«Libido»

Libido (fb2) - Libido 639K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Ільля Сін

І. Дэманы мінулага

All those who worship

The broken demons of the past

Are in love with the dead

Death in June. Lifebooks

Некалі вузкакалейка матляла паміж раскіданымі ў ваколіцах горада шахтамі і заводамі, але цяпер адзіны яе ацалелы ўчастак выкарыстоўваецца толькі для забавы ў парку адпачынку.

Марыя папраўляе сваю кандуктарскую фуражку і пасьміхаецца, скасоўваючы квіткі, працягнутыя вусатым айцом сямейства. Ужо восень, гэта адзін з апошніх рэйсаў, і вагончыкі напаўпустыя.

Нечакана яркія промні кастрычніцкага сонца трапляюць ёй у вочы, і даводзіцца прымружвацца.

Рабаціністы хлопчык зьлізвае кроплі лёдава з вуснаў. Цяпер яны сталі ня толькі пульхнымі, але і клейкімі.

Пасажыры расьселіся па сваіх месцах. Марыя дзьме ў сьвісток, і праз колькі імгеньняў амаль цацачны паравозік кранаецца зь месца, пыхкаючы прыемным саладжавым дымам.

Колы кратаюцца паволі, нібы неахвотна, але неўзабаве ўваходзяць у роўны спакойны рытм – бы кардыяграма задаволенага жыцьцём пэнсыянэра. Марыя на нейкі час паддаецца гіпнатычнаму эфэкту, ад чаго яе твар набывае яшчэ большую ўрачыстасьць – цалкам адпаведную ролі.

Праз нязлоснае, амаль жывое чухканьне даносіцца сьмех. Нехта ўголас чытае на пакунку чыпсаў склад прадукту па-казахску.

Вагончыкі прамінаюць масток па-над невялічкім каналам і неўзабаве губляюцца паміж паўпразрыстых сьцен непралазнага гаю (гэтая частка парку пасьпела зарасьці ўшчэнт). Потым сонца зьяўляецца зноў: паравозік ускараскаўся на схіл.

Марыя пэўны час не адчувае нічога, і гэта прыемна.

Неўзабаве кола скончыцца, цягнічок прыбудзе да цацачнага пэрону, Марыя пачакае, пакуль задаволеныя пасажыры выгрузяцца на плятформу, пасьміхнецца на разьвітаньне кожнаму зь іх, скажа кожнаму “да пабачэньня”, пераапране свой шыкоўны мундур на звычайныя джынсы ды швэдар і будзе паўгадзіны трэсьціся ў перапоўненай маршрутцы.

Гэта, напэўна, апошні сёлета сонечны дзень і апошні дзень яе працы. На зіму давядзецца ўладкоўвацца прадавачкай альбо прыбіральшчыцай.

Па дарозе дадому Марыя зойдзе ў краму, каб набыць недарагіх сасісак і пачак цыгарэт. Дома яе, вядома, ніхто не чакае. Будзе да ночы сядзець ля вакна, узгрувасьціўшы ногі на батарэю, піць гарбату і паліць адну за адной.

У гэтым горадзе яе ніхто ня ведае, і гэта добра.

Чыгуначную каляіну перабягае ці то палёўка, ці то пацук, і дзятва ледзь не выкідваецца з вагонаў ад захапленьня.

Ідэальна круглая пройма ў асфальце. Шахта люка ўжо пасьпела напоўніцца розным лайном. Што і нядзіўна, бо чыгунную накрыўку здалі на металалом не адзін год таму.

У асноўным, гэта абгорткі і плястыкавыя бутэлькі. Але ня толькі, ёсьць і нешта куды цікавейшае.

Дванаццаць гадоў таму шкаляры Жэка і Вака скінулі ў люк знойдзены непадалёк на сьметніцы гіпсавы бюсьцік Леніна – выключна з пазнаваўчых мэтаў.

Цяпер Жэка працуе наглядчыкам у мясцовай калёніі. Ён трохі распаўнеў пасьля таго, як ажаніўся, але б’е па-ранейшаму зь левай.

Шахта выявілася неглыбокай, гіпс з плюханьнем акунуўся ў застаялую ваду. Праз пэўны час дыфузія зрабіла сваё: цьвёрдае цела пераўтварылася ў аморфнае і пастападобнае. Яно ўсмактала ў сябе набраклую тушку мёртвага ката (на наступны год кінутую ў люк хлопчыкамі з паралельнай клясы), і ў выніку дзьве абсалютна розныя рэчы сталі нечым адным.

Усе гэтыя цікавыя хімічныя працэсы адбываліся ў поўнай цемрадзі, бо нейкі руплівец закрыў адтуліну самаробным шчытом зь негабляваных дошак. Праз пэўны час шчыт прагніў ды абрынуўся, і сьмецьце стала ізноў трапляць у люк – з розных прычынаў і з розных крыніцаў.

Марыя праходзіць міма люка, гледзячы некуды наўзбоч, у вышыню. Галінкі чахлых таполяў паабапал дарогі ўжо амаль пазбаўлены лісьця, іх чорная павута выразна прамалёўваецца на тле шарага вечаровага неба.

На пліце закіпае вада для макароны. На кухонным стале ляжаць іншыя кампанэнты будучай сьціплай вячэры – плаўлены сырок і самотная сардэлька. Ёсьць яшчэ палова ўчорашняй цыбуліны ды счарсьцьвелы хлебны акраец.

Усе элемэнты гэтага натурморту нібы ўвасабляюць марнасьць і вырачанасьць любога руху. Як, зрэшты, і краявід за вакном: такія самыя падрапаныя панэльныя дамы, як і той, дзе жыве Марыя. Кожны зь іх мае ўласны нумар, выведзены чырвонай фарбай бы лічбы на сэрцы.

Марыі часта здаецца, быццам з вышыні птушынага палёту гэтыя дамы выглядаюць як забытыя ў пясочніцы цацкі: дзеці даўно ўжо вырасьлі, сталі піць піва і нюхаць клей, скончылі ПТВ, ажаніліся і разьвяліся, а цацкі ўсё яшчэ ляжаць у пясочніцы, падуладныя розным стыхіям. Нібы самае ўпартае і недарэчнае з усіх магчымых увасабленьняў стабільнасьці.

Па іроніі лёсу, гэтыя пяціпавярхоўкі зьявіліся тут некалі менавіта як прыкмета руху, імклівага і бяздумнага ў сваёй жывёльнай вітальнасьці. Горад вырас амаль што ў біблійных тэмпах. У панядзелак узьніклі катлаваны пад новыя заводы, у аўторак зь зямлі павылазілі жылыя мікрараёны, у сераду – крамы і дамы культуры, а ў суботу міліцыянеры ўжо запхнулі ў кутузку першага мясцовага алкаша, які акрапіў мачой тыльны бок сьвежапафарбаванай дошкі гонару – на яе акурат у нядзелю плянавалі павесіць першыя партрэты перадавікоў.

Але натварыўшы тут справаў, рух вырушыў некуды далей, пакінуўшы за сваёй патыліцай незваротна сапсаваны ім прыродны ляндшафт і пару соцень тысяч ягоных ачумелых насельнікаў, што і пасюль марна сіляцца зразумець, як і навошта яны тут апынуліся.

Марыя тут не нараджалася. Пяць гадоў таму яна выбрала гэты горад наўгад, тыцнуўшы пальцам у тэлефонны даведнік. Бо трэба было кудысьці ехаць і дзесьці жыць.

Горад сустрэў яе абыякава. Была непераканаўчая раньняя вясна, вецер разносіў па прывакзальным пляцы пажухлае лісьце, сьвежую прэсу ды іншае дробнагабарытнае сьмецьце. На адным з шапікаў красаваў надпіс пра распродаж гумовых ботаў. Бэтонны пашчэрблены правадыр з вышыні свайго пастамэнта кпліва назіраў за мітусьнёй гандляроў рызьзём, якія бавілі час у млявых сварках.

Сьвінцовыя аблокі раптам перарэзаў сьлед ад рэактыўнага самалёта, і гэтыя падзеі ў вышніх сфэрах выглядалі на сапраўдны зьдзек з тых, хто апынуўся пад непераадольнай уладай зямнога прыцягненьня.

Асфальт пакрыты тонкай сеткай капіляраў. Дзяўчына фарбуе вусны, углядаючыся ў свой адбітак на пыльным футарале зь “переходящим знаменем”. Дошка гонару зь белымі прагаламі замест партрэтаў. На паржаўленай будцы аўтобуснага прыпынку красуе распалавінены рэклямны сьлёган “І ўсё”.

Кожная з дэталяў існавала нібы аўтаномна, нібы вылучаная з агульнага пляну сьветабудовы. Рухалася ў нейкім сваім адасобленым рытме, хіба чыста мэханічна сынхранізуючыся з усім астатнім – альбо гэтаксама адасоблена захоўвала гордую непарушнасьць.

Марыя адразу адчула сябе адной з такіх дэталяў, і гэта было акурат тое, чаго яна хацела.

З таго часу тут мала што зьмянілася. Адное, кожная дэталь дарэшты страціла для яе вастрыню ўспрыняцьця, пакрылася наростам успамінаў – як аскепкі шкла, што ладны час праляжалі ў рацэ, – а затым і наогул перастала быць заўважнай і хоць неяк адзначацца вокам. Абыходзячы запоўненую вадой выбоіну ў асфальце на шляху да яе пад’езду, Марыя нават не глядзела ў той бок, беспахібна абіраючы на аўтапілёце правільную траекторыю руху.

Болей за тое, гэткую самую рэакцыю пачалі выклікаць у яе і новыя, пакуль незнаёмыя дэталі. Напрыклад, купкі нехайна апранутых людзей, якія ледзь не штодня зьбіраліся на заўсёды пустэльнай раней цэнтральнай плошчы горада, крычалі нейкія лёзунгі, палілі вогнішчы, доўга і нэрвова сьпявалі забытыя Марыяй яшчэ ў дзяцінстве песьні.

Нягледзячы на свой тлумны выгляд, яны выдатна ўпісаліся ва ўжо існы ляндшафт. Як быццам масоўка з бутафорскімі шаблямі і на драўляных канях, што даўно чакала выхаду на сцэну за кулісамі камэрнай побытавай драмы.

...Між тым, у алюмініевым рондалі нарэшце зьявіліся бурбалкі. Хоць нейкая падзея! Марыя засыпае туды соль і макарону, зьмяншае агонь, доўга памешвае пашчэрбленай драўлянай лыжкай, апускае накрыўку і вяртаецца на сваё месца каля вакна. Цяпер трэба зноў чакаць.

Яна так і не змагла прызвычаіцца да чаканьня.

Паверхам вышэй, у такой самай аднапакаёўцы, Толік разгладжвае пальцамі зморшчыны на сваім твары. Сёньня ўвечары ён чамусьці наўзьдзіў задуменны – тормаз, як сказаў бы ягоны малодшы сын. Ды і праца нешта ня спорыцца.

Пакрыты газэтамі стол асьветлены настольнай лямпай. На ім – паяльнік, кавалкі дроту рознай даўжыні, пласкагубцы, малаток, піўныя коркі.

На сьцяне насупраць – рэпрадукцыя акварэлі, дзе выяўленыя птушкі розных відаў, колераў і памераў. Там сьнегіры, сініцы, глушэц, кнігаўка і разам зь імі чамусьці канарэйка. Жанравы характар сцэнкі, у якой яны ўсе ўдзельнічаюць, можа вызначыць хіба спрактыкаваны арнітоляг.

Толік упэўнены, што аўтарам твору зьяўляецца Шышкін, хаця і ня мае дакумэнтальных таму пацьвярджэньняў.

Ягоны сябра Паша Штыр кажа: дурань ты, Шышкін маляваў толькі мішак. А гэта Васьняцоў. Аднойчы яны ледзь не пабіліся.

Задача Толіка – перавесьці плоскасную выяву ў аб’ём, выкарыстоўваючы ў якасьці матэрыялу для сваёй скульптуры выключна бляшаныя коркі ад піўных пляшак. Над гэтай кампазыцыяй ён працуе ўжо шосты год, і яна дасюль яшчэ далёкая да завяршэньня.

Ён просіць коркі ў калег, зь якімі п’е піва ў сквэры ля прахадной, і вельмі крыўдуе, калі нехта забываецца ды выкідае кругляшы ў сьметніцу. Пасьля працы заходзіць у танныя піўнухі, дзе піва прадаюць у пляшках. Часам нават падымае коркі з асфальту ды ўпотайкі кладзе ў кішэню.

Потым трэба сагнуць кожны зь іх пласкагубцамі, а затым пафарбаваць у чорны колер.

Чамусьці Толік вырашыў, што ягоны твор будзе мець толькі адзін колер – чорны. Хаця на акварэлі птушкі блакітнаватыя, белыя, памаранчавыя, сьветла-ліловыя, жоўта-брунатныя...

Два сьнегіры, канарэйка і сініца ў яго ўжо гатовыя – яны разьмясьціліся на сваіх галінках, зробленых з дроту. Другая сініца – якая, паводле сюжэта, відавочна, мае пэўныя непаразуменьні зь першай, – адразу не атрымалася, і давялося яе перарабляць.

Толік бярэ корак пласкагубцамі, згінае яго роўна напалам, акунае ў міску з чорнай фарбай і, калі ён высыхае, ахайна прыладжвае да галавы сініцы. Гэта будзе аснова яе дзюбы. Трэба ўпаяць яшчэ пару коркаў упоперак, каб яна стала дастаткова трывалай.

Рукі трохі дрыжаць, але стараннасьць прыносіць свой плён.

Новая тэхніка была засвоеная ім самастойна. На зоне адзін з сукамернікаў падахвоціў яго да творчасьці, і скульптуркі з хлебнай мякіны ў Толіка атрымліваліся лепей, чым у каго яшчэ. Але такі падатлівы матэрыял хутка яму надакучыў, і аднойчы ён выкарыстаў усю калекцыю сваіх твораў у якасьці закусі.

Толік прымружвае вочы і прыдзірліва ацэньвае той прагал, што месцамі ўтварыўся паміж двума коркамі. Затым бярэ лупу, уважліва ўглядаецца. Павагаўшыся, усё ж, вырашае не перарабляць.

У дзірцы паміж зубамі захраснуў нейкі кавалак вячэры. Толік бярэ запалку, адкусвае кончык, калупаецца ў роце. Рука праходзіцца па шурпатай даўно няголенай шчацэ.

Толік сам разумее, што ён дрэнна пахне. Але нічога не застаецца, як з гэтым зьмірыцца.

Потым згінае пласкагубцамі яшчэ адзін корак, аднак прыкладзеная ім сіла аказваецца празьмернай, і бляха трушчыцца.

Цішыня, што даўно панавала ў кватэры, раптам парушаецца голасам Толіка. Ён ня любіць музыкі і ніколі не ўключае радыё. А калі сьвядомасьць патрабуе нейкіх гукаў, пачынае гаварыць сам з сабою.

Зазвычай ён дае парады сваёй жонцы, якая сышла ад яго яшчэ сямнаццаць гадоў таму. Больш-менш спакойна, але даволі грозна тлумачыць ёй прынцыпы добрага гаспадараньня. Кажа пра тое, што абіраць бульбу вялікім нажом – неаканомна. На шалупіньні застаецца шмат карыснага прадукту.

Кожную сваю навуку – якой бы строгай яна ні была – Толік абавязкова завяршае пяшчотным камплімэнтам. Сёньня ён называе жонку “сінявокай сінічкай і балбатлівай...”.

Гаварыць яму раптам надакучвае, ён абрывае камплімэнт на паўслове ды працягвае сваю працу моўчкі. На гадзіньніку яшчэ толькі дзевяць, раней за дванаццаць ён не засьне. Трэба нешта зрабіць з гэтым часам.

Бярэ пласкагубцы і чарговы корак, пачынае яго згінаць. Акунае ў фарбу, чакае, пакуль падсохне, прыладжвае да дзюбы. Вялікія шурпатыя пальцы няўклюдна спраўляюцца з такой далікатнай працай. Корак доўга ня хоча замацоўвацца на адведзеным яму месцы. Некалькі разоў адвальваецца, падае на падлогу. Але ўпартасьць, усё ж, бярэ сваё.

Праз пэўны час Толік чуе на кухні нейкі шум. Як быццам нехта імкнецца пранікнуць туды праз вакно. Альбо грукае ў шыбу, просячы дазволу ўвайсьці.

Толік адрываецца ад працы ды ўслухоўваецца. Сэрца пачынае біцца трохі часьцей у прадчуваньні падзеі. Але, вядома ж, яно ня спраўджваецца: нічога не адбылося. Проста грымнула прыадчыненая фортка.

На кухні неспадзеўкі сьцямнела. Марыя пстрыкае запальнічкай. Полымя на імгненьне асьляпляе яе, угрызаючыся ў сятчатку вока. Потым эфэкт зьнікае. Марыя пстрыкае запальнічкай у другі раз. Цяпер сьветлавы шок ужо не такі моцны – сятчатка пасьпела трохі адаптавацца.

Марыя думае пра Іншага, зьяўленьне якога здатнае зрабіць няважнымі брудны посуд у мыйніцы, парыжэлы лінолеум на кухні і шызае сьвятло, што сочыцца цераз проймы паміж планкамі жалюзі.

Іншы паўстае ў яе ўяўленьні не як канкрэтны вобраз, але як нейкае прадчуваньне, эмацыйная хваля. Як, напрыклад, дом. У Марыі ўжо даўно няма дома, і таму ён таксама зьяўляецца для яе недатыкальнай эмацыйнай хваляй.

Адзінота стала ейным выбарам і адначасова выпрабаваньнем. Але Марыі хочацца выкарыстоўваць яе як інструмэнт – своеасаблівы разец скульптара, здатны надаць эмацыйнай хвалі выразныя абрысы. Спакваля адсякаць лішняе, каб зь бясформенай масы сталі вымалёўвацца ручкі, ножкі, галоўка. Каб урэшце гэтая маса набыла аблічча чалавека – іншага чалавека, які будзе заўсёды побач.

Але яна ўжо ведае, што адзінота – гэта дрэнны сродак для пераўтварэньня сусьвету. Такі інструмэнт абсалютна нефункцыянальны.

Марыя ненадоўга замірае, услухоўваючыся ў мернае пагрукваньне накрыўкі рондаля на пліце, што раз-пораз уздрыгвае ад пары.

Адзінота здатная адно зрабіць гэты сьвет яшчэ больш аморфным – нават тыя яго праявы, якія маюць пэўныя абрысы і могуць быць памацаныя рукамі.

Схамянуўшыся, Марыя ўстае, разгублена топчацца на месцы. Затым ідзе ў пакой. Звычайна шлях туды яна пераадольвае за восем крокаў, але гэтым разам атрымалася адзінаццаць.

Па тэлевізары паказваюць канцэрт нейкага гурта. Марыя, як заўсёды, адключыла гук, і таму імпульсіўныя артыстычныя жэсты выглядаюць яшчэ больш сьмешна. Гітарыст рухаецца па сцэне з такім сур’ёзным выглядам, быццам кожны крок набліжае яго да жыцьцёвай мэты. Вакаліст выцягнуў уперад правую руку са скурчанымі пальцамі – нібы тапелец, які ў адчаі кліча на дапамогу.

“Што яны ўсім гэтым хочуць сказаць?” – недаўмявае Марыя.

Зрэшты, такім самым адчуджаным цяпер падаецца ёй усё, што яна здатная бачыць, прымройваць, успамінаць. Прычынна-выніковыя повязі некуды зьніклі, пакінуўшы розныя зьявы нягегла церціся адна аб адну ў бессэнсоўным броўнаўскім руху. Без усялякай надзеі на стыкоўку.

Адзінота ніяк ня здатная аднавіць гэтыя повязі, колькі ні намагайся. Гэта амаль тое самае, што склеіць раструшчаную елачную цацку.

Вобраз Іншага ў яе ўяўленьні чэзьне, расплываецца, зьнікае.

Макарона, тым часам, ужо зварылася. Марыя вяртаецца на кухню, выплёсквае на друшляк клейкае месіва, дадае туды сардэльку і сырок. Ідзе ў пакой. Цяпер атрымалася роўна восем крокаў. Есьць, не адчуваючы смаку.

Раптам бяз дай прычыны ёй становіцца сьмешна. Сардэлька выклікае ў яе непрыстойныя дзіцячыя асацыяцыі, і Марыя тут жа сьпяшаецца апавесьці іх Іншаму, якога хаця б ненадоўга зноў адчувае побач.

Сьмех праходзіць сам сабою, саступаючы месца пустэчы.

Вакаліст заканчвае сьпяваць і застывае ў гераічнай позе. Муха, якая паўзе па тэлевізары, захоплена і палюбоўна абмацвае твар куміра сваімі лапкамі.

Гэтай ноччу Марыя прачынаецца ад пранізьлівага холаду. Сьцюдзёны вецер падступна пранікае праз шчылінкі ў старых аконных рамах, пракрадаецца пад коўдру, пакрывае скуру дробнымі пупырышкамі.

Марыя сьціскаецца ў камячок, сілячыся сагрэцца. Устае, апранае на сябе швэдар і цёплыя калготкі. Кладзецца зноў. Стала значна цяплей.

Нерухома ляжыць, стараючыся ні пра што ня думаць. Услухоўваецца ў буркаценьне ў жываце, адчувае ледзь прыкметны трэмар у мускулах пляча. Ёй прыемна ўсьведамляць сябе выключна як сукупнасьць розных фізыялягічных працэсаў.

Марыі цяпер вельмі хочацца, каб гэты стан працягваўся і каб далейшае яе перабываньне ў гэтым сьвеце было недзе на самым памежжы жывой і нежывой прыроды. Біялягічная рэдукцыя ўяўляецца ёй сапраўдным паратункам. Лішайнікі, імхі, на скрайні выпадак, амёбы...

Але яна ведае, што ўзяць ды пазбыцца чалавечай сутнасьці наўрад ці ўдасца. Хоцькі-няхоцькі, гэтае ярмо давядзецца трываць.

Пашчэрблены месяц абыякава паўзе па халодным фіялетавым небе. Дыханьне Марыі цяжкае і перарывістае. Пакуль пустэча і непарушнасьць, але яна прадчувае: нешта неўзабаве будзе дзеяцца.

Яна ведае, гэта акурат такая ноч, калі мёртвыя ўстаюць са сваіх магілаў. І гэта яе мерцьвякі. Кожны зь іх мае твар. І кожны з гэтых твараў Марыі знаёмы. Пры сустрэчы яна ня здолее проста прайсьці міма, адвёўшы позірк у бок.

Дзевачка-дзевачка, дэманы мінулага знайшлі твой горад...  

Успаміны, як заўсёды, прыходзяць без запрашэньня. Віно мякка дакранаецца да нёба, а пальцы адчуваюць вострыя канты келіха. Вусны зьліваюцца з вуснамі. Па шыферным даху барабаніць дождж – па даху таго дамка зь негабляваных дошак, з ганку якога відаць мора.

Рукі абхопліваюць мускулістае каржакаватае цела, шчокі казыча колкае шчэцьце...

У гэтую пару, апанаваную бессаньню, Марыя можа пераскокваць праз гады і неспадзеўкі апынацца ў іншым месцы, іншым часе і зусім іншых жыцьцёвых варунках. Перажываць іх бы наяве, губляючы арыентацыю, хто яна і дзе.

Успаміны спараджаюць пякотку ў роце. Кожны з тых момантаў, якія ніколі ня вернуцца, упінаецца ў яе цела малюткай іголачкай. Але яна ведае, што боль незваротнага – гэта толькі прэлюдыя.

Дзевачка-дзевачка, дэманы мінулага знайшлі тваю вуліцу...  

Здаецца, праз шчылінкі паміж шыбай і рамай разам зь ветрам пранікае і іх дыханьне. А шоргат дажджу па асфальце прызначаны адно на тое, каб заглушыць і без таго амаль нячутны поступ іхніх ног.

Дзевачка-дзевачка, дэманы мінулага знайшлі твой дом...  

Калісьці гэтыя людзі былі Марыі вельмі блізкімі, нейкі час яны нават былі адным зь ёю целам.

Але гэта было даўно. Іх целы ўжо канчаткова і незваротна набылі аўтаномнасьць. У дадзены момант кожнае зь іх, напэўна, бесклапотна сьпіць, і сьніцца гэтым людзям, вядома ж, зусім не Марыя.

У той самы час, калі іх фантомы няўмольна набліжаюцца да яе – бы зомбі ў галівудзкіх фільмах.

Дзевачка-дзевачка, дэманы мінулага знайшлі тваю кватэру...  

Марыя з жахам углядаецца ў цьмяныя абрысы рэчаў і мэблі, у ноч, у дождж. Яна пачуваецца абсалютна безабароннай.

Ёй карціць залезьці пад канапу, скруціцца камячком, запхнуцца ў шафу, павуком павіснуць пад стольлю на жырандолі.

А можа, лепей проста прыкінуцца мёртвай?

Але яна разумее, што ад іх не схавацца. Дэманы мінулага ведаюць усе яе хітрыкі, усе слабыя месцы ў яе фартыфікацыйнай сыстэме. Марыя адчувае іх нясьпешны ўпэўнены поступ – ужо зусім блізка.

Дзевачка-дзевачка, дэманы мінулага знайшлі цябе, гатовую ўсікацца ад страху...  

Яны апынаюцца побач зь ёю неспадзеўкі, разам і адначасова. Упэўненыя рукі сьцягваюць калготкі, рассоўваюць яе сьцёгны, трымаюць за рукі... Зьніякаявелая і здранцьвелая, Марыя ня можа нават паварушыцца. Яна не крычыць і не супраціўляецца, адно ціха енчыць сабе пад нос, бы сьмяротна паранены дэльфін.

Дэманы мінулага могуць рабіць зь ёю ўсё, што пажадаюць. І робяць.

Неўзабаве ейнае цела скаланаецца, курчыцца ў канвульсіях, амаль ня зрушваючыся зь месца. Няголеныя падмышкі ад пота пераўтвараюцца ў балота.

Перад ёю – твары, твары і твары. Яны зьмяняюцца, часам наслойваючыся адзін на адзін. Вусатыя, цемнаватыя, сьпярэшчаныя зморшчынамі... Выраз кожнага зь іх удае жарсьць, але Марыю гэтым не падмануць.

Яно трывае, здаецца, бясконца. Кожнае імгненьне становіцца надзіва пругкім ды элястычным і завісае ў паветры замест таго, каб мякка адысьці ў небыцьцё.

Твары становяцца ўсё больш невыразнымі. Гэта значыць, што прыйшла пара дублёраў. Але сваю справу яны выконваюць таксама старанна.

Марыя бы лялька ляжыць на сьпіне, стараючыся ні пра што ня думаць і нічога не ўспрымаць.

– Калі я вынесу ўсіх нябожчыкаў са сваёй памяці? Калі я вынесу ўсіх нябожчыкаў са сваёй памяці? Калі я вынесу ўсіх нябожчыкаў са сваёй памяці? – бясконца шэпча яна, ажно пакуль – нібы паратунак звыш – не прыходзіць крохкі нэрвовы сон.

Брат Зосіма вяртаецца з начной зьмены ў сваю маленькую кватэрку на ўскраіне горада. Яшчэ толькі пачынае віднець. Ідзе па пустэльнай незаасфальтаванай вуліцы, насустрач яму трапляюцца толькі двое заблытаных у порах сутак выпівохаў. “Барада, бля, пайшла”, – чуе ён за сьпінай.

Знаёмыя людзі называюць яго сьвятошам ці попікам. Незнаёмыя – барадой, мужыком, братэлам.

Позірк выхоплівае сьмецьце, раскіданае паабапал дарогі, карункі, пакінутыя рыфленымі шынамі цяжкіх машын, шчарбіны ў парканах, паўабдзёртыя аб’явы на слупах. Брат Зосіма спыняецца, каб на поўныя грудзі ўдыхнуць ранішнюю сьвежасьць.

Золкавае сьвятло пяшчотна дакранаецца да паверхні вады ў калюжынах, спараджаючы ледзь прыкметнае сьвячэньне.

Рукі па-ранейшаму пахнуць мазутам, і яму гэта падаецца нават прыемным. У галаве ўсё яшчэ водгульле мернага рокату станкоў.

Калісьці ўзімку пустку на месцы зьнесенага дома перабягаў заяц.

Прыемны пах гарэньня фруктовых дрэваў. Нехта тут дасюль топіць грубку.

