«Мур (на белорусском языке)»

Жан-Поль Сартр

Мур

Пераклаў Змiцер Колас

Нас заштурхнулi ў вялiкi белы пакой, i я адразу замiргаў ад яркага святла, якое ўдарыла ў вочы. Потым я ўбачыў стол i за iм - чатырох тыпаў у цывiльным, якiя разглядалi паперы. У дальнiм куце гуртам таўклiся iншыя вязнi, мы прайшлi праз увесь пакой i сталi побач. Многiх я ведаў, iншыя былi, напэўна, замежнiкi. Двое, што стаялi блiжэй да мяне, былi вельмi падобныя: абодва бялявыя i круглагаловыя - мусiць, французы. Меншы ўвесь час падцягваў нагавiцы: вiдаць, нерваваўся.

Працэдура цягнулася амаль тры гадзiны; я зусiм ачмурэў, у галаве не было нiякае думкi, але ў пакоi было цёпла, i ўвогуле мне гэта падабалася: за апошнiя суткi мы добра пападрыжалi на холадзе. Наглядчыкi аднаго за адным падводзiлi арыштаваных да стала. Чацвёра ў цывiльным пыталiся ў iх iмя i прафесiю. Найчасцей яны гэтым i абмяжоўвалiся, але зрэдку сяму-таму задавалi яшчэ адно нейкае пытанне, накшталт: "Прымаў удзел у сабатажы паставак узбраенняў?" Альбо: "Дзе быў дзевятага ранiцай i чым займаўся?" Адказаў яны не слухалi, прынамсi, такi ў iх быў выгляд: пэўны час яны моўчкi глядзелi некуды перад сабой i потым пачыналi пiсаць. У Тома яны спыталi, цi праўда, што ён быў у Iнтэрнацыянальнай брыгадзе; адмаўляцца не мела сэнсу - пры арышце ў яго знайшлi дакументы ў куртцы. У Хуана яны нiчога не запыталiся, але калi ён назваў сваё iмя, доўга нешта пiсалi.

- Гэта мой брат Хасэ - анархiст, - сказаў Хуан. - Але ж вы ведаеце, яго тут цяпер няма. А я - беспартыйны, я нiколi не займаўся палiтыкай.

Яны не адказалi. Хуан сказаў зноў:

- Я нiчога не зрабiў. Я не хачу плацiць за iншых.

Вусны ў яго дрыжалi. Наглядчык загадаў яму змоўкнуць i павёў за сабой. Настала мая чарга.

- Вас завуць Пабла Iб'ета?

Я сказаў: "Так".

Тып зiрнуў у свае паперы i запытаўся:

- Дзе Рэйман Грыс?

- Не ведаю.

- З шостага па дзевятнаццатае вы хавалi яго ў сябе.

- Не.

Пэўны час яны пiсалi, i потым наглядчыкi вывелi мяне ў калiдор. Том i Хуан чакалi мяне там пад аховай двух iншых наглядчыкаў. Мы рушылi. Том запытаўся ў аднаго наглядчыка:

- Ну i што?

- Што? - перапытаў наглядчык.

- Гэта быў допыт цi прысуд?

- Прысуд, - сказаў наглядчык.

- I што ж яны з намi зробяць?

Наглядчык суха адказаў:

- Вырак вам паведамяць у камеры.

Зрэшты, тое, што служыла нам камерай, быў звычайны пакой у сутарэннi шпiталя. Ад пастаяннай проймы тут стаяў жудасны холад, i ўсю ноч напярэдаднi мы прадрыжалi. Праўда, i ўдзень лепей не стала. Пяць дзён да гэтага я правёў у карцэры тутэйшага арцыбiскупства - гэта было нешта накшталт каменнага меха, пабудаванага, мусiць, яшчэ ў сярэднявеччы: вязняў было шмат, а месца вобмаль, вось iх i рассоўвалi дзе давядзецца. Я не вельмi сумаваў па сваiм карцэры, бо хоць i не пакутаваў там ад холаду, але ўсё-такi быў адзiн, а гэта ўрэшце заўсёды пачынае раздражняць. У сутарэннi ў мяне была кампанiя. Хуан увесь час маўчаў: яму было страшна, дый ён быў яшчэ малады, каб мець права на сваё слова. Затое ўжо Том быў гаварун, якiх мала, i, апроч таго, ён выдатна ведаў гiшпанскую мову.

У сутарэннi стаяла лава i было чатыры матрацы. Калi нас прывялi, мы селi i пачалi моўчкi чакаць. Першы маўчанне парушыў Том.

- Па-мойму, нам капцы, - сказаў ён.

- У мяне таксама такое ўражанне, - сказаў я, - але малому, па-мойму, яны нiчога не зробяць.

- У чым жа яны могуць яго абвiнавацiць, - сказаў Том. - Ён усяго толькi брат змагара, i ўсё.

Я зiрнуў на Хуана: той, здаецца, нiчога не чуў. Том загаварыў зноў:

- Ведаеш, што яны вычвараюць у Сарагосе? Кладуць хлопцаў на дарогу i душаць iх грузавiкамi. Нам гэта расказваў адзiн мараканец, дэзерцiр. Яны кажуць, гэта - каб эканомiць прыпасы.

- Але гэта не эканомiць палiва, - сказаў я.

Я злаваўся на Тома: ён не павiнен быў пачынаць гэтай гаворкi.

- А па ўзбочыне тым часам прагульваюцца афiцэры, - не сунiмаўся ён, - якiя глядзяць на ўсё, сунуўшы рукi ў кiшэнi i пыхкаючы цыгаркай. I што ты думаеш, яны дабiваюць гэтых небаракаў? Чорта лысага! Яны пакiдаюць iх енчыць. Часам цэлую гадзiну. Мараканец казаў, што першы раз ледзь не званiтаваў.

- Не думаю, каб яны рабiлi тут тое самае, - сказаў я. - Хiба што ў iх сапраўды не стае прыпасаў.

Дзённае святло сачылася праз чатыры маленькiя акенцы i круглую адтулiну ў левым куце столi. Раней яна накрывалася люкам i прызначалася, каб згружаць у сутарэнне вугаль. Пад ёй i цяпер ляжала вялiкая куча вугальнага друзу, якiм апальвалiся памяшканнi ў шпiталi; але з пачаткам вайны хворых эвакуiравалi, i вугаль застаўся без ужытку; часам на яго лiў дождж, бо люк за паспехам на месца не паклалi, i цяпер на нас у дзiрку глядзела неба.

Тома пачала прабiраць дрыготка.

- Трасца iх матары, мяне ўжо ўсяго калоцiць, - сказаў ён, - зноў пачынаецца.

Ён устаў i пачаў рабiць гiмнастыку. Пры кожным руху кашуля на iм расхiналася i агаляла белыя i валасатыя грудзi. Ён выпрастаўся на спiне i, задраўшы дагары ногi, пачаў рабiць "нажнiцы": я бачыў, як дрыжаць яго тоўстыя клубы. Том быў хлопец каржакаваты, але тлушчу ў яго было ўсё-ткi шмат. Я ўявiў, як неўзабаве гэтую мяккую плоць, нiбы масла, прашыюць штых або куля. Напэўна, каб ён быў худы, гэта не зрабiла б на мяне такога ўражання.

