«Działa Bagdadu»

Gerard de Villiers Działa Bagdadu

— To on. Zostaw nas samych.

Sądząc po głosie, Tarik Hamadi był podniecony jak uczniak wobec obiektu swych westchnień. W promiennym uśmiechu wyszczerzył białe zęby, kontrastujące z czernią sztywnych, starannie przyciętych wąsów. Silny zarost już w godzinę po goleniu pojawiał się znów na policzkach. Gęste krótkie włosy, niskie czoło, surowe i grube rysy, zimne oczy, w których czaił się wyraz okrucieństwa, budziły w otoczeniu podziw i lęk.

Jego rozmówca był do niego podobny, ale młodszy i subtelniejszy. Wstał żywo i przeszedł przez dużą, okrągłą izbę o kamiennych ścianach — niegdyś salę konferencyjną Adolfa Hitlera. „Orle gniazdo” było ulubioną rezydencją Fuhrera. Wzniesiono ją na szczycie Kehisteinu w Alpach bawarskich, tuż przy granicy z Austrią, po wojnie — przemieniono w herbaciarnię, która gościła setki turystów dziennie. Nęcił ich tyleż wspaniały pejzaż, co niezdrowa ciekawość. Dziesiątki Amerykanów i Niemców wykupowały pamiątki i podziwiały obszerną izbę o ścianach z szarego granitu i majestatyczny kominek z czerwonego marmuru, ofiarowany przez Mussoliniego. Nie zmieniono tu nic od 1945 roku. Za oknem rozciągała się wspaniała panorama bawarskiego Obersalzburgu. „Orlego gniazda” nie dosięgły nigdy bomby ani kule aliantów. Zmieniali się tylko mieszkańcy. Za dwadzieścia cztery marki turyści mogli dojechać tu z położonego osiemset metrów niżej Intereck i na sześcioipółkilometrowej trasie podziwiać niezwykły krajobraz, nim skosztowali piwa lub gulaszu a la Kehlstein Haus. Autobus zatrzymywał się na wprost tunelu z surowego marmuru. Ostatnie sto dwadzieścia cztery metry można było przebyć windą, co odważniejsi turyści wybierali stromą ścieżkę, tu i ówdzie pokrytą jeszcze śniegiem.

Hamadi skinął na niskiego człowieka ze skórzaną teczką, który zatrzymał się niepewnie na wiodących z jadalni do okrągłej sali schodach. Był to również Arab o wydatnym nosie i szpakowatych włosach. Zauważył Hamadiego i ruszył w jego stronę. Mężczyźni przywitali się. — Farid! Już się niepokoiłem. Wszystko w porządku?

Farid Badr z westchnieniem opadł na krzesło.

— Tak, ale ta wysokość! Mam zawroty głowy! W autobusie czułem się jak w helikopterze. Umieram z głodu. Tarik Hamadi wstał.

— Chodź, zarezerwowałem stolik. Tu nie podają posiłków.

Mężczyźni przeszli do małej, kwadratowej salki „Scharitzkehstube” — sali Ewy Braun, bardziej intymnej dzięki sosnowej boazerii. Było tu prawie pusto. Siedli przy oknie, z którego rozpościerał się widok na ośnieżone pasmo z Górą Watzmanna. U kelnerki w stroju bawarskim zamówili sznycel po wiedeńsku, gulasz i strudel z jabłkami. Turyści ściągali tu nie dla kuchni, ale dla wciąż obecnego demona nazizmu. Trudno sobie wyobrazić, że urocza bawarska tawerna służyła kiedyś Hitlerowi za salę konferencyjną.

— Masz to? niecierpliwie zapytał Hamadi. Farid Badr skinął głową.

— Pokaż!

— Tu?

— Sami turyści — wzruszył ramionami Hamadi. — Jesteś pewien, że nikt cię nie śledził?

— W Monachium zrobiłem wszystko, żeby tego uniknąć.

— A wcześniej?

— Nie zauważyłem nic niepokojącego.

Pod natarczywym spojrzeniem Hamadiego Badr wyjął z teczki plastikową torebkę z małym, czerwonym cylindrem, nie wiele większym od szpuli z filmem 24x36 mm. Wystawał z niego czarny kabel złożony co najmniej z dziesięciu cieniutkich przewodów. Hamadi ujął przedmiot ostrożnie, jakby chodziło o klejnot. Potem aż nadto serdecznie uściskał ramię Badra.

— Brawo! A reszta? Ile ich jest?

— Czterdzieści. Dotrą ustaloną drogą.

Hamadi obracał w grubych palcach dziwne urządzenie, nie mogąc zdobyć się na wsadzenie go do torebki. — Więc to jest krytron? Dlaczego właściwie nie potrafimy sami tego zrobić?

Farid Badr, który znał się trochę na technice, uśmiechnął się pobłażliwie.

— Anglicy też nie potrafią. Te zostały wykonane w Wellesley, w Massachusetts. Ten niepozorny aparacik wymaga doskonałej technologii. Do wywołania reakcji nuklearnej potrzebna jest dawka energii inicjalnej. Otrzymuje się ją dzięki klasycznemu ładunkowi wybuchowemu wzbudzającemu pluton. Krytron wywołuje wybuch, dając impuls elektryczny wysokiego napięcia. W tysięcznym ułamku sekundy. Produkują go tylko cztery kraje: USA, Francja, Chiny i Izrael.

— Jak go zdobyłeś? — zapytał z uwielbieniem Hamadi. Badr wziął od niego krytron i schował do torebki. — Krytronu używa się także w technologii laserowej i w poszukiwaniach ropy naftowej. Musiałem stworzyć odpowiednie pozory, aby stać się nie budzącym podejrzeń kupcem. Kelnerka podała sznycle i gulasz. Hamadi jadł z apetytem.

— To fantastyczne — powiedział półgłosem. Plan „Osirak” ujrzy wreszcie światło dzienne.

Tylko kilku najbliższych współpracowników Saddama Husseina wiedziało, czego dotyczy plan „Osirak”. Oczywiście było powszechnie wiadomo, że Irak od lat dążył do uruchomienia produkcji broni nuklearnej, chcąc pokonać śmiertelnego wroga — Izrael. Już w 1981 roku lotnictwo izraelskie zniszczyło „doświadczalny” reaktor w Tammuzie, nadal jednak prowadzono potajemne prace. Hamadi jadł pospiesznie. Skończył na długo przed Badrem, pochylił się ku niemu i szepnął:

— Chińczycy dostarczyli nam niezbędne do wydzielenia izotopu wirówki. Już funkcjonują. Mając krytron będziemy mogli zmontować i wypróbować pierwszy pocisk nuklearny. — Gdzie? — nie zdołał opanować ciekawości Farid Badr.

— To jeszcze tajemnica. W Mauretanii. Potrzebują pieniędzy, w Afryce za pieniądze załatwi się więc wszystko. To pozwoli nam sprawdzić i poprawić co trzeba przed wprowadzeniem w użycie.

— Zamierzacie wyposażyć tak rakiety „El Abbas”?

— Nie — zasępił się Irakijczyk. — Z trzech przyczyn. Po pierwsze, „El Abbas” nie jest w stanie unieść wystarczającego ładunku. Po drugie, jest mało precyzyjna. I wreszcie — te syjonistyczne świnie mają system obrony rakietowej zdolny zatrzymać nasze pociski.

— Co zamierzacie więc zrobić? Wasze bombowce też są kiepskie.

Irakijczyk rozejrzał się po pustej sali, jakby w obawie przed szpiegiem, i jeszcze bardziej zniżył głos:

— Właściwie rozwiązaliśmy już ten problem dzięki pewnemu genialnemu specjaliście. Pracuje dla nas od lat. Słyszałeś może o Georgesie Bearze?

— Nie.

— Może się spotkacie. Teraz jest w Wiedniu. Będę się z nim widział. Skonstruował gigantyczne działo. — Działo?

Hamadi wyszczerzył zęby w okrutnym uśmiechu.

— Tak, ale to nie jest zwykłe działo. Ma lufę długości pięćdziesięciu metrów i jest w stanie wystrzelić jednotonowy pocisk na odległość ponad trzystu kilometrów. — Z ładunkiem jądrowym?

— Tak, albo chemicznym. I syjonistyczny system rakiet „Patriot” nie zdoła ich zatrzymać. Pracujemy nad tym już przeszło rok. Bear zamawiał w całej Europie części do lufy i mechanizm odrzutu. Także w Austrii. Dlatego jest w Wiedniu.

— Macie już wszystko?

— Z pięćdziesięciu dwóch części zgromadziliśmy czterdzieści osiem. Trzy działa są już zmontowane i ukryte przed nalotami syjonistów w podziemnych silosach. — Jesteś pewien, że mu się uda? Może to jakiś stuknięty marzyciel? — ze źle skrywanym sceptycyzmem pytał Badr.

— Nie. Skonstruował już dwa nieco słabsze działa. Jedno, zainstalowane na Barbadosie, wystrzeliło satelitę na wysokość 180 kilometrów. Poza tym zrobił doskonałe szybkostrzelne działo kalibru 155 mm, wykorzystywane podczas wojny z Iranem.

— Chciałbym chociaż jedno zobaczyć w akcji — rozmarzył się Badr.

— Za parę tygodni. Trzeba tylko zmontować nasadę i mechanizm odrzutu. Potem… — zawiesił głos na widok rudego mężczyzny obserwującego salę. Intruz odwrócił się i zniknął w tłumie.

Chmurzyło się i turyści gromadzili się przy windach.

Na tej wysokości pogoda zmienia się gwałtownie. Farid Badr odsunął talerz i uśmiechnął się niepewnie, poruszony obecnością nieznajomego rudzielca.

— Dlaczego spotkaliśmy się właśnie tu? Wlokłem się godzinę samochodem. Mogliśmy umówić się w Monachium, w hotelu „Vierjahrenzeiten”. Wygodniej i dyskretniej. — Specjalnie wybrałem to miejsce. Przed pięćdziesięciu laty Hitler poprzysiągł tu wyniszczenie syjonistów. Nazywał to ostatecznym rozwiązaniem. Nie powiodło mu się w pełni, ale my podejmiemy dzieło. „Osirak”, Insallach, uczyni z Palestyny ich grób, a nasi palestyńscy bracia powrócą wreszcie na zrabowane im ziemie. Hamadi mówił tłumiąc gniew. Badr zdawał sobie sprawę, że nie są to czcze pogróżki. Tak poważny funkcjonariusz służb specjalnych, odpowiedzialny za wszelkie akcje w Europie, podlegał jedynie rozkazom Saddama Husseina i generała Saaduna Chakera. Nawet syn prezydenta nie znał planu „Osirak”.

— Zaryzykujesz zniszczenie Al Ouods? — zaniepokoił się Badr.

Hamadi o mało nie udławił się strudlem.

— Skądże! Muzułmanin, który dopuściłby się takiej zbrodni, byłby przeklęty po wsze czasy. Chcemy zrzucić ładunek jądrowy na Tel Awiw, czterdzieści kilometrów od Al Ouods. Precyzja dział Beara umożliwi nam to bez ryzyka pomyłki. Zginie kilkadziesiąt tysięcy syjonistów. Osłabieni i przerażeni, zgodzą się oddać, co ukradli. Jeśli nie, zrzucimy jeszcze parę bomb. Z Izraela zostaną tylko zgliszcza. Ale ochronimy święte Al Ouods. Zapadła cisza. Potem Badr, z godnym Libańczyka zmysłem praktycznym zapytał:

— A jeżeli syjoniści odpowiedzą? Mają środki. — Nie zdążą. Nie mają pojęcia o tych wspaniałych działach. A jeśli zdążą — zginą tysiące naszych, ale Izrael przestanie istnieć. A wtedy cały naród arabski pomoże nam odbudować kraj.

Badra rozśmieszył nieco ten wschodni liryzm.

Oczywiście, że większość Arabów ucieszy zguba Izraela. Ale czy pomogą Irakowi…? Hussein budził lęk, nie miłość. A Syria, Iran, Arabia Saudyjska szczerze go nienawidziły. Waleczność Hamadiego brała się z pewności, iż operacją kierować będzie z solidnego betonowego schronu. Cóż, odwaga nie wyklucza ostrożności. Badr w każdym razie zainkasował za dostarczenie krytronów dziesięć milionów dolarów, a od reszty umywał ręce. Spojrzał na zegarek.

— Trzeba jechać! Wieczorem wracam do Paryża.

Możesz skontaktować się ze mną w „Plaża Athenee”. Hamabi czuł się w Paryżu jak u siebie. Bliskie stosunki handlowe sprawiły, że Francja życzliwie odnosiła się do Iraku. Podobnie jak Londyn, którego wywiad przez nienawiść do Iranu przymykał oczy na wiele spraw. Bez Anglików Hussein nie zbudowałby wytwórni broni chemicznej, z której był tak dumny. Próba na zbuntowanej mniejszości Kurdyjskiej dała jednoznaczny wynik: po dobrym „spryskiwaniu” nie ocalała żywa dusza przy małych nakładach finansowych. Oczywiście bomba jądrowa była skuteczniejsza. A Hussein marzył o definitywnym starciu Izraela z mapy świata. Zamieszkały w osiemdziesięciu procentach przez szyitów, skupiający większość szyickich sanktuariów, w tym Mauzoleum Karbala, Irak od wieków był wrogiem Izraela. Hasło „świętej wojny” znajdowało poparcie wśród nieokrzesanej, niepiśmiennej ludności. Palestyńczycy stanowili dla Iraku jedynie polityczny pozór działań. Irak był państwem stosunkowo nowoczesnym i, na przykład, taki Tarik Hamadi w głębi ducha nie wiele sobie robił z Al Ouods i religijnych zaklęć fanatyków. Unicestwienie Izraela było drugim punktem szeroko zakrojonej operacji, mającej uczynić z Iraku pierwsze mocarstwo Bliskiego Wschodu. Przedtem trzeba było napełnić wypróżnione podczas wojny z Iranem kasy. W tajemnicy opracowano już pewien plan.

Powrót Palestyny wraz z Al Quods w obręb świata arabskiego zepchnie na drugi plan Arabię Saudyjską, strażniczkę Mekki, i przyda Irakowi autorytetu moralnego. Arab, który przywróci wiernym Al Ouods, po wsze czasy wyniesiony będzie na piedestał.

Płacąc Hamadi wyciągnął plik banknotów. Nie żałowano pieniędzy na plan „Osirak”… Chwilę później w jego kieszeni zapiszczał miniaturowy radiotelefon. W miarę jak słuchał, jego twarz zasępiała się. Mruknął coś, czego nie usłyszał nawet jego sąsiad.

— Musiałeś być śledzony — odezwał się podenerwowanym głosem. — Moja ochrona zauważyła podejrzaną parę. CIA albo syjoniści.

Opalone uda Heidi Ried przyciągały znacznie większą uwagę niż ruda czupryna jej partnera, Johna Mackenzie. Siedzieli na tarasie „Kehistein Haus” w gromadzie cieszących się ostatnimi promieniami słońca turystów, którzy ściągali tu dla pięknych pejzaży. Na niebie gromadziły się chmury i robiło się chłodno. Duży żółtodzioby wroniec przysiadł na stoliku Heidi, porwał kawałek sera i odleciał.

— Ach, jakież to malownicze! — bawarska para obok nich nie mogła wyjść z podziwu. Ptaki bez żenady wyjadały smakołyki z talerzy klientów. John oparł dłoń na ręce Heidi. — Nie zimno ci?

— Nie. Mam nadzieję, że te dranie zaraz wyjdą. Co zamierzasz?

— Potrzebne mi zdjęcie faceta, z którym spotkał się Farid Badr. Nie wiemy, kim jest.

— Nie możesz go śledzić?

— To zbyt niebezpieczne.

Heidi i John pracowali dla Wydziału Operacyjnego CIA. Mackenzie etatowo, po służbie w „zielonych beretach”, Ried dorywczo. Zwerbowała ją komórka w rodzinnym Wiedniu, gdzie pracowała jako dziennikarka. Ten zawód stanowił zresztą doskonały kamuflaż i nikt nie przypuszczał, że jest agentką CIA. Obie prace fascynowały ją, nie miała więc czasu ustabilizować życia prywatnego. Niezwykle kobieca, ubrana najczęściej w powiewne bluzki, przez które widać było koronkowe staniczki, w dopasowane spódniczki i czółenka na wysokich obcasach, fascynowała mężczyzn. W jej twarzy było coś z Madonny i łajdaczki zarazem. Spojrzenie dużych szarych oczu rzucało ich do jej stóp.

— Zobaczę, co z nimi — zaproponował John.

— Lepiej ja pójdę. Ty już tam byłeś.

Przeszła przez salę i serce w niej zamarło. Nikogo!

Odetchnęła, przypomniawszy sobie o sali Ewy Braun. Podeszła do stoiska z pamiątkami, kupiła parę kart i zawróciła. Tym razem spostrzegła obu mężczyzn. Słońce skryło się za chmurami i zziębnięty John podniósł się na jej widok.

— Chodźmy. Staniemy w kolejce do wind. W ten sposób ich nie przegapimy. Spróbuję zrobić zdjęcie, kiedy wsiądą do autokaru.

— Nie mogą dowiedzieć się, z kim się spotkałeś — skandował gniewnie Hamadi. — To byłaby katastrofa. Zidentyfikują mnie i…

— Już cię widzieli — przypomniał Badr i skulił się w fotelu pod spojrzeniem Tarika, który uciął zimno:

— Nie będą już mieli okazji o tym mówić.

— Kto cię poinformował?

— Nigdy nie wychodzę sam. Moi ludzie weszli tu piechotą, aby nie zostawiać śladów. Poradzę sobie. Nie denerwuj się. Odczekamy chwilę.

— Po co?

— Za kwadrans zapadnie gęsta mgła. To wszystko ułatwi — Hamadi wskazał chmury schodzące z wyższego masywu nad „Orle Gniazdo”.

— A jeżeli wcześniej odejdą?

— Inni moi ludzie czekają na przystanku autobusowym w Intereck. Nie zawahają się przed niczym. Chcesz jeszcze kawy?

Farid odmówił. Gardło ścisnął mu strach. Tarik usiłował ukryć swój, ale w głębi ducha czuł się kiepsko. Farid miał rację: głupotą było spotykać się tu ze względu na sentymenty. Jeżeli prezydent dowie się, że przez jego fanaberie plan „Osirak” spalił na panewce, każe go powiesić uprzednio oślepiwszy. Nerwowo spoglądał na chmury schodzące znad Hochkalteru. Turyści podążali ku windom wypłoszeni przez pierwsze krople deszczu. Jego ludzie na pewno są już na miejscu.

— Chodźmy — powiedział.

Przeszli przez okrągłą salę, niemal zupełnie wyludnioną. Za to korytarz i hali na wprost wind wypełniał gęsty tłum. Hamadi minął go i skierował się ku opustoszałej restauracji na tarasie. Ostatnie ptaki zbierały się do odlotu, kelnerki kończyły sprzątanie. Kłęby białej waty otuliły już wielki krzyż z szarotką w miejsce Chrystusa. Choć był czerwiec, powietrze oziębiło się. Hamadi zszedł po schodach i nie odwracając się ruszył ku zboczu. Farid podążał za nim. Po paru sekundach roztopili się we mgle niczym duchy.

John Mackenzie dał się zmylić. Widział Hmadiego, gdy wraz z towarzyszem wyszedł z restauracji. Udał, że idzie do toalety, a kiedy się odwrócił, mężczyźni zniknęli. Natychmiast zorientował się, że schodzą pieszo. Szepnął do Heidi:

— Zostań tu, sprawdzę, dokąd poszli. Może to podstęp.

Wyszedł z „Kehistein Haus” w samą porę, by dostrzec niknące we mgle sylwetki. Pieszy szlak leżał po drugiej stronie budynku, ale mogły istnieć inne. Nie mógł ryzykować. Ruszył za nimi. Odwrócił się po paru sekundach. „Kehistein” był już niewidoczny. Chmury gęstniały. Szedł po cichu, nasłuchując i usiłując coś dojrzeć w białych kłębach. Stopniowo tracił wyczucie odległości i orientację. Nagle znalazł się przed krzyżem. Okrążył go. Ani śladu Arabów. Jak zgadnąć, którą ścieżką poszli w tym mleku? Zrozumiał swój błąd. Nawet jeśli szli piechotą, spotkałby ich na dole przy autobusie. Wystarczyłoby poczekać. We mgle mógł ich tylko zgubić. Wtem tuż przed nim wyrosły dwie sylwetki. Najpierw wziął ich za zagubionych turystów, ale zobaczył smagłe, wąsate twarze i wyraz oczu. Jeden z nich miał noktowizor, pozwalający widzieć we mgle. Powiódł wzrokiem w dół i dostrzegł w ich rękach noże. Chciał odskoczyć, ale silne ramiona otoczyły jego tułów i uniosły w górę. Próbował się bronić, na próżno. Jeden ze stojących przed nim mężczyzn chwycił go za lewą rękę, wykręcając ją brutalnie. Niewidoczny napastnik unieruchamiał jego prawe ramię. Ktoś z tyłu odezwał się cicho po arabsku:

— No, Ibrahim. Załatw go.

Ibrahim Kamel rozpoczął karierę jako oprawca irańskich jeńców. Dzięki swojej pomysłowości awansował szybko na szefa grupy dochodzeniowej. Specjalizował się we wprowadzaniu rury w odbytnicę przesłuchiwanego. Do rury wsuwał szyjkę butelki ze sprężonym powietrzem. Ofiara konała w potwornych cierpieniach, z rozerwanym żołądkiem i trzewiami. Jeżeli miał czas, sadzał ofiarę na stalowym stożku i przywiązywał jej do pasa coraz większe ciężarki. Torturowany nabijał się powoli na ów bolec, aż umarł. Pozostał nieokrzesanym wieśniakiem, nie ceniącym zbyt wysoko życia ludzkiego. Ślepo słuchał rozkazów, nawet jeśli wymagały największego okrucieństwa. Szybko zwrócił uwagę generała Chakera i został przeniesiony do służb specjalnych. Jego zadaniem była likwidacja opozycjonistów. Dzięki temu wiele podróżował, sprawił sobie złoty rolex, a od czasu do czasu luksusową dziwkę. Zupełną bezkarność w Europie zapewniał mu dyplomatyczny paszport przedstawiciela OPEC w Wiedniu. Rozsmakował się w wystawnym życiu, jedwabnych koszulach i niemal zapomniał, że po raz pierwszy wykąpał się mając dwadzieścia pięć lat. Dwaj napastnicy Johna Mackenzie byli tylko zwykłymi zbirami.

Amerykanin usiłował opanować się. Nie przewidział zasadzki. Gdyby nie mgła, byłoby to niewykonalne w tłumie turystów. Spojrzał w oczy Araba i wyczytał w nich wyrok śmierci. Oblał go zimny pot.

— Puśćcie mnie! Oszaleliście?!

Ibrahim Kamel podszedł i oparł ostrze noża na brzuchu agenta. Był od niego niższy, bardzo krępy, miał cofnięte czoło i krótką brodę.

— Milcz, ty podły syjonisto!

Dokładnie zrewidował Johna i schował jego rzeczy do torby. Potem cofnął się, wykrzywiając twarz w okrutnym grymasie. Bezkarne mordowanie stanowiło najprzyjemniejszą część jego pracy. Rzucił rozkaz zbirom, którzy powlekli szamocącego się Johna. We mgle prawie nic nie widział, zdawał sobie jednak sprawę, że przepaść jest tuż obok. Jeden z napastników ogłuszył go potężnym ciosem w tył głowy. Kiedy się ocknął, leżał na płaskiej skale wiszącej nad stumetrową przepaścią. Chmury jeszcze tu nie zaszły i w dali widać było błękitną taflę Kónigsee. Pomyślał, że ma cień szansy wyjść z opresji z paroma złamaniami. Znów stanął przed nim Ibrahim Kamel. Uśmiechnął się złowróżbnie. Przez chwilę bawił się sztyletem na oczach Amerykanina. Potem wprawnym gestem poderżnął mu gardło. John poczuł najpierw pieczenie i sądził, że napastnik zadowolił się niegroźnym okaleczeniem. Zaraz jednak przesłoniła mu oczy czarna mgła. Dusił się własną krwią. Z ust, zamiast krzyku, wydobył się straszliwy charkot. Żył jeszcze, kiedy Kamel zepchnął go w przepaść. Arab patrzył, jak ciało roztrzaskuje się o skały i niknie wśród krzewów. Zadowolony z siebie pobiegł w stronę krzyża z szarotką, gdzie czekali Badr i Hamadi. Ten ostatni wziął od Kamela rzeczy agenta CIA i uśmiechnął się w podzięce. — Teraz dziewczyna — rozkazał krótko.

— Poszedł za nią Mahmud. Ma działać, kiedy tylko będzie mógł.

— Sam się tym zajmij. Spotkamy się w Intereck — uciął Hamadi.

Odczekał, aż trzej zabójcy oddalą się i wraz z Badrem ruszył ścieżką. Badr nie widział śmierci agenta CIA, ale nie wątpił, że zagrożenie zostało zlikwidowane. Libańczyk słyszał straszliwy charkot zarzynanego człowieka i czuł, że nie zapomni go do grobowej deski.

Heidi Ried niepokoiła się nie na żarty. Przepuściła już dziesiątki turystów, korytarz prawie opustoszał. Raz po raz spoglądała w stronę tarasu. Widok gęstniejącej mgły potęgował jej lęk. Nie wracał ani Badr, ani drugi Arab, ani John. Dostrzegła natomiast śniadego mężczyznę z papierosem, który stał oparty o framugę i także przepuszczał windy. Wielokrotnie uchwyciła jego spojrzenie. Nie było to spojrzenie adoratora. Patrzył na nią morderca. Heidi nie wiedziała, co robić. Czuła, że coś przytrafiło się Johnowi i ogarniał ją paniczny strach. W tłumie była bezpieczna, kiedy jednak odjedzie kolejna winda, pozostanie tu sama z tym typem i kelnerami. Gorączkowo szukała wyjścia z sytuacji, gdy z tarasu weszło trzech ciemnoskórych mężczyzn. Dołączyli do obserwującego Heidi zbira. Po krótkiej wymianie zdań jeden z nich nachalnie spojrzał na dziewczynę. Heidi poczuła, że uginają się pod nią nogi. Czterej Arabowie wślizgnęli się między oczekujących i otoczyli ją izolując od reszty turystów. Kiedy otwarły się drzwi kabiny, instynktownie rozepchnęła ich łokciami i wsunęła się do windy jako pierwsza. Przylgnęła do pary Amerykanów. Z walącym jak młot sercem czekała, aż zamkną się drzwi. Gdzie podziewał się John? Uczepiła się myśli, że poszedł za Badrem. Musiała sama wrócić do Intereck i tam poczekać na Amerykanina. Uchwyciła znów spojrzenie jednego z mężczyzn. Poczuła się tak, jakby pchnął ją sztyletem. Gdy otwarły się drzwi windy, wyskoczyła, trzymając się kurczowo dwojga Amerykanów. Nie oglądała się za siebie. Podeszła do grupy osób wsiadających do autobusu do Intereck. Potulnie czekała na swoją kolej. Podała bilet kierowcy, ale ten zwrócił go jej:

— Ostemplowała pani bilet powrotny na piątą. Ten autobus odjeżdża o czwartej. Wsiądzie pani, jeśli będzie wolne miejsce. Proszę poczekać.

Heidi liczyła wsiadających. Był wśród nich śledzący ją mężczyzna. Po chwili kierowca odezwał się:

— Niestety, nie ma już miejsca. Musi pani czekać. Aby uniknąć zamętu, po przybyciu na parking turyści określali przewidywaną godzinę powrotu. Niemiecki porządek…Heidi patrzyła z paniką, jak mijają ją trzy autobusy. Została sama. Dławił ją strach. Było jej zimno. Wszyscy czterej mężczyźni zniknęli, prawdopodobnie wsiedli do różnych autobusów. Nie mogła znieść myśli o ponad półgodzinnym oczekiwaniu na tym pustkowiu, wśród gęstniejącej mgły. Spojrzała na prowadzącą do doliny drogę. Miała sześć i pół kilometra, co oznaczało mniej więcej trzy kwadranse marszu. Zawsze to lepsze niż sterczenie na zimnym i wyludnionym parkingu. Ślizgając się po ośnieżonych odcinkach drogi, Heidi nie miała czasu delektować się wspaniałym pejzażem. Szła od dziesięciu minut i nie spotkała żywego ducha. Jeździły tędy wyłącznie autobusy, amatorzy pieszych powrotów byli raczej nieliczni. Czuła się idiotycznie w tym otoczeniu, ubrana w żółtą skórzaną mini i wysokie czółenka.

Spojrzała w bok słysząc trzask łamanych gałęzi i osuwających się kamyków. Poczuła, że zamiera jej serce. Po zboczu lekkim krokiem biegło w jej stronę trzech mężczyzn, tych samych, których zauważyła przy windzie. Jeden z nich przeciął jej drogę. Dwaj pozostali stanęli za jej plecami. Heidi krzyknęła zdławionym głosem, sparaliżowana strachem. Nim zdołała odzyskać zimną krew, napastnik uderzył ją w twarz rozcinając wargę, potem wymierzył cios w skroń. Ogłuszoną powlekli bez trudu aż do tarasu widokowego. Poprzez łzy zobaczyła w dali otoczone górami Kónigsee. Napastnicy pchnęli ją na kamienną balustradę i wykręcili ręce. Krzyknęła naiwnie:

— Zostawcie mnie! Złożę skargę na policji!

Z drogi nie można było ich dostrzec. Zresztą o tej porze nie było wokół żywego ducha. Nie mogła liczyć na niczyją pomoc. Krępy łysy Arab chwycił Heidi za włosy, owinął je wokół dłoni, odchylił jej głowę i napluł w twarz. — Twój przyjaciel nie żyje! Ciebie też to czeka, chyba że odpowiesz mi na parę pytań. Kim jesteś?

— Austriaczką turystką — wybełkotała, próbując się opanować. — Nic nie rozumiem. Kim jesteście?

Policzek nieco ją ogłuszył. Kamel wrzasnął:

— Powiedziałem, że masz odpowiadać na pytania, nie łgać. Kto cię tu przysłał? Kogo śledziłaś?

Dziewczyna milczała przerażona. Nagle spostrzegła w dłoni Araba nóż i poczuła, jak ostrze ukłuło ją tuż nad pępkiem.

— Wbiję go tak wolno, żebyś zdążyła zmienić zdanie — zagroził.

W tej samej chwili nacisnął rękojeść i Heidi poczuła gwałtowny ból. Jej krzyk brzmiał nad doliną, aż brutalna dłoń zatkała jej usta. Z rany sączyła się ciepła ciecz. — Będziesz mówić? — syknął Kamel szczypiąc sutek jej piersi.

Pierwszy raz miał do czynienia z Europejką i bardzo go to ekscytowało. W dodatku dziewczyna była szalenie atrakcyjna, zupełnie jak luksusowe call-girl po pięćset dolarów za noc, na które czasem sobie pozwalał. Ponieważ Heidi milczała, wbił sztylet parę milimetrów głębiej. To ją złamało. Gdy opanowała szloch potulnie odpowiedziała na pytania. Dwaj pomocnicy Ibrahima puścili ją. Kiedy Kamel skończył pytać, objął wzrokiem zalesione wzgórza. Taras widokowy kończył się stromym urwiskiem skalnym z kilkoma świerkami. Pozostało mu tylko jednym ruchem wbić ostrze i obrócić je, przecinając tętnicę udową, i pchnąć ciało w przepaść. Spojrzał na kobietę. Opuchnięte usta, mokre szare oczy, z których wyzierało nieme błaganie potulnej samicy.

Zagrały zmysły. Zamiast wbić nóż, wyciągnął go. Patrząc Heidi w oczy wsunął ręce pod jej spódniczkę i zerwał figi. Z trudem utrzymując równowagę, musiała obiema rękami oprzeć się o kamienną barierę, by nie runąć w dół. Przy tym ruchu mimowolnie odsłoniła górną część ud.

Kamelowi krew uderzyła do głowy. Z radosnym pomrukiem przysunął się jeszcze bliżej i ujął Heidi pod kolanami. Przyciągnął ją do siebie. Jego dłonie przesuwały się w górę, macając i ściskając jędrne uda i unosząc żółtą mini na biodra. Heidi nie opierała się, otępiała z bólu i strachu. Z rany na brzuchu sączyła się krew, głowa bolała ją od uderzeń. Kiedy spodnie Ibrahima musnęły jej nagie łono, próbowała się wymknąć, ale miała do wyboru tylko drogę w przepaść. Nie chciała umierać. Chwyciła się myśli, że jeżeli pozwoli się zgwałcić, ocali życie. Napastnik trzymał ją teraz mocno za biodra i ocierał się o jej podbrzusze. Przesunął dłoń w górę, zaczął gnieść przez sweter pierś dziewczyny. Pomocnicy usunęli się dyskretnie i czekali paląc papierosy. Słychać było tylko krótki oddech Irakijczyka i lżejszy kobiety. Krzyknęła, gdy uszczypnął jej pierś. Nie mógł już opanować pożądania. Pospiesznie rozpiął spodnie. Nabrzmiały, pulsujący krwią, uderzająco długi członek nie zrobił wrażenia na ofierze: Heidi zamknęła oczy z odrazy. Drgnęła całym ciałem, gdy wdarł się w nią gwałtownie. Krzyknęła. Ogromny członek z trudem wbijał się między suche ścianki. Krzyk dziewczyny przerodził się w długą skargę, kiedy ponownie w nią wszedł, unosząc jej uda by ją przyciągnąć do siebie. Wyglądał żałośnie, gdy tak szamotał się w spodniach, które opadły mu do kostek, i slipkach nad kolanami, ale nic sobie z tego nie robił. Heidi czuła się, jakby jej brzuch miał eksplodować. Kamel z zaciśniętymi zębami przyglądał się, jak jego członek znika i pojawia się wśród jasnych włosów.

Głowa Heidi zwieszała się nad przepaścią. Ból ustąpił odczuciom mniej wyraźnym. Dziewczyna poddawała się obojętnie, jakby gwałcono kogoś innego.

Kamel czuł się jak pan tego świata, wyżywając się do woli na seksualnej niewolnicy. Chciałby tę rozkosz przedłużać w nieskończoność. Niestety, ciasne ścianki pochwy zbyt go podniecały. Z pomrukiem, który przeszedł w dziki wrzask, wyrzucił z siebie falę gęstego nasienia. Heidi nie reagowała. Ibrahim podciągnął spodnie i spojrzał na dziewczynę. Leżała nieruchomo z głową nad przepaścią i rozrzuconymi nogami.

— Mahmud! Selim!

Przybiegli natychmiast, oblizując się na myśl o „nagrodzie”.

— Zabawcie się! — rzucił wielkopańskim tonem. Nie trzeba było im tego powtarzać. Teraz oni gwałcili Heidi, a Ibrahim palił papierosa. Hamadi będzie z niego zadowolony. Rozdzierający, prawie agonalny krzyk wyrwał go z zadumy. Odwrócił się. Heidi leżała na brzuchu. Nad nią rytmicznie poruszał się Mahmud. Widząc jego członek wynurzający się i ginący między jej pośladkami, Ibrahim pożałował, że sam na to nie wpadł. Teraz było za późno. Zniechęcony zawołał:

— Pospieszcie się. Pora wracać.

— Co z nią zrobić? — zapytał Mahmud ubierając się.

— Wykończcie ją — rzucił Kamel.

Mahmud odwrócił Heidi na plecy. Leżała na pół żywa, z twarzą mokrą od łez. Zamachnął się z całej siły i uderzył ją w szyję. Drgnęła, wydała gasnący głos. Irakijczyk uderzył jeszcze raz, by zmiażdżyć krtań kobiety. Tym razem już się nie poruszyła. Na wszelki wypadek uniósł jej powiekę. Źrenica była nieruchoma. Dziewczyna nie żyła.

Podszedł Kamel. Spojrzał na ciało i pchnął nogą w przepaść. Zatrzymały je w dole i zakryły gałęzie świerków. Zerknął na zegarek. Zbałamucili dwadzieścia pięć minut. Powie, że przeciągnęło się przesłuchanie. Zresztą Hamadi miał to gdzieś. Ważne, że załatwili szpiegów.

— Schodzimy — nakazał.

Nie spotykając żywego ducha zeszli po samochód, a potem udali się do Intereck, gdzie czekał Tarik.

Nieliczna grupka ludzi zebrała się przy wyjściu z kościoła w Kahienbergu, na północ od Wiednia. Kilka kobiet w czerni, dystyngowany starszy pan o zaczerwienionych oczach — ojciec Heidi, garstka przyjaciół, dwaj fotoreporterzy i parę staruszek, dla których pogrzeby stanowiły jedyną rozrywkę. Spojrzenia oczekujących na zwiedzanie kościoła turystów przyciągnęły Malko i Aleksandra, którzy wysiedli z niebieskiego rollsa i dołączyli do konduktu. Nikt natomiast nie zwrócił uwagi na wysokiego, eleganckiego mężczyznę, który polecił złożyć na trumnie ogromny wieniec bez napisu. Któż by pomyślał, że to Jack Ferguson, szef wiedeńskiej komórki CIA? Wersja oficjalna głosiła, że Heidi spadła w przepaść w Masywie Obersaltzburskim. Rodzinie nie powiedziano, że została zgwałcona. BND dopilnował, żeby śledztwo prowadzone było z zachowaniem pełnej dyskrecji. Prasa milczała. Ciało Johna Mackenzie odesłano do Stanów w zaplombowanej trumnie. Tym razem również mówiło się o wypadku w górach. Jednak ubrania i ciało ofiary badane były przez najlepszych specjalistów z Federalnego Urzędu Kryminalnego. Wyniki ekspertyz przekazano BND, a przez nią — CIA…

Malko patrzył, jak zamykają się drzwi karawanu.

Trumna ginęła w powodzi kwiatów. Było mu smutno.

Miał kiedyś przelotną, ale miłą przygodę z Heidi. — Spotkamy się za pół godziny w moim biurze — szept Jacka Fergusona wyrwał go z zadumy.

Ludzie rozchodzili się powoli. Tylko rodzina szła na cmentarz. Elko Krisantem, oczekujący za kierownicą silver spirita, zapytał:

— Dokąd jedziemy, Wasza Wysokość?

— Najpierw odwieziemy hrabinę Aleksandrę do „Sachera”. Potem do ambasady amerykańskiej.

— Miałeś iść ze mną na zakupy — nadąsała się Aleksandra.

— Przykro mi. Jack mnie wezwał.

— Jack! Jack! Tak jakby to on się podkładał, kiedy ci się zachce amorów.

Wyglądała wspaniale w zielonej skórzanej garsonce, na którą składały się króciutka spódniczka i żakiecik. Jego dekolt rozchylał się chwilami, co przyprawiało Elka niemal o atak serca.

— Jeżeli teraz ty masz ochotę — szepnął Malko wsuwając rękę pod skórzaną mini — to zostało mi jeszcze parę minut. Przesunął palce w górę i oczy Aleksandry zasnuły się mgłą. Uwielbiała kochać się w niezwykłych warunkach. Samochód zatrzymał się przed hotelem. Aleksandra wysiadła i nachyliła się jeszcze do Malka.

— Potem pójdziesz ze mną zwiedzić cesarską kryptę u świętego Stefana.

— To ja przekazałem Heidi, że ma spotkać się z Johnem w Berchtesgaden, w hotelu „Geiger”. Nic więcej nie wiedziałem. Znali się. Pracowali już razem. — Spotkali się tam. John przyjechał z Monachium. Śledził niejakiego Farida Badra. To Libańczyk posługujący się jordańskim paszportem. Przyjechał z Nowego Jorku. Przenocował w hotelu, wynajął samochód i wyjechał. Byli sami w biurze, którego okna wychodziły na Prater i Dunaj. Zgiełk miasta nie docierał do klimatyzowanego pokoju. Amerykanin zdjął marynarkę. Pod nią miał czerwone szelki i „dobraną” koszulę w paski. Był bardzo brytyjski. Dosłownie co trzy minuty dolewał sobie kawy. Sekretarka raz po raz wchodziła z pilnymi wiadomościami z Langley. Wiedeń to w końcu jedna z najważniejszych stacji Firmy.

— Kim jest ten Badr? — zapytał Malko.

— Libańskim człowiekiem interesu. Mieszka w Nowym Jorku. Bardzo bogaty. Jego rodzina posiada nieruchomości w Bejrucie. On sam ma duże przedsiębiorstwo importowo-eksportowe. Współpracuje z całym światem. Zwłaszcza w dziedzinie elektroniki. Dał o sobie znać w czasie afery Irangate. Usiłował zdobyć elektroniczne karty programowe dla irańskich phantomów zamontowanych nieruchomo na ziemi.

— Nie miał nieprzyjemności?

— Wycofał się w porę.

— Dlaczego pan się nim interesuje?

— FBI zasygnalizowała nam pewną podejrzaną sprawę. Badr znalazł dojścia do jedynej w Stanach fabryki produkującej krytron i złożył zamówienie jako zwykły przemysłowiec.

— Co to jest krytron?

Amerykanin machnął ręką.

— Taka elektroniczna duperela wysokiej klasy. Rodzaj przerywacza stosowany w rozmaitych technologiach precyzyjnych, na przykład laserowych. Ale i rodzaj atomowej zapałki! Jest niezbędny do wywołania wybuchu ładunku jądrowego. Potrafią produkować go nieliczne państwa, a eksport jest niedozwolony. FBI, która dokładnie kontroluje zamówienia zainteresowała się sprawą, gdy pojawiło się nazwisko Badra. W porozumieniu z Białym Domem i nami dopuszczono do sprzedaży, aby trafić do odbiorcy. Oczywiście pod ścisłym nadzorem. Badr wywiózł jeden krytron. Czterdzieści innych ma odebrać za kilka dni w Paryżu. Dostawę eskortują Chris Jones i Milton Brabeck. I paru facetów z FBI. — Ten Badr robi bombę atomową?

— Jest tylko pośrednikiem — wyjaśnił Amerykanin. — Dysponuje ogromnymi funduszami. Nie zdołaliśmy jeszcze rozszyfrować systemu przepływu pieniędzy odbywającego się za pośrednictwem spółek „off-shore” i banku w Atlancie. Od początku operacji otrzymał już trzy miliony dolarów.

— Dla kogo pracuje?

— To właśnie jest pytanie! Dawniej pracował dla Irańczyków.

— Oni nie konstruują broni jądrowej.

— Nie. Szach interesował się tym. Współpracował z Afryką Południową, ale od tego czasu moiłahowie mieli inne problemy na głowie. Jednak wiele państw Trzeciego Świata gorączkowo szuka możliwości uzbrojenia się w bombę jądrową. Libia, Indie, Afryka Południowa, Argentyna, Irak, Pakistan, nie mówiąc o Izraelu, który już ją ma, choć się do tego nie przyznaje. Zasada produkcji jest znana, wymaga jednak technologii, jaką posiada niewiele krajów. Ich eksport jest zakazany, pozostaje więc uciekać się do nielegalnych dróg. Podejrzewam Iran. Jest silnie związany z Pakistanem, w obu państwach rządzą integryści. Może Irańczycy chcą im pomóc. A konstrukcja bomby typu A w Pakistanie osiągnęła stadium końcowe. Marzy im się, żeby posłać ją na Indie…

Malko przełknął łyk letniej i lurowatej kawy. Amerykanie nigdy chyba nie nauczą się jej parzyć. To, o czym mu opowiedziano, było szpiegostwem przemysłowym. Ale zginęło dwoje ludzi. Nie należało to do rutyny.

— Co wydarzyło się w Berchtesgaden? — zapytał. — Nie mamy pojęcia. — Ferguson bezradnie rozłożył ręce. — Mackenzie nie kontaktował się z nami od wyjazdu do Monachium. Przy zwłokach nic nie znaleziono. Tak samo jak przy ciele Heidi Ried. Policja niemiecka przekazała nam szczegółowy raport. Poderżnięto mu gardło bardzo ostrym narzędziem, potem pchnięto w przepaść. Heidi miała krtań roztrzaskaną przez fachowca. Zgwałciło ją trzech mężczyzn. Raport BKA jest precyzyjny.

— Czy Mackenzie był uzbrojony?

— Nie. Przecież tylko śledził tamtego.

— Prawdopodobnie widzieli coś albo kogoś, kto nie chciał być widziany. Może mocodawcę Badra. W Berchtesgaden nikt nie zauważył nic szczególnego?

— Przewija się tam dziennie koło dwóch tysięcy turystów. Personel widział wielu mężczyzn o orientalnym wyglądzie, ale nic konkretnego. Dopiero helikopter odnalazł ciała. — Bawarska policja nie wpadła na ich trop?

— Nie. Mamy tylko pewien drobiazg.

— Jaki?

Jack bez słowa podał zdjęcie.

— Co pan na to?

Malko przyjrzał się fotografii. Przy barze siedziała fantastyczna dziewczyna. Długie, sięgające prawie pośladków włosy, duże czarne oczy i pełne zmysłowe usta działały podniecająco na każdego normalnego mężczyznę. Miała na sobie króciutką spódniczkę, na którą śmiało mogła sobie pozwolić przy tak długich, zgrabnych nogach. Jej pożądliwy i tajemniczy uśmiech nie był skierowany do obejmującego ją mężczyzny. — To niejaka Pamela Balzer w barze hotelu „Bristol” w Wiedniu.

— Zna ją pan?

— Cały Wiedeń ją zna. — Malko uśmiechnął się znacząco. — Przed dwoma laty przyjechała z Londynu, otoczona swoistą sławą. Nazywała się jeszcze Pamela Singli. Niezwykle piękna Hinduska. Ciało ma jak bogini. Utrzymywano, że codzień naciera się olejkiem zawierającym afrodyzjaki, ale jest jej to naprawdę zupełnie niepotrzebne. Poślubiła Kurta Balzera, z którym rozeszła się w pół roku później. Zachowała jego nazwisko. Mieszka przy Schubertring. Można ją spotkać na wszystkich przyjęciach z różnymi mężczyznami. Tańczyłem z nią dwa czy trzy razy. — Ale nie miał pan z nią… — spojrzał na niego podejrzliwie Amerykanin.

— Ta dama jest czarująca, jednak przerasta moje możliwości… — z anielskim uśmiechem przerwał Malko. — Ale do czego pan zmierza?

— Austriacka policja twierdzi, że to kosztowna call-girl. Istnieje podejrzenie, że jest zamieszana w sprawę, którą się zajmujemy. Na przejściu granicznym między Berchtesgaden a Salzburgiem zauważono w dniu morderstwa samochód z wiedeńską rejestracją. Wracali nim do Austrii trzej mężczyźni. Kierowca, o wyraźnie orientalnym wyglądzie, legitymował się paszportem dyplomatycznym, a samochód miał zwykłą rejestrację. Czarne volvo 480. Numer zaczynał się od 529…volvo Pameli Balzer ma numer V529664…

— To jeszcze nie dowód — zauważył Malko.

— Oczywiście. Ale wiedeńska policja sprawdziła, że w Wiedniu zarejestrowanych jest sześć takich wozów. Pozostałe numery nie zgadzają się.

— Przesłuchali ją?

— Tak. Pod pozorem wypadku, którego sprawca zbiegł. Utrzymuje, że nie ruszała wozu z parkingu. Nie do sprawdzenia. W kwadrans po przesłuchaniu dzwoniono do komendanta z gabinetu premiera, niepokojąc się, że Pameli Balzer dzieje się krzywda…

— Jej ciało to potęga — potwierdził Malko. — W ciągu tych dwóch lat spała prawdopodobnie ze wszystkimi, którzy coś znaczą w Wiedniu i górnej Austrii. Nie rozumiem jednak, dlaczego miałaby mieć coś wspólnego z tymi morderstwami.

— Ja też nie — wyznał Ferguson. — Ale to nasz jedyny ślad. Pomyślałem, że będzie lepiej, jeśli to pan zbliży się do niej, a nie policja.

— Jeżeli jako klient, to księgowi w Langley padną trupem — uśmiechnął się Malko.

Amerykanin wyraźnie nie miał poczucia humoru. — God damn itl — przeklął. — Nie mam zamiaru finansować pana rozpusty. Straciliśmy dwoje agentów i tkwimy po uszy w gównie. Żadnego śladu. Tamci rozpłynęli się we mgle. Badr siedzi już pewnie w Teheranie.

— Dlaczego pan tak myśli?

Szef Stacji poszperał w dokumentach i podał Malkowi raport straży granicznej z fotokopią paszportu. — Tego wieczoru, gdy doszło do wypadku w Berchtesgaden, mężczyzna odpowiadający rysopisowi Badra odleciał z Schwechat do Larnaki na Cyprze. To jego paszport. Austriacy są ostrożni i robią fotokopie wszystkich dokumentów obywateli państw Arabskich. Przekazali nam ten, a dane komputerowe potwierdziły nasze podejrzenia. — To znaczy?

— Ten paszport jest jednym z wystawionych in blanco paszportów Irańskich, przekazanych do dyspozycji hezbollahów. Używają ich w akcjach terrorystycznych. — Jak na to wpadliście?

— Poinformował nas o tym pewien irański dyplomata. Uważa, że to szkodzi opinii jego kraju.

Malko zapatrzył się na diabelski młyn, który właśnie zaczynał się obracać. Leżący między Dunajem a kanałem park na Praterze przez całe lato pełen był ludzi. Informacje zgromadzone przez Fergusona wydawały się prawdziwe. Ale nie naprowadzały na żaden trop.

— Ktoś przecież odbierze te krytrony, które przyjadą ze Stanów? Może nas naprowadzić na jakiś ślad. Amerykanin dopił kawę i zapalił papierosa.

— Taki był nasz pierwotny plan, ale teraz ryzyko wydaje się zbyt duże. Nie możemy igrać z ogniem. Zatrzymamy płotkę i utkniemy. Facet najprawdopodobniej nic nie powie.

— Zobaczę, co mogę zdziałać. Ale jeżeli Pamela Balzer jest zamieszana w tę sprawę, będzie się mieć na baczności i nic z niej nie wydobędę.

— Mimo wszystko proszę spróbować. Może pan dysponować tysiącem dolarów — dodał.

Malko rzucił mu ironiczne spojrzenie.

— Za taką sumę pozwoli mi może pocałować się w rękę.

Bar w „Bristolu” miał przed południem niewielu gości. Na widok Malka twarz barmana rozjaśniła się. — Ach! Wasza Wysokość! Miło pana widzieć. Wreszcie zdradził pan „Sacher”! Czy pozwoli pan poczęstować się kieliszkiem stolicznoj? Na powitanie? — Z przyjemnością.

Usiadł przy barze, a gdy postawiono przed nim kieliszek, zapytał:

— Czy widział pan ostatnio Pamelę Balzer?

Barman usiłował ukryć zaskoczenie. Z wyrzutem spojrzał na gościa i z całym szacunkiem szepnął:

— Wasza Wysokość! To nie jest kobieta dla pana!

Gdyby pan wiedział, z kim ona się spotyka!

— Z kim? Widywałem ją w najelegantszym towarzystwie.

Barman rozłożył ręce.

— To ten młody książę Wittenberg. Zakochał się w niej ślepo i ciąga ją za sobą. Nikt nie śmie zwrócić uwagi członkowi jednej z najznakomitszych i najbogatszych rodzin w Austrii. Ta kobieta wodzi go za nos. Podarował jej szmaragd za dwa miliony szylingów. W dodatku jest od niego starsza o dziesięć lat. — Pojawia się tylko z nim?

— Żartuje pan, Wasza Wysokość! Cztery dni temu siedziała przy tamtym stoliku z Arabem i jakimś podejrzanym łysym typem, też obcokrajowcem. Obmacywał ją jak oszalały. Myślałem, że się tu na nią rzuci. — Kto to taki?

— Nie mam pojęcia, Wasza Wysokość! Żaden z nich nie mieszkał w hotelu. Wydaje mi się, że wyższego widziałem już dwa czy trzy razy, ale nic o nim nie wiem. Malko wypił łyk wódki. Cztery dni temu czyli dzień przed morderstwem w Brechtesgaden.

— Jest pan pewien, że było to cztery dni temu? — Całkowicie. Pamiętam, że pani Balzer prosiła dodatkowo o lód, a Arab zamówił butelkę „Johnnie Walkera”. — Niech pan opisze tego Araba.

— Wysoki, o atletycznej budowie ciała, wielkie wąsiska, krótkie włosy, nieokrzesany. Gruby złoty łańcuszek na lewej ręce. On płacił. Dał mi dziesięciotysięczny banknot. Te informacje w niczym nie posuwały śledztwa. Kiedy Malko zbierał się do wyjścia, barman dodał konfidencjonalnie:

— Poza tym często widuję ją z Arabami z OPEC, którzy przesiadują tu co wieczór. Nieszczególne towarzystwo. Malko podziękował mu i wyszedł na skąpaną w słońcu ulicę. Trzeba góry złota, żeby dotrzeć do Pameli. Przede wszystkim jednak musi sprawdzić, czy CIA nie tkwi w ślepym zaułku. Jeżeli Pamela nie ma nic wspólnego z morderstwem, nie warto zawracać sobie nią głowy. Wrócił piechotą do hotelu. Elko, czekający w samochodzie przed „Sacherem”, wyszedł mu naprzeciw. — Dzwonił pan Ferguson. Prosi pilnie o telefon.