Брат Зосіма спыняецца і слухае, як вецер прымушае пакрыўлены дарожны знак бэмцаць аб слуп, да якога ён прымацаваны. Рытмічны малюнак просты, але пры гэтым выкшталцоны і непрадказальны, ніводзін чалавек ня здолеў бы яго стварыць наўмысна. Кампазыцыя настолькі ідэальная, што карціць запляскаць у ладкі.

Брат Зосіма калісьці працаваў ды-джэем, і ягоным улюбёным стылем быў тэхна. Ён і дасюль ня страціў любові да рытму, але – Божай ласкай – навучыўся адчуваць яго значна танчэй. Яму ўжо ня трэба гучнасьці і насычанасьці. Болей за тое, яму ўжо ня трэба нават музыкі.

У вокнах двухпавярховага барака запальваецца сьвятло. Матор старэнькага “форда” заводзіцца для прагрэву. “Выходзіць чалавек да справаў сваіх і да работы сваёй да вечара”.

Па-над усім гэтым птушкі. Іх чарада перасякае пасьвятлелае неба ды зьнікае па-за межамі бачнай часткі сьвету, далікатна сьведчачы гэтым пра яго неабмежаванасьць.

Дома брат Зосіма ставіць на пліту імбрык, сьнедае заўчорашняй кашай, ненадоўга застывае перад іконай, жагнаецца, кладзецца ў ложак і працягвае слухаць тэхна. Цяпер гэта налітыя сокам яблыкі, што адзін за адным падаюць у пустэльным садзе.

Калі сэт сканчаецца, ён расплюшчвае вочы. Недзе па той бок шыбы чыркаюць галубы і дзеці. Гэта новы дзень і ўжо зусім новыя гукі.

Па сканчэньні малітвы брат Зосіма яшчэ пэўны час пагружаны ва ўнутранае маўчаньне. Сядзіць на сваім ложку і ні пра што ня думае. Навакольны сьвет, поўны вітальнага руху, уваходзіць у яго бы адкрыцьцё – паступова і сам сабою, пранікаючы ў вушы, у сьвядомасьць, у сітавіны скуры.

Сёньня ў яго шмат вольнага часу, на завод ізноў у начную.

Брат Зосіма сядае на старэнькі ровар. Шматпавярхоўкі і гаражы хутка застаюцца ззаду, цяпер навокал – бязлюдны пакручасты ляндшафт, сфармваны, аднак, праз умяшальніцтва чалавека.

Выгіны, траншэі, насыпы парожняй пароды, закінутыя катлаваны будоўляў... Палімпсэст розных уцямных некалі фразаў, крамзаніна паверх напісанага, якая зацярушвае трывіяльны ў свой час зьмест.

Ровар манэўруе сярод усёй гэтай разнастайнасьці, то патанаючы ў складках, то ўскараскваючыся на ўзгоркі. Брат Зосіма адчувае ў пастаянных перападах вышыняў пэўны рытм і на бліжэйшыя паўгадзіны засяроджваецца толькі на ім.

У нейкі момант ён адпускае стырно. Даўгія валасы кудлацяцца, пробліскі сонца раптоўна трапляюць у вочы, на твары вымалёўваецца амаль дзіцячы азарт.

Калі ён даязджае да бліжэйшай вёскі, ветрык даносіць пах гарэлага лісьця. Бабуля, у якой брат Зосіма папрасіў набраць вады, настойліва частуе яблычкам. Упэўнены націск зубоў прымушае сьпелы плод пырснуць сокам. Валасінкі на барадзе зьліпаюцца, і брата Зосіму гэта сьмешыць.

На зваротным шляху ён збочвае да ракі, зножваецца і нейкі час нерухома ляжыць на зямлі, углядаючыся ў расплывістыя абрысы аблокаў.

Па вяртаньні дахаты брат Зосіма пачынае рыхтавацца да вячэрні. Сьвятара ў горадзе даўно ўжо няма, як, зрэшты, і прыхаджанаў, і таму ён будзе выкарыстоўваць скарочаны варыянт.

Апрануўшы падрасьнік і клабук, выходзіць на вуліцу. У дзятвы гэты дзіўны дзядзька выклікае сапраўднае захапленьне, хай часам і жорсткае – вядома ж, па-дзіцячаму.

У царкве, як заўсёды, шматлюдна. Брат Зосіма праціскаецца ў алтарную частку, запальвае сьвечку і раскрывае малітоўнік.

Пульхная кабеціна ў скуранцы вылупіла на яго вочы, запіхваючы ў торбу палку сыравяленай кілбасы.

Пару разоў ахоўнікі здавалі яго ў міліцыю, але потым ім надакучыла. Яны зразумелі, што іх гісторыі ніяк не перасякаюцца зь ягонай.

На словах “Хай малітва мая ўзыйдзе да Цябе, быццам кадзіла” скрозь прабоіну ў вітражы пад самым купалам у царкву ўляцела шэрая галубка.

10.15. Недзе за вакном зь цяжкім уздыхам спыняецца сьмецьцявоз. Ягоны кодаб чапляе галінкі дрэваў у палісадніку ля пад’езда. Марыі падаецца, нібы гэта яе драцяныя валасы шкрабуцца аб гіпсавы чэрап.

Марыя зь цяжкасьцю расплюшчвае вочы. Дзень пачынаецца з прыемнага: яна згадвае, што не праспала працу. На працу ёй сёньня ня трэба – як, зрэшты, і заўтра, і наогул у асягальнай будучыні.

Тэлевізар шыбы дэманструе звычайны краявід, але гэтым разам ён мае нязначныя аптычныя скажэньні. Кроплі, што завісьлі на шкле (напэўна, з самай раніцы быў дождж), дадаюць карцінцы трохі расплывістасьці. Туман пераўтварыў пашарпаны паркан занядбанага хімзаводу ў непрыступныя муры замка Іф.

Марыя павольна апускае ногі з ложка, намацвае тапкі. Здымае прапахлы вадкасьцямі цела халацік. Твар чырвоны і азызлы, у роце затхлы водар гнілой гародніны. Аднак у гэты час няпэўнасьць яе існаваньня яшчэ падаецца ёй шматабяцальнай.

12 градусаў цяпла, але вільготны паўночны вецер. У прынцыпе, вось і ўсе навіны на сёньня.

Адчуваецца пасьлясмак начных сноў – як заўсёды, куды менш цікавых, ніж сны дзённыя.

10.22. Марыя зноў завальваецца на канапу і хвілінаў дзесяць моўчкі глядзіць на шчыліну ў пашчэрбленай пабелцы столі. Услухоўваецца ў гукі, якія даносяцца паверхам вышэй. Неўзабаве ёй падаецца, нібы расколіна пакрысе более. Як быццам нейкая фантастычная пачвара рыхтуе шлях для нападу на яе, маскіруючыся пад электрыка Толю.

Толя зноў вучыць сваю жонку абіраць бульбу. Гэтым разам куды больш раздражнёна.

11.03. Позірк адзін за адным выхоплівае прадметы, што стаяць на палічках кніжнай шафы альбо бязладна раскіданыя па пакоі. Гэта парожні паўлітровы слоік, рэклямная газэтка, пігулкі, скамечаны цыгарэтны пачак, парцалянавая фігурка шахцёра, якая дасталася ў спадчыну ад былога гаспадара кватэры разам са старым сэрвантам... Марыя імкнецца ўбудаваць іх у нейкую схему, знайсьці паміж імі дбайна зашыфраваныя сэнсавыя повязі, як гэта часта здараецца ў дэтэктыўных раманах, але не дае рады.

Марыя выпальвае цыгарэту і адчувае, што далей ня можа знаходзіцца там, дзе цяпер ёсьць. Сьпехам апранаецца і неўзабаве яна ўжо на вуліцы. Павольна ідзе ўздоўж дома, міма паржавелай кваснай бочкі, што знайшла вечны прытулак у яе двары, міма парэшткаў арэляў, міма выбоіны ў асфальце.

Часу ў яе сёньня нязвыкла шмат, гэта выклікае вобраз зь дзяцінства – гара марозіва, настолькі вялікая, што нават палохае.

Марыя даўно прызвычаілася да абмежаваньняў, гэта яе стымулюе.

Насустрач трапляецца дзятва, якая вяртаецца са школы. Яе гарэзьлівы гоман іншым разам мог бы прымусіць Марыю заплакаць, але цяпер яна надзіва спакойная.

11.16. Лапік перад унівэрсамам пусты, як і цэнтральная ў гэтым міікрараёне вуліца. Толькі самотная бабулька прыснула ля кулькоў семак, ды нейкі маладзён покрадкам ціскае сваю сьняжану на лаўцы, з трох бакоў аброслай пажухлым хмызьзём.

Марыя на нейкі час застывае на месцы, каб ацаніць усю карціну ў сукупнасьці. Дзяўчына з пляката новага тарыфу мабільнай сувязі, здаецца, хоча яе ўкусіць. Па вуліцы праязджае амаль пустая маршрутка. На гаўбцы насупраць пагойдваецца вялізная ружовая камбінацыя з рушавымі ўстаўкамі.

Марыя адчувае сябе акторкай, якая недарэчна заблукала сярод дэкарацыяў у глыбіні сцэны. Усе магчымыя сюжэты гэтай пастаноўкі падаюцца ёй настолькі глупымі, што зусім і ня хочацца шукаць пакручасты шлях да сьвятла рампы.

12.01. Наперадзе першы прыкметны аб’ект на яе маршруце – Палац культуры. Размаляваны ад рукі шчыт запрашае на дыскатэку для тых, каму за. Чарговы бэтонны правадыр, разьмешчаны на фоне порціка, указвае сваёй пяцярнёй на шапік з кумачовым надпісам “чабурэкі хотдогі”.

Паабапал яго – бязрукі ўдарнік з надзіва паэтычным выразам твару і пашчэрбленая даярка з расфарбаванымі памадай вуснамі ды схематычна намаляванымі паверх сукенкі цыцкамі.

У папэцканых галубамі вачах статуй адбіваецца ўласьцівы сапраўдным стоікам скепсыс адносна летуценных радасьцяў гэтага хуткаплыннага жыцьця.

– Гісторыя, – кажа Марыя. – Гэта тое, што робіць з намі гісторыя.

Яна ні каліва не сумняецца, што пад крохкім бэтонам статуй – варта трохі болей яго адкалупаць – адшукаюцца сапраўдныя целы іх прататыпаў, застылыя ў вечнай коме. А затым уяўляе калгасьніцу і ўдарніка зусім у іншым агрэгатным стане – калі яны маглі пасьмейвацца, скручваць губы трубачкай альбо сплёўваць праз даўно нячышчаныя зубы.

Урэшце, Марыя прыдумляе і сваю статую – у сьмешнаватай пафаснай паставе, якая ня мае ніякага дачыненьня да роду яе мінулай дзейнасьці. Хай у правай яе руцэ будзе меч, а левая хай трымае вырачаную на сьмерць курыцу.

Ад няма чаго рабіць, Марыя падыходзіць бліжэй. На ганку Палаца нікога. З прыадчыненых дзьвярэй чамусьці пахне пракіслым баршчом. Боршч увогуле вельмі любяць насельнікі горада, гэта яна ўжо заўважыла.

Тынкоўка на клясыцыстычных калёнах ладна аблупілася. Прытуліўшыся да адной зь іх, Марыя ўважліва вывучае няроўныя пісягі, пакінутыя ўсімі дажджамі апошніх дзесяцігодзьдзяў. На падваконьні аднаго з пакояў першага паверха стаіць пакаёвая кветка ў гаршчочку – ці то герань, ці то фікус. Марыя ў іх зусім не разьбіраецца.

12.34 Яна паціскае ўдарніку ацалелую руку, натыркаючыся замест аднаго з пальцаў на шурпатасьць арматуры, нясьпешна праходзіць паўз правадыра, сядае на лавачку ля зарослай пустазельлем клюмбы. Галубы дзяўбуць расколіны ў асфальце, марна сілячыся выкалупаць адтуль хоць якія калёрыі.

Нягледзячы на восеньскую сьвежасьць, яна адчувае задушлівасьць. Сядзіць і ні пра што ня думае.

На прыпынку спыняецца аўтобус, выходзячы зь яго, жанчына трымае за руку дзяўчынку з чырвоным заплечнікам. Яны перасякаюць пляц па дыяганалі (малая раз-пораз падскоквае пры хадзе) і неўзабаве зьнікаюць у прагале між дамоў.

Праз нейкі час міма Марыі праходзіць групка людзей у памаранчавых апранахах і зь мётламі. У ноздры трапляе пах тытуню, у вушы – кавалкі словаў, прамоўленых сіпатымі галасамі.

У пэўны момант яна выразна разумее, што Іншага няма побач. І гэта даволі балюча.

13.05 Калі ў шчылінку між аблокамі раптам прасьлізгвае праменьчык сонца, Марыя ўстае і рушыць уздоўж вуліцы. Аглядае сьціплы дэкор на сталінскіх двухпавярхоўках: віньеткі, зорачкі, каласкі... Такая ўвага да дробных дэталяў яе супакойвае.

Яна ўяўляе сябе навукоўцам, які толькі што натыркнуўся на невядомы раней горад, прыналежны даўно страчанай цывілізацыі.

Неўзабаве Марыя адчувае сябе надзіва лёгка і абыякава ды ня хоча нічога мяняць. Вецер вынаходліва гуляецца з рэклямнай улёткай, прымушаючы яе рухацца па неверагоднай траекторыі. Няцяжка паверыць, што яна жывая – асабліва па кантрасьце з навакольлем.

Раптам Марыя заўважае, што ўжо каторую хвіліну яе трымае за руку каржакаватая бабулька ў выцьвілым чырвоным паліто. Яна няспынна і няўцямна нешта гаворыць, нешта далёкае ад разуменьня Марыі. Розум выхоплівае пераважна службовыя часьціны мовы і асобныя словы кшталту “сказаць” і “расстраляць”, якія наўрад ці праясьняюць сэнс прамоўленага.

Лішні час, кажа Марыя. Гэта лішні час.

– Што-што? – перапытвае бабуля. Марыя не адказвае.

Моўчкі ківае, бярэ ўлётку. Не разьвітваючыся, паволі рушыць далей куды вочы глядзяць. Бабулька ў яе за сьпінай працягвае сваю прамову.

Выходзіць на праспэкт, шырокі, просты і надзіва чысты. Іншых мінакоў амаль няма. За дзесяць хвілін яна сустрэла хіба некалькі чалавек.

У такім выглядзе горад зноў падаецца ёй месцам, падрыхтаваным да нейкай маштабнай дзеі – літаральна наконадні яе пачатку. Пакуль усё прыціхла, нібы перад навальніцай, але зараз прагучыць умоўны сыгнал, і орды ўдзельнікаў, якія даўно ўжо напагатове ў сваіх схованках, сынхронна ўступяць, выконваючы загадзя вывучаныя ролі.

Аднак час ідзе, і сьцішанае чаканьне не выбухае падзеямі.

13.29. На цэнтральнай плошчы, як выявілася, зноў нейкі мітынг. Пахне чамусьці дымам.

Групка людзей знаходзіцца на ладнай адлегласьці, што дазваляе Марыі адчуць сябе староньняй назіральніцай. Побач зь ёю зусім нікога.

Марыя ўглядаецца ў суплёты правадоў па-над плошчай. Чорныя лініі выразна прамалёўваюцца на тле брудна-шэрага неба. Правады скіраваныя ў розныя бакі, і гледзячы зьнізу, падаецца, нібы яны паміж сабою перакрыжоўваюцца. Марыя думае пра тое, што кожны зь іх мае сваё прызначэньне і, без сумневу, кудысьці вядзе. Падобныя трывалыя повязі падаюцца ёй проста неверагоднымі.

Амаль ужо прамінуўшы плошчу, Марыя прыпыняецца, каб паназіраць за тым, як камяні і кавалкі асфальту ляцяць у шыбы мэрыі. Звон бітага шкла перакрываюць лёзунгі, падхопленыя сотнямі галасоў – вісклявых, сіпатых, бадзёрых.

13.44. У якім квартале ад плошчы ўсё, як звычайна, ціха. Марыя падыходзіць да цэнтральнага ўнівэрмага. Бэтонныя скульптуры ўсталяваныя і каля яго, яны выглядаюць значна менш аптымістычна за манэкены ў вітрынах.

Да новага году яшчэ шмат часу, але ў горадзе ўжо пачалі прадаваць елачныя цацкі і румяных дзядоў марозаў. Камусьці вельмі хочацца сьвятаў, а Марыі ад гэтага цяперашні год здаецца яшчэ больш старым. Невымоўна састарэлым.

Марыя ўглядаецца ў шрубы, якімі прыкручаныя завесы дзьвярэй. У другім зьверху плешка вытыркаецца на добры мілімэтар, у трэцім яна пагнутая. Менавіта такія амаль незаўважныя воку дэталі найлепей дапамагаюць ёй усьвядоміць чалавечую прысутнасьць у гэтым сьвеце.  Вось тут рука рабочага неспадзеўкі задрыжэла, а вось тут ён ціха і нязлосна вылаяўся, сутыкнуўшыся зь нечаканым супрацівам матэрыялу. Здаецца, нават можна адчуць пах, які сыходзіў у той момант зь яго рота – бо акурат надоечы ён паабедаў шчодра прыпраўленым часныком баршчом.

14.04 Раптоўны павеў ветру зьдзірае з дрэваў апошняе лісцьце. Разам з тым, ён агаляе і даўно прыцярушаныя друзам успаміны. “Вітрику, тихше, вітрику цить” – сьпявае пра сябе Марыя. Нічога не спыняецца. Але яна ўжо гатовая да гэтага прыступу болю. І сапраўды, неўзабаве ён сьціхае.

Марыя ведае прыблізны час новай атакі: недзе пасьля сёмай вечара. Да гэтага часу трэба вярнуцца дахаты, не забыўшыся па дарозе набыць той ці іншы кшталт лекаў.

Але яшчэ засталося пару гадзін. Можна працягнуць шпацыр.

14.17 Марыя спыняецца ля вітрыны і зь лёгкім недаўменьнем глядзіць на паўпразрыстую прывідную фігуру, якая праяўляецца на тле рознакаляровых рондаляў, тазікаў, гантэляў і пральных дошак. Прыходзіць да высновы, што за апошні час яна істотна схуднела. Старыя джынсы цяпер недарэчна вісяць на сьцёгнах. Некалі яе пухнатасьць лічылася адмысловай фішкай: многім падабаліся дзяўчаты “ў целе”.

Апрача яе, у вітрыне таксама адлюстроўваецца дабіты “ікарус”, што спыніўся на сьвятлафоры, парасончыкі піўнухі насупраць, пара геяў, якія дзеляцца паміж сабою пяшчотай, стоячы на прыпынку.

14.29. Марыя нясьпешна падыходзіць да суседняга з унівэрмагам дома. Гэта нейкая ўстанова, выведзеную на шыльдзе назву якой Марыя чытаць заўсёды лянуецца. Прытуляецца сьпінай да калёны ўваходнага порціка. Яна ўжо ня першы раз назірае за тым, што адбываецца ўнутры.

У старых вокнах з прагнілымі рамамі гарыць сьвятло. Мужчына ў строгім касьцюме сядзіць за сталом, утаропіўшыся вачыма ў раскрытую тэчку з паперамі. Часам нешта пазначае асадкай. Дзьверы ў габінэт адчыняюцца.

Другі мужчына ненадоўга адрывае яго ад працы, каб зрабіць заўвагу альбо давесьці да ведама важную інструкцыю. Ён гаворыць узважана і безэмацыйна, робячы акцэнт літаральна на кожным слове.

Той, хто сядзіць за сталом, ледзь прыкметна ківае. Выгляд у абодвух настолькі сур’ёзны, нібы яны знаходзяцца за пультам кіраваньня гэтым сьветам.

Марыя амаль перакананая ў тым, што іх службовы абавязак – пісаць і рэдагаваць чыесьці гісторыі. У тым ліку, і такіх, як яна. Магчыма, гэта менавіта яе прозьвішча выведзена асадкай на тэчцы з буйнымі літарамі “Дело”.

Болей за тое, ня выключана, што чыноўнік хвіліну таму атрымаў указаньні неяк адкарэктаваць сюжэт – альбо, наадварот, адмяніць заплянаваныя ім папраўкі як неадпаведныя тым ці іншым нарматыўным актам.

Марыя разумее, што за матэрыял можа быць назапашаны ў гэтай тэчцы. Без сумневу, там ёсьць усе падрабязнасьці – асабліва тыя, якія яна хацела б цяпер назаўсёды выцерці з памяці.

Вобраз апаганенага храма ўжо каторы раз зьяўляецца ў яе сьвядомасьці.

Пасьля таго, як начальнік пакідае габінэт, мужчына за сталом адрываецца ад папер, дастае з дыплямата слоік з баршчом ды пачынае з апэтытам яго высёрбваць, заядаючы хлебам. Крышынкі трапляюць на літары, якія могуць быць для кагосьці лёсавызначальнымі.

Далонь размашыстым рухам страсае крышынкі на падлогу. А калі на адным з аркушаў праявілася тлустая пляма, мужчына камечыць гэтую паперчыну ды выкідае ў сьметніцу.

Але Марыя ставіцца да гэтага з разуменьнем. Як ні як, у кожнага ж павінны быць свае чалавечыя слабасьці і хібы. Не выключэньне й тыя, хто стварае гісторыю.

14.57 Марыя адыходзіць на сотню мэтраў, затым ізноў спыняецца. Глядзіць угару, затым апускае вочы долу, затым выроўнівае спазор. Нахіляе галаву. Людзі вакол яе рухаюцца па сваіх траекторыях, часта даволі няроўных. Іх маторыка падаецца зусім ненатуральнай: як быццам яна зададзеная звонку нейкім мудрагелістым альгарытмам. Як быццам сваімі рухамі яны павінны нешта камусьці паведамляць.

Зусім побач пралятае хлопец на ровары, ледзь не шаргануўшы па плячы Марыі. І гэта таксама ўяўляецца ёй невыпадковым.

Падобна, сваімі рухамі ўсе яны ствараюць нейкі артыкуляваны сюжэт. Магчыма, гледзячы на ўсё гэта з вышыні птушынага палёту – альбо хаця б зь вежачкі, што вянчае дом на рагу, – абазнаны чалавек здолее лёгка прачытваць зразумелыя і сутнасныя мэсэджы.

Але Марыя ў гэтым тэксьце пачуваецца лішняй літарай. Яна забрыла ў яго выпадкова, ёй трохі няёмка.

На пачатку бульвара гармонік грае “Разьвітаньне славянкі”. Падлеткі, якія на лаве ля крамы абмяркоўваюць сваіх сьняжанаў, праводзяць Марыю абыякавымі поглядамі. Яна ўжо даўно зразумела, што стала анахранізмам і нават трошачкі здолела з гэтым звыкнуцца.

Марыя доўга назірае за тым, як пяцігадовая дзяўчынка есьць бульбу-фры. Малюткія пальчыкі адна за адной вымаюць з папяровага пакунка роўныя лустачкі і нясьпешна падносяць да рота. Кожны рух дакладны, сур’ёзны і трапны. Вусны сталі трохі вільготнымі ад тлушчу.

Сэрца Марыі неспадзеўкі асьвятляе любоў да людзей, але гэта зусім ненадоўга.

15.00 Марыя раптам прыгадвае, што трэба нешта есьці. Яна амаль не адчувае голаду – хутчэй, гэта чыста рацыянальнае разуменьне. Недзе зусім паблізу павінен быць гандлёвы цэнтар “Царская брама”, а ўнутры яго – ятка са смачнымі чабурэкамі.

Неўзабаве яна на месцы. Ля дзьвярэй пашыхтаваліся сумнеўнага віду немаладыя кабеты, на плястмасавых скрынях раскладзеныя шкарпэткі, сала, венікі для лазьні, парасоны... Марыя зь цяжкасьці адбіваецца ад цыганкі, якая прапануе прываражыць ёй масквіча з кватэрай.

Апрача плошчы, гэта ці не адзінае месца ў горадзе, дзе віруе жыцьцё. Гандлёвы цэнтар разьмясьціўся ў былой царкве, пабудаванай у 90-ыя – падчас імклівага ўздыму цікавасьці да рэлігіі, якая неўзабаве гэтак жа імкліва ўпала да нуля.

Вялізны храм у старажытнарускім стылі ня сталі перарабляць у адпаведнасьці з новай функцыяй: яго проста здалі ў арэнду і падзялілі на соты. На фасадзе цяпер красуе з паўсотні шыльдачак: “Абутак”, “Рэчы з Эўропы”, “Аксэсуары для сьняжанаў любых мадэляў, перапрашыўка, рамонт”...

Калі шкляныя дзьверы адчыняюцца-зачыняюцца, пружыны дзіка рыпяць, нібы адпраўляючы ў космас шыфраваныя радыёсыгналы. Мужчына ля ўваходу сплёўвае проста на падлогу, затым адкусвае кавалак хот-дога. Недзе непадалёк мажная кабета сварыцца на прадавачку курыных грудак. Па руцэ Марыі шоргае другая скура чыёйсьці курткі.

Унутры даволі шмат людзей, уключаных у тыя ці іншыя працэсы, але Марыя адразу разумее, што нічога агульнага іх ня лучыць. Асобіны часам аб’ядноўваюцца ў тактычныя саюзы – такія, як, напрыклад, “пакупнік-прадавец” – аднак узьніклыя паміж імі повязі вельмі хутка разрываюцца. Кожны сам па сабе.

Сьцены па-ранейшаму расьпісаныя фрэскамі. Месцамі яны трохі аблупіліся, а некаторыя фрагмэнты спрэс завешаныя таварам і яго рэклямай – асабліва вылучаецца слова “МЯСА”. На клірасе абсталяваны стаматалягічны габінэт.

У гармідары розных гукаў, што зьліваюцца пад высокімі скляпеньнямі, патанае голас чалавека ў дзіўнай чорнай апранасе, які трымае сьвечку ў руцэ. Тым ня меней, яго вусны ўпарта прамаўляюць нейкія словы.

Марыя адчувае, што гэты чалавек такі самы адчужаны ад навакольля, як і яна. Таму падыходзіць бліжэй, праціскаючыся цераз шчыльнае і несупынна рухомае месіва целаў.

Потым яны доўга размаўляюць. Дакладней, пераважна гаворыць ён. Павольна, простымі словамі. Часам нават не чакаючы на адказ.

Марыя даўно ні з кім па-сапраўднаму не размаўляла, ёй ёсьць, што сказаць. Але цяпер яна чамусьці збольшага маўчыць альбо і наогул абмяжоўваецца жэстамі. Не гаворыць, ня слухае, але проста маўчыць.

Праз нейкі час яны разьвітваюцца і кожны рушыць сваёй дарогай. Чабурэк у той дзень так і ня быў зьедзены.

Недзе без дзесяці сем Марыя ўжо дома. Распранаецца, ідзе на кухню, налівае ў шклянку. Ідзе ў пакой, сядае на ложак, нерухома сядзіць. П’е. Устае, падыходзіць да вакна, ненадоўга перад ім спыняецца, робіць некалькі крокаў у зваротным напрамку, топчацца на месцы. Нэрвовым рухам адкідае пасму валасоў, што лезуць у рот. Зноў плюхаецца на ложак.

Зараз гэта прыйдзе, ведае яна.

Часам у такія хвіліны ёй трэба абавязкова быць недзе і кагосьці бачыць, і тады яна знаходзіць сабе кампаніі ў бліжэйшых забягалаўках альбо непасрэдна на лаўках. Потым разьвітваецца, ніколі не запытаўшыся, як іх завуць.

Выдатны варыянт і недарагі гей-клюб у былым будынку ЖЭСа. Там можна згубіцца сярод дыму, успышак страбаскопаў і дзясятка такіх самых, як яна – якія, трэба меркаваць, завітваюць сюды дакладна з той самай мэтай.

Часам Марыя інтуітыўна шукае паратунку ў падзейнасьці – размовах, сварках, выпадковым сэксе. Але сёньня любыя звышмерныя рухі яе палохаюць.

Сёньня яна адчула, што неабходна застацца ў сваёй кватэрцы, чые сьцены забясьпечваюць прынамсі вонкавую абарону.

Яна сядзіць на ложку і цярпліва чакае, нават ня думаючы супраціўляцца. І нават не спадзеючыся, што абміне.

...Прыблізна а дзявятай вечара гэта, урэшце, расьсейваецца. Марыя цяпер можа дазволіць сабе ўстаць з ложка.

