«Я не падману: вершы, песні, балады»

Цікавае пытаньне: што можа прымусіць чалавека на пятым дзясятку свайго жыцьця заняцца справай, якой ён дагэтуль ніколі не займаўся?

У маім выпадку гэтаму паспрыялі дзьве віны: віна перад роднай мовай і віна перад Уладзімірам Высоцкім.

Сваю настаўніцкую дзейнасьць я пачынаў у беларускай школе, выкладаючы матэматыку, зразумела ж, на беларускай мове. Аднойчы здарылася так, што адна з маіх лепшых выпускніц атрымала «двойку» на ўступным экзамене ў інстытут толькі з-за таго, што не зразумела ў білеце, напісаным па-расейску, аднаго (!) слова і пасаромелася спытаць у экзаменатара. Гэта быў магутны ўдар па маіх перакананьнях. Я пахіснуўся (і побач не знайшлося таго, хто б мог падтрымаць) — і далей арыентаваўся ў сваёй працы з вучнямі больш на расейскую мову, адсоўваючы родную на задворкі жыцьця. Дзякаваць Богу, сёньня я маю магчымасьць вярнуць сабе родную мову, але пачуцьцё віны перад ёю не зьнікае.

Другая віна — перад Чалавекам, які доўга спрабаваў дакрычацца-дастукацца да маёй зацуглянай душы (як і да душ усіх насельнікаў СССР), а я пачуў яго толькі тады, калі Чалавека ня стала. Аднойчы мне захацелася адгукнуцца на яго песьні цёплым словам, але сказаць гэтае слова ўжо не было каму.

Дзьве гэтыя віны леглі побач у маёй душы і, мабыць, добра паладзілі адна з адной. Вынікам стала тое, што летам 1991 года я зрабіў першую спробу — пераклад «Паляваньня на ваўкоў». 3 таго й пайшло…

Мае сябры, даведаўшыся, што я заняўся вершаванымі перакладамі, успрынялі навіну ў большасьці даволі скептычна. Адны казалі: навошта перакладаць на беларускую мову тое, што любы беларус можа чытаць і разумець у арыгінале? Другія, знаходзячы карысьць у такіх перакладах, іранізавалі зь іншага: маўляў, выяўляць талент у пяцьдзесят год — гэта несур'ёзна.

Наконт таленту скажу так: калі ён ёсьць, то яго ня сорамна выявіць і ў сто год (дарэчы, які б гэта быў цудоўны падарунак сабе да векавога юбілею!), а калі няма, то і ў дваццаць год няма чаго пнуцца.