«Sektor dwunasty»

James White Sektor dwunasty

Dla przyjaciół Kilgore’a Trouta,

którzy wzruszają tylko pogardliwie ramionami,

słysząc, że coś jest „niemożliwe”

Sector General

Przekład Radosław Kot

Wypadek

Centrum Retlin było największym lotniskiem Nidii i równocześnie jedynym na planecie portem kosmicznym. MacEwan zauważył cynicznie, że to także najbardziej uczęszczane w okolicy zoo. Główna hala pełna była futrzanych tubylców, turystów i personelu naziemnego, największy tłok panował jednak za szklanymi ścianami sali odlotów. Nidiańczycy w różnym wieku robili co mogli, aby zobaczyć podróżników oczekujących na wyruszenie w kosmos.

Ciżba rozsunęła się błyskawicznie, widząc Kontrolerów eskortujących MacEwana i jego towarzysza. Żaden tubylec nie ośmieliłby się urazić gościa spoza planety, narażając go na przypadkowy nawet fizyczny kontakt. Za wejściem do sali odlotów obaj cywile zostali skierowani do małego biura, którego ściany niezwłocznie pociemniały.

Przed nimi stał pułkownik Korpusu, najwyższy rangą oficer tej formacji na Nidii. Z szacunkiem poczekał, aż obaj goście usiądą. Pierwszy raz spotkał wielkiego Ziemianina MacEwana i jego równie legendarnego towarzysza, Orligianina Grawlya-Ki. Spojrzał z dezaprobatą na ich mundury, podarte i brudne relikty niemal zapomnianej już wojny, rzucił jeszcze okiem na zajmujący narożnik biurka solidograf i w końcu usiadł.

— Władze tej planety uznały, że nie jesteście już na niej mile widziani — zaczął cichym głosem. — Zobowiązano was do natychmiastowego opuszczenia Nidii. Instytucja, którą reprezentuję, zbliżony do neutralnej międzyplanetarnej policji Korpus Kontroli, została poproszona o wyegzekwowanie tego polecenia. Wolałbym, byście odlecieli stąd sami, nie zmuszając nas do użycia środków bezpośredniego przymusu. Przykro mi, że tak się stało, i zapewniam, że dla mnie też nie jest to miła sytuacja, ale muszę się zgodzić z Nidiańczykami. Wasze ostatnie poczynania niebezpiecznie zbliżyły się do otwartej agresji.

Pierś Grawlya-Ki uniosła się niespodziewanie, aż jego sztywna sierść zaszeleściła, zaczepiwszy o stare rzemienie uprzęży bojowej, jednak Orligianin nie odezwał się ani słowem.

— Próbowaliśmy im tylko wytłumaczyć… — zaczął znużonym tonem MacEwan, lecz pułkownik mu przerwał:

— Wiem, co próbowaliście zrobić, ale skończyło się na zniszczeniu połowy studia, i to już podczas próby. To nie jest dobra metoda. Poza tym wiecie równie dobrze jak ja, że waszym zwolennikom chodziło bardziej o rozróbę niż o propagowanie jakichkolwiek idei. Dostarczyliście im pretekstu…

— Ta sztuka gloryfikowała wojnę — powiedział MacEwan.

Kontroler spojrzał kątem oka na solidograf, a potem z powrotem na obu gości.

— Przykro mi, ale musicie opuścić tę planetę — powiedział łagodniejszym tonem. — Nie mogę was do niczego zmusić, ale najlepiej by było, gdybyście wrócili na ojczyste światy i spędzili tam resztę życia w pokoju. Wasze rany mogły zostawić też psychiczne blizny, być może więc przydałaby się wam pomoc psychiatryczna. Ponadto uważam, że obaj zasłużyliście na trochę tego pokojowego życia, które z takim zaangażowaniem propagujecie.

Nie usłyszawszy odpowiedzi, pułkownik westchnął głęboko.

— Dokąd się teraz wybieracie?

— Na Tralthę — odparł MacEwan.

Kontroler nie krył zdziwienia.

— Przecież to gorący, mocno zindustrializowany świat o wysokim ciążeniu. Zamieszkują go masywne, sześcionogie istoty o posturze słoni. Cenią pracę, stabilizację i pokój. Od tysiąca lat nie było tam żadnej wojny. Stracicie tylko czas i ośmieszycie się, ale to już wasza sprawa.

— Na Tralcie trwa nieustannie wojna ekonomiczna — powiedział MacEwan. — A jeden rodzaj konfliktu nieuchronnie prowadzi do drugiego.

Pułkownik nawet nie próbował skrywać swojej niechęci.

— Szukacie problemów tam, gdzie ich nie ma. Wiem, co mówię, bo troska o pokój jest naszym podstawowym zadaniem. Robimy swoje po cichu i dyskretnie, nie ustając w obserwacji zjawisk oraz istot, które mogą stwarzać kłopoty. Jeśli interweniujemy, to w minimalnym zakresie, zanim sprawy wymkną się spod kontroli. Myślę, że dobrze wywiązujemy się z naszych zadań. Ale Traltha nie stanowi zagrożenia. Nie przypuszczamy też, by w przewidywalnej przyszłości mogło się to zmienić — dodał z uśmiechem. — O wiele prawdopodobniejsza wydaje się kolejna wojna Orligii z Ziemią.

— Do tego nie dojdzie, pułkowniku — powiedział Grawlya-Ki. Jego słowa były tylko szmerem snującym się w tle beznamiętnych słów padających z autotranslatora. — Dawni wrogowie, którzy poznali się w walce, wyrastają na największych przyjaciół. Chociaż na pewno nie jest to najlepsza metoda pozyskiwania przyjaciół.

— Rozumiem, czym zajmuje się Korpus Kontroli — dodał MacEwan, nim pułkownik zdążył się odezwać. — W pełni aprobuję waszą działalność i nie jestem w tym osamotniony. Ostatnimi czasy jesteście coraz powszechniej akceptowani jako federacyjne ramię sprawiedliwości. Niemniej Korpus jest instytucją zmonopolizowaną przez jeden gatunek. Niemal wszyscy jego funkcjonariusze są Ziemianami. Przy tak wielkiej władzy oddanej w ręce jednego tylko gatunku…

— Zdajemy sobie sprawę z tego zagrożenia — przerwał mu pułkownik. — Nasi psychologowie od dawna nad tym pracują. Wszyscy funkcjonariusze są szkoleni w kontaktach interkulturowych z przedstawicielami innych gatunków. Dbamy także, aby dotyczyło to również załóg wszystkich statków działających w rejonach potencjalnych pierwszych kontaktów. Wszyscy wiedzą, jak wiele zepsuć może przypadkowy gest czy słowo, które przedstawiciele obcej rasy zinterpretują jako nieprzyjazne. Robimy co w naszej mocy, by nikogo nie urazić. Wiecie panowie o tym.

MacEwan pomyślał, że pułkownik jest przede wszystkim policjantem i jak każdy dobry policjant nie lubi, gdy krytykuje się jego działania. Co gorsza, był już tak zirytowany, że lada chwila mógł zakończyć rozmowę. Spokojnie, upomniał się w duchu MacEwan. Ten człowiek nie jest naszym wrogiem.

— Chcę powiedzieć, że takie hiperostrożne podejście nie gwarantuje sukcesu, co więcej, jest przejawem nieszczerości prowadzącej ostatecznie do wzrostu na — pięcia i w konsekwencji do kłopotów. A wszystko przez to, że obecna polityka przewiduje nawiązywanie kontaktów z obcymi tylko przez jedną z wielu ras. Nie pozwala tym samym, aby gatunki Federacji dobrze się poznały, zaczęły sobie ufać i rozwinęły spontaniczne kontakty z mieszkańcami innych światów. W tej chwili są one na tyle nienaturalne, że trudno wyobrazić sobie nawet przyjacielską sprzeczkę z obcym. Musimy wreszcie zacząć ich poznawać, pułkowniku. Na tyle dobrze, by zrezygnować z tych sztucznych uśmiechów. Jeśli Tralthańczyk potrąci Nidiańczyka albo Ziemianina, nie należy go przepraszać, ale upomnieć, żeby zrozumiał swój błąd. To samo w drugą stronę. Kontakty powinni nawiązywać zwykli ludzie, nie tylko starannie wyszkolone elity. Tu potrzebna jest dyskusja, czasem nawet merytoryczna sprzeczka, a nie…

— I dlatego właśnie opuszczacie Nidię — powiedział chłodnym tonem Kontroler i wstał. — Za zakłócenie spokoju.

MacEwan nie dawał jeszcze za wygraną.

— Pułkowniku, ale musimy przecież znaleźć jakąś płaszczyznę porozumienia dostępną zwykłym obywatelom Federacji. Nie powiązaną z wymianą naukową lub kulturalną czy z handlem. Chodzi o coś bardziej uniwersalnego, jakąś ideę albo projekt, który by wszystkich zjednoczył. Obecnie, mimo rozwoju Federacji i waszej czujności, a może właśnie za sprawą waszej czujności, nie poznajemy się ani trochę lepiej. W tej sytuacji kolejna wojna jest nieunikniona, ale nikt nie bije na alarm. Wszyscy zapomnieli już, jak straszna może być wojna.

Przerwał, gdy pułkownik wskazał wolno solidograf, a potem nieco teatralnym gestem cofnął dłoń.

— Cały czas mamy to przed oczami — powiedział Kontroler i nie odezwał się już więcej, tylko stanął na baczność i poczekał, aż goście wyjdą z jego gabinetu.

Sala odlotów była w ponad połowie wypełniona grupkami Tralthańczyków, Melfian, Kelgian i Illensańczyków. Były też dwa przysadziste stworzenia z planety o bardzo dużej grawitacji, które spryskiwały się akurat nawzajem jakąś farbą. MacEwan nie znał tej rasy. Misiowaci Nidianczycy w niebieskich szarfach personelu pomocniczego cofnęli się, żeby uniknąć pobrudzenia, ale poza tym ignorowali obu obcych.

Chlorodyszni Illensańczycy mieli wymówkę, aby trzymać się z dala od innych — ich obszerne, przezroczyste skafandry wyglądały na mało wytrzymałe. Jednak wszyscy pozostali należeli do ciepłokrwistych tlenodysznych, mających podobne wymagania dotyczące ciśnienia i grawitacji i powinni wykazywać naturalną, dyktowaną chociażby ciekawością skłonność do nawiązywania kontaktów. A tymczasem każda grupka stała osobno… MacEwan obrócił się ze złością ku tablicy z rozkładem lotów.

Kilka minut wcześniej wylądował wahadłowiec z wielkiego illensańskiego statku przemysłowego, który pozostał na orbicie. Przystosowany do potrzeb chlorodysznych transporter zbliżał się już po płycie, aby zabrać podróżnych. Stojący po drugiej stronie głównego pasa startowego statek pasażerski był już prawie gotów na przyjęcie pasażerów. Konstrukcja należała do nowych i, jak chełpili się tralthańscy budowniczowie, pozwalała komfortowo podróżować przedstawicielom aż sześciu tlenodysznych gatunków równocześnie. MacEwan, Grawlya-Ki i pozostali oczekujący w sali odlotów nie-Tralthańczycy mieli niebawem osobiście to sprawdzić.

Poza wahadłowcem i liniowcem pasażerskim na płycie nie było statków kosmicznych, za to co kilka minut startowały i lądowały miejscowe samoloty. Nie były wielkie, ale przy małych rozmiarach tubylców każdy mógł pomieścić ich nawet tysiąc. Poza tym maszyny wykazywały tak wielkie podobieństwo, że gdyby nie znaki rejestracyjne, ktoś mógłby pomyśleć, iż to jeden samolot krąży nieustannie nad lotniskiem.

Zirytowany sytuacją, MacEwan spojrzał ostatecznie na to, co znajdowało się pośrodku sali, w miejscu nieuchronnie przyciągającym wszystkie spojrzenia. Znał przedstawioną tam scenę na pamięć, ale i tak nadal budziła w nim grozę. Grawlya-Ki zwrócił na nią uwagę już wcześniej i pogwizdywał coś z cicha do siebie.

Była to naturalnej wielkości replika dawnego orligiańskiego monumentu wzniesionego dla upamiętnienia końca pewnej wojny. Widywało się je tysiącami, w różnych publicznych miejscach wszystkich planet Federacji, miniatury zaś często zdobiły biurka czy salony. Oryginał stał od ponad dwóch stuleci pod osłoną pól siłowych na centralnym placu stolicy Orligii. Przez ten czas kilka pokoleń przedstawicieli wielu inteligentnych gatunków próbowało opisać wrażenie, jakie na nich wywierał, ale nikomu w pełni się to nie udało.

Nie było to bowiem marmurowe dzieło sztuki z upozowanymi możliwie dramatycznie postaciami, które chciałyby coś przekazać albo z patosem szykowałyby się na śmierć. Scena przedstawiała Orligianina i Ziemianina pośrodku zrujnowanej centrali dawno wycofanej z użytku jednostki bojowej.

Orligianin stał pochylony do przodu, sierść na jego piersi i twarzy była zlepiona zmatowiałą krwią. Kilka metrów dalej leżał śmiertelnie ranny Ziemianin. Przód munduru miał w strzępach, widać było rozległe obrażenia, w tym wylewające się z jamy brzusznej wnętrzności. Jednak mimo to zdawał się pełznąć w kierunku obcego. Czyżby obaj żołnierze we wraku nadal chcieli walczyć, choćby gołymi dłońmi?

Wokół cokołu przymocowano kilkadziesiąt tabliczek opisujących we wszystkich językach Federacji, co przedstawia niezwykła scena.

Była to prawdziwie epicka opowieść o dwóch dowódcach, Orligianinie i Ziemianinie, którzy podjęli samotny pojedynek. Możliwości bojowe ich okrętów i ich własne zdolności okazały się równe. Straciwszy załogi i zmieniwszy obie jednostki we wraki, wylądowali w niewielkiej odległości od siebie na nie znanej obu, nie zamieszkanej planecie. Orligianin, który chciał poznać ziemskie systemy uzbrojenia, a i był ciekaw przeciwnika, skierował kroki do obcego wraku. Tam się spotkali.

Dla obu wojna już się skończyła, gdyż poważnie ranny Ziemianin bliski był śmierci, a Orligianin nie wiedział, kiedy — jeśli w ogóle — ktokolwiek odbierze jego sygnał alarmowy i przybędzie na ratunek. Podczas sześciogodzinnej walki ich wzajemna nienawiść zmalała, a potem ustąpiła miejsca szacunkowi dla przeciwnika, który pokazał klasę i profesjonalizm. Spróbowali się więc porozumieć i w końcu dopięli swego.

Nie poszło im łatwo, musieli bowiem pokonać wiele uprzedzeń i czysto technicznych trudności, ale gdy już zaczęli rozmawiać, byli wobec siebie całkiem szczerzy. Orligianin wiedział doskonale, że wyjawiając poufne dane, wydaje na siebie wyrok śmierci, Ziemianin dostrzegł z kolei współczucie, którym obdarzyła go obca istota, a był zbyt ciężko ranny, by dbać o to, co mówi o przełożonych. Dzięki temu dowiedział się, że cała ta wojna zaczęła się od drobnego i głupiego wręcz nieporozumienia.

Dogadywali się coraz lepiej, gdy w pobliżu pojawiła się inna orligiańska jednostka. Wylądowała na planecie, a po rozpoznaniu sytuacji użyła wobec wraku ziemskiego okrętu swojego stopera.

Nawet teraz MacEwan nie pojmował do końca zasad działania tego podstawowego orligiańskiego oręża wojny kosmicznej. Broń mogła zamknąć całą jednostkę albo jej żywotne części w polu staży, gdzie ustawał wszelki ruch. Nie powodowało to zniszczeń sprzętu ani obrażeń u istot żywych, ale wystarczyło, żeby ktokolwiek dotknął choćby zamrożonego obiektu albo spróbował wbić igłę w skórę unieruchomionego człowieka, a następowała potężna eksplozja, której siła porównywalna była z detonacją ładunku nuklearnego.

Jednak orligiańskie projektory pola staży służyć mogły nie tylko jako broń.

Pokonawszy wiele trudności, przetransportowano ostatecznie sekcję centrali i dwa zastygłe ciała na Orligię, a dokładniej na centralny plac stolicy, aby uczynić z nich najwymowniejszy ze wzniesionych kiedykolwiek pomników. Stał on tam następnie przez 236 lat. W tym czasie kruchy rozejm zapoczątkowany przez dwóch rannych wojowników okrzepł i zmienił się w trwałą przyjaźń, a nauki medyczne zanotowały na tyle znaczący postęp, że znaleziono sposób na uratowanie ciężko rannego Ziemianina. Grawlya-Ki, który odniósł znacznie mniej groźne obrażenia, nie chciał opuszczać pola staży. Pragnął na własne oczy ujrzeć całego i zdrowego MacEwana.

W końcu dwaj najwięksi bohaterowie tamtej wojny, bohaterowie przez to, że ją zakończyli, zostali przetransportowani do szpitala. Powiadano, że po raz pierwszy ci, którzy pozytywnie zaznaczyli się w historii, otrzymali naprawdę godziwą nagrodę od potomnych. Stało się to ponad trzydzieści lat temu.

Nikt inny w całej Federacji nie znał wojny tak jak oni i w pewnym sensie stali się jej ostatnimi ofiarami. Z czasem coraz trudniej było rozmawiać z nimi o czymkolwiek innym. Otaczający ich szacunek zaczął z wolna zanikać, obecnie zaś wywoływali już tylko zniecierpliwienie i zakłopotanie.

— Wiesz, Ki, czasem się zastanawiam, czy nie powinniśmy się jednak poddać i nieco odpocząć, jak radził nam pułkownik — powiedział MacEwan, odwracając się od ich wizerunku sprzed lat. — Nikt nie chce nas już słuchać, chociaż staramy się im tylko przekazać, żeby wyciągając dłoń do przyjaciół, nie robili tego w biurokratyczny sposób, lecz szczerze, tak by…

— Znam wszystkie argumenty — przerwał mu Grawlya-Ki. — Nie musisz mi ich powtarzać. Skoro jednak próbujesz, może to być oznaka nadciągającej demencji starczej.

— Ty sparszywiały, przerośnięty szympansie! — rzucił ze złością MacEwan, ale Orligianin zignorował go.

— Niestety, demencji psychiatrzy pułkownika nie wyleczą — ciągnął. — Podobnie jak innych zaburzeń wieku starczego. Co zaś do mojego przerzedzonego tu i ówdzie owłosienia, u ciebie poziom hormonów męskich jest tak niski, że hodujesz włosy tylko na głowie…

— Gadanie! Wasze kobiety i tak są bardziej kudłate! — warknął MacEwan i umilkł.

Znowu dał sobą pokierować.

Od tamtego historycznego spotkania we wraku zdołali dobrze się poznać, Grawlya-Ki wiedział zatem, co robić, gdy jego przyjaciel jest zbyt przygnębiony. Jak wiele razy wcześniej, teraz też zastosował terapeutyczną sprzeczkę mającą ułatwić spojrzenie na sprawę ze zdrowszej perspektywy. MacEwan uśmiechnął się lekko.

— Zdaje się, że ta szczera wymiana zdań zaniepokoiła nieco pozostałych podróżnych — rzekł cicho. — Pewnie myślą, że zaraz zaczniemy na nowo wojnę, bo żaden z nich nie odważyłby się powiedzieć czegoś takiego obcemu.

— Ale na pewno o tym marzą. Wszystkie istoty rozumne mają marzenia senne. Albo koszmary.

— Niestety, ich koszmary są inne niż nasz — mruknął MacEwan.

Grawlya-Ki nic nie powiedział. Spojrzał przez przezroczystą ścianę terminalu na podjeżdżający szybko autobus z pasażerami illensańskiego wahadłowca. Był potężny, na wielokołowym podwoziu, a jego krągłe burty zdobiły widoczne z daleka znaki ostrzegające przed chlorową atmosferą wnętrza. Z przodu wystawała przezroczysta kopuła z atmosferą odpowiednią dla nidiańskiego kierowcy. MacEwan zastanowił się przelotnie, dlaczego wszystkie małe istoty charakteryzuje nieopanowana skłonność do szybkiej jazdy. Czyżby natknął się przypadkiem na jakąś kosmiczną prawidłowość?

— Chyba powinniśmy zmienić nieco podejście do zagadnienia — powiedział Orligianin, nie odrywając oczu od pojazdu. — Zamiast straszyć ich potwornościami wojny, moglibyśmy zacząć roztaczać atrakcyjne, inspirujące wizje… Co ten idiota wyrabia?

Autobus jechał ciągle szybko i chociaż terminal był już bardzo blisko, nie zwalniał ani nie zamierzał skręcić do wejścia dla chlorodysznych pasażerów. Teraz patrzyli już na niego wszyscy, a niektórzy wydawali niemożliwe do przetłumaczenia, pełne niepokoju dźwięki.

Kierowca się popisuje, pomyślał MacEwan. Odblask słońca na kopule nie pozwalał dojrzeć Nidiańczyka aż do chwili, gdy pojazd znalazł się w cieniu terminalu. Dopiero wtedy okazało się, że mała postać leży bezwładnie na konsoli kierowniczej, ale było już za późno, by cokolwiek zrobić.

Pojazd uderzył w grubą prawie na stopę ścianę z przezroczystego laminatu. Ten nie pękł od razu, tylko się ugiął. Kopuła kierowcy okazała się mniej wytrzymała i błyskawicznie zmieniła się w zbryzganą krwią i kawałkami futra plątaninę poszarpanego metalu, porwanych kabli oraz plastikowych odłamków. Ułamek sekundy potem ściana ostatecznie się poddała.

Gdy kierowca stracił przytomność, system bezpieczeństwa musiał wyłączyć napęd i uruchomić hamulce, ale pojazd był na tyle duży i rozpędzony, że nawet z zablokowanymi kołami przebił się przez przezroczystą ścianę i gubiąc części karoserii, zmiótł równe rzędy siedzeń przeznaczonych dla najróżniejszych pasażerów. Rozrzucając wkoło szczątki mebli i wszystkich, którzy znaleźli się na jego drodze, dotarł prawie na środek sali, gdzie uderzył w jeden z podtrzymujących strop filarów. Ten wygiął się niebezpiecznie, ale wytrzymał. Budynek zadrżał w posadach. Posypały się panele z sufitu, a wraz z nimi pojawiły się tumany duszącego kurzu.

Obcy wokół MacEwana zaczęli się krztusić, wymachiwać kończynami i biegać na oślep w różnych kierunkach. Słychać było odgłosy przerażenia i bólu. Ziemianin zamrugał i ujrzał Grawlya-Ki na podłodze, tuż obok zniszczonego pojazdu. Orligianin jęczał. Obie wielkie, porośnięte futrem dłonie przyciskał do twarzy i trząsł się cały od kaszlu. MacEwan odsunął stopą jakieś śmieci i ruszył w kierunku przyjaciela, ale nagle oczy zaczęły go piec. Ledwie zdążył zakryć nos i usta. W powietrzu było pełno chloru!

Wstrzymawszy oddech, złapał Grawlya-Ki za rzemienie uprzęży bojowej i zaczął odciągać go od pojazdu, zastanawiając się ze złością, po co marnuje tyle czasu. Był pewien, że jeśli wewnętrzny kadłub autobusu jest uszkodzony, za parę minut cała sala pełna będzie trujących oparów, gdyż Iłłensańczycy oddychali mieszanką pod wysokim ciśnieniem. Nagle usłyszał dziwny syk i potknął się o rozciągnięte w rumowisku, drgające ciało. Spojrzał i pojął, że chlor nie pochodzi wyłącznie z wnętrza pojazdu.

Impet uderzenia musiał rzucić Illensańczyka na kratownicę siedziska dla Kelgian. Jeden ze wsporników rozdarł na całej długości skafander obcego. Bogata w tlen atmosfera zaatakowała nieosłonięte ciało, a skórę okrył siny, organiczny nalot. Szczególnie gruba warstwa zdążyła narosnąć wkoło dwóch otworów oddechowych. Po chwili drgawki ustały, ale dalej słychać było syczący oddech.

Przyciskając nadal jedną dłoń do ust i nosa, MacEwan zaczął drugą szukać na oślep awaryjnego zestawu Illensańczyka. Powinny się w nim znajdować butla z chlorem i prosty namiot z tworzywa. Oczy piekły go mimo zaciśniętych mocno powiek.

Skóra poszkodowanego była gorąca, śliska i włóknista, pokryta splątanymi wypukłymi liniami, które sprawiały, że bardziej przypominała powierzchnię wielkiego liścia. Chwilami MacEwan nie był pewien, czy dotyka samej istoty czy tylko jej zniszczonego skafandra. W głowie łomotało mu ogłuszająco, pierś zaś zdawała się bliska eksplozji. Czuł, że jeszcze kilka chwil, a odetchnie trującym powietrzem, byle tylko pozbyć się bólu. Przycisnął dłoń jeszcze mocniej do twarzy i nie zważając na krwawiący nos, szukał dalej.

Po paru sekundach, które jemu zdały się godzinami, trafił na spory cylinder z wężem i obłym pakunkiem z jednej strony. To było to. Szarpnął nieudolnie kurek zaprojektowany dla dłoni Illensańczyka i nagle syk uciekającego chloru ustał.

MacEwan obrócił się i ruszył dalej, by wydostać się z oparów i złapać wreszcie trochę tchu, ale po kilku krokach potknął się o resztki mebli, na których spoczywały draperie ze ścian, i upadł. Zdołał osłabić upadek wolną ręką, ale za nic nie mógł rozplatać nią płacht elastycznego tworzywa, które oplatały mu nogi. Otworzył oczy, lecz zapiekło tak bardzo, że zaraz musiał je zamknąć. Tym bardziej nie mógł otworzyć ust, aby zawołać o pomoc. Huk pod czaszką stał się nie do zniesienia i MacEwan zaczął się zapadać w pełną zgiełku, tętniącą ciemność, pośród której coś ściskało mu klatkę piersiową niczym stalową obręczą…

Nagle poczuł, że istotnie coś obejmuje go wpół i unosi, a następnie potrząsa nim, by uwolnić jego rękę i nogi z pułapki. Ktoś ruszył z nim przez salę odlotów. W pewnej chwili dotknął nogami podłogi i otworzył oczy i usta.

Tutaj też unosiła się ostra woń chloru, ale można było oddychać. Grawlya-Ki stał kilka stóp dalej. Spojrzał na przyjaciela i wskazał z niepokojem na płynącą mu z nosa krew. Jedna z dwóch wielkich istot, które jeszcze przed chwilą tak pracowicie operowały rozpylaczami, odwinęła grubą i twardą niczym żelazo kończynę z tułowia MacEwana. Ziemianin był ciągle zbyt zajęty oddychaniem, aby cokolwiek powiedzieć.

— Przepraszam najserdeczniej, jeśli uraziłem cię albo przestraszyłem, doprowadzając do gwałtownego fizycznego kontaktu — zadudnił ratownik na tyle głośno, że jego słowa przebiły się przez pełen jęków i krzyków harmider. — Nie śmiałbym cię dotknąć, gdyby nie twój przyjaciel, który stwierdził, że grozi ci poważne niebezpieczeństwo. Jeśli jednak czujesz się urażony…

— W żadnym razie — wykrztusił MacEwan. — Wręcz przeciwnie. Ryzykując samemu, uratował mi pan życie. Chlor jest dla nas, tlenodysznych, śmiertelnie groźny. Dziękuję.

Coraz trudniej było mu mówić, gdyż chmura chloru ze skafandra martwego Illensańczyka rozpełzała się po sali. Grawlya-Ki zaczął się już nawet cofać. MacEwan chciał pójść w jego ślady, gdy wielka istota znowu się odezwała.

— Nic mi nie zagraża — powiedziała, patrząc zza grubych, pancernych niemal powłok chroniących oczy. — Jestem Hudlarianinem, Ziemianinie. Mój gatunek nie oddycha tak jak ty, lecz wchłania potrzebne mu składniki wprost z atmosfery, która przy powierzchni naszej planety jest gęsta niczym zupa. Musimy pamiętać, by co pewien czas pokrywać nasze pancerze specjalną substancją odżywczą, ale poza tym żadne warunki nie są dla nas groźne, niezależnie od tego, o jak aktywną chemicznie atmosferę chodzi. Potrafimy nawet pracować dość długo w próżni, na przykład przy budowie stacji orbitalnych. Cieszę się, że mogłem pomóc, Ziemianinie, ale nie było w tym ani trochę bohaterstwa.

— Tak czy owak, jestem wdzięczny — zawołał MacEwan i przystanął. Wskazał wnętrze, które nie przypominało już luksusowej sali odlotów ku gwiazdom, lecz raczej pole bitwy. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zaniósł się kaszlem i dopiero po chwili zdołał wykrztusić kilka zdań: — Przepraszam, jeśli jestem nachalny… ale czy moglibyście udzielić pomocy innym istotom, które odniosły na tyle poważne obrażenia, że nie mogą się same poruszać, a uduszą się, jeśli tu zostaną?

Drugi Hudlarianin podszedł bliżej, ale żaden się nie odezwał. Grawlya-Ki pokazał w stronę przezroczystej ściany, za którą mieścił się gabinet pułkownika. Kontroler gorączkowo dawał im jakieś znaki.

— Ki, zobaczysz, czego on chce? — zawołał MacEwan i zbliżył się do pierwszego Hudlarianina. — Wiem już, że staracie się unikać fizycznego kontaktu z przedstawicielami innych gatunków, nie chcąc ich urazić. W normalnych okolicznościach taka ostrożność god — na jest pochwały i świadczy o dużym wyczuciu i inteligencji. Jednak ta sytuacja jest wyjątkowa. Jestem przekonany, że nawet bardzo bliski kontakt z rannym zostanie wybaczony, gdyż będziecie nieść pomoc. Wiele z tych istot umrze, jeśli jej nie otrzyma…

— Jeśli będziemy dalej marnować czas na rozważania o konwenansach, nam z kolei zagrozi śmierć z nudów i starości — powiedział nagle drugi Hudlarianin. — Wyraźnie nadajemy się idealnie do akcji ratowniczej w tych warunkach. Co mamy robić?

— Przepraszam za nieprzemyślane uwagi mojego partnera, Ziemianinie — rzekł pierwszy obcy. — I za niemiłe wrażenie, które mogły wywołać.

— Nie trzeba, wszystko w porządku — odparł MacEwan i zaśmiał się z ulgą, ale zaraz znowu się rozkaszlał. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie przeprosić z góry Hudlarian za wszystko, co może jeszcze powiedzieć, ale uznał, że to też byłaby strata czasu. Wciągnął ostrożnie powietrze i przeszedł do konkretów: — Stężenie chloru ciągle rośnie, przede wszystkim wkoło pojazdu. Jeden z was powinien usunąć co cięższe szczątki z leżących w pobliżu poszkodowanych i przenieść ich nieopodal wejścia do tunelu prowadzącego na płytę. Gdyby poziom chloru nadal się podnosił, będzie można przenieść ich do samego tunelu. Drugi niech się zajmie rannymi Illensańczykami i przenosi ich do autobusu, który jest wyposażony w śluzę. Miejmy nadzieję, że lżej ranni chlorodyszni zdołają wciągnąć ich do środka i udzielić pierwszej pomocy. Orligianin i ja zajmiemy się resztą rannych i spróbujemy otworzyć drzwi do tunelu. Ki, co tam się dzieje?

Orligianin wrócił z naręczem małych butli i masek tlenowych.

— Wyposażenie przeciwpożarowe — wyjaśnił. — Pułkownik skierował mnie gdzie trzeba, ale to nidiański sprzęt. Maski nie będą pasować zbyt dobrze, niektórym w ogóle nie uda się ich założyć. Chyba że trzymalibyśmy je przyciśnięte do nozdrzy…

— To akurat nas już nie dotyczy — odezwał się pierwszy Hudlarianin. — Ziemianinie, a co zrobimy, jeśli nie mając pojęcia o medycynie obcych, zaszkodzimy komuś podczas niesienia pomocy?

MacEwan przymocował butlę na piersi. Paski były jednak zbyt krótkie, więc tylko jeden założył porządnie na ramię, drugi musiał przytrzymać pod pachą.

— My będziemy mieli ten sam problem — powiedział ponuro.

— Zdamy się zatem na naszą najlepszą ocenę — rzekł drugi Hudlarianin i ruszył w kierunku pojazdu. Pierwszy podążył za nim.

— To jeszcze nie koniec kłopotów — oznajmił Grawlya-Ki, przytroczywszy butlę do uprzęży. — Nie ma łączności i pułkownik nie może przekazać władzom portu, co tu się dzieje. Nie ma też kontaktu ze służbami ratowniczymi. Powiedział, że wejście do tunelu nie otworzy się, dopóki czujniki będą meldować o skażeniu atmosfery w sali. To część systemu bezpieczeństwa mającego zapobiegać przedostawaniu się toksyn na pokład statku czekającego przy terminalu albo w drugim kierunku. Można go wyłączyć z naszej strony, ale tylko za pomocą specjalnego klucza. Powinien go mieć starszy zmiany. Widziałeś go gdzieś?

— Tak — mruknął ponuro MacEwan. — Tuż przed tym wszystkim stał zaraz przy wyjściu. Teraz jest pewnie gdzieś pod autobusem.

Grawlya-Ki jęknął z cicha.

— Pułkownik próbuje nawiązać przez radio łączność z dokującą w pobliżu jednostką Korpusu, aby wejść za jego pośrednictwem do sieci portu, ale jak dotąd bez skutku. Nidiańskie zespoły ratownicze ogarnął chaos i nie słuchają poleceń z zewnątrz. Mimo to prosi o dane, które mógłby przekazać, gdyby udało mu się kogoś złapać. Liczba i stan ofiar, stopień skażenia, najlepsze wejścia dla drużyn ratowniczych. I chce rozmawiać z tobą.

— Ale ja nie chcę rozmawiać z nim — powiedział MacEwan. Nie dysponował informacjami, które pomogłyby sporządzić taki raport, i wolał wykorzystać czas na coś pożyteczniejszego niż jałowe dywagacje. Wskazał na coś, co wyglądało jak szary, skrwawiony worek i poruszało się z lekka, wydając piskliwe dźwięki. — Najpierw tego.

Przenieść rannego Kelgianina nie było łatwo, szczególnie że Orligianin miał tylko jedną wolną rękę. Grawlya-Ki musiał cały czas przytrzymywać swoją maskę, gdyż w ogóle nie pasowała do jego twarzy. Ofiara przypominała gąsienicę o dwudziestu odnóżach pokrytą srebrzystą, brudną od krwi sierścią. Ciało nie było wprawdzie cięższe od ludzkiego, za to całkiem bezwładne. Wydawało się, że nie ma w ogóle szkieletu czy kości, przynajmniej poza częścią głowową, a tylko szerokie obręcze mięśni otaczające poszczególne segmenty tułowia.

W końcu udało im się unieść Kelgianina. MacEwan niósł na wyprostowanych ramionach przednią część tułowia i głowę, a Grawlya-Ki wcisnął sobie ogon rannego pod pachę, jednak podczas wcześniejszych manewrów jedna z ran gąsienicowatego zaczęła krwawić. Na dodatek przejęty MacEwan nie patrzył pod nogi, zaplątał się w resztki zerwanej zasłony i padł na kolana. Krwawienie nasiliło się niepokojąco.

— Powinniśmy coś z tym zrobić — powiedział Orligianin głosem stłumionym przez maskę. — Masz jakiś pomysł?

W trakcie służby wojskowej MacEwan poznał tylko podstawy pierwszej pomocy, gdyż większość obrażeń odnoszonych podczas walk w próżni wiązała się z nagłymi dekompresjami, a na ich skutki rzadko kiedy dawało się coś poradzić. Zresztą nawet ta skromna wiedza dotyczyła wyłącznie jego gatunku. Pamiętał, że krwotok powstrzymuje się, odcinając dopływ krwi za pomocą opaski uciskowej albo nacisku na tętnicę. Naczynia krwionośne Kelgianina przebiegały wprawdzie prawdopodobnie pod skórą, gdyż potężne mięśnie wymagały obfitego zaopatrzenia w życiodajny płyn, ale nie było ich widać z powodu gęstego futra. MacEwan pomyślał, że może tylko zastosować ciasny opatrunek. Nie dysponował wprawdzie niczym, co mogłoby posłużyć za tampon, ale bandaży miał w nadmiarze. Kilka ciągle czepiało się jego nogi.

Uwolnił stopę z tworzywa i wyciągnął dwumetrowy odcinek. Plastik był dość twardy i musiał użyć całej siły, aby go przedrzeć, lecz pasma były dość szerokie — powinny zakryć ranę, i to z kilkoma calami rezerwy. Z pomocą Orligianina założył opatrunek i związał mocno końce.

MacEwan obawiał się, że prowizoryczny bandaż jest za ciasny, a na dodatek zbyt silnie rozpycha na podbrzuszu dwie sąsiednie pary kończyn, dla których taki kąt wygięcia może się okazać szkodliwy. Wolał nie myśleć też, jaki wpływ na ranę mogą mieć brud i kurz, którymi pokryta była taśma.

Te same myśli musiały przebiegać przez głowę Grawlya-Ki, gdyż odezwał się w pewnej chwili:

— Może znajdziemy innego Kelgianina, który będzie wystarczająco przytomny, żeby powiedzieć nam, co robić.

Minęło jednak sporo czasu, nim tak się stało. Mieli wrażenie, że co najmniej godzina, chociaż sprawny ciągle wielki zegar ścienny wskazywał co innego. Na jego tarczy widniał szereg koncentrycznych kręgów z zaznaczonymi jednostkami czasu stosowanymi przez ważniejsze rasy Federacji. Według ludzkiej miary upłynęło ledwie dziesięć minut.

Tymczasem Hudlarianin uniósł kawałki rumowiska przykrywające dwóch Melfian, z których jeden okazał się całkiem przytomny. Nie był ranny, ale nic nie widział podrażniony chlorem i kurzem. Grawlya-Ki uspokoił go kilkoma zdaniami i odprowadził, ciągnąc za gruby wyrostek nieznanego przeznaczenia sterczący z głowy obcego. Drugi Melfianin wydawał głośne, nieprzekładalne dźwięki. Miał pęknięty w kilku miejscach pancerz, a ponadto połamane dwie nogi jednego boku i urwaną trzecią.

MacEwan pochylił się szybko, wsunął ręce pod pancerz między dwiema bezwładnymi kończynami i uniósł Melfianina do normalnej pozycji. Wspierany w ten sposób ranny ruszył powoli. MacEwan wyprowadził go poza obszar zniszczeń i zostawił obok oślepionego chwilowo kolegi.

Nie mając nic więcej do zrobienia, przyłączył się do Hudlarian rozkopujących największy stos szczątków.

Wkrótce dotarli do trzech kolejnych Melfian, którzy okazali się tylko lekko ranni. Skierowali ich w pobliże wejścia do tunelu. Później ujrzeli dwóch sześcionogich Tralthańczyków, którzy prawdopodobnie nie odnieśli obrażeń, ale zatruli się gazem uchodzącym wciąż z uszkodzonego pojazdu. MacEwan i Grawlya-Ki przytknęli im po masce do jednego z nozdrzy i krzyknęli, by zamknęli pozostałe. Prowadząc olbrzymie istoty, musieli uważać, aby ich nie stratowały. Zaraz potem odkopali dwóch Kelgian, z których jeden wykrwawił się już na śmierć przez olbrzymią ranę w boku, drugi zaś miał zmiażdżone pięć tylnych par koń — czyn i nie mógł się poruszać. Był jednak przytomny i pomógł im, usztywniając ciało, kiedy wzięli go na ręce.

Gdy MacEwan spytał go, czy może pomóc opatrzonemu wcześniej pobratymcowi, odparł, że brak mu wykształcenia medycznego i nie potrafi wymyślić nic lepszego ponad to, co już zostało zrobione.

Z czasem udało im się uwolnić z rumowiska jeszcze wielu chodzących, pełzających albo czołgających się rannych. Wszystkich kierowali ku przejściu do rękawa, aż zgromadził się tam spory tłumek istot, z których większość wydawała tylko nieartykułowane jęki bólu. Odgłosy dochodzące z rumowiska były w porównaniu z tą kakofonią dość słabe.

Niestrudzeni Hudlarianie pracowali, ginąc co chwila w tumanach kurzu, jednak trafiali już prawie wyłącznie na zmasakrowane zwłoki, w tym kolejnego zmarłego z upływu krwi Kelgianina, dwóch albo trzech zmiażdżonych Melfian i przygniecionego belką z sufitu Tralthańczyka. Ten ostatni jeszcze się ruszał.

MacEwan obawiał się dotknąć któregokolwiek z rannych, nie chcąc wyrządzić im jeszcze większej krzywdy, ale z drugiej strony czuł, że wielu z nich mógłby pomóc, gdyby tylko wiedział jak. Był coraz bardziej zły na siebie i własną bezużyteczność, a na dodatek chlor zaczynał przenikać mu z wolna przez maskę.

— Ten wydaje się cały — powiedział stojący obok Hudłarianin, unosząc z ciała Tralthańczyka ciężki blat stołu. Olbrzym leżał na boku, a jego sześć nóg drgało lekko. Ani kopulasta głowa, ani kończyny czy okryty grubą skórą tułów nie nosiły śladów obrażeń. — Czyżby tylko zatruł się chlorem?

— Możesz mieć rację — odparł MacEwan. Wraz z Grawlya-Ki przysunął maski do nozdrzy Tralthańczyka, jednak następne minuty nie przyniosły poprawy. Coraz silniej piekły go oczy, mimo że podobnie jak przyjaciel przyciskał teraz jedną ręką maskę do twarzy. — Macie jakieś pomysły? — rzucił ze złością, która brała się wyłącznie z jego bezradności. Czuł odrazę do siebie, że ujawniają przy Hudlarianinie, szczególnie że nie potrafił odróżnić obu obcych. Wiedział, że jeden z nich jest gotów do długich wywodów, byle tylko zachować się jak najuprzejmiej, drugi zaś wykazuje się stosownym dla chwili rozsądkiem. Wkrótce okazało się, że szczęśliwie towarzyszy im ten bardziej rozgarnięty.

— Możliwe, że odniósł obrażenia drugiego boku, tego, na którym leży i którego nie widzimy — powiedział. — Albo chodzi o jeszcze jedno. To masywna istota nawykła do życia w wysokiej grawitacji, podobnie jak my. A dla nas leżenie na boku jest bardzo nieprzyjemne. Możemy pracować w nieważkości, ale jeśli znajdujemy się w polu grawitacyjnym, musi ono być skierowane w dół, w przeciwnym razie szybko dochodzi do znaczących przemieszczeń organów wewnętrznych, co poważnie upośledza nasze funkcje życiowe. Gdy weźmiemy jeszcze pod uwagę, że Tralthańczycy montują na swoich statkach systemy sztucznej grawitacji z mnóstwem zabezpieczeń i obwodów rezerwowych, co zresztą sprawia, że ich jednostki są tak popularne, dojdziemy do wniosku, że musi im bardzo zależeć, aby nie dochodziło do żadnych wypadków. Ten zaś osobnik…

— Dość spekulacji — przerwał mu drugi Hudlarianin, który właśnie dołączył do gromady. — Podnosimy.

Wyciągnął przednią parę kończyn i wsunął je między podłogę a niewidoczny bok Tralthańczyka. Pozostałe wparł w podłoże tuż przed słabo drgającymi członkami poszkodowanego. MacEwan patrzył, jak macki się napinają i zaczynają drżeć z wysiłku, jednak ciało ani drgnęło. Drugi Hudlarianin przysunął się, by pomóc.

MacEwan był nie tylko zdumiony, ale i zaniepokojony. Widział już, jak jego pomocnicy unosili bez trudu wielkie kawały gruzu i połamane dźwigary. Ich wydłużone kończyny były bardzo sprawnymi i uniwersalnymi manipulatorami. Silne, wyposażone w twardniejące poduszki, na których można było chodzić, oraz w umieszczony po wewnętrznej stronie zespół wyrostków pozwalających na precyzyjne prace. Masa Tralthańczyka odpowiadała mniej więcej masie ziemskiego słoniątka, a mimo to stawiała im opór!

— Czekajcie — rzucił nagle. — Unosiliście już większe ciężary. Tralthańczyk chyba jest uwięziony, może nadział się na jakiś element konstrukcyjny i dlatego nie możecie…

— Nie możemy go ruszyć, ponieważ zużyliśmy sporo energii, a nie byliśmy w stanie się pożywić — wyjaśnił uprzejmiejszy z Hudlarian. — Absorpcja ostatniego posiłku została przerwana na samym początku przez wypadek. Jesteśmy teraz słabi jak niemowlęta, mamy tyle sił co ty i twój przyjaciel. Jeśli jednak podejdziecie z drugiej strony i zaczniecie pchać ku górze, razem może coś zdziałamy.

Chyba to jednak nie ten uprzejmiejszy, pomyślał MacEwan, napierając z Grawlya-Ki na grzbiet Tralthańczyka. Chętnie przeprosiłby Hudlarian za takie bezosobowe traktowanie, jakby byli tylko maszynami ratunkowymi, lecz na razie zajęty był czym innym, a nieustanna walka o oddech nie ułatwiała konwersacji. W odróżnieniu od Hudlarian, on nie potrafił mówić bez wciągania i wydychania powietrza.

Tralthańczyk stanął w końcu, zakołysał się niepewnie na sześciu szeroko rozstawionych nogach i dał się odprowadzić Orligianinowi na miejsce zbiórki ofiar. Chlor i pot drażniły oczy MacEwana, nie widział więc, który z Hudlarian odezwał się po chwili, gotów był jednak uznać, że to ten, który ratował rannych Illensańczyków i przenosił ich do śluzy pojazdu.

— Mam trochę kłopotu z jednym chlorodysznym, Ziemianinie — powiedział. — Nie pozwala się dotknąć. Nie wiem, co zrobić, a trzeba szybko podjąć decyzję. Czy mógłbyś z nim porozmawiać?

Wszyscy ranni leżący wokół pojazdu zostali już usunięci, z wyjątkiem tego jednego Illensańczyka, który nie pozwolił się ruszyć. Wyjaśnił MacEwanowi, że chociaż nie odniósł poważnych obrażeń, jego skafander został rozdarty w dwóch miejscach. Nie były to olbrzymie otwory, dzięki czemu jeden zdołał uszczelnić, zaciskając po prostu materię obiema górnymi kończynami, na drugim zaś się położył. Sytuacja zmusiła go jednak do stopniowego zwiększania ciśnienia we wnętrzu skafandra, tak więc nie wiedział, na ile jeszcze wystarczy mu chloru w butli i czy zaraz nie zacznie się dusić. Mimo to nie chciał, by go ruszano i przenoszono do względnie bezpiecznego autobusu, który też nie był szczelny. Obawiał się, że w trakcie nieuniknionych manewrów zabójczy tlen wedrze mu się do płuc.

— Już wolę się udusić, niż zatruć waszym palącym tlenem — powiedział. — Zostawcie mnie w spokoju.

MacEwan zaklął pod nosem, ale nie próbował niczego robić na siłę. Gdzie są zespoły ratunkowe? — pomyślał. Powinny już tu dotrzeć. Zegar wskazywał, że od wypadku minęło ponad dwadzieścia pięć minut. Zauważył, że usunięto wszystkich gapiów tkwiących przy wewnętrznej ścianie sali. Zamiast nich pojawiła się ekipa nidiańskiej telewizji i jakiś personel, który zachowywał całkowitą bierność. Na zewnątrz widać było podjeżdżające ciężkie pojazdy i kręcących się tu i ówdzie Nidiańczyków z plecakami i w hełmach. Załzawione oczy i zwisające wszędzie płachty plastiku nie pozwalały dojrzeć nic więcej.

MacEwan wskazał nagle na pasma tworzywa.

— Jeśli mogę was prosić, zerwijcie jedno pasmo i owińcie nim Illensańczyka — powiedział do Hudlarian. — Wygładźcie tworzywo, aby przylegało jak najdokładniej do jego skafandra, i usuńcie możliwie najwięcej powietrza. Zaraz do was wrócę.

Czym prędzej obszedł pojazd, zmierzając do miejsca, gdzie leżał martwy Illensańczyk. Jego ciało było już całkiem niebieskie i zaczynało się rozpadać. Unikając go wzrokiem, MacEwan odszukał zapięcia butli z chlorem. Minęło jednak kilka minut, zanim odczepił butlę od instalacji, i w tym czasie dotknął parokrotnie ciała Illensańczyka. Poddawało się niczym zbutwiałe drewno. Już wcześniej wiedział, że tlen jest dla chlorodysznych wysoce niebezpieczny, ale teraz naprawdę zrozumiał lęk rannego przed transportem w nieszczelnym skafandrze.

Gdy wrócił, Grawlya-Ki wygładzał plastikową okrywę wkoło Illensańczyka, Hudlarianie zaś stali kilka kroków dalej.

— Nasze ruchy stały się nieco nieskoordynowane i chlorodyszny obawiał się, że na niego upadniemy — wyjaśnił przepraszająco jeden z nich. — Jeśli jest jeszcze coś, co moglibyśmy zrobić…

— Na razie nic — odparł MacEwan.

Otworzył zawór butli i wsunął ją szybko pod plastik, jak najbliżej rannego. To trochę chloru w powietrzu nie zrobi już różnicy, pomyślał. I tak otoczenie pojazdu praktycznie nie nadawało się dla tlenodysznych. Przycisnął maskę mocniej do twarzy i zaczerpnął ostrożnie głęboki haust powietrza. Miał coś do powiedzenia Hudlarianom.

— Przepraszam, że nie doceniłem tego, ile tu zrobiliście — zaczął. — Obecnie jednak więcej już nie pomożecie. Idźcie, proszę, spryskać się substancją odżywczą. Okazaliście wielki altruizm, za co jestem wam, podobnie jak wszyscy tutaj, niewymownie wdzięczny. Hudlarianie ani drgnęli. MacEwan zaczął obkładać krawędzie płachty cięższymi kawałkami gruzu, a Orligianin, który błyskawicznie zorientował się, o co chodzi, zajął się tym samym. Niebawem plastik był porządnie przyciśnięty do podłogi i gaz z butli zaczął wydymać prowizoryczny namiot. Hudlarianie jednak nadal nie odchodzili.

— Pułkownik znowu do ciebie macha — zauważył Grawlya-Ki. — Niecierpliwi się coraz bardziej.

— Nie możemy w tej chwili skorzystać z naszych zraszaczy — powiedział jeden z Hudlarian, zanim MacEwan zdążył się odezwać. — Wraz z pokarmem zaabsorbowalibyśmy trujący gaz. Dla naszego gatunku chlor jest zabójczy nawet w śladowych ilościach. Przyjmowanie składników odżywczych może się odbywać tylko w sprzyjającej atmosferze lub w próżni.

— Cholera jasna! — zaklął MacEwan. Pomyślał wprawdzie, że powinien powiedzieć coś więcej tym istotom, które z podziwu godnym poświęceniem ratowały poszkodowanych, choć wiedziały, że mają ograniczone siły — ale nic nie przyszło mu do głowy. Na dodatek Hudlarianie nie zająknęli się wcześniej, że niebawem sami mogą mieć problemy… Spojrzał bezradnie na Ki, jednak oblicze Orligianina zakrywała przytrzymywana dłonią osobliwie mała maska.

— Zagłodzenie objawia się u nas gwałtownie, podobnie jak u płucodysznych brak powietrza — dodał drugi Hudlarianin. — Przypuszczam, że przed upływem ośmiu naszych małych jednostek czasu stracimy przytomność, a potem umrzemy.

MacEwan spojrzał na koncentryczne kręgi zegara. Chodziło o mniej więcej dwadzieścia ziemskich mi — nut. Musieli znaleźć jakiś sposób, aby otworzyć przejście do rękawa.

— Idźcie prosto do drzwi i oszczędzajcie siły. Poczekajcie tam razem z innymi, aż… — Urwał i spojrzał na Orligianina. — Ki, lepiej też do nich dołącz. Tu jest dość chloru, żeby zbielało ci futro. Rozdawaj maski i…

— Pułkownik — przypomniał mu Grawlya-Ki, oddalając się w ślad za Hudlarianami.

MacEwan machnął ręką na znak, że pamięta, ale nim zdążył się ruszyć, usłyszał stłumiony przez warstwę tworzywa głos Illensańczyka.

— To był genialny pomysł, Ziemianinie — powiedział wolno chlorodyszny. — Mam teraz wkoło wystarczająco dobrą atmosferę, żeby naprawić skafander i przetrwać do przybycia naszej ekipy ratunkowej. Dziękuję.

— Do usług — odparł MacEwan i zaczął torować sobie przez rumowisko drogę do ściany, za którą widział gestykulującego żywo pułkownika. Był kilka jardów od celu, gdy Kontroler wskazał na swoje ucho i po — stukał knykciami w dzielącą ich przezroczystą przegrodę. MacEwan posłusznie odpiął maskę z jednej strony i przycisnął głowę do tworzywa. Ledwie co do niego docierało, chociaż sądząc po purpurze oblicza, pułkownik musiał naprawdę krzyczeć.

