Алесь Петрашкевіч Меч Рагвалода
З прадоння
Мінулых гадоў
Узнікаюць падзеі,
З падзеяў — людзі.
I, думкай адлушчаныя,
Знікаюць.
А. РазанаўДзейныя асобы
Усяслаў Чарадзей — князь полацкі.
Рагвалод-Барыс, Глеб — яго сыны.
Даніла — ваявода Усяслава.
Рагвалод — князь полацкі, прапрадзед Усяслава.
Рагнеда — дачка Рагвалода, прабабка Усяслава.
Iзяслаў — князь полацкі, сын Рагнеды, дзед Усяслава.
Брачыслаў — князь полацкі, бацька Усяслава.
Еўфрасіння Полацкая — асветніца, унучка Усяслава.
Кірыла Тураўскі — асветнік.
Вяшчун.
Iзяслаў, Святаслаў, Усевалад — сыны князя кіеўскага Яраслава.
Тукы, Каснячка — ваяводы князя кіеўскага Ізяслава.
Феадосій Пячэрскі — ігумен.
Летапісец.
Музыкі, танцоры.
Воі.
Пралог
Заслона закрыта. Асвятляецца Летапісец. Музычны ўступ сведчыць, што лютая сеча падыходзіць да канца. Крыкі заціхаюць. Ледзьве чуваць іржанне коней і звон мячоў.
Летапісец. «В лето 6575 (1067) Заратися Всеслав, сын Брячиславль, Полочьске, и зая Новъгород. Ярославичи же трие — Изяслав, Святослав, Всеволод — совокупивше вои, идоша на Всеслава, зиме сущи велице. И придоша ко Меньску, и меняне затворишася в граде. Си же братья взяша Менеск, и исекоша муже, а жены и дети вдаша на щиты, и поидоша к Немизе, и Всеслав поиде противу. И совокупишася обои на Немизе, месяца марта в 3 день; и бяше снег велик, и поидоша противу собе. И бысть сеча зла, и мнози падоша, и одолеша Изяслав, Святослав, Всеволод…» (Знікае.)
Стомлены ваяр апускаецца на калені. Кладзе меч, здымае шлем. Гэта Усяслаў Чарадзей. Ён закрывае твар рукамі. З грудзей вырываецца стогн роспачы.
Усяслаў. Прарокі! Вешчуны! Чарадзеі!..
З’яўляецца прывід Вешчуна ў доўгай белай сарочцы з шырокім чырвоным поясам. У руцэ рытуальны посах.
Падзівіцеся на вынікі сваіх чараў і прароцтваў!.. Снег чырвоны ад крыві… Праз Нямігу масты з целаў чалавечых. З целаў маіх апошніх вояў…
Вяшчун. Не толькі тваіх…
Усяслаў. Уцешыў. Нібы чужыя воі — не людзі…
Вяшчун. Багі адступіліся ад цябе, князь Усяслаў, але і ворагу твайму перамогі не далі.
Усяслаў (у ярасці). I чаму ж яны адступіліся, хацеў бы я ведаць?! Чым не дагадзіў ім князь Усяслаў?! Ці мо ахвяры мае ім былі малыя?! Не даспадобы прыйшліся?! Ці на капішчах Перуна я быў не з вамі?! Ці мо цябе, Вяшчун, я не цярплю з тваімі парадамі, якія мне не толькі ўпоперак дарогі, але часам і ўпоперак горла?!
Вяшчун. Не мая, а твая бяда, што молішся ты, князь, не толькі багам прашчураў, але і новаму богу. Старыя багі не даравалі і не даруюць табе пабудовы ў Полацку храма новаму богу і яго служкам.
Усяслаў. Тады чаму не дапамог мне новы бог?! Мая Сафія не горшая за кіеўскую і наўгародскую. I веру новую я не забараняю.
Вяшчун. За дваяверства тваё, князь, адступіліся ад цябе і новыя, і старыя багі. Нельга быць двума берагамі для аднаго народа, бо ў крыві, а не ў вадзе яго ўтопіш.
Усяслаў. Пры чым тут берагі, калі я сам плынь паміж імі?..
Вяшчун. Глядзі, князь, каб у крывавы вір не трапіць, які туды зацягне, адкуль не вяртаюцца. (Знікае.)
Усяслаў (з болем). Столькі людзей паклалі! Столькі зла натварылі!..
З’яўляецца прывід Рагнеды. Яна ў манаскім уборы.
Рагнеда. Яны, як і ты, хацелі гэтага…
Усяслаў. Яны хацелі чужога. Я бараніў сваё!
Рагнеда. Варажнеча парадзіла варажнечу. Яраславічы не даравалі табе захопу Ноўгарада.
Усяслаў. Я не варагую з Яраславічамі. Я і ў Ноўгарадзе бараніў Полацкую дзяржаву і зямлю Крыўскую.
Рагнеда. Яшчэ заняўшы Навагародак, Яраславам пастаўлены, ты не толькі пазбавіў Кіеў права ўладарыць на Літве, але і развеяў славу Яраслававу.
Усяслаў. Не трэба Яраславічам шукаць славы ў чужых землях і абкладваць Полацк з усіх бакоў. Хопіць нам пагрозы ад Ноўгарада, Пскова і самога Кіева. Ці, можа, прабабка Рагнеда забылася, хто забіў яе бацьку, князя Рагвалода, і кім стала князёўна Рагнеда ў стольным Кіеве?
Рагнеда. Грэх вялікі, князь Усяслаў, папракаць мяне. Я не толькі прыняла пакуты, што выпалі на маю долю, але і зберагла, прадоўжыла дынастыю Рагвалодавічаў. Вярнула яе Крывіі. У тваіх жылах і мая кроў. Мо таму я і разумею, што князь полацкі Усяслаў — свядома ці несвядома — ахвяраваў горадам Менскам на Менцы, каб перахапіць князёў кіеўскіх на Нямізе. Што ж цяпер лічыць ахвяры і пакутаваць. Твая справа — княская.
Усяслаў. Жахлівыя ахвяры… Яраславічы не толькі дашчэнту разбурылі Менск. Яны вынішчылі ўсіх мужчын і ўзялі на шчыт жанчын і дзяцей. Знік горад на рацэ Менцы. Я ж амаль усіх сваіх вояў паклаў тут, на рацэ Нямізе.
Рагнеда. Ты, князь, на Нямізе засланіў дзяржаву Полацкую і сам ацалеў. Ахвяры меншыя за тое, што ты ўратаваў. (Паўза.) Хто ведае, чым заплоціць яшчэ Айчына наша, каб ацалець і выжыць у гэтым несправядлівым і неміласэрным свеце. (Знікае.)
Сцэна зацямняецца.
Дзея першая
I
Гарачы летні дзень. Усяслаў у белай сарочцы сядзіць каля паходнага шатра. Сыны яго, падлеткі, Рагвалод-Барыс і Глеб б’юцца на мячах. Усяслаў з цікавасцю назірае за будучымі воямі, а потым рашуча ўстае.
Усяслаў. Іду на «вы»! Падрыхтуйцеся са мною біцца!
Княжычы ў захапленні ад прапановы і рашуча займаюць пазіцыі — двое супраць аднаго.
Глеб (з радасцю). Трымайся, няшчасны!
Рагвалод-Барыс (сурова). Перад табою Усяславічы!
Прыгожа, з пераменным поспехам ідзе паядынак, пакуль Усяслаў адначасова і нечакана не выбівае мячы з рук княжычаў і становіцца на іх. Сорам паразы засмучае юнакоў.
Усяслаў. Меч рукою моцны… і, між іншым, галавою таксама. (Павучальна.) Беручыся за меч, варта падумаць, а ці пры боку нож мой востры. А то і галовы згубіць можна, а не толькі мячы. Вас жа двое супраць аднаго. Проста сорам. (Паднімае мячы, кідае сынам. Яны спрытна ловяць іх.)
Нечакана з’яўляецца чалавек у лахманах. Галава яго перавязана, на шчацэ глыбокі шрам. Пры боку меч. Ён крыху кульгае. Княжычы кідаюцца паміж князем і незнаёмым, гатовыя бараніць бацьку.
(І здзіўлена, і радасна.) Даніла?!
Даніла. А хто ж…
Усяслаў. Ну, доўга жыць будзеш, ваявода! Дружына па табе ўжо трызну справіла… (Абдымае Данілу.)
Даніла. Хоць карай, княжа, хоць мілуй — не па сваёй волі я пасля Нямігі ў Яраславічаў гасцяваў. Амаль мёртвым узялі. У шатры самога Ізяслава ачомаўся.
Усяслаў. За што ж такі гонар ваяводзе Усяслава? Маглі б і каля шатра зарэзаць? Не пазнаю Яраславічаў…
Даніла. Я і сам спачатку здзівіўся.
Усяслаў. Мучылі? Здзекаваліся?
Даніла. Зусім наадварот. Кармілі, лячылі, прыручалі і, вядома ж, бераглі, як вока. Толькі перад тым, як да цябе накіраваць, кайданы з рук і ног знялі.
Усяслаў (здзіўлена). Да мяне, кажаш?
Даніла. Ну, а да каго ж яшчэ? Менавіта за паслугу яны мяне і ўлашчвалі.
Усяслаў (строга). Хопіць загадак!..
Даніла. Княжа, размова ў мяне з вока на вока.
Усяслаў глядзіць на сыноў, тыя знікаюць.
У паслы, княжа, рыхтавалі мяне Яраславічы, як на справе сталася. Адпускаючы, сказалі: да князя Усяслава пойдзеш і скажаш, што князь кіеўскі Ізяслаў, князь чарнігаўскі Святаслаў і князь пераяслаўскі Усевалад міру з князем Усяславам хочуць. Няхай, маўляў, з сынамі ў ладдзі пераедзе раку, не зробім яму ліха. Абяцалі крыж чэсны пацалаваць. Ужо і папа з Кіева прывезлі.
Усяслаў. Міру, кажаш, хочуць?! А мо і праўду кажа Рагнеда Рагвалодаўна?! Мо і не пацярпеў паразы князь Усяслаў?! I не Яраславічы, а я застаўся стаяць на касцях Нямігі. Я — і пераможца! I не я іх, а яны мяне клічуць на перамовы! У памяць ім, як зарубку на мячы, пастаўлю новы Менск на крывавай Нямізе і Свіслачы. (Вельмі спакойна.) З дружынамі князі?
Даніла. На Нямізе іх дружыны. А каторыя з вояў ацалелі, раны залізваюць.
Усяслаў. А князі што?
Даніла. П’юць, балююць, палююць, рыбу ловяць.
Усяслаў. Дзе ловяць?!
Даніла. На Ршы і ў Дняпры, вядома.
Усяслаў. Вось гэта ўжо цікава.
Даніла. Я таксама думаю, што маглі б яны і пад Кіевам лавіць.
Усяслаў. Абяцаў рыбаловам вярнуцца, калі я да іх на юшку рашу ехаць?
Даніла. Рашыш ехаць — і я з табою, але глядзі, князь…
Усяслаў (перапыняе). Пагуляй, ваявода. Адзін пабуду.
Даніла (кланяецца, адыходзіць і зноў вяртаецца). Княжа, любы, толькі адно слова: ці жывы мой сын?!
Усяслаў. Жывы, слава Перуну і Хрысту таксама…
Сцэна зацямняецца. Асвятляецца толькі Усяслаў.
Што рабіць? На якіх багоў спадзявацца? У каго парады прасіць?
З’яўляецца прывід Рагвалода.
Рагвалод. Назад азірніся, там адказ на твае пакуты. Мне верыць можна. Я — Рагвалод, прапрадзед твой. А меч мой сёння ў тваіх руках.
З’яўляецца прывід Рагнеды.
Рагнеда. Нельга ўсё жыццё глядзець толькі назад.
Рагвалод. Нічога добрага не бачу наперадзе. Злачынствы паўтараюцца, бо ворагі нашы не становяцца лепшымі. А Рагвалодавічы Рурыкавічам бы костка ў горле — ні праглынуць, ні выплюнуць.
Рагнеда. Усявышні міласэрны — верне ж некалі сумленне і страх грэшным рабам сваім — будзь ён князь, будзь ён смерд.
З’яўляецца прывід Вешчуна.
Вяшчун. Князі-хрысціяне не баяцца свайго Бога. Сябе ўяўляюць багамі на зямлі і смерць табе рыхтуюць лютую.
Усяслаў. Яны мне крыж чэсны пацалуюць…
Вяшчун. Сумленне княскае чорнае, а клятвы лжывыя. Здрада, падступніцтва, аблуднасць і хлусня іх бог. Падумай, ці памілуюць пры сустрэчы. (Пасля паўзы сам сабе.) Крыж пацалуюць… Прыгожа вера хрысціянская, ды лжывы вернікі Хрыстовы.
Рагнеда. Ты, Вяшчун, каб і хацеў, то не скажаш добрага ні пра веру новую, ні пра яе прыхільнікаў. Іншыя ў цябе клопаты…
Вяшчун. Адзін у мяне клопат, — каб ацалеў род Рагвалодаў, каб жыла зямля Крыўская вольнай і непадлеглай дзяржаве Рурыкавічаў.
Рагнеда. Хіба я іншага хацела, калі везла з Кіева ў Полацк малалетняга князя Ізяслава? I хіба не ён быў першым, хто падняў меч Рагвалода супраць забойцы свайго дзеда? Хіба не з ім збудавалі горад Ізяслаў і манастыр у ім?
