«Тайна графiнi Барбары (на белорусском языке)»

Анры дэ Рэнье

Тайна графiнi Барбары

Пераклад: А.Асташонак

Чалавек, дзiўную споведзь якога вы зараз прачытаеце, быў з вядомай венецыянскай сям'i. Кажу - быў, таму што за некалькi тыдняў да таго, як я пазнаёмiўся з дакументам, якi прапаноўваю вашай увазе, аўтар яго памёр у шпiталi на востраве Сан Сэрвола, дзе ён знаходзiўся ў зняволеннi доўгiя гады.

Няма нiякiх сумненняў, што менавiта гэтая акалiчнасць, яна, i толькi яна дазволiла пану С., шаноўнаму дырэктару лякарнi, у якой знаходзiлiся псiхiчна хворыя людзi, пазнаёмiць мяне з гэтай сiмпатычнай лухтою. Праўда, я меў да яго найлепшыя рэкамендацыi маiх знакамiтых старэйшых калег, i псiхамедыцынскiя даследаваннi, дзеля якiх я i з'явiўся ў шпiталь, былi гарантыяй маiх добрых намераў. Ён ведаў, што я не стану злоўжываць прызнаннямi нябожчыка, яго былога пансiянера. Таму ён без ваганняў задаволiў маю просьбу зняць з дакумента, якi я цяпер публiкую, копiю.

Зрэшты, я раблю гэта, нiчога не баючыся, бо падзеi, пра якiя iдзе ў дакуменце гаворка, адбылiся дваццаць пяць гадоў таму. I роўна дваццаць мiнула з тае пары, калi назiраннi, якiмi я жыў тады (пазней мною самiм i спыненыя), прывялi мяне ў Горад Дожаў. У той час назiраннi гэтыя да таго захаплялi мяне, што мне i ў галаву не прыходзiла любавацца маляўнiчымi, паэтычнай прыгажосцi выдатнасцямi Венецыi. Я спехам, мiмаходзь агледзеў яе помнiкi i нi разу i не падумаў аддацца салодкаму i вытанчанаму адпачынку, якi прапаноўвае свайму шчаслiваму госцю гэты адзiны ў свеце горад, дзе можна амаль што цалкам забыцца на сучаснае жыццё.