«Апошняе ігрышча»

Апошняе ігрышча (fb2) - Апошняе ігрышча 551K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Анатолий Иванович Бутевич

Анатоль БУТЭВІЧ

АПОШНЯЕ ІГРЫШЧА

Аповесць

І як хочаце, каб з вамі рабілі людзі, так і вы рабіце з імі.

І калі любіце тых, хто любіць вас, якая вам за тое падзяка?

І калі чыніце дабро тым, хто вам чыніць дабро, якая вам за тое падзяка? бо і грэшнікі тое самае чыняць.

І калі пазычаеце тым, ад каго спадзеяцеся зыскаць назад, якая вам за тое падзяка? бо і грэшнікі пазычаюць грэшнікам, каб спагнаць гэтулькі сама.

А вы любіце ворагаў вашых, і дабрачыньце, і пазычайце, не чакаючы нічога; і будзе вам узнагарода вялікая, і будзеце вы сынамі Усявышняга; бо Ён добры і да няўдзячных і да ліхіх.

Дык вось, будзьце міласэрны, як і Айцец ваш міласэрны.

Не судзіце, і не будзеце суджаныя; не асуджайце, і не будзеце асуджаныя; даруйце, і дараваныя будзеце; давайце, і дасца вам: мераю добраю, утрэсенаю, умятаю і перапоўненаю адсыплюць вам ва ўлонне ваша; бо якою мераю мерыце, такою самаю адмерыцца і вам.

Паводле Лукі Святое Дабравесце

Вецер нахапіўся раптоўна. Як зазвычай — без жаднай прычыны і тады, калі яго зусім не чакаюць, наадварот: нават баяцца. І як заўсёды без згоды з кім бы то ні было. Ведама — сам сабе гаспадар. А вольнаму заўсёды і ўсюды воля.

Толькі што стаяла лагодная і так патрэбная жніўнай парой ціша, і на табе. Праўда, ужо зранку было падазрона горача, а пад абед пачало моцна парыць.

Калі Маня пачынала жаць, нішто не паказвала на бяду. Перахрысціўшыся, яна паправіла на галаве хустку — каб не заміналі валасы, хоць яны і без таго былі заплецены ў доўгую касу, што ўкладзена ў акуратную горачку на патыліцы, і ўзяла ў рукі серп. Час ад часу адрывала галаву ад зямлі і пазірала на неба. Там было светла і спакойна. На невялічкую плямку, што пачарнелым восеньскім лісточкам вісела на захадзе, нават увагі не звяртала. Была яна далёка і ніякай небяспекі не ўяўляла.

Маня нагнулася і зноў працягвала спора шастаць сярпом. Не да любавання небам, калі праца чакае. Самая пара жніва. Змарнуеш час, праваждаешся, не паспееш жыта на перавясла пакласці, то і ад бацькі перападзе на абаранкі, і поле пакрыўдзіцца за няўдзячную марудлівасць, калі спелыя зярняты пачнуць сыпацца на зямлю.

Сёння Маня жала на Запасках адна. Хоць яшчэ ўчора поруч з ёй на жытняй ніве стаялі бацька з маткай, самы старэйшы брат Саша і на год старэйшы за яе Косцік. Сёння ж яны пачалі звозіць снапы з поля, што каля грушы. Мыдлі там ужо выстаяліся і ажно прасіліся ў гумно. За бацькамі, як заўсёды, віхлястым хвосцікам бегаў трохгадовы Паўлік. Ён нястомна кідаўся то туды, то сюды, за ўсім цікаваў сваімі празрыста-васільковымі вочкамі, хацеў дапамагчы. На гэта маці ўсцешна казала:

— Ой, ты мой малы шмаравоз. Расці хутчэй, памочнічак ты наш... — і цмокала ў ружовую шчочку.

Паўлік спачатку знарок крыўдзіўся:

— Ну, не слінь ты мяне... — а затым, падахвочаны пахвалой, даваў парады: — Я калі выласту, буду вялікі воз класці. Большы за ваш, от так, — і цяжка соп, як бы гэты воз ужо наладаваў. — А сам навелсе буду ехаць. Высока, — хваліўся ён і ажно хіліў набок галоўку, як бы ўжо зазіраў на той высокі воз са снапамі, на якім збіраўся ехаць.

Матка з бацькам шчыра ўсміхаліся і паддаквалі:

— А як жа, сынок, твой воз будзе самым высокім. Да самага неба.

— Праўда што, мы і не дастанем цябе...

На гэта Паўлік крыўдзіся:

— Я не хачу, каб не дасталі. Не хачу да неба. Я з вамі хачу...

— Ну добра, добра, ты заўсёды, Паўлічак, будзеш з намі...

Несціханае шчабятанне дзіцяці цешыла іх, дадавала раўнавагі і ўпэўненасці: ёсць дзеля каго старацца.

Пра такія паводзіны Паўліка Саша, напэўна, сказаў бы словамі свайго любімага Якуба Коласа:

А гэты Юзік-шаляніца,

Малы яшчэ, зусім дурніца,

Так пад нагамі і таўчэцца

Або, як хвост той, валачэцца

І ад работы адрывае

І толькі сэрца ад’ядае.

Косцік, праўда, застаўся дома, каб трохі гумно падчысціць. Бо не паспелі, не хапіла часу. А калі яго вельмі хапала? Нават за зіму мазалі не паспявалі злазіць. Бацька моцна насварыўся на сына, што забыўся пра свой абавязак: даўно меў наказ прыбраць, але за гулянкамі, відаць, не дабраў часу. Ды Косціка за грош не купіш. Ён не пабаяўся агрызнуцца:

— Маглі б і самі зрабіць. Чаго на мяне чакалі? Няўжо я такі незаменны?

— Пагавары ў мяне, бальшун, то я табе замену знайду, — прыстрашыў бацька. — Табе адно гулі наўме. А што зімою есці будзеш, калі выгуляешся? Бярыся за розум, бо я табе... — але Косцік і без таго ўзяў сахор, бярозавы венік на доўгім дзяржальне і пайшоў у гумно, дзе неўзабаве мае стаць жытнёвы торп.

Меншая Маніна сястра Жэня і старэйшы пасля Сашы брат Янак акурат сёння мусілі адрабляць Стасю Пахвалёнчыку. Так дамаўляліся з гэтым мо самым заможным на хутары суседам яшчэ вясной — за пару мяшкоў насеннай бульбы добрага гатунку трэба было тры дні адрабіць на жніве. Ён ужо колькі разоў нагадваў пра доўг, але Міхась Назан, Манін бацька, усё адгаворваўся пільнасцю сваіх спраў: не сёння, не цяпер, пачакай трохі. Бо вядома, што кожнаму свая сляза салёная...

Калі ж просьбы Пахвалёнчыка сталі нагадваць пагрозы, Назан здаўся і выправіў на суседава поле Жэню з Янкам. Пахвалёнчык, праўда, злаваўся, што аддае стары хітрун (хітруну гэтаму ўсяго сорак пяць, на пяць гадоў менш, чым Стасю) самую маладую і нявопытную, але Міхась так хваліў Жэню, што цяжка было супраціўляцца. Да таго ж ён папярэдзіў, што калі не хоча Жэні, то не аддасць і Янку, бо сваіх клопатаў мае вышэй галавы, няма калі ў гульні гуляць. Была і ў Стася адна правіна, якая давала права Міхасю трохі паартачыцца: праз Чэся адбылося тое непрыемнае здарэнне — акурат перад жнівом, з-за ягонага п’янага выбрыку...

І вось цяпер Жэня разам з гурмой іншых адпрацоўшчыкаў недзе таксама на Запасках жне поблізу Мані, там поле вялікае, толькі за сцяной густога і высокага жыта нічога не бачна. А Янак, відаць, снапы вяжа і ў мыдлі састаўляе. Хоць ён і жаць умее, не баіцца браць у рукі серп. Але ад гэткай іхняй блізкасці Мані не лягчэй. Не, не тое, што жніво сілы адбірае, — спіну аднолькава цяжка гнуць і ў вялікай кампаніі, і на адзіноце. Толькі сумна адной.

З Жэняй больш увішна, можна навыперадкі — хто хутчэй з краю ў край палоску пройдзе. Хоць Жэня і марудлівая трохі, але ўсё любіць рабіць дасканала, сумленна, старанна, каб ніхто ні зачапіцца не мог, ні прыдрацца, калі нават захоча. Мані, праўда, такое кешканне не падабаецца, яна быстрая — у гарачай вадзе купаная, як кажа яе дзед Костусь. Таму любіць кампаніі, на жніве таксама, бо весялей, хоць словам перакінуцца можна альбо песню завесці, калі настрой адпаведны.

Маня ўжо спрабавала падвесяліць сябе, але дарма, не спявалася адной, не знаходзілася тая нітачка настрою, ухапіўшыся за якую, бывала, і жнецца ў ахвотку, і спяваецца хораша, і на душы добра, лагодна, узнёсла. Справа тады як бы сама сабой робіцца. Сама хлебная ніва сваімі каласамі табе кланяецца, калі набіраеш іх поўную жменю, каб зрэзаць, нібыта вусачы самахоць на перавясла просяцца. Толькі паспявай пальцы выпростваць, каб паўней захопліваць іх ды сярпом шастаць. Калі адразу мала ўзялося ў далонь, можаш паўтарыць другі раз, а калі сцябліны тонкія, то часам і трэці. А тады разгінай спіну, падымай руку з нажатым, падтрымліваючы сярпом важкае калоссе, рабі паўкруг у паветры, паказваючы ўсяму свету і самому небу, як урадзіла жыта, а тады ўжо кладзі на перавясла, скручанае з нарваных з карэннем найдаўжэйшых сцяблін.

І так раз за разам, пакуль не назбіраецца на сноп. А пасля і другі, і трэці, і дзесяты... Толькі падымай калоссе не рыўком, не похапкам, а спакойна, рытмічна, каб руку не падверадзіць, бо тады не адно жаць не здолееш, кубка з вадой не падымеш. Не дапаможа і свянцоная нітка, завязаная на кісць рукі. Затым зноў кланяйся зямліцы, не шкадуй спіны, хай прывыкае, бо ў жыцці не адно перад хлебам давядзецца згінацца.

Колькі за дзень даводзіцца такіх паклонаў адбіць, то і палічыць ніхто не здолее, мо такой лічбы яшчэ наогул не прыдумалі.

Дык што ж выходзіць? Каласы кланяюцца Мані за тое, што яна ратуе ад абсыпання іхнія зярняткі, а яна кланяецца зямлі, што вырасціла гэткае жыта? Узаемныя паклоны чалавека і прыроды.

«Ой, нешта на «хвіласофію» пацягнула, як сказаў бы Валодзік Кусабуцкі», — падумалася Мані, і яна на хвілінку выпрасталася, паглядзела на сонца — яшчэ да поўдня не дакацілася, павяла вачыма вакол, дала ім спачынак на залаціста-жоўтай роўнядзі жытняга палетка, а пасля ўтаропілася ў густое — дзе цёмнае, бо яловае, а дзе святлейшае — бярозавае зяленіва далекаватага Школьнага лесу. Добра было б у халаднаватым цяньку бярозак астудзіць напаленае сонцам і натруджанае жнівом цела, выпрастаць сярэдзіну, але хто ж ёй такую раскошу дазволіць. Праўда, нікога з пабочных назіральнікаў тутака няма, ніхто дакараць не стане. Але ж уласная ацэнка не менш важная за чужую, а часам нават больш значная і прынцыповая. Бо хто цябе ведае лепш, чым ты сама?

Маня падняла руку, каб змахнуць пот, і ў каторы раз адчула, як моцна пахне жытам далонь. Непаўторны і нязводны пах жняі. Ён даражэйшы за ўсякі парфумны. Хоць, што праўда, парфумы той ні Маня, ні яе сяброўкі не ведалі — дзе ты яе на хутары знойдзеш, а каб і знайшоў, то за што купіш. Жывыя грошы ў сям’і з’ява рэдкая, разлікі вядуцца найбольш натуральнай аплатай — то збожжам, то бульбай, то адпрацоўкай. Гэтак больш звыкла. Грошы прыдадуцца, калі ў Сноў на базар давядзецца ехаць альбо крамнага чаго купіць. Там за жыта не хочуць нічога даваць.

А ўпершыню яна ўзяла ў рукі серп, калі было мо гадоў сем. З той пары і метка на ўсё жыццё засталася. Маня міжволі зірнула на левы мезенчык, які не хоча да канца разгінацца — падрэзала сярпом сухажылле. Матка тады моцна сварылася, што без дазволу серп узяла, а бацька на матку яшчэ больш — што недагледзела...

Маня любіла гэткі трохі нязвыклы для цяжкай працы настрой, калі ўсё ў поўным суладдзі з душэўным спакоем. Сёння ж яго не было. Як бы нехта нешта дрэннае сказаў альбо насварыўся. Але працы не перапыняла, хоць думкі снавалі беспарадкава, спрабавалі знайсці ў сваіх лабірынтах прычыну такога стану.

Мо апошняе ігрышча вінавата?

Перад самым жнівом вырашылі сабрацца ў найбольш прасторнай на хутары хаце Васіля Пулікоўскага, маці якога не адно прыветная жанчына, а і гаспадыня дай Бог якая. Ён не толькі адзіны сын у бацькі, але і адмысловы гарманісты — лепшы не адно на іхнім Язаўцы, дзе, праўда, іншых няма, а і суседнімі вёскамі прызнаны. Нездарма скрозь на вяселлі запрашаюць. У бліжэйшыя Баяры і Еськавічы, у аддаленыя Панюцічы, Квачы, у зусім далёкія па Маніных мерках Сноў, Малаеды. А што да Ліпаў — Вялікай і Высокай, то там Васіля за свайго лічылі, асабліва ў Высокай Ліпе. Праўда, там і канкурэнты былі. Але свае музыканты не такі завод мелі, не надта пад густ моладзі. Іх наймалі граць толькі тады, калі Васіль быў заняты ў іншым месцы.

За тое і даставалася часам хутарскому гарманістаму. Да пагрозаў ён прывык і лічыў іх найлепшай ацэнкай свайго ўмельства. Але прыстрашванне амаль ніколі не даходзіла да здзяйснення, бо Васілёвы прыхільнікі любога маглі добра правучыць за напад альбо спробу намяць бакі свайму ўлюбёнцу. А найбольш гарачыя дык і гармонік уедліваму саперніку маглі парэзаць. Было раз такое. Затое пасля гэтага як адрэзала — руку на Васіля не асмельваўся падняць ніхто.

Дык вось, сабралася хутарская моладзь, маладзейшыя жанацікі і проста кавалеры на ігрышча. Вясёлы разнаякі гурт. Сышліся, каб у вясёлых ско­ках і размашыстых танцах размяць цела перад утомлівым жнівом. Кожны прынёс па бутэльцы, а то і паўтарачцы самагонкі. Не адмаўлялі і таму, хто знайшоў толькі паўбутэлек, ігрышча — свята для ўсіх. Васілёва матка разам з некалькімі прышлымі дзяўчатамі парадкавалі прынесены харч. Парэзалі, пасмажылі, спяклі і ўсё на сталы, ссунутыя разам у вялікім пакоі, што зваўся заляй, паставілі. І нічога, што ў залі замест падлогі ток, што амаль палову яе займае пузатая глінабітная печ. Хоць у цеснаце, ды без крыўды. Праўда, два драўляныя ложкі разабралі і вынеслі — адзін на кухню, другі ў гумно. Гэта ўжо больш да танцаў рыхтаваліся, чым да застолля. Бо калі прыбяруць апусцелыя сталы, то не стрымаеш спраўных ног — заліхвацкая полька не толькі да сябе звабіць, але, здаецца, і сцены растрасе.

Нехта яшчэ лепш змікіціў: чаго ў хаце пыл глытаць, калі можна на свежым паветры вольна патанцаваць. Развяселеным хаўрусам спора выкуліліся за парог. Добра, што на небе была амаль поўня, толькі невялічкая шчарбінка замінала месяцу стаць круглым. Бо іначай танцаваць давялося б у цемнаце, для некаторых мо гэта было б найлепш, але не для ўсіх. А ад газавай лямпы на надворку не павіднее, хоць пяць іх павесь, ды і газы спатрэбілася б нямала на цэлую ноч, а танцаваць збіраліся да рання. Месячнае святло было яркім, толькі рабіла постаці танцораў як бы прывіднымі, не выразна акрэсленымі, што дадавала рамантычнасці і нейкай таямнічай захопленасці.

На надворку далі волю і нагам, і рукам, і горлу, і пачуццям. Тут нават музыкаў пабольшала. Васіль, вядома, граў на гармоніку. У барабан малаціў Ясеў Колік, з сям’і Гэтэвічаў. Ім дапамагалі ахвотнікі выцінаць на грэбені. Жыве такое захапленне на Язаўцы. Часам нават без танцаў гучаць грэбеневыя мелодыі, асабліва даспадобы гэта пастушкам, у якіх ля кароў багата вольнага часу. Быў бы толькі грэбень, бо ў маці іх не дзесятак, адным абыходзяцца дзяўчаты ў хаце. А калі надарыцца два ці тры, то гэта ўжо раскоша.

Да сённяшняга дня музыкі рыхтаваліся загадзя, хацелі, каб заўважылі, каб ацанілі. Таму кожны прыпас усё неабходнае: грэбень — каму матка дала, каму бабуля, а нехта проста тайком «пазычыў», патрэбнай таўшчыні паперу: хто ў бацькі выпрасіў тонкую тытунёвую, і той адшкадаваў ад кніжачкі адзін-адзіненькі лісцік, хто проста ўзяў кавалак, які пад руку тра­ту, — што ў каго было, бо з паперай, варта прызнацца, на хутары цяжкавата. Цяпер яны прыкладвалі паперу да грэбеня, падносілі да губ і дзьмулі. Але дзьмуць трэба было з розумам, не дэманстраваць сілу, а паказваць умельства. Калі варта толькі крышку падзьмуць, паводзячы губамі ўздоўж грэбеня, а калі і добра лёгкія напружыць, каб гукі не заглушаліся гармонікам. Музыка ў кожнага была розная, у залежнасці ад таўшчыні паперы, гушчыні зубоў у грэбені, моцы духу музыкі і ягоных здольнасцей.

Знайшліся майстры грання на травінцы, хутаране казалі ў такім выпадку — выцінаць. Выцінаць можна было языком — і тады танцавалі «пад язык», на грэбені альбо на травінцы. Тут ужо асаблівых інструментаў не патрабавалася — травы хапала каля кожнага плота. Завадатарам выступаў хто-небудзь з дарослых, часцей за іншых Ясь Гэтэвіч — бацька Івана і Петрыка. Ён непрыкметна выбіраў доўгую нешырокую травінку, найлепей пырнік — моцны, любыя нагрузкі вытрымае. Клаў яго паміж вялікімі пальцамі абедзвюх рук, але так, каб непрыкметна. А тады звяртаўся да падлеткаў:

— Ну што, хлопцы, хочаце, пакажу, як на пальцах граць?

І, не чакаючы згоды, падносіў складзеныя далоні да вуснаў, дзьмуў у шчылінку паміж пальцамі, зводзячы іх то цясней, то вальней. Адпаведнай была і музыка. Добра напяты пырнік вібраваў і выдаваў патрэбныя гукі.

— Ух ты! — дзівіліся падшпаркі. — Праўда, грае... А мо вы, дзядзька, нас падманваеце? Мо і ў вас грэбень?

— Ды што вы, хлопцы, каб я вас падманваў? Як сабе хочаце: можаце верыць, можаце не. Але перш паглядзіце, — Ясь непрыкметна хаваў травінку паміж пальцамі і паказваў рукі.

— Глядзі ты, праўда нічога няма, — яшчэ больш дзівіліся даверлівыя. — А выцінае.

Тады сёй-той складваў свае далоні і мерыўся таксама зайграць — як дзядзька. Але колькі ні дзьмуў, нічога не атрымлівалася, толькі твар чырванеў ад напругі, ды часам тая травінка вылятала з пальцаў.

— Ну нельга ж быць такім няздатным. Сапеш, як салявы мех, а выш­ку — пшык, — пацвельваўся дзядзька Ясь і зноў падымаў рукі. — Слухай, як я буду выцінаць.

Ён стараўся патрапіць у такт гармоніку. У яго гэта атрымлівалася. Калі ж падлеткі даймалі так, што адкупіцца было нельга, дзядзька ва ўсім прызнаваўся. Хлопцы пачыналі сердаваць за падман, але дзядзька Ясь загладжваў сваю правіну тым, што знаходзіў ім такія ж травінкі і вучыў, як правільна стаць музыкам. Аркестр разрастаўся да неверагодных памераў і гучаў так разнастайна, што часам ажно танцоры збіваліся з нагі. Бо навука давалася цяжка: то травінка парвецца, то выскачыць з няшчыльна прыціснутых пальцаў, а то раптам рыкне, як бык, і сціхне, хоць ты на яе маліся. Шукай тады іншую.

Але ў таго, хто хутчэй пераймаў дзядзькавы навыкі, гранне было прыемным, супадала з агульнай мелодыяй. Калі ж каму мядзведзь заехаў поўху, то чулася нейкае невыразнае пішчанне. Яно замінала, выбівала з рытму. На такога музыканта адразу шыкалі, праганялі. Але творчасць — такая зараза, што проста так не адпускае і чужым загадам не падпарадкоўваецца. Малец адбягаўся ад кола танцораў і падыгрываў музыкам здаля, каб лягчэй уцячы, калі некаму не пад густ.

А тут яшчэ няўтомны Валодзік Хвілосаф свае тры грошы ўставіў. Ён крутнуўся каля хаты, хацеў пабачыць цётку Зіну, але не знайшоў. Тады папрасіў Васілёвага бацьку:

— Дзядзька Сцяпан, прынясіце вашы шамкг.

Сцяпан адразу зразумеў Валодзікаву задумку, а іншыя вырашылі пакпіць, каб пасмяяцца.

— Ты мо ў сваты вырашыў з’ездзіць? Да каб з шумам, з гамам, з шамкамі. Давай-давай, сёння ты і праўда на жаніха падобны.

— А мо ён хоча сабе на шыю гэтыя бомы павесіць, каб звінець у танцы?

— Ага, каб усе разбягаліся, калі Хвілосафа на польку пацягне...

Дзядзька Сцяпан прынёс шамкі. Валодзік узяў іх у рукі, трохі страся-

нуў, як бы правяраючы, ці гулка звіняць, а тады пайшоў да галоўных гарманістых. Стаў каля барабаншчыка, падміргнуў яму і пачаў у такт патрасаць звонкімі бомамі. Музыка памацнела, стала не адно больш гулкай, а і разнастайнай.

І тады ўрэзалі ўсе разам: Васіль на гармоніку, Колік Гэтэвічаў на бара­бане, Валодзік Хвілосаф з шамкамі, шмат хто з грэбенем, яшчэ больш тых, хто з пырнікам. Для не надта прыдзірлівага і спанатранага вуха гралі яны зладжана, як бы іхняе натхненне супадала. Гэта дадавала імпэту танцо­рам, моцна цешыла простых слухачоў — добрая музыка падабалася ўсім. Бойкія танцы з прытупамі, з колам улева, колам управа, з размахамі рук і прыпеўкамі, здаецца, паднялі ўвесь хутар.

У прадчуванні гэткай весялосці не маглі ўседзець у хатах і дзяды з бабкамі. Найбольш рухавыя прытупалі на надворак яшчэ да гукаў гармоніка. Іншыя падыходзілі цяпер. Для іх наўмысна вынеслі з хаты столкі, паставілі каля сцяны — каб не натруджвалі ног і без таго спрацаваныя за жыццё людзі. Бо разумелі: міне пэўны час, і яны самі будуць такімі. А для ста­рых гэта таксама вялікае свята і незвычайная падзея. Бо дзе ты збярэшся ў будзень, каму выкажаш свае досведы, з кім падзелішся сваёй былой жыткай і сённяшнімі навінамі. Калі яшчэ нагаворышся ўдосталь, ды яшчэ пасвойму, бо калі прыходзіць які начальнік альбо з пастарунка хто, ці нават ксёндз, то кожны стараецца з ім па-польску гаварыць — як пан начальнік, а то, не дай Бог, не зразумее чаго пан начальнік, засярдуе, прычэпіцца, а то і штраф які прыпаяе ці ў пастарунак пацягне.

А як жа — іх саміх, іхніх дзядоў і прадзедаў, а мо яшчэ і далей углыб так доўга штурхалі наперад, не дазвалялі азірацца назад, што ўсе яны не толькі мовы сваёй цураліся, але і гісторыі не ведалі, баяліся знацца са сваімі найдалёкімі продкамі, што некалі гэтую зямлю абжывалі і іхніх дзядоў на свет пусцілі. Таму не толькі на Язаўцы тутэйшыя людзі прывыклі гаварыць на мове начальства. Не, каб самі захацелі, то не скажаш — змушалі да гэтага, каралі, адвучвалі. Працяглай — не адно стагоддзе, балючай і не бяскрыўднай — дубцамі лупцавалі, у турму саджалі, нават галаву сціналі — была тая навука. Вучылі дагаджаць начальству то па-польску, то па­руску, то зноў па-польску.

Нават цяпер у школе ўсё па-польску, толькі і пачуеш іншае слова, што ад бацюшкі — яму аднаму дазволена выкладаць Закон Божы не па-польску. Але ж і не па-беларуску, а па-руску, ці мо больш дакладна — па-стараславянску. Сама школа, што ў Высокай Ліпе, мае сем класаў. Хто закончыць яе, можа працаваць настаўнікам. Але дзе там вельмі закончыш, калі восенню працы — вышэй галавы, а зімой, калі трохі вальней, адны валёнкі на ўсіх дзяцей у сям’і. Вось і даводзіцца хадзіць па чарзе. Ды яшчэ падганяе страх, што прыпаяюць штрафу, бо дзеці ад сямі да чатырнаццаці гадоў мусілі абавязкова хадзіць у школу. Польскія ўжандоўцы стараліся сачыць за гэтым пільна — грошы для казны былі патрэбныя.

У сувязі з гэтым дзіўнымі падаваліся пагалоскі, што беларусам быццам бы можна вучыцца не вышэй за чацвёрты клас. Паверыць у гэта не маглі. Як жа тады звязаць канцы з канцамі? З аднаго боку, прымус, а з другога — забарона. А калі не скончыш сямігодку, — не падасіся ў настаўнікі, у лепшым выпадку станеш дарэктарам, будзеш па хатах вучыць арыфметыцы ды чытанню такіх, як сам. І то наўрад ці здолееш прывіць дзеткам любоў да свайго, бо няма падручнікаў на роднай мове. Хіба што так, як Саша Назаноў, — за кардонам здабываць беларускія кніжкі. Але небяспечна, не кожны адважыцца, як не ўсякі пойдзе і на тое, каб дзіця ягонае чытала беларускія кніжкі, а тым больш вучылася на сваёй мове.

Адвучылі. Запалохалі.

Вось і трымаюцца гэтай звычкі хутаране. Хоць і кажуць, што воўк сабакі не баіцца, але ж звягі не любіць, ды і беражонага Бог беражэ...

Цяпер жа старыя паважна сядзелі каля сцяны. Спрацаваныя рукі, а ў найбольш пажылых — з пакручанымі і сагнутымі пальцамі, кабеты паклалі на беленькія фартухі. Бо не прыстала ім, захавальніцам традыцый і старэйшынам у родзе, хадзіць не так, як іхнія бабулі і прабабулі. Не мелі яны на гэта ніякага права. Таму і падаставалі спады спаду сваіх куфраў святочныя спадніцы, пашытыя з вытканага на ўласных кроснах ваўнянага палатна. А паўзверх іх павязалі хто проста белыя, а хто вышываныя фартухі. Ад гэтага не толькі іхнія спіны выпрасталіся, а нават маршчын на твары паменела, яркія маладыя агеньчыкі засвяціліся ў вачах. Гэткаму настрою спрыялі і звыклыя пытанні-захапленні:

— А дзе ж ты, Маня, гэдакі хвартух хавала, што ніколі не відаць было?

— Ого, глядзі, якая ў бабы Волькі спадніца — паласатая, шырокая, на дваіх хапіла б. А яна адна ў ёй красуецца. І праўда, як кветка.

— А бабу Раіну і зусім не пазнаць. Як у будзень, то ў адной рвані ходзіць. А тут вунь як выфранцілася. Хоць ты пасватайся да яе.

Кабеты паселі поруч са сваімі альбо суседскімі мужчынамі і паціху гаманілі па-свойму, пазіраючы на танцораў, а заадно не праміналі ацаніць маладых, абгаварыць, хто што апрануў, у каго якія здатнасці да танцаў ды хто каго звыш меры да сябе прыціскае.

Здаралася, мужчыны, якія нямала патапталі поля на гэтым свеце, згадвалі сваю незваротна збеглую маладосць, незабыўны час ігрышчаў, і тады з грудзей вырываўся ўздых шкадавання і надзеі, а ногі самі прасіліся ў рух. Раўняцца з юнакамі яны, вядома, не маглі, бо ў іхнія гады якія ўжо скокі. Так ва ўсякім выпадку здавалася моладзі. Але сярод старэйшых былі не толькі нямоглыя. Сёй-той яшчэ так польку адаб’е, што не кожны малады патрафіць. Васіль жа мог і «лысага» зайграць, і вальс з падыспанню. Сёйтой нават на кракавяка адважваўся, бо для старэчых ног ды спінаў гэта найбольшае выпрабаванне.

Вось і цяпер мужыкі, падахвочаныя музыкай ды скокамі маладых, прыстаўлялі да сцяны кульбакі, з даўнейшай галантнасцю рабілі паклон сваёй пані-гаспадыні і спаважна вялі яе ў танцавальнае кола — зараз і мы тупнем, пакажам маладым, што такое праўдзівыя скокі. Моладзь паважліва саступала, каб не замінаць і не блытацца пад нагамі, Васіль пачынаў нетаропкі вальс альбо падыспань, і ўсе дзівіліся жвавасці танцораў, намагаючыся ўявіць, што маглі яны ў свае маладыя гады.

Часам дзяўчаты пляскалі ў ладкі, падбадзёрвалі прыпеўкамі, кшталту:

А там пад баракам

Танцавала рыбка з ракам.

А пятрушка дзівавала,

Як там рыбка танцавала...

З другога боку чуліся насмешлівыя галасы:

— Гэта хто рыбка? Па-аўка рыбка? Ды яна ўвесь луг выплюхае...

— А Ігнась дак і праўда да рака падобны. Бач, рукі расставіў, як рак свае клешні...

— Гэта ён жонку абараняе, каб ніхто і не дакрануўся да яе...

— Іш, цікаўная... Хібя не ведаеш, што цікавай Варвары нос адарвалі?

— Не губляй пільнасці, бо Чэсь не адно нос адарве...

І ўжо да Чэся:

— Глядзі, а твой бацька не горш за цябе танцуе.

Пахвалёнчыкаў Чэсь з гонарам за бацькоў сам ажно прытупвае на месцы, а тады кажа:

— Яны не толькі абэрак, яны і сербіянку могуць... Калі захочуць.

— Ага, ім толькі тваёй полькі-янкі-сербіянкі і не хапае, — кажа Гэтэвічава Шура. — Рассыплюцца, калі пачнуць скакаць. Не збярэш...

— Глядзі, каб ты сама не рассыпалася.

«Сербіянка» — гэта песня такая, што прыйшла сюды з-за кардона. Аднекуль з-за Слуцка, Капыля, Заслаўя ці мо Негарэлага — адным словам, з таго, савецкага, боку. І так яна прыжылася тут, так спадабалася, што і танцуюць пад яе, і спяваюць, і нават самаробных частушак на яе матыў навыдумлялі...

— Але бачыш, Чэсь, як гжэчна і далікатна водзіць бацька матку? — зноў кажа Шура, мо каб апраўдацца за ранейшае.

— Ага, праўда, — хваліць Гэтэвічава Гандзя. — Усё адно як сямнастка скача Стася.

— Дак жа і Стась не адстае, — кажа яшчэ нехта.

Пахвалёнчыкі і праўда танцавалі так спраўна, што неўзабаве іншыя пары аціхлі, сышлі з кола, саступаючы ім. Гэта выклікала яшчэ большы імпэт у танцораў. Стась ажно свяціўся — ад такога гонару, ад усведамлення, што на іх скіраваны ўсе позіркі. Ён так умела і беражліва вадзіў партнёрку, нібыта баяўся незнарок прычыніць ёй якую нязручнасць.

Вось ён дробным паўкрокам павёў яе ў хуткім ланцужку ажно праз увесь надворак. Пасля трохі марудней — два крокі ўперад, адзін назад. Вось крутнуў на месцы, каб зрабіць паварот, і адначасова ўзняў сваю правую руку з яе левай над галавой, робячы своеасаблівыя вароты. Стася зразумела намер мужа. Яна спрытна юркнула пад гэтую стрэшку, за ёй і Стась. Ды так удала, што зноў пачуліся воплескі.

А Стась прыбавіў тэмпу, абняў партнёрку за плечы і кружляў вакол сябе, як лёгкае пер’ейка. Пасля збавіў тэмп, перайшоў на плаўны і няспешны. Ён хітаўся то ўправа, то ўлева, то падаваўся бліжэй да жонкі, то адпускаў яе ад сябе на ўсю даўжыню сваіх рук. Пабраўшыся толькі адной рукой і стаўшы адно поруч з другім, яны з прытупам спяшаліся наперад, трохі адступалі назад, згіналі галаву і ныралі пад рукі — спачатку Стась, а пасля Стася. І было не зразумець, ці то танцоры так удала падладжваюцца пад Васілёў гармонік, ці то гарманісты патрапляе ў такт іхнім задумам.

Увесь надворак у захапленні сачыў за Пахвалёнчыкамі, радаваўся іхняму спрыту, цешыўся іхняй зладжанасці і ўзаемнаму разуменню аднаго адным, нават зайздросціў гэткаму нязмушанаму майстэрству. Кожнае ўдалае каленца ўзнагароджвалася дружнымі воплескамі і воклічамі адабрэння.

Нават Чэсь прыціх, выставіўшы ўперад грудзі, — нібыта частка гэтай пашаны перападала і яму. Але не стрымаўся і пыхліва прамовіў, нагнуўшыся да вуха Гэлькі Нурашовай:

— Бач, як мае бацькі ўмеюць? Не тоё, што некаторыя...

— Пэўне ж, відаць пана па халяўках, — прамовіла Гэлька Нурашова. — Не тоё, што ты. І бацька не хапае партнёрку за шыю, як ты часам.

— І цалавацца не лезе, як ты, калі нап’ешся, — падавала голас некалі пакрыўджаная Чэсем дзяўчына..

— Дак я магу і без п’янкі, — разгарачаны не толькі танцамі Чэсь і сапраўды наважваўся прыхінуцца да першай, што пад руку пападзецца, дзяўчыны і паказаць, як ён умее даваць буську. Так звычайна рабілі малыя дзеці, калі іх прасілі: «Дай, Колічак, буську маме, дай. От добра, от маладзец. А дзеду? Пабуськайся і з дзедам. З дзедам пабуськайся... »

Каб не набрацца сораму ад прылюдных пацалункаў, Чэсева ахвяра настаўляе рукі, каб уперціся яму ў грудзі, калі што якое, махае імі і злосна гукае:

— Не лезь, чорт п’яны. А то па шыі з’езджу. Ідзі з Тэкляй буськайся...

Але ніхто на нікога не крыўдзіцца, бо на хутары — ігрышча...

Тэкля была старой бабай, праўда, не так па гадах, як воблікам. Малога расточку, згорбленая — не ад цяжару гадоў, а таму, што ўвесь час ратавалася ад ахвотнікаў з’ездзіць па спіне якой-небудзь палкай альбо вяроўкай. Не твар, а тварок. Таксама дробненькі і зморшчаны, як печаны яблык. Жыла адзінока ў суседніх Баярах. Муж, які першы палюбіў пашукаць у чарцы дно, памёр. Згарэў ад гарэлкі. Прыйшоў дадому на добрым падпітку, лёг на гарачую зямлю, дзе самагонны апарат стаяў, і згарэў — кажуць, з рота агонь сіні ажно ішоў. Кажуць, каб быў хто ў хаце і пас...аў яму ў рот, то жыў бы. А так не стала чалаввека. Тэкля ж і пасля таго не перастала піць, як толькі дзе нагода, то й намурзаецца.

А погаласка пра яе хадзіла паўсюль, бо гэта была найпершая, хоць і не пакліканая госця на ўсіх вяселлях, радзінах, на кожным моладзевым ігрышчы. Не весяліцца прыходзіла, а каб напіцца. Здавалася, без яе аніякае застолле не мае права адбыцца альбо несамавітым будзе. Яе брыдзіліся, таму і ганялі, і бэсцілі, і лаялі, і шкадавалі нават, кажучы: «Ну што вы ад яе хочаце, даў Бог жанчыне галаву, але не сказаў, што з ёй рабіць. Хай жыве. Паветра ўсім хопіць...»

Калі ж пад злую руку нехта праклінаў Тэклю, жадаў ёй хуткай смерці, то на гэткага незычліўца абурана шыкалі: «Сціхні, чалавеча, што ты плявузгаеш? Ці ты блёкату аб’еўсё? Грэх гэта вялікі — чалавеку смерці жадаць... Яна ж твайго месца пад сонцам не займае». Змушалі змоўкнуць, а сама яна надзіва спакойна і цвяроза адказвала:

— Не гані, я і сама памру. І ты памрэш. І невядома, хто першы. Усе памром. З гэтага жыцця яшчэ ніхто жывым не сыходзіў... — і дробненька смяялася, выстаўляючы свае дзіравыя зубы і хітра пазіраючы на крыўдзіцеля, якому рабілася непамысна і ён адступаўся ад няшчаснай кабеты.

Хоць і не паважалі Тэклю, а прывыклі да яе, палюбілі тым пачуццём, якое і любоўю не назавеш, і што гэта нянавісць — таксама не скажаш. Неяк непрыкметна, але моцна ўвайшла яна ў людскі хаўрус, стала хутарской адметнасцю. І калі часам спазнялася на якое-небудзь ігрышча, то нават непакоіліся, ці жывая, пыталіся ці не захварэла, бо калі і праўда не прыйдзе, то весялосці патрэбнай не атрымаецца, нешта няўлоўнае страціць ігрышча, будзе не такім, не іхнім, не хутарскім.

Акрамя таго яе лічылі найпершай разносчыцай самых апошніх навін. Нездарма казалі, што ў яе вош на языку не спячэцца. Тэкля і праўда ўсё пра ўсіх ведала, дзе хто будзе жаніцца, з кім, калі будзе вяселле альбо радзіны. Казала:

— Добры нос за тыдзень гарэлку чуе...

Ці верыць ёй? Кожны рабіў так, як лічыў патрэбным. Але без Тэкліных навін было б сумна. Таму яе чакалі яшчэ і дзеля гэтага...

А на гасцінах як ні аберагалі Тэклю, яна сваю норму выбірала заўсёды. Калі ж даходзіла да патрэбнай кандыцыі, то не толькі пнулася танцаваць, але і назойліва прыставала да маладых хлопцаў:

— А мой ты братко, давай пабуськаямсё!

Пад агульны рогат Тэкліна ахвяра з усіх ног уцякала ад п’янай жанчыны, нават партнёрку па танцы пакідала, хавалася за кустамі бэзу. Тэкля не здавалася:

— Ты не бойся, што я такая. Я такая, але яшчэ ого-го... Цалуюсё не горш за вас, маладых. Вы ж няўмекі... А я яшчэ і цябе навучу, братка ты мой, і бацьку твайго. Хочаш?

— Ат, перастань... Ёсць што гаварыць, ды няма чаго слухаць...

— А ты не збівай з панталыку, — агрызалася Тэкля. — Я і сама саб’юсё...

Бедны Тэклін абранец станавіўся чырванейшым за месяц на небе. Некаторы, больш смелы і задзірысты, нахіляўся да яе вуха, каб сказаць тое, што думае пра ахвотніцу пацалункаў, але так, каб іншыя не пачулі крыўдных слоў:

— Не вучы вучонага...

— З’еш г...на пячонага, — імгненна і гучна, на ўвесь надворак, заканчвала Тэкля і ажно заходзілася ад смеху, да вушэй расцягваючы свой шчарбаты рот. — Ведаю, ведаю, мой ты братко... — а ў самой з куточкаў даўно пабляклых, ажно да чарнаты, вуснаў цяклі ручайкі сліны. Хлопец ад сораму не ведаў, куды вочы схаваць. — Чаго толькі Тэкля не наслухалася за свае гады... Хай Бог абносіць! Ты гэтага і за тры жыцці не пачуеш...

— Во-во, навучы, яго, Тэкля, навучы. А то ён і праўда не ўмее... А яшчэ да цябе лезе, на вушка нешта шэпча...

— Ага, не ўмее... Я сама бачыла, як Ганну слініў, — нечакана ўстаўляе слоўка якое-небудзь дзяўчо.

— І я таксама бачыў, — казаў які-небудзь падшпарак, і выбух смеху заглушаў гукі гармоніка.

— Хто-о, ты бачыў? — ажно выходзіла з берагоў зняважаная Ганна. — Дак мо ты, смаркач, сам з Тэкляю і буськаўсё, раз такі вопытны?

— Так яму, Ганна, так. А то бач расхрабрыўсё, як прафесар у цалаванні.

Смех, гоман, шум, гукі гармоніка і буханне барабана даляталі, здаецца, ажно да зор. І тыя, прыгледзься толькі, прыязна падміргвалі танцорам, нібыта заахвочвалі і пад’юджвалі: весяліцеся, пакуль можна, хутка жніво, яно свой глянец навядзе...

Але найбольшая радасць была ў малечы. І не адно таму, што іх узялі з сабою, далі магчымасць адразу сабрацца ўсім разам, а найперш мо з таго, што не гоняць спаць — на дварэ даўно ноч, удома яны ўжо трэці раз пераварочваліся б на бачок, а тут хлапчукі і дзяўчынкі нароўні з дарослымі бавяць час. Праўда, бацькі з мацяркамі не спускаюць з іх вока, а калі самі пойдуць у кола, дык клопат такі выпадае на долю дзеда з бабай — на хутары ніколі не казалі «бабуля», проста — «баба», і ўсім зразумела, пра каго гаворка.

Гэтыя апекуны найбольш пільныя, яны баяцца адпускаць унукаў ад сябе, таму найчасцей наравяць трымаць іх за руку. Малеча ж з усёй сілы намагаецца вырвацца, нават злосць сваю паказвае, бо як гэта перад сябрамі выглядаць цяляткам на прывязі? Аднак і «цяляткам» выпадала радасць. Прыносіў яе дзядзька Васіль, гарманісты. Здаралася, ён гучна рыпне на гармоніку, а затым гэтак жа гучна аб’явіць:

— Усё, паны і паненкі, адпачываем. Вы перакурыце, дайце спачын нагам. Цяпер час для самых паважаных сярод нас, — пажылыя насцярожваліся: ці гэта не да іх звяртаецца Васіль. Але ён нечакана тлумачыў:

— Дайце дарогу дзецям. А вы, дзяды з бабамі, адпусціце рукі танцораў. Бацькі, таксама не пярэчце сваім зменшчыкам.

Дзеці адразу ж пераставалі шморгаць носам і хто таропка, ажно часам падаючы на зямлю, хто няспешна, хто мітусліва шнуравалі ў танцавальнае кола. Нават тыя, што сядзелі альбо качаліся па надворкавай мураве, падскочылі і далучыліся да іншых. Нехта са старэйшых браў на сябе ролю правадыра і апекуна і ківаў Васілю: пачынай. Але не паспяваў той расцягнуць гармонік, як нейкая з асабліва нецярплівых дзяўчынак — відаць, хацела паказаць не толькі свае танцавальныя здольнасці, а першай звярнуць на сябе ўвагу, нечакана пачынала прыпеўку:

Падружка мая,

Ідзі адзявайся,

З тваім мілым патанцую,

Ты не абіжайся...

Ды малыя на яе зашыкалі, што перашкаджае, а дарослыя засмяяліся і адразу зірнулі на яе матку, якая моўчкі і з усмешкай на твары пазірала на дачку: хай ведаюць нашых!

Нарэшце загучала няспешная мелодыя, закружыла самых маленькіх танцораў. Для іх гэта было найшчаслівейшае імгненне. Дарослыя цяпер ва ўсім патуралі дзецям, якія рыхтаваліся да гэтай хвіліны мо больш старанна і даўжэй за іх. Бо што дарослым — наваксаваў хромавікі, адпрасаваў суконнае галіфэ, пракашляў горла — гэта хлопцам, і гатовы. А ў дзяўчат падрыхтоўка займала трохі больш часу, бо трэба было не адно лепшыя ўборы дапасаваць, падагнаць, падлатаць, а і касу дагледзець, валасы прыбраць вянкамі ці кветкамі, — зрабіў усё гэта і шуруй на Васілёў надворак.

