«Tom O'Bedlam»

Robert Silverberg Tom O’Bedlam

Pogląd, że Ziemia jest jedyną zamieszkałą planetą w całym nieskończonym wszechświecie, jest równie niedorzeczny jak twierdzenie, że na całym polu obsianym prosem wykiełkuje tylko jedno ziarnko.

Metrodoros Epikurejczyk, ok. 300 r. p.n.e.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przed wiedźmą i gnomem zgłodniałym, Co czyha, by zedrzeć twe szaty I duchem gnębiącym bezbronnego człeka W Księdze Księżyców, się ratuj. Byś zmysłów swych pięciu nigdy nie postradał Ni z Tomem wędrować nie musiał Do krajów dalekich, by żebrać o chleba Choć parę maleńkich okruchów. Tymczasem śpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

Tym razem coś podpowiedziało mu, by iść na zachód. To dobry kierunek — pomyślał. — Idziesz sobie w stronę zachodzącego słońca… Może udałoby się nawet zejść z linii horyzontu wprost między gwiazdy…

Późnym czerwcowym popołudniem Tom wspiął się po stromym zboczu wyschniętego koryta rzeki i zatrzymał na wypalonym polu. Chciał się rozejrzeć po okolicy. Znajdował się sto, sto pięćdziesiąt mil na wschód od Sacramento, po suchej stronie gór.

Był 3 rok nowego wieku. Mówiło się, że w tym stuleciu wszystkie nieszczęścia mają się wreszcie skończyć. Tom pomyślał, że może tak rzeczywiście będzie, ale stawiać na to ostatniego grosza nie można.

Przed sobą, nieco wyżej, dostrzegł siedmiu czy ośmiu ludzi w obszarpanych ubraniach zgromadzonych wokół starego poduszkowca-ciężarówki z niezbyt starannie wymalowanymi na zardzewiałych burtach czerwono-żółtymi błyskawicami. Trudno byłoby powiedzieć, czy mężczyźni naprawiają wehikuł, czy też go kradną, a może i jedno, i drugie. Dwóch z nich leżało pod pojazdem, inny grzebał przy filtrze powietrza. Pozostali w leniwych pozach stali oparci o tylne drzwi. Wszyscy byli uzbrojeni. Nikt nie zwracał najmniejszej uwagi na Toma.

— Biedny Tom — zaczął ostrożnie, starając się zbadać sytuację. — Głodny Tom.

Wyglądało na to, że nie ma niebezpieczeństwa, choć w głębi dzikiego kraju nigdy nie można co do tego mieć pewności. W nadziei, że któryś z nich wreszcie go zauważy, Tom zaczął kołysać się na piętach w przód i w tył. Był wysokim, szczupłym, żylastym mężczyzną, miał trzydzieści trzy, może trzydzieści pięć lat: on sam dawał różne odpowiedzi, gdy pytano go o wiek, co zresztą nie zdarzało się zbyt często.

— Może coś dla Toma? — ośmielił się zapytać. — Tom jest głodny.

Nikt jednak nawet na niego nie spojrzał. Równie dobrze mógłby być niewidzialny. Wzruszył więc ramionami i wyjąwszy z tobołka dziwny, niewielki instrument zaczął brzdąkać po malutkich, metalowych klawiszach. Cicho zaśpiewał:

Czas i dzwon pogrzebał dzień, Czarna chmura skrywa słońce w cień…

Oni nadal go ignorowali. Tom szczególnie się tym nie przejmował. Lepsze to niż zostać zbitym na kwaśne jabłko. Oni widzieli, że jest nieszkodliwy, najprawdopodobniej nawet pomogliby mu wcześniej czy później, byle tylko się go pozbyć. Tak właśnie postępowała większość ludzi, nawet najdziksi, krwiożerczy bandyci. Nawet oni nie chcieli skrzywdzić biednego szaleńca. Wcześniej czy później — pomyślał — dadzą mi kęs chleba i ze dwa łyki piwa, a ja podziękuję im i pójdę dalej na zachód w stronę San Francisco, Mendocino albo innego miasta w tych stronach. Minęło jednak następne pięć minut, a oni wciąż nie chcieli go zauważyć. Wyglądało, jakby bawili się z nim w jakąś grę.

Wtedy właśnie zerwał się ostry, gorący wiatr ze wschodu. Zauważyli to.

— Nadciąga bryza złej nowiny — mruknął niski, rudy mężczyzna o grubych rysach. Pozostali przytaknęli klnąc głośno.

— Tego nam, do cholery, potrzeba. Wiatru z ciężkim ładunkiem — powiedział rudy i rozglądając się wściekle dookoła, wtulił głowę w ramiona, jak gdyby miało to uchronić go przed radioaktywnym pyłem niesionym być może przez wiatr.

— Włącz silnik, Charley — rzekł człowiek o niebieskich oczach i szorstkiej, dziobatej twarzy — zdmuchnijmy to świństwo tam, skąd przyszło, do Nevady, co?

— No pewnie — odpowiedział inny, niski Latynos o ponurej twarzy. — Tak trzeba zrobić, jasne! Chryste, zawróć ten wiatr.

Tom zadrżał. Wiatr był nieprzyjemny, jak każdy ze wschodu. Wydawał się jednak być czysty. Tom zwykle wiedział, kiedy promieniotwórczy pył żegluje z wiatrem wiejącym ze skażonych miejsc. Powodował on w jego czaszce ból między lewym uchem a łukiem brwiowym. Teraz nic takiego nie czuł.

Czuł natomiast coś innego, co zaczęło wydawać mu się znajome. Był to dźwięk gdzieś głęboko w mózgu, ryczący dźwięk, który oznajmiał, że właśnie zaczyna się jedna z jego wizji. Po chwili kaskady zielonego światła zaczęły zalewać mu umysł.

Nie zdziwił się, że dzieje się to tu i teraz, o tej godzinie, wśród tych ludzi. Nieraz już na niego tak działał wschodni wiatr, podobnie zresztą jak szczególny rodzaj światła pod wieczór, oziębienie albo czyste powietrze po burzy. Często też zdarzało mu się to wśród obcych, zwłaszcza gdy nie byli przyjaźnie nastawieni. Wizje nie potrzebowały dużo czasu. Jego umysł wciąż znajdował się u progu którejś z nich. Kotłowały się w nim gotowe do przejęcia kontroli w odpowiednim momencie. Dziwaczne obrazy i struktury przez cały czas wirowały mu w głowie. Już od dawna z nimi nie walczył. Z początku próbował, bo wydawało mu się, że świadczą o postępującej chorobie psychicznej. Teraz jednak nie obchodziło go, czy jest wariatem, czy nie, a poza tym wiedział, że próby walki skończą się w najlepszym razie bólem głowy. Gdyby zaś zaczął walczyć zbyt zaciekle, najpewniej zostałby powalony na ziemię, a wizji i tak w żadnym przypadku nie udałoby się mu powstrzymać. Było to niemożliwe: z takich zmagań jeszcze nigdy nie wyszedł zwycięsko, kończyły się zwykle niezbyt przyjemnie. Poza tym te wizje były najlepszą rzeczą, jaka go w życiu spotykała. Właściwie zdążył je już nawet pokochać.

Właśnie jedna nadchodziła. Tak, tak, z pewnością! Znowu Zielony Świat! Tom uśmiechnął się, rozluźnił i poddał się zjawom.

— Witaj Zielony Świecie! Przyszedłeś zabrać mnie do domu?

Złocistozielone światło słońca lśniło na gładkich pojedynczych wzgórzach. Słyszał szum i łoskot odległego turkusowego morza. Ciężkie powietrze było gęste jak aksamit i słodkie jak wino. Błyszczące, krystaliczne kształty, jeszcze niewyraźne, ale szybko nabierające ostrości, zaczęły przesuwać się po ekranie jego duszy. Wysokie, kruche postacie uformowane, jak mogło się wydawać, z opalizującego, wielobarwnego szkła. Poruszały się z zadziwiającą gracją. Ich ciała były długie i smukłe, ze lśniącymi jak zwierciadła kończynami zakończonymi ostro na kształt włóczni. Pełne mądrości brylantowe oczy umieszczone były w rzędach po trzy na każdym boku spiczastych głów w kształcie czworokąta. Tom widział te istoty już przedtem, wiedział, kim były: książętami, księżnymi, hrabiankami tej przepięknej krainy. Poprzez wizje wciąż jednak dostrzegał siedmiu czy ośmiu typów przy ciężarówce. Musiał powiedzieć im, co widzi. Zawsze tak robił, gdy wizje nachodziły go w obecności innych ludzi.

— To Zielony Świat — powiedział. — Widzicie światło? Widzicie? Jak strumień szmaragdów z nieba.

Stał z rozstawionymi szeroko nogami i odrzuconą w tył głową starając się tak wygiąć ręce, by dłonie spotkały się za plecami. Słowa znów popłynęły z jego ust:

— Patrzcie, siedmiu kryształowych idzie do pałacu letniego. Trzy żeńskie, dwa męskie i dwa innego rodzaju. Jakie to piękne! Jakby całą skórę mieli z diamentu. A te oczy, te oczy! Boże, czy widzieliście kiedyś coś tak pięknego?

— A cóż to tu mamy za czubka? — spytał jakiś głos.

Tom prawie nie słyszał. Ci obdarci ludzie teraz dla niego nie istnieli. Rzeczywistością były istoty z Zielonego Świata kroczące w glorii przez okryte mgłą polany. Pomachał im ręką.

— To Trójca Miselinowa, widzicie? Te trzy w środku, najwyższe. A to Vuruun. Za starej dynastii był ambasadorem na Dziewięciu Słońcach. A ten… O, popatrzcie na wschód! Wstaje zielona zorza! Jakby niebo płonęło zielenią! Oni też to widzą. Pokazują, patrzą… Widzicie, jacy zaaferowani? Jeszcze ich takich nie widziałem. Ale coś takiego…

— Czubek, pewnie! Typowy przypadek. To było widać zaraz, jak tylko przyszedł.

— Niektórzy z tych świrów mogą być paskudni, jak dostaną ataku. Słyszałem nieraz. Potrafią nawet się uwolnić, gdy ich zwiążesz. Tacy silni.

— Myślisz, że on też taki ostry?

— Kto wie? Widziałeś kiedyś takiego stukniętego?

— Hej, czubek, słyszysz mnie?

— Zostaw go, Stidge.

— Czubku, świrze!

Głosy. Słabe, dalekie, niewyraźne. Głosy z zaświatów brzęczące wokół niego. Nieważne, co mówiły. Oczy Toma błyszczały. Płomień zielonej zorzy wirował na wschodnim niebie. Lord Vuruun oddawał mu cześć, wyciągając w górę dwie pary przezroczystych ramion. Trójca splotła się w uścisku. Skądś dochodziły dźwięki niebiańskiej muzyki, która wędrowała pomiędzy światami. Głosy ludzi były tylko ledwie słyszalnym szumem błądzącym gdzieś pod ogromnym płaszczem muzyki.

Wtedy ktoś uderzył go mocno w brzuch, aż Tom zgiął się wpół dusząc się, sapiąc i kaszląc. Zielony Świat zawirował dziko wokół niego, wizja zaczęła ulatywać. Oszołomiony chwiał się w przód i w tył nie wiedząc, co się z nim dzieje.

— Stidge, zostaw go!

Jeszcze jeden cios, mocniejszy. Zamroczyło go. Tom upadł na kolana wpatrując się nie widzącymi oczami w brunatne kępy zwiędłej trawy. Z jego ust pociekła cienka strużka krwi. Wydawało mu się, że za chwilę wypluje wnętrzności. Wiedział, że zrobił błąd pozwalając sobie na upadek. Teraz zaczną go kopać. Coś takiego przytrafiło mu się już w zeszłym roku w Idaho. Leczył wtedy żebra przez sześć tygodni.

— Świr, wariat, czubek!

— Stidge, do cholery, Stidge!

Trzy kopnięcia. Tom skulił się próbując przezwyciężyć ból. W jakimś zakątku umysłu pozostał mu ostatni fragment wizji: smukły, lśniący, znikający krystaliczny kształt. Potem usłyszał krzyki, przekleństwa, groźby. Zdał sobie sprawę, że wokół toczy się jakaś walka. Nie otwierając oczu wsłuchiwał się, czy kawałki połamanych kości nie skrzypią ocierając się o siebie. Wyglądało jednak na to, że nic się nie złamało.

— Możesz wstać? — zapytał po chwili spokojny głos. — Nie bój się, nikt ci już nic nie zrobi. Popatrz na mnie, no popatrz na mnie, chłopie!

Tom zdecydował się otworzyć oczy. Przed sobą zobaczył mężczyznę z krótko przystrzyżoną, gęstą czarną brodą i mocno podkrążonymi oczami. Nie widział wcześniej jego twarzy, więc musiał to być jeden z tych, którzy pracowali przy skrzyni biegów. Wyglądał tak samo jak pozostali, ale był w nim jakby cień czegoś delikatniejszego. Tom skinął głową, a mężczyzna chwycił go pod łokcie i ostrożnie postawił na nogi.

— Nic ci nie jest?

— Chyba nie. Trochę mną potrzęsło. Bardziej niż trochę.

Tom rozejrzał się. Rudy leżał przy ciężarówce plując wściekle krwią. Pozostali stali nieco dalej niepewnie marszcząc brwi.

— Kim jesteś? — zapytał mężczyzna z czarną brodą.

— To po prostu pieprzony świr — powiedział rudy.

— Zamknij się, Stidge — rzekł brodacz, po czym znów zapytał Toma: — Jak się nazywasz?

— Tom.

— Po prostu Tom?

Tom wzruszył ramionami.

— Po prostu Tom, tak.

— Tom skąd?

— Ostatnio z Idaho, a idę do Kalifornii.

— Jesteś w Kalifornii. Idziesz do San Francisco?

— Chyba tak, nie jestem pewny, ale to przecież nie ma znaczenia?…

— Pozbądź się go — powiedział Stidge, gdy podniósł się już z ziemi. — Do cholery, Charley, wyrzuć stąd tego świra, zanim mnie…

— Przestań szukać guza, Stidge — Charley położył prawą rękę na piersi eksponując zapiętą na nadgarstku laserową bransoletkę świecącą złowrogim żółtym napisem: READY. Stidge spojrzał osłupiały.

— O Boże, Charley!

— Siadaj tam z powrotem, człowieku.

— Jezu, to tylko wariat!

— Teraz to jest mój wariat. Kto go tknie, dostanie światłem po bebechach. Rozumiesz, Stidge?

Rudzielec nie odezwał się. Charley zwrócił się do Toma:

— Jesteś głodny?

— No pewnie.

— Damy ci coś. Możesz z nami zostać parę dni, jeśli chcesz. Pojedziemy w kierunku Frisco, jeśli w ogóle uda nam się ruszyć tego grata — podkrążone oczy oglądały Toma uważnie.

— Nosisz coś?

Tom pogładził niepewnie swój tobołek.

— „Nosisz”?

— No, broń. Nóż, rewolwer, szpikulec, bransoletę, cokolwiek.

— Nie, nic.

— Chodzisz tak sobie bez broni? Stidge miał rację. Musisz być wariatem.

Charley wyciągnął palec w stronę niebieskookiego, dziobatego człowieka.

— Hej, Buffalo, pożycz Tomowi szpikulec czy coś takiego, słyszysz? Przecież musi coś nosić.

Buffalo wyjął cienki, lśniący pręt metalowy zakończony z jednej strony rękojeścią, z drugiej grotem w kształcie łezki.

— Wiesz, jak się z tym obchodzić? — zapytał. Tom gapił się na broń bez słowa. — No, co z tobą, bierz! — powiedział Buffalo.

— Nie chcę — odparł Tom. — Gdy ktoś chce zrobić mi krzywdę, to myślę, że to jego problem, a nie mój. Biedny Tom nie krzywdzi ludzi. Biedny Tom nie chce żadnego szpikulca. Ale dziękuję, naprawdę dziękuję.

Charley przyjrzał mu się przez chwilę.

— Na pewno?

— Na pewno.

— W porządku — powiedział Charley kręcąc głową — w porządku, skoro tak mówisz…

— Chyba już bardziej nie da się zwariować? — wtrącił mały Latynos. — Dajemy mu szpikulec, a on się śmieje i mówi „Nie, dziękuję”. Wariat, kompletny wariat.

— Są wariaci i wariaci — rzekł Charley. — Może wie, co robi. Jak masz szpikulec, to możesz zdenerwować kogoś, kto ma większy. Jeśli nie masz nic, to może cię zostawią. Rozumiesz?

Charley uśmiechnął się, poklepał Toma po plecach i ścisnął za kościste ramię.

— Jesteś moim człowiekiem. Tom. Ty i ja, idę o zakład, wiele się od siebie nauczymy. Jeśli ktoś cię tknie, tylko mi powiedz, a będzie tego żałował.

— Dokończymy ciężarówkę, Charley?

— Do diabła z nią. Teraz już będzie za ciemno. Trzeba skombinować coś do jedzenia, a ciężarówką zajmiemy się rano. Wiesz jak rozpalić ogień, Tom?

— Jasne.

— Dobrze, to rozpal. Tylko żeby nie było z tego pożaru. Nie chcemy zwracać na siebie uwagi.

Charley zaczął komenderować, wysyłać ludzi w różne strony. Nie ulegało wątpliwości, że to jego ludzie. Stidge utykając odszedł ostatni. Przystanął na chwilę przy Tomie, by posłać mu groźne spojrzenie mówiące, że jedyną rzeczą, która utrzymuje go przy życiu, jest protekcja Charleya. A ten przecież nie zawsze będzie na miejscu, by go obronić. Tom nie przejął się zbytnio. Świat był pełen ludzi takich jak Stidge, a Tom jak dotąd jakoś sobie radził.

Znalazłszy wśród kęp suchej trawy kawałek gołej ziemi nadający się do rozniecenia ognia, zaczął układać chrust. Minęło może dziesięć minut, ogień płonął w najlepsze. Tom zauważył, że Charley wrócił i stał teraz za nim obserwując jego poczynania.

— Tom?

— Tak, Charley?

Czarnobrody przysiadł przy nim i wrzucił do ognia polano.

— Dobra robota — stwierdził. — Podoba mi się taki ogień. Wszystko równo ułożone — przysunął się bliżej i rozejrzał wokół, jak gdyby chciał sprawdzić, czy nikogo nie ma w pobliżu. — Słyszałem, co mówiłeś, gdy złapał cię ten atak — mówił dalej Charley głosem niewiele głośniejszym od szeptu. — O tym Zielonym Świecie, o kryształowych ludziach, ich lśniących skórach i oczach jak diamenty. Jak te oczy były ułożone?

— W rzędach po trzy po każdej stronie głowy.

— Po czterech stronach?

— Tak, po czterech.

Charley milczał przez chwilę grzebiąc w ogniu. Potem powiedział jeszcze cichszym głosem:

— Śniło mi się właśnie takie miejsce może tydzień temu. A później znowu przedwczoraj. Zielone niebo, kryształowi ludzie, oczy jak diamenty, troje oczu w czterech rzędach wokół głowy. Widziałem to, jakbym siedział w teatrze. A teraz zjawiasz się ty i mówisz o tym samym, krzycząc jakby cię opętało. Ja widziałem to samo miejsce! Jak to, u diabła, możliwe, żeby śnił się nam taki sam zwariowany sen? Powiedz, jak to, u diabła, możliwe?

2

Słońce ledwie od pół godziny oświetlało zachodnie stoki Sierra Nevada, gdy Elszabet obudziła się i wyszła na werandę. Nago, tak jak spała. Owionął ją chłód letniego poranka. Po nocy pozostał już tylko miękki pled mgły okrywający wierzchołki sekwoi i rozrzedzający się od dołu.

Piękne — pomyślała. Ze wszystkich stron słychać było delikatny plusk kropel rosy spadających z wyniosłych gałęzi na miękki dywan mchu. Setki paproci na zboczu wzgórza przed jej chatką błyszczały jak wypolerowane. Piękne, piękne. Nawet piski rozpoczynających pracowity dzień sójek wydawały się piękne. Bez dwóch zdań, wspaniały poranek. Zimą czy latem, zawsze było tu tak samo. Tu, w Centrum Nepenthe, trzeba było polubić wczesne wstawanie, bo kasowanie pamięci mogło być przeprowadzone wyłącznie przed śniadaniem. Nie było to jednak dla niej uciążliwe. Elszabet nie potrafiła wyobrazić sobie, że można nie lubić wstawania o świcie, jeżeli świat był taki jak dziś. Nie było też powodu, by nie chodzić wcześnie spać. Co można robić wieczorem tutaj, w domu wariatów, setki mil na północ od San Francisco?

Dotknęła tarczy zegarka. Po ekraniku zaczął przesuwać się jej harmonogram dnia:

6.00 ojciec Christie, domek A

Ed Ferguson, domek B

Alleluja, domek C

6.30 Nick Podwójna Tęcza, domek B

Tomas Menendez, domek C

7.00…

Przykucnęła za chatką, a potem szybki, orzeźwiający prysznic. Wskoczyła w szorty i lekką bluzkę. Kawałek sera popiła jabłecznikiem. Nie było sensu iść aż do kantyny dla personelu tak wcześnie rano. Za pięć szósta była już na schodach domku A, przeskakując co drugi stopień. Ojciec Christie siedział zgarbiony w fotelu zabiegowym, a Teddy Lansford krzątał się wokół niego przygotowując sprzęt do kasowania.

Pacjent nie wyglądał dobrze. Rzadko zresztą wyglądał dobrze o tej porze. Dziś było nawet gorzej niż zwykle: blady, zlany potem, z żółtymi obwódkami wokół oczu i jakby oszołomiony. Był to niski, tęgi mężczyzna w wieku około 45 lat, z gęstą, szpakowatą czupryną dookoła łagodnej twarzy. Dzisiaj ubrany był w szaty duchowne, które zawsze wydawały się na niego nie pasować. Kołnierz był zatłuszczony, a czarna bluza zmięta i pofałdowana, jak gdyby źle zapinał guziki.

Gdy weszła, natychmiast się rozpogodził. Było to jednak ożywienie udawane.

— Dzień dobry, Elszabet! Jak ślicznie pani wygląda!

— Naprawdę? — uśmiechnęła się. Zawsze prawił komplementy. Zawsze próbował zerkać na jej uda i piersi, gdy wydawało mu się, że nie zauważy.

— Spał ojciec dobrze?

— Bywały lepsze noce.

— Ale bywały i gorsze?

— Gorsze też, chyba tak.

Ręce mu się trzęsły. Gdyby o tym nie wiedziała, pomyślałaby, że pil. Ale to oczywiście było niemożliwe. Nie można pić, nawet po kryjomu, jeśli ma się wszytą w przełyk płytkę sumienia.

Od strony konsoli kontrolnej dał się słyszeć głos Lansforda:

— Cukier we krwi w normie, oddychanie, przyswajanie jodyny, wszystko w porządku. Fale delta obecne, w pełni zabezpieczone. Wszystko wygląda jak trzeba. Umieszczam moduł kasowania ojca w szczelinie. Elszabet?

— Zaczekaj chwilę. Jaki masz odczyt nastroju?

— Zwykła lekka depresja i… zaraz, nie, nie depresja, tylko pobudzenie. Co do cholery! Ojcze, przecież ojciec ma być o tej porze w depresji!

— Przepraszam — odpowiedział potulnie ojciec Christie drżącym głosem. — Czy to zakłóci wasz program dla mnie?

Technik roześmiał się.

— Ta maszyna potrafi wszystko dopasować. Już to zresztą zrobiła. Wszystko gotowe. A ojciec jest gotowy do kasowania?

— W każdej chwili — odparł duchowny tonem, z którego wcale to nie wynikało.

— Elszabet, zaczynamy?

Zastanowiła się chwilę.

— Nie, zaczekaj. Spójrz na te linie na drugim ekranie. Przekroczył próg niepokoju. Chcę z nim najpierw porozmawiać.

— Mam zostać? — zapytał technik bez większego zaangażowania.

— Przejdź do B i przygotuj pana Fergusona, dobrze? Zostaw mnie na chwilę z ojcem.

— Oczywiście — powiedział Lansford i wyszedł.

Ksiądz patrzył na Elszabet mrugając oczami jak zakłopotany uczeń strofowany przez nauczyciela za wagary.

— Wszystko w porządku, czuję się dobrze, naprawdę.

— Nie wydaje mi się.

— Ależ naprawdę wszystko jest dobrze.

— No to o co chodzi, ojcze? — spytała łagodnie.

— To trudno określić.

— Boi się ojciec kasowania?

— Nie, skąd. Przecież przechodziłem to już mnóstwo razy, prawda? — spojrzał na nią z niepewnością — Prawda?

— Ponad sto razy. Jest tu już ojciec od czterech miesięcy.

— Tak właśnie myślałem. Kwiecień, maj, czerwiec, lipiec. Kasowanie to dla mnie nic nowego. Dlaczego miałbym się bać?

— Nie ma żadnego powodu. Kasowanie jest elementem kuracji. Wie ojciec o tym.

— Tak.

— Ale ojca linie rozchodzą się po całym ekranie. Coś ojca dziś rano wzburzyło, a właściwie to musiało się stać w nocy, nieprawdaż? Wczoraj odczyt był w normie. Co to było, jakiś sen?

Duchowny zrobił się jeszcze bardziej niespokojny. Wyglądał coraz gorzej.

— Czy moglibyśmy wyjść, Elszabet? Myślę, że świeże powietrze dobrze mi zrobi.

— Oczywiście. Właśnie o tym samym pomyślałam.

Wyprowadziła go na tylną werandę małego, drewnianego budynku, kazała stanąć nieruchomo i głęboko oddychać. Górowała nad nim prawie o półtorej głowy, była zresztą wyższa od wielu mężczyzn. Tak czy inaczej różnica wzrostu powodowała, że jeszcze bardziej przypominał zalęknionego chłopca, mimo że był od niej o dziesięć lat starszy. Czuła jego wewnętrzną niewypowiedzianą potrzebę dotknięcia jej i przemożny, powstrzymujący go strach. Po chwili wzięła go za rękę. Zasady obowiązujące w centrum mówiły o zabezpieczeniu pacjentom pewnego fizycznego komfortu.

— Elszabet — odezwał się. — Jakie piękne imię. I niezwykłe. Prawie Elżbieta, ale niezupełnie.

— Prawie węgierskie — odparła — ale niezupełnie. Była taka węgierska aktorka, świetna w laserach, w połowie XXI wieku. Nazywała się Erzsebet Szabo. Moja matka była jej największą wielbicielką i dlatego dała mi takie imię, z tym że źle je zapisała — uśmiechnęła się Elszabet. — Moja matka nigdy nie była dobra w ortografii.

Ojciec Christie słyszał już historię jej imienia co najmniej trzydzieści razy, tyle że, rzecz jasna, co rano ją zapominał, gdy kasowanie pamięci oczyszczało jego umysł z wszystkich najświeższych zdarzeń, jak i z nieprzewidywalnej liczby zdarzeń dawniejszych. Po chwili Elszabet zapytała:

— Co ojca tak w nocy przestraszyło?

— Nic.

— Ale waha się ojciec, czy poddać się dzisiaj kasowaniu?

— Tak.

— Dlaczego?

— Czy obieca mi pani, że nie umieści tego w mojej karcie?

— Nie wiem, chyba nie mogę tego obiecać.

— W takim razie nie mogę pani powiedzieć.

— Czy to coś krępującego?

— Gdyby to doszło do archidiecezji…

— Ach, sprawy kościelne. Tutaj mogę być dyskretna. Biskup nie ma dostępu do dokumentów centrum.

— Naprawdę?

— Przecież wie ojciec o tym.

Skinął głową. Jego twarz nabrała żywszych kolorów.

— Otóż, Elszabet, miałem w nocy wizję i nie jestem pewny, czy chce poddać się kasowaniu pamięci.

— Wizję?

— Bardzo wyraźną. Cudowną i zdumiewającą.

— Kasowanie mogłoby ją wymazać. Tak najprawdopodobniej by się stało.

— Wiem.

— Ale jeśli chce ojciec zostać wyleczony, trzeba bezwzględnie poddać się kasowaniu. Zapomnieć dobre rzeczy razem ze złymi. Za jakiś czas umysł ojca zintegruje się i nie będziemy już musieli robić kasowania. Na razie jednak…

— Rozumiem, lecz mimo to…

— Czy chce ojciec opowiedzieć mi o tej wizji?

Poczerwieniał i skulił się, jakby coś go ukłuło.

— Nie musi ojciec. Ale może tak byłoby lepiej.

Milczał przez chwilę, nie mogąc się zdecydować. Nie wytrzymał:

— Elszabet, ja widziałem Boga w niebie!

Uśmiechnęła się usiłując zrobić wrażenie szczerze zainteresowanej.

— To musiało być wspaniałe — powiedziała łagodnym głosem.

— Bardziej niż może pani sobie wyobrazić. Bardziej niż ktokolwiek może sobie wyobrazić.

Znów zaczął drżeć, a z oczu pociekły mu łzy pozostawiając na twarzy dwie błyszczące ścieżki.

— Czy nie widzi pani, Elszabet, że nie ma we mnie żadnej wiary? Żadnej wiary. A nawet jeśli była, opuściła mnie dawno temu. Czy to nie żałosne? Czy to nie brzmi jak kiepski żart? Ksiądz, który nie wierzy. Wiara jest moim zawodem, rozumie pani? A ja jej nie mam. Spełniam tylko swoje kościelne obowiązki, odprawiam nabożeństwa; wykonuję zawód jak prawnik czy księgowy, ja… — przerwał na moment. — A Bóg przychodzi do mnie, nie do papieża, kardynała, tylko do mnie, który jestem bez wiary!

— Jak wyglądała ta wizja? Może ojciec opowiedzieć?

— O tak, tak, opowiem pani. Była tak wyrazista, jak na jawie. Purpurowe światło na niebie, jak welon, jak świetlisty welon zawieszony na niebie, i dziewięć słońc świecących jednocześnie, jak klejnoty. Pomarańczowe, niebieskie, żółte, takie jak nasze, wszystkie kolory mieszające i zlewające się ze sobą. Cudowne cienie! Dziewięć słońc! A później ujrzałem Jego. Ujrzałem Go na tronie, Elszabet. Wielki, majestatyczny. Król królów, któż inny mógłby mieć dziewięć słońc za podnóżki! Jego oblicze, czoło, bil z niego strumień światła, miłości, łaski, świętość, moc, potęga. To wszystko płynęło od Niego. Poczucie, że widzę najpotężniejszą i najmądrzejszą istotę, Boga Wszechmogącego. Mówię pani, to było przygniatające. Płakałem, szlochałem, byłem mokry od potu. Było to tak cudowne, że myślałem, że dostanę ataku serca.

Ksiądz przerwał i ukradkiem zerknął na nią z niepewnością. Następnie, już nie patrząc w jej stronę, dodał cichym, zawstydzonym, pełnym bólu głosem:

— Jeszcze jedno. Wie pani, mówi się, że jesteśmy stworzeni na Jego obraz i podobieństwo, a to nie jest tak. On w ogóle nie jest taki jak my. Wiem, że widziałem Boga. Jest to równie pewne jak to, że Jezus jest moim Zbawcą. Ale On wcale nie wygląda tak, jak my.

— Jak więc wygląda?

— Nie mogę o tym mówić. Nie ośmieliłbym się, nawet przy pani. Ale On nie wyglądał jak istota ludzka. Wspaniały, wielki, ale niepodobny do łudzi.

Elszabet nie miała pojęcia, jak na to zareagować. Uśmiechnęła się znowu swym zawodowym uśmiechem, ciepłym i zachęcającym.

— Muszę zatrzymać tę wizję, Elszabet. To coś, o co modliłem się przez całe życie. Obecność Boga rozświetlająca moją duszę. Jak mógłbym z tego zrezygnować, jeśli tego doświadczyłem?

— Musi ojciec poddać się kasowaniu. Przecież wie ojciec, że kasowanie go uzdrowi.

— Tak, wiem. Ale ta wizja, te dziewięć słońc.

— Może to zostanie po kasowaniu.

— A jeśli nie? — zmarszczył brwi. — Myślę, że chciałbym przerwać leczenie.

— Wie ojciec, że to niemożliwe.

— Wizja…

— Z pewnością znowu zostanie ojcu dana, gdyby uległa wymazaniu. Jeśli bóg objawił się ojcu tej nocy, czy możliwe jest, by go teraz opuścił? Co otwarło się przed ojcem tej nocy, z pewnością otworzy się ponownie. Dziewięć słońc, Bóg Ojciec na tronie…

— Naprawdę tak pani myśli, Elszabet?

— Jestem tego pewna.

— Mam nadzieję, że się pani nie myli.

— Proszę mi zaufać — powiedziała. — Proszę zaufać bogu.

— Tak.

— Wejdźmy więc z powrotem do środka.

Ksiądz wyglądał na przekonanego.

— Oczywiście — odrzekł.

— Czy mogę przysłać tu Lansforda?

— Naturalnie.

Łzy płynęły mu po policzkach. Jeszcze nigdy nie widziała go tak ożywionego.

Tymczasem w domku B Lansford przygotował kasowanie dla Eda Fergusona, który wyglądał na nieco zniecierpliwionego oczekiwaniem.

— Idź teraz do ojca — powiedziała Elszabet do Lansforda — a ja zajmę się panem Fergusonem.

Technik skinął głową.

Ferguson, mężczyzna o chłodnym wyrazie twarzy około pięćdziesiątki, trafił do Centrum Nepenthe zamiast do więzienia za ogromne i bezsensowne oszustwa w handlu nieruchomościami. Teraz zaczął opowiadać Elszabet o wyjeździe do Mendocino, gdzie miał spotkać się z jakąś kobietą, która miała przyjechać tam z San Francisco. Elszabet słuchała jednym uchem. Umysł zaprzątnięty miała wizją ojca Christie. Jakże ten biedny, upadły ksiądz promieniał opowiadając o tym. Nic dziwnego, że bał się poddać kasowaniu. Stracić jedyny, jakkolwiek mizerny i zniekształcony, okruch bożej łaski, jakim kiedykolwiek został obdarowany…

Gdy Elszabet skończyła już z Fergusonem i zajrzała do syntetycznej kobiety imieniem Alleluja, natychmiast pobiegła z powrotem do domku A. Ojciec Christie siedział uśmiechając się przyjaźnie i głupkowato, charakterystycznie dla kogoś, komu właśnie oczyszczono pamięć z całego mnóstwa faktów. Donna, siostra rehabilitacji z rannej zmiany, była przy nim przeprowadzając normalną procedurę przypominania. Trzebmy było upewnić się, czy pacjent pamięta własne nazwisko, dzisiejszą datę, gdzie jest i dlaczego. Kasowanie miało działać tylko w obrębie pamięci krótkoterminowej, ale zdarzało się, że zabieg zadziałał głębiej, czasami nawet bardzo głęboko. Elszabet skinęła głową młodszej kobiecie.

— W porządku — powiedziała — dziękuję, ja dokończę.

Zdziwiła się czując, jak mocno bije jej serce. Gdy Donna odeszła, Elszabet usiadła obok księdza i delikatnie położyła mu rękę na dłoni.

— No i jak ojciec się czuje? Wygląda ojciec na wypoczętego i odprężonego.

— O tak, Elżbieto, jestem bardzo odprężony.

— Elszabet — przypomniała mu łagodnie.

— A tak, oczywiście.

Przysunęła się bliżej. Spróbował zerknąć jej w dekolt. W porządku — pomyślała.

— Niech mi ojciec powie — odezwała się — czy miał kiedyś sen o dziewięciu słońcach świecących na niebie?

— Dziewięć słońc? — spytał zdziwiony. — Dziewięć słońc jednocześnie?

3

Tego ranka Jaspin był już spóźniony, kiedy wychodził ze swego mieszkania w San Diego. Zdarzało mu się to często. Gdy doszedł w końcu do siebie, pognał autostradą do zjazdu na Chula Vista. Wjechał na otwartą przestrzeń i na rozwidleniu ruszył w stronę doliny Otay, wybierając lokalne, wyjęte spod kontroli drogi. Po dwudziestu minutach jazdy po suchej, gorącej równinie dotarł do blokady drogi ustawionej przez ludzi tumbonde.

Droga była zamknięta, co było oczywistym bezprawiem; nikt jednak w hrabstwie San Diego nie zamierzał mówić ludziom tumbonde, co mają robić. Jezdnię przegradzała ściana energii, za którą, z ramionami skrzyżowanymi na piersiach, stało sześciu czy siedmiu ponurych mężczyzn o ciemnej skórze i szerokich twarzach z wystającymi kośćmi policzkowymi. Ubrani byli w stroje tumbonde: srebrne kurtki, obcisłe czarne getry z czerwonym lampasem, szerokie czarne sombrera i wisiorki z sierpem księżyca na piersiach. Wydawało się, że mają założone maski, ale były to po prostu ich twarze, kamienne, niewzruszone. Żaden z nich nie zdradzał najmniejszych oznak zainteresowania bladym gringo w starym, rozklekotanym samochodzie. Jaspin znał jednak procedurę. Wychylił się przez okno i rzekł:

— Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie.

— Maguali-ga, Maguali-ga — odpowiedział jeden z tumbonde.

— Senior Papamacer naucza. Seniora Aglaibahi jest naszą matką. Rei Ceupassear rządzi.

— Maguali-ga, Maguali-ga.

Jak na razie szło mu dobrze.

— Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie — rzekł ponownie Jaspin.

— Parking jest za dwie kilometr — powiedział beznamiętnie jeden z tumbonde — potem idź pięćset metr. Lepiej biec; już się zaczynać procesja.

— Maguali-ga, Maguali-ga — powiedział Jaspin, gdy zapora znikła. Przejechał obok strażników o kamiennych twarzach i ruszył zakurzoną, wyboistą drogą, aż ujrzał małych chłopców machających do niego z parkingu. Było tam już co najmniej tysiąc samochodów, w większości jeszcze starszych niż jego. Zostawił auto w zakątku pod starym dębem i pobiegł dalej. Mimo że brakowało jeszcze trochę czasu do południa, panował straszliwy upał. Czuł się jak w Arizonie; żadnej wilgoci, jak w piecu. Spróbował wyobrazić sobie, jak by się czuł stojąc w czarnych spodniach i sombrero w słońcu w samo południe.

Po chwili zobaczył wiernych kotłujących się na wysokim pagórku przy drodze. Były ich tysiące. Niektórzy ubrani byli w kompletny strój tumbonde, inni, tak jak on, mieli na sobie zwykle ubrania. Trzymali w rękach sztandary, plakaty, portrety wielkich. Z ukrytych gdzieś głośników dochodził nieustanny, rytmiczny dźwięk bębnów. Ziemia drżała. Pewnie podłączyli prąd — pomyślał Jaspin — porozmieszczali wszędzie węzły elektrostatyczne i zsynchronizowane płytki pulsacyjne. Tumbonde byli może prymitywni, ale technika nie była im obca.

Ustawił się na skraju tłumu. Daleko w przodzie, w połowie zbocza wzgórza, zobaczył olbrzymie figury bóstw z tektury niesione na drągach przez muskularnych, spoconych mężczyzn. Jaspin rozpoznał wszystkie: Prete Noir Negus, tamta to grzmiący wąż Narbail, tam znów byk O Minotauro i Rei Ceupassear, a tamte dwie największe to najwięksi bogowie: Chungira-Który-Przyjdzie i Maguali-ga, bogowie z najdalszych zakątków Wszechświata. Jaspin wzdrygnął się. Wszystko to powariowane, ale nie można zaprzeczyć, że bije z tego moc — pomyślał.

Z tłumu przecisnęła się do niego młoda, szczupła kobieta. Odwróciła się, by spojrzeć mu w twarz, i zapytała:

— Przepraszam, pan doktor Jaspin, prawda? Z Uniwersytetu Kalifornijskiego?

Spojrzał na nią, jakby go ugryzła. Miała może dwadzieścia trzy, dwadzieścia cztery lata, tłuste jasne włosy i białą bluzkę rozpiętą do pasa. Oczy szkliły jej się nieco, a na mikroskopijnych piersiach miała wymalowane purpurową i pomarańczową farbą znaki Maguali-ga. Jaspin nie rozpoznał jej, ale o niczym to nie świadczyło. W ciągu ostatnich kilku lat zapomniał bardzo wiele osób.

— Przykro mi, myli mnie pani z kimś innym — odparł szorstko.

— Byłam pewna, że to pan. Chodziłam na pana wykłady w dziewięćdziesiątym dziewiątym. Uważam, że były wspaniałe.

— Nie wiem, o czym pani mówi — powiedział z głupawym uśmiechem i odszedł rozpychając się łokciami. Posłała w jego kierunku gest Rei Ceupasseara, jako znak błogosławieństwa i przebaczenia. Pieprzyć cię razem z twoim przebaczeniem — pomyślał Jaspin. W tej samej chwili zrobiło mu się przykro, ale poszedł dalej przeciskając się przez tłum.

Jaspin przechodził bardzo zły okres w życiu. Wszystko zaczęło się psuć właśnie gdzieś w roku, w którym ta dziewczyna, jak powiedziała, chodziła na jego zajęcia. Do tej pory nie rozumiał dlaczego. Miał trzydzieści cztery lata, ale były dni, gdy czuł się, jakby był trzykrotnie starszy. Były to dni ciężkie jak z ołowiu, ciągnące się w nieskończoność. Czasem trwało to cały miesiąc. Z uniwersytetu zwolniono go na początku roku 2102. Nie zaczął jeszcze nawet wtedy pisać pracy, więc doktorat, który nadała mu blondynka, istniał tylko w jej wyobraźni. W rzeczywistości był asystentem na wydziale antropologii i nie zdawał sobie wtedy sprawy, jakim przywilejem jest ciepła, intratna posadka na jednym z nielicznych, wciąż funkcjonalnych uniwersytetów. Teraz zdawał sobie z tego sprawę, ale teraz był już nikim.

— Maguali-ga! Maguali-ga! — rozlegało się wycie ze wszystkich stron. Jaspin podchwycił okrzyk.

— Maguali-ga!

Zaczął przesuwać się pozwalając, by tłum unosił go w stronę wielkich, lśniących w słońcu, kołyszących się figur.

Przychodził na procesje tumbonde już od pięciu miesięcy. Ta była ósma. Nie był do końca pewny, dlaczego tu przychodził. Po części była to ciekawość zawodowa. Wciąż jeszcze uważał się w pewnym stopniu za antropologa, a tutaj miał czystą, żywą antropologię w całej okazałości: apokaliptyczny, mesjanistyczny kult wyznawców gwiezdnego boga, który rozkwitał na brunatnym pustkowiu na wschód od San Diego. Specjalnością Jaspina była irracjonalność. Zamierzał napisać sporą książkę wyjaśniającą mechanizmy rządzące współczesnym światem i sens całego szaleństwa, które dobrzy ludzie końca dwudziestego pierwszego wieku zostawili w spadku potomnym. Tumbonde było czystym obłędem przyciągającym Jaspina z nieodpartą siłą, jak gdyby przez analizę obrzędu, w którym uczestniczył, chciał zrehabilitować się za nieudaną karierę naukowca. Było to jednak dla niego czymś więcej. Zdał sobie sprawę, że odczuwa rodzaj pragnienia, jakąś pustkę w duszy, którą miał nadzieję wypełnić tutaj, choć Bóg jeden wiedział, w jaki sposób.

— Chungira-Który-Przyjdzie! — krzyknął Jaspin torując sobie drogę.

Jemu również udzieliło się panujące wokół podniecenie. Czuł, jak przyspiesza mu tętno i zasycha w gardle. Ludzie tańczyli w miejscu, nie odrywając stóp od ziemi, wyginając się i wymachując ramionami na wszystkie strony. Znów zobaczył blondynkę, kilkanaście metrów od niego, tańczącą w transie. Maguali-ga, Bóg Wrót, przyszedł, by zawładnąć jej duszą.

W tłumie było niewielu białych. Tumbonde powstało w społecznościach latynosko-afrykańskich uchodźców, którzy przybyli tłumnie w okolice San Diego po Wojnie Pyłów. Większość z nich miała skórę ciemną albo wręcz zupełnie czarną. Kult był mieszanką różnych kultur; trochę z Brazylii i Gwinei z domieszką motywów haitańskich, no i oczywiście meksykańskich. Trudno byłoby wyobrazić sobie wyznawany w tej okolicy rodzaj apokaliptycznego kultu, który w krótkim czasie nie nabrałby azteckiego zabarwienia. Ten jednak był w swej naturze bardziej ekstatyczny od typowej odmiany meksykańskiej: mniej krwi, więcej przeobrażeń.

— Maguali-ga! — ryknął rozdzierający głos — zabierz mnie, Maguali-ga!

Ku swemu zdumieniu Jaspin stwierdził, że to on sam jest właścicielem owego głosu.

W porządku, w porządku, daj się ponieść — powiedział do siebie. Nagle poczuł chłód pomimo skwaru. Daj się ponieść. Dobrze wychowany żydowski chłopak z Brentwood szalejący razem z barbarzyńskimi szwarcerami na skwierczącym jak patelnia zboczu wzgórza w środku lipca — dlaczego nie, u diabła? Daj się ponieść, chłopcze.

Był już na tyle blisko, by widzieć mistrzów ceremonii górujących złowrogo nad resztą w swych wysokich, przypominających szczudła butach. Widział więc Seniora Papamacera i Seniorę Aglaibahi u jego boku otoczonych jedenastoma członkami Rady Wewnętrznej. Wokół całej trzynastki lśniła złocista aureola promieni słonecznych. Jaspin zastanawiał się, na czym polegała ta sztuczka, nie miał bowiem wątpliwości, że musi to być trik. Oficjalnie twierdzono, że są rodzajem magnesu przyciągającego energię kosmiczną.

„Siła pochodzi z siedmiu galaktyk” — tłumaczył Senior Papamacer reporterowi „Timesa”. — „To potężne światło, które niesie moc zbawienia. Kiedyś świeciło w Egipcie, później w Tybecie, w miejscu bogów na Jukatanie, w Jerozolimie, w świątyni w Andach, a teraz tutaj, w szóstym z Siedmiu Miejsc. Wkrótce odejdzie na biegun północny, który jest Siódmym Miejscem. Wtedy to Maguali-ga otworzy wrota i Chungira-Który-Przyjdzie zstąpi na nasz świat przynosząc bogactwo gwiazd tym, którzy go kochają. I będzie to czas końca, który stanie się nowym początkiem.” Czas ten, jak stwierdził Senior Papamacer, był już bliski.

Jaspin usłyszał beczenie spętanych kóz, przebijające się przez ogólny hałas. Usłyszał niski, żałobny głos białego byka ofiarnego, zamkniętego w szopie na szczycie wzgórza.

Teraz zobaczył tancerzy w maskach, z których siedmiu symbolizowało siedem łaskawych galaktyk. Ich twarze skryte były za błyszczącymi metalicznie maskami, a nagie ciała zdobiły ornamenty w kształcie słońc, księżyców i planet. Na głowach mieli lśniące jak zwierciadła, czerwone, metalowe kopuły odbijające ostre jak włócznie promienie słońca. W rękach trzymali grzechotki i kastaniety. Śpiewali dziko:

Venha Maguali-ga Maguali-ga, venha!

Inwokacja. Ustawił się w czołówce tłumu śpiewając i wymachując rękoma. Z lewej strony tęga kobieta powtarzała wciąż po hiszpańsku:

— Odpuść nam nasze grzechy, odpuść nam nasze grzechy…

Po drugiej jego stronie żylasty Murzyn, obnażony do pasa, mruczał łamaną francuszczyzną:

— Słońce wschodzi na wschodzie, słońce zachodzi w Gwinei, słońce wschodzi na wschodzie, słońce zachodzi w Gwinei…

Bębny grzmiały coraz głośniej i szybciej. Wyżej, do szczytu. Zwierzęta piszczały z bólu i przerażenia. Zaczynało się składanie ofiar.

Jaspin znalazł się na krawędzi ogromnego rowu, prawie po brzegi wypełnionego zdumiewającym asortymentem przedmiotów. Były tam klejnoty, biżuteria, monety, lalki, kostki do zabawy, fotografie, odzież, zabawki, sprzęt elektroniczny, broń, narzędzia, paczki z żywnością. Wiedział, co trzeba zrobić. Była to studnia ofiarna. Należało pozbyć się czegoś cennego, aby dać świadectwo swej wierze, że przedmioty te nie będą potrzebne, gdy przybędą bogowie z gwiazd niosąc niewyobrażalne bogactwa wszystkim ludziom cierpiącym na Ziemi. „Musicie złożyć dar Ziemi”, powiedział Senior Papamacer, „jeśli chcecie, by Ziemia sprowadziła dla was dary z gwiazd”. Nie było ważne, czy przedmiot jest powszechnie uważany za cenny: musiał być cenny dla wrzucającego. Jasper miał już przygotowaną ofiarę. Był nią zegarek, ostatnia chyba, z wyjątkiem książek, cenna rzecz, której jeszcze się nie pozbył. Dziewięciofunkcyjne cacko IBM było jednym z lepszych jej wyrobów. Warte było co najmniej tysiąc.

To idiotyczne — pomyślał.

— Dla Chungiry-Który-Przyjdzie — powiedział wrzucając błyszczący przedmiot do przepełnionego rowu.

Po chwili tłum unosił go już na miejsce zjednoczenia. Płynęła krew kóz i owiec, natomiast nie poświęcono jeszcze byka. Jaspin, trzęsąc się cały, znalazł się twarzą w twarz z Seniorą Aglaibahi, dziewicą-matką, boginią na Ziemi. Miała może trzy metry wzrostu, czarne włosy posypane błyszczącym pyłem, oczy obrysowane ognistym szkarłatem, a na nagich, zakończonych ciemnymi sutkami piersiach widniały znaki Maguali-ga. Bogini dotknęła końcem palca jego ramienia. Poczuł coś w rodzaju ukłucia, jakby wbiła mu igłę lub dotknęła aparatem do elektrowstrząsów. Słaniając się na nogach przeszedł obok niej, minął jeszcze bardziej gigantyczną postać Seniora Papamacera i figury bogów Narbaila, Prete Noira, O Minotaura i gwiezdnego wędrowca Rei Ceupasseara. Zobaczył przed sobą wypalony krąg poświęcony Chungirze-Który-Przyjdzie i Maguali-ga. Okrążywszy święte miejsce poczuł się słabo i zaczął tracić przytomność. Upał — pomyślał — podniecenie, tłum, histeria. Zachwiał się, prawie upadł, starał się jednak utrzymać na nogach w obawie przed stratowaniem. Na szczycie wzgórza udało mu się znaleźć drzewo. Przylgnął do niego starając się przetrzymać kolejne fale zawrotów głowy. Wydawało mu się, że uwalnia się od grawitacji, a jakaś potężna siła wyrzuca go daleko w objęcia kosmosu. Unosząc się w przestrzeni zobaczył Chungirę-Który-Przyjdzie. Bóg Wrót był olbrzymią, dziwaczną postacią z rzeźbionymi rogami barana, wyrastającą od pasa ze śnieżnobiałego bloku alabastru. Nad jego lewym ramieniem zawieszone było ogromne, ciemnoczerwone słońce wypełniające połowę fioletowego nieba. Słońce pulsowało i rosło jak gigantyczny balon. Drugie słońce znajdowało się nad prawym ramieniem boga; niebieskie, pulsujące nagłymi wybuchami światła. Pomiędzy słońcami rozpięty był most ze wspaniale błyszczącej materii, jak ognisty łuk na niebie.

— Mój czas niedługo nadejdzie — rzekł Chungira-Który-Przyjdzie. — Wstąpisz wtedy w me objęcia, synu, i wszystko będzie dobrze.

Potem postać zniknęła. Nie było też widać czerwonej ani niebieskiej gwiazdy. Jaspin przecinał rękami powietrze, ale nie był w stanie zatrzymać tego, co ujrzał. Cudowna chwila skończyła się.

Zaczął drżeć. Nigdy jeszcze niczego podobnego nie doświadczył. Przygniatało go to, nie był w stanie się poruszyć, nie mógł oddychać. Na moment poczuł dotknięcie boga. Nie dało się tego w żaden sposób wytłumaczyć, zresztą nie zależało mu na tym. W tamtym momencie doświadczył czegoś, co przekraczało jego zdolność rozumienia, czegoś tak wielkiego, że on, Barry Jaspin, mógł całkowicie się w tym zagubić. Dobry Jezu — pomyślał — czy to możliwe, że tam, w kosmosie, mieszkają tytaniczne istoty, z którymi ludzie tumbonde potrafią nawiązać łączność przez pół wszechświata i że te istoty przyglądają się naszemu światu z odległości tryliona lat świetlnych, że przybywają tu, by rządzić i zmieniać nasze życie? To chyba musiała być halucynacja? Upał, tłum, a może narkotyk, który wstrzyknęła mi seniora?

Otworzył oczy. Leżał pod drzewem, a nad nim pochylała się dziewczyna o jasnych włosach. Bluzkę wciąż miała rozpiętą, ale znaki Maguali-ga na jej piersiach były rozmazane i nieczytelne, a skóra błyszczała od potu.

— Widziałam, że pan zemdlał — powiedziała. — Bałam się, że coś się panu stanie. Jak mogę panu pomóc? Wygląda pan tak dziwnie, doktorze Jaspin.

Nie zadał sobie trudu, by zaprzeczyć, że nazywa się Jaspin. Głosem zdławionym przez lęk wykrztusił:

— Nie do wiary. Nie mogę w to uwierzyć. Widziałem go. Mogłem wyciągnąć rękę i dotknąć go. Gdybym oczywiście mógł się odważyć.

— Kogo pan widział, doktorze Jaspin?

— Pani nie widziała? Nie widziała go?

— Ma pan na myśli Seniora Papamacera?

— Mam na myśli Chungirę-Który-Przyjdzie — odrzekł Jaspin — patrzącego na mnie z planety w innej galaktyce. Boże wszechmogący, to naprawdę się zdarzyło. Nigdy w to nie wątpiłem.

Poczuł, jakby otaczała go aureola, jakby uświęciło go dotknięcie boga. Wiedział, że jest w nim teraz Chungira-Który-Przyjdzie, że zostanie w nim na zawsze. Za jakiś czas jednak wszystko zaczęło zacierać się i ulatywać, a wtedy był znów pożałowania godnym Barry Jaspinem, spoconym i wyczerpanym, leżącym na gorącym zboczu wzgórza wśród tysięcy krzyczących i mdlejących wokół niego ludzi, wyjących z przerażenia zwierząt i bębnów trzęsących ziemią z siłą 9,5 stopnia w skali Richtera. Usiadł i spojrzał na blondynkę, na której twarzy malowało się zdumienie i przerażenie. Wyglądała, jakby też zobaczyła Chungirę-Który-Przyjdzie w jego oczach w tym krótkim czasie, zanim opuściło go uniesienie. Ogarnął go smutek, jakiego nigdy jeszcze nie zaznał. Nie panując nad sobą zapłakał.

4

Gdy zabieg w domku B był już zakończony, Ferguson powlókł się w stronę internatu na szczycie wzniesienia, czując pustkę w głowie i coś w rodzaju choroby morskiej. To samo, dobrze znane uczucie, towarzyszyło mu każdego ranka o tej porze. Wiedział, że tak dzieje się co dzień, gdyż jego rekorder molekularny, ukryty na palcu pod sygnetem, informował go o tym. Rekorder zastępował mu pamięć. Nacisnął dwa razy sygnet i usłyszał:

— Czujesz się wypluty i skołowany, bo jesteś właśnie po kasowaniu pamięci. Nie przejmuj się tym, stary. Te dupki nie potrafią cię zniszczyć.

Tę wiadomość miał zaprogramowaną na samym początku, tak aby rekorder podawał mu ją co rano, natychmiast po kasowaniu.

Smugi mgły przesuwały się między drzewami. Wszystko było wilgotne i błyszczące. Święty Boże, to przecież lipiec — pomyślał — a czuję się jak w lutym. W żaden sposób nie potrafił przyzwyczaić się do północnej Kalifornii. Brakowało mu upału w Los Angeles, suchego powietrza, a nawet smogu. Tego jednego chyba nigdy żadni naukowcy się nie pozbędą: smogu. Był on w Los Angeles, gdy mieszkali tam tylko Indianie. Może nawet za czasów dinozaurów. Z pewnością będzie tam zawsze.

Ferguson stuknął znów w sygnet i usłyszał swój własny głos.

— Lacy przyjeżdża z San Francisco na weekend. Zatrzyma się w Mendo i ma nadzieję, że dostaniesz przepustkę, by spotkać się z nią w sobotę i w niedzielę. Zadzwoń do niej zaraz po śniadaniu. Oto jej numer…

Zmarszczył brwi i stuknął w pierścień jeszcze dwa razy, sięgając do rozbudowanej pamięci.

— Hasło „Lacy” — powiedział, a rekorder natychmiast odparł:

— Lacy Meyers, mieszka w San Francisco, rude włosy, kościste policzki, 31 lat, niezamężna, poznałeś ją w styczniu 2102 r., pracowała z tobą na kontrakcie przy Betelguzie V. Osiąga orgazm tylko, gdy jest na górze. Urodziny ma 10 marca. Adres domowy i telefon…

— Dziękuję — powiedział. Życie z kasowaniem jest jak pisanie autobiografii na wodzie. Ale nie zamierzał zawsze tak żyć.

Wszedł do internatu i długim, oświetlonym korytarzem dotarł do trzeciego pokoju po lewej, który jak powiedziała mu w trakcie rutynowego przypominania siostra rehabilitacji, dzielił z dwoma współlokatorami: Indianinem każącym mówić do siebie Nick Podwójna Tęcza i facetem o nazwisku Tomas Menendez. Żadnego z nich akurat nie było, widocznie mieli kasowanie na drugiej zmianie. Ferguson stanął chwiejnie na środku pokoju zastanawiając się, który kąt należy do niego. Na jednym z łóżek leżały jakieś kostki. Podniósł jedną, przemówiła do niego po hiszpańsku. W porządku — pomyślał — to proste. Łóżko naprzeciw przykryte było jaskrawoczerwonym kocem w kraciaste wzorki. Indiańskie szmaty — domyślił się. — Jeśli więc nie tamte dwa, wobec tego to tutaj musi być moje. Boże, nienawidzę tego gówna. Co rano zaczynać jak noworodek.

Nie zapominał tylko, dlaczego tu jest. Można było dostać się albo tu, albo do Rehabu 2, a tam obchodzili się z człowiekiem o wiele gorzej. Wychodzili stamtąd faceci łagodni i potulni, nadający się tylko do przycinania róż. Zamierzali wysłać go tam po wyroku za oszustwa, ale okazało się, że jest chory, a może tylko udawał — sam nie był teraz tego pewny — i jego adwokat załatwił mu rok w Nepenthe. „Ten człowiek nie jest przestępcą”, mówił wtedy prawnik. „Jest on ofiarą, tak jak inni”. Czy była to prawda? Ferguson już teraz tego nie wiedział. Może rzeczywiście miał ten syndrom Gelbarda, a może było to jeszcze jedno oszustwo. Obojętnie co to było, tutaj leczyli go z tego. To wiedział na pewno.

Wyskoczył z łóżka i nacisnął płytkę telefonu.

— Proszę linie zewnętrzną — powiedział. Głos komputera odrzekł:

— Mam wiadomość dla pana. Czy podać ją najpierw, panie Ferguson?

— Tak, oczywiście.

— To od pana żony. Jej przyjazd zaplanowany na wtorek nie dojdzie do skutku. Odwiedzi pana dzisiaj o 10.30.

— Na Chrystusa umęczonego! — powiedział Ferguson. — Żartujesz! Dzisiaj? Jaki dzisiaj dzień?

— Piątek, 21 lipca 2103 r.

— Jak długo zamierza zostać?

— Do godziny 15.00 w niedzielę.

W ten sposób weekend z Lacy diabli wzięli. Pieprzony świat! Nawet tutaj starał się planować wszystko tak, jak chciał, ale było to cholernie trudne, prawie niemożliwe, gdy na drugi dzień nic się nie pamiętało i wszystko wydawało się inne niż przedtem. Pieprzony świat! Przyjeżdżać w odwiedziny cztery dni wcześniej!

— Czy doktor dała zgodę na zmianę terminu? — spytał ze wściekłością. — To musi być jakaś pomyłka.

— Numer decyzji…

— Nieważne. Słuchaj, to jakaś paskudna pomyłka. Mam wyjść na przepustkę w sobotę. Nie masz żadnego zapisu mojego podania o przepustkę na ten weekend?

— Przykro mi, panie Ferguson, nie mam tu nic takiego.

— Sprawdź jeszcze raz.

— Nie ma żadnego zapisu podania o przepustkę.

— Musi być. To na pewno pomyłka.

Spróbuj kłócić się z komputerem — pomyślał Ferguson zrezygnowany.

— Jestem pewny, że składałem podanie. Szukaj dalej. A w ogóle połącz mnie zaraz z doktor Lewis. Ona też wie o moim podaniu.

— Doktor Lewis rozmawia teraz z klientem, panie Ferguson.

— To powiedz jej, proszę, że chcę z nią pomówić zaraz, jak skończy.

Stuknął w przycisk przerywający połączenie i ukrył twarz w dłoniach. Odetchnął głęboko dwa czy trzy razy. Znowu zadzwonił telefon. Jeszcze raz głos komputera:

— Czy chce pan nadal tę linię zewnętrzną, panie Ferguson?

— Nie… Tak, oczywiście.

Gdy usłyszał sygnał, wybrał numer Lacy w San Francisco. Siódma piętnaście rano: czy aby już wstała? Cztery dzwonki. A może nocowała poza domem? Nie zdziwiłby się. Po chwili jednak zastanowił się, dlaczego miałby ją o to podejrzewać. O ile pamiętał, prowadziła się jak zakonnica. Pomyślał, że być może kasowanie nie jest tak dokładne, jak mu się wydawało. Odpowiedziała po piątym dzwonku, głosem zaspanym i niewyraźnym:

— Tak?

— Tu Ed, kochanie.

— Ed? Ed! — przebudziła się w jednej chwili. — Mój słodki, co u ciebie? Tyle o tobie myślałam…

— Wiesz, jest problem.

— Problem?

— Tak, z tym weekendem.

— Naprawdę? — jej głos stał się nagle chłodny i odległy.

— Nie chcą mi dać przepustki. Mówią, że mam jakieś nawroty i że będę miał dodatkowe płukanie.

— Już mam wszystkie rezerwacje, kochanie, wszystko poumawiane!

— A przyszły weekend?

Przez chwilę nic nie mówiła.

— Nie wiem, czy będę mogła w przyszłym tygodniu.

— Hm.

— A nawet jeśli nie dostaniesz przepustki, to czy nie mogę ja przyjechać? Przecież mówiłeś, że macie tam dom odwiedzin małżeńskich…

— Nie jesteś moją żoną, Lacy.

Nie powinien był tego mówić. Czuł, jakby ze słuchawki powiało arktycznym chłodem. Odezwał się znowu:

— Nie ma to zresztą znaczenia. Cały weekend będę siedział w wannie, a gdy już ze mną skończą, nie będę umiał odróżnić dupy od łokcia. No i żadnych odwiedzin.

— Przykro mi, Ed.

— Mnie też. Nawet nie masz pojęcia jak bardzo… — I znów chwila ciszy, a potem pytanie:

— Jak się w ogóle czujesz?

— W porządku. Nie pozwalam tym skurczybykom dobrać mi się do skóry.

— Pamiętasz mnie jeszcze?

— Wiesz, że pamiętam, najdroższa. Widzę wciąż te lśniące, rude włosy. Widzę, jak siedzisz na mnie starając się trafić, gdzie trzeba.

— Och, kochanie.

— Kocham cię, Lacy.

— Ja też cię kocham. Tęsknisz za mną, Ed? Naprawdę?

— Wiesz jak bardzo.

— Gówniany weekend. Ty i ja na plaży w Mendo…

— Nie pogarszaj już tego. Wiesz, że byłbym tam, gdybym mógł.

— I tyle chciałam ci powiedzieć.

— Co na przykład?

— Jest pewna zabawna rzecz. O naszym projekcie kosmicznym, pamiętasz?

— Pewnie że pamiętam. — Jakaś nutka musiała jednak zadrgać w jego głosie, gdyż przypomniała mu:

— Wiesz, to było wtedy, gdy próbowaliśmy sprzedawać podróże świadomości do Betelguzy V. Niedawno śniło mi się, że pojechałam na taką wycieczkę świadomości. Że naprawdę pojechałam na jakąś gwiazdę, rozumiesz?

— Nie możesz zacząć wierzyć we własne zwidy, mała.

— To była najprawdziwsza prawda! Na niebie czerwone słońce i niebieskie. Widziałam złocistą postać z rogami na postumencie z białego kamienia: jak jakiś potwór kosmiczny. Wyciągnął do mnie rękę, machał. Jak wielkolud, prawie jak bóg, a na niebie…

— Posłuchaj, kochanie, ta rozmowa kosztuje mnie fortunę.

— Pozwól mi tylko opowiedzieć. To nie był zwykły sen. Był jak prawdziwy, Ed. Widziałam drzewa na tej planecie, nawet robaki, ale one też były inne niż na Ziemi. Najśmieszniejsze jest, że to właśnie usiłowaliśmy sprzedać ludziom, za to cię posadzili i…

— Posłuchaj, Lacy. Wołają mnie już na leczenie.

— Tak, tak. Dobrze.

— Zobaczymy się w następny weekend? Opowiedziałabyś mi wtedy wszystko do końca.

— Nie wiem, czy będę mogła. Mówiłam ci, będzie ciężko.

— Postaraj się, Lacy. Cholernie tęsknię za tobą.

— Tak Ed, ja też.

Nie zabrzmiało to przekonująco. Dziwka — pomyślał czując wzbierającą w nim złość. Gdyby była w zasięgu ręki, dałby jej parę razy w twarz. Po chwili jednak zrozumiał, że to nie jej wina, że przecież była przygotowana, żeby przyjechać jutro, a jego żona wszystko popsuła. Nie mógł przecież wymagać od Lacy, by czekała na niego tydzień za tygodniem. Prędko zastosował jedno z ćwiczeń uspokajających, które pokazała mu doktor Lewis.

— Kocham cię, Lacy. Bardzo chciałbym zobaczyć się jutro z tobą. Wiesz o tym — powiedział najczulej, jak potrafił.

Rozłączył się i dotknął pierścienia.

— Hasło „żona” — zażądał.

Odpowiedział mu jego własny głos:

— Żona: Mariela Johnston. Urodziny 7 sierpnia. W lecie tego roku skończy 33 lata. Ożeniłeś się z nią w Honolulu, 4 lipca 2098 r. Niezły towar, ale nie możesz już jej znieść. Twój prawnik sprawdza, jakie są możliwości uzyskania rozwodu.

Świetnie — pomyślał. — Ale na pewno nic jeszcze nie załatwił. A ona przyjeżdża tu w odwiedziny rodzinne psując mój weekend z Lacy. Ciężka cholera! Przymierza się, żeby wyciągnąć coś z opieki społecznej. Założę się, że o to właśnie jej chodzi. Dobra żoneczka przyjeżdżająca w odwiedziny!

Ktoś zastukał do drzwi.

— Kto tam? — spytał Ferguson.

— Alleluja — odpowiedział najbardziej melodyjny kobiecy głos, jaki w życiu słyszał.

Coś zaczęło majaczyć mu w poplątanej i okaleczonej pamięci, ale nie potrafił tego rozpoznać. Dotknął znów sygnetu i powiedział:

— Hasło „Alleluja”.

— Pacjentka Centrum Nepenthe. Syntetyczna kobieta, wspaniałe ciało, strasznie pojebana osobowość. Dmuchasz ją od czasu do czasu przez całe lato.

Spojrzał na sygnet z niedowierzaniem. Dmuchać syntetyk? Musisz być nieźle wygłodzony, chłopie. No ale skoro rekorder tak mówi, to widocznie tak jest.

— Wejdź — powiedział.

Gdy ją zobaczył, uwierzył w to, co pierścień mu powiedział. Syntetyk czy nie, łatwo było mu wyobrazić sobie, że idzie z nią do łóżka. Wyglądała świetnie. Jak prawdziwa. Była niewiarygodnie piękna, jak to zwykle syntetyki. Prezencja laserowej gwiazdy, długie nogi, gładka skóra, czarne kręcone włosy, słodka buzia. Miała na sobie coś lekkiego i cienkiego, ukazującego wyraźnie zarys sutków. W świetle padającym z korytarza widział nawet czarny trójkącik włosów łonowych. Nigdy nie mógł zrozumieć, po co oni zadają sobie tyle trudu, by jeszcze umieszczać włosy łonowe na imitacjach. Może po to, by nie można było ich tak łatwo odróżnić? Ale przecież i tak nie było trudno ich rozpoznać, gdyż urodą przewyższały każdy ideał ludzkiej piękności.

Wśliznęła się do pokoju i zapytała:

— Dobrze się czujesz?

— Dlaczego? Źle wyglądam?

— Bardzo spięty, drażliwy, podenerwowany. Może tak zawsze wyglądasz, ale chyba nie jesteś odprężony.

— Podenerwowany? Tak, do cholery, jestem podenerwowany. Wszystko mi się komplikuje. Niewłaściwa osoba w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie i nie podoba mi się to. Wkurzyłem się — potrząsnął głową. — Do diabła, to nie jest dobry początek rozmowy, co? Spróbujemy jeszcze raz. Cześć, Alleluja. Allie.

Uśmiechnęła się.

— Przepraszam. Cześć, ty jesteś Ed Ferguson, prawda?

— Możesz się założyć o swoją śliczną pupę, że tak.

— Znalazłam pod poduszką wiadomość, że zaraz po kasowaniu mam przyjść ci się przedstawić. Zdaje się, że robię to co rano, czy tak?

— Tak — odparł, mimo że sam nie pamiętał więcej od niej. Wstał, podszedł do niej, przyciągnął ją do siebie. Pocałowali się, a jego ręce powędrowały w kierunku jej piersi. Wyobraził sobie, że takie właśnie muszą być piersi czternastolatki: twarde jak plastik, ale cieplejsze. — Tak, robimy to codziennie. Zapoznajemy się na nowo. Alleluja, Ed, Ed, Alleluja. Ogromnie miło mi cię poznać. Rozumiesz? To ten scenariusz.

— Dlatego nawet warto mieć kasowanie — powiedziała. — Zawsze jest tak, jakby to był pierwszy raz. — Roześmiała się i przytuliła do niego.

— Pójdziemy po południu na spacer do lasu, dobrze? Zaraz wrócą twoi współlokatorzy.

— Dziś nie mogę pójść, Allie.

— Nie mogę?

— To te denerwujące komplikacje, o których ci mówiłem. O wpół do jedenastej mam gościa. Moja żona. Przyjeżdża w odwiedziny.

Odsunęła się od niego, urażona.

— Nie wiedziałam, że masz żonę, Ed.

— Ja też nie, dopóki komputer mi o tym nie przypomniał. Miała przyjechać we wtorek, ale okazało się, że przyjeżdża dzisiaj. Lasek jest więc wykluczony, kotku.

— Mamy jeszcze trzy godziny.

— To są odwiedziny rodzinne, rozumiesz? — odparł Ferguson. — Gdybym mógł, tobym poszedł z tobą, wiesz o tym, ale dzisiaj jestem po prostu zajęty. Pojedzie w niedzielę po południu i wtedy będziemy się mogli zabawić. W porządku?

Zobaczył w jej oczach gniew i przestraszyło go to. Zawsze bał się gniewu kobiet, ale gniew Allelui był czymś szczególnym, dlatego że ona była szczególna. Wiedział, że gdyby chciała, mogłaby urwać mu ręce i nogi jak skrzydełka muchy. Syntetyczni ludzie byli zdumiewająco silni. Ona zaś była niezrównoważoną emocjonalnie syntetyczną kobietą, a do tego stała pomiędzy nim a drzwiami. Zerknął w stronę telefonu zastanawiając się, czy zdąży nacisnąć tarczę i wezwać pomoc, zanim ona uderzy.

Jednak nie zaatakowała. Zastosowała jakieś ćwiczenie (widział, jak drgają jej mięśnie policzków) i uspokoiła się.

— W porządku — powiedziała. — Jak ona wyjedzie. Twoja żona.

— Wiesz, że wolałbym zabawić się z tobą.

Sztuczna kobieta machinalnie skinęła głową. Wydawało się, że odpływa w jakiś inny świat.

— A ty dobrze się czujesz? — zapytał.

— Nie wiem — odpowiedziała spokojnie. — Coś mnie czasami nachodzi, dziś w nocy też to przyszło.

— Opowiedz mi.

— Tylko nie śmiej się. Mam dziwne sny, Ed.

— Sny?

Zawahała się.

— Wydaje mi się, że widzę inne światy. Jeden jest cały zielony, z zielonym niebem, zielonymi chmurami, a ludzie wyglądają, jakby zrobieni byli ze szkła. Czy miałeś kiedyś takie sny?

— Nie pamiętam moich snów — powiedział. — Zawsze rano mi je kasują. Śnił ci się inny świat? Jak to się stało, że to pamiętasz, skoro miałaś rano kasowanie?

— Kilka światów. Zielony był jednym z nich. Sny mi jakoś zostają, wiesz? Może dlatego, że jestem syntetyczna. Może kasowanie nie zawsze na mnie działa. Był jeszcze taki świat, który widziałam już ze dwa razy, z dwoma słońcami na niebie.

Ferguson osłupiał ze zdumienia, a ona mówiła dalej:

— Jedno czerwone, a drugie…

— Niebieskie?

— Tak, niebieskie! Też to widziałeś?

Poczuł, jak ciarki przechodzą mu po plecach. To zwariowane — pomyślał.

— I było coś złotego, wielkiego, z rogami, na bloku białego kamienia?

— Widziałeś to! Widziałeś!

— Jezu umęczony — powiedział Ferguson.

5

Mijał trzeci dzień, odkąd Charleyowi udało się uruchomić ciężarówkę. Wjechali we wschodnią, spieczoną słońcem stronę doliny San Joaquin. Oby tak dalej — pomyślał Tom. — Może zabiorą mnie ze sobą aż do San Francisco.

— Spójrzcie na to zwariowane, zakazane miejsce — powiedział Charley. — Mój dziadek pochodził z tych okolic. Był cholernie bogaty. Bawełna, pszenica, kukurydza i Bóg wie co jeszcze. Osiemdziesięciu ludzi u niego pracowało, rozumiecie?

Trudno było uwierzyć, że trzydzieści lub czterdzieści lat temu uprawiano tu ziemię. Oczywiście teraz nikt już niczego nie uprawiał. Ziemia zamieniała się znów w pustynię, jak przed czterystu laty, zanim wybudowano kanały irygacyjne. W letnim słońcu wszystko było brązowe, poskręcane, martwe.

— Co to za miasto? — spytał Buffalo.

— Nikt już chyba nie pamięta — odrzekł Charley.

— Fresno — stwierdził mężczyzna zwany Tamale’em, który na każdy temat miał komplet informacji, tyle że fałszywych.

— Gówno prawda — powiedział Charley — Fresno jest dalej na południe, nie wiesz o tym? Nie mów mi też, że to Sacramento. Sacto jest w tym kierunku. To są, jakby nie było, duże miasta, a tutaj to tylko miasteczko i założę się, że nikt nie pamięta jego nazwy.

— W Egipcie mają miasta, które przetrwały dziesięć tysięcy lat i wszyscy znają ich nazwy, a tu zostawisz coś na trzydzieści lat i kto cokolwiek pamięta? — odezwał się Buffalo.

— Chodźmy tam — rzekł Charley. — Może jeszcze coś ciekawego znajdziemy. Drapnijmy coś.

— Drapnijmy, drapnijmy — zawtórował mały Latynos nazywany Mujerem. Wszyscy się roześmiali.

Tom podróżował już z drapaczami. Wolał ich od towarzystwa bandidos. Było to o wiele bezpieczniejsze. Wcześniej czy później bandidos robili coś tak idiotycznego, że w końcu ich wykańczano. Drapacze lepiej potrafili dbać o własną skórę. Zwykle nie byli tak dzicy jak bandidos i może trochę bardziej przebiegli. Zajęcie drapaczy było czymś pośrednim pomiędzy grabieżą a rozbojem, byle tylko utrzymać się przy życiu w tej wędrówce po peryferiach wielkich miast. Czasami zabijali, ale tylko gdy było to niezbędne: nigdy dla zabawy. Tom zżył się szybko z całą grupą. Miał nadzieję, że uda mu się pozostać z nimi co najmniej do San Francisco. A jeżeli się nie uda, to też dobrze. Jedynym sposobem na życie było spokojne przyjmowanie wszystkiego, co niesie ze sobą. Teraz pragnął podróżować z Charleyem i jego drapaczami. Opiekowali się nim. Podróżowali przez dziki kraj. Dziko było wszędzie, ale tu bardziej niż gdzie indziej.

Uważał, że jest przy nich bezpieczny. Stał się dla nich rodzajem maskotki przynoszącej szczęście.

Ta rola nie była dla niego nowa. Tom wiedział, że dla pewnego rodzaju ludzi obecność kogoś takiego jak on jest wysoce pożądana. Uważali go za wariata, nieszkodliwego, zwariowanego w sympatyczny sposób. Trzeba było wykorzystywać każdą odrobinę szczęścia, a taki wariat jak Tom musiał go mieć mnóstwo, skoro tak długo udawało mu się przeżyć, włócząc się po krawędzi świata. Był więc ich maskotką. Lubili go wszyscy: Buffalo i Tamale, Mujer, Ruper, Choke i Nicholas, a zwłaszcza Charley. Wszyscy oprócz Stidge’a. Stidge wciąż nienawidził go i tak chyba miało już pozostać, bo przecież został pobity z powodu Toma. Stidge nie śmiał jednak go tknąć ze strachu przed Charleyem, a może po prostu z obawy, że mogłoby to przynieść im pecha. Tak czy inaczej, Toma nie obchodziło dlaczego, dopóki Stidge trzymał się z dala od niego.

— Spójrzcie tam — wskazał ręką Charley — popatrzcie tylko!

Widok był przerażający. Strzaskane ulice, sterczące pionowo kawały asfaltu, gołe mury domów, sucha trawa wystająca spomiędzy porozbijanych płyt chodnikowych, piasek nawiewany z pól, poprzewracane wraki samochodów.

— Musieli tu mieć paskudną wojnę — powiedział Mujer.

— Nie tutaj — odparł Choke, mężczyzna przypominający kościotrupa o czole pociętym bliznami. — Tutaj nie było żadnej wojny. Wojna była bardziej na wschód, ty głupku, w Kansas, Nebrasce, Iowa, tam gdzie zrzucili pył.

— Wszystko jedno — wtrącił Buffalo — pył nie rozwali tak miasta. Pył tylko nanosi na wszystko ciężki ładunek, tak że jak czegoś dotkniesz, to cię spali.

— No to kto to zrobił? — spytał Mujer.

— Ludzie. Uciekający ludzie — odpowiedział Charley cichym głosem. — Myślisz, że te miasta odbudują się same? Ludzie odeszli, bo nie dało się już tu uprawiać ziemi, a może za dużo pyłu z ciężkim ładunkiem przywiało od strony martwych stanów, a może pękł kanał gdzieś na północy i nikt nie wiedział, jak go naprawić. Ruszyli do Frisco albo na południe, potem pordzewiały rury, przyszło trzęsienie ziemi, nie było nikogo, żeby cokolwiek naprawić, wszystko niszczało coraz bardziej, a na koniec przyszli drapacze, by wynieść to, co jeszcze zostało. Nie potrzeba wcale bomb, żeby zniszczyć jakieś miejsce. Niczego nie trzeba. Wystarczy zostawić tak jak jest, a samo się rozleci. Nie budowali tego na dłuższy czas, jak Egipt, co, Buffalo? Budowali na trzydzieści, czterdzieści lat, no i po trzydziestu latach zużyło się.

— Cholera — powiedział Mujer — ale mamy gówniany świat!

— Pojedziemy do San Francisco — odparł Charley. — Nie jest tam tak źle. Spędzimy tam lato. Przynajmniej będzie chłodno, mgła, wiaterek.

— Co za popieprzony świat — powiedział znowu Mujer.

Stojący na uboczu Tom oznajmił:

— Albowiem gniew Pana dosięgnie wszystkie narody, a Jego ręka wszystkie ich armie. On zniszczył je doszczętnie, On przywiódł je na zatracenie.

— Co mówi nasz czubek? — zapytał Stidge.

— To Biblia — odpowiedział Buffalo. — Nie znasz Biblii?

— I wyrosną ciernie w jej pałacach, pokrzywy i jeżyny w jej fortecach, i będą schronieniem dla smoków i przystanią dla sów.

— Znasz to wszystko na pamięć? — spytał Charley.

— Wiele z tego — odrzekł Tom. — Jakiś czas byłem kaznodzieją.

— Gdzie to było?

— Tam — powiedział Tom wskazując kciukiem za prawe ramię. — W Idaho. W stanie Waszyngton.

— Podróżowałeś?

— Trochę.

— A byłeś kiedyś na Wschodzie?

— Masz na myśli Nowy Jork, Chicago, te miejsca?

— Tak, te okolice.

— Jak? — odparł Tom. — Miałem frunąć?

— Tak — roześmiał się Mujer — frunąć! Na miotle!

— Kiedyś tak było — powiedział Tamale. — Od wybrzeża do wybrzeża. Wsiadałeś do samolotu w San Francisco i za trzy godziny byłeś w Nowym Jorku. Ojciec mi opowiadał.

— Trzy godziny — powiedział Stidge — gówno prawda. Gówno i tyle.

— Trzy godziny — powtórzył Tamale. — Kogo nazywasz gównem? — wyjął nóż. — Mojego ojca? No dalej, powiedz to jeszcze raz. Powiedz też coś na moją matkę, Stidge. No, dalej!

— Przestańcie — przerwał mu Charley. — Przyszliśmy tu drapać, więc drapmy. Stidge, działasz nam na nerwy.

— Myślisz, że w to uwierzę? Trzy godziny i jesteś w Nowym Jorku?

— Mój ojciec tak mówił — mruknął Tamale.

— Wtedy był inny świat — rzekł Charley. — Przed Wojną Pyłów wszystko było inne. Może to było pięć godzin, co, Tamale?

— Trzy.

Tom czuł, że cała ta rozmowa uciska mu czaszkę jak rak mózgu. Trzy godziny, pięć, jakie to ma znaczenie? Ten świat już nie istniał. Czując nadchodzącą wizję odszedł na bok.

Dobrze, dobrze. Niech nadchodzi. Oni niech się tam kłócą, niech się posiekają, jeśli tego właśnie chcą. On mieszkał w innym, lepszym świecie. Odszedł jeszcze dalej, za postrzępiony, wystający w górę fragment chodnika, minął kłębowisko zardzewiałych przewodów wysokiego napięcia i usiadł na krawężniku zasypanej piaskiem ulicy. Oparł się o olbrzymią palmę, która wyglądała, jakby miała przetrwać nawet wtedy, gdy Kalifornia i wszystko, co człowiek tu zbudował, ostatecznie runie w gruzy.

Wizja nadeszła. Była wyraźna i do tego widział wszystko naraz.

Czasem wszystko przychodziło równocześnie; nie jeden, wyizolowany świat, ale zdumiewająca ich wielość przychodzących jeden za drugim. W takich chwilach czuł się środkiem wszechświata. Całe galaktyczne imperia przepływały przez jego duszę. Widział obraz królestw nad królestwami leżących poza zasięgiem percepcji człowieka.

— Chodźcie do mnie! O tak, chodźcie, chodźcie!

Przed jego szeroko otwartymi w podziwie oczami przesuwała się najwspanialsza procesja, jaką kiedykolwiek oglądał; następujące po sobie światy, jak potok, jak dzika powódź. Zielony Świat, Imperium Dziewięciu Słońc i Podwójne Królestwo, następnie światy Poro i Zygerone, którzy byli panami Poro, a nad nimi wznosiła się sylwetka dostojnika Kusereen z rasy, która panowała nie wiadomo w ilu galaktykach, łącznie z Zygerone i Poro. Widział drgające, przezroczyste istoty, zbyt niezwykłe, by były sennymi zjawami. Widział wirujące dyski świetlne rozciągające się do jądra wszechświata. Przez umysł przemykały mu całe biblioteki danych, spisy cesarzy i królów, bogów i demonów, teksty biblii nieznanych religii, opery, która trwała jedenaście lat galaktycznych. W dłoni trzymał inkrustowaną kulę, nie większą niż pyłek, w której zapisane były imiona i dzieje miliona władców z dziewięciu tysięcy dynastii Sapiil. Widział szereg czarnych wież, wyższych niż góry, ciągnący się nieprzerwanie aż po linię horyzontu. Odbierał bodźce ze wszystkich kierunków w czasie i przestrzeni. Widział pięćdziesięciu półbogów Wieku Theluvary, trzy miliardy lat temu, gdy nawet Kusereenowie byli młodzi, widział Ludzi-Oczy z Wielkiej Gwiezdnej Chmury, którzy dopiero mieli zaistnieć, a także tych, którzy zwali się Ostatnimi, choć wiedział, że takimi nie byli. Mój Boże — pomyślał — mój Boże. Jestem niemal niczym, a Ty zesłałeś wszystkie te cuda na mnie. Ja, Tom, jestem Twoim sługą. Gdybym tylko mógł opowiedzieć im o tym, co mi pokazałeś. Gdybym tylko mógł. Jak mam służyć Tobie, który stworzyłeś to wszystko i jeszcze tak wiele więcej? Do czego jestem Ci potrzebny? Czy mam im o tym opowiedzieć? Jeśli tak, opowiem. Pokażę im. Sprawię, że Twoje cuda objawią im się przed oczami. Mój Boże, mój Boże, mój Boże.

A wizje wciąż przesuwały się. Świat za światem, bez końca.

Później wszystko znikło w ułamku sekundy, a on leżał rozciągnięty na zrujnowanej ulicy opuszczonego miasta, oszołomiony, chwytając z trudem powietrze. Ubranie miał zupełnie przepocone. Przed nim pojawiła się zatroskana twarz Charleya.

— Tom, Tom! Możesz mówić, Tom?

— Tak, jasne.

— Myśleliśmy, że masz atak.

— Ten największy — odparł. — Widziałem wszystko. Widziałem moc i chwałę. Och, nieszczęsny Tom, nieszczęsny, nieszczęsny Tom! To był ten największy i już nigdy nie wróci!

— Pomogę ci wstać — powiedział Charley. — Jesteśmy gotowi do drogi. Możesz wstać? No już, spokojnie. Miałeś znowu wizję, tak? Widziałeś Zielony Świat?

Tom skinął głową.

— Widziałem, tak. Widziałem wszystko — odpowiedział. — Wszystko.

ROZDZIAŁ DRUGI

W ciągu zaledwie trzydziestu lat Dwakroć dwadzieścia byłem nękany, Z czterdziestu za to trzykroć piętnaście W niewoli gorzkiej przetrzymywany W domu wariatów na strychu wspaniałym, Z zarostem miękkim i miłym. Okowy mocne i słodkie rózgi Dzyń-dzyń — brzmiały głodem poczciwym. A teraz śpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

Tego ranka wynikły niespodziewane kłopoty z Nickiem Podwójną Tęczą, coś podobnego do załamania psychotycznego trzeciego stopnia. Przyszło to ni stąd, ni zowąd, a do tego jeszcze paskudny atak agresji, z którym trudno było sobie poradzić. Z tego właśnie powodu Elszabet spóźniła się na comiesięczne zebranie personelu. Wszyscy już czekali: psychiatrzy Bill Waldstein i Dan Robinson; Dante Corelli, kierownik fizykoterapii, i Naresh Patel, neurolingwista. Siedzieli przy wielkim stole konferencyjnym z sekwoi, każdy w swej ulubionej relaksującej pozycji. Gdy weszła na salę, było już po jedenastej.

Dante wpatrywała się w pulsujące girlandy złocistego światła wysyłane z niewielkiego patternmastera, który trzymała w dłoni. Bill Waldstein, odchylony w tył, kontemplował stojącą przed nim flaszeczkę wina. Patel wydawał się być pogrążony w medytacji. Don Robinson wystukiwał coś na kieszonkowej klawiaturze komputera. Wszyscy wyprostowali się, gdy Elszabet zajęła centralne miejsce za stołem.