Malko wsiadł do rollsa i połączył się z szefem Stacji.

Jack był wyraźnie podenerwowany.

— Niech pan zaraz przyjedzie. Mam ważne wiadomości. Nie chcę mówić przez telefon.

— Jeden z naszych ludzi ustalił, że volvo 4‹SO w przed dzień morderstwa w Berchtesgaden było na przeglądzie.

— I…?

— I — zaczął triumfalnym głosem Jack — zapisano stan licznika! Wystarczy porównać go z dzisiejszym. Pamela Baltzer jeździ tym samochodem tylko w weekendy. Sprawdziliśmy, że nie ruszała się ostatnio z Wiednia. — Gdzie jest volvo?

— Na strzeżonym parkingu. Albo przed jej domem.

— Dobrze, zajmę się tym — zdecydował Malko.

Od pół godziny Malko obserwował dom Pameli Balzer. Dzięki paru zręcznym telefonom dowiedział się, że je dziś obiad z narzeczonym w pałacu Schwartzenberg. Była pierwsza. Pewnie zaraz się pojawi…Z podziemnego parkingu wyłonił się czarny wóz. Za kierownicą siedziała urocza Pamela Balzer. Skręciła w prawo i przyspieszyła.

— Ruszaj, Elko!

Rolls trzymał się w rozsądnej odległości za volvem.

Pamela jechała ostro i niełatwo było ją śledzić. Zatrzymała się przy Schwartzenbergplatz, na wprost starego pałacu przerobionego na restaurację.

— Do diabła — rzucił Malko.

Elko przyhamował, dając Pameli czas na zaparkowanie. Gdy otwierała drzwiczki, ostro ruszył.

Nie minęło dziesięć sekund, a przedni zderzak silver spirita z głośnym trzaskiem wyrwał otwarte na oścież drzwiczki volva. Malko wyskoczył prawie w biegu z rollsa i podbiegł do oceniającej szkodę kobiety. Pamela była w białym kostiumiku. Krótką spódniczkę podpięła z lewej strony, odkrywając obciągniętą czarną pończoszką nogę aż po biodro.

— Pański szofer to dureń! — Syknęła piorunując go spojrzeniem. — Gdzie on ma oczy! Miał dosyć miejsca. Spóźnię się na obiad! Nie mogę tak zostawić samochodu. Malko ujął jej dłoń i złożył na niej pocałunek. Spojrzenie złocistych oczu stopiłoby górę lodową. — Prześliczna pani — zaczął słodkim głosem — jestem zrozpaczony. Zwolnię go. Ale przedtem, o ile pani pozwoli, odwiozę panią, dokądkolwiek pani pragnie. — Jestem na miejscu. Ale mój wóz!

— To wyłącznie moja wina! Zajmę się wszystkim, odstawię go do garażu. Proszę nawet nie zgłaszać tego agencji ubezpieczeniowej, pokryję wszelkie koszta… Pamela dała się ułagodzić. Była naprawdę wspaniała, szalenie zgrabna, o ładnie zarysowanych ustach i śniadych policzkach kobiety Wschodu. Kostiumik podkreślał wąską talię i rozchylał się, ukazując bluzeczkę z malinowej koronki dodającą powabu pełnym piersiom. Książe von Wittenberg miał dobry gust.

Elko stał obok wozu z miną zbitego psa.

— Durniu! — ofuknął go Malko trzymając się roli. — Zmarnowałeś dzień tak pięknej kobiecie. Spróbuj się zrehabilitować i odprowadź wóz na wskazany przez panią parking.

Pamela słuchała z wymuszonym uśmiechem. Zmarszczyła brwi:

— Chyba gdzieś już pana spotkałam…

— Książę Malko Linge — skłonił się lekko. — Spotkaliśmy się na paru przyjęciach. Od dawna jestem pod wrażeniem pani urody.

Uśmiechnęła się z zadowoleniem i zapytała:

— Jest pan pewien, że sobie poradzi?

— Proszę nawet o tym nie myśleć. Niech pani raczej czym prędzej idzie do szczęśliwca, który miał zaszczyt zaprosić panią na obiad.

Sądząc po stroju, obiad był jedynie preludium… Poczekał, aż weszła i obejrzał volvo. Malko porównał przebieg: 10456 i 10987. Ponad czterysta kilometrów różnicy. Pamela kłamała. A więc to jej samochodem posłużyli się mordercy Heidi i Johna.

— Trzeba koniecznie zidentyfikować mężczyznę, z którym Pamela Balzer była w „Bristolu” — powtarzał Malkowi Ferguson.

— Łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale mam ślad.

— Jaki?

Malko podał mu kawałek kartki.

— Znalazłem ten numer w pojemniku na rękawiczki w volvie.

— Co to za telefon?

— Dzwoniłem tam. To iracka delegacja w OPEC.

— Iracka?! — Zaskoczony Jack pokręcił głową. — Pewnie nie ma to żadnego znaczenia. Ta dziewczyna ma wielu przyjaciół.

Malko nie podzielał ani jego zdziwienia ani wątpliwości. — Te dwa brutalne morderstwa są dokładnie w stylu Irakijczyków. Irańczycy nigdy nie bawili się w tego typu akcje w Europie. Nie mają tu odpowiednich struktur. — Ale i oni są w OPEC — upierał się Jack. — Paszport Farida Badra stanowi dodatkowy dowód. W każdym razie trzeba zająć się tą Balzer. Czuje się pan na siłach? — To nie będzie łatwe. Oczywiście zawarliśmy znajomość, ale nie sądzę, żeby natychmiast padła w moje ramiona i zwierzyła się ze wszystkiego. Trzeba coś wymyślić. — Agent tak doskonały jak pan poradzi sobie. Mam nadzieję, że nie za bardzo uszkodził pan jej wóz. — Zderzak do mojego rollsa kosztuje więcej niż jej drzwiczki — mruknął Malko.

— Przede wszystkim musimy zidentyfikować Europejczyka, z którym widziano ją w „Bristolu”. Trzeba sporządzić jego portret pamięciowy.

— I rozwiesić w całej Europie — zakpił Malko. — Nie zna pan nawet jego narodowości. Najlepsza metoda to poflirtować z Pamelą i coś z niej wycisnąć. Wracam teraz do Liezen. Wieczorem mam gości. Zresztą nie mogę być zbyt natrętny, bo zacznie się czegoś domyślać. — John i Heidi nie żyją. Chcę ich pomścić.

— Ja też — odpowiedział Malko. — Tak samo jak pan.

Wrócili do Liezen objuczeni sprawunkami Aleksandry. Potem zjedli prostą kolację w towarzystwie czworga przyjaciół. Przed zaśnięciem Aleksandra igrała z lustrami zdobiącymi ich sypialnię. Siedząc przy śniadaniu Malko zastanawiał się, jak zabrać się do Pameli. Mogła mu pomóc tylko jedna osoba: Mandy Łajdaczka.

To była stara historia. Przed paru laty wyrwał ją ze szponów gangstera z Honolulu. Była mu za to dozgonnie wdzięczna. Od tego czasu Malko dwu — czy trzykrotnie odwoływał się do jej pomocy. W trudnych sytuacjach, przewyższając łajdactwem i ponętnością Dalilę, Mandy czyniła cuda. Szczególne zdolności objawiała w kontaktach z Arabami, doprowadzając ich do szaleństwa swym ciałem, skłonna do wszelkich perwersji. Miała już być królową Sabą, oddała emira w ręce kata i o mały włos nie została porwana przez brata sułtana Brunei. Po każdej przygodzie stan jej konta powiększał się. Sprawiła sobie też męża, najprawdziwszego lorda. Stary zboczeniec ograniczał się do wysmagania jej od czasu do czasu, dogodziwszy sobie wcześniej z ulubioną kobyłą. Ludzie mają różne gusta…Malko otworzył notes i zadzwonił do Londynu.

W słuchawce rozległ się głos, który przyprawiłby o zawrót głowy nawet zakonnika.

— Dzień dobry! Mandy Brown jest nieobecna, wkrótce jednak wróci. Proszę podać nazwisko i powiedzieć parę miłych słów…

Malko przedstawił się i poprosił o telefon. Gdy odkładał słuchawkę, do biblioteki weszła starannie umalowana i uczesana Aleksandra. Jednak większe wrażenie niż okalające twarz cienkie warkoczyki wywarła na Malku lśniąca brązowa suknia. Długa, z dekoltem karo, mocno dopasowana w talii, z rozkloszowaną spódnicą. Renesansowy portret. Stanęła przed Malkiem i okręciła się. Tkanina oblepiła jej ciało, które Malko od tylu już lat ubóstwiał.

— Kochasz?

— Co się dzieje? — zdziwił się, widząc ją tak wcześnie na nogach.

— Spójrz na to!

Podała adresowane do niego zaproszenie na bal kostiumowy upamiętniający pięćsetlecie pobytu Leonarda da Vinci w zamku Saint-Brice we Francji. Podniósł wzrok. Aleksandra spoglądała na niego zalotnie. — Wydaje mi się, że stałam się inną kobietą.

Jej oczy rozbłysły, wargi nabrzmiały. Malko zbliżył się do niej. Ogarnęło go wzruszenie. Spojrzenie powędrowało ku dekoltowi, który odsłaniał wysunięte do przodu przez specjalny staniczek piersi, nęcące przyzwoitego mężczyznę jak miód pszczoły. Pogładził je łagodnie i napotkał wzburzony wzrok Aleksandry.

— Łajdaku! Pewnie już ci się wydaje, że mnie zdradzasz!

— Tak jakby — przyznał się.

Uszczypnął jej sutkę. Oparta o boazerię nie protestowała, gdy począł myszkować pod długą suknią, aż natrafił na nagie ciało powyżej pończoch. Nic nie stało mu na przeszkodzie i gdy ją musnął, szepnęła:

— Na bal też nic nie włożę. Jeżeli natrafię na ognistego mężczyznę, będzie mógł mnie wziąć na stojąco, opartą o drzewo w parku. To takie podniecające. W dodatku w tamtych czasach panowie nosili bardzo opięte spodnie. Przynajmniej z góry było wiadomo, na co można liczyć. I wybierać… — Łajdaczka! — westchnął Malko, wsunąwszy rękę pomiędzy jej uda.

Była roznamiętniona i wilgotna. Uniesienie sukni sprawiłoby Malkowi sporo problemów, tymczasem jego szlafrok sam uniósł się i rozchylił. Aleksandra uśmiechnęła się pożądliwie.

— Chyba lubisz bale kostiumowe. Ale dziś będzie trudno…

Trafiła w czuły punkt. Odwrócił ją, oparł o ścianę, odnalazł suwak sukni. Aleksandra kręciła pupą, drażniąc się z nim. Zniecierpliwiony pociągnął ją ku kanapie i posadził. Jej twarz znalazła się dokładnie tam, gdzie trzeba. Rozchylił poły szlafroka i musnął członkiem jej usta.

Aleksandra cofnęła się i uśmiechnęła ironicznie:

— W tamtych czasach nie robiło się tego.

Tego było za wiele. Pchnął ją w tył i zarzucił spódnicę na głowę. Miał przed sobą długie nogi i obnażony brzuch, a między nimi pokryty jasnymi włosami wzgórek. Padł na kolana i wszedł w nią z westchnieniem ulgi. Aleksandra jęknęła, krzyżując nogi na plecach kochanka. Brakło jej tchu pod grubym jedwabiem. Malko przerwał. Miał wrażenie, że gwałci nieznajomą i to podniecało go jeszcze bardziej. Teraz uklękła Aleksandra, zacisnęła dłonie na jedwabnym obiciu kanapy. Malko klęczał za nią. Długo spoglądał na wyłaniające się spośród tkaniny, ciągle jędrne pośladki, a potem bez wahania zajął się miejscem między nimi.

— Nie, nie tak! — krzyknęła Aleksandra.

Ale Malko z całych sił nacierał na kuszący go otwór. Bóg świadkiem, że często korzystał z tej drogi, zawsze jednak doznanie było oszałamiające. Aleksandra zaciskała pośladki i z trudem wbił się w nią. Nie pomyślał nawet o otwartych drzwiach.

— Przestań, sprawiasz mi ból — błagała.

— Masz nauczkę — odrzekł. — W czasach renesansu może nie uprawiano stosunków oralnych, ale dobrze urodzone kobiety nie opierały się swoim kochankom. Trzymając ją mocno w biodrach i przygniatając raz po raz, poruszał się w niej, aż wybuchł. Aleksandra wstała. Makijaż miała rozmazany, warkoczyki na bakier. Obciągnęła suknię, poprawiła staniczek.

— Uważaj, żeby nie zostawić mnie samej na tym balu. Bardzo mnie podnieciłeś. Chętnie znów to zrobię. Z tobą albo z paroma innymi — uprzedziła.

Nad lotniskiem Roissy-Charles-de-Gaulle unosiła się zapowiadająca upalny dzień mgiełka. Było dopiero wpół do ósmej. Boeing 747 z Nowego Jorku wylądował punktualnie i właśnie podjeżdżał do „rękawa”. Spoza szklanej ściany obserwował manewry zdenerwowany mężczyzna w szarym garniturze. Farid Badr wyjechał z Wiednia do Larnaki, zmieniając plany na skutek wydarzeń w Berchtesgaden i wrócił do Paryża przez Kair pod innym nazwiskiem. Nie mógł zmienić figury ani nosa, ale doskonale podrobiony paszport nie wzbudzał podejrzeń. Rozejrzał się, chcąc uniknąć wszelkiego niebezpieczeństwa. Miał jedynie biernie eskortować przybysza z Nowego Jorku, przewożącego w walizce czterdzieści krytronów. Wspólnik jechał potem do hotelu, w którym bezpiecznie mógł przekazać urządzenia Badrowi. Wiedział o śmierci dwójki agentów, co oznaczało, że Amerykanie stracili go z oczu. Ponadto postarał się, by FBI czy CIA nie wpadła na trop krytronów. Fakt, że udało się wywieźć je ze Stanów, uspokoił go. Spojrzał na samolot. Jeszcze trochę cierpliwości.

Inspektor Pauł Bouvier z DST palił dziś już trzeciego gauloise’a. W mundurze pracownika portu lotniczego było mu do twarzy, choć strój był tylko wypożyczony. Nie rozstawał się ze swoim rewolwerem — Magnum Manurhin 357. Dwaj jego koledzy, przebrani za bagażowych, czekali na płycie lotniska. Wszyscy trzej mieli śledzić losy walizki, dopóki nie znajdzie się na taśmie z bagażami. Tu zadanie przejmowała inna ekipa oraz podróżujący samolotem ludzie z FBI. W zasadzie nic nie mogło umknąć ich uwadze. Chodziło o stwierdzenie, komu przekaże ją „właściciel” — Tunezyjczyk podający się za Ahmeda Faruka. Śledzonego przejąć miało ewentualnie pięć samochodów i motocykl. Przewidziano także to, że podejrzany przesiądzie się do innego samolotu. Policjanci z PAF czuwali przy komputerach rozmaitych linii lotniczych, którym zostało podane nazwisko podejrzanego. Pauł Bouvier ziewnął. Był głodny, a croissanty w bufecie były obrzydliwe. I pomyśleć, że żył w kraju słynącym ze swej kuchni! Cóż, zje za pół godziny.

Chris Jones przeciągnął się i krytycznie popatrzył na siedzącego obok Miltona Brabecka zajętego właśnie wiązaniem kwiecistego krawata w kiepskim guście. — Nie ogolony jesteś jeszcze brzydszy — zadrwił. — Ty też wyglądasz, jakby cię przepuścili przez wyżymaczkę — syknął Milton i począł nieufnie przyglądać się smutnym, szarym budynkom.

— Myślisz, że woda nadaje się tu do picia?

— Zawsze jest jeszcze cola-wzruszył ramionami Chris.

— Ale jeśli robią ją tutaj, też jest skażona. — Słyszałem, że teraz jest tu pełno „Mac Donaldów” — podjął z nadzieją w głosie Milton. — Nie pomrzemy z głodu.

Chris i Milton razem wzięci mieli siłę rażenia lotniskowca i absolutny brak skrupułów wobec wrogów Stanów Zjednoczonych. Prezentowali poglądy nieco bardziej „prawicowe” niż Dżyngis-chan. Chris Jones przechodząc przez Nowy Jork zatykał nos. Świat poza Stanami uważał za strefę zagrożenia, zawładniętą przez mikroby, zarazy, bakterie i wirusy, wśród których normalny Amerykanin przebywać mógł jedynie w kosmicznym kombinezonie. Łyk europejskiej wody przyprawiał go o parodniowy skręt kiszek, a „cielęce podroby” brzmiały w jego uszach jak nieprzyzwoity wyraz. — Prawdziwi mężczyźni nie jedzą flaków — utrzymywał zdecydowanie.

Dyskretnie wsunął automatyczną berettę 92 do kabury. Wyposażona była w laserowy celownik. Miał przy sobie małego kolta cobrę. Milton pozostał wierny ogromnemu magnum 357. Bogu dzięki, współpraca z nowojorską ochroną pozwoliła przemycić to na pokład samolotu bez wiedzy kapitana. — Myślisz, że dobierzemy się wreszcie do tej gnidy? — zapytał szeptem Chris wskazując wąsatego Araba sięgającego właśnie po dyplomatkę. To był ich „obiekt”. Gdyby pozwolono im działać, pękłby po paru minutach… Chris podniósł się i walnął głową w sufit. Przerażona sąsiadka, staruszka, zerknęła na osiłka. Uśmiechnął się po łobuzersku i szepnął:

— Proszę uważać, Francuzi to świntuchy…

Kobiecina miała koło siedemdziesiątki…

Pasażerowie zaczęli wysiadać. Christ i Milton ruszyli do przodu, odsuwając oddzielających ich od „obiektu” ludzi. Gdy przechodzili obok stewardesy, Milton walnął Chrisa po plecach i zawołał:

— Stary, zostawiłeś „Penthouse’a”!

Chris poczerwieniał jak piwonia i bełkocząc coś odepchnął magazyn. Kiedy odeszli, zbeształ kolegę:

— Kogo ty ze mnie robisz? Skąd to wytrzasnąłeś? — Nasz „obiekt” to studiował — roześmiał się Milton. Powinieneś to zatrzymać i dobrze schować. A zresztą, panienek tu nie brak.

— Ale jest i AIDS — dodał posępnie Chris.

Wychodząc z „rękawa” rozejrzeli się za swymi francuskimi kolegami. Celnicy mogliby protestować, widząc ich spluwy…Czuli się świetnie. Trafiła im się spokojna i dobrze płatna fucha…

Rozładunek luków bagażowych rozpoczął się tuż po wylądowaniu samolotu, jeszcze nim pasażerowie opuścili pokład.

Inspektor Pauł Bouvier przyglądał się bagażowym wyciągającym kontenery z walizkami i przesuwającym je do taśmy. Stąd walizki jechały do hali. Nieopodal dwaj jego koledzy udawali, że mocują się z wózkiem. Wszyscy trzej byli uzbrojeni i w pełnej gotowości, ale trudno było im się porozumieć. Nadajnik z wieży kontrolnej zagłuszał ich walkietalkie. Walizki przesuwały się powoli. Posiadali dokładny opis tej, którą mieli się zająć: niebieska „Samsonite” na kółkach. Dla ułatwienia zadania Francuzom na lotnisku w Nowym Jorku FBI nakleiła czerwoną taśmę w poprzek walizki. Minęło dziesięć minut. Bagaże przesuwały się na taśmie. Bouvier ziewnął. Miał już wyżej uszu takich idiotycznych zadań: koledzy na górze będą mieli świetną zabawę. Wtedy jego uwagę przyciągnął brodaty bagażowy, pochodzący najprawdopodobniej z północnej Afryki. Sortował bagaże, stawiając osobno te, które miał wyprawić w dalszą drogę. Bouvier nagle drgnął. Niebieska walizka marki „Samsonite” pojawiła się na taśmie. Niemal natychmiast bagażowy chwycił ją i odłożył na stertę „tranzytową”. Bouvier schował się za filar i wyciągnął antenkę walkietalkie: musiał przekazać kolegom niezwykle ważną informację.

Kątem oka spoglądał na walizkę, gdy wreszcie spośród trzasków dobiegł go głos:

— Tatko Leader? Co się dzieje?

— Na Boga!

Pauł Bouvier nie wierzył własnym oczom. Brodaty bagażowy oddalał się z walizką!

— Bouvier! Co się stało? — krzyknął jego rozmówca zapominając o kryptonimach.

— Incydent! Incydent! Bagażowy oddala się z „obiektem”. Przyślijcie posiłki.

Schował aparat i rzucił się w pościg za bagażowym, który bez pośpiechu szedł przez hali, ciągnąc walizkę. Taki obrazek nie budzi zdziwienia na dworcu. Bouvier obejrzał się i zrozumiał, że jego dwaj koledzy niczego nie spostrzegli, krzyknął więc:

— O tutaj! Tutaj!

Ryk silników lądującego samolotu zagłuszył go. Biegł przywołując ich gestem. Dogonił bagażowego i chwycił go za ramię. Mężczyzna odwrócił się. Bouvier miał przed sobą twarz o twardych rysach, czarne jak węgiel oczy, gęstą brodę, zaciśnięte zęby.

— Dokąd się z tym wybierasz?! — wrzasnął na całe gardło.

Bagażowy nie odpowiedział. Uderzył inspektora z byka łamiąc mu nos i rzucił się do ucieczki. Ogłuszony i oszołomiony Bouvier zamarł. Po chwili otarł spływającą po twarzy krew i popędził za napastnikiem. Dopiero wtedy dostrzegł zaparkowaną u wylotu korytarza furgonetkę. Bagażowy biegł w jej kierunku. Z kabiny wysiadł mężczyzna. Spokojnie wycelował w policjanta pistolet z tłumikiem. Obojętna, pozbawiona wyrazu twarz nieznajomego i czarny wylot lufy były ostatnimi rzeczami, jakie widział Bouvier. Nie zdążył nawet sięgnąć po pistolet. Kula trafiła w głowę. Zatrzymał się, zachwiał, chciał unieść rękę ku czołu. Druga kula ugodziła go w gardło, przerwała tętnicę szyjną. Oczy zaszły mu mgłą, chciał krzyczeć, ale z ust chlusnęła krew. Padł na kolana, potem runął twarzą na ziemię. Bagażowy wrzucił tymczasem walizkę na tył furgonetki i wracał właśnie do kabiny, gdy nadbiegli dwaj policjanci z DSI. Nie słyszeli strzału, ale widzieli, jak Bouvier upadł. Jeden z nich, dwudziestoczteroletni chłopak, w biegu wyciągnął pistolet, podczas gdy drugi borykał się z nieodbezpieczoną bronią. Pierwszy raz w ciągu siedmiu lat służby miał się nią posłużyć. Jego kolega zdążył wystrzelić, nim padł trafiony w prawe oko. Spokojnie, jakby mierzył do tarczy na strzelnicy, morderca z furgonetki wycelował raz jeszcze, uśmiercając młodego policjanta, który osunął się na ziemię parę metrów od furgonetki.

— Cholera, cholera, cholera!

Trzeci policjant z DST stanął i sięgnął po broń. Zauważył z przerażeniem, że zabójca mierzy w niego. Nie słyszał wystrzału, poczuł tylko potężny cios w głowę. Nigdy już nie dowiedział się, „że nacięta kula strzaskała mu czaszkę i wyrwała kawał mózgu. Z twarzą zalaną krwią zakręcił się i padł, ściskając w dłoni broń, którą nie miał czasu się posłużyć. Zabójca z niezmąconym spokojem wsiadł do furgonetki. Samochód ruszył ku pasom startowym. Farid Badr obserwował wspólnika. Widział, jak odchodzi od stanowiska odprawy paszportowej i idzie po bagaż. Taras, na którym stał Libańczyk, był doskonałym punktem obserwacyjnym. Począł przyglądać się wszystkim obecnym, starając się rozpoznać policjantów w tłumie oczekujących. Ktoś go potrącił. Odwrócił się i ogarnęło go gwałtowne przerażenie. Ujrzał upierścienione, złożone jak do modlitwy ręce, wzniesione na wysokość twarzy kobiety o czarnych włosach i cienkich brwiach nad ciemnymi oczyma. W dłoniach ściskała coś, co przypominało długopis z obciętą końcówką. Tulejka wycelowana była prosto w Libańczyka.

— Nie!

Odgłos cichej detonacji roztopił się w hałasie lotniska. Badr odrzucił głowę do tyłu, porażony ostrym ukłuciem w prawym oku. Kula kalibru 6,35 mm dosięgła mózgu. { Kobieta spokojnie upuściła pióro-pistolet, odwróciła się i bez pośpiechu odeszła. Dopiero po chwili zauważono, że Libańczyk upadł. Morderczyni zdążyła tymczasem zgubić się w tłumie.

— God damn it! — syknął przez zęby Chris Jones. Czerwone taśmy i kordon funkcjonariuszy CRS oddzielały scenę potrójnego morderstwa. Zwłoki ohrysowano kredą. Ludzie z biura śledczego krzątali się gorączkowo. Jeden z nich podszedł do szefa PAF. — Znaleźliśmy łuski! Parabellum 9 mm, produkcji czeskiej. Strzelił sześć razy w głowę. Doskonały fachowiec. Byli bez szans. Według świadków broń mogłaby być czeskim skorpio. Podjechał samochód na sygnale. Wysiadł z niego dyrektor Policji Narodowej z szefem gabinetu. Przystanął na chwilę nad ciałami. Potem kazał sobie relacjonować stan śledztwa.

— Szukaliście furgonetki? — zapytał.

— Już ją znaleźliśmy — odpowiedział komisarz. Dwa kilometry stąd. Porzucona. Została skradziona dziś rano. — A pasażerowie?

— Zniknęli. Na pewno czekali na nich wspólnicy. Nikt nic nie zauważył.

Przedstawiciel FBI przy ambasadzie amerykańskiej w Paryżu tłumaczył rozmowę Chrisowi Jonesowi i Miltonowi Brabeckowi. Wszyscy trzej Amerykanie byli posępni. Niezła wpadka. Czterdzieści krytronów powędrowało w świat, a trzy trupy dołączyły do tamtych dwóch z Berchtesgaden. — Mamy konwojenta — dodał policjant z PAF.

— Kto to?

— Tunezyjczyk, którego tożsamości jeszcze nie ustaliliśmy. Posługuje się irańskim paszportem. Konsulat Iranu utrzymuje, że jest fałszywy, wygląda jednak na autentyk. — Przesłuchaliście go?

— Pobieżnie. Utrzymuje, że nie znał zawartości walizki. Myślał raczej o narkotykach. Zapłacili mu dziesięć tysięcy dolarów. Ma je nawet przy sobie.

— Co miał zrobić z walizką?

— Dostarczyć Badrowi, który miał skontaktować się z nim w hotelu „Concorde”.

Chris pokręcił głową. Badr z nikim się już nie skontaktuje…

— Możemy go zobaczyć? — zapytał przedstawiciel FBI.

— Oczywiście.

Mała grupka ruszyła schodami wiodącymi do wyjścia. Właśnie zabierano ciała policjantów. Milton Brabeck pokręcił głową i szepnął do Chrisa Jonesa:

— Gdybyśmy byli na dole, ci trzej faceci jeszcze by żyli.

— Skąd możesz wiedzieć! — odpowiedział Chris. — Zasadzka była doskonale przygotowana. Było ich tu pewnie więcej, ale nie potrzebowali wkraczać do akcji… Przerwał mu funkcjonariusz CRS, który nadbiegł z teczką w ręku.

— Znaleźliśmy to przy samolocie na ziemi.

Generał przyjrzał się teczce i otworzył. Była to lekkomyślność. Grupka zamarła w oczekiwaniu.

Wewnątrz zamocowany uchwytami leżał pistolet maszynowy MP5 z tłumikiem. Wylot lufy znajdował się na wprost dziury w bocznej ściance teczki. Przycisk na jej rączce zastępował spust. Nieznany zabójca pozbył się teczki nie posłużywszy się nią.

— Widzisz! — westchnął Milton. — Gdybyśmy tu byli, leżelibyśmy obok tamtych trzech. I nie zdążyłbyś złapać AIDS.

Chris nawet się nie uśmiechnął. Doszli właśnie do tarasu. Policjant przetrząsnął kieszenie Badra, ale znalazł tylko klucz z hotelu „Concorde”. Podał dyrektorowi Policji przypominający pióro przedmiot.

— To narzędzie zbrodni.

Przedstawiciel FBI obejrzał je uważnie. Było bardzo proste: dość pękate pióro z obciętą końcówką. Rozkręcili je i zobaczyli miedzianą łuskę. Kaliber 6,35. Wystarczyło pociągnąć dźwigienkę, aby je odbezpieczyć. Naciśnięcie obsadki tego niby-pióra uruchamiało iglicę. Broń wystarczająca przy małej odległości. Jak mówią Żydzi, nie trzeba działa 155, żeby zabić człowieka.

— Wyprodukowane w Pakistanie — poinformował agent FBI. — Bez numeru, bez śladu pozwalającego ustalić właściciela. Są tego tysiące.

Zapadła cisza. Komando mające przejąć krytrony działało bardzo sprawnie, zacierając wszelkie ślady. Martwy człowiek z tarasu zabrał tajemnicę operacji do grobu. Płotka, którą udało się ująć, niczego nie wniesie do śledztwa. Przedstawiciel FBI pociągnął Jonesa za rękaw. — Chodźmy do ambasady. Musimy wysłać parę teleksów. W Waszyngtonie zrobi się zamęt.

Obaj goryle ruszyli za nim ze spuszczonymi głowami, przekonani, że nie wywiązali się z zadania. Woleliby chyba dać się tu zabić.

Pułkownik Efraim Neguav pobladł ze złości.

Wezwano go do Langley jako oficera łącznikowego Mossadu przy CIA o ósmej rano na przesłuchanie w związku z wydarzeniami na Roissy. Ze względu na różnicę czasu — w Waszyngtonie była druga nad ranem, kiedy dokonano napadu — śledztwo zostało już wszczęte. W biurze Jeffa Millera, dyrektora pełnomocnego firmy, znajdowało się tylko pięć osób. On sam, dyrektor operacyjny, przedstawiciel FBI i Białego Domu.

Izraelski oficer zwrócił chłodne spojrzenie szarych oczu na urzędnika CIA i oświadczył ostro:

— Zmuszony jestem stwierdzić, że z powodu nieostrożnych posunięć obu agencji, czterdzieści zapalników do broni nuklearnej znalazło się w rękach osobników związanych najprawdopodobniej z naszymi śmiertelnymi wrogami.

Urażony przedstawiciel FBI zaprotestował niezwłocznie:

— W żadnym razie nie może być mowy o nieostrożności. Współpraca między naszymi służbami i policją francuską przebiegała bez zarzutu.

— Zginęły cztery osoby — zareplikował Żyd. — Szaleństwem było dopuścić, żeby krytrony zniknęły.

— Ale to jedyny sposób, aby dowiedzieć się, kto ich potrzebuje — podkreślił z niezmąconym spokojem Miller. To co się stało, było nie do przewidzenia. — A teraz wie pan, komu były potrzebne?

Przeleciał anioł z bombami u skrzydeł…

— Zidentyfikowaliśmy dwa paszporty używane przez wywiad irański — przerwał ciężką ciszę dyrektor operacyjny. Tymczasem Iran nie jest jeszcze w stanie sprawić sobie broni nuklearnej, ale wiążą go bliskie stosunki z Pakistanem. To raczej Hindusi powinni się martwić nie pan. Oficer Mossadu mało nie rozerwał go na strzępy.

— Nie będzie pan mi mówił, kiedy mam się martwić! — warknął. Pańskim rodakom ta bomba na głowę nie spadnie! Nie wie pan, że Pakistan i Libia współpracują w wielu dziedzinach? I że najgorętszym pragnieniem Libii jest unicestwienie Izraela? Nie różnią się w tym od Iraku, nie mówiąc już o Syrii.

— Syria jest poza podejrzeniem — uciął przedstawiciel Białego Domu. — Otrzymaliśmy stanowcze zapewnienia z Damaszku. Nie bawiliby się w tej chwili w takie gierki. Od paru miesięcy prezydent Hafez El Assad, pozbawiony pomocy saudyjskiej, przymilał się Amerykanom, chcąc ich kredytów. Syria uspokoiła nawet parę grup terrorystycznych, którym dała schronienie.

— Wszyscy Arabowie łżą! — irytował się Neguav. — Doskonale panowie wiedzą, że Syryjczycy maczali palce w zamachach w Lockerbie. Dlaczego nie chcecie spojrzeć prawdzie w oczy?

— Nie mamy dowodów — spokojnie oznajmił dyrektor operacyjny.

Zapadła cisza. Wszyscy marzyli, aby zakończyć spotkanie.

Park w Langley skąpany był w słońcu.

Dźwiękoszczelne ściany biura nie przepuszczały hałasu. Rozbłysło światełko i sekretarka podała Millerowi jaskrawo-czerwoną kopertę z napisem: „COSMIC. EYES ONLY”. Miller przejrzał ją i poruszonym głosem powiedział:

— To wiadomość z pakistańskiego Ministerstwa Obrony. Dokładnie zbadali problem. Odpowiedź jest negatywna. Ich służby nie interesowały się krytronami.

Pułkownik Neguav wzruszył ramionami i wycedził:

— Bzdura.

Jeff Miller udał, że nie słyszy.

— Ufam im. Wiedzą, że coś takiego spowodowałoby zawieszenie naszej pomocy ekonomicznej. Wiedzą również, iż jesteśmy w stanie sprawdzić, czy nie kłamią. Znów zapadła cisza. Było oczywiste, że Miller nie rzuca słów na wiatr. Skoro twierdzi, że jest pewien Pakistańczyków, to widocznie ma do tego poważne podstawy. Neguav także znał reguły gry. Kiedy chodziło o rozpowszechnianie broni jądrowej Amerykanie nie żartowali. — Czy policja francuska wykryła zabójcę Badra? — zapytał.

— Nie — wyznał Miller. — Według zeznań świadków zabójstw dokonała kobieta o orientalnej urodzie. Dotychczasowe poszukiwania nic nie dały.

— Dlaczego został zamordowany? — ciągnął Neguav. — To tylko hipoteza… — odpowiedział Miller. — Ci, którzy zakupili krytron, chcieli uniemożliwić dotarcie do siebie. Badr ich znał. Uznali, że może wpaść w ręce nasze lub Francuzów i mówić. Nie widzę innego uzasadnienia. Był nie uzbrojony, nie obawiał się napaści. Ale to w niczym nie przybliża nas do zleceniodawców. — OK! To nie Pakistańczycy — uznał Neguav — ani Syryjczycy. Zostaje wybór między Libijczykami a Irakijczykami. To jeszcze gorsze, bo mamy do czynienia z szaleńcami. Zapadła głucha cisza. Co można było powiedzieć? Metody wskazywały na duże finanse. A więc — wywiad, nie organizacja terrorystyczna. Sprawa była poważna. Wskazywała bowiem, że wszystkie zachodnie wywiady, z Mossadem włącznie, popełniły błąd. Żaden z informatorów nie przekazał im tak istotnej informacji. Miller raz jeszcze zerknął na listę krajów zdolnych skonstruować w krótkim czasie bombę jądrową. Pakistan, Irak i, daleko w tyle, Libia.

— Muszę porozumieć się z moim rządem w Jerozolimie — oświadczył izraelski pułkownik. — Ta sprawa zagraża bezpieczeństwu mego kraju. Weźmiemy sprawę w swoje ręce. Sądzę, że wkrótce nadejdzie oficjalny protest. — Kiedy tylko będziemy mieli coś nowego, poinformujemy pana — obiecał Miller.

Pułkownik nie mógł trzasnąć obitymi drzwiami, ale chętnie by to zrobił. Kiedy wyszedł, czterej pozostali jak na komendę zapalili papierosa i nalali sobie kawy. Napięcie spadło. Przedstawiciel FBI przerwał ciszę.

— Co myśli pan o tej sytuacji, panie Miller?

— Sytuacja jest szalenie poważna — odpowiedział zamiast niego reprezentant Białego Domu. — Teraz, kiedy Izrael nie obawia się Sowietów, ten szaleniec Shamir zdolny jest na wszelki wypadek zrównać z ziemią sąsiednie kraje arabskie, jeśli nie odnajdziemy natychmiast tych piekielnych krytronów.

„Wreszcie jakieś rozwiązanie problemów blisko-wschodnich” — pomyślał dyrektor operacyjny, który nie przepadał za Arabami. Uwzględniwszy to, co wiedziano o Saddamie Husseinie, Izrael nie będzie czekał bezczynnie. Sekretarka znów przyniosła Millerowi jakieś papiery.

Przejrzał je i powiedział:

— Panowie Jones i Brabeck proszą o instrukcje. Ich misja w Paryżu jest zakończona.

Cień śmierci padł na obecnych. Mimo swego oddania goryle nie mogli śledzić Badra tam, dokąd poszedł. — Odpowiemy za godzinę — zdecydował dyrektor operacyjny. — Trzeba być ostrożnym. Zginęło już sześć osób, a my ciągle nie wiemy, kto za to odpowiada. Otrzymałem raport wiedeńskiej Stacji. Wydaje się, że Malko Linge rozpracuje początek tropu — pewną zamieszaną w wypadki z Berchtesgaden call-girl. — To do niego podobne — zauważył złośliwie dyrektor pełnomocny. — Gdyby zainteresował się górnikiem dołowym, bardziej bym się zdziwił.

— Po co te złośliwości — zaoponował dyrektor operacyjny. — Gdybyśmy mieli więcej szefów misji jego klasy, Firmie wyszłoby to na dobre. Biorąc pod uwagę to, co zaszło, zamierzam wysłać mu Jonesa i Brabecka, skoro i tak są w Europie. — Zgoda! — przyznał Miller. — Musimy wreszcie to rozwikłać, i to za wszelką cenę. Żydzi uaktywnią swoje lobby i zacznie się horror…

— A my? — zaprotestował przedstawiciel FBI. — Obrzucą nas błotem. Irańczycy nie współpracują z Irakiem, czy nie jest jednak możliwe, że działają na rzecz Libii? — Nie wykluczone — przyznał dyrektor operacyjny — ale mało prawdopodobne. Niestety, w tym rejonie źródła informacji mamy skąpe. Oczywiście zwróciłem się do wszystkich agentów mogących wnieść coś do tej sprawy. Czekam dziś na telefon z Bejrutu. Porozumiałem się też z królem Maroka, a poza tym z Algierczykami, którzy o niczym nie wiedzieli. Gdyby chodziło o Libijczyków, byliby poinformowani.

Jeff Miller zerknął na zegarek.

— Panowie, mam spotkanie z członkami Kongresu. Naturalnie sprawa musi pozostać ściśle poufna możliwie najdłużej. Prezydent wpadnie w furię, jeżeli będą przecieki do prasy.

Przedstawiciel FBI z rezygnacją pokręcił głową.

— Możemy zaufać Żydom! Narobią szumu, gdzie się da.

— Proszę wywrzeć maksimum presji na Wiedeń — Miller zwrócił się do dyrektora operacyjnego. — Jest prawie pewne, że ta dziewczyna to nasz jedyny ślad. Młody hrabia von Wittenberg śmiał się zbyt głośno i piskliwie, drażniąc tym Malka. Trudno było jednak robić mu uwagi. Prowadzili przez telefon przyjazną pogawędkę. Pamela chyba nie pochwaliła się narzeczonemu ogromnym bukietem czerwonych róż otrzymanych po wypadku od Malka.

W drzwiach stanął lekko zgarbiony Elko Krisantem. Oznaczało to, że nadeszła pora jechać po Chrisa i Miltona, którzy mieli przylecieć z Paryża.

— Drogi przyjacielu — zaproponował Malko — może zechciałby pan spędzić najbliższy weekend w Liezen, naturalnie z wybraną przez siebie damą?

Nie ryzykował: młody arystokrata był bez pamięci zakochany w Pameli.

— Zawsze tak samo niepoprawny! — zaśmiał się histerycznie młodzieniec. — Wie pan, że jestem zakochany. Przyjąłbym zaproszenie, ale jedziemy właśnie do Francji.

— Ach tak? Pewnie do Paryża?

— Nie, do Saint-Brice’ów. Organizują bal kostiumowy. Zjedzie się cała Europa. Przebiorę się za pazia…

— Świetny pomysł — poparł z powagą Malko. — Może się spotkamy. Wahałem się, skoro jednak państwo jedziecie…

Kiedy tylko się pożegnali, Malko przerzucił stos zaproszeń leżących na kominku. Odnalazł właściwe. Palił się do tych przebieranek jak do latania na lotni, ale Firma przynaglała go telefonem. Sprawa call-girl przypominała początkowo światową rozrywkę, coraz wyraźniej jednak uświadamiał sobie, że Pamela jest jedyną nitką, która może doprowadzić do morderców z Berchtesgaden i „nabywców” krytronów. Musiał postępować wyjątkowo ostrożnie, nie zapominając, że cenna jest każda minuta. Rozmyślanie przerwało mu wejście Aleksandry. Było jej doskonale w czerwonym skórzanym kostiumie. — Wychodzę — oświadczyła ponuro, — Miłej zabawy z twoimi małpoludami.

— Dokąd się wybierasz?

— Na obiad do Wiednia.

— Z mężczyzną?

— A widziałeś, żebym kiedykolwiek poszła na obiad z kobietą?

— W tym stroju?

Przesunąwszy dłonią po jej udzie zorientował się, że nie miała nic pod garsonką.

— Nie wszyscy są tak bezczelni jak ty, kochanie! — uśmiechnęła się prowokacyjnie. — A zresztą, jeżeli rozkocham paru, powinieneś być dumny. Obiecuję, że będę grzeczna. No, prawie…

— Jesteś niezrównaną łajdaczką!

W drzwiach stanął Elko.

— Telefon do Waszej Wysokości.

Malko odebrał. Słodki i zmysłowy głos Mandy Łajdaczki miło głaskał jego ucho.

— Malko! Dzwoniłeś. Wczoraj rano grałam w golfa. To bardzo zabawne i tak tam dużo wysportowanych, silnych mężczyzn! Istny raj. Grasz w golfa?

— Nie — odpowiedział.

Aleksandra z jadowitym uśmiechem wcisnęła jeden z guzików. W samą porę, by pokój wypełnił rozmarzony głos Mandy.

— W gruncie rzeczy masz rację. Ja też wolę się ciupciać. Zwłaszcza z tobą. Pamiętasz w Brunei… Jeszcze podnieca mnie samo wspomnienie. A w Abu Dąbi, w rollsie, kiedy ścinali Khalida… Nigdy chyba nie miałam takiego orgazmu… Malko czuł się, jakby świat zwalił mu się na głowę. Natrafił na spojrzenie Aleksandry — patrzyła jak pantera gotowa rzucić się na ofiarę. Próbował zdjąć jej rękę z aparatu, aż w końcu, broniąc się, wbiła zęby w jego rękę. Krzyknął i w odpowiedzi rozległ się gorący szept Mandy. — Już na tym etapie?! Poczekaj, ledwie zdążyłam się popieścić. Wiesz, leżę w ogromnym łóżku, w pościeli z różowego jedwabiu. Jest śliska, kazałam więc przyszyć specjalne podpórki pod nogi. Wspaniale jest się w niej kochać. — Kim jest ta zdzira! — wrzasnęła Aleksandra wystarczająco głośno, aby Mandy ją usłyszała.

Na parę sekund zapadła cisza, potem Mandy zapytała ze złowróżbnym spokojem:

— Zdaje mi się, że usłyszałam słowo „zdzira”? Czy jesteś z pokojówką, najdroższy?

Malko sądził, że Aleksandra wyrwie sznur. Wrzasnęła w słuchawkę:

— Powiedziałam „zdzira”, a powinnam powiedzieć — kurwa. A i to byłoby za grzecznie.

— Coś takiego!

Mandy Brown zdołała powiedzieć to z okswordzkim akcentem i zachować olimpijski spokój.

Jadowita jak żmija, ciągnęła:

— Malko, kochanie, twoja pokojówka jest doprawdy zbyt wulgarna. To, że uwielbiam, by twój gruby ogon tkwił w mojej szparce, nie oznacza jeszcze, że pozwolę prawić sobie takie impertynencje.

— Stara kurwa! — krzyknęła Aleksandra, wyrywając kabel.

Jej oczy lśniły. Celnym rzutem pantofla rozbiła wazę z epoki Ming. Drugi cios ugodzić miał w męskość Malka, który cudem zdołał się uchylić. Aleksandra uderzyła boleśnie nogą w solidny drewniany fotel.

— Łajdaku! W dodatku mnie uderzyłeś!

— Uspokój się! — prosił Malko. — Mandy żartowała.

Nabrała cię. Nigdy nie…

Aleksandra poczerwieniała.

— Za to ja nie zamierzam cię nabierać. Nadstawię się każdemu, kto dziś zechce. A obiad jem z pięcioma wielbicielami. Wyszła z biblioteki trzaskając drzwiami tak mocno, że kryształowy wazon zachwiał się i rozbił o ziemię. W chwilę później Malka dobiegł warkot ruszającego z kopyta samochodu. Burza ucichła. Mijając rozbite szkło, Malko podszedł do telefonu w hallu. Mandy nie rozłączyła się. — Masz kłopoty z pokojówką? — zapytała z jadowitą słodyczą.

— Mandy, wiedziałem, że z ciebie kawał łajdaczki, ale tym razem przeszłaś sama siebie… To była Aleksandra. I… — To ona nie była pokojówką, nim się z nią przespałeś?

Czując, że Malko jest na nią zły, dodała słodko:

— A propos, czemu dzwoniłeś?

Cień nieufności pojawił się w jej głosie. Każdy telefon Malka mieszał ją w mętne historie, z których nie wychodziłaby cało, gdyby nie fantastyczny instynkt samozachowawczy. Uzbierała dzięki niemu parę milionów dolarów. Malko nie miał absolutnie zamiaru wyjaśniać jej, że ma go doprowadzić do morderców sześciu osób.

— Aby zaprosić cię na bal kostiumowy.

Pierwotnie planował zaprosić ją do Liezen. Ktoś przecież musiał utrzeć nosa Pameli. Teraz jednak sprawa skomplikowała się.

— Na jaki bal?! — zapytała zaskoczona.

— Powiedzmy — przebierany.

— Jak Muppet Show! — ucieszyła się.

— Niezupełnie. To mają być kostiumy z epoki.

— Jakiej epoki?

— Z renesansu.

— To epoka?

— Podobno. I stroje kobiece są bardzo ładne. Będzie ci w tym do twarzy.

— Bal jest u ciebie i tej pantery?

— Nie. U przyjaciół we Francji.

— We Francji! — ucieszyła się. — Nigdy tam nie byłam. Podobno rośnie tam masa winogron, a faceci rzucając się na kobiety, obżerają się pecynami chleba. Same świntuchy. — Mandy, to ty budzisz prosię, które drzemie w każdym mężczyźnie.

— Naprawdę? — mruczała z zadowolenia.

— Więc przyjedziesz?

Cisza w słuchawce trwała tak długo, że sądził już, iż przerwano połączenie. Wreszcie Mandy zapytała pełnym nieufności głosem:

— Co kryje się za tym balem? Ostatnio wywiozłeś mnie na kraj świata i pchnąłeś w bandę degeneratów, którzy ledwie potrafili chodzić na tylnych łapach. — Nie bądź rasistką — upomniał ją. — Książe Mahmud był dla ciebie czarujący.

— To prawda — przyznała. — Rżnął fantastycznie, Jak młot pneumatyczny, ale to i tak tylko małpa. No co, powiesz wreszcie prawdę? Gdzie jest pies pogrzebany? — Nie ma psa — zapewnił. — Chciałem cię zobaczyć. Myślałem, że pojedziemy na ten bal: ty, Aleksandra i ja, ale raczej będziemy we dwoje.

— Miałeś głupi pomysł. Nigdzie bym nie poszła z tym garkotłukiem… A zresztą te kostiumy mnie drażnią. To zbyt skomplikowane. Przyjedź do Londynu, jeżeli chcesz mnie zobaczyć. Spędzimy cały weekend w łóżku. — Przyjedź — nalegał. — Będzie tam cała europejska arystokracja, członkowie najstarszych rodzin. — Naprawdę? — zapytała cichutko. — I nie wpakujesz mnie w żadną podejrzaną historię?

Malko wiedział, że marzenie o życiu w wielkim świecie stanowi piętę achillesową Mandy.

— Przedstawię cię wszystkim kawalerom ze szlacheckich rodzin całej Europy — ciągnął.

Mandy westchnęła.

— Dobrze! I tak nie wiedziałam, co zrobić z tym weekendem. Umówiłam się z dwoma facetami na raz. W ten sposób pozbędę się obu. Gdzie się spotkamy?

— W Paryżu — zaproponował.

— Miło, że mnie zaprosiłeś. Kupię sobie strój renesansowy. Może coś tu znajdę. Już myślałam, że o mnie zapomniałeś.

— Nie sposób cię zapomnieć — zapewnił. — A propos, będzie ktoś, kogo znasz.

— Tak? Kto taki?

— Niejaka Pamela Balzer.

— Nie znam.

— Może znałaś ją jako Pamelę Singh.

— Pamela! Niemożliwe! Znasz ją? — ucieszyła się.

— Trochę.

— Niezłe z niej ziółko! Kiedy przyjechała do Londynu, nie miała ani grosza, ani nawet majtek na zmianę. Podawała się za gwiazdę indyjskiego kina, ale grała najwyżej w pornosach. Za to miała świetną figurę, śliczną buźkę, duże czarne oczy, wygląd niewiniątka i masę ambicji… W okamgnieniu poznała cały Londyn. Natrafiłyśmy na siebie, chciała odbić mi faceta. Gwizdałam na niego i ta historia mnie rozbawiła. Zaprzyjaźniłyśmy się. Swoje przeszła i jest twarda. Nienawidzi mężczyzn.

Trzeba przyznać, że za dużo ich miała.

— Jesteś z nią w zgodzie? Masz ochotę się z nią spotkać!? Przyjedzie z moim przyjacielem.

— Ależ tak! Mamy sobie tyle do powiedzenia!

Malko odłożył słuchawkę, zachwycony sobą samym. Przy odrobinie szczęścia pchnie śledztwo. Łatwiej będzie wyjaśnić Mandy, czego od niej oczekuje, kiedy się zobaczą. Było ironią losu, że największa agencja wywiadowcza zależała od humoru dwóch „panienek” i że ich pogaduszki mogły zmienić oblicze świata.

Prosto z lotniska pojedzie do Jacka Fergusona, by oznajmić mu nowinę.

— Wasza Wysokość, wydaje mi się, że ktoś za nami jedzie — oświadczył Elko.

Niebieski rolls mknął drogą biegnącą wzdłuż lotniska Schwechat. Malko odwrócił się i zobaczył szare BMW bez tablicy rejestracyjnej z przodu, co czasem zdarzało się w Austrii. Wewnątrz siedziało dwóch mężczyzn. — Dawno tam są? — zapytał, zaintrygowany raczej niż zaniepokojony.

— Nie wiem. Nie zwróciłem uwagi — odpowiedział Elko. Dyskretnie sięgnął po stare parabellum astra, leżące zawsze w samochodzie i zawsze starannie naoliwione. Elko wsunął je między siedzenie a pudełko, rękojeścią do góry, by móc je chwycić w ułamku sekundy. Samochód zbliżył się migając kierunkowskazem. Po prostu zamierzał ich wyprzedzić. Malko pochylił się do przodu i powiedział do Elka: — Jesteś zbyt nerwowy! Nie jechali za nami.

BMW zrównało się z nimi. Nagle dobiegł go z lewej strony suchy trzask serii karabinowej. Kule wybiły boczną szybę. Gdyby Malko pozostał pochylony, poszatkowałyby go. Wysunął nieco głowę i dostrzegł mężczyznę w kominiarce, z pistoletem maszynowym Skorpio w ręku. Kierowca BMW jechał z taką samą prędkością jak oni, aby strzelec miał Malka w polu rażenia broni. Książe nie miał gdzie umknąć. Prąd przebiegł mu wzdłuż kręgosłupa. Morderca zaraz naciśnie na spust. Elko Krisantem chwycił astrę i błyskawicznie, nawet nie celując, strzelił w stronę BMW. Zanim stracił samochód z oczu zobaczył, że jego przednia szyba’ zmatowiała. W lusterku widział jeszcze, jak jedzie zygzakiem i stacza się na pobocze. Nie wiedział, czy trafił kierowcę, czy to tylko szyba uniemożliwiła jazdę.

— Zawróć! — krzyknął Malko.

