Poczta była zatłoczona. Do kupowania znaczków, wysyłania listów poleconych i zagranicznych oraz odbierania wszelkich przesyłek na awiza przeznaczono tylko jedno okienko i ogon do niego wyglądał przerażająco. Stwierdziwszy, iż nigdzie więcej nie uda się nadać listu poleconego, ponadto inne stanowiska są jeszcze bardziej oblężone, Pawełek westchnął ciężko i stanął na końcu odrażającej kolejki.
Mógł wprawdzie pojechać na inną pocztę, gdzie, być może, organizacja pracy miałaby więcej sensu i wysyłanie listów byłoby łatwiejsze, ale stąd właśnie miał doskonały autobus do domu, co stanowiło okoliczność nie do pogardzenia. Wracał od kumpla, który wymyślił wspaniały rodzaj ćwiczeń z hantlami, wypróbowywali go obydwaj i Pawełek nie czuł się już zdolny do walki z komunikacją miejską. Z dwojga złego wolał posterczeć w ogonku.
Musiał koniecznie wysłać dwa listy, obiecał to solennie i uroczyście ciotce Monice i dziadkowi. List ciotki Moniki był zagraniczny, a dziadka polecony i oba wymagały okienkowych manipulacji. Możliwe, iż należało najpierw iść na pocztę, a potem do kumpla, ale postąpił odwrotnie i teraz już przepadło.
Pierwsze dziesięć minut Pawełek poświęcił wyłącznie relaksowi po hantlach, nie zajmując się otoczeniem. W jedenastej minucie został gwałtownie popchnięty, ocknął się zatem z otępienia, rozejrzał wokół i dostrzegł przyczynę. Jakiś osobnik siłą przedzierał się przez tłum, utorował sobie drogę w poprzek ogonka i runął na zwolnione właśnie krzesło przy pocztowym stoliku. Zwalił na blat grubą księgę, po czym z namaszczeniem rozłożył dookoła jakieś papiery.
Przesunął się do przodu o trzy osoby, kiedy sobie wreszcie przypomniał. Widział go rzeczywiście i to nawet dwa razy. Raz w klubie filatelistycznym, a drugi raz w centrali, był tam razem z dziadkiem, któremu pomagał nosić potwornie ciężkie klasery i katalogi, w klubie plątał się dłużej, w ogóle w centrali zauważył go tylko dlatego, że przedtem widział go w klubie. Chyba nawet słyszał, jak mu na imię, ktoś się do niego zwrócił… Czesio! Tak jest, ktoś zawołał „Czesiu!” i on się obejrzał…
Комментарии к книге «2/3 Sukcesu», Иоанна Хмелевская
Всего 0 комментариев