— Nareszcie! — powiedziała Dante scenicznym szeptem dając do zrozumienia, że Elszabet spóźniła się na spotkanie co najmniej dwa lata.

— Elszabet właśnie pokazała nam, jak być pasywno-agresywnym — stwierdził Bill Waldstein.

— Odwal się — odpowiedziała niedbale Elszabet. — Całe trzynaście minut spóźnienia.

— Dwadzieścia — zauważył Patel nie przerywając głębokiego transu.

— Dwadzieścia. To zastrzelcie mnie. Czy mógłby pan podać mi trochę tego wina, doktorze Waldstein?

— Przed obiadem, doktor Lewis?

— Nie był to cudowny poranek — odparła — więc byłabym wdzięczna, gdybyście przestawili się na niższy poziom pieprzenia, zgoda? Dziękuję, kocham was wszystkich.

Wzięła wino od Waldsteina, ale wypiła tylko kroplę. Było ostre, jakby łykała igiełki. Bolała ją szczęka. Ciekawe, czy spuchnie mi twarz — pomyślała.

— Uspokoiliśmy Nicka Podwójną Tęczę pięćdziesięcioma miligramami paksu — powiedziała zmęczonym głosem. — Bill, zajrzyj do niego po obiedzie i daj mi znać, co się dzieje. Stwierdził, że jest Siedzącym Bykiem na wojennej ścieżce. Roztrzaskał sprzętu, za nie wiem ile setek dolarów, a potem przyłożył Teddy’emu Lansfordowi tak, że biedak przeleciał przez pół pokoju i myślę, że mielibyśmy z nim jeszcze sporo kłopotu, gdyby akurat zrządzeniem losu nie nadeszła Alleluja i nie obezwładniła go. Jest niezwykle silna, wiecie o tym. Dzięki Bogu, że to nie ona dostała szału.

Waldstein pochylił się w jej stronę trochę się garbiąc. Był wysokim, szczupłym mężczyzną około czterdziestki, którego ciemne włosy zaczynały powoli wypadać. Gdy garbił tak plecy — Elszabet wiedziała — był to gest zainteresowania, opiekuńczości, a nawet nadopiekuńczości. Nie lubiła, gdy zachowywał się w ten sposób. Waldstein przemówił łagodnym głosem:

— Szlachetny czerwonoskóry ciebie też uderzył, nieprawdaż, Elszabet?

Wzruszyła ramionami.

— Dostałam łokciem w zęby raczej przypadkowo. Nic się nie złamało, nawet nie naciągnęło. Nie zamierzam zakładać sprawy w sądzie.

Waldstein spojrzał groźnym wzrokiem.

— Zwariowany sukinsyn. Musiał całkiem zidiocieć, żeby uderzyć ciebie. Walnąć Lansforda, mogę to zrozumieć, ale ciebie? Kogoś kto pół nocy siedzi i słucha, jak on szlocha opowiadając o swoich przodkach-męczennikach?

— Proszę wybaczyć — zauważyła Dante — ale wszyscy ci ludzie są zwariowani. Dlatego właśnie tu są. Nie możemy oczekiwać, że będą zachowywać się racjonalnie, prawda? Zresztą Podwójna Tęcza nie pamięta, jak dobra jest dla niego Elszabet. Wszystko zostało skasowane.

— Nie ma usprawiedliwienia — rzekł kwaśno Waldstein. — Wszyscy mamy przodków-męczenników. Pieprzyć go i jego umęczonych przodków; nie sądzę nawet, żeby był Siuksem, jak utrzymuje.

Elszabet spojrzała na Waldsteina z niesmakiem. Lubił uważać się za człowieka towarzyskiego i życzliwego, a nawet jowialnego, miał jednak zdumiewającą skłonność do niepotrzebnego obrażania się. A gdy już się rozkręcił, trudno było go powstrzymać.

— W ogóle myślę, że jest oszustem — ciągnął Waldstein. — Naciągaczem, jak słodki Eddie Ferguson. Nick Podwójna Tęcza! Założę się, że nazywa się Joe Smith. Może nawet nie jest wariatem. Dobrze jest tu u nas posiedzieć, co? Blisko do lasu. A może…

— Bill — przerwała mu Elszabet.

— Ale uderzył cię, tak?

— No dobrze, dobrze. Robi się późno, Bill.

Chciała potrzeć bolącą szczękę, ale bała się, że może to wyzwolić u niego kolejny atak złości. Może byłoby prościej — pomyślała — gdybym nie odtrąciła Waldsteina, gdy rok, a może trzy lata temu zalecał się do mnie? Nie pozwoliła mu na nic. Może gdyby coś między nimi zaszło, nie musiałaby teraz przez cały czas znosić jego niezgrabnej rycerskości. Ale wtedy… nie, nic nie byłoby prostsze, gdyby to się stało. Wtedy czy kiedykolwiek.

Włączając leżący przed nią mały magnetofon, Elszabet powiedziała:

— Zacznijmy już wreszcie, dobrze? Comiesięczne zebranie personelu, czwartek, 27 lipca 2103 roku, przewodniczy Elszabet Lewis, obecni: doktor Waldstein, doktor Robinson, doktor Patel i pani Corelli, 11.21. W porządku? Zamiast zwykłych raportów o postępach w leczeniu, proponuję zacząć od dyskusji na temat niezwykłego problemu, który pojawił się w ciągu ostatnich sześciu dni. Mam na myśli powtarzające i pokrywające się sny natury… hm… fantastycznej, których wydają się doświadczać nasi pacjenci. Poprosiłam doktora Robinsona o przygotowanie krótkiego sprawozdania. Dan?

Robinson uśmiechnął się szeroko, odchylił do tyłu i skrzyżował nogi. Był naczelnym psychiatrą centrum. Szczupły, długonogi mężczyzna o jasnokawowej karnacji, niezwykle inteligentny, zawsze cudownie zrelaksowany, był w istocie takim życzliwym człowiekiem z poczuciem humoru, za jakiego uważał się Bill Waldstein. Był też chyba najbardziej godnym zaufania członkiem personelu, z którym Elszabet pracowała.

Położył dłoń na kapsule pamięci przed sobą, nacisnął czerwony, lśniący przycisk aktywatora i odczekał chwilę. Odsunął urządzenie na bok i rzekł:

— W porządku. Sny kosmiczne, tak zaczynamy je określać. Zarówno bezpośrednie relacje pacjentów, jak i analiza danych po kasowaniu dostarczają nam ostatnio informacji o realistycznych snach natury kosmicznej, układających się w pewien ciąg. Pierwszy z nich był udziałem syntetycznej kobiety, Allelui CX1133, która nocą 17 lipca ujrzała we śnie planetę (zidentyfikowała to jako planetę na konsultacji ze mną następnego dnia rano) z intensywnie zielonym niebem, gęstą zieloną atmosferą i zaludniającymi ją istotami z substancji przypominającej szkło, o niezwykle wydłużonych ciałach. Następnie, 19 lipca, ojciec James Christie ujrzał inny, znaczenie bardziej złożony obraz; grupę słońc w różnych kolorach, widocznych na niebie jednocześnie, i ogromną postać na pierwszym planie. W związku z religijnym światopoglądem ojciec Christie zinterpretował swój sen jako wizję bóstwa, uważając ujrzaną postać za Boga. Z tego co wiem, w konsekwencji ojciec przeszedł poważne załamanie emocjonalne. Następnego ranka opowiedział swój sen, acz niechętnie, doktor Lewis. Sen ojca Christie nazwałem Snem o Dziewięciu Słońcach, a sen Allelui Snem o Zielonym Świecie.

Robin przerwał, rozglądając się wokół. Na sali zaległa cisza.

— Tak. 19 lipca Alleluja miała drugi kosmiczny sen, który przedstawiał system dwóch gwiazd; dużego czerwonego słońca i nieco mniejszego niebieskiego, które było chyba tym, co astronomowie nazywają gwiazdą zmienną ze względu na pulsacyjne emitowanie energii. Również ten sen związany był z imponującą pozaziemską postacią olbrzymich rozmiarów, istotą z rogami, stojącą na płycie z białego kamienia. Ten sen nazwałem Snem o Podwójnej Gwieździe. Możliwe, że Alleluja miała ten sen kilka razy; ostatnio trochę jakby wymijająco odpowiada na pytania dotychące wizji kosmicznych. — Robinson przerwał znowu. — Interesująco zrobiło się — ciągnął dalej — gdy 20 lipca Tomas Menendez też miał Sen o Podwójnej Gwieździe.

— Ten sam sen? — zapytał Bill Waldstein.

— W każdym szczególe. Mamy dane z kasowania obydwu z nich. Nie ma oczywiście żadnych informacji wizualnych, ale mamy identyczne wyjściowe krzywe adrenalne, identyczne fluktuacje REM, identyczne ładunki alfa, izomorficzne na całym przebiegu. Myślę, że powszechnie przyjęte jest twierdzenie, iż wspomniane funkcje ściśle korelują z czynnością snu i chciałbym wysunąć tezę, że identyczne sny generują identyczne wykresy reakcji — spojrzał wyczekująco na Waldsteina.

— Zgodziłbym się, że identyczne wykresy oznaczają identyczne sny — powiedział Waldstein — gdybym mógł uwierzyć w identyczne sny. Ale któż ma identyczne sny? Czy jest gdzieś w literaturze wzmianka o czymś podobnym?

— W doświadczeniach wizjonerskich tak — włączył się nieśmiało Naresh Patel. — Jest pewna liczba przypadków, gdzie ta sama wizja odbierana była przez grupę…

— Nie chodzi mi o przypadki z Upanishad czy Objawień — powiedział Waldstein. — Mam na myśli dane udokumentowane przez zachodnich badaczy, współczesne obserwacje kliniczne, badania z dwudziestego wieku lub nowsze.

Patel westchnął, uśmiechnął się i rozłożył ręce.

— Zaraz — wtrącił Dan Robinson — mamy tego więcej. Mamy czwarty sen zatytułowany Sen o Świetlnej Kuli, w którym całe niebo jest sferą promieniowania. Nie można zbadać żadnych właściwości astronomicznych z powodu zbyt silnego natężenia światła. Na tym tle dostrzegane są niezwykle złożone istoty żywe, charakteryzujące się dużą liczbą kończyn i przeróżnych wyrostków tak skomplikowanych, że nasi pacjenci mają kłopoty z dokładnym ich opisaniem. Jak dotąd Świetlna Kula śniła się następującym pacjentom: Nickowi Podwójnej Tęczy 22 lipca, Tomasowi Menendezowi 23 lipca i April Cranshaw 24 lipca. Ojciec Christie miał Sen o Podwójnej Gwieździe jeszcze raz 24 lipca, i znów zinterpretował go jako boskie objawienie; Bóg w innej postaci, w postaci rogatej istoty. Razem mamy trzy osoby, którym śnił się ten sen. Sen o Zielonym Świecie opowiedziała nam Philippa Bruce 25 lipca. Ubiegłej nocy dotarł do Martina Clare. To daje nam również trzy Zielone Światy.

— Cztery — poprawiła go Elszabet — jeszcze Nick Podwójna Tęcza, ubiegłej nocy.

— To jeszcze nie wszystko. — Robin mówił dalej: — Mamy całą epidemię pokrywających się snów kosmicznych. Informacje napływają z całego ośrodka. Oprócz, jak sądzą, Eda Fergusona. To chyba jedyny pacjent, który nie wspomniał o nich ani słowa żadnemu terapeucie.

— Czy to nie ten, którego skazali za sprzedaż gruntów na innych planetach? — spytała Dante.

— Na planetach w innych układach — powiedział Bill Waldstein.

— I jak na ironię jest jedynym pacjentem, który nie odwiedza we śnie innych stanów — skomentowała Dante.

— Chyba że nie mówi o snach — zasugerował Dan Robinson. — Z nim jest to możliwe. Ferguson coś ukrywa.

— Wydaje mi się również, że ma jakiś rekorder — dodał Waldstein. — Wygląda na to, że nie wszystko mu kasujemy; zawsze ma jakąś ciągłość, której być nie powinno.

— Proszę — powiedziała Elszabet — trochę odchodzimy od tematu. Dan, mówisz, że masz jeszcze inne kosmiczne sny na swojej liście?

— Kilka. Na ich temat mam jednak tylko fragmentaryczne dane, więc wolałbym na razie ich nie omawiać, ale wydaje mi się, że główny problem przedstawiłem jasno.

— W porządku — rzekła Elszabet — mamy tu zagadkę. Zjawisko. Jak się tym zajmiemy?

— Z pewnością opowiadają sobie sny — wywnioskował Bill Waldstein.

— Tak myślisz? — spytał Dan Robinson z niedowierzaniem.

— Oczywiście, chcą nas nabrać. Wszyscy widzą w nas przeciwników, dlatego są w zmowie, opowiadają sny, namawiają się…

— Kasujemy ich — powiedział Naresh Patel. — Sny więc znikają. Czy spotykają się o świcie na próby?

— Alleluja chyba nie zawsze pozbywa się snów w kasowaniu — zauważył Dan Robinson. Patel skinął głową.

— Mamy problem z tym zatrzymywaniem snów przez sztuczną kobietę. Ale inni? Podejrzewamy, że Ferguson robi sobie nagrania, ale nie opowiada snów. Ojciec Christie z pewnością nie jest zamieszany w żaden rodzaj oszustwa, a…

— Naresh ma rację co do ojca Christie — powiedziała Elszabet. — Jego sny są prawdziwe, założę się o wszystko.

— Telepatia? — zapytała Dante.

— Na to nie znajdziemy nigdzie żadnych dowodów — stwierdził Bill Waldstein.

— A może teraz zdobędziemy dowody — powiedział Dan. — Zachodzi między nimi jakaś wspólnota, może to jest związane z kasowaniem? Jakiś niespodziewany efekt uboczny procedury?

— Bzdury, Dan. Cóż to za dzikie spekulacje? — spytał Waldstein.

— Spekulatywne — odpowiedział łagodnie Robinson. — Musimy trochę poszukać na oślep, nieprawdaż? Kto wie, co tu się, u diabła, dzieje? Jeśli przemyślimy wszystkie możliwe pomysły…

— A ja nadal nie jestem przekonany, że to naprawdę się dzieje — odparł Waldstein. — Musimy przeprowadzić rzetelne wywiady, by wykluczyć możliwość zmowy pacjentów. Dopiero wtedy możesz rozmawiać ze mną o pokrywających się snach, w porządku?

— W zupełności się zgadzam — rzekł Robinson.

— Potrzebujemy więcej danych — powiedział Patel. — Musimy dowiedzieć się wszystkiego, czego się da o tej sprawie. Czy tak, doktorze Waldstein?

Waldstein skinął głową niepewnie.

— Jeśli to naprawdę się dzieje, tak, musimy to wyjaśnić. Jeśli to oszustwo, musimy je rozszyfrować. Tak, więcej danych, tak.

— Świetnie — powiedziała Elszabet. — Powoli zaczynamy się rozumieć. Czy ktoś chciałby jeszcze coś powiedzieć w sprawie tych kosmicznych snów?

Nikt nie chciał. Rozejrzała się po sali dwukrotnie, ale wszędzie panowała cisza. Zajęto się codziennymi problemami centrum. Później jednak, gdy wszyscy zaczynali już wychodzić, Naresh Patel pozostał na swoim miejscu. Elegancki znawca neurolingwistyki, niewysoki, drobnej budowy, zwykle opanowany do granic obojętności, tym razem wydawał się być dziwnie podenerwowany.

— Chciałeś się ze mną widzieć, Naresh? — spytała Elszabet.

— Tak, proszę. Tylko chwilę.

— Słucham cię — potarła obolałą szczękę. Zaczynała już puchnąć w miejscu, gdzie uderzył ją Nick Podwójna Tęcza.

Patel zaczął mówić cichym głosem:

— To jest coś, o czym nie chciałem mówić w czasie spotkania, choć może byłoby to pożyteczne. Nie jestem jeszcze przygotowany, by podzielić się tym ze wszystkimi kolegami, a zwłaszcza z Waldsteinem przy jego aktualnym nastawieniu do rzeczywistości. Jeśli jednak pozwolisz, chciałbym podzielić się tym z tobą i tylko z tobą.

Nigdy jeszcze nie widziała go tak poruszonego. Odpowiedziała łagodnie:

— Możesz liczyć na moją dyskrecję, Naresh.

Mężczyzna uśmiechnął się blado.

— Bardzo dobrze. To tylko jedna sprawa. Ja też miałem to, co doktor Robinson nazwał Snem o Zielonym Świecie. Dwie noce temu. Niebo jak ciężka zielona zasłona. Krystaliczne istoty, niezwykłej piękności i wdzięku — posłał jej smutne spojrzenie. — Nie biorę udziału w konspiracji, o którą Waldstein podejrzewa pacjentów. Czy można uznać prawdziwość tego oświadczenia? Nie spiskuję z pacjentami, by zakłócić pracę centrum. Proszę mi wierzyć, doktor Lewis, proszę. Mimo to mówię ci o tym, że miałem Sen o Zielonym Świecie. Naprawdę miałem ten sen.

2

— To niewiele — powiedział Jaspin. — Nie oczekuj za dużo. To naprawdę niewiele.

— Nic nie szkodzi — odparła blondynka. — W dzisiejszych czasach nie można dużo oczekiwać.

Na imię miała Jill. Nazwisko wyleciało mu z głowy; jedno z tych typowych amerykańskich nazwisk: Clark, Walters, Hancock czy coś takiego. Na pewno znajdzie się okazja, żeby jeszcze je powtórzyła. Po ceremonii tumbonde została przy nim trzymając jego głowę na kościstej piersi, kiedy miał ten atak histerii, później sprowadziła go ze wzgórza, gdy zasłabł w tym upale. A teraz już stali przed jego domem na wzgórzach uniwersyteckich. Wyglądało na to, że spędzą ze sobą noc albo przynajmniej wieczór. Tam do diabła, dawno już tego nie miał. Jego druga połowa jednak żałowała, że nie odczepił się od niej gdzieś wcześniej. Ta właśnie połowa wciąż żyła głosem bębnów tumbonde, wciąż widziała tytaniczną postać Chungiry-Który-Przyjdzie, niezaprzeczalnie prawdziwego na alabastrowym tronie gdzieś na odległej planecie. Ta dziewczyna odciągała tylko uwagę, zakłócała koncentrację na sprawach, które zawładnęły jego duszą. Nie zrobił jednak wiele, by pozbyć się jej po ceremonii. Do diabła!

Położył kciuk na tabliczce przy drzwiach. Drzwi spytały, kim jest, a on odpowiedział:

— Jestem twoim panem. Otwieraj, do cholery, i to szybko!

Roześmiała się.

— Ma pan bardzo oryginalny styl bycia, doktorze Jaspin.

— Barry. Proszę Barry, dobrze? Nawet nie mam doktoratu, a tobie jakoś trudno przyjąć to do wiadomości.

Po zidentyfikowaniu głosu drzwi otwarły się. Jaspin szarmanckim gestem zaprosił ją do środka.

— Entrez-vous. — Weszli do mieszkania.

Nie oszukał jej. Było faktycznie niewielkie. Dwa pokoje, mała kuchnia, niewielki taras z widokiem na południe. Sam budynek był przyzwoity, w hiszpańskim stylu, białe ściany, dach z czerwonej dachówki. Otaczała go bujna kalifornijska roślinność: purpurowe pnącza tropikalne o barwnych listkach, czerwona i biała dzika róża, olbrzymie kolczaste aloesy, agawy, palmy sago, całe to subtropikalne zielsko. Prawdopodobnie to miejsce przed wojną było luksusowym przykładem kondominium. Teraz podzielone zostało na milion maleńkich mieszkanek, w związku z czym nikt nie troszczył się o utrzymanie całości, która dość mocno już podupadła. Zresztą co tam, ważne że jest dom. Przyszedł tu przypadkiem w pierwszym dniu swojego pobytu w San Diego, gdy zdecydował, że powinien wyprowadzić się z Los Angeles. Teraz, czternaście miesięcy później, czuł się tu już niemal komfortowo.

— Mieszkasz w San Diego? — zapytał.

Udało jej się nie odpowiedzieć. Pytał już o to raz, gdy szli na parking, i wtedy też nie odpowiedziała. Chodziła teraz po całym mieszkaniu, podziwiała jego bibliotekę, która rzeczywiście była imponująca: kostki, taśmy, pliki płytek, dyski, a nawet książki, dobre, stare (ale nie przestarzałe) książki.

— Patrzcie! — krzyknęła. — Masz Kroebera! I Meada! I Levi-Straussa, i Haverforda, i Schapira, i wszystkich! Nigdy czegoś takiego nie widziałam, chyba że w bibliotece! Można? — Wyciągała rzeczy z półek, gładziła je i pieściła; książki, taśmy, kostki. Potem odwróciła się do niego. Oczy jej błyszczały.

Jaspin znał to pełne uwielbienia spojrzenia dziewcząt na jego zajęciach, gdy jeszcze prowadził zajęcia. Była to czysta miłość, miłość abstrakcyjna. Nie miała nic wspólnego z nim samym. Uwielbiały go, bo był źródłem nauki, bo był za pan brat z Arystotelesem i Platonem. Również dlatego, że był starszy niż one i mógł, gdyby zechciał, jednym kiwnięciem palca otworzyć przed nimi wrota mądrości. Jaspin rzeczywiście używał tego palca wobec niejednej z nich (nie tylko zresztą palca) i podejrzewał, że niektóre zrobiły się od tego mądrzejsze, ale nie tak, jak sobie to wyobrażały. Pomyślał, że ma to wszystko już za sobą.

„Posłuchaj, Jill”, miał zamiar odpowiedzieć na adorujące spojrzenie, „to błąd patrzeć na mnie w ten sposób. Nie mogę ci dać nic z tego, co pewnie myślisz, że mógłbym. Naprawdę.” Nie potrafił jednak zdobyć się na szczerość.

Tymczasem podszedł do niej, jak gdyby zaraz miał porwać ją w ramiona, ale w ostatniej chwili po prostu wyjął jej z rąk książkę, którą trzymała, i pogładził ją jak ona przed sekundą. Prawdziwy biały kruk, opracowanie Cordry’ego o meksykańskich maskach. Sto trzydzieści lat, a kolory ilustracji wciąż żywe. Stopniowo wyprzedawał swoje zbiory pewnemu profesorowi z La Jolla, by móc zapłacić za mieszkanie i wyżywienie, tak samo zresztą jak większość z nich zdobył, gdy miał jeszcze pieniądze, a kto inny był na dnie.

— To jeden z moich największych skarbów. Spójrz na te maski! — Przekartkował kilka stron. Diaboliczne twarze z rogami, stwory rodem z koszmarnych snów. Chungira-Który-Przyjdzie? Maguali-ga? — znów usłyszał bębny w głowie.

— I to, i to, i to! — wpadała już w ekstazę. — Co za cudowna biblioteka! Jakim wspaniałym człowiekiem musi pan być, doktorze Jaspin!

— Barry.

— Barry.

Wyszła na taras i zerwała czerwony kwiat dzikiej róży, który następnie wpięła sobie we włosy. Biedne, opuszczone dziecko — pomyślał. Była chyba trochę starsza, niż mu się z początku wydawało; może dwadzieścia siedem lat.

— Mieszkasz w pięknym miejscu jak na te czasy — powiedziała. — Mamy szczęście, że żyjemy na wybrzeżu Kalifornii, prawda? W głębi lądu nie jest już tak przyjemnie.

— Podobno jest tam paskudnie. A im dalej od wybrzeża, tym gorzej. Najgorzej jest oczywiście w stanach na skraju strefy pyłu. Słyszałem, że jest tam po prostu dżungla, wszędzie bandidos, ale nikogo to nie obchodzi, bo wszyscy i tak umierają na chorobę popromienną.

Pokręcił głową. Robiło mu się niedobrze, gdy pomyślał o spustoszeniu, które poczyniła Wojna Pyłów. Żadnych bomb, nie zrzucono ani jednej bomby, bo nie można było tego zrobić nie skazując całego świata na unicestwienie, używano więc sterowanych chmur radioaktywnych niszcząc rolnicze stany, serce kraju, dzieląc go na kawałki. Tak jak my zrobiliśmy z nimi, tylko gorzej. A teraz, trzydzieści lat później, pełzamy w szczątkach zachodniej cywilizacji przycinając nasze pnącza, słuchając sześcianów muzycznych, chodząc na zajęcia z antropologii i udając, że udało nam się odbudować świat tu, w słonecznej Kalifornii, podczas gdy, o ile wiadomo, o 500 mil stąd na wschód ludzie stali się kanibalami. Jaspin odezwał się:

— O tym miałem zamiar napisać. Świat współczesny z antropologicznego punktu widzenia, trochę też socjologii. Świat jako dżungla nowoczesnej technologii. Oczywiście teraz już tego nie zrobię.

— Nie?

— Wątpię. Nie jestem już na uniwersytecie. Nie mam sponsora, a to bardzo ważne.

— Mógłbyś sam to zrobić, Barry. Wiem, że byś potrafił.

— To miło z twojej strony. Słuchaj, nie jesteś głodna? Mam tu coś, a te opuncje na podwórku są jadalne, więc…

— A czy mogłabym wziąć prysznic? Cała się kleję, no i ta farba, wiesz, te znaki Maguali-ga.

— Jasne — odpowiedział. — Jaki dziś dzień? Piątek? Tak, w piątki mamy wodę do mycia.

W okamgnieniu uwolniła się z ubrania. Żadnego skrępowania. Zresztą również żadnych piersi, bioder, pośladków. Płaska jak chłopak. I co z tego. Była przecież kobietą. Tego był pewny, choć różnie to bywało; te wszystkie ich przeszczepy i implanty. Zaprowadził ją pod prysznic i znalazł dla niej ręcznik. Następnie — a jakże — rozebrał się i wszedł razem z nią. Nie mamy tu za wiele wody, lepiej wykąpmy się razem. Gdy popłynęła woda, odwróciła się do niego i oplotła go nogami, a on przyparł ją plecami do wykafelkowanej ściany podtrzymując rękami pośladki. Oczy miał przez cały czas zamknięte, a gdy na chwilę je otworzył, dostrzegł, że ona wciąż patrzy na niego tym wzrokiem pełnym uwielbienia, jakby każdym ruchem wkładał w nią z pięćdziesiąt encyklopedii.

Wszystko odbyło się szybko, ale było bardzo przyjemnie. Nie można się było powstrzymać. Później jednak przyszedł smutek, poczucie winy, wstyd i nie potrafił się od nich uwolnić. Miłość, tak to kiedyś ktoś nazywał. Jaka miłość? Dwoje żałosnych nieznajomych łączących się częściami ciał na parę minut. Miłość?

Jaspin pomyślał, że musi starać się być wobec niej uczciwy. Mogło być przyjemniej, gdybym wcześniej się o to postarał, ale wtedy może do niczego by nie doszło, a ja za bardzo tego chciałem. To przecież też uczucie, prawda? Prawda?

Opierając się o krawędź umywalki, spokojny już, choć nieco przygnębiony, odezwał się patrząc wciąż na jej małe, różowo zakończone piersi, chłopięce biodra i wilgotne, zlepione włosy:

— Muszę ci to szczerze powiedzieć. Myślisz, że jestem szlachetną, romantyczną, intelektualną postacią, prawda? Ale ja nie jestem, rozumiesz? Jestem oszustem, przegranym facetem, Jill. Jestem nikim.

— Ja też — odparła.

Spojrzał na nią w osłupieniu. Była to pierwsza autentyczna rzecz, jaką od niej usłyszał, odkąd się poznali. Zaczął mówić dalej:

— Byłem kimś. Zdolnym dzieckiem z bogatej rodziny z Los Angeles, miałem perspektywy. Miałem być wielkim antropologiem, ale w pewnym momencie zostałem farblondjet. — Zdziwione spojrzenie. — Nie znasz tego słowa? Znaczy ono w jidysz „pomieszany”, „zagubiony”. Uwiąd duszy, wielka choroba początku XXII wieku; chyba nazywa się to teraz syndromem Gelbarda. Rozsypałem się. Nie wiem nawet dlaczego. Nagle za ciężko było mi wstawać rano, iść na zajęcia. Nie byłem nawet w depresji — rozumiesz, syndrom Gelbarda różni się trochę od klinicznej depresji; jest głębszy, jest reakcją na cały ten ludzki śmietnik, rodzajem kulturowego wyczerpania, wypalenia — ale byłem farblondjet. Wciąż jestem. Nie zrobiłem kariery, nie mam przyszłości, nie jestem heroicznym półbogiem kultury, jakim sobie mnie wyobrażasz.

— Chodziłam na twoje zajęcia. Byłeś świetny.

— Po prostu powtarzałem to, co znalazłem w tych książkach. Co mądrego jest w gładkim języku? Co jest mądrego w dobrej pamięci? Brzmiało to mądrze dla ciebie, bo sama nic więcej nie wiedziałaś. Co studiowałaś na uniwersytecie?

— Nic konkretnego. Po prostu chodziłam na zajęcia.

— Nic nie skończyłaś?

Wzruszyła ramionami.

— Chciałam uczyć się wszystkiego, ale tego było tak dużo, że nie wiedziałam, z której strony zacząć. Nie zaczęłam więc niczego. Ale teraz będę znów miała szansę, prawda?

— Co masz na myśli?

W jej głosie zabrzmiał dziwny dźwięk, jakby cienkie miedziane druciki ocierały się o siebie.

— Uczyć się. Od ciebie. Będę sprzątać, robić zakupy, wszystko. I będziemy razem studiować. Tak będzie dobrze, prawda? Pomogę ci przy twojej książce. Właściwie nie mam teraz gdzie mieszkać. Nie zajmuję dużo miejsca, utrzymuję porządek i…

Zdziwił się, że tego nie przewidział. Czuł, że zaczyna boleć go głowa. Wydawało mu się, że Chungira-Który-Przyjdzie wyciągnął swą olbrzymią łapę, owinął ją wokół jego głowy i ściskał, ściskał, ściskał…

— Nie będę pisał książki — powiedział Jaspin — i nie zostanę tu, w San Diego.

— Nie?

— Nie. Niedługo już mnie tu nie będzie.

Zdumiało go to, co sam powiedział. Stwierdzenie, że wyjeżdża z San Diego, było dla niego czymś zupełnie nowym.

— Dokąd wyjedziesz? — zapytała.

Poczekał, aż jego usta znowu przemówią, i po chwili usłyszał własny głos:

— Pójdę tam, gdzie uda się Senior Papamacer. Chyba do Siódmego Miejsca. Pójdę za tumbonde na biegun północny, jeśli będzie trzeba.

— Naprawdę masz taki zamiar?

— Chyba tak — powiedział Jaspin. — Muszę to zrobić.

— Żeby przeprowadzić badania?

— Nie, żeby czekać na Chungirę-Który-Przyjdzie.

— A więc wierzysz w Niego. — Wyraźnie usłyszał duże „N”.

— Teraz tak. Od dzisiaj, gdy byłem na tym wzgórzu. Widziałem coś, Jill. To mnie zmieniło. Powaliło mnie na kolana. To było prawdziwe nawrócenie. Może słowo „nawrócenie” jest zbyt pretensjonalne, ale… — To niedorzeczne — pomyślał — para nagich ludzi, którzy nawet się dobrze nie znają, siedzi w łazience wygadując takie bzdury. — Nigdy nie byłem wierzący — powiedział. — Moi rodzice byli żydami, ale to była raczej sprawa kultury, tradycji. Nikt nie chodził do synagogi, rozumiesz. Ale teraz jest inaczej. To, co czułem dzisiaj… chciałbym znów to przeżyć. Chcę iść tam, gdzie tylko będę miał jakąkolwiek szansę przeżycia tego ponownie. To takie czasy, Jill, taka era. Zeitgeist, rozumiesz? W czasach totalnej rozpaczy religie objawienia zawsze dawały rozwiązanie. Teraz przydarzyło się to nawet mnie, cynicznemu wytworowi cywilizacji imieniem Barry Jaspin. Pójdę za Seniorem Papamacerem i zaczekam, aż Maguali-ga otworzy wrota Chungirze-Który-Przyjdzie.

Serce pompowało mu w żyły ogień. Czy ja naprawdę wierzę w to, co mówię? Tak, tak. To niewiarygodne — pomyślał. — Ja naprawdę wierzę w to, co jej powiedziałem.

— Mogę iść z tobą? — spytała nieśmiało.

3

— Teraz opowiedz mi o tym, który widziałeś wczoraj, gdzie światło gwiazd rozjaśnia niebo jak dzień — polecił Charley.

— Świat Ludzi-Oczu, o to ci chodzi? — zapytał Tom.

— Czy to ten?

— Ludzie-Oczy, tak. Z Wielkiej Gwiezdnej Chmury.

— Opowiedz mi — powiedział Charley. — Uwielbiam cię słuchać, gdy to wszystko oglądasz. Myślę, że jesteś prawdziwym prorokiem, chłopie, takim prosto z Biblii.

— Uważasz mnie za wariata, prawda? — spytał Tom.

Charley odparł łagodnie:

— Nie mów tak. Czy powiedziałem ci kiedyś, że jesteś wariatem?

— Ja nim jestem, Charley. Biedny Tom. Biedny, szalony Tom. Uciekł z jednego domu wariatów wprost do innego.

— Z domu wariatów? Naprawdę? Z prawdziwego wariatkowa?

— Z Pocatello — odpowiedział Tom. — Wiesz, gdzie to jest? Trzymali mnie tam półtora roku.

Charley uśmiechnął się.

— Mnóstwo normalnych tak zamknięto, a mnóstwo szaleńców jest na wolności. To o niczym nie świadczy. Chcę ci powiedzieć, że cię szanuję i podziwiam. Uważam, że jesteś fenomenalny. A ty siedzisz tu i mówisz, że uważam cię za wariata. Dalej, opowiedz mi o Ludziach-Oczach, człowieku!

Wyglądało na to, że Charley mówi szczerze. Nie naśmiewa się ze mnie — pomyślał Tom. — To dlatego, że sam widział Zielony Świat. Mam nadzieję, że uda mu się zobaczyć i inne. On chce tego. Chce dowiedzieć się czegoś o tych światach. Jest drapaczem, może nawet kiedyś był bandido, założę się, że zabił ze dwudziestu ludzi, a jednak chce wiedzieć, jest ciekawy, nawet na swój sposób delikatny. Mam szczęście, że z nim podróżuję.

— Ludzie-Oczy jeszcze nie istnieją — rzekł. — Pojawią się dopiero za milion, może trzy miliony lat, a może nawet za miliard, to trudno powiedzieć. Trochę się gubię, gdy przychodzą te wszystkie rzeczy z przeszłości i przyszłości. Rozumiesz, wszystkie impulsy myślowe wędrują tam i z powrotem przez wszechświat, a prędkość myśli jest o wiele większa od prędkości światła, więc wizje wyprzedzają światło, zostawiają je z tyłu; możesz nawet zobaczyć obraz z miejsca, które jeszcze nie istnieje, a światło z tego słońca dotrze na Ziemię może dopiero za milion czy miliard lat. Rozumiesz mnie?

— Jasne — odparł Charley niepewnie.

— Ludzie-Oczy żyją, czy też będą żyli, na planecie otoczonej dziesięcioma, a może stu tysiącami gwiazd (któż by je tam zliczył) rozmieszczonych tak ciasno jedna przy drugiej, że z owej planety wyglądają jak jednolita ściana światła wypełniająca całe niebo. Wychodzisz z domu o dowolnej porze dnia czy nocy i zawsze widzisz to oślepiające światło ze wszystkich stron. Nie widać pojedynczych gwiazd, tylko mnóstwo światła. Wszystko białe, jak gdyby niebo było rozpalone do białości.

Nadszedł Mujer.

— Charley?

— Przyjdę za pięć minut.

— Czy moglibyśmy porozmawiać teraz, Charley?

Charley spojrzał na niego zniecierpliwiony.

— No dobra, mów.

Drapacze obozowali na wschód od Sacramento. Było w tej okolicy wciąż sporo farm, większość z nich dobrze strzeżonych. Parszywie się tu drapało. Charley i jego ludzie byli coraz bardziej głodni, wysłał więc właśnie kilku na zwiady.

Mujer zaczął mówić:

— Wrócili właśnie Stidge i Tamale. Mówią, że znaleźli w widłach rzeki farmę, którą ich zdaniem można by opanować i chcą tam iść zaraz, jak się ściemni.

— Dlaczego ty mi to mówisz, a nie Stidge?

— Buffalo powiedział, że poszedłeś z Tomem i chciałeś, żeby nie przeszkadzać, więc Stidge postanowił ci nie przeszkadzać.

— Ale ty przyszedłeś?

Mujer odparł:

— Chciałem porozmawiać z tobą przed Stidge’em i Tamale’em. Wiesz, że Tamale we wszystkim się myli. A ten Stidge to dziki facet. Nie ufam im zbytnio.

— A myślisz, że ja im ufam?

— Jeśli Stidge mówi, że można zająć jakieś miejsce, a Tamale twierdzi tak samo, to ja mam poważne wątpliwości, Charley. A może powinniśmy się wstrzymać? To wszystko. Chciałem powiedzieć ci o tym, zanim Stidge przyjdzie do ciebie.

— W porządku, stary, rozumiem, o co chodzi.

— Inaczej nie zawracałbym ci głowy — powiedział Mujer.

— Jasne. Ale musimy też jeść, Mujer. Myślę, że po prostu sam przyjrzę się tej ich farmie. Może tym razem mają rację i będziemy mogli ją opanować, a jeśli ja też będę tak uważał, zrobimy to. Jeśli zaś stwierdzę, że się nie da, zrezygnujemy. W porządku, Mujer?

— W porządku. Przepraszam, że zawracałem ci głowę.

— Nic nie szkodzi, stary — Charley kiwnął Mujerowi, że może odejść, po czym zwrócił się znów do Toma:

— No dobra, Ludzie-Oczy.

Wygląda na to, że Charley nie ma wielkich kłopotów z przestawieniem się na tak różne tory — pomyślał Tom. — Tu mówi o najechaniu na czyjąś farmę, a za chwilę chce słuchać o nieznanych planetach.

Nie wyglądał na zabójcę. Oczy miał głębokie i smutne. Czasami było w nim coś niemal miłego, prawie poetyckiego. Innym razem był znów diametralnie różny. To zabójca. Tom wiedział o tym. Pod tym miłym przykryciem. Co jednak było głębiej?

Tom zaczął mówić:

— Żyją w świecie światła, które nigdy nie gaśnie, a jest tak gęste, że nie widzą wszechświata na zewnątrz. Tak naprawdę to w ogóle nic nie widzą, bo światło Wielkiej Gwiezdnej Chmury jest tak silne, że nie pozostawia żadnych kontrastów, nie można odróżnić jednej rzeczy od drugiej. Jest go tak dużo, że oślepia i męczy. Oni nie widzą więc, lecz czują, a każda część ich ciała odbiera obrazy. Cała powierzchnia. Dlatego mówi się o nich Ludzie-Oczy, gdyż każdy z nich jest jak jedno wielkie oko. Wiesz, oni jeszcze nie istnieją, ale pojawią się. Są jedną z ras, które dopiero nadejdą. W Księdze Księżyców wypisano 1400 ras, które istnieć będą w przyszłości, ale oczywiście to tylko Księga Księżyców. Tak naprawdę we wszechświecie pojawią się miliardy nowych ras, lecz kosmos jest tak wielki, że nawet Zygeroni i Kusereenowie nie znają ani tysięcznej jego części. Ale to oni, Ludzie-Oczy, i ich umysły są tak wrażliwe, że są w stanie czuć całą resztę wszechświata. Wiedzą o słońcach i gwiazdach, planetach i galaktykach i to wyłącznie dzięki instynktowi i intuicji, podobnie jak ślepiec wie o czerwieni, zieleni, błękicie. Ich umysły pozostają w kontakcie z innymi światami Świętego Imperium, w przeszłości i przyszłości. Dowiadują się o przestrzeni na zewnątrz, a w zamian pokazują innym ludom Wielką Gwiezdną Chmurę, która jest święta, albowiem jej światło jest tak potężne, tak kompletne. Jest jak światło Buddy, rozumiesz? Wypełnia całą próżnię. Dlatego Ludzie-Oczy…

— Charley? Powiedzieli mi, że skończyłeś już z nim rozmawiać — Stidge pojawił się jak spod ziemi.

— Niezupełnie — odpowiedział Charley i wstał. — No dobrze, do cholery, skończymy kiedy indziej. O co chodzi, Stidge?

— Farma. Siedemset metrów w dół, w widłach rzeki. Mężczyzna, kobieta, trzech synów. Mają włączone ekrany, ale ta elektronika jest do dupy. Wejdziemy bez problemu.

— Jesteś pewny?

— Całkowicie. Tamale też to widział.

— Rzeczywiście — rzekł Charley — Tamale świetnie potrafi ocenić sytuację.

— Mówię ci, Charley…

— Dobrze dobrze, Stidge. Zejdźmy tam obaj i przyjrzyjmy się jeszcze raz, dobrze?

— Jasne — odparł Stidge.

Tom został tam, gdzie był, pod wielkim platanem nad brzegiem wyschniętego strumienia, który płynął chyba tylko w zimie. Patrzył, jak Charley i Stidge znikają w cieniach późnego popołudnia. Pojawili się znowu nieco dalej, rozmawiali z innymi, po czym cała ósemka oddaliła się. Tom rozmyślał o tym, co miało stać się tam w dole, na farmie w widłach rzeki. Po chwili szedł już ich śladem, żeby zobaczyć to na własne oczy.

Farmę ujrzał po paru minutach. Mały, biały drewniany budynek wyglądający na około 150 lat, z dachem z ciemnozielonej drewnianej dachówki. Ganek ocieniał gruby pień olbrzymiej palmy. Wokół domu lśnił czerwonym blaskiem ochronny ekran. W chwili, gdy nadszedł Tom, ekran zgasł. Wkrótce dały się słyszeć krzyki i piski, a przez ogólny hałas przebił się jeden przeraźliwy ryk. Po nim wszystko umilkło, lecz za parę sekund wrzaski rozległy się na nowo, tym razem bardziej gniewne. Tom podszedł do drzwi mówiąc do siebie: bądź silny i odważny, nie lękaj się, gdyż nic nie może cię przestraszyć, albowiem Pan, Bóg twój jest z tobą, gdziekolwiek jesteś.

Zajrzał do środka. Dwoje ludzi, kobieta i mężczyzna, leżało na podłodze, a ułożenie poskręcanych ciał wskazywało, że zostali zabici szpikulcem. Trzecią osobą był może szesnasto-, siedemnastoletni chłopiec, pobladły z przerażenia, przyparty teraz do ściany przez Stidge’a przystawiającego mu do gardła szpikulec.

— Stidge! — ryknął Charley właśnie w momencie, gdy wszedł Tom. — Stidge, ty pieprznięty sukinsynu!

— Mam go — zawołał Mujer, zachodząc Stidge’a od tyłu i zręcznie, chwytając go jedną ręką za nadgarstek, drugą zacisnął wokół szyi. Stidge zawył osłupiały. Mujer, demonstrując niezwykłą jak na jego mały wzrost siłę, odgiął rękę Stidge’a na zewnątrz, aż spoczywający w niej szpikulec dotykał prawie ucha swego właściciela.

— Tym razem pozwól mi go zabić — poprosił Mujer. — Nic dobrego z niego nie będzie. To dzikus. Spójrz, co narobił; ten farmer z żoną.

— Nie, Charley — wrzasnął Stidge głosem zdławionym przerażeniem. — Hej, każ mu mnie puścić!

— Nie musiałeś tego robić, Stidge — powiedział Charley. Jego twarz była zimna i gniewna. — Mamy teraz dwa trupy, a dwóch synów uciekło. I po co to wszystko?

— Mam go wykończyć, Charley? — zasugerował znów Mujer.

Wyglądało na to, że Charley rozważa jeszcze sprawę. Wtedy wyszedł do przodu Tom. Nikt nie zauważył, że wszedł do środka, więc teraz wszyscy spojrzeli na niego w zdumieniu. Wszyscy, poza Stidge’em, który odwrócony był twarzą do ściany. Tom dotknął ręki Mujera. Coś działo się z jego oczami. Widział wszystko zamazane, jakby patrzył przez lodową taflę.

— Nie — odezwał się Tom — zostaw go. Zemsta do mnie należy, rzecze Pan. Nie do ciebie, Mujer. Nie mścijcie się, lecz ustępujcie przed gniewem. Zostaw go. — Tom chwycił Mujera za rękę i odciągnął ją w tył, aż szpikulec znalazł się daleko od twarzy Stidge’a.

— Co? — zdumiał się Mujer. — Ten szaleniec? — Odwrócił się i wydarłszy szpikulec z ręki Stidge’a skierował go w stronę Toma, jak gdyby zamierzał wbić mu go w pierś.

— Pan, Bóg mój jest ze mną, gdziekolwiek się udam — przemówił Tom spokojnie. Jego oczom wciąż brakowało ostrości. Widział dwóch Mujerów i czerwoną plamę zamiast Stidge’a.

— Jezu — rzekł Mujer. — Jezu, co tu się dzieje?

— No, już — powiedział Charley z irytacją. — Dosyć tego pieprzonego widowiska. Mujer, oddaj Stidge’owi szpikulec.

— Ale…

— Oddaj. — Zwrócił się znów do Stidge’a: — Miałeś szczęście, że wszedł tu Tom. Już prawie miałem pozwolić Mujerowi cię wykończyć. Przysparzasz nam kłopotów, Stidge.

— To ja wyłączyłem ekran, może nie? — odparł Stidge. — Ja was tu przyprowadziłem!

— Tak — stwierdził Charley — ale mogliśmy wejść i wyjść bez zabijania. Teraz mamy dwa trupy, a dwóch uciekło. Stidge, musisz panować nad bronią. Nie waż się zrobić znowu czegoś takiego, słyszysz? Następnym razem, gdy znów zachowasz się jak dzikus, załatwimy cię. Słyszałeś? — Charley machnął ręką na pozostałych. — Pakować wszystko, co może się do czegoś przydać. Żywność, broń i tak dalej. Nie możemy tu za długo zostać.

— To niemożliwe — mruczał Mujer gapiąc się na Toma. — On cię nienawidzi, wiesz o tym? Ja już go mam załatwić, a ty przychodzisz i chwytasz mnie za rękę. Nie mogę w to uwierzyć.

— Wychodź, wychodź, człecze przeklęty, synu Beliala — odrzekł Tom.

— Znowu Biblia — powiedział Mujer z niesmakiem. — Przeklęty wariat.

Tom uśmiechnął się. Wszyscy wpatrywali się w niego. Niech patrzą. Nie mógł przecież przyglądać się spokojnie morderstwu z zimną krwią. Nawet gdy chodziło o Stidge’a. Tom spojrzał w jego stronę. Stidge patrzył z zimną, ponurą wściekłością. Teraz jeszcze bardziej mnie nienawidzi — zrozumiał Tom — zawdzięczając mi życie. Ale nie boję się. Kochajcie wrogów swoich — tego przecież nas uczył — czyńcie dobro tym, którzy was nienawidzą, błogosławcie tych, którzy was przeklinają. Teraz dopiero zauważył, że nieco się uspokoiwszy, widzi już normalnie.

— Dziękuję — zwrócił się do Charleya — że go oszczędziłeś.

— Tak — mruknął Charley. — Jezu, Tom, przecież to nie był twój interes. To było zwariowane, co zrobiłeś. Przecież Mujer mógł was obu przebić jednym pchnięciem szpikulca. Wiesz o tym?

— Nie mogłem pozwolić, by jeszcze jedno życie zostało odebrane. Pan jest jedynym sędzią.

— Nikt cię nie prosił, żebyś się w to mieszał. Ty nie jesteś tu od decydowania. To było zwariowane, Tom. To, co zrobiłeś. Rozumiesz? Tak to tylko mogę określić: zwariowane. To nie było twoje miejsce. A teraz wynoś się stąd do diabła, dopóki nie skończymy. No, rusz się.

— W porządku — odpowiedział Tom. Wyszedł, ale zajrzał jeszcze przez okno i widział, jak Charley podnosi rękę z laserową bransoletką i kieruje strumień światła w stronę skulonego pod ścianą, przerażonego chłopca. Nim nieszczęśnik upadł na ziemię, był już zapewne martwy. Tom zachwiał się na nogach i wymamrotał słowa modlitwy. Po chwili Charley wyszedł z budynku.

— Widziałem wszystko — rzekł Tom. — Jak mogłeś to zrobić? Nic z tego nie rozumiem. Wściekłeś się, gdy Stidge zabił tych ludzi, a za chwilę ty sam…

Charley splunął.

— Jeśli już raz się zabiło, to na tym się nie kończy. Zabiłeś rodziców, to lepiej zabij też syna, bo będzie deptał ci po piętach, gdziekolwiek pójdziesz. Dwaj pozostali chłopcy uciekli i mam nadzieję, że nie widzieli naszych twarzy. — Po chwili, kręcąc głową, dodał: — O co chodzi? Mówiłem, żebyś się tu nie kręcił. Ale ty musiałeś patrzeć, co? No to widziałeś. Myślisz, że jestem święty, Tom? — zaśmiał się. — To nie są czasy dla świętych. No dobrze, dobrze. Opowiedz mi jeszcze o Ludziach-Oczach. Ty naprawdę to wszystko widzisz? To naprawdę dla ciebie jest rzeczywistością? Zdumiewasz mnie, zwariowany sukinsynu. Opowiedz mi. Opowiedz, co widzisz.

4

— Czy możesz przysiąc, że tego nie zmyśliłaś? — powiedział Ferguson do April Cranshaw. — Niebo pełne światła? Latające stwory podobne do meduz? No, zrób mi przyjemność i przyznaj się. To po prostu wszystko dla kawału, prawda? Prawda?

— Ed — odpowiedziała z wyrzutem, jakby narzygał jej na wieczorową suknię. — Nie rób mi tego, Ed. Pójdę sobie, jeśli dalej będziesz mi mącił w głowie. Bądź miły, Ed.

— Tak — odparł. — Będę miły.

Ci wszyscy dranie z personelu pocili się strasznie, żeby wyjaśnić tę sprawę. Prawie o niczym innym nie mówili. Pierwszą rzeczą, o której chcieli wiedzieć rano, przed kasowaniem, były sny. Potem całymi popołudniami obradowali. Wzywali ludzi na specjalne badania, testy i co tylko.

Jego nie. Jeszcze nigdy go nie wezwali. Nigdy zresztą nie miał snów. Ani razu. To ich zdumiewało, jego oczywiście też. Dlaczego właśnie on jest jedynym? Czy te sny rzeczywiście są prawdą? Banda drani. Chcą go zostawić z boku, cały czas chcą go oszukać.

— Odpowiedz mi szczerze, nie zmyślasz? Naprawdę masz takie sny?

— Co noc — odpowiedziała. — Przysięgam.

Przyglądał się jej twarzy, jak gdyby był to prospekt programu rozwoju wybrzeża oceanicznego. Wyglądała łagodnie i krucho jak pudding. Była przy tym cholernie otwarta i szczera. Słodki, szeroki uśmiech, spokojne zielonkawoniebieskie oczy. Ferguson nie potrafił wyobrazić sobie, żeby mogła być zdolna do kłamstwa. Nie ona. Inni jasne że tak, ale nie ona.

— Czasami nawet w dzień — mówiła dalej — zamykam oczy na chwilę, ale nie śpię i widzę obrazy pod powiekami.

— Naprawdę? W dzień?

— Nawet dzisiaj. Ludzie-meduzy, dziś przed południem.

— Czyli po kasowaniu.

— Tak, to wciąż świeże.

— Mów dalej. Co widziałaś?

— Wiesz, że nie wolno nam o tym rozmawiać…

— Opowiedz mi — zażądał.

Zastanawiało go, czy spał z nią kiedyś. Chyba nie, miała osiemdziesiąt, może sto funtów nadwagi, zupełnie nie w jego typie. Jego rekorder nie miał żadnych danych na ten temat, ale nie znaczyło to, że nic takiego się nie stało; może po prostu nawet nie chciało mu się wprowadzić takiej informacji, a teraz już za późno, żeby się dowiedzieć. Może przeleciał ją z dziesięć razy w ubiegłym miesiącu, ale ani on, ani ona nie mieli możliwości zapamiętania tego. Sprawy przychodziły i odchodziły. Gdy miesiąc temu odwiedziła go Mariela, była dla niego jak obca, wcale jej nie znał. Albo nie chciał znać. Własnej żony. Gdyby nie zapisał tego na rekorderze, nawet nie wiedziałby, że była u niego.

April powiedziała z zakłopotaniem:

— Doktor Lewis mówiła, żebym nikomu nie opowiadała o moich snach, chyba że na badaniach, bo to może zniekształcić dane.

— Zawsze robisz to, co ci mówią?

— Jestem tu, żeby się wyleczyć, Ed.

— Sprawiasz mi ból, April. Ty i ten morski wiatr, który bez przerwy tu wieje.

— Przejdźmy się trochę — zaproponowała.

Znajdowali się na skraju lasu. Wybrali ścieżkę prowadzącą na wschód od centrum. Mieli właśnie popołudniowy czas wolny. Wiatr, chłodny i silny, uderzał od strony oceanu jak pięść, jak zawsze o tej porze dnia. Co dzień po południu dawali godzinę lub dwie wolnego. Nie było wtedy żadnych zabiegów. Ferguson wolałby teraz być z Alleluja, ale nie wiedział, gdzie się zawieruszyła, a akurat znalazła go April. Często się tak działo w czasie wolnym.

— Bardzo cię nurtuje ta sprawa kosmicznych snów, prawda?

— Chyba tak jak wszystkich.

— Ale ty wciąż o nie pytasz.

— Dlatego, że ja ich nie miewam.

— Przyjdzie na to czas — rzekła łagodnie. — Po prostu nie nadeszła jeszcze kolej na ciebie. Ale nadejdzie.

Tak — pomyślał — tylko kiedy? To wszystko się dzieje już od dwóch tygodni, może trzech? Trudno tu panować nad czasem. Po kasowaniu każdy dzień zlewa się z poprzednim i następnym. Ale sny mają wszyscy, kumple z pokoju i co najmniej jeden z pracowników, ten dziwny Lansford, a może nawet kilku lekarzy. Wszyscy tylko nie on. To było najgorsze: wszyscy oprócz niego. Tak jakby umówili się za jego plecami, żeby nazmyślać całą górę kosmicznego gówna i tym go poczęstować.

— Wiem, że przyjdzie na ciebie kolej — powiedziała. — Och, Ed, te sny są takie piękne!

— Bez wątpienia — odparł. — Chodźmy tędy, do lasu.

Zachichotała nerwowo jak źrebak. Ferguson nie sądził, żeby kiedyś z nią spał. Według rekordera odkąd tu jest, spał tylko z Allelują. Kobiety o rozmiarach April nigdy go nie pociągały, choć zdawał sobie sprawę z potencjalnych rozkoszy kryjących się w głębi tego wielkiego ciała, okrągłej twarzy ze zmysłowymi ustami i nosem. Miała około 35 lat i, tak jak on, pochodziła z Los Angeles. W głowie miała popieprzone jak wszyscy tutaj. Denerwowała go w niej nie tyle tusza, co umysł, który był w stanie uwierzyć w najbardziej ewidentne bzdury; na przykład w to, że człowiek ma więcej niż jedno życie i że może skontaktować się ze swymi poprzednimi wcieleniami; że niektórzy ludzie potrafią czytać myśli; że bogowie, duchy, a może nawet czarownice i elfy istnieją i żyją między nami i tak dalej. Było to dla niego pozbawione sensu. Prawdziwy świat nie był dla niej zbyt łaskawy, uciekała więc w rzeczywistość urojoną. Pokazywała mu swoje zdjęcia w różnych kostiumach, średniowiecznych strojach, jedno nawet w zbroi; gruba kobieta-rycerz wyruszająca na wyprawę krzyżową.

Jezu, nic dziwnego, że tak kocha te kosmiczne sny. Teraz trzeba dowiedzieć się, czy całe to gówno nie jest zmyślone.

W lesie było spokojnie. Wiatr poruszał tylko wierzchołkami drzew. Przyjemny zapach sekwoi. Zaczynało mu się tu podobać.

— Dlaczego nie wierzysz, że naprawdę mamy te sny? — spytała.

Ferguson spojrzał na nią.

— Są dwie rzeczy. Po pierwsze, całe życie miałem do czynienia z ludźmi, którzy doświadczali czegoś, czego ja nie doświadczałem. Ludzie chodzą do kościoła, wieszają lametę na choince, wierzą, że modlitwy będą wysłuchane. Ci ludzie mają pewność. Rozumiesz, co mam na myśli? Ja nigdy nie byłem pewny ani jednej cholernej rzeczy prócz tego, że muszę sam zadbać o własny los, bo nikt inny tego za mnie nie zrobi. Rozumiesz? Czasami też chciałbym się pomodlić tak, jak inni, ale wiem, że nic mi to nie da. Czuję więc, że jestem poza czymś, czego inni są pewni. I teraz znów te sny. Gdy wszyscy mówią „jakie piękne!”, „jakie cudowne!”, to ja nie mam ich wcale. Wiesz, jak się czuję? No dobrze, powiedz mi, że jestem paranoikiem. Może nim jestem, bo inaczej nie byłoby mnie tutaj, ale chodzi o to, że nigdy nie potrafiłem uwierzyć w nic, czego nie mogłem dotknąć własnymi rękami, a tych snów dotknąć nie mogę.

— Mówiłeś o dwóch rzeczach, Ed.

— Oto i druga. Wiesz, że miałem iść do więzienia? — Zdziwił się, dlaczego tak dużo jej o sobie opowiada. A jeśli w jakiś sposób wykorzysta to przeciw niemu? Nie — pomyślał — nie ona. Słodka April. — Byłem skazany za oszustwo. Sprzedawałem wycieczki na planetę Betelguzę V. Obiecywaliśmy wysyłać ludzi na odległość nie pamiętam już ilu lat świetlnych: piętnastu, pięćdziesięciu, ale nie całego człowieka, tylko jego umysł poprzez proces metem… metem…

— Metempsychozy? — podpowiedziała April.

— Tak, właśnie. Ludzie zapisywali się stadami. Dziwię się, że ciebie nie było na naszej liście. Może zresztą byłaś? Wszyscy chcieli jechać, ale oczywiście to było wszystko gówno. Mieliśmy później mieć problemy z uruchomieniem metempsychozy i zwrócić wszystkie wpłacone pieniądze, ale na razie robiliśmy interes na odsetkach, rozumiesz? Mnóstwo forsy, miliony. Potem nas nakryli. Mnie. Mnie zgarnęli, niektórym się udało. Ale gryzie mnie to, April, że transmisja staje się rzeczywistością, tyle że w drugą stronę. Pieprzona Betelguza V transmituje na Ziemię. To właśnie jest dla mnie niepojęte, że nagle umysły ludzkie jednoczą się z gwiazdami w kosmosie, dzieje się to, czym handlowałem. Wiedziałem, że jestem oszustem, ale to…

— Nie, to jest prawda, Ed.

— Skąd mogę to wiedzieć? Jak mam się przekonać? Czasem myślę, że te sukinsyny nabierają mnie. Zmyślają, żeby pomieszało mi się w głowie.

Byli już głęboko w lesie. Tylko we dwoje. Czy naprawdę tak myślę? — zastanowił się. — Czy to może być spisek? Nawet Lacy w San Francisco widziała tego wielkiego złotego stwora z rogami. Alleluja mówiła dokładnie o tym samym. Czy Lacy też mogłaby być w tej zmowie? Nie, jak Lacy mogłaby opowiedzieć o swoim śnie Allelui nie wiedząc nawet o jej istnieniu? Musiał przyznać, że wątpienie w te sny było bez sensu. A jednak wciąż wątpił.

— Opowiedz mi, co widziałaś dziś rano — powiedział. — O ludziach-meduzach.

— Nie wolno mi rozmawiać…

— Jezu — westchnął… Byli całkiem sami, nikogo oprócz wiewiórek. Uśmiechnął się i zbliżył się do niej. — Potrafisz być bardzo atrakcyjna, wiesz? — powiedział i przyciągnął ją do siebie. Miała na sobie niebieski, puszysty sweter z kaszmiru. Wsunął pod niego rękę i poczuł nagą pierś. Tak wielką, że nie mógłby przykryć jej całą dłonią. Zamknęła oczy i westchnęła. Odnalazł sutek i zaczął gładzić go z wolna kciukiem. Błyskawicznie stwardniał jak kamyk. Przylgnęła do niego biodrami poruszając nimi rytmicznie i wciąż cicho wzdychała.

Wyjął rękę spod swetra.

— Nie przestawaj — powiedziała.

— Chcę wiedzieć. Muszę wiedzieć. Powiedz, co widziałaś.

— Ed…

Uśmiechnął się. Pocałował ją w usta wsuwając język między jej wargi i znów dotknął jej piersi.

— Powiedz.

Westchnęła.

— Dobrze. Nie przestawaj, to ci opowiem. Niebo w tym świecie, który mi się śnił, jest całe rozświetlone. Milion miliardów gwiazd otacza planetę, cały czas jest dzień, wspaniały dzień. Te istoty unoszą się w atmosferze. Są ogromne, podobne do gigantycznych meduz; przezroczyste, z różnymi bardzo intrygującymi wypustkami. Och, Ed, nie powinnam ci tego mówić!

Ferguson gładził jej sterczący sutek.

— Świetnie ci idzie. Mów dalej.

— Każdy taki stwór jest jakby kolonią organizmów. W środku jest ciemny mózg, dalej te spiralne, dyndające wypustki, które chwytają pokarm i jeszcze te z nóżkami w kształcie wioseł, napędzające kolonie, i te, które… te od reprodukcji, i… och nie wiem, jeszcze chyba z pięćdziesiąt innych, wszystkie sczepione razem, splątane, każdy z rodzajem własnego umysłu, lecz zarazem wszystkie podłączone do centralnego mózgu. A na zewnątrz tego wszystkiego są receptory, które funkcjonują w tym oślepiającym świetle jak oczy, ale nie są oczami, bo otaczają to całe…

— Czy wyglądało to tak samo jak poprzednim razem, gdy miałaś ten sen?

— Nie wiem, Ed. Przecież miałam kasowanie. Uciekło mi, ale myślę, że musiało być wszystko tak samo, bo to prawdziwa projekcja prawdziwego świata, więc dlaczego miałaby być za każdym razem inna?

On nic nie wiedział o prawdziwej projekcji prawdziwego świata, ale jej opis z całą pewnością był identyczny. Używała nawet tych samych fraz co dzień, dwa, trzy albo cztery dni temu, gdy po raz pierwszy opowiedziała mu o ludziach-meduzach i niebie pełnym światła. Co prawda podobnie jak ona nie pamiętał tego, ale miał wszystko zapisane na rekorderze. Tak właśnie wtedy mówiła: „sczepione, splątane organizmy” i „ciemny mózg wewnątrz przezroczystego ciała”.

— Nie wolno ci mówić, że ci opowiedziałam, Ed.

— Oczywiście że nic nie powiem.

— Proszę, przytul mnie jeszcze raz.

Skinął głową. Jej twarz zbliżyła się do jego, zobaczył błyszczące oczy i rozchylone, wilgotne wargi odsłaniające koniuszek języka. Biedna, tłusta dziwka. Pewnie marzy jej się, by zostawić tu ciało, przenieść się do tamtego świata i żyć jak te meduzopodobne stwory z dyndającymi wypustkami. Długo i szczęśliwie.

— Och, Ed… Ed…

Cholera — pomyślał. — Nie da się od tego uciec. Oni wszyscy naprawdę mają te sny. Wszyscy oprócz mnie mają takie same sny. Bóg wie dlaczego. Dranie, sukinsyny. Wszyscy tylko nie ja. Zastanowił się, jak mógłby to wszystko wykorzystać. Przecież musi się dać jakoś na tym zarobić. Całe życie robił interes na rzeczach, które były udziałem innych, jego zaś omijały. I tym razem musi tak być. Może będą potrzebowali kogoś, kto jest na te sny odporny, a wtedy może będę mógł wytargować przerwanie tego cholernego kasowania albo coś innego?

April przycisnęła się do niego mocno biodrami.

— Tak — odpowiedział łagodnie. Umowa jest umową. Powiedziała mu to, co chciał wiedzieć, więc teraz on musi wywiązać się z obietnicy. Jeszcze raz wsunął rękę pod sweter.

5

— Lista snów — zażądała Elszabet. Ściana danych w jej gabinecie rozbłysła jak tablica świetlna na giełdzie.

1. Zielony Świat: sześć doniesień. Jedno zielone słońce, gęsta zielona atmosfera, krystaliczni mieszkańcy humanoidalni.

2. Dziewięć Słońc: trzy doniesienia. Dziewięć słońc w różnych kolorach równocześnie na niebie, często widoczna pozaziemska postać olbrzymich rozmiarów.

3. Podwójna Gwiazda I: siedem doniesień. Duże czerwone słońce, drugie niebieskie, zmienne, istota pozaziemska z rogami na białej płycie kamiennej.

4. Podwójna Gwiazda II: dwa doniesienia. Jedna żółta gwiazda, jedna biała, obie znacznie większe od Słońca, wypływająca z nich materia tworzy zasłonę wokół całego systemu, powodując powstanie czerwonej zorzy na niebie wokół planety.

5. Świetlna Kula: sześć doniesień. Planeta umiejscowiona wewnątrz kulistego skupiska gwiazd tworzących jednolitą sferę światła, zamieszkała przez złożone organizmy meduzoidalne unoszące się w atmosferze.

6. Niebieski Olbrzym: dwa doniesienia. Olbrzymia niebieska gwiazda emitująca silne promieniowanie, powierzchnia planety ciekła, bulgocząca, eteryczni mieszkańcy niezbyt wyraźnie widoczni.

— Wprowadzanie danych — powiedziała Elszabet i zaczęła wprowadzać nowe doniesienia o snach:

April Cranshaw — Niebieski Olbrzym;

Tomas Menendez — Zielony Świat;

Ojciec Christie — Podwójna Gwiazda II.

Biedny ojciec Christie. Znosił sny najgorzej ze wszystkich, interpretując je za każdym razem jako indywidualne przesłanie od Boga. Wciąż nie chciał się z nimi rozstawać. Co rano musiała długo go przekonywać i zwykle potrzebne były dwa kasowania, żeby wszystko wymazać. Może gdybyśmy go nie kasowali — pomyślała — sny straciłyby dla niego część tej transcendentalnej mocy i byłby trochę spokojniejszy. Jednak bez kasowania musiałby uporać się z faktem, że Bóg przychodził do niego w ciągu ostatnich kilku tygodni pod wieloma różnymi, dziwacznymi postaciami. Najprawdopodobniej gdyby miał jednorazowy dostęp do większej liczby snów, cierpiałby już na głębokie, nieuleczalne rozdwojenie jaźni. Lepiej niech myśli, że każdy z nich śni po raz pierwszy.

Elszabet kontynuowała wprowadzanie danych:

Philippa Bruce — Świetlna Kula;

Alleluja CX1113 — Dziewięć Słońc.

Poczuła coś jakby początek bólu głowy, lekkie pulsowanie wokół skroni. Dziwne. Nigdy nie bolała jej głowa. Prawie nigdy. Może to okres? Nie — pomyślała. — Efekty ataku Nicka Podwójnej Tęczy? Ale to było ponad tydzień temu. Może po prostu ogólne zmęczenie i stres? Ta cała sprawa snów? Tak czy inaczej niemiłe uczucie nasilało się. Ucisk za oczami, nieprzyjemny, wstrętny. Nacisnęła funkcję neutralizatora na zegarku i zaaplikowała sobie dawkę dźwięku alfa. Po raz pierwszy od wieków! Napięcie trochę złagodniało.

Zaczęła znowu:

Teddy Lansford — Dziewięć Słońc.

Rozległo się pukanie do drzwi. Elszabet zmarszczyła brwi i spojrzała na monitor kontrolny. Na zewnątrz stał Dan Robinson, opierając się swobodnie o framugę drzwi.

— Masz chwilę czasu? — zapytał. — Mam dla ciebie coś nowego.

Wpuściła go. Musiał pochylić się przechodząc przez próg. Robinson był wysokim mężczyzną o wyglądzie koszykarza; same ręce i nogi. Właściwie wypełniał sobą całe pomieszczenie. Biuro Elszabet było tylko małym, funkcjonalnym pokoikiem; podłoga z szarych desek, małe okno, pomarańczowa świetlówka nad głową. Nie było nawet biurka i komputera; tylko parę krzeseł. Tak jej się właśnie podobało.

Robinson przyjrzał się ścianie danych, na której widniało nazwisko Teddy Lansforda. Kiwnął głową w tę stronę.

— To chyba jego czwarty?

— Trzeci — odpowiedziała Elszabet.

— Trzeci. Wszystko jedno. Dlaczego on ma sny, a my nie? To niezrozumiałe, że tylko jeden pracownik ma sny.

— Może tylko on jeden się przyznaje? — Nie wypowiedziała tego z naciskiem. Zielony Świat u Naresha Patela był wciąż tajemnicą i tak pozostanie, dopóki Patel będzie sobie tego życzył.

— Podejrzewasz, że inni pracownicy ukrywają sny? — spytał Robinson, a jego oczy zrobiły się nagle okrągłe, kontrastując bielą z czekoladowym odcieniem twarzy. — Może myślisz o mnie?

— A ukrywasz?

— Żartujesz!

— Ukrywasz? — zapytała może nieco za ostro. Zastanowiło ją, dlaczego była dla niego taka szorstka. Jego też z pewnością to dziwiło.

— Daj spokój, Elszabet.

Ból głowy wrócił. Poczuła znów ucisk, mocniejszy niż przedtem i łomotanie w skroniach. Potrząsnęła głową, jakby w ten sposób chciała się tego pozbyć.

— Przepraszam. Nie chciałam sugerować…

— Wiesz, jak bardzo chciałbym zobaczyć jedną z tych wizji, ale wygląda na to, że na razie Lansford jest jedynym szczęśliwcem.

— Tak, jak dotąd. — Oprócz Naresha Patela — pomyślała — i to tylko jeden raz.

— Jak myślisz, dlaczego tak jest?

— Nie mam pojęcia. — Elszabet zawahała się. Spróbowała improwizacji: — A może sny lub ich brak są funkcją elastyczności emocjonalnej? Pacjenci mają bardzo chwiejną psychikę, inaczej przecież nie byłoby ich tutaj. To czyni ich podatnymi na wszelkie wpływy zewnętrzne, na które personel jest odporny. Na przykład na sny.

— Teddy Lansford też ma chwiejną psychikę?

— No cóż, jest homoseksualistą.

— I co z tego?

— Nic — odparła — taka głupia hipoteza.

Naresh Patel też nie jest człowiekiem chwiejnym emocjonalnie — pomyślała — ani homoseksualistą.

— Lansford jest raczej emocjonalnie stabilny, nie uważasz?

— Masz rację. W takim razie nie potrafię ci nic więcej powiedzieć. Może gdy zbierzemy więcej danych, znajdziemy jakieś wytłumaczenie? W tej chwili nie mam pojęcia. Mówiłeś, że masz dla mnie coś nowego? — dodała chłodno.

Popatrzył na nią.

— Dobrze się czujesz, Elszabet?

— Oczywiście. Nie, nie całkiem. Początki bólu głowy. — Chyba już więcej niż początki. Łupie jak młotem. — Aż tak po mnie to widać?

— Trochę jesteś drażliwa, to wszystko. Niecierpliwa, wybuchowa, oschła. Inna niż zwykle.

— Mam chyba zły dzień. Zły tydzień. Przecież cię przeprosiłam za to, że byłam niemiła. — Po chwili zaś dodała łagodniej: — Zacznijmy od początku, dobrze? Chciałeś ze mną porozmawiać. O co chodzi, Dan?

— Jest nowy sen. Podwójna Gwiazda III.

— Jak to? Myślałam, że mamy już wszystkie dzisiejsze dane.

— Ale jest jeszcze coś. April Cranshaw, pół godziny temu.

Elszabet pokręciła głową.

— Mamy już dane od April. Z dzisiejszej nocy podała Niebieskiego Olbrzyma.

— To nie jest z nocy — powiedział Robinson — tylko z rana, po kasowaniu.

— Co? Sen na jawie? — powiedziała zdumiona.

— Na to wygląda. April wstydziła się przyznać. Chyba bała się, że wyślemy ją jeszcze raz na kasowanie. Ale leżało jej to na sercu i w końcu przyszła powiedzieć. Może to nawet nie pierwszy jej sen na jawie.

— Ma teraz najwięcej snów ze wszystkich — powiedziała Elszabet.

— Tak, na samym szczycie krzywej wrażliwości. Ona chyba też o tym wie i trochę ją to niepokoi.

— Co to był za sen?

— Tu mam zapisane.

Wręczył jej kartkę. Elszabet zerknęła na nią i powiedziała w stronę ściany danych:

— Wejście na listę snów.

Gdy ekran wyświetlił funkcję wprowadzania danych, Elszabet wpisała nowy sen:

7. Podwójna Gwiazda III: jedno doniesienie. Jedno słońce barwą i wielkością podobne do naszego, drugie większe, ale słabsze, emituje pomarańczowe światło, interesujący system księżyców; nie zanotowano istnienia organizmów żywych.

— Ta lista to bardzo dobra rzecz — powiedział Robinson.

— O tak — zgodziła się Elszabet i znów zwróciła się do ściany danych — wydruk listy snów. Dystrybucja: ścieżka I.

— Co robisz? Drukujesz to do wglądu dla personelu centrum?

— Dobry pomysł. Zaraz to zrobię.

— W takim razie co to jest ścieżka I?

— Wysłałam właśnie dane do innych ośrodków kasowania pamięci w północnej Kalifornii — odparła Elszabet.

Oczy Robinsona znów otwarły się szeroko.

— Naprawdę?

— San Francisco, Monterey, Eureka. Dzwoniłam dziś rano w parę miejsc, żeby poinformować ich, co u nas się dzieje. Paolucci z San Francisco powiedział, że też mają u siebie coś podobnego, a z Monterey słyszał o tym samym. Zakładamy więc wspólną sieć informacyjną; opisy snów, zakres występowania. Musimy się, na Boga, dowiedzieć, co się dzieje. Epidemia identycznych snów? To zupełnie nowe zjawisko w całej literaturze chorób psychicznych. Jeśli to, czym się zajmujemy, to choroby psychiczne.

— Tak sobie myślę — powiedział Robinson — że będzie z tego mała afera. Ujawniasz całą sprawę innym ośrodkom przed postawieniem jej na zebraniu personelu.

— Tak myślisz? — Łomot w głowie osiągnął już trudny do wytrzymania poziom. Czy coś chce się z niej wydostać? Takie właśnie miała wrażenie.

— Przepraszam — powiedziała Elszabet i znów wzięła dawkę tonów alfa. Czuła, jak policzki jej czerwienieją ze wstydu, że robi to przy nim. Ból zmniejszył się nieznacznie. Usiłując nie okazywać zirytowania, powiedziała do Robinsona: — Nie przyszło mi do głowy, że może to być poufne. Chciałam się po prostu przekonać, czy w innych ośrodkach mają coś podobnego, więc zaczęłam dzwonić, a oni powiedzieli, że mają i żeby przysłać im dane, a oni przyślą nam swoje… — Elszabet zamknęła na chwilę oczy, zacisnęła mocno zęby i odetchnęła głęboko.

— Słuchaj, może porozmawiamy o tym kiedy indziej? Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Chyba przebiegnę się na plażę. Ten parszywy ból głowy.

— Świetny pomysł — powiedział łagodnym tonem. — Ja też musiałbym zażyć trochę ruchu. Czy mógłbym pobiec z tobą?

Nie, chcę być sama — pomyślała. Plaża była dla niej miejscem szczególnym, niemalże drugim biurem. Starała się uciekać tam kilka razy w tygodniu, gdy chciała przemyśleć jakieś poważniejsze problemy albo po prostu oderwać się od stresów związanych z odpowiedzialnością za centrum. Zdziwiło ją, iż taktowny zazwyczaj Robinson nie rozumiał, że ona nie chce teraz towarzystwa, nawet jego. Nie potrafiła jednak powiedzieć: nie. Taki miły i dobry facet. Elszabet nie chciała być znów nieuprzejma. To głupie — powiedziała do siebie. — Wystarczy powiedzieć, że chcesz teraz być sama, przecież się nie obrazi. Ale nie potrafiła tego zrobić. Uśmiechnęła się z trudem.

— Oczywiście, czemu nie? — powiedziała, wściekając się na siebie za to skrywanie emocji. Podeszła do niego. — No to chodźmy.

Plaża była niewielka; mała skalista zatoczka o brzegach porośniętych trawą. Od centrum dzieliły ich niecałe cztery kilometry; przyjemna, dwudziestominutowa przebieżka wąską drogą ograniczoną z obu stron rozłożystymi madroniami o czerwonej korze i niskimi krzewami manzanity. Biegli równo obok siebie. Pulsowanie w głowie osłabło, gdy owładnął nią rytm biegu. Dotrzymywała mu kroku z łatwością, choć nogi Dana były jeszcze dłuższe niż jej. Umiała biegać. Na uczelni w Berkeley trenowała lekkoatletykę, była nawet stanową mistrzynią na niemal wszystkich średnich dystansach: 800, 1500 metrów, w sztafecie 4 x 400 metrów i jeszcze kilku innych. Długie nogi, wytrzymałość, determinacja. „Powinnaś zastanowić się nad karierą biegaczki”, mówiono jej kiedyś, 15 lat temu. Miała wtedy 19 lat. Ale co to znaczy „kariera biegaczki”? To marnowanie życia — pomyślała — poświęcać się dziedzinie tak hermetycznie zamkniętej jak sport. Równie dobrze można by powiedzieć: „Zastanów się, czy nie chciałabyś zostać wodospadem” albo „Zastanów się, czy nie chciałabyś zostać hydrantem przeciwpożarowym”. Zgoda, warto zająć się sportem dla wyrobienia dyscypliny wewnętrznej czy w ramach zajęć fakultatywnych na uniwersytecie, ale nie zawodowo. Zawód powinien być związany z życiem, dawaniem czegoś ludzkości, a nie tylko widowni na stadionie. Należy dowieść zasadności swego istnienia na tej planecie robiąc coś dla tych, z którymi dzieli się przestrzeń i czas, a świadomość bycia najszybszą dziewczyną w klasie to naprawdę niewiele. Praca w centrum, rehabilitacja nieszczęśliwych ludzi niszczonych przez syndrom Gelbarda, a potem kierowanie ośrodkiem, to już coś — pomyślała. Biegła dalej nie mówiąc nic, zapominając o przystojnym mężczyźnie, który towarzyszył jej w milczeniu.

Ze szczytu klifu wiodła na plażę stroma, zdradliwa ścieżka. Sama plaża mogłaby pomieścić najwyżej trzy rozłożone koce. Zimą, w czasie przypływu, prawie zupełnie znikła i można było co najwyżej schować się w wyżłobionej przez ocean skalnej grocie tuż nad rozbijającymi się lodowatymi falami. Teraz jednak było ciepłe letnie popołudnie, odpływ. Rzuciwszy koc na plażę Elszabet zaczęła schodzić powoli w kierunku brzegu. Robinson posuwał się za nią wielkimi, pewnymi skokami.

Gdy byli już na plaży, powiedziała:

— Chciałabym się rozebrać. Zawsze tak robię.

Spojrzała na niego wzrokiem, który mówił: „Nie zrozum mnie źle. Nie chcę zachowywać się prowokująco” i „Jesteś tutaj, ale ja nie chciałam, żebyś ze mną szedł, więc będę zachowywać się, jak gdybym była sama”.

Wydawało się, że zrozumiał.

— Oczywiście — powiedział — nie mam nic przeciwko temu.

Odrzucił na bok koszulę i tylko w dżinsach przysiadł przy kałużach powstałych na plaży po przypływie.

— O, rozgwiazdy — odezwał się. Elszabet rozpinając stanik skinęła niewyraźnie głową, a następnie zdjęła szorty i podeszła nago do wody nie patrząc w jego stronę. Zimne fale sięgały jej palców stóp.

— Wchodzisz? — spytał Robinson. Roześmiała się.

— Myślisz, że zwariowałam?

Nie kąpała się tutaj nigdy. Nikt się tu nie kąpał ani zimą, ani latem. Woda była lodowata przez cały rok, jak zresztą na całym wybrzeżu Pacyfiku na północ od Santa Cruz. Jakby tego było mało, ciemna rafa niedaleko od brzegu powodowała załamywanie się fal i wiry, co wykluczało pływanie w tym miejscu. Nie przeszkadzało to Elszabet. Gdy miała ochotę popływać, mogła iść na basen w centrum. Na plażę szło się po co innego.

Spojrzała w tył, na Robinsona i spostrzegła, że patrzy na nią. Uśmiechnął się i nie odwrócił w popłochu głowy, gdyż mogłoby to być poczytane za przejaw poczucia winy. Popatrzył więc na nią jeszcze przez chwilę, a potem bez pośpiechu zajął się rozgwiazdami. Może to nie był dobry pomysł — pomyślała. Nagość nie była w centrum niczym niezwykłym, ale tutaj byli tylko we dwoje. Wiedziała zresztą, że Robinson interesuje się nią, choć nigdy tego nie manifestował. Była przecież atrakcyjną kobietą, on — przystojnym mężczyzną, a łączyły ich też więzy zawodowe i intelektualne. Byliby dobraną parą, wszyscy w centrum tak uważali. Ona sama też tak czasem myślała. Nie chciała jednak wplątywać się w żadne związki ani z Danem Robinsonem, ani z nikim innym. To nie był czas na tego typu sprawy. Zastanowiła się, czy rzeczywiście nie miała zamiaru zachować się prowokująco albo wręcz okrutnie. Chyba nie — pomyślała zaniepokojona.

Postanowiła dłużej o tym nie myśleć. Ostrożnie weszła do wody po kostki i aż syknęła, jednak chłód zdawał się uśmierzać ból w skroniach.

— Myślałem o snach i widzę tylko jedno wytłumaczenie. Może ono zabrzmieć dziwnie, ale wydaje mi się, że jest mimo wszystko mniej dziwne niż utrzymywanie, że kilka osób ma identyczne, niesamowite sny zupełnie przez przypadek — powiedział Robinson.

Elszabet nie miała ochoty rozmawiać teraz o snach ani czymkolwiek innym. Zapytała jednak uprzejmie:

— Jaka jest twoja teoria?

— Odbieramy informacje nadawane ze zbliżającego się do nas obcego statku kosmicznego.

— Co!?

— Uważasz, że to głupie?

— Powiedzmy, że nieco zbyt śmiałe.

— Też tak myślę. Mam jednak powody, by obstawać przy swoim. Znasz historię programu sondy gwiezdnej?

Poczuła się niezręcznie stojąc nago po kostki w zimnej wodzie, odwrócona do niego bokiem. Wyszła na plażę i usiadła na piasku, opierając się plecami o wystającą skałę i przyciągając kolana do piersi. Słońce przyjemnie rozgrzewało jej skórę. Nie ubierała się jeszcze, lecz siedząc poczuła się pewniej. Odniosła wrażenie, że wraca ból głowy, leciutki ucisk pod brwiami.

— Program sondy gwiezdnej? — powiedziała. — Zaraz, zaraz, to chyba była bezzałogowa wyprawa kosmiczna, prawda?

— Tak, na Proximę Centauri, najbliższy Ziemi gwiezdny układ. Wysłano ją na krótko przed Wojną Pyłów, około roku 2050, może 2060. Sonda miała dotrzeć do Proximy w ciągu dwudziestu, trzydziestu, czterdziestu lat, wejść na orbitę, szukać nowych planet, wysyłać transmisje…

Znowu ten ból głowy. Tym razem na dobre.

— Ale co to ma wspólnego z…

— Posłuchaj — odparł Robinson — nie liczyłem tego, ale wydaje mi się, że sonda musiała dotrzeć do Proximy dziesięć, piętnaście lat temu. To będzie może cztery lata świetlne stąd. Myślę, że statek przygotowany był do osiągania znacznych przyspieszeń, a jego prędkość dochodziła do jednej czwartej prędkości światła i… powiedzmy, że sonda dotarła do celu, a Proxima Centauri jest zamieszkana przez istoty rozumne. Te przybywają w swych statkach kosmicznych, badają sondę, stwierdzają, że pochodzi z Ziemi i wypełniona jest aparaturą szpiegowską, więc niepokoją się nieco. Rozbierają sondę — pewnie dlatego nie docierały już z niej żadne informacje — i wysyłają własną, żeby sprawdzić, co to jest planeta Ziemia, czy jest dla nich niebezpieczna i tak dalej.

— I ta misja szpiegowska ogłasza swoje przybycie bombardowaniem Ziemi na ślepo halucynacjami z innych światów? — spytała Elszabet. Dan był miły, ale wolałaby, żeby zostawił ją samą choć na chwilę. — Nie wydaje mi się to przekonujące. — Zamknęła oczy, odwróciła twarz do słońca i modliła się, żeby zakończył tę rozmowę.

Nie zauważył chyba sugestii, bo mówił dalej:

— Zresztą nie jest powiedziane, że przybywają z wrogimi zamiarami. Może jako, powiedzmy, ambasadorowie?

Proszę — pomyślała — niech on przestanie, niech przestanie!

— Emitują informacje drogą telepatii. W najbardziej podatnych umysłach pojawiają się wizje odległych systemów słonecznych.

Czy on nie może przestać? Otwarła oczy i popatrzyła na niego, wciąż nie mogąc się zdobyć na powiedzenie mu, by sobie poszedł. Bębnienie w głowie przybierało na sile. O ile przedtem wydawało jej się, że chce się z niej wydostać, to teraz jakby chciało w nią wejść.

— A może wysyłanie tych wizji poprzedza inwazję? Może ma rozsiać zamęt, strach, panikę? — mówił dalej. — Tak? Nie, wciąż cię to nie przekonuje. Nic nie szkodzi, ja tak tylko spekuluję. Dla mnie też nie brzmi to za mądrze, ale nie można tego całkowicie wykluczyć. No, powiedz, co o tym sądzisz?

Robinson uśmiechnął się do niej jak zmieszany szesnastolatek. Z pewnością oczekiwał potwierdzenia, że jego teoria nie jest zupełnie niedorzeczna. Ona jednak nie odezwała się. W pewnej chwili przestało ją to obchodzić, podobnie jak on sam i wszystko inne oprócz straszliwego bólu, który uderzył ją jak włócznią między oczy.

— Elszabet?

Wstała chwiejnie i omal nie upadła. Wszystko widziała zielone i zamazane, jakby ktoś zawiązał jej grubą wełnianą opaskę na oczach. Do tego wełna usiłowała wedrzeć się do jej mózgu; zielone witki gęstej mgły atakowały świadomość…

— Dan? Nie wiem, co się ze mną dzieje, Dan!

Wiedziała jednak. To Zielony Świat — uświadomiła sobie — próbuje wtargnąć w mój umysł. Sen na jawie, jakaś zwariowana halucynacja. Czy to możliwe? Zielony Świat? Chyba oszalałam.

Dysząc ciężko powlokła się do wody. Woda wznosiła się wokół niej jak ściana lodu, jak ogień, po uda, dłonie. Próbowała pozbyć się natrętnej wizji. Drapała głowę, jak gdyby chciała zedrzeć intruza. Potem potknęła się o skałę, straciła równowagę i upadła na kolana. Nadciągająca fala uderzyła ją w twarz. Zachłysnęła się przemarznięta do szpiku kości i na wpół oszalała.

Potem wszystko się skończyło. Tak szybko, jak się zaczęło.

Stała w zimnej wodzie trzęsąc się z zimna. Dan był przy niej. Objął ją ramieniem i zaprowadził do brzegu, okrył kocem. Miała gęsią skórkę. Przenikliwe zimno spowodowało, iż sutki nabrzmiały jej i stwardniały do tego stopnia, że gdy to spostrzegła, policzki spłonęły jej rumieńcem. Odwróciła się tyłem.

— Daj mi ubranie — powiedziała sięgając po stanik.

— Co to było? Co się stało?

— Nie wiem — odparła niewyraźnie. — Coś mnie nagle uderzyło. Jakiś atak, nie wiem. Coś dziwnego, trwało to sekundę, może dwie, chyba straciłam przytomność.