Вяшчун. Розныя ў нас святыні, прападобная Анастасія. Розныя і парады князю…
Рагнеда. Будзь справядлівым, Вяшчун, — ні князь Ізяслаў, ні я не бурылі вашых святыняў. I я мяркую, што летапісец меў рацыю, калі заносіў у пісьмёны высокія словы пра князя-хрысціяніна: «Бысть же сий князь тих и кроток, и смирен, и милостив, и любя зело и почитая священнический чин иноческий, и прилежаще прочитанию божественных писаний, и отвращаяся от суетных глумлений, и слезен, и умилен, и долготерпелив».
Усяслаў. Даруйце, шаноўныя прашчуры, але я, відаць, не ў дзеда Ізяслава ўдаўся…
З’яўляецца прывід Iзяслава.
Iзяслаў. Няхай цябе, князь Усяслаў, гэта не засмучае. У кожнага свае подзвігі… Так, я быў міласнікам кнігі. Пры мне ўзышло і расквітнела зерне слова пісанага. Але не варта ўяўляць мяне святым, які нібы толькі і рабіў, што ўкленчваў перад абразамі. Я будаваў, яднаў і мацаваў Полаччыну. I паміраў у свае дваццаць шэсць гадоў, шчаслівы тым, што не акрывавіў меч Рагвалода… (Паўза.) А можа, і не паспеў зрабіць гэтага…
З’яўляецца прывід Брачыслава.
Брачыслаў. Не магу гэтым пахваліцца, бо з мячом прадзеда не разлучаўся з маленства да смерці. І заслуга ў тым майго слаўнага ваяводы, які вучыў трымацца ў баявым сядле, валодаць зброяй. Не асядлай я каня ў дзяцінстве, не прывучы рукі да шчыта і мяча ў юнацтве, высек бы Рагвалодавічаў Яраслаў Уладзіміравіч, як гэта некалі зрабіў сам Уладзімір Краснае Сонейка… I я ваяваў Пскоў і Ноўгарад, ірваўся ўверх па Рубону, каб сесці на шляху «з Варагаў у Грэкі»; хадзіў з дружынаю ў зямлю Дрыгавіцкую, дзе пакінуў свае карані брат Рагвалода князь Тур; адваяваў Ршу і Копысь і асядлаў Дняпро. Пакарыстаўся міжусобіцаю Яраслава з братамі, адбіў у яго ахвоту без дай прычыны хадзіць на Крывію. А калі найміт мой, вараг Эймунд, умудрыўся выкрасці любую жонку Яраслава Інгігерд, ён і зусім прысмірэў. Я ж за тую Інгігерд вярнуў свае Віцебск і Усвяты. Моц і росквіт княства Полацкага, хітрасць мая і напорыстасць настолькі ўлагодзілі кіеўскага мудраца, што ён сам папрасіў: «Буди же со мною заедин…»
Усяслаў (з іроніяй). I «воеваша Брячислав заедин с Ярославом все дни живота своего…».
Брачыслаў. Я не толькі «воеваша заедин», я з ім «заедин» тры гады на залатым Кіеўскім пасадзе сядзеў.
Усяслаў. Сядзець на тым пасадзе ды яшчэ ўдвох з Ізяславам я не збіраюся.
Брачыслаў. Не адракайся, сын, красці, бяда давядзе…
Усяслаў. Ты, бацька, самога сябе перахітрыў, за што цябе Яраслаў і турнуў з таго пасада на ганьбу Полацку…
Брачыслаў. На ўсякі выпадак я там добрую хароміну збудаваў. Так і завецца: двор Брачыслава. Калі надарыцца быць у стольным, ёсць дзе пераначаваць…
Усяслаў. Я не іду напрошвацца да Яраславічаў у госці. І ты мяне гэтаму, здаецца, не вучыў… Мір жа ад іх прыму, бо разумны шукае хаўруснікаў, а дурны — ворагаў.
Брачыслаў. Можна век вучыцца і дурнем памерці…
Усяслаў (злуецца). Бацька, ты мне раіш ці не раіш з імі сустракацца?!
Брачыслаў. Думай, сынок, сам. Думай!.. Слава і ганьба, а то і смерць побач ходзяць. Яраславічы на Нямізе бітву прайгралі, ты ж яе не выйграў…
Сцэна зацямняецца і зноў асвятляецца.
II
Усход сонца. Спеў птушак. На беразе Дняпра паходны княскі шацёр. Перад шатром на абрусе княскае снеданне. Амаль каля ўвахода ў шацёр з дарагім збаном у руках застыў у чаканні ігумен Феадосій, падставіўшы твар сонцу. З шатра выходзіць заспаны князь Iзяслаў, за ім Святаслаў і Усевалад. Дзівяцца на Феадосія, які іх не бачыць.
Iзяслаў. Рана ўстаеш, ойча!..
Феадосій (крыху разгублена). Будзь здароў, князь Ізяслаў! Будзь здароў, князь Святаслаў! Будзь здароў, князь Усевалад! (Ставіць збан на зямлю, хрысціць князёў.) У імя Айца і Сына і Святага Духа. Амін. У імя Айца і Сына і Святага Духа. Амін. У імя Айца і Сына і Святага Духа. Амін. (Чытае малітву нараспеў, князі падтрымліваюць ігумена.) «К Тебе, Владыко Человеколюбче, от сна восстав, прибегаю, и на дела Твоя подвизаюся милосердием Твоим, и молюся Тебе: помози ми на всякое время, во всякой вещи, и избави мя от всякия мирския злыя вещи и диавольского поспешения и спаси мя, и введи в Царство Твое вечное. Ты бо еси мой Сотворитель и всякому благу Промысленник и Податель, о Тебе же все упование мое, и Тебе славу возсылаю, ныне и присно и во веки веков. Аминь».
Усе хрысцяцца. Феадосій бярэ збан і па чарзе лье ваду на рукі князям. Яны абмываюць твары, падыходзяць да абруса са снеданнем.
(Чытае малітву.) «Очи всех на Тя, Господи, уповают, и Ты даеши им пищу во благовремении, отверзаеши Ты щедрую руку Твою и исполняеши всякое животное благоволения». (Хрысціць ежу.)
Нечакана з’яўляецца ваявода Даніла.
Iзяслаў (здзіўлена). Ваявода Даніла?!
Даніла. Князь Усяслаў з княжычамі Рагвалодам-Барысам і Глебам з мірам да вас…
Феадосій. Слава табе, Божа! (Хрысціцца.)
Святаслаў (нецярпліва). Дзе ж яны?!
Даніла. У ладдзі на тым беразе.
Iзяслаў. Мы чакаем яго на гэтым беразе. Ідзі і скажы: цалавалі князі крыж чэсны Усяславу.
Святаслаў. Няхай не баіцца, не зробім яму злога.
Даніла. Князь Усяслаў хоча, каб вы пры мне яму крыж пацалавалі…
Усевалад. Ці не занадта патрабавальны твой князь.
Даніла. У меру патрабавальны, бо ў баязлівасці яго не абвінаваціш…
Iзяслаў (пасля доўгай паўзы). Ігумен Феадосій, памолімся на святое крыжацалаванне слаўнаму князю полацкаму Усяславу Брачыславічу!
Феадосій (разам з князямі). «Ангел Божий, хранителю мой святый, на соблюдение души мне от Бога с небеси данный, прилежно молю Тя: Ты мя днесь просвети и от всякого зла сохрани, ко благому деянию настави и на путь спасения направи. Аминь».
Следам за Ізяславам крыж цалуюць Святаслаў і Усевалад. Разам з Феадосіем прамаўляюць словы малітвы-клятвы.
«Кресту Твойму поклоняемся, Владыко, и Святое Воскрешение Твое славим!..»
Усе хрысцяцца.
Даніла. Перад крыжацалаваннем пры князю маім Усяславе памолімся, як перад прычашчэннем…
Святаслаў (з пагрозаю). Ваявода, не губляй меры!
Iзяслаў (спакойна). Памолімся. Усё зробім, як князь Усяслаў жадае. Скажы, што стол святочны ў гонар пляменніка нашага накрыты ўжо.
Даніла. Скажу. (Кланяецца і знікае.)
Iзяслаў. Ойча Феадосій, зробіш усё так, як князь Усяслаў хоча.
Феадосій кланяецца і знікае.
Святаслаў. На Нямізе яго трэба было браць хоць жывым, хоць мёртвым…
Iзяслаў. Змей ён і, відаць, сапраўды бессмяротны.
Святаслаў. Калі здавалася — канец гаду, ён паклаў сямёра маіх лепшых вояў, змеем выкруціўся і ўцёк.
Усевалад. Стрэлы нібы абміналі ваўкалака. На свае вочы бачыў.
Iзяслаў. Змей ён і ёсць змей… Гэты ж Даніла быліну мне неяк расказаў. Палачаны нібыта спяваюць яе і на паганскіх капішчах, і ў цэрквах хрысціянскіх. (Цытуе.)
Па садзе, садзе зялёным, Хадзіла-гуляла маладая княгіня Марфа Усяслаўна. Яна з каменя скочыла на лютага змея; Абвіваецца люты змей Вакол чобата з зелен саф’яну, Вакол панчошкі шаўковай, Хобатам б’е па белым клубе. А ў тую пару княгіня понас панесла, А понас панесла і дзіця нарадзіла. А і на небе ўзышоў светлы месяц, А ў [Полацку] нарадзіўся волат магутны, Як бы малады Волх Усяславіч. Падрыжала сырая зямля. Здрыганулася слаўнае царства Індзейскае, Нават сіняе мора ўскалыхнулася Дзеля нараджэння волата Маладога Волха Усяславіча; Рыбы пайшлі ў марскую глыбіню, Птушкі паляцелі высока ў нябёсы, Туры ды алені за горы падаліся, Зайцы, лісіцы — у гушчары, А ваўкі, мядзведзі — па ельніках, Сабалі і куніцы — па астравах.Святаслаў. Байкі ўсё гэта на запалох баязліўцаў.
Усевалад. Што байкі, а што і не зусім… Кніжнік Антоній мне яшчэ ў Кіеве казаў (цытуе па памяці):
Аддавала яго маці грамаце вучыцца, А грамата Волху ў навуку пайшла; Пасадзіла яго ды пяром пісаць, Пісьмо яму ў навуку пайшло. А і будзе Волх дзесяці гадоў, Прывучаўся Волх ды прамудрасцям: А і першай мудрасці вучыўся — Абярнуцца ясным сокалам, Ды другой жа мудрасці вучыўся ён, Волх, — Абярнуцца шэрым воўкам, Ды трэцяй жа мудрасці вучыўся Волх — Абарочвацца гнядым турам — залатыя рогі. А і будзе Волх у дванаццаць гадоў…Iзяслаў. Ці, можа, тое няпраўда, што (цытуе):
Стаў сабе Волх ён дружыну прыбіраць: Дружыну прыбіраў у тры гады; Ён набраў дружыну сабе сем тысяч; Сам ён, Волх, у пятнаццаць гадоў, I ўся дружына яго па пятнаццаць гадоў.Усевалад. Вось яны і выраслі ў бойках пад Псковам, у Ноўгарадзе ды Навагародку. А на Нямізе паказалі нам, чаго вартыя.
Iзяслаў. Бо з маленства спасціг навуку і валадарскую і дружынную. Ці мо самі не бачылі, як ён з дружынаю паказаў сябе, калі мы на Торкаў хадзілі. Быў ён там і турам, і сокалам, і шэрым воўкам. I майце на ўвазе, што пастку ён чуе за сем вёрст…
Святаслаў (углядаецца ўдалячынь). Бадай што едзе!..
Да Святаслава падыходзяць Ізяслаў і Усевалад.
Усевалад. Трое ў ладдзі…
Iзяслаў (радасна). Далібог, так!.. I цікава мне будзе ведаць, чым палачаны скончаць сваю песню пра князя Усяслава Чарадзея…
Усевалад. Не спяшайся, бо мечаны ён. I крыж яго не возьме. Пад Перуновай знатамкай жыве Волх Усяслававіч. На галаве, кажуць, яна, на самай макушцы. А такіх ніякая трасца не бярэ! I меч, і дзіда адлятаюць, як ад каменнага.
Святаслаў. Без шлема ён перада мной на Нямізе вынырнуў. I ніякай знатамкі я на ім не бачыў. Аднаго кроку не хапіла, а то не абараніла б яго тая знатамка ад майго мяча.
Усевалад. Язвена на ім, таму і не хапіла кроку.
Iзяслаў. Якое яшчэ язвена?
Усевалад. У сарочцы гад нарадзіўся. Вешчуны яе высушылі, стаўклі, абярэг зрабілі і змею на шыю надзелі. Яны першымі і калыску яго люлялі, бо ад іх чарадзейства ваўкалака нарадзіўся. Таму і не літасцівы Чарадзей на кровапраліцце.
Святаслаў (нецярпліва). Едзе, нібы дражніцца…
Iзяслаў. Цяпер ужо даедзе, нідзе не дзенецца. I не язвенам ды знатамкай ён мне страшны, а тым, што народ яго чарадзеем лічыць, быліны складае.
Усевалад. Калі князь пярэварацень — быдла пра яго што хочаш складзе.
Святаслаў. Нам бы такое быдла, якое мае пад сваёй дзясніцаю князь Усяслаў, мо і не дажылі б да такой ганьбы, не стаялі б на беразе Дняпра, баючыся ступіць на зямлю Полацкую. (Здзекліва.) Чарадзей… Ваўкалака… Змей… (Зноў углядаецца ўдалячынь.) Спыніўся!.. Ладдзю па цячэнні пусціў… Нібы на рыбу выехаў!..
