«Prawo do powrotu»

Janusz Andrzej Zajdel Prawo do powrotu

1

Opowieść ta rozpoczyna się i kończy w Kosmosie. Nie jest kroniką kosmicznej wyprawy – jest tylko jej epizodem. Astrolot, gwiazdy, planety i kosmiczna pustka są tu sceną, na której dzieją się sprawy Istot Rozumnych – istot maleńkich i bezsilnych, gdy rozpatrywać je z osobna, potężnych jednak, gdy wspiera je wiedza, technika i doświadczenie miliardów im podobnych, choć odległych w przestrzeni i czasie.

2

Miękkie poduszki otuliły Kamila ze wszystkich stron, wciskając łagodnie w głąb fotela. To był ostatni luksus, jakim obdarzyła go ziemska cywilizacja.

Głośniki obwieściły rozpoczęcie hamowania. Ekran w przedziale pasażerskim wypełniał się srebrzystą bryłą, która błyszczała oślepiająco na tle czarnego nieba. Ziejąca w jej środku czarna kolista plama, rosnąc z każdą chwilą, ogarniała stopniowo cały ekran. Lekki wstrząs obwieścił koniec dokowania. Rakieta wpełzła w czeluść doku, maleńka w porównaniu z ogromem astrolotu.

Jakże różny był ten gigant od wyobrażeń ludzi, którzy przywykli oglądać smukłe kształty rakiet startujących z Ziemi. Nie było w nim nic z aerodynamicznej elegancji tamtych, przystosowanych do pokonywania oporu powietrza. Astrolot, zbudowany w próżni, skazany był na wieczne w niej pozostawanie. Jego niezgrabny, przysadzisty kształt ściętego stożka nie uwzględniał możliwości poruszania się w gęstym ośrodku gazowym. Szesnaście silników typu gamma nie byłoby w stanie wyrwać kolosa z niewoli ziemskiego przyciągania, a ich włączenie blisko powierzchni Ziemi miałoby zgubne skutki dla wszystkiego, co żywe w promieniu setek kilometrów.

Kamil jako ostatni z pasażerów opuścił luksusowe wnętrze rakiety, dowożącej załogę na pokład astrolotu. Bywał tu już kilkakrotnie w ciągu niedawnych miesięcy, gdy trwały przygotowania do podróży. Jednak dopiero dziś ten krótki, sześciogodzinny przelot z kosmodromu Arakabo miał dla niego znaczenie pierwszego etapu podróży. Oficjalne pożegnanie, uroczysty nastrój, przemówienia i uściski dłoni – wszystko to nastrajało melancholijnie nawet Kamila, zwykle rzeczowego i chłodnego, pozbawionego, zdawałoby się, jakichkolwiek sentymentów.

Klatka dźwigu wyniosła grupę przybyłych na poziom modułu załogowego. Dzięki obrotowi astrolotu wokół poprzecznej osi powstawało tu złudzenie normalnej, ziemskiej grawitacji. W czasie lotu, gdy będą pracowały silniki, grawitację zastąpi przyspieszenie statku.

W porównaniu z ogromem astrolotu moduł załogowy był maleńką komórką, wciśniętą między ogromne podzespoły statku, umieszczoną w samym niemal środku jego bryły.

„Gdzież są te wodotryski i sztuczne ogrody, które wyobrażano sobie jeszcze tak niedawno jako niezbędne rekwizyty dla zapewnienia dobrego samopoczucia załodze podczas lotu międzygwiezdnego?" – Kamil uśmiechnął się do siebie, gdy dotarł do wąskiego korytarza o długości sześćdziesięciu metrów, stanowiącego oś modułu załogowego. Było tu po prostu ciasno. Piętnaście kabin mieszkalnych, pomieszczenia gospodarcze i sanitarne, kabiny operatorskie, sterownia główna -to było wszystko.

– Trzeciorzędny hotel – mruknął otwierając drzwi swojej kabiny. Trochę przesadzał, zresztą świadomie. Pomieszczenia wyglądały zupełnie przyjemnie. Zamiast rozmachu w odtwarzaniu,,całego świata" na cc/dzienny użytek astronautów, postarano się o stworzenie przynajmniej wrażenia domu. Psychologowie i plastycy wykorzystali skromną przestrzeń w sposób możliwie najlepszy dla zapewnienia przyjemnych warunków pracy i wypoczynku. Resztę „prawdziwego świata" miały zastąpić namiastki – taśmy fonowizyjne, mikrofilmy i inne formy „zakonserwowanej rozrywki" podawanej na życzenie i wedle osobistych upodobań.

Kamil rzucił na tapczan małą walizeczkę – jedyny

osobisty bagaż, jaki zabrał z Ziemi – i ruszył na pierwszy obchód części załogowej astrolotu, która odtąd miała stać się podstawowym terenem jego działania.

„Jak to dobrze, że tylko za to odpowiadam – pocieszał się ironicznie – a nie za cały astrolot". Wiedział jednak, że jego odpowiedzialność jest największa i najistotniejsza: bezpieczeństwo ludzi. Jemu, właściwie tylko jemu, powierzono opiekę nad całą, ponad dwustuosobową grupą uczestników ekspedycji.

„Całe szczęście, że wszyscy z wyjątkiem tych kilkunastu członków załogi podróżnej większość czasu spędzą w przetrwalniku. Gdybym miał niańczyć ich równocześnie, pewnie wkrótce byłbym zmuszony wysiąść ze statku, choćby nawet w próżnię" – myślał, kierując się w stronę przetrwalni.

Dyżurny lekarz kończył badania ostatniej grupy przybyłych pasażerów. Zameldował, że za godzinę wszyscy znajdą się w przetrwalnikach i można będzie rozpocząć odliczanie przed startem. Kamil przeszedł się po stanowiskach pracy załogi podróżnej, sprawdził drobiazgowo stan zabezpieczeń przeciw przeciążeniom, skontrolował układy klimatyzacyjne, regeneracyjne i z pół setki innych „drobiazgów", które wprawdzie podlegały bezpośredniemu nadzorowi specjalistów, ale – w myśl instrukcji – ich ostateczna kontrola należała do szefa bezpieczeństwa załogi.

„Oficjalne zadania pierwszego etapu mam za sobą" -pomyślał Kamil, gdy po pięciu godzinach zaglądania we wszystkie kąty przekraczał próg kabiny dowódcy astrolotu, by zameldować mu o gotowości załogi do startu.

Składając podpis w odpowiedniej rubryce Księgi Służb, odetchnął z ulgą i wrócił do swojej kabiny, by nareszcie wyciągnąć się na tapczanie i trochę odsapnąć.

•„To dopiero początek. Teraz zacznie się to najtrudniejsze". Pomyślał o pozostałych, już nie tak zupełnie oficjalnych, a raczej poufnych, obowiązkach, jakie na niego nałożono. Wydało mu się, że jego rola tu, w astro-locie, jest jakimś śmiesznym nieporozumieniem. Coraz cięższe było brzemię odpowiedzialności. Coraz bardziej

wątpił w to, że on właśnie – w odpowiedniej chwili, jeśli chwila taka nastąpi – stanie na wysokości zadania, upora się z tym, czego nawet nie umiał sobie dobrze wyobrazić. Rozpaczliwie uboga wydała mu się wiedza, którą zdołano wszczepić w jego umysł, a jeszcze mizerniejszym doświadczenie, które posiadał, a raczej, którego nie posiadał, bo jakież wreszcie doświadczenie można mieć w sprawach, które nie zdarzyły się nigdy dotąd?

„Cała nadzieja w twoim wysokim wskaźniku sprawności logicznej i inteligencji, Kamilu!" – powiedział sobie w myślach i zasnął.

Start astrolotu w przestrzeń z punktu widzenia człowieka znajdującego się w jego wnętrzu nie jest rzeczą wartą opisu. Komuś, kto nie przeżywał zmiennych przeciążeń, żaden opis nie przybliży wrażeń, jakich doznaje się w tej sytuacji. Poza tym widok ludzi prasowanych własnym, zwielokrotnionym ciężarem, z rysami twarzy zniekształconymi, rozmiękłymi jak ciasto, nie jest zbyt miły dla oka. Rozruch silników typu gamma to sprawa kilku godzin. Potem przyspieszenie ustala się na poziomie normalnego przyspieszenia ziemskiego i dopiero wtedy rozpoczyna się prawdziwe życie – jeśli prawdziwym można nazwać życie w ogromnym metalowym pudle, wiszącym gdzieś wśród pustki Kosmosu.

Podróż w próżni, przy dzisiejszym poziomie techniki, a szczególnie automatyzacji i samoczynnej kontroli, jest potwornie nudną koniecznością. Zajęcia ludzi sprowadzają się do kontrolowania automatycznych urządzeń, które są na ogół niezawodne. Po dwóch latach podróży zaczynają się one wydawać wręcz obrzydliwie niezawodnymi i każda drobna usterka witana jest jak niebywała atrakcja, gdyż daje możność robienia czegoś innego niż zwykle, to znaczy – czegoś innego niż,,nicnierobienie". Przy braku interesujących zajęć człowiek skłonny jest do stwarzania sobie najwymyślniejszych rozrywek, a po wyczerpaniu i tych możliwości pojawia się dziwna u cywilizowanych istot ochota do dokuczania sobie nawzajem z byle powodu.

W ramach swych obowiązków Kamil wielokrotnie łagodził tego rodzaju konflikty i dzięki temu, a właściwie – przez to, doszedł do wniosku, że nie może pozwolić sobie na zbyt częste korzystanie z przetrwalnika. Wprawdzie, w razie potrzeby mógłby zostać zwitalizowany w każdej chwili, ale obawiał się, że właśnie wtedy, gdy będzie tego najbardziej potrzeba, nikt o nim nie pomyśli. Jednym słowem, przejął się rolą, jaką mu wyznaczono, i chciał wywiązać się należycie ze swych obowiązków – między innymi – psychologa i socjologa w społeczności astrolotu.

Załogi podróżne wymieniały się co trzy miesiące i w czasie pierwszych dwóch lat podróży Kamil mógł bliżej poznać prawie wszystkich pracowników obsługi. Byli to ludzie na ogół starannie dobrani, przepuszczeni przez sita przeróżnych kontroli i testów, najlepsi fachowcy w swych specjalnościach, ludzie zdrowi fizycznie i sprawni umysłowo. Tym niemniej, zmienione warunki, a bardziej jeszcze świadomość niezwykłości sytuacji, w której się znaleźli, mogłaby w krótkim czasie zmienić ich nie do poznania.

Kamil doskonale to odczuwał na przykładzie własnych doznań i ilekroć zdał sobie sprawę z konsekwencji tej podróży, zaczynał popadać w depresję. Bo pomyśleć tylko: gdy wróci na Ziemię, nie zastanie praktycznie żadnej znajomej osoby! Okres prawie stu lat to – mimo znacznego przedłużenia średniego okresu życia człowieka na Ziemi – jednak kawał czasu. Nie to jednak było najbardziej przygnębiające. Tak się złożyło, że w chwili odlotu nie miał żadnej bliskiej rodziny, a z dalszą nie utrzymywał kontaktów od kilku lat, zajęty intensywnymi studiami i pracą w ośrodku przygotowawczym.

Nawet myśl, że powróci z tej podróży jako człowiek w podeszłym wieku, nie budziła jego niepokojów i sprzeciwów wewnętrznych. Przecież – tłumaczył sobie – czasu nie da się zatrzymać. N a Ziemi człowiek starzeje się tak samo jak w Kosmosie, ma do przeżycia tę samą przeciętnie liczbę lat. A w przypadku podróży do gwiazd można przynajmniej część swego życia przesunąć w przyszłość. A któż z nas nie jest ciekawy tej przyszłości, której w normalnych warunkach nie ma szans doczekać? A bogactwo doświadczeń, jakie niesie ze sobą taka podróż? A współudział w zdobywaniu nowych faktów dla skarbca ludzkiej wiedzy? Czyż może te korzyści zrównoważyć normalna, zwykła praca na Ziemi czy innych planetach Układu Słonecznego?

Mając lat dwadzieścia parę – lat bogatych w wydarzenia, w coraz to nowe doznania i doświadczenia – nie myśli się o skończoności życia, a kilkadziesiąt lat dalszego czynnego życia wydaje się być wiecznością. Nie przerażała także Kamila perspektywa powrotu do świata zmienionego w ciągu całego wieku w sposób nie dający się przewidzieć. Będzie znowu znakomity teren dla poznawania, obserwacji, uczenia się czegoś nowego! Zresztą, i on, i jego towarzysze podróży wniosą do tego nowego świata elementy nie znane nawet ludziom przyszłego wieku: cały dorobek tej wyprawy.

Jedyną rzeczą, która mu dokuczała od początku podróży, była świadomość, że nie będzie miał komu zdać sprawy z wykonania swych zadań – tych poufnych zadań, jakie mu zlecono. Nie wiedział, przed kim właściwie jest odpowiedzialny za wypełnienie swej misji, wymagającej tak wiele wysiłku i czujności, solidności i poczucia obowiązku. Przecież tych, którzy go wysłali, powierzając mu trudne obowiązki, nie zastanie już po powrocie, a ci, którzy ich zastąpią – jeszcze się nie narodzili! Odpowiedzialność,,przed całą ludzkością" była dla Kamila pojęciem zbyt mglistym i abstrakcyjnym. Jego ścisły umysł wolał jasne sytuacje.

„Więc jak to jest z tą odpowiedzialnością?" – zadawał sobie pytanie i dochodził do wniosku, że musi coś przebudować w swojej świadomości.

„Nie nazywajmy tego odpowiedzialnością. Niech to nazywa się po prostu działaniem dla dobra całej wyprawy, nie obwarowanym żadną abstrakcyjną odpowiedzialnością, albo może – odpowiedzialnością przed sobą samym. Tak będzie lepiej".

3

Pojęcia ranka i wieczora, dnia i nocy, „wczoraj" i „jutro" – mają w astrolocie znaczenie nie tylko symboliczne. Dobowy rytm snu i czuwania, pory spożywania posiłków, czas pracy i odpoczynku muszą być w czasie podróży ściśle przestrzegane. Wymaga tego wzgląd na dobre samopoczucie każdego z członków załogi. Kamil starał się zawsze narzucić sobie i innym ścisłe stosowanie się do rozkładu dziennych zajęć, szczególnie wówczas, gdy przypadała na niego służba dowodzenia.

Kończył właśnie śniadanie, które przygotował mu automatyczny bufet, gdy nad drzwiami jadalni zamigotała żółta lampa, sygnalizująca awarię techniczną. Odkładając nie dojedzoną kanapkę, wyszedł szybkim krokiem na korytarz. Z innych pomieszczeń wychyliły się głowy dyżurujących operatorów i pilotów.

– Co się dzieje?-spytał Kamil, wchodząc do dyżurki dyspozytora.

Przy głównym pulpicie kontroli siedział Brian. Nie odrywając oczu od świetlnego schematu astrolotu, wzruszył ramionami.

– Nie wiem jeszcze. Zdaje się, że przeciek instalacji w układzie chłodzenia silnika. W każdym razie gwałtownie wzrosła temperatura lustra fotonowego.

– Wyłączyłeś szósty silnik? – Kamil zwrócił się do pilota, który właśnie wetknął głowę do dyżurki.

– Na razie nie… Nie trzeba się spieszyć, temperatura nie przekroczyła jeszcze dopuszczalnego maksimum. Gdy wyłączę silnik, chłodziwo skrzepnie i nie zlokalizujemy przecieku. Dyżurny sekcji napędu poszedł sprawdzić, gdzie powstało uszkodzenie. Powinien za chwilę zatelefonować.

– Kto ma służbę w napędzie?

– Piotr. Przed chwilą zameldował, że słyszał huk gdzieś na dolnych poziomach. Poleciłem mu zbadać, co tam się dzieje – poinformował dyspozytor.

Kamil wcisnął na pulpicie przycisk telefonu.

– Piotr! Zgłoś się!

Czekali przez chwilę, lecz nikt nie odpowiedział.

– Chodźmy! – Kamil ruszył ku drzwiom. – Brian i Mufi – ze mną. Piloci – na stanowiska.

Pobiegli w stronę przejścia w końcu korytarza, ku wąskim schodkom wiodącym na niższy poziom. Znaleźli się przed stalowymi drzwiami, prowadzącymi do ' sekcji napędu. Kamil odsunął drzwi. Otoczyła ich żółtawa mgła, dusząca, gryząca oczy.

– Skafandry! – krzyknął Kamil, zasuwając na powrót drzwi.

Rzucili się do schowków z odzieżą ochronną. W ciągu pół minuty Kamil był gotów. Rozejrzał się za towarzyszami. Mufi stał obok, również ubrany. Briana nie było. Czyżby zdążył już pobiec? Spojrzał na schowek. Brakowało tylko dwóch kompletów odzieży.

– Gdzie Brian? – krzyknął, uchylając maski.

Mufi wzruszył ramionami i zrobił gest rękami, z którego wynikało, że nie wie. Kamil pociągnął go za ramię. Pobiegł przodem.

Drzwi do sekcji napędu były uchylone. Żółty dym wysnuwał się na zewnątrz leniwymi kłębami. Kamil dał nura w gęsty tuman i po omacku, trzymając się poręczy schodków, zbiegł na trzeci dolny poziom, gdzie mieściła się instalacja chłodzenia. Włączył wewnętrzny mikrofon hełmu.

– Mufi! Słyszysz?

– Tak. Słyszę.

– Gdzie oni mogą być?

– Przy wymiennikach szóstej sekcji. Ten żółty dym to pary frigenitu z wtórnego obiegu.

Na oślep popędzili wzdłuż szeregu wymienników, w stronę, z której waliły gęste kłęby żółtej mgły.

– Frigenit nie jest trujący – powiedział Mufi. – Ale udusić się można bardzo szybko, szczególnie przy takim stężeniu.

– Są! Tam! – Kamil zobaczył jakąś ciemną sylwetkę, krzątającą się w tumanie pary. Podbiegł. Był to Brian, bez skafandra, nawet bez maski tlenowej. Kamil chwycił go za ramię, ale tamten uwolnił je szarpnięciem. Zobaczył jego twarz: szeroko otwarte oczy nie łzawiły nawet, twarz nie zdradzała żadnego napięcia. Wprawnymi ruchami dokręcał główny zawór wymiennika.

– Wynoś się! Na górę! – wrzasnął Kamil, zapominając, że maska szczelnie otula mu twarz i że tamten, bez odbiornika, nie może go zrozumieć.

– Tu jest Piotr! – krzyknął Mufi. – Jest w masce, ale nieprzytomny, chyba przy duszony. Zabieram go na górę.

Tymczasem Brian dokręcił zawór i pobiegł w ślad za Muf im. Kamil objął spojrzeniem rzednące opary i kałużę ciekłego metalu, krzepnącą na stalowej płycie pomostu. W ścianie wymiennika ziała spora wyrwa. „Pękł kolektor frigenitu i uszkodził przewód z ciekłym sodem" – ocenił w myślach. Sytuacja została opanowana. Brian zrobił wszystko, co należało zrobić w takim przypadku.

Wychodząc z sekcji napędu Kamil spotkał Mufiego, który oczekiwał go w przejściu, przy schowkach na skafandry.

– Zaniosłem Piotra do gabinetu lekarskiego. Zdaje się, że nie jest z nim najgorzej. Brian założył mu maskę tlenową i to go uratowało – powiedział Mufi, kiedy Kamil ściągał skafander.

– A Brian?

– Zdaje się, że nic mu nie jest.

– To dziwne. Przebywał tam co najmniej pięć minut bez maski.

– Jak to bez maski? – zdziwił się Mufi. – Może swoją założył Piotrowi? Myślałem, że po prostu chwycił tylko maskę ze schowka, gdy my zakładaliśmy kompletne skafandry próżniowe.

– W schowku nie brakowało żadnej maski. Spójrz, te nie były używane. Są opakowane fabrycznie. Ta, którą Brian założył Piotrowi, musiała pochodzić z kompletu awaryjnego, znajdującego się na dole.

– To dziwne. Nie wyobrażam sobie, jak można było dotrzeć tam bez maski.

– I wrócić! – dodał Kamil. – A poza tym on zdążył pozamykać zawory i przełączyć obieg chłodziwa na rezerwowy wymiennik.

Kamil zatrzasnął szafkę ze skafandrami i razem z Muf im poszli do ambulatorium. Piotr leżał na tapczanie, lekarz pochylał się nad nim. Obok stała Idą. Kamil dostrzegł w jej twarzy troskę i niepokój. Patrzyła na

Piotra.

– Czy są jakieś komplikacje? – spytał Kamil.

Lekarz spojrzał przez ramię.

– Nie, wszystko będzie w porządku. To tylko niedotlenienie spowodowane skurczem oskrzeli podrażnionych gazem.

Piotr poruszył się, odetchnął głębiej i otworzył oczy. Mufi i Kamil wyszli z gabinetu lekarskiego. Idą podążyła za nimi.

Brian siedział przed pulpitem dyspozytorskim.

– Jak się czujesz? – zagadnął go Kamil wchodząc.

– W porządku, dowódco – odpowiedział, nie podnosząc głowy. – Posłałem Toma i Annę na dół, żeby zrobili porządek z tym wymiennikiem. Uciekło nam ze sto kilogramów ciekłego sodu, więc kazałem odpowietrzyć całą sekcję napędu, żeby się nie utlenił.

– Udzielam ci nagany za nieużywanie sprzętu ochronnego – powiedział Kamil.

Brian spojrzał na niego ukradkiem, ale widząc poważną minę zastępcy dowódcy, znów opuścił wzrok.

– Nic się nie stało – bąknął. – Kiedyś nurkowałem, wytrzymuję długo bez oddychania.

– Nie próbuj mi wmówić, że przez tyle czasu wstrzymywałeś oddech. Czy to ty założyłeś maskę Piotrowi?

– Tak. Kiedy go znalazłem, słaniał się na nogach. Ścianka zewnętrzna wymiennika puściła widocznie dopiero wtedy, gdy się zbliżył. Frigenit buchnął mu prosto w twarz. Założyłem mu maskę, ale on mimo to stracił przytomność. Musiał nałykać się sporo tego paskudztwa.

– Mogło cię spotkać to samo. A poza tym, gdyby to był pożar, trzeba by odpowietrzyć całe pomieszczenie, i co wtedy? Nie wolno podejmować zbędnego ryzyka!

– Wiedziałem od razu, że to wymiennik! Nie było czasu, należało szybko działać, każda sekunda była droga – tłumaczył gorliwie Brian – gdyby Piotr upadł w kałużę ciekłego sodu, byłoby z nim naprawdę bardzo źle!

Kamil nie mógł temu zaprzeczyć, ale wciąż nie rozumiał, w jaki sposób Brianowi udała się ta wariacka akcja.

Nazajutrz wstąpił do lekarza i spytał, jak to właściwie

jest z tym frigenitem.

– Nie jest trujący, ale już przy małym stężeniu w powietrzu powoduje skurcze krtani i oskrzeli, utrudniając oddychanie. Poza tym działa drażniąco na błony śluzowe.

– Czy na oczy też?

– Oczywiście. Powoduje obfite łzawienie.

– Czy zawsze? – upewniał się Kamil. – Czy w każdym przypadku drażni oko?

– Z wyjątkiem przypadku, gdy jest ono sztuczne -zażartował lekarz.

W dwa dni po awarii układu chłodzenia Kamil odwiedził Piotra w jego kabinie. Piotr otrzymał tygodniowe zwolnienie z obowiązków. Dokładne badanie lekarskie wykazało kilka niegroźnych wprawdzie, ale bolesnych skaleczeń odłamkami metalu.

U Piotra siedziały już trzy osoby, w małej kabinie było dość ciasno. Kamil zatrzymał się w otwartych drzwiach.

– Jak się czuje chory? – spytał.

– Tylko nie „chory" – obruszył się Piotr. – Czuję się doskonale. Przekonaj Bunna, żeby pozwolił mi wrócić do pracy.

– Nie śpiesz się, Piotrze. Pracy wystarczy i dla ciebie, to dopiero początek podróży -powiedział Kamil – a na drugi raz nie zapominaj o instrukcji bezpieczeństwa i używaj właściwego sprzętu ochronnego.

Piotr spuścił oczy, jakby przyznając się do swej nieostrożności.

– Zdaje się – ciągnął Kamil – że będę zmuszony zarządzić szkolenie w zakresie bezpieczeństwa pracy. Brian też postąpił nieprawidłowo i tylko dzięki przypadkowi nic mu się nie stało.

– Kiedy zobaczyłem, co się dzieje na tablicy kontrolnej, od razu wiedziałem, że nie można zwlekać -usprawiedliwiał się Piotr. – Chciałem zamknąć uszkodzony rurociąg i włączyć rezerwowy wymiennik. Nie zdążyłem, osłony puściły i frigenit wydostał się na zewnątrz. Czy wiesz, co by się mogło stać, gdyby Brian nie zamknął tego rurociągu? Mielibyśmy przestój co najmniej tygodniowy!

– No i cóż z tego? Tydzień to prawie nic w porównaniu z czasem trwania naszej podróży. Czy tak bardzo musimy się spieszyć? Życie każdego z nas jest zbyt cenne.

– Nie lubię, kiedy w mojej sekcji coś nawala. Choćby

i przez tydzień… – mruknął Piotr.

Kamil uśmiechnął się do siebie. Wiedział, że między poszczególnymi specjalistami trwa nieustanna, cicha rywalizacja. Kamil był z tego zadowolony. Pomagała ona w utrzymaniu dobrego nastroju wśród załogi. Zaangażowanie i ambicje zawodowe były niezwykle cenne, nie mogły jednak powodować naruszania dyscypliny i zasad bezpieczeństwa.

Bunn wstał z fotela i mijając Kamila, ujął go pod rękę.

– Chodź – powiedział. – Zostawmy go z dwiema

miłymi dziewczynami, to mu na pewno wyjdzie na zdrowie.

– Zaczekaj – mruknął Kamil. – Nie dowiedziałem się jeszcze, jak przebiega usuwanie skutków awarii. Anno, kiedy będziecie gotowi uruchomić wymiennik?

– Właściwie już jesteśmy gotowi. Automaty spawalnicze zakończyły pracę. Jeszcze tylko próba ciśnieniowa – i będzie można włączyć obieg sodu.

– Dobrze, dziękuję… – powiedział Kamil, patrząc na Annę.

Była drobną, jasnowłosą kobietą, powolną w ruchach i zawsze bardzo zasadniczą w słowach. Chwilami miał wrażenie, że Anna ma nieco zwolniony refleks, że zbyt długo zastanawia się nad odpowiedzią na zadane pytanie. Ale to było tylko wrażenie. Testy psychologiczne nie potwierdzały tego i Kamil bez obawy mógł ufać, że Pierwszy Mechanik astrolotu nie zawiedzie w żadnej sytuacji. Przekonał się o tym zresztą teraz, przy okazji pierwszej poważniejszej awarii. W trudnych warunkach, bez wstrzymania ruchu urządzeń, Anna doskonale i w szybkim tempie dała sobie radę z poważnym uszkodzeniem.

Przeniósł wzrok na drugą z kobiet siedzących w kabinie Piotra. Spotkał jej spojrzenie i zmieszał się trochę, dość niespodziewanie dla samego siebie.

,,Za bardzo podoba mi się ta dziewczyna" – pomyślał.

– A u ciebie, Ido, wszystko w porządku? – spytał, by usłyszeć jej głos.

– Komputery raczej nie wybuchają – odpowiedziała z poważną miną.

Uśmiechnął się do niej i szybko wyszedł za Bunnem.

– Z Piotrem jest już zupełnie dobrze – powiedział Bunn. – Na początku myślałem, że będzie znacznie gorzej. Był nieprzytomny, a gdy próbowałem go ocucić, zdradzał objawy szoku nerwowego. Nie mówiłem ci o tym, bo po prostu nie przywiązywałem do tego większej wagi, ale to wyglądało dość groźnie…

– To znaczy?

– No… po prostu nie poznawał mnie, mówił od rzeczy i wyglądał na przerażonego. Dopiero kiedy przyszła Idą, uspokoił się i wrócił do równowagi.

– Idą? Ach tak, rzeczywiście. Była tam, w ambulatorium, kiedy przyszliśmy z Muf im po wypadku.

– Nie sądzę, aby to miało jakiekolwiek znaczenie. Przypuszczam, że po prostu oprzytomniał, a osoba Idy nie odegrała tu specjalnej roli… – Bunn przekrzywił głowę i uśmiechnął się do Kamila.

– Nie rozumiem, o co ci chodzi! – Kamil patrzył w oczy Bunna, ale końce uszu zarumieniły mu się nieco.

„Czyżby… to było widoczne do tego stopnia, że Bunn zauważył? – pomyślał. – A jeśli nawet, to niech tam… Czy nie może mi się, do licha, podobać taka dziewczyna jak Idą?"

– Rozumiesz, rozumiesz… Ile ty masz właściwie lat, zastępco dowódcy?

– To nie ma nic do rzeczy! – powiedział Kamil oschle. Nie lubił takich pytań.

– Oczywiście. A wracając do sprawy Piotra, zwolnienie dałem mu nie ze względu na te drobne skaleczenia, lecz po prostu po to, by wrócił do równowagi. Chciałem prosić cię, żebyś później przetestował go…

4

Poza drobnymi kłopotami, jakie mimo na j staranniejszych przygotowań zawsze muszą towarzyszyć skomplikowanym przedsięwzięciom technicznym, awaria w sekcji napędu była jedynym wydarzeniem wartym odnotowania podczas pierwszych dwudziestu lat podróży astrolotu.

Brzmi to może nieco humorystycznie – dwadzieścia lat drobnych utarczek z techniką… W zestawieniu z wyobrażeniami o romantyzmie zawodu astronauty rzeczywistość jest jednak nieubłaganie prozaiczna. Podobnie zresztą wyglądało to w epoce wielkich podróży transoceanicznych, odbywanych na żaglowcach. Zajęcia załogi – między jednym a drugim zawinięciem do przystani – ograniczały się do codziennych, powtarzających się czynności z szorowaniem pokładu na czele. Nie wykluczało to jednak romantycznych przygód – walki z żywiołem, z piratami, ze zbuntowanymi marynarzami…

Wraz ze wzrostem prędkości statków kosmicznych rosły ludzkie apetyty na odwiedzenie coraz dalszych ciał niebieskich. Najtrudniejszą do pokonania barierą na drodze do gwiazd stał się czas.

Można było wprawdzie poświęcić całe życie na dotarcie do gwiazdy odległej o kilkadziesiąt lat świetlnych, ale nie mogło to być wyjście z sytuacji.

Załoga lecąca do gwiazdy Hares nie była pierwszą, która w prosty a skuteczny sposób oszukiwała czas. Metoda rotacji załogi została wypróbowana już wielokrotnie, a jej zalety były oczywiste. Dla bieżącej kontroli lotu wystarczała w normalnych warunkach zmiana złożona z czterech osób. Pełny skład załogi stanowiło więc kilkunastu astronautów, pełniących kolejne wachty. Aby jednak członkowie wyprawy nie musieli strawić na nią całego swego życia, musiało ich być znacznie więcej. Sto kilkadziesiąt lat podróży w obie strony „podzielono" między liczną załogę w ten sposób, aby każdy tylko częściowo obarczony był brzemieniem upływającego czasu… Pozwalało to każdemu znieść jakoś okresy monotonnej pracy – w rozsądnie odmierzonych porcjach, poprzedzielanych odprężającymi okresami anabiotycznego snu, graniczącego z niebytem i zapewniającego prawie całkowite zatrzymanie biologicznego czasu, a więc starzenia się organizmu.

Kappa jest jedną z dwu planet Tamiry. Nie wyróżnia jej nic tak szczególnego, by stała się samoistnym celem załogowej wyprawy kosmicznej. Okazała się jednak przydatna jako,,stacja pośrednia" dla wyprawy zdążającej w kierunku znacznie odleglejszego i bardziej interesującego obiektu. Była nim gwiazda Hares, tajemnicza,,Zimna Gwiazda", jak nazywano ją powszechnie, albo „Samotna Planeta" – jak określali ją ludzie sentymentalni i poeci.

Hares – to nietypowe zjawisko wśród rodziny gwiazd: obecność jej zdradza tylko słabe promieniowanie podczerwone, świadczące o niezbyt wysokiej temperaturze powierzchni, którą szacowano na kilkaset stopni w skali bezwzględnej.

Może nie bardzo zasługiwała na miano „Zimnej Gwiazdy", trzeba jednak pamiętać, że dla astrofizyków „zimne" jest wszystko, co nie posiada temperatury przynajmniej setek tysięcy stopni…

Natomiast określenie „Samotna Planeta" było trafne o tyle, o ile można wyobrazić sobie planetę bez „własnego" słońca, planetę ogrzewaną od wewnątrz, bytującą samotnie w próżni…

Kappa w układzie Tamiry stanowiła przystanek na dalekiej drodze do Zimnej Gwiazdy. Znana była jedynie z pobieżnych badań, prowadzonych za pośrednictwem bezzałogowych rakiet-sond.

Wyprawa na Hares stała się okazją bliższego poznania także tej planety.

Przed wejściem na orbitę okołoplanetarną w astrolocie zrobiło się ciasno. Oprócz normalnej załogi obsługi lotu pojawiło się mnóstwo dawno nie widzianych twarzy i Kamil musiał przypominać sobie na nowo, kto jest kim. Jako odpowiedzialny za bezpieczeństwo wszystkich uczestników wyprawy, asystował podczas ich witalizacji, kontrolował przekazywane przez automaty dane dotyczące stanu fizycznego i poddawał ich testom psychologicznym. Wszyscy wykazali pełną sprawność, co było dla Kamila niezmiernie ważne. Dwadzieścia lat trwający stan przetrwalnikowy nie wywarł ujemnego wpływu na ludzkie organizmy. Pozwalało to mieć nadzieję, że stan taki, kontynuowany przez dalszą, dłuższą znacznie część podróży, również nie zaszkodzi nikomu. Załogi podróżne, zmieniane w cyklu kwartalnym, doprowadziły astrolot do „stacji pośredniej", planety Kappa w układzie Tamiry. Teraz przygotowywano się do krótkich odwiedzin na planecie. Oprócz tak prozaicznych czynności, jak pozbycie się odpadów i przedmiotów zbędnych, uszkodzonych lub zużytych (których pozostawianie w próżni było zabronione) i odświeżenie zapasu wody, program pobytu przewidywał przeprowadzenie wycinkowych wprawdzie, ale dość wszechstronnych badań planety.

Wśród witalizowanych spotkać było można wybitnych naukowców -badaczy różnorodnych specjalności. O niezwykle wysokich kwalifikacjach tych uczonych -jak złośliwie zauważył Kamil – świadczyło choćby to, że mówili wszyscy naraz nie słuchając i nie rozumiejąc się wzajemnie.

Członkowie załogi obsługi lotu byli astronautami z doświadczeniem i praktyką zdobytymi jeszcze przed odlotem z Układu Słonecznego. Dlatego też powierzono właśnie im opiekę nad grupami badaczy, lądującymi na Kappie.

Pilot Steve opiekował się grupą złożoną z sześciu geologów. Do pomocy otrzymał sześciu członków załogi obsługowej. Z astrolotu, okrążającego planetę po wysokiej orbicie parkingowej, wyruszyli rakietą planetarną, by wylądować na powierzchni Kappy u podnóża jednego z niewysokich pasm górskich, rozciągających się blisko równika.

Trudny, falisty teren i dość gęsta atmosfera dały Steve'owi możliwość wykazania pełnego kunsztu podczas lądowania. Nie zostało to jednak dostatecznie ocenione przez pasażerów, a szczególnie przez geologów, którzy o mało co nie wyskoczyli ze skóry w oczekiwaniu pełni naukowych przeżyć. Widząc ich zapał, Steve raz jeszcze zaapelował o umiar i ostrożność. Odpowiadał przed dowództwem za całą grupę i aby choć część tej odpowiedzialności rozłożyć na barki pozostałych, przydzielił każdemu z sześciu członków załogi po jednym geologu, z surowym poleceniem poruszania się w terenie wyłącznie parami.

W atmosferze Kappy było dość tlenu, by ludzie mogli przebywać na niej bez ciężkich butli i ubiorów izolacyjnych. Wystarczał lekki skafander, wykonany z cienkiej i elastycznej, lecz niezwykle trwałej błony silikonowej, przepuszczającej tlen do wnętrza powłoki i dwutlenek węgla na zewnątrz. Atmosfera planety nie zawierała trujących gazów, a ciśnienie, nieco wyższe od ziemskiego, zapewniało swobodę oddychania.

Mufi Alnor, Trzeci Nawigator, wraz z geologiem, Enrico Pollinim, wyruszyli małym łazikiem terenowym w kierunku skalnego grzebienia, rysującego się na tle ciemnoniebieskiego nieba, mniej więcej pośrodku łańcucha gór. Inne łaziki rozpełzły się w różne strony i po chwili nie było ich już widać. Teren był pagórkowaty.

Powierzchnia gruntu, dość twarda, pozwalała swobodnie poruszać się kołowemu pojazdowi, prowadzonemu przez Mufiego.

Enrico rozglądał się uważnie, dając co pewien czas znak, by się zatrzymać. Wysiadał z pojazdu, oglądał grunt, zbierał drobne odłamki skał.

W miarę zbliżania się łazika do górskiego grzbietu teren stawał się coraz bardziej pochyły i trudny do poruszania, wreszcie drogę przegrodziła im stroma ściana skalna. Mufi skręcił w lewo. Jadąc wzdłuż skał, szukał jakiejś szczeliny czy żlebu, którym można by ruszyć w górę. Mijali wąskie, pionowe pęknięcia, zbyt jednak ciasne, by łazik mógł prześliznąć się przez nie w górę stoku. Po przejechaniu kilku kilometrów Enrico zrezygnował z dalszej jazdy. Pozostawili pojazd u wylotu wąziutkiego żlebu; ruszyli związani liną asekuracyjną po osypujących się kamieniach, między dwoma masywami skały. O sto metrów wyżej teren stawał się znów łatwiejszy do marszu. Stromizna była tu niewielka, zrezygnowali więc z łączącej ich liny. Enrico zbierał swoje próbki, nawiercał skałę w różnych miejscach, szkicował coś i notował pilnie, a Mufi z zainteresowaniem oglądał krajobrazy.

Doświadczony geolog, mały i ruchliwy Enrico, znikał raz po raz za załamaniami skał, pojawiając się po chwili znowu. Mufi – jego przeciwieństwo, duży, trochę niedźwiedzic waty młody człowiek, nie nadążając za nim, zrezygnował wreszcie z tej krzątaniny ślad w ślad za geologiem. Usiadłszy na kamieniu, przyglądał się rozpostartej w dole pagórkowatej okolicy. Z dala widać było strzelistą sylwetkę rakiety, a na horyzoncie, w rzadkiej mgiełce, majaczyła druga, której załoga miała za zadanie odnaleźć źródła nadającej się do użytku wody. Krajobraz, choć niezbyt urozmaicony i pozbawiony roślinności, na tyle jednak kojarzył się z ziemskim – być może dzięki podobnemu zabarwieniu nieba – że Mufi dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, gdzie się w rzeczywistości znajduje. Rozejrzał się dokoła, lecz nigdzie nie spostrzegł Enrica. Odczekał chwilę w nadziei, że wyłoni się zza któregoś głazu, ale geologa wciąż nie było widać.

Mufi sięgnął do wyłącznika radiotelefonu i wywołał Enrica. Nikt nie odpowiadał. Poprzez błonę skafandra pomacał mikrosłuchawkę umieszczoną w prawym uchu, potem poprawił położenie laryngofonu na grdyce i znów zawołał. Słuchawka milczała, więc Mufi w lekkim popłochu, potykając się o kamienie, popędził w górę, w kierunku miejsca, gdzie ostatnio widział buszującego geologa.

Po kwadransie zaprzestał bezowocnych poszukiwań. Wydobył z plecaka aparat lokacyjny i wziąwszy namiar na obie stojące na równinie rakiety, wyznaczył swoje położenie. Uruchomił radiotelefon i na kanale ogólnego wywołania nadał sygnał alarmu.

Enrico nie zwracał uwagi na swojego opiekuna. Pochłonięty całkowicie wyszukiwaniem interesujących go minerałów, kluczył pomiędzy blokami skał o różnych wielkościach, tworzącymi na pochyłości stoku labirynt szczelin i przesmyków. Obwieszony torebkami i przyrządami, przykucał co chwila lub wspinał się po ścianach skalnych odłamów, wprawiając w ruch mały świder ręczny i zbierając odłupane okruchy.

Gdy chował do torby kolejną próbkę, wzrok jego padł przypadkowo na wskaźnik radiometru. Zainteresował się wskazaniami. Moc dawki promieniowania jonizującego była wprawdzie niewielka i nie stanowiła niebezpieczeństwa, Enrica zaintrygował jednak pokaźny jego wzrost w porównaniu z wielkością zmierzoną poprzednio na równinie.

Niektóre rodzaje skał, zawierających naturalne domieszki promieniotwórcze, powodują dość często wyraźny wzrost naturalnego tła promieniowania. Na Ziemi, na przykład, właściwość tę przejawiają granity i monacyty. Geolog przyjrzał się dokładnie przyrządowi, sprawdził zakres pomiaru – jednak pomyłka była niemożliwa. Przyrząd działał prawidłowo. Skały, tworzące trzon pasma górskiego, gdzie się znajdowali, nie mogły być tego powodem. Czyżby gdzieś w głębszych warstwach zalegały złoża uranu lub toru? Jeśli tak, to musiałyby to być złoża o pokaźnej zawartości tych pierwiastków. Ale przypuszczenie takie nie znajdowało potwierdzenia ani w rodzaju skał, ani w budowie geologicznej terenu. Enrico medytował chwilę nad radiometrem, potem obejrzał przyrząd jeszcze raz i wtedy dopiero spostrzegł, że pokrętło rodzaju mierzonego promieniowania ustawione jest w pozycji,,n".

„Neutrony! – Enrico aż podskoczył. – Jeśli tu występuje promieniowanie neutronowe, to…"

Nawet w myślach nie śmiał sformułować sobie tego przypuszczenia. To byłoby odkrycie! Sensacja stulecia!

Enrico, zapominając o ostrzeżeniach i upomnieniach swego dowódcy wyprawy, z radiometrem w garści ruszył żlebem prowadzącym w górę stoku. Wzrost promieniowania był wyraźny, ale tylko na przestrzeni kilkudziesięciu metrów. Dalej słabło ono równie wyraźnie. Enrico zawrócił i odnalazłszy miejsce, gdzie wskazania przyrządu były największe, rozpoczął poszukiwania wokół tego punktu.

„Czynny, naturalny reaktor jądrowy!" – to było jedyne wytłumaczenie obecności promieniowania neutronowego na tej planecie. Jednak możliwość przypadkowego powstania takiego układu była niewielka; dotychczas nie znaleziono na Ziemi i znanych planetach takiego „reaktora" w stanie czynnym, a tylko w dwóch czy trzech miejscach odkryto ślady istnienia czegoś podobnego w dalekiej przeszłości. Tu jednakże-wszystko wskazywało na istnienie takiego fenomenu. Promieniowanie neutronowe powstawać może tylko w wyniku reakcji jądrowej, w szczególności -reakcji rozszczepienia jądra atomu.

Zjawisko musiało mieć charakter lokalny, bo zmiany natężenia promieniowania były znaczne na krótkich stosunkowo odcinkach przebywanych przez Enrica.

Pollini, geolog z powołania, przejęty bliskością tak znakomitego obiektu badań, zupełnie zapomniał o ocze-

kującym go towarzyszu. Kierując się wskazaniami radiometru, przebył w ciągu kilkunastu minut odległość prawie tysiąca metrów, zapominając choćby przez radiotelefon uprzedzić o tym Mufiego.

Posuwając się łukiem wokół zagradzającego mu drogę skalnego nawisu, dostrzegł w pewnej chwili dziwnie regularny, prawie prostokątny otwór w powierzchni gładkiej ściany. Podbiegł w tym kierunku i z ciekawością zajrzał w głąb.

Wydobył z plecaka latarkę i oświetlając drogę zagłębił się w skalnym korytarzu. Chodnik nieznacznie zakręcał w lewo. Enrico spostrzegł przed sobą odblask światła i pomyślał, że to drugi wylot groty. Przyspieszył kroku i po chwili znalazł się w obszernej niszy. W jasnym świetle, padającym z góry, dostrzegł, że ściany niszy są gładkie i połyskują metalicznie. Geolog zrobił kilka kroków w głąb pomieszczenia.

Pod przeciwległą jego ścianą zobaczył rząd sześciennych, połyskujących pudeł, za nimi widniały niewielkie drzwi do następnego, oświetlonego pomieszczenia. Enrico spojrzał w górę. Wysoko pod stropem sali świeciła mlecznobiała kula. W drzwiach drugiego pomieszczenia pojawiła się postać – jak wydawało się Enricowi, przypominająca człowieka – lecz natychmiast zniknęła. Po sekundzie zgasło światło. Ostatnim wrażeniem Enrica był czyjś silny chwyt za gardło.

Pierwszy zjawił się Steve. Nadleciał wirolotem od strony rakiety i zatrzymał się w powietrzu o kilkanaście metrów nad głową Mufiego.

– W którym kierunku mógł pójść?! – spytał Steve przez radiotelefon.

Mufi niezdecydowanie wskazał ręką przypuszczalny kierunek. Steve, prowadząc wirolot na małej wysokości, przepatrywał skalisty stok.

– Nigdzie go nie widzę – powtarzał co chwila. Potem dostrzegł kilka osób, podążających z różnych stron na wezwanie Mufiego. Kierując z góry ich ruchami, zorganizował tyralierę, która idąc trawersem przeczesywała stok na szerokości kilkuset metrów.

Anna pierwsza dostrzegła zaginionego. Leżał nieco poniżej miejsca, w którym oczekiwał go Mufi. Steve nie mógł widzieć go z góry, gdyż skała w tym miejscu była silnie przewieszona i zasłaniała cześć stoku.

Nie wyglądał na potłuczonego, skafander miał nie uszkodzony, ale był nieprzytomny. Steve wylądował w pobliżu, na niezbyt stromej pochyłości. Piotr i Mufi wnieśli Enrica do wnętrza kabiny wirolotu.

– Żyje – stwierdził Steve. – Oddycha miarowo, tętno normalne. Zabieram go do rakiety.

Grupa geologiczna powróciła do swej pracy, a Mufi zszedł w dół do pozostawionego łazika. Nim zdążył uruchomić silnik, w uchu zabrzęczała mu słuchawka radiotelefonu. Na fali ogólnego wywołania Piotr zawiadamiał o zniknięciu swego podopiecznego.

Kamil był wściekły. Na zwołanej następnego dnia odprawie załogi najpierw zwymyślał winnych, a potem wszczął śledztwo.