— Tylko słuchaj, MacEwan, i nie próbuj na razie odpowiadać — wywrzeszczał Kontroler. — Wyciągniemy was stamtąd za piętnaście, góra dwadzieścia minut. Za dziesięć będziecie mieli świeże powietrze. Pomoc medyczna jest już w drodze. Cała planeta wie, co się tu stało, bo telewizja była na miejscu, żeby pokazać waszą deportację. No i mają temat. Przekazują dzięki swoim czułym mikrofonom i translatorom każde słowo, które się tu wypowiada, a władze robią co mogą, aby przyspieszyć akcję ratunkową…

Stojący po drugiej stronie pomieszczenia Grawlya-Ki machał nad głową swoją maską z butlą. Gdy był już pewien, że przyjaciel na niego patrzy, odrzucił jedno i drugie. Reszta zgromadzonych przy wyjściu też była bez masek. MacEwan zrozumiał, że zapas powietrza w butlach się wyczerpał, i pomyślał, na jak długo jeszcze jemu wystarczy tlenu.

Wyposażenie zaprojektowano na potrzeby niewielkich Nidiańczyków, których płuca miały o połowę mniejszą pojemność niż u Ziemian. Poza tym wiele tlenu zmarnowało się podczas przekazywania masek kolejnym ofiarom, a futro na twarzy Orligianina zmniejszało szczelność maski przy brzegach, szczególnie że Grawlya-Ki zwiększył ciśnienie, by uchronić się przed przenikaniem chloru.

Pułkownik też widział poczynania Ki i musiał dojść do identycznego wniosku jak MacEwan.

— Powiedz im, żeby wytrzymali jeszcze kilka minut! — krzyknął. — Nie możemy wyciąć otworu w ścianie, bo zbyt wielu jest tu nie chronionych ludzi. Ten plastik jest bardzo wytrzymały i wymaga użycia specjalnych palników o bardzo wysokiej temperaturze. Nie zdołamy sprowadzić ich tak szybko. Poza tym wydziela mnóstwo toksycznych gazów, przy których chlor byłby tylko lekkim smrodkiem. Chcą więc dostać się do was dziurą wybitą przez autobus. Między jego karoserią a ścianą jest teraz ledwie parę cali prześwitu, ale wycofają go i wtedy was wyciągniemy. Na zewnątrz czekają już lekarze… MacEwan zaczął bić pięścią i kopać w ścianę, żeby zwrócić na siebie uwagę pułkownika. Oddychał przy tym głęboko, by móc wykrzyczeć kilka zdań. Przysunął usta jak najbliżej tworzywa.

— Nie! Prócz jednego, wszyscy ranni Illensańczycy są w pojeździe, a ten jest uszkodzony i puszcza chlor wszystkimi spawami. Jeśli zaczniecie go wyciągać, najpewniej się rozpadnie i pasażerowie zostaną wystawieni na działanie powietrza. Widziałem, co kontakt z tlenem zrobił z jednym z nich.

— Ale jeśli nie wyciągniemy szybko tlenodysznych, wszyscy zginą — odparł pułkownik. Jego twarz nie była już czerwona, lecz trupioblada.

MacEwan widział niemal, jakie myśli przemykają mu przez głowę. Jeśli autobus z chlorodysznymi rzeczywiście pęknie, illensańskie władze nie będą zachwycone. Ale jeśli nie zadziałają szybko, niezadowolenie wyrażą rządy Tralthy, Kelgii, Melfu, Orligii i Ziemi.

Takie zdarzenia bywały powodami międzygwiezdnych wojen.

Przy telewizji transmitującej wszystko na żywo i przekazującej każde wypowiedziane w środku słowo, z przerażonymi krewnymi i przyjaciółmi zagrożonych, którzy obserwowali akcję zza ściany, oceniali wszystko i na wszystko żywo reagowali, nie było najmniejszej szansy na wyciszenie sprawy albo dyplomatyczne załagodzenie skutków. Tymczasem trzeba było podjąć prostą i tragiczną zarazem decyzję: poświęcić życie siedmiu lub ośmiu chlorodysznych, by uratować trzykrotnie więcej innych istot, albo poświęcić tlenodysznych dla ocalenia Illensańczyków.

MacEwan nie potrafił wziąć na siebie tej odpowiedzialności. Podobnie blady i spocony Kontroler uwięziony w swoim gabinecie.

W końcu MacEwan załomotał w ścianę.

— Otwórzcie zewnętrzne wejście do tunelu! Jeśli trzeba, wysadźcie je. Dajcie jakieś wentylatory albo dmuchawy, żeby doprowadzić powietrze od strony statku i odsunąć chlor. Potem wprowadźcie do tunelu ekipy ratownicze i otwórzcie nasze drzwi. Przecież na pewno można jakoś oszukać ten system, spiąć na krótko albo co…

Zastanawiał się, jak daleko jest od wejścia do wylotu rękawa. Przy nieczynnym ruchomym chodniku samo pokonanie tunelu może potrwać dość długo. Nie wiadomo też, czy w porcie są materiały wybuchowe. Być może znalazłyby się na okręcie Korpusu, ale ich sprowadzenie zajęłoby nieco czasu, a im zostały już tylko minuty.

— System bezpieczeństwa wyłącza się z waszej strony — przerwał mu pułkownik. — Drugi koniec przejścia jest za blisko statku, żeby użyć ładunków. Liniowiec musiałby najpierw wystartować, a to długa procedura. System wyłączyć można tylko specjalnym kluczem, który nosi szef personelu odlotów. Klucz otwiera osłonę zakrywającą panel kontrolny drzwi. Osłona jest przezroczysta i nietłukąca. To zwykły środek bezpieczeństwa. W tak dużym porcie kosmicznym skażenie może być śmiertelnie niebezpieczne, szczególnie gdy weźmie się pod uwagę, czym oddychają niektórzy obcy. Chlor nie jest jeszcze najgorszy…

MacEwan uderzył ponownie w ścianę.

— Nidiańczyk z kluczem leży gdzieś pod autobusem, którego nie możemy ruszyć. Ale kto powiedział, że tej osłony nie da się stłuc? Mamy tu mnóstwo prętów, kawałków mebli. Jeśli nie zdołam rozbić osłony, spróbuję ją podważyć albo odłupać. Proszę się dowiedzieć, co powinienem potem zrobić z panelem kontrolnym.

Pułkownik już o tym pomyślał i zdążył wypytać Nidiańczyków. Dla uniknięcia przypadkowego uruchomienia przez obcych panel kontrolny miał sześć zagłębionych mocno przycisków, które należało wdusić w określonej kolejności. MacEwan musiał zrobić to jakimś szpikulcem, gdyż otwory były za małe dla jego palców. Wysłuchał cierpliwie instrukcji, pokiwał głową na znak, że zrozumiał, i wrócił do pozostałych.

Grawlya-Ki słyszał część jego głośnej rozmowy z Kontrolerem i wyszukał już dwa kawałki metalu. Próbował właśnie jednym z nich rozbić osłonę. Pręt był twardy, ale za lekki, przez co odbijał się nieustannie albo obsuwał, nie zostawiając śladu na plastiku.

Cholerni Nidiańczycy i ich supertwarde wynalazki! — wściekł się MacEwan. Próbował podważyć osłonę, jednak szczelina między nią a obudową była prawie niewidoczna, zawiasy zaś wpasowane tak idealnie w postument, że nic nie wystawało.

Orligianin nic nie mówił, bo zanosił się kaszlem, a łzawiące od chloru oczy sprawiały, że coraz częściej nie trafiał w ogóle w konsolę. MacEwan też zaczynał odczuwać już brak powietrza. Jego butla musiała być prawie pusta i nie zapewniała właściwego ciśnienia, przez co zasysał pod brzegami maski skażone powietrze.

Pozostałymi też zdawał się targać kaszel, jakby bliscy byli uduszenia. Spazmatyczne ruchy pogarszały dodatkowo ich stan. Tylko dwóch Hudlarian zachowywało się spokojnie — stali na swoich sześciu odnóżach utrzymujących ich ciała ledwie kilka cali nad podłogą. MacEwan uniósł się na palcach, wyprostował ręce i opuścił pręt najsilniej, jak potrafił.

Jęknął z bólu, gdy narzędzie napotkało zdecydowany opór. Pręt wypadł mu z dłoni. Zaklął ponownie i bezradnie się rozejrzał.

Pułkownik obserwował go przez ścianę swego gabinetu, przez sąsiednią zaś wpatrywały się weń kamery nidiańskiej telewizji. Kurz opadł już na tyle, że widać było stojące przed budynkiem ekipy z ciężkimi holownikami. Czekali tylko na sygnał MacEwana, aby wyciągnąć autobus. W kilka minut wszyscy tlenodysz — ni znaleźliby się wtedy pod opieką lekarzy.

Jednak jak zareagują na to Illensańczycy? Byli zaawansowani technologicznie, zamieszkiwali wiele światów, które skolonizowali, przystosowując je do swoich potrzeb. Nie wiedziano o nich zbyt wiele, bo chociaż nikt nie podróżował tyle co oni, mało kto odwiedzał ich planety ze względu na niebezpieczne i niemiłe środowisko. Kogo obarczą odpowiedzialnością za wypadek i śmierć pobratymców? Nidiańczyków? A może wszystkich tlenodysznych, jeśli tylko oni ocaleją?

Ale jeśli nikt niczego nie zrobi, nie podejmie decyzji, patrząc jedynie na śmierć tlenodysznych, jakie stanowisko zajmą Kelgia, Traltha, Melf, Orligia i Ziemia?

Zapewne nie rzucą się na Illensańczyków, nie zaczną też wojny z powodu tego incydentu. Nie dojdzie do oficjalnych wrogich wystąpień. Zasiane zostanie jednak ziarno konfliktu, i to niezależnie od tego, która grupa przeżyje. Stanie się tak nawet wówczas, gdy wszyscy zginą. A przecież nikt niczego tu nie planował, był to tylko mało prawdopodobny zbieg okoliczności, wypadek, któremu trudno było zapobiec. Choć zapewne byłoby to możliwe…

Przecież nawet nagłemu zasłabnięciu kierowcy autobusu dałoby się zapobiec, kontrolując lepiej stan zdrowia personelu naziemnego. Czysty pech sprawił, że zdarzyło się to akurat w takiej chwili, a nazbyt sztywno zaprojektowany system bezpieczeństwa dopełnił reszty. Jednak za większość ofiar miały odpowiadać ignorancja i strach, pomyślał ze złością MacEwan. Bezsensowny lęk i nadmiar źle rozumianej uprzejmości nie pozwalały bowiem poprosić obcych o instruktaż udzielania pierwszej pomocy.

Obok klęczał i zanosił się kaszlem Grawlya-Ki, nie wypuszczając metalowego pręta z dłoni. W każdej chwili pułkownik mógł dać sygnał do rozpoczęcia akcji, a wszystko przez to, że znajdujący się w centrum wydarzeń Ziemianin był zbyt wielkim tchórzem, by zrobić to samemu. Niemniej cokolwiek Kontroler postanowi, i tak będzie to zły wybór. MacEwan przysunął się do jednego z nieruchomych Hudlarian i pomachał mu ręką przed wielkimi, szeroko rozstawionymi oczami.

Przez kilka dłużących się sekund nie było żadnej reakcji. MacEwan zaczął się obawiać, że obcy już umarł, lecz w końcu Hundlarianin się odezwał:

— O co chodzi, Ziemianinie?

MacEwan chciał zaczerpnąć powietrza, ale odkrył, że nie ma już czym oddychać. Na moment ogarnęła go panika i o mało co odetchnąłby przez usta. Na szczęście w porę się powstrzymał. Wskazał konsolę.

— Możesz to otworzyć? — spytał dzięki powietrzu, które miał jeszcze w płucach. — Trzeba tylko wyłamać pokrywę. Wiem, co zrobić potem.

Desperacko starał się nie wciągnąć skażonego chlorem powietrza do coraz bardziej obolałych płuc, a tymczasem Hudlarianin wysunął powoli mackę i owinął ją wokół kopułki. Ześliznęła się po gładkiej powierzchni. Druga próba również skończyła się niepowodzeniem, obcy cofnął więc kończynę i dźgnął tworzywo ostrą, twardą jak stal szpatułką. Na osłonie pojawiła się mała rysa, ale kopułka nie pękła. Hudlarianin spróbował wziąć większy zamach.

MacEwanowi huczało w głowie. Nigdy jeszcze nie słyszał równie ogłuszającego dźwięku. Zrobiło mu się ciemno przed oczami. Niezdarnie zerwał z siebie koszulę, zwinął ją i przycisnął do ust w nadziei, że spełni funkcję prowizorycznego filtra. Drugą ręką przytrzymywał maskę, żeby chronić choć oczy. Odetchnął ostrożnie i udało mu się nie rozkaszleć. Hudlarianin cofał wciąż odnóże.

Tym razem jego macka uderzyła niczym taran i osłona, konsola, a nawet wspornik rozpadły się na kawałki.

— Przepraszam za niezgrabność — powiedział powoli obcy. — Brak pożywienia osłabia moją zdolność oceny…

Urwał, gdy nagle nad ich głowami rozbrzmiał podwójny, łagodny sygnał i drzwi do tunelu stanęły otworem. Omyła ich ożywcza fala chłodnego, świeżego powietrza, a z głośników rozległ się nagrany głos: „Prosimy pasażerów o wejście na ruchomy chodnik i przygotowanie kart pokładowych do kontroli”.

Dwaj Hudlarianie znaleźli jeszcze dość sił, aby przenieść na chodnik najciężej rannych, po czym zaczęli spryskiwać się nawzajem substancją odżywczą, pomrukując coś przy tym nieartykułowanie. Z głębi tunelu nadciągali już pierwsi nidiańscy ratownicy z depczącymi im po piętach lekarzami różnych ras, w tym parą Illensańczyków.

* * *

Wypadek opóźnił odlot tralthańskiego liniowca o sześć godzin. Przez ten czas lżej poszkodowani zostali opatrzeni i załadowani na pokład, innych zaś rozlokowano w specjalistycznych szpitalach w mieście, gdzie mieli pozostać pod opieką lekarzy swoich gatunków. Z poczekalni wyciągnięto opróżniony autobus i wiatr swobodnie wpadał przez dziurę wybitą w szklanej ścianie.

Grawlya-Ki, MacEwan i pułkownik stali obok wejścia do tunelu. Wielopierścieniowy zegar nad ich głowami pokazywał, że do startu zostało niecałe pół godziny.

Kontroler trącił nogą fragment zniszczonej konsoli.

— Mieliście szczęście — powiedział, nie podnosząc wzroku. — Wszyscy mieliśmy szczęście. Aż boję się myśleć, z jakimi reperkusjami mielibyśmy do czynienia, gdybyście ich stąd nie wyprowadzili. Ale z pomocą Hudlarian udało wam się uratować wszystkich oprócz pięciu, którzy zginęli w samym wypadku. — Roześmiał się w sposób zdradzający, że napięcie jeszcze go nie opuściło. — Lekarze mówią, że niektóre wasze pomysły zjeżyły im włos na głowie, takie były proste, ale nikogo nie zabiliście, a w paru przypadkach uratowaliście rannym życie. Na dodatek zrobiliście to na oczach całej planety i wszystkich przebywających tu gości z innych światów. Pokazaliście tym samym, jak bardzo zależy wam na budowie szczerych kontaktów między różnymi gatunkami. Tego nikt nie zapomni. Znowu jesteście bohaterami i sądzę… a właściwie jestem, kurna, pewien… że wystarczy jedno wasze słowo, a władze Nidii cofną nakaz deportacji.

— Wracamy do domów — powiedział stanowczo MacEwan. — Na Orligię i Ziemię.

Pułkownik zmieszał się jeszcze bardziej.

— Rozumiem, że ta nagła zmiana nastawienia może budzić w was mieszane uczucia, ale teraz są wam wdzięczni. Wszyscy, Nidiańczycy i inni, zabiegają o wywiady i tym razem na pewno was wysłuchają. Jeśli jednak zależy wam na jakichś oficjalnych przeprosinach, mogę to zorganizować…

MacEwan pokręcił głową.

— Odlatujemy, bo znaleźliśmy odpowiedź. Wiemy już, jak rozwiązać dręczący nas problem. Dostrzegliśmy obszar wspólnych interesów wszystkich istot rozumnych Federacji. Mamy pomysł na program, który z chęcią zaakceptują. Nie dostrzegliśmy tego wcześniej, chociaż to takie proste — dodał z uśmiechem. — Oczywiście realizacja tego planu będzie ponad siły dwóch starych weteranów, którzy przejedli się już ludziom. Nie obejdzie się bez zaangażowania organizacji w rodzaju waszego Korpusu Kontroli oraz zasobów i środków technicznych co najmniej pół tuzina planet.

Całość pochłonie więcej pieniędzy, niż potrafię sobie wyobrazić, i naprawdę sporo czasu…

W miarę jak mówił, dostrzegł dziwne poruszenie wśród ekipy telewizyjnej, która stała z boku w nadziei, że uda jej się porozmawiać chwilę z bohaterami. Zgody na wywiad nie otrzymali, ale nagrali ich rozmowę z pułkownikiem. Gdy Orligianin i Ziemianin odwrócili się i ruszyli do tunelu, kamery zarejestrowały, jak najwyższy oficer Korpusu na Nidii stanął na baczność i zasalutował z namaszczeniem. W oczach MacEwana widać było dziwny blask, ale jego oblicze pozostawało jak zawsze nieodgadnione.

* * *

Czasu upłynęło więcej, niż przewidywały najostrożniejsze nawet szacunki. Pierwotne, skromne raczej plany zmieniano po wielekroć, gdyż nie było prawie dziesięciolecia, w którym nie odkryto by nowego gatunku istot rozumnych. Te naturalną koleją rzeczy wstępowały do Federacji i deklarowały udział w przedsięwzięciu. Ostateczny projekt przewidywał więc budowę struktury tak wielkiej i tak złożonej, że do jej powstania przyczynić musiały się setki światów. Powstałe na nich sekcje zostały przetransportowane w częściach na obszar budowy, gdzie składano je mozolnie.

To, co pojawiło się z czasem w Sektorze Dwunastym galaktyki, było szpitalem. Największym, jaki kiedykolwiek zbudowano. Na trzystu osiemdziesięciu czterech poziomach odtworzono środowiska wszystkich form życia, które zamieszkiwały Federację, począwszy od żyjących w wiecznym mrozie metanowców, przez zwykłych tleno— i chlorodysznych, po istoty żywiące się twardym promieniowaniem.

Szpital Kosmiczny Sektora Dwunastego był swoistym cudem inżynierii i psychologii stosowanej. Jego utrzymaniem, zaopatrzeniem i administrowaniem zajmował się Korpus Kontroli, jednak nie było tu częstych gdzie indziej tarć między cywilnymi a mundurowymi pracownikami. Nie notowano także poważniejszych konfliktów wśród dziesięciotysięcznego personelu medycznego, który rekrutował się spośród ponad sześćdziesięciu gatunków mających własne przyzwyczajenia, kierujących się odmiennymi filozofiami życiowymi i roztaczających rozmaite miazmaty.

Łączyło go — przejawiane niezależnie od wielkości, kształtu czy liczby kończyn — pragnienie niesienia pomocy tym, którzy jej potrzebowali.

W wielkiej stołówce przeznaczonej dla ciepłokrwistych tlenodysznych umieszczono tuż przy wejściu małą plakietkę. Kelgianie, Ianie, Melfianie, Nidiańczycy, Orligianie, Dwerlanie, Tralthańczycy i Ziemianie, zarówno ci z personelu medycznego, jak i technicznego, rzadko kiedy mieli czas spojrzeć na wyryte na niej nazwiska. Zwykle byli zbyt zajęci zamawianiem potraw, wymienianiem uwag i ploteczek albo spożywaniem posiłków przy stołach zaprojektowanych dla przedstawicieli całkiem innej rasy — przy panującym nieustannie w stołówce rozgardiaszu każdy siadał bowiem, gdzie tylko mógł. Ale Grawlya-Ki i MacEwan na pewno byliby zadowoleni.

Rozbitek

Od ponad godziny starszy lekarz Conway dzielił uwagę pomiędzy iluminator z rozciągającą się za nim międzygwiezdną pustką a ekran radaru dalekiego zasięgu, który pokazywał niezmiennie, że na zewnątrz nie ma żadnych obiektów. Każda minuta coraz bardziej go przygnębiała. Oficerowie na mostku Rhabwara byli zniecierpliwieni, starali się jednak nie dawać temu wyrazu. Wiedzieli, że w trakcie akcji ratunkowej to właśnie szef zespołu medycznego jest najważniejszą osobą na pokładzie.

— Tylko jeden rozbitek — mruknął Conway.

— W poprzednich misjach mieliśmy po prostu szczęście, doktorze — powiedział ze swojego miejsca kapitan Fletcher. — Zazwyczaj nie znajduje się nawet tyle. Proszę wziąć pod uwagę, co tu się stało.

Conway nie odpowiedział. Przez ostatnią godzinę nie myślał prawie o niczym innym.

Międzygwiezdny statek nieznanego pochodzenia, o masie trzykrotnie większej od masy ich statku szpitalnego, uległ katastrofalnej awarii, która zamieniła go w rozproszoną na wielkiej przestrzeni ławicę drobnych szczątków. Analiza temperatury i trajektorii pozostałości wykazała, że do eksplozji musiało dojść przed siedmioma godzinami, dokładnie wtedy, gdy odebrano sygnał uruchomionej automatycznie boi alarmowej. Niewątpliwie przyczyną była utrata jednego z generatorów napędu, jednostka zaś nie miała wystarczająco skutecznych zabezpieczeń, aby ktokolwiek jeszcze zdołał przetrwać.

Conway wiedział, że na statkach Federacji montowano systemy awaryjne wyłączające wszystkie generatory po pierwszym sygnale o awarii jednego z nich. Jednostka wracała wtedy do normalnej przestrzeni i dryfowała w niej bezradnie do chwili, gdy udawało się naprawić usterkę albo gdy przybyła pomoc. Zdarzało się jednak, że bezpieczniki zawodziły lub reagowały z drobnym opóźnieniem. Wówczas część statku wychodziła z nadprzestrzeni natychmiast, reszta zaś kontynuowała przez chwilę lot. Dla najstarszych modeli skutki były katastrofalne.

— Dla tych istot loty nadprzestrzenne muszą być jeszcze nowością, bo inaczej statek miałby konstrukcję modułową — powiedział Conway. — Tylko ona daje załodze jakieś szansę przy podobnych awariach. I nadal nie rozumiem, dlaczego fragment wraku, w którym znaleźliśmy rozbitka, nie został zniszczony.

— Był pan zbyt zajęty, aby badać sprawę, doktorze — odparł kapitan, opanowując zniecierpliwienie. — To zrozumiałe, bo ocalałemu groziła dekompresja i trzeba było jak najszybciej go wyciągnąć. Wiemy jednak, że fragment, w którym przebywał, był osobnym modułem nieznanego przeznaczenia, zamontowanym na kadłubie. Ze statkiem łączył go krótki rękaw ze śluzą. Dlatego oderwał się w całości. Gość miał po prostu szczęście. — Fletcher wskazał na ekran radaru. — Pozostałe szczątki są zbyt małe, aby ktokolwiek mógł przeżyć. Szczerze mówiąc, doktorze, marnujemy już tylko czas.

— Zgadza się — mruknął Conway, nie odwracając głowy.

— Właśnie — rzucił kapitan. — Maszynownia, przygotować się do skoku za pięć…

— Chwilę — przerwał mu cicho Conway. — Jeszcze nie skończyłem. Chcę, by przysłano tu jednostkę zwiadowczą, a jeśli się da, to nawet kilka. Niech przeszukają pole szczątków i zbiorą wszystko, co pomoże dowiedzieć się czegoś o środowisku i kulturze rozbitka. Poproście też Archiwum Federacji o wszystkie dane istot klasy EGCL. Skoro to nowy dla nas gatunek, ekipy kontaktowe będą tego potrzebować. I Szpital też. Jeśli rozbitek ma przeżyć, wszystkie te dane muszą się w nim znaleźć jak najszybciej. Proszę przesłać wiadomość do Szpitala, do działu kontaktów. Z oznaczeniem najwyższego priorytetu. Potem wracamy — dodał. — Będę na pokładzie szpitalnym.

Haslam, oficer łączności Rhabwara, zaczął przygotowywać komunikat, Conway tymczasem skierował się do bezgrawitacyjnego szybu i ruszył w dół, w kierunku śródokręcia. Po drodze zajrzał do swojej kabiny, żeby zostawić ciężki kombinezon, który włożył na czas akcji ratunkowej. Bolały go wszystkie mięśnie i każda kość. Przeniesienie rozbitka wymagało sporego wysiłku fizycznego, po którym nastąpiła trzygodzinna operacja. I jeszcze godzina na mostku. Nic dziwnego, że zesztywniał.

Może tak zacząłbyś myśleć o czymś innym? — powiedział sobie w duchu. Wykonał kilka ćwiczeń, by się rozluźnić, ale ból nie ustępował. Ze złością doszedł do wniosku, że to chyba początki hipochondrii.

— Za pięć sekund zaczynamy transmisję nadprzestrzenną — dobiegł z kabinowego głośnika głos Haslama. — Można oczekiwać zwykłych w takich wypadkach zakłóceń funkcjonowania oświetlenia i systemu sztucznej grawitacji.

Gdy światło zamrugało, a pokład jakby odrobinę się przesunął, Conway znalazł sobie nowy temat do rozważań. Zastanowił go kontrast między względną łatwością przesłania sygnału alarmowego a wielkimi problemami, jakie stwarzała łączność międzygwiezdna.

Osiągnięcie prędkości większej niż ta, z którą porusza się światło, było możliwe tylko w jeden sposób i podobnie istniała tylko jedna metoda wzywania pomocy przez statek uwięziony wśród gwiazd. Radio nadprzestrzenne nie przydawało się w takich sytuacjach. Jego wiązka łatwo ulegała odbiciom i rozproszeniu podczas przechodzenia przez chmury pyłu, poza tym nadanie komunikatu wymagało wielkich ilości energii, która na uszkodzonej jednostce nie była zwykle dostępna. Tymczasem sygnał boi ratunkowej nie musiał zawierać dużo wiadomości, wystarczało podanie pozycji. Zasilana mikrostosem boja nadawała kilka godzin, do utraty mocy. Był to krzyk rozchodzący się na wszystkich dostępnych częstotliwościach. Tym razem boja wypaliła się pośród rozległego pola szczątków, w którym znalazł się tylko jeden rozbitek. Miał wyjątkowe szczęście, że udało mu się przeżyć.

Conway przypomniał sobie obrażenia odniesione przez istotę i pomyślał, że jednak nie do końca miała szczęście. Otrząsnąwszy się z nietypowych ponurych myśli, ruszył na pokład szpitalny sprawdzić stan pacjenta.

Zaklasyfikowany jako EGCL rozbitek był ciepłokrwistym tlenodysznym stworzeniem o wadze dwukrotnie przewyższającej wagę Ziemianina. Przypominał przerośniętego ślimaka z wysoką, stożkową skorupą naznaczoną na szczycie czterema szypułkami ocznymi. U podstawy muszli znajdowało się osiem równomiernie rozmieszczonych trójkątnych szczelin, z których wyrastały chwytne macki. Całość spoczywała na silnie umięśnionym, walcowatym tułowiu, który jak u ślimaka, służył również do przemieszczania się. Na jego obwodzie widniały liczne wyrostki, zagłębienia i otwory służące do przyjmowania pokarmu, oddychania, wydalania, rozmnażania się i dostarczania bodźców innym jeszcze, poza wzrokiem, zmysłom. Ustalono w przybliżeniu właściwe ciśnienie i najlepszą stałą grawitacji, ale ze względu na znaczne osłabienie istotę trzymano w zmniejszonym ciążeniu, aby ulżyć pracy serca. Zwiększono też ciśnienie, co miało ograniczyć krwawienie wewnętrzne będące skutkiem dekompresji.

Conway stanął przy noszach ciśnieniowych i spojrzał na poważnie rannego pacjenta. Po chwili obok zjawiły się patolog Murchison i siostra przełożona Naydrad. Były to te same nosze, na których pacjenta dostarczono z wraku. Ze względu na ciężki stan nie przekładano go bez wyraźnej potrzeby, tyle że na czas transportu do Szpitala EGCL został porządnie przypasany.

Mimo sporego doświadczenia z najrozmaitszymi ofiarami katastrof statków kosmicznych czegoś takiego Conway jeszcze nie przeżył. Fragment wraku, w którym znajdował się rozbitek, wirował z dużą prędkością. Do chwili, gdy go znaleźli, EGCL rozbił swoim masywnym ciałem wszystkie meble i urządzenia i ostatecznie wpasował się w narożnik, gdzie nakryła go cała warstwa śmieci.

W ciągu kilku godzin uszkodził skorupę w trzech miejscach, przy czym jedno z wgnieceń sięgało aż do mózgu. Stracił też jedno oko, a także dwie macki, które wszakże odnaleziono i zabezpieczono do przyszycia. Do tego dochodziły liczne cięte i szarpane rany korpusu.

Niewiele można było na razie dla niego zrobić, stąd jedynie oczyszczono najgłębszą ranę, aby kawałki uszkodzonego pancerza nie uciskały na mózg, założono zaciski i prowizoryczne szwy na co silniej krwawiące rany oraz podłączono go do respiratora wspomagającego pracę jednego ocalałego płuca. Operacja mózgu na pokładzie Rhabwara nie wchodziła w grę, nawet próby ustalenia skali uszkodzeń niewiele dały. Czujniki mówiły o ustaniu aktywności centralnego układu nerwowego, podczas gdy empata Prilicla upierał się — o ile ta nieśmiała istota mogła się upierać — że jest inaczej.

— Od kiedy wyszedłeś, nie poruszył się, brak też zmian w obrazie klinicznym — powiedziała cicho Murchison, uprzedzając pytanie. — Wcale mi się to nie podoba.

— Jestem tego samego zdania — odezwała się Naydrad, a jej sierść zafalowała niczym podczas wichury. — Moim zdaniem on po prostu nie żyje i tylko Thornnastor będzie zadowolony, że dostał wyjątkowo świeże ciało do autopsji. Doktor Prilicla zaś znany jest z tego — ciągnęła Kelgianka — że gotów jest mówić przede wszystkim to, co zadowoli ludzi wkoło. Najpierw wykrył u pacjenta ból, i to tak silny, że przeprosił nas zaraz po operacji i czym prędzej się oddalił. Ten ból podobno nie ustał, choć nasze odczyty wskazują na brak aktywności korowej. Oczywiście pan nie podziela jego zdania?

— Naydrad! — krzyknął gniewnie Conway, lecz ugryzł się w język. Murchison i Kelgianka powiedziały w gruncie rzeczy to samo, tyle że ta druga nie potrafiła owijać w bawełnę.

Przyjrzał się dwumetrowej, przypominającej gąsienicę siostrze o nieustannie falującej srebrzystej sierści. Falowanie było czysto odruchowe i wiązało się z przeżywanymi w danej chwili emocjami. W ten sposób Kelgianie wyrażali to, czego nie mogli przekazać słowami, brakło im bowiem zdolności modulacji głosu. Owa wiecznie ruchoma sierść uniemożliwiała skrywanie odczuć, tak więc gąsienicowaci zawsze mówili to, co mieli na myśli. Obca im była dyplomacja, nie wiedzieli, co to poczucie taktu czy kłamstwo.

Conway próbował ukryć własne wątpliwości.

— Thornnastor znacznie bardziej woli składać żywych, niż kroić martwych. Poza tym już nieraz przekonaliśmy się, że zmysły Prilicli są bardziej niezawodne niż nasze urządzenia. Nie możemy więc przesądzić, że to beznadziejny przypadek. W każdym razie dopóki nie dotrzemy do Szpitala, moim obowiązkiem jest kontynuować leczenie. Nie podchodźmy do tego zbyt emocjonalnie — dodał. — To nieprofesjonalne i nie pasuje do was.

Naydrad, poruszając energicznie sierścią, wydała jakiś dźwięk, któremu autotranslator nie dał rady.

— Oczywiście masz rację — powiedziała Murchison. — Widywaliśmy już znacznie gorsze przypadki i sama nie wiem, skąd tym razem u mnie tyle pesymizmu. Może się po prostu starzeję.

— Demencja może być jednym z prawdopodobnych wyjaśnień — rzuciła Kelgianka. — Ale mnie to na pewno nie dotyczy.

Murchison się zarumieniła.

— Siostrze przełożonej wolno mówić takie rzeczy, ale mam nadzieję, że doktor nie weźmie ich sobie do serca.

Niespodziewanie Conway po prostu się roześmiał.

— Spokojnie. Nawet mi przez myśl nie przeszło, by potraktować coś takiego poważnie. A wracając do sprawy, jeśli uważacie, że zrobiłyście już wszystko, by przygotować pacjenta dla Thorny’ego, idźcie spać. Za sześć godzin wszyscy musimy być na nogach. Jeśli nie uda wam się zasnąć, postarajcie się chociaż nie zamartwiać zbytnio naszym podopiecznym, żeby nie niepokoić Prilicli.

Murchison pokiwała głową i oddaliła się w ślad za Naydrad. Conway, który ciągle czuł się bardziej jak pacjent niż jak lekarz na dyżurze, włączył sygnalizację dźwiękową mającą poinformować go o zmianie stanu pacjenta, położył się na pobliskich noszach i zamknął oczy.

Jednak ani Ziemianie, ani Kelgianie nie posiedli zdolności pełnego panowania nad swoją sferą emotyw — ną i rychło okazało się, że zarówno Murchison, jak i Naydrad ciągle się zamartwiają, co nie mogło ujść uwagi Prilicli. Leżąc z zaciśniętymi powiekami, Conway usłyszał zbliżające się ku niemu po suficie skrobanie i stukanie. Źródło dźwięków zatrzymało się w końcu nad jego głową i dla odmiany rozległa się stamtąd seria melodyjnych treli i kląskań.

— Przepraszam, przyjacielu Conway, śpisz? — odezwał się autotranslator.

— Wiesz dobrze, że nie — odparł starszy lekarz. Otworzył oczy i ujrzał wiszącego nad nim Priliclę. Pająkowaty drżał cały od emocji, tak własnych, jak i pacjenta.

Doktor Prilicla był istotą klasy GLNO — owadopodobnym, zewnątrzszkieletowym sześcionogim telepatą obdarzonym ponadto dwiema parami przezroczystych skrzydeł, które w toku ewolucji uległy tylko częściowej atrofii. Jego gatunek wyewoluował na Cinrussie, planecie o bardzo gęstej atmosferze i ciążeniu równym jednej dwunastej ziemskiego. W żadnych innych warunkach podobne owady nie miałyby szansy osiągnąć takich rozmiarów ani rozwinąć inteligencji, o stworzeniu zaawansowanej cywilizacji nie wspominając.

Jednak zarówno w Szpitalu, jak i na pokładzie Rhabwara Prilicla był niemal cały czas w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Wszędzie poza swoją kwaterą musiał nosić degrawitatory, gdyż panujące we wspólnych pomieszczeniach ciążenie, które dla większości jego kolegów było całkiem normalne, błyskawicznie zmieniłoby jego ciało w krwawą miazgę. Rozmawiając z kimkolwiek, trzymał się zawsze poza zasięgiem gestykulujących kończyn. Jedno przypadkowe dotknięcie wystarczyłoby, żeby poważnie go zranić albo złamać mu którąś z kruchych nóg.

Nie, żeby ktoś chciał go skrzywdzić — był zbyt lubiany. Empatyczne zdolności Cinrussańczyków zmuszały ich do uprzejmego traktowania wszystkich wkoło, w przeciwnym razie musieliby odbierać ich negatywne emocje, a to już było bardzo przykre. Wyjątek stanowiły kontakty zawodowe z pacjentami oraz zapracowanymi lekarzami.

— Powinieneś spać, Prilicla — rzekł z troską Conway. — Murchison i Naydrad ci przeszkadzają?

— Nie, przyjacielu Conway — odparł nieśmiało telepata. — Ich emocje nie są głośniejsze niż u reszty załogi. Przyszedłem coś skonsultować.

— Dobrze! Przyszło ci do głowy coś nowego w związku z naszym pacjentem…

— Chodzi o mnie — przerwał mu Prilicla, popełniając w swoim mniemaniu olbrzymi nietakt. Co więcej, nawet wcześniej nie przeprosił. Zdumienie Conwaya sprawiło, że pająkowaty zadrżał na całym ciele. — Proszę, przyjacielu, panuj nad swoimi emocjami.

Conway próbował zebrać myśli i podejść do sprawy profesjonalnie, jednak nie było to łatwe w przypadku kogoś, kto był nie tylko jego przyjacielem, ale i bez — cennym współpracownikiem towarzyszącym mu przy każdej praktycznie okazji, odkąd został starszym lekarzem. Nagłe zmartwienie i lęk przed utratą kogoś bliskiego nie pomagały, a wręcz przeciwnie, pogarszały jeszcze samopoczucie Prilicli. W końcu Conway opanował się na tyle, by spojrzeć na przyjaciela niemal jak na pacjenta, i pająkowaty przestał drżeć.

— Co ci dolega? — spytał Conway, jak na lekarza przystało.

— Nie wiem. Nigdy jeszcze nie doświadczyłem czegoś podobnego, nie spotkałem się też z relacją, aby dotknęło to kiedykolwiek innych przedstawicieli mojego gatunku. Nie wiem, co o tym myśleć, przyjacielu Conway. Boję się.

— Objawy?

— Empatyczna nadwrażliwość. Wydaje mi się, jakby twoje emocje, podobnie jak emocje pozostałych członków załogi, były wyjątkowo silne. Dobrze wyczuwam, co się dzieje z porucznikiem Chenem w maszynowni, co myślą wszyscy obecni na mostku. Prawie tak mocno, jakby byli tuż obok. Najsilniej odbieram przerażająco potężne fale rozczarowania mizernym skutkiem akcji ratunkowej. A przecież trafialiśmy już na podobne tragedie. Jednak tym razem reakcja na stan istoty, której nie znamy, jest… jest…

— Nie mamy wielkich nadziei na uratowanie tego rozbitka — wtrącił się łagodnie Conway. — To przygnębia nas wszystkich, nic więc dziwnego, że odbierasz pesymistyczne sygnały silniej niż zwykle. Może to też tłumaczyć wspomnianą nadwrażliwość.

Empata zadrżał z wysiłku, jak zawsze, gdy musiał się komuś sprzeciwić.

— Nie, przyjacielu Conway. Stan i emocje EGCL, chociaż niemiłe, nie są dla mnie problemem. Chodzi o zwykłe, ludzkie odczucia w rodzaju niezadowolenia, irytacji i inne składniki tego, co nazywacie chwilowym nastrojem. Tyle że wszystkie one są teraz dla mnie tak silne, że nie mogę nawet spokojnie myśleć.

— Rozumiem — rzekł odruchowo Conway, choć niczego tak naprawdę nie pojmował. — Czy poza nadwrażliwością zauważasz coś jeszcze?

— Trudny do wyjaśnienia dyskomfort odczuwany w kończynach oraz dolnej części klatki piersiowej. Sprawdziłem już się skanerem, ale nie znalazłem żadnych anomalii ani ognisk zapalnych.

Conway sięgał już do kieszeni po własny skaner, lecz cofnął rękę. Bez zapisu z cinrussańskiej hipnotaśmy i tak nie wiedziałby, co właściwie widzi, a Prilicla był świetnym diagnostą i chirurgiem. Jeśli mówił, że nie zdołał niczego wykryć, tak właśnie musiało być.

— Nie chorujemy nigdy poza dzieciństwem — rzekł pająkowaty. — Dorosłym zdarza się jednak cierpieć na zaburzenia o charakterze niesomatycznym. Jak zwykle, gdy chodzi o problemy psychiczne, można się wówczas spotkać z szeroką gamą objawów, przy czym niektóre przypominają mój obecny…

— Nonsens! Jesteś przy zdrowych zmysłach! — nie wytrzymał Conway, chociaż nie był o tym do końca przekonany. Nie ułatwiała sprawy świadomość, że Prilicla, który znowu zaczął się trząść, wyczuwa jego wątpliwości. — Przede wszystkim musisz otrzymać zastrzyk uspokajający — powiedział Ziemianin, próbując odzyskać zawodowy dystans. — Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Wiemy też jednak, że jesteś zbyt dobrym lekarzem, aby poprzestać na leczeniu objawowym, bez próby zdiagnozowania samej choroby. Dlatego właśnie zwróciłeś się do mnie, prawda?

— Prawda, przyjacielu Conway.

— Dobrze. Wiesz także, że nie będziemy mogli rozpocząć leczenia przed powrotem do Szpitala. Póki co zastosujemy zatem silne środki uspokajające. Mam zamiar całkowicie pozbawić cię przytomności. Oczywiście do wyjaśnienia sprawy zwalniam cię z lekarskich obowiązków.

Conway czuł niemal wszystkie wątpliwości Prilicli, ale i tak przeniósł go na nosze ze specjalnym modułem grawitacyjnym oraz delikatnymi pasami.

— Przyjacielu Conway, wiesz, że jestem jedynym na pokładzie empatą z wykształceniem medycznym — odezwał się w końcu Prilicla. — Mózg naszego pacjenta będzie wymagał rozległej i trudnej interwencji chirurgicznej. Jeśli nie będę mógł brać w niej udziału, chciałbym przebywać w przylegającej do sali izolatce, skąd zdołałbym przy obecnej nadwrażliwości monitorować stan emocjonalny EGCL. Zdajesz sobie sprawę, że jakakolwiek interwencja chirurgiczna w obrębie mózgu istoty nieznanego gatunku niesie z sobą wielkie ryzyko. Potrafię wyczuć, czy konkretne posunięcia służą pacjentowi czy nie. Stając się pacjentem, nie tracę przecież moich empatycznych zdolności. Dlatego właśnie, przyjacielu Conway, chcę, abyś obiecał mi, że zostanę umieszczony tak blisko pacjenta, jak to tylko będzie możliwe, i że na czas operacji będę w pełni przytomny.

— No… — zaczął Conway.

— Nie jestem telepatą — stwierdził Prilicla tak cicho, że Ziemianin musiał zwiększyć nieco siłę głosu auto — translatora. — Jeśli jednak nie będziesz chciał dotrzymać danego słowa, na pewno to wyczuję.

Conway nie przypuszczał, że Prilicla potrafi być tak zdecydowany i bezpośredni. Rozważał prośbę przyjaciela, oznaczającą wystawienie nadwrażliwego empaty na traumatyczne doznania związane z długą operacją, tym bardziej że nie wiadomo było, jak anestetyki zadziałają na istotę o słabo znanym metabolizmie. W tym przypadku Conway nie potrafił myśleć wyłącznie jak klinicysta, czuł się bardziej jak krewny pacjenta o nieustalonych rokowaniach.

Prilicla znowu zadrżał, ale środek uspokajający zaczął już działać. Niebawem pająkowaty zapadł w sen i niepokoje Conwaya przestały go dręczyć.

* * *

— Tu centrum recepcyjne — rozległ się z głośnika beznamiętny głos. — Proszę o identyfikację i podanie danych obecnych na pokładzie pacjentów, gości i personelu oraz ich klasyfikacji fizjologicznej. Jeśli to niemożliwe z powodu choroby, obrażeń albo nieznajomości systemu oznaczania cech fizjologicznych, proszę nawiązać łączność na wizji.

Conway odchrząknął.

— Statek szpitalny Rhabwar, mówi starszy lekarz Conway. Na pokładzie załoga i dwóch pacjentów. Wszyscy ciepłokrwiści tlenodyszni, w skład grupy wchodzą Ziemianie DBDG, Cinrussańczyk GLNO i Kelgianka DBLF. Jeden pacjent to EGCL, rozbitek nieznanego pochodzenia, kod obrazu klinicznego dziewięć. Drugi należy do personelu medycznego. To GLNO, kod trzy. Potrzebujemy…

— Prilicla?

— Tak, Prilicla — przyznał starszy lekarz. — Potrzebujemy sali operacyjnej i izolatki na czas intensywnej opieki pooperacyjnej dla EGCL, który kwalifikuje się do natychmiastowego leczenia. Potrzebujemy też znajdującego się tuż obok pomieszczenia dla GLNO. Jego zdolności empatyczne mogą się okazać potrzebne w trakcie zabiegu. Da się zrobić?

Na kilka chwil zapadła cisza.

— Rhabwar, cumujcie przy luku numer dziewięć na poziomie jeden sześć trzy. Macie priorytet, czerwona jedynka. Oczekiwany czas przybycia? Fletcher spojrzał na astrogatora.

— Dwie godziny i siedem minut, sir — odparł porucznik Dodds.

— Czekajcie.

Tym razem upłynęło znacznie więcej czasu, nim Szpital znowu się do nich odezwał.

— Diagnostyk Thornnastor pragnie jak najszybciej omówić z patolog Murchison i z panem stan zdrowia i metaboliczny profil obcego. W trakcie operacji będzie asystował mu starszy lekarz Edanelt. Obaj oczekują informacji o rodzaju i rozległości obrażeń EGCL, chcą też przekazania odczytu skanów z dotychczasowych badań. O ile nic się nie zmieni, pan zostaje przypisany do Cinrussańczyka. Naczelny psycholog O’Mara chce porozmawiać z panem o stanie Prilicli, gdy to tylko będzie możliwe.

Szykowały się bardzo pracowite dwie godziny.

Na przednim ekranie cienka kreska Szpitala rosła coraz bardziej na tle gwiazd, aż zmieniła się w coś w rodzaju gigantycznej, cylindrycznej choinki jaśniejącej tysiącami wielobarwnych iluminatorów, za którymi odtworzono środowiska niezliczonej rzeczy pacjentów i personelu.

Kilka minut po tym, jak Rhabwar zacumował przy śluzie dziewiątej, EGCL i Prilicla zostali przetransportowani do sali operacyjnej numer trzy na oddziale siódmym. Conway nie znał tego zakątka Szpitala, ponieważ gdy kompletowano załogę Rhabwara, poziom sto sześćdziesiąty trzeci był przebudowywany. Wcześniej mieściły się na nim kwatery lekarzy klasy FROB, FGLI oraz ELNT, którzy otrzymali już nowe, przestronniejsze pomieszczenia, tutaj zaś urządzono izbę przyjęć dla ciepłokrwistych tlenodysznych. Zaraz za nią po — wstał cały oddział z nowymi salami operacyjnymi, pokojami intensywnej opieki medycznej, izolatkami dla rekonwalescentów i pacjentów na obserwacji oraz kuchnią zdolną przygotować każde dietetyczne danie dla hospitalizowanych typów fizjologicznych.

Naydrad i Conway przenosili jeszcze EGCL z noszy do modułu na sali operacyjnej, gdy w drzwiach stanęli Thornnastor i Edanelt.

Przypisanie starszego lekarza Edanelta do tego przypadku nikogo nie dziwiło, było wręcz nieuniknione. Edanelt należał do najlepszych chirurgów Szpitala, nosił cały czas w głowie zawartość czterech hipno — taśm i jak powiadano, niebawem miał zostać Diagno — stykiem. Ponadto krabowaty Melfianin klasy ELNT bardziej niż ktokolwiek inny przypominał rozbitka, co miało wielkie znaczenie, gdyż nie mieli żadnych prawie informacji o EGCL, o hipnotaśmie nie mówiąc. Tymczasem naczelny patolog Thornnastor miał z pacjentem tylko tyle wspólnego, że oddychali tym samym powietrzem.

Chociaż Thornnastor, Tralthańczyk klasy FGLI, należał do jednego z najmasywniejszych znanych Federacji gatunków rozumnych, był też świetnym chirurgiem. Tym razem jednak miał przede wszystkim wystąpić jako doświadczony patolog i zbadać możliwie najszybciej fizjologię i metabolizm rozbitka. Bez tego nie było szans na zsyntetyzowanie koniecznych leków, w tym bezpiecznych środków znieczulających, koagulantów i środków wspomagających regenerację tkanek.

Edanelt i Conway przedyskutowali przypadek w drodze na oddział, podobnie zresztą jak Murchison i jej szef Thornnastor. Zdecydowali, że najpierw skoncentrują się na największych strukturalnych uszkodzeniach, a dopiero potem przeprowadzą misterną i nie — bezpieczną operację na mózgu, by usunąć skutki silnego wgniecenia pancerza. Przewidywali też, że najpewniej trzeba się będzie zająć również sąsiednimi organami. Na tym etapie pomoc Prilicli, monitorującego aktywność układu nerwowego EGCL, mogła zaważyć na powodzeniu zabiegu. Nie chcieli przecież, by pacjent przeżył jako warzywo.

Conway nie był już potrzebny i mógł udać się na spotkanie z O’Marą. Musiał porozmawiać z nim o Prilicli.

Gdy wychodził, Edanelt spryskiwał właśnie macki szybko schnącym tworzywem, którego Melfianie używali zamiast rękawic chirurgicznych. ELNT pomachał mu na pożegnanie. Thornnastor natomiast lustrował swoimi czterema oczami pacjenta, Murchison i wyposażenie, nie widział więc znikającego w drzwiach Ziemianina.

Na korytarzu Conway zatrzymał się na chwilę, żeby zastanowić się nad najkrótszym szlakiem prowadzącym do gabinetu naczelnego psychologa. Wiedział, że trzy poziomy wyżej rozciąga się teren chlorodysznych Illensańczyków, ale gdyby nawet był tego nieświadomy, umieszczone nad śluzami jaskrawe tabliczki szybko by go o tym poinformowały. Brakowało ich za to na przejściach wiodących w dół, gdzie przebywali tlenodyszni MSVK i LSVO wymagający ciążenia o wartości równej jednej czwartej ziemskiego. Przypominali oni chude trójnożne bociany. Jeszcze niżej mieściły się wodne oddziały Chalderczyków, a dopiero pod nimi pierwszy niemedyczny poziom, na którym urzędował O’Mara.

Po drodze Conway minął dwóch pozdrawiających go szczebiotliwie nallajimskich lekarzy, a zanim jeszcze dotarł do śluzy przed sekcją AUGL, uniknął zderzenia z jednym z wracających do zdrowia pacjentów, który w ostatniej chwili odleciał w bok. Następną część wędrówki musiał odbyć w lekkim kombinezonie. Zanurzył się w zielonkawej wodzie, w której unosiły się majestatyczne sylwetki trzydziestometrowych skrzelodysznych stworzeń przypominających pancerne krokodyle. Ostatecznie, po dwudziestu trzech minutach od wyruszenia i w mokrym jeszcze kombinezonie wszedł do gabinetu naczelnego psychologa.

Major O’Mara wskazał mebel zaprojektowany z myślą o przedstawicielach klasy DBLF i spojrzał kwaśno na Conwaya.

— Nie wątpię, że to sprawy zawodowe nie pozwoliły panu wcześniej się ze mną skontaktować, proszę więc nie tracić czasu na przeprosiny. Co jest z Priliclą?

Conway usiadł ostrożnie na kelgiańskim krześle i zaczął opisywać przypadek Cinrussańczyka. Streścił wstępne objawy, począwszy od niemiłych doznań, a skończywszy na późniejszej traumie, która zmusiła go do podania Prilicli silnych środków znieczulających. Nie zapomniał nadmienić o różnych okolicznościach towarzyszących. O’Mara zachowywał cały czas kamienną twarz, a jego oczy, zwykle tak przenikliwe, że wielu miało go za prawdziwego telepatę, nie wyrażały nic.

Jako naczelny psycholog największego wielośrodowiskowego szpitala Federacji O’Mara odpowiedzialny był za zdrowie psychiczne kilku tysięcy istot należących do ponad sześćdziesięciu gatunków. Stopień majora Korpusu Kontroli nie stawiał go na szczycie szpitalnej hierarchii i został mu przyznany z czysto biurokratycznych powodów, w rzeczywistości jednak jego władza była praktycznie nieograniczona. Dla niego wszyscy, chorzy i personel, byli pacjentami, i to niezależnie od starszeństwa. Dbał, aby każdy pacjent, bez względu na to jak niezwykły czy egzotyczny, trafiał po opiekę właściwego lekarza i aby ich relacji nie mąciła ksenofobia.

Odpowiadał również za stan umysłów szpitalnej elity, czyli Diagnostyków. Nie miał wiele pracy, jednak skłonny był uważać, że nie wynika to z nadzwyczajnego zrównoważenia emocjonalnego pracowników, ale ze strachu, który wzbudzał wśród kapryśnego i nadwrażliwego personelu medycznego. Nikt nie chciał się narazić na jego gniew.

Nie odrywając oczu od lekarza, O’Mara czekał, aż Conway skończy.

