«Działa Bagdadu»

— To on. Zostaw nas samych.

Sądząc po głosie, Tarik Hamadi był podniecony jak uczniak wobec obiektu swych westchnień. W promiennym uśmiechu wyszczerzył białe zęby, kontrastujące z czernią sztywnych, starannie przyciętych wąsów. Silny zarost już w godzinę po goleniu pojawiał się znów na policzkach. Gęste krótkie włosy, niskie czoło, surowe i grube rysy, zimne oczy, w których czaił się wyraz okrucieństwa, budziły w otoczeniu podziw i lęk.

Jego rozmówca był do niego podobny, ale młodszy i subtelniejszy. Wstał żywo i przeszedł przez dużą, okrągłą izbę o kamiennych ścianach — niegdyś salę konferencyjną Adolfa Hitlera. „Orle gniazdo” było ulubioną rezydencją Fuhrera. Wzniesiono ją na szczycie Kehisteinu w Alpach bawarskich, tuż przy granicy z Austrią, po wojnie — przemieniono w herbaciarnię, która gościła setki turystów dziennie. Nęcił ich tyleż wspaniały pejzaż, co niezdrowa ciekawość. Dziesiątki Amerykanów i Niemców wykupowały pamiątki i podziwiały obszerną izbę o ścianach z szarego granitu i majestatyczny kominek z czerwonego marmuru, ofiarowany przez Mussoliniego. Nie zmieniono tu nic od 1945 roku. Za oknem rozciągała się wspaniała panorama bawarskiego Obersalzburgu. „Orlego gniazda” nie dosięgły nigdy bomby ani kule aliantów. Zmieniali się tylko mieszkańcy. Za dwadzieścia cztery marki turyści mogli dojechać tu z położonego osiemset metrów niżej Intereck i na sześcioipółkilometrowej trasie podziwiać niezwykły krajobraz, nim skosztowali piwa lub gulaszu a la Kehlstein Haus. Autobus zatrzymywał się na wprost tunelu z surowego marmuru. Ostatnie sto dwadzieścia cztery metry można było przebyć windą, co odważniejsi turyści wybierali stromą ścieżkę, tu i ówdzie pokrytą jeszcze śniegiem.

Hamadi skinął na niskiego człowieka ze skórzaną teczką, który zatrzymał się niepewnie na wiodących z jadalni do okrągłej sali schodach. Był to również Arab o wydatnym nosie i szpakowatych włosach. Zauważył Hamadiego i ruszył w jego stronę. Mężczyźni przywitali się. — Farid! Już się niepokoiłem. Wszystko w porządku?

Farid Badr z westchnieniem opadł na krzesło.

— Tak, ale ta wysokość! Mam zawroty głowy! W autobusie czułem się jak w helikopterze. Umieram z głodu. Tarik Hamadi wstał.

— Chodź, zarezerwowałem stolik. Tu nie podają posiłków.