– Dwie osoby uległy identycznym wypadkom, polegającym na trwałej utracie przytomności. Wyklucza się chemiczne zatrucie organizmu. Brak także śladów obrażeń zewnętrznych i zauważalnych zmian w organach wewnętrznych – poinformował zebranych Bunn.

– Tym niemniej żadnej z ofiar nie udało się przywrócić przytomności. Wydaje się, że życiu ich nic nie zagraża, ale wyczerpaliśmy wszystkie dostępne środki, by obudzić ich świadomość. Bardzo ważną sprawą jest ustalenie okoliczności obu wypadków. To może dopomóc w wyjaśnieniu istoty i przyczyny ich stanu.

Na polecenie Kamila Mufi przedstawił jeszcze raz dokładnie przebieg wydarzeń. Potem mówił Piotr:

– Na wezwanie Mufiego pospieszyliśmy obaj z Tedem we wskazanym przez niego kierunku. Po kilku minutach dostrzegliśmy wirolot i usłyszeliśmy polecenie Steve'a, by przeszukiwać teren po drodze. Szliśmy przez pewien czas z Tedem równolegle, dzieląc się uwagami przez radiotelefon. Kiedy Anna znalazła Enrica, tyraliera rozwinęła się i wszyscy podążyliśmy najkrótszą drogą na miejsce wypadku. Później przenoszono Enrica do wirolotu, a po jego odlocie, gdy wszyscy zaczęli się rozchodzić, stwierdziłem, że Teda nie ma. Zawołałem go kilkakrotnie przez radiotelefon, a potem wezwałem pomoc. Znaleźliśmy go w najmniej spodziewanym miejscu, o dwieście metrów w dół stoku, w kierunku mojego łazika. Widocznie wracał po coś do pojazdu.

Poszczególni uczestnicy niefortunnej wyprawy geologicznej dyskutowali dość długo, każdy z nich miał własną koncepcję, ale żadna nie wyjaśniała tego, co się zdarzyło.

– Jedno jest oczywiste – podsumował Kamil. – Oba wypadki utraty przytomności zdarzyły się w chwili, gdy ich ofiary były same. Poleciłem wyraźnie: poruszać się w terenie parami. Zwracam uwagę na konieczność ścisłego wykonywania rozkazów. Doktorze, czy brałeś pod uwagę możliwość zakażenia wirusowego?

– Owszem, ale nie wykryłem dotąd żadnych nieznanych wirusów w organizmach poszkodowanych. W atmosferze i glebie planety także nie znaleźliśmy żadnych żywych organizmów – wyjaśnił Bunn.

– Jakie czynniki poza tymi mogłyby wchodzić w rachubę?

Bunn rozłożył ręce.

– Nie wiem. Zwitalizowałem kilku specjalistów, badali Teda i Enrica. Też niczego nie ustalili. Zadecydowaliśmy, że umieści się ich w przetrwalniku, to na pewno im nie zaszkodzi. Może uda się coś zrobić później, a w najgorszym razie – po powrocie na Ziemię.

– Trudno przyjąć taką metodę – zauważył Kamil z niezadowoleniem. – Jeśli przypadki tej dziwnej śpiączki będą powtarzać się częściej, dolecimy do celu bez załogi.

Padło tutaj po raz pierwszy słowo „śpiączka", które później zostało przyjęte jako umowne określenie stanu, w jakim znaleźli się dwaj uczestnicy ekspedycji ku Zimnej Gwieździe.

Dla ostrożności Kamil zarządził, by podczas prac na planecie używać próżniowych skafandrów, całkowicie izolujących organizm od otoczenia.

Górska wędrówka była dla Roastrona IV niezwykle wyczerpującym przedsięwzięciem. Nie był przygotowany do tego rodzaju wypraw, wymagających natężenia uwagi i koordynacji ruchów. Poza astrolotem czuł się zupełnie źle.

Na domiar złego, towarzyszący mu geolog narzucał tak ostre tempo marszu, że Roastron IV z trudem nadążał, potykając się co chwila na stromiźnie usianej okruchami skał. Czuł, że w jego prawej nodze dzieje się coś niedobrego, ale nie miał nawet chwili czasu, by sprawdzić, co się stało. Wreszcie, korzystając z krótkiego postoju, gdy geolog zainteresował się kolejnym znaleziskiem, Roastron IV wśliznął się w przesmyk między dwoma ogromnymi głazami. Kluczył w skalnym labiryncie tak długo, aż upewnił się, że geolog nie znajdzie

go przypadkowo, i dopiero tutaj mógł zająć się swoją nogą. Niewiele jednak zdziałał, brakowało mu bowiem pewnych informacji, których uzyskanie wymagało sięgnięcia do pamięci komputera.

Po kilku minutach, naglony przez geologa radiowymi wezwaniami, musiał w pośpiechu wciągać but i utykając lekko na prawą nogę wlec się dalej, w górę. Przez całą drogę próbował wymyślić cokolwiek, co pozwoliłoby mu zaniechać dalszej wędrówki, ale wiedział, że nie może tego zrobić. Musiał grać swoją rolę tak, jak mu przykazano. Nie mógł w żaden sposób zdradzić się ze swą nieporadnością. Wiedział, że w każdej sytuacji musi być samowystarczalny, nie mógł liczyć na nikogo i na nic. W czasie kilku godzin wędrówki wielokrotnie jeszcze odczuwał niesprawność prawej nogi, ale starał się tego nie okazywać. Nie wolno mu było dopuścić do interwencji lekarza, a tym bardziej – do rentgenowskiego prześwietlenia uszkodzonej nogi. Zdjęcie rentgenowskie zdradziłoby go od razu, Roastron IV wiedział, kiedy i przed kim jedynie wolno mu ujawnić swą tożsamość. Utykał więc w sposób jak najmniej widoczny i robił dobrą minę, gdy towarzysz patrzył na niego. Zdawał sobie sprawę, że wspinaczka nie potrwa długo, i ocenił, że starczy mu energii, by wytrwać do końca…

Teraz, gdy znalazł się na powrót w astrolocie, postanowił potajemnie dokonać tu kilku usprawnień, które w przyszłości pozwoliłyby mu łatwiej wykonywać powierzone zadania. Wybrał ze schowka narzędzia, schował do torby zwój cienkiego przewodu i ruszył w kierunku sektora mieszczącego urządzenia łączności zewnętrznej.

Dość dokładne badania środowiska planety Kappa przeprowadzone po wypadkach geologów nie wykazały obecności żadnych czynników podejrzanych o spowodowanie tajemniczej „śpiączki". Trudno powiedzieć, czy było to skutkiem zarządzonych przez Kamila środków ostrożności, jednak nikomu już nie przytrafiła się na planecie żadna niebezpieczna przygoda. Orbitę Kappy opuścił astrolot z pełnym kompletem pasażerów, choć dwóch spośród nich żyło – jak wyraził się lekarz Bunn – tylko teoretycznie. Ofiary śpiączki odłożono do przetrwalników z nadzieją przywrócenia ich wkrótce do normalnego stanu; choć nikt nie potrafił na razie zaproponować jakiegokolwiek na to sposobu.

Osoby, których świadoma obecność w czasie lotu była zbędna, także powróciły do przetrwalników. Pełniąca służbę załoga podróżna miała przed sobą jeszcze niecałe trzy miesiące pracy, po których nastąpi wymiana obsady. Przed startem w dalszą drogę Kamil zarządził dokładny przegląd zewnętrzny astrolotu, kazał przetestować wszystkie urządzenia nawigacyjne i układy zabezpieczeń i dopiero po odebraniu szczegółowych meldunków od specjalistów wydał rozkaz startu.

Wyruszając z układu Tamiry, astrolot wkraczał w zupełnie dziewiczy obszar Kosmosu: wiedza o przestrzeni rozciągającej się dalej, w kierunku celu podróży, była znikoma i pochodziła głównie z obserwacji radioastro-nomicznych. Poza Tamirę nie dotarły praktycznie żadne próbniki z Ziemi. Te dwa, które wysłano przed startem wyprawy do Hares, nie przekazały informacji i nie powróciły do Układu Słonecznego.

Dlatego właśnie, ze względu na brak danych o właściwościach próżni rozciągającej się przed astrolotem, Kamil polecił tak starannie i dokładnie przygotować statek do dalszej drogi. Wypadki geologów uświadomiły mu po raz pierwszy bezsilność człowieka wobec nieznanych niebezpieczeństw, choć dotychczas zapatrywał się dość sceptycznie na możliwość niezwykłych wydarzeń na martwych planetach, a tym bardziej w próżni.

Zamknął dziennik pokładowy, w którym lakonicznie odnotował przebieg ostatnich wydarzeń na Kappie, i wydobył z kieszeni bluzy swój prywatny notatnik. Posługiwał się nim dla notowania spostrzeżeń i własnych przemyśleń, dotyczących codziennych, drobnych zdarzeń, tego wszystkiego, co nie musiało znaleźć się w oficjalnych dokumentach wyprawy, a mogło przydać się osobiście Kamilowi w związku z funkcjami, jakie pełnił w astrolocie.

Były więc tam próby oceny poszczególnych członków załogi, ich cechy charakteru, szkice powiązań osobistych, upodobania i antypatie wzajemne. Były też zupełnie prywatne sądy i spostrzeżenia Kamila, nie zawsze trafne. Uważał on jednak, że z ołówkiem w ręce lepiej mu się wnioskuje, i zawsze wolał notować swoje myśli niż nagrywać w formie dźwięku.

Teraz właśnie, otworzywszy notatnik na nowej stronie, usiłował uporządkować i zarejestrować wszystko, co wiadomo było w sprawie okoliczności towarzyszących przypadkom tajemniczej „śpiączki". Wobec załogi Kamil starał się – o ile to było możliwe w takiej sytuacji – nieco bagatelizować tę sprawę. Postępował zresztą zgodnie z zasadami, jakie wpojono mu w czasie szkolenia. Wiedział, jak łatwo o zbiorową psychozę lęku przed nieznanym niebezpieczeństwem, prowadzącą nieuchronnie do rozprzężenia tak koniecznej dyscypliny i obniżenia skuteczności działania załogi. Sam jednakże bynajmniej nie lekceważył problemu. Od chwili wypadku z geologami poświęcił tej sprawie mnóstwo czasu. Zasięgał opinii specjalistów i wertował zasobniki informacji komputera, sprawdzał każdy szczegół. Kazał dokładnie zbadać nawet znalezione przy poszkodowanych próbki skał, by wykluczyć możliwość szkodliwego ich działania na organizm ludzki.

Badając indywidualne dawkomierze, rejestrujące dawki promieniowania jonizującego używane przez uczestników wyprawy geologicznej, odkrył niewielkie napromienienie neutronami dawkomierza należącego do Enrica. Znacznie mniejsze śladowe napromienienie tego samego rodzaju wykazał dawkomierz Mufiego. U innych Kamil nie stwierdził niczego podobnego, a zatem dla badanej sprawy nie miało to znaczenia, jednak fakt wystąpienia takiego promieniowania na planecie Kappa był sam w sobie interesującym fenomenem i dlatego Kamil odnotował to również.

5

Sygnał telefonu przerwał Kamilowi medytacje nad otwartym notesem. Dzwonił Erwin, Drugi Nawigator astrolotu.

– Chciałbym ci coś pokazać. Sam jesteś?

– Sam. Skąd dzwonisz?

– Jestem przy pulpicie programowym. Ale nie przychodź tutaj. Czekaj na mnie w swojej kabinie, już wychodzę.

– Stało się coś? – Kamil zamknął notes i schował do wewnętrznej kieszeni bluzy.

– Chcę pokazać ci… coś dziwnego. Zresztą będę za kilka minut.

Kamil odłożył słuchawkę. Przysunął do stołu drugi fotel i włączył automat do parzenia kawy. Naszykował dwie filiżanki i cukier. Spojrzał na zegar. Erwin powinien już tu być. Chyba że wstąpił gdzieś po drodze. Kamil napełnił filiżanki kawą, uchylił drzwi i wyjrzał. Korytarz pusty. Wrócił do kabiny i zatelefonował do sekcji komputerów, lecz nie było tam nikogo. W kabinie nawigacyjnej zgłosiła się Krystyna pełniąca dyżur radiowy. Powiedziała, że Erwin wyszedł stamtąd już dość dawno, ponad pół godziny temu.

Kamil zatrzymał się niezdecydowanie na środku swojego ciasnego pomieszczenia. Sięgnął po filiżankę i wypił kilka łyków kawy.

,, Coś dziwnego… – pomyślał. – Coś, czego Er win nie chciał nazwać przez telefon…"

Odstawił filiżankę i wyszedł z kabiny, nie zamykając

drzwi. Ruszył korytarzem w kierunku sekcji komputerów. Minął wejście do sterowni, gdzie przez szybę dojrzał dyżurującego Grega. Zajrzał do rozdzielni energetycznej i zapytał o Erwina, ale i tam go nie widziano.

W sekcji komputerów przy pulpicie programowania siedziała Idą, zajęta przeglądaniem zwoju zadrukowanej taśmy. Nie uniosła nawet głowy, tak była zajęta. Wpadła tu przed minutą, lecz Erwina nie widziała…

Kamil zawrócił w kierunku swojej kabiny. „Przecież to niemożliwe, by na odcinku kilkudziesięciu metrów korytarza przepadł nagle człowiek". Systematycznie zaglądał teraz do wszystkich pomieszczeń, przylegających do tego odcinka korytarza. Część załogowa astrolotu nie była zbyt rozległa i przeszukanie wszystkich pomieszczeń nie mogło zająć wiele czasu. Kamil wiedział, że można by po prostu zawołać Erwina przez centralną sieć głośników, ale nie zrobił tego. W tym momencie nie potrafiłby nawet wyjaśnić, dlaczego nie skorzystał z tej najprostszej możliwości. Czyżby przeczuwał, że nie odniesie to skutku? A może… podświadomie powziął jakieś podejrzenie? Trudno dociec, dlaczego postanowił właśnie sam, osobiście poszukać Erwina. Jako drugi zastępca dowódcy astrolotu mógł przecież kazać to zrobić komukolwiek z załogi.

Erwina znalazł w umywalni, leżącego na wznak na posadzce. Był nieprzytomny, ale oddychał normalnie, tętno było w normie. W tylnej części głowy Kamil wymacał spory guz. Podłoga była zalana wodą. Bez trudu mógł wyobrazić sobie, co się stało. Erwin wychodząc z umywalni pośliznął się i upadł do tyłu. Leżał nogami ku wyjściu. Próby cucenia nie dały rezultatu, więc Kamil wszedł do sąsiedniego pomieszczenia – była to kabina mieszkalna jednego z pilotów, w tej chwili pusta. Połączył się z dyżurnym lekarzem, a potem wrócił do leżącego nadal bez przytomności Erwina. Lekarz zjawił się po minucie, ciągnąc za sobą wózek do przewożenia chorych. Wspólnie ułożyli na nim nieprzytomnego nawigatora. Gdy wyciągnęli wózek na korytarz, Kamil zatrzymał się nagle.

,,On chciał mi coś pokazać!" – uprzytomnił to sobie dopiero teraz.

– Zaczekaj – powiedział do lekarza i przeszukał kieszenie Erwina. Potem wrócił do umywalni, rozejrzał się po podłodze.

– Zabierz go i spróbuj ocucić – powiedział do lekarza. – I na razie nic nikomu nie mów o tym wypadku! Gdy tylko odzyska przytomność, zawiadom mnie o tym.

Lekarz skinął głową i pociągnął wózek w kierunku ambulatorium, a Kamil pozostał w progu umywalni.

Myśl o tym, co Erwin miał do pokazania, nie dawała mu spokoju. Stanął na środku małego pomieszczenia z trzema umywalkami i kabiną kąpielową. Podeszwą buta pociągnął po mokrej posadzce.

„Nie! Na tym trudno aż tak się pośliznąć!" – pomyślał. Odpowiedzialność za wypadek Erwina obciążała po części Kamila, jako szefa bezpieczeństwa załogi.

– Nie! – powiedział do siebie. – To nie mogło być zwykłe pośliźnięcie się na mokrej podłodze.

Uklęknął i przyjrzał się gładkim płytkom posadzki. Od miejsca, gdzie przed chwilą spoczywały stopy Erwina, w kierunku wejścia ciągnęły się dwie słabo widoczne równoległe kreski…

Kamil nie miał już wątpliwości. To nie był wypadek! Erwin stracił przytomność na skutek uderzenia w tył głowy jeszcze tam, na korytarzu, lub może w kabinie sekcji komputerów… Nie, raczej tutaj, w pobliżu, bo trudno byłoby wlec go przez cały korytarz… Tak, wlec pod ramiona, bo wówczas obcasy butów rysują takie równoległe linie, jakie zauważył tutaj, na posadzce.

Kamil wiedział już, że nie odzyska tej rzeczy, którą niósł do niego Erwin. Nieznany napastnik odebrał ją, atakując z tyłu i pozbawiając nawigatora przytomności…

Wracając do swej kabiny mieszkalnej, Kamil miał już zupełnie sprecyzowany pogląd na całe zdarzenie. Zamknął drzwi i ciężko usiadł w fotelu. Sięgnął po filiżankę z wystygłą kawą i zbliżył ją do ust. Zanim jednak wypił pierwszy łyk, odsunął nagle filiżankę i przyjrzał się uważnie powierzchni brunatnego płynu. Pływał po niej jakiś błyszczący okruch, jakby kawałeczek szkła. To nie mogło być jednak oczywiście szkło. Wyłowił końcem łyżeczki. Wyglądało na maleńki skrawek celofanu. Kamil szybko otworzył podręczną apteczkę. W przegródce, gdzie powinny znajdować się jeszcze cztery proszki nasenne, znalazł tylko resztki celofanowego opakowania.

Pośpiesznie wylał do zlewu obie filiżanki kawy. Po raz pierwszy od momentu wyruszenia z Układu Słonecznego zamknął się w kabinie na klucz. Zadzwonił telefon. Lekarz opiekujący się Erwinem zameldował, że pacjent nie odzyskał przytomności.

– Nie jestem pewien, ale wydaje mi się, że mamy następny przypadek tego, co spotkało tamtych dwóch na Kappie – powiedział lekarz. – Na pozór wszystko jest w porządku, tylko encefalogram wskazuje na głęboki stan utraty świadomości.

– Zaczekaj, zaraz tam będę! – Kamil odłożył słuchawkę. Wyjął ze skrytki pistolet obezwładniający i wsunął go do kieszeni spodni. Po chwili był już w ambulatorium.

– Przygotuj dwa przetrwalniki.

– Dwa? – lekarz spojrzał na Kamila pytająco.

– Tak. Dla niego i dla ciebie.

– Jak to? Przecież mam służbę przez następne dwa miesiące.

– Nie będę ci wyjaśniał. To jest rozkaz.

– Rozkaz to rozkaz – mruknął lekarz.

Był znacznie starszy od Kamila. W ogóle, mało kto w astrolocie był od Kamila młodszy. Można bez przesady powiedzieć, że wszyscy członkowie załogi, gdy przed startem przedstawiono im drugiego zastępcę dowódcy, byli co najmniej zdziwieni jego młodym wiekiem, a jeszcze bardziej – specjalnością, jaką reprezentował.

– Słuchaj, Bunn – powiedział Kamil, patrząc lekarzowi w oczy. – Sprawa jest poważna. Nie mogę powiedzieć ci nic ponadto. Mamy wyjątkową sytuacje i korzystam z moich uprawnień zgodnie z instrukcją.

– Zgoda, rozumiem. Stan wyjątkowy?

– Powiedzmy. Ale nie wszyscy muszą o tym wiedzieć. Dlatego musisz… przespać się trochę.

– W porządku. Którego z lekarzy mam zwitalizować?

– Obojętne. Zresztą, sam to zrobię, a ty zajmij się Erwinem i sobą. Czy uważasz, że w tym stanie można go odłożyć do przetrwalnika?

– Można. Fizycznie jest w porządku, z wyjątkiem, ma się rozumieć, tego guza na głowie, ale to drobiazg. Jego stan w niczym nie odbiega od stanu Enrica i Teda.

Po kilkunastu minutach Erwin i Bunn zniknęli we wnętrzu przetrwalników. Kamil uruchomił automat witalizujący i wybrał z rejestru numer pojemnika, w którym spoczywał Adam, inny lekarz wyprawy. Teraz mógł wrócić do swojej kabiny i spokojnie rozważyć sytuację. Sięgnął po długopis.

Dziś byłem o krok od klęski. Gdybym wypił tę filiżankę kawy – nie wiadomo, czy nie znalazłbym się, jako czwarty, w przetrwalniku obok Enrica, Teda i Erwina. Tajemnicza „kosmiczna" przypadłość czy też świadome działanie? Do dziś nikt nie brał tej drugiej możliwości pod uwagę. Lekarze skłaniali się raczej ku pierwszej, choć nie potrafili właściwie niczego powiedzieć o przyczynach dziwnego stanu Enrica i Teda.

Gdybym wypił tę kawę. Czyżby ten,,ktoś" wiedział lub podejrzewał, że jestem tu nie tylko „socjologiem – specjalistą od stosunków międzyludzkich w minispołecznościach"? Albo po prostu miałem być kolejną przypadkową ofiarą szaleńca. Tak, to jedyne, co nasuwa mi się w tej chwili. Tylko szaleniec może działać przeciwko członkom wyprawy, w której sam uczestniczy. Podcina gałąź, na której siedzi wraz z nami. Każdy z nas ma tu przecież swoje miejsce, swoją funkcję. Bez współdziałania całej załogi nie dotrzemy do celu i nie mamy szans powrócić do Układu Słonecznego.

A może… Może ktoś chce, aby wyprawa zawróciła już teraz, z połowy drogi? Dwa wnioski wyciągnąłem

z wydarzeń dzisiejszego dnia. Po pierwsze – jest ktoś, kto nam chce zaszkodzić. Niesamowite to, ale fakty świadczą niezbicie, że tak jest naprawdę. Czy działalność tego człowieka ogranicza się do unieszkodliwiania poszczególnych członków załogi? A może robi jeszcze coś więcej? O czym to chciał mówić ze mną Erwin? Co chciał mi pokazać? Może znalazł dowód działalności tego szaleńca? (Wciąż myślę o tym człowieku jako o szaleńcu, bo trudno mi znaleźć inną motywację jego działań!)

Drugi wniosek: niemożliwe, aby ci, którzy powierzyli mi moje zadania, nie przewidzieli takiej sytuacji jak dzisiejsza, z tą kawą – i w ogóle, całego szeregu innych możliwości osiągnięcia podobnego celu.

A więc – oprócz mnie, ktoś jeszcze ma na głowie ten sam zakres spraw. Być może, podobnie jak ja o nim – nie wie o mnie. Ale na pewno ktoś taki jest. Może w tajnych instrukcjach będzie coś o tym, ale na razie brak przesłanek dla uruchomienia postępowania nadzwyczajnego, więc tajne instrukcje muszą spoczywać tam, gdzie umieścili je moi mocodawcy. Myślę, że nie zostałem jeszcze zdekonspirowany. Jedynym sposobem na to byłoby zawładnięcie moim notatnikiem, i to na czas dłuższy. To był zupełnie dobry pomysł, by pisać w moim ojczystym języku. Nikt go tu nie zna oprócz mnie, a tłumaczenie przez komputer wymagałoby specjalnego programu i trwałoby sporo czasu. Jeśli Erwin odkrył coś ważnego, to dzisiejsza próba uśpienia mnie była raczej tylko przejawem ostrożności przeciwnika. Kto nim jest? Jakie są motywy jego działania? Jakie ma cele?

O, gdybym mógł porozmawiać o tym z kimkolwiek! Ale z kim, jeśli każdy z czuwających członków załogi może być tym podejrzanym. Odesłać ich do przetrwalników? Na jak długo? Wcześniej czy później, każdego 7, nich trzeba będzie witalizować… W chwili obecnej czuwa czternaście osób, odliczając Erwina i Bunna, których hibernowałem, i doliczając Adama, który właśnie się witalizuje. Z wyjątkiem tego ostatniego, no i mnie, oczywiście – napastnikiem, który pozbawił Erwina świadomości, mógł być w zasadzie każdy z pozostałych… Ale w jaki sposób to osiągnął? Chyba nie przez samo uderzenie w potylicę?! Do licha, zbyt mało znam się na tych sprawach, ale wydaje mi się, że wprowadzenie człowieka w taki stan, w jakim znalazł się Erwin i tamci dwaj poprzednio, na planecie Kappa, nie jest rzeczą prostą. Żaden z naszych lekarzy i psychologów nie potrafił powiedzieć, jak to się mogło stać!

Jedno jest pewne: nie wolno mi teraz budzić czujności przeciwnika. Nie będę ogłaszał stanu zagrożenia. Muszę działać sam. Wyeliminować spośród dwunastu osób te, które nie mogły tego zrobić.

Druga ważna sprawa to informacja, którą chciał mi przekazać Erwin. Czego mogła dotyczyć? Erwin jest nawigatorem. Telefonował do mnie z sekcji komputerów. Coś przeliczał, coś mu się nie zgadzało. Chciał mi o tym zakomunikować, jako zastępcy dowódcy.

A może należy zwitalizować dowódcę? Jemu chyba mógłbym o wszystkim powiedzieć. Czy mógłbym? Nie, raczej nie należy naruszać porządku rzeczy. Wszystko w astrolocie musi odbywać się normalnie. Inaczej – nie dojdę do niczego. A więc – działać normalnie w nienormalnej sytuacji. Tak, oczywiście. Przecież po to tu jestem…

Kamil powtarzał w myślach odpowiednie fragmenty instrukcji postępowania nadzwyczajnego. Podczas szkolenia, na Ziemi, wszystko wydawało się jasne. Mówiło się o obciążeniach psychicznych, stresach, trudnych warunkach adaptacji. O przewidywanych załamaniach słabszych jednostek. O strachu, o tęsknocie do rodzinnej planety…

O biciu tępym narzędziem w tył głowy – nikt nie wspomniał. Kamil uporczywie szukał w mózgu jakichś praktycznych wskazówek, jakichś recept na sytuacje podobną do tej, która zarysowała się w astrolocie. Niestety. Ani wśród oceanu informacji, który hipnopedycznie przepompowano mu do głowy, gdy drzemał po zajęciach praktycznych, ani podczas tych zajęć – nie zajmowano się zagadnieniem fizycznej przemocy. Nikt widocznie nie wziął poważnie pod uwagę możliwości, by jeden astronauta walił w łeb drugiego. To nie mieściło się w granicach współczesnych pojęć o walorach moralnych tych wybrańców, tych wspaniałych półbogów epoki podróży międzygwiezdnych. Owszem, mówiono sporo – choć raczej teoretycznie – na temat możliwości spotkania żywych, a nawet rozumnych istot. Dopuszczano też sytuację zagrożenia z ich strony. Ale zawsze mówiło się o konkretnym przeciwniku. A tu – masz… Ktoś zwariował, lecz nie wiadomo, kto. Ktoś napada na dyżurnego nawigatora i pozbawia go przytomności tak skutecznie, że praktycznie wyłącza go z czynnego udziału w wyprawie. Do tego jeszcze nie wiadomo, jak to się dzieje. Najlepsi specjaliści nie potrafią niczego zrobić, aby obudzić trzech żywych wprawdzie, lecz zupełnie pozbawionych świadomości członków załogi.

Hipoteza „kosmicznej choroby", sformułowana po tajemniczym wydarzeniu na planecie Kappa, stanęła teraz pod znakiem zapytania, a właściwie – rozwiała się zupełnie. To nie była choroba. Kamil zestawił dwa fakty: wypadek na Kappie i dzisiejsze zdarzenie z Erwinem. I tam, i tu efekt końcowy był identyczny. Tylko sposób, jakim niewiadomy sprawca wprowadził swe ofiary w stan psychicznego letargu, pozostawał nie wyjaśniony. Czy istniał środek chemiczny, powodujący taki stan? Czy może polegało to na jakiejś metodzie hipnozy? Ludzie, którzy zapadli w tę „śpiączkę", nie nosili na sobie żadnych śladów, poza guzem Erwina, oczywiście. W ich organizmach nie wykryto żadnych obcych substancji chemicznych…

Kamilowi pozostały jedynie klasyczne, szkolne metody, jakich nauczono go na studium dla szefów bezpieczeństwa. Wydobył z szuflady kartotekę osobową załogi i sięgnął po notatnik.

Próbowałem przygotować dane dla komputera. Zacząłem od matematycznej formalizacji problemu. Zbiór K – to osoby, które uczestniczyły w wyprawie geologicznej na Kappę. Po wykluczeniu samych poszkodowanych zbiór liczy II osób.

Zbiór L – to osoby, które znajdowały się w astrolocie w stanie aktywnego życia w czasie wypadku z Erwinem. Oczywiście bez niego samego i beze mnie. Osób takich było piętnaście.

Szukany element należy do obu tych zbiorów, a więc należy do zbioru stanowiącego ich przecięcie. Przecięcie tych zbiorów obejmuje siedem osób. I tak dalej, i dalej.

Dałem temu spokój. Wszystko wygląda inaczej w teorii, a w życiu…

W życiu nie da się uniknąć samodzielnego wnioskowania, więc spróbuję.

Oto oni, wszyscy siedmioro.

Steve. Pilot astrolotu. Na Kappie – dowódca grupy geologicznej. Rakietę zwiadowczą opuścił dopiero po pierwszym wypadku, na sygnał Mufiego. Odwoził wirolotem nieprzytomnego Enrica, potem – Teda. Czy już wówczas byli oni w stanie śpiączki? Może po prostu stracili przytomność wskutek upadku? Teraz wydaje się nieprawdopodobne, by dwaj wytrawni geolodzy ulegli wypadkom w tak łatwym terenie! Ale wtedy na Kappie wszyscy przyjęli to za fakt i nikt nie wyrażał zdziwienia… Jeśli stan obu geologów w chwili znalezienia ich nie był jeszcze śpiączką – Steve'a nie można wykluczyć z grona podejrzanych.

Mufi. Trzeci Nawigator. Towarzysz Enrica w czasie górskiej wyprawy. Gdyby chodziło o samego tylko Enrica, Mufi byłby najbardziej obciążony podejrzeniem. Byli przecież sami. Ale czy mógł zrobić to samo z Tedem? Owszem, mógł! Gdy wszyscy rozeszli się po odlocie Steve'a z nieprzytomnym Enricem, Mufi został sam. Idąc w stronę swego pojazdu mógł spotkać Teda!

Piotr. Główny Inżynier Napędu. Na Kappie - towarzysz Teda. Działali w najbliższym sąsiedztwie Mufiego i Enrica. Nie można odrzucić myśli, że w swej pogoni za próbkami Enrico zapędził się na teren przez nich badany. Piotra nie można wykluczyć.

Anna. Pierwszy Mechanik astrolotu. To ona odnalazła Enrica, a potem – Teda. Zbieg okoliczności? Przypadek? Czy może spostrzegawczość i doświadczenie alpinistyczne? Anna jest znakomitą alpinistką. Sytuacja podobna jak u Steve'a: Anna miała kontakt z obiema ofiarami wypadków w nieobecności pozostałych osób!

Idą. Cybernetyk. Ona i towarzyszący jej geolog przebywali wprawdzie w pobliżu Mufiego i Enrica, ale po znalezieniu pierwszej ofiary wypadku oboje oddalili się w górę stoku, a więc w stronę przeciwną do tej, w której znaleziono następnie Teda. Mało prawdopodobne, by Idą mogła to zrobić.

Krystyna. Elektronik. Była bardzo daleko od miejsca obu wypadków, na prawym skrzydle grupy. Brak podstaw do podejrzeń i raczej brak możliwości jej udziału w wypadkach.

Brian. Automatyk. Towarzyszący mu geolog powiedział mi później, że Brian pozostawał często w tyle. Znikał kilkakrotnie swemu towarzyszowi, ale tylko na krótkie chwile. Trudno powiedzieć,,tak" albo,,nie".

Niewiele dał mi ten przegląd. Może ze dwie osoby dałoby się na jego podstawie uwolnić od podejrzeń. Dlaczego tak uczepiłem się tej metody i tej koncepcji? Czy naprawdę ktoś z nas oszalał?

Uczono mnie, że gdy dzieje się coś dziwnego na nie zamieszkanej planecie albo w astrolocie, w pierwszym rzędzie trzeba szukać sprawcy wśród załogi, a dopiero potem – wymyślać hipotezy o działaniu obcych czynników. Choćby nawet działy się rzeczy graniczące z nie-prawdopodobieństwem. Dlatego muszę, choć z ciężkim sercem, posądzać wszystkich bez wyjątku. Czy chciałbym, aby się okazało, że wszyscy są w porządku, że nikt z nas nie działa przeciw nam? Nie mogę powiedzieć, że chciałbym tego. Gdyby tak było, trzeba by założyć działanie obcej świadomej siły…

6

Kamil pomacał w kieszeni pistolet i ruszył w kierunku kabiny nawigacyjnej. Wszedł cicho i stanął za plecami Mufiego, który objął dyżur po wypadku Erwina.

– Wszystko w porządku? – spytał.

Mufi odwrócił powoli twarz znad pulpitu.

– Raczej tak – powiedział. – Tylko…

– Co „tylko"?

– Erwin powiedział mi wczoraj, że musi coś sprawdzić. Odkrył pewne rozbieżności namiarów, chyba jakieś przekłamanie komputera.

– Mówił ci o tym?

– Wspomniał tylko. Gdzie on właściwie jest? Zachorował podobno…

– Kto tak powiedział?

Mufi spojrzał na Kamila, mrużąc oczy i uśmiechając się jedną stroną twarzy.

– Tak, jakoś… wydawało mi się, że coś słyszałem od doktora Adama.

– Erwin został odłożony do przetrwalnika.

– Kogo ożywimy na jego miejsce?

– Nie wiem. Mamy jeszcze kilku nawigatorów… A co do tego kursu, to sprawdź wszystko sam. Mnie Erwin też wspomniał o jakiejś pomyłce. Zrób to zaraz, ale nie mów o tym nikomu. A gdy będziesz już miał wynik, zawiadom mnie.

– Rozumiem. Co się stało?

– Nic się nie stało! – burknął Kamil z irytacją. -A moje polecenie traktuj jako rozkaz dowódcy.

– Tak jest! – Mufi uniósł się nieco z fotela, a twarz mu spoważniała.

Kamil poszedł w kierunku przetrwalni. Nie lubił tej części astrolotu. Pomijając już niemiły chłód, którym stamtąd wiało, rzędy przetrwalników przypominały mu o kilku rzeczach, o których pragnął nie pamiętać. Tu trwali – bo trudno powiedzieć „spali", „żyli" lub „mieszkali" – ci członkowie wyprawy, których czuwanie nie było w danej chwili konieczne. Stąd, jak z półek bibliotecznych, można było pobrać potrzebnego człowieka, ożywić go, zadać mu pytanie – i na powrót odstawić na półkę. Cały ogromny sektor astrolotu zabudowany był stelażami, pełnymi tych „ludzkich konserw". Na najwyższych kondygnacjach umieszczono tych, których nie potrzeba używać do końca pierwszego etapu wyprawy. Byli tam więc uczeni-badacze, specjaliści od słońc i planet, operatorzy sprzętu planetarnego, pomocniczy personel laboratoryjny. Niżej, na łatwo dostępnych poziomach, byli ci, którzy prowadzili astrolot do celu: nawigatorzy, piloci, dowódcy, cybernetycy, łącznościowcy.

W stanie anabiozy, nie zużywając praktycznie pożywienia, wody i tlenu, pod opieką kilkunastu aktualnie dyżurujących członków załogi, cały ten żywy ładunek wiedzy, umiejętności i doświadczenia wędrował poprzez przestrzeń i czas do celu odległego o dziesiątki lat świetlnych. Każdy z członków załogi spędzał tu znaczną większość czasu podróży, starzejąc się biologicznie w stopniu o wiele mniejszym, niż gdyby odbywał tę podróż w „normalnym" stanie. Jeśli więc na przykład „w zapasie" było dziesięciu pierwszych nawigatorów, to każdy z nich tylko dziesiątą część podróży odbywał w stanie czynnego życia.

Tylko Kamił pozbawiony był dobrodziejstwa konserwacji. To znaczy, teoretycznie, mógł z niej korzystać. Jednak w praktyce… Po prostu Kamil odpowiadał za wszystkich. Szef bezpieczeństwa załogi nie miał dublerów. Pełniąc z urzędu funkcję drugiego zastępcy dowódcy, reprezentował ciągłość w tej nieustannej zmienności: musiał poznać wszystkich po kolei podczas ich pracy w astrolocie. Dlatego musiał być człowiekiem młodym, przynajmniej w chwili startu wyprawy.

Przez dwadzieścia lat dotychczasowej podróży Kamil zdołał przebytować w przetrwalniku zaledwie kilka lat. Dodając do tego „oszczędność" spowodowaną relatywistyczną kontrakcją czasu podczas rozpędzania statku do prędkości podświetlnej, z owych dwudziestu lat – co najwyżej dziesięć udało mu się zaoszczędzić w stosunku do swych ziemskich rówieśników. Teoretycznie – czas jego pracy nie był w sposób ścisły unormowany. Mógł w każdej chwili poddać się anabiozie, przekazując obowiązki jednemu z zastępców dowódcy. Jednak Kamil nie wyobrażał sobie, aby mógł to zrobić – przynajmniej teraz, gdy był wciąż młody i pełen zapału, a przy tym czując ciężar spoczywającej na nim odpowiedzialności.

Na specjalnym studium, przygotowującym kandydatów na stanowisko szefa zabezpieczenia załogi, dawano wciąż do zrozumienia, że są dwa powody, dla których w astrolocie znajdować się musi bystry obserwator, astronauta i detektyw, socjolog i dyplomata w jednej osobie. Pierwszy powód – to możliwość wewnętrznych tarć i konfliktów między członkami załogi. Drugi – to możliwość spotkania. Spotkania, tego pisanego przez duże,,S", o którym w skrytości marzą najdostojniejsi weterani gwiezdnych lotów, choć na pewno nie przyznaliby się głośno do swych marzeń.,,A tu oto, zamiast spotkania Obcych Istot, kolega kolegę w głowę…" -pomyślał Kamil z goryczą. Pchnął drzwi pokoju zabiegowego. Adam, dyżurny lekarz, wstał zza biurka. Przywitał Kamila uniesieniem dłoni i przysunął mu krzesło.

– Co to było, dowódco? – spytał, bawiąc się jakimś narzędziem. – Mój kolega z tej zmiany zachorował?

– Nie. Czy można tu mówić bez obawy, że ktoś nas usłyszy? – Kamil rozejrzał się po kabinie, sprawdził wyłącznik telefonu.

– Myślę, że można. Oni raczej nie słyszą. – Adam wskazał ręką przetrwalniki i przysunął się z krzesłem do Kamila.

– Co sądzisz o tym… „kosmicznym letargu"? Nim Adam zdążył odpowiedzieć, zadźwięczał sygnał telefonu.

Dzwonił Steve, dyżurny pilot.

– Adam? Przyjdź natychmiast do sekcji komputerów – powiedział – nawigator zasłabł.

Przed pulpitem programowym leżał Muf i. Zanim lekarz skończył oględziny, Kamil już wiedział. To była kolejna ofiara szaleńca.,,Czy rzeczywiście szaleńca?" -myślał przeglądając papiery i taśmy na pulpicie. Steve zbliżył się do Kamila i pociągnął go nieznacznie za łokieć. Odeszli razem w przeciwległy koniec kabiny.

– Przed kilkoma minutami Muf i zadzwonił do mnie, do sterowni. Powiedział, że przeliczył współrzędne trajektorii statku. Miał wątpliwości co do wyników. Wydawało mu się, że odkrył rozbieżności w namiarach między systemem lokacji optycznej i grawimetrami. Mówił jeszcze coś, a właściwie zaczął mówić – i urwał w pół słowa. Myślałem, że zepsuł się telefon, ale na rezerwowym kablu też nie było połączenia. Przyszedłem tutaj sprawdzić, co się stało. Znalazłem go leżącego.

– Czy był z nim ktoś podczas jego obliczeń?

– Wydaje mi się, że wspomniał o Idzie. Pomagała mu przy programowaniu.

– Gdzie jest Idą?

– Kiedy wszedłem, nie było tu nikogo oprócz Mufiego.

Kamil popatrzył za Adamem, który wywoził pacjenta w kierunku ambulatorium.

– Idź z nim – powiedział do Steve'a – ożywcie jednego z nawigatorów, bo nie damy sobie rady.

Idę zastał w jej kabinie. Uśmiechnęła się, gdy wszedł. Była ładną, szczupłą szatynką o długich włosach. Kamil lubił patrzeć na nią, kiedy schylona nad klawiaturą

wprawnie wystukiwała swoje testowe programy. Cała automatyka statku, wszystkie komputery, ten ogromny gąszcz układów cyfrowych – nie miały dla niej tajemnic.

– Usiądź – powiedziała, dotykając jego dłoni. -Zrobię ci kawę.

Podziękował i usiadł na wprost Idy. Wstała, obeszła jego fotel i stojąc tuż za nim szykowała filiżanki. Pasmo długich włosów znalazło się przy twarzy Kamila. Pociągnął lekko. Roześmiała się, zgarnęła włosy i zawiązała w węzeł. Po chwili postawiła przed nim filiżankę kawy.

– Jestem zmęczony, Ido. Poza tym mam kłopoty.

– Co się stało? – spytała, patrząc mu w oczy.

– W ciągu dzisiejszego.dnia wydarzyło się zbyt wiele. Kiedy widziałaś ostatni raz Mufiego?

– Czy… coś z nim?… – zaniepokoiła się. -Widziałam go może z godzinę temu. Przyszedł do sekcji komputerów, gdy wymieniałam bęben w szóstej sekcji pamięci. Zaczął coś liczyć, zdaje się, że poprawki kursu. Bardzo się z tym męczył, więc chciałam mu pomóc, ale podziękował. Ponieważ maszyny były sprawne, nie miałam tam już nic do roboty i przyszłam posiedzieć w domu.

– W domu… Ładnie to powiedziałaś – uśmiechnął się Kamil. – Czyżbyś rzeczywiście czuła się tu jak w domu?

– Kobieta wszędzie potrafi stworzyć dom. Pij kawę, bo wystygnie.

– Dziękuję – Kamil ujął w palce ucho filiżanki, ale przypomniał sobie o czymś jeszcze. – Aha, powiedz mi, czy jesteś pewna, że komputer jest całkowicie sprawny?

– Według mnie, tak. Testy dają prawidłowe wyniki. Ale za elektronikę ręczyć może tylko Krystyna. Ja nie mam dostępu do hardwaru.

– Wierzę twoim testom – powiedział Kamil, patrząc wciąż na Idę z trudno ukrywanym zachwytem – ty genialny cybernetyku!

– Czy wiesz – roześmiała się – że do czternastego roku życia byłam wyjątkowo tępa w naukach ścisłych?

– Wiem. Ja wiem wszystko – powiedział Kamil. – Wszystko, z wyjątkiem tego, czego chciałbym się dowiedzieć.

– To znaczy?

– Mniejsza o to. Powiem ci później.

– Nie wypiłeś kawy.

– Kawy? A, rzeczywiście… – Kamil w zamyśleniu wpatrywał się w filiżankę.

Nagle, zesztywniały wewnętrznie, spojrzał spod oka na Idę. Oczy Idy z wyrazem napięcia i oczekiwania prowadziły jego dłoń, którą sięgnął po filiżankę.

Ujął ucho naczynia palcami i niosąc je do ust, wylał całą zawartość na kolana. Była na szczęście chłodna.

– Och, przepraszam! Pochlapałem ci fotel! Jestem zmęczony. Właściwie nie powinienem już dziś pić kawy. Wybacz, Ido. Pójdę już! Dobranoc.

Pozostawił ją, zaskoczoną, z jakimś nie wypowiedzianym słowem na ustach.

W swojej kabinie pośpiesznie zdjął spodnie i z mokrej kawowej plamy wyżął kilka kropel do szklanego naczyńka.

,,To ona. Nie do wiary, ale to ona. Dlaczego? – powtarzał w myślach, wracając z laboratorium analitycznego. – Wtedy i teraz ten sam środek nasenny".

Zdobył nareszcie to, o czym myślał przez cały dzisiejszy dzień – jakiś ślad, punkt zaczepienia. Teraz jednak napadły go wątpliwości. Czy dwukrotna próba uśpienia go przez Idę musi mieć związek z przypadkami Erwina i Mufiego? Czy ta miła, zrównoważona dziewczyna wygląda na wariatkę, która chce obezwładnić załogę astrolotu?

Umysł Kamila działał ospale. Kilkanaście godzin bez odpoczynku dawało się we znaki. Ale teraz nie mógł pozwolić sobie na chwilę słabości. Wydobył z kieszeni dwie pastylki agenu i połknął. Sięgnął do notatnika, przerzucił kilka ostatnich stron, a potem z głową wspartą na dłoni, snuł dalej łańcuch przypuszczeń, notując od czasu do czasu urywki myśli.

A jednak wszystko zaczyna się układać w logiczny ciąg wydarzeń. Przypuśćmy, że ktoś (nie szaleniec, ale po prostu „ktoś") chce zakłócić tok podróży astrolotu. Najpierw fałszuje dane namiarowe. Jak wrobi, zastanowię się później. Na pewno jest na to sposób. A zatem, astrolot zbacza z kursu, po wystartowaniu z Kappy, oczywiście.

Erwin jest dobrym nawigatorem. Nie ufa jednostronnym namiarom standardowym. Sprawdza kurs różnym i metodami. Odkrywa nieścisłości. W chwili gdy jest już pewien omyłki i chce mi o tym zameldować, zostaje unieszkodliwiony. To logiczne.

Potem – Muf i. Erwin wspomniał mu o swoich podejrzeniach. Mufi nie zdąża przekazać pilotowi obliczeń. Zostaje zaskoczony przy pulpicie komputera. Jego obliczenia skasowano, on sam zapada w śpiączkę.

Idą – z tytułu swych funkcji – kręci się zwykle w okolicach sekcji komputerów. Ona też - ponad wszelką wątpliwość, usiłuje dwukrotnie uśpić mnie, ponieważ zdaje sobie sprawę, że mimo wszystko musiały jednak do mnie dotrzeć szczątkowe informacje o fałszywym kursie. Więc Idą. Tylko ona. Fakty układają się ładnie. Ale środki? Jak wprawia ludzi w stan bezwładu, z którego wyprowadzić ich nie potrafią nasi lekarze? A cele, motywy?

Jakimi motywami może kierować się uczestnik wyprawy międzygwiezdnej, który powoduje odchylenie kursu statku od planowanej trasy? Jeśli nie jest szaleńcem, to… Nie, to zupełny nonsens! Co powinienem teraz zrobić? Przede wszystkim dowiedzieć się, jak wygląda sprawa odchylenia kursu statku. Wprowadzić poprawkę i wrócić na właściwy szlak. Ale do tego potrzeba nawigatorów i pilotów, do których mógłbym mieć zaufanie.