Выпіты алькаголь амаль расшчапіўся ў крыві, пакінуўшы на ўспамін сьвярбліівы галаўны боль. Сьвятло ў яе вачах нібы раскладаецца на слаі, і таму вельмі цяжка сфакусаваць на нечым увагу.

Гарачай вады сёньня зноў няма, хаця, нібыта ж, чацьвер. Марыя ня мылася ўжо чатыры дні, і таму даводзіцца лезьці на антрэсоль па вялізны рондаль. Марыя моршчыцца, падняўшы яго накрыўку: унутры міла займаюцца каханьнем два тараканы. Налівае ваду, выплёсквае ва ўнітаз, налівае зноў і ставіць на газавую пліту.

Але фаерку так і не запальвае. Замест гэтага, з хвіліну безуважна глядзіць на пашчэрбленую кафлю па-над плітой. Затым ідзе ў ванную.

Раптам у яе чамусьці ўзьнікае прадчуваньне, нібы нешта неўзабаве павінна адбыцца.

– Нешта неўзабаве павінна адбыцца, – пераконвае яна свой шэры твар у люстэрку.

Чысьціць зубы ды кладзецца спаць.

Сьпярша змацоўваем дзьве сьцяблінкі ў самым нізе, затым ахайна іх сплятаем, затым дадаем лісткі – ня меней за пяць – потым насаджваем на атрыманы каркас галоўкі ружаў, стараючыся захаваць законы сымэтрыі. Затым трэба паўтарыць тое самае.

Марыя цяпер працуе ў кустарнай майстэрні па вырабе плястмасавых кветак, разьмешчанай у звычайным гаражы. Замоваў дастаткова шмат – лічы, сэзон – і часта ёй даводзіцца праседжваць на працы да позьняга вечара.

З рохканьнем накручвае свае колы сансары стары вэнтылятар. Калі ягоныя лопасьці паварочваюцца да стала, купка сьцяблінак пачынае лёгка трымцець. У роце Марыі – чамусьці саланаваты прысмак.

Сьвятло слабенькай лямпачкі без абажуру бязладна расьсейваецца па-над усім гаражом, спараджаючы сапраўдны тэатар ценяў. Кветкі, якія выглядаюць драпежнымі, чалавечыя рукі (іх ахвяры), выпадковыя прадметы (проста сьведкі)... У сьвеце ценяў характар узаемадзеяньня гэтых чыньнікаў падаецца зусім іншым, ніж ён ёсьць насамрэч.

Марыя пасьпяхова сканчае вытворчы цыкль і тут жа набірае новы камплект сьцяблінак, лісткоў і галовак.

Плястмасавыя кветкі чамусьці атрымліваюцца ненатуральна яркімі і – гэтаксама ж ненатуральна – дасканалымі па сваёй форме.

За суседнім сталом шчыруе Елізавета Міхайлаўна. Праца выходзіць у яе назьдзіў шпарка. Ейныя тоўстыя пальцы з адрузлай скурай і кароткімі бруднымі пазногцямі ўвішна сплятаюць зялёныя сьцяблінкі ды націнаюць на іх чырвоныя суквецьці. Вусны пры гэтым напяваюць нешта з рэпэртуару Укупніка, забясьпечваючы ці ня кожны радок камэнтарамі з багатага жыцьцёвага досьведу. У глыбокія барозны зморшчынаў на яе твары трапляе сьвятло настольнае лямпы, і яго ледзь прыкметная воку гульня дадае гэтай кабеце яшчэ большую рухавасьць.

Елізавета Міхайлаўна падобная да павучыхі, якая імкнецца ахапіць усю даступную ёй прастору, зьнітаваць сваімі ніткамі тыя рэчы і зьявы, якія здавалася б, месьцяцца зусім далёка адна ад адной і зусім непрыдатныя для зьнітоўваньня. Ніткі вільготныя і клейкія.

Гатовыя кветкі складаюцца ў вялізную кардонную скрыню, і за восем гадзін працы іх там назапашваецца прыблізна дзьве тысячы. Ужо праз дзень-два яны разыдуцца па сьвежых грудках, чые будучыя насельнікі пакуль яшчэ бесклапотна пацягваюць сваю гарбату альбо бырла.

Поруч з Елізаветай Міхайлаўнай Марыя пачувае сябе няўклюдна ды няўпэўнена, яна ня ведае, як з гэтым змагацца і ці наогул трэба. Вядома, часам ёй даводзіцца нешта адказваць. Часам вокрыкі Елізаветы Міхайлаўны ратуюць яе ад нечаканага наплыву ўспамінаў, што, як заўсёды, здараюцца ў самы неспрыяльны момант.

Але гэтым разам Марыя балюча ўкалола палец, калі яе напарніца зноў прыгадала сваю ўлюбёную прымаўку пра шлях да мужчыны праз ягоны страўнік. Не абышлося бяз лаянкі.

Тут шэрыя неатынкаваныя сьцены з аблупінамі старой фарбы і намёртва ўпаянымі ў бэтон шматкамі старых газэтаў. Гэтай пярэстай паверхні ўласьцівая дзіўная фактура, і ўглядацца ў яе можна да бясконцасьці: яно супакойвае.

Марыя кладзе ў кошык чарговую гатовую кветку. Шурпатая нізкаякасная плястмаса непрыемна трэцца аб фалянгі ейных пальцаў. Але гэтае тактыльнае адчуваньне неспадзеўкі надае ёй бадзёрасьці, яно нібыта вяртае да рэчаіснасьці з той прастрацыі, куды так часта трапляе Марыя. Праца ідзе трохі весялей, але зусім нядоўга.

Па радыё Колька віншуе сваю малую Настку Зелянуху з пасьпяховым выключэньнем з хабзы за прагулы і просіць паставіць чырвоную плесьню.

Яшчэ толькі дванаццаць. Дакладней, дванаццаць нуль восем, але гэта ня так ужо і істотна. Да канца працоўнага дня застаецца як мінімум шэсьць гадзін.

Марыя спрабуе надаць сваім рухам манатоннасьць ды ўявіць, быццам яна – аўтамат. Атрымліваецца ня надта ўдала. Сьцябло выпадае зь яе пальцаў, Елізавета Міхайлаўна перапыняе свой аповед, каб спытаць, у каго яна закаханая.

Тады Марыя мяняе тактыку і заклікае ў сваю сьвядомасьць дэманаў радасьці. Але вольных паблізу не апынулася, усе былі занятыя на іншай працы альбо паленаваліся адгукацца на яе выклікі, а прынаджваць іх пэўнымі рэчывамі ў дадзеным выпадку наўрад ці мэтазгодна.

Стары будзільнік на століку павольна адлічвае свае хвіліны. Відавочна, ён зусім не адаптаваўся да цяперашняй хуткаплыннай эпохі, час у гэтым гадзіньніку ідзе гэтаксама разьмерана, як у старых фільмах пра партызан або міліцыянераў, што здаваліся іх стваральнікам вострасюжэтнымі.

Марыя ўздыхае. Перакруціць старую кінастужку ў паскораным тэмпе наўрад ці атрымаецца – яна проста парвецца.

Не зважаючы на раздражнёныя позіркі, Марыя зноў адкладае працу ды выходзіць на ганак папаліць. Пэўны час пальцы яшчэ адчуваюць тую шурпатасьць, якая можа быць уласьцівай толькі штучным кветкам.

Марыі вельмі падабаецца ламаць і грызьці штучныя пялёсткі, хаця пах у іх далёка ня самы лепшы. Перад выхадам з працы яна набірае цэлыя кішэні шурпатай зялёнай плястмасы з кардоннай скрыні, на якой напісана “брак”.

Елізавета Міхайлаўна заўсёды зьдзіўляецца: навошта? Маючы практычны розум, яна безвынікова сіліцца дапяць, якую карысьць можа прынесьці ў гаспадарцы гэтае лайно.

Калі ўвечары Марыя сядзіць за кампутарам, яна раз-пораз засоўвае руку ў кішэню, наўгад дастае адтуль кавалачак і бы дзіця запіхвае яго ў рот. Зубы фіксуюць выгіны формы, язык плаўна праходзіцца па няроўнай фактуры, адзначаючы шматлікія атожылкі.

Гэты мілы занятак – добры паратунак ад дэманаў мінулага, якія ў такую пару сутак асабліва сіляцца ўцягнуць Марыю ў свае віры беспрычынных успамінаў.

Рух, адчуваньні болю і смаку – акурат тое, чаго хранічна не стае Марыі. Але дапамагае яно ненадоўга, неўзабаве сківіцы Марыі працуюць ужо ўхаластую, не забясьпечваючы сьвядомасьць ніякімі ўражаньнямі, а затым і наогул спыняюцца. Яна з агідай выплёўвае знявечаны згустак плястыку.

У такі момант ёй часта хочацца застыць, замерці ў нейкай як мага больш натуральнай паставе – бы на партрэце post mortem віктарыянскай эпохі. У яе гэта атрымліваецца, яна засякае хвіліны. Максымум дванаццаць, неблагі вынік.

Затым нешта чэшацца, тэлефануе, сыгналіць у двары. Марыя без асаблівага імпэту вяртаецца ў сьвет жывых, каб ізноў пераканацца, што ў ім нічога не адбываецца.

Міжчасьсе, калі сьнег пераўтвараецца ў ваду яшчэ толькі ў паветры.

Міжмоўе, калі вымушанае маўчаньне не прарастае словамі, захрасаючы ў роце бы пялёсткі плястмасавых ружаў.

Міжладзьдзе, калі эмоцыі і спакой адначасова ёй недаступныя, бо запакаваныя ў тонкую плёнку абыякавасьці.

Пяць гадоў таму Марыя ўпершыню адчула, што ейная гісторыя скончылася.

Пяць гадоў таму Марыя ўсьвядоміла, што яна болей не Мадам Брык, ня Ксюша Люцік і не Медсястра Тая. Адгэтуль яна зноў Марыя. Цалкам, канчаткова і незваротна.

Нехта ў той дзень, напэўна, ахайна падшыў апошні ў яе справе аркуш, лёгка пацёр змакрэлыя ад стараньня далоні, паправіў гальштук, пачухаў шурпатымі пальцамі нос, закрыў тэчку і завязаў матузкі. Праца на сёньня завершаная, цяпер яе можна здаваць у архіў ды ісьці на сьвежае паветра.

У гэтай тэчцы было сьвятло сафітаў, вынаходлівыя скураныя вырабы, двайное пранікненьне і пранізьлівыя енкі, якія ў Марыі атрымліваліся амаль натуральна. Там так і было адзначана, побач з усімі іншымі важнымі для пэўных анкет парамэтрамі.

Цяпер яны ўжо зусім неістотныя. Ёсьць толькі брудная кватэрка, сьвярблівыя болі ў інтымных месцах ды плястмасавыя пялёсткі.

Аднак новая гісторыя Марыі ўсё ніяк не сьпяшаецца пачынацца.

Напэўна, справа ў тым, што адказны за гэта дзядзька насамрэч ня надта адказны, думае яна. Ён скончыў працу, прыйшоў дахаты, павесіў у шафу свой строгі касьцюм, ахайна распрастаўшы пінжак на плечыках, надзеў працёртыя трэнікі, паеў пельменяў і заваліўся на канапу глядзець тэлевізар.

Наўрад ці ў яго ёсьць жонка, чамусьці лічыць Марыя.

На экране – футбол, матч ня клеіцца, і ён уважліва назірае за тым, як гульцы бязмэтна ганяюць мяч з аднаго канца поля ў іншы. Лік на таблё – 0:0.

Раптам нехта тэлефануе, але дзядзька не ўстае з канапы. Ён заварожана сочыць за ходам падзей, і паступова ягонае дыханьне набывае адпаведны ім рытм. А ўсьлед за дыханьнем – і крывацёк, і абмен рэчываў.

Аднастайная камбінацыя рухаў паўтараецца і паўтараецца. Гэта доўжыцца нават пасьля таго, як сканчаюцца адведзеныя рэглямэнтам паўтары гадзіны. Футбалісты ўсёй камандай бягуць да брамы суперніка, затым – у самы, здавалася б, востры момант – нібы наўмысна аддаюць мяч, і рух адбываецца ўжо ў зваротным кірунку.

Матч не завяршаецца і тады, калі яго глядач раптоўна памірае ад спыненьня сэрца, разрыву мачавога пухіра, а тое і проста ад голаду.

На працы нават не заўважылі адсутнасьць аднаго з клеркаў. Калегі працягвалі кідаць у бок яго працоўнага месца звычайныя “здрасьце”, на стол па-ранейшаму траплялі тэчкі з гісторыямі такіх, як Марыя, а карпаратыў з нагоды юбілею арганізацыі скончыўся поўным алкачадам, і не заўважыць страты байца ў гэтым тумане было зусім няцяжка.

Пагатоў, у кожнага ж ёсьць свая ўласная гісторыя, і ніхто не захоча па сваёй волі ёю дзяліцца.

А між тым, дзядзька паціху раскладаўся сабе на сваёй канапе. Суседзі, якіх бянтэжылі непрыемныя пахі, аднойчы ўжо амаль наважыліся патэлефанаваць у міліцыю. Але паколькі з кватэры ўсё яшчэ даносіліся гукі матча, яны вырашылі, што ўсё ў парадку – проста, прагнілі назапашаныя на бальконе памідоры.

А потым наступіла зіма, выпаў сьнег, і ўсім увогуле стала не да таго.

Зь безьлічы магчымых варыянтаў, чаму новая гісторыя Марыі так упарта ня хоча пачынацца, ёй самой найбольш падабаецца менавіта гэты.

Чарговы пялёстак чамусьці аказаўся гаркавым на смак.

Ад няма чаго рабіць Марыя прыдумляе сабе новую забаўлянку. Сядае за кампутар і пачынае запісваць уласную гісторыю. Так, нібыта гэта робіць чалавек, які мае магчымасьць назіраць за Марыяй звонку. Адпаведна, у трэцяй асобе.

Прычым гэта павінен быць бесстароньні назіральнік, тут жа дадае Марыя. Неперадузяты і ў пэўнай меры нават цынічны.

Яна цюкае пальцамі па клявіятуры, і на экране паступова зьяўляецца яе гісторыя.

У адным невялічкім гарадку СССР нарадзілася прыгожая пульхная дзяўчынка, якую мама назвала Марыяй – хаця тата хацеў, каб яна была Васілісай. Але назвалі ўсё ж Марыяй, і гэта аказалася слушным рашэньнем, бо тата хутка выправіўся на камсамольскую будоўлю, і болей яго ня бачылі.

Яна спрабуе ўявіць, што яе скура стала празрыстай, і назіральнік можа аглядаць усё зьмесьціва – бы ў плястыкавай торбе.

У тым гарадку былі тапалёвыя прысады і крама з назвай “Дамашні”, у ёй прадавалі даўгія ледзяшы, якія ўсе называлі “карандашы”. Яшчэ там былі старыя могілкі, дзе Марыя зь сябрамі любіла гуляць у хованкі. Адчуваньне рыхласьці глебы на грудках (калі наступаеш нагой) яна памятае і пагэтуль.

Дотык босых ступакоў да нагрэтага за дзень асфальту.

Гульня ў класікі на вялікіх пашчэрбленых плітах ля райвыканкама, пабітыя каленкі.

Паляваньне на конікаў, шматгалосьсе жабаў увесну ў старой сажалцы.

Ровар, канешне ж, ровар.

На нейкі момант гульня так захоплівае Марыю, што яна і сапраўды амаль упэўненая, нібы гэтая гісторыя адбывалася зусім ня зь ёю, а з кімсьці іншым. Зусім-зусім іншым – бялявай танюткай дзяўчынкай у жоўтых сандаліках.

“Што тут яшчэ важна дадаць?” – пытае сябе Марыя. Можа, пра дзіцячы садок, пра школу, дзе заўсёды пахла падгарэлай кашай, пра тое, як аднойчы яна паспрачалася, што вып’е тры літры кіслага малака, але адужала толькі два, і пасьля малако яшчэ пару дзён выходзіла праз усе дзіркі яе арганізма?

Альбо гэта ня так і важна? Мабыць, і сапраўды ня так важна.

Але што тады важна? Гукі горна, што даносіліся зь сіпатых дынамікаў на піянэрскіх лінейках?   Трапныя ўдары па пальцах вялікай драўлянай указкай, калі матэматыца Ліпухіна, зь яе ваеннай выпраўкай, заўважала, што гэтыя пальцы занятыя чымсьці ня тым? Пачуцьцё сораму, калі яе засьпелі зь Мішам на ганку закінутай лодачнай станцыі?

Больш за ўсё яе хвалявалі, вядома, прышчы. Падыходзячы зранку да люстэрка, яна з жахам прадбачыла новыя адкрыцьці адносна ўласнай зьнешнасьці. У той самы час, прышчы было так прыемна ўпотайкі трушчыць у ваннай.

Калі ёй было гадоў пятнаццаць, яна любіла хадзіць на станцыю і слухаць, як цягнікі з сапеньнем прыпыняюцца ля пэрона, каб ужо праз хвіліну зноў зрушыцца зь месца.

Гэта былі летнія вечары, калі гарадок бы п’янкая дымка ахутвала нягучная добразычлівая гамана, яна вылівалася на вулкі праз адчыненыя вокны, пракрадалася ў коміны, сачылася цераз бярвеньні дамкоў, бы ладан уздымалася ў неба па-над завешанымі бялізнай дварамі.

У такую пару вельмі хораша сядзець на вэрандзе альбо ў палісаднічку, пасёрбваць слабенькую гарбату ды апавядаць тыя гісторыі, якія калісьці мелі да цябе дачыненьне, але даўно ўжо сталі проста адстароненымі сюжэтамі. Апавядаць такім тонам, якім звычайна пераказваюць падзейныя калізіі мыльнай опэры.

Цягнікі рушылі зь вялікіх гарадоў у вялікія гарады, прамінаючы транзытныя станцыі хутка і зь неахвотай – як падчас размовы пераадольваюць няўклюдную паўзу альбо перамотваюць на павышанай хуткасьці тыя эпізоды тэлесэрыяла, што ніяк не разьвіваюць сюжэт, бо прызначаныя адно накручваць хронамэтраж.

Людзі зь цягнікоў паглядалі на Марыю недаўменна і безэмацыйна. Кідалі пад колы недапалкі ды вярталіся на свае месцы – даядаць курыцу і даразгадваць крыжаванку.

Аднойчы Марыя падабрала ружовы пантофлік, які нехта выкінуў на пэрон праз фортку падчас п’янай сваркі.

Убачанае з вокнаў купэ здавалася пасажырам адно пласкаватымі дэкарацыямі. Ніхто зь іх не паверыў бы, што за пашыхтаванымі ў роўную лінію нягеглым станцыйным будынкам, воданапорнай вежай і закаванай у плітку “кабанчык” сьмярдзючай прыбіральняй ёсьць нешта яшчэ: ліштвы на вокнах прыземістых дамкоў, тапалёвы пыл у калюжынах, рабаціньне на замызганым дзіцячым твары, бусьлянка на даху міліцэйскага пастарунка, касыя лініі сьлядоў на сьвежай ральлі, пацалункі на ганку закінутай лодачнай станцыі, водар гарэлага лісьця, дзябёлая рыжая біялягіца Алімпіяда Паўлаўна, якую за вочы чамусьці называлі Карлсанам...

Марыя ўжо тады разумела, што некалі ёй наканавана сесьці ў такі самы цягнік ды разам зь ім зьехаць адсюль, і зьехаць незваротна.

Але гэта было яшчэ наперадзе. Пакуль што Марыя праводзіла позіркам хвост саставу, удыхала станцыйны пах мазуту ды вярталася ў знаёмы для сябе сусьвет. Ішла паўз пакрытую раскай сажалку, паўз ДК, адкуль даносіліся рытмы эстрады і хмельны дзявочы віскат, паўз задуменных коз ля аброслага хмызьзём абеліску з зорачкай, паўз пякарню зь яе водарам заўтрашняга хлеба.

Марыя ачомваецца і вырываецца з трансу сваіх успамінаў. Утрапёна трасе галавой, быццам выліваючы з вуха ваду.

Гэта зусім ня тое, чаго яна хацела: ад пачатку ставілася ўмова менавіта распавядаць гісторыю, а не дзяліцца нічога ня вартымі перажываньнямі.

Тым болей, яны належаць ня ёй, а нейкай дзяўчынцы ў калготках і з коскамі, гісторыю якой Марыя спрабуе прысабечыць.

Неўзабаве яна прыходзіць да высновы, што ня здатная распавесьці сваю ўласную гісторыю – так, каб гэта выглядала нібы звонку. Для падобнай справы куды лепей прыдаўся бы пэдантычны дзядзька ў строгім касьцюме.

Тым ня меней, яна наважваецца працягнуць.

Мама працавала выхавацелькай у дзіцячым садку. Яна пільна сачыла за тым, каб Марыя апранала толькі зацыраваныя і чыстыя калготкі і каб банцікі на яе галаве разьмяшчаліся ў строгай адпаведнасьці з законамі сымэтрыі.

Затым, ужо праз нейкі час, яна гэтак жа пільна сачыла, каб усе закаханасьці, што зьяўляліся ў дзявочым сэрцы, гінулі як мага хутчэй і незваротна.

Цела Марыі было жывым, яно чуйна рэагавала на ўсё, што дзеецца навокал. Выпадковыя дотыкі, павевы чужога дыханьня, кантраснае зьмяненьне тэмпэратуры...

Цела Марыі было жывым, маладым і чыстым. Як tabula rasa, гатовая для напісаньня на ёй самых важных словаў.

Марыя сутаргава хапае плястыкавы пялёстак, запіхвае яго ў рот, грызе. Адплёўваецца валасамі, што неспадзеўкі трапілі ў рот. Б’е па стале кулаком.

Праз хвіліну закрывае файл, адмовіўшыся захаваць зьмяненьні, ды ідзе гатаваць вячэру.

У гэтым сьне Марыя згубілася. Быццам дзіця, што забылася, як выглядае родны дом. Хаця яна не дзіця і цудоўна гэта ўсьведамляе, нават у сьне.

Яна па чарзе ўваходзіць у розныя памяшканьні: інтэрнацкія пакоі. кватэры, гатэльныя нумары, катэджы. Некаторыя зь іх зусім незнаёмыя, некаторыя абуджаюць цьмяныя ўспаміны, падобныя, хутчэй, на дэжавю. Але яны ўсё адно ня тое.

Марыя далей ідзе па вуліцы, якая няспынна відазьмяняецца – нібы хаатычная нарэзка кадраў розных фільмаў. Часам гэта вузкі праход паміж дамамі ўсходняга гарадка, часам – шырокі маскоўскі праспэкт.

Разгубленасьць з кожнай хвілінай мацнее.

Марыя заходзіць у наступны дом. Гэта пахіленая хатка з прагнілымі кроквамі. Ледзь не ўсутыч да ганку раскашавала вышэзнае хмызьзё, мокрае ды парыжэлае, бо цяпер восень. Паўсюль хмельны пах прагнілых яблыкаў – няма каму іх тут прыбіраць.

У боце нешта хлюпае: яна толькі што ўвалілася ў яміну. Марыя лаецца і зь дзікім рыпеньнем адчыняе дзьверы.

Яна спадзяецца засьпець тут вельмі старую жанчыну, успаміны пра якую прытаіліся ў адным з самых далёкіх закуткоў яе памяці.

Марыя ня можа дакладна сказаць, што гэта за жанчына, адкуль яе ведае і якія повязі іх лучаць. Захаваўся хіба пах ейных сівых валасоў – даўкі і перасьпелы бы настоянка на зёлках, забытая ў склепе сто гадоў таму.   І цяпер Марыя інтуітыўна шукае гэты водар.

Дамачка, дай зажыгалку, чуе яна сіпаты голас. Ну ілі давай я так прыкуру.

Марыя ўздрыгвае, быццам нехта пырснуў ёй за каўнер ледзяной вадой, Як выявілася, яна сядзіць у закінутым сквэрыку зь бюстам нейкага даўно забытага героя працы. На пашчэрбленым асфальце купы сьмецьця, у якіх утрапёна корпаюцца галубы. Па вуліцы зь дзікім сьвістам пралятае старэнькі тралейбус.

А пагодка-та нічаво сявоньня, праўда? Я б і на рыбалку паехаў, толька вот чо-та стромна. Там эці на ўезьдзе стаяць, блокпост, бля, а хер іх знает, што ў іх там наўме.

Птушка невядомага для Марыі віду раптам сядае на бэтонную лысіну героя. Галубы тут жа накідваюцца на чужынца, не зважаючы нават на ягоныя паважныя памеры.

У хаце волка, печка даўно няпаленая. Некалькі шыбінаў разьбітыя, і таму скразьняк.

Марыя чуе нейкі шоргат у глыбі вялізнага пакою. Як быццам скрыпіць стары ложак. Паварочваецца на гук.

Яна спадзяецца ўбачыць там старую, але замест яе – дзўчынка гадоў трох.

– Ты адна? – пытае Марыя.

– Ема ула айла, – кажа малая. – Айла.

Дзяўчынка бярэ Марыю за руку і настойліва цягне да вялізнага драўлянага крэсла, падобнага да царскага трону, што быў саматужна выраблены рукастым вясковым умельцам. Падабенства тым болей умацоўваюць няўцямныя сымбалі на ўзгалоўі: сонца, зь якога тырчыць сякера, і нейкі пухнаты зьвярок.

– Мяне жавуць Малыя, – кажа дзяўчынка. – Ма-лы-я. А цябе як?

Марыя пяшчотна пасьміхаецца, гладзіць дзяўчынку па галаве. Ёй трэба запытаць у яе нешта важнае.

Так шо, моэт, скінемся на маленькую? Голас упарта ўрываецца ў сьвядомасьць Марыі. Я дам, ты даш, і пасядзім тут трохі. Ну дык шо, скінемся, а? Пагодка харошая, на рыбалку я ўсё раўно не паеду сігоньня...

Марыя адчувае, што яна ўрэшце патрапіла па адрасе. Гэта яе дом – хаця за час ейнай адсутнасьці ён пасьпеў зьмяніцца да непазнавальнасьці. Але ёй усё адно становіцца тут невымоўна ўтульна.

Яна сядае на саматужны трон, і пад яе дупай раптам лопаецца плястыкавы пакунак. Такі жарт яны калісьці ў трэцяй клясе зрабілі з настаўніцай – таўставатай рыжай Аленай Паўлаўнай. Малая сьмяецца, і Марыя – таксама.

Раптам яна заўважае, што дзяўчынка расьце, літаральна на вачах. У яе зьяўляюцца грудзі, а клубы набываюць прывабныя акруглыя абрысы.

Марыя больш за ўсё на сьвеце прагне перашкодзіць гэтаму росту, прымусіць Малыю застацца ў цнатлівым дзяцінстве. І ў нейкі момант ёй здаецца, нібы яна ведае, як можна спыніць неспыняльнае.

Слушай ты чо, ебанутая, шо лі? Ілі ужэ ўмазалась с утрэца? Да чо ты как ненармальня, ёпт. Давай, давай прасыпайся, хуля.

Марыя хоцькі-няхоцькі расплюшчвае вочы. Хаты ўжо больш няма, зьнік і водар падгнілых яблыкаў. Засталася толькі пустэльная плошча зь бюстам героя.

Разам зь незнаёмцам яны моўчкі рушаць у бліжэйшую краму.

Недзе раз на тыдзень Марыя прыходзіць да брата Зосімы, хаця гэта і даволі далёка ад яе дома. Яна вельмі мала гаворыць, куды болей маўчыць.

Брат Зосіма распавядае пра тое, ува што ён верыць. Як Бог стаў чалавекам, як Творца сьвету прыняў выгляд слугі і быў укрыжаваны, каб выбавіць людзей ад іх грахоў.

Ён кажа пра гэта спакойна і нясьпешна, як быццам апісвае пажаўцелы клён за вакном.

Марыя ня можа прыняць гэтую гісторыю як нешта большае, чым проста гісторыя.

Ёй шматразова даводзілася быць удзельніцай чыіхсьці гісторый, робячы ў іх тое, што скажуць, становячыся ўвасабленьнем нечых фантазій, пругкім і мяккім месівам, зь якога скульптар мог ляпіць усё, што прыйдзе яму да галавы.

З таго часу на гісторыі ў яе трывалая алергія. Яна прызнае іх безумоўнае вяршэнства і ўладу, але ня можа нават сабе ўявіць, як у гісторыі можна верыць.

Паміж ёю і любой гісторыяй захоўваецца непераадольная дыстанцыя, заўсёды ўласьцівая адносінам актора і драматурга.