— Pańska relacja była rzeczowa, wyczerpująca i składna, ale muszę pamiętać, że jest pan bliskim przyjacielem pacjenta — stwierdził. — To może zaburzać pańską ocenę, skłaniać do przesady. Poza tym nie jest pan psychologiem, ale ksenomedykiem i chirurgiem, który najwyraźniej sam uznał, że ten przypadek podlega pod moje kompetencje. Rozumie pan, na czym polega trudność? Proszę opisać mi odczucia, które towarzyszyły panu podczas misji ratunkowej i później. Ale najpierw chcę usłyszeć, czy czuje się pan dobrze?

Conway czuł rosnące niepokojąco ciśnienie krwi.

— Proszę być tak obiektywnym, jak to tylko możliwe — dodał O’Mara.

Lekarz zaczerpnął głęboko powietrza i wypuścił je powoli przez nos.

— Po szybkiej reakcji na sygnał alarmowy na pokładzie dominowało rozczarowanie, że zdołaliśmy uratować tylko jednego rozbitka, i to ledwo żywego. Ale to niewłaściwy ślad, majorze. Wprawdzie sądzę, że wszyscy myśleliśmy podobnie, lecz nie był to nastrój aż tak silny, żeby wyjaśnić stan Prilicli, który zaczął odbierać wyraźnie emocje osób znajdujących się na drugim końcu statku. Normalnie z trudem by je wyczuwał. Tu zatem ani nie przesadzam, ani nie ulegam sentymentom. Jak zwykle w tym gabinecie, jestem tylko coraz bardziej…

— Przypominam o zachowaniu obiektywizmu — przerwał mu oschle O’Mara.

— Nie próbowałem stawiać za pana diagnozy, ale wszystko wskazuje na to, że to problem natury psychicznej — odparł Conway, powracając do tonu zwykłej rozmowy. — Być może to skutek nie zidentyfikowanej choroby, zaburzeń endokrynologicznych albo dysfunkcji jakiegoś narządu, niemniej trudno wykluczyć również czysto psychiczne przyczyny, które…

— Niczego nie można wykluczyć, doktorze — przerwał mu niecierpliwie O’Mara. — Proszę o konkrety. Co zamierza pan zrobić z przyjacielem i czego oczekuje pan ode mnie?

— Dwóch rzeczy. Aby osobiście sprawdził pan stan Prilicli…

— Jak pan wie, zrobię to i tak.

— …i wczytał mi zapis hipnotaśmy GLNO, żebym mógł dokładnie go zbadać. Albo znajdę jakieś somatyczne przyczyny zaburzeń, albo ostatecznie je wykluczę.

O’Mara milczał przez chwilę. Jego twarz wyrażała niewiele więcej niż blok bazaltu, ale oczy zdradzały głęboką troskę i namysł.

— Przyjmował pan już zapisy edukacyjne i wie pan, jak to jest. Jednak taśma GLNO jest… inna. Będzie się pan czuł jak bardzo nieszczęśliwy Cinrussańczyk. Nie jest pan Diagnostykiem, Conway, w każdym razie jeszcze nie. Niech się pan zastanowi.

Conway wiedział z doświadczenia, że z jednej strony hipnotaśmy były czymś na kształt pomniejszego błogosławieństwa, z drugiej jednak należało nazwać je złem koniecznym. Niezależnie od umiejętności zawodowych, nabywanych dzięki talentowi i doświadczeniu, żaden chirurg nie był w stanie przechowywać w głowie wszystkich danych na temat mnóstwa rozmaitych pacjentów, których można było spotkać w tak wielkim szpitalu. Należało mu więc ich dostarczyć, zwykle tylko na jakiś czas, i do tego właśnie służyły zapisy przygotowane przez największych medycznych specjalistów wszystkich znanych gatunków. Jeśli Ziemianinowi przychodziło operować albo leczyć Kelgianina, przyjmował informacje ze stosownej taśmy. Po zakończeniu terapii były one wymazywane z jego umysłu. Jednak dla samego lekarza nie było to miłe doświadczenie, niezależnie od tego, czy chodziło o skorzystanie z hipnotaśmy tylko na czas operacji, czy na wiele miesięcy, co bywało niezbędne przy pracy badawczej czy dydaktycznej.

Jedynym jasnym punktem pozostawał fakt, że zwykli lekarze i tak cierpieli mniej niż Diagnostycy.

Ci ostatni stanowili elitę Szpitala i należeli do nielicznych istot na tyle stabilnych mentalnie, że mogły przechowywać naraz do dziesięciu zapisów. Ich zadaniem było poszukiwanie nowych kierunków w ksenomedycy — nie oraz diagnozowanie i leczenie nieznanych dotąd form życia. Po Szpitalu krążyło przypisywane O’Marze powiedzenie, że każdy dość zdrowy na umyśle, aby zostać Diagnostykiem, niechybnie musi być szalony.

Powód do takiego mniemania był prosty — wraz z danymi o fizjologii przyjmowało się także pamięć i osobowość osoby, która nagrała taśmę. W ten sposób Diagnostyk popadał dobrowolnie w postać złożonej schizofrenii, przy czym wszczepione alter ego mogły być tak diametralnie odmienne, że wielokrotnie posługiwały się nawet innymi systemami logicznymi. Poza tym sporo autorytetów medycznych, chociaż wybitnych w swoich fachu, okazywało się istotami nieopanowanymi, agresywnymi i niemiłymi.

Conway wiedział, że w przypadku taśmy GLNO to akurat mu nie grozi, gdyż Cinrussańczycy byli ze wszech miar łagodni, przyjacielscy i dawali się lubić.

— Już się zastanowiłem — powiedział. O’Mara pokiwał głową.

— Carrington? — rzucił do interkomu na biurku. — Starszy lekarz Conway otrzymał zgodę na przyjęcie taśmy GLNO. Obowiązkowo z godzinnym uspokajaczem po zabiegu. Będę na oddziale nagłych przypadków na sto sześćdziesiątym trzecim. Postaram się jednak nie wtrącać lekarzom do roboty — dodał, uśmiechnąwszy się niespodziewanie do Ziemianina.

* * *

Obudziwszy się, Conway ujrzał nad sobą wielki różowy balon czyjegoś oblicza. Odruchowo chciał uciec na ścianę, byle dalej od tego olbrzymiego ciała, które mogłoby go przypadkiem zmiażdżyć. Oblicze nieco drgnęło. Jego właściciel zorientował się, co się dzieje, odsunął się nieco i wyprostował.

— Spokojnie, doktorze — powiedział porucznik Carrington, jeden z asystentów O’Mary. — Proszę powoli usiąść, a potem wstać. I nie przejmować się, że ma pan tylko dwie nogi, nie sześć.

Wędrówka na pokład 163 nie trwała nawet specjalnie długo, jeśli wziąć pod uwagę, że obchodził z daleka wszystkie napotkane stworzenia, nawet te mniejsze od siebie, ponieważ obcy w jego umyśle twierdził, że są wielkie i niebezpieczne. Od Murchison dowiedział się, że O’Mara kontaktował się już z salą operacyjną i chciał wypytać Thornnastora i Edanelta o specyficzne cechy fizjologiczne i ewolucyjne EGCL. Chirurdzy byli jednak zbyt zajęci, aby z nim rozmawiać, psycholog poszedł więc do izolatki Prilicli.

Na pogawędki z Conwayem też nie mieli chęci i łatwo się było domyślić dlaczego. Operacja okazała się o wiele trudniejsza, niż sądzili, i obecnie po prostu ścigali się z czasem.

Jak wyjaśniła pospiesznie Murchison, korzystając z chwil, gdy nie musiała pomagać Thornnastorowi, po usunięciu przed godziną tkwiących w mózgu odłamków pancerza niespodziewanie pogorszył się stan pacjenta. Zmianę wykrył Prilicla, który wprawdzie nie mógł uczestniczyć w operacji, ale nie przestał być lekarzem. Na dodatek obecna nadczułość narządów zmysłów pozwalała mu śledzić przebieg zdarzeń na odległość. Korzystając ze swojej rangi, przysłał siostrę dyżurną oddziału siódmego na salę operacyjną z propozycją, aby pozwolono mu oglądać wszystko na monitorze, a tym samym skuteczniej pomóc.

Przyczyną kryzysu okazały się uszkodzenia szeregu dużych naczyń krwionośnych w okolicach mózgu. Po usunięciu odłamków zaczęły one obficie krwawić

1 obaj chirurdzy byli zmuszeni skorzystać z propozycji Prilicli. Bez pomocy empaty kontrolującego stan pacjenta pospieszne zatrzymywanie krwawienia i rekonstruowanie naczyń przebiegających w tak wrażliwym rejonie byłoby zbyt niebezpieczne.

— Rokowania? — spytał cicho Conway, ale zanim Murchison zdołała odpowiedzieć, Thornnastor obrócił jedną z szypułek i spojrzał na stojącego za jego plecami gościa.

— Jeśli w ciągu najbliższych trzydziestu minut nie dojdzie do wylewu, to zapewne umrze dopiero ze starości — powiedział. — A teraz proszę przestać absorbować moją asystentkę i zająć się własnym pacjentem.

W drodze na siódemkę Conway zastanawiał się, jakim cudem empata potrafi odróżnić słabą emanację nieprzytomnego EGCL od emocji pół tuzina przytomnych istot obecnych tuż obok. Może wiązało się to z obecną nadwrażliwością Prilicli, jednak jakiś głos podpowiadał Conwayowi, że chodzi o coś całkiem innego.

O’Mara ciągle przebywał w izolatce. Bardzo niska grawitacja sprawiała, że cały czas przytrzymywał się stelaża sprzętu monitorującego. Wraz z Priliclą śledził na ekranie przebieg operacji.

— Conway, proszę przestać! — powiedział ostro psycholog.

Lekarz starał się nie reagować żywiołowo na widok chorego empaty, ale jego umysł był teraz w połowie cinrussański. Dla przedstawiciela gatunku o najsilniejszych w Federacji talentach empatycznych widok cierpiącego współplemieńca był szalenie przykry, na dodatek Conway, jako Ziemianin, nie potrafił przejść obojętnie obok przyjaciela w potrzebie. Sytuacja była więc niełatwa dla nich obu.

— Przykro mi — mruknął niepotrzebnie.

— Wiem, przyjacielu Conway — powiedział Priliclą, obracając się w jego stronę. — Nie powinieneś jednak przyjmować tego zapisu.

— Został ostrzeżony — warknął O’Mara, ale sądząc po wyrazie twarzy, nie był zirytowany. Też się przejął.

Conway należał teraz do empatycznej rasy, jednak jako osobnik okaleczony. Dysponował wspomnieniami, które podpowiadały mu, jak ważna jest więź empatyczna, ale nie potrafił jej nawiązać. Owszem, widział i słyszał Priliclę, mógł go nawet dotknąć, lecz nie potrafił biegle odczytywać emocji kryjących się za każdym słowem, gestem czy poruszeniem. Dla przebywających w zasięgu wzroku Cinrussańczyków taki kontakt był czymś naturalnym i dostarczał wielkiej satysfakcji. Conway czuł się zatem jak ktoś, kto nagle ogłuchł i stracił głos. Wydawało mu się wprawdzie, że odbiera silne sygnały od Prilicli, ale była to tylko gra wyobraźni, bardziej współczucie niż współodczuwanie.

Jego ludzki mózg nie pozwalał mu na więcej i cudza pamięć o doznaniach empatycznych nic tu nie zmieniała. Natomiast bardzo użyteczne mogły być wspomnienia związane z doświadczeniem klinicznym dawcy. Zamierzał z nich skorzystać.

— Jeśli można, doktorze Prilicla — powiedział Conway oficjalnym tonem — chciałbym zacząć badanie.

— Oczywiście, przyjacielu Conway. — Prilicla nie trząsł się już, tylko drżał lekko, co sugerowało, że Conway odzyskał wreszcie panowanie nad sobą. — Pojawiły się kolejne, bardzo dokuczliwe objawy.

— Też mi się tak wydaje — powiedział Ziemianin, odsuwając delikatnie jedno z niewiarygodnie kruchych skrzydeł, aby przytknąć skaner do klatki piersiowej przyjaciela. — Opisz je, proszę.

Przez dwie godziny, które upłynęły, od kiedy Conway ostatni raz widział Priliclę, w wyglądzie i zachowaniu empaty zaszło sporo drobnych, lecz zauważalnych zmian. Lekko nieprzytomne spojrzenie chronionych trzema powiekami oczu sugerowało kłopoty z koncentracją. Napięte zazwyczaj skrzydła pofałdowały się, a cztery niezwykle precyzyjne manipulatory, które mogły uczynić kiedyś z Prilicli jednego z najlepszych chirurgów w Szpitalu, drżały, choć trzymał je kurczowo razem. GLNO wyglądał na raptownie postarzałego i poważnie chorego.

Podczas badania również cinrussańska część umysłu Conwaya zdumiewała się tym, co stwierdzał. Zarówno on, jak i autor hipnotaśmy opierał się na własnym, bogatym doświadczeniu, ale obaj byli pewni jednego — pacjent jest bliski śmierci.

Empata zatrząsł się gwałtownie i znowu uspokoił, gdy Conway zdołał opanować nieprofesjonalne odczucia.

— Nie znalazłem żadnych deformacji, zatorów, zmian chorobowych czy infekcji, które mogłyby wywołać opisane objawy — powiedział spokojnie. — Nie dostrzegam też żadnych przyczyn zaburzeń oddychania, o których wspomniałeś. Moje cinrussańskie alter ego podpowiada mi, że podobna nadwrażliwość zdarza się u dorosłych osobników twojego gatunku, ale nigdy nie jest aż tak intensywna jak twoja. Przypuszczam, że może chodzić o nie powiązane z toksynami i patogenami oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy.

— Myślisz, że to psychosomatyczne? — spytał bez ogródek 0’Mara, wskazując palcem Priliclę.

— Chciałbym to zweryfikować — odparł spokojnie Conway. — Jeśli nie masz nic przeciwko, porozmawiam z majorem 0’Marą na zewnątrz.

— Oczywiście, przyjacielu Conway — zgodził się Prilicla. Drżenie nie ustępowało i wydawało się, że jeszcze trochę, a rozerwie kruchą istotę. — Jednak proszę, byś jak najszybciej wymazał hipnozapis. Twój podwyższony poziom współczucia i troski nie pomaga żadnemu z nas. Chciałbym też zaznaczyć, że dawcą tego materiału był nasz wielki autorytet medyczny z odległej przeszłości. Z całą skromnością mogę powiedzieć, że przed przybyciem do Szpitala, przygotowując się do podjęcia tej pracy, osiągnąłem zbliżony poziom. Zapewniam, że w historii naszego gatunku nie odnotowano niczego, co przypominałoby mój stan. To naprawdę bezprecedensowa sytuacja. Oczywiście, jeśli przyjąć, że przyczyny są psychosomatyczne, nie jestem w pełni wiarygodny, jednak zawsze, tak w dzieciństwie, jak i w wieku dojrzałym, cieszyłem się pełnią władz umysłowych. Przyjaciel O’Mara może to potwierdzić. Mam nadzieję, że skoro wszystkie te dziwne symptomy u mnie wystąpiły tak nagle, równie szybko ustąpią.

— Może Thornnastor mógłby… — zaczął Conway.

— Sama myśl o tym, że ten olbrzym miałby do mnie podejść, może mnie zabić. Poza tym Thornnastor jest zajęty… Przyjacielu Edanelt, uważaj!

Prilicla skupił nagle całą uwagę na ekranie.

— Nawet chwilowy nacisk na ten obszar powoduje gwałtowny spadek aktywności mózgu. Proponuję, byś podszedł do tej wiązki nerwów przez otwór obok…

Conway nie usłyszał reszty, O’Mara bowiem złapał go za rękę i wyciągnął ostrożnie z pomieszczenia.

— To bardzo dobra rada — powiedział naczelny psycholog, gdy oddalili się już nieco od izolatki. — Usuńmy ten zapis, doktorze, a po drodze do mojego gabinetu porozmawiamy o naszym małym przyjacielu.

Conway pokręcił zdecydowanie głową.

— Jeszcze nie teraz. Prilicla powiedział wszystko, co wiadomo im o takich objawach. Najgorsze jednak, że Cinrussańczycy nie należą do najodporniejszych gatunków Federacji. Nie są wytrzymali, nie potrafią długo przeciwstawiać się chorobom czy skutkom obrażeń, i to niezależnie od ich przyczyny. Zapewne wszyscy, czyli i ja, i moje alter ego, i pan, wiemy, że jeśli nie zdołamy szybko mu pomóc, umrze. Zapewne przed upływem dziesięciu godzin.

Major przytaknął.

— Jeśli nie ma pan jakiegoś genialnego pomysłu, a zapewniam, że byłbym otwarty na każdą propozycję, pójdę teraz przemyśleć kilka spraw z tym zapisem w głowie — dodał Conway. — Na razie nie dał mi wiele, ale chcę spróbować raz jeszcze, tyle że bez powstrzymywania zbyt silnych emocji w towarzystwie pacjenta. Jest w tym przypadku coś dziwnego, co ciągle mi umyka. Idę więc na spacer. Chcę się znaleźć poza zasięgiem empatycznego zmysłu Prilicli.

O’Mara ponownie skinął głową i oddalił się bez słowa. Conway włożył lekki kombinezon i ruszył trzy poziomy w górę, do sekcji chlorodysznych Illensańczyków. W porównaniu z ludźmi były to istoty mało towarzyskie i lekarz miał nadzieję, że w wypełnionych żółtawą mgłą korytarzach uda mu się znaleźć odrobinę samotności. Wyszło jednak inaczej.

Starszy lekarz Gilvesh, który pracował z Conwayem kilka miesięcy wcześniej przy przypadku Dwerlanki DBPK, był tego dnia nietypowo towarzyski i nie zamierzał przepuścić okazji na pogawędkę z kolegą. Spotkali się w wąskim korytarzu wiodącym do magazynu aptecznego, więc Ziemianin nie miał jak umknąć.

Gilveshowi trafił się akurat jeden z tych dni, kiedy pacjenci prześcigali się w skargach, że poświęca się im za mało uwagi, i domagali się zwiększonych dawek środków przeciwbólowych, których podawanie wymagało jego osobistego nadzoru. Młodsi lekarze i personel pielęgniarski pracowali więc pod presją, wszyscy chodzili rozdrażnieni i ciągle ktoś się na kogoś wściekał. Gilvesh przeprosił z góry za wszystkie przykrości, które mogły spotkać na oddziale tak szacownego gościa jak starszy lekarz Conway. Dodał też, że ma kilka przypadków, które zainteresowałyby Ziemianina.

Podobnie jak inni lekarze pracujący w wielośrodowiskowym szpitalu, Conway dysponował podstawową wiedzą o fizjologii, metabolizmie i najpowszechniejszych chorobach ras żyjących w Federacji, jednak prawdziwa konsultacja, o diagnozie nie wspominając, wymagałaby przyjęcia illensańskiego hipnozapisu. Gilvesh wiedział o tym równie dobrze jak Conway, ale był na tyle zaniepokojony stanem swoich pacjentów, że mimo wszystko zależało mu na choćby pobieżnej opinii przedstawiciela innego gatunku.

Z cinrussańską taśmą i głową zaprzątniętą Priliclą Conway potrafił zdobyć się jedynie na uprzejme chrząknięcia. Gilvesh tymczasem rozprawiał ze swadą o ko — lejnych przypadkach: infekcji przewodu pokarmowego, bez wątpienia poważnej i nawet na oko dokuczliwej grzybicy wszystkich ośmiu szpatułkowych kończyn i innych jeszcze dolegliwościach, które zdarzały się Illensańczykom.

Jego pacjenci byli wprawdzie poważnie chorzy, ale stanu żadnego z nich nie można było nazwać krytycznym, a zwiększone dawki środków przeciwbólowych, które Gilvesh podał im trochę wbrew sobie, z wolna zaczynały działać. W końcu Conway zdołał przeprosić kolegę i skierował się ku spokojniejszym poziomom MSVK i LSVO.

Po drodze zajrzał na poziom sto sześćdziesiąty trzeci, żeby sprawdzić, co się dzieje z EGCL. Murchison wyjaśniła mu między ziewnięciami, że operacja przebiega pomyślnie, a Prilicla dobrze ocenia emocjonalną aktywność pacjenta. Z Priliclą nawet nie próbował się kontaktować.

Na poziomach o niskiej grawitacji okazało się, że tam również jest jeden z tych szczególnych dni, kiedy wszystko idzie na opak, i zaraz zaangażowano go do dalszych konsultacji. Nie mógł się wykręcić, bo był przecież Conwayem, ziemskim starszym lekarzem znanym z nieortodoksyjnych pomysłów, które z reguły okazywały się trafne, zarówno jeśli chodzi o diagnozy, jak i o leczenie. Tutaj mógł się jednak na coś przydać, chociaż jego sugestie były całkiem zwyczajne. Cinrussańczycy, których dane miał w głowie, nie różnili się bardzo pod względem temperamentu czy budowy od Nallajimów czy Eurilów, ptakowatych kruchych i niezwykle nieśmiałych wobec większych stworzeń. Nadal jednak nie widział rozwiązania, tradycyjnego czy nie, problemu, z którym najbardziej chciał się uporać.

Choroby Prilicli.

Zastanowił się, czy nie pójść do swojego pokoju, gdzie miałby ciszę i gdzie mógłby spokojnie pomyśleć, ale taka wędrówka na drugi koniec Szpitala zajęłaby ponad godzinę, Conway zaś chciał być w pobliżu pacjenta, na wypadek gdyby i tak ciężki już stan Prilicli jeszcze się pogorszył. Wysłuchiwał więc dalej nallajimskich pacjentów opisujących swoje dolegliwości i współczuł im z całego serca. Cinrussańska część jego umysłu podpowiadała mu, jak bardzo muszą cierpieć, chociaż on sam, jako Ziemianin, nie potrafił w pełni odebrać ich doznań. Całkiem jakby oddzielała go od otoczenia szklana tafla nie przepuszczająca dużo więcej ponad widok otoczenia.

Niemniej coś docierało. Miał wrażenie, że odczuwa słabe echa bolesnych doznań illensańskich pacjentów, a także nieco emocji Eurilów i Nallajimów. A może to była tylko autosugestia?

Szklana tafla, pomyślał nagle i coś zaczęło mu świtać. Próbował uchwycić tę myśl. Szkło… coś ze szkłem… albo materiałem o właściwościach szkła…?

— Przepraszam, Kytili — powiedział do nallajimskiego lekarza, który głośno wyrażał zaniepokojenie nieswoistymi objawami pacjenta, którego dałoby się łatwo wyleczyć, gdyby nie ciągle odczuwany przez niego ból. — Muszę pilnie zobaczyć się z O’Marą.

Jednak naczelny psycholog został wezwany do jakiegoś problemu, który pojawił się nagle na opuszczonym niedawno przez Conwaya poziomie chlorodysznych, i zapis hipnotaśmy GLNO usunął Conwayowi Carrington, który też był wysoko wykwalifikowanym psychologiem. Spojrzał potem uważnie na Conwaya i spytał, czy mógłby jeszcze w czymś pomóc.

Ziemianin pokręcił głową i uśmiechnął się zdawkowo.

— Chciałem poprosić o coś O’Marę. Ale zapewne i tak by odmówił. Można skorzystać z komunikatora?

Kilka sekund później na ekranie pojawiła się twarz Fletchera.

— Tu Rhabwar.

— Kapitanie, chcę prosić o przysługę. Jeśli się pan zgodzi, zadbam o to, by cokolwiek się stanie, nie został pan obciążony odpowiedzialnością. Chodzi o sprawę czysto medyczną i to moje polecenia będą wiążące. Mam pomysł, jak pomóc Prilicli — dodał i wyłożył dokładnie, czego oczekuje. Gdy skończył, Fletcher spojrzał na niego uważnie.

— Zdaję sobie sprawę ze stanu Prilicli, doktorze — powiedział. — Naydrad chodzi do niego tak często, że prawie nie opłaca się zamykać śluzy. Po każdym powrocie informuje nas o postępach leczenia, a raczej ich braku. Nie muszę wspominać, że czujemy się za niego współodpowiedzialni. Domyślam się, że pragnie pan użyć statku do nieautoryzowanej misji i ukrywa pan jej szczegóły, by ewentualne śledztwo dotknęło mnie w jak najmniejszym stopniu. Niepotrzebnie, doktorze, ale rozumiem pana i oświadczam, że wykonam każdy rozkaz, który pan wyda. — Kapitan przerwał i po raz pierwszy Conway dojrzał na jego kamiennym obliczu coś na kształt ożywienia. — Domyślam się, że chce pan, byśmy polecieli na Cinrussa, żeby nasz mały przyjaciel mógł umrzeć wśród swoich.

Zanim Conway zdążył odpowiedzieć, Fletcher przełączył obraz na Naydrad, która znajdowała się na pokładzie medycznym.

Pół godziny później Conway wraz z Kelgianką zaczął przenosić Priliclę z łóżka na nosze. Empata był już ledwie przytomny, osłabienie zmniejszyło nawet dręczące go drgawki. W korytarzu wiodącym do luku numer dziewięć nikt nie spytał ich, co robią. Paru osobom, które miały taki zamiar, Conway pokazał swój autotranslator. Stukając z irytacją w obudowę, sugerował, że urządzenie się zepsuło. Jednak gdy mijali wejście do izolatki EGCL, trafili na wychodzącą Murchison. Natychmiast stanęła im na drodze.

— Dokąd go bierzecie? — spytała stanowczo, chociaż wyraźnie była bardzo zmęczona i nieco przez to zła, gdyż empata zadrżał wyczuwalnie.

— Na Rhabwara — odparł Conway możliwie najspokojniej. — Jak EGCL?

Murchison spojrzała na Priliclę i spróbowała opanować emocje.

— Całkiem dobrze, jeśli wziąć pod uwagę okoliczności. Jego stan się ustabilizował. Cały czas jest przy nim siostra przełożona. Edanelt odpoczywa w pomieszczeniu obok, jakby co, będzie na miejscu w parę sekund, choć nie oczekujemy problemów. Wręcz odwrotnie, przypuszczamy, że niebawem odzyska przytomność. Thornnastor wrócił do siebie, żeby przeanalizować wyniki testów Prilicli. Nie powinniście go ruszać…

— Thornnastor nie zdoła go wyleczyć — powiedział Conway z dużą pewnością siebie i spojrzał przelotnie na nosze. — Przydałaby się nam twoja pomoc. Wytrzymasz jeszcze kilka godzin na nogach? Proszę, nie mamy wiele czasu.

Kilka sekund po tym, jak nosze znalazły się na pokładzie szpitalnym Rhabwara, Conway połączył się z Fletcherem.

— Kapitanie, proszę ruszać jak najprędzej. I przygotować ładownik planetarny.

— Lądownik… Doktorze, jeszcze nie odcumowaliśmy, o odejściu na odległość skoku nie wspominając, a pan już martwi się o lądowanie na Cinrussie! Na pewno wie pan, co…

— Coś wiem, chociaż pewien nie jestem niczego — przerwał mu lekarz. — Proszę przygotować się na krótki lot z maksymalnym ciągiem, nie będziemy jednak oddalać się nawet na dystans skoku.

Fletcher wyłączył się, nie potwierdziwszy, że przyjął polecenie, ale kilka chwil później widoczne za iluminatorami poszycie Szpitala zaczęło się odsuwać. Szybkość wzrosła wkrótce do maksymalnej możliwej w tych warunkach nawigacyjnych. Niebawem byli już kilometr, a potem dwa dalej. Nikt jednak nie oglądał widoków. Conway wpatrywał się w Priliclę, a Naydrad i Murchison w Conwaya.

— Przed chwilą powiedziałeś, że Thornnastor nie zdoła go wyleczyć — odezwała się nagle patolog. — Co miałeś na myśli?

— To, że Prilicli nic nie dolega — odparł Conway. Ignorując opadłą niedostojnie szczękę Murchison i wichurę czeszącą sierść Kelgianki, spojrzał na małego empatę. — Prawda, przyjacielu?

— Chyba tak, przyjacielu Conway — rzekł Prilicla, po raz pierwszy od dłuższego czasu dając wyraźny znak życia. — Z całą pewnością nic mi w tej chwili nie jest. Ale czuję się zagubiony…

— Zagubiony! — wykrzyknęła Murchison, ale urwała, bo Conway znowu włączył komunikator.

— Kapitanie, natychmiast wracamy do śluzy dziewiątej, żeby przyjąć na pokład kolejnego pacjenta. Proszę włączyć wszystkie zewnętrzne światła i ignorować polecenia z kontroli obszaru. I niech pan połączy mnie z izolatką EGCL na poziomie jeden sześć trzy. Szybko.

— Dobrze — odparł chłodno Fletcher. — Ale żądam wyjaśnień…

— Otrzyma je pan… — zaczął Conway, lecz przerwał, ujrzawszy na ekranie izolatkę z pacjentem, przy którym czuwała zwinięta w futrzany znak zapytania Kelgianka. Siostra zdała krótki i wyczerpujący raport o stanie chorego. Wieści były przerażające.

Conway zerwał połączenie i raz jeszcze wywołał kapitana.

— Nie mamy czasu, proszę więc wszystkich, by słuchali uważnie, a spróbuję wyjaśnić, co zapewne się tu dzieje — powiedział pojednawczym tonem. — Chciałem wykorzystać ładownik jako izolatkę ze zdalnie sterowanym wyposażeniem medycznym, ale widzę, że już z tym nie zdążymy. EGCL zaczyna się budzić i w każdej chwili w Szpitalu może się rozpętać piekło.

Pospiesznie wyjaśnił, na czym opiera się jego teoria na temat EGCL i jak do niej doszedł. Zakończył, przytaczając dowód w postaci szybkiego powrotu Prilicli do zdrowia.

— I to jedno mnie niepokoi — dodał ponuro. — Nie chciałbym ponownie wystawiać naszego przyjaciela na psychiczne tortury.

Empata zadrżał, wspominając niedawne cierpienie.

— Nie szkodzi, przyjacielu Conway. Zgadzam się, skoro będzie to już tylko tymczasowe.

Jednak zabrać EGCL było dużo trudniejsze, niż wykraść Priliclę. Kelgiańska siostra nie chciała im uwierzyć i dopiero połączone wysiłki Naydrad oraz starszych rangą Murchison i Conwaya sprawiły, że posłuchała. Podczas sprzeczki obu Kelgianek ich futra przypominały targane sztormem morza. Nawet Murchison wyraźnie zmieniła się na twarzy, chociaż Conway ostrzegał wszystkich, czym może grozić w tej chwili folgowanie emocjom. Zanim nosze z pacjentem wyruszyły na pokład Rhabwara, wywołali tyle zamieszania, że ktoś na pewno zameldował już o ich poczynaniach przełożonym. Conway wolałby tego uniknąć…

Pacjent dochodził do siebie. Nie było czasu na szukanie właściwych ludzi ani na długie wyjaśnienia. Nagle jednak musiał znaleźć na to kilka chwil, gdyż w pomieszczeniu zjawili się O’Mara z Edaneltem. Pierwszy odezwał się naczelny psycholog.

— Conway! Co pan wyrabia z tym pacjentem?

— Porywam go! — warknął z sarkazmem starszy lekarz, ale zaraz się opamiętał. — Przepraszam, sir, ale wszyscy jesteśmy zdenerwowani, chociaż staramy się nad sobą panować. Edanelt, pomóż mi, proszę, przenieść system podtrzymywania życia EGCL na nosze. Nie zostało nam wiele czasu, wyjaśnię wszystko po drodze.

Melfianin zawahał się, co było widać po tym, jak stuknął kilka razy sześcioma krabowatymi odnóżami o podłogę.

— Niech będzie, Conway — powiedział w końcu. — Ale jeśli mnie nie przekonasz, pacjent zostanie tutaj.

— W porządku — stwierdził Ziemianin i spojrzał na O’Marę, którego twarz zdradzała, iż ciśnienie skoczyło mu niepokojąco. — Z początku miał pan trafne przypuszczenia, ale wszyscy byli zbyt zajęci, aby z panem porozmawiać. Do mnie też powinno to dotrzeć i pewnie by dotarło, gdyby nie zamieszanie z hipnotaśmą GLNO i troska o Priliclę…

— Proszę darować sobie pochlebstwa i wymówki, Conway — przerwał mu O’Mara. — Do rzeczy.

Conway pomagał Murchison i Naydrad umieścić pacjenta na noszach, podczas gdy Edanelt i druga siostra sprawdzali zamocowania biosensorów.

— Ilekroć napotykamy nową inteligentną rasę, zadajemy sobie pytanie, jak doszła do swojej pozycji. Uznajemy, że tylko dominująca forma życia na planecie ma szansę i warunki, aby rozwinąć cywilizację zdolną do podróży międzygwiezdnych…

Z początku Conway nie pojmował, jak EGCL zdołali uzyskać aż tak wysoką pozycję, jak wywalczyli miejsce na samym szczycie ewolucyjnego drzewa. Brakowało im narządów mogących służyć za broń, a pojedyncza, ślimacza stopa nie pozwalała na ucieczkę przed naturalnymi wrogami. Pancerz mógł chronić wprawdzie najważniejsze organy, jednak wysoka skorupa ułatwiała zadanie drapieżnikom. Wystarczyło przewrócić takie stworzenie, żeby dobrać się do jego miękkiego brzucha. Macki były elastyczne i całkiem sprawne, lecz zbyt krótkie i słabe, żeby kogokolwiek przepędzić. EGCL powinni więc przegrać w przedbiegach, ale z jakiegoś powodu tak się nie stało.

Coś zaczęło świtać Conwayowi, gdy krążył po sekcjach chlorodysznych i lekkograwitacyjnych stworzeń. Wszędzie widział pacjentów ze znanymi i poprawnie zdiagnozowanymi schorzeniami, którzy zaczęli żądać masowo środków przeciwbólowych. To była bezprecedensowa sytuacja — chorzy cierpieli znacznie bardziej, niż powinni. Wyczuwał wiele z ich cierpienia, jednak kładł to na karb własnej wyobraźni i autosugestii wywołanej przyjęciem taśmy Cinrussańczyka.

Z początku skłonny był przyznać, że chodzi o zaburzenia psychosomatyczne, ale pacjenci reprezentowali zbyt wiele jednostek chorobowych. To nie było to. Musiał jednak przemyśleć wszystko raz jeszcze.

Podczas powrotu z miejsca katastrofy, gdzie znaleźli tylko jednego rozbitka, wszyscy byli przygnębieni niepowodzeniami misji i zaniepokojeni stanem Prilicli. Jednak gdy spojrzeć na to z dystansu, trudno nie zauważyć, że ich reakcje były nieprofesjonalne. Zbyt mocno wszystko przeżywali. Można powiedzieć, że dotknęła ich ta sama nadwrażliwość, która tak dokuczyła Prilicli. Identyczna reakcja wystąpiła u pacjentów i personelu na poziomach Illensańczyków i Nallajimów. Conway też odczuwał coś takiego: słabe bóle brzucha, drętwienie rąk i palców, zbytnią pobudliwość w sytuacjach, które tego nie uzasadniały. Objawy te słabły wraz ze zwiększaniem się odległości. Podczas wizyt w gabinecie O’Mary lekarz czuł się całkiem normalnie i nie targał nim żaden szczególny niepokój. Troszczył się jedynie o powierzony mu przypadek. Owszem, była to troska szczególna, bo chodziło o Priliclę, ale tylko troska.

O EGCL nie myślał zbyt wiele, wiedział bowiem, że Thornnastor i Edanelt zapewniają mu najlepszą możliwą opiekę.

— Jednak potem zacząłem się zastanawiać nad jego obrażeniami — powiedział. — I nad tym, jak się czułem na statku i tutaj, w promieniu trzech poziomów od sali operacyjnej i izolatki pacjenta. Wcześniej, gdy miałem zapis GLNO, byłem empatą pozbawionym zdolności empatyczych, a mimo to wydawało mi się, że odczuwam cudze emocje i cierpienia. Skłonny byłem sądzić, że to zmęczenie i stres zwiększyły moją podatność na autosugestię, i uznałem te bóle za wytwór mojej wyobraźni. Później dotarło do mnie, że gdyby chodziło o zwykły wpływ, zarówno pacjenci, jak i personel zachowywaliby się poza tym normalnie. I stąd wysnułem wniosek, że mamy do czynienia…

— Z empatą! — powiedział O’Mara. — Takim jak Prilicla.

— Niezupełnie takim — stwierdził pewnym tonem Conway. — Chociaż zapewne zdolności empatyczne przodków obu ras mogły być podobne.

Świat EGCL był kiedyś bez wątpienia znacznie bardziej wrogi niż Cinruss, a ślimakowate stworzenia nie mogły w razie niebezpieczeństwa odlecieć, tak jak antenaci Prilicli. W takim środowisku zwykłe zdolności empatyczne mogły posłużyć co najwyżej za system wczesnego ostrzegania, lecz musiało się to wiązać z bardzo przykrymi doznaniami, w końcu więc umiejętność odbierania emocji zanikła. Bardzo możliwe, że EGCL stracili możliwość odczuwania emocji nawet w obrębie własnego gatunku.

Stali się za to organicznymi nadajnikami. Nauczyli się skupiać i wzmacniać tak własne odczucia, jak i odczucia otaczających ich stworzeń. Można przypuszczać, że obecnie nie kontrolują już nawet tego zjawiska.

— Pomyślcie, jak skuteczna to broń — zaznaczył Conway. Cała aparatura była już na noszach i mogli opuścić izolatkę. — Jeśli drapieżnik próbuje je zaatakować, jego głód i agresja, połączone ze strachem albo i bólem rannej ofiary, spadają na niego, wzmocnione, z nokautującą mocą. Mogę się tylko domyślać, jak przebiega samo wzmacnianie emocji, ale drapieżnik musi być zniechęcony, a przy okazji traci rozeznanie sytuacji. Szczególnie jeśli w pobliżu są inne drapieżniki, których odczucia też zostały wzmocnione. Wtedy mogą nawet zacząć atakować się nawzajem. Wiemy już, jaki wpływ wywiera na nas nieprzytomny EGCL — dodał z ponurą miną Conway. — A teraz dochodzi do siebie i nie mam pojęcia, co jeszcze może się zdarzyć. Nie wiem też, jaki będzie zasięg jego oddziaływania, i dlatego musimy usunąć go ze Szpitala, zanim wybuchnie panika, bo i tego nie potrafię wykluczyć… — Przerwał, aby stłumić narastający lęk. — Dość gadania i pytań. Musimy się pospieszyć.

Twarz O’Mary straciła podczas wyjaśnień Conwaya niepokojąco czerwoną barwę i zrobiła się niepokojąco blada.

— Nie marnujmy więc czasu, doktorze. Lecę z panem. Nie będzie na razie żadnych pytań.

Gdy dotarli na pokład medyczny Rhabwara, pacjent nie odzyskał jeszcze w pełni przytomności, za to Prilicla znowu poczuł się wyraźnie gorzej. Kiedy jednak zaczęli się oddalać od Szpitala, empata zameldował, że przykre doznania słabną, budzący się EGCL przekazuje zaś tylko lekki ból w okolicach, które niedawno operowano. Tego ostatniego nie musiał im mówić, gdyż sami to odczuwali.

— Zastanawiałem się, jak nawiązać z nimi kontakt — powiedział z namysłem O’Mara. — Jeśli wszyscy są tak silnymi nadawcami i wzmacniaczami emocji, mogą nie być tego świadomi, tylko odruchowo bronić się przed każdym, kto mógłby zrobić im krzywdę. Trzeba będzie dogadywać się z nimi na odległość, chyba że któreś z naszych założeń jest fałszywe…

— W pierwszej chwili chciałem umieścić pacjenta w ładowniku ze zdalnie sterowanym sprzętem medycznym — odezwał się Conway. — Potem jednak pomyślałam, że powinien przy nim zostać jeden lekarz, na ochotnika…

— Nie spytam, kto miałby to być — rzucił oschłym tonem O’Mara i uśmiechnął się niespodziewanie, gdy poczuł wzmocnione przez EGCL zakłopotanie Conwaya.

— …ponieważ jeśli może się zdarzyć przypadek wymagający całkowitej izolacji, to mamy z nim właśnie do czynienia — dokończył Conway.

Naczelny psycholog pokiwał głową.

— Właśnie chciałem nadmienić, że chyba nie podeszliśmy do sprawy z należytą uwagą. EGCL nigdy nie powinni być leczeni w szpitalu, gdzie zawsze jest wiele cierpiących albo chociaż obolałych istot. Jednak tutaj, na statku, nie jest tak źle. Owszem, pobolewa mnie w miejscach, czy raczej odpowiednikach tych miejsc, gdzie pacjent doznał obrażeń, ale da się to zmienić. Poza tym odbieram też wasz niepokój o stan chorego, co, nawet wzmocnione, nie jest nieprzyjemne. Wydaje się, że jeśli ktoś myśli o tej istocie dobrze, nie potrafi ona odpowiedzieć niczym nieprzyjemnym. Ciekawe. Czuję się dokładnie tak samo jak zwykle, tylko nie odbieram więcej wrażeń.

— Ależ on odzyskuje przytomność — zaprotestował Conway. — Wszystko powinno się nasilić…

— A jednak jest inaczej — uciął 0’Mara. — To oczywiste, Conway. Dzieje się tak właśnie dlatego, że pacjent odzyskuje przytomność. Proszę pomyśleć. Właśnie, doktorze. Eureka! Czuję, że doszedł pan do tego samego co ja!

— Jasne! — krzyknął Conway i zamilkł gwałtownie, bo jego wzmocnione odczucie satysfakcji sprawiło, że Prilicla aż zamachał powoli skrzydłami, co u Cinrussańczyków oznaczało doświadczanie wielkiej przyjemności. Zmalał też u wszystkich przekazywany przez pacjenta ból. Specjaliści od kontaktów będą mieli z nimi sto światów, pomyślał Conway.

— Zdolność wzmacniania i odbijania cudzych uczuć, wrogich albo przyjaznych, musi z natury rzeczy przejawiać się najsilniej, gdy stworzenie jest bezbronne, ranne czy nieprzytomne. Wraz z powrotem świadomości rola tego mechanizmu obronnego słabnie, ale samo odbijanie emocji nie ustaje. W ten sposób wszyscy w pobliżu takiej istoty są empatami w rodzaju Prilicli. Niemniej sami EGCL pozostają głusi na siebie, ponieważ to wyłącznie nadawcy. Prilicli jest trudniej. EGCL może się okazać świetnym towarzystwem dla każdego, kto będzie w dobrym humorze.

— Mówi mostek — odezwał się kapitan przez głośniki. — Otrzymałem pewne informacje o gatunku, do którego należy nasz pacjent. Archiwum Federacji przekazało Szpitalowi dane, z których wynika, że Hudlarianie nawiązali kontakt z jego przedstawicielami na krótko przed powstaniem Federacji. Rasa nazywa się Duwetz. Zdobyto dość wiadomości o jej języku, aby ówczesne autotranslatory mogły się nim posługiwać, jednak sam kontakt był bardzo trudny z powodu wielu emocjonalnych problemów, które pojawiły się u członków ekipy kontaktowej. Doradzają nam zachowanie daleko posuniętej ostrożności.

— Pacjent się obudził — powiedział nagle Prilicla. Conway przysunął się do EGCL i spróbował nasycić myśli pozytywnymi treściami. Zauważył z ulgą, że aparatura określa stan pacjenta jako stabilny, chociaż nadał był on osłabiony. Niemniej uszkodzone płuco podjęło swoje funkcje, a obie przyszyte kończyny tkwiły mocno w opatrunkach. Założone wprawnie przez Thornnastora i Edanelta szwy oraz spajający skorupę równy rząd klamer musiały do pewnego stopnia dokuczać stworzeniu mimo podania opracowanych przez Patologię środków przeciwbólowych, jednak wśród odczuć, którymi emanował obcy, nie było echa bólu. Nie wyczuwali też strachu ani wrogości.

Dwoje z trojga pozostałych oczu ogarnęło całe towarzystwo, podczas gdy trzecie oko wpatrzyło się w iluminator, za którym w odległości prawie ośmiu kilometrów widać było jasny od świateł masyw Szpitala. Wszystkich owiały odczucia tak silne, że nie byli w stanie powstrzymać widomej, odruchowej reakcji, czy to było westchnienie, drżenie czy falowanie futra. Wiedzieli już, że pacjent jest zdumiony i bardzo zaciekawiony…

— Nie jestem specjalistą od krojenia, ale mam wrażenie, że to naprawdę dobrze rokujący przypadek — powiedział O’Mara.

Śledztwo

Statek szpitalny Rhabwar zdołał dotrzeć na miejsce przypuszczalnej katastrofy w rekordowym czasie i z precyzją, która zdaniem Conwaya mogła przyprawić porucznika Doddsa o długotrwały ból głowy. Jednak gdy tylko na ekranach pokładu medycznego pojawiły się pierwsze dane, stało się jasne, że nie będzie to szybka akcja ratunkowa. Mogło okazać się nawet, że w ogóle nie będzie kogo ratować.

Nastawione na maksymalny zasięg czujniki nie wykryły ani śladu statku czy wraku, nie dostrzegły nawet najbardziej choćby rozproszonej chmury szczątków, która mogłaby oznaczać fatalną w skutkach awarię reaktora. Odnaleźli jedynie znajomy kształt częściowo stopionej boi alarmowej, unoszącej się ledwie kilkaset metrów od statku. Za nią, w odległości około trzech milionów kilometrów, widniał sierp jednej z planet systemu.

— Doktorze, mimo wszystko nie możemy przyjąć, że był to tylko fałszywy alarm — powiedział przez interkom wyraźnie rozczarowany major Fletcher. — Boje z nadajnikami nadprzestrzennymi to naprawdę drogi sprzęt i nie słyszałem jeszcze o inteligentnych stworzeniach, które lubowałyby się w wyrzucaniu ich bez powodu. Przypuszczam, że załoga spanikowała i dopiero po fakcie odkryła, że nie jest jednak tak źle. Mogli kontynuować podróż albo wylądować na planecie, żeby zająć się naprawami. Zanim odlecimy, musimy wykluczyć tę ewentualność. Dodds?

— System został już zbadany — odparł astrogator. — Słońce typu G i siedem planet, w tym jedna, która nadaje się na krótkotrwałe schronienie dla ciepło — krwistych tlenodysznych. To ta, którą widzimy. Brak śladów inteligentnego życia. Podchodzimy do przeszukania, sir?

— Tak. Haslam, schowaj skanery dalekiego zasięgu i wysuń planetarne. Poruczniku Chen, będę potrzebował krótkiego impulsu o mocy czterech g, na mój sygnał. I jeszcze jedno. Haslam, monitoruj wszystkie częstotliwości zwykłego i nadprzestrzennego radia, na wypadek gdyby byli tam, w dole, i próbowali nawiązać łączność.

Kilka minut później poczuli lekkie drżenie pokładu, gdy system grawitacyjny niwelował powstałe w trakcie przyspieszania przeciążenie rzędu czterech g. Conway, Murchison i Naydrad przysunęli się do ekranu, na którym Dodds przedstawiał szczegóły na temat siły ciążenia, składu atmosfery i ciśnienia oraz środowiska planety. Rzeczywiście, ledwie nadawała się do zamieszkania. Prilicla wpatrywał się w ekran z nieco większej odległości, bo — jak zwykle — dla własnego bezpieczeństwa tkwił uczepiony na suficie.

W pewnej chwili futro siostry przełożonej aż zafalowało.

— Nasz statek nie jest przystosowany do lądowania w przygodnym terenie — powiedziała Kelgianka. — A tam jest chyba bardzo wyboiście.

— Nie mogli zostać w przestrzeni, jak każdy po — rządny, ciężko przestraszony obcy? — rzuciła Murchison w przestrzeń. — Poczekaliby spokojnie na ratunek i byłoby dobrze.

Conway spojrzał na nią zamyślony.

— Możliwe, że nie chodziło o awarię, lecz o urazy czy chorobę załogi. Może zresztą już się z tym uporali. Zwykłe problemy z maszynami lub kadłubem łatwiej zlikwidować w próżni, przy stanie nieważkości.

— Nie zawsze, doktorze — wtrącił się Fletcher. — Gdy dochodzi do naruszenia integralności poszycia, lepiej jest wylądować na planecie z nadającą się do oddychania atmosferą, niż pozostać w próżni. Bez wątpienia przygotował pan już wszystko na przyjęcie pacjentów?

Conwaya rozzłościła słabo zawoalowana sugestia, aby przestał się wtrącać w sprawy kapitana i zajął swoim poletkiem. Murchison też musiała się poczuć urażona, bo wypuściła nagle głośno powietrze przez nos, Naydrad zaś wzburzyła swoje srebrzyste futro. Prilicla zadrżał cały i poruszył nerwowo skrzydłami, Conway uznał więc, że pora powściągnąć emocje. Pozostali doszli do tego samego wniosku.

Nie było nic dziwnego w tym, że jako kapitan statku major chciał mieć ostatnie słowo, ale widział doskonale, że będąc dowódcą jednostki medycznej, musi w pewnych sytuacjach, a szczególnie podczas akcji ratunkowej, uznawać zwierzchność lekarza. Fletcher był bez wątpienia dobrym i kompetentnym oficerem, jednym z najlepszych specjalistów Federacji od technologii obcych. Czasem jednak, zwykle gdy musiał przekazać dowodzenie w ręce starszego lekarza Conwaya, coś się w nim zmieniało, i to zdecydowanie na gorsze. Robił się oschły i oficjalny, a bywało nawet — złośliwy.

Prilicla przestał wreszcie drżeć i spróbował poprawić atmosferę.

— Jeśli ten statek rzeczywiście wylądował na planecie, będziemy z góry wiedzieli przynajmniej jedno: że załoga składa się z ciepłokrwistych tlenodysznych. Przygotowanie oddziału na ich przyjęcie będzie stosunkowo proste.

— To prawda — przyznał Conway ze śmiechem.

— Ostatecznie ta kategoria obejmuje tylko trzydzieści osiem znanych gatunków — dodała z przekąsem Murchison.

* * *

Już z odległości równej dwóm średnicom planety czujniki Rhabwara wykryły na jej powierzchni niewielką koncentrację metalu połączoną ze słabym źródłem promieniowania, co na nie zamieszkanym świecie mogło oznaczać tylko jedno: statek. Dzięki temu mogli wejść w atmosferę i zająć się dokładniejszymi badaniami, ledwie dwukrotnie okrążywszy glob na niskiej orbicie.

Statek szpitalny był przerobionym krążownikiem, największą spośród jednostek Korpusu zdolnych do lotów atmosferycznych. Mknął nad brunatną, piaszczystą powierzchnią planety niczym wielki, biały grot. Wywołany przez niego huk mógłby obudzić umarłego i z pewnością wyraźnie oznajmiał ich przybycie wszystkim istotom, które miały uszy albo dowolne ich odpowiedniki.

Gdy zbliżyli się do statku rozbitków, widzialność spadła prawie do zera. Przez okolicę przetaczała się jedna z burz piaskowych, które na tym świecie były elementem pustynnej codzienności. Tylko ekran radarowy ukazywał nagą, okoloną górami powierzchnię o stoczonych erozją wzniesieniach i skałach, na których próbowały wegetować nędzne krzewy. Nagle przelecieli nad stojącym pośród tego wszystkiego statkiem.

Fletcher skierował Rhabwara ostro w górę, a potem wykonał regularną pętlę i ruszył w to samo miejsce, tyle że już wolniej. Statek minęli na bardzo małym pułapie i niemal na prędkości przeciągnięcia, na dodatek burza zelżała akurat i zdołali nagrać widok obcej jednostki.

Chwilę później wznosili się już z powrotem ku przestrzeni kosmicznej.

— Nie zdołam posadzić Rhabwara w pobliżu — powiedział kapitan. — Obawiam się, że będziemy musieli wziąć ładownik, inaczej nie sprawdzimy, jaki jest stan rozbitków. I czy w ogóle są jacyś. Wokół wraku nie było widać śladów życia.

Conway przyjrzał się uważnie nieruchomemu obrazowi, który pojawił się na ekranie na moment przed odtworzeniem nagrania. Trudno było orzec, czy statek rozbił się, czy też było to tylko ciężkie lądowanie. Był mniejszy niż Rhabwar i został zaprojektowany do przyziemienia na ogonie. Jedna z trzech płetw stabilizujących, które były równocześnie wspornikami, pękła jednak przy lądowaniu i jednostka przewróciła się. Mimo to kadłub wydawał się nie uszkodzony, z wyjątkiem partii śródokręcia, która została wgnieciona przez wystającą skałę. Innych zniszczeń nie udało się dostrzec.

Dookoła, w odległości od dwudziestu do czterdziestu metrów, leżały jakieś przedmioty. Conway naliczył ich dwadzieścia siedem. Sensory identyfikowały je jako skupiska materii organicznej, ale żaden nie zmienił położenia między pierwszym a ostatnim ujęciem wykonanym z przelatującego dwukrotnie Rhabwara. Chodziło zatem o martwe albo nieprzytomne istoty. Conway powiększył obraz tak bardzo, że szczegóły zaczęły się rozmywać, i pokręcił ze zdumieniem głową.