Steve? Nie mam podstaw, by mu nie ufać, ale on też był na Kappie. Podobnie jak Idą. Zaraz, zaraz. A ci dwaj, uśpieni na Kappie? Dlaczego ich unieszkodliwiono? Przecież zmiana kursu nastąpiła później, nie mogli niczego wiedzieć.

Czyżby wszystko zaczęło się wcześniej? Oni coś wiedzieli! Dowiedzieli się o tym właśnie tam, na planecie układu Tamiry. Kto pozostał jeszcze z tej siódemki, którą sobie wytypowałem jako podejrzaną? Idą, Anna, Piotr, Krystyna, Brian. Ewentualnie także Steve, choć jego należy raczej wykluczyć. Muszę jutro porozmawiać ze Stevem…

Kamil odczuwał dokuczliwą senność. Pastylki przestawały działać. Wiedział, że musi jeszcze coś zrobić, coś postanowić. Jeśli zaśnie, jeśli pozwoli sobie na chwilę bezczynności, może wydarzyć się coś nieodwracalnego.

Wyszedł z kabiny, zamykając starannie drzwi na klucz. Systematycznie obszedł wszystkie stanowiska. Dyżurni specjaliści byli na swoich miejscach. Zmiennicy odpoczywali w kabinach mieszkalnych. Statek żył normalnym trybem.

Na końcu zapukał do kabiny Idy. Nikt nie odpowiedział, pchnął więc drzwi. Nie były zamknięte, lecz Idy nie znalazł w środku. Stał przez chwilę, niezdecydowany, w progu, wreszcie wycofał się na korytarz.

Spostrzegł ją, wracającą z kąpieli. Miała wilgotne włosy. Była ciasno owinięta płaszczem kąpielowym.

– Nie śpisz? – spytała wesoło, podchodząc blisko i patrząc mu w oczy.

– Nie wypiłem przecież tej kawy! – powiedział szorstko i w tej samej chwili spostrzegł, jak jej zielonkawe oczy umknęły gdzieś w bok. – Nie wypiłem twojej kawy – powtórzył.

– Wybacz! – powiedziała przymilnie, chwytając jego dłoń. – Nie mogłam patrzeć, jak niszczysz swój organizm. Chciałam ci pomóc. Powinieneś nareszcie wypocząć!

Kamil zawahał się, patrząc w jej piękne oczy. Milczał przez chwilę, zachwiany w powziętych przekonaniach. Czyżby tylko o to jej chodziło? Chciała podstępem dopomóc mu zasnąć? A tamci? Prawda, ich nie usypiano pastylkami, tylko po prostu…

– Nie, Ido – powiedział, biorąc się w garść – teraz już za późno na dociekanie. Proszę, wejdź do kabiny i nie wychodź, dopóki ci nie pozwolę.

Pchnął ją lekko. Weszła bez oporu. Kamil zaszyfrował zamek według własnego kodu i zatrzasnął za nią drzwi.

„Przekonamy się" – pomyślał i wrócił do swojej kabiny.

7

Obudził się po ośmiu godzinach twardego snu. Wywołał sterownię i wysłuchał meldunku dyżurnego pilota. Według jego relacji lot był zgodny z założonym kierunkiem, trwało rozpędzanie astrolotu z przyspieszeniem półtora,,g". Kamil zapytał o Steve'a. Powiedziano mu, że odpoczywa, lecz za pół godziny ma objąć służbę.

Steve już nie spał; gdy Kamil wszedł do jego kabiny, liczył coś przy pomocy kieszonkowego arytmometru. Minę miał nieco zakłopotaną.

– Wiesz – powiedział, nie podnosząc głowy znad stołu i notując coś na skrawku papierowej taśmy – oni obaj mieli chyba rację. Tu jest jakaś nieścisłość…

– Może wyjaśnisz mi wreszcie, o co właściwie chodzi? – zniecierpliwił się Kamil. – Wszyscy od wczoraj bąkają coś o nieścisłościach kursu, a statek leci dalej. Wytłumacz mi, dlaczego nie wprowadzicie poprawki kursu, dopóki zboczenie jest niewielkie?

– Posłuchaj – powiedział Steve, pociągając Kamila w stronę krzesła. – Usiądź i posłuchaj. Wiesz zapewne, na czym opiera się nawigacja kosmiczna?

– Tyle to chyba wiem. Kierunek ruchu wyznacza się przez pomiar kątów między osią astrolotu a kierunkami co najmniej trzech dostatecznie jasnych, odległych gwiazd lub galaktyk.

– Najprościej mówiąc, na ekranie namiarowym te trzy kierunkowe obiekty muszą zajmować stale to samo

położenie – dokończył Steve. – Ten warunek jest zachowany przez cały czas, od chwili startu z okolic Kappy. Wszelkie odchylenia od właściwego kierunku są samoczynnie korygowane przez układ dysz sterujących. Zresztą, gwiazda będąca celem naszej podróży, choć zbyt słaba, by mogła służyć za przewodnika dla automatycznych urządzeń sterowniczych, jest już dobrze widoczna na ekranach dzięki silnej emisji w podczerwieni. Dopóki zachowujemy właściwy kierunek, gwiazda ta znajduje się, oczywiście, dokładnie w środku ekranu, w punkcie przecięcia pionowej jego osi z poziomą.

– Gdzież więc, u licha, ta rozbieżność, o której mówisz?

– Nie zgadza się z obliczeniami pozycja Tamiry. Wystartowaliśmy z jej układu stycznie do orbity Kappy, mając Tamirę, że tak powiem, za burtą, czyli z boku. W miarę oddalania powinna przesuwać się do tyłu i po pewnym czasie znaleźć się prawie dokładnie za rufą. Tymczasem grawimetry wykazują, że kąt, jaki tworzy oś rakiety z kierunkiem na Tamirę, maleje zbyt wolno.

– Błąd w obliczeniu prędkości statku?

– Wykluczone. Sprawdziłem wszystkie zapisy prędkości i przyspieszeń.

Kamil przymknął oczy. Próbował wyobrazić sobie w przestrzeni astrolot i otaczające go ciała niebieskie.

– Więc mówisz… że kierunek lotu zgadza się z namiarem optycznym… – powiedział.

– Trudno nie wierzyć nawet własnym oczom!

– Oczom… Hm. Kiedy patrzymy na ekran, widzimy na nim gwiazdy za pośrednictwem kilku urządzeń, które mogą zniekształcać właściwy obraz. Światło gwiazdy, do której zmierzamy, dociera do paraboloidalnego zwierciadła teleskopu, umieszczonego na kadłubie statku. Oś optyczna teleskopu powinna być równoległa do osi astrolotu.

– To jest warunek dokładności naprowadzenia statku na kurs. Dlatego teleskop stanowi konstrukcję sztywno spojoną z kadłubem.

– Przypuśćmy, że tak jest.

– Oczywiście, że tak jest! – Steve niecierpliwie wzruszył ramionami. – Do czego zmierzasz?

– Promień światła gwiazdy, odbity od zwierciadła teleskopu, trafia w obiektyw kamery wizyjnej – ciągnął Kamil. – Czy kamera jest sztywno umocowana w osi optycznej teleskopu?

– Ustawia się ją bardzo dokładnie.

– …i blokuje w określonym położeniu? Ale mogłaby odblokować się i odchylić nieco od właściwego kierunku?

– Powiedzmy, że tak, mogłaby. Na przykład wskutek uderzenia meteorytu w podstawę. Ale to zupełnie nieprawdopodobne. Poza tym, optyczny układ namiarowy składa się z czterech teleskopów i dopiero identyczność obrazu na czterech ekranach jest warunkiem uznania namiaru za prawidłowy. Trudno przypuścić, że wszystkie kamery równocześnie odchyliły się od właściwego kierunku, i to w identyczny sposób!

– A jeśli tak jest rzeczywiście? – Kamil bacznie obserwował twarz Steve'a.

– Bzdura! Taki przypadek jest zupełnie nieprawdopodobny! Czy nie możesz tego zrozumieć? Nieprawdopodobny!

– A jeśli to nie przypadek?! – rzucił Kamil ostro.

– Coo? – Steve wytrzeszczył oczy, sens tych słów przeraził go. Teraz dopiero pojął, do czego zmierza Kamil. – Sądzisz, że… ktoś celowo… Nie, to niemożliwe! Ale jeśli tak sądzisz, to widocznie masz podstawy. Więc dobrze, chodźmy. Wyjdziemy na kadłub i sprawdzimy! Chodź, sprawdzimy naocznie!

Pociągnął Kamila w stronę drzwi. Kamil zawahał się nieznacznie, przystanął.

– Nie, nie trzeba. Sprawdzimy inaczej. Jest sposób.

– Jak to sobie wyobrażasz?

– Rotacja. Dokonamy obrotu statku wokół osi podłużnej. Jeśli osie czterech kamer są dokładnie równoległe z osią rakiety, obrazy docelowej gwiazdy na ekranach nie powinny zmienić położenia. Jeśli nie są równoległe – to obraz gwiazdy zatoczy okrąg. Tym większy, im większe jest odchylenie kursu od właściwego kierunku.

– Kamil! – w głosie Steve'a zabrzmiało szczere uznanie. – Brawo! Zawsze uważałem cię za…

– Za ignoranta w naukach technicznych, pozbawionego w dodatku wyobraźni przestrzennej – dokończył Kamil.

– Nie, nie! – Steve zaprzeczył gorąco. – Po prostu miałem cię za kompletnego humanistę! Chodźmy do sterowni! Musimy przeprowadzić tę próbę.

Wszystkie cztery układy teleskopowe są rozregulowane w identyczny sposób. Odchylenie kątowe wynosi ponad ćwierć radiana. Aż wierzyć się nie chce, że dopiero teraz, po trzech tygodniach od startu z orbity Kappy, nawigatorzy zauważyli ten błąd. Inna sprawa, że nikt nie dopuszczał myśli o świadomym sabotażu. W pierwszej fazie wyjścia z granic układu nawigacja opierała się na innych przyrządach i pomiarach, kamery teleskopów gwiazdowych były wyłączone, by nie oślepły od refleksów światła Tamiry. Dopiero gdy statek wymanewrował poza zasięg pól grawitacyjnych, włączono je i według nich zorientowano statek w przestrzeni. Teraz z kolei grawimetry i radary przestały odgrywać rolę, i gdyby nie „nadgorliwość" Erwina, długo jeszcze moglibyśmy lecieć fałszywym kursem. Ten, komu zależało na zmianie kursu lotu, doskonale znał całą procedurę wyjścia na gwiezdny szlak. Jego szaleństwo jest zbyt metodyczne, by mogło być naprawdę szaleństwem!

Cóż więc pozostaje? Kim jest ów nieuch wytny spra w-ca tylu wydarzeń? Czy jest nim jakaś niewidzialna istota, która wtargnęła do wnętrza astrolotu, gdy opuszczaliśmy Kappę? Czy to ktoś z nas? Czy Idą ma z tym coś wspólnego? Trzymam ją w zamknięciu i wciąż nie wiem, co robić dalej.

Na szczęście bezwzględne odchylenie od kursu nie jest jeszcze zbyt duże. Korygujemy tę omyłkę, wracając na właściwy tor. Kazałem sprawdzić, dokąd zawiódłby nas ten fałszywy kurs. Okazuje się, że donikąd. W odległości do dwustu lat świetlnych nie leży na tym kierunku żadna gwiazda. Może nie był to ostateczny kierunek, w jakim chciał się udać sprawca.

Kim on jest? Odrzucam te bzdury o niewidzialnym intruzie z Kosmosu. A zatem – to ktoś z nas. Ale – dlaczego człowiek miałby powziąć zamiar porwania statku kosmicznego i uprowadzenia winnym, niż planowany, kierunku?

Czyżby ktoś z nas n i e był człowiekiem? Chyba to bzdura, ale przy braku pewności muszę i taki wariant brać pod uwagę…

Kamil rozsunął ciężkie, podwójne drzwi i zagłębił się w mrok panujący w wąskim przejściu, prowadzącym do sekcji głównego napędu. Idąc wzdłuż wielobarwnych pęków rur i kabli, dotarł do maleńkiej niszy, gdzie mieściło się stanowisko kontroli gammatronów. Fotel przed tablicą kontrolną był pusty. Kamil spojrzał w dół, w głąb słabo oświetlonego zejścia, prowadzącego na niższe poziomy, do hali silników fotonowych. Przez ażurowe podłogi poszczególnych poziomów widać było kilka niższych kondygnacji. Na samym dnie rozpościerała się matowa, szara płyta – ostatnia warstwa osłon fotoreaktora.

Nie widząc nikogo w pobliżu, Kamil zszedł na niższy poziom i rozejrzał się po zakamarkach pomiędzy stalowymi zbiornikami. Powietrze, chłodne i suche, drżało od niskiego poszumu kabli elektrycznych i pulsowało rytmem pomp tłoczących skroplony hel. W dole, za szarą płytą i kilkoma warstwami osłon, drzemała cała potęga astrolotu: ogromny zasób energii w małym, niepozornym pojemniku. W Kamilu, ilekroć znalazł się w pobliżu tego miejsca, zawsze budził się mimowolny lęk. Proces rozkładu materii kojarzył się w umysłach ludzi z nie tak dawną jeszcze przeszłością ludzkiej cywilizacji. Przeczuwana przez pesymistów, straszliwa w samych założeniach, broń,,D" nigdy na szczęście nie powstała. Stabilizowana reakcja przemiany materii w energię służyła już tylko jako najwydajniejsze źródło energii do napędu statków międzygwiezdnych.

Na samym dole, u stóp schodków łączących poszczególne kondygnacje maszynowni, zajaśniał żółty kombinezon. Kamil, przekrzykując szum, zawołał. Spod ochronnego kasku błysnęła jasna plama twarzy wzniesionej ku górze. Stojący na dole uniósł dłoń i ruszył schodkami w górę. Kamil poznał Piotra, który wspinał się powoli, przystając na każdym podeście i ogarniając wzrokiem poszczególne poziomy.

Kamil lubił Głównego Inżyniera Napędu. Lubił go za jego powściągliwość graniczącą z nieśmiałością i za pogodne usposobienie. Piotr miał bardzo dobry wpływ na swoje otoczenie. Sam nigdy nie bywał przyczyną konfliktów, nie sprawiał żadnych kłopotów dowództwu ani współpracownikom. Dla Kamila taki członek załogi był ideałem.

– Czy to inspekcja stanu bezpieczeństwa pracy? – zażartował Piotr, lekko zdyszany po wspinaczce. -Melduję, że wszystko „gra": kask na głowie, maska tlenowa u boku.

Poklepał się po kasku i po pokrowcu maski, zawieszonym u pasa.

– Trochę tu gorąco – powiedział Kamil, ocierając czoło.

– Stoisz przy kolektorze ciepłej wody. Chodźmy do dyżurki, tam jest lepsza klimatyzacja.

Piotr zdjął hełm i przygładził długie, ciemne włosy. Spojrzał na Kamila dużymi, czarnymi oczami, zawsze lekko zdziwionymi, i uśmiechnął się.

– Nie mogę obiecać na pewno, ale postaram się, żeby nie było więcej kłopotów z moją sekcją – powiedział, biorąc Kamila pod łokieć i prowadząc na górę, do dyżurki.

– Nie o to chodzi, Piotrze. Przychodzę w innej sprawie.

Usiedli przy pulpicie kontrolnym, Piotr włączył wentylator i podał Kamilowi szklankę chłodnego napoju. Milczał i czekał na wyjaśnienie celu wizyty.

– Mamy pewne kłopoty – zaczął Kamil.

– Słyszałem. Nowe przypadki śpiączki?

– Właśnie. Ale to nie wszystko. Ktoś rozstroił układ namiarowy…

– Więc jednak „ktoś"… Myślałem, że to było przypadkowe uszkodzenie.

– Wykluczone. To celowa robota, bardzo dokładnie wykonana.

– Wierzyć się nie chce. – Piotr pokręcił głową, jakby nie mógł pogodzić się ze stwierdzeniem Kamila. – Czy potrafisz to jakoś wyjaśnić? Kto mógł to zrobić?

Kamil rozłożył ręce.

– Nie mam pojęcia. Mógł to zrobić każdy z nas. Wyjście na zewnątrz, na korpus astrolotu, nie jest sprawą trudną. Poza tym potrzebny był tylko klucz do nakrętek i duży śrubokręt.

– Narzędzia mechaniczne są u mnie w magazynie, ale w praktyce każdy może skorzystać z nich w dowolnej chwili – powiedział Piotr.

– Postaraj się, żeby nikt nie używał ich bez twojego zezwolenia.

Kamil wstał. Piotr spojrzał na zegar.

– Koniec mojego dyżuru – powiedział. – Bądź łaskaw po drodze obudzić Luisa, pewnie jeszcze śpi. Powinien już tu być.

Kamil kiwnął głową i powoli ruszył ku wyjściu.

– Aha, miałem cię jeszcze spytać… – powiedział Piotr z ociąganiem – miałem spytać o Idę. Dlaczego ją uwięziłeś?

– Zarządziłem areszt domowy. Drobne wykroczenie dyscyplinarne. Zresztą nie ma już o czym mówić. To sprawa tylko między mną a Idą.

– Myślałem, że to ma jakiś związek ze sprawą fałszywych namiarów.

– Nie. Przyślę ci tu zaraz Luisa.

Kamil wyszedł pospiesznie z maszynowni. Przechodząc obok drzwi kabiny Luisa zapukał i wszedł. Drugi Inżynier Napędu leżał na tapczanie. Kamil potrząsnął

go za ramię. Zapalił światło i jeszcze raz potrząsnął śpiącym. Jego twarz była rozluźniona, mięśnie wiotkie. Kamil zmierzył tętno, posłuchał słabego, lecz równomiernego rytmu oddechu.

,,Chyba znów to samo" – pomyślał i zatelefonował do lekarza, a potem szybko pobiegł w kierunku kabiny Idy. Drzwi były zamknięte, tak jak pozostawił je, gdy wychodził stąd przed godziną po dostarczeniu obiadu swemu więźniowi. Z ulgą zapukał i otworzył drzwi. Idą czytała książkę. Spojrzał przelotnie na tytuł. Była to jakaś stara, sentymentalna powieść.

– Przepraszam cię, Ido – powiedział półgłosem. – Jesteś wolna. Musiałem to zrobić, wybacz. Uśmiechnęła się bez cienia ironii.

– Ależ, drogi Kamilu, nie musisz się usprawiedliwiać! Przecież domyślam się, że nie zrobiłeś tego, aby mi sprawić przykrość. Widocznie to było konieczne. Jeśli w drzwiach naszych kabin mieszkalnych zainstalowano zamki cyfrowe zamykane z zewnątrz – to widocznie czasem jest to konieczne. Kabina, w której mieszkają dowódca i jego zastępcy, nie ma takiego zamka. Stąd wniosek, że miałeś prawo mnie zaniknąć.

– Widzisz… – Kamil w obecności Idy czuł się zawsze nieco zmieszany. – To wszystko z powodu tych wypadków śpiączki… Ale teraz znowu Luis… a ty byłaś przez cały czas tutaj.

– Jednym słowem, mam „żelazne alibi", jak to się mówi w kryminalnych powieściach.

– Lubisz czytać powieści kryminalne?

– Nie bardzo. Wolę bajki.

Kamil pomyślał, że Idą żartuje, ale ona powiedziała to zupełnie poważnie.

– Zawsze lubiłam bajki. Dawno temu, kiedy byłam zupełnie mała…

– To rzeczywiście dawno! – Kamil roześmiał się szczerze – bo teraz jesteś już okropnie stara.

Idą zmieszała się jakby, ale też uśmiechnęła się i powiedziała:

– Już naprawdę nie wiem, ile mam lat. Wszystko przez te przetrwalniki, prędkości podświetlne i przyspieszone nauczanie…

Kamil stał chwilę bez ruchu, wciąż z poczuciem winy. Zdawał sobie sprawę, że wszelkie dalsze wyjaśnienia z jego strony nie mają sensu. Powiedział więc tylko:

– Cieszę się, naprawdę bardzo się cieszę, że nie masz nic wspólnego z uśpieniem tych pięciu osób.

– Ja też się cieszę, że doszedłeś do takiego przekonania – powiedziała, gdy był już w progu.

Odwrócił się, by spojrzeć na nią jeszcze raz. Wydało mu się, że dostrzegł melancholijny, a może nawet smutny wyraz jej twarzy. Patrzyła w jego kierunku, ale nie na niego, a jakby poprzez niego, przez otwór drzwi i jeszcze dalej.

„Zdaje się, że zrobiłem głupstwo. Osobiste głupstwo, oczywiście. Bo służbowo – postąpiłem zgodnie z logiką" – pomyślał.

W myślach rozważył raz jeszcze dotychczasowe swoje hipotezy. Wydobył notes i z listy podejrzanych skreślił imię Idy. Przy imieniu Piotra zatrzymał się, lecz po zastanowieniu – pozostawił je na liście. Nie zdecydował się również na skreślenie Steve'a. Zamknął notatnik i zaczął przechadzać się korytarzem. Przyłapywał się coraz częściej na tym, że za lada szelestem sprężał się cały, sięgając dłonią do kolby pistoletu, który nosił stale przy sobie.

8

Po umieszczeniu w przetrwalniku kolejnej ofiary,,śpiączki" Kamil raz jeszcze zastanowił się nad słusznością swoich wniosków. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że popełnia wciąż jakiś błąd w rozumowaniu. Czy słusznie wiąże „śpiączkę" ze sprawą fałszywego kursu astrolotu? Na czym opiera swe przekonanie, że „śpiączka" była wynikiem celowego działania kogoś z załogi? Czy w ogóle człowiek może posiadać tego rodzaju umiejętności hipnotyczne, aby wprowadzić drugiego człowieka w stan głębokiej utraty świadomości – przy równoczesnym prawidłowym funkcjonowaniu całego organizmu? Gdyby przyjąć, że jest to możliwe, wszystkie dotychczasowe tajemnicze wydarzenia można by przypisać działalności maniaka.

Jedno w tym wszystkim było dla Kamila pocieszające: udowodnił sobie, że Idą nie miała nic wspólnego ze „śpiączką". Historia z proszkami nasennymi, po wyjaśnieniach Idy i w zestawieniu z ostatnimi wydarzeniami, była teraz bez znaczenia. Używanie środków farmakologicznych nie leżało najwyraźniej w zwyczajach hipotetycznego maniaka. Nie były mu one widać potrzebne dla osiągnięcia celu.

O ile rzeczywiście istniał ktoś taki, opętany chęcią uprowadzenia astrolotu, licho wie dokąd…

„Śpiączka" nie mogła być rozprzestrzeniającą się wśród załogi chorobą przeniesioną z planety Kappa. Kamil odrzucił zdecydowanie tę myśl, choć początkowo brał ją pod uwagę. Zbyt wyraźne było powiązanie jej z wykryciem niezgodności kursu statku. „Śpiączce" ulegli właśnie ci, którzy pierwsi dowiedzieli się o błędnych namiarach kierunku lotu. Gdy sprawa stała się wiadoma innym osobom, domniemany szaleniec zaprzestał na pewien czas swej działalności. Kamil przeczuwał jednak, że musi nastąpić dalszy ciąg, jakieś nowe wydarzenia.

Przypadek Luisa, Drugiego Inżyniera Napędu, wyglądał na początek realizacji nowego planu. Należało spodziewać się dalszych kłopotów – może właśnie w Sekcji Napędu, przy silnikach głównych… Czyżby Luis dowiedział się o czymś lub coś podejrzewał?

Kamil czuł, że wkracza na wydeptany przez samego siebie szlak myślowej rutyny, szukając analogii i prawidłowości w działaniach nieznanego przeciwnika. Przyłapując się na tym, zaniechał dalszych dociekań i przewidywań. Postanowił zaczekać na nowe fakty. Na razie bowiem nic nie zakłócało zwykłego porządku. Program lotu nie był naruszony, a zdwojona dokładność kontroli jego przebiegu gwarantowała, że każde zakłócenie -celowe lub przypadkowe – zostanie natychmiast wykryte.

Wykluczenie Luisa z załogi nie pociągnęło za sobą praktycznie żadnych skutków – jeśli pominąć uwolnienie Idy z aresztu domowego, ale to było dla Kamila raczej ulgą niż kłopotem. Zgodnie ze swoim planem nie zwitalizował dublera na miejsce Luisa, organizując pracę w sekcji napędu w dwuosobowym składzie, na dwie zmiany. Pragnął w ten sposób ograniczyć do minimum liczebność załogi czuwającej, aby tym łatwiej mieć wszystko i wszystkich pod dyskretną obserwacją.

Bardzo szybko przekonał się, że jego obawy dotyczące dobrych stosunków między nim i Idą były bezpodstawne. Dziewczyna rzeczywiście odniosła się z pełnym zrozumieniem do postępowania Kamila. Wyglądało na to, że podziela jego poglądy na sprawę „śpiączki" i innych nieprzewidzianych wydarzeń. Kamil wprawdzie nie dzielił się z nią swymi spostrzeżeniami – po

prostu dla zasady, bo założył sobie, że nie będzie nikogo wtajemniczał bardziej, niż to konieczne. Jednakże Idą sama zdawała się trafiać w tok jego myśli i wygłaszała poglądy, z którymi w duchu musiał się zgadzać.

Podczas dyżurów Idy w Sekcji Komputerów Kamil zaglądał tam często i na długo. Przestał już nawet walczyć z sobą i ze swą chęcią przebywania w pobliżu tej dziewczyny. Lubił ją coraz bardziej, a może nawet bardziej, niż lubił… Choć zawsze ostrożny i trzeźwy, w tym przypadku chwilami zatracał ten swój sceptycyzm i każde jej dłuższe spojrzenie tłumaczył sobie jako objaw wzajemnej sympatii.

Wstrząsem dla Kamila stało się odkrycie, że jest o nią zazdrosny. Początkowo była to zazdrość bezosobowa, dotycząca absolutnie wszystkich, dla których Idą, zgodnie ze swą naturą, była uprzejma i miła. Później dopiero – zupełnie bez udziału świadomości – skoncentrował swą zazdrość na osobie Piotra. Wydawało mu się, że tych dwoje łączy jakaś szczególna więź, choć właściwie nie potrafiłby wskazać żadnej podstawy do takich przypuszczeń. Drażniły go ich przelotne spotkania, krótkie wymiany słów na zupełnie obojętne lub zgoła służbowe tematy, czy wreszcie nawet wzmianki Idy na temat Piotra.

Kamil zwalczał w sobie, jak potrafił, głupie uczucie bezpodstawnej zazdrości, ale szło to niezbyt łatwo. Czuł, że brak mu odporności psychicznej w tej właśnie dziedzinie. Dotychczas – w okresie poprzedzającym start ekspedycji, a także w czasie jej trwania – dziewczyny były dla Kamila obiektami należącymi do drugiego planu w jego polu widzenia. Widział nie Idę, Krystynę czy Annę – a przede wszystkim – cybernetyka, elektronika, mechanika…

Kolegami jego w czasie studiów i przygotowań byli wyłącznie mężczyźni. Wymagał tego szczególny charakter funkcji szefa zabezpieczenia załogi w astrolocie, a tym bardziej charakter owej drugiej specjalności, o której nie mówiło się głośno: specjalisty do spraw Kontaktu.

Gdy Kamil poznał Idę, tuż przed startem wyprawy w kierunku Hares, był od niej młodszy o dwa lata. Wydała mu się od razu wyjątkową dziewczyną, lecz w euforii pierwszych dni podróży nie miał nawet czasu poznać jej bliżej. Później widywali się w czasie trzymiesięcznych okresów pełnienia przez nią służby, poprzedzielanych całymi latami anabiozy. W chwili startu z układu Tamiry Kamil był już o kilka lat starszy od Idy, lecz mimo to wciąż widok dziewczyny onieśmielał go nieco. Teraz, po uwolnieniu jej z kilkudniowego „aresztu domowego" i oczyszczeniu z podejrzeń, Kamil starał się, jak mógł, zatuszować ewentualne złe wrażenie. Każdą wolną chwilę spędzał, o ile to było możliwe, w pobliżu jej stanowiska, szukając niekiedy pretekstu do dłuższych rozmów.

– Wydaje mi się – powiedział Kamil wchodząc do Sekcji Komputerów – że nareszcie wszystko wróciło do normy. Chciałbym teraz zająć się sprawą uśpionych kolegów. Może wreszcie uda się nam znaleźć sposób na przywrócenie im świadomości. Będę musiał zwitalizować kilku naukowców, może zdołają coś zdziałać. Czasu mamy sporo.

– Jesteś optymistą, Kamilu! – Idą powiedziała to z ledwo dostrzegalnym uśmiechem. Siedziała przed pulpitem komputera, długie włosy spływały po błękitnej tkaninie kombinezonu. Wyglądała wyjątkowo ładnie i Kamil od razu stracił wątek, zapominając, z czym przyszedł.

– Optymistą? A pewnie że tak! – powiedział, nie odrywając od niej oczu. – Pesymiści nie powinni wyruszać w dalekie podróże. Ja osobiście wierzę, że uda się nam ta wyprawa. Czy bez takiego przekonania mógłbym w niej uczestniczyć?

– Kosmos zupełnie nie zwraca uwagi na to, w co wierzymy lub nie wierzymy – powiedziała Idą cicho. -Wszystko, co nas w nim czeka, to nie są żadne niespodzianki i pułapki, zastawiane na nas. Po prostu Kosmos

jest taki, jaki jest, pełno w nim rzeczy i zjawisk, których istnienia człowiek nie potrafi wykryć, dopóki nie spotka ich na swej drodze.

– Na to nie ma rady. Tylko literacka fantazja może pozwolić sobie na przewidywanie tego, co odległe o dziesiątki lat świetlnych.

– Jeśli chcesz, opowiem ci, jak wygląda Zimna Gwiazda – powiedziała Idą nagle.

Kamil spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem.

– Ach, prawda – uśmiechnął się. – Mówiłaś mi, że lubisz bajki. Na temat Zimnej Gwiazdy powstało wiele opowiadań fantastycznonaukowych albo wprost fantastycznobajkowych.

– Tego na pewno nie znasz.

– Opowiedz. Może nie znam – powiedział, siadając obok niej. Było mu obojętne, o czym opowie Idą – byle mógł słyszeć jej głos i patrzeć na nią z bliska.

– Wydarzyło się to w siedemnastym okresie dziewiątego cyklu, w cztery rotacje po powrocie Wielkiej Wyprawy…

– A cóż to za dziwne miary czasu? – roześmiał się Kamil. – Kiedy to właściwie było?

– Od razu widać, że nie interesowała cię zbytnio fantastyka naukowa. – Idą pokiwała głową z politowaniem. – Tak się właśnie pisze, żeby nie było wiadomo, kiedy. Słuchaj dalej.

„Potężny grawistat ostro hamował, zataczając szeroką pętlę wokół zimnej gwiazdy klasy „Ro-a", którą ze względu na niewielkie wymiary i niską temperaturę powierzchni należałoby raczej zaliczyć do planet, gdyby nie „drobny" szczegół: obiekt ten był samotnym ciałem, nie krążącym wokół żadnej „prawdziwej" gwiazdy.

Był jednak gwiazdą, mimo że w skali temperatur zajmował skrajną pozycję w klasie,,Ro-a". Na jego powierzchni istniała nawet woda w stanie ciekłym i lotnym. Ta właśnie woda, tworząc mglisty, gęsty woal wokół gwiazdy, nie pozwalała dojrzeć jej powierzchni.

Załoga grawistatu, obserwując w podczerwieni zwały mgły, starała się sprowadzić swój pojazd na niską orbitę – nie na tyle niską jednakże, by zawadzała ona o rozrzedzone górne warstwy atmosfery.

Nie wystrzelono sond automatycznych. Można było z góry przewidzieć, że nie zdołają powrócić, podobnie jak kilkanaście poprzednich, wysłanych jeszcze w czasie lotu.

Strumień promieniowania cieplnego, bijący od gwiazdy, świadczył o tym, że w jej wnętrzu dopala się – a może rozpala dopiero – egzotermiczna reakcja, której natura nie była jeszcze znana uczonym przybyłym w komorach witalnych grawistatu.

Teraz, gdy pojazd krążył wokół zimnej gwiazdy, lokatory falowe obmacywały jej powierzchnię poprzez warstwę nieprzejrzystej atmosfery. Wyniki tych badań, analizowane przez komputery wespół z umysłami najtęższych specjalistów, były niezbyt jasne i niekompletne. Rodziły się z nich przeciwstawne teorie i poglądy.

Powierzchnia gwiazdy wydawała się być w stanie stałym, miała strukturę ziarnistą na podłożu litej skały. Jednakże na tej powierzchni nieustannie działo się coś bliżej nieokreślonego, co zmieniało z chwili na chwilę obrazy falogramów.

Widmo emisji światła zimnej gwiazdy kończyło się na podczerwieni. Na krótszych falach nie było już nic widać. Gwiazda stanowiła podczerwoną plamę na tle czerni otaczającej ją przestrzeni. Dla zbliżającego się do niej pojazdu była czarnym krążkiem, którym zalepiono fragment gwiaździstego nieba. Ożywała dopiero obserwowana w podczerwieni, odcinając się wyraźnie od tła. – Będziemy próbowali zejść małym ładownikiem poniżej chmur, a w razie, gdyby sięgały do samej powierzchni – wylądować – zadecydował dowódca grawistatu. – Dwóch z was musi przenieść się do komór ładownika. Akcja jest ryzykowna, choć ładownik zostanie dodatkowo opancerzony i wyposażony w reflektory oświetlające. Nie wyznaczam załogi, proszę o zgłoszenie się dwóch ochotników.

Chętnych było kilku. Dowódca wybrał O'erla i U-mii, którzy natychmiast przenieśli się do ładownika.

Grawistat zszedł po linii spiralnej tak nisko, że zewnętrzne detektory materii zawarczały ostrzegawczo, sygnalizując obecność rozrzedzonego gazu. Temperatura powłoki pojazdu wzrosła gwałtownie.

Ładownik oderwał się powoli od korpusu grawistatu i nabierając prędkości, ukośnym ślizgiem wniknął w gęsty obłok atmosfery. Grawistat powrócił na pierwotną orbitę, nakierowując anteny odbiorcze i lokalizatory w stronę, gdzie na powierzchni planety powinien osiąść ładownik. Łączność z jego załogą, w pierwszych chwilach zupełnie dobra, zaczęła słabnąć bardzo szybko, w miarę jak maleńka rakieta zagłębiała się w obłoki pary wodnej w strefie nasycenia.

– Tłumienie fal radiowych typowe – zameldował radiooperator. – Jeśli wszystko będzie przebiegało tak, jak w przypadku sond automatycznych, to łączność przerwie się, zanim osiągną powierzchnię.

– Nie ma na to rady – powiedział dowódca. – W razie niebezpieczeństwa pozostaje im tylko możliwość wystrzelenia boi z nadajnikiem alarmowym. Czy drugi ładownik jest gotowy?

– Leży w komorze startowej – zameldował pilot. – Jaki będzie skład drugiej załogi, gdyby trzeba było udzielić im pomocy?

– Ht-f i ja – powiedział dowódca.

Ładownik przebijał się przez gęste zwały pary skraplającej się na jego pancerzu. W miarę zbliżania się do powierzchni, chmury rzedły, zamieniając się w mglisty opar.

– Lądujemy – powiedział O'erl i włączył hamowanie.

Echosonda wykazywała, że w dole rozpościera się znaczny obszar gładkiej i dość twardej powierzchni. Rakieta osuwała się łagodnie, zawisła na chwilę tuż nad powierzchnią i powoli przysiadła na amortyzujących podporach.

– Oświetlenie zewnętrzne nie przyda się na nic -zauważył U-mii. – Kamery widzą tylko mgłę. Przechodzę na mikrofale.

O'erl uruchomił pobieracz prób. Cienki świder wysunął się z dolnej części rakiety i zagłębił w grunt, przenosząc pobrane próbki.

– Zgodnie z przewidywaniami: gruba warstwa drobnoziarnistego, wilgotnego piasku.

U-mii śledził ekran radiolokatora, którego antena zataczała powoli krąg wokół rakiety.

W pobliżu miejsca lądowania powierzchnia była gładka i równa. Dalej, w różnych odległościach, można było zauważyć rozrzucone z rzadka wzgórki czy kępy, zbyt jednak odległe, by dokładniej określić ich kształty. Nagle ekran wypełnił się czymś bliskim, zajmującym całą jego powierzchnię. U-mii wstrzymał obrót radiolokatora i zwrócił uwagę O'erla na wykryty obiekt.

– Wygląda jak drzewo – zauważył O'erl. – Jak wielkie rozgałęzione drzewo o grubych, splątanych konarach.

– Raczej jak kępa drzew. – U-mii wzmógł powiększenie na ekranie. Z jednego punktu wyrastał pęk co najmniej kilkunastu odrębnych, grubych pni, pozwijanych i poskręcanych jak łodygi pnączy.

– Więc jednak coś rośnie na tym jałowym piasku. O'erl uważnie obserwował obraz na ekranie.

– Czy zauważyłeś jakieś ruchy atmosfery?

– Nie. – U-mii sprawdził wskaźnik wiatru; nie zarejestrował nawet najlżejszego podmuchu. – Zupełny spokój. Nasłuch zewnętrzny wykazuje tylko słaby szum w zakresie infradźwięków.

– A jednak jestem pewien, że konary tego drzewo-krzewu poruszają się, falują ledwo dostrzegalnie. Czy można powiększyć obraz?

– Nie, już jest maksymalny.

– Poszukajmy bliższego obiektu.

Antena lokalizatora obróciła się powoli, natrafiając znów na bliskie dość „drzewo". Było jednak nieco mniejsze niż poprzednie. Jego konary, pozwijane w ciasne spirale i zwoje, wisiały w formie ogromnego kłębu nisko nad powierzchnią gruntu, wsparte na pęku

grubych pni.

O'erlowi widok ten skojarzył się z powiększonym stokrotnie obrazem mózgu pewnego gatunku istot rozumnych, zamieszkujących trzecią planetę układu niewielkiej gwiazdy leżącej w pobliskim sektorze Galaktyki.

Obaj zwiadowcy widzieli teraz dokładnie, jak wężowate konary pulsują i falują, nieustannie, choć powoli zmieniając kształty.

U-mii przełączył lokalizator na panoramę. Teraz widać było obydwa bliskie „drzewa", a dalej, w zasięgu lokalizatora, można było dostrzec inne, rzadko rosnące, o podobnej budowie.

– Jednak są tu żywe formy roślinne – powiedział U-mii. – Profesor A"-x będzie bardzo zadowolony z potwierdzenia swych teorii.

Splątane korony ogromnych „drzew" ożywiły się. Mackowate konary prostowały się i zwijały na powrót stercząc w różnych kierunkach i kołysząc się leniwie. Teraz dopiero widać było, jak są długie i rozgałęzione. Te, które wyciągały się w kierunku rakiety, mogłyby bez trudu jej dotknąć.

– Natężenie infradźwięków wzrosło – zauważył O'erl, regulując odbiornik akustyczny. – Sprawdzę, skąd dochodzą. Tak, to one je wydają. Ciekawe! Emitują je na przemian! Raz z lewej, potem z prawej. Wymiana dźwięków staje się coraz gwałtowniejsza. Zupełnie, jakby usiłowały się przekrzyczeć!

Mniejsze z „drzew", poruszając coraz gwałtowniej konarami, wyprostowało je na całą długość. Dwa z nich, wijąc się tuż nad powierzchnią gruntu, wężowymi ruchami przybliżyły swe palczaste, rozgałęzione zakończenia do leżącej na piasku rakiety O'erla i U-mii. Dotknęły jej ostrożnie, a potem, jakby ośmielone, zaczęły owijać się wokół niej. Zwiadowcy poczuli, że rakieta drgnęła.

– Nieprawdopodobna siła! – powiedział U-mii z podziwem.

– Czy nie warto by uwolnić się z tego uścisku? – zastanawiał się O'erl, gdy macki powoli wlokły rakietę po piasku zbliżając ją w kierunku „drzewa".

– Zaczekajmy. To może być interesujące. Nie sądzę, by groziło nam cokolwiek w tym pancerzu.

– Natężenie infradźwięków wciąż rośnie. Tamto drugie „drzewo" wysyła je bardzo gwałtownie. Zaczyna też sięgać mackami w naszą stronę.

Macki drugiego „drzewa" nie dotknęły jednak rakiety, lecz oplotły trzymające ją konary pierwszego i jednym szarpnięciem oderwały od powierzchni.

Teraz splotły się w potężnym uścisku macki obu „drzew". Szarpiąc nawzajem, sięgając ku sobie coraz to nowymi gałęziami, dwie potężne rośliny zwarły się w groteskowym pojedynku przy akompaniamencie rozdzierających, infradźwiękowych pokrzykiwań. Żadna z nich nie sięgała konarami do głównych pni przeciwnika, lecz wyciągając ku sobie wszystkie gałęzie, zwierały się nimi w kłębiący węzeł. Zewnętrzny mikrofon rejestrował teraz oprócz infradźwiękowych pojękiwań i okrzyków odgłosy rwanych tkanek i trzaski konarów. Nagle jedna z macek mniejszego „drzewa", szarpnięta grubym konarem większego, pękła z łoskotem w środku swej długości. Rozdzierający jęk zagłuszyły tryumfalne porykiwania silniejszego przeciwnika. Zwycięska macka zwinęła się błyskawicznie, wlokąc oderwaną gałąź przeciwnika. W czasie gdy inne macki usiłowały zebrać w jeden pęk rozwichrzone, słabe, lecz bardziej giętkie i zwinne gałęzie rywala, ta jedna przyciągnęła drgający jeszcze szczątek do stóp swej wielopiennej podstawy i szarpiąc na drobne kawałki przy pomocy krótkich, młodych pędów, nie biorących udziału w walce, zagrzebała w piasku. Tymczasem pozostałe macki większego z „drzew" ujarzmiły całkowicie wijące się w żelaznym uścisku konary przeciwnika. Widać było, jak zgarnięte w jeden pęk gałęzie mniejszego „drzewa" prężą się i napinają, usiłując wyśliznąć się z oplatających więzów. Na próżno jednak. Większe „drzewo" tryumfowało. Trzask dartych konarów przeplatał się z infrarykiem bólu. Nagle, osłabione widać, konary mniejszego „drzewa" rozluźniły się, tracąc prężność, jak metalowy pręt, który przekroczył granicę plastyczności. Zwycięzca stęknął krótko i szarpnął. Z fontanną wilgotnego piasku wyskoczyły w górę pokrętne, grube korzenie, mocujące w gruncie mniejsze „drzewo". Zwiadowcy zauważyli, że tuż pod powierzchnią gruntu wszystkie pnie i korzenie łączyły się w kulistą ogromną bulwę. Teraz całe to kłębowisko, bezładne, wleczone przez macki większego „drzewa", sunęło ku niemu w tysięcznych drgawkach, w ostatnich infrajękach agonii.

– Wspaniałe… – powiedział O'erl, obserwując bacznie końcową fazę zmagań dwóch gigantycznych roślin. – Wspaniałe i koszmarne zarazem. Co za siła! Rozumiem teraz, dlaczego nie wracały stąd nasze automatyczne sondy.

– Jeśli my chcemy wrócić, musimy zrobić to natychmiast. Zarejestrowałem cały przebieg walki. To chyba wystarczający materiał jak na pierwszy raz.

Było już za późno. Potężny, wspaniały Grrrh, panujący niepodzielnie nad całym obszarem w zasięgu swej najdłuższej gałęzi, nie zapomniał o tym, co było przyczyną zwady ze znienawidzonym sąsiadem Mrrrf, który ośmielił się sięgnąć po zdobycz, należną Grrrh na mocy ustanowionych przez niego praw. Swoją drogą, dobrze się stało, że pozbył się bezczelnego sąsiada, zanim dorósł on do tego, by stawić skutecznie czoła Grrrh. Teraz leży u jego stóp i wkrótce użyźni jałowy piasek i umożliwi Grrrh dalszy wzrost i opanowanie coraz większych terenów, z których zbierać można wszystko, co spada z nieba na tę ubogą w składniki mineralne planetę.

Grrrh równoczesnym błyskawicznym wyrzutem czterech macek chwycił w ostatniej chwili podłużną, metalową bryłę, gdy miała właśnie oderwać się od powierzchni gruntu i ulecieć w przestrzeń, skąd przybyła.

„Dziwne – pomyślał Grrrh. – Ostatnio pojawiają się takie coraz częściej. Dawniej tego nie było. Co spadło, to leżało".

Bez trudu przywlókł rakietę w pobliże pnia i próbował rozgnieść ją na kawałki, podobnie jak robił to wielokrotnie z różnymi meteorytami. Nie szło mu jednak. Pomyślał, że to skutek zmęczenia walką, więc, wygrzebawszy sporą jamę w piasku, ukrył w niej zdobycz, przysypał i przyklepał mocno, by nie zdołała mu uciec.

O'erl w ostatniej chwili zdążył uruchomić wyrzutnię boi awaryjnej. Maleńka rakieta z nadajnikiem wystrzeliła pionowo w górę i przenikając atmosferę wyszła na stabilną orbitę. Radiooperator na grawistacie natychmiast odebrał jej sygnały. Po chwili drugi ładownik szybował już w tumanie mgieł otaczających zimną gwiazdę.

Ht"-f przeliczył parametry lotu boi awaryjnej i skierował ładownik dokładnie w miejsce, skąd została wystrzelona.

– To tutaj, dowódco.

Ładownik wisiał nad polem walki. Radiolokator ukazywał je, widziane z góry. Zwycięski Grrrh zajęty był właśnie łamaniem na kawałki konarów pokonanego przeciwnika, gdy usłyszał głośny łoskot nad sobą. Natężył receptory infradźwięków i znieruchomiał.

„Mam świetną passę!" – pomyślał Grrrh z ukontentowaniem i sprężył gałęzie. Jego zachłanność była nienasycona •

– Świetne opowiadanie. Rzeczywiście, nie znałem go – powiedział Kamil ze śmiechem. – Co za oryginalny pomysł: walczące rośliny! Myślę jednak, że na Hares nie czekają nas wielkie atrakcje. Rzeczywistość jest mniej fantastyczna!

– Rzeczywistość Kosmosu lubi płatać figle zbyt pewnym siebie odkrywcom… – Idą powiedziała to bardzo cicho.

Kamilowi znów wydało się, że spojrzenie dziewczyny przenika na wskroś jego i ściany statku.

9

Brzęczyk telefonu wyrwał Kamila z nie zamierzonej drzemki. Zanim oprzytomniał i sięgnął po słuchawkę, już ktoś kołatał do drzwi kabiny.

Wstał, zapalił światło i otworzył.

– Dowódco, proszę przyjść zaraz do sterowni. Nie zidentyfikowany obiekt na zbieżnym kursie – zameldował dyżurny nawigator.

– Zaraz tam będę – powiedział Kamil sennie, dopinając kombinezon.