Мне было не тое каб холадна, але я не адчуваў ужо нi плечаў, нi рук. Часам у мяне раптам узнiкала пачуццё, быццам нечага не хапае, i я пачынаў шукаць куртку, але потым прыгадваў, што яны мне яе не вярнулi. Гэта было даволi прыкра. Яны забралi ў нас адзенне, каб аддаць яго сваiм салдатам, а нас пакiнулi ў адных кашулях ды выдалi кожнаму тыя палатняныя нагавiцы, у якiх хворыя ў шпiталi ходзяць толькi ў самы разгар лета. Нарэшце Том устаў i, цяжка дыхаючы, сеў побач са мной.

- Сагрэўся?

- Ды не, трасца iх матары. Стамiўся толькi.

Каля восьмай гадзiны вечара ў камеру ўвайшлi маёр i два фалангiсты. У руцэ маёр трымаў аркуш паперы. Ён спытаў у наглядчыка:

- Як завуць гэтых трох?

- Стайнбак, Iб'ета i Мiрбал, - сказаў наглядчык.

Маёр надзеў акуляры i зiрнуў у свой спiс:

- Стайнбак... Стайнбак... Ага, вось. Вы асуджаны на смерць. Заўтра ранiцай вас расстраляюць.

Ён зноў зiрнуў на паперу.

- I вас двух таксама, - сказаў ён.

- Гэтага не можа быць, - сказаў Хуан. - Мяне не могуць...

Маёр зiрнуў на яго здзiўлена.

- Вас як завуць?

- Хуан Мiрбал, - сказаў той.

- Усё правiльна, вось - тут вашае прозвiшча, - сказаў маёр, - вы асуджаны на смерць.

- Я нiчога не зрабiў, - сказаў Хуан.

Маёр пацiснуў плячыма i павярнуўся да нас з Томам.

- Вы баскi?

- Сярод нас няма баскаў.

Выгляд у яго быў расчараваны.

- А мне казалi, што ёсць трое баскаў... Урэшце, што я - павiнен ганяцца за iмi! Дык вам, натуральна, свяшчэннiк не спатрэбiцца?

Мы нават не адказалi. Ён сказаў:

- Хутка да вас прыйдзе адзiн бельгiйскi лекар. У яго ёсць дазвол правесцi гэтую ноч з вамi.

Падняўшы руку да скронi, ён развiтаўся i выйшаў.

- Ну, што я табе казаў, - прамовiў Том. - Вясёлыя справункi.

- Ужо ж, - сказаў я, - але тое, што яны так з малым, - гэта свiнства.

Я сказаў гэта, каб быць справядлiвым, хоць малога i не любiў. У яго быў занадта далiкатны, амаль дзявочы твар, якi цяпер ад пакуты i жаху скрывiўся так, што ўсе рысы яго перакроiлiся да непазнавальнага. Тры днi назад гэта была прыгожая, саладжавая лялька, некаторым гэта падабаецца, але цяпер ён нагадваў хутчэй старую раскудзеленую анучу, i я падумаў, што ён нiколi ўжо не будзе зноў малады, нават калi яго i адпусцяць. Можа, яго сапраўды няблага было б пашкадаваць, але шкадаванне ў мяне заўжды выклiкала агiду, i глядзець на яго мне было, праўду кажучы, брыдка.

Ён болей нiчога не прамаўляў i ўвесь разам сшарэў: i твар, i рукi ў яго зрабiлiся зусiм шэрыя. Ён сеў i ўтаропiўся ў дол круглымi вачыма. Том быў заўсёды добры хлопец, ён хацеў узяць яго за руку, але малы рэзка вырваўся i скурчыў грымасу.

- Пакiнь яго, - цiха сказаў я, - ты ж бачыш, ён ужо гатовы зарумзаць.

Том нехаця падпарадкаваўся. Але яму ўсё-ткi хацелася супакоiць малога: гэта яго заняло б i дапамагло адцягнуць увагу ад думак пра самога сябе. А мяне гэта раздражняла: раней я нiколi не думаў пра смерць, у мяне проста не было такога выпадку, i вось цяпер выпадак надарыўся, апроч гэтага, думаць больш не было пра што.

Том раптам сказаў:

- А табе выпадала каго-небудзь прыстукнуць?

Я не адказаў. Ён узяўся распавядаць, што з пачатку жнiўня прыстукнуў ужо шасцярых; ён не ўсведамляў сабе нашага сапраўднага становiшча, i я выдатна бачыў, што ён проста не хоча яго ўсведамляць. Ды я i сам яшчэ не мог усяго як след уцямiць, я пытаўся ў сябе, цi многа давядзецца пакутаваць, я думаў пра кулi, уяўляў сабе iх пякучы град, што працiнаў маё цела. Але ўсё гэта не ўмяшчалася ў межы нармальнага пытання. Зрэшты, я быў спакойны: каб усё ўразумець, у нас наперадзе цэлая ноч. Нарэшце Том змоўк, я скоса зiрнуў на яго краем вока i ўбачыў, што ён таксама ўвесь шэры, выгляд у яго быў мiзэрны, i я падумаў: "Пачынаецца". Было ўжо амаль зусiм цёмна, праз акенцы ў камеру сачылася бруднае, цьмянае святло, i куча вугальнага друзу пад небам вымалёўвалася вялiзнаю чорнаю плямай. Праз адтулiну ў столi я ўбачыў зорку: ноч мелася быць чыстая i марозная.

Дзверы адчынiлiся, i ў пакой увайшлi два наглядчыкi. З-за спiны ў iх узнiк нейкi бялявы чалавек у бельгiйскай унiформе. Ён прывiтаўся.

- Я доктар, - сказаў ён. - У мяне ёсць дазвол пабыць у гэтых цяжкiх абставiнах побач з вамi.

У яго быў прыемны i ветлiвы голас. Я сказаў яму:

- Што вы будзеце тут рабiць?

- Я ўвесь у вашым распараджэннi. Я пастараюся зрабiць усё магчымае, каб гэтыя некалькi гадзiн былi вам менш цяжкiя.

- Чаму вы прыйшлi менавiта да нас? Здаецца, тут хапае народу, увесь шпiталь напакаваны бiтком.

- Мяне сюды прыслалi, - сказаў ён нейкiм няўпэўненым голасам i адразу дадаў: - О, можа, вам хочацца запалiць? У мяне ёсць цыгарэты i нават цыгары.

Ён працягнуў нам пачак ангельскiх цыгарэт i некалькi гаванскiх цыгар, але мы адмовiлiся. Я зiрнуў яму ў вочы, i гэта яго, здаецца, збянтэжыла. Я сказаў:

- Вы прыйшлi сюды не дзеля спагады. Дарэчы, я вас ведаю. У той дзень, як мяне арыштавалi, я бачыў вас з фашыстамi - вы стаялi на дварэ каля кашараў.