Словы брата Зосімы губляюцца сярод таго мноства размаітых сюжэтаў, якія хоцькі-няхоцькі ведае Марыя. Урыўкаў нечых гісторый, што выклікаюць у яе адстароненую абыякавасьць, а таксама ашмёткаў гісторыі ўласнай, здатных спарадзіць пякучыя прыступы болю.

Урэшце, Марыі хочацца нейкіх іншых гісторый – атракцыйных, здатных наталіць жыцьцядайнай вільгацьцю яе засохлыя эмоцыі. І абавязкова каб быў хэпі-энд. Такіх гісторый ёй даўно не хапае.

У брата Зосімы пасівелая барада. Ён ставіць на пліту імбрык, дастае аднекуль счарсьцьвелае печыва. На заводзе, дзе ён працуе, ужо трэці месяц ня плацяць заробак. Брат Зосіма кажа, што для яго гэта вялікая спакуса – упасьці ў нуду і асуджэньне. І толькі сілай Божай удаецца захоўваць кволы і крохкі мір.

Ён распавядае пра грэх і адкупленьне праз хрост у Ярдане. Пра ваду, здатную змыць усё мінулае. І пра кроў, якая надае вадзе гэтую моц.

Цела Марыі падаецца ёй грузным, аморфным, напаўжывым. Кожная яго малекула настолькі набрыняла гноем мінулага, што аддзерці яго не атрымаецца нават ацэтонам. Нават разам са скурай.

Зь іншага боку, цела – гэта адзіная рэальнасьць, у якую яна верыць.

Марыя мэханічна грызе печыва, крышынкі падаюць на джынсы. У целе нешта чэшацца, муліць, пабольвае. Яна ніколі гэтага не аддасьць.

Далей брат Зосіма кажа, што мінулае ўжо прамінула, яго проста няма.

Ён кажа пра сьмяротную сілу мінулага, пра тое, як блізкія некалі людзі пераўтвараюцца ў галівудзкіх зомбі, у паразытаў, што высмоктваюць сілы бы павук высмоктвае ўсё жывое зь цельца злоўленай ім мухі.

Відавочна, ён ведае, пра што кажа. Марыя таксама ведае.

Затым ён кажа пра небясьпеку будучыні, пра атрутныя міязмы надзей, пра драпежныя кветкі чаканьня.

І пра тое, што ні ў якім разе нельга ад іх пазбаўляцца.

Пра лёд унутры і лёд звонку і пра скрыгат, які ўзьнікае пры дотыку гэтых двух гатункаў ільду.

Пра эга, успухлае як гематома: яно нарывае, баліць пры кожным дотыку, гніе.

Затым ён кажа пра Прысутнасьць і пра тое, што мы не адны.

Кажа пра Нябачную царкву – там, дзе двое альбо трое.

Кажа пра Сьвятло лагоднае, якое ня здатны гэты сьвет пагасіць.

І кажа пра цемру, пра пустэльню безжыцьцёвую і збавенную.

Марыя ўспрымае ягоныя словы найперш як мэханічныя хістаньні паветра. Іх роўная амплітуда яе заварожвае.

Наступным разам дзьверы кватэры брата Зосімы адчыніць незнаёмы мужчына, тоўсты, лысы і няголены. Наставіўшы на Марыю рулю пісталета, ён прымусіць яе падняць рукі, дбайна абмацае з галавы да ног і паведаміць, што былы гаспадар “таго, на падвал”.

Марыя нават не паспрабуе даведацца працяг гэтай гісторыі.

– Ну, Міла-таміла, давай ужэ, хваціт меня таміць.

Ён прыціскае яе да сябе – пра што можна меркаваць па ейным напускным узьвізгваньні – затым, напэўна, садзіць на калені. Далей працяжныя пацалункі, час ад часу яны перапыняюцца ўзаемнымі камплімэнтамі: бусечка, мілашка, осьлік, сам ты осьлік. Шаргаценьне тканіны. Ай, парвёш жа! Шчас, я астарожненька, да не парву я, ня бойся...

Марыя міжволі ўслухоўваецца ў гукі, што даносяцца праз ня надта трывалыя сьцены панэлькі. Іншага выбару ў яе няма. Тыя дзеяньні, якія гукамі не пазначаюцца, цалкам можна рэканструяваць з дапамогай уяўленьня.

Зь Дзімам, які жыве ў суседняй кватэры, яны дасюль добра не пазнаёміліся, хіба вітаюцца пры сустрэчы на лесьвічнай клетцы. Марыя амаль нічога пра яго ня ведае. Здаецца, ён так і не ажаніўся.

Марыя не адчувае людзей, якія знаходзяцца побач зь ёю. Для яе яны нават зазвычай пазбаўленыя паху, ня кажучы пра эмацыйны водгук. Яны даўно ўжо для яе людзі-функцыі, а не самадастатковыя суб’екты. І, тым болей, ня людзі-знакі.

А тым часам, яны існуюць – і цалкам аўтаномна ад волі Марыі. Прычым існуюць менавіта тут і цяпер, на адлегласьці яе выцягнутай рукі – калі б яе можна было выцягнуць цераз сьценку.

Нягледзячы на млявы супраціў, Дзіма ўмела расшпільвае станік і авалодвае ім, бы трафэем. Правая пяцярня абхоплівае мяккі пульхны паўконус, плаўна яго сьціскае. Пальцы паступова скіроўваюцца ў эпіцэнтар, да смочка. Міла глыбока і імпульсіўна ўцягвае вільготным ротам паветра, раптам зь яе вырываецца кароткі стогн.

Але затым хватка слабне. Пругкасьць падаецца Дзіму недастатковай, і ён намацвае левай рукой пульт. Памылкова трапляе пальцам не на тую кнопку, пасьля чаго Міла адразу здымае зь яго спартыўныя порткі ды цягнецца вуснамі да чэлеса.

Гэта пакуль зарана. Дзіма робіць адмену (Міла імпульсіўна адторгвае руку і выпростваецца па стойцы “сьмірна”), павялічвае пругкасьць грудзей, а заадно і трохі іх памер, натхнёна ціскае.

Затым яго правая рука прасочваецца ў ейныя майткі. “Ай, ня жмякай так, о... а... як хораша, родненькі, як хораша!” – вырываецца зь яе рота, які ўсё бліжэй да ягонага вуха.

– Как будта год не ібалась! – бурчыць Дзіма ды зноў цягнецца па пульт, каб прымусіць сваю каханую стаць крыху халаднейшай.

Раней здольнасьць хутка рабіць Мілу шчасьлівай цешыла ягонае самалюбства, але цяпер гэта ўжо надакучыла. Хочацца нейкай драматургіі працэсу.

Рот Мілы раптам адсланяецца ад ягонага вуха. На яе твары прамалёўваецца засяроджанасьць або, хутчэй, нават адчужанасьць. Міла ўскоквае на ногі, нясьпешна дэфілюе да вакна. Дзіма не адрываючыся сочыць за ёй вачыма.

Міла пару хвілін моўчкі ўглядаецца некуды ў далечыню. Затым паварочваецца і пачынае дэклямаваць верш Цьвятаевай.

Словы “Повторю в канун разлуки” літаральна магнэтызуюць Дзіму. Міла цяпер падаецца яму далёкай, амаль недасяжнай, і ад гэтага яшчэ больш жаданай.

– Ну што ты, мая харошая, ну што, ну што... – ён спрабуе абняць Мілу ззаду, але яна рэзка вырываецца. Ейны погляд колкі бы ледзяная дзіда.

“И еще скажу устало, – Слушать не спеши!”... – мэтрычная паэзія дзейнічае на Дзіму ня менш узбуджальна, ніж жалейка Нільса на пацукоў.

Яго рукі міжволі цягнуцца да Мілы. Пераадольваючы яе абыякавы супраціў, ён абхоплівае каханую, сьціскае ў сваіх абдымках, літаральна ўгрызаецца ў ейны рот сваім пацалункам.

На вачах Мілы зьяўляюцца сьлёзы, яна песьціць Дзіму гэтак лагодна, як раней у яе, здаецца, не атрымлівалася ніколі.

Як водзіцца, акурат у гэтую хвілю зьвініць тэлефон. Дзіма лаецца, ставіць Мілу на паўзу, тэпае басанож у вітальню, адшуквае слухаўку ў кішэні курткі.

Гэта іх бухгальтарка Валя. Дзіма ледзь стрымлівае эмоцыі, калі з дынаміку чуецца ейнае “Как настрае-еніе?”. Фонам ідзе нецьвярозы жаночы сьмех. Відавочна, Валя там не адна.

– Настраеніе ахуенія, – сур’ёзна адказвае Дзіма, разглядаючы ў люстэрку свой дугападобны чэлес.

Босым нагам халадно на плітцы, ён пацепваецца.

– Ну так давай да нас, – запрашае яго Валя. – Тут і шашлычок, і вінішка найдзёцца. І водачкі, есьлі што.

Дзіма з радасьцю выгукнуў бы ў адказ нешта злоснае і непрыстойнае, але вырашыў стрымацца. Сварыцца з калегамі па працы наўрад ці выпадае.

– Не, Валюша, куда мне? Я ж на мамінай дачэ, работы ішчо неўправарот! Вот толька шыфер палажыў, а нада ж і сьцяжку дзелаць...

– Ой, тружэнік ты наш, – Валя не хавае расчараваньня. – А мы думалі, пасядзім трохі ў выхадной...

Дзіма цудоўная разумее, што пасьля зьяўленьня даступных па цане сьняжанаў жыцьцё такіх кабет, як Валя і яе сяброўкі, стала куды складанейшым. Але наўрад ці ён схільны вырашаць чыесьці праблемы за ўласны кошт.

– И что ж теперь? И где все это? И долговечен ли был сон? – працягвае дэклямаваць зноў уключаная Міла.

Дзіма сядае на канапу, слухае пару хвілінаў, ягоны запал паціху згасае. У страўніку нешта булькоча, зьяўляецца пачуцьцё голаду. А да ўсяго, ён згадвае, што а дзявятай па тэліку хакей.

Лёгкі націск на патрэбную пімпачку хутка мяняе ход падзей.

– Давай ужо, слушай, не цяні, очэнь-очэнь хочацца, – вільготныя вусны Мілы зноў абхопліваюць ягонае вуха.

Неўзабаве іх целы прымаюць гарызантальнае становішча.

Увогуле, пара б ужо паспрабаваць нешта новае, думае Дзіма падчас працэсу. Напрыклад, груба і ў дупу. Балазе, тэхніка дазваляе. Ды і софт хаця палены, але кракнулі яго адэкватна, і глюкаў амаль няма.

Сваёй сьняжанай ён не стамляецца ганарыцца. Асабліва прыемна ўяўляць, якім каралём ён будзе на сяброўскай сустрэчы з нагоды 8 сакавіка. Тым болей, гэта была надзвычай добрая пакупка.

Папярэднюю сьняжану, Рытку, у геніталіях якой ад часу і ўтрапёнага карыстаньня ўтварыліся прагалы, ён здолеў выгодна ўцюхаць нейкаму прышчаваму шкаляру (хай практыкуецца падшыванец, падрасьце – і на што лепшае назьбірае грошай). А потым удалося па акцыі ўзяць сьняжану шостага пакаленьня.

...Між тым, Марыя мэтадычна, з псыхапатычнай падрабязнасьцю згадвае тыя моманты, якія павінны былі скіраваць ейнае жыцьцё ў іншы бок, але ўрэшце захраснулі недзе ў паветры. Тыя завязкі інтрыгоўных гісторый, якія, насуперак усім законам жанру, счэзьлі, так і не разьвіўшыся да кульмінацыі. Зародкі, што ня здолелі стаць дзецьмі, і цяпер знайшлі сваё пачэснае месца ў слоіках са сьпіртам кунсткамэры яе памяці. Сьпіс вельмі доўгі.

Такі занятак ня менш атракцыйны ніж тое, чым цяпер займаецца Дзіма. Марыя, як заўсёды, кажа гэта Іншаму. Да яго скіравана большасьць важных словаў, што зьяўляюцца ў яе сьвядомасьці.

Іншы ўжо, напэўна, ведае пра яе вельмі шмат. Яна нават трохі баіцца яму надакучыць ды падацца балбатлівай кабетай.

Марыя абхоплівае далоньню падбароддзе і на нейкі час застывае ў мройлівым задуменьні.

Праз сцены кватэры даносяцца пранізьлівыя гукі жаночага шчасьця. Яны па-тэатральнаму дэманстратыўныя – прыблізна як у тых фільмах, дзе калісьці здымалася Марыя. Відавочна, менавіта падобныя крыніцы і бралі за ўзор распрацоўшчыкі адпаведнага софту.

Неўзабаве ўсё сьціхае. Міла шэпча на вуха Дзіму пяшчотныя словы, але той ад яе адварочваецца. Нерухома ляжыць ніцма.

Ён адчувае сябе спустошаным. Як быццам яго ўзялі за ногі і патрэсьлі, высыпаўшы ўсё, што знаходзіцца ўнутры. Да таго ж, вельмі моцна муляюць вялізныя 3D-акуляры.

– Ну што ты маўчыш, пуська мая, скажы хоць славечка, – Міла абдымае яго за плячо і спрабуе зазірнуць у вочы.

Дзіма адхіляе яе, абарочваецца, прыўздымае па-над канапай сваё тулава і з размаху б’е па твары. Узьнікае паўза.

У яго ёсьць усяго некалькі імгненьняў, каб прыдумаць матывацыю сваёй агрэсіі, і ён не дае сабе рады за такі кароткі час.

– Што, сука, саўсем ахуела! – толькі і кажа ён. – Я ж цібе ўсё прыпомню, усё...

Выглядае непераканаўча, але эфэкт гарантаваны. Міла пачынае румзаць.

Дзіма скідае яе з канапы, а затым зноў б’е па твары. Потым яшчэ пхае нагой, акунаючы ступак у мяккія тканкі жывата.

– Мілы, зз...зз...за што? – усхліпвае Міла. – Ня трэба, ня трэба, каханы...

Яна кідаецца перад ім на калені. Рука Дзімы, зноў паднятая для ўдару, міжволі апускаецца.

– Ну скажы, што, што я табе зрабіла? – працягвае свой надрыўны маналёг сьняжана, шморгаючы носам і зьлізваючы соплі, перамяшаныя з крывёй. – Чаму ты руку на мяне падняў?

Дзіму і самому становіцца сорамна, але што тут паробіш: накаціла ды ўсё. Замест выбачэньня, ён моцна абдымае Мілу. “Ну ладна, малая, ладна, ты ж знаеш... Ладна, малая, не бяры да галавы...”

Далей чуваць грукат посуду, дзыньканьне шклянак, хіхіканьне, чмоканьне.

Марыі трохі боязна. Яна чула, што піць са сьняжанамі катэгарычна забараняецца: пры найменшай няспраўнасьці гэта можа выклікаць кароткае замыканьне, а затым – пажар. Дзіма, напэўна, таксама чытаў інструкцыю па эксплюатацыі, але лічыць, што ў кабетах і зьвязанай зь імі тэхніцы бясьпецы ён разьбіраецца куды лепей за іншых.

Недзе праз паўгадзіны вясёлы шум заціхае. Дзіма згадвае пра хакей, выключае Мілу (у хакеі бабы ўсё адно ні халеры ня цямяць і будуць толькі перашкаджаць) і ўладкоўваецца ля тэлевізара. Цяпер ён адчувае, што праграма напоўніцу выкананая, і гэта прыносіць яму прыемнае задавальненьне – як пшаніцу прадаўшы. Самы час расслабіцца і засяродзіцца на гульні.

Ён нават і не падазрае, што ўвесь гэты час быў не адзін. Зрэшты, у кожным разе... Тую ненаўмысную сьведку, той кволы згустак жыцьця, які цепліцца за сьцяной яго кватэры, цалкам можна было адразу сьпісаць з рахункаў і наогул ня браць пад увагу.

Звычайна шлях Марыі з крамы дадому займае ня болей за пяць хвілінаў. Выйшаўшы з пад’езда, трэба збочыць у прагал паміж аднолькавымі панэлькамі – такімі самымі, як тая, дзе яна жыве. Затым абмінуць дзесяціпавярховы слупок – ён тырчыць тут бы клык састарэлага вампіра, што даўно ўжо не бываў у стаматоляга. Затым рушыць уздоўж высокага глухога паркана, які атачае рэшткі хімічнага завода.

Марыя дакладна ведае зьмест і разьмяшчэньне ўсіх нанесеных на яго цела надпісаў.

Урэшце, дарога прыводзіць да мэты. Увечары гэты лапік – адзіны, асьветлены ліхтарамі, – падаецца аазісам жыцьця. Нібы цёплы струмень у паўночным моры.

Апошнім часам Марыя рэдка ходзіць кудысьці, апрача крамы. Шчыра кажучы, і хадзіць ёй асабліва няма куды.

Ёй шторазу падабаецца, калі зь цемры вонкавай яна трапляе туды, дзе цёпла, сьветла і добра пахне. А яшчэ ёй даспадобы ўпэўненыя вывераныя рухі, уласьцівыя кожнаму пакупніку. Яны вельмі грунтоўныя, сур’ёзныя, пераканаўчыя. Дакладнаму набору дзеяньняў спадарожнічае і загадзя вызначаны асартымэнт эмоцый.

Але гэтым разам яна чамусьці адхіляецца ад звычайнага маршруту. Выйшаўшы з пад’езду, ідзе не налева, а направа. Там усё тое самае – такія самыя пашарпаныя пяціпавярхоўкі.

На нейкі час спыняецца, каб паназіраць за рабочымі, якія корпаюцца ў глыбокай водаправоднай канаве, асьветленыя шахцёрскімі ліхтарыкамі. Гэты хтанічны рытуал чамусьці яе палохае, але зусім нядоўга. І неўзабаве Марыя абыякава рушыць далей, гледзячы сабе пад ногі.

Праз пару хвілін яна трапляе на школьны стадыён. Ужо позна, заняткі даўно скончыліся, у будынку сьвецяцца толькі некалькі вокнаў. У пустой клясе прыбіральшчыца з мацюкамі аддзірае ўтаптаную ў падлогу жуйку.

На стадыёне амаль нікога. Самотны хлапчына гадоў дзесяці гойдаецца на мокрых арэлях, але неўзабаве сыходзіць і ён.

Сёньня першы дзень лістапада, згадвае Марыя. І акурат у гэты момант пачынае ліцца дождж.

Чамусьці яна чакала на гэты лістапад. Як быццам, нешта ў ім павінна было адбыцца. Што дакладна, было незразумела, як невытлумачальныя і ўсе спадзяваньні.

У кішэні курткі раптам намацаўся плястмасавы пялёстак, і Марыя адразу запіхвае яго ў рот. Гэта апошні, бо Марыя болей у той майстэрні не працуе.

Дождж плаўна сьцякае па яе валасах, агінае няроўныя абрысы цела, сочыцца ўздоўж абцягнутых панчохамі каленяў.

Яна чакае, што лістапад змые ўсё.

Дэманаў радасьці, дэманаў мінулага, дэманаў надзеі, урэшце, дэманаў самога чаканьня.

Змые твары мужчынаў, што былі зь ёю цягам жыцьця. Барадатыя, вусатыя, паголеныя, даўганосыя, маршчыністыя і нават адзін чарнаскуры. Шматлікія твары.

Марыя думала, яны не адкладуцца ў яе памяці – як не запамінаюцца твары сустрэтых на вуліцы мінакоў. Але, як выявілася потым, кожны зь іх захаваўся ў нейкіх патаемных рэгістрах – каб раз-пораз неспадзеўкі нагадваць пра сябе.

Яна чакае, што нехта выключыць у залі сьвятло, і спэктакль скончыцца, бо сцэну паглыне цемра.

На бегавой дарожцы стадыёна хутка зьяўляецца вялізная калюжына. У ёй адлюстроўваецца месяц (цяпер амаль поўня), а таксама, вельмі блякла, агні кватэр бліжэйшых дамоў.

Іншы? Яна пакуль ня ведае, што рабіць зь Іншым. Адмовіцца ад яго чаканьня – вышэй за ейныя сілы. Хаця розум падказвае, што так трэба.

Але ён ня можа патлумачыць, што застанецца пасьля таго, як Іншы перастане для яе існаваць.

Занураная ў свае думкі, Марыя не заўважае, што ўжо даўно рушыць па коле. Нібы яна займаецца спартыўнай хадой. Тым часам, дождж сьціхае.

У калюжыне адлюстроўваецца край ейнага твару, зьнізу ўверх. Яна адчувае сябе выпадковым прадметам, які зьнянацку патрапіў у кадр, сапсаваўшы яго бездакорную кампазыцыю.

Замест таго каб своечасова скарэктаваць маршрут і ўсё ж трапіць у краму, Марыя чамусьці скіроўваецца да ракі. Яна зусім недалёка, зарослыя хмызьзём берагі ў такую пару абсалютна пустэльныя.

Сярод вецьця самотнага дуба на невысокім схіле цёмнымі плямамі праглядаюцца пустыя птушыныя гнёзды. Быццам пакінуты сваімі насельнікамі горад.

Марыя выходзіць на невялічкі пляжык, дзе месяцовае сьвятло адбіваецца ад пацёртага і адпаліраванага часам дна перагорнутай рыбацкай лодкі. На тым беразе відаць цьмяныя абрысы заводскіх трубаў.

Вада тут надзвычай брудная, гэта ведае кожны. Але не зважаючы ні на што, Марыя раптам пачынае верыць: рака валодае звышпрыроднай здольнасьцю ачышчаць – змываючы дазваньня.

Змываючы дэманаў радасьці, дэманаў мінулага, дэманаў надзеі...

Рака падаецца ёй Ярданам. Марыя думае, што калі яна туды ўвойдзе, воды адразу зьменяць свой напрамак ды пацякуць ад Чорнага мора да тых ледзь прыкметных ручаінак, што бруяцца зь нетраў зямлі недзе ў зацішных лясах.

У такі момант, як цяпер, Марыя вельмі хоча ўбачыць цуд. Хаця цудам ёй можа падацца і звычайны фокус.

Падыходзіць бліжэй. Кожны крок усё больш рызыкоўны. Глейкая гразь прагна ўсмоктвае яе красоўкі. Поўня разлазіцца па зыбістай воднай паверхні, быццам вадкае мыла па пральнай дошцы.

Яшчэ адзін рух наперад – і яна злучыцца з ракою. Марыя хоча легчы на ваду, распасьцерці рукі. І ўпэўненая, што вада будзе яе трымаць – столькі, колькі будзе патрэбна.

І яна будзе плысьці па рацэ – да тых ручаінак, адкуль рака пачынаецца.

Марыя робіць няўпэўнены крок. Падэшва сьлізгае. Нага амаль міжволі пераадольвае мяжу іншай стыхіі. Красовак умомант прамакае. Марыя ўздрыгвае ад нечаканага холаду.

І ў тую ж сэкунду рэзка адторгвае нагу і хуткаю хадою выбіраецца да сьцяжыны. Не азіраючыся, рушыць у бок гарадзкіх агнёў. У той бок, дзе ёсьць пяціпавярхоўкі, крама і чаканьне Іншага.

ІІ. Партыя супраць будучыні

I said to my soul, be still, and let the dark come upon you

Which shall be the darkness of God.

T.S. Eliot. East Coker

Як і трэба было чакаць, наступны дзень выдаўся пахмурным. Марыя ўстае позна і доўга разглядае зморшчыны на азызлым пасьля сну твары. Цяпер яна магла б патрапіць хіба ў разьдзел “сьпелыя”, прасьлізнула думка. Але там заўсёды вялі рэй дагледжаныя немкі ды францужанкі, а месца “рускіх” было толькі ў супрацьлеглай катэгорыі “лаліты”.

У ранішнія часы розум нібы выскоквае па-за межы цела, нібы аддаляецца ад яго некуды па сваіх справах.

Цела Марыі цьвёрдае і сухое, быццам счарсьцьвелы кавалак велікоднага пірага.

Цела, дотык да якога прыносіць яму адно нэрвознасьць, а калі цёплым альбо вострым, тады рэфлектарнае ўздрыгваньне.

Цела, якое здаецца ёй адзінай уласнасьцю, і менавіта таму яно стала чужым.

Яно даўно ўжо не прыдатнае да спажываньня. Яно проста функцыянуе.

Марыя разглядае ямінкі, складкі, варыкозныя прожылкі, шчылінкі, бугарочкі, валасінкі, чырвоныя плямкі. Смочкі апушчаны долу – ня тое што раней.

Праз адчыненае вакно чуваць выбух. Гэта ўпершыню, таму Марыя палохаецца. Фортка грукае аб сьцяну, шкло трасецца ад вібрацыі, але не разьбіваецца. У дзясяткаў машын сынхронна спрацоўвае сыгналізацыя – у кожнай на свой матыў, – і ў гэтым гармідары першапачатковая прычына неяк хутка забываецца.

Марыя апранае халацік, запальвае і падыходзіць да вакна. Ля пад’езда бязладная гамана. Усе паказваюць у бок цагельнага завода. Відавочна, снарад пацэліў менавіта туды.

Марыя згадвае апошнія навіны на мясцовым радыё, але тут жа лічыць за лепшае іх забыць.

Марыя не распрануўшыся плюхаецца ў ложак, на брудныя прасьціны, якія яна ніколі не прыбірае. Стома чамусьці даецца ў знакі куды болей, ніж голад. Стома, нібы нецярплівы мужчына, навальваецца на яе і авалодвае, лёгка пераадольваючы млявы супраціў.

У кватэры ўжо паўзмрок, але яна не запальвае сьвятло. Подзьмухі ветру адсланяюць фіранку, і ў пакой трапляюць водблескі фар выпадковых машын.

У суседняй кватэры Дзіма глядзіць футбол. Паверхам вышэй чуваць грукат посуду. “Да ацтань, ня буду я твае катлеты. Апяць булкі дахуя налажыла”.

Марыя перакотваецца са сьпіны на жывот і ўтыркаецца тварам у падушку. Заплюшчвае вочы. Прыемная нерухомасьць.

Ёй хочацца засьпяваць для яго песьню, і яна ўяўляе, як песьня злучае іх, утварае ў іх целах скразныя адтуліны і робіць іх нечым адным.

Цела Марыі цяпер ужо не здаецца ёй такім маналітным, як гэта бывае звычайна. У ім адкрываюцца поры, праз якія трапляе паветра. Яна можа адчуваць сваім целам паўзмрок, што пануе ў пакоі, выгіны кветак на падваконьні і нават дождж, які пачнецца за вакном яшчэ толькі праз пару хвілінаў. Цяпер яна можа сьпяваць сваім целам.

І вось, песьня ўжо гучыць у яе ўяўленьні. Ён таксама ў яе ўяўленьні, і песьня робіць яго там прысутным. Яна здатная нават чуць гэтую песьню яго ўяўленьнем.

І няма нічога страшнага ў тым, што гэтая песьня пра сьмерць.

Марыі хочацца прамаўляць гэтае слова на музычны лад, цягнуць яго сваім прыгожым сапрана, якое было дадзена ёй таксама толькі ва ўяўленьні.

Сьмерць ва ўсе часы была найлепшай тэмай для песень.

Сьмерць – гэта зусім не яе цяперашняя рэальнасьць.

Сьмерць бывае адно ў шумерскіх паданьнях альбо на карцінах прэрафаэлітаў.

Сьмерць ніколі ня прыйдзе ў яе аднапакаёўку з выцьвілымі кветачкамі на шпалерах і лінолеумам на кухні – узбухлым, як ёй падаецца, ад сьлёз.

Тут, сярод аднолькавых пашарпаных пяціпавярховак, проста ня можа быць сьмерці. Тут ёсьць польская сантэхніка, эўрарамонт. У кожнай зь ячэек цепліцца сваё жыцьцё, мілае знутры, але бясконца панылае для адчужанага погляду назіральніка.

Сьмерць заўсёды ўяўлялася ёй нейкай атрыбутыўнай прыкметай часу, але тут час застыў, бы кавалкі тушаніны ў бляшанках на забытым стратэгічным складзе.

Аднак Марыі цяпер дадзена адчуваць час, прычым зусім не як непазьбежнасьць альбо імпэратыў. Але таксама і зусім не як сьмерць.

Яе цяперашнім часам раптоўна становяцца панчохі, зьнятыя пасьля насычанага ўражаньнямі дня і пакладзеныя на ўскраек гатэльнага ложка, складкі на якім будзяць прыемныя ўспаміны. Альбо замілаваньне, калі ў парку спасярод вялізнага горада яна раптам убачыла вожыка.   Альбо той выпадак, калі яе папрасілі трохі патрымаць   на руках пяцімесячную дзяўчынку, і немаўля пасьпела насікаць Марыі на сукенку.