З’яўляецца Феадосій, разам з іншымі сочыць за Усяславам.
Усевалад (у працяг гаворкі). А чым не чарадзей? Да шляху «з Варагаў у Грэкі» прабіўся, Пскоў ды Ноўгарад перад ім у страху, Навагародак у Кіева адабраў, на Нямізе нас раскалашмаціў, а над Рубонам-ракою наўпроць тым жа вешчунам святую Сафію зладзіў не горшую за кіеўскую. Як гэта разумець?
Феадосій. Зладзіў, і дзякуй Богу.
Iзяслаў (пераканана). Не спяшайся, ігумен! Паганцы і хрысціяне полацкія супольна і няблага білі нас на Нямізе. I ад мячоў нашых годна паміралі што адны, што другія. З’яднаюцца дваяверцы пад дзясніцаю князя-дваяверца ды злучацца ў хаўрус з Псковам — Ноўгарадам, і канец нам!
Святаслаў. Зноў сюды грабе…
Iзяслаў. Калі грабе, то даграбецца. Ты куды спяшаешся?..
Усевалад. З Брачыслава, гада, усё пачалося. Ён стаў яднаць землі Полацку навакольныя, каб набраць моцы і ад Кіева адасобіцца. I Усяслаў спіць і бачыць Полацкую дзяржаву магутнай і непадлеглай.
Святаслаў. Цяпер ён касцямі ляжа, а ў Літву і да ятвягаў нас не пусціць.
Iзяслаў. Касцямі бадай што ляжа…
Феадосій. Зноў за мячы, з якіх яшчэ кроў не сцякла?! А, між іншым, у бацькі вашага Яраслава Мудрага, князі вы мае светлыя, хапіла ў свой час і розуму і спрыту тры гады запар разам з князем Брачыславам на Кіеўскім стале пасядзець і дружыну полацкую супраць ворагаў сваіх выкарыстаць.
Святаслаў. Ці не раіш ты нам, ойча, узяць сёння Усяслава і пасадзіць побач з Ізяславам?
Iзяслаў. Сапраўды…
Феадосій. Я нічога нікому не раю, а толькі ўспамінаю, як, адваяваўшы ў Брачыслава Ноўгарад і палоны вярнуўшы, князь Яраслаў не пайшоў помсціць палачанам, а сказаў Брачыславу: «Буди же со мною заедин».
Святаслаў. А мы хіба не дзеля міру і дружбы вечнае паклікалі князя Усяслава? (Злавесна рагоча.) Ён, дарэчы, ужо з ладдзі выходзіць. Певень не пракукарэкае, як будзе тут.
Iзяслаў. «Дружба» Яраслава з Рагвалодавічам Брачыславам каштавала Кіеву Усвят і Віцебска, Ршы і Копысі. Можа, нам сёння княства Смаленскае Чарадзею прапанаваць, каб з намі «заедин»?!
Феадосій. Гэта ўжо твая воля, княжа. Толькі думаю я, што зямля Дрыгавіцкая, далучаная да Кіева, вартая разам узятых Усвят, Віцебска, Ршы ды Копысі. А не замірышся з Усяславам, то ён сам некалі далучыць да княства Полацкага і Смаленск, і Ноўгарад з Псковам, ды яшчэ і Тураўскую зямлю як сваю да сябе ж верне.
Святаслаў (і з радасцю, і са страхам, амаль шэптам). Ідзе!..
Iзяслаў (ціха). Падрыхтуйцеся, ойча, да сустрэчы родзіча нашага любага.
Князі становяцца ў шарэнгу, Феадосій крыху воддаль ад іх. З’яўляецца князь Усяслаў з сынамі. Яны падыходзяць і спыняюцца крокі за тры ад князёў Яраславічаў. Ізяслаў і Усяслаў моўчкі глядзяць адзін аднаму ў вочы. Барыс і Глеб стаяць абапал бацькі. Цяжкая паўза зацягваецца.
Феадосій (пачынае малітву нараспеў, усе прысутныя падтрымліваюць яго, але прамаўляюць намнога цішэй). «Верую, Господи, и исповедую яко Ты еси воистину Христос, Сын Бога Живаго, пришедый в мир грешныя спасти, от нихже первый есмь аз. Еще верую, яко сие есть самое пречистое Тело Твое, и сия есть самая честная кровь Твоя. Молюся убо Тебе: помилуй мя и прости ми прегрешения мои, вольная и невольная, яже словом, яже делом, яже ведением и неведением, и сподоби мя неосужденно причаститися пречистых Твоих Таинств, во оставление грехов и в жизнь вечную. Аминь.
Вечери Твоея тайные днесь, Сыне Божий, причастника ми приими: не бо врагом Твоим тайну повем, ни лобзания Ти дам, яко Иуда, но яко разбойник исповедую Тя: помяни мя, Господи, во царствии Твоем.
Да не в суд или во осуждение будет мне причащение святых Твоих таин, Господи, но во исцеление души и тела. Аминь.
Кресту Твоему поклоняемся, Владыко, и Святое Воскрешение Твое славим».
Феадосій па чарзе дае пацалаваць крыж спачатку князям Яраславічам, а потым князю Усяславу і яго сынам.
Падайце ж адзін аднаму рукі. Засведчыце тым самым, што і сэрцы, і помыслы вашы чыстыя перад Богам і людзьмі.
Першымі рукі падаюць Рагвалод-Барыс Святаславу, а Глеб — Усеваладу. Рука Усяслава павісае ў паветры. Ён бачыць, як у адно імгненне Святаслаў і Усевалад заломваюць рукі Рагвалоду-Барысу і Глебу, прыстаўляюць да іх падбародкаў нажы. З’яўляюцца Воі з мячамі напагатове.
Iзяслаў. Адзін лішні рух, князь Усяслаў, і княжычы будуць мёртвыя…
Усяслаў. Сабакі смярдзючыя!..
Воі надзяваюць Усяславу на ногі і рукі калоды. Уражаны вераломствам, Феадосій крыху ачомваецца і паднімае рукі да неба, абяссілена апускаецца на калені.
Феадосій. О, гора табе, зямля Руская! Боже, милостив буди мне, грешному! Помяни мя, Господи, егда приидеши во Царствии Твоем… (Кладзецца ніц на зямлю, раскінуўшы рукі.)
Князі выходзяць, пераступаючы праз Феадосія. Святло паволі згасае.
Летапісец. «…И тако яша Всеслава на Рши у Смолиньска, преступивше крест. Изяслав же привед Всеслава Кыеву, всади и в поруб с двема сынома…»
III
Княская палата. На стале княскія стравы. Тут жа бочачка з медавухай, срэбныя кубкі і драўляная браціна. Уваходзяць Ізяслаў, Святаслаў і Усевалад. Перш чым пачаць трапезу, усе разам прамаўляюць малітву:
«Очи всех на Тя, Господи, уповают, и Ты даеши им пищу во благовремении, отверзаеши Ты щедрую руку Твою и исполнявши всякое животное благоволения».Садзяцца за стол.
Iзяслаў (налівае або чэрпае віно брацінай; урачыста, але стрымана). Брат Святаслаў! Брат Усевалад! Адап’ём з велікакняскай браціны зелена віна і тым самым паклянёмся быць «заедин» як у думках, так і ва ўчынках сваіх.
Браціна ідзе па кругу.
Не рашыць мне аднаму, што рабіць з Чарадзеем паганым.
Святаслаў. Смерць ваўкалаку і шчанятам яго!.. (Закусвае.)
Паўза зацягваецца.
Iзяслаў. Тваё слова, князь Усевалад…
Усевалад (адпіўшы з кубка). Я не спяшаўся б. (Закусіўшы.) Калі прыкончыць князя з княжычамі, палачаны адпомсцяць, і неадкладна. Полацк можна перамагчы, але нельга заваяваць і падначаліць усю Крывію. Дзед наш Уладзімір Святаслававіч гэта разумеў і менавіта таму падараваў жыццё сыну Ізяславу, хоць той і падняў меч на бацьку.
Iзяслаў. Можа, гэта і была яго асноўная памылка…
Святаслаў. Тым мячом і трэба было знесці галаву не толькі сыну, але і маці яго Рагнедзе. Яе чэрава спарадзіла змея падкалоднага. Яе кроў і ў жылах пярэваратня Усяслава.
Усевалад. Дзед Уладзімір разлічваў мець на Полацкім стале патомнага Рурыкавіча…
Святаслаў. А займеў патомнага Рагвалодавіча. Ён і адрадзіў не толькі полацкую дынастыю, але і Полацкую дзяржаву.
Iзяслаў. Давайце выправім памылку дзеда. З вашай згоды мой меч знясе галовы Рагвалодавічам.
Святаслаў. I чым хутчэй, тым лепш!
Усевалад. Лепш, калі яны бясконца доўга будуць гінуць у порубе. А палачанам тым часам варта было б аб’явіць, калі (да Ізяслава) з твайго сына, а з нашага пляменніка князя полацкага Мечыслава ўпадзе хоць адзін волас, з князя Усяслава і яго сыноў зляцяць галовы.
Iзяслаў. А вось у гэтым ужо нешта ёсць…
Святаслаў. Не бачу нічога асаблівага, бо ў Чарадзея апроч нашых вязняў Рагвалода-Барыса і Глеба на волі засталося яшчэ чацвёра ці пяцёра сыноў.
Iзяслаў (незадаволена). Вы мяне толькі палохаеце замест таго, каб сказаць, што зрабілі б на маім месцы!
Святаслаў. Гэтых парашыў бы тут, а тых, што хаваюцца на Полаччыне, даручыў бы парашыць Мечыславу. Дынастыя Рагвалодавічаў павінна знікнуць з твару зямлі, калі мы не хочам, каб знікла дынастыя Рурыкавічаў.
Iзяслаў. Меч пры табе?
Святаслаў. Я без мяча не хаджу.
Iзяслаў. Тады ідзі і парашы хоць гэтых…
Усевалад. Дык ён жа яшчэ не на тваім месцы. (Рагоча.)
Iзяслаў (адчужана). У тым і справа, што вы больш думаеце аб маім месцы, чым аб маіх ворагах.
Усевалад. Крыўдзіш, брат.
Святаслаў. Абодвух крыўдзіш… і моцна.
Iзяслаў. Вас пакрыўдзіш… Па сабе ведаю, колькі б Яраславічаў ні было, кожны пра залаты Кіеўскі стол марыць. Сёння яваю — мая мара. (Паўза.) З Рагвалодавічамі сам разбяруся, а грэх свой з вамі падзялю. (Зусім іншым тонам, хоць і не без падвоху.) Піце, дарагія браты, закусвайце, чым бог паслаў, пачувайце сябе як дома і не забывайце, што ў гасцях… у вялікага князя кіеўскага.
Усевалад. Не лезе нешта ў глотку ні пітво, ні закусь. I на сэрцы кошкі шкрабуць. I на душы кісла.
Iзяслаў (наліваючы ў браціну віна). Ты вось гэта адзін за наша са Святаславам здароўе выпі — і нам прыемнае зробіш і сам павесялееш, а я яшчэ і музыкаў паклічу. Яны тваю кіслую душу і падсалодзяць.
Усевалад. Хіба што… (Паволі выпівае віно да дна.)
Iзяслаў хлопае ў далоні — з’яўляюцца музыкі. Гучыць вясёлая музыка. Князі п’юць, размаўляюць. З’яўляецца Феадосій і трапляе ў круг танцораў. Ён бянтэжыцца, а яны рагочуць. Ізяслаў спыняе скокі. Музыкі знікаюць.
Феадосій (са смуткам). Ці не так будзе на тым свеце, княжа?.. (З папрокам.) У палатах княскіх і па зямлі Рускай ігрышчы д’ябальскія. Топчуцца і гойсаюць людцы бы з глузду з’ехаўшы. Дудкі і бубны, гуслі і трубы, русаллі паганскія і хары маляваныя заглушаюць слова боскае, — а цэрквы пустыя стаяць. Ці не таму на зямлю грэшную — кары боскія, на дзяржаву няшчасную — набегі варожыя, рабункі дзікія і смерці лютыя…
Iзяслаў. Лепш памаліся, ойча, або памаўчы, а то бяду і накаркаць можна. З чым наведаўся, ойча?
Святаслаў (незадаволена). Бяседу княскую перапыніў…
Усевалад. Тым светам папалохаў…
Феадосій. Прачуў, што вы разам сабраліся. Усіх разам і прасіць наважыўся.
Iзяслаў (нервова). Зноў за сваё?!
Феадосій. За наша, княжа, за наша. Разам на Ршы награшылі, разам і адказ трымаць. А каб Гасподзь злітаваўся над грэшнымі, адпусціце на волю князя Усяслава з отракамі, не бярыце на душу новыя грахі. Не наклікайце на сябе бяду, а на дзяржаву ліха.
Iзяслаў (пагрозліва). Будзеш назаляць з гэтым ваўкалакам, самога некалі…
Феадосій. У поруб?!. Ну і дзякаваць Богу. Нішто мяне ўжо не радуе на гэтым свеце.
Iзяслаў. Ты душапрыказчык мой, ойча, але папрокі твае я не прымаю.
Феадосій. Пагрозы твае, княжа, мяне не палохаюць. Хіба мне баяцца, што пазбаўляюся шчасця ці багацця. У мяне іх ніколі не было. Адзінокімі і голымі нараджаемся ў гэтым свеце і адзінокімі пакідаем яго. Ці ты вялікі князь ці манах. Я гатовы прыняць смерць… Не за сябе страх, за вас, князі слаўныя, за дзяржаву Рускую баюся… Загубіце вы яе ў крэўных звадах. Ці ж не Усяслаў прынёс перамогу Яраславу Мудраму над торкамі і Кіеў уратаваў? I хто сёння сказаць можа, якія басурманы накінуцца на зямлю нашу заўтра? Дзе і ў каго дапамогу знойдзеце, як зямлю Полацкую адрынеце, а князя яе загубіце?