Я хацеў быў сказаць нешта яшчэ, але раптам са мной штосьцi здарылася, я нават здзiвiўся: прысутнасць гэтага лекара неяк адразу зусiм перастала мяне цiкавiць. Звычайна, калi я лаўлю на чымсьцi чалавека, я проста так яго ўжо не адпускаю. А тут - ахвота гаварыць мяне абсалютна пакiнула; я адно пацiснуў плячыма i адвярнуўся. Праз нейкi час я зноў павярнуў галаву: лекар зацiкаўлена глядзеў на мяне. Наглядчыкi паселi на матрацы. Пэдра, доўгi i худы, сядзеў, склаўшы рукi, i круцiў вялiкiмi пальцамi, другi, каб прагнаць сон, час ад часу матляў галавой.

- Можа, прынесцi святло? - раптам спытаў Пэдра ў доктара.

Той кiўнуў: розумам ён, вiдаць, вызначаўся не болей чым бот, хоць, напэўна, быў i не злы. Мяркуючы па яго халодных блакiтных вачах галоўнай яго заганай быў недахоп уяўлення. Пэдра выйшаў i вярнуўся з газнiцай, якую паставiў на краю лавы. Свяцiла яна кепска, але гэта было лепш, чым нiчога: мiнулую ноч мы праседзелi ў поўнай цемры. Я доўга глядзеў на светлае кола, намаляванае лямпай на столi. Я быў нiбыта ў здранцвеннi. I потым, раптам, як быццам прачнуўся, светлае кола знiкла, i я адчуў, як на мяне навальваецца страшэнны цяжар. Не, гэта была не думка пра смерць i не страх: гэтаму не было назвы. У мяне раптам запякло ў скiвiцах, чэрап пачаў расколвацца.

Але я схамянуўся i зiрнуў на двух сваiх прыяцеляў. Том абхапiў голаў рукамi, i я мог бачыць толькi яго тлусты i белы карак. З Хуанам было зусiм кепска: нiжняя скiвiца ў яго адвiсла, ноздры дрыжалi. Доктар падышоў да яго i, нiбыта каб падбадзёрыць, паклаў руку на плячо, але вочы ў яго былi такiя ж халодныя. Я заўважыў, як бельгiец спрытна апусцiў руку i ўзяў Хуана за запясце. Той паставiўся да гэтага абсалютна абыякава. Нiбы незнарок бельгiец сцiснуў запясце трыма пальцамi, крыху адступiў i павярнуўся да мяне спiнай. Я адхiлiўся трошкi назад i ўбачыў, як ён выняў з кiшэнi гадзiннiк i пэўны час, не выпускаючы запясця, пазiраў на яго. Нарэшце ён адпусцiў вялую нежывую руку малога i адышоў. Пэўны час ён стаяў, абапершыся спiнаю аб сцяну, i потым, нiбыта раптам прыгадаўшы нешта вельмi важнае, што трэба неадкладна занатаваць, выняў блакнот i запiсаў у iм колькi радкоў. "Поскудзь, - са злосцю падумаў я, - няхай толькi паспрабуе памацаць мне пульс, адразу дастане ў паганую пысу".

Ён не падыходзiў, але я адчуў, што ён глядзiць на мяне. Я падняў галаву i зiрнуў яму ў твар. Тады ён сказаў нейкiм невыразным голасам:

- Вам не здаецца, што тут можна азглець?

Вiдаць, яму было холадна: ён быў увесь шызы.

- Мне не холадна, - адказаў я.

Ён па-ранейшаму глядзеў на мяне жорсткiмi вачыма. I раптам я зразумеў - я падняў рукi да твару i адчуў, што ён у мяне ўвесь мокры. Седзячы ў гэтым склепе, у разгар зiмы, на самым скразняку, я сплываў потам. Я правёў пальцамi па валасах: яны склеiлiся ад лiпкай вiльгацi; тады я заўважыў, што кашуля на мне таксама прамокла i прыстала да цела: з мяне цякло ўжо, прынамсi, гадзiну, а я нiчога не адчуваў. Але ад гэтага бельгiйскага парсюка нiчога не ўнiкла, гэты паскуднiк заўважыў, што па шчоках у мяне паўзуць потныя кроплi, i, вiдаць, падумаў: гэта праява крайняй паталагiчнай прыгнечанасцi; вядома, ён адчуваў сябе нармальна, ён мог ганарыцца гэтым - яму было холадна. Я хацеў устаць i набiць яму пысу, але ледзь прыўзняўся, як сорам i злосць адразу знiклi, i я зноў абыякава апусцiўся на лаву.

Я абмежаваўся тым, што абцёр шыю насоўкаю. Цяпер я адчуваў, як ад мяне жудасна тхне потам, што цячэ з валасоў на патылiцу. Гэта было непрыемна. Але хутка я кiнуў абцiрацца, занятак быў цалкам дарэмны: насоўку ўжо можна было выкручваць, а пот усё лiў i лiў. Ногi i зад былi таксама мокрыя, нагавiцы прылiпалi да лавы.

Раптам загаварыў Хуан:

- Вы медык?

- Але, - сказаў бельгiец.

- Скажыце, пакутуюць... доўга?

- О! Калi?.. Ды не, - сказаў бельгiец бацькоўскiм голасам, - усё вельмi хутка.

Ён казаў гэта так, нiбы супакойваў хворага, якi заплацiў яму грошы.

- Але я... мне казалi... што часта прыходзiцца страляць другi раз.

- Часам бывае, - сказаў бельгiец, кiваючы галавой. - Здараецца, што першы залп не закранае нiякага жыццёва важнага органа.

- Значыць, iм прыйдзецца зноў зараджаць i зноў цэлiцца?

Хуан задумаўся i сказаў хрыплым голасам:

- Гэта так доўга!

Ён вельмi баяўся болю i ўвесь час толькi i думаў пра боль: яго ўзросту гэта ўласцiва. Я ж пра гэта амаль не думаў, пацець мяне прымушала зусiм не боязь пакуты.

Я ўстаў i прайшоўся да вугальнай кучы. Том здрыгануўся i зiрнуў на мяне нiбыта з нянавiсцю: я яго раздражняў - у мяне рыпелi падэшвы. Неба было цудоўнае, нiводнага водблiску не пранiкала ў гэты змрочны закутак, толькi над самай маёй галавой свяцiўся Вялiкi Воз. Але цяпер усё было не так, як раней: заўчора, седзячы ў арцыбiскупскiм карцэры, я таксама глядзеў на вялiкi кавалак неба, якi быў вiдзён за акном, i кожная гадзiна прыносiла новы ўспамiн. Ранiцай, калi неба было ахiнутае сакавiтым празрыстым блакiтам, мне прыгадваўся пляж на ўзбярэжжы Атлантыкi, апоўднi, калi ў акно зазiрала сонца, я ўспамiнаў пра бар у Севiллi, дзе пiў вiно i закусваў хамсою з алiўкамi, а надвячоркам, калi карцэр апускаўся ў сутонне, думаў пра змрочны цень, якi пакрываў палову арэны, калi другая ўся зiхацела пад сонцам: было балюча i сумна бачыць усе гэтыя зямныя выявы адбiтымi толькi на небе. Але цяпер, колькi я нi глядзеў на неба, яно не выклiкала ў мяне нiякiх успамiнаў. I па-мойму, так было нават лепш. Я адышоў i сеў побач з Томам. Доўга панавала цiшыня.