Марыя хоча занурыцца ў кожны з гэтых момантаў і навекі зрабіць яго сваёй рэчаіснасьцю. Як быццам паставіць на паўзу фільм на самым прыемным ягоным кадры – перад тым, як здарыцца непазьбежны ў драматургіі канфлікт.

Разуменьне таго, што гэта немагчыма, накотваецца бы лавіна цэмэнту. Сваімі абгрызенымі пазногцямі Марыя ўтыркаецца ў мяккія тканкі ля запясьця.

Затым устае з ложка, чамусьці ідзе ў вітальню, вяртаецца, уключае тэлевізар, некалькі разоў шчоўкае пультам, калі бачыць на кожным канале выявы свайго няроднага горада. Урэшце, трапляе на прагноз надвор’я па “Эўраньюс” і пакорліва выслухоўвае, колькі градусаў заўтра будзе ў Монтэвідэа, а колькі ў Бэйруце.

Затым выключае тэлевізар і зноў кладзецца ў ложак. Затым устае, каб памыць яшчэ заўчорашні посуд, але замест гэтага чамусьці з усяе моцы б’е нагой парожнюю бутэльку ад піва, што стаяла пасярод кухні. Затым ізноў уключае тэлевізар, і ён узрывае паветра злавеснымі гукамі калыханкі.

Поры цела Марыі паступова закрываюцца, быццам бронезаслонкі ў кулямётнай амбразуры, і ўжо неўзабаве яна ня можа адчуваць зусім нічога.

Цела Марыі – гэта яе абалонка, якая абараняе і аберагае.

Марыя вяртаецца з крамы, цягнучы пакунак з алеем, бульбай, памідорамі. Сёньня ізноў падаражэла.

Нейкі час яна магла ўвогуле ня есьці, проста забывала пра гэта. Сядзела ў сваім крэсьле ля вакна і паліла цыгарэту за цыгарэтай. У зарослым двары ля паржаўленых арэляў бавіліся дзеці, стаяла гамана. Потым цямнела, у суседнім доме запальваліся вокны. Аднойчы яна нават бачыла ў небе кітайскі ліхтарык.

Але тое было даўнавата, калі яна толькі сюды прыехала. Цяпер Марыя нешта есьць, хаця вельмі няшмат і лянуецца гатаваць.

Марыя ставіць клункі на падлогу і пачынае выкладаць іх зьмесьціва ў старэнькую лядоўню.

Здыхлік ужо прачнуўся, ён сноўдаецца ў адных майтках на кухні. Хоча наліць сабе вады з крана, у яго сушняк.

За тыя гады ягоная пастава моцна зьмянілася, адзначае Марыя. Хударлявы, сутулы, скрыўленыя валасатыя ногі з жоўтымі пазногцямі. Зрэшты, ён ніколі не вылучаўся прыгажосьцю. Ён жа прадзюсар, ад яго не патрабавалася. А ўсё, што яму было трэба ад дзяўчат, мог узяць на кастынгу альбо пасьля здымак. Так бы мовіць, па-сяброўску. Марыя ў такіх выпадках асабліва не высільвалася, але былі дурніцы, якія думалі, быццам гэткім чынам можна палепшыць кар’еру.

Здыхлік дэбілоідна пасьміхаецца, гледзячы на яе. Марыя чамусьці асабліва востра адчувае, што лета ўжо скончылася, прычым незваротна. Лінолеум пачаў адрывацца ад падлогі, адкрываючы воку дзіўны сьвет жыцьця бактэрый.

Марыя расшпільвае куртку і вешае яе на цьвічок у вітальні. У яе зьяўляецца адчуваньне нейкай незавершанасьці. Вяртаецца на кухню, набірае ў рондаль вады, ставіць на пліту. Мые пад кранам памідоры, рэжа іх на дошцы, затым адным махам нажа скідае ў міску, соліць, налівае алею. Дастае зь лядоўні кавалак сала, распалосвае яго на лусты. Усё як звычайна.

Калі тры дні таму ў яе кватэры раптам раздаўся званок, Марыя ажно схамянулася. Такое здаралася і раней: суседзі заходзілі каб пазычыць пласкагубцы альбо на пляшку, цыганы зьбіралі “на апэрацыю сыну”, абаяльныя і гладка паголеныя мужчыны пры гальштуках прапаноўвалі наборы посуду.

Кожнага разу ўнутры Марыі раптам успыхвала надзея. Нешта абавязкова валілася з рук – як быццам яе нехта прыгадваў.

Расчараваньне было настолькі балючым, што ў адказ на спакусьлівыя дзелавыя прапановы або ўмольныя просьбы Марыя толькі моўчкі ківала галавою, ня надта ўсьведамляючы, чаго ад яе хочуць.

– Дэбілка, навернае, – ледзь чутна казалі тады візытанты. Паціскалі плячыма ды сыходзілі ад граху падалей.

Здыхлік зьявіўся ў кватэры неспадязвана для Марыі – і бадай незаўважна. Пасьля таго, як яго бізнэс лёг пад націскам сьняжанаў, ён недзе туляўся, нават спрабаваў ажаніцца.

Не даслухаўшы ягоны аповед, Марыя ідзе на кухню, каб прынесьці шклянкі для “трох сякераў”.

За ўвесь вечар яна прамаўляе хіба пару словаў. Здыхлік таксама.

Калі партвэйн сканчаецца, Марыя выключае тэлевізар, і яны кладуцца спаць.

Вада ва ўнітазе цурчыць тонкім струменьчыкам. Марыя мае вельмі абвостраны слых. Часам яна можа чуць нават сіплае дыханьне суседа Толіка, які ў сьне нібы адхарквае назапашаныя за доўгі век успаміны.

Касыя промні месяцовага сьвятла пакідаюць палосы на сьцяне пакою. Здыхлік робіць сваю справу і неўзабаве засынае, а Марыя яшчэ доўга паліць, лежачы на сьпіне і ўслухоўваючыся ў цурчаньне вады, ціхае-ціхае-ціхае.

Цяпер, калі Марыя гатуе есьці, Здыхлік гаворыць нечакана шмат. Пра тое ды пра іншае. Яго цікавіць японская культура і ў прыватнасьці кодэкс бусідо. У тым, што ён кажа, вельмі шмат клічнікаў і словаў-паразытаў (“Э... ну, кароча...”), і Марыя зьвяртае на іх увагі нават болей, ніж на самі словы. Але часам яго маўленьне становіцца хуткім і ўпэўненым. “У штодзённых справах трэба не забываць пра сьмерць і захоўваць гэтае слова ў сэрцы” – па памяці цытуе Здыхлік.

Марыя хапае брудны ручнік і здымае з фаеркі рондаль з бульбай. Усё-такі абпальвае палец і нязлосна лаецца.

Здыхлік нагінаецца, каб пачухаць сваю лытку. Валасы на ягоных грудзях зьвісаюць няроўнымі пасмамі. І гэта той лес, у якім ты зусім ня хочаш схавацца.

Марыя паўтарае ягоны рух, але ўжо без усялякага сэнсу. Чухае лытку, хаця яна ня чэшацца. Ёй хочацца пераканацца, што маторыка пальцаў у іх са Здыхлікам абсалютна розная.

Затым змахвае крышынку хлеба, якая ўжо каторы дзень чарсьцьвела на стале. Здыхлік у гэты момант пераходзіць да тэмы пачуцьця віны ў кодэксе самурая.

У двары скрыпнулі арэлі. Зваліўшыся зь іх, п’яны Толік раптам пачынае сьпяваць – замест таго, каб проста мацюкнуцца.

Сёньня першы дзень, калі яна не адчувае Іншага побач з сабою.

Уздоўж суседняга дома праязджае белая машына. Шапаціць лісьце, ускалыхнутае ўжо даволі прахалодным ветрыкам. Пахне спаленай гумай. Здыхлік кажа: “Шлях самурая – гэта памкненьне да сьмерці”.

Марыя пачуваецца відэарэгістратарам, які абыякава фіксуе тое, што адбываецца навокал. Прымусіць сябе ўзяць у руку відэлец у такіх варунках асабліва складана. А калі гэта ўсё ж удаецца, высьвятляецца, што ўжо позна. Здыхлік заўсёды валодаў унікальным умельствам гаварыць і есьці адначасова.

Спахапіўшыся, Марыя ўключае радыё, каб не прапусьціць паведамленьне пра камэнданцкую гадзіну. Вецер ускалыхвае клён, што расьце ля самых вокнаў, і яго аголеныя галіны падаюцца Марыі безьліччу хцівых рук, якія мкнуцца долу каб схапіць за горла сваю ахвяру.

Важную інфармацыю яны выслухоўваюць моўчкі, а затым сыты і задаволены Здыхлік пачынае зноў разважаць пра самураяў ды пра сьмерць. Матор лядоўні раптам заводзіцца, як быццам бы з мэтай запярэчыць.

Сьмерць можа быць у простых рухах, думае Марыя. У тым, як яна звычайна запальвае фаерку альбо адразае лусту хлеба, насамрэч вельмі шмат сьмерці. Гэта, лічы, запаволенае харакіры. Запаволенае настолькі, што ўжо ў сярэдзіне дзеяньня ты зусім ня памятаеш, з чаго яно пачыналася. Ня кажучы пра яго мэту.

Марыя выключае радыё. Надыходзіць вечар, які нясе звыклы безнадзейны спакой.

Колькі яшчэ такіх вечароў яе чакае?

Прытаміўшыся ад інтэлектуальнай працы, Здыхлік прылёг на канапу, і неўзабаве ўжо можна пачуць ягоны храп. Грудзі рытмічна ўздрыгваюць, аброслыя шчэцьцю шчокі надзімаюцца і зьдзімаюцца – нібы ён напампоўвае паветрам гумовы балёнік. Здыхлік сьпіць спакойна, як і кожны чалавек з чыстым сумленьнем.

Марыя бярэ з кухоннага стала даўно нямыты нож з наліплым хлебным месівам, выцірае яго крысом майкі, распалосвае некалькі пальцаў на левай руцэ і піша чырвоным на палінялых шпалерах: ПАРТЫЯ СУПРАЦЬ БУДУЧЫНІ.

Гэта нічыйная тэрыторыя, невялікая пустка паміж аўтамагістральлю ды жылымі кварталамі. Вось ужо колькі дзесяцігодзьдзяў яна трывала выключана з цывілізацыйных працэсаў, стаўшыся для ўсіх лішняй. Яе прынята прамінаць па датычнай, на ладнай хуткасьці ды гледзячы выключна перад сабою.

Дзякуючы гэтаму, лапік зрабіўся сапраўдным запаведнікам для сьмецьця. Людзі рэгулярна выкідаюць туды самыя розныя рэчы, і ніхто – за выключэньнем хіба рэдкіх бамжоў – іх не прыбірае.

Гэтыя рэчы мэталічныя, плястмасавыя, скураныя, кардонныя. Чырвоныя, жоўтыя, парудзелыя, асклізла-шэрыя. Некаторыя зь іх даволі буйнагабарытныя, а некаторыя нават цяжка і ўгледзець у траве.

Позірк факусуецца на нейкіх дробных дэталях, кшталту паўсьцёртай наклейкі на кодабе дзіцячага грузавіка.

Марыя здатная бачыць пэўнае хараство ў выпадковых спалучэньнях прадметаў, арганізаваных паводле сваіх натуральных законаў – нібы непадуладная чалавечай рэгуляцыі экасыстэма.

Найперш гэтае хараство ў ненаўмыснасці. Ніводзін дызайнэр альбо мастак ня здолеў бы стварыць такую інсталяцыю.

Толькі вецер, павеў якога раптам кудлаціць яе валасы.

Марыі здаецца, што гэта месца, куды людзі адносяць свае ўспаміны і нерэалізаваныя жаданьні, каб пастарацца назаўсёды ад іх пазбыцца.

У сьпякотныя дні лета высокая трава, якую няма каму касіць, выгарае на сонцы, жоўкне і становіцца нібы з плястмасы. Цяпер позьняя восень, трава мокрая і аблезлая. Пад падэшвамі хлюпае.

Марыя забрыла сюды выпадкова і бяз дай-прычыны. Ёй ня надта карціць вяртацца дахаты і зноў бачыць чужы твар па той бок кухоннага стала.

Напэўна, па начах тут усё жыве сваім жыцьцём, думае яна. Рэчы цяжка ўзыхаюць, вохкаюць, жаляцца ды паўтараюць бы мантры свае даўно абрыдлыя суседзям гісторыі.

Але цяпер дзень, і шызаватае сьвятло агаляе іх банальную сутнасьць.

Яна адчувае сябе выпадковай сьведкай, міжвольнай вуаерысткай, якой собіла падгледзець недатычныя яе праявы чужога жыцьця

Марыя зь цікаўнасьцю ўздымае зь зямлі ўшчэнт прагнілы ружовы пантофлік на невялічкім абцасе. Прыкладна 36-ы памер. Ён вельмі нагадвае рэквізыт тых фільмаў, дзе ёй даводзілася здымацца. Нешта па-дзявочаму наіўнае. Такое заўсёды вабіла мэтаваю аўдыторыю – асабліва тых, хто з залысінамі, лішняй вагой і валасамі на пузе.

Марыя адкідае пантофлік ды рушыць далей. Ступае асьцярожна, вывяраючы кожны крок. Ёй ня хочацца парушаць натуральны ход падзеяў у гэтым запаведніку сьмецьця.

Мэтраў праз дваццаць спыняецца, чамусьці ідзе назад, зноў падымае пантофлік. Ёй здаецца, што гэтая вартая жалю рэч раптам пачынае да яе прамаўляць.

Адной цудоўнай раніцай Пол знайшоў той пантофлік на падлозе сваёй разьдзяўбанай “бэмкі” і пэўны час ня мог згадаць, каму б ён мог прыналежыць. А згадаўшы, тут жа палічыў за лепшае забыць. Пагатоў, далёка ня ўсе эпізоды яго начных прыгодаў былі прызначаныя для доўгатэрміновага захоўваньня ў памяці.

Пол паціснуў плячыма, вылаяўся ды выкінуў знаходку праз фортку – пакуль мама не заўважыла ды не ўчыніла чарговы скандал.

Пантофлікі Аня купіла акурат напярэдадні іх спатканьня – і, што ўжо тут утойваць, менавіта зь яго нагоды.

Аня была пульхнаватай і бязь меры наіўнай. У краме ёй нават не прадавалі піва, пакуль яна не пакажа дакумэнты.

Рабаціністы твар, сьветлыя валасы, сьмешны даўгаваты нос, падобны да неразьвітай дзюбы.

Яе міміка. Дзіўныя ўздрыгваньні правай рукі як рэакцыя на пачуты жарт.

Бачыш, кажа Аня, яно ўсё стала зусім іншым. Гэтае шызаватае сьвятло летняга золку, гэтыя правады, лаўка, закінуты запарожац ля ўзбочыны, мае прожылкі, што праглядаюцца праз белую скуру запясьця, яно ўсё стала зусім іншым, калі ты побач.

Аня кажа гэта сваім целам, пакуль Пол расьцірае пальцамі правы локаць. Ён доўга ляжаў у адной позе, і цяпер яму трохі муліць.

Яна кажа гэта, калі ўсё ўжо адбылося. Адбылося амаль як у тых фільмах, якія сёньня Пол назваў бы старамоднымі, але тады глядзеў ледзь ня суткамі.

Я стала часткай цябе, я зрабілася вадкай, падатлівай і амаль празрыстай, кажа Аня. Я пранікла праз тваю скуру, мой любы, і цяпер паволі расьцякаюся па тваіх артэрыях.

Голас Ані гучыць, перакрываючы тлум дыскатэкі, п’яныя крыкі на вуліцы, навязьлівы шум у галаве. Гучыць і неўзабаве змаўкае.

У тую летнюю ноч Аня прыйшла дахаты басанож і схлусіла маме, што аддала ружовыя туфлі сяброўцы на выпускны.

Потым былі дні колкага чаканьня, калі кожны званок мабільніка прымушаў яе ўскалыхнуцца бы сырэна паветранай трывогі.

Потым былі незьлічоныя зімовыя раніцы, падобныя адна да адной. Сон падступна абуджаў надзею, але першыя ж промні няўпэўненага дзённага сьвятла раскрышвалі яе на дробныя і гострыя аскепкі.

Аня цяпер працуе раздатчыцай у сталоўцы. Яна тоўстая, нязграбная, апранутая ў зашмальцаваны фартушок. Твар чырвоны. Дае аплявуху, калі хтосьці дзеля жарту хоча яе ўшчыкнуць за лытку. А па вечарох плача, выключыўшы тэлевізар пасьля чарговага сэансу мыльнай опэры.

Ружовы пантофлік на тонкім абцасіку ніяк бы ўжо не налез на яе тоўстую цэлюлітавую нагу. Яна проста яго растаптала б.

Рэчы застаюцца, калі зьнікаюць пачуцьці, кажа Марыя. Рэчы можна памацаць, патрымаць у руках, паднесьці да носа. А потым зноў выкінуць у мокрую траву.

Пантофлік з шоргатам туды апускаецца, Марыя выцірае прыліплую да пальцаў гразь.

Рэчы надзейныя і непарушныя, нават калі яны аддадзеныя пад уладу гніеньня. Людзі перастаюць быць значна хутчэй – спачатку адно для аднаго, а потым і для сябе саміх.

Марыя ўяўляе ўсю гісторыю толькі як сукупнасьць рэчаў. Трывалых, маўклівых, непадуладных эмацыйным павевам. І думае пра тое, што застанецца ў выніку ад яе.

У сьне Пол яшчэ неаднаразова дакранаўся да твару Ані і шторазу зьдзіўляўся яго ўласьцівай хіба для камянёў халадэчы.

Раніца. На кухні скразьняк. Праз прыадчыненую фортку разам са сьцюдзёным паветрам з вуліцы ўрываецца дзіцячы віскат, пах дрэннай саляркі, урыўкі апошніх навінаў.

Марыя ўжо хвілін пятнаццаць сядзіць ля вакна. Нічога ня робіць і ні пра што ня думае. Урэшце, пацепваецца ад холаду, устае і прычыняе фортку.

Нядзеля. Двор нагадвае карціну Брэйгеля. Хтосьці выбівае дыван. Хтосьці падыходзіць да кагосьці, хто гуляе ў даміно на капоце старога жыгулёнка, нязлосна лаецца і чуе прывітальную лаянку ў адказ. Хтосьці заклейвае вокны крыж-накрыж ды закладае мяхамі. Хтосьці караскаецца па канструкцыі, падобнай да бабілёнскай вежы, але захрасае на палове шляху, раптоўна спалохаўшыся вышыні. Хтосьці ў той самы час сасьлізгвае з самага верху падобнай канструкцыі. А потым гучна апавядае сябрукам пра тое, як учора “бубух”, і пра дзядзек, якія прыехалі на танку ў іхны двор ды пару разоў пальнулі з гарматы.

Шмат рухаў, шмат дэталізацыі. Фантасмагарычнасьць сюжэту адчуваецца толькі калі паспрабаваць правесьці паміж рознымі дзеямі паралелі, выкрышталізаваць іх агульны наратыў. У Марыі бадай атрымліваецца, сюжэт падаецца ёй выкшталцона-вар`яцкім, і гэта яе забаўляе.

У дзьверы грукаюць. Спачатку яшчэ даволі далікатна, з сэкунднай паўзай: бум... бум... бум, але неўзабаве ўжо гучна і нецярпліва. Марыя чуе мацюкі: “Ды тут ён, хуля, зашыўся, бля, сука”.

Яна ведае, што гэта зноў прыйшлі па Здыхліка. Пару дзён таму ён паспрабаваў абрабаваць краму на прывакзальнай плошчы. Зразумела ж, няўдала. Ягоны твар патрапіў у камэру відэаназіраньня, а злоўлены ў тую ж ноч няздара-напарнік ведаў адрас Марыі.

Яна ўстае з крэсла і нясьпешна ідзе адчыняць. Байцы народнай міліцыі пахнуць баршчом з часныком – зрэшты, чым яшчэ яны могуць пахнуць?

– Ды ня ведаю я, сноўдаецца недзе, – з парогу кажа яна, ледзь не апярэдзіўшы запытаньне. – Ён мне ўвогуле... муж ці што?

– Ну, любезная, так а тады хто?

– Конь у пальто, – адказвае Марыя.

Яны не сьпяшаюцца сыходзіць, хутка прыкідваючы, чым ім можа быць карысная гэтая зусім яшчэ нестарая кабета. Але іх позіркі натыркаюцца на вочы Марыі, беспахібна счытваючы ў іх агеньчыкі шаленства. Абодва сынхронна прыходзяць да высновы: з такой лепей ня зьвязвацца, ну яе нах. І неўзабаве іх крокі ўжо чуваць на лесьвіцы.

Марыя вяртаецца на кухню, у галаве млява варушацца кавалкі пачутых толькі што каструбаватых фразаў: “абавязаны уведаміць а прысутствіі”, “сакрывацельства являецца саучасьціем”. Усё гэта паралелізуецца з усьведамленьнем таго, што сёньня нядзеля.

Здыхліка, напэўна, хутка знойдуць, думае яна. І тады расстраляюць. Звычайна такіх расстрэльваюць, асабліва ў такі час.

Марыя зноў займае свой назіральны пункт ля вакна. За прамінулыя пару хвілін у агульнай карціне адбыліся прыкметныя зьмены. Купка дзяцей пакінула горку ды згрупавалася ля мужыка ў камуфляжцы і з аўтаматам. Гэта адзін з той самай народнай міліцыі, ён жыве ў суседнім доме, і малыя яго ведаюць.

Умольна просяць даць ім пастраляць. Урэшце, мужык згаджаецца – “але толькі адзіночнымі”. Кулі адна за адной угрызаюцца ў сьцяну прыземістага буданчыка электрашчытавой. Захопленыя ўскрыкі, сьмех...

Марыя ўстае – трэба нарэшце памыць падлогу. Але тут жа зноў млява апускаецца на сваё крэсла. Бездапаможна запальвае і вырашае яшчэ пасядзець ля вакна.

Яно цудоўна замяняе ёй тэлевізар, забясьпечваючы ненавязьлівы фон з рухаў і гукаў. Прычым, як няцяжка заўважыць, падзеі за вакном часам нават менш прадказальныя, ніж на экране.

Марыя часта засынае ў самых нечаканых месцах: у аўтобусе, у чарзе па талёны на хлеб, падчас размовы за выпадковай пляшачкай зь нейкімі напаўзнаёмымі ў парку.

У гэты момант Марыя кажа: я – сон. Я зусім сон. Альбо, дакладней, сьненьне, бо маецца на ўвазе ня зьява, але вязкі, павольны працэс. Нібы сочыва пакрысе выплёскваецца з-пад накрыўкі цуда-гаршчочка, прымушаючы ўсіх навакольных мух замерці ў экстазе блаславёнай сьмерці.

Сьненьне – гэта працэс. Паступовае зьмяненьне тэмпэратуры цела, колераў унутры, тактыльных адчуваньняў.

Ліхтарны слуп ёй падаецца зробленым з плястыліну. Як, зрэшты, і асфальт пад нагамі, якому цяпер яна можа надаваць прывабную форму, націскаючы мыском свайго бота. Твар міліцыянэра – таксама з плястыліну, варта дакрануцца да яго, каб гэта зразумець.

У сьне яна любіць ляпіць з паўсюднага плястыліну дзівосныя фігуры, паступова зьмяняючы аблічча зямлі.

А праз грузнае тулава мужчыны ў скуранцы і кепцы, здаецца, можна і наогул прасунуць руку.

Марыя ўмее спаць не заплюшчваючы вачэй, не спыняючы млявай размовы, не выпускаючы шклянкі з рук.

Сон цячэ па ейных венах бы лёгкая эфірная субстанцыя, замяняючы ацяжэлую кроў.

Часам у сьне яна адчувае, нібы яе скура стала зусім тонкай, працерлася амаль да дзірак. Як быццам, яшчэ зусім трошкі – і ўсё тое, што ўнутры, адтуль пасыплецца.

Часам у сьне яна нават зьбірае ўласнае зьмесьціва з падлогі ды зь нявіннай усьмешачкай запіхвае яго назад – быццам памаду і туш, што выпалі з парванай касмэтычкі. І зьдзіўляецца таму, наколькі лёгкімі могуць быць лёгкія.

У сьне яна заўсёды трапляе ў нейкае бясьпечнае і ўтульнае месца. Лясная рачулка, чые берагі парасьлі мохам, у абдоймах якога яе дакладна ніхто не пакрыўдзіць. Печ закінутага крэматорыя, у якой можна прыемна распрастаць ногі, загарнуўшыся ў цёплую коўдру. Надзейна абсталяваная схованка ля цеплатрасы ў пад’езьдзе, якая здаецца паратункам пасьля шэрагу папярэдніх падзей – самі яны чамусьці засталіся па-за кадрам.

Часта ёй падаецца, нібы яе цела атачае вадкасьць – трохі клейкая, але прыемная і цёплая. Там ёй надзвычай камфортна, як быццам у пляцэнце.

Сон Марыі ўпарты, яго проста так не адолець. Ён рашуча адсоўвае ў бок нягеглую рэчаіснасьць (талая вада пад нагамі, грубы вокрык на блёкпасту, нехта штурхае яе за плячо са сваім апяць наркаманка).

У гэтыя моманты Марыя шэпча: я – гэта сон. Альбо, дакладней, сьненьне, калі мець на ўвазе ня зьяву, але працэс.

Cон расстаўляе свае акцэнты ўспрыманьня, і крывыя цені галінак, што пакалыхваюцца на шурпатым шэрым асфальце, падаюцца ёй ня менш істотнымі, ніж пачутыя сёньня навіны пра пачатак спэцапэрацыі.

У сьне кроплі дажджу, што сьцякаюць па шыбіне, раптоўна атрымліваюць сваю вызначаную звыш мэту шляху. А вечнае пытаньне “Навошта?” і наогул становіцца шапаценьнем каляровых паперак на прутках вэнтылятара.

Сон здатны выткаць казачныя сюжэты, сон спараджае лёгкае жаданьне, якое ахоплівае беспрытомную прынцэсу акурат напярэдадні доўгачаканага пацалунку прынца.

Часам сон абуджае да дзеяньня іголачкі беспрычыннага шчасьця, ад уколаў якіх яшчэ доўга ніякавата, нібы з бадуна.

Але самае цікавае ў сьне – гэта сьмерць. Падзеньне з хмарачоса, лабавое сутыкненьне на матацыкле, мернае і, відавочна, незваротнае апусканьне ў водную бездань. Бясплённая барацьба, адчуваньне адчаю, канвульсіі...

Марыя любіць паміраць, у яе гэта атрымліваецца вельмі часта – і, здараецца, даволі вынаходліва. Сьмерць хоць ненадоўга абуджае замарожаныя нэрвовыя клеткі. Сьмерць падаецца ёй найлепшым атракцыёнам у жыцьці.

Марыя засынае і цяпер – яна ўжо даўно навучылася рабіць гэта нават з расплюшчанымі вачыма, – калі Здыхлік ізноў нешта вярзе ў яе на кухні. Здаецца, пра Бхагавад-гіту.

Яна ўжо ведае, што Здыхлік вырашыў уцячы. Гэты подзеўбень адпраўляў эсэмэскі зь яе тэлефона, не парупіўшыся іх нават выдаліць. Баба ў дадзеным выпадку – толькі перашкода, праінструктавалі яго. У адказ ён напісаў, што паедзе бяз бабы: так болей шанцаў прарвацца, калі на блёкпасту іх машыну спыняць і давядзецца рушыць праз лес пехатой.

Марыя сьпіць, седзячы за сваім кухонным сталом. Яна дакладна адчувае, як тэмпэратура яе цела паступова павышаецца – вельмі марудна, літаральна па градусе ў хвіліну. Але нарэшце яно становіцца лавай, якая толькі цудам яшчэ ўтрымлівае пэўную форму.

Нечаканае пытаньне выбівае яе з каляіны. Нешта пра рэінкарнацыю, і адразу, у тым самым сказе, дай грошай. Ідзі на хуй, кажа яна скрозь сон. Трэба заплаціць за рамонт зімовых чаравікаў, зіма ж ужо на носе, а праз тыдзень брат прышле, тлумачыць Здыхлік.