To naprawdę były żywe istoty. Nawet pod maskującą je okrywą nawianego piasku widać było regularne wypustki, fałdy i zagłębienia, które musiały być kończynami i narządami zmysłów. Wszystkie miały podobne kształty, ale różniły się rozmiarami. Conway skłonny był jednak uznać, że nie chodzi o osobniki młodociane i dorosłe, ale o przedstawicieli różnych podtypów występujących w obrębie jednego gatunku.

— To całkiem nowe dla mnie istoty — powiedziała patolog Murchison, odsuwając się od ekranu. Spojrzała na Conwaya, a potem na pozostałych.

Wszyscy byli tego samego zdania. Conway włączył komunikator.

— Kapitanie, Murchison i Naydrad zejdą ze mną na dół — oznajmił. — Prilicla zostanie na pokładzie, aby przyjąć ofiary. — Normalnie zrobiłaby to Kelgianka, ale było oczywiste, że kruchy empata nie przetrwałby pośród burzy piaskowej nawet dwóch sekund. Wiatr zaraz by go porwał i zmiażdżył o najbliższą skałę. — Wiem, że cztery osoby w ładowniku to już tłok, ale chciałbym wziąć też kilka par noszy i zwykłe przenośne wyposażenie…

— Jedne duże nosze, doktorze — przerwał mu Fletcher. — Na pokładzie będzie pięć osób. Zabieram się z wami, na wypadek gdybyśmy trafili we wraku na jakieś problemy techniczne. Zapomina pan, że to nie znany Federacji gatunek, zatem konstrukcja ich jednostki też będzie dla nas czymś nowym. Dodds dostarczy resztę wyposażenia drugim kursem. Będziecie gotowi przy śluzie ładownika za piętnaście minut?

— Będziemy — odparł Conway z uśmiechem. Spodobał mu się zapał pobrzmiewający w głosie kapitana. Fletcher chciał obejrzeć wrak nie mniej, niż Conway palił się, by zbadać fizyczne i metaboliczne cechy jego załogi. Jeśli ocaleli jacyś rozbitkowie, znowu czekało ich trudne zadanie nawiązania kontaktu, który mógł nastręczyć wielu problemów zarówno medycznej, jak i kulturowej natury.

Fletcher był tak niecierpliwy, że to on, a nie Dodds, pilotował ładownik. Przyziemił na skandalicznie małym skrawku płaskiego, piaszczystego terenu sto metrów od wraku. Z dołu skalne występy wyglądały na wyższe i bardziej zerodowane, a tym samym groźniejsze. Na szczęście burza ucichła już i słaby wiatr nie unosił tumanów pyłu wyżej niż na kilka stóp. Haslam uprzedzał ich z Rhabwara o każdym porywie, który przechodził w pobliżu i mógłby utrudnić im pracę.

Jeden z nich nadciągnął, gdy Conway pomagał Naydrad wyładować nosze — dość masywne, samobieżne urządzenie zdolne odtwarzać pod ciśnieniową okrywą warunki typowe dla większości znanych form życia. Degrawitanty niwelowały jego sporą wagę, dzięki czemu nawet jedna osoba mogła spokojnie nimi manewrować, ale przy nagłym uderzeniu wiatru wszyscy musieli prawie się na nie rzucić, aby nie odleciały.

— Przepraszam — mruknął Dodds, jakby z racji obowiązków był odpowiedzialny nie tylko za informowanie o miejscowej pogodzie, ale też za wszystkie jej kaprysy. — Według lokalnego czasu zostały dwie godziny do południa, a o tej porze wiatr powinien zacząć słabnąć, by ożywić się ponownie po zachodzie słońca, kiedy znacznie spada temperatura. Wieczorne i poranne burze piaskowe potrafią być bardzo dokuczliwe i trwają od trzech do pięciu godzin. Praca na zewnątrz może być wtedy bardzo niebezpieczna. Podczas nocnej ciszy dałoby się pracować, ale raczej tego nie polecam. Miejscowe zwierzęta, choć wszystkożerne, są dość małe, jednak widoczne na zboczach cierniste zarośla potrafią się przemieszczać i nie należy spuszczać ich z oka. Szczególnie nocą. Sądzę, że będziemy teraz mieli około pięciu spokojnych godzin. Gdyby to nie wy — starczyło, lepiej będzie przerwać akcję ratunkową, przeczekać noc na Rhabwarze i wrócić jutro.

Wiatr rzeczywiście ucichł tymczasem i widzieli już wrak oraz porozrzucane wkoło niego ciemne obiekty. Powietrze drżało od gorąca. Conway uznał, że pięć godzin to aż za wiele, by zebrać wszystkich i przetransportować ich na Rhabwara w celu dokonania wstępnych oględzin. Na pustyni można było najwyżej udzielić pierwszej pomocy.

— Czy ktoś zadał sobie trud, aby nazwać jakoś tę zapomnianą przez wszystkich planetę? — spytał kapitan, wychodząc ze śluzy ładownika.

— Trugdil, sir — odparł Dodds po chwili wahania.

Fletcher uniósł brwi, Murchison wybuchnęła śmiechem, Naydrad musiała żywiołowo zafalować sierścią, gdyż materia jej lekkiego skafandra poruszyła się wyraźnie.

— Trugdil do kelgiański gryzoń o pewnym bardzo brzydkim zwyczaju… — zaczęła siostra przełożona.

— Wiem — powiedział astrogator. — Ale jednostka Korpusu, która odkryła tę planetę, miała właśnie kelgiańską załogę. Istnieje zwyczaj, zgodnie z którym nowy świat otrzymuje nazwę od imienia kapitana, tym razem jednak dowódca scedował to prawo na pierwszego oficera, a ten kolejno na swoich podwładnych. Mimo to nikt nie był skłonny przyjąć podobnego zaszczytu. Sądząc po tym, jaką nazwę ostatecznie wybrali, im chyba też się tu nie spodobało. Znam jeszcze inny przypadek…

— Ciekawe — mruknął cicho Conway — ale marnujemy czas. Prilicla?

— Słyszę cię, przyjacielu Conway — rozległ się w słuchawkach hełmu głos empaty. — Porucznik Haslam przekazuje obraz z teleskopu na ekran, mam też obraz z twojej kamery czołowej. Czekam w gotowości.

— Dobrze. Naydrad pomoże mi z noszami. Pozostali niech się rozdzielą i przyjrzą ofiarom. Jeśli którykolwiek osobnik będzie się poruszał albo zauważycie, że poruszał się jeszcze niedawno, proszę zaraz wezwać patolog Murchison albo mnie. Ważne, żebyśmy nie marnowali czasu na zwłoki — dodał, gdy wzięli się już do pracy. — Proszę też zachować ostrożność. Nie znamy tych istot, a one najpewniej nie znają nas. Możliwe, że nasza postać obudzi w nich dawne lęki, co w połączeniu z osłabieniem, bólem i zmniejszoną poczytalnością doprowadzi do gwałtownych odruchowych, reakcji obronnych, które nie wystąpiłyby w normalnych okolicznościach. — Przerwał, bo pozostali rozchodzili się coraz dalej, a pierwsze, pokryte częściowo piaskiem ciało było już tylko kilka metrów od niego.

Naydrad pomogła mu odgarnąć piach. Istota miała sześć odnóży i cylindryczny tułów zakończony z jednej strony kulistą głową, z drugiej zaś czymś na kształt ogona, trudno wszakże rozpoznawalnego z powodu obrażeń. Dwie przednie kończyny były zwieńczone długimi chwytnymi manipulatorami. Dało się też dostrzec dwoje oczu, skrytych częściowo pod ciężkimi powiekami, a także różne szczeliny i otwory, które musiały mieć związek z narządami słuchu oraz węchu, układem trawiennym i oddechowym. Skóra była jasnobrunatna, z wyjątkiem grzbietu, gdzie nabierała brązowoczerwonego odcienia. Widać było na niej liczne rany cięte i otarcia, które przestały już krwawić i były dokładnie oblepione piaskiem. Możliwe, że ten ostatni wspomógł proces krzepnięcia. Nawet wielka rana po oderwanym równo, niczym przy amputacji, domniemanym ogonie była już sucha.

Conway pochylił się, aby zbadać ciało skanerem. Nie znalazł śladów złamań ani obrażeń wewnętrznych i skłonny był uznać, można ruszyć stworzenie, nie pogarszając jego stanu. Naydrad czekała już z noszami na informację, czy ma ładować pacjenta czy też zostawić ciało do autopsji, gdy Conway wykrył bardzo słabą aktywność mięśnia sercowego i płytki, powolny oddech. Ślady życia były tak słabe, że o mały włos by je przeoczył.

— Widzisz go, Prilicla?

— Tak, przyjacielu Conway. Niezwykle ciekawa forma życia.

— Mamy tu mnóstwo luźnej tkanki — stwierdził Ziemianin. — Zapewne to skutek odwodnienia. Zastanawia mnie, że wszyscy wyglądają na podobnie poszkodowanych… — Zamilkł, ładując z Kelgianką pacjenta na nosze.

— Na pewno sam już się domyśliłeś, przyjacielu Conway, skąd się to wzięło — rzekł po chwili Prilicla w sposób mający zasugerować, iż w żadnym razie nie przypuszcza, aby Conway przeoczył coś tak oczywistego. — Odwodnienie i ciemniejsze zabarwienie powierzchownych warstw naskórka wiązać się może z miejscowym oddziaływaniem czynników środowiskowych, a zaczerwienienie górnych partii z oparzeniami słonecznymi.

Conway jakoś wcześniej się tego nie domyślił, ale szczęśliwie był na tyle daleko od empaty, że Prilicła nie mógł wyczuć jego zakłopotania.

— Naydrad, nie zapomnij o nasunięciu filtra słonecznego — powiedział, wskazując nosze.

Murchison zaśmiała się z cicha.

— Ja też na to nie wpadłam i dość mnie to niepokoiło. Ale mam tu parę istot, które powinieneś obejrzeć. Obie żyją, chociaż są w krytycznym stanie. Mają rozległe rany. Różnią się znacznie masą, a rozmieszczenie ich organów jest… dość osobliwe. Na przykład, przewód pokarmowy…

— Na razie musimy się skupić na oddzieleniu martwych od żywych — przerwał jej Conway. — Szczegółowe badania i autopsje przeprowadzimy na statku. Teraz nie poświęcajmy żadnemu więcej czasu, niż to naprawdę niezbędne. Ale rozumiem, o czym mówisz. Mój też jest ciekawym przypadkiem.

— Tak, doktorze — odparła chłodno Murchison, chociaż Conway starał się być tak uprzejmy, jak tylko mógł. Prawie ją przeprosił. Jednak patolodzy, a wśród nich i Murchison, byli dziwni.

— Kapitanie? Poruczniku Dodds? Macie jeszcze jakichś żywych?

— Nie przyglądałem się aż tak uważnie, doktorze — odpowiedział Fletcher trochę nieswoim głosem. Zapewne dla kogoś, kto nie był lekarzem, widok tylu poważnie rannych był trudny do zniesienia. — Obszedłem tylko szybko teren, licząc ich wszystkich i sprawdzając, czy żaden nie leży wśród skał lub pod piaskiem. Łącznie mamy tu dwadzieścia siedem ciał. Jednak są dość dziwnie ułożone, doktorze. Całkiem jakby statek miał wybuchnąć albo się zapalić, a oni próbowali resztką sił odpełznąć jak najdalej. Jednak nasze czujniki nie wskazują na podobne niebezpieczeństwo.

Dodds odczekał kilka sekund dla pewności, że kapitan skończył.

— Mam trzech żywych, poruszają się nieznacznie. I jednego, który wygląda na martwego, ale to pan jest tu lekarzem.

— Dziękuję — rzucił oschle Conway. — Zajmiemy się nimi, kiedy tylko się da. Póki co, poruczniku, proszę pomóc Naydrad przy noszach.

Sam przyłączył się do Murchison i przez następną godzinę krążyli wśród ofiar, sprawdzając skalę obrażeń i przygotowując kolejne istoty do transportu. W końcu nosze były już niemal pełne, miejsca zostało na dwie średniej wielkości ofiary, które wstępnie sklasyfikowali jako DCMH, albo na jednego wielkiego DCOJ. Całkiem niewielkie istoty klasy DCLG, o połowę prawie mniejsze od DCMH, do których należał pierwszy badany przez Conwaya osobnik, zostawili na razie, gdyż wszystkie dawały wyraźne oznaki życia. Ani Murchison, ani Conway nie potrafili jednak zrozumieć ich fizjologii. Patolog skłonna była uznać, że małe DCLG mogą być nieinteligentymi zwierzętami laboratoryjnymi albo pokładowymi maskotkami, podczas gdy zdaniem Conwaya większe DCOJ były chyba zwierzętami rzeźnymi, też oczywiście pozbawionymi rozumu. Niemniej przy nowych rasach nigdy nie można było być pewnym czegoś do końca, toteż postanowili traktować wszystkich jak pacjentów.

Potem trafili na jedną z najmniejszych istot, niewątpliwie martwą.

— Zbadam go w ładowniku — postanowiła natychmiast Murchison. — Dajcie mi kwadrans, a będę mogła powiedzieć Prilicli co nieco o ich metabolizmie, zanim jeszcze pierwsze ofiary dotrą na pokład.

Wzbijając porywane przez wiatr chmury piasku, ruszyła do ładownika z ciałem na ramieniu i torbą medyczną trzymaną dla równowagi w drugiej dłoni. Conway chciał już zaproponować jej, aby poczekała z badaniem, aż wróci na Rhabwara, gdzie czekało na nią całe laboratorium, ale Murchison miała swoje powody, aby postąpić inaczej. Po pierwsze, gdyby wyruszyła teraz z Doddsem i Naydrad, musieliby zostawić kilka umieszczonych już na noszach stworzeń, a po drugie, na razie potrzebne były tylko podstawowe informacje, mające ułatwić Prilicli przeprowadzenie operacji i leczenia zachowawczego. Właściwa kuracja miała się zacząć dopiero w Szpitalu.

— Słyszał pan, kapitanie? — spytał Conway. — Niech Dodds i Naydrad startują, jak tylko Murchison skończy autopsję. Chyba będziemy potrzebować trzech lotów, żeby zabrać ich wszystkich, i czwartego, żeby się ewakuować. I muszą się pospieszyć, jeśli mamy skończyć przed zachodem słońca i kolejną burzą.

Fletcher, który zwykle potwierdzał przyjęcie polecenia, tym razem nie odpowiedział.

— Murchison zostanie ze mną, żeby przygotować kolejnych rannych do transportu. Ułożymy ich gdzieś, gdzie będą osłonięci przed słońcem i podmuchami wiatru niosącego piasek. Może pod kadłubem statku, a najlepiej w środku, jeśli nie ma tam zbyt wielkiego bałaganu.

— Nie, doktorze — odezwał się Fletcher. — Obawiam się tego, co możemy znaleźć we wnętrzu wraku.

Conway nic nie powiedział, ale lekkie westchnięcie, gdy badał kolejnego rozbitka, wyraźnie świadczyło o jego irytacji. Kapitan był uznanym ekspertem od technologii kosmicznej obcych. Dlatego właśnie powierzono mu dowodzenie statkiem szpitalnym. Od dawna było wiadomo, jak niebezpieczna potrafi być dla ratowników misja prowadzona na pokładzie jednostki, której budowy ani zasad konstrukcyjnych nie znają. Fletcher miał zatem powody, aby zachować jak najdalej idącą ostrożność. Był kompetentny, wiedział zawsze, co robi, i nigdy nie zdradzał wątpliwości co do powierzonych mu zadań. Tym razem jednak zachował się inaczej. Conway ciągle się nad tym zastanawiał, gdy jakiś cień padł na oglądane właśnie przez niego ciało.

Nad nim stał kapitan. Wyglądał na naprawdę zaniepokojonego.

— Wiem, doktorze, że w czasie akcji ratunkowej to pan dowodzi — powiedział tonem zdradzającym zmieszanie. — Chcę, aby pan wiedział, że w pełni to akceptuję. Jednak w tym wypadku sądzę, że powinienem podjąć moje obowiązki. — Spojrzał na wrak i na ciężko rannego obcego. — Doktorze, czy ma pan doświadczenie w medycynie sądowej?

Ziemianin aż przysiadł i tylko patrzył na majora z otwartymi ustami. Fletcher zaczerpnął głęboko powietrza i podjął wątek:

— Rozmieszczenie i stan ofiar dookoła wraku wydaje mi się nienaturalny — powiedział z całą powagą. — Wskazuje, że odbyła się tu pospieszna ewakuacja, chociaż według naszych odczytów statkowi nic nie zagraża i nie odnajdujemy śladów promieniowania. Poza tym wszyscy ranni mają podobne obrażenia. Na dodatek, chociaż niektórzy oddalili się od statku bardziej niż pozostali, wszyscy padli w stosunkowo małym promieniu od kadłuba. Stąd zastanawiam się, czy ich obrażenia nie powstały już na pustyni, i to w miejscach, gdzie leżą obecnie.

— Jakiś miejscowy drapieżnik mógł ich zaatakować, gdy byli jeszcze w szoku i osłabieni po katastrofie — powiedział Conway.

Kapitan pokręcił głową.

— Na tej planecie nie ma zwierzęcia zdolnego do zadania takich ran. Większość to rany cięte albo amputacje kończyn, a to sugeruje ostre narzędzie. Ten, kto go użył, może ciągle znajdować się na pokładzie statku. Jeśli tak jest, nie wykluczam, że ci leżący tutaj mieli szczęście, że udało im się uciec, a wówczas aż boję się myśleć, co znajdziemy w środku. Teraz sam pan widzi, dlaczego nalegam na oddanie mi dowództwa. Korpus Kontroli jest ramieniem prawa Federacji, a moim zdaniem mogło tu dojść do poważnego przestępstwa. W tej sytuacji funkcja kapitana statku szpitalnego jest mniej istotna, przede wszystkim winienem się zachować jak policjant.

— Stan tego ciała, podobnie jak kilku innych, które zbadaliśmy, nie wyklucza takiej ewentualności — odezwała się Murchison, uprzedzając Conwaya.

— Dziękuję pani — powiedział Fletcher. — Dlatego właśnie chciałbym, byście wrócili na razie na Rhabwara, podczas gdy Dodds i ja aresztujemy przestępcę. Gdyby coś poszło źle, Haslam i Chen dowiozą was do Szpitala.

— Mówi Haslam, sir — rozległo się w słuchawkach. — Czy mam wezwać pomoc Korpusu?

Kapitan nie odpowiedział od razu, a Conway pomyślał, że to istotnie mogłoby wyjaśnić, dlaczego nie uszkodzony statek wypuścił boję alarmową i zdecydował się na awaryjne lądowanie. Coś mogło zajść wśród załogi. Może jakieś paskudztwo wyrwało się z zamknięcia? Musiał opanować zaczynającą własne wycieczki wyobraźnię.

— Nie mamy pewności, że chodzi o przestępstwo — powiedział. — Może jakieś zwierzę laboratoryjne uciekło z klatki? Oszalałe z bólu, mogło zrobić wiele złego…

— Zwierzęta używają kłów albo pazurów, doktorze — przerwał mu kapitan. — Nie noży.

— To nowy gatunek — zaprotestował Conway. — Nic o nich nie wiemy, nie znamy ich kultury ani zwyczajów. Mogą nie mieć pojęcia o naszych prawach.

— Nieznajomość prawa nie usprawiedliwia przestępstwa, jakim jest napaść na inną istotę rozumną. Ochrona ofiary też nie zależy od tego, czy zna ona prawo.

— To prawda… — mruknął Conway. — Ale nie jestem całkiem przekonany, że z tym właśnie mamy do czynienia. Dopóki nie uzyskam pewności, Haslam nie wezwie pomocy. Niemniej obserwujcie teren, a gdyby cokolwiek się poruszyło, natychmiast meldujcie. Niebawem Dodds wystartuje, zabierając…

— Naydrad i rannych — dokończyła Murchison. — Wystraszył mnie pan, kapitanie, ale to ciągle tylko hipoteza. Sam pan to przyznał. Podsumowując, wiemy jedynie, że mamy tu większą liczbę rannych obcych, którzy chociaż nieświadomi zapewne istnienia Federacji, mają prawo do jej opieki i ochrony. Czy ucierpieli na skutek katastrofy, czy z ręki jakiegoś psychopaty, nie zmienia to kwestii podstawowej, a mianowicie, że potrzebują pomocy medycznej.

Kapitan spojrzał na ładownik, w którym pracowała połączona z nimi drogą radiową Murchison, i znowu na doktora.

— Nie mam nic do dodania — powiedział Conway. Fletcher nie powiedział już ani słowa. Murchison skończyła tymczasem badanie, a Dodds i Naydrad przenieśli jeszcze dwóch rannych do ładownika. Nie odezwał się i wtedy, gdy maszyna wystartowała, Conway zaś wybrał osłonięty przez skały zakątek, w którym mieli ułożyć resztę rozbitków. Nie zaoferował też pomocy, chociaż przenoszenie obcych bez noszy było trudne i wyczerpujące. Chodził tylko między ciałami z kieszonkową kamerą i rejestrował położenie każdego z nich. Cały czas pilnował przy tym, aby zajmować pozycję między dwojgiem lekarzy a wrakiem.

Bez wątpienia bardzo poważnie traktował rolę policjanta chroniącego osoby postronne przed zagrożeniem.

Moduł chłodzący w skafandrze Conwaya nie działał chyba najlepiej i doktor chętnie otworzyłby na kilka minut przesłonę hełmu, jednak nawet za skałami wiatr cisnąłby mu zaraz do środka kilka garści piasku.

— Odpocznijmy chwilę — powiedział, układając kolejnego rannego obok innych. — Czas porozmawiać z Priliclą.

— Zawsze chętnie z wami rozmawiam, przyjaciele — rzekł pająkowaty. — Wprawdzie jestem poza zasięgiem waszego pola emocjonalnego, ale współczuję wam sytuacji i mam nadzieję, że lęk przed zetknięciem z przestępcą za bardzo was nie przeraża.

— Przede wszystkim nie możemy otrząsnąć się ze zdumienia — odparł Conway. — Ale może trochę nam ulżysz, godząc się wysłuchać tych skromnych informacji, które zdołaliśmy zebrać. Pozostało jeszcze kilka chwil, nim pacjenci do ciebie dotrą.

Conway wyjaśnił, że nadal mają wątpliwości co do prawidłowej klasyfikacji znalezionych istot, ale na pewno należą one do trzech różnych, chociaż spokrewnionych typów: DCLG, DCMH i DCOJ. Nosiły dwojakiego rodzaju obrażenia. Dominowały rany cięte i otarcia, które mogły powstać podczas fatalnego lądowania na skutek uderzeń o ostre metalowe krawędzie. Poza tym były też przypadki amputacji kończyn, i to tak liczne, że nie mogły się wiązać z katastrofą i należało szukać dla nich innego wyjaśnienia.

Wszyscy mieli normalną temperaturę nieco wyższą niż większość ciepłokrwistych tlenodysznych, co wskazywało na szybki metabolizm i wysoką aktywność. Pasowało to do pełnej utraty przytomności oraz sporego odwodnienia połączonego z niedożywieniem. Istoty o szybkim metabolizmie rzadko bywały półprzytomne. Były też przesłanki pozwalające sądzić, że mają szczególną zdolność powstrzymywania krwawienia z otwartych ran, a nawet z kikutów. Być może koagulację przyspieszył piasek, ale nawet jeśli nie, byłaby to rzadka cecha.

— Zanim dotrzemy do Szpitala, zdołamy jedynie nawodnić obcych i podać im płyny odżywcze. Murchison określiła już składniki pasujące do ich metabolizmu. Jeśli uznasz za stosowne, możesz też założyć szwy na niektóre rany. Gdyby to było za wiele dla ciebie jednego, zatrzymaj Naydrad na pokładzie, a na dół wyślij tylko pilota z noszami. Murchison pojedzie na górę z następnym transportem i zostanie z tobą, podczas gdy Naydrad przyleci po ostatnią partię. Na chwilę zapadła cisza.

— Rozumiem, przyjacielu Conway. Ale czy wziąłeś pod uwagę, że przy takim podziale obowiązków aż trzy osoby z personelu medycznego będą przez dłuższy czas na Rhabwarze, podczas gdy tylko ty zostaniesz na dole, gdzie obecnie najbardziej potrzeba pomocy? Jestem przekonany, że doskonale poradzę sobie z napływającymi pacjentami. Wykorzystam automatyczną aparaturę, poproszę o pomoc Haslama i Chena i na pewno damy sobie radę.

Conway pomyślał, że na razie zapewne tak, ale gdy obcy zaczną odzyskiwać przytomność w nowym, być może budzącym w nich lęk otoczeniu i ujrzą wiszącego nad sobą wielkiego, ale kruchego jak trzcina owada… Lepiej było nie wyobrażać sobie, co mogłoby się stać z Priliclą. Jednak nim Conway zdążył coś powiedzieć, empata znowu się odezwał:

— Jestem poza zasięgiem waszych uczuć, ale znam was na tyle, by wiedzieć, jak silna więź emocjonalna istnieje pomiędzy tobą a przyjaciółką Murchison. Domyślam się, że na decyzji o odesłaniu jej na górę zaważyła możliwość, iż we wraku albo w jego okolicy znajduje się groźna, może nawet szalona istota. Nie wykluczam jednak, że przyjaciółka Murchison o wiele lepiej by się czuła, gdyby mogła zostać z tobą.

Murchison uniosła głowę znad rannego.

— O to właśnie ci chodziło?

— Nie — skłamał Conway.

Zaśmiała się.

— Słyszałeś, Prilicla? Oto osoba całkiem pozbawiona wrażliwości. Powinnam raczej wyjść za kogoś w twoim rodzaju.

— Dziękuję za komplement, przyjaciółko Murchison, ale ośmielę się zauważyć, że masz za mało nóg.

Usłyszeli, jak Fletcher chrząka znacząco. Wyraźnie nie podobała mu się ich beztroska. Niemniej nie zaprotestował głośno. Musiał rozumieć, że przy takim napięciu przyda się chwila wytchnienia.

— Dobrze — mruknął Conway. — Patolog Murchison zostanie na Trugdilu, i to niezależnie od tego, ile ma nóg. Doktorze Prilicla, zatrzyma pan siostrę Naydrad. Na pewno będzie większą pomocą przy wstępnym badaniu i opiece nad chorymi niż inżynier i oficer łączności. Dzięki temu Haslam i Dodds będą mogli wrócić do nas z noszami i materiałami medycznymi, których listę podamy później. Jakieś pytania?

— Nie mam pytań, przyjacielu Conway. Lądownik już dokuje.

Murchison i Conway zajęli się znowu rannymi. Kapitan badał tymczasem kadłub wraku. Słyszeli, jak ostukuje poszycie i zgrzyta po metalu czujnikami. Wiatr zmienił kierunek, tak że skała chroniła leżących już tylko przed słońcem, ale nie przed piaskiem.

Haslam zameldował z Rhabwara, że okolicę nawiedziła niewielka burza, która minie na pewno przed kolejnym lądowaniem za pół godziny. Tytułem pocieszenia dodał, że w pobliżu nie porusza się nic poza ekipą ratowniczą i kilkoma kolczastymi krzewami, które jednak przegrałyby wyścig nawet z najbardziej rozleniwionym żółwiem.

Wszyscy rozbitkowie prócz trzech znaleźli się już pod skałą. Conway ruszył po resztę, Murchison zaczęła zaś owijać leżących w płachty plastiku mające chronić ich przed piaskiem, a ponadto służyć za namioty tlenowe. Do każdego z rannych przyczepiła małą butlę uwalniającą pod okrywą na tyle dużo tlenu, aby zaspokoił on potrzeby stworzenia. Uznali, że wprawdzie trudno orzec cokolwiek z całkowitą pewnością, ale podanie tlenu raczej nie zaszkodzi. Mogło się przydać przy tak słabym oddechu, powinno też ułatwić gojenie się ran. Niemniej żaden z rannych nie zdradzał ciągle oznak powrotu do przytomności.

— Niepokoi mnie to, że wszyscy są równie głęboko nieprzytomni — powiedziała Murchison, gdy Conway wrócił, dźwigając jednego z wielkich DCOJ. — Nie pasuje mi to do rodzaju i rozległości obrażeń. Może weszli w stan hibernacji?

— Utrata przytomności była nagła — stwierdził z powątpiewaniem Conway. — Jak sugeruje kapitan, doszło do niej w trakcie ucieczki ze statku. Zwykle wejście w hibernację następuje w bezpiecznym miejscu, a nie wtedy, gdy istnieje fizyczne zagrożenie.

— Myślałam o reakcji odruchowej — wyjaśniła Murchison. — Może wobec obrażeń ich organizm popada w odrętwienie, aby mogli przy spowolnionym metabolizmie doczekać pomocy? Co to jest?

Chodziło jej o głośny, metaliczny zgrzyt dobywający się z wraku. Trwał kilka sekund, urwał się i znowu powtórzył. W słuchawkach słyszeli też ciężki oddech Fletchera pozwalający domniemywać, że to kapitan jest sprawcą jazgotu.

— Kapitanie? — spytała Murchison. — Wszystko w porządku?

— W najlepszym, proszę pani — odparł natychmiast Fletcher. — Znalazłem właz, który zdaje się prowadzić do ładowni. Zwykły hermetyczny właz bez śluzy. Gdy statek się przewrócił, nie dało się go szeroko otworzyć, bo dolna krawędź wryła się w piasek. Odkopałem go, ale zawiasy się wygięły, jak pewnie sami słyszeliście. W środku znalazłem dalszych dwóch obcych, którzy próbowali tędy uciec, ale szczelina była dla nich za mała. Jeden jest wielki, drugi należy do średniego typu. Obu brakuje części kończyn, żaden się nie porusza. Mam ich przynieść?

— Lepiej będzie, jeśli najpierw ich zobaczę — powiedział Conway. — Proszę dać mi parę minut, aż skończę z tym, którego teraz przyniosłem.

— Znalazł pan jakieś inne ślady zbrodni, kapitanie? — spytała Murchison, gdy układali pacjenta pod namiotem tlenowym.

— Żadnych, poza tymi dwoma okaleczonymi. Czujniki nie wychwytują ruchu we wraku, jeśli nie liczyć drobnych impulsów, które oznaczają zapewne osypywanie się czy osiadanie jakichś szczątków. Jestem pewien, że ten ktoś opuścił wrak.

— Skoro tak, pójdę z tobą — stwierdził Conway. Wiatr ucichł już, gdy podeszli do kadłuba i ujrzeli czarny, prostokątny otwór tuż nad ziemią i machającego ze środka kapitana. Wkoło było tyle dziur w poszyciu, że bez tego znaku mogliby mieć kłopoty ze znalezieniem wejścia. Z zewnątrz wydawać się mogło, że statek lada chwila się rozpadnie, jednak gdy wpełzli do środka, lampy ukazały zdumiewająco mało zniszczeń.

— Jak wyszli pozostali? — spytał Conway i klęknął, aby zbadać skanerem większą istotę. Znalazł ranę po odcięciu kończyny, ale poza tym obrażenia nie były rozległe.

— W górnej części, z przodu kadłuba, jest wielki właz osobowy — wyjaśnił Fletcher. — Przynajmniej był dostępny, gdy statek się przewrócił. Zapewne musieli się ześlizgiwać po krzywiźnie poszycia i skakać na ziemię. Albo też wędrowali w kierunku rufy, która jest całkiem nisko, i dopiero stamtąd skakali. Ci dwaj mieli pecha.

— Szczególnie jeden — powiedziała Murchison. — DCOJ nie żyje. Jego obrażenia nie były aż tak poważne jak u innych, ale analizator podpowiada, że miał kontakt ze żrącymi oparami, które bardzo poważnie uszkodziły mu płuca. Co z twoim DCMH?

— Żyje — oznajmił Conway. — Też ma kłopoty z płucami, ale może to wytrzymalszy gatunek niż tamte dwa.

— Ciekawi mnie ta istota — powiedziała zamyślona Murchison, patrząc na DCOJ. — Czy w ogóle jest inteligentna? DCLG i DCMH niemal na pewno tak. Mają chwytne kończyny, jeden rozwinął ich nawet sześć, przy braku stóp. Tymczasem DCOJ to przede wszystkim zęby i cały system żołądków na czterech nogach i z dwoma pazurzastymi łapami.

— Te żołądki są puste — dodał Conway. — Wszystkie przypadki, które tu badałem, miały puste żołądki.

— Tak jak ja — mruknęła Murchison.

Równocześnie spojrzeli na siebie.

— Kapitanie — zawołał Conway.

Fletcher manipulował przy czymś, co wyglądało na wewnętrzne wejście do ładowni. Musiał wyciągać ręce wysoko nad głowę, stał bowiem na ścianie. Coś szczęknęło głośno i drzwi odsunęły się ku dołowi. Oficer chrząknął z zadowoleniem i dołączył do nich.

— Tak, doktorze?

— Kapitanie, mamy pewną teorię, która być może wyjaśnia, jakie przestępstwo tu popełniono. Przypuszczamy, że tym, co skłoniło rozbitków do wystrzelenia boi alarmowej, mógł być po prostu głód. Wszyscy zbadani do tej pory mieli puste żołądki. Niewykluczone więc, że pański kryminalista to jeden z członków załogi, który okazał się kanibalem.

Zanim Fletcher zdążył się odezwać, w słuchawkach rozległ się głos Prilicli:

— Przyjacielu Conway, nie zbadałem jeszcze wszystkich rannych, niemniej na podstawie tego, co dotąd zobaczyłem, zgadzam się, że ucierpieli na skutek odwodnienia i wygłodzenia. Problem jednak w tym, że na pewno nie w stopniu, który zagrażałby ich życiu. Twój hipotetyczny kanibal musiałby zaatakować ich w chwili, gdy brak pożywienia nie był jeszcze problemem. Jesteś pewien, że to inteligentne stworzenie?

— Nie — odparł Conway. — Ale mogliśmy z Murchison przeoczyć tego osobnika, bo po kilku pierwszych przypadkach zajmowaliśmy się głównie obrażeniami, a nie szczegółowym stanem narządów wewnętrznych. Mógł trafić już na Rhabwara. Jeśli więc napotkasz dobrze odżywionego rozbitka, niech Haslam i Chen szybko obezwładnią go pasami. Kapitan będzie nim zainteresowany z przyczyn zawodowych.

— Z pewnością — mruknął ponuro Fletcher. Chciał powiedzieć coś jeszcze, gdy Haslam, który zastąpił Doddsa przy sterach, oznajmił, że ląduje za sześć minut i będzie potrzebował pomocy przy noszach.

Wypełniwszy nosze i ułożywszy dodatkowo obcych po dwóch na wolnych fotelach załogi, Haslam mógł zabrać ledwie połowę pozostałych ofiar. Ich stan nie zmienił się ani na jotę. Cień skały wydłużył się, chociaż powietrze pozostawało gorące i nie było wiatru. Murchison powiedziała, że chętnie spędziłaby jakoś pożytecznie czas do ponownego przybycia ładownika. Chciała zbadać zwłoki wielkiego DCOJ, które leżały we wraku. Przenośne wyposażenie nie było w tym przypadku idealne, ale coś mogło dać. Średni DCMH odleciał z Haslamem.

Od początku było widać, że Fletcher brzydzi się widokiem autopsji, gdy więc Murchison powiedziała mu, że lampy na hełmach ich dwojga zapewniają dość światła, oddalił się szybko i zaczął szperać między kontenerami przymocowanymi do pionowej obecnie podłogi. Po jakimś kwadransie obwieścił, że skaner wskazuje na taką samą zawartość wszystkich i że niemal na pewno to ładownia, a nie okrętowy magazyn. Dodał, że zamierza zapuścić się w korytarz za włazem, aby szukać innych rozbitków i zbierać dowody.

— Musi pan to robić teraz, kapitanie? — spytała Murchison z niepokojem, podnosząc głowę.

Conway też obrócił się w kierunku Fletchera, ale nie spojrzał na jego twarz. Z jakiegoś powodu wzrok lekarza przykuła broń wisząca u pasa dowódcy.

— Uwierzy pan, kapitanie, że chociaż nosi pan broń od pierwszej misji Rhabwara, zauważyłem ją dopiero teraz? — spytał cicho. — Stała się częścią pańskiego munduru. Tak samo niewinną jak plecak.

— Uczono nas, że na istotach szanujących prawo broń nie robi wrażenia — powiedział z niejakim zakłopotaniem Fletcher. — Jednak gdy mamy do czynienia z kimś o złych intencjach albo zgoła winnym, efekt psychologiczny nasila się proporcjonalnie. Niemniej wcześniej rzeczywiście mogła wywierać jedynie psychologiczny wpływ. Dopiero przed kilkoma chwilami porucznik Haslam dostarczył mi amunicję. Na pokładzie nie było sensu nosić załadowanej broni — dodał tonem wytłumaczenia. — Nie miałem też powodu przypuszczać, że akcja ratunkowa zmieni się w policyjną.

Murchison zaśmiała się cicho i wróciła do pracy. Conway też pochylił się nad zwłokami.

— Nie możemy spędzić tu wiele czasu, a moim zadaniem jest przygotować możliwie szczegółowy raport o zdarzeniu i związanych z nim okolicznościach — powiedział kapitan, zbierając się do odejścia. — To całkiem nowa rasa, dysponująca nową dla nas technologią, a przeznaczenie tego statku może się okazać kluczowe dla wyjaśnienia, co tu się stało. Czy nasz przestępca był rozumny? Może został porwany? A może to tylko zwierzę? Jeśli jednak jest inteligentny, dlaczego oszalał? Jaki był stan statku i załogi przed lądowaniem? Wiem, że trudno znaleźć okoliczności łagodzące, gdy w grę wchodzą poważne okaleczenie i kanibalizm, ale dopóki nie dowiemy się wszystkiego… — Urwał i przystawił czujnik do ściany. — Na statku nie ma nikogo oprócz nas — podjął po paru chwilach. — Właz zostawiłem uchylony tylko na kilka cali. Gdyby ktokolwiek próbował wejść, z pewnością go usłyszycie, bo narobi mnóstwo hałasu. Rhabwar też obserwuje nieustannie teren. W razie czego zdążę wrócić, nie musicie się więc bać.

Wznowiwszy autopsję, mogli śledzić wędrówkę kapitana w kierunku rufy, gdyż poza przekazywaniem obrazów z kamery relacjonował także głośno każdy swój krok. Jak mówił, korytarz był według ziemskich standardów dość niski i raczej mało przestronny. Musiał pełznąć, nie miał też szans zawrócić w nim inaczej, jak tylko na skrzyżowaniu. Wzdłuż ścian biegły kable oraz przewody z powietrzem albo cieczą. Czepliwa wykładzina na podłodze i suficie wskazywała, że statku nie wyposażono w system sztucznej grawitacji.

Zaraz obok trafił na kolejną ładownię, a dalej na pomieszczenia kryjące charakterystyczne sylwetki generatorów nadprzestrzennych. Za nimi znajdował się porządnie ekranowany reaktor i silniki klasycznego napędu. Czujnik podał, że reaktor został wyłączony, zapewne przez automatyczny system bezpieczeństwa, który zadziałał, gdy statek się przewracał. Niemniej niektóre kable były nadal pod napięciem, co mogło być związane z zasilaniem awaryjnym. Kapitan zastanowił się, czy nie udałoby mu się znaleźć gdzieś włącznika światła.

Kilka sekund później znalazł stosowne urządzenie i korytarz zalał blask aż za jasny dla ludzkich oczu. Gdy wzrok mu przywykł, Fletcher zawrócił w stronę śródokręcia.

Usłyszeli, jak zatrzymuje się przy drzwiach ładowni, i nagle tutaj też zrobiło się jasno. Conway wyłączył niepotrzebną już lampę na czole.

— Dziękuję, kapitanie — powiedział i wrócił do dyskusji, którą prowadził z Murchison. — Mózgoczaszka jest dość obszerna, ale trudno założyć z góry wystarczający rozwój kory mózgowej. Nie rozumiem, jak ta czworonożna bestia z dwiema ledwie kończynami, które bardziej przypominają pazury, miałaby się posługiwać narzędziami, o obsłudze statku kosmicznego nie wspominając. Poza tym te zęby… Nie wskazują na drapieżnika. W odległej przeszłości mogły być budzącą grozę naturalną bronią, ale teraz chyba nie miały wiele do roboty.

Murchison przytaknęła.

— Żołądek jest za wielki w zestawieniu z masą istoty, ale brak śladu przerostu tkanki mięśniowej, co mogłoby wskazywać na zwierzę rzeźne, chociaż przypomina ziemskie przeżuwacze. Układ trawienny jest dość dziwny, ale żeby cokolwiek z tego zrozumieć, będę musiała odsłonić go w całości. Tutaj tego nie zrobię. Jestem bardzo ciekawa, co jadał, gdy jeszcze miał co jeść.

— Mijam jakiś magazyn — odezwał się kapitan, korzystając z chwili ciszy. — Podzielono go przegrodami i ma przejście pośrodku. Zawiera wiele pojemników różnej wielkości i kolorów, z przypominającymi małe kominy kranikami na jednym końcu. Widzę też składowisko pustych pojemników, a niektóre, tak pełne, jak i puste, wyrzucono na korytarz.

— Jeśli można, prosimy o próbki, kapitanie — powiedziała Murchison.

— Tak, proszę pani. Ale sądząc po stanie załogi, przypuszczam, że zawierają co najwyżej farby albo smary, a nie żywność. Rozumiem jednak, że trzeba wyeliminować wszystkie możliwości. Och!

Conway otworzył usta, aby spytać, co się stało, ale Fletcher uprzedził go.

— Włączyłem światło w tej sekcji i znalazłem jeszcze dwie ofiary. Jedna to DCMH, ten średni. Został przygnieciony oderwanym wspornikiem, na pewno nie żyje. Drugi należy do małej odmiany. Jedna rana po amputacji, nie rusza się. Jestem właściwie pewien, że też nie żyje. Ta część mocno ucierpiała, gdy statek się przewrócił. Konstrukcja jest w wielu miejscach zdeformowana, mnóstwo płyt pokładu i ścian odpadło. Widzę też dwa wielkie, przymocowane do ściany zbiorniki, najwyraźniej wypełnione płynem hydraulicznym. Oba popękały i spowija je mgiełka parującej zawartości. Dalej korytarz jest częściowo zatarasowany rumowiskiem. Chyba dam radę się przecisnąć, ale będzie z tego sporo hałasu, więc nie…

— Kapitanie — przerwał mu Conway. — Może pan przynieść nam tego DCLG i próbkę płynu hydraulicznego? I te wcześniejsze próbki też? Jak najszybciej, w miarę możliwości. — Spojrzał na Murchison. — Może ten przeciek ma związek z uszkodzeniami płuc. Coś byśmy wtedy wyeliminowali.

Oficer nie był zachwycony, że przerwano mu badanie wraku.

— Będą przed progiem ładowni za dziesięć minut — rzucił oschłym tonem.

Nim Conway zabrał próbki, kapitan był już z powrotem na śródokręciu, ale znowu mu przerwano. Tym razem był to porucznik Dodds.

— Lądownik gotów do kolejnego lotu, sir — oznajmił astrogator. — Obawiam się jednak, że przed zachodem słońca nie zdołamy obrócić raz jeszcze, proponuję więc, aby zdecydował pan z doktorem, których rannych zabrać teraz, a których zostawić do jutra. Z waszą trójką i Haslamem uda się zabrać tylko połowę pozostałych ofiar, a jeśli zechcecie wziąć sprzęt, to jeszcze mniej.

— Nie zostawię tu żadnego pacjenta — stwierdził zdecydowanie Conway. — Spadek temperatury i burze piaskowe najpewniej ich zabiją!

— Może nie — powiedziała z namysłem Murchison. — Gdybyśmy paru zostawili, a chyba nie będziemy mieli wyboru, możemy przykryć ich piaskiem. Mają wysoką ciepłotę, a piasek to dobry izolator, na dodatek zaś wszyscy są w namiotach tlenowych.

— Słyszałem o lekarzach powierzających skutki swoich pomyłek ziemi, ale… — zaczął Conway, lecz Dodds znowu się wtrącił:

— Przepraszam, ale mamy kłopot. W kierunku statku zmierzają aż cztery wielkie skupiska krzewów. Oczywiście poruszają się bardzo wolno, jednak oceniamy, że dotrą na miejsce około północy. Zgodnie z moimi informacjami, te krzewy są wszystkożerne. Osaczają mobilną ofiarę, otaczając ją kołem i zmuszając do przeciskania się. W razie zadraśnięcia kolcem do krwi zwierzęcia przedostaje się trucizna, która zależnie od rozmiarów ofiary i liczby zadrapań, wywołuje paraliż albo śmierć. Następnie krzewy zapuszczają korzenie w ciało i wchłaniają składniki odżywcze. Nie sądzę, aby zasypani ranni przetrwali do rana.

Murchison zaklęła szpetnie i całkiem nie po kobiecemu.

— Możemy przenieść ich do ładowni i zamknąć porządnie właz — powiedział Conway. — Będziemy potrzebowali piecyków, sprzętu monitorującego medycznego i jeszcze… chociaż nadal nie podoba mi się pomysł, by zostawić ich bez opieki.

— To plan, nad którym warto się zastanowić, doktorze — odezwał się kapitan. — Ranni otrzymają zarówno opiekę, jak i ochronę. Dodds, o ile możesz opóźnić odlot?

— Pół godziny, sir. Przyjmując kolejne pół godziny na lot i godzinę na powierzchni dla wyładowania zaopatrzenia i zabrania rannych. Jeśli ładownik nie wystartuje najpóźniej za dwie i pół godziny, wiatr i piasek mogą mu sprawić poważne kłopoty.

— Dobrze, mamy zatem pół godziny na podjęcie decyzji. Wstrzymaj na razie lot.

Nie było jednak specjalnie nad czym dyskutować, mimo zaś wysiłków Conwaya i Murchison ta decyzja należała do Fletchera, który uważał, że lekarze zrobili już na powierzchni Trugdila wszystko, co było w ich mocy, i bez wyposażenia znajdującego się na Rhabwarze mogli tylko prowadzić obserwację pacjentów. Kapitan utrzymywał, że teraz sam da sobie radę ze wszystkim, włączywszy obronę przed ewentualnym atakiem.

Był pewien, że odpowiedzialny za obrażenia rozbitków kryminalista nie przebywa już na statku, ale może wrócić, by schronić się przed chłodem, wiatrem, a może nawet przed krzewami. Dodał, że miejsce lekarzy jest teraz na Rhabwarze, gdzie będą mogli naprawdę pomóc chorym.

— Kapitanie, na gruncie medycznym ja tutaj rządzę — zauważył Conway ze złością.

— No to dlaczego zajmuje się pan tym, czym nie powinien? — odbił piłeczkę Fletcher.

— Kapitanie — wtrąciła się Murchison, próbując zażegnać kłótnię, która na długie tygodnie zważyłaby atmosferę na Rhabwarze. — Ten osobnik DCLG, którego pan przyniósł, nie był ciężko ranny. Jego śmierć spowodowały ostre zapalenie dróg oddechowych i rozległe zapalenie płuc. To samo dotyczyło osobnika znalezionego w ładowni. W obu przypadkach wykryliśmy w płucach ślady substancji ze zbiornika z płynem hydraulicznym. To coś bardzo toksycznego, proszę więc nie otwierać hełmu w pobliżu skażonych przedziałów.

— Dziękuję pani, będę o tym pamiętał — odparł spokojnie major. — Dodds, jak widzisz, korytarz przede mną został niemal spłaszczony. Gospodarze by się przecisnęli, ale ja będę potrzebował palnika, żeby utorować sobie drogę przez ten gąszcz blach…

Conway wyłączył radio i przytknął hełm do hełmu Murchison, aby mogli porozmawiać na osobności.

— Po czyjej on jest stronie? — spytał ze złością.

Patolog uśmiechnęła się, ale nim zdążyła odpowiedzieć, usłyszeli głos Prilicli, który też postanowił na swój sposób ich uspokoić.

— Przyjacielu Conway, niezależnie od argumentów użytych przez przyjaciela Fletchera, też wolałbym, abyście wrócili na pokład. Wprawdzie przyjaciółka Naydrad i ja radzimy sobie z pacjentami, a ich stan jest stabilny, z wyjątkiem trzech małych DCLG, u których stwierdzam wzrost temperatury ciała…

— Wstrząs się pogłębia? — spytał Conway.

— Nie, wydaje mi się, że ich stan się poprawia.

— Emocje?

— Żadnych na poziomie świadomym, przyjacielu Conway, ale poza tym poczucie deprywacji i nie zaspokojonych potrzeb.

— Są głodni — stwierdził krótko Conway. — Wszyscy poza jednym.

— Myśl o tym jednym i mną wstrząsa — powiedział Prilicla. — Ale wracając do stanu pacjentów, uszkodzenia płuc i zapalenia dróg oddechowych zauważone przez przyjaciółkę Murchison pojawiają się w różnej skali i u nich. Słusznie powiązano je z pękniętym zbiornikiem. Możliwe jednak, że działając na Trugdilu z mniej czułymi instrumentami…

— Prilicla, rozumiem, co chcesz powiedzieć — rzucił niecierpliwie Conway. — Byliśmy zbyt ograniczeni albo ślepi, by zauważyć istotne fakty medyczne, a ty jesteś z zasady zbyt uprzejmy, żeby powiedzieć nam to wprost i zranić nasze uczucia. Jednak wystawienie naszej ciekawości na próbę też nie jest nam miłe, mów więc, co odkryłeś, doktorze.

— Przepraszam, przyjacielu Conway. Chodzi o to, że u wszystkich chorych, niezależnie od ich przynależności fizjologicznej, zaobserwowałem podobne podrażnienie zarówno przewodu pokarmowego, jak i dróg oddechowych. Zastanawiam się, czy na statku znajdzie się coś, co pomogłoby to wyjaśnić. Zdumiewają mnie też rany na kikutach. Rany cięte zszyłem. Żadna z nich nie sięgała ważnych życiowo organów, były ogólnie czyste. Kikuty przykryłem tylko sterylnymi opatrunkami, na wypadek gdyby zaistniała możliwość przyszycia kończyn. Znaleźliście cokolwiek, co przypominałoby brakujące kończyny lub organy? A może chociaż macie wyobrażenie, jak wyglądały te części ciała?

Ze śródokręcia rozległ się zgrzyt metalu i ciężki oddech kapitana walczącego z oporną materią. Gdy zrobiło się ciszej, Murchison zabrała głos:

— Tak, doktorze, ale nie doszliśmy do pewnych wniosków. U wszystkich trzech typów kikuty są bogato unerwione. U DCOJ mamy ponadto kanał, którego przebiegu nie mogliśmy na razie opisać, gdyż wnika on w bardzo złożone u tej istoty pętle jelitowe. Jednak biorąc pod uwagę położenie narządów czy kończyn, które u obu mniejszych gatunków wyrastają u podstawy kręgosłupa, a u wielkiego na środku podbrzusza, mogę się tylko domyślać, że chodziło o ogony, genitalia albo gruczoły piersiowe. Zdaniem napastnika były one szczególnie apetyczne, gdyż nie ruszył niczego innego. Jednak jak wyglądały, nie mam pojęcia…

— Przepraszam, że przeszkadzam w dyskusji medycznej — odezwał się nagle Fletcher. — Doktorze Conway, znalazłem następnego DCMH. Leży zawinięty w hamak, nie rusza się, ale wygląda na zachowanego w całości. Przypuszczam, że wolałby pan zbadać go tutaj, niż oglądać po przeciągnięciu przez rumowisko korytarza.

— Już idę.

Wspiął się do drzwi i popełzł za Fletcherem. Po drodze słuchał dalszych komentarzy kapitana. Zaraz za oczyszczoną częścią korytarza znajdowały się kabiny mieszkalne urządzone w sposób charakterystyczny dla wczesnych jednostek z hipernapędem, które nie miały jeszcze pokładowej grawitacji. Zamiast koi umieszczono tam szeregi hamaków, obejmujących leżącego tak z góry, jak i z dołu, dzięki czemu nie wypływał on z posłania w stanie nieważkości. Zawieszone zostały na dodatkowych amortyzatorach.

Występowały w trzech rozmiarach, co oznaczało, że wszystkie gatunki należały do załogi. Sądząc po liczbie, dwie mniejsze formy przewyższały największą w proporcji trzy do jednego.

Gdy Conway mijał uszkodzone zbiorniki, kapitan poinformował go, że policzył z grubsza hamaki. Było ich łącznie trzydzieści, co zgadzało się z liczbą ofiar znalezionych na zewnątrz i w statku. Podejrzany o drapieżne zachowania osobnik musiał więc niemal na pewno należeć do innego gatunku niż załoganci.

