«Турэмны дзёньнік»

Турэмны дзёньнік (fb2) - Турэмны дзёньнік 391K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Славамір Адамовіч Славамір АдамовічТУРЭМНЫ ДЗЁНЬНІК

Падрыхтаванае на падставе: Славамір Адамовіч, Турэмны дзёньнік. Дакументы, дзёньнікі, вершы, — Printed in the Republic of Belarus’: Gudu Informcijos Centras (у Літве), 2001. — 160 с.

Copyright © 2013 by Kamunikat.org

АД АЎТАРА

Англійскі дзяржаўны дзеяч дзевятнаццатага стагодзьдзя Бэнджамін Дызраэлі пicaў: „Іншыя людзі, пакараныя ссылкай альбо турмой, калі i выжываюць, паддаюцца адчаю; літаратар жа мае падставы лічыць гэтыя дні самымі прыемнымі ў сваім жыцьці”. Дызраэлі пicaў гэта пра Гуга Гроцыя, галандскага юрыста i філосафа сямнаццатага стагодзьдзя, які быў прыгавораны да пажыцьцёвага зьняволеньня i два турэмныя гады аддаў літаратурнай i філасофскай рабоце.

Дык чаму ж літаратар дні, месяцы i нават гады, адбытыя ў няволі, можа лічыць „самымі прыемнымі ў сваім жыцьці”? На гэтае пытаньне досыць вычарпальна адказаў шматгадовы вязень англійскix турмаў Джавахарлал Нэру. У сваім апошнім, ад 9 жніўня 1933 году, пісьме да дачкі ён заўважаў: „Людзі часта не жадаюць дзейнічаць з-за страху перад вынікамі, бо дзейнічаць азначае рызыкаваць i апынацца ў небясьпечным становішчы. Небясьпека на адлегласьці здаецца жахлівай, але яна не такая страшная, калі глядзець на яе зблізку. А часта яна зьяўляецца прыемнай спадарожніцай, узмацняючы вастрыню i радасьць жыцьця”.

„Турэмны дзёньнік” - кніга брутальная i непрыемная, ад яе тхне парашай i чалавечай подласьцю, калгасным кароўнікам i дурной крывёю, вашывымі падлеткамі і... прэзідэнтам; але пры ўсёй сваёй д’ябальшчыне гэтая кніга мае адзін істотны пазітыў - яна аб’ектыўна праўдзівая. Адно толькі: шануючы падарваную нашым жыцьцём псіхіку некаторых герояў гэтай кнігі-дакумента, я палічыў неабходным унесьці пэўныя карэляты ў некаторыя прозьвішчы. Аднак бальшыня ўласных імёнау пакінута бяз дэфармацыяўё

Усе астатняе - на наступных старонках.

Ваш Славамір Адамовіч,

сакавік 2001 году

ЗАМЕСТ ПРАДМОВЫ УБЕЙ ПРЕЗИДЕНТА!Убей эту сволочь, котораятак гнусно топорщит усынад нашими всё же просторами,над ликом родимой красы.Чем можешь, убей, не раздумывай,возьми автомат иль топори вскрой эту голову „умную”,и выбрось в клоаку, как сор.Убей эту мразь авторучкою,иль зонтиком, или „пером”,иль вовсе ма-а-а-ленькой штучкою,подброшенной в терпкий ром.Убей аккуратно, дерзостно,как может убить лишь бог,