Марыя хоцькі-няхоцькі зусім вяртаецца ў рэчаіснасьць і ў адказ пытае Здыхліка пра ягоныя жыцьцёвыя пляны. Яго адразу перасмыкнула, мускулы твару нэрвова ўздрыгваюць. Ён падобны да шкаляра, якога засьпелі ў прыбіральні за ананізмам.

Назіраючы за ім, Марыя атрымлівае задавальненьне. Гэта адзінае задавальненьне, якое можна атрымаць ад Здыхліка.

Ён пачынае з ходу прыдумляць пра сваю новую звышсакрэтную працу, затым ізноў цытуе Бхагавад-гіту. З носу ў яго тырчаць некалькі валасінак. Ад няма чаго рабіць Марыя іх лічыць: дзьве ў левай і тры ў правай ноздры.

Яшчэ зранку яна задумвалася пра помсту і нават была пасьпела выбудаваць адзін вынаходлівы плян. Але цяпер яе раптам ахоплівае поўная абыякавасьць. Марыя назірае за Здыхлікам так, як людзі звычайна назіраюць за жывой прыродай: зь цікаўнасьцю, але ня ўмешваючыся і без асаблівых эмоцый.

Адчуваючы, што яго падазраюць, Здыхлік пачынае запэўніваць Марыю ў іх сумеснай будучыні ды прапануе абмеркаваць цікавую бізнэс-ідэю.

– Сячэш, мужыку важна ня тое, што яна гаворыць, а як, – Здыхлік натхнёна аргумэнтуе сваю задуму навучыць кітайскіх сьняжанаў тутэйшаму акцэнту.

Па ўсім відаць, ён прыдумляе на хаду, хаця і кажа, быццам усё ўжо пралічыў. Марыя не рэагуе на ягоныя словы настолькі ніяк, што яе рэакцыя падаецца яму зацікаўленай, і ён працягвае:

– Трэба, каб яму звыкла было, каб як родненькая, як жывая... Уябаў такой па рыле – а яна, ціпа: “Э, ты чо! Ішчо раз рукі распусьціш – месяц даваць ня буду...”. А ня проста гэтая тупізна: “Мілы, я цябе кахаю, бла-бла-бла, ты мужчына маёй мары, вазьмі мяне на раялі...”.

Марыя міжволі адзначае, што Здыхлік даўно адстаў аж жыцьця: мяркуючы па гуках з кватэры суседа, сьняжаны ўжо забясьпечваюцца цэлым наборам падобных функцый. Да патрэбаў кліента яны адаптаваныя нават з улікам рэгіянальных дыялектычных асаблівасьцяў, ня кажучы пра сацыяльны статус.

– Галоўнае, што ў будучыні мы будзем разам, – завяршае сваю прамову Здыхлік. І дадае нешта з усходняй філязофіі.

У гэты самы момант Марыя ў сваім новым сьне ўваходзіць у офіс Партыі супраць будучыні. Там мяккія дывановыя дарожкі, добрая вэнтыляцыя. З дынамікаў гучыць павольная музыка. Марыя пытае ў прыёмнай, дзе можна аплаціць сяброўскія ўнёскі, але выяўляецца, што сівы сакратар сьпіць – яшчэ глыбей, чым яна. Безапэляцыйна сьпіць.

Здыхлік, тым часам, працягвае фантазіраваць, ягоная фантазія становіцца ўсё больш бурлівай. У іх колішнім творчым калектыве ён выконваў функцыі сцэнарыста, і некаторыя ягоныя сьмелыя задумы яшчэ доўга прымушалі цела Марыі балець.

Але цяпер Марыя пра гэта не прыгадвае. Яна чым далей тым болей пагружаецца ў вязкую прастрацыю – пакуль Здыхлік працягвае несьці сваю ахінею, пакуль паверхам вышэй злосна лаецца на жонку Толік, пакуль Дзіма выціскае са сваёй сьняжаны натхнёныя енкі, пакуль галубы па той бок шкла утрапёна дзяўбуць бляху падваконьня.

І ўвесь гэты час ідзе час.

Але раптам па радыё гучыць песьня пра разьбітае сэрца. Марыя ўскалыхваецца ад раптоўнага і невытлумачальнага прыступу болю. Банальныя словы, пакладзеныя на просьценькі рытм, аказаліся здатнымі незваротна парушыць яе сон – як нішто іншае.

Марыя ачомваецца, уважліва вывучае Здыхліка вачыма і разумее, што ёй ня хочацца ніяк яго апісваць альбо даваць яму тыя ці іншыя характарыстыкі. Здыхлік не зьяўляецца ў яе сьвядомасьці нейкай цэласнай істотай. Хутчэй, гэта набор розных дробных дэталяў: пажоўклы даўгі пазногаць на назе, зморшчынка на ілбе, рух вялікага пальца ўніз-уверх, калі ён пераканана хлусіць... і так да бясконцасьці.

Марыі хочацца разадзіночыць гэтыя часткі канструктара ды ў бязладнасьці запхнуць іх у шуфляду. Хай там і ляжаць, толькі моўчкі.

Ёсьць адно месца, пра якое Марыя распавядае Іншаму найчасьцей. Яна апісвае яго доўгімі складаназалежнымі сказамі, засяроджваючы ўвагу на такіх малазначных дэталях, якія ня кожны ўгледзіць, нават там апынуўшыся: шчарбіна на плоце, абламаная галінка вярбы, чэрап сабакі, схаваны недзе ў траве (прычым толькі яна і сяброўка Лена ведаюць, дзе менавіта). Ёй здаецца, нібы Іншаму гэта надзвычай цікава.

У яе родным гарадку, назва якога амаль ужо сьцерлася з памяці, ёсьць старыя могілкі на беразе вялізнай ракі. Паламаныя абяліскі зь “яцямі”, урослыя ў зямлю пліты, паржавелыя зорачкі і засяроджаныя твары побач са сьмешнымі прозьвішчамі. Шмат імху ў самых розных яго разнавіднасьцях. Бярозка, што паціху расьце на даху даўно апаганенай панскай спачывальні.

Вядома ж, наўкола нікога няма. Натуральна, ужо восень. Так, менавіта ўжо, бо гэтая восень зьяўляецца ня проста парою года, а менавіта тым, што насьпела. Тым, што ўрэшце замяніла сабою доўгае, здавалася б, бясконцае летуценнае яшчэ.

Але зьмены пораў году ня варта блытаць з рухам альбо разьвіцьцём падзеяў – яны адно толькі падкрэсьліваюць непарушнасьць тутэйшага часу.

– Тут час ня проста спыніўся, ён загусьцеў, стварожыўся, – кажа яна, калі яе боцік напалову патанае ў рыхлай зямлі на ледзь бачным грудку. – Чуеш, сьпевы птушак тут захрасьлі ў паветры – як нямыя ўздыханьні. Зрэшты, на могілках, напэўна, трэба думаць пра вечнасьць, а не пра завіслы час.

Са старога дуба падаюць жалуды, сыплючыся ёй проста за каўнер.

На адным з крыжоў вісіць элегантны дамскі капялюшык. Што ён можа рабіць у такім месцы або пра што ён тут сьведчыць, нават цяжка здагадвацца.

Марыя рушыць па сьцяжынцы далей – да закінутай драўлянай царквы. Пакрытая бляхай макаўка на ёй ужо пакасілася ды пагрозьліва зьвісае крыжам долу. У даху відаць прабоіны. Дзьверы выдзертыя зь мясам, а на падлозе – сьляды ад трактара. Хтосьці па п’яні туды заехаў.

У дзяцінстве бабуля вадзіла яе сюды на службу. Тады царква яшчэ дзейнічала, па нядзелях яе напаўняў пах ладану і васковых сьвечак, які зьмешваўся з водарам саміх прыхаджанаў. Прыемным, чыста вясковым водарам, напоўненым быцьцёвасьцю настолькі, наколькі ёй увогуле могуць быць напоўненыя целы.

Пасьля таго, як гэтыя целы памерлі, царква закрылася, і цяпер у ёй узносяць свае малітвы толькі кажаны ды мышы – разам са сьвятымі, чые пачарнелыя вочы дасюль пазіраюць з наіўных росьпісаў.

Бабуля калісьці яшчэ ля ганку апранала ёй хустачку, брала яе малюткія пальчыкі ў свае і вучыла жагнацца. Марыя адчувала тады моц старых мазолістых рук. Затым яны заходзілі ўнутар, бабуля клала тры зямныя паклоны і цалавала выпілаваны з простай фанеры крыж. Аднойчы Марыя ўсьлед за ёй зрабіла тое самае, і раптам ёй падалося, нібы ўкрыжаваны Збаўца ёй па-змоўніцку падміргнуў.

Дзяцінства, лета, пыл на гасьцінцы і яе босых нагах... Пах каровіных ляпёшак. Асіны, пераплеценыя паміж сабою, ствараюць дзіўныя лябірынты для сонечнага сьвятла. Далей імёны ўласныя: Сігаўка, Ленка-Каленка, Мумзік, Лёня Адарвівуха...

Марыя апавядае пра ўсё гэта Іншаму. Пра тое, як яны беглі на Чортаў Яр купацца, пра сіпатага Адамыча, пра высокі бур’ян на падворку закінутай лодачнай станцыі, пра тое, як яна трапна ўдарыла Ліпкіна ранцам па галаве...

Гэта акурат тая частка біяграфіі, якую ёй хочацца апавядаць падрабязна, у дэталях. Бы на сэансе ў псыхааналітыка.

Састарэлыя мроі, што нібы матрошка ўкладаюцца ў іншыя мроі, завабліваюць яе ўсё глыбей. Прыемная дэзарыентацыя ў пэрыядах жыцьця і порах году.

Але потым зноў восень і зноў закінутая царкоўка на старых могілках.

На нейкі час ёй уяўляецца, нібы яна бачыць гэтую восень вачыма Іншага. Нібы гэта ягоная скура адчувае подых сіверу, што даносіцца сюды з ракі. Здаецца, Марыя нават чуе ягонае пакашліваньне і пацепваецца так, як можа пацепвацца толькі ён.

Аднак зьнянацку, бяз дай прычыны, нешта здараецца. Гэты напрамак руху яе мрояў аказваецца тупіковым, і неўзабаве яна зусім адна. Тая ж самая восень, тая ж царкоўка, але ўжо бяз Іншага.

Марыя хоча пакланіцца фанернаму крыжу, які ўсё яшчэ стаіць ля адной са сьцен спусьцелага храма, але чамусьці ў яе не атрымліваецца. І гэтак шторазу.

Сяргей выціскае зь цюбіка пасту, набірае ў рот вады. Чысьціць зубы. Рухі дакладныя, вывераныя да драбніц. Управа, улева, трошкі вышэй, затым трэба ўхітрыцца выгнуць шчотку, каб дацягнуцца да тых аддаленых куточкаў рота, куды дабрацца ня так проста. Мэтадалёгія яго дзеяньняў бадай бездакорная, яна праверана і часам і жыцьцёвым досьведам.

Старанна палошча рот, выключае ваду, выціраецца рушніком – сьпярша тыльны бок далоні, а потым і ўнутраны, – прасачыўшы за тым, каб ні кропелькі вады не засталося паміж пальцамі. Уважліва ўглядаецца ў свой твар і пераконваецца, што паголены ён ідэальна. Выключае сьвятло, выходзіць, зачыняе за сабою дзьверы ў ванную.

Валасы ў яго ўжо кранутыя сівізною, заўважае Марыя. Яна ўпотайкі назірае за Сяргеем са свайго месца за кухонным сталом.

Яны пазнаёміліся пазаўчора, проста на вуліцы. Сяргей падышоў да яе, каб спытаць, як патрапіць у адзін з аддаленых раёнаў горада. Там у іх месца дыслякацыі. І хаця атрымаў вычарпальны адказ, туды ён не паехаў – ні ў той дзень, ні ў наступны.

Ужо праз дзесяць хвілінаў яны пілі ў маленькай забягалаўцы дрэнную распушчальную каву, абмяркоўваючы фільмы Таркоўскага. Сяргей неўзабаве сказаў, што Марыя падаецца ёй вельмі блізкім чалавекам.

– Нечакана блізкім, – удакладніў ён.

І вось, цяпер Сяргей сядзіць за яе кухонным сталом.

Ён жыве ў іншай частцы краіны, працуе мастаком-керамістам. Нядаўна разьвёўся з жонкай і ня хоча распавядаць, чаму. Прыехаў сюды добраахвотнікам. У войску ніколі не служыў, але кажа, што яшчэ літаральна ўчора вельмі добра ўяўляў сябе ў якасьці салдата.

– Тут ня трэба ўяўляць, трэба проста дзейнічаць, – адразу ж пярэчыць ён сам сабе. – Звычайны набор рухаў. Ты ўстаў, апрануў боты, выйшаў за дзьверы, сеў у машыну... Адно дзеяньне наступствуе іншаму, утвараючы непахісную пасьлядоўнасьць. Стрэл – гэта таксама дзеяньне.

Марыя раптам схамянулася. Міміка на ягоным твары нагадала эпізоды тых фільмаў, у якіх ёй калісьці даводзілася здымацца. Чамусьці падумалася, што акторскіх здольнасьцяў Сяргея цалкам хапіла б для нядрэннага выкананьня ролі немаладога безэмацыйнага цыніка, які зараз будзе мэтадычна рабіць балюча нявіннай дзяўчынцы.

Але Сяргей, насамрэч, толькі падобны да актора. У крайнім выпадку, гэта актор, які старанна грае сябе самога. Паводле дбайна выпрацаванай і выкшталтаванай тэхнікі.

– Ты хочаш спытаць, ці не баюся я памерці? – пытае ён, калі Марыя ставіць яму на стол кубак гарбаты. – Вядома, я думаў пра гэта. Не, не баюся. Так, гэта я шчыра. Рэч у тым, што я проста не цаню сваё жыцьцё. Мне няма болей для каго яго цаніць. Раней каштоўнасьць яму надавалі іншыя, блізкія людзі. Цяпер засталася толькі старэнькая мама – пасівелая, маршчыністая, адрузлая. Пачуцьцё да яе – гэта зусім ня тое, што можа прымусіць цябе трымацца на плыву.

Сяргей насыпае ў кубак тры лыжкі цукру, доўга перамешвае. Вымае гарбатны пакунак, дакладным рухам лыжачкі яго адціскае і кладзе на сподачак. Затым робіць глыток. Марыя маўчыць.

– Дзеці? – перапытвае сам сябе Сяргей. – Дзеці сталі чужымі, калі ад мяне сышла іх маці. Тая мяжа, што зьявілася паміж намі, здаецца мне ўжо непераадольнай. І, да ўсяго, рэўнасьць! Так, рэўнасьць да ўласных дзяцей, калі ты мяне разумееш. Я адчуваю, што прайграў ім, і мне прыкра.

Марыя ледзь прыкметна ківае галавой.

– Ды і ўвогуле... Гэта рэўнасьць, напэўна, да ўсяго сьвету. Да кожнага, хто прачынаецца ў сваёй кватэры, у абдымках каханага чалавека, хто сядзіць за сямейным сталом і трохі нэрвуецца, калі жонка нагадвае яму, каб заплаціў за газ альбо, нарэшце, прыбраў недапалкі з балькону.

Ён змаўкае. Марыя маўчыць па-ранейшаму, і яму нічога не застаецца, як толькі працягваць.

– І таму я зь лёгкім сэрцам прыехаў сюды. Шчыра кажучы, нават не задумаваючыся ні пра што, акрамя практычных пытаньняў. Зранку я склаў сьпіс патрэбных рэчаў, удзень набыў сёе-тое з самага неабходнага, увечары хутка сабраў заплечнік...

Марыя ўяўляе, як ён зьбірае заплечнік. Загортвае ледзь ня кожную пару шкарпэтак у асобны поліэтыленавы пакунак. Цяжкія рэчы кладзе ўніз, каб правільна збалянсаваць вагу. У кішэню зьмяшчае пару сурвэтак, запалкі, сьцізорык. Рухі дакладныя, грунтоўныя, нічога лішняга.

– А наступнай раніцай пайшоў на прыпынак, сеў у аўтобус і ўжо апоўдні патрапіў у штаб добраахвотніцкага палка. Гэта быў проста набор рухаў, ня болей за тое. Там усё патлумачыў у двух словах, і вось, праз пару дзён я тут.

Марыя адзначае дзіўную мяккасьць яго маўленьня: зычныя вывальваюцца з рота і адразу крышацца. Быццам згусткі рыхлага сьнегу, якія акурат цяпер падаюць з даху, часам разьбіваючыся аб бляшанае падваконьне.

  – Так было да заўчорашняга вечара, калі я сустрэў цябе, – Сяргей ставіць на стол кубак і паварочвае да яе галаву. – Пасьля гэтага ў маім жыцьці многае зьмянілася. Прынамсі, я зноў адчуваю яго каштоўнасьць. Я адчуваю, што ёсьць нешта, апрача мэханічнага набору рухаў. Ты нават не паверыш: я (голас амаль пераходзіць на шэпт) зноў баюся (у ім зьяўляюцца непадробныя дрыжыкі) памерці!

Апошняе слова нібы завісае ў паветры – перад тым, як бездапаможна грымнуцца на падлогу.

Марыя маўчыць.

– У маім жыцьці зьявілася нейкае апірышча, і мая ўласная сьмерць зноў стала для мяне цяжкім выпрабаваньнем, – нібы выбачаючыся, тлумачыць ён. – Тыя ідэалы, якія прымусілі мяне прыехаць сюды, пахіснуліся, адышлі на другі плян, і цяпер...

Сяргей працягвае гаварыць. Відавочна, гэта не імправізацыя: усе фразы ім загадзя дбайна прадуманыя. Цалкам магчыма, тыя маналёгі сфармаваліся ў ягонай сьвядомасьці яшчэ задоўга да сустрэчы з Марыяй.

– Мне заўсёды здавалася, што каб спраўдзіць сваё існаваньне, ты павінен адлюстроўвацца ў вачах іншых людзей. Каб проста быць, ты мусіш няспынна быць для кагосьці. Гэта глупа, праўда, Марыя? Кожны з нас самадастатковы, ці ня так?

Марыя зьбіраецца яму запярэчыць, аднак замест гэтага толькі няпэўна паціскае плячыма.

– Але цяпер я разумею, што праўда недзе пасярэдзіне. Каб быць, мне дастаткова адлюстроўвацца толькі ў адных вачах – каханага чалавека. І гэта твае вочы, Марыя.

За вакном няўмольна растае першы сьнег. Сьвет пакрысе запаўняецца вадою. І апрача гэтага там, за вакном, здаецца, болей наогул нічога не адбываецца.

– Ты можаш стаць маёй мэтай, Марыя, – працягвае ён. – І для гэтага табе нічога ня трэба рабіць. Проста будзь. Будзь побач са мною – так блізка, каб мы маглі зьліцца бы дзьве кроплі вады.

Ён прыціскае яе да сябе, садзіць на калені, праводзіць рукою па ейным твары. Марыя абдымае яго, адчуваючы, як у нетрах цела нараджаецца хай цьмянае, але ўсё ж такое доўгачаканае жаданьне.

Ён працягвае гаварыць і ў ложку, ужо пасьля таго, як Марыя атрымала свой першы за апошнія пяць гадоў аргазм:

– Яшчэ нядаўна маё жыцьцё здавалася мне сукупнасьцю вар’яцкіх падзей, але тваё зьяўленьне надала кожнай зь іх сэнс. Усе мае расчараваньні, увесь боль, усе дні, поўныя роспачы, былі прызначаныя толькі для аднаго: каб у пэўны цудоўны момант мы маглі з табою сустрэцца. Усё мінулае было проста падрыхтоўкай да гэтай сустрэчы.

Словы падаюць, падаюць бы жалуды – у марнай надзеі апладніць скамянелую зямлю.

Гэта апошні раз, калі яны побач. Заўтра зраніцы Марыя скажа Сяргею, што ў іх нічога не атрымаецца.

Папярэдняй бяссоннай ноччу Марыя зразумее, што Сяргей – гэта зусім ня Іншы. Гэта Сяргей, рахманы і адданы чалавек, які робіць вывераныя ў дробязях жыцьцёвыя рухі, зьмешваючы пэдантызм з безразважнасьцю. У яго заўсёды чыстыя боты, бездакорна адпрасаваныя джынсы ды шкарпэткі ў сінюю палосачку.

Марыі будзе абсталютна ўсё адно, што адчуе ў гэты момант Сяргей. Яе цікавіць толькі Іншы, а Сяргей яе не цікавіць.

Ужо праз два дні Сяргей загіне ў перастрэлцы – цяпер і праўда спакойна, без залішніх эмоцый.

У дажджлівы лістападаўскі вечар Марыя прыходзіць у актавую залю суседняй школы. Тут зьбіраюцца тыя, хто ня верыць у сьмерць.

Пераважна кабеты каляпэнсійнага веку, але ёсьць і мажныя, чыста паголеныя маладзёны ў скуранках і з барсеткамі. Адзін зь іх нават аддалена падобны да Іншага.

Апошнім часам сьмерць для жыхароў горада стала надзённай праблемай, і таму ў залі даволі шматлюдна.

Гэта накшталт сэкты, хаця фармальна ўсё называецца Міжнародны грамадзкі фонд абсалютнага небыцьця.

Марыя прапанавала перайменаваць арганізацыю ў Партыю супраць будучыні, але на яе адразу накінуліся і ледзь ня выпхнулі за дзьверы, назваўшы правакатаркай.

Кіруе ўсім прыземісты хлопец гадоў трыццаці, у акулярах і з паўкруглай залысінай. Пакуль на яго не сышло прасьвятленьне, ён быў ды-джэем на мясцовай FM-станцыі.

Ён прызвычаіўся, што кожнае ягонае слова выслухоўваюць вельмі ўважліва. Марыя гэтак і робіць – ці, прынамсі, стараецца.

Яна слухае ня словы, але ягоны голас – глыбокі, з аксамітным тэмбрам, грунтоўны і пераканаўчы. Такі голас можна слухаць і слухаць.

Сьмерць – гэта тое, чаго ня трэба баяцца, і зьмірацца зь ёю таксама ня трэба, кажа хлопец. Пра сьмерць трэба проста забыць, яе трэба ўзяць ды выкрасьліць. Або выключыць, як выключаюць тэлевізар.

Для жывёлаў не існуе сьмерці. Дакладней, яна для іх усяго толькі факт, а зусім не праблема.

Крэслы ў зале абабітыя цыратай, месцамі яна прадзёртая, зь дзюрак тырчыць паралён.

Сьмерць ставіць перад намі невырашальныя пытаньні, адкрывае неаспасьцігальныя пэрспэктывы, прышчапляе страх, змушае крычэць у неабсяжнае, матывуе да руху ўглыб – бы морква на канцы палкі, што пастаянна матляецца перад асьлінымі вачыма.

Сваім аксамітным голасам прамоўца заклікае выштурхнуць сьмерць па-за межы ўласнай сьвядомасьці, адмовіць ёй у найменшым праве на існаваньне.

– Няма лепш за той куток, дзе закапалі твой трупок! – цытуе ён напрыканцы народную прымаўку.

Відавочна, ягоныя словы знаходзяць водгук у прысутных. Людзі слухаюць уважліва, некаторыя нават з заплюшчанымі вачыма. Многія нешта занатоўваюць. У залі поўная цішыня.

Сьмерць і раней не ўяўлялася ім надта вялікай праблемай, пра яе забывалі, адкладалі ў доўгі яшчык, запіхвалі на антрэсолі, каб заняцца чым-небудзь больш надзённым. А калі яна раптам зьявілася на даляглядзе і стала рэальнасьцю, спатрэбілася нейкая ад яе панацэя – як мага больш простая і даступная.

“Родная зямелька – як цёплая пасьцелька” – запэўнівае ўсталяваны па-над катэдрай постар.

– А зараз – практычная частка, мы зноў будзем вучыцца паміраць, – кажа прамоўца. – Але сьпярша хатняе заданьніца, та-ак, заданьніца... Ці ўсе вы справіліся? Нагадайце-ка, як называлася тэма?

Прысутныя зьлякана і бездапаможна апускаюць вочы альбо вывучаюць свае пазногці, сілячыся знайсьці хоць якую падказку.

– Сястра Мартыда Шостая, як называлася тэма? Не-не, я ж сказаў – Шостая. Як называлася тэма?

Непрыкметная кабета гадоў пяцідзесяці ў зялёным пухавіку ўстае са свайго крэсла, падыходзіць да сцэны з катэдрай. Нічога ня кажа.

– Як называлася тэма? – перапытвае пастар.

У цішыні чуваць, як нехта выпусьціў газы.

– Што ж, дрэнна, дрэнна... Сястру Мартыду Шостую давядзецца нам па-ля-чыць. Сястра Таната, будзьце ласкавыя мне трохі дапамагчы.

Сястра Таната – гэта маладзіца з кароткай фрызурай і ярка нафарбаванымі губамі. Яна ўстае са свайго месца на першым шэрагу. Яе рухі жвавыя, дакладныя, дзелавыя. Зьнікае ў каморцы справа ад сцэны і неўзабаве зьяўляецца з плястмасавым вядром, зь якога, аднак, замест швабры тырчаць бізуны.

Сястра Мартыда марудна закасвае пухавік, зь вінаватым вохканьнем спускае нагавіцы з начосам, затым зацыраваныя панталёны і становіцца на калені перад катэдрай, абапёршыся рукамі на паслужліва паднесенае сястрой Танатай крэсла.

Нават з задніх шэрагаў відаць, што рыхлае цела бедачыны працінаюць дрыжыкі.

Пастар на ўскідку абірае адзін зь бізуноў, карцінна прымушае яго засьвісьцець у паветры, вытрымлівае патрэбную паўзу, а затым хлёстка апускае на цэлюлітавы азадак вінаватай. Затым яшчэ і яшчэ. Кожнага разу кабета павізгвае.

Маладзён увесь гэты час захоўвае флегматычны выраз твару. Так, нібыта робіць звыклую штодзённую справу, нейкі хатні абавязак. Ён увесь час маўчыць, толькі напрыканцы экзэкуцыі прамаўляе: “Цяжка ў навучаньні – лёгка ў паміраньні. Гэта табе будзе добрым урокам, сястра Мартыда Шостая”.

Кабета зь цяжкасьцю ўстае на ногі, няўклюдна нацягвае апранахі і пакрэкваючы рушыць на сваё месца. Пастар тым часам вяртаецца за катэдру.

– Што ж, дрэнна, дрэнна! – кажа ён у мікрафон. – Няўжо ніхто ня ведае тэмы хатняга заданьня? Добра, паўтару вам апошні раз: “Замаруджваньне электрахімічных працэсаў у кары галаўнога мозга”. Або, як кажуць у народзе, калі глузды не мігцяць, значна лепей паміраць.

Паводле яго словаў, гэта адзін з найважнейшых прыёмаў у пераадоленьні сьмерці. У жывёлаў дадзеныя працэсы адбываюцца куды павольней, і чалавеку тут ёсьць чаму павучыцца.

Ён пачынае пісаць на дошцы, сыплючы формуламі і навуковымі тэрмінамі. Іншыя ўважліва канспэктуюць.

Марыя таксама пачынае запісваць. Але раптам уяўляе, як яна злучаецца зь Іншым – так, як злучаюцца дзьве кроплі вады. І ёй усё становіцца абыякава.

Сьпярша іх целы становяцца вадкімі – не губляючы пры гэтым сваёй формы, а потым яны робяцца нечым адным. Субстанцыя гарэзьліва ўсьпеньваецца, брыкаецца бы дзіця ў чэраве, яна жывая.

Пастар яшчэ раз падымае з крэсла сястру Мартыду Шостую ды прымушае яе паўтарыць зьмест лекцыі. Бедачыне гэта даецца зь цяжкасьцю, але прымаўку пра глузды яна запомніла.

Пропаведзь завяршаецца рытуальнай вячэрай. Гэта практыкум па адпрэчваньні сьмерці.

У фае актавай залі парты ссоўваюць літарай П. Вернікі дастаюць з клунак слоікі зь ежай ды паўлітэркі. Рэжуць хлеб і вараную кілбасу. Шабуршаць плястыкавымі пакункамі. На тварах кабет прыкметнае ажыўленьне, завіхаючыся, яны перамаўляюцца міжсобку. Размаітыя пахі раздражняюць рэцэптары, прымушаючы Марыю згадаць даўно забытае пачуцьцё голаду.

Марыя разгубленна топчацца сярод усяго гэтага мурашніку. Яна нічога з сабой не прынесла, ды і няма ў яе ніякіх смакоцьцяў. А на пачастункі тут разьлічваць не выпадае: кожны трускае толькі сваё.