Dopiero po chwili treść meldunku dotarła do jego świadomości. Nie zidentyfikowany obiekt? Na kursie zbieżnym, a więc ruchomy… Asteroid? Z powodu byle asteroidu nie robi się takiego hałasu. To musi być coś niezwykłego, nietypowego.

Szybko zaciągnął zamki kombinezonu, założył buty i w pełnym służbowym rynsztunku poszedł do sterowni. Stanąwszy w drzwiach zobaczył za fotelem pierwszego pilota plecy kilku osób patrzących w główny ekran kierunkowy.

– Co to ma znaczyć? – huknął na zebranych. – Na stanowiska, proszę! W ten sposób daleko nie zalecimy! Kto pilnuje nawigacji? Idą, dlaczego nie śpisz? Twoja służba zaczyna się za cztery godziny. Chcę mieć wypoczętą załogę!

Rozstąpili się, chyłkiem odchodząc na swoje miejsca. Steve wstał, ustępując fotel Kamilowi. Kamil zasiadł przed ekranem.

Na tle czarnej pustki podziurkowanej punkcikami gwiazd widniała wyraźnie jakaś słabo świecąca plamka, która na pewno nie była punktem.

– Widać tylko w podczerwieni – wyjaśnił Steve.

– Radar? – spytał Kamil.

– Wykazuje, że odległość zmniejsza się.

– Co to może być? Ciepły asteroid?

– Nie słyszałem o takich – Steve pokręcił głową.

– Czy sprawdziliście kształt toru?

– Trudno go na razie określić. Obiekt porusza się w naszym kierunku, prawie prostopadle do toru astrolo-tu. Musimy zaczekać i namierzyć go jeszcze kilkakrotnie w pewnych odstępach czasu. Dane z radaru przekazywane są bezpośrednio do komputera. Za kilkanaście minut będziemy mieli odpowiedź.

Kamil siedział przed ekranem i wpatrywał się w blado świecącą plamkę. Widać było, jak zmienia ona powoli swe położenie na tle gwiazd.

– Jest wynik obliczeń – ogłosiła Idą przez telefon. – Przekazuję obraz na wasz monitor.

Na małym ekranie, połączonym z komputerem, pojawił się rysunek: tor astrolotu, zaznaczony prostą linią, z kropką oznaczającą obecne jego położenie, oraz krzywa z zaznaczonym położeniem ruchomego obiektu.

– Do diabła! – zaklął Steve. – To jest przecież krzywa pościgowa!

Kamil popatrzył na niego pytająco.

– Spójrz! Obie krzywe leżą w jednej płaszczyźnie. Tor tego obiektu zmienia się w sposób, który świadczy o tym, że w każdej chwili nakierowuje się na nas!

– Więc to obiekt sterowany i napędzany! – szepnął Kamil i poczuł ciarki na plecach.

– Na to wygląda. Ale sprawa jest o tyle dziwna, że to tak zwana głupia krzywa pościgowa. W ten sposób głupi pies goni zająca: zawsze z nosem zwróconym w kierunku uciekiniera.

– A jak wygląda „mądra" krzywa?

– Jest prosta. Genialny pies, który zna elementy matematyki, potrafi – znając prędkości i przyspieszenia zająca oraz własne – wyznaczyć taki tor prostoliniowy, który przetnie tor uciekiniera dokładnie w chwili, gdy ten znajdzie się w punkcie przecięcia.

– Pod warunkiem, że zając nie zmieni kierunku.

– Oczywiście. Powiedziałem to w uproszczeniu. W przypadku zmiany prędkości lub kierunku uciekiniera, ścigający natychmiast wyznacza nową prostą i zmienia swój kierunek. Ale my przez cały czas lecimy prosto i ze stałym przyspieszeniem. Gdyby to była, na przykład, załogowa rakieta kosmiczna, która chce spotkać się z nami, na pewno przyjęłaby tor prostoliniowy. Przynajmniej dopóki jej załoga nie zauważyłaby, że usiłujemy uciekać.

– Sądzisz więc… że to nie jest rakieta – powiedział Kamil z pewną ulgą, wstając z fotela i kierując się wolnym krokiem w stronę wyjścia.

Steve podążył za nim.

– Tego nie powiedziałem.

Kamil przystanął i spojrzał na pilota.

– To może być automatyczna rakieta, posiadająca taki właśnie algorytm pościgu. Coś w rodzaju „antyrakiety", jakich używano niegdyś na Ziemi do zwalczania wojennych rakiet zaczepnych. Te ostatnie bywały nieraz bardzo zmyślnie programowane i nie sposób było przewidzieć, jakich manewrów mogą dokonać, nim uderzą w cel. To samo zresztą dotyczyło pilotowanych samolotów bojowych.

– Gdyby jednak,,to" leciało po linii prostej, pewnie nie powzięlibyśmy żadnych podejrzeń. Uznalibyśmy ten obiekt za martwy okruch ogrzanej materii – zauważył Kamil.

– Ale po wyznaczeniu toru i stwierdzeniu możliwości kolizji musielibyśmy zmienić kurs albo prędkość lotu.

– A czy w obecnej sytuacji nie możemy spróbować jakiegoś manewru?

– Możemy. Na przykład – zredukować przyspieszenie. Albo je podwoić.

– …i zobaczyć, co zrobi nasz obiekt – dodał Kamil. Steve nacisnął przycisk na pulpicie. We wszystkich

– On może dysponować jeszcze większym. Czy nie odebrano żadnych sygnałów?

Kamil wstał i przeszedł do radiokabiny. Krystyna, ze słuchawkami w uszach, przebiegała palcami po klawiaturze przełączników.

– Nic – powiedziała. – Nic poza zwykłymi szumami; chwilami szumy w pasmach długofalowych rosną nieco powyżej normy. To wszystko.

Kamil wrócił do sterowni. Zastał tam Piotra, który oglądał z uwagą obraz na głównym ekranie. Patrząc na niego z boku, Kamil dostrzegł w jego twarzy jakiś dziwny, nieznany wyraz. Czyżby to był strach? Oczy Piotra były rozszerzone, dłonie nerwowo zaciśnięte. Spojrzał na Kamila przelotnie, a potem znów utkwił oczy w ekranie.

– Czy podjęliście jakąś decyzję? – spytał nagle.

– Na razie nie wiemy, co to jest.

– Przecież nas goni! Widziałem wyniki obliczeń. Trzeba przygotować się…

– Do czego? – Kamil patrzył na Piotra z niepokojem. Główny Inżynier Napędu najwyraźniej tracił panowanie nad nerwami.

– Co z tobą, Piotrze? Boisz się?

– A ty? Nie boisz się tego? – Piotr wyprostował się i stanął na wprost Kamila. – Przecież to wygląda na atak!

– To jeszcze na razie na nic nie wygląda.

– Przekaż dane na komputer! Zrób to koniecznie! Jestem pewien, że…

– Tu nie można mieć żadnej pewności, Piotrze. Nie obawiaj się, zrobimy z tym coś, ale jeszcze nie w tej chwili.

– Potem może być za późno – Piotr usiadł w fotelu pilota i wsparł głowę na dłoniach.

Kamil popatrzył na Steve'a. Pilot miał także niewyraźną minę.

– Nadać serię na wszystkich pasmach, według wzoru siedem,,A" – powiedział Kamil, wtykając głowę do radiokabiny.

Gdy spojrzał znów na Piotra, siedzącego wciąż przed

kabinach zapłonęło światło i rozległ się sygnał alarmu manewrowego. Po kilkunastu sekundach cała załoga kolejno zasygnalizowała gotowość. Ci, którzy spali, obudzeni sygnałem, przypięli się do swych tapczanów. Pozostali zapięli pasy przy fotelach na swych stanowiskach. Steve ogarnął spojrzeniem rząd lampek, oznaczających gotowość poszczególnych osób.

– Siadaj! – powiedział wskazując Kamilowi wolny fotel drugiego pilota.

Usiedli obaj i przypięli się do foteli. Steve przestawił na pulpicie kilka przełączników. Na ekranie widać było, jak nieznany obiekt rośnie, przestając być tylko plamką i nabierając określonego kształtu. Kamilowi wydało się, że przypomina nieco parasolowaty kształt meduzy widzianej,,z profilu".

– Potrójne przeciążenie w czasie sześciu minut -ogłosił Steve przez głośniki i pociągnął rączkę przyspiesznika.

– Włącz namiernik! – przypomniał Kamil, z trudem wydobywając głos z krtani.

Steve przytaknął lekkim ruchem głowy. Przyspieszenie rosło przez kilkanaście sekund, a potem utrzymywało się na stałym poziomie, dopóki strzałka chronometru nie osiągnęła zaprogramowanego położenia.

Przyspieszenie wróciło do normy. Kamil odetchnął głęboko kilka razy i odpiął pasy.

– Podaję wyniki – powiedziała Idą. Na ekranie pojawił się szkic torów.

– Poprawił kurs! Wyraźnie zareagował na nasz manewr. Nawet zwiększył szybkość! – ocenił Steve, pokazując na ekranie lekkie załamanie toru nieznanego obiektu. – Ściga nas, nie ma wątpliwości!

Plama na ekranie rosła wyraźnie. Kamil z niepokojem śledził jej kształty. Były dość regularne…

– Odległość? – zapytał patrząc na Steve'a.

– Sto trzydzieści tysięcy osiemset.

– Kiedy nas doścignie?

– Za kilkadziesiąt minut. Chyba że włączymy pełny ciąg.

– A jeśli… – zaczął Kamil z wahaniem.

– A jeśli nie? – przerwał mu Steve. Kamil zastanawiał się jeszcze, gdy Steve programował urządzenie celownicze miotacza antyprotonów.

– Pięć jednostek… – powiedział wreszcie.

– Mało. Na drugi strzał może nie starczyć czasu – zaoponował Steve.

– Daj im szansę.

– Komu?

Kamil nie odpowiedział. Patrzył w ekran na zbliżający się obiekt, który za chwilę miał zostać przeszyty strumieniem antycząstek. Czekał w napięciu.

– Już – powiedział Steve.

– Nie trafiłeś! – Kamil patrzył na monitor promieniowania. – Nie było anihilacji.

– Nie ja celowałem. To automat przeciwmeteorytowy. On nigdy nie pudłuje.

– A jednak nie trafiliśmy!

– Zwiększam dziesięciokrotnie ładunek.

– Czy nie fest zbyt blisko?

– Jeszcze nie. Strzelam.

– Znów nic – powiedział Kamil.

– Do licha! To wygląda na czary. On jest odporny na antymaterię!

Nagły zwrot statku powalił ich, a gwałtowny wzrost przyspieszenia przydusił do podłogi. Trwali tak przez kilkanaście sekund nie mogąc zmienić pozycji, sprasowani co najmniej pięciokrotnym przeciążeniem. Potem przyspieszenie ustało nagle i poczuli, że silniki astrolotu przestały pracować. Pierwszy oprzytomniał Steve. Poderwał się z podłogi. Wzleciał pod sufit, odbił się od niego lekko i wylądował w fotelu pilota.

– Napęd! – wrzasnął do mikrofonu. – Co się tam u was dzieje?

– Mała awaria – wyjaśnił rzeczowo spokojny głos Piotra. – Cztery silniki drugiego sektora przestały nagle działać, a pozostałe zwiększyły ciąg na trzy czwarte mocy maksymalnej. Wyłączyłem cały napęd, jakieś uszkodzenie automatyki. Przyślijcie tu Briana.

pulpitem, dostrzegł, że obok niego stoi Idą i podobnie jak Piotr wpatruje się w ekran. Steve chodził po sterowni tam i z powrotem, założywszy ręce do tyłu.

– Nie ma odpowiedzi – zameldowała Krystyna.

– Nadaj serię dziewiątą – powiedział Kamil. Spojrzał na Idę i zauważył, że dłonią ściska nieznacznie ramię Piotra.

– Piotrze, proszę, wróć na stanowisko – powiedział, starając się, by wypadło to jak najbardziej służbowo. Piotr nie ruszył się z miejsca, jakby zahipnotyzowany kształtem, widniejącym na ekranie. Idą wyszła ze sterowni.

– Piotrze… – Kamil ujął inżyniera za ramię.

– Idę już! – Piotr wstał i ruszył ku wyjściu. – Ale radzę przeanalizować to na komputerze. – Wyszedł ze spuszczoną głową. Kamil spojrzał na Steve'a pytająco.

– Chyba jednak ma rację – powiedział Steve cicho. -Jeśli to jest pilotowany statek kosmiczny, który nie odpowiadając na sygnały zmierza w naszą stronę, nie wolno nam ryzykować.

– Chcesz, żebym wydał decyzję zniszczenia go?

– Odpowiadasz za bezpieczeństwo załogi. Nie będę niczego podpowiadał, ale radzę posłużyć się komputerem. On rozważy sprawę bezstronnie.

– Dobrze! – Kamil sięgnął po mikrofon. – Proszę wywołać program „spotkanie w próżni" i podać wszystkie dane, jakimi dysponujemy. Wynik analizy przekazać do sterowni.

Odstawił mikrofon i spojrzał na Steve'a, a potem na ekran, gdzie obraz ścigającego astrolot obiektu urósł do tego stopnia, że widać było na jego powierzchni gęstą sieć żyłek czy pęknięć, oplatającą meduzowaty kształt. Obserwując przez chwilę ekran, Kamil odniósł wrażenie, że bryła pulsuje powoli jak gdyby spłaszczając się i pęczniejąc na przemian.

Na monitorze pojawił się krótki tekst:

„Brak pewności bezpieczeństwa astrolotu. Decyzja optymalna: zniszczyć" – przeczytał Kamil głośno.

– Widzisz – powiedział Steve. – Trzeba to zrobić.

Kamil, trzymając się oparcia fotela, ostrożnie usadowił się obok Steve'a. Spojrzał na ekran. Na jego skraju żarzył się wiśniowy obłok.

– Spójrz – powiedział prawie bezgłośnie, ale Steve go usłyszał.

– To on… – powiedział Steve, patrząc na to, co było przed chwilą nieznanym obiektem kosmicznym. – Dostał się w strumień energii naszych silników głównych. Dochodził nas pod małym kątem i był już dość blisko. Astrolot obrócił się o ten właśnie kąt i…

– Obrócił się! Przypadkiem! Do stu diabłów z takimi przypadkami! – wrzasnął Kamil. – Za dużo tych przypadków!

– Gdyby nie ten manewr, nie wiadomo co by się stało… – mruknął Steve, patrząc na stygnący, zapadnięty i pokurczony jak bryła gorącego żużlu szczątek za rufą. Przyhamowany strumieniem fotonów z dysz astrolotu, teraz wyraźnie pozostawał w tyle.

– Niech to licho! – Kamil ochłonął nieco. – Silniki niesprawne, nawet nie możemy zawrócić i zbadać, co z tego zostało! Czy bardzo zeszliśmy z kursu przez ten dziki manewr?

– Nie – powiedział Steve, zerkając na wskaźniki. – Zepchnęło nas trochę w bok, ale to drobiazg. A jeśli chcesz obejrzeć to z bliska, możemy wysłać patrolówkę. To nie potrwa długo, on jest jeszcze niedaleko.

– Chętnie polecę – Kamil skierował się ku drzwiom, usiłując nie ulecieć pod sufit. – Czy nie można włączyć chociaż silników manewrowych, żeby uzyskać obrót? Nie lubię stanu nieważkości!

– Niestety. Piotr wyłączył cały rozrząd.

W drzwiach sterowni Kamil zderzył się z Idą.

– Nie leć tam – powiedziała, patrząc na niego.

– Dlaczego?

– Nie leć. Nie trzeba ryzykować.

– Czym? Przecież to już martwa, stygnąca bryła materii.

– Nie leć. Wyślij automatyczną sondę. Boję się o ciebie.

– Zgoda – Kamil uległ wreszcie spojrzeniu Idy. -Niech będzie sonda. Pobierze próbkę, może dowiemy się, co to było.

Przygotowanie sondy trwało pół godziny. W tym czasie nawigator wyliczył względną prędkość i położenie zniszczonego intruza.

Sonda wystrzeliła w próżnię, znacząc swój szlak świetlną strugą z jonowych silników. Kamil śledził jej lot na ekranie, dopóki nie zlała się w jedno z ciemniejącą, widoczną już tylko w podczerwieni bryłą. Wyskakujące w okienkach wskaźnika cyfry, oznaczające odległość sondy od celu, zmieniały się coraz wolniej. Radar sondy naprowadzał ją powoli na środek bryły, skąd miała zaczerpnąć próbkę. W kolejnych okienkach pojawiły się zera, tylko dwa ostatnie migotały jeszcze zmieniającymi się liczbami metrów. Gdy w nich także pojawiły się zera, sonda przestała istnieć: potężny błysk radiacji, zarejestrowany przez zewnętrzne radiometry astrolotu, nie pozostawiał żadnych wątpliwości.

– To było z antymaterii! – powiedział Kamil i poczuł, że blednie.

– Wyobraź sobie, że poleciałeś tam patrolówką! – powiedział Steve, patrząc na Kamila.

– Głupstwo. Wyobraź sobie, że to mogło dogonić nasz astrolot… – mruknął Kamil, nie patrząc na nikogo.

Ten diabelski, niesamowity przypadek, który uratował astrolot. Wprost wierzyć się nie chce! Gdyby nie to, byłoby po nas. Nie przyszłoby nam nigdy do głowy wykorzystanie silników astrolotu jako broni zaczepnej. Strzelalibyśmy antymaterią, dopóki ktoś nie wpadłby na pomysł, że trzeba użyć zwykłego pocisku. A wtedy on byłby za blisko: anihilacja takiej masy w pobliżu astrolotu oznaczałaby naszą zagładę od samego choćby promieniowania!

Czym był „intruz z antyświata", który odszukał nas wśród pustki i gonił, by nas zniszczyć? Czy był kierowany świadomą myślą? Czy zniszczenie nas było celem jego pogoni? Jeśli tak, to był martwym pociskiem, bo sam mógłby też ulec unicestwieniu. A jeśli był statkiem obcych istot? W takim razie trzeba by założyć, że i one nie wiedziały o tym, iż jesteśmy zbudowani z innych atomów. Prawdy nie dowiemy się pewnie już nigdy.

Jakże wdzięczny jestem Idzie, że odwiodła mnie od myśli o locie rakietą patrolową! To był przypadek, że usłuchałem jej rady. A przecież z niepowodzenia przy próbie strzelania antymaterią powinienem sam wywnioskować, z czym walczymy! Woleliśmy przyjąć, że nasz przeciwnik dysponuje osłoną przeciwko antyprotonom!

Nie mogę jednak uwierzyć w ten przypadek. Awaria rozrządu, która w swych skutkach ratuje nas od zguby.

Jeśli przyjmiemy, że jest wśród nas ktoś, kto zna Kosmos lepiej niż my, jeśli wiedział, czym grozi spotkanie z meduzowatym przybyszem, cóż mógłby przedsięwziąć – nie mogąc wprost powiedzieć nam, jak należy postąpić? Musiał stworzyć przypadek.

Kto zna na tyle dobrze automatykę statku, by zrobić coś takiego? By osiągnąć precyzyjny manewr, psując coś w układzie sterowania? Piotr? Czy Brian? A może Krystyna? Idą?

Piotr był przez cały czas z nami, potem poszedł na dół, do sekcji napędu. Nie miałby czasu na skorzystanie z komputera. A bez komputera, manipulując na oślep silnikami, niczego by nie zdziałał. Nie ma tam na dole nawet ekranu optycznego, przy pomocy którego mógłby skontrolować skutek manewru silnikami.

Brian? Owszem, zna doskonale automatykę. Gdzie był, gdy my w sterowni zastanawialiśmy się nad planem postępowania? Mógł być przy którymkolwiek z zapasowych stanowisk nawigacyjnych, wyznaczył schemat manewru, a potem, manipulując gdzieś w obwodach automatyki, zrobił to, co było potrzebne, by cztery silniki zamilkły na pewien czas, asymetryzując napęd. A potem, gdy astrolot skierował swe dysze w odpowiednią stronę, wystarczyło zewrzeć dwa punkty w obwodzie sterowania, by pozostałe silniki ryknęły na trzech czwartych pełnego ciągu.

Teraz dopiero zaczynam rozumieć, co stało się wtedy, gdy pękła rura z ciekłym sodem i opary frigenitu wypełniły halę wymienników. To Brian przecież, bez skafandra izolacyjnego, bez maski nawet, dotarł do nieprzytomnego Piotra! Tego nie mógł zrobić z w y k ł y człowiek! Nawet oczy nie zaszły mu łzami, podczas gdy nas frigenit dusił już przy samym wejściu do zagazowanego pomieszczenia…

W wąskim przejściu za szafami pełnymi zapasowych podzespołów panował półmrok, więc Roastron IV musiał przyświecić sobie ręczną latarką. Bez trudu odnalazł na podłodze uchwyt włazu. Pociągnął ku górze stalowy kabłąk. Kwadratowa płyta uniosła się, odkrywając zejście do maleńkiego pomieszczenia. Roastron IV zszedł po drabinie w dół i włączył oświetlenie. Zamknął starannie właz i sięgnął do ściennej szafki.

Szukał w niej czegoś przez chwilę, wreszcie wydobył małą paczuszkę owiniętą aluminiową folią. Rozwinął ją i wysypał na dłoń kilka miniaturowych elementów. Wybrał dwa z nich i ukrył w kieszeni kombinezonu, pozostałe opakował i schował do szafy.

Usiadł na podłodze i rozpiął klamry prawego buta, potem zdjął go, zsunął skarpetkę i obejrzał dokładnie stopę, poruszając nią w różne strony.

W górze, stłumiony stalowym stropem, rozległ się dźwięk sygnalizatora, Roastron wspiął się po drabinie i uniósł klapę. Kusztykając w jednym bucie, przebiegł kilkanaście kroków wśród labiryntu aparatury i zajął miejsce w swoim fotelu. Wcisnął przycisk gotowości. Po chwili głośnik zapowiedział potrójne przeciążenie. Dla Roastrona IV przyspieszenie takie nie miało żadnego znaczenia, wstał więc i poszedł w kierunku swego ukrycia. Prawa noga, szczególnie teraz, przy większym przeciążeniu, funkcjonowała niezbyt sprawnie. Roastron IV założył but i pomyślał, że trzeba będzie zmierzyć sobie ciśnienie obwodowe.

Ostatnio nie był zadowolony ze swego stanu, warunki tutejsze najwyraźniej nie służyły mu, ale nie mógł pokazać tego po sobie. Miał wyraźny rozkaz: nikt nie może odróżnić go od reszty załogi. Wychodząc z kryjówki poczuł, że przyspieszenie wróciło do normy. Zatelefonował do nawigatora i dowiedział się, że przyczyną manewru było wykrycie jakiegoś obiektu ścigającego astrolot. Nastawił się na sprzężenie z komputerem i po chwili znał już wszystkie dane.

„Należy zniszczyć" – pomyślał i po chwili stwierdził, że komputer zdecydował tak samo.

Zmiana przyspieszenia zachwiała Roastronem IV, musiał przytrzymać się oparcia fotela, by nie upaść. Uszkodzona noga ugięła się pod nim.

„Słabnę" – pomyślał i podszedł do tablicy rozdzielczej.

Silniki wciąż jeszcze były wyłączone. Steve siedział przed pulpitem i słuchał muzyki z maleńkiego kieszonkowego krystalofonu. Gdy Kamil wszedł do sterowni, pilot ściszył muzykę i odwrócił się wraz z fotelem.

– Jeszcze szukają uszkodzenia – powiedział wskazując na wygaszony pulpit kontrolny. – Pierwszy raz w życiu widziałem coś takiego!

– Co takiego? – Kamil usadowił się obok pilota.

– Tak precyzyjny przypadek.

Kamil spojrzał na Steve'a. Ich oczy spotkały się.

– Tak… – powiedział Kamil, rozglądając się po sterowni – mnie także nie podoba się ten przypadek. Podobnie jak szereg innych przypadków, które zdarzyły się w tym astrolocie od chwili startu z Kappy.

Zamilkł na dłuższą chwilę, ważąc w myślach decyzję.

– Muszę z tobą pomówić. Trudno, muszę. Dłużej nie można tolerować takiej sytuacji – powiedział wreszcie. – Zakładam, że jesteś normalnym, przyzwoitym astronautą, Steve. Muszę zrobić takie założenie, bo to jedyny sposób, abym mógł z tobą rozmawiać szczerze.

– Zdaje mi się, że to nie ja poprzestawiałem kamery – uśmiechnął się Steve. – Chociaż głowy bym za to nie dał.

– Nie potrafisz również wprowadzać ludzi w stan śpiączki?

– Wiesz, nie próbowałem…

– No, dobrze już, wszystko jedno. Widzisz chyba tak jak ja, że dzieje się coś niedobrego. Jakaś obca siła miesza się w nasze sprawy.

– Obca albo i nieobca… – Steve zmarszczył wysokie, łysiejące czoło.

Był człowiekiem doświadczonym, uczestniczył w kilku lotach do bliskich gwiazd. Dlatego Kamil postanowił zaryzykować i zasięgnąć jego opinii.

– Nie muszę ci chyba mówić, że naszą rozmowę należy traktować jako poufną.

– Rozumiem to. Czy masz jakieś specjalne zadania, instrukcje, na wypadek podobnych sytuacji?

– Zawsze uważałem, że jesteś bardzo bystry… -powiedział Kamil wymijająco.

– Słyszałem, że wysyłają czasem takich… specjalistów. Człowiek lata tyle lat, to i słyszy różne rzeczy -mruknął Steve wstając z fotela i zamykając dokładnie drzwi sterowni. – Czy masz jakieś konkretne poszlaki?

– Właśnie, z tym cała bieda. Podejrzewam za każdym razem kogoś innego.

– Mnie także?

– Chwilami myślałem i o tobie, ale… no, przecież wreszcie muszę komuś zaufać.

– Dobrze – Steve usiadł na powrót w fotelu. – Powiem ci, co ja o tym myślę. Zaczynamy od tego manewru, zakończonego zniszczeniem ścigającego nas obiektu. Taki manewr silnikami musiał być wyliczony przez komputer i zrealizowany przez kogoś, kto doskonale zna automatykę statku. Pojęcia nie mam, jakie motywy kierowały tą osobą. Mógł to być po prostu strach. Nieznane ciało kosmiczne, poruszające się w sposób najwyraźniej celowy, może napędzić strachu nawet doświadczonemu pilotowi. Ale przecież, aby zniszczyć taki obiekt, można po prostu użyć antyprotonów. Żadnemu z nas nie przyszło do głowy, że to może być twór z antymaterii! A zatem ten, kto skierował fotonowe dysze astrolotu na ścigający nas obiekt, musiał wiedzieć, że jest to jedyny sposób zniszczenia go! Strumień fotonów w jednakowy sposób działa na oba rodzaje materii.

– Zniszczenie tego obiektu uratowało astrolot.

– Oczywiście. A wraz z astrolotem uratowało tego, kto tak trafnie zadziałał – powiedział Steve.

– A więc zgadzasz się ze mną, że musi być wśród nas ktoś działający pod wpływem obcej siły?

– Biorę to w rachubę. Ale chcę ci zwrócić uwagę na fakt, że wszystko można wyjaśnić znacznie prościej.

– W jaki sposób?

– Po prostu. Ktoś boi się tej podróży oraz wszystkiego, co może się w niej przytrafić. Chce za wszelką cenę spowodować powrót wyprawy do Układu Słonecznego.

– Dlaczego? Przecież nikogo nie zmuszano do udziału w tej ekspedycji!

– Mogło się komuś odechcieć. Kwestia wyobraźni. Wystarczy wyobrazić sobie, jak daleko jesteśmy od najbliższej gwiazdy, by poczuć się nieswojo.

– Czy i ty odczuwasz to czasem? – Kamil bacznie spojrzał na Steve'a.

– Staram się nie myśleć o tym – Steve zamilkł na dłuższą chwilę. – Ale za każdym razem, gdy opuszczam Ziemię, nie potrafię oprzeć się myśli, że, być może, opuszczam ją na zawsze.

– Zgoda – powiedział Kamil po dłuższym milczeniu. – Czym jednak wyjaśnisz przypadki śpiączki?

– Może to zupełnie odrębna sprawa.

– Nie. Wiem na pewno, że w jednym z przypadków użyto siły wobec osoby, która następnie zapadła na śpiączkę.

Steve zmrużył oczy, zastanawiając się w skupieniu.

– Nie wiedziałem o tym. To zmienia postać rzeczy. Ale to potwierdza przypuszczenie, że ktoś chce zawładnąć astrolotem. Celu tych działań nie odgadniemy tak łatwo. Trzeba skoncentrować się na poszukiwaniu sprawcy.

– Robię to od dawna. – Kamil uśmiechnął się smętnie. – Powinienem właściwie od razu unieszkodliwić wszystkich podejrzanych i byłby spokój.

– Tak nie można – powiedział Steve, kręcąc głową. -Sprawa jest zbyt poważna, by rzucać podejrzenia na oślep. W podobnych przypadkach zawsze przypomina mi się pewna historia, którą opowiadał mi przypadkowy towarzysz dalekiej podróży. To bardzo interesująca historia, i do tego prawdziwa…

– Mamy dużo czasu. Chętnie posłucham.

– Dobrze. Ale to nie będzie zabawna historia.

– Nasza sytuacja też do zabawnych nie należy. Nastrój mamy odpowiedni – westchnął Kamil.

– To, co chcę opowiedzieć, zdarzyło się dość dawno… – rozpoczął Steve.

• Lot dobiegał końca. Na ekranach widniała w całej okazałości jasna tarcza gwiazdy. Hegar, druga planeta układu, była celem naszej podróży.

Zbudzeni niedawno z anabiozy, trochę jeszcze nieporadni, siedzieliśmy właśnie w jadalni: inżynier, którego poznałem jeszcze przed odlotem, starszy mężczyzna o nie znanym mi nazwisku i ja. Rozmawialiśmy oczywiście o planecie Hegar.

– Chyba wszyscy jesteśmy tu po raz pierwszy? – powiedział inżynier traktując to pytanie czysto retorycznie.

Przytaknąłem, lecz trzeci spośród nas pokręcił przecząco głową. Spojrzeliśmy na niego z zainteresowaniem.

– Ja już tu byłem. Dawno wprawdzie i nie na samej planecie, ale na dosyć niskiej orbicie. Na Hegarze nie było wówczas jeszcze nawet pierwszej stacji badawczej.

– Pan leci służbowo? – spytałem.

– Owszem, podobnie jak wtedy. Po pierwszej podróży uznany zostałem za specjalistę od spraw tej planety -uśmiechnął się. – Specjalistę w zakresie kompetencji Kosmopolu.

– A więc jest pan pracownikiem kosmicznej służby śledczej! – ucieszył się inżynier. – Myślę, że skróci nam pan resztę podróży ciekawymi wspomnieniami ze swej pracy!

– Teraz też na pewno nie bez powodu leci pan na Hegar! – dodałem.

Starszy pan uśmiechnął się dobrodusznie.

– Cel podróży jest dość prozaiczny. Mam zadanie zorganizowania tutaj placówki Kosmopolu.

Wyraziliśmy nasze zdziwienie, że już teraz, gdy na planecie zamieszkuje na stałe niewiele ponad tysiąc osób, powstaje potrzeba utworzenia stałej placówki służby śledczej.

– Sądzą panowie, że to zbyt mała społeczność, by mogły w niej wynikać sprawy będące przedmiotem naszego zainteresowania? – funkcjonariusz Kosmopolu popatrzył na nas z powagą. – Nie wzięli panowie pod uwagę dodatkowego obciążenia psychiki ludzkiej, specyfiki bytowania w tych warunkach, na planecie oddalonej od Ziemi o tyle lat światła. Kiedy byłem tu po raz pierwszy, jako oficer dochodzeniowy, sprawa dotyczyła tylko dwóch osób. Jedynych, jakie znajdowały się wówczas w układzie planetarnym.

Przez chwilę milczał, jakby odgrzebując w pamięci minione zdarzenia, a potem zapalił fajkę i mówił dalej:

– Panowie są zbyt młodzi, aby pamiętać owe czasy. Kiedyś mówiono o tym i pisano szeroko. Później umorzono śledztwo, komisja badająca sprawę uznała ją za zakończoną i wkrótce wszyscy o niej zapomnieli. – Posłuchamy bardzo chętnie… – prowokował inżynier.

– Oczywiście, oczywiście – powiedział funkcjonariusz Kosmopolu. – Skoro już zacząłem, opowiem do końca. Sprawa dotyczyła okoliczności tragicznej śmierci dwóch pilotów kosmicznych, stanowiących załogę towarowego fotonowca. Była to jedna z pierwszych wypraw do tego układu, a dokładnie druga wyprawa w rejon planety Hegar. Poprzednia, nie lądując, osadziła na powierzchni planety kilka zasobników ze sprzętem. Druga, o której zamierzam opowiedzieć, miała identyczne zadanie.

Załogę,,Atlanta", jak powiedziałem, stanowili dwaj ludzie, doświadczeni piloci i nawigatorzy. Trzecim „członkiem załogi" był Ambi, robot człekopodobny o dość wysokim jak na owe czasy współczynniku uniwersalności. Po tragicznym finale wyprawy on właśnie, robot Ambi, stał się postacią niezwykle popularną. Pisały o nim wszystkie gazety, jego imię pojawiało się w licznych komentarzach.

„Atlant" bez przeszkód dotarł w rejon Hegar. Ostatni odebrany przez Ziemię meldunek nie budził żadnych niepokojów. W końcowej jednak fazie lotu łączność urwała się i odtąd aż do chwili, gdy do Hegar dotarł następny statek, lecący w kilkumiesięcznej odległości za „Atlantem", nic nie było wiadomo o losach dwóch kosmonautów.

„Cyklop" dotarł do Hegar zgodnie z planem. Bez trudu odnaleziono „Atlanta" na niskiej stosunkowo orbicie stacjonarnej. Był to właściwie wrak statku. Znaczna jego część została poważnie uszkodzona, jak się później okazało, na skutek kolizji z dużym bolidem. Poza tym spustoszenie w części ładunkowej wywołał wybuch materiałów napędowych. Dziwnym zbiegiem okoliczności najmniej ucierpiała część załogowa: poza kilkoma pomieszczeniami, które utraciły szczelność i zostały samoczynnie odcięte od reszty ocalałych kabin, pozostały nienaruszone kabiny mieszkalna i nawigacyjna, podręczny magazyn gospodarczy oraz jedna z trzech wyrzutni do wystrzeliwania awaryjnego ładownika.

Obu kosmonautów odnaleziono martwych w kabinie nawigacyjnej. Ubrani w skafandry planetarne, z pustymi zasobnikami powietrza, leżeli na fotelach pilotów. Śmierć nastąpiła na skutek braku tlenu. Zasobniki ciekłego powietrza przewidziane na drogę powrotną uległy zniszczeniu w czasie katastrofy. Podobnie zresztą, jak cały układ zasilania i regeneracji. Śmierć załogi była nieuniknioną konsekwencją sytuacji, czas ich życia po katastrofie można było wyliczyć z dużą dokładnością.

Sprawa byłaby prosta i jasna, gdyby nie kilka szczegółów sytuacji, jaką zastała na rozbitym statku załoga „Cyklopa".

Przede wszystkim na wyrzutni nie znaleziono jednoosobowego ładownika, jedynego z trzech, który niewątpliwie musiał ocaleć wraz z nienaruszonym urządzeniem startowym. Wyrzutnia nosiła ślady prawidłowego odpalenia ładownika.

Poza tym na statku nie znaleziono robota Ambiego. Początkowo sądzono, że został zniszczony w którymś z uszkodzonych pomieszczeń, ale gdy na powierzchni planety odnaleziono ładownik, okazało się, że Ambi najspokojniej w świecie siedzi sobie w jego wnętrzu. Miał wprawdzie wyczerpane akumulatory energii, ale po ich naładowaniu był zupełnie sprawny. Jakby nie dość zagadek, po bliższym zbadaniu robota okazało się, że ma w,,plecach" otwór od kuli z pistoletu, która utkwiła w grubym tetrapolioksynowym wsporniku jego konstrukcji nośnej, nie uszkadzając zresztą żadnego z ważniejszych podzespołów.

Najbardziej jednakże zagadkowy i wręcz absurdalny był fakt, że robot Ambi ubrany był… w „ludzki" skafander planetarny! Robotowi skafander taki nie jest oczywiście do niczego potrzebny, nawet w próżni.

Skąd więc robot w skafandrze, z dziurą w plecach, w ładowniku na powierzchni planety Hegar?

Tworzono fantastyczne hipotezy, z których najzabawniejsza tłumaczyła wszystko mniej więcej tak:

Robot, oceniwszy sytuację na statku po katastrofie, patrząc na to z punktu widzenia człowieka (na którego wszak podobieństwo był zbudowany) poczuł zwykły, ludzki strach i doszedł do wniosku, że jedynym dla niego ratunkiem przed całkowitym wyczerpaniem zasobu energii jest lądowanie na planecie, gdzie, jak wiadomo, poprzednia wyprawa umieściła zasobniki ze sprzętem. Wśród owego sprzętu rzeczywiście znajdowała się niewielka siłownia magnetohydrodynamiczna. To pozwoliłoby Ambiemu doczekać w stanie czynnym przybycia następnej wyprawy.

Twórcy tej hipotezy dowodzili, że roboty bardzo nie lubią pozostawać z rozładowanymi akumulatorami.

Takie tłumaczenie było, rzecz jasna, czystym nonsensem, tym niemniej przez długi czas popularna prasa mówiła o Ambim jako o robocie, który stchórzył w obliczu niebezpieczeństwa, podczas gdy ludzie zachowali godność i odwagę…

Mój ówczesny szef wyprawił mnie na Hegar najbliższym statkiem. Komisja która badała zebrane przeze mnie materiały, nie wzięła oczywiście pod uwagę możliwości autonomicznej i prawie ludzkiej świadomości robota. Szukano racjonalnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz zdarzeń, które nastąpiły bezpośrednio po nim. Mimo jednak wielomiesięcznych dociekań, nie wypracowano żadnej uzgodnionej i dającej się przyjąć wersji wypadków, która wyjaśniałaby wszystkie jego szczegóły. Ostatecznie więc śledztwo umorzono uznając, że za śmierć kosmonautów nikt z żyjących nie ponosi odpowiedzialności – a to było z prawnego punktu widzenia najistotniejsze. Zmarłych uznano za bohaterów Kosmosu poległych na posterunku. W ostatecznym orzeczeniu komisja sugerowała, że zrezygnowali oni dobrowolnie z szansy ratowania się jednego z nich i dla definitywnego zażegnania problemu jednoosobowego ładownika wyprawili w nim robota.

O skafandrze i postrzale nie było w raporcie ani słowa. Podobnie zresztą jak o tym, że ładownik można było z powodzeniem wyprawić bez pasażera…

W ten sposób wszystko się pozornie wyjaśniło i oficjalnie odłożono sprawę ad acta.

– Pozornie? – inżynier spojrzał bystro na opowiadającego. – Więc pan sądzi, że sprawa miała się inaczej?

– Ja tam byłem, proszę pana – powiedział komisarz z naciskiem. – Nie sądzę, lecz wiem, że musiało być inaczej.

– Jeśli jest pan tego pewien, to… – wtrąciłem.

– To dlaczego nie przekonałem o tym komisji? Otóż uznałem to za niepotrzebne, a nawet szkodliwe. Przecież tamci dwaj od dawna już nie żyli. Czy nie lepiej, że pozostali na zawsze w aureolach bohaterów, jako do końca szlachetni, odważnie patrzący w oczy śmierci, służąc innym za przykład męstwa i koleżeńskiej solidarności?

– Uważa pan, że nie byli takimi właśnie?

– Tego nie powiedziałem. Zginęli rzeczywiście na posterunku. Czy samo uczestnictwo w wyprawie nie było już dostatecznym dowodem odwagi? I czy to, co rozegrało się na uszkodzonym statku w czasie między katastrofą a ich śmiercią, może wywierać jakikolwiek wpływ na ostateczną ocenę moralną tych ludzi? Gdyby nawet oszaleli ze strachu i rozpaczy, gdyby popełniali czyny, jakich nie dopuściliby się w normalnych warunkach – czy można by ich potępiać? Bohaterstwo jest zjawiskiem tak złożonym, że nie sposób czasem odtworzyć motywacji czynów bohatera. A z drugiej strony, reakcje psychiczne człowieka walczącego o życie są trudne do przewidzenia.

Czyż więc należałoby potępić jednego z nich, gdyby sam opuścił statek przy użyciu ładownika? W przeciwnym wypadku zginęliby przecież obaj.

– Wydaje mi się – wtrąciłem – że pozostawienie towarzysza w takiej sytuacji…

– …w niczym tej sytuacji nie zmienia – dokończył komisarz przekornie. – Nie, daleki jestem od chwalenia zasady,,ratuj się, kto może", ale czy nie lepiej, z punktu widzenia społecznych skutków, przedstawić sprawę tak, jak uczyniła to komisja? Mogłem wpłynąć na zmianę treści raportu, przedstawiając pewne własne spostrzeżenia i domysły, ale świadomie z tego zrezygnowałem i do dziś przekonany jestem, że moja decyzja była słuszna.

– Więc jakież to domysły? – dopytywał się niecierpliwie inżynier.

Komisarz starannie opróżniał fajkę z popiołu, jakby chcąc pogłębić naszą ciekawość.

– No, cóż… Jeśli panów nie znudziłem, opowiem o moich domysłach. Ale zastrzegam się raz jeszcze: to tylko moje przypuszczenia. Proszę traktować wszystko, co powiem, jako jedną z możliwych wersji zdarzeń na pokładzie „Atlanta".

Pierwszy podniósł się Hubert. Chwiejąc się jeszcze na nogach, ruszył w kierunku Artura, który bez ruchu leżał pod fotelem. Ukląkł przy nim i odwrócił jego twarz do światła. Artur powoli otworzył oczy.

– Co? Co to było? – wyszeptał.

– Nie wiem. Chyba zderzenie. Silniki nie pracują, kontrola napędu nie działa. Oświetlenie przełączyło się na rezerwę. Patrz! – Hubert zerwał się na nogi. – Powietrze idzie z zapasu awaryjnego!

Na tablicy kontrolnej błyskało równocześnie kilka światełek ostrzegających o awariach różnych układów statku. Hubert wybiegł z kabiny nawigacyjnej. Czuł, że ciążenie zmieniło się nieco – widocznie statek wirował teraz szybciej niż przed chwilą.

Wrócił po kilku minutach. Usiadłszy w fotelu wsparł głowę obiema rękami i milczał.

– Co to było, Hubert?

– Idź, zobacz sam.

– Nie mogę wstać, trzepnęło mną paskudnie. Powiedz, jest źle?

Hubert milczał przez chwilę, trąc pięścią oczy, jakby w nadziei, że obudzi się za chwilę z koszmarnego snu.

– Jest najgorzej. Nasza przestrzeń skurczyła się znacznie. Nasz czas także – powiedział wreszcie.

– Co zostało? – odezwał się Artur, wskazując głową w kierunku wyjścia ze sterowni.

– Niewiele. Kabiny mieszkalne, część sektora,,C", dwadzieścia metrów centralnego korytarza… To chyba wszystko. Pozostałe pomieszczenia – rozhermetyzowane i odcięte.

– Jak długo…

– Krótko! – uciął Hubert. – Regeneracja nie działa. Ogranicza nas rezerwowy zapas powietrza i wzrost zawartości dwutlenku węgla. Kilka dni.

– A gdyby tak… – zastanowił się Artur. – Gdyby włożyć skafandry próżniowe? Butle można ładować z rezerwy. Nie będziemy truć się dwutlenkiem węgla…

– Można, ale to tylko trochę przedłuży… – Hubert urwał i uniósł się z fotela. – Do diabła, zrozum wreszcie, że przybycie „Cyklopa" jest sprawą miesięcy! A my zdołamy przetrwać dwa, no może trzy tygodnie! – Można spróbować uruchomić hibernatory – podsunął Artur.

– Nie wystarczy energii na stabilizację temperatury.

Sprawdziłem stan baterii. Dwa miesiące. Potem już tylko dwie świetnie zakonserwowane mrożonki, od razu do trumny.

– Cholera! – Artur z trudem wstał i kulejąc doczłapał do swojego fotela. – Miłe perspektywy. Nasza podróż już naprawdę zbliża się ku końcowi. A tak dobrze szło aż do tej pory!

– Przestań.

– Co „przestań"? Obaj wkrótce przestaniemy. Mówić, oddychać, trząść się ze strachu i w ogóle…

Artur podniósł się i rozcierając stłuczone udo, ruszył do drzwi.

– A ja jednak założę skafander – powiedział.

– Proszę bardzo! – Hubert znów apatycznie zagapił się w pulpit, podpierając głowę rękami. – Mamy szereg możliwości do wyboru.

Odwrócił nieco głowę i próbował uśmiechnąć się do Artura.

– Możemy – ciągnął z powagą – skończyć z powodu nadmiaru dwutlenku węgla, z braku tlenu… Poza tym, mamy jeszcze coś niecoś w apteczce…

Nagle urwał, patrząc, jak Artur wyciąga ze schowka swój skafander próżniowy.

– Czekaj no! – powiedział, powoli cedząc słowa. – Jeśli ty założysz skafander, a ja nie, to będziesz mi truł powietrze i ja pierwszy… O, nie, mój drogi!

– O co chodzi?

– O ładownik.

– Jaki ładownik? Nic nie mówiłeś!

– Jakoś tak… Zapomniałem – Hubert zmieszał się nieco.

– Więc co z tym ładownikiem?

– Jeden został. Na oko – sprawny, bez uszkodzeń.

Stali naprzeciw siebie mierząc się wzrokiem.

To była właśnie chwila, w której uprzytomnili sobie, że oto ich koleżeńska, wieloletnia solidarność rozpada się na dwa odrębne,,ja".

Ładownik był jednoosobową, maleńką rakietką ratunkową, zdolną osiąść na powierzchni planety, lecz nie mogąca wrócić. Na planecie było wszystko, czego tu nie wystarczało: tlen, żywność, energia, elementy do zbudowania prymitywnego schronienia. Poprzednia wyprawa pozostawiła tam cały swój ładunek. Oni mieli zrobić podobnie. Gdyby wszystko przebiegało zgodnie z programem, szykowaliby teraz rakiety do lądowania. Ocalały ładownik był ratunkiem dla jednego z nich. Wystarczyło wyliczyć odpowiedni moment odpalenia i siłę ciągu, aby usiąść na planecie tuż obok zasobników ze sprzętem.

Od tej chwili patrzyli na siebie czujnie i podejrzliwie. Obaj, każdy oddzielnie, sprawdzili orbitę wraku. Była stacjonarna. Komputer nawigacyjny po przełączeniu na rezerwowe zasilanie działał bez zarzutu. Obaj włożyli skafandry próżniowe. Usiedli w swych fotelach. Ich sprawne, a teraz, w obliczu zagrożenia, szczególnie wyostrzone umysły pracowały w skupieniu. Każdy, z nowo obudzoną nadzieją, ważył w myślach szansę przeżycia i obaj nieuchronnie dochodzili do tego samego wniosku: albo ja, albo on! We dwóch nie zdołają uratować się z tej pułapki.

