«Каваль (на белорусском языке)»

Эмiль Заля

Каваль

Пераклад: Сяргей Мурашка

Каваль быў самы высокi мужчына ў наваколлi. Плечы меў мускулiстыя, твар i рукi счарнелi ад агню, куродыму i жалезнага пылу. З гушчару, што буяў на яго квадратнай галаве, глядзелi вялiкiя блакiтныя дзiцячыя вочы, светлыя, як сталь. Калi ён смяяўся, з рота вырываўся хрып, падобны на магутнае дыханне кавальскiх мяхоў, а калi ён задаволена пасля добрай працы падымаў рукi - да гэтага жэсту ён прызвычаiўся за доўгiя гады работы з молатам, - здавалася, яму лягчэй трымаць на плячах цяжар пяцiдзесяцi гадоў, чым махаць "паненкай" молатам, якi важыў дваццаць пяць фунтаў, i толькi ён адзiн ад Вернона да Руана мог пусцiць у скокi гэтую жахлiвую дзеўку.

Я пражыў цэлы год у Каваля, год, калi пачаў ачуньваць. Я быў страцiў мужнасць, розум, я ўцёк ад усiх i не знаходзiў сабе месца, я хацеў знайсцi самаго сябе, знайсцi куток цiшынi i працы, дзе б я здолеў зноў зрабiцца мужным. I вось аднаго вечара на дарозе, ужо мiнуўшы вёску, я ўбачыў самотную кузню, усю ў водблiсках агню, што неяк бокам прытулiлася на ростанi Чатырох Дарог. З насцеж расчыненай брамы бухала такое святло, што яно залiвала ўсё раздарожжа, а таполi, якiя раслi насупраць уздоўж ручаiны, дымiлiся, быццам паходнi. Здалёк, за паўлье, яшчэ агорнуты пяшчотай сутоння, я чуў грукат малаткоў, падобны на галоп коннiкаў у латах. Пазней, калi я апынуўся каля шырока расчыненых варот i стаяў у святле, сярод ляску, сярод усёй гэтай разбушаванай навальнiцы, ужо шчаслiвы i суцешаны вiдовiшчам працы, я пачаў назiраць, як чалавечыя рукi гнуць, скручваюць i сплюшчваюць чырвоныя злiткi.