Turek cofnął. Malko spostrzegł leżącego obok wozu mężczyznę w kominiarce i z pistoletem maszynowym w dłoni. Elko także go zauważył i wcisnął hamulec. Jednak astra nie nadawała się do użycia w tych okolicznościach, a dyskretny pistolet Malka spoczywał w Liezen. Tymczasem z obu stron nadjeżdżały samochody. BMW zawróciło, mężczyzna będący na zewnątrz wsiadł i wóz odjechał. Krisantem czym prędzej chciał ruszyć za nimi, jednak manewr dużym wozem na wąskiej drodze zajął mu sporo czasu. Gdy ruszył, BMW miało już znaczną przewagę. Elko wcisnął gaz do dechy. Jadąc niemal dwieście na godzinę, zdołali przed zakrętem zbliżyć się na tyle, by Malko mógł odczytać numer:

W432…

— Zwolnij! — powiedział do Elka. — To nie ma sensu. Na krętej drodze BMW umknie im bez trudu. Mając numer i tak mógł coś zdziałać. Przyszedł mu na myśl tylko jeden powód zamachu: Pamela Balzer. Czyżby tajemniczy przeciwnik przystąpił do kontrataku, zanim on zdążył zbliżyć się do dziewczyny?

Zerknął na zegarek. Nie zdąży już na lotnisko. Spotka się z Chrisem i Miltonem w ambasadzie amerykańskiej.

— Chris!

Goryl witał Malka promiennym uśmiechem. Za jego plecami Malko zauważył masywną sylwetkę Miltona Brabecka, który zmiażdżył mu palce w powitalnym uścisku. Jak zwykle zapomniał o sygnecie księcia. — Cholera, znowu zapomniałem o tym świństwie.

Tylko baby noszą pierścionki! — jęknął.

— Nic się nie zmienili. Ale wychwalali mi tu pana pod niebiosa — roześmiał się Jack Ferguson.

Obaj goryle w głębi ducha wprost uwielbiali Malka, który, ostrożnie podając rękę Miltonowi, powiedział:

— Jeżeli chcecie zobaczyć się z Elkiem, to jest na dole.

— Elko! Jasne! — krzyknęli wybiegając z pokoju. Po niezbyt miłych początkach w Stambule znajomość ich przerodziła się w przyjaźń.

— A propos, na czym polega ich misja? — zapytał Malko. — W Paryżu nie mieli już nic do roboty — zaczął Ferguson. — Policja francuska nie zdołała natrafić na ślad grupy, która ukradła krytrony. Farid Badr nie żyje i tylko Pamela Balzer może nas doprowadzić do kierujących tą akcją. Wziąwszy pod uwagę, co przytrafiło się Heidi i Johnowi, uznaliśmy, że „anioł stróż” może się panu przydać. — Bardziej niż pan przypuszcza. Diabli wzięli tylne drzwi mojego rollsa — zaczął i opowiedział, co mu się przydarzyło.

— Dziwna sprawa — skwitował szef Stacji. — Zamach nie ma raczej związku z krytronami, które najprawdopodobniej są bezpieczne. Próbując pana zabić chciano zapobiec nawiązaniu kontaktu z Pamelą. A przecież nic pan jeszcze nie zdziałał…

— To nasuwa przypuszczenie, że wspomniała o zderzeniu z moim wozem swoim przyjaciołom, a ci natychmiast zrozumieli, w czym rzecz. Albo mnie znają, albo… — To nie wszystko — ciągnął sięgając po papierosa Jack. — Trudno mi uwierzyć, aby jakikolwiek wywiad chciał pana zabić tylko dlatego, aby do nich nie dotrzeć. I tak pewnego dnia dowiedzielibyśmy się, kto wydawał rozkazy Badrowi. Zastanawiam się czy ta Balzer nie posiada jakiejś wielkiej wagi informacji, którą mogłaby nam wyjawić. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy. — Pewnie ma pan rację — powiedział Malko.

— A w takim razie tym bardziej trzeba ją przycisnąć. Nawet pan nie przypuszcza, jaką presję wywiera na mnie Langley… I to o jakieś tam krytrony. Ale jest inny problem. Biały Dom ma na głowie ambasadę Izraela. Wyładowują się więc na nas… Co pan właściwie ustalił? — Powiem panu, najpierw jednak spróbujmy odnaleźć to BMW. Mam część numeru.

Ferguson podał numer sekretarce, zlecając jej skontaktować się z policją austriacką. W tym czasie Malko opowiedział mu pomysł z Mandy Brown i balem, który nie wprawił Amerykanina w zachwyt.

— Czy to aby poważne? Boję się, że to lekkomyślność. — Mandy Brown wyciągnie co zechce nawet z nieboszczyka. I zna Pamelę. W Londynie obracały się w tych samych kręgach. Pogawędzą sobie. Pamela miewa również niebezpiecznych klientów. Oni za tym stoją. Wygada się przed Mandy. Wie pan, że zwykłymi metodami nic z niej nie wyciśniemy. Wśród jej kochanków są też wpływowi politycy.

— OK — ustąpił Ferguson. — Mam nadzieję, że się panu powiedzie. Damy panu pełne poparcie.

— Będę go potrzebował. Jest już sześciu zabitych, nie mam ochoty być siódmym. Co do krytronów, sądzę, że są już daleko.

— Jeżeli ustalimy, kto je ukradł, można będzie wywrzeć presję dyplomatyczną.

Weszła sekretarka i podała Fergusonowi kartkę. Na jego twarzy odmalował się wyraz zdziwienia:

— Szare BMW z rejestracją W432850 należy do irackiej delegacji OPEC…

— Drugi raz wymienia się OPEC, a pan stale utrzymuje, że to Irańczycy…

— Nic już nie rozumiem — bąknął Ferguson. — Może to nie ten wóz.

— Elko rozbił mu przednią szybę — zauważył Malko.

— To da się sprawdzić.

Siedziba OPEC znajdowała się na terenie UNO-City, na wyspie położonej w rozwidleniu Dunaju. Na wprost, przy Wagramerstrasse, zbudowano sześciopiętrowy parking przeznaczony dla pracowników tej organizacji. Malko wraz z Chrisem i Miltonem wjechał windą na ostatnie piętro i rozpoczął poszukiwania.

— Spójrzcie — odezwał się. — To nie będzie trudne. Boksy opatrzone były numerami rejestracyjnymi stojących w nich samochodów. „Swój” odnaleźli na trzecim piętrze. Malko przyglądał mu się zafrasowany. Nigdzie śladu zadrapania. — Hej! — zawołał nagle Chris Jones oglądający przód wozu — nie ma przedniej szyby.

Malko z niedowierzaniem wsunął rękę do wnętrza. Szybę starannie usunięto. Zostało ledwie kilka okruchów, wbitych w gumową uszczelkę. Na pierwszy rzut oka samochód wyglądał zupełnie normalnie, zwłaszcza że stał przodem do ściany.

— Tak, to ten! — przyznał Malko.

Otworzył pojemnik na rękawiczki i wydobył dokumenty wozu. Zarejestrowany był na stałe przedstawicielstwo Iraku przy OPEC.

— Niczego tu już nie znajdziemy — powiedział odkładając papiery. — Zostaniecie tu jednak i sprawdzicie, kto nim jeździ. Nie zostawią go w takim stanie. — Zaczyna się — westchnął Jones.

Nareszcie Pamela Balzer przestała być jedynym tropem w ich sprawie. Milton szepnął:

— Jeżeli to ci sami, co na Roissy, poleje się krew… Obaj goryle zaparkowali wóz przy wyjeździe z parkingu. Polowanie zaczęło się na dobre.

Ibrahim Kamel pocił się jak mysz. Dzwonił z wiedeńskiej poczty, mówił po arabsku, ustalonym szyfrem, ale był pewien, że telefon jego rozmówcy jest na podsłuchu. Nie miał jednak wyboru. Opowiedział o nieudanym zamachu, potem bez mrugnięcia okiem wysłuchał normalnej porcji wymówek.

— Jakie są dalsze rozkazy? — zapytał potulnie. Upłynęła dłuższa chwila, nim Tarik Hamadi odpowiedział. Jak dotąd panował nad sytuacją. Jedynie europejska część operacji „Osirak” zajmie jeszcze dziesięć dni. Przez ten czas będzie narażony na kontratak izraelskich i amerykańskich wrogów. Wydarzenia z Roissy wywołały sporo zamieszania. Był z tej akcji dumny, a sam szef rządu irackiego przesłał mu zaszyfrowane gratulacje. Jego służby specjalne upiekły trzy pieczenie przy jednym ogniu. Po pierwsze, i najważniejsze, przejęły krytrony pod nosem Amerykanów i Francuzów; po drugie wyeliminowały jedynego człowieka, który znał kulisy sprawy i mógł je ujawnić. I wreszcie — zaoszczędziły pięć milionów dolarów, które miały zostać wypłacone Faridowi Badrowi. Jego egzekucji dokonała zabójczyni należąca do ściśle tajnej komórki zajmującej się eliminacją osobistych wrogów Saddama Husseina. To wszystko wzbudziło w nim pewną dozę wyrozumiałości wobec Ibrahima Kamela, autora świetnie zorganizowanej akcji na Roissy.

— Samochód musi zniknąć — powiedział wreszcie. — Natychmiast.

— A ona?

Ona, czyli Pamela Balzer. Kamel nic do niej nie miał. Chętnie by ją przeleciał, ale sypiała z jego szefem. Była nietykalna.

Tarik Hamadi nie od razu odpowiedział. Nigdy dotąd Pamela nie była zamieszana w jego sprawy. Kiedy przyjeżdżał do Wiednia, rezerwował ją sobie na jakiś czas. Podczas pobytu Sadduna Chakera w Wiedniu świadczyła mu usługi w towarzystwie koleżanki. Klient lubił wyrafinowane igraszki… Teraz Hamadi zrozumiał, że popełnił fatalną nieostrożność, zapoznając ją z Georgesem Bearem, drugą nitką operacji „Osirak”. Dziś pluł sobie w brodę, bo Pamela stała się jedyną osobą wiedzącą o bezpośrednim powiązaniu między Hamadim a Bearem. Przeciek tej z pozoru banalnej informacji mógłby doprowadzić do katastrofy. Pamela stanowiła ogromne zagrożenie dla „Osiraka”. Z drugiej strony, nie miała powodu ich zdradzić, zwłaszcza że wypożyczenie volva Ibrahimowi czyniło ją współwinną morderstwa. Mogła jednak bezwiednie zdradzić ogromnej wagi informacje. Od Pameli wiedział, że kręci się koło niej agent CIA.

— A więc? — zapytał Ibrahim.

Hamadi w ułamku sekundy powziął decyzję.

— Zlikwiduj ją. Jak najszybciej i dyskretnie. Potem na jakiś czas wrócisz do Bagdadu. Zaczynasz być tu znany.

Kamel podziękował gorąco. Wolałby odpocząć w Paryżu, ale nie miał zwyczaju dyskutować z rozkazami przełożonych. Odłożył słuchawkę i zamyślony wyszedł z poczty. Jak dyskretnie załatwić Pamelę? Miał nadzieję, że przedtem zabawi się z nią. Jak z Heidi Ried. Był to miły przerywnik. Wrócił do forda, w którym czekał na niego jego przyjaciel Selim i streścił mu rozmowę. — Załatwimy to dziś wieczorem. Podwieziesz mnie i poczekasz.

Sprawa była prosta. Pamela go znała, często przekazywał jej wiadomości od Tarika. Nie wzbudzi jej podejrzeń. Jeżeli wejdzie sam, spędzi z nią kilka przyjemnych chwil, a potem zabije. Nikt się o tym nie dowie, a policja uzna, że zbrodni dokonał zboczeniec.

— Odprowadzili samochód do prywatnego warsztatu — zaczął Jones. — Eskortował ich ford escord. Zapisałem numery.

— Kto prowadził? — zapytał Malko.

— Mały barczysty facet z sumiastymi wąsami. Łysawy.

Zauważyłem, że pod marynarką miał spluwę.

Malko zapisał numer. Jadł właśnie obiad w „Sacherżę”. Sam. Zastanawiał się, czy Aleksandra spełni pogróżki.

— Doskonale — powiedział. — Spotkamy się w ambasadzie.

— Trudno mi wprost uwierzyć — odezwał się Ferguson. — I nie tylko mnie. Przesłałem do Langley raport dotyczący powiązań służb irakijskich z tą sprawą, ale nikt nie chce w to uwierzyć, chociaż właściwie nie ma wątpliwości.

— Dowiedział się pan czegoś nowego?

— Prowadzimy poszukiwania. Centrum zawiadujące jest w Genewie, ale mają silne komórki w Londynie, Paryżu, Brukseli. Ich siatka jest jednak dyskretna, nie zajmuje się terroryzmem, lecz handlem bronią i wykonywaniem wyroków na emigracyjnych opozycjonistach. Dwunastka ich zabójców krąży po Europie. Niestety nie wiemy, kim są.

— Zapewne oni dokonali sześciu zabójstw i próby zamachu na mnie — stwierdził Malko. — I sądzę, że planują siódme.

— Myśli pan o sobie?

— Nie. O Pameli Balzer.

— Naprawdę? — Ferguson zmarszczył brwi — pracuje dla nich. Dlaczego mieliby ją sprzątnąć?

— Badr też dla nich pracował, a wykończyli go — zauważył Malko.

— Co proponuje pan w związku z grożącym jej niebezpieczeństwem?

— Chronić — odpowiedział. — Tak, żeby się nie zorientowała. W każdym razie dziś po południu jedzie na bal do Amboise. My też tam będziemy. Przedtem może się coś wydarzyć. Potem nic już nie zdziałają. Chris i Milton mogą się tym zająć. Wiem, że jutro Pamela je obiad z narzeczonym i z nim spędzi resztę dnia. Pozostaje dzisiejszy wieczór.

— OK — przystał Jack. — Proszę wydać dyspozycje Chrisowi i Miltonowi.

W tym momencie zadzwonił telefon. Jack odebrał i powiedział:

— To oni.

Po chwili dwaj goryle weszli do biura.

— Mam dla was nowe zadanie — ochronę.

— Pana?

— Nie, uroczej dziewczyny — podał im zdjęcie kobiety o dużych, szeroko rozstawionych oczach i prostym płaskim nosie, nieco podobnej do Jackie Kennedy i objaśnił cel misji.

— Ochrona aktywna czy pasywna? — zapytał Chris. — Obie. Jeżeli uznacie, że jest zagrożona, interweniujcie. Oto jej adres. Jeżeli wyjdzie idźcie za nią. Jeżeli pojawi się ktoś podejrzany, powiadomcie mnie. Będę w „Sacherze”.

Pamela jadła właśnie kolację złożoną z banana i filiżanki herbaty, siedząc przy niskim stoliku ze szklanym blatem i nogami z kości słoniowej sprowadzonym od najmodniejszego paryskiego dekoratora, Claude’a Dalle’a, gdy zadzwonił telefon. Jej numer znało niewiele osób, a o tej porze nie spodziewała się klientów. Narzeczony spędzał wieczór na rodzinnej kolacji. Odebrała zdziwiona.

— Dobry wieczór — rozpoznała głos Ibrahima Kamela. — Dzwonię na prośbę pana Tarika. Mam pani coś od niego podrzucić. Czy mogę wpaść?

Dziewczyna nie otwierała wieczorem drzwi, jeśli nie była umówiona, Ibrahim pracował jednak dla jednego z jej najpoważniejszych klientów. Zawahała się i odpowiedziała:

— Oczywiście, ale niezbyt późno. Chcę się wcześnie położyć.

— Będę za pół godziny.

Malko dopił kawę i podszedł do telefonu. Był pewien, że dzwonią Chris i Milton.

— Halo?

— Mówi Chris!

Głos goryla zdradzał podenerwowanie. Od dwóch godzin obserwowali z Miltonem dom przy Schubertring i jedynej rozrywki dostarczał im przenośny telewizorek Seiko. — Co nowego? — zapytał Malko.

— Do budynku wszedł właśnie ten sam facet, który odprowadził do naprawy BMW. W samochodzie czeka na niego kumpel. Co robimy?

Ta wizyta nie wróżyła niczego dobrego. Zanim przyjedzie, Irakijczycy spokojnie zdążą zlikwidować Pamelę. Interwencja goryli ujawniłaby całą akcję. Ale śmierć Pameli oznaczała utratę jedynego świadka.

— Gdzie jesteś? — zapytał.

— W budce, trzydzieści metrów od domu.

— Zadzwoń za trzy minuty.

Rozłączył się i wykręcił numer Pameli.

Ibrahim Kamel podszedł do domofonu i zamarł. Miał dość duże doświadczenie, by zorientować się, że dwóch osiłków sterczących przed budynkiem to albo gliniarze, albo tacy jak on. Z pewnością zaś jego wrogowie. Skąd jednak znają jego zamiary? Nikomu o niczym nie wspominał. A może dziewczyna domyśliła się czegoś? Rozmaite myśli przelatywały mu przez głowę. O tej porze nie mógł skontaktować się z szefem. Najlepiej byłoby odłożyć akcję, ale jeśli Pamela wpadnie w łapy CIA, pozostanie mu tylko uciec na koniec świata. Wolałby już mieć do czynienia z policją austriacką. Automatycznie namacał w kieszeni pistolet skorpio, równie skuteczny jak karabin maszynowy. To było jego narzędzie pracy. Dla Pameli przewidział środek łagodniejszy i mniej hałaśliwy. Po chwili wahania zdecydował się mimo wszystko spróbować.

Pamelę zaskoczył obcy głos. Sądziła, że to Kamel dzwoni po raz drugi.

— Kim pan jest? — zapytała nieufnie.

— Nieistotne — odpowiedział zdeformowany głos. — Chcę tylko uprzedzić, że grozi pani niebezpieczeństwo. Ktoś przyjdzie za chwilę. To morderca. Proszę go nie wpuszczać.

Nieznajomy rozłączył się, nim zdołała cokolwiek powiedzieć. W tej samej chwili zadzwonił domofon. Podeszła będąc pod wrażeniem dziwnego ostrzeżenia. Instynkt ulicznicy podpowiadał jej, że to nie był głupi żart. — Tak? — odezwała się.

— Tu Ibrahim Kamel.

Milczała wahając się przez moment. Potem łagodnym głosem powiedziała:

— A, Ibrahim! Przykro mi, że przyszedł pan na próżno. Leżę w łóżku. Jestem chyba chora i oczekuję lekarza. Może mógłby pan wpaść jutro?

— Jutro? — jego głos zdradzał niepokój. — Ale jutro muszę być w OPEC, a to zajmie tylko moment.

— O co chodzi?

Zaskoczony, nie od razu odpowiedział. To upewniło Pamelę o powadze ostrzeżenia. Zdecydowanym głosem ucięła:

— Naprawdę nie mogę teraz pana przyjąć. Jeżeli pan chce, proszę przyjść jutro. Dobranoc.

Rozłączyła się, zamknęła dokładnie drzwi, założyła łańcuch i poszła po leżącą w sekretarzyku złoconą berettę. Był to upominek od handlarza bronią, z którym żyła przez parę tygodni. Pistolecik wyglądał jak nieszkodliwe cacko, ale doskonale wystarczał do zabicia człowieka. Wprowadziła kulę do komory i położyła broń na stoliku. Potem poszła do kuchni, przygotowała sobie coitreau z lodem i wróciła do sypialni. Po drodze włączyła jeszcze kompaktową płytę „Gipsy Kings” i położyła się. Serce biło jej mocno. Nie wiedziała, o co chodzi. Od czasu, gdy opuściła Kaszmir wiele razy zmuszona była uciekać, zacierając za sobą wszelki ślad, i budować nową przyszłość. W Wiedniu miała nadzieję osiąść na stałe. Dlaczego znów zawisło nad nią niebezpieczeństwo? — Ta gnida wyszła — zaanonsował Chris. — Co robimy? Odjeżdżają.

— Niech jadą — powiedział Malko. — Zostańcie na miejscu.

Rozłączył się i zadzwonił znów do Pameli. Odebrała natychmiast. A więc żyła. Odłożył słuchawkę bez słowa. Tamci nie wrócą. Była ostrożna. Teraz zaczął się śmiertelny wyścig z czasem. Musi „wyspowiadać” Pamelę, nim Irakijczycy ją sprzątną. Z pewnością nie poprzestaną na tej jednej próbie.

Malko z wielkim trudem przekonał Chrisa Jonesa, że jego okulary słoneczne nie pasują do surduta i koronkowego żabotu. Goryl przyglądał się swemu odbiciu w lustrze wściekły i zbity z tropu. Przebieranki w stroje z epoki nie były uwzględnione podczas szkoleń w Secret Service. Milton Brabeck bezlitośnie natrząsał się ze swego alterego. — Zrobię ci świetne zdjęcie. Przypniemy je na tablicy informacyjnej w Langlęy… Jak zaczniesz truć… — Stul pysk — mruknął zrezygnowany Chris. — Zobaczymy, co z ciebie zrobią.

Byli właśnie w największej wiedeńskiej wypożyczalni kostiumów przy Theaterstrasse. Aleksandra nie wróciła spakować walizek. Może na razie tak będzie lepiej:

Malko był zmuszony udać się na bal w Amboise w towarzystwie Mandy Łajdaczki. Bardziej niż kiedykolwiek zależało mu na wyciśnięciu z Pameli Balzer jej sekretu. Nikt nie wiedział nic nowego o krytronach i Langley zaczynało wywierać coraz większą presję, chcąc uzyskać informacje.

Pamela Balzer wyjechała już samochodem z Kurtem von Wittenbergiem. Malko nie wiedział, co dokładnie zaszło poprzedniego wieczora. Czy padł ofiarą własnych nerwów, czy też Irakijczycy faktycznie chcieli zabić Pamelę? Jeżeli przestali ufać call-girl, nie zawahają się jej pozbyć. Właściciel wypożyczalni przerwał jego rozmyślania, pokazując mu wspaniały wschodni kostium: złocisty turban, amarantową koszulę, bufiaste spodnie z tkaniny o wzorze skóry pantery, czarne buty, aksamitną, haftowaną złotem kurtkę. — Sulejman Wspaniały, sułtan imperium ottomańskiego — oświadczył.

— Bardzo mi odpowiada — uznał Malko. — Czy nie ma pan ubrania w tym samym stylu, ale skromniejszego? Właściciel przyniósł strój z żółtego jedwabiu z szerokim, czerwonym pasem, turbanem, papuciami.

— Strój janczarski!

Wymarzony kostium dla Elka. Turek wrócił właśnie z podróży. Z Irakijczykami nigdy nie dość było ostrożności. Znowu zaczęło się przymierzanie. W końcu Chris i Milton wybrali czarne aksamitne surduty. W tych strojach nie wyglądali przynajmniej zbyt śmiesznie. Tyle, że kostiumy niemal pękały na nich w szwach.

Elko Krisantem przyglądał się sobie, myśląc głównie o tym, jak najlepiej ukryć pod szerokim pasem astrę. Chris i Milton natomiast patrzyli na siebie zupełnie skonsternowani.

— Jeżeli ktoś spróbuje mnie sfotografować, zabiję go — uprzedził Milton.

Gdyby nie powaga sytuacji, Malko pękłby ze śmiechu. Zabrawszy kostiumy opuścili sklep. Za trzy godziny odlatywali do Paryża. Pierwsze zadanie — odebrać Mandy z lotniska Roissy. Oby tylko nie zapomniała albo nie zmieniła zdania. Malko nie śmiał do niej dzwonić. Nim wsiedli do samochodu, Chris odciągnął go na bok.

— Naprawdę chce pan, żebyśmy z panem pojechali?

— szepnął. — Tam nic się nie wydarzy.

Pierwszy raz zdarzyło się, że Chris unikał zadania.

Malko spojrzał na niego z powagą.

— John Mackenzie myślał tak samo w Berchtesgaden. Policjanci z DST na Roissy również. Pracujemy nad poważną sprawą i praktycznie nic o niej nie wiemy. Pamela Balzer jest prawdopodobnie w posiadaniu informacji, której znaczenie ignoruje. A tylko od niej możemy ją uzyskać. Tamci o tym wiedzą.

Tarik Hamadi z coraz większym niepokojem słuchał relacji Ibrahima Kamela. Przez cały ranek Kamel usiłował dotrzeć do Pameli, ta jednak zbyła go grzecznie proponując, by odwiedził ją u fryzjera… Naturalnie trudno byłoby ją tam zlikwidować. Zaraz potem wyjechała. — Domyśla się czegoś? — zapytał Hamadi.

— Nie mam pojęcia — jęknął Ibrahim. — Może to tylko zbieg okoliczności.

— A agent CIA?

— Brak wiadomości. Nie ma go w zamku, dzwoniliśmy. Nie ma go także w „Sacherze”.

— Dziwne! — stwierdził Tarik Hamadi.

Coś za dużo było tych zbiegów okoliczności… Dwaj ludzie, którzy strzegli Pameli, należeli prawdopodobnie do CIA. Ale jak do niej dotarli? Nieudana próba likwidacji agenta przez Ibrahima wszystko zaprzepaściła. — Pamela wyjeżdża dziś na trzy dni z Wiednia — podjął Ibrahim. — Jedzie do Francji na bal w jakimś zamku, sama mi powiedziała. Z narzeczonym.

Pewna myśl zaświtała Hamadiemu w głowie. Niemiła myśl. Wszystko stawało się jasne.

— Proszę przedzwonić do zamku Liezen i dowiedzieć się, czy książę Linge wyjechał już do Francji. I natychmiast mnie o tym powiadomić.

Odłożył słuchawkę i czekał. Nie długo. Usłyszał zmieniony głos Kamela.

— Powiedziano mi, że odlatuje dzisiaj — poinformował.

Hamadi poczuł, że krew ścina mu się w żyłach. To już była katastrofa. Tym razem trudno było mówić o zbiegu okoliczności.

— Ta suka spotka się z agentem CIA. Proszę dowiedzieć się, dokąd jedzie, i załatwić ją — rozkazał. — Trzeba zapobiec ich rozmowie. Potem proszę do mnie zadzwonić.

Rozłączył się, nie pozostawiając Ibrahimowi czasu na odpowiedź.

— Holy cow!

Chris i Milton popatrzyli na siebie, obaj równie zdumieni. Nawet Malko skamieniał z wrażenia. Zjawisko było niewiarygodne wśród pasażerów lotu z Londynu. Mandy Brown!

Cesarski diadem lśnił na jej jasnych włosach, okalających przesadnie umalowaną twarz. W uszach i na szyi miała szmaragdy stanowiące równowartość dziesięciu tysięcy lat pracy średnio uposażonego urzędnika. To wszystko jednak było niczym w porównaniu z czarną skórzaną suknią do ziemi, która zdawała się być szyta na niej. Góra zrobiona była z dwóch girland czerwonych róż, także skórzanych. Śmiały dekolt obnażał dwie trzecie jej biustu, wąski dół pozwalał poruszać się tylko drobnymi kroczkami. Podeszła do Malka i okręciła się, prezentując w całej okazałości krągłości swego ciała.

— Podoba ci się? — zapytała. — Od Jean-Claude’a-Jitroisa. Podobno tak ubierano się w epoce renesansu… Problem w tym, że nie mogę w tym chodzić.

Odprowadził ją na bok, by zapobiec zbiorowemu gwałtowi. Opuszczając samolot Anglicy wytrzeszczali oczy. Wakacje zaczęły się, nim dotknęli ziemi francuskiej. — Jeżeli masz na mnie ochotę, będziesz musiał poczekać, aż to zdejmę. Pod spodem mam tylko pończochy — szepnęła.

Ujęła jego dłoń, kładąc ją na swoich udach i rzeczywiście wyczuł podwiązki. Mandy Łajdaczka umiała podkreślać erotyzm.

— A wy nie jesteście przebrani?

— Chodź już! — pociągnął ją Malko.

Elko czekał w wynajętym mercedesie. Mieli przed sobą trzy godziny jazdy.

Przyjechali z Wiednia poprzedniego wieczoru. Przejeżdżając przez Liezen, Malko znalazł oschły list od Aleksandry, uprzedzający, że na parę dni jedzie do przyjaciół. Ponieważ opróżniła szufladę z bielizną, Malko spodziewał się najgorszego. Na wszelki wypadek zostawił numer telefonu do Amboise, nie wierząc jednak, by zmieniła zdanie…

Malko siedział z tyłu obok Mandy. Diadem na głowie zmuszał ją do trzymania się prosto, ale nie przeszkadzał bynajmniej szeptać lubieżnych słów do ucha sąsiada. — Ta skórzana kiecka jest piekielnie ekscytująca! Kiedy czekałam na samolot, jakiś facet ocierał się o mnie z tyłu tak mocno, że mało nie przebił się przez skórę…

— Mandy, coś ci muszę wyjaśnić — powiedział łagodnie Malko gładząc jej nogę.

W Mandy jakby piorun strzelił. Rzuciła mu pełne wściekłości spojrzenie.

— Czułam podstęp! Chyba nie będziesz mi zawracał głowy tą dziwką Pamelą! Chcesz ją przelecieć? Do tego nie jestem ci potrzebna…

Przyszła pora wyjaśnić nieporozumienie.

— To prawda, że się nią interesuję, ale nie z tego powodu…

— Zatrzymaj to pudło! Wysiadam natychmiast! — warknęła.

Ponieważ nie reagował, chwyciła Turka za ramię i zaczęła nim trząść jak gruszą. Turek odwrócił się i zmierzył ją spojrzeniem, które każdego sprowadziłoby na ziemię. Rzuciła się więc znowu na Malka.

— Łajdaku! A ja dałam się znowu nabrać, jak idiotka! Myślałam, że zabierzesz mnie na weekend zakochanych. To jeszcze jedna z twoich chytrych sztuczek. Gwałtownie rzuciła się do drzwi, próbując je otworzyć. Malko musiał przypiąć ją pasem, żeby nie wyskoczyła w biegu. Szamotali się, aż jej pośladki przywarły przypadkowo do jego brzucha. Nie zaprzestała obrzucać go obelgami… Krisantem, jakby nigdy nic wpatrywał się w drogę. Sytuacja nie ulegała zmianie, tylko pod wpływem dotyku chłodnej skóry Malka ogarnęło przyjemne uczucie. Nie bacząc na obelgi, wolną ręką zaczął gładzić uda Mandy jak głaszcze się oswajane stworzenie. — Odwal się! — wrzasnęła. — Nie chcę, żebyś mnie dotykał.

Znów próbowała wyskoczyć, Elko jednak natychmiast zablokował wszystkie drzwi.

Mandy odwróciła się do Malka plecami. Ten łagodnie rozsunął suwak, obnażając plecy, pas podtrzymujący pończochy, i znaczną partię pośladków. Jak zaznaczyła, nie miała nic pod spodem. Malko wsunął rękę między skórę sukni i skórę kobiety, odnalazł, czego szukał nieco niżej i zajął się, jak mógł uspokajaniem sąsiadki. Z początku nie reagowała. Siedząc w niewygodnej pozycji, na pół naga, rzucała tylko obsceniczne komentarze. Malko zrozumiał, że tak skromna przygrywka nie ukoi jej. Zsunął suknię z ramion Mandy. Potem jeszcze drobny wysiłek i skóra znalazła się na poziomie kolan Mandy. — Pamiętasz Abu Dhabi? — szepnął jej do ucha. Widok na pół rozebranej, bezbronnej Mandy rozpalił go. Nie chciał zresztą zostawiać jej czasu na otrząśnięcie się z wrażenia. Ulokował się między siedzeniem a podłogą i, mimo kołysania, zdołał wziąć ją jednym ruchem lędźwi.

— Przestań, nie mam ochoty się pieprzyć!

Elko z coraz większym trudem koncentrował się na drodze… Malko zaczął tymczasem poruszać się powoli we wnętrzu kobiety. Przy każdym jego pchnięciu głowa Mandy uderzała o drzwi. Niestety, z omotanymi suknią nogami niewiele mogła zrobić. Sytuacja była jednak piekielnie podniecająca. Malko czuł, jak stopniowo jej biodra zaczynają krążyć i zorientował się, że Mandy Łajdaczka doszła do siebie. Najpierw przestała krzyczeć, ograniczając się do pomrukiwania. Potem pomrukiwania zmieniły ton…

Malko powstrzymywał się. Czuł wilgotne zaciskające się wokół jego członka ciało i zdał sobie sprawę, słysząc oddech Mandy, że bliska jest orgazmu. Musiał dotrwać do tej chwili. Dzięki prawdziwej akrobacji podrażnił jej najwrażliwsze miejsce palcem wywołując ryk zachwytu. Biodra Mandy ogarnęło drżenie. Jęczała coraz głośniej, aż wybuchła rozdzierającym krzykiem, zaciskając ręce na fotelu. Dokładnie w chwili wytrysku nasienia. Bogu dzięki, Krisantem był niezwykle dyskretny. Malko błagał świętego Jerzego, by ten występek przeciw dobrym obyczajom przyniósł dobry efekt. Nikt poza Mandy nie był w stanie wycisnąć z Pameli prawdy. — Łajdaku! Miałam orgazm. Z tobą dzieje się to automatycznie — rzuciła patrząc na niego zamglonym wzrokiem. Kiedy doznała orgazmu, można ją było prosić o wszystko. Malko ucałował jej dłoń.

— Mnie też było wspaniale.

— Podarłeś mi pończochy — wzruszyła ramionami. Kiedy udało mu się umieścić suknię Mandy na właściwym miejscu, tudzież ulokować jej piersi w sukni, jeszcze zadyszana wsparła głowę na jego ramieniu. — Łajdak z ciebie, ale cię lubię. No, wyrzuć to z siebie!

— Ale nie wyskoczysz w biegu?

— Nie, jeżeli obiecasz, że i tam będziesz się ze mną kochał.

— Obiecuję.

— No mów.

Malko opowiedział jej wszystko, przemilczawszy tylko sześć trupów. Po cóż było ją straszyć…

— Trzeba odkryć, kim są dwaj mężczyźni z którymi była w „Bristolu” — zakończył.

— Już w Londynie miała sporo znajomych Arabów. Ale była szalenie dyskretna. Nie wiem, co może mieć wspólnego z twoją historią. Jeżeli coś wie, powie mi. — Nie wspominaj jej o mnie.

— Zobaczy nas razem…

— Nie, po przyjeździe rozstajemy się. Będzie tam czterysta osób. I noc. Odszukasz mnie kiedy się czegoś dowiesz. — OK. — Wsunęła diadem we włosy. — Następnym razem też to włożę. Czuję się jak caryca Katarzyna. Mówią, że niezła z niej była dziwka.

Ibrahim gwałtownie zahamował. Znów pomylił drogę.

Od dwudziestu czterech godzin przeżywał koszmar. Wykazał lisi spryt, by dowiedzieć się, dokąd jedzie Pamela. Otrzymali z Mahmudem proste instrukcje: znaleźć Pamelę i pozbyć się jej. Gdyby agent CIA również tam był, zrobić z nim to samo. Nie mieli czasu zająć się kostiumami, zadowolili się więc białymi marynarkami lokajów. Na duże przyjęcia zawsze można się wśliznąć. Po akcji mieli się schronić w ambasadzie Iraku w Paryżu i czekać na rozkazy.

Chris i Milton w osłupieniu obserwowali przybycie Leonarda da Vinci wspaniałym białym helikopterem. Beli krążył nad trawnikiem przed zamkiem zniżając lot. — Obłęd! — mruknął Milton. — Zupełnie jak w Hollywood!

Obaj Amerykanie przywykli w końcu do aksamitnych kaftanów opinających nogi i krótkich spodni odsłaniających ich masywne łydki. Gorzej było z krezami i śmiesznymi beretami z piórkiem…

Najwspanialej prezentowały się kobiety, ich wyszukane fryzury przeplatane perłami, wydekoltowane suknie z długimi trenami. Była tu nawet zakonnica rzucająca wokół wyzywające spojrzenia, niezwykłe u świątobliwej osoby… Po parku krążyli księża, a nawet biskup, zupełnie jak prawdziwy.

Malko wymienił uśmiechy z młodym jasnowłosym paziem — zachwycającą dziewczyną z krótką fryzurą. Malko prezentował się doskonale jako Sulejman Wspaniały. Pod kaftan wsunął swój superpłaski pistolet, a Elko nie opuszczał go ani na krok. Nikt nie zwracał większej uwagi na czterech mężczyzn. Malko rozejrzał się i zauważył idącą przez trawnik Mandy. Było na co popatrzeć… Krępowana suknią, szła drobnym kroczkiem, dumnie niosąc ozdobioną diademem głowę. Obciśnięta czarną skórą, krągła, kołysząca się harmonijnie, budziła chęć gwałtu. Biskup porzucił szlachetną damę, nieco stosowniej ubraną, i pospieszył podać ramię Mandy. Druga ręka, którą opasał jej talię, powędrowała w dół. Mandy spojrzała na niego. Od chwili przybycia myślała tylko o jednym — by oceniać obciśniętą krótkimi spodniami męskość gości. Znalazłszy się na esplanadzie przed zamkiem, podziękowała biskupowi, zatrzaskując przed nim definitywnie bramy raju i udała się na poszukiwanie Pameli.

Malko stał przy bufecie i popijając moet obserwował Mandy. Rozejrzał się wokół. Nikt nie miał powodu przypuszczać, że wspaniała feta była polem działania ekipy CIA. Ani domyślać się powodu jej obecności. Sześć ciał, które spoczęły na ich drodze, nie pozwalały Malkowi cieszyć się balem. Czy Pamela wyzna Mandy to, co wie?

Drugie, splecione w warkocze i ozdobione perłami włosy, śniada twarz z ogromnymi oczami przydawały Pameli wygląd wschodniej księżniczki.

Brązowa dworska suknia wycięta w karo obciskała jej talię, opadając ku ziemi fałdami aksamitu i koronek. Była najpiękniejszą z obecnych na balu kobiet. Kurt von Wittenberg, w krezie i purpurowym kaftanie, również prezentował się świetnie. Widok Mandy Brown z biustem na wierzchu, kręcącej oblepionymi skórzaną suknią biodrami, kompletnie zmącił mu zmysły.

— Co to takiego?

Mandy Brown, jeżeli nie liczyć diademu, nie była przebrana, to jednak zdawało się absolutnie nie przeszkadzać obecnym na balu samcom. Spojrzenie jej wilgotnych oczu ledwie musnęło Wittenberga i zatrzymało się na Pameli.

— Pamela! A co ty tu robisz?

W. pierwszej chwili Pamela nie poznała jej.

— Mandy! — zawołała po upływie kilku sekund, ucałowała ją i zwróciła się do narzeczonego.

— Markiza Mandy de Hartford. Moja dawna przyjaciółka z Londynu.

Mandy Łajdaczka miała tyle wspólnego z markizą, co kaszanka z łososiem. To jednak nie przeszkadzało Kurtowi von Wittenbergowi dostrzec jej pełnych piersi i — całując jej dłoń — niemal wetknąć pomiędzy nie nosa, zastanawiając się jednocześnie, czy Pamela stanowiła najlepszy wybór.

— Wybaczy pan, mamy sobie tyle do powiedzenia — rzuciła mu Mandy, odciągając na bok jego narzeczoną. Pamela nie protestowała. Mandy wiedziała o niej dużo, bardzo dużo. Nie byłoby dobrze, gdyby zaczęła to opowiadać ludziom. Podeszły do bufetu, poprosiły o moet i cointreau i zaczęły gawędzić. Biskup krążył ciągle wokół Mandy, a pewien koneser abstrakcjonizmu zastanawiał się, jak by wyciągnąć ją z tłumu bez użycia niedopuszczalnej w tym środowisku gwałtowności. — Z kim jesteś? — zapytała Pamela.

— Och! Ze znajomym, którego zgubiłam gdzieś po drodze. A ty? Jak zwykle z Arabami?

Pamela aż podskoczyła. Właśnie takich pytań obawiała się przy znajomych. Po cóż było się przeprowadzać, skoro przeszłość szła za nią trop w trop! Jakim cudem Mandy wśliznęła się na przyjęcie w ścisłym kręgu wyższych sfer?

— Chyba wyjdę za mąż — zaanonsowała. — Za chłopaka, który mi towarzyszył.

— Niezły. Lecisz na niego? A ma szmal?

— Ma masę pieniędzy i jest świetny w łóżku — przyznała Pamela.

— No, przecież wiem co lubisz…

Jak wszystkie dużej klasy prostytutki Pamela była raczej lesbijką i pewnego dnia zabrała się bardzo zręcznie do Mandy, zwierzając się jej przy okazji. Bawiło to Mandy, która wolała mężczyzn. Pamela spochmurniała i swym prawdziwym, ostrym i wulgarnym głosem rzuciła:

— Przestań pieprzyć, co?

Mandy Brown zapamiętała to sobie. Mogła grać tą kartą, gdyby Pamela okazała zbytnią powściągliwość w zwierzeniach. Uśmiechając się przyjaźnie, powiedziała:

— Opowiadz mi o sobie. Nie stawia się chyba na jednego konia. Musisz mieć i innych facetów…

— Niewielu! Wiesz, Wiedeń jest mały! Zachowałam kontakt z paroma kolegami.

— Z ekipy londyńskiej?

— Też.

Rozmowę przerwało zaproszenie na kolację.

Spięty Malko nie przełknął nawet ziarnka groszku. Siedział przy stole od pół godziny i stracił Mandy z oczu. Głód wzmagał jeszcze jego niepokój. Do tej pory właściwie nic nie podano. Siedzący obok niego Chris i Milton wpatrywali się w drewniane talerze, bliscy omdlenia. Elko zdobył gdzieś kawałek obeschniętego chleba i żuł go wytrwale, nie odzywając się ani słowem do sąsiadów.

Nagle Malko ożywił się. Długa, czarna postać Mandy prześlizgiwała się między stolikami, budząc falę sprośnych myśli. Zbliżywszy się do Malka, pochyliła się ku niemu. — Ciężka sprawa! — szepnęła. — Albo czegoś się domyśla, albo naprawdę się boi. Nic z niej nie mogę wycisnąć. Wszystkie starania na nic! Malko zapomniał o głodzie.

— Nalegaj! Kłam, by dotrzeć do prawdy. Powiedz, że twój przyjaciel widział ją w „Bristolu” z dwoma mężczyznami. Muszę koniecznie dowiedzieć się, o co chodzi. — Czy to aż tak ważne?

— Tak.

Mandy westchnęła, a jej biust o mało nie wylądował na stole, i oświadczyła twardo:

— Dobrze. Ucieknę się do silniejszych argumentów.

Odrobinka szantażu jej nie przerażała.

Kolacja dobiegała wreszcie końca. Była niemal pierwsza w nocy. Goście znikali, wchodząc do zamku lub udając się do parku. Również Malko w asyście goryli i Krisantema wstał od stołu. Ich siła uderzeniowa niewiele ważyła w tym miejscu. Odszukał wzrokiem Mandy, Pamelę i siedzącego między nimi księcia von Wittenberga. Mandy również go dostrzegła. Wstała i dokonawszy zręcznego odwrotu, podeszła do niego.

— Nic z tego — mruknęła. — Zasklepiła się jak ślimak. Wyciągnęłam nawet parę rzeczy, nic nie pomaga.

Była tak zmartwiona, że przylgnęła do niego i wyszeptała:

— Biskup nie przestaje kręcić się koło mnie. Może byśmy tak poszli do parku…

Myśli Malka krążyły daleko o lata świetlne od takich igraszek. Jego misja przybierała fatalny obrót. — Czy możesz odciągnąć narzeczonego Pameli?

Spróbuję sam z nią pomówić.

— Zrobione! Za pięć minut będzie jadł mi z ręki. Wróciła do stolika. Kiedy Malko zerknął w ich kierunku, prawa ręka Mandy zniknęła pod stołem, gdzieś w okolicy kolan księcia von Wittenberga.

Mandy wróciła na miejsce obok Kurta von Wittenberga. Pochylona ku niemu rozmawiała z Pamelą, która nie mogła dostrzec wsuniętej pod kaftan mężczyzny ręki muskającej przez lekką tkaninę spodni miejsce, gdzie spoczywał uśpiony członek.

Mimo wyśmienitego wychowania młodego arystokraty narząd począł zwiększać objętość niczym kurczak karmiony hormonami. Mandy Łajdaczka wzmogła tempo, stosując lekki, ale niezwykle skuteczny masaż. — Pamelo, kochanie — zaczęła jak najmilszym głosem — chciałabym wziąć coś z samochodu, ale boję się iść sama w tych ciemnościach. Czy pożyczysz mi na chwilę Kurta?

— Ależ oczywiście — mruknęła Pamela uszczypliwie, świdrując ją oczyma.

Mandy wstała. Kurt poszedł w jej ślady, plecami odwracając się do Pameli. Nigdy jeszcze nie natrafił na kogoś w rodzaju Mandy Brown. Wzięła go pod rękę i ruszyła między drzewa parku.

Po dwudziestu metrach zatrzymała się nagle na pustej, słabo oświetlonej ustawionymi na ziemi lampami ścieżce wiodącej na parking.

— Boli mnie noga!

Stanęła twarzą do austriackiego szlachcica, który skorzystał z okazji, by przyciągnąć ją do siebie i wsunąć dłoń za dekolt. Mandy odsunęła natychmiast jego kaftan i przez czarny dżersej ujęła członek, o który już wcześniej się zatroszczyła.

— Ho, ho! Jesteś w formie! — szepnęła lubieżnym głosem.

Poparła słowa gestem i spuściła spodnie Kurta uwalniając więźnia. Kurt drgnął.

— Chwileczkę! Ja…

— Powinieneś wiedzieć, czego chcesz — powiedziała wprost.

Ujęła członek w dłoń, oparła się o stary dąb i przykucnęła przed Kurtem narażając się na rozdarcie sukni. Kiedy jej usta zacisnęły się na wzbudzonym członku, Austriak wydał jęk rozkoszy. Pamela nigdy nie wykazywała takiego temperamentu. Tymczasem Mandy zajęła się nim, jakby od tego zależało jej życie, nie przestając w duchu obliczać czasu potrzebnego Malkowi na wyspowiadanie Pameli. Podstępna idea zrodziła się w łajdackim rozumku Mandy. Czemu by nie odbić Pameli narzeczonego? To ją nauczy rozumu. I wzmoże jej zainteresowanie Kurtem. Mężczyzna wsunął dłonie pod girlandy skórzanych róż i zacisnął palce na jej piersiach, wydając śmieszne, krótkie jęki i wypowiadając niemieckie słowa. Ta dziewczyna w opiętej skórzanej sukni i diademie aplikująca mu nadzwyczajną masturbację, oszałamiała go.

Z dali dobiegały odgłosy zabawy. Poczuł napływ nasienia i znieruchomiał z wysuniętymi do przodu lędźwiami.

— Mały egoista! — rzuciła zadyszana Mandy odsuwając się od niego.

Zaniemówił, ona zaś pociągnęła go w stronę parkingu, nie czekając ustania erekcji. Postanowiła połączyć przyjemne z pożytecznym. Znalazłszy się przy mercedesie Malka, odwróciła się i oparła o drzwi. Zgrzytnął zamek sukni i po chwili kobieta została tylko w pończochach i diademie. Nie musiała nic mówić. Kurt, ostatni z książąt von Wittenbergów, wszedł w nią jednym pchnięciem i zaczął poruszać się jak opętany.

— Nie pali się — rzuciła Mandy. — Nie spiesz się tak.

Trzeba było zostawić dość czasu Malkowi.

Kiedy MalEo dotarł do stolika Pameli, dziewczyny już nie było. Rozejrzał się bezradnie wokół. W tym tłumie nie sposób było ją odnaleźć. Na wszelki wypadek zawrócił w stronę zamku. Tam natknął się na Chrisa Jonesa. — Rozdzielamy się. Trzeba ją znaleźć. Spotkamy się przy grajkach.

Ruszył prosto ku zamkowi. Kiedy dochodził do brukowanego dziedzińca, blask światła padł na czyjąś sylwetkę, którą zaraz skryły ciemności. Był to kelner w białej marynarce, z tej odległości jednak nie można było dojrzeć twarzy. Jeszcze przez chwilę Malko kontynuował poszukiwania. Potem pewna myśl uderzyła go niczym piorun. Na tym balu wszyscy byli przebrani. Służące i służący też. Co tu robił kelner? Trzeba było się upewnić. Zaczął szukać gospodarzy i przypomniał sobie, że siedzą przy stole „Króla” w dole na trawniku. Pędem ruszył w tym kierunku. Musiał jednak odczekać do końca popisu orkiestry, nim dotarł do jednego z braci Saint-Brice’ów, organizatorów balu. — Mój drogi, to niezwykle udany bal.

— Ależ ja nie ruszyłem palcem… no, prawie. Mam wspaniałych gości. Te kostiumy, te starania. Czujemy się nieswojo — zapewniliśmy tylko otoczenie.

— Ale jakie wspaniałe! Nawet personel jest w kostiumach, prawda?

— Oczywiście.

— Wydawało mi się jednak, że widziałem kelnera w białym fraku.

— Absolutnie wykluczone — przerwał gospodarz. — Nie zaangażowałem ani jednego.

— Musiałem się pomylić — uznał Malko.

Skończył rozmowę i pędem ruszył w stronę zamku. Mężczyzna był intruzem. Wziąwszy pod uwagę, co działo się w Wiedniu, istniało duże prawdopodobieństwo, że to Irakijczyk. Domyślał się, że spróbują kolejnego zamachu na Pamelę, nie sądził jednak, by przyjechali za nią do Amboise. Tym bardziej należało ją odnaleźć. Nim sprzątną ją pod jego nosem. Pamela Balzer jakby zapadła się pod ziemię!

Zresztą poszukiwania w ciemnościach, wśród setek kręcących się gości, przypominały szukanie igły w stogu siana. Malko natknął się na Chrisa Jonesa w salonach zamku. Milton gdzieś przepadł.

— Nie widział pan człowieka w białej marynarce? — zapytał Malko. — Obawiam się, że to Irakijczyk. — Holy shit! — wykrzyknął goryl. — Przed chwilą przechodził z tacą, ale nie pomyślałem o tym. — Gdzie to było?

— W skrzydle kuchennym.

Malko rozejrzał się zamyślony. Po kolacji Pamela wstała od stołu. Dokąd mogła pójść? Może jest z przyjaciółmi, może w zamkowych toaletach. Musiał ją znaleźć. I przetrząsnąć park nim będzie za późno. Odszedł. Chris ruszył za nim. Elko zniknął, obarczony zadaniem przeszukania pokoi na górze. Malko bezwiednie namacał ukryty pod kaftanem pistolet. Szósty zmysł mówił mu, że obecność człowieka w białej marynarce stanowi niebezpieczeństwo.

Pamela nie szukała toalety, ale telefonu. Rozmowa z Mandy, podobnie jak dziwne ostrzeżenie w przeddzień wyjazdu z Wiednia, zaintrygowała ją. Nie rozumiała, dla czego wisiała nad nią groźba. Chciała rozmawiać z Tarikiem Hamadim. Tu, wśród setek ludzi, czuła się bezpiecznie. Musi jednak wrócić do Wiednia.

Otwierała drzwi jedne po drugich, nie mogąc znaleźć tego, czego szukała. Żałowała, że puściła narzeczonego z Mandy. Zrobiła to tylko po to, by zadzwonić. Przypadkowo znalazła się na esplanadzie i ruszyła ścieżką wiodącą przez trawnik ku parkingowi. Tam stały samochody z telefonami, a jeżeli Mandy pieprzyła się z Kurtem, pora była wkroczyć do akcji. Pamela szła szybko, odwrócona tyłem do miejsca zabawy. Nagle wyrosła przed nią sylwetka kelnera w białej marynarce. W pierwszej chwili zadała sobie pytanie, skąd się wziął w tym miejscu, potem chciała po prostu go ominąć. Wtedy; wypowiedział jej nazwisko. Spojrzała na niego i od razu: rozpoznała jednego z przyjaciół Kamela.

— Co pan tu robi? — Pamela, ogarnięta panicznym strachem, z trudem wymówiła tych parę słów i instynktownie cofnęła się ku światłom zamku.

— Szukałem pani, pani Balzer. Pan Tarik chce z panią mówić. To pilne.

— Gdzie?

— Mamy na parkingu samochód z telefonem.

Przez ułamek sekundy Pamelę ogarnęło przeczucie, że ten tajemniczy zbieg okoliczności został zaaranżowany. I że ten Arab przybył tu, żeby ją zabić… — Niech pan mu powie, że może z tym poczekać!

Zadzwonię jutro rano!

Zawróciła, chcąc iść w stronę zamku. Teraz naprawdę się bała. Irakijczyk ruszył za nią. W ciemnościach nie wiedziała, czy jest uzbrojony, ogarnięta paniką zawołała jednak:

— Odczep się, bo zacznę krzyczeć.

Groźba była niemal śmieszna. Orkiestra przed zamkiem robiła niemiłosierny hałas.