Доўгая паўза. Феадосій узнімае рукі ўгору, апускаецца на калені.
Госпадзі Божа наш праведны і міласэрны, чаму не могуць зразумець вялікія, што мне, смертнаму, зразумела?
Iзяслаў. Не гневайся, ойча.
Феадосій (у роспачы). А што можа гнеў мой супраць тваёй волі і ўлады? Таму і прашу. Таму і пераконваю цябе лагодаю і мілажальнасцю Хрыстовай. Умілажалься ж і ты, княжа!
Iзяслаў. Ведаеш, што люблю і паважаю. I ў палаты мае княскія табе дзверы заўсёды адчынены.
Феадосій (паднімаецца з каленяў). Дзверы адчынены, ды сэрца зачынена. Таму і шкадую, што не ў час пастукаўся…
Iзяслаў. Любы ойча, я праўду табе скажу: калі б паведамілі, што бацька мой уваскрос з памерлых, і то б не так узрадаваўся, як радуюся тваім прыходам. I не так я баяўся бацькі і засмучаўся перад ім, як перад тваёй чыстай душою.
Феадосій (крыху іранічна). Калі ўжо так баішся і засмучаешся перада мною, то…
Святаслаў (вельмі сурова). Мне здаецца, што ігумен занадта настойлівы перад вялікім князем?!
Усевалад. I час выбраў зусім не той…
Феадосій. Даруйце, што не ў час пераступіў парог ваш… як і вы, слаўныя князі, пераступілі чэснае крыжацалаванне.
Iзяслаў (надзіва пакорліва). Што ж цяпер ужо рабіць…
Феадосій. У малітвах патрэбна берагчы сябе ад спакус д’ябла. Абавязак мой — павучаць грэшных аб выратаванні душ сваіх перад судом Божым… Усё вам можна, ды не ўсё на карысць; усё вам можна, але нішто не павінна валодаць вамі.
З’яўляецца ваявода Каснячка.
Каснячка (да Ізяслава, стаўшы на калена і зняўшы шлем). Князь мой любы, ганец з Полацка прывёз горкую вестку…
У прадчуванні страшнай бяды ўстаюць з-за стала Яраславічы.
Палачаны атруцілі князя Мсціслава…
Князі ў здранцвенні.
Феадосій (хрысціцца і прамаўляе). Святы Божа, Святы Крэпкі, Святы Бессмяротны, памілуй нас. (Хрысціцца.)
Сцэна паволі зацямняецца.
Дзея другая
IV
Поруб — месца ўтрымання нявольнікаў. Драўляны зруб з магутных дубовых бярвенняў памерам паўтара на паўтара метра і вышынёй 170 сантыметраў. Без дзвярэй, дах з накату, нявялікае вузкае акенца, праз якое можна падаць ежу вязням. У порубе на саломе ў беднай і бруднай вопратцы размясціліся князь Усяслаў з Рагвалодам-Барысам і Глебам. Княжычы спяць, прымасціўшыся каля бацькі. Усяслаў сядзіць, прыхінуўшыся спінаю да сцяны. Малыя памеры поруба не дазваляюць яму ні легчы, ні стаць на поўны рост. З’яўляецца прывід князя полацкага Рагвалода.
Усяслаў (не глядзіць на Рагвалода). Ты мяне яшчэ памятаеш, князь Рагвалод?
Рагвалод. Гэта ты мяне ўспомніў, князе Усяслаў.
Усяслаў. Як не ўспомніць. Дзяды сёння…
Рагвалод. Вось я і прыйшоў… Іншыя не прыйдуць. Іншым — сорамна, бо падбілі цябе на дурное.
Усяслаў. Зла не трымаю, бо свой розум павінен быў мець… Дажыўся князь Усяслаў — нечым душу прапрадзеда прывітаць-пачаставаць.
Рагвалод. Прывітай-пачастуй успамінам, добрым словам, як прашчуры тое рабілі.
Усяслаў. Усё роўна не даруеш…
Рагвалод. Не аб сабе клапаціся, пра дзяржаву думай. Ты яе асіраціў-абезгаловіў. Сам, па сваёй дурноце паклаў галаву на плаху, і не толькі сваю…
Глеб нешта гаворыць праз сон.
Усяслаў. Што цяпер гаварыць. (Кладзе галаву Глеба сабе на калені, кранае лоб, слухае дыханне, непакоіцца.)
Рагвалод. Гаварыць сапраўды няма пра што. А памятаць варта было б. З Рурыкавічамі маеш справу. Перш чым закалоць мяне, Уладзімір Святаслававіч на нашых вачах пры ваяводзе Дабрыні і дружынніках сваіх згвалціў дачушку маю Рагнеду, а потым і сыночкаў маіх загубіў. Горад разбурыў дашчэнту, мужчын перабіў, жанчын на шчыт узяў, Рагнеду ў Кіеў звёз.
Усяслаў. Хто пра тое не ведае…
Рагвалод. А пра тое, што Яраслаў Уладзіміравіч братоў сваіх родных Барыса, Глеба і Святаслава забіў, Усевалада згнаіў у порубе, а Святаполка атруціў, ты ўжо забыўся ці мо не ведаў? Паслухмяныя ж летапісцы на Святаполка вялікі паклёп узвялі, прыпісаўшы яму забойства Барыса і Глеба.
Усяслаў. Не папракай мяне, князь, — мы сядзім у тым жа порубе, дзе дваццаць чатыры гады адсядзеў яшчэ адзін брат Яраслава Мудрага, пскоўскі князь Судзіслаў. Я ўсё ведаю пра Яраслава.
Кідаецца і трызніць Глеб. Прачынаецца Рагвалод-Барыс. Занепакоены Усяслаў забывае пра князя Рагвалода, спрабуе разбудзіць, падняць Глеба, але той у беспрытомнасці.
Сынок?! Сынок! Што з табою, Глебушка?! Во, напасць яшчэ!..
Рагвалод (сам сабе з сумам). Толькі цуд можа ўратаваць маіх нашчадкаў і дзяржаву Полацкую… (Знікае.)
Рагвалод-Барыс. Татачка, ён жа памірае!
Усяслаў. Вады! Рагвалод — вады!
Рагвалод-Барыс кідаецца да конаўкі, але яна аказваецца парожняй. Глеб трызніць.
Рагвалод-Барыс (разгублена). Выпілі! (У адчаі.) Мы ўсю выпілі!..
Усяслаў. Патрымай яго! (Кідаецца да акенца.) Варта! (Крычыць.) Варта — вады! (Прыслухоўваецца.) Людзі! Людзі, дайце хоць глыток вады!!!
Рагвалод-Барыс (плача). Глеб! Брацік, не памірай! Татачка, рабі што-небудзь, ён жа памірае!
Усяслаў (разгублена). Што, што рабіць?!
Рагвалод-Барыс. Маліся!
Усяслаў (паднімае Глеба на рукі, устае з ім). Хіба што. Толькі каму маліцца? Якіх багоў прасіць?
Рагвалод-Барыс (вельмі непасрэдна). Прасі новага, а я буду старых! Можа, яны ўтаймуюць боль…
Усяслаў апускаецца на калені, трымаючы непрытомнага Глеба на руках.
Усяслаў (моліцца). Госпадзі Божа, Уладыка жыццяў нашых, Ты па міласэрнасці Сваёй сказаў: не хачу смерці грэшніка, няхай жа ён будзе жывы. Ведаю, што хвароба яго ёсць пакаранне Тваё за грахі мае і беззаконне; ведаю, што па справах я заслужыў найцяжэйшае пакаранне, але ж, Чалавекалюбча, зрабі са мною і з ім не па злобе маёй, а па бязмежнай міласэрнасці Тваёй. Не пажадай смерці яго, але дай яму сілы, каб ён цярпліва зносіў хваробу сваю, а я выпрабаванне Тваё, Госпадзі. А паправіўшыся, мы звернемся ўсім сэрцам нашым, усёю душою і ўсімі нашымі пачуццямі да Цябе, Госпада Бога, Стваральніка нашага. I няхай сын мой будзе жывы для выканання святых Тваіх абавязкаў! Амін.
Малітва не дапамагае, і Усяслаў кладзе Глеба на салому. Над ім нахіляецца Рагвалод-Барыс.
Рагвалод-Барыс (горача і даволі гучна шэпча замову). Найперш Перуну памалюся, Дажбогу і Мокаш пакланюся, Стрыбогу і Сварогу павінюся. Хадзіце да нас, памажыце ў добры час загаварыць-замовіць княжыча Глеба. Уратуйце яго ад звера бягучага, ад гада паўзучага, ад злога чалавека, ад смутнай пасцелі, ад дурных вачэй, ад ліхіх нагавораў, ад агню, ад патопу, ад усякае напасці. Дайце яму ахоўніка і збавіцеля!
Усяслаў здзіўлена і ўважліва слухае. Паволі заціхае і Глеб.
Я загадваю і выгаворваю з Глеба ўсе злыя напасці — ад агнявіцы, ад калатухі, ад чорнай немачы, ад паралічу, трасухі, ад ламаты і сударгаў. Усе хваробы, выходзьце з Глеба вон, бо я вас у зямлю закапаю, на агні спапялю, халоднай вадой ахаладжу, сцюдзёнымі льдамі замарожу. Я вас спалю на вуголлях, засушу ў гарачай лазні. У глухую сцяну заканапачу-замурую і густою смалою засмалю.
Згіньце, хваробы, прападзіце, немачы, у апраметную. Усе злыя хваробы ад Глеба адступіцеся, адвяжыцеся, адваліцеся ад гэтага моманту і назаўсёды. I не вяртайцеся ў векі вякоў ні з нябёсаў, ні з верху зямлі, ні з яе глыбіняў глыбокіх.
Паднімае рукі ўгору, вельмі ўзнёсла.
О, неба яснае! О, зоркі светлыя! О, багі-абярэгі! Не адступіцеся ад нас! Не дайце памерці брату! Уратуйце няшчаснага! Дайце яму сілы і моцы! Вярніце мову і розум! Адганіце Чарнабога і злых духаў! Ён не лавіў добрых звяроў і птушак, не сек запаветных дрэў, не муціў крыніцы, не біў палкаю па зямлі, не крыўдзіў коней, вужыкаў і дамавікоў. Калі і маліўся новаму богу, то па дабраце душы, а не назло старым багам.
Глеб засынае. Рагвалод-Барыс ад знямогі спаўзае па сцяне на падлогу. Плач радасці і скрухі вырываецца з яго грудзей. Бацька суцяшае яго.
Усяслаў. Сынок, любы, супакойся. Не трэба так. Яму, здаецца, лепш. Бач, заснуў. I дыхае раўней. (Мацае Глеба за рукі, дакранаецца да лба.) I гарачка спадае. (Туліць да сябе сына.) За мае грахі пакуты вашы. Вешчуна не паслухаў, супраць волі Рагвалода пайшоў…
Рагвалод-Барыс. Ты як лепш хацеў і княству, і сабе, і нам…
Усяслаў. Дзякуй табе, сынку, на добрым слове.
Нечакана Рагвалод-Барыс раскопвае салому і выцягвае з-пад яе невялікага вужыка.
(Здзіўлена.) Вужык?!
Рагвалод-Барыс (радасна). Добрыя багі пачулі мяне. (На здзіўленне Усяслава, робіць над Глебам магічныя рухі, дакранаецца вужыкам да яго рук, ног, ілба.) З намі не проста вужык! З намі сам вужыны цар! Бач, карона на галоўцы. Сам Пярун паслаў нам жывую маланку. Ён і поруб гэты разнясе ў пыл! I ворагаў нашых папаліць. I Глеба ўратуе.
Сцэна паволі зацямняецца і зноў асвятляецца. Глеб прачынаецца, бачыць вужыка, з якім забаўляецца Рагвалод-Барыс. З агідаю сплёўвае.
Глеб. Выкінь вон гэту мярзоту…
Рагвалод-Барыс (спакойна і павучальна). Калі выкінуць вужа з хаты, то прыйдзе вялікае гора. Вужы не забываюць крыўды.
Глеб. Чалавеку, які заб’е хоць аднаго гада, адпускаюцца сорак грахоў, сказана ў Пісанні.
Рагвалод-Барыс (іранічна). Тады ты абавязкова станеш хрысціянскім святым.
Глеб (злосна). Я старэйшы і не люблю паўтараць двойчы. (Рашуча набліжаецца да Рагвалода-Барыса.)
Рагвалод-Барыс (хаваючы вужыка за пазуху). Ніякі гэта не гад. Вужык, не куслівы…
Глеб. Я сказаў — выкінь!
Рагвалод-Барыс (вельмі цвёрда і катэгарычна). Калі памірае вуж, памірае і гаспадар дома! Поруб цяпер — наш дом.
Усяслаў (ласкава). Сядзь, Глеб, і не чапляйся.
Глеб. Княжыч — паганец, і князь туды ж…
Усяслаў. Князь паміж вамі, княжычы.
Глеб. I паміж багамі…
Усяслаў. Паміж багамі, але сам па сабе. (Прымірэнча.) Сёння 14 верасня. Свята Узвіжання Святога Крыжа Гасподняга. Якраз пад гэты дзень вужы ідуць у вырай, у рай. Наш вужык, відаць, адбіўся ад сваіх, а мо і наўмысна застаўся, каб дапамагчы нам.