Trudno było zorientować się w stanie kabiny, gdyż różne przedmioty, ozdoby oraz to, co załoga powiesiła na ścianach, odpadło, zwiększając bałagan, ale jedna trzecia hamaków robiła wrażenie ciasno związanych, podczas gdy dwie trzecie wyglądały na opuszczone w wielkim pośpiechu. Te pierwsze musiały należeć do pełniących wachtę, chociaż kapitanowi wydało się dziwne, że wszyscy akurat wolni od obowiązków leżeli w hamakach, zamiast w połowie przynajmniej spędzać czas inaczej, na przykład na pokładzie rekreacyjnym. Potem jednak przypomniał sobie, że w trakcie awaryjnego lądowania legowiska przeciwprzeciążeniowe są najbezpieczniejszym miejscem na statku.

Gdy Conway dotarł na miejsce, kapitan właśnie wycofywał się z kabiny.

— Jest między hamakami DCMH, blisko wewnętrznej grodzi — pokazał. — Gdyby potrzebował pan pomocy, niech mnie pan zawoła, doktorze.

Odwrócił się i ruszył w kierunku dziobu, ale nie zaszedł daleko, bo po chwili dał się słyszeć syk palnika i jego ciężki oddech.

Ustalenie tego, co zaszło w kabinie załogi, zajęło Conwayowi tylko kilka chwil. Dwa wsporniki hamaków pękły przy wstrząsie wywołanym upadkiem, co wcale nie było dziwne — zostały zaprojektowane do wytrzymywania silnych przeciążeń, ale skierowanych wzdłuż toru lotu, nie zaś horyzontalnie. Zajęty hamak uderzył przez to o ścianę. Głowa DCMH nosiła ślady krwawienia, lecz nie doszło do pęknięcia czaszki. Uderzenie nie było więc śmiertelne, mogło co najwyżej pozbawić istotę przytomności albo ogłuszyć. Dopiero toksyczne opary ze zbiornika okazały się naprawdę fatalne.

Ten miał po dwakroć pecha, pomyślał Conway, ostrożnie wysupłując obcego z hamaka i przystępując do dokładniejszych oględzin. U podstawy kręgosłupa trafił na taką samą ranę jak u wszystkich i włosy zje — żyły mu się na głowie. Czyżby napastnik dotarł także tutaj i zdołał się dobrać do ofiary zawiniętej szczelnie w hamak? Musiałoby to być raczej małe stworzenie, do tego bardzo drapieżne i szybkie. Rozejrzał się, a potem znowu zajął się zwłokami.

— Niezwykłe — powiedział głośno. — Ten tutaj, jak się wydaje, ma w żołądku nieco nie strawionego jeszcze pokarmu.

— Nic w tym niezwykłego — odezwała się dziwnym tonem Murchison. — Te kontenery w magazynie zawierają żywność. Płynną, w proszku i sprasowaną, bez wyjątku wysokoenergetyczną. Nadaje się dla wszystkich trzech gatunków. Skąd więc ten kanibalizm? I dlaczego wszyscy są zagłodzeni, skoro zapasów mieli na długo?

— Jesteś pewna…? — zaczął Conway, ale przerwał mu czyjś zaniepokojony głos. Nie zdołał w pierwszej chwili określić czyj.

— A to co?

— Kapitanie? — spytał z wahaniem.

— Tak, doktorze. — Głos ciągle był niewyraźny, ale już rozpoznawalny.

— Znalazł pan tego… przestępcę?

— Nie. Mam kolejną ofiarę. Bez wątpienia ofiarę…

— Rusza się! — krzyknął nagle Dodds.

— Doktorze, proszę tu zaraz przyjść. Pani też jest proszona.

Fletcher kucnął obok wejścia do czegoś, co musiało być centralą. Pracował palnikiem przy rumowisku, które niemal całkowicie tarasowało drogę. Przy świetle wpadającym przez właz na górze Conway dostrzegł, że ta część statku jest bardzo zniszczona. Tylko kilka lamp awaryjnych przetrwało katastrofę, a praktycznie wszystko, co było wcześniej przymocowane do sufitu, odpadło, tworząc plątaninę porwanych kabli, wsporników i urządzeń. Pod przeciwległą ścianą widać było fotele załogi, wszystkie na tyle porządnie osadzone, że przetrwały. Obecnie były puste, pasy zwisały po bokach. Jeden jednak pusty nie był — największy, umieszczony centralnie wobec pozostałych.

Conway zaczął się wspinać w jego kierunku, ale w pewnej chwili postawił stopę na czymś, co ustąpiło pod naciskiem, i zsunął się, nabijając sobie siniaka o wystający kawałek rury. Skafander szczęśliwie wytrzymał.

— Ostrożnie, do cholery! — warknął Fletcher. — Nie potrzebujemy więcej rannych.

— Tylko proszę nie odgryźć mi głowy — powiedział Conway i zachichotał, uświadomiwszy sobie, że też mimowolnie nawiązał do kanibalizmu.

Wspiął się za kapitanem do niecki, w której stały fotele, i pomyślał ze współczuciem o tych, którzy musieli się ewakuować ze statku w chwili, gdy toksyczne opary zaczęły wypełniać pokłady. Owszem, byli znacznie mniejsi niż ludzie, ale i tak nie mieli szans uniknąć obrażeń na skutek kontaktu ze sterczącymi wszędzie blachami. No tak, dotarło do niego, i nie uniknęli. Wszyscy, z wyjątkiem tego w hamaku i należącego chyba do całkiem innego gatunku osobnika, który został w centrali i w ogóle nie próbował uciekać.

— Ostrożnie, doktorze — powtórzył kapitan. Conwayowi zaczęło coś świtać. Na razie niewyraźnie.

— Najwyżej spojrzy na mnie groźnie — warknął z irytacją.

Przytrzymywana pasami, ofiara zwisała bokiem tuż przy krawędzi niecki. Była wielka, kształtu wydłużonej perły o masie czterech dorosłych Ziemian. Węższy koniec istoty wieńczyła bulwiasta głowa osadzona na szyi grubej jak u morsa i wygiętej w dół, tak że dwoje wielkich, szeroko osadzonych oczu mogło śledzić przybyszów. Conway doliczył się siedmiu słabo drgających wyrostków, które wystawały przez otwory w uprzęży. Zapewne były jeszcze inne, których akurat nie widział. Chwycił się konsoli, która została na miejscu, i wyjął skaner, ale nie zaczął od razu badania. Chciał poczekać na Murchison, która właśnie pojawiła się w drzwiach. Po chwili była już obok.

— Musimy zostać tu z nim na noc, kapitanie — rzekł pewnie. — Proszę nakazać porucznikowi Haslamowi, aby ewakuował pozostałych rannych i dostarczył nam nosze z uniwersalnym modułem, który można dostosować do nie znanych jeszcze wymagań tej istoty. Będziemy też potrzebowali kilku dodatkowych butli z powietrzem dla nas i tlenu dla poszkodowanego, więcej piecyków, przenośnego degrawitatora z siecią i wszystkiego, co przyjdzie jeszcze panu do głowy.

Kapitan milczał dłuższą chwilę.

— Haslam, słyszał pan, co powiedział doktor. Podczas badania Fletcher nie odzywał się, jeśli nie liczyć krótkich ostrzeżeń przed kawałkami rumowiska, które mogły odpaść. Wiedział, że trzeba będzie oczyścić drogę pomiędzy niecką a otwartym górnym włazem. Tylko tamtędy można było wprowadzić nosze. Szykowała się wyczerpująca praca, która mogła potrwać nawet całą noc. Na dodatek trzeba było nieustannie uważać, aby nie nadziać na coś siebie albo pacjenta. Jednak na razie Conway i Murchison byli zbyt zajęci badaniem, by martwić się dodatkowymi zagrożeniami.

— Wolałbym nie klasyfikować tej istoty — powiedział Conway prawie godzinę później, gdy streszczał wyniki obdukcji doktorowi Prilicli. — Ma ona, a raczej miała, dziesięć rozmieszczonych po bokach kończyn, różniących się grubością. I jeszcze jedną pod brzuchem, masywniejszą niż pozostałe. Czemu służyły utracone kończyny, ile było obok nich macek lub rąk, nie potrafimy określić. Ma duży, dobrze rozwinięty mózg z małym ośrodkiem, który wykazuje silne zmineralizowanie — ciągnął, patrząc na Murchison, jakby szukał u niej potwierdzenia. — Struktura komórkowa sugeruje, że chodzi o jedną z istot klasy V…

— Szerokopasmowy telepata? — wtrącił się zaciekawiony Prilicla.

— Chyba nie. Przypuszczam, że jego zdolności telepatyczne ograniczone są do własnego gatunku. Możliwe, że chodzi jedynie o empatię, gdyż ma też rozwinięte narządy słuchu i mowy. Prawdziwi telepaci ich nie potrzebują. Jednak istota nie wydaje się pobudzona naszym widokiem, co może oznaczać, że zdaje sobie sprawę z naszych intencji i wie, że chcemy jej pomóc. Co do dróg oddechowych i płuc, sam widzisz, że też są podrażnione, ale w niewielkim stopniu. Przypuszczamy, że wprawdzie istota nie była w stanie się ruszyć, gdy opary wypełniły statek, ale zdołała wstrzymać oddech, aż sytuacja się uspokoiła. Przy olbrzymiej objętości płuc powinno to być możliwe. Zdumiewa nas jednak układ trawienny. Przełyk jest bardzo wąski i na dodatek wydaje się nienaturalnie zablokowany w kilku miejscach. Przy niewielkiej liczbie zębów, trudno sobie wyobrazić, jak nie przeżuty pokarm…

Ostatnie słowa Conway wypowiadał coraz wolniej. Znowu coś przyszło mu do głowy. Murchison również się zamyśliła. Że też nie spostrzegła tego wcześniej…

— Myślicie o tym samym co ja, przyjaciele? — spytał Prilicla.

Nie trzeba było odpowiadać.

— Kapitanie, gdzie pan jest? — zawołał Conway. Fletcher oczyścił już wąską ścieżkę prowadzącą do włazu. Podczas rozmowy słyszeli jego buty postukujące na poszyciu, ale od paru minut panowała cisza.

— Na ziemi, obok wraku, doktorze — odparł. — Próbowałem znaleźć najlepszy sposób transportu dla tego dużego. Moim zdaniem, nie możemy zsunąć go po burcie, za dużo wystaje tu blach. Na rufie nie jest wiele lepiej. Będziemy musieli opuścić go ostrożnie z dziobu. Nadwerężyłem sobie kostki, skacząc na piasek, który ma tutaj tylko cal grubości. Pod spodem jest skała. Ta istota potrzebowała chyba specjalnej instalacji, żeby wejść na pokład, bo drabinka poniżej włazu nadaje się tylko dla trzech mniejszych ras. Wejdę z powrotem przez luk w ładowni. Macie jakiś problem?

— Nie, ale czy po drodze mógłby pan przynieść ciało, które leży w kabinie sypialnej?

Fletcher mruknął na znak, że się zgadza, a Murchison i Conway wrócili do rozmowy z Priliclą. Co chwila sięgali przy tym po skanery, żeby sprawdzić to czy tamto. Gdy kapitan zjawił się, pchając przed sobą zwłoki DCMH, Conway skończył już mocować wielkiemu maskę tlenową i okrył jego głowę plastikową płachtą. Miało to być szczególnie potrzebne w nocy, kiedy to planowali zamknąć właz. Istniała groźba, że gazy powstałe podczas odcinania palnikiem elementów rumowiska, w którym prócz metalu było też sporo tworzyw sztucznych, okażą się jeszcze bardziej toksyczne niż opary ze zbiornika.

Wzięli zwłoki i unosząc je nad głowami, wpasowali w jeden z przewidzianych dla tej rasy foteli. Wielki obcy nie zareagował, spróbowali więc z drugim, a potem trzecim siedziskiem. Tym razem odnóża pacjenta poruszyły się, a jedno z nich dotknęło DCMH. Trwało tak kilkanaście sekund, po czym wycofało się wolno i olbrzym ponownie znieruchomiał.

Conway westchnął przeciągle.

— Pasuje, wszystko pasuje — powiedział. — Prilicla, trzymaj swoich pacjentów na tlenie i kroplówkach. Nie sądzę, aby oprzytomnieli wcześniej, niż dostaną prawdziwe jedzenie, a to zsyntetyzują dla nich w Szpitalu. — Spojrzał na Murchison. — Teraz musimy jeszcze przeanalizować treść żołądkową trupa. Ale to nie miejsce na autopsję, wyniosę się z robotą na korytarz. Przypuszczam, że kapitan będzie niepocieszony.

— W żadnym razie. Nawet nie spojrzę — rzucił Fletcher, który pracował już palnikiem.

Murchison zaśmiała się i wskazała wielkiego pacjenta.

— On mówił o tym drugim dowódcy, kapitanie. Fletcher nie odpowiedział, bo właśnie w tej chwili Haslam oznajmił, że za kwadrans wyląduje obok wraku.

— Zostań z pacjentem, a ja pomogę kapitanowi ładować rannych — rzekł Conway do Murchison. — Staraj się przekazywać mu pozytywne uczucia, na razie tylko tyle możemy zrobić. Gdybyśmy wszyscy wyszli, mógłby pomyśleć, że zostawiamy go na dobre.

— Zamierza pan pozwolić jej przebywać tu samej? — spytał ostrym tonem Fletcher.

— Tak, nic jej tu nie grozi…

— W promieniu dwudziestu mil nie ma żadnego ruchomego obiektu — wtrącił się Dodds. — Oprócz krzewów.

Fletcher w milczeniu pomógł im przenieść rannych spod skały do ładownika, a potem przesunąć załadowane sprzętem nosze pod wrak. Było to dość niezwykłe zachowanie, kapitan bowiem nawet myśleć zwykł głośno. Jednak Conwaya pochłaniało akurat co innego.

— Przypuszczam, że wspomniane przez Doddsa krzaki kierują się na źródło ciepła, które kojarzy im się z pożywieniem — powiedział, gdy dotarli do włazu ładowni. — W nocy nagrzejemy dość mocno statek, w dodatku magazyn pełen jest żywności. Chyba dobrze będzie, jeśli rozrzucimy ile się da tych kontenerów wkoło statku, aby krzewy przestały się nami na razie interesować.

— Mam nadzieję, że to zadziała — mruknął Fletcher.

Lądownik wystartował, wzniecając miniaturową burzę piaskową, gdy Conway wyszedł z wraku, dźwigając pierwszy kontener. Rzucił go na drodze najbliższego krzaka, który odległy był jeszcze o jakieś czterysta metrów. Uzgodnił z Fletcherem, że ten będzie znosił pojemniki z magazynu i wystawiał je przed właz, a Conway umieści je na drodze żarłocznych roślin. Chętnie wykorzystałby do tej pracy nosze, ale Naydrad zaprotestowała, dowodząc, że doktor nie zna się na ich obsłudze i wystarczy mały błąd, a rozbije urządzenie albo wyśle je prosto w niebo.

Conway musiał więc posłużyć się własnymi mięśniami.

— To już będzie ostatni, doktorze — powiedział Fletcher, stawiając kontener na piasku. — Wiatr się nasila.

Cień wraku wydłużył się znacząco, a niebo mocno pociemniało. Czujniki skafandra pokazywały spory spadek temperatury, jednak zgrzany pracą, Conway w ogóle tego nie zauważył. Rzucał pojemniki możliwie najdalej, otworzywszy każdy, aby krzewy na pewno wyczuły zawartość, chociaż zapewne i tak by to zrobiły. Zarośla podeszły już długą, czarną linią. Z pozoru wydawały się całkiem nieruchome.

Nagle krzewy i wszystko inne zniknęło za ciemnobrunatną zasłoną porwanego wiatrem piasku, który uderzył od tyłu, rzucając Conwaya na kolana. Ziemianin spróbował wstać, ale kolejny podmuch przewrócił go na bok. Na wpół biegnąc, na wpół pełznąc, ruszył do wraku, chociaż nie wiedział dokładnie, w którą stronę powinien zdążać. Piasek już nie szeleścił, ale szumiał ogłuszająco, uderzając o hełm. Głos Doddsa niemal ginął w tym hałasie.

— Z tego, co widzę na ekranie, idzie pan prosto na krzewy, doktorze — ostrzegł go astrogator. — Proszę skręcić o sto dziesięć stopni w prawo. Wrak znajduje się trzysta metrów od pana.

Fletcher czekał przed włazem z ustawionym na maksymalną moc światłem. Wepchnął Conwaya do środka i zatrzasnął drzwi, które były jednak na tyle wypaczone, że przepuszczały piasek po bokach. U dołu sączył się wręcz niczym woda.

— Za kilka minut zasypie wejście — powiedział kapitan, nie patrząc na Conwaya. — Naszemu kanibalowi trudno będzie się tu dostać. Zresztą Dodds i tak wcześniej zobaczy go na ekranie, więc będziemy mieli czas, aby podjąć stosowne kroki.

Conway pokręcił głową.

— Nie mamy czym się przejmować, oprócz wiatru, piasku i tych krzewów — powiedział, a w myślach dodał: Jakby to było mało.

Kapitan chrząknął i zaczął się wspinać do włazu prowadzącego na korytarz. Conway ruszył za nim. Odezwał się jednak dopiero wtedy, gdy mijali przeciekający zbiornik.

— Coś pana trapi, kapitanie?

Fletcher zatrzymał się i po raz pierwszy od niemal godziny spojrzał wprost na doktora.

— Owszem. Ta istota w centrali. Przecież nawet w Szpitalu niewiele da się zrobić wobec utraty tylu kończyn. Będzie całkiem bezradna, zostanie jej życie okazu laboratoryjnego. Zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby pozwolić jej zamarznąć, i…

— Możemy zrobić dla niej całkiem sporo, kapitanie — przerwał mu Conway. — Jeśli tylko przetrwa bezpiecznie noc, oczywiście. Nie słuchał pan, gdy rozmawiałem o tym stworzeniu z Murchison i Priliclą?

— Tak i nie, doktorze — odparł Fletcher, ruszając dalej. — Używaliście żargonu medycznego, więc jak dla mnie, równie dobrze moglibyście mówić po kelgiańsku.

Conway zaśmiał się cicho.

— To może przetłumaczę.

Obcy statek wystrzelił boję nie z powodu awarii, ale poważnej choroby, która dotknęła załogę. Zapewne ci najmniej chorzy byli akurat na służbie w centrali, reszta zaś spoczywała w hamakach. Nie wiemy jeszcze, dlaczego jednostka wylądowała na tej planecie. Może z jakichś fizjologicznych względów potrzebowali ciążenia albo atmosfery, może stan nieważkości źle na nich działał, a nie mogli użyć silników, by wytworzyć właściwe przeciążenie, gdyż załoga traciła przytomność. Tak czy owak, zdecydowali się na awaryjne lądowanie na Trugdilu. Nie wybrali najlepszej okolicy, ale zapewne bardzo im się spieszyło.

Conway przerwał, gdy weszli do centrali. Murchison zamykała właśnie właz.

— Nie chciałabym wam przeszkadzać, ale ponieważ za chwilę uruchomicie palnik, odłączę pacjentowi czysty tlen. Wydaje się, że całkiem dobrze już sam oddycha. Wystarczy chyba mieszanka jeden do czterech?

— Na pewno — przytaknął Conway. — Pomogę ci. Słychać było ciężki szum piasku osypującego się po kadłubie, a statek zdawał się aż kołysać. Na śródokręciu coś zaczęło hurgotać i przestało nagle, gdy wiatr oderwał luźną płytę poszycia.

— Kawałek wraku odleciał — zameldował z góry Dodds. — Krzewy zatrzymały się przy pojemnikach z żywnością, ale część nadal kieruje się do statku. Mają wiatr w plecy i idą dość szybko, nie zagłębiając korzeni w piasek. W tym tempie będą obok was za jakieś pół godziny.

Usłyszeli przytłumiony huk, jakby ktoś uderzył w kadłub olbrzymią poduchą. Pokład zakołysał się wyczuwalnie, potem zaś wyprostował, ale na śródokręciu rozległ się taki hałas, jakby trzech maniaków z ciężkimi młotami atakowało poszycie w trzech różnych miejscach. Kilka sekund później i to umilkło, pokładami poniosły się za to wycie i gwizd wdzierającego się do środka wiatru.

— Nasza obrona zrobiła się nieco dziurawa — zauważył z troską kapitan. — Ale słucham dalej, doktorze.

— Statek wylądował tutaj, bo nie mieli czasu szukać lepszego miejsca. Samo przyziemienie w zasadzie się udało, mieli jednak pecha, że statek się przewrócił, a na dodatek pękł zbiornik z chemikaliami. Gdyby nie to, zapewne doszliby za jakiś czas do siebie i polecieli dalej. Może zresztą to burza piaskowa ich przewróciła. Tak czy owak, znaleźli się nagle we wraku, który szybko wypełniał się trującymi oparami. Chociaż osłabieni chorobą, musieli jak najszybciej wydostać się na zewnątrz, co nie było łatwe, gdyż droga ucieczki w kierunku rufowego włazu przebiegała obok uszkodzonego zbiornika i była zatarasowana złomem. Skorzystali więc z górnego włazu, by zeskoczyć na ziemię. I przy tej właśnie ewakuacji tak się pokaleczyli.

Conway urwał na chwilę, aby pomóc Murchison wymienić butlę w namiocie pacjenta. Z rufy dobiegało ich miarowe dudnienie. Po chwili kolejna płyta poszycia wybrała wolność.

— Nie odeszli daleko z dwóch powodów — rzekł po chwili, podnosząc nieco głos. — Po pierwsze, byli ciągle osłabieni chorobą i nie mieli sił wędrować, po drugie, pragnęli chyba zostać blisko wraku. Ich stan, a szczególnie gorączka i wyczerpanie, które braliśmy za skutek wygłodzenia, były po prostu objawami choroby. Utrata przytomności też mogła się z nią wiązać, choć trudno wykluczyć, że była pochodną obronnej reakcji organizmu, polegającej na spowolnieniu metabolizmu i tym samym zmniejszeniu utraty krwi. W sumie rzeczywiście byłby to rodzaj hibernacji.

Fletcher szykował już palnik, ale co rusz spoglądał na nich ze zdumieniem.

— W chorobę i obrażenia powstałe podczas ucieczki mogę uwierzyć — powiedział. — Ale co z odciętymi kończynami i…

— Mówi Dodds, sir — odezwał się astrogator. — Obawiam się, że tym razem wiatr nie osłabnie u was około północy. Obserwuję lokalne zaburzenia pogody. Poza tym trzy wielkie skupiska krzewów podeszły do rufy i wchodzą na pokład w rejonie magazynu żywności. Wykorzystują otwory po oderwanych płytach poszycia. Ale gdy wejdą, zapewne stracą zainteresowanie dla wszystkiego wkoło — dodał, choć w jego głosie jakoś brakło optymizmu.

— Nie jesteśmy do końca pewni, czy to właśnie choroba stoi za wszystkimi kłopotami — powiedziała Murchison. — Sądząc po treści żołądkowej osobnika znalezionego w hamaku, chodziło o infekcję przewodu pokarmowego. Spowodował ją mikroorganizm pochodzący z macierzystego świata tych stworzeń. Zasugerowały nam to obserwowane u wszystkich chorych wymioty trwające aż do opróżnienia żołądka. Ten w kabinie został ogłuszony, nim wszystko zwrócił, a potem zatruł się oparami, więc nieco treści zostało. Jednak czy zarażenie mikrobem nastąpiło na drodze epidemicznej, czy może chodziło o zepsutą żywność, tego na razie nie wiemy.

Conway zastanowił się, czy te wędrujące krzaki mogły się okazać wrażliwe na zepsute pożywienie z kontenerów. A jeśli tak, to czy zachorują dość szybko, aby nie stworzyć w nocy zagrożenia? Wątpił jednak, by do tego doszło.

— Dziękuję pani — powiedział Fletcher. — A co z brakującymi kończynami?

— Nie ma żadnych brakujących kończyn, kapitanie — odparła Murchison. — Chyba że całej załodze brakuje tego samego organu, czyli głowy. Spora liczba różnych ran nie pozwoliła zrazu dojrzeć prawdy, ale proszę mi wierzyć, nie popełniono tu przestępstwa.

Fletcher spojrzał na Conwaya w sposób sugerujący, że niezbyt wierzy pani patolog, doktor podjął więc wyjaśnienia. Czynił to jednak z przerwami, należało już bowiem przenieść obcego z jego siedziska na nosze. Nie było to łatwe zadanie.

Trudno było wyobrazić sobie, w jakim środowisku równie bezradna forma życia zdołała nie tylko wyewoluować, ale jeszcze zdobyła dominującą pozycję i z czasem stworzyła kulturę, która sięgnęła gwiazd. Niemniej wszystko zdawało się świadczyć, że te właśnie istoty, choć przerośnięte, niemobilne i pozbawione kończyn, były twórcami nowo odkrytej cywilizacji. Teraz wiedzieli już, że chodzi o stworzenia symbiotyczne, które współdziałały z innymi rasami, wyspecjalizowanymi jako namiastki kończyn i narządów zmysłów. Miejsca, które z początku wzięli za kikuty, były tak naprawdę miejscami połączeń, swoistymi interfejsami pozwalającymi macierzystej istocie na pełny kontakt z symbiontem w chwili podejmowania jakichś działań albo odżywiania centralnego organizmu.

Zapewne między kapitanem a jego załogą istniała nie tylko silna więź fizyczna, ale również psychiczna, jednak bezpośredni kontakt nie musiał być utrzymywany cały czas, na pokładzie było bowiem również sporo istot służących za organiczne przekaźniki. Możliwe też, że centralna istota nigdy nie spała i nieustannie służyła psychicznym wsparciem swoim symbiontom. To zasugerował Prilicla, który wyczuł u pacjentów wyraźne zagubienie i poczucie straty. Telepatyczne albo empatyczne możliwości kapitana nie sięgały aż na orbitę, gdzie znajdował się statek szpitalny.

— DCLG, najmniejsza z tych form życia, sama w sobie także jest inteligentna i jej powierza się zadania wymagające największej precyzji i wiedzy — dodała Murchison, porządkując zgromadzoną wiedzę zarówno na swój użytek, jak i na użytek kapitana, który zniknął na chwilę w korytarzu, aby sprawdzić, jak daleko doszły cierniste krzewy. — Podobnie jest z nieco większymi DCMH. DCOJ ma przyjmować pokarm i przekazywać wstępnie przetrawione składniki głównemu symbiontowi. Niemniej mamy dowody, że każda z tych ras posiada też własny układ w rodzaju trawiennego czy rozrodczego, choć w przypadku gospodarza któraś z nich musi pośredniczyć w przekazywaniu spermy albo komórek jajowych między niemobilnymi olbrzymami…

Urwała, dostrzegłszy wracającego kapitana. W jednej ręce niósł palnik, w drugiej coś przypominającego drut kolczasty.

— Krzaki wyroiły się z magazynu żywności i są teraz w połowie drogi do nas. Przyniosłem próbkę.

Ostrożnie wzięła od niego fragment, a i Conway przysunął się, żeby zerknąć. Była to gładka, ciemnobrązowa gałązka z zielonymi kolcami wyrastającymi na całym obwodzie prócz jednego miejsca, w którym tkwiło coś na kształt igły, zapewne korzonek. Murchison obcięła kolce skalpelem i wrzuciła je do analizatora.

— Dlaczego włożyliśmy tylko lekkie skafandry? — spytała melancholijnie kilka minut później. — Jedno zadrapanie takim kolcem nie zabije, ale trzy lub cztery mogą już być groźne dla życia. Co pan robi, kapitanie?

Fletcher wyjmował z plecaka flarę sygnałową.

— Po osmoleniach na rufie można poznać, że te krzaki są wrażliwe na ogień. Tę gałązkę odciąłem palnikiem, ale płomień wygasł zaraz nie podtrzymywany. Może to powstrzyma na chwilę ich wzrost. Odsuńcie się od wyjścia. Te flary nie zostały pomyślane do użycia w zamkniętej przestrzeni.

Nastawił mechanizm zegarowy i rzucił flarę, jak mógł najdalej. Z korytarza buchnęło tak jasnym blaskiem, że wydawało się, iż coś zalewa statek. Syk był głośniejszy niż szum burzy za zewnątrz. Po paru chwilach światło osłabło nieco za sprawą coraz intensywniejszego dymu. Krzaki płoną, pomyślał Conway. Mogli tylko mieć nadzieję, że pokaz pirotechniczny nie zaniepokoi przesadnie pacjenta. Ten jednak wydawał się niezmiennie nieporuszony…

Nagle coś wybuchło. Z korytarza sypnęło odłamkami flary, płonącymi gałęziami i fragmentami poddanego wcześniej autopsji DCMH. Krawędź zagłębienia, której przytrzymał się Conway, jakby ożyła i próbowała wymknąć mu się spod dłoni. Pionowo dotąd ustawiony pokład zaczął się przemieszczać, uszy ranił zgrzyt rozrywanego metalu. Moment później znowu coś trzasnęło, tym razem ciszej, i wstrząsy ustały. Światła awaryjne zgasły, ale w świetle szczątków flary i reflektorów na czołach ujrzeli, że pacjent wysunął się z zagłębienia i zawisł bezpośrednio nad nimi. Pasy, które go przytrzymywały, zaczynały się rwać…

— Nosze! — krzyknął Conway. — Pomóżcie mi!

W gęstym dymie widział jedynie kręgi światła z lamp Murchison i Fletchera. Przytrzymując się czegoś jedną ręką, zaczął szukać na oślep noszy, które musiały tu lewitować. Ich moduł antygrawitacyjny nastawiono wcześniej na wartość równą miejscowej stałej przyciągania, aby łatwiej było nimi manewrować w ciasnym wnętrzu. W końcu trafił, a kilka sekund później wyczuł, że pozostali też je trzymają. Obcy wisiał wciąż nad nim niczym pień drzewa i w każdej chwili mógł spaść, miażdżąc Conwaya i staczając się niżej, na trujące kolce krzewów, co musiałoby się skończyć fatalnie.

Nagle się obsunął. Conway zamarł, ale pasy jeszcze trzymały. Ziemianin odnalazł panel noszy.

— Podsuńcie je pod niego! — krzyknął. — Tak żeby trafić na środek ciężkości. Właśnie…

Powoli zmieniał moc, aż nosze przycisnęły się do podbrzusza pacjenta i unieruchomiły go, nie pozwalając na kołysanie. W uszach nieustannie dźwięczał Conwayowi głos Doddsa pytającego, co się właściwie stało i czy nic im nie jest.

— Wszystko w porządku! — warknął w końcu Fletcher. — To raczej ty nam powiedz, co się stało, poruczniku. Na co masz te wszystkie czujniki i kamery?

— Doszło do eksplozji, zapewne w pobliżu uszkodzonego zbiornika płynu hydraulicznego, sir — wyjaśnił Dodds z wyraźną ulgą w głosie. — Można domniemywać, że ta substancja jest nie tylko toksyczna, ale i łatwopalna. Eksplozja przełamała statek w miejscu, gdzie opierał się na występie skalnym. Teraz część dziobowa leży osobno na piasku. Wiatr i eksplozja niemal całkiem odarły resztę kadłuba z poszycia. Nic nie broni teraz dostępu do środka.

Dym zniknął w końcu, ale do centrali zaczął się skądś wdzierać piasek.

— Wierzę, Dodds — rzucił Fletcher. — Zrobiło się też zimno. Ile jeszcze musimy czekać?

— Niecałe trzy godziny, sir. Za dwie wzejdzie słońce, a godzinę później należy oczekiwać osłabnięcia wiatru.

Wybuch cisnął zapasowy palnik i dwa przenośne piecyki daleko między krzewy. Jeden ciągle działał, ale przy lodowatym wietrze, który wdzierał się swobodnie na korytarz, niewiele to dawało. Conway zadrżał i zacisnął zęby, głównie by opanować szczękanie, ale i nie skomentować hałasu, który dobiegał od strony przeszywanej wichurą rufy. Do tego dochodził jeszcze łomot nielicznych pozostałych na miejscu blach. Przysunął bliżej noszy podręczne lampy, które przetrwały eksplozję. Dawały choć trochę ciepła.

Ostatecznie przypasanie obcego do noszy zajęło ponad godzinę. On też cierpiał chłód. Widać było, jak kurczy spazmatycznie końcówki kontaktowe, a na gładkiej skórze co chwila tworzyły się zmarszczki. Dobrze byłoby go czymś okryć, ale mieli tylko sieci zabezpieczające zdarte z siedzisk w centrali. Owinęli nimi chorego możliwie najdokładniej, ale przez odkryte fragmenty skóry nadal przebiegały wyraźne drgawki.

Przesunęli nosze pod zamknięty na razie właz w nadziei, że tam może będzie trochę cieplej. Może i było, ale Conway nie potrafił wyczuć różnicy. Zastanowił się, czy nie dałoby się odzyskać drugiego piecyka, ale gdy spojrzał w dół, zobaczył tylko gąszcz świeżo wyrosłych z pogorzeliska kolców, które powoli zmierzały w ich kierunku.

— Doktorze — odezwał się Fletcher, wskazując panel sufitowy, który trzymał się tylko na jednym zaczepie. — Proszę przytrzymać, a ja go oderwę.

Rzucili panel na krzewy i powiązali fragmenty sieci w linę, na której kapitan opuścił się na środek płyty. Ugięła się trochę pod jego ciężarem, ale rośliny pod spodem cofnęły się o dwa metry, a może i więcej. Fletcher przyklęknął, sięgnął po palnik i przejechał skupionym płomieniem po gałęziach wkoło.

Po prawie sześciu godzinach akumulator wyczerpał się już niemal całkowicie i płomień zgasł po chwili. Major wstał ostrożnie i zaczął rytmicznie uginać i prostować nogi, aby jak najbardziej sprasować i odepchnąć krzewy. Osiągnął sporo, lecz gdy przerwał dla odpoczynku, ujrzał, że płyta zapada się już sama, a nowe gałęzie wyrastają obok panelu, z wolna go otaczając.

Lina wisiała tuż nad nim. Stanął spokojnie, skoczył i złapał koniec. W tej samej chwili panel zniknął pod kolczastym gąszczem. Conway opuścił się, jak mógł najniżej, i zaczął wciągać linę. Po chwili Fletcher mógł oprzeć nogi na wystającej ze ściany szafce.

— Widział pan, jak one odsunęły się spod pana, kapitanie? — spytała Murchison, gdy dowódca był już na górze. — Zrobiły to bardzo powoli, ale i tak zastanawiam się, czy nie próbujemy zniszczyć inteligentnej formy życia roślinnego.

— Może i jest inteligentna, ale na pewno nie dość — wysapał kapitan.

— Zostało jeszcze osiemdziesiąt minut — powiedział Dodds.

Pozbierali albo zerwali ze ścian całe mnóstwo przedmiotów, aby cisnąć je na krzewy, lecz niewiele to pomogło. Fletcher i Conway na zmianę odpychali nowe gałęzie kawałkiem metalowego wspornika, jednak nie mogli powstrzymać ich postępu. Niebawem całej grupie zabrakło miejsca, by swobodnie się poruszać czy choćby machać rękami dla rozgrzewki. Inna sprawa, że dowolna rozgrzewka ratowała tylko przed zamarznięciem i nic nadto. Przytulili się ostatecznie do włazu, zacisnęli zęby, żeby przesadnie nimi nie szczękać, i patrzyli na coraz bliższe kolce.

Wszystko to było widać również na Rhabwarze, gdzie narastał niepokój o ich los.

— Mógłbym zaraz po was polecieć — rzekł w pewnej chwili porucznik Haslam.

— Nie — zaprotestował kapitan. — Jeśli za bardzo się pospieszysz, wiatr uszkodzi albo zniszczy ładownik i w ogóle się stąd nie wydostaniemy… — Urwał, bo nagle własne słowa rozbrzmiały mu dziwnie głośno w uszach.

Wiatr ucichł.

— Otwierać — rozkazał. — Wynosimy się stąd.

W otwartym włazie pokazało się granatowe poranne niebo. Sypnęło trochę piaskiem. Po niejakich manewrach wyprowadzili nosze na zewnątrz, na obłość kadłuba.

— To chyba tylko chwilowe uspokojenie, sir — ostrzegł Dodds. — W okolicy krąży ciągle kilka burz.

Wschodzące słońce kryło się jeszcze za chmurami, ale było wystarczająco jasno, aby dostrzec, jak wiele zmieniło się przez noc. Cały wrak był od śródokręcia odarty z poszycia, a szkielet konstrukcji wypełniały szczelnie niezliczone kolczaste krzewy. Górna część dziobu pozostała nietknięta, a skalisty teren przed nią był ciągle wolny od roślin.

— Za dwanaście minut dotrze do was kolejna, silna wichura — odezwał się znowu Dodds.

Zakleszczyli nosze w otwartym włazie i przymocowali magnetycznymi przylgami do kadłuba. Sami przywiązali się linami bezpieczeństwa ze skafandrów do niszy, wczepili w sieć spowijającą pacjenta i czekali. W pewien sposób ranny znowu miał ucierpieć, również przez brak poszanowania jego godności, ale Conway skłonny był przypuszczać, że obcy nie przejmie się już za bardzo całą sytuacją.

Niebo pociemniało gwałtownie i wiatr zaatakował ich z całą mocą, grożąc oderwaniem ciał od kadłuba. Conway trzymał się kurczowo sieci, czując, jak magnetyczne przylgi suną po blachach poszycia. Zastanowił się przelotnie, co by było, gdyby się puścił i zwolnił zapięcie liny. Czy wiatr wyniósłby go poza linię krzewów? Chociaż… nie musiałby się puszczać. Miał wrażenie, że jeszcze trochę, a wichura po prostu oderwie mu ręce od tułowia i zmieni go w istotę łudząco podobną do kapitana obcych. Nagle jednak wiatr ucichł. Zniknął równie gwałtownie, jak się pojawił, i znowu zrobiło się jaśniej.

Conway ujrzał, że Murchison i Fletcher też przetrwali zawieruchę. Nie poruszył się jednak. Chociaż dzień wstawał coraz wyraźniej i słońce zaczynało przygrzewać z boku, z wyciem nadleciała kolejna fala burzy.

— Szaleniec! — krzyknęła Murchison.

Conway uniósł głowę i dostrzegł zwisający nad wrakiem ładownik. To on tak huczał i rozwiewał piasek na wszystkie strony podmuchem z dysz. Haslam wylądował na wolnej od krzewów skale ledwie piętnaście metrów od nich.

Bez problemów ściągnęli nosze z kadłuba. Nie musieli się nawet spieszyć, chociaż krzewy ruszyły już w ich stronę. Przed wejściem na pokład Conway odsunął nieco otulające pacjenta sieci i spowijający jego głowę plastik, żeby sprawdzić stan obcego. Mimo wszystkich przykrych przygód wydawał się nie tylko żywy, ale i w całkiem dobrej formie.

— Prilicla, jak pozostali? — spytał Conway.

— Temperatura spada u wszystkich, przyjacielu Conway. Wyczuwam u nich silny głód, ale nie na niepokojącym poziomie. Jednak i tak będą musieli poczekać, aż wrócimy do Szpitala, bo zapasy żywności na ich statku nie dość, że mogły być zepsute, to jeszcze przepadły. Poza tym nadal odbieram zmieszanie i poczucie straty. Ale na pewno poprawi im się, gdy znowu będą z kapitanem.

Złożona operacja

Wychynęli z nadprzestrzeni daleko na krawędzi galaktyki, gdzie najjaśniejszym obiektem było samotne słońce płonące chłodnym blaskiem na tle mglistego welonu gwiazd. Jednak była to pozorna pustka, bo radar i sensory dalekiego zasięgu oznajmiły zaraz o wykryciu dwóch obiektów znajdujących się tuż obok siebie w odległości dwóch tysięcy kilometrów od Rhabwara. Conway mógł oczekiwać, że przez najbliższe kilka minut nikt nie poświęci mu uwagi.

— Mostek do maszynowni — powiedział kapitan Fletcher. — Za pięć minut chcę mieć maksymalny ciąg. Astrogator, proszę o kurs na wykryte kontakty i przypuszczalny czas dolotu.

Siedem pokładów niżej Chen potwierdził przyjęcie rozkazu, to samo zrobił spoczywający tuż obok kapitana Doddsa.

— Sir — odezwał się Haslam ze stanowiska oficera łączności. — Odczyty wskazują, że większy obiekt ma masę, sylwetkę i wyposażenie typowej jednostki zwiadowczej. Drugi nadal pozostaje niezidentyfikowany, ale ich położenie względem siebie sugeruje, że mogły się niedawno zderzyć.

— Rozumiem — odparł Fletcher i włączył mikrofon nadajnika. — Tu statek szpitalny Rhabwar operujący ze Szpitala Sektora Dwunastego. Przylecieliśmy w odpowiedzi na sygnał waszej boi alarmowej, wysłany w przybliżeniu sześć godzin temu — powiedział, wyraźnie akcentując każdą głoskę. — Podejdziemy do was za…

— Pięćdziesiąt trzy minuty — uzupełnił Dodds.

— Jeśli wasze urządzenia łączności są sprawne, prosimy o ujawnienie tożsamości, opis problemu oraz podanie liczby ofiar z wyszczególnieniem klas fizjologicznych.

Conway pochylił się wyczekująco w stronę głośnika, jakby kilka centymetrów robiło różnicę. Głos, który usłyszał, nie należał jednak do zaniepokojonej osoby. Brzmiało w nim raczej zakłopotanie.

— Mówi statek zwiadowczy Korpusu Kontroli Tyrell pod dowództwem kapitana Nelsona. To nasza boja, ale odpaliliśmy ją w związku z wrakiem, który widzicie obok. Nasz oficer medyczny zna się tylko na leczeniu trzech gatunków, nie jest więc pewien swoich wniosków, przypuszcza jednak, że na pokładzie mogą być ciągle żywe istoty.

— Doktorze… — Fletcher spojrzał na Conwaya, ale zanim ten zdążył się odezwać, Haslam zgłosił się z nowym meldunkiem:

— Sir, kolejny… nie, kolejne dwa kontakty. Masa i konfiguracja podobna jak w przypadku wraku. Jest też wiele drobnych, metalicznych szczątków.

— To drugi powód, dla którego zdecydowaliśmy się wystrzelić boję — powiedział Nelson. — Nie mamy takich sensorów dalekiego zasięgu jak wy. Dysponujemy głównie wyposażeniem fotooptycznym przydatnym w trakcie zwiadu, a ten obszar wydaje się zasłany fragmentami wraku. Wprawdzie w odróżnieniu od mojego oficera medycznego nie przypuszczam, aby na części z nich byli jacyś rozbitkowie, ale nie mogę też tego wykluczyć…

— Dobrze pan zrobił, wzywając pomocy, kapitanie Nelson — przerwał mu Conway. — Gotowi jesteśmy odpowiedzieć nawet na tuzin fałszywych alarmów, byle nie ryzykować, że ignorując choć jeden, zaprzepaścimy szansę ratunku. I tak przy większości katastrof kosmicznych pomoc nadchodzi za późno. Na razie jednak musimy poznać klasę fizjologiczną ofiar oraz rodzaj i rozległość ich obrażeń, by przygotować wszystko na ich przyjęcie. Jestem Conway, starszy lekarz na Rhabwarze — dodał pod koniec. — Mogę rozmawiać z waszym oficerem medycznym?

Zapadła dłuższa chwila ciszy przerywanej statycznymi trzaskami. Haslam oznajmił tymczasem o znalezieniu kilku następnych obiektów i dodał, że choć nie ma jeszcze kompletnych danych, rozkład szczątków wskazuje, że katastrofie uległ bardzo duży statek, który rozpadł się na wiele części. Sporo z wykrytych kontaktów to identyczne w kształcie i wielkości szalupy ratunkowe, takie jak ta obok Tyrella. Biorąc pod uwagę trajektorie i odległości między nimi, można było wnosić, że katastrofa zdarzyła się dawno.

W końcu Conway usłyszał beznamiętny głos, który bez wątpienia pochodził z autotranslatora.

— Doktorze Conway, jestem chirurg porucznik Krach-Yul — przedstawił się obcy. — Na temat fizjologii obcych wiem niewiele, gdyż mam doświadczenie jedynie w leczeniu Ziemian, Nidiańczyków i moich pobratymców z Orligii. Wszyscy oni, jak pan wie, należą do klasy DBDG ciepłokrwistych tlenodysznych.

To, że Orligianie i ich sąsiedzi z Nidii różnili się zdecydowanie wielkością, a jedna z tych ras okryta była gęstym, czerwonawym futrem, nie znaczyło wiełe w kontekście czterołiterowego fizjologicznego klucza, pomyślał Conway. Chociaż z drugiej strony, nieznaczne różnice wystarczyły we wczesnych latach eksploracji kosmosu, by między Orligią a Ziemią doszło do krótkiej, i jak dotąd jedynej, międzygwiezdnej wojny.

Z tego też powodu obecnie Orligianie i Ziemianie byli nastawieni do siebie bardziej niż przyjaźnie. Często spieszyli sobie z pomocą i naprawdę źle się składało, że Krach-Yul miał tak małe doświadczenie. Conway mógł tylko liczyć na to, że okaże dość profesjonalizmu, aby nie wtykać swojego przyjaznego, kudłatego nosa w sprawy, o których nie ma pojęcia.

— Nie wchodziliśmy do wraku — powiedział Orli — gianin. — Nie mamy specjalistów od obcych technologii i obawialiśmy się, że tylko pogorszymy sytuację, zamiast pomóc. Zastanawiałem się nad wywierceniem otworu w poszyciu, aby pobrać próbkę atmosfery. Gdyby rozbitkowie okazali się podobni do nas, moglibyśmy dostarczyć im więcej tlenu. Ostatecznie jednak zrezygnowałem. Mogą oddychać innymi gazami, a wtedy tylko niepotrzebnie uszczupliłbym ich zapas mieszanki. Nie jesteśmy też pewni, czy ktoś tam żyje, doktorze. Nasze czujniki podają, że kadłub jest szczelny, a w środku panuje przyzwoite ciśnienie. Zlokalizowaliśmy też źródło energii i coś, co wygląda na większą ilość materii organicznej, częściowo tylko widoczną przez iluminatory. Nie wiemy, czy to jest żywe.

Conway odetchnął. Wprawdzie Krach-Yul miał wyraźne braki w wykształceniu, ale szczęśliwie był inteligentny. Można się było domyślić, jak przebiegała jego kariera. Prawdopodobnie studiował na Orligii, odbył praktykę na Nidii, a potem zaciągnął się do Korpusu, aby zdobywać dalsze doświadczenia w kontaktach z obcymi. Zapewne stykał się dotąd jedynie z lekkimi urazami i niegroźnymi chorobami ziemskiej załogi, cały czas licząc w skrytości ducha, że zetknie się z czymś więcej. Bez wątpienia aż płonął z ciekawości, chcąc zbadać obecny na wraku organizm, jednak znał granice swoich kompetencji. Conway czuł, że zaczyna już lubić tego Orligianina.

— Bardzo dobrze, doktorze — powiedział serdecznie. — Ale mam prośbę. Wasza jednostka dysponuje przenośną śluzą. Oszczędziłoby nam czasu, gdyby…

— Już ją wyładowaliśmy, doktorze — przerwał mu Orligianin. — Została przymocowana do kadłuba wraku nad największym włazem, jaki znaleźliśmy. Przypuszczamy, że to główne wejście, ale nie próbowaliśmy go otwierać, może się więc okazać, że to tylko panel osłaniający mechanizmy. Wrak obracał się wzdłuż podłużnej osi, ale wyhamowaliśmy ten ruch za pomocą wiązek ściągających. Poza tym jest w takim stanie, w jakim go znaleźliśmy.

Conway podziękował, rozpiął pasy i wstał z fotela. Na ekranie radaru dostrzegł kilka nowych śladów, ale najbardziej interesował go rosnący na głównym ekranie obraz Tyrella i unoszącego się obok wraku.

— Co pan zamierza, doktorze? — spytał kapitan.

— Nie wydaje się bardzo zniszczony — powiedział Conway, wskazując na ekran. — Brak też wystających, ostrych kawałków metalu, więc dla przyspieszenia akcji moi ludzie włożą lekkie skafandry. Wezmę ze sobą patolog Murchison i doktora Priliclę. Siostra Naydrad zostanie na pokładzie medycznym z gotowymi do użycia noszami. Gdy tylko Murchison ustali skład atmosfery, napełnimy nią kopułę noszy. Pójdzie pan z nami zbadać śluzę na obcym statku?

Rhabwar był jednostką jedyną w swoim rodzaju. Zaprojektowany jako statek szpitalny, powstał na kadłubie lekkiego krążownika Korpusu Kontroli, największej spośród jednostek tej formacji, które mogły latać w atmosferze. Przemieszczając się w kierunku szybu komunikacyjnego, Conway wyobraził sobie lśniący biały kadłub z deltoidalnymi skrzydłami, ozdobionymi brunatnym liściem, czerwonym krzyżem, wyglądającym zza chmury słońcem, jak i wieloma innymi znakami, które łączyło to, że na rozmaitych światach Federacji symbolizowały ideę bezinteresownego niesienia pomocy.

Statek był tralthańskiej konstrukcji, co miało swoje zalety, nazwany zaś został na cześć jednej z wielkich postaci w historii medycyny tego gatunku. Przewidziano, że będzie obsługiwany przez ziemską załogę, której kabiny mieściły się na drugim pokładzie, tuż pod mostkiem. Ekipa medyczna zajmowała zbliżone pomieszczenia pokład niżej, tyle że kabiny dodatkowo wyposażono zgodnie z potrzebami kelgianskiej siostry i Prilicli, cinrussańskiego empaty żyjącego w warunkach niewielkiej grawitacji.

Pokład czwarty był równocześnie mesą i salą rekreacyjną, w której wszyscy mieli się spotykać i spędzać czas na rozrywkach, chociaż przy obecnej liczebności załogi brakowało tu miejsca nawet na rozegranie partii szachów. Cały piąty pokład mieścił magazyny i zbiorniki. Przechowywano tu zarówno żywność potrzebną trzem żyjącym na pokładzie rasom, jak i składniki niezbędne to wytwarzania mieszanek oddechowych dla wszystkich mieszkańców Federacji.

Pokłady szósty i siódmy, na które kierował się Conway, mieściły izbę przyjęć, laboratorium i oddział szpitalny. Można było zmieniać na nich dowolnie grawitację, ciśnienie i skład atmosfery, wyposażenie zaś pozwalało podtrzymywać funkcje życiowe pacjenta dowolnej praktycznie rasy. Na pokładzie ósmym mieściła się maszynownia, królestwo porucznika Chena, który obsługiwał generatory hipernapędu, służący do lotów atmosferycznych napęd konwencjonalny i źródła zasilania systemu sztucznej grawitacji, generatorów wiązek ściągających, urządzeń łączności, czujników i wszystkiego, co sprawiało, że statek żył.

Myśląc o drobnym Chenie, który jednym ruchem krótkiego palca mógł uwolnić potworne moce, Conway dotarł na pokład medyczny. Nie musiał nic mówić, bo wszyscy widzieli jego rozmowę z kapitanem, podobnie jak większość tego, co wychwytywały kamery i czujniki statku. Pozostało mu więc tylko włożyć skafander. Miał bardzo dobry zespół, który sam czuwał nad wyposażeniem i szkoleniami, tak że Conway czuł się czasem zupełnie niepotrzebny.

Murchison obracała się, sprawdzając zapięcia skafandra, Naydrad zaś kontrolowała w śluzie nosze. Piękną, srebrzystą sierść tej drugiej czesały spokojnie przetaczające się fale. Korzystający z degrawitatorów i własnych skrzydeł niewiarygodnie kruchy Prilicla wisiał pod sufitem, gdzie nie groziło mu przypadkowe zderzenie z którymś z cięższych współpracowników. Osiem jego pajęczych nóg drgało w niespiesznym rytmie, co wskazywało, że odbiera czyjeś pozytywne emocje.

Murchison zerknęła na Priliclę, a potem na Conwaya.

— Przestań — rzuciła.

Conway wiedział, że to on i, bezwiednie, Murchison odpowiadają za doznania empaty, zdolnego reagować na każde, nawet drobne zmiany pola emocjonalnego w jego otoczeniu. Niemniej patolog Murchison miała fizyczne atrybuty, które trudno było zignorować przeciętnemu samcowi DBDG ziemskiego typu. A gdy wkładała lekki, ale dobrze przylegający kombinezon, pewne myśli same lęgły się w głowie.

— Przepraszam — rzucił Conway ze śmiechem i zaczął wkładać własny kombinezon.

* * *

Wrak przypominał metalowy konar z kilkoma powyginanymi gałęziami, które były jednak jedynym niezwykłym elementem. Poza tym wyglądał na cały. Conway dostrzegł dwa małe iłuminatory, odbijające niczym słońca światła Rhabwara. Były osadzone około dwóch metrów od dziobu i rufy, ale nie potrafił rozpoznać, gdzie obiekt ma przód, a gdzie tył. Niebawem ujrzał, że na drugiej burcie znajdują się takie same okienka.