Przyspieszyła, słysząc szybkie kroki Irakijczyka odwróciła się, i wtedy mężczyzna skoczył jej do gardła. Elko Kirsantem szedł przez trawnik, gdy dobiegł go krzyk Pameli. Dziewczyna musiała być tuż obok. Ruszył’ w kierunku jej głosu i trzydzieści metrów dalej dostrzegł w ciemności dwie szamoczące się na trawie postacie. Zbliżył się i rozpoznał mężczyznę w białej marynarce, duszącego leżącą na plecach kobietę. Broniła się ze wszystkich sił. Garotta sama weszła mu’w ręce. Zakradł się po cichu, niepostrzeżnie założył garottę na szyję Irakijczyka i wprawnie zacisnął. Z gardła Selima wydobyło się potworne charczenie. Poczuł, że coś wrzyna mu się w ciało. Przez parę sekund próbował się uwolnić, potem zrozumiał, że to niemożliwe i wypuścił Pamelę. Zastanawiał się, kto atakuje go tak zażarcie. Przeciwnik kopnął go gwałtownie kolanem w plecy, rzucił na ziemię, runął na jego ramiona i zacisnął pętlę. Selim poczuł, że zbliża się koniec. Mobilizując resztę energii wsunął rękę za pas, by wydostać pistolet. Pamela wstała i jak opętana pognała ku parkingowi, ogarnięta jednym pragnieniem — czym prędzej wyrwać się ze śmiertelnej zasadzki. Gdy obejrzała się za siebie, mężczyźni nadal walczyli.

Znajdujący się nieco dalej Malko ledwie dosłyszał krzyk Pameli. Pognał przez trawnik ku drzewom, pociągając za sobą Chrisa Jonesa. Gdy biegli, z grupy gości wynurzył się łysy mężczyzna w białej marynarce i z wyrazem przerażenia na twarzy ruszył pospiesznie w stronę, gdzie na trawniku stały jeszcze nakryte stoły. Chris krzyknął. — Hoty cow, to facet, który chciał załatwić tę Wiedenkę! Malko zawahał się. Najpilniejszą sprawą było jednak iść w sukurs Pameli, o ile nie było za późno.

— Proszę iść za nim — rzucił do Chrisa. — Ja zobaczę, co się tam dzieje.

Selim zdołał chwycić pistolet i wycelować w napastnika. Elko zobaczył go i w porę uskoczył w bok. Padł strzał i kula utkwiła w parkowym drzewie.

Gwałtownym ciosem w nadgarstek Elko wytrącił przeciwnikowi broń. Zaraz potem wcisnął jego twarz w trawę. Trzymał oba końce garotty jedną ręką. Rozgniewany niespodziewaną ripostą zacisnął je, wkładając więcej serca w dzieło. Po paru sekundach Selima ogarnęły drgawki, nogami kopał ziemię. Znieruchomiał z wczepionymi w trawę dłońmi. Definitywnie.

Elko wstał rozglądając się wokół. Zobaczył nadbiegającego mężczyznę. Pospiesznie schował garottę. Wyrwał zza pasa astrę, odbezpieczył ją i ukrył się za drzewem. Kiedy Malko przechodził obok niego, zagwizdał cicho i wyszedł z kryjówki. — Elko! Co tu się dzieje? To pan strzelał?

— Nie, to on — odpowiedział, wskazując nieruchome ciało. — Oby tylko strzał nie ściągnął tu gospodarzy! Ten typ próbował udusić dziewczynę!

— Gdzie ona jest?

— Uciekła w tamtą stronę — wskazał ręką.

Ruszyli obaj w głąb parku najszybciej jak mogli. Mijali pary, które skryły się tu, by rozwinąć flirt zaczęty przy kolacji. Znalazłszy się na skraju lasku oddzielającego trawnik od parkingu, Malko i Krisantem zatrzymali się na moment przy pustych stołach. Odgłosy zabawy ledwie tu dobiegały. Strzał najwyraźniej nie wywołał paniki. Pamela zniknęła. Jedynym miejscem, gdzie mogła się schronić, był parking. Kiedy już mieli zawrócić, spośród drzew wynurzyła się potężna sylwetka Jonesa.

— Ten łajdak jest na parkingu. Zgubiłem go wśród samochodów.

Te słowa były dla Malka jak wiadro lodowatej wody. Pamela musiała skryć się na parkingu. Tuż pod nosem zdecydowanego ją zabić mordercy!

— Pamela Balzer również tam jest — szepnął.

Wszyscy trzej rzucili się przez las, by zyskać na czasie. Malko spodziewał się w każdej sekundzie usłyszeć strzał. Jednocześnie nurtowało go pytanie, jak ważną tajemnicę musi znać dziewczyna, skoro Irakijczycy tak usilnie starali się ją zgładzić.

Wkrótce doszły ich odgłosy gwałtownej kłótni.

— Rozdzielmy się — powiedział do Elka i Chrisa. — Trzeba odszukać tego Araba.

Zbliżając się do miejsca, skąd dobiegały krzyki, rozpoznał ostry głos Mandy obrzucającej kogoś wyszukanie wulgarnymi obelgami. Przerwał jej grubszy głos. — Ty garażu dla kutasów!

Pamela miała wyraźny akcent podmiejski, ale umiała operować metaforą. Podszedłszy bliżej Malko zauważył, że kobiety stoją na wprost siebie obok jego mercedesa. Mandy była naga, jeśli nie liczyć pończoch i przekrzywionego diademu. Jej pulchne pośladki lśniły w ciemności. Pamela ubrana była normalnie. Malko pojął powód sprzeczki natychmiast, gdy zobaczył opartą o samochód sylwetkę Kurta von Wittenberga, narzeczonego Pameli, gorączkowo poprawiającego ubranie. I niemego jak ryba… — A twoje Arabusy! — wrzeszczała Mandy. — Nie złapałaś od nich AIDS? Pamiętasz tego Irakijczyka, którego ucapiłaś w Londynie…? Pewnie już wykitował. Wobec takiej zniewagi Pamela z dzikim wrzaskiem rzuciła się z pazurami na Mandy.

Ibrahim Kamel przystanął na chwilę, by uspokoić bicie serca. Ręka drżała mu tak silnie, że nie był w stanie strzelić. W jego głowie odbywała się prawdziwa gonitwa myśli. Nic nie działo się zgodnie z planem. Słysząc strzał sądził, że Selim wreszcie załatwił sprawę.

Potem, gdy ukrył się przed ścigającym go mężczyzną, pojawiła się Pamela! Wyszedł ostrożnie, nie chcąc stracić jej z oczu, i był świadkiem „spotkania” z narzeczonym i tamtą kobietą. Miał świetną okazję, by ją zabić. Lepiej było się pospieszyć, w każdej chwili mogli pojawić się ścigający go przeciwnicy.

Wyciągnął z kieszeni ogromne skorpio, odbezpieczył je i ustawił się w pozycji do strzału; by lepiej wycelować, oparł ręce na dachu samochodu. Sprawa nie była prosta, kobiety ciągle się ruszały.

Pamela chwyciła Mandy za włosy najwyraźniej chcąc je wyrwać co do jednego. Mandy bez zastanowienia pochyliła głowę i wbiła zęby w pierś „przyjaciółki”. Rozległ się wrzask. Miotały się przez chwilę, aż wreszcie runęły na ziemię. Dokładnie w tej chwili rozległa się seria detonacji.

Za zamkiem rozpoczął się właśnie pokaz sztucznych ogni, które wielobarwnymi blaskami rozświetliły parking. Szyba stojącego obok samochodu rozprysła się, trafiona kulą. Kurt krzyknął i przywarł do karoserii mercedesa. Hałas nie przeszkodził dwóm tarzającym się po ziemi furiom w bijatyce. W okamgnieniu piękna suknia Pameli przeobraziła się w podartą szmatę. Mandy podniosła się i używając swego ciężkiego kostiumu jako bata, zaczęła zawzięcie okładać nim rywalkę, co zmusiło skompromitowaną kobietę do ucieczki pod samochód. Wtedy Mandy włożyła suknię i — dumna jak królowa — poprosiła:

— Kurt, kochanie, czy zechciałbyś zapiąć mi suwak? Malko, gotów w każdej chwili użyć broni, rozglądał się w mroku z sercem walącym jak młot. Odgłosy, które go doszły, były strzałami z pistoletu maszynowego. Ilu morderców krążyło po parkingu? Gdzie podział się Chris? I Milton? I Elko? Stanął, by się rozejrzeć i dostrzegł nagle mężczyznę kryjącego się w cieniu samochodu, nie opodal jego mercedesa. Biała marynarka, odbijała się w półmroku jasną plamą. Zbliżywszy się, Malko rozpoznał w jego prawej ręce ogromny pistolet z zakrzywionym magazynkiem; czeski skorpio wyposażony w trzydzieści dwie kule. Poczuł dławienie w gardle: przybył za późno! Strzały które słyszał wymierzone były w Pamelę. Coś tu jednak nie pasowało. Przede wszystkim, wypełniwszy misję, Irakijczyk powinien uciec. Tymczasem nie ruszył się z miejsca, wyraźnie na coś czekając. Poza tym Mandy i Kurt nie staliby tak spokojnie nad trupem Pameli.

Niebo nad zamkiem rozbłysło sztucznymi ogniami i Malko zrozumiał, że odgłosy strzałów zginęły wśród wybuchów petard. A gdzie była Pamela?

Ruszył powoli w stronę Kamela. Nie mógł strzelać — Irakijczyk stał dokładnie na linii pozostałych osób. Kurt zmagał się z suwakiem Mandy, zajęty przede wszystkim jej pośladkami. Malko dostrzegł nagle nogę, która wyciągała się w stronę czegoś, co wypełzało spod mercedesa.

— Siedź, małpo — rzuciła Mandy.

Malko rozpoznał ciemne włosy Pameli i zrozumiał wszystko. Mandy zupełnie nieświadomie ocaliła jej życie a Irakijczyk czekał, aż wyjdzie spod samochodu, by ją zabić! Ubrawszy się, Mandy ujęła za rękę nowego amanta i oddaliła się z nim. W parę sekund później głowa Pameli wysunęła się spod mercedesa. Wyszła na czworakach, potem powoli dźwignęła się. Malko wyraźnie widział, jak Irakijczyk szykuje się do strzału. Nawet gdyby księciu udało się wystrzelić wcześniej, Irakijczyk mógł zdążyć zranić Pamelę z dużego kalibru. Dlatego Malko krzyknął, ile sił w piersiach:

— Pamela! Padnij!

Ibrahim Kamel obrócił się niczym kot, dostrzegł Malka i w ułamku sekundy później seria strzałów rozdarła ciszę. Kule zasłały miejsce, w którym znajdował się Malko. Na szczęście ten schronił się w porę.

Zapadła cisza. Spanikowana Pamela uciekła pod samochód.

Ibrahim Kamel założył nowy magazynek. Przeklinał z zaciśniętymi zębami. Gdzie podział się ten łotr, Selim? Nie spodziewał się takiego oporu. Obecność przeciwników czyniła wykonanie misji jeszcze ważniejszą sprawą. W przeciwnym razie czeka go stryczek. Generał Saadun Chaker nie znał innej kary za błędy. Utrzymywał, że ta metoda zapobiega recydywie… Kamel postanowił podejść do mercedesa. Kiedy jednak ruszył z miejsca, coś ciężkiego runęło mu na barki. Legł pod górą mięśni, nie wypuszczając z ręki swego skorpio. Miał wrażenie, że miażdżący kości topór spadł na jego dłoń. Wrzasnął z bólu, bliski utraty przytomności. Poczuł, że ktoś podnosi go za kołnierz marynarki. Nieudolnie próbował uciec, ale przeciwnik chwycił go za włosy i począł raz po raz walić jego głową o maskę volva. Szwedzka stal zasługiwała na swą sławę — pierwsze trzasnęły kości Kamela. Stracił przytomność i nie słyszał już głosu, który powiedział:

— Chris, wystarczy!

— Przecież już nic nie robię — mruknął potulnie goryl, przetrząsając kieszenie ofiary.

— Mamy do czynienia z dyplomatą — odezwał się, gdy znalazł paszport.

— Co z nim zrobimy?

— Chwileczkę — powiedział Malko.

Podszedł do mercedesa i szepnął:

— Pamelo! Może pani wyjść.

Musiał chwycić ją za rękę i wyciągnąć z kryjówki. Obszarpana, z rozmazanym makijażem, szlochająca i zupełnie roztrzęsiona, z zaskoczenien spojrzała na Malka. — Co pan tu robi?

— Potem pani wyjaśnię. Zna pani tego mężczyznę?

Pamela krzyknęła i dostała torsji.

— Na Boga! Zabiliście go!

— Jeszcze nie! — ponuro skwitował Chris.

— Zna go pani? — powtórzył Malko.

— Tak, to Ibrahim…Irakijczyk… przyjaciel…

Zamilkła nagle i zapytała:

— Ale dlaczego…

— To ja dzwoniłem do pani w Wiedniu. Gdyby nie to, już by pani nie żyła.

Malko pchnął Pamelę w ramiona Miltona Brabecka, który właśnie nadszedł.

— Proszę nie spuszczać jej z oka. Idźcie do zamku.

Uważajcie, mogło być ich więcej.

— Połóż się na niej, to najpewniejszy sposób ochrony! — rzucił Chris, któremu w trudnych sytuacjach zawsze dopisywał humor.

Milton odszedł podtrzymując Pamelę. Dziewczyna była zbyt oszołomiona, by stawiać opór. Jak na jeden wieczór było tego za wiele — dać sobie odbić narzeczonego i być o włos od śmierci.

Ibrahim Kamel zaczął jęczeć. Malko otworzył bagażnik.

— Niech go pan wrzuci do środka.

Chris załadował Irakijczyka jak pakunek i zamknął bagażnik. Malko siedział już za kierownicą.

— Musimy zadać mu parę pytań — mruknął Chris Jones. — W jego interesie leży udzielić nam odpowiedzi. Pokrwawiony i agresywny Ibrahim Kamel siedział oparty o zderzak mercedesa. Nie opodal zamku znaleźli polankę, która zwykle dawała schronienie zakochanym. Dla celów Malka i Chrisa była wymarzonym wprost miejscem. Jones podał Malkowi znalezioną w kieszeni Kamela kartkę. Zapisano na niej ledwie parę słów i cyfr: „Lot 078 z Nowego Jorku. Przylot o 7.30. Wyjście 8. Roissy. — Ciekawe — powiedział Malko świecąc Irakijczykowi latarką w oczy. — To pan kierował akcją na Roissy? Kamel milczał przełykając krew.

— Proszę pozwolić mi z nim pogawędzić — ofiarował się Chris i podszedł nie czekając na zgodę Malka. Zdzielił Irakijczyka pistoletem między nogi. Kamel z krzykiem runął na ziemię, zaciskając ręce na brzuchu. Chris uruchomił silnik, pochylił się nad Kamelem, uniósł jego głowę i przycisnął twarz do rury wydechowej. — Zagazuję cię jak Kurda! — rzucił. — No, oddychaj grzecznie!

— Dosyć! — przerwał mu Malko.

Był przeciwnikiem tortur, nawet gdy chodziło o bandytów. Istniały duże szanse, że trzymają w garści zabójcę z Roissy, który także posługiwał się skorpio. Chris z widocznym żalem wypuścił ofiarę.

— Jestem dyplomatą! Złożę skargę! Nic mi nie możecie zrobić. Wchodzę w skład irackiej delegacji OPEC! — wrzeszczał Kamel.

— Ach tak? — mruknął Malko. — I pańskim zadaniem jest pozbycie się Pameli Balzer.

Zapadło» milczenie. Chris krążył wokół. Gwałtownie chwycił Irakijczyka i rzucił:

— Masz ochotę pogawędzić sobie jeszcze z maską wozu?

Arab, który miał już złamany nos, rozcięte wargi, powybijane zęby, nie wspominając o drobniejszych obrażeniach, wpadł w amok, ciskając obelgi i grożąc Chrisowi. — Nie macie prawa! — powtarzał. — Zajrzyjcie do mojego paszportu. Odwieźcie mnie na policję.

Chris zapytał z podejrzanym spokojem:

— Czy to przypadkiem nie ty załatwiłeś naszego kumpla w Berchtesgaden?

Przez kilka długich sekund panowała cisza. Potem, pewien swej bezkarności, Irakijczyk prychnął i rzucił drwiąco:

— Tak, ja, ty parszywy syjonisto! Darł się, kiedy podrzynałem mu gardło, darł się jeszcze kiedy roztrzaskał się o skały. A dziewczyna wrzeszczała, kiedy ją pieprzyłem. Zdechniecie jak wszyscy syjoniści. Niedługo Izrael przestanie istnieć, Al Quods będzie wolne! — bełkotał. Spojrzał na pobladłego jak ściana Chrisa Jonesa i uniósł palec. — Łajdaku! Nic nie możesz mi zrobić, jestem dyplomatą.

— To prawda — odezwał się matowym głosem Jones. Malko nie zdążył go powstrzymać. Beretta 92 wystrzeliła tylko raz. Kula przebiła lewą część czaszki, odrzucając Araba na trawę.

Zapadła cisza, ale odgłos wystrzału ciągle dźwięczał w uszach Malka.

— I am sorry — odezwał się słabym głosem Chris Jones — ale nie mogłem się opanować. Ten śmieć mówił prawdę. Musielibyśmy zapakować go do samolotu lecącego do jego pieprzonego kraju.

Malko nie odpowiedział. Ibrahim wojował mieczem i od miecza zginął. Stara biblijna prawda. Nic by im nie powiedział. Był fanatykiem chronionym przez prawo krajów, które przybył zniszczyć. Malko zrozumiał Chrisa. A w Służbach Specjalnych rachunków nie regulowało się przed sądem. Ciągle jednak nie wiedział, kim byli dwaj mężczyźni z „Bristolu”. I padło już siedem ofiar.

— Wracamy do zamku — powiedział. — Musimy zabrać Pamelę Balzer.

Przed odjazdem odłożył na miejsce papiery zmarłego, w tym notatkę dotyczącą lotu z Nowego Jorku. Służby francuskie wyciągną wnioski, które same się narzucają. Milton Brabeck nie leżał na Pameli, ale różnica była niewielka. Wybrał mały pokój na trzecim piętrze zamku, ustawił krzesło w pobliżu drzwi, położył na nim pistolet i usiadł na łóżku obok kompletnie rozebranej dziewczyny. Nagle Pamela poderwała się i chciała wstać. — Proszę pozwolić mi odejść! — błagała.

Czuła, że znalazła się w jakimś obłąkanym świecie. Instynkt samozachowawczy, który pozwolił jej przetrwać do tej pory, podpowiadał jej, że trzeba uciekać. Potar-gane włosy, szeroko rozstawione czarne oczy, drżący nos i duże usta przyprawiłyby o zawrót głowy nawet jezuitę. Milton zdecydowanie pokręcił głową.

— Nie ma mowy! Tu mogę panią ochronić. Na zewnątrz — nie.

— Muszę odszukać przyjaciela, Kurta.

Myśl, że ta łajdaczka Mandy Brown zabawiała się z narzeczonym, którego ona, Pamela, upolowała z takim trudem, przyprawiała ją o mdłości. Milton łagodnie ułożył ją na łóżku. — Książę zaraz nadejdzie. Jego pani poprosi — powiedział z powagą.

Pamela błyskawicznie oceniła sytuację. Nie miała najmniejszych szans siłowego rozwiązania problemu. Były i inne metody… Łagodnie zbliżyła się do Miltona i szepnęła podniecająco ochrypłym głosem:

— Może byśmy tak przyjemnie spędzili czas…

Milton na próżno opierał się tej wyperfumowanej ośmiornicy, był bezsilny. Mimo zaciętej obrony jego spodnie opadły już do połowy uda, gdy do pokoju weszli Malko i Chris. — Nikomu nie można już zaufać — drwiąco odezwał się Chris.

Milton uwolnił się od Pameli, czerwony jak piwonia. Kobieta, wpychając piersi w porwaną suknię, rzuciła lodowatym głosem:

— Próbował mnie zgwałcić.

Malko spojrzeniem nakazał gorylom opuścić pokój i, zostawszy sam na sam z Pamelą, przysunął krzesło do łóżka. Dziewczyna spojrzała na niego nienawistnie. — Gdzie jest ta dziwka Mandy?

— Nie mam pojęcia — odrzekł. — Kiedy skończymy rozmowę, będzie pani mogła jej poszukać.

— Przyszła tu z panem, prawda? Żeby mnie wypytać…

— Zgadza się — przyznał Malko.

— Odpieprzcie się oboje! — zawołała, niewątpliwie szczerze.

— Pamelo — zaczął Malko — nie zdaje pani sobie sprawy, co pani wygaduje. Już dwa razy uratowałem pani życie. Trzecia próba zabójstwa może się powieść… Wielkie czarne oczy spoczęły na nim pełne przerażenia.

— Co pan przez to rozumie?

— Ibrahim Kamel przyjechał tu panią zabić. Był ze wspólnikiem, tym, który panią dusił. Pracuje dla irackich Służb Specjalnych. Ich można się już nie obawiać, ale pojawią się następni. Nie mogę bez końca bawić się w niańkę. Chcą panią zlikwidować.

— Ale dlaczego?

Tyleż rozpaczy co niezrozumienia brzmiało w jej głosie.

Malko pomyślał, że nareszcie zaczyna pękać. Wstał.

— Pamelo, to pani zmartwienie. Zostawiam panią. Jest pani wolna. Ale radzę się ukryć i nie wracać do Wiednia. W przeciwnym razie, moim zdaniem, odnajdą panią na końcu świata i załatwią. Stanowi pani dla nich niebezpieczeństwo.

— Jakie niebezpieczeństwo?

— Jest pani w posiadaniu istotnej informacji. — Opowiada pan bzdury, nie wiem nic o ich sprawach. To prawda, że znam paru Irakijczyków, ale to… prywatnie. Nie mam z nimi żadnych interesów.

— Ale pożyczyła pani samochód mordercom — zauważył. — Co pan chce przez to powiedzieć? — popatrzyła na niego zmieszana.

— Tego dnia, kiedy pożyczyła pani volvo…

Opowiedział jej, co stało się w Berchtesgaden i jak do niej dotarł. Tym razem załamała się.

— Nie miałam o tym pojęcia, przysięgam panu — powiedziała prosząco. — Nie chcę umierać. Co mam zrobić? Malko popatrzył w jej pełne przerażenia oczy. — Proszę powiedzieć, co pani wie, a niebezpieczeństwo zostanie zażegnane.

— Co chce pan wiedzieć?

— W zeszłym tygodniu była pani pewnego wieczoru w „Bristolu” w towarzystwie dwóch mężczyzn, Araba i Europejczyka. Kim oni są?

Nim odpowiedziała, dotknęła ręką fioletowej pręgi na szyi — śladu po rękach Selima. Ważyła za i przeciw. Wpiła spojrzenie w oczy Malka. Uśmiechnęła się słabo. — Kiedy odpowiem, odjedzie pan, a mnie zabiją — zauważyła z goryczą.

— Nie. Obiecuję pani.

— Dobrze, ufam panu — westchnęła odrzucając głowę w tył. — Arab to Tarik Hamadi, iracki dyplomata. Drugi jest sekretarzem ambasady Iraku w Brukseli. Widuję go od czasu do czasu, kiedy przyjeżdża do Wiednia złożyć wizytę przyjaciołom z OPEC.

— Gdzie go pani poznała?

— W Londynie, dokąd był wydelegowany.

— To jeden z pani klientów?

— Tak — mruknęła po chwili wahania. — Ale to bar dzo subtelny i uroczy mężczyzna.

— To jemu pożyczyła pani samochód?

— Tak.

— Co pani powiedział?

— Że potrzebuje go na pewne dyskretne spotkanie nie chce jechać samochodem z dyplomatyczną reje stracją. Mówił, że ma spotkać się z kobietą.

— A ten drugi?

— Nie znam go. Przyjechał z Brukseli z Tarikiem Spędziliśmy razem wieczór. Potem Tarik zostawił mnie z nim. Poszliśmy do mnie.

Innymi słowy, arabski dyplomata wynajął Pamelę dla przyjaciela. Coraz lepiej…

— Proszę powiedzieć mi wszystko — nalegał Malko — Najdrobniejszy szczegół może okazać się przydatny Moim zdaniem to przez tego mężczyznę chcą panią zabić. Ale nie rozumiemn, dlaczego.

— Jest Amerykaninem. Nazywa się Georges. Koło pięćdziesiątki, szarmancki, miły. Dawno się nie kochał kiepsko mu szło. Ale myślę, że mu się podobałan Poprosił mnie o numer telefonu.

— Podała mu go pani?

— Nie. Powiedziałam, żeby kontaktował się ze mną przez Tarika. Nie chcę być napastowana przez maniaków — Co dalej?

— Wyszedł o świcie, kiedy przyszedł po niego Tarik Prosił, żebym zadzwoniła.

— Gdzie?

— Zostawił mi numer do Brukseli.

— Jaki?

— Nie znam go na pamięć. Mam go u siebie w Wiedniu.

— Mówiła pani o tym Tarikowi?

— Nie.

Malko poczuł, że ciężar spada mu z serca. Wstał.

— Świetnie. Wracamy do Wiednia.

Prawdopodobnie z powodu tego numeru Irakijczycy ścigali Pamelę. Tajemniczy Georges musiał wspomnieć o tym Hamadiemu. Muszą go odnaleźć, nim będzie za późno. — Zaraz! — przerwała jego myśli Pamela. — Kiedy go panu podam, co się stanie?

— Jeszcze nie wiem. W każdym razie weźmiemy panią pod ochronę.

— Gdzie mój narzeczony?

— Nie mam pojęcia. Pewnie z Mandy. Spotkamy ich na dole. Chodźmy.

Zaczął się wyścig z czasem. Jeżeli Irakijczycy zorientowali się, że CIA może dotrzeć do Georgesa nie zawahają się go zabić.

Mandy Brown zniknęła. Podobnie zresztą Kurt von Wittenberg. Wielu gości tańczyło jeszcze kadryla lub popijało to tu, to tam. Chris Jones, chcąc poprawić sobie morale, wychylił szklankę czystego „Johnnie Walkera” na raz. Otoczona przez goryli i Elka Krisantema Pamela na próżno przemierzała w tę i z powrotem trawniki, zamek i przyległe budynki. Musiała w końcu pogodzić się z faktem, że ta diablica Mandy porwała jej narzeczonego — Ten łajdak zapłaci mi za to! — warknęła Pamela. Poszli na parking. Lepiej zniknąć, nim znalezione zostanie ciało uduszonego przez Elka Irakijczyka. Kierunek — Paryż.

— Co pan ma wspólnego z tą historią? Kurt mówił mi, że ma pan zamek, że jest pan światowcem… — Mam zamek, ale światowcem jestem na pół etatu — poprawił Malko.

Zamilkł. Pamela nie była głupia. Zresztą, wyczerpana napięciem i kołysana monotonnym szmerem silnika, usnęła i osunęła się na ramię Malka. Zerknął na zegarek — wskazywał trzecią rano. Nie było mowy, by jechać prosto do Wiednia.

— Zatrzymajmy się w Paryżu, w „Plaża Athenee” — powiedział do Krisantema.

Pamela spała na brzuchu, naga, otulona tylko długimi czarnymi włosami. Malko przyglądał się jej przez moment. Miała naprawdę fantastyczne kształty. Cienka talia podkreślała krągłość bioder i pełnych pośladków Zmysłowości dodawały także długie zgrabne nogi Śniada skóra dziewczyny miała delikatność jedwabiu Fantastyczne, stworzone do miłości zwierzątko. Nalegała, by dzielić pokój z Malkiem. Dwa sąsiednie zajmowali Elko, Chris i Milton.

Malko sięgnął po słuchawkę. Przyszła pora przekazać nowiny CIA. Telefony hotelowe były względnie pewne Wykręcił bezpośredni numer Jacka Fergusona.

— Jestem w Paryżu. Wiele się wydarzyło, ale mam wrażenie, że nareszcie ruszyłem z miejsca. Proszę zebrać informacje o niejakim Tariku Hamadim, irackim dyplomacie w Brukseli.

Podał swój numer i rozłączył się. Pamela spała. Poruszyła się jednak i wtedy ujrzał powyżej bujnych piersi siny ślad rąk Selima. Zastanawiał się właśnie, czy nie skorzystać z tak wspaniałej okazji, gdy zadzwonił telefon. Był to Jack, bardzo zresztą podekscytowany. — Ten człowiek, którego nazwisko mi pan podał, odpowiada za wszystkie operacje irackich Służb Specjalnych w Europie — oznajmił szef wiedeńskiej CLa. — Działa od lat i rozlicza się bezpośrednio z szefem państwa. Gruba ryba. — To mnie nie dziwi — powiedział Malko.

— Wie pewnie coś o drugiej osobie, którą usiłujemy zidentyfikować?

— Tak, ale osobiście to panu powiem. Dzisiaj wracamy. Odłożył słuchawkę w chwili, gdy Pamela zaczęła się przeciągać. Uśmiechała się z rozbawieniem i spoglądała zdradzającymi pewne zmieszanie oczyma.

— Pierwszy raz zdarza mi się obudzić obok mężczyzny, z którym się nie kochałam.

— Wszystko kiedyś zdarza się pierwszy raz.

— Nie mam co na siebie włożyć. Ktoś będzie musiał mi coś kupić u „Ungaro”, na wprost hotelu.

Niewątpliwie. W stroju damy dworu zwracała zbyt dużą uwagę. Wyskoczyła z łóżka. Malko obserwował ruchy jej bioder, nim zniknęła w łazience. W jaki sposób z rodzinnego Kaszmiru doszła do swej obecnej pozycji? Prócz zalet fizycznych musiała wykazać mnóstwo silnej woli.

Wróciła otulona w szlafrok, młodzieńcza, bez makijażu i usiadła na łóżku obok Malka, spoglądając na niego przyjaźnie.

— Cieszę się, że pan nie próbował — powiedziała. — Nie lubię się kochać. Kiedy byłam w Bombaju, pracowałam jako partnerka fakira, który robił show dla turystów. Jego członek miał blisko trzydzieści centymetrów i nigdy nie opadał. Byliśmy na scenie codziennie, od ósmej do północy. Myślałam, że umrę, zwłaszcza kiedy brał mnie od tyłu. To obrzydziło mi miłość. Byłam ciągle jak rozdarta.

— Jak pani z tego wyszła?

— Zabiłam go — powiedziała po prostu. — Pewnego dnia, kiedy się upił, ucięłam jego ogromny członek. Wykrwawił się na śmierć. Nigdy nie czułam się tak szczęśliwa.

Cóż można było jeszcze powiedzieć?

Malko poszedł wziąć prysznic. Pilno mu było wrócić do Wiednia. Teraz już dokładnie wiedział, z kim ma do czynienia. Nie rozumiał tylko, dlaczego Irakijczycy działają tak zawzięcie. Na pewno nie z powodu krytronów. O tej sprawie Pamela nie miała pojęcia.

Rozległo się stukanie i do pokoju wszedł Chris Jones, wyraźnie w złym humorze.

— Zamówiłem śniadanie wyjaśnił — a przyniesiono mi dwa kawałki chleba i trochę kawy… Nic dziwnego, że z tych Francuzów takie mikrusy… Jaki mamy plan? — Jedzie pan do Wiednia. Irakijczycy z pewnością nie zrezygnowali z zamiaru zabicia Pameli.

— Będę mógł obejrzeć pana zamek?

— Jeżeli wszystko się powiedzie — tak. Proszę się pospieszyć, jedziemy za dwie godziny.

Pamela zachmurzyła się, zapomniawszy o chwilach odprężenia rano. Im bliżej była domu, tym wyraźniejsze stawało się jej podenerwowanie. W końcu zwróciła się do Malka:

— Czuję, że mnie pan nabiera. Nie chcę mieszać się w wasze sprawy. Jeżeli podam panu ten numer, zabiją mnie. Proszę pozwolić wyjaśnić im wszystko.

— Mogą panią zabić tak czy inaczej. Za dużo pani wie. Zatrzymali się przy Schubertring 42. Nim zorientowali się w jej zamiarach, wyskoczyła z wozu i pobiegła ku drzwiom. Chris ruszył za nią. Dzięki przewadze, jaką miała, zdążyła wskoczyć do windy. Goryl pobiegł po schodach. Malko T Milton także rzucili się w pościg. Jeżeli Pamela zamknie się w mieszkaniu i zniszczy kartkę z numerem Georgesa, wszystko przepadnie, chyba że zaczną zrywać jej paznokcie.

Kiedy Chris dopadł ostatnich stopni przed podestem trzeciego piętra, zobaczył Pamelę zmagającą się z zamkiem. W momencie gdy pchnęła drzwi, zdołał dać nurka jak rugbista i przewrócić ją. Upadła wrzeszcząc ze złości. Jej krzyk zagłuszony został przez potężną eksplozję, która zmiotła ściany na wysokość człowieka. Piętro niżej Milton i Malko poczuli gorący podmuch.

Wybuch wstrząsnął całym budynkiem.

— Holy shit! — mruknął Milton, wyciągając na wszelki wypadek broń. — Co się stało?

Zapanowała cisza. Dobiegł ich odgłos otwieranych drzwi i szmer rozmów. Malko podszedł do podnoszących się z ziemi Chrisa i Pameli, całych w kurzu. Dziewczyna szlochała patrząc na zdewastowane mieszkanie. Różowa bombonierka zamieniła się we wzięty szturmem bunkier. Ze wspaniałego stołu od Claude’a Dalle’a zostały tylko pogięte kawałki żelaza.

Chris zerwał płonącą zasłonę, Milton dławił gaśnicą wszczynający się pożar. Drzwi, szyby i większość rzeczy była roztrzaskana.

Pamela opadła na postrzępione poduszki kanapy, potwornie przerażona.

— Na Boga! Jak to się stało!

— Próbowano panią zabić — powiedział po prostu Malko. — Stary numer z Bejrutu. Materiał wybuchowy przymocowany był do wewnętrznej strony drzwi. Uderzając nimi o ścianę, wcisnęła pani detonator. Gdyby Chris nie pchnął pani na ziemię, rozerwałoby panią na strzępy. Nadchodzili przerażeni ludzie.

Wiedeńczycy nie przywykli do tego typu zamachów.

Pamela uchwyciła spojrzenie Malka i zalała się łzami. — Proszę mi wybaczyć — szepnęła. — Zrobię, co pan zechce.

— Nie zostawajmy tutaj — poradził Malko. — Proszę odszukać kartkę i chodźmy. Później porozmawiamy z policją. Pamela wstała i niepewnym krokiem ruszyła do sypialni, również zamienionej w pobojowisko. Malko zobaczył jak odsuwa stolik i otwiera ukryty za nim sejf. Wyjęła z niego dwie skórzane torby.

— Już idę — powiedziała.

W ciągu pięciu minut postarzała się o dziesięć lat. Na dole natknęli się na zielonego policyjnego golfa. Malko wytłumaczył, co zaszło i oświadczył, że odwozi zszokowaną Pamelę Balzer do szpitala. W trzydzieści sekund później jechali w stronę Liezen. Jeśli Aleksandra wróciła, czekały go kłopoty, ale Pamela była jego najcenniejszą zdobyczą.

Fatima Hawatmeh ułożyła starannie rzeczy w szafie pokoju hotelowego w „Inercontinentalu” i napuściła wody do wanny. Wyglądała jak wszystkie zamożne Libijki, które przyjeżdżają do Europy, by zapomnieć o koszmarze przeżytym w kraju. Miała krótkie ciemne włosy, oczy jak węgle, zmysłowe usta, pierścionki na wszystkich palcach i łańcuszki na szyi. Wysoka talia, szerokie barki i długie nogi czyniły jej sylwetkę „sportową”. Efekt ten łagodziły bujne piersi i szerokie biodra. Przyglądała się przez chwilę swemu odbiciu w lustrze. Na lotnisku zaczepił ją jakiś pięćdziesięciolatek i zaprosił na kolację. Zatrzymała jego wizytówkę. Wiedziała, że w przypłaszczającym nieco piersi białym swetrze i opinających jej zgrabne nogi spodniach wygląda bardzo pociągająco.

Zresztą nie miała nic przeciwko przelotnemu flirtowi. Wykąpała się i wyszła właśnie z łazienki, kiedy ktoś zastukał do drzwi. Otworzyła, otulona w biały szlafrok. Niski wąsacz uśmiechnął się do niej podając teczkę, bez słowa obrócił się na pięcie i zniknął. Fatima zamknęła drzwi na klucz, położyła teczkę na biurku i otworzyła. Teczka wysłana była wewnątrz pianką. W przegródkach leżał walther PKK z tłumikiem, dwa miniaturowe ładunki wybuchowe Semtex z miniaturowymi detonatorami, trzy igły nasączone trucizną równie silną jak kurara, kosmetyki, peruki, para okularów wyposażonych w radionadajnik oraz dwa pióra-pistolety podobne do tych, którymi posłużyła się na lotnisku do zabicia Farida Badra. Fatima nie była Libijką, ale Irakijką, młodą bojowniczką Bass. Jej ojciec, wyższy oficer armii irackiej, podobnie jak jej mąż, poległ w czasie wojny iracko-irańskiej. Ona sama pracowała od dawna dla służb specjalnych, ale dopiero’ przed kilku laty odkryła swoje powołanie. Kiedy wysłano | ją, by zlikwidowała mieszkającego w Marbelli przeciwnika’ Saddama Husseina, przyszło jej to z nieprawdopodobną łatwością. Kochali się, zasnęli wypiwszy „Johnnie Walkera” (on — naszpikowanego narkotykami) i Fatima spokój-’ nie wpakowała mu kulę z waltera.

Prezentacja i języki, którymi się posługiwała: arabski, francuski, angielski i hebrajski — pozwalały jej podawać się, za kogo tylko chciała. Używała jednego, oczywiście fałszywego, paszportu, ponieważ żaden wywiad do tej pory jej nie rozpracował. O dawna już nie postawiła nogi na ziemi irackiej, krążąc między licznymi europejskimi mieszkaniami. Fatima pracowała jak niektórzy zabójcy z Mossadu: fantastyczne maszyny do zabijania z dopracowaną w każdym punkcie techniką i bez śladu wątpliwości moralnych. Była jedyną kobietą! w irackim wywiadzie, którą obarczano tego typu misjami. „Otworzyła ukrytą w teczce skrzynkę i wyciągnęła dokumentację dotyczącą dwóch osób, które miała zlikwidować: Malka Lingego, agenta CIA i Pameli Balzer, call-girl. Nie wiedziała, czym kierują się jej zleceniodawcy. To nie był jej problem.

Zamknąwszy teczkę z zamkiem cyfrowym i uruchomi’ wszy mechanizm, który miał ją zniszczyć wraz z ewentualnym włamywaczem, podniosła słuchawkę i zadzwoniła do Frankfurtu.

Odezwała się automatyczna sekretarka. Fatima zostawiła wiadomość po angielsku.

— Dojechałam bez problemów. Sprzęt również.

Przystępuję do pracy.

Tylko taki kontakt utrzymywała z centralą. Rozkazy docierały do niej pocztą, pod adresy jej kryjówek.

Dzwonek rozbrzmiewał w ciszy. Malko liczył sygnały. Pięć, sześć, siedem. Pamela Balzer tak mocno zaciskała palce na słuchawce, że zbielały jej paznokcie. Chris Jones podłączył do telefonu mały magnetofon i czekał ze słuchawkami na uszach.

W bibliotece zamku Liezen można by usłyszeć, jak przelatuje mucha. Malko napoił Pamelę wódką z sokiem cytrynowym, by przywrócić jej normalny głos. Wzrok miała zupełnie mętny. Dzwonili do tajemniczego Georgesa z Brukseli. Kiedy Pamela zamierzała już odłożyć słuchawkę, ktoś odebrał telefon.

— Halo! — odpowiedział zadyszany męski głos.

Magnetofon ruszył cicho. Pamela milczała, aż Malko trącił ją łokciem.

— Georges!

— Tak, słucham!

— Mówi Pamela. Dzwonię z Wiednia. Podał mi pan ten numer, pamięta pan?

— Pamela!

W jego głosie dźwięczała szczera radość. Malko doznał ulgi. Wreszcie zbliżali się do celu.

— Już miałam odłożyć słuchawkę — powiedziała kobieta.

— Kąpałem się — wyjaśnił Georges. — Nie słyszałem telefonu. Cóż za niespodzianka! Miło, że pani dzwoni. — Nie wybiera się pan do Wiednia?

— Nie, niestety, ale może pani będzie w Brukseli? Pamela znów zaniemówiła. Malko błyskawicznie napisał na kartce: „Tak” i podsunął ją Pameli pod nos.

Nieco sztucznym głosem zawołała:

— Tak, tak!

Georges wydał okrzyk radości.

— W takim razie będziemy mogli się spotkać!

Oczywiście, jeśli nie jest pani zbyt zajęta.

— Myślę… myślę, że jakoś to zdołam urządzić — powiedziała Pamela. — A pan?

— Ze mną nie ma problemu. Mam sporo pracy, ale znajdę czas. Kiedy pani przyjedzie?

„Jutro” — napisał Malko.

— Jutro — potulnie powtórzyła Pamela.

Po kilku sekundach milczenia Georges zaproponował:

— Może spotkamy się około ósmej w hallu hotelu „Amigo”, przy Grande Place? To bardzo przyjemne miejsce.

— Zgoda — przystała Pamela. — Będę tam.

— A więc — do jutra.

Rozłączył się. Pamela złapała się za głowę.

— Zmuszacie mnie do robienia głupstw. Zabiją mnie — szepnęła bezbarwnym głosem.

Zatopiony w rozmyślaniach Malko nie odpowiedział.! Usiłował zrozumieć, dlaczego Irakijczykom tak bardzo zależało, by Pamela nie doprowadziła CIA do Georgesa. Jedyną logiczną przyczyną były jego powiązania z Irakijczykami. Wyglądało na to, że chciano za wszelką cenę zachować je w sekrecie.

Ale dlaczego?

W hallu hotelu „Amigo” panowała przytulna atmosfera angielskiego klubu. Parę metrów dalej hordy Japończyków i Amerykanów z aparatami fotograficznymi i kamerami w rękach biegały po turystycznej perełce Brukseli — Grande Place.

Długie czarne włosy Pameli opadały jej na ramiona. Oszałamiające kształty ciała ukryte były pod skromną garsonką. Siedziała w wygodnym fotelu sącząc cointreau. Wyglądała jak oczekująca małżonka brukselska mieszczka. Tylko długie, obleczone szarymi pończochami nogi przykuwały uwagę.

Malko strzegł Pameli, siedząc na wysokim barowym stołku przy kieliszku stolicznoj.

Milton Brabeck czekał za kierownicą wynajętego mercedesa, zaparkowanego na wprost hotelu, w ulicy des Lombards. Chris Jones siedział w hallu zasłonięty „Herald Tribune”. Elko Krisantem patrolował okolicę hotelu. Spotkanie wyznaczone przez tajemniczego Georgesa mogło okazać się pułapką.

Było pięć po ósmej. Malko dopił wódkę, upewnił się, czy zdoła dość szybko sięgnąć po broń i zamówił następną kolejkę, na osłodę… Barman stawiał przed nim kieliszek, gdy obok Pameli zatrzymał się jakiś mężczyzna. Puls Malka gwałtownie przyspieszył. Przybyły przysunął sobie fotel i usiadł. Był to oczywiście nieznajomy z fotografii. Miał niepozorną twarz, zadarty nos, łyse czoło. Tył jego głowy okalała korona włosów. Nie sprawiał wrażenia groźnego osobnika, raczej — drobnego urzędnika. Pamela uśmiechnęła się do niego, wyraźnie spięta. Nie rozmawiali długo. Po chwili wstali i przeszli przez hali. Mężczyzna ledwie sięgał ramienia Pameli, choć szedł prosto, jakby połknął patyk. Malko ruszył za nimi, zachowując bezpieczną odległość. Zobaczył, jak wsiadają do czarnego audi 100, zaparkowanego na małym parkingu przed hotelem.

Kiedy wyszedł na zewnątrz, audi jechało już ulicą des Lombards śledzone przez mercedesa Miltona. Pozostało jedynie czekać. Malko wrócił do pokoju. Po chwili dołączyli do niego Elko i Chris.

Kwadrans później zadzwonił telefon.

— Są w „La Familia”, małej włoskiej restauracyjce przy ulicy Fossesaux-Loups — zameldował Amerykanin. — W pobliżu bulwaru Regent. Nie da się wejść niepostrzeżenie. Nikt ich nie śledził. Numer audi: 756484. — Zaraz tam będziemy.

Przed wyjściem Malko połączył się jeszcze ze Stacją CIA w Brukseli, by zidentyfikować właściciela czarnego audi.

Georges Bear rozpływał się z zachwytu. Za każdym razem, gdy jego spojrzenie spoczywało na Pameli, ogarniał go żar. Kobiety rzadko wzbudzały w nim pożądanie, kiedy jednak kochał się z nią w Wiedniu, odczuł coś zwierzęcego, irracjonalnego, nieposkromionego. Na próżno powtarzał sobie, że ma do czynienia z profesjonalistką. Na myśl, iż znów będzie miał okazję trzymać ją w ramionach, gładzić jej skórę, pieścić piersi i pośladki, przebiegał go dreszcz.

Podenerwowany jak uczniak odsunął kawę i zaproponował:

— Może już wyjdziemy?

— Jedziemy do pana?

Jej głos brzmiał spokojnie i zwyczajnie. Georges Bear poczuł się zakłopotany. Nie mógł jej wyjaśnić, że ze względu na działalność, jaką prowadził, zmuszony jest stosować bardzo ścisłe zasady bezpieczeństwa. — Wolałbym gdzie indziej — powiedział nieśmiało.

— Zatrzymała się pani w „Amigo”?

— Tak.

— Nic nie powiedzą, znam ich.

Zapłacił i wyszli. Widok kołyszących się przed nim bioder wzmógł w nim pożądanie. W samochodzie oparł rękę na udzie Pameli. Rozpłynął się ze szczęścia, czując pod palcami cienki jedwab. Uśmiechnęła się do niego, nieobecna duchem.

Recepcjonista podał Pameli klucz, jakby Georgesa w ogóle tam nie było. Z okna pokoju rozciągał się widok na dachy starych domów przy Grandę Place. Pamela ledwie zdążyła zdjąć żakiet, gdy Georges rzucił się na nią i pocałował wspinając się na palce. Odwzajemniła pocałunek bez entuzjazmu. Georges zaczął niezręcznie szperać pod jej bluzką, wsuwając palce między biustonosz a ciało. — Poczekaj — powiedziała.

Szybko zrzuciła bluzkę i stanik, rozpięła kilka guzików jego koszuli i czubkiem paznokcia zaczęła drażnić sutki jego piersi. Wiedziała, że mężczyźni byli wrażliwsi na tę pieszczotę niż na wiele innych, bardziej bezpośrednich. Rzeczywiście, Georges jęczał z rozkoszy ocierając się o nią. Jego ręce przesuwały się z biustu na pośladki kobiety. Usiłował wsunąć dłonie pod spódnicę, była jednak zbyt obcisła. I znów Pamela pomogła mu. Zrzuciła spódnicę, potem delikatnie rozpięła jego spodnie i ujęła w zręczne dłonie nabrzmiały członek. Bear jęczał, jakby wybiła jego ostatnia godzina. Nie mogąc dłużej panować nad sobą, wsunął nogę pomiędzy uda Pameli i usiłował wziąć ją na stojąco.

Odsunęła się i pociągnęła go łagodnie na łóżko.

— Tu będzie nam lepiej — powiedziała anielskim głosem. Rzucił się na nią jak dzikus, gdy tylko ułożyła się na łóżku. Nim upłynęła minuta, eksplodował w niej z okrzykiem zachwytu. Uświadomił sobie, że dla tych paru sekund ekstazy gotów byłby popełnić niejedno szaleństwo.

Georges Bear ubrał się. Pamela obserwowała go leżąc w łóżku. Nie zdjęła pończoch ani pantofli. Nawet teraz, nasycony, nie mógł na nią patrzeć bez podniecenia. Pochylił się i pocałował ją w usta.

— Jak długo pozostaje pani w Brukseli? — zapytał.

Nie miał odwagi mówić do niej po imieniu.

— Nie wiem jeszcze — mruknęła przeciągając się. — Ale, przecież nawet nie wiem jak się nazywasz.

— Georges — odpowiedział. — Georges Bear. Niedźwiedź.

— Czym się zajmujesz? — zapytała obojętnie.

— O! Interesami. Dużo podróżuję. W najbliższych dniach muszę jechać do Rotterdamu. Może pani ze mną jechać. Na dwa dni. Po drodze zatrzymamy się na nocleg w Amsterdamie, to piękne miasto.

— Dlaczego nie? Zadzwoń do mnie — powiedziała i poprawiając pończochę wyciągnęła nogę pionowo w górę. Ta pozycja wzbudziła pożądanie Georgesa Beara. Od tak dawna nie doznał zaspokojenia w miłości! Usiadł na łóżku. Oddech miał krótki. Zaczął pieścić ciało Pameli. — Pragnę pani — szepnął.

Nie odepchnęła go, rozebrał się więc gorączkowo i przylgnął do niej. Dotyk jedwabistej skóry call-girl wprawiał go w trans. Odkąd ją ujrzał, nęciła go pewna myśl. — Proszę, niech się pani odwróci — powiedział zmieszanym głosem. — Chciałbym pieścić pani plecy. Pamela nie opierała się. Zamiast plecami, Georges zajął się jej pośladkami. Od czasu do czasu odważył się nawet wsunąć między nie palec. Szepnął jej do ucha schrypniętym głosem:

— Wie pani, czego chcę?

Zwróciła na niego swe wielkie zamglone oczy, wyrażające poruszenie.

— Trzeba zawsze robić to, czego się pragnie.

Doskonale wiedziała, do czego dążył. Każdego mężczyznę ogarniała na jej widok ta obsesja.

Georges położył się na niej. Pamela wygięła się lekko, by łatwiej w nią wszedł. Nie zabawił długo w jej wilgotnej pochwie. Obawiał się przedwcześnie sięgnąć szczytu. Wycofał się. Pamela, czując, że niezręcznie usiłuje wejść między jej pośladki, rozsunęła je dłońmi. Georges Bear nigdy nie śmiał nawet marzyć o geście takiego poddania. Jednym pchnięciem, z brutalnością neofity wbił się w odsłonięty otwór. Pamela krzyknęła, co przyprawiło go w głębi ducha o zadowolenie i dumę. — Przestań! Nie ruszaj się!

Jej głos był twardy, zmieniony, ale on nawet tego nie zauważył. Usłuchał, nie po to jednak, aby sprawić jej przyjemność: przy najmniejszym ruchu wybuchłby natychmiast. Dopiero gdy uspokoił nieco walące jak młot serce, postanowił nacieszyć się sytuacją. Trwało to parę sekund. Ciasny korytarz wokół jego członka, sprężyste i okrągłe pośladki, których dotykał dłońmi, przywiodły go do ekstazy jeszcze szybciej niż ich pierwszy stosunek. Upojony szczęściem opadł na łóżko. Pozostał w niej do chwili, gdy jego członek wrócił do zwykłych rozmiarów. — To było wspaniałe! — szepnął do jej ucha.

— Tak, dla mnie też.

Chris Jones z trudem śledził audi w strugach deszczu, nie mogąc zbliżyć się do niego zanadto na opustoszałej ulicy. Tuż przed Lasem Cambre audi skręciło w prawo, ku willowej dzielnicy Uccie. Samochód okrążył Obserwatorium, wjechał w ulicę Francois-Folie i przekroczył bramę obszernej rezydencji. Chris podjechał dwadzieścia metrów dalej, zaparkował i wrócił biegiem. W parku dojrzał ogromny dom i zjazd do podziemnego garażu. Wśliznął się do środka. W głębi manewrował samochód. Idąc za światłem reflektorów Chris zbliżył się, gdy wóz parkował w jednym z boksów. Było to czarne audi. Ukryty za workami z cementem obserwował, jak amant Pameli wychodzi drzwiami wiodącymi do apartamentów. Odczekał chwilę, uporał się z zamkiem i ruszył śladem Beara. Winda jechała w górę.

Wspiął się po schodach na ósme piętro, na którym zatrzymała się winda. Znajdowały się tam dwa mieszkania. Tabliczka na drzwiach jednego informowała, że mieszka tu internista, doktor J.Broeck. Drugie drzwi były anonimowe. Amerykanin zszedł schodami i opuścił budynek głównym wejściem. Zanotował numer rezydencji: 28. Znał przynajmniej adres „obiektu”. Adres plus numer rejestracyjny wozu mogły już do czegoś doprowadzić.

Pamela nerwowo paliła papierosa. Na brzegu jej łóżka siedział Malko.

— Tak, podał mi tylko nazwisko — powtórzyła. — Myślał tylko o tym, jak się do mnie dobrać. Oczywiście, że znowu zadzwoni.

— Nie powiedział nic o swojej pracy?

— Nie. Prowadzi interesy. Dużo podróżuje. Mieszka sam, ale nie lubi sprowadzać ludzi do siebie. — A ta podróż do Rotterdamu?

— Też nic.

Rotterdam to największy europejski port. Nietypowe miejsce na wakacje. Pamela zgasiła papierosa i wybuchła:

— Mam tego dosyć! Skoro ma pan już swojego faceta, spływam!

