Падрыхтаванае на падставе: Дайнека Л., Вечнае імгненне: Вершы.— Мн.:Маст. літ., 1985.— 94 с., іл. 40 к.
Рэцэнзенты Хведар Чэрня, Уладзімір Скарынкін
Copyright © 2013 by Kamunikat.org
НАРОДПроста ў космас імчымЦі праполваем градкі,На футболе крычымДля нервовай разрадкі,Ладзім новы завод,Каб там сталь забурліла.Мы — народ. Мы — народ.Мы — галоўная сіла.Косім луг па расе.Крочым штольняю цеснай.Помнім, хоць i не ўсе,Сваіх прадзедаў песні.Плачам, сціснуўшы рот,Ля бацькоўскіх магілаў.Мы — народ. Мы — народ.Мы — галоўная сіла.Мы — граніт і метал.Мы — пяшчота і ласка.Мы — разгневаны шквал.Мы — дзіцячая казка.Мы — алмазная грань.Зорных дзён узыходы.Не зблудзі. Не адстань.Стань часцінкай народа.* * *Я хацеў бы пражыць на зямліТак, як бацька з дзедам жылі.Я хацеў бы зямлю разумець,Да работы ахвоту мець,Есці чэсна здабыты хлеб,Бачыць радасць у кожным доме.А калі спатыкнуцца, дык лепшСпатыкнуцца аб сонечны промень.ЛЕНІНСКІЯ СЛОВЫКалі спяваюць трубы аб паходзеІ грозны вецер валіць напавал,Мы да цябе салдатамі прыходзім,Гарачых слоў бяссонны арсенал.І змрочныя яснеюць краявіды.І люты вораг нікне на вачах.Я, як ружжо з вайсковай піраміды,Бяру ў дарогу словы Ільіча.МАЯ ЗЯМЛЯТвае пралескі не завянуць.Ідзі шляхамі новымі,Мая зямля, мая славянкаЗ вачамі васільковымі.Заўсёды пець тваім цымбалам.Мне ў іх бяссмерце верыцца.Ты над вайны дзевятым валамСвае пранесла ветразі.Цябе ламалі i тапталі,Цябе жалезам нішчылі.Крывёй сыноўняй адпалалаЗара твая агністая.Імчаць удаль твае машыны,Шумяць лясы высокія,Гудуць над морам канюшыныЧмялі залатавокія.Капаеш соль.Пампуеш нафту.Станкоў гартуеш мускулы.Даеш крылатым касманаўтамІмёны беларускія.Хай вечары твае і ранкіЦвітуць красой вясноваю,Мая зямля, мая славянкаЗ вачамі васільковымі.* * *Лясы — снегавыя палацы.Палі — палатняны сувой.Зіма — мая хросная маці,Бо я нарадзіўся зімой.І матчына сэрца балела.І горкія слёзы цяклі:«Завеі...А дроў ні палена.Замерзне, напэўна, малы...Завеі...А бацька на фронце.Ці вернецца ён у сяло?Не ўбачым, сыночак, мы сонца —Снягамі яго замяло».Ні разу не злётаўшы ў вырай,Я ціха б, як птушка, сканаў,Калі б не было брыгадзіра,Што даў нам у дровы каня.Калі б не маўклівы той дзядзька,Што гэтыя дровы прывёз.Усім ім вялікае дзякуйЗа тое, што я не замёрз.Я рос паміж снегу і дыму,
Комментарии к книге «Вечнае імгненне», Леонид Мартынович Дайнеко
Всего 0 комментариев