«Крокі па старых лесвіцах»

Крокі па старых лесвіцах (fb2) - Крокі па старых лесвіцах (Бібліятэка часопіса Маладосць) 102K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Людмила Ивановна Рублевская Людміла РублеўскаяКрокі па сртарых лесвіцах

Вершы

Бібліятэка часопіса Маладосць 2 (20)

Выдаецца з 1988 года

Выходзіць 12 разоў у год

МІНСК

Выдавецтва ЦК КП Беларусі

1990

© OCR: Камунікат.org, 2011 год

© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2011 год

Людміла Рублеўская

Людміла РУБЛЕЎСКАЯ нарадзілася ў 1965 годзе ў горадзе Мінску. Пасля заканчэння Мінскага архітэктурна-будаўнічага тэхнікума працавала тэхнікам-архітэхтарам ВА «Гарызонт». Вучылася ў Літаратурным інстытуце імя М. Горкага ў Маскве. Зараз студэнтка філфака БДУ імя У. І. Леніна.

Друкавалася ў часопісах «Полымя», «Маладосць», «Беларусь», «Нёман», «Парус», «Работніца і сялянка», у штотыднёвіку «Літаратура і мастацтва», у зборніку «Дзень паэзіі» і іншых рэспубліканскіх выданнях.

«Крокі па старых лесвіцах» — першы паэтычны зборнік паэтэсы Людмілы Рублеўскай.

Знаёмячыся з творамі, вы пройдзеце палыновымі і вогненнымі шляхамі беларускай гісторыі, задумаецеся над лёсамі вялікіх людзей мінуўшчыны і адчуеце боль і хваляванне аўтаркі за стан роднай культуры.

© «Маладосць» Бібліятэка часопіса «Маладосць» 1990

ПРЫСТУПКІ Прыступкі,прыступкі...Стагоддзі, стагоддзі...Над кожнаю вежаю сонца ўзыходзіць.Сягодня — ўзыходзіць,а заўтра, магчыма,Асвецяцца толькі кругі пад вачыма.Прыступкі,прыступкі —Імкненне да неба.Да лесвіц старых надбудоўваць іх трэба.Ды пісьмамі ў вечнасцьад нас адляталіПрыступкі, што продкі калісь збудавалі.Яны адляталі павольна да бога(Хоць помнік забыты —не варты нічога).Яны ланцугом акавалі паветра(Нічога не важыцьзабытая вера).I гэты ланцуг адрываецца заразАд вежы старой,непатрэбнай, як нараст,Ад вежы,карэннямі ўрослай, як дрэва,Ад вежы,якая нікому не трэба!..Прыступкі,прыступкі...Адкрылася прорва.Сышліся дарогі, як сумныя бровы,I вецер гуляе на ўсіх скрыжаваннях...I ЦЭГЛЫ НА НОВЫХ НЯМА РЫШТАВАННЯХ. І ДУШАСвой воблік сапраўдныяна не прыпомніць даўно,Але памятае цяпло чалавечае хаты —Сівая варонамаё прылюбіла акно,I лётае з могілак,сеючы рогат хрыпаты,На вокны другія лятуць галубы,вераб'і...Што хоча сказаць мнеабвуглены сколак сумнення?Не птушка —душа,а гарлае—таму што баліцьI пер'еў баіцца сваіх з хваравітым адценнем.Дваром пралятае —шпурляюць каменне ў яеХлапчыскі, якія жывуць паміж сённяі заўтра...