Потым, амаль шэптам, загаварыў Том. Ён павiнен быў гаварыць, бо iначай не мог разабрацца ў сваiх думках. Па-мойму, ён гаварыў са мной, хоць на мяне не глядзеў. Яму было страшна ўбачыць мяне такога - шэрага, аблiтага потам: мы абодва былi падобныя, i зiрнуць адзiн на аднаго нам было горш, чым паглядзецца ў люстра. Ён пазiраў на бельгiйца - на таго, хто жыў.

- Ты разумееш, - казаў ён, - га? Я гэтага не разумею.

Я таксама загаварыў цiхiм голасам. Я глядзеў на бельгiйца.

- Што? Пра што ты гаворыш?

- Заўтра з намi адбудзецца такое, чаго я няздольны ўразумець.

Ад Тома iшоў нейкi дзiўны пах. Мне здалося, што я зрабiўся болей чуйны да пахаў, чым гэта было раней. Я крыва ўсмiхнуўся:

- Хутка ўразумееш.

- Не, гэта незразумела, - упарта прамовiў ён. - Вядома, я не збiраюся распускаць нюнi, але ж трэба, прынамсi, ведаць... Слухай, значыць, нас вывядуць на двор. Перад намi выстраяцца некалькi тыпаў. Колькi iх будзе?

- Не ведаю. Можа, пяць цi восем. Не болей.

- Ну, добра. Няхай будзе восем. Iм крыкнуць: "На плячо!" - i я ўбачу, як на мяне ўтаропяцца восем стрэльбаў. Мне, напэўна, захочацца ўвайсцi ў мур, я ўсiм цяжарам навалюся на яго спiнай, а ён не падасца, як у кашмарным сне. Я ўсё гэта выдатна ўяўляю. О, каб ты ведаў, як я гэта выдатна ўяўляю.

- Супакойся! - сказаў я. - Я гэта таксама ўяўляю.

- Напэўна, гэта жудасны боль. Ведаеш, яны цэляцца ў рот i ў вочы, каб болей знявечыць, - са злосцю сказаў ён. - Я ўжо адчуваю раны, ужо цэлую гадзiну мне ўсё балiць: галава, шыя. Гэта яшчэ не той, не сапраўдны боль, гэта горай: гэта боль, якi я адчую заўтра. Але што будзе потым?

Я выдатна разумеў, што ён мае на ўвазе, але не хацеў паказваць выгляду. I боль я таксама адчуваў - ва ўсiм целе, нiбыта пасечаным безлiччу маленькiх ранак. Да гэтага немагчыма было прызвычаiцца, але тут мы з Томам былi падобныя, болю я не надаваў значэння.

- Потым? - груба сказаў я. - Потым стапоршчышся, братка.

Ён пачаў гутарыць сам з сабой, ён не зводзiў вачэй з бельгiйца. Той, здаецца, яго не слухаў. Я ведаў, нашто ён прыйшоў сюды; тое, што мы думаем, яго не цiкавiла, ён прыйшоў паглядзець на нашыя целы - на целы, якiя б'юцца ў агонii яшчэ пры жыццi.

- Гэта як у кашмарным сне, - казаў Том. - Хочаш сабе ўявiць, i ўвесь час такое ўражанне, што вось - зараз уразумееш, а яно потым - раз! - i выслiзгвае, унiкае з-пад самага носа, i зноў - нiчога. Я кажу сабе: потым ужо нiчога не будзе. Але не разумею, што гэта значыць. Часам я падыходжу, здаецца, ужо зусiм блiзка... а яно зноў унiкае, i я пачынаю думаць пра стрэлы, пра кулi, пра боль. Я матэрыялiст, клянуся табе; я яшчэ не вар'яцею. Але нешта тут не так. Я бачу свой труп: гэта зусiм не цяжка, але ж гэта я яго бачу, маiмi вачыма. I ўсё-такi мне трэба нарэшце прымусiць сябе ўявiць... уявiць, што пасля нiчога не будзе, я нiчога не ўбачу i нiчога не буду чуць, а свет застанецца - для iншых. Мы не створаны, каб падумаць такое, Пабла. Можаш мне паверыць: мне ўжо выпадала не спаць цэлую ноч, чакаючы нечага невядомага. Але гэта - гэта нi на што не падобна: яно заўжды падкрадаецца ззаду, Пабла, i мы няздольныя да гэтага падрыхтавацца.

- Заткнiся, - сказаў я яму, - можа, паклiкаць табе духоўнiка?

Ён не адказаў. Я ўжо заўважыў, што яго ўвесь час цягне састроiць з сябе прарока i вымаўляць маё iмя - Пабла! - нейкiм знямелым голасам. Мне гэта не надта падабалася; але, здаецца, усе iрландцы такiя. Я цьмяна адчуваў, што ад яго пахне мачой. Шчыра кажучы, у мяне нiколi не было да Тома вялiкай сiмпатыi, i я не бачыў, чаму толькi праз тое, што мы памiрацьмем разам, я павiнен яе адчуваць больш. Ёсць хлопцы, з якiмi ўсё, мусiць, было б iначай. З Рэйманам Грысам, напрыклад. Але побач з Хуанам i Томам я адчуваў сябе даволi самотна. Зрэшты, па-мойму, гэта было i лепш: з Рэйманам я, можа, яшчэ расчулiўся б. А тут я быў непахiсна цвёрды i хацеў заставацца такiм да канца.

Том па-ранейшаму комчыў словы, нiбы ў забыццi. Ён гаварыў, вядома, каб не даць сабе думаць. Вакол яго ўжо нясцерпна пахла мачой, як вакол нейкай бабы, што хварэе на нетрыманне. Вядома, я падзяляў яго думкi, я i сам мог бы сказаць усё, што казаў ён: памiраць - гэта ненатуральна. I з той хвiлiны, як мне наканавана было памерцi, нiшто ўжо не здавалася мне натуральным, нi гэтая куча друзу, нi лава, нi паскудная Пэдрава пыса. Але мне было непрыемна думаць пра тое, пра што думаў Том. I я выдатна ведаў, што ўсю ноч, кожныя пяць хвiлiн, мы зноў i зноў будзем адначасова думаць пра тое самае i будзем пацець i дрыжаць адначасова. Я зiрнуў на яго, i ўпершыню мяне ўразiла яго аблiчча: на iм адбiлася смерць. Гэта ўзяло мяне за жывое: вось ужо цэлыя суткi я жыў побач з Томам, я слухаў яго, гаварыў з iм i ведаў, што ў нас няма нiчога агульнага. А цяпер - мы былi падобныя, як два браты-блiзняты, i толькi таму, што мусiлi памерцi разам. Не глядзячы на мяне, Том узяў мяне за руку:

- Пабла, я пытаюся ў сябе... я пытаюся, цi праўда, што пасля - знiкаеш навечна.

Я выслабанiў руку i сказаў:

- Зiрнi сабе пад ногi, свiнтух.

Памiж ног у яго была лужына, з калашын па нагавiцах цяклi брудныя кроплi.