Рагвалод-Барыс. На шчасце вужык!..
Глеб (злосна). Я не хачу вужынага шчасця! Тым больш што князь Чарадзей сам прынёс яго княжычам на клятай Ршы. А то ці мы б тут зараз гібелі з вужыкамі разам…
Рагвалод-Барыс. Мы тут таму, што Яраславічы здрадзілі чэснаму крыжацалаванню.
Глеб. Яраславічы маглі адступіцца ад сваёй клятвы, бо давалі яе іншаверцу.
Усяслаў (вельмі цвёрда). Не забывайся, хрысціянін! Я табе не толькі бацька, але і князь!
Глеб. А то мы не бачым, які ты цяпер князь… Пад Ноўгарадам, Псковам ды на Нямізе ты быў князь. А зараз…
Усяслаў (ціха, ды занадта рашуча). Калі вымавіш яшчэ хоць адно слова…
Глеб. Я замаўкаю і малюся за вас, неразумных. А ты, князь Усяслаў, можаш дазволіць княжычу Рагвалоду-Барысу трымаць тут не толькі гадаў, але і пеўняў, зязюль, жаўрукоў, буслоў, а можа, і зайцоў, ваўкоў, мядзведзяў, тура — залатыя рогі. Ці ж у паганцаў мала святога звяр’я?! Толькі ці ўмесцімся тут усе разам, бо трэба ж яшчэ балваны Перуна, Дажбога, Воласа ды Мокаш тут паставіць.
Усяслаў (са скрухаю). Дарэмна княжыч Глеб так жартуе. Дарэмна.
Глеб. Даруй, княжа, — замаўкаю, і, відаць, надоўга…
Рагвалод-Барыс (рашуча). А я скажу, і зараз. Калі і дзе яшчэ давядзецца?..
Адрынеце звяроў і птушак, разбурыце капішчы старых багоў, пагасіце Перуновы агні памяці, апаганіце крыніцы даўніны, высечаце святыя дубровы і запаветныя дрэвы — з чым застанецеся?! Каму і чаму паклоніцеся ў горы, каму аддзячыце ў весялосці?!
Русаллі забароніце, музык і блазнаў вынішчыце, дзевак першародным грахом запалохаеце — хто вояў раджаць будзе?! Спадзяецеся, што ворагі нашы з хрысціянскай дабрачыннасці палюбяць нас, як любяць саміх сябе? Як жа? Ударылі цябе па шчацэ левай — падстаў правую! Толькі нешта не чуў я пра выпадкі, каб папы падстаўлялі сябе пад мужыцкія кулакі, калі тыя не хацелі ў раку лезці, каб пазнаць новага бога.
Усяслаў. Ты, сынок, добра ведаеш — ні сам я, ні дружына мая Полаччыну не хрысцяць.
Рагвалод-Барыс. Пра Уладзіміра, Яраслава і Яраславічаў мая гаворка. Пралюбадзеі і забойцы Русь хрысцілі — Дабрыня агнём, а Пуцята мячом. Волхаў-раку тапельцамі перакрылі, гарады і вёскі папалілі. Чалавечай крывёю Прыпяць ускіпела ад хрышчэння Турава і яго наваколля. А хрысцілі тых, хто застаўся жывы. Жыццём адкупіўся ад новай веры і прашчур наш князь Тур. Пакуль мы ў порубе гніём, пачырванее святы Рубон ад Полацка да мора. Скажаце: на ўсё воля боская… Але ж так можна апраўдаць любое злачынства. I апраўдваюць. Хрыстос, маўляў, цярпеў і нам наказваў. Людзей прывучаюць да пакоры і безнадзейнасці — як будзе, так і будзе.
Новая вера — гэта страх, няўпэўненасць, пакута і самота. Як з гэтым будзе жыць народ?!
Усяслаў. Народ сам за сябе вырашыць.
Рагвалод-Барыс. Тады скажы, куды князі дзенуць гонар, годнасць, адвагу, проста чалавечае сумленне, бо народ якраз на іх глядзіць. Ты ж сам, князь, вучыў сваіх сыноў і годнасці і адвазе…
Усяслаў. Вучыў усіх аднолькава, а вы вунь якія розныя… Адзін укленчвае перад трыадзіным Богам, а другі перад цэлым тузінам.
Рагвалод-Барыс. У старой веры таксама адзін бог, але які?! Бог Сонца! Усё ад яго на грэшнай зямлі: жыццё і смерць, радасць і смутак. Ад бога Сонца — усе іншыя. I імёны іх гучаць, як музыка: Купала — бог дастатку; Вярба — багіня вясны; Тур — бог звяроў; Лада — багіня кахання; Цёця — багіня ўраджаю; Парадзіха — багіня жанок і самога жыцця; Пераплут — бог весялосці…
Папы ды княскія дружыны найперш вешчуноў нішчаць — найразумнейшых людзей, каму вядома, што было і што будзе на зямлі пад Сонцам. Загінуць вешчуны, згіне і памяць людская пра саміх сябе. А што мы без памяці? Авечкі Хрыстовы, быдла бязмоўнае. Як зразумець, як прыняць словы новага бога: «Я знішчу мудрасць мудрацоў і розум разумных адкіну. Каб вера ваша была не ў мудрасці чалавечай, а ў сіле Божай»?
Не магу зразумець, чаму папам і новаму богу не даспадобы нашы святыні і нашы продкі. Чаму хрысціцелі ідуць не толькі з крыжам, але і з сякерай ды мячом! Ідуць па чужой ім зямлі з невядомым богам і чужой мовай. Па якім праве нішчаць нашых багоў і нашых людзей?! Чаму старых багоў трэба называць «ідаламі акаяннымі», заносіць у д’ябальскія кнігі і клясці, як д’яблаў?! Сустрэча з папом стала прыкметай бяды і няшчасця.
Тысячагоддзямі мы жылі са сваімі багамі. I нікому не шкодзілі нашы купальскія, калядныя ці жніўныя песні. А што дрэннага ці шкоднага ў гуканні вясны, у праводзінах зімы, у галашэннях па нябожчыку, каб душы іх не помсцілі родзічам? Каму дрэнна ад таго, што людзі прымаюць зоркі на небе, як знакі жывых душ? Дзіця нараджаецца, і Сварог запальвае зорку; чалавек памірае, і бог Зніч яго зорку гасіць. Ці ж можна забараніць душам дзядоў прыходзіць да сваіх нашчадкаў? Ці ж можна забараніць пеўню будзіць Сонца і прыносіць людзям святло, а зязюлі адлічваць нашы гады?
Нас пачынаюць прывучаць да пакоры і боязі. Але пагадзіцеся, што гэта не для крывічоў, дрыгавічоў ды радзімічаў. Мы ж ад нараджэння вольныя, хоць ты, князь, хоць ты, смерд! За ўціскам і цярпеннем — бунт, адплата. Скажыце мне, чаму папы маўчаць пра тое, што Хрыстос загінуў за людзей, а не за ўладарцаў накшталт кіеўскіх князёў. I, можа, ты, князь Усяслаў Чарадзей, скажаш мне, навошта пабудаваў Сафію ў Полацку? Не можаш жа ты не ведаць пра новую і старую веру таго, што я пра іх ведаю.
Усяслаў. На грэцкай мове Сафія — гэта Мудрасць, Веды, Майстэрства. Без гэтага не можа існаваць самастойна і незалежна дзяржава. А будуючы Сафію, я менш за ўсё кіраваўся пачуццямі веры ў пэўных багоў ці Бога. Мне люба вера дзядоў, але ж сёння ўжо нельга абысціся без мудрасці, ведаў і майстэрства. Нашы пісьмёны-насечкі — учарашні дзень. Яны не выведуць нас да мудрасці, не дадуць нам ведаў і майстэрства. Яраславічы з’ядналіся супраць нас на грунце новай веры і новага бога. Узвёўшы сабор у Полацку, я ўраўняў маю дзяржаву з Ноўгарадам і Кіевам, не кажучы пра іншыя княствы. Цяпер вайна супраць нас — гэта вайна супраць новага бога, супраць адзінаверцаў. Яны не змогуць не лічыцца з гэтым.
Рагвалод-Барыс (іранічна). З гэтае прычыны ты і абрабаваў наўгародскую Сафію, а званы яе павесіў у Сафіі полацкай?..
Усяслаў. Я адпомсціў Рурыкавічам і Ноўгараду за разбураны Полацк і спробу знішчыць дынастыю Рагвалода. З гэтай нагоды я і табе надаў імя прапрапрадзеда. А што да званоў, то якая новаму богу розніца, у чыёй Сафіі яны званіць будуць. Галоўнае, каб званілі і каб звон іх ва ўсіх княствах рускіх чуваць быў. А Ноўгарад бы ведаў, што ён падначалены Полацку.
Рагвалод-Барыс. Здзіўляюся, як ты можаш жыць з такой расколінай у душы.
Усяслаў. Расколіна не ў маёй душы, а ў нашым жыцці. Я — над расколінай! Я — мост праз яе! I вы, сыны мае, будзеце будаваць свой мост з двух берагоў. Не пабудуеце — загінеце і дзяржаву загубіце. А вера мая з уладаю звязана. Адзіны Бог, адзіны князь, адзіная дзяржава! Інакш — пагібель!
Рагвалод-Барыс (разгублена). А каму трэба дзяржава, дзе ўсё будзе разбурана, перайначана, падменена і апаганена? (Пасля працяглай паўзы.) Што ж вы маўчыце?..
Усяслаў. Калі людзі нашы не пад прымусам, а па волі сваёй прымуць новую веру і пры гэтым не перастануць пакланяцца ўсяму жывому на зямлі і не здрадзяць звычаям прашчураў, атрымаецца нешта магутнае, непераможнае і пад Сонцам вечнае. На жаль, гэтага не разумеюць нават вешчуны, не кажучы ўжо пра вас.
Глеб (адчужана). «Верую во единаго Бога Отца, Вседержителя, Творца небу и земли, видимым же всем и невидимым. И во единаго Господа Иисуса Христа, Сына Божия, Единороднаго, Иже от Отца рожденнаго прежде всех век; Света от Света, Бога истинна от Бога истинна, рожденна, несотворенна, единосущна Отцу, Имже вся быша. Нас ради человек и нашего ради спасения сшедшаго с небес и воплотившагося от Духа Свята и Марии Девы, и вочеловечшася. Распятаго же за ны при Понтийстем Пилате, и страдавша, и погребенна. И воскресшаго в третий день по Писанием. И возшедшаго на небеса, и седяща одесную Отца. И паки грядущаго со славою судити живым и мертвым, Егоже Царствию не будет конца. И в Духа Святаго, Господа, Животворящаго, Иже от Отца исходящаго, Иже со Отцем и Сыном спокланяема и сславима, глаголавшаго пророки. Во едину Святую, Соборную и Апостольскую Церковь. Исповедую едино крещение во оставление грехов. Чаю воскресения мертвых, и жизни будущаго века. Аминь».
Крадучыся ў прыцемках, да поруба падыходзіць чалавек у манаскай вопратцы. У ім можна пазнаць ваяводу Данілу. Ён кідае ў акенца бяросту і знікае. Здзіўлены Усяслаў падбірае яе.
Усяслаў (спрабуе прачытаць у паўзмроку). «Не падыходзьце да акенца, бо заколяць…»
Устрывожаныя княжычы ўскакваюць з падлогі, запытальна глядзяць на бацьку. А ён абдымае сыноў і адступае з імі да сцяны, далей ад акенца.
Сцэна паволі зацямняецца.
V
Летапісец (на фоне ўзрастаючага трывожнага перазвону). «В лето 6576 (1068). Придоша иноплеменьници на Русьску землю, половьци мнози. Изяслав же, и Святослав, и Всеволод изидоша противу им на Льто. И бывши нощи, подъидоша противу собе. Грех же ради наших пусти бог на ны поганыя, и побегоша русьскыи князи, и победиша половьци… Изяславу же со Всеволодом Кыеву побегшю, а Святославу Чернигову, и людье кыевстии прибегоша Кыеву, и створиша вече на торговищи, и реша, пославшеся ко князю: «Се половци росулися по земли; дай, княже, оружье и кони, и еще бьемся с ними». Изяслав же сего не послуша…»
Звон нарастае. Летапісец знікае. Сцэна крыху асвятляецца. Перапалоханы, разгублены бегае па палацы князь Iзяслаў. За ім спакойна назірае ігумен Феадосій.
Ізяслаў. Гэта ўсё! Канец! Смерць! Яны да раніцы будуць тут! За што?! За што?! За што гэтае боскае пакаранне?!
Феадосій. У Бога і папытай, княжа. У сумлення свайго…
Iзяслаў (не слухае). Такая параза! Такая здрада!.. (Апускаецца на калені, моліцца.) «Господи Боже наш, еже согреших во дни сем словом, делом и помышлением, яко Благ и Человеколюбец прости ми. Мирен сон и безмятежен даруй ми. Ангела Твоего хранителя посли, покрывающа и соблюдающа мя от всякаго зла, яко Ты еси хранитель душам и телесем нашим, и Тебе славу возсылаем, Отцу и Сыну и Святому Духу, ныне и присно и во веки веков. Аминь».
«Спаси, Господи, люди Твоя, и благослови достояние Твое, победы христианам на сопротивныя даруя, и Твое сохраняя Крестом Твоим жительство». (Тройчы хрысціцца. Глядзіць на Феадосія, як на збавіцеля.)