– Gdzie jest pistolet? – powiedział nagle Artur, rzucając się w kierunku schowka.

– Nie fatyguj się. Tutaj go mam – Hubert klepnął się dłonią po udzie. – W kieszeni skafandra.

– Ach tak? Zatroszczyłeś się już…

– Owszem. O własne bezpieczeństwo. Miałeś gorsze wyniki testu samokontroli.

– Bzdura. Tylko o dwie setne punktu. Zresztą -oddaj naboje, będzie wszystko w porządku.

– Daj spokój – Hubert wzruszył ramionami. – Przecież cię nie zastrzelę. Jak sądzisz, co by ze mną zrobili, gdyby znaleźli mnie żywego, na Hegar, a ciebie tutaj z dziurą w głowie?

– Jak chcesz. W każdym razie, dopóki jestem żywy, ty nie odlecisz.

– Bądź spokojny. Ty także nie.

Leżeli znowu w swoich fotelach, ubrani w skafandry, oddychając spokojnie, oszczędnie.

– Obaj mamy klucze do wyrzutni ładownika – powiedział Hubert. – Proponuję, abyśmy je wyjęli z kieszeni i położyli gdzieś tutaj, na widocznym miejscu.

– Nie. Dopóki nie oddasz pistoletu albo naboi, ja nie oddam klucza – Artur mówił coraz głośniej, aż membrany słuchawek w hełmie Huberta zaczynały rzęzić. – Przestańmy się oszukiwać! Żaden z nas ani na chwilę nie pogodził się i nie pogodzi z myślą o rezygnacji z tego diabelskiego ładownika! A przecież można odpalić go bez pasażera i spokojnie, w zgodzie i po koleżeńsku czekać na wspólny koniec!

Sięgnął do kieszeni, wydobył klucz i wsunął w otwór na pulpicie sterowania.

– Zostaw! – Hubert szarpnął go za łokieć.

– A widzisz! Mówiłem. Nie chcesz tego.

– Poczekaj! – Hubert zbliżył się do Artura i położył dłoń na jego ramieniu. – Chcę zaproponować uczciwą grę. Losujmy. Kto przegra – napisze w dzienniku pokładowym odpowiednie oświadczenie…

– Taka loteryjka o drobną stawkę? – burknął Artur szyderczo, chowając do kieszeni klucz. – Nie chcę. Gdy ja wygram, zastrzelisz mnie ze złości.

– Artur! Chłopie, czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, co się dzieje? – Hubert mówił cicho, ze smutkiem. – Co my robimy? Na pierwszy rzut oka można by sądzić, że walczymy o życie, każdy o swoje. Nieprawda! Każdy walczy o śmierć drugiego! Jakie to obrzydliwe, Artur! Jedno życie do podziału na dwóch, trochę mało.

– Dokładnie po pół na osobę – syknął Artur.

– Jak można zapaskudzać sobie te ostatnie dni! Spróbujmy, stary, proszę cię, spróbujmy umrzeć jak ludzie. Przecież to koszmar! Czy nie przyszło ci jeszcze na myśl, że mogę zakręcić zawór powietrza twojego skafandra, gdy zaśniesz? Nikt by mi nie dowiódł, że to zrobiłem, wystarczyłoby potem opróżnić butlę…

– Sądzę, że zrobiłbyś to z ochotą. Dlatego będę spał osobno. Idę do mojej kabiny.

Artur wstał z fotela, lecz Hubert zagrodził mu drogę.

– Nigdzie nie pójdziesz. Mógłbyś zwiać, gdy zasnę.

– Nie bądź głupi. Żeby odlot miał sens, trzeba dokładnie znać najdogodniejszy moment startu. Inaczej wyląduje się zbyt daleko od miejsca, gdzie leżą zasobniki. – Artur próbował ominąć Huberta, lecz ten odepchnął go zdecydowanie.

– Obaj nie jesteśmy durniami, Arturze – powiedział szyderczo, wyciągając ze szczeliny pod oparciem fotela zwitek perforowanej taśmy. – Komputer powiedział mi to samo, co tobie. Teraz już obaj wiemy, że dogodny moment startu wypada za godzinę i parę minut i powtarza się w trzynastogodzinnych odstępach. Posiedzimy wiec jeszcze trochę razem, a potem możesz sobie iść spać, gdzie chcesz. Ja zostanę tutaj. Ale na dziesięć minut przed następnym terminem optymalnym chcę cię widzieć w twoim fotelu.

Artur wolno wrócił na swoje miejsce.

– Chyba przesadzasz! – warknął. – Aby uruchomić wyrzutnię, trzeba nastawić urządzenie zegarowe tutaj, w sterowni. Ale jeśli chcesz – proszę bardzo, mogę zgodzić się na twoje warunki. Tylko oddaj naboje…

– A masz, niech cię szlag trafi! – Hubert nerwowo wyszarpnął pistolet, rozładował na dłoń i cisnął naboje w stronę Artura. Posypały się po fotelu i podłodze.

Artur zbierał je na czworakach, liczył i wkładał demonstracyjnie, po jednym, do kieszeni skafandra. Potem wyjął wszystkie i jeszcze raz przeliczył.

– Jedenaście! – powiedział. – Jedenaście, słyszysz?!

– Wyjąłem wszystkie.

– Jednego brakuje. Zostawiłeś sobie! – Artur ryczał histerycznie, czołgając się pod fotelem i przepatrując wszystkie zakamarki.

– Oddałem dwanaście.

– Pokaż pistolet.

– Jeszcze czego! Chcesz mieć i to, i to? Nie ma tak dobrze!

– Zaraz zawołam Ambiego, niech on poszuka. Jeśli nie znajdzie, będę pewien, że jeden został u ciebie!

Przez następną godzinę siedzieli bez słowa i bez ruchu.

Rytuał trwał. Na dziesięć minut przed każdym kolejnym momentem dogodnym do startu na planetę zasiadali obaj w fotelach, przed martwymi przyrządami nawigacyjnymi, apatyczni i milczący. Gdy minął właściwy czas, rozchodzili się, każdy w swoją stronę, by nie patrzeć na siebie i nie rozmawiać.

Usiłowali wyglądać na pogodzonych z losem, lecz myśl o możliwości ratunku – tak bliskiej a nie dającej się wykorzystać – zatruwała ich umysły. Żaden nie chciał dobrowolnie wyrzec się tej szansy, ustąpić, skazać się na samotność do końca i świadomość, że ten drugi żyje niejako jego kosztem.

Robot Ambi stał w kącie sterowni, na swym zwykłym miejscu, gotów spełnić każdy rozkaz ludzi. Ale rozkazów nie było. Nikt go nie potrzebował. Podczas któregoś z kolejnych „posiedzeń" w sterowni Hubert odezwał się nagle:

– Słuchaj, Artur. Może jednak… wpakujemy go do ładownika i wyślemy do stu diabłów?! Denerwuje mnie ta postać w kącie…

– To rozkaż mu, żeby sobie poszedł. A ładownik zostaw w spokoju. Może wreszcie jeden z nas zrezygnuje z tej… zabawy. Wtedy drugiemu przyda się ładownik.

– Jeśli o mnie chodzi – odpowiedział Hubert zgryźliwie – to czuję się jeszcze zupełnie nieźle. Nie licz na mnie raczej.

– Zaczekaj jeszcze dwa tygodnie, porozmawiamy wówczas o samopoczuciu… Ambi, wynoś się stąd, idź sobie do rozdzielni i nie wyłaź bez rozkazu.

Artur zdjął hełm, wyłączając mikrofon łączności wewnętrznej. Wciągnął w płuca haust powietrza. Było zatęchłe, ciężkie, przesycone dwutlenkiem węgla. Tydzień temu wyłączyli dopływ tlenu do kabin, przechodząc wyłącznie na oddychanie z butli. Ze strachem stwierdzili obaj – choć nie podzielili się ze sobą tymi myślami – że wkrótce nie będzie można w ogóle oddychać bez skafandra, co uniemożliwi im jedzenie i picie. Mieli przed sobą jeszcze jedną możliwość śmierci, o której nie pomyśleli wcześniej.

Artur uchylił drzwi swojej kabiny, nasłuchując. Cicho, powoli wysunął się na korytarz, przeszedł kilka kroków i zatrzymał się przy drzwiach kabiny Huberta. Stał tam długi czas, łowiąc uchem cisze panującą wewnątrz. Potem zdecydowanym krokiem ruszył ku drzwiom rozdzielni.

– Wyłącz nadajnik wewnętrzny, Ambi. Czy słyszysz mnie? Odpowiedz głosem, ale cicho – powiedział w ciemność pomieszczenia.

– Tak, słyszę cię – odpowiedział robot.

– Podejdź bliżej.

Ambi zbliżył się ku drzwiom. Stał teraz naprzeciw Artura, równy mu wzrostem, połyskujący plastykową powłoką. Jego nieruchoma maska wyrażała całkowitą obojętność.

– Słuchaj, Ambi. W schowku na korytarzu są cztery zapasowe skafandry próżniowe. Czy potrafisz nałożyć na siebie taki skafander?

– Wiem, jak to robią ludzie.

– Dobrze. Notuj program. O godzinie 6,40 czasu pokładowego wejdziesz do schowka i założysz skafander. Będę w sterowni, skąd wyjdę o 6,54. W dwie minuty później usiądziesz na moim miejscu. Wyłączysz na dziesięć minut odbiornik rozkazów. Potem skasujesz ten program. Zrozumiałeś?

– Tak. Zapisałem w akumulatorze krystalicznym.

– Dobrze. Teraz zostań tutaj.

Artur domknął drzwi rozdzielni i wrócił do swojej kabiny. Spojrzał na zegar, założył hełm i odetchnął czystym powietrzem z butli.

Godzina 6,50. Artur wyjął z kieszeni klucz, wsunął w otwór na pulpicie pomocniczym i przekręcił. Zapłonęła mała, zielona lampka, oznaczająca odblokowanie wyrzutni ładownika. Artur wyjął klucz z otworu. Płonąca lampkę przykrył rogiem pledu, niby przypadkiem odrzuconego na pulpit.

Godzina 6,54. Wychodząc ze sterowni, spojrzał przez uchylone drzwi do schowka. Ambi stał za nimi, ubrany w skafander. Artur uśmiechnął się do siebie. Ruszył szybko korytarzem w kierunku niszy, gdzie spoczywał ładownik. Jego właz był odsunięty. Wcisnął się do ciasnego wnętrza, ulokował w fotelu i włączył kluczem rozrząd. Rozjarzyły się sygnały na desce rozdzielczej. Wystukał na klawiaturze czas startu i numer programu lotu. Przełącznik startu ustawił w pozycji samoczynnego odpalenia. Teraz wystarczyło czekać, aż zamknie się pokrywa włazu. Potem śluza wyrzutni otworzy się i pochłonie ładownik, by następnie wypluć go w próżnię.

Jest godzina 6,55. Za minutę Ambi usiądzie na miejscu Artura. Za minutę i kilka sekund (zawsze spóźnia się o kilka sekund, widocznie nie regulował dawno swego zegarka) Hubert wejdzie do sterowni i ostentacyjnie, milcząco zajmie swoje miejsce w drugim fotelu. Będą tak siedzieli w milczeniu przez następne dziesięć minut, Ambi i Hubert, tak jak zwykle siedzieli Artur i Hubert, nieporuszeni i bez słowa…

– Wyłaź! – W słuchawkach hełmu Artura zabrzmiało to jak wystrzał.

Poderwał się, zadzierając głowę ku włazowi, którym przed kilkunastoma sekundami opuścił się do kabiny ładownika.

Zdrętwiał na ugiętych nogach. W szczelinie włazu ujrzał dłoń z wymierzonym w siebie pistoletem.

– Wyłaź! – powtórzył głos w słuchawkach, tonem nie budzącym wątpliwości i nie dającym żadnej nadziei.

Artur wygramolił się z kabiny, stanął na wąskim pomoście nad włazem. Opuścił głowę, zrobił krok w kierunku wyciągniętej lufy.

– Przegrałem, stary! – powiedział cicho, a potem gwałtownym skokiem znalazł się tuż przed przeciwnikiem i wyszarpnął mu pistolet z ręki. Wymierzył w jego stronę. Co robić dalej! Dopiero gdy on zajął moje miejsce… zajął moje miejsce… – Artur przerwał, a potem roześmiał się. – Cholera! Przecież sam kazałem mu zająć moje miejsce o 6,56! A to kretyn!

– Kto? Ambi?

– Nie, ja oczywiście! A poza tym nie rozumiem, dlaczego nie zablokowałeś mi startu. Miałeś klucz, byłeś w sterowni…

– Zaraz byś to zauważył na desce rozdzielczej w ładowniku. Chciałem dograć to wszystko do końca…

Zamilkli. Rzeczywistość, wyparta na chwilę ze świadomości, wracała teraz gwałtownie, wypełniając ich myśli.

– Po co zostawiłeś sobie ten jeden nabój – spytał Artur po chwili – jeśli, jak mówisz, nie umiałbyś strzelić do mnie?

– Do osobistego użytku – burknął Hubert ze złością.

– Mamy jeszcze jedenaście. Pistolet leży przy niszy ładownika.

– Niech sobie leży.

Dwa osobne,,ja" stały się na powrót jednym,,my", spojonym, wspólnym, niepodzielnym przeznaczeniem.

– Pamiętam, że kiedyś, dawno, czytałem o tej sprawie – powiedział inżynier, gdy komisarz skończył opowieść. – Wydaje mi się jednak, że oni nosili inne imiona.

– Owszem – uśmiechnął się komisarz. – Celowo nazywam ich inaczej.

– Dlaczego? – spytałem.

– To proste. Nawet ja nie ustaliłem, który z nich -Nelson Grain czy Robert Kamin – był tym, co strzelił w plecy robota. Nie mogłem więc w opowiadaniu rzucić podejrzenia na żadnego z nich. Role Huberta i Artura można odwrócić, całą historie można przedstawić,,w lustrzanym odbiciu". Nie ma żadnych poszlak, wskazujących na któregokolwiek…

Zresztą – komisarz długą chwilę zapalał fajkę – cała ta historia jest, jak zaznaczyłem na początku, tylko jednym z możliwych wariantów tego, co rozegrało się na wraku „Atlanta". Prawdę znali tylko oni…

– …i robot! – dodałem.

– Tak. Ale pamięć robota nie przechowuje wspomnień, tylko informacje i rozkazy, których nie polecono skasować. Ostatni program, jaki odszukałem w pamięci Ambiego, wyglądał mniej więcej tak: „Weź pistolet w prawą dłoń. Podejdź do włazu ładownika. Wyceluj w głąb włazu. Powiedz głośno:»wyłaź«. Jeśli człowiek nie wyjdzie, powtórz. Jeśli nadal nie będzie wychodził, wydobądź go i obezwładnij. Jeśli sam wyjdzie z ładownika, nie dopuść, aby wszedł tam ponownie. Koniec programu. Wykonaj".

Do tego odnalezionego strzępka informacji dorobiłem całą hipotezę, lecz gdy przemyślałem ją dokładnie, doszedłem do wniosku, że jej ogłoszenie rzuciłoby cień na pamięć tego, który nie strzelał. Podejrzenie obciążyłoby obu w jednakowym stopniu – a przecież tylko jeden z nich usiłował zabić… Skasowałem więc ten zapis w pamięci robota, niszcząc dowód rzeczowy. Nikt oczywiście nie był w stanie udowodnić, że tak postąpiłem. Dlatego mogę mówić o tym otwarcie. Przekonany jestem, że postąpiłem słusznie.

– Skrzywdził pan… robota! – uśmiechnął się inżynier. – W rezultacie, to on został posądzony o tchórzostwo.

Biorąc z rąk kelnera-robota filiżankę kawy, powiedziałem:

– Nigdy chyba nie doczekamy się skonstruowania robotów tak doskonałych, by odczuwały strach!

Nagły wstrząs targnął statkiem. Filiżanka wypadła mi z ręki, inżynier zsunął się z fotela, naczynia posypały się na posadzkę. Kelner-robot wypuścił z rąk pełną naczyń tacę.

– Nic takiego – powiedział komisarz uspokajająco -jeśli jeszcze żyjemy, to na pewno nic groźnego. Tu zawsze pełno meteorów, ale nasz statek daje sobie z nimi radę. Ten musiał być wyjątkowo duży…

Mimo tych wyjaśnień serce łomotało mi gdzieś pod gardłem, a inżynier podniósłszy się z podłogi usiadł na swoim miejscu blady i szczękający zębami. Robot-kelner na czworakach zbierał spod naszego stolika resztki rozbitych filiżanek. Ze zdumieniem spostrzegłem, że jego ręce trzęsły się jak galareta.

10

– Gdyby w astrolocie były czynne roboty, zacząłbym je w tej chwili podejrzewać – powiedział Kamil, gdy Steve skończył opowieść. – Można by przypuszczać, że któryś z nich ma stracha i koniecznie chce zmusić nas do odwrotu. Od czasu pierwszych wypraw na Hegar ulepszono roboty jeszcze bardziej. Na szczęście mamy tutaj tylko wąsko specjalizowane automaty.

– Nie chciałem podsuwać ci takich podejrzeń – uśmiechnął się Steve. – Chodziło mi o coś innego.

– Rozumiem, o co ci chodziło. Znajdę jednak sposób na zdemaskowanie przeciwnika, kimkolwiek on jest.

– Nawet wówczas, gdy jest on Obcym Przybyszem?

– Nawet. Musi zdradzić się wreszcie czymkolwiek. Jeśli rozpoczął realizację swoich planów, będzie nadal działał. Udało nam się raz przekreślić jego plany, teraz będziemy czujniejsi. Gdyby posiadał jakieś nadludzkie możliwości, nie bylibyśmy w stanie przeciwstawiać się mu do tej pory.

– Uważaj, Kamilu. Na wszelki wypadek radzę ci przeprowadzić badania lekarskie i psychotechniczne całej załogi – powiedział Steve poważnie.

– Zrobię to, ale nie spodziewam się, że w ten sposób wykryję wśród załogi przybysza z Kosmosu.

– Może uda się wykryć szaleńca lub przynajmniej wykluczyć hipotezę o jego istnieniu.

Badania psychotechniczne nie były dla Roastrona IV żadnym problemem. Doskonale znał zasady wszelkich

testów psychologicznych. Mógłby w każdym z nich osiągnąć wyniki, które zadziwiłyby psychologa. Ale właśnie dlatego Roastron IV zawsze starał się uzyskać wyniki w granicach przeciętnych norm.

To samo dotyczyło badań lekarskich. Zajmując miejsce w automacie diagnostycznym, Roastron IV, dzięki znakomitym symulatorom tętna, bioprądów, temperatury ciała i innych podstawowych parametrów, dostarczał lekarzowi takich wyników, jakich należało się spodziewać po zdrowym, pełnym energii astronaucie. Nawet badania płynów ustrojowych nie przysparzały Roastronowi IV żadnych kłopotów. Miał w swoim wnętrzu ukryte odpowiednie zbiorniki i naczynia, z których można było pobrać wszystko, co jest potrzebne do lekarskich analiz.

– Zgodnie z przewidywaniami, badania nie wyjaśniły niczego – powiedział Kamil. Steve pokiwał głową.

– Przez kilka ostatnich dni nie zdarzyło się nic nowego – powiedział. – Boję się, że nasz przeciwnik obmyśla jakąś akcję. Ma niewiele czasu. Za dwa miesiące nastąpi wymiana załogi.

– Nie zmienię załogi, dopóki nie rozwiążę tej zagadki! – powiedział Kamil. – Ale nie mów o tym nikomu. Niech nasz przeciwnik myśli, że ma mało czasu. W pośpiechu może zrobić coś, co go zdemaskuje.

Steve popatrzył w główny ekran nawigacyjny.

– Czy zamierzasz skorygować ustawienie kamer? To odchylenie utrudnia trochę przeliczenia kursu.

– Mogę wysłać kogoś na zewnątrz. Zrobię to zaraz. Anna jest w tej chwili na służbie. Poślę ją i Briana. Za godzinę będziesz miał wszystko ustawione jak należy.

Kamil wydał polecenia przez telefon. Sam także postanowił przespacerować się w Kosmosie. Z Anną i Brianem wsiadł do windy, która wyniosła ich do dziobowej części astrolotu. Stąd można było wyjść na zewnątrz, na powłokę statku. Gdy byli już gotowi do wyjścia, Kamil zatelefonował do sterowni. Steve wyłączył napęd. Przez komorę śluzy cała trójka wyszła w ciemność. Zapłonęły światełka latarki wbudowane w hełmy skafandrów. Magnetyczne przylgi trzymały mocno i pewnie, ale przepisy bezpieczeństwa nakazywały mimo wszystko używanie tradycyjnej liny zabezpieczającej, więc trzy cienkie, lecz mocne linki, zaczepione o uchwyty przy pasach, rozwijały się powoli za idącymi. Anna i Brian zajęli się ustawianiem kamer, a Kamil obserwował ich pracę, spoglądając od czasu do czasu na rozgwieżdżoną kopułę nad głową. Czuł się trochę nieswojo. Teraz rozumiał, co miał na myśli Steve, gdy mówił, że wyobraźnia może człowieka przyprawić o zachwianie równowagi psychicznej w tak dalekiej podróży. Odczuł to jeszcze dobitniej, gdy wyłączywszy magnesy butów, powoli odpływał od skorupy statku na kilkudziesięciometrową odległość, na jaką pozwoliła długość linki asekuracyjnej. Gdy teraz spojrzał wokół siebie, poczuł nieprzepartą chęć natychmiastowego powrotu, wręcz fizyczną potrzebę przylgnięcia, przytulenia się całym ciałem do metalowej powierzchni kadłuba, jako jedynego dostępnego miejsca oparcia w tej bezgranicznej pustce.

Kamil spostrzegł, że dłonie jego bezwiednie zaciskają się na uwiązanej do pasa linie, jakby w obawie, że odczepi się ona i pozostawi go bezbronnego i bezradnego w przestrzeni.

Szarpnął lekko za linę i poczuł, że zaczyna powoli płynąć w kierunku astrolotu. Z tęsknotą oczekiwał twardego dotknięcia kadłuba, metalicznego uderzenia magnesów o stalowy pancerz statku. I wtedy właśnie przyszła mu do głowy ta myśl… Gdy tak zawieszony w przestrzeni, całym sobą pragnął połączyć się z czymś solidnym i trwałym, po raz pierwszy pomyślał o meduzowatym intruzie, który spłonął w ogniu dysz fotonowych, jak o żywej istocie…

Istocie, może bezrozumnej, ale żywej i samotnej, pragnącej znaleźć w tej pustce jakieś oparcie, jakiś okruch bratniej materii…

Kamery teleskopów zostały ustawione z właściwą precyzją. Steve sprawdził to dokładnie, manewrując astrolotem na wszystkie możliwe sposoby. Kamil wydał zakaz wychodzenia na zewnątrz statku bez jego zezwolenia i zaplombował śluzy wyjściowe, aby uniemożliwić w ten sposób dalsze niespodzianki.

Gdy po powrocie do astrolotu, siedząc w swej kabinie, zajęty był rozwijaniem hipotezy na temat antymate-rialnego obiektu, przyszła Krystyna.

Widywał ją rzadko. Jako elektronik, Krystyna przebywała czasem w kabinie radiowej, ale znacznie częściej buszowała w królestwie elementów elektronicznych, za stalowymi płytami oddzielającymi stanowiska operatorskie od gąszczu barwnych przewodów i mikroskopijnych podzespołów, tworzących subtelne unerwienie astrolotu.

Krystyna weszła do kabiny Kamila i zatrzymała się tuż przy drzwiach. Była sympatyczną młodą kobietą o wyglądzie zastraszonej nieco studentki, co w zestawieniu z równie młodym wyglądem zastępcy dowódcy wydawało się dość śmieszne. Patrzyli na siebie przez chwilę, zanim Kamil podsunął jej fotel.

– Co słychać, Kris? – spytał swobodnym, wesołym tonem, choć wyczuwał, że Pierwszy Elektronik nie przybyła tu w celach wyłącznie towarzyskich.

Krystyna zamknęła drzwi i usiadła.

– Chciałam… Uważam, że powinnam powiedzieć ci o tym – zaczęła. – Nasz komputer zachowuje się dziwnie.

– Komputer? Popsuł się? – Kamil nie był nawet zdziwiony. Spodziewał się różnych rzeczy.

– Nie, chyba się nie popsuł, właściwie działa zupełnie dobrze, tylko że… Tylko że działa samodzielnie…

– Jak to? Bez rozkazów?

Krystyna niepewnie przytaknęła głową.

– Czy jesteś pewna, że tak jest naprawdę?

– Sprawdzałam jeden z głównych bloków operacyjnych. Musiałam w tym celu odłączyć wszystkie kanały wejściowe, żeby wprowadzić program testowy. I wtedy właśnie zauważyłam, że on sam…

– Co to było?

– Jakieś bardzo złożone operacje logiczne. Trudno mi to przetłumaczyć na jeżyk kodu zewnętrznego, nie zarejestrowałam tego na taśmie, bo nie byłam przygotowana na coś podobnego. Ale sprawdziłam dokładnie jeszcze raz wszystkie urządzenia peryferyjne. Żadne z nich nie było włączone.

– Skąd wiec przychodziły rozkazy?

– Zbadałam to. W układzie wejściowym znalazłam ukryty kabel, którego nie ma w schemacie… Ten kabel prowadzi do jednej z komór w sektorze siódmym i znika w otworze prowadzącym do sekcji anten zewnętrznych. Prześledziłam połączenia. Wydaje mi się, że komputer może odbierać rozkazy z zewnątrz, przesyłane w formie sygnałów radiowych… Czy nie wiesz, co to może oznaczać?

Kamil nie odpowiedział. Kusząca hipoteza sama rodziła się w jego umyśle. Komputer! Nie człowiek, lecz komputer, opanowany przez Obcych z Kosmosu! W ten sposób można pokierować statkiem według zupełnie dowolnego programu! Po chwili zrozumiał, że to zupełnie absurdalny pomysł… Czy komputer potrafiłby poprzestawiać kamery? Czy mógłby zaatakować człowieka? Nonsens! A śpiączka? A wydarzenia na Kappie? Nie, to na nic, taka hipoteza nie pasuje do niczego!

Tym niemniej, „nielegalny" kabel sterowania komputerem jest faktem, który coś oznacza. Tylko co?

– Kiedy to zauważyłaś, Kris? To, że komputer samodzielnie działa?

– Przed godziną może… Gdy ustawialiście kamery na kadłubie…

Kamil zerwał się, tknięty nagłą myślą.

– Chodź ze mną – powiedział, pociągając Krystynę za rękę ku wyjściu. – Albo… nie, lepiej zostań w swojej kabinie i nie otwieraj nikomu, dopóki nie wrócę!

Pobiegł w kierunku małych drzwiczek, prowadzących do Sekcji Automatyki. Pchnął je i skradając się cicho, przemierzył kilka wąskich korytarzyków. Na stanowisku kontroli nie było nikogo, w głębi mrocznej wnęki, przy szafach rozdzielczych Kamil dostrzegł czyjeś plecy, zasłaniające otwartą rozdzielnię elektryczną. Podszedł cicho i stanął za plecami Briana. Spojrzał ponad jego ramieniem w głąb szafy rozdzielczej i zdrętwiał.

Brian miał obie dłonie zaciśnięte na szynach, doprowadzających prąd do bezpieczników.

Kamil cofnął się o krok i chrząknął.

Brian odwrócił się gwałtownie, puszczając szyny. Rozległ się krótki syk i błękitna smuga wyładowania błysnęła na chwilę pomiędzy nagim przewodem elektrycznym i dłonią inżyniera. Brian patrzył na Kamila zupełnie spokojnie, jakby nic się nie stało.

– Zaskoczyłeś mnie… – uśmiechnął się pokazując dłonie. – Przyznaję się, nie założyłem rękawic ochronnych, ale przy tak wysokiej częstotliwości prądu niebezpieczeństwo porażenia jest znikome, mimo groźnych na pozór efektów wizualnych.

Kamil patrzył z niedowierzaniem to na Briana, to na znak ostrzegawczy na drzwiach rozdzielni.

– Spójrz! – Brian zbliżył palec do przewodu, z którego strzeliła znów błękitna iskra.

– Daj spokój, zabraniam takich eksperymentów. Przepisy bezpieczeństwa nakazują używanie rękawic.

– W porządku. Gdzieś tu powinny być rękawice… -Brian rozejrzał się wokoło, ale rękawic nie znalazł. Kamil patrzył przez chwilę spod oka na te poszukiwania.

– Zastanawia mnie twoja niechęć do używania sprzętu ochronnego – powiedział po chwili. – Ale przyszedłem tu w innej sprawie. Powiedz mi, co robiłeś w chwili, gdy nastąpiło to niezwykłe uszkodzenie silników i niespodziewany manewr astrolotu?

Brian nie odpowiedział od razu. Kiwnął ręką na Kamila i poprowadził go wąskim przejściem wśród aparatury.

– Rozumiem, do czego zmierzasz. Ja też pomyślałem

o tym – powiedział, zatrzymując się przed kwadratową tablicą pełną wyłączników i lamp kontrolnych. – To są awaryjne wyłączniki poszczególnych sekcji silników głównych. Aby zatrzymać którykolwiek z nich, trzeba przestawić odpowiedni wyłącznik w położenie zerowe. W normalnych warunkach ciąg silników regulować może pilot ze swego stanowiska w sterowni, po wyłączeniu automatycznego naprowadzenia. Jednak w przypadku uszkodzenia układu sterowania lub jakiejkolwiek awarii w obrębie sterowni można użyć tych wyłączników. Konstrukcja automatyki nie przewiduje innej możliwości wpływania na pracę silników głównych. W chwili awarii byłem tutaj, na stanowisku kontroli. Wyłączniki miałem w polu widzenia, w odległości kilku metrów. Niemożliwe, by ktokolwiek ich dotykał…

– Dlaczego ktoś miałby ich dotykać? – Kamil spojrzał z uwagą na twarz inżyniera. – Przecież to było przypadkowe uszkodzenie?

– Od początku wydawało mi się, że ten przypadek był zbyt… celowy. Szukając uszkodzenia, znalazłem zwarcie, które spowodowało przełączenie silników na osiem dziesiątych pełnej mocy. Nie znalazłem jednak przyczyny uprzedniego wyłączenia części silników! Przypomnij sobie, co się wówczas kolejno wydarzyło: najpierw zamilkły cztery silniki drugiego sektora. Spowodowało to obrót astrolotu dokładnie o taki kąt, by atakujący nas obiekt znalazł się w strumieniu fotonów! Dopiero potem wzrosła moc pozostałych silników… Otóż, będąc pewny, że nikt nie ruszał wyłączników awaryjnych, sprawdziłem wszystkie dostępne odcinki kabli sterowania.

Brian poprowadził Kamila wzdłuż przejrzystej, plastykowej rury, kryjącej w sobie pęki barwnych przewodów. Wiązka kabli przenikała przez kilka ścianek działowych, zmieniając kilkakrotnie kierunek.

– Tutaj jest otwór w ścianie rury. Zwykle jest on zasłonięty okrągłą płytką, którą jednak łatwo można usunąć. – Brian zdjął pokrywkę i sięgnął do wnętrza rury. Wybrał dwa spośród pęku przewodów, pokryte zieloną powłoką izolacyjną. Przyciągnął je w stronę otworu i nieco załamał.

Na powierzchni izolacji rozwarły się dwie poprzeczne szczeliny, sięgając w głąb, aż do połyskujących czerwonawo miedzianych żył kabli.

– Zwarcie tych przewodów powoduje rozłączenie styków przekaźnika w drugim sektorze napędu. Wystarczyło naciąć izolację i zewrzeć przewody na kilka sekund, aby silniki przestały działać. A potem…

Brian otworzył małą szafkę rozdzielczą i pokazał Kamilowi rząd zacisków, mocujących końcówki kilkunastu przewodów.

– Potem można było obluzować nieco tę nakrętkę, aby koniec przewodu uwolnił się i dotknął metalowej ścianki. To właśnie było przyczyną nagłego skoku mocy silników.

– Twierdzisz więc, że ktoś celowo wykonał ten manewr, zwierając odpowiednie punkty w układzie sterowania?

– Uważam to za wysoce prawdopodobne.

– Kto mógł to zrobić, twoim zdaniem?

– Chyba tylko… ja! – uśmiechnął się Brian. – Nikt inny nie zna tak dobrze układów sterowania. Jednakże ja nie mógłbym tego zrobić z dwóch co najmniej powodów. Po pierwsze – nie musiałbym uciekać się do takich sposobów, mając w zasięgu ręki awaryjne wyłączniki. Po drugie – bez znajomości wzajemnego położenia, prędkości i przyspieszeń astrolotu i ścigającego obiektu, bez odpowiednich przeliczeń, wykonanych przy użyciu komputera, nie zdołałbym określić chwili, w której należy dokonać manewru, czasu jego trwania i kilku innych danych, niezbędnych dla osiągnięcia tak znakomitego rezultatu.

Kamil dokładnie obejrzał wszystkie zakamarki wokół miejsca, gdzie stali.

– Dokąd prowadzi to przejście? – spytał wskazując na małe, zamknięte drzwiczki w ścianie.

– Do sekcji napędu. To jest przejście ewakuacyjne, zwykle nie używane.

Gdy wracali – w kierunku wyjścia z sekcji automatyki, Kamil przez cały czas milczał, przetrawiając jeszcze raz w myślach te nowe fakty, które niezbicie potwierdzały jego przypuszczenie, lecz w dalszym ciągu nie przynosiły jasnej odpowiedzi na pytanie: kto?

Byłem już prawie pewien, że to Brian. Teraz jednak zaczynam wątpić. Owszem, mógł to zrobić. Ale po co miałby zostawiać ślady w postaci nacięć kabla, jeśli to samo osiągnąć można przez proste przełączenie na tablicy wyłączników?

Zaraz, zaraz. A jeśli te nacięcia miały być dowodem, że zrobił to ktoś inny? Jeśli mają odwrócić podejrzenia od osoby Briana? Może dlatego tak skwapliwie objaśnił mi, w jaki sposób ktoś mógł to zrobić bez jego udziału i bez jego wiedzy.

Stanowisko Briana niema bezpośredniego połączenia z komputerem. Jeśli jednak istnieje wykryty przez Krystynę kabel łączący antenę zewnętrzną z wejściem komputera, to któż może zaręczyć, że nie istnieją inne połączenia, dotychczas nie ujawnione?

Komputer dysponował pełnym zestawem danych o locie nieznanego obiektu. Kilka informacji, przekazanych maszynie, wystarczyłoby dla otrzymania precyzyjnych wskazówek dotyczących sposobu wykonania manewru.

Jednakże, to przecież nie Brian, lecz Piotr był najbardziej zaniepokojony pojawieniem się kosmicznego intruza. Wracając ze sterowni do sekcji napędu mógł bez trudu, przez nikogo nie zauważony, dotrzeć przez awaryjne przejście do wiązki kabli, zwykłym scyzorykiem spowodować zwarcie przewodów i odkręcić zacisk w szafce obok (Piotr zawsze nosi drobne narzędzia w kieszeniach kombinezonu - jakieś klucze i śrubokręty). Ale czy można przypuścić, że zna na tyle dokładnie całą automatykę?

A poza nimi dwoma, czy nie mógł tego dokonać ktokolwiek inny? W atmosferze emocji i podniecenia nikt nie patrzył na pozostałych, wszyscy śledzili przebieg wypadków rozgrywających się w próżni poza statkiem.

Tylko Steve był wtedy przez cały czas w zasięgu mojego wzroku. Jego mogę zdecydowanie skreślić z mojej listy. Dobre i to.

A jednak wciąż kołacze mi się po głowie historia z frigenitem. Do tego jeszcze te dziwne zabawy Briana z wyładowaniami elektrycznymi…

11

Kilka dni, następujących po odkryciu przez Krystynę dziwnych zjawisk w komputerze, Kamil skwitował w dzienniku pokładowym zaledwie paroma zdaniami. Podróż przebiegała bez zakłóceń, astrolot nabierał prędkości – we właściwym już kierunku, nie zdradzając skłonności do samodzielnych, nie kontrolowanych manewrów.

Kamil podsumował sobie wszystkie nie wyjaśnione lub podejrzane zjawiska, które wydarzyły się od chwili lądowania na planecie Kappa. A więc po pierwsze -śpiączka, która unieruchomiła – kto wie, czy nie na zawsze – pięć osób, w tym trzech astronautów z załogi obsługującej statek. Nie było to wprawdzie tragedią dla wyprawy – ludzi tych można było w razie potrzeby zastąpić innymi, z przetrwalników. Jednak, gdyby śpiączka epidemicznie rozprzestrzeniła się wśród całej załogi, oznaczałoby to zagładę wyprawy.

„Czy naprawdę należy wiązać śpiączkę z pozostałymi wydarzeniami?" – zastanawiał się teraz Kamil. Odrzucenie takiego powiązania ułatwiłoby uformowanie pewnych hipotez, które Kamilowi błąkały się po głowie. Przecież gdyby założyć, że śpiączka wystąpiła jako zupełnie niezależne zjawisko, można by wszystko inne wytłumaczyć działalnością zwykłego człowieka. Inna sprawa, że motywy działalności tego człowieka pozostawałyby nadal największą i najistotniejszą niewiadomą…

Rozstrojenie układów nawigacyjnych – to oczywisty dowód chęci skierowania wyprawy w inny rejon Galaktyki. Z punktu widzenia człowieka – posunięcie najzupełniej bezsensowne…

Zniszczenie – przez dziwny „przypadek" – antymaterialnego obiektu zagrażającego bez wątpienia astrolotowi świadczyć by mogło, że statek kontrolowany jest przez kogoś, kto Kosmos i czyhające w nim niespodzianki zna o wiele lepiej niż ludzie. Wreszcie – to zupełnie nie znane nikomu, bezcelowe na pozór, połączenie komputera z antenami łączności zewnętrznej. Komputer odbiera, oczywiście, a następnie analizuje sygnały docierające do astrolotu z Kosmosu. Są one jednakże rejestrowane. Tymczasem połączenie wykryte przez Krystynę omijało wszelkie bloki kontroli i rejestracji i umożliwiało nawet wpływanie przez kogoś na decyzje wydawane przez komputer! Kamil polecił Krystynie, by przerwała to połączenie w miejscu trudnym do znalezienia i próbowała wyśledzić, czy ktoś nie będzie usiłował usunąć tego uszkodzenia.

Czego jeszcze należało spodziewać się w najbliższym czasie? Jakie nowe przedsięwzięcia obmyśla teraz ten, kto realizuje nie odgadnione dla Kamila cele? Kamil wyrobił sobie wewnętrzne przekonanie, że jeżeli cokolwiek jeszcze ma zdarzyć się na tym statku, zdarzy się w czasie najbliższych tygodni. Przekonanie to oparł na logicznym założeniu: jeśli ktoś z czuwającej aktualnie załogi rozpoczął realizację dywersyjnych planów, to musi się spieszyć. Gdy nastąpi zmiana załogi, ten „ktoś" zmuszony będzie spocząć w przetrwalniku. A gdy znajdzie się tam, będzie zdany na łaskę dowództwa i – być może – do końca podróży powrotnej nie zostanie zwitalizowany. Ten „ktoś" musi zdawać sobie sprawę, że jest w gronie podejrzanych.

„Wszystko to wygląda logicznie przy założeniu, że mam do czynienia z człowiekiem" – pomyślał Kamil, zamykając dziennik. Zbyt wiele mówiono mu kiedyś o możliwości spotkania obcych inteligentnych istot, by jego wyobraźnia mogła wyzbyć się przypuszczeń, że oto one właśnie objawiły się w astrolocie. Poszedł do kabiny wypoczynkowej, gdzie znajdowała się mała biblioteka, złożona głównie z pozycji rozrywkowych. Przerzucił kilka tomów na półce, ale nie wybrał niczego, co mogłoby go zainteresować. Odczuwał nieustanny niepokój, który nie pozwolił mu zająć myśli sprawami obojętnymi.

Siadając w wygodnym fotelu w kącie czytelni, zauważył pozostawioną przez kogoś cienką książeczkę w kolorowej okładce. Wziął ją do ręki i przekartkował machinalnie. Była to jakaś sensacyjno-kryminalna opowiastka z popularnej serii wydawniczej. Na okładce widniał rysunek, przedstawiający potężnego draba, otrzymującego „prawy sierpowy" w szczękę od drugiego, odzianego w kosmiczny kombinezon. Wszystko to rozgrywało się na tle mapy powierzchni księżyca. Kamil odczytał tytuł i uśmiechnął się ironicznie. „Jakaś tania, szmiro-wata historyjka – pomyślał – ciekawe, skąd to wzięło się tutaj. A jeszcze ciekawsze, kto to czytał?"

Chciał odłożyć książkę, lecz wzrok jego padł na fragment tekstu, umieszczony na skrzydełku okładki. Przeczytał kilka zdań, potem przewrócił kartkę, usiadł wygodniej w fotelu i zaczął czytać pierwszy rozdział. Niepostrzeżenie dla samego siebie został wciągnięty w żywą, chociaż dość nieprawdopodobną akcję opowieści…

1

Właściwie nie powiedziano mu dotychczas ani słowa ponad to, że ma natychmiast służbowo udać się na Księżyc. Podróż – jak podróż. Jan bywał już na Księżycu i dalej nawet, ale zawsze miało to jakiś z góry określony cel, a przy tym załatwianie formalności trwało zwykle ponad tydzień, potem czekało się długo na miejsce w rakiecie.

Tym razem, bez żadnych formalności, w ciągu kilku godzin Jan znalazł się na pokładzie statku kosmicznego. Miał w kieszeni zwykły służbowy paszport pozaziemski, delegacje do jednej ze stacji badawczych instytutu, w którym pracował. Mimo to jednak zdawał sobie sprawę, że jego wyjazd musi mieć jakiś nadzwyczajny charakter.

Mając wiele czasu, próbował teraz wyobrazić sobie cel tej nieplanowanej podróży. Cóż takiego mogło przydarzyć się w księżycowej stacji? Czyżby objawiła się tam jakaś niezwykła forma pozaziemskiego życia, jakaś istota z Kosmosu, dla zbadania której trzeba było zawezwać znakomitego specjalistę – biofizyka z Ziemi? Przypuszczenie miało pozory prawdopodobieństwa: o takim fakcie na pewno nie trąbiono by głośno, dopóki sprawy nie zbadają specjaliści. Stąd te tajemnice i brak wszelkich wyjaśnień o celu podróży. Hipoteza miała jeden słaby punkt: Jan zdawał sobie sprawę, że choć biofizykiem wprawdzie był, jednak nie na tyle znakomitym…

Pod koniec podróży porzucił wreszcie te jałowe domysły i postanowił czekać, aż ktoś mu coś wyjaśni. Kiedy głośnik poinformował pasażerów, że do celu podróży pozostało zaledwie trzy godziny, Jan udał się do bufetu. Czuł już nieprzyjemne ssanie w dołku, a na zjedzenie kolacji w księżycowym kosmoporcie wolał nie liczyć. Jeszcze przed odlotem poinformowano go, że będzie miał natychmiastowe połączenie z docelową stacją, wolał więc nie ryzykować, bo nade wszystko nie lubił chodzić spać głodny.

W bufecie było dość tłoczno, nie wszyscy jednak, jak się okazało, siedzieli tu, by coś przekąsić. Nawet nie podsłuchując specjalnie cudzych rozmów, Jan bez trudu dowiedział się o pogłosce, komentowanej żywo przez pasażerów: wczorajszy statek regularnej komunikacji księżycowej przed lądowaniem na Księżycu został uprowadzony przez kilku podróżujących w nim osobników. Według ostatnich wiadomości, otrzymywanych jakoby z Centrali Koordynacji Lotów, statek wylądował w bliżej nie określonym rejonie Księżyca, gdzie opuścili go porywacze, uprowadzając jako zakładnika jednego z pasażerów. Statek, po kilku godzinach postoju, wystartował ponownie i szczęśliwie dotarł do kosmoportu, jednakże o losach uprowadzonego pasażera dotychczas nic nie wiadomo.

Jan z zainteresowaniem słuchał tych relacji. Przypadek porwania rakiety pasażerskiej nie był wprawdzie wydarzeniem bez precedensu – było już kilka prób, niektóre nawet udane, zawsze jednak porywacze, wcześniej czy później, sami oddawali się w ręce władz. Byli to przeważnie ludzie nie zdający sobie w pełni sprawy z warunków panujących na Księżycu, przedstawiający żałośnie niski poziom umysłowy. Jeden na przykład – wydarzenie ponoć autentyczne -usiłował wyskoczyć ze spadochronem z rakiety manewrującej nad powierzchnią Księżyca… Jednakże w tym wszystkim, co mówiono teraz, Jan dostrzegł pewne cechy przemyślanej, dobrze zorganizowanej akcji.

Zanim rakieta wylądowała, Jan wiedział już sporo na temat przebiegu porwania. Porywaczy było czterech, lecz działali w zmowie z kimś jeszcze, kto oczekiwał na nich w umówionym miejscu lądowania. Działali raczej podstępem niż groźbą, używając jedynie środków odurzających, którymi obezwładnili załogę rakiety. Musiał być wśród nich dobry pilot rakietowy, gdyż wylądowali bezbłędnie, bez pomocy kogokolwiek z obsługi statku. Gdy opuścili wraz z zakładnikiem rakietę, okazało się, że zabrali ze sobą, bądź wynieśli poza statek, wszystkie awaryjne ubiory próżniowe, uniemożliwiając w ten sposób pościg.

Odurzeni narkotykami piloci dopiero po kilku godzinach byli w stanie nawiązać łączność z kosmoportem. Wysłane natychmiast rakiety zwiadowcze nie zdołały jednak odnaleźć na terenie wokół rakiety żadnego podejrzanego pojazdu. Załoga jednego z patrolowców odnalazła wprawdzie odciśnięte w pyle koleiny, jednak już w odległości kilku kilometrów od miejsca przymusowego lądowania porwanego statku ślad wkraczał na szlak uczęszczany przez liczne ruchome stacje automatyczne i pojazdy księżycowe, a przy tym właściwości księżycowego gruntu nie sprzyjały tu utrwalaniu się wyraźnych śladów.

Tych ostatnich szczegółów dowiedział się Jan z oficjalnego komunikatu radiowego rozgłośni księżycowej, tuż przed lądowaniem. Komunikat zapewniał ponadto, że poszukiwania są kontynuowane, jak dotychczas jednak bez rezultatu.