Дзяўчынкі ж загадзя выпрошвалі ў мацярок самыя лепшыя спаднічкі, ад старых сукняў і каптаноў адрывалі рознакаляровыя стужкі-каснікі, некаторыя прасілі, каб маткі альбо старэйшыя сёстры падрубілі іх, але ім тлумачылі, што не трэба гэтага рабіць, бо без рубцоў прыгажэй. Іншыя рабілі з сацінавых стужак бухматыя банты, якія зараз вялізнымі матылямі хіталіся над маленькімі і зграбнымі галоўкамі.

Хлапчукі правяралі на трываласць шлейкі на штоніках — ці моцна прышытыя, ці няма дзе парваных швоў. У некаторых з іх, як і ў дарослых, былі нават хромавыя боцікі — недасягальны для большасці шык. Калі ў бацькоў была храмаліна, то чысцілі боцікі ёю, а не дык прасілі каго са старэйшых памазаць дзёгцем, але толькі трошку, каб блішчалі, а не так, каб наскрозь прайшла смярдзючая коламазь, — баяліся, што з-за гэтага не пусцяць у танцавальнае кола.

Але асаблівым клопатам малечы заставаліся іхнія прычоскі. Колькі слёз было выліта да гэтага дня — ведаюць адно толькі самі дзеці. Мяцяркі настойвалі на тым, што да свята трэба падстрыгчыся. Хлопчыкі не згаджаліся, бо ведалі, што гэта будзе за стрыжка. Дзе ты на хутары знойдзеш добрага цырульніка альбо сапраўдную машынку?

— Дак ты што, хочаш лахудрай хадзіць? — дакаралі іх мацяркі. — Як п’яніца Тэкля?

Гэта было моцным аргументам, і малыя хоцькі-няхоцькі згаджаліся.

Праблемай была стрыжка і для дарослых мужчын. Мала хто валодаў падобным майстэрствам, таму перад вялікімі святамі ўмельцы гэтай спра­вы былі нарасхват. Аднак і яны карысталіся нажніцамі і стрыглі звычайна «пад лаханьку». Показка гэтая пайшла пасля таго, як аднойчы на Вялікдзень хутаране ўбачылі падстрыжанага Косціка Сіневіча. Валасы ў яго заставаліся даўгаватымі, але вакол галавы былі падрэзаны роўненька, так роўна, што ажно дзіва брала.

— І хто цябе гэдак умела падстрыг? — пыталіся ў Косціка.

Той, не адчуваючы ніякай небяспекі, шчыра прызнаўся:

— Дак, браточкі, жонка пастаралася...

— Жонка? — не давалі веры мужыкі.

— Ага, жонка. Праўду кажу, — даказваў радасны Косцік. — Адзела на галаву лаханьку і роўненька па ёй састрыгла лішняе...

Выбух смеху і гучнага рогату збіў Косціка з панталыку. А пасля гэтага і ўвайшла ў моду стрыжка «пад лаханьку», як у Сіневіча...

Гэтак жа стрыглі і малечу. Адно, што без лаханькі, бо нагола, і вялікімі авечымі нажніцамі — тымі, што воўну з авечак састрыгаюць. Галаву абірычвалі так, што спераду заставаўся толькі невялікі чубчык, і то не ва ўсіх. Г алава здавалася паласатай, як матчын сяннік. З-за гэтага і псіхавалі хлапчукі, плакалі, сварыліся з мацяркамі, пагражалі наогул не ісці на ігрышча. Але дзе ты ўседзіш, калі там та-ако-ое адбывацца будзе!

Малыя баяліся, што з іх будуць смяяцца дзяўчынкі і дзецюкі. Падобнае здаралася, вядома. Але абірычаных было нямала, што трохі суцяшала самых крыўдлівых і дадавала смеласці.

Цяпер усе яны — і падстрыжаныя, і валасатыя, гэта значыць, з чубчыкам — дружна пасталі ў агульны круг.

Найбольш хітрыя, як спанатраныя ў танцавальных інтрыгах дарослыя, загадзя дамаўляліся, хто з кім будзе танчыць. На гэтай аснове часам узнікалі сапраўдныя сваркі, непаразуменні, крыўды, абразы. Адзін казаў, што будзе танцаваць з Лёляй, а другі яму крыўдліва пярэчыў, што гэта яго права, бо ён бліжэй да Лёлі жыве. Але першы не саступаў і ў доказ сваёй перавагі казаў, што на мінулым ігрышчы другі ўжо танцаваў з Лёляй. Значыць, цяпер яго чарга. Ды тут умешваўся трэці і даводзіў, што права на танец павінна належаць яму, бо ён з Лёляй пасвіў курэй, і яна паабяцала яму быць разам і на танцах...

Але як бы там ні было да ігрышча, а гэты вечар правіў сваё права. Ад бліскучых дзіцячых вочак, паласатых галовак хлапчукоў, здаецца, ажно пасвятлела на Васілёвым надворку. А кірпатыя ды рабаціністыя насы — мо ластаўчыныя гнёзды разбуралі, і пташкі пакінулі ім свае вяснушкі, ці мо гэта сонейка пацалавала? — дружна пазадзіраліся ўгору...

Кірпатымі адных называлі знарок, у другіх жа і праўда носік быў як бы загнуты ўверх. Гэта рук дзеда Мацейкі справа, жартавалі дзецюкі. Дзед Мацейка і праўда быў майстрам даваць чарачкі. Ад яго гэтая завядзёнка разышлася па ўсім хутары. Цяпер часта ўжо самі малыя частавалі адны адных чарачкамі — каго са згоды, а каго прымусам бралі, як пакаранне за непаслушэнства. Здаралася, забаўляліся гэткім чынам і дзецюкі. Але яны часам стараліся так напаіць сваю ахвяру, што ў беднага хлопца нос яшчэ з тыдзень смылеў і да яго было не дакрануцца.

А сэнс Мацейкавай чарачкі быў у наступным. Спачатку дзед клікаў малога да сябе, садзіў на калена, баяў якую-небудзь байку, загадваў загадку ці забаўляў нейкім іншым чынам. На гэты раз у пастку папаўся Кандратукоў Генік. Калі падлашчаны хлапчук губляў пільнасць, дзед пытаўся ў яго як бы між іншым:

— А ці ведаеш ты, мой ты галубок, як барсук дзяцей гладзіць?

— Не-а, — адказваў той і хітравата пазіраў на дзеда.

— А ці спрабаваў ты калі чарачку кульнуць?

—Я-а? — дзівіўся хлапец. — Не-а. Дак хто мне яе дасць? Што вы, дзед, кажаце?

— А-а, гэта табе бацькі не даюць, бо шкадуюць. Але я шчодры... Ага. Дак што табе лепей? — пытаўся дзед і пакашліваў у сваю разложыстую бараду. — Чарачка ці барсукова ласка?

— А адкуль я ведаю? — шчыра прызнаваўся хлапчук.

— А папробаваць хочаш?

Генік вагаўся, але цікаўнасць брала верх. Ды і сябры, хто ўжо ведаў дзедавы хітрыкі, падахвочвалі:

— Давай, Генік, не бойся.

Васьмігадовы Генік са страхам згаджаўся.

— Давай, нос вытрымае. Добры ў цябе шнобель, — хоць шнобель той мог схавацца ў шчопцях.

— А пры чым тутака нос? — не разумеў хлапчук.

— Дзед табе пакажа.

І дзед паказваў. Ён акуратна ставіў Геніка між каленяў, паварочваў тварам да сябе. А тады лёгенька — для яго то лёгенька, а як тое было выцерпець малому? — вялікім пальцам правай рукі падцінаў хлапечы нос. Генік пакуль нічога не разумеў, але паступова, калі нос усё больш задзіраўся ўгору, станавілася балюча. Хлапчук адсоўваў галаву, але дзед трымаў яе другой рукой.

Тады Генік цягнуўся галавой увышкі, ажно на пальчыкі станавіўся, але рукі ў дзеда былі доўгія, і яго палец ніяк не адрываўся ад піпкі малога. Таму ўжо і ног не хапае, ужо і шыя на ўсе храсткі выцягнулася, а не стае росту. Ужо і ў носе пачынае круціць. А дзед усё больш падціскае яму піпку. На вочы хлапца набягае няпрошаная раса, на вусны сама па сабе выскачыла крывая ўсмешка. Хлапчук не ведае, што і рабіць: ці то яму ўцякаць ад дзеда — але не вырвешся, ці то заплакаць, каб адпусціў, але сорамна перад сябрамі. Аднак і цярпець ужо не стае сілы. Ён круціць галавой управа і ўлева, але рукі ў дзеда моцныя. Ды яшчэ і пасміхаецца стары:

— Ну што, ці моцная чарачка?

Генік паспешна адказвае, з надзеяй, што дзед адпусціць яго:

— Моцная, ой моцная. Ажно ў горле дрэнчыць...

Тады дзед трохі аслабляе хлапечы нос, даючы тым самым спадзеў на хуткае вызваленне. Але пачакай спяшацца. Дзед зноў моцна падцінае нос, яшчэ больш, чым раней.

— Дак гэта ж была слабая чарачка, мой ты галубок, — тлумачыць. — А зараз будзе самы пяршак... — абяцае дзед.

У хлопца міжволі пачынаюць капаць слёзы. Ён просіцца:

— Ой, не трэба моцнай, ой. Не хачу першаку. Адпусціце...

— Ну што, гал_убкі і галубкг? — пытаецца дзед у прысутных тут дзяцей, хлопцаў і дзяўчат. — Адпусціць?

— Адпусціць, адпусціць... — хорам адказваюць тыя. — Хай ідзе закусіць... — І толькі які-небудзь голас ці два абавязкова параіць не адпускаць, відаць, нехта з тых, каго пакрыўдзіў гэты бедны хлапчына.

— Дак мо мне пагладзіць яго? Як барсук дзяцей гладзіць? — зноў хітруе дзед Мацейка.

— Не, не хачу, — адказвае бедалага, хоць і не ведае, што там за барсу­кова пагладжванне.

— Не, хопіць з яго, — заступаюцца і дарослыя дзяўчаты, хоць некаторыя з малых знарок просяць:

— Пакажыце, дзед. Пакажыце...

— Каму? Табе? — звяртаецца дзед Мацейка да таго, хто просіць. — Давай, хадзі сюды...

— Не, я не хачу... Я не люблю, калі гладзяць, — спалохана адказвае той, хаваецца за спіны іншых і наважваецца адбегчыся, але яго ловяць падлеткі і намагаюцца падцягнуць да дзеда. Хлопец вырываецца, брыкаецца, ажно на зямлю падае, абы не трапіць дзеду ў рукі.

— Хадзі, хадзі, — заахвочвае Мацейка другога. — Не бойся... А ведаеце, чаму барсук сваіх дзяцей гладзіць? — нечакана пытаецца ён ва ўсіх адразу. — Не ведаеце? Ой, мае вы гал_убкі і галубкг, якія ж вы няведальнікі. А я думаў, што вы і храбрыя, і граматныя... А вы... — дзед моўчкі абводзіць усіх сваімі прымружанымі вачыма. — Барсук гладзіць сваіх дзяцей таму, што хоча, каб валасы ў іх хутчэй выраслі. Праўду кажу, ага...

На гэтых словах сёй-той з прысутных міжволі праводзіць рукой па сваёй абірычанай галаве, як бы правярае, якія ў яго валасы. Але ахвотнікаў гэткім чынам павялічыць свой чуб альбо хутчэй адрасціць валасы не знаходзіцца. Дзед вядзе сваю агітацыю далей.

Жаданне выпрабаваць сябе, зведаць тую невядомую асалоду, якую адчуваюць барсуковы дзеці, усё ж мацнее. Некаторыя мо ўжо і згадзіліся б, бо сёй-той ведае, што гэта такое, і яго бярэ ахвота пахваліцца сваёй смеласцю перад іншымі, але і страх моцны.

— Што, і хочацца, і колецца, і страшна? — пытаецца дзед. — То мо каго з бацькоў паклічце, я ім пакажу, як барсук дзяцей гладзіць...

— Ага, хітранькія, — кажа які-небудзь смелы хлапчук. — Самі паклічце...

— А ты што, злодзей, баішся не толькі барсука, а і бацькі? — пад гучны смех прысутных пытаецца дзед. У ягоных вуснах слова «злодзей» гучыць ласкава, а не як дакор.

Тут ужо малы не вытрымлівае такой ганьбы, не хоча паказацца баязлівым. І ён нясмела пачынае падступацца да дзеда:

— Ну, ладна... Ну, давайце...

— От маладзец, — хваліць яго дзед. — От смелы. Адзін такі. Бо ўсе бачыш, якія баязліўцы. Хадзі, хадзі, я табе не адно гэта пакажу, я табе і чарачку дам, — кажа Мацейка, а вочы так і іскрацца смехам.

Пачуўшы гэта, малы адразу спыняецца як укапаны. Пасля адступаецца назад. Але дзед супакойвае яго:

— Не, не бойся, я пажартаваў. Чарачкі ў мяне няма. Скончыліся. Генік выпіў усе, — кажа дзед і таксама ставіць малога паміж сваіх каленяў, але спіной да сябе. — От маладзец, от смелы, — хваліць дзед.

Пасля ён няспешна праводзіць рукой па хлапчуковай галаве — зверху ўніз, як бы правярае: мяккія валасы ці цвёрдыя. Затым кладзе свой вялікі палец малому на лоб, прыціскае і пачынае павольна пасоўваць яго ўгару. Валасы ў хлапчука задзіраюцца пад дзедавым пальцам, які ўсё больш цесна прыліпае да галавы. Становіцца балюча. Здаецца, карэньчыкі валасоў вылузваюцца са скуры і абсыпаюцца на вушы. Хлапчук пачынае круціцца. А дзед нетаропка, але настойліва вядзе пальцам далей. Ад ягонага пруткага пальца, відаць, застаецца чырвоная безвалосая паласа — так моцна баліць. Але хлопец пакуль што трывае. Дайшоўшы да віхрастай макаўкі, дзед Мацейка адпускае палец, пагладжвае зверху ўніз і перастаўляе руку на ранейшае месца. Зладзеяваты дзедаў палец зноў пачынае свой шлях па хлапечай галаве.

Аднак на трэці заход у хлапчука не хапае ні сілы, ні жадання. Выветрылася і смеласць. Ён пачынае прасіцца, кажа, што зразумеў, як барсук гладзіць дзяцей, што яму хопіць, валасы яму і кароткія не перашкаджаюць.

За малога пачынаюць заступацца дарослыя хлопцы:

— Адпусціце яго, дзед. Ён паказаў, што смелы, не баіцца.

— Яму цукерку за гэта трэба даць...

— Цукеркі то ў мяне няма, — прызнаецца дзед. — А вось чарачку даць магу.

— Не, не, — ажно крычыць хлапчук. — Не хачу!

— Ну тады, як сабе хочаш, — разважна кажа дзед.

Скарыстаўшы тое, што Мацейка прыгасіў сваю пільнасць у размове

з прысутнымі, хлапчук вырываецца з дзедавых рук і адбягаецца да кустоў бэзу, каб там схаваць свае слёзы, якія вось-вось гатовы скаціцца з вейкаў. А там строяць свае абдыманкі-пацалункі дзецюкі з дзяўчатамі. Яны шыкаюць на малога, праганяюць, каб не замінаў. Таму нічога не застаецца, як ісці шукаць сваю матку, з ёй заўсёды надзейна.

Прысутныя пачынаюць турзаць сваіх сяброў і калег з прапановамі: «Давай я табе чарачку дам!», «А я цябе пагладжу, як барсук. Хочаш?» Смех, бегатня, шум пачынаюцца тады сярод удзельнікаў ігрышча....

А пакуль што дзеці пасталі ў агульны круг, пабраліся за рукі і пачалі танцаваць усе разам. Як і належыць сапраўдным танцам, было тут і кола ўлева, і кола ўправа. Праўда, сёй-той усё ж крыўдліва азіраўся па баках, як бы памятаў пра нешта раней дамоўленае. Найбольш стараліся дзяўчынкі. Некаторыя ажно ручкамі трапяталі, нецярпліва прытупвалі ножкамі ў чаканні музыкі. І ўсе з усёй сілы намагаліся патрапіць у такт. Гэта было найбольш складаным. Здараліся і нечаканыя горкія, ледзь не да істэрыкі слёзы, калі некаму з танцораў упарта не паддавалася музыка, тады ён замінаў іншым, на яго пачыналі сварыцца, а то і балюча штурхалі. Тут ужо даводзілася выступаць у ролі мірыльшчыка дарослым. Яны з усёй ласкай і пераконанасцю супакойвалі малога няўмеку, паказвалі, як трэба танцаваць.

Але часам менавіта дарослыя падкідвалі палаючай бяросты ў яркае вогнішча. Заміж таго каб супакоіць, падтрымаць, суцешыць малога, такі занадта гарачы бацька нібыта сам сабе, але так, каб пачулі многія, казаў:

— Трэба было ўдома вучыць. З табарэткай, а не тут ногі адтоптваць...

— Вось ты сам бяры тую табарэтку і круціся з ёю на злом галавы, — не хацела саступаць пакрыўджаная маці не надта здатнага пакуль танцора.

— Нашто мне табарэтка? — знарок дзівіўся той. — Я вось цябе запрашу. Адно ног мне не паадтоптвай, бо з тваімі формамі я мо не спраўлюсё... — смяяўся нахабнік і знарок уціскаў галаву ў плечы, як бы баяўся нечаканага ўдару.

— Ага, праўда, нават каб моцна захацеў, і то не справішся. У цябе ж вунь галіфэ ва ўсе бокі тырчыць, як у майго быка рогі. Будзеш за ўсіх чапляцца...

Аднак дзіцячыя танцы былі цяпер найважнейшым клопатам, таму дарослыя спрэчкі як імгненна пачыналіся, так хутка і сціхалі. Бацькі цешыліся з удаласці сваіх нашчадкаў, бо размоў пра іхні спрыт альбо няўмельства хопіць яшчэ надоўга. Будуць не толькі хваліць сваіх дзетак, але, калі надарыцца вольная хвіліна, вучыць іх. І напэўна ж не з табурэткай, хоць гэта не выдумка: жыве на хутары гэткая навука.

Калі некаму з дзецюкоў, а найперш падлеткаў, надта хацелася навучыцца танцаваць, ды каб зграбна, вытанчана, з патрэбным умельствам, а смеласці запрасіць у настаўнікі каго-небудзь з дзяўчат не хапала, тады ён цішком, каб ніхто не бачыў, вучыўся з табурэткай. Браў яе ў выцягнутыя перад сабой абедзве рукі, выцінаў сам сабе языком і кружыўся па хаце, падладжваючыся пад розныя танцы — павольны вальс, запальчывую польку, круталомную сербіянку. Паступова табурэтка станавілася ўсё цяжэйшай, рукі слабелі і самі сабой апускаліся долу. Але трэба было з усёй сілы трымаць іх на ўзроўні вачэй, тады і танец выходзіў патрэбны. І калі пройдзеш гэткую навуку, то пасля ўжо нічога не страшна...

Мо таму да дзіцячых танцаў прыглядаліся асабліва пільна, каб зразумець, хто сам здолее авалодаць майстэрствам, а каго давядзецца падвучыць. Калі ж дзіцячае кола закончыцца, калі Васіль запросіць вярнуцца дарослых, хлапчукі і дзяўчынкі яшчэ доўга будуць гілець, забаўляцца і пацяшацца. Адны, пабраўшыся парамі, — і не адно як кавалер з паненкай, а і дзяўчынка з дзяўчынкай, хлапчук з хлапчуком, пачнуць падскокваць у такт музыцы, другія, мо самыя нясмелыя альбо сарамлівыя, пад пільным наглядам працягнуць танцы наводдаль, каля бэзавых кустоў...

Бо ведама — на хутары ігрышча!

А калі трохі супакоіліся дзеткі, калі сёй-той нават засумаваў без цікавага занятку, да іх паціху-памалу пачаў падлабуньвацца Валодзік Хвілосаф. Яму зусім няўсцерп сядзець без справы, як бы м_уляла нешта, р_упіла штосьці рабіць. Хоць чым заняцца, абы быць навідавоку. Вось і зараз ён гучна аб’явіў:

— А цяпер я вас пацешу. Хочаце?

— Хочам! Хочам! — хорам крычалі малыя.

— Тады хто самы смелы, хадзі ка мне.

— Што, зноў чарачку даваць будзеце? Не-а, не падманеце...

— Не, я чарачкі даваць не ўмею. Гэта добра выходзіць у дзеда Мацейкі. Я іншае магу... Давай ты, Міхась, — звяртаецца Валодзік да Гэтэвічавага хлопца. — У цябе чубок добры...

— Ага, гладзіць будзеце. Як барсук... Не хачу я.

— Не, Міхасёк, не буду, та-скаць. Хадзі, не бойся.

Хоць і страшнавата, але Міхась рашаецца. Ён падыходзіць да Валодзіка. Той пагладзіў ягоны чубок, пасля ўзяўся за яго двума пальцамі, торгаў валасы туды-сюды, але не балюча. Пры гэтым прыгаворваў:

— Чуборы, чуборы — на панскія дворы... — а тады нечакана пытаўся: — Рог ці качан?

Міхась трохі падумаў, а тады адказаў:

— Качан.

— Ідзі на тапчан, — казаў Валодзік і лёгенька штурхаў Міхася, нібыта і сапраўды адпраўляў на тапчан.

Міхась адыходзіўся, а дзецям было цікава: што было б, калі б Міхась адказаў «рог». Да Валодзіка пачалі прасіцца іншыя:

— Вазьміце мяне...

— Я хачу... Я...

Валодзік выбіраў каго-небудзь на свой густ і зноў пачынаў вадзіць за чуб.

— Чуборы, чуборы — на панскія дворы... Рог ці качан?

— Рог, — адказваў хлапчук.

— Ідзі ў парог... — і скіроўваў малога да парога Васілёвай хаты.

Гульня магла доўжыцца бясконца, бо ахвотнікаў атрымаць безбалеснае пацяшэнне было нямала. Але Валодзік пасля чацвёртага чубатага хлапчука пераходзіў да іншага занятку.

— Чубораў хопіць. Цяпер будзем трэніраваць розум. Хто хоча, падыходзьце, та-скаць, бліжэй, — і на запытальнае маўчанне патлумачыў: — Ёсцека ў мяне для вас сюрпрыз. Праўда ёсцека. Усіх талковых прашу сюды.

— А куды дзявацца бесталковым? — пытаўся нехта з дзецюкоў.

— Таксама сюды хай ідуць. Тады талковымі стануць.

— То мо ты будзеш, як Сіневічаў Косцік вучыць? Тады не трэба, не высільвайся.

Валодзік усміхнуўся ў свае вусы і адмоўна пакруціў галавой:

— Не, я не як Косцік.

На хутары ўсе ведалі Сіневічаву гразьбу. Калі ён сварыўся на каторага са сваіх дзяцей, то казаў: «Я табе зараз пакажу... Я з цябе толк выб’ю!» Да выбівання, праўда, справа даходзіла рэдка, але пагроза рабіла сваю справу. Ды аднойчы старэйшы сын загнаў бацьку ў кут. Як толькі ён паўтарыў сваё выхаваўчае заклінанне, сын нечакана спытаў: «Ага, бацька, толк выб’еш. А што ж застанецца?» Толькі Сіневіч наважыўся патлумачыць, як зразумеў: не ведае, што сказаць. На выручку прыйшоў сын: «Толк выб’еш, значыць, бесталач застанецца. Праўда? То які сэнс біць?» Сіневіч толькі коса зірнуў на сына-разумніка, замахнуўся на яго лейцамі, але з таго часу караць выбіваннем толку не спяшаўся. Пакуль не забыўся пра сынава папярэджанне. Бо прывычцы здрадзіць цяжка.

Выракшыся Сіневічавай навукі, Валодзік стаў у цэнтр круга. Ахвотнікаў набралася шмат, хоць ніхто яшчэ не ведаў, што прапануе гэты няўрымслівы дзядзька з вусамі-пікамі. Хлапчукі з дзяўчынкамі акружылі Хвілосафа ў чаканні нечага незвычайнага. Падышлі і старэйшыя, хто ад вяртлявай полькі вырашыў дух перавесці. Валодзік задаволена абвёў вачыма ўсіх і звярнуўся да тых, што бязмэтна блукалі па надворку альбо стаялі ля кустоў:

— Хадзеця сюды, усе хадзеця. Усім будзе цікава.

— І што ж ты зноў надумаў? — спытала нечая бабуля.

— О, многа будзеш ведаць, хутка састарэеш, — хітра адказаў Валодзік.

— От напалохаў, — пачуўся адказ. — У мае гады ўжо не страшна. Каб ты сказаў, што здзяцінею, то яшчэ падумала б. Ды і то, які страх. Пад старасць усе дзяцінеюць...

— Добра, добра, цётка, — спыніў Валодзік. — Калі дзяцінееш, та-скаць, то давай і ты далучайся. А прапаную я вам, мае вы харошыя, загадкі.

Дзеці ажывіліся.

— Ну, калі загадкі, то і я магу загадаць, — паспакайнела гаваркая бабулька.

— І я.

— Ага, і я таксама магу, — з усіх бакоў чуліся галасы дзяцей і дзецюкоў.

— Ну, добра. Спачатку пачну я, а тады будзе бачна. Хто адгадае ажно тры, той атрымае права загадаць сваю. Згода?

Рознагалосы дзіцячы хор пацвердзіў згоду. Валодзік, як сапраўдны лідэр, адкашляўся і прапанаваў:

— Ну, для пачатку, та-скаць, лёгкую.

— Што, зноў пра вусы ў маці, та-скаць? — не прамінуў нехта з дзецюкоў падчапіць Хвілосафа. Але ён ніяк не адрэагаваў на гэта і прапанаваў першую загадку:

— Слухайце ўважліва. Лата на лаце, а шва не відаці. Што гэта?

— Капуста! — выгукнула нейкая дзяўчынка.

— Не-а, — адказаў Валодзік, і ўсмешка задавальнення схавалася ў ягоных вусах-піках.

— Капуста, а што ж яшчэ? — не здавалася малеча. — Ну, праўда ж? — прасіла яна дапамогі ў прысутных.

— Не, не капуста, — задаволена паўтарыў Валодзік. — Але, та-скаць, магла быць і капуста. Бо лат таксама шмат.

— Дак што гэта?

— Здаешся? — спытаў дзядзька. — І ніхто не ведае? Дарослыя не гуляюць, — папярэдзіў.

Маўчанне было яму адказам.

— Гусь гэта, — патлумачыў Валодзік.

— А-а-а, — расчаравана працягнула дзяўчо. — Пер’е на гусях шчыльна прылягае адно да аднаго... Але ж вецер раздзьмухвае яго. Тады і шво відаць.

— Дак хібя ж гэта шво? — здзівіўся Валодзік гэткай настойлівасці. — Шва там няма, — ужо не так упэўнена адказаў ён. — А цяпер слухайце другую, — працягваў Хвілосаф: — Повен хлявец белых авец.

— Авечкі! — пачуўся хлапечы голас.

— Не-а, — запярэчыла дзяўчынка. — Чаму авечкі? Мо кацяняты?

— Гэта і ў кожнага з вас ёсцека, — даў наводку Валодзік.

Гучалі і яшчэ нейкія прапановы. А Валодзік заўважыў, як ягоны цёзка Гэтэвічаў Валодзька пабег да свае бабы Раіны, пра нешта з ёй пашаптаўся і вярнуўся назад. Не паспеў дабегчы, як выгукнуў:

— Я ведаю. Гэта зубы.

— Праўда, зубы, — згадзіўся дзядзька. — Але не ў тваёй бабы, таскаць, — прамовіў са смехам. — У яе ўжо многа дзірак. Не набіраецца повен хлявец, — пад’ялдыкнуў ці то Валодзьку, ці то ягоную бабу. А тая неўзабаве сама падышла да дзіцячага гурту, каб паслухаць, што там пра яе кажуць. — Слухайце далей. Маленькае, круглае, з хвосцікам, а не падняць.

— Кацяня.

— Не-а, сабачаня. Не падняць таму, што кусаецца.

— Дак мо вожык, бо колецца? — паддакнуў Валодзік і адказаў: — Не, думайце. На тоё і галава, каб думаць, а не адно прычоску насіць...

— Я ведаю, — паспяшалася Пахвалёнчыкава Янка. — Клубок. Гэта клубок нітак. Мне мама загадвала такую, — патлумачыла радасна.

— Маладзец, адгадала, — пахваліў Валодзік. Ён заўважыў, што да іх падышло шмат падлеткаў, нават сёй-той з дарослых кавалераў прыслухоўваўся да гамонкі. Хвілосаф усміхнуўся ў свае вусы і прапанаваў: — А цяпер, та-скаць, давайце выпрабуем глузды большых хлопцаў. Дзецюкоў, а мо нават і кавалераў. Хай яны адгадаюць. Добра? — у шуме было не разабраць, ці згаджаецца малеча, але, напэўна, было не вельмі даспадобы, што іх выключаюць з гульні. А Валодзік загадваў чарговую загадку. Гаварыў падкрэслена выразна, пасля кожнага слова рабіў шматзначную паўзу: — Тонка стаіць, слабка вісіць, сам касматы, канец лысы. Што гэта?

Хлапчукі і дзяўчынкі з цікавасцю пазіралі на старэйшых за сябе: што скажуць яны? А ў тых на тварах з’явілася хітраватая ўсмешка, як бы што недазволенае адчулі ў загадцы.

— Ну? — падахвочваў Валодзік. — Няўжо ніхто не ведае? А яшчэ ў кавалеры, та-скаць, запісаліся. Ды кожны з вас тоё бачыў, — зноў падказваў Валодзік. — Нават каштавалі... Дак што, ніхто не здагадваецца?

— Ну, чаму? — падаў голас Жора Бандзюк. — Я ведаю.

Усе з цікавасцю павярнуліся да яго.

— Гэта арэх... — і патлумачыў: — Касматы? Касматы. Слабка вісіць? Калі паспее — слабка. І кончык тады лысы вытыркаецца.

— Ага, і праўда, — пачуліся галасы згоды.

— А цяпер я загадаю, — прапанаваў Жора.

— Не, мы так не дамаўляліся, — запярэчылі самыя малыя. Але Валодзік зірнуў на Жорыка, той на яго, і Хвілосаф згадзіўся:

— Давай, та-скаць. Чашы...

— Што за загадка, што пад яйцамі гладка? — выпаліў Жорык і задаволена пазіраў на старэйшых хлопцаў з дзяўчатамі, вусны якіх расплыліся ў хітраватай усмешцы. А вось малыя запытальна павярнулі тварыкі да дарослых: маўляў, што гэты дзяцюк вярзе, ці не брыдка яму. Сёй-той з дарослых, найперш жанчыны, і праўда паспяшаўся супакоіць:

— Загадка не брыдкая. Але не трэба перад усімі выхваляцца... Тут жа дзеці...

— Дак яна ж і праўда нармальная, — прамовіў Жорык.

— І адгадка таксама нармальная, — уступіў у гаворку Сіневічаў Славік. — Гэта скаварада... Яна мусіць быць гладкай, каб яечня не падгарэла...

Дзіцячай радасці не было супынку. Гульня захапіла ўсіх, задаволены быў і Валодзік, што нарэшце яму ўдалося апынуцца ў цэнтры.

— А цяпер увага. Моцна загадкавая, та-скаць, загадка, — паспяшаўся суцішыць Валодзік. — Віса вісі, хода ходзі, віса ўпала — хода з’ела, — назваў ён новую загадку. — Што гэта?

Кароткая паўза запанавала ў дзіцячым асяроддзі, адно чуваць напружанае сапенне, перашэптванне ды варушэнне вуснамі.

— Нейкія словы незразумелыя, — прамовіў нехта з дзяцей.

— Што? — перапытаў Валодзік. — Не зразумелі? Тады кажу яшчэ раз. Для непанятлівых, та-скаць. Віса вісіць, хода ходзіць, віса ўпала — хода з’ела. Цяпер зразумела?

— Цяпер зразумела, — адказаў той жа голас.

— Калі зразумела, то давай адказ, — падахвоціў Валодзік.

Аднак адказу не чулася. Нейкі час панавала шапатлівая цішыня. А тады азваўся Гэтэвічаў Валодзька:

— Я ведаю. Гэта жалуды і свіння.

— Малайчына, — пахваліў Хвілосаф. — Кемлівы. Далёка пойдзеш...

— Ага, пойдзе, — насмешліва падкузьміў Гэтэвічаў Міхась. — Калі паліцыянт не спыніць...

— Ты адгадаў тры загадкі. — звярнуўся Валодзік да свайго цёзкі. — Маеш права на сваю. Хочаш?

— Хачу, — адказаў Валодзька.

— Давай.

— Ляжыць — маўчыць, а як памрэ, то зараве.

З многіх галасоў, што абмяркоўвалі магчымы адказ, выдзеліўся Янчын, Пахвалёнчыкавай меншай дачкі:

— Снег! Снег і вада. Пакамісь снег ляжыць, ён маўчыць. А калі пачне раставаць, пачнецца паводка, вось вада і раве, — грунтоўна патлумачыла Янка. І пакуль яе не спынілі, прапанавала сваю: — А цяпер я, я загадаю. Слухайце. Што чалавеку самаё мілаё?

— На што ты намякаеш? — спытала адразу некалькі галасоў. — Калі хочаш спаць, то сама і ідзі.

— Не. Я не хачу спаць. Але хто скажа, што гэта?

— Ведаем, ведаем. Гэта сон, — ледзь не хорам адказаў дзіцячы гурт, а Янка нават крыху пакрыўдзілася за гэткую хуткую адгадку.

— Ну, добра, усе вы малайцы. Самі ведаеце і адгадкі, і загадкі, — памяркоўна прамовіў Валодзік. — Вось вам мая апошняя, а тады самі загадвайце і адгадвайце, а я, та-скаць, пайду курну. — Саўка, Грышка і Шчыпай ехалі на лодцы. Саўка з Грышкам патанулі. Хто застаўся ў лодцы? Адгадваюць усе.

Што тут пачалося! Дзеці адказалі ледзь не хорам. З аглядкай на хлопцаў давалі свае версіі дзяўчаты. А найбольш хітрыя з іх дык нават знарок гучна і раз за разам паўтаралі:

— Шчыпай! Шчыпай!

— Што, што? — як бы не чуючы, перапытваў Валодзік.

— Шчыпай! — гучала з усіх бакоў. — Шчыпай! Толькі не мяне!

— Ну то й шчыпайцеся на здароўе, — як бы даў дазвол Хвілосаф, а сам выцерабіўся з цеснага кола.

Шчыпанне з віскам, смехам, жартамі і воклічамі і сапраўды пайшло гуляць па надворку. Дарослыя лёгенька шчыпалі сваіх малых дачок і сыноў, хлопцы — з вялікай ахвотай дзяўчат, і ўсе — адно аднаго, часам так балюча, што ў сяго-таго міжволі слёзы каціліся. І ўсе ўцякалі адно ад аднаго, намагаючыся пры гэтым ушчыпнуць іншага. Весялосці на танцах дадалося.

Вядомая справа — на хутары ігрышча.

Яно не толькі сабрала ўсіх разам, яно захапіла, з’яднала, атуліла адным інтарэсам. Паглядзіш збоку і здаецца, што святкуе адна вялікая сям’я. А гэта ж розныя людзі, рознага дастатку, рознай культурнасці, не аднае веры нават. І жывуць дай Бог як далёка адно ад аднаго. Ведама, хутар не вёска. Тут хата ад хаты і кіламетр, і два, а то і больш. А вось жа сабраліся, гамоняць, спяваюць, танцуюць, весяляцца, і ўсім цікава, усім добра. Бо разам, як свае, родныя.

Самы старажыл Язаўца белы, як лунь, дзед Мацейка, якому, напэўна, пад восемдзесят, хоць сам ён заўсёды кажа, што не запомніў, калі нарадзіўся, бо вельмі малы тады быў, калі ўпершыню на свет сваімі вачыма зірнуў, ніколі не прамінаў, каб пахваліць хутарскі побыт. Пагладзіць, бывае, сваю шырокую, нібы драўляная лапата, на якой хлеб садзяць, сівую бараду, хітне галавой, адганяючы непатрэбныя думкі, паплямкае губамі і спаважна, няспешна, як даўно ўсвядомленае і таму бясспрэчнае, прамовіць:

— Ат, мае вы гал_убкі і галубкі, — так звяртаўся ён да кожнага, незалежна ад узросту, — паслухайце мяне старога. Я ўжо нажыўсё на гэтым свеце, ссівеў, занямог, нікога не баюсё, таму магу праўду казаць. Ага... — і цікуе сваім дапытлівым вокам. — А праўда такая, што хібя там жытка ў вёсцы? Я, каб азалацілі, то не хачу. Нажыўсё, наеўсё, — дзед Мацейка, відаць, меў на ўвазе той час, калі ўсе яны — сённяшнія хутаране — жылі ў вёсках. І толькі крыху больш за дзесяць гадоў, як перабраліся на Язавец, — хто купіў зямлі, хто атрымаў бясплатна панскай, калі той не меў за што яе абрабляць. І вось цяпер, адчуўшы сябе хоць трохі гаспадарамі, многія зразумелі і перавагі хутарскога жыцця. — Мяне і на вяроўцы туды не зацягнеш. Там жа цесна, тлумна. Не тоё, што тутака на футары, — так заміж «хутар» казаў не адно Мацейка, а шмат хто са старэйшых, ды і моладзь, як правіла, таксама ўжывала гэтае слова — бо звыклае, сваё, так нават у некаторых навакольных вёсках казалі, мо ад хутаранцаў — ці футаранцаў? — пайшло. — Тутака ж я ў зацішку. Як у самога Бога за пазухай. А наўкруга такі прастор, такая шыр, што нічога ні на грудзі не цісне, ні на галаву. Я волю падабаю, мае вы гал_убкі і галубкі. Дажывіце да майго, самі так думаць будзеце. Ага... А якая воля ў вёсцы? Там, як у куратніку — адзін на адным. Какае на ніжняга, дзяўбе бліжняга. Калі, выбачаюсё, нехта ў сва­ёй хаце, гэта самае, перне, то ў суседняй нос затыкаюць.

— Ой, дзядуля, што вы такое кажаце? — пярэчыў нехта са старэй­шых. — Гэтта ж малых многа, а вы — такоё.

— Дак я ж проста так, прыкладам... Бо і ў нас такоё здараецца. Наесца нехта тоўчанай бульбы з падсмажанай цыбуляй, а пасля з яго дух гэты і выходзіць дробным пёрдам. Але ж прастора вунь якая. Усё адразу разыходзіцца, да чужога носа не дапяўшы. Ага. А што, мае вы гал_убкі і галубкі, хібя з вас мышы выносяць? — хітра зірнуў дзед на прысутных і вытрымаў паўзу. — Ці мо ты не робіш гэтага, га? — пазіраў на таго, хто спрачаўся з ім. Той уцінаў галаву ў плечы, ніякавата моршчыў твар і сціхаў. — А калі скажу, што наб...еў, то лепей будзя?

— Лепей казаць «паветра сапсаваў», — спрабаваў нехта павучыць дзеда культуры маўлення. Але ён не здаваўся:

— А мая ты любачка, мае ж вы гал_убкі і галубкі. Дак тое паветра можна сапсаваць чым хочаш. Гэта самае, і дзёгцем. І гноем. Ага... І картопля ў печы падгарыць. Ці мала што яшчэ. А я ж не пра тоё, я пра...

— Ой, хопіць, хопіць, дзядуля. Мы зразумелі... — таропка перабівалі яго.

— Пра што зразумелі? — не адступаўся дзед і зноўку гладзіў сваю шыкоўную бараду. — Гэта самае, пра пахі ці пра лепшасць футарскога жыцця, га?

— І пра тоё, і пра другоё.

— А-а, ну тады добра, калі пра футар, тады справядліва, мае вы гал_убкі і галубкі. Ага... Бо я не адно ў сваёй хаце магу...

Мацейку не давалі закончыць:

— Ну-у, дзяду-уля, вы ж абяцалі...

— Ага, дакляраваў... Дак я і кажу. Гэта самае, я не адно ў хаце магу чыхнуць, а і на сваім агародзе. І нікому замінаць не буду... От гэта жытка! Ага... — і дабрадушна смяяўся ў сваю схоўную бараду.

— От дзед, от хітрун. Заўсёды ён выкруціцца...

Прытупаў Мацейка і на Васілёў надворак, балазе зусім недалёка — цераз дарогу стаяла іхняя хата. Яго пасадзілі на самае пачэснае месца, а ён абапёрся на сваю арэхавую крывульку — тоўстую палку, сагнутую ўгары, паклаў на яе абедзве далоні, прымружыў вочы і пазіраў на сваіх футаран. Час ад часу падтрымліваў гаворку, нешта ўспамінаў, бо за такое доўгае жыццё шмат пабачыў на свеце. Здаралася, з некім спрачаўся, не згаджаўся, даказваў сваё. А калі загаворвалі пра сённяшні дзень, пра тое, што нялёгка чалавеку з зямлёй упраўляцца, ён толькі пасміхаўся і казаў:

— Ой, мае вы гал_убкі і галубкі, пра што вы кажаце? Каб гэта даўней мелі тоё, што цяпер ёсцека, то ого-го як жылі б. Ага. Бо цяпер і плугі жалезныя, і малацілкі таксама, і мо жнівяркі дзе ёсцека... І яшчэ ўсяго ўсялякага навыдумлялі. А некалі ж хібя было такоё? Дзе вы бачылі, мае вы гал_убкі і галубкі! Драўляная саха, ды і то не ў кожнага, сукаватая барана... Ат, ды хібя вы паверыце? Але праўда! Гэта я вам кажу...

Адны з ім згаджаліся, паддаквалі кіўком галавы, іншыя спрачаліся, а ўсе разам распачыналі бясконцую і невырашальную гаворку пра лёс хлебасея, якому адно на свеце наканавана: сеяць, жаць, малаціць, малоць — адным словам, карміць таго, хто сам не арэ, не сее, не малоціць — не працуе, толькі бізуном махае за самую малую правіну, спіну сялянскую дратуе. І то не сам, а найміта і дзеля гэтай справы мае — цівуна.

— От жа каб якому парабку ці батраку да ў людзі выбіцца, та-скаць. Во быў бы фокус, — уздыхаў Валодзік Хвілосаф.

— А я табе так скажу, — не саступаў са свайго дзед Мацейка. — І некалі парабку не соладка было. Ага. Усякся даводзіласё... Як каму на раду напісана. Аднаму на поўную губу хапае, а другі і крошцы рады. Яшчэ дзед мой расказваў. А яму мо яго дзед. Паслухай, — і Мацейка ўжо больш звяртаўся да Хвілосафа, чым да іншых. — У аднаго пана служыў парабак. Усё рабіў, што той ні загадае. Ва ўсім пану патураў. Да ўсяго здатныя рукі меў. Ага... Вось неяк паслаў яго пан збожжа малоць. Меле хлопец, падсыпае жыта на камень, а сам песню жорнаў слухае. І здаецца яму, што камяні прыгаворваюць: «Не тутака, не тутака. Там лепш, там лепш». Падумаў хлапчына, што гэта лёс яму падказвае, дзе лягчэй хлеба надзённага здабыць можна. І паверыў, мае вы галубкі і галубкі, парабак жорнам, сышоў ад таго пана. Пайшоў у іншага працу шукаць. Знайшоў. Ага. А пан вазьмі і пашлі яго жыта малоць. Прыходзіць парабак на млын, засыпае зерне, а жорны яму і кажуць: «Як тамака, так і тутака. Як тамака, так і тутака». Кінуў ён і гэтага пана. Пайшоў шукаць новага гаспадара. Выпетраў так, што ажно косці свецяцца. Але ж ён не нейкі там цемця-лемця — упарты, да працы ахвочы. Ды ўсюды жорны адну песню спявалі: «Як там, так і тут. Як там, так і тут». Плюнуў хлопец на нялюбую зямлю: чаго тутака марна распінацца, і за мора паехаў. Каб там лепшую долю знайсці. А там мо зноў жыта малоць давялося... Але ўжо мо застраміў сэрца воляй, ага...

Валодзік Хвілосаф не выцерпеў:

— Ну й дурны той парабак. Трэба было, та-скаць, спаліць кляты млын, а не за мора ўцякаць.

— А што, і табе не пад нораў? — пытаецца дзед Мацейка і даказвае сваё: — Але ж не адзін млын гэтую песню спяваў. Ды і ці млын вінаваты? Хібя камяні жорнавыя давялі яго да галечы?