— Do Wiednia? — zapytał. — Ostatnie doświadczenie pani nie wystarcza?

— Nie — powiedziała. — Do Bombaju. Mam tam jeszcze przyjaciół. Za jakiś czas wrócę. Boję się. Malko łagodnie położył dłoń na jej ręce.

— Musi pani zostać. Tu nic pani nie grozi. Chronimy panią w dzień i w nocy. Potem pojedzie pani do Bombaju, albo do Nowego Jorku. Pomożemy pani.

Wstał chcąc wyjść, ale Pamela zatrzymała go.

— Proszę zostać. Boję się być sama.

Przez parę minut siedział przy niej. Potem przyszedł Chris z adresem Beara. Posuwali się do przodu. Pozostało jeszcze odkryć, dlaczego Irakijczykom tak bardzo zależało na utrzymaniu w sekrecie kontaktów z Bearem.

— Wyślij kierowcę do Cosmos Trading Corporation — rozkazał Tarik Hamadi głosem głuchym z wściekłości. — Niech powiedzą panu Georgesowi, że spotkamy się za godzinę, tam gdzie zwykle.

Próbując opanować zdenerwowanie, Hamadi zaczął dużymi krokami przemierzać biuro. Znajdowało się ono na trzecim piętrze betonowego wieżowca przy alei Floride w dzielnicy Uccie, o kilkaset metrów od mieszkania Georgesa Beara. Z różnych względów wszyscy wybrali na siedzibę właśnie Brukselę. Istotnym powodem była nieudolność belgijskich służb wywiadowczych, które w ogóle nie miały pojęcia, co się dzieje na ich terytorium. Również — dyskrecja banków i miejscowych kręgów biznesu. Bliskość Antwerpii i Rotterdamu też nie była bez znaczenia. Wreszcie, skrajna prawica nadal miała w Belgii ogromne wpływy, poparte istnieniem tajnych organizacji w siłach porządkowych. Wszystko to mogło pomóc w walce przeciwko Izraelowi.

Jeszcze raz przesłuchał taśmę z zapisem rozmów telefonicznych Beara, u którego na wszelki wypadek założono podsłuch. Przyniesiono mu je wraz ze śniadaniem. Georges Bear był wiernym współpracownikiem, ale ostrożności nigdy nie dość. Przezorność okazała się tym razem uzasadniona.

Tarik Hamadi odkrył bulwersujący fakt. Ta dziwka Pamela była w Brukseli, podczas gdy Fatima Hawatmeh czyhała na nią w Wiedniu! Ale przede wszystkim, ten dureń Bear spotkał się‹z nią… I nawet mu o tym nie wspomniał. Irakijczyk próbował ocenić szkody. Rozmowy nie zostawiały cienia wątpliwości — Bearowi chodziło tylko o seks. Co mu strzeliło do głowy, żeby zapoznać ich w Wiedniu! Ale obecność Pameli z pewnością nie była przypadkowa. Odkrył zbyt późno, gdy stracił już dwóch ludzi, że pozostawała pod ochroną wywiadów: amerykańskiego i izraelskiego. Swych nowych przyjaciół doprowadziła wprost do Beara! Tarika oblał zimny pot. Gdyby stało się to miesiąc wcześniej, zaprzepaściłby wszystko. Teraz była to już tylko bardzo poważna przeszkoda, o ile zareaguje w porę. W pierwszej chwili chciał wysłać „likwidatorów” do Beara, ale nie mógł go tknąć nawet palcem bez osobistej zgody Saddama Husseina. A żeby ją otrzymać, musiałby przyznać się do dwóch wpadek. To mogło pociągnąć za sobą bardzo przykre dla niego konsekwencje. Zawisnąłby na szubienicy… Lepiej było prać brudy u siebie.

Spoglądając na Las Cambre pomyślał, że nie może tknąć Beara, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by pozbyć się Pameli Balzer i agenta CIA. Dopóki agenci amerykańscy nie dobrali się do Beara, straty były minimalne. Wykręcił numer OPEC w Austrii i wydał parę zaszyfrowanych rozkazów. Fatima Hawatmeh pojawi się w Brukseli.

Minęło dwadzieścia minut. Pilno mu było udać się na spotkanie.

Czarny mercedes z dyplomatyczną rejestracją oczekiwał go na dole. Zamyślony usiadł z tyłu. Kim byli jego przeciwnicy? Ibrahim Kamel został zastrzelony, Selim uduszony. Szykowały się nowe komplikacje. Pamela niewątpliwie wie, kto usiłował ją zabić. Czy mówiła o tym Georgesowi Bearowi?

Szofer pojechał ulicą Langeveld do szosy wiodącej do Waterloo i nad małe jeziorko w południowej części Lasu Cambre. O tak wczesnej porze było tu zawsze pusto. Z daleka zobaczył czarne audi. Za kierownicą siedział Bear, który zaraz przesiadł się do mercedesa. Był wyraźnie zatroskany. — Co się stało? — zapytał. — Miałem dziś rano dużo pracy. Jeżeli chce pan żeby wszystko było gotowe… — Stało się coś bardzo poważnego — oświadczył Hamadi. — Spotkał się pan z dziewczyną z Wiednia, Pamelą Balzer.

Zaskoczony Bear jąkał się jak uczniak. Żaden Irakijczyk nie ośmielił się dotąd mówić do niego tak brutalnym tonem. Nie rozumiał gniewu Hamadiego. W końcu to on przedstawił mu call-girl.

— Tak — przyznał. — Zadzwoniła, żeby uprzedzić mnie, że będzie w Brukseli. Poszliśmy wczoraj na kolację.

— Był pan z nią…

Georges Bear nie odpowiedział, zażenowany i zaskoczony. Widząc jego zakłopotanie, Hamadi zdecydował się powiedzieć mu prawdę.

— Proszę posłuchać. Mamy ogromny problem z tą dziewczyną. Została przekupiona przez Amerykanów. CIA albo FBI, nie mam pojęcia.

Słysząc o FBI, Georges Bear oblał się zimnym potem i wspomniał dwóch mężczyzn, którzy pojawili się w jego biurze pewnego dnia 1979 roku. Oskarżyli go o sprzedaż sześćdziesięciu tysięcy rakiet kalibru 155 mm do Afryki Południowej w okresie obowiązywania embarga. Wkrótce potem Sąd Federalny w Vermont skazał go na cztery miesiące więzienia.

Przygnębiony i zrujnowany opuścił Stany Zjednoczone, swą ojczyznę.

Opanował się i powiedział do Hamadiego:

— FBI nie może mi nic zrobić! Nie jestem już nawet obywatelem Stanów, a w Belgii nie mają żadnej władzy. — Naturalnie — przyznał Tarik Hamadi. — Muszę jednak wydać pana Żydom. Dobrze pan wie, co się wtedy stanie. Wypadek, jak w Kairze…

Przed rokiem pewien pracujący dla Irakijczyków angielski inżynier w dziwnych okolicznościach wypadł z okna hotelowego pokoju na piętnastym piętrze. „Wypadek” sygnowany był przez Mossad… Georges Bear patrzył oniemiały na Tarika Hamadiego.

— Jest pan pewien, że dziewczyna pracuje dla nich?

Nie zadawała mi żadnych pytań.

— Zabrał ją pan do siebie?

— Nie.

Hamadi odetchnął w głębi ducha, nie robiąc sobie jednak żadnych złudzeń. Pamela nie przyjechała do Brukseli sama. Każe sobie dostarczyć listę gości hotelu „Amigo” i będzie miał spokojne sumienie. Oby Fatima przyjechała szybko! Jeżeli zdoła pozbyć się ekipy CIA, zyska dość czasu… — Proszę nie spotykać się z Pamelą pod żadnym pretekstem — nakazał. — Trzeba jak najszybciej pana przerzucić.

— Natychmiast? — Bear aż podskoczył.

— Woli pan skończyć z kulą w głowie? W dniu, w którym dowiedzą się, co pan dla nas robi, będzie pan martwy.

— Ależ to nie dotyczy ich bezpośrednio! — zaoponował. — Uważają nas za najgorszych wrogów — wzruszył ramionami Irakijczyk.

Georges Bear nie odpowiedział, zatopiony w rozmyślaniach. Nie miał zamiaru mówić Hamadiemu, że zakochał się do szaleństwa w Pameli i że nie ma najmniejszej ochoty jechać do Iraku.

— Jak zamierza pan mnie przerzucić? — zapytał.

— Przez Rotterdam. Jak najprędzej.

— Dobrze — skinął Georges. — Ureguluję swoje sprawy.

Kładł już rękę na klamce, gdy Hamadi zatrzymał go. — Dam panu ochronę. Od dziś dwaj moi ludzie nie spuszczą pana z oka.

Miotany sprzecznymi uczuciami Bear wysiadł bez słowa z mercedesa i zajął miejsce za kierownicą audi. Rozmowa z Hamadim przeraziła go, gotów był jednak zobaczyć się z Pamelą bez względu na ryzyko. Sprawa była prosta — myślał wyłącznie o niej i o tym, czego doznał poprzedniego dnia. Nagle stare marzenie inżyniera, marzenie, które niemal się ziściło, stało się w jego oczach niczym w porównaniu ze zdobyciem fantastycznej call-girl.

Mocno poirytowany Hamadi siedział w biurze paląc cygaro. Doskonale wyczuł opór Beara, gdy powiedział o przerzuceniu go do Iraku. Ten dureń zakochał się w Pameli! Tym szybciej trzeba będzie się jej pozbyć. Teleks pracował wypluwając metry papieru, zrywanego co jakiś czas przez szefa Stacji CIA w Brukseli, Mortona Baxtera. Również Jack Ferguson przyjechał z Wiednia tego ranka. Pozbawionymi wyrazu oczyma Baxter spojrzał na niespokojnego Malka.

— Natrafił pan na autentyczną beczkę prochu!

Pomyśleć, że działo się to pod moim nosem!

Niejeden as wywiadu przewróciłby się w grobie, widząc taki brak kompetencji.

— Kim jest Georges Bear? — zapytał Malko.

— Najpierw o audi. Zarejestrowane jest na spółkę Cosmos Trading Corporation z siedzibą przy ulicy de Stalle 57 w Brukseli. Odkryliśmy, że w rzeczywistości od 1986 roku spółka mieści się w Delaware. FBI przekazała nam dziś rano listę głównych akcjonariuszy. Najważniejszy z nich nazywa się Georges Bear. Przyjaciel Pameli. Mieszka faktycznie pod adresem ustalonym przez Chrisa Jonesa.

Malko sięgnął po teleks i przeczytał:

„Georges Bear, urodzony 5 marca 1932 r. w Ontario. Oficer artylerii w armi kanadyjskiej. Od 1960 r. pracuje nad projektem działa-olbrzyma, zdolnego wysłać satelitę na wysokość 180 kilometrów. Dzięki swoim osiągnięciom otrzymuje obywatelstwo amerykańskie. Projektuje działo długości 50 m, zdolne wystrzelić ładunek chemiczny lub nuklearny na odległość 400 kilometrów z prędkością początkową równą trzykrotnej prędkości dźwięku. Mimo wcześniejszego sukcesu rząd amerykański decyduje się inwestować w rozwój rakiet i obcina fundusze na projekt. Aby przetrwać, Georges Bear konstruuje supernowoczesne działo 155 mm o bardzo dużym zasięgu i sprzedaje je na całym świecie. To daje początek jego problemom. Nawiązuje układ z obłożoną embargiem Afryką Południową, której dostarcza działa i amunicję. Zaczyna się nim interesować FBI. Zostaje zatrzymany i skazany na karę więzienia. Odbywa ją w Pensylwanii. Wychodzi po czterech miesiącach i opuszcza Stany, zrzekając się amerykańskiego obywatelstwa. W 1984 w Austrii sprzedaje Iranowi dwieście dział 155 mm i 150 tysięcy specjalnych pocisków za łączną kwotę 600 milionów dolarów. Umowa zostaje gwałtownie zerwana na skutek wykrycia 56 dział w jugosłowiańskim porcie Kardeljevo. Od tej pory ślad po nim zaginął.”

Malko odłożył dokument, który rzucił nowe światło na wydarzenia ostatnich tygodni. Nowym klientem Beara, po Afryce Południowej i Iranie, był Irak. — Wygląda na to, że zmienił obóz. Irakijczycy są pamiętliwi — zauważył.

— Są pragmatykami — zaoponował Morton Baxter. — Ale musi wyświadczać im szczególnie cenne przysługi, skoro wybaczyli mu współpracę z odwiecznym wrogiem.

— Czyżby wrócił do projektu superdziała? — zapytał Malko. — Wiązałoby się to ze sprawą krytronu? — Bomby atomowe trzeba jakoś transportować — zauważył Amerykanin.

— Irak posiada samoloty i rakiety.

— Nie są wystarczająco dobre — wtrącił Morton Baxter. — Izraelska osłona radarowa jest jedną z najlepszych w świecie. Oddaliśmy do ich dyspozycji awacsa. Mają myśliwce przechwytujące, gotowe w każdej chwili do startu z pustymi Negev. Zdolne są powstrzymać każdy samolot myśliwsko-bombowy.

— Można wysłać pociski nuklearne ze sto pięćdziesiątki piątki — dodał Malko.

Amerykanin pokręcił głową.

— W żadnym wypadku. Irakijczycy nie są w stanie do tego stopnia zminiaturyzować broni nuklearnej. Ponadto ich sto piędziesiątki piątki mają zasięg tylko osiemdziesięciu kilometrów.

— A jeżeli Bear pomaga im w budowie rakiet?

— Już je mają. Sowieci dostarczyli im SCUD-y o udoskonalonej precyzji i zasięgu. Ponad trzysta kilometrów.

— To zupełnie wystarczy, by uderzyć w Izrael. — Tak, ale te rakiety mogą być przechwytywane przez izraelski system antyrakietowy „Patriot”. Są względnie powolne i niezbyt nowoczesne.

— A więc chodzi o superdziało — podsumował Malko — które pozwoli im zaatakować Izrael pociskami z głowicami jądrowymi. To wyjaśnia, dlaczego Irakijczycy starali się za wszelką cenę ukryć powiązanie z Bearem.

Szef spojrzał na niego badawczym wzrokiem.

— To prawdopodobne, musimy się jednak upewnić. I za wszelką cenę dowiedzieć się, na jakim etapie znajdują się ich prace. Cosmos Trading Corporation ma siedzibę w Brukseli. Tam musi się kryć tajemnica współpracy Beara z Irakiem. Trzeba ją odkryć. Możemy liczyć wyłącznie na własne siły.

— Innymi słowy na moje siły — rzucił złośliwie Malko. — I naszych przyjaciół, Chrisa i Miltona — poprawił Baxter. — Sprawa jest absolutnie priorytetowa. — A gdyby tak uprowadzić Beara? — podsunął Chris Jones. — Można by go uwięzić i poważnie nad nim popracować…

Pomysł został przyjęty bez entuzjazmu. Szef brukselskiej Stacji aż podskoczył.

— Wszystko ma swoje granice. Nie jesteśmy dzikusami, a Belgowie są bardzo ostrożni. Radzę zainteresować się raczej siedzibą Cosmos Trading. Chris nie ma sobie równych, jeśli chodzi o otwieranie zamków. — Prócz zamków będą tam niewątpliwie ludzie. A ci nie pozwolą nam działać — uprzytomnił mu Malko. — Jeżeli to nie Belgowie, możecie się nie krępować — zaśmiał się Marton Baxter.

— Trudno pytać o paszport, nim się strzeli — mruknął Milton.

— Istnieją pewne różnice fizyczne między Flamandem a Irakijczykiem — zadrwił Malko. — To pewnie miał na myśli pan Baxter.

— Właśnie — przytaknął szef Stacji, zadowolony, że znalazł choć tyle zrozumienia u współpracowników. — Nie wywołujcie jednak otwartej wojny.

— Jeżeli ją wygramy, nie będzie to istotne… — mruknął Chris.

— Będę pracował nad Bearem nadal za pośrednictwem Pameli — powiedział po chwili namysłu Malko. — To może przynieść ciekawe rezultaty. Pytanie: czy zamierzacie ujawnić Irakijczykom rolę i tożsamość Beara?

— Decyzja nie zależy ode mnie — odpowiedział ostrożnie szef Stacji — ale od Langley. A może nawet od Białego Domu. Na razie zachowujemy tajemnicę. — I rozpracowujemy Beara.

Malko jechał powoli ulicą Stalle w dzielnicy Uccle. Eleganckie rezydencje ustępowały — wielkomiejskiej zabudowie. Dalej droga biegła wśród wieżowców i biurowców. Chris Jones wskazał ręką budynek ze szkła i stali. Szyby pierwszego i drugiego piętra były kuloodporne.

To tu.

Malko zaparkował nieco dalej i powiedział:

— Pańska kolej, Milton.

Goryl prezentował się doskonale w uniformie pracownika gazowni. Wziął torbę, w której wśród narzędzi spoczywało magnum 357 i ruszył ku numerowi 61. Bez trudności wszedł do marmurowego hallu i zerknął na listę lokatorów. Cosmos Trading Corporation zajmował pierwsze i drugie piętro. Milton wsiadł do windy i znalazł się w małym korytarzyku. Nad pancernymi drzwiami, zabezpieczonymi dodatkowo alarmem na podczerwień, umieszczona była kamera. Zamek był cyfrowy, a w ścianie obok drzwi umieszczono mikrotelefon. Wcisnął dzwonek i po dłuższej chwili odezwał się grobowy głos.

— Kto tam?

— Gazownia.

— Proszę iść do dozorcy.

I przerwano rozmowę. Z pewnością obserwowany był przez judasza. Zadzwonił raz jeszcze. Odezwał się ten sam głos, zupełnie spokojny.

— Proszę zwrócić się do dozorcy. Wpuszczamy tylko osoby umówione.

Aby nie wzbudzić podejrzeń, Milton ustąpił i zjechał na dół, do piwnicy. Sprawdził boczne drzwi. Te również były zamknięte i zabezpieczone. Wrócił do Malka w kiepskim nastroju.

— To istna twierdza! — oświadczył. — Nie ma nawet mowy, by rozejrzeć się w środku. Biura na trzecim piętrze wyglądają normalnie.

— Wróćmy do hotelu — zaproponował Malko. — Sprawa wymaga poważnych przygotowań.

W „Amigo” zastali wpatrzoną w telewizor Pamelę Balzer. Siedziała w swoim pokoju pod strażą Krisantema. Wyglądało na to, że wreszcie zrozumiała. W dodatku usiłowała naprawdę skontaktować się z zaginionym po balu narzeczonym. Ponieważ Mandy też nie dawała znaku życia, wnioski narzucały się same.

— Bear się nie odzywał? — zapytał Malko.

— Nie — mruknęła. — Mam do niego zadzwonić?

— Poczekajmy do jutra — powiedział.

Najwyraźniej Irakijczycy zareagowali. Nie liczył już specjalnie na pomoc kanadyjskiego inżyniera. Musieli uciec się do brutalnych metod.

— Dziś w nocy przystępujemy do działania — oznajmił gorylom Malko.

Malko rozpłaszczył się przed drzwiami windy, by przepuścić śliczną blondynkę z dużą torbą z krokodylej skóry. Czarne pończochy, dekolt, zapach perfum „Shalimar”. Wspaniała istota. Gdy zatrzymał na niej spojrzenie swych piwnozłotych oczu odwzajemniła je, nieco wyzywająca i impertynencka.

— Na które piętro pani jedzie? — zapytał.

— Na szóste.

Jej głos był śpiewny, czarujący i dystyngowany. I zaczepny. Wcisnął guzik szóstego piętra. W kilka sekund potem nieznajoma uśmiechnęła się rozbrajająco i sięgając do torebki powiedziała przepraszającym tonem:

— Wybaczy pan, nie mogę powstrzymać się od zapalenia papierosa.

Gdyby nie te banalne słowa, Malko niczego by nie podejrzewał. Ale przecież urocza nieznajoma miała prawo palić. Dlaczego prosi o pozwolenie? Ostrożność nakazała mu śledzić ruch jej prawej ręki.

Z torebki wysunął się nie papieros, ale czarna tulejka przypominająca grube pióro. Nie zdążyła wycelować go w Malka. Błyskawicznie uderzył grzbietem dłoni i przygniótł jej rękę do ściany. Wypuściła pióro-pistolet krzycząc z bólu. W ułamku sekundy z pięknej kobiety przeobraziła się w żądną krwi, zionącą nienawiścią furię.

Malko trzymał jej obie ręce, wymierzyła mu więc kopniaka. Był niecelny, ale na ścianie pozostała długa rysa. Z obcasa jej buta wystawała igła — z pewnością zatruta. Malko unikał ciosów oddając się istnemu tańcowi świętego Wita. Na darmo próbował ją ogłuszyć. Nieznajoma była specjalistką w walkach wręcz i sprytnie unikała wszelkich pułapek. Zmagali się w milczeniu, gdy winda dotarła na szóste piętro. Drzwi otwarły się. Malko miał wrażenie, że opuszcza klatkę pełną jadowitych węży. Z wysiłkiem odepchnął nieznajomą i wypadł na korytarz, prosto na oniemiałą z wrażenia pokojówkę. Wstał i chwycił pistolet, drzwi windy już się jednak zasunęły. Rzucił się jak szalony ku schodom i zbiegł na parter. Do windy wciskała się właśnie grupa Japończyków. Od portiera dowiedział się, że młoda elegancka kobieta wsiadła do taksówki. Klientka hotelu. Za tysiąc franków belgijskich dowiedział się, że mieszka w pokoju numer 321. Poszedł po Chrisa Jonesa.

W pokoju numer 321 nie znalazł niczego ciekawego prócz metalowej teczki, którą Chris Jones obwąchał jak pies myśliwski.

— Lepiej wysłać ją do T.D. — powiedział. — Na pewno jest zaminowana. To za ładnie wygląda, by było uczciwe.

Malko siedział właśnie w barze usiłując uspokoić skołatane nerwy, gdy zadzwonił szef Stacji w Brukseli. — Prawdopodobnie będzie pan miał wizytę — oświadczył. — Izrael otrzymał zgodę na udział w śledztwie, oczywiście po awanturze. Uwaga na guzy… — Co im powiedzieć?

— Możliwie najmniej. Znają nazwisko i adres Georgesa Beara. Nie wiedzą o istnieniu Pameli Balzer. Ciężko będzie balansować między Irakijczykami z jednej, a Żydami z drugiej strony.

— A wywiad belgijski? — zapytał Malko.

— Robią uniki. Utrzymują, że Cosmos Trading Corporation nie prowadzi nielegalnej działalności. W tym kraju, jeśli nie opluwa się króla, niemal wszystko jest legalne… — Przystępujemy do akcji dziś wieczorem — oświadczył Malko. — Proszę być na wszelki wypadek pod telefonem.

Poza miotaczami ognia mamy wszystko, co może być nam potrzebne — oświadczył Milton Brabeck wtaczając się z ogromną walizą.

Nocą ulica Stalle była zupełnie opustoszała. Czterej mężczyźni zatrzymali mercedesa na pobliskim parkingu i ruszyli piechotą ku numerowi 61. Budynek wydawał się pusty. Wjechali na trzecie piętro zajmowane przez agencję ubezpieczeniową. Chris Jones rozprawił się z zamkami w ciągu paru sekund. Gruba wykładzina tłumiła odgłosy ich kroków. Poszli w głąb, gdzie znajdowały się toalety. Chris i Milton podwinęli rękawy i wyciągnęli narzędzia wspomagani przez Elka Krisantema. Piły, wiertarki, nożyce do metalu i przecinaki poszły w ruch. Najpierw przecięli podłogę, potem to, co było pod spodem. Chris sięgnął po potężną wiertarkę z wiertłem metrowej długości. Otoczona osłonką maszyna działała niemal bezszelestnie. Wreszcie wiertło wpadło w pustkę i Chris wyciągnął je, odkrywając dużą dziurę. Następnie sięgnął po czerwony pojemnik z gazem i umieścił w otworze jego elastyczną końcówkę. Rozległ się cichy syk i biuro na drugim piętrze wypełniło się gazem usypiającym. Usypiał na około pół godziny i tylko maska przeciwgazowa mogła uchronić przed jego działaniem. Odczekali w milczeniu i dokończyli dzieła. Po kilku minutach otwór w suficie był na tyle duży, by zmieścić Chrisa Jonesa. W masce, z pistoletem i wiertarką zeskoczył do biura na drugim piętrze. Dołączyli do niego identycznie wyposażeni Milton i Malko. Pospiesznie przebiegli pierwsze pokoje. Biuro było ogromne. W salonie przy wejściu natknęli się na bezwładne ciała dwóch Irakijczyków. Obok nich leżała broń.

W głównym biurze Malko znalazł to, czego szukali:

ogromny sejf. Chris Jones ukląkł przy nim i natychmiast przystąpił do pracy. Sięgnął po stetoskop i począł osłuchiwać mechanizm. Panowała ogłuszająca cisza. Uniósł głowę.

— To potrwa — oświadczył. — Chyba że go wysadzimy. Ale za nic nie ręczę.

— Mamy tylko pół godziny — przypomniał Malko. Podczas gdy Chris zajął się zegarmistrzowską pracą, Malko przemierzał biuro w poszukiwaniu interesujących dokumentów. Natrafił na schemat organizacyjny rozmaitych spółek powiązanych z Cosmos Trading Corporation na całym świecie. Od Grecji po Anglię przez Holandię, Francję, Włochy, Chile…

Wrócił do pokoju, w którym pracował Chris Jones.

Ten, ocierając pot z czoła, powiedział:

— Jeszcze kwadrans!

Strażnik w ambasadzie Malijskiej poderwał się, widząc na tablicy kontrolnej migające czerwone światło. Bez chwili wahania sięgnął po słuchawkę telefonu łączącego go bezpośrednio z Tarikiem Hamadim.

— Co się stało? — zapytał „dyplomata”.

Irakijczyk miał sztywne wargi, bolała go głowa. Po nieudanej próbie zamachu na Malka musiał natychmiast zorganizować przerzut Fatimy. Wieczór spędził porozumiewając się z Bagdadem. Dwaj jego ludzie pil nowali Georgesa Beara w jego domu.

— Problemy na ulicy Stalle — oświadczył strażnik. — alarm wolumeryczny sygnalizuje wtargnięcie.

Tarik poderwał się z łóżka, czując taki ciężar w piersiach, jakby dostał ataku dusznicy bolesnej. Na ulicy Stalle kryły się najważniejsze sekrety. Jeżeli wpadną w ręce przeciwnika, klęska będzie totalna. Zerknął na zegarek, było wpół do pierwszej.

— Proszę obudzić Azisa i resztę — rozkazał. — Już jadę. Dwunastu podlegających mu ludzi spało w suterenach ambasady z bronią pod ręką. Nie miało sensu uprzedzać Beara. Mógł najwyżej wpaść w panikę. Hamadi wstał i ubrał się pospiesznie. Najlżejszy powiew wiatru w biurach CTC uruchamiał alarm na odległość. Naturalnie mógł wezwać policję, ale zdał sobie sprawę, że warto skorzystać z okazji, by wyeliminować agentów CIA… Elko Krisantem spostrzegł biegnącą przez trawnik sylwetkę, która zniknęła następnie w budynku. To mu wystarczyło. Przed chwilą bardzo wolno przejechał ulicą samochód. Elko wsunął się w otwór, zeskoczył do biura CTC i pobiegł w stronę sejfu. Chris i Milton przerzucali papiery. — Ktoś idzie! — krzyknął.

Goryle wepchnęli zdobycz do plastikowych toreb. Planowali wyjść drzwiami, teraz jednak stało się to niemożliwe. — Chris, drzwi! — rzucił Malko.

Chris błyskawicznie zamontował na drzwiach ładunek wybuchowy. Wystarczyło je otworzyć, by wywołać detonację. Wynosili właśnie torby, gdy budynkiem wstrząsnął wybuch. Przeciwnicy nadbiegali. Malko i Milton byli już w agencji ubezpieczeniowej. Chris, osłaniany przez Elka Krisantema, wspinał się po sznurowej drabince spuszczonej z trzeciego piętra. Usłyszeli szybkie kroki, okrzyki i w pokoju pojawił się wąsacz z berettą w dłoni. Elko ukryty był za drzwiami, dostrzegł więc tylko Chrisa. Elko sięgnął za pas i natrafił na pustkę. Dopiero teraz uświadomił sobie, że zostawił astrę piętro wyżej. Jego wzrok padł na wiertarkę. Chwycił ją i błyskawicznie uruchomił. Wiertło obracało się z prędkością pięciuset obrotów na minutę. Elko zakręcił młynka i celnym pchnięciem wbił końcówkę wiertła w brzuch Irakijczyka. Rozległ się przerażający krzyk. Wiertło przebiło wąsacza na wylot i zaczęło wkręcać się w ścianę, przy której stał.

Eko wypuścił narzędzie i wspiął się po drabinie. Podbiegłymi krwią oczyma Tarik Hamadi wpatrywał się w otwarty sejf. Sprawa przedstawiała się gorzej niż mógł sobie wyobrazić. Dwaj jego ludzie zginęli w wybuchu, trzeci właśnie dogorywał. Reszta czekała z opuszczonymi rękami. Nie rozumiał jeszcze, jak jego przeciwnicy zdołali wtargnąć do strzeżonych jak Fort-Knox biur i dlaczego dwaj ochroniarze nie zdążyli uruchomić alarmu. Pchnął drzwi do toalety i zrozumiał. Z pozostałymi mi] ludźmi rzucił się w pościg, próbując schwytać złodziei.

Syrena wozu strażackiego rozbrzmiewała coraz bliżej Chris Jones odwrócił się i zobaczył, jak z budynku wybiegła ścigająca ich grupka uzbrojonych mężczyzn. Rozległa się seria wystrzałów, kule świstały wokół niego. Czekający w pobliżu Milton pchnął go w cień drzewa. Na szczęście zajeżdżający już przed budynek wóz strażacki zmusił Irakijczyków do odwrotu. Gdy Belgowie wysiedli, wokół nie było żywego ducha. Tylko splądrowane biuro i strzępy człowieka przybitego do muru wiertarką…

Oszołomiony kapitan pokręcił głową:

— Pierwszy raz widzę obrabowane mieszkanie z ładunkiem wybuchowym założonym od wewnątrz. Niesamowita historia.

George Bear spoglądał z przygnębieniem na obrabowany sejf w swoim biurze. Tarik Hamadi starał się ukryć wściekłość, szarpiąc długie wąsy. Z trudem powstrzymywał dziką chęć uduszenia kanadyjskiego inżyniera. Jego nieostrożność pociągnęła za sobą cały łańcuch nieszczęść. Przedsięwzięcie strzeżone do tej pory jak źrenica oka, miesiące tajnych pertraktacji! Nawet brytyjski wywiad, który częściowo zwęszył prawdę, przestał interesować się sprawą, by zemścić się na Iranie i nie stracić poważnego partnera handlowego. Pewna brytyjska firma pomogła Irakijczykom w budowie pierwszej wytwórni trującego gazu, którego działanie wypróbowano na Kurdach. — Co było w sejfie? — zapytał z nadzieją w głosie. — Wszystko — przyznał Bear. — Utrzymywał pan, że to najpewniejsze miejsce.

Hamadi zbladł. Teraz wszystko było kwestią godzin. Bogu dzięki, katastrofa nastąpiła dość późno, ale przeciwnicy mieli jeszcze szansę pokrzyżować im szyki. — Nie ma mowy, by pozostał pan w Brukseli — powiedział do Beara. — Trzeba natychmiast pana przerzucić. — Mam tu jeszcze pracę — zaoponował inżynier. — Muszę zweryfikować masę rzeczy w dostawach i wybrać programy informatyczne, które wezmę ze sobą.

Irakijczyk machnął ręką.

— Kiedy przeanalizują zawartość sejfu, rozpęta się piekło. Nie może pan tu zostać. Ostatnie elementy dostarczone zostaną najpóźniej pojutrze. Nie przypuszczam, by zdołali je przechwycić. Proszę się przygotować. Georges Bear po raz pierwszy stawił czoła Irakijczykowi.

— Jeżeli mam wyjechać, chcę zabrać ze sobą Pamelę Balzer — oświadczył.

Tarik Hamadi miał wrażenie, że ziemia usuwa mu się spod nóg. A więc wszystko, co mówił, było rzucaniem grochu o ścianę! Jego spojrzenie sposępniało, opanował się jednak i powiedział prawie spokojnym głosem:

— Oszalał pan! Powiedziałem panu, że dziewczyna przeszła na stronę Amerykanów. Stała się naszym najgorszym wrogiem.

— Sądzę, że pan się myli. Zresztą jeżeli pojedzie z nami, nie będzie mogła już zdradzić. W Iraku straci z nimi kontakt. Tego może pan dopilnować.

To był ważki argument. Hamadi pomyślał, że do wszystkiego, co zwaliło mu się na głowę, nie warto dorzucać nowych problemów. Bear zwariował na punkcie tej dziewczyny. W Iraku będą mogli w każdej chwili dyskretnie się jej pozbyć.

— Dobrze — powiedział ugodowo. — Pod jednym warunkiem. Proszę jej o tym wcześniej nie mówić. Po prostu zabrać ją do Rotterdamu. Kiedy znajdzie się na statku, przestanie być groźna.

— Świetnie — zgodził się Bear — zajmę się tym.

Przedtem muszę sprawdzić załadunek.

— To nadzwyczaj poważny projekt!

Specjalista w dziedzinie zbrojeń, Richard Walleger z kwatery głównej OTAN, został pilnie wezwany do ambasady amerykańskiej w Brukseli. Zapoznawszy się z górą dokumentów wyniesionych z CTC, podniósł głowę. Stół konferencyjny zasłany był papierami. Wszystkich agentów Stacji posiadających odpowiednie kwalifikacje zmobilizowano do rozszyfrowywania, segregowania i analizowania. W sąsiednim pokoju przy telefonach siedzieli inni agenci, wspomagani przez pracowników Military Intelligence. Punkt po punkcie weryfikowali uzyskiwane z dokumentów dane.

Morton Baxter zajęty był taśmową produkcją depesz do Langley. Do biura wszedł jeden z jego zastępców i matowym głosem oznajmił:

— Rozmawiałem z Forges Walter Somers w Birmingham. Dostarczono już czterdzieści osiem z pięćdziesięciu dwóch zamówionych elementów. Są to elementy stalowych rur o średnicy czterystu osiemdziesięciu milimetrów i długości pięciu metrów. Kontrakt podpisany dwa lata temu opiewa na 1,6 miliona funtów sterlingów. Sądzili, że chodzi o elementy rurociągu.

Richard Walleger wzruszył ramionami.

— Kłamcy albo durnie! Części rurociągu odlane ze stali takiej jakości? Można ją wyginać o sześćdziesiąt stopni i jest bardzo wytrzymała na ciśnienie. Przecież to nie ma nic wspólnego z normalnym rurociągiem! Przygnębiony Morton Baxter zabrał się do pisania kolejnej depeszy. Pracowali od świtu. Zaczęli natychmiast po powrocie z „włamania”. Malko spał tylko dwie godziny i marzył, by czym prędzej znaleźć się w „Amigo”, wziąć prysznic i sprawdzić, co dzieje się z Pamelą Balzer, pozostawioną pod ochroną goryli i Elka.

— Analiza zdobytych przez pana dokumentów ujawniła, że Bear skonstruował na zamówienie Irakijczyków superdziało, przy którym działa z Nawarony są tylko przyjemnym żartem. Zdolne jest wystrzelić rakietę na odległość przekraczającą czterysta kilometrów, z prędkością początkową czyniącą z niej pocisk balistyczny niemożliwy do wykrycia przez izraelski system antyrakietowy. — Na jakim etapie są prace nad jego konstrukcją? — W stadium końcowym. Operacja trwa od ponad dwóch lat, tuż pod nosem wszystkich poważnych służb wywiadowczych. To Georges Bear ją zmontował. Części do tych „puzzli” zamawiał potem, pod różnymi pozorami, w całej Europie.

— I nikt niczego nie podejrzewał? — zdziwił się Malko. — W projekt zainwestowano setki milionów dolarów, a wszystko na rzecz europejskich firm, często znajdujących się w krytycznym położeniu. Po cóż było zadawać zbędne pytania?

— A Izraelczycy?

— Ci także niczego nie dostrzegli. Nie kontrolują ściśle środowiska przemysłowego, a nie wchodził tu w grę przemyt materiałów zbrojeniowych. Wszystkie części tych dział miały w zasadzie cywilne przeznaczenie.

— Powiedział pan „tych dział”?

— Tak. Z dokumentów wynika, że planowana jest budowa trzech. Lufy ukryte są już w pobliżu granicy jordańskiej i wycelowane w Izrael. Najpierw testuje się je w Karboli, gdzie znajduje się ogromny kompleks przemysłowy budowy rakiet. Projekt 395. Tam właśnie testowane są łatwopalne materiały mające wyrzucić pocisk. Nie dostarczone jeszcze elementy to tylko części zamienne. — A krytron? — przypomniał Malko o najistotniejszym elemencie tej przerażającej historii.

— Najprawdopodobniej jest jedną z brakujących części. Dokumenty jednak o niej nie wspominają. To jedynie nasza hipoteza. Niestety więcej niż prawdopodobna. Połączenie inwencji Beara i głowic nuklearnych umożliwi Irakowi zniszczenie Izraela jednorazowym wystrzałem z tych piekielnych dział. To mały kraj. Od Tel-Awiwu do Jerozolimy jest tylko czterdzieści kilometrów. Przykład wojny chemicznej przeciwko Kurdom dowodził, że Saddam Hussein nie cofa się przed niczym. — Żydzi do tego nie dopuszczą — zauważył Malko. — Nawet jeżeli zostaną uderzeni pociskami nuklearnymi, odpowiedzą i zetrą Irak z powierzchni Ziemi. — Bliski Wschód to irracjonalny świat. Irak jest krajem brutalnej dyktatury, władanym przez jednego człowieka — Husseina, który chce stać się przywódcą tej części świata. Nawet gdyby miało go to kosztować kilka tysięcy poległych.

Malko milczał, wiedząc, że Amerykanin ma rację. Z czystej nienawiści Irak prowadził przecież idiotyczną wojnę z Iranem, wojnę, która pochłonęła milion ofiar. Dlaczegóż by nie przeciw Izraelowi… Nie pojmował, w jaki sposób tak groźny projekt mógł zostać prawie zrealizowany bez wiedzy zachodnich wywiadów.

— Część dokumentów — ciągnął odgadując jego myśli rozmówca — dowodzi powiązań z poważną belgijską wytwórnią materiałów wybuchowych. Nie robili sobie złudzeń, ale przyjęli zamówienie ze względu na trudną sytuację finansową. Wielu innych kierowało się pewnie podobnymi pobudkami.

Zabrzmiało to zniechęcająco.

— Co nam w takim razie pozostaje? — zapytał Malko. — Skoro jest już za późno…

— Obawiam się, że niewiele — przyznał Baxter. — Krytrony wędrują po świecie, a reszta materiałów jest najprawdopodobniej w Iraku. Pozostaje wywarcie presji dyplomatycznej, na to jednak Irakijczycy gwiżdżą. — Dlaczego w takim razie tak usilnie przeszkadzali nam dotrzeć do Beara?

— Chcieli możliwie najdłużej utrzymać sekret. Uderzyć na Izrael z zaskoczenia. Sytuacja stała się zapalna. Nie sposób zataić przed Izraelczykami naszych ostatnich odkryć. A Izrael, z Shamirem u steru władzy, gotów jest zaatakować prewencyjnie, tak jak to zrobił parę lat temu, bombardując reaktor jądrowy w Tammouz — dodał Malko.

— Właśnie. Ale tym razem to nie wystarczy. Jedynym środkiem zapobiegawczym byłoby starcie Iraku z mapy. Przeleciał anioł, uginając się pod ciężarem uczepionych do skrzydeł bomb atomowych… Oczywiście takie powiązanie zmartwiłoby niewielu. A z pewnością ani Irańczyków, ani Syryjczyków. Jakież jednak ryzyko eskalacji! Jeśli Izrael nie unicestwi dział Beara, Bliski Wschód stanie przed widmem katastrofy nuklearnej. Amerykanin wstał, wyraźnie wykończony.

— Potrzebuję paru godzin na precyzyjną ocenę sytuacji. Spotkamy się wieczorem. Zweryfikujemy dane. To pochłania masę czasu. Czterdzieści osób w wielu krajach nie zajmuje się niczym innym. Wszystko wpływa do centralnego komputera w Langley.

* * *

Pamela krążyła jak lew po klatce, strzeżona przez Elka, na którego policzku widniała długa szrama. Na widok Malka call-giri zerwała się i niemal rzuciła na niego. — Ten łajdak nie daje mi wyjść!

Elko spojrzał na nią ponuro. Kolejna kandydatka pod garottę. Gdyby nie respekt wobec Malka, stłukłby ją porządnie i wybił z głowy spacery.

— A dokąd się pani wybiera? — zapytał Malko.

— Dzwonił Bear. Chce się ze mną zobaczyć, ma kłopoty. Sądzi, że Irakijczycy chcą go uprowadzić. Zdołał się im wymknąć.

— Gdzie jest?

— To nie pańska sprawa.

Malko wzruszył ramionami i usiadł na łóżku.

— W takim razie nie ruszy się pani stąd…

Pamela podbiegła do niego zionąc wściekłością. — Nie dość jeszcze zawracaliście mi dupę?! Facet ma kota na moim punkcie. Chce mnie wyciągnąć z tego gówna. To moja ostatnia szansa, bo ta dziwka, pana przyjaciółka Mandy, poderwała mi narzeczonego. Jej słowa brzmiały szczerze, trudno jednak było wykluczyć, że jest manipulowana.

— Dobrze — ustąpił Malko. — Może się pani z nim spotkać, ale idę z panią. Chcę z nim pomówić. — Tak jak z tymi dwoma w zamku — zaśmiała się szyderczo. — Jego też pan załatwi!

— Nie jestem mordercą — zaprotestował Malko. — Mam dla niego propozycję, na którą może przystanie.

— A jakąż to?

— Sposób na wyciągnięcie z tego was obojga. Więc?

— Czeka na mnie w „Hiltonie”. W pokoju.

A więc nie chodziło tylko o rozmowę…

— Zawiozę panią. Ale proszę nie próbować żadnych sztuczek. To kosztowałoby drogo i panią, i jego. Pomówię z nim i zostawię was samych.

Wziąwszy pod uwagę rozwój wydarzeń, nie wiedział, co może wyciągnąć z Beara. Warto było jednak spróbować. Przeszedł do pokoju, w którym czekali goryle. Chris zajęty był czyszczeniem berrety, Milton — przeglądaniem „Penthouse’a”.

— Schowajcie zabawki. Idziemy na spacer.

— Uregulujemy rachunki? — uśmiechnął się Chris. — Nie, pobawimy się w nianię. Z tą damą, którą tak panowie lubią…

Zaczerwienili się jak dzieci, aż Malko pomyślał, że Pamela przerobiła ich na swoje kopyto…

* * *

Hali „Hiltona” był pusty i cichy. Milton został na dole przy windzie, a Malko z Chrisem odprowadzili Pamelę. Dziewczyna zatrzymała się przy drzwiach z numerem 645 i zastukała trzy razy.

— Pamela? — zapytał po chwili niepewny głos.

— Tak.

— Jesteś sama?

— Tak.

Zgrzyt klucza i drzwi otwarły się. Chris wpadł w nie jak huragan przewracając inżyniera. Ten poderwał się, sięgnął do teczki i w jego ręce pojawił się herstall. Padł wystrzał. Kula otarła się o Malka. Rozległ się brzęk tłuczonego szkła i krzyk Pameli, która rzuciła się do ucieczki. Chris Jones podstawił jej nogę i jak długa runęła na dywan. Goryl potężnym ciosem wytrącił broń z ręki Beara. Herstall wylądował w kącie pokoju, poza zasięgiem rąk właściciela. Z nastroszonymi resztkami włosów i wybałuszonymi oczyma Kanadyjczyk rzucił się ku drzwiom. Zatrzymał go Malko.

— Wezwij policję! — krzyknął Bear do Pameli. — Zamordują nas!

Chris uniemożliwił ten zamiar wyrywając kabel telefonu. Malko szepnął Bearowi do ucha:

— Panie Bear, nie zamierzam pana zabić, chcemy trochę pogawędzić. Nie jesteśmy z Mossadu…

Malko uchwycił jego pełne zdumienia spojrzenie. Przytrzymał go jeszcze przez sekundę i uwolnił. Rozgniewana Pamela podciągnęła pończochy. Malko zwrócił się do niej:

— Proszę wyjaśnić, kim jesteśmy. I co dla pani zrobiliśmy. W zamku Amboise i w Wiedniu.

— Przeszkodzili tamtym mnie ukatrupić… — powiedziała niechętnie.

— Tamtym? Jakim tamtym? — zainteresował się Georges. — Pańskim irackim przyjaciołom — odpowiedział Malko. — Dwukrotnie usiłowali zgładzić Pamelę.

Oczy inżyniera rozbłysły gniewem.

— Zorientowali się, że przez nią możecie dotrzeć do mnie? — zapytał.

— Tak.

Po raz pierwszy od początku całej afery Malkowi udało się dopasować do siebie wszystkie elementy „układanki”. Musiał to jednak jeszcze sprawdzić. Ktoś zapukał do drzwi. Dobiegł ich niespokojny kobiecy głos.

— Czy wszystko jest w porządku? Słyszeliśmy jakieś hałasy. Malko otworzył drzwi i powitał pokojówkę rozbrajającym uśmiechem.

— Jak najbardziej. Czy coś się stało?

— Och, nic takiego! Wydawało mi się, że słyszę wybuch.

— To nie u nas — zapewnił.

Georges Bear uspokoił się. Najwyraźniej zszokowany nowościami, pożerał Pamelę wzrokiem. Z jej zachowania wynikało, że zadowolona jest z zastępczego narzeczonego. — Panie Bear, pracuję dla CIA. Nie musi mi pan wierzyć, ale pani Balzer zna szereg faktów łatwych do sprawdzenia. To my włamaliśmy się do pańskiego biura. W ten sposób odkryliśmy plany superdziała. Nie ma w tym nic zaskakującego, bo pracował pan już dla Irańczyków. — Gdyby panowie z Waszyngtonu nie byli tak ograniczeni, pracowałbym nadal dla Amerykanów.

— Nie będziemy się spierać — ugodowo powiedział Malko. — Chcę się jedynie upewnić, że jest pan świadom, iż pomaga rozpętać groźny konflikt na Bliskim Wschodzie, konflikt nuklearny.

— O czym pan mówi? — Bear spojrzał na niego osłupiały. — Irakijczycy zlecili mi skonstruowanie dział dalekiego zasięgu, pozwalających uderzyć na Teheran bronią chemiczną, gdyby ten przystąpił ponownie do zmasowanego ataku z broni pancernej na Bagdad. Według posiadanych przez nich danych Iran nadal wzmacnia potencjał, szykując atak z zaskoczenia — powiedział z przekonaniem.

— Świetnie — skwitował Malko. — Czy wie pan, że Irakijczycy sprowadzili ostatnie części niezbędne do konstrukcji pocisków nuklearnych? Myślę o krytronach, ukradzionych w Stanach, i o wirówkach dostarczonych przez Chiny. — Nie — pokręcił głową Bear. — Nie znam się na broni nuklearnej. Ale moi iraccy przyjaciele utrzymują, że długo jeszcze nie będą jej mieli.

Malko spojrzał przenikliwie na inżyniera.

— Panie Bear, pańscy iraccy przyjaciele okłamali pana. Niewątpliwie panem manipulują. Nie przygotowują obrony przed Iranem, lecz atak na Izrael. Ściśle mówiąc, dążą do zniszczenia części ich państwa. Chcą do tego użyć pańskich dział i pocisków nuklearnych. Zapadło milczenie. Malko widział, jak myśli tłoczą się pod wyłysiałą czaszką Beara. Inżynier robił się coraz bledszy. Jego spojrzenie zamgliło się. Zaciskał dłonie, by ukryć ich drżenie. — Jest pan pewien tego, co mówi? — zapytał słabym głosem.

— Całkowicie.

Jego twarz wykrzywiła się, z oczu popłynęły łzy.

Od dłuższej chwili panowała ciężka cisza. W ciągu paru minut Bear postarzał się o dwadzieścia lat. Pamela nerwowo zdejmowała i zakładała nogę na nogę. Przyszła tu, by podczas erotycznego seansu, który potrafiła po mistrzowsku zaplanować, definitywnie usidlić narzeczonego, a znalazła się w centrum political-fiction, wśród ludzi mówiących o niezrozumiałych dla niej sprawach. Z trudem zdołała uwierzyć, że ten niezdarny człowieczyna, który w łóżku przypominał królika, mógłby wstrząsnąć światem. Kwestie żydowskie nie były jej znane. W czasopismach i telewizji interesowały ją wyłącznie reportaże o księżniczkach i miliarderach.

— Proszę podać mi szczegóły — odezwał się wreszcie Bear. — Nie mogę panu uwierzyć.

Malko przedstawił znane mu fakty. Inżynier słuchał uważnie, zadając czasem pytania i nerwowo paląc papierosa. Chrisowi i Pameli czas zaczynał się dłużyć. Malko czuł, że przekonał rozmówcę. Ostateczny cios zadał wspominając o izraelskim systemie obrony antyrakietowej i jego brakach. Rysy twarzy Beara rozluźniły się — wkroczył na znany sobie teren.

— Jest pan przekonany, że Irak będzie wkrótce miał broń nuklearną? — zapytał.

— ” Najlepsi specjaliści twierdzą, że brak im jedynie krytronów. Dane posiadane przez CIA pozwalają zlokalizować trzy centra przemysłu jądrowego: Azbel, Mossoul i Tuwaratha. W czasie krótszym niż trzy miesiące są w stanie złożyć wiele głowic jądrowych, które mogą być wystrzelone z pana dział. A propos, czy nie ciążyła panu świadomość brania udziału w masakrze tysięcy Irańczyków, spowodowanej uderzeniem broni chemicznej? — To nie ja zbudowałem wytwórnie broni chemicznej w Iraku, lecz Anglicy. Ja konstruuję działa. Nie interesuje mnie, co jest z nich wystrzeliwane.

Werner von Braun, nim wysłał na księżyc rakietę na konto Amerykanów i NASA, skonstruował dla nazistów VI i V2, by mogli posłać je na Londyn… Nie warto było wszczynać tej dyskusji. Malko zaatakował z innej strony. — Zgadza się pan również na unicestwienie Izraela? — Nie, przysięgam panu, że nie chcę być za to odpowiedzialny.

— Mimo to — pastwił się nad nim Malko — tak właśnie się stanie. Pana obiekcje nie zaważą na decyzjach Saddama Husseina, a Irak ma już wszystko przygotowane. Sądzę, że iraccy specjaliści mogą złożyć działa bez pana?

— Zapewne tak — przyznał. — Ale to nie takie proste.

Malko sądził, że się przesłyszał.

— A więc nie mogą się bez pana obejść?

— Mogą. Ale nie dostarczono jeszcze wszystkich elementów dział. To, co już mają, nie wystarczy, by ich użyć.

* * *

Wydawało się, że Bear z ogromnym wysiłkiem zdobywa się na spokojną relację. Pod pytającym spojrzeniem Malka ciągnął:

— Prawdą jest, że większość prac jest wykonana. Najcięższe części zostały ściągnięte z Wielkiej Brytani i Włoch. Te, które składają się na lufy i lawetę. Brakuje jednak najważniejszej: mechanizmu hydraulicznego cofania i nasady. Są mniejsze, ale bez nich żadne działo nie wystrzeli.

Malko nie wierzył własnym uszom. Oto powód, dla którego Bear przebywał nadal w Europie.

— Gdzie są te części? — zapytał.

— Bierze mnie pan za idiotę? Nie mam pewności, czy mówi pan prawdę. Od dwóch lat pracuję z Irakijczykami i jak dotąd byli dobrymi partnerami. Muszę sprawdzić pańskie informacje.

— To będzie trudne — zauważył Malko. — Irakijczycy pilnie strzegą tajemnicy. Nawet przed panem. — Skąd więc pan o tym wie? — padła riposta.

— Przez skojarzenie danych — wyjaśnił. — Sprawa krytronów jest jeszcze tajna. Ale incydent na Roissy jest powszechnie znany — zabito trzech policjantów. Wiemy teraz, że pański przyjaciel, Tarik Hamadi, spotkał się w Berchtesgaden z człowiekiem, który zdobył krytrony — z niejakim Faridem Badrem. To Libańczyk.

— Nie miałem okazji go spotkać.

— On także już nie żyje. Zamordowali go ludzie Hamadiego. Zależało mu, by zatrzeć wszystkie ślady wiodące do Iraku. Doskonale mu się udało. Gdyby nie Pamela, za kilka miesięcy pańskie działa byłyby wymierzone w Izrael. Zaistniałaby groźba nuklearnej apokalipsy. Załóżmy, że upewni się pan o prawdziwości moich słów. Cóż pan może zrobić? Nie zawahają się pana zabić. Nie jest pan już im niezbędny, nieprawdaż?