- Што гэта? - збянтэжана сказаў ён.

- Ты насцаў у нагавiцы, - сказаў я яму.

- Няпраўда, - гняўлiва сказаў Том, - я не сцаў, я нiчога не адчуваю.

Падышоў бельгiец. Ён запытаўся з iлжывай спагадаю:

- Вам дзе-небудзь балiць?

Том не адказаў. Бельгiец моўчкi зiрнуў на лужыну.

- Я не ведаю, што гэта, - сказаў Том зацкаваным, раз'юшаным голасам, - але мне не страшна. Я клянуся вам, мне не страшна.

Бельгiец не адказаў. Том устаў, адышоў у кут i памачыўся. Потым ён вярнуўся, па дарозе зашпiльваючы прарэх, сеў i больш не прамовiў нi слова. Бельгiец нешта пiсаў у блакноце.

Мы ўтрох глядзелi на яго, бо ён быў - жывы. Усе яго рухi, усе клопаты усё гэта было жывое; ён тросся ад холаду ў гэтым склепе, як мусiў бы трэсцiся любы жывы чалавек; у яго было добра наетае, паслухмянае яму цела. А мы - мы ўжо не адчувалi сваiх цел, ва ўсякiм выпадку, калi i адчувалi, то ўжо зусiм не так, як адчуваў ён. Мне рупiла памацаць сабе нагавiцы памiж ног, але я не адважваўся; я глядзеў на бельгiйца, якi сядзеў, абапершыся локцямi на каленi, - ён быў гаспадар сваiм мышцам, ён мог думаць пра заўтра. А мы - мы былi адно бяскроўныя ценi; мы глядзелi на яго i, як ваўкалакi, смакталi вачыма яго жыццё.

Урэшце бельгiец падышоў да малога Хуана. Цi ён хацеў памацаць яму патылiцу дзеля нейкай сваёй прафесiйнай цiкавасцi, цi проста паддаўся спагадзе? Калi гэта была спагада, то яна прачнулася ў iм першы i адзiны раз за ўсю ноч. Ён ласкава правёў малому рукой па галаве i патылiцы. Хуан моўчкi глядзеў, як той яго гладзiць, не зводзячы з бельгiйца вачэй. Потым раптам схапiў яго за руку i неяк дзiўна ўтаропiўся на яе. Ён сцiскаў бельгiйцаву руку абедзвюма сваiмi лапамi, i ад падобнага параўнання глядзець на iх было яшчэ больш непрыемна яны нагадвалi дзве шэрыя клюшнi, у якiх ушчамiлася пульхная ружовая ручка. Я падазраваў, што зараз адбудзецца, i Том, вiдаць, падазраваў таксама, але бельгiец прымаў усё гэта за гарачы Хуанаў парыў i толькi па-бацькоўску ўсмiхаўся. I тут малы падняў яго ружовую руку да рота i хацеў ужо ўкусiць, але бельгiец паспеў рэзка вырвацца i, спатыкаючыся, адступiў да сцяны. Нейкую секунду ён глядзеў на нас з жахам; мусiць, толькi цяпер ён усвядомiў, што мы такiя самыя людзi. Я зарагатаў - так, што адзiн наглядчык нават падскочыў. Другi па-ранейшаму спаў, вочы ў яго былi шырока расплюшчаныя, i мiж павекаў былi вiдны толькi белыя вiрлы.

Я адчуваў сябе стомленым i адначасова ўзбуджаным да астатняй ступенi. Я не хацеў болей думаць пра тое, што адбудзецца на свiтанку, не хацеў думаць пра смерць. Гэта не мела нiякага сэнсу - я ўсё роўна натыкаўся паўсюль толькi на словы цi на пустэчу. Але як толькi стараўся падумаць пра нешта iншае, як адразу зноў бачыў рулi, нацэленыя на мяне. Я, мусiць, дваццаць разоў запар перажыў свой расстрэл, i аднойчы мне нават здалося, што ўсё адбываецца наяве: я, вiдаць, на хвiлiну заснуў. Мяне цягнулi да мура, я адбiваўся, я прасiў у iх прабачэння. I потым, як падскочыў, -прачнуўся i адразу зiрнуў на бельгiйца: я баяўся, што ў сне закрычаў. Але той спакойна гладзiў вусы, ён нiчога не заўважыў. Можа быць, каб была такая ахвота, я здолеў бы трошкi паспаць: апошнiя двое сутак я не заплюшчыў вачэй i быў зняможаны ўшчэнт. Але мне не хацелася так марна трацiць дзве астатнiя гадзiны жыцця: яны прыйшлi б па мяне на свiтанку, разбудзiлi i павялi за сабой, i я, ачмурэлы яшчэ спрасонку, здырдзiўся б, не паспеўшы нават i пiкнуць; я не хацеў гэтага, я не хацеў памiраць, як бязглуздае быдла, я хацеў зразумець. Апроч таго, я баяўся, што ў мяне пачнуцца кашмары. Я ўстаў, прайшоўся сюды-туды па пакоi i, каб неяк перамянiць думкi, пачаў прыгадваць, як жыў раней. На мяне нахлынула цэлая хваля бязладных успамiнаў. Былi i добрыя, i благiя - прынамсi, так я называў iх раней. У маёй памяцi праплывалi розныя гiсторыi, твары. Я зноў убачыў аблiчча таго малога novillero, якi даведаўся, што жонка падчас la Feria ў Валенсii наставiла яму рогi, я ўбачыў твар аднаго свайго дзядзькi, твар Рэймана Грыса. Мне прыгадалася, як у 1925 годзе я тры месяцы бадзяўся без працы, як я ледзь не здох з голаду. Я ўспомнiў i тую маркотную ноч у Грэнадзе, калi заснуць мне прыйшлося на лаве: я тады не еў ужо тры днi, мяне грызла шалёная роспач, я не хацеў здыхаць. Цяпер я толькi крыва ўсмiхнуўся. З якой прагнай упартасцю я ганяўся за шчасцем, за жанчынамi, за свабодай. Навошта было ўсё гэта? Я хацеў вызвалiць Гiшпанiю, захапляўся Пi-i-Мiргалем, далучыўся да анархiстаў, я выступаў з прамовамi на публiчных сходах: я ўсё прымаў усур'ёз - так, нiбыта я быў бессмяротны.

I вось цяпер у мяне было такое ўражанне, што ўсё жыццё адразу паўстала перада мною, i я падумаў: "Якая ж гэта жудасная хлусня". Яно болей нiчога не каштавала, бо цяпер - яно кончылася. Я казаў сабе: як жа я мог вось так проста шпацыраваць па бульварах, выскаляцца з нейкiмi дзеўкамi, ды я б нават пальцам не варухнуў, каб ведаў, што мне давядзецца вось так памiраць. Усё жыццё было цяпер перада мной, абведзенае рысай, нiбы накрытае каўпаком, але ўсё, што было ўсярэдзiне, - было незавершанае. Я пастараўся неяк яго ацанiць. Я вельмi хацеў бы сказаць сабе: гэта было цудоўнае жыццё. Але яму немагчыма было даць нiякай ацэнкi - гэта быў усяго толькi невыразны накiд; я ўсё жыццё пражыў, пазычаючы за кошт вечнасцi, я нiчога тады не разумеў. Але нiшто цяпер не выклiкала ў мяне шкадавання: можа, у мяне i была цэлая безлiч такога, пра што я мог бы пашкадаваць - прыемны смак "Мансанiльi" цi мора ўлетку, калi я плаваў у невялiкай затоцы непадалёк ад Кадыкса, - але смерць сцерла з усяго гэтага былую прывабнасць.