— А то як жа! — усклікнуў нехта са слухачоў. — Яны ж яму ў вушы ўкладвалі, гірай віселі на шыі.

— Ага, ага, камяні ў яго хлеб адбіралі, — з’едліва згадзіўся дзед Мацейка. — Яны, ненажэрныя, вінаваты, што гаспадар іхні ненаедны аказаўся, — і было не зразумець, каго ганіць стары: жорны ці пана.

— Ладна, пачакай ты, — звярнуўся Хвілосаф да таго, што пра гіру казаў. — А што там далей з тым парабкам было?

— А мае вы галубкі і галубкі, то ці ж я ведаю? — шчыра здзівіўся дзед. — Мой дзед за морам не быў. Ага. І бацька не быў. Я таксама не дапяў. То скуль жа я буду ведаць? — дзед плямкаў губамі.

— Ну то чаго тады байкі баеш? — засердаваў Валодзік. — Заморскасць, та-скаць, хваліш. А мне тутака жыць хочацца. Дзе бацькі мае жывуць, дзе дзяды пахаваны. І каб з хлебам. Да без мякіны. Да каб малако заміж вады. А то каму булкі, а каму, та-скаць, фіга з маслам. Нават вотрубяў не застаецца. Панскім свінням ідзе. А ў нас адно мазалі ад сярпа ды касы растуць і растуць...

Дзед папераджальна падняў руку і прамовіў:

— Не, мае вы галубкі і галубкі, не бачылі вы сапраўднага гора. Цяпер адно жыві ды жыві... Каб гэта дзед мой, царства яму нябеснаё, дзе дняваў, хай там начуе, — і Мацейка паклаў на лоб крыж, — устаў з таго свету, не проціў ночы кажучы, то мо назад папрасіўсё б. Ага. Хібя ж паверыў бы ён, што жалезныя пташкі будуць па небе лятаць! А ў нас жа гэтыя ярапланы ўсё неба з’аралі, усе хмары паразганялі. Ага. Мо праз гэта і засуха даймае. Ніколі раней такога не было...

Дзед Мацейка яшчэ доўга расказваў, успамінаў, згадваў, параўноўваў. Нават калі слухачоў менела, ён усё адно не спыняўся, вельмі ж добра сказаць людзям пра тое, чаго яны самі не бачылі. Бо на сваім надворку, седзячы на прызбе, хіба што кату з сабакам пра гэта раскажаш...

На ігрышчы ў кожнага свой занятак — ад старога да малога. Каля бэзавых кустоў проста на траве ўселася падлеткавая кампанія. У іх свой інтарэс. Таму назіраюць, каб ніхто чужы, а найперш дзяўчаткі, не прысталі да іх. Найбольш цікуюць, хто з кім танцаваць ідзе, каб пасля дражніць іх, а найбольш нервовых да злосці даводзіць. Часам за тое, каб не даймалі кепікамі, дзяўчаты гатовы яблыкамі адкупіцца альбо струкамі гароху ці яшчэ нейкай смакатой. Сядзяць падшывальцы каля кустоў, смяюцца, розныя прыдумкі згадваюць.

— Вось бы нам, хлопцы, перцу дастаць, — мройна прамовіў Сіневічаў Славік.

— Якога перцу? — не адразу зразумелі кампаньёны.

— Чорнага, молатага. Таго, што ў кілбасы дадаюць, — патлумачыў Славік.

— У вас то напэўна ёсцека, — выказаў меркаванне Гэтэвічаў Міхась, звяртаючыся да Казіка. — Вы нядаўна кілбасы рабілі...

Усе пазіралі на Пахвалёнчыка. Але ён толькі сцепануў плечукамі і незадаволена прамовіў:

— Мо і ёсцека, але я не пайду шукаць. Хіба мо ў маткі спытаць?

— Не-не, у маткі не трэба, — паспешна перабіў яго Славік.

— А чаму? Калі табе вельмі патрэбна...

— Гэта не мне. Нам усім. Каб пасмяяцца, — патлумачыў Славік. — Я пра гэта ад хлопцаў з Баяр чуў. Яны рабілі такоё. А смеху і гаворкі было на ўсю вёску...

І Славік расказаў пра пачутае.

Там таксама танцы наладзілі. На дварэ. Абставілі кола маладымі бярозкамі, каб прыгожа. Танцораў сабралася шмат. Неўзабаве з пляцоўкі, на якой танцавалі, такі пыл валіў, што ажно на потныя твары наліпаў і чорнымі рагамі сцякаў па шчоках. Старэйшыя параілі вадой паліваць. Прынеслі вядро, кубак і папырскалі зямлю. Але гэта не выйсце. Мінаў нейкі час, зямля высыхала, а з-пад хромавых ботаў зноў курэў пыл.

Тады нехта з пакрыўджаных, тых, каму не дасталася выбраная ім дзяўчына, бо танцавала зусім з іншым, вырашыў адпомсціць ёй. А заадно падвесяліць усіх. Згаварыўся з сябрамі, нехта прынёс молатага перцу, і яны непрыкметна патрусілі ім па зямлі, дзе танцавалі. Пачаўся чарговы танец, колам пайшлі хлопцы з дзяўчатамі, а змоўшчыкі збоку назіраюць. Неўзабаве зноў закурыўся дробны пыл. А разам з ім перац. Па голых сцёгнах дзяўчат пыл падымаўся ўгару, дабіраўся да самых патаемных месцаў. А там пот. А танец у разгары.

Ды раптам проста пасярод полькі альбо падыспані то адна, то другая дзяўчына адчула нейкую няўтульнасць. Гэта пачынаўся сверб. Спачатку слабы, але дакучае ўсё адно. Пасля ён мацнее. Неўзабаве ўжо і трываць цяжка. Ды не будзеш жа чухацца проста ў танцы, перад усімі. Дзяўчаты стараюцца танцаваць больш жвава, з падскокам, мо страсецца гэтая дзіўная часотка. Але дзе там, яшчэ горай выходзіць. Пыл залазіць вышэй і глыбей. Тут пачынаюць пакашліваць хлопцы — дастае і іх пыл з перцам. У сяго-таго закруціла ў носе, апанаваў чых.

Нарэшце каторая з дзяўчат не вытрымлівае. Яна просіць даравання ў партнёра, пакідае яго аднаго і з усіх ног бяжыць за плот, пад куст, хоць куды, абы далей ад людскіх вачэй. А за ёй ужо цікуюць наструненыя падшывальцы — наступае іхні час. У схованцы дзяўчына задзірае сваю сукенку альбо спадніцу і пачынае выціраць упылелыя сцёгны. Але дзе ж так хутка і чыста вытрашся. А для падшпаркаў сама іхні час. З-за плота, ля якога ў высокай траве знайшлі сабе надзейны схрон, чуваць смех і шаптанне.

А тут і другая дзяўчына бяжыць, і трэцяя... Сапраўдныя ўцёкі з танцаў.

І ўсе адным клопатам заняты — як збавіцца ад невядомага і нечаканага свербу. Што тут толькі не прыдумвалі — і лісцем лопуху выціраліся, і насоўкай, і траслі сваімі апранахамі. Ды ўсё марна. Свярбела да нясцерпнасці. Нават да калодзежа нехта збегаў і прынёс вады — бо дзяўчаты ўжо не саромеліся і аб’ядналіся ў барацьбе з невядомай пошасцю. Ды тут падскочыла нечыя матка — паглядзець карцела, што з дачкой сталася. Убачыла і асцерагла, каб не мыліся вадой, бо будзе яшчэ горш. І расказала, што да чаго. Бо ў іхняй маладосці таксама здараліся падобныя фокусы.

Дзяўчаты гатовы вінаватага на часткі разарваць. Але дзе ж ты яго знойдзеш, прайдзісвета такога. Адно шматгалосы рогат падлеткаў чуецца з-пад плота, ды іхнія вострыя каментарыі. Кавалеры, дарослыя хлопцы і нават мужчыны таксама не маглі стрымаць смеху і дзівіліся: хто ж гэта так вымудрыў, хто ў чырвань і сорам увагнаў дзяўчат? Бо згадак пра гэткае здарэнне хопіць не на адзін тыдзень.

Некаторыя кавалеры прапаноўвалі сваім абранніцам дапамогу:

— Давай, Галя (ці Жэня, ці хто іншы) я памагу, разам спрытней пыл выціраць. Ты падымеш спадніцу, а я буду лопухам шмараваць... — і самі заходзіліся ад смеху, што даводзіла дзяўчат да кіпення.

— Ага, праўда, давай паможам. А як прыпадымеш сукенку, то і святлей будзе, лепей відаць...

— Што відаць? — злаваліся пацярпелыя. — Што ты шлындзіш? Чаго ты там не бачыў?

— І праўда, хлопча, спыніся, адумайся. Чаго ты пад спадніцу зазіраеш? Асцярожна ты, бо аслепнуць можаш...

— Дак я не пра тоё... Я кажу, што на вуліцы пасвятлее. Лягчэй будзе свавольніка злавіць...

— Вось вазьмі таго перцу і насып сабе ў порткі. І тады свяці голым задам хоць на ўсе Баяры.

— А мо і да Еськавіч дастане, бо свяцільня — ого-го, што трэба...

Слова за слова, і пачынаюць пакепліваць ужо з незадачлівых кавалераў.

Ведама, дзела маладое, смейся, пакуль смяецца, за жыццё яшчэ і наплачашся, і нагаруешся...

А тыя, хто меў сур’ёзныя намеры наконт пэўных дзяўчат, злаваліся на свавольнікаў і сурова абводзілі позіркамі і падшпаркаў-падшывальцаў, і сваіх таварышаў:

— Ну, шмакадзяўкі, пападзецеся толькі мне. Я з вамі разбярусё...

Але справа зроблена, і цяпер хоць солі некаму насып на хвост, а нічога

ўжо не адменіш... Пакуль разбірацца са шмакадзяўкамі, трэба было неяк выбаўляць з бяды сваю дзяўчыну...

Мала-памалу танцы наладжваліся, пацярпелыя дзяўчаты, расчырванелыя і знерваваныя, зноў падыходзілі да абсаджанага бярозамі кола. Але і абачлівасці не гублялі — пільна назіралі за падазронымі паводзінамі шпінгалетаў-падлеткаў, ды на сёння тыя выбралі ліміт сваіх досціпаў: нарабілі шуруму-буруму і хопіць, таму абыходзіліся адно смехам ды нястомнымі згадкамі, хто, што і як рабіў за плотам...

— Вось бы і нам праверыць танцораў на вытрымку, — падвёў рысу Сіневічаў Славік. — Найперш танцорак.

— Займальная прапанова, — згадзіўся Славікаў гадок Юрашоў Жэнік. Але сам сабе ж і запярэчыў: — Шкада, што перцу няма...

— Ды і як ты ў танцавальнаё кола ўб’ешся, каб рассыпаць яго? Заўважаць, — засумняваўся Кандратукоў Генік.

— А калі зловяць, то мала не пакажацца...

— А мо ўсё ж паспрабаваць? — нечакана падае голас Казік, бо і яму хочацца паглядзець, як будуць чухацца за кустамі падперчаныя дзяўчаты. — Мо ты, Адась, сходзіш дадому? — звяртаецца ён да свайго малодшага брата. — Пашукаеш, дзе мама перац паклала.

— А чаму я? — пакрыўджана пытаецца Адась. — Як у чыжыка гуляць, то вы мяне не пускаеце. А як у бяду ўцягнуць, то вы згодныя... Не пайду. Сам ідзі, калі такі разумны...

— Ну, як сабе хочаце, — не настойвае і Славік, бо ён таксама разумее складанасць са здзяйсненнем задуманага. — Я толькі расказаў...

— Давайце да наступнага разу адкладзём, — прапанаваў Пахвалёнчыкаў Казік. — А за гэты час зробім усё як след. Загадзя перцу прыдбаем, прадумаем усё, каб не пазналі. Бо будзе тады бэтаха... Не апошняе ж ігрышча. Дажынкі таксама справім...

— А ты перцам запасешся, — нагадаў Жора Бандзюк.

На тым і сышліся...

Маня таксама адчувала сябе не адарванай ад кампаніі. Тым больш, што Гэтэвічаў Петрык таксама быў тут. Праўда, пакуль на танец не запрашаў, але на ўсё свой час, дойдзе чарга і да Мані. Яна не сумнявалася, і ўжо ад аднаго гэтага была ледзь не шчаслівая. Варта толькі добра на вочы паказацца, крутнуцца перад носам.

А пакуль, здаралася, запрашаў у кола Чэсь. Гэта не вельмі цешыла. Бо Чэсеў характар ведала не адно яна. Мог да кожнай дзяўчыны прычапіцца, без дай прычыны зняважыць. Мо і не хацеў гэтага, але з яго вуснаў часам пахвала ці жарт гучалі як абраза. Ды і старэйшы ён за Маню. Гадоў мо на пяць. Але не скажаш, што брыдкі. З твару сур’ёзны, аж занадта, праз тое мо злосным падаецца, недаступным. Высокі, плечы шырокія, рукі дужыя. А вось усмешка непазнавальна змяняе яго, нібыта два розныя чалавекі. Варта яму засмяяцца альбо толькі ўсміхнуцца, прымружыўшы вочы, як твар становіцца нейкім безабаронным, быццам вінаватым, асабліва мяняюцца вусны. Мо таму Чэсь смяяўся рэдка, каб не губляць сваёй мужнасці і не здавацца бездапаможным. А калі ўжо даводзілася, то пасміхаўся аднымі вачамі, якія таксама былі дзіўнага колеру — спалавелыя, невыразныя, як выгаралыя на сонцы, каб спытаў у каго, то не адказаў бы, якога колеру. Ды гэткае спалучэнне ненароджанай усмешкі — смяяўся, не растульваючы вуснаў, і суровага твару надавала яму нейкі дзіўны выгляд, як бы ён нечага сумеўся, хацелася альбо пашкадаваць хлопца, альбо дараваць ягоныя выхілкі.

Сёння ён добра падшафэ, намурзаўсё, як кажа дзед Мацейка, таму і вырабляе, што хоча. Праўда, трохі асцерагаецца, каб бацька не бачыў, бо ён не патурае, можа кавенькай па плячах з’ездзіць. Бывала, гляне злосна і прамовіць усяго адно слова: «Чэсь!» Але і гэтага дастаткова, каб Чэсь пайшоў, як па струнцы...

Але ўсё часцей вылузваецца Чэсь з-пад такой апекі, шляхецкі гонар не дае спакою. Яшчэ мудрэйшым за бацьку будзе. Па ўсім відаць. Ужо сёння без фігі — не да носа. А што будзе, калі на свой хлеб пойдзе, калі сам у хаце гаспадаром стане, то і падумаць страшна. Назнарок супраціўляецца бацькоўскім загадам. Усё больш настойліва сваю незалежнасць і непаслухмянасць дэманструе. Многія заўважылі. Спрабуе на людзях любошчы разводзіць — то адну дзяўчыну так абдымае ў танцах, так ціскае, што ў тае ад сораму не адно шчокі гараць, але супраціўляецца не вельмі, бо мо і падабаецца, што такі завідны кавалер не цураецца яе, то другую знарок ледзь не сілком да бэзавых кустоў цягне, як бы і сапраўды намер мае што нядобрае ўчвэрыць.

А гэта для бацькоў найвялікшая ганьба, не прывыклі Стась Пахвалёнчык са сваёй Стасяй, каб батракі альбо простыя сяляне з іх кепікі строілі. Не раз суцішваў сябе бацька, стрымліваў, хоць унутры ўсё гарэла, калі трэба было Чэся на месца паставіць, не хацеў на людзях слабасць сваю бацькоўскую паказваць, баяўся, што агрызацца пачне сын. Адно зірне тады на яго сурова і ціхенька прамармыча сабе пад нос: «Пся крэв, хаме. Зводзяць сына. Оне самі негжэчны і дзецкі іх тэж... Але ніц, я мам цо показаць хамам. Запоментаён ешчэ Пахвалёнчыкаў...»

Сям’я Пахвалёнчыкаў на хутары, канешне, не раўня іншым. Але і з па­нам Абуховічам, што ў Вялікай Ліпе, не зраўняецца. У пана і зямлі нямерана, і парабкаў наймае, і з сялянамі можа зрабіць, што захоча. Хоць, дзеля праўды варта сказаць, што такога пана яшчэ мо пашукаць трэба. Хай Бог бароніць, не лютуе без дай прычыны, не здзекуецца з людзей. Наадварот, часам не толькі капейкай спрыяе ці мяшком збожжа, здараецца, хвораму дапамагае, дзяцей сялянскіх на вучобу адпраўляе.

То хіба Пахвалёнчык можа быць горшым за пана? Адна розніца — Абуховіч у вялікай вёсцы, а Пахвалёнчык на маленькім хутары. Але затое бліжэй да зямлі, на якой самому, у адрозненне ад пана, працаваць даводзіцца. Праўда, парабкаў і ён наймае, але часцей проста суседзі адпрацоўваюць за розныя паслугі. Для Пахвалёнчыка і гэтага дастаткова, каб выдзеліцца, каб не так, як усе. Усе — гэта нешта шэрае, невыразнае, агульнае, дзе ні вобліку, ні розуму. А быць невыразным не ў традыцыях роду Пахвалёнчыкаў. Іхнія далёкія продкі гербавай шляхтай лічыліся. Праўда, наступнікі па жыццёвай дарозе пагубілі былую славу, ледзь не збяднелі зусім, нават герба зараз не маюць. Але да сялянскай долі яшчэ не апусціліся. Яны — не шэрыя, яны асобна. Хоць часам і з мазаля жывуць, ды хлеба з вадою не ядуць, маюць нешта смачнейшае.

Калі Назаноў Саша ўбачыў, як Чэсь пусціўся ў танец, не ўцярпеў, каб не прадэкламаваць свайго любімага Якуба Коласа. Ён на памяць ведае яго паэму «Новая зямля». А паэма вялікая. Цэлая кніжка. Паэтычных радкоў больш за дзесяць тысяч. Ендрусеў бацька падказаў, каб купіў, калі знойдзе. Знайшоў, сябры паспрыялі, нягледзячы на небяспеку, з тае Беларусі, што за мяжой, прынеслі.

Бацька Сашынага сябра Ендруся працаваў выкладчыкам у Нясвіжскай беларускай гімназіі, пакуль яна была дазволена польскімі ўладамі. Але ўжо гадоў трынаццаць як зачынілі яе — навошта беларускім дзецям навука, ды яшчэ на сваёй мове, ім бы ўмець поле араць і досыць, і даволі, дастаткова, каб быць карысным для землеўласнікаў. Пра гэта таксама Ендрусеў бацька гаварыў, з горыччу прамаўляў, бо, казаў, пакрыўдзілі не адно яго, а ўсіх, хто жыў тут спрадвеку, хто гэтую зямлю для паноў урадлівай захаваў і апрацаванай. І вось такая адплата.

Выракайся свайго, выходзіць, тады ты патрэбны тутака. І то адно дзеля працы на іншых, хто гаспадаром лічыцца. А лічыцца не той, хто працаваць умее, а той, хто гэтую зямлю мае. Дак пры чым тут мова, не разумеў Саша. Нібыта той, хто ведае сваю родную беларускую мову, горш з зямлёй упраўляецца? Хутчэй наадварот. Бацька Ендруся вунь нават лацінскую мову ведае. І гэта не шкодзіць яму ні ў працы, ні ў стасаванні як з беларусамі, так і з палякамі.

Саша напачатку дзівіўся: каму тая невядомая лацінская мова патрэбна? Хто на ёй гаварыць будзе? Тут вунь польскую, нягледзячы на прымус, і то цяжка засвоіць. Са сваёй беларускай таксама не разбярэшся. У іх на хутары гавораць не так, як у Нясвіжы, нават еськаўскія кабеты такімі словамі часам сыплюць, што хоць тлумача прасі. А то нейкая лацінская. Але калі пачуў, як сябраў бацька ўжывае лацінскія досціпы-прымаўкі, то запаважаў не адно дзядзьку Франуся, а і тую чужую мову.

Аднак свая гаворка была яму бліжэй і мілей, бо ад маці пачуў упершыню, і песні яе беларускія запалі ў памяць. Часам так падымуцца спадыспаду душы, што не вытрымае і на ўсё поле зацягне якую-небудзь меладычную, што настрой ачышчае, эмоцыямі зараджае. А часам завядзе жаласліваю, што аж у самога слязу выціскае. Напяецца і ажно лягчэй ходзіцца за плу­гам, ногі самі носяць.

Хоць што да песень, то тут ахвоча спявалі і польскія, і рускія, і ўкраінскія — пад настрой. Мо таму і Коласава паэма так добра лягла на душу, што свая, нібыта пра іх і пра іхняе жыццё напісана, клопатам пра зямлю, якой і хутаранам вельмі не хапае, наскрозь пранізана. Саша чытаў не адрываючыся. Дзе толькі надарыцца вольная хвілінка, дастае абгорнутую паперай кніжку і прыпадае да гаючага тэксту. Так яму імпануе, так блізка і зразумела, што, здаецца, ягонымі ўласнымі словамі апісвае Колас сялянскае жыццё.

І адзін раз прачытаў, і другі. Бацьку з маткай чытаў, сяму-таму з суседзяў, бо ўсё-ткі нейкая апаска існавала, каб хто-небудзь не ўдаў паліцыянтам, якія пачнуць цягаць, высвятляць, дзе ўзяў, чаму іншым чытае, ды па-беларуску, чаму савецкія кніжкі прапагандуе.

Слухалі Сашу, не раўнуючы, як у царкве бацюшкава казанне. Смяяліся, паддаквалі, параўноўвалі са сваім, з нечым не згаджаліся, нешта дадавалі. Але ўсе лічылі, што гэта пра іх напісаў той невядомы ім Колас. Ды і Коласам, напэўна, нездарма называюць, меркавалі найбольш здагадлівыя. З сялянскай працай, відаць, добра знаецца, бо той, хто сам не намазоліў рукі касой ці плугам, так не напісаў бы.

Саша ж патлумачыў, што Колас амаль зямляк іхні, бо з-пад Стоўбцаў, якія зусім недалёка, калі да Менска дабірацца па той чыгунцы, што на ладным аддаленні ад хутара, за лесам, які Лахоўшчынай завецца, дзе прыпынак Савэрава. Там і праходзіць чыгунка — з Брэст-Літоўска праз Баранавічы і Стоўбцы, праз памежнае Негарэлае на савецкі Менск, у якім зараз дзядзька Якуб жыве і працуе ў Акадэміі навук. Свой ён і таму, што некалі закончыў Нясвіжскую настаўніцкую семінарыю.

Сашу паэма запомнілася сама сабой. Зазнаў вялікай асалоды. Цяпер ён на любы выпадак альбо здарэнне можа прывесці словы Якуба Коласа. Цытуе іх усюды, дзе толькі можа. За гэткае захапленне яго пачалі дражніць Паэтам, а то і нашым Коласам называлі. Апошняе то няпраўда, бо Коласам можа быць той, хто сам піша. Але людзям падабалася прачытанае Сашам, ім хацелася, каб гэткі мудры чалавек быў і сярод іх, мо іхняе жыццё таксама ўставіць у кнігу. Адзін стары Мацейка сумненне выказаў:

— Ой, мае вы гал_убкі і галубкг, не радзіўсё яшчэ той, хто нашаё туташняё жыццё апісаць здатны. Ага... Яго не на адну кніжку і не аднаму пісару хапіла б... О-ой, што перажылі нашыя прадзеды і дзяды, таго ўсяго і не згадаць. Ды і нам хапіла звыш галавы... Добра зведалі, па чым фунт ліха.

Што праўда, Саша нікому-нікому ні слова, ні паўслова не сказаў, што і яго пачала асадка вабіць, часам проста магнітам прыцягвае. Здараецца, падчас якой-небудзь працы такі настрой апануе, што альбо спяваць хочацца, альбо занатаваць радкі, якія самі складваюцца ў галаве. Саша іх не запісвае, проста запамінае. Давяраць паперы тое, што ў душы, на самым донцы сэрца нараджаецца, ён не хоча, мо нават баіцца — каб чужое вока не заўважыла, каб не пайшлі гуляць кепікі, што мазалі не ад сахара ды плуга нажыў, а ад асадкі.

Адным словам, калі Пахвалёнчык гарцаваў у коле танцораў, Саша прадэкламаваў, памяняўшы Коласавага Яся на тутэйшага Чэся:

Прысеў наш Чэсік, закруціўся!

Ды як пайшоў, ды як пусціўся!

Адкуль і дзе і што бярэцца —

З дарогі ўсё змяце, здаецца.

— О так, гэта праўда, — пачуліся галасы. — Змяце і не заўважыць...

— Гэты не толькі ўсё, ён усіх змяце. І не адно ў танцах.

Захоплены скокамі, Чэсь не чуў абгавораў, усю ўвагу ён скіроўваў на танцорку, намагаўся вадзіць яе так, каб усе бачылі, які галантны ён кавалер, як умее выбіраць сабе партнёрак. Праз гэта трохі павагі перападала і ёй.

Гармонік Васілёў не ведаў супынку. А вось самому Васілю часам хацелася размяць ногі і даць спачынак рукам. Тады ён ставіў свой струмант на табурэтку — нікому іншаму іграць на ім не дазваляў, а сам з купкай хлопцаў адыходзіўся да кустоў бэзу: перакурыць і языком трохі памянціць. Дзяўчаты ж тады збіваліся ў свой гурт. Бойкая Саня загадвала:

— Давай, Маня. Разам з Шурай Гэтэвічавай, заспявайце. Нашую.

— А чаму я? — слаба аднекваецца Маня, аднак усмешка задавальнення — цэняць, значыць, кранае яе тонкія, як два маладзічкі, губы. — У Гэлькі Юрашовай не горш выходзіць. Хай яна першая.

Гэльку ж і прасіць доўга не трэба. Яна стала поруч з Шурай, абняла яе за плечы:

— Давай, Шура, пакажам, як трэба. Спявай песні, хоць трэсні, — прамовіла задзірыста.

Правільна, Гэлька, — падтрымалі яе. — Хоць голы, абы вясёлы. — І пранікліва пачала:

Люблю наш край — старонку гэту,

Дзе я радзілася, расла,

Дзе першы раз пазнала шчасце,

Слязу нядолі праліла...

Да спевакоў пачалі падцягвацца іншыя. Станавіліся ўкруга і пачыналі ў такт мелодыі паводзіць плячамі то ўправа, то ўлева. Гэтая песня сапраўды стала як бы хутарскім гімнам. Яшчэ больш вядомым за афіцыйны польскі гімн «Ешчэ Польска не згінэла...» Яе ведалі і любілі і старыя, і малыя. Разам з калыханкамі маткі напявалі немаўлятам пра наш край.

Да маладзёжнага гурта спевакоў далучаліся дзядзькі з цёткамі, шылася пад рукі дзетвара. Пасля дзявочага запеву пачуліся моцныя галасы хлопцаў. Яны з асаблівай сілай і пашанай выводзілі:

Люблю народ наш беларускі

І хаты ў зелені садоў,

Залочаныя збожжам нівы,

Шум нашых гаяў і лясоў...

Як заўсёды, не жадае адстаць ад іншых Валодзік Кусабуцкі — Хвілосаф, як празвалі яго хутаране. Для яго любая кампанія — што родны дом. Мо таму, што ў сваёй хаце не надта шматлюдна, не дае Бог шчасця. Колькі дзетак ні нараджалася, а ніводнае больш за год не пражыло. Валодзік упарта намагаўся даказаць сваё, пускаў на свет то сына, то дачку, але бяда не адступалася. Што толькі не рабілі яны з жонкай — ціхмянай, паслухмянай і як бы занадта пакорлівай Настай: і ў Сноўскай царкве свечку ставілі, і ў грахах перад бацюшкам каяліся. Нават да знахараў ездзілі ў Панюцічы. На картах ім таксама гадалі. У Нясвіжы ў дактароў былі, але там сказалі, што трэба мо ажно ў Варшаву дабірацца, дзе спецыялісты лепшыя. Ды на гэткі подзвіг ні сіл, ні магчымасцей, а галоўнае грошай у Кусабуцкіх не было.

І тады нехта параіў Валодзіку схадзіць да «васточнікаў» — перабрацца праз мяжу і патрапіць у Менск. Там, кажуць, дактары бясплатныя. І ўсё ведаюць, бо свабодна і без грошай, кажуць, могуць вучыцца, дзе захочуць. А Менск — гэта ж сталіца вольнай краіны. Ды і што там такога, некалі ж свабодна хадзілі туды-сюды. Калі па дарозе, то дойдзеш да паласатага шлагбаўма, дасі «Дзень добры» пану-памежніку ў шэра-зялёнай форме і з канфедэраткай на галаве, які падазрона агледзіць цябе: ці не нясеш ніякіх сакрэтаў з багатай краіны савецкім беднякам, пільна праверыць твае дакументы і нарэшце пажадае добрай дарогі.

А пасля — паласаты шлагбаўм з другога боку, насцярожаны чырвонаармеец у ахоўнага колеру форме з зялёнымі пятліцамі і зялёным верхам шапкі-фуражкі, насупіўшы бровы — ці не польскі шпіён? — адкажа на твой «Дабрыдзень»: «Здравствуйте!», таксама праверыць дакументы, убачыць, што ўсё ў парадку, і тады толькі, трохі як бы прыязна, усміхнецца, дазваляючы прайсці. І ты ўжо на тым баку, у вольнай краіне, дзе ні паноў, ні падпанкаў... Як бы на другім канцы зямлі.

А можна і інакш. Каб без паноў-памежнікаў і таварышаў-пагранічнікаў. Таемнымі сцежкамі дабярэшся альбо дасведчаныя людзі правядуць да слупа з чырвона-малінавымі палосамі, зірнеш на белага польскага арла, на надпіс «Rzecz Pospolita Polska», прабяжыш тры метры нічыйнай паласы — мінеш чырвона-зялёны слуп з сярпаста-малаткастым гербам і надпісам «Б.С.С.Р.» і апынешся далёка ад роднай хаты. А ці вернешся назад? Але ў той момант пра гэта не думаецца. Ад страху за зробленае нечакана хаўкнеш ротам і раптам адчуеш, што паветра тутака інакшае, як бы нават дыхаецца вальней, ва ўсякім разе, так хочацца думаць і спадзявацца. Пачуеш ранішняе пяянне пеўня і здасца, што нават ён кукарэкае тут іначай, не па-свойску, не па-дамашняму, а неяк па-замежнаму. Не, каб па-чужому, то не. Аднак жа не як на сваім хутары. Ведама, іншая краіна, іншы лад і склад жыцця...

Валодзік і праўда часам падумваў пра паход за кардон. Небяспечна — гэта так, ды затое грошай не трэба траціць. Лішніх у Валодзіка ніколі не было, нават на пільныя патрэбы не хапала. Мо праз гэта ён і спачуваў камуністым — так называлі на іхнім хутары тых, хто сам быў членам найбольш масавай і актыўнай партыі альбо спачуваў ім: камуністыя. Валодзік здаўна цікавіўся палітыкай. Нават знаёмых меў сярод членаў Камуністычнай партыі Заходняй Беларусі. Але надта не выхваляўся, бо часам і дрэвы вушы маюць.

На палітычных жа ўсё больш настойліва паліцыя палюе, сваіх віжоў у розныя кампаніі падсылае, каб пачулі, хто чым дыхае. Кажуць, не аднаго ў пастарунак адправілі. Але жыццё вымушае ігнараваць небяспеку. Асабліва калі не надта салодкае яно. Валодзіку, мо як нікому, не хапала гэтай вабнай салодкасці. Таму з падтрымкі камуністых наважваўся пераходзіць мяжу. Думка гэтая моцна засела ў галаве. Як стрэмка ў пальцы: ные і ные. Але што ён адзін там рабіць будзе? Трэба з жонкай. А гэта яшчэ большы клопат, яшчэ мацнейшая небяспека. Ці мае ён права рызыкаваць чужым жыццём, хай сабе блізкага чалавека?

Пакуль Хвілосаф разважаў-вагаўся, міласэрны Бог злітаваўся над саракагадовымі бяздзетнымі хлебасеямі. Пусцілі яны на свет сынка, і жыве, дзякаваць Богу. Ужо чацвёрты годзік. Пасля таго Хвілосаф пры любым выпадку не праміне кульнуць чарачку за яго здароўе. Не, каб напіваўся, то не — проста трохі пад газам. А падвесяліць душу ён любіць.

Праўда, імя ў сыночка вельмі нязвыклае. Пра яго паходжанне ведае толькі ён з жонкай. Падчас чарговай размовы пра Валодзікаву бяду нехта з парцейных таварышаў ці то жартам, ці то ўсур’ёз параіў добра над іменем дзіцяці падумаць, бо як назавеш, так і павядзецца ў жыцці. Мо праз тое і паміралі Валодзікавы дзеткі, што не мелі добрых імёнаў.

Казалі, калі сын будзе, то добра было б назваць у гонар самага мудрага і справядлівага на свеце чалавека, якога працоўныя ўсіх краін любяць і шануюць. Завуць гэтага чалавека Леніным Уладзімірам Ільічом. Пра яго чуў і Валодзік, але найбольш з негатыўнай ацэнкай, бо не любілі польскія ўлады бальшавікоў і іхняга правадыра. А назваць сыночка, казалі знаёмыя парцейцы, можна Уладленам. Такія імёны сустракаюцца ў Савецкай Бела­русь І дзеці гэтыя жывуць шчасліва, здаровенькія. Уладлен — скарочанае ад Уладзімір Ленін. А паколькі Ленін за працоўных, то гэткае імя абавязкова паспрыяе працоўнаму Уладзіміру Кусабуцкаму, даказвалі таварышы. Бо і сам жа ён цёзка вялікаму Леніну, да таго ж з беднякоў. Дык хіба можа не раўняцца на вялікага чалавека, не верыць яму?

Калі ж дачушка на свет з’явіцца, казалі, то можна назваць Розай. У гонар сусветна вядомай нямецкай рэвалюцыянеркі Розы Люксембург. Валодзік «па-хвіласофску» разважыў:

— Не, Роза, то гэта ж неяк не па-нашаму. У нас кажуць «ружа». Ды зноў жа, та-скаць, Люксембург... Нешта яўрэйскаё, хай Бог даруе, бо, таскаць, не хачу крыўдзіць добрых людзей...

Яго спрабавалі пераканаць, але Хвілосаф стаяў на сваім:

— Не, на Розу цяжка будзе жонку ўгаварыць. А сварыцца з ёю, таскаць, не хачу. І так у нас клопату хапае... Давайце што-небудзь, іншаё, больш наскаё, та-скаць...

Таварышы доўга раіліся, падказвалі, спрачаліся. Называлі нейкія дзіўныя імёны, кшталту Эра, Акцябрына, Сталгна, Даздраперма... Але то самі не даходзілі да згоды, то Валодзік не хацеў. Калі назвалі Даздраперму, ён увогуле пакрыўдзіўся, абураўся, што здзекуюцца з простага чалавека, выдумалі некую абракадабру і пацяшаюцца, пакепліваюць, думаюць, што нічога не кеміць селянін. Як ён мае паважаць у такім выпадку таварышаў, як давяраць ім? З цяжкасцю тыя загладзілі канфлікт, пераконваючы, што

Даздраперма — гэта скарочанае слова ад перадавога пралетарскага лозун­га сусветнага пралетарыту: «Да здравствует Первое Мая!»

На гэта Валодзік яшчэ больш рашуча запярэчыў:

— Ды калі я, та-скаць, назаву гэдакаё імя ўдома, мяне не толькі жонка засмяе. Усе людзі пацяшацца будуць. Гэта ж вам не сусветная рэвалюцыя. Гэта польскія парадкі... Хай ужо тая Дразда ферма ці як яе там жыве не на нашай зямлі...

Настойваць таварышы не сталі. Урэшце сышліся на Вілене. Нешта блізкае да іхняга Лена, падумаў Хвілосаф, хоць вядома, што з Леніным звязана — Уладзімір Ільіч Ленін. Спачатку Валодзік не надта разумеў:

— Як гэта выходзіць, та-скаць, Вілена і Уладзімір Ільіч? Тады ж трэба, каб было Улена альбо Уілена...

Але яго заспакоілі:

— Вілена — гэта ад рускага Владимир Ильич. Ты ж не супраць рускага, праўда? — і пільна-пільна пазіраюць у вочы.

А дзе ты тут будзеш супраць? Прывучаны...

І добра было б, раілі яму, не ў царкву несці. Не поп павінен у халодную ваду апусціць дзіцятка, а трэба прынародна акцябрыны справіць, мо ў сельсавеце запісаць. Але ж не павязеш немаўля дзеля гэтага праз мяжу, ды яшчэ таемна.

Ну, да акцябрынаў не дайшло, аднак, калі ў Кусабуцкіх нарадзіўся сынок, Валодзік пра ўсё расказаў Насце і настаяў, каб назвалі яго Уладленам. Польскія чыноўнікі, праўда, доўга дапытваліся, што гэта за імя такое, адкуль яно? Бацюшка таксама ў сваіх святцах не знайшоў і параіў назваць проста Уладзімірам, як і сам бацька. Але Валодзік зноў праявіў характар. Ён па-хвіласофску тлумачыў:

— Гэта мае ранейшыя дзеткі па Божых законах хрысціліся. З падказкі бацюшкі, та-скаць, імёны ім давалі. Але вядома, які лёс у іх быў. Не, я на Бога не наракаю. На ўсё воля Божая, як той казаў. Бог даў, Бог і ўзяў... Гэта па-хвіласофску кажучы... Але цяпер хачу змяніць пазіцыю. Каб я сам выбіраў. Так мне мая хвіласофія падказвае. А я мушу яе слухацца. Вось і вы паслухайце, та-скаць.

Бацюшку ўгаварыў першага. З чыноўнікамі давялося спрачацца даўжэй. Перамог. І ўнутрана цешыўся: «Ага, буржуіны недабітыя, здаліся, та-скаць, працоўнаму чалавеку... Так вам! Ведайце, што гэта толькі пачатак. Прыйдзе час — будзе і на нашай вуліцы свята. От так!» — як бы пячатку паставіў.

Аднак нездарма кажуць, што шыла ў мяшку не схаваеш. Невядома якім чынам, але стала вядома пра Валодзікавы шашні з камуністымі. І адразу ахвочыя на язык зычліўцы пусцілі новую мянушку: Камунісцік Хвілосаф. Чаму не камуніст, а толькі камунісцік, ніхто і не патлумачыў бы. Хіба за тое, што не стаў пакуль сапраўдным камуністам, вялікім змагаром за народную справу, бо пачатковец, няўмека, значыцца. Ну, а раз не прафесіянал, то які з яго камуніст — толькі на камунісціка і цягне.

Так ці іначай, а пабагацеў хутар на свайго партыйца. Надта адкрыта, асабліва пры Валодзіку, пабойваліся называць яго новым імем. З аднаго боку — не ведалі, ці і сапраўды ён стаў пад ленінскі сцяг, а з другога — каб не нашкодзіць, бо як толькі пачуюць паліцыянты, то не абярэцца чалавек бяды. Але за вочы і між сабой часта карысталіся гэтым прыдомкам. Сёй-той пад гарачую руку ўжо колькі разоў нават пры людзях клікаў яго Камунісцікам. Тады не толькі Валодзік гатоў быў кінуцца з кулакамі на крыўдзіцеля, прысутныя пры падобнай гаворцы таксама перапынялі незычліўца і добра сарамацілі яго, не хацелі, каб яшчэ карцэрам папоўніліся Валодзікавы пакуты.

Вось так і з’явіўся на хутары Язавец, што рассыпаўся двума дзесяткамі хат сярод неабдымных заходнебеларускіх палёў, якія ўжо шмат гадоў пад польскай апекай, маленькі чалавечак з вялікім імем самай знанай у свеце асобы. Валодзік цешыўся з гэтага бязмежна і не прамінаў дзякаваць таварышам камуністым за такую карысную падказку. Здаралася, за іхняе здароўе чарачку браў, толькі таемна, не называючы сваіх парцейных спрыяльнікаў.

Калі Уладлену пайшоў трэці годзік, людзі нечакана адабралі адну Валодзікаву мянушку і прыляпілі яе да сына. Цяпер ужо Уладлена пачалі клікаць Камунісцікавым. Бацька надта не супраціўляўся, бо ведаў: людзям языка не завяжаш, а будзеш задзірацца, то яшчэ горай будуць рабіць, людзям што, ім абы языкамі памянціць ды пасмяяцца. Ён і сам такі, бо ведае, што без злосці гэта, прывыклі даваць мянушкі, амаль няма такога, хто б не меў яе. А калі ў некага няма, то невядома, ці добра гэта, бо мо не хочуць людзі знацца з такім. А ўжо калі прылепяць які-небудзь прыдомак, то злосны, крыўдлівы, не адмыешся...

Ды з часам, асабліва калі сталі больш жорсткімі дзеянні ўлад супраць усіх, хто коса пазірае на існуючы рэжым, Валодзік зразумеў няпэўнасць свайго становішча, нездарма ўсё ж Хфілосафам лічыўся. З камуністымі звязаўся? Парады іхняй паслухаўся? За мяжу хадзіць збіраўся? Спачуванне да парцейных мае? Назваў сына самым найкрамольным для польскай улады імем? Самога Уладзімірам клічуць. Дык мо хто-небудзь папраўдзе падумае, што ў Савецкую Беларусь намерыўся? Разам з жонкай і сынам... Хоць такі ён парцейны, як іхні ксёндз жанаты. Але ж людзям губы не зашыеш — плявузгаюць, што хочуць. Валодзік нават пабойваецца, каб які дзівак не данёс у пастарунак. Бо даказвай тады, што ты не гарбаты.

Усё часцей пачаў тушыць трывогу шкляначкай. Тады пачынала сварыцца заўсёды ціхмяная Наста. Але Валодзік толькі цыкаў на яе і ківаў пальцам: «Маўчы, кабета, та-скаць. Лепш сыночка нашага глядзі. Пільнуй лепш як саму сябе. Бо калі што якоё, то я табе не дарую...»

Сёння Валодзік таксама прычасціўся. Ахвоча прыстаў да спеўнай кампаніі, у задаволенай усмешцы развёў вусы, што вострымі пікамі тырчаць на два бакі, чмыхнуў носам, як бы рыхтаваўся да спеваў. І адразу даў сваю ацэнку:

— От гэта песня, дак песня, скажу я вам. Та-скаць, хвіласофская... Над усімі песнямі песня. Вы толькі душой слухайце, та-скаць, а не вушамі. Нашая. Да самае пячонкі прабірае.

На яго зашыкалі:

— Ціха ты, дзядзька. Разбубніўсё. Не мяшай.

— Тваю пячонку мо ўжо і барана не прадзярэ. Заспіртавалася.

— Праўда, дзядзька, не мяшайце, лепш паслухайце. Ну чаму вы такі?

— Хто мяшае? Я-а-а мяшаю? — здзіўляўся Валодзік. — Ды ты яшчэ пяшком пад стол не хадзіў, а я ўжо, та-скаць, гэтую песню спяваў. Вось так... А ты мяне вучыць сабраўсё.

— Ну і спявай. Чаго бубніш?

— От ужо — ад кожнай бутэлькі затычка... Нідзе нічога без яго не абыдзецца.

— Спеваць дармо — баліць гардло, — засмяяўся Валодзік, надаючы беларускім словам польскі акцэнт.

— Сціхні ты, Хвілосаф, а то вусы павыдзіраю, — хоча прыстрашыць Валодзіка Ясева Гандзя.

— Хто-о, ты? А-а, давай-давай, табе можна... — згаджаецца Валодзік і зухавата намагаецца абняць кабету за плечы.

Ён моцна паважае сваю бліжэйшую суседку, у якой не раз папасваўся то хлебам, то соллю. Таму нават падсунуўся бліжэй да Ясіхі, каб яна магла ямчэй ухапіць за вусы. Гандзя і праўда робіць рух рукой, але да вусоў не дакранаецца, адно марськае ў Валодзіка пад носам. А ён зноў звяртаецца адразу да ўсіх:

— Вы лепш скажэця, чыя гэта песня? — і, не даючы нікому апамятацца, нібыта не чуючы адразу некалькіх галасоў: «Народная», «Вядома, народная. А чыя ж яшчэ?», Валодзік пераможна пазірае паўзверх галоў: — Ага, не ведаеце? — і ўжо гатоў быў пачаць прасвятленне цёмнага люду, як пачуўся голас Сашы Назановага:

— Не адзін ты, дзядзька, знаток. Канстанцыя Буйло напісала. Наша беларуская паэтка...

Валодзік здзіўлена пазірае на Сашу:

— Беларуская... Бач, як смела пра тое кажаш, і не баішся нікога... А мо кусты вушы маюць?