Przy odprawie paszportowej skierowano Jana do biura dyspozytora kosmoportu, gdzie dowiedział się, że ze względu na wyjątkową sytuację nie będzie mógł w ciągu najbliższej doby dotrzeć na miejsce przeznaczenia, albowiem wszystkie pojazdy księżycowe oddano do dyspozycji służby śledczej. Jana umieszczono w klitce zwanej szumnie apartamentem dla gości i polecono mu czekać cierpliwie na dalsze polecenia. Nie mając nic lepszego do roboty, usiadł w przydzielonym mu pokoiku i zaczął przeglądać przywiezione z Ziemi czasopisma.

Po kilkunastu minutach zapukano do drzwi. Do pokoju wszedł dyspozytor.

– Przepraszam, jeśli przeszkadzam – powiedział bardzo grzecznie. – Właśnie skończyłem służbę. Pojęcia pan nie ma, co się tutaj działo od wczorajszego wydarzenia. Byłem tak zajęty, że po prostu nie miałem nawet czasu śledzić szczegółów tej afery. Sądzę, że może… pan zechce uchylić rąbka tajemnicy służbowej… To znaczy, oczywiście, żartuję… Po prostu może pan wie coś ciekawego, o czym chciałby pan mówić. Bo tutaj też właściwie niewiele wiemy…

– A skądże ja? – zdziwił się szczerze Jan. -Jeżeli, jak pan mówi, wy tu niewiele wiecie, to ja tym bardziej nie wiem, przecież dopiero co przyleciałem i siedzę tu zupełnie niepotrzebnie, a miałem niezwłocznie zameldować się w stacji B-15.

Dyspozytor uśmiechnął się jakoś dziwnie, milczał przez chwilę, wreszcie ciekawość widać przeważyła.

– Ja pana jeszcze raz przepraszam… Rozumiem, że nie wolno panu z nikim o tych sprawach rozmawiać… Ponieważ jednak major dzwonił dwa razy i pytał o pana, więc domyśliłem się, że przybywa pan do nas w związku ze sprawą porwania.

– Jaki major?

– Major Netz z tutejszej placówki Kosmopolu. Właśnie przed kilkoma minutami dzwonił po raz drugi i powiedział, że już tu leci i żeby pana w żadnym wypadku nigdzie stąd nie wysyłać.

– To chyba pomyłka! Jestem biofizykiem i z tą sprawą nie mam nic wspólnego!

– No, trudno, niczego się od pana nie dowiem… Ale też z pana służbista! – uśmiechnął się dyspozytor, kierując się ku wyjściu. – W każdym razie przekazałem panu polecenie majora. Proszę nie oddalać się z pokoju. Gdy tylko przyleci, skieruję go tu do pana. Dobranoc!

Teraz dopiero Jan zaczął kojarzyć poszczególne niejasne dla niego dotąd wydarzenia w jedną logiczną całość. Jeśli rzeczywiście dyspozytor nie bierze go za kogoś innego, to swój nagły przylot na Księżyc Jan zawdzięcza władzom śledczym, którym widocznie jest tu do czegoś potrzebny, i to najwyraźniej w związku z wczorajszym porwaniem.

Kosmopol ma prawo powoływania do współpracy cywilnych specjalistów z różnych dziedzin – o tym powszechnie wiadomo. Jednakże Jan nie przypuszczał, że może się to odbywać w taki sposób. Ostatecznie mógł sobie wytłumaczyć to wszystko, co dotyczyło sposobu przyzwania go tutaj; mogło chodzić o zachowanie najściślejszej tajemnicy co do jego udziału w akcji przeciw porywaczom. Tylko w żaden sposób nie potrafił znaleźć odpowiedzi na pytanie – po licho im do tego potrzebny biofizyk? A może nie biofizyk, lecz po prostu on, właśnie on, konkretnie Jan L.?

Głośne pukanie wyrwało Jana z drzemki… Wstał szybko z fotela i powiedział „proszę!". Do pokoju wszedł nieduży, energiczny mężczyzna w cywilnym ubraniu. Bez wstępów wylegitymował się Janowi, potem położył na stoliku przyniesioną plastykową teczkę i usiadł na skraju tapczanu.

– Proszę spocząć, to potrwa dłużej – powiedział, uśmiechając się ledwie dostrzegalnie. – Przepraszani w imieniu Kosmopolu za tę całą maskaradę i za to gwałtowne „porwanie" pańskiej osoby. Mam nadzieję, że wkrótce rozgrzeszy nas pan z tego postępowania. Sprawa jest znacznie grubszego kalibru, niż może pan sobie wyobrazić na podstawie oficjalnych komunikatów. Nie mogę panu w tej chwili wyjaśnić, dlaczego właśnie pana tu sprowadziliśmy. Nie wtajemniczę pana także w kulisy sprawy. Mogę przekazać panu jedynie to, co jest niezbędne dla wykonania zadania, jakie dla pana przewidzieliśmy w naszym planie działania.

Na pewno słyszał pan już trochę o wydarzeniach ostatniej doby. Tu, na Księżycu, nie były one tajemnicą prawie od samego początku, staraliśmy się jednak, aby jak najpóźniej dowiedziano się o nich na Ziemi. To znaczy, aby nie poruszać zbytnio opinii publicznej, dopóki nie chwycimy sprawy mocno w ręce… Były jeszcze i inne powody zachowania tajemnicy, ale o tym już nie mogę mówić. Wielu rzeczy domyśli się pan sam w trakcie wykonywania zadania.

Na czym będzie ono polegało, dowie się pan za chwilę. Tu, w tej teczce, jest szczegółowa instrukcja. Musi pan zapoznać się z nią w ciągu najbliższych dwudziestu godzin, a następnie oddać mi ją, nie pokazując nikomu. Najlepiej, jeśli pan nie będzie jej w ogóle wypuszczał z ręki przez cały czas. I proszę dokładnie zamykać się w pokoju. Ponadto proszę odpocząć i przygotować się do dalszej, kilkudniowej co najmniej, podróży po Księżycu. Teraz jeszcze kilka wyjaśnień…

Major wydobył z teczki mapę wycinka powierzchni Księżyca, pokreśloną czerwonymi liniami i strzałkami.

– Od jutra będzie pan występował jako konserwator urządzeń automatycznych na bezludnych stacjach księżycowych oraz w bazach chwilowo pozbawionych personelu. Jak panu wiadomo zapewne, po Księżycu krąży kilkudziesięciu takich inżynierów-konserwatorów, dokonujących okresowych przeglądów i naprawiających uszkodzone urządzenia. Mają oni wyznaczone trasy, po których posuwają się przy użyciu specjalnych wozów technicznych, z odpowiednimi narzędziami i częściami zamiennymi. Proszę się nie przejmować, jeśli nawet nie ma pan pojęcia o automatyce i elektronice. Nie spodziewamy się po panu żadnych rewelacyjnych wyników w tej dziedzinie. Dostanie pan zresztą, jak każdy konserwator, dwa automaty specjalistyczne. Są to człekopodobne roboty, z których jeden pełni obowiązki kierowcy wozu technicznego, a obydwa nieźle potrafią bez niczyjej pomocy sprawdzić funkcjonowanie typowych urządzeń i naprawić najpospolitsze uszkodzenia. Zatem strona techniczna może pana nic nie obchodzić. Proszę tylko powoli, bez pośpiechu i systematycznie objechać według harmonogramu te wszystkie stacje, które zaznaczyłem na mapie. Roboty znają swoje obowiązki oraz drogi, którymi będziecie się poruszać.

– To wszystko? – wtrącił Jan, nie bardzo wciąż pojmując, o co tu chodzi.

– Tego nie mogę powiedzieć, bo… nie wiem – uśmiechnął się major tajemniczo. – To akcja eksperymentalna. Być może skończy się na objechaniu kilku stacji, ale sądzę, że raczej nie. Podkreślani: to są wszystko stacje bezzałogowe, choć niektóre z nich są przystosowane do ciągłego przebywania w nich ludzi. Pana zadaniem jest przekonać się, czy w istocie wszystkie one są bezludne. Tam są zapasy powietrza, wody, żywności… Teraz pan rozumie?

– Tak, domyśliłem się już wcześniej. Nie wiem jedynie, co powinienem robić, jeśli okaże się, że w jednej ze stacji zamieszkali poszukiwani przestępcy ze swym zakładnikiem?

Major nie od razu odpowiedział. Patrzył przez chwilę na Jana, jakby szukając w myślach odpowiednich sformułowań.

– Obawiam się, że nie zdoła pan niczego w takiej sytuacji przedsięwziąć. Nie będę ukrywał, że misja kryje w sobie pewne ryzyko, jednak są powody pozwalające nam przypuszczać, że ryzyko to nie jest aż tak duże, jak mogłoby się wydawać komuś nie wtajemniczonemu w istotę sprawy… Przepraszam, tak mi się to jakoś mętnie powiedziało, ale niestety, nie mogę panu tego jaśniej wyłożyć. Proszę mieć do nas zaufanie. Nie wysyłamy pana na zgubę, tego nie wolno nam robić nawet w sytuacji tak krańcowo dramatycznej jak ta… Powiem jeszcze, że i dla powodzenia naszego planu, i dla pana – tym lepiej, im mniej pan będzie wiedział o sprawie.

– Hm… – zastanowił się Jan. – Czy mógłbym… ewentualnie… wycofać się z udziału w tym… eksperymencie?

– Ma pan prawo, oczywiście! Jednakże bardzo proszę, aby pan tego nie robił. Są pewne powody, dla których właśnie pan jest najodpowiedniejszym kandydatem do tej roli.

– Cóż mam zatem robić, jeśli porywacze zatrzymają mnie w jednej ze stacji?

– Nic. Proszę dać się zatrzymać, nie stawiając oporu.

– I utrzymywać, że jestem konserwatorem?

– O ile się to panu uda. To nie jest istotne. Myślę jednak, że rozszyfrują pana od razu. Polegamy na pańskiej inteligencji. Sprawdziliśmy pana akta i wiemy o kilku sytuacjach, w których wykazał pan pewne korzystne walory. Od chwili kiedy zatrzymają pana porywacze, może pan robić i mówić wszystko, co się panu podoba, nie narażając się im, oczywiście. Może pan opowiadać, że Kosmopol powołał pana do tej akcji, a nawet dać się pozornie zwerbować przeciwnikowi, jeśli wyniknie z sytuacji taka możliwość.

Jan ze zdumieniem patrzył na majora, który jednak mówił to zupełnie poważnie.

– O ile dobrze zrozumiałem, to… nic nie rozumiem! – powiedział Jan i dopiero po chwili spostrzegł, że niechcący strawestował sentencję przypisywaną Sokratesowi. – Czyżby moja misja polegała na tym, że mam dać się uwięzić?

– Powiedziałem, że wielu rzeczy domyśli się pan sam – i proszę! Jedną sprawę już na wstępie sam pan sobie wyjaśnił! – roześmiał się major. – O to mniej więcej chodzi. Musi pan znaleźć się we wnętrzu stacji.

– Coś w rodzaju „żywej torpedy" – mruknął Jan pod nosem.

– Co pan mówi?

– Nic, tak tylko, do siebie… Chciałbym zadać jeszcze kilka pytań. Po pierwsze, czy pan, majorze, orientuje się, o co właściwie chodzi porywaczom? Dlaczego uprowadzili tego właśnie człowieka? Czy to ktoś bardzo ważny? I w ogóle, czy pan wie, o co toczy się ta cala gra?

– Oczywiście, że wiem… – Twarz majora spoważniała, spochmurniała nawet. – Nie powiem panu tego, ale mogę zapewnić, że gra toczy się o największą stawkę, tak! A ten uprowadzony… Owszem, w pewnym sensie, to ktoś bardzo ważny, choć prawie nikomu nie znany. Trasa, którą wyznaczyliśmy dla pana, nie obejmuje wszystkich stacji w tym rejonie. Jeśli więc oni nawet będą przejmowali pańskie radiowe meldunki do bazy, to do ostatniej chwili nie będą pewni, czy nie ominie pan tej stacji, w której się ukryli. Prawdę mówiąc, jestem przekonany, że siedzą w jednej z pięciu lub sześciu stacji, które są najlepiej wyposażone. Zaznaczyłem je na mapie, proszę ich w żadnym wypadku nie pominąć.

– Dlaczego zatem nie zrobicie obławy i nie wyłuskacie ich stamtąd?

– Proszę wziąć pod uwagę, że oni mają u siebie tego Binxa. Na razie pokładają w nim wielkie nadzieje, ale w pewnej chwili może im przestać na nim zależeć i będą osłaniali się nim jak tarczą. Obecnie zależy im na spokoju i dobrym ukryciu. Nie możemy dopuścić, by ten spokój osiągnęli.

– Myślałem początkowo, że to ucieczka zwykłych kryminalistów…

– My też w pierwszej chwili myśleliśmy podobnie. Jednak Księżyc jest najmniej odpowiednim miejscem dla ukrywania się przestępców. Wbrew pozorom, na Ziemi czuliby się o wiele bezpieczniej. Biorąc to pod uwagę, sprawdziliśmy przede wszystkim, kto to jest Harry Binx. Okazało się, że jest on kluczem do całej zagadki, choć nie od razu udało się nam to stwierdzić. Porywacze, którzy wcześniej odkryli jego tożsamość z człowiekiem o innym nazwisku, starannie zacierali ślady, by nikt inny po nich tego nie dociekł. Możliwe, że są przekonani, iż nie wiemy tego do dziś, i na takim przeświadczeniu opierają poczucie względnego bezpieczeństwa. To znaczy, zdają sobie sprawę, że ich ścigamy jako porywaczy, lecz sądzą, że nie przywiązujemy do tej sprawy takiej wagi, na jaką ona zasługuje. Więcej, niestety, nie wolno mi powiedzieć, bo to mogłoby zakłócić przebieg naszej akcji.

Major rozłożył ręce i uśmiechnął się przepraszająco, po czym zawiązał tasiemki plastykowej teczki i podał ją Janowi.

– W porządku. Pan mnie w to pakuje – pan też będzie mnie z tego wyciągał – powiedział Jan, siląc się, aby wypadło to możliwie dowcipnie i beztrosko.

Kiedy jednak major znalazł się za progiem, Jan poczuł niedwuznaczne,,mrówki" na grzbiecie…

2

Księżycowy samochód poruszał się dość szybko po przetartym szlaku. Jan, rozparty na tylnym siedzeniu, widział przed sobą – pomiędzy masywnymi korpusami dwóch robotów – wycinek księżycowej panoramy. Nie znał tych okolic, kazał więc jednemu z robotów podawać głośno nazwy mijanych obiektów i widocznych większych kraterów. Robot-kierowca znał je wszystkie doskonale, widać wielokrotnie już przemierzał tę trasę. Drugi robot tkwił bez ruchu obok kierowcy; od czasu do czasu tylko, wymierzonymi, mechanicznymi ruchami, regulował coś na desce rozdzielczej pojazdu.

Jan, który w ciągu ostatnich kilkudziesięciu godzin wędrował nieustannie od stacji do stacji, wykorzystywał na drzemkę każdy równiejszy odcinek trasy, gdy pojazd sunął kołysząc się z lekka na miękkich amortyzatorach.

Obudziło go delikatne potrząsanie za ramię. Otworzył oczy i zobaczył pochyloną nad sobą postać robota.

– Przepraszam, panie inżynierze. Jesteśmy przed stacją Arthemis – powiedział robot, otwierając drzwi pojazdu.

Jan sprawdził wskaźnik powietrza, dociągnął pas na swym ubiorze księżycowym i spojrzał pytająco na robota.

– To jedna z najpiękniej położonych baz księżycowych -powiedział robot, jakby cytując przewodnik turystyczny. -Założona w końcu ubiegłego wieku, wielokrotnie modernizowana, służyła jako baza centralna wielu wyprawom selenograficznym, badającym ten rejon powierzchni Srebrnego Globu. Obecnie od dwóch lat jest nie zamieszkana…

– Dobrze, dobrze… – przerwał mu Jan, wysiadając z pojazdu.

Z przyjemnością rozprostował nogi, przeszedł kilkadziesiąt metrów w kierunku stacji i znalazłszy niewielki odłam skalny, przysiadł na nim, by obejrzeć to reklamowane cudo.

Stacja Arthemis wyglądała rzeczywiście malowniczo. Położona na stoku sporego wzniesienia wtapiała się w kamienisty krajobraz. Znaczna część jej powierzchni użytkowej ukryta była w szerokiej, ukośnie biegnącej szczelinie, przecinającej stok. Do wrót stacji wiodła dość stroma, wąska droga, pokonująca w dwóch zakosach wysokość kilkudziesięciu metrów.

Jan wytężył wzrok, chcąc z daleka dostrzec jakiś ślad ludzkiej obecności – błysk światła w przejrzystej kopułce obserwacyjnej, jakiś ruch przy wejściu… Niczego takiego nie wypatrzył, choć przecierał kilkakrotnie hełm irchową

ściereczką i wytężał wzrok. Po kilku minutach zawrócił do pojazdu, wsiadł i kazał jechać. Już w kabinie samochodu spostrzegł, że ma odpiętą jedną z zewnętrznych kieszeni skafandra. Zanim ją zapiął, sprawdził odruchowo zawartość. Brakowało irchy do przecierania szybki w hełmie, ale ponieważ pojazd w pędzie minął właśnie miejsce, gdzie Jan ją zgubił, więc machnął ręką na ten drobiazg.

Dojeżdżali do wrót tunelu śluzowego. Niebieskoszary pył podłoża utrwalił tu dziesiątki śladów różnych pojazdów, odwiedzających stację od chwili jej powstania. Wszystkie ślady były zupełnie wyraźne, jakby pozostawione przed chwilą. Tylko w miejscach, gdzie jedne przecinały drugie, można było stwierdzić, który był późniejszy. Pojazd zatrzymał się przed stalową bramą. Robot-kierowca podszedł do dźwigni zamka i przesunął ją. Na wrotach zapłonęło zielone światło i po chwili odsunęły się one, wpuszczając pojazd do wnętrza.

W komorze śluzy zapłonęło światło. Jan patrzył przez chwilę na wskaźniki małej tablicy rozdzielczej. Ciśnienie i skład powietrza we wnętrzu stacji nie odbiegały od normy. Wskaźnik zapasu ciekłego powietrza wykazywał lekki ubytek poniżej maksymalnego stanu, ale to jeszcze nie świadczyło o obecności Judzi.

Roboty sprawnie wyładowywały swoje skrzynie z przyrządami pomiarowymi. Jan podszedł do obszernych drzwi, wiodących w głąb stacji. Śluza wypełniła się już powietrzem, więc nacisnął przycisk zamka.

Ruszył korytarzykiem w kierunku części mieszkalnej, roboty zaś skierowały się od razu do siłowni, mieszczącej się na niższej kondygnacji, pod poziomem gruntu. Jan znał z grubsza rozkład pomieszczeń stacji Arthemis. Była to jedna z tych, które major Netz zaznaczył na mapie czerwonymi kółkami. Tej mapy Jan oczywiście nie miał, nie miał także planu stacji, ale wbił je sobie w pamięć podczas pierwszej doby pobytu na Księżycu.

Jan odszukał pierwszy z brzegu pokój mieszkalny, wszedł do środka i z ulgą ściągnął skafander.

„Trzeba będzie obejść wszystkie kąty" – pomyślał i ziewnął. Miękki tapczan kusił jednak zbyt mocno. Wyciągnął się na nim z dłońmi pod głową i – „tylko na chwilę" – przymknął oczy.

Gdy je otworzył, zobaczył przed sobą siedzącego na krześle mężczyznę o podłużnej, szczupłej twarzy i okrągłych, bardzo ciemnych oczach. Ta twarz, choć zmieniona upływem lat, była Janowi znana. Prawie natychmiast skojarzył ją z imieniem i nazwiskiem.

– Witam cię w stacji Arthemis – powiedział tamten, a Jan zauważył, że w spoczywającej na kolanie dłoni trzyma mały pistolet.

– Dzień dobry – powiedział Jan spokojnie. – O co chodzi?

– Czyżbyś naprawdę nie wiedział?

– O czym?

– Dobrze, dobrze… Już ja wiem, to wystarczy. Wynoś się stąd. Ten pokój nie ma dobrego zamknięcia, musisz się przenieść do innego pomieszczenia.

– Nie denerwuj się, Carlos… – wycedził Jan, obserwując twarz przeciwnika.

Lufa pistoletu drgnęła. Przybysz wstał z krzesła i z bliska przyjrzał się Janowi.

– A ty skąd mnie na tyle znasz, że zwracasz się do mnie po imieniu, którego już od lat nie używam?

– Zawsze byłeś krótkowidzem, Carlos. I nie chciałeś nosić okularów. Ale teraz już powinieneś, nie jesteśmy głupimi studentami, tylko poważnymi ludźmi, załatwiającymi poważne sprawy!

Człowiek nazwany Carlosem wciąż wpatrywał się w twarz Jana.

– No, przypomnij sobie, pierwszy rok studiów, Instytut Kosmiki!

– Jan? – wyszeptał Carlos na wpół do siebie.

– Tak, to ja. Bardzo dawno cię nie widziałem. Dziękuję, że złożyłeś mi tak nieoczekiwaną i miłą wizytę. Tylko… może opuścisz nieco niżej lufę tego, co trzymasz w ręce…

Carlos spojrzał na niego bystro.

– Zaraz, zaraz, przyjacielu – powiedział przeciągle. – Wydaje mi się, że studiowaliśmy razem biofizykę?

– Owszem, ale tylko przez jeden rok. Później zniknąłeś mi z oczu. Pewnie masz jeszcze gdzieś kilka pożyczonych ode mnie książek.

– Ty mnie tu, kochany, nie zagaduj – burknął Carlos zimno i z irytacją. – Od kiedy to biofizycy jeżdżą po Księżycu jako konserwatorzy stacji badawczych? Gadaj zaraz, kto cię tu przysłał, co tu robisz? Pomówmy szczerze…

– Świetnie, ty zaczynasz! – uśmiechnął się Jan.

– Jesteś bezczelny – Carlos z dezaprobatą pokręcił głową, ale Jan zauważył, że jego dawny kolega mimo woli daje się wciągnąć w rozmowę, której ton przypominał nieco beztroskie pogaduszki sprzed kilkunastu lat.

Tak, to był ponad wszelką wątpliwość ten sam Carlos Pedro Aldez, zawsze skłócony ze wszystkimi, ambitny pechowiec, podejrzliwy i nieufny, anarchista i znany na całym wydziale rozrabiacz, pewien swej nie docenianej przez ogół genialności, bezwzględny, jak wszyscy diabli, w swoim dążeniu do niezależności i panowania nad kolegami – co mu się zresztą na ogół nie udawało.

Jeden tylko Jan potrafił niekiedy dojść z nim do ładu. Czyżby Kosmopol dogrzebał się aż do tych starych spraw Jana-studenta? Jeśli tak, to doprawdy, oni muszą chyba wszystko wiedzieć. To by tłumaczyło, dlaczego wybór padł na Jana, ale… jeśli Carlos jest tym, który porwał statek księżycowy, to cóż mogą pomóc stare znajomości?

– Jesteś bezczelny i mylisz się, sądząc, że będę się z tobą cackał tylko z powodu jakichś tam dawnych kontaktów. Ale ponieważ jakoś nigdy nie miałem z tobą poważniejszych zatargów, więc niech tam, zagrani w otwarte karty. Tak, to właśnie ja i jeszcze paru porwaliśmy ten statek.

– Przeskrobaliście coś na Ziemi?

– Tak mówią? A, to dobrze. Ale Kosmopol szybko przekona się, że mamy zupełnie czyste konto. Poza tym porwaniem, oczywiście, lecz to po prostu drobiazg, preludium…

– Po co to wam było potrzebne? Kiedy zamierzacie odesłać Binxa?

– O, za dużo chcesz wiedzieć, Jan. Staremu Binxowi żyje się u nas doskonale. Więc przysłali cię tutaj, żebyś nas wytropił?

Jan ociągał się chwilę z odpowiedzią.

– Nno… – powiedział wreszcie – jeśli już mamy szczerze rozmawiać, to powiem. Tropić was nie musiałem, bo Kosmopol jest prawie pewien, że jesteście właśnie tutaj. To zresztą nie ma większego znaczenia, bo dopóki macie zakładnika, nie mogą przeprowadzić żadnej akcji przeciwko wam. Boją się o tego Binxa. To człowiek stary, niezupełnie zdrowy… Krótko mówiąc, przysłali mnie, abym was skłonił do wypuszczenia go stąd w zamian za mnie. Zgodziłem się zostać tu jako zakładnik tak długo, jak będziecie uważali za stosowne. Choć właściwie nie rozumiem, do czego zmierzacie…

Aldez zarechotał, wyraźnie ubawiony propozycją zamiany.

– A to dopiero! – śmiał się głośno i szczerze, siadając na skraju tapczana. – Wypuścić Binxa! Albo są tak naiwni i myślą, że ja nie wiem, kogo u siebie mam, albo… może sami nie wiedzą?… No, niech cię licho! To ci kawał! Oddać im Binxa!

Spoważniał nagle, zastanawiając się nad czymś i mierząc Jana spojrzeniem.

– Powinienem odesłać cię stąd do stu diabłów – powiedział. – Ale nie zrobię tego. Przyda mi się drugi zakładnik. A Binxa nie oddam, tak jak się nie oddaje wygranego losu loteryjnego. Chodźmy!

Lufa ubodła Jana pod lewą łopatką. Zrozumiał, że żarty

skończyły się zdecydowanie i trzeba potulnie dać się zamknąć. Aldez poprowadził Jana krętymi schodkami w dół, do pomieszczeń magazynowych. Odryglował jedne z ciężkich, stalowych drzwi i popchnął więźnia do wnętrza małego, ciemnego pomieszczenia.

Gdy zapalił światło, Jan dostrzegł w kącie, na kilku warstwach gąbczastego plastyku, skuloną pod kocem postać śpiącego człowieka. Obok, na podłodze, stało kilka puszek konserw, naczynie z wodą i elektryczny czajnik.

– Zostaniesz tutaj, Link, dopóki nie przygotujemy ci stosowniejszego apartamentu. Porozmawiaj sobie z tym staruszkiem. Może ty go potrafisz przekonać, że powinien być rozsądniejszy… Wytłumacz mu, że stąd nie można uciec.

Aldez wychylił głowę na korytarz.

– Heron, jesteś tam? – zawołał.

Zatupotały czyjeś kroki, a Jan pomyślał od razu, że ten ktoś musi mieć iście słoniowy chód, jeśli tak tupie nawet na Księżycu.

– Jestem, Pedro! – powiedział niski, chrapliwy bas. – Właśnie kazałem tym dwóm robotom, żeby poszły do magazynu głównego i wyłączyły się. Nie lubię, jak mi się automaty kręcą po stacji.

– Dobrze zrobiłeś. Tylko po diabła nosisz ten ołów? Zrzuć to wreszcie, bo patrzeć nie mogę, jak się męczysz. Przygotuj pokój dla nowego gościa. Może być szóstka, tylko nie zapomnij dobrze zaryglować tamtych drugich drzwi od strony magazynu.

Aldez odwrócił twarz w kierunku Jana, który niezdecydowanie stał na środku pomieszczenia.

– Biedny Heron! – powiedział Aldez drwiąco. – Przyzwyczaił się nosić na Ziemi swoje sto pięćdziesiąt kilogramów i teraz wciąż mu czegoś brakuje, więc zrobił sobie ołowiane podeszwy, pas i coś tam jeszcze. Biedak, pierwszy raz na Księżycu, wciąż ma kłopoty ze zmniejszonym ciężarem.

Zatrzasnął drzwi, zaryglował je od zewnątrz i pokrzykując coś jeszcze za Heronem, oddalił się.

„Wygląda na to, że wykonałem zadanie" – pomyślał Jan, sadowiąc się na skraju barłogu, obok leżącego Binxa. Ten, obudzony już widocznie wcześniej, odchylił teraz skraj koca i spojrzał na Jana.

Był człowiekiem starym, nawet bardzo starym. Miał twarz kościstą, o ciemnej cerze, zmęczone, podpuchnięte oczy i dość jeszcze gęste, zupełnie białe włosy. Przez chwilę mierzył Jana wzrokiem.

– Kto ty jesteś? – powiedział nagle napastliwie. – Czego chcesz? Niczego ci nie powiem, rozumiesz? Niczego!

– Dzień dobry, panie Binx – powiedział Jan łagodnie, a nie doczekawszy się odpowiedzi na powitanie, ciągnął dalej: – Przybyłem tu, by pomóc panu. Wysłał mnie Kosmopol…

– Stary chwyt! – przerwał mu Binx niecierpliwie.

– Niech pan posłucha, Binx – powiedział Jan ostrzej. -Nie wiem, co pan ma do ukrywania, ja w każdym razie niczego nie chcę z pana wydobyć. Wiem, że Aldez potrzebuje pana nie tylko w charakterze zakładnika. Wiem także, że nie jest pan naprawdę tym, za kogo się pan podaje. Proszę mi powiedzieć, kim pan jest naprawdę?

Staruszek spojrzał na niego bystro.

– Jak to? Jeśli pan jest z tej szajki, to nie powinien pan o to pytać!

Jan zauważył, że Binx przeszedł w rozmowie z „ty" na,,pan", i pomyślał, że staruszek zaczyna się zastanawiać nad prawdziwością jego oświadczenia.

– Czyżby zatem Kosmopol tak bardzo interesował się moim losem, nie wiedząc, kim jestem?

– Kosmopol wie, ale mnie nie poinformowano. Może to miało jakieś znaczenie, zanim się tu dostałem. Teraz jednak sądzę, że powinienem się o wszystkim dowiedzieć. Od pana właśnie…

Binx zastanawiał się jeszcze, lecz wreszcie doszedł do wniosku, że nie ryzykuje właściwie niczym, ujawniając w tej sytuacji swą tożsamość.

– Mówisz, że wiedzą… – powiedział w zadumie. – Wobec tego dziwi mnie, że dotychczas nie zbombardowali tej stacji i kilku sąsiednich, dla pewności. Czekałem na to jak na zbawienie. Oni jeszcze nie próbowali mnie torturować… nie widział pan pewnie tego olbrzyma, Herona… Na sam widok można się załamać. Ale ja i tak niczego nie powiem. Może pan to powtórzyć swoim szefom w Kosmopolu albo, jeśli pan jest człowiekiem Aldeza, to jemu… Mnie na życiu nie zależy, zresztą… to i tak na jedno by wyszło, życia nie ocalę. Ale nie powiem niczego. Nie pomogą im ani stare mapy Księżyca, ani nikt z żyjących… Kerman dawno nie żyje, a wiem, że pary z ust nie puścił przez całe życie. To był twardy człowiek! I uczciwy. A Dali zginął na Marsie dwadzieścia dwa lata temu. Więc i stary Molton też zabierze, jako ostatni, do grobu tę tajemnicę. Robota była wykonana jak należy. Dobra, czysta robota!

– Molton – to pan?

– Starszy sierżant Molton, młody człowieku… Drzwi otworzyły się. Ukazała się w nich postać prawie w całości wypełniająca wejście.

– No, chodź, bracie – powiedział ochrypły bas. – Mamy dla ciebie lepszy pokój. Jesteś, bądź co bądź, kolegą naszego szefa!

3

Jan przewracał się po raz setny,,na drugi bok", jednak sen nie nadchodził. Myśli krążyły wciąż wokół przedziwnej sytuacji, w jakiej znalazł się mimo chęci. Usiłował sobie perswadować – że przecież major, wysyłając go tutaj, musiał mieć jakiś plan uwolnienia ich obydwu, Jana i Binxa alias Moltona. Może Aldez nie był tak niebezpieczny, jak można by przypuszczać? A może… ryzyko wysłania Jana było niczym w porównaniu z konsekwencjami, jakie wyniknęłyby, gdyby go tu nie wysłano?

Kerman, Molton i Dali… Te trzy nazwiska, tak właśnie uszeregowane, nie dawały Janowi spokoju. Stapiały się w nierozłączną trójcę, jak nazwiska pierwszych zdobywców Księżyca, jak… Stare mapy… Starszy sierżant Molton… Sierżant? Zaraz, zaraz… Nagłe olśnienie zwaliło się na Jana, jakby strop spadł mu na głowę. Dreszcz panicznego strachu przeszył go od pięt po czubek głowy. W jednej chwili zupełnie oprzytomniał, resztki snu umknęły gdzieś, usiadł zupełnie przytomny na posłaniu.

Jan nie był nigdy entuzjastą historii nowożytnej, ale tych nazwisk nie powinno się zapominać! Przed pół wiekiem były symbolem czegoś wielkiego w historii ludzkości. Tak jak pierwsi zdobywcy Księżyca, choć nie sami byli autorami sukcesu – stali się symbolem zwycięstwa…

Ułożył się na wznak i zaczął w myślach porządkować swe skromne wiadomości historyczne.

Gdyby nie skojarzenia, wywołane zestawieniem trzech nazwisk, nigdy by nie powiązał swej sytuacji i sprawy, w którą był wmieszany, z tą mroczną tajemnicą sprzed pół wieku. Nie śmiałby po prostu przypuścić, że jemu przypaść może rola w rozgrywce tak dramatycznej i toczącej się o tak ostateczną stawkę… Dopiero teraz zrozumiał intencje majora, który chciał jak najdłużej oszczędzić mu ciężaru odpowiedzialności, jaki teraz oto spadł na barki Jana.

„Czy jednak naprawdę ta odpowiedzialność spoczywa wyłącznie na mnie? – zastanawiał się Jan. – Należałoby przypuszczać, że major liczył się z możliwością poznania przeze mnie prawdy tutaj, w jaskini zbójców. Poza tym, o ile dobrze pamiętam, powiedział on, że zadanie polega na dostaniu się tutaj. Zatem niewiedza moja o istocie sprawy potrzebna była do chwili, gdy znajdę się w stacji. Stąd wniosek, że teraz nie muszę już czuć się zobowiązany do czegokolwiek. Otrzymałem wyraźne zezwolenie na działanie w sposób zupełnie dowolny. Może nawet chodzi o to, bym robił i mówił cokolwiek, dla zmylenia, rozproszenia uwagi przeciwnika?"

Czując się pionkiem w rozgrywce, postanowił poprowadzić własną grę, w ramach tej głównej, rozgrywanej gdzieś ponad nim.

Nie zmrużywszy oka przez następnych kilka godzin, Jan układał scenariusz tej rozgrywki. Analizował i odrzucał liczne warianty kłamstwa i krętactwa, coraz to usilniej wierząc, że odkrył cel swojego pobytu w stacji: mącenie w głowie Aldezowi.

Szczęknął zamek. Drzwi otworzył Aldez. Poprowadził Jana w kierunku celi Moltona.

– No, staruszku! – powiedział, uchylając drzwi. – Mamy go już!

– Nic nie powiem – burknął Molton ze swego kąta -zostaw mnie w spokoju, łajdaku.

– Mamy twojego wnuka, słyszysz? – powiedział Aldez głośniej.

Starzec zerwał się z posłania, spojrzał szeroko otwartymi oczami w kierunku drzwi.

– Łżesz, nie znajdziecie go! Nie uda się wam! – krzyknął głosem pełnym nadziei i przerażenia równocześnie.

Spostrzegłszy, że osobą towarzyszącą Aldezowi nie jest jego wnuk, uspokoił się nieco i po chwili powiedział:

– Dopóki go nie zobaczę, nie uwierzę.

– Namyśl się. Możesz go zobaczyć lada chwila. Dostałem szyfr. Moi ludzie znaleźli go wreszcie.

– Kłamstwo! – Starzec rzucił się z pięściami w kierunku Aldeza, lecz ten powalił go jednym pchnięciem na posadzkę.

– Zostaw go, Carlos – wmieszał się Jan. – Gdyby to było na Ziemi, rozbiłby sobie głowę. Uszkodzisz swój skarb i diabli wezmą cały plan.

– A co ty wiesz o moich planach? – Aldez starannie zamknął drzwi i pchnął Jana w kierunku schodów.

– Domyślam się. Muszę ci powiedzieć, że zaczyna mi się to podobać. Tym bardziej że widzę twoją wyraźną przewagę nad Kosmopolem w tej rozgrywce. Myślę, że w tej sytuacji nie mam wyboru i powinienem zdecydować się na… współpracę z tobą.

Aldez popatrzył na Jana niezdecydowanie. Nic nie mówiąc, otworzył przed nim drzwi pokoju, który, jak się Jan po chwili zorientował, służył mu za stanowisko dowodzenia. Wszedłszy do środka, Jan poczuł się jak Ali Baba w jaskini rozbójników, których było wprawdzie oprócz Aldeza tylko czterech, ale i to wystarczyło, aby Jan odczuł raz jeszcze nieprzyjemny dreszczyk na plecach.

Pod ścianą, jak posąg Heraklesa, stał Heron, w swoich ołowianych buciorach, bawiąc się niedbale zginaniem i rozginaniem dość grubej metalowej rurki. Obok niego na krześle siedział wysoki blondyn, również nieźle zbudowany, choć przy Heronie wyglądał na cherlaka.

Po drugiej stronie pokoju, na tapczanie, siedzieli dwaj młodzi ludzie o twarzach łudząco do siebie podobnych. Wszyscy czterej patrzyli z ciekawością na Jana.

– To ten „glina"? – spytał półgłosem jeden z bliźniaków.

– To mój stary znajomy. Porządny chłop. On tylko przypadkiem i przejściowo popadł między gliny – powiedział Aldez, klepiąc trochę zbyt mocno Jana po plecach. -Właśnie zadeklarował przystąpienie do spółki. Co wy na to?

– Ostrożnie, Pedro – powiedział Heron, głaszcząc wielką jak bochenek dłonią swoją stalową rurkę. – Ja bym mu nie ufał.

– Ja też – roześmiał się Aldez. – Ale zobaczymy, co ma nam do sprzedania. Powtórz no jeszcze raz, Jan, po co cię tu przysłali.

– Miałem zaproponować wypuszczenie Binxa w zamian za mnie.

– Mogłoby to oznaczać, że Kosmopol nie wie, kim jest Binx. Ale ja nie wierzę w taką możliwość. Na pewno ten jego wnuk poinformował ich przynajmniej o tym. Ciekawe, czy on wie więcej. Czy to wszystko, co miałeś zrobić?

– Tak, to wszystko.

– Niemożliwe. Ukrywasz coś jeszcze. Heron, spróbuj mu dopomóc, może jeszcze coś sobie przypomni!

Olbrzym zbliżył się do Jana i wykręcił mu boleśnie rękę.

Jan wrzasnął głośniej, niż było konieczne, i raz jeszcze zapewnił, że nie wie niczego więcej.

– Gdzie jest młody Binx? – Aldez dał znak Heronowi, a Jan znowu wrzasnął.

– Nie znam młodego Binxa! – powiedział z wyrzutem, rozcierając przegub dłoni. – Mógłbyś dać mi spokój, przecież chyba zdajesz sobie sprawę, że nie wtajemniczyli mnie w cały swój plan! Pierwszy raz słyszę o wnuku Binxa, a poza tym, wydawało mi się, że już go znaleźliście!

– To był bluff… – powiedział Aldez. – Złapiemy go jednak. Ale i bez tego stary zacznie mówić. A ty zastanów się, czy chcesz mi pomóc, czy nie, bo potem będzie za późno. Nie masz wyboru. Jeśli Kosmopol wie, kim jest Binx, to wcześniej czy później ktoś wreszcie podejmie drastyczną decyzję: zaatakują nas. Zrozum, że tu nie chodzi już o życie kilku ludzi! Oni potrzebują jakiegoś moralnego uzasadnienia dla tej decyzji, rozumiesz? Gdybyśmy byli tylko zwykłymi porywaczami, można by ciągnąć sprawę dowolnie długo i nikt nie ośmieliłby się narazić życia zakładnika. Opinia publiczna nie jest poinformowana o prawdziwej sytuacji, dlatego Kosmopol na razie nie może rozprawić się z nami siłą. Mogliby przecież rozwalić tę stację razem z nami, ale wówczas nie mieliby żadnego dowodu, nie potrafiliby przekonać świata o naszych prawdziwych zamiarach, a zatem i o słuszności swych posunięć. To ich powstrzymuje i daje nam czas do działania. Ale, powtarzam, czas ten jest ograniczony. Zastanów się, Jan. Jedziemy na jednym wózku. Nie wyjdziesz stąd inaczej jak tylko razem z nami. Albo nas wszystkich rozwalą. Więc pomyśl dobrze, przypomnij sobie wszystko.

– Masz chyba rację… Teraz widzę, że dałem się wrobić w paskudną sprawę. Teraz rozumiem, co miał na myśli major z Kosmopolu, kiedy powiedział, że macie tylko jedną szansę uzyskania przewagi… 'Szansą miał być pewnie młody Binx. Major powiedział jeszcze, że tej szansy na pewno wam nie da. Widocznie ma tego człowieka u siebie, pod dobrą opieką. A zatem pozostaje im tylko użycie siły, o ile wy, oczywiście, nie zechcecie dobrowolnie wydać Binxa.

– To jest nasza ostatnia karta w grze. Możemy zrobić to w każdej chwili i odpowiadać jedynie za porwanie. Kodeks nie jest zbyt surowy, a nie udowodnią nam nic ponad to -powiedział Aldez, pochmurniejąc wyraźnie. – Ale dość tych rozważań. Heron, odprowadź go i zamknij dobrze.

4

Jan raz jeszcze przetrawiał wszystko, co zdołał sklecić z domysłów i strzępków informacji, jakie wyłowił z rozmów przeprowadzonych na stacji. Szajka Aldeza najwyraźniej traciła szansę. Ich plany, pomyślane jako błyskawiczna akcja, dawały perspektywy powodzenia. Niespodziewane przeciągnięcie się sprawy kładło ją zupełnie. Aldez przegrywał wyścig z czasem, ponieważ stary Molton okazał się człowiekiem twardym i zawziętym. Obecnie nawet próby torturowania Moltona przyniosłyby Aldezowi więcej szkody niż pożytku, stanowiłyby bowiem dodatkowe obciążenie przed sądem.

Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, Aldezowi musi zależeć, by nie zostawiać za sobą krwawych śladów. Myśl o tym pozwoliła Janowi odprężyć się nieco i przespać spokojnie. Kiedy się obudził, nowa myśl zepsuła mu dobry nastrój. Zastanawiając się nadal nad celem, w jakim wysłano go tutaj, uprzytomnił sobie, że być może major chciał w ten sposób zdobyć świadka zamiarów Aldeza, aby przed sądem oskarżyć go nie tylko o porwanie kosmolotu… Jako tego drugiego po Moltonie świadka, Aldez mógłby chcieć pozbyć się Jana. Ostatecznie, nie ma żadnego dowodu na to, że Jan dotarł do Arthemis… Całe śledztwo oparłoby się na zeznaniach Moltona, a to zbyt mało dla skrupulatnego sądu.

„Ale, wreszcie, major gwarantował mi w pewnym sensie bezpieczeństwo!" – pocieszył się Jan i zaczął rozmyślać, co by tu powiedzieć Aldezowi, by do reszty zmącić jego i tak już zachwianą wiarę w sukces planów.

Raz jeszcze wrócił do tej sprawy sprzed lat pięćdziesięciu. W miarę jak o tym rozmyślał, coraz to nowe strzępy informacji, napływając z jakichś zakamarków pamięci, uzupełniały obraz tamtych wydarzeń.

W kilka lat po podpisaniu układu o powszechnym i całkowitym rozbrojeniu, zniszczono, rozmontowano i unieszkodliwiono wszelkie środki masowego rażenia, głowice nuklearne, rakiety dalekiego zasięgu, wyrzutnie, miny atomowe… Jak wyrzut sumienia ludzkości pozostały jeszcze tylko te najgroźniejsze, najpotworniejsze w swych założeniach, środki zniszczenia: najnowsza, tajemnicza i straszliwa broń, zwana potocznie bronią,,D", od słowa „dezintegracja". Broń ta, której działanie opierało się na anihilacji materii, nie została nigdy nawet wypróbowana, jednak nikt nie miał wątpliwości co do jej koszmarnych skutków. Jak mówiono, sami twórcy tej broni przerazili się swojego dzieła.

Ze skąpych informacji, jakie przeciekały do publicznej wiadomości, wynikało, że bomby,,D" mogły pokonywać samodzielnie praktycznie dowolne odległości, korzystając z energii napędowej pochodzącej z anihilacji zawartego

w nich ładunku stabilizowanej antymaterii. Mogły służyć jako pociski transkontynentalne, jako bomby orbitalne… Ich siła rażenia przekraczała wielokrotnie to, co osiągnięto kiedykolwiek: mogły służyć do mszczenia całych krajów, być może nawet i kontynentów. Trzeba przyznać, że jedyną wprawdzie, ale za to decydującą korzyścią, wynikającą z tego szatańskiego wynalazku, było właśnie przyspieszenie pełnego rozbrojenia…

W ogłoszonym wówczas komunikacie Międzynarodowej Komisji Rozbrojenia odnotowano:

„Broń «D», w ilości 372 jednostek, ze względu na swe właściwości jest z natury rzeczy niezniszczalna i nie istnieje żaden sposób jej unieszkodliwienia lub wykorzystania w innych, niż niszczycielskie, celach. Z uwagi na to wymienione jednostki broni «D» zostaną zabezpieczone w sposób specjalny w terminie późniejszym. O dokonaniu tego społeczeństwo zostanie poinformowane osobnym komunikatem".

Komunikat ukazał się dopiero w kilka lat później. Brzmiał mniej więcej tak:

„Dokonano zabezpieczenia ostatnich 372 jednostek broni masowego rażenia. Broń została ukryta na powierzchni Księżyca. Operacja taka okazała się najkorzystniejsza z punktu widzenia bezpieczeństwa. Bez ingerencji człowieka broń nie zagraża w żadnym stopniu mieszkańcom Ziemi oraz osobom przebywającym na Księżycu.

Ze względu na bezpieczeństwo i zachowanie w tajemnicy miejsca ukrycia tej broni operację przeprowadzono przy użyciu zdalnie sterowanych maszyn roboczych, którymi kierowali trzej przedstawiciele różnych armii, wybrani spośród kadry oficerskiej i podoficerskiej. Ich nazwiska i podpisy figurują pod protokołem, wieńczącym chlubne dzieło powszechnego rozbrojenia. Są to: major Davis Kerman, starszy sierżant Jack Molton i kapral Wiktor Dali".

Po podpisaniu protokołu wymienione osoby zostały zaprzysiężone i zobowiązane do zachowania tajemnicy w sprawach związanych z przeprowadzoną operacją. Sporządzono formalnie akty zgonu trzech uczestników akcji, którzy następnie otrzymali dokumenty opiewające na inne nazwiska i dane personalne dla uniknięcia komplikacji w ich życiu prywatnym, wynikających z możliwości wywierania na nich jakichkolwiek nacisków, zmierzających do wydobycia tajemnicy.

W ten sposób zakończona została ostatecznie sprawa unieszkodliwienia broni,,D", która spoczywa teraz bezpiecznie pod powierzchnią księżycowego gruntu.