Po chwili inżynier odpowiedział zmienionym głosem:

— Muszę się upewnić, że mówi pan prawdę. Wtedy powiem panu, jak przechwycić najważniejsze części, nim dotrą do Iraku, aby moje działa nie mogły zostać użyte. Malko odczuł głęboką satysfakcję. Długie zmagania zakończyły się powodzeniem. Teraz jednak wszystko znalazło się w rękach Beara. Uprowadzenie i tortury sprzeczne były z etyką Malka, a w dodatku spowodowałyby natychmiastową reakcję Irakijczyków i przyspieszenie biegu wydarzeń. Zmuszony był mu zaufać, nawet jeżeli wiązało się to z ogromnym ryzykiem. — Co pan proponuje? — zapytał.

Bear uleciał już w obłoki zapatrzony w Pamelę, szybko jednak powrócił na ziemię.

— Zostawić mnie tutaj. Nie potrzebuję wiele czasu, by sprawdzić, czy pan kłamie. Będę pana oczekiwał jutro u siebie o tej samej porze i umożliwię panu unicestwienie mojego dzieła. Irakijczycy nigdy mi tego nie wybaczą. Chcę, byście dali ochronę mnie i pani Balzer. — Zostanie pan wsadzony wraz z nią do amerykańskiego samolotu wojskowego, gdy tylko załatwimy sprawę — oświadczył Malko. — Zapewnimy panu wszystko, by mógł pan zacząć życie na nowo, naturalnie dotyczy to także kwestii materialnej.

— Mam dość pieniędzy. — Inżynier machnął ręką.

— Do jutra — powiedział Malko podając mu dłoń. — Godzinę przed spotkaniem proszę zadzwonić pod ten numer i poprosić o zrobienie przeglądu samochodu. Pański telefon na pewno jest na podsłuchu.

Bear otworzył mu drzwi, chcąc jak najprędzej zostać sam na sam z Pamelą.

— Cholernie pan ryzykuje — westchnął Chris Jones, gdy wyszli na korytarz.

— To czasami nieuniknione. Wierzę, że jest szczery.

A poza tym nie mam wyboru.

Pozostało mu powiadomić CIA o niespodziewanym zwrocie. I prosić Boga, by Bear dotrzymał słowa.

* * *

Morton Baxter słuchał relacji Malka z otwartymi ustami, nie tając narastającego niedowierzania. Pełnym sceptycyzmu głosem powiedział w końcu:

— To niemożliwe! Ten Bear pracuje dla Iraku od lat. Nie mógł dać się tak wywieść w pole. Wie, że nienawidzą Żydów.

— To naukowiec — przekonywał go Malko. — Nie obchodzi go praktyczne wykorzystanie jego odkryć. Wierzę, że mówił prawdę.

Weszła sekretarka, przynosząc gruby plik dokumentów. Analizowano w dalszym ciągu zakres strat. Amerykanin przejrzał papiery i skinął głową.

— „Kuzyni” na pewno maczali w tym palce. Utrzymują, że nic nie wiedzą, podczas gdy większość ogromnych części wyprodukowana została w Wielkiej Brytanii. Oni też potrzebują pieniędzy na swoje drobne sekretne sprawy. — Zdołał pan sprawdzić, czy Bear mówił prawdę o nie dostarczonych materiałach?

Amerykanin jeszcze raz zerknął w papiery.

— Sądzę, że tak. To, co już dotarło do Iraku, stanowi osiemdziesiąt procent całości. Reszta jest gdzieś w świecie, wyprodukowana w różnych fabrykach i wyekspediowana ciężarówkami. Mamy niepełną listę, ale jest bezużyteczna. Są tam Rumuni, Bułgarzy, Anglicy, Grecy. Wszystko to z pewnością zostało dawno załadowane na statki, — A mechanizm cofania?

— Proszę. Zamówiony w Eagle Trust za pięćdziesiąt tysięcy funtów sterlingów. Dostarczony i załadowany na rumuńską ciężarówkę dwa tygodnie temu.

— A więc nie mamy żadnych szans powstrzymania realizacji planu „Osirak”? — nalegał Malko.

— Więc Bear, jeżeli zmieni obóz, jest jedyną osobą, która może nam pomóc — skonkludował Malko.

— Zgadza się — przyznał Baxter z niezadowoleniem.

— Ale ja na to nie liczę.

— Poczekajmy do jutra — powiedział Malko. — Teraz pójdę do „Amigo”.

Pilno mu było odebrać Pamelę, całą i zdrową. Znów stała się jego atutem. W hallu „Hiltona” zostawił goryli, rozkazując im nie spuszczać jej z oka. Irakijczycy na pewno nie zrezygnowali z zamiaru pozbycia się Pameli.

* * *

Tarik Hamadi uśmiechem pokrył wściekłość.

— Gdzie się pan podziewał? Zmylił pan moich ludzi.

Bear wytrzymał jego spojrzenie nie spuszczając oczu. — Chciałem zobaczyć się z Pamelą Balzer. Zgadza się jechać ze mną do Iraku. Kiedy wyruszamy?

— Powiedziałem, żeby pan nie spotykał się z tą dziewczyną. Wyjedziemy jutro, kiedy tylko zakończymy załadunek. Zapewnimy panu ochronę do chwili wejścia na pokład. Trzeba uważać na Amerykanów, z pewnością będą usiłowali pana zatrzymać. A tym bardziej na Żydów. Bear udał, że nie słyszy.

— Dlaczego usiłowaliście zamordować Pamelę Balzer? — zapytał spokojnie.

Hamadi nie spodziewał się tego pytania. Pokrył zmieszanie uśmiechem.

— Kto to panu powiedział?

— Ona. Ze szczegółami, które dowodzą, że to prawda. Wysadziliście nawet jej wiedeńskie mieszkanie. Irakijczyk spojrzał na niego pobłażliwie.

— Georges — powiedział — wyświadcza pan naszej ojczyźnie nieocenione przysługi i my, Irakijczycy, będziemy panu zawsze wdzięczni. Dotąd nikt nie wiedział o naszych powiązaniach. Popełniłem nieostrożność przedstawiając panu Pamelę. Nie wiedziałem, że pracuje dla Amerykanów i izraelskich służb specjalnych. Informatorka. W jej zawodzie często się to zdarza. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, zrobiłem wszystko, by pana ochronić. Należało przeciąć łączącą nas nić. Działałem dla pańskiego dobra.

Bear milczał. Znał twarde reguły tajnych operacji.

Irakijczyk powiedział mu przynajmniej część prawdy. Prawdą było też, że Irak ma wielu wrogów. Upewniwszy się co do jednego, podjął śledztwo.

— Nie mówił mi pan, że macie użyć moich dział do wystrzeliwania pocisków jądrowych na terytoria izraelskie — rzucił twardym głosem.

Tarik Hamadi miał wrażenie, że niebo runęło mu na głowę. W duchu przeklinał CIA i Pamelę. Chętnie wydrapałby jej oczy własnymi rękami. Świdrujące spojrzenie Beara wprawiło go w zakłopotanie. Zdecydował się przeciąć wrzód.

— Nie powinienem z panem o tym rozmawiać. To tajemnica państwowa. Syjoniści jak zwykle wypaczali prawdę. A jest ona prosta. Jesteśmy ich największymi wrogami. Wiemy, że w dogodnym momencie będą chcieli zniszczyć swych arabskich wrogów. Ani Syria, ani Jordania, ani nawet Libia nie dysponują bronią, by odpowiedzieć na ich atak. Dzięki panu i innym naszym przyjaciołom — niech Allach ma was w swej opiece — kończymy prace nad systemem obrony jądrowej, który pozwoli utrzymać pokój w regionie. Wniósł pan swój wkład w to dzieło.

Georges Bear nic nie powiedział, zatopiony w rozmyślaniach. A więc agent CIA nie kłamał.

— Dlaczego pan mi o tym nie powiedział?

Hamadi bezradnie rozłożył ręce.

— Tylko sam prezydent mógł panu powiedzieć.

Poniósłbym poważne konsekwencje, gdybym zdradził panu ten plan. Sprawa jest jeszcze bardziej tajna niż pańska. Sądzę jednak, że prezydent zamierzał pana o tym poinformować po pańskim powrocie do Bagdadu. Zapadła cisza. Bear przeczesał włosy dłonią. Sprawiał wrażenie przekonanego i Hamadi doznał ulgi…Chcąc zmienić temat zapytał:

— Pragnie pan więc zabrać ze sobą Pamelę Balzer?

— Zdecydowanie.

Hamadi nie oponował. Człowiek, z którym rozmawiał, pozostawał pod osobistą ochroną prezydenta. — Doskonale. Zadbam, by nie zabrakło jej niczego.

Podróż może długo trwać.

Wstał, dając do zrozumienia, że spotkanie jest zakończone. Ściemniało się.

— Przyjechał pan samochodem?

— Oczywiście.

— Nasz wóz będzie pana eskortował do garażu. Tak będzie lepiej. Do chwili wyjazdu proszę nie opuszczać mieszkania. Amerykanie albo Żydzi mogą próbować pana uprowadzić.

Kiedy inżynier wsiadł do windy, Hamadi czym prędzej wrócił do biura, by wysłać zaszyfrowany teleks do Bagdadu. Należało zmodyfikować plany. Nie można dłużej czekać z atakiem na Izrael. Syjoniści przypuszczą kontratak. Będą usiłowali zniszczyć działa. Na szczęście było to praktycznie niemożliwe, ponieważ ukryto je pod ziemią w ściśle tajnych miejscach.

Istniało ryzyko, że Izrael ich zniszczy. Takiej odpowiedzialności moralnej wobec międzynarodowej społeczności Shamir jednak nie podejmie. Irak potrzebował jeszcze trzech miesięcy na ostateczne przygotowania. Za sporą kwotę Mauretania zgodziła się udostępnić swoje tereny pustynne do przeprowadzenia prób nuklearnych. Krytrony znajdowały się poza zasięgiem Amerykanów. Ale co zrobić z Georgesem Bearem? Hamadi nie potrafił ocenić, w jakim stopniu Bear mógł ulec wpływom wrogich służb. Za kilka godzin nie będzie mógł już jednak w niczym zaszkodzić. Tarik Hamadi zapalił grube cygaro, by stłumić straszną i przytłaczającą myśl: a jeśli inżynier zmienił front z pobudek moralnych? Jeśli zamierzał zdradzić? Znał informację, która mogła unicestwić cały plan „Osirak”. Irakijczyk zapatrzył się przed siebie, w drzewa pobliskiego parku. Instynkt podpowiadał mu, że należy pozbyć się Georgesa Beara, by uniknąć ryzyka. To jednak było niemożliwe. Prezydent Saddam Hussein nigdy się nie zgodzi. A przecież inżynier nie był im już potrzebny. Wezwał centralę i poprosił o połączenie z prezydentem.

* * *

Georges Bear obserwował w lusterku wstecznym mercedesa irackich „opiekunów”. Zderzak w zderzak. Nie zdoła ich zgubić. Rozmowa z Hamidem przekonała go. Dławił go wstyd. Wszystko się zgadzało. Bogu dzięki, że spotkał Pamelę. Dzięki niej odnajdzie szczęście i nie przyczyni się do katastrofy nuklearnej. Zamiast do domu pojechał na plac Grand-Sablon. Musiał bezwzględnie powiedzieć agentowi CIA, że mu ufa i uprzedzić Pamelę o wyjeździe. Wszedł do kwiaciarni i zamówił ogromny bukiet. Wsunął do koperty kartkę z wiadomością: „Jutro jedziemy do Rotterdamu. Uprzedź swego przyjaciela” i dołączył ją do kwiatów.

Gad Friedman zabił już piętnastu ludzi:

palestyńskich terrorystów, którzy dopuścili się zbrodni przeciwko Państwu Izraelskiemu. Po pierwszej serii egzekucji wrócił do kraju, by szkolić rekrutów tej szczególnej, podlegającej wyłącznie premierowi komórki Mossadu. Stanowili starannie dobraną piętnastoosobową grupę, w której wszyscy się znali; byli zrównoważeni, religijni i pewni swej słuszności. Wcielali przecież w życie tylko biblijną zasadę — oko za oko, ząb za ząb. Przyjechał do Brukseli przed dwoma dniami przez Rio de Janeiro. Stamtąd wyruszył w dalszą drogę wyposażony w argentyński paszport. Władał biegle — poza hebrajskim — kilkoma językami: arabskim, hiszpańskim, rumuńskim, niemieckim i oczywiście angielskim. Szeroki w barach, o czarnych kręconych włosach przetykanych siwizną i poczciwej gębie, nieco otyły, budził sympatię każdego, z kim się zetknął.

Jego kompan, Zev Avner, był nijaki: po prostu urzędnik bez osobowości. Z tym wrażeniem kłóciły się jedynie przenikliwe niebieskie oczy. Był gibki jak akrobata, a w czasie wolnym od misji prowadził salę gimnastyczną w Tel Awiwie.

— Chyba się zbliżamy — powiedział.

Obaj wielokrotnie — zarówno w dzień, jak i w nocy — zaznajomili się wcześniej z trasą. Po przyjeździe do Brukseli uzyskali niezbędne informacje od ekipy rozpoznawczej. Ambasada Izraela znajdowała się zresztą nie opodal. Pokazano im makietę, potem zdjęcia „obiektu”: pod różnymi kątami, w rozmaitych ubraniach. I fotografie samochodu z wyraźnie widoczną tablicą rejestracyjną. Następnie wyjaśniono, dlaczego Państwo Izraelskie zdecydowało się zlikwidować tego człowieka. Zev i Gad nie byli robotami. Chcieli wiedzieć, co robią i dlaczego. Mieli prawo odmówić.

Zev, który prowadził, minął szeroko otwartą bramę rezydencji i powoli podjechał na zewnętrzny parking dla gości. Zaparkował taunusa między dwoma innymi wozami i wyłączył silnik. Samochód zarejestrowany był w Antwerpii, a należał do absolutnie pewnego korespondenta, nieobecnego w Belgii. Przyjrzeli się fasadom trzech przylegających do siebie domów. W interesującym ich mieszkaniu na ósmym piętrze światła były zgaszone. — Dobrze się tu musi mieszkać — stwierdził Gad patrząc na wielkie drzewa w parku. Nie znosił zatrutego Tel Awiwu.

Wolnym krokiem ruszyli ku numerowi 24. Zev otworzył drzwi kluczem. Pierwsza ekipa wzięła wczoraj jego odcisk.

Dwaj agenci izraelscy minęli mały hali, tą samą metodą otworzyli drugie drzwi, wsiedli do windy i zjechali do garażu. Upewniwszy się, że jest pusty, ruszyli ku drzwiom z numerem 26, czyli do mieszkania „obiektu”. Budynek był pusty. Dobiegała ósma wieczorem. „Obiekt” prowadził regularny tryb życia. Codziennie po powrocie z biura albo zostawał w domu, albo przebierał się i wychodził. Nawet jeśli miał ochronę, zostanie w garażu. Musiał czuć się bezpiecznie w tym zamkniętym jak sejf budynku. Zev zerknął na zegarek. Miał rezerwację na ostatni lot do Londynu. Jego przyjaciel jechał do Paryża. Rachunki hotelowe mieli już uregulowane. Dokumenty, pieniądze i prawa jazdy złożyli w przechowalni na lotnisku, w dwóch osobnych skrzynkach, na wypadek gdyby musieli się rozdzielić.

Jak zwykle podczas tego typu akcji nie mieli kontaktu z brukselską jednostką Mossadu, w celach logistycznych posługując się siatką bezpośrednio powiązaną z Tel Awiwem. Nawet szef Mossadu na Belgię nie wiedział o ich obecności, ani, ma się rozumieć, o ich zadaniu. Mieli do czynienia ze sprawą, w której wmieszany był niejeden wywiad, niebezpieczeństwo było więc duże. Zev obserwował okolicę domu. Nagle przed wejściem zatrzymał się na moment biały fiat. Za kierownicą siedziała kobieta. Samochód odjechał w stronę parkingu. — Idzie! — szepnął Zev.

Fiat śledził audi „obiektu”. Gdyby ten nie był sam, kobieta zatrzymałaby się i podeszła zadzwonić do drzwi. Natychmiast zwinęliby akcję.

— Do roboty! — powiedział Zev.

Do tej pory ani razu nikt nie użył windy. O tej porze mieszkający na wprost „obiektu” lekarz już nie przyjmował. Żydzi wsiedli do kabiny, Gad wcisnął guzik ósmego piętra. Po chwili znaleźli się na miejscu. Ledwie wysiedli, winda zjechała na dół. Rozejrzeli się wokół. Korytarz miał kształt litery L. W krótszej części znajdowały się drzwi lekarza. Ukryli się tam, niewidoczni z windy. Cichy szmer. Winda wjeżdżała.

Zev poczuł przyspieszony rytm serca. Te chwile nigdy nie były przyjemne. W korytarzu paliło się łagodne światło, zupełnie wystarczające, by rozpoznać nadchodzącego. Drzwi windy otwarły się. Wysiadł „obiekt”. Wejście do jego mieszkania znajdowało się nieco na prawo od windy. Nie mógł ich zauważyć. Dobiegł ich zgrzyt klucza. Zev postąpił krok do przodu i zobaczył dość szczupłego, łysawego mężczyznę z pudełkiem czekoladek w ręce. Ich spojrzenia spotkały się. Zev uśmiechnął się do niego.

— Pan Georges Bear?

Zadał pytanie łagodnym, spokojnym głosem, tak jak wypowiedziałby je policjant.

— Tak, to ja. Panowie z policji? — zapytał Bear spoglądając na nich niechętnie.

Pytanie Zeva było czysto formalne. Obejrzał dość zdjęć, by nie mieć cienia wątpliwości. Jeszcze przez ułamek sekundy sądził, że ma do czynienia z policją. Potem przestrzegł go szósty zmysł. Odwrócił się, by włożyć klucz w zamek.

Był to ruch, którego nie zdążył już dokończyć. Zev i Gad zadziałali jednocześnie. Ich ręce w tej samej chwili sięgnęły pod marynarki, wyciągając z kabur automatyczne 22. Odbezpieczyli broń, kule znalazły się w lufach.

— Nie!

Dwa wystrzały zlały się w jeden wybuch. Georges Be-;ii zatoczył się, ściskając pudełko z czekoladkami i patrząc szeroko rozwartymi z przerażenia oczyma. W wyciągniętej do przodu prawej ręce trzymał jeszcze klucze. Jak każdy brutalnie skonfrontowany ze śmiercią człowiek, wyglądał tak bezbronnie, że Zeva ogarnął cień wątpliwości. A jeżeli centrala się pomyliła? Jeżeli ten człowiek był niewinny?

Strzelili po dwa razy, celując w korpus. Stali obaj w pozycji szermierza, choć odrzut beretty był bardzo słaby. I jeszcze dwa razy, ustawiając lufę zgodnie z położeniem przewracającego się ciała. Czekoladki upadły na ziemię. Zev postąpił krok naprzód i przytknąwszy pistolet do głowy mężczyzny, wystrzelił jeszcze dwie kule. W ciele ofiary znalazło się już dziesięć kul, w tym dwie — w głowie. Bear już się nie ruszał. Gad machinalnie zaczął zbierać łuski. Na korytarzu panowała cisza. Stłumione odgłosy strzałów nie dobiegły do uszu lokatorów odizolowanych solidnymi drzwiami. Zev pchnął Gada ku windzie i powiedział spokojnie:

— Zostaw to.

Łuski i tak nie mogły donikąd zaprowadzić. Każda sekunda spędzona w tym miejscu stanowiła natomiast ogromne niebezpieczeństwo.

Wsiedli do windy. Gad, dla którego ta misja była pierwszą „prawdziwą”, był zupełnie roztrzęsiony. Na dole wysiedli bez pośpiechu i wrócili do samochodu. Wokół panowała cisza. Gad i Zev nie mieli ochoty rozmawiać. Zev Arner usiadł za kierownicą i wyprowadził ostrożnie samochód. Jadąc aleją Lonise zatrzymali się przy numerze 18, tuż przy placu Stephanie. Wysiedli zamykając samochód. Obok stało renault 16. Zev sięgnął za zderzak, wyjął kluczyki i ruszył w stronę lotniska. — Pan van Temieren pragnie z panem pilnie mówić — zaanonsowała Mortonowi Baxterowi sekretarka. — Proszę łączyć — powiedział szef Stacji.

Zasłaniając słuchawkę, powiedział do Malka:

— To nasz korespondent w żandarmerii królewskiej. Informuje mnie o wszystkim, co się dzieje, możliwie najszybciej. Ma dostęp do wszystkich dalekopisów policji śledczej. Amerykanin zwołał zebranie z udziałem przedstawiciela Mossadu w związku z „nawróceniem” Georgesa Beara. Oczywiście obecni byli również Malko i Chris Jones. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, Georges Bear doprowadzi ich prosto do tych, których szukali od tygodni. Morton Baxter powiedział przyjaznym głosem „halo”, ale już po chwili wyraz jego twarzy gwałtownie się zmienił. — To niemożliwe! — wykrzyknął.

— Co się stało? — zapytał Malko.

— Zamordowano Georgesa Beara!

Informacja ta ścięła Malkowi krew w żyłach. Nie mogło stać się nic gorszego.

— Irakijczycy?

Amerykanin pokręcił głową, wysłuchawszy dalszych szczegółów.

— Nie sądzę. Sąsiad znalazł na korytarzu ciało nafaszerowane ołowiem. Wezwał policję, która zastała w garażu dwóch uzbrojonych Irakijczyków. Początkowo myślano, że to oni, ale ich broń nie była używana, oni sami zaś siedzieli w samochodzie jeszcze pół godziny po dokonaniu morderstwa. Obserwowali wóz Beara. Wydaje się, że są poza podejrzeniami. I nikt nic nie widział;ini nie słyszał.

— To musieli zrobić gudłaje — powiedział posępnym głosem Chris Jones.

Wszystkie spojrzenia zwróciły się na pobladłego przedstawiciela Mossadu.

— Nie widzę podstaw, by oskarżać mój kraj — odezwał się niepewnie — ale natychmiast to sprawdzę. Muszę wrócić do ambasady.

Wstał, żeby odejść. Szef Stacji CIA podniósł się, również bliski apopleksji, i groźnie podniósł palec. — Jeżeli to wasi durnowaci Rambo z Tel Awiwu — warknął — to proszę im powiedzieć, że potwornie się wygłupili, bo facet przeszedł na naszą stronę. Nie wiem, jak teraz odnajdziemy ten transport! Ale nie nam przecież spadnie na łeb bomba atomowa! Szykują ją dla was! Izraelski dyplomata wymknął się bez słowa. W świetle tego, o czym go poinformowano, śmierć Beara była prawdziwym kataklizmem.

* * *

Pamela była zdruzgotana. Patrzyła przed siebie zaczerwienionymi oczyma. Jakby naprawdę kochała Beara… Malko powiadomił ją o śmierci narzeczonego po powrocie z ambasady. Gorylom i Elkowi też nie było do śmiechu. Tyle trupów i tyle wysiłku na nic!

— Z pewnością zrobili to Żydzi! — powiedział Malko. — Zwrócili się do nas o informacje na temat Beara. Sposób, w jaki go zgładzono, nie pozostawia cienia wątpliwości.

— Co się ze mną stanie? — jęczała Pamela. — Mnie też zamordują. Musicie mnie chronić. Naprawdę chciał ze mną wyjechać. Właśnie przyniesiono mi kwiaty. Była bliska histerii. Chris uśmiechnął się do niej uspokajająco.

— Dopóki jest pani z nami, włos z głowy pani nie spadnie.

— A potem, durniu? — poczerwieniała poirytowana.

— Może się ze mną ożenisz?

Tej możliwości Chris najwyraźniej nie wziął pod uwagę. Malko podszedł do stołu, na którym stały kwiaty i bezwiednie zerknął na załączony do nich liścik. W oczy rzuciło mu się jedno słowo: ROTTERDAM.

— Idę do ambasady. Mam pewien pomysł.

Pamela poderwała się i uczepiła jego ramienia.

— Idę z panem. Nie zostanę z tymi pawianami.

Malko odsunął ją zdecydowanie.

— Żydzi o pani nie wiedzą. A tu jest pani zupełnie bezpieczna. Przy Chrisie i Miltonie nic pani nie grozi. Goryle niemal mruczeli, zadowoleni z pochwały.

Malko wymknął się czym prędzej i trzy minuty później parkował przy bulwarze du Regent.

Baxter był w grobowym nastroju. Powitał Malka gniewnym okrzykiem:

— Ci zasrani Żydzi z ambasady zarzekają się, że nie mają o niczym pojęcia! Jeszcze trochę, a zaczną mi wmawiać, że Bear popełnił samobójstwo… Ot, po prostu wpakował sobie parę kul w plecy…

— Nieistotne — przerwał Malko. On już nie żyje.

— A my tkwimy w gównie — podsumował posępnie Baxter.

— Może nie.

Amerykanin spojrzał na gościa jakby ten obwieścił mu główną wygraną na loterii.

— Proszę mówić jaśniej!

— Otóż — zaczął Malko — Georges Bear miał jechać jutro do Rotterdamu, aby — teoretycznie — udać się dalej do Iraku. Nie planował więc podróży samolotem — w takim wypadku odleciałby z Brukseli. Sądzę, że można wykluczyć pociąg i samochód. Pozostaje podróż statkiem. Baxter rozsiadł się wygodnie i uśmiechnął sardonicznie. — A wie pan, ile jest portów w Rotterdamie? Setki, a może i tysiące. Roją się od statków jak cmentarze od szczurów.

— Domyślam się — przyznał Malko. — I nie przypuszczam, żeby interesujący nas statek pływał pod iracką banderą. Jest natomiast prawdopodobne, że wszystkie irackie transporty wędrują tym samym statkiem. Musimy skontaktować się ze wszystkimi portami, w których dokonywano załadunku na rachunek Cosmos Trading Corporation i sprawdzić, czy nie powtarza się jakiś jeden statek. Kiedy szef Stacji pojął wreszcie ten plan, poderwał się z fotela.

— To prawie niewykonalne — wykrzyknął — ale genialne!

I walnął Malka w plecy, przyprawiając o utratę tchu. — Jeżeli nam się uda, załatwię panu honorowe obywatelstwo Langley. Będzie pan mógł kandydować w wyborach, zostać burmistrzem i mieć całą masę dupozawracania! Hamadi miał wrażenie, że jego żołądek wypełniony jest ołowiem. Sam fakt, że Żydzi zgładzili Beara, który pozostawał pod opieką jego najlepszych ludzi, stanowił już poważną porażkę. Przede wszystkim jednak oznaczało to, że przeszli do ofensywy. Pamela Balzer straciła w zasadzie znaczenie, o ile oczywiście Bear nie podał jej przed śmiercią informacji dotyczących wyjazdu. Jego wściekłość potęgował fakt, że call-girl była niedostępna, zamknięta w pokoju hotelu „Amigo” pod opieką amerykańskich goryli.

Trzeba było ratować, co się da, ściśle mówiąc — to, co było teraz najważniejsze. Tarik Hamadi podyktował sekretarce kilka teleksów. Należało przyspieszyć realizację ostatniej, europejskiej fazy operacji „Osirak”. Wpół do trzeciej nad ranem na trzecim piętrze ambasady amerykańskiej rozświetlone były wszystkie okna. Bladzi, nie ogoleni, zmęczeni agenci CIA prowadzili w różnych językach rozmowy telefoniczne, zbierając informacje wczytywane natychmiast w komputer. Urzędnicy portów nie wykazywali zbyt wiele dobrej woli, gdy proszono ich o przetrząsanie rejestrów… A wszystko było kwestią godzin. Według informacji przesłanej przez Beara wyjazd nastąpić miał nazajutrz. Agenci CIA pospieszyli, gdzie tylko było można, szeleszcząc banknotami, by zachęcić do współpracy.

Malko przełknął gumowatą kanapkę oraz przesączone tłuszczem frytki i ziewnął. Zastanawiał się, czy na pewno wpadł na dobry pomysł. Siedzący obok niego Baxter ogrzewał w dłoniach trzeci kieliszek „Geston de Lagrange”, wciągając dla rozjaśnienia myśli aromat koniaku. Jego także zaczynało ogarniać zniechęcenie. Do gabinetu wszedł zastępca Baxtera, w krawacie na bakier, ale promieniejący dziecinną radością. — Chyba coś mam — zaanonsował.

— Co takiego?

— Komputer wskazał pojawienie się tego samego statku z towarami dla Iraku w kilku portach: Atenach, Londynie, Antwerpii, Neapolu, Maladze. „Gur Mariner”, transportowiec zarejestrowany na Bahamach. Narodowość załogi nie ustalona.

— Proszę natychmiast dzwonić do portu w Rotterdamie — rozkazał Baxter.

Dopił koniak i zapalił cygaro. I Malko, i on nie mieli odwagi popatrzeć na siebie. A jeżeli był to fałszywy alarm? Minuty wlokły się w nieskończoność. Kapitanat portu w Rotterdamie podzielony był na sektory, a o tej porze pracowali jedynie dyżurni mający inne problemy na głowie. Teleksy z Langley napływały jeden za drugim, przynosząc nowe informacje. Irak złożył oficjalny protest w związku z podaniem przez jeden z brytyjskich dzienników informacji, jakoby zamówiony był jedynie rurociąg. Zabójstwo Georgesa Beara dokonała, zgodnie z wiadomościami rozpowszechnianymi przez brukselski „Soir”, nieznana organizacja palestyńska. Policja belgijska zachowała całkowite milczenie. W biurze pojawił się ponownie agent CIA. Promieniejąc radością wymachiwał jakąś kartką.

— Jest! — krzyknął. — „Gur Mariner” jest w Rotterdamie, przy nabrzeżu numer 3. Zgodnie z planem odbija o szóstej rano.

Zostały im zaledwie trzy godziny. Malko i Morton Baxter wymienili triumfujące spojrzenia.

— Wyruszamy natychmiast — rzucił Amerykanin.

Cztery samochody mknęły z prędkością ponad stu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę po autostradzie Bruksela — Amsterdam — Rotterdam. Prowadził wóz Belgijskiej Żandarmerii Królewskiej, wiozący dwóch belgijskich celników z dokumentacją „Gur Marinera”. Celnicy holenderscy czekali już w kapitanacie w Rotterdamie. Tylko wykrycie wykroczenia celnego mogło powstrzymać „Gur Marinera” przed wypłynięciem w rejs. Na przykład — przewozu niedozwolonych materiałów do kraju objętego embargiem.

Marton Baxter prowadził drugi samochód. Obok niego siedział Malko, z tyłu, między dwoma gorylami, Pamela. Nie chciała zostać w „Amigo”, nawet pod opieką Elka Krisantema. W dwóch pozostałych samochodach znajdowali się agenci CIA oraz przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych Izraela. Izrael nadal negował swój udział w zabójstwie Beara.

Reflektory rozświetlały prostą, monotonną autostradę i ani Malko, ani nikt z pozostałych nie odzywali się słowem, zatopieni w rozmyślaniach. Wreszcie pojawiła się tablica z napisem „Rotterdam”. Jechali jeszcze około dwudziestu minut, nim dotarli do kapitanatu. Przed budynkiem parkowały liczne służbowe samochody. Marton Baxter wszedł pierwszy, za nim Malko.

Wewnątrz czekał już na nich tuzin mężczyzn, w tym dwóch celników holenderskich w kepi. Pospiesznie dokonano prezentacji.

— „Gur Mariner” wyszedł w morze! — zakomunikował im kapitan portu.

Malko kipiał ze złości.

— Przecież miał odpłynąć o szóstej rano!

— Kapitan poinformował panów o obecności „Gur Marinera”, nie sprawdziwszy tego. Kiedy posłano tam marynarza, było już za późno. „Gur Mariner” odpłynął nie uiszczając nawet opłat portowych i pozostawiając mostek na nabrzeżu.

Baxter usiadł. Ugięły się pod nim nogi.

— I od tej pory nie mieliście z nim żadnego kontaktu?

— zapytał.

— Żadnego. Zresztą nie było powodu. Nie prosił o holowanie.

— Gdzie może teraz być?

— Policzymy; płynie jakieś trzynaście, czternaście węzłów… W tej chwili dopływa prawdopodobnie do kanału La Manche. Pogoda jest doskonała. Znajduje się na wodach międzynarodowych.

Naburmuszona Pamela Balzer stała oparta o framugę, lustrowana przez zebranych w biurze mężczyzn, którzy w duchu zastanawiali się, co ta nieziemska istota robi w porcie o piątej rano. Nie przypominała dziewczyn, które kręciły się w okolicy…

— Niczego nie da się zrobić? — zapytał po cichu Malko Baxter.

— Niewiele — pokręcił głową Amerykanin. — To byłoby piractwo, jest na pełnym morzu. Możemy tylko uprzedzić wszystkie porty, do których może zawinąć. I nie dopuścić, by wypłynął. Nie możemy przecież go storpedować. Zwłaszcza, że płynie pod banderą Wysp Bahama.

— A jeżeli moje rozumowanie było błędne i „Gur Mariner” nie ma nic wspólnego z naszą sprawą? Słysząc to pytanie, jeden z Holendrów zaczął po flamandzku wyjaśniać coś przedstawicielowi żandarmerii, który natychmiast przetłumaczył:

— Zasięgnęli przed chwilą języka w pobliskich barach. „Gur Mariner” cumował piętnaście dni. Nie wyglądał najlepiej. Część załogi nigdy nie schodziła na ziemię. Byli ciemnoskórzy. Pakistańczycy albo Arabowie.

Zresztą ci, którzy bywali w mieście, mówili po arabsku.

Mieli dużo pieniędzy. Nie żałowali sobie dziewczynek.

Szef kapitanatu dorzucił:

— Zauważyłem, że jak na taką łajbę „Gur Mariner” ma niezłe anteny radiowe. Był wyposażony jak niektóre trałowce radzieckie, które zajmują się szpiegostwem. W dodatku nikt nie miał prawa wchodzić na pokład, nawet dostawcy. Dwóch ludzi zostawało zawsze na straży na trapie. Chyba byli uzbrojeni.

— Czy wie pan, co załadowali?

— Niezupełnie, trzeba by zapytać o to dźwigowych. Ale z pewnością ładunek był ciężki. Jedna z ciężarówek miała rejestrację kraju wschodnioeuropejskiego. NRD czy Rumunii, nie pamiętam. To mnie uderzyło, ponieważ kierowca był Anglikiem. Przyszedł tu zadzwonić.

— Odpłynął z nimi?

— Nie, nie przypuszczam.

Nic więcej nie mogli już zrobić. Rozeszli się rozczarowani. Gdy zostali sami, Morton Baxter powiedział z uśmiechem do Izraelczyka:

— Wydaje mi się, że możecie kopać schrony. I to z powodu własnej głupoty. Śmierć Georgesa Beara wprawiła ich w panikę, przyspieszyli wyjazd i teraz…

Izraelczyk nie powiedział ani słowa. Wsiedli do samochodu. Malko pomyślał, że pozostało mu jedynie wrócić do zamku Liezen. Gdy wyczerpani po bezsennej nocy podjechali pod hotel „Amigo”, słońce wstawało. Pamela bez słowa poszła za Malkiem do jego pokoju, rozebrała się i położyła.

— Co pani robi? — zapytał.

— Nie odejdę od pana — powiedziała. — Pan mnie w to wszystko wciągnął, pan musi mnie wyciągnąć! — Jak?

— Gwiżdżę na to! — wzruszyła ramionami. — Albo od-da mi pan narzeczonego, albo mnie pan zatrzyma. Sporo potrafię i jestem fajna. Zdaje się, że jest pan w niezłych tarapatach. Mogę panu wyświadczyć spore przysługi. Malko widział już oczyma wyobraźni, jak przyjeżdża do Liezen z Pamelą Balzer. Zakończyłoby się to strzelaniną z broni dużego kalibru. Aleksandra była zazdrosna jak lwica. Jej zazdrość dorównywała jej niewierności. Łatwiej byłoby wydostać księcia von Wittenberga ze szponów Mandy Brown…

Sen nie przychodził. Nie mógł oderwać myśli od spokojnie przemierzającej La Manche łajbie ze śmiercionośnym towarem w lukach. Tak łatwo można ją było zatopić! Ale cywilizowany świat był bezbronny wobec terroryzmu państwowego. Jeżeli statek dotrze do celu, śmiertelny pocałunek muśnie Bliski Wschód, a Izrael po prostu zniknie z mapy.

Tarik Hamadi z zadowoleniem odczytał zaszyfrowany teleks, który właśnie przysłano z „Gur Marinera”. Transportowiec wypłynął bez problemów i kierował się prosto do Akaby w Jordanii, docelowego portu. Był pewniejszy niż znajdujący się w zasięgu irańskich dział Chott El Arab. Pokój czy wojna, uczucia się nie zmieniają. A Jordańczycy tak bardzo potrzebowali pieniędzy, że nie zadawali żadnych pytań.

Z Akaby ładunek drogą lądową dotrze do punktów przeznaczenia.

Jak dotąd nie było się czego obawiać. „Gur Mariner” należał do spółki działającej na Wyspach Bahama i pozostającej pod kontrolą irackich służb specjalnych. Załoga statku składała się w znacznej części z agentów jednostek uderzeniowych, świetnie zresztą uzbrojonych. Poza torpedowcem i okrętem podwodnym pokonać mogli na morzu każdego napastnika. Mieli nawet rakiety morze-morze, ukryte w konstrukcji mostka.

W sumie był usatysfakcjonowany. Jego praca polegała na zgromadzeniu i koordynacji wszystkich elementów planu „Osirak”. Wykonał zadanie.

Musiał jeszcze załatwić sprawę Pameli Balzer, to jednak mogło poczekać.

Tarik Hamadi wyciągnął butelkę „Johnnie Walkera” i napełnił szklankę, dodając odrobinę lodu. Zastanawiał się, kto pomoże mu rozładować nadmiar energii. Pamela nie wchodziła w grę.

Minęły dwa dni. Morton Baxter prosił Malka o pozostanie w Brukseli, dopóki Langley nie odwoła jego misji. Poza tym potrzebował go do zredagowania raportów. Przez ten czas Pamela ostrzyła pazury w „Amigo”.

Malko zadzwonił do jej narzeczonego, von Wittenberga. Tak jak przewidywał, Mandy Brown dość szybko się nim znudziła i wróciła do Londynu. Znów więc Pamela wydała się księciu uosobieniem doskonałości. Był jednak zażenowany tym, co zaszło.

— Jak mnie przyjmie? — zapytał.

— Z otwartymi ramionami, o ile przyjedzie pan z diamentem — odpowiedział Malko, który znał kobiety. — A jeszcze goręcej, jeśli będzie on oprawiony w pierścionek zaręczynowy.

Od tego czasu młody arystokrata nie dawał znaku życia.

* * *

„Gur Mariner” płynął przez Atlantyk, obserwowany przez jednostki lotnicze marynarki wojennej Wielkiej Brytani i Stanów Zjednoczonych. Zmierzał prosto na południe, szykując się do okrążenia Hiszpanii i wpłynięcia na Morze Śródziemne. Potem droga wiodła przez Kanał Sueski i zatokę Akaba.

Ciąg dalszy zależał od dyplomatów. Amerykanie słali Irakijczykom notę za notą, ci jednak udawali głuchych. Reakcja pochłoniętego konfliktami wewnętrznymi Związku Radzieckiego pozwalała odgadnąć, że nie miałby nic przeciwko wzajemnemu wyniszczaniu się krajów Bliskiego Wschodu, uznając to nawet za nie najgorsze wyjście.

— Pan Robert Schwartzenberg — zaanonsowała sekretarka Mortona Baxtera.

— Proszę wprowadzić.

Powstrzymał ruchem ręki Malka, który zbierał się do wyjścia. Schwartzenberg był przedstawicielem Mossadu w Belgii. Korpulentny, miły, o ciemnych krzaczastych brwiach, swobodny. Serdecznie uścisnął dłonie obu mężczyzn.

Amerykanin zapytał perfidnie:

— Wiadomo coś nowego na temat śmierci Georgesa Beara?

— Nic — z powagą odpowiedział przedstawiciel Mossadu. — Ale mam panu przekazać pewną informację. — Dobrą?

— Nawet bardzo! Przede wszystkim zobowiązano mnie do przekazania gratulacji mojego rządu. Pańska agencja spisała się wspaniale. Powołana przez premiera komisja zbada przyczyny, dla których nasze służby, zwykle bardzo skuteczne, nie wpadły na trop planu „Osirak” stanowiącego tak poważne zagrożenie dla Izraela. Amerykanin nieufnie oczekiwał końca tyrady. Kiedy Żydzi zaczynali być uprzejmi, oznaczało to, że zamierzają o coś prosić.

— Dziękuję panu — powiedział. — Przekażę pańskie słowa centrali, w której Izrael ma wielu przyjaciół. — Chciałbym dodać, że nie ma powodu żałować, iż „Gur Mariner” zdołał się wymknąć. W największym sekrecie pragnę przekazać panu wiadomość, że przedsięwzięliśmy już odpowiednie kroki, by nie dotarł do portu przeznaczenia.

— Zamierzacie go zatopić?

— Nie wolno mi nic powiedzieć, zapewniam jednak, że ładunek tego transportowca nigdy nie trafi w ręce Irakijczyków.

— Uzyskaliście dokładne dane o rodzaju towarów załadowanych w Rotterdamie? — zapytał Malko.

— Częściowo. Chodzi rzeczywiście o najważniejsze części superdziała, wyprodukowane w całej Europie. Nie mogły uchodzić za elementy rurociągu i Irakijczycy zdecydowali się przetransportować je ze szczególną ostrożnością. Z drugiej strony pewne informacje nasunęły nam na myśl, że czterdzieści krytronów z Roissy znajduje się również na tym statku, pod nadzorem służb specjalnych Iraku.

— Mam nadzieję, że zwrócicie je nam — wtrącił Amerykanin jeżeli uda wam się zatrzymać „Gur Marinera”. Izraelczyk uśmiechnął się sztucznie.

— Z pewnością. Nie będą nam potrzebne.

Naturalnie — przecież potrafili je wytwarzać. Malko nie mógł wprost wyjść z podziwu. A więc wszystko, co zrobił, poszło na marne. Izraelczyk wkrótce wyszedł i szef Stacji CIA powiedział do Malka:

— Wiem, że bez pańskiej przenikliwości i wyczucia nigdy nie doszlibyśmy do tego. Raz jeszcze wspaniale pan sobie poradził. Co pan teraz zamierza?

— Wrócić do Austrii — oświadczył z uśmiechem Malko. — jest czerwiec, sezon przyjęć. Co wieczór bal. I tak już wiele straciłem.

Powinien też zająć się Aleksandrą. Wróciła już z owej tajemniczej podróży i Malkowi pilno było zawrzeć z nią pokój.

* * *

Z fotela w hallu „Amigo” poderwał się na widok Malka i skoczył ku niemu młody mężczyzna. Malko ledwie zdążył powstrzymać Chrisa Jonesa, który już sięgnął po broń. — Spokojnie, to mój znajomy!

Mężczyzną tym był Kurt von Wittenberg. Za nim stała promieniująca szczęściem Pamela w nowej lśniącobiałej garsonce na fioletowej podszewce. Spódniczka rozchylała się na boku niczym płatki kwiatu, odsłaniając całe udo. Przez żakiet przeświecała makowa koronkowa halka, doskonale wypełniona… Na jednym z zakończonych długimi czerwonymi paznokciami palców połyskiwał ogromny, żółty diament. Stanowił równowartość średniej płacy w Związku Radzieckim za dziesięć wieków pracy. Książę usłuchał jego rady. Wittenberg ujął Malka pod ramię i odprowadził na bok. — Dziękuję. Wszystko się ułożyło. Pamela mi wybaczyła. Wydamy wielkie przyjęcie. Będzie pan naszym honorowym gościem.

— Cieszę się z góry — uśmiechnął się Malko.

— Wspaniale! Teraz już pana pożegnam. Wracamy do Austrii.

— Sekundę, darling — głos Pameli ściąłby z nóg aja-tołłaha. — Muszę coś zabrać z pokoju Malka.

— Pójdę z panią — zaproponował Malko.

— Czekam w barze — odpowiedział Kurt. — Chodźmy — dodał radośnie pod adresem Chrisa i zamówił dla nich obu „Gastona de Lagrange”.

Pamela pierwsza weszła do windy. Była obficie skropiona perfumami.

— Z przyjemnością stwierdzam że pani kłopoty dobiegły kresu — zaczął Malko.

— Tak sądzę. Mam nadzieję, że w Wiedniu będziemy się często widywać…

Wszedłszy do pokoju oparła się o komodę i rzuciła torebkę na łóżko. Spoglądała na Malka. Biodra i odsłoniętą nogę wysunęła do przodu, jakby chciała zwrócić uwagę na ich doskonałość.

— Co chciała pani wziąć? — zapytał.

— Pana — powiedziała i przywarła do niego.

Rozpięła żakiet obnażając bujne piersi. Jej usta przylgnęły do ust Malka we wprawnym i głębokim pocałunku. Jej biodra falowały w naturalnym ruchu. Gdy przerwała pocałunek, jej oddech stał się krótki.

Wpatrywała mu się w oczy palącymi czarnymi źrenicami.

— Weź mnie — powiedziała wprost. — Szybko!

Wdzięcznym ruchem zsunęła zawadzający kawałek białej koronki, pozostając jedynie w długich aż po pachwinę pończochach. Ponieważ Malko nie dość szybko odpowiadał na jej ofertę, rozpięła guziki jego koszuli i przystąpiła do delikatnych, ale demonicznych pieszczot. Prześlizgiwała się po torsie, schodząc w dół brzucha; niczym dobra kucharka, która jednocześnie dogląda wielu rondli.

Ujęła jego członek, lekko musnęła, potem przyklękła i wsunęła go do ust, dając przyjemność tyleż ulotną, co wyrafinowaną.

Gdy wstała, Malko przejął inicjatywę i ugiąwszy lekko kolana wszedł w nią jednym pchnięciem. Dłońmi obejmował jej pośladki. Dziewczyna nie przestawała go całować i łasić się do niego, aż doszedł do szczytu. Stali przez chwilę złączeni w uścisku, potem Pamela cofnęła się, podniosła majtki i pobiegła do łazienki. Gdy wróciła, można by przysiąc, że odeszła właśnie od konfesjonału. Gładka, okolona długimi czarnymi włosami buzia absolutnie nie zdradzała, do jakich bezeceństw była zdolna.

— Wracajmy — powiedziała.

W windzie spojrzał jej głęboko w oczy.

— Dlaczego? — zapytał.

Pamela uśmiechnęła się niewinnie.

— Miałam ochotę. Może jeszcze kiedyś to zrobię, w Wiedniu albo gdzie indziej. Było mi z tobą dobrze. Nie jesteś taki jak inni.

Odeszła pod ramię z Kurtem von Wittenbergiem. Świetna towarzyszka życia… Malka prawie ogarnęły wyrzuty sumienia.

Z tajnej bazy na pustyni Negev wystartowały dwa phantomy. Tankowały już dwukrotnie. Leciały na wysokości sześciuset stóp nad Morzem Śródziemnym skrzydło w skrzydło, poszukując interesującego je obiektu. Zgodnie z danymi nie powinien znajdować się zbyt daleko. Na lśniącej tafli morza nie widać było jednak żadnego statku. Dowódca patrolu zweryfikował obliczenia, wezwał bazę i zaczął zataczać szersze kręgi w poszukiwaniu zaginionego obiektu. Niestety, pozostało mu jeszcze tylko czterdzieści minut zasięgu. Na szczęście w siedem minut później dostrzegł statek i zniżył lot, by upewnić się o jego tożsamości. Zainstalowane pod skrzydłami kamery robiły setki zdjęć. Nawigator starannie zanotował nowy kurs transportowca i podał go K. 137, samolotowi, który dostarczał paliwo i podawał namiary następnego tankowania. Potem obie maszyny odleciały na wschód i wzniosły się, by ograniczyć zużycie paliwa.

* * *

Ostatni bal w tym sezonie odbył się u Malka. Goście bawili się świetnie w ogromnej sali na pierwszym piętrze, którą wspaniale wywoskowany parkiet czynił godną nazwy sali balowej.

Malko spoglądał na Aleksandrę, jak zwykle cudowną. Ubrana była w brązową suknię z zamszową spódnicą i koronkową, niemal przezroczystą górą. Rozpalała wzrok wszystkich mężczyzn. Powitanie w gruncie rzeczy jeszcze nie nastąpiło. Od powrotu Malka wymykała się systematycznie, żądając testu na AIDS, nim pozwoli mu się do siebie zbliżyć.

Stojącego nie opodal Elka dobiegł dzwonek telefonu. Poszedł odebrać i po krótkiej rozmowie wrócił do Malka.

— Do pana. Waszyngton. To bardzo pilne.

Malko z trudem wyrwał się z objęć pewnej młodej uczennicy przyklasztornej szkoły i podszedł do aparatu. Rozpoznał głos szefa wydziału operacyjnego CIA. — Malko, przepraszam, że panu przeszkadzam — zaczął — mamy jednak poważny problem. Izraelczycy powiadomili nas, że „Gur Mariner” zmienił kurs. Kieruje się prawdopodobnie do Turcji. Stambuł lub Izmir. Sądzę, że musi pan się tym zająć.

Cuchnące wyziewy gnijących wód Złotego Rogu wdzierały się do wnętrza taksówki mimo hermetycznie zamkniętych szyb. Elko Krisantem wciągał je szeroko rozwartymi nozdrzami niczym woń różanego ogrodu. Zatoka, która oddziela stary Stambuł od Beyoglu, dzielnicy hoteli i interesów, była odrażającym trzęsawiskiem, w którym pleśniało kilka starych łajb. Potężne transportowce stały zakotwiczone po drugiej stronie Bosforu, bardziej na południe, na wprost wybrzeża azjatyckiego.

Pojazdy wlokły się po moście Galata wśród dźwięku klaksonów. Za taksówką Malka znajdował się biały taunus z głośnikami i tablicą „Trafik Polisi” na dachu. Mimo głośnego wycia syreny wóz nie posuwał się ani o metr. Przy balustradzie mostu stało kilku wędkarzy, cierpliwie wpatrujących się w brudną, gęstą jak zupa wodę. Nad nimi krążyły kormorany i krzykliwe mewy. Malko i jego przyjaciele stracili półtorej godziny na pokonanie dwudziestu pięciu kilometrów dzielących lotnisko od miasta. Przez Stambuł, miasto meczetów i bazarów, trudno było się przebić. Taksówkarz wyminął stojący na środku uszkodzony furgon, rzucając kierowcy:

— Bok soyu!

Tamten, obrażony, chwycił lewarek i pogonił z krzykiem za taksówką:

— Pezevenk!

Pohamował go dopiero widok barczystego pasażera — Chrisa Jonesa. Zresztą ruch u wylotu mostu był płynniejszy, część samochodów rozjeżdżała się w kręte uliczki Karakoy. Amerykanie w głuchym milczeniu przyglądali się temu miastu pełnemu miazmatów. Gdyby mieli maski przeciwgazowe, niezwłocznie by je włożyli. Milton Brabeck zaczął się drapać w kroku, spoglądając posępnie w kierunku szofera.

— Jestem pewien, że pełno tu robactwa!

Chris Jones zadrwił!

— Nie przejmuj się! Po powrocie wykąpiemy się w chlorku!

— Po tym mieście należałoby poruszać się w kombinezonie kosmonauty! — burczał Milton. — Jesteś pewien, że należą do OTAN?

— Jak najbardziej — wtrącił się Malko, spoglądając na pnące się w niebo minarety pięciuset meczetów rozrzuconych po wzgórzach dawnego Konstantynopola. Nad wszystkimi dominowało sześć wieżyczek Błękitnego Meczetu.

Nic się tu nie zmieniło od wieku. Czuł się dziwnie, powracając do Turcji po latach, jakie minęły od jednej z pierwszych misji. Miasto rosło jak na drożdżach i ohydne, nowoczesne wieżowce wypierały powoli yali — stare drewniane domy z balkonami, dodające miastu tyle uroku. Wystarczyło wyjść poza obręb lśniącego nowością lotniska, by znaleźć się w gorącym, brudnym, hałaśliwym i rojnym jak mrowisko, lecz urokliwym mieście Orientu. Taksówka minęła „Pera Pałace”, najstarszy w mieście hotel zbudowany przez Anglików w 1892 roku i zatrzymała się przed ogromnym, sześciennym gmachem o przeładowanej fasadzie. Wokół budynku wznosił się wysoki mur. Na płaskim dachu wśród lasu anten powiewała na maszcie amerykańska flaga. Wejścia strzegli uzbrojeni po zęby tureccy żołnierze. Konsulat amerykański w Stambule był mózgiem CIA w Turcji. W Ankarze nic się nigdy nie działo. Cały przemyt, wszystkie zamachy miały miejsce zawsze w Stambule, który jest punktem tranzytowym między Rumunią, Bułgarią i krajami Środkowego Wschodu. Malko wysiadł wraz z dwoma gorylami. Elko odjechał taksówką przez plątaninę małych uliczek na plac Taksim do hotelu „Marmara”.