— А што, можа, мне вас баяцца, дзядзька? — задае прамое пытанне Саша і хітра пазірае на Валодзіка. Але той не рэагуе, таму Саша працягвае: — Дак усе ж мы з беларусаў, тутэйшыя, та-скаць, — паўтарае ён Валодзікаву прыказку. — І дзяды нашыя, і іхнія дзяды з прадзедамі тутэйшымі былі. Хібя не праўду кажу, дзядзька, га? — запытальна пазірае на Валодзіка.

Скарыстаўшы момант, нехта са слухачоў пахваліў:

— От гаворыць, як сечку рэжа!

Валодзік жа нейкі час выглядае нібыта разгублена, а тады згаджаецца:

— А-а, ну, вядома, дзед мой меў некалі гэтта валок мо трыццаць зямлі... А што да твае паэткі, то ты, канешне, лепш ведаеш. Бо кніжнік, та-скаць, чытаць любіш.

— Люблю, — не пярэчыць Саша. — Хіба гэта дрэнна? А кніжка гэтая ў мяне ёсцека. Называецца «Курганная кветка». З друкарні пана Марціна Кухты... У Вільні выдадзена.

— А-а, дак кніжку тую пан выдаваў? — дзівіцца нехта са слухачоў. — Відаць, добры пан. Не нашаму раўня.

— А што, наш табе кепскі стаў? — чуецца нечы задзірыста нязгодны голас? — Мо мала за працу заплаціў? Табе абы прычапіцца.

Гамана мае намер скіраваць зусім у іншае рэчышча, таму Саша давяршае сваё слова:

— Гэта не пан, гэта выдавец. Ён беларускія кніжкі друкуе. Добры чалавек, як і Канстанцыя... А яна непадалёку ад нас працавала. Ля Баранавіч. Была настаўніцай у маёнтку Горнае Скробава. Шмат вершаў там напісала. Нават п’есу стварыла. А рэдактарам яе першай кніжкі, дзе і гэты верш змешчаны, быў сам Янка Купала. Вось так, пане мой Хвілосаф, — не без гонару закончыў Саша сваё выхаваўча-пазнавальнае слова. — Запомніце, дзядзька, мо і вам калі прыдасца...

— Запомню, та-скаць, запомню, — неяк паныла прамовіў Валодзік і адступіўся ад надта дасведчанай кампаніі.

А нехта востры на язык адразу ж паклаў пачутае на практычную свойскую глебу:

— Не змікіціў ты, Саша, падказаць Сіневічу. Хай бы ён адну са сваіх дочак так назваў. Хай бы была і ў нас свая паэтка...

Пажылы мужчына, у якога дзяцей як маку — ледзь не штогод па дзіцяці, не жадае паддавацца моладзі. Ён ніколі па слова за пазуху не лезе, таму і цяпер порстка адказвае:

— Дак яшчэ не позна, я магу пастарацца, хі-хі-хі... Але ж і ты, здаецца, не зломак. Калі падвучышся, можаш апярэдзіць мяне...

Пачуўся смех, галасы:

— Дак вучоба дорага каштуе, а ён бедны...

— Ага, і трэніравацца няма з кім.

— А мо няма чым?

Гэтыя досціпы перапыніў дзявочы голас:

— Годзе балабоніць ды языкамі попусту мянціць, давайце спяваць.

— Ага, праўда. Яшчэ і не зжалі, а ўжо малоцяць...

Гэлька, Маня і Саша зноў абняліся, і задушэўныя словы суцішылі спрэчнікаў:

І восень сумную люблю я,

І першы звон сярпоў і кос,

Як выйдуць жнеі збожжа жаці,

А касары — на сенакос.

Льецца песня над надворкам, над прыціхлымі перад гарачай жніўнай парою палеткамі. Здаецца, нават зоркі прыслухоўваюцца да кранальных слоў, а іхняе дрыготкае трымценне сцвярджае, што і ім песня пад густ.

І песню родную люблю я,

Што дзеўкі ў полі запяюць,

А тоны голасна над нівай

Пераліваюцца — плывуць...

Спяваюць дзяўчаты, час ад часу іхнія галасы ўзмацняюцца мужчынскімі — свой гімн ведаюць усе. Нават Пахвалёнчыкава Стася спявае. Адно Чэсь кружляе вакол, як бы выглядвае каго ці за некім цікуе. Ды Валодзік Хвілосаф адышоўся ад спевакоў, мо пакрыўдзіўся, што ёсць тут не горшыя за яго разумнікі. Нічога, не ўдалося з паэткай, ён дагоніць у іншым, быць не можа, каб не аперадзіў, у яго шмат разнаякіх показак назапашана. На ўсе выпадкі жыцця. Але яму трэба, каб нехта абавязкова слухаў.

Хвілосаф убачыў некалькі дзецюкоў, што курылі, і прыстроіўся да іх. Мерыўся ўзяць рэванш.

— Не, вы скажэця. Адкажэця, калі вы такія мудрыя, а маладыя мусяць быць мудрымі, бо іначай жыццё спыніцца, скажэця, ці можа маць усы нажыць?

— Якая маць, якія вусы? Ідзі, дзядзька, праспіся. Не хапала нам твае хвіласофіі.

— Я не п’яны, та-скаць. І спаць не хачу. А хфіласофія вам акурат і патрэбна... А-а, ты не ведаеш, як адказаць. Таму і праганяеш Валодзіка. Не, ты Валодзіка паслухай. Я табе ўсю праўду скажу, та-скаць. Слухай і на вус матай.

— Ага, дак вось дзеля чаго ў цябе вусы.

— Не чапай чужых вусоў, пакамісь свае не вырастуць. Тады і хфіласофію жыцця зразумееш. А цяпер слухай мяне. Ацец усы нажыў. І сын усы нажыў. Ці можа маць, та-скаць, усы нажыць? Скажы?

— Ну й дапіўсё, — папікае Валодзіка нехта з жанчын. — Захацеў ад маткі вусоў. Яшчэ чаго...

— А вот і не дапіўсё, — смяецца Валодзік. — А ты не раскумекала, што да чаго, — пацяшаецца з таго, што ягоны верх, Валодзік. — Гэта сказ не пра вусы. Не пра тое ты падумала. Гэта — хфіласофія, — фарсануў ён сваім любімым словам.

— А якія ж вусы ў тае твае хвіласофіі, га?

— Гэта не пра вусы. Гэта па-хвіласофску трэба разумець, — Валодзік ажно палец угору падняў. — Гэта значыць, што ацец у с ы н а жыў. Панятна? Та-скаць, як наш дзед Мацейка ў свайго сына Віці. Ага... І Віцеў сын Толік, та-скаць... — Валодзік запнуўся, памаўчаў, пасля нешта мармытаў сабе пад нос. — Не, другі Мацейкаў сын... — але зноў змоўк, затым прызнаўся: — Ой, пачакайце... Змыліўсё. Збіўсё трохі, — Валодзік таргануў рукой за мочку правага вуха, нібыта вытрасаў адтуль патрэбныя доказы. — Як Мацейкаў сын, та-скаць... Але ж у каго ён тады жыў? — спытаўся сам у сябе. — Ой, выбачайце, нешта не тая хвіласофія сёння выходзіць...

— Ну то й сціхні, калі не тая. На сёння хопіць, — паспрабаваў нехта спыніць. Але дзе там, гаваркога Валодзіка за тры грошы не купіш.

— А ты не спяшайся з козамі на торг. Гэты во, паспееш, пане-браце. Пра сыноў я праўда заблытаўсё... А вось пра маць — справядліва. Маць, та-скаць, таксама можа ў с ы н а жыць. У с ы н а. Праўда? — спытаў ва ўсіх адразу. Некалькі галасоў падтрымалі Валодзіка, ад чаго пераможная ўсмешка зрабіла яшчэ дабрэйшым яго заўсёды лагодны твар.

Васіль працягваў курыць, дзяўчаты з хлопцамі даспеўвалі любімую песню. Закончылі пра наш край, пахвалілі адно аднаго, што добра атрымалася. А тады нехта прапанаваў:

— А давайце яшчэ адну. Таксама нашую...

— А каторую? Нашых многа...

— Тую, што пра «дзявэчку».

— Давайце, толькі цяпер хай хто іншы запявае, — прапанавала Гэлька. — Хай Стася. Дзе яна?

— Стася, хадзі сюды. Чуеш? — паклікалі дзяўчыну. — Вядзі ты, бо ў цябе словы больш складна выходзяць. Ты лепш польскую мову ведаеш.

Стася, здаецца, ажно падрасла ад нечаканага гонару, трохі выступіла наперад, паправіла касу і падрыхтавалася да спеваў. Дзяўчаты спачатку ціха, як бы нясмела альбо саромеючыся свайго польскага маўлення, што было, вядома ж, далёкім ад дасканалага, пачалі папулярную тут песню пра спатканне дзяўчыны з каханым хлопцам, пра каханне, адным словам, бо пра што ж яшчэ маюць спяваць маладыя?

Шла дзявэчка до лясэчка,

До зелёнэго,

             до зелёнэго,

                        до зелёнэго,

Напаткала мыслівэчка

Бардзо цванэго,

                      бардзо цванэго.

Ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла.

Песню падхапілі іншыя, і яна зноў паляцела над прыціхлым наваколлем:

Бардзо цванэго,

Хо-хо,

Бардзо цванэго...

І ніхто не думаў, на якой мове песня, проста спявалі ўсе, як спявалі калісьці іхнія мацяркі:

0 муй мілы мысьлівэчку,

Бардзэм ці рада,

               бардзэм ці рада,

                                  бардзэм ці рада.

Дала бым ці хлеба з маслэм,

Але юж з’ядла,

Але юж з’ядла.

Ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла, ла.

Вясёлы рытм захапіў, узвірыў кроў. Найбольш нецярплівыя ажно прытупваць пачалі, а колькі падлеткаў, карыстаючы з таго, што танцавальнае кола аказалася вольным, нават у танец пайшлі, найперш дзяўчаткі, цесна абхапіўшы адна адну за талію і знарок высока падскокваючы, часам нават не ў такт песні. Але для іх гэта не страшна, ім значна важней смеласць сваю засведчыць: расце змена дарослым танцорам, і мо не горшая за іх.

Даспявалі гэтую, пачалі новую. І ніхто не размяжоўвае, не падлічвае і не аналізуе, на якой мове песня, галоўнае, каб на сэрца клалася, каб з душы ішла. А на ўсіх з цікавасцю пазірае з вышыні трошкі вышчарблены месяц. Ён як бы дзівіцца: так разгуляліся старыя і малыя, што і дахаты ніхто не збіраецца. Быццам не ўтомнае жніво чакае, а бесклапотныя велікодныя святы.

А тут дзед Мацейка ўлучыў момант і ўступіў у гаворку:

— Добра спяваюць, — пахваліў, звяртаючыся да старых, што сядзелі на столках. — Ага, праўда добра, — і пагладзіў сваю бараду-лапату. — Але дзед мой, царства яму нябеснаё, не горай умеў. Не, не горай, — паўтарыў. — Калі, бывала, завядзе якую рэкруцкую, то ого-го, слязу не стрымаць. Ніхто лепей за яго не мог. Хочаце паслухаць? — пытаўся Мацейка і хітра абводзіў вачыма слухачоў. — Не, я, вядома, не дзед, не зраўняюся з ім у спевах. Але вы паслухайце старога. Паслухайце, якія словы...

Дзед Мацейка яшчэ раз гладзіў бараду, ямчэй мастаколіўся на столку, мацней абапіраўся на крывульку, як бы шукаў апору, і нечакана памацнелым голасам, хоць і не надта ўжо спеўным, выводзіў:

Спомнім, братцы, пра былоё,

Як мы ў Турцыі былі,

Троя сутак прастаялі,

Дажыдалі мы вайны.

Тут дзед на хвілінку перапыняў песню і тлумачыў:

— Турцыя, гэта старана такая, далёкая ад нас. Ага, дзе вам, маладым, пра тоё ведаць. Некалі яна ваявала з Расеяй. Ой, даўно гэта было. Ага. Але цяпер я не буду вам галаву дурыць. Я пра песню. А песня пра салдат. Нашых салдат. Яны, казаў мой дзед, мусілі браць Балканы. Гэта горы такія. Ага. Дак узялі іх! А як жа, прагналі турак. Хоць і зазналі бяды, ой зазналі. Вось слухайце даляй:

Спомнім, братцы, як стаялі

Мы на Шыпцы ў аблаках,

Туркі нас атакавалі

І асталісь у дураках...

Дзед Мацейка засмяяўся ў вусы на ўсю шырыню свайго шчарбатага рота і працягваў:

Грыміць слава трубой,

Мы дралісь, турак, з табой,

Па гарам тваім Балканскім

Раздалась слава аб нас.

Утрам рана на зарэ

Ехаў турак па гарэ.

Бліз дзярэўні пад’язджаў,

Нас, армейцаў, ня відаў:

Коні серыя ліхія

Беглі, беглі, усталісь,

Там і туркі праклятыя

Ўсе валяліся ў краві.

Грыміць слава трубой,

Мы дралісь, турак, з табой,

Па гарам тваім Балканскім

Раздаёцца слава ‘б нас.

Дзед з усёй напругі выгукнуў апошнія словы. Яму запляскалі, пачалі хваліць:

— Ну й спявак вы, дзядуля! Пашукаць такога.

— Я і без папа ведаю, што ў нядзелю свята, — задаволена згадзіўся дзед, але працягваў слухаць пахвальбу.

— Хібя маладыя так могуць? Не справяцца, не-а. А ваяваць дак яны саўсім малакасосы...

— Ага, праўда, мае вы гал_убкі і галубкг, — зноў згаджаўся дзед. — У іх яшчэ і малако матчына на губах не абсохла. Ой, не магу. Дайце аддыхацца... Цяжка старому. Але песня якая, га? Якая песня! — у дзеда ажно чырвань пайшла па твары. — А дзед мой, царства яму нябеснаё, не адну такую ведаў. Ага...

— Ну-у, завядзе зараз сваю катрынку, што не спыніш, — прамовіў нехта і адышоўся ад столка.

А Васіль ужо закінуў за плечукі рамяні гармоніка, паклаў галаву на левы ягоны бок, прабегся пальцамі па белых з чорнымі гузічках, нібыта правяраў, ці ўсе яны на месцы, прыслухаўся да гукаў, што выпырхвалі з нутра гэтага дзіўнага “струманта”. А тады нечакана прапанаваў:

— Хочаце фокус?

Танцорам, вядома, лепей была б музыка, але ж хто стане пярэчыць гарманістаму:

— Хочам, хочам.

— Давай, Васіль, фокуснічай.

— Дайце шклянку.

— Пустую? — нібыта не зразумеў нехта.

— Пустую сабе пакінь.

Васілю падалі шклянку з самагонкай.

— А чаму не поўная? — пытаўся ён. — Не можа быць, каб усё выпілі.

— Ой, Васілька, не трэба поўнай, — перасцерагала нейкая клапатлівая дзяўчына ад страху, што пасля шклянкі рукі Васіля не будуць слухацца і ён кіне іграць.

— Поўную давай, не шкадуй.

Васіль не даставаў рукі з-за рэменя гармоніка, шырока расцягваў мех і казаў:

— Стаў шклянку на гармонік.

Хлопцы зацікаўлена акружалі Васіля, дзяўчаты трошкі спалохана вытрэшчвалі вочы. Адно старэйшыя мужчыны хітра пасміхаліся, — яны ведалі пра гэты Васілёў фокус.

— Сюды стаўце шклянку, — камандаваў Васіль і паказваў галавой на правую, рухомую частку гармоніка.

Шклянку ставілі, а самі стрымлівалі дыханне. Васіль для пачатку про­ста расцягваў мех. Шклянка стаяла нерухома, а самагонкі не пралілося ні кроплі. Тады Васіль пачынаў націскаць на гузікі, гучала полька, гармонік у такт азартнаму рытму падрыгваў, але Васіль упэўнена адводзіў руку. Сёйтой ажно палец да вуснаў прыціснуў, каб нечаканым уздыхам не зрушыць поўненькую шклянку. Васіль адводзіў руку і раз, і два, і тры... А тады спыніў музыку і паказаў вачыма на шклянку:

— Волесь, — паклікаў высокага хлопца, — хадзі сюды. — і падстаўляў яму той бок гармоніка, дзе стаяла шклянка. — Адпівай першы. Толькі без рук.

Напружанне расло. Азарт акругляў у гледачоў вочы, расцягваў вусны ў чакальнай усмешцы. Волесь асцярожненька нахіляўся да шклянкі, адхлёбваў з яе глыток. А Васіль такім жа чынам, пад гул здзіўлення падносіў шклянку іншаму. Пасля чацвёртага пітака казаў:

— Бярыце, хлопцы, і дзяліце між сабой. Па глытку.

— Не-е, так не гадзіцца. Пачні ты.

— Ага, ты першы. Заслужыў.

Васіль браў шклянку, адпіваў і перадаваў іншаму. Яна ішла па крузе, пакуль не станавілася пустой.

Гульня захапіла хлопцаў, яны зацята абмяркоўвалі, хто, акрамя Васіля, мог бы справіцца з такім. На момант і пра танцы забыліся. Пачалі ўспамінаць розныя забавы і штукаванні. Іван Гэтэвічаў прапанаваў:

— Гэта што, давайце я вам задачку загадаю. Хто пераможа, таму персанальны танец.

— А чаму не шклянку, а то й бутэльку? — знарок незадаволена спытаўся нехта з прысутных.

— А ты не спяшайся, як галодны за мора... — супакоіў Іван. — Спраўся напачатку з танцам. Васіль, сыграеш? — спытаў у гарманістага.

— А мне што, я ж усё адно граю...

— Цётка Зіна, — павярнуўся Іван да Васілёвай маткі, — колькі ў вас напарсткаў?

— Хібя ты шыць сабраўсё? — пакпіў нехта. — Дак адлажы да восені, яшчэ палатна не наткалі...

— Не ведаю, — адказала цётка Зіна. — Мо два ці тры... А нашто табе?

— Яшчэ адзін фокус пакажу, — казаў Іван і прасіў: — Нясіце ўсе сюды.

Пакуль Васілёва матка шукала напарсткі, Іван выставіў на сярэдзіну табурэтку, папрасіў тую бутэльку, з якой налівалі Васілёву шклянку, і патлумачыў:

— Зараз я налью ўсе напарсткі. Трэба аднымі губамі, без рук, выпіць кожны і паставіць назад. Хто вып’е больш, той і першы. Таму асабістая полька.

— Ат, што тутака піць. Гарэлкі не хопіць.

— Гэта ж проста. Гэта ж не шклянкі.

— А ты не спяшайся з козамі на торг, — стрымліваў гарачых Іван. — Спярша налі чарку, а тады кажы «будзь здароў».

Неўзабаве бразнулі дзверы, і з’явілася цётка Зіна.

— Во, ажно тры знайшла, — паказала далонь.

Іван паставіў іх на табурэтку, наліў кожны з каптуром і спытаў:

— Ну, хто першы? Толькі ўмова: не разліваць. Бо не будзе залічаны.

Ахвотнікаў пакуль не было. Лягчэй сказаць, чым зрабіць.

— Дак мо Тэклю першай паклікаць, га?

— Ага, яна тады будзе першай і апошняй. Тэклю напарсткам не завабіш, ёй шклянкі і то мала.

— Давай я, — падахвоціўся Валодзік Хвілосаф і зухавата падкруціў свае вусы-пікі. — Голы збірайся — голы гатоў. Сто штук вып’ю...

— От мондры, — пачуўся нейчы голас. — Усюды ён проста пішчом лезе...

— Ага, праўда, — падтакнуў другі жаночы голас. — Усё навідавоку хоча быць...

— Ну давай, — згадзіўся Іван.

Валодзік падышоў да табурэткі, заклаў рукі за спіну, доўга мерыўся, нагнуўся і асцярожна, каб не разліць, узяў губамі напарстак. Выпрастаўся, закінуў галаву і перакуліў яго. Нагнуўся, паставіў і ўзяў у губы наступны. Іван наліў у пусты. Назіральнікі гучна лічылі:

— Раз... Два... Тры... Чатыры...

На дзевятым Валодзік здаўся:

— Не, хлопцы, больш не патрафлю... Бо аж пашчэнкі зводзіць. Здаюсё...

— Ага, здавацца кожны майстар. Не справіўсё, нясі бутэльку. Штрафную.

— Трэба было, каб наўперад паказаў, каб ведалі, што ёсцека, што аддасць...

— Ого, гэты жмот прынясе... Як жа, чакай Пятра — сыр з’ясі...

— І праўда, нясі, — чуліся галасы. — А то хвалько знайшоўсё, іш, які храбры...

— Не па-ігроцкі гэта, — не сунімаўся нехта з асабліва прынцыповых.

— Ад яго дачакаешся. У яго зімой снегу не выпрасіш...

— Хто скуп, той не глуп, — паспрабаваў апраўдвацца Валодзік.

— Ладна, — прымірэнча прамовіў Іван. — На наступнаё ігрышча адразу дзве прынясе. Праўда, дзядзька Валодзік?

— Ну, добра, добра, та-скаць. Давай далей, — закамандаваў Хвілосаф. — Хто яшчэ хоча на дармаўшчыну выпіць?

— Я бярусё сорак апаражніць, — падступіўся да табурэткі Чэсь.

— Дак ты і без таго ўжо набраўсё. Добра на корак наступіў.

— На дармаўшчыну ён і яшчэ гатоў.

— А за грош блыху ў Нясвіж пагоніць.

— А калі дасі два, то і назад пешкі вернецца...

Чэсь не звяртаў увагі на кпіны. Ён марудліва варухнуў плечукамі, на поўныя грудзі ўздыхнуў і адразу ж выдыхнуў, пасля яшчэ раз. Невядома для чаго памахаў рукамі і тады толькі кульнуў адзін напарстак, паставіў пусты на табурэтку. Узяў у губы другі... Пасля трэцяга пачаў мерыцца даўжэй. На гэта не прамінулі адрэагаваць:

— Мерся ні мерся, а піць трэба... Калі ўзяўся за гуж, не кажы, што не дуж. А то храбрыўсё...

Чэсь ажно ікнуў, нібыта яго цягнула на ваніты, хіснуўся, як ад ветру. Але гонар не дазваляў сысці без перамогі. Аднак сёмага не асіліў, выплюнуў разам з гарэлкай.

— Ну во, а яшчэ гонар хацеў паказаць...

— Праціўна піць, не лезе, — апраўдваўся Чэсь. — Вазьмі сам папробуй. А то гаварыць усе мастакі...

— Дак ты ж сам і храбрыўсё, пеўнем хадзіў...

— Нічога, палкай, палкай гэтую гару, а то не выйграеш...

— Каб з закускай... Альбо хоць вадой запіць...

— З закускай кожны справіцца... Іш, мондры...

— Так табе і трэба, Бог не цяля, бачыць круцяля...

— Дзяўчаты, памыйце напарстак, — папрасіў Іван. — Хто яшчэ? — звярнуўся да прысутных. — Каму дармавой гарэлкі?

Ахвотнікаў хапала. Але болей за сем напарсткаў нікому не ўдавалася асіліць. Тады да Івана падышоў ягоны брат Петрык. Маня праціснулася з-за спінаў бліжэй.

— Ага, табе брат будзе падсуджваць, — засумняваўся Хвілосаф.

— Як я падсуджу? Вы самі лічыце...

— А ты напарсткі не поўныя будзеш наліваць.

— Можа наліваць хто хоча, — не супраціўляўся Іван.

— Давай я, — зноў падскочыў Чэсь, але на яго закрычалі:

— Хопіць таго, што напарстак спаскудзіў. Адыдзіся... Майстар кока, выбіў вока...

— Налівай, Іван, сам...

Петрык пачаў няспешна апаражняць напарсткі. Два, тры... З кожным разам рабілася ўсё цяжэй. Кружылася галава, самагонка станавілася ўсё больш праціўнай. Але Петрык не здаваўся.

А тым часам Тэкля ўжо тут як тут. Стаіць за спінамі, не вытыркаецца, а сама на ўсе вочы цікуе за пітакамі і бутэлькай, што ў Іванавых руках. Яе так мучыць смага, што яна, бедная, ажно сліну палкае. Вядома, ёй хочацца, каб менш выпілі: цешыцца надзеяй, што з астаткаў нешта перападзе. А калі большымі будуць рэшткі, то, вядомая рэч, і для яе большай будзе мерка.

Маня пільна пазірала на Петрыка. Ён хацеў бы ўжо трохі прыпыніцца, хоць на хвіліну, каб ад грудзей адлягло, але нельга, не дазволена. Назіральнікі зноў пачалі голасна лічыць:

— Чатыры... Пяць...

Петрык адчуў, што можа стаць блага. Ён прыпыніўся, пачаў глыбока дыхаць. Але тут жа пачуўся Валодзікаў голас:

— Не-э, так несправядліва. Так мы не дамаўляліся... Га?

Петрыку нічога не заставалася, як зноў сагнуцца над табурэткай.

— Шэсць, — працягвалі лічыць хорам. — Сем... Восем...

«Усё, Петрык, хопіць. Ты перамог», — хацелася сказаць Мані, але яна не рашалася перад усімі паказаць свой інтарэс да Петрыка. А ён дапяў да дзесяці, паглядзеў на ўсіх і спытаў:

— Ну што, хопіць?

— Як сабе хочаш.

— Хопіць, ты перамог, — вырвалася ў Мані. А з-за спінаў пачуўся перасохлы Тэклін голас:

— Хопіць, хопіць... Хіба не бачыце, што яму блага будзе? Ён і так перамог, — і ўсё на бутэльку кідае позірк, бо ў самой даўно пад лыжачкаю смокча.

Петрык здзіўлена зірнуў спярша на Маню, пасля на Тэклю.

— Ну, яшчэ два і даволі, — сказаў і скалануў плячыма. — Гідка стала... Во тутака стаіць, — і паказаў на горла.

— То не пі, Петрычак. Нашто табе мучыцца? — паспачувала Тэкля.

Усе гучна засмяяліся. Тэкля, аднак, дачакалася свайго. Падцікавала, і,

як толькі Петрык адышоўся ад табурэткі, яна са сваёй невядома дзе здабытай шклянкай ўжо стаяла каля Івана. Таму нічога не заставалася, як пад розныя кепікі прысутных наліць ёй:

— На, ведай нашу дабрату.

— Дак я даўно ведаю, што добры ты чалавек, — пахваліла Тэкля і адразу паднесла шклянку да свайго прагнага рота. Іван звярнуўся да Петрыка:

— Твая перамога. Васіль, давай польку для Петрыка.

Васіля доўга прасіць не трэба. Петрык трохі хіснуўся, відаць, пітво брала сілу, пасля павёў вачыма па крузе: каго запрасіць. Позірк спыніўся на Мані.

Яна ажно пачырванела: не толькі ад таго, што вось-вось запросіць на танец яе жаданы кавалер, у гэтым яна не сумнявалася, а таму, што ўсе ўбачаць, як яны будуць кружыцца адны — на ўвесь надворак адны! Петрык яшчэ і не дайшоў да Мані, а яна выставіла да яго свае рукі, як бы сама запрашала: хутчэй, ну хутчэй жа ты, хібя не бачыш, не разумееш? А ў са­мой ажно галава пайшла кругам, як у Петрыка. Але ў яго мо ад выпітых напарсткаў. А ў яе?

Петрык абняў Маню за талію, яна паклала руку яму на плячо, дакранаючыся пальцамі да кучаравай шавялюры, і яны закружыліся. Моладзь у такт гармоніку запляскала ў ладкі. У Мані ажно скакала сэрца, яму было цесна, яно прасіла прастору і волі і таму гатова было вырвацца з грудзей. Перахапіла дыханне. Не ад хуткай полькі, не. Яна не раз танцавала яе, і нічога. Тут было нешта іншае. Такога яна не адчувала ніколі раней. Ды яшчэ чамусьці ўсё навокал нечакана панеслася перад вачыма, паплыло ў імклівым карагодзе, так бывае, калі едзеш конна, а конь пусціцца ў галоп.

Маня мацней абхапіла Петрыка за шыю. Адчула, што і ён цясней прытуляе яе да сябе. Перад вачыма ўсё зліваецца ў адну лінію. Толькі белым пасам нясецца ўслед святло лямпы, што вісіць пад страхой каля дзвярэй.

Маня перавяла позірк на твар Петрыка, убачыла ягоныя валошкавыя вочы, хоць пра колер можна было толькі здагадвацца, бо месяцавае святло надавала ўсяму нерэальны выгляд, і здзівілася — з вачэй зыходзіў нейкі незвычайны бляск. Ён вабіў, цягнуў да сябе, заварожваў, абяссільваў. Маня нечакана хіснулася, збілася з нагі.

— Спакойна, — ледзь пачула Петрыкавы словы. — Не падай, апірайся мацней на мяне.

Ён удала крутнуў Маню ўлева, моцна падтрымаў рукой — ад гэтага дотыку-прыціску ў галаве стала яшчэ больш тлумна і бязважка, а яе вялікія чорныя вочы, што дасталіся ў спадчыну ад маці, самі па сабе сачылі за ягоным позіркам. Петрык то запавольваў тэмп, аслабляючы рукі і адпускаючы Маню ад сябе, нібыта даваў перадых нагам і дазваляў партнёрцы набраць поўныя лёгкія начнога паветра, і тады яна выяўна бачыла колер ягоных вачэй, а з цёмных зрэнак, здаецца, ажно чорцікі выскоквалі, то нечакана, але разам з музыкай, пускаўся як не ў галоп і зноў прыціскаў Маню да сябе, а ў яе доўжыўся той незразумелы і дзівосны стан, ад якога п’янка і гулка станавілася ў галаве.

Яна проста шчаслівая. Ёй было хораша. Упершыню за сённяшні вечар. І за апошнія месяцы таксама. Яна нават не магла падумаць, што захапленне хлопцам можа быць такім моцным, што яно здольна перабіваць і перасільваць усе іншыя пачуцці. Каб раней нехта ёй казаў пра такое, то яна не паверыла б, пасмяялася б. А цяпер? На вось, смейся. Сама з сябе.

Маня часам гэта і рабіла, здзекліва дакарала сябе, выгаворвала сама сабе за такую несур’ёзнасць — тут пра хлеб трэба думаць, працай галава забіта, а яна вунь што выдумала — па кавалеру сохне. Але як ні супраціўляўся розум, сэрца не згаджалася з довадамі галавы. Маню магнітам цягнула да Петрыка. Часам ёй было проста добра ад аднаго адчування, што ён побач, на адным полі, на надворку... Ёй гэтага хапала, каб быць супакоенай. Але парой у яе нібыта д’ябал улазіў. Была нязноснай з таварышкамі, сердавала, сварылася, хоць сама добра разумела, што сяброўкі тут ні пры чым.

Ды як ні намагалася сама сябе супакоіць, незразумелая злосць толькі мацнела, гняла, трывожліва тачыла сэрца. Маня тады пачынала яшчэ больш апантана працаваць, каб гэткім чынам выбіць з галавы непатрэбныя думкі. Але супакаенне наступала толькі часова. Мінала колькі дзён, і яна зноў пачынала думаць пра Петрыка, узірацца ў той бок, дзе стаяла хата Гэтэвічаў. Ну што ты зробіш, калі маладая кроў не адно працай здавальняецца...

Полька не сціхала, водзячы Петрыка з Маняй то ўлева, то ўправа. Нечакана каса на Манінай галаве, якая дагэтуль была скручана ў высо­кую горку, аслабела, а пасля і зусім спусцілася па плячах як не да зямлі. На імгненне Маня тармазнула імклівы рытм, але адчула, што Петрык не збаўляе яго, і вырашыла: ат, хай будзе, што будзе. Ніхто ж не танцуе, нікому замінаць не стане. А каса і сапраўды то звісала нерухома, калі танец запавольваўся, то пачынала віхляць у паветры і ажно падымалася ўгару, адрывалася ад спіны, кружылася самастойна — у такі момант, калі б нехта стаяў побач, каса магла б марськануць па вачах. Маня адчувала нязвыклы цяжар, важкая каса цягнула галаву назад, змушала напружваць шыю. Петрык заўважыў гэта, на імгненне прыцішыў тэмп, падхапіў касу рукой і прыціснуў да таліі. Маня вачамі і ледзь прыкметнай усмешкай на вуснах падзякавала яму.

Полька ваўсю віравала на Васілёвым надворку. Гарманісты без стомы націскаў на белыя і чорныя гузічкі, на ўсю даўжыню расцягваў мех, схіляў галаву набок — нібыта прыслухоўваўся, ці хопіць у гармоніку духу, бліскаў вачыма і падміргваў барабаншчыку: давай, давай, не збаўляй тэмпу, не шкадуй валовай скуры — вытрымае. Аднак Васіль не забываўся назіраць за танцорамі, нібыта ён і сам быў у тым коле.

Петрык прыслухоўваўся да гарманістага, лавіў усе яго пераборы, каб дакладна патрапляць у рытм, а Васіль гэтак жа ўважна сачыў за Петрыкам і Маняй, каб у выпадку чаго падладзіцца пад іх. У гэткім суладдзі было танцаваць — не натанцавацца, цешыцца — не нацешыцца. Што ў поўнай меры і скарыстоўвалі танцоры. Асабліва Маня.

Часам Петрык прытупваў упыленымі ботамі — то няспешна і ледзь чутна, то нечакана моцна і шпарка, гэта на хутары называлася полька з прытупам — самы шык, самы цымус у танцы, што было сведчаннем найвышэйшай здатнасці. Маня старалася ні ў чым не адстаць ад яго, адно што абыходзілася без прытупу. Яна і без таго была на сёмым небе — калі яно і праўда існуе і на яго можа патрапіць просты чалавек. Дзеля такога танца, дзеля гэтага моманту можна было і ўвогуле ўвесь вечар ля плота прастаяць альбо сцяну падпіраць.

А яна ж з самага пачатку не губляла надзеі станцаваць з Петрыкам. Але ўдача не паддавалася, што трохі нервавала і збівала святочны настрой.

Яна ўжо і сама наважвалася запрасіць, калі аб’яўлялі «белы» танец, падчас якога дзяўчаты бралі хлопцаў, аднак яе ўвесь час апярэджвалі. Тады яна злавалася на сябровак, лічыла, што яны знарок так робяць. Да Мані падступалася помслівасць. Не, каб злосць і народжанае ёю імкненне зрабіць некаму прыкрасць, то не. Проста Маня напоўніцу скарыстоўвала з тутэйшага звычая. Яна выцікоўвала Петрыка, падскоквала да яго, весела і працягла пляскала ў ладкі, што азначала: дзяўчына, аддай мне свайго кавалера. Тая і сапраўды адступалася, ішла адбіваць сабе іншага хлопца.

Маня клала правую руку ў далонь Петрыкавай левай, а сваёй правай абхоплівала яго за спіну, і яны пачыналі вальсаваць. Сэрца ў Мані тахкала так, што, здавалася, заглушала музыку.Тады Маня злавалася: «Чаго гэты Колік Гэтэвічаў так ціха грукае ў барабан? Мо знарок, дае зразумець свайму брату, што адчувае Маня?» Але ёй было ўсё адно, мо нават і хацелася, каб Петрык сам зразумеў яе.

Аднак ён і вокам не вёў, хоць танцаваў лёгка, захоплена, па-майстэрску вадзіў Маню сярод іншых пар, умела абыходзячы іх, каб незнарок не сутыкнуцца. Хоць з некаторымі такое часам здаралася, а нехта, асабліва з тых, што на добрым падпітку, сумысля наравіў некага зачапіць, а калі ўдасца, то і добра штурхануць, каб пара развалілася, а каторы з танцораў і на зямлю ўпаў, каб пасмяяцца, а пазней і паздзекавацца з хлапечай нястойкасці і няздатнасці абараніць партнёрку — гэткую ганьбу пакрыўджаны запамінаў надоўга, а пры выпадку не прамінаў не менш крыўдна адпомсціць.

Белы танец доўжыўся. Маня цешылася са свае танцавальнае ўдачы. Але нядоўга. Хтосьці з дзяўчат мо назнарок падбег да іх, пляснуў у далоні, і Петрык першы, Маня гэта крыўдліва заўважыла, адхіснуўся ад яе, перахапіў новую партнёрку. Мані ж заставалася шукаць новага кавалера. Яна пакрыўджана падціснула тонкія, як два маладзічкі, губы, і пачала выцікоўваць у коле танцораў прыдатнага хлопца. Гэтага не прамінулі падмеціць пільныя падшпаркі. Некалькі падлеткавых галасоў адразу завялі бяскрыўдную на першы погляд частушку:

А там пад баракам

Танцавала рыбка з ракам.

А пятрушка дзівавала,

Як там рыбка танцавала...

Бяскрыўднай яна здавалася для недасведчаных альбо проста для слухачоў. Аднак гэтыя словы мелі для чуллівых душ асаблівы сэнс. Яны азначалі, што нехта чужы ведае пра твае пачуцці, здагадваецца, каго ты выглядаеш, і хто не надта спяшаецца з табой пагаманіць, пастаяць, паспяваць ці патанцаваць. А гэта значыла яшчэ большае: ты на яго вока маеш, лічыш сваім кавалерам, а ён на цябе нуль увагі, яго сэрца мо другой занята. А калі яшчэ далей, то гэтая частушка выкрывала, хто ў каго закаханы. Некаторыя злаваліся на падшпаркаў, праганялі іх, што бясспрэчна сведчыла пра таемны сэнс частушкі. Некаторыя ж лічылі за лепшае ўвогуле не зважаць, каб самім жа не пацвярджаць яе справядлівасць.

Маня насуплена зірнула на падшпаркаў, сярод якіх заўважыла малодшага Чэсевага брата Адася. Спачатку хацела злосна крыкнуць, але неча­кана ёй згадалася, што некалі і сама была сярод такіх спевакоў. Таму адно ганарыста крутнула галавой, як бы папраўляючы касу, і пайшла шукаць новага партнёра. Яна заўважыла, як спрытна вытанцоўвае вальс Гэтэвічаў

Іван, Петрыкаў брат. Яна наважылася адбіць яго ў расчырванелай Пахвалёнчыкавай Стасі і ўжо ступіла да іх. Але побач вольным аказаўся Чэсь.

— Што, хочаш маю сястру з танца вывесці? — пажартаваў ён. — Да­вай лепей я замяню яе, — і запрасіў Маню танцаваць. Яна паспрабавала адбівацца:

— Гэта ж жаночы танец...

— Ну і што? Ты ж усё адно вольная. Ці мо не хочаш са мной, га? — нібыта знарок пагрозліва пытаў Чэсь.

«Каб цябе качкі затапталі. Ну й в_упар, не адгонішся...» — падумала Маня, але пачынаць непатрэбную перапалку не захацела, згадзілася. Пасля Чэсь прапаноўваў сваю руку і другі раз, і трэці.

— Вельмі добра танцуеш. Адчуваеш партнёра... Мне падабаецца, — пахваліў Маню, што, вядома, пацешыла яе самалюбства, але і выклікала нейкую незразумелую трывогу.

Пакуль Чэсь запрашаў на танец, а назіральныя дзяды з бабамі зазначылі, што надта актыўна, як ніколі раней, то яшчэ няхай сабе. Але што будзе, калі стануць разыходзіцца? Ён жа не адчэпіцца, пачне сляпіцай лезці, каб дадому правесці. Не адыдзецца, хоць ты махалам махай. А Мані ён патрэбен, як леташні снег. Яна на Петрыка спадзяецца.

Падабаецца ёй гэты невысокага росту хлопец. Амаль гадок. Ладна скроены, светлыя кучаравыя валасы падобныя на жытнёвы сноп, з-пад іх сінімі валошкамі бліскаюць быстрыя вочы. Рухавы, але не мітуслівы. Ураўнаважаны ў размове, сталы ў працы: ведае што, калі і як лепей зрабіць. Добры гаспадар расце. Так усе пра яго кажуць. Хоць у працы першынство аддаюць Івану. Мо таму і падабаецца Петрык Мані. Хоць яна бачыць, што за ім страляе вачыма не адна дзяўчына і не адно з іхняга хутара. Да Мані ён адносіцца як і да іншых. Ёй жа гэтага мала. Аднак яна баіцца, каб баць­ка не заўважыў, бо не адобрыць. Не, сварыцца не будзе, адно гляне сурова і скажа, як было ўжо: «Не табе пара. Малая яшчэ. Не твой кусок, не праглынеш. Хай іншыя ім душацца... »

Як ні намагалася Маня, ды не магла зразумець гэткай бацькавай нялюбасці. Дапытвацца ж пра яе прычыны не смела, у іхняй сям’і было не заведзена надаядаць бацькам сваімі праблемамі: калі сказалі, то перайначваць не будуць. Але няхай пакуль, надарыцца нагода, высветліцца...

Так было цягам усяго вечара, але толькі да гэтай вось хвіліны, пакуль Петрык сам не запрасіў яе на польку. Маня радуецца, што святло месяца ўсё ж не сонечнае, не відаць, як счырванеў яе твар, як здрадлівыя кропелькі поту пацеркамі выступілі на скронях.

Калі полька закончылася, Петрык галанта нахіліўся, як сапраўды гжэчны кавалер, паднёс яе руку да сваіх вуснаў і пацалаваў. У Мані ажно сэрца зайшлося — гэткай падзякі яна не чакала. Пачула, што воплескі сталі мацнейшымі, але не зразумела, ці гэта пляскалі ім абаім, ці такім чынам ацанілі Петрыкаву вынослівасць: і напарсткаў перакуліў больш за іншых, і гэткі віхурысты танец вытрымаў. Але як бы там ні было, а Петрыкаў жэст заўважылі ўсе, значыць, заўтра пачнуць па-свойму талкаваць на гэты конт. Бо людзі ж не сляпыя, усё бачаць, часам нават тое, чаго і заўважыць нельга, чаго і сам не ведаеш.

«Ат, хай сабе бачаць, хай гавораць, што хочуць, — падумалася Мані. Яна ж надоўга захавае ў сваім сэрцы гэтую нязвыклую хвіліну, гэты радасны момант, які не адно пацешыў, але і даў надзею, сагрэў, падтрымаў спадзяванне, бо яна станцавала з тым, з кім найбольш хацелася. — Значыць, вечар не змарнаваны...»

Маня кіўнула Петрыку ў адказ і адышлася да кустоў бэзу, дзе стаяла купка дзяўчат, — астыць і супакоіць эмоцыі.

А за кустамі чуліся толькі ціхія хіхіканні ды не вельмі напорыстая нязгода каторай з дзяўчат: «Не трэба, Сяргей... Ты ж не Чэсь...», і больш настойлівае пярэчанне хлопца: «А што? Калі не Чэсь, то ўжо і не лезь?.. »

Ігрышча на хутары — што тут яшчэ скажаш...

Маня падняла чарговую жменю жыта, марськанула ім у паветры і з палёгкай апусціла на перавясла.

«Хопіць на сноп, — падумала. — А то не падняць. Трэба новае перавясла разаслаць».

Азірнулася, снапоў было багата. Праўда, не адно яна нажала. Учора разам шчыравалі тут бацька з маткай, Саша з Косцікам і яна з Жэняй. Добры загон паклалі. А вось паставіць усе снапы ў мыдлі не паспелі: ноч нахапілася. Але на дождж не паказвала, хай пераначуюць, вырашылі, заўтра ўправімся. Вось і ляжаць снапы роўнымі радамі, амаль праз роўныя прамежкі, каласамі да ржышча. Назаны хоць і жылі часам з квасам, а парою з вадою, ды ва ўсім любілі трымаць марку, калі робяць што, то не толькі не марудзячы, але і каб прыгожа было, каб іншым прыемнасць.

«Снапы — як волаты на спачынку, покатам ляжаць», — нечакана падумалася Мані, і яна ажно здзівілася: як такое параўнанне ў галаву прыйшло.

Але і праўда на волатаў падобныя. Магутныя, з доўгімі гнуткімі сцяблінамі-целамі, кожная з якіх перацята чорненькім вузельчыкам, як папругай падперазана. Добрая салома будзе. Каб толькі абмалаціць удалося, пакуль мышы не пашаткуюць.

З вусоў важкіх каласоў вытыркаюцца востранькія пікі зярнятак, як бы на свет пазіраюць, дзівуюцца, што робіцца тут, чаго паклалі іх на зямлю? Нацярэбіш іх у далонь, і самі ў рот просяцца. Кінеш адно-другое зернейка, зубамі адчуеш іхнюю пругкасць, пасля няспешна разжуеш — здаюцца саладзейшымі за любую цукерку. Смак такі, што падобнага нідзе-нідзе не знойдзеш, мілейшы за ўсе іншыя.