Jan nie pamiętał, oczywiście, dokładnej treści tych komunikatów, ale to, co zdołał sobie przypomnieć, wystarczyło dla wyprowadzenia dalszych wniosków: posiadłszy broń „D", banda Aldeza mogłaby trzymać w szachu cały glob ziemski. Aldez był bez wątpienia szaleńcem, planując tak potworne przedsięwzięcie.

Jak daleko jest zdolny posunąć się w swym szaleństwie?

Jan postanowił podtrzymać w umyśle Aldeza gasnącą nadzieję powodzenia, licząc, iż w ten sposób uśpi jego czujność. Przecież Kosmopol musi wreszcie zacząć działać! Sprawa na pozór utknęła na martwym punkcie, ale Jan usilnie wierzył, że coś się wreszcie stanie.

– Słuchaj – powiedział, gdy Aldez zajrzał do jego pokoju. – Myślę, że jesteś górą. Przemyślałem sobie wszystko. Jeśli cokolwiek powiem, to nie z sympatii dla ciebie ani też nie dlatego, aby poprzeć twoje zamierzenia. To wynik czystej kalkulacji. Musisz mi jednak zagwarantować bezpieczeństwo.

– Zgoda. Jakich chcesz gwarancji?

– Jeśli to, co powiem, będzie dla ciebie prawdopodobne i dające się sprawdzić, pozwolisz mi stąd odjechać. Masz Moltona, to ci wystarczy. Rozgrywaj sobie z Kosmopolem swoją grę nerwów. Ja wyłączę się z tej sprawy.

– Pomyślimy o takiej możliwości – powiedział Aldez wykrętnie.

– Więc dobrze. Ostatecznie nie mam nic do stracenia. Miałem jeszcze jedno zadanie: uprzedzić Moltona, by nie zdziwił się, gdy tutaj zjawi się jego wnuk.

Aldez wytrzeszczył oczy, patrząc na Jana z najwyższym zdumieniem.

– On… tutaj?

– Tak. Miało to być następnym etapem planu Kosmopolu. Młody Binx byłby tu bezpieczny przed waszymi poszukiwaniami. Major zdawał sobie sprawę z tego, że będziecie się starali szukać go po całym Księżycu. Z drugiej strony, obawiał się, czy Molton nie da wiary waszym pogróżkom i rzekomym dowodom na to, że jego wnuk jest w rękach twoich ludzi. Dopóki młody Binx byłby tu, u was, nie rozpoznany, stary miałby pewność, że wnuk jest względnie bezpieczny… A przy tym, w razie akcji ze strony Kosmopolu, moglibyśmy obaj ochraniać Moltona tu, w stacji. Chodziło jedynie o to, by stary nie rozpoznał wnuka zbyt ostentacyjnie, mimo charakteryzacji. Miał go poznać, lecz nie przyznawać się do tego…

– Przecież to c? /ste szaleństwo! – prychnął Aldez. -To nie może być prą/ da! W jaki sposób miody Binx mógłby się tu dostać?

– A ja w jaki sposób się tu dostałem? Miał wyruszyć, jak ja, z ekipą techniczną. Powinien tu być za kilkanaście godzin. W Kosmopolu wiedzą, że żaden z was nie zna młodego Binxa osobiście ani nawet z widzenia. Potraktowalibyście go tak samo jak mnie i dalej szukali po Księżycu. Kosmopol potrzebował tego czasu, tej zwłoki, dla podjęcia jakiejś radykalnej akcji, ale o niej już naprawdę nie potrafię ci niczego powiedzieć.

– Dlaczego zdecydowałeś się mi to zdradzić?

– Mówiłem już: chcę stąd wyjechać, zanim rozegra się finał całej sprawy. Boję się po prostu.

– To prawdopodobne… Gdzie zatem jest obecnie młody Binx?

– Myślę, że w stacji Thais, gdzie byłem poprzednio. Jutro tu będzie.

– Nie bardzo ci wierzę, ale sprawdzić można.

– Jeśli chcesz, przekonam cię zaraz, że to prawda. Aby młody Binx wiedział z całą pewnością, w której stacji nas zastanie, pozostawiałem przed każdą stacją, którą odwiedzałem, pewien znak. Znak ten usuwałem opuszczając stację. Przed Arthemis znak ten pozostał.

– Jak wygląda i gdzie go umieściłeś?

– Około kilometra stąd, na prawym skraju drogi. Kawałek irchowej szmatki.

– Zaraz to sprawdzimy. A poza tym, aby nie dać twojemu majorowi upragnionego czasu, przylapiemy młodego Binxa w Thais, o ile, oczywiście, mówisz prawdę. Moi chłopcy będą tam za kilka godzin.

Do pokoju wszedł Heron i szepnął coś do ucha Aldezowi. Ten w pierwszej chwili żachnął się i kazał mu się wynosić, ale po kilku sekundach dotarło widać do jego świadomości

to, co usłyszał.

– Co mówisz? – warknął. – Jakie szczury? Tu, na Księżycu, szczury?

– Naprawdę, szefie! O, proszę!

Heron wyszedł na chwilę i wrócił niosąc za ogon spasionego rudego gryzonia.

– Przed chwilą go zatłukłem w magazynie przy skrzyniach z żarciem. Jak tak dalej pójdzie, to…

– Dobrze, załatw to jakoś. Zobacz, czy nie ma ich więcej. I powiedz chłopcom, że za chwilę wyjeżdżamy. Niech przygotują oba pojazdy, nasz i ten, którym on przyjechał.

Heron popatrzył ze zdziwieniem na szefa, ale o nic nie pytając wyszedł ze swoim szczurem.

5

– To będzie gdzieś tutaj – powiedział Jan. – Zatrzymaj pojazd.

Aldez zahamował, drugi pojazd zatrzymał się w odległości kilku metrów za nimi. Wysiedli i przeszli kilkanaście metrów wzdłuż kolein drogi.

– Jest – powiedział Aldez schylając się. – Więc jednak… Zaczynam ci wierzyć.

Dał znak bliźniakom, siedzącym w drugim pojeździe. Ruszyli, wymijając pojazd Jana, i pomknęli w kierunku, skąd on tu przybył.

Wracając w kierunku stacji Aldez przejawiał coraz lepszy humor, roztrząsając z ponurym blondynem, który im towarzyszył, szczegóły dalszego postępowania z Moltonem. Był pełen nadziei, że kiedy tylko stary zobaczy wnuka w ich rękach, od razu załamie się i zdradzi tajemnicę. Gdy weszli

ze śluzy do wnętrza stacji, już bez skafandrów, które zostały w pojeździe, Aldez przypomniał sobie o czymś.

– Heron! – zawołał wychylając się za załom korytarza. -Gdzie się podziewasz? Szczury cię zjadły?

Poniew ż nie było odpowiedzi, podszedł kilka kroków w kieruff u wiodących w dół schodów. W następnej chwili Jan i Dag, ten wysoki, ponury blondyn, usłyszeli krótki krzyk. Pobiegli obaj w tamtą stronę. U szczytu kręconych schodów stał Aldez z dłonią przy oczach, wpatrzony w jeden punkt, gdzieś na dole.

– Mówiłem mu… Mówiłem, żeby nie nosił tego ołowiu… Wiedziałem, że będzie z tego jakieś nieszczęście… – powtarzał zduszonym szeptem.

Na dolnych stopniach schodów, głową w dół, leżało ciało Herona. Wokół głowy czerwieniała plama krwi.

– Spadł… Przez te cholerne buty. Pewnie gonił szczura – powiedział cicho Dag i zszedł na dół. Pochylił się nad leżącym, obrócił jego twarz ku górze. – Nie żyje. O, a tutaj leży jego rurka. Pewnie gonił szczura i potknął się na schodach.

– Zabierz go stąd, zrób z nim coś… – wymamrotał Aldez schodząc w dół. Jan zszedł za nimi. Aldez otworzył drzwi magazynu, zapalił światło. W magazynie panował nieopisany bałagan. Skrzynki po konserwach, puszki, paki, metalowe części różnych urządzeń – wszystko przemieszane, porozrzucane, zalegało podłogę. W kącie Jan dostrzegł leżące swoje dwa roboty. W głębi były drzwi, prowadzące, jak się Janowi wydawało, do pokoju, w którym go uwięziono. Zauważył, że były zaryglowane od strony.magazynu. Zbliżył się nieznacznie, ale nie znalazł stosownego momentu, by je spróbować otworzyć z zamka.

– Co za bałagan – burczał Aldez. – Jak można dopuścić do czegoś podobnego! Niczego nie będzie można tu znaleźć… Dag! Zrobisz tu natychmiast trochę porządku!

Był wyraźnie wytrącony z równowagi wypadkiem Herona. Nie zważając na protesty Daga, któremu nie uśmiechała się robota przy porządkowaniu magazynu, wręczył mu pistolet i polecił odprowadzić Jana do jego pokoju, a następnie zająć się magazynem. Dag z ociąganiem wziął broń i gdy Aldez wyszedł, oświadczając, że idzie odpocząć, splunął ze złością i pchnął Jana lufą.

– Nerwowy się zrobił – mruknął, gdy znaleźli się w pokoju. Wyraźnie nie mając ochoty na sprzątanie, przysiadł naprzeciw Jana na krześle. – Wpakował nas w kabałę, a teraz sam nie wie, co z tego wyjdzie. Tak ładnie się mówiło: wycelujemy parę pocisków w ten zgniły arbuz -i cały świat zatańczy, jak mu zagramy… A teraz liczy się, ile to lat można dostać za uprowadzenie rakiety…

– Za samo uprowadzenie niewiele… – powiedział Jan.

– Na szczęście. Aldez ma jeszcze ważną licencję pilota kosmicznego. Wyleli go z tej pracy, ale licencji nie zabrali, nie było podstaw. Dzięki temu nie będzie można nas oskarżyć o narażenie pasażerów na niebezpieczeństwo. Wszystkie manewry zostały wykonane fachowo. Tylko ten cholerny staruch zaciął się i ani rusz… Ja bym z nim porozmawiał! Ale Pedro nie da go ruszyć, boi się, że można by go uszkodzić i wtedy już nic się nie da zrobić!

Dag westchnął z rezygnacją i ruszył do magazynu, zamykając starannie drzwi za sobą. Po chwili przez te drugie drzwi dało się słyszeć, jak wojuje ze skrzyniami i puszkami konserw.

,,Smutny koniec zdobywców" – pomyślał Jan i uśmiechnął się do siebie.

Z półsnu wytrącił go jakiś gwałtowny krzyk. Zorientował się, że to z magazynu.Szarpnął jedne i drugie drzwi, ale byty zamknięte. Po upływie kilkudziesięciu sekund otworzyły się gwałtownie drzwi od strony korytarza.

– Kto krzyczał? – Aldez patrzył na Jana rozszerzonymi oczami. Zupełnie już nie panował pad sobą.

– Chyba Dag, jest tam – Jan wskazał w stronę sąsiedniego pomieszczenia.

Aldez pobiegł dalej korytarzem, nie zamykając pokoju Jana. Korzystając z tego, Jan poszedł za nim.

Gdy stanął w drzwiach magazynu Aldez klęczał na podłodze pod ścianą. Obok leżał Dag. Na jego piersiach spoczywała niewielka skrzynka. Jan poznał ją od razu. Wewnątrz musiał znajdować się uranowy pojemnik do przewozu źródeł radioaktywnych. Skrzynka, mimo małych wymiarów, zawierała dwieście kilogramów metalu, a więc ważyła tu więcej niż masa trzydziestu kilogramów na Ziemi. Twarz Daga zalana była krwią.

– To uran – powiedział Jan. – Dag przeliczył się z siłami. Chciał to widocznie zdjąć z regału i…

– Co ty mi tu głupstwa opowiadasz! – warknął Aldez wściekle. – To musiałoby spadać sześć razy wolniej niż na Ziemi! Zdążyłby uskoczyć! Do diabla! Kto tu jest oprócz nas?!

– Tylko my i Molton.

– Molton! – Aldez obmacał kieszenie Daga, wydobył pistolet i nie oglądając się wybiegł. Jan usłyszał, jak biegnie po schodach, otwiera drzwi śluzy, potem zamyka je z trzaskiem. Znów przeniknął obok otwartych drzwi magazynu w stronę celi Moltona.

Jan ruszył w tym kierunku. W otwartych drzwiach stał Aldez, patrząc na zwiniętą pod pledem postać. Po chwili, uspokojony jakby, podszedł do leżącego, pochylił się nad nim i nagle, odrzucony silnym kopnięciem, znalazł się znów przy drzwiach. Chwycił równowagę, wycelował z pistoletu we wstającego z barłogu wysokiego młodego mężczyznę, który szedł z wyciągniętą do przodu lufą miotacza gazu usypiającego. Pistolet Aldeza nie wypalił. Jan cofnął się odruchowo. Usłyszał syk strumienia gazu.

Tknięty nagłym olśnieniem pobiegł w stronę otwartego magazynu. Rozrzucając stare opakowania w kącie dogrzebał się jednego ze swych robotów. Drugiego nie było. A właściwie – była tylko zewnętrzna powłoka, jakby maskaradowy kostium, oraz plecak, w którym roboty noszą swe baterie zasilające. Zamiast baterii plecak zawierał butle z powietrzem.

– Witam cię! – powiedział ktoś od progu. Jan odwrócił się.

– Binx?

– Zgadłeś. Twój robot naprawczy, do usług! – roześmiał się tamten. -Pomóż mi zabrać tego… nieboszczyka. Trzeba zamknąć go z Aldezem, bo jeszcze nam ucieknie.

– Jak to? Więc…

– Żyje, żyje. To farba, nie krew.

– A Heron?

– Niestety… Widocznie był chory na serce. Kiedy mnie zobaczył, spadł biedak ze schodów. Musiałem mu potem rozbić głowę, żeby upozorować wypadek, ale on już i tak nie żył. To było dość przykre, ale musiałem.

Jan wszystko już prawie rozumiał, ale wciąż wydawało mu się, że coś tu jeszcze pozostało do wyjaśnienia. Wreszcie przypomniał sobie.

– Słuchaj, Binx! A ten szczur? Skąd tu wziął się ten szczur?

– To rzeczywiście byłoby dziwne i zagadkowe, gdyby nie fakt, że… to ja miałem go ze sobą i wypuściłem z pudełka. Widzisz, świadomość obecności szczurów usypia czujność, znieczula ucho na podejrzane szelesty. A poza tym musiałem przecież coś jeść. Ubytki żywności w magazynie też najłatwiej zwalić na szczury…

6

Major był w świetnym nastroju i jakby odmłodniał przez tych kilka dni.

– Owszem, mogę teraz odpowiedzieć na pana pytania – powiedział. – Przede wszystkim jednak składam serdeczne podziękowanie w imieniu… no, w ogóle, w imieniu wszystkich! Zrobił pan to, czego spodziewaliśmy się po panu, a ponadto jeszcze wykazał pan znakomite wyczucie sytuacji. Jak pan zdołał zorientować się, Aldez za wszelką cenę unikał rozlewu krwi. Grał o wysoką stawkę, ale przez cały czas, realizując swoje plany, liczył się z możliwością przegranej i zabezpieczał sobie odwrót. Gdybyśmy nie byli w stanie udowodnić mu prawdziwych zamiarów, on i jego towarzysze otrzymaliby bardzo niskie wyroki. Nie można by im wykazać nawet, że spowodowali zagrożenie życia pasażerów uprowadzonego statku – Aldez był niezłym pilotem i miał formalnie ważną licencję. W ogóle, jak wynikało z analizy jego osobowości przeprowadzonej przez komputer na podstawie danych z akt Kosmopolu, Aldez jest człowiekiem bardzo ostrożnym i skrupulatnym. Poza tym nie znosi fizycznie widoku krwi…

– Owszem, zauważyłem to w chwili, gdy odkrył śmierć Herona – wtrącił Jan.

– A zatem – kontynuował major – mieliśmy dość spokojne sumienie, wysyłając tam pana.

– Wciąż jednak nie wiem, czemu zawdzięczam ten wybór mojej osoby…

– To proste – uśmiechnął się major – komputer na pana wskazał.

– Komputer?

– Tak. Wybrał pana na podstawie danych osobowych. Dlatego nawet trudno mi powiedzieć, co zadecydowało o wyborze. Nie pytaliśmy komputera o uzasadnienie. Pan rozumie, czas naglił. Podobnie zresztą cały plan akcji był weryfikowany przez maszynę. Teraz już mogę panu zdradzić, że miał pan dziewięćdziesiąt cztery procent szans wyjścia cało z tej akcji. Natomiast, gdybyśmy zaatakowali porywaczy bezpośrednio, szansę starego Binxa byłyby bliskie zera. Szansę porywaczy oczywiście także.

– A jaką szansę zdobycia potrzebnych mu informacji miał Aldez?

– Około dwudziestu procent, ale tylko w przypadku, gdyby zdołali porwać młodego Binxa i torturowali go na oczach starego. Torturowanie starca nie wchodziło w rachubę. Prędzej by im skonał, niż zdołaliby cokolwiek z niego wydobyć. Wiedzieli o tym.

– Ciekawe, co zrobilibyście, gdyby Binx jednak zdradził tajemnicę?

Major przez chwilę nie odpowiadał, potem popatrzył Janowi w oczy.

– A pan co by wówczas zrobił na naszym miejscu? Gdyby Aldezowi udało się odnaleźć choćby jeden pocisk typu „D", wycelowałby go w kierunku Ziemi i wtedy już nie moglibyśmy zrobić niczego wbrew jego rozkazom. Ryzykowalibyśmy życie milionów ludzi.

– Tak, rozumiem… – powiedział Jan.

– Binx bardzo kocha swego jedynego wnuka. Aldez oparł na tym cały swój plan, którego drugą równoległą częścią było porwanie młodego, pracującego na Księżycu. Ta część planu nie powiodła się. Ale wiadomo stąd, że na Księżycu istnieje druga grupa ludzi Aldeza. Możliwe, że na podstawie materiałów zdobytych przez was w Arthemis uda się ich ująć.

– Zastanawiam się wciąż, jak to się stało, że nie wiedząc nic o planach Kosmopolu, zmyśliłem coś tak bliskiego prawdy… – powiedział Jan w zamyśleniu.

– To jeszcze jeden dowód, że komputer, który pana wybrał, nie omylił się – powiedział major wstając. – Optymalny wariant planu był tylko jeden!

– Ale ja nie jestem przecież komputerem! – stwierdził Jan skromnie.

7

Siedząc w mieszkaniu, Jan przeglądał atlas Księżyca. Rejon, w którym przed pół wiekiem ukryto broń „D", można było w przybliżeniu zlokalizować na podstawie miejsca lądowania rakiet z groźnym ładunkiem.

Prześlizgiwał się wzrokiem po nazwach obiektów seleno-graficznych w tej części Księżyca.

Jak to powiedział stary Binx, gdy wracali wtedy z Arthemis? Jan przypomniał sobie słowa: „Kerman uważał się zawsze za znakomitego psychologa. To on wybrał miejsce ukrycia pocisków. Ja byłem specjalistą od maskowania, a Dali kierował maszynami. Kerman powiedział, że nikomu nie przyjdzie do głowy szukać właśnie tam – bo to byłoby zbyt proste, jak mówił. Ja wierzę tylko w dobre maskowanie, nie w jakieś tam kabalistyczne własności nazw…"

Potem Jan przypomniał sobie żartem wypowiedziane słowa majora Netza:,,A może Binx coś nieopatrznie panu powiedział, niech pan się przyzna!"

… potem wzrok Jana padł na łacińską nazwę jednego z „jezior" na księżycowej mapie. Przeczytał ją i pomyślał: „Niemożliwe, to byłoby zbyt proste…"

… potem przypomniał sobie, że to samo miał powiedzieć kiedyś major Davis Kerman…

Zatrzasnął atlas Księżyca i odstawił na najwyższą półkę biblioteki.

Zamykając książkę Kamil mimowolnie zastanowił się szukając w pamięci odpowiedniej nazwy z atlasu Księżyca. Nie mógł oprzeć się chęci odgadnięcia, jakie to miejsce na powierzchni Księżyca miał na myśli autor noweli.

„Ależ tak! Oczywiście: Lacus Mortis, Jezioro Śmierci! Sympatyczna całkiem nazwa, a przy tym – jakże efektowna w tego rodzaju opowieściach! – domyślił się Kamil. – Co to za bzdury".

Po chwili jednak przypomniał sobie, że bzdury te przeczytał jednym tchem, a nawet z całą powagą zastanawiał się w czasie czytania nad niektórymi sytuacjami, w jakich znalazł się bohater noweli.

,,Do licha! – pomyślał Kamil. – Wolałbym już takie zadanie niż to tutaj… Ten Jan miał przynajmniej konkretnych przeciwników: bandę oprychów, działających w zupełnie określonym celu. Ale są i podobieństwa samych sytuacji. Zarówno tam, jak i tu chodziło o sprawę najwyższej wagi: o panowanie nad światem. Z tym, że ten świat, który wymyka się spod mojej władzy, to astrolot… Poza tym sytuacja Jana była znacznie korzystniejsza. Wprawdzie, podobnie jak ja, nie wiedział właściwie, o co chodzi, ale mógł przynajmniej liczyć na czyjąś pomoc z zewnątrz. A ja – nie mam nawet tutaj, na statku, pewnego sprzymierzeńca".

Kamil po prostu zazdrościł bohaterowi przeczytanej noweli. Zazdrościł mu prawdziwego, konkretnego przeciwnika, którego można podstępem unieszkodliwić… Albo po prostu dać mu w łeb! A tu? Do diabła z takim „kryminałem"! Tu chodzi o bezpieczeństwo dwustu przeszło osób i o powodzenie wyprawy.

12

Gdy Kamil, jak codziennie w czasie kontroli stanowisk, wszedł do sterowni, piloci wyglądali na szczególnie czymś zainteresowanych. Na tle ekranów widać było tylko zarysy ich głów, a światła w kabinie wygaszono, co świadczyło o tym, że wypatrują czegoś uważnie na ekranach.

– Jest, widzicie? – Kamil wskazał jakiś ciemny punkt na ekranie. – Nie leży na naszym kursie, a gdyby nawet… Jest niewielki, rozsypie się w polu ochronnym…

– Co tam macie ciekawego? – Kamil spojrzał na ekran między głowami patrzących.

– Nic nadzwyczajnego – powiedział Steve. – Chyba bolid albo maleńka planetoida, należąca jeszcze do układu Tamiry. Okrąża ją po bardzo odległej orbicie i porusza się niezmiernie wolno w tej samej płaszczyźnie, co obie planety układu. Nie powinna sprawić nam kłopotu, miniemy ją w odległości kilku tysięcy kilometrów.

Kamil przyglądał się chwilę maleńkiemu punkcikowi, nie odcinającemu się wyglądem od reszty dalekich gwiazd nieba. Sam nigdy nie odróżniłby tego światełka od tysięcy innych, migocących na ogromnym ekranie. Wiedział jednak, że laserowy lokalizator, nie ulegający złudzeniom płaskiej perspektywy, wyłuskał bezbłędnie ten punkcik spośród innych i zasygnalizował pilotom obecność bliskiego stosunkowo okrucha materii w bezmiarze otaczającej próżni.

– Zignorujemy chyba ten drobiazg… – mruknął Steve na wpół do siebie.

– Oczywiście. Nie przeszkadza nam przecież – powiedział Kamil i odwrócił się ku wyjściu. W drzwiach zderzył się z Piotrem, który zajrzał tu także.

– Coś nowego? – spytał Piotr, mijając Kamila.

– Mała planetoida Tamiry – wyjaśnił Kamil i skierował się do kabiny radiowej.

Krystyna czytała książkę. Kamil podszedł i dotknął jej ramienia. Popatrzyła na niego i przecząco pokręciła głową. Kamil zrozumiał: miało to oznaczać, że nikt nie próbował naprawić przerwanego połączenia.

– A komputer? – spytał Kamil.

– W porządku. Nie zauważyłam żadnych niepokojących objawów. Odbiorniki także milczą.

Kamil kolejno wstąpił jeszcze do sekcji komputerów i do ambulatorium, porozmawiał chwilę z Adamem, a potem skierował się do sekcji napędu. Po drodze, mijając drzwi windy, zauważył, że jest ona w ruchu. Zdziwiło go to trochę. Kto i po co uruchomił dźwig ciągu ewakuacyjnego?

Dźwigiem tym można było dotrzeć do doków mieszczących rakiety zwiadowcze i ratunkowe. Kamil, zaintrygowany nieco, otworzył drzwi sąsiedniego szybu i wszedł do klatki drugiej windy. Ruszyła szybko w górę i wyniosła go na galerię dziobową. Wyszedł na szeroki, słabo oświetlony, pierścieniowaty korytarz, z którego promieniście rozchodziły się kanały prowadzące do wyrzutni rakiet średniozasięgowych. Spojrzał na drzwi pierwszej windy. Były zamknięte, pusta klatka dźwigu stała za nimi. Spojrzał w lewo i w prawo, lecz w widocznym stąd łuku galerii nie było nikogo. Powoli przeszedł wzdłuż szeregu zaryglowanych drzwi prowadzących do komór startowych.

Nagły krzyk, odgłosy uderzeń i szamotania, głuchy łoskot upadającego ciała rozległy się gdzieś po przeciwległej stronie galerii. Kamil pobiegł tam.

Za zakrętem, na zewnętrznej ścianie, wyłonił się oświetlony zarys odsłoniętego włazu, a na jego tle dwie tarzające się, splecione postacie. Jedna z nich była ubrana w skafander próżniowy. Drugą Kamil rozpoznał bez trudu po krótkiej, szczeciniastej czuprynie.

– Brian! – krzyknął Kamil, podbiegając. – Co tu się dzieje?

Brian, który wyraźnie górował nad przeciwnikiem, uniósł głowę i widocznie rozluźnił chwyt dłoni zaciśniętych na fałdzie skafandra leżącego pod nim człowieka, bo ten wyrwał się, wyśliznął i jednym skokiem dopadł drzwi włazu. Zniknął za nimi.

Brian wyprostował się, spojrzał na zamykający się właz i otrzepał machinalnie ubranie.

– Co tu się dzieje? – powtórzył Kamil.

– Widziałem, jak wsiadał do windy. Był ubrany w skafander. Przyjechałem tu za nim – wyjaśnił Brian. -Po tej historii z nadciętą izolacją staram się uważać na tych, którzy kręcą się, gdzie nie powinni. On rzucił się na mnie i powalił. Ściskał mi głowę rękami, a wzrok miał zupełnie obłędny.

Brian podszedł do stalowych drzwi i uderzył w nie pięścią.

– Teraz nie ma sposobu wywlec go stamtąd. Chyba, że palnikiem…

– Kto to był?

– Jak to, nie poznałeś? Przecież to Piotr. Pojęcia nie mam, czego tu szukał!

– Patrz! On chce wystartować patrolówką! – Kamil podbiegł do drzwi, wskazując żółte, migające rytmicznie światło, które zapaliło się nad nimi.

– Rzeczywiście… Oszalał chyba!

– Chodźmy! – Kamil pchnął Briana w stronę włazu sąsiedniej komory startowej.

– Co chcesz zrobić? Gonić go?

Odpowiedź Kamila zagłuszył łoskot silnika startującej rakiety. Bez słowa rozwarli właz i spiesznie podbiegli do rakiety ratunkowej leżącej na torze startowym. Właz zatrzasnął się samoczynnie, silniki zagrały ogłuszającym rykiem pełnego ciągu. Zanim jeszcze Kamil zdążył dobrze przymocować się do fotela, rakieta kierowana wprawnie przez Briana wyrwała ostro w przestrzeń i zataczając szeroki łuk oddaliła się od astrolotu.

– Tam! – Kamil pokazał na ekranie pomarańczowy punkt. To był wylot dysz rakiety, którą uciekał Piotr. -Wariat! Wariat! – powtarzał, wpatrując się w ekran.

Brian tylko skinął głową, zaciskając dłonie na dźwigniach sterowniczych. Kamil czul, jak przyspieszenie narasta do niebezpiecznej granicy. Spojrzał na wskaźnik. W pierwszym okienku paliła się czerwona czwórka, a w drugim, po przecinku, kolejno zapalały się coraz to większe cyfry. Kamil poczuł, że ciężar własnego ciała gniecie go ponad wytrzymałość. Wydał jakiś nieartykułowany dźwięk i wtedy dopiero poczuł, że Brian zmniejszył ciąg co najmniej o połowę.

– Nie rób takich rzeczy! – wychrypiał. – Zerwałeś plombę bezpieczeństwa, to mogło skończyć się fatalnie. Przy takich przyspieszeniach można stracić panowanie nad rakietą!

Spojrzał na twarz Briana i zdumiał się. Pierwszy Automatyk nawet nie skrzywił się, nawet nie pobladł na twarzy, jakby udar przeciążeniowy nie wywarł na nim najmniejszego wrażenia.

– Jeśli chcemy go dogonić, nie możemy inaczej… – mruknął Brian. – On też nieźle wystrzelił. Zobacz, jak daleko odskoczył w ciągu kilkunastu sekund.

– Ależ to szaleniec!

– Może tak, a może… O, spójrz! Teraz zmienia kierunek. Czego on szuka w tej pustce?

Teraz dopiero Kamil przypomniał sobie. Planetoida! Piotr był w sterowni, interesował się wykrytym przez pilotów ciałem, czyżby… chciał do niego dotrzeć? Po co?

Chwycił mikrofon radiostacji i uruchomił nadajnik.

– Piotrze, czy mnie słyszysz? – krzyknął wpatrując się w ekran, na którym pomarańczowa plama ognia zataczała szeroki łuk. Odpowiedzi nie było. Kamil zawołał jeszcze kilkakrotnie, a potem połączył się z astrolotem. W kilku słowach wyjaśnił sytuację Krystynie i przekazał polecenia dla pilotów.

– On chce zniszczyć tę planetoidę! – powiedział nagle. – On obsesyjnie boi się wszystkiego, co astrolot napotyka w próżni! Pamiętasz, jak zachowywał się podczas spotkania z antymaterialnym stworem?

Brian przytaknął ruchem głowy.

– To możliwe – powiedział. – Myślę, że to on spowodował manewr, który zniszczył obiekt z antymaterii.

– Ze strachu przed spotkaniem z nim…

– Tego nie twierdzę – mruknął Brian sceptycznie. -Może ma inne powody. Jak zauważyłeś, założył skafander kompensacyjny. To znaczy, że zamierza opuścić rakietę. Pewnie chce z bliska obejrzeć tę planetoide…

Kamil w milczeniu przyglądał się manewrom rakiety Piotra. Najwyraźniej zmierzała w stronę coraz bliżej domniemanej planetoidy.

– Ile wynosiła prędkość astrolotu w chwili, gdy wystartowaliśmy? – spytał łącząc się ze Stevem.

– Piętnaście setnych.

– Nieźle. Obliczcie opóźnienie, z jakim Piotr będzie musiał hamować, gdyby zechciał przycumować do planetoidy.

Steve przekazał dane do komputera i po chwili padł wynik obliczenia.

– To leży w granicach możliwości. Przeciążenie będzie spore, ale chyba do wytrzymania – powiedział Kamil do Briana. – Gorzej będzie z powrotem do astrolotu.

– Każ im zredukować przyspieszenie, bo my również możemy mieć trudności przy powrocie, jeżeli trzeba będzie hamować przy planetoidzie.

Kamil zgodził się z tym i przekazał odpowiednie polecenia. Spojrzał na wskaźnik odległości. Dystans dzielący ich od rakiety Piotra nie powiększał się.

Po kilkunastu minutach zauważył, że Piotr zaczyna hamować.

Iskierka światła, ku której zmierzał, świeciła na ekranie coraz jaśniej.

– Uważaj. Redukuję prędkość – powiedział Brian.

Kamil odczuł niemiłą zmianę kierunku siły bezwładności. Opóźnienie sięgało trzech jednostek.

Sięgnął do schowka pod fotelem, długo szukał po omacku, wreszcie odpiął pasy, wstał z fotela i z trudem utrzymując równowagę, zajrzał tam.

– Brian! Tu nie ma hełmu. – Otworzył schowek pod fotelem Briana. – U ciebie także nie ma!

– Widocznie przemyślał to wcześniej i wyrzucił hełmy z rakiet patrolowych – skonstatował Brian spokojnie, jakby dawno to przewidział. – Cała ta eskapada jest dokładnie zaplanowana. On doskonale wiedział, kiedy należy wystartować. Miał obliczone parametry lotu.

– Oznaczałoby to, że… spodziewał się spotkania z płanetoidą, zanim ją wykryli piioci.

– To jedyae wyjaśnienie – mruknął Brian, nie odrywając oczu od ekranu.

Kamil zastanowił się nad tym, co usłyszał. Zauważył już dawniej, że Brian jest zawsze chłodny i logiczny w swych wnioskach. Traktował fakty bez uprzedzeń: nie zastanawiał się, tak jak Kamil, nad tym, czy Piotr jest człowiekiem, czy kosmicznym potworem. Dla niego istniały po prostu fakty, prowadzące do logicznych wniosków.

– Nasz pościg nie ma właściwie sensu! – zauważył. -Jeśli jemu przyjdzie ochota wyjść z rakiety, nie będziemy mogli niczego zdziałać bez skafandrów próżniowych. Myślę, że on chce jednak zniszczyć tę planetoidę. Jego rakieta ma baterię miotaczy, ale nie sądzę, by zdołał nimi rozwalić tak duże ciało…

– Skąd wiesz, że duże?

– Wnioskuję z natężenia odbitego światła. Chociaż… Zaraz, sprawdzimy to. Steve – zwrócił się do mikrofonu. – Sprawdźcie rozmiary tej planetoidy.

Prędkość obu rakiet zmalała znacznie, teraz już nie było wątpliwości, że Piotr zamierza podejść do planetoidy.

– Sprawdziliśmy – w głośniku rozległ się głos Steve'a

– to jest maleńkie, kilkaset kilogramów! Przy tym daje pełnometaliczne odbicie! To nie może być zwykła planetoida…- Głos Steve'a wyrażał wahanie. Kamil zrozumiał.

– Obiekt sztuczny?

– Możliwe… Nawet bardzo prawdopodobne. Albo żelazny asteroid.

Kamil nastawił kamerę na maksymalne powiększenie. Na ekranie widać było jednak tylko ogromną plamę ognia z dysz rakiety Piotra, która zasłaniała obraz celu jego niewytłumaczonej wycieczki. Kamil jeszcze dwukrotnie próbował bezskutecznie nawiązać łączność z Piotrem. Astrolot, mimo wyłączonych silników, doganiał już prawie obie hamujące rakiety, ponieważ jednak szedł nadal tym samym kursem, wyprzedzał je teraz w odległości kilku tysięcy kilometrów.

– Jeśli nie włączymy silników za cztery minuty, nie starczy nam później paliwa na dojście do astrolotu -stwierdził Brian, spoglądając na wskaźniki. -Musieliby całkowicie wyhamować i zawrócić…

– Piotr też o tym wie – powiedział Kamil. Rakieta Piotra zbliżała się do cygarowato wydłużonej, lśniącej bryły. Kamil obserwował to na ekranie.

– Nie wygląda na żadną z zaginionych sond ziemskich – powiedział cicho.

– Bo też nie jest to ziemska sonda. Spójrz na anteny. Nie widziałem nigdy takiej konstrukcji. Wygląda na przekaźnik łączności, ale mogę się mylić.

Rakieta Piotra łagodnie przywarła do powierzchni błyszczącego cygara. Była znacznie od niego większa.

– Popatrz! On wychodzi! – Kamil wpatrywał się w rosnące na ekranie kształty rakiety i nieznanego obiektu. – Dlaczego, u diabła, nie zabraliśmy skafandrów!

– Nie mieliśmy raczej czasu – zauważył Brian.

Przycumowali do rakiety Piotra. On sam, wlokąc za sobą linę asekuracyjną, stąpał ostrożnie po powierzchni cygara. W pewnej chwili – widzieli to wyraźnie na ekranie – pochylił się i nagle zniknął, jakby zapadł się do wnętrza. W miejscu tym widniał teraz niewielki, kolisty otwór.

– A więc jednak Piotr – powiedział Kamil do siebie. Czuł, że drżą mu dłonie, a serce wali niezwykle mocno.

Brian siedział przed ekranem, nieporuszony i spokojny, jakby spotkanie z obiektem pochodzenia nieziemskiego nie wywarło na nim żadnego wrażenia.

– Co robić? – zastanawiał się głośno Kamil.

– Można tylko czekać – Brian spojrzał na zegar. -Mamy jeszcze półtorej minuty.

Piotr wynurzył się po minucie. Nie zwracając zupełnie uwagi na rakietę Kamila i Briana zniknął we wnętrzu swojej.

– Wracam – usłyszeli w głośniku tylko to jedno słowo.

– My także – mruknął Brian i uruchomił silniki. -Myślę, że w tej sytuacji warto zatrzymać astrolot i wrócić tu ze skafandrami.

– Zgoda – powiedział Kamil i połączył się ze Steve'em.

Astrolot był już dość daleko. Widzieli na ekranie, jak obraca się wylotami dysz w przeciwnym kierunku, by rozpocząć hamowanie.

Rakieta Piotra wystartowała w kilkanaście sekund po nich. Nie patrzyli na nią, zajęci naprowadzaniem swojej na kierunek astrolotu.

– Patrz! – Brian wskazał na ekran sprzężony z wsteczną kamerą.

Z miotaczy rakiety Piotra tryskał ciągły strumień płomieni. Cygarowata bryła rozjarzyła się żółtym ogniem i po chwili była tylko kulą płynnego metalu.

– Zniszczył…- powiedział Kamil. – Nie mogliśmy temu zapobiec.

Odwołał manewr hamowania astrolotu. Obie rakiety szły teraz zgodnym kursem ku macierzystemu statkowi.

Gdy wszyscy trzej znaleźli się znów w korytarzu galerii dziobowej, Piotr podszedł bez słowa do Kamila. Wszyscy trzej weszli do klatki windy i zjechali nią na poziom załogowy. Z wyjątkiem pilotów cała załoga oczekiwała ich na korytarzu. Astronauci w ciszy odprowadzali ich wzrokiem aż do wnętrza przetrwalni.

13

Kamil raz jeszcze rozważył swoją decyzję i doszedł do przekonania, że nie mógł popełnić błędu. To Piotr przecież, właśnie on, mógł być zawsze tam, gdzie zdarzały się przypadki „śpiączki". Piotr, na którego nikt nie zwracał specjalnej uwagi, zawsze zaszyty w gąszczu urządzeń sekcji napędowej, trzymający się z dala od reszty załogi, nawet wtedy, gdy nie pełnił służby. Piotr, zawsze uprzejmy, bezkonfliktowy, nie rzucający się w oczy. Ostatni, którego można by podejrzewać o czyny gwałtowne, obłęd czy jakiekolwiek działanie wbrew interesom ogółu.

Czy był znakomicie zamaskowanym przybyszem z innej planety?

Czy może zwykłym człowiekiem, którego opanowały nieznane siły, paraliżujące wolę i nakazujące posłuszeństwo?

Kamil nie miał wątpliwości, że wszystko, co zdarzyło się w astrolocie, miało na celu porwanie, uprowadzenie statku wraz z załogą. Dokąd? Tego nie można było wywnioskować na podstawie dotychczasowych wydarzeń…

Kamil przewertował dwukrotnie wszystkie dane na temat Piotra, jakie znalazł w kartotece osobowej. Życiorys Piotra nie miał żadnych niejasnych miejsc. Piotr od dziecka był chłopcem zdolnym, bystrym, pełnym inicjatywy. Nie było z nim kłopotów. Do celu dążył zawsze z dużym zapałem i wytrwałością, a celem jego już we wczesnej młodości stał się zawód inżyniera kosmicznej służby międzygwiezdnej. Studia i praktyka zawodowa wykazały jego pełną przydatność do dalekich lotów. Kiedy kompletowano załogę dla wyprawy w kierunku gwiazdy Bernarda, był jednym z kandydatów. Zabrakło mu nieznacznej ilości punktów w eliminacjach testowych, lecz nie zraził się tym i próbował jeszcze dwukrotnie stawać do konkursu przy okazji innych wypraw. Przez cały czas pracował na statkach Służby Międzyplanetarnej, uzupełniał swoje kwalifikacje. Z wyprawy do 61 Cygni zrezygnował sam, choć został zakwalifikowany. Rezygnację motywował sprawami osobistymi.

W skład załogi udającej się w kierunku Hares wszedł bez żadnego trudu, pokonując wszystkich współzawodników w sposób zdecydowany. Był rzeczywiście znakomitym specjalistą w dziedzinie napędów i jednym z głównych konsultantów projektu silnika typu gamma.

Kamil westchnął, przerzucając klatki mikrofilmu, na których osoba Piotra rysowała się w tak znakomitych barwach… Czyżby człowiek ten od dzieciństwa opętany był obsesyjną myślą o uprowadzeniu statku kosmicznego? Przecież nawet drobne zaburzenia psychiczne bywają bez trudu wykrywane podczas drobiazgowych badań poprzedzających odlot wyprawy. Ponadto, po każdej witalizacji ze stanu przetrwalnikowego, już w czasie wyprawy, wszyscy poddawani byli testom psychologicznym i badaniom lekarskim!

W życiorysie Piotra nie sposób byłoby dopatrzyć się jakiegoś punktu zwrotnego, jakiegoś niezwykłego wydarzenia, którym można by poprzeć domysły Kamila. Czyżby więc wszystko zaczęło się tu, w astrolocie? Albo na Kappie?

Tak czy inaczej, Kamil uznał, że niebezpieczeństwo jest zażegnane albo przynajmniej zawieszone na czas dowolnie długi. Zdawał sobie sprawę, że może zdarzyć się coś nowego – jeśli bowiem działały tu jakieś obce, zewnętrzne siły, to, być może, nie dadzą za wygraną. Ale z upływem czasu, gdy nie działo się nic nadzwyczajnego, coraz bardziej wątpił w tę hipotezę. Z Piotrem poszło wszystko tak gładko, że trudno byłoby przypisywać mu jakieś pozaludzkie właściwości… Z wyjątkiem, oczywiście, nie wytłumaczonej do tej pory umiejętności pozbawiania ludzi świadomości. W dziedzinie zjawisk parapsychologicznych Kamil nie czuł się zbyt pewnie. Co gorsza, wśród obecnych w astrolocie specjalistów nie było właściwie nikogo, kto mógłby pokusić się o zbadanie tego fenomenu. Lekarze nie ukrywali swej bezsilności, a psychologia nie miała tu właściwie praktycznego zastosowania.

Od chwili umieszczenia Piotra w przetrwalniku, Kamil zarządził zaostrzoną dyscyplinę załogi. Opuszczenie, nawet na krótki czas, stanowisk pracy wymagało meldowania o tym dowodzącemu astrolotem. Także wszelkie wędrówki po statku, poza własną kabiną i pomieszczeniami przeznaczonymi do ogólnego użytku załogi, zostały ograniczone. Załoga przyjęła z pełnym zrozumieniem te zarządzenia. Wydarzenia ostatnich dni poruszyły wszystkich i wywołały wiele dyskusji i domysłów.

Kamil ograniczył liczebność czuwającej załogi do niezbędnego minimum. Niektóre stanowiska, nie wymagające ciągłego dyżuru, pozostawił nawet bez obsady, wychodząc z założenia, że w razie konieczności można w krótkim czasie witalizować odpowiedniego specjalistę. Postępowanie takie było zresztą zgodne z ogólną zasadą „oszczędzania czasu aktywności", sprowadzającą się do tego, by każdy z członków załogi w jak najmniejszym stopniu postarzał się w czasie podróży.

Na trzeci dzień po unieszkodliwieniu Piotra Kamil dokonał inspekcji stanowisk pracy i z zadowoleniem stwierdził, że wszystko wróciło do normy. Dyżurowały cztery osoby: w sterowni – pilot i nawigator, w sekcji napędu – noikleonik oraz automatyk, kontrolujący sprawność urządzeń kontrolno-sterowniczych. Pozostali specjaliści byli do dyspozycji w razie potrzeby, lecz przebywali w swoich kabinach lub w bibliotece.

Wracając z obchodu statku, Kamil odwiedził Idę. Przywitała go uprzejmie, ale najwyraźniej była w kiepskim nastroju. Milczała, choć usiłował wciągnąć ją w rozmowę na tematy dalekie od podróży kosmicznych.

– Masz pewnie dość tej podróży? – spytał w pewnej chwili. – Chciałabyś być już z powrotem w domu?

Spojrzała na niego jakby spłoszona nieco tym nagłym pytaniem.

– A ty?.- powiedziała po chwili. – Czy nie chciałbyś wrócić na Ziemię?

– Kiedyś – tak, na pewno. Ale jeszcze nie czas o tym myśleć. Czy chcesz odpocząć w przetrwalniku?

– Nie, nie – powiedziała szybko. – Nie lubię tego miejsca, źle na mnie działa… Kamil roześmiał się.

– Jak to? Działa znakomicie! Zatrzymuje czas! Dla kobiety ma to chyba jakieś znaczenie!

– Czasu mam jeszcze sporo – powiedziała w zamyśleniu.

– Trudno zaprzeczyć. Wyglądasz wspaniale. Ale właśnie przetrwalnikowi w poważnej mierze zawdzięczasz, że wyglądasz tak samo, jak dwadzieścia lat temu, gdy opuszczaliśmy Układ Słoneczny. Miałaś wtedy chyba nie więcej niż dwadzieścia pięć lat… A teraz masz dwadzieścia pięć i parę miesięcy. Czy to nie wspaniałe, tak oszukiwać czas?

– Cała ziemska cywilizacja opiera się na oszukiwaniu czasu – powiedziała wstając. – Dzięki temu w moim wieku biologicznym jestem już znakomitym, jak twierdzisz, cybernetykiem. Ale mimo wszystko czas nie pod każdym względem pozwala się oszukać. Można skrócić czas kształcenia człowieka, przedłużyć czas jego aktywności i sprawności, ale każdy ma ograniczoną ilość lat do przeżycia. I to jest przygnębiające.

– Wiesz o tym od dziecka. Czy wciąż rozmyślasz na ten temat? Czy gnębi cię to tak bardzo, że nie potrafisz ani na chwilę zapomnieć?

– Od kiedy jestem z dala od naszego, prawdziwie naszego, świata, muszę o tym myśleć, bo wciąż wydaje mi się, że już nie zdążę, nie zdołam wrócić tam, skąd wyruszyłam.

Idą przerwała i stała przez chwilę zwrócona bokiem do Kamila, patrząc w podłogę. Obserwował ją i jak zwykle czuł nieprzepartą chęć wyznania jej swoich myśli, swojej narastającej wciąż sympatii do niej i podziwu dla niezwykłej urody.

– Jeszcze do niedawna byłam pewna, że istnieje szansa, poważna szansa powrotu tam, gdzie za wszelką cenę chciałabym wrócić. Ale z dnia na dzień coraz bardziej wydaje mi się, że to nierealne… – powiedziała cicho.

– Nie rozumiem, skąd u ciebie ten pesymizm, Ido! -Kamil patrzył na nią zdziwiony. – Nasz powrót jest sprawą prawie całkowicie pewną!

– Zaczekaj chwilę! – powiedziała, zmieniając nagle ton. – Okropnie wyglądam w tym kombinezonie. Muszę się przebrać i spiąć włosy. Może mi to poprawi nastrój.

– Wyjdę na chwilę – Kamil chciał wstać, ale położyła mu dłoń na ramieniu.

– Zostań, zaraz wrócę!

Wydobyła z szafy jakiś lśniący, srebrzysty strój. Wróciła po dziesięciu minutach, w długiej, luźno opadającej sukni, z pasmem ciemnobrązowych włosów przerzuconym przez lewe ramię. Była pogodna, uśmiechnięta, spokojna.

Powoli zamknęła drzwi i usiadła, przechylona do tyłu w głębokim fotelu.

– Daj mi rękę – powiedziała, wyciągając dłoń do siedzącego naprzeciw Kamila.

Ujął jej dłoń i siedzieli tak, milcząc i patrząc na siebie. Kamil nie potrafiłby nawet określić, ile czasu trwało to milczenie.

Nagła zmiana przyspieszenia wcisnęła Kamila w fotel. Ledwo wyczuwalna dotąd wibracja statku stała się wyraźna. Kamil chciał zerwać się z miejsca, ale przyspieszenie było znaczne, więc tylko z trudem uniósł się nieco i opadł na powrót w głąb fotela. Idą mocno trzymała jego dłoń. Po chwili przyspieszenie zelżało i Kamil ponownie spróbował wstać.

– Usiądź! – powiedziała Idą stanowczym tonem. -Usiądź i posłuchaj. Niczego już nie zmienisz. Nie wyjdziesz stąd bez mojej zgody. Zamknęłam drzwi.

Kamil wyszarpnął dłoń z jej ręki i sięgnął po pistolet obezwładniający, z którym nie rozstawał się od tygodni.

– Otwórz natychmiast drzwi! Co to ma znaczyć? – krzyknął zrywając się z fotela.

– Usiądź i posłuchaj. Powiedziałam już, że niczego nie zmienisz.

– Odpowiadam za bezpieczeństwo tego astrolotu i jego załogi! Co tam się stało? Wypuść mnie natychmiast!

– Tam jest Piotr. Tylko Piotr, rozumiesz? A tu jestem ja. Czy wreszcie zrozumiałeś wszystko?

Kamil bezwładnie opadł na fotel. Teraz zrozumiał. Ich było dwoje.

Idą patrzyła na Kamila z wyrazem współczucia.

– Nie bój się o statek i załogę. Jeśli zachowasz rozsądek, wszystko będzie w porządku i nikogo nie spotka krzywda. Pozwól mi mówić i słuchaj uważnie. Chcę ci zaproponować pewien układ. Przyznaję, że będę zmuszona narzucić ci nasze warunki. To będzie szantaż, jak to wy nazywacie. Ale postaraj się zrozumieć, wczuj się w nasze położenie, a wtedy może nie będziesz traktował nas jak przeciwników… Ożywiłam Piotra. Oszukałam cię, ale to była jedyna, ostatnia szansa. Nasz plan, realizowany od tak dawna, zaczął się załamywać. Teraz Piotr wprowadza astrolot na nowy kurs. Da sobie z tym radę, jest doświadczonym pilotem. Prowadził statki kosmiczne, jeszcze zanim ty zacząłeś marzyć o lotach do gwiazd. Wszyscy inni zostali obezwładnieni i nie mogą nam przeszkodzić.

– Kim jesteście? Co chcecie osiągnąć? – przerwał jej Kamil, zbierając rozproszone myśli.

– Kim jesteśmy… To dość skomplikowana historia. Na pewno pomyślałeś i o tym, może podświadomie przyjmowałeś takie przypuszczenia, a świadomość twoja odrzucała je jako nieprawdopodobne. Jeśli chcesz wiedzieć wszystko, posłuchaj. Nie chcę, byś został

zmuszony wbrew przekonaniom… Musisz wiedzieć, że chcemy wrócić, tylko wrócić, do swoich, do domu… Tak jak i ty będziesz na pewno chciał wrócić, gdy osiągniesz swój cel. Nasza szansa powrotu urzeczywistnia się, ale nie myśl, że kosztem twoim i twoich towarzyszy. Wy także osiągnięcie cel.

Pytasz, kim jesteśmy… – ciągnęła Idą, stojąc przed Kamilem, który bezwiednie ściskał w dłoni kolbę pistoletu z ładunkiem paraliżującym. – Domyśliłeś się, że nie jesteśmy ludźmi, choć nasze postacie są autentycznie ludzkie. Chcieliśmy wyglądać tak jak wy, sam to rozumiesz. Te ciała należą do dwojga młodych ludzi, których zupełnie przypadkiem napotkaliśmy w krytycznym dla nas momencie. Nie mogliśmy bez nich opuścić naszego pojazdu, a pojazd ten należało bezwzględnie zniszczyć, nim zostanie przez was zauważony… Nie mogąc powrócić, musieliśmy pozostawać wśród ludzi, starając się znaleźć okazję do powrotu w późniejszym terminie. Taką okazją był lot do Hares, choć kierunek ten niezupełnie nam odpowiadał. Początkowo liczyliśmy zresztą na to, że pozostaniemy na Kappie, skąd moglibyśmy zawezwać pomocy. Niestety, ten wariant planu nie powiódł się: w naszej bazie na Kappie urządzenia łączności były niesprawne, musiał je uszkodzić jakiś wstrząs tektoniczny. Piotr – który miał sprawdzić ich działanie – zmuszony był pozbyć się świadka i uśpił swego towarzysza, zanim udał się do groty mieszczącej naszą bazę. Na szczęście, nikt w zamieszaniu nie zauważył braku Teda podczas poszukiwania Enrica, a ty uwierzyłeś w opowiadanie Piotra. Enrico przypadkiem trafił do groty, której wylotu Piotr nie zdążył zamaskować. Dwa przypadki „śpiączki" obudziły twoje podejrzenia, ale nie kierowałeś ich jeszcze przeciwko nam…

Pomysł z antenami kierunkowymi zrealizował Piotr. Jednak nawigatorzy nieco przedwcześnie wykryli fałszywy kurs statku. Gdyby udało mi się uśpić cię wówczas proszkami rozpuszczonymi w kawie, zyskalibyśmy dość czasu, by opanować statek. Ty jeden wiedziałeś najwięcej i mogłeś nam przeszkodzić. Niestety, trick z kawą nie udał się. Popełniłam błędy, które cię ostrzegły. Byłam zbyt podniecona, by zachować ostrożność.

Wprowadzenie człowieka w stan, który nazwałeś „śpiączką", jest dla nas łatwe, lecz wymaga nieco siły fizycznej dla obezwładnienia człowieka przynajmniej na kilkanaście sekund. Niestety, przypadło mi w udziale posługiwać się ciałem dość drobnej budowy i nie mogłam liczyć na sukces w walce z tobą. Erwina obezwładniłam uderzeniem w głowę. Kosztowało mnie to wiele, bo metody takie nie leżą w obyczajach naszej rasy. Nie miałam wówczas wyboru.

Ciebie jednak nie mogłabym potraktować w podobny sposób. Zbyt cię lubię i sądzę, że nie zdobyłabym się na dostatecznie mocny cios… Ale to nie było jedynym powodem pozostawienia właśnie ciebie w spokoju aż do chwili obecnej. Nasze poczucie przyzwoitości w stosunku do ludzi nie pozwalało nam korzystać z bezwzględnych metod postępowania. Nie chcieliśmy czynić tego, za co nasi bracia od stuleci tak krytykowali ludzką rasę… Liczyliśmy na możliwość porozumienia i kompromisu… ale to wymagałoby przyznania się, kim jesteśmy, a reakcja całej załogi na nasze ujawnienie się mogłaby być dla nas nieprzychylna. Dlatego chcieliśmy rozmawiać tylko z tobą, i to w sytuacji korzystnej dla nas – na przykład takiej jak obecna…

Piotr uśpił gazem, a następnie umieścił w przetrwalnikach wszystkich oprócz ciebie.

Chcę ci teraz wyjaśnić, co zamierzamy uczynić. Otóż, potrzeba nam nieco czasu na dotarcie do najbliższej naszej stacji kosmicznej.,,Planetoida", do której dotarł Piotr, była w rzeczywistości naszym satelitą łącznościowym. Przy pomocy działających w nim urządzeń Piotr odnalazł kierunek, w jakim należy szukać stacji. Gdy do niej dotrzemy, spróbujemy wysłać sygnał do naszych braci, przygotować ich na nasze przybycie. Bez tego przygotowania mogliby zniszczyć astrolot, gdy będzie zbliżał się do naszego układu gwiazdowego. Nasi bracia mają bardzo złe mniemanie o ludziach. Ich wiadomości

na ten temat są, niestety, przestarzałe i dlatego musimy przekazać im aktualne dane.

Później – będziesz musiał poddać się anabiozie. Nie chcemy wskazywać ludziom drogi do naszej planety. Nie mamy prawa bez porozumienia decydować o tym. A odpowiedź i decyzja naszych braci nadejdzie dopiero po długim czasie, gdy będziemy już w drodze bezpośrednio ku nim.

Jeśli nie podejmiesz walki, jeśli nie będziemy zmuszeni użyć wobec ciebie siły, uda nam się zapewne przekonać braci, że z własnej woli pomogłeś nam, ułatwiłeś powrót. To będzie dowód, że ludzie są inni, niż wydawało się nam dotychczas…

Astrolot doprowadzimy do celu we dwoje z Piotrem. Mamy dostateczne doświadczenie i umiejętności. Mogłeś przekonać się, co potrafimy, mimo że dysponujemy tylko niedoskonałym ludzkim ciałem.

Jestem pewna, że nasi bracia odprowadzą astrolot z powrotem na właściwy szlak w kierunku Hares. Będziecie kontynuować swą podróż, nie wiedząc, gdzie znajdują się nasze planety. A kiedyś, może niedługo, nasi bracia nabiorą do was zaufania i wówczas będziemy mogli złożyć sobie wzajemne wizyty oficjalne… Teraz chyba rozumiesz, że powinieneś zrezygnować z oporu. Astrolot jest pod naszą kontrolą. To dla nas jedyna szansa powrotu. Musisz to zrozumieć i usprawiedliwić nas…

– Nie mogę was usprawiedliwić ani zrozumieć. Dla mnie jesteście przestępcami. Muszę oceniać was z punktu widzenia ludzkich praw – powiedział Kamil, patrząc ponuro i nienawistnie na dziewczynę, która teraz była tylko wrogiem.

– A czy ty sam, znalazłszy się wśród obcych istot, nie zrobiłbyś wszystkiego, co możliwe, by powrócić do swoich? Czy zważałbyś na prawa i zasady moralne obowiązujące w obcym ci świecie?

– Jesteście mordercami! Zawładnęliście bezprawnie ciałami żywych ludzi.

– Mylisz się. Myśmy jedynie wypożyczyli je. Od ciebie tylko zależy, czy będziemy mogli je zwrócić właścicielom.

– Jak to? Przecież oni…

– Oni są tutaj! – Idą wskazała palcem na siebie. – Ich świadomość jest wyłączona, podobnie jak świadomość tych członków załogi, których wprowadziliśmy w stan uśpienia. Potrafimy to zrobić z każdym człowiekiem: stłumić jego świadomość i wstąpić naszą osobowością w jego ciało. Możemy przy tym w pełni korzystać z jego pamięci. To jedyna umiejętność, którą przeważamy nad wami. We wszystkim innym, dopóki znajdujemy się w ludzkich postaciach, jesteśmy tacy sami jak zwykli ludzie, mamy te same fizyczne możliwości i ograniczenia, chociaż posiadamy większy zasób doświadczeń i wiedzy o Kosmosie. Czy mielibyśmy nie skorzystać z tej przewagi nad wami, mając na celu wykorzystanie niepowtarzalnej dla nas szansy?

– Więc… tych dwoje… istnieje nadal?

– Tak. I dlatego, choć mógłbyś zabić mnie i Piotra, nie zrobisz tego, bo zabiłbyś ich także. Oni są jakby naszymi zakładnikami, dają nam gwarancję bezpieczeństwa.

– Nie zamierzam nikogo zabijać – powiedział Kamil ze złością. – Ale przy pierwszej okazji unieszkodliwię was. Po to przecież tu jestem. Jeślibym miał poddać się bez próby oporu, moja obecność w astrolocie byłaby pozbawiona sensu!

– Posłuchaj mnie. Opowiem ci, jak było. Może, gdy to usłyszysz, inaczej spojrzysz na naszą sytuację. Zrozumiesz, że musieliśmy postępować od początku właśnie tak…

Zdarzyło się to dziesięć lat przed wyruszeniem wyprawy. Nasz statek kosmiczny dotarł w rejon zewnętrznych planet Układu Słonecznego i wszedł na orbitę stacjonarną wokół jednego z księżyców Neptuna. Ziemskie rakiety docierały tu bardzo rzadko, więc miejsce było dość bezpieczne. Stąd wyruszały ku Ziemi i innym planetom układu maleńkie, trudne do wykrycia przez ludzi rakiety rozpoznawcze. W czasie gdy jedna z nich

penetrowała różne okolice na powierzchni Ziemi, jej macierzysty statek przestał istnieć: potężna eksplozja zamieniła go w rozwiewający się w próżni obłok kosmicznego pyłu.

Rakieta rozpoznawcza, zaopatrzona w zapas energii na krótki stosunkowo czas, błądziła przez kilka tygodni po odludnych zakątkach Ziemi kryjąc się przed wzrokiem ludzi.

Dwuosobowa załoga, nie mogąc opuścić rakiety, oczekiwała na pewną zagładę, która musiała nastąpić z chwilą wyczerpania źródeł energii albo nawet jeszcze wcześniej, gdyby ludzie odkryli jej istnienie i przedostali się do wnętrza.

Dla załogi rakiety istniała jednak pewna szansa. Było nią skorzystanie z ludzkich ciał, umożliwiających bytowanie na planecie. Metodą tą, stosowaną już wcześniej jako jeden ze sposobów eksploracji obcych, zamieszkanych planet, można było posłużyć się i teraz dla ratowania osobowości dwóch samotnych istot, osieroconych na dalekiej, obcej Ziemi. Tę szansę istnienia należało wykorzystać.

„Czekamy tu już trzeci dzień – powiedziałam do mojego towarzysza. – To nie jest dobre miejsce, jeśli chcemy zrealizować nasze zamiary…" „Okolica jest odludna i spokojna – odrzekł po chwili. – To też ma swoje dobre strony".

Nasz antygraw spoczywał na dywanie rozkwitających wrzosów, częściowo ukryty wśród niskich krzewów, na samym skraju polany. „Nie możemy czekać dłużej niż kilka dni" – powiedziałam i już w tej samej chwili zrozumiałam, że zdanie to nie miało sensu. Nasze czekanie – tu czy gdziekolwiek – było po prostu koniecznością. Innego rozwiązania już nie było. Utrata łączności ze statkiem-bazą mogła oznaczać tylko jedno: baza przestała istnieć.

Towarzysz nie zareagował na moje słowa..Widocznie pomyślał o tym samym. To było przecież jasne. Sprawdziłam stan akumulatorów. Mogły wystarczyć na podtrzymywanie naszego istnienia jeszcze przez kilka tygodni, ale każdy manewr antygrawu poważnie uszczuplał zapas energii.

„Rejestruję zbliżanie się dwóch osób" – powiedział nagle mój towarzysz. Ja również to spostrzegłam. • Szli wśród drzew, daleko jeszcze, ale zbliżali się do nas. Było już prawie zupełnie ciemno, tylko cienki sierp księżyca rozjaśniał nieco środek polany. „Nie dostrzegą nas – powiedziałam. – Są zbyt zajęci sobą. To chłopak i dziewczyna". Szli, trzymając się za ręce, chłopak przyświecał chwilami latarką.

„To prawie jeszcze dzieci". Mój towarzysz był zawiedziony, lecz mnie olśnił nagle cudowny, zbawienny pomysł. Nadeszła chwila, kiedy rozpoczęło się wszystko: nowa nadzieja – nie tylko istnienia; nadzieja na coś więcej.

„Zapal światła pozycyjne" – powiedziałam.

„Po co? Chcesz… Tych dwoje?"

„Tak. Oni mają przed sobą dużo czasu i wszelkie perspektywy… Poza tym, młodzi ludzie są ciekawi wszystkiego, co nieznane. Zapal światła…"

…Jeszcze chwila. Jeszcze kilka sekund, a znajdą się oboje w zasięgu naszych manipulatorów. Już.

Otworzyłam dyszę. Mgiełka usypiającego gazu otoczyła ich głowy.

W pośpiechu zeskoczyliśmy oboje prosto w zwały kolczastych krzewów. Podrapałam sobie nogi. To było pierwsze wrażenie, którego doznałam jako dziewczyna. Chłopak chwycił moją dłoń i wyciągnął mnie z kępy jeżyn.

„Czy uruchomiłeś detonator?" – spytałam już biegnąc za nim w stronę drzew. „Tak, pośpiesz się, jesteśmy za blisko" – powiedział, ciągnąc mnie za rękę. Stłumiony huk, jak dalekie uderzenie piorunu, dogonił nas w sekundę po niebieskawym błysku.

Piotr obejrzał się.

„W porządku" – mruknął i poszliśmy obok siebie leśnym duktem w kierunku osiedla.

14

Roastron IV usłyszał ciche stąpanie. Zwykłe, Judzkie ucho nie zdołałoby uchwycić tego słabego dźwięku, lecz on słyszał je dokładnie. Ktoś zbliżał się od strony wejścia, skradał się wśród labiryntu przejść, w kierunku jego stanowiska. Roastron IV nie odwracał jednak głowy. Czekał.

Kroki były stłumione, nadchodzący miał na nogach miękkie obuwie. Musiał być już bardzo blisko. Lekki, metaliczny zgrzyt i cichy, syczący dźwięk rozległy się tuż za plecami Roastrona. Teraz odwrócił się gwałtownie. Zobaczył za sobą człowieka w masce tlenowej. Za okularami maski dostrzegł parę ciemnych, dużych oczu. W rękach tego człowieka syczała butla ze sprężonym gazem.

Roastron IV rozpoznał słabą woń gazu usypiającego. W jednej chwili przeanalizował sytuację, nie uciekając się nawet do sprzężenia z komputerem. Wstał z fotela i zrobił dwa chwiejne kroki w kierunku napastnika, a potem zgiął nogi i osunął się na stalową płytę podłogi. Człowiek w masce zbliżył wylot zaworu butli do jego twarzy. Roastron IV poczuł powiew gazu. Zamknął oczy i znieruchomiał. Usłyszał kroki odchodzącego. Teraz nie starał się on już stąpać cicho. Szedł szybko, podbiegając nawet, jakby bardzo mu się spieszyło. Roastron leżał jeszcze nasłuchując. Dopiero gdy upewnił się, że trzasnęły drzwi prowadzące na główny korytarz części załogowej, podniósł się i usiadł przy pulpicie kontrolnym.

Śledził bacznie wskazania mierników. Silniki pracowały normalnie, przyspieszenie nie zmieniło się. Dopiero po czterech minutach Roastron IV zauważył lekką zmianę kierunku wypadkowej siły ciągu. Dało się to odczuć nawet bez patrzenia na przyrządy.

„Opanował stanowisko pilota" – stwierdził Roastron IV i sprzągł się falowo z komputerem. Po chwili miał już wszystkie dane.

„Ten sam fałszywy kurs, na jaki nastawione były teleskopy nawigacyjne" – pomyślał i ruszył w kierunku wyjścia.

Cicho przemknął korytarzem. Zajrzał do kabiny Kamila. Była pusta, skierował się więc do sektora przetrwalników. Szarpnął drzwi, lecz były zamknięte. Zawrócił, zaglądając po drodze do kilku kabin mieszkalnych.

Wszędzie czuł woń gazu usypiającego. W niektórych kabinach dostrzegł uśpionych ludzi, niektórzy upadli po prostu na podłogę i tak pozostali.

„Przewody wentylacyjne! – ocenił Roastron IV. -Wprowadził gaz do układu wentylacji".

Na stanowisku przy komputerze, siedząc w fotelu, spała Krystyna. Roastron IV podszedł cicho do drzwi sterowni i pchnął je lekko. Nie były zamknięte. Przez szparę w uchylonych drzwiach ogarnął spojrzeniem stanowisko pilotów.

Steve leżał obok pulpitu sterowania. Drugi pilot, z głową przechyloną na bok, spoczywał w fotelu. Przy sterach siedział człowiek w masce tlenowej. Roastron IV widział tylko jego plecy. W sterowni też było pełno gazu. Butla leżała na podłodze, u stóp człowieka w masce.

Roastron IV pchnął drzwi, które rozwarły się szeroko. Człowiek siedzący przy sterach odwrócił się gwałtownie, przez chwilę trwał w osłupieniu, a potem szybkim ruchem sięgnął po butlę z gazem i kierując jej wylot w stronę stojącego w drzwiach, odkręcił zawór. Strumień gazu omiótł twarz Roastrona IV, który przybliżał się powoli.

– Oddaj to – powiedział Roastron IV spokojnie. – Na mnie nie działa ani gaz, ani inne metody usypiania.

Człowiek w masce wypuścił z ręki butlę, która z sykiem potoczyła się w kąt, a potem nagle skoczył w kierunku Roastrona IV, który jednak usunął się błyskawicznie, chwytając napastnika za ramię i zdzierając mu maskę. Ukazała się spod niej twarz Piotra, który w kilka sekund, zachłystując się gazem wypełniającym pomieszczenie, osunął się na podłogę.

Roastron IV usiadł przy pulpicie sterowniczym i ostrożnie manipulując sterami naprowadził astrolot na prawidłowy kurs.

Idą podniosła słuchawkę i połączyła się ze sterownią.

– Jesteśmy tutaj – powiedziała – zamknięci w mojej kabinie. Zamknij od wewnątrz drzwi sterowni, żebym mogła go stąd wypuścić.

Popatrzyła na Kamila, który ponuro zwiesił głowę.

– Nie martw się – powiedziała łagodnie. – Nie chcemy nikogo skrzywdzić. Gdy tylko odnajdziemy naszą stację kosmiczną, nadamy meldunek. Myślę, że moi bracia pozwolą odesłać astrolot z powrotem do Układu Słonecznego. Ale, by zgodzili się na to, nikt z was nie może wiedzieć, gdzie znajduje się nasza planeta. Nie chcemy – na razie przynajmniej – waszych odwiedzin. Trudno by mi było wyjaśnić, dlaczego tak jest, ale mamy powody, by obawiać się waszej obecności u nas… Chodzi o pewne złe cechy ludzkie, których my nie posiadamy…

Przerwała, zwracając spojrzenie na drzwi, ktoś z zewnątrz usiłował je otworzyć. Podeszła do nich zaniepokojona.

– Czy to ty, Piotrze? – spytała głośno. Nikt nie odpowiedział. Rozległ się ostry syk i po chwili z miejsca, gdzie na powierzchni drzwi znajdowały się cztery pokrętła zamka cyfrowego, strzelił błękitny płomień. Drzwi otworzyły się. Stał w nich Brian, trzymając w ręku palnik plazmowy.

Idą cofnęła się i opadła na fotel. Kamil poderwał się za to na równe nogi i patrzył na przybysza nic nie rozumiejąc.

– Wszystko w porządku, dowódco! – powiedział Brian, a właściwie Roastron IV, czyli Robot Astronautyczny, model IV.

Po twarzy Idy spływały łzy. Kamil patrzył na nią zrazu obojętnie, z chłodną rozwagą, zastanawiając się, czy ten płacz miał być jeszcze jednym wybiegiem, kolejnym podstępem istoty, która mimo ludzkich kształtów wydawała mu się teraz zupełnie obca. Nie była już dla niego czarującą, młodą kobietą. Gdy przymknął oczy, jawiła mu się w postaciach najdziwaczniejszych stworów, jakimi wyobraźnia ludzka zaludnia obce planety…

Idą otarła oczy, lecz łzy spływały jej wciąż spod opuszczonych powiek.

– Skąd u ciebie tak ludzkie reakcje? Co oznacza ten płacz? – spytał, nadając głosowi odcień ironii.

– Przyzwyczajenie… – powiedziała, próbując się uśmiechnąć. – Długoletnie przyzwyczajenie… A poza tym… jak, według ciebie, mogłabym inaczej wyrazić ten stan moich uczuć, rozporządzając jedynie ludzkim ciałem? Polubiłam tę postać, przywykłam do niej. Podobała mi się coraz bardziej. Ciebie także polubiłam. Nie myśl, że wszystko, co mówiłam i robiłam w każdej chwili, było tylko mistyfikacją. Żyłam przecież między ludźmi tak, jak kiedyś między moimi braćmi, na mojej planecie… W naszych warunkach zewnętrzna postać nie odgrywa tak wielkiej roli jak u ludzi. U nas nie do pomyślenia jest, by ktokolwiek zyskiwał przewagę nad innym tylko dlatego, że… ładniej wygląda. Zresztą, stosując wasze kryteria, jesteśmy niezbyt piękni. Sama to stwierdzam, i może dlatego właśnie rola ładnej dziewczyny tak bardzo spodobała mi się, że z żalem rozstawałabym się z tą postacią…

– Przecież nie jesteś kobietą, nawet psychicznie! Nie mogłaś ani przez chwilę odczuwać i myśleć tak jak prawdziwa kobieta!

– Nie rozumiesz tego… U nas te sprawy wyglądają zupełnie inaczej, nie potrafię ci wytłumaczyć. Ale musisz mi uwierzyć, że to, co łączyło mnie z tobą, było co najmniej szczerą sympatią. Zastanów się: przecież myślałeś o mnie, jak o prawdziwej dziewczynie. Podobałam ci się. To, że nie byłam „prawdziwa", nie przeszkadzało ci dotychczas. Nigdy nie odkryłbyś mistyfikacji, fałszerstwa… Jeżeli pozwolisz nam odejść, dam ci dowód mojej szczerej sympatii i przyjaźni…

– Jaki mianowicie?

– Pozostawię nieco z mojej osobowości dziewczynie, będącej prawdziwą właścicielką ciała, którego używam. Potrafię to zrobić, przekonasz się. Będzie cię lubiła tak jak ja. Nie mogę wprawdzie zostawić jej części mojej wiedzy i dlatego nie będziesz mógł rozmawiać z nią o tym, o czym rozmawiałeś ze mną. Ona obudzi się jakby z głębokiego snu, zachowując osobowość czternastoletniej dziewczyny. Pozostanie taka, jaka była w chwili, gdy znalazła się we wnętrzu wehikułu, który wylądował na leśnej polanie. Ale w jej podświadomości tkwić będzie moja sympatia do ciebie…

,,To mi przypomina dawne historie o kuszeniu świętych przez diabła wcielonego w kobietę" – pomyślał Kamil, lecz jego zawziętość stopniała nagle. Poczuł zupełnie niespodziewanie współczucie dla tej istoty, której prawdziwego wyglądu nawet się nie domyślał. Teraz, gdy sytuacja zmieniła się radykalnie, gdy jej pewność zwycięstwa w tym pojedynku ustąpiła miejsca zwątpieniu, Kamil zaczął zastanawiać się nad kompromisem, nad jakimś rozsądnym rozwikłaniem niezwykłej sytuacji…

– Czego spodziewasz się ode mnie? – spytał nagle, wstając i zbliżając się do Idy.

– Chcę prosić, abyś pozwolił odnaleźć naszą stację kosmiczną. Ona musi być gdzieś niedaleko… No, w każdym razie, w promieniu roku świetlnego… Jeśli jej urządzenia będą sprawne, nawiążemy łączność z naszą

planetą. Na stacji znajdują się specjalne „zastępcze ciała", rodzaj przetrwalników dla osobowości. Po prostu „przepiszemy" nasze osobowości do tych urządzeń i zwolnimy ciała, w których obecnie przebywamy. Innego wyjścia dla nas nie ma… W naszych „sztucznych ciałach" możemy oczekiwać dość długo na przybycie ekspedycji ratunkowej, która nas stamtąd zabierze…

– Co proponujesz w zamian za spełnienie tej prośby?

– Ożywimy przed odlotem wszystkich, których uśpiliśmy. Poza tym – zwrócimy tych dwoje, Piotra i Idę…

– Jak to zrobicie?

– Po prostu. Polecimy rakietą patrolową na naszą stację, a potem oni powrócą tą samą rakietą w stanie lekkiej hipnozy, by powrót do rzeczywistości nie był dla nich wstrząsem… Musiałbyś jednak obiecać mi, że później nie będziesz sam próbował dotrzeć do stacji. Mógłbyś niechcący uszkodzić przetrwalniki i zabić nas.

Jeśli interesują cię nasze urządzenia przetrwalnikowe, znajdziesz takie same na planecie Kappa, w grocie skalnej, w pobliżu miejsca, gdzie znaleziono uśpionego Enrica. Wprawdzie Piotr wyłączył reaktor jądrowy i wokół groty nie ma już promieniowania neutronowego, ale Enrico wskaże wam to miejsce. Trzeba tylko usunąć cienką skalną płytę maskującą otwór jaskini. Chcieliśmy pozostać na Kappie, przenieść się do tamtych przetrwalników, taki był nasz pierwotny plan, ale Piotr nie miał pewności, czy urządzenia łącznościowe działają sprawnie. Nie mogliśmy ryzykować. Gdyby wiadomość od nas nie dotarła do naszych braci, czekalibyśmy zbyt długo… albo może w ogóle nikt by po nas nie przybył…

– A jeśli okaże się, że i tu, na waszej stacji, urządzenia nie działają?

Idą spuściła wzrok. Spod powiek pociekły jej dwie duże łzy.

– Rozumiem. Wówczas będziesz mnie namawiała, byśmy polecieli jeszcze dalej…

– Na to nie liczę… Musiałabym postawić nowe warunki, których na pewno nie zechciałbyś przyjąć… Nie możemy wskazać ci drogi – kierunku, w którym należy szukać naszej planety. Bracia nie upoważnili nas do tego.

– Dlaczego? Czy po to wyruszyliście do nas, by wciąż ukrywać się przed nami? Dlaczego, wytłumacz mi to!

– Pytasz, dlaczego… To skomplikowana sprawa, ale spróbuję wyjaśnić ci pokrótce…

Nasza wyprawa nie była pierwszą, która dotarła do układu waszego słońca… Byli tam nasi podróżnicy już kilkakrotnie. Niektórzy nawet wszczepiali się w ludzkie ciała… Smutne jednak doświadczenia wynieśliśmy z kolejnych pobytów na waszej planecie.

Pierwszy z nas, który żył w ludzkiej postaci między wami, z trudem, w ostatniej chwili przeniósł się w ciało innego człowieka, kiedy umierał, skazany na okrutną torturę. Inny – spłonął na stosie, gdy nieopatrznie wygłosił kilka prawd, sprzecznych z obowiązującą wówczas doktryną. Jeszcze inny – trafił na czas wojny i zginął, zanim zdążył wycofać się z tego koszmaru.

Wszystko to spotykało ich, gdy występowali w l u -dzkich postaciach! Czy moglibyśmy zatem spodziewać się lepszego traktowania, ujawniając przed wami nasze prawdziwe osobowości?

Nasz statek… wiesz już, opowiadałam ci przecież… Zniszczył go wprawdzie wybuch stosu jądrowego, ale po tych doświadczeniach, czyż nasi bracia nie mają prawa podejrzewać, że to wy go zniszczyliście? Dopóki nie wrócimy do swoich, dopóki nie wyjaśnimy im wszystkiego – oni traktować was będą jak złych, okrutnych, prymitywnych niszczycieli i oprawców…

– Rozumiem… Zdaje się, że rozumiem – powiedział Kamil w zamyśleniu, – Wytłumacz mi jeszcze tylko jedno: jeśli twoi bracia odnajdą przetrwalniki, w których będą zapisane wasze osobowości, to skąd na waszej planecie znajdą się ciała, w które będziecie mogli się przenieść?

– Ależ… – Idą uśmiechnęła się pogodnie.-Prawda, nie wspominałam ci o tym! Nasze ciała ani na chwile nie

opuściły rodzimej planety! One są tam, czekają na nas! Są zbyt cenne i zbyt delikatne, by narażać je na niebezpieczeństwa dalekiej podróży kosmicznej! W naszych statkach podróżują tylko osobowości, zapisane w urządzeniach trwałych i odpornych na trudne warunki dalekich wypraw! Przecież każda istota ma tylko jedno ciało, niepowtarzalne i własne. Osobowość jest niezniszczalna, dopóki istnieje w substancji materialnej. Bez niej – ginie natychmiast. Czyż więc można narażać na uszkodzenie rzecz tak cenną jak własne ciało?… Czy można ryzykować, wysyłając w Kosmos osobowość myślącej istoty, zawartą w powłoce niedostosowanej do warunków panujących na obcych planetach?

15

Kamil poddał się. Uczynił to w chwili, kiedy zyskał całkowitą przewagę, kiedy ponownie uchwycił w swoje ręce losy wyprawy. Nie uważał już jednak tego poddania za osobistą klęskę. Przeciwnie, nabrał przekonania, że na jego barkach spoczął teraz obowiązek rehabilitacji przeszłych pokoleń ludzkości w oczach nieznanych istot. „Czy mają oczy? – pomyślał. – Jeśli nawet mają, to na pewno nie tak zielone jak Idą…"

Kapitulacja Kamila była obwarowana szeregiem warunków. Zaufanie i zrozumienie – owszem, ale bezpieczeństwo dwustu uśpionych ludzi było dla niego sprawą najważniejszą. Wystarczyło, że sam powziął odpowiedzialność za tę decyzję i nie chciał przysporzyć sobie dodatkowych kłopotów.

Zgodził się nie witalizować nikogo z załogi. Całkowicie zgadzał się tu z Idą, która sądziła, że innych trudno byłoby przekonać o słuszności zawartej ugody. Kamil zgodził się na odszukanie w przestrzeni stacji kosmicznej, której odległość Piotr szacował na nieco ponad pół roku świetlnego. Przeliczywszy wszystko dokładnie, Kamil ocenił, że cała operacja przedłuży podróż najwyżej o dwa lata, co dla załogi, uśpionej w przetrwalnikach, było bez znaczenia. Sam postanowił jednak nie poddawać się anabiozie. Mając oparcie w Roastronie IV, czuł się pewniej, ale wolał czuwać nad wszystkim.

Piotr bez trudu radził sobie z nawigacją i pilotażem. Kontrolował go i pomagał mu Roastron IV, który nie musiał nigdy odpoczywać – wystarczyło, że od czasu do czasu podładowywał swoje akumulatory, dołączając się do szyn rozdzielni energetycznej.

– Ten robot wyjątkowo udał się waszym konstruktorom – stwierdziła Idą z podziwem. – Nawet my z Piotrem ani przez chwilę nie przypuszczaliśmy, że nie jest człowiekiem.

– Gdyby nie on, wpakowałabyś mnie dawno do przetrwalnika i lecielibyście teraz prosto do domu. Powinnaś go nienawidzić! – Kamil niepostrzeżenie zaczął rozmawiać z Idą jak dawniej, traktując ją znów jak normalną dziewczynę. Fakt, że wciąż nie miał pojęcia, kto w niej właściwie „siedzi", przestał mu wkrótce przeszkadzać.

,,A czy w ogóle człowiek kiedykolwiek może wiedzieć, co się kryje nawet w normalnej, prawdziwej kobiecie?" – tłumaczył sobie niekiedy.

– Powiedziałeś, że powinnam nienawidzić Roastrona IV. W stosunku do robota pojęcie nienawiści nie ma w ogóle sensu. Rozumiem, że powiedziałeś to żartem, ale przy okazji chcę cię przekonać, że jesteśmy łagodni i przyjaźnie do wszystkich nastawieni. Pomyśl, że mogliśmy opanować statek siłą. A przecież nikogo nie pozbawiliśmy życia, choć tak byłoby najłatwiej i najprościej… Nasza filozofia zakłada, że dwie istoty myślące, przy obopólnej chęci, zawsze osiągną porozumienie… Nasze porozumienie świadczy o słuszności tego poglądu, nawet w odniesieniu do istot należących do zupełnie różnych cywilizacji.

Teraz, kiedy obaj przybysze z Kosmosu nie usiłowali już ukrywać swoich osobowości i szczerze rozmawiali z Kamilem, jego notes zapełniał się szybko mnóstwem uwag i spostrzeżeń na ich temat.

Piotr (Kamil wciąż nazywał oboje po dawnemu, gdyż twierdzili, że ich właściwe imiona są niewyrażalne w ludzkim języku) okazał się kopalnią wiedzy o Kosmosie. Kamil często rozmawiał z nim i dowiedział się wielu rzeczy, dla odkrycia których trzeba by odbyć co najmniej kilka wypraw międzygwiezdnych.

– Czy mógłbyś wyjaśnić mi, czym był antymaterialny twór, który zniszczyłeś strumieniem fotonów? – spytał kiedyś Kamil. Piotr uśmiechnął się nieśmiało znad pulpitu sterowniczego i powiedział:

– Musze przyznać, że nawet nasza stara i wysoko rozwinięta cywilizacja nie sięgnęła granic wszechwiedzy… Kosmos jest na to zbyt rozległym terenem badań, wypełnionym niewyobrażalnie wielka rozmaitością form i zjawisk.

Na temat obiektów, o które pytasz, istnieją u nas co najmniej cztery teorie. Dla przykładu przytoczę dwie:

Pewne jest, że są to organizmy żywe, choć bardzo prymitywne. Niektórzy badacze twierdzą, że powstają na małych planetach, gdzie dorastają do ogromnych rozmiarów, a następnie wyrywają się z zasięgu słabej grawitacji i ulatują w Kosmos, gdzie pędzą swój koczowniczy żywot. Hipoteza ta ma słabe punkty. Przede wszystkim nie wyjaśnia, dlaczego spotyka się takie same twory, zbudowane z materii i antymaterii, i to w ilościach statystycznie równych…

Dobrze wyjaśnia to inna hipoteza, zakładająca, że twory te rodzą się w próżni, w drodze materializacji energii promienistej w silnie zakrzywionym polu grawitacyjnym. W każdym takim akcie kreacji powstaje para tworów, każdy z materii innego znaku. Następnie przetwarzając energię promienistą w materię (lub antymaterię) rosną one i gromadzą zasoby energii wewnętrznej. Po obszarach próżni poruszają się, wykorzystując niejednorodności pola grawitacyjnego. Dlatego też, gdy któryś z nich zapędzi się przypadkiem w bezgradientowe obszary próżni, odległe od dużych mas gwiezdnych, staje się bezradny. Każdy poruszający się obiekt-kometa, asteroid czy statek kosmiczny, stwarzając zaburzenie pola grawitacyjnego, staje się dla takiego zabłąkanego tworu okazją do odbycia podróży w bardziej korzystne energetycznie rejony Kosmosu. Dlatego uparcie ściga on każdy poruszający się obiekt, by doń przylgnąć i skorzystać z niego jako ze środka lokomocji… Niestety, nie odróżnia, oczywiście, obiektów utworzonych z przeciwnego typu materii i zdarza się, że dopada jakiegoś astrolotu, by zginąć wraz z nim w anihilacyjnej eksplozji… Wiedzę o tych własnościach kosmicznych wędrowców okupiliśmy utratą kilku naszych rakiet.

Opowieść Piotra nasunęła Kamilowi kilka ogólniejszych wniosków na temat znikomości ludzkiej wiedzy oraz pożytku, jaki może przynieść kontakt z bardziej doświadczoną cywilizacją. Cóż, kiedy ludzie na Ziemi, postępując nierozważnie przez całe wieki swej historii, odstraszali obserwujących ich przybyszów z Kosmosu, skutecznie ten kontakt opóźniając…

Ten dzień był dla Kamila wyjątkowo przykry. Nie mógł znaleźć sobie miejsca, gdy Idą i Piotr zajęci byli obliczaniem położenia stacji kosmicznej, którą odnaleźli właśnie dziś w bezmiarze pustki.

To miał być dzień pożegnania przybyszów z Kosmosu. Dziwne, ale Kamil miał uczucie, jakby na zawsze żegnał się z przyjaciółmi. Tym dziwniejsze, że istoty owe nie istniały przecież fizycznie, nie miały „wyglądu". Posługiwały się obcymi im ludzkimi ciałami jako nośnikami swych osobowości, pozwalającymi uchronić je od zniszczenia i donieść aż tutaj, gdzie je można było przekazać martwym urządzeniom przetrwalnikowym. Dla Idy i Piotra było to tak naturalne jak dla Kamila – konserwowanie całego ludzkiego organizmu w przetrwalniku anabiotycznym.

– Co za pech… – powiedział Kamil, gdy Idą, mając wolną chwilę, przysiadła obok niego w kabinie jadalnej. – To właśnie ty byłaś pierwszą dziewczyną, która wywarła na mnie tak wielkie wrażenie…

– Więc jednak byłam dziewczyną? – spytała ze śmiechem.

– Ach, do licha, nie mąć mi już w głowie! – Kamil machnął ręką. – Byłaś i jesteś kimś, kogo bardzo lubiłem i dlatego jest mi dziś głupio i smutno, że wszystko musi się zmienić.

– Niewiele się zmieni. Nawet skład załogi zostanie ten sam. Tylko zamiast cybernetyka i napędowca będziecie mieli na pokładzie dwoje uczniów szkoły średniej. Trzeba ich będzie w przyspieszonym tempie nauczyć odpowiednich specjalności. To zadanie dla ciebie, Kamilu. Nie jesteśmy, niestety, w stanie pozostawić im części wiedzy. Nasze osobowości są zupełnie odrębne, musimy je zabrać ze sobą w całości. Przeproś tych dwoje w naszym imieniu, za to, że zabraliśmy im część życia. Fizycznie dorośli, pozostając psychicznie prawie dziećmi, ale na to nie było rady…

Kamil przytakiwał machinalnie, ale myślał o czymś innym.

– Kiedy będę tamtą dziewczynę nazywał twoim imieniem…

– Przecież to jej imię!

– Tak, ale dla mnie Idą – to ty. Nie wiem, jak nazywasz się naprawdę. Mogłabyś mi przynajmniej swoje imię pozostawić na pamiątkę!

Idą roześmiała się. Wyjęła z kieszeni kombinezonu ołówek i na białej powierzchni stołu napisała: "-

Kamil patrzył zdziwiony to na nią, to na znaki na stole.

– Co to?

– Przypomnij sobie moje opowiadanie o Zimnej Gwieździe. Użyłam w nim tych znaków. Napisałam ci je i wyjaśniłam, jak należy je odczytać… Rozumiesz teraz, dlaczego nie mogę ci powiedzieć, jak się naprawdę nazywam?

Kamil zrozumiał. Ludzka krtań nie jest w stanie wydać, a ludzkie ucho odebrać dźwięków o częstotliwości poniżej 16 i powyżej 14 000 drgań na sekundę…

Ogarnął go jeszcze głębszy smutek. Bo jakże można chociażby w myślach wspominać imię, złożone z samych infra i ultradźwięków? I nagle, w jednej chwili, zrozumiał jeszcze coś więcej.

– A więc tamci, ten O'erl, Ht"-f i inni…

– Istnieli naprawdę… – Idą posmutniała. – Opowiedziałam ci historię pierwszej wyprawy na planetę-gwiazdę, zwaną przez was Hares… Jej dowódcą był ktoś mi bliski, kogo – według ludzkich pojęć – mogłabym w przybliżeniu nazwać ojcem czy może matką moją i Piotra… To trudno dokładniej określić, bo jak ci już próbowałam wyjaśnić, te pojęcia u nas mają inną, niż u was, treść… W każdym razie, strzeżcie się Zimnej Gwiazdy, to niebezpieczna pułapka, choć niezmiernie interesująca jako obiekt badań…

Na ekranie widać było już tylko słaby świetlny punkt – płomień dysz oddalającej się rakiety. Po chwili i on także zgasł, wtapiając się w czerń przestrzeni. Kamil czekał na ostatni sygnał radiowy, świadczący, że Idą i Piotr osiągnęli cel.

– Do zobaczenia, Kamilu. To był głos Idy.

– Szczęśliwej podróży! To powiedział Piotr.

– Szybkiego powrotu do domu! – zawołał Kamil do mikrofonu.

– Dziękujemy. Mamy nadzieję, że się nam uda. Teraz przenosimy swą psychikę do układów przetrwalnikowych. Oni pozostaną w stanie hipnozy, bez świadomości, ale z rozkazem powrotu do rakiety, zajęcia w niej miejsc i uruchomienia automatycznego startu. Naprowadzenie rakiety na astrolot należy do was.

– Jesteśmy gotowi – odpowiedział Kamil.

Roastron IV z wyrazem zupełnej obojętności na swej sztucznej, choć tak bardzo ludzkiej twarzy, siedział obok niego z dłońmi na manipulatorach zdalnego sterowania.

Przez chwilę Kamil czuł się, jak obudzony z niezwykle barwnego snu… Przed nim, w przyciemnionym świetle kabiny, na dwóch leżankach spoczywali oboje -Idą i Piotr. Byli tacy sami jak zawsze. Kamil zwątpił w realność wszystkiego, co wydarzyło się dotychczas. Nic przecież nie świadczyło o tym, by cokolwiek zmieniło się w astrolocie: załoga była w komplecie… „Czyżbym miał halucynacje? A może zwariowałem i wskutek swych przywidzeń zboczyłem z kursu o dwa lata?" – pomyślał Kamil niepewnie.

Spojrzał znów na leżących. Budzili się oboje. Idą uniosła się pierwsza, siadając na tapczanie. Niezbyt przytomnym jeszcze wzrokiem powiodła wokoło po mrocznej kabinie.

– Piotrze! – powiedziała cicho. – Piotr, gdzie jesteś?

– Tutaj – odpowiedział. – Widzisz, nic się nie stało! A tak się bałaś.

Idą zwróciła głowę w bok i teraz dopiero spostrzegła stojącego w cieniu Kamila.

– Piotr! Tutaj jest człowiek! – powiedziała, przyglądając się Kamilowi, a po chwili dodała szeptem. – Popatrz! Jaki przystojny gość!

Uśmiechnęła się dość zalotnie do Kamila, który w tej chwili zrozumiał, że tamta Idą spełniła jednak swą drobną obietnicę…

Dziewczyna odwróciła głowę w drugą stronę. Jej zielone oczy zrobiły się zupełnie okrągłe. Ujrzała przed sobą twarz Piotra, która była twarzą dojrzałego mężczyzny…

Koniec.

Janusz A. Zajdel, Warszawa 1975

Оглавление

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

  1

  2

  3

  4

  5

  6

12

13

14

15

Реклама на сайте