Nie chciała powiedzieć mu o wełnistej, zielonej mgle. Sama myśl, że mogła to być wizja Zielonego Świata usiłująca przeniknąć do jej mózgu, wydawała się jej absurdalna, na pograniczu horroru i urojeń. Choćby rzeczywiście to było to, nie odważyłaby się przyznać Danowi, mimo że zrozumiałby z pewnością, nawet byłby zazdrosny. Przypomniała sobie, z jakim żalem ledwie pół godziny temu mówił, że nigdy nie miał okazji doświadczyć któregoś z kosmicznych snów. Jednakże jej spojrzenie na tę sprawę było zupełnie inne. Po pierwsze, sny przerażały ją. Niech je ma ojciec Christie, niech ma je April Cranshaw i Nick Podwójna Tęcza. To są ludzie niezrównoważeni emocjonalnie i halucynacje są dla nich czymś normalnym. Niech je ma nawet Dan, skoro tego chce, ale nie ja. Na miłość boską, nie ja!

Była już ubrana, ale wciąż przemarznięta do szpiku kości tym kontaktem z Pacyfikiem. Robinson stał pięć, sześć metrów dalej wpatrując się w nią i za wszelką cenę starał się nie sprawiać wrażenia zbyt zaniepokojonego. Uśmiechnęła się z wysiłkiem.

— Może po prostu potrzebne mi wakacje — powiedziała. — Przepraszam, że robię ci kłopot.

— Czujesz się już lepiej?

— Tak, to był tylko moment. Ojej, ależ ta woda zimna!

— Wracamy do centrum?

— Tak, tak, chodźmy.

Wyciągnął rękę, by pomóc jej wspiąć się na skały. Odepchnęła go gniewnie i ruszyła ścieżką jak kozica. Na górze zatrzymała się, żeby poprawić koc owinięty wokół bioder i nie czekając na niego, pomknęła sprintem w kierunku centrum.

— Hej, zaczekaj, już idę — zawołał, ale ona nie zwolniła.

Nie chciała dać mu się dogonić. Gdy dotarła do centrum, ledwo trzymała się na nogach i z trudnością łapała oddech, ale wyprzedziła go o sto metrów. Ludzie spoglądali na nią zdziwieni.

Zatrzymała się dopiero w biurze. Gdy była już w środku, zatrzasnęła za sobą drzwi, upadła na kolana i siedziała chwilę drżąc, dopóki nie upewniła się, że nie będzie wymiotować. Serce stopniowo uspokoiło się, oddech wracał do normy. Strasznie bolały ją uda. Spojrzała na ścianę danych. Czekała na nią jakaś wiadomość. Wyświetliła ją.

Dziękuję za informacje. Nasz wykaz snów dokładnie taki sam, szczegółowy opis w drodze. Podobne sny występują też aż w San Diego (właśnie to sprawdzam). Niedługo prześlę więcej informacji. Swoją drogą, co to się dzieje, na Boga?

Paolucci, San Francisco.

ROZDZIAŁ TRZECI

Niechaj myśl ckliwą na pozór I dzban z kąkola polewki Ześlą wam szczodre niebiosa: Jam przyjął dar ten królewski. Nie spałem od Podboju, Choć przedtem trwałem w snu cieniach, Aż amor złośliwy w kryjówki zaciszu Mnie znalazł i odarł z odzienia. A teraz śpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

Czerwono-żółta ciężarówka sunęła wciąż na zachód. Drapacze nie chcieli zostawać dłużej w dolinie San Joaquin po morderstwach na farmie w widłach rzeki, jechali więc na powietrznym rydwanie unosząc się tuż nad zakurzoną — jak zwykle w sierpniu — drogą. Tom czuł się podczas takiej jazdy jak król, jak Salomon podróżujący w majestacie. Pozwolili mu siedzieć z przodu, obok kierowcy. Prowadzili Charley, Buffalo, czasami Nicholas, ten o chłopięcej twarzy i zupełnie białych włosach, który nigdy się nie odzywał. Rzadziej kierowali Mujer i Stidge. Tamale nigdy, podobnie jak Tom. Najczęściej jednak prowadził Rupe: krępy, barczysty, o czerwonej twarzy. Mógł siedzieć za drążkiem godzinami. Gdy prowadził, ciężarówka nigdy nawet o włos nie schodziła z kursu. Rupe nie lubił jednak, gdy Tom śpiewał w czasie jazdy. Charley owszem; zawsze gdy przychodziła jego kolej, upominał się o piosenki. „Graj stary”, mówił, a Tom grzebał już w swym tobołku.

Instrument dostał trzy lata temu na drodze do San Diego od jednego z afrykańskich uchodźców. Była to po prostu wydrążona drewniana deseczka z przymocowanymi metalowymi płytkami. Tom nauczył się na niej grać tak, że brzmiała jak gitara. Uderzając kciukiem w płytki wygrywał przeróżne melodie. Pamiętał teksty wielu piosenek i choć nie do wszystkich znał muzykę, to jednak miał dość wprawy, by naprędce ułożyć coś, co dobrze pasowało do słów. Śpiewał wysokim, czystym tenorem. Wszyscy, poza Rupe’em, lubili go słuchać. Gdy więc Rupe prowadził, Tom uważał, że nie powinien mu przeszkadzać i siedział cicho.

O Pani moja, dokąd wciąż błądzisz? Zostań i słuchaj; Twa miłość nadchodzi, Co śpiewać potrafi wysoko i nisko. Nie wędruj już dalej słodka piękności, Podróże się kończą w kochanków jedności, Każdy mądry człowiek przecież wie to wszystko.

— Gdzie się tego nauczyłeś? — spytał Mujer. — Nigdy nie słyszałem takich piosenek.

— Znalazłem kiedyś książkę — odpowiedział Tom — i z niej nauczyłem się wielu wierszy, a potem sam dobrałem melodie.

— Nic dziwnego, że nigdy ich nie słyszałem — stwierdził Mujer. — Nic dziwnego.

— Zaśpiewaj tę o plaży — powiedział Charley. Siedział po prawej stronie Toma. Mujer prowadził, Tom tkwił między nimi. — Podobała mi się. Ta smutna, o plaży w świetle księżyca.

Zbliżali się do San Francisco, zostało im może jeszcze cztery, pięć godzin drogi. Tak mówił Charley. Napotykali na mnóstwo małych miasteczek, w większości wciąż zamieszkałych, choć średnio co trzecie zostało już dawno opuszczone. Ziemia była nadal sucha i gorąca, lato doskwierało okrutnie. Gdy ostatnim razem opuszczali ciężarówkę, koło jedenastej, żeby drapnąć trochę jedzenia, Tom miał nadzieję, że zobaczy pierwsze pasemka mgły i poczuje pierwszy chłodny powiew z zachodu, chłodne i czyste powietrze San Francisco. „Nie”, powiedział wtedy Charley, „nie poczujesz powietrza San Francisco, dopóki tam się nie znajdziesz. To nagła zmiana, tak jak wtedy, gdy jest ci gorąco i wjeżdżasz w górski tunel, i naraz jest zimno. To tak jakby zupełnie inny rodzaj powietrza”.

Tom nie mógł się doczekać. Męczył go już upał w dolinie. Tak się również składało, że jego wizje były wyraźniejsze w chłodnym powietrzu. Uderzył w klawisze i zaśpiewał:

Morze spokojne jest dzisiejszej nocy, Przypływ już wezbrał, a księżyc Łagodnie oświetla cieśniny. Na francuskim brzegu światło Rozbłyska i gaśnie. Angielski klif lśni bielą Ogromny w cichej zatoce. Podejdź do okna, Powietrze nocy jest słodkie.

— Piękne — powiedział Charley.

— Ta mi się też nie podoba — stwierdził Mujer.

— To nie słuchaj — odparł Charley. — Zamknij się i tyle.

Jedynie z długiej, rozmazanej linii, Gdzie niebo styka się Z rozjaśnioną księżycem ziemią, Posłuchaj, a usłyszysz chropowaty głos Kamieni targanych przez fale.

— Nic z tego nie rozumiem — powiedział Mujer. — To się nie trzyma kupy.

— Jeszcze ostatnia część — rzekł Charley. — Jest naprawdę piękna. Jeśli, oczywiście, w ogóle masz jakąś duszę. Zaśpiewaj końcówkę, Tom… Hej, co to za miasto? Może Modesto? Zbliżamy się do Modesto. Tom, zaśpiewaj końcówkę.

Tom nie miał nic przeciwko odśpiewaniu końcówki. Mógł śpiewać strofy w dowolnym porządku. Zaczął znowu:

Miłości! O pozwól nam być Oparciem dla siebie wzajem, Bo świat przed nami, co zda się być rajem Tak pięknym, nowym, bogatym, Nie przyda nam wcale radości, uczucia, Pokoju ni bezpieczeństwa, A w bólu pogrążon kto ponad siły, Nie zrzuci swojego przekleństwa.

— Piękne — rzekł znowu Charley. — Posłuchaj tylko, to poezja, to prawdziwa poezja. Mówi wszystko. Jedź obwodnicą, Mujer. Nie chcemy przecież wjeżdżać do Modesto.

My zaś na mrocznej jesteśmy równinie, Na odgłos walki w trwodze się szamocząc, Gdy armie głupców ścierają się nocą.

— Zaśpiewaj do końca — powiedział Charley, gdy Tom zamilkł.

— Zaśpiewałem — odrzekł Tom. — Tak się to kończy: gdy armie głupców ścierają się nocą. — Zamknął oczy. Zobaczył nadchodzącą Wieczność; pierścień oślepiającego światła rozpościerający się od jednego do drugiego końca wszechświata. Pomyślał, że może zbliża się wizja, ale nie, wszystko natychmiast zniknęło. Szkoda — powiedział do siebie. Mimo to wiedział, że ona i tak wkrótce się pojawi. Czuł jej obecność na skraju świadomości. Pewnego dnia — pomyślał — wizja światłości nadejdzie i zabierze mnie do nieba, jak Eliasza, którego porwała trąba powietrza czy jak Enocha, który szedł z Bogiem i Bóg zabrał go do siebie.

— Popatrz tam — przerwał milczenie Charley — to jest zjazd na San Francisco.

Ciężarówka skręciła na północ, sunąc teraz w kierunku morza. Mój rydwan — pomyślał Tom. — Wjeżdżam w chwale do białego miasta nad zatoką. Powietrzny rydwan, nie taki jak ten, który przybył po Eliasza, bo to był ognisty rydwan, ciągnięty przez ogniste konie. Wtedy trąba powietrzna zabrała go do nieba.

— W świecie Zygerone V — powiedział Tom — mają rydwany z wody, to znaczy z ich wody, bo nasza jest inna. Ludzie z Zygerone V podróżują w nich jak bogowie.

— Posłuchajcie go tylko — wtrącił siedzący z tyłu Stidge — to pieprzony głupek. Po co ty go tu trzymasz, Charley?

— Zamknij pysk, Stidge — warknął Charley.

Tom wpatrywał się w niebo, które zmieniło się w biały firmament Zygerone V, lśniącą tarczę oślepiających promieni; prawie jak niebo Ludzi-Oczu, tyle że nie tak jednolite. Na wysokim sklepieniu świeciły dwa słońca; białe i żółte z czerwoną, drgającą powłoką w środku i wokół nich. Zygeroni przemieszczali się pomiędzy pałacami i świątyniami, gdyż obchodzili właśnie święto zwane Dniem Zapomnienia, w którym wszystkie troski minionego roku wrzucało się do morza.

— Widzisz ich? — wyszeptał. — Te rydwany są w kształcie łzy i jest w nich dość miejsca dla całej rodziny, łącznie z rodzicami obu stron. A wszyscy pływają po niebie jak książęta.

W umyśle Toma kłębiły się światy. Widział wszystko, także słowa w ich księgach i rozumiał te słowa, nawet jeśli księgi nie były księgami, a słowa słowami. Nie zawsze tak było, ale z roku na rok wizje stawały się coraz wyraźniejsze i bogatsze w szczegóły.

Charley zwrócił się do Mujera:

— Jedź, Mujer, nigdzie się nie zatrzymuj i nic nie mów.

— Zygeroni są wielcy, są panami. Widzisz ich? Właśnie wysiadają z rydwanów. Mają głowy jak słońca i półtora tuzina ramion jak rózgi wokół tułowia. Przybyli na tę gwiazdę ponad miliard lat temu, w czasie panowania veltyckiego, gdy ich stare słońce zaczęło nabrzmiewać i czerwienieć, a później pochłonęło kolejno wszystkie ich światy. Zygeroni zdążyli jednak dotrzeć do innych planet. Piąty Świat jest największy, ale są jeszcze inne, razem dziewiętnaście. Zygeroni są panami Poro, co jest zdumiewające, gdyż Poro są tak wielcy, że gdyby któryś z ich najmniejszych sług przybył na Ziemię, byłby królem całego świata. Ale dla Zygeronów Poro są nikim. Mało tego, jest jeszcze rasa ponad Zygeronami. Mówiłem ci już, prawda? Nazywają się Kusereenami, rządzą tuzinami, setkami galaktyk, prawdziwym Imperium.

Tom roześmiał się. Głowę odchylił w tył, oczy wciąż miał zamknięte.

— Myślisz, Charlie, że Kusereenowie mogą być wasalami jeszcze większego pana? I tak dalej, coraz wyżej? Czasem myślę, że jest jeszcze gdzieś odległa galaktyka, w której wciąż panują królowie Theluvary, a co pół miliarda lat suzeren Kusereenów jedzie tam i zgina kolana przed ich tronem. Tyle że Kusereenowie nie mają kolan. Każdy z nich wygląda jak rzeka albo też coś na kształt lodowej wstążki. Ale w takim razie czyimi poddanymi są królowie Theluvary? No i jest jeszcze przecież Bóg w swej chwale na samym szczycie stworzenia, triumfujący nad wszystkim co żywe i martwe, i tym co dopiero nadejdzie. Nie zapomnijcie o Nim.

— Słyszeliście kiedy szaleńca? — powiedział Stidge. — Jesteś prawdziwym świrem.

— Wolę to niż jego piosenki — stwierdził Mujer. — Piosenki mnie denerwują, a to jest jak pokaz laserowy, tylko w słowach. Ale on to potrafi, nie?

— Widzi to jak w rzeczywistości — przyznał Buffalo.

— Bo to jest w rzeczywistości — rzekł Charley.

— Czy ja dobrze słyszę, stary? — spytał Mujer.

— Tak, dobrze słyszysz, on widzi te światy. On spogląda poza gwiazdy, on czyta w Księdze Słońc i Księdze Księżyców.

— Hej — wtrącił Stidge — posłuchajcie Charleya!

— Zamknij pysk — odciął się Charley. — Wiem, co mówię, Stidge. Albo się zamkniesz, albo pójdziesz do Frisco na piechotę.

— Frisco — powiedział Buffalo — to już niedaleko. Ale się zabawię we Frisco!

Tymczasem Charley zwrócił się do Toma:

— Nie zwracaj na to uwagi, Tom. Po prostu opowiadaj dalej.

Było już jednak po wszystkim. Tom widział teraz tylko pustą drogę do San Francisco, rozedrgane od gorąca powietrze nad chodnikiem i wielkie kule jedwabistych nasion niesione wiatrem, osiadające na starym ogrodzeniu z drutu kolczastego. Piąty Świat Zygeronów odszedł. Nie szkodzi, jeszcze wróci. Ten albo jakiś inny. Nie ma obawy. Jedyną rzeczą, której się nie obawiał, było to, że wizje mogą go kiedyś opuścić. Bał się tylko, że gdy przyjdzie czas, by Ziemianie wyruszyli do światów Imperium, on pozostanie niezdolny do podróży. Tak się zwykle działo z prorokami. Stara historia, nieprawdaż? Mojżesz umierający u progu Ziemi Obiecanej. „Pozwoliłem ci zobaczyć to, ale ty tam nie wejdziesz”, powiedział Pan. Łzy pociekły Tomowi po policzkach. Siedział i płakał cicho obserwując przesuwającą się drogę. Ciężarówka podążała spokojnie w kierunku San Francisco.

— San Francisco 45 minut — obwieścił Buffalo. — Mój Boże!

2

Tumbonde rzekł:

— Zaczekaj tu, zawołamy cię, gdy Senior Papamacer gotów mówić z tobą. Ty nie wychodź z tego pokój, rozumiesz?

Jaspin skinął głową.

— Rozumiesz? — zapytał znowu tumbonde.

— Tak — odpowiedział Jaspin zachrypniętym głosem — będę tu czekał, aż Senior Papamacer będzie gotów mnie przyjąć.

To miejsce zdumiewało go. Stara, waląca się chata, cztery czy pięć pokojów. Takie miejsce znaleźć można było jedynie w Tijuana, ale nawet tam i pięćdziesięcioletnie domy były w lepszym stanie. A to przecież główna kwatera kultu, za którym szły tysiące, na który co dzień nawracały się setki. Ta chałupa!

Dom położony był w południowo-wschodniej części National City, na niskim, piaszczystym wzniesieniu za starą autostradą do Chula Vista. Wyglądał na co najmniej dwieście lat; pierwsza połowa dwudziestego wieku, łatany i remontowany tysiące razy nie miał nawet jednego nowoczesnego elementu. Żadnego ekranu ochronnego, okien antyradiacyjnych, wielofunkcyjnego dysku na dachu. Nie było nawet zwykłych prętów jonizacyjnych, jakie mieli wszyscy; był to rodzaj totemów, które chronić miały przed radioaktywnym wiatrem ze wschodu. Z tego co widział, nie było również elektryczności, telefonu, a może nawet kanalizacji. Nie spodziewał się czegoś równie prymitywnego. Powiedziano mu: „Człowieku, bądź gotów dziś, przybędziesz słuchać, co chce ci powiedzieć Senior Papamacer. Przyszliśmy zabrać cię do domu bożego”. To? Dom boży? Nikt by nie uwierzył. Żadnego śladu totemów tumbonde. Wchodząc po skrzypiących schodach i idąc dalej w stronę bocznego wyjścia, można było dostrzec na parkingu pod wiatą figury bogów oparte niedbale o ścianę z płyty pilśniowej, jak nikomu niepotrzebne rekwizyty pozostałe po jakimś dreszczowcu, stare, niepotrzebne, papierowe potwory. Jaspin od razu rozpoznał sylwetki Narbaila, O Minotaura, Rei Ceupasseara. Może Maguali-ga i Chungirę-Który-Przyjdzie trzymali w jakimś bezpieczniejszym miejscu. Ale tu, gdzie Senior Papamacer był królem, któż śmiałby pomiatać figurami bogów?

Jaspin, trochę zdenerwowany, wciąż czekał. U dentysty dają przynajmniej coś do czytania, jakąś kostkę do zabawy, cokolwiek. A tu nic. Bał się, choć starał się nie dopuszczać do siebie tej myśli. To tak jak wyprawa w teren — powtarzał sobie. — Jak badania do doktoratu. Musisz przeprowadzić wywiad z najwyższym kapłanem, mumbo. To wszystko. Prowadzisz tylko badania antropologiczne.

Do pewnego stopnia było to prawdą. On wiedział, dlaczego chciał się widzieć z Seniorem Papamacerem, ale dlaczego, na Boga, Senior Papamacer chce widzieć się z nim?

Jeden z tumbonde wszedł do pokoju; Jaspin nie potrafiłby stwierdzić który, gdyż dla niego wszyscy wyglądali jednakowo. Nie świadczyło to dobrze o kimś, kto podobno był antropologiem. W czerwono-czarnych getrach, srebrnej kurtce i butach na wysokim obcasie tumbonde wyglądał jak matador. Jego twarz; chłodna, nieprzenikniona, z ostrymi kośćmi policzkowymi, przypominała oblicze azteckiego boga. Jaspin zastanawiał się, czy może to być jeden z jedenastu apostołów, członków Rady Wewnętrznej.

— Senior Papamacer zaraz gotów — powiedział do Jaspina. — Wstań i podejdź tu.

Tumbonde dokładnie obszukał go, sprawdzając czy nie ma broni. Jaspin poczuł zapach jakiegoś słodkiego olejku wtartego w jego gęste, ciemne, wysoko spiętrzone włosy. Może to esencja cytrusowa albo olejek pomocnika baldaszkowatego? Coś w tym rodzaju. Starał się opanować drżenie, gdy tumbonde przeszukiwał jego ubranie.

Zatrzymali go po ceremonii dwa tygodnie temu, gdy razem z Jill odjeżdżali już do domu. Pięciu z nich otoczyło go, gdy głowę miał wciąż pełną wizji Maguali-ga. No tak — pomyślał wciąż oszołomiony — teraz pewnie mieli składać ofiarę z człowieka. Gdy zauważyli młodego Żyda o uczonym wyglądzie z chudą dziewczyną, nie pasujących do tego jednolitego tłumu, to pewnie za pięć minut będziemy już na górze w szałasie ofiarnym obok białego byka, po czym całej naszej trójce: Jill, bykowi i mnie, poderżną gardła. Krew popłynie do jednego kielicha.

Tak jednak się nie stało.

— Senior ma słowa dla ciebie — powiedzieli. — Kiedy czas nadejdzie, będzie z tobą rozmawiał.

Przez dwa tygodnie Jaspinowi nie dawało to spokoju. Teraz czas nadszedł.

— Wejdź już — powiedział tumbonde. — Ty bardzo szczęśliwy, twarz w twarz z Seniorem.

Do pokoju weszło jeszcze dwóch podobnych torreadorów. Jeden ustawił się przed Jaspinem, drugi za nim i poprowadzili go ciemnym korytarzem cuchnącym zgnilizną i pleśnią. Nie wyglądało na to, że chcą go zabić, ale nie potrafił pozbyć się strachu. Przed wyjściem powiedział Jill, żeby wezwała policję, gdyby nie wrócił do czwartej po południu. Pewnie niewiele by mu to dało, ale przynajmniej mógłby ich tym postraszyć, gdyby sprawy przybrały niebezpieczny obrót.

— Oto pokój, święty pokój. Wejdź.

— Dziękuję — odpowiedział Jaspin.

Pokój był idealnie kwadratowy, wnętrze oświetlały świece, okna zasłaniały brokatowe draperie. Gdy oczy Jaspina przywykły do ciemności, zobaczył postrzępiony dywanik w czerwono-zielone wzory, na którym, ze skrzyżowanymi nogami, siedział nieruchomo mężczyzna. Po jego prawej stronie stała niewielka figurka rogatego boga, Chungiry-Który-Przyjdzie, wyrzeźbiona w jakimś egzotycznym drewnie. Maguali-ga, przysadzisty, z jednym koszmarnie wytrzeszczonym okiem, stał po stronie lewej. Żadnych mebli. Mężczyzna powoli podniósł wzrok i zmierzył Jaspina przeszywającym wzrokiem. Skórę miał bardzo ciemną, ale rysy twarzy nie były negroidalne, a jego nieruchome spojrzenie przewyższało dzikością wszystkie, jakie Jaspin w życiu oglądał. Ta hebanowa twarz z pewnością należała do Seniora Papamacera, ale ten był przecież olbrzymem. Przynajmniej wtedy, gdy pojawiał się na szczycie wzgórza tumbonde w miejscu ceremonii. Tymczasem mężczyzna na dywaniku, uwzględniając nawet to, że siedział, wydawał się raczej niski. No tak, oni znają się na trikach — pomyślał. — Pewnie dają mu szczudła i ubierają w obszerne szaty. Jaspin trochę się uspokoił.

— Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie — zaczął Senior Papamacer charakterystycznym głosem jakby wydobywającym się spod ziemi, o trzy oktawy niższym niż bas. Gdy przemawiał, poruszał wyłącznie wargami, zresztą w sposób niezbyt widoczny.

— Maguali-ga, Maguali-ga — odpowiedział Jaspin.

Lodowaty uśmiech.

— Ty jesteś Jaspijn? Siądź. Por favor.

Jaspin poczuł powiew zimnego wiatru. No pewnie; zimny wiatr w zamkniętym pokoju bez okien, w San Diego, w sierpniu. Wiatr oczywiście nie był prawdziwy, w przeciwieństwie do zimnych dreszczy, które przebiegły mu po plecach. Usadowił się na czerwono-zielonym dywaniku niezgrabnie usiłując przyjąć, podobnie jak Senior Papamacer, pozycję lotosu. Pomyślał, że zaraz coś mu pęknie w stawie biodrowym, ale zmusił się do wytrwania w takiej pozycji. Znów ogarniał go lęk.

Senior Papamacer przemówił:

— Dlaczego przychodzisz na tumbonde?

Jaspin zawahał się.

— Bo czułem w duszy niepokój i ciemność — powiedział — i pomyślałem, że Maguali-ga może wskazać mi właściwą drogę.

Chyba zabrzmiało to dobrze — pomyślał.

Senior Papamacer spojrzał na niego w milczeniu, bezlitośnie mierząc go błyszczącymi, ciemnymi oczami.

— Co mówisz, jest gównem — powiedział po chwili powoli i spokojnie, bez gniewu czy złośliwości; niemal uprzejmie. — Mówisz, co wydaje ci się, że chcę usłyszeć. Nie. Teraz mi powiedz, po co biały profesor przychodzi na tumbonde.

— Wybacz mi — powiedział Jaspin.

— Nie ma nic do wybaczania — odrzekł Senior Papamacer. — Módl się do Rei Ceupasseara, on daje przebaczenie. Mnie po prostu daj prawdę. Dlaczego do nas przychodzisz?

— Bo nie jestem już profesorem.

— Aha! Dobrze, prawda!

— Byłem nim. W UCLA. To jest w Los Angeles.

— Tak, znam UCLA.

Rozmawiało się z nim jak z kamiennym bożkiem. Żadnych oznak rozumienia. Najbardziej budząca grozę osobowość, jaką Jaspin kiedykolwiek napotkał. Mówiono, że pochodzi z jakiejś zakazanej faveli na wzgórzu pod Rio de Janeiro. Przyjechał do Kalifornii, gdy Argentyńczycy wysłali pyły nad Brazylię. Dziś czciły go tłumy. Siedział oto teraz po drugiej stronie dywanika, prawie na wyciągnięcie ręki.

— Kiedy odszedłeś z UCLA?

— Na początku zeszłego roku.

— Zwolnili cię?

— Tak.

— Wiemy, wiemy o tobie wszystko. Dlaczego to zrobili, co?

— Nie przychodziłem na zajęcia, robiłem różne zwariowane rzeczy. Nie wiem. To był niedobry, niespokojny czas w mojej duszy. Naprawdę.

— Tak, naprawdę. A tumbonde? Dlaczego?

— Z ciekawości — wyrzucił z siebie Jaspin i poczuł, jakby pękł sznur opasujący mu piersi. — Jestem antropologiem. Byłem. Wiesz, co to jest antropologia?

Zimne spojrzenie powiedziało mu, że zrobił poważny błąd. Jaspin rzekł:

— Czasem nie jestem pewny, czy mnie rozumiesz. Przepraszam. Jestem antropologiem. Uczyłem się długie lata. Nawet gdy już nie byłem profesorem, wciąż nim się czułem. — Twarz zalał mu rumieniec. No dalej, powiedz mu całą prawdę — powiedział do siebie. — I tak wie wszystko. — Chciałem więc prowadzić badania. Studiować wasz ruch. Zrozumieć, kim naprawdę są tumbonde.

— Tak, teraz mówisz prawdę. To przynosi ulgę, prawda?

Jaspin uśmiechnął się i skinął głową. Ulga była ogromna. Senior Papamacer zwrócił się znów do niego:

— Piszesz książki?

— Miałem zamiar napisać.

— Jeszcze żadnej nie napisałeś?

— Tylko krótsze rzeczy: artykuły, recenzje dla czasopism antropologicznych. Książki jeszcze nie.

— Napiszesz książkę o tumbonde?

— Nie — odparł — teraz nie. Myślałem, że może to zrobię, ale teraz już nie mogę.

— Dlaczego?

— Bo ujrzałem Chungirę-Który-Przyjdzie — powiedział Jaspin.

— Aha, tak, to też jest prawdą.

Na moment zapadła cisza, ale nie było w niej nic złowrogiego. Jaspin czuł się całkowicie na łasce tego dziwnego człowieczka. Przerażający był ten Senior Papamacer. W końcu przemówił jakby z zaświatów:

— Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie.

— Maguali-ga, Maguali-ga — odpowiedział Jaspin zgodnie z rytuałem. W kamiennych oczach błysnął gniew.

— Nie! Chodzi mi teraz o co innego! Mówię, że On przyjdzie. Wkrótce. Pójdziemy na północ. Wyruszymy lada dzień. Będzie nas dziesięć, pięćdziesiąt, a może sto tysięcy. Dam sygnał. Pora na Siódme Miejsce, Jaspijn. Pójdziemy na północ: Kalifornia, Oregon, Waszyngton, Kanada. Na biegun północny. Jesteś gotów?

— Tak. Prawda.

— Prawda — Senior Papamacer pochylił się w przód. Oczy mu płonęły. — Powiem ci, co zrobisz. Będziesz szedł ze mną, z Seniorą Aglaibahi, z Radą Wewnętrzną. Napiszesz książkę o wędrówce. Ty władasz słowem, jesteś uczony. Ktoś musi to opisać dla tych, którzy przyjdą; jak Papamacer przygotował drogę dla Maguali-ga, który otworzył wrota przed Chungirą-Który-Przyjdzie. Tego właśnie chcę. Pójdziesz ze mną i opowiesz, czego dokonaliśmy. Ty, Jaspijn, ty! Widzieliśmy cię na wzgórzu. Widzieliśmy, jak Bóg przyszedł do ciebie. A ty masz słowa, masz głowę. Jesteś profesorem i jesteś tumbonde. Taka jest prawda. Jesteś naszym człowiekiem.

Jaspin patrzył na niego bez słowa.

— Powiedz, co zrobisz — zażądał Senior Papamacer. — Odmawiasz?

— Nie, nie, nie. Nie, zrobię to. Przygotowuję się do wyprawy od lipca. Naprawdę. Wiesz, że tam będę. Wiesz, że napiszę, co tylko zechcesz.

Senior Papamacer rzekł spokojnie:

— Wędrowałem z prawdziwymi bogami, Jaspijn. Znam Siedem Galaktyk. Ci bogowie są prawdziwymi bogami. Gdy zamykam oczy, przychodzą do mnie. Teraz już nawet nie muszę ich zamykać. Opowiesz o tym, opowiesz prawdę.

— Tak.

— A czy ty widziałeś bogów?

— Widziałem Chungirę-Który-Przyjdzie. Rogi, postument z białego kamienia.

— A na niebie co?

— Czerwone słońce stąd dotąd. A tutaj niebieskie.

— To prawda, widziałeś to. Innych nie?

— Nie, innych nie.

— Zobaczysz. Zobaczysz ich wszystkich, Jaspijn. Gdy będziemy szli, zobaczysz wszystko. Siedem Galaktyk. I napiszesz książkę — Senior Papamacer uśmiechnął się. — Opowiesz samą prawdę. Będzie źle z tobą, jeśli tego nie zrobisz, rozumiesz? Prawdę, tylko prawdę. Jeśli nie, Jaspijn, gdy wrota się otworzą, oddam cię w ręce bogów, którzy służą Chungirze-Który-Przyjdzie i powiem im, co uczyniłeś. Wiesz, nie wszyscy bogowie są łaskawi. Nie napiszesz prawdy, to dam cię bogom, którzy nie są łaskawi. Rozumiesz, Jaspijn? Rozumiesz to? To ci powiadam: nie wszyscy bogowie są łaskawi.

3

Poranny obchód, jedna z codziennych, rutynowych procedur. Rutynowe czynności są ważne, kluczowe dla terapii pacjentów, a w pewnym stopniu i dla niej. W ostatnim czasie szczególnie dla niej. Odwiedzić kolejno wszystkie pokoje, sprawdzić stan wszystkich pacjentów, a zwłaszcza ich umysłów po porannym kasowaniu. Pocieszyć, o ile to możliwe; sprawić, żeby się uśmiechnęli. Uśmiech przyspiesza wyzdrowienie. Uśmiech jest lekarstwem na wiele dolegliwości, stymuluje bowiem wydzielanie uspokajających hormonów. Owe drobne skurcze mięśni twarzy pozwalają na wprowadzenie do zmęczonego krwiobiegu całej masy dobroczynnych substancji.

Sama też powinnaś więcej się uśmiechać — pomyślała Elszabet.

Pokój 7: Ferguson, Menendez, Podwójna Tęcza. Zapukała:

— Doktor Lewis. Czy mogę wejść?

Zawahała się przez moment nie słysząc żadnej odpowiedzi. O tej porze rano zwykle nie mają wiele do powiedzenia. Cóż, nikt przecież nie powiedział, że nie mogę wejść, prawda? Dotknęła ręką płytki. Płytki na wszystkich drzwiach w całym budynku zaprogramowane były na jej odciski palców, a także Billa Waldsteina i Dana Robinsona. Drzwi rozsunęły się.

Menendez siedział na skraju łóżka z zamkniętymi oczami. Miał założone słuchawki i gwałtownie potrząsał głową, jakby słuchał jakiejś bardzo rytmicznej muzyki. Po drugiej stronie pokoju leżał na brzuchu Nick Podwójna Tęcza na swym jaskrawoczerwonym indiańskim kocu. Głowę oparł na łokciach i patrzył przed siebie. Elszabet podeszła do niego i przystanęła przy łóżku, by włączyć odgradzający ekran. Ściana matowego różowego światła rozbłysła wokół łóżka, zmieniając tę część sali w mały osobny pokoik.

Dokładnie w tej samej chwili Elszabet poczuła, jak macka zielonej mgły próbuje wedrzeć się jej do głowy. Zupełnie jakby energia włączonego ekranu ułatwiała inwazję. Zdziwienie, przerażenie, szok, wściekłość. Jakby coś chciało przeszyć ją niewidzialną dzidą. Zaczerpnęła powietrza w płuca, poczuła, jak napina jej się kręgosłup.

Nie — pomyślała z determinacją — wynoś się stąd, do diabła, wynoś się!

Mglista zieleń zniknęła i gdy już było po wszystkim, Elszabet z trudem mogła uwierzyć w to, co działo się z nią jeszcze przed momentem. Odetchnęła głęboko, rozluźniła plecy i ramiona. Indianin nawet chyba niczego nie zauważył. Wciąż gapił się przed siebie leżąc na brzuchu.

— Nick — powiedziała. Nie zwrócił na nią uwagi. — Nick, to ja, doktor Lewis.

Dotknęła delikatnie jego ramienia. Szarpnął się, jakby użądlił go szerszeń.

— Elszabet Lewis. Znasz mnie.

— Tak — odparł nie patrząc na nią.

— Paskudny poranek, co?

— Wszystko zniknęło. Wszystko — powiedział jednostajnym tonem.

— Co zniknęło, Nick?

— Ludzie. To, co mieliśmy. Wiesz, że mieliśmy coś i zabrano to nam. Dlaczego, do diabła, tak się stało? Jaki, do cholery, był powód?

A więc znów ogarnęła go obsesja znikających czerwonoskórych. Rozpamiętywał niesprawiedliwość tego faktu. Można było kasować i kasować, ale tego za nic nie dało się z niego wyrwać. Ta mania była zresztą główną przyczyną, która zaprowadziła go do centrum. Cierpiał na głęboką i trwałą depresję, którą Kirkegaard nazywał tęsknotą za śmiercią, uważając ją za coś gorszego od samej śmierci, a którą obecnie nazywano syndromem Gelbarda. Brzmiało to bardziej naukowo. Podwójna Tęcza stracił wiarę we wszechświat. Uważał, że wszystko wokół jest bezużyteczne i bezsensowne, o ile nie wręcz wrogie. Jego stan nie poprawiał się. Miał teraz oczywiście ogromne luki w pamięci, ale tęsknota za śmiercią pozostała. Elszabet przypuszczała zresztą, że wcale nie wiąże się to z jego rzekomym indiańskim dziedzictwem, a jedynie z faktem, iż miał to nieszczęście i urodził się w drugiej połowie XXI wieku. Cały świat, wyczerpany stupiećdziesięcioletnim obłędem samozagłady, zaczynała ogarniać epidemia beznadziejnej rozpaczy. Być może Bill Waldstein ma rację, że Podwójna Tęcza nie jest wcale Indianinem. Zresztą nie ma to znaczenia. Jeśli tęskni się za śmiercią, to każdy pretekst jest dobry do stoczenia się w przepaść.

— Nick, wiesz, kim jestem?

— Doktor Lewis.

— Jak mam na imię?

— Elsa… Ezla…

— Elszabet.

— Tak, właśnie.

— A kim jestem?

Wzruszył ramionami.

— Nie pamiętasz?

Popatrzył nieprzytomnym wzrokiem prosto na jej policzek. Był wysokim, mocno zbudowanym, szerokim w ramionach mężczyzną z grubym, tępo zakończonym nosem. Jego skóra, o lekko popielatym odcieniu, miała barwę zbliżoną do miedzi, a więc podobną, ale nie całkiem taką jak ludzie uważani przez niego za współplemieńców. Odkąd zaatakował Elszabet kilka tygodni temu, nie potrafił spojrzeć jej w oczy. Najprawdopodobniej nie pamiętał swojego ataku szału i tego, że ją wtedy uderzył i zranił. Podejrzewała jednak, że jakiś ślad w psychice pozostał. W jej towarzystwie był smutny, ponury i zakłopotany, jak gdyby miał poczucie winy nie wiedząc z jakiego powodu i jak gdyby gniewał się na osobę, która wprawiała go w taki nastrój.

— Profesor — powiedział — lekarz, coś takiego.

— Blisko — odparła. — Jestem tu, żeby pomóc ci poczuć się lepiej.

— Tak? — przez moment w jego oczach zabłysło zainteresowanie, które natychmiast zgasło.

— Wiesz, czego chcę od ciebie, Nick? Wstań z tego łóżka i idź na salę gimnastyczną. Dante Corelli prowadzi właśnie zajęcia ruchowe z rytmiki. Znasz Dante?

— Dante, tak — odpowiedział z lekkim wahaniem.

— Wiesz, gdzie jest sala gimnastyczna?

— Tak, czerwony dach.

— Dobrze. Idź tam i potańcz trochę. Tańcz, aż padniesz, rozumiesz, Nick? Tańcz, aż usłyszysz głos ojca, który każe ci przestać. Albo do dzwonka na obiad, zależy, co będzie najpierw.

Słysząc to rozchmurzył się trochę. Głos ojca, poczucie więzi plemiennych; myśl o głosie ojca miała błogosławiony wpływ na jego psychikę.

— Tak — powiedział, powoli gramoląc się z łóżka.

— Miałeś jakieś sny dziś w nocy? — spytała nagle.

— Sny? Jakie sny? Skąd mam wiedzieć?

Dziś, według porannych raportów, miał Niebieskiego Olbrzyma na tle oślepiającego, przeszywającego światła. Wydawało się jednak, że rzeczywiście tego nie pamiętał.

— W porządku — powiedziała Elszabet — idź tańczyć. — Uśmiechnęła się. — Zatańcz może taniec deszczu. Przydałaby się o tej porze roku jakaś mała ulewa.

— Za wcześnie — odparł. — Tańczyć teraz o deszcz to strata czasu. Dopiero w październiku będzie padało. Zresztą dlaczego myślisz, że taniec może przynieść deszcz? Deszcz przynoszą niże znad Alaski. W październiku.

Elszabet roześmiała się. A więc nie jest jeszcze tak kompletnie odcięty od świata — pomyślała. — To dobrze.

— Tak czy inaczej, idź potańczyć. Gwarantuję ci, że poczujesz się lepiej.

Wyłączyła ekran i przeszła do łóżka Tomasa Menendeza. Siedział w takiej samej pozycji jak przedtem, ze słuchawkami na policzkach. Gdy włączyła jego ekran, skuliła się w obawie przed kolejnym atakiem zielonej mgły, lecz tym razem nic się nie stało. Prawie co drugi dzień czuła jej lekki powiew, to niesamowite wrażenie, że halucynacje krążą nad nią jak sępy, czekające na dogodny moment do lądowania. Bała się nawet ostatnio chodzić spać, zastanawiając się, czy to tej właśnie nocy Zielony Świat wedrze się w końcu do jej umysłu. Wciąż przerażało ją, że z lekarza może stać się pacjentem cierpiącym na halucynacje.

— Tomas? — powiedziała łagodnie.

Menendez był jednym z najbardziej interesujących przypadków; czterdziestoletni, silny, otyły mężczyzna o ramionach goryla. Jego przodkowie w drugim pokoleniu pochodzili z Meksyku. Był człowiekiem łagodnym, najłagodniejszym, jakiego kiedykolwiek znała. Miły, uprzejmy, życzliwy i równie mocno jak Nick związany ze swym dziedzictwem kulturowym. Z zamiłowania był naukowcem i poetą. Swój kąt w pokoju zamienił w małe muzeum kultury meksykańskiej. Miał tam hologramy obrazów Orozco i Rivery, i Guerrero Vasqueza; kilka uśmiechniętych szkieletów ze święta Dnia Umarłych, a także mnóstwo jaskrawo pomalowanych glinianych zwierzątek: psów, jaszczurek, ptaków.

Dwa lata temu Menendez udusił żonę w ich małym, ładnym mieszkanku w San Jose. Nikt nie wiedział dlaczego, a już najmniej sam Menendez, który w ogóle tego zdarzenia nie pamiętał, nie wiedział nawet, że jego żona nie żyje. Wciąż oczekiwał jej odwiedzin. Był to właśnie jeden z najbardziej zdumiewających objawów syndromu Gelbarda: pozbawione motywów morderstwo bliskiej osoby dokonane przez człowieka, który wydawał się być niezdolny nawet do skrzywdzenia muchy. Powiedz Menendezowi, że zabił żonę, a popatrzy, jakby mówiło się do niego po turecku lub hebrajsku; nie zrozumie.

— Tomas, to ja, Elszabet. Słyszysz mnie przez te słuchawki, prawda? Przyszłam tylko się dowiedzieć, co u ciebie.

— Wszystko w porządku, gracias — odpowiedział nie otwierając oczu i poruszając wciąż rytmicznie ramionami.

— To świetnie. Czego słuchasz?

— To modlitwa do Maguali-ga.

— Nie znam, co to jest? Starożytna pieśń aztecka?

Potrząsnął głową. Przez moment na nic nie reagował, a jego kolana i zaciśnięte pięści uderzały z lekka jedno o drugie.

— Maguali-ga, Maguali-ga — zaintonował. — Chungira-Który-Przyjdzie!

Elszabet pochyliła się, by też usłyszeć muzykę, ale słuchawki policzkowe przekazywały dźwięk tylko temu, kto miał je na sobie. Opakowanie sześcianu, który właśnie odtwarzał, leżało na łóżku. Podniosła je i dostrzegła nędznie wydrukowaną etykietę, prawdopodobnie domowej roboty. Tekst liczył może sześć linijek w języku, który początkowo wzięła za hiszpański. Jednak znała nieco hiszpański, podczas gdy z tego nie rozumiała ani słowa. Portugalski? Na etykiecie widniał jakiś adres w San Diego. Tomas często dostawał różnego rodzaju przesyłki od przyjaciół z Chicano: nagrania, poezję, druki. Był bardzo lubiany w swoim środowisku. Czasami zastanawiała się, czy nie warto byłoby kontrolować te sześciany i kasety, które wciąż dostawał. Istniało niebezpieczeństwo, że zawierały treści mogące zakłócić proces leczenia. Chociaż, czegokolwiek słuchał, wszystko i tak następnego dnia ulegało skasowaniu. Poza tym cieszył się, gdy mógł śledzić na bieżąco osiągnięcia kulturalne swego narodu.

— Maguali-ga otwiera wrota — powiedział jasnym, mocnym głosem, jak gdyby ta fraza miała jej wszystko wytłumaczyć. Później otworzył na chwilę oczy i zmarszczył brwi. Wydawał się być zaskoczony towarzystwem.

— Ty jesteś Elszabet? — zapytał.

— Zgadza się.

— Czy masz wiadomość od mojej żony? Przyjeżdża na weekend? Moja Carmencita?

— Nie na ten weekend, Tomas. — Nie było sensu nic więcej mówić. — Czego słuchałeś przed chwilą?

— To od Paco Reala z San Diego — odpowiedział trochę nieśmiało. — Paco przysyła mi sporo ciekawych rzeczy.

— Nagrania?

— Piosenki, pieśni — rzekł Menendez — bardzo piękne, bardzo mocne. Powiedz mi, czy dziś w nocy miałem jakieś sny o innych światach?

— Nie, dzisiaj nie.

— A wczoraj?

— Dlaczego pytasz?

Uśmiechnął się smutno.

— Te sny są takie piękne. To sobie zapisuję; że sny są piękne. Nawet jeśli muszę je stracić, piękno pozostaje. Kiedy będę mógł zatrzymać sny, Elszabet?

— Kiedy ci się polepszy. Jest już coraz lepiej, ale jeszcze nie na tyle, Tomas.

— Chyba nie. Czyli nie mogę wiedzieć, kiedy śnię o tych światach. Czy mogę zapisywać sobie, że sny są takie piękne? Wiem, że nie wolno nam robić notatek, ale to taka mała rzecz; mówię sobie o wizji, ale jej nie opowiadam. — Spojrzał na nią prosząco — Albo może mógłbym zapisać ich treść?

— Nie, snów nie — powiedziała. — Jeszcze nie teraz. Czy mogłabym posłuchać twojego nowego sześcianu?

— Ależ oczywiście, proszę.

Założył jej na policzki słuchawki delikatnym, niemal czułym ruchem. Nacisnął przycisk, a ona usłyszała głęboki męski głos, jak głos żaby amerykańskiej albo krokodyla, śpiewający jednostajną pieśń z powtarzającym się motywem. Melodia oparta była na rytmach afrykańskich, z lekka barbarzyńskich; potężna i mocno działająca na słuchaczy. Usłyszała słowa, które powtarzał Menendez; Maguali-ga, Chungira. Później znów coś chyba po portugalsku, dźwięk bębnów i jakiegoś wysoko nastrojonego instrumentu, i wycie tłumu powtarzającego refren.

— Cóż to takiego? — zapytała.

— To jak nabożeństwo, święta modlitwa. Tam są bogowie. To bardzo piękne — zdjął jej słuchawki równie delikatnie, jak je założył. — A więc moja żona nie przyjedzie w tym tygodniu?

— Nie, Tomas.

— Och, to bardzo źle.

— Tak — Elszabet wyłączyła ekran. — A może chciałbyś pójść na salę gimnastyczną? Są tam teraz zajęcia taneczne. Na pewno by ci się podobało.

— Może na chwileczkę.

— W porządku. Nie wiesz, gdzie może być teraz Ed Ferguson?

— Ferguson? Nie wiem. Może spaceruje po lesie.

— Sam?

— Czasem z tą wielką kobietą, a czasem z tą sztuczną. Nie pamiętam imion.

— April i Alleluja.

— Tak, z którąś z nich — Menendez ujął delikatnie dłoń Elszabet. — Jesteś bardzo dobrą kobietą — powiedział. — Odwiedzisz mnie jutro?

— Oczywiście — zapewniła.

Gdy szła korytarzem kończąc obchód, w uszach wciąż brzmiała jej ta obca, dzika muzyka. Philippa, Alleluja, April. Allelui nie było. Zgadza się; jest w lesie z Fergusonem, to stara historia. Oboje warci siebie — pomyślała — zimnokrwisty oszust i zimnokrwisty syntetyk. Od razu jednak zbeształa się za brak wyrozumiałości. Co z ciebie za lekarz, skoro myślisz o pacjentach w taki sposób. No cóż, lekarz też jest tylko człowiekiem. Nie muszę kochać wszystkich w ośrodku. Nawet lubić. Muszę tylko dopilnować, by mieli wszystko, czego potrzebują.

Ruszyła truchtem w stronę biura. Poranek był śliczny, bezchmurny i ciepły. Była to pora roku, gdy nieprzerwanie następowały po sobie piękne, ciepłe dni. Pora letniej mgły skończyła się, natomiast, o czym przypomniał jej Nick Podwójna Tęcza, pora deszczowa nadejść miała dopiero za ponad miesiąc.

Pójdę po południu na plażę — zdecydowała. — Położę się w słońcu i spróbuję przemyśleć wszystkie sprawy.

Ostatnie wydarzenia bardzo ją niepokoiły. Wizje były zastanawiające nie tylko ze względu na zasięg występowania, ale również z racji niezwykłej treści. Te wszystkie słońca, światy, potwory z kosmosu. No i przypadki snów wśród personelu: Teddy Lansford i Naresh Patel, a wczoraj jeszcze Dante Corelli (widziała Dziewięć Słońc). Elszabet podejrzewała, że niektórzy z pozostałych pracowników mogą ukrywać, że przytrafiły im się kosmiczne sny. Ona też przecież nie potrafiła przyznać się, że od czasu do czasu, i to na jawie, próbują nachodzić ją fragmenty Zielonego Świata. Wszystko było takie dziwne. Dlaczego, dlaczego?

Dla Elszabet centrum było jedynym miejscem na świecie, w którym czuła się bezpiecznie, do którego nie sięgał szalony zamęt panujący na zewnątrz. Dlatego właśnie tu trafiła. Chciała pracować, pomagać ludziom, a jednocześnie uciec od okrucieństwa i zgryzot umierającego świata za murami centrum. Czasami prawie udawało jej się zapomnieć, co działo się na zewnątrz, choć stały napływ ofiar syndromu Gelbarda — wyniszczonych, o zapadniętych oczach — wciąż jej w tym przeszkadzał. Mimo wszystko centrum było spokojnym miejscem. Wiedziała jednak, że niemądrze byłoby liczyć na to, iż uda się uciec od świata. Rzeczywisty świat był wszędzie wokół, choć teraz stawał się coraz bardziej nierzeczywisty, a nierzeczywistość ta jak mgła wkradała się przez zamknięte bramy.

Gdy była już blisko biura, ścieżką z przeciwnej strony nadszedł Bill Waldstein.

— Gdzie są wszyscy? — zapytał.

— Kto? Personel? Pacjenci?

— Wszyscy. Strasznie tu cicho.

Elszabet wzruszyła ramionami.

— Dante prowadzi zajęcia taneczne. Pewnie prawie wszyscy są na sali. Kogo szukasz? Tomas i Indianin są w swoim pokoju, Philippa i April u siebie, Ferguson wałęsa się po lesie z Allelują…

Waldstein wyglądał na strapionego i przemęczonego.

— Czy to prawda, że Dante miała przedwczoraj kosmiczny sen?

— Lepiej zapytaj ją samą — odparła Elszabet.

— A więc to prawda, miała — powiedział szurając sandałem po ziemi. — Czy moglibyśmy wejść do biura, Elszabet?

— Oczywiście. O co chodzi, Bill?

Nie odzywał się, dopóki nie weszli do pokoju. Oparł się o ścianę danych, spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem i zapytał:

— Czy mogę liczyć na twoją dyskrecję?

— Jak najbardziej.

— Pamiętasz, jak mówiłem, że kosmiczne sny to oszustwo i że pacjenci wymyślają je, żeby nas nabrać? Tak naprawdę nawet chyba przez chwilę w to nie wierzyłem, a teraz tym bardziej.

— Czyżby?

— Teraz sam miałem wizję.

— Ty?

— Dziś w nocy miałem Podwójną Gwiazdę III. Ze wszystkimi szczegółami. Pomarańczowe słońce wysoko, żółte nisko nad horyzontem, podwójne cienie. Później żółte zaszło i wszystko jakby stanęło w płomieniach.

Elszabet spojrzała na niego uważnie. Wydawało jej się, że Bill zaraz się rozpłacze.

— Zaczekaj — rzekł — to nie wszystko. Moja wizja była pełniejsza. Gdy April miała ją w zeszłym tygodniu, nie było jeszcze istot żywych, prawda? A ja je widziałem. Błękitne stwory w kształcie kul z niewielkimi mackami, podobnymi do macek kałamarnicy, na górnej części ciała. Czy to nie piękne? Przechadzały się po czymś na kształt amfiteatru jak Arystoteles ze swymi uczniami. Ładne, bardzo ładne.

— Jak się czujesz? — spytała Elszabet.

Wstrząsnął nim dreszcz.

— Mam zaśmieconą głowę. Tak jakby ktoś rozsypał mi piasek po całej czaszce.

— Bill… — ogarnęło ją współczucie.

To była dobra chwila, by powiedzieć mu, że nie jest sam, że ona też czuła Zielony Świat czający się na skraju jej świadomości i że również ona miała takie same obawy. Nie potrafiła jednak tego zrobić. Parszywie tak się nie przyznawać, gdy on cierpi. Ale nie mogła się na to zdobyć. Powiedzieć mu, komukolwiek, że jej umysł też nie potrafi się temu oprzeć? Nie, nie zrobi tego, nie potrafi. Poczuła się jak hipokrytka. Trudno, niech będzie. Pozostała spokojna, opanowana: życzliwy przełożony wysłuchający zwierzeń pracownika.

Pomóż mu jakoś — pomyślała Elszabet.

— Chcę ci powiedzieć, że nie jesteś w tym sam.

— Wiem; Teddy Lansford, Dante. Chyba Naresh Patel też. Coś tam wspominał parę tygodni temu. Pewnie jeszcze i inni z nas.

— Pewnie tak — powiedziała.

— Nie jest to więc zjawisko psychotyczne oddziałujące jedynie na pacjentów.

— Nigdy nie ograniczało się to do pacjentów. Prawie od samego początku działało także na pracowników.

— Czy wobec tego oni również mają zaburzenia psychiczne? Może wczesne stadium Gelbarda?

Pokręciła głową.

— Po pierwsze, nie rzucaj na lewo i prawo zaburzeniami psychicznymi, dobrze? Po drugie, dzielenie pewnych objawów z pacjentami cierpiącymi na syndrom Gelbarda nie musi wcale oznaczać, iż też się na niego choruje, a jedynie, że dzieje się coś dziwnego, działającego na pacjentów mocniej niż na pracowników. Ale i ci drudzy nie są od tego wolni. Po trzecie…

— Boję się, Elszabet.

— Ja również. Po trzecie, to co tu mamy, nie ogranicza się tylko do Centrum Nepenthe. Mam zresztą zamiar zasygnalizować to na jutrzejszym zebraniu.

Waldstein patrzył osłupiały.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

— Popatrz na ścianę danych — powiedziała.

Odwrócił się. Elszabet włączyła ekran. Pojawiła się mapa stanów wybrzeża Pacyfiku.

— Sny zaobserwowano również w ośrodkach kasowania pamięci w San Francisco, Monterey i Eureka — nacisnęła klawisz i na mapie rozbłysły te miejsca. — Jestem w kontakcie z szefami tych ośrodków. Te same siedem wizji, choć niekoniecznie wszystkie siedem w każdym ośrodku. Odbierane głównie przez pacjentów; mniejszy zasięg wśród personelu.

— Ale co…

— Zaczekaj — przerwała mu. Na ekranie pojawiły się nowe światełka. — Dave Paolucci z San Francisco zbiera dane dotyczące występowania kosmicznych snów poza północną Kalifornią i wygląda na to, że właśnie ma coś nowego.

Kolorowe wzorki kłębiły się w południowej części stanu.

— Spójrz na to — powiedziała Elszabet. — Muszę do niego zadzwonić. Muszę dowiedzieć się szczegółów. Popatrz: duża koncentracja snów w rejonie San Diego, widzisz? Trochę w Los Angeles. I tu, wyżej. Co to jest? Seattle? Vancouver? O Chryste, Bill, zobacz! Wszędzie! To epidemia!

— W Denver też — wskazał palcem Waldstein.

— Tak, to Denver. Dalej na wschód nie mamy łączności ani nie działa regularna komunikacja, ale kto wie, co dzieje się za Górami Skalistymi? Tak, Bill, nie ty jeden. Już prawie wszyscy mają te przeklęte sny.

— Jakoś mało mnie to pociesza — powiedział Waldstein.

4

— Wiesz, co chcę zrobić? — powiedział Ferguson do Allelui. — Zerwać się stąd tak szybko, jak się da, i zacząć zgarniać forsę na tym całym obłędzie.

— W jaki sposób? — spytała.

— Do diabła, to żaden problem. Po tamtej stronie centrum jest brama, a tutaj tylko las. Można wymknąć się po obiedzie i iść przed siebie pamiętając, żeby słońce mieć po południu z tyłu, a rano przed sobą. Za dwa, najwyżej trzy dni, jeśli zachować ostrożność, dojdzie się do starej autostrady i dalej do Ukiah, powiedzmy…

— Pytałam, jak chcesz zrobić na tym pieniądze.

Ferguson uśmiechnął się. Leżeli na porośniętej mchem polanie, dwadzieścia minut na wschód od centrum, wśród sekwoi i paproci nad strumykiem. Trudno było w to miejsce trafić za sprawą pofałdowania terenu. To była jego ulubiona polana. Skrupulatnie zapisał na rekorderze, jak do niej dojść, by nie miał kłopotów z jej odnalezieniem, gdyby się zdarzyło, że skasują mu ją z pamięci. Niektóre rzeczy się pamięta, innych nie; nigdy nie ma się pewności.

— Te sny mają nie tylko pacjenci. Wiem to na pewno — rzekł.

— Naprawdę?

— Słucham, co ludzie mówią. Znasz technika Lansforda? Miał wizje może dwa albo trzy razy. Słyszałem, jak rozmawiali: Waldstein, Robinson, Elszabet Lewis. Wydaje mi się, że ten mały hinduski lekarz też ma te sny. Myślę, że nawet Waldstein. Ale wizje zdarzały się również poza centrum.

— Skąd wiesz?

— Mam powód, żeby tak sądzić. — Ferguson przesunął dłonią po udzie Allelui zatrzymując się niedaleko krocza. Skórę miała gładką jak jedwab, a może jeszcze gładszą. Minęło już pół godziny, odkąd to robili, a on wciąż był spocony, podczas gdy Alleluja wcale. Takie były syntetyczne kobiety — doskonałe — nawet prawie się nie pociły. Mówił dalej: — Mam przyjaciółkę w San Francisco. Parę tygodni temu opowiedziała mi o śnie. Takim samym, jak ty kiedyś miałaś, pamiętasz? Stwór z rogami, płyta z białego kamienia, dwa słońca…

— Myślałam, że to ty miałeś ten sen.

— Ja? Skąd! To byłaś ty. Ja jeszcze nigdy nie miałem żadnej wizji. Ani jednej. Wtedy gdy ci o tym opowiadałem, mówiłem, że to sen mojej przyjaciółki, tej z San Francisco. Jeśli więc wizje są tu i tam, to założę się, że są wszędzie.

— I co?

Położył na piersi jej rękę. Wyprężyła się i przylgnęła do niego. Lubił to. Był już prawie gotów zacząć od nowa. Jak dziecko — pomyślał. — Zawsze gotowa na bis, nawet teraz.

— Wiesz, za co mnie tu posadzili? — zapytał.

— Mówiłeś mi, ale się skasowało.

— Za oszustwo. Oferowałem ludziom podróże na obce planety, na których mogliby się osiedlić i zacząć od nowa wyrwawszy się z tego bagna na Ziemi. Rozumiesz? Dajcie mi parę tysięcy dolców, a będziecie mogli, gdy tylko udoskonalimy proces…

— Pamiętasz to wszystko? — spytała Alleluja.

— Jakoś kasowanie tego nie wymazuje.

— I chcesz zacząć to na nowo, czy tak?

— Jak mógłbym zaprzepaścić taką szansę? Wszyscy się wtedy pozapisywali. A te wizje to jak reklamy planet, które oferuję. Mamy świat czerwonego i niebieskiego słońca, planetę o zielonym niebie, planetę z dziewięcioma słońcami; widzisz, znam je wszystkie. Mam swoje sposoby, Allie. Jest ich siedem, siedem planet. Proszę się zdecydować, zapłacić, a ja wszystkim się zajmę, dopilnuję, by przewieziono państwa w wybrane miejsce. Te sny to reklamówki nadawane z obcych planet, mające pokazać ludziom, jak tam jest wspaniale. To się musi udać, mała. Mówię ci, to się musi udać.

— Znowu cię złapią — powiedziała. — Złapali cię raz, złapią i drugi. Ale tym razem nie skończy się na Centrum Nepenthe.

— Nic z tych rzeczy, nie złapią mnie.

— Nie?

— Nigdy. Po pierwsze, wydostanę się poza zasięg tutejszej jurysdykcji. Pojadę na północ: Oregon, Waszyngton. Potem stworzę fikcyjną firmę, rozumiesz? A za nią jeszcze jedną i jeszcze jedną; całą serię osłon, a wszystko poprzez przedstawicieli. Założę skrytkę pocztową w Portland albo w Spokane i…

— Ed?

— Co?

— Gówno mnie to obchodzi, Ed, wiesz?

— Wiem. Wszystko cię gówno obchodzi, co?

— Oprócz jednej rzeczy.

— Tak, oprócz jednej rzeczy i dzięki Bogu za to. Nie rozumiem tylko, po co syntetykom popęd płciowy. My to mamy, żeby się rozmnażać, ale przecież wy się nie rozmnażacie. Nie przez seks. Zgadza się?

— Jest jeden powód — powiedziała.

— Jaki?

— Żebyśmy uważali się za ludzi — odparła Alleluja. — Żebyśmy umieli przystosować się do życia tutaj, żebyśmy nie byli nieszczęśliwi, bo wtedy moglibyśmy zechcieć zawładnąć światem. Wiesz, że moglibyśmy. Przewyższamy was we wszystkim. Cokolwiek potraficie robić, my umiemy to pięćdziesiąt razy lepiej. Gdyby nie interesował nas seks, moglibyśmy uważać się za jeszcze bardziej różnych od was, za gatunek nadludzi. Ale dano nam seks i to nie daje rozwinąć się agresywności, trzyma nas na swoim miejscu.

— Tak — powiedział — rozumiem to — Ferguson pochylił się, pocałował ją delikatnie w koniuszki obu piersi i w usta. — To sensowne wytłumaczenie — dodał.

Jeszcze nigdy nie spędził tyle czasu z syntetykiem. Wiele się od niej dowiedział. Jak większość społeczeństwa starał się zachowywać dystans, uważając sztucznych ludzi za niesympatycznych dziwaków. Nie było ich zresztą tak dużo; może pół miliona, może nawet mniej. Pamiętał, jak rozpoczynano ich produkcję około trzydziestu lat temu. Oczywiście dla wojska. Doskonałe istoty do prowadzenia doskonałej wojny. Nie dokończony eksperyment ze starych, dobrych czasów. Nie były one jednak zupełnie doskonałe. Miały mnóstwo typowo ludzkich wad. Były na tyle podobne do ludzi, że mogły skończyć, tak jak ta, w szpitalu dla wariatów. No i na tyle ludzkie, że też kochały poruchać. Cóż, trzeba brać plusy razem z minusami i mieć nadzieję na to, co najlepsze. Nakrył dłońmi jej piersi i powiedział miękko:

— Gdy wyrwę się stąd, pojedziesz ze mną, dobrze? Pokażę ci wszystkie moje sztuczki.

— A ja pokażę ci kilka moich…

5

Droga wiła się nad wodą jak wielki szary wąż. Wznosiła się wysoko, potem biegła poziomo, przechodziła przez tunel, a dalej wiodła przez dwa olbrzymie mosty wiszące. Na końcu widać było lśniącą w popołudniowym słońcu biel San Francisco, wciśniętego w swój skrawek przestrzeni na planecie. Chłodne, orzeźwiające powietrze wdzierało się przez otwarte okna ciężarówki.

— Ten most jest bardzo stary — powiedział Charley. — Zbudowano go chyba w średniowieczu i wciąż się trzyma. Przetrwał wszystkie trzęsienia ziemi i kto wie co jeszcze, i ciągle się trzyma.

— Most Złotej Bramy — powiedział Buffalo — nie do wiary!

— Nie, nie Złotej Bramy — sprostował Charley. — Most Złotej Bramy jest tam, z boku, bardziej na północ. To jest Most Zatokowy. Zgadza się, Tom?

— Nie wiem — odparł Tom — nigdy nie byłem w San Francisco.

Stidge zaśmiał się.

— Byłeś w Jedenastej Galaktyce Zorch, a nie byłeś we Frisco. Nieźle!

— Ja też tu jeszcze nie byłem — rzekł Buffalo. — I co z tego?

— No to teraz jesteśmy — uciął Charley. — Piękne miasto, cholernie piękne miasto. Mieszkałem tu sześć lat, gdy byłem mały. Założę się, że niewiele się zmieniło. To miejsce w ogóle się nie zmienia.

— Nawet po trzęsieniu ziemi? — zapytał Buffalo.

— Trzęsienia ziemi nie mają na nic wpływu — odparł Charley. — Rozwalają wszystko, a miasto za jakiś czas wygląda znów tak jak przedtem. Miałem dziesięć lat, gdy ostatnio leżało w gruzach. Za sześć miesięcy nie było śladu.

— Byłeś tu w czasie wielkiego? — spytał Mujer.

— Nie — odpowiedział Charley — tamto było sto lat temu, w 2006. Nazwali je Wielkie II. Wielkie I było w 1906. Pożary, wszystko spalone. A potem, sto lat później, mieli obchodzić rocznicę. Wiesz, parady, przemowy. Tymczasem pieprzone Wielkie II rozwaliło wszystko na dwa dni przed świętem. Takie to miasto.

— Nie było cię tu wtedy — powiedział Mujer.

— To było 97 lat temu — rzekł Charley. — Szkoda że tego nie widziałem. Potem mieli Wielkie Mniejsze; trzydzieści czy czterdzieści lat później, nie pamiętam. Też mnie jeszcze nie było. To, które ja widziałem, nie ma nazwy. Nie było najmocniejsze, ale dość silne. Wszystko spadało z półek, leciały szyby. Bałem się jak diabli. Miałem dziesięć lat. Dom naprzeciwko wyrwało z fundamentów, zawaliła się jedna ściana i widać było wszystkie pokoje. Jak w domku dla lalek. To było silne trzęsienie, ale wielkie było silniejsze. Takie przychodzi najwyżej raz na sto lat.

— No to chyba już pora — odezwał się Tamale z głębi ciężarówki.

— Tak — powiedział Choke. — Z tego, co słyszałem, to jutro po południu. O wpół do czwartej.

— Do cholery — rzekł Buffalo — tego by mi było trzeba na pierwszy dzień w San Francisco. Zacząć od mocnego uderzenia.

— Wiecie, co zrobimy? — wtrącił się Mujer. — Wsiądziemy do ciężarówki, zanim się zacznie. Włączymy silnik i na poduszce powietrznej zaczekamy, aż ziemia przestanie się ruszać, co? Nic nam się nie stanie. A jak już będzie po wszystkim, wysiądziemy i rozejrzymy się po zburzonych domach. Napełnimy ciężarówkę, czym się da, i pojedziemy gdzieś na północ.

— No pewnie — powiedział Charley. — Wiesz, co tu robią ze złodziejami schwytanymi w czasie trzęsień? Wieszają ich za jaja. Taki tu zwyczaj; zawsze tak było i zawsze tak będzie.

— A jeśli ktoś nie ma jaj? — zapytał Choke. — Nie wszyscy mają jaja, Charley.

— To przyprawiają je w szpitalu na oddziale zmiany płci i wtedy na nich wieszają. Oni się tu nie pieszczą ze złodziejami. Hej, Tom, widziałeś kiedyś ładniejsze miasto?

Tom wzruszył ramionami. Myślami był gdzie indziej.

— Hej, Tom, gdzie cię zaniosło?

— Do Jedenastej Galaktyki Zorch — zakpił Stidge.

— Cicho — warknął Charley i zwrócił się znów do Toma — Powiedz, co widzisz, stary.

W głowie Toma powstawały ruchome obrazy. Widział miasto zwane Meliluiilii na planecie Luiiliimeli pod gigantyczną gorącą gwiazdą znaną pod nazwą Ellullimiilu. Luiiliimeli był jednym ze światów Thikkumuuru w Dwunastej Poliarchii. Dostojni królowie rządzili tam od siedmiuset tysięcy wielkich cykli potentastium.

— Oni przez cały czas mają trzęsienia ziemi — rzekł Tom — ale wcale im to nie przeszkadza. Powierzchnia planety jest ciekła; wrze i paruje jak kocioł, a miasto unosi się nad nią.

— Gdzie to jest? — spytał Charley. — Na jakiej planecie?

— W Meliluiilii na Luiiliimeli — odpowiedział Tom. — To jedna z wielkich planet skrzydłowych, które tworzą układ. Światło słoneczne na Luiiliimeli jest tak silne, że uderza jak młot. Niebieskie światło, palący młot. Stopilibyśmy się tam w jednej chwili. Ale mieszkańcy Luiiliimeli są zupełnie inni niż my. Im to nie szkodzi. To nie jest planeta dla ludzi, to planeta dla nich. Jedyną planetą dla ludzi jest właśnie ta, na której się znajdujemy. Ludzie na Luiiliimeli wyglądają jak błyszczące duchy, a miasto jest tylko unoszącą się bańką. Niczym więcej, tylko bańką.

— Słuchajcie go — powiedział Charley. — Myślicie, że San Francisco jest ładne? Luiiliimeli wygląda jak ogromna, wspaniała bańka. Prawie widzę, jak się unosi i błyszczy, gdy słucham Toma. To fantastyczne!

— Wszystkie miasta w galaktyce są piękne. Nie ma czegoś takiego jak brzydkie miasto, nigdzie. O, a to, to jest Shaxtharx, stolica Irikiqui, w wielkim świecie w systemie Sapiil, wchodzącym w skład Imperium Dziewięciu Słońc. Wszystko tam jest zbudowane z połyskliwej, sprężynującej pajęczyny, dziesięciokrotnie mocniejszej od stali, więc gdy ziemia się trzęsie, a dzieje się to często, bardzo często, bo przyciąganie dziewięciu słońc szarpie planetę w różne strony, wtedy miasto staje się jeszcze piękniejsze, gdy się tak rusza. Prawie jak gobelin, na którym widać kolory wszystkich słońc. W czasie wstrząsów ludzie z Sapiil przyjeżdżają z różnych stron, by zobaczyć, jak Shaxtharx drży.

— Byłeś tam? — zapytał Buffalo.

— Nie, ja nie, ale widzę to, rozumiesz? Nachodzą mnie wizje. Widzę wszystkie światy. Może pewnego dnia dokonam Przejścia. — Oczy Toma błyszczały. — Nie da się przejść ciałem. Zginąłbyś jak komar w piecu na każdej z tych planet. Tutaj’ mamy jedyny świat dla ludzi. Rozumiesz, co mówię? Ale gdy nadejdzie Czas Przejścia, będziemy mogli odrzucić swoje ciała i przybrać tamte formy.

— Nieźle opowiada o tych miastach, nie? — rzekł Buffalo. — Ale nie potrafi przestać zmyślać bajek. Odrzucimy nasze ciała i przybierzemy ich ciała. Tak po prostu. Ty wiesz, Charley, o czym on mówi? Zrzucimy ciała i wejdziemy w ich ciała!

— Tak jak powiedziano w Biblii, w Liście do Koryntian. Będziemy przemienieni w mgnieniu oka. Albowiem to, co niegodziwe, musi przyoblec się w szlachetność, a to, co śmiertelne, w nieśmiertelność. To właśnie mowa o Przejściu, gdy wyruszać będziemy do innych światów. Nie do nieba, nie o to tu chodzi. Część z nas pójdzie do Luiiliimeli i przybierze tamte formy, część wyruszy do światów Sapiil, inni na Zygerone lub Poro, a niektórzy zostaną nawet Kusereenami. Rozrzuceni będziemy po całym wszechświecie; taki jest boski plan: rozproszenie Ducha.

— W porządku, Tom, na razie wystarczy — przerwał mu łagodnie Charley. — Zjeżdżamy z mostu. Jesteśmy już w San Francisco, w samym środku.

— Patrzcie, patrzcie! — krzyknął Buffalo. — Widzieliście kiedyś coś piękniejszego? Te białe budynki, te zielone drzewa. A wciągnijcie tylko powietrze w płuca. Jak wino, czujecie? Jak wino!

— Choke, mówiłeś poważnie o tym trzęsieniu ziemi? — zapytał Tamale. — Jutro o wpół do czwartej?

— Teraz już potrafią je przewidzieć — odparł Choke. — Mierzą natężenie gazu wypływającego z ziemi i wiedzą na wiele dni przed wstrząsem.

— A więc to pewne? Jutro? To co my tu jeszcze robimy?

— Gówno wiem o wstrząsie — powiedział Choke. — Tak tylko nawijałem, człowieku. Nie uważasz, że gdyby jutro miało być trzęsienie, to wszyscy byliby już dawno spakowani i nikogo już by tu nie było? Jezu Chryste, Tamale, jak możesz być taki tępy? Ja tylko tak nawijałem.

— Jasne — rzekł Tomale z wymuszonym śmiechem — jasne. Wiedziałem, wiedziałem, stary.

Tom siedział spokojnie między nimi. Piękno wizji wciąż pozostawało w jego duszy. Te cudowne pozaziemskie miasta, te dostojne istoty poruszające się po powierzchniach swych zdumiewających planet. Myślał nad tym, co przed chwilą powiedział, że nie ma żadnego brzydkiego miasta. Nigdy się nad tym nie zastanawiał, ale była to prawda dotycząca nie tylko odległych galaktyk. Piękno jest wszędzie i we wszystkim. Wszystko promieniuje cudem stworzenia. San Francisco jest piękne, pewnie, ale piękne są też te opuszczone miasteczka, które mijali w dolinie. Przeżarte rdzą, walące się domy i wszystko na świecie, bo we wszystkim jest ręka Boga. Mujer jest piękny. Stidge jest piękny. Jeśli popatrzysz na świat otwartymi oczami, wszędzie będziesz widział tylko piękno.

— Zatrzymaj się tu — powiedział Charley. — Możemy zaparkować po drugiej stronie ulicy, rozejrzeć się, rozpytać, znaleźć jakieś miejsce na nocleg. Rupe, ty z Nicholasem zostaniecie i popilnujecie ciężarówki. Wrócimy za jakieś dziesięć, piętnaście minut. Tom, trzymaj się ze mną. Tom, słyszysz? Zszedłeś już na Ziemię?

— Tak, tak — odpowiedział Tom.

— Dobrze, to zostań tu przez jakiś czas — Charley uśmiechnął się. — Co myślisz o San Francisco? Ładne miasto, co?

— Bardzo ładne — zgodził się Tom. — Powietrze, drzewa.

Rozproszyli się i ruszyli ulicą. Pierwszy szedł Buffalo, za nim Choke, Stidge i Tamale, po czym Mujer. Na końcu, w większej odległości, Charley z Tomem. Ważne było, jak powiedział Charley, żeby nie wyglądali na zorganizowany gang. Czasami bandidos wjeżdżali na rabunek do miasta bandami po dziesięć, dwadzieścia osób i wdawali się w walki z patrolami straży miejskiej. Charley nie chciał tego. Mówił im: „Przyjechaliśmy spędzić tu lato spokojnie, bez awantur, bez zwracania na siebie uwagi, jasne? To dobre miejsce na lato, a kiedy zaczną się deszcze, pojedziemy gdzie indziej; może na północ, a może na południe, do San Diego. Zimą w San Diego jest ciepło i przyjemnie”.

Tom rozglądał się dookoła. Dawno już nie był w dużym mieście. Wszystko wyglądało tu staro, wręcz antycznie; te małe drewniane domki pochodzące chyba z minionej ery bezpieczeństwa i stabilizacji. San Francisco napawało spokojem, pewnością. Może sprawiały to wrażenie rozmiary budynków; wszystkie takie małe i ściśnięte razem, a może ich wiek. Miasta, które widział w stanie Waszyngton, Idaho i na całej północy, były zupełnie inne. Nawet miasta z jego wizji nie były podobne do tego.

Także wzgórza zwróciły jego uwagę. Były zadziwiające. Tom spoglądał w górę i widział malutkie domki na zboczach. Nie mógł uwierzyć, że można tak budować na wzgórzach. Widział już oczywiście światy, w których domy stały na szklanych zboczach gór wznoszących się aż do nieba albo wręcz wyrastały z pionowych ścian jak orle gniazda, ale to było na obcych planetach, gdzie wszystko było inne; powietrze, grawitacja. Niektóre światy nie miały wcale powietrza. Niektóre być może nie miały grawitacji; było bardzo wiele różnych światów. Tu jednak była Ziemia, mieszkało się na terenie płaskim, a teraz Tom ni stąd, ni zowąd trafił do miasta, które składało się z samych gór i dolin.

Ostrożnie szli ulicą. Nie było dużego ruchu, parę starych samochodów spalinowych i kilka poduszkowców. Niebo było intensywnie błękitne, powietrze zdumiewająco przejrzyste, a światło słoneczne niemal oślepiało, odbijając się od białych fasad domów. Z zachodu, znad ukrytego za wzgórzami oceanu, wiał silny chłodny wiatr.

Charley odezwał się do idącego obok Toma:

— Wiesz, pięknie to wszystko opowiadałeś tam na moście. O tych miastach. Czasami jesteś trochę zwariowany, ale i tak masz wspaniały umysł, Tom. Te rzeczy, które widzisz, o których nam opowiadasz…

— Wiem, że jestem szczęściarzem. Bóg obdarzył mnie łaską.

— Chciałbym zobaczyć jedną dziesiątą z tego, co ty. Ale ja też niektóre z nich widzę, wiesz? — Charley ściszył głos jak zwykle, gdy nie chciał, by pozostali drapacze słyszeli. Wszyscy byli jednak daleko z przodu, w połowie drogi do następnego skrzyżowania. — Prawie co noc mam sny, fantastyczne sny. Wiesz, że widziałem ten świetlisty świat, o którym mi opowiadałeś, gdzie żyją Ludzie-Oczy? Nie chciałem o tym mówić w czasie podróży, ale widziałem go. Dokładnie tak, jak opowiadałeś; wszechobecne światło. Widziałem też inny, z dwoma słońcami na niebie, białym i żółtym, żadnych cieni, czerwone niebo.

— Piąty Świat Zygerone — pokiwał głową Tom. — Tak myślałem. On przychodzi bardzo mocno.

— Znasz ich nazwy i w ogóle…

— Oglądam je praktycznie przez całe życie. Gdy byłem mały, myślałem, że wszyscy je widzą. Przeraziłem się, gdy zrozumiałem, że nie widzi ich nikt. Ale się przyzwyczaiłem. Zresztą inni je też już oglądają. Tymczasem moje wizje wciąż stają się wyraźniejsze.

— Myślisz, że zaczynam je widzieć, bo podróżuję z tobą? Czy to możliwe?

— Możliwe — odparł Tom. — Nie wiem. Może to ja jestem źródłem, a może wszyscy mamy wizje równocześnie? Może światy komunikują się już z całą ludzkością, a nie tylko ze mną? Nie wiem.

— Wydaje mi się, że inni też mają te sny, ale nie chcą się przyznać — powiedział Charley. — Chyba Choke i może Nicholas. Może zresztą wszyscy. Oni boją się o tym mówić. Czasem rano dziwnie wyglądają, ale nikt nic nie mówi. Myślą, że nazwiemy ich wariatami, jeśli przyznają się, iż widzą to samo, co ty. Boją się, że ich wyśmiejemy. Tego najbardziej nie cierpią; ośmieszenia. To gorsze niż uchodzić za świra.

— Mnie to nie przeszkadza. Przyzwyczaiłem się do jednego i drugiego. Można się ze mnie śmiać i nazywać mnie szaleńcem. Biedny Tom. Biedny, szalony Tom. Czasem dobrze być wariatem. Nikt nie chce krzywdzić wariata. Ale to, co widzi biedny, szalony Tom, to rzeczywistość. Ja to wiem, Charley. Pewnego dnia cały świat się dowie. Wtedy będziemy wezwani do Przejścia. Otworzy się niebo i pójdziemy do światów Świętego Imperium.

Charley uśmiechnął się i pokiwał głową.

— To właśnie mnie w tobie śmieszy, stary, gdy zaczynasz mówić w ten sposób. A jak już zaczniesz… — zatrzymał się w pół kroku — Słyszałeś coś z tyłu, Tom?

— Co z tyłu?

— Nie, na pewno byś nie usłyszał.

Charley odwrócił się i popatrzył w tył, tam gdzie zostawili ciężarówkę. W tej samej chwili nadbiegł Mujer.

— To był Nicholas — wykrztusił zdyszany. — Wołał o pomoc.

— Tak. Jasna cholera!

Charley rzucił się pędem w stronę ciężarówki, podobnie jak Mujer i pozostali. Stidge mknął wściekły ze szpikulcem w ręku. Tom poczuł ciarki na skórze. Nie ma co, będą kłopoty. Ruszył biegiem za nimi. Nicholas krzyczał teraz raz za razem. Tom spojrzał przed siebie i zobaczył dwóch mężczyzn w podartych dżinsach i szerokich koszulach oddalających się od ciężarówki. Biegnąc ostrzeliwali się wiązkami czerwonych promieni. Zwaliste ciało Rupe’a leżało twarzą w dół na ulicy. Nicholas strzelał wciąż zza ciężarówki. Gdy Tom dobiegł na miejsce, było już po wszystkim; obcy zniknęli z oczu, broń odłożono na bok. Charley rozglądał się wokół groźnie i zaciskał pięści z wściekłości.

— Przyjrzałeś im się dobrze? — zapytał Nicholasa.

— Nie ma wątpliwości, to te dwa dzieciaki z farmy, które uciekły, gdy Stidge im zabił ojca i matkę.

— Cholera — zaklął Charley — no i mamy miłe wczasy w San Francisco. Jasna cholera! Rupe nie żyje?

— Nie żyje — powiedział Mujer. — Wiązka prosto w brzuch.

— Cholera — powtórzył Charley — trudno. Musimy ich złapać. Stidge, ty nas w to wpakowałeś, więc teraz szukaj ich. Jeśli ich nie znajdziemy, wykoszą nas wszystkich po kolei bez problemu. Rusz dupę, człowieku. Musisz ich dostać. Idź już.

Charley popatrzył na Toma.

— Teraz rozumiesz, co mówiłem o zabijaniu? Jak się zaczęło, to trzeba dokończyć — dotknął swej laserowej bransoletki. — Zostań tu. Siedź w ciężarówce i nie otwieraj nikomu. Uważaj na siebie, Tom, słyszysz? Niedługo wrócimy. Niech to cholera! A tak się ładnie zaczęło.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Gdym już ogolił swój świński ryj I beczkę trunku pochłonął, Własną swą skórę w gospodzie zastawiam Jak strojną szatę złoconą. Druhną mą szara sowa, Księżyc jest moją panią, Krzyczący kaczor, nocne krakanie Memu smutkowi grają. Tymczasem śpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

Dla Elszabet był to spokojny wieczór. O siódmej, w stołówce dla personelu we wschodnim skrzydle głównego budynku, zjadła niewielką kolację: sałatkę, jakąś pieczoną rybę. Do tego odrobina wina z jednej z małych winnic w okolicy. Siedziała przy stoliku razem z Lew Arcidiacono, który był elektrykiem i mechanikiem centrum, jego dziewczyną, Rhoną, pomocnicą Dante Corelli na oddziale fizykoterapii i Mugiem Watsonem, szefem utrzymania terenów ośrodka. Nikt z nich tego wieczoru jakoś nie kwapił się do rozmowy, z czego Elszabet była nawet zadowolona. Po kolacji poszła na godzinę do sal rekreacji, by posłuchać koncertów klawesynowych Bacha w wersji holowizyjnej.

O wpół do dziesiątej zmierzała już ścieżką w stronę swojego domku na drugim końcu centrum. Tak, to był spokojny wieczór.

Wieczory Elszabet zawsze miały spokojny przebieg. Ostatnie sesje z pacjentami odbywały się zwykle około siedemnastej; były to najczęściej porady, ocena postępów leczenia czy też interwencje w przypadkach pogorszenia stanu, jeśli takie się zdarzyły. Później spotykała się jeszcze indywidualnie z pracownikami, by omówić problemy dotyczące pacjentów i ich samych. Do 18.30 praca na ogół się kończyła i zaczynała się część towarzyska dnia. Dla Elszabet nie było to nic szczególnego. Najpierw wczesna kolacja, której nie jadła zresztą w stałym towarzystwie, lecz siadała tam, gdzie akurat było miejsce. Po posiłku godzinę lub dwie spędzała oglądając filmy, słuchając muzyki lub kąpiąc się w basenie, po czym wracała do domku. Oczywiście sama. Zawsze sama, z wyboru. Czasem trochę jeszcze czytała lub słuchała muzyki, ale światło gasło u niej niezmiennie na długo przed północą.

Od czasu do czasu zastanawiała się, co oni wszyscy o niej myślą. Dlaczego tak atrakcyjna kobieta stroni od towarzystwa? Czy uważają ją za dziwacznego samotnika? No cóż, mają rację. Czy myślą, że jest nietowarzyskim, aseksualnym, aroganckim snobem? O nie, mylą się. Trzyma się ostatnio na uboczu, bo tego chce, bo tego potrzebuje. Ci, którzy znają ją lepiej, rozumieją to. Na przykład Dan Robinson. Na pewno wie, że ona nie chce nikogo urazić. Chce tylko zamknąć się w sobie, żeby odpocząć, żeby dać zmęczonej duszy trochę czasu na zaleczenie ran. W pewnym sensie jest tu pacjentem, tak samo jak ojciec Christie, Nick Podwójna Tęcza czy też April Cranshaw, bez względu na to, czy ktoś o tym wie, czy nie. Od lat żyje na skraju przepaści. Do Centrum Nepenthe przyszła, żeby leczyć innych, ale i siebie. Różnica polega tylko na tym, że zamiast poddawać się codziennemu kasowaniu pamięci, aby wymazać z umysłu sprzeczności i uformować nową, zdrową osobowość, próbuje terapii na własną rękę poprzez życie ostrożne i rozważne oraz mozolną odbudowę nadwątlonych sił.

To miejsce jest dla niej sanktuarium. Życie poza centrum wyniszczyło ją, tak jak wszystkich; niepewność, stresy, lęk. Świadomość, iż świat, który dany był wszystkim ludziom, stoi u progu zagłady. Elszabet nabrała przekonania, iż to właśnie jest syndrom Gelbarda w całej okazałości; świadomość, że współczesny świat żyje na skraju przepaści.

Tak wpłynęła na ludzkie umysły Wojna Pyłów. Od stu lat ludzie żyli w strachu przed okropnościami wojny nuklearnej; przerażającym błyskiem oślepiającego światła, leżącymi w gruzach miastami, stopionymi ciałami ludzi. Gdy apokalipsa wreszcie nadeszła, wszystko odbyło się spokojnie. Bez bomb, za to z pyłem radioaktywnym, o wiele mniej spektakularnym, lecz o wiele bardziej podstępnym i nieuchronnie niszczącym. Całe połacie lądu stały się martwe, podczas gdy w innych regionach życie na pozór toczyło się dalej normalnie. Narody rozpadły się, porozbijane na wiele grup, oddzielonych od siebie pasmami pyłu. Rozpoczęły się wędrówki, przewroty, nastąpił paraliż transportu i łączności. Upadła kultura, do głosu zaczęły dochodzić prymitywne instynkty. Rozpadały się społeczeństwa, rozpadały się osobowości ludzi. Czas apokalipsy. Zdarzyło się już wiele złego, a mimo to ludzie wciąż uważali, że nadejdzie coś jeszcze gorszego, choć nikt nie potrafił powiedzieć, co to miałoby być.

Czy te dziwaczne sny coś takiego zwiastują? Kto może to wiedzieć? Czy są one skutkiem, czy też przyczyną? Czy wszyscy odchodzą od zmysłów? Czy wszyscy już zwariowali? Elszabet sądziła, że jest w lepszym stanie niż inni, dlatego też przebywa tu w charakterze lekarza, a nie pacjenta. Nie oszukiwała się jednak. W tym rozbitym i okaleczonym świecie ciągle żyje się w zagrożeniu. W każdej chwili można runąć w otchłań jak ojciec Christie, April czy Nick. Tylko miłosierdzie boże wciąż ją chroni, ale nie wiadomo przecież, jak długo jeszcze może to potrwać. Idzie więc przez życie ostrożnie, jak po polu minowym. Nie można pozwolić sobie na żadne wstrząsy emocjonalne czy uczuciowe zaangażowanie. Niech inni mają burzliwe romanse — pomyślała. — Niech oni zwyciężają i ponoszą klęski.