Вядома чаму — тут змяшаліся ўсе пахі свету: і водар сонца, і моцны дух зямліцы, усё насычана ветрам, які з шырокіх прастораў сабраў усе іншыя пахі поля і неба і аддаў кожнаму асобнаму зернейку. А яшчэ таму пахнуць зярняткі, што кожнае з іх шчодра і не раз абмыта крыштальнай расой. Нездарма бацька кажа, што жыта мудрэй за розныя дакторскія лекі чалавека на ногі ставіць. Яно і праўда, вунь як людзі навучыліся з магчымасцяў жыта карыстаць. Гэта не толькі харч, не адно смачны бохан. Дадасі да цеста патрэбных зёлак ды насення розных траў, і вось табе лякарства ад глістоў, апухласць здымае... І ўсё ад таго, што ўвабрала жыта ўсе самыя карысныя і добрыя пахі, насыцілася жывільнымі сокамі зямлі, надыхалася свежым і пахкім ветрам, абмылася чысцюткай расой, нябеснымі дажджамі апаласкана.

У Мані ажно цяжкі ўздых вырваўся з грудзей і пацяклі слінкі — так захацелася акрайчык хлеба, спечанага на кляновым лісці ў іхняй вялікай печы. Здаецца, тут вось лунае гэткі вабны пах, што ажно дражніць ноздры, зводзіць жывот. Яе мама лічыцца ці не найпершай пекаркай на ўвесь хутар. Усё ўмее — і хлеб спячы, і каравай да вяселля такі вырабіць, што заглядзенне. А пекару патрабуецца шмат умельства — дзяжу да першага замесу прыбраць, дапільнаваць, каб закваска не заплеснела, каб лісце клёна і дуба было прыгожым, вялікім і сухім. Боханы ў мамы заўсёды атрымліваюцца круглыя, як вытачаныя, і без трэшчынак.

Пра тое ж, як мама месіць цеста, як пільнуе, каб не ўцякло яно, каб не асела, як шчыруе і чаруе над дзяжой, можна расказваць цэлы дзень. Колькі ўжо назірае за гэткім шчыраваннем Маня, а ніяк не здолее спасцігнуць таго няўлоўнага сакрэту, пасля чаго пачынаецца цуд нараджэння хлеба. Мама не раз жартаўліва казала:

— Вучыся, вучыся, бо пакамісь не навучышся хлеб пячы, замуж не пойдзеш. Каб не ганіла фамілію нашу...

— Дак я вучусё, а яно ўсё не выходзіць. Ды і ты не хочаш нічога расказаць.

— А што тут расказваць? Хлеб не языком месяць, а рукамі. Вось глядзі, як я раблю, і сама вучыся.

— Усе вочы прагледзела, і што? — кажа пакрыўджана Маня. — Дак мне што, мо векавухай застацца? З твае ласкі?

— Не, мая ласка такая, каб ты не толькі добрага жаніха знайшла, а і каб дбайнай гаспадыняй у сваёй хаце была, — неяк асабліва цёпла кажа мама. — А хлеб — гэта найпершаё ўмельства. Як у хаце без хлеба? Я табе некалі раскажу, як сама вучылася, — у каторы раз абяцае мама, але ад абяцання да здзяйснення аказваецца далёкая дарога.

Ось бы цяпер скарыначку ўкінуць у рот і смактаць, адчуваючы языком непаўторны ржаны смак, смактаць, пакуль сама яна не растане, не растворыцца, не ўвасобіцца ў сілу, якая патрэбна, каб поле зжаць, падрыхтаваць жыта да новага хлеба. Смаката! Маня адчула, што ажно пачало смактаць пад лыжачкай. Зрэшты, яна можа зрабіць сабе такі падарунак хоць зараз. У кайстры, якую заўсёды бярэ з сабою на поле, ляжыць бутэлька малака і добрая луста хлеба — акурат акрайчык, бо мама пачала новы бохан. Але Маня пачакае абеду, каб наетасць размеркаваць на ўвесь дзень і не завяршаць сённяшнюю працу надгаладзь.

Галава думкамі захоплена, а рукі працы не перапыняюць. Змахнула пот, што пацеркамі каціўся па шчоках. Ні на імгненне не збаўляе тэмпу. Прыпынішся, саб’ешся, тады цяжка назад да справы вяртацца.

Неўзабаве сонца цераз поўдзень перайшло. Хутка павінен Саша прыйсці, каб снапы павязаць і ў мыдлі пасастаўляць. Добры кавал работы. Калі запозніцца, то ці паспее да вечара, бо як упадзе раса, кепска будзе зернейкам. Трэба схаваць іх пад капялюш — гэта калі мыдлю накрываюць зверху трохі таўсцейшым снапом, распушаным накшталт капелюша, каб дождж не заліў і не зглумгў ураджаю.

А з расой у Мані звязаны свае ўспаміны. З дзяцінства. Калі малой была, мама будзіла дачушку раным-раненька, брала яе пад пахі і выносіла на ўтравелы надворак. Дзіцяці яшчэ спаць хочацца, вочкі зліпаюцца, а мама экзекуцыю наладжвае — так Мані здавалася. Моцна трымае дачку пад пахі і з усёй вышыні свайго росту пачынае гушкаць. А тады згінаецца сама і апускае Маню ўсё ніжэй і ніжэй, аж пакуль голыя ножкі малой не пачнуць даставаць да роснай муравы. Маня палохаецца, пасля ажно жахаецца ад холаду і страху, пачынае плакаць, падцягваючы ножкі і абдымаючы маці. Але яе не правядзеш, яна выбірае большую траву і згінаецца яшчэ больш, і Маніны ногі ўсё адно абмывае халодная раса, а калі дзяўчынцы хочацца схаваць іх і яна пачынае трапятаць імі, то гэта яшчэ больш збівае кропелек і яны дастаюць ажно да каленяў. Мама толькі прыгаворвае:

— Гэта табе на здароўечка, мая ты дочачка. Каб абмылася Божымі слёзкамі за нас, грэшных. Каб дужай і здаровай была. Каб не баялася хадзіць па зямліцы роднай. Каб расла, расла і нас вяселлем страсла... А я ж усіх сваіх дзетак да гэтага прывучыла...

Маня румзае, мама прыгаворвае, а звысоку нібыта пасміхаецца з іх усё больш цёплае сонейка. Хутка і Мані становіцца не так холадна, як напачатку. А пасля ногі ажно гараць, як бы з цёплай-цёпленькай вадзіцы іх дасталі, і яна сама ўжо смела бегае па мураве.

Пагушкае гэтак матка дачушку, пабегае тая па надворку і назад у цяпло пасцельнае, пад кудзельную коўдру. Там яны з маткай кожную ночку спяць. А матка зноў параду дасць:

— Паспі яшчэ трошку. Цяпер добры сон прысніцца. І ўвесь цалюткі дзянёк будзе добрым і ласкавым да цябе, як трава-мурава...

Паступова Маня так прывыкла да гэткіх ранішніх мацыёнаў, што, калі падрасла, сама на двор штораніцы выбягала, каб ножкі ў расе Божай абмыць, і ніколі не баялася па роснай траве кароў на пашу ганяць. Часам, каб ніхто не прыкмеціў, вадзіла рукамі па высокай траве, набірала на іх цудадзейнай вадзіцы і абмывала твар, адчуваючы, як маладзее ён, як дадаецца сілы і ахвоты рабіць любую справу.

Маня падняла вочы, зірнула на ржышча, ладны кавалак якога аддзяляў зарослую травой палявую сцежку ад нязжатай збажыны, — ці не відаць Сашы. Позірк міжволі ўпаў на неба, туды, дзе некалі вісела чорненькая хмарка. Паглядзела — і ледзь не крыкнула ад нечаканасці: ужо не бездапаможная лапінка, а нібыта вялізная чорная хустка канаплянка закрыла добрую частку неба і рухаецца на Запаскі.

— Божа ж мой, а што ж гэта будзе? — ажно скаланулася Маніна сэрца. — Не дай Бог дажджу. А снапы не толькі не састаўленыя, а нават не звязаныя.

Маня ўторкнула серп у зямлю побач з нязжатай палоскай, ручкай уверх, каб відаць было, каб не згубіўся. Сама ж кінулася да першага рада снапоў і пачала хуценька звязваць перавяслы. Шорсткая салома, асабліва вусы ад каласоў, калола рукі, вострае ржышча часам балюча драпала скуру, ажно да крыві. Маня крывіла губы, але не адступалася — не хапала, каб гэтулькі працы змарнавалася. Не, не толькі яе цяперашняй працы. Намаганняў і старанняў цэлага года, бо жыта не адным днём вырошчваецца, яна гэта на сваіх руках спазнала. Тут ужо не да балячак. Хлеб найгалоўней за ўсё.

«І дзе гэты Саша дзеўсё? — выцікоўвае Маня. — Чаму не ідзе? Каторая пара, а яго і не відаць. Хібя не бачыць, што падмачыць можа?» Раз за разам Маня кідае спадзеўныя позіркі на ржышча, на недалёкі Школьны лясок, з якога павінен з’явіцца брат.

Няма. Толькі пачало варушыцца голле на бярозах. Ды неба моцна адмянілася. Значыць, нахопліваецца вецер, і праўда дажджу нагоніць. Добра, каб бокам пайшоў, але тут ужо не пакіруеш, не падкажаш. І Маня ўвішна ўзялася за працу — звязваць снапы.

Маня даўно ахрысціла навальніцу музыкай. Хоць і страху вялікага зазнала не раз, аднак навальніца для яе найперш магутная і неўтаймоўная музыка прыроды, невыказна захапляльнае, дзівоснае і страшнае драматычнае дзейства, якое ўцягвае ў сябе не толькі ўсе сілы прыроды, а і моцна закранае людзей, робіць іх жывымі ўдзельнікамі гэтага непаўторнага відовішча. Мані больш падабалася не нечаканая навальніца, якая налятае раптоўна, з вялікім ветрам і адразу буйным дажджом. Значна цікавей, калі навальніца праходзіць усе стадыі свайго развіцця — ад няспешнага зачыну недзе зводдаль да гукавой кульмінацыі, калі ўсе гукі сусвету збіраюцца разам, чуюцца адначасова, утвараюць такі аркестр, што ніякі хутарскі ніколі з ім не зраўняецца, хай сабе да яго далучацца ўсе-ўсе жыхары іхняга Язаўца — з гармонікам, барабанам, грабеньчыкамі і травінкамі. Нават калі пастушкі дададуць свае дудачкі-свісткі, і то далёка будзе да магутнага гучання прыроды.

Посвіст ветру ў полі — здаецца, тут і прычын для свісту няма, а на табе: свішча; шамаценне галля і лісця дрэў; паўсюднае і рознагукавое шпоканне кропляў — па пяску, па сцежцы, па лісці, па гонце, чарапіцы альбо саломеннай страсе, па гладышах і збанках, што ветраюць на плоце; хлюпанне вады; лопанне бурбалак на лужынах; цурчанне раптоўных ручаёў, якія прабіваюць сабе дарогу і размываюць нават зляжалую зямлю на схілах невялічкіх пагоркаў; плюханне дажджу па лапушыстых лісцях буракоў і іншай гародніны; шамаценне палявых раслін і збожжа; нечаканы трэск якога-небудзь сука на ліпе ці на асіне, што не вытрымлівае напору ветру і вадзянога цяжару; падзенне абабітых лісцяў і яшчэ няспелых яблык; туркатанне колаў, што таропка ўцякаюць з поля пад паветку на родны надворак; цоканне конскіх падковаў — пакуль зямля не намокла, і тужлівы ўздых — калі яны з цяжкасцю вырываюцца з вязкай глебы, што не хоча іх адпускаць і намагаецца засмактаць; рэзкі і трывожны крык варон, якія не паспелі да дажджу ўладкавацца ў зацішку разлапістых елак і бяроз; шалясценне крылаў і рознагалосае шчабятанне пташак; прызыўнае рыканне кароў, калі яны дабягаюць да свайго двара і праз імгненне хаваюцца ў хляве — сухія і не намоклыя; роспачнае кудахтанне курэй, што па закліку гаспадарлівага пеўня таропка бягуць пад страху каля сцяны хлява і іхняе трапятанне: гэткім чынам страсаюць з сябе ваду; гагатанне гусей — і не зразумееш: ці то радаснае, што паспелі змазаць тлушчам пер’е, і цяпер ім ніякая залева не страшная, ці то трывожна-папераджальнае: уцякайце і хавайцеся ўсе, пакуль не позна, бо пасля будзеце шкадаваць; мокрае шлэпанне босых ног па выплесканай падэшвамі гладкай сцежцы; лясканне ад ветру незачыненых весніц у плоце; звон чыгуна, які зваліўся з ганка; груканне дзвярэй гумна, хлява і сяней, калі яны, здаецца, з палёгкай уздыхаюць — паспелі забраць пад свае сховы ўсіх і ўсё, каму трэба было схавацца; людскія галасы, якія таксама насычаны ўсёй гамай перажыванняў; гучнае перасоўванне дажджавой сцяны па ржышчы — калі жніўнай парой, а то і проста па паветры — аказваецца, гэткі рух таксама выдае свае гукі; а над усім неверагодна моцны, сапраўды аглушальны, бо аж вушы закладвае, грукат грому з імгненна адначасным асляпляльным бляскам маланкі — гэта і ёсць гукі навальніцы, яе музыка, аркестр нябачных сіл прыроды.

Падобную Маня слухала неяк у Сноўскім касцёле, дзе яна таксама чулася з усіх бакоў, зверху і знізу, здавалася, прыціскала да цэментавай падлогі, біла па перапонках вушэй і па плячах. А гэта гучаў усяго, як патлумачылі ёй, арган. З тае пары ягоныя гукі не-не ды і ажывуць у Манінай галаве без усякай на тое прычыны — велічна, моцна, шырока і трывожна. І заўсёды выклікаюць згадку пра навальніцу, а яна ў сваю чаргу нагадвае пра арган.

Скручваць тоўстыя канцы перавясла, дзе на карэньчыках засталіся рэшткі зямлі, то няхай сабе, але вось звязаць сноп для Мані цяжка. Даводзілася і папацець, і рукі добра натрудзіць ды яшчэ пакалоць усе пальцы і калені. Чаму калені? Таму што Маня націскае на сноп то левым каленам, то правым, каб свабадней стала пад перавяслам і можна было запхнуць туды скручаныя канцы, вузел зрабіць. Каб не раз’ехаўся важкі сноп, калі будуць на воз класці і ў гумно адвозіць. Бо засмяе Саша, што абяссілела, што слабка перавясла завязала. Добра смяяцца, калі ў яго рукі звыклыя да любой працы, загрубелі, не баяцца ні ржышча, ні нават калючак асоту. Не тое, што маладыя дзявочыя. Хоць і яны ніякай працы не цураюцца, ды не параўнаеш з дужымі мужчынскімі.

Неўзабаве Маня ўжо не чула кончыкаў пальцаў, яны як анямелі, балюча стала падрапаным каленям, ные сярэдзіна. Ажно ўпрэла ўся, горш, чым на жніве. Пачала вязаць снапы не так туга. Але як толькі ўзялася за адзін, каб падкінуць да іншага, дзе мыдлю намервалася ставіць, сноп раз’ехаўся. Маня ледзь не плакала ад роспачы і злосці на Сашу.

«Дзе ён дзеўсё, бамбіза гэты? Няўжо не думае ісці? Хай бы тады сам бацька прыходзіў. Бо я тут і да ночы не спраўлюсё...»

Падумала так і зноў на неба зірнула. Тады на лес. З радасцю заўважыла, што адтуль на ўсю моц нясецца запрэжаны бык, а на возе сядзяць бацька з маткай і Саша. Праз гэтага быка ох колькі дастаецца Назанам. Не адно на цэлы хутар праславіліся — усе ваколіцы ведаюць, што толькі ў Міхася Назановага бык за каня служыць. Бо і праўда, ні ў кога больш няма такой фурманкі, каб бык у яе запрэжаны быў, ніхто, акрамя Назаноў, не арэ валом, не барануе і не выкарыстоўвае дужага быка заміж каня, каб цяжар розны вазіць.

Але — смейся сабе ці плач, а не перайначыш, нічога не зменіш, бо няма ў Назаноў каня. Некалі то быў, але звёўся, а каб новага прыдбаць, трэба мець шмат грошай. Ды дзе іх возьмеш, калі самі канцы з канцамі ледзь зводзяць. Вось і давялося Міхасю прывучваць вала да гаспадарскай працы, добра, што быў свой. Нават ярмо зрабіў, чаго век не бачылі ні яго дзяды, ні іншыя сяльчане ў Доўкіндах, дзе раней жыла сям’я. Як ні ўпарціўся бык, а настойлівасць ды ўпартасць Міхася перамаглі. Здаўся вол, пачаў рабіць нязвыклую для яго працу. Смешак, што праўда, хапіла ажно збыт. Але смех не дым, вочы не выесць, а вось праблем з апрацоўкай поля ды з паездкамі на возе паменела. Аднак, хоць і звыкліся хутаране з такой цяглавай сілай, ды ўсё адно з цікаўнасцю і насмешлівасцю пазіралі на валовых ездакоў.

Калі фурманка спынілася, Саша не прамінуў нават перад дажджавой небяспекай звярнуцца да Мані ў сваёй звыклай коласаўскай манеры:

А жнейкі жнуць. Іх твар палае,

Іх пражыць, сушыць смага тая,

Якую трудна ім здаволіць,

Якая толькі «піць! піць!» моліць.

Сярпок скрыгоча прагавіта,

Жытцо зразаючы сярдзіта,

Як бы яму ўсё мала стравы —

Нядарма ж вылез ён з-за лавы;

Цяпер яго краса-часіна:

Шпарчэй, шпрачэй жа гніся, спіна!

І дадаў, звяртаючыся да Мані:

— Шпарчэй, шпарчэй згінай ты спіну, бо дождж салье тут збожжа на мякіну.

— Кінь ты свае выкрунтасы, — зазлавала Маня. — Зух знайшоўсё. Буду я табе патураць... —Хібя не бачыш, што хмара насоўваецца?

— Нічога, не бойся, — дражніцца з сястрою брат. — Не з цукру, не размокнеш. А ты забылася, што з вялікай хмары малы дождж?

— Вялікі ці малы, а шкоды наробіць, — уступіла ў іхнюю перапалку маці. — Давай, давай, Саша, снапы вязаць ды ў мыдлі ставіць.

«Дзякаваць Богу, справімсё», — павесялела Маня і пацерла падрапаныя ажно да локцяў рукі.

— А дзе ж Паўлік? — пацікавілася.

— Дзе-дзе, — як бы перапытала мама, — удома пакінулі. Каб не змок, калі дождж завінецца. Не спыніць было шмаравоза гэтага, — сказала як бы з нейкім нават гонарам. — І хвілінкі не пасядзіць спакойна, не пастаіць на адным месцы...

— І ён згадзіўсё? — не паверыла такому Маня, бо ведала, што найгоршым пакараннем для малога было застацца аднаму ў хаце, асабліва, калі цёмна. — Мусіць, добра іжыцу выпісалі перш чым пакінуць?

— Не, біць не білі. І без таго галасіў на ўсю хату. Але замкнулі, пасядзіць адзін. А калі сплачацца, то засне...

Да канца ўправіцца не паспелі, хоць і вельмі спяшаліся. Дождж аказаўся больш спрытным, апярэдзіў. Як толькі ўпалі першыя кроплі, Саша не прамінуў адазвацца радкамі Коласа:

А дождж шуміць, а дождж гудзе

І бліжай-бліжай ён ідзе

І даль туманам засцілае.

Упала кропля і другая,

За імі цэлым вадаспадам

Буйныя капкі, як бы градам,

Па лісцях дуба секанулі

Ды далей сетку пацягнулі...

Работу перапынілі, бо мыдляваць у такое надвор’е марная справа — падмочаныя каласы могуць спарыцца. Добра, што звязаныя снапы саставілі ў мыдлі і накрылі капелюшамі. Цяпер жа барукацца са стыхіяй, ісці з ёй навыперадкі не мела сэнсу. Праўда, галоўны лівень абмінуў іх, прайшоў бокам. Недзе там, за Школьным лесам, паліваў добра, як з вядра. На Запаскі толькі вецер наляцеў. Ішоў понізу. Гнуў долу нязжатую яшчэ збажыну, раскідаў некалькі не звязаных снапоў, паваліў недастаўленую мыдлю. Нашкодзіў і далей паляцеў, стала ціха. Адно чуваць шастанне дажджу па нязжатых каласах, накрытых мыдлях і нязвязаных снапах. Іх шкадавалі найбольш, бо моцна прамочыць, давядзецца па ржышчы распускаць...

Ставіць мыдлі без навукі таксама няпроста. Аднаму ж яшчэ цяжэй. Бо калі ўдваіх, то адразу прыстаўляеш сноп да снапа, пасля два накрыж, затым усе іншыя паміж імі — запаўняй прагалы, каб атрымаўся стойкі стоўп, які ніякага ветру не павінен баяцца. Сама меней восем стаячых снапоў атрымліваецца і дзевяты зверху. Калі больш альбо снапы асабліва аб’ёмныя, а гэта залежыць ад даўжыні перавясла, тады можа капелюша не хапіць, каб накрыць.

Здаралася Мані мыдляваць і адной. Але гэта такія пакуты, што не дай Бог. Так нацягаешся цяжкіх снапоў, што вечарам насілу дадому дабярэшся, каб хутчэй на ложак упасці і праспаць да саменькай раніцы. Ды і нязручна адной. Паставіш сноп вертыкальна, каб быў за галоўнага. Да яго нахіліш другі. Пойдзеш па трэці, а гэты другі так прытуліцца да першага — як часам кавалер да дзяўчыны ў танцы, што не паспееш падысці, а ўжо абодва ляжаць на зямлі. Тады Маня пачынае хітраваць: паставіць вертыкальна ажно тры снапы, каб у адзін рад. Тады паціху нахіляе да цэнтральнага адзін з бакавых. Здаецца, прыхінуўся, стаіць, Маня спяшаецца падмацаваць канструкцыю трэцім, ды як на тое гора два першыя хіляцца і хіляцца долу, пакуль яна дабяжыць, каб падтрымаць, усе яны падаюць на зямлю. Як бы здзекуюцца. Альбо майстэрства тваё і цярпенне выпрабоўваюць. І нічога тут не парадзіш.

Такая яна, праца на зямлі, пакуль не намучышся — не навучышся. А пачнеш злавацца, жыта пакрыўдзіш. Увойдзе гэтая крыўда ў зернейкі, і каму тады добра будзе? Змелеш іх на муку, спячэш з яе хлеб, а злосць твая тады да цябе і вернецца. А калі некаму іншаму трапіцца такі бохан? Навошта дадаваць людзям горычы? Яе і без таго хапае ў жыцці. Таму са збожжам трэба з любоўю ўпраўляцца, каб добры хлеб выходзіў, каб мацаваў не толькі сілы, але і настрой уздымаў. Праца без настрою — гэта катарга, пакута, гэта не адно прымус над сабой, але і здзек з зямліцы, якая толькі шчыравальнікам ды людзям спагадлівай душы гатова аддзячыць. А калі на гэтай аснове паразуменне адбудзецца, тады і багатым можна стаць. Бо таму, хто ганьбіць зямлю сваёй няўвагай, абыякавасцю, хто абражае яе сквапнасцю, яна не даруе — як ні высільвайся, застанешся без хлеба. Мала таго, яшчэ і людзям на язык патрапіш, як недалэнга, няўмека, гультай...

Пра сям’ю Назаноў гэтага ніхто ніколі не казаў. Працавітыя, дбайныя, кемныя — гаспадары, адным словам. І няхай сабе вала маюць за каня, што ж тут парадзіш, калі лёс такі: не адно з канём шчасце. Следам за бацькамі ідуць і дзеці, усе лепшыя рысы падбіраюць, часам нават пераўзыходзяць. Такіх сем’яў нямала на іхнім хутары Язавец. Праўда, сёй-той часам губляе паразуменне з зямлёй, пачынае гультаяваць альбо на корак ад бутэлькі наступаць, тады даводзіцца перабівацца з квасу на ваду і з вады на квас. Хоць Бог усім роўны шанец дае, ды некаторыя, відаць, драмалі, калі разда­ча ішла, а калі прахапіліся, — позна, руплівыя ўжо карысць з таго шанцу мелі. Марудлівым даводзілася даганяць.

Хто настойлівы ды ўвішны — станавіўся ўпоравень, а калі абыякавы, калі па прынцыпе: што ўбіў, то ўехаў альбо: пусці — павалюся, то толку не будзе, не выцерабішся з нястачы, а то і ўсё жыццё ўпрогаладзь пражывеш. Не станеш гаспадаром, будзеш парабкаваць на іншых. Але калі згубіў гаспадарлівасць, то і парабка добрага не выйдзе. Каму патрэбен лянівец, якому хочацца адно смачна паесці і сяк-так дзень адпрацаваць? За дбайнага работніка кожны гатовы і аплату належную даць, і працай надоўга забяспечыць.

Так што як ні круці, а для працы на зямлі патрэбны сапраўдныя гас­падары, у якіх і ўмельства ў руках, і галава на плячах, і настрой у душы. Ды яшчэ песня на вуснах, бо без песень Маня не ўяўляла свайго жыцця. Зрэшты, як і шмат хто з хутаран. Вяскоўцы часам пакеплівалі з іх:

— І калі вы, хутарскія, справай займаецеся? Як ні сустрэнеш, то альбо з песняй, альбо з гармонікам...

— А мы такія, — аджартоўваліся хлопцы. — Зухаватыя. Усё робім адразу: паспяваем рукі намазоліць, язык аб зубы навастрыць і зямлю падэшвамі выплескаць.

— А нашто яе пляскаць?

— Каб вам добра было ад нас каціцца, калі замінаць будзеце...

Выбухаў смех, але жарты не перапыняліся.

— Як вам часу на ўсё хапае?

— А ў нас суткі даўжэйшыя...

— Не брашы.

— Каб мяне пярун забіў, праўду кажу. Проста мы на дзве гадзіны ра­ней устаём.

Згадала Маня падобныя перабрэхі і ажно ўсміхнулася стомленай усмешкай. Не, гэта, відаць, ад зробленага ўсмешка нарадзілася. Хоць і не паспелі ўсё спарадкаваць, ды большасць зжатага ўратавалі ад дажджу. А ён споры, сыпле добра. Адзенне на вачах становіцца мокрым.

— Не мокніце дарэмна, — гукае бацька. — Хадзеця сюды. Усё адно не будзем мыдляваць.

— А ты бяжы дамоў, мой ты сынок, — просіць мама Сашу, які мерыўся схавацца ў мыдлі. — Бо Паўлічак там плачам сыдзе. Каб якой бяды не нарабіў...

— Дак жа дождж, мама.

— Але ж трэба, сынок...

— Добра, добра, — Саша незадаволена сцепануў плечукамі і цярэспаля подбегам пусціўся па ржышчы.

Маня трохі разгубілася: куды падацца — схавацца ў мыдлі ці мо пад воз залезці, там напэўна не замочыць. Але ж трэба на зямлю класціся.

— Хадзі сюды, дачушка, — кліча маці, якая таксама ў мыдлю пашылася. — Хадзі, тут зацішак.

Маня кінулася туды, але ногі самі скіравалі да новай мыдлі, дзе нікога.

— Не хачу тваю мыдлю трыбушыць, — адказала маме. — Тут таксама зацішак, — Маня схавалася паміж важкіх снапоў.

Дождж у мыдлю не дастае, вада сцякае па капелюшы і капае на ржы­шча. Маня паглядзела ў прасвет паміж снапамі. Там святлей. Таму кроплі вады здаюцца празрыстымі крышталікамі. Падаюць зверху і ажно свецяцца нейкім унутраным святлом. Усё адно як чароўная сіла льецца зверху ў зямлю, каб не толькі напаіць яе жыццядайнымі сокамі, але і злучыць з небам, з вышынямі, дзе ўсе святыя жывуць, а сам Божанька імі апякуецца. Маня ажно перахрысцілася і ціхенька, адно ў думках прамовіла: «Дзякуй Богу літасціваму за падтрымку, за ўсё, што ён дае нам, рабам недастойным Яго. Што даруе грахі нашыя і правіны...»

Яна чула, як бацька перад якім-небудзь важным заняткам часта звяртаецца да Бога. А што вінаватыя мы перад ім, кажа, то гэта праўда. Успамінаем толькі, калі бяда якая. Праўду кажуць — калі трывога, тады да Бога. Але ў сям’і Назаноў веру шануюць. Бо без гэтага хібя пражывеш? Д’ябал спакусіць, саб’е, завядзе ў балота граху. І не адмоліш, не выпрасіш даравання. З Богам трэба жыць заўсёды, а не тады ўспамінаць, калі бяда, калі людзі адвярнуліся ад цябе і толькі на Яго адзінага спадзеў. Людзі ж таксама адварочваюцца не без дай прычыны. Калі ты ім насоліш, прыкрасці наробіш, калі сябе вышэй за іншых паставіш, узнясеш сваё я над больш ёмкім — мы, то як яны мусяць цябе разумець?

Праўда, у Мані часта ўзнікаюць спрэчкі з Сашам. Ён у іх нейкі не такі, як усе. На ўсё свой погляд мае, стараецца быць незалежным, часам і бацьку ўжо не слухаецца, наперакор робіць. Да чытання мае мо большы інтарэс, чым да арання. Здараецца, так зачытаецца, што і пра справу забудзецца. А спрэчкі праз тое, што не разумее Маня гэткага захаплення, ёй больш імпануе на зямлі працаваць, а не ў воблаках вітаць.

Саша на гэта пярэчыў:

— Якія воблакі? Ды і наогул, што ты разумееш у жыцці? Гэта ж нават да дзіцяці даходзіць, — не прапусціў моманту, каб у чарговы раз падсмяяць сястру. Ён даўно з яе такім чынам здзекуецца, лічыць, што яшчэ зусім малая, яшчэ і малако матчына на губах не абсохла, а ўжо аж са скуры вылузваецца, каб на ігрышча трапіць.

— Ага, а як работу якую рабіць, то малако не шкодзіць? — агрызаецца Маня.

— Не, не шкодзіць, — зусім сур’ёзна адказвае Саша. — Хто малако п’е, у таго мускулы дужыя. Вось паглядзі, якія ў мяне, — і Саша згінае руку так, што мускулы збіраюцца ў ёмкі камяк. Маня знарок моцна торкае ў Сашыну руку пальцам і смяецца:

— Ой, дак гэта ж не цела. Гэта камень нейкі. Не-е, ад малака так не бывае, ад малака мяккія былі б. Гэта мо ад сыру ці сала, якое ты любіш.

— А хто яго не любіць? Калі ты, то аддавай мне. Бо хто не працуе, той не есць. Я ж з ахвотай...

— Хто не працуе? — злуецца Маня. — Я не працую? Мо ты за мяне маю работу робіш? — Маня замахваецца на Сашу. — Гэта ты за кніжкамі сваімі свету не бачыш і ад работы адлыньваеш.

— Чаго ты гізуеш? Мне і сваіх клопатаў хапае, — спакойна адводзіць той яе руку. — Чаго гэта я буду бабскімі справамі займацца? Табе патураць... Сама ў іх калупайся. Што гэта за работа — каля стала ды каля рота?

— Якімі бабскімі? Хібя жаць жыта адно жаночы занятак? Альбо мо ты не за сталом мускулы наядаеш?

— Я не наядаю. Яны самі растуць. Ад працы, між іншым.

— Ага, дак ты працуеш толькі між іншым, — заліваецца смехам Маня, радая, што так спрытна падлавіла брата. — А я заўсёды...

— І ўсё роўна мускулы ў цябе не растуць, — пацяшаецца Саша. — Адно цыцкі. І то вунь якія дробненькія. Як грушы дзічкі. Відаць, матка малака мала дае... — Саша ледзь стрымліваецца, каб не зарагатаць.

Маня не можа перанесці такой абразы.

— Чаго ты выскаляешся? Чаго зубы сушыш? Выскаляка знайшоўсё...

Яна кідаецца на брата з кулакамі, малоціць імі ў паветры, намагаючыся

дастаць да Сашыных плечукоў. Ён вышэйшы за сястру, таму толькі адхіляецца і нават з месца не сыходзіць. А ў тае ад мітусні звалілася з галавы каса і апусцілася долу, як не да зямлі каснік дастае.

— Малаці, малаці, мо мускулы і падужэюць, — не адступаецца ён. — А пра цыцкі гэта я так... Як будзеш многа жаць, сагнуўшыся, то яны і адрастуць. А мо адцягнуцца... — тут ужо ён не можа стрымацца і гучна рагоча.

Маня не ў стане перанесці такі здзек, гэта ўжо вышэй за яе цярпенне. Яна рэзка крутнулася на месцы, каб сысці ад гэтага насмешніка. Каса таксама матлянулася разам з ёй, адарвалася ад зямлі, набрала размах і з усёй моцы пляснула Сашу па спіне, добра, што не па твары, мо ад касніка пісяг застаўся б.

— Не строй зуха. Сам ты не гаспадар. І з канём бацька лепш за цябе ўпраўляецца, — каб хоць як адпомсціць, кажа яна і з буйнымі слязінкамі, што празрыстай расой павіслі на вейках, уцякае ў хату.

— Бяжы, бяжы, — кажа наўздагон ёй Саша. — А я не раскажу табе пра новую кніжку.

— Ну і не трэба. Не хачу гаварыць з табой.

— Як захочаш, прыходзь, — прымірэнча гаворыць Саша наўздагон.

Маня добра прыгрэлася каля пахкіх снапоў, і думкі яе разняволена паплылі па абсягах пражытага. То да хатніх спраў скіруюцца, то Нясвіж раптам узгадаецца. Праз пяць гадоў Мані будзе дваццаць, а ні разу не была там. У Сноў на кірмаш, які праходзіць па аўторках, і разам з бацькамі ездзіла на возе, і пехатой адну не раз адпускалі, а вось у гэты славуты горад не выпадае патрапіць. Не без падстаў, напэўна, прыдумалі хутаране прымаўку: «Як захочаш у Нясвіж — цэлу ночаньку не спіш». Бо і праўда, на чым можна было дабрацца да таго Нясвіжа, калі да яго больш за дваццаць вёрст? А яшчэ ж і назад трэба да цямна вярнуцца, бо начаваць у чужым горадзе — не ў мамкі ў запечку. Не адно Маня не мела такога шчасця, каб на свае вочы ўбачыць той хвалёны Нясвіж, шмат хто падзяляў яе лёс.

А там жа Радзівілы, якіх адны моцна хваляць за розум, за ваенную здатнасць і гаспадарскую кемнасць, за абарону сваіх — беларускіх, значыць, земляў ад рознай набрыдзі, што праз многія стагоддзі намагалася сапхнуць законных гаспадароў з наседжаных месц, зрабіць сваімі палоннымі, звесці з родных паселішчаў і ў чужым краі змусіць працаваць на тамтэйшых паноў.

Другія гэтак жа доказна ганяць Радзівілаў, называюць прагавітымі магнатамі, якія дзеля ўласнага багацця нікога не пашкадуюць, чужога жыцця і на грош не цэняць, абы свае сундукі з куфрамі напакаваць ды гасцей, якія амаль безупынку наязджаюць у Нясвіж, пацешыць і развесяліць, шчодра дарункамі багатымі абдарыць. А колькі розных легенд ды страшных показак пра той замак і ягоных гаспадароў ходзіць па нясвіжскай зямлі, то й не злічыць, не пераказаць мо і за цэлую ноч.

Хапае ў Нясвіжы і розных іншых цікавостак, бо ўсе так захоплена ўспамінаюць яго. Нават Саша. Калі пад настрой, шмат апавядае пра гарадскі побыт. Кажа, што Нясвіж — гэта маленькі Парыж. Нібыта ад гэткага параўнання Мані лягчэй, быццам была яна ў тым невядома дзе размешчаным Парыжы, ёй бы хоць адным вокам на Нясвіж зірнуць і то было б вялікім шчасцем, а то нейкі там далёкі Парыж... Што праўда, Саша таксама пра Парыж з чужых слоў кажа. Ад Ендрусевага бацькі пачуў. Гэта сябар ягоны, Ендрусь, жыве ў тым хвалёным Нясвіжы. Сашу яна верыла, ён не раз бываў каля радзівілаўскага замка. Яму добра, яго аднаго адпускаюць, бо Ендрусеў бацька сур’ёзны, заступіцца можа ў выпадку чаго. А хто за Маню заступіцца?

І нечакана думкі зноў павялі Маню да таго здарэння на ігрышчы, якое ад ранку не выветрываецца з галавы. Яна намагаецца забыцца пра яго, хоча выціснуць з памяці, а яно згадваецца само сабой, як сказала б матка, сляпіцай лезе.

Скокі пад Васілёў гармонік доўжыліся за поўнач. Добра, што месяц свяціў і неба бясхмарным было — відно, хоць іголкі збірай. Старыя таксама доўга не разыходзіліся, усё цікавалі, хто што робіць, хто з кім танцуе, хто каго абдымае. Надоўга хопіць перасудаў, усё жніво будуць костачкі перамываць, калі вольная хвілінка выпадзе. Так вымыюць, што і сам сабе чужым здавацца будзеш, матка родная не пазнае.

Не сыходзіла нікуды і Тэкля. Швэндалася па надворку, то да аднае кампаніі прыстане, то да другое. Спадзявалася, што якая добрая душа яшчэ чарачку паднясе, ведама — галоднай куме хлеб наўме. І ўсюды знойдзе да каго прычапіцца, адусюль чуваць яе скрыпучы голас і нейкі ненатуральны, як бы цягаюць па зямлі ржавы ланцуг, смех. Нібыта і не гэткая п’яная ўжо, мо працверазела. Вось яна падышла да столка, дзе сядзелі адны старыя, і нечакана сваім далёка не спеўным голасам, сама сабе паддаючы зухаватасці, зацягнула:

Падружка мая,

Ідзі адзявайся,

З тваім мілым пасяджу,

Ты не абіжайся...

А тады папрасіла:

— Пасунься, красуня, — і зірнула загадна. — А то расселася, як пані Абуховічава. Заняла месца на траіх. Дай добрым людзям прысесці. Бо ў нагах праўды няма, праўда? — і засмяялася ад сваёй дасціпнасці. — А ножкі мае за жыццё вунь як стапталіся. Зусім знасіліся... Ведама, старасць — не радасць...

— А смерць не вяселле, — закончыў нехта за Тэклю.

— Праўду кажаш, мой ты даражэнькі, — і яна плішчылася на столак, быццам і на самай справе моцна стамілася.

Звычайна на руках у яе на корх гразі нарастае, а тут памылася, прычасалася — прыбралася, адным словам, да людзей жа ішла, ведала, што не любяць яе непрыемнага паху. І хоць як паспрабавала збавіцца ад яго.

— От так... — уздыхнула задаволена. — Хоць тут каля твайго дзеда пасяджу, мо пагрэюсё. Калі ў яго падпахі яшчэ не выстудзіліся... — і зноў зарагатала. — А ты не абіжайся. Ты ж з ім кожную ночку, гэтаё самаё... Падзяліся, не мыла, не змыліцца. Ён жа людскі чалавек, спагадаць павінен.

— От чапяла балбатлівая. Язык як памяло, так і мяце, не стоміцца. Дай адпачыць яму, схадзі да галавы па розум, — трохі зласнавата казала пажылая кабета, але пасоўвалася, даючы месца. Бо разумела, што Тэкля не адступіцца, а сварыцца з ёю — толькі людзей смяшыць, сабе ж даражэй абыдзецца. — І куды ты ўсё мосцішся? Куды плішчышся? Ніяк табе не ўгодзіш, як ліхой скуле...

— Дак я ж тоненькая, хі-хі-хі... А ты не гізуй, не карова на поплаве. І аваднёў няма, не кусаюць, хі-хі-хі...

Тэкля доўга не мерылася, умастаколілася паміж кабетай і яе мужам, знарок прыціснулася да яго.

— О-о, яшчэ цёплы. Нават гарачы. Апячы можа, — задаволена абняла за плечы цётчынага мужыка. Памаўчала хвілінку, але не тая гэта натура, каб моўчкі з людзьмі абыходзіцца.

— А ведаеце, мае вы даражэнькія, што ваша Тэкля ўжо на тым свеце была?

— А як жа ты выбралася адтуль?

— Які чорт цябе вынес?

— І каго ты там бачыла?

— А што ж ты думала? Круці ня круці, трэба памярці.

— Ты мо скажаш, што ў рай трапіла?

— Смейцеся сабе, смейцеся, — спакойна адказала Тэкля. — Рагачыце. А я праўда памірала. Ды, відаць, яшчэ не час... Бог адратаваў...

— Ага, яшчэ не ўсё выпіла на гэтым свеце, — зноў пачуўся нейчы насмешлівы голас.

— А што ты думаеш? На гэтым лепш. Чуў, як кажуць: пеця жылы, пакуль жывы, бо як памрэш, то й калом не ўваб’еш? Дак я і п’ю. Мо каб жыцця такога не бачыць...

— Няўжо і табе надакучыла жыццё?

— А што ты думаеш? Хібя гэта жыццё? Жыве кот, жыве й сабака, да жытка ў іх не адзінака. Але я не пра тоё. Ты вось паслухай Тэклю, тады і сам паверыш. Прыйшла я нек з гулянкі. Вясёлая была, што тут казаць, —

Тэкля не саромелася прызнавацца ў сваім граху. Не скажаш, што хвалілася гэтым, выстаўляла напаказ, але і таіцца не хацела. — Цяжка мне было. Да ложка не дацягнулася. На зямлі лягла, у хаце. Каб трохі лягчэй, бо зямля адцягвае ўсе хваробы. Не верыце? — спытала адразу ва ўсіх, калі пачула скептычнае хмыканне. — Як сабе хочаце. А я заўсёды, як паляжу на зямлі, то лягчэе мне.

— То ляж і цяпер, паляжы, — незадаволена прамовіў нехта. — Тады не будзеш шлындзіць абы-чаго.

— Ах, ах, які ты мудры, — адразу ж адпрэчыла Тэкля. — Сам і паля­жы. Тады не будзеш чапляцца да чалавека. І не затыкай рот. Не збівай з тропу, дай сказаць...

Слухачы весела засмяяліся, пазіраючы на раптоўна пачырванелага жартаўніка. Тэкля таксама расцягнула свой шчарбаты рот, правяла рукамі па твары, памаўчала адну хвілінку, як бы маючы асалоду ад таго, што добрыя людзі спынілі яе крыўдзіцеля, і працягвала:

— Праўду кажу, мне заўсёды памагае, калі паляжу на зямлі. Але не тым разам. Ой, зазнала я тады бяды. Думкі за гарамі, а смерць за плячамі... Галава звінела, як пусты чыгун. Усярэдзіне нешта круціла, аж вантробы выварочвала. Але я цярпела. А тады мяне раптоўна накрыла чарната. Як пад ватнім коўдрам усё роўна. Скрозь чорна. З бакоў, зверху, знізу. З-за спіны нешта чорнаё паўзе. Адусюль. Праўда. Але я то не вельмі спалохалася, бо ноч на дварэ была. А лямпу я не запальвала. І адно адна-аднюсенькая светлая плямка. Спераду. Як шчыліна ў плоце. Гляджу я на яе і бачу, што праз шчыліну ідзе да мяне мая мамка, царства ёй нябеснаё. Я спалохалася: адкуль яна? Бо мамка мая памерла... — Тэкля на хвілінку сціхла, бязгучна плямкала губамі, нібыта лічыла: — Так, гадоў восем, як пахавалі, не проціў ночы кажучы, маю дарагую мамку. А цяпер вось праз гэтую светлую шчыліну ідзе яна проста да мяне. У святочным уборы, у сукенцы ў кветкі. І хустка пад барадой завязана. І руку мне падае. Як бы кліча некуды ці вітаецца. А як жа я, думаю, буду з мёртвай вітацца? Не, думаю, мяне не правядзеш. Падман гэта.

— Ого, бач якая разумная. Хоць і набралася, як Лейба, а разумная... — зноў не выцерпеў нехта. Але і Тэкля не прамінула даць здачы:

— Не дурнейшая за цябе, — і пад гучны смех працягвала: — А мамка падае мне руку і кажа: «Пайшлі, дачушка, са мною. Бо цябе тут няма каму і пашкадаваць...» — голас Тэклін задрыжаў, яна змахнула з вачэй ці то сапраўдную, ці то ўяўную слязінку, пагардліва зірнула на сваіх насмешнікаў. — Праўду кажаш, мая ты дарагая мамка, няма каму заступіцца за бедную жанчыну. Крыўдзяць мяне без меры.

— А з мерай можна? — прамовіў нехта ціхенька, каб не чулі іншыя.

На яго і праўда ніхто не звярнуў увагі. Тэкля расчуліла сваёй скаргай.