— Wreszcie klimatyzacja! — odetchnął Chris wszedłszy do konsulatu.

Czekał już na nich dystyngowany, wysoki mężczyzna, nieco zniewieściały, ale czarujący. Malcolm J. Callaghan od trzech lat kierował placówką Firmy w Stambule i czuł się tu doskonale. W biurze panował przyjemny chłód. Na ścianach wisiały ryciny przedstawiające dawną Turcję, kilka portretów sułtanów i kobiet z haremów. Panujący tu przepych zepsuł nastrój Chrisowi Jonesowi. Zapytał dość gwałtownie:

— Po co tu przyjechaliśmy? Rozpatrzył się pan w tym gównie?

Nie wysilając się na odpowiedź, Malcolm J. Callaghan zaproponował im kawę. Potem skoncentrował się na obronie starych drewnianych domów, które dodawały tyle uroku Bosforowi, a teraz znikały jeden po drugim, wypierane przez beton. Pijąc kawę nachylił się do Malka i tonem światowca oświadczył:

— Obawiam się, że „Gur Mariner” przysporzy nam problemów.

— Dlaczego? Czy Turcy nie chcą współpracować? — Ależ tak! — podjął Malcolm Callaghan. Trudno wyobrazić sobie lepsze stosunki niż nasze z MIT. Mają nawet prawo korzystać z części naszych banków danych. Generał brygady Teuman Koman, który nimi kieruje, odbył staż w West Point i doskonale mówi po angielsku.

MIT stanowił coś pośredniego między gestapo i CIA, sprawując równocześnie kontrolę nad ludnością cywilną, bezpieczeństwem zewnętrznym i nad wszystkim, co mogło zagrozić tureckiemu reżimowi wojskowemu. Od lat Stany Zjednoczone uznawały Turcję za szczególnie uprzywilejowanego sprzymierzeńca; kierowały tu strumienie dolarów i rozmaitego uzbrojenia, przymykając oko na zbyt dużą liczbę zgonów w więzieniach. Na sześciusetkilometrowym odcinku Turcja graniczyła przecież ze Związkiem Radzieckim. Uczucia oziębły nieco, gdy CIA wykryła, iż część nowoczesnej broni wykorzystana została do przygotowania ewentualnej ofensywy na Grecję — również członka OTAN.

— Cóż więc się dzieje? — zapytał Malko.

— „Gur Mariner” zniknął — oświadczył Amerykanin.

— Co pan chce przez to powiedzieć? — zapytał Malko. Zgodnie z informacjami Mossadu zamiarem Irakijczyków było rozładowanie „Gur Marinera” w którymś z tureckich portów, następnie przewiezienie ładunku drogą lądową do Iraku.

Callaghan wstał i podszedł do dużej ściennej mapy. Na środku Morza Egejskiego, na wprost greckiej wyspy Naksos wbita była czerwona szpilka. Dwie inne tkwiły na wprost wysp Chios i Limnos, przy wejściu do cieśniny Dardanele. Na środku morza Marmara — swego rodzaju jeziora połączonego z Morzem Egejskim przez Daranele i z Morzem Czarnym przez Bosfor — znajdowała się jeszcze jedna szpilka. To miejsce wskazał Amerykanin.

— To ostatnia pozycja „Gur Marinera”, jaką ustaliły izraelskie samoloty zwiadowcze — wyjaśnił. — Było to trzy dni temu. Statek kierował się w stronę Stambułu, ale nie dotarł tu.

— Gdzie więc może być?

— Pozostają jedynie dwa duże porty — Tekirdag i Izmit. | Tam również nie zawinął, — A Bosfor?

— Nie przekroczył go. Sprawdziliśmy i uprzedziliśmy Rosjan. Cała ta iracka awantura wcale im się nie podoba. „Gur Mariner” nie zawrócił. Cieśnina Dardanele jest pilnowana przez agentów Mossadu, którzy nie dali-by przepłynąć żaglówce.

— Może zatonął? — zapytał Malko.

— Jeżeli zatonął, a nic na to nie wskazuje, musiał zrobić to niezwykle dyskretnie, nie wysławszy nawet sygnału SOS.

— Przecież nie zmienił się w okręt podwodny — zaoponował Malko — ani w latający talerz. Może schronił się w przytulnej przystani, czekając, by sprawa nieco ucichła, i — Dowiemy się wkrótce czegoś dokładniejszego — obiecał Malcolm Callaghan. — Lotnictwo tureckie odbywa loty rozpoznawcze wzdłuż wybrzeży. Mamy zaraz, spotkanie z przedstawicielem MIT.

Wszystko to było bardzo tajemnicze. Malko z żalem opuścił klimatyzowane biuro i wsiadł do szarego forda, zjechał na Dolmabahce Caddesi wzdłuż Bosforu i utknął w wielokilometrowym korku. Na trasach niezliczonych gayyeri siedzieli grający w tavlci, spoglądający na wszystko obojętnym wzrokiem mężczyźni. Nadarzała się okazja, by kontemplować uroki Bosforu i wdychać zapachy Orientu. Chris i Milton starali się wdychać ich możliwie najmniej…

Minąwszy pałac Dolmabahce, nad Bosforem, samochód przejechał wzdłuż wysokiego kamiennego muru, przypominającego mur klasztorny i zatrzymał się przed solidną bramą. Malcolm Callaghan wysiadł z forda i powiedział coś do mikrofonu. Brama otwarła się, potem automatycznie zamknęła tuż za samochodem. Ford zatrzymał się na dziedzińcu otoczonym starymi, żółtawymi budynkami, których dachy najeżone były antenami, a z okien wystawały wyloty starych urządzeń klimatyzacyjnych.

— Oficjalnie jest to stacja meteorologiczna — objaśnił Callaghan — ale w rzeczywistości mieści się tu Komenda Główna MIT. Zobaczycie, że to uroczy ludzie.

W okazałym gabinecie, na którego wystrój składały się przede wszystkim dywany, antyki i obrazy, przyjął ich podobny do młodego Mefistofelesa mężczyzna z bródką i wąsami.

— Okman Askin — przedstawił go Callaghan.

Turek gorąco uścisnął dłonie gości. Wyjaśniając coś Callaghan podał mu kasetę video. Malko zrozumiał, że chodzi o materiały filmowe dotyczące ostatnich wypadków airbusa A320. Callaghan uśmiechnął się.

— Nasz przyjaciel ma przyjaciół w telewizji. Zostanie to wyświetlone w porze największej oglądalności. Boeingowi nie przypadło do gustu zainteresowanie Turków airbusem i CIA postanowiła nieco mu dopomóc… Haniebna kaseta zniknęła w skórzanej teczce Okmana Askina, który zwrócił się do gości:

— Może kawy? Sade czy sekerli?

Turcy wlewali w siebie dziennie litr mocnej, gorącej kawy, która naturalnie działała na nich pobudzająco. Trudno jest jednak walczyć z tradycją.

— Niestety nie mam dobrych wiadomości — oświadczył Turek. — Rozpoznanie lotnicze nie natrafiło na ślad transportowca. Nie pojawił się w żadnym z tureckich portów. Podsłuch w ambasadzie Iraku w Ankarze i w konsulacie w Stambule również nic nie dał. Zastanawiam się, czy „Gur Mariner” pod osłoną nocy nie wziął kursu na Dardanele. To jedyne wyjaśnienie.

Malko spojrzał wymownie na Callaghana.

— Czy jest pan przekonany, że nie przepłynął Bosforu? — zapytał. — Z Morza Czarnego można przedostać się do Iraku drogą lądową.

— Mamy co do tego całkowitą pewność — odpowiedział Askin. — Kontrola w obu kierunkach jest bardzo ścisła. Porozumieliśmy się również z urzędami celnymi w Haydarpasa i Edirne. Ani śladu statku. Co stało się z tajemniczym transportowcem? Wciąż nie mieli logicznego wyjaśnienia sprawy. Sugestia, że statek zawrócił, wydała się Malkowi rozsądna. „Gur Mariner” mógł zawinąć do Egiptu i czekać na sprzyjający moment. Ewentualnie na Cypr… Turek wyglądał na zmartwionego.

— Postanowiłem zaprosić pana na kolację dla uczczenia pańskiego przybycia — odezwał się do Malka. — W którym hotelu się pan zatrzymał?

— W hotelu „Marmara”.

— Wpadnę po pana o dziewiątej. Będę miał okazję przedstawić panu jedną z moich najlepszych współpracownic — wy nazywacie to „stringer”, nieprawdaż? Pomoże panu. Jestem bardzo zajęty i nie zdołam kontaktować się z panem tak często, jak bym sobie życzył. Teraz, jeżeli panowie chcą, by wiadomość podano w dzienniku, muszę się zająć tym. — Wskazał kasetę. Mężczyźni ponownie znaleźli się na dziedzińcu, nie wyjaśniwszy niczego. Gdy wsiedli do samochodu, Malko zapytał Callaghana:

— Na ile można mu zaufać?

— Prawie całkowicie — odrzekł Amerykanin. — Jest lojalny i potrzebuje nas. Bez naszych pieniędzy ich ekipa rządowa upadłaby. W dodatku Turcy nienawidzą Irakijczyków, choć niekiedy działają wspólnie przeciwko Kurdom. Łączy ich jeden cel — wyniszczenie Kurdów. Przenieśli konsulat iracki poza miasto, by łatwiej go obserwować. Stosunki dyplomatyczne pomiędzy obydwoma krajami praktycznie nie istnieją.

— A Izraelici? — zapytał Malko.

— Turcja to jedyne państwo muzułmańskie, które utrzymuje z nimi stosunki. Na poziomie „drugich sekretarzy”. Turcy zresztą nienawidzą Arabów i zwracają się ku Europie. Ford zatrzymał się przed hotelem „Marmara”, dwudziestopiętrowym wieżowcem z tarasem na parterze. — Nie będę towarzyszył panu dziś wieczorem — oznajmił Malcolm Callaghan. — Jestem zajęty. Po powrocie do biura wyślę raport. Poproszę o instrukcje dla pana. Życzę miłego wieczoru.

Koło śmietników przed hotelem buszował tuzin kotów. Stambuł pozostawał wciąż ich miastem.

* * *

— Śmierdzi zasadzką.

Opinia Elka Krisantema była jednoznaczna. A znał ten kraj. Był przecież u siebie. Malko patrzył, jak ogromny tankowiec płynie przez Bosfor zbliżając się do wiszącego mostu, wznoszącego się sześćdziesiąt metrów nad wodą i łączącego Azję z Europą. Parę kilometrów dalej oba brzegi spinał drugi most. Zbudowane w 1973 roku, praktycznie załamały funkcjonowanie promów kolejowych.

— Dlaczego pan tak uważa? — zapytał.

Turek potarł pokrytą zarostem brodę. W typowo wschodnim geście wzniósł dłonie.

— Jeżeli ten statek nie zawrócił, to musi gdzieś tu być. Nie powinniśmy uważać Irakijczyków za durniów. Przewidywali, że będziemy ich ścigać. Rząd turecki współpracuje z nami, ale co dzieje się na niższym szczeblu? Przy niskim kursie tureckiego funta nietrudno jest przekupić ludzi. Policjanci, marynarze i celnicy też biorą msvet.

— Co jeszcze? — wypytywał Malko.

— Muszę odszukać przyjaciół — zdecydował Elko. — Proszę dać mi kilka godzin. Dawno mnie tu nie było.

— OK — skinął głową Malko. Proszę informować mnie na bieżąco.

Wrócił do pokoju. Ledwie wszedł, zadzwonił telefon.

Kobiecy głos zapytał:

— Pan Linge?

— Tak.

— Nazywam się Nesrin Zilli — podjęła. — Pan Askin prosił, bym służyła panu w razie potrzeby za przewodniczkę. — Skąd pani dzwoni?

— Z dołu.

— Już schodzę. Jak panią rozpoznam?

W odpowiedzi usłyszał czarujący śmiech.

— Jestem ubrana na czerwono.

Wsiadł do windy i już po chwili znalazł się w salonie na wprost recepcji. Zauważył ją od razu. Oszałamiająco piękna kobieta! Wysoka, młoda, miała czarne jak węgle oczy, pełne usta, starannie umalowane paznokcie. Ubrana była w podkreślający kształtność krągłych bioder i bujnych piersi kostiumik. Jej spojrzenie spoczęło na Malku i wyciągnęła do niego długą, szczupłą dłoń. — Dobry wieczór. Nesrin Zilli. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

Z taką urodą trudno było komukolwiek przeszkadzać! Usiedli przy barze. Kobieta zamówiła cointreau. — Czym się pani zajmuje? — zapytał Malko.

— Och, jestem czymś w rodzaju Urzędu Stosunków Publicznych pana Askina, który ma taki nawał zajęć. Pracuję także jako dziennikarka w „Cumhuriyet”. Nie spuszczała go z oka i doszedł do wniosku, że poszłaby z nim do łóżka, gdyby tylko chciał. Przyszła tu, by wywrzeć na niego wpływ. Turcy nie byli szczerzy, jak utrzymywał Callaghan. W przeciwnym razie bóstwo w czerwieni nie siedziałoby obok niego. Albo kryli coś przed wspólnikami, albo mieli nadzieję wycisnąć z niego jakieś informacje i przejąć prowadzenie śledztwa we własnym kraju.

— W Stambule panuje spokój — zagaił Malko. — Nie ma już terrorystów.

Nesrin Zilli uśmiechnęła się ironicznie.

— Przed trzema tygodniami trzej zamaskowani ludzie zabili redaktora naczelnego „Cumhuriyet”.

— Dlaczego?

— W gruncie rzeczy nie wiadomo. Zrobili to Syryjczycy albo Irakijczycy, prawdopodobnie z powodu rozdziału wód Eufratu.

Nagle przy windzie zatrzymał się Elko Krisantem i Malko wstał, by do niego podejść. Lepiej, żeby dziewczyna nie wiedziała, że jest Turkiem.

— Przepraszam na chwilę — rzucił.

— Jeżeli niczego pan nie potrzebuje, pójdę się przebrać. Zdaje się, że zjemy wspólnie kolację. Jeśli życzy pan sobie zwiedzić jutro muzeum Topkapi, jestem do pańskiej dyspozycji.

— Dziękuję — powiedział. — Z przyjemnością.

Krisantem uśmiechnął się do niego promiennie. — Zabrałem się do roboty — oznajmił. — Idzie pan ze mną?

— Dokąd?

— To niespodzianka.

Przed Kongresem parkował sznur starych wehikułów, nasuwających myśl o muzeum samochodowym. W samochodach siedzieli ludzie, kierowcy zaś pertraktowali ze stojącymi w kolejce. Były to „dolmusze”, cieszące się dużym wzięciem u mieszkańców Stambułu. Te zbiorowe taksówki obsługują wszystkie kierunki, trzeba jednak mieć dużo czasu, aby nimi jeździć. Ruszały dopiero wtedy, gdy zebrał się komplet pasażerów, z grubsza licząc — piętnastu. Elko nie bez wzruszenia stanął przy starym czarnym buicku z 1958 roku, pokrytym kilkoma warstwami lakieru. Szyby boczne były popękane, przednia połatana, koce ukrywały opłakany stan siedzeń. Nad tablicą rozdzielczą wisiał niebieski ceramiczny krążek — typowy turecki talizman przedstawiający oko.

Wąsaty taksówkarz wysiadł z wozu i objął Elka. Ucałowali się, poklepując się po plecach na oczach zrezygnowanych pasażerów siedzących wewnątrz. Potem podekscytowany Elko zwrócił się do Malka.

— Dobrze się trzyma, staruszek. Ledwie go znalazłem. Mówił o wozie, którym woził turystów, gdy przed laty poznał Malka.

Wdał się w długą rozmowę z kierowcą, pasażerowie zaś zaczęli się kłócić między sobą. Jakiś starzec chciał koniecznie zmienić miejsce, by nie siedzieć obok kobiety — wracał właśnie z Mekki. Pozostali drwili z niego. Po dziesięciu minutach taksówkarz wsiadł do wozu, a Elko wrócił do Malka.

— I…? Dowiedział się pan czegoś? — zapytał Malko. — Tak — odpowiedział Elko. — Wiem, gdzie znajdę mego starego przyjaciela, Hakana Sungura. Jest dla mnie jak brat. Wie o wszystkim, co dzieje się w Stambule. Jeżeli ktoś szykuje zasadzkę, on będzie wiedział, jaką.

— Gdzie go znajdziemy?

— Prosiłem, aby umówiono mnie z nim na dzisiejszy wieczór. Jest teraz właścicielem nocnego lokalu. — Czy ja też mam iść?

— Naturalnie — odrzekł Elko. — Często o panu pisałem w listach. Będzie zachwycony, mogąc pana poznać. — Co robił przedtem?

— To, co ja — cicho odrzekł Elko.

Innymi słowy, był najemnym mordercą.

— Zjem kolację i możemy iść! — zdecydował Malko.

— Spotkamy się w hallu około jedenastej.

— Nie podoba mi się ta dziewczyna w czerwieni — rzucił ni z tego, ni z owego Elko.

— Dlaczego?

— Nie zachowuje się jak prawdziwa Turczynka. Chce pana uwieść.

Okman Askin uśmiechając się wzniósł kieliszek. — Za pańską misję. Mam nadzieję, że odnajdzie pan ten statek. A przynajmniej, że zachowa pan miłe wspomnienie o Stambule.

Nesrin Zilli spojrzała na Malka. Miała na sobie czarną suknię, pończochy i perły. W tym stroju podobna do reklamy „Shalimara”, budziła jeszcze większe pożądanie. Przez cały wieczór czyniła mu niewiarygodne awanse. — Czy statki rozładowuje się w Stambule? — zapytał Malko.

— Na azjatyckim brzegu. Mamy tylko jedną komorę celną, w Haydarpasa. Transportowce stoją na redzie albo przy nabrzeżu. Tam wyładowuje się towar i zabiera do składu celnego, a potem ciężarówką bądź pociągiem przewozi w głąb kraju.

— Sprawdził pan osobiście, że „Gur Mariner” nie zawinął do portu?

Przedstawiciel MIT skwitował tę naiwność lekkim uśmiechem.

— Ależ nie! Moi pracownicy dzwonili do szefa urzędu celnego — powiedział. Uśmieszek jeszcze bardziej upodobnił go do Mefista. — Ludzie się nas obawiają. Nie opowiada się bzdur MIT. Gdyby „Gur Mariner” stał w porcie, powiedziano by mi o tym.

— Współpracujemy blisko z Amerykanami — uzupełniła Nesrin Zilli. — Malcolm Callaghan wie o tym. Mieszanie się w tego rodzaju incydent byłoby bardzo niekorzystne dla Turcji.

Oboje sprawiali wrażenie całkowicie szczerych. Ale przecież „Gur Mariner” musiał gdzieś być…

— Czy mógłbym jechać do Haydarpasa? — zapytał. — Naturalnie — bez chwili wahania zgodził się Turek. — Nesrin pojedzie z panem, ponieważ potrzebna jest przepustka. Ale zobaczy pan tylko setki kontenerów i statki przy nabrzeżach.

— Będę mógł przy okazji porozmawiać z urzędnikami — dorzucił Malko.

Gdy nieco później opuszczali Urcan, padał deszcz. Po drodze Askin wskazał ogromny, odrapany pałac. — Tu mieszkał jeden z ostatnich sułtanów. Dziwny człowiek. W napadzie neurastenii kazał utopić w Bosforze wszystkie kobiety z haremu. Było ich trzysta. — W jaki sposób?

— Powsadzał je do worków jak kocięta.

— Ma pan ochotę obejrzeć sobie parę lokali? — zapytała Nesrin Zilli, gdy samochód zatrzymał się. — Nie, wolę się położyć. Może jutro wieczorem. Czy możemy spotkać się jutro o dziewiątej rano?

— Naturalnie — zapewniała kobieta.

Elko już czekał. Poszli na parking i wsiedli do wynajętego fiata. Okrążyli plac, zjechali bulwarem Tarlabasi i skręcili w bardzo wąską uliczkę. Trzysta metrów dalej musieli zostawić samochód i dojść piechotą po wertepach do uliczki Istiklal. We wszystkich zaułkach błyszczały czerwone neony, wskazując nocne lokale.

— To tu — poinformował Elko Krisantem.

Nad drzwiami migotał czerwono napis „Denizii”. Portier w stroju z galonami skłonił się do ziemi. Elko odepchnął go. „Gazino”, jak nazwano te lokale, znajdowało się w suterenie, z której dobiegała orientalna muzyka. Malko stanął w progu długiej, niskiej sali, przedzielonej na pół estradą. Przed pięcioma sennymi grajkami leniwie poruszała się w tańcu brzucha młoda dziewczyna. Salę zapełniali głównie samotni mężczyźni. Przed każdym stała szklanka rakii i woda. Nie pili, zapatrzeni w tancerkę. Parę prostytutek o wyglądzie wieśniaczek siedziało na ławkach, gawędząc w oczekiwaniu na godzinę szczytu.

Elko szepnął coś kelnerowi, który do nich podbiegł i natychmiast ulokowano ich w pierwszym rzędzie, rozpychając zahipnotyzowanych widzów.

— Oto mój kolega! — oznajmił dumnie Elko.

Potężny, prawie łysy mężczyzna sunął w ich kierunku. Miał bary zawodnika sumo, imponujący brzuch, ogromny orli nos i opadające wąsy. Na widok Elka krzyknął z radości i przycisnął go do brzucha, chcąc przytulić do serca. Uściski i śmiechy nie ustawały przez parę minut. Malko, obdarzony podobnymi względami, o mało nie został uduszony. Wreszcie usiedli i polały się strumienie rakii. Hakan Sungur mówił po angielsku, po chwili jednak pochłonęła go nie kończąca się dyskusja z Elkiem, naturalnie po turecku.

— Niemal wszyscy nasi przyjaciele już nie żyją! — przetłumaczył później Elko. — Zabici przez policję albo podczas wykonywania zlecenia. Inni opuścili kraj. Odkąd rządzi reżim wojskowy, nie ma pracy.

— A on?

— Pracuje legalnie, poza drobnym przemytem z Bułgarii i Rumunii. Ale zachował kontakty.

Hakan Sungur nachylił się do Malka wesoło wskazując klientów i powiedział kiepską angielszczyzną:

— To sami koyry, z Anatolii. U nich nie ogląda się kobiet. Chodzą wszystkie w czarczafach. Siedzą tu godzinami i gapią się. Nie śmieją nawet zbliżyć się do prostytutek. Są zadowoleni.

Tancerka na scenie przestała się wyginać i stała rozmawiając z muzykami. Hakan przywołał ją, wyciągnął z kieszeni plik banknotów i wepchnął je do miseczek wysadzonego kamykami staniczka i za szeroki złoty pas, podtrzymujący długą, czerwoną suknię.

Dziewczyna miała duży biust i szeroką, śmiejącą się twarz. Była dość pociągająca.

— Fatos to dzielna dziewczyna, ale trochę za leniwa! — oświadczył szef i rzuciwszy chytre spojrzenie Elkowi dodał: — Zdaje się, że chciałeś mnie o coś prosić? — Tak — uśmiechnął się Krisantem.

Hakan w zamyśleniu szarpał wąsy. Wreszcie rzucił:

— Tylko jeden człowiek może wiedzieć, czy coś się dzieje. Ali Bamyacioglu…

— Kim jest? — wtrącił się Malko.

— Zna wszystkich celników w Haydarpasa. I dokerów. Przedtem zajmował się przemytem broni. Często kręci z Armeńczykami z Bazaru. Handlują antykami. Wieśniak.

— Będzie mówił? — zapytał Malko.

Turek wybuchnął gromkim śmiechem.

— Jeżeli powołacie się na mnie, będzie. Ale może nic nie wiedzieć.

Dalszych wyjaśnień udzielił Elkowi po turecku. Muzyka była ogłuszająca. Na scenie tańczyła inna, bardzo młoda dziewczyna. Fatos usiadła tuż obok Malka, wpatrując się w niego wzrokiem rozkochanego cielęcia. Przebrała się w obcisły sweterek i spódniczkę mini. W półmroku oparła dłoń na udzie Malka w niedwuznacznym geście. Haken nachylił się do niego z obleśnym uśmiechem.

— Miesiąc temu przyjechała z Anatolii. Jest zarezerwowana dla mnie. Daję ją panu na dzisiejszą noc. Malko odmówił grzecznie, Fatos jednak ani drgnęła. Odurzeni muzyką i rakiją wreszcie wstali. Pożegnali się wylewnie. Malko z ulgą odetchnął świeżym powietrzem. Odwrócił się słysząc czyjeś kroki.

Szła za nim Fatos. Malko udał, że jej nie widzi, ale biegła z tyłu jak psiak.

— Proszę jej powiedzieć, że jej nie chcę! — zwrócił się do Elka.

Turek wyglądał na zakłopotanego.

— Hakan jest drażliwy. Zrobił panu wspaniały prezent. Jeżeli pan odmówi, obrazi się. I może nam zaszkodzić.

Tylko tego brakowało! Anatolijka czekała uśmiechając się głupkowato. Cóż, trzeba było ją zabrać. Usiadł w samochodzie obok Malka. Nie sposób było się jej pozbyć. Malko poprosił Krisantema:

— Proszę coś z nią zrobić!

Wyciągnął plik banknotów z kieszeni i dał dziewczynie tysiąc funtów. Elko rozmawiał z nią chwilę i oznajmił Malkowi:

— Zabiorę ją na kolację. Potem zobaczymy.

— Świetnie — powiedział Malko.

Niech Elko skorzysta z okazji, jeśli chce. Wrócił do pokoju i wziął prysznic, by spłukać opary pięćdziesięcioprocentowej rakii. Jeżeli nie natrafi na ślad „Gur Marinera”, nie ma sensu tkwić w Stambule. Czy koledzy Elka okażą się skuteczniejsi od groźnych tureckich Służb Specjalnych?

Malko odwrócił się, podziwiając pałac Topkapi i Hagia Sophię, za którą wznosiło się sześć minaretów Błękitnego Meczetu.

— Piękne, prawda? — zauważyła Nesrin Zilli.

— Wspaniałe — przyznał Malko. — Jak pani.

Malko skupił uwagę na brzegu, do którego zbliżał się prom. Dziesiątki transportowców kotwiczyły w zatoce na wprost Haydarpasa. Niektóre tak daleko, że ich nadbudówki ledwie było widać w lekkiej mgle. Inne rozładowywane były na nabrzeżach.

Prom przybił do brzegu. Wysiedli na wprost obskurnego centrum handlowego pokrytego dachami z falowanej blachy. Idąc za wskazówkami swej przewodniczki, Malko skręcił w prawo i ruszył wzdłuż doków, aż do szerokiej bramy z napisem: TODD HAYDARPASA LIMAN ISLETMESI.

— To tu — oznajmiła Nesrin Zilli.

Ciężarówki wjeżdżały i wyjeżdżały bez przerwy. Kobieta zwróciła się do umundurowanego celnika, który poprowadził ich do małego przeszklonego biura. Panował tam piekielny upał. Za biurkiem siedział niechlujny, cuchnący czosnkiem wąsacz z czerwoną gębą, wyraźnie niezadowolony. Był to szef biura odpraw celnych, Turan Ukaner. Nesrin Zilli pokazała pełnomocnictwo i wyjaśniła sprawę „Gur Marinera”.

— Pytano mnie już o to przez telefon — odpowiedział celnik. — Nie ma tu takiego statku. A każdy musi złożyć u mnie deklarację.

— Już dużo statków zawinęło w ciągu ostatnich czterech dni? — zapytał Malko.

— Mnóstwo — westchnął Turan Ukner. — Proszę tylko spojrzeć! Nie ma temu końca.

— Czy ma pan ich listę? — nie ustępował Malko.

Na twarzy celnika dojrzał wyraz niemej wściekłości.

— Nie sądzę! — padła odpowiedź.

— Proszę poszukać! — nalegał książę.

W rozmowę wtrąciła się po turecku Nesrin Zilli i czoło celnika zrosił pot. Szperał przez chwilę w stercie papierów, wyciągając w końcu zatłuszczoną, pomazaną ‘ kartkę, którą podsunął Malkowi.

— Oto ruch dzienny. Proszę sprawdzić.

— Potrzebny mi wykaz tygodniowy — nalegał Malko. Po paru minutach poszukiwań celnik wyciągnął czarny rejestr, w którym dzień po dniu odręcznie odnotowywano ruch odbywający się w porcie.

— Czy ma pan tu fotokopiarkę? — zapytał Malko.

— Nie.

Odpowiedź była zdecydowana i jednoznaczna.

— W takim razie zabieramy rejestr — oświadczyła Nesrin Zilli.

Malko myślał, że celnik pobije dziewczynę, ale lęk przed MIT wziął w górę. Turan Ukaner wezwał podwładnego i podał mu rejestr. Pozostali w biurze we troje. Ciszę mąciło jedynie brzęczenie much. Turek czuł się nieswojo, pocił się i unikał spojrzenia Malka, który zapytał nagle bardziej przychylnym tonem:

— Ile pan zarabia?

Dopiero po trzykrotnym powtórzeniu pytania Turek wydusił, że wraz z premiami otrzymuje około miliona funtów tureckich miesięcznie. Mieszka w małym mieszkaniu w Haremie, niedaleko stąd. Z żoną i trojgiem dzieci. Zachęcany przez Malka stał się rozmowniejszy i przyznał, że ze zmęczenia zrobił się trochę nerwowy. Zbyt mało sypia. Na wprost był meczet i o świcie budził go głos muezzina, a nad głową dyskutowano do drugiej nad ranem. Urzędnik wrócił z fotokopiami rejestru i Malko gorąco podziękował Ukanerowi.

— Ten człowiek kłamie — powiedział Malko, gdy wsiedli już do samochodu.

— W jakiej sprawie?

— Nie wiem. Był bardzo nieswój. Jest pani przekonana, że wszystkie statki znajdują się w rejestrze? — Całkowicie.

— Ten dokument pomoże nam więc wykryć prawdę.

* * *

Upłynęło pół godziny, nim udało się nawiązać potrójne połączenie między biurami CIA w Stambule i Londynie oraz londyńską siedzibą Lioydsa. Połączenie było regularnie przerywane i po pięciu minutach przekleństw ponownie nawiązywane. Dwaj urzędnicy CIA odczytywali zdobytą przez Malka listę i porównywali z rejestrami Lioydsa obejmującymi wszystko, co pływało. Malko dotarł do osiemnastej pozycji spisu z Haydar-pasa.

— „Sunset King”, dziesięć tysięcy ton, rudowiec, bandera panamska. Armator — Shipping Worid Corp., Panama.

W Londynie dzwoniono do Lioydsa, aby otrzymać dane armatora, potem do armatora, by dowiedzieć się, gdzie znajduje się statek. Odpowiedź dotarła po dziesięciu minutach.

— W porządku. Rozładował towar przywieziony z Polski.

Już od trzech godzin oddawali się tej pracy Penelopy.

Szef Stacji pociągnął Malka za rękaw.

— Chodźmy na obiad, jest po drugiej.

Wraz z Chrisem Jonesem i Miltonem Brabeckiem poszli na piechotę małymi uliczkami Galaty. Dotarli na ulicę Istiklak, a z niej do pełnego małych restauracyjek pasażu Gicek, hałaśliwego, ożywionego i sympatycznego. Obaj goryle byli zdruzgotani. Jedzenie trzeba było w nich wmuszać. Obierali obrane już ogórki i obwąchiwali nieufnie spalone na węgiel kebaby.

— Uparciuch z pana — odezwał się Malcolm Callaghan. — Przypuszczam, że Żydzi dali się wywieść w pole. „Gur Mariner” jest prawdopodobnie w Aleksandrii. Tam dokona się przeładunku towaru na inny statek, a potem ani widu, ani słychu.

— Możliwe — przyznał Malko. — Ale ten turecki celnik nie jest czysty.

— Żaden Turek nie jest czysty! Przy głodowych pensjach i takiej inflacji zmuszeni są kraść, żeby żyć. Turcja to dwa kraje w jednym — Dania dla wybranych i Pakistan dla reszty.

— Muszę zadzwonić do hotelu — zmienił temat Malko. Elko Krisantem kontynuował poszukiwania. W pobliżu restauracji, na wprost starego liceum francuskiego, znajdował się szereg kabin telefonicznych. Skulony na stołku starzec sprzedawał żetony po sto funtów. Malko zadzwonił do „Marmary” i usłyszał od Elka:

— Spotykamy się o czwartej.

Wrócili do konsulatu amerykańskiego, gdzie powitał ich Malcolm Callaghan, oznajmiając od progu:

— Mamy coś. Zgodnie z tureckim rejestrem trzy dni temu do Stambułu zawinął jedenastotysięcznotonowy transportowiec „Seawolf”, pływający pod banderą liberyjską. Skontaktowaliśmy się z armatorem, podając się za potencjalnych klientów. Poinformowano nas, że „Seawolf znajduje się w Bangladeszu, gdzie ma być złomowany! — Himmel Henr Gott! — mruknął oszalały ze szczęścia Malko.

— Bingo! — wtórował mu Malcolm.

— Czy możliwe, żeby celnicy tureccy dali się nabrać?

— zastanawiał się Malko.

— Niewykluczone — odrzekł młody agent CIA. — Jeżeli papiery były dobrze podrobione, nie ma możliwości weryfikacji.

— Wracamy do Haydarpasa — zdecydował Malko.

— Z Elkiem Krisantemem.

* * *

Na widok potężnej postury dwóch goryli celnik pełniący wartę okazał nadspodziewaną uprzejmość. Turan Ukaner zareagował na ich widok jak ktoś, komu oznajmiają właśnie, że jest chory na AIDS.

— Dzień dobry — powiedział Malko. — Wróciłem, by poprosić pana o dodatkowe informacje.

Celnik wydukał coś. Nagle zapomniał angielskiego. Po chwili natrafił na spojrzenie Chrisa i wydusił z siebie please, prawie zrozumiale.

— Otóż — zaczął Malko — chcę wiedzieć wszystko o statku „Seawolf, który przypłynął przed trzema dniami. Co przywiózł i gdzie się teraz znajduje.

Celnik sprawiał wrażenie, jakby miał paść trupem. Albo skoczyć Malkowi do gardła.

— To długo potrwa! — burknął. — Odesłałem papiery. Elko zdecydował, że to dobry moment, by szepnąć mu czule do ucha:

— Pośpiesz się, orospu gocugu…

Turek aż podskoczył słysząc tę obelgę. Mruknął coś po turecku, powtarzając parę razy aynasiz.

— Nie — wyjaśnił Elko — nie jesteśmy glinami. Prowadzimy tylko śledztwo dla towarzystwa ubezpieczeniowego. Teraz, jeżeli chcesz znaleźć się w MIT i wisieć za kciuki tak długo, że będziesz bez schylania się drapać po kolanach, kłam dalej.

Chris Jones otarł czoło i, pewnie przez nieuwagę, nadepnął buciorem na palce celnika lekko się obracając. Na wrzask Turka zareagował żarliwymi przeprosinami.

Po chwili gorączkowych poszukiwań Turan Ukaner wydobył ze sterty papierów poplamioną kartkę i podsunął ją pod nos Malkowi.

— Proszę. „Seawolf”. Zawinął trzy dni temu, odpłynął wczoraj wieczorem. Do Aleksandrii. Stał na redzie. — Co przywiózł?

— Nic. Zawinął do portu ze względu na jakieś problemy techniczne. Po naprawie i uiszczeniu opłat wypłynął. Nie składał deklaracji, ponieważ nie było rozładunku.

Zawiedziony i zaintrygowany Malko nie nalegał.

Opuścili komorę celną.

— Łże! — wybuchnął Elko.

— Naturalnie, że łże — zgodził się Malko. — Irakijczycy wpadli na wspaniały pomysł — zmiana nazwy statku i cichy przeładunek. Albo towar pozostał na statku, który spokojnie odpłynął do Aleksandrii, gdzie zapewne jest teraz.

— Jak to sprawdzić? — zapytał Chris, którego przerastały wschodnie podstępy.

— Zajmując się Turanem Ukanerem — mruknął Malko.

* * *

Upłynęło niespełna dwadzieścia minut, gdy brzuchata postać Ukanera pojawiła się w bramie. Przeszedł przez parking, zmierzając w stronę barów na wprost przystani promu. Wszedł do „Asian Kardesler”, minął taras i skierował się ku kabinie telefonicznej.

Siedzący w samochodzie Malko uśmiechnął się zimno. — Oto odpowiedź na pytanie Elka. Teraz wiemy, że istnieje zmowa. Może jest już za późno, musimy jednak złożyć wizytę przyjacielowi Sungura. I modlić się, żeby okazał się przydatny.

Wysiedli z samochodu w dzielnicy Babiani, stambulskiej Fleet Street.

— Lepiej, żeby Chris i Milton zostali w wozie — uprzedził Elko. — Mogliby spłoszyć naszego przyjaciela.

Goryle nie nalegali. Elko poprowadził Malka przez plątaninę hałaśliwych, ruchliwych, brudnych uliczek. Kable elektryczne zwisały smętnie z odrapanych, poczerniałych fasad domów. Stare budynki z drewnianymi balkonami ledwie się trzymały. Przytłoczeni ogromnymi belami tkanin tragarze wspinali się z trudem po stromych uliczkach, zataczając się po wyboistych chodnikach. Była to także dzielnica setek sklepików z odzieżą. Nie było tu ruchu samochodowego. Niektóre uliczki zamieniono w parkingi. Elko poruszał się bezbłędnie. Tuż przed bazarem skręcił w pnący się w górę zaułek.

— To tu — oznajmił.

Byli w zaułku Ali Baby!

Tuzin lśniących mercedesów parkował przy chodniku pod okiem wąsatych zbirów. Elko wszedł w podwórko i zapukał do drzwi. Znaleźli się w maleńkim sklepiku pełnym dzieł sztuki, sreber, części samochodowych. Zarośnięty grubas spojrzał na nich spode łba.

— No private sale! — burknął.

Elko szepnął coś po turecku. Imię Hakana Sungura czyniło cuda… Natychmiast pojawiła się kawa, stołki. Drzwi biura zamknęły się za trzema mężczyznami. — Potrzebujecie mercedesa? Mam ich dużo, prawie nowe. Papiery już się robią. Jeden z wozów został skradziony przy wyjeździe z fabryki w Stuttgarcie, ale ten kosztuje sto milionów funtów.

— Nie potrzebuję mercedesa — wyjaśnił Malko. — Szukam ładunku pewnego transportowca.

Elko wyjaśnił sprawę. Faruk Yacisi odpowiedział:

— Mam powiązania z celnikami z Edirne. Nie znam nikogo w Haydarpasa, ale mój kumpel robi z nimi interesy. Nazywa się Lalim Kalafat. Musicie do niego iść i powołać się na mnie. Znajdziecie go na Wielkim Bazarze, w Saudal Bedestini.

— Sądzi pan, że można potajemnie rozładować transportowiec? — zapytał Malko.

Faruk Yacisi uśmiechnął się przebiegle.

— Za pieniądze można wszystko. Nie byłby to pierwszy raz. Przedtem chodziło o broń albo alkohol dla państw arabskich. Teraz przemyt broni stał się zbyt groźny. Nabazgrał coś na kartce i podał ją Elkowi.

— Idźcie. Na początek dajcie mu pięćset dolarów. To ułatwi mu myślenie. Interesy kiepsko teraz idą. W ciasnym, źle klimatyzowanym biurze na czwartym piętrze konsulatu irackiego w Stambule panowała napięta atmosfera. Trzej członkowie służb irackich, w tym szef stambulskiej placówki, Saddam Madani, wysłuchali raportów agentów, którzy sygnalizowali poważne zagrożenie.

Mogli mówić swobodnie. O ile wszystkie linie telefoniczne były na podsłuchu MIT, ściany betonowego budynku — nowej siedziby konsulatu — zbadane zostały przez specjalistów. Nie znaleziono w nich mikrofonów. Saddam Madani kreślił coś w notesie rozważając sytuację. Podniósł wzrok i zapytał spokojnie:

— Czy zagrożenie jest natychmiastowe?

Przez dłuższą chwilę panowało milczenie.

— Trudno w tej chwili powiedzieć. Ale Amerykanie natrafili na ślad, a wspomaga ich MIT. Nie wiemy, czy dali się przekonać, ale agent, który przybył do Stambułu, napytał nam już wiele kłopotów. W dodatku ma przy sobie rodowitego Turka.

— Jesteś pewien celnika?

— Zdrada nie leży w jego interesie, ale… — Irakijczyk rozłożył ręce.

Innymi słowy, należało się liczyć z najgorszym. Saddam Madani zajął się rysowaniem, potem uniósł głowę i spojrzał na ubogą dzielnicę, wznoszącą się na wzgórzu po drugiej stronie autostrady. Turcy znieważyli ich, zmuszając do przeprowadzki w tę nędzną okolicę. Niestety, był bezradny. Saddam Madani ponownie przerwał ciszę, zwracając się tym razem do innego współpracownika.

— A co u ciebie?

— Sprawy rozwijają się zgodnie z planem, ale trzeba poczekać jeszcze trzy dni. Wszystko musi dotrzeć na miejsce.

Madani zapalił papierosa i zamyślił się. Trzy dni szybko miną. W tej sprawie MIT prawie się nie liczył, a Mossad wypadł z gry. Pozostała tylko ekipa CIA, depcząca im po piętach. Jeżeli uda się zlikwidować tych ludzi, Waszyngton nie zdąży zastąpić ich nowymi.

Jego spojrzenie spoczęło na Hassimie Filizu, odpowiedzialnym za kontakty ze współpracownikami zewnętrznymi.

— Hassim! Włączysz swoich przyjaciół. Przygotuj jak najszybszą akcję.

Hassim wstał i opuścił biuro. Godzinę później szedł uliczkami otaczającymi Wielki Bazar.

Wstąpił do małego sklepiku i przeszedł na zaplecze. Właścicielem był Kurd związany z Irakiem, czyli — zdrajca na żołdzie wywiadu irackiego.

— Wiesz, gdzie znaleźć ludzi, którzy kiedyś dla mnie pracowali? — zapytał Hassim.

— Po co?

— Mam kontrakt.

— Boję się teraz.

— Robota jest dobrze płatna. Dwa miliony funtów. Przy minimalnej płacy trzysta funtów i trzydziestoprocentowym bezrobociu oferta była godna uwagi. Kurd zapytał jednak nieufnie:

— To polityk? Generał?

— Yabanci.

Kurd odetchnął. Obcokrajowiec był mniej groźny.

— Zobaczę — obiecał.

— Ale szybko — uprzedził Filiz. — Jeszcze dziś. Potem sprawa będzie nieaktualna.

— To szaleństwo — zaoponował Kurd. — Potrzebuję trochę czasu.

— Wszystko jest gotowe — uciął Filiz. — Przygotujemy informacje. Wrócę za godzinę. Idę po pieniądze.Elko pchnął drzwi sklepiku, na którego witrynie widniał napis: LALIM KALAFAT. GUMUS. Przy kasie drzemał młody mężczyzna. Zobaczywszy klientów natychmiast posłał chłopca do atelier nad sklepem po szefa. Sprzedawca rozkładał towar. Klienci byli nieliczni. Na rojnym bazarze podwórko to stanowiło istną oazę spokoju. Lalim Kalafat pojawił się równocześnie z trzema kawami.

Był to pękaty człowieczek z siwym wąsem, większym niż on sam, nosem a la Cyrano i spojrzeniem cwaniaka. Wesoły błysk rozjaśnił jego oczy na dźwięk nazwiska Faruka Yacisi. Wyglądało na to, że handlarz kradzionymi samochodami podsyła mu zawsze dobrych klientów. Elko wyjaśnił, czego potrzebują. Malko, nie zostawiając Ormianinowi chwili na zastanowienie, rzucił na ladę pięćset dolarów.

Lalim Kalafat, jak przystało na Ormianina, położył na nich natychmiast rękę. A na jego twarzy, przed sekundą jeszcze dość odstręczającej, pojawił się wyraz życzliwości. — Znam Ukanera. To spec od srebra, zresztą jak wszyscy celnicy. Ale bez niego nie odbywa się w Haydarpasa nic ważnego. Idzie wkrótce na emeryturę, uwija się więc podwójnie. Wszyscy przymykają na to oczy, bo bardzo marnie zarabia, a wszystko jest potwornie drogie. — Sądzi pan, że mógł kryć potajemny rozładunek transportowca? — zapytał Malko.

Lalim Kalafat uśmiechnął się rozbawiony.

— Oczywiście. Wystarczy, że nie umieścił go w rejestrze i odpalił coś dokerom. Ale za to musieli mu dużo zapłacić. Niełatwo będzie zmusić go do mówienia. — Co może pan zrobić?

Palce Ormianina gładziły banknoty czule jak ciało ukochanej kobiety.

— Ponieważ jest pan przyjacielem Faruka Yacisi, spróbuję pójść tam i dowiedzieć się, co się stało. O siódmej, po zamknięciu sklepu.

— Czy może pan zajrzeć potem do hotelu „Marmara”?

Ormianin ze smutkiem pokręcił głową.

— To niemożliwe. Muszę tu wrócić. Mam robotników, którzy do późna pracują w atelier na górze. Kończą pilne zamówienie. Może pan wpaść po jedenastej.

— Do zobaczenia więc — powiedział Malko.

Wokół hotelu panował tłok i musieli zjechać na podziemny parking. Znaleźli miejsce na drugim poziomie. Malko wrzucał właśnie wsteczny bieg, gdy z zaparkowanego parę metrów dalej wozu wyskoczyło trzech ludzi w kominiarkach, ciemnych ubraniach i adidasach. Wszyscy trzej uzbrojeni byli w pistolety maszynowe. Szli, biorąc samochód pod obstrzał.

Chris Jones zareagował tak szybko, że Malko ledwie zdołał dostrzec, jak pchnięciem ramienia otwiera drzwiczki i z imponującą zwinnością pada na cementową posadzkę.

Mordercy zawahali się na moment. Pozostali pasażerowie zorientowali się szybko, że nie mają dość czasu, by wyjść z samochodu i umknąć przed gradem kul. Skryli się więc przed wzrokiem napastników. Jedynie Malko, którego drzwi zablokowane były stertą cementu, nie miał możliwości manewru.

Pierwsza seria roztrzaskała przednią szybę fiata. Jeden z morderców, uzbrojony w ingrama, zrobił krok do przodu i wycelował w drzwi samochodu. Nie zdążył’ nacisnąć na spust. Chris Jones w półobrocie sięgnął po berettę 92 z celownikiem laserowym. Błysnęła czerwona kreska, która zatrzymała się na torsie człowieka z ingramem. W ułamku sekundy potem jego serce rozerwał dziewięciomilimetrowy pocisk. Zachwiał się, bijąc rękami powietrze. Ingram z metalicznym dźwiękiem upadł na ziemię.

Czerwona kreska przesunęła się na prawo, dosięgając twarzy drugiego mordercy. Chris wystrzelił dwa razy i dwie kule przebiły kominiarkę. Mężczyzna obrócił się wokół własnej osi i runął w tył na jedną z pryzm cementu. Trzeci wycofał się przestraszony, strzelając w stronę Chrisa. Jones, który właśnie się podnosił, upadł krzywiąc się z bólu, raniony dwiema kulami. Wyciągnąwszy ramię zdołał jeszcze strzelić. Pocisk trafił przeciwnika w szyję i ostatecznie utkwił w mózgu.

Wielka plama krwi pojawiła się na koszuli Chrisa na wysokości brzucha. Bardzo blady, przesunął się do tyłu, udowadniając zdobyte w ciągu dwudziestoletniego treningu umiejętności.

Silnik samochodu zabójców zawarczał. Kierowca próbował uciec. Z fiata wyskoczył Elko Krisantem z astra w dłoni i rzucił się przed manewrujący wóz. Kierowca ledwie zdążył wrzucić pierwszy bieg, gdy kula rozerwała jego mózg. Dla pewności Elko wystrzelił jeszcze dwukrotnie. Chlusnęła krew. Samochód z hukiem roztrzaskał się o ścianę. Malko i Milton wypadli z samochodu. Milton podbiegł do leżącego na plecach i przerażająco bladego Chrisa.

— Cholera! — zawołał. — Cholera! Dostał kulę w brzuch.

Malko podszedł i pod lewym ramieniem goryla dostrzegł drugą plamę krwi.

— Tu też jest ranny — powiedział.

Usłyszeli szybkie kroki, nawoływania i pojawili się uzbrojeni policjanci. Widok zwłok ludzi w kominiarkach i wyjaśnienia Elka nieco ich uspokoiły. Jeden z policjantów ruszył biegiem, by przywołać karetkę. Malko wyjął wizytówkę Okmana Askina z telefonem do MIT, która rozwiała resztę wątpliwości.

Klęcząc przy Chrisie Milton ze wszystkich sił przyciskał chusteczkę do rany na brzuchu, na próżno starając się zatamować krwotok. Chris nie dawał znaku życia. — Do pioruna! Wykrwawi się — warknął. — Gdzie oni się podziewają?!

Ambulans przybył po dwunastu minutach. Kiedy położono Chrisa na noszach, na cemencie pozostała ogromna plama krwi. Milton był prawie tak blady jak on. — Wykończy się — powtarzał bezwiednie — wykończy się.

— Niech pan z nim jedzie — poradził Malko. — Elko, do którego szpitala go zabierają?

— Do Pasteura — odpowiedział zapytawszy sanitariuszy. — Blisko stąd, tuż za hotelem „Divan”. Trzeba go natychmiast operować.

Ambulans ruszył z ogłuszającym wyciem syreny zdzierając opony. Zaczęły się wyjaśnienia, w których Elko pełnił rolę tłumacza. Ściągnięto kominiarki z twarzy zabitych. Wszyscy byli bardzo młodzi. Przeszukano ich, ale nie mieli żadnych dokumentów. Policjanci zebrali porzuconą broń. Niedługo potem z najeżonego antenami czarnego auta wysiadła jak zwykle pociągająca Nesrin Zilli, tym razem w sukni z szarego płótna. Po krótkiej dyskusji z dowódcą patrolu zwrócono broń Elkowi. MIT był naprawdę wszechwładny. Przybyła ekipa policyjnych fotografów, a Malko z Krisantemem i Nesrin mogli wreszcie opuścić parking. Turek poszedł wynająć samochód, Malko z dziewczyną usiedli przy stoliku w hotelowej herbaciarni, tuż przy recepcji. Współpracownica Okmana Askina wydawała się mocno podenerwowana.

— Co się stało?

— Widziała pani. Zostaliśmy zaatakowani przez świetnie uzbrojone komando.

— Wie pan, dlaczego?

— Jeszcze nie — ostrożnie odpowiedział Malko. — Przeprowadziliśmy śledztwo, które dowiodło, że „Gur Mariner” dokonał rozładunku w Turcji. Brak nam jednak jeszcze wielu danych.

Kobieta machinalnie kręciła kieliszkiem.

— Może pan powiedzieć mi coś więcej na ten temat? — Na razie nie. Muszę jeszcze sprawdzić pewne szczegóły. Przedtem jednak chciałbym dowiedzieć się o Chrisa.

— Chodźmy do pańskiego pokoju. Stamtąd łatwiej zadzwonić.

Malko słuchał w napięciu długiej, prowadzonej po turecku rozmowy. Uzyskawszy z trudem połączenie z kompetentną osobą w szpitalu Pasteura, Nesrin chciała dowiedzieć się jak najwięcej.

Wreszcie odłożyła słuchawkę i powiedziała:

— Przed chwilą go operowano. Miał szczęście, że szpital był blisko. Stracił trzy litry krwi. Jeszcze kwadrans i nie byłoby ratunku.

— Ale już wszystko w porządku? — zapytał z obawą Malko.

— Na tyle, na ile to możliwe z kulą w brzuchu i pod łopatką. Jego przyjaciel nie chce go spuścić z oka. Pytał, czy w Turcji są antybiotyki…

To musiało sprawić Turkom przyjemność…

— Prosił, aby przekazać panu, że będzie tu około wpół do jedenastej — dodała.

Czuł się dziwnie. Nesrin Zilli zachowywała się wobec niego niejednoznacznie; bardzo kobieco, ale widać było, że chce wydusić z niego wszystko, co wiedział. Ich spojrzenia spotkały się. Uśmiechnęła się. Bardzo zmysłowo, ustami i oczyma. Jednocześnie rozplotła nogi, ukazując część uda. Malko natychmiast poczuł, jak ogień ogarnia jego trzewia. Zawsze, gdy otarł się o śmierć, doznawał tego uczucia — nieposkromionej żądzy miłości. Czuł, że Turczynka spodziewa się, iż rzuci się na nią. Ograniczył się jednak do propozycji:

— Zechce pani zjeść dziś ze mną kolację?

I tak nie miał nic do roboty przed spotkaniem z Lalimem Kalafatem o jedenastej.