Памаліся, ойча, за душу маю грэшную!.. За горад Кіеў! За дзяржаву Рускую!
Феадосій. Кажуць: як трывога, тады і да Бога… Шкада, што толькі ў горы людзі ўспамінаюць Бога. Д’ябал жа радуецца праліццю крыві і распаляе варажнечу нават паміж суродзічамі. А Бог патрабуе жыць у пакаянні і кажа нам праз прарока: «Звярніцеся да мяне ўсім сэрцам вашым, у посце і плачы». I калі б мы былі паслухмянымі Госпаду, дараваліся б нам усе грахі. Але ж мы да ліха вяртаемся, як свінні, што ў гразі вечна пэцкаюцца і ў брудзе жывуць. «Дакуль не насыціцеся злобамі вашымі? Чаму не пакаецеся ў грахах сваіх? — пытаецца Гасподзь Бог. — Звярніцеся да мяне — і я адвяду ад вас гнеў мой. Вы ж абрынулі на мяне словы вашы, кажучы: «Нікчэмнасць, хто служыць Богу!» У Святым пісанні напісана: «Будзеце шукаць мяне ў бядзе — і не знойдзеце, бо не схацелі хадзіць шляхамі маімі».
Пакайцеся, Яраславічы, у злачынствах вашых! Звярніцеся да дабра і міласэрнасці, і дадзена будзе вам па справядлівасці вашай!..
Iзяслаў (устае, вельмі пагрозліва). Што ты маеш на ўвазе, ойча?!
Феадосій. Вызвалі з поруба князя Усяслава. Дай яму шчыт і меч, а кіянам коней і зброю, і яны ўратуюць горад ад полаўцаў, як некалі ўратавалі ад торкаў.
Iзяслаў. Яны заб’юць мяне першым…
Феадосій. На ўсё воля Божая, княжа.
Iзяслаў (амаль істэрычна). Ты заадно з Чарадзеем?!
У палату ўрываецца перапалоханы ваявода Каснячка.
Каснячка. Князь, бяда! На гандлёвым пляцы Падола кіяне сабралі веча — патрабуюць коней і зброю.
Iзяслаў (цвёрда). Я сказаў, што гэтага не будзе.
Каснячка. Ваявода Тукы так і перадаў чэрні тваю княскую волю. Тады раз’юшаны натоўп рушыў на Гару, да майго двара. Яны хацелі маёй смерці — цуд уратаваў мяне. Абарані, княжа!
Iзяслаў. Ты, ваявода Каснячка, не выканаў маёй княскай волі і, як апошні палахлівец, збег ад полаўцаў на Альце, я ж не стану бараніць цябе ад кіян.
Каснячка. Княжа, смерць пагражае і табе. Кіяне раздзяліліся. Адны пайшлі да двара Брачыслава вызваляць вязняў-палачан, а другія праз мост прама на княжы двор.
Ізяслаў кідаецца да акна, адчыняе яго. Гул раз’юшанага натоўпу. Чуюцца паасобныя воклічы: «Смерць ваяводзе Каснячку!», «Ганьба Праўдзе Яраславічаў!», «Князёў-баязліўцаў — на шыбеніцу!», «Волю князю Усяславу!», «Волю князю Усяславу!» Ізяслаў зачыняе акно. Прыбягае ваявода Тукы. Ізяслаў кідаецца да яго.
Ізяслаў (з жахам). Што там, ваявода?!
Тукы. Князь, сам бачыш, люддзё ўзвыла. Кіяне вызвалілі дружыну полацкую. Ёю верхаводзіць Даніла — ваявода князя Усяслава.
Iзяслаў. О Божа праведны!..
Тукы. Княжа, пашлі стражу да поруба князя Усяслава — няхай яго паклічуць да акенца і заб’юць, працяўшы мячом.
Каснячка. Знайшоў час забіваць! Ты не паспееш выняць меч з похвы, як народ разнясе княскія палаты і саміх нас пераколе да адзінага.
Iзяслаў. Што ты маўчыш, ойча?! Звярніся да чэрні ад імя Бога!
Феадосій. Князь Усяслаў для чэрні — само сумленне і мужнасць, заступнік супраць жорсткасці Рускай Праўды, вамі, ваяводы, створанай. У свядомасці кіян — ён удачлівы ваяр, высокі дзяржаўны розум, вешчая душа, таямніца, нарэшце, ахвяра клятваадступніцтва ад чэснага крыжацалавання.
Iзяслаў (рашуча і настойліва). Смерць Усяславу!
Тукы (вымае меч). Смерць!
Феадосій. Вы не зробіце гэтага, бо чулі, што сказана: «Не забівай; а хто заб’е, падпадае суду».
Ізяслаў. Ці не ты, ойча, пераступіш мне дарогу?!
Феадосій. Бадай што я, больш, відаць, няма каму… Княжа, адступіўшы ад клятвы на крыжы і паланіўшы Усяслава ў паслявелікодныя святы і напярэдадні свята — нараджэння Іаана Хрысціцеля, ты з братамі здзейсніў смертны грэх. I Бог пакараў вас нашэсцем полаўцаў. Сёння 14 верасня — свята Узвіжання Святога Крыжа, свята перамогі дабра над злом. Пральеш кроў праведную — кара Гасподняя будзе страшнейшай за наступ полаўцаў і мяцеж кіян.
Iзяслаў. Не палохай мяне, язык вырву!
Феадосій. Праўду сказаў апостал: агрубела бо сэрца ў вас, і вушыма цяжка чуеце, і вочы свае змежваеце, каб не ўбачыць, і вушыма не пачуць, і сэрцам не ўразумець… Калі б ведалі вы, што азначае: «міласці хачу, а не ахвяры», не асудзілі б нявінных.
Убягае князь Усевалад.
Усевалад. Бяжым, Ізяслаў! Яны высякаюць Усяслава з поруба! (Выбягае.)
Сцэна паволі зацямняецца.
Летапісец. «В лето 6576 (1068). Изяслав же, се видев, со Всеволодом побегоста з двора, людье же высекоша Всеслава ис поруба, в 15 день семтября, и прославиша и среде двора къняжа… Изяслав же бежа в Ляхы… Бог же показа силу крестную на показанье земле Русьстей, да не преступають честнаго креста, целовавше его; аще ли преступить кто, то и зде прииметь казнь и на придущемь веце казнь вечную… Всеслав же седе Кыеве месяць 7».
Святло гасне.
VI
Княская палата. За трапезай Усяслаў, Глеб, Даніла і некалькі вояў. Сярод танцораў і музыкаў «тур», «мядзведзь», «каза», «бусел». У іх карагодзе маладая прыгожая распранутая дзяўчына. Яе дзявоцкую годнасць прыкрываюць бярозавыя галінкі. Дзяўчына прадстаўляе багіню кахання Ладу. Ёй і прысвячаецца язычніцкі танец. Усяслаў паднімае руку. Танец спыняецца. Лада без музыкі працягвае «сольны» танец.
Усяслаў (да Данілы). Тваё слова, слаўны ваявода! Як бы там ні было, а перамога за намі… (Чэрпае кубкам віно з бочачкі і падае Данілу.) Гавары!
Даніла (падняўшыся з лавы). А я ўсё сказаў яшчэ там, на Падоле, і каля двара Брачыслава! (Узнёсла.) За волю! За свабоду! Слава князю Усяславу!
Воі (усе разам). Слава! Слава! Слава!
Даніла. Жыве зямля Полацкая!
Воі (усе разам). Жыве! Жыве! Жыве!
Усяслаў. Верным воям — слава!
Воі і музыкі (усе разам). Слава! Слава! Слава!
Урачыста звоняць званы. Музыкі і танцоры ідуць карагодам вакол Лады, спяваюць:
Па садзе, садзе зялёным, Хадзіла-гуляла маладая княгіня Марфа Усяслаўна. Яна з каменя скочыла на лютага змея; Абвіваецца люты змей Вакол чобата з зелен саф’яну, Вакол панчошкі шаўковай…Уся ўвага да Лады — яна танцуе. Задаволены, узбуджаны і расчулены Усяслаў па чарзе абдымае Данілу, вояў, Глеба. З’яўляецца ўзрушаны Рагвалод-Барыс.
Усяслаў (з папрокам). Мог бы і не пазніцца! Як-ніяк, а залаты пасад абмываем. Хоць і невялікае дзіва, але ж не так часта бывае.
Рагвалод-Барыс. Мы яго злавілі!..
Усяслаў. Каго злавілі?
Рагвалод-Барыс. Зараз пабачыш!.. Стаіць, гад, на каленях перад абразамі і моліцца, бы ў Кіеве нічога і не здарылася!
Усяслаў (вельмі зацікаўлена). Дзе ён?!
Рагвалод-Барыс. Тут, у сенях. Вяшчун пільнуе. (Выбягае ў сені і вяртаецца з Вешчуном. Той трымае канцы вяроўкі, якой звязаны рукі манаха, яго твар схаваны пад капюшонам. Вяшчун у вопратцы воя, пры шчыце і мячы.)
Вяшчун. Пакажыся вялікаму князю кіеўскаму, здраднік паршывы! (Здзірае капюшон з галавы манаха. Перад прысутнымі — ігумен Феадосій.)
Усяслаў (пасля доўгай паўзы). Ну дык што належыць ігумену Феадосію за фарысейства з крыжам на Ршы?.. Поруб?.. Укрыжаванне?..
Рагвалод-Барыс. Адсячэнне галавы ў іх на першым месцы.
Усяслаў. Дык што вы мне яго прывялі?! Калі адсячэнне, дык адсякайце!.. Ці мо ён хоча, каб я сам гэта зрабіў? Дык жа вялікі гонар будзе…
Феадосій. Калі Богу пажадана адсячэнне, я гатовы да адсячэння. Мне губляць няма чаго.
Усяслаў. Адсячэннем ды ўкрыжаваннем няхай у Царградзе і Рыме займаюцца. Мы яго па-нашаму караць будзем: атруту ў віно або з моста ў раку ці да конскага хваста прывяжам, як яны некалі нашага Перуна…
Даніла. Не спяшайся, князь.
Музыкі і танцоры з гікам ідуць у скокі вакол Феадосія. Сярод іншых асабліва стараецца Лада.
Феадосій. Гарэць будзеш, сарамніца, у агні пякельным!..
Даніла (надзвычай нервова). Вон!!! Усе вон!!!
Музыкі, танцоры паспешліва выбягаюць.
(Зусім спакойна.) Не спяшайся, князь. Я расказаць не паспеў. Ігумен Феадосій не толькі мяне і паплечнікаў маіх (ківае на вояў) хаваў у сваім манастыры. Ён яшчэ і Яраславічаў утрымаў, каб яны не забівалі цябе і княжычаў.
Глеб. Слава табе, Божа наш! (Апускаецца на калені і хрысціцца многа разоў, шэпча малітву.)
Усяслаў. Гэта ўжо цікава! (Да Феадосія.) Кары Гасподняй перапалохаўся ці іншы які інтарэс маеш да чарадзея, змея, ваўкалака і пярэваратня?..
Феадосій. Іншы і не малы, прытым даўно і ўсур’ёз…
Усяслаў. Ну, давай выкладвай! Толькі ведай, што здраднікаў я не цярплю, каму б яны ні здрадзілі і да каго б ні перабеглі.
Феадосій (ківае на Вешчуна). Не пры ім жа… З вока на вока гаварыць будзем.
Усяслаў. Вядома. Чысты з нячыстым за адзін стол не сядуць.
Вяшчун выходзіць.
Рагвалод-Барыс. Тады і я выйду!
Усяслаў (катэгарычна). Ваявода і княжычы застануцца!
Усе Воі выходзяць.
(Да ўсіх, хто застаўся.) Сведкамі будзеце, а то мне і не паверыць могуць аб размове душавыратавальнай перад смерцю крывадушніка і княскага ўгодніка.
Феадосій. Духоўнікам князя я быў, за гэта і судзі.
Усяслаў. Не прыспешвай — ва ўсім разбяруся!
Глеб. Але ж сказана ў апостала: «Усякае раздражненне, і лютасць, і гнеў, і крык, і ліхаслоўе з усякаю злосцю хай будуць выдалены з вас; але будзьце адно да аднаго добрыя, спагадлівыя, даруйце адно аднаму, як і Бог у Хрысце дараваў вам!»
Рагвалод-Барыс (абурана). Ён нібы і не гніў у тым порубе?! Ад такой несправядлівасці можа пагаснуць сонца! Князь, кожны павінен атрымаць сваё! На Ршы ён даў нам па твары, няхай падрыхтуецца да адплаты!
Усяслаў. Памаўчыце, княжычы, пакуль князь гаворыць!
Даніла. Князь, пакуль ёсць час, рабі дабро.
Усяслаў. Не зразумеў!
Даніла. Не палохай добрасумленнага і мужнага чалавека — ён разам з іншымі на смерць ішоў, каб кіянаў падняць і цябе з княжычамі вызваліць. А я з ім яшчэ і чару не ўзяў за здароўе тваё. Не пярэч, княжа, і сабе зачэрпні!
Усяслаў чэрпае дзве кварты віна і падае Данілу і Феадосію. Сам бярэ трэцюю.
Феадосій. Будзь здароў, князь Усяслаў! Будзьце здаровы, княжычы! Няхай Гасподзь беражэ зямлю Полацкую і яе насяленцаў! (Хрысціцца і адпівае віна.)
Даніла выпівае да дна, Усяслаў ставіць сваю кварту на стол, не прыгубіўшы.
Усяслаў. Адпіўшы з чары за маё здароўе і зямлю Полацкую, ты, ойча, яшчэ раз здрадзіў Яраславічам.