На той бяседзе нікому няма да яе справы. Па-над сталом пануе маўчаньне. Усе засяроджана працуюць сківіцамі.

У сярэдзіне стала сядзіць пастар побач зь сястрой Танатай, якую ён часам называе Наташай. Налівае ёй “Мэтаксы” ды падсоўвае талерку з пармэзанам. Па ўсім відаць, што яна для яго ня проста прыхаджанка.

Кожны спажывае сваю ежу сам – моўчкі і мэдытатыўна.

Апаражніўшы кілішак, пастыр гучна рыгае, заахвочваючы іншых рабіць тое самае. Разьняволеньне фізыялягічных працэсаў, паводле яго слоў, спрыяе мэнтальнаму аслабаненьню ад страху сьмерці.

Размаітае і несынхроннае чвяканьне раптам перакрывае роў матораў, што даносіцца аднекуль зь неба. Бамбардыроўкі дасюль здараліся вельмі рэдка. Часьцей абстрэлы.

Пастар налівае зноў ды ўстае, каб прамовіць тост. Але слухаюць яго няўважліва. Гул у небе з кожнай хвіляй прыкметна грамчэе.

Ён цюкае відэльцам аб шклянку, заклікае да ўвагі. Аднак хваляваньне прыыхаджанаў набыло той характар стыхіі, калі яго ўжо не суняць.

– Браты і сёстры, вы куды? Як кажа народная мудрасьць, лепш памерці ў школе, чым жыць у страху няволі, – на хаду калямбурыць ён. Але яго ўжо ніхто ня слухае.

Ён паварочваецца да сваёй флегматычнай напарніцы, аднак бачыць толькі нявыпіты кілішак. Яе месца пустое.

Самыя спрытныя пасьпяваюць запхнуць у клункі недаедзеныя стравы, іншыя ж кідаюць іх (гары яно гарам) ды ўцякаюць у чым ёсьць. У дзьвярах утваецца ладны затор, другая іх палавінка ўжо праз момант вынесеная націскам целаў.

Марыя не пасьпявае ўплішчыцца ў гэты вір і застаецца апошняй. У нейкі момант у памяшканьні толькі яна і пастар.

Марыя хоча нешта яму сказаць, падбірае належныя словы. Але ён яе ня чуе, адно лаецца, абхапіўшы галаву рукамі. Гул, тым часам, пачынае спакваля цішэць.

За наступныя пару тыдняў амаль нічога ня здарылася. Двойчы выпадаў, а затым раставаў сьнег. Урэшце, ён выпаў і ў трэці раз – каб, напэўна, ізноў растаяць.

Марыя чакала на сапраўдную зіму, здатную зьнерухоміць тую кволую пульсацыю жыцьця, што бессэнсоўна раілася ўнутры яе і вакол. Закансэрваваць усе безвыніковыя падзеі, надзеі і эмоцыі – гэтаксама, як скарынка лёду прымушае застыць на асфальце лісточкі і паперкі, пры плюсавой тэмпэратуры змушаныя да бессэнсоўнага руху пад уплывам пераменлівага ветру.

Зіма дазваляла пакінуць усё як ёсьць, адкласьці ўсё на потым і на гэты конт пакуль не хвалявацца. Але зіма пакуль не была ёй дадзена.

Нягледзячы ні на што, горад рыхтаваўся на навагодніх сьвятаў. У вітрынах запаліліся гірлянды, якія ў вечаровых прыцемках (электрычнасьць даводзілася эканоміць) выглядалі яшчэ больш злавесна, чым у звычайныя новыя гады. На лапіку перад крамай усталявалі кволую ялінку, упрыгожаную самаробнымі кветкамі з каляровай паперы – потым іх расьцерушыў першы ж моцны парыў сіверу. У самой краме нават аб’явілі зьніжкі на некаторыя з тых тавараў, што ўсё яшчэ заставаліся на паліцах. Да таго ж, там зьявіліся пратэрмінаваныя наборы цукерак, запакаваныя ў дзядоў марозаў – яўны рудымэнт старога новага году. Куплялі іх даволі актыўна.

Марыя штодня хадзіла ў краму, ажно пакуль у яе будынак не патрапіў снарад. Пасьля гэтага яна яшчэ пару дзён хадзіла паглядзець на ялінку (бо трэба ж было кудысьці хадзіць), але потым дрэўца павалілася, і ўсё стала зусім сумна.

Тады Марыя захапілася францускім кіно, старымі рамантычнымі камэдыямі. Глядзела іх з ранку да вечара, ня надта ўдаючыся ў тое, што адбываецца на экране. У галаве чамусьці адкладаліся толькі малазначныя дэталі: фрагмэнты адзеньня, жэсты пальцаў, пэйзажы, якія на імгненьне зьяўляліся ў кадры і ні пра што ня сьведчылі.

Адным цудоўным днём паміж рамамі акна ў пакоі Марыя заўважыла шчыльнае і сухое павуціцьне, сярод якога праглядаліся высмактаныя трупікі мух. У эпіцэнтры гэтага валадарства боўтаўся і яго кароль, які ня вытрываў першых замаразкаў.

Марыя ў думках зьменшыла сябе да памераў Дзюймовачкі і ўявіла, наколькі ўтульна і бесклапотна было б ёй спачываць на мяккай пасьцельцы з павуты, сярод цішы і прыглушанага шарага сьвятла.

Калі пачынаўся абстрэл, Марыя спачатку разам з усімі хавалася ў падвале. Але затым перастала. Яна выходзіла на школьны стадыён і з узвышша назірала за тым, як начное неба перасякаюць аранжавыя лініі. Часам пра нешта думала, а часам і пра некага. Але, вядома, не пра Сяргея. І, канешне ж, не пра Здыхліка.

Здыхліка знойдуць толькі наступнай вясной, калі трывала ўсталюецца плюсавая тэмпэратура і зямля канчаткова адтае. Абгарэлыя пасьля выпадковага трапляньня супрацьтанкавай ракеты “Жыгулі” выцягнуць з балота жыхары бліжэйшай вёскі, каб выграбсьці адтуль разбухлую плоць, а больш трывалы матэрыял здаць у металалом.

Да таго часу ўжо многае пасьпее зьмяніцца. Падзеі гэтай восені будуць успрымацца як гісторыя. Проста як аповед, засьмечаны непатрэбнымі дэталямі – такімі, як прозьвішчы, пазыўныя, каардынаты і віды ўзбраеньняў.

У некаторых месцах гэтага аповеду апавядальнік будзе глыбока зацягвацца цыгарэтай, а ў некаторых – абыякава махаць сваёй мазалістай рукой з захраслым пад пазногцямі брудам.

Іншы прыязджае ў гэты горад зімным ранкам на першай электрычцы. Будні дзень, толькі некалькі бабулек у вагоне. Зьмерзлыя пальцы марна шукаюць хоць нейкае цёплае месца на целе, трымцяць. У сіплым дынаміку – паведамленьні прыпынкаў на чужой для яго мове. Няўтульна. Быў яшчэ кантроль, няголеныя твары, пах тытуню, блакітная ізастужка на ражку АКМ, непрыемнае адчуваньне, калі да цябе набліжаюцца чужародныя целы. Зьдзіўленьне, выкліканае ягоным пашпартам жыхара Эўразьвязу. “Журналіст? Не? Дык а якога хуя тады?”.

Згадалася раскудлачаная і пульхная Эльза ў сваім заўсёдным халаціку. Яна засталася ў іх рыжскай кватэры і яшчэ трошачкі ў яго памяці.

Але ў яго ўжо амаль няма памяці. І няма імя – як у тых фільмах, дзе акторы маюць толькі адпаведныя іх амплюа катэгорыі: “студэнты”, “рускія”...   Цяпер ён проста Іншы.

Міжнародны цягнік, на які ён загадзя купіў квіток, акурат надоечы адмянілі, і таму давялося зрабіць перасадку у бліжэйшым абласным цэнтры. Электрычка затрымалася на дзьве гадзіны: на вакзале ішла пагрузка бранетэхнікі.

Пасьля блёкпосту, які адкрываў шлях на спрэчную тэрыторыю, ссастаў рухаўся надзвычай павольна, нібы зь цяжкасьцю пераадольваючы марознае перадранішняе паветра. У вакно было відаць толькі сьнежную роўнядзь, што раз-пораз парушалася амаль цацачнай хацінкай. У адной зь іх нават гарэла сьвятло, і Іншы на якое імгненьне адчуў сябе трохі ўтульней.

Яна, напэўна, яшчэ сьпіць, думае ён, калі цягнік нясьпешна падыходзіць да пэрону.

У яго сьвядомасьці – ніякіх вобразаў і прадчуваньняў. Няма таксама і ніякіх эмоцый. Проста набор зладжаных мэханічных рухаў.

Іншы кладзе пусты тэрмас у кайстру, зашпільвае, устае, разьмінаючы зьмерзлыя зацёклыя ногі.

Паміж сядзеньнямі ён заўважае запыленую абгортку ад марозіва, пакінутую там, мусіць, яшчэ ўлетку.

Пацепваючыся, выходзіць на бязьлюдны пэрон. Ліхтары не гараць, але вочы хутка прызвычайваюцца да сізаватага перадзолкавага сьвятла. На фанерыне, што закрывае разьбітую вітрыну шапіка, відаць нязвыклыя для яго кірылічныя літары “хо...дно... во”.

Сьнег на прывакзальнай плошчы даўно ўжо не прыбіралі, і апушчаны долу позірк Іншага счытвае палімпсэст незьлічоных сьлядоў. У залі чаканьня няма шыбаў і вялізная расколіна ад снараду. Аскепкі бітай цэглы ды колкага друзу наліпаюць на падэшвы ботаў.

Ён нейкі час паліць, не рэагуючы на вокрыкі таксістаў. Затым павольна ідзе пехатою па вуліцы, пэрспэктыву якой замыкае будынак вакзалу. Крочыць паўз зьнявечаны кораб тралейбуса па дазваньня вышчарбленым асфальце, пакрытым тонкай скарынкай лёду. Парэшткі паржаўленай савецкай зоркі на адным са слупоў падаюцца яму вобразам вечна заледзянелага тут часу.

Мёрзлы горад выклікае адно пачуцьцё дыскамфорту. Гэтае асяроддзе створана яўна не для яго, зусім не па ягоных законах, і прымаць чужаніцу яно ня надта схільнае. Дэкарацыі маглі б быць і лепшымі, міжволі думае ён.

Але з кожным крокам хада становіцца ўсё болей мэтанакіраванай. Ён прыехаў сюды дзеля таго, каб зьдзейсьніць сваю мару. І гэтая мара цяпер нават мае імя – Марыя.

Марыя ляжыць у ложку, накрыўшыся адразу дзьвюма коўдрамі. Ацяпленьне працуе дрэнна, і ў кватэры халадно. Час яшчэ вельмі раньні, але яна ўжо даўно ня сьпіць.

Дэманы мінулага, якія пранікалі ў яе амаль усю гэтую ноч, нарэшце суцішыліся, задаволіўшы сваю пажадлівасьць. Цяпер у Марыі засталося толькі лёгкае адчуваньне пустэчы.

Марыя ўслухоўваецца ў цішыню, сілячыся вычапіць зь яе тыя гукі, якія прынясуць ёй хоць каліўца радасьці. Але іх няма, і нічога тут не паробіш.

Раптам Марыя згадвае тыя адчуваньні, якія яна некалі перадавала словам “скурыстае”. Гэта калі мацаць пальчыкамі матуліны локці – на зьнешнім баку, там, дзе зморшчаная скура.

Маці паблажліва дазваляла ёй гэта рабіць першыя пару хвілінаў, але потым спрабавала ссадзіць дзяўчынку са сваіх каленяў. Спачатку пяшчотна ўгаворваючы, а потым усё болей настойліва.

Тады Марыя прасіла яшчэ хаця б хвілінку памацаць маміны локці. Тактыльнае адчуваньне захавалася ў нетрах яе памяці і пагэтуль, хаця твар маці ўжо даўно зацярушаны. Ад яе, па сутнасьці, і засталіся толькі гэтыя дотыкі да мяккай скуры.

Іншы ідзе міма цёмных вітрынаў крамы з надпісам “бувь” на старой бляшанай шыльдзе. Мінакоў зусім няшмат. Ранішнюю цішу парушаюць хіба гукі далёкіх выбухаў. У замёрзлай калюжыне застыў жаночы боцік на доўгім абцасе.

Знаёмства падаецца яму кароткім наборам немудрагелістых захадаў. Усё як у кіно. Ён вітаецца, тлумачыць прычыну свайго зьяўленьня. Напрыклад, пазычыць солі. Альбо гаечны ключ. Альбо перапіс насельніцтва. Альбо, можа, адразу прызнацца, што ён Арфэй, які прыбыў да сваёй Эўрыдыкі?

Іншы таксама мае ўласную гісторыю, якую тут будзе дарэчы апавесьці прынамсі ў двух словах. Працаваў у лягістычнай кампаніі, даўно жанаты, у офісе ёсьць Інтэрнэт, і спрактыкаваныя калегі падказалі, як не сьлядзіць у браўзэры.

Яму асабліва падабалася, калі яна была медсястрой. У першыя хвіліны – такой цнатлівай... Паступовасьць эвалюцыі ў рамках зададзенага фармату – гэта ці не найважнейшая якасьць акторкі. А потым ейныя бялявыя валасы пасмамі матляліся па твары, роўна ў такт з глыбокімі фрыкцыямі.

Іншы правальваецца ў калюжыну, выгуквае нешта лаянкавае і тут жа працягвае рух. Ён чым далей тым меней дбае пра няўтульнасьць таго сьвету, у якім яму ня так даўно собіла апынуцца. Яна ўжо стала для яго звыклай. Тутэйшая няўтульнасьць мала чым розьніцца ад той, якую ён адчуваў учора і заўчора, у роднай Рызе альбо нават у Парыжы, куды яны лёталі з жонкай на юбілей іх вясельля.

Іншага мог задаволіць адно ідэальны сьвет, поўны плаўнага сьвятла, якое падае на жаночую скуру. І апушчаных долу пасмаў бялявых валасоў.

Мужчыны ў такіх фільмах выглядалі куды менш прывабнымі за дзяўчат. Што абнадзейвала. Іншы, канешне ж, ня ведаў, што гэта была ўсяго толькі спэцыфіка індустрыі, зь яе скіраванасьцю на адмысловую мэтавую аўдыторыю і дастаткова абмежаванымі бюджэтамі.

Іншы не адзін год шукаў ейныя кантакты, распачаўшы шматхадовую апэрацыю з мноствам падстаўных асобаў. Некалькі разоў выходзіў на ілжывы сьлед і ледзь ратаваўся ад паліцыі і разводу. Пакуль гэта доўжылася, здымкі зь ёю на спэцыяльных сайтах былі перанесеныя ў разьдзел “рэтра”, саступіўшы месца рэкляме сьняжанаў.

Адну зь іх, найноўшай мадэлі, калегі (як людзі спрактыкаваныя, яны нешта падазравалі) падаравалі яму на саракагадовы юбілей. Але ён выліў яе зьмесьціва ва ўнітаз пасьля першай жа размовы.

Складанасьці пошуку яго толькі натхнялі. Ён кінуў піць, стаў раней прачынацца і болей працаваць. На нейкі час сьвет пачаў здавацца яму трохі меней няўтульным, ніж звычайна. Нават Эльза адзначала пэўныя станоўчыя зьмены, калі яны клаліся разам.

Урэшце, паляваньне прынесла свой плён. Таму цяпер ён тут, ён ідзе па вуліцах вымерлага горада, які ў гэтыя дні лічыцца адным з найнебясьпечнейшых месцаў на сьвеце. Ён нават ведае, што яе імя Марыя. У нататніку запісаны ейны адрас.

З-пад нагі з грукатам адлятае нейкая жалязяка з вострымі краямі. Ён аглядае свой бот: на шчасьце, усё ў парадку. Раптам у яго сьвядомасьці ўспыхвае Марыя-медсястра. За тыя дзесяць ці колькі гадоў многае, магчыма, зьмянілася. Але яму ўсё адно.

Сёньня ён хоча стаць яе мужчынам. Альбо, іншымі словамі кажучы, – стаць для яе іншым чалавекам. Тым іншым, які быў бы заўсёды побач.

Іншы спраўдзіў па навігатары адрас. І сапраўды, чырвоны надпіс на пяціпавярхоўцы ўтрымліваў патрэбныя яму лічбы. Значыць, недзе тут.

Ён збочыў у прагал паміж двума дамамі, ледзь разьмінуўшыся з раньнім сабачнікам, які бег трушком, мармычучы сабе нешта пад нос.

Як і шторанак, Марыя паліць, гледзячы ў акно. Раней у гэты час можна было назіраць за дзеткамі, што шыбуюць у школу, але пасьля аднаго зь нядаўніх абстрэлаў заняткі адмянілі. Нешта невыразнае сочыцца па тым баку шыбіны: ці то вада, ці то талы гразкі сьнег. На дрэвах яшчэ відаць шэрань, але неўзабаве, калі ўжо зусім разьвіднее, яна зьнікне.

На пліце кіпіць старэнькі імбрык. Электрычнасьці зранку няма, добра, што хоць газ не адключаюць.

Машынальна выкалупвае нешта са шчылінкі між зубоў.

За вакном чутно гаману. Гэта суседскі “Масквіч” ізноў не заводзіцца, і яго штурхаюць.

Марыя паволі прыўздымаецца са свайго крэсла, навобмацак шукаючы попельніцу. Брудная накрыўка рондаля, што ляжала на стале, з грукатам валіцца на лінолеум. Марыя нагінаецца, каб яе падняць, але яе апярэджвае Іншы.

Марыя абарочваецца, падкурчыўшы ногі на крэсьле. На яе кухні цяпер сядзіць Іншы. Ён сядзіць на іншым крэсьле, абапёршыся локцямі аб стол, і не адрываючыся глядзіць на яе.

Сізаватае полымя ў запаленай фаерцы няспынна пульсуе, пакідаючы страшныя цені на шпалерах. Адзін зь язычкоў адбіваецца ад носа Іншага, потым і ад залысіны. Марыю гэта трохі сьмешыць, і раптоўныя рухі яе губ яшчэ болей паглыбляюць непаразуменьне.

Яны маўчаць ужо болей за паўгадзіны. Затым Марыя падхоплівае брудным рушніком гарачы імбрык ды ідзе ў ванную. Паміж лыткамі ў яе нешта клейкае, і адмыцца халоднай вадой не атрымалася. Мімаходзь вока выхоплівае ложак у спальні. Зьмятыя іх целамі прасьціны ўжо даўно пасьпелі састыць у такой халадэчы.

Кульгаючы, сабака адбягае на некалькі мэтраў, але Іншы рыўком даганяе яго і ўціскае ў сьнег моцным ударам бота. Віскат замест звычайнага для гэтай істоты дыскантнага брэху. Рудаватая поўсьць сям-там праточаная лішаямі і зьліплая ад бруду.

Ледзь толькі апусьціўшы нагу, Іншы наносіць яшчэ адзін удар. На сьнезе зьяўляецца першая крывавая пляма.

Фарба на рагулі для выбіваньня дываноў ужо зусім адлушчылася. Не зважаючы на зіму ды на нішчымніцу, купа сьмецьця, што назапасілася непадалёк ад дзьвярэй у пад’езд, даволі моцна пахне. Прычым часткова нават харчовымі адкідамі.

Іншы падносіць задубелыя пальцы да вуснаў, затым пачынае іх расьціраць. Холад стаў невыносным, ён працінае ажно да костак, хаця тэмпэратура, нібыта ж, і плюсавая.

Шары дзень ужо напоўніцу ўступіў у свае правы, абудзіўшы ў гэтых мясьцінах звыклы бязладны рух. Сьнег паціху цьвярдзее, камякі набываюць больш выразную форму, а сям-там на асфальце нават зьяўляюцца лужыны. З вуліцы даносіцца рокат матораў рэдкіх машын, у небе нехта сіліцца зьбіць з ПЗРК вэрталёт, але абодва разы не трапляе. Бабуля цягне з калёнкі два вядры вады, уважліва гледзячы сабе пад ногі ды нягучна мацюкаючыся.

Сабака вельмі схуднеў, шкуру трымае адзін толькі шкілет. Бот Іншага кранаецца рэбраў, выклікаючы чарговае ўзмацненне віскату.

Сабака ўскоквае на лапы ды спрабуе ўратавацца, але бот Іншага зноў яго даганяе. Наступным разам Іншы б’е па галаве.

Расколіны ў асфальце, што агаліліся з-пад сьнегу перад самым домам, перакрыжоўваюць рыскі літар. Там паўсьцёрты надпіс «Мулик я тебя люблю».

Іншы наносіць яшчэ некалькі ўдараў, гэта ўрэшце дапамагае яму сагрэцца. Нага трохі пабольвае – мабыць, невялічкі вывіх.

Відаць, сабака моцна зьнясілены альбо нават хворы. Ён адчайна круціцца па зямлі, нават не спрабуючы ўхапіць Іншага за лытку.

Іншы б'е цяпер непасрэдна па пысе. Гук удару прыносіць яму асаблівую асалоду.

Але праз імгненьне Іншы раптам застывае, яго ахоплівае поўная апатыя. Сабака зь цяжкасьцю ўстае ды ідзе сабе паміраць у нейкую адно яму вядомую схованку. Іншы ж яшчэ доўгі час ня зрушваецца зь месца.

Затым крочыць на вакзал. На пэроне яго нібы спэцыяльна чакае апошні цягнік, якому наканавана выправіцца з гэтага горада.

Дзьверы ў кватэру Толіка прыадчыненыя. У вітальні гарыць лямпачка без абажуру, магутнасьцю ня болей чым у 40 ват. Яе сьвятло робіць бачным цэлую плойму самых разнастайных прадметаў: зімовыя боты з драпежнай ухмылкай аддзёртай падэшвы, міліцэйскі шынэль, акумулятар ад “Масквіча”, не падлучаны да сеткі дыскавы тэлефон, перавязаны шпагатам збор твораў Дастаеўскага і нават зламаны велатрэнажор, які месьціцца тут бяз справы гады ўжо з два.

Ідучы праз вітальню, трэба пільнаваць, каб не ўступіць нагой у згнілы недагрызак яблыка, што пасьпеў пераўтварыцца ў карычневую пастападобную субстанцыю. Наведвальнік быў няўважлівым, і цяпер ён старанна чысьціць свае падэшвы аб дыван на падлозе пакоя.

На дыване раскіданыя абгорткі ад пельменяў, недапалкі, пажаўцелыя ад гною кавалкі ваты, некалькі кніг кулінарных рэцэптаў, рэпрадукцыі карцін.

Спасярод усяго гэтага – процьма пафарбаваных у чорны піўных коркаў. Некаторыя зь іх нават спалучаныя паміж сабою ды ўтвараюць дзіўныя фігуры, падобныя да птушак. Сьнягір разламаны напалам, галава сініцы адвалілася, але сваімі лапкамі яна намёртва ўчапілася ў драцяную галінку.

Наведвальнік зь цікаўнасьцю мацае адну з птушак мыском бота. Затым націскае, яна трушчыцца, востры край корка помсьліва прабівае падэшву. “Ой-вой” – кажа наведвальнік, а пасьля доўга лаецца.

Адчыняе шафу, абклееную плякатамі з пажухлай “Міс-СССР”, вывальвае на дыван зьмесьціва паліцаў. Пацёртыя зашмальцаваныя штаны “са складачкай”, дзіравыя шкарпэткі, майткі, нескарыстаныя ў свой час і даўно пратэрмінаваныя прэзэрватывы... Ёсьць нават жаночы бюстгальтар трэцяга памеру. Усё гэта можа выклікаць адно гідлівасьць. Увагу прыцягвае хіба рэмень, але, павагаўшыся, наведвальнік кідае яго на падлогу.

Урэшце, пошукі ўсё ж прыносяць вынік. На паліцы, прызначанай для галаўных убораў, наведвальнік знаходзіць пляшку каньяку. Такога ўжо не выпускаюць. Толік купіў яе шэсьць гадоў таму, калі пачаў працу над сваёй скульптурай, ды пастанавіў не чапаць да завяршэньня. І хаця рукі ня раз сьвярбелі, ён заўсёды адужваў сябе.

Наведвальнік рэзка зрывае корак, падносіць рыльца да рота ды робіць вялікі глыток. Сьвет адразу становіцца для яго лепшым.

Затым пакідае кватэру, хрумсьцячы падэшвамі па чужых рэчах. Спускаецца па лесьвіцы, чуе жаночы голас паверхам ніжэй. “Мілы... Ау... Мі-ілы!.. Коцік... Бусьлік...”

Сьняжана, пакінутая Дзімам нявыключанай, вось ужо каторую гадзіну разгублена і безвынікова кліча свайго каханага.

Калі-небудзь гэта ўсё будзе здавацца глупым і недарэчным, раптам кажа Марыя.

Калі-небудзь гэта ўсё стане проста чыёйсьці гісторыяй, цэдзіць яна скрозь зубы. Тое, што мы гаворым, адчуваем, прагнем, трызьнім. Наш боль, летуценная радасьць, надзеі, лібіда, сны.

Нашы фалянгі пальцаў, зморшчыны, пакусаныя вусны.

А таксама той момант, калі я сплятаю свае рукі з тваімі і шапчу: глядзі, якая ў цябе белая скура. Мы ў ложку, яшчэ ўсяго шэсьць раніцы, але промень летняга сонца ўжо трапляе праз фіранку гатэльнага нумара.

Калі-небудзь гэта ўсё стане нечым адстароненым сюжэтам.

Калі-небудзь гэта ўсё будзе здавацца адно кан’юнктурнай тэмай, тэхнічным заданьнем для літаратурнага нэгра, знакамі, усьляпую набранымі на клявіятуры. І кожны зь іх будзе аплачаны паводле прэйскуранту.

Гісторыя – гэта тэлесэрыял, а мы толькі пэрсанажы аднаго зь яе сэзонаў.

І жвавыя пухнатыя бабулькі будуць перамываць нашыя ссохлыя зьбялелыя косьці, седзячы ля пад’ездаў сваіх аблезлых хрушчовак у малюткім гарадку, які застыў на вечнай мяжы паміж валадарствамі тут і ніколі.

Дый мы самі назвалі б такія сюжэты тупымі. Мы б кпілі зь іх і сьмяяліся, каб маглі ў нашым стане сьмяяцца.

Пляснуўшы дзьвярыма кватэры ды пакінуўшы іх наросхрыст, Марыя спускаецца па запляванай лесьвіцы пад’езда. Шыбаў у вокнах амаль ужо не засталося. Пад нагамі хрумсьціць шкло бы рассыпаны ў дзіцячым парку папкорн.

На пляцоўцы паверхам ніжэй прытаіўся снайпэр. Марыя прасьлізгвае міма, ледзь не задзеўшы сваім плячом ягоны бушлят, ён праводзіць яе вінаватым поглядам ды зноў прыліпае да прыцэлу. Праз момант куля трапляе ў пашчэрбленую сьцяну, захрасаючы ў шматслойным пірагу тынкоўкі.

А магчыма, наратарамі будзем мы самі. Магчыма, гэта будзе нават наша гісторыя, думае Марыя, пацепваючыся ад раптоўнага павеву вільготнага ветра. І мы будзем апавядаць яе сваім выпадковым гасьцям на цеснай міленькай куханьцы, пацягваючы слабенькую гарбатку і пачухваючы сьсівелыя валасы, калі all passion spent. Марудна і роўным голасам – як выдатнік пераказвае на ўроку твор кагосці з савецкіх пісьменьнікаў.

Слова “каханьне” будзе гучаць з нашых вуснаў гэтаксама супакойвальна, як харканьне вады ў праржавелым кране. А слова “надзея” – падаць у вушы бы эмаляваная накрыўка ў чыгунную мыйніцу.

У кожным разе, гэта будзе чужая гісторыя, кажа Марыя. У кожным разе, наша гісторыя калісьці стане чужой.

І гэта будзе гісторыя мёртвых людзей, крычыць Марыя.

Гэта будуць фотапартрэты post mortem віктарыянскай эпохі, дзе нябожчыкі робяць выгляд, нібыта яны жывыя. Набальзамаваны Рамэа няўклюдна цалуе шкляныя вочы сваёй Джульеты. Штатывы, што падтрымліваюць іх целы ў вэртыкальным стане, выклікаюць скептычны сьмех у наведвальнікаў гэтай кунсткамэры.