W oczach nie znających ich ludzi Malko i Nesrin uchodzić mogli za parę zakochanych. Nie wracali do incydentu na parkingu. Pod koniec tańca rozstali się z żalem. Malka wzywano do telefonu. Dzwonił Milton. Chris odzyskał przytomność.

— Proszę zostać w szpitalu — powiedział Malko. — Poradzimy sobie bez pana.

Dochodziła dziesiąta. Odłoży Nesrin na inny wieczór.

Regulując rachunek powiedział:

— Pójdę chyba odpocząć.

Turczynka wstała natychmiast.

— Ja też! Czy mogę zadzwonić z pana pokoju? — zapytała.

— Naturalnie!

Znalazłszy się w pokoju Malka, nie spojrzała nawet na telefon. Podeszła do okna i odwróciła się. Wpatrując się Malkowi w oczy rozpięła suknię, odsłaniając biustonosz i majteczki z czarnej koronki. Zsunęła je i podeszła; do Malka. Przylgnąwszy do niego, powiedziała ochrypłym głosem:

— Rżnij jak dziwkę!

Nie musiała powtarzać dwa razy. Malko z rozkoszą wykorzystał ten erotyczny przerywnik. Wziął ją brutalnie, nie troszcząc się o jej przyjemność. Sama tego chciała… Mimo tego poczuł, że pręży się i sięga szczytów równocześnie z nim.

Wstała uśmiechnięta, wciągnęła majtki, zapięła sukienkę. W ciemnych oczach lśniło rozbawienie. — Zastanawiasz się, dlaczego chciałam się z tobą kochać? — zapytała lekkim tonem.

— Trochę — przyznał.

Wygładziła zgniecioną na plecach sukienkę i powiedziała:

— Po pierwsze, podobasz mi się. Po drugie, lubię czuć zapach śmierci, to mnie podnieca. A po trzecie, ten łajdak Okman jest teraz na swoim jachcie z dwudziestoletnią cizią. Kazał mi zająć się tą sprawą, żeby mieć rozwiązane ręce. Sądził, że nie ośmielę się iść z tobą do łóżka. Cóż, ośmieliłam się. I zrobię to znowu. Ucałowała Malka i wybiegła. Gdy wyszedł spod prysznica, była za piętnaście jedenasta i Elko stukał do drzwi. Czas był najwyższy, aby iść na Bazar.

* * *

Nocą w alejkach Wielkiego Bazaru panował zdumiewający spokój, całkowite przeciwieństwo dziennego ożywienia. Handel kończył się około siódmej.

Spod drzwi atelier Kalafata sączyło się światło. Malko zapukał raz i drugi, wreszcie pchnął drzwi.

— Himmel Hen’ Gott!

Jego spojrzenie padło na Lalima Kalafata. Drobny Ormianin zdawał się pochylać nad warsztatem. Twarz miał wciśniętą do kuwety, ręce oparte po jej obu stronach. Nogami ledwie sięgał podłogi…

Malka dławiła wściekłość. Telefon wykonany rano przez Turana Ukanera miał tragiczne następstwa. Ciało Ormianina było jeszcze ciepłe. Morderstwa dokonano przed paroma minutami. Skrzypnięcie drzwi wyrwało Malka z zamyślenia. Obaj z Elkiem odwrócili się jednocześnie. W drzwiach stał kaprawy, nakryty pledem człowiek.

Elko zadał mu kilka pytań. Po krótkiej rozmowie zwrócił się do Malka:

— Widział, jak Kalafat wraca. Ktoś za nim szedł. Niski grubas w niebieskim mundurze.

To mógł być tylko Turan Ukaner. Musiał zobaczyć Kalafata w Haydarpasa. Malko przypomniał sobie rozmowę z celnikiem. Znał dość szczegółów, by ustalić jego adres. Mieszkał w Haremie, na wprost meczetu, w budynku partii Milliyetci Calisma.

— Spróbujemy go schwytać — powiedział do Elka — zanim wróci do siebie.

Ruszyli biegiem do samochodu przez wypełnione kocim miauczeniem uliczki.

* * *

W drodze Malko usiłował zrekonstruować wydarzenia. Kalafat zapewne krążył po dokach, by zebrać informacje, i natrafił na człowieka opłacanego przez Ukanera. Powiadomiony o sprawie celnik poszedł za nim i zabił go. Oznaczało to, że hipoteza Malka była słuszna — „Gur Mariner” dokonał potajemnie rozładunku. Z nieznanych przyczyn towar musiał znajdować się nadal w dokach, w przeciwnym bowiem razie Ukaner nie posunąłby się do morderstwa.

Dojechali wreszcie do Haremu, na północ od Haydarpasa. Elko zapytał spóźnionego przechodnia o drogę i znaleźli się w uliczce zabudowanej zarówno starymi domami, jak ohydnymi, skleconymi byle jak nowoczesnymi wieżowcami.

Po chwili dostrzegli meczet ze skromnym białym minaretem. Dokładnie na wprost wznosił się pięciopiętrowy budynek. Na balkonie rozpięta była czerwona flaga z napisem „Milliyetci Calisma Partisi”.

— To tu — powiedział Elko.

— Czekamy — zdecydował Malko. — Pan w korytarzu, ja w samochodzie. Kiedy go zobaczę, błysnę reflektorami.

Malko czekał niespełna pięć minut, gdy przed domem Ukanera zatrzymała się żółta taksówka. Zobaczył, jak celnik wysiada z niej i szybkim krokiem wchodzi w bramę. Ledwie zdążył mignąć światłami i wyskoczyć z wozu.

Na korytarzu, wśród odgłosów zbliżonych do bulgotania w rurach, szamotała się bezkształtna masa. Dość szybko zapadła cisza i Malko zapalił światło. Ukaner leżał z wytrzeszczonymi oczyma, wcisnąwszy palce pomiędzy garottę Elka i własne gardło. Odrobina powietrza, jaką mógł uchwycić, ledwie starczała, by przeżył. Pochylony nad nim Elko spojrzał pytająco na Malka.

— Proszę go tylko nie zabić. Musi powiedzieć nam, co wie.

Zbliżył się do Ukanera, którego spojrzenie zamgliło się i zapytał:

— Dlaczego zabił pan Kalafata?

Celnik wyraźnie nie dojrzał jeszcze do rozmowy. Wydał wściekły pomruk i zdołał nawet lekko kopnąć Malka. Elko natychmiast zacisnął mocniej garottę, przywołując celnika do porządku. Nie można było prowadzić przesłuchania na miejscu. Oddanie go w ręce policji niczego by nie dało. Pozostawał MIT, ale ten z kolei nie utrzymywał kontroli nad całością sprawy.

— Może zabierzemy go na Bazar do sklepiku, tam, mielibyśmy spokój, a on nie mógłby się wyłgać. To był dobry pomysł. Malko chciał jeszcze coś sprawdzić. Ujął rękę celnika i przyjrzał się jej dokładnie. Nawet przy słabym świetle dostrzegł brunatne plamy mastyksu, który znajdował się w pracowni Ormianina. Ukaner niewątpliwie był jego zabójcą.

— Zdoła pan wcisnąć go do samochodu? — zapytał Elka.

Nawet nie odpowiedział. Nachylił się nad celnikiem i szepnął mu coś do ucha. Ukaner podniósł się natychmiast. Elko wyższy był od niego co najmniej o dziesięć centymetrów. Popychał go przed sobą, trzymając końce garotty ciągle zaciśnięte. Pozostawił więźniowi tylko tyle powietrza, by nie zemdlał. Na szczęście ulica była pusta. Pchnął celnika na podłogę samochodu i usiadł mu na plecach. Ta podróż musiała się Ukanerowi dłużyć…

* * *

Koty biły się nadal, gdy zaparkowali przed bramą Beyazit. To była najryzykowniejsza część planu. Przemykając się pod ścianami Wielkiego Bazaru i zamkniętych sklepików dotarli do dróżki wiodącej do butiku ze srebrem, nie natrafiwszy na nikogo. Celnik drżał, wdrapując się po schodach.

Zastali wszystko tak, jak przed chwilą. Malko pchnął drzwi i zapalił światło. Dławił go zapach wosku. Elko usadowił więźnia na taborecie i gwałtownie zacisnął garottę. Celnik wydał parę nieciekawych odgłosów i bezładnie opadł na ścianę.

— Idioto! — uniósł się Malko. — Zabił go pan!

— Nie, nie! — zaprzeczył Turek.

Naszykowanym sznurem skrępował więźnia jak baleron i zdjął mu garottę z szyi. Ukaner chwycił haust powietrza, obrzucił pełnym nienawiści spojrzeniem obu mężczyzn i warknął między zębami:

— Ananinami!

Niezły początek dyskusji…

— Oruspu cocugu — odparował Krisantem.

Malko wtrącił się, by przerwać tę wymianę uprzejmości. Wskazując palcem ciało Ormianina powiedział do celnika:

— Zamordował go pan. Bo odkrył prawdę o ładunku statku, który został potajemnie rozładowany. Mówię o „Gur Marinerze”. Wiem, że pan skłamał. Gdzie jest ten statek!

Grubas spojrzał na niego spode łba. Milczał. Nie miał złudzeń co do swego losu. Musiał mieć nie byle jaki powód, by zamordować Ormianina własnymi rękami. Elko przeszukał go. Wyciągnął jakieś nieistotne papiery i pięć banknotów studolarowych, które Malko dał Kalafatowi… Tym razem celnik zaczął przejawiać pewną nerwowość, zwłaszcza gdy Krisantem zaczął grzebać w stercie karteczek. Wyciągnął jedną z nich. Pod szeregiem cyfr widniało na niej wzięte w cudzysłów słowo „Seawolf”. Był to zapewne numer rozładowanego potajemnie kontenera. Podsunął go pod nos celnikowi.

— Bok soyu! Powiesz wreszcie, gdzie jest?

Bez pomocy Ukanera odkrycie prawdy zajęłoby wiele godzin. Kontenery wyjeżdżały jeden za drugim z komory celnej. Więzień uniósł głowę i splunął na rękę Elka. Musiał dostać naprawdę dużo pieniędzy.

Chwilowo znaleźli się w impasie.

Do celnika podszedł z kolei Malko.

— Ukaner — zaczął — jeżeli nam pomożesz, zapomnimy, co się stało. Zapomnimy nawet o tym morderstwie. I dam ci pięć milionów funtów.

* * *

Mierziło go, że musi posuwać się do tego rodzaju metod, ale stawka była zbyt wysoka, by pozwolić sobie na moralne rozterki. Trzeba było przeszkodzić ekspansjonistycznym zachciankom Saddama Husseina, który mógłby zagrozić setkom tysięcy ludzkich istnień. Dzięki mariażowi broni atomowej i superdział Beara po Kuwejcie zniknąłby z mapy Izrael.

Padła odpowiedź, którą Elko skwitował kopniakiem wymierzonym w czułe partie ciała więźnia… Ukaner milczał jak głaz. Wiedział, że o świcie, nim pojawią się rzemieślnicy, będą musieli stąd odejść. I tak mieli już na głowie jednego trupa. Mogli go udusić, ale wtedy już na nic się im nie przyda. Utknęli w martwym punkcie. Nagle spojrzenie Elka padło na narzędzia i groźnie zabłysło.

— Się Hoheit — powiedział z szacunkiem — proszę zostawić mnie z nim sam na sam przez parę minut. Mamy wspólny język. Stanie pan na straży, na dole. Ze względu na kradzieże krążą tu nocą patrole policyjne. Jak na potwierdzenie jego słów z galerii dobiegł hałas. Malko poszedł sprawdzić. Człowiek z pledem przechadzał się na pół śpiąc. Zerknął zaciekawiony na Malka i wrócił do swego zakątka.

— No, proszę iść! — szepnął Krisantem. — To nie potrwa długo.

Elko, obawiając się reakcji swego pana, zamknął na klucz drzwi atelier. Celnik wodził za nim pełnym niepokoju wzrokiem. Zrozumiał, że natrafił na twardszego od siebie przeciwnika.

Prawie uprzejmie zapytał:

— Co robisz?

Elko spojrzał na niego z okrutnym uśmiechem.

— Wykończę cię, pezevenk…

— Kim jesteś? Możemy się przecież dogadać — zaryzykował Ukaner. — Gra idzie o duże pieniądze. Rozwiąż mnie. Załatwimy tego zagraniczniaka i zwiewamy…

Potok jego słów przerwała umoczona w wosku szmata, którą Elko wepchnął mu do ust. Charczał, potrząsał głową jak oszalały osioł, a Elko pchał mu do ust wszystkie szmaty, które wpadły mu w ręce. Kiedy skończył, umocował knebel taśmą ze szmerglowanego płótna, służącą do polerowania metalu. Przy okazji zerwał ofierze kawał naskórka, ot tak, żeby sprawdzić, czy może jeszcze krzyczeć. Dobiegł go tylko mysi pisk. Przysunął butlę z butanem zasilającym palnik do modelowania metali. Odkręcił gaz i przytknął zapalniczkę do wylotu palnika. Rozległo się głuche „fuu” i pojawił się migocący błękitny płomień. Elko jak dobry rzemieślnik wyregulował go do długości kilku centymetrów. Potem odstawił palnik i zbliżył się do więźnia. Gdy rozpinał jego koszulę, mężczyzna zaczął się rzucać, jakby oblazły go mrówki.

Był to tylko niewinny początek. Gdy płomień o temperaturze tysiąca pięciuset stopni zakreślił na jego piersi czerwone zawijasy, Ukaner runął wraz z taboretem wydając przerywany charkot. Elko podniósł go spokojnie i dotknął drugiej piersi. Widział mgłę przesłaniającą jego oczy, zdawał sobie sprawę, jaki zadaje ból, ale leżące obok drobne ciało Ormianina nie pozwalało zapomnieć, że Ukaner także się nie patyczkował.

Przerwał, by grzecznie zapytać:

— Będziesz gadał?

Mimo straszliwych oparzeń celnik nie odpowiedział. Mruczał niezrozumiałe słowa. Elko podsunął mu kartkę i ołówek. Znowu nic.

— Dobrze. Idziemy dalej.

Zaczął rozpinać pas jego spodni. Ukaner naprężył się z depresji, ale bezlitosny Elko zsunął mu spodnie i slipy obnażając genitalia. Czuł pewną odrazę, ale miał przed sobą anatolijskiego chłopa, twardego jak granitowa skała, zdolnego przetrzymać każdą torturę. Tylko jedno mogło go załamać… Pochylił się nad nim i szepnął:

— Nigdy już nie będziesz się pieprzył ani z żoną, ani żadną inną babą. No, to za zdrowie przyszłych pokoleń. Sięgnął po palnik i ostrożnie przesunął go do czułej strefy.

Rozszedł się ohydny smród palących się włosów. Ukaner najchętniej schowałby się pod ziemię, zaczynała płonąć na nim skóra. Jego ciało wstrząsały drgawki, jakby siedział na krześle elektrycznym, oczy wychodziły mu z orbit, ślinił się mimo knebla. Elko zobaczył wywrócone białka oczu. Ukaner zemdlał.

Elko zgasił płomień i otarł ofierze czoło. Oby tylko nie zabił! Po chwili celnik otworzył jednak oczy i napotkał okrutne spojrzenie Elka, który oznajmił mu:

— Tym razem nadzieję ci jaja na rożen. Będziesz mógł zabrać je do domu i powiesić nad łóżkiem. Sięgnął po palnik. Ukaner popatrzył na niego i pękł. Miał pecha trafiając na Turka. Żaden obcokrajowiec nie zrobiłby czegoś takiego! Z mimiki jego twarzy Elko zrozumiał, że nastąpił zwrot w dyskusji. Zapytał, czy chce mówić i podsunął mu kartkę. Drżącą ręką Ukaner napisał „tak”.

* * *

— Kto się z tobą kontaktował?

— Ktoś, z kim zwykle pracuję.

— Kto?

— Przewoźnik. Rozwozi często towar ciężarówkami.

— Ile ci zaproponował?

— Pięć milionów funtów.

— Za co?

— Za umożliwienie zabrania kontenera ze statku, przechowanie go i wystawienie dokumentów, żeby mógł opuścić bez problemu komorę celną.

Elko oblizał się łakomie. Turan Ukaner był zdruzgotany. Przywołał Malka, przywrócił celnikowi w miarę przyzwoity wygląd, obiecując mu obciąć to i owo, gdyby puścił parę z gęby na temat zabiegów, jakim został poddany. Ukaner wydawał się nieco blady i jakby skulony. Elko uprzejmie przyłożył mu wosk na rany, by ukoić ból. Ściąganie tego wosku to już inna para kaloszy… — Wie pan, co znajdowało się w kontenerach?

— Nie.

I najwyraźniej miał to gdzieś.

— Widział pan Irakijczyków?

Ukaner wytrzeszczył oczy.

— Irakijczyków? Nie? Dlaczego?

— Nieważne.

Turan Ukaner wiele by dał, żeby znaleźć się gdzie indziej. Bezwzględność przesłuchującego budziła w nim lęk o przyszłość… Malko kontynuował:

— Gdzie jest kontener?

— W dokach.

Było to zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Pozostawało powiadomić MIT.

— W porządku. Jedziemy.

— Teraz?

— Tak.

Malko zauważył, że więzień porusza się z trudem, ale wolał w to nie wnikać. Stojący na warcie celnik z zaskoczeniem spojrzał na szefa, przejechali jednak bez przeszkód. Jak okiem sięgnąć ciągnęły się tysiące kontenerów. Turan Ukaner poprowadził ich do nabrzeża numer 5. — To tu! — oznajmił.

Zeszli wszyscy trzej. Nagle celnik krzyknął.

— Alyaragi. Już go nie ma!

Elko skoczył ku niemu, obiema dłońmi gniotąc jego krocze. Ukaner wrzasnął przeraźliwie.

— Jeżeli z nas zadrwiłeś, skończysz na dnie!

— Nie, nie, przysięgam! Był tutaj. Musieli podjechać ciężarówką dziś wieczorem, kiedy mnie nie było… Dałem im wszystkie dokumenty.

Malko obliczał w myśli, ile czasu potrzeba na dotarcie ciężarówką do Iraku. Ale nie wiedząc nic więcej, trudno było ją przechwycić. W dodatku Irakijczycy mieli na pewno mnóstwo wspólników na terenie Turcji. Elko odbezpieczył astrę i powiedział:

— Łże, trzeba go zabić.

— Nie — zaprotestował Ukaner — nie kłamię, dowiem się, co się stało. Jutro rano. Przyniosą mi resztę pieniędzy. Zapytam ich.

— Jutro rano ciężarówka będzie już daleko — skwitował Malko.

Już była daleko… Ale bez dodatkowych informacji nic nie zdziałają.

— O której zaczyna pan służbę? — zapytał.

— O dziewiątej.

— Świetnie. Przyjdziemy. Pokaże nam pan człowieka, który przyniesie pieniądze. Jeżeli nie, dokończymy rozmowy w MIT.

* * *

Obudzony w środku nocy, Callaghan z trudem ogarniał wydarzenia ostatnich godzin.

— Dzwonię do Okmana Askina. Zapytam, jak może nam pomóc. MIT ma dwa helikoptery. Mogliby przechwycić ciężarówkę.

Malko ledwie zdążył wziąć prysznic, gdy rozdzwonił się telefon. Malcolm Callaghan nie miał najlepszych nowin.

— Rozmawiałem z Askinem. Sprawa nie jest taka prosta. Musieliby znać numery ciężarówki. Dziennie wyruszają ich setki, a MIT nie dysponuje wystarczającą liczbą ludzi, by wszystkich przetrząsnąć. Nie zdoła pan zdobyć dodatkowych informacji?

— Ile czasu potrzeba na dojazd do granicy z Irakiem?

— Około dwunastu godzin szybkiej jazdy.

Pozostały im zaledwie trzy, może cztery godziny. O ile Ukaner mówił prawdę… Wszystko zależało teraz od skorumpowanego celnika.

* * *

Zaczerwienionymi po nie przespanej nocy oczyma Milton Brabeck wpatrywał się w przeszklone drzwi biura Ukanera jak kot czyhający na kanarka. Malko niecierpliwie wciskał hamulec, licząc minuty. Przed oczyma miał ciężarówkę, którą każdy obrót kół przybliżał do granicy Iraku. Ich samochód zaparkowany był w pełnym słońcu, nie opodal wejścia do doków. Elko na wszelki wypadek zainstalował się w biurze celnika, by uchronić go przed pokusą. Była dziesiąta i słońce prażyło ostro.

Nagle na schodach wiodących do biura stanął Elko, za nim wyszedł Ukaner. Krisantem podszedł do samochodu.

— Dzwonili! — oświadczył. — Idziemy do „Kardeslera” spotkać się z tym facetem.

Milton i Malko ruszyli za nim trop w trop i widzieli, jak siadają przy oddzielnym stolikach. Po paru minutach z żółtego volkswagena wysiadł mężczyzna. Podszedł do celnika. Siedzieli razem około dziesięciu minut, potem nieznajomy dyskretnie podał Ukanerowi pod stołem wypchaną kopertę, którą ten wsunął do kieszeni. Następnie wstał i wrócił do samochodu, gdzie czekał kierowca. W trzydzieści sekund później celnika otoczyli czule nowi przyjaciele.

— I co, alfonsie? — zapytał uprzejmie Krisantem.

— To był on! — żałośnie pisnął Ukaner.

— Domyślamy się. Co ci powiedział?

— Był zadowolony. Ale mają kłopot.

— Jaki?

— Ciężarówka nie opuściła Stambułu.

Malko chętnie by go ucałował.

— Dlaczego?

— Przez opony. Muszą zmienić jedną z przodu. Dostaną ją najwcześniej dziś wieczorem, może jutro. — Dlaczego ci o tym powiedział? — zapytał podejrzliwie Elko.

— Chciał się upewnić, że nie ma pisemnego przejścia kontenera przez cło.

— Czemu?

— Oficjalnie samochód przewozi kontener przesłany z konsulatu irackiego w Stambule, a więc objęty immunitetem dyplomatycznym.

— Gdzie jest samochód z kontenerem? — zapytał Malko.

Turan Ukaner otarł czoło.

— Nie powiedział mi dokładnie. Na odkrytym parkingu, przy odgałęzieniu drogi E5. W pobliżu konsulatu Iraku. Elko złośliwie nadepnął mu na nogę.

— Kpisz sobie z nas, alfonsie…

— Nie, nie — zarzekał się celnik. — Nie wiem nic więcej. Tylko tyle, że to ogromna ciężarówka z przebitą przednią oponą.

Elko i Malko spojrzeli na siebie porozumiewawczo.

Przerażenie Ukanera było widoczne gołym okiem. Powiedział wszystko, o czym wiedział. Teraz przyszła pora na turecką policję.

— Proszę dać mu spokój — powiedział Malko, — Wie pan, jak się z nimi skontaktować?

— Nie, to oni do mnie dzwonią.

— Jeżeli zadzwonią, proszę spróbować dowiedzieć się czegoś więcej. To mój telefon.

Ukaner wsunął do kieszeni kartkę z numerem.

— Mogę odejść?

— Tak.

Wstał i odszedł przez parking.

Nie upłynęły nawet trzy minuty, gdy przed kawiarnię zajechał żółty volkswagen.

— Holy shit! — wykrzyknął Milton Brabeck.

Wszyscy trzej zrozumieli w jednej chwili. Rzucili się w pogoń za Turanem Ukanerem. Z daleka zobaczyli, jak żółty samochód zbliża się do niego od tyłu. Zza szyby wysunęła się uzbrojona w potężny pistolet ręka. Detonacje roztopiły się w portowym hałasie. Ukaner zachwiał się i padł na twarz, trafiony wielokrotnie w plecy. Samochód zatrzymał się na chwilę i morderca, nawet nie wychodząc, wpakował kulę w głowę celnika. Milton wyciągnął broń, było jednak zbyt dużo ludzi, by strzelać z takiej odległości. Turan Ukaner skonał w chwili, gdy do niego dobiegli. Irakijczycy wzmocnili obronę.

* * *

Okman Askin wyglądał na bardzo zmartwionego.

Patrzył na Bosfor, jakby w nim szukał inspiracji, wreszcie zdobył się na spojrzenie w oczy Malcolmowi Callaghanowi.

— Prosi pan o bardzo trudną rzecz. Chodzi o decyzję polityczną.

Mimo całej kurtuazji Amerykanin okazał pewne niezadowolenie.

— Mam wrażenie, że nie docenia pan wagi sprawy. Gdyby świat dowiedział się, że części broni umożliwiającej Irakowi śmiertelny atak nuklearny na Izrael swobodnie przejechały przez Turcję, reakcje byłyby zdecydowanie negatywne…

— Oczywiście — przyznał Turcję — w rzeczywistości sytuacja jest jednak znacznie bardziej skomplikowana. Kontener, o którym pan mówi, oficjalnie nie istnieje. W dodatku wraz ze śmiercią tego celnika utraciliśmy jedynego solidnego świadka. Nie istnieje żaden ślad rozładunku, a ponieważ dokonuje się ich setek każdego dnia, nie sposób czegokolwiek dowieść. Ten statek — mówię o „Gur Marinerze” — nie zawinął oficjalnie do Stambułu, a „Seawolf już odpłynął. Według oficjalnego rejestru niczego nie wyładował.

— Wie pan jednak, że nasze informacje są prawdziwe — wtrącił Malko.

— Naturalnie! Ale to, o co panowie proszą władze tureckie, to zatrzymanie kontenera objętego immunitetem dyplomatycznym. Załóżmy, że ten celnik skłamał i że natrafimy na oficjalny transport. Proszę sobie wyobrazić reakcję Irakijczyków. Tymczasem nasz premier udaje się w przyszłym tygodniu do Iraku. Nie mogę wziąć na siebie ryzyka zatrzymania i otwarcia tego kontenera. — Po to przecież istnieją służby specjalne! — usłużnie zauważył Callaghan, nieco rozdrażniony tym nagłym legalizmem. — W przeszłości MIT bez ceregieli pozwalał sobie na znacznie poważniejsze naruszanie prawa.

— To prawda — przyznał Askin. — Biorąc pod uwagę doskonałe stosunki między naszymi krajami, osobiście udam się do szefa gabinetu premiera. Tylko on może dać mi zielone światło.

— To pilne — podkreślił Amerykanin.

— Zrobię, co w mojej mocy — obiecał Turek. — Zadzwonię do konsulatu, gdy tylko czegoś się dowiem.

* * *

Wylot małej, handlowej i zarazem sielankowo wiejskiej uliczki Edip Hadirar był miejscem, od którego rozpoczęli poszukiwania.

Postanowili odnaleźć tajemniczą ciężarówkę nie czekając na odpowiedź MIT.

— Trzeba zawrócić w stronę E5 — powiedział Malko. Turan Ukaner zdążył powiedzieć przed śmiercią, że parking jest widoczny z autostrady. Przejechali nią trzykrotnie w obie strony, nie dostrzegając między Talaptsa i Sisli niczego, co przypominałoby parking. Niemal przez przypadek wjechali na drogę do Sisli. Gdy jechali szosą równoległą do E5, Malko zauważył w dole teren, na którym stało sześć ciężarówek. Aby tam dotrzeć, potrzebowali jeszcze dziesięciu minut. Malko zatrzymał się w sporej odległości, na początku uliczki wiodącej za „parking”. Zobaczył dwie cysterny Scania z rejestracją wschodnioniemiecką, ciężarówkę rumuńską i volvo z naczepą, na której znajdował się rdzawy kontener długości dwunastu metrów. Obok stał szary mercedes z otwartymi drzwiczkami. Wewnątrz znajdowało się czterech mężczyzn. — Pójdę się rozejrzeć — powiedział Elko.

Wrócił po dziesięciu minutach z gazetą i torbą owoców. Przeszedł przez parking, zbliżając się do volva. Wspiął się na schodek ciężarówki i zastukał w szybę od strony kierowcy. Malko i Milton oniemieli.

— Holy shit! — rzucił Amerykanin. — He is crazy! Elko Krisantem potrafił, jeżeli chciał, sprawić wrażenie kompletnego wariata. Taką twarz zagubionego durnia ujrzał kierowca volva, pochłaniający właśnie lahmacun. Nie był w najlepszym humorze, warknął więc, odkręcając szybę:

— Czego chcesz?

— Niczego, szedłem sobie, oglądałem twój samochód.

— Nigdy nie widziałeś czegoś takiego?!

— Widziałem, ale chciałem ci tylko powiedzieć, że masz przebitą oponę. Z przodu. Niebezpiecznie tak jeździć.

— Wiem — podniesionym głosem uciął kierowca. — Zjeżdżaj!

Elko zeskoczył na ziemię i odszedł wymachując gazetą. Wyglądał jak wzorowy obywatel, który spełnił dobry uczynek.

— To ta ciężarówka. Obok kierowcy siedzi facet z obrzynem.

A do tego czterech goryli w mercedesie…

Malko zatrzymał wzrok na kontenerze, w którym najprawdopodobniej znajdowały się główne elementy planu „Osirak”. Irakijczycy rozegrali to doskonale. Wykorzystali nienaruszalność poczty dyplomatycznej. Zaświadczały o niej pieczęcie, którymi zaplombowano kontener.

— Co robimy? — zapytał Milton Brabeck.

— Elko zostanie w samochodzie, na wypadek gdyby tamci odjeżdżali. Biorąc pod uwagę oponę, jest to mało prawdopodobne. Ukaner utrzymywał, że nie zmienią koła przed wieczorem, ale nie możemy ryzykować. My wracamy do MIT.

* * *

Okman Askin gładząc bródkę oczekiwał ich w swym biurze. Musieli odbyć nieunikniony kawowy seans i wysłuchać paru uprzejmości, nim wreszcie przeszli do sedna sprawy. Turek był bardzo, ale to bardzo nieswój. Odważył się wreszcie powiedzieć z niewyraźnym uśmiechem:

— Właśnie wracam od premiera. Wziąwszy pod uwagę rangę sprawy, zgodził się mnie przyjąć. Niestety, jego analiza nie w pełni zgadza się z waszą.

— To znaczy? — zapytał Malko.

— Uważa, że nie zgromadzono kompletu danych pozwalających na oficjalną interwencję.

Innymi słowy, Turcy nie chcieli nic zrobić.

— Jest pan świadom konsekwencji takiej postawy? — zapytał sucho Callaghan. — Będę zmuszony niezwłocznie poinformować mój rząd, że odmawiacie współpracy w sytuacji, którą uważamy za poważne zagrożenie pokoju na Bliskim Wschodzie. Należy obawiać się, że sprawa dotrze do uszu opinii publicznej. Zwłaszcza że muszę poinformować również służby izraelskie, sprawa dotyczy bowiem przede wszystkim ich.

Okman Askin wykonał uspokajający gest.

— Nie powiedziałem, że nie chcemy nic zrobić… Jak pan słusznie zauważył, zadaniem służb specjalnych jest załatwienie takich spraw.

— To znaczy? Bierze pan pod uwagę tajną akcję MIT? — Niezupełnie — uśmiechnął się Turek. — Ale wy możecie ją przeprowadzić, zapewniam, że nie będziemy w niczym przeszkadzali…

Tego było za wiele!

Malcolm Callagha i już otwierał usta, gdy szef MIT uprzejmie dodał:

— Pójdzie wam tym łatwiej, że już zlokalizowaliście samochód.

A więc MIT ich śledził… Callaghan milczał przez chwilę, po czym chłodno oświadczył:

— Jest oczywiste, że bierze pan na siebie odpowiedzialność za to, co może się stać.

Turek udał, że nie słyszy i spoglądając na zegarek oznajmił:

— Muszę udać się na ważne zebranie. Sądzę, że powiedzieliśmy sobie wszystko, co najważniejsze. Proszę informować mnie o przebiegu wydarzeń.

Chłodno podali sobie dłonie. Callaghan wybuchnął dopiero w samochodzie:

— Ci łajdacy nie chcą zakłócić wizyty premiera w Iraku! Po tym, ile wpakowaliśmy tu pieniędzy! Pomówię o całej sprawie z ambasadorem. Musi zdecydowanie interweniować. — Nie kiwną palcem — przerwał Malko. — Musimy radzić sobie sami.

— Jak? — zapytał przedstawiciel CIA.

— Jeszcze nie wiem, ale coś wymyślimy. Nawet jeśli będzie trzeba wysadzić kontener w powietrze.

Sugestia Malka wyraźnie przypadła do gustu Miltonowi, pałającemu nieustającą żądzą zemsty za Chrisa, który powoli dochodził do siebie w szpitalu Pasteura.

— Możemy podłożyć ładunek z opóźnionym zapłonem pod podwozie — zaproponował. — Elko mógłby zaraz to zrobić.

— Trzeba wymyślić coś lepszego. Nie chcę mieć na sumieniu masakry — powstrzymywał go Malko.

Ich rozmowę przerwał telefon. Dzwonił Elko.

— Przywieźli nowe koło — oznajmił — ale nie mają dość silnego lewarka, by podnieść samochód. Moim zdaniem potrwa to jeszcze parę godzin. Przyjechał drugi samochód z obstawą.

— Świetnie — powiedział Malko. — Proszę pozostać na miejscu.

Siedział w pokoju hotelowym, gorączkowo szukając jakiegoś rozwiązania. CIA nie mogła udzielić im pomocy — nie było już czasu na przysłanie posiłków. Na miejscu miał tylko analityków.

— Milton, pójdzie pan zmienić Elka — poprosił. — Musi zorganizować nam lepszą broń. Możemy liczyć tylko na własne siły.

Milton wyszedł. Wynajął samochód i pomagając sobie mapą ruszył w drogę.

Malko ledwie usłyszał pukanie do drzwi. Otworzył i stanął twarz w twarz z Nesrin Zilli. Okulary słoneczne zasłaniały jej niemal całą twarz. Miała na sobie żółty kostium. Na ramieniu trzymała dużą torbę.

Bez słowa ucałowała Malka i zdjęła okulary. Spojrzenie jej czarnych oczu rozgrzało go.

— Zaskoczony?

— Trochę. Skąd wiedziałaś, że tu jestem?

— Nie byłam tego pewna.

Jak poprzednio, usiadła na łóżku. Tym razem jednak w jej zachowaniu nie było cienia prowokacji.

— Wiem o wszystkim, co się dzieje — wyjaśniła.

— Skąd?

— Okman jest moim kochankiem — przypomniała.

— Dużo mi mówi. Wiem o waszych problemach. Przyszłam wam pomóc.

— Jak?

Malko był oszołomiony. Nesrin uśmiechnęła się mściwie. — Dysponuję pewnymi informacjami, o których nawet on nie ma pojęcia.

— Przez MIT?

— Nie, przez naszą siatkę…

— Jaką siatkę?

— Nie domyślasz się? — uśmiechnęła się wyraźniej.

Pewna myśl zrodziła się w jego głowie.

— Mossad?

— Bystry jesteś! — pogratulowała. — Nie przypadkiem zbliżyłam się do ciebie. Tak, pracuję dla nich. To znaczy — dla mojej ojczyzny. Jestem Żydówką pochodzenia tureckiego.

To tłumaczyło swobodę jej zachowania… Nesrin ciągnęła:

— Dawno temu przysłano mnie tu z zadaniem przeniknięcia do wywiadu tureckiego. Udało mi się. Poślubiłam Okmana, potem rozwiodłam się z nim. Pozostał jednak moim kochankiem. Wspaniałym zresztą. W przeciwieństwie do większości Turków nie jest zadufanym w sobie samcem. Jest tylko niewierny.

Ale o tym pomówimy kiedy indziej. Oto, co wiem:

ciężarówka odjedzie jutro o świcie w kierunku granicy irackiej. Nie będzie zatrzymywała się po drodze. Towarzyszyć jej będą dwa samochody z ochroną z ambasady irackiej. Ludzie ze służb specjalnych. — Szofer też do nich należy?

— Nie. To Turek. Musimy przeszkodzić im w dotarciu do granicy.

Malko popatrzył na nią ze zdziwieniem.

— Skoro Mossad wie o wszystkim, dlaczego sam nic nie zrobi? Takie operacje są dla was chlebem powszednim.

— Nie mamy możliwości. Wbrew temu, co głoszą nasi wrogowie, nie jesteśmy nadludźmi. My także zostaliśmy zaskoczeni. Naprawdę zgubiliśmy „Gur Marinera”. Sądziliśmy, że po zawinięciu do jakiegoś małego portu wyruszył do Aleksandrii. Nie mamy wystarczająco dużo samolotów, by patrolować całe Morze Śródziemne. To ty naprowadziłeś nas na ich ślad odnajdując ten kontener. Mamy za mało czasu, by sprowadzić komando, a ty jesteś na miejscu i dysponujesz pewnymi środkami, nawet jeśli nie są one zbyt potężne.

— A jeżeli się nie uda? — zapytał.

— Na taki wypadek sztab generalny Tsahal ma pewien plan. Desperacki plan: wysłanie samolotów myśliwsko-bombowych, by zniszczył kontener, nim przekroczy granicę tureckoiracką. Pomijając nawet nieprzewidziane i poważne następstwa polityczne, nic nie gwarantuje jednak sukcesu akcji. Nie mamy czasu zorganizować jej, jak należy.

Zapadło milczenie. Malko lepiej teraz rozumiał pociąg Nesrin Zilli do siebie. Kobieta zapytała pełnym napięcia głosem:

— Masz jakiś plan?

— Tak, w zarysie. Ale doszły nowe elementy. Spróbuję go dopracować.

* * *

Sklepikarz turecki, szczęśliwy jak kobieta, która spogląda na swój pierwszy diament, wyciągnął jeszcze jedno skorpio, M5, trzy granaty oraz dziesięć magazynków do broni automatycznej.

— Tak będzie dobrze? — zapytał.

— Świetnie — uśmiechnął się Malko.

To Elko zaprowadził go do starego kumpla, któremu pozostały nie sprzedane zapasy. Resztki pięknej epoki wojny domowej.

Sklepikarz otarł załzawione oczy i powiedział:

— Jak dla pana, pięć tysięcy dolarów. Połowa ceny.

Nie ma już handlu.

Zapakowali wszystko do płóciennej torby i opuścili sklepik jubilera. Była już prawie siódma wieczorem. Dzień zleciał szybko. Milton poinformował, że volvo ma już nową oponę, nie rusza jednak z miejsca, co zgadzało się z wiadomościami posiadanymi przez Nesrin. Wyznała Malkowi, że ma informatora w konsulacie Iraku.

Jak zwykle u schyłku dnia natężenie ruchu było duże i dojazd do hotelu zajął im prawie godzinę. Tam czekał już Milton. Rozłożył na łóżku sześć kostek semtexu — ładunku wybuchowego dostarczonego wraz z zapalnikami przez innego przyjaciela Krisantema.

— Udało mi się zbudować zapalnik czasowy ze swatcha — wyjaśnił goryl. — Mam nadzieję, że zadziała. Plan Malka był prosty: zakraść się pod ciężarówkę o świcie, tuż przed odjazdem, gdy strażnicy nie będą zbyt uważnie strzegli okolicy, przeprowadzić ją na wyludniony teren i wysadzić. W razie oporu — zlikwidować Irakijczyków.

— Mogę zajrzeć do Chrisa? — zapytał Milton.

Wyszedł. Elko udał się do swego pokoju, by odpocząć, zostawiając Malka z Nesrin Zilli. Zdenerwowana kobieta paliła papierosa za papierosem. Zgasiła właśnie kolejnego i z uśmiechem popatrzyła na Malka. Przysunęła się, objęła go za szyję i zaproponowała przymilnie:

— One for the road?

Tak jak poprzednio ograniczyła się do ściągnięcia garsonki. Podnieciwszy Malka położyła się na plecach i szepnęła:

— Weź mnie.

Tak energiczna w życiu, w łóżku miała drobne dziwactwo: chciała być przedmiotem. Dobrze się składało. Malko brał ją powoli, ona zaś obejmowała go udami. Potem obrócił ją na brzuch. Czując jak delikatnie, ale zdecydowanie szturmuje otwór między jej pośladkami, zrozumiała, że faktycznie brał ją, jak chciał. Kiedy było po wszystkim, uśmiechnęła się niewyraźnie i powiedziała:

— Chyba przywiązałabym się do ciebie, gdybyśmy spotykali się za często.

Malko pomyślał, że niemal wszystkie kobiety, z którymi stykał się podczas misji, żyły w ten sam sposób — z dnia na dzień, zgodnie ze starą zasadą: carpe diem. Nesrin lubiła miłość i wojnę, i obu oddawała się z równym zapałem. Była to ostatnia chwila odprężenia przed starciem. Biorąc prysznic, raz jeszcze przemyślał wszystkie elementy planu.

* * *

Malko zatrzymał samochód u wylotu ulicy prowadzącej na parking, na którym stało volvo. Cały jego plan opierał się na jednej hipotezie. Jeżeli się nie sprawdzi, będzie musiał użyć siły, to znaczy — zaatakować ciężarówkę w środku miasta mimo obecności irackich goryli. Fatos, tancerka, którą Hakan Sungur dał Malkowi w prezencie, rozmawiała półgłosem z Elkiem. Ten obciągnął jej wydekoltowaną sukienkę, by odsłonić większą część rozsadzających materiał piersi. Potem wymienił spojrzenia z Malkiem.

— Na razie! — powiedział.

Wysiedli we dwoje i natychmiast się rozdzielili. Malko powiódł wzrokiem za Fatos myśląc, że stanowiła wspaniałą przynętę. Oddalała się, Elko szedł w bezpiecznej odległości za nią. Malkowi pozostało tylko czekanie. Negat Ouran, kierowca volva, obudził się w chwili, gdy Fotos pojawiła się dokładnie na wprost niego. W pierwszej chwili nie wierzył własnym oczom. Taka dziewczyna w tej okolicy…? Była zbyt daleko, by mógł widzieć twarz, ale jej figura natychmiast go podnieciła.

Dla zabawy, w żartobliwym hołdzie dla jej urody, mignął światłami. Skinęła mu lekko dłonią i odwróciła się, by przejść przez ulicę. Kiedy ujrzał jej figurę z profilu, poczuł ogarniający go żar. Zaczął drapać się przez dżinsy w krocze, czując, jak jego członek błyskawicznie się powiększa. Myśl o wpakowaniu go w to cudowne ciało przyprawiła go o gwałtowne bicie serca. Kątem oka sprawdził, co robią goryle. Ośmiu Irakijczyków siedzących w dwóch samochodach zmagało się ze snem. Od czasu do czasu któryś wysiadał rozprostować nogi. Nie zmieniono ich w nocy i czas zaczął się im dłużyć. Dziewczyna zaraz zniknie w uliczce. Negat trzykrotnie błysnął światłami. Znów skinęła mu ręką. Wysunął ramię przez okno i dał znak, by podeszła. Niby zawahała się, zaraz jednak ruszyła w jego kierunku kręcąc biodrami… Na widok jej dekoltu zawrzały mu zmysły. Bez pośpiechu podeszła do volva, zatrzymała się i postawiła nogę na stopniu. Przy tym ruchu suknia zsunęła się, obnażając prawie całe udo i Negat dostrzegł skrawek białych majteczek. Chętnie zerwałby je zębami…

— Cześć! — powiedział zdławionym głosem. — Co tu robisz?

— Wracam do domu — odrzekła.

— Skąd?

— Z pracy. Pracuję w knajpie, w pobliżu Istiklal Caddesi.

Serce zabiło mu jeszcze silniej. Orientalne tancerki sypiały z klientami, by dorobić do nędznych pensji. Z oczyma wlepionymi w jej nabrzmiałe piersi zapytał drwiąco:

— Dużo banknotów ci tam dziś wsunęli?

Jego gruby palec wcisnął się w pulchne ciało. Zamiast protestować, Fatos zaszczebiotała kręcąc się zalotnie:

— Nigdy nie wsuwają dosyć…

— A chcesz, żeby wsunąć ci coś innego?

— A co?

— Atyarugi, jak mój… Zaraz rozerwie mi dżinsy, jeżeli będziesz tak patrzyła.

Fatos zeszła ze stopni, robiąc obrażoną minę.

— Dobrze, idę sobie!

Chwycił ją i uniósł.

— Nie chcesz posiedzieć tu ze mną chwilę?

— Zależy.

— Od czego?

— Masz pięćdziesiąt tysięcy?

Celowo podała wyjątkowo uczciwą cenę. Dostępną dla kierowcy.

— Hę, bierzesz mnie za obcokrajowca! — zaoponował.

— Jeśli nie chcesz, to trudno. Zwykle biorę sto tysięcy.

— Chcę, chcę, chodź!

Gdy bez reszty zajął się dziewczyną, drzwi kabiny otwarły się i na stopień wspiął się Elko. Garotta zacisnęła się na szyi mężczyzny, nim zdążył cokolwiek poczuć. Fatos, Elko i on stanowili zbitą masę, miotającą się na siedzeniu. Elko coraz mocniej zaciskał garottę, sam tracąc niemal dech. Nagle kierowca pchnął go na kierownicę i klakson, którego dźwięk rozerwał ciszę poranka.

* * *

Elko w jednej chwili zrozumiał zagrożenie. Dobiegło go trzaskanie drzwiczek i nawoływania. Kierowca już nie oddychał, goryle byli jednak zaalarmowani.

Szepnął do Fatos:

— Wyskocz i zamknij drzwi!

Pchnął ją. Na szczęście zareagowała natychmiast. Zeskoczyła na ziemię w chwili, gdy jeden z Irakijczyków wypadł z wozu ze skorpio w ręku. Fatos trzasnęła drzwiami i odeszła zataczając się. Irakijczyk roześmiał się rubasznie i zawołał do szofera:

— Łajdaku, obudziłeś nas!

Negat Ouran leżał na podłodze. Nie mógł już odpowiedzieć. Elko zastanowił się, co robić. Jeżeli teraz odjedzie, goryle zareagują. Tkwił więc w kabinie, oczekując dalszego biegu wypadków.

Malko podskoczył na dźwięk klaksonu. Wszystko szło na opak. Wypadł z mercedesa, zabierając ze sobą swój super płaski pistolet i skorpio.

— Proszę tu zaczekać! — rzucił Miltonowi. — Zobaczę, co się dzieje.

Przebiegł ulicę i zwolnił zbliżając się do ciężarówki. Wokół panował spokój. Rozejrzał się i ruszył dalej. Irakijczycy nie mogli dostrzec go z samochodów. Podszedł do ciężarówki i postawił nogę na stopniu. Elko dał mu znak, by wszedł. Wśliznął się na miejsce kierowcy. Kluczyki tkwiły w stacyjce.

— Jedziemy! — zdecydował.

W tej samej chwili za szybą od strony Elka pojawiła się twarz jednego z Irakijczyków. Jej wesołkowaty wyraz ustąpił najpierw zaskoczeniu, potem panice. Nie miał czasu na rozważanie sytuacji, bo wystrzelona z astry kula roztrzaskała mu czaszkę w momencie, gdy Malko uruchomił silnik.

— Zajmę się nimi! — krzyknął Elko.

Zanim Malko zdążył cokolwiek powiedzieć, wyskoczył strzelając do Irakijczyków. Celował jednak zbyt wysoko i seria trafiła w mur. Oni tymczasem ripostowali już, zmuszając go do ucieczki za samochód.

Zbyt późno zrozumiał swój błąd.

Malko wrzucił jedynkę i samochód ruszył z warkotem. W lusterku wstecznym widział dwa samochody z Irakijczykami, które ruszyły za nim w pościg. Jechał zygzakiem, nie dopuszczając, by go wyprzedziły.

Chwilę później minął jak huragan samochód z Miltonem, który bezradnie patrzył na pościg, mogąc jedynie ruszyć za nimi.

Malko wyjechał na E5 z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Siedząc za kierownicą potwora czuł się panem świata.’ Kiedy mercedesy próbowały go wyprzedzić poruszał lekko kierownicą. Na razie udawało mu się, nie mógł jednak prowadzić tej gonitwy w nieskończoność. Będzie musiał się zatrzymać.

Zobaczył tablicę z napisem SUŁTAN AHMET KOPRUSU. Przy wjeździe na most kontrolowano ciężarówki. Będzie musiał stanąć, a wtedy Irakijczycy zwalą mu się na plecy. Przy stosunku osiem do dwóch nie miał szans. Potem Irakijczycy udowodnią, że samochód jest ich i odjadą.

Most był coraz bliżej. Jeden z mercedesów wyprzedził go i próbował zmusić do zatrzymania się. Zrezygnował, kiedy dostał w bagażnik. W volvie Malkowi niewiele groziło.

W lusterku zobaczył Miltona, usiłującego wyprzedzić drugi samochód Irakijczyków. Jak zakończy się ta obłąkana gonitwa?

Do mostu i punktu opłat pozostało około dwóch tysięcy sześciuset metrów. Plan Malka nie mógł być zrealizowany w pierwotnej wersji. Nie zdąży wysadzić ciężarówki mając za plecami Irakijczyków. Wpadł nagle na szalony pomysł. Była to ostatnia szansa. Zwolnił. Prowadząc jedną ręką, przyciągnął ciało szofera. Irakijczycy najwyraźniej nie zorientowali się w jego zamiarach. Od mostu dzieliło go już tylko osiemset metrów. Pięćset metrów dalej zakończył pracę: położył głowę trupa na pedał gazu, nogą podtrzymywał ją w górze.

Wiszący most był tużtuż. Malko usłyszał wycie syreny policyjnej. Wyprzedził go biały taunus. Z dwóch głośników na jego dachu padały niezrozumiałe okrzyki. Irakijczycy wszczęli alarm. Zwolnił jeszcze. Teraz otaczało go kilka samochodów — Irakijczycy, Milton, policja. Skręcił kierownicę i zjechał na lewą stronę jezdni. Taunus musiał gwałtownie odskoczyć, by uniknąć zmiażdżenia. Przez parę sekund Malko jechał pod prąd, wywołując panikę wśród nadjeżdżających samochodów, rozpaczliwie dających mu znaki reflektorami. Potem zjechał na prawo i ustawił wóz prostopadle do mostu. Volvo jechało bardzo wolno.

Malko otworzył drzwi i zdjął nogę z głowy trupa. Opadła na pedał gazu. Minął ułamek sekundy, nim dwieście sześćdziesiąt koni rozszalało się pod ciężarem, który zastąpił nogę. Malko stał już na stopniu. Kiedy samochód jechał jeszcze dwadzieścia kilometrów na godzinę, zeskoczył Miltonowi niemal pod koła. Kątem oka dostrzegł, że volvo nabiera prędkości i jedzie w poprzek mostu prosto w stronę południowej balustrady. Irakijczycy wyskoczyli z wozów i pognali za kontenerem, jakby mieli nadzieję go zatrzymać. Milton stanął i pomógł rannemu, obszarpanemu Malkowi dźwignąć się. Irakijczycy dobiegli do bariery akurat na czas, by ujrzeć, jak czterdziestotonowy potwór roztrzaskuje barierę, wypada na część mostu zarezerwowaną dla pieszych, a potem zwala się z wysokości sześćdziesięciu metrów do Bosforu.

Nie dosięgnął go. Zanim dotknąć miał tafli wody, spod mostu wypłynął kierujący się w stronę Morza Czarnego potężny tankowiec. Volvo wraz z kontenerem wylądowało z ogłuszającym hukiem dokładnie na dziobie. Kabina oddzieliła się od naczepy, kontener przełamał się na pół. Jego ładunek stoczył się i zniknął w wodach Bosforu.

* * *

Malko czytał w „Observerze” artykuł pod tytułem „Betrayal in Iraq”, gdy Elko Krisantem zastukał do drzwi. Zatopiony w lekturze nie od razu odpowiedział. Artykuł dotyczył pewnej poważnej afery szpiegowskiej, która wykryta została w Bagdadzie. Tak przynajmniej utrzymywały władze Iraku. Śledztwo doprowadziło do aresztowania jednego z wyższych dowódców tajnych służb irackich, Tarika Hamadiego. Oskarżony o zdradę ojczyzny na rzecz Izraela, został skazany na śmierć i powieszony.

Dokończywszy lektury Malko odłożył pismo i spojrzał na Elka.

— Proszę szybko włączyć telewizor — poradził Turek.

Malko poszedł za jego radą. Komentator czytał poważnym głosem depeszę. Wczoraj wieczorem czołgi irackie, od wielu dni koncentrowane w pobliżu granicy, napadły na Kuwejt! Wobec siły najeźdźcy: sto do jednego, Kuwejtczycy stawiali opór zaledwie przez kilka godzin. Saddam Hussein ogłosił natychmiast z Bagdadu, że Kuwejt przestał istnieć, stając się integralną częścią Iraku. Historia lubi się powtarzać: pewnego dnia 1939 roku Niemcy ogłosili po zajęciu Warszawy, że nigdy już nie będzie Polski. Adolf Hitler mógł spoczywać w spokoju — miał wreszcie godnego siebie następcę. Malko nie słuchał dalszej części komentarza. Zastanawiał się, jak potoczyłyby się dzieje, gdyby nie zdołał przeszkodzić w realizacji planu „Osirak”. Po Kuwejcie przyszłaby kolej na Izrael.

X Имя пользователя * Пароль * Запомнить меня

Регистрация

Забыли пароль?