – mówi Andrzej, patrząc na nią zdziwiony.

– Nie – odpowiada w pierwszej chwili, ale zaraz opanowuje się i siada na przednim siedzeniu.

„Tu mnie nie było, byłam tam, z tyłu”, myśli. „I to auto pachnie teraz całkiem inaczej, inaczej, inaczej”, powtarza sobie, usiłując stłumić lęk. „Nie ma wyziewów alkoholu, smrodu papierosów, zapachu mojego strachu i mojej kretyńskiej nadziei. To jest inne auto, więc uspokój się, idiotko”.

Biała firanka znowu się porusza, ale auto odjeżdża, zanim Ewa może się upewnić, czy to wiatr, czy ręka tamtej kobiety.

– To tylko kawałek, trzy kilometry – mówi Andrzej i patrząc na drogę, mówi cicho: – Proszę cię, nie zostawiaj mnie. Wróć. Będzie nam razem dobrze, zobaczysz.

– To nie ja. To Ono. Ono zdecyduje – odpowiada Ewa niepewnie.

Ono wyspało się, najadło, zdążyło ponownie zrobić salto aż śniadanie podeszło Ewie do gardła i nasłuchuje teraz uważnie ich rozmowy. Ma zaciśnięte dłonie, zmarszczone brwi, nie kopie, ale wciąż słucha. „Ono już wie”, myśli Ewa. „Ono wie, że to nie on”.

– Wyjedziemy stąd. Sama wybierzesz miasto. Mam pieniądze, więc obojętne, gdzie pojedziemy, wszędzie damy sobie radę – powtarza natarczywie Andrzej.

Ewa milczy.

– Słyszałaś o Arkadiusie? – pyta on nagle, a ona ze zdziwieniem kręci głową. – No wiesz, tyle o nim piszą w gazetach… Też jest z małego miasta, a teraz mieszka w Londynie. Jest sławnym projektantem mody. Widzisz, gdy się czegoś bardzo chce… Ale najpierw trzeba się wyrwać. Ja mam dopiero dwadzieścia pięć lat, przede mną całe życie, tylko muszę… No, muszę… wiesz…

– Wiem – stwierdza Ewa z powagą. Pociąg słychać już z oddali, niepotrzebny jest ten warczący głos z megafonu, nie wiadomo, męski, czy damski. Wagony są szare od kurzu, a szyby brudne.

– Nie tu, tylko tam. Pierwsza klasa to te czerwone przedziały – mówi Andrzej.

Stoi na peronie i patrzy za nią. Jest coraz mniejszy i coraz bardziej bezradny.

Ono, niedobry jest brak miłości i niedobry jej nadmiar. Ponieważ jeszcze nie wiem, czy cię kocham, to wciąż mam szansę nauczyć się, jak to zrobić, żeby tego uczucia było w sam raz. Aby go było tylko tyle, żebyś czuło się wolne i aż tyle, żebyś chciało być ze mną. Tylko tyle, żebyśmy oboje wiedzieli, że poza nami jest jeszcze mnóstwo innych rzeczy godnych uwagi i aż tyle, żebyśmy pojęli, że te inne rzeczy będą piękniejsze, gdy będziemy je razem poznawać. I żebyśmy się zawsze nawzajem słyszeli i mówili do siebie, patrząc sobie w oczy, a wchodząc do domu, żebyśmy głośno tupali, wtedy nasze nogi będą sobie mówić: „Tak, to ja, oto jestem”.

Czerwiec. Pociąg. Miasto

Pojemnik na śmieci jest zapchany i przy każdym ruchu pociągu wysuwają się z niego kartony po sokach, butelki po wodzie, zgniecione kubki po kawie. Mały chodniczek na środku przedziału jest wystrzępiony na brzegach i brudny od butów setek pasażerów. Białe szmatki na wezgłowiach są sprane do szarości i nieświeże. Tylko wiśniowy plusz sześciu siedzeń jest miękki, choć gdy przyłoży się do niego głowę, pachnie kurzem, nikotyną i środkami chemicznymi. „A ja wierzyłam, że pierwsza klasa to naprawdę pierwsza klasa”, myśli z żalem Ewa, szukając śladów luksusu, który kojarzył się jej z tym pojęciem.

Z kąta koło drzwi, spod długiego trencza zawieszonego na haczyku, wystają długie męskie nogi w dżinsach i glanach. Koło anonimowych nóg przycupnęła zakonnica o pomarszczonej twarzy, kontrastującej ze świeżą, sztywną bielą welonu; trzyma czarną walizeczkę, mocno przytulając ją do habitu. Miejsce naprzeciw Ewy zajmuje starszy, nobliwy pan, koło niej siedzi kobieta w średnim wieku, z telefonem komórkowym przy uchu.

– Nie… Tak… Tak… Nie… – mówi kobieta, a jej głos zlewa się z rytmicznym, pulsującym stukotem kół na szynach: „tak-tak-tak… nieeee… tak-tak-tak… nieee…”

Koło kobiety z komórką siedzi dziewczyna w widocznej ciąży, ubrana w luźną, elegancką sukienkę.

„Więc jest nas dwie. Jeden przedział i dwie kobiety w ciąży”, dziwi się Ewa. Wzrok dziewczyny przywiera do skrawka gołego brzucha Ewy, do jej ciasno opiętych dżinsów, potem wędruje ku rękom. „Szuka obrączki”, myśli Ewa i czeka, kiedy tamta odwróci głowę. Odwraca i wyjmuje z torby kolorową gazetę.

Niezrażona, Ewa nadal ogląda współpasażerów. Właściciel długich nóg w dżinsach wciąż nie wysuwa się spod trencza. „Równie dobrze może to być kobieta. Nie, ma za duże buty, więc chyba facet?” Zakonnica, nie patrząc na nikogo, odpina energicznie czarną walizeczkę i wyjmuje z niej laptop. Po chwili w przedziale rozlega się ciche, rytmiczne stukanie w klawiaturę.

– Oooo… – mówi Ewa z zaciekawieniem, ale zakonnica przesuwa po niej obojętnym wzrokiem i ponownie zagłębia się w pisanie.

Kobieta z komórką wykręca kolejny numer.

– Tak, jadę… Za trzy godziny. No, trzy i pół, licząc ze spóźnieniem. PKP przecież bankrutuje. Niedługo w ogóle nie będzie czym jeździć. Zlikwidują połowę transportu lub więcej, zobaczysz – oznajmia do słuchawki.

– Naprawdę? – dziwi się Ewa. – Zlikwidują pociągi?

Kobieta patrzy na nią tak, jakby jej nie widziała, potem przymyka oczy i zakłada ręce z komórką na piersiach.

Starszy, nobliwie wyglądający pan ma wzrok skierowany ku przesuwającemu się za oknem krajobrazowi, ale w jego oczach nie widać zainteresowania.

– Bocian! – woła Ewa z ożywieniem. – Bocian wędruje po łące!

Pan porusza głową tak, jakby mu zesztywniał kark i znowu wbija wzrok w brudne szyby.

Ewa usiłuje pochwycić spojrzenie kogoś ze współpasażerów, lecz jest to prawie niemożliwe. „Jakby się nawzajem nie widzieli”, myśli gniewnie. Ono porusza się gwałtownie, wyraźnie udziela mu się jej zirytowanie.

Pociąg dla odmiany turkocze teraz i stuka. Tur, tur, stuk, puk, tur, tur, stuk, puk. Słychać tylko pociąg, a ludzie siedzą, jakby byli manekinami.

– Nie rozumiem! – woła nagle Ewa w przestrzeń przedziału i dodaje cichszym i spokojniejszym głosem, nachylając się w stronę brzucha: – Nie denerwuj się…

Współpasażerowie zerkają na nią, lecz gdy trafiają na jej spojrzenie, umykają ze wzrokiem.

– No nie! Nie! Tak nie może być! Dlaczego nikt nic nie mówi? – woła Ewa. – Czemu nikt nikomu nie powiedział „dzień dobry”? Dlaczego nikt nikogo o nic nie pyta, a gdy ja spytam, to nikt nie odpowiada? Czy to tak zawsze? Czy tak musi być? Czy tak podróżuje się pociągiem?

Teraz wszystkie oczy patrzą na Ewę.

– O czym pani mówi? – pyta kobieta z komórką.

– Będziemy jechać razem ponad trzy godziny, czy musimy być sobie aż tak obcy? Dlaczego nie mamy sobie nic do powiedzenia? Myślałam, że jak się długo jedzie pociągiem, to ludzie się zaprzyjaźniają.

– Ha… Kurde, no… – mówi niezdecydowanie dziewczyna w ciąży, odkładając kolorowe pismo.

– Tylko nie klnij. One wszystko słyszą – ostrzega ją Ewa.

– Kto słyszy? – zaciekawia się starszy pan.

– Dzieci. Nie narodzone dzieci. Wszystko słyszą.

– Kurde! – woła z uczuciem w głosie dziewczyna. – Co za bzdura! Przecież nie chciałyby wtedy przyjść na świat! Wystraszyłyby się!

– I o tym właśnie mówię – stwierdza Ewa ściszonym głosem. – One nie lubią hałasu, ale na przykład teraz Ono boi się waszego milczenia. Tylu ludzi stłoczonych w jednym ciasnym miejscu i w ogóle ze sobą nie rozmawiają. Dlaczego?

Kobieta z komórką patrzy na Ewę wzrokiem tyleż stropionym, co zirytowanym.

– Przecież jesteśmy sobie obcy – oświadcza wreszcie, z naciskiem na słowo „jesteśmy”.

Starszy pan marszczy brwi:

– Tak, jesteśmy… Ale to ciekawe, że ludzie dzisiaj są sobie aż tak obcy. Mam uczucie, że kiedyś tak nie było. Gdy nie istniała telewizja, komórki, komputery, chyba rzeczywiście w pociągach się rozmawiało. Kiedyś ludzie byli sobie bliżsi, dziś bliższe są im przedmioty?

Kobieta roześmiała się z gniewną dezaprobatą.

– Proszę bardzo. Wyłączam komórkę i zobaczymy, czy będziemy sobie bliżsi.

Dwa ciche piknięcia oznajmiły, że rozśpiewana i rozgadana komórka została wyciszona nerwową ręką właścicielki. Wszyscy zamilkli i spojrzeli po sobie z napięciem.

– To całkiem naturalne. Ta obcość. I ostrożność – oznajmia nagle dziewczyna w ciąży. – Pociągi są teraz niebezpieczne. Nie wiadomo, kto nimi jeździ. Może kiedyś jeździli tylko prawdziwi pasażerowie, ale dzisiaj… Kradną, napadają, czytałam, że na trasie Opole-Wrocław potrafili wpaść, uśpić pasażerów i ograbić cały wagon. Grasowali tak przez kilka miesięcy. Niedawno temu ich złapali, ale na pewno już są jacyś nowi…

– No tak – przyznaje starszy pan. – Kiedyś ludzie w pociągach częstowali się kanapkami, jajkiem na twardo, herbatą z termosu. Często podróżuję, ale dawno nie widziałem nikogo z jajkiem na twardo i termosem. No, ale dziś lepiej nie brać niczego od obcych. W jednym z pociągów jeździł złodziej, który usypiał pasażerów herbatą lub piwem, a potem okradał.

– I dlatego lepiej z nikim nie rozmawiać. Obcy to obcy – powtarza dziewczyna w ciąży.

Zakonnica stuka nieprzerwanie w klawiaturę i nie podnosząc głowy, mówi:

– Sądzisz, dziecino, że jak będziesz milczeć, to cię to uchroni od grabieży, napadu albo od przemocy? Modlitwa by cię uchroniła, ale milczenie nie.

Kobieta z komórką nagle się ożywia:

– Kiedyś, za PRL-u, pociągami jeździli tylko w tak zwane delegacje. Wte i wewte i znowu i tak bez przerwy, głównie w poniedziałki. Udawali, że coś załatwiają, przybijali sobie pieczątki w jakichś urzędach i wracali. Nudzili się, nie mieli co robić, no to rozmawiali w czasie jazdy. Ale naprawdę to nie było gdzie i po co jeździć. Siedziało się w pracy i w domu. Były pociągi delegacyjne i pociągi puste.

– O, nie. Były jeszcze pociągi przyjaźni, z Polski do Związku Radzieckiego – ożywił się starszy pan. – Cały pociąg był wtedy zapchany kryształami, dżinsami, kremami Nivea, wodą Przemysławką i wódką. Za używane dżinsy można było kupić telewizor Rubin. Kolorowy. Wprawdzie lubił się znienacka zapalić i potem płonęło od niego całe mieszkanie, ale jednak był to prawdziwy kolorowy telewizor.

– Przecież dzisiaj wszyscy mamy kolorowe telewizory – dziwi się dziewczyna w ciąży.

– No właśnie. Wszyscy. A wtedy tylko nieliczni i dlatego to było miłe – wyjaśnia tęsknie pan.

– To były pijane pociągi, te pociągi przyjaźni – komentuje kobieta. – Zaczynali pić w Warszawie, a kończyli w Moskwie. Mój eksmąż nimi jeździł.

– Dlaczego eks? – zaciekawiła się Ewa.

– Nie zaadaptował się do dzisiejszych czasów, mam wrażenie, że on nadal jeździ tym pociągiem przyjaźni, od stacji Nie Wiadomo Co do stacji Nie Wiadomo Gdzie. A ja założyłam firmę, haruję od rana do nocy i nie będę go utrzymywać! Rozwiodłam się, zarabiam, a on, w papuciach, całymi dniami ogląda telewizję i rozwiązuje krzyżówki – śmieje się kobieta. Jej ręka odruchowo powędrowała ku komórce, lecz zaraz się cofnęła.

– No i jednak rozmawiamy – westchnęła Ewa z ulgą. – Nie chciałabym, żeby Ono miało poczucie, że ludzie są sobie aż tak obcy. Przecież Ono nas słucha i poznaje świat w pociągu.

Dziewczyna w ciąży poruszyła się nerwowo:

– To bzdura. Takie to nic nie słyszy. I nie chcę, żeby słyszało. To byłoby straszne.

Starszy pan kręci głową w zadumie:

– Uczyłem w szkole biologii. Moja świętej pamięci żona też była nauczycielką, ale ona uczyła rosyjskiego. Umarła w 1992, nagle, na serce, bo okazało się, że nikomu nie jest potrzebna. Wszyscy chcieli uczyć się angielskiego lub niemieckiego, a rosyjski został wyklęty. I ona zamartwiła się tym na śmierć. Dziś znowu uczą się rosyjskiego, bo handlują z Rosją, choć pewnie już nie dżinsami i nie Przemysławką. No, ale mojej żony już nie ma. Co to ja mówiłem… Biologia… Otóż niektórzy uczeni twierdzą, że pantofelek słyszy i kurczy się lub rozkurcza zależnie od dźwięków. Bo już plankton to nie. Plankton jest głuchy. W pantofelka to ja wierzę, ale embrion ludzki? Nieeee… Człowiek jest zbyt prymitywny, żeby mógł słyszeć na poziomie płodu.

Zakonnica na moment podniosła głowę znad klawiatury:

– Życie poczęte jest święte.

– A narodzone niewiele warte i ląduje na śmietniku – powiedziała agresywnie kobieta.

– Proszę państwa – zaczął uroczyście starszy pan. – Nie spierajmy się o aborcję, bo skoro już tak ładnie zaczęliśmy się zaprzyjaźniać, to lepiej zmienić temat, niż zacząć się kłócić. Aborcja i polityka to tematy gorące jak kartofle z ogniska.

– Aborcja to polityka – stwierdza sucho kobieta z milczącą komórką.

– Aż tym pantofelkiem to jak jest, bo ja już zapomniałam. Jak on się rozmnaża? Muszą być dwa pantofelki? i co? Rozpoznają się jakoś? – pyta dziewczyna w ciąży.

Zakonnica, nie przerywając swojego zajęcia, wtrąciła:

– Pantofelek nie ma duszy.

– Nigdy nic nie wiadomo – pokiwał głową starszy pan. – Życie to wielka tajemnica i biologia jej nie wyjaśnia. Religia też nie.

– To prawda. Tu, na ziemi, jest więcej tajemnic, niż myślą uczeni. Na przykład Internet… Internet może być sumą ludzkich dusz – zamyśliła się zakonnica.

– Boże! – wzdrygnęła się kobieta. – Siostra wie, jakie świństwa wypisują w Internecie? Ile tam pornografii i przemocy?

– Każdy znajduje to, czego szuka – stwierdziła spokojnie zakonnica.

Ono kopnęło Ewę z całej siły.

– Kopie. Jest chyba zaniepokojone – powiedziała Ewa. – Za dużo naraz się dowiaduje.

„Najpierw wszyscy milczeli, teraz nie mogą przestać mówić. Byli sobie obcy, a teraz opowiadają o swoich żonach, mężach, o pantofelkach i swoim życiu”, pomyślała ze zdziwieniem.

– Nie chcę, żeby moje dziecko już teraz cokolwiek słyszało – powtórzyła dziewczyna. – Wystraszy się i odmówi przyjścia na świat. Mój lekarz powtarza mi, żebym patrzyła tylko na piękne przedmioty, bo to może mieć wpływ na dziecko.

– …ale skąd brać same piękne przedmioty? – starszy pan rozejrzał się po przedziale, zerkając na brudne okno. – Kiedyś, dawno temu, mówiono, że kobieta w ciąży może się na coś zapatrzyć. Na przykład zapatrzy się w ogień i dziecku wyskoczy plama na twarzy. Znałem człowieka z taką wielką czerwoną plamą. Upierał się, że jego matka, będąc w ciąży, widziała pożar i z przestrachu złapała się ręką za policzek.

– Co za bzdury – powiedziała kobieta. – Genetyka na pewno to jakoś wyjaśnia.

– To nie bzdury. Gdy się jest w błogosławionym stanie, dobrze jest się zapatrzyć w Pana Boga i w ciepły rodzinny dom – oświadczyła zakonnica, składając laptop.

„Ciepły dom”, pomyślała Ewa. „Muszę znaleźć ciepły dom, a wtedy Pan Bóg sam się znajdzie. Albo i nie”.

– Należy się zapatrzyć w to, co jest piękne na świecie i w dobrych ludzi – zamyślił się starszy pan.

– A gdzie chce pan to znaleźć? Na świecie są same konflikty, wojny, przemoc, a dobrzy ludzie… Wygląda na to, że gdzieś się pochowali – oznajmiła kobieta.

Pociąg zaczął zwalniać.

– A to co? – spytała kobieta. – Przecież nie Warszawa?

– Roboty drogowe – wyjaśniła zakonnica. – Jeżdżę na tej trasie i od miesiąca coś tu naprawiają.

– Ja nie mam czasu, muszę być punktualnie. Jadę na przetarg – powiedziała nerwowo kobieta.

– Kiedyś kobiety jeździły na targ, a dziś na przetargi. Kiedyś zarabiała tylko głowa rodziny, a dziś nie wiadomo, kto jest tą głową. Trochę to niepokojące – zamyślił się starszy pan.

– Dobrzy ludzie na pewno wciąż gdzieś są. Szukajcie, a znajdziecie – stwierdziła nagle zakonnica, upychając laptop do czarnej walizeczki.

Długie nogi w dżinsach i wielkich glanach poruszyły się, a trencz się odchylił.

– Szukajcie, a znajdziecie – powiedział z nerwowym uśmiechem młody mężczyzna, odsuwając płaszcz, a potem jednym ruchem zerwał się z siedzenia. Wyrwał zakonnicy walizeczkę i wybiegł z przedziału. Na korytarzu rozległ się tupot nóg i donośne trzaśniecie drzwi.

– Jezus Maria! – zawołała kobieta.

– Złodziej… ratunku… – wyszeptał starszy pan tak cicho, że usłyszała go tylko Ewa.

– Złodzieje! – wrzasnęła znowu kobieta, a już po chwili wszyscy pchali się na korytarz. Tylko zakonnica podeszła do okna, chwilę mocowała się z nim, a potem je opuściła.

– Już go nie ma. Biegnie tam, między drzewami – obwieściła spokojnie, wychylając głowę.

Pociąg znowu zaczął przyśpieszać i po chwili turkotał w szybkim, jednostajnym rytmie.

– Pani ma komórkę, trzeba dzwonić na policję i lecieć po konduktora – mówił w podnieceniu starszy pan.

– Zatrzymać pociąg! – zawołała dziewczyna w ciąży.

– Tylko nie zatrzymywać! Mój przetarg! – powiedziała nerwowo kobieta.

Ono natychmiast dostało czkawki, a Ewa razem z nim, czując, jak jej przepona zaczyna tańczyć.

„Nie bój się, nas nie okradną. Nic nie mamy, tylko siebie”, szepnęła do dziecka, ale zakonnica już mówiła:

– Bóg dał, Bóg wziął. I tak był zepsuty.

– Przecież siostra cały czas na nim pisała! – zawołała kobieta.

– Boże chroń, tak sobie tylko stukałam. Uczyłam się, gdzie są literki i cyfry. Klasztory teraz się komputeryzują, więc siostry ciągnęły słomki, na którą wypadnie, żeby pierwsza się nauczyła. I padło na mnie. Alę wciąż się boimy żywego komputera, więc kupiłyśmy na giełdzie zepsuty taki, do oswojenia.

– Do czego to doszło. Komputeryzacja klasztorów… No nie wiem, nie wiem, czy mi się to podoba, czy religia nie powinna pozostać tam, gdzie się narodziła, wśród piorunów, nawałnic, trzęsień ziemi i wybuchów wulkanów, wśród wszystkiego, czego człowiek do dziś nie może pojąć i czego się boi, a nie wśród linii energetycznych i elektroniki – mruczy starszy pan.

– Głosu Boga tam siostra nie usłyszy – przytaknęła kobieta.

– Nigdy nie wiadomo – zamyśliła się zakonnica. – Bóg przejawia się we wszystkim, czemu nie miałby przejawić się komputerze?

– No i widzicie! – mówi Ewa głośno i z radosnym uśmiechem. – Wszystko może się dobrze skończyć, prawda?

Zakonnica patrzy na nią uważnie.

– Nie, dziecino – mówi wreszcie. – Nie wszystko.

– No tak – stwierdza starszy pan i zaciska wyciągniętą rękę. – Na przykład pantofelek to, ooo… tak się kurczy, gdy czuje niebezpieczeństwo.

– Ono też się wtedy kurczy – szepcze Ewa. – i czuje niebezpieczeństwo wcześniej niż ja, ale nie zawsze potrafi mnie ostrzec.

– Podróż dobiega końca. Jakoś jesteśmy sobie mniej obcy, prawda? – pyta starszy pan.

– Mniej, mniej – mówi nerwowo kobieta i zaczyna zbierać rzeczy. – Warszawa się zbliża.

– Warszawa… – cieszy się Ewa. – Zobaczymy wielkie, prawdziwe miasto. Widziałam je tylko raz, dawno temu, w szkole podstawowej. Na wycieczce – wyjaśnia współpasażerom, ale już nikt nie zwraca na nią uwagi.

Ściągają z półek walizki i torby, strzepują wymięte ubrania, kobieta i dziewczyna pudrują twarze, pierwsza z nich przeciąga po ustach kredką, druga czesze włosy i spryskuje się dezodorantem. Zakonnica układa rzeczy w czarnej, zniszczonej torbie, wszyscy na siebie wpadają, potrącają się, myśląc już tylko o tym, co będą robić po wyjściu z pociągu.

„Znowu jesteśmy sobie obcy”, myśli Ewa ze smutkiem i patrzy przez okno na zbliżającą się stolicę. „Więc to już. Jestem w Warszawie. Ale dlaczego ona tak się zaczyna?”

Dlaczego ona tak się zaczyna:

coraz więcej drutów wysokiego napięcia. Coraz mniej zielonego koloru, coraz więcej brzydkich domów i wybetonowanych ulic. Domy-rezydencje, skryte w ogrodach lub za wysokimi murami. Domy rudery, walczące o przetrwanie. Domy z wieżyczkami i pełne łuków, jak w cygańskim pałacu. I śmieci. Coraz więcej śmieci. Mnóstwo śmieci. I graffiti. Wszędzie graffiti. Splątane wielokolorowe linie, podkreślające brzydotę betonowych fasad lub wyskakujące jak wykrzyknik z białego, nowego muru. I chropawe betonowe ściany, które nagle wyrastają z obu stron kolejowych szyn i osaczają pociąg. Szary beton przemienia się powoli w równie szary sztuczny marmur. A potem wielkie, kolorowe billboardy, coraz więcej kolorowych billboardów, które uderzają w oczy natarczywymi hasłami: „ZAWSZE COCA-COLA”, „BANK – TWOIM PRZYJACIELEM”, „IDEA – ŚWIAT w ZASIĘGU RĘKI”. Billboardy, graffiti, billboardy, graffiti, perony. Tłumy ludzi biegnących gdzieś i potrącających się nawzajem.

Agresywny głos z megafonów, niewyraźnie zapowiadający przyjazdy i odjazdy, rosnący wciąż gwar odchodzących i pojawiających się pasażerów, pojedyncze okrzyki i nawoływania, wizg pociągów nadjeżdżających z daleka i sapanie tych, które zbierają się powoli do odjazdu.

– Jesteśmy w brzuchu wieloryba – mówi Ewa, rozglądając się po dworcu.

Ruchome schody. Zepsute. „Tak bardzo chciałam się nimi przejechać”, myśli z żalem i wspina się do góry. Wychodzi przed dworzec. Widzi lśniące bryły bardzo wysokich, kolorowych biurowców, w których przegląda się pochmurne niebo – i wszechobecny stukot tramwajów. „Tramwaje”, myśli Ewa. „Marzenie mojej mamy: prawdziwe miasta to takie, w których nocą budzi ludzi stukot tramwajów”.

Niespiesznie idzie ulicami, choć wokół niej wszyscy gdzieś pędzą, niekiedy ją potrącając, czasem ktoś syknie, zirytowany tym, że musi ją wyminąć.

To miasto nie mówi, lecz huczy; to wielka orkiestra symfoniczna, która uparła się grać równocześnie wiele różnych utworów. A dyrygenta nie widać. Może się spóźnia, a może nigdy nie przybędzie. Wydaje się, że ludzie poruszają się w przyspieszonym rytmie, nie chodzą, ale mkną; obcasy ich butów nie są w stanie wygrać żadnej dającej się rozróżnić melodii, za dużo tych butów i za dużo aut, które wszystko zagłuszają. Wśród wizgu, wycia, donośnych miauknięć, sapnięć i pisku wybijają się agresywne sygnały karetek pogotowia i policyjnych aut. „Czy tu wciąż umierają ludzie? Czy policja musi bez przerwy za czymś gonić i czegoś pilnować?”, myśli Ewa z niepokojem.

Ono cały czas kopie, przewraca się, zaciska piąstki, nerwowo ziewa, jakby brakowało mu tlenu.

– Cśśśśś… – szepcze Ewa. – To pewnie tylko jakieś ćwiczenia, pewnie te karetki i policyjne wozy tylko trenują. Nie może tylu ludzi naraz wołać pomocy lekarza lub policji. Ćśśś… uspokój się, nic ci nie grozi, to tylko miasto. Duże miasto.

Napierające ze wszystkich stron budynki, wąskie i wysokie, jedynie patrzą, ale nic nie mówią, jakby wiedziały, że i tak nikt ich nie usłyszy.

Pałac Kultury wciąż nachyla się nad miastem i chce przemówić w jakimś obcym języku, ale głos został mu odebrany. Lśniące bryły wielkich biurowców odbijają światło, lecz pochłaniają dźwięki i już ich nie oddają. Są błyszczące, lecz martwe.

– Nie zrozumiem mowy tego miasta – mówi Ewa. – Ono, słuchaj jej, ale nie próbuj zrozumieć, to daremne…ile sklepów, wszędzie sklepy! „Mamie byłoby tu o wiele gorzej, choć wciąż marzy o wielkim mieście. Byłoby jej żal wielu rzeczy, których nie może kupić i codziennie by o tym mówiła. Mama byłaby tu nieszczęśliwa, choć nic o tym nie wie i to dobrze, bo może hodować swoje marzenia. A ja wciąż nie mam żadnych marzeń. Bo ty nie jesteś moim marzeniem, Ono, ty jesteś moim przypadkiem, na który się zgodziłam”.

Na jednym z chodników siedzi kobieta z małym dzieckiem. „Odpoczywa czy żebrze?”, zastanawia się Ewa.

– …nie tu. Tu nie wolno. Odstraszasz klientów, idź, bo zawołam policję – powtarza barczysty mężczyzna w garniturze, nachylając się nad nią, ale ona nie rozumie. Karmi dziecko kawałkiem bułki, wpychając mu ją do buzi. Dziecko ma czkawkę i rozgląda się wielkimi, czarnymi oczami. „Co robicie, gdy jest zima?”, myśli Ewa i idzie dalej.

Na ulicach tego miasta króluje coca-cola. Jest wszędzie. Prawdziwa – w ulicznych budkach, na wózkach, wystawach, w torbach przechodniów – i na wielkich reklamach.

„Zawsze coca-cola”, myśli Ewa i przypomina sobie opowieść babci Ireny.

Zawsze coca-cola:

– …nie, no skądże, w ogóle jej wtedy u nas nie było, była tylko tam, za mityczną żelazną kurtyną, ale wciąż o niej słyszeliśmy i wydawała się nam czymś niezwykłym, niedoścignionym, była ucieleśnieniem marzeń, wolności, pięknego życia. Ona, coca-cola. Istota żeńskiego rodzaju, ale z boskimi przymiotami. Tęskniliśmy do niej.

Nikt z nas nie wiedział, jak wygląda, więc wyobraźnia podpowiadała nam, że musi być niezwykła, wielka, wspaniała, obezwładniająca. Czuliśmy, że w cudowny sposób odmienia ludzi; wystarczy jeden łyk, aby stać się kimś innym. Lepszym.

Byłam w szkole podstawowej – ostatnia klasa? – gdy do Polski trafiła objazdowa wystawa OTO AMERYKA.

– Jedziemy – powiedziała nasza pani. – Cała szkoła pojedzie, musicie zobaczyć, dlaczego amerykański styl życia jest gorszy od naszego, jak upodlił człowieka i co z niego robi. Dlaczego w socjalizmie żyjemy godniej.

Wystawa była w Krakowie, w muzeum. Choć szkoła wykupiła wcześniej bilety, trzeba było stać w długiej kolejce. Chyba każdy marzył o tym, by zobaczyć, jak Ameryka upodliła ludzi. Tłum cisnął się podekscytowany i odnosiło się wrażenie, że kolejka nie będzie miała końca.

Weszliśmy po paru godzinach, a oczekiwanie wzmogło naszą ciekawość. Byliśmy głodni wrażeń, Ameryki, coca-coli – i zwykłej bułki, bo staliśmy w kolejce od południa, a wcześniej tłukliśmy się dwie godziny zdezelowanym autobusem.

Już od wejścia przywitała nas hałaśliwa, rytmiczna muzyka. Dziwna muzyka. Inna niż ta, którą znaliśmy do tej pory. Pobudzająca i zmuszająca ciało, aby zaczęło podrygiwać w jej rytm, bez udziału woli. Początkowo stawialiśmy opór, ale niespostrzeżenie zaczęliśmy przegrywać z tym zaraźliwym rytmem. Więc podrygiwaliśmy. Wszyscy. Cała nasza klasa. Cała szkoła. Dziesiątki innych szkół i mnóstwo poważnych, dorosłych ludzi.

– Rock and roll. Tego słucha amerykańska dzicz – zaczęła przewodniczka w zielonej, zetempowskiej bluzie, ale jej noga zaczęła rytmicznie podrygiwać. Usiłowała to powstrzymać i nie mogła. Jedna jej noga tańczyła, a druga stała prosto, na baczność.

Nikt z nas nigdy nie słyszał takiej muzyki. Nigdy.

„Hej, babariba, hop, babariba, ouuh, babariba, uuuh, babariba…”

Babariba schwyciła nas w swoje ramiona i mocno trzymała. Zwiedzający przesuwali się powoli wzdłuż przeszklonych szafek z eksponatami, a ich nogi podrygiwały do tego dzikiego, cudownego rytmu. Kolejka powoli zamieniała się w żywego węża, drgającego w jednym takcie.

– Ta muzyka ma swoje korzenie w muzyce amerykańskich niewolników. Biali panowie zabrali im wszystko, nawet ich muzykę – mówiła monotonnie przewodniczka, a jej noga drgała, dłonie rytmicznie zaciskały się i rozwierały, słowa bezwiednie wkraczały w rytm rock and rolla i stawały się jego częścią.

Sznur zwiedzających powoli, niespostrzeżenie, lecz coraz mocniej zarażał się rock and rollem. To była epidemia. Ba, to była pandemia.

– Pistolet – powiedziała przewodniczka.

W pustej przeszklonej witrynce leżał samotny pistolet.

– W Ameryce ludzie codziennie do siebie strzelają i zabijają się bez powodu. Trwają tam uliczne wojny gangów i wciąż nasila się przemoc.

W mocny, gorący rytm rock and rolla płynnie wtargnęły te wyobrażone przez nas pistoletowe strzały.

– Pif-paf! – powiedział ktoś ze zwiedzających z emocją w głosie.

– Pif-paf! Hej, babariba! – odpowiedział ktoś inny.

– Hej, babariba! – wrzasnęli pozostali.

– Krawaty – oznajmiła przewodniczka. – Spójrzcie, jakie krawaty noszą amerykańscy mężczyźni. Ameryka jest pełna świństw, Ameryka jest nieprzyzwoita, nikt nie szanuje tam ludzkiej godności. Dziewczynki, proszę odwrócić głowy…

Witryna z krawatami porażała wzrok jaskrawymi kolorami. Z każdego krawata dumnie prężyła ciało naga kobieta z gigantycznym biustem.

– Hej, babariba! – wrzasnął ktoś dyszkantem i żywy, rozedrgany rock and rollem wąż podchwycił natychmiast:

– Hej, babariba! Ouuuh, babariba!

– Długopis – powiedziała przewodniczka. – Amerykanie są leniwi, nie chce się im pisać, więc wymyślili długopisy i to z nieprzyzwoitymi rysunkami.

Wąż przylgnął do witryny. Na wąskich, niewielkich długopisach znów wyginały się gołe kobiety.

– Uczniowie piszą tym wypracowania – powiedziała ze wstrętem przewodniczka, a jej biust zafalował w rytm rock and rolla.

– Hop, babariba! – odkrzyknęła kolejka z tęsknotą w głosie, zacierając ręce poplamione zwykłym atramentem, czerpanym jeszcze z buteleczki.

Wąż wił się, oglądając teraz zapalniczki zippo i kolorowe jednorazówki („Nie umieją wyprodukować porządnych zapałek”), kajdanki („Policja może tam aresztować kogo chce i kiedy chce”), kolorowe koszule z rozebranymi kobietami, a także koszule w kwiaty, w pawie, w ptaki, rybki lub niepojęte, pseudopicassowskie mieszaniny wzorów („Amerykanie są nieprzyzwoici, nie mają moralności, co widać nawet na ich koszulach”), puszki z zupą pomidorową („Klasa robotnicza, wykorzystywana przez kapitalistów, haruje od świtu do nocy i nie ma czasu gotować”), fraki z cylindrami („Codzienny ubiór kapitalisty”), grube, brązowe cygara („Papierosy są dla ubogich, cygara dla bogaczy”), tablice reklamowe („Reklama chce wam wmówić, żebyście kupili za duże pieniądze to, czego nie potrzebujecie, reklama wyprzedza popyt, kłamie i oszukuje ludzi pracy”).

– Hej, babariba! – wrzasnął ktoś znowu, ale nim inni to podchwycili, przewodniczka powiedziała:

– W następnej witrynie coca-cola.

I wtedy zapadła cisza. Wszyscy wstrzymali oddech, babariba przestała być słyszalna – choć wciąż śpiewała swoje, chrypliwym, czarnym głosem gangstera, który przed chwilą zgwałcił jedną z kobiet na krawacie – nagle poczuli się jak w kościele.

– Coca-cola… – wionął nabożny, przejęty szept.

– Coca-cola…

– Prawdziwa coca-cola…

Szepty mknęły przez salę, a wokół ostatniej witryny zaczął narastać i kłębić się rozpalony tłum.

– Coca-cola… Coca-cola… COCA-COLA!

W dużej przeszklonej witrynie stała jedna, jedyna, malutka, opływowa w kształcie butelka, z brązową cieczą i czerwoną etykietą. Wszystkie spojrzenia zawisły na niej z taką intensywnością, że butelka powinna eksplodować i rozprysnąć się wraz z gablotą. Ale wciąż stała. Nieduża, nieruchoma, nieosiągalna. Nic szczególnego.

– Ulubiony napój kapitalistów, przy jego produkcji od rana do nocy pracują tysiące robotników, a kapitaliści zgarniają nienależne im zyski. Od coca-coli psują się zęby i żołądek. Istnieje hipoteza, że są w niej domieszki narkotyków i trucizny, które powodują postępujące uzależnienie i otępienie umysłu klasy robotniczej – mówiła monotonnie przewodniczka, lecz nikt jej nie słuchał.

– Przetrawialiśmy w milczeniu nasze straszne, dojmujące rozczarowanie – szepnęła babcia Irena. – Coca-cola powinna być wielka i niezwykła. A była mała i niepozorna. Powinna być niesamowita. A była ot, taką sobie butelką, jedynie trochę węższą od tych, które znaliśmy. Napój powinien być tęczowy, nie do zapomnienia, a tymczasem miał znany nam kolor kawy.

– Coca-cola to narzędzie politycznej walki, to kwintesencja amerykańskiego stylu życia – oznajmiła z naciskiem przewodniczka.

Nikt jej nie uwierzył. Coca-cola była nijaka, choć wystawa OTO AMERYKA była fantastyczna.

Wkrótce uczniowie z całej Polski śpiewali piosenkę, którą ułożył nie wiadomo kto:

„To jest Ameryka,

To słynne U-Es-A,

To jest ogromny kraj,

Na ziemi raj!”

I wszyscy opowiadali sobie o babaribie, o pistolecie, kolorowych koszulach, o krawatach z gołymi babami, zapalniczkach zippo i długopisach – ale milczeli o coca-coli. Bo nie było o czym opowiadać.

A jednak przewodniczka w zielonej zetempowskiej koszuli miała rację. Coca-cola była narzędziem politycznej walki – i była stylem życia. I miała w sobie magiczną moc: potrafiła rozpleniać się jak chwast, ogarniając sobą tysiące kilometrów, ba, całą ziemię!

– U nas pojawiła się w latach siedemdziesiątych, za Gierka – kontynuuje babcia – wtedy, gdy jeszcze nie było cię na świecie. Już nie upodlała klasy robotniczej, przeciwnie, miała być dowodem naszego postępu i doganiania reszty świata. I od razu stała się narzędziem walki pomiędzy północą a południem. Na południu Polski była pepsi, coca-cola na północy. Tak nas podzielił Gierek. Czterdzieści dziewięć województw, pepsi-cola, coca-cola i wszystko jasne. No cóż, w socjalizmie człowiek przynajmniej wiedział, gdzie coś się kończy i gdzie zaczyna – uśmiecha się babcia Irena. – My, z południa, udawaliśmy, że pepsi jest lepsza, ale naprawdę czuliśmy się gorsi od północy, od Warszawy, od prawdziwej coca-coli. Wtedy też zrozumiałam powód naszego rozczarowania na wystawie OTO AMERYKA. Tam była tylko ta jedna, jedyna butelka coca-coli, a tymczasem jej siła tkwiła i wciąż tkwi w ilości. Muszą być setki, tysiące, miliony, ba, miliardy butelek! Ich skromny wygląd musi być zamaskowany przepychem reklam: gwiazda sportu wypija ją duszkiem po zdobyciu medalu na olimpiadzie, sławna piosenkarka chłodzi się nią tuż po koncercie, piją ją nawet białe niedźwiedzie na Alasce. Bo coca-cola jest jak narkotyk, a nie zwykły napój – uśmiecha się babcia Irena i popija powoli herbatę z grubego kubka.

– Zawsze coca-cola, babciu – szepcze Ewa, obserwując wszechobecność coca-coli w stolicy.