Але яе не перапынялі, не смяяліся, не пакеплівалі. Мо і праўду кажа, мо трызнілася, што бачыцца з мамкай. Хай выгаварыцца. Цяжка чалавеку на гэтым свеце аднаму. Хай адвядзе душу. Палягчэе. Тэкля кашлянула, нібыта прачышчала горла, і ранейшым скрыпучым голасам жалілася:

— Праўду кажаш, мая ты дарагая мамка. Скубе мяне, хто толькі хоча. Як гарох ля дарогі. Гэта так хочацца мне адказаць, але я маўчу. Ні слоўца, ні паўслоўца... «Пайшлі», — кажа яна. А над ёй, бачу, наша магільная брама. Тая, што на доўкіндскіх могілках. І крыж на браме. Кліча яна мяне, а я думаю: «Як жа я пайду з табою, мая ты мамка, калі ты памерлая, няма цябе...» І я не падала рукі. Заплакала. А мамка адразу ж знікла. Як растварылася. Была і не стала... І светлай шчыліны ў плоце няма. Нікога і нічога. Толькі зноў густая чарната. Як дзёгаць.

— Ведама што, дапілася да белай гарачкі, — зноў не выцерпеў нехта доўгага казання Тэклі. — А з бутэлькай ніхто не прыходзіў?

Гаваруна спыніў дзед Мацейка, які таксама слухаў Тэклю:

— Не чапай ты яе. Праўду кажа, — падтрымаў кабету. Тэкля на гэта адно згодна страсянула галавой. — Мой дзед расказваў пра такоё. А ён не раз на локаць ад смерці быў...

— Ты пачакай, дзед, — перапыніла яго асмялелая Тэкля. — Дай мне даказаць. Чаго ты вопсасам лезеш? Як сляпая муха на мёд...

— Кажы-кажы, я што, — сціх Мацейка і паклаў свае высахлыя рукі на арэхавую крывульку. Тэкля ж працягвала:

— Нікога няма. Пуста ў хаце, цёмна, як у піліпаўку. А мне баліць, усё ўнутры баліць. Я пазіраю на месца нядаўняй светлай палоскі. Няма і яе. Прайшло колькі часу, і раптам палоска зноў з’яўляецца. Шырэйшая за тую, што была. Увачавідкі шырэе, ажно ў вочы святло тое колецца. Ды нечакана зноў павузела, адна шчылінка мільгаціць. І тады ў ёй паказаўсё наш сусед Міша. Той, што гады чатыры як памёр. Ён таксама падае мне руку. Я маўчу. А ён кліча: «Тэкля, Тэкля, пайшлі са мною... Чуеш, га?» Я рукі не падала і зноў падумала: нашто мёртваму мая рука?

— Ага, спалохалася смерці, хоць і п’яная, — падкузьміў нехта. — Не строй з_уха. Усё адно памрэш...

— Я і без папа ведаю, што ў нядзелю свята... Памру, — не пярэчыць Тэкля. — І ты памрэш. Усе памром. З гэтага жыцця ніхто жывым не сыдзе... — другі раз за сённяшні вечар паўтарыла яна прыказку і нечакана сваім прапітым голасам зацягнула прыпеўку:

— І піць будзем,

І гуляць будзем,

А пара прыдзе —

Паміраць будзем...

— Ну, во, зацягнула, як панамар у царкве, — падаў голас нехта з мужыкоў, якія таксама прыслухоўваліся да Тэклінай гавэнды. — Ты лепш кажы, што далей было з табой?

Тэкля працягвала перапынены расказ:

— Як ні прасіў Міша, а я не падала рукі. Хібя я дурная, каб на сябе рукі накласці? І тады светлая палоска пачала шырэць. Ужо не шчыліна ў плоце, а цэлыя вароты, як у гумне. Пасля і яны адчыніліся насцеж, а з іх выбухну­ла святло. Як маланка. Яно акрыла ўсю мяне — з бакоў, зверху, з-за спіны ззяе. Яркаё, бліскучаё, ажно слепіць, слёзы выціскае. А суседа няма, растварыўсё, знік, выпарыўсё. Адплюшчыла я вочы, а ля мяне кот трэцца. Не наш, няма ў мяне ката... — Тэкля запнулася і патлумачыла, як бы ў апраўданне: — Не люблю я катоў у хаце. Адна шэрсць ад іх на пасцелі... Ды і карміць няма чым... — прызналася. — Але тут трэцца аб маю руку нейкая рыска. Зусім ачнулася я, чую, што ў грудзёх лягчэй стала, вочы адсланіла. Дыхаць можна. Устала і пакарміла таго невядомага ката...

— Дак мо гэта смерць твая была, а не кот? — падвёў нехта нечаканую рысу.

— Не, смерць да яе праз шчылінку прыходзіла, — выказаў сваё цвёрдае меркаванне дзед Мацейка. — Кот — гэта збаўленнё. Не час быў паміраць, вось Бог і паслаў ратаваннё. Каб пакутавала аж да таго, пакамісь піць не перастане...

— Дак я ж, калі кіну, буду мучыцца яшчэ больш, — спалохана прамовіла Тэкля. — А мо і памру скора? За што ты, дзед, жадаеш мне такоё? Што я табе кепскаё зрабіла?

Адказаць ёй не далі, бо нехта спяшаўся выказаць сваё:

— А катоў і на нашым футары хапае, не адно ў Баярах. Няўжо гэта для ўсіх нас назапашана ратаваннё?

— Не, гэта не ратаваннё, — вёў сваё Мацейка. — Гэта папярэджаннё. Г асподзь Бог папярэджвае нас грэшных, каб не адступаліся ад ягоных запаведзяў, каб слухаліся і баяліся, каб не грашылі...

— Дак як жа пакаешся, калі не саграшыш? — выказаў смелую думку нейкі падшыванец. Але яго адразу ж спыніла спалоханая маці:

— Што ты вярзеш, бязбожнік. Не гняві Бога. Не грашы, бо Бозенька пакарае...

— А вунь Жора Бандзюкоў не такоё казаў, — не здаваўся падлетак. —

І нічога, ніхто не пакараў яго.

— Бозенька карае не тады, калі ты хочаш, а калі ён лічыць патрэбным, — цярпліва тлумачыла маці неслуха. — Ён усё ведае і ўсё бачыць. Ён і Тэклю ўратаваў, бо яна за многіх з нас церпіць. Хоць і грашыць шмат, але пакутуе моцна.

Пры гэтых словах Тэкля, здаецца, ажно галаву сваю, закручаную бруднай дзіравай хусткай-канаплянкай, падняла з гонарам — мо ўпершыню прылюдна заступіліся за яе, пашкадавалі, а то ўсё лаюць ды бэсцяць. Ад такой дабрыні ажно асмялела:

— Вы лепей мяне не хваліце, а шкляначку паднясіце. А то нешта высахла ў роце, — і скрыпуча заспявала: — Ой у горле драпачы, драпачы, трэба горла прамачыць... Дайце Тэклі кілішак, не шкадуйця. Смагу прагнаць...

— І праўда, дайце ўжо, заслужыла сваім расказам, — зжаліліся над беднай кабетай.

— Іван, папрасі цётку Зіну, каб наліла, — звярнуліся да Гэтэвічавага Івана, які акурат выходзіў з танцавальнага кола.

— Адно не напарстак, — заартачылася Тэкля, — а то і праўда тады памру. Я да шклянак прывыкла...

Мужыкі з кабетамі доўга яшчэ абмяркоўвалі Тэклін расказ, кожны даводзіў сваё, выказваў здагадкі. Сёй-той згадаў падобныя выпадкі са сваімі сваякамі альбо пачутае ад дзеда.

Гамонка старых каля сцяны хаты працягвалася.

Не спыняліся і танцы.

А калі месяц стаў хіліцца да другога берага неба, як бы збіраўся на спачын, пачалі пакідаць надворак першыя пары. Паціху сталі разыходзіцца і пажылыя гаваруны: здаволілі свае цікавосткі, нагаварыліся мо на цэлае лета, а ўсяго ўсё адно не перагаворыш, трэба і на наступны раз пакінуць. Час па хатах, не паранее.

Танцавальнае кола ўсё вузела і сціскалася, а Маня разам з гэткімі ж нястомнымі падлеткамі таптала Васілёў надворак то ў віхурыстай польцы, то ў вясёлай кадрылі, адным словам, што б ні іграў Васіль, Маня танцавала ўсё. Калі не запрашаў ніхто з хлопцаў, скакала з гэткімі ж уедлівымі ў танцах дзяўчатамі — раз прыйшлі на ігрышча, то чаго плот альбо сцяну падпіраць? Скачы, ды так, каб пасля надоўга хапіла ўражанняў.

Чэсь, у якога хмель яшчэ не выветрыўся, не хаваў свёй зухаватасці, нават выстаўляў яе напаказ, пачаў часцей запрашаць Маню. Яна ўжо і не рада, не раз спрабавала адмаўляцца, але ён настойліва і цвёрда ламаў супраціўленне:

— Прыйшла, дак танцуй. Нечага тут свае парадкі заводзіць... А не — дак збірай манаткі і дуй да свае хаткі. Адна...

— А ты не лезь вопсасам...

— А ты памаўчы, а то бач — вош на языку не спячэцца...

Мані хацелася і болей сказаць: «А табе можна? Буду я кожнаму патураць. Што ты за хлюст, што ўсіх змушаеш да таго, што толькі табе хочацца?» Але яна баялася: Чэсь і цвярозы слова ў кішэні не шукае, можа і рукам волю даць, а што казаць, калі на падпітку. А падшафэ ён бывае не толькі на святы і не адно на ігрышчах. Любіць гэтую справу. І як яму толькі бацькі дазваляюць! Праўда, ён іх не вельмі слухае, усё больш ад рук адбіваецца. Часам бацька ягоны не вытрымлівае і на людзях дае непаслухмянаму сыну добрага прачуханца. Але найбольш у хаце галаву яму мые, бо гонар не дазваляе ўсё на людзі выносіць. Пахвалёнчыкі ганарыстыя людзі, пыхі ў іх хапае. Але Чэсь, відаць, усіх абскача — фарсіць больш за іншых з роду. А характар мае такі ўпарты, што не пікні, не скажы папярок. Вось і баіцца Маня спрэчкі з ім, не ведае, што зрабіць, каб адчапіўся ад яе. Хай бы лепш зусім не запрашаў. А ён жа падчас чарговага танца паабяцаў:

— Ты без мяне дадому не ідзі. Добра?

— Ого, які суровы загад. Як з пастарунка... Чаго ты мяне пасеш? Хгбя я авечка якая, што дарогі не ведае? — не стрымалася і паспрабавала аджартавацца Маня. — Дай ты рады... Не заблуджусё. Ды і месяц свеціць...

— Я таксама дарогу ведаю, — перапыніў ён. — Але ты адна не ідзі. Я з табою пайду. Я ж сказаў...

Сказаў, і не зразумееш, ці то прапанаваў, ці то загадаў. Але якая розніца: ці савою аб корч, ці карчом па саве, усё адно абязвечыць можна. Мані стала непамысна: «От замарока галавы. Прычапіўсё, як ваўчкі да сукенкі». Яна ўжо выцікоўвае, з кім бы дадому ўцячы. Але і Чэсь, відаць, нешта зразумеў, стараецца збіць яе з панталыку. Ён раз за разам запрашае Маню і ўсё больш шчыльна горнецца да яе падчас танца, моцна нахіляецца да вуха, нешта расказвае. Маня асабліва не ўнікае што, бо і чутно з-за музыкі кепска, і страх усё больш ногі звязвае. Асабліва даймае яе Чэсеў перагар — так смярдзіць самагонка, што часам, калі асабліва горача нешта даводзіць, яе на ваніты цягне. Сама яна яшчэ ні разу не каштавала моцных напояў — таму і ггдзіць ад іх.

Маці часам жартавала з дачкі:

— І дзе я табе вазьму мужыка, каб не піў ды каб не біў? Іх жа са свечкай не знойдзеш. Хібя баптыста якога, га?

— Ат, мама, што вы кажаце? Які замуж, які мужык?

— А што, не згледзіш, як твой час прыйдзе. Вунь ужо якая высокая і гнуткая, як бярозка ў Школьным лесе.

— Ага, вы яшчэ скажаце: гэта таму, што есці няма чаго...

— Не, я такога не скажу. Бо няпраўда. Есці, дзякаваць Богу, хапае. Хоць і не кожны дзень Вялікдзень, ды ўсё ж не галадаем. Праўда? Ад хлеба хлеба не шукаюць.

— Праўда, мама, праўда. Гэта я так сказала...

Калі Чэсь у чарговы раз запрасіў Маню, то прапанаваў ёй:

— Праз тры танцы пойдзем дадому. Я давяду цябе да хаты. Добра?

Маня не на жарт спалохалася, зразумела, што хоць ты махалам махай,

а не адчэпіцца. Азірнулася, ці няма дзе Петрыка. Але яго даўно не відаць, і Стасі Пахвалёнчыкавай таксама. Маня не дапільнавала, ці яны разам пайшлі, ці паасобку. І іншых дзяўчат таксама не відаць. Цікава, каго павёў дахаты Петрык? Калі Стасю, то тут жа зусім недалёка, іхняя хата пасля дзедавай Мацейкавай сама бліжай да Васілёвай. Хгбя што гуляць пайшлі, мо ажно да Школьнага лесу?

І нейкая крыўда пачала тачыцца ў Маніна сэрца. На Петрыка, на Стасю, на свой лёс, які невядома чаму ўвесь час адварочваецца ад яе. Як праца, дак сама ў рукі плыве, да таго ж з кожным годам усё больш, бо старэйшая з дачок яна ў сям’і, а калі пра ўласнае задавальненне, то і сказаць няма чаго. Такое ёй выпала шчасце, нават з хлопцам жаданым не можа пацешыцца. Мусіць іншым саступаць.

Але чаму? Таму, што Стася багацейшая, што шляхцянка? Дак і Назаны не зусім збяднелыя. Праўда, булак кожны дзень не ядуць, але ж і з торбай, дзякаваць Богу, ніхто з іх не хадзіў. А што да працы, то яшчэ пашукаць такіх уедлівых. І не брыдкая Маня, так ва ўсякім разе кажуць ёй сяброўкі, адна каса чаго вартая. А ў жніве ці якой іншай працы ёй мала роўных знойдзецца.

У працы мо і так, разважае Маня. А вось у каханні...

Яна цяжка ўздыхнула, ажно Чэсь здзіўлена зірнуў, і, працягваючы пачатую размову, адказала:

— Ось яшчэ выдумаў! Не, Чэсік, — Маня спрабавала паддобрыцца, прыцьміць Чэсеву пільнасць, — я і адна не баюсё. А мяне яшчэ і Гэлька Юрашова чакае, і Саня Кандратукова з Косцікам.

— Скажы, хай самі ідуць, адны. А мы з табою... Я ж сказаў! Зразумела?

— Не-а, не зразумела, што ты майначыш, — асмелілася запярэчыць Маня. — Я што, прывязаная да цябе? Хгбя табе няма каго іншага ўзяць? Вунь колькі было старэйшых за мяне.

— Нашто мне старыя? Мне ты панаравілася. Мне ж не жыта жаць. Ды і то з маладымі спрытней і весялей.

— А ты мяне хгбя жыта жаць запрашаеш? — спрабавала перавесці на жарт Маня. — Ноччу? За мяне Жэня днём пажне.

— Пры чым тут Жэня... — амаль злосна адказаў Чэсь і нечакана спытаў: — А я што, не пад густ табе?

Мані так і карцела выпаліць: «Не!», каб адзін раз і назаўсёды, каб не расцягваць гэтую каніцель. Бо ўсё адно добрага канца не будзе. Як кажа дзед Мацейка: калі не падабаецца адзін, то пашукай чысцейшага ў іншым балоце...

Яна мо і сказала б тое, што думае, але нехта нібыта папярэдзіў: навошта бяросту на вуголле кідаць? Яна паціснула плечукамі і прамаўчала.

— Глядзі, Маня, — прыжмурыў вочы Чэсь. — Не вельмі фарсі. Каб не збіцца з тропу, — закончыў зусім незразумела. Маня адчула, што ёй страш­на, а Чэсь пасміхнуўся, як заўсёды бездапаможна і безабаронна. Але цяпер гэта здавалася мо больш злавесным, чым без такой усмешкі.

— Чаго глядзець, калі месяц схаваўся, — няўдала пажартавала Маня, якая ўсё наравіла вырвацца з-пад Чэсевай увагі. А сама вачыма пашукала Стасю — мо яна паўплывала б на брата. Не знайшла. Але не было і Івана Гэтэвіча. Няўжо разам пайшлі?

Івану даўно і моцна ўпала ў вока Пахвалёнчыкава Стася. Проста рады няма. Дарослы чалавек, а вунь што захапленне робіць. Як стрэне дзе, то ажно халадок па целе. Здаецца, жыццё без яе страціла ўсе фарбы. Нават за плугам ці, калі косіць, усё адно думае пра яе, не кажучы пра мроі перад сном. І найбольш пра тое, як дабіцца ўвагі, што зрабіць, каб яна зразумела ўсю сур’ёзнасць ягоных намераў, каб адчула, што ў хлопца на душы.

Здаралася, Іван не раз у марах быў з каханай. І не адно на танцах бачыў сябе з ёй. Уяўляў яе стройнае цела, заўважаў моцны загар на руках і пяшчотную бель пакатых плячэй. Прырода зладзіла Стасю так, што, каб і хацеў, то не знайшоў бы да чаго прычапіцца. Ён нібыта адчувае ласкавую мяккасць яе скуры, калі сваёй шурпатай ад мазалёў рукой мройна праводзіць па плячах, дакранаецца да грудзей, цёмныя гузічкі якіх раптоўна натапырваюцца, а вакол іх скура робіцца як на падушачках пальцаў пасля працяглага знаходжання ў вадзе. Вачамі п’е насалоду ад усёй яе зграбнай постаці, проста любуецца гэтым дасканалым тварэннем прыроды. Часам нават здзіўляецца такому неверагоднаму майстэрству нябачнага творцы.

Не раз мроіў, як яны разам па-сямейнаму вядуць гаспадарку, песцяць сваіх дзетак, як ва ўсім раяцца, слухаюцца і падтрымліваюць адно аднаго. Іван не цалкам згодны з тым, што кажа бацюшка жаніху і нявесце падчас вянчання — ён чуў такое, калі быў шаферам на вяселлі сяброў: «Да убоит­ся жена мужа». Не баяцца трэба, лічыў ён, а паважаць, шанаваць. З павагі ўсё пачынаецца, з даверу і ўзаемнага разумення, а не са страху.

Некаму можа здацца дзіўным, але гэты дужы і цягавіты, трохі маўклівы хлопец, а па гадах ужо даўно кавалер, быў не пазбаўлены сентыментальных разваг, салодкіх мрояў. Не раз у думках ён і распранаў Стасю, любаваўся яе гнуткім прыгожым целам, затрымліваў позірк на вабных месцах, якія заўсёды спакусліва адтапырвалі сукенку альбо каптан, бо станікаў на хутары ніхто не насіў — не ў модзе былі гэтыя адзнакі шляхецкага ці гарадскога жыцця.

Пажадлівыя думкі-мроі вялі і далей, прымушаючы мацней тахкаць сэрца, туманячы зрок. Часам ажно казытлівыя мурашкі прабягалі па целе, калі нечакана мроі заходзілі за дазволеную мяжу. Тады Іван міжволі ўздыхаў, сварыўся сам на сябе за гэткія грэшныя думкі і яшчэ больш улягаў у працу, каб ёю задушыць любыя недазволеныя памкненні.

І Божа барані, каб гэтыя патаемныя, далёка ад людзей схаваныя думкі і пачуцці сталі вядомыя некаму чужому. Іван мо не перажыў бы такога. Бо хіба можна дзяліцца тым, што толькі тваё асабістае, што належыць табе і выключна табе? Як хто сабе хоча, а ён да такога не апусціцца.

Але мінаў час, і думкі Івана зноў вярталіся да Стасі. Дзяўчына яна для многіх вабная. Аднак сама сабе наўме. Высокая, стройная, з доўгай каштанавай касой, як у маці. Калі не ўкладвае яе на патыліцы, то касніком да зямлі дастае. А калі часам распусціць хвалістыя валасы, то яны — як дажджавая сцяна, што іскрыстым ззяннем пераліваецца на сонцы, атуляюць стройнае цела. Апранацца ўмее з густам. Гэтага, што праўда, не адымеш ні ў кога з Пахвалёнчыкаў. Выхавалі бацькі шляхетнасць ва ўсіх дзяцей.

Але гэта мо найбольш і шкодзіць Іванавым заляцанням. Бо хто ён перад ёй? Бедны малазямельны дзяцюк са шматдзетнай сялянскай сям’і. Хоць і не з вёскі Малаеды, ды таксама не багач. І ніхто не хоча разумець, што праз сваю шматдзетнасць збяднелі Гэтэвічы. Якая каму да гэтага справа, калі сваіх бед вышэй галавы. У Іванавага дзеда Ігнася дзяцей было як куранят, таму і без таго невялікі надзел даводзілася няспынна дзяліць і перадзельваць паміж сынамі і дочкамі, калі яны стваралі свае сем’і. Будынкі і тыя параздавалі на пасаг: каму паўпуні, каму гумно распалавінілі, а некаму сені ад хаты дасталіся — адным словам, урэшце самі дзед з бабай засталіся ў адным пакоі распасажанай хаты, які некалі лічыўся залай.

У Іванавага бацькі такая ж праблема — дзяцей што маку, а зямлі як добрай бабе спадніцай накрыць. І ўжо хутаранам было не сорамна, што дзеці не маюць нармальнай адзежы. Пакуль падрастуць, нават хлапчукі ходзяць адно ў доўгіх палатняных кашулях, з-пад якіх пісуны бліскаюць, калі прысядуць няўдала. Бо няма моды і грошай штонікі кожны дзень насіць. Каб толькі на свята выйсці ў іх. І нічога не паправіш. Хоць крычма крычы, а зямлі не пабольшае.

Калі давядзецца надзяляць пасагам, то і адразаць няма ад чаго. І хату з гаспадарскімі пабудовамі на ўсіх не распасажыш, не хопіць. Хоць ты агу­лам жыві, без падзелу зямлю абрабляй, на адной печы спі. Але хіба гэта выйсце? Як можа хлопец стаць сапраўдным гаспадаром, калі не мае сваёй зямлі, не збудаваў сваёй хаты, калі, урэшце, не можа адчуць асабістай адказнасці не адно за сябе, а і за жыццё блізкіх яму людзей?

Заставалася адно выйсце — батрачыць. Так і рабілі, шапкавалі перад панамі. І ў гэтым выяўлялі і сваю самастойнасць, і гаспадарлівасць, і ўмельства — усё, што трэба чалавеку, які хоча працаваць на зямлі. Шчыравалі як на сваім, бо іначай выгнаў бы пан, не было б наогул ніякага занятку. А без гэтага куды? Не пабяжыш жа за мяжу, да саветаў. Бо невядома, ці чакаюць, ці возьмуць, ці зразумеюць. Мо ў турму кінуць, як палохалі польскія паліцыянты ды розныя іншыя прадстаўнікі ўлады. Зрэшты, так яно не раз і было, хадзілі такія чуткі, казалі, што многіх перабежчыкаў лічылі за польскіх шпіёнаў. Не, ужо лепей тут са сваімі гараваць, чым у невядомай Сібіры вошай карміць. Таму многіх ад неабачлівай рашучасці стрымліваў страх перад невядомасцю, боязь за сваю сям’ю, якая магла хапіць ліха, калі нехта ва ўцекачы падасца.

Батрачыў не адно Гэтэвічаў Іван, шмат хто з хутарскіх выбіраў сабе гэткі лёс. Бо хоць і жылі сярод палявога раздолля, а поля таго — маленькая магулінка, як самая найкаштоўная каштоўнасць. У пана таксама не дапросішся, каб у арэнду даў, прасіцеляў шмат, а зямля і ў яго не прырастае.

Адным словам, куды ні кінь, скрозь нявыкрутка. Адно ратаванне — парабкаваць. Іван да гэткага становішча адносіўся з разуменнем, але прывыкнуць да яго не мог. Таксама свой гонар меў: чужы хлеб еж, а праўдуматку рэж. Хоць і не шляхецкага заводу, ды гэта не галоўнае, не такі, каб некаму паддацца. Не папусціцца ён, каб нехта папіхаў альбо, крый Божа, ногі аб яго выціраў. Не радзіўся яшчэ такі хлюст ні на іхнім хутары, ні ў вакольных вёсках. Але розныя гаспадары, дзе ён парабкаваў, сустракаліся. Былі такія, што шанавалі Іванаву кемнасць, цанілі і добра аплачвалі, але не бракавала і тых, пра якіх казалі: рабі пану верне, то пан табе п... Некаторыя нават наравілі не пакарміць як след.

Мо праз гэта і намагаецца Іван даказаць, што ён ні кропелькі не горшы за шляхцюкоў, стараецца ўлагодзіць Стасю. А яна ж, хоць і маладзейшая — Івану дваццаць пяць, а Стасі ўсяго васемнаццаць, ды ганарлівасці не губляе. Не, каб зусім пазбягала Івана, то няпраўда. Але дражніцца, як гусак з дзецьмі. Г эта не пад густ Івану — старэйшы за яе, гаспадарлівы, араць-сеяць умее лепш за іншых, значыць, паважаць павінна. А калі ён такую пільную ўвагу выказвае, то хіба можна пазіраць звысоку, фанабэрыцца?

Так ці інакш, а Івану хочацца дабіцца свайго. Не бярэ пад увагу нават тое, што Стася ў касцёл ходзіць, а ён у царкву. Як паводле Івана, дак гэта нейкі дзіўны падзел, нібыта сямейнае жыццё не на пачуццях трэба ладзіць, а па нейкіх іншых прыкметах — ці то па багацці, па колькасці зямлі і ко­ней, ці то веру ўлічваць, ці адно бацькоў слухацца, як, зрэшты, заўсёды было. Яшчэ Іванаў дзед Ігнась казаў: «Ніхто, пане мой, не глядзеў, што я там думаю ці мяркую. Нагледзеў бацька дзяўчыну, вырашыў, што пара мне ачалавечыцца. І сказаў, каб браў Зосю. І ўзяў, а куды дзенешся, калі не табой гэта заведзена».

Так то яно так, думаў Іван. Але жыццё свае выкрунтасы мае, часам такога коніка выкіне, што і не знайся. І людзі не ўсе роўныя. А што да веры, то для Івана не тое галоўнае, каб аднолькава крыж на лоб ці на грудзі клалі, значна важней, што ў цябе ў душы. Як бы не адзін Бог на вышынях, не аднолькава ўсімі апякуецца, бо і бацюшка не раз казаў у царкве: «Часцей звяртайцеся да Бога нашага адзінага, шануйце імя Яго, тады ва ўсім будзе вам Божае спрыянне...»

Праўда, Стасіны бацькі ні разу нікога не папікнулі, што не ў касцёле ахрышчаны. Ва ўсякім разе на людзях.

Будучы каталікамі, Стась са Стасяй лічылі сябе і палякамі. Тутэйшаму люду даўно ўбівалі ў галаву, што любы каталік — гэта паляк. І ўбілі, не змарнаваліся высілкі, не пайшлі на цёмны лес. Людзі прывыклі да таго, што казалася зверху. І цяпер, калі нехта прамаўляў «каталік», то само сабой мелася на ўвазе «паляк». А як жа іначай — у касцёл ходзіць, двума пальцамі хрысціцца, па-польску размаўляе, хоць, што праўда, польскасць гэтая, асабліва ў мове, далёкая ад дасканалай. Аднак жа ў касцёл хадзілі не адно палякі. Сяму-таму наогул цяжка было разабрацца, хто ён — сапраўдны паляк ці спалячаны беларус. Таму і на школу наракалі: што не вучаць там па-іхняму, не даюць развіцца беларускаму дзіцяці, зноў жа — да касцёла заахвочваюць, а то і змушаюць. А калі пабярэцца які-небудзь беларускі бядак з каталічкай, то і яго да касцёла залічваюць, і дзяцей палякамі пішуць.

Зрэшты, пра нацыянальнасць асаблівай гаворкі на хутары не заводзілі. Не гэта было вызначальным. Не прывыклі хлебадаўцы да такіх мудрых разваг. Яны з іншым звыкліся, ім зямля рупіла. Вось каб з ёй удалося саўладаць, то гэта было б найвышэйшым шчасцем, самым справядлівым спраўджаннем Божага промыслу, які прывёў чалавека на гэты свет і даў у рукі спрыт для працы на зямлі. А раз спраўляешся з гэтым, то для зямліцы няма розніцы: беларус ты ці рускі, татарын ці паляк, працуй так, каб не крыўдзіць сваю карміцельку. А калі, крый Божа, няўмека, няздатнік, то тым больш не ад нацыянальнасці гэта залежыць, а ад рук, ад умельства і жадання выявіць свой хлебасейны дар. Мо недзе ў горадзе і ўмелі звязваць пасаду і працу чалавека з яго нацыянальнай прыналежнасцю, а тут гэта было зусім непатрэбна, а часам мо і шкодна.

Тым не менш знаходзіліся і тут ахвотнікі праявіць сваю дасведчанасць, ацаніць чалавека не па яго працоўнай і гаспадарскай здатнасці, а па ягоным моўным звароце да Бога, нібыта гэта не інтымная і асабістая справа кожнага, а падсправаздачнае «ўжандовым» служкам публічнае дзейства. Таму меліся і сярод тутэйшага люду, найперш чыноўнага, тыя, хто не супраць палавіць рыбку ў каламутнай вадзе, а дзеля гэтага найперш патрабавалася тую вадзіцу замуціць.

Каму трэба, умелі падкрэсліць нацыянальную рознасць іншым чынам. І тады атрымлівалася дзіва дзіўнае. Выходзіла, што беларусы павінны пачувацца тут як бы не на сваёй роднай зямлі, нібыта часова каля палякаў прыжыліся, дадаткам да іх выглядалі. Хоць разапніся, а не дакажаш, што ты не мядзведзь. Ды мядзведзь і той сваю бярлогу і свой лес мае і на сваёй мядзведжай мове з медзведзянятамі размаўляе. А то ж людзі...

Ды нават асаднікаў, якія прыехалі на чужую зямлю, апынуліся сярод чужых людзей, начальства паважала больш, чым тутэйшых хлебасеяў. Калі сёй-той кемлівы і здатны да разваг гаспадар пачынаў кумекаць што да чаго, то амаль заўсёды заходзіў у тупік. Бо што ж гэта выходзіць?

Прыехалі адзінкі тых, хто не адно не тутэйшы, а, значыць, не мае тут сваіх каранёў, не паліваў потам гэтай зямелькі ні сам, ні ягоныя дзед з прадзедам, хто не ўмее гаварыць на мове тутэйшых гаспадароў, а часам знарок ігнаруе яе, нават здзекуецца, і яны, гэтыя адзінкі, намагаюцца ўсталяваць на г э т а й зямлі, сярод мясцовых хлебасеяў свае парадкі, зацвердзіць сваю мову, даказаць вышэйшасць сваёй веры.

Дак хіба справядліва гэта, хіба па Божых законах, што большасць павінна слухацца меншасці, падпарадкоўвацца ёй і праз гэта выракацца, адмаўляцца ад свайго? Дзе ж тая справядлівасць, пра якую не спыняюцца гаварыць розныя начальнікі, калі на справе яны сілком цягнуць беларусаў у не вядомае ім, нязвыклае — не сваё? Хіба з прымусу будзе плён? Спружына мае здольнасць сціскацца толькі да пэўнай мяжы. А пасля яна пачне выпроствацца. Сціснутая сіла можа набраць такой моцы, што не аднаму сціскальніку і прыціскальніку лоб разаб’е.

Бо не могуць зразумець мясцовыя жыхары гэткіх напорыстых дзеянняў улады, не даходзіць да іх, чаму змушаюць прызнаць сваю другаснасць? Ды і некаторыя разумныя людзі падказваюць ім, настаўляюць на шлях ісціны. Часам насенне гэтае падае на спрыяльную глебу, і тады гатова ўспыхнуць іскра, якая здольна запаліць не адно сухую салому ў гумне. У такія моманты і пачынае выпроствацца тая сціснутая спружына. Але толькі крышку, ледзь-ледзь, адным намёкам, каб пасля зноў прыняць ранейшае становішча. Бо сіла ціску яшчэ не ўраўнавалася з сілай супраціву, а сіла супраціву ніяк не можа перавысіць сілу ціску. Маладыя выпрамляльнікі не могуць пакуль саўладаць з езуіцтвам і хітрыкамі вопытных сціскальнікаў. Аднак на сподзе душы тлее той вугалёк, які грэе пякучыя думкі: дакуль яны мусяць працаваць на пана, на «ужанд»? Як бы без чужога прымусу, без прышлых асаднікаў, якія прызнаюцца ўладай адзінымі і большымі гаспадарамі за саміх тутэйшых гаспадароў, яны ўжо і жыць не здолелі б. Нібыта ім Богам наканавана араць чужую зямлю, а не цешыцца з працы на сваёй. Начальства ж разам з асаднікамі не прамінала выпадку, каб не падсмяяць няздатных беларусаў, якія не могуць нават польскай мовы засвоіць, гавораць на такой тарабаршчыне, што хоць вушы затыкай.

Але гэта палітыка ўжо, а Іван да палітыкі адносіўся насцярожана. Яго больш займаў кавалак хлеба, мара пра сваю зямлю ды Стасю, якая балючай стрэмкай засела ў душы. Варухнеш яе, стрэмку гэтую, і адразу балюча становіцца. Да таго ж не адзін Іван на Стасю вока паклаў. Бачыць, што прыхільнікаў не так яе прыгажосці, як найперш бацькавых багаццяў, шмат. Іван не хоча, каб яго таксама да ахвотнікаў Пахвалёнчыкавай зямлі залічылі, бо ў яго сур’ёзныя намеры. Не, адмаўляцца ад пасагу, калі Стасін бацька дасць надзел, ён не будзе, бо добра ведае, што такое праца на чужога гаспадара, адчуў якая твая вага, калі ты беззямельны, як бы чалавек без будучыні, быццам і пачуцці ў цябе іншыя, і кахаць ты не можаш, як усе.

Трэба і яшчэ адну праўду засведчыць, што Іван не ведае, як на гэта глядзяць Стасіны бацькі. Ды і пра сваіх нічога пэўнага сказаць не можа, не было ніякай сур’ёзнай гаворкі. Адно часам звычайныя разведвальныя жарты, на якія Іван навучыўся аджартоўвацца так, што і не зразумееш — хочацца яму каго-небудзь у бацькаву хату прывесці ці не спяшаецца яшчэ жонку выбіраць: каб не стала лішнім ротам, дадатковым едаком, які не ў хату, а з хаты носіць. Аднак сябры не адно здагадваюцца пра ягоныя намеры, некаторыя нават добра ведаюць, што падабаецца Івану Стася. Ды ў яе іншы наўме, бо не хінецца яна да Івана, не адказвае ўзаемнасцю. Ужо як ні стараўся паддобрыцца, як ні расхвальваў яе касу і красу — аж самому часам станавілася непамысна: каб такі дарослы дзяцюк ды лістом слаўся перад зялёнай дзеўчынёхай, а выніку, лічы, ніякага, як з рака смаку.

Ды гэта так толькі, проста храбрыцца Іван, харахорыцца, настаўляе чуб — як той гусак, што палохае людзей, аберагаючы сваю чараду. Бо калі б Стася паклікала, то лётам паляцеў бы, каб загадала, то мо і ўкленчыў бы перад яе прыгажосцю. І нічога тут страшнага альбо смешнага Іван не бачыць. Прыгажосць заслугоўвае на тое, каб ёю захапляліся, бераглі і шанавалі. А шацунак з розных спраў складаецца, часам нават з дробязяў.

Аднак, маўчучы, не накахаешся. І ўжо каторы раз Іван хоча падысці да Сашы Назана, але нешта ўсё замінае, як бы не пускае. Бо просьбу да яго мае нязвыклую для батрака-хлебасея. Хочацца яму, каб падказаў, як лепей пачуцці свае да Стасі выявіць. Саша ж вучаны, шмат чытае, гаворыць заўсёды складна. Быстры, пра такіх кажуць: на хаду падноскі адарве. Кніжак трохі мае ў хаце, беларускі каляндар таксама. Мо дзе што цікавае і карыснае вычытаў, хай бы падзяліўся. Але ж гэта трэба пра балячку сваю казаць, прызнавацца ў тых пачуццях, якія найперш павінен засведчыць самой дзяўчыне, а не некаму чужому. Гэта вось і спыняла Івана.

Але аднойчы Саша сам перастрэў Івана і нечакана спытаў:

— Што ты ўвесь час такі пануры? Хіба ператаміўсё на ксяндзовым полі?

Акурат тады Іван згадзіўся абрабляць зямлю нясвіжскаму ксяндзу,

у якога паўсюль былі надзелы. Быў такі і на Язаўцы. Вось нехта і падказаў, каб наняў Івана Гэтэвіча, бо працавіты, цягавіты, сапраўды гаспадарлівы і талковы — добра знаецца ў хлебасейнай справе. Не памыліўся ксёндз, але Івану клопату хапала. А ён з малых гадоў засвоіў: як ты да зямелькі, так і яна да цябе, не мог шкодзіць ёй, хай сабе і чужы гэта палетак.

Іван трохі пам_уляўся, а тады рашыўся прызнацца ў сваёй бядзе. Саша не смяяўся, не пакепліваў, ён проста паабяцаў падумаць. Думанне зацягнулася, Іван ужо шкадаваў, што дарэмна вынес на чужы досвед сваё таемнае. Ды аднойчы Саша сам знайшоў Івана.

— Я тут вось што надумаў, — пачаў ён. — Давай здзівім Стасю паэзіяй...

Іван ледзь не прысеў ад нечаканасці. Мала таго, што кажа «здзівім», як

бы яны ўдвух павінны Стасі спадабацца, дак яшчэ і на вершы хоча звесці Івана. Во дзіва было б — Іван і вершы... Каб гэта пра тое, дзе, калі і што сеяць, то Іван без запінкі мог бы доўга расказваць, хоць, што праўда, яму лягчэй араць, а не байкі баяць. А тут вершы. Не-е, здзекуецца Саша. Але той, відаць, зразумеў Іванава маўчанне і прамовіў:

— Чаго ўпудзіўсё? Не пазірай воўкам. Не збіраюсё я адбіваць тваю абранніцу...

— А я і без папа ведаю, што ў нядзелю свята, — адказаў Іван, хоць толькі што пэўнасці такой у яго не было. — Ведаю, што не адаб’еш, — паўтарыў ён. — Але што з таго?

— А тое, што трэба Стасю захапіць паэзіяй. Яна ж з культурнай сям’і? — паставіў нечаканае пытанне.

— Ну, та-ак, — да Івана яшчэ не даходзіла, што задумаў Саша.

— Дак вось, трэба перадаць ёй кнігу...

— А я ж чытаць умею толькі па літарах. Хібя яна паверыць, што ў мяне такія кніжкі ёсцека?

— Твая праўда, — згадзіўся Саша, напэўна, зразумеў, што не надта жыццёвая прапанова. Але здавацца не хацеў. Трохі памаўчаў, відаць, варочаў сваімі глуздамі, а тады прамовіў: — У мяне ўдома ёсцека кніга Язэпа Пушчы. А ў ёй верш як спецыяльна для Стасі.

— Беларуская кніга? — здзівіўся Іван. Сашу аж стала не па сабе ад такога пытання: нібыта Івану абыходзіла, на якой яна мове: усё адно чытае «па літарах», сам жа толькі што прызнаўся. Але Іван патлумачыў: — Калі беларуская, то ці захоча Стася чытаць? Мо польскасць сваю праявіць?

— А ты хібя не чуеш, як яна гаворыць?

— Чуць то чую, але гаварыць адно, а чытаць — другоё, — як сапраўдны кнігазнаўца запярэчыў Іван. І патлумачыў на запытальны Сашын позірк: — Гавораць яны з намі па-аднаму, у сваёй хаце, відаць, па-другому, што праўда, не заўсёды па-польскаму. Але вось у касцёле ўсе моляцца толькі па-польскаму ды яшчэ нек незразумела. Сам чуў. Ды і з ксяндзом таксама па-ягонаму стараюцца. Ведаеш чаму?

— Бо шляхта...

— Гэта так. Але яшчэ, відаць, хочуць нас дурнямі выставіць, — нечакана для сябе пачаў «хвіласофстваваць» Іван, а Сашу так і падмывала спытаць, ці не Валодзікава гэта школа? Мо заразіў той парцейны Хвілосаф Івана? А калі батрак палітыкай захопіцца, ды яшчэ такі, як Іван, то гэта сур’ёзна, гэта небяспечна для ўлады. Іван жа нібыта чытаў Сашыны думкі: — Не, я не пра палітыку. Гэта няхай парцейнаму Валодзіку застаецца. З мяне зямлі хопіць, — ён меў на ўвазе працу на зямлі, хай сабе чужой.

— Вядома, для нашага Язаўца і аднаго Хвілосафа дастаткова, — падтрымаў Івана Саша. Але далей спытаў з падколкай: — То чаго ж ты да Стасі падлабуньваешся? — і сціх, запытальна пазіраючы на Івана.

— Як чаго? — пачаў той, але Саша перабіў:

— Чаго дабіваешся яе ўвагі, калі лічыш, што яе бацькі хочуць нас, а найперш цябе, зрабіць дурнямі?

— Не, я не пра тоё, — сумеўся Іван. — Гэта ты сам прыдумаў. Я кажу, што некаторыя лічаць нас няздатнымі вывучыць польскую мову. У гэтым сэнсе дурнямі. Як бы нам на тую польскую глуздоў не хапае.

— А хібя пане Іване ўжо бардзо добжэ мувіць па-пальскему? — знарок блытаючы словы, балюча пад’ялдыкнуў Саша.

— Не так добжэ, як па-сваему, — зразумеў Іван Сашаў настрой. — Занадта мудрагеліста для мяне. Бо мая навука ў здабычы кавалка хлеба. Не адно для сябе, а і для маіх сясцёр, братоў, для маткі з бацькам. Мая мова лепш відаць на полі, чым у кніжцы альбо сшытку. Мне там лягчэй распісвацца...

— О так, тут ты недасяжны майстар, — падхваліў Саша. — Гэта праўда. Але ці будзем далей пра твой клопат гаварыць?

— А то... Раз пачалі...

— Тады слухай маю канчатковую прапанову. У Пушчы ёсцека выдатны верш. Як для цябе напісаны. Пра Стасю, — прамовіў і пачаў пазіраць на Івана: як той гэта ўспрыме. Іван успыхнуў адразу:

— Зноў ты за сваё? Тады не трэба мне ніякае твае парады, калі смяешся, — пакрыўдзіўся. — Без цябе абыдусё. Падумаеш, фарсун, вершы ведаеш. Ну ідзі і чытай іх каровам. Толькі калі наетыя будуць. Бо галодныя на рогі начэпяць...

— Ну чаго ты закіпеў, як вада ў чыгуне? — супакаяльна прамовіў Саша. — Я ж дзеля цябе стараюсё. А калі ты не хочаш, то і мне не трэба, — і наважыўся адысціся.

Але Іван трохі астыў, на што і разлічваў Саша, без злосці ў вачах зірнуў на Сашу і прымірэнча папрасіў:

— Ладна, давай сваё вучанаё меркаваннё. Паслухаем...

— Дак вось, верш і праўда пра Стасю. Вядома, не пра тваю. Але гэта не мяняе справы. Я прапаную перапісаць і перадаць ёй.

— Хібя ты не ведаеш, што я пішу яшчэ лепей, чым чытаю, — як курыца лапай? — пакрытыкаваў сам сябе Іван і зніякавеў. — Я часам і сам не прачытаю, што накрэмзаю. А то Стася...

— Не перажывай, я перапішу. Чаго не зробіш дзеля кахання, — прамовіў Саша і адразу ж паправіўся: — Дзеля твайго кахання, не бунтуй, а то зноў загізуеш.

— А калі яна пазнае, што не я пісаў?

— Ну што ты наладзіў допыт, як поп на споведзі?

— На споведзі ты сам пра ўсё расказваеш бацюшку, — дасведчана паправіў Іван. — А як мы перадамо той верш? — нечакана выявіў прагматычны падыход. Ён і не заўважыў, што на гэты раз сам прамовіў «мы».

Саша хацеў падкузьміць яго, але перадумаў: і без таго хапіла Івану эмоцый, навошта даросламу чалавеку гэтулькі перажывання. Таму адказаў:

— Не спяшайся, яшчэ не вечар. Пераначуем, болей пачуем. Нешта прыдумаем.