Nie mogłaby, rzecz jasna, powiedzieć, że nie brakuje jej seksu. Czasami straszliwie jej brakowało. Tęskniła za tym cudownym, ciepłym uściskiem, dłońmi na jej piersiach, brzuchem na jej brzuchu, oczami wpatrzonymi w jej oczy, nagłym, gwałtownym pchnięciem i gorącą powodzią spełnienia: jego, jej, ich. Nie zapomniała jeszcze tych uczuć. Tęskniła za obecnością drugiej osoby, wyłączając nawet seks, za kojącą świadomością, że jest jeszcze ktoś, że nie trzeba zmagać się z życiem w pojedynkę. Kiedyś tak było, może kiedyś znów tak będzie? Nie teraz jednak, nie tutaj, nie tak blisko przepaści. Najbardziej obawiała się, że gdyby to przyszło, mogłoby przecież w każdej chwili znów odejść. Lepiej nie próbować. Zaczekać, aż poczuje się silniejsza. Czasem zadawała sobie pytanie: jeśli nie teraz, to kiedy? Nie umiała na nie odpowiedzieć.

Zrzuciła z siebie ubranie i wyszła na chwilę na pogrążoną w mroku werandę.

Noc była ciepła. Z wierzchołków drzew odzywały się sowy. Cudowne, północnokalifornijskie lato potrwać miało jeszcze co najmniej kilka tygodni. Jest wrzesień. Czasami deszcze zaczynają się dopiero w połowie listopada. Jakiż to kontrast, gdy nagle nie kończący się ciąg upalnych dni ustępuje nieubłaganym ulewom zimy w hrabstwie Mendocino. Bywa, że leje całymi tygodniami, cały grudzień, styczeń, luty. A potem znowu jest wiosna, drzewa się zielenią, a nasiąknięta wodą ziemia powoli się osusza.

W oddali słychać było śmiechy. Personel się wygłupia — pomyślała. Dla niektórych to miejsce było wielkim, całorocznym obozem dla dorosłych. Popracować w dzień, poszaleć wieczorem, zabawić się w tym czy innym domku. Na weekend wyskoczyć do Mendocino, wpaść do jakiejś restauracji czy coś w tym rodzaju. W całej okolicy Mendocino było miejscem najbardziej zbliżonym do miasta. Pięćdziesiąt lat temu przeżywało nawet spory rozkwit, próbując rywalizować z San Francisco o miano głównego miasta północnej Kalifornii. Działo się to w czasie, gdy San Francisco wciąż wstrząsane było tektonicznymi ciosami. W końcu jednak stało się jasne to, co wszyscy i tak przez cały czas wiedzieli; ze względu na położenie to właśnie San Francisco, a nie Mendocino, predestynowane było do roli metropolii. Tak czy inaczej, Mendocino też można było uznać za miasto i podobno dało się tam spędzić przyjemny weekend. Tak, nawet w tych czasach można było miło spędzać czas, jeśli posiadało się umiejętność przymykania oczu na niezbyt przyjemne aspekty rzeczywistości.

Znów śmiech, tym razem oktawę wyżej, jakieś piski. Elszabet uśmiechnęła się i poszła do łóżka. Może trochę muzyki do poduszki — pomyślała. — Bach? Nie, wystarczy na dzisiaj Bacha. Kwintet smyczkowy Schuberta? Jasne. Ciepła pajęczyna głębokiego, melodyjnego, nastrojowego dźwięku. Zaprogramowała automatyczne wyłączenie po odtworzeniu utworów i włożyła sześcian. Położyła się rozmyślając raczej o jutrzejszym zebraniu niż o muzyce. Sny kosmiczne w Vancouver, w San Diego, w Denver. Wszędzie. Paolucci wybiera się tu z San Francisco ze specjalnym raportem. Możliwe, że przyjedzie również Leo Kresh aż z San Diego. Ponoć w San Diego dzieją się bardzo dziwne rzeczy. Ale przecież wszędzie dzieją się dziwne rzeczy. Jeszcze po południu, gdy byli na plaży, śmiała się z teorii Dana Robinsona, który sugerował, że sny mogą być przekazem ze zbliżającego się do Ziemi statku kosmicznego obcych. Pomyślała wtedy, że to zwariowany pomysł. Teraz już wcale nie była tego pewna. Ciekawe czy Robinson pracował jeszcze nad swą teorią, żeby sprawdzić, na ile może być prawdopodobna. Zapytam go jutro na zebraniu, czy…

Pogrążyła się we śnie.

Tej właśnie nocy dopadła ją kosmiczna wizja.

Najpierw pojawiła się zieleń. Cienkie smugi gęstej, wełnistej mgły wkradły się do jej głowy. Była jeszcze na tyle świadoma, by zdawać sobie sprawę z tego, co się dzieje, a zarazem na tyle śpiąca, by się nie bronić. Walczyła z tym tak długo, jak umiała. Nie wiedzieć skąd nadchodziła inwazja mistycznej, obcej tajemnicy. Nie potrafiła już się jej przeciwstawić. Poddała się prawie z ulgą. Dobrze — powiedziała do wizji — niech się stanie. Chyba już czas, widocznie kolej na mnie.

Zieleń.

Zielone niebo, zielone powietrze, zielone chmury. Cały krajobraz składał się z różnych odcieni zieleni; zbocze wzgórza, rzeka w dolinie i rozpościerające się po horyzont łąki. Wszystko wyglądało łagodnie i przyjaźnie. Spokojny krajobraz tropikalny. Okazałe, bezlistne drzewa o smukłych, zielonych pniach i poskręcanych jak sprężyny łuskowatych gałęziach. Słońce z trudem przebijało się przez zasłonę z zielonej mgły. Zapewne ono też było zielone, choć trudno byłoby stwierdzić to z całą pewnością.

Coś ją wzywało.

Ujrzała krystaliczne istoty, giętkie i delikatne, o długich kończynach i lśniącej skórze. Na każdej z czterech stron głowy błyszczał rząd trojga ciemnych oczu. Wszyscy posuwali się w stronę wielkiego, połyskliwego namiotu na wzgórzu zapraszając ją, by udała się z nimi. Wołali ją po imieniu: „Elszabet, Elszabet!” Wypowiadali to jednak budzącym grozę pozaziemskim głosem, brzmiącym jak stłumiony, odbijający się wielokrotnie echem szept połączony z niesamowitym świstem i dudnieniem odległej wichury. „Elszabet, Elszabet!”

„Idę”, powiedziała chwytając ich chłodne, krystaliczne ręce, które uniosły ją dalej. Płynęła tuż nad ziemią. Od czasu do czasu trącały ją w stopy źdźbła grubej, mięsistej trawy, a wtedy czuła ostre, ale nie przykre pieczenie i słyszała dźwięk dzwonków.

Wpływali właśnie do pawilonu. Wyglądał, jakby zrobiony był ze szkła. Było to jednak szkło w szczególnym gatunku: sprężyste, ciepłe i nieco podobne w dotyku do gumy, jak zamrożone łzy. Wszędzie przesuwały się delikatne krystaliczne istoty kłaniając się, uśmiechając i gładząc ją po ramieniu. Wypowiadali swoje imiona. Książę taki a taki, hrabina taka a taka. Między nimi przechadzał się krystaliczny kot. Gdy otarł się krystalicznym uchem o jej nogę, spostrzegła, że jej nogi również są kryształowe, podobnie jak całe ciało, lśniące i cudowne. Ktoś podał jej napój. Smakował jak kwiaty, a przepływając przez jej przezroczyste ciało rozbłysnął tysiącem wspaniałych kolorów. „Smakuje ci?”, pytali. „Napijesz się jeszcze? Elszabet, Elszabet.” Oto jeden z książąt, a obok niego księżna, jeszcze jeden książę i markiz. „Popatrz, popatrz, tam w dole jest miasto. Chcesz je? Nazwiemy je twoim imieniem, jeśli chcesz. Już załatwione. Elszabet, Elszabet.”

Wszyscy gratulowali jej. Otoczyli ją, słyszała delikatny brzęk poruszających się kończyn, jak srebrzysty szept kołyszących się na wietrze ozdób choinkowych. „Podoba ci się tutaj, Elszabet? Podobamy ci się? Mamy dla ciebie wiersz. Gdzie jest wiersz? Gdzie poeta? O, jest tutaj. Miejsce dla wiersza! Przejście dla poety!” Jeden z krystalicznych, którego wcześniej nie widziała, wyższy od innych, podszedł do niej uśmiechając się nieśmiało. „Chodź”, powiedział, „mam dla ciebie wiersz.”

Wyszli z namiotu, a zieleń spłynęła na nich jak szmaragdowy deszcz.

Włożył jej coś do rąk; jakiś dziwny, mały przedmiot przypominający szklaną układankę złożoną z warstw przezroczystego tworzywa. W środku widać było sieć obracających się, błyszczących oślepiająco szklanych trybików. „Oto twój wiersz”, rzekł znowu, „nazywam go Elszabet.” Dotknął pudełeczka, z którego natychmiast wystrzelił do nieba snop zielonego światła. Z pawilonu dał się słyszeć brzękliwy odgłos owacji. „Elszabet”, mówili wszyscy, „Elszabet, Elszabet.”

Zielone światło gęstniało dookoła, spowijając ją coraz ściślej, a powietrze było niemal wyczuwalne dotykiem. Takie ciepłe, puszyste. Takie zielone, zielone, zielone.

Nagle znieruchomiała, drgnęła i odwróciła się z westchnieniem. W oddali, poprzez zieleń zobaczyła silne żółte światło, które nagle wyzwoliło w niej niejasny lęk. Głos z jej wnętrza ponaglał do powrotu. Po chwili stwierdziła, że to jej własny głos mówił: Musisz być ostrożna. Czy wiesz, dokąd idziesz? Czy wiesz, co się tam z tobą stanie? To takie zachęcające, takie kuszące, ale uważaj, Elszabet. Jeżeli zajdziesz za daleko, może nie być już stamtąd powrotu.

A może to się już stało? Może jesteś już za daleko? Może już nie da się wrócić? Dotknęła znów wiersza i znów wydobyło się z niego zielone światło, poeta uśmiechnął się, a krystaliczni wiwatowali i powtarzali jej imię. Jakie to wszystko zielone — pomyślała Elszabet — jakie piękne. Jakie zielone, jakie zielone, jakie zielone.

2

Znów więc mieli zabijać.

Tom przyjął to ze spokojem. Jeśli podróżuje się z zabójcami, trzeba się z tym liczyć. Co nie znaczy, że mu się to podobało. Nie zabijaj, napisane było w Biblii, na samym początku. „Nie będziesz mordował”, mówił Jezus. Nie można polemizować z tym przykazaniem. Oczywiście w czasie wojny przykazania są zawieszone, a teraz świat w pewnym sensie znajduje się w stanie wojny, gdyż każdy podnosi rękę na każdego. Może i tak.

Siedział skulony w przedniej części ciężarówki, spoglądając na ciało Rupe’a spoczywające na tylnym siedzeniu. Rupe sprawiał wrażenie śpiącego. Miał zamknięte oczy, na jego szerokiej, okrągłej twarzy malował się spokój. Wydawać się mogło, że za chwilę zacznie chrapać. Mujer i Charley ułożyli go z tyłu w pozycji siedzącej, a Stidge owinął w pasie starym kocem, by zakryć wypaloną laserem na wylot ranę w brzuchu. Naprawdę wydawało się, że śpi. Cóż, Rupe, nawet gdy żył, nie miał wiele do powiedzenia.

A oni znów szli zabijać. Życie za życie, właściwie dwa za jedno. Nie, to nie tak — pomyślał Tom. — To nie jest zwykła zemsta. Mieli zamiar zabijać, gdyż był to jedyny sposób na zapewnienie sobie bezpieczeństwa: wyeliminowanie tamtych dwóch. W czasie wojny trzeba eliminować nieprzyjaciół. Może zresztą nie zdołają znaleźć tych chłopców z farmy. Miasto ma przecież milion zaułków, milion piwnic. Mogli się ukryć gdziekolwiek. Mieli przecież z pięć minut przewagi nad pogonią, a jeśli nie pięć, to co najmniej dwie, trzy, więc może uciekną? Szkoda, że trzeba teraz zabijać, gdy Ostatnie Dni są już tak blisko, gdy Przejście ma się lada chwila rozpocząć. Jeśli umrzesz teraz, ominie cię Przejście. Żal byłoby gnić w ziemi ze wszystkimi zmarłymi w przeszłości, gdy żywi wyruszać będą w drogę do gwiazd. To straszne, stracić wszystko w ostatniej chwili. Biedni chłopcy.

— Rupe — odezwał się Tom. — Hej, Rupe?

Odpowiedziała mu cisza. Tom wyjął instrument.

— Mogę zaśpiewać, Rupe?

Wydawało się, że Rupe nie ma nic przeciwko temu.

— Świetnie — powiedział Tom i zaśpiewał:

Na górę wysoką do nieba, W zarośla doliny dalekiej, Na łów nie śmiemy wyruszyć Z obawy przed podłym człowiekiem.

— Słyszałeś to już kiedyś, Rupe? Chyba nigdy. I chyba nigdy nie usłyszysz.

Mała gromada, zacna gromada, Wędruje bractwo całe, Kurtka zielona, biała czapeczka I sowie piórko białe.

Usłyszał stukanie w ciężarówkę. Nie wyjrzał nawet na zewnątrz. Charley? Tak szybko z powrotem? Wzruszył ramionami i śpiewał dalej:

Wysoko, hen, na wzgórzu Stary król zasiada, Tak stary jest i siwy, Umysłem już nie włada.

Znów pukanie, jeszcze głośniejsze i gniewny głos:

— Otwieraj to cholerne okno! Słyszysz czy nie? Otwieraj!

Tom zmarszczył brwi, wychylił się w przód i spojrzał na zewnątrz. Zobaczył obcego mężczyznę; niskiego, o chłodnych, niebieskich oczach, ze złocistymi, kręconymi włosami i kędzierzawą brodą tegoż koloru. Mężczyzna był najwyraźniej czymś poruszony. Tom zastanowił się przez chwilę, co powinien zrobić. Charley powiedział mu: „Zostań tu w ciężarówce i nikomu nie otwieraj”.

Tom uśmiechnął się, pokiwał głową i odsunął się od okna. Poczuł nadchodzącą wizję. Ten sam przeraźliwy dźwięk głęboko w mózgu. Świst wiatru. Światło nieznanych słońc rozbłysło w jego umyśle; niebieskie, białe, pomarańczowe.

Wciąż jednak słyszał gniewny głos z zewnątrz:

— Rusz stąd to auto albo ja się tym zajmę — mówił złotowłosy mężczyzna waląc pięścią w metalowe drzwi. — Kto ci powiedział, że tu wolno parkować? Gdzie masz swoje pieprzone zezwolenie? O, ta twoja ciężarówka nie ma nawet rejestracji. Otwierasz, do cholery, czy nie?

— Oto Wielki Mistrz Imperium — powiedział Tom spokojnie. — Ten blask, ta światłość. Nie widzisz go, co? Właściwie ich. To złożony byt. Trzy dusze w jednej. Czujesz tę moc? Taki Wielki Mistrz ma moc związywania i rozwiązywania. Wśród wojowników Sorgaz krąży opowieść, że w czasie odwrotu sił Theluvary, który nazwano Wielką Abdykacją, Wielki Mistrz sam stał pomiędzy Sorgazjanami a Źródłem Potęgi i wszyscy zostaliby pochłonięci, gdyby nie… och, spójrz na te kolory, popatrz tam!

— Nie słyszę, co mówisz, walnięty palancie! Otwórz to cholerne okno, jeśli chcesz ze mną rozmawiać!

Tom uśmiechnął się. Milczał. Z każdą chwilą oddalał się coraz bardziej. Wciąż słychać było gniewny głos:

— W imieniu prawa, jako funkcjonariusz straży miejskiej miasta i hrabstwa San Francisco, stwierdzam, że pojazd ten narusza artykuł 117 Kodeksu Cywilnego, w związku z czym…

Teraz Tom usłyszał inny głos, dobrze mu znany.

— W porządku stary, właśnie mieliśmy odjechać. Mój kolega, tam w środku, nie może prowadzić samochodu; względy medyczne. Ten drugi też nie.

Był to głos Charleya.

Tom z wysiłkiem przeniósł swą świadomość z powrotem do otaczającego go świata. Niebieskie, pulsujące słońce zgasło, a za nim białe i pomarańczowe.

— Wszystko w porządku — powiedział Charley — możesz nas wpuścić, Tom.

Tom zobaczył Mujera i Stidge’a stojących obok Charleya. Po drugiej stronie ulicy stali Nicholas, Choke, Tamale i Buffalo. Trzymali dwóch młodych śmiertelnie przerażonych mężczyzn. Chłopcy z farmy — pomyślał. — Niedobrze.

Tom odezwał się nieśmiało:

— Ten człowiek stukał w ciężarówkę. Nie wiedziałem…

— Dobrze, dobrze — rzekł Charley — otwórz.

Tom zdziwił się, dlaczego Charley sam nie otwiera drzwi. Przecież ma chyba klucz? Charley wyglądał już na zniecierpliwionego. Tom wychylił się i nacisnął klamkę. Gdy drzwi się odsunęły, Charley odskoczył na bok, a Stidge z Mujerem chwycili złotowłosego pod ręce i wepchnęli do środka rzucając go twarzą w dół na podłogę.

— Co jest — wymamrotał stażnik — jestem funkcjonariuszem straży…

Urwał, gdy Stidge uderzył go czymś w tył głowy. Wtedy wszyscy rzucili się do ciężarówki: Charley, Nicholas i Choke, Tamale i Buffalo i dwóch chłopców z farmy.

— Dobra, ruszaj Mujer! — zarządził Charley. — Nie możemy tu zostać.

Mujer wskoczył za kierownicę i ciężarówka odpłynęła szybko środkiem ulicy.

— Czego chciał? — spytał Toma Charley. — Co ci mówił?

— Nie jestem pewny — odparł Tom — coś o parkowaniu tutaj. I o braku rejestracji. Walił w drzwi, ale ty mówiłeś, żeby nikogo nie wpuszczać, a potem wróciłeś i…

— Więc to naprawdę glina — mruknął Charley. — Pieprzony strażnik — sięgnął do kieszeni policjanta, wyjął błyszczący przedmiot przypominający komputer, przyłożył go do ucha, pokiwał głową, po czym rozdeptał na kawałki.

— Teraz nie mają z nim kontaktu — powiedział — ale musimy się go pozbyć. Pozbyć się gliniarza, cholera!

— Tak to jest, jak się zostawia świra przy samochodzie — zauważył Stidge.

— Dobrze, dobrze — rzekł Charley.

— A z tym parkowaniem tu to też nie był taki dobry pomysł.

— No dobrze, w porządku.

— Gdzie mam jechać? — zapytał Mujer.

— Skręć w lewo — powiedział Charley — a potem jedź prosto. Jak zobaczysz drogowskazy na Most Złotej Bramy, to pojedziesz w tamtą stronę i dalej na północ, aż wyjedziemy z miasta. Tylko prowadź spokojnie. Tego by tylko brakowało, żeby zatrzymał nas patrol drogowy. Cholera, ale bagno! — pokręcił głową.

— Już wyjeżdżamy z San Francisco? — spytał Tamale. — Tak szybko?

Charley odwrócił się w jego stronę.

— A co, chciałbyś zostać? Mamy trupa w aucie, porwaliśmy gliniarza i jeszcze musimy załatwić dwóch facetów, a ty chcesz tu zostać? Wprowadźmy się do hotelu i wydajmy przyjęcie dla burmistrza! O Jezu, Tamale, Jezu Chryste!

— To chyba drogowskaz na most, prawda? — zapytał Mujer.

— A jak ci się wydaje? Most Złotej Bramy, jak byk!

— Nie byłem pewny — odparł Mujer.

— Mujer ma trochę kłopotów z czytaniem — wtrącił Stidge — nie uczył się za dobrze, co Mujer?

— Chinga tu madre — odciął się Mujer. — Pija! Hi jo de puta!

— Co on mówi? — spytał Stidge.

— Mówi, jak mu się strasznie podobają twoje rude włosy — wyjaśnił Choke.

— Jeżeli nie zostajemy w San Francisco, to gdzie jedziemy, Charley? — spytał Buffalo.

— Później ci powiem, dobrze? — odpowiedział Charley. — Mujer, zaraz jak skończy się most, skręć w pierwszy zjazd i wal prosto, aż dojedziemy do podmiejskiej drogi, a potem w stronę plaży. — Potrzasnął znów głową i uderzył się dłonią w czoło. — Ale to idiotyczne, ale idiotyczne! Mogliśmy zostać w San Francisco przez całe lato, a tu co? Beznadzieja! Nie pamiętam, żeby kiedyś coś tak głupio spieprzyć.

— Dobrze jedziemy? — spytał znowu Mujer.

— Tak, dobrze. Stań tutaj.

— Ostatnie Dni już prawie nadeszły — rzekł wtedy Tom. — Zbliża się Czas Przejścia. Oszczędź ich, Charley. Nie pozbawiaj ich szansy na Przejście.

Charley spojrzał na niego ze smutkiem.

— Chciałbym, Tom, ale nie mamy wyboru — dał znak pozostałym. — No dobra, wysadźcie ich z ciężarówki na pobocze.

Policjant z San Francisco wciąż leżał twarzą w dół, od czasu do czasu jęcząc. Stidge wywlókł go na zewnątrz. Nicholas i Buffalo wypchnęli za nimi chłopców z farmy, którzy trzęśli się ze strachu. Jeden z nich miał mokro w spodniach. Mieli może, według Toma, po osiemnaście, dwadzieścia lat.

Tom przemówił:

— I dzierżył On w prawicy siedem gwiazd, a z ust Jego wysunął się miecz obosieczny. Oblicze Jego jaśniało jak słońce, a gdy Go ujrzałem, upadłem jak martwy u Jego stóp. On zaś położył na mnie dłoń mówiąc: „Nie lękaj się. Ja jestem Alfą i Omegą. Jestem, który żyje, a martwym był i żyć będę na wieki. Ja mam klucze do piekieł i śmierci bram.”

— Na razie wystarczy, Tom — odezwał się Charley. — Ustawcie ich na skraju wąwozu. Dobrze, teraz odsuńcie się.

Odbezpieczył laserową bransoletkę i wystrzelił trzy krótkie wiązki; najpierw w policjanta, następnie w starszego z chłopców i wreszcie w młodszego. Żaden z nich nie jęknął.

— Kurwa mać! — mruknął. — Co za parszywe, niepotrzebne bagno. W porządku, zrzućcie ich do wąwozu, tylko daleko w dół.

Choke i Buffalo zrzucili strażnika, natomiast Nicholas z Mujerem i Tamale ze Stidge’em zajęli się pozostałymi.

— Teraz Rupe — rzekł znów Charley. — Zabierajcie go trochę dalej i też zrzućcie.

Choke spojrzał na niego zdziwiony.

— Na miłość boską, Charley…

— A co chcesz zrobić? Zabrać go ze sobą na pamiątkę? A może wyprawić mu chrześcijański pogrzeb? Daj już spokój; zrzućcie go i spadajmy stąd, do diabła!

— Powiesz nam wreszcie, dokąd jedziemy? — spytał Buffalo.

— Teraz mogę wam powiedzieć, bo nikt już nie podsłucha. Pojedziemy na północ, do hrabstwa Mendocino. Tam jest dużo lasów, można się świetnie ukryć, bo tego właśnie teraz potrzebujemy; dobrej kryjówki. — Przerwał na chwilę, patrząc jak Nicholas, Tamale i Stidge ciągną ciężkie ciało Rupe’a na skraj wąwozu i zrzucają je w gęste krzaki na samym dole. — Dobrze, ruszajmy.

— Zabieramy świra? — spytał Stidge. — To ryzykowne po tym, co widział.

— Jedzie z nami — odparł Charley. — Wszędzie tam, gdzie my. W porządku, Tom? Zostajesz z nami.

— „Ja jestem Alfą i Omegą, początkiem i końcem”, rzecze Pan — powiedział Tom drżąc z lekka, mimo że po tej stronie mostu było o wiele cieplej niż w San Francisco — który jest, który był i który przyjdzie. Wszechmogący.

— To prawda, Tom — rzekł Charley łagodnie — to prawda. Chodź już do ciężarówki. Wszyscy do ciężarówki.

3

— Jezu, ale upał! — powiedział Jaspin, gdy karawana tumbonde zjechała z gór na szeroką płaszczyznę doliny San Joaquin. Czuł się przygnieciony olbrzymią, złowrogą masą nieruchomego, rozgrzanego powietrza, niemalże zbyt gorącego, by nim oddychać. Stary samochód Jaspina był trzeci w długiej procesji, zaraz za parą zdezelowanych autokarów wiozących Seniora, Seniorę i Radę Wewnętrzną.

— To niemożliwe, niewiarygodne. Ten upał. Dokąd, u diabła, jedziemy? Na Saharę?

— W stronę Bakersfield — odparła Jill. — Jesteśmy kawałek drogi na południe od Bakersfield.

— Wiem, ale tu jest jak na Saharze. Jak dwie Sahary, jedna na drugiej. Chryste, jeśli rzeczywiście jedziemy na biegun północny, to szkoda, że nie jesteśmy już trochę bliżej celu.

Wydawało mu się, że za chwilę niebo stanie w płomieniach. Tak jakby ciepło z całej doliny skumulowało się i toczyło na południe jak rozpalona do białości kula do gry w kręgle, a po rozbiciu się o ścianę gór Tehachapi czekało tam, by ich pochłonąć.

— Myślę, że zatrzymamy się tu na noc — powiedziała Jill. — Widzisz? Wciągają flagi.

— Ale dopiero jest trzecia — zauważył Jaspin.

— Nic nie szkodzi, spójrz na autokar Seniora. Flagi wciągnięte.

Miała rację. Wyjrzał przez okno i zobaczył kilku ludzi tumbonde kręcących się na dachu prowadzącego autokaru i ustawiających pstrokate sztandary, które były sygnałem do zatrzymania i rozbicia obozu na noc. Autokar skręcił z autostrady w lewo, na otwarte pole. Tak samo zrobił drugi, a po nim również, wzruszywszy ramionami, Jaspin. Za Jaspinem cała osobliwa karawana autokarów i samochodów, wozów i ciężarówek zjeżdżała z drogi w lewo. Pojazd za pojazdem, jak dziwaczna, gigantyczna gąsienica, podążały w ślad za autokarem Seniora.

Jaspin ustawił swój samochód za drugim, pomarańczowo-czarnym autokarem wiozącym jedenastu członków Rady Wewnętrznej i większość figur bogów. Wysiadł. Odwrócił się i, osłoniwszy oczy przed ostrym popołudniowym słońcem, spojrzał na cienką wstążkę drogi wznoszącej się stromo w góry, z których niedawno zjechali. Sznur pojazdów ciągnął się aż po widnokrąg. Prawdopodobnie ostatnie nie minęły jeszcze Gorman, a może nawet koniec ogona jest jeszcze przed przełęczą Tejon, może dopiero w Castaic? Niewiarygodne, niewiarygodne. To wszystko jest absolutnie niewiarygodne — pomyślał. On sam za jedną z najbardziej niewiarygodnych rzeczy uważał swój własny w tym udział. Tu, na czele całej procesji, o krok za Radą Wewnętrzną. Był oczywiście obserwatorem, antropologiem, ale to tylko połowa prawdy, a może nawet mniej. Zdawał sobie sprawę, że przybył tu również jako uczeń Seniora. Złożył wyznanie wiary, przyjął tumbonde i jechał na północ, by oczekiwać otwarcia wrót i przyjścia Chungiry-Który-Przyjdzie. Ostatniej nocy, leżąc w niespokojnym śnie na dmuchanym materacu obok samochodu na jakiejś opuszczonej ulicy, tam gdzie kiedyś było Gorman czy Eagle Rock, miał wizję. Ujrzał jednego z nowych bogów dostojnie przemierzającego świat, w którym wszystko, również niebo, było zielone. Bóg, wspaniała, wielka istota, pozdrowił go i zwracając się do niego po imieniu obiecał mu wielką szczęśliwość po transformacji świata. Jakie to wszystko dziwne — pomyślał Jaspin.

— Popatrz tam — powiedział. — Oto marsz wielkiej hordy Mongołów.

— Nie powinieneś mówić w ten sposób, Barry.

— Czy powiedziałem coś złego?

— Horda Mongołów! Co za porównanie! Oni byli najeźdźcami, barbarzyńskimi rabusiami, a to jest święta procesja.

Jaspin spojrzał na nią. Była mokra i błyszcząca od potu. Koszulkę miała kompletnie przesiąkniętą, wyraźnie było widać pod nią kształt piersi. Blask jej oczu napawał lękiem. Blask prawdziwej wiary — pomyślał. Zastanowił się, czy i jego oczy czasem tak wyglądają. Mało prawdopodobne.

— Co, może nie jest święta?

— Ależ oczywiście.

— Czasem mówisz tak lekceważąco.

— Naprawdę? — powiedział Jaspin. — To chyba takie skrzywienie antropologa. Nie potrafię uwolnić się od roli chłodnego obserwatora.

— Mimo że wierzysz?

— Tak, mimo to.

— Żal mi cię — powiedziała.

— Daj spokój, nie przejmuj się.

— Nie podoba mi się, że robisz sobie z tego wszystkiego żarty. Horda Mongołów i w ogóle…

— No dobrze — odparł — jestem nonszalancki, więc zastrzel mnie. Mam to w genach. Nic na to nie poradzę. Mam we krwi pięć tysięcy lat nonszalancji.

Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia, pozostawiając smugę na zroszonej potem skórze. Odsunęła się. Ostatnio coraz częściej to robiła.

— No przestań już — powiedział — przepraszam, że byłem nonszalancki.

— Jeśli to horda Mongołów — powiedziała Jill — to ty jesteś jednym z nich. Nie zapominaj o tym.

— Masz rację, nie zapomnę.

Odwróciła się, poszperała chwilę po samochodzie i wydobyła butelkę wody z torby chłodniczej. Pociągnęła długi łyk i odłożyła z powrotem do torby nie częstując go. Potem podeszła do autokaru Seniora Papamacera i zaczęła mu się przyglądać.

Nowa Jill — pomyślał.

Odkąd wyruszyli z San Diego z karawaną tumbonde, dostrzegł w niej pewną małą zmianę. Może nawet wcale nie tak małą. Zrobiła się chłodna, wytworzył się pomiędzy nimi dystans. Nie była już tym bezdomnym dzieckiem, usłużnym i nieśmiałym. Stała się bardziej pewna siebie. Nie okazywała już wdzięczności wspaniałemu człowiekowi, doktorowi Barry’emu Jaspinowi z UCLA za to, że łaskawie pozwolił sobie towarzyszyć. Nie było już uwielbienia w szeroko otwartych oczach, skończyły się nabożne spojrzenia skierowane na domniemanego kustosza całej mądrości rasy ludzkiej. A seks, tak łatwy i swobodny w ciągu pierwszych tygodni, coraz bardziej przygasał przechodząc już prawie do historii. No tak, Jaspin wiedział, że jest to raczej nieuchronne. Przerabiał już to wszystko z innymi kobietami. Był tylko zwykłym człowiekiem, ulepionym z tej samej gliny, co wszyscy, a ona musiała prędzej czy później to sobie uświadomić.

Zaczynała dostrzegać, że nie jest tak cudowny, jak widziała go w swoich marzeniach, zaczynała patrzeć na niego trzeźwo. W porządku, przecież ją ostrzegał. „Nie jestem szlachetną, romantyczną, intelektualną postacią, za jaką mnie uważasz”, powiedział jej wyraźnie na samym początku. Mógł też powiedzieć jej, że nie jest szalonym, namiętnym kochankiem, jakim sobie go wyobrażała, ale nie było takiej potrzeby; miała dość czasu, by się o tym osobiście przekonać. Dobrze, dobrze, w końcu bycie uwielbianym nie jest znów takie wspaniałe, zwłaszcza jeżeli uwielbienie opiera się na złudzeniach.

Działo się jednak jeszcze coś innego, budzącego obawę. Ona wciąż była czcicielem, osobowością zależną, a jedyną zmianą, która w niej zaszła, stało się przeniesienie uczuć podziwu i uwielbienia z niego na bogów tumbonde. Całym szacunkiem, jaki do niego miała, teraz obdarowany został Senior Papamacer, ziemski namiestnik Chungiry-Który-Przyjdzie. Podejrzewał, że byłaby skłonna zrobić wszystko, czego by sobie życzyli tumbonde. Absolutnie wszystko.

Popatrzył znów na południe, na stromą ścianę gór. Pojazdy wciąż zjeżdżały w dolinę nie kończącym się łańcuchem. Był to piąty dzień podróży. Liczebność pielgrzymki wzrastała codziennie. Wybrali drogę oddaloną nieco od wybrzeża, by uniknąć kłopotów z ruchem drogowym i władzami wielkich miast nadmorskich. Jechali przez takie miejscowości, jak Escondido, Vista i Corona, następnie przez wschodnie obrzeża Los Angeles. Podróż była wolna, z licznymi postojami na obrzędy, modlitwy i ogromne, rytualne posiłki. Całą wieczność trwało, zanim kolumny ruszyły w drogę na sygnał do wymarszu. Prawdopodobnie większość tych, którzy tu są, jedzie z procesją od San Diego. Tumbonde nie byli znani poza południową częścią hrabstwa San Diego, gdzie mieszkały duże społeczności uchodźców, ale w miarę posuwania się karawany wciąż przyłączały się tłumy. Może było już łącznie z pięćdziesiąt tysięcy? A może sto tysięcy? Prawdziwa horda Mongołów na trasie.

— Jaspijn?

Odwrócił się i zobaczył jednego z dostojników tumbonde, imieniem Bacalhau. Coraz łatwiej można było ich rozróżnić. Mimo upału Bacalhau miał na sobie pełny rynsztunek tumbonde: buty, getry, kurtkę, a nawet sombrero czy też jakiś przypominający je czarny, płaski kapelusz z szerokim rondem.

— Senior, on chce widzieć ciebie — powiedział Bacalhau i spojrzał na Jill. — I ciebie też.

— Mnie? — spytała zdziwiona.

Jaspin też był zaskoczony. Nie dlatego, że Senior Papamacer wzywał go na audiencję, bo zrobił to również wczoraj wieczorem i dwa dni wcześniej, za każdym razem częstując Jaspina długim, rozwlekłym monologiem z powtarzającymi się wciąż wątkami. Monologi dotyczyły pierwszych wizji Maguali-ga i Chungiry-Który-Przyjdzie, które nawiedziły Seniora Papamacera dwa czy trzy lata temu. Wtedy to Senior zrozumiał, że został wybrany na proroka nowych bogów. Ale Jill? Do tej pory Senior Papamacer wydawał się nie wiedzieć o jej istnieniu.

— Wy przychodźcie — powiedział Bacalhau. — Oboje.

Zaprowadził ich do autokaru Seniora. Wóz pomalowany był w barwy Maguali-ga. W środku spoczywały olbrzymie papierowe postacie Prete Noira Negusa i Rei Ceupasseara złożone na masce po obu stronach przedniej szyby. Przy wejściu rozsiadło się pół tuzina członków Rady Wewnętrznej: Barbosa, Cotovela, Lagosta, Johnny Espingarda, Pereira i szósty, nazwiskiem Carvalho albo Rodrigues; Jaspin nie był do końca pewny. Tak jak Bacalhau wszyscy ubrani byli w galowe kostiumy tumbonde; niektórzy rozluźnili jedynie kołnierzyki.

— Maguali-ga, Maguali-ga — powiedział Lagosta znudzonym głosem.

— Chungira-Który-Przyjdzie — odpowiedziała Jill, zanim Jaspin zdążył otworzyć usta.

Lagosta spojrzał na nią z błyskiem zainteresowania w chłodnych oczach, ale trwało to tylko chwilę. Popatrzył też na Jaspina lodowatym wzrokiem, jak gdyby chciał powiedzieć: „Kim jesteś, żałosny branco, nędzny półgłówku, że zajmujesz Seniorowi tyle czasu?” Jaspin odpłacił mu podobnym spojrzeniem. Twoje nazwisko znaczy „homar”, a Bacalhau to „dorsz”. Też mi nazwiska. Homar, dorsz. Święci apostołowie proroka.

— Przepraszam panów — powiedział Jaspin.

Mężczyźni z Rady Wewnętrznej, rozłożeni na schodach do autokaru, rozstąpili się. Powietrze we wnętrzu pojazdu było ciężkie i stęchłe, w dodatku panoszył się tu kwaśny zapach jakiegoś dziwnego kadzidła. Z autokaru wyciągnięto siedzenia, a wnętrze podzielono brokatowymi zasłonami na trzy małe pomieszczenia: przedsionek, kaplicę w środkowej części i sypialnię dla Seniora Papamacera i Seniory Aglaibahi z tyłu.

— Zaczekać — powiedział Bacalhau. Odsunął ciężką zasłonę i wszedł do kaplicy. Kurtyna zasunęła się za nim i po chwili Jaspin usłyszał cichą rozmowę w języku portugalskim.

— Rozumiesz, co mówią? — spytała Jill.

— Nie.

— Jak myślisz, o co im chodzi?

Jaspin pokręcił głową.

— Nie mam pojęcia — wyszeptał.

Po chwili znów pojawił się Bacalhau z kilku innymi członkami Rady Wewnętrznej. Nigdy nie zdarzało się, by siedmiu lub ośmiu z nich nie kręciło się w pobliżu Seniora. Jaspin zastanawiał się, czy ich rolą była rola apostołów, czy raczej ochrony osobistej, a może obie po trochu. Członkami Rady Wewnętrznej byli wyłącznie młodzi, ciemnoskórzy Brazylijczycy; jedenastu smukłych mężczyzn o kamiennych twarzach, którzy równie dobrze jak za świętych apostołów, mogliby uchodzić za bandidos. W wyższych radach tumbonde było również kilku Afrykanów, ale Jaspin wiedział, że nie mają oni już takiego dostępu do Seniora. Nie była to sprawa rasizmu, gdyż Brazylijczycy byli równie czarni jak Afrykanie. Prawdopodobnie Senior Papamacer po prostu czul się lepiej w otoczeniu rodaków.

— Wy wejdźcie — skinął na nich Bacalhau.

Weszli za nim do ciemnego, zatęchłego pomieszczenia. Jaspin z trudem chwytał powietrze. Gdy był tu wczoraj, wnętrze autokaru było duszne i gorące, ale dziś, w popołudniowej spiekocie doliny, można było się udusić. Wszystkie okna pozamykano, kaplicę wypełniał dym z dwunastu kapiących świec, a do tego nie było chyba żadnej klimatyzacji. Jaspin prawie nie mógł oddychać. Spojrzał bezradnie na Jill, ale jej śmierdzące powietrze wydawało się nie przeszkadzać. Oczy dziewczyny znów nabrały tego specyficznego blasku, który napawał go lękiem.

Senior Papamacer siedział na drugim końcu pomieszczenia ze skrzyżowanymi nogami. Milczał. Czekał. Po jego lewej stronie, przy ścianie, siedziała Seniora Aglaibahi, Boska Matka i Bogini na Ziemi. Długi, wąski pokój urządzony był tak, jak ten w Chula Vista, w którym Senior przyjmował Jaspina: mrok, ciężkie draperie, świece, czerwono-zielony dywan i małe drewniane figurki Maguali-ga i Chungiry-Który-Przyjdzie.

Senior poruszył nieznacznie lewą ręką w geście pozdrowienia. Jego oczy spoczęły na Jill. Patrzył na nią uważnie przez chwilę, która zdawała się być wiecznością.

— Ta kobieta — zwrócił się wreszcie do Jaspina — ona jest twoją żoną?

Jaspin zaczerwienił się.

— Hm… nie, przyjaciółką.

— Myślałem, że żoną — powiedział Senior z niezadowoleniem. — Ale podróżujecie razem?

— Jako przyjaciele — odparł zakłopotany Jaspin, zastanawiając się, dokąd zmierza rozmowa. Popatrzył na Jill. Wydawało się, że jest w innym świecie.

— Wiecie, że mam moc uczynienia was mężem i żoną w obliczu wszystkich bogów. I zrobię to.

Na to Jaspin nie był przygotowany. Policzki poczerwieniały mu jeszcze bardziej. Co to znaczy, do diabła? Ożenić się? Z nią? Odpowiedział ostrożnie:

— Myślę, że lepiej będzie, jeśli zostaniemy przyjaciółmi, Senior.

— Och, och — Jaspin poczuł falę niezadowolenia czającą się w nieruchomych rysach Seniora Papamacera. Jak przez mgłę usłyszał znów jego głos. — Jak chcesz, ale to jest dobrze być mężem i żoną.

Jeszcze jeden ledwie dostrzegalny gest, tym razem w kierunku milczącej Seniory Aglaibahi. Wzrok Jaspina powędrował za ręką Seniora. Seniora Aglaibahi siedziała bez ruchu. Wydawać by się mogło, że nie oddycha. Przypominała rzeźbę w świątyni; większa niż żywy człowiek, zrobiona z czarnego, szlifowanego kamienia. Jak hinduska bogini: same piersi i nogi — pomyślał Jaspin. Miała na sobie szatę z białego muślinu, nieco przypominającą sari, ułożoną tak luźno, że widać było kuliste piersi i miękkie fałdy brzucha. Ciemna skóra lśniła w blasku świec jak naoliwiona. Po tygodniu spędzonym wśród tych ludzi Seniora wciąż pozostawała dla Jaspina zagadkową, piękną, zmysłową kobietą, która równie dobrze mogła mieć trzydzieści, jak i pięćdziesiąt lat. Według mitologii tumbonde była dziewicą, ale nauczano również, że bogowie i boginie mogą przywracać dziewictwo, kiedy tylko zechcą, Jaspin wątpił więc, czy Senior i Seniora żyją razem w czystości. Gdy popatrzył na nią, uśmiechnęła się. Wyobraził sobie, że coś ciągnie go w stronę tych piersi zakończonych ciemnymi sutkami i dostaje do picia mleko Seniory Aglaibahi. Wtedy niespodziewanie odezwała się Jill:

— Będę jego żoną, jeżeli taka jest twoja wola, Senior.

— Zaraz, chwilecz…

— Tak, to jest dobrze być mężem i żoną. Nie chcesz tego, Jaspijn?

Zachwiał się na nogach i nie odpowiedział. Miał wrażenie, jakby wpadł pod rozpędzony walec. Poślubienie Jill było ostatnią rzeczą, o której mógłby pomyśleć pięć minut temu, gdy wchodził do autobusu.

— Jeśli chcesz posiąść wyższą wiedzę, Jaspijn, musisz zagłębić się w tajemnice. Żeby zaś to zrobić, musisz się ożenić.

Ach tak — pomyślał Jaspin. Powoli zaczynał wszystko rozumieć. Od jakiegoś czasu sprawy odchodziły od schematów, ale teraz znów wszystko układało się w logiczną całość. Ten cały mistycyzm — pomyślał — uświęcone małżeństwo, hieros gamos; starodawny, odwieczny sekret płodności. Jeśli chcesz dotrzeć do tajemnic, musisz przejść inicjację. Nie ma innej drogi. Jill musiała zrozumieć to intuicyjnie. A może po prostu jest lepszym antropologiem.

Senior Papamacer czekał wciąż na odpowiedź, która zresztą mogła być tylko jedna. Walec przejechał i Jaspin był już spłaszczony.

Poczuł się bezradny. Dobrze — pomyślał — odegram tę rolę. Nie trać humoru, bo nie masz wyboru!

Najbardziej pokornym tonem, na jaki go było stać, przemówił:

— Oddaję swój los w ręce Seniora.

— Poślubisz więc tę kobietę?

Tak, tak, naturalnie, miał już odpowiedzieć, będzie tak, jak sobie tego życzysz, Senior. Słowa nie chciały mu jednak przejść przez gardło.

Jaspin odwrócił się w stronę Jill. Jej oczy znów błyszczały. Nie dla mnie błyszczą, nie dla mnie.

Potrząsnął głową. Na miłość boską, czy naprawdę mam ją poślubić tu i teraz? Tę kościstą, głupią sziksę, tego Szczerego Wyznawcę, obdartą, przemądrzałą fanatyczkę? Niewiarygodny pomysł. Wszystko się w nim sprzeciwiało. Jakiś głos wewnątrz krzyczał: „Co ty robisz, do cholery, człowieku? Oddaję swój los w ręce Seniora”. Co? Żenić się? Ot tak, za pięć minut? Z nią? Wyobraził sobie, jak zabiera ją do domu, by przedstawić rodzicom. Mamo, tato, to moja żona, pani Jaspin. Tak, przez cały czas czekałem, aż poznam idealną towarzyszkę życia i oto ona. Wiem, że wam się spodoba, tak, tak. Za chwilę jednak pomyślał: Nie bądź dupkiem, przecież to nic ważnego. To nic nie znaczy poza tym autobusem. W każdej chwili można się wycofać. Ożeń się z nią, miej to już za sobą i potraktuj to jako część badań antropologicznych. Ceremonia plemienna, przez którą trzeba przejść, by wódz dopuścił cię do innych rytuałów.

Następna myśl była odmienna: Zapomnij o tym wszystkim. Przestań myśleć o sobie i ziemskich korzyściach. Jeśli naprawdę masz nadzieję, że będziesz mógł oddać się Chungirze-Który-Przyjdzie podczas otwarcia wrót, musisz być posłuszny Seniorowi Papamacerowi we wszystkich sprawach. Jaspin poczuł, jak trzęsą się mu kolana. Doszedł wreszcie do prawdy. Może nie robił tego z miłości, ale również nie z czystego oportunizmu. Nie, uświadomił sobie właśnie to, co chciał przed sobą ukryć. Teraz musiał to przyznać. Robił to, bo pragnął, by jego umysłem i duszą zawładnął Chungira-Który-Przyjdzie. Jeśli nie będzie posłuszny Seniorowi Papamacerowi, nie stanie się to nigdy. A więc zrobi to. Ze względu na Boga.

— Tak, wezmę ją za żonę — powiedział Jaspin.

Przez wąskie usta Seniora Papamacera przemknął cień uśmiechu.

— Uklęknijcie oboje obok Seniory.

4

Sala konferencyjna kołysała się próbując przybrać zieloną barwę. Elszabet oddychała głęboko, starając się utrzymać ostrość widzenia. Wiedziała, że znajduje się na krawędzi histerii. Może powinnam im powiedzieć — pomyślała — że miałam w nocy sen kosmiczny, z którego wciąż nie potrafię się otrząsnąć, a zawodową ambicję posłać do diabła? Nie, nie, musisz to przetrzymać — rozkazała sobie. — Nie możesz się rozkleić przy wszystkich.

Spróbowała skupić się na zebraniu. Nie przyszło jej to łatwo, ale udało się.

Energicznie zabrała głos:

— Zgodzimy się wszyscy, jak sądzę, że mamy do czynienia ze zjawiskiem niezwykle trudnym do wyjaśnienia. Myślę jednak, że pierwszym naszym założeniem powinno być twierdzenie, iż zjawisko to jest możliwe do określenia, zmierzenia i zdefiniowania w kategoriach ściśle naukowych.

To brzmiało nieźle.

Naresh Patel podniósł głowę znad pliku komputerowych wydruków, które przeglądał.

— Czyżby? Masz na myśli takie tabelki i wykresy, jak te tutaj? Częstotliwość i geograficzną dystrybucję przypadków halucynacji, wykresy zmiennych i analogii, analizę obrazów, wektory filtrów kognitywnych, korelacje halucynacji z indeksem stabilności Gelbarda-Louita każdej osoby ulegającej wizjom? A jeżeli to zjawisko całkowicie niewytłumaczalne w kategoriach naukowych?

No właśnie, jeśli tak, to co wtedy — pomyślała Elszabet. — A jeśli nie? Chyba teraz mam coś powiedzieć?

Dan Robinson pospieszył z pomocą. Usłyszała jego głos jakby z wielkiej odległości.

— Jeśli nie da się tego wyjaśnić, to nie wyjaśnimy tego, nieprawdaż? Ale dlaczego mielibyśmy tak sądzić? Wybacz mi moje zachodnie, materialistyczne skrzywienie, Naresh, ale wierzę, że wszystko, co dzieje się we wszechświecie, ma jakieś logiczne wytłumaczenie. Niekoniecznie musi być ono dostępne człowiekowi, ze względu na ograniczone możliwości współczesnych metod badawczych, co nie zmienia faktu, że wytłumaczenie takie istnieje. Zanim, na przykład, wynaleziono spektroskop, szaloną fantazją byłoby twierdzić, że kiedykolwiek będziemy w stanie dowiedzieć się, z jakich pierwiastków zbudowane są gwiazdy. Tymczasem dla współczesnego astronoma nie stanowi problemu przyjrzenie się gwieździe odległej o pięćdziesiąt, a choćby i o pięć miliardów lat świetlnych od Ziemi i stwierdzenie niemal ze stuprocentową pewnością, że składa się ona z wodoru, helu, wapnia, potasu…

— Zgoda — odparł Patel — niemniej jednak uważam za możliwe, że siedemnastowieczny astronom mógłby uznać, iż kiedyś będzie w stanie się tego dowiedzieć. Potrzebny był mu tylko spektroskop, a to kwestia rozwoju techniki, udoskonalenia metod; nie ma w tym za grosz potrzeby konceptualizacji. Poza tym zgadzam się z tobą, że teoretycznie wszystko da się jakoś wytłumaczyć. Gdyby temu zaprzeczyć, trzeba byłoby przyjąć, że wszechświat dopuszcza czystą przypadkowość, a nie sądzę, żeby tak było.

Sala znów się zazieleniła. Patel, Robinson, Bill Waldstein i inni przybierali lśniącą, krystaliczną strukturę. Elszabet wciąż słyszała, co mówią, rozróżniała słowa, ale nie rozumiała ich. Nie była pewna, gdzie jest.

Patel ciągnął dalej:

— …jestem jednak zdania, że to, o czym rozmawiamy, może nie mieć wytłumaczenia mieszczącego się w kanonach zachodniej myśli naukowej, a co za tym idzie, nie będziemy mogli niczego pojąć, jeśli skoncentrujemy się na liczeniu i mierzeniu.

— O co właściwie ci chodzi, Naresh? — zapytał Bill Waldstein.

Patel uśmiechnął się.

— A jeśli, dla przykładu, te zbiorowe halucynacje nie są wcale halucynacjami, tylko znakami obwieszczającymi nadejście tajemniczej niebiańskiej siły, ducha lub, jeśli wolicie, Boga?

— Oszczędź nam tych hinduskich mitów — powiedział Waldstein.

— Nie ma w tym nic specjalnie hinduskiego — odparł szorstko Patel. — To, co zasugerowałem, nie jest niemożliwe. Zresztą nie ma w tym nawet, według mnie, filozofii typowej dla Wschodu w ogóle. Gdybyśmy, powiedzmy, porozmawiali z ojcem Christie, moglibyśmy znaleźć w tej koncepcji motywy chrześcijańskie czy żydowskie, mesjanistyczne. Chcę tylko powiedzieć, że próbujemy podejść do zagadnienia w sposób naukowy, podczas gdy może ono znajdować się całkowicie poza zasięgiem tego typu metod.

Głos zabrała Dante Corelli:

— Daj spokój, Naresh. Czy uważasz, że mamy usiąść z założonymi rękami i czekać, co się stanie? To z pewnością jest hinduskie podejście, jeśli o tym mowa.

— W jednym punkcie zgadzam się z Nareshem — wtrącił Dan Robinson — a mianowicie, że owe halucynacje nie są żadnymi halucynacjami.

Bill Waldstein pochylił się do przodu.

— Czym więc są według ciebie?

Robinson spojrzał w stronę miejsca przewodniczącego konferencji.

— Elszabet, czy mam odpowiedzieć na to pytanie?

Zamrugała oczami.

— Co mówiłeś, Dan?

— Czy mam odpowiedzieć na pytanie Billa? Czy mogę już przedstawić moją koncepcję pochodzenia kosmicznych snów?

— Koncepcję pochodzenia kosmicznych snów — powtórzyła, zupełnie zagubiona. Zrozumiała, że musiała właśnie wrócić z odległych krain. — Tak, tak, oczywiście, Dan — odpowiedziała niewyraźnie.

Zielony świat był tuż za oknem. Pofałdowane łąki, poskręcane z gracją bezlistne drzewa.

— Elszabet? Elszabet?

— Proszę, mów, Dan. Co się stało? Mów dalej.

Rozejrzała się. Dan, Bill, Dante, Naresh. Dave Paolucci z ośrodka w San Francisco po drugiej stronie stołu. Leo Kresh aż z San Diego. Ważne zebranie. Trzeba słuchać, uważnie. Wpatrzyła się w słoje drewna sekwoi, z którego zrobiony był stół. Boże, pomóż mi — pomyślała. — Co się ze mną dzieje? Co się dzieje?

Przemawiał Robinson.

— …projekt sondy gwiezdnej, wysianej w kierunku Proximy Centauri chyba w 2057 roku. Chciałbym zasugerować, że obca cywilizacja na znacznie wyższym stopniu rozwoju w systemie Alfa Centauri (Proxima Centauri jest jedną z trzech znanych nam gwiazd tego systemu) wysłała być może własną sondę do nas, wykorzystując nie znaną nam, ale wytłumaczalną technikę w celu nawiązania bezpośredniego kontaktu z ludźmi. Emitują przekaz, a sygnał w miarę zbliżania się do Ziemi staje się coraz intensywniejszy.

— Na miłość boską — mruknął Waldstein.

— Czy mogę skończyć, Bill? Sygnał ten, powiedzmy, odbierany był początkowo wyłącznie przez najbardziej wrażliwych, którymi okazali się chorzy na syndrom Gelbarda w tej lecznicy i gdzie indziej. W miarę wzrastania mocy sygnału, zwiększył się również zakres jego odbioru — teraz dociera do znacznej części populacji ludzkiej, nie wyłączając sporej, jak sądzę, grupy osób tu obecnych. Jeżeli mam rację, to nie stoimy w obliczu epidemii nowej choroby umysłowej czy też, wybacz mi, Naresh, metafizycznego objawienia, ale ważnego, historycznego wydarzenia: inauguracji kontaktów z inteligentnymi istotami pozaziemskimi. Fakt ten zaś nie powinien być powodem do obaw ani…

— Jest jednak jeden problem, doktorze Robinson — odezwał się nowy głos z drugiej strony stołu. Spokojny, stanowczy. — Czy mógłbym zabrać głos? Doktorze Robinson? Doktor Lewis?

Słysząc swoje nazwisko Elszabet podniosła głowę zmieszana, znów zdając sobie sprawę, że była gdzie indziej. Wszyscy patrzyli na nią.

— Czy mógłbym naświetlić ów problem, pani Lewis? — zabrzmiał znów głos z drugiego końca sali. Elszabet rozpoznała wreszcie głos mężczyzny z San Diego, jej kolegi, dyrektora Centrum Nepenthe w tym mieście, Leo Kresha. Był on człowiekiem niewysokim, około czterdziestki, łysiejącym, precyzyjnym w mowie i gestach. Spojrzała na niego, ale zbyt daleko była już od dyskusji, by wiedzieć, co rzec.

— Ależ proszę, doktorze Kresh — wyręczył ją znów Dan Robinson.

Kresh skinął głową.

— Ja również myślałem, że wizje obcych światów mogą być w jakiś sposób związane z projektem sondy gwiezdnej, doktorze Robinson, dlatego też zbadałem szczegółowo prawdopodobieństwo takiej hipotezy. Niestety, w efekcie musiałem ją wykluczyć. Jak słusznie pan nadmienił, bezzałogowy pojazd kosmiczny wystrzelono w roku 2057, na kilka lat przed wybuchem Wojny Pyłów. Udało mi się jednak stwierdzić, że nawet przy niezwykle dużych prędkościach, które była w stanie osiągnąć gwiezdna sonda, nie mogłaby ona dotrzeć w pobliże Proxima Centauri, oddalonej od Ziemi o cztery i dwie dziesiąte lat świetlnych, przed rokiem 2099. W tej sytuacji, jak państwo widzą, nie byłoby nawet czasu na przesłanie sygnału bezpośrednio z sondy, która emituje fale radiowe wąskiego pasma, rozchodzące się z prędkością światła, nie mówiąc o hipotetycznych mieszkańcach tego systemu, którzy mieliby wysyłać własny przekaz. No i oczywiście jeżeli Proximianie, o ile istnieją, wysłali do nas, jak pan sugeruje, własną sondę, nie jest możliwe, by dotarła ona na Ziemię w ciągu najbliższych dekad. Uważam zatem, iż zmuszeni jesteśmy wykluczyć hipotezę, że sny kosmiczne wywodzą się z pozaziemskich źródeł, jakkolwiek kuszący byłby to pomysł.

— Przypuśćmy — powiedział Robinson — że Proximianie znają sposoby wysyłania statków kosmicznych z prędkością większą niż prędkość światła?

Kresh odpowiedział uprzejmie:

— Wybaczy pan, doktorze Robinson, ale musiałbym nazwać to nadmiernym spiętrzaniem hipotez. Nie tylko bowiem musielibyśmy uznać istnienie Proximian, ale również, jak pan postuluje, przekaz szybszy od światła, który według współczesnych praw fizyki, jest po prostu…

— Chwileczkę — powiedział Bill Waldstein — o czym my tu mówimy? Statki kosmiczne do gwiazd i z powrotem? Podróże szybsze od światła? Elszabet, na miłość boską, przerwij te wywody. Mamy wystarczająco dużo kłopotów z tym, że sytuacja jest sama w sobie niesamowita. Rozumiecie? Setki tysięcy ludzi na całym Zachodnim Wybrzeżu mają takie same dziwaczne sny! Może zresztą gdzie indziej też? Tu już naprawdę nie potrzeba fantastycznych spekulacji.

— Chciałbym dodać — rzekł Naresh Patel — że minęły już dwa miesiące, odkąd zanotowano pierwsze wizje. W świetle tego, co powiedział doktor Kresh o czasie, w jakim sonda gwiezdna mogłaby dotrzeć na tamtą planetę, i czasie, jaki musiałby upłynąć, zanim jej sygnał radiowy wróciłby do nas, uważam, że z całą pewnością nie ma żadnego związku między wizjami a ewentualnymi danymi, które być może prześle nam sonda.

— Ponadto — włączyła się Dante Corelli — raporty mówią o obrazach z co najmniej siedmiu różnych układów słonecznych, prawda? Gwiezdna sonda natomiast, jeśli się nie mylę, została wysłana tylko do jednego systemu. Nawet więc pomijając sprawę szybkości transmisji, którą poruszył doktor Kresh, jak moglibyśmy otrzymywać z sondy tak wiele różnych przekazów? Uważam…

— Następny punkt! — krzyknął Bill Waldstein. — Elszabet, może pozwolisz nam wreszcie zająć się czymś bardziej racjonalnym? Mamy tu gości z San Francisco i San Diego, którzy chcieliby opowiedzieć nam o sytuacji w ich ośrodkach, więc… Elszabet? Elszabet? Dobrze się czujesz?

Starała się zrozumieć jego słowa. Głowę miała pełną zielonej mgły. Krystaliczne postacie przesuwały się z wdziękiem tam i z powrotem przedstawiając się jej. Zapraszały na niezrozumiałe imprezy artystyczno-towarzyskie: symfonię klęski żywiołowej, blask czworga dolin, przestrajanie sensoryczne. „Wszyscy tam będą, droga Elszabet. Wiesz, twój poeta zaprezentuje najnowsze dzieła. Jest też szansa na jeszcze jedną zieloną zorzę; byłaby to już druga w tym roku. Mówią, że następna ma być najwcześniej za piętnaście cykli tonalnych”…

— Elszabet? Elszabet?

— Wybiorę się chyba na blask czworga dolin — powiedziała — i może na symfonię klęski żywiołowej. Na przestrajanie sensoryczne raczej nie. Czy nie będzie nietaktem opuszczenie przestrajania sensorycznego?

— O czym ona mówi?

Uśmiechnęła się i popatrzyła na nich. Dan, Bill, Dante, Naresh, Dave Paolucci, Leo Kresh. Snop zielonego światła wystrzelił z wielkiego stołu konferencyjnego. „Wszystko w porządku”, chciała powiedzieć, „po prostu oszalałam, to wszystko. Ale nie martwcie się o mnie. Przecież w dzisiejszych czasach to nic nadzwyczajnego.”

— Źle się czujesz, Elszabet? — odezwał się Dan Robinson, który stanął obok niej i delikatnie położył jej rękę na ramieniu.

— Tak — odpowiedziała — niezbyt dobrze. Już tak od rana. Czy mogłabym państwa przeprosić? Niezmiernie mi przykro, ale będę zmuszona położyć się. Proszę o wybaczenie. Dziękuję, strasznie mi przykro. Powinnam się położyć. Bardzo proszę, nie przerywajcie zebrania.

5

— A nie mówiłem? — powiedział Ferguson. — To proste. Wystarczy wymknąć się przez las i iść cały czas na wschód, a prędzej czy później trafimy w jakieś cywilizowane miejsce.

— A wiesz, gdzie w ogóle jesteśmy? — spytała Alleluja.

— W drodze do Ukiah.

— Ukiah? Gdzie to jest?

— Na wschód od Mendo, może ze trzydzieści mil od wybrzeża. Zapomniałaś? Skasowali ci to?

— Nie znam dobrze tej części Kalifornii — powiedziała. — Będziemy iść trzydzieści mil, Ed?

Spojrzał na nią.

— Przecież jesteś superkobietą, nieprawdaż? To chyba nie problem dla ciebie przejść trzydzieści mil? Może nawet niecałe trzydzieści. Zrobimy to w najwyżej dwa dni. Chyba dasz radę?

— Ja tak, ale ty? Potrafisz tyle przejść?

Ferguson uśmiechnął się i pogłaskał ją po ramieniu.

— Nie martw się o mnie, mała. Jestem w świetnej formie, jak na mój wiek. Jestem w świetnej formie i kropka. Zresztą gdybym się zmęczył, zawsze możemy zatrzymać się na parę godzin. Nikt nas nie będzie gonił.

— Jesteś pewny?

— Oczywiście — odparł z uśmiechem. — Wyobraź sobie: jutro żadnego kasowania, żadnego prania mózgu. Spędzimy cały dzień pamiętając, co robiliśmy wczoraj.

— I jakie mieliśmy sny.

— Tak, sny — jego uśmiechnięta dotąd twarz spochmurniała. — Miałaś w nocy sen? Kosmiczny?

— Chyba tak.

— Prawie co noc miewasz te sny.

— Naprawdę? — spytała.

— Co rano opowiadasz mi o nich przed kasowaniem. Wszystko mam zapisane na tym pierścionku. Co noc inna planeta; dziewięć słońc, zielony świat, świat z niebem wypełnionym gwiazdami. Wczoraj widziałaś wielką błękitną gwiazdę na niebie i błyszczące bąbelki unoszące się w powietrzu.

— Nie pamiętam — powiedziała Alleluja.

— Czasami pamiętasz, a czasami nie.

— A ty? Ty nigdy nie miałeś snów, prawda?

— Ani razu — powiedział czując wzbierający żal. — Wszyscy je mają, tylko nie ja. Nie wiem, chciałbym przynajmniej raz zobaczyć te wszystkie miejsca. Chciałbym wiedzieć, co, u diabła, dzieje się ludziom w głowach. Na pierścieniu zapisane mam, żeby zawsze rano zapytać się siebie, czy miałem tej nocy kosmiczny sen. Ale jeszcze nigdy nie miałem. To paskudnie nie czuć tego, co czują inni.

— Powinieneś na chwilę zostać syntetykiem. Wtedy byś się dowiedział, co to znaczy naprawdę być innym.

— Tak, pewnie, jeszcze tego mi brakuje — uśmiechnął się Ferguson. — Co tam, przynajmniej nie będę miał jutro kasowania. Nie wetkną mi w głowę tych cholernych elektronicznych skalpeli. Może za parę dni, z dala od tych sukinsynów, będę już miał te sny? Jak myślisz, Allie?

— Problem w tym — powiedziała — że za bardzo tego chcesz. Musisz przestać ich chcieć, jeśli kiedykolwiek mają przyjść do ciebie. Rozumiesz to, Ed?

— W twoich ustach to takie proste.

— Wiele trudnych spraw jest naprawdę prostych.

— Dajmy temu spokój. Przecież mogę żyć bez tych cholernych snów. Cieszę się, że się wyrwaliśmy z tego miejsca.

— Ja też — powiedziała ściskając jego ramię zapewne z uczuciem, ale tak mocno, iż przez moment pomyślał, że złamała mu rękę.

Od trzech godzin byli już poza centrum. Było późne popołudnie, lecz zmrok zapaść miał dopiero za kilka godzin. Wciąż było ciepło, choć dało się już odczuć pierwsze fale nadchodzącego wieczornego chłodu. Znajdowali się w gęstym, ciemnym lesie sekwojowym. Poszycie wciąż było wilgotne i miękkie pomimo wielomiesięcznej letniej suszy. Wszędzie biegały wiewiórki, a tu i ówdzie, spoza olbrzymich drzew, spoglądały na nich wystraszone oczy młodych saren.

Ucieczka była łatwa, dokładnie jak przewidywał Ferguson. Po obiedzie, w czasie wolnym, po prostu poszli do lasu kierując się w najbardziej oddaloną od oceanu część centrum. Nie było w tym nic niezwykłego. Szli jednak coraz dalej, co już nie było rzeczą w ośrodku zwyczajną.

Zatrzymali się na jego ulubionej polanie, by zabrać ukrytą tam dzień wcześniej torbę napełnioną chlebem, jabłkami, puszkami z sokiem. Na rekorderze miał szczegółowy zapis dotyczący ukrytych zapasów, co pozwoliło mu, pomimo kasowania, je odnaleźć. Wreszcie byli już w drodze. Chryste, to wspaniale czuć się wolnym! Wreszcie poza zamknięciem. Co prawda centrum nie przypominało więzienia; raczej szkołę z internatem o surowych regułach, ale Ferguson nie lubił również internatów. Podobnie jak każdego miejsca, w którym mówiono mu, co ma robić przez dwanaście, szesnaście godzin dziennie.

Miał swój plan: napierw dostać się do Ukiah. Było to miasteczko średniej wielkości, jak poinformował go rekorder. 30-40 tysięcy mieszkańców, a więc prawdziwa metropolia w czasach po Wojnie Pyłów. Dzieci było niewiele, populacja wciąż się zmniejszała, dochodząc do piętnastu procent najwyższej liczby ludności zanotowanej w dwudziestym wieku. Ferguson próbował czasem wyobrazić sobie świat z tymi wszystkimi ludźmi; 5, 6 milionów w samym Los Angeles; więcej niż w Nowym Jorku. Podobno w Mexico City mieszkało 16 milionów. Nie do wiary. Teraz nikogo już tam nie ma, nikogo, wszyscy rozpierzchli się, gdy Nicas zapylił miasto. W Los Angeles natomiast mieszka może milion, wliczając w to wszystkie miejscowości od Santa Barbara do Newport Beach.

Pojedźmy więc do Ukiah — pomyślał — znajdźmy motel, odpocznijmy, zorganizujmy się, ustalmy dalsze plany. Potem zadzwonię do Lacy, żeby przysłała trochę pieniędzy. Ona nie potrafi mi odmówić — pomyślał z nadzieją. — Zarobiła mnóstwo forsy, gdy pracowaliśmy razem, więc musi mieć dość dużo, żeby dać mi trochę. On oczywiście nie miał przy sobie nic. W centrum nie potrzebował pieniędzy, zresztą nie zachęcano tam nikogo do posiadania gotówki. Gdy ktoś wyjeżdżał na weekend na przepustkę, uruchamiali po prostu linię kredytową w miejscu, w którym miał się zatrzymać, i tam, gdzie miał się żywić. Nie mieli w zwyczaju wypuszczać pacjentów spod kontroli.

A jednak jemu uda się wyrwać spod kontroli. Zatrzyma się parę dni w Ukiah, by pozałatwiać sprawy, potem dalej do Idaho (przecież nie potrzebuje tam wizy, prawda?), skąd, po sześciu tygodniach potrzebnych do zalegalizowania pobytu, złoży podanie o wyjazd do Oregonu. Tam jest teraz coś w rodzaju republiki; Oregon i połowa obszaru, który kiedyś był stanem Waszyngton. Gdy raz przekroczy granicę, żadna siła nie ściągnie go z powrotem do Kalifornii. To sprawa niepodległości, a biorąc pod uwagę uczucia, jakimi w Oregonie darzą Kalifornijczyków, można mieć pewność, że stamtąd nikogo nie deportują.

Z bazą w Oregonie mógłby zacząć jakoś wykorzystywać kosmiczne sny. Nie wiedział jeszcze tylko w jaki sposób. Może uruchomić odmianę afery Betelguzy V? Niezawodne przenoszenie na nowe, rozwijające się planety, które tak często widzicie w swoich snach. Z pewnością byłoby mu łatwiej, gdyby osobiście doświadczył wizji, ale nie było to takie ważne, dopóki miał przy sobie Alleluję. Miał ją przy sobie również w nocy: co noc to wspaniałe ciało pantery…

— Hej, gdzie się tak spieszysz? — zawołał za nią, gdyż właśnie zaczęła sunąć wielkimi krokami zostawiając go daleko z tyłu.

Odwróciła się w jego stronę ze złośliwym uśmiechem.

— Nie możesz nadążyć, Ed?

— Odpieprz się — odparł Ferguson przyjacielsko. — Wszyscy wiedzą, że jesteście wyższą formą życia. Nie musisz, do diabła, wciąż tego udowadniać. A teraz zwolnij trochę i idźmy razem, w porządku?

— Teraz mam ochotę iść szybko — powiedziała — żeby rozruszać trochę serce.

— Jeśli stracę cię z oczu, to zgubimy się na dobre. Z pewnością jesteś doskonała, ale nie wiesz nawet, w którą stronę idziemy, nieprawdaż? Dalej, szarżuj sobie przez las. Może cię jeszcze zobaczę, a może nie.

Z oddali doszedł go jej śmiech. Czując wzbierający gniew Ferguson przyspieszył, nie spuszczając z niej wzroku. Dziwka — pomyślał — po co wystawia mnie na taką próbę? Prawdziwa dziwka. Trzeba jednak przyznać, że to cudowna dziwka.

Nigdy nie znał takiej kobiety jak ona, mimo że kobiet znał wiele. Wysoka i sprawna, mniej więcej jego wzrostu. No i piękna; te kruczoczarne włosy, te piersi, nogi. A jaka silna: pod satynową skórą widać było drgające mięśnie. Otaczająca ją aura potężnej mocy musiała budzić respekt. I taka nieobliczalna: nigdy nie można było przewidzieć, co zrobi. Jej umysł pracował w taki sposób, że można ją było wziąć za Marsjankę albo za kobietę z Betelguzy V. Ferguson był ciekaw, jakie to problemy zaprowadziły ją do ośrodka kasowania pamięci. Pierwszą rzeczą, którą mówiono pacjentom, było to, aby nie rozmawiać z innymi na temat swojej przeszłości. „W waszej przeszłości jest wasze cierpienie”, mówili, „a my was od niej uwolnimy dzięki kasowaniu. Gdy w ostatniej fazie leczenia wasza osobowość znów się zintegruje, wróci do was tylko wartościowa, potrzebna część przeszłości, cierpienia odejdą na zawsze, a więc nie jest wskazane ranienie pamięci rozmowami o tym, co było”. Ferguson oczywiście łamał te zasady, podobnie zresztą jak wszystkie inne. Taką już miał naturę. Natomiast Alleluja nigdy nie opowiadała mu o problemach, które przywiodły ją do centrum. Może miała ataki depresji, jak to się zdarza ludziom z syndromem Gelbarda. Może nawet zabijała ludzi gołymi rękami, by się pocieszyć? Nie wiedział tego. Tak czy inaczej zatrzymała to dla siebie. Może zresztą sama nie wiedziała? Może wszystko zostało wymazane z jej pamięci podczas kasowania? Dziwna to kobieta, ale wspaniała. Wspaniała.

Nie mógł dopuścić, by zostawiła go zbyt daleko z tyłu. Prawie jej już nie widział. Zaczął biec truchtem ciężko dysząc, potykając się na miękkim leśnym runie. Na twarzy pojawił się pot, a po chwili poczuł lekki ból za mostkiem; nic wielkiego, po prostu mocniejszy ucisk, choć trochę go to zaniepokoiło.

Do diabła — pomyślał sapiąc i dysząc — przecież powinienieś umieć dogonić dziewczynę, prawda? Nie, nieprawda — powiedział do siebie. — Nie bądź idiotą. To nie żadna dziewczyna, tylko nadludzka sztuczna istota, która w dodatku już na starcie była sto metrów przed tobą. Poza tym masz pięćdziesiąt lat. Nie jesteś już chłopcem. Nie ma sensu jej tak gonić po lesie.

Mimo to biegł dalej. Koszulę miał zupełnie przemoczoną, serce waliło mu jak młot, a w całej klatce piersiowej czuł mocny ucisk, ale nie mógł pozwolić sobie, by został z tyłu.

— Allie, do cholery, zaczekaj na mnie! — wrzasnął biegnąc jeszcze szybciej.

Już jej nawet nie widział. Przed sobą miał ścianę olbrzymich sekwoi. Mam ją gdzieś — pomyślał — niech biegnie, gdzie chce, i zgubi się w lesie. To ja mam cały prowiant. Wciąż jednak nie zwalniał.

Nagle stopa utknęła mu w jakiejś norze i runął ciężko na ziemię, czując jak w chwili upadku skręca kostkę. Ból przeszył całą nogę. Usiadł. Ostrożnie dotknął potłuczonych miejsc. Rwanie w kostce nie ustępowało. Spróbował wstać, ale nie udało mu się. Miał wrażenie, że przy najmniejszym obciążeniu pokruszy mu się cała noga. No i jak teraz dojdzie do Ukiah? Przyłożył dłonie do ust i zawołał:

— Allie, Allie! Wracaj, jestem ranny!

Minęło pięć minut, żadnej odpowiedzi. Ferguson masował obolałą kostkę licząc, że jakoś dojdzie do siebie, ale gdy znów spróbował stanąć na nogi, było jeszcze gorzej niż przedtem. Stopa zaczęła puchnąć.

— Alleluja, do cholery, Alleluja, gdzie jesteś?

— Spokojnie, spokojnie, jestem tutaj.

Podniósł głowę i zobaczył ją wreszcie. Biegła w jego stronę długim krokiem gazeli. Gdy stanęła przy nim, wcale nie była zdyszana: oddech miała spokojny, jak gdyby spacerowała.

— Co ci się stało? — spytała.

— Przewróciłem się, skręciłem kostkę. Nie mogę chodzić, Allie.

— Możesz, możesz. Zrobię ci kulę.

— Boże, kulę? Nie umiem chodzić o kulach. I co, mam kuśtykać trzydzieści mil? Po co, do cholery, musiałaś gdzieś uciekać? Nie upadłbym, gdybym nie musiał cię gonić. I…

— Uspokój się — powiedziała.

Patrzył zdumiony, jak nagina drzewko do samej ziemi, odłamuje jedną trzecią pnia i zaczyna odrywać gałęzie.

— Nie musisz wcale iść daleko. Tu zaraz jest droga. Zatrzymamy kogoś i poprosimy, żeby nas podwiózł do Ukiah. A jeżeli nie będzie chciał jechać do Ukiah, to go przekonamy.

— Droga?

— Mała droga z płyt betonowych, zaraz za tymi drzewami, może pięć minut stąd. Byłam tam, gdy mnie zawołałeś. Nawet od czasu do czasu przejeżdża samochód. Nie martw się, dobrze?

Postawiła go na nogi, jakby ważył tyle, co worek pierza, i podłożyła mu szczudło pod pachę. Było trochę za długie. Trzymając go jedną ręką, drugą oparła drąg o nogę i odłamała czubek.

— Proszę — powiedziała — teraz powinno być dobre.

Gdyby tego nie widział na własne oczy, nie uwierzyłby, że można w ten sposób przełamać młode, zielone drzewko grubości jej nadgarstka jednym, prawie niedostrzegalnym ruchem. Czy byłoby dla niej problemem złamać komuś rękę lub nogę?

Szczudło pomogło. Szło się co prawda ciężko, ale jakoś posuwał się do przodu nie stając na zranionej nodze. Ona szła obok podtrzymując go. Wędrowali pod górę, aż doszli do gęstej ściany sekwoi. Odtąd teren zaczynał się znów obniżać. Wkrótce wyszli na otwartą przestrzeń i ujrzeli przed sobą drogę. Była to stara, lokalna dwupasmówka, zniszczona i dziurawa. Nie widać było żadnych urządzeń do kontroli pojazdów. Po takich drogach jeżdżono przed stu pięćdziesięciu laty. W okolicy panowała absolutna cisza, nie było słychać żadnego samochodu. Z tyłu, za nimi, słońce zeszło już nisko wędrując w stronę Pacyfiku.

— Coś jedzie — powiedziała Alleluja.

— Nic nie słyszę.

— Ja też nie, ale widzę coś na drodze. Teraz słyszę już nawet silnik. To chyba poduszkowiec, bo taki cichy.

Ferguson nic jeszcze nie widział. Jej zmysły były zadziwiające. Po kilku minutach dostrzegł ciemną ciężarówkę nadjeżdżającą z południa.

— No dobrze — powiedział. — Ja schowam się w lesie, a ty wyjdź na drogę i zatrzymaj go.

— A zatrzymają się?

— Musieliby nie mieć dobrze w głowie, żeby nie zatrzymać się dla kobiety o twoim wyglądzie, samej na pustkowiu, gdy zbliża się zmierzch. Zatrzymają się. Wtedy powiesz im, że twój mąż ma zranioną nogę i spytasz, czy nie podwieźliby nas do Ukiah. Wtedy ja wyjdę, a oni już nic nie będą mogli zrobić. Tymczasem ty musisz stanąć blisko kierowcy i gdyby chciał odjechać, włożysz rękę przez okno i chwycisz go za gardło, dobrze? Nie tak, żeby zrobić mu krzywdę, tylko żeby zmusić go do współpracy.

— W porządku — odparła — lepiej już się schowaj.

— Tak — powiedział i powlókł się w krzaki. Stanął za drzewem, by móc przyglądać się całej sytuacji.

Pojawiła się ciężarówka. Był to w rzeczy samej poduszkowiec, prawdziwy antyk, chyba nawet przedwojenny model. Na burtach wymalowane miał wielkie, jaskrawe, żółto-czerwone błyskawice. Alleluja stała na środku drogi wymachując rękami. Samochód, rzecz jasna, zatrzymał się w niewielkiej od niej odległości. Zobaczył kilku mężczyzn na przednim siedzeniu. Pewnie wydaje im się, że czeka ich tej nocy niezła zabawa: oszałamiająca brunetka, opustoszała boczna droga. Jeśli jednak tylko zaczną coś próbować z Allie, czeka ich nieprzyjemna niespodzianka.

Słyszał, jak z nią rozmawiają. Ferguson zaczął powoli wychodzić ze swej kryjówki. Nie będziemy nawet prosić ich o podwiezienie. Po prostu powiem Allie, żeby wyrzuciła ich w krzaki i pojedziemy sami do Ukiah, a jutro ruszymy dalej na północ do Oregonu.

Gdy jednak spojrzał uważniej, dostrzegł cały tłum mężczyzn w tylnej części pojazdu; trzech, czterech, może nawet pięciu. Najprawdopodobniej drapacze, a kto wie, czy nie bandidos.

Cholera — pomyślał — nawet ona nie załatwi siedmiu facetów. Ja z tą nogą nie poradzę sobie nawet z jednym. Oczami wyobraźni ujrzał, jak zakończy się ich ucieczka z centrum. Oto on leżący w zaroślach z poderżniętym gardłem i Alleluja szarpiąca się i wierzgająca, gdy tamci ciągną ją gdzieś na bok na nocną zabawę.

Zaczęli wysiadać z ciężarówki. Czterech, pięciu, sześciu, siedmiu. Tak… nie, ośmiu. Podeszli do Allelui patrząc na nią z uznaniem. Jeden z nich, o wyglądzie złoczyńcy, ze zmierzwioną strzechą rudych włosów nad tłustą twarzą, gapił się na jej piersi, jak gdyby od trzech lat nie widział kobiety. Inny, o bladoniebieskich oczach i twarzy pokiereszowanej bliznami po pryszczach, oblizywał wargi. Ferguson chciał odwrócić się i uciec, ale było już za późno, już go zauważyli. Przy jego obecnym tempie złapaliby go w pół minuty.

— A ten tam to twój mąż? — zapytał jeden z drapaczy, krępy, ponury, z krótką, gęstą czarną brodą. Wskazał na Fergusona. Głupio tak umierać — pomyślał Ferguson. Modlił się w myślach, żeby Alleluja zaczęła działać, żeby złapała trzech czy czterech z nich i złamała im karki, tak jak tamto drzewko, zanim zdążą się zorientować, co się dzieje. Nie wyglądało jednak na to, że ma zamiar coś takiego zrobić. Była spokojna, wesoła i rozluźniona. Cóż to za dziwna kobieta. Przystanął na poboczu wsparty na szczudle zastanawiając się, co stanie się dalej.

Tymczasem jeszcze jeden z drapaczy, wysoki i kościsty, z łapami długimi jak u małpy i dzikim blaskiem w oczach, podszedł do niego i zaczął przypatrywać się mu w dziwny sposób, jakby czytał mapę. Po chwili spytał z powagą:

— Czy bardzo cierpisz? Nie chodzi mi o twoją nogę, ale o twoją duszę. Wydaje mi się, że twoja dusza cierpi. Pamiętaj, to tylko dom Boga i bramy niebios.

— Co do diabła — powiedział Ferguson głosem zdławionym strachem i zdumieniem.

— Nie zwracaj na niego uwagi — powiedział rudy. — To tylko świr. Ten wariat Tom.

— Wariat, co? — powiedział Ferguson rozglądając się dookoła z nadzieją, że może jednak wyjdą cali z tego wszystkiego. Najważniejsze, żeby zachować spokój, jak najwięcej mówić, tak żeby wydać im się do czegoś przydatnym. — Jeśli to prawdziwy przypadek psychiczny, to dobrze trafiliście, chłopcy. Odstawcie go do centrum, tam, po drugiej stronie lasu. Będzie się tam czuł jak w domu razem z innymi świrami. Nakarmią go, wykąpią, będą się z nim dobrze obchodzić. Tak właśnie tam postąpią z waszym szalonym przyjacielem Tomem.

Mężczyzna z czarną brodą zbliżył się do niego.

— Centrum? O jakim centrum mówisz?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Serce bije mi żywo, Gdy kradnę twe gęsi i świnie, Zabieram gołębie lub wdowcem czynię Koguta — rozpaczą go karmiąc straszliwą. Gdy chcę wieczerzę zjeść u Humphreya, Idę, a jeśli noc mnie zastanie, Do Paula udam się na spoczynek: Nie straszne wśród duchów mi spanie. Wciąż jednak śpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

— Początek, to jest naprawdę ważne, Jaspijn — powiedział Senior Papamacer. — Mówiłem to już tobie? To nic, posłuchaj znowu, to jest najważniejsze. Jak bogowie po raz pierwszy przyszli do mnie. Nowi bogowie.

Jaspin czekał cierpliwie. Tak, Senior opowiadał mu już o tym nie raz i nie dwa razy. Nie było jednak sensu, Jaspin zdawał sobie z tego sprawę, próbować wpływać na kierunek rozmowy. Senior mówił tylko to, co miał ochotę powiedzieć. Taki był jego przywilej; był Seniorem, a Jaspin tylko jego pisarzem.

Poza tym Jaspin zdążył się już przekonać, że jeśli nie reaguje, gdy Senior po raz któryś opowiada znane mu historie, prędzej czy później dowie się też czegoś nowego. Dziś na przykład Jaspin zauważył na podłodze dużą kartonową teczkę. Senior trzymał na niej rozciągnięte palce lewej ręki, co było niezawodnym znakiem, że zawiera coś ważnego. Jaspin chciał dowiedzieć się, co jest w środku, ale pomyślał, że i tak się dowie, jeżeli po prostu będzie siedział i czekał. Usiadł więc i czekał spokojnie.

— Na początku to było we śnie — powiedział Senior Papamacer. — Leżałem po ciemku nocą i wtedy ukazał mi się Maguali-ga, i powiedział: „Ja otwieram wrota, ja przynoszę to, co nadejdzie.” Ja zaraz wiedziałem, że to Bóg mówi do mnie przez ocean gwiazd i że jestem wybranym głosem Boga. Rozumiesz?

Tak, wiem — pomyślał Jaspin. Wiedział też, co będzie dalej. I wstałem w nocy, i podszedłem do okna, a dziewięć gwiazd Maguali-ga świeciło na niebie. Wyciągnąłem więc w górę ramiona i poczułem, jak spływa na mnie wielkie światło siedmiu galaktyk. Znał to już wszystko, słowo po słowie. Senior Papamacer dyktował mu słowa i chciał upewnić się, że są one dokładnie zapisywane. Nie było wątpliwości. W jednej chwili poczułem prawdę.

Przyjrzał się kościstej, rzeźbionej twarzy, lodowatym oczom. Ten człowieczek, który zamierza zmienić świat i pewnie tego dokona, ten prorok, ten święty potwór, kolejny i chyba ostatni z długiej linii proroków. Mojżesz, Jezus, Mahomet, Senior Papamacer. Może ma rację.

— I wstałem w nocy, i podszedłem do okna, a dziewięć gwiazd Maguali-ga świeciło na niebie…

Tak, tak. I wielkie światło siedmiu galaktyk.

— Zrozumiałem natychmiast — kontynuował senior — że to prawdziwi bogowie i że przyjdą oni na Ziemię, by nami rządzić.

To właśnie było interesujące, stwierdzał Jaspin, ten wielki skok w wiarę. Zrozumiał natychmiast. Wiara w prawdziwość tego, na co się czeka, świadectwo rzeczy niewidzialnych. Sześć miesięcy temu Jaspin nie potrafiłby tego pojąć, ale przecież on sam też widział Chungirę-Który-Przyjdzie na wypalonym wzgórzu pod San Diego, a potem wielokrotnie w jego snach pojawiał się Maguali-ga i Rei Ceupassear, Narbail od gromów, O Minotauro. On też widział, on też uwierzył natychmiast. Ku własnemu zdziwieniu.

— Pytasz, skąd to wiem? — ciągnął Senior Papamacer. — Wiem, że wiem; to wszystko, to wystarczy. Verdademente a verdad, prawdziwa prawda. Wiesz, że wiesz.

— Tak jak wtedy, gdy Mojżesz zapytał Boga o Jego imię — wtrącił gorliwie Jaspin — a Bóg odpowiedział mu tylko „jestem który jestem”. I to Mojżeszowi wystarczyło.

Senior Papamacer zmroził go wzrokiem. Jaspin był tu, by słuchać, a nie komentować. Jaspin chętnie zapadłby się pod ziemię.

Po chwili Senior mówił dalej, jakby nikt prócz niego nic nie powiedział:

— Trzeba wierzyć, rozumiesz, Jaspijn? W obliczu prawdy absolutnej trzeba wierzyć absolutnie. Tak było ze mną. Poddałem się prawdzie, a wtedy poznałem wszystkich bogów: Rei Ceupasseara i Prete Noira Negusa, i O Minotaura, i Narbaila, i innych, a każdy ukazał mi wizję. Widziałem ich światy i gwiazdy. Zobaczyłem, że kochają nas i opiekują się nami, i przygotowują się, by przyjść do nas. Byłem pierwszym, który to zobaczył. A dlatego, że trzymałem się prawdy, przyszli do mnie inni i mogłem podzielić się z nimi moją wiedzą. Teraz jest nas już wiele tysięcy, a pewnego dnia cały świat zjednoczy się z nami. Zjednoczy się krwią i ceremonią tumbonde, abyśmy stali się godnymi ostatecznego nadejścia Boga, który przyniesie nam błogosławieństwo gwiazd.

Czując, że powinien odezwać się, Jaspin rzekł z wahaniem:

— Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie.

Przynajmniej raz udało mu się powiedzieć to, co należało. Senior skinął głową życzliwie.

— Maguali-ga, Maguali-ga — odpowiedział. Razem uczynili święte znaki.