Widział też luźne, przezroczyste powłoki śluzy z Tyrella uczepionej kadłuba niczym pomarszczona pijawka. Obok rysowała się drobna sylwetka, która musiała należeć do orligiańskiego lekarza, Krach-Yula.

Fletcher, Murchison i Conway wylądowali tuż przy nim. Nie odzywali się i starali się nawet nie myśleć, aby nie przeszkadzać Prilicli okrążającemu powoli obiekt. Jeśli cokolwiek żyło na wraku, empata powinien to wyczuć.

— To bardzo dziwne, przyjacielu Conway — powiedział Prilicla po niemal kwadransie, gdy wszyscy już mimowolnie zdradzali zniecierpliwienie. — Na pokładzie jest życie, chociaż odnajduję tylko jedno źródło emanacji emocjonalnej, tak słabe w dodatku, że nie mogę go dokładnie zlokalizować. Ponadto, wbrew oczekiwaniom, nie wydaje mi się, aby rozbitek był przerażony czy zaniepokojony.

— Może to bardzo młoda istota? — spytał Krach-Yul. — Zostawiona w bezpiecznym miejscu przez dorosłych, którzy potem zginęli? Małe dziecko, które nie rozumie, że jego życie jest zagrożone?

Prilicla, który z zasady zgadzał się ze wszystkimi, aby uniknąć niemiłych emocji rozmówcy, tym razem też przytaknął.

— Nie można wykluczyć takiej ewentualności, przyjacielu Krach-Yul.

— Albo płód żyjący nadal w organizmie martwego rodzica? — zasugerowała Murchison.

— To również jest w pewnym stopniu możliwe, przyjaciółko Murchison.

— Z tego wynika, że tak naprawdę nie wiesz, co to może być — zaśmiała się patolog.

— Niemniej ktoś tam jest — rzekł niecierpliwie kapitan. — Chodźmy się nim zająć.

Fletcher przecisnął się przez podwójne wejście do śluzy, która po napełnieniu powietrzem miała się stać na tyle obszerna, że nie tylko wszyscy mogli się w niej pomieścić, ale jeszcze pracować. Murchison i Conway spędzili tymczasem kilka chwil przy małych ilumina — torach. Otwory były jednak na tyle zagłębione, że nie ukazywały nic poza wycinkami skórzastej powłoki jakiegoś stworzenia.

— Jest wiele sposobów otwierania włazów — powiedział Fletcher, gdy dołączyli do niego w śluzie. — Mogą się uchylać na boki, otwierać do środka albo na zewnątrz, wsuwać w ścianę czy kurczyć ku krawędziom. Ten, jak się wydaje, jest uruchamiany dźwignią, która cofa go do wnętrza kadłuba. O proszę!

Wielki metalowy właz zniknął w środku. Conway oczekiwał z napięciem powiewu powietrza, które wypełni gwałtownie śluzę, ale nic takiego się nie stało. Kapitan złapał się krawędzi wejścia, wyłączył magnetyczne przylgi, aby oderwać stopy od poszycia, i wsunął głowę daleko do wnętrza.

— To nie śluza tylko otwór kontrolny pozwalający dotrzeć do mechanizmów umieszczonych pomiędzy zewnętrznym a wewnętrznym kadłubem. Widzę plątaninę rur i kabli oraz coś, co wygląda na…

— Potrzebuję próbki powietrza — oznajmiła Murchison. — Jak najszybciej.

— Przepraszani — mruknął Fletcher, uwolnił jedną rękę i wskazał na coś. — To chyba oczywiste, że tylko wewnętrzny kadłub jest hermetyczny. Żeby bezpiecznie go przewiercić, proponuję wykonać otwór obok tego wspornika i skupiska przewodów. Nie wiem, jak gruba jest tu powłoka, ale kabel wydaje się na tyle cienki, że nie może przewodzić wysokiego napięcia. Kolory oznaczeń sugerują, że te istoty widzą w tym samym zakresie widma co my.

— Zapewne tak — zgodziła się Murchison.

— Jeśli użyjesz wiertła numer pięć, otwór będzie dość duży, żeby wprowadzić do środka oko — dodał pospiesznie Conway.

— Tak właśnie zamierzałam.

Wiertarka nie musiała pracować długo. Po chwili drgania, przenoszone na metalowy kadłub, a nawet na skafander Conwaya, ustały i powietrze ze środka wdarło się ze świstem przez wydrążone wiertło do analizatora.

— Ciśnienie trochę niższe niż nasze, ale trudno orzec, na ile normalne dla rozbitka — powiedziała cicho Murchison. — Skład i proporcja tlenu do innych gazów typowe dla ciepłokrwistych tlenodysznych. Teraz wsunę oko.

Conway patrzył, jak odczepia analizator od wiertła i umieszcza w tym miejscu moduł oka. Zrobiła to bardzo umiejętnie, tak by nie wypuścić więcej niż kilka centymetrów sześciennych powietrza. Ostrożnie przesunęła przez wiertło urządzenie składające się z kamery, źródła światła i przewodów, a potem doczepiła konsolę sterującą z ekranem.

Wydawało im się, że upłynęła prawie godzina, nim dobrała wreszcie właściwe oświetlenie i ostrość. W rzeczywistości nie zajęło jej to nawet dziesięciu minut. W milczeniu wysunęła się z wnęki, aby i inni mogli spojrzeć.

— Wielki jest — powiedziała, gdy Conway zajął jej miejsce.

Wnętrze cylindra okazało się pozbawione jakichkolwiek grodzi czy przepierzeń. Podłoga, którą Conway nazwał podłogą tylko dlatego, że powierzchnia ta była płaska i biegła przez całą długość jednostki, miała pośrodku podwójny rząd blisko umieszczonych otworów o średnicy trzech, czterech cali. Znikało w nich siedem albo osiem par odnóży rozbitka, co sugerowało, że chodzi o zwykłe uchwyty. Wkoło ciała unosiły się szerokie, podarte pasy bezpieczeństwa.

Oko znajdowało się niemal na poziomie podłogi, więc nie było widać dużo więcej poza bokiem i odnóżami stworzenia. Dalej, tam gdzie impet katastrofy wyrwał jego stopy z otworów, można było dostrzec jasnoszare podbrzusze i kolejne, krótkie odnóża biegnące dwoma rzędami, całkiem jak u stonogi. W przeciwnym kierunku, nie wiadomo, czy bliższym głowy czy zakończenia ciała, rysowała się pojedyncza linia wyrostków grzbietowych. Długie, cylindryczne pomieszczenie nie było wystarczająco obszerne, aby istota mogła się w nim poruszać. Wypełniała je na tyle szczelnie, że trudno było dojrzeć cokolwiek więcej, niemniej na samym krańcu pola widzenia Conway wypatrzył jeszcze trzy cienkie jak ołówki, przezroczyste i chyba elastyczne przewody, które wybiegały z przymocowanej do ściany szafki i znikały w ciele pacjenta.

Mimo tak wielu kończyn pacjent nie miał najwyraźniej zbyt dużo do roboty. Jeśli nie liczyć mnóstwa przymocowanych do ścian szafek, wnętrze było puste. Brakowało czegokolwiek przypominającego konsolę kontrolną, system monitorujący lub inne urządzenie pozwalające sterować obiektem. Chyba że coś jeszcze znajdowało się po drugiej, niewidocznej akurat stronie.

Conway musiał chyba myśleć głośno, gdyż kapitan, który właśnie wrócił z penetracji kadłuba, skomentował jego rozważania:

— Tu nie ma czym sterować, doktorze. Poza prostymi ogniwami, które obecnie nie są do niczego wykorzystywane, brakuje innych urządzeń. Nie ma silników, ani głównych, ani sterujących, nie znalazłem niczego przypominającego anteny systemu łączności, brak nawet normalnego włazu. Zaczynam się zastanawiać, czy to w ogóle jest statek. Może to raczej kapsuła ratunkowa. To by wyjaśniało dziwny kształt, w zasadzie cylindryczny, ale z płaskim dnem. Na dodatek, gdy szukałem wybrzuszeń, które mogłyby skrywać sensory, zauważyłem, że spód jest lekko zakrzywiony ku obu dłuższym końcom. To sugeruje kolejną możliwość…

— A może to wszystko było zamontowane na zewnątrz? — spytał Conway. — W naszym statku generatory nadprzestrzenne zabudowano w końcówkach skrzydeł. Oni mogli mieć równie oryginalne pomysły.

— Nie, doktorze — powiedział Fletcher oficjalnym tonem, jak zawsze, gdy ktoś usiłował wypowiadać się na tematy, które miał za swoją działkę. — Zbadałem te dziwne wsporniki, czy cokolwiek to jest, i nie znalazłem żadnych przewodów poza nielicznymi porwanymi kablami, które jednak były za cienkie, by dostarczać mocy do generatora. W ogóle wątpię, czy ta rasa zna napęd nadprzestrzenny lub sztuczną grawitację. Konstrukcja dowodzi niskiego poziomu rozwoju techniki kosmicznej. Na dodatek tutaj najwyraźniej nie ma wejścia, a przecież śluza dla tego olbrzyma musiałaby być prawie równie wielka jak sam statek.

— Jest kilka ras, które budują statki bez śluz — zauważył Conway. — Nie tolerują widoku otwartej próżni, więc nie wychodzą z nich nigdy poza swoimi planetami.

— A jeśli to po prostu skafander kosmiczny tej istoty? — podsunęła Murchison.

— Ciekawy pomysł, ale nic poza tym — powiedział kapitan. — Iluminatory są bardzo małe, a pole widzenia ogranicza jeszcze spora odległość między wewnętrznym a zewnętrznym kadłubem. Brak kamer lub czujników, nie ma też manipulatorów. Jednak cokolwiek tu mamy, musi istnieć jakiś sposób dotarcia do środka.

Na dłuższą chwilę zapadła cisza.

— Przepraszam, kapitanie — odezwał się w końcu Conway. — Kilka minut temu wspomniał pan o jakiejś trzeciej możliwości. Potem panu przeszkodziłem.

— A owszem — mruknął Fletcher takim tonem, jakby tylko czekał na przeprosiny. — Niemniej rozumie pan, doktorze, że to jedynie hipoteza oparta na wstępnych oględzinach, a nie na dokładnych pomiarach. Tak czy owak, wspomniałem już, że spód jest zakrzywiony, krzywizna zaś nie powstała z pewnością w trakcie katastrofy. Uderzenie dość silne, aby odkształcić całą konstrukcję, na pewno poważnie by ją uszkodziło, na metalu zostałyby też przebarwienia świadczące o działaniu wysokiej temperatury. Z tego wynika, że specjalnie to zaprojektowano. I to by wyjaśniało brak własnego, porządnego zasilania, urządzeń sterowniczych oraz sztucznej grawitacji, gdyż…

— Oczywiście! — wyrwało się Conwayowi. — Pokład pod zakrzywionym spodem był półkolisty, a to oznacza, że wytwarzali ciążenie w najstarszy ze znanych sposobów…

— Czy któryś z was mógłby mi z łaski swojej wyjaśnić, o czym mówicie? — spytała Murchison.

— Oczywiście — powiedział Conway. — Kapitan właśnie przekonał mnie, że to nie kapsuła ratunkowa ani statek, tylko część stacji kosmicznej dawnego typu, takiej przypominającej koło ze szprychami, która uległa jakiejś kolizji.

— Stacja kosmiczna? Tutaj? — zdumiała się Murchison, ale po chwili dotarło do mniej, co to znaczy. — W takim razie czeka nas wiele pracy.

— Może nie — zauważył Fletcher. — Wprawdzie szczątków znajdziemy zapewne mnóstwo, jednak nie oczekiwałbym licznych rozbitków… Tej istoty zaś bez wątpienia nie zdołamy przenieść na nasz pokład. Proponuję przymocować moduł do kadłuba Rhabwara, rozciągnąć odpowiednio nasze pole nadprzestrzenne i dostarczyć całość do Szpitala, gdzie bez trudu znajdzie się śluza mogąca go pomieścić. Tam już zajmą się naszym pacjentem jak należy. Wprawdzie nie jestem lekarzem, ale sądzę, że nie powinniśmy z tym zwlekać. Niech Tyrell szuka pozostałych rozbitków, a my wrócimy, gdy tylko będziemy mogli.

— Nie — sprzeciwił się spokojnie Conway.

— Nie rozumiem pana, doktorze — rzekł Fletcher, czerwieniejąc wyraźnie na twarzy.

Ziemianin nie odpowiedział od razu. Najpierw zwrócił się do Murchison i Prilicli, który podleciał bliżej, chociaż panujące w śluzie emocje nie były raczej dla niego za miłe.

— Z tego, co widzimy, rozbitek jest podłączony trzema osobnymi przewodami do aparatury, która przypomina system podtrzymywania życia. Jest głęboko nieprzytomny, ale poza tym zdrowy. Obiekt ma też pewną rezerwę mocy, która na razie nie jest wykorzystywana. Pozostaje pytanie, czy taki właśnie stan pacjenta nie może być wynikiem celowej hibernacji. I jeszcze jedno — dodał, nim ktokolwiek zdołał się ode — zwać. — Skoro brak śladów energochłonnego systemu chłodzenia, który zwykle niezbędny jest przy hibernacji, może to być naturalne odrętwienie wspomagane jedynie przez aparaturę monitorującą. Znowu zapadła cisza.

— Owszem, to znana metoda… — powiedziała Murchison. — Spowalniało się albo wstrzymywało metabolizm na czas podróży kosmicznej, która trwała zbyt długo, aby załoga mogła ukończyć ją za życia. Poza tym wędrowcy śpiący w znacznie obniżonej temperaturze nie zużywali powietrza ani żywności. Możliwe, że w pewnych wypadkach da się pobudzić tę naturalną zdolność sztucznie i sztucznie ją podtrzymać, dostarczając śpiącemu minimalnych dawek odpowiednio spreparowanego pokarmu. I tak chyba jest z naszym pacjentem.

— Przyjacielu Conway — odezwał się Prilicla. — Radiacja emocjonalna pacjenta pasowałaby do hipotezy o hibernacji.

Kapitan szybko zrozumiał, o co chodzi.

— Dobrze, doktorze. Skoro rozbitek najwyraźniej jest w tym stanie od dłuższego czasu, nie ma istotnego powodu, aby się spieszyć z dostarczeniem go do Szpitala. To samo będzie zapewne dotyczyć innych, których może zdołamy jeszcze odnaleźć. Co pan wobec tego zamierza?

Conway wiedział doskonale, że ich rozmowy słuchają także załogi Rhabwara i Tyrella. Niemal słyszał oddechy ludzi przy głośnikach. Odchrząknął i zabrał głos:

— Zbadamy ten obiekt, na ile się da, bez wchodzenia do środka. Równocześnie przyjrzymy się bliżej pacjentowi za pomocą oka. A potem wszyscy razem się zastanowimy.

Miał silne przeczucie, że to nie będzie łatwa akcja ratunkowa.

* * *

Przez następne trzy godziny, czyli akurat tyle, ile mogli spędzić w lekkich skafandrach przy aktualnym stanie zapasów, badali powierzchnię wraku, a w miarę możliwości również jego lokatora. Z wolna zbierali coraz więcej istotnych albo potencjalnie istotnych danych. Gdy zgromadzili się wreszcie w mesie Rhabwara, przyszła pora na wymianę informacji i przypuszczeń.

Tyrella reprezentowali kapitan Nelson i doktor Krach-Yul, Rhabwara major Fletcher i astrogator, porucznik Dodds. Cywile Murchison, Prilicla, Naydrad i Conway ledwie zmieścili się w ciasnym wnętrzu. Pająkowaty empata oczywiście od razu usadowił się na suficie.

To on, najszybciej zorientowawszy się, że zebrani gotowi są do otwartej rozmowy, zagaił.

— Chyba wszyscy się zgodzą, że odnaleziony rozbitek znajduje się w głębokiej anabiozie i że zapewne nie jest pacjentem, ale kimś, kogo należy po prostu odwieźć na ojczystą planetę, gdy tylko ustalimy jej położenie, oczywiście. Chyba zgodni jesteśmy też w tym, że nie ma pilnego powodu, by ruszać go z obiektu, w którym przebywa.

Porucznik Dodds spojrzał na Fletchera, prosząc o pozwolenie na zabranie głosu.

— Zależy, co pan rozumie przez pilny powód, doktorze. Sprawdziłem trajektorię tego i innych odnalezionych szczątków. Obliczenia wskazują, że katastrofa, która zniszczyła ten statek czy stację kosmiczną, wydarzyła się około osiemdziesięciu dwóch lat temu. Jeśli to był statek, zapewne nie kierował się ku pobliskiej gwieździe, gdyż jest ona pozbawiona planet, jednak przy obecnych kursach fragmentów wraku spora ich część spadnie niebawem na wspomniane słońce albo przejdzie na tyle blisko jego fotosfery, że nawet istota w stanie hibernacji tego nie przeżyje. Zacznie się to za jedenaście tygodni.

Przez chwilę trawili tę wiadomość.

— Nadal uważam, że to nie była stacja kosmiczna — powiedział kapitan Tyrella. — Nie wiem, skąd miałaby się tu wziąć, i to jeszcze podróżując z taką prędkością, że jej szczątki zachowały impet pozwalający dolecieć do pobliskiej gwiazdy. O wiele bardziej prawdopodobne wydaje mi się, że to łódź ratunkowa, której pasażer zapadł w stan hibernacji na skutek wyczerpania zapasów powietrza i żywności.

Fłetcher spojrzał niechętnie na Nelsona, ale zaraz dostrzegł narastające drżenie Prilicli i postarał się uspokoić.

— To nie jest niemożliwe, majorze Nelson, chociaż zgadzam się, że mało prawdopodobne. Można jednak przypuszczać, że chodzi o rasę, która stawiała dopiero pierwsze kroki w rozwoju technologii kosmicznych i wykorzystywała tę stację do eksperymentów z hipernapędem. Mogło dojść do przypadkowego skoku, który wyniósł ich daleko od rodzinnej planety, a wówczas ucieczka w anabiozę byłaby z wymienionych przez pana powodów bardzo uzasadniona. W trakcie wczesnych prób nad podróżami w nadprzestrzeni zdarzało się wiele takich wypadków. Tak czy owak, wydaje mi się, że wyciągamy zbyt wiele wniosków z czegoś, co jest tylko fragmentem układanki.

Conway postanowił włączyć się do rozmowy, zanim przerodzi się ona w kłótnię.

— Ale coś chyba już wiemy, kapitanie? — zagadnął pojednawczo. — Co udało się panu ustalić po dokładnych oględzinach wraku?

— Proszę bardzo — powiedział Fletcher i rzucił na ekran obraz obiektu, po czym zaczął relacjonować wyniki swoich badań i niektóre domysły na temat tego, co wolał nazywać nie statkiem, ale raczej pojemnikiem ciśnieniowym. Był to cylinder długości dwudziestu metrów i średnicy niemal trzech metrów. Z obu stron kończył się płaskimi zaślepieniami, na których umieszczono zaczepy pozwalające spiąć go z innymi, podobnymi pojemnikami. Zaczepy były tak skonstruowane, aby w razie silnego uderzenia czy wstrząsu rozpiąć łącze, zanim działające siły uszkodzą pojemniki. Jeśli przyjąć, że wszystkie obiekty miały te same wymiary, do zbudowania z nich pełnego koła, o średnicy prawie pięciuset metrów, potrzeba byłoby około osiemdziesięciu pojemników.

Zamilkł na chwilę, ale major Nelson nie powiedział ani słowa, a pozostali woleli na razie nie ujawniać swojego zdania.

Pojemnik miał podwójny kadłub, przy czym tylko wewnętrzny był hermetyczny. Nie posiadał urządzeń sterowniczych ani czujników, poza aparaturą służącą podtrzymaniu anabiozy. Poziom techniczny wskazywał na rasę, która opanowała raczej dopiero podróże międzyplanetarne, a nie międzygwiezdne, było zatem swoistą zagadką, skąd stacja wzięła się w tym obszarze próżni. Najbardziej jednak zastanawiało, jak obca istota wchodziła i wychodziła z kontenera.

Przekonali się już, że nie ma w nim włazów na tyle dużych, aby obcy mógł się w nich zmieścić, z co za tym idzie, że jedyne wejście prowadzi przez zaślepienia na szczytach cylindra. Zdaniem Fletchera, musiały być po prostu zdejmowane, i to oba, gdyż obrócenie się w środku było niemożliwe.

— Na razie nie trafiłem jednak na ślad sterującego nimi mechanizmu — podjął Fletcher tonem, z którego przebijała lekka skrucha. — Jest wiele rodzajów drzwi, a tutaj muszą być jakieś, lecz nie potrafię ich odnaleźć. Zastanawiałem się nawet, czy w grę nie wchodzą bolce, odstrzeliwane dopiero po przybyciu do celu przez załogę albo ratowników mogących umieścić pasażera w dogodnych dla niego warunkach, na pokładzie statku lub na powierzchni planety, ale tych też nie dostrzegłem, sposób osadzenia zaślepień nie sugeruje zaś, aby w ogóle tam były. Tak naprawdę nie wyglądają na otwieralne. Na pewno nie uchylają się do środka, gdyż na to nie pozwala średnica wewnętrznego cylindra.

Fletcher potrząsnął w zdumieniu głową.

— Przykro mi, doktorze, ale na razie nie widzę innego sposobu dotarcia do rozbitka, jak tylko przez rozbiórkę jego statku. Może gdy obejrzę inne szczątki, uda mi się dojść do czegoś więcej.

Prilicla zadrżał ze współczucia dla kapitana, a po chwili ciszy głos zabrała Murchison.

— Też chętnie rzuciłabym okiem na coś więcej. Szczególnie na kontener, którego pasażer nie przeżył. Mogłabym dowiedzieć się wtedy, z kim właściwie mamy do czynienia.

Conway spojrzał na Doddsa.

— Wiele jest w pobliżu podobnych obiektów?

— Jest ich trochę. Większość odczytów sugeruje, że chodzi o kontenery tego samego rodzaju, z atmosferą i niewielkim źródłem mocy. Kilka jest wyraźnie uszkodzonych, ale znajdują się na granicy zasięgu skanerów. Na klasycznym napędzie musielibyśmy lecieć tam dość długo. Chyba żeby wykonać krótki skok, ale wtedy możemy przestrzelić.

— Ile jest łącznie tych obiektów? — spytał Nelson.

— Jak dotąd mamy dwadzieścia trzy pewne lokalizacje, plus kilka, które chociaż także wykazują dużą masę, nie są hermetyczne. No i cechuje je spora radioaktywność. Zapewne to szczątki siłowni.

— Jeśli mógłbym coś zasugerować — odezwał się Prilicla z sufitu. — Gdyby major Nelson był skłonny przerwać swoją misję zwiadowczą…

Nelson roześmiał się nagle, a pozostali oficerowie uśmiechnęli.

— Nie ma załogi zwiadu w galaktyce, która nie byłaby gotowa zająć się czymkolwiek innym niż zwiad — powiedział. — Wystarczy, że da mi pan wiarygodną wymówkę, doktorze, a będę do pańskiej dyspozycji.

— Dziękuję, przyjacielu Nelson — odparł empata z lekkim drżeniem satysfakcji. — Proponowałbym, aby Rhabwar i Tyrell rozpoczęły niezależne poszukiwania innych rozbitków i ściągały każdy znaleziony kontener w tę okolicę, używając promieni wiodących albo rozszerzonego pola nadprzestrzennego, jeśli okaże się to konieczne. Mój zmysł empatyczny pozwoli odróżnić cylindry z żywymi rozbitkami od tych, które zawierać będą jedynie zwłoki. Przy tej pracy poproszę o pomoc siostrę Naydrad i doktora Krach-Yula. Patolog Murchison i ty, przyjacielu Conway, możecie się zająć tym samym, wykorzystując bardziej klasyczne środki. Dzięki temu poszukiwania będą trwały o połowę krócej, niż gdyby prowadził je tylko jeden statek, chociaż i tak potrwają dość długo.

Oficer medyczny Tyrella zdecydował się w końcu odezwać.

— Zawsze wyobrażałem sobie, że akcja ratunkowa z udziałem statku szpitalnego to operacja szybka, dramatyczna i pełna napięcia. Ta będzie chyba rozpaczliwie powolna.

— Zgadza się, doktorze — powiedział Conway. — Potrzebujemy pomocy, bo inaczej spędzimy tu nie kilka dni, ale wiele miesięcy. Przydałby się nam nie je — den statek zwiadowczy, lecz cała ich flotylla albo nawet flota zdolna przeszukać…

Kapitan Nelson wybuchnął śmiechem, ale spoważniał, ujrzawszy, że Conway mówi całkiem poważnie.

— Doktorze, podobnie jak kapitan Fletcher, jestem tylko zwykłym majorem Korpusu i nie mogę wezwać całej flotylli statków zwiadowczych, niezależnie od tego, jak bardzo by ich pan potrzebował. Możemy jedynie opisać sytuację zwierzchnikom i przekazać im pańską prośbę.

Fletcher otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale widocznie się rozmyślił, bo tylko spojrzał na swojego kolegę.

— Ja zaś jestem cywilem i w ogóle nie mam stopnia — stwierdził Conway z uśmiechem. — Albo mówiąc inaczej, jestem pracownikiem służb publicznych, który w pewnych sytuacjach staje się naturalnym zwierzchnikiem stróżów porządku…

Fletcher chrząknął głośno.

— Darujmy sobie to filozofowanie, doktorze. Chce pan, bym przekazał przez radio nadprzestrzenne prośbę o wsparcie, które poszukiwałoby dużej liczby rozbitków nieznanej jeszcze rasy?

— Otóż to — odparł Conway. — Prosiłbym też pana o objęcie dowodzenia akcją poszukiwawczą, gdy wezwane statki już przybędą. My tymczasem zrobimy tak, jak zaproponował Prilicla, tyle że ja z patolog Murchison udam się na Tyrella, jeśli się pan zgodzi, kapitanie Nelson.

— Z przyjemnością — odparł Nelson, zerkając na Murchison.

— Chodzi o to, że pańska załoga nie przywykła do towarzystwa tak kruchych istot jak nasz mały empata i łatwo mogłoby dojść do wypadku — wyjaśnił Conway. — Najpierw jednak poprosimy o pomoc w przeniesieniu na pański statek naszego wyposażenia.

Gdy transport już zorganizowano, Conway musiał poświęcić jeszcze parę chwil na przekonanie Murchison, aby nie brała ze sobą całej aparatury z izby przyjęć Rhabwara. Potem odczepiono śluzę od wraku i złożono ją na pokładzie, gdyby miała się okazać potrzebna przy którymś z następnych znalezisk. Podczas pracy kilkakrotnie poczuli lekkie zaburzenia funkcjonowania systemu sztucznej grawitacji. Towarzyszyło im nieznaczne przygaśnięcie świateł, niechybny znak pracy nadajnika nadprzestrzennego.

Conway wiedział, że Fletcher możliwie najbardziej skróci przekaz, aby nie obciążać przesadnie generatorów statku i nie narażać Chena na zbyt wielki stres. Niemniej i tak sygnał miał ulec rozproszeniu, mogły się zdarzyć wytłumienia i odbicia w chmurach zjonizowanego gazu czy polach grawitacyjnych gwiazd, wskutek czego należało każdą informację nadać kilka razy, by odbiorca mógł z tych transmisji złożyć kompletny przekaz.

Pozostało czekać zatem na odpowiedź. Conway oczekiwał jej pełen niepokoju. Pierwszy raz wystąpił z podobną prośbą i mimo usilnego nadrabiania miną nie wiedział, czy zostanie wysłuchany.

* * *

Nelson zaprosił Murchison i Conwaya do centrali, tak że mogli bez trudności obserwować podejście Tyrella do kolejnej sekcji obcej stacji kosmicznej. Załoga zaś mogła swobodnie przyglądać się Murchison. Od nadania sygnału minęło już sześć godzin, skutki zaś okazały się na tyle ciekawe, że Nelson spoglądał na Conwaya z mieszaniną zalęknienia i podziwu. Nie był pewien, czy doktor naprawdę jest tak wpływowy, czy tylko udało mu się wywalczyć swoje.

Krótko po przekazaniu prośby głośniki w centrali ożyły jazgotem, który nie milkł przez następną godzinę.

— Statek zwiadowczy Tedlin do Rhabwara. Prosimy o instrukcje.

— Tutaj statek zwiadowczy Tenelphi. Rhabwar, prosimy o wyznaczenie zadań.

— Statek zwiadowczy Torrance, aktualnie jednostka dowódcy flotylli. Mam pod sobą siedem jednostek, osiemnaście dalszych w drodze. Macie dla nas robotę, Rhabwar?

Ostatecznie Nelson ściszył głośnik, żeby nie słuchać Fletchera wyznaczającego przybywającym statkom kolejne obszary poszukiwań. Kapitan uznał, że przy takiej liczbie pomocników Rhabwar nie musi aktywnie uczestniczyć w penetracji próżni, ale pozostanie przy pierwszym zlokalizowanym module, aby koordynować operację i w razie potrzeby udzielać pomocy medycznej. Pewien, że wszystko jest już pod kontrolą, Conway zrelaksował się wreszcie i spojrzał na kapitana Nelsona, który wydawał się bliski zejścia z ciekawości.

— Pan jest naprawdę tylko lekarzem, doktorze Conway?

— Naprawdę, kapitanie — powiedziała Murchison, wyprzedzając Conwaya, i roześmiała się. — Proszę tak na niego nie patrzeć, bo wpadnie w zachwyt.

— Moi koledzy bardzo dbają, aby do tego nie doszło — zauważył ironicznie Conway. — Ale patolog Murchison ma rację. Nie jestem nikim więcej, podobnie jak załoga Rhabwara to po prostu ludzie wykonujący swoją pracę. Jak widać, jest ona wystarczająco ważna, aby dowództwo sektora skłonne było przydzielić nam kilka flotylli jednostek zwiadowczych.

— Ale taki rozkaz mógł wydać jedynie komandor! A może nawet ktoś starszy stopniem… — zauważył Nelson, lecz umilkł, gdy Conway pokręcił głową.

— Żeby wyjaśnić sprawę, muszę sięgnąć trochę głębiej. Część z tego jest powszechnie znana, ale nie wszystko. Chodzi o decyzje, które Rada Federacji podjęła stosunkowo niedawno. Niewiele z tego zdołało przeniknąć niżej, chociaż rzecz dotyczy priorytetów działania Korpusu Kontroli. Przepraszam, jeśli będę mówił o sprawach dobrze panu znanych, ale całość wygląda mniej więcej tak…

Jak dotąd Ziemianie i przedstawiciele ponad sześćdziesięciu ras zrzeszonych w Federacji zbadali tylko drobny wycinek galaktyki, a na dodatek były to badania bardzo fragmentaryczne. Wytworzyła się więc dość osobliwa sytuacja, którą można by porównać do położenia człowieka mającego licznych przyjaciół w odległych krajach, ale nie znającego nikogo z sąsiedniej ulicy. Wynikało to z faktu, że znacznie częściej spotykały się rasy dużo podróżujące w kosmosie, natomiast na tych, którzy po prostu siedzieli w domu, czyli na swoich światach, trafiało się niemal wyłącznie przypadkiem.

Składanie regularnych wizyt było dość proste, jeśli tylko znało się dokładne koordynaty oraz po drodze nie występowały żadne zaburzenia przestrzeni. Nie robiło wtedy różnicy, czy leci się do sąsiedniego systemu gwiezdnego czy do innej galaktyki. Najpierw jednak należało znaleźć planetę, na której rozkwitło rozumne życie, i określić jej współrzędne. To już było znacznie trudniejsze zadanie.

Robiono naprawdę wiele, aby zapełnić białe plamy na mapach nieba, ale prawdziwe sukcesy trafiały się raczej rzadko. Gdy jakiś statek zwiadowczy w rodzaju Tyrella trafiał na gwiazdę mającą system planetarny, było to coś godnego zapisania w annałach. Jeśli jeszcze na którejś z tych planet znaleziono życie, na dodatek rozumne, świętowała hucznie cała Federacja. Było to wydarzenie na tyle rzadkie, że nikt nie zawracał sobie głowy rozważaniami, czy to rasa ogólnie przyjazna i czy nie stworzy zagrożenia dla Pax Galactica. Specjaliści od pierwszego kontaktu zlatywali się wtedy ze wszystkich stron, aby rozpocząć wieloletnie, czasem niebezpieczne dzieło nawiązywania i umacniania stosunków.

Byli oni elitą Korpusu Kontroli. Ta niezbyt liczna grupa składała się z wysoko wykwalifikowanych specjalistów od komunikacji międzykulturowej, filozofii i psychologii. Jednak chociaż nieliczni, nie cierpieli na nadmiar pracy.

— Przez ostatnie dwadzieścia lat trzy razy nawiązali kontakt z nowymi rasami. Wszystkie trzy przystąpiły potem do Federacji. Nie będę zanudzał pana liczbami, sam pan może sobie wyobrazić, ile przedsięwzięto w tym czasie misji zwiadowczych, ile statków wzięło w nich udział, ilu ludzi zaangażowano, jak wielkie sumy wszystkie te operacje pochłonęły. O tych trzech kontaktach wspomniałem zaś dlatego, że w analogicznym okresie służby powstałego nie tak dawno Szpitala Sektora Dwunastego, pierwszej takiej wielośrodowiskowej placówki, napotkały i wprowadziły do Federacji aż siedem nowych ras. Osiągnęły to nie przez powolne i cierpliwie budowanie zrozumienia, ale po prostu udzielając obcym pomocy medycznej.

Conway przyznał oczywiście, że przedstawił obraz mocno uproszczony, gdyż lekarze również natrafiali w takich przypadkach na olbrzymie trudności, szczególnie gdy przychodziło im leczyć nieznane dotąd rasy. Korzystali przy tym z pomocy gigantycznego komputera autotranslatora oraz Korpusu Kontroli, prowadzącego akcje ratownicze i dostarczającego pacjentów do Szpitala. Niemniej to właśnie Szpital był w tych przypadkach ambasadorem dobrej woli całej Federacji, a udzielana w nim pomoc przemawiała do obcych dobitniej niż cokolwiek innego.

Ponieważ wszystkie jednostki Federacji musiały informować przed każdym rejsem o porcie docelowym, kursie, składzie załogi oraz zabieranych pasażerach i ładunku, w razie odebrania sygnału alarmowego łatwo było określić, jakie istoty oczekują pomocy, i wysłać ze Szpitala albo z macierzystej planety ambulans z odpowiednio dobraną załogą. Zdarzało się jednak, i to o wiele częściej, niż się sądzi, że sygnał wysyłały istoty nie znane Federacji. W takich wypadkach ratownicy okazywali się często bezradni. Czasem udawało im się wprawdzie ocalić rozbitków albo przenieść uszkodzoną jednostkę do Szpitala po rozszerzeniu własnego pola nadprzestrzennego, ale w wielu, zbyt wielu przypadkach Szpital otrzymywał tylko zwłoki do autopsji, a Federacja traciła szansę nawiązania kontaktu z wysoko rozwiniętą rasą.

Długo szukano sposobu, jak to zmienić. I w końcu go znaleziono.

— Postanowiono wybudować i wyposażyć specjalny statek, który będzie czymś więcej niż zwykłym ambulansem — ciągnął Conway. — Ustalono, że powinien on być wysyłany głównie do tych jednostek, które nie figurują na planach lotów Federacji. Specjaliści od kontaktów nie mieli nic przeciwko Rhabwarowi, gdyż chodziło o kontakty z rasami znającymi już podróże kosmiczne, tym samym zaś przygotowanymi najpewniej na to, że któregoś dnia spotkają inne istoty rozumne, a więc nie nastawionymi ksenofobicznie. Fachowcy zawsze są ostrożni, gdy mają nawiązać kontakt z istotami, które nie wyszły jeszcze poza swoją planetę, bo nie ma pewności, czy nagłe pojawienie się przedstawicieli wyżej rozwiniętych technologicznie kultur nie zaburzy rozwoju takiego gatunku, nie wykształci w nim kompleksu niższości. Tak czy owak — dodał Conway z uśmiechem i wskazał główny ekran, na którym roiły się statki zwiadowcze — teraz wie już pan, że to nie my jesteśmy tacy ważni, ale Rhabwar. Mimo wszystkich tych wyjaśnień Nelson nadal był pod wrażeniem. Nie skomentował jednak wykładu Conwaya, chwilę później bowiem swoje przybycie oznajmiły dwie kolejne jednostki zwiadowcze. Obie wyszły z nadprzestrzeni w pobliżu fragmentów obcej stacji i już niebawem kierowały się do punktu zbornego, holując je za pomocą wiązek ściągających. W obu przypadkach czujniki mówiły, że w pojemnikach znajdują się żywe istoty.

— Tym razem mamy kiepskie wiadomości — powiedział Nelson, wskazując na ekran. — Ten pojemnik oberwał, i to mocno. Jego lokator nie miał szans przetrwać.

Conway spojrzał na powiększony obraz i przytaknął. Uszkodzona sekcja obracała się powoli, ukazując skalę zniszczeń.

— W rzeczy samej, nie miał szans — mruknęła Murchison.

Cylinder był poobijany i podziurawiony. Doszło do tego zapewne w trakcie zderzeń z elementami konstrukcyjnymi stacji, które unosiły się nieopodal. Wśród szczątków widać było jedno z okrągłych zakończeń pojemnika, z wnętrza zaś wystawały do połowy zwłoki pasażera.

— Możemy przekazać ten obraz na Rhabwara? — spytał Conway.

— Gdy tylko zdołam im przerwać — mruknął Nelson, spoglądając na głośnik, w którym przelewał się szum rozmów pomiędzy Fletcherem a podległymi mu jednostkami.

Murchison wpatrywała się uważnie w ekran.

— Badanie ciała już teraz, na poczekaniu, byłoby marnowaniem czasu — powiedziała. — Kapitanie, moglibyśmy uchwycić go wiązką i zabrać na Rhabwara?

— Wrak też jest ważny — wtrącił się Conway. — Jeśli zbadamy system podtrzymywania anabiozy, dowiemy się na pewno wiele o fizjologii tych stworzeń, i…

— Przepraszam, doktorze — uciszył go Nelson. Gwar w głośniku umilkł na chwilę i kapitan chciał skorzystać z okazji. — Mówi Tyrell. Przyjmiecie przekaz na wizji? Doktor Conway sądzi, że to istotne.

— Czekamy, Tyrell — powiedział Fletcher. — Wszyscy inni, proszę poczekać.

Na dłuższą chwilę zapadła cisza. Kapitan Rhabwara studiował obraz wirującego powoli wraku ze zwłokami. Odezwał się dopiero po trzech pełnych obrotach obiektu, i to całkiem nieswoim głosem.

— Ale ze mnie głupiec, że tego nie zauważyłem…

Tylko Murchison odważyła się spytać, o czym mowa.

— Nie zauważyłem, jak to się otwiera — odparł Fletcher i dorzucił z cicha jeszcze kilka inwektyw pod swoim adresem. — Po prostu płyta odpada. Może zresztą jest wypychana przez jakiś mechanizm sprężynowy tą szczeliną, którą widać za kołnierzem zabezpieczającym. Gdzieś tam musi być też bezpiecznik połączony z miernikiem ciśnienia, zapobiegający otwarciu pojemnika w próżni. Zamierza pan wziąć całość czy tylko ciało?

Pytanie zadał takim tonem, że gdyby Conway planował wcześniej co innego, na pewno poczułby się zobowiązany do zmiany planów.

— Całość, i to jak najszybciej. Patolog Murchison zajmie się obcym, a pan mechanizmami. Proszę przekazać Naydrad, by przygotowała salę.

— Oczywiście. Domyśla się pan, że sposób zamykania tych cylindrów oznacza, iż obcy trafiali do nich w stanie anabiozy jeszcze na powierzchni planety i zapewne planowano uwolnić ich dopiero tam, dokąd zmierzali. To był statek kolonizacyjny.

— Tak — mruknął Conway, który zastanawiał się nad możliwą reakcją Szpitala na dostawę całej grupy przerośniętych, hibernujących gąsienic, które nie były w dosłownym znaczeniu tego słowa pacjentami, tylko rozbitkami. Szpital Kosmiczny Sektora Dwunastego nie był obozem uchodźców i należało oczekiwać, że jego władze będą chciały jak najszybciej odesłać uratowanych albo na ich rodzinną planetę, albo na świat, ku któremu zmierzali. Możliwe, że skoro życiu obcych nic aktualnie nie zagraża, Szpital w ogóle wycofa się z akcji, odwołując statek szpitalny, i ograniczy do doradztwa. — Będziemy potrzebowali więcej wsparcia — dodał głośno.

— Tak — westchnął Fletcher, który chyba pomyślał właśnie to samo co Conway. — Wyłączam się.

Gdy Tyrell wrócił do punktu zbornego, wisiało tam już dwadzieścia osiem pojemników, czyli wszystkie te odnalezione dotąd, które zdaniem Prilicli kryły żywych rozbitków. Przypominały grupę zlepionych razem, najeżonych wypustkami bakcyli. Każdy otrzymał własny numer na potrzeby późniejszej identyfikacji. Jednostek zwiadowczych nie było widać, wszystkie poleciały odławiać kolejne cylindry.

Nawet po wyłączeniu grawitacji na pokładzie medycznym i wykorzystaniu wiązek ściągających do manewrowania ciałem dostarczenie zwłok na stół autopsyjny nie było łatwe i zajęło ponad godzinę. Dla pewności podparli jeszcze masywny kadłub łóżkami, stolikami na kółkach i wszystkim, co mieli pod ręką.

Fletcher zajrzał do nich jakąś godzinę później, aby obejrzeć ciało z bliska, ale trafił akurat na chwilę, kiedy Murchison przechodziła od obdukcji do rozkrawania, i nie zabawił długo.

— Gdy będzie pan już wolny, doktorze, zapraszam na mostek — rzucił na odchodnym.

Conway przytaknął, nie podnosząc nawet wzroku. Wpatrywał się właśnie w ekran skanera ukazujący szczegóły budowy otworów oddechowych i tchawicy.

— Ciągle nie mogę odróżnić głowy od ogona — powiedział dwie minuty później.

— Nic dziwnego, doktorze — stwierdziła Naydrad. — To stworzenie nie ma chyba ani jednego, ani drugiego.

Murchison spojrzała znad mikroskopu, którym badała fragment zwoju nerwowego, i przetarła oczy.

— Naydrad ma rację. Brak i głowy, i ogona. Może zostały chirurgicznie usunięte, chociaż to akurat trudno orzec, nawet jeśli na jednym końcu znalazłam ślady po niezbyt rozległej operacji. Na razie wiemy tylko, że to na pewno ciepłokrwisty tlenodyszny. Zapewne dorosły, bo chociaż istota w pierwszym cylindrze była znacznie masywniej sza, to u większości gatunków obserwuje się całkiem naturalne, uwarunkowane genetycznie różnice rozmiarów. Trudno więc przesądzać, że mamy do czynienia z osobnikiem młodocianym albo co najmniej młodszym. Tak… Thornnastor będzie zachwycony.

— Ty już się cieszysz — zauważył Conway. Uśmiechnęła się mimo zmęczenia.

— Nie chciałabym sugerować, że na nic się tutaj nie przydajesz, doktorze, ale mam wrażenie, że kapitan starał się tylko być uprzejmy. Chyba wolałby widzieć cię na mostku już teraz.

Prilicla, który czas pomiędzy kolejnymi wycieczkami na zewnątrz spędzał na suficie, zaklaskał melodyjnie, co autotranslator przetłumaczył:

— Jak na istotę, która nie jest silnym empatą, nader udatnie radzisz sobie z rozpoznawaniem cudzych emocji, przyjaciółko Murchison.

Gdy kilka minut później Conway wszedł na mostek, zastał tam obu kapitanów, którzy powitali go z wyraźną ulgą.

— Doktorze — odezwał się zaraz Nelson — chyba akcja wymyka nam się z rąk. Jak dotąd mamy trzydzieści osiem kontenerów, przy czym objawy życia stwierdzono we wszystkich z wyjątkiem dwóch. Co kilka minut otrzymujemy też zgłoszenia o nowych znaleziskach. Wszystkie są identyczne, ale wydaje się, że w okolicy jest ich o wiele więcej, niż potrzeba do ułożenia jednego koła.

— Jeśli ten statek rzeczywiście przypominał stację dawnej konstrukcji, mogli zastosować w nim podobne rozwiązanie — odparł z namysłem Conway. — Koncentryczne koła, jedno w drugim.

Nelson pokręcił głową.

— Wtedy część pojemników byłaby inna, z większą albo mniejszą krzywizną spodniej części, a jak wspomniałem, są identyczne. Może doszło tutaj do zderzenia dwóch statków kolonizacyjnych?

— Nie zgadzam się z tą hipotezą — odezwał się wreszcie Fletcher. — W każdym razie, jeśli chodzi o przypuszczenie, że były to dwa albo trzy takie same statki. Zbyt wiele modułów nie odniosło żadnych uszkodzeń, całkiem jakby ich statek po prostu się rozpadł. Stawiam na zderzenie z obiektem naturalnego pochodzenia, który poruszał się z dużą prędkością i rozbił centralną część konstrukcji, co uwolniło kontenery.

Conway spróbował sobie to wyobrazić.

— Jednak pan też uważa, że statków było więcej?

— Niezupełnie. Jeden, ale z dwoma kołami osadzonymi jedno za drugim, przy czym na każdym był jeden obcy albo kilka grup obcych. W sumie nadal nie wiemy, czy to pojedyncze osobniki, które zostały zmodyfikowane chirurgicznie na czas podróży, czy może fragmenty jakiegoś większego organizmu. Nie wiemy też ciągle, ile było tych kawałków. W ogóle mało co wiemy i chyba prędko się to nie zmieni, chyba że zaczną trafiać się kontenery zawierające same głowy i ogony. Niemniej jest jeszcze coś. Zakładam, że ten statek składał się z kół osadzonych na centralnej osi, mieszczącej zespół napędowy i automatyczną centralę nawigacyjną. Jeśli mam rację, w polu szczątków powinniśmy odnaleźć tylko jeden moduł silnikowy i jedną sekcję z przyrządami sterowniczymi. Conway pokiwał głową.

— Zgrabna teoria, kapitanie. Sądzi pan, że naprawdę da sieją zweryfikować?

— Wszystkie fragmenty wraku gdzieś tu są — odparł z uśmiechem Fletcher. — Niektóre pewnie porozbijane i trudne być może do zidentyfikowania, ale przy odrobinie wysiłku po jakimś czasie uda sieje pozbierać.

— Myśli pan o zrekonstruowaniu statku?

— Może i tak — odparł Fletcher dziwnie obojętnym tonem. — Ale czy to nasza sprawa?

Conway otworzył usta, aby powiedzieć, co myśli o takich pytaniach, ale zamknął je zaraz, dostrzegłszy miny obu kapitanów.

Po prawdzie Fletcher miał rację. Sprawa rozwijała się tak, że dalszy ich udział stawał się zbędny. Rhabwar był statkiem szpitalnym przeznaczonym do krótkich misji ratunkowych i udzielania pierwszej pomocy przed dostarczeniem poszkodowanych do Szpitala, ci rozbitkowie zaś nie wymagali leczenia ani opieki szpitalnej. Byli pogrążeni w długotrwałej anabiozie i mogli pozostać w tym stanie jeszcze wiele miesięcy albo i lat. Ożywianie ich i przenoszenie na stosowną planetę miało być samo w sobie olbrzymią operacją.

Conway postąpiłby najrozsądniej, gdyby ukłonił się teraz wdzięcznie i zarządził odwrót, przerzucając problem na barki specjalistów od kontaktów kulturowych. Rhabwar wróciłby niebawem do Szpitala, a personel medyczny zajął się ponownie leczeniem najrozmaitszych pacjentów i oczekiwaniem na kolejne, szczególne wezwania.

Jednak ci dwaj patrzący na niego wyczekująco mężczyźni mieli powody, by oczekiwać innego rozwoju sytuacji. Jeden był dowódcą statku zwiadowczego, który mógł mówić o wielkim szczęściu, jeśli raz na dziesięć lat trafił na zamieszkany system. Drugi uchodził za specjalistę od obcych technologii, a operacja ratowania rozbitków ze statku kolonizacyjnego miała być największym takim przedsięwzięciem od czasu odkrycia i leczenia wielkich, pokrywających cały kontynent mieszkańców planety Drambo.

Conway spojrzał na Nelsona, potem na Fletchera i powiedział cicho:

— Ma pan rację, kapitanie. To nie nasza sprawa, tylko specjalistów od kontaktów, którzy na pewno są tego samego zdania i oczekują, że przekażemy im to wszystko. Mam jednak wrażenie, że oczekujecie ode mnie panowie całkiem innej decyzji.

Fletcher tylko pokiwał głową, ale Nelson odpowiedział:

— Doktorze, jeśli ma pan wpływowych przyjaciół, proszę im powiedzieć, że jestem gotów poświęcić nawet rękę czy nogę, byle tylko tutaj zostać.

Zdrowy rozsądek podpowiadał Conwayowi, aby zachował się zgodnie z regulaminem, bo jeśli coś pójdzie nie tak, stanie się oficjalnym chłopcem do bicia, ale tym razem chłodna logika nie miała szans przeważyć.

— Dobrze — powiedział. — Przegłosowane.

Obaj uśmiechnęli się do niego tak radośnie, jakby nie byli oficerami Korpusu Kontroli i jakby nie chodziło o perspektywę wielu miesięcy ciężkiej pracy.

— Tyrell zostanie jako jednostka odpowiedzialna za znalezisko, Rhabwar zapewni zaś oficjalnie opiekę medyczną akcji. To jest proste. Jednak będziemy potrzebowali daleko idącej pomocy. Jeśli mamy ją otrzymać, musicie dostarczyć mi wszystkich dostępnych informacji, nie tylko medycznych, abym wiedział, jak odpowiadać na pytania, które niechybnie zostaną mi zadane. Na początek, potrzebuję znacznie więcej danych o fizjologii rozbitków oraz paru jeszcze ciał do autopsji. Naczelny patolog Szpitala Thornnastor ma sześć nóg i waży prawie tonę. Jeśli nie dostarczę mu obszernej dokumentacji naszych badań i materiału do niezależnej autopsji, przejedzie po mnie jak czołg. Co zaś do O’Mary i Skemptona…

— To też funkcjonariusze służb publicznych, doktorze — wtrącił się z uśmiechem Nelson. — Ma pan na nich wpływ.

Conway wstał energicznie.

— Ale to nie będzie równie proste jak wezwanie kolejnej flotylli statków zwiadowczych. Tym razem komunikacja przez radio nadprzestrzenne może nie wystarczyć. Będę musiał osobiście udać się do Szpitala, aby przekonywać, prosić, a może nawet uderzyć pięścią w stół.

Gdy wchodził do szybu komunikacyjnego, usłyszał jeszcze głos Fletchera:

— To było ryzykowne, Nelson. Większość jego wpływowych przyjaciół ma o wiele więcej kończyn, niż naprawdę potrzebuje…

Zostawiwszy Rhabwam i pochłonięty pracą zespół medyczny, Conway poleciał do Szpitala na pokładzie Tyrella. Ledwie wyszli z nadprzestrzeni, poprosił o pilne spotkanie z wielką trójką, czyli Skemptonem, Thornnastorem i O’Marą. Uzyskał zgodę, chociaż gdy próbował wysondować grunt, naczelny psycholog zapowiedział mu, że nie zamierza dwa razy słuchać tego samego, Conway winien więc uzbroić się w cierpliwość i ponownie przemyśleć wszystkie argumenty.

Gdy zjawił się w gabinecie O’Mary, Thornnastor i Skempton już tam byli. Jako najwyższy stopniem oficer Korpusu Kontroli w Szpitalu, pułkownik Skempton zajmował jedyne, poza fotelem gospodarza, krzesło nadające się dla Ziemian. Thornnastor, podobnie jak inni Tralthańczycy, robił wszystko — ze snem włącznie — na stojąco, nie potrzebował więc siedziska.

Naczelny psycholog wskazał dziwne meble stojące przed jego biurkiem.

— Proszę sobie wybrać coś stosownego, doktorze, i usiąść, w miarę możności nie kalecząc się za bardzo. I słuchamy.

Conway przycupnął ostrożnie na kelgiańskim taborecie i zaczął streszczać przebieg wydarzeń od chwili, gdy Rhabwar odpowiedział na wezwanie Tyrella. Opowiedział o badaniu pierwszego znalezionego obiektu, który okazał się wytworem rasy zaczynającej dopiero podbój kosmosu, miał bowiem wyłącznie podświetlny napęd i obracał się wokół własnej osi dla uzyskania namiastki grawitacji. Uzasadnił wezwanie dodatkowych statków zwiadowczych pilną potrzebą odszukania wszystkich kontenerów z pogrążonymi w anabiozie rozbitkami. Przedstawił też wyliczenia, z których wynikało, że za dwanaście tygodni szczątki zaczną ulegać zagładzie w fotosferze pobliskiej gwiazdy.