— Дак хоць спярша паслухаць бы той верш, — Іван не губляў прагматызму. — Ты сёння каня павядзеш на поплаў? — спытаў і сумеўся, бо забыўся, што ў Назаноў няма каня. Саша зразумеў гэта як жарт і адказаў:

— Павяду. А як жа. Мой бык без твайго каня не наесца...

— Даруй, я не хацеў. Але ты прыходзь проста так. Паляжым на поплаве і пачытаем.

— Добра, — згадзіўся Саша.

Іван прыйшоў на поплаў першы. Спутаў каня і пусціў яго на сакавітую траву. Сам жа лёг, раскінуў рукі — хай хоць трохі цела адыдзе ад стомы. Зямля і праўда, як казала некалі Тэкля, забірае ўсе адмоўныя эмоцыі, дадае сілы. Здаравейшым становішся, паляжыш усяго паўгадзінкі — і як не было ўтомнага працоўнага дня, адвечнага клопату ад першых сонечных праменняў да цямна.

Іван зірнуў на неба. Сонца ўжо не было, скацілася за Школьны лес, мо ў мох схавалася. А небакрай яшчэ вельмі светлы, бліжэй да гарызонту нават чырвоны, як загарэлы. Толькі сям-там невялічкія хмаркі, як бы маміны карункі ці выцінанкі бабы Раіны, якая жыве разам з імі і даводзіцца роднай сястрой бацьку. Але не собіла ёй знайсці сваё сямейнае шчасце, а разам з гэтым не займела свайго ўласнага куточка. Жыве ў іхняй сям’і, але на полі працаваць не ахвочая. Больш ходзіць па хатах і даглядае дзя­цей. Часам нават на цэлую вясну наймаецца да якога-небудзь багаценькага несвіжаніна альбо занятага сваёй лаўкай яўрэя са Снова. Мо там, у чужых і багатых людзей, і падгледзела баба Раіна, што са звычайнай паперы самымі звычайнымі нажніцамі можна рабіць надта прыгожыя рэчы. А называецца гэта выцінанкамі.

Каб сказаць, што іх не ведалі ў простых сялянскіх хатах, то няпраўда. У многіх на вокнах віселі выразаныя з каляровай паперы фіраначкі. Імі былі часам аздоблены берагі куфраў палічкі на кухні і розныя іншыя рэчы. Але каб ператварыць гэта ў мастацтва, то не кожнаму паддавалася такое ўмельства. Баба Раіна ўмела. У хаце Міхася Гэтэвіча іх было некалькі — сапраўдных карцін, якія мелі свае сюжэты, нагадвалі прыгожыя малюнкі прыроды.

Вось і цяпер Іван нібыта ўбачыў на небе адзін з такіх малюнкаў. Адно, што быў ён рухомы. Плыў па небе, як восенню каляровае лісце па вадзе Сержановага альбо Тамашэўскага лугу. Іван ажно заглядзеўся на гэты дзівосны малюнак і не пачуў як на поплаве з’явіўся Саша. Іван нават спалохаўся, калі той ціхенька падкраўся да яго і як не гукнуў на вуха:

— А што гэта тут за лежабок?! Каму праца надакучыла? Не, каб дзелам заняцца, дак ён бокі адлежвае! А ну падаць яго сюды, я на ім дубцы лазовыя праверу...

— Дубцамі і я магу цябе асвянціць, — у тон адказаў Іван і падняўся з травы, сеў, абхапіў рукамі калені. — Цьфу, напалохаў. Паглядзі, якія выцінанкі на небе. Як у нашай бабы Раіны.

— Ага, прыгожыя, — згадзіўся Саша і нечакана прызнаўся: — А я так­сама вучуся выразаць. Толькі паперы не знайсці. А так атрымліваецца ўжо.

— Дак гэта ж не мужчынскі занятак, — здзівіўся Іван.

— А ты паспрабуй, тады і будзеш казаць.

— Не, дзякую. Я ўжо лепш чым-небудзь іншым. Мне на зямлі лягчэй узоры выразаць. Плугам, — Іван памаўчаў. — Ну што, кніжку прынёс?

— А як жа. Во яна, — дастаў Саша з запазухі невялікага фармату кніжачку і спытаў: — Будзем чытаць?

— Ну то чаго ж тады мы тут сышліся?

— Але тут такая справа, — пачаў Саша. — Тут ажно два вершы пра Стасю.

— Во-во, акурат для абедзвюх Стасяў і будзе, — пажартаваў Іван. — Для старой і для маладой. Паасобку.

— Дак ты што, намерыўсё паслаць верш і Стасінай матцы? — не адразу зразумеў Іванаў жарт Саша.

— Ага, ты скажаш. Ці мо адзін ад мяне — малой Стасі, а другі ад цябе — вялікай?

— Не, я не буду табе дарогу перабягаць, — адказаў Саша і пачаў гартаць кніжку. — Во, знайшоў. Слухай спачатку адзін. А пасля я другі прачытаю, — і Саша сеў на траву побач з Іванам. — Ты адно паслухай, як называецца: «Каханне, залатое каханне».

— А што, справядліва. Асабліва для мяне. Бо як не прыдбаю золата, так не даб’юся і кахання. Чытай.

Саша для важнасці адкашляўся і пачаў:

Каханне, залатое каханне,

Я стаю, пахіліўшы чало!

Не спаткаў я цябе пры кургане,

Не сустрэў у завейных палёх.

Ты само да мяне, маладога,

Прыгарнулася сэрцам сваім.

Усміхаліся далі, разлогі,

Усміхалася радасць у сінь.

А песні, санцавейныя песні

Разліваліся ўсплёскамі хваль.

Яны з сэрца каханне разнеслі,

Яны з сэрца памчаліся ўдаль.

Ў гэты вечар самоты не песціў,

Найшчаслівейшы быў між людзей.

Ціха зоры смяяліся ў вецці,

Я на іх задуменна глядзеў.

Разгадаць мне хацелася ўсмешку

Адной зоранькі яснай, як дзень.

Ружавела каліна на ўзмежку,

Я прыціснуў яе да грудзей.

Застануся з табою, красуня!

Я не ведаў уцехі ў жыцці.

Мне расслухаць хацелася ў шуме,

Аб чым ліст да ліста шапаціць.

Яна слоў мне тады не казала,

Толькі вусны палілі мой твар.

Не было, не было ў песні жалю,

Толькі кідала сэрца ў жар.

А што далей?.. у ветра спытайся.

Пакахаў, як ніхто, пакахаў.

Ой ты, Стася, смуглявая Стася,

Ўзгадаваў цябе Случчыны гай!

Ты расла там адна, сіратою,

Вочы карымі сталі ад рос.

Вось кахаю цябе мо за тое,

Што і сам я ў самоце ўзрос.

Саша закончыў, сціх і запытальна пазіраў у Іванаў твар.

— Нешта ёсцека. Але канцоўка нейкая дзіўная... — выказаваў сумненні Іван.

— Ты маеш рацыю, — згадзіўся Саша і трохі задумаўся. Пасля пераканана прамовіў: — А мы апошнія слупкі апусцім.

— Апусціць, вядома, можна. Але ж там, мусіць, якраз самыя добрыя словы. Прачытай яшчэ раз.

— Што? — удакладніў Саша.

— Тое, што ў канцы.

Саша прачытаў:

А што далей?.. у ветра спытайся.

Пакахаў, як ніхто, пакахаў...

— Во-во, — перапыніў яго Іван. — Гэта. Бачыш, як хораша: пакахаў, як ніхто, пакахаў... Хай ведае, што я мацней за іншых... — і не закончыў, сумеўся: нікому ніколі не казаў такіх слоў. І, відаць, не скажа. Бо лічыць, што пачуцці не ў словах выяўляюцца, а ў справах, у адносінах. — А калі апусціш апошнія слупкі, то прападзе і гэта...

Захопленыя паэтычным настроем, хлопцы забыліся і пра наваколле. Хоць азірацца ды ўглядацца ў дзівосы прыроды ім не было патрэбы: усё знаёмае, сто разоў бачанае, хоць заўсёды непаўторнае і вабнае. А што да якой-небудзь небяспекі, то адкуль яна можа тут, на бязлюддзі, узяцца?

Аказалася, дарэмна так думалі. Бо яны і не заўважылі, што за імі ўжо колькі часу назірае дзявочае вока. І не абы-хто звярнуў увагу, а сама... Стася. Яны пра яе маракуюць-гадаюць, а яна тут як тут, нібыта пачула і з’явілася на кліч.

На самай жа справе Стася ішла праз поплаў да сваёй хрэснай маткі — мама папрасіла даведацца, ці не прыйдзе памагчы масла збіць перад аўторкам, каб у Сноў на базар завезці. Бегла Стася па сцежцы між жыта — каб да прыцемкаў паспець вярнуцца, бо надвячорак бярэцца, пасля на поплаве аказалася. І спынілася ў здзіўленні — два хлопцы пра нешта ажыўлена гамоняць, час ад часу смяюцца.

«Хто гэта вечаровыя смешкі строіць?» — зацікавілася Стася. Аказалася, свае. Але што іх так развесяліла, бо нічога вакол не заўважаюць? Стася падышла так блізка, што сталі чуваць галасы. Найбольш Саша Назаноў гаворыць, а Іван Гэтэвічаў толькі зрэдку слова ўстаўляе.

Стася вельмі і не прыслухоўвалася, бо выхавана не так, матка карае, найбольш словам, калі без дай прычыны да чужой гаворкі знарок вуха прыстаўляеш. Яна і тут мо прайшла б міма, але нечакана пачула як бы сваё імя. Ва ўсякім разе нешта гаварылі пра Стасю. І яна не стрымалася, парушыла этыкет, ды і хто тут, пасярод поплава, асабліва зверне на гэта ўвагу, прыпыніла хаду, натапырыла вуха.

Хлопцы і праўда гаварылі пра Стасю.

— А што, чым кепска гучыць? — казаў Саша і цытаваў: «Пакахаў як ніхто, пакахаў. Ой ты, Стася, смуглявая Стася, узгадаваў цябе Случчыны гай!»

— Дак жа далёка мы ад Случчыны, — зноў пярэчыў Іван.

— Ну, па-першаё, не так і далёка, — не здаваўся Саша. — А, па-другоё, будзем лічыць гэта паэтычным вобразам. Затоё якія словы: «Пакахаў, як ніхто, пакахаў». Простыя, як твае ўсё адно.

— Занадта канкрэтна, — зноў не згаджаўся Іван. — Да не нашае зямлі прывязаны. Не мае гэта словы.

— Як гэта не нашае? — кіпяціўся Саша. — Хіба мы не на сваёй зямлі жывём? Ну і што, што панская? Скрозь нашая. Хоць і не нам належыць, а нашая...

Абодва памаўчалі, пазіраючы то на ўсё яшчэ палымяны ўскраек неба, то на ўцямнелы дыван разнатраўя, пазначаны ладыгамі яркіх красак.

— Або гэтыя во словы, — зноў загаварыў Саша. — «Застануся з табою, красуня! Я не ведаў уцехі ў жыцці»... Хіба дрэнна гучаць? Стася адразу ўсё зразумее.

Нечакана Стася быццам нечым папярхнулася, не стрымала кашлю. Хлопцы, як злоўленыя злодзеі, спалохана зірнулі ў яе бок. Убачылі дзяўчыну і знямелі. Іван порстка ўскочыў з зямлі. Саша таксама ўстаў і павітаўся:

— Дзень добры пекнай паненцы! А мы вось... — і невядома, што казаў бы далей, але яго перабіла Стася:

— Ага вы, вось... — яна нават не адказала на прывітанне. — Залезлі ў траву і на добрых людзей паляванне наладзілі, абгаворы. А ну кажыце, што вы тут задумалі? — падпусціла яна суровасці ў голас, бо на самай справе не ведала, пра што вялі гаворку пастухі.

Іван спыніўся, хоць і не падыходзіў.

— Дак мы не лоўчыя, — апраўдваўся Саша і нечакана прызнаўся: — Мы кніжку чыталі... Проста чыталі, праўда, — асмялеў ён ад нечакана знойдзенага апраўдання. — І натрапілі на вершы пра Стасю...

Саша змоўк і запытальна пазіраў на дзяўчыну. Яна недаверліва вадзіла вачыма то на Сашу, то на Івана.

— А што, хіба Іван ужо навучыўся чытаць? — не то са здзіўленнем, не то здзекліва спытала Стася.

— Гэта я чытаў, — патлумачыў Саша. — А Іван слухаў... А хочаш, я табе прачытаю? — нечакана нават для сябе самога спытаў Саша і заўважыў, што Стася адчула сябе менш пэўна. — Хочаш? Паслухай. Гэта кніжка Язэпа Пушчы, — паказаў вокладку. — Во, бачыш?

Стася мімаходзь зірнула, але паспела заўважыць прозвішча: праўда Пушча.

— А што, уся кніжка беларуская? — спытала.

— Ага, — пацвердзіў Саша.

Іван, які ад іхняй мірнай размовы пасмялеў, паціху вяртаўся назад. Яму было цікава, як да ўсяго гэтага паставіцца Стася. Бо момант быў самы спрыяльны, каб хацеў, то лепшага не прыдумаеш. Але і самы адказны. Калі не сёння, то ўжо, мабыць, ніколі не надарыцца такога.

— Кніжка беларуская, а ты хібя не ўмееш чытаць? — запнуўся і дадаў: — Па-беларуску?

Стася таксама адказала не адразу.

— Умею, чаму ж не. Але я наогул чытаю мала, — і адразу ж паправілася, каб не падумалі чаго благога: — Бо дзе ты дастанеш тых кніжак? Часам ксёндз дасць якую... Ды і часу не стае, клопатаў па хаце звыш галавы, — яна гаварыла ўжо зусім мірна, чаго не прамінуў скарыстаць Іван. Ён уставіў свае тры грошы і ледзь не сапсаваў абедні:

— Дак хібя ў вас больш клопату, чым у іншых? Вам жа батракі памагаюць. І адрабляльшчыкі...

Стася трохі пачырванела і выпаліла:

— І многа ты на нас батрачыў? Скажы, га?

— Ну, многа не многа, — зразумеў сваю памылку Іван, але на выручку яму прыйшоў Саша:

— Хібя пра тоё зараз ідзе? Працы заўсёды і ўсім хапае, — сказаў прымірэнча. — Мы ж пра кніжку... Дак я прачытаю? — звярнуўся да Стасі. — Добра?

Яна паціснула плечукамі.

— Тады паслухайце, — прапанаваў Саша.

— А тут ніхто не пачуе? — нечакана спытала Стася.

— А як жа. Пачуюць. Вунь конь пасецца. Пташкі, чуеш, спяваюць у траве, ды кузуркі і мошкі розныя, — адказаў Саша.

— Ну то мо ім лепш і пачытай, — трохі засердавала Стася. — Я пра другое. Сам ведаеш, што бывае за чытанне беларускіх газет і кніжак...

— Ведаю, — смела адказаў Саша. — А ты што, маеш жаданне некаму расказаць? — у ягоным голасе чуваць была не насцярожанасць, а выклік. — Дак мы ж тут усе па-беларуску гаворым, — прамовіў і паправіўся: — Калі самі з сабой. Адно з начальствам язык свой выкручваем...

— Але беражонага Бог беражэ, — разважна прамовіла Стася. — Хібя не ведаеш, што за такую храбрасць не адзін у пастарунак трапіў? І з Баяр, і з Ліпы — аднае і другое...

— Ведаю, — перабіў Саша і яшчэ больш запальчыва адказаў: — А мы што, хібя не на сваёй зямлі? Увесь час усіх будзем баяцца? Са страхам і памром? — ён бы гаварыў і далей, але Іван выразна кашлянуў, здзіўлена зірнуў на сябра: што ты, маўляў, малоціш, абяцаў верш прачытаць, а самога вунь куды панесла, як Хвілосафа. Саша раптоўна астыў, з разуменнем і непрыкметна падміргнуў Івану і адразу ж перайшоў да справы:

— А верш я хацеў прачытаць пра Стасю, — заўважыў, як зноў коса зірнуў на яго Іван, і дадаў: — Новы, не той, які мы чыталі. Бо ў Пушчы ажно тры вершы, прысвечаныя Стасі.

Іван зірнуў на Сашу яшчэ больш здзіўлена, што, відаць, азначала: «Дак ты мяне падмануў хітрэц? Казаў жа пра два. Аказваецца, ужо тры. Дак мо і чацвёрты знойдзеш? Ці мо ты сам іх пішаш, а спасылаешся на Пушчу?» Саша, не зважаючы на Івана, пачаў чытаць:

Выгляд твой маладжавы зблажэў,

Ты ўжо стала не тая, другая.

Да мяне прытуліся бліжэй,

Хоць зарніца ў палёх дагарае.

Нашто свецяцца слёзы ў вачох

І спадаюць расой каляровай?

Палажы мне чало на плячо,

Не сумуюць хай хмурыя бровы.

Нечакана цябе я сустрэў, —

Твае вусны красою палалі.

Зорны смех рассыпаўся між дрэў,

І ўсміхаліся зорамі далі.

Мы былі тады толькі адны,

Па дарозе ступалі спакойна.

Праімчаліся гэныя дні,

Праімчаліся шпаркімі коньмі.

Не вярнуць іх ніколі ўжо, — Толькі ўспомніцца часам, як неслі. Яшчэ жар не адцвіў, не пажоўк, Яшчэ будуць і казкі і песні.

Саша яшчэ чытаў, а Іван, які спадылба пільна назіраў за дзяўчынай, зразумеў: «Усё, правал. Не пад мысль гэта Стасі». Ён бы і сам не патлумачыў, чаму падумаў менавіта так, але ведаў, што не памыліўся.

Стасю знервавалі самыя першыя словы: на што намякаюць? Чаму і ад чаго яна зблажэлая? Насміхаюцца. Чым далей чытаў Саша, тым больш хму­рым станавіўся Стасін твар, гаслі вочы і чырвань залівала шчокі: вунь што выдумалі, зрабілі яе закаханай і пацяшаюцца, здзекуюцца... І яна не сцярпела:

— Што вы сабе дазваляеце? — выбухнула гневам, як сапраўдная шляхцянка. — Пасмяяцца хочацца? Дак Тэклю знайдзіце. Ёй чытайце свае вершыкі. Альбо нашай карове. Яна перадойка, малака не дае, не страшна... Ці свайму быку, — гэта ўжо ў Іванаў адрас. Рэзка крутнулася і подбегам пусцілася па сцежцы. А наўздагон ёй чулася толькі Сашава і Іванава спалоханае маўчанне. Іван першы парушыў яго:

— Пайшла...

Саша намагаўся нешта казаць, каб затрымаць дзяўчыну, але Іван сумна папрасіў:

— Не трэба, хай ідзе... І ты ідзі, — і дадаў: — Паэт...

— Я ж хацеў як лепей, — апраўдваўся Саша. — Хто ж ведаў, што яна сюды прыйдзе? Ды і што я такое сказаў? — пасмялеў. — Бач, фанабэрыю сваю паказвае...

— Добра, сціхні ты... — зноў неяк сумна папрасіў Іван. Саша змоўк, а пасля нечакана згадзіўся:

— А мо і добра, што сама пачула. Не трэба будзе перапісваць.

— Добра, добра, — перабіў яго Іван. — А калі яна ў пастарунак пойдзе ці да паліцыянтаў? Што тады, га? Зноў будзе бэтаха беднаму беларусу. І ніхто не паверыць, што я не ўмею чытаць...

— Дак ты праўда спалохаўсё? — неяк здзіўлена і адначасова як бы з роздумам спытаў Саша. — Тады аперадзі яе.

— Што? — не зразумеў Іван.

— Першы збегай у пастарунак і пра ўсё раскажы. Сам. І пра мяне не забудзься...

— Што ты вярзеш? — загарэўся заўсёды нетаропкі Іван. — З глузду з’ехаў? Ці мо зусім звар’яцеў? А, зрэшты, ідзі ты, памо-очнічак...

— Куды? — не зразумеў Саша.

— Куды, куды... Сам ведаеш. К чортавай матары. А то і далей магу паслаць.

Іван сціх, адчайна махнуў рукой. Ён амаль упэўнены быў, што больш яму да Стасі не падступіцца, не зразумее яна, а то яшчэ і насміхацца пачне. А гэта для Івана самае страшнае.

«І нашто батраку нейкія там вершыкі? У яго адна кніга. Вядома якая...»

Ігрышча імкліва кацілася да завяршэння. Васілёў надворак усё больш пусцеў. А Маня была разгубленая. Яна баялася ісці дамоў адна, бо невядома, што выдумае падпіты Чэсь. Але і заставацца ўжо не было ніякай падставы.

Ды Бог не пакінуў дзяўчыну. Недзе ўжо зусім пад раніцу, калі ўскраек неба трошкі пасвятлеў ад пабліжэлага да іхняга хутара сонца, Васіль рэзнуў наастатак звыклае тут «Развітанне славянкі» альбо, як больш прывычна называлі, — маршу, звёў мяхі гармоніка і скамандаваў:

— Усё, хлопцы, хопіць. Заўтра, не, ужо сёння, — паправіўся, зірнуўшы на неба, — праца чакае. Пара па хатах. Ці мо адразу на зажынкі пойдзем? На Назанова поле. Га? Як ты? — звярнуўся ён да Мані.

Ад нечаканасці дзяўчына не ведала, што адказаць. Толькі сэрца затахкала больш спакойна: начных прыгод з Чэсем не будзе. Але нехта як бы параіў не спяшацца. Нечакана згадалася прымаўка: «Рана пташачка запела, каб яе кошачка не з’ела...»

Пакуль яна разгублена маўчала, Васіль прапанаваў:

— Пойдзем разам, па дарозе яшчэ паспяваем. Добра?

Для Мані гэта сапраўдны паратунак, яна зразумела, што для Чэся будуць непярэліўкі. Як бы ні склалася, а з Васілём бяспечна, надзейна. Калі што якое, то і сілай не слабы Васіль — рослы, шыракаплечы, як каваль-вярнідуб з вядомай казкі. Таму Маня аберуч ухапілася за гэткую прапанову: з Васілём не прападзеш.

— Ой, і мы з вамі, — папрасіліся Саня і Гэлька. — Мы таксама спяваць хочам. Добра?

— «Ну, калі панна Паўлінка так пекна просіць...» — Васіль здзівіў усіх сваім веданнем п’есы Янкі Купалы.

Адно да Чэся, відаць, не дайшло, не зразумеў ён што да чаго, бо няўцямна спытаў:

— Якая Паўлінка? Якія песні? Маня ж са мной пойдзе. Абяцала... — дадаў не надта пэўна.

Не паспела Маня нічога адказаць, як нехта з хлопцаў спытаў:

— А ты хадзіць умееш?

Чэсь не зразумеў падначкі і ганарыста адказаў:

— А то!

— Ну вось і ідзі...

— Куды? — Чэсь ці то прытвараўся, бо звычайна яго востры розум імгненна рэагаваў на любую насмешку, ці то знарок цягнуў час.

— Проста ідзі. Прама, значыцца. Нікуды не зварочваючы, увесь час проста... Аж пакамісь не трапіш к чортавай матары, — прамовіў хлопец, і смех заглушыў Чэсева абурэнне.

Аднак для фарсістага Чэся гэта было крыўднай абразай, а абразы ён звычайна не дараваў нікому.

— Ты не вельмі выскаляйся, я з Маняй гавару. З табой пасля разбяруся. Мы ж разам пойдзем. Праўда, Маня, га? Маня, чуеш?..

— Маня, дзе ты дзелася? А-вой, мусіць заснула там? — чуўся гучны голас маці. — Выходзь са свайго зацішку, дождж перастаў... Маня, чуеш?

Маня спалохана крыкнула:

— Га? Што? — а сама яшчэ не зразумела, хто яе кліча і каму яна адказвае.

Але хуценька ачомалася і порстка выпырхнула са снапоў на намоклае

іржышча. Толькі з закранутых каласоў капелюша на мыдлі пасыпаліся спорыя кроплі. Абцягнула трохі намоклую сукенку, якая прыліпала да цела, міжволі зірнула на грудзі — згадала Сашыны словы пра цыцкі і жніво і турзанула за сукенку насупраць двух грушак, што, здавалася, пабольшалі за гэты дзень. Зрабіла гэтак і ажно сумелася, пачырванела: ці не заўважыў бацька, брыдка будзе, калі кінецца ў вока Манін клопат. На шчасце, тата кешкаўся з возам, збіраўся ехаць дахаты.

— Я тут, мама, — гучна прамовіла Маня, каб заглушыць уласную няёмкасць. — А што — рабіць будзем? Усё ж такоё мокраё.

— Нічога не будзем рабіць, — як бы загадаў бацька. — Дахаты паедзем, у гумне снапы яшчэ паспеем злажыць.

Ехалі па палявой дарозе. Калёсы праціскалі раскіслую зямлю да сухога, наматвалі гэтую балабэху разам з зеллем і жытнімі сцяблінамі на восі, на спіцы, сям-там, калі траплялі ў лужыну, з-пад калёснага акуцця ляцелі пырскі ажно на воз, дзе між драбінамі сядзелі падмоклыя гаспадары гэтага поля.

Вялікі дождж прайшоў бокам, іх толькі краем зачапіў. Вунь і неба пачынае праясняцца, праз хмары прабіваецца сонечнае праменне, робіць празрыстымі і бліскучымі кропелькі на каласах — нібыта брыльянтавым становіцца збожжа. А сонца яшчэ і качаргой не дастанеш, яшчэ на таку ў гумне і праўда шмат зрабіць можна.

Маня моўчкі пазірала на абмыты дажджом лапушысты бульбоўнік, які свяціўся густым зялёным колерам, месцамі здаваўся ажно сіняватым, над ім яшчэ сям-там бялелі кветкі — не да канца адцвіла бульба. Яе змянялі палосы льну, пасевы пшаніцы, аўса, ячменю — усё тое, што патрэбна сельскаму гаспадару для свайго спажывання і для продажу ў горадзе дзеля жывога граша, расло на полі. І ўсё патрабавала да сябе своечасовай і пільнай увагі, сапраўднай павагі, паклону і майстэрства, мазаля і поту. Іначай не будзе плёну, не дасца ў рукі жаданы вынік.

Гэта яна разумела з малых гадоў. Што праўда, не адна яна. Кожны, хто нарадзіўся на зямлі, мо з малаком маці ўсмоктваў найперш разуменне сваёй сельскай прыналежнасці, неабходнасці аддаваць зямельцы ўсе свае сілы, быць дбайным гаспадаром усяго, што мае і дае прырода.

А той, каго ахінула сваім непаўторным водарам, атуліла небывалым прасторам хутарское жыццё, адчуваў да зямлі асаблівае пачуццё, узмоцненае адкрытым супрацьстаяннем прыроды і чалавека, калі ты твар у твар, вочы ў вочы з прыродай, са стыхіяй, адзін на адзін з яе праявамі ваяўнічасці і нават агрэсіўнасці. Спрадвечная барацьба чалавека і абставін, у якіх ён жыве, жаданне змяніць іх, палепшыць, апанаваць, дабіцца, каб сабе стала лягчэй, каб дзецям было лепш, каб унукі з праўнукамі не гаравалі ад бясхлебіцы, а калі больш агульна, то каб усім не забракла хлеба надзённага.

Маня ўздыхнула і зірнула на бацькоў, якія мо дачасна і старэлі ад зазнанай долі. Яны пра нешта ціха гаварылі — гаспадарскія клопаты не адпускаюць ніколі, заўсёды патрабуюць не толькі руплівай працы, але і дамовы, згоды — дзе, калі, што і як рабіць, каб лепшы плён, каб менш выдаткаў і страт. Для селяніна кожны набытак важны, кожны грошык да справы.

Вось і шчыравалі з году ў год, з пакалення ў пакаленне, ад дзеда да бацькі, ад бацькі да сына, перадаючы да бліскучасці адшліфаваныя намазоленымі рукамі ручкі плуга, касу ды граблі. І хоць часам скардзіліся на беднасць і скупасць зямлі, бедавалі, што цяжка яе абрабляць, што выціскае яна ўсе сілы і высмоктвае з чалавека ўсе сокі, ды ніхто самахоць ад зямлі не адмаўляўся. Кожны разумеў, што адно зямля і адна яна ўратуе, дасць спажыву на сёння і на заўтра, дапаможа жыць альбо хоць бы выжыць, а без яе — хоць у палонку. Той, хто чуў Сашава чытанне Коласа, цалкам згаджаўся з тым невядомым, але праніклівым паэтам, які так добра пра зямлю сказаў. Бедавалі, што мала зямлі, няма дзе ні самому разгарнуцца, ні дзяцей на ногі паставіць, а калі пажэняцца ці замуж павыходзяць, то няма з чаго надзел даць, каб з руплівасці свае хлеб здабывалі.

Таму адно збавенне — мець зямлю. Пра гэта хораша Колас сказаў. Нездарма ўсё ж коласам называецца, добрыя зярняткі выспельвае. Бацька ад Сашы ўжо сёе-тое запомніў, хоць ніколі нікому не прызнаваўся: засмяюць, скажуць здурнеў чалавеча. Міхась ажно лоб зморшчыў, прыпамінаючы Коласавы словы пра зямлю. Яны найбольш запалі ў душу, нешта там абуджалі, да нечага клікалі. Згадваў іх, і як бы знаходзіў апірышча ў скрутных сітуацыях, нібыта дужэў і здаравеў. От жа знайшоў Колас чым праняць селяніна, здолеў адчуць найпякучую балячку хлебасея, зразумеў ягоную беднасць і бядоту.

А дзе ж той выхад? дзе збавенне

З няволі цяжкай, з паланення?

Адзін ён ёсць: зямля, зямля,

Свой пэўны кут, свая ралля:

То — наймацнейшая аснова

І жыцця першая ўмова.

Зямля не зменіць і не здрадзіць,

Зямля паможа і дарадзіць,

Зямля дасць волі, дасць і сілы,

Зямля паслужыць да магілы,

Зямля дзяцей тваіх не кіне,

Зямля — аснова ўсёй айчыне...

О, так, зямля — аснова і для гаспадара, і для дзяцей. Толькі дзе ж яе ўзяць, от у чым штука. Не сказаў паэт, адно яшчэ больш разверадзіў даўнюю рану, разварушыў прысак крыўды. Бо ў любога гаспадара адзін і той жа спрадвечны ад прадзедаў клопат: дзе ўзяць зямлі, каб дзяцей сваіх надзяліць? Без яе ты ніхто — пылінка, якую лёс дзеля кавалка хлеба закіне немаведама куды.

І ехалі — у белы свет, як у капейку. Шукалі недзе нечага лепшага, нібыта чужое можа быць лепшым за сваё. Але што зробіш, калі свайго не хапала. Вось і клікала шчыравальнікаў далёкая чужая зямля — ажно за морам-акіянам, якога ніхто з тутэйшых і ў вочы ніколі не бачыў, дзе патрабаваліся працавітыя рукі ды разумная галава, каб не згібець бясхлебным на чужыне, каб памнажаць багацце нейкага невядомага заморскага гаспадара, які ўжо тым карысны, што дае працу, а за яе неблагія па тутэйшых мерках грошы.

З’язджалі лепшыя, мо самыя ўвішныя ды гаспадарлівыя, хто ўмеў круціцца ў любых абставінах, у такіх шанец здабыць капейку быў большы. І не адно з хутара, а і з суседніх вёсак падаваліся ў белы свет. Згаворваліся, збіраліся разам і ехалі. Пакідалі на слабейшыя рукі тутэйшыя палі, лугі, паплавы. Вярталіся не ўсе, а калі каму ўдавалася сабраць за морам сякі-такі скарб і прывезці яго сюды, то набываў за яго найперш добры гаспадарскі інвентар, будаваў новую стайню, кароўнік альбо гумно. І праз тое багацела тутэйшая зямля, больш выніковай станавілася сялянская праца. Але нават у страшным сне не мог сасніць такі гаспадар, якія беды і нягоды чакаюць яго неўзабаве праз гэтую зямлю і лепшы за іншых інвентар, праз сваю рупнасць і гаспадарлівасць, не паверыў бы нават бацьку роднаму, што за ўласны хоць нейкі дабрабыт, за нажытае пякучым потам і крывавым мазалём, можа апынуцца там, куды і думкай не сягаў, альбо зусім пазбавіцца жыцця...

Але пабагацелым таксама патрэбна больш поля, каб было дзе разгарнуцца — пасевы з розумам чаргаваць, новую агратэхніку, падгледжаную за мяжой, скарыстаць. Часам удавалася прыкупіць зямлі ў пана. Але найчасцей мусілі прадаваць яе альбо здаваць у арэнду былыя паплечнікі па няшчасці, якіх іхнія надзелы не маглі пракарміць. І не адно добры палетак, а і няўдобіцу куплялі, бо руплівыя рукі могуць усё ў парадак прывесці. Што праўда, ад гэтага багацелі не надоўга, не надта выбаўляліся з гаротнасці. Многім і да таго жылося надгаладзь, а пасля наогул існавалі ўпрогаладзь.

Мо таму і даглядалі кожную магулінку лесу, поля, луга, поплава, нават балота, пеставалі зямлю як немаўля, як малое дзіця, абы давала яна скібку хлеба надзённага, без якога ні жыць немагчыма, ні з бяды выбавіцца. І горкімі слязамі плакалі, не саромеліся гэтага нават мужыкі, калі град паб’е, альбо навальніца пакладзе, ці мароз пашкодзіць пасевы, калі змарнееюць людскія высілкі. Гора тады невымернае — хоць чапляй на плечы кайстру ды ў свет выпраўляйся пабірацца-жабраваць. Адно толькі заставалася даступным, бясплатным і навечным для кожнага — маленькі грудок на могілках. Ды і то Язавец не меў сваіх, хаваць вазілі цераз шашу-брукаванку, што з Нясвіжа на Баранавічы, — на Доўкіндскія могілкі, дзе ўсё большала і большала вялікіх і малых крыжоў.

А хто ж яны самі на гэтай зямлі?

Хлебасеі?

Хлебапёкі?

Не, яны проста хлебаробы.

Бо для хлеба мноства навыкаў патрэбна, шмат што трэба ўмець.

Значыць, яны хлебадаўцы.

А калі так, то ёсць і хлебаеды? І, відаць, шмат іх, значна больш за хлебадаўцаў. Бо колькі хлебаробы ні сеюць, як ні стараюцца, а ўсё мала, усё не хапае. А каб з жаданым вынікам працаваць на зямлі, патрэбна вялікая сіла, шмат рабочых рук. Дзеля гэтага і дбалі, каб многа дзяцей у хаце, найперш сыноў. Аднак дзіўная рэч атрымлівалася — павялічвалі сям’ю дзеля працы на зямлі, а заміж чаканага выніку мусілі яшчэ ў большую бяду і галечу залазіць: зямлі на ўсіх не хапала, значыць, не ставала і хлеба.

Дык хто ж яна для селяніна, гэтая мройная і выпакутаваная зямелька, — маці родная ці мачыха злая? Спрыяльніца роду ці зводніца са свету? Пакутлівы спадзеў-надзея альбо безнадзейная прышласць?

Як ні круці, а без лапіка зямлі ты ніхто, нават не жабрак, бо і на кайстру не хапае палатна. Выходзіць, што без яе, без зямліцы-карміцелькі, ніяк не абысціся. Хай сабе мала, хай часам няўдобіца, камяніца, але ж гэта хоць нейкі спадзеў, надзея, заўтрашні дзень. З зямлёй ты гаспадар.

Зямля не зменіць і не здрадзіць,

Зямля паможа і дарадзіць,

Зямля дасць волі, дасць і сілы,

Зямля паслужыць да магілы...

Без яе — ты няшчасны, лішні чалавек, якому ні кутка, ні лусты, ні чалавечага цяпла. Хоць жывым на могілкі паўзі. Калі да працы, то рукі твае патрэбны, ты хлебароб, хлебасей, калі ж да спажывання здабытага потам і крывёю, ты лішні рот, непажаданы нахлебнік, ледзь не дармаед, асабліва калі абяссілееш — ці то ад старасці, ці то ад хваробы.

Так разважалі на адзіноце многія, але ніхто бадай не асмеліцца выказаць тое таемнае пачуццё словам, на людзях. Сам сабе, у сваёй хаце, то яшчэ няхай, і то, каб не пачула лішняе вуха, бо не абярэшся бяды, зацягаюць у пастарунак. А вось на вуліцы, пры людзях — ні-ні. Галасі сабе, але моўчкі. І барані Бог ад злосці папікнуць у дармаедстве некага са сваіх блізкіх. Хіба яны ў нечым вінаваты? А каб на ўладу паскардзіцца, то лепш язык сабе адкусіць, задзяўбуць, да смерці давядуць, але каб жа адразу, каб спыніліся пакуты, дык не, будуць мучыць і здзекавацца, будуць дапякаць і пацяшацца...

Дык няўжо гэта тая двайная мараль, што цішком раз’ядае душу, ператварае чалавека ў рабочага каня, якому галоўнае наесціся, напіцца і за кароткі перадых аднавіць сілы для працягу непасільнай працы?

Вось дзе загваздка, вось дзе збэрсаны клубок праблем.

Чаму такі невясёлы кругаварот атрымліваецца — працаваць, каб есці, і есці, каб працаваць?

Але ж не, не зусім так. Ёсць нешта іншае, што чалавека трымае на гэтым свеце чалавекам, які ўмее і павесяліцца, і пасмяяцца, і песню завесці, і ў віхурным танцы здатнасць праявіць. І не з адчаю ж гэта, не з безвыходнасці. А таму, што чалавек ён, не зважаючы ні на што. Значыць, не адно дзеля кавалка хлеба жылы свае рве, змушае іншых працаваць, працаваць, працаваць, аж пакуль знясілена не ўпадзе сам, не пойдзе ў тую самую зямельку, дзеля якой і на свет гэты прыходзіў, сабе падобных пускаў у жыццё. З зямлі з’явіўся, у зямлю і пайшоў, каб нанава прарасці не адно жытнёвым коласам, але і новым маладым жыццём, якое заіскрыцца мройным спадзевам на лепшае, на багатае існаванне, блісне прывідным дастаткам і зноў бядой ды нястачай прыгорбіць, сагне, прыцісне да зямлі, што і галавы не падняць, як бы няма ні неба, ні зор на ім, ні вышыняў, ні таго, хто пануе там, усім светам — і людзьмі — апякуючыся.

Дык чым жа чалавек адрозніваецца ад зерня, што таксама памірае, каб даць жыццё новаму зернейку, якое ў сваю чаргу альбо стане мукой для падтрымання жыцця іншых, альбо вырасце новым коласам, памрэ, значыць, каб зноў паўтарыць той жа кругазварот? Але ж смерцю сваёй любое зернейка дае новае жыццё. Значыць, жыццё нараджаецца са смерці?

«Смертию смерть поправ...»

Хто не нарадзіўся, той не памрэ. Усё-ўсё, што з’явілася, прыйшло на гэты свет, рана ці позна знікне з яго. Жывым з гэтага жыцця яшчэ ніхто не сыходзіў.

Але ж з нічога нічога не бывае.

Дак што ж было перш — зерне ці колас?

Міхась Назан не раз разважаў над гэтым. Часам так глыбока залазіў у свае думкі-меркаванні, што ледзь выбіраўся на ратавальны бераг. Але калі даходзіў да гэтай вось невырашальнай праблемы, заўсёды трапляў у тупік: папаўся ў нерат, што ні ўзад, ні ўперад. Ён цяжка ўздыхаў і адганяў назойлівыя, як авадні, і цяжкія, як жорнавыя камяні, пытанні, каб наступным разам зноў вярнуцца да іх, нястомна шукаць выйсце з адвечных лабірынтаў, над чым, відаць, пакутавалі ягоныя продкі і продкі іхніх продкаў, і так ажно да бясконцасці.

Гэта адно біблейскі Адам — чалавек Божы, пакуль не змушаны быў сысці з райскага саду, меў усё, што хацеў. А вось Міхасёвым дзецям, ды і дзецям дзяцей, не дакалупацца, напэўна, да самай сутнаснай сутнасці, не прыйсці да цвёрдай пэўнасці, якая супакоіць і заспакоіць, не будзе адбіраць надзеі, не стане дачасна разбураць мару пра шчасце на сваёй зямлі...

А пра няроўнасць гэткую між людзьмі не раз казаў дзед Мацейка. Ён, хутарскі вяшчун, усё ведае, на ўсё мае свой погляд, любую падзею, здаецца, можа вытлумачыць і на палічкі пакласці — як драўляныя лыжкі і міскі на кухні. Запомніўся Міхасю Мацейкаў сказ пра беднасць, няроўнасць, пра тое, адкуль ліха ўзялося на свеце. Шмат пра што баяў дзед, а вось жа ўпала ў памяць Міхасю менавіта гэта.

— А мае вы гал_убкі і галубкг, дак гэта ж мы самі ва ўсім вінаватыя, — казаў Мацейка, седзячы на прызбе сваёй хаты, дзе ён заўсёды бавіў час, падстаўляючы твар сонцу. — Ага, мы самі. І ніхто, акрамя нас. Людзі, значыцца. Бо не паслухаліся Бога. Захацелі быць вышэйшымі і дужэйшымі за яго. Каб на небе нароўні з усімі багамі сядзець і нічога не рабіць. Так людзям думаласё. Ага. Бо лічылі, што багі на небе толькі пануюць і піруюць, і нічым такім, як людзі на зямлі, не займаюцца. Забыліся нават пра тоё, што запаведаў ім Гасподзь, калі багацці зямныя давяраў. А даў ён нам, мае вы гал_убкі і галубкг, самаё галоўнаё — уладу над усім, што на зямлі, што над зямлёй і што ў зямлі. Ага... І наказаў мець майстэрства ў руках і розум у галаве, каб усім гэтым з карысцю валодаць. Адно забараніў — чалавеку панаваць над чалавекам.

— Дак як жа гэта можа быць!? — запярэчыў Валодзік Хвілосаф, які таксама слухаў дзеда. — Як можа такоё быць, каб людзі жылі без начальства? Га? — пытаўся ён і абводзіў усіх запытальным позіркам. І сам сабе адказваў: — Маўчыце? Да нідзе такога не было. І быць не можа! — пераканана падводзіў рысу.

— Ціха ты, не перабівай, Хвілосаф, — спынялі яго. — А то вытурым адсюль. Хібя твае камуністыя не казалі, што ў той Беларусі няма паноў? І ва ўсім Савецкім Саюзе. І ніхто ні над кім не пануе...

Гэтае пытанне ставіла Валодзіка ў тупік, бо выходзіла, што, калі ён адкажа, то пацвердзіць, што знаецца з бальшавікамі, а калі не здолее годна патлумачыць, то які ж ён хвілосаф? Але Хвілосаф проста так не здаецца.

— Я то гэта ведаю, — казаў ён і ўдакладняў: — Што паноў там няма. Ды і вы пра тоё ведаяця, іначай чаго было рэвалюцыю рабіць? — нібыта пытаўся сам у сябе. — Але каб ніхто людзьмі не ўпраўляў, то такога не можа быць, — сумняваўся ён, аднак ужо больш пераканана дадаваў: — Не, вядома, не можа чалавек быць без кіравання. Але там не паны-самазванцы стаяць над людзьмі, а людзі самі сабе начальства выбралі. Са сваіх, з бед­ных... — без ценю сумневу казаў Валодзік.

— А што, калі з бедных, то менш кусаюцца, га? — не вытрымліваў нехта ягонай філасофіі. — Ці мо есці не хочуць? Хібя не кажуць у нас, што калі з паноў пан, то праўдзівы пан, а калі з хамаў, то і на паўпанка не цягне?

Валодзік толькі мерыўся нешта патлумачыць, як Ясь Гэтэвічаў устаўляў сваё, чым дарэшты збіваў Хвілосафа з панталыку:

— Ага, дак значыць і ў Саветах людзі стаяць над людзьмі? Не ўсе роўныя? Ёсцека раўнейшыя? Га? Тады нашто тую рэвалюцыю выдумлялі? Каб новыя паны над простым людам панавалі?

Валодзік збянтэжана лыпаў вачыма, у яго ажно пот выступаў на верхняй губе, але тут нечакана на дапамогу прыйшоў Назаноў Саша:

— Паноў там і праўда няма. Валодзік праўду кажа. Таму ніхто ні над кім не пануе. А што начальства хапае, то таксама праўда. Са сваіх ёсць, з тамтэйшых. Але і прышлых шмат, хто з расейскай зямлі прыехаў, хто з іншых мясцін.

Хвілосаф пераможна абводзіў усіх сваім павесялелым паглядам, выціраў кропелькі поту і дапаўняў Сашу:

— Кажуць, яны, начальнікі, значыцца, зацята абараняюць простых людзей...