Раптам бельгiйцу прыйшла ў галаву чароўная думка.

- Сябры, - сказаў ён, - я магу - вядома, калi на тое будзе згода вайсковага кiраўнiцтва, - перадаць ад вас некалькi слоў цi, можа, якi напамiнак людзям, якiя вас любяць...

Том буркнуў:

- У мяне нiкога няма.

Я нiчога не адказаў. Том хвiлiну счакаў i потым здзiўлена зiрнуў на мяне:

- Ты нiчога не перадасi Кончы?

- Не.

Мне была непрыемна гэта яго змоўнiцкая спагадлiвасць, але я быў сам вiнаваты: пра Кончу я расказаў мiнулаю ноччу, хоць, безумоўна, павiнен быў бы стрымацца. Увесь апошнi год я пражыў побач з ёй. Яшчэ ўчора я быў гатовы адсекчы сабе руку, каб зноў убачыць яе хоць на хвiлiну. Таму я i загаварыў пра яе - гэта было неадольна. А цяпер - цяпер мне зусiм не хацелася яе бачыць, я не меў чаго ёй сказаць. Мне нават не хацелася сцiснуць яе ў абдымках: маё цела выклiкала ў мяне агiду, яно было шэрае i потнае, - i я не ўпэўнены, што не адчуў бы такой самай гiдлiвасцi i да яе. Вядома, Конча будзе плакаць, калi даведаецца пра маю смерць; можа, некалькi месяцаў ёй не будзе хацецца жыць. Але памерцi ўсё ж павiнен быў я. Я, а не яна. Я ўспомнiў яе прыгожыя i пяшчотныя вочы. Калi яна глядзела на мяне, нейкая частка ад яе пераходзiла мне. Але цяпер я падумаў, што ўсё ўжо скончана: каб яна зiрнула на мяне цяпер, яе позiрк застаўся б у яе ў вачах i нават не дакрануўся б да мяне. Я быў адзiн.

Том быў таксама адзiн, але ў яго ўсё было iначай. Ён сеў верхi на лаву i ўтаропiўся на яе, скрывiўшы на губах нешта накшталт усмешкi, выгляд у яго быў здзiўлены. Ён працягнуў руку i асцярожна памацаў дрэва, нiбыта баяўся штось паламаць, потым адразу жвава адхапiў далонь i здрыгануўся. На месцы Тома я не забаўляўся б мацаннем лавы; усё гэта зноў былi яго iрландскiя штучкi, але i мне пачынала здавацца, што ўсе рэчы выглядаюць дзiўна: яны зрабiлiся меней выразныя, болей кволыя, чым звычайна. Мне досыць было зiрнуць на лаву, газнiцу, на вугальны друз, каб адразу адчуць, што хутка я мушу памерцi. Натуральна, я не мог сабе ясна ўявiць сваю смерць, але я бачыў яе паўсюль: у рэчах, у тым, як яны адступiлi i сцiпла трымаюцца воддаль, як людзi, што перашэптваюцца каля ложка смяротна хворага сябра. Да сваёй смерцi - вось да чаго дакрануўся на лаве Том.

I каб цяпер мне, у гэтым стане, паведамiлi, што я магу спакойна вярнуцца дамоў, што мне даруюць жыццё, гэта мяне зусiм не кранула б, я застаўся б халодны: калi знiкае iлюзiя, што ты вечны, чакаць колькi гадзiн цi колькi гадоў - усё адно. У пэўным сэнсе я да ўсяго цяпер быў абыякавы i адчуваў сябе вельмi спакойна. Але гэта быў страшны спакой - з-за таго, як паводзiла сябе маё цела: я глядзеў праз яго вочы, чуў праз яго вушы, але гэта ўжо быў не я; яно пацела i дрыжала само па сабе, я абсалютна яго не пазнаваў. Каб даведацца, што з iм адбываецца, я мусiў паглядзець на яго, памацаць, нiбы гэта было цела чужога, iншага чалавека. Часам я яго яшчэ адчуваў - я адчуваў, як у iм нешта слiзгоча i нiбы абрынаецца, як гэта бывае ў самалёце, што зайшоў у пiке, цi, iншы раз, пачынаў чуць, як тахкае маё сэрца. Але гэта нiчога не мяняла: вонкi з майго цела выходзiў толькi падазроны агiдны дух. Найчасцей жа яно маўчала, нiбы замiрала, i я нiчога не адчуваў, апроч няяснага цяжару, быццам на мне было нешта брыдкае, i ў мяне ўзнiкала ўражанне, што я прывязаны да вялiкага, гiганцкага рабака. У пэўны момант я памацаў нагавiцы i адчуў, што яны наскрозь мокрыя; я не ведаў, ад чаго - ад поту цi ад мачы, але на ўсякi выпадак пайшоў памачыцца на кучу вугалю. Бельгiец выняў гадзiннiк, зiрнуў на яго i сказаў:

- Палова на чацвёртую.

Падла! Ён зрабiў гэта, напэўна, знарок. Том падскочыў; мы нават не заўважалi, што час - цячэ; ноч агортвала нас сваёй бясформеннай, змрочнаю масай, а я i не памятаў, што яна пачалася.

Малы Хуан раптам пачаў крычаць. Ён выкручваў рукi, малiў:

- Я не хачу памiраць, я не хачу памiраць!

Ён пачаў кiдацца па склепе, ускiдваючы рукi ў паветра, потым упаў на матрац i зарыдаў. Том глядзеў на яго згаслымi вачыма i цяпер ужо зусiм не хацеў супакойваць. Дый гэта наўрад цi было патрэбна: малы больш за нас рабiў шуму, але пакутаваў меней - ён быў як хворы, якому гарачка дапамагае змагацца з немаччу. Калi ж няма нават гарачкi - гэта намнога горай.

Ён плакаў, i я бачыў, што яму проста шкада сябе; пра смерць ён не думаў. На адно iмгненне, усяго на адно iмгненне мне захацелася таксама заплакаць i пашкадаваць самога сябе. Але здарылася якраз наадварот: я зiрнуў на малога, убачыў яго худыя плечы, што пацепвалiся ў плачы, i адчуў, што нiчога чалавечага ўва мне больш няма, - я быў няздольны шкадаваць нi другiх, нi сябе. Я сказаў сабе: "Я хачу памерцi дастойна".

Том устаў, падышоў пад самую адтулiну ў столi i пачаў пiльнаваць дзень. У галаве ў мяне ўпарта круцiлася адна думка, я хацеў памерцi дастойна i думаў толькi пра гэта. Але пасля таго як доктар сказаў, каторая цяпер гадзiна, я мiмаволi пачаў адчуваць час: ён цёк, сачыўся кропля за кропляй.