…jakaś kobieta, gruba, stara, biegnie pospiesznie, potrąca Ewę, z jej rąk wylatuje plastikowa siatka, wysypują się bułki i jabłka. Nikt nie pomaga ich zbierać. Za nią biegną kolejne trzy osoby. Zatłoczony chodnik przed przejściem dla pieszych nagle jakby zawirował i wydaje się, że zawraca przechodniów w przeciwnym kierunku. W jednej chwili wszyscy biegną w jej stronę, niemal wprost na nią. Słychać głośne sapanie, okrzyki, ktoś klnie, ktoś inny wzywa Matkę Boską, ale krzyki już są zagłuszone przez policyjne gwizdki i pisk samochodowych hamulców. Hamuje naraz kilkanaście – nie, nie kilkanaście, już kilkadziesiąt, ba, kilkaset aut!, niektóre nie zdążyły i słychać, jak blacha uderza o blachę. Ewa stoi, ogłupiała w tym hałasie i zamieszaniu, a ktoś popycha ją w głąb chodnika:

– Co tak stoisz! Strzelają! Schowaj się! „Jestem w kinie”, myśli.

Na moment robi się cisza, niezwykła jak na to miejsce, cisza pełna nabrzmiałego wyczekiwania – i nagle wszystko znowu zaczyna się poruszać, ale w odwrotnym kierunku. Ludzie zawracają, pchają się teraz z powrotem ku przejściu, policja – która nagle pojawiła się nie wiadomo skąd – próbuje odsunąć napierających: „Proszę się rozejść… Rozejść się! Nie ma na co patrzyć!”

Kierowcy błyszczących samochodów usiłują odkleić się od siebie; ich auta wyglądają jak komórki pszczelego plastra. Kierowcy wrzeszczą, ich agresywne głosy zderzają się w powietrzu i odskakują od siebie jak pingpongowe piłeczki.

– Zawracać! Objazd! – krzyczy policjant na przejściu.

– Cofać się! Nie tędy! Dookoła! – krzyczy drugi policjant na przechodniów.

– Kobieta w ciąży… Ludzie, nie pchajcie się tak – mówi ktoś przytomnie i osłania Ewę. „To ja jestem kobieta w ciąży?”, dziwi się Ewa. Słowo „kobieta” brzmi dziwnie poważnie, zbyt serio i dopiero teraz Ewa wzrokiem kobiety patrzy na to, co się dzieje i pyta:

– Co się stało?

– Napad na bank. Zabili cztery osoby.

– Bandytów? Bandytów zabili? – docieka inny przechodzień.

– Nie, tych z banku. Trzy kobiety. A może dwie.

– Kurwa…

– Matko Boska…

– A tam leży jakieś ciało, po drugiej stronie…

– Może to bandzior, może przechodzień, kto to wie…

– Jebana sprawa, prawie jak w Nowym Jorku – mówi kilkunastoletni chłopak z mieszaniną lęku i dumy.

– Takie coś widziałem tylko w kinie lub w telewizorze, a teraz nagle tutaj, w środku miasta… Strach wychodzić z domu, a przecież szedłem tylko na pocztę – wzdycha nerwowo starszy pan.

– Miesiąc temu zastrzelili złodzieja samochodów. Leżał w centrum, pod czarną plandeką.

– Nie pod plandeką, tylko pewnie w czarnym worku, takim jakie widać w amerykańskich filmach – włącza się kobieta w eleganckim kostiumie.

– Tydzień temu podłożyli bombę pod samochód w centrum miasta. Wszystkie szyby poleciały w pięciopiętrowym budynku, a w samochodzie zwęglony trup.

– Kurwa… Nowy Jork… Nowy Jork… – powtarza zafascynowany nastolatek.

Ono wykonuje salto, Ewa ma uczucie, jakby wyciągnęło do góry ręce i usiłowało uchwycić się jej zaciśniętą piąstką za jelita, żołądek, za gardło. „Zaraz zwymiotuję, rany boskie”, myśli z przestrachem. „Ono, uspokój się… puść… nie teraz, nie tutaj”. Ewa wie, że Ono ma zamknięte oczy i nie chce na to patrzyć. Boi się. Boi się tłumu, który wciąż napiera ze wszystkich stron, boi się jego lęku przemieszanego z ekscytacją, jego emocji – zbijających się z wielu przyspieszonych oddechów w wielką, ciężką, dławiącą chmurę; boi się wrzasku kierowców na jezdni, donośnie klnących na innych i ostrych policyjnych gwizdków. „A strzałów wcale nie było słychać”, myśli zdziwiona. Zatem tylko na filmie brzmią donośnie i ostro, są trudne do pomylenia z innymi dźwiękami, tutaj wtapiają się w codzienne odgłosy dużego miasta. A jeśli codziennie ktoś gdzieś strzela codziennie ktoś kogoś zabija, ale nikt o tym nie wie? – Ono, cicho, cicho. To już minęło, już jest spokój. To tylko przypadek, przypadek – powtarza Ewa, mając uczucie, że nie mówi prawdy. Przypomina sobie codzienne wiadomości w radiu, pełne strzelaniny, wybuchów bomb i katastrof. „Tak, ale to zawsze było gdzieś daleko i wydawało się nierealne. A jeśli to nie jest przypadek, ale codzienność?”

Ale Ono już wie i Ewa to czuje. Skręca w boczną ulicę, która jest równie zatłoczona, ludzie idą szybko, ale spokojnie. „Skąd ich tu tyle o tej godzinie? Powinni być w pracy. Co oni tu robią? Gonią ulicą za swoimi marzeniami? Za pieniędzmi? Za okazją? Za znajomymi, którzy pomogą im coś załatwić?”

Zza budynków i kolorowego sznura aut, powoli ciągnących w długim korku, miga skupisko zieleni i Ewa z ulgą zmierza w tamtą stronę.

– Gdzie leziesz? Idź na pasy, idiotko… Głupia krowa i do tego w ciąży! – drze się kierowca luksusowego auta. Ewa cofa się i kieruje ku pasom.

Park. Ławki. Matki z bawiącymi się dziećmi, matki z wózkami, starsi ludzie drzemiący w słońcu. Niewielki stawek z mętną wodą.

„Usiądę i odpocznę od tumultu, od strzelaniny, od tłumów ludzi, od chodników, które wydają się spieszyć razem z nimi, od sklepów, w których i tak nic nie kupię”, myśli, siadając z ulgą na ławce.

Przez chwilę ma uczucie, że wreszcie jest normalnie. Dzieci gaworzą lub swojsko pokrzykują. Matki rozmawiają o dzieciach. Dwa rozleniwione łabędzie na stawie bez przekonania wyjadają kawałki bułki, wydając ciche syki. Poszczekują psy. Chrzęści żwir pod stopami spacerowiczów, słychać nawet szum drzew.

– Nikt nie strzela – mówi Ewa głośno, a jakaś kobieta z pobliskiej ławki patrzy na nią zdziwiona.

Ewa nie spieszy się, wie, że już dziś jest za późno, by czyhać na Artura pod jego uczelnią, zostawi to na jutro, dziś pójdzie szukać Patrycji pod adresem, który dała jej Marysia. Adres jest prosty: hipermarket, dział spożywczy.

Patrycja to jedna z tych dziewczyn, którym się udało. Udało się jej wyrwać z ich miasteczka i urządzić się w stolicy. Podobno pomogli jej w tym chłopcy z zielonego renault. „Ho, ho”, mówią sąsiedzi, „ona to ma dobrze, pracuje w prawdziwym hipermarkecie, wśród tych wszystkich wspaniałych rzeczy. u nas nikt nie wybuduje hipermarketu, kto by chciał go budować dla piętnastu tysięcy ludzi bez forsy?” Patrycji udało się w życiu i to po wielokroć, na przykład z imieniem. Jej rodzice szukali dla niej imienia wśród Andżelik, Sandr, Natalii, Izaur, Nikoli – a Ewa z Marysią długo czuły się upokorzone. „Nie wysilili się nasi starzy”, stwierdziła ponuro Marysia. „Gdybym miała na imię Andżelika, od razu byłabym kimś innym”, dodawała z przekonaniem. Andżelikę na pewno spotykały w życiu romantyczne przygody, Sandra byłaby bogata, a Patrycja powinna być elegancka. Ewa pomyślała, że to całkiem możliwe, imię odgrywa przecież magiczną rolę. „Dostajesz imię i stajesz się kimś konkretnym”, myśli. „A kim jest Ewa? Nikim w tłumie Ew”.

„Patrycja na pewno cię przenocuje”, mówiła Marysia. „Patrycja będzie chciała się pochwalić, jak ma odlotowo. Jak się uprzesz, to złapiesz ją w tym hipermarkecie”.

Aby dostać się do hipermarketu, wystarczy wsiąść w tramwaj, przejechać kilka przystanków i zaraz widać, jak wyrasta z ziemi, otoczony powiewającymi flagami, otulony głośną muzyką, tak jakby co dzień było tu jakieś święto, a hipermarket miał własną państwowość, a nawet hymn.

„Więc taki jest hipermarket?”, myśli zdziwiona Ewa. Jest jak wielki hangar z falistej blachy, pomalowanej na wiele jaskrawych kolorów. „Hangar”, powtarza Ewa z rozczarowaniem. Ale wokół tłoczy się tłum ludzi, parkują wciąż nowe samochody, wielkie billboardy krzyczą, że zawsze jest coca-cola, zawsze są batoniki Mars, zawsze jest wielka obniżka cen i rozczarowanie ustępuje miejsca zaciekawieniu.

Teraz trzeba przejść długimi, wykafelkowanymi korytarzami, pełnymi butików, aby dotrzeć do serca budynku, do ogromnej hali.

Hipermarket mówi głosem megafonów. Przez megafony puszczają pogodną, rytmiczną muzykę, obiecującą nieustające święto zakupów. Niekiedy muzyka na chwilę cichnie i optymistyczny męski tenor na zmianę z damskim sopranem wymieniają najniższe ceny, najlepsze towary, najatrakcyjniejsze promocje.

Koło butiku z ciuchami Ewa myśli: „Nie mam ani jednej ładnej sukienki”. Przy wystawie pełnej butów wzdycha: „Mam tylko stare tenisówki”. Na widok sklepu z walizkami przypomina sobie, jak zszywała rozdarcie z boku starej torby. Perfumeria dotkliwie dała jej odczuć, o ile można być ładniejszą, gdy użyje się kremów i pudrów. Markowy sklep z dżinsami uprzytomnił, że już ledwie dopina ostatni guzik u swoich: „Pewnie cię to gniecie, Ono”.

Oglądając wystawy, nie może pojąć, jakim cudem powiewna sukienka z cienkiego materiału na ramiączkach może kosztować osiemset sześćdziesiąt złotych. „Cała moja pensja u Grubego”, myśli. Kto i dla kogo zrobił buty na tych wysokich, cieniutkich szpilkach za tysiąc pięćset i jak można w nich chodzić? Czy naprawdę istnieją kobiety, które bez drżenia rąk mają odwagę wetrzeć w twarz krem za trzysta siedemdziesiąt pięć złotych?

– Tu można zginąć, Ono. Wejdziesz i od razu chcesz mieć wszystko, co zobaczysz. To nie jest w porządku – mówi półgłosem.

Pomyślała, że gdyby przystała na propozycje Andrzeja lub jego matki, mogłaby wchodzić do tych sklepów z kartą kredytową lub z portfelem z prawdziwej skóry wypełnionym gotówką i kupować, kupować…

– Nie, nie – szepnęła. – Albo ja tu mam coś do powiedzenia, albo hipermarket.

Ono poruszyło się gwałtownie, więc dodała uczciwie:

– Tak, ty też, ty też masz coś do powiedzenia. Ruszyła naprzód. W wielkiej hali panował tłok. Aby dojść do działu spożywczego, musiała przemaszerować przez mnóstwo stoisk. Gdy dotarła do pieczywa, była spocona i nieszczęśliwa. Uprzytomniła sobie, że nie stać jej na rzeczy, które kupują normalni ludzie, że nie ma kolorowej pościeli, jej poduszka jest zbita, twarda i płaska jak naleśnik, nigdy nie nosiła firmowych stringów i francuskich biustonoszy, jej wszystkie T-shirty są wypłowiałe, a jedyny top już wyblakł od częstego prania; nigdy w życiu nie była nad morzem, żeby popływać na przezroczystym materacu w kształcie fotela, nie ma też modnego kostiumu kąpielowego. Nie miała szansy przekonać się, czy w puchatym szlafroku frotte wyglądałaby jak Julia Roberts. Nie posiedzi pod tym kolorowym parasolem, aby wypić coca-colę z lodu przy białym ogrodowym stoliku. Nie położy na swoim tapczanie tego puchatego koca w niezwykłym kolorze. Nie będzie mieć w oknach powiewnych, marszczonych firanek, upiętych jak na zdjęciach w kolorowych magazynach.

Na stoisku z pieczywem wybrała bułkę za trzydzieści groszy, nie wiedząc, na którą z kilkudziesięciu rodzajów się zdecydować – i żuła ją powoli, myśląc o tym, że jest malutką szarą myszką, schwytaną w wielką, przeszkloną i błyszczącą pułapkę hipermarketu.

Miała szczęście. Patrycja właśnie nadjeżdżała na wrotkach. Wyglądała jak królewna w króciutkim, czerwonym fartuszku w grochy i w takiej samej opasce na włosach. Bez przerwy się uśmiechała. „Musi się uśmiechać, przecież ma to wszystko na co dzień”, pomyślała zazdrośnie Ewa.

Dziewczyna jechała ku niej, rozglądając się wokół, podjeżdżając do klientów sprawiających wrażenie zagubionych lub szukających czegoś.

– Patrycja – powiedziała półgłosem, pociągając ją za fartuszek. – To ja, Ewa.

Patrycja spojrzała na nią z góry, gdyż wrotki podwyższały ją i wykrzyknęła:

– Kurwa, co tu robisz?

W tej samej chwili przytknęła dłoń do ust i szepnęła:

– Po premii, jak mnie ktoś usłyszał i doniesie.

– Przyjechałam, no i… wiesz… Mogłabyś mnie przenocować? Jedną noc albo dwie?

Patrycja kręciła się w kółko i znowu szepnęła:

– Nie mogę tak stać koło ciebie, udawaj, że coś kupujesz… Oglądaj te margaryny. A potem idź prosto do stoiska z serami, potem do alkoholi, a za garnkami skręć w lewo, wejdź w alejkę i czekaj przy rybkach. Za pół godziny mam kwadrans przerwy.

„Przy rybkach?”, zastanawia się Ewa, ale rusza przez ogromną halę, szukając serów. Są. Półokrągła lada z przeszklonymi witrynami – i sery. Dziesiątki serów. Sto rodzajów albo i więcej.

– Po co komu tyle serów? – dziwi się. W jej mieście, w sklepie Grubego, były tylko trzy: biały krowi, żółty twardy i topiony do smarowania. Pewnego dnia Gruby sprowadził dziwny, miękki ser, uginający się pod palcami i obie z Marysią uczciwie ostrzegały zaprzyjaźnionych klientów: „Nie kupujcie, bo śmierdzi”. I śmierdział. W końcu zaśmierdział się całkiem i Gruby nigdy więcej go nie sprowadził. A tu śmierdziały prawie wszystkie. Musiały być zepsute. Spojrzała na ceny: niektóre były droższe niż szynka. Westchnęła.

…były ryby, ale chyba nie te, o które chodziło Patrycji. Stoisko z rybami. Dziesiątki ryb, leżących na lodzie z rozwartymi pyskami, zastygłymi w niemej agonii; były też raki, wielkie langusty i homary, zmrożone krewetki, ślimaki w skorupach i bez, żaby z rozpaczliwie rozłożonymi sztywnymi nogami i kawały różowego łososia. „Chyba wyłowili z mórz i oceanów wszystko, co tam żyło, ale po co? Kto to wszystko zje? Co oni z tym zrobią, jak to się zepsuje? Zabili tyle ryb i je wyrzucą? Gdzie?” Było jej żal morskich stworzeń. „Mączka rybna”, przypomniała sobie. „Świnie i kury karmi się mączką rybną”.

Stoisko z alkoholami oszołomiło ją mnogością rodzajów wina. u Grubego przez pewien czas było wino marki Wino i bułgarska Sophia za osiem złotych. Bułgarskiego szło jednak niewiele. Sophię rozpoznała po etykiecie, ale obok stały inne, po dwadzieścia, po pięćdziesiąt złotych, a na jednej z półek nawet jakieś po sto pięćdziesiąt. „Jaka jest różnica między upiciem się winem za osiem złotych, a takim, na które trzeba wydać jedną piątą pensji? Czy kac nie jest zawsze taki sam?”, zastanawiała się. Ojciec Marysi lubił wypić i Marysia twierdziła, że każdy trunek działa na ojca tak samo agresywnie, wtedy bije matkę twardą ręką.

– Ono… – szepnęła cicho. – Nie umiem ci wyjaśnić, dlaczego ludzie wymyślają coraz droższe rzeczy do jedzenia, do picia, do ubrania. A może zamykają się w swoich domach i jedząc te drogie szynki czy sery, pijąc wino za sto pięćdziesiąt złotych, ubrani w równie drogie ciuchy, starają się sobie wmówić, że wszystko jest w porządku? Że świat jest piękny i bezpieczny? Bo gdy się je najdroższe szynki, najdroższe sery, najdroższe ryby i popija się najdroższym winem, siedząc w bogato urządzonym mieszkaniu, w najdroższych ciuchach, to myśli się o tym, że skoro nas na to stać, to jesteśmy bezpieczni, odgrodzeni od tego, co w świecie najstraszliwsze. A gdy żuje się chleb z margaryną i najtańszym serem lub pasztetówką, wtedy myśli się o tym, że wciąż nam czegoś brakuje, a od myślenia o naszych brakach przechodzimy do myślenia o brakach i wadach świata i ten chleb z najtańszym serem wystawia nas na wszystkie niebezpieczeństwa ziemi.

Garnki… setki garnków, błyszczących, z pokrywkami ze szkła, w dziesiątkach kolorów. Ewa przypomniała sobie wciąż przypalane przez matkę gary, które trudno było domyć. W lewo, za garnkami, zobaczyła wykafelkowaną alejkę i tłum ludzi, oglądających wystawy butików. Teraz musiała pokonać kasy. „Cholera, zjadłam tę bułkę”, uświadomiła sobie, ale wzruszyła ramionami i zostawiając przy kasjerce pusty koszyk, przeszła na drugą stronę. Tylko ona szła z pustymi rękami, dookoła ludzie jeździli wypchanymi po brzegi wózkami i Ewa poczuła się głupio. Blada, spocona kasjerka obejrzała się za nią przelotnie, nie przerywając ani na chwilę wygrywania melodii na fiskalnej kasie.

Ewa zrobiła kilka kroków, gdy tuż koło niej pojawił się ochroniarz.

– Pokaż plecak – powiedział niewyraźnie, żując gumę.

– Dlaczego? – zdziwiła się.

– Dziecino, stąd nikt nie wychodzi z pustymi rękami.

W plecaku miała parę majtek, jedne już używane, zapasowy biustonosz, dwa podkoszulki, spódnicę i sweter.

– Nie będziesz grzebać w moich rzeczach – obruszyła się, ale on westchnął i powiedział zmęczonym głosem:

– Płacą mi za to, kotku. Jak zachowasz się spokojnie, nikt nie zwróci uwagi.

– Ale dlaczego? – spytała znowu.

– Pokaż, co schowałaś w plecaku – powtórzył trochę ostrzej.

Podała plecak i patrzyła w milczeniu, jak gmera w nim, wyjmując biustonosz, podkoszulki, majtki. Westchnął:

– Nie rozumiem. Po cholerę tu właziłaś, jak nic nie kupujesz i nic nie wynosisz? Następnym razem kup chociaż jogurt za siedemdziesiąt groszy, bo mamy promocję. Najtańsze jogurty w stolicy.

– A nie można wejść i nic nie kupić? Popatrzył zdziwiony.

– Tu jest hipermarket. Tu się wchodzi, żeby kupować.

Od razu domyśliła się, gdzie są rybki, o których mówiła Patrycja. Akwarium – wielkie, pełne podwodnej roślinności, migoczące złotymi i czerwony-mi welonami – stało koło drzewa. Podniosła zdziwiona głowę, widząc nad sobą szklany dach. Pierwszy raz w życiu oglądała drzewo rosnące pod dachem i zaczęła się zastanawiać, czy to w porządku wobec drzewa.

– Ono… – powiedziała, dotykając wysuszonej kory. – To jest tak, jakbym zamknęła cię na zawsze w moim brzuchu i nie pozwoliła nigdy zobaczyć prawdziwych słonecznych promieni, jakbyś znało je tylko z moich opowiadań.

Patrycja już nadchodziła, pospiesznie zwijając czerwony fartuszek.

– Schowaj go do plecaka – powiedziała, rozglądając się nerwowo. – Personelowi nie wolno siedzieć pod rybkami i gadać.

– Masz przerwę…

– Tylko kwadrans. I mam być w tym czasie na zapleczu i jeść.

– Już nie palisz?

– Nie wolno palić. Potem ręce śmierdzą tytoniem.

Palaczy nie zatrudniają.

– Zazdroszczę ci. Wyglądasz tak ładnie w tym fartuszku i jeździsz na wrotkach jak artystka – powiedziała Ewa z westchnieniem.

– Nie życzę ci jeżdżenia na wrotkach przez osiem godzin – odparła ponuro Patrycja. – Gdybyś widziała moje nogi, zanim przywykłam… i ten wieczny strach, żeby nie leżeć. Jedna leżała, wjechała w stoisko, rozwaliła je, zwichnęła rękę i co? Zwolnili. A najgorzej jest w nocy. Marzysz o spaniu, a jeździsz na wrotkach. Do świtu.

– Nie ma nocnej przerwy? – zdziwiła się Ewa.

– Hipermarkety muszą być czynne całą dobę. Po to są hipermarketami. Tyle że nocą mniejszy ruch. Nad ranem, gdy prawie nie ma klientów, zmieniamy rybki.

– Zmieniacie wodę rybkom?

– Zmieniamy rybki – powtórzyła Patrycja i pstryknęła palcami w akwarium. – Wywalamy te, co zdechły i wrzucamy nowe. Zdychają, bo nie lubią warszawskiej wody. Czysty chlor i zgnilizna. Nawet rybka tego nie zniesie. Przedatowany jogurt tu ujdzie, zdechłe rybki nie. One zdychają też dlatego, że ludzie wrzucają do akwarium różne świństwa.

– Czemu?

Patrycja wzruszyła ramionami.

– Myślisz, że wiem? Wrzucają i tyle. Bilon, śmieci, zakrętki z coca-coli, a nawet pety. Rybka delikatniejsza niż człowiek i nie może żyć w takim syfie. W nocy zmienia się też drzewa, jak zaczynają usychać. A ty, jak widzę, jesteś ciężarówka… Kto to zrobił? i gdzie masz obrączkę? Mów szybko, o co chodzi, bo muszę zaraz lecieć.

– Przenocuj mnie – powiedziała Ewa.

– Od biedy mogę, ta, co ze mną mieszka, pracuje w nocy, więc łóżko jest wolne. Przyjdź o dwudziestej drugiej i czekaj pod rybkami.

Rybki:

matka nigdy nie zgodziła się, żeby miały w domu zwierzę. „Pies wszystko brudzi, zresztą kto go wykarmi i za co?”, mówiła. „Koty są fałszywe, w marcu wyją jak potępione, kotka co roku rodzi małe i potem trzeba je topić, a kocury smrodzą”, powtarzała za babcią Marią.

Złotko pewnego dnia przyniosła do domu rybkę w nylonowym woreczku napełnionym wodą.

– Dostałam od koleżanki – powiedziała z rozpaczliwą peln3 nadziei dumą. Teresa wzruszyła ramionami. Rybka była malutka, złotoczerwona i nerwowo pływała w ciasnym woreczku.

– Słoik! Szybko słoik! – krzyczała Złotko i Ewa przyniosła litrowy słój po ogórkach.

Rybka pływała teraz w przestrzeni nieco większej, lecz rychło okazało się, że wciąż jest to przestrzeń niewystarczająca.

– Taka mała, malutka, a ciągle ryje nosem w szkło. Dlaczego my tak nie robimy w swoich domach? – mówiła posmutniała Złotko.

,,Robimy, robimy tak”, pomyślała Ewa.

Rybka sprawiała wrażenie, że chce się wydostać ze swego więzienia.

– Dam jej wolność i wrzucę ją do rzeki – powiedziała Złotko z rozczarowaniem i dobrą wolą.

– Złote rybki giną w rzece – oznajmiła niepewnie Ewa.

– Nie – zaprzeczyła Złotko. – Nie pamiętasz bajki o złotej rybce? Przecież rybak wyłowił ją z morza!

– Z morza, ale morze jest daleko – stwierdziła Ewa, która już zaczęła przejmować się losem rybki. – To są rybki akwariowe, trzeba dać im piasek i coś zielonego, żeby się im wydawało, że to ich dom, a nie słoik po ogórkach.

Gdy Ewa wróciła z pracy, na dnie słoika żółcił się piasek, w który wsadzone były zielone rośliny.

– Co to? – zdziwiła się.

– Natka pietruszki – oznajmiła z dumą Złotko.

Natka pietruszki szybko zgniła. Rybka nadal trącała nosem ściany prowizorycznego akwarium, sprawiając wrażenie, że chce się wydostać.

– Musi być głodna – powiedziała Ewa. Nazajutrz woda w słoiku była mętna, a rybka pływała dużo wolniej, przewracając się na boki.

– Nakarmiłam ją i teraz drzemie. Chyba jest zadowolona – stwierdziła Złotko.

W słoiku pływały kawałki bułki, a na piasku, koło zgniłej pietruszki leżało coś brunatnego.

– Co to? – spytała Ewa.

– Pasztetówka – oznajmiła Złotko. Rybka zdechła następnego dnia.

– Dobrze, że to tylko głupia, mała ryba – powiedziała Teresa. – Gorzej byłoby z psem. Albo z kotem.

Złotko płakała, krótko, lecz żałośnie, więc urządziły rybce pogrzeb w ich zaniedbanym ogródku. „Ona chciała mieć cokolwiek żywego, coś, co byłoby tylko jej”, pomyślała Ewa.

„Czy tak jest ze mną i z Ono? Chcę mieć coś żywego na własność? – zastanowiła się. – i czy to jest uczciwe?”

Hipermarket wciąż do niej przemawiał różnymi głosami. „Dwadzieścia procent więcej proszku w nowym opakowaniu firmowym”. „Prawy do lewego, lewy do prawego”, wyśpiewywała Kayah i klienci odruchowo przyspieszali kroku. („Nie mogą tu puścić wolnej melodii, bo wtedy ci wszyscy ludzie także zwolnią krok i mniej kupią”, pomyślała Ewa). „Nowa coca-cola light w butelkach ze specjalnym uchwytem, wygodnym w podróży i na ulicy”. „Przecena toreb podróżnych ze skaju i innych skóropodobnych materiałów”. Natalia Kukulska nawoływała „Przyjdź… przyjdź”, a wypełnione towarami wózki skrzypiały, akompaniując piosenkarce.

Ewa odkryła ruchome schody i przejechała się nimi kilka razy, zaskoczona, że jadą tak wolno. W handlowych pasażach przystawała na chwilę przed wielkimi, jasno oświetlonymi wystawami i zastanawiała się, czy ubrana w sukienkę za dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych czułaby się lepiej niż w takiej za dziewięćdziesiąt dziewięć.

„Może byłabym ważniejsza?”, zastanowiła się. „Może ci, co wiedzieliby, że ta sukienka jest aż tak droga, uwierzyliby, że jestem też więcej warta?”

Nadal myślała o tym, co powoduje ludźmi, że produkują coraz droższe, coraz bardziej luksusowe rzeczy i tak mocno pragną je mieć.

Ludzie w hipermarkecie byli hałaśliwi, bardziej ożywieni. Wydawało się, że hipermarket nie tylko do nich przemawia językiem natrętnych reklam i promocji, ale ofiarowuje także energię, radość, wiarę w niezwykłą moc nabywanych przedmiotów.

Patrzyła na młodszych spieszących do multikina, kupujących wielkie plastikowe wiaderka z popcornem, na jedzących hamburgery, pizzę, spaghetti i zapiekanki, pijących kawę, colę i sprite, na małe dzieci pozostawione samym sobie wśród kolorowych piłeczek i na ich matki, które zapomniały o bożym świecie przy kolejnych przecenach i promocjach. Myślała, że hipermarket to dla wielu ludzi drugi dom, w którym zawsze trwa święto. I patrzyła na blade, spocone twarze kasjerek, przerzucających tony towarów przed kasami fiskalnymi z drętwym, przyklejonym do twarzy uśmiechem. Ich palce wstukiwały kolejne liczby, dziesiątki, setki, tysiące liczb, ich oczy błędnie biegały od towaru do towaru, omijając twarz klienta, patrząc jedynie na dłonie podające banknoty, bilon, karty kredytowe. „Kiedyś jedna z nich umrze przy tej kasie, ale nawet po śmierci jej palce będą wygrywać melodie na tym fiskalnym instrumencie”, pomyślała z tępym przerażeniem.

Nawet nie zauważyła, że minęło kilka godzin i już była dwudziesta druga.

– Ono, tu się tonie. Wszystko chce się kupić i ma się uczucie, że jak się kupi, to będzie się lepszym od tych, co nie kupili – powiedziała, siadając z powrotem koło rybek. Jedna z nich już zdechła i pływała brzuchem do góry.

Zerknęła na drzewo: kilka liści uschło, ale reszta wciąż była zielona. „Masz jeszcze trochę życia”, powiedziała do drzewa. Nad szklaną kopułą już stała noc. Drzewo umierało w sztucznym słońcu tysiąca świateł, rozjaśniających hipermarket przez dwadzieścia cztery godziny, przez tydzień, przez miesiąc, przez cały rok, przez całe życie.

– Zawsze mi się nogi trzęsą, jak zdejmę te pierdolone wrotki. Ale ludzie to lubią. Jak nas widzą na wrotkach, mówią: „patrz, jaki to wielki hipermarket, bez wrotek one by szły godzinę z jednego końca na drugi”. Hipermarket z wrotkami jest bardziej szpanerski – powiedziała Patrycja.

Najpierw długo jechały tramwajem i Ewa oglądała przez okno rozświetlone ulice. Niepostrzeżenie przechodziły jedna w drugą, a im dalej jechały, tym mniej było świateł, reklam, ludzi, domy stawały się coraz niższe i bardziej odrapane. Potem przesiadły się do autobusu, w którym słabe oświetlenie nadawało twarzom jadących niepowtarzalny kolor szarości i zmęczenia.

– A co hipermarket robi z tym, czego ludzie nie kupią i się zepsuje?

– Nie wiem – wzruszyła ramionami Patrycja. – Wyrzucają?

Ewie przypomniała się babcia Maria i jej surowe upomnienia, że nie wolno wyrzucić ani jednej, nawet suchej kromki chleba, bo każdego, kto to zrobi, spotka kara boska.

– Spotka ich kara boska – mruczy Ewa, a Patrycja znów wzrusza ramionami:

– Ktoś mi mówił, że mielą to na pasze i nawozy. Potem zje to jakaś świnia albo posypią tym łąkę i zje krowa, a potem z powrotem zjemy to my.

– O Jezu – wstrząsa się Ewa i myśli: „Zaraz się porzygam”.

Hipermarket jawi się jej teraz jako gigantyczny potwór, który wchłania monstrualne ilości żarcia i przepuszcza je powoli przez swoje kiszki. Te sery, zalegające lady i chłodziarki, powoli, lecz konsekwentnie dojrzewają tak bardzo, aż rozpuszczą się na dygocącą, cuchnącą maź; wędliny wysychają lub stają się śliskie i pokryte niepokojąco żywą warstwą śluzu; skórki owoców porastają mchem puszystej pleśni, a w mące, kaszy i ryżu obłe wołki robią wąskie korytarze. Jogurty fermentują z cichymi kląśnięciami, jak bagno w głębokim, mrocznym lesie, cukier w słodyczach zamienia się w skwaśniały alkohol, mięso z różowego przemienia się w sine z szarym nalotem, a oczy ryb, leżących na lodzie, stają się białe i ślepe. Coca-cola cicho musuje w butelkach z nadmiaru gazu i chemii, aż wreszcie wybucha, rozsadzając wyrafinowanego kształtu butle („Nasza cola dostosowuje swój kształt do twojej ręki, nogi, mózgu, a nawet serca…”). I wówczas hipermarket wyrzuca to wszystko ze swych wnętrzności, w postaci potężnej, gnijącej sterty odpadów. Wielkie maszyny mielą odpady na papkę, inne pakują je ponownie w jaskrawe, kolorowe pudełka z barwnymi napisami – i hipermarket znów się zapełnia towarami. „Niedobrze mi. Ratunku, chcę wysiąść i o tym zapomnieć!”

Wysiadły z autobusu i szły jeszcze kawałek w mętnym świetle ulicznych latarni, potykając się o nierówne płyty. Patrycja mieszkała w starej odrapanej ruderze.

Był to jeden pokój z trzema wąskimi tapczanami, oświetlony nie osłoniętą, czterdziestowatową żarówką. Na stole walały się resztki jedzenia, na gwoździach wbitych w ścianę wisiały zahaczone byle jak ciuchy. Koło jednego z tapczanów leżała brudna podpaska i zmięte rajstopy. Patrycja wkopała podpaskę pod tapczan i powiedziała:

– Tu będziesz spać. Ale tylko do szóstej, potem wróci Andżelika i walnie się w wyro. Ma randkę o czwartej, musi dobrze wyglądać.

– Siusiu mi się chce – powiedziała nieśmiało Ewa.

– Nie mogłaś zrobić w hipermarkecie? Tam byś sikała luksusowo, a tu do klopa w korytarzu. A tam śmierdzi.

– Kurwa, ciszej, łeb mi pęka – odezwał się zachrypnięty głos spod koca.

– To Mariola – szepnęła Patrycja. – Była wieczorem na balandze. Rano musi iść na zmianę. Chodź na podwórko, zapalimy, pogadamy.

Podwórko było ciemne; z uchylonych okien jednego z mieszkań dobiegała pijacka awantura.

– Nie bój się, u nich tak zawsze. To melina – powiedziała spokojnie Patrycja.

– Nie możesz znaleźć czegoś lepszego? – spytała Ewa.

– Mówisz o mieszkaniu? Człowieku, to, co tu mamy? to skarb. We trzy płacimy tylko cztery stówy, jest gaz, stara pralka i da się żyć. Można zaoszczędzić na ciuchy w szmateksie, na browar i na disco. Kto by się martwił, jak tu wygląda. Przecież ja tu nie siedzę, tylko kładę łeb na poduszkę, potem wstaję i już mnie nie ma.

– W domu miałaś własny pokój – powiedziała niepewnie Ewa.

– Ale pierdzielisz. Przecież tu jest Warszawa. Mieszkam w stolicy, a nie w takiej dziurze jak nasza. Każdy z naszej dziury dałby wszystko, żeby się ze mną zamienić. Nie wierzysz? Spytaj Maryśki. Tu przynajmniej znajdę faceta i wyjdę za mąż. Tutaj jest sto dyskotek i to jest odlot, mówię ci. A jakie chłopaki przychodzą…! a tam? Tam nawet facetów nie ma – oznajmiła Patrycja i znowu spojrzała na brzuch Ewy. – No, kto cię tak urządził?

– Nie znasz go – powiedziała niepewnie Ewa.

– I co? Ożeni się?

– Chce się żenić – odparła pewniejszym tonem.

– Jezu, to nad czym się zastanawiasz?

– Nie wiem – odparła Ewa. – a ty co?

Patrycja uśmiechnęła się tajemniczo:

– Słuchaj… Ale nikomu nie mów, dobra? Zgłosiłam się do Big Brothera. Wprawdzie zapisało się już trzydzieści pięć tysięcy ludzi, ale nigdy nie wiadomo, może to ja będę mieć szczęście i zaproszą mnie na przesłuchania? Posłałam ładne zdjęcie, wiesz, miniowa, głęboki dekolt, a drugie w majtkach i staniku, bo oni w tym domu chodzą półgoło i trzeba mieć co pokazać. A ja mam. Jak mnie nie wezmą, to może trafię do n Amazonek”, do „Baru” albo do „Blondynek”. I jeszcze jestem zapisana na statystkę w jednej agencji. Już robiłam za tłum w filmie.

– Zobaczę cię w kinie? – ucieszyła się Ewa.

– Za dużo nas było, żeby dało się mnie zauważyć w tłumie, ale kasę dali. Ty, Ewka, nawet nie wiesz, jakie tu są możliwości. Ani się obejrzysz, a nagle wypływasz na szerokie wody, jak ci z Big Brothera. Wczoraj byłaś nikim, jutro jesteś kimś. Tu warto spać nawet pod mostem, byle być blisko prawdziwego życia. No chodź, chodź, bo nas szczury zjedzą. W nocy wychodzą żerować.

Tapczan śmierdział stęchlizną, a pościel była lepka od brudu. Patrycja zamknęła okno, by wyciszyć hałasy dobiegające z meliny, więc w pokoju cuchnęło potem i brudną bielizną.

Ewa przewracała się z boku na bok, obejmując brzuch rękoma. „Dobrze, że jesteś wewnątrz mnie, a nie tu, gdzie ja”, mówiła w myślach do Ono.

O szóstej trzydzieści przyszła Mariola i z okrzykiem „Ja pierdzielę” zwaliła się na tapczan. „Manuela z Big Brothera krzyczy ciągle «ja pierdzielę» i teraz mówią to wszyscy. Bo wszyscy chcą być jak Manuela. I ty możesz zostać Manuela. Zawsze Manuela, zawsze coca-cola”, myśli Ewa, ochlapując się pospiesznie w wyszczerbionej miednicy.

– Nienawidzę hipermarketu – wymamrotała Patrycja, otwierając oczy, ale gdy pół godziny później jechały tramwajem, już mówiła z ożywieniem:

– Wiesz, ilu facetów poznaję w pracy? Czasem się któryś umówi, weźmie na dyskotekę albo do kina, postawi piwo czy pizzę. To śmieszne, ale chyba te wrotki działają na facetów bardzo erotycznie.

Patrycja wysiadła i Ewa patrzyła zza szyby tramwaju, jak biegnie w stronę gigantycznego hangaru, oferującego wszystko, co jest potrzebne człowiekowi do ucieczki przed światem.

– …a on i tak was dopadnie – mruczy Ewa, obejmując brzuch.

Zajęcia na uczelni najwidoczniej zaczynały się wcześnie, bo zaspani studenci już zmierzali do budynków rozsianych za pożółkłym murem, między z rzadka rosnącymi drzewami. Ewa usiadła na ławce i czekała. Rozpoznała go z daleka – miał charakterystyczną, zgrabną sylwetkę, a podkoszulek i dżinsy nosił z niedbałym wdziękiem Mickeya Rourke’a. Postanowiła się nie spieszyć i dać mu czas, aż załatwi w tym budynku swoje sprawy i ponownie z niego wyjdzie. Usiadła na ławce. Zasłoniła brzuch plecakiem i sennie wpatrywała się w szeroką bramę, by go nie przegapić.

– Wiesz, Ono, tu jest całkiem fajnie.

Przypomniała sobie dziewczyny ze swojej klasy, które wybierały się na studia do Warszawy, Krakowa, na Śląsk. Nie mówiły, co chcą studiować ani kim chcą zostać, jakby to było najmniej ważne.

– Jak się człowiek tam zaczepi, to pewnie jakoś się urządzi. Wszystko, byle już tu nie wrócić – mawiały z nadzieją.

„Ono, dlaczego nie lubimy swoich miast? Swoich domów? Swoich ulic? Widoku z okna? Dlaczego pies umie polubić swoją budę i nie chce zamienić jej na inną? Czy jest wierny i kocha raz na całe życie? a my, czy potrafimy kochać, czy tylko udajemy?”