Феадосій. Адступіўшы ад клятвы на крыжы, Яраславічы здрадзілі Ісусу Хрысту. Мая павага да іх ахвяр нявінных не можа ставіцца мне ў папрок. I ты, князь, дарэмна замысляеш ліхое ў сэрцы сваім. Свет даўно ўкрыжаваны, і мы для свету…
Усяслаў (перапыняе). Маё сэрца скамянела ў порубе. Яго не крануць ні твае просьбы, ні твае клятвы.
Феадосій. Я ні з кім не раіўся і нікому не кляўся, прымаючы тваю пакутную праўду. Яна прывяла ваяводу Данілу да мяне ў манастыр, а мяне на веча кіян. Бо сказана: мы нямоцныя супраць праўды, а моцныя за праўду.
Даніла. Не падтрымай нас кіяне, і нам, і табе, княжа, была б смерць наглая і здрадная. Слова ігумена на Падоле было вырашальным.
Усяслаў. Такім чынам, вы ўжо абодва супраць мяне.
Даніла. З табой не толькі мы, а ўвесь Кіеў.
Феадосій. I таму я не збіраюся пустасловіць у твой зорны час. Я хачу, каб з табою, князь Усяслаў, была ўся Русь Кіеўская.
Усяслаў. Ці не наважыўся ты, ігумен, стаць маім духоўнікам і праз мяне кіраваць усёй Руссю Кіеўскай? Дык у мяне нават Вяшчун ведае сваё месца.
Феадосій. Мне сумна, князь, што ты не верыш мне нават пры такім сведку, як ваявода Даніла.
Усяслаў. Калі Яраславічы залівалі Полаччыну крывёй, бурылі і палілі яе гарады і вёскі, а жанчын і дзяцей бралі на шчыт, каб прадаць сарацынам, ты, ігумен Феадосій, служыў ім верай і праўдай.
Феадосій. Я служыў не Яраславічам, а Богу.
Усяслаў. Розныя ў нас багі. I я дзіўлюся, чаму цябе не засмучае тое, што на мне няма крыжа Хрыстова… Хоць яго няма і на хрысціянах Яраславічах.
Феадосій. Яраславічы — адроддзе яхідны. Рабы плоці, паклоннікі блуду, варожасці, свары, зайздрасці, гневу, звады, нянавісці, злобы, п’янства… А хіба ўсё пералічыш. З сэрцаў іх выходзяць толькі ліхія замыслы. Яны не ўмеюць адрозніць знакаў часу. Ты, князь Усяслаў, гэта ўмееш. Можа, з таго людзі і завуць цябе вешчай душой.
Усяслаў. Яны завуць мяне яшчэ і Чарадзеем.
Феадосій. I дзякуй Богу, калі гэта на карысць падданых. Толькі добры чалавек з добрай скарбніцы выносіць добрае, а ліхі чалавек з ліхой скарбніцы выносіць ліхое. Русь — багатая і святая скарбніца славянскіх плямёнаў. Вазьмі яе пад сваю моцную ахову. Дай ёй справядлівы, мірны шлях. Крывёю ж сплываюць народы ад ліхадзейства ўладарцаў. А якая злавесная хмара насоўваецца з дзікага поля!..
Усяслаў. Ты нібы карануеш мяне на Кіеўскі залаты стол?
Феадосій. Караную! І Бог мяне пачуе, бо ён бачыў тваю справядлівасць і твае пакуты. Прадчуваю я і твае сумневы, бо неспадзева ўзнесла цябе так высока, а адтуль далёка бачыцца.
Даніла. Судзі мяне, княжа, як хочаш, але я на яго баку.
Усяслаў. Судзіць не буду, але скажу: вы абодва не ўлічылі, што я пакуль іншых багоў вернік і вельмі сумняваюся, што спадабаюся новаму богу і яго статку.
Даніла (вельмі непасрэдна). Дзеля такой вялікай справы можна і новую веру прыняць. Сам чуў, якімі праведнікамі былі тыя ж Яраславічы. I наогул, пры чым тут багі, калі ўлада ў тваіх руках! Тым больш што яна звалілася табе з неба. Хто ведае, чые багі яе адтуль скінулі.
Усяслаў. Малайчына, ваявода!.. Вось што значыць пасябраваць з папом…
Даніла. Даруй, княжа, але ж сапраўды — як можа кіраваць усёй Руссю князь старой веры? Суседзі засмяюць.
Рагвалод-Барыс. О неба! Як ты не абрынешся на грэшную зямлю.
Усяслаў. А мо табе, ваявода, сапраўды перайсці ў папы — будзеш у мяне духоўнікам і дарадцам?! (Смяецца.)
Даніла. Акрамя смеху, я б табе і сёння параіў: бяры ўсё пад сваю руку, а там будзе відаць…
Усяслаў. Дзіўлюся, як ты толькі такі хітры на Нямізе ў палон трапіў.
Даніла. Каб не трапіў я, то трапіў бы ты.
Усяслаў. Як бачыш, я сам сябе паланіў і сыноў пад меч падвёў.
Даніла. Дзякуй Богу, цяпер з сынамі ў Кіеве сядзеш. Не век жа Яраславічам красавацца!
Усяслаў. Некалі мой бацька, князь Брачыслаў, разам з Яраславам Мудрым аберуч кіравалі Руссю, і ўсім вядома, што з гэтай мудрасці атрымалася. Не выпадае мне з Ізяславам, Святаславам ды Усеваладам у восем рук адной дзяржавай кіраваць. Полацк мяне зачакаўся. Званы Сафіі клічуць. Вярнуся і яго мацаваць буду, каб ні адзін сабака да мяжы зямлі маёй наблізіцца не адважыўся б за тры дні язды.
Феадосій. Чыстыя сэрцам Бога ўбачаць.
Усяслаў. Пажывём, памяркуем, а там мо і ўбачымся. Там відаць будзе, як Даніла кажа. А цябе, ойча, з сабой вазьму, калі ў Кіеве заставацца баішся. У Сафіі ў мяне служыць будзеш…
Феадосій. Госпадзі Божа мой, ці ж пра мяне ў нас гаворка сёння?! У хуткім часе Ізяслаў да Кіева ляхаў прывядзе! А калі, не дай Божа, зноў полаўцы?
Усяслаў. Ляхаў дачакаюся і паб’ю. А Кіеў Рурыкавічам-Яраславічам пакіну. Пакуль яны будуць грызціся за залаты прастол, я Полацк умацую. Дарэчы, калі б Рагвалодавічы менш пра Кіеў думалі, а больш пра сваю дзяржаву клапаціліся, мне не давялося б у кіеўскім порубе сядзець, а табе ратаваць мяне.
Феадосій (апускаецца на калені). Княжа любасны, не сячы з-за пляча! Сем разоў адмерай… Першая ж магчымасць за стагоддзі з’яднаць народы, замірыць плямёны, утаймаваць князёў-разбойнікаў, прынесці мір і паразуменне. Хіба не цячэ ў жылах тваіх кроў Рурыка і Рагвалода?! Сам сядзеш у Кіеве, а над дзясніцаю тваёй Полацк, Ноўгарад, Смаленск, Чарнігаў, Тмутаракань, не кажучы пра іншае! I полаўцы пацішэюць…
Усяслаў (у тон Феадосію). Адзін князь, адзін Бог, адна дзяржава…
Феадосій (ускокваючы з падлогі). Святыя словы, князь! Святыя словы!..
Усяслаў. Ты мне падабаешся, ойча…
Феадосій. Дык і я ж цябе ратаваў не за прыгожыя вочы…
Усяслаў. Вось за гэта дзякуй! (Да Данілы і княжычаў.) Вып’ем за здароўе ігумена Феадосія! Святы чалавек, хоць і хітры…
Усе выпіваюць.
Феадосій (закусваючы). Я не хітры — час ліхі.
Усяслаў. А я мудры — таму і збягу ў родны Полацк.
Феадосій. Я ўратаваў цябе, князь Усяслаў, а ты мяне Яраславічам на смерць аддаеш. Ізяслаў вынішчыць кіянаў, што вызвалілі цябе і княжычаў. Выходзіць, ты і ім здраджваеш…
Усяслаў. Уратаваўшы мяне, і ты і кіяне ўратавалі княства Полацкае. Я не магу яму здрадзіць.
Феадосій. Божа праведны, я здрадзіў не толькі Кіеву, але і самому сабе. А ты, княжа, сапраўды і разумны, і мудры.
Усяслаў (з усмешкай). Я яшчэ і хітры, як ты. (Вельмі сур’ёзна.) Бог табе суддзя, ойча. Будзем спадзявацца, што суд Яго будзе не надта строгі. Бог — справядлівы, а ты — сумленны. I хочаш шчасця і міру ўсёй Русі, мае ж памкненні больш сціплыя. Я хачу міру, спакою і шчасця сваёй зямлі Крыўскай. Яна можа гэтага дамагчыся, калі будзе з’яднанай, моцнай і ад Кіева незалежнай. А што да ўсёй вялікай Русі, то разлады і міжусобіцы Рурыкавічаў усё роўна прывядуць яе да заняпаду, а мо і да смерці. Не ўсё вялікае разумна і зусім не вечна… (Нечакана для прысутных.) А калі ляхаў паб’ю, то, можа, і тут застануся-затрымаюся. На ўсё воля Божая, як ты кажаш. А зараз, шаноўны ойча, адпускаю цябе і пад сваю ахову бяру. Адпачні і за мяне памаліся. Ты да Бога бліжэй за ўсіх. Ён цябе пачуе…
Феадосій (абнадзеена і ўзрадавана). Мілата вам і мір ад Бога, Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста. (Хрысціцца, кланяецца і выходзіць.)
Даніла (разгублена). Ты, княжа, гэта сапраўды… застанешся ў Кіеве ці жартам?..
Усяслаў. Усур’ёз і ў навуку табе і княжычам… Яраславічы нас ненавідзяць, баяры-хрысціяне не падтрымаюць, сваёй дружыны мы не маем, спадзявацца на кіеўскую чэрнь падстаў нямнога. За каго і дзеля каго ваяваць супраць людзей?! Збяжым у Полацк, і абавязкова! А калі — падумаем…
Глеб дэманстратыўна выходзіць. Сцэна паволі зацямняецца. Асвятляецца Летапісец.
Летапісец. «В лето 6577 (1069). Поиде Изяслав с Болеславомь на Всеслава; Всеслав жа поиде противу. И приде Белугороду Всеслав, и бывши нощи, утаивъся кыян, бежа из Белагорода Полотьску. Заутра же видевше людье князя бежавша, възвратишася Кыеву, и створиша вече, и послашася к Святославу и к Всеволоду, глаголюще: «Мы уже зло створили есмы, князя своего прогнавше, а се ведеть на ны Лядьскую землю, а поидета в град отца своего…»
VII
Усяслаў у цяжкім роздуме. Думы яго выклікаюць прывіды прашчураў: то Рагнеды, то Рагвалода, то Iзяслава, то Брачыслава. Вяшчун са сваім нязменным посахам, у белым адзенні, перахопленым шырокім чырвоным поясам, стаіць воддаль і ўважліва сочыць за Усяславам.
Усяслаў (сам сабе). Вось я і на волі…
Рагвалод (з папрокам). Вольны не толькі ад чужога княства Кіеўскага, але і ад свайго Полацкага…
Iзяслаў. А мог сядзець на залатым Кіеўскім стале, маючы пад рукою і княства Полацкае, і княства Наўгародскае…
Рагнеда. Перамога над Рурыкавічамі звалілася з неба. А князь-баязлівец не нагнуўся, каб яе падняць…
Брачыслаў. Я не спяшаўся б абвінавачваць князя… Сам пасядзеў некалі на тым клятым стале.
Усяслаў. Залаты стол — не гнілы поруб. Вы жылі ў свой час, я жыву ў свой. I розум у мяне свой, хоць і да вашага я стаўлюся з павагаю. I вы не спяшайцеся ставіць крыж на мне і спадчыне вашай — княстве Полацкім.
Я ўсё прайшоў — ад перамогі да паразы, ад узлёту да падзення, ад велічы да прыніжэння, ад міру да вайны і ад вайны да міру. Пры ўсім тым я быў верны сваёй Бацькаўшчыне — зямлі Крыўскай. За яе веліч і свабоду я і змагаюся ўсё жыццё.
Усе прывіды знікаюць.
Вяшчун. Мо і на гэты раз неба абароніць цябе, князь Усяслаў. Але ж зноў з нечага трэба пачынаць…
Усяслаў. Я пачынаю не з пустога. Меч Рагвалода пры мне, сыны жывыя, святая Сафія на сваім месцы, капішчы старых багоў нікуды не пераехалі, і агні памяці спрадвечнай, дзякаваць небу, яшчэ не пагаслі. (Пасля паўзы.) Водзь — племя маці маёй, — як і заўсёды, варагуе з Ноўгарадам. Узначалю іх дружыну супраць паўночнай сталіцы Яраславічаў, а палачаны тым часам турнуць чужога князя Святаполка або ад душы накормяць атрутаю, як накармілі брата яго Мсціслава. Вазьму Ноўгарад — лічы, і Полацк свабодны. Не вазьму — дык прымушу адных ад Кіева бараніцца. Наўгародцы ненавідзяць завазнога князя Глеба — адроддзе Святаслава, як палачаны ненавідзяць князя Святаполка — адроддзе Ізяслава. Улічым і тое, што Ізяслаў, Усевалад і Святаслаў за залаты стол перагрызліся ўжо, як сабакі шалёныя. У бойцы іх паміж сабою я разам з Ноўгарадам стану на бок мацнейшага. Пры падтрымцы караля ляхаў сёння мацнейшы Ізяслаў…
Вяшчун. Князь, табе не трэба вяшчун-прадказальнік — сам далёка бачыш.