Было яшчэ цёмна, калi я пачуў Томаў голас:

- Ты iх чуеш?

- Так.

На дварэ хадзiлi нейкiя людзi.

- Якога чорта яны там робяць? Не могуць жа яны страляць у такой цемры.

Хутка ўсе гукi сцiхлi. Я сказаў Тому:

- Днее.

Пэдра, пазяхаючы, устаў i пагасiў газнiцу.

- Холадна, каб яго, - сказаў ён свайму сябру.

Склеп ахiнуўся ў шарае сутонне. Здалёк да нас данеслiся стрэлы.

- Пачынаецца, - сказаў я Тому. - Напэўна, яны робяць гэта на заднiм двары.

Том папрасiў у доктара цыгарэту. Я палiць не хацеў; мне наогул не хацелася нi цыгарэт, нi выпiць. Цяпер яны стралялi ўжо безупынку.

- Ты ўяўляеш сабе? - сказаў Том.

Ён хацеў дадаць нешта яшчэ, але змоўк; ён глядзеў на дзверы. Яны адчынiлiся, i на парозе ўзнiк лейтэнант i за iм чатыры салдаты. Том выпусцiў цыгарэту.

- Стайнбак?

Том не азваўся. Тады Пэдра паказаў на яго.

- Хуан Мiрбал?

- Гэта той вунь, што ляжыць на матрацы.

- Устаньце, - сказаў лейтэнант.

Хуан не варухнуўся. Два салдаты падышлi да яго i паднялi пад пахi. Але як толькi яны яго адпусцiлi, ён зноў упаў.

Салдаты стаялi ў нерашучасцi.

- Гэты не першы, каму зрабiлася блага, - сказаў лейтэнант. - Давядзецца вам яго туды занесцi, а там прыдумаем.

Ён павярнуўся да Тома:

- Ну, хадземце.

Абапал Тома сталi два салдаты, i яны выйшлi. Следам два iншыя салдаты пад пахi i каленi неслi малога. Ён быў не ў непрытомнасцi; вочы ў яго былi шырока расплюшчаныя, i па шчаках лiлiся буйныя слёзы. Калi я хацеў выйсцi таксама, лейтэнант мяне чамусьцi спынiў.

- Вы - Iб'ета? - спытаўся ён.

- Так.

- Вам прыйдзецца пачакаць тут: па вас хутка прыйдуць.

Яны выйшлi. Бельгiец i два наглядчыкi выйшлi таксама. Я застаўся адзiн. Я не разумеў, што здарылася, але думаў, што лепш бы ўжо яны скончылi з усiм адразу. Амаль праз роўныя прамежкi часу да мяне даляталi залпы, i кожны раз я скаланаўся ўсiм целам. Мне хацелася раўцi на ўсю глотку, выдзiраць на сабе валасы. Але я толькi мацней сцiскаў зубы i глыбей засоўваў рукi ў кiшэнi: я хацеў захаваць сваю годнасць.

Праз гадзiну па мяне нарэшце прыйшлi i завялi ў маленькi пакой на другiм паверсе, дзе пахла цыгарамi i было, як мне адразу здалося, аж задушлiва горача. У фатэлях з нейкiмi паперамi на каленях сядзелi два афiцэры i палiлi цыгары.

- Цябе зваць Iб'ета?

- Так.

- Дзе Рэйман Грыс?

- Не ведаю.

Той, што мяне дапытваў, быў маленькi i тоўсты. Яго жорсткiя вочы хавалiся за ларнетам. Ён сказаў:

- Падыдзi.

Я падышоў. Ён устаў, узяў мяне за руку вышэй ад локця i зiрнуў так, нiбыта хацеў увагнаць у зямлю. Адначасова ён з усяе сiлы сцiснуў мне бiцэпс. У гэтым не было намеру зрабiць мне балюча - гэта была проста такая гульня: ён хацеў панаваць нада мною. Вiдаць, ён лiчыў, што дзеля гэтага трэба яшчэ i дыхаць сваiм прагнiлым подыхам мне ў твар. Пэўны час мы стаялi ў такiх паставах; мяне гэта хутчэй смяшыла. Падобных прыёмаў было яўна мала, каб збянтэжыць чалавека, якому наканавана памерцi: яны мяне не краналi. Нарэшце ён груба адштурхнуў мяне i сеў.

- Тваё жыццё цi яго, - сказаў ён. - Выбiрай. Калi прызнаешся, дзе ён, табе падораць жыццё.

Два гэтыя афiцэрыкi, з iх рыпучымi i блiскучымi ботамi, элегантнымi, тонкiмi нагайкамi, - гэта былi ўсяго толькi звычайныя людзi, якiм таксама было наканавана памерцi. Няхай трошкi пазней за мяне, але ненамнога. I яны займалiся тым, што шукалi нейкiя iмёны ў паперах, ганялiся за людзьмi, каб засадзiць iх у турму цi знiшчыць; у iх былi свае думкi пра будучыню Гiшпанii i пра рознае iншае глупства. Уся гэтая валтузня здавалася мне бязглуздай i нават блазенскай: я быў ужо няздольны паставiць сябе на iх месца, мне здавалася, што яны звар'яцелi.

Маленькi таўстун па-ранейшаму глядзеў на мяне, пастукваючы нагайкай па ботах. Усе яго рухi былi разлiчаныя на тое, каб надаць яму выгляд увiшнага i лютага звера.

- Ну што? Ты ўразумеў?

- Мне невядома, дзе Грыс, - адказаў я. - Я думаў, што ён у Мадрыдзе.

Другi афiцэр стомлена падняў бледную руку. Гэтая стомленасць таксама мела разлiк. Я заўважаў усе iх маленькiя хiтрыкi, i мяне вельмi здзiўляла, што ёсць, аказваецца, людзi, якiм здаюцца цiкавымi такiя забавы.

- Каб падумаць, у вас чвэртка гадзiны, - паволi прамовiў ён. - Завядзiце яго ў кашталянцкi пакой. Праз пятнаццаць хвiлiн ён павiнен быць тут. Калi зноў будзе ўпарцiцца, расстраляем на месцы.

Яны добра ведалi сваю справу i разумелi, што робяць: я чакаў ужо цэлую ноч; пасля гэтага яны пакiнулi мяне ў склепе яшчэ на гадзiну, каб я пачакаў, пакуль расстраляюць Тома з Хуанам, i вось цяпер - зачынялi аднаго ў кашталянцкiм пакоi; вiдаць, яны прыдумалi гэты выбрык яшчэ напярэдаднi. Яны казалi сабе, што нервы не вечныя, i спадзявалiся такiм чынам мяне раскалоць.

