«Księga Czaszek»

Wjeżdżamy do Nowego Jorku od północy, przelotówka z Nowej Anglii. Prowadzi Oliver, jak zwykle. Niezmordowany, rozluźniony, długie jasne włosy powiewają mu na zimnym wietrze wpadającym przez półotwarte okno. Obok niego śpi skulony Timothy. Drugi dzień przerwy wielkanocnej, drzewa wciąż jeszcze nagie, na poboczach zgarnięte ohydne kupy brudnego, poczerniałego śniegu. W Arizonie nie powinno chyba być brudnego śniegu. Ned siedzi obok mnie na tylnym siedzeniu, coś skrobie, zapełnia kolejne strony wymiętoszonego notatnika tymi swoimi bazgrołami mańkuta. W małych ciemnych oczkach demoniczny błysk. Nasz pedałkowaty Dostojewski za trzy grosze. Rycząca ciężarówka zbliżyła się lewym pasem, wyprzedziła nas i nagle skręciła w prawo. Niemal zabrakło nam miejsca. Prawie przerobiła nas na sieczkę. Oliver klnąc kopnął hamulce, aż zapiszczały opony; polecieliśmy do przodu. Moment później szarpnął kierownicą, zjechał na pusty prawy pas; chciał uniknąć zderzenia z jadącym za nami samochodem. Timothy się obudził.

— Co do jasnej cholery — powiedział. — Już nawet pospać sobie nie wolno?

— Przed chwilą omal nie zginęliśmy — odpowiedział mu gwałtownie Ned; pochylając się wypluł niemal te słowa w wielkie różowe ucho Timothy’ego. — To byłaby dopiero ironia, nie? Na przelotówce z Nowej Anglii ciężarówka rozmazuje po asfalcie czterech obiecujących młodych mężczyzn, podróżujących na zachód po wieczne życie. Nasze smukłe, młode członki rozrzucone po poboczu…

— Wieczne życie — powiedział Timothy i czknął. Oliver roześmiał się.

— Szansę są pół na pół — zauważyłem, i to nie po raz pierwszy. — Egzystencjalna ruletka. Dwóch żyje wiecznie, dwóch umiera.

— Egzystencjalne gówno — odpowiedział mi Timothy. — Rany, ty mnie naprawdę zdumiewasz, Eli. Jak możesz na poważnie wciskać nam ten egzystencjalny kit. W dodatku ty w to pewnie wierzysz, co?

— A ty nie?

— W Księgę Czaszek? W te twoje arizońskie Shangri-la?

— Jeśli nie wierzysz, to czemu z nami jedziesz?

— Bo w marcu w Arizonie jest ciepło.