O’Mara patrzył na niego niemal bez mrugnięcia i mogłoby się wydawać, że przenika bez trudu umysł Conwaya. Thornnastor też nie spuszczał z niego oczu, natomiast Skempton rysował coś bez przerwy w notatniku. Conway spojrzał na jego szkic i nagle urwał.

— Przepraszam, doktorze, przeszkadzam panu? — zapytał Skempton, podnosząc głowę.

— Wręcz przeciwnie, sir — odparł Conway z uśmiechem. — Chyba bardzo nam pan pomógł.

Zdumiona mina pułkownika dobitnie mówiła, że Skempton nic z tego nie rozumie. Nie czekając na pytania, Conway zaczął wyjaśniać:

— Pierwotnie założyliśmy, że mamy do czynienia ze szczątkami podświetlnego statku przypominającego budową stację kosmiczną z kolistymi pokładami. Sądziliśmy, że po zniszczeniu modułów tworzących oś koła siła odśrodkowa po prostu rozrzuciła pozostałe elementy. Jednak do chwili, gdy opuszczałem miejsce katastrofy, udało się odnaleźć dość kontenerów, aby złożyć z nich nie jedno, ale trzy koła, przy czym nie trafiliśmy na szczątki centralnej struktury. Stąd przyszło mi do głowy, że mogło to być nie koło lub koła, ale coś takiego, co widać na szkicu pułkownika…

— Doktorze! — odezwał się nagle Thornnastor, który rzadko interesował się czymkolwiek spoza własnej specjalności. — Uprzejmie prosiłbym raczej o szczegółowy opis tych istot. Typ fizjologiczny, szacunkowa liczba ofiar, które przyjdzie nam leczyć, i tak dalej. Ma pan ciała gotowe do autopsji?

Conway poczuł, że się rumieni. Musiał się przyznać do czegoś, co stawiało pod znakiem zapytania jego medyczne kompetencje.

— Nie zdołaliśmy jednoznacznie sklasyfikować tych stworzeń, sir. Przywiozłem jednak dwa ciała w nadziei, że może pan tego dokona. Jak już wspomniałem, żywi rozbitkowie znajdują się nadal w kontenerach anabiotycznych. Ciała ofiar są całe, poza paroma wyjątkami, kiedy to doszło do ich rozerwania… Tralthańczyk wydał kilka odgłosów, które były chyba oznaką aprobaty, i powiedział:

— Gdyby nawet wszystkie były całe, szybko bym to zmienił. Ale fakt, że ani pan, ani patolog Murchison nie zdołaliście określić ich typu fizjologicznego, bardzo mnie zdumiewa i intryguje. Niemniej na pewno macie jakieś przypuszczenia?

Conway mógł być wdzięczny losowi, że Prilicla jest daleko. Empata bardzo źle odebrałby jego zakłopotanie.

— Tak, sir. Ten, którego zbadaliśmy, okazał się ciepłokrwistym tlenodysznym o metabolizmie typowym dla tej grupy. Ciało masywne, długości około dwudziestu metrów i średnicy trzech, jeśli nie liczyć szeregu kończyn i wyrostków. Przypomina kelgiańskich DBLF, tyle że bez ich futra. Podobnie jak DBLF ma wiele odnóży, ale chwytne wyrostki tworzą pojedynczy rząd na grzbiecie. Jest ich dwadzieścia jeden i noszą ślady wyraźnej specjalizacji. Sześć długich, masywnych kończy się pazurami i ewolucyjnie musiały służyć do obrony, gdyż istota jest roślinożerna. Następne piętnaście tworzy trzy grupy po pięć i znajdują się pomiędzy wymienionymi wcześniej sześcioma. Każdy z tych mniejszych wyrostków kończy się czterema palcami, z czego dwa są przeciwstawne. Pierwotnie musiały służyć do zbierania pokarmu i przenoszenia go do otworów gębowych. Te są trzy i prowadzą do trzech osobnych żołądków. Dwa otwory na obu bokach połączone są z wielkimi płucami o bardzo złożonej budowie, sugerującej, że wydychane powietrze może być wykorzystywane do generowania modulowanych dźwięków. Na podbrzuszu znajdują się trzy otwory służące funkcjom wydalniczym. Niejasny pozostaje sposób reprodukcji, a badany okaz miał na każdym z końców odpowiednio męskie i żeńskie narządy płciowe. Mózg, o ile jest to mózg, ma postać pnia nerwowego z trzema wyraźnymi zgrubieniami. Biegnie on centralnie przez całe ciało. Drugi, cieńszy pień nerwowy przebiega równolegle do pierwszego około dwudziestu pięciu centymetrów od podbrzusza. W pobliżu obu końców znajdują się po dwa zestawy złożone z trojga oczu. Połowa z nich patrzy na boki, połowa ku krańcom. Są trochę cofnięte, ale mogą się wysuwać. Wówczas dają razem pole widzenia obejmujące praktycznie całe otoczenie. Wszystko to sugeruje, że chodzi o rasę, która wyewoluowała w bardzo nieprzyjaznym środowisku. Tymczasowo skłonni bylibyśmy zaklasyfikować ją jako CRLT.

— Tymczasowo? — spytał Thornnastor.

— Tak, sir. Ciało, które badaliśmy, było niemal nietknięte, ofiara zginęła bowiem na skutek powolnej dekompresji i nie wybudziła się z anabiozy, jednak trafiliśmy na ślady operacyjnego usunięcia czegoś, co mogło być głową albo ogonem. Na pewno nie była to przypadkowa amputacja związana z katastrofą, ale rozmyślne działanie, konieczne zapewne przed wyprawieniem istoty w podróż kolonizacyjną. Cała skóra tych stworzeń jest gruba i twarda, natomiast na końcach mamy jedynie cienką warstwę przezroczystej tkanki czy materii niewiadomego pochodzenia. To sugeruje…

— Conway — warknął O’Mara, mierząc blednącego doktora wzrokiem. — Z całym szacunkiem dla Thornnastora, myślę, że zbyt szybko przeszliśmy do szczegółów medycznych. Proszę skupić się na całokształcie problemu i proponowanych rozwiązaniach.

Ziemianin bardzo tego pragnął, ale wiedział, że łatwe to nie będzie, głównie ze względu na Skemptona, który chociaż był w pełni kompetentnym administratorem Szpitala, na sprawach medycznych nie znał się wcale i nie lubił, gdy koledzy zaczynali przy nim zbytnio zagłębiać się w podobne tematy. Jednak tym razem trzeba było mu się narazić.

— Podsumowując, mamy do czynienia z olbrzymim stworzeniem, które przypomina długiego na jakieś pięć kilometrów robaka i zostało na czas podróży podzielone na kilkaset kawałków. Wskazane leczenie polegałoby na połączeniu ich, i to we właściwej kolejności.

Pułkownik przestał nagle bazgrać w notatniku, a Thornnastor zahuczał niczym syrena okrętowa. Nawet flegmatyczny zwykle O’Mara wykazał niejakie zainteresowanie.

— Zamierza pan może sprowadzić tego węża Midgardu do Szpitala?

Conway pokręcił głową.

— Nie. Szpital byłby dla niego za mały.

— Statek szpitalny tym bardziej — zauważył Skempton.

— Trudno mi uwierzyć, aby opisane stworzenie mogło przetrwać tak radykalną amputację — odezwał się Thornnastor, uprzedzając odpowiedź Conwaya. — Niemniej skoro zarówno pan jak i Priłicla twierdzicie, że wyizolowane sekcje pozostają żywe, muszę przyjąć, że tak jest. Ale czy rozważyliście i taki wariant, że chodzi o istotę zbiorową w rodzaju wspólnoty Telphi? Każdy z nich z osobna jest prawie bezrozumny, ale wspólnie tworzą umysł o wysokiej inteligencji. Wówczas łatwiej byłoby uwierzyć w powodzenie czasowego rozczłonkowania tego stworzenia, doktorze.

— Tak, sir, braliśmy to pod uwagę, ale odrzuciliśmy tę ewentualność…

— Dobrze, doktorze — wtrącił się O’Mara służbowym tonem. — Proszę teraz przejść do kwestii technicznych. Możliwie jak najprościej.

No właśnie… — pomyślał Conway.

Na początek poprosił ich, by wyobrazili sobie wielki statek takim, jaki był przed katastrofą. Nie jako zespół okręgów, o jakim myślano pierwotnie, ale rodzaj spirali o stałej średnicy. Coś takiego jak na szkicu pułkownika. Każdy zwój połączony był z sąsiednimi systemem wsporników, które dodatkowo usztywniały konstrukcję, szczególnie podczas przyspieszania i hamowania. Po zmontowaniu na orbicie statek musiał mieć średnicę około pięciuset metrów i blisko półtora kilometra długości. Z jednej strony znajdował się system napędowy, z drugiej czujniki i automatyczny moduł nawigacyjny. Oba zapewne umieszczone na zbiegających się centralnie wspornikach.

Trudno było orzec, jak doszło do katastrofy, ale sądząc po skutkach, mogło chodzić o zderzenie ze sporym, naturalnym obiektem, który nadleciał z przodu, zniszczył urządzenia sterownicze i napędowe i wywołał wstrząs, który rozczepił kontenery. Siła odśrodkowa dokonała reszty.

— Te istoty, czy raczej istota, wydaje się tak zbudowana, że aby jej pomóc, musimy najpierw odtworzyć cały statek i szczęśliwie sprowadzić go na powierzchnię planety. Dopasowanie poszczególnych elementów nie powinno być w stanie nieważkości problemem. Wprawdzie poszczególne sekcje poleciały w różnych kierunkach, ale zachowały pozycje wobec siebie, co ułatwi ich ponowny montaż.

— Chwila, chwila — odezwał się pułkownik. — Nie bardzo wiem, jak to ma być możliwe, doktorze. Potrzebowałby pan komputera o gigantycznej mocy obliczeniowej, aby prześledzić trajektorie wszystkich kontenerów i wyliczyć na ich podstawie, gdzie który znajdował się na początku. Druga sprawa to sprzęt montażowy. Przecież…

— Kapitan Fletcher sądzi, że to możliwe — stwierdził Conway stanowczo. — Robiono już takie rzeczy i wiele można się było przy okazji nauczyć. Wprawdzie nie było wówczas żywych rozbitków, a i skala operacji była mniejsza, ale…

— O wiele mniejsza — zauważył O’Mara. — Kapitan Fletcher jest teoretykiem, Rhabwar to jego pierwsze prawdziwe dowództwo. Przy okazji, jak radzi sobie z koordynacją działań flotylli zwiadowczych?

O’Mara nie byłby sobą, gdyby zapomniał o sprawach związanych z jego zainteresowaniami i stanowiskiem. Poza tym lubił wyrywać się przed szereg.

— Wydaje się, że jest w swoim żywiole — odparł Conway. — W każdym razie nie wykazuje objawów megalomanii.

O’Mara pokiwał głową i rozparł się wygodnie w fotelu. Skempton dopiero po chwili pojął, o co naprawdę mu chodziło.

— O’Mara, chyba nie zamierza pan zaproponować, aby to Rhabwar kierował całą operacją? Jest za duży, zbyt kosztowny i przeznaczony do całkiem innych zadań. Powinniśmy zwrócić się z tym…

— Nie ma czasu na zachowanie oficjalnej drogi — przerwał mu Conway.

— …do Rady Federacji — dokończył pułkownik. — Czy Fletcher powiedział chociaż, jak zamierza złożyć ten statek?

— Tak, sir. To kwestia podejścia do sposobu projektowania…

Kapitan Fletcher, podobnie jak większość najlepszych inżynierów Federacji, wyznawał pogląd, że każdy mechanizm powyżej pewnego stopnia złożoności wymagał z zasady olbrzymiego wysiłku projektantów. Nie dlatego, by sam w sobie był taki skomplikowany, ale z powodów czysto praktycznych — kierując do budowy cokolwiek, czy miał to być prosty pojazd naziemny czy długi na kilometr statek kosmiczny, należało opracować na tyle przystępne instrukcje dla budowniczych, aby każda istota o przeciętnej inteligencji zdołała je wykonać niezależnie od tego, czy będzie wiedziała dokładnie, jak ma działać lub wyglądać wynik jej pracy.

Tak samo było u wszystkich ras — Ziemian, Tralthańczyków, Illensańczyków czy Melfian. Wszędzie precyzyjnie oznaczano wszystkie części składowe symbolami na tyle prostymi i czytelnymi, aby każdy z elementów na pewno trafił na swoje miejsce.

Być może byli specjaliści obcych, którzy korzystali z bardziej skomplikowanych sposobów opisywania komponentów, na przykład kodami zapachowymi, jednak w przypadku tak wielkiego statku byłaby to niepotrzebna komplikacja. Chyba że z przyczyn fizjologicznych nie umieliby inaczej, to jednak było mało prawdopodobne.

Oczy zbadanego rozbitka były zdolne do odbierania światła w paśmie widzialnym, co nasunęło Fletcherowi myśl, że i oznaczenia na segmentach będą z daleka widoczne. Po dłuższych oględzinach znalazł nawet grupy wyrytych w metalu symboli i przekonał się, że sąsiednie elementy noszą te same oznaczenia różniące się tylko ostatnim znakiem.

— Najwyraźniej rozwiązali to zadanie tak samo jak my — zakończył Conway.

— Rozumiem — rzekł pułkownik i pochylił się na krześle. — Ale rozszyfrowanie tych symboli zajmie mnóstwo czasu.

— Niekoniecznie, jeśli otrzymamy dodatkową pomoc. Skempton wyprostował się i pokręcił głową. Thornnastor milczał, ale niecierpliwe postukiwanie wielkich stóp dawało do zrozumienia, że jego cierpliwość jest na wyczerpaniu. Dopiero O’Mara przerwał milczenie.

— O jakiej pomocy pan mówi, doktorze? — spytał. Conway spojrzał z wdzięcznością na naczelnego psychologa, który raz jeszcze przeszedł natychmiast do sedna. Wiedział jednak, że przy najmniejszych wątpliwościach, czy zdoła tę pomoc właściwie wykorzystać, wsparcie zostanie cofnięte. Musiał zatem przekonać O’Marę, że wie, co robi.

— Po pierwsze, chcę natychmiast rozpocząć poszukiwania macierzystego świata tych istot, aby dowiedzieć się jak najwięcej o ich kulturze, środowisku i wymaganiach żywieniowych. No i by mieć je gdzie dostarczyć, gdy zmontujemy już ich statek. Niemal na pewno katastrofa spowodowała zejście szczątków z kursu, możliwe też, że moduł nawigacyjny już wcześniej nie działał prawidłowo, wskutek czego statek ominął cel. To wszystko skomplikuje poszukiwania i będzie wymagało zatrudnienia dodatkowych jednostek. Potrzebuję też dostępu do archiwów Federacji — dodał, nie czekając na reakcję pułkownika. — Jeszcze przed jej powstaniem było przecież wiele ras, które opanowały technikę podróży międzygwiezdnych, ale nie rozpoczęły szerszej ekspansji. Istnieje szansa, że któraś z nich napotkała nasze robaki albo chociaż słyszała o tym wężu Midgardu.

Przerwał na chwilę, aby wyjaśnić Thornnastorowi, że wąż Midgardu był stworzeniem z ziemskiej mitologii. Według podań miał owijać się wkoło planety, trzymając swój ogon w paszczy. Thornnastor podziękował i wyraził ulgę, że chodzi tylko o stworzenie z legendy.

— Na razie tylko — zauważył z przekąsem O’Mara.

— Po drugie — rozpoczął znowu Conway — pojawia się problem sprawnego odzyskania zagubionych pojemników. Potrzebne będą dalsze statki zwiadowcze oraz specjaliści od języków i technologii obcych. Trzeba będzie znaleźć dla nich komputer zdolny do przeanalizowania całego zebranego materiału. Któraś z wielkich translatorskich maszyn pokładowych powinna uporać się z tym zadaniem na czas…

— To oznacza zaangażowanie Descartes’a! — zaprotestował Skempton.

— Słyszałem, że zakończył już misję na Dwerli i akurat jest wolny. Trzecia trudność wiąże się z kwestiami czysto technicznymi. Do montażu statku potrzebna będzie cała flota jednostek pomocniczych z odpowiednimi urządzeniami i wykwalifikowanym personelem inżynierskim. Zapewne niektóre elementy statku okażą się zbyt zniszczone i trzeba będzie wytworzyć je od podstaw. Idealni byliby tutaj Tralthańczycy i Hudlarianie z zespołów zajmujących się budowami w przestrzeni kosmicznej. Po czwarte — ciągnął, nie zostawiając nikomu czasu na wyrażenie sprzeciwu — koniecznie musimy znaleźć statek zdolny koordynować montaż i wspomagać go wiązkami ściągającymi i odpychającymi. Do tego potrzebna będzie jednostka o dużej liczbie generatorów i załodze mającej wprawę w operowaniu nimi. Zmniejszymy w ten sposób ryzyko kolizji elementów z naszymi statkami. Oczywiście jednostka koordynująca musi mieć własny komputer, który zajmie się logistyką…

— On chce Vespasiana… — jęknął Skempton.

— Tak, komputer bojowy nadałby się idealnie — zgodził się Conway. — Vespasian ma też wystarczającą liczbę baterii generatorów wiązek i zapewne wielką ładownię, która również może się przydać, gdybym musiał na jakiś czas wyładować któregoś rozbitka z jego modułu. Proszę nie zapominać, że pewne fragmenty istoty zostały zniszczone i tam będzie potrzebna interwencja chirurgiczna, aby zapełnić luki. Dopóki jednak nie dowiemy więcej o jej fizjologii i wymaganiach środowiskowych, nie zdołamy określić bliżej zakresu koniecznej zapewne pomocy.

— Jeśli pan skończył, czy moglibyśmy zająć się znowu kwestiami medycznymi? — spytał Thornnastor.

— Celowo odsuwałem to zagadnienie, sir — powiedział Conway. — Nim zajmiemy się samą istotą, musimy zrekonstruować jej statek. Patolog Murchison i ja zbadaliśmy jedno ciało i bardzo zależy nam tak na potwierdzeniu dotychczasowych wniosków, jak i nowych danych, które uzyska pan po autopsji zwłok, które przywieźliśmy na Tyrellu. Czekamy też na wyniki analizy urządzeń do podtrzymywania anabiozy. Najbardziej zależy nam na informacjach dotyczących systemu nerwowego, sterowania świadomymi oraz autonomicznymi ruchami mięśni i zdolności regeneracyjnych tkanek, co może mieć wielkie znaczenie podczas ewentualnych operacji. Chcielibyśmy również wiedzieć, czym właściwie jest przezroczysta materia zakrywająca rany operacyjne na obu krańcach stworzeń. Oczywiście, wszystko na wczoraj.

— Oczywiście — mruknął Thornnastor i znowu zaczął przytupywać. Chyba najchętniej zaraz zabrałby się do pracy.

O’Mara odczekał dokładnie trzy sekundy i spojrzał na Conwaya.

— To już wszystko, doktorze?

— Na razie tak.

— Na razie chce pan połowy floty sektora z Descartes’em i Vespasianem włącznie. Zanim otrzyma pan aż takie środki, musimy skontaktować się z Radą Federacji, aby… — Urwał, gdy coraz głośniejsze tupanie praktycznie uniemożliwiło rozmowę.

— Przepraszam, pułkowniku — rzekł Tralthańczyk. — Wydaje mi się, że jeśli zwrócimy się do rady, to choć podjęcie decyzji zabierze jej na pewno sporo czasu, ostatecznie jednak uzna, że najwłaściwszymi osobami zdolnymi uporać się z problemem są członkowie załogi Rhabwara. Nasz statek szpitalny został zaprojektowany i zbudowany właśnie po to, aby stawiać czoło nieoczekiwanym wyzwaniom. A to jest takie wyzwanie, na dodatek jedyne w swoim rodzaju, jeśli chodzi o rozmach. Przede wszystkim mamy tu wszakże do czynienia z istotami albo istotą nieznanego gatunku. Zdecydowanie zalecam, aby starszy lekarz Conway otrzymał pomoc, której potrzebuje do przeprowadzenia akcji ratunkowej. Niemniej nie zgłaszam oczywiście najmniejszego sprzeciwu, aby przekazać sprawę radzie, tak by zastanowiła się nad nią i zatwierdziła właściwe decyzje albo podjęła inne, gdyby komuś udało się znaleźć lepsze rozwiązanie. I jak, pułkowniku?

Skempton potrząsnął głową.

— To nie w porządku, by przekazywać tyle władzy w ręce niedoświadczonego dowódcy i lekarza, ale załoga Rhabwara rzeczywiście jest w tej chwili jedyną, która ma szansę sobie poradzić. Niechętnie, ale wyrażam zgodę. O’Mara?

Obecni spojrzeli ośmiorgiem oczu na naczelnego psychologa, który na dłuższą chwilę wpatrzył się w Conwaya.

— Jeśli nie ma pan nic więcej do powiedzenia, doktorze — przemówił w końcu — proponuję, aby wrócił pan czym prędzej na Rhabwara. Jeśli będzie pan zwlekał, może mieć kłopot z odnalezieniem własnego statku w gąszczu innych.

W razie potrzeby Korpus Kontroli potrafił reagować naprawdę szybko. Po wyjściu z nadprzestrzeni na przednim ekranie Tyrella pojawiła się cała mgławica rozmaitych jednostek. W samym jej środku migotał sygnał świetlny Rhabwara. Fletcher potwierdził przyjęcie ich meldunku o powrocie i dodał, że nie ma czasu na pogawędki, chwilę wcześniej bowiem zjawiło się nieoczekiwanie jeszcze piętnaście jednostek zwiadowczych i musi przydzielić im zadania. Z tego powodu Conway nie miał okazji uprzedzić go o następnych gościach, którzy powinni być już w drodze. Gdy znalazł się wreszcie na pokładzie statku szpitalnego, było już za późno.

— Rhabwar, tu jednostka służb kontaktów kulturowych Descartes pod dowództwem pułkownika Okaussiego — zadudniło z głośnika, gdy wchodził na mostek. — Zostałem skierowany do pracy z wami, majorze Fletcher.

— Aa… tak, sir — odpowiedział dowódca i spojrzał wymownie na Conwaya. — Jeśli mogę coś zasugerować, sir, to prosiłbym, aby pańscy specjaliści od języków obcych…

— Wolałbym, aby pan nie sugerował — przerwał mu pułkownik Okaussie. — Jeśli mogę coś zasugerować, oczywiście. Przynajmniej dopóki nie będę się orientował w temacie równie dobrze jak pan. Na razie jednak, majorze, proszę nie marnować czasu i powiedzieć nam po prostu, co mamy robić.

— Tak, sir. — Fletcher w kilka minut wyjaśnił wszystko. Ledwie skończył, na ekranie radaru ukazał się nowy ślad, o wiele większy niż Descartes. Przedstawił się jako hudlariański statek warsztatowy Motann, bogato wyposażona jednostka krążąca na co dzień w przestrzeni i udzielająca pomocy tym statkom, które doznały poważnych, ale nie fatalnych w skutkach awarii hipernapędu. Jego kapitan, który nie był oficerem Korpusu, również wyraził gotowość współpracy z Fletcherem. Chwilę później radar zameldował o pojawieniu się kolejnego, jeszcze większego obiektu. Porucznik Haslam odruchowo skierował teleskop w jego stronę i nastawił maksymalne powiększenie.

Na ekranie zajaśniała majestatyczna sylwetka krążownika liniowego klasy „Emperor”.

Fletcher zbladł wyraźnie na samą myśl, że przyjdzie mu wydawać rozkazy boskiej niemal osobie, jaką niewątpliwie musiał być dowódca takiego okrętu. Jednak na razie z pokładu krążownika odezwał się tylko oficer łączności. Przekazał uprzejme pozdrowienia od komandora Dermoda i poprosił o kontakt na wizji w pierwszej dogodnej dla Fletchera chwili. Conway, który nadal nie miał kiedy wyjaśnić kapitanowi, co zwojował w Szpitalu, zerwał się na równe nogi.

— Będę na pokładzie medycznym, sir — powiedział i poklepał z uśmiechem Fletchera po plecach. — Doskonale pan sobie radzi, kapitanie. I proszę nie zapominać, że każdy komandor też kiedyś był majorem.

Gdy dotarł na pokład medyczny, Fletcher rozmawiał już z Dermodem. Na ekranie widać było, jak poruszają ustami, ale trudno było orzec, o czym mówią, Prilicla wyłączył bowiem dźwięk i przekazywał na innym kanale instrukcje lekarzowi z jednego ze statków zwiadowczych, który trafił na kolejne zwłoki. Murchison chciała przeprowadzić kolejną autopsję. Razem z Naydrad pracowała ciągle nad pierwszym okazem, który został już praktycznie rozłożony na czynniki pierwsze.

— Widzę, że dostałeś, co chciałeś — powiedziała, wskazując na ekran. — O’Mara był w dobrym nastroju?

— Jak zwykle sarkastyczny, ale pomocny — mruknął Conway, przysuwając się do stołu autopsyjnego. — Wiemy coś więcej o tym przerośniętym pytonie?

— W sumie nie wiem jeszcze, co wiemy — parsknęła. — Coś zapewne tak, za to nie wiem, co o tym sądzić. Na przykład…

Gruby pień nerwowy ciągnący się przez cały tułów był niemal na pewno odpowiednikiem mózgu, ale coraz więcej wskazywało na to, że istota nie miała głowy, podobnie zresztą jak i ogona, materia przykrywająca rany operacyjne okazała się zaś równie twarda i wytrzymała jak sama skóra.

Udało się prześledzić nerwy biegnące od pnia do oczu, macek na grzbiecie i ust oraz zastanawiających struktur mięśniowych, które znajdowały się na obu końcach istoty, dokładnie pod śladami po operacjach.

Wydawało się, że to okaz płci męskiej, gdyż żeńskie narządy rozrodcze były u niego wyraźnie skurczone, jakby w zaniku. Udało się też odnaleźć gruczoły produkujące spermę i poznać mechanizm jej przenoszenia do organizmu samicy.

— Mamy dowody nienaturalnego przemieszczenia narządów wewnętrznych, które mógł spowodować tylko pobyt w stanie nieważkości. Ciążenie, sztuczne czy naturalne, jest tym istotom niezbędne. Dopóki hibernują, jego brak nie powinien być szkodliwy, lecz po odzyskaniu przytomności najpierw pojawiłyby się silne mdłości, potem dezorientacja, a następnie poważny, narastający stres.

To oznaczało, że do budzenia istoty można było przystąpić dopiero po umieszczeniu jej w odbudowanej karuzeli statku albo na planecie. Ten pacjent nie potrzebuje lekarza, tylko cudotwórcy, pomyślał Conway.

— Z pomocą kapitana ustaliliśmy, że podłączony do pacjenta podajnik zawiera przede wszystkim środek, który wywołuje albo przedłuża stan hibernacji. Niemniej jest tam również niewielka ilość innej substancji, która może służyć jedynie do wybudzania. Dys — penserem steruje automat zaprogramowany tak, aby przywracanie do przytomności nastąpiło tylko wtedy, gdy kapsuła znajdzie się w gęstej atmosferze i w silnym polu grawitacyjnym. Czyli mówiąc inaczej, na powierzchni planety. Ten sam automat odpowiada za odrzucenie płyt zaślepiających cylinder. Wcześniej czy później będziemy musieli obudzić któregoś, ale do tego czasu musimy być całkiem pewni, że wiemy, jak to się robi.

Conway zdjął już skafander i przebierał się w strój chirurga.

— Czym mam się zająć? — spytał.

* * *

Pracowali wytrwale, a na wyświetlaczu mijały najpierw godziny, potem zaś dni i tygodnie. Od czasu do czasu docierały do nich przez radio informacje od Thornnastora potwierdzającego ich przypuszczenia albo sugerującego nowe ścieżki poszukiwań, jednak ciągle wydawało im się, że robią postępy tak małe, iż prawie nic nie znaczące.

Coraz rzadziej spoglądali na ekran przekazujący obraz z mostka. Najczęściej i tak widzieli Fletchera, hudlariańskich specjalistów albo któregoś z oficerów Korpusu pokazującego reszcie jakiś powyginany kawałek metalu. Porównywali nieustannie odnalezione w różnych miejscach symbole i bez końca potrafili o nich rozprawiać. Niewątpliwie było to szalenie ważne, jednak postronnych nudziło. Poza tym Murchison i Conway starali się cały czas połapać jakoś we własnej, medycznej układance.

Pewnym urozmaiceniem były wycieczki na zewnątrz, do kolejnych odnajdywanych ciał, gdyż na pokładzie medycznym Rhabwara miejsca wystarczało tylko na jeden okaz. Resztę badań prowadzili więc w próżni i jedynie w uzasadnionych przypadkach brali coś do dokładniejszych oględzin w laboratorium. Dzięki temu udało im się odkryć niezwykłą cechę związaną z wiekiem i płcią CRLT. Wszystkie starsze osobniki były dojrzałymi samcami o zabarwionych na brunatno zakończeniach tułowia, podczas gdy młodsze okazywały się wyraźnie żeńskie, a te same obszary miały jaskraworóżowe.

Raz zdarzyła się też przerwa w rutynowych działaniach, której woleliby uniknąć. Badali właśnie od paru godzin purpurowy gruczoł, który — jak im się wydawało — odpowiedzialny był za naturalne zdolności anabiotyczne istot, i mieli tego badania coraz bardziej dość, bo nic im nie wychodziło, gdy nagle w pełną frustracji ciszę wdarł się głos Prilicli.

— Przyjaciółka Murchison jest bardzo zmęczona — powiedział empata.

— Nie jestem — odparła patolog z ziewnięciem tak rozdzierającym, że omal nie wywichnęła sobie ślicznej szczęki. — W każdym razie nie byłam, dopóki o tym nie powiedziałeś.

— Podobnie jak ty, przyjacielu Conway… — dodał Prilicła, ale nagle na ekranie pojawiła się kudłata sylwetka porucznika chirurga Krach-Yula.

— Doktorze Conway, muszę zameldować o wypadku. Mamy dwóch rannych DBDG typu ziemskiego, z prostymi złamaniami i bez obrażeń dekompresyjnych….

— Zdarza się — mruknął Conway, tłumiąc ziewnięcie. — Ma pan okazję zdobyć trochę więcej doświadczenia przy leczeniu obcych.

— …i jednego FROB-a, hudlariańskiego inżyniera, z głęboką raną szarpaną, którą sam poszkodowany opatrzył sobie wprawdzie dość szybko, ale zrobił to niefachowo. Doszło do sporej utraty płynów ustrojowych, spadku ciśnienia wewnętrznego i osłabienia przytomności…

— Już tam lecę — powiedział Conway. — Nie czekaj na mnie, tylko idź spać — mruknął do Murchison.

Tyrell zmierzał na miejsce wypadku, który zdarzył się podczas dopasowywania trzech kolejnych sekcji obcego statku, a Conway usiłował przypomnieć sobie Wszystko, co wiedział o chirurgii Hudlarian.

Stworzenia te naprawdę rzadko chorowały, a i to tylko w młodości. Były niesamowicie wręcz odporne na urazy — nawet ich oczy chroniła gruba, przezroczysta tkanka, ich skóra przypominała zaś elastyczny pancerz pozbawiony naturalnych otworów. Te pojawiały się jedynie chwilowo na czas godów i narodzin.

FROB-y były idealnymi kandydatami do pracy w próżni. Na ich ojczystej planecie panowało ciążenie cztery razy większe niż na Ziemi, a atmosfera przypominała gęstą zupę, w której unosiło się mnóstwo mikroorganizmów i drobin roślinnych. Przy samej powierzchni planety panowało ciśnienie siedmiokrotnie przekraczające ziemskie. W normalnych warunkach Hudlarianie wchłaniali składniki pokarmowe przez twardą wprawdzie, ale porowatą skórę, poza swoim światem musieli natomiast dość często spryskiwać się specjalną masą odżywczą. Mieli sześć giętkich, bardzo silnych kończyn chwytnych zakończonych cztero — palczastymi dłońmi, które po zwinięciu zamieniały się w stopy.

Dzięki takiej właśnie budowie potrafili adaptować się do każdych praktycznie warunków. Mogli pracować w silnie toksycznej albo nawet żrącej atmosferze, nie było dla nich problemem dłuższe przebywanie w próżni, oczywiście bez skafandrów. Poza narzędziami potrzebowali wówczas tylko małych komunikatorów, które miał kształt przyczepianych do membran głosowych i wypełnionych powietrzem kopułek zawierających mikrofon, głośnik i moduł radiowy.

Conway nawet nie pytał, czy na statku Hudlarian jest lekarz. Do chwili przystąpienia do Federacji i pierwszych wizyt w Szpitalu rasa ta nie słyszała nawet o medycynie, a szczególnie o chirurgii. Nadal było wśród nich bardzo mało lekarzy. Poza Szpitalem trafiali się niemal tak rzadko jak ranni Hudlarianie. Kapitan Nelson zatrzymał Tyrella piętnaście metrów od sceny wydarzeń. Krach-Yul ruszył zaraz w kierunku poszkodowanych Ziemian. Jeden z nich nieustannie przepraszał za wszystko i powtarzał, że to jego wina, skutecznie blokując przy tym częstotliwość.

Conway, który zmierzał już ku Hudlarianinowi, dowiedział się przy tej okazji, że obaj Ziemianie uniknęli dopiero co niechybnej śmierci. Znaleźli się między dwoma łączonymi z wolna elementami i źle by się to dla nich skończyło, gdyby nie Hudlarianin, który stanął obu sekcjom na drodze i dał ludziom czas na ucieczkę. Sam też wyszedłby z tej przygody bez szwanku, gdyby nie sterczący z jednego z kontenerów dźwigar, który wbił się mu w kończynę tuż u jej podstawy.

Gdy Conway przybył na miejsce, Hudlarianin ściskał ranną kończynę trzema innymi, co miało zastąpić opaskę uciskową, a pozostałymi dwiema próbował zbliżyć brzegi rany. Nie udawało mu się to jednak i między palcami wykwitały co rusz małe krople krwi, które parując, odlatywały na boki. Nie powiedział ani słowa, podczas wypadku stracił bowiem komunikator. Jego membrana drżała wprawdzie, lecz w próżni nie było nic słychać.

Conway wyciągnął z hudlariańskiego zestawu pierwszej pomocy opatrunek rękawowy i pokazał rannemu, aby odsunął ręce.

Sądząc po silnym krwawieniu, rana rzeczywiście musiała być głęboka, jednak Conway zdołał założyć rękaw, nim FROB stracił zbyt dużo płynów. Po chwili zauważył, że krew znowu wydostaje się przy krawędziach opatrunku. Szybko odpiął mocowania i zaczął dociskać opatrunek z jednego końca, podczas gdy Hudlarianin zajął się drugim. Ostatecznie krwawienie ustało, ale ręce rannego zwiotczały, a membrana już nie drgała. Hudlarianin zemdlał.

Dziesięć minut później byli już w ładowni Tyrella, co pozwoliło Conwayowi zbadać poszkodowanego skanerem. Szukał wewnętrznych obrażeń, które mogła spowodować nagła dekompresja. Im dłużej wpatrywał się w odczyty, tym bardziej nie podobało mu się to, co widział. Gdy kończył badanie, obok pojawił się Krach-Yul.

— U Ziemian nie ma nic groźnego, doktorze — powiedział. — Czyste złamania. Złożyłem kości, chociaż zastanawiałem się chwilę, czy pan nie wolałby tego zrobić.

— I pozbawić pana szansy na zdobycie nowych doświadczeń? Nie, doktorze, pan ich leczy. Domyślam się, że są na środkach przeciwbólowych i nic im nie zagraża?

— Oczywiście.

— Dobrze, bo mam dla pana nowe zadanie. Chcę, żeby zajął się pan tym Hudlarianinem i doglądał go do chwili, gdy znajdzie się w Szpitalu. Będzie pan musiał zabrać z ich statku urządzenie do natryskiwania pasty odżywczej i pamiętać o podawaniu jej choremu co godzinę. Trzeba też będzie zwiększyć ciążenie i ciśnienie w ładowni do wartości, która jest normalna dla tej rasy. Albo chociaż do zbliżonej. Poza tym należy kontrolować funkcje serca i poluźniać co pewien czas na trochę opatrunek, żeby nie doszło do martwicy. Pan będzie nosił przy nim dwa degrawitatory. Gdyby jeden zepsuł się nagle przy czterech g, mielibyśmy zaraz następną ofiarę, czyli pana. W normalnych okolicznościach sam bym z nim poleciał — dodał, tłumiąc kolejne ziewnięcie — ale mogę być potrzebny tutaj, gdyby wynikło coś nowego z CRLT. Operowanie Hudlarian to niełatwa sprawa, przekażę więc za pańskim pośrednictwem nieco notatek dla zespołu, który się nim zajmie. Poproszę też, aby pozwolono panu obserwować operację. Jeśli pan chce, oczywiście.

— Chętnie. Dziękuję, doktorze.

— Zostawiam więc pana z pacjentem i wracam na Rhabwara — powiedział. I zaraz idę spać, dodał w myślach.

Tyrell zniknął na całe osiem dni, potem zaś zaprzęgnięto go do regularnych zadań kurierskich. Woził do Szpitala nowe okazy, wracał z informacjami, radami i listami szczegółowych pytań. Te ostatnie sporządzał Thornnastor i dotyczyły niezmiennie postępu prac. Wielka spiralna konstrukcja obcego statku zaczynała z wolna nabierać kształtu, chociaż na razie tylko fragmentami, gdyż wielu cylindrów jeszcze nie odnaleziono albo były zbyt zniszczone, żeby je zamontować.

Conway miał coraz większe powody do niepokoju, ponieważ skupiona wkoło Rhabwara armada oliwkowych statków Korpusu i jednostek pomocniczych zbliżała się z każdym dniem do rosnącej z wolna, coraz gorętszej gwiazdy. Prace nie posuwały się równie szybko. Gdy zwierzył się jednak ze swoich trosk Dermodowi, ten powiedział tylko, aby lekarz był łaskaw pilnować własnego, medycznego nosa.

Kilka dni później Tyrell wrócił z nowymi wieściami, które dla medycznego nosa okazały się nader frapujące.

Oficer łączności Vespasiana, zwykle na tyle oficjalny, że kazał czekać kilka chwil na rozmowę z dowódcą, tym razem połączył go z komandorem prawie natychmiast. Nie wynikało to z nagłego wzrostu znaczenia Conwaya w szeregach Korpusu, ale z przypadku. Podczas gdy lekarz szukał Dermoda, Dermod szukał jego.

Oficer odezwał się pierwszy, i to wyraźnie sztucznym tonem. Conway z miejsca zorientował się, że Dermod nie tylko działa pod presją i bardzo mu się spieszy, ale też zapewne ma w kabinie jeszcze kogoś, kto przebywa poza zasięgiem kamery.

— Doktorze, mamy poważny problem. Jak pan wie, jesteśmy ograniczeni czasem. Odkładałem rozmowę z panem na ten temat do chwili, gdy będę mógł zaproponować jakieś całościowe rozwiązanie, i wreszcie chwila ta nadeszła. Może inaczej, niż oczekiwaliśmy, ale jednak. I stąd właśnie potrzeba wezwania drugiej ciężkiej jednostki, Claudiusa…

— Ale po co…? — zaczął Conway, kręcąc ze zdumienia głową. Zamierzał przedstawić komandorowi listę własnych problemów, a tu coś takiego…

— Dobrze, doktorze, zacznę od początku — powiedział Dermod, kiwając głową na kogoś, kto musiał stać z boku. Ekran pociemniał na chwilę, a po sekundzie na czarnym polu ukazała się gruba, pionowa szara linia. U jej dolnego końca widniał spory czerwony kwadrat, na górze niebieski krąg.

— Wiemy już dość dobrze, jak wyglądał obcy statek — odezwał się Dermod. — Postaram się pokazać to panu chociaż w ten sposób, bo na inną prezentację nie mamy obecnie czasu. Ta szara linia to oś jednostki z zaznaczonymi na czerwono silnikami i niebieskim modułem nawigacyjnym. Ponieważ pasażerowie byli nieprzytomni, wszystkie te urządzenia były w pełni automatyczne. Na osi mieściły się też punkty mocowania wsporników struktury podtrzymującej cylindry. Jak pan widzi, były nieco pochylone do przodu, aby łatwiej przenosić obciążenia powstające w trakcie rozpędzania i wyhamowywania statku.

Z osi wyrósł nagle las szarych konarów, zmieniając ją w coś na kształt płaskiej, cylindrycznej choinki osadzonej w kwadratowej, czerwonej doniczce i z błękitnym światełkiem na szczycie. Potem na zakończeniach konarów pojawiła się spirala modułów hibernacyjnych. Na samym końcu ukazały się wsporniki rozporowe utrzymujące kolejne zwoje w stałej odległości. Obraz przestał przypominać drzewo.

— Średnica spirali była stała i wynosiła około pięciuset metrów. Pierwotnie składała się ona z dwunastu zwojów, co przy dwudziestu metrach długości każdego cylindra daje prawie osiemdziesiąt modułów na zwój i prawie tysiąc w całym statku. Zwoje dzieliło siedemdziesiąt metrów, tak że całkowita długość jednostki to ponad osiemset metrów. Zastanawialiśmy się, dlaczego spirala została aż tak rozciągnięta, chociaż prościej byłoby zbudować kolejne zwoje tuż obok siebie. Obecnie przypuszczamy, że chodziło o zmniejszenie ryzyka poważnych uszkodzeń w wyniku kolizji z meteorem i odsunięcie przynajmniej części modułów hibernacyjnych od potencjalnego źródła promieniowania, czyli reaktora na rufie. Przypuszczamy, że kolejność ładowania modułów była odwrócona i ostatecznie owa wielka istota podróżowała niejako ogonem naprzód, a to oznacza, że odpowiednik jej głowy, w każdym razie zaś najbardziej myślącej części, znajdował się na rufie. Niestety, na tym etapie podróży statek leciał już rufą naprzód i to ona doznała największych uszkodzeń podczas zderzenia, między innymi dlatego, że była cięższa niż reszta konstrukcji, musiała bowiem znosić większe obciążenia podczas startu i hamowania. Jak można się domyślić, właśnie w tej części statku jest najwięcej ofiar śmiertelnych.

Symulacja komputerowa przygotowana na Vespasianie pozwalała domniemywać, że statek zderzył się czołowo z dużym meteorem, który poruszał się niemal dokładnie tym samym kursem, tyle że w przeciwnym kierunku. Uderzenie wyrwało całą oś. Podobny skutek miałoby użycie antycznej broni strzeleckiej do drylowania owoców. Na polu szczątków udało się znaleźć tylko drobne fragmenty centralnej struktury. Dość, żeby je zidentyfikować, ale o wiele za mało na rekonstrukcję. Wstrząs spowodowany jej zniszczeniem rozerwał całą konstrukcję.

Obraz na ekranie zmienił się nieco. Teraz nie był już kompletny, brakowało kilkunastu sekcji, głównie na rufie. Potem cała oś z silnikami i modułem nawigacyjnym zniknęła; zostały same zwoje.

— Oś statku została zapewne rozdarta na bardzo małe fragmenty, które na dodatek mogą się teraz znajdować całe lata świetlne stąd. Uznaliśmy więc, że odbudowywanie jej byłoby tylko marnowaniem czasu i materiałów, szczególnie że istnieje prostsze rozwiązanie. Do tego właśnie będzie nam potrzebny drugi okręt klasy „Emperor”…

— Ale co zamierzacie? — spytał Conway.

— Właśnie to wyjaśniam, doktorze — rzucił ostro komandor. Obraz na ekranie znowu się zmienił. — Dwa krążowniki liniowe oraz Descartes zajmą pozycje tuż za rufą statku i połączą się mocnymi wiązkami ściągającymi, co da jeden zespół o potężnej mocy, który zastąpi zniszczony napęd. Wiązkami zastąpimy również brakujące łączniki, które usztywniały konstrukcję. W czasie lądowania statki podzielą się zadaniami. Pierwsze dwa będą utrzymywać jednostkę w całości, natomiast Vespasian wykorzysta swój napęd, aby wyhamować cały zespół. Mamy wystarczający nadmiar mocy, by to zrobić — dodał z dumą. — Po lądowaniu utrzymamy statek w całości przez jakieś dwanaście godzin, co powinno wystarczyć, aby wszyscy pasażerowie wysiedli. Oczywiście, jeśli tylko będziemy mieli gdzie go posadzić.

Obraz zamrugał i na ekranie pojawiła się twarz komandora.

— Tak więc widzi pan, doktorze, że Claudius jest niezbędny. Oczywiście najpierw będziemy musieli sprawdzić, jak zachowa się cała konstrukcja pod obciążeniem, szczególnie w trakcie lądowania. To dość pilne, podobnie jak przeliczenie mocy pól niezbędnej dla sprzęgnięcia trzech statków i wykonania wspólnego skoku nadprzestrzennego, nim znajdziemy się zbyt blisko tego słońca.

Conway milczał chwilę. Do głowy przychodziły mu same czarne scenariusze tego, co stanie się przy próbie wykonania skoku przez trzy połączone jednostki. Nie wyraził jednak tych wątpliwości głośno, gdyż nie on decydował o podobnych sprawach. Dermod bez ogródek powiedziałby mu, żeby nie zajmował się czymś, na czym się nie zna. Poza tym Conway miał własne problemy i potrzebował pomocy.

— Sir, pańskie rozwiązanie jest genialne w swojej prostocie i dziękuję za obszerne wyjaśnienia — stwierdził ostatecznie. — Jednak wcześniej pytałem nie o to, do czego będzie potrzebny Claudius, ale dlaczego zwraca się pan z tym do mnie. Jak mogę tu pomóc?

Komandor patrzył na niego przez moment, jakby zgubił wątek, ale potem rysy mu złagodniały.

— Przepraszam, doktorze, chyba byłem trochę szorstki. Chodzi o to, że na mocy dyrektywy Rady Federacji jednostką kierującą naszą operacją jest statek szpitalny Rhabwar. Stąd zobowiązany jestem zwracać się do pana o zgodę przy każdym większym zapotrzebowaniu na nowych ludzi albo dodatkowy sprzęt. Drugi krążownik liniowy na pewno można określić jako „większe zapotrzebowanie”. Mogę zatem przyjąć, że mam pańską akceptację?

— Oczywiście.

Dermod był wyraźnie zakłopotany sytuacją, ale przytaknął z zadowoleniem. Po chwili jednak jego oblicze znowu się zachmurzyło.

— Mogę zatem liczyć, że jako kierujący operacją lekarz przekaże pan dowództwu, że krążownik liniowy Claudius jest nam pilnie potrzebny? I że od tego zależy bezpieczeństwo i zdrowie pańskiego pacjenta? Wystarczy kilka zdań. Ale pan też chciał się ze mną skontaktować, doktorze. Mogę w czymś pomóc?

— Tak, sir. Zajmował się pan ostatnio ustawieniem cylindrów we właściwej kolejności, ja zaś myślałem o tym, jak złożyć naszego pacjenta w całość. Szczególne problemy wystąpią zapewne tam, gdzie zabraknie elementów, które zginęły w katastrofie. Obecnie jesteśmy prawie pewni, że każda z tych istot z osobna jest inteligentna i w normalnych warunkach łączy się z innymi według jakiegoś klucza. Na razie to tylko hipoteza, która wymaga weryfikacji. Nie wiemy, jak będzie to wyglądało w przypadku stworzeń, które wcześniej nie były obok siebie. Żeby to sprawdzić, będziemy musieli wyjąć je z pojemników anabiotycznych

1 zestawić. Wtedy prawdopodobnie zdołamy określić, na ile będziemy musieli wspomóc operacyjnie późniejszy proces łączenia.

— To już na pewno zadanie dla pana, nie dla mnie — stwierdził Dermod z lekkim odcieniem współczucia — Czego dokładnie pan potrzebuje?

On jest taki jak O’Mara, pomyślał Conway. Lubi konkrety i denerwuje się, gdy ktoś zbacza z tematu.

— Dwóch mniejszych jednostek, aby sprowadzić wybrane segmenty, a potem odstawić je na właściwe miejsce w spirali. I ładowni dość obszernej, by pomieściła dwa złączone cylindry i dwóch CRLT, którzy zostaną z nich wyjęci. Ładownia musi być wyposażona w system sztucznej grawitacji i generatory wiązek obezwładniających, na wypadek gdyby przytomne istoty wpadły w przerażenie i zrobiły się agresywne. Potrzebny będzie również personel do obsługi wszystkich urządzeń. Wiem, że oznacza to zajęcie ładowni któregoś z największych statków, ale tylko jednej. Poza tym jednostka będzie mogła spokojnie wykonywać cały czas swoje zwykłe obowiązki.

— Dziękuję — powiedział służbiście komandor i zamilkł, gdy ktoś powiedział coś do niego zza kadru. — Będzie pan mógł skorzystać z przedniej ładowni Descartes’a, który zapewni też ludzi oraz odda panu do dyspozycji dwa ładowniki. Jeszcze coś?

— Tylko jedna nowina, sir. Archiwiści Federacji znaleźli chyba coś na temat macierzystej planety naszych CRLT. Obecnie nie jest już ona zamieszkana w związku z zaburzeniami orbity i wywołaną tym wielką aktywnością sejsmiczną. Dział Kolonizacji znalazł jednak nowy świat dla nich. Poda nam jego koordynaty, gdy tylko uzyska pewność, że spełnia wszystkie wymogi środowiskowe. Będziemy mieli więc dokąd ich zabrać, chociaż musimy pamiętać o jeszcze jednym: to nie była wyprawa kolonizacyjna, ale próba ocalenia podjęta przez ostatnich żyjących przedstawicieli tego gatunku.

Conway rozejrzał się niespokojnie po wielkiej dziobowej ładowni Descartes’a i pomyślał, że gdyby przewidział, ilu gapiów się tu zbierze, poprosiłby o mniejsze pomieszczenie. Szczęśliwie jednym z widzów okazał się dowódca statku, pułkownik Okaussie, który nie pozwalał przypadkowym osobom zapuszczać się na tę część pokładu, na której złożono dwa pojemniki. Tam stali tylko Murchison, Naydrad, Prilicla, Fletcher, Okaussie i Conway, który pewien był jednego: czy uda się to połączenie dwóch CRLT czy nie, nie zdoła utrzymać wyniku w tajemnicy.

Starszy lekarz zwilżył wargi i powiedział cicho:

— Proszę rozczepić cylindry i ustawić je w odległości trzech metrów, nastawić sztuczną grawitację na ziemski poziom i wypełnić ładownię powietrzem o ziemskim składzie i pod ciśnieniem jednej atmosfery. Macie wszystkie potrzebne dane.

Jego lekki skafander zaczął mocniej przylegać do ciała, stopy mocniej oparły się na podłodze. Z napięciem wpatrywał się w pokrywy cylindrów, gdy nagle wszystkie odskoczyły niemal równocześnie i, niczym wielkie monety, upadły na pokład. Cylindry były teraz otwarte z obu stron, dzięki czemu CRLT mógł wyjść w kierunku towarzysza albo się od niego oddalić.

— Idealnie! — krzyknął Fletcher. — Automat reaguje na obecność atmosfery oraz nacisk wywierany na dolną powierzchnię kontenera, co możliwe jest tylko w stałym polu grawitacyjnym. Wtedy wszystkie kontenery się otwierają, każde stworzenie rusza przed siebie, łączy się z tym w sąsiednim cylindrze i cała istota powoli wypełza ze spirali. Moduł medyczny działa na tej samej zasadzie, czyli podobnie reaguje na warunki planetarne, które właśnie pan odtworzył, doktorze.

Conway przytaknął.

— Prilicla, wyczuwasz coś?

— Jeszcze nie, przyjacielu Conway. Przysunęli się bliżej, aby zajrzeć do cylindrów.

W końcu jedno z masywnych ciał zadrżało, a po chwili oba ruszyły raptownie ku sobie.

— Odsunąć się! Prilicla?

— Odzyskują przytomność, przyjacielu Conway — odparł empata, drżąc tak od cudzych, jak i własnych emocji. — Ale powoli. Ta pierwsza reakcja była czysto odruchowa.

Gdy przód jednego CRLT napotkał tył drugiego, organiczna błona, która okrywała te miejsca, zmiękła, zaczęła spływać i w końcu zniknęła. Pośrodku przedniej części zaczęła się formować cylindryczna struktura otoczona drgającymi wgłębieniami, wypustkami i pofałdowaniami mięśni. Zakończenie drugiego stworzenia wytworzyło podobną, ale lustrzaną strukturę otoczoną czterema wielkimi, trójkątnymi płatami tkanki, które rozwarły się jak kielich kwiatu. Wkrótce mieli przed sobą nie dwie, lecz jedną istotę, przy czym miejsce, w którym się one zetknęły, było praktycznie niewidoczne.