Але яны памылялiся. У кашталянцкiм пакоi я ад вялiкае стомы адразу асеў на зэдаль i пачаў разважаць. Але я думаў не пра iх прапанову. Я, натуральна, ведаў, дзе Грыс: ён хаваўся ў стрыечнага брата, за чатыры кiламетры ад горада. Я ведаў i тое, што нiколi не выдам гэтае схованкi, вядома, калi яны не пачнуць мяне катаваць (але, здаецца, яны пра гэта не думалi). Падобныя пытаннi былi для мяне вырашаны, вызначаны i абсалютна мяне не цiкавiлi. Адзiнае, што мне хацелася ведаць цяпер - чаму я паводжу сябе менавiта так. Я лiчыў, што лепей памерцi самому, як выдаць Грыса. Чаму? Рэймана Грыса я больш не любiў. Мае сяброўскiя пачуццi да яго памерлi яшчэ да ўсходу сонца, адначасова з каханнем да Кончы i адначасова з жаданнем жыць. Вядома, я па-ранейшаму яго паважаў: гэта быў нязломны змагар. Але мая згода памерцi замест яго тлумачылася зусiм не гэтай прычынай; яго жыццё каштавала не больш за маё; нiякае жыццё наогул нiчога не каштавала. Любога чалавека ставiлi каля мура i стралялi, пакуль ён не здохне: быў бы то я, цi Грыс, цi хто iншы - з усiмi было аднолькава. Я выдатна разумеў, што ён болей карысны справе Гiшпанii, але мне было насраць на Гiшпанiю i на анархiю: нiшто больш не мела значэння. I ўсё ж я сядзеў тут: я мог уратаваць сваю шкуру, каб выдаў Грыса, - i я адмаўляўся ад гэтага. Я лiчыў, што гэта хутчэй камiчна: гэта была звычайная ўпартасць. Я падумаў: "I трэба ж быць такiм зацятым аслом!" Мяне апанавала дзiўная весялосць.

Нарэшце па мяне прыйшлi i зноў завялi да двух афiцэраў. З-пад ног у нас шмыгнуў пацук, i гэта мяне рассмяшыла. Я павярнуўся да аднаго фалангiста i сказаў яму:

- Вы бачылi пацука?

Той не адказаў. Ён быў змрочны i лiчыў сябе, вiдаць, вельмi сур'ёзным. Мяне ж разбiраў смех, але я стрымлiваўся, бо баяўся, што калi пачну, то не здолею ўжо спынiцца. У фалангiста былi вусы, i я зноў сказаў:

- Пагалiся, разумнiк.

Мне здавалася дзiўным, што чалавек яшчэ пры жыццi дазваляе, каб на твары ў яго расла шчэць. Без вялiкай упэўненасцi ён ударыў мяне нагой, i я змоўк.

- Ну што, - сказаў тоўсты афiцэр, - ты падумаў?

Я паглядзеў на iх з вялiкай цiкаўнасцю, нiбы гэта былi насякомыя нейкага вельмi рэдкага вiду.

- Я ведаю, дзе ён, - сказаў я. -Ён схаваўся на могiлках. У якiм магiльным склепе цi, можа, у хаце ў далакопаў.

Я сказаў гэта, каб трошкi з iмi пажартаваць. Я хацеў пабачыць, як яны ўсхопяцца, зашпiляць свае блiскучыя дзягi i пачнуць з заклапочаным выглядам аддаваць загады.

Усе адразу ўскочылi.

- Так, выязджаем. Молес, iдзiце да лейтэнанта Лопеза i папрасiце ў яго пятнаццаць людзей. А ты, - таўстун павярнуўся да мяне, - калi ты сказаў праўду, то я двойчы сваё слова не паўтараю. Але калi ты надумаў з нас пасмяяцца, ты дорага сплацiш за гэта.

Яны з шумам вылецелi прэч, а я застаўся спакойна чакаць пад наглядам некалькiх фалангiстаў. Час ад часу я ўсмiхаўся: я ўяўляў, якiя ў iх будуць пысы. Я зусiм ачмурэў, але адчуваў сябе хiтрым. Я ўяўляў, як яны падымаюць магiльныя камянi, адчыняюць дзверы ў кожным склепе. Я глядзеў на ўсю гэтую сiтуацыю нiбыта збоку, вачыма iншага чалавека: я бачыў упартага вязня, якi строiць з сябе героя, гэтых важных, сур'ёзных фалангiстаў з iх вусiкамi i людзей ва ўнiформе, якiя носяцца, як мурашы, мiж магiламi, - гэта была проста пацеха!

Праз паўгадзiны таўстун вярнуўся адзiн. Я думаў, што ён прыйшоў даць загад, каб мяне расстралялi. Iншыя, напэўна, яшчэ былi на могiлках.

Афiцэр зiрнуў на мяне. Па тым, як ён выглядаў, зусiм нельга было сказаць, што ён разгублены.

- Завядзiце яго на вялiкi двор, да iншых, - сказаў ён. - Калi скончацца ваенныя аперацыi, яго лёс будзе вырашаны звычайным судом.

Мне здалося, што я не так зразумеў. Я спытаў:

- Дык што, мяне, значыць, не... мяне не расстраляюць?..

- Не цяпер, ва ўсякiм выпадку. А што будзе пасля, мяне ўжо не датычыць.

Я па-ранейшаму нiчога не разумеў. Я сказаў яму:

- Але... чаму?

Ён пацiснуў плячыма i нiчога не адказаў. Салдаты вывелi мяне на вялiкi двор. Там было каля сотнi вязняў, жанчыны, дзецi, колькi старых. У поўным атупеннi я пачаў хадзiць вакол невялiкага лапiка зялёнай травы на сярэдзiне пляца. Апоўднi нас павялi есцi ў сталоўку. Два цi тры чалавекi мяне аклiкнулi. Я, напэўна, iх ведаў, але не азваўся: я ўжо нават не ўсведамляў, дзе знаходжуся.

Адвячоркам у двор заштурхнулi яшчэ каля дзесятка арыштаваных. Сярод iх я пазнаў булачнiка Гарсiю. Ён сказаў:

- Ха, чортаў шчаслiўчык! А я ўжо не думаў убачыць цябе жывога.

- Мяне асудзiлi на смерць, - сказаў я, - а потым чамусь перадумалi. Я сам не разумею чаму.

- Мяне арыштавалi а другой гадзiне, - сказаў Гарсiя.

- За што?

Гарсiя не займаўся палiтыкай.

- Не ведаю, - адказаў ён. - Яны хапаюць усiх, хто не думае, як яны.

Ён панiзiў голас.

- Яны натрапiлi на Грыса.

Мяне прабрала дрыготка.

- Калi?

- Гэтым ранкам. Вядома, ён сам даў маху. Яны там, у сераду, нешта пагыркалiся з стрыечным братам, дык ён i пайшоў ад яго. Яго заўсёды знайшлося б каму схаваць, але ж ён нiкому не хацеў быць вiнен. Сказаў толькi: "Схаваўся б я, мусiць, у Iб'еты, ды яго ўзялi, то пайду я на могiлкi".

- На могiлкi?

- Ну. Гэта было глупства. Натуральна, гэтым ранкам яны там былi, гэта павiнна было некалi здарыцца. Яго заспелi ў хаце ў далакопаў. Ён пачаў адстрэльвацца, i яны яго забiлi.

- На могiлкi!

Усё закруцiлася ў мяне ў галаве, i калi я ачуўся, то заўважыў, што сяджу на зямлi. Я рагатаў як вар'ят - так, што на вочы набягалi слёзы.