Усяслаў. Далёка-недалёка, а тое, што народ называе князя Усяслава вешчай душой, няхай на яго ж карысць і будзе. Дарэчы, у князя кіеўскага Ізяслава ўнучка нарадзілася ад сына Яраполка. Яе мы і заручым з маім Глебам. Мяркую я, што Святаслаў Яраславіч не палезе на Полацк, бо барацьба яго са мною толькі б аблегчыла вяртанне Ізяслава з выгнання.
Вяшчун. Не ў Кіеве, а ў Чарнігаве ды Смаленску бачу я смяртэльную небяспеку Полацку. На многія гады лютым ворагам табе стане сын Усевалада князь Манамах. Здаецца мне, менавіта ён з’яднае супраць княства нашага не толькі княствы паўднёвыя, але і прывядзе з сабою цьмы палавецкія. Не бачу, ці ўстаім мы…
Усяслаў. Цікава! У вешчага князя сляпы вяшчун.
Вяшчун. Хмары чорныя ахінаюць Полаччыну, таму і не бачу, што за імі. А покуль яны не закрылі зорак і месяца, чую голас Дажбога аб знаках жахлівых. Павісне над Полацкам круг найвялікі. I засуха ўсё спаліць. Гарэць будуць і зямля, і лясы, і балоты. I чумазлаяў з дзікага поля раць наваліцца. А ноччу д’яблы на нябачных конях будуць гойсаць і паражаць людзей язваю смяртальнаю. I жывыя не будуць паспяваць рабіць дамавіны мёртвым.
Усяслаў. Бедныя вешчуны! Як вы толькі жывяце пад такімі страхамі?
Вяшчун. Даруй, княжа, але гэта яшчэ не ўсё.
Усяслаў. Ды куды ўжо больш?!
Вяшчун. А праз дзесяць гадоў над Полацкам успыхне зарава з усіх чатырох бакоў. I стаяць будзе тры дні. I будзе відна, як ад поўнага месяца. А днём агародзіцца сонца трыма дугамі. I будуць іншыя дугі хрыбтамі адна да другой. (Разгублена.) Толькі не ведаю, да дабра тое будзе ці да ліха.
Усяслаў (стомлена). Старэеш ты, Вяшчун, а мне дакладныя прадбачанні трэба. Мару аб прышласці…
Вяшчун. На жаль, розум наш не далёка прасякае ў будучыню. А Доля — багіня зменлівая… Адно бачу: пасля цябе над князямі полацкімі павісне дух ваяўнічасці і невялікай удачы. За княскай мітуснёй людзі не ўбачаць асобы, здольнай павесці іх за сабой, забяспечыць парадак і спакой на зямлі. I ўсё ж народзяцца волаты духу калена Рагвалодава і пачнуць вялікае на зямлі Крыўскай у той самы час, калі ўладарцы жыццяў чалавечых будуць забіваць адзін аднаго, выпальваць адзін другому вочы, атручваць, гнаіць у порубах, вынішчаць суседзяў, гандляваць людзьмі, лютаваць над сваімі і хаўрусіцца з чужынцамі, заліваць зямлю крывёю і пладзіць сірот.
А цяпер, князь, заглянём недалёка… Я пакажу табе тых, хто варты тваёй увагі і свайго часу.
Сцэна зацямняецца.
Эпілог
На сцэне ва ўсім белым Еўфрасіння Полацкая і Кірыла Тураўскі. Усяслаў назірае за імі.
Еўфрасіння. Да труны Гасподняй пайду, брат мой Кірыла. Развітацца з табой завітала…
Кірыла (пасля доўгай паўзы). Блаславі Гасподзь… але ці не паспяшалася, матухна Еўфрасіння?
Еўфрасіння. Туды ніколі не рана, а наперадзе ў нас вечнасць… Калі жывою вярнуся, перакажу табе, што ў свеце чула, што ў далёкіх краях бачыла, з якімі плямёнамі-народамі пазнаёмілася, што ад іх даведалася, што ім пра нас распавяла. Многія пра край наш блаславенны, відаць, і не чулі… Кніг іхніх прывязу і сваімі пахвалюся. Спадзяюся, што пісьменным з пісьменнымі не цяжка будзе паразумецца. Ну, а калі не вярнуся, памаліся, святы ойча, за Еўфрасінню Полацкую… Ты праведнік. Твая малітва да Бога дойдзе.
Кірыла. Памалюся, матухна, памалюся! Толькі як жа Полацк і дзяржава Рагвалодавічаў без Еўфрасінні?!
Еўфрасіння. Пакідаю іх у працы спорнай і славе ратнай. А найперш у справе кніжнай, светлай, цемрапераможнай. Я ўсё больш пераконваюся, мо толькі яна і здольная вывесці народ наш упоравень з тымі, што воляю боскай далёка наперадзе нас…
Кірыла. I кніг, і нас яшчэ так мала, а цемры і дурноты так многа… I нават сярод тых, хто іншымі правіць!
Еўфрасіння. Тады парадуемся хоць таму, што няма ў свеце сілы, мацнейшай за слова праўдзівае. А што да цемнаты і дурноты ўладу маючых, то не на іх свет трымаецца. Гасподзь Бог пасылаў і, будзем спадзявацца, пашле яшчэ народу нашаму столькі разумнікаў, колькі ён будзе заслугоўваць. (Узнёсла.) Ці ж не мелі мы хрысціянку-кніжніцу полацкую Рагнеду Рагвалодаўну, якая, і гвалтоўна паланёная, здолела паўплываць на князя-паганца прыняць веру Хрыстову і Русь хрысціць. А сын Рагнеды кніжнік Ізяслаў! А ўнук яе князь Брачыслаў! А дзед мой, знакаміты князь полацкі, празваны ў народзе Усяславам Чарадзеем за розум светлы і подзвігі неўміручыя ва ўмацаванні дзяржавы Полацкай. Дзяржавы, незалежнай ні ад Кіева, ні ад Ноўгарада, ні ад каго іншага! Ці ж не ён засланіў дарогу на Нямізе суседнім князям-рабаўнікам? Ці ж не ён збудаваў трэцюю Сафію, чым і падкрэсліў роўнасць дзяржавы Полацкай з дзяржавамі Кіеўскай і Наўгародскай.
Кірыла. Я б хацеў, каб асветніца Еўфрасіння Полацкая побач з імёнамі Усяслава Чарадзея і іншых годных паставіла б і божай міласцю майстра Лазара Богшу, што стварыў боскі цуд — Святы Крыж — і пісьмёны на яго паклаў запаветныя.
Еўфрасіння. Так! Так, брат мой! I пакуль гэты цуд Гасподні люд наш будзе берагчы, як сваю ўласную душу, яму будуць спадарожнічаць святло, розум, воля і шчасце. Ён устаіць ад хцівых находнікаў і набежнікаў з усіх чатырох бакоў свету.
Кірыла (пасля паўзы). Непакояць мяне сёння крывавая калатнеча паміж народамі, смута і разбой у памежных княствах. Роздум не дае спакою ні ўдзень, ні ўночы. Цемра правіць светам… Будучыню бачу жахлівую.
Еўфрасіння. Прарокамі не нараджаюцца. Дай табе Божа ім стаць, каб перасцерагчы людзей, калі не ў вялікім, то хоць бы ў тым, што па сілах тваіх… (Нечакана.) Вось ты, ойча, аб народах-братах… А браты гэтыя ой якія не адзінакія!..
Кірыла. А я хацеў бы пабачыць іх падобна рамонку ў пагожы дзень. Вакол сярэдзінкі-сонейка ў суладдзі белыя пялёсткі. Усе роўныя, усе бялюткія і чысцюткія, як у марах, так і ў справах-паводзінах…
Еўфрасіння. Прыгожа… У марах, у мроях… А ў сапраўднасці ёсць сярод іх і такія, што спяць і бачаць, каб узвысіцца над іншымі, каб усіх не столькі аб’яднаць, колькі прыдушыць-падначаліць і на свой капыл усё ў іх жыцці перавярнуць-перайначыць: і мову, і песні, і звычаі, і ўцехі. Толькі на нашай памяці колькі чырванеў ад крыві пялёстак наш белы?!
Кірыла. Бел-чырвоны колер — колер Хрыста. Відаць, ім Усявышні нас і выпрабоўвае?
Еўфрасіння. Яго тут воля. А наш абавязак сціплы, чалавечы і святы: найлепшым чынам пакарыстацца Божымі запаветамі і несці свой крыж святла, пісьменства, кніжнасці, мудрасці і ўсяго добрага, чаго дасягнулі людзі ў бліжніх і дальніх землях. Гэта мо адзіны паратунак ад памкненняў да ўціску слабых — моцнымі, бедных — багатымі, памяркоўных — жорсткімі. Будзем жа прасіць Госпада на ўсе часы абараніць зямельку нашу і ад суседняй хітрасці-хцівасці і ад сваёй празмернай прастаты-даверлівасці, а галоўнае — ад уладарцаў, схільных да здрады па недасведчанасці ці наўмысна, бо хіба вінаваты ў слепаце плямёны і народы, калі сляпыя павадыры вядуць іх па ўскрайку прорвы…
Кірыла. Князя Усяслава ворагі яго ў поруб кінулі, каб згнаіць жывым. Я ж сам сябе пасадзіў у стоўп. У адзіноце і пакутах шукаў выйсця з зачараванага кола міжусобіц, у якія загналі сябе ўладарцы багаццяў і чужых жыццяў. Там і скончыў працу сваю шматгадовую. Уславіў подзвіг, асудзіў самалюбства, карыслівасць і здраду, паспрабаваў хоць у думках вярнуць суайчыннікаў нашых да эпохі мудрага Усяслава. Можа, тое, што было на яго і нашым вяку, хоць неяк папярэдзіць тое, што мусіць быць. (Урывак са «Слова аб палку Ігаравым» чытае ўрачыста, узнёсла.)
Журба па Рускай зямлі разлілася разводдзем, Ды пацякла ненасытная жальба ў народзе. А на сябе самі князі загубства кавалі, А тут паганыя самі адны не чакалі, Панаваліўшысь на Рускую землю з пабедай, Дань вымагалі па [дзеўчыне] з двара даўным следам… «Яраславе і ўнукі вы ўсе Усяслава! Апусціце ўжо сцягі свае, Пахавайце мячы пашчарбаны, бо слава Ужо дзедава вас не спаўе! Вы бо сваркай сваёй напусцілі Скрозь паганых па Рускай зямлі, Па надзеле Ўсяслава, з чаго і насіллі Ад зямлі Палавецкай пайшлі». У сёмы Траянавы век Уздумаў Усяслаў варажыць Аб мілай дзяўчыне сабе, Што з славай яго заручыць. Пусціўшыся ў хітрыкі, ён На борздага ўсеўся каня I скочыў, памчаўся чым свет Да Кіева-грода, да дня. I кіеўскі дзідаю там Пасад дакрануў залаты; Ад іх скочыў зверам лютым З Белгорада ў поўнач; тады Ахутаўся сіняю мглой, А раннем, узняўшысь да зор, Навограду браму лязом Сякераю насцеж адпёр. Разбіў Яраслававу там Прыдбаную славу мячом I скочыў праз поле і лог К Нямізе з Дудутак ваўком. На Нямізе снапы сцелюць Галавамі, А малоцяць жа стальнымі Іх цапамі. На таку жыццё кладзецца Неспадзейна, I душу ад цела веюць Безнадзейна. Берагі ў крыві Нямігі Па калені; Не дабро на іх пасеяў Сейбіт жменяй. А былі яны гусценька Ў процьмах вузкіх Там засеяны касцямі Сыноў рускіх. Усяслаў-князь людзям суд судзіў, Гарадамі князёў надзяляў, А сам поначы, свету на здзіў, Ваўкалакам ці воўкам гуляў, Ён бо з Кіева да петухоў Горад Тмутаракань дасцігаў I вялікаму Хорсу без слоў Воўкам шлях борзда перабягаў. Таму ў Полацку рана званы Пазванілі ў Сафеі святой Да завутрані, — ён жа праз сны Ужо ў Кіеве звон чуе той. Хоць і вешчая, кажуць, душа У дзёрзкім целе ягоным была, Але часта бяды без нажа Нацярпеўся, што доля дала.Сцэна паволі зацямняецца. Адзін за адным знікаюць прашчуры і нашчадкі Усяслава. У поўнай цемры асвятляецца Летапісец.
Летапісец. «В лето 6609 (1101). Преставися Всеслав, полоцкий князь, месяца априля в 14 день, в 9 час дне, в среду. В то же лето заратися Ярослав Ярополчичь Берестьи и иде на нь Святополк и заста и в граде, и ем и, и окова, и приведе и Кыеву… И прислаша половци [по]слы от всех князий ко всей братьи, просяще мира. И реша им русскыи князи: «Да аще хощете мира, да совокупимся у Сакова». И послаша по половце, и сняшася у Сакова, и створиша мир с половци, и пояша тали межи собою, месяца семтября в 15 день, и разидошася разно».
Паволі гасне святло.
Гучыць голас:
З прадоння Мінулых гадоў Узнікаюць падзеі, З падзеяў — людзі. I, думкай адлушчаныя, Знікаюць.1996
Комментарии к книге «Меч Рагвалода», Александр Леонтьевич Петрашкевич
Всего 0 комментариев