Senior przemówił niespodziewanie:

— Wiesz, kim byłem, zanim przyszli do mnie bogowie? Nie możesz wiedzieć. Musisz to też umieścić w swojej książce, Jaspijn. Jeździłem taksówką w Chula Vista. Jeździłem tam dwadzieścia lat, a przedtem jeździłem w Tijuana, a gdy byłem młody, przed wielką wojną jeździłem w Rio. Zawieź mnie tu, zawieź mnie tam, jedź trochę szybciej, reszty nie trzeba — zaśmiał się. Jaspin nigdy jeszcze nie słyszał śmiejącego się Seniora. Był to suchy, ostry, drżący śmiech, jak szelest ocierających się o siebie trzcin w smaganej wiatrem dolinie. — Aż tu nagle, w nocy, bogowie tworzą mnie na nowo. Już nie jeżdżę taksówką. Zapisz to, Jaspijn. Dam ci zdjęcia: to moja taksówka, to moja licencja. Mahomet jeździł na wielbłądzie, Mojżesz był pasterzem, Jezus cieślą, a Papamacer — taksówkarzem.

No tak, znowu wielka czwórka: Mojżesz, Jezus, Mahomet, Papamacer. Jaspin spróbował wyobrazić sobie tego budzącego grozę człowieka o głębokim, niskim głosie, charyzmatycznego proroka bogów z kosmosu, tłukącego się po ulicach San Diego jakimś starym gruchotem i kasującego opłaty za przejazd i napiwki. Senior sięgnął po tekturową teczkę. Zdjęcia taksówki, pomyślał Jaspin. Senior Papamacer powiedział jednak:

— Gdy zamykasz oczy, Jaspijn, widzisz bogów, tak?

— Tak, czasami w nocy. Mam wizje dwa-trzy razy w tygodniu.

— Czy widzisz wszystkie siedem miłujących galaktyk?

— Teraz już tak. Wszystkie siedem.

— A czy wierzysz, że są one domami bogów, verdademente a verdad?

— Tak, wierzę w to — powiedział Jaspin, zastanawiając się, do czego zmierza Senior.

— Czy nie zastanawiałeś się kiedyś, czy to może tylko sen, zjawa nocna, to co ty widzisz, to co ja widzę, to co wszyscy widzimy?

— Wierzę, że bogowie są prawdziwymi bogami — odparł Jaspin.

— Ponieważ masz wiarę. Ponieważ wiesz, że wiesz.

— Tak — Jaspin wzruszył ramionami.

— Tutaj mam dowód absolutny — powiedział Senior otwierając teczkę. Jaspin zobaczył w środku gruby plik reprodukcji holograficznych. Senior Papamacer podał mu jedną.

Jaspin wytężył wzrok. W słabym świetle autokaru hologram świecił wewnętrznym promieniowaniem. Przedstawiał szereg oślepiających słońc — Jaspin policzył je: sześć, siedem, osiem, dziewięć — rozciągniętych na ciemnofioletowym niebie nad przedziwnym kosmicznym krajobrazem pełnym niepokojących kątów i niemożliwych do zaistnienia perspektyw. Na pierwszym planie stała masywna postać o sześciu kończynach i jednym złożonym oku umieszczonym na środku szerokiego czoła. Jaspin zadrżał.

— Co to jest? Fotografia? — zapytał.

— Nie, to nie fotografia. To tylko namalowane. Bardzo realistyczny obraz, nie? Co to za miejsce? Kto tu stoi?

— To Maguali-ga — wymamrotał Jaspin — Dziewięć Słońc, Skała Przymierza.

— A więc znasz to wszystko, poznajesz.

— Wszystko wygląda dokładnie tak, jak to widziałem.

— Tak, tak. To ciekawe. Popatrz teraz na to — poda! Jaspinowi drugi hologram. Było to inne ujęcie świata Maguali-ga; z bardziej stromego kąta, a zamiast jednego Maguali-ga, było tam pięć takich istot. I ta reprodukcja uchodzić mogła za fotografię, lecz Jaspin, wcześniej uprzedzony, rozpoznał w niej malowidło, co prawda komputerowe i niezwykle realistyczne, ale bez wątpienia był to wytwór wyobraźni. — I na to — powiedział Senior kładąc przed Jaspinem trzecie ujęcie planety Maguali-ga. Zrobione było nieco inną techniką, inny też był jego temat; tym razem przedstawiono dziwny, chropowaty, kamienny budynek o wysokich sklepieniach. Maguali-ga stał na jego progu. Bez wątpienia był to ten sam świat, co na poprzednich obrazkach.

— A teraz te — rzekł znowu Senior i rozłożył trzy nowe obrazki z teczki. Czerwone słońce, niebieskie słońce, ognisty łuk na niebie, na pierwszym planie złocista postać z zakręconymi baranimi rogami. Każdy z trzech wizerunków był z całą pewnością dziełem artysty, ale wszystkie przedstawiały to samo. Zgadzały się nawet najdrobniejsze szczegóły. Znowu dreszcz wstrząsnął Jaspinem.

— Chungira-Który-Przyjdzie.

— Tak, tak. A te?

Następne trzy. Zielony świat, pasma gęstej mgły, migotliwe, poruszające się krystaliczne postacie. Trzy ze światem oślepiającego światła emitowanego przez słońce wypełniające całe niebo. Trzy z ognistym światem, w którym słońce jest niebieskie. Widać było na nich Rei Ceupasseara unoszącego się w lśniącej, promieniującej bańce. Trzy ze światem, w którym słońca były żółte i pomarańczowe…

— Co to jest? — zapytał na koniec Jaspin.

Senior rozjaśnił się jak hebanowy Budda. Nigdy jeszcze nie wyglądał tak radośnie.

— To prawdziwa prawda, a ja wiem, że to wiem. Ale nie wszyscy są tego tak pewni. Będą tacy, którzy sprzeciwią się nam. Kazałem więc dla nich przelać prawdę na obrazy. Wiesz, że są urządzenia, które potrafią przetwarzać obrazy w ludzkim umyśle na obrazy na ekranie, a z nich potem można zrobić coś takiego. Wezwałem trzech różnych ludzi i powiedziałem im: zróbcie obrazy światów zamieszkałych przez bogów. Włóżcie je do tej maszyny, aby wszyscy mogli zobaczyć wasze wizje. Tak Jaspijn, teraz widzisz. Jeśli trzech ludzi robi zdjęcie tej samej ulicy w Los Angeles, otrzymają takie same obrazki. Tutaj też mamy takie same obrazki, choć pochodzą one z ludzkich umysłów. Oznacza to, że wszyscy widzą to samo. Spójrz, to Maguali-ga, to Narbail, a tu mieszka O Minotauro; kto mógłby teraz wątpić? To wszystko jest prawdziwe i rzeczywiste. Gdy przychodzą do naszych umysłów, przychodzą z prawdziwych miejsc. Ponieważ wszyscy widzimy to samo. Nie może już być żadnych wątpliwości. Zgadzasz się? Nie może być wątpliwości!

— Nigdy nie wątpiłem — powiedział oszołomiony Jaspin. Zdawał sobie oczywiście sprawę, że kłamie. Jakaś jego cząstka nigdy nie pozbyła się sceptyzmu. Cząstka ta utrzymywała wciąż, że wszystko, czego doświadczył, to tylko rodzaj jakichś zwariowanych halucynacji. Jednak wszyscy mieli takie same, identyczne nawet w najdrobniejszych szczegółach halucynacje! Te dziwne, roślinopodobne rzeczy, które tak często widywał, ale nikomu o nich nie mówił, pojawiły się tu, na tym hologramie, i na tamtym też…

Był tym wszystkim całkowicie zaszokowany. Nie prosił o dowody, chciał żyć czystą wiarą, ale te hologramy były przygniatające.

— Prawdziwa prawda — powiedział Senior Papamacer.

— Prawdziwa prawda — wymamrotał Jaspin.

— Teraz idź. Napisz, co czujesz, co myślisz w tej chwili. Idź już, Jaspijn.

Jaspin skinął głową, wstał i ruszył potykając się w kierunku wyjścia z ciemnego, zatęchłego autokaru. Przeszedł po omacku przez kaplicę, wreszcie dotarł do przednich drzwi. Na schodach rozsiadło się kilku członków Rady Wewnętrznej: Carvalho, Lagosta, Barbosa. Spojrzeli na niego uśmiechając się drwiąco. Białka oczu błyskały szyderczo na tle ciemnych twarzy. Przeszedł ostrożnie między nimi, nie zwracając uwagi na ich głupawe uśmieszki; wciąż czuł w sobie obecność bogów. Idź i napisz, co czujesz, co myślisz. Tak, ale najpierw trzeba powiedzieć o tym Jill.

Zapadał zmierzch. Powietrze było chłodne. Znajdowali się gdzieś niedaleko Monterey, w głębi lądu. Obóz rozbili w miejscu, które było polem karczochowym, zanim wjechało na nie swoimi autobusami i ciężarówkami z przyczepami sto tysięcy pielgrzymów. Jaspin słyszał w oddali śpiewy. Płonęły trzy wielkie ogniska, wyrzucające w ciemniejące niebo czarne słupy dymu. Zajrzał do samochodu szukając Jill. Nie było jej tam.

Z tyłu dobiegł go śmiech. Pojawili się następni członkowie Rady Wewnętrznej: Cotovela i Johnny Espingarda stali oparci o swój pomarańczowo-żółty autokar. Popatrzył w ich stronę.

— Co was tak śmieszy?

— Śmieszy? Śmieszy?

— Nie widzieliście mojej żony?

Znów wybuchnęli trochę wymuszonym śmiechem. Starali się rozmyślnie wyprowadzić go z równowagi. Gardził tymi brazylijskimi bękartami o kamiennych twarzach, tymi apostołami Seniora tak obrzydliwie z siebie zadowolonymi w przekonaniu o własnej wyższości.

— Twoja żona — powiedział Johnny Espingarda, nadając tym słowom obsceniczne brzmienie.

— Właśnie, moja żona. Wiesz, gdzie jest?

Johnny Espingarda zwinął dłoń w pięść, przyłożył ją do ust, zakaszlał. Wydawało się, że Cotovela dusi się tłumionym śmiechem. Jaspin poczuł, jak oszołomienie, podziw i uniesienie, wzbudzone hologramami, ustępują pod naporem gniewu i zdenerwowania. Odwrócił się do nich tyłem i zaczął wypatrywać w ciemnościach Jill. Wszedł do samochodu z myślą, że być może rozłożyła koc z tyłu na zewnątrz. Tam jednak też jej nie było. Zobaczył ją wreszcie idącą od strony autokaru Rady Wewnętrznej. Była zarumieniona, spocona, rozczochrana. Majstrowała coś przy pasku od dżinsów. Za nią z autokaru wyłonił się Bacalhau i powiedział coś do Cotoveli i Johnny’ego Espingardy. Jaspin usłyszał ich grubiański śmiech. O Chryste — pomyślał — Chryste, nie, tylko nie Bacalhau.

— Jill? — zwrócił się do niej.

Oczy miała nieco zamglone.

— Byłeś u Seniora?

— Tak. A ty?

Wydawało się, że nie potrafi spojrzeć mu w oczy. Zaraz jednak popatrzyła na niego chłodnym, wyzywającym wzrokiem.

— Prowadziłam wywiad z Radą Wewnętrzną — odparła. — Trochę antropologii w terenie — zachichotała.

— Jill — powiedział — O Boże, Jill.

2

Stojąc pomiędzy dwojgiem obcych ludzi, piękną ciemnowłosą kobietą, która nie była prawdziwa, i ponuro wyglądającym mężczyzną ze zranioną nogą, Tom poczuł, że za chwilę nadejdzie wizja. Tu, przed liczną widownią w czasie zachodu słońca na opustoszałej lokalnej drodze.

Wizja jednak nie nadchodziła. Był co prawda charakterystyczny ryk w mózgu, zaczynało się jarzyć migotliwe światełko, ale na tym się skończyło. Wizja została wstrzymana. Działo się chyba coś innego.

Spojrzał na Charleya. Spojrzał na ciemnowłosą kobietę i mężczyznę ze zranioną nogą. Charley wypytywał go o miejsce, które ten nazwał centrum. Gdzie to jest, kto nim zarządza, co się tam robi. Tom słuchał z zainteresowaniem. Pomyślał, że chyba podobałoby mu się w tym centrum. Pojechałby tam nawet zaraz, usiadł i odpoczął w ogrodzie. Zbyt długo już podróżował błądząc tu i tam. Był już tym zmęczony.

— Czy to coś w rodzaju szpitala dla wariatów?

— Niezupełnie — odparł ponury mężczyzna. — Mają tam dużo ludzi niezrównoważonych. W większości nie tak bardzo chyba niezrównoważonych, jak wasz przyjaciel, ale jednak cierpiących. Wiesz, z głębokimi urazami w duszy. Tam się nimi opiekują, uspokajają ich. Mają na to sposoby.

Tom odezwał się:

— Tom potrzebuje uspokojenia. Biedny Tom.

Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Popatrzył na niebo. Było wciąż jeszcze błękitne, ale na obrzeżach zaczynało już szarzeć. Słońce schowało się za wierzchołkami olbrzymich sekwoi. Las zaczynał się niedaleko drogi, lecz nie było widać jego drugiego końca. W górze zaczęły pojawiać się gwiazdy przemierzające nieboskłon, kolorowe punkciki światła, czerwone, zielone, pomarańczowe, turkusowe.

Malutkie wędrujące iskierki, a każda z nich jest sercem imperium obejmującego tysiące światów, a imperia te związane są w konfederacje obejmujące całe galaktyki. W światach tych znajduje się miliard miliardów cudownych miast. W porównaniu z najmniejszym z nich Babilon był wioską, a Egipt kałużą. A teraz światło tych wszystkich gwiazd skupione jest na małym, nieważnym świecie, na pogrążonej w smutku Ziemi.

— A tak w ogóle, to coście za jedni? — spytał Charley.

— Jestem Ed, a to Allie.

— Ed, Allie. No dobrze. Wyszliście na spacer po lesie?

— Mhm. Chcieliśmy się trochę przejść. Włożyłem nogę w jakąś norę i skręciłem kostkę.

— Tak. Powinieneś uważać — Charley przyglądał się im uważnie. — A jak się nazywa to miejsce, to centrum?

— Centrum Nepenthe — odparł człowiek imieniem Ed. — Prowadzi je jakaś fundacja. Przyjmują ludzi z całej Kalifornii. Prawie jak hotel: wycieczki, rekreacja i wszystko, tyle że oprócz tego jeszcze leczą twoje dolegliwości. Podobałoby mu się tam. To jest po drugiej stronie lasu, pomiędzy lasem a oceanem. Od frontu stoi duża brama, z tablicami. Nie da się nie zauważyć. Gdybyście byli uprzejmi zabrać Allie i mnie do Ukiah, to stamtąd jest prosta droga do Mendocino, z której zjeżdża się w bok do centrum.

— Skąd tyle o tym wiesz? — spytał Charley.

— Moja żona się tam leczyła.

— Allie? Co jej było?

— Nie, nie Allie — zmieszał się Ed. — Allie to moja przyjaciółka. Moja żona… — wzruszył ramionami. — To długa historia.

— Jasne.

Tom zrozumiał, że Charley zamierza zabić tych dwoje, gdy skończy z nimi rozmawiać. Musi to zrobić. Teraz mogliby go zidentyfikować. Gdyby przyjechała policja i zapytała ich: „Szukamy drapaczy, którzy zabili strażnika miejskiego w San Francisco; czy nie zauważyliście tu kogoś podejrzanego?”, oni mogliby odpowiedzieć: „Przejeżdżało tędy ośmiu facetów ciężarówką. Wyglądali tak i tak”. Charley nie może ryzykować. Charley powiedział, że nie lubi zabijać i chyba tak rzeczywiście jest, ale też nie cofa się przed zabójstwem, gdy uważa, że jest ono konieczne.

Teraz odezwała się kobieta:

— Chcę was o coś zapytać. Czy macie kosmiczne sny?

Mężczyzna poczerwieniał i powiedział do niej:

— Allie, na miłość boską…

Tak, z całą pewnością ich zabije. Tom wiedział o tym. Zamysł taki coraz wyraźniej zaczął malować się na twarzy Charleya. Ten człowiek jest niebezpieczny, może ściągnąć tu policję. Zatrzymali się tylko dlatego, że Charley myślał, iż kobieta jest sama. Drapacze chcieli zabawić się z nią. Gdy jednak zza krzaków wyłonił się utykający mężczyzna, wszystko się zmieniło. Ten człowiek musi umrzeć; jest dla Charleya zbyt niebezpieczny. To zaś oznacza, że brunetka też musi umrzeć. Zabijesz raz, musisz zabijać dalej. Tak kiedyś powiedział Charley.

Kobieta powtarzała z uporem:

— Nie, chcę wiedzieć. To pierwsi ludzie, których widzimy od… od… nie wiem kiedy. Ciekawe, czy też mają kosmicze sny.

— Kosmiczne sny? — zapytał Tom, jakby po raz pierwszy słyszał o czymś takim.

Skinęła głową.

— Coś jak wizje. Inne światy. Różne słońca na niebie. Dziwne, obce istoty. Miałam takie sny, nie tylko ja. Inni też. Ed nie, ale mnóstwo innych.

— To zwiastuny — rzekł do niej Tom. — Nadchodzi Czas Przejścia. — Zobaczył, jak Stidge odwraca się do Tamale’a, stuka znacząco w czoło i kreśli palcem kółko w powietrzu. Cały Stidge. Tom mówił dalej: — Przez cały czas mam wizje. Widziałaś kiedyś zielony świat? A świat dziewięciu słońc?

— Jeszcze jest taki z czerwonym słońcem i niebieskim — powiedziała podekscytowana. — Teraz wszystko pamiętam. Myślałam, że to straciłam, ale nie, teraz wszystko pamiętam. Jak to jest? Przecież to zniknęło. Pamiętam jeszcze duże niebieskie słońce skwierczące na niebie, lśniące miasta jak pływające bąbelki…

— Tak — wtrącił Charley — znam to. Tom mi opowiadał. To planeta Lullimulli, prawda, Tom?

— Luiiliimeli — sprostował Tom. On też był podniecony. Może Charley jednak ich nie zabije, teraz, gdy dowiedział się, że ta kobieta też miewa sny. Charley potrafił zainteresować się ludźmi i czasem to wiele zmieniało. Tom zwrócił się do kobiety:

— Jakie miejsca jeszcze widziałaś? Może to, gdzie całe niebo pełne jest światła?

— Tak, to też. I…

— Robi się późno — powiedział Charley. Przymrużył ciemne oczy, a jego głos zrobił się bezbarwny i monotonny. Tom znał ten głos i to spojrzenie. Chłodny wzrok, głos przyprawiający o dreszcz. — Miło się rozmawiało, prawda? Ale robi się już późno.

Więc jednak ich zabije — pomyślał Tom — mimo wszystko.

Nie podobało mu się to zabijanie. To się przecież musi skończyć. Tłumaczył już Charleyowi. Czas Przejścia jest bardzo blisko. To nie jest w porządku. Nie wolno pozbawiać kogokolwiek szansy na wyprawę do gwiazd; teraz, gdy Czas Przejścia jest już tak blisko.

Charley odwrócił się.

— Stidge, Mujer!

— Zaczekaj — wmieszał się Tom. Wiedział, że musi coś zrobić, właśnie teraz, w tej chwili. — Już się zaczyna, nadchodzi, czuję to.

Nigdy jeszcze nie udawał, że nachodzi go wizja. Miał nadzieję, że uda mu się to odegrać.

Charley powiedział do niego:

— Oszczędź nam tego, Tom. Musimy pozałatwiać sprawy.

— Ale teraz widzę coś szczególnego — rzekł starając się grać na zwłokę. Nic więcej nie mógł zrobić, jedynie próbować zyskać na czasie i liczyć, że coś się stanie. — Całe niebo się rusza! Widzisz gwiazdy? Pływają po niebie jak złote rybki.

Odrzucił głowę do tyłu i rozłożył ręce, by sprawić wrażenie nawiedzonego. Miał nadzieję, że nadejdzie prawdziwa wizja. Ta jednak nie nadchodziła. Zrozpaczony mówił dalej:

— Widzicie? To książęta Kusereenowie. Poruszają się bez trudu po całym Imperium. Nie potrzebują statków kosmicznych ani niczego takiego. Podróżowanie statkami kosmicznymi między światami zabierałoby im za dużo czasu. Oni rozumieją, na czym polega Przejście, wiecie? Wszyscy to potrafią. Mogą zostawić swe ciała i pojawić się w dowolnym świecie pod postacią istoty na nim mieszkającej.

— Tom…

— Ta kobieta, ta Allie. Ona jest Zygeronem, Charlie. Ona jest wysłannikiem Imperium. A ten człowiek jest Inspektorem Kusereenów. Oni przybyli, by przygotować nas do Przejścia. Czuję ich wewnętrzną obecność — Tom poczuł, że zaczyna się trząść. Niemal już sam uwierzył w to, co opowiadał. Kobieta i mężczyzna patrzyli na niego w osłupieniu. Chciał mrugnąć do nich, by wszystko potwierdzali, ale nie ośmielił się. Słowa znów popłynęły z jego ust. — Wiele razy czułem już ich świadomość, Charley. Ona naprawdę przybyła z Zygerone V, choć w tej chwili nie ma nawet dostępu do własnej tożsamości. Izolują ją, by nie wpędzić ich tu w kłopoty. A on, nie potrafię nawet wypowiedzieć, kim jest, tak wysoko stoi w hierarchii Kusereenów. Mówię ci, mamy przed sobą wielkie istoty. Być może nawet tej nocy, na tej drodze, rozstrzygną się losy rodzaju ludzkiego i…

— Co on pieprzy, słuchajcie tylko — powiedział Mujer.

— Zabierzcie go do ciężarówki — zadecydował Charley. — Nicholas, Buffalo. Nie zróbcie mu krzywdy. Wsadźcie go tylko do środka i zajmijcie czymś. No, idźcie już.

— Zaczekaj — rzekł Tom. — Proszę, zaczekaj.

Nagle z góry dobiegł ich warkot.

— Chryste — powiedział Mujer — co to jest? Helikopter?

Tom przymrużył oczy i spojrzał w niebo. Nad nimi zawisł ciemny, lśniący kształt. Powoli się obniżał.

— Sukinsyn — mruknął Charley.

— Gliny? — spytał Buffalo.

Charley spiorunował go wzrokiem.

— Chcesz tu stać, żeby ich zapytać? Musimy się rozproszyć. Do lasu, na wszystkie strony. Dalej, biegiem! Biegiem, idioci!

Gdy drapacze zniknęli w mroku, helikopter usiadł powoli na poboczu. Tom stał nieruchomo obserwując go z zainteresowaniem. Słyszał, jak Charley woła go z lasu, ale nie zwracał na to uwagi. Helikopter był mały i gładki. Na lśniących, perłowych ścianach widniały niebieskie litery: Centrum Nepenthe. Hrabstwo Mendocino. Drzwi otwarły się i z wnętrza wyskoczyło dwóch mężczyzn, za nimi kobieta i jeszcze jeden mężczyzna.

— W porządku, Ed — powiedział jeden z nich — Alleluja, czas wracać do domu.

— Na rany Chrystusa — jęknął mężczyzna imienim Ed — lecieliście za nami przez całe hrabstwo?

Odpowiedziała mu kobieta:

— Nie było trudno was wytropić. Macie wszczepione nadajniki powrotne. Chyba zapomnieliście o tym, prawda?

— Jezu — wymamrotał Ed — jak można wygrać, gdy cię kasują?

Odwrócił się nagle i rzucił się w stronę lasu beznadziejnie utykając. Po ośmiu czy dziewięciu krokach potknął się o szczudło i upadł. Zaklął i walnął pięścią w ziemię. Kobieta i jeden z mężczyzn pomogli mu wstać, zaczęli prowadzić go do śmigłowca.

Kobieta o imieniu Allie z początku nawet się nie ruszyła. Tom spodziewał się, że będzie również uciekać do lasu, ale ona stała nieruchomo jak posąg. Po chwili ruszyła, ale nie w stronę lasu, lecz wprost w kierunku ludzi, którzy po nią przybyli. Biegła zdumiewająco szybko. Znalazła się przy nich w mgnieniu oka. Jednego z mężczyzn zwaliła z nóg, rzucając prawie na drugą stronę drogi, drugiego zaś chwyciła za szyję.

— No dobra — powiedziała — teraz, do cholery, zostawcie nas w spokoju albo urwę mu głowę, słyszycie? A teraz zabierać łapy od Fergusona. Słyszysz, Lansford? Puść go.

— Jasne, Alleluja — powiedział mężczyzna, który trzymał człowieka ze zranioną nogą. Odsunął się od Eda. To samo zrobiła kobieta.

— Nie ma sprawy — powiedział znów mężczyzna — widzisz? Nikt nie trzyma pana Fergusona.

— W porządku — rzekła Allie. — Teraz macie wsiąść do tego waszego helikoptera i lecieć z powrotem do…

— Alleluja? — zwróciła się do niej kobieta.

— Nie mów nic do mnie, Dante. Rób, co powiedziałam.

— Oczywiście — odrzekła kobieta imieniem Dante, po czym podniosła rękę. Coś błysnęło w jej dłoni. Allie upadła na ziemię wydając cichy, miękki dźwięk.

— Zabiłaś ją? — zapytał Tom.

— Nabój usypiający. Będzie spała około godziny. W tym czasie zdążymy ją przewieźć z powrotem i uspokoić. Kim jesteś?

— Na imię mam Tom. Tom biedny. Tom głodny. Jesteście z centrum? Tam gdzie ludzie idą, żeby odpocząć i uspokoić się?

— Tak — odpowiedziała kobieta.

— Chcę tam jechać. Takiego miejsca potrzebuję. Zabierzecie Toma ze sobą, prawda? Biednego Toma. Głodnego Toma. Tom nikogo nie skrzywdzi. Tom za długo już jest z drapaczami.

Patrzyli na niego zdziwieni. Uśmiechnął się.

— To ich ciężarówka, drapaczy, Charleya i jego chłopców. Oni wszyscy uciekli do lasu, ale nie mogą być daleko. Myśleli, że to policja. Gdy odlecicie, wrócą po mnie, jeśli mnie zostawicie. Już za długo z nimi jestem. Czasami krzywdzą ludzi, a mnie się to nie podoba. Tom jest głodny, Tomowi będzie zimno tutaj samemu. Proszę. Proszę.

3

Dziś rano przez moment, przygotowując się na spotkanie z Kreshem i Paoluccim, Elszabet poważnie zastanawiała się, czy nie poprosić o umożliwienie poddania się kasowaniu pamięci. Tak podziałało na nią przejście z Zielonego Świata do rzeczywistości. Czuła wciąż pozostałości wizji; snu, który wciąż nie dawał jej spokoju.

Kasowanie oczywiście nie mogło wchodzić w grę, dobrze o tym wiedziała. Nikt z personelu nie przechodził dotąd tego zabiegu, był on zarezerwowany dla pacjentów. Po kasowanie nie sięgało się tak po prostu jak po martini czy środek uspokajający, gdy chciało się złagodzić wewnętrzne napięcie. Skierowanie do kasowania poprzedzały wielotygodniowe badania, wyznaczanie krzywych elektroneuronowych, aby wykluczyć możliwość uszkodzenia mózgu pacjenta. Kasowanie było zabiegiem lecznicznym, a nie niszczącym. Usuwanie sektorów banku pamięci przeprowadzać można było jedynie po upewnieniu się, że usunięte zostaną tylko elementy patologiczne, a to wymagało drobiazgowych badań i pomiarów.

Mimo to moment przebudzenia był dla niej tak przerażający, że chciała jak najszybciej i za wszelką cenę pozbyć się snu z pamięci, wyrzucić go z mózgu, jak najszybciej zapomnieć, zapomnieć na zawsze.

Najbardziej przerażało ją piękno wizji. Ten świat, spowity chłodną mgłą, był zniewalający. Nie można było się oprzeć czarowi tych urzekających, lśniących, wielookich istot. Ten wspaniały, intrygujący barokowy taniec ich codziennej egzystencji. Te cudownie cywilizowane istoty idące z gracją przez życie wolne od konfliktów, brzydoty, zniszczenia, rozpaczy; świat, który pozostawił z tyłu o miliony lat cienie ludzkiego życia, wszystkie uciążliwości, takie jak starość, choroby, zawiść, chciwość, wojny. Zanurzywszy się raz w tamtym świecie, Elszabet nie chciała już go opuszczać. Przebudzenie było dla niej jak wygnanie z raju.

Zdawała sobie sprawę, że takie miejsca mogą istnieć jedynie w świecie marzeń. Była to czysta fantazja, zjawa nocna. Tak czy inaczej, pragnęła tam powrócić. Przebudzenie odczuła jako brutalną, niesprawiedliwą ingerencję, równie okrutną jak burza śnieżna w letnie popołudnie.

Wspomnienie Zielonego Świata przez cały ranek wyzuwało ją z sił witalnych.

W czasie obchodu, podczas rozmów z ojcem Christie, Philippą, April, Nickiem Podwójną Tęczą i pozostałymi, prawie nie była w stanie zwrócić uwagi na ich problemy, potrzeby i żale. Jej umysł dryfował tam, do książąt i księżnych, przyjęć, symfonii formy i koloru, i psychicznej interakcji. Zapomniała już imion tych, wśród których przebywała, szczegóły zacierały się. Wiedziała, że mają więcej niż dwie płcie, że był tam nowy pałac letni i poeta ze swym wierszem. Świadomość, że wkrótce wszystko zapomni, przepełniała ją rozpaczą. Kurczowo trzymała się uciekających wspomnień. Tęskniła za tamtym błogosławionym światem.

Nikt nie powiedział jej, że sny kosmiczne są tak cudowne. A może ona przeżywa je bardziej niż ktokolwiek inny? Może oni wszystko zapominają po godzinie czy dwóch od przebudzenia albo też utrzymują w tajemnicy całe bogactwo i różnorodność tego, co widzieli; swój starannie gromadzony skarb?

Elszabet bała się snów, zanim jeszcze ich doświadczyła. Teraz, widząc jakim są zagrożeniem dla jej psychicznego zdrowia, bała się ich jeszcze bardziej. Jak mogła pozwolić, by ją tak wciągały? Tak cudowny sen, jak ten ostatni, mógł doprowadzić ją do obłędu. Wiedziała o tym. Granica leżała blisko, niebezpiecznie blisko. Sny nie były rzeczywistością. Były jej zaprzeczeniem. Ten świat snów, jak mówi poeta, „tak piękny, nowy, bogaty”, naprawdę nie przynosił „radości, miłości i ulgi w bólu”.

W połowie poranka zaczęło jej się wydawać, że otrząsnęła się z wizji. Do rzeczywistości przywołało ją przybycie gości: Paolucciego z San Francisco i Leo Kresha z San Diego.

Dave Paolucci przyjechał z plikiem danych i wykresów zawierających najnowsze informacje dotyczące zasięgu występowania snów i kilka sześcianów z nagraniami opisów wizji dokonanymi przez pacjentów ośrodka w San Francisco. Elszabet czuła się dobrze i pewnie w obecności Paolucciego. Był on człowiekiem spokojnym i stanowczym, o okrągłej twarzy, ciemnooliwkowej skórze i głęboko osadzonych ujmujących oczach. Zanim rozpoczęła pracę tu, w Mendocino, Elszabet studiowała z nim technikę kasowania w centrum w San Francisco. Paolucci był w pewnym sensie jej nauczycielem. Zamierzała nieco później powiedzieć mu o swoich doświadczeniach z wizjami i poprosić o radę.

Kresh, człowiek z San Diego, nie należał do ludzi, w których obecności czuła się swobodnie. Uporządkowany, dość pedantyczny, wydawał się kontrolować w pełni swoje emocje i zachowania i nie darzył raczej sympatią osób, które tego nie potrafiły. Demonstrował, jak wielkim poświęceniem z jego strony było przebycie tych siedmiuset czy ośmiuset mil. W rzeczywistości chciał wydostać się z południowej Kalifornii, w której roiło się od drugiego już pokolenia uchodźców z czasów Wojny Pyłów, żeby spędzić kilka dni w czystym, chłodnym powietrzu sekwojowych lasów. Gdy Elszabet spotkała go na krótko przed zebraniem, nie okazywał wielkiego zainteresowania tym, co działo się w Nepenthe; chciał tylko opowiedzieć jej o jakimś religijnym zjawisku, rozprzestrzeniającym się w zamieszkałych przez uchodźców miasteczkach wokół właściwego San Diego.

— Słyszała pani o tumbonde? — zapytał.

— Raczej nie — odpowiedziała.

— Nie dziwię się. To zjawisko lokalne, ograniczone tylko do San Diego. Ale niedługo już tak nie będzie.

— Tumbonde — powtórzyła Elszabet.

— To kult o łączonych motywach brazylijsko-afrykańskich z domieszką elementów karaibskich i meksykańskich. Liderem ruchu jest były taksówkarz z San Diego, który nazywa się Senior Papamacer. Stoją za nim tysiące wiernych. Urządzają ceremonie rytualne, z tego co wiem, dzikie i barbarzyńskie, na wzgórzu na wschód od San Diego. Najważniejsza w tym jest apokaliptyczna wizja. Nasza cywilizacja zmierza ku upadkowi, a w następny okres naszej egzystencji poprowadzą nas bóstwa, które zstąpią na Ziemię z odległych galaktyk.

Elszabet spróbowała się uśmiechnąć. Poczuła mackę Zielonego Świata, próbującą wejść do jej świadomości. Zadrżała.

— Bardzo mamy dziwne czasy…

— Właśnie, doktor Lewis. Dwa aspekty tumbonde są dla nas istotne. Po pierwsze, daje się zauważyć zdumiewającą korelację pomiędzy czczonymi przez nich bogami z kosmosu, których wzywają, a niezwykłymi snami i wizjami, których bardzo wiele odnotowano ostatnio zarówno w ośrodkach kasowania pamięci, jak i wśród ogółu populacji. Mam tu na myśli podobieństwo obrazów; z pewnością więc tumbonde również doświadczają kosmicznych snów, które służą za bazę ich, hm… teologii. Na przykład ich bóg Maguali-ga, który ma otworzyć wrota Ziemi pozostałym bóstwom, przedstawiany jest tak samo jak ogromna pozaziemska istota występująca w tak zwanym Śnie o Dziewięciu Słońcach. Natomiast ich odkupiciel, bóg znany pod imieniem Chungira-Który-Przyjdzie, wydaje się być istotą z rogami ze snu Podwójna Gwiazda I, z jednym czerwonym słońcem i jednym niebieskim.

Elszabet zamyśliła się. Gdzieś już słyszała te imiona: Maguali-ga, Chungira-Który-Przyjdzie, tylko gdzie? Dziś była tak zmęczona, głowę miała zaprzątniętą snem minionej nocy…

Kresh mówił dalej:

— Możliwe jest, o czym bardziej szczegółowo opowiem podczas zebrania, że te manifestacje tumbonde, o których głośno w środkach masowego przekazu w hrabstwie San Diego i całej południowej Kalifornii, mogą potęgować zasięg snów kosmicznych drogą masowej sugestii; to znaczy, ludziom może wydawać się, że mają sny, podczas gdy tak naprawdę to wszystko może być wywołane wpływem prasy i telewizji. To oczywiście nie może być brane pod uwagę tutaj, gdyż informacji o tumbonde nie podawano tu jeszcze do publicznej wiadomości. Stąd jednak wynika moje drugie spostrzeżenie, którym muszę się z wami pilnie podzielić. Otóż ważnym elementem teologii tumbonde jest objawienie, które wskazuje na biegun północny jako miejsce zstąpienia na Ziemię Chungiry-Który-Przyjdzie, jest to Siódme Miejsce. Senior Papamacer przyrzekł zaprowadzić swój lud w Siódme Miejsce, by tam oczekiwać przyjścia boga. Tak więc, choć zapewne jeszcze nic pani o tym nie wie, pielgrzymka już się rozpoczęła. Pięćdziesiąt, a może sto tysięcy wyznawców tumbonde posuwa się powoli na północ kawalkadą samochodów i autokarów, zyskując po drodze nowych zwolenników. Z informacji policji wynika, że powinni znajdować się obecnie gdzieś w pobliżu Monterey lub Santa Cruz. Być może doktor Paolucci będzie miał dokładniejsze dane na ten temat.

Maguali-ga — myślała Elszabet. — Chungira-Który-Przyjdzie. Przypomniała sobie: Tomas Menendez, sześcian, który odtwarzał. Dziwna, barbarzyńska, afrykańsko brzmiąca muzyka wciąż powtarzane imiona, Maguali-ga, Chungira-Który-Przyjdzie. Menendez ma przyjaciół w społeczności latynoskiej w San Diego. To oni przysyłają mu różne rzeczy. Zatem tumbonde niewątpliwie mają już co najmniej jednego współwyznawcę w północnej Kalifornii — pomyślała — i to tu, w ośrodku.

— Możliwe jest jednak — ciągnął Kresh — że pielgrzymi tumbonde będą przechodzić właśnie tędy, przez Mendocino, wzdłuż wybrzeża. Jest ich tylu, że część z nich może nagle znaleźć się na terenie pani centrum. Myślę, że warto byłoby zawczasu zastanowić się nad przygotowaniem środków zaradczych.

Elszabet skinęła głową.

— Z pewnością powinniśmy się nad tym zastanowić, skoro zmierza tu sto tysięcy ludzi — powiedziała. — Poruszę ten problem na dzisiejszym zebraniu personelu. Chciałabym też przedyskutować te sprawy podczas dzisiejszego spotkania, które nawiasem mówiąc, ma się za chwilę rozpocząć.

Okazało się, że Elszabet nie jest w stanie mówić o czymkolwiek podczas spotkania. To, czego najbardziej się obawiała, prześladowało ją przez cały ten czas: Zielony Świat usiłował wedrzeć się na jawie do jej świadomości i zabrać ją do siebie. Broniła się, dopóki mogła, w końcu jednak musiała się poddać i wtedy opuściła salę. Nie pamiętała, co stało się potem. Dano jej środek uspokajający i położono do łóżka, a gdy się obudziła, mieli już następny problem, którym musieli się zająć. Opowiedział jej o tym Dan Robinson. Otóż Ed Ferguson i syntetyczna kobieta, Alleluja, uciekli. Włączono oczywiście nadajniki powrotne i zlokalizowano zbiegów w lesie na wschód od centrum. Za godzinę Dan zamierzał wysłać za nimi helikopter, który miał ich odszukać, gdy tylko wyjdą na otwartą przestrzeń.

— Kto poleci? — zapytała Elszabet.

— Teddy Lansford, Dante Corelli i jeden z pracowników ochrony. No i ja też.

— Mnie też policz.

Robinson pokręcił głową.

— Jest tylko sześć miejsc, Elszabet. Musimy zostawić dwa dla Fergusona i Allelui.

— Więc niech Dante zostanie. Powinnam nadzorować przebieg akcji.

— Dante jest kobietą silną i zaradną. Oni mogą być niebezpieczni, zwłaszcza Alleluja. Chciałbym zabrać Dante.

— W takim razie Lansford…

— Nie, Elszabet.

— Nie chcesz, żebym poleciała.

Robinson skinął głową i powiedział jakby zwracał się do dziecka:

— Właśnie, wreszcie zrozumiałaś. Nie chcę, żebyś leciała. Na spotkaniu praktycznie straciłaś przytomność, a przez ostatnie dwie godziny byłaś na środkach uspokajających. Jesteś cholernie słaba. Nie ma sensu, żebyś uganiała się helikopterem za dwojgiem niesfornych uciekinierów, którzy są zresztą najbardziej nieobliczalnymi i niemoralnymi jednostkami w całym centrum. W porządku? Zgadzasz się nie brać udziału w akcji?

Nie mogła nadal się upierać. Jednak reszta popołudnia upłynęła jej bardzo niespokojnie. Uciekinierzy zawsze byli poważnym problemem. Ona ponosiła odpowiedzialność nie tylko za stan psychiczny pacjentów, ale również za ich zdrowie fizyczne. Wbrew przepisom było każde opuszczenie terenu centrum bez zezwolenia, a zezwolenie takie wydawano wyłącznie przy podjęciu surowych środków bezpieczeństwa. Należało też brać pod uwagę aspekty prawne. Ferguson znalazł się w centrum po zamianie kary pozbawienia wolności na leczenie, a sztuczna kobieta, choć nie została uznana za przestępcę, była czasami niezwykle gwałtowna w zachowaniu, co stanowiło duże zagrożenie dla innych ze względu na jej nadludzką siłę. Zanim trafiła do centrum, zdarzało się jej wyrządzić ludziom poważne krzywdy w czasie dzikich ataków szału. Elszabet nie chciała dopuścić, by któreś z nich znalazło się na wolności. Gdy wrócą, trzeba będzie poddać ich rozszerzonemu podwójnemu kasowaniu i może jeszcze powtórnemu formowaniu profilaktycznemu. A co będzie, jeżeli uda im się wymknąć grupie pościgowej albo jeśli zranią kogoś z personelu?

Było więc czym się martwić, nie mówiąc o pozostałościach snu, z którymi wciąż jeszcze musiała się zmagać. No i ta horda tumbonde idąca w tę stronę, choć nie był to jeszcze naglący problem, jeżeli przyjąć, że znajdują się nadal w okolicach San Francisco. Jak na razie wystarczy, by wywołać ból głowy.

To były długie godziny.

Helikopter wrócił na krótko przed zachodem słońca. Elszabet zmęczona, ale znacznie spokojniejsza niż w ciągu dnia, wyszła na powitanie. Alleluja była nieprzytomna. Dante powiedziała, że musieli ją uśpić. Ferguson, brudny, obdarty i jakby speszony, wyszedł utykając na jedną nogę. Przedzierając się przez las uszkodził sobie poważnie kostkę, ale oprócz tego był w dobrej formie.

— Połóżcie go pod paksem i niech to odsypia — powiedziała Elszabet. — Rano, gdy już nam opowie, gdzież to się wybrał, zrobimy mu podwójne kasowanie. Poproście też Billa Waldsteina, żeby obejrzał tę kostkę. Przygotujcie kasowanie dla Allelui, gdy tylko się obudzi, i upewnijcie się, że jest solidnie związana, bo może znów zechce rozrabiać. Jutro zrobimy jej jeszcze jedno kasowanie.

Elszabet przerwała. Z helikoptera wyszedł jakiś obcy mężczyzna: wysoki, szczupły, zaniedbany, o błyszczących oczach. Spojrzała na Dana Robinsona.

— Kto to jest?

— Na imię ma Tom — powiedział Robinson. — Nie wiemy, jak się nazywa. Był z bandą drapaczy, gdy znaleźliśmy Fergusona i Alleluję. Drapacze uciekli, a on został i prosił, żeby go zabrać. Moim zdaniem to przypadek zaawansowanej schizofrenii paranoidalnej, jeśli potrzebujesz szybkiej diagnozy za dwa dolce. Jest jednak spokojny, łagodny i wygłodzony.

— Myślę, że możemy mu zapewnić kąpiel i kilka posiłków — rzekła Elszabet. — Biedny, obdarty łachmyta. Popatrzcie na te oczy. Widziały już niejedno, to jasne — ruszyła w stronę przybysza, który zmieszany, kręcił się niespokojnie. Zatrzymała się na chwilę, by spojrzeć znów na Robinsona. — Mówiłeś, że helikopter zabiera tylko sześć osób!

Uśmiechnął się do niej.

— To podaj mnie do sądu. Kłamałem.

— Tom jest głodny — odezwał się przybysz. — Tomowi jest zimno. Zaopiekujecie się mną?

— Tak, zaopiekujemy się tobą — odparła Elszabet.

Podeszła do niego. Jaki on dziwny — pomyślała. Inność promieniowała od niego jak zorza. Może jest schizofrenikiem, ale to, jak zauważył Dan, diagnoza za dwa dolce. Niewątpliwie miał pewne odchylenia. Te oczy, te ogniste oczy; oczy szaleńca albo oczy proroka, a może jedno i drugie.

— Nazywasz się Tom? — zapytała. — A jak dalej?

— Tom O’Bedlam — odpowiedział. — Biedny Tom, szalony Tom.

Uśmiechnął się. Nawet jego uśmiech miał w sobie tę dziwną moc. Wyciągnęła do niego rękę.

— No to chodź, Tomie O’Bedlam. Wejdźmy do środka. Tam się tobą zajmiemy, dobrze?

— Tom jest brudny, Tomowi jest zimno.

— Już niedługo — powiedziała.

Wzięła go za rękę. Gdy go dotykała, poczuła coś dziwnego, jakby coś wiło się i kotłowało w głębi jej umysłu. Przez chwilę pomyślała, że znów zawładnie nią Zielony Świat. Wszystko jednak szybko ustąpiło. Tom znów się uśmiechnął. Ich oczy spotkały się i coś, nie wiedziała co, przemknęło między nimi; jakby niewidzialna siła, moc. Chyba mamy tu coś niezwykłego — pomyślała — tylko co? Co?

4

Następnego ranka Tom obudził się jak zwykle przed świtem. Na moment zdezorientowało go to, że nie widzi rozjaśniającego się nieba przechodzącego od czerni do błękitu i ostatnich, jarzących się słabym światłem gwiazd. Nad sobą widział ciemność, a pod sobą czuł niemal zapomnianą miękkość łóżka. Zastanawiał się, gdzie jest i co się z nim stało.

Po chwili przypomniał sobie. Miejsce zwane centrum. Kobieta imieniem Elszabet, która zaprowadziła go wczoraj wieczorem do domku na skraju lasu i powiedziała: „Tu będziesz mieszkał, Tom”. Pokazała mu jak obsługiwać kran i prysznic, i inne urządzenia. Przypomniał sobie, jak mówiła: „Umyj się, a ja przyjdę za pół godziny i zabiorę cię na stołówkę, dobrze?” Dała mu nawet świeże ubranie: dżinsy, miękką koszulę flanelową. Leżała jak ulał. Potem Elszabet przyszła znowu i poszli do dużego budynku, w którym podawano posiłki. Obiad na talerzu, a nie ochłap pieczony na patyku nad ogniskiem przy drodze. Teraz już przypomniał sobie wszystko.

A więc nie śniło mu się to. Naprawdę tu jest. W tym pięknym, spokojnym miejscu. Wstał i wyszedł na ganek, by popatrzeć na smugi gęstej porannej mgły ścielące się między drzewami jak ospałe węże.

Wspaniale spało się znów w łóżku, prawdziwym łóżku z poduszkami i czystym prześcieradłem, i z przewodem usypiającym, który można było chwycić w dłoń, gdyby miało się trudności z zaśnięciem. No i ta cała reszta… Tom naprawdę nie pamiętał już, kiedy ostatni raz spał w łóżku. Gdy był z drapaczami, spał na jednym z dmuchanych materaców w tylnej części ciężarówki. Wcześniej, podróżując z Idaho, najczęściej sypiał pod gołym niebem. Tu i tam: pod drzewami, w jaskiniach albo w szczerym polu. Czasami, choć rzadko, zdarzało mu się również nocować w jakimś wypalonym starym domu w jednym z licznych wymarłych miast. Jeszcze wcześniej? Tego już nie pamiętał, ale nie miało to znaczenia. Teraz znalazł się tutaj. Centrum było bardzo przyjemnym miejscem. Czuł się tu inaczej, spokojniej. Zdumiewało go, że czuł się tu tak dobrze.

W półmroku dostrzegł niewyraźne kontury budynków: inne chatki, podobne do tej, w której mieszkał, szeroką murawę, następne domki i większe budynki położone dalej, na wzgórzu.

Spojrzał w niebo przesłonięte mgłą.

Gwiazdy wydawały się teraz być bardzo blisko Ziemi. Nie widział ich, gdyż zaczęło już prawie świtać, czuł jednak ich lśniącą obecność jak rząd świecących, niewidzialnych kul. To musi być święte miejsce — pomyślał. — Tak blisko do gwiazd. Wszystkie światy, które tak często odwiedzał w swoich wizjach, wydawały się być praktycznie w zasięgu ręki. Wystarczyło sięgnąć, dotknąć…

Wstrząsnął nim dreszcz podziwu. Te cudowne galaktyki, te miliony milionów światów tętniących życiem!

— Hej! — zawołał. — Witajcie Poro i Zygeroni! I wy, Thikkumuruu. I wy, bajeczni Kusereenowie, witajcie, witajcie!

Niebiosa ogłaszają chwałę Boga, a sklepienie niebieskie ukazuje Jego dzieło. Jakimż przywilejem było móc oglądać to wszystko: mnogość światów, bogata różnorodność kosmosu. Od ilu już miliardów lat te wspaniałe rasy panowały nad gwiazdami budując cywilizacje i imperia, łącząc ze sobą światy, przemierzając niewyobrażalne przestrzenie, stając się niemal bogami? A on widział to wszystko, obraz za obrazem, w swym zdumionym umyśle. Z początku oczywiście wyglądało to na zwykłe szaleństwo. Później jednak zaczął dostrzegać pewne regularności, choć nawet wtedy nie potrafił wszystkiego pojąć czy nawet zacząć pojmować. Tak jakby wyjął z koperty list zawierający każde słowo z każdej książki, jaką kiedykolwiek opublikowano, i wszystkie te słowa równocześnie z hukiem wpadły mu do głowy. To mogłoby każdego doprowadzić do obłędu.

On jednak żył z tym już na tyle długo, że potrafił niektóre informacje odczytać. Wiedział, które rasy rządzą królestwami gwiezdnymi obecnie, a które rządziły w epokach minionych. Wiedział, które ludy są lojalnymi poddanymi czekającymi, aż nastaną czasy ich świetności. Wszystko zapisane zostało w Księdze Słońc i Księdze Księżyców, które pozwolono mu czytać. To on został wybrany na jedynego, przez którego ludy wszechświata dawały się poznać mieszkańcom Ziemi. Teraz jednak informacje rozchodziły się szybko, wszyscy się o wszystkim dowiedzą, a potem nadejdzie moment, na który Tom czeka całe życie: gdy narody Ziemi mogły będą wejść wprost w te cudne światy, pokonując niezmierzone przestrzenie, by zostać obywatelami rozległych królestw galaktycznych.

Na niebie pojawiły się pierwsze promienie porannego światła, smugi mgły zaczęły się rozpraszać. Tom poczuł, że falanga galaktyk cofa się i znika. Przez moment, stojąc tam na ganku, odczuł dotkliwy ból samotności i porażki. Potem uczucie to ustąpiło i znów się uspokoił. Wszedł z powrotem do środka, umył się, włożył nowe dżinsy i koszulę. Ukląkł na dłuższą chwilę przy łóżku, by się pomodlić i podziękować za otrzymane błogosławieństwa. W końcu zdecydował się wyjść i rozejrzeć za śniadaniem.

Nie pamiętał dokładnie, który to budynek. W dziennym świetle wszystko wyglądało inaczej. Snując się po ośrodku napotkał człowieka ze zranioną nogą, nazywanego Edem, który wczoraj usiłował uciec. Wyglądało na to, że Ed również przechadza się po ośrodku bez celu. Tego ranka nie wyglądał najlepiej. Twarz miał nabrzmiałą, oczy czerwone i załzawione, usta gniewnie zaciśnięte. Poruszał się krokiem chwiejnym i niepewnym, jak gdyby był pijany. O tej porze!

Spotkali się na ścieżce.

— Hej — powiedział Tom — wstałeś dziś z łóżka lewą nogą?

Ed spojrzał na niego w milczeniu. Z bliska nie wyglądał na pijanego. Być może był chory, ale nie pijany.

— Kim jesteś, do diabła? — zapytał w końcu.

— Nazywam się Tom. Przywieźli nas tu wczoraj obu helikopterem. Nie pamiętasz?

— Nie wiem — odparł Ed. — W tej chwili nie wiem nic. Wracam prosto z kasowania. Wiesz, co to jest, prawda, stary?

— Kasowanie?

— Jesteś tu nowy?

— Przyleciałem wczoraj z tobą helikopterem.

— To będziesz musiał się sporo nauczyć — Ed przeniósł ciężar ciała na zdrową nogę i wsparł się na białej plastikowej kuli. — Przy kasowaniu podłączają ci do głowy elektrody i świecą w oczy migającym światłem, i wpuszczają jakiś płyn do mózgu. To wymazuje pamięć krótkoterminową. Zapominasz większość tego, co działo się w przeddzień. Zapominasz nawet, co ci się śniło w nocy. To właśnie tutaj robią.

Tom zmrużył oczy.

— Dlaczego? To chyba jest wbrew prawu robić coś takiego z mózgiem.

— Robią to, żeby cię wyleczyć, gdy uważają, że pomieszało ci się w głowie. Tak cię właśnie leczą; jeszcze bardziej w niej mieszając. Zaczekaj tylko, ciebie też wezmą na kasowanie, chłopie, Tom czy jak się tam nazywasz. Gdy tylko zmierzą twoje fale mózgowe, wezmą się za ciebie.

— Za mnie? Nie — powiedział Tom lekko zaniepokojony. Ten człowiek źle na niego wpływał. Ten Ed, coś było z nim nie w porządku. Tom zaraz to zauważył, gdy Ed wyszedł wtedy z lasu przy drodze. Miał zranioną duszę, zamkniętą w sobie, pełną bólu i nienawiści. Przypominał Stidge’a: zły, zgorzkniały człowiek, któremu wydaje się, że wszyscy chcą go skrzywdzić. Tom uśmiechnął się i powiedział:

— Nie, mnie nie wezmą na kasowanie.

— Zobaczymy.

— Nie mnie — powtórzył Tom i zaśmiał się. — Tom biedny, nikt nie chce skrzywdzić Toma. Tom nikogo nie krzywdzi.

— Ty naprawdę jesteś wariatem, co?

— Biedny Tom. Tak, Tom jest wariatem. Biedny Tom, szalony Tom.

— Boże, gdzie oni cię znaleźli? — Ed nachmurzył się jeszcze bardziej. — Mówisz, że przyleciałeś tu ze mną wieczorem helikopterem? Skąd? Co ja w ogóle robiłem poza centrum?

— Próbowałeś uciec — odparł Tom — ty i kobieta imieniem Allie. Złapali was.

— Ach tak — pokiwał głową Ed.

— Przywieźli was z powrotem helikopterem. Wczoraj wieczorem, nie pamiętasz?

— Kompletnie nic — powiedział Ed. — To właśnie tu z tobą robią: zabierają ci pamięć.

— Nie — rzekł Tom — nie wierzę. To miejsce jest dobrym miejscem. Nie skrzywdziliby tu nikogo.

— Zaczekaj, stary, sam zobaczysz.

Tom wzruszył ramionami. Nie było sensu kłócić się z nim. Miał chorą głowę, wszystko się w nim kotłowało. Wystarczyło na niego spojrzeć. Tomowi żal było takich ludzi. Po Przejściu — pomyślał — wszyscy pozbędą się swoich cierpień. W objęciach gwiezdnych ludów każdy będzie wreszcie ukojony.

— Nie wiesz, gdzie mógłbym zjeść śniadanie? — spytał Tom.

— O tam, w tym szarym budynku na wzgórzu. Wejście jest z prawej strony.

— Dziękuję. Nie idziesz w tę stronę?

Ed skrzywił się.

— Wczoraj tak mnie napchali różnymi świństwami, że robi mi się niedobrze na myśl o jedzeniu.

— To do zobaczenia — powiedział Tom i ruszył żwawo w kierunku wzgórza. Powietrze poranka było świeże i ożywcze, ale wyglądało na to, że za jakiś czas zrobi się upał. Gdy był już w połowie drogi do kompleksu budynków, z jednego z nich wyszła Elszabet i pomachała ręką.

— Tom?

— Dzień dobry pani.

Podeszła do niego. Urocza kobieta — pomyślał. — Nie tak szokująco piękna jak, powiedzmy, Allie, ale Allie jest sztuczna, więc mogli ją zrobić tak piękną, jak chcieli. Elszabet jest po prostu ładna. Wysoka i smukła, długonoga, o cudownych, ciepłych, szarych oczach. Poza tym jest osobą dobrą, miłą i łagodną. Na pierwszy rzut oka widać, jaka jest życzliwa, czuła i pełna życia.

Nie znał wielu takich ludzi, z których dobroć i życzliwość wręcz emanowała. Przy tym wszystkim jednak było w niej jakieś napięcie, jak zaciśnięta pięść. Tom miał ochotę sięgnąć do jej wnętrza i rozluźnić tę pięść. Byłaby wtedy jeszcze piękniejsza.

— Idziesz na śniadanie? — spytała.

Tom skinął głową.

— To tam, prawda?

— Tak. Pójdę z tobą. Dobrze spałeś?

— Najlepiej od wielu miesięcy. Od lat. To był naprawdę mocny sen.

— Założę się, że tak mocny, że nawet nic ci się nie śniło.

— O nie, miałem sen. Zawsze mam sny.

Znów uśmiechnęła się tak ujmująco.

— Z pewnością masz bardzo ciekawe sny, prawda?

Tom szedł obok niej w milczeniu. Przypomniał sobie, że poprzedniego wieczoru też mówiła coś o snach. Gdy po kolacji zabrała go do swojego domku, wspomniała, że idzie zaraz spać, bo jest zmęczona, gdyż poprzedniej nocy miała dziwny sen, który wytrącił ją z równowagi. Pomyślał wtedy, że ona liczy chyba na to, że Tom spyta ją o ten sen, ale on nie miał na to ochoty. Teraz znów mówiła o snach. Za każdym razem, gdy poruszała ten temat, była spięta, nozdrza drgały jej z lekka, policzki się różowiły. Dlaczego oni tak się tutaj interesują snami? Przypomniał sobie, że mężczyzna o imieniu Ed, gdy mówił mu o kasowaniu, powiedział: „Zapominasz nawet, co ci się śniło w nocy”. Tom poczuł się trochę nieswojo.

Po chwili Elszabet znów odezwała się do niego:

— Czy mógłbyś przyjść do mnie do biura, gdy będziesz miał chwilę czasu, Tom? Chciałabym z tobą porozmawiać. To tam, w tym budynku na dole. Gdy wejdziesz do środka, zapytaj kogokolwiek, a powiedzą ci, gdzie można mnie znaleźć. Chciałabym dowiedzieć się więcej, co działo się wczoraj z Edem i Allelują tam za lasem. Dobrze? Chciałabym też z tobą porozmawiać o kilku innych sprawach.

— Jasne — powiedział — jasne. Wpadnę na pewno.

Dlaczego nie? Ci ludzie żywią mnie i dają mi schronienie. Oczywiście, że musi czegoś się o mnie dowiedzieć.

Zatrzymali się przed dużym szarym budynkiem. Stała blisko niego patrząc mu prosto w oczy. Była prawie jego wzrostu i stała naprawdę blisko. W pewnej chwili pomyślał, że obejmie go i przytuli mocno, ale ona tylko na moment oparła dłoń na jego przedramieniu i lekko ścisnęła. Zobaczył, że jej nozdrza znów lekko drżą, a na policzkach pojawiają się dwie czerwone plamki. Tak jakby trochę się go bała. Jakby wiedziała, że może sięgnąć do jej wnętrza i otworzyć tę zaciśniętą pięść w jej duszy. Bała się tego i bała się jego.

No cóż — pomyślał — jesteśmy w podobnym położeniu. Bo ja też się trochę pani boję, pani Elszabet.

Puściła jego rękę i odeszła pomachawszy jeszcze na pożegnanie. On też jej pomachał i wszedł na stołówkę. Było tam tylko kilka osób siedzących na ogół z dala od siebie. Tom usiadł bokiem przy wolnym stoliku. Umieszczona na stole maszyna rozświetliła się pytając, czego sobie życzy. Kawę i bułki, zadecydował. Maszyna powiedziała mu, które guziki nacisnąć. Nauczył się tego wczoraj przy kolacji. Myślał, że również maszyna przyjdzie i przyniesie mu kolację, ale posiłek przywiózł na stoliku na kółkach jakiś chłopiec, a dziś obsłużyła go dziewczyna. Bułeczki były tak dobre, że zamówił drugą porcję i jeszcze grapefruita. Wyglądało na to, że można za darmo zamawiać, co się chce i ile się chce. Biedny Charley — pomyślał — dlaczego tak się wystraszył i uciekł? Gdyby tego nie zrobił, też mógłby dzisiaj jeść darmowe bułeczki, kawę i grapefruita. Tom zastanawiał się, co się z nimi stało; z Charleyem, Buffalo, Stidge’em i innymi. Pewnie są już w Ukiah albo w drodze do Oregonu, błąkając się w swej wędrówce bez końca. Miał nadzieję, że gdziekolwiek się znajdą, nie wplatają się znów w kłopoty i nie dadzą się zabić, gdy Czas Przejścia jest już tak blisko. Wszystkie ich problemy skończyłyby się, gdyby udało się im dostać do gwiazd. Muszą tylko tego dożyć.

Gdy skończył jeść, siedział jeszcze chwilę przy stoliku ciesząc się, że nie musi wskakiwać w pośpiechu do ciężarówki i znów odjeżdżać gdzieś z drapaczami. Ciekawe, jak długo pozwolą mu tu zostać. Tydzień? Przyjemnie byłoby zostać tu przez tydzień. Później może udałoby się mu złapać okazję do San Francisco. Podobało mu się to miasto. Takie czyste i przyjemne. Szkoda że byli tam tylko kilka godzin. Wróci tam, bo zbliża się już październik i w regionach, w których miewali prawdziwą zimę, ta właśnie pora roku już się zaczynała. Jeśli ma spędzić jeszcze jedną zimę na Ziemi, niech przynajmniej będzie to zima w Kalifornii. Nie wiedział, kiedy zacznie się Przejście. Może za tydzień, może na Boże Narodzenie, a może dopiero na wiosnę? Wędrując na wschód od gór można zamarznąć na śmierć, ale tu, na wybrzeżu, nie trzeba obawiać się złej pogody.

— Hej, Tom!

Podniósł głowę. Przy drzwiach stołówki stał Ed z innym mężczyzną; niskim, krępym, z kręconymi włosami, ubranym w strój księdza katolickiego. Wydawało się, że szukają towarzystwa. Tom dał im znak, żeby podeszli.

— Myślałem, że źle się czujesz na myśl o jedzeniu — powiedział Tom.

— Poczułem się lepiej. Rozumiesz, świeże powietrze. Tom, to jest ojciec Christie. Ojcze — Tom.

— Ksiądz jest tu kapelanem? — spytał Tom.

Duchowny uśmiechnął się. Wyglądał na smutnego, zagubionego człowieczka.

— Kapelanem? Nie, nie. Jestem tu pacjentem, tak jak i ty.

Tom pokręcił głową.

— Ja nie jestem pacjentem.

— Nie? Ale przecież tu nie pracujesz.

— Jestem tylko gościem — odparł Tom — przejazdem. Miło mi poznać ojca. Sam jakiś czas byłem kaznodzieją w Idaho i w stanie Waszyngton. Oczywiście to zupełnie co innego niż ksiądz, ale byłem całkiem niezły. Parafianom nie przeszkadzało, że zwariowałem. Myśleli sobie, im większy wariat, tym lepiej, tym bardziej święty.

— Nie używamy tu słowa „wariat” — zauważył ojciec Christie.

— Przecież to zupełnie dobre słowo — odparł Tom. — Czy to coś złego powiedzieć „wariat”? Czy to coś złego być wariatem?

— Mówisz, że jesteś wariatem? — zapytał Ed.

— Ja to wiem. Mam wizje. Czy to nie zwariowane? Przepływają mi przed oczami inne światy. Zawsze miałem, od małego, mnóstwo wizji, jak… jak zwariowane.

Ed i ojciec Christie spojrzeli na siebie. Ed powiedział:

— Inne światy? Jak w kosmicznych snach?

— Sny kosmiczne? Tak, ale nie tylko wtedy, gdy śpię.

— Ojciec Christie też ma kosmiczne sny. Podobnie jak wszyscy w tym cholernym miejscu. Przepraszam ojca. To znaczy wszyscy oprócz mnie. Ja ich nie mam, ale znam je wszystkie: zielony świat, dziewięć słońc, czerwona gwiazda i niebieska…

— Zaraz, zaraz — przerwał mu delikatnie ojciec Christie — czy to znaczy, że jest więcej kosmicznych snów?

— Siedem — powiedział Ed. — Nie wie ojciec o tym, bo co rano ma kasowanie, ba, nie pamięta ojciec nawet własnych snów. Jest ich siedem. Mam pewne sposoby zapisywania informacji. Dziś ojciec znów miał zielony świat. Ale skasowali go, sukinsyny. Jeszcze raz ojca przepraszam.

Tom słuchał zdumiony.

Ksiądz potrząsnął głową i rzekł:

— Nie wiem, nic nie wiem. A co ze śniadaniem?

— Mam lepszy pomysł — stwierdził Ed. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni i wyjął kilka małych flaszeczek. — Czy nie za wczesna pora? Może po jednym? Mam tu kanadyjską, burbona, szkocką. Proszę, a to coś specjalnie dla ojca: flaszeczka irlandzkiej. Tom, a ty pijesz?

Ojciec Christie odparł ze smutkiem:

— Nie mogę, Ed, wiesz o tym.

— Nie?

— Chyba zapomniałeś, pewnie przez to kasowanie. Jestem alkoholikiem. Mam wszczepioną w przełyk płytkę sumienia. Jeśli jakikolwiek alkohol znajdzie się w moim gardle, natychmiast zwymiotuję. Nie pamiętasz, co? Może twój przyjaciel Tom zechce się napić.

— Płytka sumienia — mruknął Ed — no tak, zapomniałem. Te wszystkie urządzenia, które w nas wtykają… Płytki sumienia, żebyś nie pił, nadajniki powrotne, żebyś nie uciekł. Dranie, wetkną nam jedną i drugą szpilkę i mogą nami sterować jak maszynami. Nie bądź głupi, Tom, lepiej czym prędzej stąd znikaj, rozumiesz?

— Na razie są dla mnie bardzo mili.

— Mówię ci, nie bądź głupi. Napijesz się?

— Nie, dziękuję.

— A ja tak. Zdrowie! — Ed otworzył flaszkę i przyłożył do ust. — Ach, tego mi było trzeba — poweselał nieco. — A więc ty też masz wizje innych światów, tak? Boże, tak chciałbym też coś takiego zobaczyć. Chociaż jedną, żeby tylko dowiedzieć się, o co tyle szumu.

— Nie miałeś nigdy wizji?

— Ani razu — odparł Ed. Jego podkrążone oczy rozbłysły gniewem i cierpieniem. — Ani razu! Wiesz, jak wam wszystkim zazdroszczę tych waszych zielonych światów i niebieskich, i tych dziewięciu słońc, i całej reszty? Dlaczego ja ich nie widzę? Coś cholernie wielkiego dzieje się wokół, coś, czego nikt nie potrafi zrozumieć, coś ogromnie ważnego, a ja jestem od tego zupełnie odcięty. Wkurza mnie to, rozumiecie? Wkurza!

Więc to tak — pomyślał Tom. Teraz wiedział już, skąd wzięło się cierpienie w tym człowieku i co mógłby spróbować dla niego zrobić. Chciałby przecież jakoś mu pomóc.

— Daj mi którąś z tych flaszek — powiedział.

— Którą chcesz?

— Wszystko jedno.

— Proszę, napij się burbona.

Tom chwycił flaszkę, obejrzał ją, otworzył i przystawił do ust. Ciemny napój popłynął mu do gardła. Był ostry, mocny i smaczny. Uderzał natychmiast. Tom dawno już nie pił, więc teraz rozkoszował się amerykańską whisky, czując jak wpływa do wszystkich zakamarków duszy. Dobrze — pomyślał — na pewno mi się uda. Wszystko będzie dobrze. Odwrócił się do Eda.

— Musisz przestać przejmować się tymi snami, rozumiesz?

— Przestać się przejmować, mówisz. Ja się nie przejmuję, jestem tylko trochę wkurzony. Czy ja jestem nienormalny, czy co? Dlaczego nie widzę czegoś, co wszyscy widzą?

— Uspokój się — powiedział Tom. Wziął głęboki oddech, położył dłoń na dłoni Eda, pochylił się w jego stronę i rzekł:

— Zobaczysz. Obiecuję ci to. Będziesz też miał sny, Ed, tak jak wszyscy. Ja to wiem. Pokażę ci, jak to zrobić, dobrze? Dobrze?

5

— Poniedziałek, 8 października 2103 roku. — Jaspin siedział na tylnym siedzeniu swego samochodu i mówił do złocistej siatki wbudowanej w kapsułę pamięci, którą trzymał w ręku. — Wjechaliśmy już dość głęboko w północną Kalifornię, obozujemy na otwartym terenie około pięćdziesięciu mil na wschód od zatoki San Francisco. Marsz przybierze teraz nowy kierunek, gdyż Senior Papamacer zdecydował, by skręcić na zachód i przejść przez Oakland, zanim znów skierujemy się na północ. Do tej pory unikaliśmy wjeżdżania do dużych miast. Wydaje mi się, że Senior ma teraz wielką ochotę przeciąć zatokę i wkroczyć do San Francisco, które jak twierdzi, jest dużym skupiskiem sił galaktycznych. Nawet on jednakże zdaje sobie sprawę, że byłaby to decyzja z punktu widzenia logistyki nierozważna, a być może wręcz niemożliwa do zrealizowania, ponieważ San Francisco jest miastem małym i dostępnym jedynie od strony mostu. Próby wprowadzenia takich tłumów do San Francisco spowodowałyby poważne zakłócenia zarówno dla miasta, jak i dla nas. Nie byłoby miejsca do rozbicia obozu, a główne drogi wylotowe mogłyby zostać zablokowane, co z kolei mogłoby oznaczać zatrzymanie całego marszu. Dojedziemy więc tylko do Oakland, które jest łatwo dostępne drogą lądową i ma dość miejsca na obozowiska na wzgórzach na wschodnich obrzeżach miasta. Gdy już tam dotrzemy, tysiące mieszkańców z pewnością do nas dołączy, a być może jeszcze więcej przybędzie z San Francisco. Dobrze się składa, że dalej, wzdłuż wybrzeża aż do Mendocino nie ma większych skupisk ludzkich, gdyż liczba uczestników marszu zbliża się szybko do punktu, w którym jakakolwiek kontrola nad tłumem stanie się całkowicie niemożliwa. Już w tej chwili jest to największa masowa migracja od czasu zakończenia Wojny Pyłów, a jako że Senior Papamacer zamierza przed nastaniem zimy dotrzeć co najmniej do Portland, a może nawet do Seattle, istnieje obawa, że poważne zakłócenia…

— Barry?

Jaspin podniósł głowę zniecierpliwiony. Przy oknie stała Jill stukając pięścią w dach samochodu.

— O co chodzi?

Pierwszy raz od dwóch czy trzech dni miał okazję uzupełnić swoje zapiski i chciał właśnie wprowadzić wiele ważnych informacji. Cokolwiek by to nie było, czy ona nie może poczekać jeszcze pół godziny?

— Ktoś do ciebie.

— Powiedz mu, że będę za pięć minut.

— Jej — poprawiła go Jill.

— Co?

— To kobieta. Kręcone rude włosy, wygląda trochę jak tramp, ale z klasą. Mówi, że jest z San Francisco.

— Chcę opracować notatki — powiedział Jaspin. — Nie znam żadnych rudzielców z San Francisco. Czego ona chce ode mnie?

— Niczego. Chce uzyskać audiencję u Seniora. Doszła już aż do Bacalhau, a Bacalhau powiedział jej, że powinna rozmawiać z tobą. Wygląda na to, że teraz ty tu jesteś szefem do spraw natchnionych anglosaskich dziwek.

— O Boże — westchnął Jaspin — no dobrze, powiedz jej, żeby zaczekała pięć minut. Tylko dokończę. Gdzie ona jest?

— Przy ołtarzu Maguali-ga — odpowiedziała Jill.

— Pięć minut — powtórzył.

Jego uwaga została już jednak rozproszona. W swej kronice chciał omówić zmiany w strukturze etnicznej procesji tumbonde. Pierwsi uczniowie Seniora Papamacera, głównie pochodzenia południowoamerykańskiego i afrykańskiego, rozpłynęli się w tłumie Amerykanów pochodzenia meksykańskiego, przybyłych z rolniczych obszarów doliny Salinas w okolicy Monterey. Teraz, z kolei, dalej na północy, zaznaczył się napływ wiejskiej ludności anglosaskiej, który również spowodował zmiany w ogólnym kształcie etnicznym wyprawy. Nowi wyznawcy nie mieli pojęcia o dionizyjskich elementach tumbonde, o pogańskim szale i ekstazie; oni słyszeli tylko o obiecanym bogactwie i życiu wiecznym, którego mieli dostąpić, gdy Chungira-Który-Przyjdzie zstąpi wreszcie na Ziemię przez otwarte wrota na biegunie północnym, chcieli „być przy tym, o tak, Panie”. Już teraz stwarzało to zakłócenia w marszu, a z pewnością będzie jeszcze gorzej, zwłaszcza jeśli Senior Papamacer nadal zechce rządzić in absentia, jak robił to już od jakiegoś czasu zamknięty w swoim autokarze. Zapisanie obserwacji musiało jednak teraz zostać odłożone. Jaspin zdawał sobie sprawę, że aby to zrobić, powinien był zamknąć się sam na godzinę lub dwie. Teraz było już za późno. Wyłączył kapsułę i wysiadł z samochodu.

Było gorące, parne popołudnie. Upał prześladował ich przez całą drogę w głąb stanu i jak na razie nic nie wskazywało, że zacznie się pora deszczowa. Mówiono, że deszcze zaczynają się tu w październiku, ale widocznie nie w tym październiku. Niskie, okrągłe wzgórza porośnięte suchą, letnią trawą brązowiły się w monotonnym krajobrazie okolicy. Wszystko było wyschnięte, wypalone, złocistobrązowe i czekało na nadejście zimy.

Wszędzie między wzgórzami, w całej dolinie, jak okiem sięgnąć, widać było tylko pielgrzymów tumbonde niczym falujące morze. W centrum tkwiły autobusy, w których podróżowali Senior i Seniora, Rada Wewnętrzna i figury bóstw. Obok znajdowała się duża łata poświęconej ziemi z ołtarzami, szałasem krwawych ofiar i Studnią Ofiarną. Wszystko było przygotowane dokładnie tak, jak na wzgórzu pod San Diego. Gdziekolwiek się znaleźli, zawsze rozkładali cały ten kram. Dalej, poza centralną, świętą strefą, widać było mnóstwo połatanych namiotów, dziesiątki tysięcy pielgrzymów, niezliczone kopcące ogniska, rozwrzeszczane dzieci, biegające wszędzie psy i koty oraz wszystkie, jakie można sobie tylko wyobrazić, zdezelowane samochody zaparkowane w chaotycznych stadach. Jaspin nigdy jeszcze nie widział tylu ludzi w jednym miejscu, a było ich z dnia na dzień coraz więcej. Zastanawiał się, jak wielka będzie armia tumbonde za miesiąc? Za dwa miesiące? Ciekaw był też, co się stanie, gdy dotrą do granicy kanadyjskiej, a właściwie obecnie Republiki Kolumbii Brytyjskiej. I co stanie się, gdy miesiąc za miesiącem posuwać będą się na północ, zacznie się zima, a Chungira-Który-Przyjdzie nie nadejdzie? Senior Papamacer obiecał, że nie będzie już zimy, gdy Maguali-ga otworzy wrota. Ale Senior Papamacer spędził całe życie w Rio, w Tijuana, w San Diego. Cóż on, u diabła, wie o zimie?

Mam to gdzieś — pomyślał Jaspin. — Bogowie pomogą. A jeśli nie, to nie. Nie moja w tym głowa. Przez te wszystkie lata kierowałem się głową i jak na tym wyszedłem? Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie. Jasne że tak.

Znalezienie owej kobiety nie sprawiło mu kłopotu. Tak jak powiedziała Jill, stała przed ołtarzem Maguali-ga, wpatrując się w dziewięć kul z kolorowego szkła, jakby spodziewała się, że bóg o wyłupiastych oczach w każdej chwili może się zmaterializować w jej obecności. Była niższa, niż Jaspin sobie wyobrażał (nie wiedzieć dlaczego myślał, że będzie wysoka) i nie tak olśniewająca. Mimo to była bardzo atrakcyjna. Jill powiedziała, że wygląda na trampa z klasą.

Jaspin znał trampów i wiedział, co to znaczy mieć klasę, ale w tym przypadku obydwa określenia były chybione. Wyglądała na kobietę energiczną i zaradną, która trochę świata widziała. Kobieta przedsiębiorcza — pomyślał.

— Chciała pani widzieć się ze mną? — zapytał. — Jestem Barry Jaspin, asystent Seniora.

— Lacy Meyers — przedstawiła się. — Przyjechałam właśnie z San Francisco. Muszę zobaczyć się z Seniorem Papamacerem.

— Muszę?

— Chcę — powiedziała — bardzo chcę.

— To będzie trudne — odparł. Stwierdził nagle, że stoi bliżej niej, niż jest to potrzebne, ale nie cofnął się. Właściwie to naprawdę bardzo atrakcyjna kobieta. Około trzydziestki, może trochę więcej. Miała ciasno ułożone włosy, które tworzyły coś na kształt czepca ze ściśniętych, malutkich pierścionków, oczy w kolorze głębokiej, lśniącej zieleni, delikatny spiczasty nos, ładne policzki i może nieco zbyt grube usta. — Czy to ma być wywiad dla prasy? — zapytał.

— Nie, audiencja. Chciałabym, żeby mnie przyjął. — Była napięta; wystarczy dotknąć, a zaraz eksploduje. — On jest może najważniejszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek istniał, rozumie pan? Przynajmniej dla mnie. Chcę uklęknąć przed nim i powiedzieć, co dla mnie znaczy.

— Ci wszyscy ludzie, których pani widzi, chcą tego samego, pani Meyers. Myślę, że rozumie pani, jak wielkimi obowiązkami obarczony jest Senior i chociaż chciałby on, by każdy wierny miał do niego swobodny dostęp, jednak jest to niemożliwe.

Zielone oczy rozbłysły.

— Chociaż na minutę! Pół minuty!

Chciał jej pomóc, ale wiedział, że jest to zupełnie niemożliwe. Mimo to wciąż zastanawiał się, czy nie potrafiłby znaleźć jakiegoś sposobu. Czy to dlatego, że jest tak atrakcyjna? Gdyby była brzydka — zastanawiał się — albo stara, albo gdyby była mężczyzną, czy przeszłoby ci to choć przez głowę?

— Dlaczego to takie pilne? — zapytał.

— Bo on otworzył mi oczy. Bo przez całe to cholerne życie w nic nie wierzyłam. Myślałam tylko, jak uczynić je łatwiejszym dla Lacy Meyers, aż tu nagle on sprawił, że jest coś świętego we wszechświecie, że są prawdziwi bogowie, którzy kierują naszym losem, że to wszystko to nie głupi żart, że… że… nie muszę chyba panu mówić, co to jest nawrócenie? Pan też musiał przez to przejść, skoro jest pan tutaj.

Jaspin skinął głową.

— Myślę, że mamy ze sobą wiele wspólnego.

— O, z pewnością. Od razu to spostrzegłam. — I śledziła pani drogę tumbonde nawet tu, w rejonie zatoki? Nie sądziłem…

— Nie wiedziałam o tumbonde nic aż do czasu, gdy kilka tygodni temu dotarliście do tej części stanu. Ale bogów widziałam przez całe lato. W lipcu miałam wizję; sen; czerwone słońce i niebieskie i płyta z białego kamienia, a na niej postać ze złotymi rogami wyciągająca do mnie rękę…

— Chungira-Który-Przyjdzie — wtrącił Jaspin.

— Tak, tylko wtedy o tym nie wiedziałam. Nie wiedziałam, co to, u diabła, jest. Ale sen wciąż powracał i powracał, a za każdym razem widziałam wszystko wyraźniej, a ta postać poruszała się i chyba coś do mnie mówiła. Czasami były też i inne takie istoty, a potem przyszły kolejne wizje: widziałam dziewięć słońc Maguali-ga, widziałam niebieskie światło… jak on się nazywał… Rei Ceupasseara? Widziałam różne rzeczy. Mówię panu, myślałam, że zwariowałam, że cały świat zwariował, bo wiedziałam, że wszyscy, których znam, również mają te wizje. Nie wiedziałam, co to wszystko znaczy. Nikt nie wiedział. Dopiero gdy przeczytałam o Seniorze Papamacerze i zobaczyłam jego obrazy, obrazy bogów…

— Stworzone przez komputer, hologramy.

— Tak, a potem wszystko zaczęło się zgadzać. Zobaczyłam całą prawdę o tym, że bogowie przybędą na Ziemię i będzie wielkie święto, i nadejdą dobre czasy. Zrozumiałam, że Senior Papamacer musi być ich prawdziwym prorokiem. Wiedziałam już, że muszę przybyć tu i dołączyć do pielgrzymki do Siódmego Miejsca, i być częścią tego, co się stanie. Chciałabym tylko podziękować osobiście Seniorowi. Chcę paść przed nim na kolana. Przez całe życie szukałam jakiegoś boga, rozumie pan? Byłam pewna, że nigdy go nie znajdę. A teraz… teraz…

Jaspin ujrzał zbliżającą się Jill. Może niepokoi się, że zadaję się z inną kobietą? Schlebiało mu nawet, że w ogóle ją to obchodzi. Ją, która wracała co noc cuchnąca słodkim, tłustym olejkiem do włosów używanym przez Bacalhau i potem Bacalhau zmieszanym z jej własnym. Puszczała się na lewo i prawo z całą Radą Wewnętrzną, a on nie pamiętał już, kiedy ostatni raz miała ochotę kochać się z nim. Jego żona, Jill, czyżby miała teraz być zazdrosna? Mało prawdopodobne.

Zresztą gdyby nawet była zazdrosna, to, do cholery, nie miała prawa narzekać. Cały miesiąc już czuł się przez nią tak podle. Jeśli więc poznałby jakąś atrakcyjną kobietę i również się jej spodobał…

Lacy mówiła dalej:

— Najśmieszniejsze w tych kosmicznych sprawach jest to, że kilka lat temu byłam wplątana w oszustwo, polegające na obiecywaniu ludziom podróży na inne planety. Sprzedawaliśmy im nawet posiadłości, które nie istniały; tak jak w starym numerze z zagospodarowaniem dna oceanu: dajcie nam pieniądze, a my wsadzimy was w ekspres na Betelguzę V. Prowadził to wszystko Ed Ferguson, chytry, sprytny organizator, a ja rozpracowywałam dla niego rynek. Cóż, nakryli go. Mieli wsadzić go do Rehabu 2, ale miał dobrego adwokata… Jill podeszła do Jaspina.

— Czy jest on w stanie w czymś pani pomóc? — zwróciła się do Lacy.

— Opowiadałam właśnie panu Jaspinowi, jak się to dziwnie złożyło, że pracowałam z mężczyzną, który prowadził nieuczciwe przedsiębiorstwo oferujące wyprawy w gwiazdy, zanim jeszcze wizje pojawiły się na Ziemi. Miał iść do więzienia, ale wysłali go tylko do jednego z ośrodków kasowania pamięci, niedaleko Mendocino, gdzie mają z niego zrobić porządnego człowieka. Może im się uda.

— Moja siostra April też tam jest — powiedziała Jill. — To się nazywa Nepenthe, blisko Mendocino.

— Twoja siostra? — zdziwił się Jaspin. — Nie wiedziałem, że masz siostrę.

Lacy roześmiała się.

— Jaki ten świat mały, nieprawdaż? Założę się, że Ed i pani siostra mają w tej chwili wspaniałą, fascynującą randkę. Ed zawsze szalał za kobietami.

— Za April nie będzie szalał — odparła Jill. — Jest gruba jak świnia. Zawsze taka była. No i ma nie po kolei w głowie. Z pewnością pani przyjaciela Eda stać na coś lepszego od April. — Teraz zwróciła się do Jaspina — Gdy skończycie, Barry, idź do autokaru Rady, dobrze? Przygotowują się do rytuału Siedmiu Galaktyk na dziś wieczór i Lagosta chce, żebyś pomógł podłączyć generator polifazowy.

— Dobrze — rzekł Jaspin — będę za pięć minut.

— Miło było poznać panią, pani… hm… — powiedziała Jill i oddaliła się.

— Niezbyt uprzejma, prawda? — stwierdziła Lacy.

— Niegrzeczna i złośliwa — dodał Jaspin. — Po przyjęciu religii zrobiła się zgorzkniała. To moja żona.

— Pańska żona?

— W pewnym sensie. Pewnego dnia Senior zdecydował, że mamy się pobrać. Nie zastanawiając się długo dał nam ślub, może miesiąc temu. To ze względu na rytuały, inicjację, rozumie pani. Trzeba być w jakimś związku. Nie można powiedzieć, że to szczęśliwe małżeństwo.

— Też mi się tak wydaje.

Jaspin wzruszył ramionami.

— Gdy wrota zostaną już otwarte, nie będzie to miało żadnego znaczenia, ale do tego czasu… do tego czasu…

— Tak, może to być przykre.

— Dobrze więc — powiedział — muszę pomóc teraz w przygotowaniach do dzisiejszej ceremonii, ale chcę powiedzieć, że postaram się załatwić pani audiencję. Nie będzie to łatwe, bo ostatnio jest bardzo zajęty, ale może jakoś mi się uda. To nie są czcze obiecanki, zrobię, co będę mógł. Dlatego że znam to uczucie, gdy jest się zwykłym nędznym śmiertelnikiem XXII wieku, żyjącym pozornym życiem, i nagle zostaje się wyniesionym na wyżyny i widzi się, że oprócz własnej gównianej wygody jest jeszcze coś, dla czego warto żyć. Tak jak mówiłem, wiele nas łączy. Postaram się spełnić życzenie, z którym przyszła pani do mnie.

— Bardzo się cieszę i doceniam to — odpowiedziała.

Podała mu rękę. Przez moment miał ochotę przyciągnąć ją do siebie i pocałować, ale nie zrobił tego, choć ciepło i wdzięczność promieniujące z jej oczu z pewnością były autentyczne.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Więcej wiem niż Apollo, Gdy snem ów zmożon kojącym, Bo widzę wtedy śmiertelne gwiazd boje I niebo w ranach płączące. Księżyc już objął swego pasterza, Miłości królowa rycerza swojego; Wtem pierwszy przebija gwiazdę poranka, Zaś druga — kowala boskiego. Tymczasem śpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

Elszabet poczuła, jak ogarnia ją wizja, mimo że jeszcze nie spała. Na początku przerażało ją, gdy macki Zielonego Świata wkradały się do jej trzeźwego umysłu. Teraz jednak było inaczej. Przestała bać się wielu rzeczy, których lękała się wcześniej. Nie była pewna, czy nie należy się jednak nimi przejmować.

Leżała w hamaku, rozpiętym pomiędzy ścianami w kącie domku. Trochę czytała, trochę drzemała, nie chciała jeszcze kłaść się do łóżka. Był chłodny, jesienny wieczór. Na zewnątrz słychać było szum wiatru kołyszącego wierzchołkami drzew. W pewnym momencie zdała sobie sprawę, że na skraju jej świadomości pojawia się już wizja. Elszabet czekała, by ją powitać.

Znowu Zielony Świat. To dobrze, to dobrze.

Do tej pory miała już wszystkie sny, wszystkie siedem, czasem nawet zdarzały się dwa lub trzy w jedną noc. Minął już tydzień, odkąd w ośrodku pojawił się tajemniczy włóczęga, Tom. Przez te siedem dni sny nachodziły ją niezwykle łatwo i często. Czy był tu jakiś związek? Wydawało się, że musi być, choć trudno jej było zrozumieć, jak to możliwe. W ciągu tego ostatniego tygodnia, gdy był tu Tom, Elszabet widziała Dziewięć Słońc, Podwójne Gwiazdy I, II i III, Świetlną Kulę i Niebieskiego Olbrzyma.

Jednak ze wszystkich snów najbardziej był jej bliski Zielony Świat. Na innych obcych planetach była tylko niematerialnym obserwatorem, niewidzialnym okiem płynącym nad dziwnymi, nieznanymi krajobrazami. Gdy natomiast wkraczała w Zielony Świat, była uczestnikiem jego życia, zanurzała się w jego bogatą i złożoną kulturę. Zaczynała poznawać już miejsca i osoby, a one poznawały ją. Co noc zasypiając miała nadzieję, że znów będzie jej dane znaleźć się w tym cudownym miejscu, w którym czuła się już czy raczej zaczynała czuć się jak w domu.

Oto znów nadchodził Zielony Świat. Witaj, witaj.

Miała wrażenie, jakby nigdy nie opuszczała tego miejsca, jak gdyby jej pobyt na pogrążonej w chaosie, pełnej trosk planecie zwanej Ziemią był tylko fikcją. Był to właśnie dzień Podwójnej Równonocy i triady zbierały się w komnacie wizyjnej. Oto Misilinowie, ramię w ramię w ramię, a za nimi wytworni, eleganccy Suminoorzy, a tam dalej, to przecież Thilineeru. Thilineeru, jak głosiła plotka, zdwajali się z Gaarinarami. Tak musiało być w istocie, gdyż jeden rzut oka wystarczył, by dostrzec u Gaarinarów połysk struktury charakterystycznej dla Thilineeru — przypominającej dźwięczące dzwony.

A to kto? Ciężka, śniada postać z jednym ogromnym, błyszczącym okiem wznoszącym się jak ognistożółta kopuła na szerokiej głowie. Dostojnik kroczył godnie przez komnatę w otoczeniu licznej świty, a ze wszystkich stron podchodzili ludzie, by oddać mu pokłon. Elszabet miała wrażenie, że już go gdzieś widziała, a może był to tylko ktoś z jego rasy? Nie wiedziała tylko gdzie.

Właśnie ogłaszają jego przybycie. Dźwięczne tremolo tańczącego w powietrzu srebrzystego głosu obwieściło wszystkim, że to nie kto inny, jak poseł Sapiilów, Jego Ekscelencja Horkanniman-zai, minister pełnomocny Imperium Dziewięciu Słońc i wysoki przedstawiciel Pana Maguali-ga na wszystkie narody kosmosu. Jakiż imponujący zestaw tytułów, jaka imponująca osobistość! Elszabet czekała na swą kolej, by go pozdrowić. „Chodź”, powiedział Vuruun, który w czasach błogosławionej pamięci Zarządu Skorioptina był ambasadorem na Dziewięciu Słońcach, „chcę cię przedstawić”. Zaprowadził ją przed oblicze Jego Ekscelencji Horkannimana-zai, który zauważywszy ją, wyciągnął w geście powitalnym czarną kończynę przypominającą rózgę. Elszabet dotknęła jej jednym z krystalicznych palców, tak jak podpatrzyła to u innych. Zalało ją światło dziewięciu oślepiających słońc.

„To podarunek”, wyjaśnił poseł Sapiilów. Następnie odwrócił się i zwracając się do jednego z Suminorów, stwierdził pogodnie, że to najpiękniejszy wieczór od tego samego dnia w zeszłym roku, gdy w inwestyturze Wielkiego Wysłannika Kusereenów na Vannannimolinan niebiańscy tancerze Poro spontanicznie zadedykowali mu wszystkie przedstawienia sezonu i…

Elszabet nie słyszała już dalszego ciągu tej opowieści. Poseł sapiilski poszedł dalej. Widziała teraz jego szerokie plecy obramowane pulsującym zielonym światłem na tle fasetowanego okna w północnej ścianie komnaty wizyjnej. Nic nie szkodzi; były przecież i inne atrakcje. Z całej galaktyki przybyli goście, aby być świadkami Podwójnej Równonocy. Niektórzy mieli własne ciała, inni, nie przystosowani do miejscowych warunków, musieli przybrać postać krystaliczną. Sala rozbrzmiewała gwarem pięćdziesięciu imperiów. „Trzej Rycerze Imperium i Mistrz”, mówił czyjś głos, „wyobrażacie sobie? Wszyscy w jednej sali”. Ktoś inny uzupełnił: „Oni byli z Zygerone IX, jestem tego pewny. Czy widziałeś kiedyś Dziewiątych?” i delikatny szept: „Ona jest z Dwunastej Poliarchii pod wielką gwiazdą Ellullimiilu. Nikogo stamtąd nie było tu już od lat. No tak, oczywiście, to Podwójna Równonoc, ale mimo to…”

Usłyszała jakieś stukanie w oddali; natrętne, denerwujące. Ra-ta-ta, ra-ta-ta.

— Elszabet?

Poruszyła się, rozejrzała i odwróciła do jednego z Gaarinarów, by zapytać o księżniczkę z Poliarchii, istotę z Ellullimiilu. Ra-ta-ta. Ra-ta-ta.

— To ja, Elszabet, Dan. Muszę z tobą porozmawiać.

Dan? Dan? Usiadła mrużąc oczy. W głowie miała zamęt. Słyszała wciąż subtelne sarabandy i menuety istot z Zielonego Świata. Kto to jest Dan? Dlaczego tak hałasuje? Czy nie wie, że właśnie jest wieczór Podwójnej Równonocy i…

Znów stukanie.

— Wszystko w porządku? Słuchaj, jeśli się nie odezwiesz, wejdę sam i sprawdzę, czy jesteś…

— Dan? — powiedziała usiłując otrząsnąć się ze snu. — Dan, o co chodzi? Która godzina?

— Dochodzi północ. Nie chciałem cię niepokoić ani nic takiego, tylko…

— W porządku, chwileczkę — przetarła oczy. Prawie północ. Leżała w hamaku z otwartą książką na kolanach. Chyba zasnęłam. Miałam sen. Zielony Świat, Podwójna Równonoc, prawda? Był tam ambasador Dziewięciu Słońc, jeszcze ktoś z Niebieskiego Olbrzyma i Zygerone IX, cokolwiek to znaczy. O Boże, Boże.

Strzępy wizji wciąż jeszcze kołatały się w jej mózgu. Schowała głowę w dłoniach. Ból był nie do zniesienia. Tak niespodziewanie i brutalnie wyrwano ją stamtąd…

— Elszabet?

— Już idę — powiedziała. Przerzuciła nogi przez krawędź hamaka i zatrzymała się na chwilę dotykając lekko stopami podłogi. Wzięła trzy głębokie oddechy i wstała obawiając się, czy będzie w stanie utrzymać równowagę. Zadrżała. Tak się dać wciągnąć, tak się uzależnić; to jak narkotyk — pomyślała.

— Chwileczkę, Dan, chyba nie mogę się obudzić.

— Przepraszam. Paliło się u ciebie światło. Myślałem…

— W porządku, jeszcze chwileczkę — stanęła pewniej.

Ostatnie pasma zielonej mgły uciekały z jej umysłu. Podeszła do drzwi.

Ciemna postać Dana zamajaczyła w mroku. Wyraźnie widać było tylko biel szeroko otwartych oczu. Gdy wszedł do środka, spostrzegła, że aż błyszczy od potu, a twarz ma zaczerwienioną; jego czekoladowa cera przybrała wyraźny jasnoróżowy odcień. Nie wiedziała, że to w ogóle możliwe. Jeszcze nigdy nie widziała go tak poruszonego. Spokojny, rozluźniony Dan. Zamknęła za nim drzwi i rozejrzała się za czymś, czym mogłaby go poczęstować. Może chciałby jakiegoś drinka czy soku, żeby trochę się uspokoić. Potrząsnął głową.

— To pozwól, że ja się napiję — powiedziała sięgając po kartonik. — Co się stało, Dan?

Przysiadł na brzegu łóżka sprawiając wrażenie człowieka, który właśnie przebiegł dziesięć kilometrów i ma kłopoty z zaczerpnięciem oddechu.

— Trochę mi głupio — powiedział — że się tak podnieciłem. Po prostu wydawało mi się, że muszę tu natychmiast przybiec i wszystko ci opowiedzieć.

Trochę ją irytował, choć z pewnością nie miał takiego zamiaru.

— Dan, co się stało? — spytała znów, nieco rozdrażniona.

— Powiesz mi wreszcie czy nie? Dan zaczął nieśmiało:

— W końcu to przyszło. Sen kosmiczny. Mój pierwszy.

— Teraz rozumiem, dlaczego jesteś taki naładowany.

— Po miesiącach prób analizowania danych z wyobraźni pacjentów, nie mając najmniejszego pojęcia, czego oni naprawdę doświadczają…

— Och, Dan, Dan. Tak się cieszę, że wreszcie się to stało…

— To była Podwójna Gwiazda I. Zamknąłem oczy i trach, już tam byłem: czerwone słońce, niebieskie słońce, alabastrowa płyta, a na niej to wielkie stworzenie z rogami. Ze dwa lub trzy takie same trochę dalej, chyba wierciły studnię. Elszabet, ta wyrazistość! To absolutne przekonanie, że to rzeczywistość. Do diabła, przecież nie muszę ci mówić. Zawładnęło to mną całkowicie. A cały czas zastanawiałem się, czy kiedykolwiek tego doświadczę, czy coś jest nie w porządku, dlaczego ja blokuję… — uśmiechnął się. — Więc musiałem komuś powiedzieć. Tobie. Przybiegłem więc, zobaczyłem włączone światło i… Zdenerwowałem cię, prawda? Że obudziłem cię dla takiej bzdury?

Odpowiedziała łagodnie:

— Tylko dlatego, że sama byłam w trakcie przeżywania wizji. Wiesz, jak to jest, gdy ktoś wyrwie cię ze snu. Jakiegokolwiek snu.

— A to był sen kosmiczny?

— Zielony Świat. Bogatszy i bardziej złożony niż kiedykolwiek.

— Przepraszam.

Wzruszyła ramionami.

— Cieszę się razem z tobą. Cieszę się, że przyszedłeś mi powiedzieć. I nie nazywaj tego bzdurą. Czymkolwiek by te sny nie były, z pewnością nie są bzdurą.

— Jak myślisz, dlaczego miałem w końcu dzisiaj ten sen, Elszabet?

— Pewnie po prostu przyszła twoja kolej.

— Uważasz, że to proces przypadkowy? Chyba nie, nie sądzę.

— A co sądzisz?

Milczał przez chwilę.

— Zawsze jestem szybki w wymyślaniu teorii. Ale moje teorie dość często nie wytrzymują krytyki, prawda?

— Nie jestem komisją egzaminacyjną. O czym myślisz, Dan?

— O Tomie.

— O Tomie?

— To że tu jest. Efekt zbliżania. Czy przejrzałaś statystyki z ubiegłego tygodnia? Częstotliwość występowania kosmicznych snów potroiła się, odkąd tu jest. Ty sama też się o tym przekonałaś, nieprawdaż?

— Tak, to prawda.

— Powiedziałaś też, że sen, który dziś miałaś, ten, który ci przerwałem, był ze wszystkich najbogatszy i najbardziej złożony, prawda? Co więc w efekcie mamy? Częstotliwość snów wzrosła wśród pacjentów podatnych na wizje. Natężenie snów ‘wyraźnie się zwiększyło, tak że teraz nawet osoby dotąd stuprocentowo na sny odporne też mają wizje. Coś się dzieje. A co zmieniło się w tym tygodniu? Tom. Pojawia się niezwykle dziwny, prawdopodobnie schizofreniczny osobnik; ktoś, co do kogo wszyscy zgadzamy się, że wysyła coś na kształt promieniowania, jakiś rodzaj sił psychicznych. Czy mam rację? Czy nie ty pierwsza zwróciłaś na to uwagę? Czy każda rozmowa z nim nie utwierdzała cię w przekonaniu, że ma w sobie jakąś osobliwą moc?

— Jak najbardziej — przytaknęła Elszabet — ale do czego zmierzasz? Sugerujesz, że Tom jest źródłem snów kosmicznych?

— Jest to bardziej prawdopodobne niż mój ostatni pomysł z audycjami nadawanymi ze statku międzygalaktycznego, nieprawdaż?

— Chcesz wiedzieć, co o tym myślę?

— Tak, mów.

— Przyznam się, że to samo przyszło mi do głowy. Że jest jakiś związek pomiędzy obecnością Toma w centrum a wzrostem częstotliwości występowania snów. Mimo to myślę, że bardziej prawdopodobna jest teoria statku kosmicznego.

— Leo Kresh rozprawił się z nią. Nasza sonda gwiezdna nie miała dość czasu, by dotrzeć do celu i spowodować wysłanie wiadomości od mieszkańców…

— A dlaczego mamy mieszać w to sondę gwiezdną, co, Dan? Przypuśćmy, że nie jest ona związana z naszym problemem. Mamy więc statek kosmiczny przybywający Bóg wie skąd, wyświetlający dla nas filmy o innych układach słonecznych. Zupełnie nie związany z sondą, którą pokolenie wcześniej sami wysłaliśmy w kosmos.

— Teraz to ty mnożysz hipotezy — powiedział Robinson. — Nie jest oczywiście zupełnie Wykluczone, ale też nie mamy żadnych podstaw, by sądzić, że twoja hipoteza jest prawdziwa. Tymczasem mamy tutaj Toma i struktura występowania snów wyraźnie się zmienia.

— Zbieg okoliczności — zasugerowała Elszabet. — Dlaczego bliskość Toma miałaby wywierać na to jakikolwiek wpływ?

— Bawisz się ze mną w adwokata diabła czy też masz jakiś poważny powód, by odrzucić hipotezę Toma?

— Nie wiem. Jedna moja połowa mówi tak, tak, to musi być Tom, przecież to oczywiste. Druga zaś twierdzi, że to nie ma żadnego sensu. Nawet założywszy, że w ogóle możliwe jest przesyłanie informacji wprost do mózgu odbiorcy… A gdzie jest uzasadnienie? Nie zapominaj, że sny występują na całym Zachodzie, Dan. On nie może być równocześnie wszędzie; w San Diego, w Denver, w San Francisco…

— Może jest kilka źródeł. Kilku Tomów działających w okolicy.

— Dan, na miłość boską…

— A może nie, nie wiem. Myślę tylko, że ten człowiek ma tak silną psychozę, że potrafi jakimś sposobem transmitować ją do innych. Coś w rodzaju psychicznego tyfusu, który rozsiewa halucynacje w promieniu tysięcy kilometrów. Oczywiście im bliżej niego, Elszabet, tym częstsze i intensywniejsze stają się halucynacje, choć przyznaję, że bliskość może być tylko jednym z czynników, ważniejszym w przypadku osób o niskiej podatności, takich jak ja. A co w takim razie z osobami o szczególnie wysokiej podatności, jak na przykład April Cranshaw, która przez cały tydzień, we śnie i na jawie, wplątana jest w całe mnóstwo wizji?

— A Ed Ferguson? — zapytała Elszabet. — O ile wiem, jest on, oprócz ciebie, jedyną osobą w centrum, która nie przejawia najmniejszej podatności. Byłabym bardziej skłonna zaakceptować twój pomysł, gdyby okazało się, że Ferguson też w końcu ma sny.

— Co chcesz zrobić? Obudzić go w tej chwili i zapytać?

— Wystarczy zrobić to jutro rano, Dan.

— Oczywiście, to ma sens. Musimy też porozmawiać z April. Umieścimy ją w jednym pokoju z Tomem i zobaczymy, co się będzie działo. Czy w bezpośrednim sąsiedztwie wystąpią efekty hiperwrażliwości? To będzie łatwo zorganizować — pochylił się do przodu przez chwilę obserwując uważnie drewnianą podłogę, po czym odezwał się znowu — Wiesz, Elszabet, pomyślałem sobie, że ten sen to była najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziałem. Ten osobliwy krajobraz, te kolory, niebo rozświetlone w czterech czy pięciu barwach jak najwspanialszy zachód słońca, jaki…

— Poczekaj, aż zobaczysz pozostałe — powiedziała Elszabet. — Świetlną Kulę, Dziewięć Słońc, Zielony Świat. Szczególnie Zielony Świat.

— Jeszcze piękniejszy niż Podwójna Gwiazda I?

— Przerażająco piękny — powiedziała spokojnym głosem.

— Przerażająco?

— Tak — odparła — sen, który miałam, gdy zapukałeś… tak, zdenerwowałam się, że mi go przerwałeś, tak jak musiał zdenerwować się Coleridge, gdy widział Kubilaj-chana i przeszkodził mu ktoś z Porlock. Znasz tę historię? Ale w pewnym sensie cieszę się, że mi przerwałeś. Te sny są jak narkotyki. Coraz częściej nie jestem pewna, czy żyję w tym świecie, a śnię o tamtym, czy też odwrotnie. Rozumiesz mnie, Dan? Przeraża mnie, że tkwię w tym już tak głęboko. Tak jest z każdą fantazją, która wciąga cię równie mocno i staje się dla ciebie rzeczywista… chyba nie muszę ci tego tłumaczyć, prawda, Dan? Czasami myślę sobie, gdy budzę się z tych snów, że stopniowo tracę zmysły i pogrążam się coraz bardziej w obłęd.

Zatrzęsła się i skrzyżowała ręce na piersiach.

— Zimno tu. Lato się chyba już kończy. Wiesz co jeszcze, Dan? Wizje zaczynają mi się nakładać. Dzisiaj widziałam postacie z Dziewięciu Słońc i Niebieskiego Olbrzyma na przyjęciu w Zielonym Świecie. Tak jakby wszystko zlało się razem w jedno wielkie obłędne przedstawienie. To coś nowego. To było oszałamiające.

— To wszystko jest oszałamiające, Elszabet.

Skinęła głową.

— Chciałabym wiedzieć, co, do diabła, się tu dzieje. Epidemia identycznych snów dosięgająca setek tysięcy ludzi? Jak to możliwe? Więc może nadawanie z obcych statków kosmicznych? Wędrowny psychopata rozsiewający na wszystkie strony zwariowane wizje? Może wszyscy wpadamy w obłęd? Ostatnia krzykliwa konwulsja przemysłowego społeczeństwa zachodniego: wszyscy zwariujemy i znikniemy we własnych snach.

— Elszabet…

— Nie wiem, nic nie wiem.

— Późno już. Powinniśmy trochę się przespać. Zajmiemy się tym wszystkim rano, dobrze?

Robinson wstał i podszedł do drzwi.

Elszabet poczuła nagły przypływ strachu, choć nie wiedziała przed czym. Ochrypłym głosem, niewiele głośniejszym od szeptu, powiedziała niespodziewanie:

— Nie idź, Dan, proszę. Zostań ze mną.

2

Ta kobieta, Elszabet, nie spala dobrze tej nocy. Tom spostrzegł to natychmiast. Była spięta, a pięść w jej sercu zacisnęła się mocniej niż zwykle. Miała podkrążone oczy i zapadnięte policzki. Źle — pomyślał. Nie chciał, by ktokolwiek był nieszczęśliwy, a tym bardziej Elszabet. Była taka miła, mądra, dobra. Dlaczegóż to miałaby być tak zatroskana?

— Wiesz — powiedział do niej — przypominasz mi trochę moją matkę. Teraz to właśnie odkryłem.

— Lubiłeś swoją matkę, Tom?

— Ty zawsze zadajesz takie pytania, prawda?

— Skoro mówisz, że ci ją przypominam, chciałabym wiedzieć, co o niej myślałeś, bo wtedy dowiem się, co myślisz o mnie.

— Ach, o to chodzi — rzekł Tom. — O tobie myślę bardzo dobrze. Słuchasz mnie, interesujesz się mną, lubisz mnie. Tak naprawdę nie pamiętam zbyt dobrze mojej matki. Miała chyba jasne włosy, zdaje się, że takie jak twoje. Chodzi mi o to, że jesteś taka, jaką chciałbym pamiętać moją matkę, gdybym ją pamiętał. Rozumiesz mnie?

Wyglądało na to, że go rozumie. Uśmiechnęła się, a uśmiech ten złagodził nieco jej wewnętrzne napięcie. Powinna się częściej uśmiechać — pomyślał Tom.

— Gdzie się wychowałeś? — spytała go.

— W różnych miejscach. Chyba w Nevadzie. I w Utah.

— To znaczy w Deseret?

— Deseret, tak, tak to teraz nazywają. I w Wyoming, choć tam na większości obszaru nie można mieszkać ze względu na pył, który przywiało z Nebraski, prawda? I jeszcze w paru innych miejscach. Dlaczego pytasz?

— Po prostu byłam ciekawa. Pomyślałam sobie, że nie jesteś z Kalifornii.

— Nie, nie, choć kiedyś już tu byłem. Chyba trzy lata temu. W San Diego. Mieszkałem tam pięć czy sześć miesięcy. W San Diego jest ciepło i przyjemnie, ale mieszka tam mnóstwo dziwaków. Wielu z nich nawet nie mówi po angielsku. Cudzoziemcy z Afryki, z Ameryki Południowej. Znałem ich kilku.

— Jak znalazłeś się w San Diego?

— Podróżowałem. Pewnego dnia złapał mnie ciężki wiatr. Wiesz, co to jest ciężki wiatr? Promieniowanie. To się stało, gdy byłem w Nevadzie. Wiesz, ja czuję, kiedy wiatr jest napromieniowany. Ciężki pył wywołuje mrowienie w mojej głowie, o tu, po lewej stronie. Czułem, że nadchodzi, ale gdzie miałem pójść? Złośliwy wschodni wiatr zabierał ładunek może z Kansas i dmuchał, dmuchał, dmuchał, wprost do Nevady. Nie było gdzie się skryć, tak się zdarza. Tutaj, na dalekim zachodzie, nie macie tego, prawda? Ja wtedy dostałem dawkę, trochę chorowałem; wypadły mi włosy, wiesz? Pomyślałem, że może odpocznę trochę w San Diego, aż poczuję się lepiej. Potem pojechałem dalej. Zmęczyli mnie ci cudzoziemcy. Nigdy nie zatrzymuję się długo w jednym miejscu. Nigdy nie wiadomo, czy ktoś nie planuje cię skrzywdzić.

— Tutaj nikt cię nie skrzywdzi, Tom.

— Ty mnie nie skrzywdzisz. To jeszcze nie znaczy, że nikt. Nawet tutaj. Biedny Tom wciąż wędruje, a wędrówka ta nie skończy się, dopóki nie nadejdą Ostatnie Dni i dokonamy Przejścia. Ale Ostatnie Dni nadejdą lada chwila, wiesz?

Pochyliła się w przód, wciąż spięta. Zawsze tak było, gdy poruszał ten temat. Rozmawiali już trzeci, a może czwarty raz w tym tygodniu w jej małym gabinecie z wielkim zielonym ekranem na ścianie i za każdym razem, gdy wspominał o Przejściu albo o obcych światach czy czymś takim, widział, jak zachodzą w niej wielkie zmiany.

— Chcesz opowiedzieć mi dzisiaj więcej o Przejściu?

— Co chciałabyś wiedzieć?

— Wszystko. Cokolwiek możesz mi powiedzieć.

— Jest tego tak wiele. Nie wiem, od czego zacząć.

— A więc wszyscy wyruszymy do gwiazd? — zapytała. — Przeskoczymy kosmos i zaczniemy żyć na nowo w innych światach?

— Właśnie tak. — Miała przed sobą jakieś urządzenie, coś do nagrywania jego słów. Widział zapalone czerwone światełko. W porządku. Ufał jej. Nigdy nie ufał zbyt wielu ludziom, ale jej tak. Nie zrobiłaby nic, co mogłoby go skrzywdzić. — To znaczy nie pójdziemy w naszym aktualnym kształcie. Odrzucimy nasze ciała, a do nowych światów przejdą tylko nasze dusze.

— A tam dadzą nam jakieś ciała? Gdybyśmy, powiedzmy, znaleźli się w Zielonym Świecie, czy dostaniemy krystaliczne ciała ze lśniącą skórą i rzędami oczu?

Tom spojrzał na nią.

— Wiesz o Zielonym Świecie?

— Wiem o wszystkich, Tom.

— I wiesz, że są prawdziwe?

— Tego nie wiem — odpowiedziała łagodnie. — Wiem tylko, że widziałam je w mym umyśle, podobnie jak wiele innych osób. Chodziłam po Zielonym Świecie z krystalicznymi ludźmi, Tom. W moim umyśle. Widziałam też łudzi z innych światów; ludzi z Dziewięciu Słońc z jednym wielkim okiem i ludzi ze Świetlnej Kuli, z tymi ich wszystkimi wypustkami…

— Świetlna Kula, tak, to dobra nazwa. To światło to Wielka Gwiezdna Chmura. Mieszkają tam Ludzie-Oczy. Wiesz, te wszystkie miejsca istnieją naprawdę.

— Od jak dawna o nich wiesz?

— Odkąd pamiętam.

— A mówiłeś, że ile masz lat?

Wzruszył ramionami.

— Chyba trzydzieści pięć, a może trzydzieści trzyj coś koło tego.

— Urodziłeś się na krótko przed Wojną Pyłów?

— Nie, niedługo po jej wybuchu — odparł.

— Twoja matka była w strefie promieniowania, gdy się wszystko zaczęło?

— Na skraju — odpowiedział Tom. — We wschodniej Nevadzie. Tak, na pewno tam właśnie mieszkaliśmy. Albo po drugiej stronie granicy, w Deseret. W Utah. Wiem, że została lekko napromieniowana, gdy była ze mną w ciąży. Później ciężko chorowała. Umarła, gdy byłem dzieckiem. To były parszywe czasy.

— Współczuję ci.

— Tak.

Naprawdę mu współczuła. Czuł to. Jaka ona miła — pomyślał. — Mam nadzieję, że będzie miała pomyślne Przejście. Ona, Elszabet, ta dobra kobieta.

— A wizje? Zaczęły się już w dzieciństwie?

— Tak jak mówiłem, mam je, odkąd pamiętam. Z początku myślałem, że wszyscy na pewno widzą te rzeczy, ale potem okazało się, że nikt, więc sądziłem, że jestem wariatem — uśmiechnął się. — Zdaje się, że jestem wariatem, prawda? Gdy żyje się przez całe lata z czymś takim w głowie, to nie da się nie oszaleć. Teraz jednak wszyscy widzą to, co ja. Od kilku lat ludzie wokoło opowiadają, że mają sny, że widzą Zielony Świat i całą resztę. Był jeden taki w San Diego, cudzoziemiec z Ameryki Południowej, jeździł taksówką. Mieszkałem trochę u niego. To było w Chula Vista, wynajmował mi pokój. Też zaczął mieć wizje. Opowiadał wszystkim znajomym. Wyglądał mi na wariata. Wyjechałem stamtąd. A później inni, ci drapacze, z którymi podróżowałem, przynajmniej kilku z nich, a teraz ty mówisz, że też je widzisz, tak? A ja widzę je coraz lepiej, coraz wyraźniej. Dostrzegam więcej szczegółów. Moc pogłębia się we mnie niemal z dnia na dzień, czuję to. Stąd wiem, że Czas Przejścia się zbliża. Oni mnie wybrali, ci ludzie z kosmosu, nie wiem dlaczego, ale wybrali mnie na zwiastuna, ja dowiedziałem się o nich pierwszy, rozumiesz mnie? Teraz wszyscy się dowiedzą. A później wszyscy, jeden za drugim, wyruszymy do ich światów. To wszystko jest częścią planu Kusereenów. Wielkiego Programu.

— Kusereenów?

— Oni rządzą Świętym Imperium. Są obecną Wielką Rasą, przewodniczą od milionów lat. Wszyscy oddają im cześć, nawet Zygeroni, którzy sami są wielcy, zwłaszcza ci z Zygerone V. Myślę, że oni będą następną Wielką Rasą. To się zmienia co ileś tam milionów lat. Trzy miliardy lat temu, przed Kusereenami, byli Theluvarowie. W Księdze Słońc jest napisane, że Theluvarowie być może wciąż żyją gdzieś na krańcach wszechświata, ale już od dawna nikt o nich nie słyszał i…

— Zaczekaj — przerwała mu Elszabet — zaczynam się gubić. Kusereenowie, Zygeroni, Theluvarowie…

— Trzeba trochę czasu, żeby się tego wszystkiego nauczyć. Mnie się to mieszało chyba z dziesięć lat, zanim wszystko sobie poukładałem. Jest zylion ras, praktycznie każde słońce ma planety, które są zamieszkałe, choć na niektórych, wydawać by się mogło, nie może istnieć życie, bo ich słońce jest zbyt gorące lub zbyt zimne. Wszędzie jest życie. Na przykład Luiiliimeli, gdzie mieszkają Thikkumuuru, znajduje się w układzie olbrzymiej, gorącej niebieskiej gwiazdy Ellullimiilu. Jest tam gorąco jak w piecu, nawet ziemia się topi. Thikkumuurom to jednak nie przeszkadza, gdyż nie mają oni ciał. Są czymś w rodzaju duchów, rozumiesz?

— Niebieski Olbrzym — powiedziała Elszabet do siebie. — Tak.

— A Kusereenowie (rozmawialiśmy przed chwilą o ich programie) chcą, by rozwijały się nowe rasy, by życie pulsowało między światami, żeby nic się nie zestarzało, żeby wciąż następowały zmiany i odrodzenie. Dlatego właśnie nawiązują kontakt z młodymi rasami, takimi jak my, którzy mamy zaledwie milion lat. Dla nich to żaden wiek. Teraz chcą, żebyśmy przybyli do nich, żyli wśród nich, wymieniali z nimi myśli i wiedzą, że musi się to odbyć szybko, bo jesteśmy tu w wielkim kłopocie, na krawędzi samozagłady. To jest już ostatnia szansa. Dokonamy więc Przejścia…

— Czy te rasy prowadzą wojny? — spytała Elszabet. — Czy walczą o supremację?

— O nie — odparł Tom — oni nie mają wojen. Są ponad tym. Wszystkie rasy, które chciały wojować, wyniszczyły się miliony, miliardy lat temu. Tak zawsze dzieje się z wojowniczymi rasami. Te, które przetrwają, rozumieją, jak bezsensowna jest wojna. Zresztą wojna w kosmosie jest niemożliwa, bo jedynym sposobem przedostania się z gwiazdy na gwiazdę jest Przejście, a nie możesz dokonać Przejścia, jeżeli gospodarze nie chcą cię przyjąć i nie otworzą ci wrót. Nie da się przeprowadzić inwazji. Kiedyś, podczas panowania veltyckiego w Siódmym Potentastium, gdy…

— Chwileczkę — powiedziała — trochę to dla mnie za szybko. Wiesz, co chcę zrobić? Listę wszystkich światów, ich nazw i form fizycznych mieszkańców każdej planety. Potem wprowadzimy to do komputera i wyświetlimy na ścianie, tu na tym dużym ekranie. Chciałabym to wszystko uporządkować. A później poproszę cię, żebyś opowiedział mi historie tych światów. Wszystko, co wiesz: jakie dynastie nimi rządziły i tak dalej. Opowiesz wszystko, co wiesz, a my to później poukładamy. Zrobimy to razem?

— Tak, tak, możesz być spokojna. Każdy powinien dowiedzieć się o tym, to bardzo ważne, bo potem będziemy zagubieni podczas Przejścia. Musimy wiedzieć o programie, musimy wiedzieć, gdzie leżą Wirujące Światy i wszystko inne. — Tom poczuł, jak wzbiera w nim gorączka radości tak wielkiej, że zdawało mu się, iż zaraz wywoła wizję. Ta kobieta, ta wspaniała kobieta; nigdy dotąd nie znał nikogo takiego. — Myślę, że trzeba zacząć od czasów rządów Theluvarów w Imperium…

Podniosła rękę.

— Nie, nie teraz, Tom. Bardzo cię przepraszam. Dziś rano nie mam czasu. Muszę iść porozmawiać z ludźmi, którymi się tu opiekuję, z chorymi. Powiedzmy, że dam ci dzień, byś jeszcze o tym wszystkim trochę pomyślał, dobrze? A jutro znów się tu spotkamy i pojutrze, i każdego ranka o tej samej porze, aż powiesz mi wszystko, co chcesz powiedzieć. W porządku?

— Oczywiście. Jak sobie życzysz, Elszabet.

Rozległo się stukanie do drzwi. Na małym ekraniku przy drzwiach Tom ujrzał wielką, pulchną postać kobiety o słodkiej twarzy w bladoróżowym swetrze. Już kiedyś widział ją w ośrodku.

— Wejdź, April — powiedziała Elszabet naciskając coś, co otwarło drzwi. — Tom, to jest April Cranshaw, jedna z osób, którymi się opiekuję. Myślę, że może chcielibyście lepiej się poznać. Idźcie na spacer, przejdźcie się po centrum. Myślę, że spodobacie się sobie.

Tom odwrócił się w stronę grubej kobiety. Wyglądała bardzo młodo, jak powiększona mała dziewczynka, choć z pewnością musiała być przynajmniej w jego wieku. To tłuszcz wygładzał wszystkie zmarszczki na jej twarzy, jak u niemowlęcia. Była osobą otwartą, jak nikt, kogo znał. Tak otwartą, jak zamknięty był Ed Ferguson. Wydawało mu się, że gdy tylko dotknie jej miękkiego nadgarstka, wszystkie jego wizje przeleją się na nią. Tak szeroko była otwarta. Ona też chyba o tym wiedziała; patrzyła na niego wzrokiem nieśmiałym i zalęknionym. Nie bój się, chciał jej powiedzieć, nic ci nie zrobię. Nie jestem Stidge’em ani Mujerem. Nic złego ci nie zrobię.

— W porządku, April? — spytała Elszabet. — Zabierzesz Toma na spacer?

— Jeśli pani tak chce — odpowiedziała April miękkim, drżącym głosem.

Elszabet zmarszczyła brwi.

— O co chodzi, April?

Gruba dziewczyna zaczerwieniła się.

— Mam to powiedzieć? Przed…

— Nie szkodzi, April, powiedz.

— Jestem dzisiaj chyba trochę zdenerwowana — powiedziała łagodnie lekko zdyszana mała dziewczynka w ogromnym ciele. — Wiem, że chciałaby pani, żebym poszła z nim na spacer, ale czuję się trochę podenerwowana.

— Dlaczego?

— Nie wiem — spojrzała na Toma z obawą. — Te sny kosmiczne, te wizje. One przychodzą tak często, po kilka naraz, doktor Lewis. Czasami są tak silne, że nawet nie wiem, gdzie jestem; tu czy na którejś z tych planet. A teraz, gdy weszłam do pani gabinetu, to…

— Mów dalej, April — Elszabet pochyliła się w jej stronę słuchając grubej dziewczyny z najwyższą uwagą. Na Toma nawet już nie spojrzała.

— To znaczy… coraz trudniej… jest… mi… myśleć… normalnie…

— April? April?

— Ona upadnie! — zawołał Tom i rzucił się w jej stronę. W ostatniej chwili zdążył chwycić wpół chwiejącą się kobietę i podtrzymać ją. Była ciężka, niewiarygodnie ciężka. Musi ważyć ze dwa, trzy razy więcej ode mnie — pomyślał zmagając się z ciężarem. Elszabet podeszła z drugiej strony, by mu pomóc. Udało się im położyć ją delikatnie na podłodze. Leżąc na wznak z trudem łapała oddech. Elszabet zwróciła się do Toma uśmiechając się z zakłopotaniem:

— Tom, czy mógłbyś pójść po doktora Robinsona? Wiesz, to ten wysoki, śniady mężczyzna. Przyślij go tutaj, Tom, proszę cię.

— Czy to ja jej zrobiłem? — spytał Tom.

— Trudno powiedzieć. Ale za chwilę wróci do siebie.

— Chyba będziemy musieli odłożyć ten spacer na kiedy indziej — powiedział. — Dobrze, pójdę teraz po doktora Robinsona. Przyślę go tutaj. Dziękuję, że chciałaś ze mną rozmawiać, Elszabet. To dla mnie bardzo ważne, że mam z kim porozmawiać.

Wyszedł na korytarz.

— Doktorze Robinson, doktorze Robinson?

Biedna grubaska — pomyślał Tom — że też tak zasłabła. Błogosławieństwem będzie dla niej porzucenie ciała. Biedna grubaska. Życzę jej szybkiego Przejścia. Wszystkim nam tego życzę: szybkiego Przejścia. Mam nadzieję, że będziemy mogli pójść w przyszłym tygodniu. Albo choćby jutro. Tak, jutro.

3

Gdy Ferguson wrócił do pokoju po porannych zabiegach, zobaczył dwa listy na środku swojego łóżka. Zrzucił je na podłogę, a sam rozciągnął się na posłaniu. Był wykończony. Listy mogą zaczekać. I tak jeszcze nie zdarzyło się, żeby przyszła jakaś korespondencja godna uwagi. Najpierw wszystko czytała doktor Lewis. Wycinała fragmenty, które mogłyby spowodować niepokój pacjenta.

Czuł potworne zmęczenie. Chryste umęczony! Najpierw godzinna rozmowa z doktorem Patelem, małym, pedantycznym Hindusem z brytyjskim akcentem, który zawsze zadawał ci pytania z sześciu różnych, niespodziewanych punktów widzenia. Wciąż męczył go o sny kosmiczne. Jak on, Ferguson, czuje się wiedząc, że wszyscy inni je mają, a on nie? A może ma? „Czy nie zaczyna pan przypadkiem odbierać tego typu obrazów, panie Ferguson?” Pieprzę cię, doktorze Patel. Nie powiedziałbym ci, nawet gdybym je odbierał. Potem godzina idiotycznych podskoków w centrum rekreacji na sesji fizykoterapii, prowadzonej przez tę dziką lesbijską dziwkę, Dante Corelli. Święty Boże, każą ci tańczyć, aż padniesz, i nawet nie przeproszą.

Gdyby tylko wtedy, gdy próbowałem, udało mi się stąd zniknąć — pomyślał. — Nie, nie, wszczepili mi tę cholerną płytkę, więc po prostu wysłali helikopter i ściągnęli mnie jak rybę kołowrotkiem. Tak było, przecież już uciekliśmy, ja i Alleluja, uciekaliśmy już przez trzy albo pięć godzin i wtedy nas ściągnęli.

Rozejrzał się po pokoju. Ci sami, żałośni współlokatorzy. Nick Podwójna Tęcza rozciągnięty na łóżku, zatopiony w rozmyślaniach o Siedzącym Byku, Czerwonej Chmurze i Buffalo Billu. Nieszczęsny łajdak, musi rozprawiać się w głowie z generałem Custerem dziesięć razy na dzień. Na pewno dobrze mu to zrobi. A tam drugi ponury przypadek, ten Meksykanin, Menendez. Cały czas śpiewa coś i mruczy do siebie modląc się do azteckich bogów. Miły, spokojny facet. Pewnie marzy, żeby mógł nas wszystkich zawlec na ołtarz i wyciąć nam serca kamiennym nożem. Jezu, Jezu, co za kupa świrów!

Ferguson podniósł jeden z listów. Włożył małą kostkę w szczelinę odtwarzacza. Na ekranie pojawił się obraz ładnej blondynki. Byłaby wspaniała, gdyby nie wyglądała tak poważnie.

— Ed, mówi Mariela. Twoja żona, na wypadek gdybyś miał to skasowane.

Ano, mam to skasowane. Z której strony się za to zabrać? Ferguson zatrzymał list i dotknął pierścienia.

— Hasło „żona” — powiedział.

— Żona: Mariela Johnston. Urodziny 7 sierpnia. W lecie skończy 33 lata. Ożeniłeś się z nią w Honolulu, 4 lipca 2098 r…

Wysłuchał zapisu do końca zastanawiając się, jak ludzie z personelu mogą oczekiwać, że on cokolwiek zrozumie z listu, skoro nie wiedzą, że ma w pierścieniu rekorder uzupełniający luki w jego pamięci. Włączył list i znów zobaczył Marielę.

— Chcę ci powiedzieć, Ed, że wracam na Hawaje. Zarezerwowałam bilet na statek na przyszły wtorek, czyli następny dzień po otrzymaniu przez ciebie tego listu. Nie chodzi o to, że już cię nie kocham, bo tak nie jest, ale po ostatnich moich odwiedzinach w lipcu zrozumiałam, że po prostu nic nas już nie łączy, że może nie pamiętasz nawet, kim jestem, i że z pewnością cię nie obchodzę. Dlatego chcę wyjechać z Kalifornii, zanim cię wypuszczą. Dla naszego dobra. Formalności załatwię w Honolulu i…

— Dobrze, dobrze, Mariela. Co mnie to obchodzi?

Zatrzymał kostkę i włożył drugą. Ten list był od wspaniałej, seksownej rudej dziewczyny, która nazywała się Lacy.

— Hasło „Lacy” — powiedział do pierścienia, który poinformował go, że to kobieta z San Francisco, chyba jego dziewczyna, partner w przedsięwzięciu Betelguza V. W porządku. Przywołał ją znów na ekran, myśląc że może powie mu, że przyjeżdża w odwiedziny. Zaczął już nawet zastanawiać się, czy nie będzie miał problemów z Allelują.

Plany Lacy były jednak zgoła odmienne.

— Ed, muszę opowiedzieć ci o czymś cudownym. Po raz pierwszy znalazłam szczęście i sens życia — zaczęła. — Czy pamiętasz, jak wtedy, w lecie, opowiedziałam ci o moim dziwnym śnie o obcej planecie i kosmicznej istocie z rogami? To był właśnie początek. To było religijne objawienie, choć wtedy jeszcze tego nie rozumiałam. Wkrótce potem poznałam ruch tumbonde, o którym pewnie nie wiesz zbyt wiele. Zaczął się on w San Diego za sprawą Seniora Papamacera, wielkiego człowieka, który prowadzi nas na spotkanie z bogami. Zaangażowałam się w to całym sercem i duszą. Przyłączyłam się do marszu na północ; są nas setki tysięcy pod przewodnictwem Seniora, a ja czuję się zupełnie przemieniona, a nawet odkupiona. To tak, jakby oczyszczono mnie z wszystkich złych rzeczy, które robiłam, jakby wybaczono mi i dano nowe, czyste sumienie. A wszystko z powodu tej wizji, tej dziwnej postaci pod dwoma obcymi słońcami…

Boże — pomyślał Ferguson przygnębiony — posłuchajcie tylko, zupełnie jak dziewczyna ze zgromadzenia zakonnego. A te zwariowane wizje każdemu zmieniają życie. Cały świat zwariował. Wszyscy oprócz mnie.

— … idziemy więc w kierunku Siódmego Miejsca, gdzie dostąpimy ostatecznego odkupienia. Chcę ci powiedzieć, że wkrótce będziemy przechodzić niedaleko Mendocino, więc gdybyś mógł jakoś wyrwać się z Nepenthe i dołączyć do nas, gdybyś przyjął tumbonde i poszedł za Seniorem Papamacerem, to zaraz zostałbyś przemieniony i poczułbyś, jak zło i troski, które naznaczyły twe życie, odchodzą od ciebie w jednej chwili, tak jak odeszły ode mnie i…

Pewnie. Po prostu idź sobie stąd i przyjdź do tego ich Seniora czy jak mu tam. Tylko tyle, że doktor Lewis już przesłuchała ten list, droga Lacy. Gdyby nawet była jedna szansa na milion, żeby się stąd wydostać i spotkać się z tobą, czy myślisz, że słyszałbym cię teraz? Naprawdę tak myślisz?

— … a z pewnością również na ciebie spłynie błogosławieństwo Maguali-ga, a światło Chungiry-Który-Przyjdzie rozświetli twą duszę, jeśli tylko złączysz się z nami, kochanie. Przyjdź i wyrusz z nami do Siódmego Miejsca…

Zmarszczył brwi i wyłączył kostkę. Co za idiotyczne gówno. Uciec, by złączyć się z bogami? Ta druga, wracając do rodziny na Hawaje, ma przynajmniej jakiś sensowny powód. Ale to… to wariactwo…

W ten sposób pozbył się ich obu, na to przynajmniej wyglądało. No dobrze, jest jeszcze Alleluja, lepsza niż one obie razem. Zawsze tak się składało, że miał pod ręką kobietę lepszą niż poprzednia, gdy takiej potrzebował. Ferguson potrząsnął głową usiłując uwolnić się od swoich myśli. Ciekawe, co robi teraz Alleluja? Poszukam jej. Może pójdziemy na mały spacer? Trochę ich ulubionego przedpołudniowego szaleństwa…

— Ed? — rozległ się głos za drzwiami. — Ed, jesteś tam?

Ferguson nachmurzył się.

— Kto tam?

— To ja, Tom. Masz chwilę czasu?

Jeszcze jeden wariat, a jakże!

— Jasne — odpowiedział — zaczekaj, wpuszczę cię.

Otworzył drzwi. Ujrzał zmierzwione włosy i płonące dziko oczy. Coś było nie w porządku z tym facetem, nie ma wątpliwości. Musi mieć coś źle w głowie. Ferguson stanął przed nim niepewnie zastanawiając się, co też Toma do niego sprowadza.

— Dziś jest twój wielki dzień — powiedział Tom.

— Naprawdę?

— Pamiętasz, jak pierwszy raz rozmawialiśmy ze sobą w zeszłym tygodniu? Powiedziałem wtedy, że pokażę ci, jak zobaczyć kosmiczne wizje.

— Tak mówiłeś?

— Tak, na stołówce. Siedzieliśmy z tym małym księdzem, ty poczęstowałeś mnie burbonem, a potem…

— Nic nie pamiętam z zeszłego tygodnia — odparł Ferguson zmęczonym głosem — nie wiesz o tym? Pamiętam, że gdzieś się już widzieliśmy, że nazywasz się Tom, a całą resztę diabli wzięli. Skasowana. Oni to właśnie tu robią. Czyszczą pamięć. Chyba wiesz o tym, co?

Tom machnął ręką, jakby opędzał się od jakiegoś natrętnego brzęczenia.

— Nic nie szkodzi, ja w każdym razie pamiętam. Widzę twoje cierpienie, przyjacielu, i chcę ci pomóc uwolnić się od niego. Chodź, pójdziemy na mały spacer gdzieś do lasu, żeby nikt nam nie przeszkadzał. Nie miałeś jeszcze kosmicznych snów, prawda?

— Nie — powiedział Ferguson. — O ile pamiętam, to nie, Chociaż… — przerwał.

— Chociaż co?

Ferguson zamyślił się.

— Nie jestem pewny, ale coś chyba było. Zaczekaj, muszę sprawdzić. — Wszedł do ubikacji, żeby Tom nie mógł zobaczyć, co robi. Dotknął pierścienia i zażądał danych o niecodziennych wydarzeniach w ubiegłym tygodniu. Jego własny cichy i spokojny głos poinformował go o wszystkim, co się zdarzyło w ciągu ostatnich kilku dni, a co uznał za warte zabezpieczenia przed skasowaniem. Większość z tego nadawała się na śmietnik, ale po chwili natrafił na zapis z przedwczoraj: „Coś jakby rodzaj kosmicznego snu, jakiś jego przebłysk. Świat spowity zieloną mgłą. Coś takiego jak w doniesieniach o Zielonym Świecie. To było wszystko, tylko zielona mgła. To chyba jeszcze nie to, ale może coś się zaczyna.”

Tom spojrzał na niego dziwnie, gdy wyszedł.

— Rozmawiałeś ze sobą?

— Tak, taka mała konferencja z samym sobą — odparł Ferguson. — Posłuchaj, w jednym z tych snów jest zielona mgła, prawda?

— Zielony Świat. To piękne miejsce.

— Nie wiem. Widziałem tylko mgłę. Przedwczoraj w nocy. Zieloną mgłę.

— Nic więcej? Tylko mgłę?

— Tylko mgłę.

— W porządku — powiedział Tom. — Wizje próbują już się przebić. Zaczęło się. Może dlatego, że ja tu jestem, ich oddziaływanie jest silniejsze. Widzisz? Ty też potrafisz tak jak wszyscy, Ed. Chodź teraz ze mną. Idziemy do lasu.

— Po co?

— Mówiłem ci. Będziesz miał wizję. Musimy tylko pójść tam, gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał, bo musisz się skoncentrować. W porządku, Ed? No, chodź już.

— Nic z tego nie będzie. Powiedz mi, jak mam mieć sen, skoro nie śpię?

— Tylko chodź ze mną — odparł Tom.

Ferguson wzruszył ramionami. Przecież nic mi się nie stanie, dlaczego miałbym nie spróbować? Skinął głową i wyszli na zewnątrz. Był ciepły, jesienny poranek. Obeszli salę gimnastyczną. Po drodze spotkali kilka osób: Dante Corelli i ogrodnika, Muga Watsona. Dante uśmiechnęła się i pokiwała im, ogrodnik nie zwrócił na nich uwagi.

— Może tutaj? — powiedział do Toma.

— Bardzo dobrze, świetnie. Usiądź na tym kamieniu, tu obok mnie, o tak. Musisz jeszcze dowiedzieć się — rzekł Tom — że wszechświat pełen jest istot dobrej woli. Jasne? Jest więcej słońc, niż ktokolwiek zdoła zliczyć, a wszystkie one mają planety, a na nich mieszkają ludzie. Nie tacy jak my, ale jednak ludzie. Oni wszyscy żyją i właśnie w tej chwili zajmują się swoimi sprawami. Rozumiesz? I oni wiedzą, że tu jesteśmy. Dają nam znaki. Kochają nas. Wszystkich. Chcą przygarnąć nas do siebie. Słyszysz, Ed? Musisz w to uwierzyć. Oni skontaktowali się ze mną poprzez wizje, ja jestem ich emisariuszem, jestem zwiastunem, który poprowadzi wszystkich do gwiazd — Tom pochylił się nad Fergusonem przeszywając go spojrzeniem swych nieziemskich, ciemnych oczu. — Czy to brzmi jak szaleństwo, Ed? Musisz spróbować uwierzyć. Chociaż na chwilę odrzuć swój gniew, nienawiść i wszystko złe, co tkwi w twojej duszy jak bryła lodu. Powiedz sobie, że ten Tom to wariat, ale ty przez chwilę będziesz udawał, że wierzysz w to, co on mówi. Dobrze? W porządku? Będziesz tylko udawał. Nikt nie dowie się, że Ed Ferguson przez sześćdziesiąt sekund wierzył w jakieś wariactwo. Tom nikomu nie powie, uwierz, Tom nie powie. Tom cię kocha, Tom chce ci pomóc, Ed, poprowadzić cię. Podaj mi teraz ręce.

— Co do cholery — powiedział Ferguson — podawać ręce?

— Uwierz mi. Uwierz im. Czy chcesz wciąż czuć się tak, jak czułeś się przez całe życie? Odrzuć to wszystko choć na chwilę. Otwórz się. Niech spłynie na ciebie łaska. Podaj mi ręce. Co, myślisz, że jestem jakimś zboczeńcem? Chcę ci tylko pomóc. Ręce, Ed.

Ed z niechęcią wyciągnął ręce przed siebie.

— Teraz odpręż się, rozluźnij. Umiesz się uśmiechać? Chyba jeszcze nigdy nie widziałem cię uśmiechniętego. Zrób to teraz. Udawaj, jeśli musisz. Jeden głupi uśmiech, podnieś kąciki ust, nie przejmuj się, że możesz śmiesznie wyglądać. O tak, dobrze. Chcę, żebyś cały czas się uśmiechał. Chcę, żebyś powiedział sobie, że jest w tobie duch nieśmiertelny stworzony przez Boga, który kocha cię w każdej chwili twojego życia. Uśmiechaj się, Ed! Uśmiechaj się! Pomyśl o miłości. Pomyśl o światach czekających na ciebie. Pomyśl o nowym życiu, które będzie twoje, gdy odrzucisz ziemskie ciało i dokonasz Przejścia. Możesz być, kim tylko zechcesz. Nie musisz być sobą. Możesz być dobry, czuły, pełen miłości. I nikt nie będzie się z ciebie śmiał z tego powodu. To jest nowe życie. Uśmiechaj się, Ed. Bądź wciąż uśmiechnięty. O tak, wcale głupio nie wyglądasz, wiesz? Wyglądasz wspaniale, jesteś przemieniony. Podaj mi teraz ręce. Podaj… mi… ręce…

Ferguson poczuł się bezradny. Chciał stawiać opór, zbudować mur, by to coś nie wtargnęło do jego wnętrza. Mur ten nawet stanął, ale po chwili runął, a on nie był już w stanie się opierać. Jego ręce powędrowały w górę jak para baloników, a Tom chwycił je mocno. W chwili dotknięcia mózg Fergusona przeszyło coś jakby wyładowanie elektryczne. Chciał wyrwać się, ale nie potrafił. Nie miał siły. Poczuł zalewającą go moc galaktyk i nie mógł jej się przeciwstawić.

Wtedy ujrzał.

Ujrzał Zielony Świat i wysokich, smukłych, lśniących ludzi, poruszających się z gracją wokół błyszczącego szklanego namiotu. Ujrzał niebieskie słońce wyrzucające strumienie ognia. Ujrzał planetę dziewięciu słońc.

Widział, widział, widział…

Potok obrazów. Olśniewający, zdumiewający. W głowie wirowała mu ich mnogość. Wszystko, wszystkie wizje naraz. Świat za światem za światem. Krajobrazy, miasta, obce istoty, gwiezdne imperia. Trząsł się cały. Nic się nie chciało zatrzymać. Ogarnęła go nie znana radość, gwałtowny powiew szczęścia. Krzyknął i osunął się na ziemię u stóp Toma. Leżał tak na brzuchu, dotykając twarzą wilgotnej ziemi, a pierwsze łzy, jakie pamiętał w swoim życiu, popłynęły mu po policzkach gorącym strumieniem.

4

Księżyc lśnił nad Pacyfikiem jak srebrzysty sierp, a tuż obok białym, zimnym światłem skrzyła się Wenus. W tę jasną, spokojną noc powietrze wolne było od mgły, choć nieco wilgotne, co mogło zwiastować zbliżającą się porę deszczową, która wciąż nie nadchodziła. Przyczaiła się pewnie gdzieś na północ od Vancouver.

Jaspin zapytał:

— Jak się nazywało to miasteczko, przez które wczoraj przejeżdżaliśmy?

— Santa Rosa — powiedziała Lacy. — Kiedyś było to spore miasto.

— Kiedyś było — mruknął Jaspin. — Oto Kraina-Kiedyś-Była.

Siedzieli na zboczu niskiego wzgórza, które kształtem przypominało pierś wystającą z szerokiego, pochyłego pastwiska porośniętego morzem trawy. Ów nie skażony krajobraz północnej Kalifornii, tutaj za San Francisco, różnił się bardzo od tego, do którego przywykł dorastając w Los Angeles. Tam wszędzie widać było nie dające się usunąć blizny po spustoszeniach spowodowanych intensywnym rozwojem cywilizacji.

Choć księżyc był tylko cieniutkim sierpem, jednak rzucał wyraźne cienie. Dobrze widać było samotne dęby, wystające skały i szeroki dywan brązowej, zwiędłej trawy. Ocean był kilka kilometrów przed nimi. Za nimi zaś rozciągał się nieopisany chaos karawany tumbonde, też swego rodzaju ocean. Niezliczone mnóstwo pojazdów, których łańcuch kończył się nie wiadomo jak daleko przed autostradą prowadzącą w głąb lądu. W San Francisco i Oakland Senior zyskał tylu nowych wiernych, że liczba pielgrzymów podwoiła się. Kosmiczny Szczurołap z Hameln — pomyślał Jaspin — w drodze do Siódmego Miejsca zagarniający obiema rękami gorliwych wyznawców. Jaspin oparł lekko rękę na ramieniu Lacy. Po raz pierwszy od trzech dni, odkąd rozbili obóz w pobliżu Oakland, udało mu się ją odnaleźć. Zaczął już nawet zastanawiać się, czy pomimo tego, co opowiadała mu o znaczeniu tumbonde w jej życiu, nie wróciła z jakiegoś powodu do San Francisco. Na szczęście nie zrobiła tego. Po prostu razem z innymi, jak w oku cyklonu, rzucana była w różne strony przez tłum wiernych. Procesja była już tak wielka, że łatwo było się zgubić. Jaspin zauważył ją wreszcie dzisiaj, gdy usiłowała przedrzeć się przez oszalały tłum do podestu, na którym pojawić się miał Senior Papamacer. „Nic z tego”, powiedział jej wtedy, „Senior zmienił zdanie. Dziś połączy się z Maguali-ga. Chodźmy na spacer.” To było dwie godziny temu. Teraz siedzieli na zboczu wzgórza od strony oceanu. Z oddali dochodziły stłumione odgłosy pielgrzymki.

— Nigdy nie myślałem, że Kalifornia jest taka wielka — powiedział Jaspin. — To znaczy, widziałem na mapie, ale żeby naprawdę pojąć, jaka to przestrzeń, trzeba samemu przejść ją całą z dołu do góry.

— Jest większa niż mnóstwo krajów — zauważyła Lacy. — Jest większa niż Niemcy, Anglia, a może i Hiszpania. Większa od wielu ważnych miejsc. Powiedział mi to kiedyś Ed Ferguson, mój były partner. Byłeś kiedyś w innym kraju, Barry?

— Ja? Kilka razy w Meksyku. Prowadziłem badania w terenie.

— Meksyk to prawie tam, gdzie mieszkałeś. Mam na myśli naprawdę obcy kraj. Na przykład w Europie.

— Jak miałbym dostać się do Europy? Na latającym dywanie?

— Przecież ludzie jeżdżą z Ameryki do Europy?

— Może ze wschodniego wybrzeża. Pewnie pływają tam jakieś statki. Ale nie stąd. Jak przejedziesz przez całą zapyloną strefę? — Jaspin potrząsnął głową. — Były takie czasy, że ludzie mogli sobie jechać, gdzie chcieli, w jedno popołudnie. Do Australii, Europy, Ameryki Południowej. Wszędzie. Wystarczyło tylko wsiąść do samolotu.

— Ale jeszcze są samoloty. Sama widziałam.

— Pewnie, samoloty. Nie wiem, może niektóre wciąż potrafią pokonywać oceany, ale wszystko rozbija się dziś o politykę. Wszystkie kraje pocięte są na kawałki; Republika Tego, Niezależne Państwo Tamtego, potrzeba pięćdziesięciu wiz, żeby gdziekolwiek się dostać. Nie, to totalny bałagan, Lacy, być może taki, którego nie da się już uporządkować.

— Gdy otworzą się wrota i przyjdzie Chungira-Który-Przyjdzie, wszystko znów będzie na swoim miejscu — rzekła Lacy.

— Naprawdę w to wierzysz?

Odwróciła gwałtownie głową w jego stronę.

— A ty nie?

— Tak, pewnie że tak.

— Ale nie do końca, prawda, Barry? Coś ciągle cię powstrzymuje.

— Być może.

— Wiem, że tak jest. Ale to nic nie szkodzi. Znałam takich ludzi. Sama taka byłam. Cyniczna, wątpiąca, niepewna. Jaki zresztą miałby być człowiek, który nie potrafi zrozumieć, co się wokół niego dzieje? Wychowany w świecie, w którym po pół godzinie jazdy za miasto znajdzie się już na terytorium bandidos, a po drugiej stronie Gór Skalistych przez tysiąc kilometrów ciągnie się strefa skażona. Tego można się jednak pozbyć; tych rozterek i patrzenia na wszystko z góry. Musisz tylko pozwolić, żeby tak się stało. Wiesz o tym.

— Tak, wiem.

— Długi zły czas już się kończy, Barry. Spadliśmy na dno, gdzie nie ma już właściwie żadnej nadziei i wtedy nadzieja pojawia się. Przyniósł ją Senior. On daje nam słowo. Wrota otworzą się, a wielcy przyjdą do nas i wszystko naprawią. To właśnie się stanie, i to wkrótce, a wtedy będzie dobrze, może po raz pierwszy w życiu. Prawda? Prawda?

— Jesteś piękną kobietą, Lacy.

— A co to ma do rzeczy?

— Nie wiem, chciałem ci to powiedzieć.

— Naprawdę tak myślisz?

— Masz jakieś wątpliwości?

Roześmiała się.

— Już to słyszałam, ale nigdy nie jestem pewna. Nie ma takiej kobiety, która myślałaby, że jest naprawdę piękna bez względu na to, co mówią jej mężczyźni. Myślę, że mam ładne włosy, oczy, nos. Ale nie lubię swoich ust. One wszystko psują.

— Mylisz się.

— Choć moje ciało jest chyba całkiem niezłe.

— Naprawdę? — zapytał.

Oczy jej jaśniały. Jaspin zobaczył w nich odbicie księżyca. Wydawało mu się nawet, że widzi tam również blask Wenus. Przyciągnął ją do siebie, dotknął lekko jej piersi. Miała na sobie miękki, zielony sweter z bardzo cienkiego materiału i nic pod spodem. Tak — pomyślał — zupełnie niezłe. Miał ochotę położyć głowę na jej piersiach i jakiś czas tak poleżeć. Przez chwilę zastanowił się, gdzie teraz może być Jill i co może robić. Jego żona. Cóż to za farsa. Nie widział jej od dwóch dni. Widocznie straciła zainteresowanie Radą Wewnętrzną albo raczej to oni stracili zainteresowanie nią. Miała rację, gdy za pierwszym razem powiedziała o sobie, że jest zbłąkanym, porzuconym, nikomu niepotrzebnym dzieciakiem. Lacy to co innego: mądra, zaradna. Kobieta, która dużo widziała i dużo zrozumiała. Jeśli nawet wcześniej była oszustem, to co z tego? Co z tego? Sam też byłeś oszustem — powiedział do siebie przypominając sobie czasy na UCLA, gdy zrobił karierę dzięki kleceniu naprędce wykładów z fragmentów myśli innych ludzi. — Naukowiec? Skądże, zwykły oszust. Równie dobrze można by było rozdawać grunty na Betelguzie V. To jednak nie ma już znaczenia. Niedługo wszyscy zostaniemy przemienieni — pomyślał. W jednej chwili, w mgnieniu oka. Pociągnął jej sweter w górę. Lacy z uśmiechem odsunęła jego ręce. Zdjęła sweter sama i odrzuciła na bok. Po chwili to samo stało się z dżinsami. Wydawało się, że w jej jasnej skórze odbija się światło księżyca kontrastując z kręconymi, rudymi włosami.

— Chodź — szepnęła ochrypłym głosem.

Przysunęli się do siebie. Nigdy jeszcze nie czuł niczego podobnego. To było jak sen. Piękne, a zarazem zadziwiające. Nigdy nie był romantykiem, zwłaszcza w tych sprawach, ale tym razem było inaczej. To było coś nowego, unikatowego. Może sprawiła to bliskość przybycia bogów? Tak, z pewnością. Tu, na wzgórzu, na północ od San Francisco, w świetle księżyca, gwiazd i jaśniejącej Wenus, zrozumiał, że zły czas się kończy. Czuł, jak wszystkie ropiejące rany w jego duszy zaczynają się zasklepiać. Tak, tak. Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie. A gdy pójdę stanąć z nim twarzą w twarz, nie będę sam. Rzeczywiście zostali przemienieni — pomyślał Jaspin. — W jednej chwili, w mgnieniu oka.

— Wiesz co? — powiedział. — Kocham cię.

— A to znaczy, że wreszcie zaczynasz kochać siebie samego — rzekła Lacy. — To pierwszy krok w miłości do drugiej osoby — uśmiechnęła się. — Wiesz? Ja też. Kocham cię, Barry. Po dłuższej chwili znów odezwała się Lacy:

— Zaczekaj, wejdę na górę, w porządku? Nie przeszkadza ci to? O tak, Barry, tak. O tak, dobrze.

5

— Zbliżanie to z pewnością główna przyczyna — powiedziała Elszabet — a przynajmniej jedna z głównych przyczyn.

Było wczesne popołudnie. Siedziała w swoim gabinecie i spoglądała na Dana Robinsona leniwie opierającego się o ścianę przy oknie. W tej pozycji wyglądał, jakby zbudowany był tylko z nóg i ramion. Niebo, widoczne przez małe okienko od północnej strony, szarzało coraz bardziej przykrywane nadciągającymi ciężkimi chmurami.

— Miałeś rację — odezwała się znowu. — Jeśli to, co przydarzyło się April, jest jakąś wskazówką, to zbliżanie musi być ważnym czynnikiem. Teraz jestem gotowa to przyznać.

— Dobrze, to już jest coś.

— Jak ona się czuje?

— Wszystko będzie dobrze — rzekł Robinson, który wrócił właśnie z izby chorych. — Daliśmy jej sto miligramów paksu. Boże, jaka ta dziewczyna wielka! To tylko fala emocji. Napływ krwi do głowy, nic więcej.

— Albo fala gorąca. Szkoda, że jej nie widziałeś. Była czerwona jak burak. Jak pomidor.

Robinson zaśmiał się.

— No tak, niezły pomidor. A właściwie co się stało?

— Jak ustaliliśmy, ułożyłam wszystko tak, żeby przyszła do mojego biura, gdy był tu Tom. Kiedy tylko go zobaczyła, zaczęła ciężko oddychać.

— Hipopotam w słońcu?

— Dan!

— Tak mi po prostu przyszło do głowy. Przepraszam.

— To nie miało związku z seksem, jestem tego pewna, choć ona czerwieniła się jak dziewczę na pierwszej randce. Tom raczej nie wywołuje zainteresowania natury seksualnej, zauważyłeś?

— W każdym razie nie u mnie — powiedział Robinson.

— Tak też myślałam. Ale rzecz w tym, że on jest w ogóle aseksualny. Jest na pewno męski, ale trudno wyobrazić go sobie z kobietą, prawda? Są tacy mężczyźni. On wywołał pewien rodzaj podniecenia u April. To była szybka reakcja: przyspieszony oddech, plamy na policzkach, no i ten rumieniec.

— Tak jak reakcja alergiczna. Przypływ adrenaliny.

— Właśnie. Pokręciła się trochę i powiedziała, że jest podenerwowana. Spytałam ją czym, a ona na to, że to przez wizje, które nachodzą ją coraz częściej i są coraz wyraźniejsze.

— Efekt zbliżania. Tom.

— Powiedziała, że nie potrafi normalnie myśleć. Że trudno jej odróżnić sen od rzeczywistości.

— Wczoraj ty mówiłaś podobnie.

— Tak — powiedziała Elszabet — pamiętam. Trochę się zmieszałam, gdy usłyszałam to od April. Potem zaczęła mówić niewyraźnie, chwiać się i tracić przytomność. Tom i ja złapaliśmy ją w ostatniej chwili i położyliśmy na podłodze. Resztę znasz.

— Tak — stwierdził Robinson — wydaje się pewne, że obecność Toma bardzo zwiększa częstotliwość występowania halucynacji.

— Ale sny występują też na innych, bardzo odległych obszarach. Zbliżanie je wzmacnia, ale nie jest chyba czynnikiem decydującym.

— Na to wygląda.

— Mamy tu karty dystrybucji. Sny kosmiczne występują równocześnie na całym obszarze. Jeśli Tom jest ich źródłem, to musi być niezwykle silnym przekaźnikiem.

— Przekaźnik snów — pokręcił głową Robinson — czy to nie idiotyczne i denerwujące, Elszabet?

— Zastanówmy się nad tym — odparła. — To hipoteza. On kipi wizjami, fantazjami, halucynacjami. To wszystko wylewa się z niego, rozchodzi się od Gór Skalistych po Pacyfik, od San Diego po Vancouver, to tyle, ile wiemy. Podatność oscyluje pomiędzy prawie zerową a niesłychanie wysoką. Być może istnieje tu jakiś związek z poziomem zaburzeń emocjonalnych, gdyż cierpiący na syndrom Gelbarda odbierają to wszystko szybciej i łatwiej niż inni. Nie ma jednak jednoznacznej zależności, gdyż ludzie tacy jak Naresh Patel i Dante Corelli z pewnością nie mają zaburzeń emocjonalnych, a mimo to odbierają sny niemal od tak dawna, jak niektórzy pacjenci, podczas gdy, na przykład, Ed Ferguson, który jest pacjentem, okazał się całkowicie odporny na…

— Myślisz, że Ferguson naprawdę ma Gelbarda, Elszabet?

— W każdym razie wydaje mi się, że coś ma.

— Cierpi na ciężki przypadek niedoboru skrupułów, to wszystko. Im więcej go obserwuję, tym bardziej jestem przekonany, że ten facet jest po prostu symulantem, któremu udało się wkręcić do nas na leczenie, bo to bardziej mu się podobało niż więzienie i Rehab 2. Jeśli więc chcesz powiedzieć, że ktoś tak obojętny na problemy moralne, jak Ferguson, musi ipso facto mieć zaburzenia emocjonalne, to może masz rację, ale nawet w takim przypadku… — Robinson przerwał. — To przypomniało mi, żeby zapytać cię, czy sprawdzasz systematycznie, czy Ferguson nie wykazuje żadnych efektów zbliżania. W zeszłym tygodniu jadł z Tomem śniadanie i od tego czasu kilka razy z nim rozmawiał.

— Poleciłam Nareshowi, żeby sprawdził jego raporty z kasowania, czy nie ma tam jakichś objawów występowania kosmicznych snów. Na pewno snów jako takich nie było, ale dwa dni temu znaleziono jakiś ślad. Niewyraźny zarys Zielonego Świata. Chciałam wezwać go na rozmowę, ale nie mogłam go znaleźć. Powiedzieli mi, że poszedł na spacer do lasu.

— Jeszcze jedna próba ucieczki?

— Nie, ale mamy go pod stałą obserwacją. Jest z Tomem. Poszli już dość dawno.

Robinson zmrużył oczy.

— Osobliwa z nich para. Święty i grzesznik.

— Myślisz, że Tom jest świętym?

— Po prostu tak mi się powiedziało.

— A jak tak właśnie uważam. Ta myśl chodzi mi po głowie już od paru dni. Jest taki inny, taki niewinny, jak święty głupiec, jak wybraniec Boga, wiesz? Jak prorok ze Starego Testamentu. Słowo „święty” też do niego pasuje. Błąka się po pustkowiu… jak to było? „…wzgardzony i odrzucony przez ludzi…”

— „Ogarnięty smutkiem i troską.”

— No właśnie — powiedziała. — A przez cały czas ma w sobie ten niezwykły dar, tę moc, błogosławieństwo… jest jakby ambasadorem wszystkich światów kosmosu…

— Zaraz — przerwał jej Robinson — zaczekaj chwilę. Święty, mówisz. Masz pewnie na myśli mesjasza. Mówisz tak, jakby to, co on emituje, jeśli to istotnie on, było prawdziwą wizją rzeczywistego świata.

— Być może tak jest, Dan, nie wiem.

— Mówisz poważnie?

Nacisnęła kapsułę pamięci.

— Rozmawiałam z nim. Opowiadał mi o tych wszystkich światach ze snów, ich nazwach, zamieszkujących je rasach, imperiach, dynastiach, ich historii i o całej złożonej strukturze galaktycznej cywilizacji. To było fascynujące. Znał wszystkie szczegóły, wszystko było logicznie spójne, przynajmniej do momentu, w którym przestałam cokolwiek rozumieć, a moment ten, muszę przyznać, nadszedł dość szybko. To jednak, co zrozumiałam, jest cholernie przekonujące, Dan. On na pewno tego nie zmyśla. On z tym żyje od dawna.

— Ma więc bogatą wyobraźnię. Dwadzieścia pięć lat zajęło mu wyśnienie tych wszystkich detali. Dlaczego nie miałoby to być fascynujące i przekonujące? To jednak nie znaczy jeszcze, że te imperia i dynastie naprawdę istnieją.

— Wszystko, co mówi, zgadza się w najdrobniejszych szczegółach z tym, co widzę we własnych snach.

— Nie, to o niczym nie świadczy, Elszabet. Jeżeli to on przekazuje obrazy i idee, a ty i inni odbieracie je, to nie znaczy, że przekaz ten nie jest halucynacją.

— Zgoda — przyznała Elszabet — dobrze, więc mamy tu jakieś zjawisko. Ale jakiej natury? Jeśli Tom jest rzeczywiście źródłem wizji, to znaczy, że posiada jakąś pozazmysłową moc przekazywania obrazów drogą bezpośredniego kontaktu mózgów.

— Trochę naciągane, ale nie da się tego wykluczyć.

— Mam dobry argument w sprawie kąta ESP. Tom dzisiaj powiedział mi, że urodził się wkrótce po wybuchu Wojny Pyłów, a jego matka, gdy była z nim w ciąży, przebywała we wschodniej Nevadzie. Dokładnie na skraju strefy radiacji.

— Mutacja telepatyczna, o to ci chodzi?

— To chyba rozsądna hipoteza, nieprawdaż?

— Szkoda że Bill Waldstein tego nie słyszy. On uważa, że to ja wymyślam zwariowane teorie — powiedział Dan.

— Ta nie wydaje mi się zwariowana. Jeśli istnieje jakieś wytłumaczenie fantastycznych zdolności Toma, to dawka promieniowania w czasie poczęcia z pewnością nie jest pomysłem niedorzecznym.

— No dobrze, a więc to mutant telepatyczny.

— W każdym razie jest niezwykłym zjawiskiem. Jeśli natomiast chodzi o treść jego przekazów, to jest być może więźniem wymyślonej przez siebie fantazji, która dzięki jego pozazmysłowym możliwościom może być przesyłana do każdego podatnego umysłu w zasięgu jego oddziaływania. Albo też to on jest niezwykle wrażliwy na przekazywane telepatycznie obrazy z innych cywilizacji.

— Bardzo chciałabyś w to wierzyć, prawda, Elszabet?

— W co?

— Że te obrazy, które on transmituje, to rzeczywistość.

— Może tak. Czy to cię niepokoi, Dan?

Przyglądał się jej dłuższą chwilę.

— Trochę — powiedział w końcu.

— Myślisz, że zwariowałam?

— Tego nie powiedziałem. Myślę, że chciałabyś przekonać się, że Zielony Świat, planeta Dziewięciu Słońc i cała reszta naprawdę istnieją.

— I że z tego powodu daję się wciągać w psychozę Toma?

— I że z tego powodu ulegasz eskapistycznym fantazjom trochę bardziej, niż jest to dobre dla zdrowia — odparł.

— No cóż, ja też tak uważam, a więc jesteśmy jednomyślni. Ale to takie pociągające, prawda, Dan? Te piękne obce światy, które chcą się z nami porozumieć.

— Niebezpieczne. Uwodzicielskie.

— Tak, uwodzicielskie. Ale czasem trzeba dać się uwieść. Popatrz na nasze parszywe życie, Dan, na naszą zniszczoną cywilizację. Żyjemy na gruzach i szczątkach przedwojennego świata. Te wszystkie małe, żałosne państewka, które były kiedyś częściami Stanów Zjednoczonych, anarchia szalejąca poza Kalifornią, a nawet częściowo na jej terytorium, i to powszechne odczucie, że wszystko stale idzie ku gorszemu, wszystko brzydnie, niszczeje, że wszelki rozwój nieodwołalnie osiągnął swój kres, a my stajemy się na powrót coraz bardziej barbarzyńscy; czy może więc dziwić, iż skoro śnię, że żyję w pięknym, zielonym świecie, w którym wszystko jest cywilizowane, eleganckie i pełne wdzięku, to chciałabym, żeby ten świat naprawdę istniał? I żebyśmy wkrótce mogli pójść i zamieszkać w nim? Tak trudno się temu oprzeć, Dan. Chyba potrzebujemy takich fantazji, aby pomogły nam przetrwać.

— Pójść tam? — zapytał Dan w osłupieniu. — Co chcesz przez to powiedzieć?

— Nie mówiłam ci o tym? To pomysł Toma. Usłyszysz, gdy włączę ci tę kapsułę. To apokaliptyczna wizja: zbliżają się Ostatnie Dni, wkrótce odrzucimy nasze ciała, tak właśnie mówił, odrzucimy ciała i zostaniemy przystosowani do światów z kosmicznych snów, i będziemy żyć w nich na wieki wieków, amen.

Robinson zagwizdał z wrażenia.

— A więc taki towar sprzedaje!

— Tak, nazywa to Czasem Przejścia.

— Czyli głosi coś odwrotnego w stosunku do tych brazylijskich voodoo. Oni twierdzą, że to bogowie przyjdą do nas, tak przynajmniej mówił Leo Kresh, nieprawdaż? Tymczasem Tom…

Zadzwonił telefon.

— Przepraszam — spojrzała na ścianę danych, by sprawdzić, kto dzwoni. Informacja brzmiała: Dzwoni dr Kresh z San Diego.

Wymienili zdziwione spojrzenia.

— O wilku mowa — mruknęła Elszabet i nacisnęła przycisk. Na ekranie rozkwitła twarz Kresha. Pod koniec zeszłego tygodnia wyjechał do południowej Kalifornii. Jednak wydawało się, że od czasu wizyty w Nepenthe zmienił się bardzo. Wyglądał nieporządnie jak nigdy, czerwienił się i był wyraźnie podekscytowany.

— Doktor Lewis — powiedział — cieszę się, że udało mi się z panią skontaktować. Dzieją się dziwne rzeczy…

— Jest tu ze mną doktor Robinson — powiedziała Elszabet.

— Tak, to dobrze. Na pewno też będzie chciał o tym usłyszeć.

— Co się stało, doktorze Kresh?

— To coś zdumiewającego. Szczególnie w świetle przedstawionych przez niego na naszym spotkaniu hipotez. Chodzi mi o tę związaną z projektem sondy gwiezdnej. Czy wiedzą państwo, pani doktor Lewis, doktorze Robinson, że w Pasadenie znajduje się stacja naziemna, która przez te wszystkie lata nastawiona była na odbiór sygnałów ze statku? Obsługują ją ludzie z Cal Tech, którzy na wszelki wypadek wciąż zapewniają jej prawidłowe działanie.

— Odebrali jakiś sygnał? — zapytał Robinson.

— Nadszedł wczoraj, późną nocą. Jak pan wie, doktorze Robinson, ja też wcześniej myślałem o hipotezie gwiezdnej sondy i w trakcie badań dowiedziałem się o urządzeniu Cal Tech, więc skontaktowałem się z nimi. Gdy nadszedł sygnał — radiowa wiązka wąskokierunkowa, 1390 megacykli na sekundę, z Proxima Centauri przez stacje pośrednie, ustawione uprzednio w odstępach…

— Na miłość boską — przerwał mu Robinson — powie nam pan, co odebrano, czy nie?

Kresh zmieszał się.

— Przepraszam. Rozumieją państwo, było to dla mnie, dla wszystkich naprawdę szokujące przeżycie… — zaczerpnął powietrza. — Wyświetlę obrazy na ekranie. Wiedzą państwo, jak sądzę, że sonda miała za zadanie dotrzeć do układu Proxima Centauri, zbadać, czy są tam zamieszkałe planety, wejść na orbitę wokół jednej z nich, a następnie w jej atmosferę. Dziewięciogodzinna transmisja, która do nas dotarła, obejmuje dwumiesięczny okres czasu rzeczywistego i przedstawia Proxima Centauri z odległości 0,5 jednostki astronomicznej.

Kresh zniknął z ekranu, a w jego miejsce pojawił się obraz małej, bladoczerwonej gwiazdy. Dwie inne, o wiele jaśniejsze, widoczne były w rogu ekranu.

— Czerwony karzeł to Proxima — powiedział Kresh — a tam obok gwiazdy towarzyszące: Alfa Centauri A i B, które typem spektralnym przypominają nasze słońce. Ludzie z Cal Tech mówili mi, że chyba wszystkie trzy gwiazdy mają swoje systemy planetarne. Sonda uznała, że najciekawsze są planety w systemie Proxima, więc…

Na ekranie pojawiła się jednolita zielona kula.

— Mój Boże — mruknął Robinson.

Kresh mówił dalej:

— To druga planeta systemu Proxima Centauri, umiejscowiona w odległości 0,87 jednostki astronomicznej od gwiazdy. Proxima Centuari jest, jak mi powiedziano, gwiazdą zapalną, podatną na wahania natężenia światła, które mogą być niebezpieczne dla wszelkich form życia w mniejszej odległości. Sonda znalazła oznaki życia na Proxima II, więc wzięła kurs na planetę…

Na ekranie pojawiły się wirujące pasma gęstej, ciężkiej, nieprzeniknionej mgły. Zielonej mgły. Zieleń.

— Mój Boże — jęknął znów Robinson. Elszabet siedziała w napięciu z zaciśniętymi dłońmi przygryzając dolną wargę.

Kolejny obraz, tym razem poniżej mglistej zasłony.

— Zobaczą państwo, że pomimo iż Proxima Centauri jest gwiazdą czerwoną, zasłona z chmur jest tak gęsta, że z powierzchni drugiej planety wydaje się być zielona. Zasłona ta, jak twierdzą pracownicy Cal Tech, wytwarza coś w rodzaju efektu cieplarnianego, co utrzymuje na powierzchni planety temperaturę odpowiednią dla metabolizmu organizmów żywych, pomimo słabej emisji energii z gwiazdy Proxima Centauri…

Jeszcze jeden obraz, tym razem już z niskiej orbity, na wysokości chmur, z wykorzystaniem kamer wysokiej rozdzielczości. Widać nowe obrazy, fantastycznie wyraźne. Łagodny krajobraz, soczystozielone wzgórza, lśniące zielone jeziora. Budynki o tajemniczych, niespotykanych konstrukcjach, zaskakujących rozwiązaniach architektonicznych z dziwacznymi kątami i łukami. I jeszcze większe zbliżenie. Postacie spacerujące po trawie: wysokie, spiczasto zakończone delikatne istoty o krystalicznych ciałach przypominających lustra i rzędach oczu na każdej z czterech stron głowy.

— Mój Boże — powtarzał raz za razem Dan Robinson.

Elszabet siedziała nieruchomo, prawie nie oddychając, starając się opanować nawet mruganie powieki. Oto triada Misilinów — pomyślała. — To zaś muszą być Suminoorzy, a to Gaarinarowie. Och, och, och. Zdrętwiała z zachwytu i podziwu. Chciała płakać, chciała upaść na kolana i modlić się, chciała wybiec na zewnątrz i zawołać: „Alleluja!” Nie była jednak w stanie nawet się poruszyć. Siedziała jak skamieniała w zdumieniu, a przed jej oczami przesuwały się zielone obrazy. Wszystko takie tajemnicze, przedziwne, nieznane.

I wszystko takie znajome, jak fotografie jej rodzinnego miasta.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Cygański gbur i Pedro Nie Toma to kompani, Rabusiem gardzę, zbira przeklinam I zgraję hultajów zuchwałych. Łagodnych, czystych, poczciwych, Łaski nie szczędząc dotykam; Ale zadzierać z Tomem Nosorożcem I lwica nie waży się dzika. Ja jednak śpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

Zaczynało się już ściemniać, wcześniej niż zwykle. Od północy nadciągały chmury. Może nawet w nocy spadnie trochę deszczu — pomyślał Tom. — Pierwszy deszcz w tym sezonie. Poprzednia noc była sucha i chłodna, księżyc świecił mocno, a dziś może spadnie już deszcz? Może ta zmiana pogody zapowiada inne, o wiele ważniejsze zmiany? Wrócę do pokoju, wezmę ciepły prysznic, przygotuję się do kolacji. Potem porozmawiam jeszcze z ludźmi; z tym Fergusonem, z grubą April, z innymi. Czas Przejścia zbliżał się, podobnie jak deszcz. Nadchodziła nowa pora roku.

— Chodźmy — powiedział do Fergusona — siedzimy tu już kilka godzin. Czas wracać.

— Tak, jasne — odpowiedział Ferguson. Był wciąż na wpół przytomny. Nie zdołał wrócić jeszcze do siebie od czasu, gdy Tom przekazał mu wizję. Siedział więc spokojnie pod olbrzymimi drzewami uśmiechając się, kręcąc co chwilę głową i prawie nic nie mówiąc. Tak jakby Zielony Świat ogłuszył go. A może to co innego? — zastanowił się Tom. — Może wreszcie ktoś zwrócił się do niego ze słowami: „Posłuchaj, człowieku, zależy mi na tobie; mnie, obcemu, który nic z tego nie ma. Chcę tylko, żebyś przestał cierpieć i potrafię to sprawić.” Może jeszcze nigdy nikt nie powiedział mu niczego podobnego?

— No to chodź. Wstań.

— Dobrze, dobrze, już idę.

— Złap mnie za rękę.

Pomógł Fergusonowi wstać. Był to ciężki, masywny mężczyzna; miał sporo ciała. Nie było łatwo go podnieść. Ferguson chwiał się lekko w przód i w tył. Spokojnie — pomyślał Tom — zaraz odzyskasz równowagę. Miał nadzieję, że Ferguson nie upadnie. Przypomniał sobie, jak to było, gdy łapał upadającą April. Powoli, spokojnie. Ferguson stanął pewniej na nogach. Ruszyli ścieżką w stronę centrum.

— Myślisz, że teraz już zawsze będę miał kosmiczne sny? — zapytał Toma. — To znaczy, że ty nie będziesz już musiał mi w tym pomagać?

— Oczywiście — odparł Tom — dlaczego nie? Teraz już jesteś szeroko otwarty. Zawsze byś taki był, ale nie wiedziałeś, jak to zrobić. Teraz już wiesz.

— Jakie to piękne. Ten zielony świat. Teraz rozumiem ten cały szum. Wiesz, chciałbym też zobaczyć pozostałe, wszystkie siedem.

— Jest ich więcej niż siedem — powiedział Tom.

— Naprawdę?

— Jest siedem podstawowych, najsilniejszych wizji, ale są też i inne. Tysiące. Miliony. Nieskończona liczba. Niektóre z nich przyszły do mnie tylko raz, na ułamek sekundy. Niektóre kilka razy, wiele lat temu. Te siedem jednak widzę ciągle. Mogę je nawet przekazywać innym.

— Jezu — powiedział Ferguson — miliony światów.

— Popatrz w górę — rzekł Tom. — Wiesz, ile stąd widać gwiazd, gdy niebo jest czyste? A to tylko te najbliższe i najjaśniejsze. Ta galaktyka rozciąga się na sto tysięcy lat świetlnych od końca do końca. Czy wiesz, ile gwiazd jest w takiej przestrzeni? A to tylko nasza galaktyka. A są jeszcze Andromeda, Cygnus A, Obłoki Magellana. Pełne gwiazd, a wszystkie gwiazdy mają planety. Sama myśl oszałamia. I ta śmieszna mała planeta. Cóż to za bezczelność twierdzić, że tylko my istniejemy w całym kosmosie. Wiesz?

— Tak — powiedział Ferguson. — Jezu, co ja robiłem przez całe życie, o czym myślałem?

Wciąż jeszcze zatopiony był w wizji. Wciąż pływał z głową w gwiazdach. Wydawało się, że jest teraz zupełnie inny, że zniknął z jego piersi ten zimny węzeł, jego twarz stała się gładka, wyglądał młodziej, był spokojniejszy. No cóż — pomyślał Tom — to długo nie potrwa. Niemożliwe jest przemienienie podczas jednego razu. Stary, ponury, zgorzkniały, chłodny Ed Ferguson może w każdej chwili powrócić i pewnie za godzinę, jutro, za tydzień tak się stanie. Prędzej czy później. Chyba żeby zrobić coś wielkiego, już teraz, gdy wciąż jest otwarty i bezbronny. Tom zastanowił się nad tym.

— Hej, Tom!

Rozejrzał się. Ujrzał w cieniu postać z twarzą o niebieskich oczach, wąskich ustach, z małymi bliznami na policzkach. Dawała mu znaki. Był to Buffalo ukrywający się jak duch. Tom potrząsnął głową i wskazał na centrum i na Fergusona. Buffalo zaczął gestykulować jeszcze gwałtowniej. Odezwał się znów szeptem:

— Chodź na chwilę. Jest tu Charley. Chce się z tobą widzieć.

— No dobrze — Tom zmarszczył brwi — zaczekaj.

Pobiegł truchtem, by dogonić Fergusona, który był już dwadzieścia, trzydzieści kroków przed nim.

— Ty wracaj — powiedział do niego — a ja tu jeszcze z pięć minut zostanę.

Fergusona to nie zainteresowało. Wciąż wyraźniejszy był dla niego obraz Zielonego Świata niż to, co mogłoby dziać się w lesie.

— Tak — powiedział — jasne.

— Chcę tylko przez chwilę być sam.

— Tak, jasne.

Ferguson powlókł się dalej, a Tom zawahał się przez chwilę. Odwrócił się jednak i ruszył w głąb lasu. Zza olbrzymiego drzewa wyłonił się Buffalo.

— To był ten facet z autostrady, nie? Ten, co zranił nogę, ten od brunetki?

— Tak, masz rację — odparł Tom. — Po co tu przyszedłeś? Czego Charley chce ode mnie, Buffalo?

— Zobaczyć cię, stary. Pogadać. Brakuje mu ciebie, wiesz? Wszystkim nam cię brakuje — Buffalo mrugnął. — No, dobrze wyglądasz, Tom! Umyłeś się, co? Nowe dżinsy, nowa koszula, wszystko świeże. To centrum to przyjemne miejsce, co?

— Niezłe — odpowiedział Tom. — Jest tu dużo dobrych ludzi. Podoba mi się.

— No pewnie. No chodź już, tędy. Charley chce się z tobą zobaczyć.

Buffalo prowadził go między wielkimi drzewami przez rozległą łąkę pełną skórzastych paproci. Kilku innych drapaczy siedziało na osłoniętej polanie przy strumyku, który niemal całkowicie wysechł. Był tam i Charley, zmęczony i przygnębiony. I Mujer, i Stidge, i jasnowłosy Nicholas. Byli jeszcze bardziej obdarci i brudni; grupa ściganych, wycieńczonych ludzi. Tom nie był zadowolony, że znów ich widzi. Nie spodziewał się, że jeszcze kiedyś ich spotka.

— Jest! — krzyknął Charley. — Popatrzcie, jakie ma nowe ubranko! Wykąpali cię i wrzucili co nieco do brzuszka, co? No jak tam, Tom? Co u ciebie?

— Charley…

— Jak dobrze znów cię widzieć — powiedział Charley. — Widzę, że masz się dobrze. Z nami za to było trochę gorzej, wiesz?

— Tak?

— Mieliśmy trochę kłopotów niedaleko Ukiah. Tamale i Choke wpadli w zasadzkę i zginęli.

— Myślałem, że zostali przy ciężarówce.

— Ciężarówka jest tutaj — wyjaśnił Charley. — Wjechaliśmy między drzewa, tam na skraju łąki. Tamale i Choke, tak, tak… My mieliśmy szczęście, udało nam się uciec.

— Im brakło szczęścia — powiedział Tom. — Czas Przejścia nadejdzie lada chwila. To zła pora, by dać się zabić i stracić szansę na odkupienie i chwałę.

— Widzę, że kąpiel nic cię nie zmieniła — powiedział Charley z bladym uśmiechem. — Zielony świat i planeta Lullimulli, i cała reszta. W porządku, my też mamy wizje. Lullimulli i całą resztę. Mujer, Buffalo, ja. Stidge mówi, że on nie, prawda, Stidge? Nigdy nie miałeś wizji, co, skwaszony łajdaku?

— Odpieprz się, Charley, dobrze? — odciął się Stidge. — Gdyby nie ja, leżelibyście tam wszyscy martwi razem z Tamale’em i Choke’em.

— To prawda — zgodził się Charley. — Wiesz, Tom, Stidge nas uratował. Jest szybki ze swoim szpikulcem. Było ich trzech, tych strażników przy blokadzie drogi. Mieli włączoną wielką ścianę energii, a mimo to Stidge jakimś sposobem zaszedł ich od tyłu… — wzruszył ramionami. — To były ciężkie tygodnie, Tom. Brakowało nam ciebie.

— O tak, z pewnością.

— Naprawdę. Przynosiłeś nam szczęście, Tom. Dopóki z nami byłeś, wszystko jakoś się układało. Te twoje wariactwa, wizje, światy były dla nas jak dobre czary. Gdy pakowaliśmy się w kłopoty, zawsze udawało nam się z nich wyjść. Odkąd jednak zabrali cię tym helikopterem, wszystko się spieprzyło. Choke’a i Tamale’a rozwalili na kawałki. Nie pytali o nic. Dlatego wróciliśmy tu, Tom.

— Dlaczego?

— Po ciebie. Pojedziemy na południe, tam gdzie jest ładna pogoda, może do Meksyku. Zaczyna się pora deszczowa. Pojedziemy przez dolinę, może dalej kawałek przez pustynię, ominiemy San Diego i ruszymy do Baja. Pojedziesz z nami, dobrze? Mamy teraz mnóstwo miejsca w ciężarówce.

— Zbliża się Przejście, Charley. Nie ma sensu teraz jechać do Meksyku czy gdziekolwiek indziej. Za parę tygodni będziemy już wysoko w niebie.

Usłyszał, jak Stidge parsknął, a Mujer zamruczył coś do siebie.

— Ach tak — powiedział Charley. — Do diabła, przecież możesz równie dobrze dokonać Przejścia z Baja, nieprawdaż? A zanim to nastąpi, będzie ci o wiele cieplej, mam rację?

— Zostanę tu, Charley.

— W tym cholernym centrum?

— Tak. Są tu ludzie, którym chcę pomóc. Gdy nastanie Czas Przejścia, poprowadzę ich. Ale powiem ci coś. Zostań tu. Tobie też pomogę. Byłeś dla mnie dobry. Chciałbym, abyś był wśród tych pierwszych, którzy pójdą. Zostańcie tu, w lesie, w ciężarówce, a ja przyjdę do was, kiedy wszystko się zacznie. W porządku? Obiecuję. Przeprowadzę tylko Fergusona, April i doktor Elszabet, i jeszcze kilka osób. Wrócę po was. Może w przyszłym tygodniu, a może jeszcze szybciej, Charley.

— Jeżeli chcesz go mieć — powiedział Mujer — to po prostu wsadźmy go do ciężarówki i jedźmy, słyszysz Charley?

Charley potrząsnął głową.

— Nie, nie chcę tego — rzekł. — Jedź z nami, Tom.

— Już ci powiedziałem. Mam sprawy do załatwienia.

— Wiesz, co się stanie, jeśli tu zostaniesz? Stratuje cię tłum szaleńców, który tu nadciąga. Będą tu za dzień lub dwa, cała cholerna armia, a gdy przyjdą, rozniosą wszystko w strzępy.

— Nic o tym nie wiem, Charley — zasępił się Tom.

— Nikt ci nie powiedział? Ostatnio mówią tylko o tym. Półtora miliona wariatów, banda świrów. Mówią, że wędrują w stronę bieguna północnego. Mają tam spotkać boga czy coś takiego. Idą z San Diego, zbierając po drodze ludzi z całego wybrzeża. Kierują się prosto tutaj, jak szarańcza, pochłaniając wszystko, co zobaczą. Dlatego chcemy się wydostać z tej części stanu. Pojedziemy na wschód, żeby ich ominąć, potem skręcimy na południe, a tymczasem cała zabawa rozegra się właśnie tutaj. To nie będzie dla ciebie bezpieczne, Tom. Jedź z nami. Ruszamy jutro rano.

— Wszystko jedno, co będzie się tu działo, gdy zacznie się już Przejście.

— To jest jak objazdowe rozruchy — powiedział Charley. — Będzie naprawdę gorąco. Ktoś taki jak ty z pewnością nie chciałby się mieszać w coś takiego.

— Wszystko jedno — odparł Tom. — Posłuchaj, muszę wracać. Chcę się umyć, zjeść kolację, porozmawiać z kilkoma osobami. Chodźcie ze mną do centrum, dobrze? Oni was przyjmą. Są naprawdę dobrzy. Elszabet powita was tak samo jak mnie. Będziemy wszyscy razem, gdy rozpocznie się Przejście. Co na to powiesz, Charley?

— Nie ma mowy. Spływamy stąd. Nie będzie to zbyt przyjemne miejsce, gdy tamci nadejdą. Chodź i przynieś nam znów szczęście, Tom.

— Szczęśliwe miejsce jest właśnie tutaj.

— Tom…

— Muszę już iść.

— Zastanów się nad tym — rzekł Charley. — Zostaniemy tu na noc. Jeśli przyjdziesz rano, jeszcze tu będziemy. Możesz jechać z nami na południe.

— Jeśli chcesz go mieć, to wystarczy go tylko chwycić — powtórzył Mujer.

— Zamknij się — powiedział Charley. — Do jutra, Tom, co?

— Przyjdźcie jutro do centrum. Albo nawet dzisiaj. Mają tam dobre jedzenie.

Odwrócił się i zniknął w cieniu. Było teraz znacznie ciemniej. To niechybnie oznacza, że spadnie deszcz, może jeszcze tego wieczoru. Czy nie pobiegną za nim i nie schwytają go? Chyba nie — pomyślał. Charley taki nie był. Wobec niego zawsze postępował fair. Tom żałował drapaczy. Chodź z nami, bądź naszym szczęściem… Pewnie, tyle że on nie potrafi tego zrobić. Jego miejsce jest tutaj. Może jeszcze rano pójdzie do nich i spróbuje przekonać, żeby zostali. Miał nadzieję, że nie będą próbowali go schwytać. Nie teraz, gdy Przejście jest tak blisko. Zabierać go od nowych przyjaciół, zanim zdoła im pomóc, to byłoby bardzo źle. Musi o tym trochę pomyśleć. W ciągu dwudziestu minut znalazł się w centrum ośrodka. Wszedł do swego domku na skraju lasu. Wziął długi prysznic i usiadł po turecku na podłodze obok łóżka, aby trochę porozmyślać. Następnie poszedł do dużego budynku na kolację. Inni już tam byli: Ed Ferguson i ojciec Christie, i przepiękna sztuczna kobieta, Alleluja, i gruba April. Wszyscy siedzieli przy jednym z długich stołów. Ferguson wciąż jeszcze promieniał; to było widać nawet z drugiej strony sali. Przyjemnie było pomyśleć, że przez dotknięcie rąk wywołał u tego nieszczęśliwego człowieka radosną wizję.

Podszedł do nich.

— Powiedział, że przekazałeś mu kosmiczne sny — odezwała się Alleluja.

— Tak, pokazałem mu, jak ma się otworzyć na wizje — powiedział Tom. — Czy mogę z wami usiąść?

— Proszę, tutaj — zachęcił go ojciec Christie — siądź przy mnie. Jesteś niezwykłym człowiekiem, wiesz, Tom?

— Chciałem mu pomóc.

— Jak to zrobiłeś? — zapytała Alleluja.

— Chwilę z nim porozmawiałem. Ukazałem mu moc, którą ma w sobie. To wszystko.

— Zdumiewające — powiedziała Alleluja — jest teraz zupełnie kim innym.

— Jest teraz sobą — stwierdził Tom. — Tym, co zawsze w nim było. Wszyscy stajemy się sobą. Wkrótce to się spełni do końca.

Teraz jest odpowiednia chwila — pomyślał. — Powiem im o Przejściu. Teraz.

Wtedy słabym głosem odezwała się April:

— Muszę ci coś powiedzieć. Przerażasz mnie.

Siedziała przy drugim końcu stołu, odsuwając się jak najdalej od niego jakby w obawie, by nie zarazić się jakąś chorobą. Była czerwona na twarzy i cała się trzęsła. Tom miał nadzieję, że nie dostanie znów ataku i nie upadnie.

— Naprawdę? — powiedział.

— Ty masz wizje w sobie, prawda? W tobie skupiona jest cała moc. Gdy jestem blisko, czuję to — rzekła April. Policzki jej płonęły, nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. — Napierające obce światy. To przerażające. Te obce światy są bardzo piękne, ale boję się ich. Wolałabym nie przeżywać tego.

— Nie, dziecko — powiedział ojciec Christie — to wszystko jest zapowiedzią przyjścia Pana na Ziemię. Nie ma czego się lękać. To chwila, na którą czekamy już z górą dwa tysiące lat.

Tom spojrzał na Fergusona, ale ten był gdzieś daleko. Zwrócił się do April:

— Nie bój się. Ojciec Christie ma rację. To, co ma się stać, jest czymś wspaniałym.

— Nie rozumiem — rzekła April.

— No właśnie — przyłączyła się Alleluja — o czym ty właściwie mówisz?!

Tom popatrzył na nich; na Alleluję, ojca Christie, nieszczęsną przestraszoną April i nieprzytomnego ze szczęścia Fergusona. Tak — pomyślał — to właściwy moment. Nareszcie nadszedł czas. Niech się zacznie.

— To długa historia — przemówił.

Po chwili opowiadał im już wszystko o tych cudownych zdarzeniach, które wkrótce miały nastąpić. O Przejściu.

2

— Ostatnie szacunki służb drogowych hrabstwa mówią, że jest ich trzysta tysięcy — powiedziała Elszabet. — Kobieta, z którą rozmawiałam, twierdziła, że mogli pomylić się o pięćdziesiąt tysięcy w jedną lub w drugą stronę, gdyż kolumna rozciąga się na bardzo długim odcinku, a poza tym trudno stwierdzić, ile osób podróżuje w każdym samochodzie. Myślę, iż wszyscy zdajemy sobie sprawę, że jeśli nawet ocena jest zawyżona o sto tysięcy, to i tak mamy poważny problem.

— Dlaczego uważasz, że będą przechodzić właśnie tędy? — spytała Dante Corelli.

Elszabet wzięła głęboki oddech. Była bardzo zmęczona. Sny i wizje napływały do niej i do wszystkich z niezwykłą częstotliwością. Ledwie godzinę temu w mózgu rozbłysło jej Dziewięć Słońc, tym razem ze wszystkimi szczegółami. Ujrzała nie tylko olbrzymią cyklopiczną postać na tle skalistego krajobrazu, ale cały złożony rytuał taneczny z udziałem istot należących do różnych kosmicznych ras. Sądząc po twarzach pozostałych członków personelu, z nimi również działo się coś podobnego. Dante, Patel, Waldstein, a nawet Dan Robinson, który miał swego czasu tak wielkie trudności z zobaczeniem wizji, wszyscy odbierali już obrazy obcych światów nieustannie bombardujące ich umysły.

— Muszą przechodzić gdzieś w pobliżu — powiedziała — nie mają wielkiego wyboru. Nie da się przeprowadzić tysięcy samochodów, autokarów i ciężarówek przez las. Gdy zatrzymają ich góry wzdłuż wybrzeża, zostaną zepchnięci w stronę oceanu, a teraz za późno jest już na wykonanie skrętu w głąb lądu, w kierunku Ukiah. Mogą więc jedynie kierować się w stronę Mendocino, a w związku z tym, że jest ich cały rój, istnieje prawdopodobieństwo, że część z nich znajdzie się na naszym terenie. Może się ich tu pojawić bardzo dużo, może cała horda. Zamierzam więc ustawić ścianę energii wzdłuż całej zachodniej granicy naszego terenu tak, że gdy nadejdą od strony oceanu, będą musieli trzymać się blisko brzegu.

— Czy mamy odpowiedni sprzęt? — spytał Bill Waldstein.

— Właśnie rozmawiałam na ten temat z Lew Arcidiacono. Mówił, że chyba tak, a przynajmniej tyle, by ochronić się od strony Mendocino. Być może będziemy musieli nosić sprzęt z miejsca na miejsce do czasu, aż wszyscy tumbonde pójdą dalej.

— Wygląda na to, że będziemy potrzebowali do tego całego personelu — zauważył Dan Robinson.

— Jeszcze więcej — powiedziała Elszabet. — Lew mówił, że do tego potrzeba dziesiątek ludzi, bo jedni muszą patrolować linię, inni przenosić sprzęt, a jeszcze inni obsługiwać go. Oznacza to, że potrzebujemy całego personelu i nie tylko.

— Pacjentów też? — zapytała Dante Corelli.

Elszabet skinęła głową.

— Może będziemy musieli skorzystać z ich pomocy.

— Nie podoba mi się to — stwierdził Dan Robinson.

— Tych najbardziej zrównoważonych, na przykład Tomasa Menendeza, ojca Christie, Philippy, Martina Clare’a, może nawet Allelui.

— Więc Alleluja jest zrównoważona? — spytał Waldstein.

— Gdy ma dobre dni, to owszem. A pomyśl, jaka jest silna. Mogłaby chyba w każdej ręce nieść jeden generator. Może będziemy musieli dać pacjentom po dwadzieścia miligramów paksu, zanim ich wyślemy, ale uważam, że nie obejdziemy się bez pomocy części z nich.

— Ponadto — wtrąci! Naresh Patel — jeżeli już naprawdę musimy wysłać cały personel na pierwszą linię, dobrze będzie zabrać tam też pacjentów, żeby przez cały czas mieć ich pod kontrolą.

— Trafna uwaga — rzekł Robinson. — Nie możemy przecież zostawić ich tu, żeby się zabawiali, podczas gdy my będziemy stawiać zaporę siłową.

— Jesteś pewna, Elszabet — spytał Waldstein — że to właśnie nastąpi? Napaść dzikich, barbarzyńskich fanatyków?

— Wcale nie muszą być dzicy czy barbarzyńscy, ale jest ich mnóstwo, są już w naszym hrabstwie i idą w tę stronę, Bill. Czy postawiłbyś na to, że ominą nas grzecznie i nie zdepczą nawet źdźbła trawy w ośrodku? Ja nie. Wolę zaryzykować podjęcie niepotrzebnego wysiłku, by zapewnić centrum ochronę, niż założyć ręce i znaleźć się nagle w środku ich pochodu.

— Zgadzam się — powiedziała Dante Corelli.

— Nie mamy chyba wyboru — przytaknął Dan.

— Zdaje się, Bill, że tylko ty jeden masz poważne wątpliwości — stwierdziła Elszabet.

— To nie są poważne wątpliwości. Po prostu zastanawiam się, czy to wszystko jest naprawdę konieczne. Masz jednak rację, że istnieje realne zagrożenie i lepiej będzie, jeśli podejmiemy wszelkie możliwe środki ostrożności. Chciałbym też wiedzieć coś jeszcze. Gdy będziemy zajęci odpieraniem potencjalnej inwazji, co zrobimy w sprawie tego twojego Toma?

— Toma?

— Wiesz, twojego niezrównoważonego przyjaciela o płonących oczach, który napełnia nasze głowy szaleństwem. Myślisz, że będzie bezpiecznie pozwolić mu kręcić się tu bez opieki?

— Co sugerujesz, Bill? — spytał Dan Robinson.

— Uważam, że nie będziemy w stanie sprawnie funkcjonować mając wizje co półtorej godziny. Takie są moje doświadczenia z ostatnich kilku dni i sądzę, że nie tylko moje. Podróże tam i z powrotem na Dziewięć Słońc, Zielony Świat, planety Podwójnej Gwiazdy. Mamy tu potężnego i niebezpiecznego telepatę, który miesza nam w głowach. Jesteśmy całkowicie na jego łasce. A gdyby rzeczywiście powstał problem nadciągających tłumów…

— Tom nie jest niezrównoważony — powiedział Robinson. — To nie są halucynacje.

— Wiem, wiem. To relacje filmowe z innych planet, co? Daj spokój, Dan.

— Jak możesz wciąż w to wątpić?

Waldstein spojrzał na niego zdumiony.

— Mówisz poważnie?

— Bill, widziałeś, co przysłał nam Leo Kresh i zdjęcia z sondy gwiezdnej. Mamy teraz niezbity dowód, że przynajmniej Zielony Świat istnieje. Nie zaprzeczysz chyba, po obejrzeniu tamtego materiału, że to, co nazywaliśmy snem o Zielonym Świecie, jest dokładnym i szczegółowym obrazem jednej z planet gwiazdy Proxima Centauri. Tom zaś z pewnością nie jest psychicznie niezrównoważony, za to posiada telepatyczną zdolność przyswajania obrazów z odległych układów słonecznych i przekazywania ich innym nawet na znaczne odległości.

— Gówno prawda! — rzekł Waldstein.

— Bill, jak możesz… — oburzyła się Elszabet.

Waldstein gwałtownie odwrócił poczerwieniałą twarz w jej stronę i pochylił się w przód.

— A skąd wiemy, że to zdjęcia z Proxima Centauri? Skąd wiemy, że Tom nie potrafi jakimiś sztuczkami ogłupić odbiorników Cal Tech w taki sam sposób, w jaki ogłupia nasze mózgi? Zgodzę się, że jest telepatą o niespotykanych zdolnościach, ale nie wierzę, by był w stanie oglądać sobie planety odległe o dziesiątki lat świetlnych. To wszystko jest od początku do końca wytworem jego chorej wyobraźni, którym pluje teraz do mózgów milionom ludzi. Sam czuję inwazję tego gówna. Czuję się skażony. Uważam, że on jest niebezpieczny, Elszabet.

Elszabet odpowiedziała spokojnie:

— A ja tak nie uważam. Uważam, że jego wizje ukazują rzeczywistość, a potwierdza to przekaz sondy gwiezdnej. On potrafi odbierać sygnały z całego kosmosu. On w cudowny sposób otwiera dla nas wszechświat…

— Elszabet!

— Nie patrz na mnie w ten sposób, Bill. Nie zwariowałam. Rozmawiałam z nim godzinami. Ty też? To łagodny, święty człowiek posiadający najbardziej niezwykłą moc, jaka kiedykolwiek była udziałem istoty ludzkiej. A jeżeli to, co mi powiedział, jest prawdą, moc ta dojrzewać będzie do momentu, gdy ludzie będą mogli przenosić się do światów, które oglądamy w naszych… wizjach. Mówił, że będziemy…

— Na miłość boską, Elszabet!

— Pozwól mi skończyć. Mówił, że wkrótce nadejdzie czas (on nazywa go Czasem Przejścia), gdy nasze umysły zaczną przeskakiwać do tych światów przez przestrzeń kosmiczną. Wszyscy opuścimy Ziemię. Ziemia jest zniszczona, skończona. Wzywa nas wszechświat. Nie brzmi to mądrze, prawda, Bill? Oczywiście, że nie. Ale jeśli to prawda? Mamy już zdjęcia z sondy gwiezdnej. Nie sądzę, by Tom był wariatem, Bill. Niewątpliwie ma pewne zaburzenia, tak, miotały nim wizje, które nosi w sobie; oczywiście że psychicznie odbiega nieco od normy, ale nie jest szaleńcem. Być może potrafi otworzyć dla nas cały wszechświat. Ja w to wierzę, Bill.

Waldstein kręcił głową z niedowierzaniem.

— Jezus Maria, Elszabet. Jezus Maria!

— Tak więc odpowiedź na twoje pytanie jest negatywna. Nie uważam, żebyśmy musieli w jakikolwiek sposób ograniczać swobodę Toma, gdy będą tędy przechodzić tumbonde. Gdy będzie po wszystkim, myślę, że dobrze byłoby odłożyć wszystko inne i wykorzystując całą naszą wiedzę spróbować wyjaśnić fenomen Toma. Zgoda? Tymczasem, jeśli nie ma żadnych sprzeciwów, chciałabym wrócić do problemu przygotowań na wypadek pojawienia się na naszym terenie setek tysięcy intruzów…

— Czy mogę jeszcze coś powiedziać, Elszabet?

Elszabet westchnęła.

— Proszę bardzo, Bill.

— Sonda, nie sonda, wciąż nie jestem przekonany, że ten człowiek naprawdę potrafi nawiązać kontakt z obcymi planetami. Jeśli jednak to potrafi, jeśli to Przejście jest rzeczywiście w jakiś sposób możliwe, to uważam, że nie wystarczy po prostu go zamknąć. Trzeba natychmiast go zabić…

— Bill!

— Mówię poważnie. Czy nie widzicie niebezpieczeństwa? Przypuśćmy, że naprawdę to potrafi. Że może wysłać umysł każdego, kto kiedykolwiek miał sen kosmiczny, na inną planetę. Co więc pozostanie? Puste skorupy? Wytrzebić całą ludzką rasę? Wyludnić Ziemię? Czy ta wizja wcale was nie wzrusza? — Waldstein pokręcił głową i ukrył twarz dłoniach. — Jezu, nie mogę w to uwierzyć, że siedzę tu i na serio rozważam te wariactwa. Ostatnia próba: albo Tom jest wariatem i stwarza zagrożenie dla zdrowia psychicznego nas wszystkich ze względu na umiejętność przekazywania halucynacji, albo też jest normalny i stwarza zagrożenie dla naszego życia, gdyż przygotowuje się do oczyszczenia świata z ludzi. Zgadza się? Tak czy inaczej jest niebezpieczny.

Naresh Patel powiedział łagodnie:

— Mam propozycję. Poświęćmy teraz naszą energię obronie centrum przed intruzami. O ile wiem, zdążają oni gdzieś daleko na północ, będą więc dla nas potencjalnym zagrożeniem tylko przez jeden lub dwa dni. Następnie zbadajmy dokładnie Toma i spróbujmy ustalić naturę i zakres jego możliwości. Jeżeli wówczas stwierdzimy, że należy podjąć działania zabezpieczające, będziemy mogli nad nimi się zastanowić.

— Jestem za — powiedział Dan Robinson.

— Bill? — zapytała Elszabet.

Waldstein potrząsnął głową z rezygnacją.

— Jak chcecie. Mam nadzieję, że za pół godziny odleci w diabły na Marsa. I zabierze ze sobą całą waszą gromadę.

3

Ferguson tej nocy nie zmrużył oka. Leżał, a w głowie kłębiły mu się cuda. Sny kosmiczne przychodziły po dwa lub trzy równocześnie. Nie był pewny, czy może nazwać je snami, bo przecież nie spał, ale widział obce światy obracające się pod słońcami w różnych kolorach. Widział przedziwne istoty mówiące językami, jakich nie słyszał jeszcze żaden człowiek. Widział przedziwnie zaprojektowane cudowne, świecące miasta. Widział…

Widział…

Widział…

To, co widział, było tak piękne, że kilka razy aż krzyknął z zachwytu w ciemności.

— Dobrze się czujesz? — spytał Tomas Menendez z drugiego końca pokoju.

— Wizje wciąż przychodzą — powiedział Ferguson.

— Widzisz Chungirę-Który-Przyjdzie? Widzisz Maguali-ga?

Ferguson wzruszył ramionami.

— Widzę wszystko. To najbardziej niezwykła rzecz, jaka spotkała mnie w życiu.

— Nie mogę zasnąć, sukinsynu! — zamruczał w ciemności Nick Podwójna Tęcza.

— Mam wizje — odparł Ferguson.

— Pieprzyć twoje wizje.

— To wielka chwila — powiedział Tomas Menendez. — Wkrótce nastąpi otwarcie wrót. Musisz napełnić swe serce miłością, Nick, i pozwolić bogom wejść do niego. Tak jak robi to Ed. Widzisz, jaki Ed jest szczęśliwy?

Dziewięć słońc płonęło na ekranie umysłu Fergusona. Olbrzymia dziwaczna istota z jednym brylantowym okiem na czubku głowy odwróciła się w jego stronę i wyciągając na powitanie kilka par ramion zwróciła się do niego po imieniu. Potem obraz zniknął, a on zobaczył inny krajobraz: białe słońce i drugie, żółte, i jeszcze bardziej dziwaczne postacie, które jeździły tam i z powrotem samochodami zrobionymi z wody. A potem… a potem…

To się nigdy nie skończy — pomyślał Ferguson. — Bez przerwy, jeden za drugim. Chciałeś sny kosmiczne, Ed? Więc dobrze, teraz je masz.

Ogarnęła go radość, a do oczu znów napłynęły łzy.

Nigdy w życiu, od czasu gdy był dzieckiem, nie płakał tak dużo. Nie potrafił przestać. Jak fontanna. Nie przejmował się jednak, gdyż łzy oczyszczały duszę. Płacząc czuł się lepiej. Tom dotknął czegoś w jego wnętrzu, otworzył i teraz łzy płynęły z niego jak wiosenna odwilż, zmywając cały osad i brud. Powinni mnie teraz zobaczyć — pomyślał — takiego rozmazanego. Ci, którzy znali mnie w Los Angeles, nie uwierzyliby. Biedny Ed ześwirował. Cały czas płacze, bo lubi. Biedny Ed. Biedny, stuknięty Ed.

Patrzcie, to niebieska gwiazda, ta, która jest tak gorąca, że topi ziemię. To skrzące się pływające miasto. Lśniący ludzie podobni do duchów. Wspaniałe! Wspaniałe!

Poduszkę miał przemoczoną łzami.

Boże, czuł się tak dobrze. Płacz, ile chcesz — powiedział do siebie — a potem jeszcze więcej. Oczyść się, chłopie. Cokolwiek z tobą się dzieje, tak ma być. Niech się stanie. Tak jak powiedział Tom: „Niech się to stanie choć raz, niech się wszystko otworzy, niech spłynie na ciebie łaska.”

Nie mógł leżeć spokojnie. Wstał, chodził po pokoju, próbował oprzeć się o drzwi, o szafkę, o umywalkę; cokolwiek mogłoby go podtrzymać. Świat kołysał się wokół niego. On zaś wirował, wirował… Łatwo byłoby teraz — pomyślał — pozwolić się zabrać, odpłynąć w kosmos…

Tomas Menendez stanął obok niego.

— To cudowna chwila, nie? Nadchodzą bogowie. Chungira-Który-Przyjdzie przybywa na Ziemię, a może my pójdziemy do Chungiry, nie jestem pewny, ale wszystko się zmieni.

— Zamknij swój jebany ryj — odezwał się znów Nick Podwójna Tęcza.

Ferguson uśmiechnął się.

— Teraz widzę czerwone słońce i drugie, niebieskie, a między nimi świetlisty pomost. Chryste, to czerwone słońce zajmuje połowę nieba!

— To wizja Chungiry — powiedział Menendez. — Chodźmy na dwór. Stań pod gwiazdami, niech Chungira wejdzie do twojej duszy.

— Wielka, biała ściana z kamienia — wymamrotał Ferguson. — To właśnie widziała Lacy. I Alleluja. A teraz ja. Złociste stworzenie z zakrzywionymi rogami.

Menendez chwycił go za łokieć i poprowadził korytarzem na schody. Ferguson nie protestował. Menendez mógłby zabrać go wszędzie, gdziekolwiek by chciał. A on widział ogromne, czerwone słońce, a obok niego niebieskie, które dźwięczały jak dzwonki. I ta cudowna istota z zakrzywionymi rogami. Wyciągała do niego ręce, wołała go. Łuk płonącego światła rozpościerał się na niebie.

Wyszedł z budynku za Menendezem. W policzki uderzył go powiew wilgoci. Powietrze pachniało inaczej: czysto, świeżo, odmiennie. W ciągu nocy nadeszła pora deszczowa: miękki deszcz, delikatny deszcz bębniący cicho o ziemię. Przez te wszystkie suche miesiące niemal zapomniał, jak wygląda deszcz. W końcu jednak nadszedł. To dobrze — pomyślał Ferguson. — Stanę tu na deszczu, by oczyścić się na zewnątrz tak, jak w środku. Było już chyba niedaleko świtu. Ferguson wcale nie czuł, że nie spał tej nocy. Umysł miał czujny, aktywny, szeroko otwarty. Rogate stworzenie powtarzało wciąż te same ruchy: odwracało się, wyciągało ręce, unosiło je w górę, obracało się na boki. A potem znów się odwracało.

Ferguson rozejrzał się. Zobaczył czerwony budynek biura personelu i wyłaniające się zza niego olbrzymie drzewa. Wszystko to było jednak mgliste i niematerialne, prawie przezroczyste. Prawdziwą substancję i gęstość miały tylko biała kamienna płyta i stojąca na niej ogromna postać. No i, oczywiście, czerwone i niebieskie słońca. Podniósł twarz w ich stronę. Po czole spłynęły mu krople deszczu. Nie miał pojęcia, jak długo tak stał. Minutę, godzinę, skąd miał to wiedzieć?

Później wizja zniknęła. Powróciła rzeczywistość: widzialna, namacalna. Ferguson rozejrzał się wokoło wciąż oszołomiony. Stał razem z Tomasem Menendezem na frontowym ganku. Padał drobny deszcz. Niebo było szare, ale trochę się rozjaśniało. Nadbiegła postać w żółtej pelerynie przeciwdeszczowej. Był to Teddy Lansford.

— Co się dzieje, już czas na kasowanie? — zawołał Ferguson.

Lansford zatrzymał się na chwilę przebierając nogami w miejscu.

— Dziś nie ma kasowania — odparł.

— Żartujesz?

— Dzisiaj nie. Dla nikogo. Tak powiedziała doktor Lewis.

— Dlaczego? — zapytał zdumiony Ferguson. — Jakieś święto?

Lansford pobiegł już jednak dalej znikając w deszczowym poranku. Ferguson odwrócił się i dostrzegł inne wyłaniające się z budynku postacie, które zaczęły tłoczyć się na ganku, jakby chciały sprawdzić, czy rzeczywiście pada. April, Alleluja, Philippa i kilka innych osób.

— Nie ma dzisiaj kasowania! — krzyknął do nich. — Mamy wolne!

— Dlaczego? — spytała April.

— Doktor Lewis tak zarządziła — odpowiedział wzruszając ramionami.

Wiadomość wywołała ożywioną dyskusję. Ferguson stał nieco z boku, słuchając ledwie jednym uchem. Nie obchodziło go, czy będzie kasowanie, czy też nie. Nikt nie mógł już zabrać tego, co mu się przydarzyło. Jeśli skasują wizję, przyjdą przecież nowe. Był teraz zupełnie innym człowiekiem, przemienionym na zawsze. To pewnie dlatego nie było kasowania, żeby miał trochę czasu, by zastanowić się, co stało się z nim wczoraj, jak Tom go zmienił. Jak wziął za ręce i otworzył na wizje…

Ferguson nie chciał tracić tych przeżyć, ale zdawał sobie sprawę, że nie byłoby to tragedią. Najważniejsze było nie to, co się stało, ale kim teraz jest. Jest zaś kim innym niż człowiek, który jeszcze wczoraj panoszył się w jego umyśle. Oparł się o ścianę ganku. Wiatr przybrał nieco na sile dmuchając w niego deszczem. On nie poruszył się jednak. Było to nawet przyjemne, gdyż ten pierwszy deszcz w sezonie nie był jeszcze tak zimny.

Z mgły wyłoniła się Dante Corelli. Wyglądała, jakby też całą noc była na nogach. Weszła na ganek i klasnęła w dłonie.

— No dobrze, idźcie na stołówkę i zjedzcie śniadanie, a potem zbierzcie się w sali gimnastycznej. Kasowanie jest odwołane.

— Co się tu dzieje, Dante? — zapytała Alleluja.

— Drobne kłopoty, nic poważnego. Idzie tu pochód czy coś w tym rodzaju. Tysiące ludzi maszerujących aż z San Diego. Z tego, co słyszałam, to chyba jakaś procesja religijna. Dzisiaj mają przechodzić przez Mendocino, a nam wydaje się, że część z nich może zboczyć w tę stronę i narobić nam trochę kłopotów. Zamierzamy więc ustawić zapory energetyczne wokół centrum, aby zabezpieczyć się przed nimi. To wszystko. Nie ma powodu przejmować się czymkolwiek, ale będzie to dzień trochę inny niż zwykle.

Tomas Menendez, stojący obok Fergusona, powiedział jakby do siebie:

— To Senior! Senior tu jest!

— Co? — spytał Ferguson.

— Przybył tu, bo to jest Siódme Miejsce! — powiedział Menendez.

— Kto przybył? — zapytał znowu Ferguson. Poczerwieniały na twarzy Menendez nie spojrzał nawet na niego błyszczącymi dziko oczami, tylko odwrócił się i odszedł zostawiając go bez odpowiedzi. No dobrze — pomyślał Ferguson — jak powiedziała Dante, będzie to dzień niezwykły.

Dante ruszyła w stronę głównego budynku.

— Pamiętajcie — odwróciła się jeszcze do nich — teraz śniadanie, a potem wszyscy do sali gimnastycznej.

Ferguson wszedł do środka, żeby się ubrać. Obok niego znalazł się ojciec Christie.

— Jak się dziś czujesz, synu? — zapytał.

— Nie spałem. Całą noc w mojej głowie działy się fantastyczne rzeczy.

— Ale dobrze się czujesz?

— Tak dobrze jak nigdy w życiu, ojcze. Te wizje, to co widziałem… Nie wiem… wciąż płaczę ze szczęścia… nie mogę się opanować… no właśnie, znowu…

— Nie powstrzymuj tego — powiedział ksiądz i sam nagle zaczął płakać. — To wielkie dni, dni proroctwa, gdy On poddaje wszystko osądowi. Ja też całą noc nie spałem, wiesz? Czytałem Biblię, rozumiesz? — zaśmiał się. — Nie uwierzysz, jak długo już tak jest: Biblia i ja. Ale teraz czytałem całą noc. Apokalipsę Świętego Jana, całą noc w kółko. Baranek, który jest pośród tronów, pasł nas będzie i poprowadzi do źródeł wody żywej, a Bóg otrze łzy z oczu naszych. Ale najpierw musimy płakać, jeśli On ma nam otrzeć łzy, nieprawdaż?

— Nigdy nie potrafiłem płakać, ojcze. A teraz nie mogę przestać.

— Płacz. Płacz, ile chcesz. Oto nadszedł dzień otwarcia siódmej pieczęci, a siedmiu aniołów zadmie w siedem trąb. Uwierz mi, synu. Nie jesteś katolikiem, prawda?

— Ja? Nie.

— To nie ma żadnego znaczenia. I tak pobłogosławię cię, gdy przyjdzie czas. Jak mógłbym w ten dzień odmówić komuś błogosławieństwa?

— A co ma się dziś stać? — zapytał Ferguson. Czuł się swobodnie i lekko, jakby unosił się nad ziemią.

— Omega i Alfa — powiedział głos z drugiego końca pomieszczenia. — Koniec i początek.

Ferguson poczuł napływ nowych wizji. Lśniące światy rozpostarły się i rozbłysły w nim. Wciąż unosił się nad ziemią.

— Tom?

— Dziś właśnie to się zacznie — powiedział Tom podchodząc do niego. — Czas Przejścia. Czuję to w sobie: siłę, moc. Czy pójdziesz pierwszy, Ed?

— Ja? Czy pójdę?

— Dokonać Przejścia.

— Dokąd? — Ferguson otworzył szeroko oczy.

— Myślę, że do Podwójnego Królestwa. Oni chcą cię tam przyjąć. Czuję ich wolę. Ich dwa słońca płoną dziś jak ogień w moim sercu; czerwone i niebieskie.

Ferguson zobaczył stojącą obok April i Alleluję, która nie wiadomo skąd też pojawiła się przy nim. Wymamrotał:

— Mamy teraz iść na śniadanie, a potem… na salę…

Tom spojrzał mu w oczy.

— Zaakceptuj Przejście, Ed. Ktoś musi być pierwszy, a ty zostałeś wybrany. Otwórz nam wszystkim drogę. Po pierwszym Przejściu każde następne jest już łatwiejsze. Pójdziesz? Teraz?

— Chcesz żebym… odszedł na inną gwiazdę…

— Odrzucisz swoje obecne ciało na rzecz lepszego w lepszym miejscu. Co niegodziwe musi przyoblec się w szlachetność, co śmiertelne w nieśmiertelność. Śmierć pochłonięta zostanie przez triumf.

Ferguson patrzył na niego niepewnie. Teraz już wszyscy tłoczyli się wokół niego.

— Zaczekaj — powiedział. Nie czuł już, że unosi się nad ziemią. Był nieco cięższy. — Nie wiem, zaczekaj chwilę. Nie jestem pewny, co to wszystko znaczy.

— Nikt nie będzie cię zmuszał — powiedział Tom.

— Pozwól mi tylko chwilę się zastanowić.

Pojawił się Tomas Menendez. Jego twarz promieniała.

— Oto dziś przyjdzie Chungira!

— Tak — powiedział Tom — a Ed będzie pierwszym, który dokona Przejścia do gwiazd. Wiem, że to zrobi. Pójdzie do Podwójnego Królestwa.

— Pójdzie do Chungiry — rzekł Menendez — i będzie to sygnałem, po którym przyjdzie do nas Chungira. Tak, tak, ja to wiem — Menendez przemawiał jak w transie. — Senior jest już blisko. Czuję go. Dalej, wyślijmy Fergusona do Chungiry, a potem ja pójdę do Seniora i powitam go. Będę Maguali-ga, będę tym, który otworzy wrota — położył dłoń na nadgarstku Fergusona. — Jesteś gotów, Ed? Zgadzasz się?

Ferguson pokręcił powoli głową, starając się zrozumieć to wszystko. Odrzuci ciało. Dokona Przejścia. Przejdzie na inną planetę. Powoli zaczął budzić się w nim strach. O czym oni mówią? Czego od niego chcą? Zdaje się, że ma umrzeć, tak? Cóż innego może oznaczać to odrzucenie ciała? Tak czy nie? Nic z tego nie rozumiał. Przez moment zatliła się w nim stara nieufność. Pewnie chcą posłużyć się nim, wykorzystać go. Skrzywdzić.

— Czy umrę? — zapytał.

— Twoje życie dopiero się zacznie — odparł Tom.

Otoczyli go uśmiechając się, poklepywali go po plecach. April, Alleluja, ojciec Christie, Menendez, Tom. Mówili, że go kochają, że mu zazdroszczą, że wkrótce pójdą za nim. Ale on musi być tym pierwszym. Właśnie on jest do tego przygotowany. Czyżby? — zastanawiał się. — Na pewno? Czy jestem gotów? Skąd oni to wiedzą?

— Ktoś musi być pierwszy — powiedział Tom.

— Pozwól mi się zastanowić, pozwól mi pomyśleć.

— Pozwólcie mu pomyśleć — powiedział ojciec Christie. — Nie wolno go popędzać.

Ferguson nabrał powietrza głęboko w płuca. Wizje znów zaczęły napływać. Zielony Świat, urocze lśniące polany. Świat światła. Wszystkie światy kosmosu rozbłysły w jego głowie. Widział wspaniałe, wielkie istoty. Chcą go tam wysłać. Chcą, żeby był pierwszy. Poczuł, że chłodny węzeł nieufności rozluźnia się i topnieje.

Nie chciał umierać. Ale czy umrze, gdy dokona Przejścia? Czy będzie to śmierć?

— Nie mówcie nic — odezwał się jakiś głos — niech sam to przemyśli.

Dlaczego nie? Ferguson znów poczuł się lżejszy. Wróciło wrażenie płynięcia nad ziemią.

Zrobię to — pomyślał. — Przynajmniej raz w tym zasranym życiu. Będę tym pierwszym. Pokażę im drogę. Zrobię to dla nich. Może dla siebie również, ale na pewno dla nich. Raz w życiu, tylko raz. Co mam do stracenia? Cóż jest tu tak wspaniałego, żeby chcieć zostać? Zrób to, Ed. Zrób to. Zrób to.

Zmrużył oczy, pokręcił głową i uśmiechnął się.

— Tak — powiedział — zaczynajmy. Wyślij mnie, gdzie tylko chcesz.

— Jesteś pewny? — spytał Tom.

Ferguson skinął głową. Dziwił się, że jest tak spokojny. Tak zdecydowany, chętny, wolny od obaw. Ojciec Christie mamrotał coś obok niego po łacinie. Może modlił się za niego? Chyba tak. Dobrze, niech się modli. Trochę modlitwy nie zaszkodzi. Wszystko będzie dobrze. Był spokojny i uśmiechnięty. Nie pamiętał, by kiedykolwiek wcześniej tak się czuł.

— Połączcie wszyscy dłonie — powiedział Tom. Jego głos wydawał się dochodzić z wielkiej odległości. — Połączcie dłonie, otoczcie nas kołem i skoncentrujcie się. Pomóżcie mi pomóc mu dokonać Przejścia. Wszyscy. Sam nie potrafię, ale z waszą pomocą na pewno się uda. Teraz ty, Ed, podaj mi ręce, tak jak wczoraj w lesie. Podaj mi ręce.

4

Elszabet wyszła z biura korytarzem na dół do podwójnych drzwi i ruszyła wprost w deszcz. Było około ósmej rano i jak dotąd wydawało się, że wszystko jest pod kontrolą. Zatrzymała się na ganku, by sprawdzić łączność.

— Lew? — powiedziała. — Lew, słyszysz mnie?

Przekaźnik, odbiornik i nadajnik indukcji kostnej; trzy urządzenia, razem mniejsze niż paznokieć, przyklejone do jej prawego ucha. Na policzku umocowany miała maleńki mikrofon. Wyposażenie jak w wojsku; gdyby teraz wybuchła wojna, jej przypadłaby rola generała.

— Słyszę cię dobrze, Elszabet — odpowiedział Arcidiacono. Wydawało się, że stoi tuż przy niej.

Deszcz zacinał coraz mocniej. Towarzyszył mu północny wiatr, który uderzał w ściany budynków gwałtownymi podmuchami. Elszabet pomyślała, że szczęście im sprzyja. Tumbonde zapewne mniej chętnie zapuszczać się będą w różne miejsca w czasie takiej ulewy. Pewnie zostaną w swoich autobusach i ciężarówkach i pojadą dalej na północ w stronę bieguna, gdziekolwiek poprowadzi ich prorok. Taką w każdym razie miała nadzieję.

Mimo to warto było z pewnością ustawić ściany energii i nie wyłączać, dopóki pielgrzymi nie przejdą, gdyby kilka setek tysięcy z nich ujrzało centrum na skraju lasu i zechciało choć na chwilę schronić się przed deszczem w tym przytulnym miejscu.

Odezwała się znów do Arcidiacono:

— Co się u was dzieje?

— Spokój. Generatory przygotowane. Masz jakieś wiadomości o tumbonde z policji?

— Właśnie rozmawiałam z nimi. Mówią, że pielgrzymi nie rozbili jeszcze dziś obozu.

— Wiesz, gdzie się w tej chwili znajdują?

— Wygląda na to, że wszędzie. Jedna większa grupa jest pod Mendo, ale są mocno rozproszeni po obu stronach autostrady numer 1. Najbliższa grupa może znajdować się ze dwa i pół kilometra na południowy zachód od centrum.

— Boże, to niedaleko — powiedział Arcidiacono.

— Jesteś gotów na powitanie za około godzinę?

— W każdej chwili. Będziemy gotowi. Nie ma się czym przejmować.

— Dobrze — powiedziała Elszabet — jeśli ty się nie martwisz, to ja też nie. Wszystko będzie dobrze, Lew. Na pewno masz dość ludzi?

— Na razie tak — odparł technik. — Trochę później, gdy zaczną się przemieszczać, będę chciał więcej, żebyśmy mogli przenosić sprzęt.

— Do tej pory wszyscy już tam będziemy. Będę się kontaktować co piętnaście minut.

— Tak, świetnie — rzekł Arcidiacono.

Elszabet dotknęła nadajnika, przełączając go na częstotliwość B, żeby porozmawiać z Dante Corelli, która znajdowała się w sali gimnastycznej pięćdziesiąt metrów dalej.

— To ja, Elszabet — powiedziała. — Sprawdzam, co słychać. Wszystko w porządku?

— Tak, pacjenci schodzą się po śniadaniu.

— Wiedzą, co się dzieje?

— Mniej więcej. Nikt nie jest zbytnio zaniepokojony. Bill Waldstein daje każdemu małą dawkę paksu. Mówimy im, że to dlatego, by byli zrelaksowani, że nie ma się czym przejmować. Mamy dużo wizji. Prawie każdy jest trochę w kosmosie, Elszabet.

— Nie dziwię się.

— Zastanawiam się, czy naprawdę chcemy wysyłać ich na krańce centrum w tym deszczu. Moglibyśmy zatrzymać ich tutaj, uspokoić paksem, przysłać parę osób z personelu…

— Zaczekajmy jeszcze chwilę — odpowiedziała Elszabet. — Może to wszystko to tylko fałszywy alarm?

— Tak myślisz?

— Nie byłoby źle, prawda?

— Słuchaj — powiedziała znów Dante — wciąż jeszcze kilku mi brakuje. Może powinnaś zadzwonić na jadalnię i pogonić ich tutaj, co?

— Kogo jeszcze nie ma?

— April, Eda Fergusona, ojca Christie… Nie, właśnie przyszedł ojciec Christie, czyli brakuje tylko April i Eda. Wszyscy inni są na sali.

— Tom też?

— Nie, nie. Nie wiem, gdzie jest.

— Powinniśmy to wiedzieć. Daj mi znać, gdy się pojawi.

— Jasne — obiecała Dante.

— A ja rozejrzę się za tamtymi. Jestem zresztą teraz obok stołówki. Jeśli tam są, to będą u ciebie najpóźniej za pięć minut.

Elszabet obeszła główny budynek. Zajrzała do stołówki. Nie było tam nikogo oprócz jednego z chłopców z miasta, którzy zmywali brudne tace i zamiatali podłogę.

— Szukam dwojga pacjentów — powiedziała — April Cranshaw, wysokiej, grubej kobiety około trzydziestki, i pana Fergusona. Wiesz, który to jest?

Chłopiec skinął głową.

— Oczywiście, że ich znam, pani doktor, ale żadne z nich chyba nie było dziś na śniadaniu.

— Nie?

— Wie pani, trudno nie zauważyć tej April.

Elszabet uśmiechnęła się.

— Chciałabym ich odszukać. Gdyby znaleźli się na stołówce, a ty jeszcze byłbyś tutaj, czy mógłbyś zadzwonić na salę gimnastyczną i zawiadomić Dante Corelli, a później wysłać ich tam?

— Oczywiście, doktor Lewis.

— A może widziałeś Toma? Wiesz, tego nowego o błyszczących oczach.

— Tak, Tom. Też nie było go tu dzisiaj.

— To dziwne. Tom nie należy do ludzi, którzy lubią rezygnować z posiłków. Tak samo; jeśli go zobaczysz, zawiadom Dante.

— Oczywiście, doktor Lewis.

Elszabet wyszła na zewnątrz. Czuła się dziwnie spokojnie, tak jak czasem niektórzy czują się podczas spotkania z okiem cyklonu. Najpierw — pomyślała — zajrzę do ich pokojów i zobaczę, czy przypadkiem April wciąż jeszcze nie leży w łóżku. A może Ferguson też? W taki poranek jak dziś mogli postanowić, że nie wstają, zwłaszcza że nie było dzisiaj kasowania.

Deszcz smagał jej twarz, był coraz bardziej paskudny, prawie jak burza w środku zimy. Ziemia spijała wszystko; tak wyschła w trakcie pięciu miesięcy ładnej pogody. Jednak jeśli nic nie zmieni, to do jutra będziemy pływać w błocie. W lecie na ogół zapomina się, jak nieprzyjemna może być pora deszczowa.

Tak, najpierw trzeba znaleźć April i Fergusona, a potem wytropić Toma. Następnie będzie musiała pójść w kierunku głównej bramy i przekonać się, jak Lew Arcidiacono radzi sobie z instalacją ściany energetycznej. Później trzeba będzie już tylko przeczekać dzień robiąc, co się da, żeby zmusić pielgrzymów z San Diego do ominięcia centrum. Pochód był dodatkowym kłopotem, którego naprawdę w tym momencie nie potrzebowała: głupią, bezsensowną komplikacją. Wiedziała, że teraz przede wszystkim obecność Toma była wydarzeniem, którym należało się zająć. Tom i jego wizje, jego niemal magiczna moc, Tom i jego światy z obcych galaktyk; światy, które teraz już uważała, dzięki przekazowi sondy gwiezdnej, za rzeczywistość. Autentyczne, zamieszkałe planety, które sygnalizowały mieszkańcom Ziemi swoje istnienie za pośrednictwem przedziwnego umysłu jednego człowieka… Jak na zawołanie coś zaczęło drażnić zakątki jej mózgu. Przed oczami zamigotały niesamowite światełka. Nie — pomyślała z gniewem — nie teraz. Na miłość boską, nie teraz!

Wszystko, co widziała, rzucało podwójny cień; jeden z żółtą, a drugi z czerwonawopomarańczową obwódką. Na niebie, wzdłuż horyzontu, na kształt wielkiej ośmiornicy rozciągała się bladoróżowa mgławica. Po ziemi chodziły kuliste, niebieskoskóre istoty z pękiem ruchliwych czułków na głowie. Poznała ten krajobraz, gwiazdy, okrągłe stworzenia. W jej umysł wkradł się świat Podwójnej Gwiazdy III. Właśnie w tym momencie, tu w ulewnym deszczu, w drodze ze stołówki do pokojów mieszkalnych, wychodziła do innego świata.

Nie — pomyślała — nie, nie!

Z trudem przeszła parę kroków i zataczając się, wpadła na wielki rododendron na środku trawnika. Chwyciła kurczowo gałęzie rośliny, na wpół przytomna, próbując przeciwstawić się wizji. To jest krzew rododendronu — powiedziała do siebie. — Jest deszczowy poranek roku 2103. Jestem w hrabstwie Mendocino w Kalifornii, na planecie Ziemi. Nazywam się Elszabet Lewis, jestem istotą ludzką zamieszkującą Ziemię i muszę dziś być w pełni władz umysłowych.

— Dobrze się pani czuje? — odezwał się chropowaty głos za nią. — Może w czymś pomóc?

Odwróciła się gwałtownie zdezorientowana i przestraszona. Podwójna Gwiazda III rozpadła się na kawałki, które uleciały gdzieś daleko, a ona stała twarzą w twarz z trzema obcymi mężczyznami. Wyglądali groźnie. Jeden z nich miał gęstą czarną brodę i głęboko osadzone oczy, niemal zatopione w czarnych obwódkach. Twarz drugiego pocięły blizny po jakiejś chorobie skóry; wreszcie trzeci, niski i brzydki, z nieokiełznaną strzechą rudych włosów, wyglądał jeszcze groźniej niż dwaj pozostali.

Elszabet spojrzała na nich i, jak potrafiła najspokojniej, poprawiła sobie włosy równocześnie włączając przekaźnik. Wciąż był nastawiony na częstotliwość B, więc Dante Corelli powinna słyszeć wszystko w sali gimnastycznej.

— Kim jesteście i co tu robicie? — zapytała.

— Niech się pani nie boi — powiedział ten z twarzą w bliznach — nie mamy złych zamiarów. Myśleliśmy, że może pani zasłabła, gdy chwyciła się pani tych krzaków.

— Pytałam, kim jesteście — powtórzyła nieco bardziej szorstko. Rozdrażniło ją, że mężczyzna pomyślał, iż się przestraszyła, chociaż rzeczywiście tak było.

— My… my… — zaczął człowiek z bliznami.

— Zamknij się, Buffalo — rzekł czarnobrody, po czym zwrócił się do Elszabet — Właśnie tędy przejeżdżaliśmy. Szukamy kolegi, który chyba gdzieś tu się zgubił.

— Kolegi?

— Nazywa się Tom, może pani go zna. Wysoki, chudy, trochę dziwnie wygląda…

— Tak, wiem, o kogo panu chodzi. Czy wie pan, że znajduje się na terenie prywatnym, panie… panie…

— Nazywam się Charley.

— Charley. Pan jest uczestnikiem pochodu tumbonde, czy tak?

— Ma pani na myśli tę hordę z San Diego? Tych wszystkich obłąkańców? O nie, my do nich nie należymy. Po prostu tędy przejeżdżaliśmy. Myśleliśmy, że może uda nam się znaleźć naszego przyjaciela, Toma, i zabrać go, zanim ci szaleńcy nadciągną. Pani wie, ilu ich jest na samej drodze?

Elszabet zauważyła wychodzącą z sali gimnastycznej Dante w towarzystwie dwóch lub trzech osób. Stanęli z boku, przyglądając się uważnie i słuchając rozmowy Elszabet z przybyszami. Elszabet powiedziała:

— W tej chwili waszego kolegi Toma nie ma w okolicy. Zresztą nie wydaje mi się, żeby zamierzał gdziekolwiek wyjeżdżać. Najlepiej będzie, jeśli panowie, dla własnego dobra, niezwłocznie opuszczą nasz teren. Jak sami panowie stwierdzili, drogą zbliża się wielki tłum i jeżeli wedrze się tutaj, to nie będę mogła odpowiadać za bezpieczeństwo panów, zwłaszcza że naruszają oni prywatną posiadłość.

— Pani pozwoli nam porozmawiać chwilę z Tomem, a my…

— Nie.

Dante dawała jej znaki, jak gdyby chciała powiedzieć: „Daj mi znak, a ja ich obezwładnię”. Dante była niezrównana w strzelaniu z pistoletu usypiającego na odległość do stu metrów. Elszabet wolała jednak być ostrożna. Ci trzej z pewnością są uzbrojeni; mają noże, szpikulce, może nawet pistolety. Ten z brodą ma chyba laserową bransoletę na ręce. Gdyby Dante zaczęła strzelać, któryś z nich mógłby zdążyć odpowiedzieć, a z pewnością nie byłyby to ładunki usypiające.

Teraz odezwał się rudowłosy:

— Charley, popatrz za siebie.

— Co jest, Stidge?

— Jacyś ludzie. Przyglądają się nam.

Charley kiwnął głową i odwrócił się ostrożnie.

— Co chcesz zrobić? — zapytał Stidge. — Chwycić ją i zmusić, żeby pomogła nam zaleźć Toma?

— Nie, nic z tych rzeczy, Stidge — powiedział i zwrócił się do Elszabet — Nie mamy złych zamiarów. Chcemy jechać dalej: Jeśli spotka pani naszego przyjaciela, Toma, proszę przekazać mu serdeczne pozdrowienia, dobrze?

Dał znak i wszyscy kolejno zniknęli w zaroślach: najpierw ten z pokiereszowaną twarzą, za nim Stidge. Charley został na miejscu, dopóki jego przyjaciele nie zniknęli między drzewami.

— Mam nadzieję, że nie sprawiliśmy pani zbyt wiele kłopotu. Tylko przejeżdżaliśmy tędy. Wszystko w porządku? — to mówiąc oddalał się chyłkiem. — Powie pani Tomowi, że Charley i reszta chłopców szukali go, dobrze?

Po chwili on też zniknął. Elszabet zauważyła, że cała drży. Była przemoczona i zdenerwowana. Wystąpiły objawy opóźnionej reakcji: zaczęła szczękać zębami, w głowie, gdzieś na skraju świadomości, migotały strzępy wizji jak blade, przezroczyste płomienie tańczące na głowniach w ognisku.

Dante podbiegła do niej pierwsza, Teddy Lansford tuż za nią.

— Wszystko w porządku? — spytała Dante.

Elszabet otarła z czoła krople deszczu i próbowała opanować drżenie.

— Zaraz dojdę do siebie. Jestem tylko trochę wytrącona z równowagi.

— Kto to był?

— To chyba ci drapacze, z którymi podróżował Tom. Szukali go. Chcieli wynieść się stąd, zanim nadejdą tumbonde, i zabrać ze sobą Toma.

— Zawszone dranie — powiedziała Dante. — Tak jakbyśmy nie mieli dość problemów na dzisiaj; jeszcze drapacze są nam potrzebni.

— Może wezwiemy policję? — zaproponował Lansford.

Dante roześmiała się.

— Policję? Jaką policję? Cala policja, jaką dysponuje to hrabstwo, jest teraz w Mendo i od rana usiłuje utrzymać kontrolę nad tłumem tumbonde. Nie, musimy sami poradzić sobie z tymi trzema. W wolnej chwili — spojrzała na Elszabet. — Jeszcze nie doszłaś całkiem do siebie, prawda?

— Próbowałam obronić się przed wizją. A potem odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą trzech podejrzanych facetów. Tak, jeszcze nie doszłam do siebie.

— Może to ci pomoże — rzekła Dante. Podeszła bliżej. Położyła dłonie na plecach Elszabet i zaczęła mocno masować, jakby chciała poprzestawiać kości, mięśnie i ścięgna tak, jak przekłada się papiery na biurku. Zaskoczona Elszabet jęknęła z bólu, lecz szybko poczuła, jak napięcie powoli ją opuszcza, więc poddała się zabiegom Dante bez dalszych oporów. Stopniowo zaczęło powracać poczucie równowagi.

— No, teraz lepiej? — spytała wreszcie Dante.

— O tak, cudownie.

— Rozluźnij plecy, bo to rozluźnia umysł. Zaraz, zaraz, dowiedziałaś się ostatecznie, gdzie są April i Ferguson?

Elszabet strzeliła palcami.

— O Boże, zupełnie o nich zapomniałam. Szłam właśnie do budynku mieszkalnego, gdy zaatakowały mnie wizje, a później…

Nagle rozległ się głos Lew Arcidiacono ze słuchawki na jej prawym uchu:

— Elszabet? Chyba się zaczyna. Słyszeliśmy, że cały tłum tumbonde zbliża się drogą w naszą stronę. Za chwilę tu będą.

Elszabet włączyła częstotliwość A.

— Wspaniale. Jak radzicie sobie ze ścianami energii?

— Ustawiliśmy solidną linię wzdłuż przewidywanego frontu ich najazdu, lecz jeśli rozleją się na większej przestrzeni, mogą tu nadejść z jednej z nie bronionych stron. Przyda mi się każdy dodatkowy człowiek, jakiego będziesz w stanie tu przysłać.

— Dobrze. Poślę wam Dante z wszystkimi, którzy są przy niej. Pozostań w kontakcie, Lew.

— Co się dzieje? — zainteresowała się Dante.

— Zbliżają się — odrzekła Elszabet. — Cala horda tumbonde. Są na drodze niedaleko stąd.

— No to zaczyna się, co?

— Damy sobie radę. Ale Lew potrzebuje posiłków. Zabierz wszystkich z sali gimnastycznej i idźcie tam natychmiast, dobrze? Sprawdzę, czy w pokojach nie ma April i Fergusona. Spotkamy się za pięć minut.

— Już idę — odpowiedziała Dante.

Na twarzy Elszabet pojawił się delikatny uśmiech.

— Dziękuję za masaż — powiedziała.

Ruszyła ślizgając się na błotnistej ścieżce i mokrej od deszczu trawie. Padało coraz mocniej. Potykając się co krok Elszabet dotarła wreszcie do ganku i weszła do środka zostawiając za sobą wielkie błotniste ślady.

— Halo! — zawołała. — Jest tu kto?

Cisza. Poszła korytarzem zaglądając do pokojów; kryjówek, w których jej nieszczęśliwi pacjenci wiedli swe nieszczęśliwe życie. Nie znalazła żywej duszy. Na drugim końcu korytarza zatrzymała się pod numerem 7, w którym mieszkał Ed Ferguson. Gdy dotknęła ręką tabliczki na drzwiach, usłyszała dochodzące z wewnątrz dziwne zawodzenie; ciężkie, głębokie, powolne.

Na podłodze na środku pokoju siedziała po turecku April kołysząc się w przód i w tył, nucąc coś jednostajnie i od czasu do czasu popłakując. Z tyłu, na pół zasłonięty jej olbrzymim ciałem, siedział nieruchomo Ed Ferguson opierając się o jedno z łóżek. Głowę miał odrzuconą do tyłu, ramiona zaś zwisały bezwładnie wzdłuż bioder. Wyglądał na odurzonego narkotykami.

Elszabet podeszła do April i zatapiając palce w jej miękkim ciele próbowała zatrzymać kołyszącą się dziewczynę.

— April? April, to ja, Elszabet. Wszystko w porządku, nie bój się. Co się stało, April?

— Nic. Nic się nie stało — odpowiedziała naładowanym emocją, ochrypłym głosem. — Czuję się dobrze, Elszabet.

Łzy popłynęły jej z oczu. Nie podnosiła wzroku. Kołysząc się jeszcze mocniej zaśpiewała znowu:

— Deszcz leje, deszcz chlapie, staruszek wciąż chrapie…

Piosenka przeszła w mruczenie, a następnie w niezrozumiałe zawodzenie. April wydawała się jednak nareszcie spokojna. Wyglądała na zatopioną we własnym świecie. Elszabet wstała i podeszła do Fergusona. Nie poruszył się. Twarz wyrażała nie znaną u niego łagodność, która zastąpiła zwykłą zgorzkniałość i napięcie. Na pierwszy rzut oka mogła nie rozpoznać posępnego, zgryźliwego Eda Fergusona. Był przemieniony. Szeroko otwarte oczy błyszczały niewypowiedzianym szczęściem; twarz była spokojna, zrelaksowana, usta rozciągnięte w szerokim uśmiechu.

Wygląd Fergusona był tak niezwykły, że dopiero jakiś czas później dostrzegła, iż wcale nie mruga oczami i nie oddycha.

Przestraszona uklękła przy mężczyźnie.

— Ed! — powiedziała donośnie, potrząsając nim. — Ed, słyszysz mnie?

Położyła rękę na jego piersi, starając się wyczuć bicie serca. Nasłuchiwała odgłosów oddychania. Chwyciła go za nadgarstek, próbując wyczuć tętno. Nie wyczuła nic. Nic. Absolutnie nic.

Popatrzyła na April, która kołysała się coraz mocniej i znów śpiewała jakąś dziecięcą piosenkę. Piosenka wydawała się jej znajoma, choć głos April był tak stłumiony i niewyraźny, że Elszabet nie rozumiała słów.

— April, co się stało z Edem Fergusonem?

— Z Edem Fergusonem — powtórzyła April starannie, jakby analizowała wszystkie wymawiane głoski, starając się znaleźć ukryty w nich sens.

— Tak, z Edem. Chcę wiedzieć, co się stało z Edem.

— Z Edem, z Edem. Och, Ed — April zachichotała — Ed dokonał Przejścia. Tom mu pomógł. Trzymaliśmy się wszyscy za ręce, a Tom wysłał go do Podwójnego Królestwa.

— Co?!

— To było takie proste… Ed tylko poddał się temu. Odrzucił ciało i już. Odszedł do Podwójnego Królestwa.

Dobry Boże — pomyślała Elszabet.

— Kto tam był z wami?

— Och, wszyscy.

— Kto?

— Był Tom i ojciec Christie, i Tomas, i… — głos April oddalił się, zmienił w bełkot, zaczęła się znów kołysać. Po chwili zatrzymała się na moment i powiedziała czystym głosem:

— Boję się, Elszabet. Tom powiedział, że wszyscy wkrótce tam pójdziemy. Do gwiazd. Czy to prawda, Elszabet? Powiedział, że nadszedł już czas. Ma teraz całą moc i wyśle nas wszystkich po kolei, tak jak wysłał Eda. Ja chyba też niedługo pójdę, prawda? Nie wiem tylko, gdzie się znajdę i jak mi tam będzie. Na pewno nie może być gorzej niż tutaj, a mimo to boję się, tak bardzo się boję, Elszabet. — Rozpłakała się, a po chwili zaczęła znów śpiewać.

Elszabet jeszcze raz potrząsnęła Fergusonem. Głowa opadała mu bezwładnie.

Nie żyje? Naprawdę? — Ta myśl wstrząsnęła nią. Poczuła, jak jej policzki płoną. Poczucie winy. Ferguson nie żyje? Jeden z moich pacjentów nie żyje? Ta bezwładna głowa, te niewidzące oczy. Elszabet zadrżała. Te wszystkie rozmowy o Przejściach, pięknych obcych światach, wydawały się teraz niezrozumiałe i absurdalne w zderzeniu z odpychającą, niewytłumaczalną rzeczywistością. W głowie wciąż miała jedną myśl: mój pacjent nie żyje. Nigdy jeszcze nie zdarzyło się, żeby zmarł któryś z pacjentów w centrum. W jednej chwili, pomimo całego chaosu na zewnątrz, szalejących tłumów, przyczajonych w pobliżu drapaczy i kręcącego się gdzieś Toma, wyczyniającego Bóg wie jakie czary, w głowie Elszabet pozostała tylko jedna myśl; że człowiek powierzony jej opiece nie żyje. Wszystkie prace, które prowadziła przez ten rok z Fergusonem, skomplikowane testy, obserwacja postępów leczenia, konsultacje, szczegółowo opracowany program kasowania, a tu masz… Leży teraz martwy.

A może jeszcze żyje? Może jest tylko w jakimś głębokim transie? Ona nie jest przecież lekarzem. Jeszcze nigdy nie widziała z bliska zmarłego człowieka. Są przecież różne stany świadomości sprawiające wrażenie śmierci, w rzeczywistości zaś będące tylko czasowym zawieszeniem funkcji organizmu. Może on właśnie jest w takim stanie? Zwróciła się znów do April:

— Czy możesz mi powiedziać, co właściwie Tom mu zrobił, gdy dokonał tego Przejścia? Jak to było?

April jednak była nieobecna. Elszabet, siedząc w kucki obok Fergusona, zaczęła czuć mrowienie w stopach. Deszcz bębnił mocno w dach. Gdzieś w dole, wzdłuż głównej drogi, tuż za ogrodzeniem centrum, posuwał się olbrzymi tłum wyznawców tumbonde. Po drugiej stronie, w lesie, czaiło się trzech groźnych drapaczy. Tom poszedł sobie nie wiadomo dokąd, Ferguson leżał martwy albo może w transie, a April…

Usłyszała kroki w korytarzu. O Boże, co teraz?

Ktoś wołał ją po imieniu:

— Elszabet? Elszabet?

Brzmiało to jak głos Billa Waldsteina.

— Jestem w pokoju 7.

Waldstein ruszył biegiem, omal nie przewrócił się o April i z trudem zatrzymał się w miejscu.

— Dante martwiła się o ciebie i wysłała mnie, żebym sprawdził, co się z tobą dzieje — zaczął i dopiero wtedy zauważył Fergusona — Co do cholery…

— Chyba nie żyje, Bill. Ale ty lepiej się na tym znasz. Proszę, obejrzyj go.

Waldstein wytrzeszczył oczy.

— Nie żyje?

— Chyba, tak, ale sprawdź ty. Ty jesteś lekarzem.

Waldstein pochylił się nad Fergusonem i zbadał go pobieżnie.

— Jak pusty worek — powiedział. — Jest bez ducha.

— To znaczy, że nie żyje?

— Czasem trudno jest to stwierdzić na pewno oglądając tylko pacjenta, ale on wygląda na martwego jak głaz. W tym ciele nikogo nie ma. Chryste, popatrz na ten pusty uśmiech, na jego twarzy.

— Według niej on odszedł na jakąś gwiazdę. Trzymali się wszyscy za ręce i wysłali go gdzieś.

Waldstein spojrzał na kołyszącą się, popłakującą i zawodzącą April. Pokręcił powoli głową.

— Mówisz, że Ferguson odszedł na inną gwiazdę? Na gwiazd ę? Boże, Elszabet.

— Nie wiem, gdzie on jest. Mówię ci to, co usłyszałam od April. On umarł, tak? Więc na co? Jeżeli nie dokonał Przejścia, to na co zmarł? Wydawało się, że jest w świetnej formie. Mówiła, że trzymali się za ręce; Tom, ojciec Christie, Tomas…

— I ty w to wierzysz?

— Wierzę, że tak było, skoro April tak mówi. Że wzięli się za ręce i przeprowadzili jakąś ceremonię. Może nawet trochę wierzę, że Tom naprawdę wysłał go na jeden z kosmicznych światów. Chyba nawet bardziej niż trochę. Spójrz na jego twarz, Bill. Spójrz na tę twarz. Czy widziałeś kiedyś tak szczęśliwe oblicze? Tak właśnie wygląda ktoś, kto wie, że idzie wprost do nieba. A Ferguson nie wierzył w niebo.

— A teraz jest na jakiejś gwieździe?

— Może tak — odparła Elszabet — skąd mam wiedzieć?

Waldstein popatrzył na nią.

— Musimy odnaleźć Toma i natychmiast go zabić.

— Co ty mówisz, Bill?

— Posłuchaj, nie ma się nad czym zastanawiać. Czy chcesz, aby nadal kręcił się tutaj i mordował ludzi?

Elszabet zamachała bezradnie rękami. Nie wiedziała, co powiedzieć. Mordować? To nie jest dobre słowo — pomyślała — Tom przecież nie zamordowałby nikogo. Ale… ale jednak… Jeśli Tom naprawdę dotknął Fergusona, jak powiedziała April, a ten umarł…

— Jeżeli Tom — powiedział Waldstein — naprawdę potrafi wyjmować ludzi z ich ciał i przenosić nie wiadomo dokąd, zostawiając tu tylko puste powłoki, to jest najbardziej niebezpiecznym człowiekiem na świecie. Jak w teatrze grozy jednego aktora. Może tak sobie wędrować z miejsca na miejsce ułatwiając ludziom Przejście, czy jak on tam to nazywa, aż wreszcie nie zostanie nikt żywy. Pstryknąć palcem i powysyłać ludzi na cholerne gwiazdy, uważasz że to takie wspaniałe? Myślisz, że powinniśmy mu na to pozwolić?

Patrzyła na niego, ale wciąż nie wiedziała, co odpowiedzieć. On tymczasem mówił dalej:

— Takie należy wyciągnąć wnioski, jeżeli uwierzymy w te bzdury. Jeżeli zaś nie uwierzymy, to musimy zająć się wyjaśnieniem, w jaki sposób udało mu się zabić Fergusona i…

W tym momencie za uchem Elszabet odezwał się przytłumiony, roztrzęsiony, niemal histeryczny głos Arcidiacono.

— Czy możesz powtórzyć? — poprosiła.

Waldstein zaczął mówił. Podniosła rękę, by go uciszyć.

— Nie ty, Bill — i zwróciła się do mikrofonu. — Nie usłyszałam, co mówiłeś, Lew. Mów wolniej. Powiedz jeszcze raz.

— Mówiłem, że Tomas Menendez wyłączył jedną z zapór energetycznych i tumbonde weszli na nasz teren.

— Och, nie, Lew, nie!

— Mieliśmy wszystko pod kontrolą. Za ścianą tłumy nie do opisania, ale nie mogli się tu przedostać. Menendez nosił generatory. Pracował jak wszyscy. Potem chyba zobaczył w tłumie kogoś znajomego i wrzasnął, że otworzy wrota czy coś takiego. No i otworzył. Wyłączył ścianę. W jednej chwili wdarły się tysiące ludzi. Miliony. Sam nie wiem. Są wszędzie. Za dwie minuty będą i u was.

— O Boże — powiedziała. W tym momencie spłynął na nią przedziwny spokój. Miała prawie ochotę roześmiać się.

— Co on mówi? — zapytał Waldstein.

Elszabet zamknęła oczy i pokręciła głową.

— Ściana wyłączona, wdarli się tu tumbonde. O Jezu, Bill, to już koniec. Stało się, Jezu, stało się.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Z sercem pełnym dzikiej furii, Którą ja zarządzam, Z płonącą dzidą, z rumakiem przestworzy, Po pustkowiu się błąkam. Rycerz duchów, rycerz cieni Na turniej wyzwał mnie; Dziesięć mil za kraniec świata Podróżą nie zdaje mi się. I znów zaśpiewam: „Strawy, napoju, Napoju, strawy, odzienia. Pani czy dziewczę, Nie lękaj się Toma, On nie krzywdzi żadnego stworzenia.” Pieśń Toma O’Bedlama

1

Jaspin pochylił się całym ciałem w przód, ze wszystkich sił dzierżąc w dłoni kierownicę, by zapobiec przewróceniu samochodu lub uderzeniu w drzewo. Nie było już żadnej drogi. Posuwali się po śliskim, rozmokłym trawniku zamienionym w bagno przez koła samochodów jadących przed nimi. Deszcz padał tak mocno, że po szybach spływały strumienie wody.

— Tak, to na pewno tutaj jest moja siostra — powiedziała Jill. — Zaparkuj gdzieś, a ja wysiądę i poszukam jej.

— Zaparkuj? Przed setkami tysięcy samochodów jadących za nami?

— Nie obchodzi mnie to. Zatrzymaj się przy jednym z tych budynków. Pójdę tam i zabiorę ją. Ona ma chorą głowę. Jeśli jej nie obronię, to na pewno ktoś ją zgwałci albo może zabije. To już nie jest procesja, Barry, to opętany, szalejący tłum.

— Zauważyłem.

— Dobrze, zatrzymaj się, a ja pójdę poszukać April.

— Jasne — odpowiedział naciskając pedał hamulca — idź i znajdź ją.

Samochód ślizgał się jeszcze chwilę po błocie, aż wreszcie stanął niemal na wielkim liściastym krzewie. Silnik wciąż pracował.

— Zaparkuj przy jednym z tych budynków, a nie tutaj — powiedziała Jill.

— Nigdzie nie będę parkował — odparł Jaspin. — Spróbuję się tu pokręcić i znaleźć jakąś drogę w tamtą stronę. Ale ty idź szukać swojej siostry.

— Nie zatrzymasz się?

— Posłuchaj — powiedział — to jest ślepy zaułek, rozumiesz? Bóg jeden wie, dlaczego Senior tu skręcił. Przed nami jest tylko parę budynków, a dalej przeklęty las sekwojowy. Z tyłu mamy całą pielgrzymkę tumbonde, nadciągającą jak stado rozszalałych dinozaurów. Jeśli tu zostanę, to rozgniotą mnie o któryś z tych budynków albo na jakimś drzewie. Idź więc szukać swojej siostry, a ja skręcę w lewo w tę brudną drogę i pojadę nią, jak najdalej się da, a gdy droga się skończy, pójdę dalej pieszo, bo to, co dzisiaj się tu stanie, to będzie rzeź. Tysiące ludzi zostanie stratowanych. A teraz idź szukać swojej siostry, jeśli tego chcesz. Dalej, wysiadaj.

Posłała mu zabójcze spojrzenie.

— A jak cię potem znajdę?

— To twój problem — Jaspin wskazał na lewo. — Idź tamtędy, a kiedy się wszystko uspokoi, może po ciebie wrócę. Może. No, idź już.

— Ty draniu — powiedziała. Spojrzała na niego jeszcze raz, pokiwała głową i wyszła z samochodu. On patrzył przez chwilę za nią, jak biegnie w stronę starych, zniszczonych, drewnianych domków. W mgnieniu oka przemokła do suchej nitki. Wyglądała jak olbrzymi, na wpół utopiony kurczak pędzący przez deszcz.

Pomyślał o Lacy.

Jechała własnym samochodem gdzieś z tyłu, w głównej grupie pielgrzymów. Miał nadzieję, że niezbyt daleko z tyłu. Wczoraj wieczorem, gdy nadeszły wiadomości o zbliżającym się deszczu, powiedział jej, że powinna przesunąć się jak najbardziej do przodu i trzymać się czoła procesji. Wiedział, że deszcz pomiesza im szyki, choć nie spodziewał się tego zjazdu z autostrady numer 1 na drogę lokalną i barbarzyńskiej, bezmyślnej inwazji na tę spokojną okolicę. Nie miał pojęcia, jaka myśl, jeśli w ogóle jakakolwiek, skłoniła Seniora do skierowania się w tę stronę. Po prostu skręcił. Z początku drogę blokowały ściany energii, ale później, nie wiedzieć czemu, wyłączono je i wszyscy wdarli się do środka. No i mają teraz efekt. Co za paskudne bagno — pomyślał Jaspin.

Jill zniknęła między budynkami. Stawiam dwa do jednego, że już jej więcej nie zobaczę — powiedział do siebie. — Zresztą mam to gdzieś. Ruszając poczuł, jak koła ryją w trawniku koleiny, a po chwili usłyszał cmoknięcie świadczące, że opony wyrwały się z błota. Powoli, powoli znalazł się na żwirowej drodze u podnóża lekko pofałdowanego pagórka; teraz tylko jedź dalej, żeby wydostać się stąd, chłopcze…

Nie było jednak dokąd jechać. Droga skończyła się przy jakiejś kupie śmieci sąsiadującej z ogródkiem warzywnym, dalej był już tylko las. Ślepy zaułek. Jaspin spojrzał w tył. Zobaczył setki samochodów i ciężarówek kłębiących się szaleńczo w trójkącie ograniczonym dwoma skupiskami budynków. Pojazdów było wciąż więcej i więcej, a z zachodu nadjeżdżały ciągle nowe. Ci z tyłu nie zdawali sobie sprawy, że przed nimi nie ma już drogi i zmierzali beztrosko w stronę czegoś, co z pewnością miało być największym samochodowym kataklizmem w historii ludzkości.

Nie było sensu wracać w środek tego piekła. Jaspin porzucił samochód na skraju ogrodu warzywnego i w strugach deszczu doszedł do olbrzymiego drzewa o rozłożystych konarach. Stanął pod nim, co w dużej mierze ochroniło go przed całkowitym zmoknięciem i umożliwiło przyglądanie się masakrze.

Wpadli na siebie bezładnie; duże ciężarówki bezpardonowo wjeżdżały na dachy mniejszych samochodów. To prawda: jak dinozaury — pomyślał — dokładnie jak stado dinozaurów w amoku. Zobaczył autokary Seniora i Rady Wewnętrznej w samym środku tego wszystkiego. Na autokarze Seniora powiewały przemoczone sztandary, zaś na masce ktoś umocował posągi Narbaila i Rei Ceupasseara. Wielkie papierowe postacie zaczynały rozmiękać na deszczu.

Jaspin żałował, że nie jedzie z Lacy zamiast Jill. Przynajmniej wiedziałby wtedy, gdzie jest. Jill i tak nie obeszłoby to. Obeszło to natomiast Seniora. Odkrył bowiem, że Jaspin zadaje się z kim innym, niż jego w boskim majestacie wybrana żona, Jill, a to mu się nie podobało. Sam Bacalhau przekazał mu tę informację: „Ty dotkniesz rudej kobiety, ty bardzo zagniewasz Seniora.” Wobec tego w ciągu ostatnich kilku dni Jaspin i Lacy nie pozwalali sobie na szaleństwa. Nierozsądnie byłoby gniewać Seniora. I teraz Lacy tkwiła gdzieś w centrum tego obłędu…

Nie, jest tam! Zobaczył ją wyraźnie, rude włosy odbijały się na tle tłumu może tysiąca ludzi, którzy opuścili samochody i miotali się bezradnie na murawie.

— Lacy! Lacy!

Jakimś cudem usłyszała go. Widział, jak się rozgląda. Zaczął podskakiwać i wymachiwać rękami, aż wreszcie zauważyła go.

— Barry?

— Wydostań się stamtąd! — zawołał. Pobiegła w jego stronę żwirową drogą, a on rzucił się jej na spotkanie. Była zupełnie przemoczona, jej misterne loczki wyprostowały się, włosy oblepiły głowę. Jaspin przytrzymał ją przez chwilę, by stanęła pewniej na nogach i uspokoiła się. Cała drżała; nie był pewny czy z zimna, czy ze strachu.

Oczy miała nieprzytomne.

— Co się stało? Dlaczego tu wjechałeś?

— Bóg jeden wie. Lepiej żeby to było Siódme Miejsce, bo z pewnością nigdzie dalej się już nie ruszymy — stwierdził i dodał ze smutkiem — Dobry Jezu, co za katastrofa.

— Wiesz, co to za miejsce?

— Może jakaś szkoła z internatem, co?

— To Centrum Nepenthe — powiedziała. — Tu robią kasowanie pamięci. Widziałam tablicę na bramie. Tu właśnie leczył się mój były partner, Ed Ferguson.

— No cóż, to koniec ich działalności — powiedział Jaspin. — Za chwilę zostanie z tego kompletna ruina. Zobacz, jakie wszędzie się przewalają tłumy.

— Muszę znaleźć Eda — powiedziała Lacy.

— Żartujesz?

— Mówię poważnie. Pewnie gdzieś się błąka półprzytomny wśród tych szaleńców. Muszę wydostać go stamtąd i przyprowadzić tutaj, zanim coś mu się stanie. Mieszka w jakimś internacie. Powinno nam się udać go znaleźć.

— Lacy, to szaleństwo pchać się tam teraz.

— Ed może być w niebezpieczeństwie.

— Warto dla niego narażać życie? Zdaje się, że nazwałaś go szczurem.

— Był moim partnerem, Barry. Szczur czy nie szczur, muszę spróbować wydostać go stąd. Nie dlatego, żebym go kochała czy choćby lubiła, ale nie mogę stać bezczynnie i patrzeć, jak to wszystko razem z nim roznoszą w strzępy.

— Zupełnie jak Jill — rzekł Jaspin. — Ona już tam jest. Szuka siostry.

— Ja też idę. Będziesz tu czekał?

— Nie — odpowiedział Jaspin. — Idę z tobą, niech to diabli.

2

Buffalo od rana powtarzał Charleyowi, że trzeba się stąd wynosić, bo nadciąga tłum i rozdepcze to całe miejsce. Charley jednak odpowiedział, że jeszcze zaczekają, bo Tom musi być gdzieś w pobliżu, a on chce go stąd zabrać.

Stidge nie mógł zrozumieć żadnego z nich. Ten Buffalo to zwykły dupek. Wygląda na twardziela, jasne, ale w środku jest wypchany gównem. Przy najmniejszym problemie zaraz chce uciekać. Charley natomiast nie boi się niczego, trzeba mu to przyznać, ale czasami trudno go zrozumieć. Na przykład jego podejście do tego świra, Toma. Ciągnęli go ze sobą przez całą dolinę, a potem do San Francisco i Mendo. I po co? Po co, u diabła? Ciarki mnie przechodzą — pomyślał Stidge — gdy spojrzę temu facetowi w oczy. A Charley specjalnie czeka na niego w lesie w deszczu i znowu chce go zabrać. To bez sensu.

— Mieli włączone ściany energii — powiedział Charley — ale później je wyłączyli. Ciekawe dlaczego; są teraz bezbronni.

— Może Tom je wyłączył — zasugerował Buffalo. — Znalazł generator i wyłączył go, a wtedy wszyscy weszli.

— Dlaczego miałby to zrobić? — rzekł Charley. — Nie sądzę, żeby tak było. To musiał być ktoś inny albo po prostu brakło prądu. Jemu się tu podoba. Nie chciałby, żeby przewalił się tędy zdziczały tłum.

— Ten facet to świr — stwierdził Stidge — a świr jest zdolny do wszystkiego.

Charley uśmiechnął się.

— Według ciebie Tom to świr, Stidge? Widać, jak mało wiesz.

— Sam to mówi. A te jego wizje…

— Taki świr jak ja ksiądz — wtrącił Buffalo.

— Właśnie — potwierdził Charley. — Słuchaj, Stidge, te jego wizje to nie wariactwo. One są prawdziwe. On ogląda gwiazdy. Rozumiesz coś z tego? Pewnie że nie, jak miałbyś rozumieć. Ale mówię ci, on nie jest wariatem. To jedyny sposób, by nie przerażać ludzi swoją mocą: mówić, że jest wariatem. Ale ty tego i tak nie rozumiesz. Ty tylko rozumiesz zadawanie bólu ludziom. Czasem żałuję, że cię spotkałem, Stidge.

— Wiem tylko — odparł Stidge — że pewnego dnia ten Tom zagra mi na nerwach za mocno, a wtedy nabiję go na szpikulec. Przez całe lato czepiałeś się mnie: Stidge nie rób tego, nie rób tamtego, zostaw Toma w spokoju. Mam dość twojego Toma, słyszysz, Charley?

— A ja mam dosyć ciebie — odpowiedział Charley. — Powtarzam ci jeszcze raz: jeżeli cokolwiek stanie się Tomowi, to koniec z tobą, Stidge, koniec z tobą — dodał i zwrócił się do Buffalo — Wiesz, co powinniśmy zrobić? Powinniśmy jeszcze raz rozejrzeć się w okolicy tych budynków, znaleźć Toma, zabrać coś cennego, a na tyle lekkiego, żeby dało się unieść, i zwinąć się stąd.

— Tak — powiedział Buffalo — zanim wedrą się tu do lasu i przewrócą nam ciężarówkę czy coś takiego.

— Zamiast Toma — rzekł Stidge — powinniśmy raczej znaleźć tę wysoką kobietę, którą tu widzieliśmy. Albo tę lalę, która była na drodze z tym kulawym facetem. Znajdźmy którąś z nich i weźmy ze sobą. To miałoby sens.

— Zawsze można liczyć na twoje mądre rady — powiedział Charley. — Teraz trzeba nam jeszcze tylko baby. Potrzebny nam jest Tom! Znaleźć go i spadać stąd. Jasne, Stidge?

— Nie rozumiem, do cholery…

— Jasne, Stidge?

— No dobra, przecież słyszę — Stidge dał za wygraną.

— Mam nadzieję. No to idziemy.

— Wy idźcie szukać Toma — powiedział Stidge — a ja mam inny pomysł. Widzicie tamten autobus? Ten z tymi głupimi figurami i flagami? Pójdę się tam rozejrzeć. Założę się, że wiozą w nim kosztowności.

— Jakie kosztowności? — spytał Charley.

— Majątek pielgrzymów. To na pewno ich święty autobus i mają w nim rubiny, szmaragdy i diamenty. Pójdę rzucić na to okiem. W porządku, Charley? Gdy będziecie uganiać się za Tomem?

Charley milczał przez chwilę. Potem skinął głową.

— Jasne — powiedział. — Skombinuj sobie worek rubinów.

3

Gdy tylko Jill weszła na ganek długiego, drewnianego budynku, w którym, jak sądziła, mogły być sypialnie, ze środka wybiegł chudy mężczyzna i zderzył się z nią. Uderzenie było tak mocne, że odrzuciło ich w przeciwne strony. Przez moment patrzyli na siebie oszołomieni.

Mężczyzna miał na sobie biały płaszcz i wyglądał na kogoś z personelu.

— Przepraszam — odezwała się Jill — czy może mi pan powiedzieć, czy to tutaj mieszkają pacjenci?

— Zejdź mi z drogi — powiedział z błyskiem szaleństwa w oku.

— Chcę tylko dowiedzieć się, czy to tutaj…

— Czego tu szukasz? Co wy tu wszyscy robicie? Wynoście się! — machnął na nią ręką. Nie widziała jeszcze niczego tak zwariowanego.

— Szukam mojej siostry, April Cranshaw. Ona jest tu pacjentem i chciałabym…

Ale on tylko przebiegł obok niej jak obłąkany i zniknął w deszczu. W porządku — pomyślała Jill — jak chcesz. Co mnie to obchodzi. Pomyślała, jak zwariowani muszą tu być pacjenci, skoro personel jest taki. Facet wyglądał na lekarza, może był psychiatrą. Oni wszyscy są zwariowani. Oczywiście to, że tysiące samochodów właśnie wjechało do ośrodka, a na trawniku szalała horda Monogołów, mógł go trochę poruszyć.

Weszła do budynku. Tak, to chyba pokoje sypialne. Tablica ogłoszeń z różnymi wiadomościami i pokoje po obu stronach korytarza.

— April? — zawołała. — April, kochanie, to ja, Jill. Przyszłam po ciebie, April. Wyjdź do mnie, jeśli tu jesteś. April? April?

Zaglądała po kolei do wszystkich pokojów. Pusto, pusto, pusto. W pokoju na końcu korytarza zobaczyła siedzącego na podłodze mężczyznę. Był pijany albo nieżywy. Potrząsnęła nim, nie obudził się.

— Hej, ty, szukam mojej siostry!

Mówiła jednak jak do ściany. Zaczęła już iść ku drzwiom, gdy usłyszała dźwięki dochodzące z łazienki. Zupełnie jakby ktoś śpiewał albo mruczał.

— Halo, jest tu kto? — zawołała Jill.

— Chcesz skorzystać z łazienki? Nie mogę cię wpuścić. Muszę tu czekać, aż wróci doktor Waldstein albo Lewis.

— April? To ty, April?

— Doktor Lewis?

— To ja, Jill. Na miłość boską, twoja siostra, Jill. Otwórz, April.

— Muszę tu czekać, aż wróci doktor Waldstein albo…

— To czekaj, ale otwórz drzwi. Muszę zrobić siku, April. Chcesz, żebym posikała się w majtki? Otwórz.

Po chwili ciszy drzwi otworzyły się.

— Jill?

Głos małej dziewczynki, ale kobieta za drzwiami była wielka jak góra. Jill nie pamiętała już, jak wielka jest jej starsza siostra, a może April przytyła jeszcze bardziej, odkąd tu przyjechała? Chyba jedno i drugie — pomyślała Jill. April wyglądała dziwnie, jeszcze dziwniej niż Jill pamiętała; sprawiała wrażenie nieobecnej, oczy płonęły jej obłędem, a po obu stronach bladej twarzy zwisały tłuste policzki.

— Czy przyszłaś, żeby mi pomóc w Przejściu? — spytała April. — Pan Ferguson właśnie przed chwilą dokonał Przejścia. Tom mówi, że pójdziemy wszyscy. Pójdziemy dzisiaj do gwiazd. Nie jestem pewna, czy chcę iść do gwiazd, Jill. Czy to właśnie stanie się dzisiaj?

— Dzisiaj stanie się to, że cię stąd zabiorę — powiedziała Jill. — Tu już nie jest bezpiecznie. Daj mi rękę. No chodź, April. Grzeczna April, śliczna April.

— Muszę zostać w łazience. Zaraz przyjdzie doktor Waldstein i da mi zastrzyk, żebym poczuła się lepiej.

— Właśnie widziałam, jak ten Waldestein biegł jak pomylony w przeciwną stronę — rzekła Jill. — Choć, możesz mi zaufać. Chodźmy na mały spacer, April.

— Gdzie oni mnie wyślą? Na Dziewięć Słońc? Do Zielonego Świata?

— Znasz to? — zdziwiła się Jill.

— Widzę je co noc. Teraz też zaczynam je widzieć. Świetlna Kula, Niebieska Gwiazda.

— To prawda. Maguali-ga otworzy wrota. Chungira-Który-Przyjdzie przyjdzie. Nie ma się czego bać. Daj mi rękę, April.

— Doktor Waldstein…

— Doktor Waldstein prosił mnie, żebym wyprowadziła cię na dwór. Przed chwilą z nim rozmawiałam. To ten wysoki brunet w białym płaszczu? On mówił, żebym ci powiedziała, że nie będzie miał czasu przyjść i żebym cię wyprowadziła na zewnątrz.

— Tak powiedział? — April uśmiechnęła się. Podała rękę Jill i wyszła z łazienki.

— Chodź, April, chodź. Tak, dobrze. — Jill przeprowadziła siostrę przez pokój obok martwego czy też nieprzytomnego mężczyzny na podłodze, kierując się w stronę drzwi. Wyszły na korytarz. Były już prawie przy wyjściu, gdy drzwi otworzyły się, a do środka wbiegło dwoje ludzi. Na Boga, Barry! I ta jego ruda kobieta.

— Jill?

— Znalazłam siostrę. To jest April.

— A więc to jest internat? — zapytała ruda.

— Tak. Pani też kogoś szuka?

— Wspólnika. Mówiłam pani, że jest tu pacjentem.

— Nikogo już tu nie ma. Nie, zaraz, jest jeden gość. W ostatnim pokoju po lewej, na końcu korytarza. Ale chyba jest pijany. A może nawet nie żyje. Siedzi na podłodze z szerokim uśmiechem na twarzy. Co tam się dzieje na zewnątrz?

— Rada Wewnętrzna próbuje uspokoić sytuację — powiedział Jaspin. — Przedzierają się przez tłum niosąc święte figury. To już prawie rozruchy, ale może uda im się wszystko uspokoić.

— A Senior? A Seniora?

— O ile wiem, siedzą w autokarze.

— Senior powinien się pokazać — powiedziała Jill. — Tylko w ten sposób można wszystko uspokoić.

— Pójdę dalej — powiedziała rudowłosa.

Jill zwróciła się do Jaspina:

— Powinieneś pójść do Seniora i poprosić, żeby przemówił do ludzi. Inaczej wszystko się rozleci i co wtedy będzie z pielgrzymką? Idź i porozmawiaj z nim, Barry. Ciebie posłucha.

— On nie słucha nikogo. Wiesz o tym.

Z korytarza dobiegł głos kobiety:

— Możesz tu przyjść, Barry? Znalazłam Eda, ale chyba nie żyje.

— Dokonał Przejścia — powiedziała April jak ktoś mówiący przez sen.

— Pójdę już — rzekł Jaspin. — Co zamierzasz robić dalej?

— Zabiorę April, znajdę jakieś bezpieczne miejsce i poczekam, aż wszystko się uspokoi.

— A czy to nie jest bezpieczne miejsce?

— Nie wtedy, gdy tysiąc ludzi równocześnie chce się tu schronić przed deszczem. Taki stary, zniszczony dom przewrócą w jednej chwili.

Rudowłosa kobieta była już z powrotem.

— On nie żyje — powiedziała. — Ciekawe, co tu się stało? Biedny Ed. Był łajdakiem, ale…

— Chodź, April — rzekła Jill — musimy się stąd wydostać.

Poprowadziła siostrę na ganek. Na zewnątrz rozgrywały się coraz dziksze sceny. Samochody były poprzewracane jak po powodzi. Wszędzie ludzie: wrzeszczący, kłębiący się jak pszczoły w ulu. Nie można było się swobodnie poruszać. Panował nieopisany ścisk. W samym centrum stał autokar Seniora, przed którym można było dostrzec jedenastu członków Rady Wewnętrznej. Na wysokiej platformie rytualnej trzymali rozmokłe postacie wielkich bogów. Posuwali się powoli do przodu przedzierając się przez ściśnięty tłum. Ludzie próbowali zrobić im przejście, ale nie było to łatwe, gdyż nie mieli gdzie się odsunąć. Wtedy Jill zobaczyła niskiego, krępego człowieka ze zmierzwioną strzechą rudych włosów, wspinającego się na burtę autokaru Seniora. Pomajstrował przy ekranie ochronnym na jednym z okien, wyłączył go i wdrapał się do środka.

— O Boże! — krzyknęła. — Barry, Barry! Chodź szybko, to bardzo ważne!

Jaspin wysunął głowę za drzwi.

— O co chodzi?

— Senior… — powiedziała Jill. — Widziałam właśnie, jak jakiś drapacz włamał się do autokaru. Rada maszeruje z bóstwami, nikt nie chroni Seniora, a ktoś właśnie włamał się do jego autokaru. Chodź, musimy coś zrobić!

— My?

— A kto? April, zaczekaj tu, aż wrócimy, rozumiesz? Nigdzie nie odchodź. Nigdzie. — Jill machnęła gwałtownie na Jaspina. — No chodźże, na co czekasz? Chodź już!

4

Tom poczuł wzbierające uniesienie. Wszystkie światy naraz przychodziły do niego, rozświetlając duszę światłem tysiąca słońc. Ellullilimiilu i Dziewięć Słońc, i Podwójne Królestwo, i wszystkie stolice miriad Poro, Zygeronów i Kusereenów napływały jak strumień powodzi. Wydawało mu się, że nawet budzący grozę starożytni boscy Theluvarowie koją jego duszę z najdalszych zakątków wszechświata.

Uczynił to. Nareszcie zapoczątkował Czas Przejścia. Wciąż jeszcze drżał poruszony mocą uczucia, które owładnęło nim, gdy dusza tego człowieka, tego Eda, wychodziła z ciała i unosiła się w kierunku swego miejsca przeznaczenia w odległej galaktyce.

Ogarnięty płomieniem radości Tom chodził pomiędzy opuszczonymi budynkami centrum jak wysłannik imperium. Było z nim dwoje ludzi, dwoje z tych, którzy użyczyli mu swej mocy do umożliwienia Edowi Przejścia. Kiedy to się działo, było z nimi jeszcze dwoje innych: Meksykanin i tamta gruba kobieta, ale oni zniknęli, gdy zaczęło się to całe zamieszanie.

Muszę ich znaleźć — pomyślał Tom. — Może nie wystarczyć mi sił na pozostałe Przejścia tylko z dwojgiem pomocników.

Siła, którą otrzymał od tej czwórki, gdy wysyłał mężczyznę w gwiazdy, była niezwykle istotna. Wiedział o tym. By dokonać Przejścia potrzebna była ogromna moc. Gdy dusza opuszczała ciało Fergusona, Tom czuł, że zagrożona jest każda komórka jego własnego. Tak jak przygasa światło w pokoju, gdy pobierana jest w jednej chwili zbyt duża moc. Ich czworo: Meksykanin i grubaska, i syntetyczna kobieta, i ksiądz, wspólnie uratowało go wtedy przesyłając własną energię poprzez łańcuch połączonych rąk. Dzięki temu Tom był w stanie dokończyć Przejścia Fergusona. Teraz trzeba było przeprowadzić kolejne Przejścia. Musi znaleźć brakującą dwójkę.

Myszkując pośród budynków niemal nie zauważył deszczu. Nie zwracał też wielkiej uwagi na tłum obcych, którzy nagle pojawili się na terenie centrum i kotłowali się na przestrzeni pomiędzy budynkiem sypialnym a domkami personelu. Kimkolwiek byli, nie znaczyli dla niego nic. Za chwilę przecież znów zapanuje tu spokój, a wszyscy ci zwariowani przybysze wyruszać będą w podróż do gwiazd.

Z boku odezwał się głos:

— Czy to naprawdę było to? Prawdziwe Przejście?

Pytanie zadał ojciec Christie. Tom spojrzał na niego.

— Tak — odpowiedział.

— Wiesz, gdzie on poszedł? Ferguson?

— Do Podwójnego Królestwa, jestem tego pewny.

— A które to jest?

— Jest tam jedno niebieskie i jedno czerwone słońce. Jest to świat Poro, którzy są poddanymi Zygeronów, którymi rządzą Kusereenowie, którzy są najwyższymi władcami, królami wszechświata. Oni go przyjęli. Jest teraz między nimi.

— Myślisz, że już tam jest? — zdziwiła się Alleluja. — Tak daleko?

— To błyskawiczna podróż — powiedział Tom. — Podczas Przejścia poruszamy się z prędkością myśli.

— Jedno słońce niebieskie, drugie czerwone — mruknął ojciec Christie. — Znam to miejsce! Widziałem je!

— Zobaczysz je wszystkie — rzekł Tom i wyciągnął do nich ręce. Nieco niżej, na trawniku, samochody i ciężarówki uderzały w siebie z bezmyślną wściekłością. — Chodźcie za mną. Musimy stąd wyjść i znaleźć ludzi, którzy są już gotowi do Przejścia. Poprowadzimy ich do nowych domów. Najpierw jednak musimy poszukać naszych pozostałych pomocników: tej grubej kobiety i Meksykanina…

— O, tam jest April — powiedział ojciec Christie — przed internatem.

Tom skinął głową. April stała w deszczu na ganku rozglądając się na boki z nieśmiałym uśmiechem. Tom podbiegł do niej.

— Potrzebujemy cię. Musimy przeprowadzić pozostałe Przejścia.

— Muszę tu czekać na siostrę.

— Nie — powiedział Tom. — Chodź z nami.

— Jill powiedziała, że zaraz wróci. Poszła tam na dół, gdzie wszyscy biegają i krzyczą. Wyślesz mnie na inną planetę?

— Później — odparł Tom. — najpierw musisz pomóc mi wysłać innych. Wtedy, gdy już będę mógł, wyślę cię za nimi.

Wziął ją za rękę. Palce miała pulchne, miękkie i zimne. Jej dłoń leżała w jego dłoni jak mała ośmiornica. Pociągnął ją do siebie.

— Chodź, chodź, mamy jeszcze trochę pracy.

Wolno, niezgrabnie, wyszła za nim w deszcz.

5

Trawnik zamienił się w morze błota. Jaspin, brnący naprzód za Jill, wyobraził sobie, jak to wszystko zostaje pochłonięte przez ruchome piaski, znika pod ziemią, a na powierzchni znów panuje spokój.

Jill parła do przodu jak demon torując drogę łokciami. Jaspin szedł za nią. Dookoła rozlegał się wrzask, różnorodny, bezładny ryk jak hałas gigantycznej maszynerii. W tłumie tworzyły się wąskie przejścia, by za moment się zamknąć. Kilka razy Jaspin potknął się i prawie upadł, ale zawsze zdołał utrzymać równowagę, chwytając się najbliższego ramienia w jego zasięgu. Jeśli upadniesz, to po tobie — pomyślał. Widział już kilka osób czołgających się po ziemi, oszołomionych, niezdolnych wstać, znikających w gąszczu nóg. Raz nawet miał wrażenie, że sam kogoś nadepnął. Nie odważył się jednak spojrzeć w dół.

— Tędy! — wrzasnęła Jill. Była już prawie przy autokarze Seniora.

W tym momencie oberwał w szczękę jakimś młócącym na wszystkie strony ramieniem. Poczuł ból i słony smak krwi w ustach. Odruchowo sam zadał cios na oślep, uderzając kantem dłoni jak toporem w bark faceta, pewnie zresztą, jak sobie uświadomił, wcale nie tego, który go zaatakował. Usłyszał jęk bólu. Jaspin nie pamiętał, kiedy ostatni raz kogoś uderzył. Chyba miał wtedy dziewięć albo dziesięć lat. To dziwne, jaką satysfakcję sprawiło mu to sprowokowane bólem oddanie ciosu.

Tuż przed nim Jill zmagała się z wielkim, rozszalałym facetem o wyglądzie chłopca z farmy, który złapał ją tuż przy drzwiach autokaru.

— Maguali-ga, Maguali-ga — porykiwał obejmując ją w pasie. Nie wyglądało na to, żeby chronił autokar Seniora, czy też w ogóle robił cokolwiek sensownego. Po prostu stracił kontrolę nad sobą. Jaspin zaszedł go od tyłu i zacisnął ramię na gardle. Ścisnął z całych sił, aż usłyszał niewyraźne charczenie.

— Puszczę cię — powiedział Jaspin — ale ty puść ją.

Mężczyzna skinął głową i gdy puścił Jill, Jaspin pchnął go w przeciwną stronę. Jill wskoczyła na schody i do środka autokaru, Jaspin rzucił się za nią.

Wnętrze autokaru było osobliwą wyspą spokoju wśród szalejącego wokół chaosu. Ciemno i cicho, kwaśny zapach kadzidła, migotliwe świece. Ciężkie draperie wydawały się izolować pomieszczenie od bębnienia deszczu i wrzasków tłumu. Jaspin i Jill przeszli ostrożnie przez przedsionek i odsunęli brokatowe zasłony odgradzające środkową część autokaru; kaplicę Seniora Papamacera.

— Zobacz, jest tam — szepnęła Jill. — Och, dzięki Bogu. Chyba wszystko z nim w porządku, co?

Senior wydawał się być w transie. Siedział nieruchomo w znanej im dobrze pozycji lotosu, twarzą do ściany, wpatrując się uparcie w posążek Chungiry-Który-Przyjdzie. Miał na sobie olbrzymi złoty napierśnik wysadzany szmaragdami i rubinami. Nosił go tylko podczas największych uroczystości. Najwyraźniej przebywał właśnie w innym świecie. Jaspin zaczął iść w jego stronę, ale w tym momencie usłyszał dochodzący z ostatniego pomieszczenia, które było sypialnią Seniora i Seniory, krzyk. Był to bez wątpienia krzyk kobiety wołającej o pomoc w jakimś nie znanym języku.

Jill spojrzała na niego.

— Tam jest Seniora, Barry…

— Tak — wziął głęboki oddech i podniósł zasłonę. W samym sercu królestwa Seniora panował nieopisany bałagan. Draperie zwisały żałośnie, po podłodze walały się drewniane posążki Maguali-ga i Chungiry-Który-Przyjdzie. Porozrzucano też zawartość gablotek: szaty obrzędowe, zdobione hełmy, szarfy i buty, i wszystkie inne efektowne rekwizyty używane podczas ceremonii tumbonde. W kącie, przyparta do tylnej ściany pojazdu, stała Seniora Aglaibahi. Przed nią ujrzeli krępego rudego drapacza, tego samego, który na oczach Jill wśliznął się przez okno do autokaru. Białe sari Seniory było rozdarte na przodzie ukazując jej ciężkie, lśniące od potu piersi. W oczach kobiety błyszczało śmiertelne przerażenie. Drapacz trzymał ją za nadgarstek i usiłował chwycić drugi. Prawdopodobnie wszedł tu z zamiarem grabieży, ale pewnie nie znalazł niczego, co miałoby dla niego jakąś wartość. Postanowił więc się zabawić.

— Zostaw ją, ty sukinsynu — powiedziała Jill głosem tak pełnym drapieżnej nienawiści, że Jaspin stanął przez moment osłupiały.

Drapacz odwrócił się w ich stronę. Jego wzrok powędrował od Jill do Jaspina, a potem wrócił na Jill. Był to wzrok osaczonej bestii.

— Uważaj — powiedział Jaspin. — Zaatakuje nas.

— Nie ruszać się — rzekł mężczyzna trzymając wciąż Seniorę Aglaibahi za nadgarstek. — Idźcie tam pod ścianę. Ja stąd wychodzę i żebyście nie próbowali mnie zatrzymać.

W drugiej ręce drapacza Jaspin dostrzegł broń. Śmiercionośny przedmiot, zabijający ładunkami elektrycznymi, nazywano szpikulcem.

— Ostrożnie — powiedział spokojnie do Jill — to zabójca.

— Ale Seniora…

— Nie ruszać się — powtórzył mężczyzna i chwycił Seniorę za ramię. — Pani pozwoli ze mną. Wyjdziemy z autokaru, jasne? Ty i ja. Chodźmy.

Jaspin obserwował wszystko nie mając odwagi się poruszyć.

Seniora zaczęła wrzeszczeć i wyć. Był to wysoki, przeszywający, nieziemski krzyk, który mógłby być pieśnią samego Maguali-ga. Był tak głośny i przerażający, że z pewnością słychać go było aż w San Francisco. Rudowłosy człowiek potrząsnął nią gwałtownie:

— Dość tego!

Od tej chwili wypadki potoczyły się błyskawicznie.

Zasłona odsunęła się, w progu pojawił się nie do końca przytomny Senior, który nie całkiem jeszcze wyszedł z transu. Przez dłuższą chwilę przypatrywał się w zdumieniu temu, co zobaczył, po czym jego oczy nabrały przerażającego, mrożącego krew w żyłach wyrazu. Wzniósł w górę obie ręce jak Mojżesz usiłujący roztrzaskać kamienne tablice z przykazaniami i potężnym głosem wykrzyknął jakieś niezrozumiałe słowa, jak gdyby chciał znokautować intruza samym tylko natężeniem decybeli. W tej samej chwili Jill rzuciła się w przód usiłując uwolnić Seniorę. Drapacz odwrócił się w jej stronę i jednym zdecydowanym ruchem przeciągnął szpikulcem po jej żebrach. Błysnęło niebieskie światełko i Jill wylądowała na ścianie. Napastnik puścił Seniorę Aglaibahi i skoczył w stronę wyjścia, próbując minąć Seniora. Gdy był obok niego, przystanął na chwilę, prawdopodobnie teraz dopiero zauważywszy wysadzany klejnotami napierśnik. Drapacz szarpnął usiłując zedrzeć ozdobę, ale zapięcie trzymało mocno. Nie rezygnował. Ruszył w stronę wyjścia ciągnąc wciąż za napierśnik.

Jaspin spojrzał na Jill. Leżała bez ducha, a jej ręce i nogi sprawiały wrażenie powiązanych w węzły. Seniora leżała w drugim końcu autokaru trzęsąc się i łkając konwulsyjnie. Drapacz wlokący ze sobą Seniora Papamacera był już w połowie kaplicy i zdążał dalej do przedsionka. Jaspin rozejrzał się za jakąś bronią. Najlepszą rzeczą, jaką znalazł, była mała statuetka Maguali-ga. Podniósł ją z podłogi i pobiegł do przedniej części autokaru.

Drapacz z Seniorem znajdowali się już w okolicy siedzenia kierowcy. Gdy Jaspin zbliżał się do nich, wyszli już na zewnątrz, na mały podest. Tam zatrzymali się, wciąż zmagając ze sobą. Drapacz nadal usiłował zerwać napierśnik, a Senior Papamacer miotał przekleństwa i okładał napastnika pięściami. Wszystko to działo się na oczach osłupiałego tłumu.

Jaspin spojrzał na ociekający wodą tłum. Wybuchła prawdziwa histeria. Słychać było okrzyki „Papamacer! Papamacer!”, ale nikt nie pospieszył z pomocą. Boże — pomyślał Jaspin — gdzie jest Rada? Przecież muszą widzieć, co się dzieje. Dlaczego nie biegną na pomoc? Wtedy uświadomił sobie, że wokół autokaru panuje taki ścisk, że poruszanie się w nim jest praktycznie niemożliwe. Jak żywa sieć.

A więc wszystko zależy ode mnie — powiedział do siebie Jaspin.

Podniósł posążek Maguali-ga jak maczugę i ruszył do wyjścia próbując ustawić się tak, by mógł uderzyć w rękę trzymającą szpikulec. Dwaj mężczyźni szarpali się jednak zbyt gwałtownie, by można było zadać pewny cios.

Może teraz… teraz…

Jaspin uderzył posążkiem z całej siły. Cios był mocny, ale trafił w niewłaściwą rękę; tę, którą drapacz ciągnął za napierśnik. Drapacz jęknął głośno i puścił Seniora, który siłą bezwładności uderzył w otwarte drzwi autokaru. Jaspin próbował wepchnąć go z powrotem do środka, lecz ku jego zdziwieniu Senior pokręcił głową i rzucił się na drapacza chwytając go za ramiona. Następnie odwrócił go trzęsąc nim z furią i zasypał zapewne najgorszymi brazylijskimi obelgami. Senior Papamacer włożył całą energię swej duszy w atak na brudnego intruza, który ośmielił się zbeszcześcić sanktuarium. Oszołomiony drapacz przez moment nie wiedział, co robić, w obliczu tak szaleńczej napaści.

Kilku członków Rady przedzierało się przez tłum. Jaspin ujrzał ich w dole, dziesięć, piętnaście metrów od schodów autokaru.

Drapacz też ich dostrzegł. Podniósł w górę szpikulec zadając ostatni, desperacki cios w pierś Seniora Papamacera. Jeszcze raz błysnęło niebieskie światło i Senior wyleciał w powietrze. Spadł ciężko na ziemię, jego kończyny drgały w konwulsjach. Drapacz nie zatrzymując się ani na chwilę zeskoczył w dół, raz jeszcze bez powodzenia szarpnął za napierśnik, a następnie skoczył w lewo i zniknął w tłumie w ostatniej chwili przed pojawieniem się Bacalhau i Johnny’ego Espingardy.

Bacalhau klęknął obok ciała. Drżącymi rękami dotknął jego policzków, czoła, gardła, a potem podniósł wzrok. Twarz jego była twarzą człowieka, który zobaczył koniec świata.

— Nie żyje! — zagrzmiał Bacalhau. — Senior nie żyje!

Cały świat zamarł.

A potem oszalał.

6

Elszabet zorientowała się, że nie znajduje się już przy budynku sypialnym, lecz przed salą gimnastyczną, choć wcale nie pamiętała, żeby gdziekolwiek szła. Stała na skraju przylegającego do sali małego ogródka z różami. Z niedowierzeniem patrzyła, jak hordy ludzi tumbonde rozszarpują centrum na kawałki.

Były to sceny jak ze snu, bynajmniej nie kosmicznego, ale jednego z tych męczących koszmarów, w których, na przykład, rozpoczyna się rok szkolny, a my nie wiemy, gdzie jest nasza klasa. Albo gdy usiłujemy przedostać się na drugi koniec zatłoczonego pokoju, żeby porozmawiać z jakąś ważną osobą: powietrze jest gęste jak melasa, a my płyniemy, płyniemy, płyniemy i nie potrafimy donikąd dotrzeć.

Ci ludzie, ci fanatycy zniszczą wszystko. A ona nie potrafi temu zapobiec. Wiedziała, co trzeba zrobić; zebrać pacjentów i zaprowadzić w bezpieczne miejsce, o ile można będzie w ogóle takie znaleźć. I odnaleźć Toma, zanim zabierze się za następne Przejścia. Stała jednak jak sparaliżowana. Starała się przecież ochronić centrum, ale nie udało jej się to, a teraz zapewne jest już za późno, by zrobić cokolwiek. Można tylko stać i patrzeć.

Wokół panował coraz większy obłęd. Od początku było źle, gdy samochody i ciężarówki wjeżdżały do ośrodka nieprzerwanym strumieniem i zatrzymywały się, gdzie się dało, a co chwilę słychać było głośny trzask gniecionej blachy. Później z samochodów wysiadali ludzie i zaczynali biegać chaotycznie w kółko, aż wreszcie nie było już miejsca, by się poruszyć. Teraz było jeszcze gorzej. Rozpoczęło się nieokiełznane szaleństwo.

Naprawdę groźnie zrobiło się, gdy na oczach wszystkich zabito tego małego, ciemnoskórego człowieczka w dziwacznym stroju. Elszabet domyślała się, że musiał to być ich wódz czy też prorok. Widziała, jak człowieczek wyłania się z autokaru razem z tym rudym chuliganem, który zaczepił ją wcześniej, jak walczą ze sobą, jak z pojazdu wychodzi jeszcze trzeci mężczyzna, który usiłuje zdzielić drapacza drewnianą figurką, a wreszcie jak drapacz uderza proroka szpikulcem. Wtedy właśnie wszystkich ogarnął szał.

Wściekli wyznawcy tumbonde rozrywali wszystko na strzępy. Olbrzymi tłum falował jak przedziwny ludzki ocean, wpadając do budynków i wyrywając je z posad, niszcząc drzewa i krzewy, przewracając ciężarówki. Obłęd napędzał się samoistnie; wszyscy prześcigali się w okazywaniu furii i żalu. Wyglądało na to, że nawet ci, którzy nie mieli pojęcia, co spowodowało ów wybuch agresji, przyłączali się do rozruchów.

Ze swego punktu obserwacyjnego na skraju centrum Elszabet miała doskonały przegląd sytuacji. Główny budynek został prawdopodobnie podpalony, gdyż unosił się z niego w deszczu czarny dym. Po drugiej stronie widziała rozniesione w drzazgi, wraz z kosztownym wyposażeniem, domki, w których przeprowadzano kasowanie. Ten wspaniały sprzęt — pomyślała z żalem Elszabet — wszystko tak starannie urządzone i dopasowane, wszystkie archiwa, kartoteki, bazy danych… Jeszcze dalej, pod lasem, widać było domki personelu, jej własny domek, plądrowane przez roje intruzów, którzy wyrzucali wszystko przez okna, przewracali ściany, a nawet wyrywali paprocie rosnące na zboczu wzgórza. Jej książki, sześciany, płyty, mały pamiętnik, w którym od czasu do czasu coś zapisywała; wszystko z pewnością leżało teraz w błocie zdeptane barbarzyńskimi stopami.

Mogła jedynie patrzeć. Z kamiennym spokojem oglądała wszystko wodząc wzrokiem z południa na północ i z północy na południe. Nienaturalnie spokojna, sparaliżowana szokiem i rozpaczą stała wciąż i patrzyła.

Wtedy dostrzegła Toma. Tak, to z pewnością Tom. Pojawił się nagle na zboczu wzgórza, minął budynek mieszkalny, skręcił w lewo. W samym sercu obłędu. Był jak wszyscy umazany błotem i zmoknięty, a ubranie przyklejało się do jego kościstego ciała. Wydawał się jednak nie zwracać na to uwagi, jak gdyby przed złą pogodą chroniła go jakaś niewidzialna peleryna. Szedł spokojnie, bez pośpiechu. Towarzyszyła mu osobliwa świta: ojciec Christie, Alleluja, April, Tomas Menendez. Trzymali się za ręce, jakby szli sobie na piknik do lasu. Wszyscy wyglądali niezwykle spokojnie.

Muszę ich złapać — pomyślała Elszabet. — April i inni nie mogą sami błąkać się po okolicy w czasie tych zamieszek. A jego trzeba od nich odseparować, zanim pomoże następnym dokonać Przejścia. Muszę znaleźć dla nich bezpieczne miejsce. Toma też trzeba będzie umieścić tam, gdzie nie będzie mógł nikogo skrzywdzić ani nikt nie skrzywdzi jego.

Wciąż jednak nie mogła się ruszyć. Wydawało się jej, że niemożliwe jest zrobienie nawet jednego kroku.

— Elszabet? — usłyszała za sobą.

Odwróciła się powoli. Był to Bill Waldstein, czerwony na twarzy, z białą lekarską kurtką usmarowaną błotem.

— Co ty tu robisz? — zapytał.

— Patrzę. To gorsze, niż sobie wyobrażaliśmy.

— Na miłość boską, Elszabet, wyglądasz na całkiem ogłupiałą, wiesz? Gdzie jest April?

Elszabet wskazała na trawnik.

— Zostawiłem ją z tobą — powiedział Waldstein. — Poszedłem tylko do izby chorych po jakiś środek uspokajający dla niej. Jak mogłaś zostawić ją samą? Dlaczego tu przyszłaś? Co się z tobą dzieje?

Wzruszyła ramionami.

— Popatrz, co oni wyprawiają.

— Weź się w garść, otrząśnij z tego. Musimy zebrać pacjentów, zanim stanie im się coś złego. I złapać Toma, i zamknąć go gdzieś, żeby nie mógł…

— Toma? — powiedziała. — Tam jest Tom.

Waldstein popatrzył we wskazaną stronę.

— Boże, faktycznie. Jest z nim April i Menendez, i ojciec Christie. — Spojrzał na nią. — Pozwalasz mu tak z nimi spacerować? Wiesz, co on może im zrobić? — Waldstein wydał jej się nagle równie obłąkany, jak tumbonde. — Zabiję go, Elszabet. To on sprowadził na nas to całe wariactwo, a może sprowadzić jeszcze gorsze. Trzeba go powstrzymać. Zabiję go…

— Bill, na Boga!

Waldstein jednak pędził już w stronę Toma. Patrzyła, jak biegnie przez bagnisty trawnik, upada, podnosi się, jeszcze raz upada i znów się podnosi. Przemknął ostrożnie obok grupy tumbonde, którzy nieśli chyba rury wyrwane z systemu centralnego ogrzewania wywijając nimi jak kijami baseballowymi. Waldstein podbiegł do Toma wrzeszcząc i gestykulując. Elszabet widziała, jak Tom odwraca się w jego stronę z łagodnym uśmiechem. Waldstein rzucił się na Toma i obaj upadli na ziemię. Wtedy Alleluja chwyciła Waldsteina, podniosła go, jakby podnosiła robaka, i rzuciła nim może piętnaście, dwadzieścia metrów, aż zatrzymał się na pniu wysokiej sosny.

Nawet w tej odległości Elszabet wyraźnie słyszała uderzenie głowy o drzewo. Upadł na ziemię i leżał bez ruchu.

W tym momencie z sali gimnastycznej przybiegła Dante Corelli i stanęła przy Elszabet. Elszabet zwróciła się do niej spokojnym tonem:

— To Bill, widziałaś? Rzucił się na Toma, a Alleluja po prostu podniosła go i…

— Elszabet, musimy stąd uciekać, bo stratują nas na śmierć.

— Myślę, że Bill nie żyje, Dante. Słyszałam, jak uderzył w to drzewo…

— Dan już tu idzie. Zaraz tu będzie. Musimy wszyscy uciekać w stronę lasu, słyszysz mnie, Elszabet? Popatrz, teraz całe stado szarżuje na wzgórze, widzisz? O Boże, widzisz, jak biegną?

Elszabet skinęła głową. W jej duszy panował zamęt. Czuła, że dziwny paraliż woli pogłębia się. Nawet spojrzenie na to, co się działo, było dla niej wysiłkiem. Dante mówiła coś o tłumie? Gdzie? Ach tak, tam. Nowy potok wylewał się z centrum kłębowiska pochłaniając wszystko, co po drodze napotkał. Kierowali się tam, gdzie stał Tom ze swoją świtą.

— O Boże — wymamrotała Elszabet — Tom. Tom!

Ojciec Christie wybiegł na spotkanie ludzi tumbonde machając rękami i krzycząc coś do nich. Być może błogosławił ich, niosąc w czasie chaosu pocieszenie Kościoła. Nie powstrzymał ich, zniknął pod stopami tłumu. Teraz przyszła kolej na Alleluję. Stanęła mocno na drodze, którą posuwał się motłoch, i z niewiarygodną energią, sprawiającą wręcz diaboliczne wrażenie, zaczęła chwytać ich i rozbijać o drzewa; jednego, pięciu, dwunastu, aż wreszcie przewrócona, również zniknęła z pola widzenia.

— Tom — powiedziała tym razem spokojniej Elszabet. Nie widziała go już, podobnie jak April i Menendeza.

Słyszała, jak Dante mówi do kogoś:

— Tak jakby postradała zmysły. Tylko stoi i patrzy.

— Hej, Elszabet — Dan Robinson dotknął jej ramienia. — Musimy się stąd wydostać, dopóki jeszcze jest to możliwe. Elszabet! Centrum leży w gruzach. Nikt nie panuje nad tłumem. Wymkniemy się do lasu i pójdziemy szlakiem rododendronowym, dobrze? Powinno się nam udać wejść w las na tyle głęboko, by nikt nam nie zagrażał…

— Muszę znaleźć Toma — rzekła Elszabet.

— Tom już pewnie nie żyje.

— Może tak, a może nie. Jeśli jednak żyje, to musimy go znaleźć. I dowiedzieć się, kim jest. Musimy dowiedzieć się wszystkiego o nim i o tym, co robi. Nie rozumiesz? Proszę cię, Dan. Myślisz, że zwariowałam? Tak, oboje tak myślicie, widzę to. Ale mówię wam, muszę znaleźć Toma. Wtedy będziemy mogli stąd odejść, nie wcześniej. Proszę, spróbujcie zrozumieć. Proszę.

7

Tom trzymał jedną ręką grubą dziewczynę, drugą Meksykanina i stał spokojnie w miejscu, gdy tymczasem roje szaleńców przebiegały obok. Wiedział, że nic mu się nie stanie. Nie teraz, gdy zaczął się już Czas Przejścia. Był bezpieczny, bo została mu przypisana rola wehikułu ludzkiej rasy, a o tym wszyscy z pewnością wiedzieli.

Wielka szkoda — pomyślał — że straciliśmy księdza i syntetyczną kobietę. Oni nie będą już mieli szansy na Przejście. Nawet jednak bez nich był wciąż w stanie uzyskać odpowiednią moc. Stawało się to coraz łatwiejsze. Jego siła rosła z każdym kolejnym wysłanym człowiekiem. W duszy Toma panował niezmącony spokój i świadomość boskiej misji.

— Oto następny, którego wyślemy — powiedział.

— Podwójna Tęcza — rzekł Meksykanin. — Tak, on będzie dobry. Poślemy go do Maguali-ga.

Tom natychmiast rozpoznał w tym człowieku Indianina. W swoim czasie widział wielu Indian. Ten był mężczyzną mocnej budowy o płaskim nosie i lśniących, ciemnych włosach. Może to Navaho, a może z innego plemienia, ale z pewnością Indianin.

Indianin stał odwrócony plecami do płonącego budynku, ciskał w przebiegających fanatyków grudami ziemi i wrzeszczał na nich w języku, którego Tom nie rozumiał. Meksykanin podszedł do niego i coś mu powiedział, a wtedy brwi Indianina uniosły się do góry, a na twarzy pojawił się uśmiech. Meksykanin dodał jeszcze parę słów, po czym poklepali się nawzajem po plecach. Indianin zbliżył się do Toma.

— Dokąd chcesz mnie wysłać? — zapytał.

— Na Dziewięć Słońc. Będziesz przechadzał się z Sapiilami.

— Czy moi ojcowie tam będą?

— Twoi nowi ojcowie przyjmą cię do swego grona — odparł Tom.

— Sapiilowie — powiedział Indianin — co to za plemię?

— Od dzisiaj twoje.

— Pójdziesz do Maguali-ga — wtrącił Meksykanin. — Nie zaznasz już nigdy bólu ni smutku, ni pustki w duszy. Idź z Bogiem, przyjacielu. To twoja najszczęśliwsza chwila.

— Stańmy wokół niego i podajmy sobie ręce — zarządził Tom.

— Maguali-ga, Maguali-ga — powiedział Meksykanin. Indianin kiwnął głową i uśmiechnął się, a w jego oczach pojawiły się łzy.

— Teraz — rzekł Tom.

To było jak nagłe uderzenie fali. Ogromny mężczyzna osunął się na ziemię i już go nie było.

Za każdym razem łatwiej — powiedział Tom i poprowadził April i Meksykanina obok roztrzaskanego w drzazgi małego budynku w stronę centrum wydarzeń, w kierunku stojącego w samym środku autokaru. Pomyślał, że mógłby siąść na stopniach i tam przeprowadzać Przejścia. Uszedł jednak ledwie kilka kroków, gdy podeszli do niego mężczyzna i kobieta. Oboje byli bladzi i zdenerwowani. Trzymali się za ręce, tak jakby od bycia razem zależeć miał ich los. Kobieta była niska i atrakcyjna, miała ładną twarz i kręcone rude włosy. Mężczyzna, smukły i śniady, wyglądał na mola książkowego.

Mężczyzna wskazał Indianina, który leżał w błocie z uśmiechem Przejścia na twarzy.

— Co mu zrobiłeś?

— On poszedł do Maguali-ga — wyjaśnił Menendez — a ten człowiek ma w swoich rękach boską moc.

Mężczyzna i rudowłosa kobieta popatrzyli na siebie. Mężczyzna zapytał znowu:

— Czy to samo stało się z tym człowiekiem w internacie?

— On poszedł do Podwójnego Królestwa — powiedział Tom. — Wysyłałem też dziś niektórych na Ellullimiilu, a innych do Ludzi-Oczu. Teraz cały wszechświat otwarty jest dla nas.

— Wyślij nas na Dziewięć Słońc — poprosiła kobieta.

— Lacy… — odezwał się mężczyzna.

— Nie, posłuchaj Barry. To wszystko prawda i ja o tym wiem. Oni biorą się za ręce i wysyłają cię. Widziałeś te uśmiechy na twarzach? Duch wyszedł z tego ciała, sam widziałeś. Gdzie poszedł? Założę się, że do Maguali-ga.

— Ten człowiek nie żyje, Lacy.

— Ten człowiek porzucił swe ciało. Posłuchaj. Jeśli zostaniemy tu dłużej, to na pewno nas stratują na śmierć. Widzisz, jak niszczą to miejsce od momentu śmierci Seniora? Zróbmy to, Barry. Mówiłeś, że masz wiarę, że widziałeś prawdę. Oto jest prawda. To nasza chwila, Barry. Senior widział to na odwrót i to wszystko. Bogowie nie przyjdą na Ziemię, rozumiesz? To my mamy iść do nich. A ten człowiek może nas do nich wysłać.

— Chodźcie — powiedział Tom.

— Barry? — kobieta spojrzała na swego towarzysza. Ten stał bez ruchu. Bał się, nie dowierzał. Zmrużył oczy, potrząsnął głową i rozejrzał się dookoła. Aby mu pomóc, Tom posłał mu fragment wizji: dziewięć słońc płonących pełnym blaskiem. Mężczyzna wciągnął energicznie powietrze do płuc, zakrył dłońmi usta, przygarbił się i rozluźnił. Kobieta znów zwróciła się do niego po imieniu i położyła mu rękę na barku. Skinął głową.

— Dobrze — odpowiedział spokojnie. — Dlaczego nie? Tego przecież wszyscy szukaliśmy. — Zwrócił się do Toma. — Dokąd pójdziemy?

— Do królestwa Sapiilów — odparł Tom. — Imperium Dziewięciu Słońc.

— Do Maguali-ga — powiedział Menendez.

Tom wyciągnął ręce do grubaski i Meksykanina. Przez chwilę kołysał się na piętach.

— Teraz — rzekł.

Tym razem dwoje naraz. Zaczerpnął od swoich pomocników energii, która za jego pośrednictwem dotarła do mężczyzny i kobiety wysyłając ich do Sapiilów. Łatwość, z jaką to się odbyło, zdumiała Toma. Jeszcze nigdy tego nie robił; dwoje naraz…

Mężczyzna i ruda kobieta osunęli się na ziemię. Na ich twarzach pojawiły się cudowne uśmiechy Przejścia. Tom ukląkł i delikatnie dotknął ich policzków. Cóż za piękne uśmiechy. Zazdrościł im, że chodzą sobie teraz razem z Sapiilami pod dziewięcioma wspaniałymi słońcami, a on musi wciąż grzebać się w błocie. Ale to nic — pomyślał — najpierw trzeba wypełnić swoje zadanie. Ruszył znów na dół. Wokół niego ludzie krzyczeli, wyli i wymachiwali histerycznie rękoma.

— Pokój wam wszystkim — pozdrowił ich Tom. — Dziś jest Czas Przejścia i wszystko układa się dobrze.

Oni jednak biegali we wszystkie strony, otumanieni i wściekli. Tom dostał się na chwilę w jeden z takich ludzkich wirów, a gdy udało mu się uwolnić, nie znalazł już grubej kobiety ani Meksykanina. To nic, znajdę ich wcześniej czy później — pomyślał. Wiedzieli, że idzie w stronę autokaru, więc na pewno będą tam na niego czekali, ponieważ są przecież jego asystentami w dziele dokonywania Przejść. Są częścią wielkiego wydarzenia, które odbywa się dziś w deszczu, błocie i ogólnym zamęcie.

Nagle ktoś chwycił go za ramię i zatrzymał.

— Tom!

— Charley? Jeszcze tu jesteś?

— Mówiłem ci, że będę na ciebie czekał. Chodź ze mną. Mamy wciąż na polanie w lesie ciężarówkę. Musisz wynieść się stąd.

— Nie teraz, Charley. Nie rozumiesz, że rozpoczęło się Przejście?

— Przejście?

— Sześć czy osiem osób już tego dokonało, a będzie ich znacznie więcej. Czuję, jak wzbiera we mnie siła, Charley. Urodziłem się właśnie dla tego dnia.

— Tom…

— Idź do ciężarówki i zaczekaj na mnie — rzekł Tom — a ja przyjdę do ciebie i pomogę ci przy twoim Przejściu, gdy tylko znajdę moich pomocników. Za godzinę będziesz już w Zielonym Świecie, obiecuję ci. Jak najdalej od tego szaleństwa, jak najdalej od tego zgiełku.

— Człowieku, nic nie rozumiesz. Tu giną ludzie. Wszędzie pełno stratowanych ciał. Chodź ze mną, tu nie będziesz bezpieczny. Ty nie potrafisz się obronić. Nie chcę, żeby ci się coś stało, rozumiesz, Tom? Ty i ja przejechaliśmy razem szmat drogi i… czuję, że powinienem opiekować się tobą.

Charley wziął Toma za ramię i lekko pociągnął do siebie. Tom poczuł ciepło emanujące z duszy tego drapacza, tego wędrownego zabójcy. Uśmiechnął się, ale przecież nie mógł teraz odejść. Nie teraz. Odsunął rękę Charleya. Charley zmarszczył brwi, potrząsnął głową i znów zaczął coś mówić.

Wtedy właśnie fala rozszalałego tłumu porwała go żywym nurtem, tak jak wody rwącej rzeki unoszą małą gałązkę.

Tom stanął z boku czekając, aż tłum przejdzie dalej. Teraz jednak nie można już było dostać się do autokaru. Na trawniku rozgrywały się dzikie sceny.

Wydawało mu się, że zobaczył usiłującą wyrwać się z tłumu grubaskę, ruszył więc w jej stronę. Gdy jednak usiłował wdrapać się na stertę desek pozostałych po przewróconym domku, stracił równowagę na śliskim drewnie i noga ugrzęzła mu w plątaninie klepek podłogowych tak głęboko, że nie mógł zrobić kroku. Wtedy stos drewna przed nim poruszył się, a spod desek wyłonił się jakiś człowiek.

Człowiekiem tym był Stidge.

Rudzielec otworzył szeroko oczy na widok Toma.

— O kurwa, to nasz świr! Jak się masz pieprzony świrze szukający guza? Jak to się stało, że Charley nie trzyma cię za rączkę?

— Był tu, ale porwał go tłum.

— To cholernie niedobrze, co? — spytał Stidge i zaśmiał się.

Następnie sięgnął do swej podartej kurtki i wyjął szpikulec. Oczy błyszczały mu jak szklane kule w świetle księżyca. Raz, drugi i trzeci boleśnie pchnął Toma końcem szpikulca w mostek.

— Tak, zawsze chciałem cię dostać, świrze. Charley sprał mnie kiedyś przez ciebie, pamiętasz? Pierwszego dnia, gdy się pojawiłeś, tam w dolinie. Skopał mnie jak psa, bo parę razy ci przyłożyłem. Nie zapomniałem tego. A potem jeszcze parę razy miałem przez ciebie kłopoty, gdy Charley traktował mnie jak kawał gówna. Rozumiesz?

— Odłóż szpikulec, Stidge, i pomóż mi się stąd wydostać — rzekł Tom usiłując rozepchnąć trzymające go deski. — Biedny Tom nie może się ruszyć. Biedny Tom.

— Tak, biedny Tom. Biedny, pieprzony Tom.

— To dzień Przejścia, Stidge. Mam jeszcze sporo pracy. Muszę znaleźć moich pomocników i wysłać ludzi tam, gdzie mają się znaleźć.

— To ja wyślę ciebie tam, gdzie powinieneś się znaleźć — powiedział Stidge i włączył szpikulec — tak jak zrobiłem to z tym pomyleńcem w autobusie. Wreszcie cię dostałem. Bez Charleya…

— Nie — powiedział Tom, gdy Stidge wycelował ostrze w jego pierś.

Szybkim ruchem chwycił drapacza za nadgarstek, usiłując ze wszystkich sił nie dopuścić, by dotknął go śmiercionośny metalowy pręt. Przez chwilę szpikulec pozostawał nieruchomy w powietrzu, ale później górę zaczęła brać siła Stidge’a, który centymetr po centymetrze zbliżał broń do piersi Toma. Tom drżał z wysiłku, a całe jego ramię przeszywał ostry ból. Zobaczył wpatrzone w niego płonące okrucieństwem oczy napastnika.

Wtedy właśnie Tom wyjął z ciała duszę Stidge’a i rzucił ja na Luiiliimeli.

Zrobił to z taką łatwością, jakby puszczał kaczki po jeziorze. Zrobił to sam, gdyż był do tego zmuszony, a nigdzie w pobliżu nie było jego pomocników. Nie wymagało to już prawie żadnego wysiłku. Skupił po prostu energię, zebrał siły i wyrzucił duszę Stidge’a w niebiosa. Stidge gapił się na niego osłupiały. Za chwilę jednak osłupienie na jego twarzy ustąpiło miejsca uśmiechowi Przejścia. Szpikulec wypadł mu z ręki, osunął się na stertę drewna.

Tom pochylił się nad nim zdumiony, drżący, wciąż czując mdłości w żołądku.

Zrobiłem to sam — pomyślał. — To tak, jakbym go zabił. Podniosłem go i wyrzuciłem w przestrzeń. Jeszcze nigdy nikogo nie zabiłem.

Po chwili się opanował. Nie, nie, przecież Stidge żyje, jest teraz na Luiiliimeli, w mieście Meliluiilii pod olbrzymią niebieską gwiazdą Ellullimiilu. Tam się nim zaopiekują i wyleczą z wszystkich chorób gnębiących jego duszę. Podobnie jak inne Przejścia i to nie było zabójstwem. Jedyna różnica jest taka, że tym razem zrobiłem to zupełnie sam. Zresztą gdybym tego nie zrobił, to z całą pewnością zabiłby mnie tym szpikulcem, a wtedy skończyłyby się Przejścia.

Rozumiesz to, Stidge? Nie zabiłem cię, Stidge. Wyświadczyłem ci największą przysługę w twoim życiu.

Tom uspokoił się trochę. Mdłości ustąpiły. Jeszcze raz spróbował uwolnić stopę.

— Zaczekaj, pomogę ci — powiedziała grubaska, która nagle pojawiła się przy nim, próbując niezdarnie wdrapać się na stertę drewna. Twarz oblewał jej rumieniec, oczy błyszczały. Ubranie miała rozdarte w dwóch lub trzech miejscach.

— Utknęła mi stopa — rzekł Tom — podaj mi rękę… o tak.

— To ten mężczyzna, który zabił tego przy autokarze, prawda? — stwierdziła. — Wszyscy go szukali. Nie żyje, prawda?

— Dokonał Przejścia. Wysłałem go na Luiiliimeli. Teraz mogę już przeprowadzać Przejścia samodzielnie.

— To chyba ta cię trzyma, tak — powiedziała i wyrwała z podłogi wielką belkę, którą następnie odrzuciła na bok. Tom uwolnił nogę i rozmasował łydkę.

Uśmiechnęła się do niego, a on poczuł kryjący się pod tym uśmiechem smutek. Wziął ją za rękę i zapytał:

— Gdzie chciałabyś, żebym cię wysłał?

— Co?

— Mogę cię już uwolnić. Mogę już dać ci twoje Przejście.

Wyrwała rękę, jak gdyby dotknięcie Toma parzyło ją.

— Nie, proszę…

— Nie?

— Nie chcę nigdzie odchodzić.

— Ale ten świat jest skończony. Został tu tylko smutek i ból. Mogę wysłać cię do Zielonego Świata, Dziewięciu Słońc lub na Świetlną Kulę…

— Ta myśl mnie przeraża. To tak jak śmierć, prawda? Albo nawet gorzej — na twarzy pojawił się przestrach. Zaczęła dreptać nerwowo w kółko, sięgając po upuszczony przez Stidge’a szpikulec. — Boję się. Zacząć wszystko od nowa, stawić czoło zupełnie nowemu światu? Nie, nie. Lepiej po prostu umrzeć, wiesz?

Niezdrowy blask zniknął z jej oczu. Wyglądała, jakby wyszła z długiego tunelu na świeże powietrze. Jej głos, zawsze przypominający Tomowi głos małej dziewczynki, teraz brzmiał dojrzale. Mówiła dalej:

— Jestem zmęczona byciem sobą. Noszeniem tego wielkiego, okropnego ciała. Wiecznie wystraszona. Wiecznie spłakana.

Bawiła się wyłącznikiem szpikulca, próbując zorientować się, jak się go uruchamia, ale wydawało się, że nie potrafi tego zrobić. Po chwili jednak Tom ujrzał małe światełko i uświadomił sobie, że jednak jej się udało. Drżącą ręką trzymała broń przy piersi.

— Nie! — powiedział Tom. Nie mógł jej na to pozwolić. Chwycił ją za gruby nadgarstek i wysłał na Zygerone V. Gdy ciało pozbawiono ducha, upadło na ziemię obok ciała Stidge’a ze strasznym hukiem. Uśmiechnęła się. Tom podniósł szpikulec, wyłączył zasilanie i odrzucił daleko w krzaki.

Przysiadł głęboko oddychając i próbując odzyskać równowagę. Spojrzał na dwie uśmiechnięte postacie przed nim i pomyślał: To jak zabójstwo, ale nie zabiłem ich przecież, tylko wysłałem w podróż. Stidge zabiłby mnie, a ona zabiłaby siebie, a ja nie mogłem pozwolić na żadną z tych rzeczy. Zrobiłem, co musiałem, to wszystko. Zrobiłem, co musiałem. To przecież dzień Przejścia, najwspanialszy dzień w historii świata.

Poczuł się lepiej. Ostrożnie wydostał się z gruzów. Szaleństwo wciąż trwało. Płonęły kolejne budynki. Popatrzył przed siebie za nowo powstałą polanę i ujrzał wysoką kobietę; tę, która była dla niego tak miła, doktor Elszabet. Ona również patrzyła na niego.

Tom uśmiechnął się do niej. Wydawało się, że woła do niego i daje mu jakieś znaki. Skinął głową i poszedł w jej stronę.

8

— Oto i on — powiedziała Elszabet do Dana i Dante. — Muszę z nim porozmawiać. Zaczekacie na mnie?

W tym momencie grupa rozwrzeszczanych fanatyków przetoczyła się przez miejsce, w którym stali, i gdy Elszabet popatrzyła w stronę swoich współpracowników, już ich tam nie było. Wydawało się jej, że słyszy z oddali głos Dana, ale nie była pewna, czy to on. Głos zlewał się bowiem z wyciem wiatru i rykiem tłumu. No cóż, teraz chciała przecież zobaczyć się z Tomem.

Tom stał przed zniszczonym budynkiem sali rekreacyjnej. To, że tak nagle wyłonił się przed nią z tłumu, zakrawało na cud. Jaki on spokojny. Pewnie spacerował godzinami w tym całym zamęcie nie zauważając nawet, co się wokół niego dzieje.

— Tom! — zawołała.

Ruszył powoli w jej stronę. Wyglądało na to, że wcale się nie spieszy. Za nim Elszabet dostrzegła dwie postacie, sprawiające wrażenie śpiących, rozciągnięte na stercie drewna. Jedną z nich była April, drugą zaś prawdopodobnie rudowłosy drapacz, który zabił przywódcę kultu na schodach autokaru. Oboje leżeli nieruchomo. Elszabet wydało się, że ona i Tom są jedynymi osobami znajdującymi się na terenie centrum. Jakby otaczała ich strefa ciszy.

— Toż to panna Elszabet — powiedział Tom uśmiechając się dziwnie. — Miałem nadzieję, że cię spotkam, Elszabet. Wiesz, co się tu dzieje? Rozpoczął się czas, o którym ci mówiłem. Rozpoczęły się Przejścia, dokładnie tak jak chcieli Kusereenowie.

— Co zrobiłeś z Edem Fergusonem?

Znów ten dziwny uśmiech.

— Pomogłem mu dokonać Przejścia.

— Czy to znaczy, że go zabiłeś?

— Hejże, mówisz tak, jakbyś się gniewała.

— Zabiłeś Eda Fergusona? Odpowiedz mi, Tom.

— Czy zabiłem? Nie, umożliwiłem mu tylko odrzucenie ciała, to wszystko. A potem wysłałem go do Sapiilów.

Elszabet poczuła, jak po jej plecach i ramionach przebiegł zimny dreszcz.

— A April? Jej też to umożliwiłeś?

— To ta grubaska, tak? Tak, ona też odeszła, może dwie minuty temu. I Indianin. No i Stidge, gdy próbował mnie zabić. Innych też wysłałem dziś rano.

Patrzyła na niego z niedowierzaniem.

— Zabiłeś ich wszystkich? Mój Boże… Nick, April, kto jeszcze? Powiedz mi, Tom, ilu moich pacjentów zdążyłeś już zabić?

— Zabić? — potrząsnął głową. — Dlaczego wciąż mówisz o zabijaniu? Nie, nikogo nie zabiłem. Wysłałem ich tylko, to wszystko.

— Wysłałeś ich — powtórzyła Elszabet jednostajnym głosem.

— Tak, wysłałem ich. Dziś jest dzień Przejścia. Na początku potrzebowałem czworo pomocników. Później tylko dwoje. Teraz mam już wielką siłę.

Elszabet zaschło w gardle. W piersiach czuła potworny ucisk, jakby chciał wyrwać się z jej wnętrza krzyk. Ferguson — pomyślała — April, Nick Podwójna Tęcza. Wszyscy nie żyją. Większość innych pewnie też. Jej pacjenci. Wszyscy, którym usiłowała pomóc. Co on im zrobił? Gdzie teraz są? Jeszcze nigdy nie czuła tak przygniatającej pustki i bezsilności. Zwróciła się spokojnie do Toma:

— Musisz przestać, Tom.

Popatrzył na nią zdumiony.

— Przestać? Jak mogę przestać? O czym ty mówisz, Elszabet?

— Koniec z Przejściami, Tom. To wszystko, po prostu nie wolno ci. Zabraniam, nie pozwalam. Rozumiesz, co mówię? Jestem odpowiedzialna za tych ludzi… za wszystkich pacjentów.

Wydawało się, że nie zrozumiał.

— Czy nie chcesz, żeby byli szczęśliwi, Elszabet? Po raz pierwszy w życiu. Szczęśliwi. — Na twarzy wciąż miał ten niesamowity uśmiech. — Jak mógłbym przestać? Po to właśnie jestem na Ziemi.

— Żeby zabijać ludzi?

— Żeby uzdrawiać ludzi — odparł Tom. — Tak jak ty. Nigdy nikogo nie zabiłem, nawet Stidge’a. Ta gruba kobieta jest teraz szczęśliwa. Ed też. I Indianin. I Stidge; on też. A ty… Ciebie też uszczęśliwię, właśnie teraz — zbliżył się do niej z jeszcze bardziej promiennym uśmiechem. — Teraz wyślę ciebie, Elszabet, dobrze? Dobrze? Przecież tego chcesz. Czy mogę cię już wysłać?

— Nie zbliżaj się.

— Nie mów tak. Daj mi rękę, Elszabet, wyślę cię do Zielonego Świata. Wiem, że tam właśnie chcesz być. Wiem, że właśnie tam możesz być szczęśliwa. Tu nigdy. Tu nic dla ciebie nie ma. Do Zielonego Świata, Elszabet.

Znów wyciągnął do niej ręce, ale ona odsunęła się przerażona.

— Dlaczego się boisz? Przecież to Czas Przejścia. Tak bardzo chciałbym cię wysłać. Bo ja… ja… — zawahał się nie mogąc znaleźć słów. Wzrok wlepił w czubki butów, a na twarzy pojawił się rumieniec. W jego oczach ujrzała łzy. — Przecież nie mógłbym cię skrzywdzić — jego głos był niepewny i niewyraźny. — Zwłaszcza ciebie. Nigdy nie skrzywdziłbym nikogo, a już szczególnie ciebie. Ja… — znów się zawahał — …kocham cię, Elszabet. Pozwól mi cię wysłać. Proszę.

— Ale nie wiem… — zaczęła i przerwała w połowie zdania, gdyż ogarnęła ją potężna fala zawrotów głowy i mrowienie. Z trudem chwytała oddech. Coś się stało. Jego słowa, łzy, wiatr, deszcz, wszystko naraz spłynęło na nią. Poczuła, jakby wszystko kołysało się jak w czasie trzęsienia ziemi. Znała dobrze to uczucie gwałtownego ruchu wyrywającego świat z posad.

Przed nią otwierała się ogromna przepaść, a Tom namawiał ją do skoku. Odetchnęła głęboko i popatrzyła na niego niezdecydowana, przerażona, a zarazem pragnąca tego i przerażona swym pragnieniem.

— Proszę — powtórzył.

W uszach jej szumiało. Przejście? Odrzucić ciało? Pozwolić mu, żeby zrobił z nią to, co z Fergusonem, z April, z Nickiem? Podać mu rękę, żeby zrobił tę swoją sztuczkę i paść trupem w błoto u jego stóp z uśmiechem na ustach?

Nie, nie, nie, nie.

To idiotyczne. Te wszystkie opowieści o obcych światach, błyskawicznych podróżach. Czy mogło to być prawdą? To wysyłanie ludzi oznaczało ich śmierć. Z pewnością Tom ma niezwykłą, śmiercionośną moc. Oni umarli. Przecież nie może tego określić inaczej, nieprawdaż? Ale ona nie chce umrzeć. Nigdy tego nie chciała. Chciała żyć, rozkwitać, być szczęśliwa. Tęskniła za odrobiną spokoju w duszy, przynajmniej raz w życiu. Ale nie za śmiercią. Śmierć nie była żadnym rozwiązaniem.

A jeżeli… jeżeli to, co daje ludziom Tom, to nie śmierć, ale życie, nowe życie, nowa szansa?

Poczuła nagle nieodpartą chęć znalezienia się w Zielonym Świecie, w tym cudownym miejscu pełnym radości i piękna, miejscu tak żywym i rzeczywistym. Jak mogłoby nie być prawdziwe? Zdjęcia sondy gwiezdnej, uśmiech na twarzy Eda Fergusona, promieniujące z Toma absolutne przekonanie i wiara… A więc dlaczego nie? Dlaczego nie?

— W porządku, nie boję się — usłyszała swój własny głos.

— Więc podaj mi rękę. Nadszedł czas. Pomogę ci dokonać Przejścia, Elszabet.

Skinęła głową. To było jak we śnie. Po prostu daj mu rękę, a on wyśle cię do Zielonego Świata. Tylko poddaj się temu i ruszaj w drogę. Tak, dlaczego nie? Pomyślała o uśmiechu Eda Fergusona. Czy można było mieć wątpliwości? Tom miał tę moc. Niebo otwierało się, a wszystkie bariery znikały. Poczuła nagle bliskość milczącej czarnej otchłani, którą była przestrzeń kosmiczna, zaczynająca się tuż za niskimi, ciężkimi chmurami. Wcale jej to nie przerażało. Daj mu rękę, Elszabet, niech cię wyśle. Idź, idź. Po co zostawać na tym nędznym, zmęczonym świecie, w tym nędznym, zniszczonym miejscu? Wszystko skończone. Powiedz tylko światu „do widzenia” i idź. Zobacz, co stało się z centrum. To była twoja ostatnia świątynia, ale już jej nie ma. Nie ma już nikogo z tych, którymi się opiekowałaś.

— Wiesz, byłaś dla mnie taka dobra — mówił Tom. — Nikt nigdy nie był dla mnie tak dobry. Przyjęłaś mnie, dałaś mi dach nad głową, rozmawiałaś ze mną, słuchałaś mnie. Słuchałaś mnie. Wszyscy myślą, że jestem wariatem i to dobrze, bo ludzie zwykle zostawiają wariatów w spokoju. W ten sposób byłem bezpieczniejszy. Ale ty wiedziałaś, że nie jestem wariatem, prawda? Teraz też o tym wiesz. A ja dam ci to, czego pragniesz najbardziej. Daj mi rękę. Zrobisz to, Elszabet?

— Tak, Tak.

Wyciągnęła do niego dłoń.

W tym momencie usłyszała głos rozpaczliwie wykrzykujący jej imię:

— El-sza-bet! El-sza-bet!

Nastrój hipnotycznego skupienia prysł. Cofnęła dłoń i rozejrzała się. W jej stronę biegł Dan Robinson. Wyglądał na zupełnie wyczerpanego, jakby miał za chwilę upaść.

— Dan! — powiedziała.

Ten zaś spojrzał przelotnie na Toma, jakby wcale go nie znał, i zwrócił się do Elszabet zmienionym głosem:

— Powinniśmy byli już dawno się stąd wynieść. Zaczęła się strzelanina. Mają pistolety, lasery i Bóg wie co jeszcze. Oszaleli, odkąd zamordowano ich lidera.

— Dan…

— Wszystkie drogi są zablokowane. Zginiemy tu.

— Nie — odparła — jest jedno wyjście.

— Nie rozumiem.

Wskazała na Toma.

— Przejście — rzekła. — Tom wyśle nas do Zielonego Świata.

Robinson spojrzał na nią osłupiały.

— To miejsce jest skończone — powiedziała znów Elszabet. — Centrum, Kalifornia, Stany Zjednoczone, cały świat. Zniszczyliśmy go, Dan. Sami podstawiliśmy sobie nogę i upadliśmy na twarz. Skalaliśmy własne gniazdo. Wszystko zwariowało. Jak myślisz, ile czasu upłynie, nim znów puszczą pył? A może tym razem bomby? Ale tak dzieje się tylko tu, na Ziemi. Tam wszystko jest inaczej. Dan wciąż ciężko oddychał.

— Mówisz poważnie?

— Absolutnie, Dan.

— Nie do wiary. Myślisz, że możesz tak po prostu przejść do innego świata?

— Ferguson już to zrobił. I April, i Nick.

— To obłęd!

— Widziałeś uśmiechy na ich twarzach? To niezmącone szczęście. Ja wiem, że oni przeszli do gwiezdnych światów, Dan.

Robinson spojrzał teraz uważnie na Toma, który kiwał głową z promiennym uśmiechem.

— Ty naprawdę w to wierzysz, Elszabet! Pstryknie palcami i już lecisz w gwiazdy?

— Tak.

— A nawet jeśli to prawda? Czy możesz tak po prostu wszystko zostawić, zlekceważyć obowiązki i odpowiedzialność i pójść do Zielonego Świata? Czy mogłabyś to zrobić?

— Jaka odpowiedzialność? Centrum leży w gruzach, Dan. A jeśli tu zostaniemy, na pewno zginiemy. Sam przed chwilą to powiedziałeś, pamiętasz?

Spojrzał na nią, nie wiedząc co powiedzieć.

— Przemyślałam to — ciągnęła. — Nawet gdyby udało nam się uciec przed tym motłochem, nie chciałabym już tu zostać. Dla mnie wszystko się skończyło. Zrobiłam, co mogłam, Dan, starałam się, naprawdę się starałam, ale wszystko się rozsypało. Teraz chcę stąd odejść i zacząć od nowa gdzie indziej. Czy to nie brzmi rozsądnie? Tom wyśle nas do Zielonego Świata.

— Nas?

— Tak, nas. Ciebie i mnie. Pójdziemy tam razem. Podaj mu ręce, zrób to, Dan, no, podaj mu ręce.

Robinson cofnął się i schował ręce za siebie, tak jakby Elszabet usiłowała oblać je wrzącym olejem. Otworzył szeroko oczy.

— Na Boga, Elszabet!

— To dla naszego dobra.

— To bzdury. Słuchaj, może udałoby się nam jeszcze jakoś uciec przez las. Choć ze mną…

— Ty chodź ze mną, Dan.

Wyciągnęła do niego ręce, a on znów się cofnął. Trząsł się cały, jego skóra przybrała prawie żółtawy odcień.

— Nie ma czasu, Elszabet. Chodźmy, pójdziemy w trójkę szlakiem rododendronowym.

— Jeśli tego chcesz, Dan, to lepiej już idź.

— Nie pójdę bez ciebie.

— Przestań się wygłupiać, idź.

— Nie mogę cię tu zostawić, żebyś zginęła.

— Nie zginę. Za to ty możesz zginąć, jeśli zaraz nie pójdziesz. Życzę ci szczęścia, Dan. Może jeszcze się kiedyś zobaczymy. W Zielonym Świecie.

— Elszabet!

— Myślisz, że zwariowałam, tak?

Potrząsnął głową i skrzywił się, po czym wyciągnął ręce w jej stronę, jakby chciał pociągnąć ją siłą do lasu. Nie potrafił jednak jej dotknąć. Dłonie zatrzymały się w powietrzu, jak gdyby bał się, że bezpośredni z nią kontakt mógłby spowodować wyrzucenie ich obojga w gwiazdy. Przez chwilę stał nieruchomo. Otworzył usta, ale wydobyło się z nich tylko stłumione łkanie. Zbliżył się jeszcze, spojrzał na nią po raz ostatni, a potem rzucił się między dwa zburzone budynki i zniknął im z oczu.

— No dobrze — powiedział Tom — jesteś już gotowa, Elszabet?

— Tak — odpowiedziała, by za chwilę rzec — nie, nie…

— Przecież przed chwilą byłaś gotowa.

Machnęła rękami. Hałas w jej uszach powrócił mocniejszy jeszcze niż przedtem. Popatrzyła w deszczową mgłę, szukając wzrokiem Dana Robinsona, ale nie było go już.

— Niech pomyślę — powiedziała. Tom zaczął coś mówić, ale ona zamachała gwałtownie rękami. — Pozwól mi pomyśleć, Tom.

„Ty naprawdę w to wierzysz”, powiedział jej Dan, „pstryknie palcami i już lecisz w gwiazdy?”

Nie wiem — pomyślała Elszabet. — Czy ja naprawdę w to wierzę?

A później Dan powiedział jeszcze: „Czy możesz tak po prostu wszystko zostawić, zlekceważyć obowiązki i odpowiedzialność i pójść do swojego Zielonego Świata?” Nie wiem — pomyślała. — Czy mogę to zrobić? Czy mogę?

Tom przyglądał się jej w milczeniu, nie ingerując w jej rozmyślania. Stała pogrążona w niepewności i zwątpieniu.

Czy ja w to wierzę? Tak — pomyślała. — Tak, bo nie mam wyboru. Wierzę, bo muszę wierzyć. Czy mogłabym zlekceważyć obowiązki i pójść sobie? Tak, ponieważ moje obowiązki skończyły się. Centrum jest zniszcone, pacjenci odeszli. Nie mam tu już czego szukać.

Jeszcze raz poszukała wzrokiem Dana Robinsona. Byłoby tak pięknie, gdyby on zechciał z nią pójść. Razem rozpoczęliby nowe życie w Zielonym Świecie. Nauczyliby się znów żyć, nauczyliby się kochać. Chyba udałoby się nam — pomyślała. — Prawda? Ale on pobiegł do lasu. Nie szkodzi, jeżeli tego chciał, niech tak zrobi. On nie rozumie. Jego czas jeszcze nie nadszedł.

— Myślę, że jesteś już gotowa — odezwał się Tom.

Elszabet przytaknęła.

— Chodźmy oboje, Tom. Ty i ja, do Zielonego Świata. Czy nie będzie to piękne? Będziemy oboje krystaliczni, będziemy mogli przechadzać się do Pałacu Letniego i śmiać się, i rozmawiać o tym dniu, o deszczu i błocie, i całym szaleństwie wokół nas. Dobrze? Zgoda? Co na to powiesz? Gdy będziesz mnie wysyłał, wyślij też siebie, dobrze?

Tom nie odzywał się przez chwilę.

— I ja tego pragnę — rzekł w końcu łagodnie. — Wiesz, że tego właśnie pragnę najbardziej; iść z tobą do Zielonego Świata, Elszabet. Tego właśnie chcę, tego pragnę.

— Więc zrób to, Tom.

— Nie mogę iść — odparł — muszę tu zostać. Ale mogę przynajmniej pomóc tobie. Podaj mi ręce.

Znów wyciągnął dłonie. Ona cała drżała. Tym razem jednak nie cofnęła rąk. Była gotowa. Wiedziała, że tak trzeba.

— Żegnaj, Elszabet. I dziękuję, że słuchałaś mnie, wiesz? — jego głos był bardzo delikatny, choć wyczuć można w nim było również nutkę smutku. — To było dla mnie bardzo ważne, że gdy przychodziłem do twego biura, słuchałaś mnie. Nikt inny nie chciał, może oprócz Charleya, ale z nim to inna historia. Charley nie jest taki jak ty.

Jakie to smutne — pomyślała — ja mogę iść, a Tom, który to wszystko dla nas zrobił, musi zostać.

— Chodź ze mną — powtórzyła.

— Nie mogę — powiedział — musisz iść beze mnie. W porządku?

— Tak, w porządku.

— Zaczynamy — rzekł.

Złapał ją za ręce. Elszabet wzięła głęboki oddech i czekała. Wzbierało w niej uczucie szczęścia. Była niezwykle spokojna i pewna. Zrobiła, co mogła, a teraz pora odejść.

Potem nagle poczuła nowe napięcie, którego nigdy przedtem nie zaznała. Było to coś w rodzaju zawieszenia duszy w próżni. Po chwili jednak przyszła ulga. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła, była napięta twarz Toma, pełna rozpaczliwej miłości do niej. Nagle ogarnęła ją zieleń, jakby wybuchła fontanna radosnego światła. Czuła, że jest już w drodze, że zaczęła się najwspanialsza podróż jej życia.

9

Krajobraz wokoło przypominał pobojowisko. Deszcz padał coraz mocniej. Trawniki, ogródki i łąki zamienione zostały w jedno wielkie morze błota, wszystkie budynki zburzono bądź spalono. Ludzie chodzili bez celu jak ślepcy zataczając się na wietrze, podczas gdy inni strzelali do siebie schowani za samochodami i autokarami. Tom spojrzał po raz ostatni na uśmiechniętą kobietę leżącą u jego stóp i odszedł słysząc wciąż głos Elszabet: „Chodź ze mną” i jego własny: „Nie mogę, nie mogę, nie mogę”.

Jak mógłby pójść, skoro Przejścia dopiero się rozpoczęły?

Zastanawiał się, czy w ogóle kiedykolwiek dane mu będzie pójść. Tak wielu było jeszcze do wysłania, a tylko on jeden miał odpowiednią moc. A może mógłby jakoś nauczyć innych? Nawet jednak gdyby tak zrobił, zbyt wielu było do wysłania. Jeszcze raz przypomniał sobie Mojżesza, który poprowadził swój lud do Ziemi Obiecanej i zobaczył ją, a wtedy Pan rzekł do niego: „Dałem ci ją zobaczyć własnymi oczami, lecz tam nie wejdziesz”. Czy tak samo miało stać się z nim?

Tom spojrzał w niebo próbując przeszyć wzrokiem chmury i zobaczyć gwiazdy. Tam czekają złote imperia, boskie istoty, lśniące miasta założone miliony lat temu.

Hej tam, Kusereenowie, to wy obmyśliliście to wszystko. Czy taki jest wasz plan? Czy ja mam być tylko narzędziem, wehikułem, a potem zostać na Ziemi po skończeniu świata?

Nie mógł w to uwierzyć. Nie chciał. Na koniec przyjdą po niego. Muszą, gdy wszyscy inni dokonają już Przejścia. A może nie? Może zostawią go tu samego? Czy można próbować zrozumieć Kusereenów? Cóż, skoro tak miałoby być, to na pewno tak będzie, a ja dowiem się o tym, kiedy przyjdzie czas.

Tymczasem trzeba wypełnić swoje zadanie.

Przed nim pojawił się umorusany w błocie Charley.

— No, jesteś — rzekł. — Myślałem, że już cię nie znajdę.

Tom uśmiechnął się.

— Jesteś gotów na Przejście, Charley?

— Więc naprawdę to robisz? Wysyłasz ludzi do Zielonego Świata i gdzie indziej?

— Tak właśnie — odpowiedział Tom. — Od samego rana. Na różne planety: do Zielonego Świata, na Dziewięć Słońc. Wszystkich. Nawet Stidge’a wysłałem. Szedł na mnie ze szpikulcem, a ja go wysłałem.

Charley wytrzeszczył oczy.

— Wysłałeś go? Naprawdę? Dokąd?

— Na Luiiliimeli.

— Lullimulli. Dobra stara Lullimulli. Mam nadzieję, że jest tam szczęśliwy. Ten pieprzony Stidge. Poszedł sobie mieszkać na Lullimulli.

Charley roześmiał się. Patrzył gdzieś za Toma. Wydawało się, że na chwilę utonął we własnych kosmicznych wizjach.

Potem jednak zebrał myśli i powiedział do Toma rzeczowym tonem:

— No dobra, spadajmy stąd, Tom.

— Nie mogę, jeszcze nie teraz. Najpierw muszę załatwić parę spraw.

— Chryste, Tom, co się z tobą dzieje? Chodźmy do ciężarówki i ruszajmy stąd, zanim któryś z tych szaleńców nas załatwi. Nie widzisz? Wszyscy strzelają do siebie.

— Czy nie chcesz dokonać Przejścia, Charley?

— Dzięki, ale nie skorzystam. Mam teraz co innego na głowie.

— Wyślę cię do Zielonego Świata.

— Bardzo ci dziękuję — powiedział znów Charley. Za chwilę dodał coś jeszcze, ale Tom już tego nie zrozumiał w otaczającym ich zgiełku, wrzasku i bębnieniu deszczu. Nadeszła kolejna fala tłumu porywając znów Charleya. Tom wzruszył ramionami. Cóż, może jego czas jeszcze nie nadszedł — pomyślał i poszedł dalej. Wszędzie dookoła ludzie ślizgali się w błocie i upadali. Od czasu do czasu ktoś rzucał się na niego z błyskiem w oczach, a wtedy Tom dotykał go i wysyłał na jeden z gościnnych światów. Po chwili zobaczył kolejną znajomą twarz wyłaniającą się z chaosu. Był to mężczyzna o twarzy pokrytej bliznami i przenikliwych niebieskich oczach.

— Jak się masz, Buffalo — pozdrowił go Tom — co słychać?

— Witaj, Tom. Zobacz, to chyba Charley?

Tom odwrócił się we wskazanym kierunku. Na ułamek sekundy mignęła mu sylwetka Charleya, usiłującego przedostać się przez mur siedmiu czy ośmiu obłąkańców.

— Tak — odpowiedział — To Charley. Rozmawiałem z nim przed chwilą, ale tłum nas rozdzielił. O, już tu idzie.

Charley przedarł się przez tłum i podbiegł do nich ciężko dysząc. Twarz błyszczała mu od deszczu i z wysiłku.

— Cześć, Buffalo — rzekł. — Chryste, cieszę się, że cię widzę.

— Witaj, Charley. Ktoś jeszcze został?

— Nikt. Tylko my dwaj. Może jeszcze Mujer, nie wiem. Poszukajmy ciężarówki, co? Musimy się stąd zaraz wynieść.

— Jasne — przytaknął Buffalo.

— A ty, Tom? — spytał Charley. — Chodź z nami, pojedziemy na południe, tak jak mówiliśmy.

Tom skinął głową.

— Może za chwilę, za parę godzin.

— Jedziemy już, natychmiast — powiedział Charley. — Zostać tu choć chwilę to szaleństwo.

— Więc jedźcie beze mnie.

— Na miłość boską…

— Muszę jeszcze tu zostać kilka godzin — powtórzył Tom. — Ludzie mnie tu potrzebują. Jeszcze nie mogę jechać. Później owszem. Może jak się ściemni.

Tak — pomyślał — gdy się ściemni. Do tej pory zrobi już wszystko, co musi zrobić, a potem może jechać. Byli tu jego przyjaciele, których wysłał do gwiazd. Teraz musi jeszcze wysłać część z tych ludzi, którzy przyjechali tu za tym człowieczkiem z San Diego, tym taksówkarzem. Potem znajdzie Charleya i Buffalo i pojedzie z nimi. Pojedzie w inne miejsce. Tam pozna nowych przyjaciół i też ich wyśle.

— Idźcie szukać ciężarówki — powiedział. — Trochę wam to zajmie. Może później wrócę tu do lasu i złapię was, dobrze? W porządku?

Spojrzał na nich, a potem jego wzrok pobiegł dalej i wydało mu się, że widzi uśmiechniętą Elszabet. Mówiła, żeby z nią poszedł, a on odpowiedział, że nie może. Trudno, nic na to nie poradzi. Nie potrafił myśleć o niej spokojnie. Gdzie ona teraz jest? Tak, w Zielonym Świecie. Przynajmniej powiedział jej, że ją kocha. Przynajmniej tyle zdołał jej powiedzieć. A ona powiedziała „Chodź ze mną”. Gdy pomyślał o tym, chciało mu się płakać, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Nie było dziś czasu na płacz. Może później. Zbyt dużo ma jeszcze pracy. Trzeba iść do tych ludzi, dotknąć ich, pomóc im pójść. Twarz Elszabet świeciła w jego umyśle jak jeszcze jedno nowe słońce. Chodź ze mną, chodź ze mną. Ale on nie mógł. Potrząsnął głową.

Charley i Buffalo wciąż stali obok, przypatrując się mu uważnie.

— Naprawdę chcesz zostać? — spytał Charley.

— Tylko kilka godzin — powtórzył łagodnie. — Potem może was znajdę. Poszukajcie ciężarówki, dobrze, Charley? Poszukajcie ciężarówki.

10

Danowi wydawało się, że biegnie godzinami. Dalej i dalej długim, równym krokiem. Serce pracowało jak niezniszczalna maszyna, a nogi same niosły go po grząskim gruncie. Wiedział, że to gniew nie pozwala mu się zmęczyć. Wrzała w nim wściekłość tak straszna, że tylko ten szaleńczy bieg pozwalał mu panować nad sobą. Obłęd zapanował nad światem, centrum leży w gruzach, Elszabet odeszła… Elszabet odeszła…

„Podaj mu ręce”, powiedziała. „Zaufaj mi i zrób to, Dan. Podaj mu ręce.”

Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Mógł już być po drugiej stronie lasu albo też krążył po własnych śladach. Nie było żadnych punktów orientacyjnych. Wszystkie olbrzymie sekwoje wyglądały jednakowo. Niebo, którego niewiele widać było ponad wierzchołkami gigantycznych drzew, było ciemne. Nie wiedział tylko, czy to z powodu zapadającego zmierzchu, czy też nasilającej się burzy.

Zdawał sobie sprawę, że nie będzie mógł tak biec zbyt długo, ale bał się zatrzymać. Gdyby się zatrzymał, musiałby zacząć myśleć, a zbyt dużo było spraw, o których myśleć teraz nie chciał.

„Tom wyśle nas do Zielonego Świata”, powiedziała, „ciebie i mnie. Pójdziemy razem.” Była taka spokojna, tak pewna siebie. Ten spokój był najgorszy. Wciąż jeszcze słyszał jej słowa: „Teraz chcę tylko odejść stąd i zacząć od nowa gdzie indziej. Czy to nie rozsądne? Tom wyśle nas do Zielonego Świata.” Była już poza jego zasięgiem. O mało nie wybuchnął widząc ją taką. Mógł jedynie odwrócić się i biec jak najdalej od niej. Teraz wciąż jeszcze biegł.

Nagle usłyszał w głowie odgłos szumiącego w oddali morza. Przed oczami zatańczyły migotliwe słupy zielonego światła. A więc nawet tutaj nie było ucieczki od wizji. Wciąż zarażony był tym powszechnym szaleństwem.

Nie — pomyślał — precz z mojej głowy!

„Tom wyśle nas do Zielonego Świata”, powiedziała, „ciebie i mnie”.

Robinson zastanawiał się, czy byłby w stanie ją powstrzymać, gdyby został przy niej. Gdyby próbował przekonać. Gdyby siłą odciągnął ją od Toma, jeśli byłoby to konieczne. Nie, do cholery, nie mógłby tak zrobić. Ona była zdecydowana. Poddała się temu całkowicie. A może — pomyślał — widok roznoszącego centrum tłumu popchnął ją w szaleństwo? Chciał złapać ją za ramiona i mocno potrząsnąć. Powiedzieć, że poddawanie się mocy Toma to bezsensowne samobójstwo.

Szum morza był coraz głośniejszy. Powietrze wokół niego gęstniało przypominając gruby, zielony koc. W oddali usłyszał słaby, metaliczny brzęk.

Nagle poczuł, jak czubek buta zahacza o wystający korzeń wielkiej sekwoi. Zachwiał się i runął na ziemię. Zdołał tylko wyciągnąć ręce i schować głowę usiłując upaść tak, by przez chwilę toczyć się po ziemi. Wylądował na lewym barku i biodrze. Przez dłuższą chwilę nie podnosił się. Leżał twarzą do ziemi z rozłożonymi ramionami. Policzek chłodziła mu kałuża. Nie próbował nawet wstać. Poczuł objawy wyczerpania długim biegiem w deszczu: dreszcze, skurcze, mdłości. Zielone światło w jego umyśle było coraz jaśniejsze. W żaden sposób nie potrafił powstrzymać nadchodzącej wizji. Zielone niebo, zielona mgła, fascynująca muzyka, błyszczące pawilony…

— Precz z mojej głowy! — zawołał z rozpaczą, uderzając pięścią w rozmokły grunt.

Zobaczył krystaliczne postacie poruszające się z gracją na tle jednolicie zielonego krajobrazu. Długie, smukłe ciała, błyszczące oczy jak diamenty i szczupłe kończyny lśniące jak zwierciadła. Ci wszyscy książęta, lordowie i damy. Dan przypomniał sobie, jak bardzo chciał zobaczyć po raz pierwszy taką wizję, jak tęsknił za kosmicznymi snami, jakie to było ekscytujące, gdy wreszcie ujrzał jeden z nich. Biegł wtedy nocą do Elszabet jak mały chłopiec, by opowiedzieć jej o tym. Teraz chciał pozbyć się tego za wszelką cenę. Proszę — powiedział w myślach — odejdźcie. Proszę was.

Mówili do niego. Przedstawiali się.

— My jesteśmy Triadą Misilinową — mówili — a my jesteśmy Suminoorami, a my Gaarinarami, a my…

— Nie — powiedział — nie chcę o was nic wiedzieć, kimkolwiek jesteście. Jesteście zjawami, halucynacją.

— Kochamy cię — mówili nieziemskimi głosami, rozbrzmiewającymi w jego umyśle.

On jednak nie chciał ich miłości. Dławiła go wściekłość i rozpacz.

— Jest z nami ktoś, kogo znasz — powiedzieli znowu.

— Nie obchodzi mnie to — odparł ponuro, niemal opryskliwie.

— Ona chce z tobą rozmawiać — mówili.

Leżał wciąż bez ruchu, zziębnięty, zdrętwiały, zagubiony. Wtedy usłyszał nowy rodzaj muzyki; bogatszy, głębszy, cieplejszy i jeszcze jeden głos, srebrzysty, delikatny i brzęczący jak inne, lecz mniej obcy. Głos wołał go po imieniu przez całą przestrzeń kosmiczną. Podniósł głowę zdumiony. Znał ten głos! Nie ma wątpliwości! A więc mimo wszystko dotarła tam — powiedział do siebie. — A to wszystko zmienia, nieprawdaż? Nie odważył się ruszyć. Czy aby na pewno ją słyszał? Powiedz coś jeszcze — pomyślał — proszę, jeszcze. Głos zabrzmiał ponownie. Zawołał go znowu. Tak, teraz wiedział, że to prawda. Słysząc ten głos poczuł, jak opuszcza go wszelki opór, gniew, strach i smutek. Wszystko to opadło z niego jak papierowa peleryna. Wstał zastanawiając się, czy zdąży jeszcze znaleźć Toma w centrum tego obłędu i zaczął iść wolno przez deszcz w stronę jasnego, zielonego światła, które płonęło przed nim na niebie.

Оглавление

ROZDZIAŁ PIERWSZY

  1

  2

  3

  4

  5

ROZDZIAŁ DRUGI

  1

  2

  3

  4

  5

ROZDZIAŁ TRZECI

  1

  2

  3

  4

  5

ROZDZIAŁ CZWARTY

  1

  2

  3

  4

  5

ROZDZIAŁ PIĄTY

  1

  2

  3

  4

  5

ROZDZIAŁ SZÓSTY

  1

  2

  3

  4

  5

ROZDZIAŁ SIÓDMY

  1

  2

  3

  4

ROZDZIAŁ ÓSMY

  1

  2

  3

  4

  5

  6

  7

  8

  9

  10

Реклама на сайте