Przymknęła oczy i nieomal się zdrzemnęła, ale uniwersytet wciąż przemawiał do niej jasnymi, wesołymi głosami i choć budynki wydawały się stare, on sam był młody i emanował energią. Uniwersytet mówił pospiesznym rytmem kroków lub szelestem kartek w skryptach, nawoływaniami studentów, urywkami ich rozmów: „Łoł… łał… odlot… kuul… czadowo… zajaram… luknij… poprawka… debeściak… superowo”. Na to nakładały się spokojne słowa starszych: „Dzień dobry, panie kolego… Co u pani koleżanki… Pani profesor już zaliczała?… Czekamy na te granty… Semestr za nami… Dotacje z budżetu znowu obcięte…”

Ewa zorientowała się, że oba te światy współżyją w zgodnej, feudalnej koegzystencji, nie przeszkadzając sobie nawzajem, to łącząc się, to rozdzielając i żywiąc się sobą; starsi wchłaniali młodość, młodzi nagle przejmowali ten namaszczony styl, kłaniając się i tytułując rozmówców, a wszyscy razem wytwarzali jakiś wspólny język, którym przemawiał uniwersytet.

„Ono, jestem na to za głupia – powiedziała Ewa. – Nie umiałabym być ani tu, ani tam, wciąż nie znalazłam swojego miejsca. Mam nadzieję, że ty mi w tym pomożesz? Nie wiem, jak, ale musisz coś wymyślić. Wymyślisz, na pewno”.

Wychodził. Szedł z grupą kolegów i koleżanek, więc wstała z ławki i powoli ruszyła za nimi.

– Ono, obudź się i uważaj – rozkazała głośno, aż jakiś chłopak obejrzał się za nią, ale bez szczególnego zdziwienia, może sądził, że powtarza zdania wyuczone do egzaminu.

Szła za nimi w równej, parometrowej odległości i z jego spojrzeń, rzucanych do tyłu, zorientowała się, że zauważył ją. „Telefonowali do niego, jeden z nich albo obaj”, pomyślała. „Nie pamięta mnie, jak tamci, ale rozpoznaje po brzuchu”.

I miała rację. Nagle się odwrócił, podszedł do niej i powiedział cicho:

– Jak ty wyglądasz, kurde… Skręcę w prawo, a ty idź za mną, ale nie obok, tylko z tyłu. I udawaj, że się nie znamy.

Szła za nim, patrząc, jak z wdziękiem wymachuje torbą z książkami; widziała spojrzenia przechodzących dziewcząt, które nie omijały jego sylwetki. Przypomniała sobie ruch ręki, jakim poprawiał fryzurę; zarejestrowała kpiący uśmiech, z opuszczonymi kącikami ust. „On naprawdę jest jak z Dziewięć i pól tygodnia”, pomyślała. „Ale ja nie jestem Kim Basinger”.

Nawet nie zauważyła, kiedy przeszli kilka ulic i znaleźli się na niewielkim skwerze z ławeczkami.

– Siadaj – powiedział, gdy się z nim zrównała. – Siadaj i słuchaj…

Przykucnęła obok ławki i podniosła coś z ziemi.

– Co robisz? – spytał niecierpliwie.

Rozwarła dłoń.

– Kasztan. Zeszłoroczny. Zgniły kasztan. Nie zbieracie tu kasztanów? Dlaczego?

– Odbiło ci? Kto tu ma czas zbierać kasztany?

I o czym ty gadasz?

Na jego twarzy malowała się irytacja. Pytanie o kasztany zbiło go z tropu.

– Kasztany są piękne. Nigdy się im nie przyjrzałeś? Nie powinny gnić. Lepiej, żeby wyschły w domu, gdzieś na parapecie albo w tapczanie. Gdy są w tapczanie, ma się dobre sny. One spadają w jesieni, dla nas i trzeba je zbierać – wyjaśniła z powagą.

Milczał chwilę, nie wiedząc, jak zareagować, choć przygotował sobie każde słowo. Wreszcie westchnął i powiedział bezradnie:

– Wiem od Wojtka, że jesteś pierdolnięta.

Znowu zapadło milczenie.

„Ono, słuchaj… Słuchaj jego głosu, słuchaj tego, co w nim ukryte”.

Odetchnął głęboko i powiedział cicho, lecz dobitnie:

– Nie zrobisz mi bydła, bo na to nie pozwolę. Nie spieprzysz wszystkiego, co udało mi się osiągnąć.

– Nie – przytaknęła zgodnie, a on spojrzał na nią ze zdziwieniem. Mimo to ciągnął dalej:

– I tak nikt by ci nie uwierzył. Byli świadkowie, widzieli, co wyprawiałaś.

– Co? – spytała, trochę spłoszona.

– Chyba wiesz? Tańczyłaś tak, jakbyś się pieprzyła, nie?

„Tak”, pomyślała. „Tak, teraz to wiem. Patrzyłam na teledyski, na reklamę telefonów komórkowych i dżinsów i chciałam tak tańczyć i tak wyglądać jak tamte dziewczyny. Bo myślałam, że to jest jakie? Kuul…”

Zacisnął pięść. Jej milczenie wyraźnie go denerwowało.

– Ale rozpoznałeś mnie – powiedziała wreszcie.

– Nie. Zobaczyłem twój brzuch, skojarzyłem z telefonem. Nie jestem głupi. Z daleka widać, skąd jesteś. Z małego zafajdanego miasteczka, w którym dziewczyny kiszą się jak ogórki w beczce i czekają. Dlatego jeździmy do was na dyskotekę. A ty tańczyłaś tak, jakbyś myślała tylko o pieprzeniu. Pięciuset ludzi cię widziało i każdy to potwierdzi. I poszłaś z nami dobrowolnie. Też wszyscy widzieli. I barman i goryle i didżej. Rollaś sobie jakieś mrzonki. Za kogo się miałaś? Za królewnę z zasranej dziury, po którą przyjechali trzej rycerze? Gdybyś odmówiła, żaden z nas by palcem nie kiwnął, żeby cię namawiać. Sama nam wlazłaś. Czujesz bluesa czy nie? – kpił Artur, a ona wiedziała, że on chce pogardą ją upokorzyć i zranić.

– Łoł… – powiedziała z uśmiechem, który go zaniepokoił.

„Chodzi ci o to, że nie mówię «łoł», tylko «rany boskie»? i nie «kuul», tylko «fajnie»? i że mam dżinsy ze szmateksu, a nie ze sklepu Diesla?”, pomyślała i parsknęła śmiechem. Znowu się zaniepokoił i sprawiło jej to pewną satysfakcję.

– To ty mnie uderzyłeś. Już wiem – stwierdziła spokojnie.

– Nie ma znaczenia, kto – odparował szybko. – Jesteśmy kumplami, jeszcze z podstawówki i żaden nigdy nie sypnie drugiego. W każdym sądzie z nami przegrasz. Nie będziesz się za mną włóczyć i szantażować mnie, rozumiesz? i nie dam ci żadnej kasy, bo nie mam. A jak będę miał, to też ci nie dam. Żenię się po wakacjach. Nie zepsujesz mi tego. Żenię się z córką radnego. Facet ma wejścia i ja też będę miał wejścia – dodał z dumą, a ona znowu się uśmiechnęła. „Nic nie mówi o tej dziewczynie, tylko o jej ojcu. Więc ona się nie liczy”.

– Też mogę wyjść za mąż. Za Andrzeja – powiedziała, a on, zdumiony, parsknął śmiechem:

– Ale wymyślił! No tak… Kurcze, odlot. Przecież on… – urwał i wzruszył ramionami. – Jego sprawa – zakończył, ale znowu się zaśmiał. – w takim razie załatwione, nie?

– Nie. Milczeli.

„Ono, to nie on, prawda? Nie on, bardzo cię proszę… Nie chcę, żeby to był jego plemnik”.

Ono poruszyło się i kopnęło. Poczuła, jak zaciska piąstki i marszczy brwi. Ziewa. A potem zasypia. Artur był mu całkowicie obojętny. Odetchnęła.

– Facet z kasą proponuje ci ślub. Zawsze chciał się wyrwać i nie umiał. Spadłaś mu jak z nieba jak manna. Więc czego jeszcze chcesz? – spytał, nagle zaniepokojony. – Po cholerę tu przyjechałaś?

– Patrzę na ciebie i Ono też patrzy na ciebie. I słucha.

– I co? – spytał odruchowo, ale zaraz się poprawił: – Wiesz co, pieprzysz jak pobita. Na mózg ci padło. To zdarza się w ciąży.

– Muszę wiedzieć, czyje Ono jest, to wszystko. Dlatego tu jestem. Nie dla ciebie.

– I co? – powtórzył.

– Nie jest twoje – odparła spokojnie. – Na szczęście nie jest twoje.

– Na szczęście? – nagle się zaperzył.

– Gdyby było twoje, pewnie nie umiałabym go pokochać – wyjaśniła z powagą.

Przeżuwał w milczeniu jej słowa, ale udał, że nie rozumie. Odprężył się i uspokoił.

– Więc już wiesz, który z nas?

– Wiem – powiedziała.

– Najgłupsze jest nie to, że pieprzysz jak pobita. Najgłupsze jest to, że prawdopodobnie masz rację, choć nigdy się o tym nie dowiesz – stwierdził ze zdziwieniem. – i co teraz?

– Jadę powiedzieć mu, że to on, ale nic od niego nie chcę.

Wyczuła, że teraz jest zakłopotany i urażony.

– Jeżeli to dziecko jest nasze, to mamy do niego prawo. Jeden z nas ma do niego prawo – powiedział nagle, jakby sam zdziwiony tym, co mówi.

Roześmiała się. Teraz, gdy już poznała wszystkich trzech i znała prawdę, poczuła się wolna. Wolna od nich, wolna od upokarzającej, przytłaczającej wizji siebie wgniecionej w siedzenie samochodu, czującej na sobie nienawistny ciężar i własny ból.

– Myślisz, że gdy pszczoła albo motyl bezwiednie zapylą jakiś kwiat, to owoc należy do nich? – spytała, a potem nagle się odwróciła i zostawiła go na ławce zakłopotanego.

Ruszyła przed siebie, trzymając ręce na brzuchu. Coraz częściej kładła teraz ręce na brzuchu, jakby chciała uchronić dziecko przed odgłosami świata, dobiegającymi zewsząd w postaci nie kontrolowanego hałasu, pełnego dźwięków zarówno jasnych i czystych, jak i niepokojącej kakofonii i fałszu.

Ewa szła, tęskniąc za ciszą, w której słowo lub dźwięk nabierają znaczenia. „Nie usłyszę własnych myśli, więc nie będę wiedziała, czy w ogóle myślę”.

– …Kupię sobie sukienkę – powiedziała do siebie, wbrew swojemu nastrojowi.

Nie miała sukienki; będzie to pierwsza w życiu sukienka kupiona w normalnym sklepie, sukienka dla niej, a nie po kimś.

Zobaczyła ją na manekinie: czarna, miękka, w ciemnoczerwone kwiaty, na cienkich ramiączkach, za sto osiemdziesiąt złotych.

„O Jezu… Nigdy nie miałam ciucha za sto osiemdziesiąt złotych. Nawet płaszcz kupiłam w szmateksie za piętnaście zet”, uśmiechnęła się. – Teraz kupuję ją dla siebie i dla dziecka, nie dla nich – stwierdziła z zadowoleniem.

Przymierzyła sukienkę, pasowała jak ulał.

– To ładny model i bardzo tani. Firma Zara – powiedziała elegancka ekspedientka, ale nazwa firmy nic Ewie nie mówiła i nie miała dla niej znaczenia. – Teraz pani wygląda inaczej, o wiele lepiej. Co marka, to marka – stwierdziła dziewczyna z rutynowym uznaniem.

– Nieprawda, to ja już jestem inna, a sukienka bierze to ze mnie – wyjaśniła rzeczowo Ewa, ale ekspedientka nie zrozumiała. „Ono, teraz wiem, że to my nadajemy znaczenie rzeczom, a nie one nam”, szepnęła w duchu.

Zapłaciła z pieniędzy, które dał jej Andrzej. „Należą mi się”, usprawiedliwiała się przed sobą. Wyszła ze sklepu w sukience, a do firmowej torby wrzuciła dżinsy i podkoszulek. Kilka osób na ulicy przeciągnęło po niej wzrokiem, jakby zauważając zmianę.

„Jesteś ładna w tej sukience”, mówiła do niej ulica.

– To ja jestem marką dla tej sukienki, a nie ona dla mnie – poinformowała głośno rozgadaną ulicę i paru przechodniów obejrzało się ze zdziwieniem.

Wracała dwoma pociągami, z przesiadką. Jeden był gorszy od drugiego. Zaśmiecone, brudne, od wejścia zasypane papierkami, petami, zachlapane piwem, śmierdzące zastarzałym brudem kolei i toalety, w której robiło się niedobrze zaraz po uchyleniu drzwi.

„A tak zazdrościłam wszystkim, którzy podróżują”, myślała z rozczarowaniem.

Także tutaj ludzie byli sobie obcy. Patrzyli na siebie spod oka, nieufnie, potem gapili się bez zainteresowania na przesuwające się za oknem widoki i sami nie wiedząc kiedy, zapadali w drzemkę, z ich otwartych ust wydobywało się ciche chrapanie, ale zaraz budzili się, czujni, niespokojni, łapiąc rękami swoje teczki, torby, sprawdzając kieszenie i omiatając współpasażerów niechętnym spojrzeniem.

– Piwo! Piwo! – krzyczeli na korytarzu przypadkowi sprzedawcy.

„Kiedyś były pociągi przyjaźni, a teraz są pociągi piwne”, pomyślała Ewa. W tych pociągach, jadących ze stolicy w głąb kraju z donośnym klekotaniem, pociągach bez pierwszej klasy, bez wagonu restauracyjnego, zatrzymujących się na każdej, nawet najmniejszej stacji, nikt nie wyjmował laptopa – choćby zepsutego – aby położyć sobie na kolanach, za to co chwilę ktoś przykładał do ucha komórkę i hałaśliwie informował rozmówcę:

– Jadę… No, mówię, że jadę.

Na widok pierwszej komórki wyjętej przez pasażera inni natychmiast ożywiali się i wyciągali swoje.

– Jadę, a co? – mówiła jakaś dziewczyna z kolorowymi włosami: – Przecież mówię, że jadę.

– Jadę… Tak, jadę – stwierdzał chłopak z potężnymi bicepsami i w brudnawych dżinsach.

„Pociąg komórkowy”, pomyślała Ewa. „Ja nie mam komórki i nawet nie miałabym do kogo dzwonić. Oni mają, ale dlaczego dzwonią, skoro nie mają nic do powiedzenia?”

Starszy mężczyzna otworzył niemodną, zniszczoną teczkę i wyjął z niej termos i jajko na twardo.

– Jajko na twardo – powiedziała z ożywieniem Ewa. – Podobno kiedyś ludzie w podróży jedli jajka na twardo i rozmawiali. Ze sobą. Teraz rozmawiają przez komórki i nie jedzą jajek. Dlaczego?

Mężczyzna spojrzał na nią z bolesnym zdziwieniem.

– A co? Nie wolno jeść jajka? Żona mi dała, to jem.

– Zajebiście – oznajmił przez swoją komórkę barczysty chłopak i dodał z uczuciem: – Ja pierdzielę.

„Nie umiemy ze sobą rozmawiać, jesteśmy sobie obcy. A jak rozmawiamy, to mamy tylko tyle do powiedzenia: zajebiście, ja pierdzielę, kuul”, pomyślała Ewa.

– Ono, Ono… – powiedziała półgłosem: – Muszę się dla ciebie nauczyć mówić, inaczej będę mówiła tak jak wszyscy wokół, jak sama mówiłam jeszcze niedawno temu. Muszę poznać mnóstwo wyrazów, których nie znam i które kiedyś podobno istniały, lecz wyszły z użycia. Bo jeśli ja ich ciebie nie nauczę, to kto?

I znowu była na autostradzie i czekała na Wojtka. Gdy nadjechał i wyskoczył z tej swojej wysokiej kabiny, wcale się nie zdziwił.

– Wróciłaś. Ładnie wyglądasz w tej sukience – stwierdził.

– Tak – powiedziała.

– Wiedziałem, że wrócisz – oznajmił. – Już wiesz, tak? Oni ci powiedzieli?

– Oni są twoimi kumplami, nic nie powiedzieli. Jeden z nich chce się ze mną żenić.

– Andrzej? Jasne. Wykorzystuje okazję do ucieczki – mruknął z irytacją. – To na co czekasz?

– To Artur mnie wtedy uderzył – ciągnęła, nie zwracając uwagi na pytanie.

– No, taki on już jest.

– …ale ty jesteś ojcem.

Westchnął głęboko i rozłożył ręce:

– Jednak ci powiedzieli?

– Ono mi powiedziało. Przecież ci mówiłam, że Ono wyczuje, który to z was i da mi znak.

Pokręcił głową i zamyślił się.

– No tak, kumple na siebie nie donoszą. Tak, to ja. Ono się nie myli.

Drapał się bezmyślnie po głowie, mierzwiąc gęste włosy i przygryzał wargi.

– Kurwa! Myślałem, że zrobię sobie dzieciaka bardziej romantycznie! Tymczasem tak jakoś to wszystko wypadło… Głupio.

Tak jakoś to wypadło:

– Nie wrzeszcz tak, kurwa…

Zwinięta w pięść dłoń Artura ląduje na twarzy Ewy.

– Po co ją uderzyłeś? – Andrzej odwraca się od kierownicy. Jest zdenerwowany i napięty. – Krew leci jej z nosa!

– Skoro z nami wsiadła, to chyba wie, po co, nie? Widziałeś, co wyrabiała na tym podium? Pieprzyła się sama z sobą. Nie lepiej, jak zrobi to z nami? O, Wojtek nie traci czasu…

Artur chichocze, podekscytowany, jego ręce szukają w ciemności ciała dziewczyny.

– i jak? Wojtek? Wojtek? No jak?

– Ładnie pachnie. Markowe perfumy… Przyjemnie to z nią robić, a co? Odpieprz się, Artur, będziesz następny.

– Gdzie ja jestem… Mamo… – jęczy Ewa. Jedna z rąk dziewczyny obejmuje Wojtka, nie wiadomo, czy go odpycha, czy rozpaczliwie przyciąga ku sobie, a druga wędruje w górę, macając na oślep po zaparowanej szybie auta i po dachu.

– w niebie jesteś, kotku, w niebie – chichocze Artur, patrząc z fascynacją na jasną skórę Ewy, widoczną w mroku spoza pleców Wojtka.

– Zostawcie ją, ona tego nie chce – powtarza Andrzej. – Ja w tym nie biorę udziału. I ta krew… Moja tapicerka…

– Ciekawe, że ty nigdy nie chcesz. Ty się lepiej zastanów, Andrzej, co z tobą jest – mówi Artur i niecierpliwie próbuje odciągnąć Wojtka.

Ewa jęczy przeciągle.

– Chciała i chce. Nie słyszysz? No, Wojtek, kończ, kurwa, teraz ja.

– Dobrze mi – głos Wojtka jest stłumiony, gdyż twarz ma wciśniętą między piersi Ewy.

Ewa zaczyna się poruszać. Wojtek ma uczucie, że utworzyli wreszcie jedność, że ich ciała poczuły rytm i wchodzi w Ewę głębiej, zapominając, gdzie jest i że obok czekają niecierpliwi świadkowie.

– Kończ, kurwa! – złości się Artur. – Kumplowi nie dasz?

Ewa jęczy coraz głośniej, odchyla głowę i zaczyna wymiotować. Wojtek odskakuje.

– Kurwa! Rzyga! – woła Artur. – Odlatuje, ale do Rygi!

– Moje auto… – mówi zrezygnowany Andrzej. – Kto to posprząta? Mama od razu poczuje.

– Pierdolony dzidziuś. Mama… Zawsze ta twoja mama – sapie Wojtek, odpychając wreszcie Ewę. – Posprzątamy.

– Ja nie sprzątam – oznajmia Artur. – Nic z tego nie miałem i nie będę miał, bo jestem, kurwa, esteta i z taką nie chcę. Wojtek posprząta. I wywalamy ją.

– Wywalamy – przytakuje Andrzej, rozglądając się nerwowo.

Daleko na szosie migają reflektory samochodu.

– Tak nie róbmy – mówi Wojtek. – Odwieziemy ją do tego pierdolonego miasteczka i tam wywalimy. Chcecie, żeby tu zamarzła?

Auto toczy się teraz po czarnej, pozbawionej śniegu szosie, prowadzone drżącymi rękami Andrzeja. Artur pali papierosa. Wojtek usiłuje ubrać Ewę, która oprzytomniała i niezdarnie mu pomaga.

– A ty, Andrzej, wrażliwy jesteś, kurwa… Nie masz jakiegoś spraya? Cuchnie tu. Wódka i rzygowiny. Nie znam gorszego połączenia – mówi Artur.

– Zostaw Andrzeja, odpierdol się od niego! – woła Wojtek, zerkając z niepokojem na Ewę. Już nie wymiotuje, ale z jej nosa nadal sączy się krew. Chłopak wyjmuje chusteczkę i wyciera jej twarz.

– Gdzie jestem? – powtarza Ewa, rozglądając się półprzytomnie. – Gdzie jestem?

Ewa otwiera szeroko oczy i patrzy na Wojtka.

– …więc tamci dwaj w ogóle nie?

– W ogóle nie – przyznaje Wojtek.

Nie patrzą na siebie i milczą. Wzrok Ewy przywiera do zieloności drzew i szuka w niej oczyszczenia. Dziewczyna oddycha głęboko, ale wciąga w płuca tylko spaliny i smród przypalonego oleju.

– Tak. To nie było romantyczne – przytakuje cicho. – Ono już wie, jak to było, ale kiedyś opowiem mu, że może być inaczej. Że może być pięknie.

– Tak. Może być pięknie. Też w to wierzę – przyznaje Wojtek.

– Więc nie przeżyłeś jeszcze nic pięknego? – pyta zdziwiona dziewczyna.

On zamyśla się, przygryza wargi, czochra włosy, potem kręci głową.

– Chyba nie.

Teraz on także wciąga głęboko w płuca zapach spalin i mówi:

– No i czego chcesz? Obiecywałaś, że nic.

Ewa przygląda mu się uważnie. Pod jej spojrzeniem Wojtek czuje się nieswojo, ale nie ucieka ze wzrokiem.

– To, co chcę, to niewiele. Widziałam cię raz, teraz drugi, bo tamto się nie liczy. Nie, nie liczy się! – powtarza głośniej, jakby chciała przekonać samą siebie. – Ono cię słyszy, ale jeszcze nie widzi. I pewnie nigdy nie zobaczy. Więc kiedyś będę musiała mu opowiedzieć, jaki jesteś. Jaki byłeś. Bo Ono to zechce wiedzieć, na pewno. Ja bym chciała na jego miejscu. Muszę ci się przyjrzeć i zapamiętać cię, rozumiesz?

– Zwariowałaś – mówi on, ale uśmiecha się i kiwa głową.

Odwraca się tyłem i zaczyna błaznować; najpierw maszeruje, wymachując rękami jak żołnierz na paradzie. Potem podskakuje, wyrzucając w górę obie ręce i wydając indiański okrzyk. Ze śmiechem staje na rękach i przez chwilę utrzymuje się w tej pozycji, potem zrywa się na nogi. Udaje, że tańczy z wyimaginowaną partnerką, obejmując ją, znowu wybucha śmiechem, gdyż widzi właściciela motelu, który stojąc na progu baru, przygląda mu się podejrzliwie. Nie zrażony, siada na trawie i wykonuje kilka kozłów. Zmachany, zrywa się i na koniec uroczyście kłania się jej z daleka, z dworską ceremonialnością.

– Jeszcze?! – woła w stronę Ewy, która bezwiednie uśmiecha się i odkrzykuje: – Teraz zaśpiewaj!

– Ale fałszuję!

– Nie szkodzi!

Namyśla się, marszczy brwi i nuci monotonnie: „Nic dwa razy się nie zdarza i dlatego z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny”.

– Nie znam tego! – woła Ewa.

– Ja też nie. Wpadło mi w ucho tylko to jedno zdanie. Nie będę mu przecież śpiewał „Prawy do lewego”, bo… bo to nic nie znaczy i Ono mnie nie zapamięta.

Zawraca i wolno idzie w jej stronę. Patrzy na nią – w czarnej sukience w czerwone kwiaty, z wypukłym brzuchem.

„Ono?”, zastanawia się. „Nawet nie wiem, czy to chłopiec, czy dziewczynka. Moje dziecko… Moje?! Dziecko?! Jak to jest mieć własne dziecko?”, przebiega mu przez głowę, ale zaraz odrzuca tę myśl.

– Chora sprawa – mówi półgłosem i gwałtownie się prostuje. – No dobra. Koniec zabawy – oznajmia. – Mam dla ciebie kasę, tym razem tysiąc. Weźmiesz?

– Jasne – mówi ona,

– Poślę coś znowu, ale nie wiem, kiedy. Nie będzie łatwo, bo pomagam matce i odkładam na studia. Kiedyś je zawaliłem, dziś chcę to naprawić. Nie wiem, może zrobię jakieś płatne, zaoczne? Informatyka? Wiesz, że my w trójkę zawsze lubiliśmy komputery? a informatycy wciąż mają robotę. Czysta i ciekawa.

– Powodzenia – mówi Ewa.

– A ty co?

– Nie wiem. Zobaczę. Muszę to przemyśleć. Może wyjdę za Andrzeja.

Wojtek czerwienieje ze złości:

– Oszalałaś?! On się do tego nie nadaje! Nic o nim nie wiesz! i to nie jego dziecko! Ono jest moje! Nie masz prawa przehandlować go za wygodne życie!

Przytomnieje pod uważnym spojrzeniem Ewy, przygryza wargi, uśmiecha się lekceważąco.

„Boże, co ja wygaduję”, myśli. „Jej wariactwo mi się udziela. Ale ja się nie dam. Nie dam się”.

– Zrobisz, jak zechcesz, to twoja sprawa – dodaje już spokojnym głosem.

– Posłuchaj – mówi Ewa cicho. – Ono nie jest ani twoje, ani moje, bo Ono tylko przypadkiem powstało akurat z mojego jajeczka i twojego plemnika. Żadne z nas go nie chciało, żadne z nas nie wołało go na ten świat. Samo się zjawiło, wbrew naszej woli. I dlatego Ono jest swoje własne i nikt nie będzie miał prawa go sobie przywłaszczyć i przelewać na niego swoich pretensji i żalów do życia, zawiedzionych nadziei i nie zaspokojonych ambicji, rozumiesz? Więc odczep się od niego – powtarza tak cicho, że Wojtek musi się ku niej nachylić, by usłyszeć ostatnie słowa poprzez nieustający szum samochodów pędzących autostradą. A potem Ewa odwraca się i wolno odchodzi.

– Przepraszam! Przepraszam za wszystko! – woła za nią, ale ona już się nie odwraca.

– Ono, słyszysz? Jakie to głupie słowo: „przepraszam” – mówi głośno i kłótliwie. – Równie głupie jak „kuul”, „zajebisty” albo jak słowo „miłość”. Bo one same nic nie znaczą. Znaczą coś dopiero wtedy, gdy nazywają coś naprawdę. Tak to jest, Ono. Muszę się nauczyć na nowo znaczenia słów, inaczej ty też ich nie poznasz, będziesz znać tylko puste dźwięki.

– Mówisz sama do siebie? – pyta kolorowa jak papuga tirówka, oparta o drzewo. – Też mówię sama do siebie – oznajmia bez uśmiechu. Jej duże piersi niemal wyskakują z podkoszulka.

„Silikony”, myśli Ewa.

– Zainwestowałam w nie. Może dzięki nim awansuję do agencji towarzyskiej w pobliskim mieście. A może nawet w którymś z większych miast? Tarnów? Radom? – mówi znów tirówka, widząc wzrok Ewy i powtarza:

– Tak, też mówię sama do siebie. Przecież nie będę rozmawiać z tymi skurwysynami. Z nimi się tylko pieprzę.

– Ja mówię do dziecka – wyjaśnia Ewa i poklepuje się po brzuchu.

– Dobrze robisz – kiwa głową tirówka. – Bylebyś mu nie kłamała. Też kiedyś urodzę dziecko, jak zarobię trochę kasy. Już ja mu wymyślę niezłą bajkę o mamusi. Będę musiała zacząć od kłamstwa, byle na kłamstwie się nie skończyło. A co ty mu opowiadasz?

– Co się da, o wszystkim, co wokół, o naszym świecie.

Dziewczyna marszczy brwi:

– Nie opowiadaj mu o świecie. Wymyślaj mu bajki, mów o zwierzętach, drzewach, chmurach, a najlepiej o gwiazdach, bo one są daleko. Jak mu opowiesz prawdę o świecie, to ono stanie dęba, zaprze się i odmówi wyjścia. Ja bym tak zrobiła na jego miejscu.

Ewa przysiada na trawie.

– Czy to, co robisz, nie… jest dla ciebie okropne? – pyta z ciekawością.

Tirówka wybucha śmiechem:

– Gdyby było tak okropne, że nie do zniesienia, tobym tego nie robiła. Robię to, bo nic innego nie umiem, a muszę pracować. Zresztą zamykam oczy i wyobrażam sobie, że to tylko samochody.

– Jak to samochody? – dziwi się Ewa.

– Nigdy nie zauważyłaś, że auto to przedłużenie faceta?

Auto to przedłużenie faceta:

samochód wymyślił mężczyzna. I nadal, jako stwórca go wymyśla, nie daje mu spokoju, pragnie go ulepszyć, uczynić ideałem, jakim sam nie jest i nigdy nie będzie. – Kobiety umieją robić wszystko równie dobrze jak mężczyźni, ale nigdy nie zabrały się do wymyślania aut. Projektują domy i mosty, odkrywają gwiazdy, planety i odbywają podróże kosmiczne, są chirurgami, genetykami, biologami. Zajmują się polityką, zasiadają w zarządach wielkich koncernów, wymyślają nowe programy komputerowe. Ale aut nie. Nigdy – stwierdza rzeczowo tirówka.

Przeciętna kobieta odróżnia samochody po kolorach, na ogół nie zna ich marek, nie odczuwa tej potrzeby i nie potrafi zrozumieć, dlaczego jedna marka auta ma być lepsza od drugiej. Przeciętna kobieta robi prawo jazdy i dzieli samochód na sprzęgło, gaz, wajchę zmiany biegów, przyciski świateł. Wszystko to są dla niej tylko narzędzia. Tak jak sam samochód. Wozi się nim zakupy, dzieci, psy, babcię, jedzie się do pracy i do domu, do kina i na wakacje.

Kobieta prawie nigdy nie utożsamia się ze swoim samochodem. Stanowią dwa oddzielne jestestwa. – Dlatego kobiety tak często nie pamiętają, gdzie położyły kluczyki od samochodu lub gdzie go zaparkowały, bo auto nie jest czułą częścią ich samych – wyjaśnia tirówka.

Dla mężczyzny samochód to jego niezbywalna część. Cierpi, gdy ta część jest marna, kiepskiej, czy nawet średniej marki, a chełpi się, gdy wszyscy widzą, że jest nowoczesna i cenna. – Mężczyźni myślą, choć trudno dać temu wiarę, bo brzmi nazbyt głupio, że ich wartość rośnie wraz z wartością samochodu. Niekiedy powoli, niespostrzeżenie zamieniają się w swój samochód. Gdy ich pudło zaczyna się rozpadać, nie nadąża za innymi, mężczyźni starają się zamienić je na nowy, lepszy model i natychmiast wierzą, że sami też stali się młodszym i nowszym modelem – śmieje się dziewczyna, a jej silikony rytmicznie podskakują.

Samochód jest dla mężczyzn tym samym co penis. Wobec obu stosują matematyczno-fizyczne przeliczniki, by udowodnić, że ten, który do nich należy, jest lepszy od tych, jakie mają inni. Już stary Freud, choć nie znał się na motoryzacji, w swojej teorii marzeń sennych zaliczył samochód do symboli fallicznych.

– …więc ja zamykam oczy i kopuluję z fordem transitem, z mazdą, bmw albo z volksvagenem. Staram się nie czuć, że cuchnie benzyną, ropą, własnym potem i marną wodą toaletową, nawet gdy jest to woda dobrej marki. Wiem, że gdy skończy, zasunie zamek w spodniach, przekręci kluczyk i odjedzie z warkotem silnika, smród spalin rozpłynie się w powietrzu, a mnie zostanie kasa. Rozumiesz? – pyta dziewczyna.

– Tak. Rozumiem. Lepiej niż myślisz. Też kiedyś to przeżyłam z zielonym renault. Ale po tym spotkaniu zostało mi Ono – mówi Ewa.

– Ależ nie z tego zostało ci to dziecko! – woła tirówka wysokim, ostrym głosem. – Nie mówię, że urodzisz za sprawą ducha świętego, ale przecież nie złączył się z twoim jajeczkiem ten samochód, ani nawet facet, który w nim siedział, tylko wolny plemnik! Faceci nic o tym nie wiedzą! Jak zajdę przypadkiem w ciążę, nie będę się zastanawiać, który samochód mi to zrobił! Zrozumiałaś wreszcie?

– Tak – mówi niepewnie Ewa, a tirówka popycha ją:

– No, idź już sobie. Zaraz nadjedzie czerwona toyota, z mnóstwem ozdobnych chromów, reflektorów i lusterek i spyta, czemu rozmawiam, zamiast pracować. Czerwone toyoty są mało eleganckie, ale pewne siebie i agresywne. Czerwone toyoty to jeszcze większy syf niż bmw czy lancia.

– Poczekaj… Powiedz mi, dlaczego nie poszukasz innej pracy?

– Aha – tirówka uśmiecha się krzywo. – Będziesz mnie nawracać? Bezrobocie, idiotko. Bezrobocie zbliża się do dwudziestu procent i głowy ocalą profesjonaliści. Ja jestem profesjonalistką. Ty chyba nie.

– Nie. Jeszcze nic nie umiem. Nic – przyznaje Ewa. – No to cześć – żegna się i rusza w stronę przystanku autobusowego.

– Ty! – krzyczy za nią tirówka. – Naucz się przynajmniej być matką! Bo to jest trudne. Nie znam takiej, która to potrafi!

„Ja też nie, ja też nie znam takiej”, myśli Ewa i przyspiesza kroku.

Autostrada mówi do niej odpychającym, wulgarnym, męskim głosem setek samochodowych silników.

Ono, byłoś ze mną, więc już wiesz, jak mówi duże miasto. Duże miasto mówi głosem istoty wiecznie głodnej, która przywykła kryć swój lęk przed światem za setką śmierdzących serów, za butelkami drogich alkoholi, za coraz droższymi ciuchami, nowymi modelami komórek i samochodów, za kolejnymi metrami podłóg w coraz większych mieszkaniach, do których wstępu bronią ochroniarze.

Ono, jest takie słowo „prestiż”. Podobno odnosiło się wyłącznie do człowieka i jego cech, a dziś już tylko do martwych przedmiotów: są prestiżowe i mniej prestiżowe posady, stanowiska, marki aut i alkoholi, zegarków i wiecznych piór, butów i ubrań, prestiżowe miejsca zamieszkania i całe dzielnice, hotele i sklepy, kraje i wyspy, na których spędza się wakacje. Gdzie mam szukać kogoś, kto objaśni nam ten świat, skoro wszyscy odgradzają się od niego tonami rzeczy, a jak ich nie mają, to do nich tęsknią i posiadanie ich staje się jedynym celem ich życia? Ono, musimy sami się dowiedzieć, na czym polega świat, co w nim jest ważne i gdzie tego szukać. Czy to coś można znaleźć na przykład w ciszy i w niespiesznych myślach, które rodzą się tam, jak nuty Jana Sebastiana Bacha.

Aha. Ono, nigdy nie byłoś w lesie, nie słyszałoś jak mówi las. A ja to pamiętam z dawnych lat, gdy byłam dzieckiem i szukałam faunów na zielonej łące. Drzewa mówią innym głosem niż autostrada, niż duże miasto i niż miasteczko – i obiecuję ci, ze poznasz mowę lasu. A ja ją sobie przypomnę.

Lipiec. Miasteczko

– Wakacje… – mówi Złotko, nie wiedząc, czy się cieszyć, bo wreszcie nie ma szkoły, czy płakać, bo jak zwykle nigdzie nie pojedzie.

– Wakacje – potwierdza gorzko Teresa. – a z „Milionerów” nic, ani słowa. W kwietniu wysłaliśmy zgłoszenie i do dzisiaj cisza. Co dzień pilnujemy listonosza i nic. Listonosz pyta: „A jakby pani wyjeżdżała na urlop, to komu ten list przekazać?” Na urlop… Boże ty mój… Urlop… Za Gierka byliśmy dwa razy nad morzem, z FWE Ewa też z nami była. A ty nawet morza nie zobaczysz. Z własnej winy. Bo paplasz i paplasz i wszystkich denerwujesz.

– Co to jest zagierka i efwupe? – pyta Złotko.

– Lepiej się zamknij, a gdybyś dobrze się uczyła, to ksiądz wziąłby cię na obóz dla biednych dzieci! – krzyczy Teresa.

– Nie chcę być biednym dzieckiem. A na obóz i tak by mnie nie wzięli – burczy Złotko i przełyka łzy. Dziesięcioro najbiedniejszych dzieci z jej klasy pojechało nad morze pod opieką księdza. – Liczyli i liczyli i wyszło im, że zarabiacie za dużo o pięćdziesiąt złotych. To wasza wina, nie moja.

– Twoja, bo wygadujesz bzdury na religii!

– Ale powiedz, co to jest zagierka i efwupe – upiera się Złotko.

– Głupia jesteś – mówi Teresa. – Ewa, wytłumacz jej, kto to był Gierek! Ja nie mam do tego głowy!

– Nie zdążyłam tego przerobić, nie pamiętasz? Przerwałam naukę. Skąd mam wiedzieć, co było za Gierka? – mówi Ewa niechętnie i Złotko pozostaje z nie rozwiązaną zagadką zagierki i efwupe, które zabierały ludzi nad morze. A już dziś trzeba na to pieniędzy.

– Więc ja nigdy nie zobaczę morza? Już zawsze będę oglądać je tylko w telewizorze? – buzia Złotka wykrzywia się w podkówkę.

– Może kiedyś, gdy dojdziesz do czegoś w życiu, to zobaczysz – pociesza matka, z naciskiem na „dojdziesz do czegoś”.

– Ale do czego? Do czego mam dojść? – docieka Złotko, lecz Teresa idzie włączyć telewizor i nie odpowiada.

Telewizor jest dziś ponury jak pogoda za oknem. Paru panów w jednakowych garniturach i niemal identycznych krawatach kłóci się o coś, gwałtownie wymachując rękami.

– Wybory. Wybory we wrześniu – mówi Teresa z kwaśnym uśmiechem i pyka pilotem. – i nic z nich nie mamy, najwyżej te cholerne ulotki. Dziesiątki ulotek. Setki ulotek! Człowiek codziennie depcze po jakichś politykach, którzy poniewierają się na wycieraczce! Na żadne wybory nie idę, chyba żeby mi zapłacili.

Ewa milczy i przygląda się siostrze. „Jaka ty będziesz, gdy dorośniesz? Taka jak mama? a może stanie się cud i nadal będzie ci żal baranka?”

Na dwa dni przed rozdaniem świadectw Złotko znowu przyniosła dwóję z religii i list od księdza, który zażądał spotkania z rodzicami.

– Co zrobiłaś! Co tym razem zrobiłaś? – darła się Teresa.

Okazało się, że Złotko porównała niebo do hipermarketu.

– Dlaczego? – zdziwiła się Teresa.

– Bo jest w nim wszystko, a w niebie też podobno niczego nie brakuje – stwierdziła Złotko.

Teresa zamilkła, porażona tą argumentacją. Ona sama nigdy nie zastanawiała się, do czego podobne jest niebo. „Mam dziwne córki”, pomyślała z niepokojem. „Nie chcę mieć dziwnych córek, chcę takie, jakie mają inni”.

– W hipermarkecie potrzebne są pieniądze, a w niebie chyba nie? – dodała niepewnie, bo nie wyobrażała sobie miejsca, w którym mogłoby nie być pieniędzy.

– Jasne, że nie. Niebo jest podobne do hipermarketu, w którym wszystko jest za darmo i możesz brać sobie, co tylko chcesz – wyjaśniła Złotko, która niedawno wróciła z wycieczki do krakowskiego Plaza Centrum. („A Wawel? w ogóle nie byliście na Wawelu?”, spytał zaniepokojony Jan. „Ależ tak. Oglądaliśmy Wawel z ulicy. Wystarczyło podnieść głowę i już był”. „Sale królewskie, dziedziniec, katedra…”, zaczął Jan, ale Złotko mu przerwała: „Nie zdążylibyśmy do autobusu. Cała klasa głosowała, gdzie kto chce iść i wszyscy, nawet nauczyciele, wybrali hipermarket”). Wycieczka nie zakończyła się w pełni szczęśliwie. Troje uczniów zostało przyłapanych na kradzieży. Złotko nikomu nie powiedziała, że tych troje miało zwykłego pecha, bo pozostałym, w tym i jej, udało się wynieść batoniki Mars i gumy do żucia. Dziewczynki wynosiły je w majtkach, chłopcy wpuszczali w spodenki. „Jeśli czegoś jest tak strasznie dużo jak tam, to chyba nie jest to kradzież?”, zastanawiała się potem Złotko, lecz nie umiała tego rozstrzygnąć. Ksiądz na religii mówił, że kradzież jest grzechem, ale przecież ksiądz musi tak mówić, nie wypada mu inaczej.

– Ukradłabyś coś, gdybyś miała pewność, że ci się upiecze? – spytała Ewę, ale ta odparła w zadumie:

– Kiedyś pewnie tak, teraz już nie. Bałabym się, że Ono to wyczuje. Muszę się pilnować.

– Ty to masz pecha z tym dzieckiem – stwierdziła Złotko ze współczuciem. – Musisz być lepsza, niż jesteś.

– Tak – przyznała Ewa. – i czasem mi to wychodzi, a czasem nie.

Oddała matce tysiąc złotych, resztę zatrzymała, schowaną na szafie w zakurzonej kopercie.

– Masz forsę, więc znalazłaś tego faceta – powiedziała matka z nadzieją.

– Znalazłam – przyznała Ewa.

– Kiedy przyjedzie? – spytała Teresa bez tchu.

– Nie wiem. Nie wiem, kiedy.

„Ono, mama nie wie i nie może wiedzieć, że znalazłam wszystkich trzech. Jeden chce się ze mną ożenić, bo jego matka kocha go tak mocno, że on, jak bezradna mucha, nie umie znaleźć wyjścia z lepkiej pajęczyny jej miłości. Dopiero gdy uda mu się wymknąć, zacznie szukać siebie. I myślę, że gdy się odnajdzie, to w takim miejscu, w którym będą damskie pończochy, ale nie powinno być ich właścicielek ani dzieci. Drugi z nich jest w porządku, ale nas nie potrzebuje. A trzeciego to ja bym nie chciała. Znalazłam też matkę, która jest gotowa zapłacić za to, żebym odczepiła się od jej syna. A więc chce mi zapłacić za nic. Dokładnie za nic. Być może wezmę od niej pieniądze, bo czasy są takie, że gdy dają forsę za darmo, to trzeba ją brać. Jest też żona doktora, która pragnie, bym pozwoliła jej udawać, że jesteś jej dzieckiem. Da mi forsę na sukienki, na kino, na dyskoteki, na wyjazdy do Krakowa i Warszawy, a może nawet na wycieczkę do Paryża albo na Seszele, bo wtedy zniknę i ona zostanie tylko z tobą. Da ci wielką miłość, ale taką, której ja sama się boję, bo to będzie miłość próbująca nadrobić straty, a z miłością jest jak ze snem, nie da się odespać nieprzespanych godzin. I wreszcie mam babcię, która zapisała mi w testamencie jakieś pieniądze. Może wystarczy ich dla nas, zanim oboje zdążymy się dowiedzieć, o co chodzi w życiu. Może trzeba się tego uczyć z książek? Ale ja nie wiem, czy są książki, które potrafią na to odpowiedzieć, bo na pewno nie Harry Potter i chyba nie Bridget Jones. Może po prostu powinnam szukać mądrych ludzi, ale nie mam pojęcia, gdzie. Czy to są ludzie z wielkimi nazwiskami? Czy wręcz przeciwnie, tacy, o których nikt nic nie wie?

Ono, w każdym razie świat jest dobry dla spryciarzy. Jestem spryciarzem. Nie miałam przed sobą nic, tylko wielki znak zapytania, a teraz mogę wybierać. Ale nie umiem. Bo nie wiem, czego chcę”.

– Co to znaczy: nie wiem? – złości się Teresa. – Pytam, czy on się z tobą ożeni? Czy da ci pieniądze? a może już dał?

– Da. I trochę dał – mruczy niewyraźnie Ewa.

– Pamiętaj, że nie wolno ci ich przepuścić. Dasz mnie, a ja będę wiedziała, co z nimi robić. Z pieniędzmi to nie takie proste, nie wystarczy je mieć, trzeba wiedzieć, jak wydawać. A niekiedy można nawet je pomnożyć – planuje Teresa gorączkowo.

„Jasne. Kupisz kolejne kupony totka”, myśli Ewa.

– Jestem głodna. Co jest na obiad?

– Makaron z sosem pomidorowym.

– Ono, ty już podobno rozróżniasz smaki – mówi cicho Ewa. – i znowu makaron…

– Przestań mówić sama do siebie! – woła Teresa z irytacją. – Tylko wariaci mówią do siebie, normalni ludzie nie! a temu dziecku jest obojętne, co ty jesz na obiad!

– Nieprawda – mówi Ewa.

„Siódmy miesiąc: okres rozwoju kolejnych zmysłów. Bardzo rozwinięty jest zmyśl smaku i ono odróżnia to, co jesz i co z tego lubi, od tego, co mu nie smakuje. Może też odczuwać ból, ale ból fizyczny, a nie ten wyższego rzędu – choć wiele zjawisk związanych z rozwojem płodu wciąż pozostaje tajemnicą. Otwierają się też oczy, lecz trudno stwierdzić, jakie kolory ono zaczyna odróżniać. Zmyśl słuchu jest już niezwykle precyzyjny, płód rozpoznaje dźwięki przyjazne i niepokojące. Porusza się w odpowiedzi na dotknięcie. Reaguje na delikatne masowanie brzucha, a uderzenie odczuwa jako agresję. Choć ono jest w tym okresie świadome swego otoczenia, jego mózg jest wciąż niedojrzały i jeśli pojawiają się jakieś «myśli», są bardzo proste”.

– Skąd wiecie, co Ono myśli? – Ewa w odruchu buntu rzuca na podłogę wymiętoszoną broszurkę. – a może Ono jest mądre jak Sokrates?

Po chwili podnosi broszurkę, starannie ją wygładza i wkłada pod materac. Nie chce, by ktokolwiek widział, że ją czyta. Ma uczucie, że Ono – jego cechy, talenty i umiejętności, jego brwi, rzęsy, oczy, które już potrafią się otworzyć, mózg, który myśli – że to wszystko jest tylko jej tajemnicą. Zanim broszurka zniknie pod materacem, Ewa jeszcze raz przygląda się dziewczynie na okładce: „Mam już prawie taki duży brzuch jak ona”, myśli. „Trochę obrzydliwy. Ale kryje tajemnicę”.

Zjada powoli makaron i stwierdza, że sos pomidorowy nie jest taki zły: „Teraz wszystko będziesz oglądać na różowo”, uśmiecha się. Jakie kolory Ono widzi? Jaki kolor przybierają jej wody płodowe, czy są zależne od tego, co zje? Czy te wody falują, jak jezioro na wietrze, gdy ona chodzi, zmienia pozycję? Czy Ono ma skrzela, skoro ziewając, nie topi się w nich? Co Ono myśli, gdy Ewa delikatnie gładzi swój brzuch jak grzbiet kota? Czy złości się, gdy robi to wtedy, gdy Ono akurat śpi?

– Mojej mamie, gdy nosiła brzuch z moim bratem, strasznie się bekało i miała zatwardzenie – informuje ją Marysia, gdy spotykają się na ulicy. – a ty jak?

„…a ja się zastanawiam, czy Ono już umie myśleć jak Sokrates”, uśmiecha się Ewa i nic nie mówi.

– Kiedy wreszcie uwolnisz się od tego brzucha? – ciągnie dalej Marysia.

„Czy kobiety, gdy są w ciąży, myślą głównie o swoich dolegliwościach? Patrzą na swój wielki brzuch jak na coś, co na wiele miesięcy odebrało im szansę normalnego życia? Normalnego – czyli jakiego? Czy niegdysiejszy stan błogosławiony jest już tylko stanem fizjologicznym? Dlaczego?”

– Nic nie wiem. Wiem, że nic nie wiem – mówi Ewa głośno.

– Był już listonosz? – woła Teresa na cały dom.

– Nie wiem. Wiem, że nic nie wiem.

Matka skończyła czytać Pamiętnik Bridget Jones i pociągając nosem, odkłada go na komodę.

– Przeczytałaś całą? – dziwi się Ewa.

– Wszyscy ją przeczytali, nie będę gorsza – oświadcza Teresa i z głębokim westchnieniem idzie do lustra. Patrzy na siebie długo, z ponurą miną.

– Też bym tak mogła. Gdyby mi się tylko chciało opisać moje życie! Mogłabym napisać coś podobnego i zarobić mnóstwo pieniędzy. Przecież też jestem za gruba i bez faceta – oznajmia gniewnie.

– Masz tatę – przypomina Złotko.

– To już lepszy byłby pijak! – krzyczy Teresa i wybucha płaczem. Bridget Jones miała ją rozśmieszyć, ale popsuła jej humor.

To już lepszy byłby pijak:

…bo po pijaku na ogół wiadomo, czego się spodziewać (choć trzeba przyznać, że nie zawsze, bo bywają pijacy zaskakujący). Pijak wypije, powrzeszczy, nawet uderzy, ale gdy wytrzeźwieje, jest dobry. I ludzie lubią pijaków. Rozumieją ich lub próbują zrozumieć. Ludzie nie rozumieją nieudaczników. Bo jak ktoś pije i mu nie wychodzi, to wszystko jasne, można mu nawet współczuć. Ale gdy nie pije, a mimo to zagubił się w świecie, to lepiej od takiego trzymać się z daleka. Taki to przyjdzie i może powiedzieć: „pożycz stówę”. Albo: „załatw mi robotę”. Taki jest niebezpieczny. Dlatego takich się nie lubi i ucieka przed nimi. Na ich widok przechodzi się na drugą stronę ulicy, nie zaprasza na imieniny ani do knajpy. I w pierwszej kolejności zwalnia się z pracy.

– Lepszy byłby pijak. Pijaka przynajmniej bym zrozumiała – wzdycha Teresa i jej wzrok wędruje ku zamkniętym drzwiom na pięterku, zza których monotonnie sączy się Bach.

– Musisz więcej grać w totolotka – mówi z powagą Złotko.

Za oknami rozpościera się lipiec, jak zielona łąka i miasto, nawet tak niewielkie jak ich, przypomina ul, z którego większość pszczół wyleciała gdzieś daleko, tam gdzie jest piękniej i bardziej kolorowo. Złotko i matka siedzą przy stole i nie wiedzą, co robić. Nudzą się. Skończył się Big Brother, a nowy zacznie się dopiero po wakacjach. Wieczory stały się puste, na małym ekranie nie ma nikogo bliskiego. Gdzie są Gulczas i Manuela?

– We wrześniu będzie nowy, jeszcze lepszy Big Brother. Może tym razem zrobią sobie jakieś dziecko? – mówi pocieszająco Złotko.

– No co ty, Złotko! – obrusza się matka. – Co ty wygadujesz!

– Pewnego dnia będziemy telefonować do Big Brothera z odpowiedzią, czy chcemy, żeby zabili Alicję, czy może lepiej zabić Gulczasa – zaczyna Ewa. – Potem wszyscy będą wysyłać SMS-y o treści: „Jak to zrobić?” Chcesz ich powiesić, zastrzelić, a może trucizna w coca-coli? Sokratesowi podali cykutę.

– Kto to jest Sokrates? – pyta Złotko.

– Nie mów takich rzeczy! – obrusza się Teresa. – i nie rób Złotku wody z mózgu jakimś Sokratesem i bzdurami, które wygadujesz o Big Brotherze! Oni obiecali, że tam nie będzie żadnych świństw, bo oglądają to dzieci!

Matka przerzuca kanały. Obrazki przelatują jak w kalejdoskopie. „Nie, kalejdoskop był ładniejszy, bo były w nim gwiazdy”, myśli Ewa. Na jednym z kanałów helikopter wbija się w potężny szklany budynek, a Bruce Willis pędzi, aby ratować ludzi. Na innym grupa polityków kłóci się, energicznie gestykulując. Nawet bez dźwięku można poznać, że to politycy, po rzucających się w oczy krawatach. „Rywalizują ze sobą na krawaty. Który ma ładniejszy, szerszy i droższy. Ooo, dwóch ma taki sam, ale plama…”, myśli Ewa. Długonogie żyrafy mkną przez sawannę, ale po wciśnięciu pilota zamieniają się w czołgi, które pokonują tonące w słońcu wzniesienia. „Nie ma dnia spokoju na Bliskim Wschodzie”, mówi dobitnie spiker. Pyknięcie – i pojawia się spokojne telewizyjne studio z zadbanym, mocno upudrowanym prezenterem.

– Tak, ja kocham życie i życie trzeba kochać, ponieważ… – mówi bezwiekowa kobieta, a na dole ekranu przelotnie miga napis: „pisarka”. Krótkie, łatwe do zapamiętania nazwisko. Pilot w ręku matki znowu pyka i twarz pisarki zastępuje gładka twarz Ibisza.

– Cofnij! – woła Ewa. „Ono, musimy wiedzieć, co nastąpiło po tym «ponieważ»„, myśli gorączkowo, ale matka oznajmia miękkim, gruchającym głosem:

– Skoro nie ma Big Brothera, niech będzie chociaż Ibisz. Jest taki słodki.

– Ibisz. Słodki – potwierdza energicznie Złotko. „Wielki Brat to program dla całej rodziny. Hipermarket to program dla całej rodziny. Bridget Jones i Harry Potter to program dla całej rodziny. Ibisz to program dla całej rodziny. Wiosną mamy rekolekcje dla całej rodziny, z których wracamy i siadamy przed telewizorem. Telewizja to nieustający program dla całej rodziny; bez niej rodzina nie wie, co ze sobą zrobić. Bez telewizji czujemy się ze sobą źle. Ona jest jak nieprzyzwoita przyzwoitka, skraca do minimum czas, w którym musielibyśmy spojrzeć sobie w oczy i coś sobie powiedzieć”, myśli Ewa. „Ale jak mam opisać dziecku świat? Ten dobry i mądry świat? Ten, na którym warto się pojawić? Przecież musi być i taki. Musi być. Kto pomoże mi go znaleźć? Co ta kobieta powiedziała po «ponieważ»? Kocham życie, ponieważ… Ponieważ co?” – Tato – mówi Ewa, wchodząc do pokoju Jana: – Tato, czy Sokrates był najmądrzejszym człowiekiem na świecie?

Jan podnosi głowę znad książki i uśmiecha się. „Tata uśmiecha się, gdy do niego mówię. Powinnam częściej do niego przychodzić. Dlaczego tego nie robię?”, zastanawia się Ewa.

– Na świecie było wielu mądrych ludzi. Trudno ich ustawić w szereg i ponumerować. I myślę, że nadal gdzieś są, ale nie mogą przebić się do nas ze swoim głosem. Tak, Sokrates na pewno był mędrcem.

– Daj mi do przeczytania coś, co napisał – prosi Ewa.

Jan znowu się uśmiecha, tym razem inaczej, zadowolony, że może z kimś dzielić się swoją nikomu niepotrzebną wiedzą:

– Sokrates nigdy niczego nie napisał. Ani jednego zdania. Dziwne, prawda?

Ewa stoi oszołomiona.

– Jak to? Ani jednego zdania? To czemu uchodzi za mędrca?

– Może właśnie dlatego? – ojciec znowu się uśmiecha, ale zaraz poważnieje i mówi cicho, jakby zawierzał córce wielką tajemnicę: – Mnie to też fascynowało. Długo nad tym myślałem, szukałem potwierdzenia u innych filozofów i już wiem, że Sokrates był mędrcem nie dlatego, że pierwszy powiedział „wiem, że nic nie wiem”, a zdanie to powtórzyły za nim tysiące mądrych ludzi. Ani też dlatego, że Platon przekazał nam jego słowa w swoich Dialogach i były to słowa rzeczywiście mądre. Nie, Sokrates był wielki, ponieważ wiedział, co w życiu jest najważniejsze: rozmowa z drugim człowiekiem. Sokrates przez całe swoje siedemdziesięcioletnie życie, aż do skazania go na śmierć za rzekomą bezbożność i gorszenie młodzieży ateńskiej, co rano wychodził z domu, szedł na rynek i rozmawiał z napotkanymi ludźmi. I robił tak przez pięćdziesiąt lat lub więcej. Myślę, że nikt przed nim i nikt po nim już nie umiał tak rozmawiać. Bo my nie rozmawiamy, nie wiemy, jak to się robi, my najwyżej coś sobie komunikujemy albo przekazujemy słowa-szyfry lub słowa całkowicie puste, ot, byle coś powiedzieć. Prawie już nie rozmawiamy tak, aby pod wpływem tej rozmowy ktoś, albo my, mógł zmienić zdanie, bo zmianę zdania uważamy za brak charakteru, choć jest to wielka sztuka, którą posiedli tylko mędrcy. Sokrates rozmawiał naprawdę i robił to od rana do wieczora, a czasem i w nocy. Wychodził z domu i rozmawiał, rozmawiał, rozmawiał. Słuchał uważnie, co mówią inni, oczekując, że inni też go usłyszą. A dziś, nawet gdy nam się wydaje, że ze sobą rozmawiamy, to i tak się nawzajem nie słyszymy; słuchamy swojego głosu, swoich myśli. Ludzie, którzy ze sobą naprawdę rozmawiają, nie mają czasu na zbrodnie, przestępstwa, na wojny, na krzywdzenie bliźnich. Bo rozmawiając, słyszą drugiego człowieka. Bo chcą go zrozumieć. Więc gdyby wszyscy ze sobą rozmawiali, gdyby nadal pamiętali, jak to się robi, być może nie byłoby wojen, przemocy i zbrodni. I dlatego rozmowa, prawdziwa rozmowa jest miłością bliźniego, a ponieważ zapomnieliśmy, co to znaczy rozmawiać, więc tej miłości jest niewiele lub wcale jej nie ma i będzie jej jeszcze mniej. Rozumiesz?

– Tak. Chyba tak – mówi Ewa i myśli: „Wiem, jakie są nasze codzienne rozmowy. Moje, mamy, Złotka, ludzi w pociągu, na ulicy, ludzi w kawiarniach, klubach, hipermarketach i domach”.

Rozmowy nasze powszednie:

– Kurwa, ja pierdolę…

– Zajebiście!

– Debeściak…

– I ja mu tak, a wiesz, co on na to?

– Fak ju…

– Obiad!

– A co jest?

– Makaron.

– Kurwa, znowu makaron…

– Bezrobocie w roku 2002 wzrośnie do dwudziestu procent.

– Płyta na pita, czyli CD z programem, który wypełni za ciebie formularz podatkowy!

– Balcerowicz popełnił holocaust na polskim narodzie.

– Najwartościowsze marki świata: Coca-cola, Microsoft, IBM.

– Poślę ci SMS-a.

– Kuuuuurwa! Żydzi na Madagaskar! Wisła pany!

– Wy-rzu-cić Ali-cję z Big Bro-the-ra!

– Harry Potter debeściak!

– Tak, tak, jestem jak Bridżet Dżons, nikt mnie nie kocha…

– Bridżet, rulez!

– Apgrejduj i zrestartuj.

– Frugo za friko.

– Indeks Dow Jones poszedł w dół.

– Według najnowszych sondaży opinii publicznej SLD ma już czterdzieści sześć procent poparcia.

– …i ten radny bez przetargu kupił kamienicę i skosił taaaaaką kasę…

– Boże, pieniądze, zawsze te pieniądze.

– Zawsze coca-cola.

„A ja z tobą naprawdę rozmawiam, Ono. Może głupio, może nie mam ci nic ważnego do powiedzenia, ale rozmawiam”, myśli Ewa i znowu wpatruje się w malutką fotografię przypiętą pinezką nad biurkiem ojca. Weranda porośnięta dzikim winem. Uśmiechnięty mężczyzna z małą dziewczynką na kolanach. I fauny, których nie widać, gdyż wylegują się w słońcu na pobliskiej łące. Kto ma dziś czas i ochotę, żeby szukać faunów?

„Tato”, mówi Ewa bez słów. „Rozmawiałeś kiedyś ze mną, gdy byłam dzieckiem, tak jak ja dziś rozmawiam z Ono. Rozmawiałeś ze mną tak, jak Sokrates rozmawiał z ludźmi na ateńskim placu, mimo że miałam cztery, pięć czy osiem lat. I może dlatego dziś powoli wracają do mnie słowa, których dawno nie używałam, bo zapomniałam o nich i wracają do mnie całe myśli, bo kiedyś uczyłeś mnie myśleć. Ale dlaczego wciąż nie umiem ci tego głośno powiedzieć…?”

– A pisarze są mądrzy? – pyta Ewa.

– Powinni być. Ci, których tu mam, są chyba mądrzy – mówi ojciec, ogarniając wzrokiem księgozbiór rozsypany po niedużym pokoju.

– Dziękuję – mówi Ewa i wychodzi.

W pokoju Ibisz nadal uśmiecha się do telewidzów, a w kuchni ryczy włączone radio:

„Pracownicy ONZ, zatrudnieni w Afryce, molestują seksualnie dzieci i nieletnich w obozach uchodźców w Liberii, Gwinei i Sierra Leone. Zebrane informacje są przerażające, przyznał Wysoki Komisariat ONZ. W wielu obozach żywność i lekarstwa nie są rozdawane, ale stanowią zapłatę za przymusowe stosunki seksualne. Żołnierze ONZ kupowali też stosunek za dziesięć centów. W obozach zdarzają się zbiorowe gwałty”.

– Czego ty słuchasz? Wyłącz te świństwa – mówi matka, wchodząc za Ewą. – Nie umiesz znaleźć nic przyjemnego? Przełącz na RMF, tam przynajmniej coś grają.

– Co za syf – mówi Złotko.

– Jak ty się wyrażasz?! Ewa cię nauczyła? – drze się Teresa, a Złotko wzrusza ramionami.

– Wszyscy tak mówią.

– I to jest syf, fakt – przytakuje zrezygnowana Teresa.

Ewa wychodzi.

– A co będzie z Ewą, mamo? Wyjdzie za mąż? – pyta Złotko konspiracyjnie. Wielki brzuch siostry trochę ją śmieszy, trochę przeraża. Dobrze, że szkoła się skończyła i zaczęły wakacje, bo dzieci w klasie już się tym brzuchem zainteresowały. „Siostra Marysi będzie mieć bękarta”, powiedział klasowy prymus na lekcji religii, a reszta uczniów zachichotała.

– Nieszczęściu trzeba współczuć, a nie je wyśmiewać – oznajmił z naciskiem ksiądz.

– Moja siostra nie jest nieszczęśliwa! – zaprotestowała Złotko.

– Tym gorzej – powiedział surowo ksiądz, a Złotko zaczerwieniła się, czując wpatrzone w siebie oczy klasy.

– Nie wiem, nie mam pojęcia, czy ona wyjdzie za mąż – denerwuje się Teresa. – Ona nie chce nic powiedzieć, ona w ogóle jest nienormalna, mówi sama do siebie i wygaduje takie bzdury! Nawet z tą ciążą jest nienormalna! Normalne kobiety mają dziś kłopoty z zajściem w ciążę, latają po lekarzach, leczą się z bezpłodności, a ona jest jak królik w Australii! Od pierwszego razu!

Normalne kobiety dzisiaj:

…normalne kobiety dzisiaj mają normalne kłopoty z zajściem w ciążę. Chodzą po doktorach, zmuszając mężów, by im towarzyszyli, szukają winy w sobie lub nich, albo chcą, by dawali spermę do szklanych pojemników. Pragną, ale nie zachodzą w ciążę. A jak już zajdą, to nie mogą jej utrzymać, mają poronienia, krwawienia, bóle, muszą kłaść się do łóżka na parę miesięcy, na pół roku, lub nawet dać się zaszyć, żeby dziecko z nich nie wypadło w czwartym czy piątym miesiącu. Albo w ogóle nie chcą mieć dzieci i to też jest normalne. Normalne kobiety dzisiaj po prostu nie zachodzą, żeby nie mieć kłopotów, lub najpierw liczą, czy je na to stać.

– …a ona zaszła od pierwszego razu i jeszcze lata z tym brzuchem jak głupia, jeździ nie wiadomo gdzie i wciąż trzyma toto w tym brzuchu, zdrowe i pchające się na świat, choć właśnie nam by się należała jakaś ludzka, zwyczajna sprawiedliwość i ona powinna poronić, bo wtedy byłby święty spokój! – kończy Teresa i wkłada kasetę do kieszeni radia.

– Pójdziesz jutro do babci? – pyta ojciec Ewę. – Byłem u niej wczoraj, ale ona czeka na ciebie. Lubi twoje wizyty. Czuję to. Idź i weź ze sobą Złotko.

Złotko łapie kurczowo rękę matki i woła:

– Nie pójdę! Nie chcę tam chodzić! Tam śmierdzi! Śmierdzi kapustą! i siuśkami!

„Tak”, uświadamia sobie Ewa. „Tam śmierdzi gotowaną kapustą i moczem. Wciąż ich karmią kapustą, bo jest tania, a ubikacje są wiecznie zatkane i ci starzy ludzie nie mogą zdążyć do nich na czas. Niektórzy, jak współlokatorka babci, noszą pieluchy. W telewizji reklamują pieluchy dla niemowlaków i pokazują ich gołe pupy. Pampers, który wchłania całą wilgoć, w dodatku w kolorze błękitnym i pupa gładka jak aksamit. Coraz lepsze, coraz bardziej udoskonalone pampersy. Wkrótce będą pampersy na cały tydzień, a gdy niemowlę się zesika, to pampers zagra ładną melodyjkę, poda datę i godzinę, a nawet połączy z Internetem i nada faks. Życie zaczynamy od pieluch, ale możemy je też skończyć w pieluchach, ale tych drugich pieluch nigdy nie pokażą w telewizorze. W reklamie telewizyjnej nie ma i nie będzie prawdziwej starości”.

– Nie zmuszajcie dziecka, skoro nie chce. Ja też tam nie lubię chodzić – mówi z urazą Teresa.

„Czy pomyślałaś kiedyś, że za dwadzieścia pięć albo trzydzieści lat być może oddam cię do domu starców?”, myśli Ewa, patrząc uważnie na matkę.

Teresa włącza Presleya. W kuchni wciąż rządzi Presley, choć powoli, powolutku ustępuje miejsca Ich Trojgu.

– Wreszcie jakieś piosenki, które można zanucić – cieszy się Teresa, pociągając nosem.

Ścian pokoju już nie rozsadza rżący śmiech Manueli i chichot Gulczasa. Teresa cierpi i tęskni. Big Brother ma wakacje. Teresa nie ma wakacji. Dni płyną lipcowo, są długie i jasne. Złotko nie znika rano w szkole i nudzi się w domu. Łazi za matką i siostrą, zadając kłopotliwe pytania.

– Opowiedz mi bajkę o zagierku, który dawał wakacje nad morzem – dopomina się.

Teresa wzdycha.

– O FWP za Gierka – poprawia córkę.

Złotku jest obojętne, efwupe czy zagierek, byle matka opowiedziała, jak było z tymi wakacjami. Złotko nigdy nie była na prawdziwych wakacjach.

Bajka o FWP:

najpierw długo, długo jechało się pociągiem i była to cudowna, daleka podróż, prawie jak w obce kraje…

…bo w obce kraje nie można było wtedy jeździć.

W pociągu tłoczyło się mnóstwo ludzi. Jak już zdobyło się miejsce i rozsiadło, to człowiek oddychał swobodnie i gadał, gadał, gadał, zawierając nowe znajomości…

…bo nie było miejscówek i ludzie jak lwy walczyli o miejsca, podając sobie oknem walizki, dzieci i tratując starsze osoby. A potem siedzieli w dwanaścioro w ośmioosobowym przedziale.

Zabierało się jedzenie na kilkanaście godzin, kanapki, jajka na twardo, piło się herbatę z termosu, jak na prawdziwym pikniku…

…bo nie było wagonów restauracyjnych ani bufetów.

Nikt naprawdę nie wiedział, ile kosztują wczasy nad morzem. Wiadomo było tylko, że gdy się złoży podanie, to musi się je dostać. I że były prawie za darmo…

…bo nikt wtedy niczego nie liczył; liczyły się tylko słowa, słowa, słowa.

A po przyjeździe na miejsce, gdy dostało się już przydziałowy pokój i rozpakowało walizki, zaczynało się cudowne życie, jak w bajce.

Śniadanie od siódmej do dziewiątej. Zupa mleczna, bułki, masło w porcjach, żółty ser, plasterek wędliny i dżem bez ograniczeń.

– W mojej zupie pływa robak.

– Nic nie pływa, cicho bądź, psujesz innym apetyt.

– W mojej zupie pływa robak, pewnie siedział w płatkach owsianych.

– To zostaw zupę, zjedz bułkę z dżemem.

– Moja bułka jest czerstwa. Ja chcę chrupiącą.

– Głupia jesteś. Nie ma chrupiących bułek. Nigdzie nie ma chrupiących bułek. Chrupiące bułki nie istnieją.

Zawsze po śniadaniu szliśmy nad morze. Nad wspaniałe polskie morze…

…na każdym centymetrze brudnego piasku ciała: białe lub spalone na kakao. Kobiety w bikini, kobiety w jednoczęściowych kostiumach kąpielowych. Tłuste kobiety w za dużych majtasach i biustonoszach. Panowie w slipkach, panowie w dynamówkach, panowie w krótkich gatkach. Liście na nosie. Okulary przeciwsłoneczne. Dzieci nagie i w majtkach. Tłusty olejek Miraculum kupiony spod lady u zaprzyjaźnionej ekspedientki, spływający po tłustych ciałach.

Najpierw wykopywaliśmy wielki grajdoł, aby osłonić się od wiatru. Tata kopał, ja kopałam, babcia Maria, malutka Ewa…

– Proszę pana, to był nasz grajdoł. Wykopaliśmy go wczoraj. Całą rodziną. A pan go zajął.

– Ma pani dowody?

– Jakie dowody? To jest nasz grajdoł i już.

– W państwie socjalistycznym wszystko jest wspólne, grajdoły też.

– Cham.

– Chamka.

– Pani dziecko sypie na mnie piasek. A ja posmarowałam się olejkiem. Olejek był spod lady, a teraz wszystko muszę zmyć tą kurewsko zimną wodą…

– Proszę nie chlapać. Ja sobie nie życzę. Wypraszam sobie. W tym nie ma nic przyjemnego.

– Niech pani nie trzyma dzieciaka gołą pupą na piasku, bo złapie owsiki. Ten piasek aż się rusza od owsików.

O brzeg uderzały wielkie pieniste fale. Jedna, druga, piąta, były bardzo wysokie i wspaniale chłodne…

Morze sprawiało wrażenie, że nie ma początku, nie ma końca, nie ma środka, choć ma brzeg. I ten brzeg jest najważniejszy.

– Loooooody Pingwin!

– A jakie to lody? Państwowe czy prywatne?

– Prywatne.

– Prywatnym nie wierzę.

– Głupia baba.

– Podam pana do sanepidu, to będzie pan miał głupią babę.

– Pani to jest najpiękniejsza na całej plaży… Od dawna panią obserwuję. Przez lornetkę. A gdyby pani się topiła, to ja bym panią uratował.

Słońce nas spalało, więc już od dwunastej czekaliśmy niecierpliwie na obiad. Obiady były pyszne i podawano je jak w eleganckiej restauracji. Zupa w wazie, jednakowe talerze, białe serwetki przecięte na pół dla oszczędności, sztuczne kwiatki na ceracie…

… i znowu zupa pomidorowa z rozpaćkanym ryżem.

– …bo sprowadzamy z Chin najtańszy ryż, ten lepszy idzie na Zachód. Nasz socjalistyczny ryż zawsze zbija się w gęstą ciamę. Jak gotujesz zachodni, to wszystkie ziarenka są osobno!

– Niemożliwe. Nie ma takiego ryżu.

– Jest.

– Nie ma.

Twarda pieczeń wolowa. Tłuczone ziemniaki. Surówka z kiszonej kapusty.

– Dostałem za mały kawałek mięsa. Miało być dziesięć deko, a jest może z pięć.

– Pewnie kradną.

– Wszyscy kradną. Co mają robić?

Kompot. Niskosłodzony, bo są przejściowe braki w cukrze.

Po obiedzie szliśmy na spacer. Tłumy wczasowiczów spacerowały wzdłuż morza albo główną ulicą kurortu, prawie jak na zachodnim filmie.

– Chcesz smażoną rybkę?

– Chcę.

– Proszę porcję flądry.

– Flądra wyszła, jest pstrąg.

– Pstrąg? Nad morzem? Świat stanął na głowie!

– Dawno stoi, nie widzi pani?

– Słońce zachodzi na czerwono. Znowu będzie wiatr.

– Piasek w oczy… i pewnie znowu ktoś zajmie nasz grajdoł.

Prawie co wieczór były zabawy i wieczorki taneczne, grała prawdziwa orkiestra lub muzyka szła z magnetofonu Pionier. A taki specjalny pan, który nazywał się kaowiec, dbał o to, byśmy się nie nudzili. I nie nudziliśmy się nigdy. Nikt nie nudzi się nad morzem…

„…pani, pani Tereso, jest najpiękniejsza na tym turnusie”, szepcze kaowiec, tańcząc z Teresą tango i dyskretnie dmuchając jej w szyję. „Mógłbym tak z panią tańczyć bez końca, ale muszę iść do obowiązków. Tereso… Tereso…”, nuci kaowiec do jej ucha.

– Kółeczko! Panie do środka, panowie na zewnątrz!

– Wężykiem!

– Odbijany!

– Hej! Hej! Hej, sokoły!

– Proszę wyjąć tę wódkę spod stołu i nie dolewać do oranżady, ja wszystko widzę!

Nocą, gdy gasiliśmy światło, słyszeliśmy, jak szumi morze i mieliśmy cudowne sny.

– Ciszej tam! Ludzie chcą spać!

– Kłócą się i kłócą, prawie co noc!

– To dom FWP, a nie wasz własny!

A nazajutrz wszystko zaczynało się od nowa i tak przez dwa tygodnie, prawie za darmo. Życie jak w bajce.

– A jak jest dzisiaj nad morzem? – pyta Złotko.- Tak samo, tylko trzeba płacić – mówi Teresa.

– Dlaczego?

– Nie wiem. Właśnie tego nie rozumiem. Za Gierka nie płacono i było w porządku. A dziś za wszystko chcą pieniądze. Za wszystko.

Teresa wtula głowę w poduszkę Złotka, a jej tłuste plecy drgają. Poduszka staje się mokra od łez słonych jak Bałtyk.

– Mamo? Dlaczego płaczesz?

– Bo już nigdy nie pojadę na wczasy FWP. Nigdy. Bo już nie ma FWP. I tata nie zagra w „Milionerach”. Wciąż nie ma listu z Telewizji, nie ma i nie będzie, oni tam wolą innych, takich jak Ibisz, jak Gulczas, jak Hubert Urbański, a nie jak nasz tata… Śpij. Niech ci się przyśni morze. Jak będziesz grzeczna, to za rok wezmą cię na kolonie dla biednych dzieci. I zobaczysz morze. Zobaczysz. Ciekawa jestem, czy dalej kopią grajdoły… a gdy już pojedziesz, to mi opowiesz – szepcze Teresa, a łzy wsiąkają w poduszkę.

Tej nocy Teresa nie słucha już Presleya, ale Ich Trojga. Gdy ich odkryła, kupiła kasetę i poczuła, że do nich lepiej się płacze. Nie śpiewają w obcym języku, więc znaczenia słów nie trzeba się domyślać, ale mówią jasno i po prostu: „wstań i powiedz, nie jestem sam…”, można to za nimi powtórzyć, można zamienić to na łzy i tęsknotę za chwilą w której kaowiec, dmuchając jej w szyję, szeptał: „Teresa… Teresa… Jesteś najpiękniejszą dziewczyną turnusu… Teresaaaaaa…”

– Efwupe – mówi ze szlochem Teresa, gdyż już nie pamięta imienia kaowca i ten skrót w magiczny sposób go zastępuje. – Efwupe…

Padał deszcz i ten dom był bardziej ponury niż zwykle. Staruszkowie wydawali się człapać ciężej i wolniej. Współlokatorka babci zniknęła, pojawiła się nowa, która siedziała tak samo nieruchomo jak tamta, wpatrzona w okno, choć rozpościerał się za nim wciąż ten sam widok na zdewastowany park.

Babcia już nie opowiadała o swojej szkole, nie nasłuchiwała młodych głosów z przeszłości, nie czuła tamtych emocji, powoli gubiła wspomnienia.

– Jesteś – powiedziała. – To dobrze, bo nie mam czasu. Coś złego dzieje się z czasem. Strasznie się kurczy. I dziurawi się jak ser. Pamiętam to, co było tydzień temu, ale nie wiem, gdzie położyłam okulary, a czasem zapominam, jak ma na imię żona mojego syna.

– Teresa – podpowiedziała Ewa, a w oczach babci pojawił się nagle obcy, intensywny blask.

– Teresa, tak, oczywiście – szepnęła, biorąc Ewę za rękę i patrząc jej prosto w oczy. – Teresa? Słuchaj… Nigdy nie byłam dla ciebie dobra, wiem o tym.

Ewa usiłuje uwolnić rękę. Nie chce być swoją matką, na pewno nie akurat nią, ale oczy babci robią się jeszcze bardziej niebieskie i patrzą z taką rozpaczą, że Ewa nagle mówi:

– Tak, to ja, Teresa. I nie masz racji. Byłaś dla mnie dobra.

– Nie byłam. Ale kochasz mojego syna? Zawsze kochałaś, prawda? – pyta babcia z taką nadzieją, że nie sposób jej zaprzeczyć.

– Kocham – szepcze Ewa. „Tak, tato, kocham cię”.

– i wyszłaś za niego za mąż, bo dostrzegłaś to, co w nim dobre i piękne, prawda?

– Tak – mówi Ewa.

– I nadal to widzisz?

– Widzę.

– Teresa, byłam dla ciebie niedobra, nie umiałam ci wybaczyć. Jemu też nie wybaczyłam, bo mnie zawiódł. Myślałam, że to przez ciebie. Ale może tak miało być? Może właśnie taki los był dla nas przewidziany? Dzięki temu narodziły się Ewa i Złotko, a wkrótce przyjdzie na świat kolejne dziecko. Może taka ma być cena? Może musi rodzić się wiele dzieci, po to, by pojawiło się to jedno jedyne, które coś odmieni i znowu będzie można mówić, że świat nie jest zły.

– Tak – potwierdza Ewa, a błękitne oczy babci nagle nabierają bystrości; jej usta układają się w chytry, niedobry uśmieszek; kapeluszowa babcia nagle przypomina babcię Marię.

– Teresa, ale ja wiem… Ty miałaś apetyt na jego sławę i pieniądze i gówno dostałaś – chichocze Irena i odpycha rękę Ewy. Odwraca się do niej tyłem, zasłania twarz chudą, pomarszczoną dłonią.

Ewa nachyla się nad nią, głaszcze szczupłe, przygarbione plecy, szepcząc: „Babciu… babciu…” Babcia ponownie się odwraca i patrzy na nią jasnym, przytomnym wzrokiem, z mądrym uśmiechem starej czarownicy.

– Ewa… Przyszłaś. To dobrze. Miałam niedobre sny. Chciałam uporządkować w snach jawę, ale to chyba niemożliwe.

– Masz nową lokatorkę – mówi Ewa.

– Tak. Tamta umarła. W nocy. We śnie. To dobra śmierć.

Ewa układa na stoliku dwa banany, dwie pomarańcze i czekoladę, lecz starsza pani patrzy bez zainteresowania.

– Słuchaj, Ewa, to ważne: zostawiam ci trzydzieści pięć tysięcy. Wiem, to niewiele, ale jak się uprzesz, to ci wystarczy na rok, tobie i dziecku. Ale musisz w ciągu tego roku coś ze sobą zrobić, wymyślić własny sposób na życie, nie czekać, aż ktoś ci coś da, ale sama brać. Uczciwie brać.

– Babciu, ty żyjesz. Chcę, żebyś żyła – mówi Ewa odruchowo, lecz równie odruchowo liczy w myślach tamte pieniądze. Na co wystarczą? Na jak długo? Trzydzieści pięć tysięcy to niewiele, a zarazem bardzo dużo. – Może pojadę do większego miasta? – mówi z wahaniem. – Kraków? Warszawa?

Babcia nagle się uśmiecha, jest znowu sobą, kapeluszową babcią w doskonałej formie i jej wargi opadają w dół w ironicznym uśmieszku:

– Czy to ważne, gdzie oglądamy telewizję? w Warszawie, Krakowie czy tu? Myślisz, że tam ją oglądają mądrzej? Nie miejsce jest ważne, ale człowiek. Zrób coś ze sobą, nie z miejscem.

– Tak – mówi Ewa niepewnie.

To miejsce miało korytarze pomalowane żółtą olejną farbą, wypełnione było zapachem lizolu, gotowanej kapusty, cuchnących ubikacji, niedomytych starych ciał, samotnej beznadziei.

– Moja babcia jest chora – powiedziała Ewa do pielęgniarki w recepcji.

– Starość to choroba – odparła lakonicznie tamta, nie podnosząc oczu znad książki. Za jej plecami cicho grało RMF FM; pachniała tania woda toaletowa; książka opowiadała dzieje polskiej Bridżet Dżons, energicznej rozwódki poszukującej kolejnego partnera. – Dobre – uśmiechnęła się radośnie pielęgniarka, szeleszcząc obiecująco kartkami powieści.

– Nie, to niemożliwe. Starość to starość. Nie choroba – powiedziała z rozpaczą Ewa. – a moja babcia myli mnie z mamą.

– Oni wszyscy mylą wszystkich. Normalka.

Radio chrząknęło i powiedziało miękkim głosem: „Hinduiści podpalili pociąg z muzułmanami jadącymi z religijną pielgrzymką. Spłonęło żywcem pięćdziesiąt sześć osób. W pizzerii w Jerozolimie zginęło szesnaście osób, a trzydzieści zostało rannych po wybuchu bomby, przytroczonej do zamachowca-samobójcy. Koniowi jadącemu z Polski do Włoch z transportem przeznaczonym na rzeź uwięzła noga między deskami i przewoźnik odciął ją siekierą…”

Pielęgniarka ściszyła radio i powiedziała, pokazując okładkę:

– Przeczytaj to. Bardzo przyjemne. Lubię takie. Można się uśmiać. Też jestem po rozwodzie i wiem, co znaczy być bez mężczyzny. – Postukała palcem w okładkę i dodała: – Kup koniecznie. Życiowe.

– Moja babcia… – zaczęła Ewa, a pielęgniarka jej przerwała:

– Starość nie radość – i wróciła do lektury.

Ono, jak mam ci opowiedzieć o śmierci? Nie chcę, ale przecież ona także jest częścią świata, na którym się pojawisz. Czy będę mówić ci tylko ogólniki i banały, z których jednak nic nie wynika? o nieuchronności przemijania i potrzebie pogodzenia się z tym? a co ja o tym wiem? Nic. A może przemijanie właśnie budzi bunt? a rzekoma harmonia jest wyciem pełnym rozpaczy?

O śmierci codziennie mówi radio, telewizja i piszą gazety, ale mówią o niej tylko w nieczułych liczbach: zginęło tylu i tylu ludzi od bomb, od strzałów, w katastrofach samochodowych, samolotowych i kolejowych, z ręki drugiego człowieka i od żywiołów. Statystyka – i przyczyny. o śmierci jednego, konkretnego człowieka, który po prostu umiera w łóżku, wspomina się najwyżej w nekrologu. No bo cóż można napisać o takiej śmierci?

Nie pamiętam śmierci babci Marii. Babcia Maria umierała w szpitalu. Poprzedniego dnia powiedziała, żeby jej przyniesie domowy kompot, bo ten szpitalny smakuje jak pomyje. Przyniosłyśmy go z mamą. Babcia już go nie wypiła. Jej śmierć zawarła się pomiędzy apetytem na kompot a jego niewypiciem. Nie wiem, jak wyglądała ta śmierć. Zamknęła oczy i usnęła? a może krzyczała: „Zawróćcie mnie stamtąd!” – ale nikt jej nie słyszał? Nie, nie pamiętam śmierci babci Marii.

Pamiętam za to śmierć kota Patrycji. Zamruczał, gdy go pogłaskałam. Chciałam go schwycić i przytulić. Wymknął się, pobiegł na trawnik. Był ciepły, lekki i zwinny, mimo starości. Prawie nic nie ważył. Rozmawiałyśmy o Grubym, o dyskotece, o koleżankach i ciuchach, a kot spał na trawniku. Spał…?

– Patrz, jak nieruchomo leży – powiedziała Patrycja.

– Tak, dziwnie nieruchomo – odparłam i poszłam ku niemu. „Zaraz cię schwycę”, pomyślałam.

Kot miał szeroko otwarte oczy. Gdy go dotknęłam, nie poruszył się. Jego futerko sterczało, napuszone, jakby czegoś się wystraszył. „Wreszcie wezmę cię na ręce”, ucieszyłam się i podniosłam go. Był ciężki. Bardzo ciężki.

Śmierć jest ciężarem. Dlaczego? Ciało po śmierci powinno być lżejsze o dusze, która z niego ulatuje. A jest na odwrót. Być może, że gdy żyjemy, nasza dusza swobodnie fruwa koło nas, nie dotykając ziemi. Niekiedy odlatuje i nie wraca, a my stajemy się ludźmi bezdusznymi. Za to gdy oderwiemy się, choćby na moment, od tych wszystkich powszednich, ziemskich spraw, od awantur w domu i w pracy, od pieniędzy, od kolejnego odcinka telenoweli – jesteśmy bliżsi naszej duszy. Nasze myśli fruną gdzieś wysoko, wysoko, razem z mą, nie ma dla nich granic ani końca.

Po śmierci dusza nie wie, co ze sobą zrobić, jest osamotniona wylękła, bezdomna. Więc wraca do naszego ciała. I stajemy się nagle ciężsi – o całe nasze życie, o wszystkie nasze policzone i niepoliczone grzechy i wreszcie o rozpacz duszy, ze już nigdy i nigdzie nie uleci.

Ono, oderwij czasem oczy od ziemi, gdy już na me) się pojawisz. Goń swoją duszę. Łap ją i leć.

Sierpień. Światło i cień

– Pojadę do Krakowa. Może ci coś kupić? Jakąś płytę?

Ojciec patrzy na nią niebieskimi oczyma, w których czai się popłoch i dziecięce zdziwienie.

– Nie masz pieniędzy.

„Mam”, myśli Ewa. „Wojtek przysłał mi pięćset złotych, Andrzej list i kolejny tysiąc. I ja tę forsę wzięłam. I jeszcze wezmę. Wezmę wszystko, co mi dadzą. Dlaczego miałabym nie brać?”

– Mam. Mam pieniądze – mówi głośno.

– Nic mi nie kupuj, ale zrób coś dla mnie – mówi cicho Jan. – Będziesz w Krakowie krótko, ale spróbuj w niego wejść, poczuć go. Usłyszeć. Usiądź na skraju fontanny na Rynku Głównym i wpatrz się w wieżę Mariacką, tę z koroną. Nie tak zwyczajnie, jak patrzymy na coś, co mijamy, więc trochę od niechcenia, ale trochę z uwagą. Nie patrz na tę wieżę, jak uczestnik turystycznej wycieczki, głowa w prawo, głowa w lewo, tu mamy obiekt z piętnastego wieku, a tam jest wiek siedemnasty. Usiądź przy fontannie, spróbuj się wyłączyć i patrz uważnie, długo, najpierw z dołu do góry, potem na niebo, tak by na jego tle zobaczyć złotą koronę i potem znowu powoli, powolutku schodź wzrokiem w dół, wzdłuż ciemnych ceglanych murów, ku wielkiej drewnianej rzeźbionej bramie. Ja tak robiłem, gdy mieszkałem w Krakowie jako student. Codziennie przechodziłem przez Rynek i widok wieży nieodmiennie mnie przyciągał…

– …ale ja już byłam w Krakowie, ze szkolną wycieczką. Wiem, jak wygląda wieża Mariacka – mówi niepewnie Ewa. Nie wybiera się tam, by zwiedzać. Jedzie dowiedzieć się, co nastąpiło po „ponieważ”. Adres pisarki znalazła w książce telefonicznej.

– Nie szkodzi, że wiesz – mówi Jan. – Na pewno nigdy się jej nie przyjrzałaś. Wycieczki szkolne nie patrzą na nią w ten sposób, w jaki chciałbym, żebyś spojrzała. Albo w ogóle na nią nie patrzą. Rzucają okiem od niechcenia i biegną oglądać sklepy, kramy w Sukiennicach, karmić gołębie, kupować precle i pokemony.

Jako dziecko wychodziłem na tę wieżę. Liczyłem schody, było ich dwieście dwadzieścia dwa, najpierw kamienne, potem drewniane, a idąc, wyglądałem przez malutkie, wąskie okienka, miały biało-żółte, witrażowe szkło. A gdy już się tam wspiąłem, z samej góry, na wprost, widać było Wawel. I gdy patrzyłem ponad miastem ku zanikowi, zapominałem o czasie, myślałem o tych, którzy żyli tam kiedyś i patrzyli stamtąd na wieże i myślałem o tym, jakim ułamkiem chwili jest nasze życie. Co mamy zrobić, aby nadać mu jakieś znaczenie? Idź potem ulicą Grodzką na Wawel. Stań koło katedry i zapomnij na chwilę o bieżącym czasie. Tam jest łatwiej. Tam to się udaje. I tylko tam. Gdy staniesz przy zamkowym murze, znów zobaczysz wieżę Mariacką. I pomyśl, że zamek i wieża tak patrzą na siebie od wieków. I nadal będą patrzyć. Świat się zmienia i musi się zmieniać, to normalne, ale muszą być jakieś stałe, niezmienne punkty odniesienia. Jakieś dowody na to, że naprawdę istnieje ciągłość, że to ona nadaje sens naszemu przemijaniu. W Krakowie to widać, tam się splata przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Wiesz, że gdyby nie ten wypadek z ręką, pewnie mieszkalibyśmy w nim na stałe, tam byłby nasz prawdziwy dom w tej chorej dolinie Wisły, gdzie rzadko świeci słońce, często są mgły i wilgoć. Nie ma piękniejszego miasta.

– Nigdy o tym nie opowiadałeś. Złamałeś rękę, ale kiedy, w jaki sposób? – pyta Ewa, bo nie chce rozmawiać o zabytkach, nigdy ich nie lubiła i nie wie, czy potrafi spojrzeć na stare miasto tak, jak ojciec.

– Tańczyłem rock and rolla z twoją mamą – mówi Jan cicho.

– Tańczyłeś rocka… o rany, przecież ty chyba nie umiesz tańczyć! – Ewa bezwiednie wybucha śmiechem.

Wyobraźnia podsuwa jej wizję dużej, grubej matki i skaczącego wokół niej drobnego, chudego ojca. Jest to dość groteskowe, śmieszne i nieprawdopodobne.

– Nie umiem tańczyć, tak. Nie umiem i nigdy nie umiałem. Czasem myślę, że to jakiś rodzaj kalectwa, bo człowiek powinien tańczyć, jego ciało jest do tego stworzone.

Człowiek powinien tańczyć:

Jan muzyk doskonale czuł rytm Szopenowskich walców, mazurków, czuł zmienny, porywający rytm wielkich koncertów fortepianowych Rachmaninowa i Griega, symfonii Wagnerowskich, sonat Beethovena. Nie czuł rytmu rock and rolla, który opanował wszystkie taneczne sale, nie miał pojęcia, jakim cudem dziewczyny w swoich opiętych spódniczkach niemal fruwają w powietrzu, wyrzucane w górę zwinnymi rękami partnerów, których uda naśladowały ekwilibrystykę Elvisa Presleya, spazmatyczną i pełną nie tajonej erotyki, nie rozumiał, dlaczego te pary tańczą na parkiecie tak, jakby na oczach setek świadków prowadziły wstępną grę miłosną. Wszyscy wtedy chodzili do kina, wszyscy trenowali przed lustrem ruchy, rytm, przegięcia. Jan i Teresa zawsze siadali blisko parkietu – tak chciała Teresa – i nie rozmawiali, gdyż w ogłuszającym huku muzyki było to niemożliwe i nie o to chodziło, bo Teresa na swoim krześle podrygiwała całym ciałem, wspaniałym ciałem dwudziestojednoletniej dziewczyny (nikt wtedy nie słyszał o anoreksji, dziewczyny miały piersi, biodra, wypukłe pośladki, wąskie talie, nogi podobne do butelek szampana, uda szersze od łydek, a więc mnóstwo miejsca na to, by położyć na tym ciele rękę i poczuć je). Teresa chciała tańczyć, była jedną z najlepszych tancerek w swym mieście, jej ciało wyrywało się do rocka, ale nikt nigdy jej nie prosił. Miała męża, dziecko, mąż studiował w Krakowie i nie było go przez cały tydzień. Przez ten tydzień chłopcy czatowali na nią na ulicy, gdy szła na spacer z dzieckiem lub do sklepu na zakupy; przez ten tydzień udawało im się czasem pochwycić ją na skwerku, objąć w cienkiej talii i pocałować znienacka w szyję (sprawiała wrażenie, że na to czeka, że tego potrzebuje), ale gdy przyjeżdżał mąż, trzymali się od niej z daleka, posyłając tylko spojrzenia i uśmiechy.

Teresa chciała tańczyć, a tańce odbywały się właśnie w soboty i niedziele, ale ten nieduży, drobny mąż prawie w ogóle nie tańczył, nie umiał, najwyżej jakiś wolny kawałek (licząc w myśli kroki i usilnie dbając, by nie nadepnąć jej na nogi) – nie umiał i nie chciał tańczyć jak Travolta, a Teresa cierpiała. Cierpiało jej ciało i duma. Przez pięć dni w tygodniu była dumna, że jej mąż studiuje w Krakowie, że jeździ za granicę i że stale będzie jeździł, niech tylko ukończy akademię muzyczną, niech wygra kolejny konkurs, że będzie jeździć wszędzie, nie tylko do Moskwy i Pragi, ale na prawdziwy Zachód, zabierając ze sobą ją i dziecko. Ale pięć dni tygodnia szybko mijało i nadchodziła sobota. W miasteczku nie było co robić, w sobotę szło się na tańce, do lokalu przy rynku. I sobota była dniem upokorzenia dla Teresy, dniem, w którym wstydziła się nieudanego męża. Był najlepszy, gdy go nie było – i niedorobiony, gdy się pojawiał i szli razem do miasta. W dodatku wcale nie chciał wychodzić, chciał posiedzieć w domu, z nią i z malutką Ewą i za każdym razem musiała go przemocą wyciągać, grożąc, że zrobi mu wstyd i pójdzie sama.

– Chodź, no chodź – powtarzała niecierpliwie, zagryzając wargi niemal do krwi. Chciała go zmusić, by wreszcie wstał; jeszcze wtedy tańczono parami i żadna z dziewcząt nie odważyła się wyjść samotnie na parkiet. – Chodź – mówiła Teresa. – Co ja z ciebie mam, ani tańca, ani życia, wszyscy się bawią, tylko my siedzimy jak kołki, chodź, na miłość boską! Po co w ogóle przyjeżdżasz, skoro nawet nie zatańczymy! Nienawidzę cię! Jak nie pójdziesz ze mną, to się zabiję…

– Nie, nie umiem, proszę cię, Teresa, zostaw. Zatańcz z kimś innym.

– Nie mogę – syczała mu w ucho. – Wszyscy przyszli parami, nie widzisz? Wstawaj… wstawaj, do diabła!

W oczach miała łzy, na policzkach rumieńce, które dodawały jej urody, choć wcale tego nie potrzebowała, miała jej aż za dużo. Te łzy przesądziły, kochał ją, nie mógł znieść łez, więc wstał.

Wtedy, gdy złamał rękę, ona prowadziła go na parkiecie, to ona nie puszczając jego ręki, wirowała, a on obracał się nieporadnie, usiłując nadążyć za jej szybkimi ruchami, to ona przytulała się do niego gwałtownie, aby następnie odbić się piersiami i przechylić do tyłu i ledwo był w stanie ją utrzymać. Czuł, że wszyscy na nich patrzą, był spocony, bardziej ze strachu niż zmęczenia, wyobrażał sobie, jak śmiesznie muszą razem wyglądać, a muzycy właśnie przyspieszyli rytm, jakby chcieli zrobić mu na złość, ośmieszyć go jeszcze bardziej, więc on też musiał przyspieszyć, pociągnięty przez Teresę – i właśnie wtedy upadli. Poczuł ból w lewej dłoni, na której odruchowo się oparł i równocześnie, poprzez głębokie brzmienie saksofonów, usłyszał cichutkie chrupnięcie, jakby ktoś rozgryzł orzeszka.

– Ty idioto – powiedziała Teresa, wstając z podłogi (inne pary, śmiejąc się, głośno biły im brawo). – Ty idioto, nie daruję ci, pół miasta będzie się z nas wyśmiewać…

– Chyba złamałem rękę – odparł cicho. Nie usłyszała i chcąc go szybko podnieść z tego poniżającego, ośmieszającego upadku, schwyciła go właśnie za tę rękę i pociągnęła. Dopiero gdy jęknął głośno, zatrzymała się zaniepokojona. Orkiestra właśnie przestała grać i mógł już powiedzieć normalnym tonem: – Chyba złamałem rękę.

– Och… – odparła niepewnie, zbita z tropu, ale już gotowa udawać, że nic się nie stało: – Trzy tygodnie w gipsie i po krzyku.

A jednak trwało to sześć tygodni. W tym czasie dwukrotne łamanie kości, bo źle się zrastały. Dyżurny lekarz na pogotowiu spytał:

– Ktoś panu to naciągał czy jak?

„Teresa”, pomyślał. „Teresa schwyciła mnie za złamaną rękę, bo chciała, aby nikt nie zauważył naszego upadku”.

– Nastąpiło przesunięcie kości i wątpię, żeby to się dobrze zrosło – dodał lekarz.

– Jestem pianistą – wyszeptał, czując rwący ból, do którego za moment miał się dołączyć inny ból, świadomość prześladująca go przez resztę życia.

– Był pan pianistą! – powiedział lekarz z naciskiem. Wielokrotnie zmieniali chirurgów. Jeździł z matką do Krakowa, do Wrocławia i Warszawy, a nawet do Moskwy.

– Czajkowskogo ty lubisz? – spytał nagle profesor, obmacując mu rękę z bolesną dokładnością.

– Lublu. Koncert bemol – odpowiedział z nagłą nadzieją.

– Nu wot, tiepier’ budiesz tolko słuszat’ etot koncert – oznajmił profesor i wyszedł.

Jan miał w domu kilka nagrań koncertu Czajkowskiego, także to najsławniejsze, w wykonaniu Światosława Richtera z lat pięćdziesiątych, a nawet miał Richtera na kasecie wideo: zwalisty, duży mężczyzna o jasnych włosach podchodził wolno do wielkiego, czarnego fortepianu, siadał na krześle, powoli kładł duże ręce na czarno-białej klawiaturze – a potem uderzał w nią, wydobywając pierwsze akordy koncertu b-moll. Uderzał z taką siłą, że wydawało się, iż walczy z instrumentem, który początkowo próbował stawiać mu opór, aż wreszcie poddawał się i robił już tylko to, czego chciał pianista. Jan godzinami wpatrywał się w tę kasetę, puszczając równocześnie płytę. „Richter… Richter…”, powtarzał szeptem to magiczne w świecie muzyki nazwisko.

– Profesor powiedział, że dźwigać pan będzie mógł, ale grać nie, bo granie wymaga miękkości przegubu i precyzji ruchu, a tego nie da się przywrócić. Ręka nie będzie słabsza, ale mniej doskonała – oznajmiła tłumaczka.

Płakał. Płakał najpierw w ramionach Teresy; czuł, że do niej jeszcze nie dotarły konsekwencje tego, co się stało. Przecież ręka się zrosła!

– Przepiszesz się na muzykologię i znajdziesz jakieś zajęcie – szepnęła matka, rozumiejąc jego rozpacz. – Będziesz blisko tego, co kochasz.

– Nie. Nie wrócę na akademię – powiedział. – Nigdy nie wrócę na akademię.

Znalazł pierwszą pracę – instruktora ogniska muzycznego w ich miasteczku. Wśród jego uczniów nie było ani jednego dziecka kochającego muzykę; przychodzili wyłącznie ci, których posyłali rodzice, marzący o sławie dzieci na miarę Zimermana. Znienawidził te lekcje, kulił się w sobie i cierpiał, gdy słuchał wciąż tych samych gam i podstawowych ćwiczeń, wykonywanych bez odrobiny talentu. Gdy miasteczko wraz z całym krajem odzyskało wolność polityczną i wolność rachunku ekonomicznego, matka wykorzystała swoje znajomości, aby dostał drugą posadę. Dom kultury podupadł, brakowało pieniędzy na ogniska plastyczne, taneczne, muzyczne. Rodzice żądali dla dzieci kursów komputerowych, wypytywali o lekcje gitary elektrycznej i tenisa, a nie fortepianu. Do domu kultury przeniesiono pocztę. Bowiem poczta, komunikująca się wcześniej tylko z innymi, gminnymi i wojewódzkimi pocztami – nagle zaczęła rozmawiać z całym światem. I nie tylko poprzez listy i telefony. Triumfalnie wstawiono dwa faksy i wszyscy pracownicy z nabożeństwem wpatrzyli się w cienki arkusik papieru, który powoli przesuwał się na plastikowych wałkach, a choć fizycznie obecny był tutaj, nie znikał – to równocześnie wypluwał identyczną kartkę w Warszawie, Nowym Jorku, Paryżu czy Berlinie.

– Niesamowite! Czego to ludzie nie wymyślą… – dziwowali się urzędnicy, nie mogąc oderwać wzroku od tego cudu techniki. Jan przypomniał sobie opowieść Teresy o jej matce wpatrzonej w pralkę Candy kupioną na raty za Gierka – która „sama prała”. Maria godzinami siedziała na zamkniętym sedesie w łazience i nie odrywała oczu od pralki, w której obracał się srebrzysty bęben, która sama pobierała wodę, wirowała, regulowała program i mrugała światełkami.

– Czego to ludzie nie wymyślą, to się musi źle skończyć – powiedziała wreszcie z pewnym niepokojem.

Naczelnik przyjął Jana do pracy. I tak do dziś Jan przybijał pieczątki, ważył listy na delikatnej, malutkiej wadze, wysyłał pisemne wezwania do odbioru urzędowych pism, nadawał telegramy zwykłe i ozdobne oraz faksy. Wokół faksów już nikt się nie tłoczył, spowszedniały, utraciły swoją zdumiewającą magiczność.

– …a więc upadłeś, tańcząc z mamą – powtórzyła powoli Ewa.

– To nie była jej wina – wyjaśnił pospiesznie. – Nie musiałem tańczyć, przecież nie umiałem.

Ewa zaczęła myśleć, jakie byłoby ich życie, gdyby Jan się nie przewrócił, nie złamał ręki, gdyby jeździł po święcie jako sławny pianista, laureat konkursów, gdyby nagrywał płyty i stawał we fraku na najsławniejszych estradach świata i gdyby mieszkali w Krakowie.

„Przestań”, powiedziała sobie. „Ono, nie będziemy tak myśleć. Nigdy. Bo wtedy rozważalibyśmy o życiu, którego nie ma i nigdy nie było. A musimy myśleć o tym, jakie mamy, ponieważ… Jedziemy do Krakowa po to «ponieważ», wiesz?”

– Może kupię ci jakieś nagranie tego koncertu Czajkowskiego? – spytała.

– Nie.

– A masz go?

– Mam. Nigdy go nie słucham – szepnął, patrząc nie na nią, lecz w ścianę upstrzoną pożółkłymi karteczkami.

„Chciałabym cię objąć, tato, ale nie umiem. Dlaczego?”, pomyślała. „Za to już wiem, czego chcesz. Chcesz, żebym zobaczyła miasto twojej młodości i wielkich nadziei. Domyślasz się, że wiele tam się zmieniło od czasów, gdy w nim przebywałeś, ale te dwie budowle, wieża Mariacka i Wawel, wciąż trwają niezmienione i trwać będą nadal, nawet gdyby obudowano je wokół dziesiątkami hipermarketów i knajpami MacDonald’sa. Dobrze. Ono, spróbujemy spojrzeć na nie tak, jak on chce. A on chce, żebyś poznało w życiu coś, co jest niezmienne i trwa ponad czasem, jak Titanic, ale nie tonie”.

– Jadę jutro rano i szybko wrócę. Dobranoc, tato – powiedziała Ewa.

Złotko już spała, matka chlapała się w łazience, telewizor miał nieograniczoną wolność, więc wyrzucał z siebie wiadomości, nerwowo, pospiesznie, jakby chcąc zdążyć między tokszołem, filmem akcji i kinem Playboya, „…talibowie. Prawo szarijatu zakazuje kobietom pokazywania twarzy, a w razie choroby lekarz musi postawić diagnozę bez oglądania pacjentki. Kobiety posądzone o zdradę lub sprzeniewierzenie się nakazom religijnym są kamienowane. Po wkopaniu ciała do połowy w ziemię…”

– Gulczas – powiedziała matka z promiennym uśmiechem, wychodząc z łazienki i łapiąc za pilota. – Jeszcze nie ma nowego Big Brothera, ale zaraz nadadzą najbardziej pikantne kawałki starej wersji. Złotko śpi, możemy sobie pooglądać.

Kraków był piękny głównie na widokówkach. Tak naprawdę zobaczyła na przedmieściach zniszczone budynki i tandetne reklamy, odbijające jaskrawymi kolorami od szarości kamienic. Dworzec autobusowy był brudny i ciasny, a kolejowy zastawiony rusztowaniami.

– Ono, pójdziemy do Rynku, to najwspanialszy Rynek świata – oznajmiła z przekonaniem.

Usiłowała sobie przypomnieć wrażenia ze szkolnej wycieczki, ale wciąż miała przed oczami Wawel z widokówek, a z jego wnętrz zapamiętała tylko to, że uczniowie ślizgali się w filcowych papuciach po rozległych salach, chichocząc, gadając i puszczając mimo uszu monotonne informacje przewodników. Przypominała sobie kształty wieży Mariackiej i Wawelu, lecz nigdy nie wpadła na myśl, że powinna – jak chciał ojciec – wsłuchać się w ich głos. Nie wiedziała, że mają głos.

Ulica Floriańska przytłoczyła ją tłumem spieszących w obie strony ludzi, zalewem reklam i setkami wystaw sklepowych, które usiłowały zająć każdy centymetr zabytkowej kamienicy. Floriańska sprzedawała się w każdej godzinie, minucie, sekundzie i Ewie migały przed oczami Cotton Club, Levi’s, MacDonaWs, Cardin, Benetton, Ecco, Lancôme, Pizza Hut, Big Star. Zawsze coca-cola.

„Tata przeczuwał”, pomyślała, śpiesząc ku Rynkowi.

Usiądzie na skraju fontanny i dopiero wtedy podniesie głowę i spojrzy na wieżę Mariacką, zobaczy złotą koronę na tle nieba, a potem wolno, powoli będzie opuszczać wzrok ku ziemi, aż oprze go na szerokiej, ozdobnej bramie. I znajdzie się poza czasem. I ponad czasem.

– Ono, teraz opowiem ci, co widzę – powiedziała, siadając ze spokojem na kamiennym brzegu fontanny.

Zamknęła oczy i otworzyła je powoli, odwracając głowę ku kościołowi Mariackiemu.

– Nie… Nie. Proszę, nie… – powiedziała błagalnie, a kilku przechodniów spojrzało na nią z zaciekawieniem. – Nie. To niemożliwe – powtórzyła, zrywając się z miejsca i zasłaniając, to znowu odkrywając oczy, Ale ten widok nie znikał. Był. Trwał. Równie wysoki jak wieża.

Od złotej korony aż ku monumentalnej prastarej bramie zwieszała się z wieży gigantyczna morda psa bernardyna. Zazwyczaj miła i łagodna, tu nagle zwyrodniała za sprawą nadnaturalnego rozmiaru. Wielkie oczy psiska spoglądały na Rynek Główny i Sukiennice bez dobrodusznej sympatii dla ludzi, lecz jakby z okrutną ironią. Pysk, który miał sprawiać wrażenie, że pies się uśmiecha, przez monstrualne powiększenie wyglądał tak, jakby bernardyn miał zamiar zeskoczyć i pożreć przechodniów.

– WINTERTHUR – przeczytała potężny, pionowo biegnący napis w kolorze jaskrawego szafiru, wymalowany na sztywnym, jasnym transparencie, który wisiał na frontonie kościoła i prawie całkowicie zasłaniał wieżę.

Usiadła z powrotem na fontannie i zapatrzyła się w bernardyna. Wielki pies mówił do niej, ale w obcym języku, którego nie rozumiała. Może prosił, aby go zdjąć? Może czuł – w przeciwieństwie do ludzi – że to nie jest dla niego dobre miejsce?

– Nie zostaniemy tu. Do zobaczenia – powiedziała po chwili tej gigantycznej mordzie, wstała z obramowania fontanny i ruszyła dawnym Królewskim Traktem, który prowadził ulicą Grodzką i też przemawiał wyłącznie językiem reklam. Ludzie zderzali się ze sobą, potrącali przy witrynach sklepowych, zatrzymywali na chwile, kontemplując wzory i ceny towarów, ogłoszenia o promocjach i wyprzedażach. Grodzka i Floriańska były nadal jednymi z najcenniejszych ulic starego Krakowa, choć z innych przyczyn niż niegdyś.

Podeszła pod wawelskie wzgórze. Szeroka, stroma, brukowana droga wiodła na zamek wzdłuż murów fortyfikacji. Choć roiło się tu od wycieczek i co krok wyrastały plastikowe budki z tandetnymi pamiątkami, jednak wciąż czuło się niezwykłość tego miejsca.

– Ono, posłuchaj, stare mury mówią inaczej. Możliwe, że śpiewają. Wawel będzie nawoływał wieżę, ale ona mu nie odpowie, chyba że zaszczeka głosem bernardyna – przemawiała głośno, ale nikt na nią nie zwracał uwagi.

Przeszła pod wielką, starą bramą i znalazła się w długim cieniu katedry.

– Tu przystaniemy i spojrzymy, jak prosił tata. W lewo będzie potężna brama i królewski dziedziniec, a na wprost ogrody i mury – oznajmiła dziecku. – Nie znam historii, jestem niedouczona, w szkole wszystko zawalałam, ale pamiętam, że mieszkał tu Stańczyk. I że mury dalej chronią to miejsce, aby pozostało takie jak niegdyś. No to patrzymy, Ono…

Na wprost, przesłaniając stary mur fortyfikacyjny z białego wapienia, jaskrawo czerwieniały parasole – ZAWSZE COCA-COLA.

(„Byłaś tam? Widziałaś?” – spyta tata. „Tak”, odpowie Ewa. „I wciąż są takie same i niezmienne, prawda?”, uśmiechnie się on z niewzruszoną pewnością. „Tak, są niezmienne”, odpowie Ewa. „Wokół wszystko się zmienia, ale nie one”, powie on z dziecięcym, ufnym uśmiechem. „Bo zmiany są naturalne i konieczne.

Ale musi być coś stałego i nietykalnego, coś, co pozwoli uwierzyć w ponadczasowy sens tego szalonego świata”. „Tak”, zgodzi się Ewa).

Pisarka czekała na nią w swoim domu o umówionej godzinie. Telefonując, Ewa udawała dziennikarkę, a mimo to zaskoczyło ją, że kobieta nie pyta o temat rozmowy. „Przywykła, że wciąż ją o coś pytają?”, pomyślała. „Jeśli tak, to możemy mówić o byle czym”. Zdziwiło ją też blokowisko, na którego jałowych skwerach biegały rozwrzeszczane dzieci, a którego jednolite, szare bryły domów, pozbawione architektonicznej wyobraźni, zaświadczały o czasie, w jakim je zbudowano. Myślała, że pisarze mieszkają w domach tak niezwykłych jak oni sami.

Podobnie jak w telewizorze pisarka sprawiała wrażenie osoby bezwiekowej. I trochę niechlujnej w luźnych spodniach i męskiej obszernej koszuli z podwiniętymi rękawami. Pokój, do którego ją wprowadziła, przypominał Ewie gabinet ojca: książki, książki, książki. Na półkach, pod tapczanem, na komodzie, na etażerce koło lustra, na podłodze pod oknem. Za pisarką podążał duży pies, który ułożył się u jej nóg, gdy usiadła w fotelu i zawarczał cicho, gdy Ewa zajęła krzesło obok. Na kolana wskoczył jej rudy kot i zaczął się myć.

– Nie jestem dziennikarką – powiedziała Ewa.

Pisarka kiwnęła głową i przyglądała się jej bez słowa.

– Widziałam panią w telewizji i powiedziała pani: „Kocham życie, ponieważ”… – zaczęła niepewnie.

– Ponieważ? – powtórzyła pisarka. Głos miała lekko schrypnięty i trochę agresywny.

– …i ponieważ moja mama w tym momencie włączyła inny kanał, nie wiem, jak pani skończyła to zdanie.

– No i…? – zapytała pisarka.

– Moje dziecko ma już siedem miesięcy. Usiłuję opowiedzieć mu o świecie, o tym, jaki on jest i dlaczego warto na niego przyjść… – Ewa urwała w poczuciu bezradności i bezsensu tej wizyty.

Pisarka przyglądała się jej w milczeniu. Sięgnęła po papierosa i zapaliła go. Nad jej głową, w kącie pokoju, pająk usiłował rozsnuć pajęczynę. „On się natrudzi, a ona jednym ruchem zmiecie go ze ściany”, pomyślała Ewa z nagłym żalem.

Pisarka podniosła głowę i spojrzała w ślad za wzrokiem Ewy. Nagle uśmiechnęła się.

– Bałaganiara jestem, co? – spytała, nie czekając na odpowiedź. – Chcę mu dać szansę. On też lubi życie – oznajmiła, patrząc na pająka.

– Ponieważ… – podpowiedziała Ewa.

– Ponieważ mamy tylko jedno. Jedno życie. Tylko raz nam je dają. Jeżeli oczekiwałaś jakiegoś filozoficznego wywodu, to zmarnowałaś czas. A jeżeli chcesz swojemu dziecku wyjaśnić świat, to podjęłaś się strasznie trudnego, prawie beznadziejnego zadania, w którym ci nie pomogę. Ja nauczyłam się tylko szukać.

Pająk spokojnie tkał swój nowy dom-pułapkę, a pisarka wydmuchiwała dym z papierosa. Kot z nastroszonymi wąsami zeskoczył jej z kolan. Pies leżał nieruchomo, wodząc brązowymi ślepiami za Ewą i był po prostu psi, niepodobny do monstrualnego bernardyna z wieży.

– Czy świat to jest już tylko „kupić” i „sprzedać”? – spytała Ewa.

Pisarka spojrzała z zaciekawieniem.

– Denerwuje cię to? Nie podoba ci się? Ludzie zawsze handlowali, od tysięcy lat. Całe życie spędzali, sprzedając towary lub siebie. Handel istniał zawsze, zmieniała się tylko cena i towar. Człowiek też był i jest towarem, raz jako niewolnik, to znów robotnik najemny. I też miał i ma swoją cenę. Pozwoli się kupić i sprzedać. Pisarka zaciągała się papierosem i uśmiechała krzywo, ironicznie, z antypatią.

– Czy świat to już tylko przemoc, zbrodnia, gwałty? Prawie nie ma dnia, żeby nie stało się coś złego i w tylu miejscach świata naraz – powiedziała Ewa błagalnie, czekając, aż ona powie: „To nic. Wkrótce będzie lepiej i piękniej, bo…”

– Powinnaś czytać, wtedy nie przychodziłabyś z tym do mnie – pisarka machnęła ręką w stronę półek z książkami, a popiół z papierosa miękko się stoczył i opadł na jej koszulę. Strąciła go niedbale, więc zsunął się na ciemne spodnie i rozmazał w popielatą smugę. Przyjrzała się smudze i wzruszyła ramionami. – Świat to gwałty, zbrodnie, przemoc, wojny. Nigdy nie było inaczej. Ale kiedyś dowiadywaliśmy się o tym z opóźnieniem lub wcale, bo świat był ogromny i wiadomości jechały na przykład konnym dyliżansem, płynęły wiele miesięcy parowcem, a jeszcze wcześniej przekazywano je sobie za pomocą bębnów, dymu z ogniska lub domyślano się ze znaków na niebie. Większość wiadomości nigdy nie docierała do wszystkich. Odnajdujemy je dopiero po wiekach w starych kronikach i często dziwimy się, że nasi przodkowie byli tacy sami jak my, ani lepsi, ani gorsi. Dziś świat jest strasznie mały i to, co w tej chwili dzieje się tysiące kilometrów stąd, już za kwadrans znajdziesz w Internecie, w radiu, w telewizji. Zła nie przybyło, jedynie szybciej i precyzyjniej się o nim dowiadujemy, więc wydaje się, że jest go więcej. Musisz polubić świat taki, jaki jest.

– I właśnie to mam powiedzieć dziecku? – spytała zrozpaczona Ewa.

– Czytaj książki – powtórzyła kobieta.

– Przyszłam do pani, bo przecież to pani je pisze! – zawołała Ewa z żalem.

– O, nie… O, nie – powiedziała gwałtownie pisarka, wciskając się w fotel. Pies cicho zawarczał i podniósł łeb, a jego spojrzenie przypomniało nagle wzrok bernardyna. – Ja piszę, bo nie wiem. I czytam, bo nie wiem. Oni też nie wiedzieli. Wszyscy szukali. Ja też szukam. Być może po to przybywamy na ten świat, aby szukać. Choć najpierw musimy się tego nauczyć. Ale nie zawsze znajdujemy.

– Pani znalazła? – spytała Ewa.

Kobieta wstała, popiół z papierosa stoczył się po koszuli i spodniach na podłogę, sięgnęła po duży album leżący na komodzie i otwierając go na jednej ze stron (prawie sam już się na niej otwierał), położyła na stole. I znowu zapadła w fotel.

– Co widzisz? – spytała, zapalając drugiego papierosa, choć pierwszy jeszcze się tlił w popielniczce. Rozgniotła go mocno, aż się złamał i rozpadł na drobne strzępy – żółty tytoń i biała wata filtra.

Ewa zapatrzyła się w album. Z lewej strony ujrzała obraz siwowłosego i siwobrodego starca, który nachylał się z nożem nad bezbronnym chłopcem, drugą ręką zasłaniając mu oczy. Nad obojgiem zawisł uśmiechnięty, choć groźny anioł.

– Baranek. Baranek i Voldemort – uświadomiła sobie nagle.

– Że jak? – zdziwiła się pisarka.

– Abraham i Izaak. Ale w końcu zabili niewinnego baranka, a Izaakowi darowano życie. Moja siostra, która ma osiem lat, powiedziała, że tylko Voldemort mógł żądać śmierci chłopca lub baranka.

– Pojawia się nagle jakiś jeden, nieprzewidziany element i wszystko staje na głowie – mruknęła pisarka. – Dajmy temu spokój, nie rozstrzygniemy tego. Lepiej spójrz na obraz z prawej strony.

– Mnich – powiedziała głośno Ewa.

Mnich trzymał w ręce książkę i uważnie ją czytał.

– Światło i cień – oznajmiła pisarka niezrozumiale. Dzieliły się nawzajem swym niezrozumieniem, pełne dobrej woli. „Rozmawiamy”, uświadomiła sobie Ewa. „Naprawdę rozmawiamy. Jak Sokrates z ludźmi na rynku. Sokrates, który wciąż szukał. Szukał prawdy, bo chciał żyć w prawdzie. Ale umarł”.

Pisarka wysunęła rękę i położyła ją na reprodukcji. – To są obrazy Rembrandta. Naprawdę nazywał się van Rijn, ale uparł się, by podpisywać swoje dzieła wyłącznie imieniem. Ci, co go znali, przekazali potomnym, że był precyzyjnym rzemieślnikiem bez wyobraźni i malował jedynie to, co widział. Do namalowania obrazu Jakuba, Izaaka i anioła potrzebował modeli, nie umiał stworzyć ich z głowy. Mnich także mu pozował. Ale Rembrandt nie zasłynął jako wybitny portrecista, lecz jako człowiek, który w sposób zdumiewający umiał oddać światło i cień. Spójrz na mnicha…

Ewa patrzyła. Mnich musiał stać w pełnym, jaskrawym słońcu, gdyż cienie na jego kapturze układały się w nieregularne, gęste czarne plamy. Książka, którą trzymał w ręce, rzucała cień na jego rękawy i dłonie, lecz mała słoneczna plamka przesmyknęła się między uchylonymi kartkami i zajaśniała na skraju szaty. Pół twarzy mnicha wyłaniało się łagodnie i miękko spod kaptura, drugą połowę drapieżnie zawłaszczył cień.

– Rembrandt malował tylko rzeczywistość, nie sięgał do wyobraźni. Może jej nie miał? Za to był mistrzem w oddawaniu światła i cienia. Dziś zachwycamy się Rembrandtem, jego obrazy osiągają na aukcjach niebotyczne ceny kilkuset milionów dolarów. Kupno i sprzedaż. Zachwycamy się namalowanym światłem i cieniem. Nie umiemy zachwycić się nimi, gdy je widzimy w rzeczywistości. A przecież są. Żyjemy wśród nich, przechodzimy obok, nie zwracając uwagi. Znajdź w życiu swoje światło i swój cień, bo nie kupisz ich za żadne pieniądze – zakończyła niespodziewanie pisarka wysokim, ostrym głosem. Ewa wiedziała już, że nic więcej nie usłyszy.

Pająk bezszelestnie tkał swoją pajęczynę. Kobieta milczała i głaskała łeb psa. Jej głowa i jedno ramię tonęły w cieniu i wydawały się młodsze od ręki, leżącej na albumie. Słońce, padające z uchylonego balkonu, uwydatniło na dłoni brązowe plamy, błękitne żyły i pomarszczoną skórę. „Oba obrazy są prawdziwe. Ona z tym jasnym, ostrym, niemal młodym głosem, lecz z bezwiekową twarzą i jej stara, zmęczona ręka na stole”, pomyślała Ewa.

Wstała. Pisarka wstała również, nie skrywając westchnienia ulgi. Lecz uchylając drzwi, powiedziała jeszcze, pospiesznie i zdecydowanie:

– Człowiek to nie matematyka. Nic się w nim ze sobą nie zgadza. Dodasz dwie liczby, wyjdzie ci wynik ujemny. I na odwrót. Szukaj. Naucz się szukać. Książki nie dają odpowiedzi, nawet te najmądrzejsze, ale pomagają stawiać pytania. Wykrzycz je sama sobie, nawet gdybyś nigdy nie miała znaleźć odpowiedzi. Pytania są niezmienne, odpowiedzi często się zmieniają.

Ewa spała w pokoju wynajętym z ogłoszenia, które znalazła na słupie koło dworca. Tuż przy kłębowisku tramwajowych linii biegnących w różne strony. „Chcę mieszkać w mieście, w którym nocą jeżdżą tramwaje, nie dając ludziom spać. Wtedy przynajmniej wie się, że miasto żyje też nocą, nie tak jak nasze, które śpi nawet w dzień”, mawiała Teresa. Ale tramwaje w nocy też spały i ich metaliczny zaśpiew Ewa usłyszała dopiero koło piątej rano. „Mama boi się ciszy”, pomyślała, przewracając się z boku na bok.

Już o siódmej siedziała w autobusie, blisko kierowcy, razem z innymi zaspanymi pasażerami.

– …prawdopodobnie nad bronią biologiczną pracuje też Irak. Ale pomysłowość amerykańskich uczonych idzie w innym kierunku, na przykład nowo skonstruowana bomba wysysa tlen z najbliższej okolicy i powoduje śmierć przez uduszenie – oznajmiło radio, a kierowca uśmiechnął się do niej w lusterku:

– Czego to ludzie nie wymyślą? Cwaniaki, nie? Mieć taką bombkę i pierdolnąć w sąsiadów, to byłoby coś.

Ewa się nie odezwała.

– Ono, nasze miasto. Już je widać. Chciałabym powiedzieć ci: wracamy do domu, ale nie umiem… – zaczęła.

– Że co? – spytał kierowca, patrząc na nią w lusterku.

– Że nic – odparła.

Miasto rozpostarło się przed nimi jak delikatny rysunek na japońskim wachlarzu.

– Można je polubić – oznajmiła, ale dodała ostrożnie: – Chyba można je polubić. W każdym razie można próbować.

Spostrzegła, że porośnięte lasem wzgórza, wieże kościelne i stary ratusz toną w porannym słońcu, a dolina, gdzie był ich dom, kryje się w cieniu.

– Cień jest dowodem na to, że istnieje światło. Nie zawsze trzeba się bać cienia – powiedziała, a wzrok kierowcy w lusterku zrobił się czujny i podejrzliwy.

Wchodząc do domu, wyczuła, że coś się stało. We flakonie babci Marii, w którym zawsze tkwił zakurzony bukiecik sztucznych kwiatków (niegdyś te kwiaty oswajały fortepian, potem oddawały hołd telewizorowi), znajdowały się prawdziwe róże, bogato przybrane wstążkami. Ewa nie znosiła takich ozdób, miała uczucie, że chcą zabrać urodę kwiatom. Na stole, na samym środku, leżało wielkie pudło czekoladek („Merci, kochanie, uwierz mi…”, przypomniała sobie Ewa znaną reklamę. Czekoladki w telewizji wyglądały wytwornie, a modelka rozkwitała na ich widok, stając się jeszcze piękniejsza). Ewa wydobyła z pamięci ich cenę, z czasów gdy pracowała u Grubego: „sześćdziesiąt pięć złotych. I nikt ich nie kupował, bo za tyle forsy można by dostać porządne buty”. W ich domu nigdy nie było przedmiotów reklamowanych w telewizji, poza tanim proszkiem do prania, „tańszym niż wszystkie proszki”, który zbijał się w pralce w twardą, nierozpuszczalną kulę (Teresa zazwyczaj brała nóż i rozbijała kulę trzonkiem, mamrocząc pod nosem przekleństwa). Pudło na stole było otwarte i do połowy wyjedzone.

„Tata dostał zaproszenie do «Milionerów»”, pomyślała z przestrachem. „On nie może tam jechać… Nie może!”

– Gdzie ty się szwendasz! – zawołała matka na jej widok. W jej głosie nie było wrogości, przeciwnie, matka uśmiechała się szeroko, niemal promiennie, pokazując metalową plombę w górnej trójce, prezent od kasy chorych po reformie służby zdrowia. – Wczoraj był twój narzeczony! Przyjechał zielonym samochodem!

Nie mówiłaś, że ma samochód! Jak mogłaś nie powiedzieć! Przywiózł mi kwiaty i czekoladki. Patrz, jakie eleganckie pudło. I drogie. Od razu widać, że drogie…

– Sześć smaków, jeden marcepanowy – wtrąciła podekscytowana Złotko. – Ale te z marcepanem już zjedzone.

– …i oglądał cały dom, od parteru po strych – ciągnęła Teresa bez chwili wytchnienia. – i od razu powiedział, że można tu dobudować drugie piętro. Bo on pracuje i musi dużo jeździć, powiedział, że prawie go tu nie będzie, ale chce, żeby tobie było wygodnie. I jak się ucieszył, że pomożemy wychować ci dziecko! a ja się znam na chowaniu dzieci, w końcu dwie panny już odchowałam!

Teresa chichocze, jest zarumieniona, przejęta, oczy jej błyszczą, wydaje się niemal ładna mimo tuszy. „Pieniądze… pieniądze tak na nią działają. Wierzy, że człowiek, który kupuje, jest lepszy. Ma nadzieję, że będzie miała za co kupować”, myśli Ewa.

– Ale ślub weźmiecie już po porodzie, żebyś ładnie wyglądała w ślubnej sukience – stwierdza kategorycznie matka.

– On powiedział, że kupi ci francuską sukienkę! – krzyczy Złotko. – Podobno wszyscy biorą teraz śluby we francuskich sukniach! z firmy Cymbały!

– Cymbeline, nie cymbały – poprawia ją Teresa i ciągnie bez tchu: – Nigdy nie mówiłaś, że to taki chłopak na poziomie, dobrze ubrany, z manierami… Ty nigdy nic nie mówisz, w każdym razie nie mówisz tego, co najważniejsze. A on pocałował mnie w rękę! Wyobrażasz sobie? Pocałował mnie w rękę, a ojcu powiedział, że ma nadzieję, że go polubimy. Dobrze wychowany i jaki ładny! Ty to masz szczęście!

Ewa wpatruje się w matkę, odruchowo podtrzymując brzuch rękami. „Ono, powiedz coś. Daj znak. Zrób coś. Bo inaczej sprzedam cię za święty spokój. Ono…?” Ale Ono milczy.

Złotko z namaszczeniem rozpakowuje kolejną czekoladkę i wsadza do buzi.

– Babcia umarła – bełkoce, przeżuwając słodkie nadzienie.

– Nie – mówi Ewa, czując, jak cierpnie jej skóra, a wszystkie włoski stają na baczność. – Nie. Nie mogła tego zrobić. Nie było mnie tylko jeden dzień!

– Jak to nie mogła? Była chora, to umarła. We śnie. A może nie we śnie. W każdym razie poszła wieczorem spać, a rano się nie obudziła. Każdy chciałby mieć taką śmierć – stwierdza obojętnie Teresa, przeglądając starannie zawartość pudła „Merci”. – Zostały już tylko kawowe. A ja wolę te z białą masą. Złotko, świntuch jesteś.

„Babciu… Babciu? a twoja szkoła? Czy jej głosy umarły razem z tobą? Czy w tamtym budynku jest już tylko ponury dom osamotnionych starców?”, myśli Ewa. „Dlaczego akurat wyjechałam? Dlaczego mi to zrobiłaś, nie poczekałaś dwóch dni?”

– Zostawiła ci list. Ojciec go ma. Chciałam przeczytać, ale nie dał, a rodzina to przecież rodzina i nie powinna mieć przed sobą tajemnic – oznajmia Teresa kłótliwym tonem. – Ale ty i tak wiesz, po co do niej chodziłaś, nie? Bo jak się okazuje, ona jeszcze miała forsę i wszystko ci zapisała. Cwana jesteś. Wychodziłaś to sobie. A moglibyśmy zrobić kafelki w łazience. Na szczęście teraz, jak wyjdziesz za mąż, to i kafelki będą i schody i nowa wykładzina, a nawet całe nowe piętro. Dzwoń do tego swojego Andrzeja. Teraz dzwoń. Od razu. Zostawił wizytówkę. Patrz… biznesmen… Głupi to ma szczęście w życiu!

Ewa bez słowa wychodzi na górę, a za każdym następnym stopniem goni ją głos matki:

– Jak ty nie zadzwonisz, to ja zadzwonię! Albo wezmę cię za kark i zawiozę do niego! Nie pozwolę, żebyś zmarnowała taką okazję! Zresztą, jak cię zaciążył, to musi się żenić albo płacić!

Ewa ma ochotę powiedzieć: „To nie on, mamo”, ale nic nie mówi. Matka zaczęłaby zadawać pytania i trzeba by wszystko wyznać. Wszystko. A Ewa już nie chce kłamać. Straciła tę wspaniałą, dobrą i potrzebną umiejętność. Wie, że Ono słucha jej każdego słowa, uważnie, czujnie – i doskonale odróżnia kłamstwo od prawdy.

„A kłamanie jest takie przyjemne. Teraz mogę najwyżej milczeć”, myśli z żalem. Kłamanie jest takie przyjemne: mała Ewa tylko raz w życiu miała wizytową, aksamitną sukienkę – taką, o jakiej marzą wszystkie dziewczynki, przekonane, że przeistoczy je w królewny. Dostała ją od babci Ireny na piąte urodziny. Sukienka była czarna, marszczona od pasa, z połyskliwymi guziczkami na karczku i z białym, koronkowym kołnierzem. Piękna. Jak z obrazka. I nie wolno jej było włożyć. Nigdy. Nie spodobała się babci Marii.

– Jak można dziecku kupować czarną sukienkę! Czarne to nieszczęście, to pogrzeb w rodzinie! Czarne nosi się tylko w żałobie, gdy ktoś naprawdę umrze – wydziwiała babcia Maria, zadowolona, że ma powód do upokorzenia babci Ireny.

Sukienka powędrowała do szafy. Ewa mogła ją podziwiać na wieszaku i dotykać, zachwycając się tym, jaka jest przyjemna, miękka, cudownie lśniąca.

– Babciu, umarła sąsiadka z naprzeciwka, ta gruba, co choruje na nogi – skłamała pewnego dnia. – Mogę ubrać się w sukienkę na żałobę?

Oczy babci błysnęły, zamigotały w nich ciekawość i strach.

– Umarła… Ja niedługo też umrę – powiedziała z mieszaniną żalu, strachu i dumy.

– Ale czy mogę ubrać się w sukienkę? – pytała cierpliwie mała Ewa.

Nie musiała określać, o jaką sukienkę chodzi. Sukienka była tylko jedna, właśnie ta, reszta to były zwykłe ubrania.

– Co za głupie dziecko – zaburczała babcia Maria. – To obca osoba, nie przywdziewa się żałoby po obcych.

– Przecież ją lubiłaś! Rozmawiałaś z nią! – zaprotestowała mała Ewa.

– Co z tego? Obcy to obcy – zaburczała znowu babcia.

„Więc ubiorę się w sukienkę dopiero wtedy, gdy umrze babcia Maria”, uświadomiła sobie Ewa.

– Skłamałaś! – wrzasnęła nagle babcia i trzepnęła Ewę w twarz. Jeden z policzków dziewczynki zarumienił się od uderzenia, a drugi ze złości, że kłamstwo tak szybko się wydało. – Skłamałaś! – powtórzyła triumfalnie starsza pani. – Kłamczuchy idą do piekła i smażą się tam przez resztę życia!

Obie zobaczyły przez okno grubą, kulejącą sąsiadkę, jak powoli schodzi po schodach, ostrożnie balansując nadmiarem ciała.

Babcia podniosła rękę, by uderzyć Ewę w drugi policzek. Zawsze robiła to symetrycznie, z obu stron. I boleśnie. Mała Ewa uchyliła się i krzyknęła:

– To mama! Mama mówiła, że ona umarła! Ręka babci zatrzymała się, potem cofnęła.

– O, tak, ta plotkara wszystko mogła powiedzieć – westchnęła.

„Ubiorę się w sukienkę, gdy wreszcie umrzesz”, pomyślała mściwie mała Ewa.

Od tego dnia kłamstwo było dla niej aksamitne, miękkie i cudownie lśniące. Kłamstwo było jak ta sukienka, więc mała Ewa polubiła je i instynktownie zaczęła odróżniać kłamstwo głupie, prymitywne, od wyrafinowanego, pełnego fantazji. Posługiwała się nim coraz sprawniej i z coraz większą przyjemnością. Kłamstwo upiększało kłopoty powszednich dni.

– Babcia zasłabła, leżała na podłodze, a nogi i ręce podskakiwały jej w górę i w dół, o tak… – pokazywała w szkole pani od matematyki.

– Boże święty, pewnie ma padaczkę! To się nazywa „wielka choroba”. Słyszeliście o niej? Mieli ją królowie i arystokraci – mówiła pani i wszyscy zapominali o nie odrobionym zadaniu Ewy.

Jej kłamstwa stawały się coraz wymyślniejsze, obudowane opowieściami, wspierane gestem, mimiką, łzami w oczach, które efektownie spływały po twarzy. Kłamiąc, wzruszała się, czuła się lepsza i przez pewien czas wierzyła w to, co mówi.

– Babciu! Babciu…! Na jutro muszę mieć dwadzieścia złotych! Zbieramy na panią od fizyki. Wyszła wieczorem i napadli na „nią. Wyrwali torebkę, a miała tam wszystkie pieniądze. Uderzyli ją w głowę i zapomniała, jak się nazywa. Błąkała się po ulicach, ale w końcu trafiła do domu. Otworzyła gaz, bo chciała zrobić sobie herbaty i z tego wszystkiego zapomniała go zapalić. Gaz się gromadził i gromadził, a jak zapaliła zapałkę, wszystko wybuchło. Ona teraz nie ma pieniędzy, nie ma domu, nie ma ubrań, nie ma nawet ukochanego kota, bo ten kot spalił się w mieszkaniu. Nie ma nic, mieszka w szkole, sypia w pokoju nauczycielskim!

– Jezusie Maryjo… – mówiła babcia i nie czekając na Teresę, wyjmowała dwadzieścia złotych, mimo że było to dużo, bardzo dużo, za dwadzieścia złotych można było zrobić dwa obiady. Mała Ewa szła do cukierni i opychała się ciastkami z kremem, wysokimi, różowymi, z jasnym lukrem, a kłamstwo znowu było miękkie, gładkie, aksamitne, w dodatku miało wspaniały słodki smak.

Gdy babcia Maria umarła, okazało się, że Ewa wyrosła z czarnej sukienki i nie mogła jej włożyć ani na pogrzeb, ani do szkoły. Stojąc cierpliwie w kościele, a potem na cmentarzu, myślała tylko o tym i płakała. Nie mogła wybaczyć zmarłej tej zmarnowanej, najpiękniejszej sukienki swojego życia.

„Umarłaś za późno, babciu”, powtarzała sobie w czasie pogrzebu, tkwiąc między żałobnikami w granatowej, szkolnej spódnicy i pospiesznie przefarbowanym swetrze.

Sukienka została sprzedana, ale kłamstwa na zawsze pozostały aksamitne, czarne i miękkie.

Ostatnie kłamstwo dotyczyło matury. Gdyby się uparła, mogła ją zdać, ale już wtedy myślała tylko o tym, jak wyrwać się ze szkoły. W połowie roku szkolnego, gdy upewniła się, że Gruby ją przyjmie (Gruby szukał ładnych dziewczyn, wierzył, że handel wtedy „idzie lepiej”), zagadała matkę opowieścią o dobrym biznesmenie, który chce jej dać pracę, a jak będzie solidnie pracować, dostanie co kwartał premię; jeśli podwyższy wyniki sprzedaży, będzie mieć procent od zysków i dwa razy w roku podwyżkę. „On na razie ma jeden sklep, ale niedługo będzie mieć drugi, a potem całą sieć, jak «Biedronka», zobaczysz. I obiecał, że zostanę kierowniczką wszystkich ekspedientek. Jak się nie pospieszę, da posadę innej dziewczynie, a ja na pewno obleję maturę, jestem fatalna z matmy, z fizyki, z chemii, obleję maturę i zostanę na lodzie i ucieknie mi taka okazja… Przecież i tak nie pójdę na studia! Po co komu dzisiaj studia?” Teresa kiwała głową: „Po co komu dzisiaj studia? Ojciec je ma i co? i gówno”.

Teresa też kochała piękne kłamstwa, zwłaszcza te, w których brały udział pieniądze. Potrafiła godzinami opowiadać córkom, co zrobi z wygraną w totolotka, a więc kupowała wille lub rezydencje z basenami i meblowała je według projektów z kolorowych pism, zmieniała samochody, wyszukiwała egzotycznie brzmiące nazwy wysp, na które pojadą, aby odpocząć po znoju urządzania rezydencji. Złotko to kochała, wsłuchiwała się w słowa matki z wypiekami na twarzy, pilnowała co tydzień, aby matka w porę wypełniła kupony, podpowiadała szczęśliwe liczby i zasypiała, marząc o wygranej. Ale to było kłamstwo, którego Ewa nienawidziła. Nie upiększało ich życia, przeciwnie, umniejszało wartość tego, co miały. Jej kłamstwa miały odcień prawdopodobieństwa, barwę życia i wiarygodności. Piękne kłamstwo o karierze u Grubego polegało na tym, że Gruby tylko zmierzył ją wzrokiem, kazał pracować w mini, uśmiechać się klientów i z góry zastrzegł, by nie liczyła na podwyżkę, chyba że będzie koncesja na alkohol, wtedy kto wie, może dostanie stówkę więcej. Ale koncesji nie było, koncesje dostawali ci, co mieli chody w gminie, a Gruby ich nie miał; zaczął mieć je teraz, gdy Ewa odeszła.

– Nawet alkohol jest polityczny i musi należeć do partii – powiedziała Marysia, która rzeczywiście dostała podwyżkę i awans na kierowniczkę działu z alkoholem. Ba, Gruby otworzył drugi sklep i kłamstwo Ewy nabierało cech prawdopodobieństwa – w przeciwieństwie do maminego totka, wciąż pozostającego nierealną mrzonką, do której trzeba było dopłacać dwanaście złotych co tydzień.

„Jak trudno żyć bez kłamstw”, myśli Ewa. „Życie bez kłamstw jest mniej ciekawe. Ale teraz nie mogę kłamać, bo Ono słucha. Dlatego czasem milczę”.

Ewa wie, że milczenie też może być bogate, wymowne i wieloznaczne, melodyjne i pełne harmonii. Teraz, gdy matka opowiada o wizycie Andrzeja, Ewa zapada w milczenie pełne fałszywych dźwięków.

Milcząc, wchodzi po schodach (na każdym stopniu gonią ją słowa matki: „Kiedy zadzwonisz do niego?! Kiedy?!”) i zastanawia się, czy złote fauny na zielonej łące były aksamitnym kłamstwem ojca, czy prawdą jej dzieciństwa. „Prawdą”, powtarza sobie z uporem. „Fauny były prawdą i kiedyś je odnajdę”.

Odwraca się i patrzy: pokój na dole tonie w cieniu, słońce sięga już tylko pierwszego piętra, kryjąc się powoli za sąsiednimi domami. Otwarte w krzyku usta matki ukazują z tej odległości ciemną jamę gardła. Złotko zastyga z buzią wypchaną czekoladką i patrzy to na matkę, to na siostrę. Ona też chce mieć kafelki w łazience, nowe meble i dodatkowe piętro, najlepiej z balkonem. Złotko zazdrości koleżankom balkonów, nawet tych w blokach.

Pokój na dole otulony jest mrokiem, jakby to nie było wczesne lipcowe popołudnie, ale jesienny wieczór.

„Światło i cień. Chyba nie taki cień miałam znaleźć? Musi być częścią jasności, a nie jej wrogiem”, myśli, uchylając drzwi gabinetu ojca i patrząc na wirujący w słońcu kurz.

Ono obudziło się, słysząc wrzask Teresy i teraz nerwowo się porusza. Kopie. Zaciska piąstki tak, że Ewie się wydaje, iż szarpie ją za powłoki brzuszne. „Ono mówi: uciekajmy, tu jest krzyk, który boli”, myśli Ewa.

– Uspokój się – mówi do niego, ale odpowiada jej ojciec:

– Jestem spokojny. Przecież wiedziałem, że ona musi umrzeć. Przygotowałem się.

– Można się na to przygotować? – pyta Ewa.

Ojciec myśli chwilę i mówi:

– Nie.

Chodzi po pokoju, ledwo powłócząc nogami, wydaje się mniejszy i chudszy, bardziej zaniedbany.

– Zostawiła ci list. Masz.

Podaje jej małą, złożoną wpół karteczkę.

– Nie czytałem – dodaje.

– Wiem – mówi Ewa.

– Do mnie nic nie napisała – stwierdza ojciec beznamiętnie.

Ewa rozkłada karteczkę. List jest napisany na kawałku kartki wyrwanej ze zmiętego, pożółkłego zeszytu w kratkę. „Może to zeszyt z jej szkolnych czasów?”, myśli Ewa i patrzy na jasne, czytelne pismo babci Ireny. „Literki są równe, proste i każda ma na głowie kapelusz”. Pośrodku kartki jest tłusta plama, a jej brzegi są wystrzępione.

„Moja droga, moja kochana! Byłam złą matką, która odsunęła się od syna. Nie umiałam mu wybaczyć, że zawiódł moje ambicje, choć ja straciłam tylko te marne ambicje, a on utracił to, co naprawdę kochał. Byłam złą teściową, która wymyśliła sobie idealną żonę dla syna, więc nie umiała polubić tej prawdziwej, choć trzeba polubić także to, co niedoskonałe. Byłam złą babcią, zostawiłam cię, a mogłam cię tyle nauczyć. I choć wiem, że odchodzę, nie zostawię ci w spadku żadnej mądrej maksymy, jaką inni przekazują sobie z pokolenia na pokolenie, bo świat wcale nie robi się od nich lepszy. Mój spadek dla ciebie to tylko te niewielkie, głupie pieniądze. Kochanie, rozerwij z ich pomocą ogniwa tego nieudanego łańcucha i pozwól swojemu dziecku być sobą”.

Ewa bez słowa podała karteczkę ojcu. Przeczytał. Pociągnął nosem i wyjął z kieszeni piżamy brudną chusteczkę. „Nawet żal okazujemy w sposób niezamierzenie śmieszny. Nie dorastamy do własnych uczuć. Żal i smutek to łzy, katar, drapanie w gardle, ból żołądka, a czasem biegunka. I nie ma skrzydeł, które by nas uniosły wraz z uczuciami gdzieś, gdzie jest tylko światło. Cierpiąc, wpadamy w niewolę własnej fizjologii”, myśli Ewa.

Objęła nieporadnie ojca, czując, jak jej duży brzuch napiera na niego i on odsuwa się od niej, trochę z musu, a trochę z braku oswojenia z czułością. „Nigdy się nie obejmujemy, chyba nie umiemy”, myśli Ewa. Znowu przyjrzała się zdjęciu z Mazur, na którym siedziała na kolanach roześmianego mężczyzny na werandzie ocienionej dzikim winem.

– Czy byliśmy wtedy szczęśliwi? – spytała, a on zamyślił się i jak to on, długo trwał w tym milczącym zamyśleniu.

– Chyba tak – powiedział wreszcie. – Człowiekowi zawsze się wydaje, że kiedyś było lepiej. To niekoniecznie prawda, bo nie umiemy docenić naszego dziś.

Drzwi otwarły się z hukiem i w ciszę rozświetlonego słońcem pokoju wpadł wrzask Teresy:

– Przestańcie spiskować za moimi plecami! a ty jej coś powiedz, słyszysz? Powiedz jej, że jak ktoś ją wreszcie chce, to musi wyjść za mąż! Zrób coś! Choć raz zachowaj się jak głowa domu!

Ewa przemyka się między drzwiami a matką.

„Nie, Ono, nie denerwuj się, nie sprzedam cię. Muszę to przemyśleć, ale cię nie sprzedam. Ty nie jesteś na sprzedaż, nie jesteś pokemonem, Harry Potterem, coca-colą ani wieżą Mariacką”.

Sierpień płynie leniwie, poranki są już trochę zamglone, a wieczory pełne powtórek z Big Brothera. Listonosz wciąż nie przynosi żadnej wiadomości z „Milionerów”.

Popołudniami Teresa ze Złotkiem oglądają uważnie reklamy, jakie znajdują codziennie na progu lub na klamce drzwi wejściowych albo furtki, niekiedy wydaje się, że reklamy codziennie same spadają z nieba, obiecując nieskończony raj.

Teresa ze Złotkiem zbierają wszystkie, jakie tylko znajdują i czujnie oglądają, przekrzykując się, pełne emocji na widok tylu rzeczy, o których istnieniu nawet nie miały pojęcia i które są teraz niepowtarzalną okazją.

Złotko z tupotem wybiega na górę, aby pokazać siostrze kolejne odkrycie w reklamowanych cudach.

– Trzyosobowa sofa tylko za tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych! Mama policzyła, że to jest prawie za darmo, bo na jedną osobę wypada sześćset pięćdziesiąt!

– Dlaczego trzyosobowa? – pyta nieufnie Ewa.

– Ty, twój mąż i wasze dziecko – odpowiada ze zdziwieniem Złotko.

– Fotel przed telewizor, z podnóżkiem, za jedyne trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć. Patrz, jaki wygodny… Wyciągasz nogi i oglądasz Big Brothera – wzdycha na dole Teresa. – Choć wołałabym czerwony, a nie beżowy. Gdy się dobrze poszpera, to niektóre rzeczy w ogóle dają za darmo, pod warunkiem, że kupisz coś innego. Można bardzo dużo oszczędzić – dodaje pełna zachwytu, odkrywając, że białą półkę do łazienki dostaną w prezencie, byle kupiły zestaw sanitarny.

Przyszły mąż Ewy miał być wygraną w totolotka. Ona sama była szczęśliwym kuponem. Niemal fizycznie czuła, że matka i siostra rozpościerają ją na podłogach jak wykładzinę, dopychają do ścian jak nową szafę czy półkę, rozkładają w kącie jak trzyosobową sofę, suną z nią po pokoju jak z fotelem, aby znaleźć miejsce, z którego najlepiej widać ekran telewizora.

Do Andrzeja zadzwoniła dopiero wtedy, gdy matka ze Złotkiem wyszły gdzieś razem.

– Ty jesteś pedałem… to znaczy tym… no… gejem, prawda? – spytała łagodnie, starając się go nie urazić.

W słuchawce usłyszała najpierw milczenie, a potem głos graniczący ze szlochem:

– Nie, nie. Ja tylko chciałbym być kobietą.

Na moment zamilkła, porażona jego zwierzeniem. Możliwość, że jest pedałem („gejem”, poprawiła się zaraz w myślach), wydawała się jej bardziej do przyjęcia niż to, co teraz powiedział.

– Są już takie operacje – odparła niepewnie. – Masz forsę, możesz się jej poddać.

– Nie, to nie tak. Ja jestem mężczyzną i chcę nim pozostać. Ale chcę być mężczyzną, który… – urwał, a ona czekała, co powie -…który wkłada czasem jedwabną suknię…

Zesztywniała, zaskoczona, z słuchawką przy uchu, a jego głos wibrował w niej jak melodia nieznanej piosenki.

– …rozsmarowuje na twarzy gładki make-up. Maluje usta soczystą szminką, tuszuje rzęsy, wkłada perukę z długimi, lśniącymi włosami, daje kroplę perfum za uszy i w zgięcia łokci…

„Och, biedny”, pomyślała z przejęciem, a on mówił dalej:

– …i jest piękny. Nie… Piękna. Jest piękna. Teraz jego głos wygrywał jak flet miłosną pieśń, ale była to miłość do lśniącej lycry, do lejącego się jedwabiu przylegającego czule do ciała, miłość do nie odkrytej tajemnicy luksusowych kosmetyków.

Trzymała wciąż przy uchu słuchawkę, zamyślona i pełna współczucia. Przypomniała sobie film, który oglądała kiedyś nocą w telewizji: Priscilla – królowa pustyni. Tamci faceci kochali kobiety i kobiece ciuchy. Byli w nich prześliczni, ładniejsi niż dziewczęta. Śpiewali piosenki zespołu Abba. Tańczyli. I byli samotni. Skazani na siebie, choć szukali kobiet, które pokochają ich odmienność. Już nie pamiętała, czy je znaleźli. Chyba jednemu się udało. Lecz tylko w kinie.

– Powiedz jej to. Ona cię przecież kocha – powiedziała z wahaniem („ale czy niosłaby mu do pokoju świeżo wyprasowaną sukienkę i koronkowe majtki, tak jak dżinsy i koszulę?”).

– Nie mogę. Właśnie jej nie mogę tego powiedzieć. Kobieta we mnie jest całkiem inna niż ona, cała zbudowana z jej przeciwieństw i w dodatku jej nienawidzi…

Głos w słuchawce urwał się z jękiem, przypominającym szloch.

– To jednak twoja matka, więc nienawiść… – zaczęła, ale jej przerwał:

– Nic nie rozumiesz. Ja ją kocham. Ja. Andrzej. To ona, ta kobieta we mnie jej nienawidzi. A tobie mogę to wszystko opowiedzieć, od razu to wyczułem. Dlatego cię wybrałem. Ciebie z dzieckiem. Bo we troje bylibyśmy szczęśliwi i bezpieczni, mielibyśmy ciekawe życie. Mam pieniądze.

„Tak, ja i dziecko jako bezpieczny parawan dla jego prawdziwej miłości. Ja jako przychylny, wyrozumiały widz jego kostiumowych balów. Nie za darmo, ze współczucia czy z sympatii, o nie. Za kasę. Wszędzie jest tylko kupić i sprzedać. Czy poza tym naprawdę nie ma nic? Mam prawo sprzedać siebie, ale jest jeszcze Ono”.

– Mnie by to nie przeszkadzało – zaczęła niepewnie i pełna wątpliwości. – Nie, nie przeszkadzałoby mi to, naprawdę… – upewniła się głośno.

„Naprawdę? Nie wiem. To mogłoby być zabawne: pomóc mu wybrać sukienkę, poprawić fryzurę i makijaż, zobaczyć go w takim stroju. Zrobić z niego motyla. I to mogłoby być okropne”, pomyślała i szybko rzuciła do słuchawki:

– …ale ja ciebie nie kocham i nie pokocham. Nie dlatego, tylko w ogóle. Ono od razu by to wyczuło. Tak jak ja to zawsze wyczuwam. Muszę przerwać ten łańcuch.

– Jaki łańcuch? – spytał zdziwiony.

– No… łańcuch. Nie umiem tego nazwać, ale wiem, o co chodzi. On jest trochę podobny do tego, który ty chcesz zerwać. Ty też musisz zerwać swój. I nie przyjeżdżaj więcej. Dasz sobie radę bez nas, zobaczysz.

– Nie wiem. Spróbuję – powiedział cicho, jakby z góry wiedział, że to nie miało szans udać się. – Ale przyślę ci pieniądze, dobrze?

– Dobrze. Ostatni raz – odparła i dodała pytająco: – Ty w ten sposób chcesz pomóc tej kobiecie w tobie, prawda?

Milczał, więc uznała, że się zastanawia: „…bo on nie wie, co zrobić z tą kobietą. Ta kobieta w nim jest samotna i pełna rozpaczy”.

– Kiedyś cię odwiedzę, jeśli zechcesz. Gdy Ono już się urodzi – obiecała, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Jeśli jeszcze tu będę. Jednak mi pomogłaś. Skoro podjąłem decyzję, że wyjadę stąd dla ciebie, to teraz łatwiej mi będzie naprawdę odejść. Może nawet zrobię to, o czym marzę: pojadę do Londynu lub Berlina.

– Dlaczego tam? – spytała. Pomyślała o wielkim mieście, gdzie mówią bez przerwy, głośno i w obcym języku i zmartwiła się.

– Bo tylko tam tacy jak ja nie boją się żyć. Mają swoje organizacje, knajpy, a nawet swoje święta. Telewizja pokazuje ich tak, jak się pokazuje pałac Buckingham czy Bramę Brandenburską. Oni są szczęśliwi. Wiem, bo raz się wyrwałem do Berlina na dwa dni.

– To jedź – zachęciła go, choć nie wierzyła w to szczęście z telewizyjnego ekranu.

– Jeżeli kiedyś dostaniesz z zagranicy zdjęcie pięknej seksownej kobiety, której nie będziesz znać, to będę ja.

Usłyszała w jego głosie śmiech i smutną kpinę z samego siebie.

– Dobrze. Czekam na to zdjęcie. Do widzenia – odparła i szybko odłożyła słuchawkę.

Do domu wróciły właśnie Teresa ze Złotkiem, objuczone siatkami.

– Pomóż wypakować! – zawołała radośnie matka. – Kupiłyśmy cztery pizze, kotlety, szynkę, a nawet mrożony tort i zrobimy sobie ucztę przed telewizorem! Bo on nam zostawił trochę pieniędzy, mówiłam ci?

– Nie – powiedziała sztywno Ewa.

– A ja mam gumę do żucia i trzy nowe pokemony – pochwaliła się Złotko.

– Mamo… – powiedziała Ewa.

Teresa ładowała pudła z pizzą do oszronionej zamrażarki. Szron pofałdował się, pogarbił i usiłował wypełznąć na zewnątrz.

– Jak jej nie rozmrozisz, to przestanie chłodzić.

– Kupimy nową lodówkę, taką, co się sama rozmraża – odparła entuzjastycznie Teresa.

– I kuchenkę mikrofalową! – zawołała Złotko.

– Zmywarkę do naczyń – uzupełniła radośnie Teresa.

– Mamo… – zaczęła znowu.

– Oglądałyśmy ze Złotkiem suknie ślubne w tym sklepiku przy rynku, ale mówię ci, co za prowincja! Suknię kupimy w dużym mieście.

– Mama powiedziała tej pani, że żadna suknia nam się nie podoba – oświadczyła Złotko z nowo doświadczonym rodzajem zadowolenia.

„Więc tak to wygląda”, pomyślała Ewa. „Jeszcze nie masz forsy, tylko nadzieję, a już pokazujesz innym, że jesteś lepsza. Przeliczasz siebie na kasę”.

– Mamo… nic z tego – powiedziała głośno i wyraźnie.

Teresa w przypływie energii wyrzucała zwiędnięte i nadpleśniałe warzywa z pojemnika na dnie lodówki.

– Wszystko się zmieści, trzeba tylko coś wyrzucić.

– Mamo, mówię, że nic z tego.

– A co? Nie chcesz pizzy? Wolisz kotlety?

– Mamo, nie będzie ślubu.

Teresa energicznie przestawiała w lodówce garnki z wczorajszym obiadem.

– Jasne, że teraz go nie będzie. Przecież mówiłam, że nie teraz. On też chce dopiero wtedy, gdy urodzisz.

Jak byś wyglądała w kościele z takim brzuchem? w żadną suknię się nie zmieścisz!

– Mamo, w ogóle nie będzie żadnego ślubu.

– Nie! Nie zrobisz mi tego! Ja mam być druhną!.- zawołała Złotko, a Teresa pozostała, zgięta wpół przy lodówce, jakby rażona piorunem. Po czym wyprostowała się gwałtownie, uderzając głową o kant wiszącej powyżej półki.

– O czym ty mówisz, Ewa? – spytała, rozcierając czoło.

– Przyłóż nóż, bo będzie śliwa – powiedziała córka, przypominając sobie stare porady babci Marii. „Przyłóż sobie nóż, to nie będzie siniaka. Posyp solą oparzenie, nie będzie bolało. Daj trochę moczu na język i pleśniawki znikną. Wypij duszkiem wodę i czkawka przejdzie…”

– Co ty powiedziałaś przed chwilą? – spytała Teresa, wciąż trąc czoło. Miejsce po uderzeniu stawało się czerwone.

– Powiedziała, że nie będzie żadnego ślubu – oznajmiła Złotko zdziwiona i wystraszona. – Więc nie kupimy telewizora z dużym ekranem? Ani nowych mebli?

– Ewa, o czym ty mówisz? – powtórzyła pytanie Teresa.

– Nie będzie ślubu.

– A dziecko? Dziecko musi mieć ojca.

– Nie musi. I to nie on jest ojcem, mamo. Nie on.

– To kto? – pyta Teresa cichym, zdławionym szeptem, ale ten szept już wymyka się spod kontroli, frunie przez kuchnię, huczy i wiruje w całym domu. „Ona jest jak huragan, jak trąba powietrzna, trzeba uciekać, bo mnie wessie i zadusi”, myśli Ewa, łapiąc się za brzuch.

Ono gwałtownie fika koziołki. „Chce się czymś zająć, byle nas nie słyszeć”. W domu na chwilę zalega cisza, ale jest to cisza jak w oku cyklonu. Złotko i Ewa wstrzymują oddech, a w Teresie wzbiera wściekłość, żywiąca się jej zawiedzionymi nadziejami.

– Ja cię zabiję! Zabiję! Albo siebie zabiję! – drze się nagle. – Tyle życia ci człowiek poświęcił i wszystko po to, abyś nam się w ten sposób odwdzięczyła!? To z iloma spałaś, ty kurwo?!

Złotko zaczyna płakać. Z jej buzi wypływa ślina, zmieszana z gumą do żucia i ścieka po brodzie.

– Nie mów tak… Nie mów tak… To przecież Ewa, nasza Ewa – powtarza, szarpiąc matkę za suknię.

Przez ich krzyki przebija ostry dźwięk dzwonka.

– Listonosz. Przyszedł listonosz – mówi Ewa nie-swoim głosem.

Teresa odsuwa ją gwałtownym ruchem i podbiega do drzwi. Ta koperta ma firmowy nadruk Telewizji i przez chwilę nikt nie myśli o Ewie. „O Boże, tylko nie to… Ile nacięć ma kajzerka? Kim była druga kochanka Chopina? Ile impulsów za darmo ofiaruje ci Era GSM? Jaki kolor ma piąta woda po kisielu?”

– „Milionerzy”… Na pewno „Milionerzy” – mówi Teresa zdyszanym głosem, miętosząc gwałtownie przesyłkę.

– Czytaj! Czytaj! – prosi niecierpliwie Złotko.

– On wygra i… i mamy w dupie, z kim nasza córka się skurwiła! – kończy Teresa triumfalnie, rozrywając kopertę. – Informujemy, że… informujemy… że… Nie rozumiem. Złotko, czytaj ty…

– …że jest pan zarejestrowany jako kandydat do teleturnieju „Milionerzy” pod numerem porządkowym 45 467.

– To niemożliwe – szepcze Teresa. – Niemożliwe. Nie ma aż tylu ludzi. Nie może być aż tylu ludzi, którzy wszystko wiedzą. Nie. To nieprawda.

– Jeszcze nie braliśmy tej liczby na matmie. To strasznie dużo, prawda? – pyta Złotko dziecinnie, ale nikt jej nie odpowiada. Milczenie pulsuje, nabrzmiewa, wszystkie marzenia i nadzieje przewracają się w jednej chwili, jak kostki domina.

„Niech ktoś coś powie, niech ktoś się rozpłacze, będzie lżej”, myśli Ewa i z ulgą dostrzega łzy w oczach matki.

– Dlaczego wszystko naraz spada na człowieka? i przywala go. I zabija… Moja mama wciąż powtarzała, że nieszczęścia chodzą stadami – szlocha Teresa.

Nieszczęścia chodzą stadami:

Maria wkracza do domu z dużą szmacianą torbą i z hukiem zamyka drzwi.

– Daj, pomogę – mówi Teresa.

– W czym? Pusta torba. No bo co jest teraz w sklepach? Tylko ocet. Żeby choć margaryna. Kawa. Cukier. A tu nic. A jak nie ma cukru, to zawsze potem jest wojna. No i mamy wojnę – oznajmia Maria i stawia na stole dwie butelki octu.

– Po co ci ocet? – mówi Teresa.

– Latem zrobi się grzybki. Dobrze, że jeszcze są te zeszłoroczne. Zjecie chleb z grzybkami. No i na co komu potrzebna była ta „Solidarność”?

– No bo wolność… – bąka Teresa.

– Po co komu wolność, jak nie ma co do garnka włożyć? – mówi gniewnie Maria. – Co jest ważniejsze? Rusz tym kurzym móżdżkiem i pomyśl. Jak nic nie można kupić, to zaczyna się koniec świata. Już się zaczął. A ten twój też… Idiota. Jak go puścili na te koncerty do Pragi, to zamiast kupić cukru za granicą, on wraca z butami dla ciebie. I buty za ciasne! Kobieta w ciąży musi jeść, a tu wszędzie tylko ocet. Za moich czasów dziewczęta go piły, żeby się pozbyć ciąży.

– Piły ocet? – dziwi się Teresa.

– Tak. I skakały. Niekiedy udało się im wyskakać bachora.

„Może trzeba było wypić ocet i skakać?”, myśli Teresa, nic bowiem nie jest tak, jak miało być. Jan cały tydzień siedzi w Krakowie, pojawia się tylko na sobotę i niedzielę, a jak wyjeżdża za granicę, to najwyżej do Pragi albo Lipska i w dodatku bez niej.

– Nie ma wolności, przecież nie dają mi paszportu! – woła Teresa ze złością.

– Tyle lat żyjesz na bożym świecie i nic nie rozumiesz. Małżeństwom nie daje się paszportów, to normalne. Jego puszczają, bo wiedzą, że wróci do żony w ciąży. Oni muszą mieć zakładnika. I mają. Ciebie z bachorem w brzuchu. Gdyby telefony działały, to on by zadzwonił i byś mu powiedziała, żeby kupił cukru i mydła. Ale nie działają, więc on kupuje te nikomu nieprzydatne bzdety. A polityką się nie zajmuj, bo nic dobrego z tego nie wynika. Kobiety nie muszą znać się na polityce, a porządne kobiety nawet nie powinny.

Nieszczęścia chodzą stadami. Teściowa patrzy na Teresę niebieskimi, czujnymi oczami i mówi:

– Miałaś wcześniej skrobanki, prawda?

– Nie miałam! – krzyczy Teresa czerwona po uszy.

– Miałaś, wiem. Nie martw się, nie powiem mu. Nie chcę, by cierpiał. On jeszcze sporo wycierpi przez ciebie, więc musi mieć siłę.

Teresa wychodzi od teściowej, trzaskając drzwiami.

– Po co ty do niej chodzisz? – pyta Maria. – Dała ci coś chociaż? Czasy ciężkie, a oni bogaci, mogła ci coś dać.

– Obrus. Dała mi obrus – mówi wkurzona Teresa.

Maria bierze obrus i uważnie ogląda w słabym świetle sześćdziesięciowatowej żarówki. o żarówki też trudno. A jak rzucą do sklepu, to sprzedają po jednej.

– Obrus z brokatu. Z haftem. Ale używany. Mogła nowy kupić.

– Gdzie? Sama mówisz, że w sklepach nic nie ma!

– Dolary. Niech da ci dolary. Na pewno mają pochowane, a dolar dzisiaj to majątek. Wiesz, jak ludzie żyją za dwadzieścia dolarów miesięcznie? Jak lordowie!

„Internowani mają warunki bytowania jak w sanatoriach”, oznajmia telewizyjny komentator w wojskowym mundurze.

– A nie mówiłam? Namącili, namącili i siedzą sobie w sanatorium, a my borykamy się z życiem – mruczy Maria. – i te wyłączenia prądu… Znowu zgasło.

Gdzie świeczki?

Maria z furią otwiera kolejne szuflady, ale świeczek nie ma.

– Co będzie, jak zaczniesz w szpitalu rodzić i wyłączą prąd? Dziecku coś się stanie…

– Niech się stanie! Nie chcę tego dziecka! To nie tak miało być! – drze się Teresa i nagle łapie ją pierwszy skurcz. Jest mocny jak trzęsienie ziemi i bardziej bolesny niż rwanie zęba. Drugi skurcz i z Teresy wylewa się bezbarwny płyn, ścieka jej po nogach, rozlewa się na podłodze.

– Wody odeszły – mówi zdenerwowana Maria, podsuwając świeczkę pod szeroko rozstawione nogi Teresy.

– Co to jest, to świństwo, co się ze mnie wylewa…? Jezu… Ohyda! To boli! – woła Teresa, nie wiedząc, czy kłaść się na tapczanie, czy pozostać na stojąco.

– Trochę za szybko. Mówiłam, że nieszczęścia chodzą stadami…

– Kuuuuurwa! Rodzę! Zrób coś! Telefony nie działają! To boli! Boli! Nienawidzę tego skurwysyna!

Maria patrzy bezradnie, potem podbiega do okna, otwiera je i krzyczy w zimową noc:

– Luuuuudzie! Ratunku!!! Kobieta rodzi! Potrzebny samochóóóóód! Jezu! Luuuudzie! Bądźcie solidarni! So-li-daaaaaar-ni!!!!!

– …a teraz wypierdalaj mi z tego domu, bo nie będę utrzymywać twojego bachora! – krzyczy Teresa do Ewy.

Radio charknęło i przemówiło głosem spikera:

– …otóż początkiem naszego świata, a razem z nim życia na Ziemi, nie było wcale potężne BIG BANG, jak sądzili dotychczas uczeni, ale wrogie zderzenie się dwóch martwych wszechświatów.

– Jutro wyjeżdżam – mówi Ewa do ojca. Jej wzrok znowu wędruje ku małej fotografii na ścianie. Porośnięta dzikim winem weranda, zatopiona do połowy w półmroku i roześmiany mężczyzna z małą dziewczynką na kolanach, ozłocony słońcem. „Światło i cień”, odkrywa Ewa. Jan wędruje za jej wzrokiem.

– Byliśmy tam szczęśliwi – mówi ona z przekonaniem.

– Tak, to możliwe. Zatem jedziesz. Ale wrócisz – Jan odzywa się po swojemu, cicho, monotonnie, w jego głosie nie słychać pytania, choć jest wątpliwość. – Wrócisz. Tu może być twój dom.

– Tak, może – przyznaje Ewa, choć wciąż nie wie, od czego to zależy.

Ono, podobno już obróciłoś się we mnie i pływasz w wodach płodowych do góry nogami, bo przygotowujesz się do wyjścia. Świat z tej pozycji może być ciekawszy, piękniejszy i bardziej normalny, więc zdziwisz się, gdy go naprawdę zobaczysz. Jak byłam mała, lubiłam stawać na głowie, wszystko wydawało się wtedy inne i obiecywało więcej, niż gdy stałam na nogach. Ale skoro pchasz się do wyjścia, to bardzo ważne jest to, co najpierw ujrzysz. Na co najpierw padnie twój wzrok? Jakie będzie to, co zobaczysz, w porównaniu z tym, co sobie wyobrażałoś przez tyle miesięcy? Rozczarujesz się? Nie, nie możesz… Nie wolno mi do tego dopuścić.

Ono, musisz przyjść na świat w pięknym miejscu. Tam, gdzie nikt na nikogo nie krzyczy, nikt nikogo nie wyzywa, gdzie słychać jedynie dźwięki łagodne i dobre. Musisz poczuć, że wszyscy ciebie chcą, że na ciebie czekają, że są już bardzo zniecierpliwieni, bo pragną, abyś jak najszybciej zobaczyło to wszystko, o czym na razie tylko słyszysz. Twoje pierwsze spojrzenie musi paść na coś, co trwa bez względu na hossy, bessy i pragnienia ludzi. Jedno jest pewne: nie możesz urodzić się tutaj, bo nie tylko nie przerwiesz żadnego łańcucha, ale włączysz się w niego jako kolejne ogniwo i będziesz trwać, jak my wszyscy, między telewizorem a stołem, między łóżkiem a kuchnią, między niechcianą pracą a nudnym wolnym czasem, między kupić a sprzedać, nie mając żadnego wyboru. Jedziemy, Ono.

Wrzesień. Cienie i światło

Pierwsza klasa jest tym razem bardziej pierwsza od poprzedniej. Ewa nigdzie się nie spieszy i jedzie okrężną drogą, przez Kraków do Warszawy. Ciemnowiśniowy wagon jest zakurzony, sprawia wrażenie, że pokonał trasę Europa-Azja, ale pociąg wydaje się jechać szybciej i ciszej. Współpasażerów jest tylko troje. Kobieta czyta kolorowe pismo, a dwaj mężczyźni drzemią z otwartymi ustami. W sąsiednich przedziałach dzwonią komórki, przez pusty korytarz niosą się głosy:

– Jadę. No tak, jadę. Przecież mówię, że jadę… Korytarzem wciąż ktoś przechodzi do toalety, zaglądając z ciekawością do przedziałów. Ewa też odbywa tę wyprawę wąskim korytarzem, w rytm natarczywego, jednostajnego stukotu i zagląda do przedziałów jak inni, zaskoczona uderzającym podobieństwem jadących. „Bieda jest różnorodna, a bogactwo podobne do siebie, bo markowe”, myśli, patrząc na garnitury mężczyzn, ich niemal identyczne krawaty, na eleganckie żakiety lub sweterki kobiet, buciki do szpica, dżinsy, gołe brzuchy i modne topy dziewczyn.

Tym razem Ewa nie dąży do rozmów, zrezygnowała i kolebie się z współpasażerami, poddając się rytmowi milczącej obcości: stuk-puk, stuk-puk, stuk-puk. „Jak łatwo przyzwyczaić się do tego, że nic nas nie łączy”, myśli z zaskoczeniem.

W Warszawie przesiada się na pociąg jadący do Łomży, tym razem wybiera drugą klasę. Ma uczucie, że tu ludzie są sobie bliżsi. Jeśli nie drzemią, wymieniają niezobowiązujące uwagi o pogodzie, zdrowiu i cenach, o życiu, które zawsze jest ciężkie, mówią i mówią, bardziej do siebie niż do współpasażerów, ale zanim Ewa się z tym oswoi, już znajduje się w zatłoczonym autobusie. Tym razem bliskość jadących wręcz na nią napiera, ciała o różnej tuszy i zapachu wszechobecnego potu, twarde kanty toreb, kłujące owale wiklinowych koszy, miękki dotyk wypchanych plastikowych worków. Tu nie ma nic markowego, nie ma więc dwojga tak samo ubranych ludzi.

Wysiada w miasteczku niewiele mniejszym od jej miasteczka i już wie, że do tej wsi nie jedzie nic, najwyżej traktor lub furmanka.

– Za pięć dych zaprzęgnę konia. Za mniej mi się nie opłaci – mówi flegmatycznie starszy mężczyzna z pierwszego domu na skraju drogi. Za jego plecami kłębi się gromadka dzieci w różnym wieku.

– Dlaczego pięć? – pyta Ewa. Pięć dych wydaje się jej wielką sumą. Mniej zapłaciła za dwieście kilometrów pokonanych pociągiem.

– Za tyle wzięliśmy towaru na kreskę w sklepie i do jutra musimy spłacić – mówi chłop tak, jakby to wszystko wyjaśniało. „Kreska?”, myśli Ewa. „Ta kreska oddziela głód od sytości”. W hipermarketach nie ma kresek, są jedynie skomplikowane, niezrozumiałe kody kreskowe. A tutejsza kreska jest prosta jak bieda.

– Ładna chociaż ta droga? – pyta chłopa, a on patrzy na nią nie rozumiejącym wzrokiem.

– Droga jak droga. Piach, las, jezioro i znowu piach, las, jezioro. W piachu koniowi ciężko.

Ruszają. Piach, las, jezioro i zmierzch zapadający niezwykle szybko, wraz z przymgloną kulą słońca, spieszącą się, by skryć się za horyzontem. Koń idzie ospale, Ewa patrzy na rozległe łąki, naznaczone kępami drzew, które na przecięciu nieba i ziemi czernieją i zbijają się w gromadę, na gładką powierzchnię jeziora, która wróży pogodę na następny dzień.

– Gdzie ty jedziesz z tym brzuchem? – pyta chłop bez szczególnego zaciekawienia. – i gdzie zgubiłaś mężusia?

– Przyjedzie, mąż przyjedzie – odruchowo kłamie Ewa. – Rodzina ma tam dom – dodaje kolejne kłamstwo.

W zapadającym zmierzchu wszystkie kolory spłowiały i są do siebie podobne, nawet czerwone dachy mijanych domów sprawiają wrażenie szarych.

– Las – mówi Ewa. – Jutro pierwszy raz zobaczysz las.

– Lasu nie widziałaś? – chłop uśmiecha się, a dziewczyna milczy.

Okolica gada do niej kumkaniem żab, klekotem bocianów kończących łowy na łąkach, głosami ptaków, których nigdy nie słyszała w mieście, skrzypieniem kół wozu, parskaniem konia, przeciągłym muczeniem krów czekających na udój, nagłym poszumem wody.

– Łabędzie – wyjaśnia nie pytany woźnica. – Jak spadną z powietrza na wodę, to jakby się gotowała. A teraz dużo latają, zbierają siły na jesień.

Głosów jest tu tyle i są tak różne, że Ewa nie ma ochoty na rozmowę, ale wsłuchuje się w nie i próbuje rozpoznać.

Droga rozdziela się i na krzyżówce widać napis: Jedwabne 45 km.

– Jedwabne, ooo… – mówi chłop i skręca w przeciwnym kierunku, ale ton jego głosu budzi Ewę z zasłuchania. Jej pamięć przywołuje pojedyncze słowa spikera z radia – i nagle ten obojętny, informacyjny napis na tablicy drogowej wybucha ciemnymi kolorami. Od literek „j”, „b” i „d” odrywają się iskry i mkną ku górze jak jęzory ognia. Po chwili cały napis wybucha jaskrawym, żółtopurpurowym ogniem i płonie, płonie, płonie, słychać skwierczenie drewna i jeszcze czegoś, o czym Ewa nawet nie chce myśleć. A ponad bólem, strachem i skwierczeniem ognia unosi się wstrząsające, pełne zdumienia pytanie. Umilkły ptaki, koń stąpa niemal bezszelestnie, żaby już nie rechoczą i po łąkach niesie się tylko przeciągły, nie kończący się jęk.

– Nie… Panie Boże, nie… Ono, to było dawno temu i już się nie powtórzy, na pewno się nie powtórzy, Ono, nie słuchaj… Ono…

– Gadasz do siebie, czy co? – pyta chłop i jego trzeźwy głos ucisza w jednej chwili wszystkie echa, gasi płomienie i tylko słońce krwawą kulą zanurza się coraz głębiej w jeziorze.

– Już nic, nic – mówi Ewa, oddychając głęboko. „A zatem ziemia pamięta wszystkie głosy, wszystkie dźwięki, przyjmuje je w siebie, chowa, a niekiedy na nowo je nam oddaje”, myśli. „Zapomnieć, szybko zapomnieć”, nakazuje sobie.

Z gromady oddalonych domostw coś ku nim błyska, raz, drugi, piąty.

– Co to? – pyta Ewa.

– Tam? – chłop wskazuje batem kierunek. – Dom. Największy dom w tej wsi. Piękny dom. Każdy chciałby mieć taki. W ściany włożyli lusterka, to i błyskają.

– Czyj to dom?

– Był taki jeden, na Żydach się wzbogacił – mówi obojętnie chłop.

– Jak to wzbogacił się na Żydach? – pyta nieufnie Ewa.

– Albo ich przechowywał, albo wydawał Niemcom, czy ja wiem? Niewielu pamięta, jak naprawdę było, a jeszcze mniej o tym gada.

„Zapomnieć, wyrzucić z pamięci”, myśli gorączkowo Ewa. „A może nie tak? Może właśnie pamiętać? Nie wiem, nic nie wiem… Kiedy będę wiedziała?”

Wieś przybliża się do nich, wyskakuje nagle zza piaszczystego zakrętu nad szarym jeziorem, zaczerwienionym jedynie na zachodzie od kładących się po wodzie słonecznych promieni. Do drogi szybko zbliżają się domy, niskie, długie, splątane w jedno obejście ze stodołami, stajniami, z nieregularnych kształtów podwórkami, na których miotają się psy na łańcuchach.

– Cicho, Misiek – powtarzają kobiety, podchodząc do płotów, zza których usiłują wychylić się blade kwiaty malw. „Same Miśki w tej wsi”, myśli Ewa.

Rozgląda się, trochę zdenerwowana, niepewna, czy rozpozna ten dom.

– Zapłacę. Dalej pójdę pieszo – mówi do woźnicy i pospiesznie ściąga swój plecak.

– Jak tam chceta – wzrusza chłop ramionami. Wszystkie domy są tu do siebie podobne, ale już po paruset metrach Ewa potrafi odróżnić dom miejscowych od letniska wczasowiczów; letniska są już puste, a nawet najmniejszy domek próbuje udawać to, czym nie jest – willę, rezydencję, bungalow. W ogródkach zamiast malw kwitną róże, a zamiast świerków ciemnieją cyprysy. Ewa wie, czego szuka, ale zdaje sobie sprawę, ile lat minęło i że tamten wiejski dom z werandą ocienioną dzikim winem dawno mógł zostać przebudowany lub zburzony. Zamiast malw w ogródku rosną teraz gipsowe krasnoludki, nowi właściciele mogli dobudować wieżyczki, wykuć łuki w oknach.

Miśki na łańcuchach szczekają w ślad za nią, ciekawskie kobiety mają powód, by podejść ku drodze i przyjrzeć się nieznajomej, a ona idzie wciąż dalej i szuka, pamiętając, że dom stał na skraju wsi, że za nim był już tylko las („Mogli wyciąć las i postawić wille”).

Las. I dom na skraju wsi. I weranda cała w dzikim winie. Malwy. Łąka schodząca w dół, ku jezioru. Monotonny chór żab i ostry głos pierwszego puszczyka, który obwieszcza noc.

„To tu, wiem, że to tu”, upewnia się Ewa. Tak jak myślała, dom jest pusty, niewielu letników pozostaje na wrzesień, a ten na pewno jest pusty, jeśli nadal należy do rodziny Frau Schnittke z odległej Kolonii. Ewa powoli, ostrożnie wchodzi na werandę, słysząc ciche skrzypienie zmurszałego drewna. „Okno”, myśli. „Mogę wybić okno”.

– Czego tu szukasz? – słyszy niespodziewanie. Stara kobieta pojawia się nagle za jej plecami. Podeszła tak cicho, że Ewa nie usłyszała jej kroków.

– Ja… – szuka w głowie wiarygodnego kłamstwa.

– Jestem ich kuzynką.

– Oni wszyscy z Niemiec. Tu się porodzili, ale tam żyją. Mówią inaczej niż ty, charkoczą, a nie śpiewają – stwierdza nieufnie kobieta.

– Oni kupili ten dom od moich dziadków – mówi nagle Ewa. – Przyjeżdżałam tu jako dziecko.

– Ha, więc to ty. Ty jesteś tą małą dziewczynką, co biegała tu po łące? Ile to będzie lat? – pyta kobieta.

– Piętnaście? – podpowiada Ewa z wahaniem. – Chciałam mu pokazać ten dom.

Wzrok kobiety ześlizguje się na jej brzuch.

– To może być na dniach – mówi bez zdziwienia.

– Ono mogłoby tu się urodzić. Chciałabym, żeby tu się urodziło.

– Tu jest przychodnia i lekarz, dwa kilometry stąd, ale lepiej by ci było w mieście – stwierdza rzeczowo stara.

– Jeżeli dziecko zobaczy coś pięknego zaraz po urodzeniu, jezioro, las, łąkę, to samo też może być piękniejsze i lepsze.

Kobieta uśmiecha się pobłażliwie, odwraca głowę i patrzy w mroczniejący las.

– Nie wiem, nie wiem, czy to tak. No cóż… Możesz tu posiedzieć, skoro bardzo chcesz. Mam klucze. Ale wiszę na kreskę w sklepie, jak wszyscy tutaj. Daj sto złotych, to pozwolę ci tu zostać przez dwa tygodnie. Dłużej nie, bo napiszą do Niemców, że źle pilnuję ich domu.

– Kto napisze?

– Sąsiedzi. Z zawiści. Nie właź też ludziom we wsi w oczy. Oni nie kochają letników tak, jak letnicy sobie myślą.

„Kto właściwie kogo kocha?”, zastanawia się Ewa, zaścielając kocem niski tapczan. „Nie kochają się nawzajem pasażerowie pociągów, przechodnie na ulicach, kupujący i sprzedający, sąsiedzi i Żydzi, mieszkańcy domu Wielkiego Brata, normalne rodziny, ludzie ze wsi i letnicy. Gdzie są ci, którzy się kochają?”

Ewa otwiera drewniane okiennice. Za oknem mrocznieje jezioro i szarzeje łąka. „W dzień będą pewnie zielono-niebieskie”, myśli. Okolica gada ściszonym śpiewem wody, leniwym poszumem drzew, symfonią wygrywaną przez chór żab i świerszczy.

– Ono, to jest cisza – szepcze Ewa. – Tak przemawia cisza. Jeszcze nigdy tego nie słyszałoś. Szszszszy… szszszszuuuu… szszszszyyyyy… szszszuuuu…

Przykrywa się kocem i powoli zasypia. Duża, biała sowa przysiada na dachu domu i bezszelestnie wchodzi do jej snu.

Teresa przewraca się w pościeli, która zwilgotniała od jej dużego, rozpalonego ciała. Każdy centymetr poduszki jest mokry, gorący i parzy w policzki. Każde zagłębienie w materacu stwarza niewygodę. Nogi nie potrafią znaleźć właściwego miejsca, ręce bolą tak, jakby cały dzień dźwigała ciężary. Gdzieś niedaleko krzyczą pijacy, szczekają psy, potem rozpaczliwie miauczą koty. Spoza zasłon sączy się światło ulicznych latarni i bladego księżyca. Jej pokój – dawna małżeńska sypialnia – jest w tym świetle obcy i wrogi. A łóżko – podwójne małżeńskie łoże kupione niegdyś na talony („wyposażenie dla młodych par” – meble można było kupić tylko po okazaniu zaświadczenia z urzędu stanu cywilnego) – jest po prostu za duże.

Teresa przewraca się z boku na bok, czuje się obolała, samotna i nieszczęśliwa. Dopada ją zapach własnego potu i robi się jej niedobrze.

– Pływam… Pływam we własnym pocie – myśli. – Czy to już klimakterium? Niemożliwe. Tak wcześnie?

Nagle zrywa się i boso, w zmiętej koszuli, która przykleja się do jej wilgotnego ciała, pędzi przez salon, wspina się ciężko na zimne, betonowe schody i bez pukania wpada do pokoju Jana.

Jan śpi skryty pod kołdrą. Nie widać nawet czubka jego głowy i Teresa w pierwszej chwili sądzi, że w łóżku nikogo nie ma, a tylko spiętrzona kołdra i ona sama w pustym pokoju, nagle zmarznięta – i wydaje z siebie cichy, płaczliwy skowyt. Ten dźwięk nie budzi Jana, ale sprawia, że porusza się on przez sen i powoli, powolutku, z namysłem, jak zwykle, przewraca się na drugi bok.

„Więc on tu jest, jest cały czas, to ja po prostu nigdy tu nie wchodzę, nawet nie wiem, jak on sypia, wyprostowany czy skulony, a może właśnie tak, zwinięty jak płód i wtedy wydaje się, że wcale go nie ma”.

– Jan… – mówi półgłosem. – Jan! – powtarza głośniej, natarczywie.

On nagle wychyla się spod kołdry, siada i przytomnieje, patrzy na nią z niepokojem. Jej widok tutaj, o tej porze, jest tak niepojęty, że pierwsze, co mu przychodzi do głowy, to że stało się jakieś nieszczęście.

– Ewa…? – pyta przerażony.

– Jaka Ewa, to przecież ja – skarży się Teresa cienkim, dziecinnym głosem.

– Co się stało? – pyta Jan, trochę uspokojony. Nagły przypływ lęku już go opuścił, teraz górę bierze zdziwienie.

Teresa siada obok niego na wąskim tapczanie, który niemal zapada się pod jej ciężarem i wybucha płaczem. Deski donośnie skrzypią i Jan myśli, że lekka konstrukcja mebla zaraz się pod nimi zawali.

– Jestem stara i samotna – mówi nagle Teresa, gwałtownie szlochając. Jest mokra nie tylko od potu, ale i od łez, które płyną po jej twarzy i szyi wąskimi strużkami.

– Masz raptem czterdzieści jeden lat – zauważa trzeźwo Jan.

– Co z tego? – przerywa mu, wciąż szlochając. – Wiem, jak wyglądam, jestem jak beczka, wielka, tłusta beka, wiem, że już nic mnie nie czeka od życia, żadna wielka miłość czy inna niespodzianka, wszystkie dni będą zawsze do siebie podobne i nawet w totka nie wygram, tak jak ty nie wygrasz w „Milionerach”. Ewa odeszła nie wiadomo gdzie, Złotko dorośnie i też odejdzie, ty jesteś tu, na górze, a ja sama na dole, wszystkie noce sama i wciąż mi się śni ta nasza beznadzieja, a potem rano nie chce mi się otworzyć oczu, bo wiem, że nikt mnie nie kocha i ja nikogo nie kochałam tak mocno, by to przetrwało i teraz jestem sama, sama, sama, nikt mnie nie chce, nikogo nie mam, o Boże, co ja zrobiłam ze swoim życiem i co ono zrobiło ze mną, taka jestem głupia, stara, głupia krowa, wszystko psuję, marnuję to, co mam, dlaczego tak jest…

– Teresa, Teresa – mówi uspokajająco Jan, obejmując jej szerokie, wilgotne plecy, a ona instynktownie przytula się do niego. Po raz pierwszy ta duża, zbyt duża kobieta, tonie w jego objęciach, zatapia się w nich i słucha tego, co on jej szepcze: – Cśśśśśśśś… Masz dużo, bardzo dużo, musisz tylko polubić to, co masz, choćby trochę, troszeczkę, bo z tym jest tak jak z kotem. Nigdy nie chciałaś mieć w domu żadnego zwierzaka, a gdybyś miała kota, tobyś wiedziała, że on niby jest sam, sam łazi sobie po domu, niby ma cię w nosie, nie patrzy na ciebie, niby rządzi się tylko swoimi prawami, a jednak gdy go pogłaskasz, choćby czasem, to on nadstawia grzbiet, ociera o ciebie głowę, mruczy i pokazuje, jak bardzo cię kocha, jaka jesteś dla niego ważna. I tak naprawdę to on nie istnieje bez ciebie. Teresa, to takie proste… Wyciągnij tylko czasem dłoń, to przecież łatwe…

Teresa, wtulona w niego, już nie czuje, jak bardzo jest chudy, drobny, niepozorny, przeciwnie, Jan wydaje się jej teraz duży, wielki, ogromny, jej poczucie bezpieczeństwa rośnie, a poczucie winy maleje i już tylko pyta niepewnym, choć nienawykłym do niepewności głosem:

– Ale wrócisz do mnie, do naszej sypialni? Wtedy już nie będę się bać.

– Wrócę, wrócę – mówi on. – Ale spróbuj budzić się rano, myśląc, że masz przed sobą jeszcze jeden darowany dzień, że nie wiadomo, ile ich będzie, przecież codziennie może nas dopaść coś złego, więc naucz się cieszyć, gdy nic nas nie dopada, pokaż życiu, że je lubisz, pokaż, że umiesz je kochać. Nie musisz kochać mnie, ale pokochaj ten dom, jego ściany, podłogę, a dom od razu wypięknieje, taki, jaki jest. Spróbuj polubić ludzi, którzy przejdą po tej podłodze, uśmiechnij się do nich czasem, odejdź od tego cholernego telewizora i z nimi porozmawiaj…

– Tak, tak… Tak. Jutro – mówi Teresa, bierze jego poduszkę, kołdrę i oboje schodzą na dół, do niegdysiejszej małżeńskiej sypialni, chłodnej, obcej, pozbawionej uczucia, wchodzą do niej, aby ją ogrzać swoim lękiem i swoją nadzieją.

A gdy ona już śpi, cicho pochrapując, on myśli o poranku, o jej donośnym głosie, który przemknie przez dom jak gradowa burza: „Złotko, wstawaj, spóźnisz się do szkoły! No co jest, do cholery! Jan, przestań się wylegiwać, co sobie wyobrażasz, że wszystko będzie tylko na mojej głowie? Patrz, wóz meblowy… Te skurwysyny z naprzeciwka kupili sobie komplet z kanapą i nowy telewizor! a w naszym kolory szarzeją, codziennie szarzeją i pewnego dnia znikną. Co wtedy zrobimy?” Po kilku godzinach wypełnionych trzaskaniem garnkami w kuchni ona hałaśliwie postawi obiad na zagraconym stole, nieapetyczny, zawsze trochę przypalony i będzie siorbać zupę, nie odrywając oczu od telewizora. A wieczorem zastygnie przed Big Brotherem, przed telenowelą, „Milionerami”, przed biesiadą w „Dwójce”, mając koło siebie Złotko, przebiegającą nerwowo oczami od szkolnych zeszytów do ekranu. „Złotko, podyktuj mi sześć liczb”, powie, „może choć raz wybierzesz te szczęśliwe”.

…więc Teresa śpi, a Jan patrzy na nią z rosnącym współczuciem. „Teresa, Teresa, jakie to straszne mieć telewizor za jedynego przyjaciela. Jaki to zawodny i cyniczny przyjaciel. Jak żałosny jest chocholi taniec, który codziennie z nim odprawiasz. Teresa, jak mi cię żal”.

Ewę z głębokiego snu wyrywają niecierpliwe, wcześnie rozbudzone ptaki i gwałtowne ruchy dziecka. Ono już nie śpi, świadome nowego, innego miejsca, obraca się, porusza, zapewne szeroko otwiera oczy, marszczy brwi, zaciska dłonie.

„…a może ty widzisz wszystko, wszyściutko, ale tak jak marynarze w łodzi podwodnej? Może moje oczy są twoim peryskopem?”, zastanawia się Ewa. „A może patrzysz nawet z kontynentu na kontynent i z planety na gwiazdę? Może oglądasz to, co dopiero będzie i co nam nie jest dane widzieć?”

Gromady ptaków za oknem coraz głośniej śpiewają rywalizującymi ze sobą chórami, a ich dyrygenci pragną zagłuszyć konkurentów.

– Ono, pierwszy raz budzą nas ptaki, a nie mama, nie trzaskanie drzwi lub agresywny głos radia czy telewizora. Ono, posłuchaj… Tirli… tiiit… piiiiit… piuuuu… piuuit! Już wiem, dlaczego nigdy nie słyszałyśmy ich koło naszego domu. Tam nie ma drzew. Ani jednego. Mama twierdziła, że zasłaniają widok i zabierają światło. Kazała je wyciąć. Teraz jest światło, ale nie ma ptaków. I co to za światło… Ono, spójrz: światło jest tutaj całkiem inne. Jakie…? świetliste. Nabiera koloru od wszystkiego, co je otacza, a otacza je zieleń, woda i niebo, więc jest soczyste jak trawa, przejrzyste jak woda i lekkie jak chmury. Złote od słońca. W deszczowe dni pewnie nabiera koloru od chmur.

Ono przeciąga się z zaciśniętymi piąstkami i marszczy czoło.

– Nie, nie będzie deszczu, te chmury są białe – uspokaja Ewa.

Wstaje, szpera w plecaku i zjada wczorajszą bułkę z konserwą, czując się trochę winna, bo Ono już rozróżnia smaki. Na szczęście bułka nie jest gorsza od dwudniowego makaronu z sosem pomidorowym.

– Pójdziemy do lasu. Nigdy nie byłoś w lesie, ja wprawdzie byłam, ale piętnaście lat temu. Jak to się stało, że potem już nigdy? Wiem, las mnie nie interesował, myślałam, że to tylko drzewa.

Wyszła na otuloną dzikim winem werandę z poczerniałych od starości belek – i zatrzymała się, usiłując przywołać echa dziecinnego głosu i śmiechu mężczyzny. Po chwili wzięła z sieni krzesło, ustawiła je na werandzie mniej więcej w tym miejscu, w którym stało na starej fotografii – i usiadła.

Najpierw poczuła ciepłe promienie słońca na twarzy i ramionach. Potem usłyszała ciche, ledwo słyszalne skrzypienie starych belek i szept dzikiego wina. „Kochamy cię”, mówiło wino do werandy. „Obejmujemy cię i chronimy przed deszczem, wiatrem, chłodem. A ty dajesz nam wsparcie i pozwalasz piąć się ku słońcu”. „Taaaak… taaaaku… taaak”, zaskrzypiała weranda. „Kocham cię”, powiedział tata młodym, jasnym głosem, a ona roześmiała się szczęśliwie i beztrosko. Weranda oddała i z powrotem wchłonęła w siebie te dźwięki sprzed lat.

Dopiero wówczas Ewa usłyszała odgłosy wsi. Natarczywe gdakanie kur, przeciągłe muczenie krów, rżenie koni, wesołe lub gniewne pokrzykiwania, śmiechy dzieci, warczenie traktora. Ktoś nieopodal klął zirytowany, lecz nie przeszkadzało jej to, miała uczucie, że to część tego krajobrazu, tak jak pokrzywy rosnące pod płotem obok kępy malw.

Po niebie przepłynęły kolejne białe chmurki, powierzchnia jeziora na krótko wzburzyła się od uderzenia wiatru, aby zaraz znów się wygładzić i wtedy dobiegło do niej brzęczenie pszczół, buczenie trzmieli, a zaraz potem dziwny szum, wygrywany na nieznanym instrumencie. Melodia dobiegała od strony jeziora, więc odwróciła głowę i ujrzała gromadę lecących łabędzi. To ich wielkie, mocne skrzydła w zderzeniu z powietrzem, grały ten niezwykły muzyczny motyw.

„Tata musiał tu być szczęśliwy. Tyle muzyki wokół”, pomyślała.

I wtedy ponownie usłyszała szczęśliwy śmiech mężczyzny i cienki dziecinny głosik:

– Ale gdzie są te fauny, tatusiu?

– Ależ tu, kochanie, na łące, musisz tylko dobrze się przyjrzeć. Nie wystarczy patrzeć z zewnątrz, musisz jeszcze zajrzeć w głąb… w głąb łąki i siebie.

Przyjrzała się uważnie łące, zobaczyła polne kwiaty rozsiane różowymi i żółtymi kępami na rozsłonecznionej murawie, ciemny, ostry kontur dużych drzew, grube fałdy ziemi pokryte trawą, widziała nawet kręte korytarze kretów poprzecinane korzeniami.

– Fauny, Ono… Musimy zobaczyć fauny. Gdy je zobaczymy, wszystko się ułoży. Wiem o tym. Czuję to – powiedziała.

Ale faunów wciąż nie było.

– Gdzie jest Ewa, mamo? – spytała Złotko drżącym głosem.

– Załatwia swoje sprawy – burknęła Teresa.

– Jakie sprawy?

– Swoje sprawy. Kobiece sprawy – oznajmiła poirytowana Teresa. – Jesteś za mała, by o tym rozmawiać.

– Co to są kobiece sprawy? – nalegała Złotko.

– A, takie tam – oznajmiła Teresa i nagle parsknęła śmiechem.

Takie tam kobiece sprawy:

w mieszkaniu jest zimno. Mróz ciągnie od nieszczelnych okien, wciska się szparami starej podłogi, wślizguje się przez wypaczone drzwi. Gdy nocą na dworze temperatura spada poniżej dwudziestu stopni, to nawet gdy Maria porządnie napali w piecu, nad ranem w miednicy osadza się cieniutka warstewka szronu (w tej starej czynszówce nigdy nie było łazienek, a w suterenach tym bardziej, sutereny zbudowano niegdyś dla tych, którzy łazienek nie potrzebowali, bo ledwie starczało im na czynsz. Ale Maria z Teresą już mają przydział na spółdzielcze mieszkanie i wiedzą, że będzie tam prawdziwa łazienka, dwa metry na dwa i pół. „Jaka duża”, mówi Maria ze zdumieniem. „Tyle miejsca tylko po to, żeby się człowiek mógł ochlapać?”).

Maria już rozpaliła w piecu, ale mieszkanie jeszcze się nie ogrzało. Teresa, ziewając, wychodzi spod pierzyny (Maria nie uznaje kołder, nic się nie równa dobrej przedwojennej pierzynie) i wciąga na siebie cienkie figi.

– Co to jest? Jak można nosić w zimie takie coś zamiast majtek? – zrzędzi Maria, dmuchając na żarzące się drewienka.

– Wszyscy takie noszą. Dlaczego nie kupisz gazety, żeby rozpalić w piecu, tylko męczysz się z tymi szczapkami? – pyta Teresa.

– Gazety… Po co mi gazety, przecież we wszystkich piszą to samo? Drewno to drewno, jest prawdziwe i pewne, a gazeta to kłamliwy kawałek papieru, nawet ogień jej nie lubi. Pytam, co ty na siebie wkładasz? Jest zima! Za moich czasów szanujące się dziewczyny już w jesieni nosiły ciepłe majtki, porządne, długie, przed kolano, bawełniane, wełniane, flanelowe, a wy cały rok latacie w czymś takim! Zachorujesz na kobiece sprawy!

– Jakie kobiece sprawy? – parska Teresa. – Nazwijże to po ludzku.

– Nie będziesz mogła mieć dzieci, bo przeziębisz sobie kobiece sprawy – powtarza dobitnie matka.

– Jajniki! Przeziębię jajniki, tak? o to ci chodzi?

– Nie mówię o takich świństwach. Nie jesteś lekarką, żeby używać takich paskudnych słów. Ale wiesz co? Już rozumiem, dlaczego dziewczyny źle się teraz prowadzą: z powodu majtek. To, co nosisz, jest tak pomyślane, żeby odsłaniać, a tamte nosiło się dla zdrowia i przyzwoitości. Dla kobiecych spraw. I dlatego kobiety nie miały problemów z rodzeniem dzieci, a dziś je mają. I puszczają się, żeby pokazać te majtki, bo tamte nie były do pokazywania, o, nie, wręcz przeciwnie. Barchanowe majtki to była wstydliwa, ale zdrowa kobieca sprawa.

– z czego się śmiejesz, mamo? – pyta kapryśnie Złotko.

– Tak sobie, z niczego – mówi Teresa i nagle przypomina sobie, jak zobaczyła kiedyś Ewę w stringach. Dwa czarne paski, które niczego nie zakrywały. „Tak, tak”, myśli teraz z zimną furią. „Mama miała rację. Te majtki wymyślono dla pokazywania, nie dla przyzwoitości. To przez nie Ewa zaszła w ciążę nie wiadomo z kim”.

Złotko pyka pilotem i na ekranie telewizora w szybkim tempie zmieniają się obrazy. Jak zwykle gdzieś jest wojna, a gdzieś płoną lasy. Lawiny błota spadły na małą alpejską miejscowość. Powódź w Chinach. Seryjny morderca schwytany w Anglii. Zorganizowana grupa pedofilów odkryta dzięki Internetowi. Piętnastolatek zabił ojca w Nowej Hucie.

– Daj Polsat. Zaraz będą Kiepscy. Przynajmniej się człowiek pośmieje, bo w życiu nie ma nic do śmiechu – wzdycha Teresa, sadowi się wygodnie w fotelu z miską czipsów w zasięgu ręki i wzdycha z zadowoleniem.

Ferdek Kiepski wypowiada kolejną kwestię, niewidzialna widownia wybucha śmiechem, a Teresa razem z nią. Teresa zawsze ulega niewidzialnej widowni i czasem się zastanawia, dlaczego jeszcze nikt nie wymyślił sitcomu, w którym zamiast śmiechu słychać będzie plącz. Miło byłoby popłakać sobie wspólnie z tyloma nieznanymi ludźmi i wiedzieć, że im też jest w życiu ciężko.

Kolejne zdanie Kiepskiego zagłusza hałas z ulicy i Złotko biegnie do okna, by je zamknąć.

– Tir. Zajechał wielki żółty tir i stanął przed naszym domem.

– Pewnie do sąsiadów. Jak znam życie, to znowu kupili nowe meble. Wszyscy kupują nowe meble, tylko nie my – oznajmia Teresa. Jest wściekła, bo niewidzialna widownia kona ze śmiechu, a ona nie wie, o co chodzi. Tir wszystko zagłuszył.

– Do nas, bo wysiadł jakiś chłopak i tu idzie – mówi Złotko.

– Zawsze jak oglądam coś ciekawego, to albo dzwoni listonosz, albo telefon, albo puka sąsiadka, żeby pożyczyć soli. Co za świństwo.

Teresa ciężko wstaje z fotela. Fotel przed telewizorem ma dwadzieścia parę lat i siedzisko okręcone sznurkiem, gdyż elastyczne pasy dawno popękały. W głównej poduszce Teresa wysiedziała potężne wgłębienie. „Czego chce od nas jakiś tirowiec?”, myśli bez ciekawości. Nagle, gdy jest już blisko drzwi, czuje w okolicy serca wilgotny chłód: „Ewa? a jeśli stało się coś złego i ten chłopak idzie nas zawiadomić? Ewa…” – Kto tam? – pyta przez zamknięte drzwi. To nie są czasy, aby otwierać drzwi bez pytania. Mądrzy ludzie barykadują się dziś w mieszkaniach i nie wychodzą bez potrzeby. – Kto tam? – powtarza z biciem serca.

– Ja do Ewy – mówi obcy, młody głos.

– Po co? – pyta Teresa z nagłą ulgą. Zatem to nie jest posłaniec złych wieści.

– Nie wiem. Nie wiem, po co – mówi gniewnie obcy głos. – Chcę ją zobaczyć.

Teresa uchyla drzwi i patrzy uważnie na młodego mężczyznę. „Całkiem dorzeczny”, myśli. „A jeśli to on? Ojciec dziecka?”

Na wszelki wypadek na jej usta wpełza niepewny, zachęcający uśmiech.

– Nie wiemy, gdzie jest, ale przecież wróci. Musi wrócić. Nie ma gdzie iść. Nie ma takiego miejsca, do którego mogłaby pojechać na zawsze.

– Urodziła? – pyta równie niepewnie chłopak.

– Nie wiem – odpowiada Teresa i nagle czuje, jak na jej twarz i dekolt występuje rumieniec. „Nawet nie wiem, czy już urodziła. Panie Boże, wybacz… Znowu się pocę. Bo mi wstyd. A może to klimakterium? Tak wcześnie? Nie mam nawet czterdziestu pięciu lat i już przestaję być prawdziwą kobietą? Kurwa… Kurwa… Kurwa! To wszystko z nerwów!”

– A co pana obchodzi, czy urodziła? – warczy i już chce zamknąć drzwi, lecz nieznajomy wsuwa stopę i blokuje je.

– Nie odejdę. Muszę wiedzieć. Gryzie mnie to. „To koniec”, myśli Teresa. „Koniec Kiepskich. Zawsze mam pecha”.

– Gryzą to pchły – mówi pojednawczo, choć z irytacją. – a może to właśnie ty? – dorzuca nagle poufale i z nadzieją. „Niech będzie tirowiec, niech będzie byle kto, byle był”, myśli, patrząc na niego z podejrzliwą czujnością.

– Tak, to ja – odpowiada on chmurnie.

Jest. Jest światło i cień. W lesie.

– Ono, las nie jest mnóstwem pojedynczych drzew – stwierdza Ewa ze zdumieniem. – Te drzewa tworzą coś całkiem nowego, jakąś inną, nową całość.

Po raz pierwszy dostrzega, że korony drzew łączą się w górze i obejmują z czułością, tworząc szczelny baldachim, pod którym rozkłada się cień. Inne splatają się nawzajem korzeniami, a odchylają ku górze i słońce poprzez ich gałęzie penetruje uważnie każdy kawałek ziemi. Pająki rozsnuwają cienkie lub grubsze sieci, a bluszcze i powoje zszywają drzewa w jedną materię.

Ewa wchodzi głębiej i las ją zewsząd otacza, otula bezpiecznym płaszczem. Las mówi do niej szumem poruszających się swobodnie liści, skrzypieniem gałęzi, posapywaniem kretów ryjących pod ziemią nowe korytarze, cichym skradaniem się niewidocznych stworzeń, których ruch wprawia w drżenie krzewy, krzaczki i suche igły.

Las na nią patrzy, niemal dotyka ją swoim spojrzeniem. Jest bliskie i zarazem obce. Bliskie, bo Ewa czuje się bezpiecznie, a razem z nią bezpieczne jest Ono. Obce – gdyż Ewa nic nie wie o lesie. Nie umie nazwać drzew, które w nim rosną – poza białopienną brzozą. Szpilkowe czy liściaste – nie zna ich imion. „Imię zbliża, bez imienia pozostajemy obcymi”, myśli ze smutkiem. Nie rozróżnia rosnących tu krzewów, leśne runo jest zielone i miękkie, ale też nieznane, a śpiew gałęzi i konarów, który rozlega się dookoła, jest piękne, lecz niezrozumiały.

– Ono, gdy już dorośniesz, musisz zrozumieć i nazwać las. Nie wystarczy po nim chodzić, trzeba go wołać po imieniu, wtedy być może odpowie – mówi Ewa, a jej głos odbija się od szorstkich pni.

Niektóre drzewa rzucają cień, inne przepuszczają przez gałęzie słońce, a niekiedy rozstępują się, robiąc miejsce jasnej polanie. Światło i cień.

– Mój dom tkwi w wiecznym cieniu – uświadamia sobie Ewa. – Nawet słońce mu nie pomaga.

Nagle Ewa wyczuwa jakiś ruch. Jeszcze nie widzi, kto jest jego sprawcą, ale odwraca się z niepokojem. To nie jest wiatr ani zwierzę przemykające wśród krzewów, nie jest to też człowiek wędrujący lasem. Ruch czai się w głębokim cieniu, w gęstej kępie splątanych drzew i krzewów. Jest w nim coś boleśnie bezsensownego, jakby ktoś albo coś szarpało się w pełnym przerażenia milczeniu. Ewa wchodzi w cień i rozchyla gałęzie. Na jednym z drzew, wysoko, w metalowej pętli wisi sarna, z nienaturalnie skręconą głową i bezradnie zwisającymi nogami. Wypukłe oczy patrzą na Ewę w panicznym strachu i widać, że ból przyćmiewa je białawą mgłą, która z wolna nasuwa się na szeroko rozwarte jasnobrązowe źrenice.

– Aaaaaaa… – z ust Ewy wyrywa się jęk. Nie jest w stanie dosięgnąć sarny i poluźnić pętli. Może tylko zawrócić w stronę wsi i tam prosić o pomoc.

Milcząc, aby Ono nie wyczuło, co ujrzała, Ewa próbuje ciężko biec, podtrzymując wielki brzuch obydwiema rękami.

Kobieta, która dała jej klucze do domku, siedzi na swoim podwórku z rękami złożonymi na podołku i patrzy na drogę. Widok Ewy rozjaśnia jej spojrzenie, ale dziewczyna czuje, że nie ma w tym sympatii, lecz zadowolenie, że w monotonii piaszczystej drogi coś zaczęło się dziać. Kobieta uśmiecha się zachęcająco.

– Sarna w lesie… Zdycha w pętli. Wisi na drzewie. Kobieta kiwa głową, a jej oczy pochmurnieją.

– Ktoś musi pomóc. Trzeba ją zdjąć, uratować… – ciągnie zdyszana Ewa.

Kobieta marszczy brwi.

– Zostaw. Nie twoja sprawa – mówi po chwili milczenia.

– Ale…

– Chcesz tu jeszcze zostać? – pyta kobieta.

Ewa kiwa głową, łapiąc z trudem oddech. Czuje, że Ono podeszło jej niemal do gardła i drapie po nim małymi paluszkami.

– Jak chcesz tu pomieszkać, to odczep się od spraw lasu. Posiedź sobie nad jeziorem, popatrz na wodę, to uspokaja. Ale nie w nocy. W nocy nie patrz na jezioro. Nocą łapią ryby, a czasem łabędzie i nie jest dobrze widzieć za dużo.

– Łabędzie? – powtarza Ewa. – Po co?

– Młody łabędź ma dobre mięso – mówi kobieta obojętnie, a Ewa się wzdryga. „Nie, tylko nie łabędzie, nie one, takie piękne, wolne…”

– A ta sarna… – zaczyna z bezradną rozpaczą. Kobieta patrzy na nią długo i nieprzychylnie.

– Eeech, wy, miastowi… Sarny wam żal, nad łabędziem płaczecie, a cielaka i kurę jecie bez wstrętu. A co ma jeść ten, kto ma szóstkę dzieci i długu w sklepie więcej niż zasiłku? Tu niektórzy nawet psy jedzą z głodu.

Słońce chowa się za stromym czerwonym dachem i podwórko nagle mrocznieje.

– Wracaj do domu, a jak będziesz nocą palić światło, to przymknij okiennice. Nie wszyscy muszą wiedzieć, że tu siedzisz. I nie powinni – mówi ostro kobieta, wstaje i wchodzi do domu.

Gdy Ewa jest już na drodze, stara dogania ją i podaje białe zawiniątko.

– Ciasto drożdżowe. Dobre. Z kruszonką. Dziecko powinno jeść.

Ewa żuje słodkie, jeszcze ciepłe ciasto i patrzy, jak czerwone dachy kolejnych domów pogrążają się w wieczornym mroku.

– Ono, to prawdziwe domowe ciasto – mówi głośno – takie piekła tylko babcia Maria.

Ciasto więźnie jej w gardle razem z krótkim, urwanym szlochem.

Na łące między domem a jeziorem wciąż nie ma faunów. „Może wszystkie schwytali i zawiesili w metalowych pętlach?”, myśli Ewa. Schodzi ku jezioru i siada na drewnianym pomoście, wśród cichego, spokojnego śpiewu wody. Żaby kumkają natarczywie, choć monotonnie, a świerszcze stroją niewidoczne instrumenty. Jezioro jest niewielkie i widać drugi brzeg – porośnięty lasem, z ciemniejącymi zatoczkami, do których już nie docierają ciemnoczerwone promienie zachodzącego słońca. Widać je za to na jeziorze – ruchome, żywe, niemal fotograficzne odbicie.

– Ono, pamiętaj, że nie ma i nie może być światła bez cienia, a życie w pełnym blasku przedwcześnie by nas wypaliło. Więc musimy czasem zapaść w cień, bylebyśmy zawsze wiedzieli, że gdzieś jest światło i wędrowali wciąż ku niemu, niestrudzenie, nawet wtedy, gdy jest daleko. A teraz posłuchamy, co mówią ryby.

Ryby milczą, jakby słuchały razem z nimi, choć równocześnie ospale, z leniwym wdziękiem tańczą na wodzie. Mniejsze wyskakują ponad powierzchnię, aby dać nura w głębinę, większe przetaczają się z chlupotem, wraz z falami, zaznaczając swoją obecność kołem, precyzyjnie narysowanym na wodzie.

Powoli zapada noc, a moment, kiedy zmierzch przechodzi w mrok, jest jak zwykle nieuchwytny. Ewa wraca do domu. Nie zapala światła, tylko siada na werandzie i nasłuchuje. Słucha tego, czego nie słychać i o czym nie chce opowiadać dziecku: gdzieś w pobliżu, w lesie, w panicznym lęku, a zarazem cicho i z pokorą umiera sarna.

– Cień, Ono – mówi Ewa. – Nie wszystkie cienie są złe. Uciekać musimy tylko przed cieniem, który światła nie potrzebuje, żywi się sam sobą.

„Niech ta sarna umrze szybko, jak najszybciej. Powinnam ją zabić, ale nie umiem”, myśli Ewa, kryjąc tę myśl przed dzieckiem. „Czy można skryć myśli? Czy też Ono we mnie wszystko wie, wszystko słyszy, wszystkiego się domyśla, nawet tego, czego ja sama jeszcze nie wiem?”

Potem Ewa idzie spać. Nigdy nie zasypiają oboje w tym samym czasie. Ono co jakiś czas wierci się, obraca, kopie, a Ewa budzi się wtedy na chwilę i gniewnie mamrocze: „Uspokój się, Ono”. Ale tej nocy Ono nie drgnęło.

– Dałoś mi się wreszcie wyspać – mówi Ewa o poranku, otwierając szeroko okno i patrząc na oblaną słońcem łąkę. Jest pusta. Wciąż nie ma faunów. „Może chowają się pod kamieniami? a może przycupnęły wśród trzcin?”

– Ono, obudź się, już dzień. Pójdziemy do lasu… albo nie, nie pójdziemy do lasu – stwierdza po chwili przypominając sobie o sarnie. Czyje spojrzenie jest gorsze – sarny czy tamtych dzieci, chudych jak kreski w miejscowym sklepie?

– Ono, tu jest pięknie. Jest bardzo pięknie – mówi głośno i z przekonaniem, patrząc na wodę. Czy w tej wodzie konają dla odmiany ryby schwytane w kłusowniczą sieć? – Ono, patrz na powierzchnię. Tylko na powierzchnię. Woda jest niemal zielona, bo odbijają się w niej drzewa. I jest niebieska, bo przegląda się w niej niebo. I jest biała od chmur.

Ono wciąż milczy, choć jeszcze wczoraj słuchało każdego słowa Ewy. Wyobrażała sobie, jak zaciska piąstki, kopie krótkimi nóżkami, marszczy czoło, zamyka i otwiera oczy.

– Masz oczy jak ET – mówi Ewa. – Jesteś małym kosmitą, a ja jestem twoim kosmosem. Ale niedługo zobaczysz wszechświat. Gdy się bardzo postarasz, znajdziesz w nim dużo dobra. Samo dobro. Bez niego przecież wszechświat chybaby zginął? a więc gdzieś ono jest, wystarczy tylko je znaleźć. Znajdziemy je, Ono.

Ono milczy, gdy stara kobieta przynosi jej kartoflankę zabielaną śmietaną; milczy, gdy karetka pogotowia donośnym sygnałem oznajmia, że ktoś we wsi zachorował; milczy, gdy przez łąkę przebiega oszalały ze strachu pies z przyczepionymi do ogona metalowymi puszkami na długim sznurku; gdy w pobliskiej zagrodzie rozpaczliwie płacze jakiś kot; gdy słońce wspina się na sam środek nieba i mimo września praży tak, że trzeba schować się w cieniu werandy. Milczy – gdy traktory, powarkując gniewnie, powracają z pól, gdy zapada kolejny zmierzch, zasypiają domy we wsi i budzą się puszczyki.

– Nietoperze, Ono. To są nietoperze – mówi Ewa, patrząc na niewielkie, ciemne kształty, śmigające w pobliżu werandy.

To są nietoperze:

babcia Maria niewprawną, wykrzywioną artretyzmem ręką wypisuje nad drzwiami ich domu dziwne znaki: „K + M + B”.

– Co to? – pyta mała Ewa.

– Kacper, Melchior, Baltazar. Trzej królowie – mówi babcia z naganą w głosie. – Powinnaś już wiedzieć.

– Po co to tutaj piszesz?

– Jak to po co? Żeby trzej królowie chronili nas od złego – oświadcza babcia, wycierając w fartuch ręce ubabrane kredą. – w moim domu, gdy byłam taka malutka jak ty, dom chroniły też nietoperze.

– Jak? – pyta zaciekawiona Ewa. Wyobraża sobie ciemnoskrzydłe, miękkie nietoperze, które zataczają kręgi wokół ich domu, nie dopuszczając Złego.

– Łapało się skurczybyka i przybijało nad drzwiami. Za skrzydła. Jak się go porządnie rozciągnęło, to był taki szeroki jak jastrząb! – mówi z ożywieniem babcia. – Szamotał się dzień albo dwa, im dłużej, tym lepiej, tym większe szczęście było dla domu, a potem chronił dom. Wisiał od lata do Bożego Narodzenia i ustępował miejsca trzem królom.

– Bolało go to – mówi niepewnie mała Ewa.

– Nietoperze to małe diabły. Jakby cię taki dopadł, to wkręciłby ci się we włosy. Mój tata łapał go przez grube rękawice, inaczej by ugryzł, taki jest diabelsko zły i zawzięty. Nie ma co żałować nietoperzy – obwieszcza nieodwołalnie babcia.

Nietoperze nad łąką i koło werandy są szybkie i bezszelestne, a Ewa czuje, że ich ciała są miękkie, delikatne i nie noszą w sobie zła. „Czy nietoperze, umierając nad drzwiami mojej babci, patrzyły tak samo jak sarna? z panicznym lękiem, bólem i bezradnością?”

– Ono, lubimy nietoperze – mówi Ewa, ale Ono wciąż milczy, jakby nietoperze w ogóle go nie interesowały. „To niemożliwe”, myśli Ewa. Jej ręce, opasujące brzuch, próbują wymacać kształt dziecka. „Jest we mnie do góry nogami, więc jego stopy powinny być blisko moich żeber… Nie wiem, niczego nie wyczuwam. A może wcale go nie ma i nigdy nie było? Może rozpuściło się w moich wodach? Może moje wody są zatrute?”

– Ono, od wczoraj nie zmieniasz w ogóle pozycji, zesztywniejesz we mnie i nawet moje wody ci nie pomogą – mówi głośno i wyraźnie. Jej głos odbija się od jeziora i powraca z cichym jękiem: „ą… ąą… ąąąą”.

– Ono… Daj jakiś znak, że mnie słuchasz.

Ono znów nie porusza się przez całą noc. Ewa śpi czujnie, budząc się co chwilę, lecz Ono ani drgnie.

– Nie możesz mi tego robić – mówi Ewa wczesnym świtem, patrząc z oszołomieniem na wstające z jeziora słońce. – Nigdy nie widziałam czegoś podobnego, Ono, obudź się, bo nie opowiem ci, jak to wygląda. Słońce kąpie się w jeziorze i powoli się wynurza. Zaraz wytrze się niebieskim niebem i włoży biały szlafrok z chmur. Gdy spojrzy na naszą łąkę, wtedy nareszcie pojawią się fauny. Może one tańczą tylko wtedy, gdy nikt nie patrzy?

Faunów nie ma, a Ono milczy. Nie porusza się nawet wówczas, gdy traktory wyjeżdżają w pola z natarczywym warczeniem. Milczy, gdy kobieta z sąsiedztwa przynosi kluski ze skwarkami i pokazując na jezioro, opowiada ze śpiewną obojętnością:

– Wczoraj zabił się tam Józek od Staszków, tłukł ryby prądem i wypadł z łódki. Zapił, to się i stało, jak miało się stać. Pijakowi śmierć jest pisana od picia. Mój był drwalem, to pisana mu była śmierć od siekiery lub drzewa i drzewo się na niego obaliło. A ja umrę od kur. Pewnego dnia usiądę na tym podwórku i już nie wstanę. Kury przyjdą po ziarno, nie dostaną go i mnie zadziobią.

„Las i wieś kryją swoje tajemnice, a jezioro je pochłania i niechętnie oddaje. Mniej chętnie niż ziemia”, myśli Ewa i obejmując brzuch, mówi do kobiety:

– Ono się nie rusza. Już dwa dni.

– Pięcioro mam – odpowiada kobieta. – Jedno też się nie ruszało.

– I co? – pyta Ewa.

– Musieli je wyjąć kleszczami i w trumienkę wsadzić. Mój trumienkę sam zbił, bo na takie małe szkoda pieniędzy. Muszą zostać dla żywych.

– Ono musi żyć – szepcze Ewa.

– Nie będzie tego, będzie inne. Tak bywa. Może ono nie chce wyjść na ten świat? Jedne chcą, inne nie. Bóg dał, Bóg wziął, jego sprawa – mówi spokojnie kobieta, a potem jej oczy zerkają ku Ewie z chytrym zaciekawieniem: – a może ono nie chce tak, na dziko?

Bez ojca, bez białego welonu, bez własnego dachu nad głową?

Ono wciąż milczy. Zapada następna noc i znowu ćmy tłuką się o małą lampkę na werandzie.

Nie, to nieprawda. Jesteś tam, słyszysz, tylko nie chcesz dać mi znaku. Wiem o tym. Tkwisz we mnie głową na dół i stopami do góry. Przygotowujesz się do wyjścia, choć jeszcze wciąż się zastanawiasz, czy to zrobić. Wszystkie próbujecie wyjść najpierw głową, aby w razie czego wycofać się, uciec, ale tam nie ma powrotu. Więc zrób to. Zrób. Obudź się i wyjdź. Nie dlatego, żebym się chciała ciebie pozbyć, ale ponieważ świat jest jednak tego wart, aby pobyć na nim choć przez chwilę.

Gdy już wyjdziesz, zobaczysz, że świat cię zaskoczy. Najpierw ujrzysz kolory, mnóstwo kolorów i to będzie piękne i ciekawe. Potem usłyszysz dźwięki, już nie stłumione jak dotąd, ale jasne i donośne. Powitasz je krzykiem. Niektóre kolory od razu polubisz, inne będą agresywne i niepokojące. Dźwięki podzielisz na czyste i fałszywe. Pewnego dnia odkryjesz, że wszystkie te podziały nie są proste, nie mają wyraźnych granic. Nie możesz się pogubić. Pomogą ci w tym światło i cień. Kieruj się ku światłu, ale nie bój się cienia. I uważaj, bo cienie też bywają kolorowe.

Pamiętaj, że to ty wybierasz kolory i dźwięki, w których będziesz żyć. Ja nie znam jeszcze moich dźwięków i kolorów, ale ich szukam. Może kiedyś razem je znajdziemy? Będzie nam łatwiej.

Milczysz. Ale ja wiem, że naprawdę mówisz mi, że mam rację. Ono? Ono…? ONO!

Wrzesień. Cienie

Przychodnia jest dwa kilometry od wsi i Ewa musi przejść tę piaszczystą drogę, wzdłuż osaczających ją zewsząd domów. Idzie tak, jak chodzą kobiety w ciąży, powoli, ostrożnie, przegięta do tyłu, podtrzymując rękami brzuch – jakby bez tego gestu ten wielki, nabrzmiały, żywy bęben miał oderwać się od niej, upaść na ziemię i pęknąć z rozpaczliwym hukiem.

Na podwórkach domów gdaczą kury, psy na krótkich łańcuchach wytańcowują rozpaczliwe pragnienie wolności, chude koty wylegują się w słońcu, a wszystkie okna patrzą w ślad za Ewą ciekawskimi spojrzeniami.

– Nie biegaj, bo się przewrócisz – sepleni bezzębnymi ustami ubrana na czarno staruszka, siedząca na ławce przy płocie.

Przychodnia znajduje się w pozbawionym charakteru budynku z lat siedemdziesiątych i wchodząc tam, Ewa już wie, że trafiła na zły dzień. Poczekalnia jest pusta, brzydka, odrapana, płytki PCV odpadają z podłogi, na ścianach pożółkły kafelki. Nie widać tu nikogo poza pielęgniarką w szarobiałym kitlu siedzącą przed telewizorem. Pielęgniarka pochłonięta jest oglądaniem telewizji i nie zwraca uwagi na wchodzących.

– Gdzie lekarz? – pyta Ewa, sapiąc z wysiłku, lecz pielęgniarka nie odpowiada.

– Lekarz! – powtarza dziewczyna i przyciska ręce do brzucha.

Na ekranie telewizora samolot wbija się w jedną ze ścian drapacza chmur. Unosi się dym, kłęby kurzu i buchają płomienie ognia.

„Zaraz przybiegnie Bruce Willis i zrobi z tym porządek”, myśli tępo Ewa.

Drugi samolot uderza w sąsiednią wieżę. Dym, kurz, ogień. „Jesus Christ… My God…”, krzyczy przebiegająca w kadrze statystka.

„Sam Bruce nie da rady, musi być jeszcze Eddie Murphy”, myśli Ewa i mówi głośno, błagalnie:

– Proszę pani… Ono! Ono zamilkło.

Potężna, wysoka wieża zapada się jak dziecinna zabawka.

„Teraz potrzebny jest Schwarzenegger. Zaraz się pojawi i już on im pokaże”, stwierdza odruchowo Ewa i gniewnie szarpie pielęgniarkę za ramię.

– Pani tak nie może! Pani nie wolno! Potrzebuję pomocy!

Pielęgniarka zwraca ku niej ogłupiałe spojrzenie.

– Jezusie Maryjo, Józefie święty – szepcze na jednym oddechu i znowu przykleja się całą sobą do telewizora.

Samolot pikuje w identyczny sposób jak za pierwszym razem i ponownie wbija się w drapacz chmur.

– To już było – mówi Ewa.

Drugi samolot znów uderza w drugą wieżę. Pierwsza wieża zapada się i znika w kłębach kurzu i dymu. Statyści biegną ulicą w kurzu i dymie, zasłaniając spanikowane twarze i krzyczą przekonująco: „Jesus Christ… My God…”

W Ewie powoli narasta furia i nienawiść.

– Magnetowid się pani zaciął! – wrzeszczy, szarpiąc ją za ramię.

Plecy pielęgniarki drgają, nie sposób oderwać jej od ekranu.

– Pani tu sobie ogląda horrory, tymczasem ja…- ciągnie dziewczyna, a kobieta mówi pustym, otępiałym głosem:

– To nie horror, to wszystko prawda. Prawda. Święta prawda. A jeśli tam, u nich, w tej Ameryce, dzieją się tak straszne rzeczy, to co stanie się u nas? Będzie koniec świata. Już jest koniec świata.

Samolot po raz trzeci wbija się w wieżę. Drugi przecina sąsiedni drapacz, a pierwsza wieża znowu znika z powierzchni ziemi. I wszystko zaczyna się od nowa. Ale Bruce Willis nie przybiegnie, Schwarzengger nie pomoże, nawet James Bond byłby bezradny.

– Jaka prawda? – szepcze Ewa.

– Najprawdziwsza prawda. Świat stanął na głowie i rzyga wszystkim, co w nim najgorsze. Ludzie palą się żywcem, duszą się, skaczą z pięćdziesiątego piętra na bruk – szepcze pielęgniarka.

– Więc Ono dlatego… – mówi Ewa, doznając nagle olśnienia. – Ono wiedziało. Wiedziało, jak naprawdę jest. Ono czuło, że wciąż je okłamuję, że mówię mu o świecie tylko to, co chcę – myśli głośno, a Ono milczy.

– O czym ty gadasz? – pyta kobieta i dopiero teraz naprawdę dostrzega Ewę, z jej wielkim brzuchem, z potem spływającym po twarzy, ze zlepionymi włosami. – Co tu robisz? Czego chcesz?

– Ono – mówi Ewa, wskazując brzuch. – Ono nie rusza się od czterech dni.

– To niedobrze. Lekarz będzie dopiero w czwartek. Poszukam tętna…

– Nie trzeba lekarza – mówi Ewa. – Ono po prostu nie chce się tu pojawić. Nie będzie tętna.

– Nie ma – potwierdza pielęgniarka, odsuwając głowę od brzucha Ewy. Jej wzrok znowu przywiera do telewizora. Samolot po raz kolejny uderza w pierwszą wieże i Ewa wpatruje się w małe punkciki spadające z budynku. Ludzie wyskakują z okien i jak aniołowie mkną z nieba ku ziemi. Jak długo trwa spadanie z tej wysokości? o czym zdąży się wtedy pomyśleć? Co się czuje?

Ewa odwraca się i wychodzi. Gdy jest kilkadziesiąt metrów od przychodni, pielęgniarka wybiega za nią i krzyczy od progu:

– Wracaj! Musisz jechać do szpitala! Ono jest teraz jak trucizna! Zabije cię! Wracaj, słyszysz!

Ewa idzie dalej, nie odwracając głowy.

Woda w jeziorze jest chłodna, czysta i łagodna. Ewa zdejmuje buty i wchodzi do niej wolno, jak najwolniej, czując, jak przyjazny chłód stopniowo, powolutku obejmuje jej stopy, łydki, uda.

– Bo widzisz, Ono, to jest tak… – mówi, urywając, a łabędzie na dźwięk jej głosu odpływają dalej, ale nie odlatują.

– …to jest tak, że najpierw w ogóle cię nie chciałam, bałam się ciebie i nawet wtedy, gdy już postanowiłam, że jednak ujrzysz wiosną tamto drzewo, to wciąż cię nie lubiłam.

Woda wdziera się pomiędzy jej uda i przez chwilę wydaje się zimniejsza i mniej przyjazna. Ale to złudzenie, bo już za moment, gdy obejmuje brzuch miękkim, dyskretnym uściskiem, znowu jest łagodna i podstępnie kojąca.

– …ale chciałam mieć z kim rozmawiać, bo przed twoim przybyciem nie wiedziałam, co to rozmowa.

Woda sięga Ewie do piersi i pleców, jest teraz bardzo zimna, ale gdy Ewa ochlapuje ramiona i szyję, jej temperatura wydaje się rosnąć.

– To wszystko kwestia przyzwyczajenia – oznajmia wodzie i mówi do dziecka: -…i gdy już przywykłam do tego, że z tobą rozmawiam, że to jest prawdziwa rozmowa, ty nagle milczysz. Nadal nie wiem, jak to ze mną jest, czy chodzi mi tylko o rozmowę, czy może jednak cię kocham?

Ewa kładzie się na plecach i patrzy w niebo.

– Wiem teraz, że nie umiem już bez ciebie żyć. Nie chcę być znowu samotna i niema. Dzięki tobie zrozumiałam, że nie można żyć z dnia na dzień, że wszystko musi ku czemuś zmierzać. Ja i ty zmierzaliśmy ku sobie. Ale ciebie już nie ma, Ono i ja wiem, co się stało. Upiłoś się moimi wodami, świadomie, zatonęłoś w nich. Ja zrobię to samo z tą jeziorną wodą. Chcesz odejść, to dobrze, ale nie zostawisz mnie samej.

Ewa przyciska dłonie do ciała i prostuje nogi. Woda powoli, delikatnie wciąga ją w siebie. Pod powierzchnią jest czysto, zielono i świetliście. Pięknie. Ale płuca rozpaczliwie domagają się tlenu – i dziewczyna się wynurza.

– Ono! – woła, krztusząc się. – a może dasz mi szansę? Tu nie jest tak strasznie, jak myślisz! To nieprawda, że świat jest gorszy, niż był! Musimy polubić go takim, jaki jest i znaleźć w nim swoje miejsce. Ono, wróć! Pomogę ci znaleźć to miejsce, ciche i spokojne, albo takie, w którym będziesz walczyć z całym światem. Bo świat może być inny, choć nie wiemy, jak go zmieniać, żeby był lepszy, dlatego powtarzamy wciąż te same błędy. Ono, proszę cię… Może świat będzie lepszy, gdy ty się na nim pojawisz?

Gdzieś wysoko skrzeczą ptaki, łabędzie biją skrzydłami o wodę. Ewa, walcząc z głębią, która jej nie chce, widzi jeszcze korony drzew i złotobłękitne niebo. Białe chmury wędrują po nim niespiesznie, jakby niezdecydowane, którą wybrać stronę. Odruchowo nabiera powietrza, zanim znów się zanurzy. Tym razem dosięga dna. Jest jasne, miękkie, piaszczyste. W przejrzystej wodzie widzi rybę, która trwa nieruchomo i przygląda się jej uważnie.

– Zjesz mnie potem, rybo – mówi i woda wdziera się jej do ust. Próbuje się wynurzyć, aby wyrzucić z siebie płyn. Krztusi się i kaszle i jak przez mgłę widzi nad sobą połyskliwe odbicie słońca.

„Ono, daj nam szansę, proszę… Wróćmy razem. Do trzech razy sztuka. Trzy razy szukałam twojego ojca. Trzy razy próbuję się utopić. Jeśli nie wrócisz teraz, już nam się to nie uda. Posłuchaj! Jesteś mi potrzebne, odmieniłoś moje życie, więc to jest chyba miłość, Ono. Wróć…”

Ale Ono wciąż jest nieruchome i milczące jak ciemne kształty drzew we wodzie.

– Kocham cię! – krzyczy Ewa, jeszcze raz wynurzając się na powierzchnię, a woda niesie jej słowa ku zarośniętym brzegom jeziora i odbija dźwięcznym, śpiewnym echem.

Ono nie odpowiada.

– Dam radę, pokonam opór wody – mówi Ewa i zdecydowanie zanurza się ponownie. Szeroko otwartymi oczami ogląda podwodny świat. Cienie ciemnieją, a światło gaśnie. Ryba odpływa.

– Już mnie nie ma – myśli, dotykając plecami piaszczystego dna. – Nie ma nas, Ono!

Nagle jej ciałem targa mocny ból. W czystą wodę jeziora gwałtownie spływają jej własne wody, mętne, tajemnicze, zmieszane z krwią. Jakaś siła wyrzuca ją w górę i Ewa usiłuje podpłynąć ku brzegowi, ciągnąc za sobą czerwoną smugę.

Nad wodą niesie się głośny, wysoki krzyk dziecka witającego świat. Spłoszona para łabędzi zrywa się do lotu. Na łące tańczą fauny.

28 albo 29 lutego. Ząb

Gdzie schować dwa i pół tysiąca zet, żeby nikt ich nie ukradł w tym niedużym mieście, gdzie mogą zabić za pięć złotych? Ewa bierze forsę od matki i chowa do majtek.

– Chodź ze mną. Boję się – mówi.

– Nie mogę – odpowiada Teresa. – Wszyscy zwróciliby uwagę, że gdzieś razem idziemy. Przecież nigdy razem nie chodzimy. Każdy by myślał, że dzieje się coś niezwykłego. A co może być niezwykłego w takim mieście jak nasze? Skoro to nie niedziela i nie msza, to gdzie możemy iść razem, jak nie na skrobankę?

Ewa milczy.

– Jak już będzie po wszystkim, to nie wychodź od razu, bo będzie ci się kręcić w głowie – mówi matka. – Pomyślą, że jesteś pijana albo co. Posiedź trochę, poczytaj kolorowe pisma, w takich gabinetach zawsze są kolorowe pisma, przynajmniej poczytasz je sobie za darmo. I nic się nie bój. Dadzą ci zastrzyk, będziesz myśleć, że odlatujesz albo się zapadasz i zaraz uśniesz. A jak się obudzisz, to wszystko znowu będzie w porządku.

– Skąd wiesz? – pyta Ewa, patrząc podejrzliwie na matkę. – Skąd ty tak wszystko wiesz? Matka czerwieni się.

– Miałaś kiedyś taki zabieg? – w głosie Ewy brzmi chytrość i emocja. „Miała, miała! Miała skrobankę, może nawet niejedną. Nie jest taka święta, jaką udaje”.

– Nie, no skądże! Nigdy w życiu – mówi pospiesznie matka. – Idź już, bo się spóźnisz. Gdzie schowałaś forsę?

– Do majtek. Wyjmę w toalecie, jak będę na miejscu – mówi Ewa i wychodzi z domu.

Wsiada do autobusu i wyciąga z torby szarą broszurę z okropną dziewczyną na okładce. „Ty głupia, gruba flądro, też dałaś się komuś zaciążyć”, mruczy do obrazka. „Nie zamierzam wyglądać tak jak ty i mieć ten wielki brzuch, w dodatku diabli wiedzą, z kim”. Wpycha broszurę w wąską szparę fotela z taniej dermy. „Koniec. Koniec z tobą”, myśli z satysfakcją.

Gabinet lekarza mieści się w ceglanym, nie otynkowanym budynku. Ta cegła zdradza jego nowość. W całym mieście stoją zniszczone bloki z wielkiej płyty („rakotwórcze”, mawia z satysfakcją Teresa, bo ich dom, choć nie wykończony, jest z pustaków). Dom jest piętrowy, a gabinet mieści się na parterze.

– Mąż zaraz zejdzie. Będę mu asystować. Siadaj. Czemu nikt z tobą nie przyszedł? – dziwi się elegancka kobieta, która otwiera Ewie drzwi.

– A nie mogę sama? – pyta Ewa.

– No cóż, twoja sprawa – mówi kobieta. – Coraz częściej przychodzicie same. Ani matki, ani faceta. Jakby to było z ducha świętego.

– Czy to na pewno nic nie boli? Czy to jest tak, jakby się rwało ząb? – pyta zaniepokojona Ewa. „Gdyby była ze mną mama. Albo ktokolwiek. Ktokolwiek, kto wziąłby mnie za rękę”, myśli.

– To boli mniej niż przy rwaniu zęba. Nic nie poczujesz.

I nic nie czuje, a gdy otwiera oczy, widzi wielkie, bezlistne drzewo za oknem.

– Czy to jest dąb, klon czy kasztan? – bełkocze, półprzytomna, a lekarz mówi łagodnie:

– Zobaczymy na wiosnę.

„I wiosną zacznę wszystko jeszcze raz. Tym razem się uda… ale co? Co ma się udać?”

Kraków-Mazury 2002

Оглавление

Grudzień 2000. Wigilia

Grudzień 2000. Sylwester

Luty. Nowy wiek

28 albo 29 lutego 2001

Marzec 2001. Wiosna

Kwiecień 2001. Wielkanoc

Maj. Kasztany

Czerwiec. Bliżej lata

Czerwiec. Pociąg. Miasto

Lipiec. Miasteczko

Sierpień. Światło i cień

Wrzesień. Cienie i światło

Wrzesień. Cienie

28 albo 29 lutego. Ząb

Реклама на сайте