A obawiałem się, czy zechcą się połączyć, pomyślał z rozbawieniem Conway. Problem mogę mieć raczej z ich oddzieleniem!

— Czy to jakiś rodzaj kopulacji? — spytała Murchison, nie adresując jednak tego pytania do nikogo konkretnego.

— Przyjaciółko Murchison, stan emocjonalny tych istot nie sugeruje, aby był to świadomy lub odruchowy akt płciowy. Ich zachowanie określiłbym raczej jako poszukiwanie fizycznego kontaktu dla odbudowy poczucia bezpieczeństwa. Odbywa się to na tej samej zasadzie, na jakiej niemowlę szuka bliskości rodzica. Obie istoty czują się zagubione i starają się zaradzić temu przykremu doznaniu.

— Operatorzy wiązek! — zawołał Conway. — Rozdzielić ich, ale ostrożnie!

Świadomość, że w odpowiednich warunkach istoty te łączą się właściwie odruchowo, była dla niego wielką ulgą, chociaż inaczej mogło być w przypadku segmentów, które wcześniej ze sobą nie sąsiadowały. W żadnym przypadku nie chciał jednak dopuścić do powstania przedwczesnego stałego połączenia. Lepiej, żeby obie istoty zapadły ponownie w anabiozę i wróciły do spirali. W przeciwnym razie mogłyby się poczuć trwale odseparowane od grupy, wręcz osierocone.

Operatorzy wiązek nie byli już łagodni, ale CRLT nadal nie chciały się rozdzielić, zaczęły natomiast zdradzać oznaki pobudzenia. Próbowały całkowicie wyjść z cylindrów, ich emocje zaś wyraźnie zaniepokoiły Priliclę.

— Musimy odwrócić proces… — zaczął Conway.

— Czujniki reagują na ciążenie i ciśnienie powietrza — wtrącił się Fletcher. — Nie możemy wytworzyć tu próżni, nie zabijając obcych, ale ciążenie dałoby się zmniejszyć…

— Niemniej nie zdołamy wsunąć z powrotem sprzężonych z tym mechanizmem zaślepień cylindrów, nie rozcinając połączonych istot — zauważył Conway.

— Ale może ustałby chociaż dopływ środka wybudzającego i zaczęłaby się procedura usypiania — mruknął kapitan. — Obie istoty są ciągle podłączone do kroplówek i to się nie zmieni, dopóki nie pozwolimy im opuścić cylindrów. Gdybyśmy zablokowali dopływ tego wybudzacza, chyba dałoby się obejść mechanizm sterujący zaślepieniami i zapoczątkować dopływ środka usypiającego.

— Tylko w tym celu musiałby pan wejść do środka i pracować obok dwóch rozzłoszczonych obcych — zauważyła Murchison.

— Nie, proszę pani. Aż tak szalony nie jestem. Dobrałbym się do dostępnego z zewnątrz panelu sterującego. Zajmie mi to jakieś dwadzieścia minut.

— Za długo — stwierdził Conway. — Do tego czasu wyrwą sobie kroplówki. Możemy jednak sami obliczyć ilość środka potrzebną do uśpienia każdego z nich. Zdołałby pan przewiercić się przez poszycie tak, żeby niczego nie uszkodzić, a potem pobrać środek wprost ze zbiornika?

Fletcher zamarł na chwilę, po czym skrzywił się ze złością. Zły był jednak na siebie za to, że o tym nie pomyślał.

— Jasne, doktorze.

Jednak gdy byli już gotowi do wstrzyknięcia specyfiku, pojawiły się kolejne problemy. Operatorzy wiązek nie mogli skutecznie unieruchomić istot bez rozpłaszczenia na podłodze usiłujących podejść blisko lekarzy. Ostatecznie wybrano wyjście kompromisowe, tak ustawiając wiązki, by stworzyć przy krańcu każdego pola dwumetrową strefę wolną od nacisku. To wszakże znaczyło, że cztery metry ciała istoty są całkiem wolne. Obcy w pełni korzystał z tej odrobiny swobody. Wiercił się, wyrywał, rzucał, machał kończynami i w ogóle robił wszystko, aby dać do zrozumienia, jak bardzo nie podoba mu się pomysł, żeby jakieś dziwne stworzenia właziły mu na grzbiet i wbijały weń igły.

Conway spadł kilka razy z pacjenta, raz zaś tylko głośny okrzyk Fletchera uchronił go przed utratą hełmu, a zapewne i głowy. Murchison zauważyła ironicznie, że patolog ma jednak lepsze warunki pracy. Przynajmniej o tyle, że ciało na stole autopsyjnym nie rzuca się zwykle na lekarza i nie próbuje nabić mu całej kolekcji siniaków. W końcu Naydrad owinęła się wkoło jednej ruchliwej kończyny, a Fletcher i Okaussie zawiśli na drugiej, i pole operacyjne oczyściło się chwilowo. Murchison przytrzymała skaner, siedzący na oklep na grzbiecie obcego Conway znalazł zaś właściwą żyłę, zdołał się w nią wkłuć i wprowadzić środek, zanim kolejny spazm CRLT wyrwał igłę.

Po kilku sekundach wiszący od dłuższej chwili na suficie Prilicla oznajmił, że istota zaczyna zasypiać. Poruszała się coraz mniej energicznie.

Zanim w podobny sposób uporali się z drugim osobnikiem, doszło do spontanicznego rozdzielenia. Pofałdowania na krańcach zapadły się, powierzchnia wygładziła, z nabłonka zaś zaczęła się sączyć tężejąca z wolna ciecz, która ostatecznie zmieniła się w twardą i wytrzymałą osłonę. Operatorzy wiązek ostrożnie umieścili stworzenia w cylindrach, a Conway dał znak, by wyłączyć sztuczną grawitację. Tak jak oczekiwali, zamknięcie pojemników nie nastręczyło żadnych problemów. Potem zmniejszono powoli ciśnienie, aby sprawdzić, czy cała operacja nie spowodowała przecieków w cylindrach. Wszystko było w porządku.

— Jak dotąd idzie nam dobrze — zauważył Conway. — Odstawcie ich na miejsca i sprowadźcie następnych dwóch.

Pierwsza para żyła w sąsiadujących ze sobą cylindrach i połączyła się odruchowo, pod każdym względem naturalnie. Drugą jednak dzieliła na spirali pusta przestrzeń po rozbitym pojemniku, którego lokator zginął. Conway obawiał się, że w tym przypadku więź może nie być tak silna.

Niemniej wszystko przebiegło dokładnie tak samo, tyle że tym razem znacznie wcześniej wstrzymali wybudzanie i ponowne uśpienie stworzeń nie wymagało już tylu zapasów. Prilicla zameldował jedynie o słabym i przelotnym rozczarowaniu towarzyszącym pierwszemu kontaktowi. Wszelako można było uznać, że istoty okazały się kompatybilne i przerwa w łańcuchu w niczym nie zaszkodzi.

Conway nie był jednak do końca zadowolony. Miał wrażenie, że idzie im za dobrze. To samo musiało dręczyć Priliclę. Ziemianin już dawno nauczył się odróżniać reakcje małego empaty na własne i cudze stany emocjonalne.

— Przyjacielu Conway — odezwał się Prilicla, gdy czekali na trzecią parę CRLT. — Pierwsze dwa stworzenia były stosunkowo młode i pochodziły z przedniej części statku, czyli z ogona węża. Drugie zabrano ze śródokręcia, ale nadal bliżej dziobu. Opierając się na naszych przemyśleniach i dostarczonych przez Tyrella informacjach o rodzinnej planecie tych istot, przyjmowaliśmy dotąd, że ogon tworzą osobniki młode, ledwie dojrzałe, natomiast głowę tę najstarsze, najbardziej doświadczone, które miały pokierować opuszczaniem statku po lądowaniu.

— Zgadza się — stwierdził Conway, poganiając w duchu Priliclę, aby przestał owijać w bawełnę i przeszedł do rzeczy. Nawet jeśli miało im to popsuć humor.

— Z tego wynika, że przed śródokręciem powinniśmy trafić na stworzenia nieco starsze niż w ogonie. Tymczasem para, która właśnie odleciała, sprawiała wrażenie znacznie mniej dojrzałej emocjonalnie niż pierwsza.

Conway spojrzał na Murchison.

— Przykro mi, ale nie wiem, dlaczego tak jest — powiedziała, rozkładając ręce. — Czy w danych na temat ich rodzinnej planety, jeśli to była ich planeta, nie ma informacji, które pozwoliłyby to wyjaśnić?

— Jestem pewien, że chodzi o ich macierzysty świat — odpowiedział, cedząc słowa, Conway. — Nie było drugiej takiej planety. Jednak danych o niej jest niewiele i wszystkie pochodzą z okresu poprzedzającego budowę i wystrzelenie statku. Poza tym byliśmy ostatnio zbyt zajęci, by porządnie się nad nimi zastanowić.

— Następni CRLT przylecą dopiero za pół godziny — zauważyła Murchison. — Mamy mnóstwo czasu.

* * *

Wiele wieków przed powstaniem Federacji w przestrzeni kosmicznej pojawiła się rasa Eurilów — rasa bardzo ciekawska i zarazem na tyle ostrożna, że pobratymcy Prilicli mogliby przy nich uchodzić za lekkomyślnych. Fizjologicznie należeli do klasy MSVK, co oznaczało przystosowane do niskiej grawitacji trójnożne istoty mogące skojarzyć się Ziemianinowi z bocianem, tyle że ich skrzydła wyewoluowały w podwójne zestawy chwytnych kończyn. Eurilowie stali się najważniejszymi obserwatorami losów galaktyki i nadal pełnili tę funkcję, zbierając za pomocą sond i czujników najrozmaitsze informacje. Robili to przy tym na tyle umiejętnie, że wiele podglądanych gatunków, tak inteligentnych, jak i czysto zwierzęcych, przyjaznych albo wrogich, nie wiedziało w ogóle o ich istnieniu.

Podczas swoich podróży trafili kiedyś na system z jedną tylko planetą, na której jednak rozwijało się życie. Glob krążył po silnie wydłużonej, niestabilnej orbicie, co zmuszało tamtejszą florę i faunę do wielkich wysiłków adaptacyjnych związanych z kontrastowymi wahaniami pogody: od tropikalnego gorąca po zimę tak surową, iż na pierwszy rzut oka nic nie miało szans przeżyć wśród lodu. Zobaczywszy tę planetę w zimowej szacie, Eurilowie gotowi byli uznać ją za martwą i chcieli już odlecieć, gdy sondy wykryły na lodowej pustyni ślady rozwiniętej cywilizacji technicznej. Bliższe badania pozwoliły ustalić, że istnieje tam bogata kultura, która podobnie jak wszystkie zwierzęta i rośliny tej planety, spała, czekając na życiodajną wiosnę.

Dopiero gdy nawet na biegunach zrobiło się cieplej, okazało się, że twórcami owej kultury są przypominające kłody obiekty leżące w okolicy i na ulicach skrytych pod lodem miast.

— Wynika z tego, że jakkolwiek są to stworzenia żyjące w ścisłych zbiorowościach, to do hibernacji muszą się z jakiegoś powodu rozłączać — wyjaśnił Conway. — No i wiemy, że sen zimowy jest dla nich zjawiskiem całkiem naturalnym, zatem wykorzystanie go na potrzeby podróży kosmicznej nie było najpewniej z medycznego punktu widzenia trudne. Przez następny rok Eurilowie obserwowali te istoty w stanie pełnej aktywności. Ustalili, że poruszały się najczęściej w małych grupach, a większość czasu spędzały pod ogrzewanymi podlodowymi kopułami, co sugeruje, że w anabiozę zwykły wchodzić dopiero wtedy, gdy były do tego zmuszone. Można z tego wysnuć wniosek, że ich nowa planeta nie musi wcale przypominać wcześniejszej i że klimat odpowiadający ich letniej pogodzie też całkowicie wystarczy. Gdyby było inaczej, nie podejmowaliby zapewne w ogóle wyprawy, gdyż znalezienie drugiego takiego świata jest zadaniem praktycznie niewykonalnym. Jasne też jest, dlaczego istoty żyjące pierwotnie w małych grupach stały się jednym organizmem.

Nawet w czasie wizyty Eurilów dysponujący całkiem już zaawansowaną techniką mieszkańcy dziwnej planety nie panowali w pełni nad swoim środowiskiem. Zamieszkiwali niewiarygodnie dziki świat, w którym brakowało wyraźnej granicy między roślinnymi a zwierzęcymi drapieżnikami. Aby mieć szansę przetrwania, młodzi CRLT musieli rodzić się dobrze rozwinięci fizycznie i pozostawali pod opieką rodzica tak długo, jak tylko było możliwe. Samodzielność osiągały dopiero osobniki prawie dorosłe, które umiały już o siebie dbać i posiadły sztukę współpracy z rodzicem. Na zimę rozdzielali się, aby samotnie zapaść w hibernację. O tej porze roku nic im nie groziło. Wiosną młode pokolenie wracało do rodziców, aby kontynuować naukę. Na tym etapie rozwoju składało się wyłącznie z osobników żeńskich, które wcześnie uzyskiwały dojrzałość i szybko rodziły własne dzieci. Nadal jednak trzymały się one rodzica, zmieniającego tymczasem z wolna płeć na męską i wodzącego mnóstwo coraz młodszych, mniej doświadczonych i coraz bardziej, patrząc ku „ogonowi”, żeńskich osobników. Sam rodzic przesuwał się powoli, jako coraz pełniejszy samiec, ku głowie węża.

— Mózg CRLT ma postać pnia nerwowego, który łączy się z mózgami innych, zespolonych z nim osobników — ciągnął Conway. — W ten sposób każdy z nich dysponuje nie tylko własnym doświadczeniem, ale też doświadczeniem przodków. Oznacza to także, że im liczniejsza jest dana grupa, tym większa staje się jej kolektywna inteligencja. Tym mądrzejszy jest również starszy takiej grupy, znajdujący się na samym czele samiec, który dosłownie i w przenośni jest jej głową. Jeśli zdarzy się, że umrze ze starości albo zginie, jego rolę przejmuje następny w kolejności osobnik.

Murchison zastanowiła się chwilę i odchrząknęła głośno.

— Jeśli ktokolwiek spróbuje wykorzystać ten szczególny przypadek, aby wyciągać wnioski na temat fizycznej i intelektualnej przewagi mężczyzn, może być pewny, że jutro obudzi się z podbitym okiem.

Conway uśmiechnął się i pokręcił głową.

— Męska głowa zapładnia oczywiście w ciągu swego życia liczne młode samice z innych grup, ale widzę tu pewien problem. Przy tak wielu żyjących razem osobnikach, które nie są ani męskie, ani żeńskie i nie mogą podjąć czynności prokreacyjnych, nie da się uniknąć frustracji na tle seksualnym, a nawet…

— To żaden problem — przerwała mu Murchison. — Wystarczy, że zarówno przykre, jak i miłe stany podziela cała grupa. Skoro ich układy nerwowe są połączone, co odczuwa jeden z nich, odczuwają wszyscy.

— Jasne, całkiem o tym zapomniałem — mruknął Conway. — Ale jest jeszcze coś. Pomyśl, jak długi jest nasz rozbitek. Jeśli on też ma uwspólnione myśli i doświadczenia, mamy tu istotę nie dość, że długowieczną, to jeszcze wysoce inteligentną…

Dalszą dyskusję uniemożliwił brzęczyk oznajmiający przybycie trzeciej pary CRLT.

Tę dwójkę dostarczono z samej rufy, gdzie śmierć zebrała największe żniwo, i to pośród najstarszych, najmądrzejszych osobników. Według obliczeń komputera bojowego Vespasiana i ustaleń naukowców z Descartes’a, którzy odszyfrowali sposób zapisu obcych i ich system numeryczny, brakowało łącznie aż pięćdziesięciu trzech cylindrów. Między tymi kontenerami ziała luka na siedemnastu członków społeczności.

Pozostałe przerwy były znacznie mniejsze — najdłuższa ciągnęła się przez pięć miejsc, inne przez trzy albo cztery. Conway miał nadzieję, że jeśli uda się w najtrudniejszym przypadku, reszta nie będzie już takim problemem.

Podobnie jak poprzednio, zwiększenie ciśnienia i grawitacji spowodowało odrzucenie pokryw i rozpoczęcie wybudzania. Conway czym prędzej wkłuł obu pacjentom kroplówki, aby uśpić ich, nim zaczną się niepokoić. Prilicla zameldował, że sądząc po stanie emocjonalnym, mieli do czynienia z istotami w pełni dojrzałymi, zdrowymi i nade wszystko inteligentnymi. Gdy odzyskały przytomność, wysunęły się z cylindrów i ruszyły ku sobie.

Dotknęły się i odskoczyły jak oparzone.

— Co jest? — zawołał starszy lekarz.

— Odczuwają znaczny dyskomfort, przyjacielu Conway — powiedział drżący empata. — A ponadto zagubienie, rozczarowanie i niechęć. W tle odnajduję również zaciekawienie, ale to odnosi się zapewne do otoczenia, które obserwują.

Conway nie wiedział, co z tym zrobić. Przysunął się do miejsca nieudanego zetknięcia. Nie przypuszczał, aby było to niebezpieczne, gdyż sądząc po tym, co widział i usłyszał od Prilicli, zapewne nie miało w ogóle dojść do połączenia. Przyjrzał się obu zakończeniom, zbadał je przenośnym skanerem rentgenowskim i zmierzył. Kilka minut później dołączyła do niego Murchison i nawet Prilicla zawisł kilka metrów nad istotami.

— I bez badań widać, że nie pasują do siebie — orzekł zaniepokojony Ziemianin. — W trzech miejscach różnice są tak duże, że wymagałyby interwencji chirurgicznej. Nie chciałbym jednak ich kroić, nie wiedząc, jaki będzie tego skutek. Wolałbym najpierw uzyskać zgodę, a najlepiej pełną współpracę.

— To może być trudne — rzekł Okaussie. — Ale możemy spróbować…

— Owszem, możemy. Włączcie generatory wiązek i wymuście jeszcze jeden kontakt — rozkazał Conway. — Muszę mieć więcej materiału, najlepiej zbliżeń. Niech Prilicla wsłuchuje się cały czas w ich emocje, żebyśmy wiedzieli, które punkty zakończeń sprawiają im najwięcej trudności, a tym samym najbardziej wymagają przystosowania. Na czas operacji zahibernuje — my ich, zamiast podawać narkoaę. Tak, doktorze Prilicla?

— Zastanowiłeś się nad…

— Mały przyjacielu, wiem, że nie zwykłeś mówić przykrych rzeczy wprost i że źle znosisz ból zadawany pacjentom. Ja też, ale tym razem to konieczne.

— Doktorze Conway — odezwał się głośniej pułkownik Okaussie. — Przed chwilą chciałem zaproponować panu, abyśmy spróbowali porozumieć się z tymi istotami. Są w pełni przytomne, inteligentne i mają podobne do naszych narządy wzroku, może więc uda się wyjaśnić im sytuację za pomocą obrazów? Myślę, że warto spróbować.

— Najpewniej tak… — stwierdził Conway i ułowił przelotne spojrzenie Fletchera. — Dlaczego na to nie wpadłem?

— Zaraz zawiesimy ekran — powiedział dowódca Descartes’a.

Conway zaczął kompletować potrzebne instrumenty, Murchison i Naydrad zaś dokonywały niezbędnych pomiarów. Prilicla polatywał w górze i starał się podnieść pacjentów na duchu.

* * *

Wielki ekran został umocowany pod kątem między sufitem a przednią grodzią, tak by obie istoty go widziały. Specjaliści z Descartes’a przygotowali naprędce krótką, ale bardzo treściwą prezentację.

Pierwsza scena była znajoma, wykorzystano w niej bowiem materiał, który wcześniej został przedstawiony Conwayowi. Niemniej na samej rekonstrukcji statku się nie skończyło. W pewnej chwili na skraju ekranu pojawił się meteor, który uderzył w rufę i przeleciał wewnątrz spirali, zabierając zespół napędowy i wszystko, co było na osi. Wstrząs zburzył porządek zwojów, a ruch obrotowy sprawił, że kontenery rozleciały się we wszystkie strony. Te, które zostały zniszczone, oznaczono na czerwono.

Potem nastąpiła dwuminutowa sekwencja ukazująca Vespasiana, Claudiusa i Descartes’a w otoczeniu całego roju mniejszych jednostek montujących spiralę. W kolejnej scenie można było zobaczyć odbudowany statek lądujący z pomocą dwóch krążowników liniowych Descartes’a na powierzchni ciepłej, zielonej planety.

Na koniec pojawił się rysunek spirali z pulsującymi na czerwono brakującymi cylindrami, które w pewnej chwili zniknęły, pozostałe moduły zaś zostały przesunięte, aby wypełnić luki. Ostatnie ujęcie przedstawiało udane połączenie dwóch pierwszych CRLT.

Materiał nie zostawiał wiele miejsca na domysły lub nieporozumienia i Conway nie musiał pytać Prilicli, czy został zrozumiany. Wystarczyło spojrzeć na CRLT. Znowu zaczęli się do siebie przysuwać.

— Nagrywacie?

— Tak — szepnęła Murchison.

Conway wstrzymał oddech, gdy masywne istoty ponowiły próbę. Poruszały się bardzo wolno, przypominały dwie kłody niesione leniwym prądem rzeki. Gdy dzieliło je może piętnaście centymetrów, na obu zakończeniach pojawiły się takie same struktury jak w poprzednich wypadkach, łącznie z czterema podobnymi do płatków kwiatu, płaskimi obejmami, które podczas autopsji wydawały się bez znaczenia i były prawie cztery razy mniejsze. Mimo to zagłębienia i występy nadal do siebie nie pasowały. Po trwającym może trzy sekundy kontakcie istoty znowu odskoczyły.

Jednak zanim Conway zdążył to skomentować, spróbowały ponownie. Tym razem istota z przodu pozostała nieruchoma, druga zaś spróbowała wpasować swoją końcówkę pod nieco innym kątem — znowu bez powodzenia.

Było oczywiste, że cała operacja jest dla obu stworzeń bardzo przykrym i bolesnym przeżyciem. Jednak wbrew pozorom nie zamierzały się poddać. Wycofały się do swoich cylindrów, wzięły rozpęd i spróbowały połączyć się na siłę. Conway skrzywił się, usłyszawszy, jak wpadają na siebie z rozgłośnym klaśnięciem.

Ale i to okazało się daremne. Odsunęły się i legły na pokładzie. Przez dłuższą chwilę poruszały jedynie wyrostkami grzbietowymi, posykiwały i dyszały z cicha. Potem raz jeszcze powoli się do siebie przysunęły.

— One naprawdę próbują — zauważyła cicho Murchison.

— Przyjacielu Conway, odczucia obu istot stają się coraz bardziej złożone. Odczytuję głęboki niepokój, ale nie lęk, a także zrozumienie i wielką determinację. Powiedziałbym, że determinacja przeważa. Myślę, że pojęły, w jakiej sytuacji się znalazły, i bardzo chcą współpracować. Jednak nieudane próby połączenia sprawiają im wiele bólu.

Było charakterystyczne, że mały empata nie wspomniał ani słowem o własnym bólu, który musiał być tylko odrobinę mniej dotkliwy. Jednak mimowolne drgawki, miotające nogami i jajowatym tułowiem Prilicli, mówiły same za siebie.

— Połóżmy je z powrotem spać — zaproponował Conway.

Zapadła dłuższa cisza, w trakcie której środek zaczął działać.

— Tracą świadomość, ale wyczuwam jeszcze zmianę emocji — odezwał się w końcu Prilicla. — Odnajduję nadzieję. Liczą na to, że rozwiążemy ich problem, przyjacielu Conway.

Wszyscy spojrzeli na niego, lecz tylko Naydrad, która wyraźnie bardzo zaangażowała się w tę sprawę, zadała zasadnicze pytanie:

— Ale jak?

Conway nie odpowiedział od razu. Zastanawiał się, co miały oznaczać te wszystkie próby. Już przy pierwszej obaj CRLT pojęli, że im się nie uda. Mimo to próbowali jeszcze dwukrotnie, raz na wcisk, drugi raz na siłę. Może też chcieli coś im powiedzieć? Lingwiści z Descartes’a nie mieli jeszcze okazji nauczyć się języka obcych, więc normalna rozmowa była niemożliwa. Niemniej wyświetlone na ekranie obrazy trafiły do adresatów i zostały zrozumiane. Obcy mogli tylko pokazać coś swoim działaniem… Trudno było więc wykluczyć, czy poprzez powtarzane próby nie chcieli dać ludziom do zrozumienia, że bez pomocy nigdy nie zdołają się połączyć. Wystarczyłoby przecież zmienić lekko kształt zakończeń, przyłożyć nieco siły i już…

— Przyjaciel Conway patrzy na sprawę optymistycznie — oznajmił Prilicla.

— Może w wolnej chwili wyjaśni nam dlaczego — zauważyła Murchison.

Lekarz zignorował sarkazm i streścił, co mu przyszło do głowy, chociaż osobiście skłonny byłby określić swoje odczucia raczej jako cień nadziei niż głębszy optymizm.

— Sądzę, że CRLT chcieli nam powiedzieć, iż tu trzeba nie siły, ale pomocy chirurgicznej. Co więcej, to nie będzie nic nowego, bo ślady podobnych operacji znaleźliśmy na badanych dotąd ciałach, a to by znaczyło…

— Te zmiany nie były jednak wielkie i dotyczyły młodych osobników — zauważyła Murchison. — Podczas badania zgodziliśmy się zresztą, że miały zapewne charakter kosmetyczny.

— Teraz sądzę inaczej. Zastanówmy się nad organizacją tej wielkiej, zbiorowej istoty. Na czele znajdują się najstarsze, męskie osobniki, ogon zaś tworzą niedawno urodzone dzieci. Pomiędzy nimi jest cały szereg coraz starszych i coraz bardziej męskich stworzeń. Jednak Prilicla uświadomił nam, że trafiają się wyjątki. Młodzi CRLT z pierwszej pary wykazali większą dojrzałość niż ci z drugiej, choć druga para pochodziła z miejsca bliższego głowie, a tym samym powinna być starsza. Aż do teraz nie rozumiałem, co było przyczyną tej anomalii. Załóżmy, że nasza istota powstała nie naturalnie, ale dla realizacji projektu emigracyjnego. Zastanawiało mnie, dlaczego składa się z aż tylu osobników. To dałoby się teraz wyjaśnić. Zapewne ma nie jedną, lecz cały szereg głów, podobnie jak wiele ogonów ustawionych jeden za drugim. Łącza między podgrupami zostały chirurgicznie zmodyfikowane, niemniej mają jedynie tymczasowy charakter. Na docelowej planecie ogony oddzielą się i zaczną samodzielnie bytować, a z czasem wytworzą własnych „starszych”. Bez tego istoty byłyby zagrożone chowem wsobnym. Sądzę, że starsze osobniki tworzące głowę też poddano operacjom, gdyż inaczej nie można byłoby dodać do zespołu doświadczonych fachowców, bez których wyprawa nie miałaby sensu. To oni mają potem wyprowadzić młodszych ze statku, ochronić w razie zagrożenia i przekazać im całe dziedzictwo kulturowe gatunku.

— Piękna teoria, przyjacielu Conway — powiedział Prilicla, który zawisł kilka centymetrów nad głową doktora. — Pasuje do wszystkiego, co wiemy, i do emocji, które wyczułem u badanych.

— Zgadzam się — przytaknęła Murchison. — Też miałam trudności ze zrozumieniem przyczyn, dla których ta istota jest tak długa. Koncepcja głowy złożonej ze starszych osobników, które mają przewodzić szeregom młodszych ogonów, wydaje mi się sensowna. Niemniej to właśnie czołowe moduły ucierpiały najbardziej podczas katastrofy i trudno wykluczyć, że głowa nie jest już tak mądra jak na początku. Wiele ze wspomnianego dziedzictwa kulturowego mogło przepaść na zawsze.

Pułkownik Okaussie odczekał chwilę dla pewności, że nikt z zespołu medycznego nie ma już nic do dodania, i dopiero wtedy się odezwał:

— Może i nie. Większość ofiar znajdowała się na rufie, czyli zapewne chodziło o osobniki odpowiedzialne za wyładunek po lądowaniu, czym teraz zajmie się Korpus Kontroli. Przypuszczam, że najwartościowsi naukowcy znajdują się nieco dalej. Można powiedzieć, że najbardziej ucierpiała załoga, która nie będzie już potrzebna.

— Może przestaniemy gadać i wrócimy do pracy? — odezwała się nagle Naydrad, falując z irytacją sierścią.

* * *

Ekran, który wykorzystano do komunikacji z CRLT, ukazywał niezmiennie różne postacie w skafandrach kosmicznych kończące montaż statku obcych. Conway nie wiedział, czy dowódca Descartes’a przekazuje ten obraz w celach czysto informacyjnych czy też może jest to zawoalowana sugestia, aby zespół medyczny postarał się być równie produktywny. W obu przypadkach byłby to chybiony pomysł, gdyż cała jego ekipa pracowała bez wytchnienia i nie miała czasu na oglądanie transmisji. Sporządzali dokładną mapę zakończeń CRLT, sprawdzali skanerami przebieg ważniejszych naczyń krwionośnych i rozkład nerwów. Z głębokim namysłem wybierali fragmenty, które należało i można było zmienić bez okaleczania osobnika.

Była to praca żmudna i na pewno nie kojarząca się z ożywioną krzątaniną. Można więc było wybaczyć pułkownikowi podejrzenia, że zespół medyczny zbija bąki.

— Przyjacielu Conway, różnice między tymi dwoma osobnikami wydają się tak wielkie, jakby należały one do dwóch różnych podgatunków — zauważył w pewnej chwili Prilicla.

Conway zajmował się akurat czymś, co mogło być głównym zwieraczem przedniego CRLT, nie odpowiedział więc od razu. Wyręczyła go Murchison.

— W pewnym sensie masz rację, Prilicla, ale przy ich sposobie reprodukcji to całkiem normalne. Wyobraźmy sobie tego z przodu, gdy był jeszcze ostatnim w szeregu, żeńskim osobnikiem. Z czasem osiągnął dojrzałość i nie odłączając się od rodzica, został zapłodniony przez samca z czoła innej grupy. Jego dziecko rosło tak samo jak on, uczepione jego tylnej części, miało własnego potomka, i tak dalej. Napływ nowego materiału genetycznego był praktycznie nieustanny. Kontakt między rodzicem a dzieckiem, jaki obserwujemy u CRLT, nie ma zapewne odpowiednika. Przypuszczam, że podobna więź może istnieć też między dziadkiem a wnukiem, albo i prawnukiem. Niemniej efekt związany z zapładnianiem jednego łańcucha za każdym razem przez innego samca musi się kumulować. Zrozumiałe jest zatem, że pomiędzy tymi dwoma osobnikami, odległymi pierwotnie aż o siedemnaście miejsc, różnice muszą być olbrzymie.

— Dziękuję, przyjaciółko Murchison. Chyba głowa coś mi dzisiaj szwankuje.

— Może i tak — mruknęła Murchison ze współczuciem. — Masz prawo zasypiać na stojąco. Tak jak ja.

— I ja też — dodała Naydrad.

Conway, który ze wszystkich sił starał się nie myśleć, kiedy ostatni raz udało mu się zmrużyć oko, uznał, że najlepiej zrobi, ignorując te przejawy buntu załogi. Wskazał mały obszar w górnej części „interfejsu” pierwszego obcego, dokładnie w połowie odległości między kopulastą strukturą a krawędzią, potem zaś na odpowiadające mu miejsce u drugiego CRLT.

— Organy rozrodcze możemy u obu spokojnie zignorować. Wykorzystywane są tylko z rzadka i nie odgrywają jakiejkolwiek roli przy połączeniu rodzica i potomka. Z tego, co widzę, musimy się skoncentrować na trzech wycinkach kopułki i analogicznych fragmentach wgłębienia u tego drugiego. Tam właśnie łączą się układy nerwowe, czyli to, co najważniejsze. Drugi w kolejności będzie ten elastyczny skórzasty występ ze zgrubieniem na końcu, który powinien wejść w tę niszę…

— To również jest ważne połączenie nerwowe — dodała Murchison. — Tędy przechodzą impulsy motoryczne. Inteligencja to jedno, ale niewielki byłby z niej pożytek, gdyby każda z istot tworzących łańcuch próbowała iść w swoją stronę.

— Niemniej wydaje mi się, przyjaciółko Murchison, że pierwotny sygnał nerwowy wysyłany przez głowę nie może być tak silny, aby pobudzał po równi wszystkie istoty ogona.

— Owszem — przyznała patolog. — Po drodze przechodzi jednak przez organiczne wzmacniacze, struktury nerwowe mieszczące się nad macicą, a u samców nad miejscem, w którym wcześniej ona była. Otaczająca je tkanka jest w wysokim stopniu zmineralizowana, najwięcej zaś jest soli miedzi. W ten sposób sygnał wychodzący jest równie silny jak ten odebrany.

— Trzecie miejsce to te cztery skórzaste płaty — powiedział Conway, unosząc nieco głos. — Wchodzą haczykowatymi wierzchołkami w te tutaj, wzmocnione tkanką kostną otwory u drugiej istoty. To narząd dokujący, dzięki któremu wąż się nie rozpada…

— Ponadto za jego pomocą samica na końcu węża przytrzymuje swoje potomstwo — wtrąciła się znowu Murchison. — Najpierw potomek nie ma oczywiście wyboru, ale gdy dorośnie, możliwe jest zapewne dobrowolne rozłączenie. Przypuszczam nawet, że zdarza się ono całkiem często, na przykład w trakcie prac, które nie wymagają udziału całej grupy.

— To bardzo ciekawe, przyjaciółko Murchison. Sądziłem, że pierwsze odłączenie od grupy musi się wiązać z ciężkim szokiem, a w każdym razie z przykrymi doznaniami. Możliwe jednak, że jest to raczej coś w rodzaju inicjacji, i praktykuje sieje raz na jakiś czas…

Conway nie powiedział ani słowa, ale Prilicla i tak zadrżał, odbierając jego wyraźną irytację.

— To wszystko jest bardzo ciekawe, przyjaciele, ale nie czas na dysputy. Można tylko dodać, że odłączywszy się na chwilę od rodzica, potomek wraca do grupy raczej w tym samym miejscu, a nie, dajmy na to, siedemnaście pokoleń wcześniej. A teraz, jeśli wolno, zajmijmy się przygotowaniami do operacji. W tej kwestii wysłucham chętnie każdego komentarza.

Komentarzy nie było jednak wiele i niebawem zarówno operatorzy wiązek, jak i dowódca Descartes’a oraz interesujący się postępami prac Dermod nabrali przekonania, że zespół medyczny też daje z siebie wszystko.

Ponieważ Szpital Kosmiczny Sektora Dwunastego miał przede wszystkim nieść pomoc w sytuacjach zagrożenia życia, rzadko wykonywano tam operacje kosmetyczne. Nie mający w nich większego doświadczenia Conway dziwnie się czuł, operując istotę, która była całkiem zdrowa. Inni podchodzili do tego podobnie, niemniej nie oznaczało to, że zabieg jest prosty.

Więcej wysiłku należało poświęcić drugiemu CRLT, którego wyrostek z zakończeniami nerwów był zbyt szeroki u podstawy, aby mógł się zmieścić w zagłębieniu sąsiada. Łatwiej było poprawić elastyczny łącznik nerwów motorycznych. Wgłębienie zostało chirurgicznie powiększone do właściwych rozmiarów, po czym wzmocniono je szwami, aby zapobiec dalszemu, przypadkowemu poszerzeniu. Inaczej trzeba było podejść do zakończonych kościanymi haczykami płatów skórnych.

Wszystkie cztery odpowiedzialne były za fizyczne połączenie istot. Pierwszy CRLT obejmował nimi zwieńczenie tułowia następnego. W tym przypadku trudność polegała na tym, że występy były za krótkie i nie sięgały otworów, w których powinny zostać osadzone haczyki.

Przedłużenie samych płatów nie wchodziło w grę, gdyż za bardzo zostałyby wówczas osłabione, trudno też było przewidzieć, co działoby się z naczyniami krwionośnymi, których obrzmienie skutkowało blisko czterokrotnym powiększeniem się tego organu w trakcie łączenia. Ostatecznie zrobiono więc odlewy haczyków, dzięki nim przygotowano z kolei formy i ostatecznie udało się otrzymać zestaw sztucznych zaczepów z twardego i obojętnego biologicznie tworzywa. Umocowano je na szerokich, elastycznych taśmach i niczym rękawiczki, nałożono na właściwe haczyki, a następnie zabezpieczono szeregiem nitów i szwów.

Nagle okazało się, że nie ma już nic więcej do zrobienia. Pozostało tylko czekać i nie tracić nadziei.

Ekran nad nieprzytomnymi osobnikami ukazywał gotowy już spiralny statek. Brakowało tylko tych kontenerów, których mieszkańcy spoczywali w ładowni. Wkoło czekała w szyku zatrudniona wcześniej przy montażu flota. Conwayowi przebiegło przez głowę, że jeśli teraz im się nie uda, cały wysiłek Kontrolerów i wszystkich innych, którzy zaangażowali się w tę operację, pójdzie na marne.

Na dodatek sam wziął na siebie tę odpowiedzialność. Sam elokwentnie prosił o nią Thornnastora, O’Marę, Skemptona i innych. Musiał chyba oszaleć.

— Budzimy ich — powiedział lekko ochrypłym głosem.

CRLT wyszli powoli ze stanu anabiozy i śledzeni przez wiele uważnych oczu, znowu zaczęli do siebie podchodzić. Dotknęli się raz, na krótko, jakby sprawdzali, co się zmieniło, po czym zlali się w jedno. Tam gdzie przed chwilą leżały dwie dwudziestometrowe gąsienice, teraz była tylko jedna, dwa razy dłuższa.

Oczywiście w tym przypadku widać było, w którym miejscu doszło do połączenia. Conway odczekał dziesięć sekund. Istoty nie odsuwały się od siebie.

— Prilicla?

— Odczuwają ból, przyjacielu Conway, ale w granicach tolerancji. Odbieram też wdzięczność i afirmację zmian.

Conway chciał odetchnąć z ulgą i zaraz, na tym samym oddechu, ziewnął rozdzierająco.

— Dziękuję wszystkim — rzekł, pocierając lekko załzawione oczy. — Proszę ich uśpić, sprawdzić szwy i zamknąć w cylindrach. Nie będą musieli się łączyć wcześniej niż po lądowaniu, a do tego czasu rany się wygoją i będzie im już łatwiej. A co do nas, przepisuję każdemu co najmniej osiem godzin snu…

Nagle na ekranie pojawiło się wielkie oblicze komandora Dermoda.

— Widzę, że udało wam się połączyć dwa najbardziej oddalone ogniwa w łańcuchu obcych — stwierdził z powagą. — Jednak zabrało to sporo czasu, a jest jeszcze wiele innych luk, my zaś mamy już tylko trzy dni. Potem skok będzie niemożliwy. Zbliżamy się do gwiazdy, doktorze, i jej pole grawitacyjne zacznie na tyle zaburzać przestrzeń, że nawet pojedynczy statek mógłby mieć kłopoty. Jeśli przekroczymy trzydniowy termin, zostanie nam doba na podjęcie decyzji, czy porzucamy obcy statek i pozwalamy mu spłonąć czy rozmontowujemy go pospiesznie na sekcje dość małe, by zmieściły się w poszerzonych polach nadprzestrzennych, i ewakuujemy z tej okolicy. Sam pan rozumie, że będzie to pospieszna i ryzykowna operacja, w trakcie której może się zdarzyć wiele wypadków z ofiarami tak z naszej strony, jak i ze strony CRLT. Jeśli więc nie zdołacie dostosować wszystkich osobników do nowych połączeń przed upływem trzech dni, proszę powiedzieć mi o tym już teraz, a nakażę wcześniej rozmontować statek.

Conway znowu potarł oczy.

— Między tymi dwoma brakowało aż siedemnastu ogniw, czyli najtrudniejsze miejsce mamy za sobą. Pozostałych luk nie da się w ogóle z tą porównać, więc i następne operacje będą proporcjonalnie łatwiejsze. Poza tym wiemy już teraz, jak to zrobić. Jeśli nie wydarzy się jakaś niespodziewana katastrofa, trzy dni wystarczą w zupełności.

— Nie mogę czynić pana odpowiedzialnym za rzeczy nieprzewidywalne — zauważył służbiście Dermod. — Dobrze więc. Co pan teraz zamierza?

— Teraz? Teraz idę spać — odparł Conway. Dermod spojrzał na niego ze zdumieniem, jakby w ciągu ostatnich paru dni zapomniał, co to sen, ale ostatecznie pokiwał głową i zniknął z ekranu.

* * *

Po dłuższym śnie Conway poczuł się znowu rześki. To samo dotyczyło Murchison i pozostałych. Mogąc ponownie pełnić swoje obowiązki, wrócili do ładowni Descartes’a, gdzie czekała już na nich następna para CRLT. Kolejne cylindry zacumowano na poszyciu statku. Komandor wyraźnie należał do osób, które lubiły przypominać podwładnym o ich obowiązkach.

Tym razem zadanie było proste. Między oboma osobnikami brakowało tylko dwóch krewnych, więc operacja nie trwała długo. Przypadek następnej pary był nieco trudniejszy, ale po dwóch godzinach i tutaj udało się uzyskać pełnowartościowe połączenie. Przy rosnącym doświadczeniu i zawodowej pewności siebie tyle właśnie trwał odtąd średnio każdy zabieg. Szło im tak dobrze, że najchętniej zrezygnowaliby z kolejnej przerwy na sen i posiłek, ale chociaż źli, że coś odrywa ich od pracy, musieli posłuchać własnych organizmów.

Całkiem niepostrzeżenie kolejka oczekujących skończyła się. Conwayowi i jego grupie pozostało tylko obserwować, jak ostatnie cylindry są mocowane na swoich miejscach. Potem setki postaci w skafandrach otoczyły statek ze wszystkich stron, aby sprawdzić po raz ostatni działanie mechanizmów, które po lądowaniu miały odrzucić pokrywy kontenerów.

Obok statku pozostały tylko Rhabwar oraz jeden z lądowników Descartes’a. Wielka flota jednostek pomocniczych cofnęła się o tysiąc kilometrów, co wystarczało, by nikt nikomu nie wszedł w drogę, ale i pozwalało szybko udzielić pomocy, gdyby coś poszło nie tak.

— Nie bardzo wiem, co mogłoby teraz pójść nie tak — powiedział komandor, gdy statek był już kompletny. — Daliście nam dość czasu, doktorze, i na przeliczenie parametrów skoku, i na kalibrację. Nie będzie to łatwe, bo chodzi aż o trzy sprzęgnięte statki. Gdyby jednak jakimś cudem nam się nie udało, czekająca w pobliżu armada podleci, raz — dwa rozmontujemy obcy statek i będziemy go ewakuować w kawałkach. Mamy dość lekarzy Korpusu, by poradzić sobie z ewentualnymi rannymi, gdyby się tacy zdarzyli, stąd proponuję, aby Rhabwar odleciał już teraz i zajął miejsce w pobliżu planety, na której zamierzamy osiedlić CRLT. Jeśli w ogóle pojawią się jakieś kłopoty, to raczej tam.

— Rozumiem — rzekł spokojnie Conway. Dermod pokiwał głową.

— Dziękuję panu, doktorze. Od teraz to już tylko kwestia transportu, za który to ja jestem odpowiedzialny.

To już na pewno zadanie dla pana, a nie dla mnie, pomyślał Conway, gdy Dermod zakończył połączenie.

Myślał o tym cały czas, życząc pułkownikowi Okaussiemu i załodze Descartes’a powodzenia, i później jeszcze, gdy był już na Rhabwarze i statek szpitalny oddalał się od połączonej floty na odległość, z której mógł wykonać skok.

Aż za dobrze rozumiał niepokój Dermoda i powód, dla którego komandor chciał, aby statek szpitalny czekał w systemie docelowym. Obaj wiedzieli, że większość wypadków podczas lotów nadprzestrzennych zdarzała się, gdy jeden z pokładowych generatorów zawodził i automatyczny wyłącznik napędu wymuszał wcześniejszy powrót do zwykłej przestrzeni. Jeśli brakowało tu synchronizacji, potężne siły rozdzierały statek, a jego szczątki nierzadko odnajdywano potem rozrzucone na długości wielu milionów kilometrów. Tak więc zgranie było szalenie istotne już wówczas, gdy w grę wchodziły dwa albo cztery generatory. A tutaj miały startować aż trzy potężne, połączone w jedną całość statki.

Krążowniki liniowe klasy „Emperor” były największymi jednostkami Korpusu. Każdy miał na pokładzie aż sześć generatorów wielkiej mocy. Descartes miał cztery. To oznaczało, że do napędu kompleksu wykorzystanych zostanie aż szesnaście generatorów, które będą musiały dokładnie w tej samej chwili wykonać skok, a potem w tej samej chwili powrócić. Sytuację utrudniał dodatkowo fakt, że miały pracować pod wielkim obciążeniem związanym z rozciągnięciem pól także na obcy statek.

Gdy Rhabwar wszedł w nadprzestrzeń, Conway był już tak zaniepokojony, że nawet Prilicla nie potrafił dodać mu otuchy. Z jakiegoś powodu narastała w nim obawa, że niedługo będą świadkami największej katastrofy w dziejach Federacji.

* * *

Planeta, którą wybrano na nowy dom dla CRLT, znana była Federacji od prawie dwóch stuleci. Odkryli ją Chalderczycy, którzy chcieli w przyszłości urządzić na niej swoją kolonię. Ponieważ jednak mieszkańcy Chalderescola III dysponowali już dwiema koloniami, a ich świat daleki był od przeludnienia, nie palili się do zasiedlania kolejnego globu. Gdy usłyszeli o kłopotach odnalezionych wędrowców, z chęcią odstąpili im prawa do planety, która i tak mało ich interesowała.

Był to świat ciepły i urokliwy, z jednym, głównie pustynnym kontynentem wzdłuż równika i dwoma, oddzielonymi oceanem na obu biegunach, gdzie panował klimat umiarkowany, nie było więc czap lodowych, tylko morze zieleni.

Po długiej analizie wyników badań zarówno Murchison, jak i Thornnastor uznali zgodnie, że to idealne miejsce dla CRLT, którzy od tej pory nie będą musieli na dodatek zapadać w sen zimowy.

Na miejsce lądowania wybrany został płaski odcinek wybrzeża nad jednym ze śródlądowych mórz. Oznaczono go już radiolatarniami i podobnie jak wszyscy na pokładzie Rhabwara, czekał na przybycie statku. Conway i pozostali członkowie załogi medycznej tkwili przy iluminatorach, tak jakby ich cierpliwe wpatrywanie się w próżnię mogło jakoś pomóc CRLT bezpiecznie dotrzeć do celu podróży.

Ponieważ jednak chodziło o kosmiczne odległości, nie mieli prawa nic zobaczyć. O tym, że ich oczekiwanie dobiegło kresu, dowiedzieli się z głośników.

— Jest ślad, sir — obwieścił uradowany Haslam. — Namiar…

— Jesteś pewien, że to oni?

— Wielki, pojedynczy odczyt. To nie może być nic innego. Chwilę… czujniki potwierdzają.

— Bardzo dobrze — powiedział kapitan z ledwie skrywaną ulgą. — Proszę o maksymalne powiększenie na wizji. Dodds, połącz się z astrogatorem na Vespasianie i ustalcie koordynaty spotkania. Siłownia, w gotowości.

Personel medyczny nie słuchał dalej, tylko zebrał się przy ekranie. Wystarczyło jedno spojrzenie i wiedzieli już, że wszystkie przygotowania na przyjęcie wielkiej liczby ofiar niemal oczekiwanej katastrofy były marnowaniem czasu. Jednak nie przejęli się tym. Najważniejsze, że nietypowy skok zakończył się pełnym sukcesem.

Na środku ekranu widniała niewielka, ale wyraźna sylwetka spiralnego statku z trzema jednostkami Korpusu rozmieszczonymi wzdłuż jej osi. Całość mogła przypominać złożone zadanie z geometrii wykreślnej. Zastępujący główny napęd Vespasian zaczął już hamować, wznawiając także wraz z pozostałymi jednostkami ruch obrotowy. Po kilku chwilach gwar ucichł na tyle, że znowu można było usłyszeć rozmowy z głośników.

— Spotkanie na cztery godziny i trzynaście minut — oznajmił Haslam. — Nie będą się zatrzymywać na orbicie, zamierzają od razu podejść do lądowania.

* * *

Mający sporo cech szybowca Rhabwar okrążał wchodzący w atmosferę statek w odległości trzech kilometrów. Tylko chwilami uruchamiał napęd, aby dostosować swoją prędkość opadania do całej formacji. Obracająca się powoli, oświetlona jasnym blaskiem miejscowego słońca i odbiciami od chmur spirala przypominała Conwayowi gigantyczny świder. Pokryte oliwkowym kamuflażem jednostki Korpusu byłyby całkiem niewidoczne, gdyby nie płomień z dysz Vespasiana, który dźwigał na sobie nie tylko masę obcego statku, ale i dwóch pozostałych jednostek. Trzy kilometry nad ziemią boczne silniki zaczęły wygaszać rotację całego zespołu.

Vespasian zwiększył ciąg i tempo opadania znowu zmalało, aż ostatecznie krążownik zawisł metr nad ziemią. Ruch obrotowy ustał i wsporniki okrętu dotknęły powierzchni w tym samym momencie co rufowa część spirali.

Przez pięć sekund nic się nie działo, potem jednak czujniki zareagowały na ciążenie i atmosferę i na ziemię posypał się metalowy deszcz zaślepień ze wszystkich cylindrów. Zaczęło się wybudzanie pasażerów. Conway wyobrażał sobie, jak po kolei odzyskują przytomność, przeciągają się i łączą… Prawie dziewięćset istot, które przetrwały długi lot, katastrofę i osiemdziesiąt siedem lat dryfowania w próżni. Potem zaniepokoił się, czy któryś nie zablokował się gdzieś, co wstrzymałoby ewakuację…

Jednak wkrótce CRLT zaczęli schodzić na ziemię. Ci, którzy szli na czele węża, okrążyli ostrożnie rozgrzaną rufę Vespasiana i powiedli pozostałych ku bujnej roślinności na skraju łąki. Następnie pojawiły się młodsze osobniki niosące wyposażenie i zapasy, a na końcu wszystkie połączone, młodociane ogony.

Gdy ostatni osobnik opuścił statek, zaczęto zmniejszać powoli moc wiązek usztywniających konstrukcję, aż spirala opadła łagodnie niczym zwój liny. Kilka minut później Vespasian, Claudius i Descartes wzleciały w górę, rozdzieliły się i wylądowały po kolei kilka kilometrów od brzegu, aby oczekiwać oficjalnego kontaktu z CRLT. Wiedzieli, że na pewno do niego dojdzie, gdyż osobniki, które przeszły operację, wiedziały, iż obce istoty na jednostkach Federacji życzą im dobrze. A skoro one to wiedziały, niebawem musieli to wiedzieć wszyscy.

Rhabwar też wylądował i załoga podeszła możliwie najbliżej maszerującej niczym nie kończąca się stonoga istoty. Gotowi byli podjąć każde medyczne wyzwanie, gdyby takowe się pojawiło, przede wszystkim jednak chcieli zaspokoić ciekawość i na własne oczy ujrzeć jedno z najniezwyklejszych stworzeń we wszechświecie w jego środowisku.

Conway znalazł oczywiście kolejne powody do niepokoju, jak zawsze, gdy zdarzało mu się patrzeć na pacjenta po operacji. Wskazał na kilka istot, które zaczęły zrywać rośliny.

— Pewnie któryś ze starszych spróbował to zjeść, stwierdził, że nie jest szkodliwe, i teraz już wszyscy jedzą, chociaż moim zdaniem mogliby jeszcze chwilę poczekać. Nie widziałem żadnego złącza noszącego ślady operacji, chociaż na pewno będą trochę słabsze od pozostałych. Możliwe też, że słabiej będą przewodzić impulsy nerwowe… A to co takiego?

„Tym czymś” był niski, zawodzący dźwięk, który dobiegał z coraz to nowych części mającej wiele kilometrów istoty. Po chwili był wręcz ogłuszająco głośny. Można by sądzić, że wszyscy CRLT dostali równocześnie jakiegoś napadu. Jednak Prilicla nie wydawał się zaniepokojony.

— Nie mam czym się niepokoić — wyjaśnił mały empata. — To grupowy wyraz ulgi, wdzięczności i radości. Oni się cieszą, przyjacielu Conway.

Оглавление

James White Sektor dwunasty

Wypadek

Rozbitek

Śledztwo

Złożona operacja

Реклама на сайте