Мы зьнікнем, шэпча Марыя. Мы вырачаныя на зьнікненьне. Нам наканавана рассыпацца ў прысак – на асобныя жэсты, эмоцыі, пахі і біяпылінкі. Няма таго сілавога поля, якое трымае нашыя малекулы разам.

Яна заўважае, што дасюль яшчэ кажа “мы”, хаця ўжо не разумее, хто апрача яе ўваходзіць у гэты зборны займеньнік.

Ты можаш падысьці і пагладзіць гэтых герояў па іх збуцьвелай скуры, кажа Марыя. І дакранаецца да свайго шурпатага ад ветру твару.

Станоўчыя героі, адмоўныя героі... усім ім наканавана месца на адной паліцы марыянэтак.

Марыя выходзіць з пад’езда і ідзе па знаёмай вуліцы, не зьвяртаючы ўвагі на перастрэлку.

Мерны строкат буйнакалібэрнага кулямёта абумоўлівае рытмічны малюнак яе крокаў.

Гэты горад ужо гатовы да фотасэсіі, ён падобны да мерцьвяка, які прыняў прыгожую паставу. Засталося толькі трохі папудрыць носік.

У вечаровых прыцемках мільгаюць фігуры ў камуфляжы. Яны на дзіцячай пляцоўцы, каля трансфарматарнай будкі, пад даўно згарэлым “Масквічом” Толіка.

Тое, як яны чапляюцца за знаёмы для Марыі ляндшафт, выкарыстоўваючы ў сваіх мэтах кожны яго выгін, кожную ямінку, кожную складку на гэтым спакутаваным целе, падаецца даволі сьмешным. Як быццам бы яны сур’ёзна, зьдзіўляецца Марыя.

Яны бегаюць, поўзаюць і шмат страляюць, абіраючы ў якасьці мішэні ўсё, што здатнае выклікаць падазрэньні. Граната з АГС-40 неўзабаве трапляе і ў пакінутае расчыненым акно Марыі. Азірнуўшыся, яна бачыць, як у кватэры пачынаецца пажар.

Але гэта адбываецца ўжо недзе ззаду, за сьпінай. І мала яе бянтэжыць.

Мы ніколі ня зможам быць кімсьці болей, ніж я і ён, цэдзіць скрозь зубы Марыя.

Нашыя целы ніколі ня злучацца як дзьве кроплі вады. Пры іх судакрананьні чуваць толькі глухія ўдары – як быццам гэта цюкнуліся адна аб адну дзьве гіпсавыя статуі.

У вузкім прагале між дзьвюма пяціпавярхоўкамі Марыя ледзьве разьмінаецца з бронетранспарцёрам, які зь вясёлым рокатам запаўзае ў іх двор. Паволі рушыць у бок яе дома, трушчачы паржавелыя рэшткі карусэляў.

– Што застанецца, калі ссохнуць і рассыплюцца нацятыя на іголачкі мары? – уголас пытае Марыя, назіраючы за тым, як у вакне на першым паверсе паказваецца няголены твар, а ўсьлед за ім – кароткая жалезная трубка.

– Што застанецца ад маіх сьлёзаў? Ад майго лёгкага выгіну вуснаў?

На якую хвілю Марыя асьлепленая і аглушаная. Выбуховая хваля прынесла ёй пах гары. На месцы бронетранспарцёра застаўся толькі слуп агню і дыму.

– Ад складкі на маім жываце? Ад звычкі адкідаць назад валасы?

Брыдзе па вуліцы, не разьбіраючы дарогі, утыркаецца ў пакрыты колкай скарынкай сумёт, устае і працягвае рух, нягледзячы на вокрык “Стой, дура!”.

Краем вока бачыць сваю постаць у калюжыне на асфальце, на імгненьне асьветленай моцным усполахам. Мэханічна адзначае: ізноў пацяплела.

Адліга дазволіла набрыняць скрываўленым целам, зьледзянелым пасьля мінулага бою.

Адліга пераўтварыла чырвоны лёд у гнойнага колеру жыжу.

Адліга падаецца ёй толькі бессэнсоўнай адтэрміноўкай для таго, што ўрэшце рэшт павінна замерзнуць ды скамянець.

Што застанецца, калі ссохнуць і рассыплюцца нацятыя на іголачкі мары? Гісторыя.

Стэляжы запратакаляваных фактаў і пажухлых фота.

Што застаецца, калі памірае жаданьне? Гісторыя.

Адстароненая фіксацыя далёкіх да цябе падзей з далікатнай усьмешкай на твары.

Што застанецца ад маіх сьлёзаў? Ад майго лёгкага выгіну вуснаў? Ад складкі на маім жываце? Ад звычкі адкідаць назад валасы? Ад бясконцых сумневаў?

Старонкі ў архівах, на якія нехта будзе праліваць боршч.

Партрэты ў падручніках, якім вісусы-шкаляры будуць прымалёўваць рожкі.

Музэйныя стэнды, у кутках якіх плятуць сваю павуту разносчыкі шчасьця.

Вершы, вядома ж вершы. Вершаў у такіх выпадках заўсёды бывае шмат – прыгожых і дасканалых бы пялёсткі плястмасавых ружаў.

Марыя злосна сплёўвае сабе пад ногі – так, нібыта яна адным пляўком хоча змыць увесь культурны слой гэтай плянэты разам зь яго абрыдлымі насельнікамі.

Кулі пралятаюць зусім блізка, але ніводная ў яе не трапляе.

Марыя скіроўваецца да ракі. Спускаецца па сьлізкім схіле, некалькі разоў падае, устае, не выціраючы гразь з калашынаў. І ўрэшце апынаецца на маленькім дзікім пляжыку.

Тут нічога не зьмянілася. Перагорнутая лодка на месцы. Паваленая асіна па-ранейшаму мочыць свае карані ў рацэ.

Гэта мёртвая зона, нецікавая ніводнаму з бакоў канфлікту, і снарады ды ракеты пралятаюць недзе над галавой.

Рака цячэ ў сваім звычайным тэмпе – як цякла і раней. Вецер пакалыхвае збуцьвелы асот, што выглядае з-пад сьнегу. Ля самага берага боўтаюцца кляновыя лісты. Другі бераг амаль не відаць, бо туман і прыцемкі.

Follow the river, кажа яна сабе.

Марыя ўглядаецца ў туман – і адчувае невытлумачальную цішыню, нягледзячы на разрывы снарадаў. Туман цягучай магмай уваходзіць у яе і запаўняе пустоты ўнутры.

Няўцямнае прадбачаньне, нібы нешта павінна адбыцца, ізноўку наведвае яе. Але Марыя прызвычаілася да яго падманлівасьці.

Ногі ўшчэнт прамоклі, амаль ужо заледзянелі. Марыя заўважае, што міжволі ўздрыгвае ад холаду – хаця яе цела цяпер вельмі слаба рэагуе на раздражняльнікі.

Марыя раскрывае рот і ва ўсю моц дыханьня ўцягвае ў сябе туман. Доўга стаіць на месцы, чакаючы невядома чаго. Ні пра што ня думае.

Між тым, выбухі становяцца настолькі гучнымі, што нічога ад іх не ратуе. Марыя ўстрывожаная, бо яе цяперашняя прастрацыя хутка скончыцца. Немаведама чым, бо яна толькі прэлюдыя. Бы зацемненая прастора за кулісамі, дзе актор чакае на свой выхад – гэтым разам зусім для яго непажаданы.

Дзевачка-дзевачка, дэманы мінулага знойдуць цябе і тут...

І Марыя ведае, што гэтае прадчуваньне яе не падманвае.

Неўзабаве яна заўважае нейкі рух на тым беразе. Сьпярша ён амаль неаддзельны ад туману, ад невыразных абрысаў дрэваў і заводскіх буудынкаў, ад зыбістай паверхні вады. Але неўзабаве прызвычаены да цемры зрок чым далей тым болей дазваляе праяўляць дэталі.

На супрацьлеглым баку ракі Марыя бачыць усіх сваіх мужчынаў. Іх целы падаюцца ёй ненатуральнымі – як быццам яны зробленыя з гліны тэракотавага колеру.

У сьвятле месяца, якое пакідае блікі на вадзе, гэтыя фігуры выглядаюць велічна ды злавесна.

Марыя ня можа іх пералічыць, хаця некаторыя твары падаюцца ёй знаёмымі нават здалёк.

Неўзабаве яна заўважае нейкі рух, і гэта зусім не аптычная ілюзія. Тэракотавая армія пашыхтавалася ды рушыла ў атаку.

Кожны зь іх мае імя – не Сяргей альбо Здыхлік, як клікалі іх прататыпаў, але зусім іншае, куды больш пагрозьлівае.

Яны прасоўваюцца паволі, пагойдваючыся нібы балваны. Рукі шчыльна прыціснутыя да тулава. Хрыбетнік у кожнага выпрастаны. Як быццам нехта торкае іх зьверху за прывязаныя да макавак нітачкі.

Іхняя нясьпешнасьць можа сьведчыць хіба пра адно: у Марыі няма паратунку. Ані ў ахопленым полымем горадзе, ані ў цёмных зацішных паплавах ля ракі, ані ў лесе, ані ў полі, ані ў нетрах зямлі.

Марыя робіць нясьмелы крок ім насустрач. Больш нічога ёй проста не застаецца.

Вада мяккая, красовак плаўна на яе становіцца, нібы нага ступіла ў густы мурог.

На пачатку ацяжэлае тулава яе амаль ня слухаецца. Яна ідзе павольна, рухі ненатуральныя, пастава скрыўленая. Але кожны крок становіцца ўсё больш упэўненым.

Агні і ўсполахі хутка тонуць у цемрыве. Тэракотавая армія таксама раптам кудысьці падзелася. Пэўны час Марыя яшчэ бачыць макаўкі яе жаўнераў, але неўзабаве яны зьнікаюць – нібы настаўніца ўпэўненымі рухамі выцірае са школьнай дошкі нісянеціцу нейкага двоечніка.

Яна азіраецца назад – туды, дзе цёмны бераг, закінутая лодка, ахопленыя пажарамі дамы. Але затым рушыць далей.

Яшчэ некалькі крокаў – і навокал толькі цемра.

Цемра напаўняе яе знутры быццам лёгкі газ, робіць бязважкім ейнае цела, падхоплівае на рукі бы каханы мужчына.

Цемра прыносіць з сабой цішыню, і прызвычаеныя да безьлічы бессэнсоўных гукаў вушы патрабуюць да яе адаптацыі.

Цемра паступова становіцца ейным домам, такім неўсьвядомным і доўгачаканым.

І Марыя разумее, што гэта цемра Бога.

ІІІ. Новае цела  

Напэўна, уся праблема ў тым, што я так і не навучыўся захоўваць сваё сэрца, думае брат Зосіма.

Ён асьцярожна падносіць да вуснаў гарачую лыжку, стараючыся роўна трымаць яе двума ацалелымі на правай руцэ пальцамі – вялікім і мезенцам. Дзьме на зьмесьціва лыжкі, пералівае яго ў рот.

Нічога не адчувае, толькі як гарачае саланаватае месіва кранаецца языка.

Захоўваць сэрца – гэта не даваць яму быць апанаваным эмоцыямі. Ня бегчы цуцыкам усьлед за сваімі надзеямі і пачуцьцямі.

Сэрца тахкае, трохі баліць. Брат Зосіма ўслухоўваецца ў яго пульсацыю, адзначаючы няроўнасьць рытму. Спрабуе на ёй засяродзіцца.

Гэты травеньскі вечар выдаўся па-летняму цёплым. Густая трава навокал пакалыхваецца ад ветру. Перад вачыма яшчэ дасюль стаіць суцэльнае жоўтае мора. Апошнія кілямэтраў сем яму давялося ісьці праз рапс, які раскашаваў тут у належны для яго час – быццам нічога і не здаралася.

Брат Зосіма ўяўляе, як выглядае яго постаць у бурлівым жоўтым моры – бы малюткі чаўнок, што пакалыхваецца на ціхіх хвалях.

Рапсавае поле, ідылія якога была ненадоўга парушаная чалавечай постацьцю, засталося ўжо ззаду, як і многае іншае. Наперадзе – невялічкі рэдкі гаёк. Брат Зосіма расклаў сваё цяпельца на самай яго ўскраіне.

Гэта акурат такі вечар, калі нічога не адбываецца. І бязьдзейнасьць падаецца мудрай, прыемнай. Менавіта ў такія вечары цягнікі самі сыходзяць з рэек – ціха і для ўсіх бяскрыўдна. Бо разумеюць, што ім нікуды болей ня трэба ехаць.

Вясновае паветра поўніцца гукамі (скрыгат, пошчакі, шаргаценьне, візгат...). Брат Зосіма адзначае, што яны зноў спакваля пачынаюць утвараць у яго сьвядомасьці рытмічныя канструкцыі. Хай пакуль і ўрыўкавыя ды зусім недасканалыя.

Як раней крокі наглядчыка па калідоры падвалу, удары дубцом па ягонай сьпіне, адзіночныя стрэлы.

Але калі страляў ён сам – ужо потым, пасьля вызваленьня і ўсіх тых зьменаў, што зь ім адбыліся, – гэтыя гукі не выбудоўваліся ні ў якую суладнасьць. Яны заставаліся проста наборам гукаў – і ўсё.

Нават coup de grace у галаву, які завяршаў чыесьці бессэнсоўныя курчаньні на толькі што захопленых тваім падразьдзяленьнем пазыцыях.

Скончыўшы пасілак, брат Зосіма мые ў ручаі казан, загортвае ў старую газэту, кладзе ў свой хатулёк. Паводле разьлікаў, да горада засталося ўсяго некалькі кілямэтраў – значыць, дацямна ён дакладна пасьпее.

Рушыць па ледзь прыкметнай сьцяжынцы ўздоўж лясной ручаіны, услухоўваючыся ў яе цурчаньне.

Па-першае, тут куды меней шансаў натрапіць на міны, ніж на гасьцінцах або шашы. І па-другое, ручаі заўсёды ўпадаюць у рэкі. А рака – самы надзейны арыентыр.

І сапраўды, неўзабаве ён ужо зь цяжкасьцю выбіраецца на яе падтоплены павадкам бераг. Выкараскваючыся з хмызоў, ледзь не ўтыркаецца ва ўсімі забыты жоўты паралелепіпэд пляжнай пераапранальні.

Азірнуўшыся, разумее, што нейкім цудам патрапіў акурат туды, куды ішоў.

Праваруч брат Зосіма бачыць абгарэлыя корабы дзевяціпавярховак ускраіннага мікрараёна. Шэрыя спаруды супраць сонца выглядаюць расплывістымі плямамі.

Адна зь іх – мусіць, пятая зьлева, – некалі была ягоная. Але ісьці туды праз забалочаныя зарослыя палеткі не ўзьнікае ніякага жаданьня.

У яго няма ўспамінаў. Ён проста ня можа сабе іх дазволіць, каб навекі ня ўгразнуць у гэтым глеі.

Таму рака ўспрымаецца найперш як перашкода, пераадолець якую ня так і проста. Брат Зосіма ведае, што ўсе масты ўзарваныя ў тую зіму. Пераплыць у яго ня хопіць сілаў.

Ён чуў, што праведніца, якая жыве на руінах горада, здатная пераходзіць раку так, як быццам яна ідзе па полі. Гэты дар быў дадзены ёй пасьля многіх гадоў аскетычнага подзьвігу.

Таму людзі з навакольных вёсак яе баяцца і ня сунуць сюды носу.

Гэтую жанчыну любяць толькі дзеці. Некалькі разоў яе, нібыта, бачылі ў бліжэйшых гарадках – на дзіцячых пляцоўках, у вірлівай гамане. Але пры зьяўленьні дарослых яна адразу некуды зьнікала – нібы правальвалася скрозь зямлю.

А самі дзеці распавядалі, што гуляліся зь дзяўчынкай у калготках і з коскамі.

Лядашчы чаўнок, нейкім цудам знойдзены на беразе, пакрысе набірае ваду. Але брат Зосіма ўжо на сярэдзіне ракі. Вусны няспынна прамаўляюць малітву.

Рака ўскалыхваецца, хвалі часам сягаюць за борт, цеча напаўняе вадою лодку знутры. Аднак вецер спрыяльны, і да мэты ўсё бліжэй і бліжэй. Невыразныя абрысы таго, што на другім беразе, паступова дэталізуюцца.

Брату Зосіму трохі боязна і неспакойна. Так бывае заўсёды, калі да мэты блізка.

Супрацьлеглы бераг пераўтварыўся ў суцэльныя джунглі. Хмызы пасьпелі вырасьці нават на бэтоннай узьбярэжнай, атачыўшы паржавелы павільён летняй кавярні, сям-там пашчэрблены кулямі, ліхтарні, лаўкі, паваленую скульптуру піянэра, у якога замест галавы – кавалак арматуры.

Зь цяжкасьцю прышвартаваўшыся і намачыўшы ногі па калена, брат Зосіма прадзіраецца ў бок шырокай вуліцы. Пад падэшвамі ягоных стаптаных берцаў шаргаціць друз.

Ідзе паўз цёмныя прагалы вокнаў і дзьвярэй, паўз абгарэлыя корабы аўтобусаў, паўз скрыўленыя ў безнадзейных усьмешках твары на выцьвілых білбордах.

Пляскаты пэнал супэрмаркета з прабітым снарадам дахам падобны да раструшчанага клапа, вантробы якога – паламаныя стэляжы, рэклямныя шыльды, штабэлі пакетаў солі – вылезьлі вонкі.

Нягледзячы ні на што, горад пазнавальны. Вока ўгадвае знаёмыя зь дзяцінства дэталі. Аптэка, зьбяркаса, музычная школа.

Пустэльны ляндшафт поўніцца ледзь улоўнымі вуху выпадковымі гукамі: пішчаньнем, скрыгатаньнем, шаргаценьнем. Яны даносяцца з усіх бакоў, міксуючыся ў надвячоркавым паветры. Пра іх крыніцы застаецца хіба здагадвацца.

Часам брат Зосіма інтуітыўна скідае з пляча адсутны цяпер ужо аўтамат, каб без запаволеньня даць чаргу туды, адкуль пачулася нешта падазронае. Так ён рабіў тут яшчэ зусім нядаўна.

Дарэчы, аднойчы там хаваліся дзеці. Добра, што ён толькі параніў у руку адну дзяўчынку.

Адрынуўшы ўспаміны, брат Зосіма ўслухоўваецца ў храбусьценьне сваіх падэшваў па друзе і бітым шкле, якім тут усеяна літаральна ўсё.

Сонечныя промні гарэзьліва гуляюцца зь ім, спараджаючы хутказьменлівую мазаіку зіхаценьня.

Брату Зосіму цяжка да канца ўпэўніцца, што мінулае ўжо стала мінулым. Што ён прымаў у тым мінулым непасрэдны ўдзел. Што ён нават быў лепшым байцом свайго ўзводу выведкі, а потым стаў яго камандзірам.

Гэта здарылася пасьля таго, калі ім загадалі ліквідаваць агнявы пункт, разьмешчаны ў дзіцячым замку. Штурмавая група брата Зосімы была ўжо пятай пачынаючы ад раніцы: папярэднія чатыры не вярнуліся і ня выканалі заданьне.

Калі яны патрапілі ў сэктар абстрэлу, трое адразу прыпалі да зямлі – і былі ўмомант расшкуматаныя кулямётнай чаргой.

Брат Зосіма ў гэты самы момант устаў у поўны рост.

Кулямётчык не ўлічыў, што брат Зосіма за час свайго манаства пасьпеў атрымаць пэўныя навыкі, якія нечакана аказаліся карыснымі. Напрыклад, ён больш-менш навучыўся не баяцца сьмерці.

Брат Зосіма таксама атрымаў раненьне, у нагу. Але папярэдне пасьпеў кінуць гранату. Усё, як ён і разьлічваў.

Яму балюча згадваць пра тое, як ён дабіваў кантужанага кулямётчыка нажом у артэрыю, дапоўзшы да яго пазыцыі. Але такі быў загад.

Менавіта ў той дзень асобная мотастралковая брыгада спэцыяльнага прызначэньня, дзе служыў брат Зосіма, прабіваючы ўсе заслоны, авалодала цэнтрам гэтага горада – пасьля двух тыдняў цяжкіх баёў, якія зьнішчылі ў ім усё жывое. Горада, які быў для яго родным.

Брат Зосіма схілецца ля парэшткаў зробленага з плястывакавых бутэлек пудзеля каля дзіцячай пляцоўкі (якое дзіва, што ён ацалеў!) і плача. Бы Ерамія, плача па занядбаным месьце і бы Давід – па сваіх грахах і па тым, чаго ўжо не адкруціш назад.

Цяпер ён мае сваіх дэманаў мінулага – альбо, дакладней, прусакоў, якіх ня так лёгка і вытруціць. Ён верыць, што яна здатная яму дапамагчы. Прабіць яго набрынялую гноем сьвядомасьць і стварыць той канал, па якім ягонае пакаяньне будзе сьцякаць у рэкі міласэрнасьці Божай.

– Ты, Марыя, не засталася ў бездані правінаў, куды ты ўпала, але чыстымі думкамі і цнатлівымі дзеяньнямі над усе спадзяваньні ўзьнялася на вышыню і зьдзівіла анёлаў, – прамаўляе пра сябе брат Зосіма.

Ён моліцца пра тое, каб адчуваць боль забітых ім як свой боль. Але пакуль што гэтага яму ня дадзена. Дадзеная толькі нячуйнасьць.

Брат Зосіма ідзе па вуліцах свайго роднага горада і думае, як распавесьці ёй пра ўсё гэта.

Ён спадзяецца, што яе пазнае. Балазе, ня так і шмат часу прайшло пасьля іх апошняй сустрэчы.

Натуральна, брат Зосіма ня ведае, дзе яе шукаць. Таму рушыць знаёмым маршрутам – да царквы, пераўтворанай некалі ў гандлёвы цэнтар.

Вуліцу, паабапал якой руіны, перагарадзіў кот. Гэта нашчадак тых хатніх улюбёнцаў, якія былі вымушаныя зьдзічэць. Праз пару пакаленьняў найтрывушчыя зь іх ужо цалкам адаптаваліся да жыцьця ў натуральных умовах.

Дзіка ашчэрыўшыся на прыхадня і працяўшы яго драцяным позіркам, кот рушыць далей па сваіх справах. Ад атакі куды большага па сваіх памерах драпежніка ён вырашыў устрымацца.

У нейкі момант брат Зосіма чамусьці ўтаперваецца ў блакітнаватыя цюлевыя занавескі, што дасюль упрыгожваць акно на першым паверсе блёчнай пяціпавярхоўкі. Наступныя паверхі практычна адсутнічаюць, замест іх – ірваныя абрысы. А тут на падваконьні за шыбай стаіць гаршчочак з кактусам. Магчыма, нават яшчэ жывым.

Купал царквы абрынуўся разам з дахам, але скляпеньні збольшага ацалелі – калі не лічыць некалькіх невялікіх прабоінаў. Дзякуючы ім гукі ўнутры спусьцелага храму падаюцца яшчэ больш дзіўнымі. Кожны крок брата Зосімы спараджае рэха, якое ў гэтых акустычных варунках пачынае тыражаваць самое сябе.

Унутры – паваленыя прылаўкі, абломкі шыльдаў, чыесьці боты, торбачкі, разьбітыя сьняжаны. Сьляды крыві на рэклямным банэры птушкафабрыкі. На сьценах выдрапаныя непрыстойныя надпісы, абліччы сьвятых выкарыстоўвалі ў якасьці мішэняў.

Адсутнасьць людзей у гэтым месцы нейкая асабліва ўжо адчувальная. Ажно становіцца вусьцішна.

Праціскацца ўперад даводзіцца з асьцярожнасьцю. Але нягледзячы на гэта, брат Зосіма падае, калі яго нага трапляе ў парожняе вядро, і яно пачынае каціцца. Устае, аглядае сьвежую драпіну.

Ён думае, з чаго пачне размову, калі сустрэне яе, якая будзе ягоная першая фраза. Раней ён ніколі на гэты конт не хваляваўся, але шмат што ўжо пасьпела зьмяніцца.

Паверх аблупленых і апаскуджаных фрэсак ён раптам заўважае дзіцячыя малюнкі. Гэта лініі, выведзеныя белай крэйдай, потым схематычныя фігуры людзей і жывёлаў, урэшце – нейкія знакі, якія трохі нагадваюць літары.

Брат Зосіма ўважліва разглядае тую крамзаніну. Для яго гэта сьведчаньне, што ён не памыліўся адрасам.

І сапраўды, ускудлачаныя валасы на патыліцы раптам адчуваюць нечы позірк.

– Пагала, ву, пяпька які плыйшоў, балада, – словы нібы іскрацца, адбіваючыся ад прадзіраўленых скляпеньняў

Брат Зосіма абарочваецца і бачыць у алтарнай частцы дзяўчынку гадоў трох. Ашалеўшы ад цікаўнасьці, яна подбегам рушыць яму насустрач, зусім не баючыся незнаёмца.

Ён стаіць нерухома, нібы здранцьвеўшы, але потым усё ж выціскае зь сябе ўсьмешку.

Дзяўчо хапае яго за крысо, патрабуе, каб ён узяў яе на рукі. І адразу ж пачынае кудлаціць ягоную бараду. Ускараскваецца на карак, выпускаючы ручаінкі сьмеху.

– Цязал мой лёгкі, – прыгаворвае пры гэтым яна. – Цяжал мой лёгкі, ялмо маё любае.

Малітва блаславеннай Марыі Камсамольскафасфацкай, занатаваная ігуменам Зосімам

У імя Айца і Сына і Сьвятога Духа. Амін.

Божа! у гэтай даліне нічога болей не пакідае ценю

сьвятло тут роўнае і бляклае пляскаты пляскаты сьвет

нібыта ў больніцы якая вядома ж ня сьмерць

дзе марна чакаць на збавенную цемру на сон

як не выпадае чакаць і на абуджэньне

Божа, Які ні памёр для мяне

ні ўваскрос

што мне рабіць са сьвіньнямі

якія абсмоктваюць мае зьбялелыя косьці?

яны зусім не падобныя да леапардаў

што мне рабіць з гэтым днём

які Ты мне так неабачліва даў?

што мне рабіць з гэтым небам? ветрыкам? птушкамі?

Божа! навошта мне дадзены вочы

няўжо на тое каб назіраць

як зяленіва першых парасткаў

пакрываецца скарынкай ільду

як чарнеюць пухнатыя пупышкі надзеі

як зерне памірае не прынёсшы плоду

колькі можна трываць імпатэнцыю гэтага часу?

Божа! несупынны мой рух

адно адчайная

спроба застацца на месцы

на месцы тут і нідзе

дзе твой боль ніколі ня стане маім паратункам

а мой боль я нашу на грудзёх

як мэдаль вэтэрана

дзе лякуны

ўтвораныя ў целе тваім адсутнасьцю

цела майго

ты ніколі не дазволіш запоўніць

дзе туга

нібы зьмесьціва страўніка

ў мыйніцы прыбіральні ў клюбе, куды ты дзівам ад іх высьлізнула, каб

ты блюеш а яе становіцца ўсё болей і болей

Божа! навучы нас не лавіць рэчаіснасьць словамі

прыбіваючы іх потым да сьцен

нашых панылых каморак

бы постары кіназорак у інтэрнаце ПТВ

навучы нас што яна як рака

а яе сваім грэбаным сачком ня зловіш

хіба толькі глею камяк ці парожнюю пляшку

ці гандон які

Божа! усё рассыпаецца ад дотыку маіх пальцаў

рэчы пачуцьці і людзі

як рассыпаюцца ў парахню мёртвыя матылькі

шурпатых учэпістых пальцаў

прызвычаеных несупынна сьціскаць

паветра тут густое і вязкае нібы жэле

у ім не стаяць і ня падаць

не караскацца і не ляцець

адно канвульсіўныя павольныя рухі

мы як мухі заціснутыя між аконнымі рамамі

ня здатныя ані вызваліцца ані памерці

Божа! дай нам сьвятло Тваё і Тваю цемру

дакраніся да нас скальпэлем быцьця

пішы ім словы Твае на счарсьцьвелых скрыжалях мозгу

і з гэтых камянёў Госпадзе ствары дзяцей Сваіх

з гэтых камянёў

Божа, будзь з тымі, хто шукае і не знаходзіць. Амін.

Оглавление

І. Дэманы мінулага

ІІ. Партыя супраць будучыні

ІІІ. Новае цела  

Малітва блаславеннай Марыі Камсамольскафасфацкай, занатаваная ігуменам Зосімам Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg