«Не мужыцкi розум (на белорусском языке)»

Дзядзька Пранук

(сапр. Францiшак Умястоўскi)

Не мужыцкi розум

I

Служыў я тады за лоўчага ў маёнтках графа Ц-а. Маёнткi былi пекныя, лесу шмат; у лесе дзiкага звера не раз спаткаць было можна, а цецерукоў i глушцоў гэтулькi было, што хоць вазамi вязi. Цяпер лясы пацерабiлi крыху; мядзведзi i ваўкi, спужаўшыся стуку сякер i гоману людзей, паўцякалi ў глыб пушчы i толькi зiмою, як голад прыцiсне, выходзяць iзноў на лясныя дарогi. Глушцы толькi не вывелiся.

Тады толькi што прыехаў з Пецярбурга служыць у наш кут нейкi пан Шмiд, чалавек яшчэ малады. Усё жыцце прагуляўшы ў горадзе, ён саўсiм не знаў вёскi i бадай першы раз на сваiм вяку ўбачыў мужыка толькi тады, як прыйшлося з iм мець дзела па службе.

Вось гэты самы Шмiд дазнаўся, што ў нас вельмi шмат глушцоў, дый захацелася яму хоць раз у жыццi папаляваць на iх. Заехаў з гэтым да мяне. Не хацеў я везцi яго ў лес, бо шкадаваў рэдкай цяпер птушкi, але нiчога не зробiш: адмовiцца не было як. "Згiнь, прападзi", - падумаў я i прыказаў запрэгчы лiнейку, сказаўшы леснiкам, каб чакалi нас у Мядзведзь-лесе, дзе быў найлепшы ток глушцоў. Да Мядзведзь-лесу трэба было ехаць вярстоў восем з гакам, - насамперш грэбляю да Нёмана, а там ляснымi дарожкамi ў глыб лесу, дзе былi пабудаваны будкi для стральцоў.

Ужо пачынала вечарэць, пакуль мы даехалi да Мядзведзь-лесу. Пры стралецкай будцы гарэў агонь, i двух леснiкоў, чакаючы нас, сушылi мокрыя анучы. Адпачываць не было часу. Пакуль ноч не абняла зямлi, трэба было iсцi засачваць глушцоў.

Вярнуўшыся з лесу, прымасцiлiся мы пры агнi i, абагрэўшыся, узялiся за вячэру.

Весела сядзець i глядзець, як высока, высока падымаюцца чырвоныя языкi пламянёў, а залатыя iскры, быццам грамада зорак, завiснуць над галавою, хвiлiну хiстаюцца, быццам не зналi, куды ляцець, - то ўнiз падуць, то iзноў узляцяць угару, ажно пагаснуць у цямнiцы ночы. А кругом цiха. Толькi вецер часам прабяжыць па лесе, зашумiць веткамi дзярэў, - i адазвецца лес яму; то пугач пякельным плачам разальецца па пушчы, - i зноў усё цiха; толькi трашчаць галавешкi, i закiпеўшая вада булькае ў саганчыку...

Выпiўшы гарэлкi i закусiўшы, мой няпрошаны госць крэхнуў, пагладзiў бруха i ўздыхнуў.

- Вось, дзякаваць богу, i пад'еў. Трэба спаць iсцi. Юзiк! - клiкнуў ён леснiка. - Дык, кажаш, глушэц - хiтрая птушка?