«Podmuchy Wiatru»

When The Wind Blows

Przekład: Tomasz Wilusz

– Proszą, niech ktoś mi pomoże! Czy ktoś mnie słyszy? Pomocy, błagam!

Max nie przestawała krzyczeć, mimo że zaczynały ją boleć płuca i gardło. Jedenastoletnia dziewczynka biegła co sił w nogach, byle dalej od znienawidzonej, okropnej „Szkoły”. Była silna, ale coraz bardziej zmęczona. Jej długie jasne włosy, rozwiane wiatrem, wyglądały niczym piękny jedwabny szal. Wydawała się ładna, mimo ciemnych, sinych kręgów pod oczami.

Wiedziała, że ci ludzie chcą ją zabić. Słyszała, jak przedzierają się przez chaszcze za jej plecami.

Obejrzała się gwałtownie przez prawe ramię, aż zabolała ją szyja. Przed oczami Max zamajaczył obraz Matthew, jej braciszka. Gdzie on jest? Rozstali się pod samą „Szkołą”, gdy z krzykiem rzucili się do biegu w różnych kierunkach.

Max bała się, że Matthew już nie żyje. Wujek Thomas pewnie go załatwił. Thomas zdradził ich obydwoje; było to dla niej tak bolesne, że nie mogła o tym myśleć.

Łzy płynęły po jej policzkach. Łowcy zbliżali się, słyszała ich ciężkie, szybkie kroki.

Pulsująca, pomarańczowoczerwona kula słoneczna chowała się za horyzont. Wkrótce zapadną nieprzeniknione ciemności i na przedgórzu Gór Skalistych zrobi się potwornie zimno. Max miała na sobie tylko prostą sukienkę z białej bawełny, bez rękawów i baletki na cienkiej podeszwie.

Szybciej, popędzała samą siebie, mimo zmęczenia. Na pewno możesz biec szybciej. Na pewno.

Kręta ścieżka zwężała się, omijając szerokim łukiem dużą, porośniętą mchem skałę. Max bez namysłu przedarła się przez gęstą plątaninę gałęzi i krzewów.

Nagle zatrzymała się. Dalej już nie mogła pójść.

Nad zaroślami wznosiło się ogrodzenie, wysokie na co najmniej trzy metry. Górą biegły trzy rzędy pozwijanego drutu kolczastego.

Metalowa tabliczka ostrzegała: UWAGA! OGRODZENIE POD NAPIĘCIEM.

Max skuliła się i objęła rękami kolana. Oddychała ciężko, chrapliwie, starając się powstrzymać łzy.

Łowcy byli już bardzo blisko. Słyszała, wyczuwała ich.

Wiedziała, co musi zrobić, ale na samą myśl o tym ogarniał ją paraliżujący strach. To było zakazane; nie wolno jej nawet o tym myśleć.

– Niech ktoś mi pomoże!

Ale w pobliżu nie znalazł się nikt, kto mógłby jej pomóc – nikt, oprócz niej samej.