Але тут нечакана Ясь задаваў тупіковае для Хвілосафа пытанне:

— Дак ад каго яны так хораша абараняюць просты люд, калі няма паноў? Ад саміх сябе? Ад начальнікаў, значыцца? Га? Значыць, адны, добрыя, начальнікі абараняюць ад другіх, яшчэ лепшых, начальнікаў? Так?

На такое кручанае пытанне Хвілосаф ніяк не мог адказаць, ён не адно потам сыходзіў, але моцна чырванеў і ўрэшце змаўкаў, а дзед Мацейка хітра ўсміхаўся, знарок кашляў, плямкаў губамі і працягваў:

— Дак я вось і кажу. Захацеласё нам, бачыце, з самім Богам зраўняцца, да неба дапяць. Адзін перад адным стараямсё, навыперадкі бяжым, аж носам зямлю рыем. Гардыня апанавала чалавекам. Ага, гардыня, ні што іншаё. Забыліся, што ўсе мы дзеці аднолькава як багацця, так і беднасці. Такімі Бог нас зрабіў, — падпусціў загадкавасці дзед, на што Хвілосаф ажно вочы на лоб падняў. — Бо нарадзіліся ў роўнасці. Але мы і тут не слухаямсё Бога, нам зямноё багаццё гатовым падавай. Каб без высілкаў, без мазольнай працы. А калі не, то на неба забярыце. Да таго ж жывымі. А калі не ўдалосё зраўняцца чалавеку з Богам, тады нясцерпна, ажно да свербу ў адным месцы, — тут дзед хітравата зірнуў на слухачоў: а што, гжэчна выказаўся? — і працягваў: — да невыноснага свербу захацеласё хоць бы ўлады аднаго над другім. А тут і д’ябал пад руку падвярнуўсё. Ага. Так і пад’юшчвае, з усёй сваёй д’ябальскай сілы падбівае, так і пнецца рознасць між людзьмі пасеяць. Удалосё, ліха на яго. Ага. Здурнелі людзі, паддаліся д’ябальскім спакусам.

— Гэта праўда, што д’яблу паддаліся, — згаджаецца нейкая кабета і цяжка ўздыхае. — Бо каб з Богам жылі, то не тварылі б людзі таго, што вычвараюць. Здзекуюцца адно з аднаго, як хочуць...

Мацейка толькі зірнуў на яе, нічога не адказаў і працягваў:

— Ага. Зажадаў, значыць, улады чалавек над чалавекам. Каб узвысіцца, каб самому панаваць, а іншых прыніжаць. Ды так прагна, так моцна хочацца яму гэтага дабіцца, што нічога не можа спыніць. А д’яблу толькі тоё і трэба. Узяў ён і зрабіў гэтакіх, мае вы галубкі і галубкг, панамі. Ага, панамі. Каб панавалі, значыцца. Яны ж не толькі зямнымі багаццямі завалодалі, адабралі іх ад мужыка, а і самога мужыка за ўласнасць сваю лічаць. Паны сталі мужыка таго голадам марыць, бізуном вучыць, на спінах мужыцкіх сваю праўду пісаць. Як растаўсцелыя павукі, паразвешвалі яны свае сеткі-павучыны і здабычу ў іх ловяць. Ага. Мужыку ж куды ні ткніся, а за павуцінку тую зачэпішся. Ліпне яна, як дзядоўнік да адзежы. Баяцца запалоханыя мужыкі слова ў апраўданнё сваё сказаць. Відаць, не толькі жываты ад голаду падцягнула, але і голас пераняло. Ды лічаць, што так і трэба. Што без паноў не пражывуць, бо хто ж зямлёй валодаць без іх будзе? Адно Бога моляць, каб дапамог з бяды-нядолі выбавіцца. На далёкага і нябачнага ратавальніка спадзяюцца. Ага, а самі — раз’яднаныя, паадзіноце гібеюць, са свету непрыкметна сыходзяць. А паны з д’яблам раскашуюць ды радуюцца, што спрытна мужыка абдурылі.

— Але ж і паны ў царкву ходзяць, — не згаджаецца ўсё тая ж кабе­та. — Альбо ў касцёл. І моляцца там. Дак хгбя іх з д’яблам пусцілі б у царк­ву? — не разумее яна.

— А на той час д’ябал застаецца ўдома, — уставіў сваё Хвілосаф і гучна засмяяўся.

— І Хвілосафа за стоража пакідаюць, — паспеў падпусціць шпільку Ясь. — Каб з д’яблам шуры-муры павадзіў. Пакамісь пан з касцёла прыедзе...

— Цьфу-цьфу, — перапалохаўся Валодзік. — Што вы, дзядзька Ясь, такоё кажаце? Хай Бог бароніць, каб я з д’яблам знаўсё! Я і з панам не на кароткай назе...

А тут і Саша Назаноў свае тры грошы ўставіў:

— Якуб Колас на гэты конт вунь як добра сказаў:

А ты, пакуль ёсць рух і сіла,

Служы панам, збірай іх крошкі І ведай цьмяныя дарожкі Батрацкай долі да магілы,

Служы, пакорны і пахілы,

Служы з-за панскага агрызка І заўжды гніся нізка-нізка!

— О так, служыць панам трэба аддана, верне, — прамовіў дзед Мацейка, і было не зразумець: ці то з асуджэннем, ці са шкадаваннем сказаў ён гэта. Але не звярнуў увагі на гэткую двухсэнсоўнасць і працягваў: — Ой, не, не абыходзіліся паны без д’яблавай навукі. Адабралі яны ад люду роўнасць і пацяшаюцца. Чэрава сваё гладзяць і куфры дабром набіваюць. Але і гэтага ім мала. Пад’юшчвае д’ябал, каб да іншых мужыкоў у мужыка варожасць пасеялі. Каб перасварыліся яны між сабой, каб прасцей з імі спраўляцца, лягчэй у лейцах трымаць. Каб забыліся, што сіла чалавечая ў еднасці, у з’яднанасці, у супольнасці, — пры гэтых Мацейкавых словах Валодзік прамармытаў сам сабе пад нос, каб не перабіваць дзеда: «Як у той Беларусі людзі жывуць, гуртам». — А гуртам нават бацьку лягчэй біць, — нібыта пачуў Валодзікавы словы Мацейка. — Не, пра бацьку я гэта так, дзеля прыкладу. Ага. Бо бацьку шанаваць трэба, паважаць. Каб яшчэ большага зла не множыць.

— Дак мо гуртам спецыяльна. Каб не ведаць, хто больш кухталёў надае, — не выцерпеў Хвілосаф. — І смялей так, калі ўсе разам. Адзін аднаму ахвоты паддае. У гурце і сіла большая...

— А як жа, — згаджаецца дзед Мацейка.

— Дак што, дзед, ты раіш нам паноў біць, іхняё багаццё рабаваць? Га? — задае Хвілосаф прамое пытанне.

І пакуль дзед збіраецца са словам, каб адказаць Валодзіку, нехта з прысутных выказвае сваё разважанне:

— А што, і паны розныя бываюць. Адны — як звер. А другія і бедаку спрыяюць, не вельмі крыўдзяць...

— Ага, праўду кажаш, — паддакнуў іншы. — Чалавек ад сэрца свайго залежыць, а не ад пасады ці багацця.

— Але ж панскаё сэрца мо і стукае іначай, па-панску пагардліва, — як бы не згаджаецца сам з сабою першы.

— Гэта ты ад злосці на пана кажаш, — пярэчыць другі. — Што сам бедны, а пан не хоча памагаць. Бо ведае, што не на карысць яго помач табе будзе, прашманаеш, як і ўсё іншаё...

І ўжо гатова ўспыхнуць не абы-якая спрэчка, бо няма горш, як некага пры людзях зганіць, зганьбіць. Але тут рашуча ўмешваецца Валодзік Хвілосаф:

— Ды сціхніце вы. Схадзіце да галавы па розум. А вы, дзед, гаварыце далей. Што рабіць нам раіце — паноў біць ці шанаваць? — як бы падрахоўвае Валодзік.

— А мае вы гал_убкі і галубкг! Ці ж я вам такоё казаў? — супраціўляецца дзед Мацейка. — Мо ў вашых вушах козы начавалі і свайго «дабра» туды наклалі? Я ж казаў, каб былі ўсе разам, грамадою. Каб не аднаму са сваёю бядою кешкацца.

— Дак ты, дзед, мо таксама камуністы? Як Хвілосаф? — пытаецца Ясь Гэтэвіч. — Бо гаворыш, як бальшавікі з тае Беларусі. Гэта там яны гамузам працуюць. Усе разам. Пааддавалі сваё, спрадвеку дзядамі нажытаё, павыганялі паноў і цешацца. У гульні гуляюць. Камунамі гэта паназывалі. А пасля калхозамі. Панскаё багаццё між сабой падзялілі. Толькі невядома, ці ўсе ад гэтага аднолькава багатымі сталі? Ці мо ўсе ў беднасці зраўняліся? Але калі так, то чаго было паноў скідаць? Каб усім яшчэ больш збяднець? Ды і нашто ў беднасці раўняцца? А ты, дзед, пра гурт, пра з’яднанасць... Дак мо ты нас туды клічаш, у калхоз? — сёй-той са слухачоў з’едліва хіхікнуў. — Каб сваё аддаць? Не, дзякуем, неяк перагораем і без гэтага...

— А мае вы гал_убкі і галубкг! Дак у вас, мусіць, не адно козы, а і каро­вы ў вушах стаялі, добрых ляпёшак панакладалі. А ў галаве скразняк гуляе. Бо ўсе мазгі замарозіў. Ці мо выветрыў? Я пра тых камуністых ад вас адно і чую. А каб людзі самі па сабе, па сваёй ахвоце ад дабра свайго паадмаўляліся, то не для майго гэта старэчага розуму. Ага. Я кажу пра тоё, каб розуму ў кожнага пабольшала, разумнасці дадалосё і разважнасці. Бо на гарачых д’яблы смалу ў пекле возяць. Ага. А людзям жа ад няроўнасці ды нястачы збавіцца трэба... На гэтым свеце. Праўда? — пытаўся Мацейка, ні да кога канкрэтна не звяртаючыся.

— Праўда то праўда, — чухае патыліцу Ясь. — Але ты, дзед, адно загадкамі сыплеш. А ад іх жывот не паўнее.

— Дак покуль вы, мае вы гал_убкі і галубкг, адно пра жывот думаць будзеце, то доўга так мае быць. Ага, доўга, — казаў Мацейка і нечакана прасіў: — Але выбачайце вы мне старому. Саўсім забыўсё, а мне ж курэй пакарміць трэба. Ага. Я пайшоў...

Хітраваў стары, але хто яго змусіць? І да чаго? Не цудатворац жа ён, каб іншых з бяды выбавіць, не можа, каб адным боханам усіх галодных накарміць...

Адыходзіцца і Ясь, наастатак зноў згадваючы Сашава чытанне Коласа:

Купіць зямлі, прыдбаць свой кут,

Каб з панскіх выпутацца пут...

Нетаропка цягне воз бык, нягучна гамоняць Маніны бацькі, час ад часу ўздыхаюць, нехта галавой закруціць ад цяжкіх дум, а Мані зноў набег на памяць той апошні танцавальны вечар. Дакладней, яго заканчэнне.

Тады яны пайшлі з танцаў разам з Васілём. Далучыліся Гэлька Юрашова, Саня Кандратукова з братам Генікам, які меншы за яе, і яшчэ нехта з падлеткаў, чалавек шэсць набралася. Вырашылі развесці па хатах усіх — каб русалка не перастрэла, выскачыўшы няўзнак з жыта альбо з Сержановага лугу, і не напалохала, як пажартаваў нехта. Лугам тут называлі не высахлую бязводную балацявіну, зарослую травой, а вадаём, дзе вада стаяла і марознай зімой, і самым гарачым летам, бо ўтвараўся луг, відаць, на месцы крыніц. Два іх было на Язаўцы. Невялікі Сержаноў, дзе толькі кусты асакі зелянелі ў цэнтры, і значна большы Ткачоў, а па тутэйшых мерках дык надта вялікі, бо адно вадзяное люстра мела са сто метраў у дыяметры. Быў ён моцна зарослы кустамі, травой і мохам, і зараснікі гэтыя былі мо ў дзесяць разоў большыя за вадзяное вока. Глыбіню ж меў неверагодную, проста бяздонны, як сведчылі самыя адчайныя плыўцы, што не раз спрабавалі дасягнуць дна.

Вось да яго і вырашылі прашпацыраваць не ахвочыя да сну хлопцы з дзяўчатамі.

Васіль ціха найграваў на гармоніку, дзяўчаты пакуль што маўчалі. Адно падлеткі гілелі, не маглі супакоіцца, ці мо радыя былі, што далучыліся да дарослай кампаніі.

На вуліцы шарэла. Неба там, дзе павінна з’явіцца сонца, як бы трошкі пасвятлела. Не надта каб прыкметна, але пераканацца, што адтуль выкаціцца на неба дзённае свяціла, можна. Быў акурат той перадсвітанкавы час, калі ўсё навокал нязвыкла заціхае, нібы адыходзіць на спачын. А цішыня такая чуйная, што, здаецца, чуваць рыпенне зорак на высокім небе, якія збіраюцца на дзённы спачын. Адно з лугу даносяцца галасы жабак. Яны, як тыя пявунні на Васілёвым надворку, толькі што на ўвесь голас даказвалі сусвету, хто тут самы галоўны і самы галасісты, нават не раўня салаўям, якія звечара і пад раніцу спяваюць-заходзяцца ў лугавым зарасніку, а цяпер вось жабкі патаміліся, прыціхлі. Але і на каліва не сумняваюцца, што іхні жабоцькаў хор мацнейшы і больш дружны — калі зладжана возьмуцца за справу, то могуць любога аглушальна пераканаць у гэтым. Цяпер яны адно лена перамаўляюцца, каб не падумалі, што дачасна паддаліся адпачынку.

Не вельмі ахвота размаўляць і людзям. Таксама натаміліся, наскакаліся, напяяліся, а цяпер у ахвотку слухаюць згукі начной цішыні. І так прыемна, так гожа, так ладна на душы, што нічога казаць не хочацца. Усё зразумела і без слоў. Ідуць, пазіраюць то на неба, то на прыцемненую ў месяцавым святле спалавелую збажыну, то на выразны на святлейшым нябесным фоне абрыс Школьнага лесу, то на пакрытую буйнай расой траву каля палявой дарогі і на ёй самой — адно каляіны, выбітыя коламі вазоў, пясчана святлеюць між лісця бабкі. Кроплі расы яшчэ не вылушчыліся з паўзмроку, яны толькі ўгадваюцца. Але міне невялічкі адрэзак часу, і кожная кропелька пачне з усёй сілы лавіць першыя пасылы сонечнага прасвятлення. І разам з імі стане святлець сама, нібыта налівацца ўнутранай сілай, магутнасцю і святлом.

Чым сонца бліжэй да небакраю, тым больш выразнай стане кожная пацерачка расы, нават самая драбнюткая. І будзе яна цягнуцца ўгору, увышкі, падымацца па сцяблінцы да самага яе беражка, да саменькай высокай пікі — каб першай убачыць сонейка. І заірдзецца, заіскрыцца, заззяць усёй сваёй прыгажосцю. Як бы не разумее ў гэтым апантаным намаганні, што яе імкненне да святла, да неба, да сонца — гэта яе смерць. Бо выгляне сонейка, запаліць ззяннем расы травяны дыван, пасерабрыць яго, нацешыцца само з гэткага непаўторнага цуду і выцалуе, як маці дзіцятка, усе да адной кропелькі.

А на іх месца заўтрашняй ноччу шчодра выкацяцца на мураву, на травінкі і сцяблінкі новыя вадзяныя пацеркі, каб цэлую ночку цешыцца зямным жыццём, радаваць чалавечае вока, а пасля соладка пацалавацца з сонцам і зноў знікнуць, растварыцца, выпарыцца...

Маня, якая не баялася халоднай расы, першая зняла свае чаравікі, звязала шнуркі, перакінула праз плячо і смела ступіла на траву: мерылася абмыць расой стомленыя ногі. Падлеткі, якія ашываліся тут, нічым не замінаючы, — бо і без таго хапала цікавостак, якімі можна будзе павыхваляцца перад іншымі, ажно плечукамі сцепанулі, нібыта і ім стала холадна. Ішла нетаропка, пасля рушыла смялей і паклікала:

— Хто не баіцца, хадзеця за мной. Папробуйця, не пашкадуяця.

Але раса бліскала так металёва холадна, што ахвотнікаў не знаходзілася.

— Эх вы, а яшчэ храбрымі хочаце быць, — папікнула ўсіх чохам, хоць ніхто і не адмаўляўся, але і не выказваў храбрасці. — Не бойцеся. Паздаравеяця. Вы думаеце, чаму я не стамілася на танцах? Бо штодня па расе хаджу. А гэта ж Божае акрапленне нашай грэшнай зямлі святой вадой, як акрапляюць вярбу ў царкве на Вербную нядзелю альбо свенцяць спажыву на Вялікдзень. Гэта Бозенька перад жнівом акрапляе каласы, каб зернейкі моцы і дужасці набраліся. Каб хлеб наш надзённы смачным і наедным быў...

— Ну, Маня, ты, як Валодзік Хвілосаф, — суняў яе красамоўе Васіль. — Проста мне няма куды боты дзець, бо гармонік у руках...

— Дак дайце нам, дзядзечка, — пачулася адразу некалькі хлапечых галасоў.

І было не зразумець, просяць падлеткі аддаць ім гармонік альбо боты. Васіль зняў з плячэй гармонік, і да гарманістага адразу ж падскочылі два хлапчукі.

— На, Міця, — звярнуўся Васіль да Дарашчэнкавага хлопца, — і дапамог яму нацягнуць на плечы рамяні, падкараціўшы іх, каб не звальваліся з худзенькіх плечукоў.

Сам жа, ставячы пятку аднаго бота на насок другога, а пасля другі на пальцы голай нагі і дзеля раўнавагі расстаўляючы ўбакі рукі, разуўся, упхнуў анучы ў халявы, дастаў вяровачку, звязаў і хацеў перакінуць боты праз плячо. Але тут падскочыў Генік Сіневічаў:

— Дайце мне, — папрасіў. — Я панясу. А пасля мы з Міцем памяняямсё.

Васіль хітравата зірнуў на Геніка і згадзіўся. Аддаў боты, падцягнуў

вышэй, як толькі мог, калошы галіфэ, знарок гучна жахнуўся, як бы ныраючы ў лугавую вадзяную глыбіню, і з падскокам — высока падымаючы босыя ногі, ступіў на густаросную траву. Крахтануў ад задавальнення і пайшоў побач з Маняй.

Палявая сцежка-дарога вілася паміж жытоў, што спалавелым дываном атулялі боханы невялікіх пагоркаў. Зверху на сцежку звісалі доўгія, набрынялыя буйнымі зярняткамі каласы. Жыта было высокае, у ім спакойна маглі схавацца не адно хлопцы-падлеткі. Сям-там каля дарогі сінелі высокія і разгалістыя — ажно па некалькі сцяблін — валошкі. Паколькі сцежка віхляла ва ўсе бакі, то што там наперадзе, не было відно. Але пра набліжэнне да Ткачовага лугу здагадаліся ўсе — з-за чарговай павароткі моцна пацягнула вільгаццю і халадком.

— Блізка луг, — як бы папярэдзіў Генік.

— Прыйдзем туды, а там на беразе вершнікі, — дадаў Міця, які ўжо нёс гармонік, нібыта згадваючы страшнаватую показку альбо з жадання напалохаць сяброў. — Нас чакаюць...

— Гэта ты пра легенду ўспомніў? — адгадала ягоныя думкі Гэлька.

— Пра якую? — спытаў Васіль, хоць кожны хутаранін не раз чуў гэты расповед ад сваёй маткі альбо дзеда. Але заўсёды цікава яшчэ раз паслухаць пра таямнічае і загадкавае, а то і напалохаць якога-небудзь баязліўца.

— Пра Ткачова, які ў лузе ўтапіўсё, — патлумачыла Гэлька.

— Не згадвай, нанач гледзячы, — папярэдзіў Генік.

— Якая табе ноч? — здзівілася Гэлька. — Сонца хутка нос высушыць.

— А я і не смаркаты, — жвава адпарыраваў Генік.

— А я і не пра цябе кажу, — прамовіла Гэлька і дадала: — Мне пра таго салдата баба мая расказвала...

Было тое падчас нейкай вайны. Якой дакладна, то й згадаць цяжка, бо шмат іх праз усе часы пляжыла нашу зямлю. Адно вядома, што гарачым летам уцякаў вораг ад мацнейшага войска гаспадароў гэтых палеткаў. На сваім шляху нішчыў і паліў хаты, рабаваў жыхароў, вязаў іх вяроўкамі і гнаў у палон. Дым, плач і стогн стаялі навокал, падымаліся да самага сонца, атуляючы яго самотнай жалобай. Ды раптам нечага спалохаліся заваёўнікі, кінулі нарабаванае багацце, пакінулі звязаных людзей. Аказалася, наўздагон за імі ехала коннае гаспадарскае войска. Не да крадзенага стала ворагу, тут бы жыццё ўласнае ўратаваць.

А вершнікі ўжо недалёка. Лятуць разгарачаныя коні — бо лета, мала, што сонца смаліць, дык і паход-пагоня імпэту дадае. Помстай ахоплены твары, блішчаць на сонцы коп’і і шаблі, вынутыя з похваў. За зямлю род­ную, за люд тутэйшы жыццём сваім гатовы ахвяраваць. Убачылі воі луг, скіравалі да вады. Каб коней напаіць, самім прыгаршчы жывой вады на спацелы твар кінуць. Спешыліся, абмыліся, напіліся і далей паехалі. Спяшаюцца ворага лютага за межы сваіх надзелаў выкінуць, енцаў вызваліць.

Ціха стала над лугам. Адно пах конскага поту трымаецца ля вады.

Ды тут раптам пачуўся тупат капытоў. З усёй моцы нясецца да лугу адзінокі вершнік. Відаць, адстаў ад сваіх, а цяпер вось даганяе. Чуйны конь па паху знаходзіць дарогу.

А з-над лугу, недзе з кустоў чуецца дзіўны голас, які нараспеў і гучна, ажно рэха разносіцца над вадой, прамаўляе:

— Прыйшоў час, а няма...

Нічога не пачуў вершнік, а конь з усёй сілы да вады імкнецца. Не стрымлівае яго гаспадар, хай нап’ецца.

І другі раз голас той самы:

— Прыйшоў час, а няма...

Пачуў вершнік чужы голас, насцярожыўся: мо вораг побач? Азірнуўся вакол — нікога. Падалося, падумаў. Адпусціў павады, хай конь да вады дападзе, смагу прагоніць.

І трэці раз чуецца аднекуль з-над лугу, як бы роспачна і адначасна поклічна:

— Прыйшоў час, а няма...

Дапяў конь да вады, апусціў галаву, бакі аж ходырам ходзяць, з крыжа пара валіць. А вершнік не спешваецца — каб сваіх хутчэй дагнаць. Хлёбча конь напоўніцу, наперад у ваду ступае, дзе чысцейшая, не збоўтаная капытамі.

І не заўважыў вершнік, як конь моцна схіліўся, ногі на слізкім дне пакаўзнуліся і пачаў ён усё глыбей у ваду апускацца. Адчуў, відаць, небяспеку, заднімі нагамі ўпіраецца, галаву ўгару задзёр, затрымацца намагаецца. На ўсё цела выструніўся, ды не трымаюць пярэднія ногі, усё больш у вадзе хаваюцца. Вершнік нацягвае павады, хоча хоць нейкім чынам памагчы каню. Але марна. Вось ужо і ў самога ногі ў вадзе апынуліся.

Страх апанаваў абодвух. Намерыўся воін саскочыць з каня, ахвяраваўшы ім дзеля ўласнага жыцця, ды позна. Адарваліся ад зямлі заднія ногі каня, апошні раз бліснулі ў паветры падковы, і кульнуўся ён разам з седаком проста ў глыбіню глыбокую. Адно цяжкі ўздых вырваўся з вады, з кустоў пачулася жаласнае вохканне ды бурбалкі доўга булькалі на паверхні.

А над вадой, здаецца, застыла конскае развітальна-трывожнае ржанне.

Не стала ні каня, ні вершніка. Кажуць, вярнуліся пасля сябры баявыя. У ваду апускаліся, доўга шукалі, але нікога не знайшлі... Мо пад самыя кусты паднырнулі абодва.

А з тае пары луг Ткачовым назвалі. Бо прозвішча вершніка Ткачоў было...

Такая вось показка-легенда, а мо і праўда — бо скуль жа тады назва за лугам засталася? — жыве сярод людзей і колькі ўжо гадоў перадаецца ад аднаго пакалення другому. І кожнае намагаецца вытлумачыць пачутае па-свойму. Адны лічаць, што выдумка гэта, байка. Іншыя не згаджаюцца — якая байка, калі глыбіня ў лузе і сапраўды бяздонная...

Паслухалі яны яшчэ раз знаёмую показку і прыціхлі, як бы раздумваючы пра вайсковы лёс. Некаторыя скіравалі позіркі ўбок лугу. Пазіраюць, маўчаць. Кожны думае пра сваё.

— Цікава, а хто клікаў таго салдата? — парушыла маўчанне Маня, хоць і яна сама, і іншыя не раз чулі адказ. — Няўжо і праўда лёс ягоны?

— Ну то хто ж яшчэ? — пытаннем на пытанне адказвае Гэлька. — Так было яму на раду напісана — загінуць у гэтую хвіліну, у гэтым месцы і менавіта гэткім чынам. Ды недзе, мусіць, затрымаўсё чалавек. А лёс яго і клікаў, гаворачы: «Прыйшоў час, а няма...»

— А што, і нас лёс таксама падпільноўвае? — задае чарговае пытанне Маня. — Назірае за намі?

— Вядома, — пераканана кажа Г элька. — Лёс такі магутны, што ён усё можа. А калі пачнеш яму супраціўляцца, то можа пакараць. Адвернецца ад цябе, і тады адно злыдні будуць круціцца побач, д’яблы пачнуць спакушаць...

— А калі пад куст схавацца? — падае голас Міця. — Каб не бачна было... Каб міма прайшоў нядобры лёс... І каб злыдні не бачылі.

— Схаваешся, а тады і добры лёс міма пройдзе, — разважна, па-сталаму паправіў Міцю Генік. — І не станеш ты тады гарманістым... — як найгоршае пакаранне выказаў ён меркаванне, чым моцна напалохаў сябра, бо шмат хто з хутарскіх падлеткаў, захоплены музыкай Васіля Пулікоўскага, проста трымцеў, каб і самому навучыцца.

«Цікава, а ці дасць мне шанец мой лёс спаткацца на жыццёвай дарозе з Петрыкам? — падумалася Мані. — Ці не развядзе нас?» — яна цяжка ўздыхнула, зірнула на бліскучую расу, якая заўсёды цешыла яе і супакойвала.

— Глядзіце, во сляды на траве, — нечакана гучна прамовіла Маня, калі выйшлі на лугавы поплаў.

Усе насцярожана спыніліся, пераглянуліся. Кожны, відаць, падумаў пра адно і тое ж: няўжо даўнейшыя воі? Ці мо здані іхнія? Але ж след толькі адзін. Не, вунь з другога боку сцежкі яшчэ адзін, але ішлі, відаць, два чалавекі, бо раса збіта шырока.

— Няўжо нечы лёс некага падпільноўвае? — знарок гучна, каб заглушыць уласны страх, прамовіў Міця.

— Дак сляды ж два, — паправіў яго Генік.

— Значыць, або два лёсы спаркаваліся, — у тон ім прамовіла Маня, хоць у самой таксама з’явілася незразумелая трывога, — або два злыдні пайшлі тапіцца...

— Лепей, каб злыдні, — падтрымаў яе Генік, але на яго злосна шыкнуў Міця:

— Ты што? Звар’яцеў?

— А што? Я пра тоё, каб патапіліся злыдні і застаўся адзін добры лёс, — улакладніў Генік.

— А-а-а-а, — нібыта згадзіўся Міця, але яго нечакана перапыніла Саня Кандратукова:

— Ой, дзяўчаткі, — хоць дзяўчатак тых было ўсяго тры разам з Маняй ды Гэлькай, — глядзі-іце... — і яна паказала рукой убок лугу. Там, над вадой і блізкім да яе берагам, вісеў белы і рэдкі туман. Хоць яшчэ і рана для яго, не час — яшчэ і жаць не пачыналі, але над лугам плыло нейкае чароўнае мроіва, быццам вялікія гусіныя пёркі, што нада­вала гэтай перадсвітальнай пары асаблівую таямнічасць і загадкавасць. Усе пазіралі на луг.

— А вунь і конь... нечы, — не верачы самому, сабе прамовіў Міця.

— Ага, і коннік на ім, — паддакнуў Генік, проста так, каб падтрымаць Міцю, які, лічыў ён, жартуе, бо сам Генік каня яшчэ не бачыў.

— Ціха ты, жартаўнік, — спыніла яго Саня. — Хібя не бачыш? Вунь і праўда конь... І шавеліцца — шаволь-шаволь..

— Ага, — Генік прыгледзеўся і сапраўды ўбачыў каня. — Толькі чаму ён без ног?

— Праўда, чаму? — падтрымаў Міця. — Нібыта плыве над зямлёй...

Міця зірнуў на падлеткаў, якія, відаць, з перапуду збіліся ў гурт.

— Гэта з-за туману, — упэўнена патлумачыў Васіль, хоць і ў яго скура заварушылася на спіне. І каб супакоіць сябе, больш цвёрда дадаў: — Канешне, гэта туман вісіць над лугам. Ён і хавае ногі каня. Таму здаецца, што конь бязногі, што плыве над зямлёй.

— Ага, вунь і крылы з бакоў, — з натужлівай усмешкай дадала Ма­ня. — Белыя, хоць сам конь чорны...

Але яе як бы ніхто не пачуў, бо ў гэты самы час прагучала больш важкае пытанне Міці:

— А чый гэта конь? Так далёка ад дому?

— І пастуха не відаць, — дадаў Генік, на ўсе вялікія вочы ўзіраючыся ў кусты, туман і абрысы каня.

— Засталосё адно голас пачуць, — прамовіў Міця.

Хоць ён і не сказаў, чый голас, ды ўсе зразумелі. Сёй-той знянацку ажно плечукамі сцепануў, а ў некаторых раптоўна выступілі кропелькі поту на верхняй губе, проста пад носам.

І не паспеў ён закончыць, як з лугу, дзе над вадой вісела рэдзенькая і тоненькая пялёнка туману, пачуўся гучны голас:

— Прыйшоў час, і нікога няма...

Усе як знямелі і міжволі павярнулі галовы на голас. Узіраліся ў туманок, аднак нічога, акрамя кустоў, якія таксама, як і конь, нібыта адрэзаны ад вады, не бачылі. Але нездарма кажуць, што ў страха вочы вялікія.

Некаму падалося, што кусты ўвачавідкі адрываюцца ад зарослай мохам вады і лятуць угору. Ён падзяліўся гэтым назіраннем з іншымі:

— Во-во, глядзіце... Бачыце? Вэндзека вэнь... высока ўжо. Як бы не кусты, а цэлыя дрэвы...

— Ага, — згадзіўся Генік. — І конь нібыта хутчэй паплыў. — Ён запытальна паглядзеў на сястру, аднак яна нічога не адказала, адно таксама ўзіралася ў далекаватыя кусты. — І варушыцца нехта, — працягваў ён. — Бачыце? Ажно галіны на кустах рухаюцца... І конь як бы нагнуўсё...

— Не можа быць, каб Ткачоў з вады вылазіў, — паддала нечаканага страху Гэлька.

І раптам незнаёмы голас пачуўся зусім у іншым баку:

— Прыйшоў час, і няма...

Усе, як па камандзе, крутнулі галовамі. І амаль адначасова пачулася жабіна кваканне. Раз, другі...

І цішыня.

Маня адчула, што бярэцца на сапраўдны страх. Мурашкі пабеглі па скуры, нечакана перасохла ў роце, што хоць ты вады той з лугу глыні...

Але там, куды скіравалі позіркі, узвышалася жыта, і — нікога. Ды адчуванне разгубленасці запаланіла ўсіх. Сёй-той мо знарок паддаваўся агульнаму настрою. Але большасць спужалася па-сапраўднаму. Ці мала што на свеце бывае, здараецца, і казкі явай становяцца...

А тут месца такое. Чалавек утапіўся. Дак мо ягоная душа і не трапіла на неба, не можа з ілу доннага выбрацца, канём прыціснутая. Просіць чалавечай дапамогі.

— Прыйшоў час, і нікога няма... — зноў прагучаў голас, але на гэты раз, падалося, больш весела.

А тады зашамацела каласамі жыта, ад чаго нервы ва ўсіх наструніліся Нават Васілю, які ніколі не святкаваў труса, і то стала непамысна. І ён нечакана для самога сябе прамовіў:

— Дак сам выходзь, калі нікога няма.

І во дзіва — толькі ён гэта вымавіў, як жыта зашамацела яшчэ мацней, захісталіся высокія каласы, а з іх вышчаміўся мокры ад расы Чэсь.

— А каб ты здох, стаўдур! — першай не вытрымала Маня. — Чаго ты тут швэндаешся? Цьфу, згінь, нячыстая сіла... — а сама падумала: «Хаця каб не завінуўсё біцца, бо п’яны шмат бяды можа нарабіць...»

— Хто? Я нячысты? — здавалася, Чэсь не працверазеў, а яшчэ больш ап’янеў, нібыта недзе ў полі глынуў самагонкі. — Дак ты хіба не бачыш, што я расой вымыты? Разумееце, вы-мы-ты! — па складах прамовіў Чэсь.

— А колькі ж нас тут? — нечакана для ўсіх жартаўліва спытаў Міця. — І да каго ты звяртаешся? Вы... мы... ты... — паўтарыў ён. — Колькі ж гэта выходзіць, га?

— А табе хібя вочы засланіла? От мудры, от дасціпны, — зласнавата адказаў той і зноў павярнуўся да Мані: — Спецыяльна для цябе Божай расой памыўся, каб з табой пацалавацца, — і Чэсь хістка ступіў да Мані, намагаючыся абняць яе.

— Адчапіся, назола, — наставіла яна рукі. — І ў каго ты гэдакі ўпарты ўдаўсё?

Яе ажно скаланула. А сама падумала: «Куды ты прэшся, дурэц, каб табе кутніцу выперла? Хгбя звар’яцеў, не цяміш, што робіш? Ці мо мазгі выветрыліся? Цалавальнік знайшоўсё... Дзербалызнуў дак дадому цягніся, а не па полі блэндай... Цягаешся тут, як валачашчы сабака. Збрыдзеў, горш за сытаё мяса...» Не прамовіла гэтага, бо не хацела ўгнявіць Чэся: п’янаму хоць у вочы плюй, ён сваё рабіць будзе.

— А што, не пад мысль табе? — спытаў Чэсь. І вочы яго наліліся злосцю. — Я ж казаў, што з табой пайду? На танцах. Казаў, га? А ты не паслухалася. Вось я і апярэдзіў цябе. Каб вы-мы-тым сустрэць, — запальчыва гаварыў ён, і было не зразумець: жартуе ці гневаецца.

Але пасмялелая ад прысутнасці людзей Маня не хацела прызнаваць ягоную перамогу і адказала:

— Казаў — вяроўку вязаў... Я ж таксама казала, што не адна я... Ёсцека і іншыя. Табе ж усё адно муляе...

— Ладна, Чэсь, — прымірэнча прамовіў Васіль, які не любіў не адно бойкі, а і пустога перабрэху. — Чаго ты чапляешся? Прыйшоў, дак будзь разам. Не плявузгай абы-чаго. Разам па дамах паразыходзімсё.

— А я не хачу яшчэ дадому, — фанабэрыста запярэчыў Чэсь і нечакана дастаў з кішэні ножык-складанчык. Маню пачало браць на страх. Тут жа падлеткі, чаго ён фарсіць? Ножык — гэта ўжо не жарт.

А Чэсь адчыніў лязо, паспрабаваў на ногаць. «Востраё!» — прамовіў як бы сам сабе і павярнуўся да жыта. Пачаў узірацца. Заўважыў валошкі, зрэзаў адну. Пасля яшчэ і яшчэ... Калі набраўся велікаваты букет, падышоў да Мані.

— Гэта табе, Назанова ганарліўка, — падаў кветкі і пільна пазіраў у вочы, нібыта сваім паглядам хацеў дагаварыць тое, што не сказаў словамі. А ножык трымаў у руцэ незачыненым.

Маня спачатку разгубілася: браць ці не? Возьмеш — як бы аванс які выдасі. Адмовішся — бяду наклічаш. Што ад п’янага чакаць? Яна працягнула руку, узяла валошкі, знарок манерна прысела ў знак падзякі. Чэсь гэтаксама манерна пакланіўся, але не ўтрымаўся на нагах, хіснуўся і ножыкам кальнуў Маню ў бок. Не моцна, але балюча. Відаць, і сам спалохаўся, а Маня ад нечаканасці ўскрыкнула:

— Ты што робіш, паўдурак? Вочы засляпіла? Глядзі ты, зарэжа, і не знайся... — яна абвяла позіркам прысутных. — Каб ты заўтрашняга вечара не прыждаў...

Гэлька ж спачатку паспрабавала супакоіць больш лагодна:

— І праўда, Чэсь, перастань прыдурвацца... Чаму ты гэдакі? — а калі ўбачыла, што ў Мані паказалася кроў, закрычала немым голасам: — Ой, ратуйце, забіваюць! Я яму зараз пазурамі вочы павыдзіраю! Пустадомак! От пустадомак, што нарабіў!? — не сціхала Гэлька. — Прычапіўсё без дай прычыны... І не баіцца нікога, каб ты ценю свайго баяўсё...

Пачалі крычаць і падлеткі. Маня ў гэты час задрала сукенку, не пасаромелася прысутных, і ўсе разам аглядалі рану. Яна была невялікая. «Во боўдзіла, — думала Маня. — Парэзаў і не знайся, дурэц гэты...» Сцерлі кроў, але яна выступала зноў. Маня не апускала сукенкі, каб не заплямілася, і ўвесь час шоргала рукой каля ранкі. Дзіўна, але букет з рукі не выкінула, ці то забылася, ці то шанавала. А калі стаў перашкаджаць, аддала Гэльцы:

— На, патрымай...

— Яшчэ чаго? — узвілася тая. — Патрэбен мне гэты венік, як сабаку пятая нага! Выкінь і ты яго...

Маня на імгненне задумалася, а пасля паклала кветкі на траву — яны ж не вінаватыя. Побач з пацеркамі расы валошкі выглядалі вельмі прыгожа. Яна нават затрымала на іх свой позірк. І ёй у гэтай нязвыклай і небяспечнай сітуацыі нечакана згадалася апошняя навальніца, што шалёна пранеслася над Язаўцом незадоўга да ігрышча.

Спачатку загрукатаў гром. Пярун, як звыкла казалі хутаране, што гучала больш грозна і небяспечна. Перш далёка і глуха. Але Маня, якая ў гэты час выбірала лебяду з бульбяных разораў, адразу падняла галаву, зірнула на неба. Далёка-далёка на яго схіле, там, дзе блакітны купал апіраецца на нябачныя адсюль палеткі, цямнела невялікая хмара.

Маня міжволі перавяла позірк на сваю сядзібу. Ціха там, бязлюдна, кожны сваім клопатам заняты. Хто дзе. Адно хата па-сіроцку бліскае на сонцы праз вішнёвыя галіны шыбінамі-вачыма. А што будзе, падумалася нечакана, калі хмара гэтая сюды дапаўзе? Дзе заспее яна людзей? Хоць і кажуць, што з вялікай хмары малы дождж, ды сёння не выглядае на тое. Можа добрая навальніца быць. Маня ўжо набралася вопыту разбірацца ў з’явах прыроды, прадчуванне ўсё часцей не падводзіць яе.

Хмара і сапраўды набліжалася, налівалася чарнатой, станавілася пагрозлівай. У тым баку ўжо цямнелі неба і паветра, як бы таямнічая дагэтуль ноч увачавідкі выяўляла свае здольнасці. Ужо і пярун на сваёй калясніцы імкліва набліжаўся. Гром грукатаў з большай пагрозай, нібыта папярэджваў альбо сварыўся за нешта. Ужо і маланкі сталі відны — як не на паўнеба разлівалася іхняе святло. І не адно да зямлі скіраваныя, а і папярок неба, як бы разразалі яго, а то і адна скрыжоўвалася з другою, асвятляючы хмару і робячы яе яшчэ страшнейшай.

«Не, не абыдзе бокам, — падумалася Мані. — Каб хаця бацькі паспелі вярнуцца і хлопцы».

Сама яна таксама прыкінула, колькі часу спатрэбіцца, каб да двара дабегчы, калі што якое.

Хмара расла і чарнела проста на вачах. Нечакана наляцеў шквалісты вецер. Турзануў Маніну касу, выблытаў яе з заколак і папусціў на плечы. Маня схапіла яе, звіла ў клубок і мацней прышпіліла на патыліцы. Вецер, відаць, ішоў нізам, бо нават бурачнае лісце сагнулася так, што ледзь не слалася па зямлі, а дзябёлая лебяда сваімі вярхамі ажно шкрабала па ёй.

Маня зразумела, што пара бегчы дамоў.

Вецер у вішнёвых прысадах быў мацнейшы. Ён бушаваў тут ваўсю, гнуў і круціў дрэвы, матлашыў агародныя пасадкі. Нават ісці супраць яго было цяжка. Даводзілася прыгінацца і з усёй сілы схіляцца наперад, каб не перакуліў. Але калі б ён раптоўна аціх, то, напэўна, цяжка было б утрымацца на нагах і можна паляцець потырч. Сукенка Маніна як не ўліпала ў цела, каса зноў звалілася і матлялася за спіной.

Здавалася, што гэта цяжкая хмара прыціскае ажно да зямлі. Пацямнела так, што выдавала за надвячорак.

У двор паспешна ўехалі калёсы з бацькамі, Жэняй і малым Паўлікам. Ён чамусьці асабліва радаваўся ветру, таму, як гнуцца моцныя дрэвы, а з іх аблятаюць адламаныя сукі:

— Глядзі, як длэвы лятаюць, — радасна паказваў пальцам.

— Цішэй ты, сынок, бо гэта нядобры вецер, — супакойвала яго матка.

Не паспела яна гэта прамовіць, як вецер узвіхрыўся яшчэ больш. Ён як

бы круціўся па надворку, узлятаў знізу ўгару, падымаў і кружыў смецце. Да гэтага далучаўся моцны і працяглы гром, а святла, яркага і калючага, дадавала порсткая маланка.

— Бяжы ў хату, сынок, — загадала матка, а сама памагала бацьку распрэгчы вала, каб паставіць яго ў хлеў. — Жэня, і ты ідзі з ім, каб не баяўсё адзін.

Але тыя не спяшаліся — бо ў хаце будуць адны, а тут усе разам.

Раптоўна вецер рвануў так, што Маня ажно хіснулася. Яна сагнулася, і нечакана на спіну ёй паляцела салома. Маня не паспела зразумець адкуль, як матка закрычала на ўсю моц:

— Глядзі, Міхась, што вецер робіць!

А вецер і сапраўды рабіў вялікую бяду: ён лёгка гуляў па саламянай страсе, сям-там падымаў пучкі саломы, нібыта правяраў, ці моцна прымацавана яна да латаў, ці добра падбіта стрыхоўкай. Адчувалася, што страха проста дыхае, яшчэ адно намаганне, яшчэ адзін парыў, і яна адарвецца ад хаты і вялізным няўклюдным птахам паляціць над палеткамі. Не ўтрымаўся вецер, задраў яе ў некаторых месцах так, што ажно засвяціліся латы. Бацька моўчкі схапіў лескі, прыставіў іх да страхі, знайшоў нейкую дошку і пачаў па перакладзінах цягнуць наверх, каб прыкрыць дзірку, не даць ёй разрастацца. Матка кінулася памагаць:

— І дзе гэта хлопцы падзеліся? Ці паспеюць вярнуцца?

Бацька злосна прыпыніў яе:

— Не лезь, бо калі віхляне дошка, то абязвечыць.

— Чаго ты завінуўсё? Пасварыцца хочаш? Дак не час...

— І я кажу, што не час. Не лезь сюды, — адганяў Міхась жонку. — Я і сам дам рады.

Ён падняў дошку на страхою, занёс адзін яе канец, каб пакласці як мага вышэй. І не ўтрымаў. Вецер рвануў з усёй сілы, дошка, як лёгкая пярынка, вырвалася з рук, віхлянула ў паветры, паднялася над страхой, праляцела ў адзін яе канец, пасля крутнулася назад і пляснулася на надворак, акурат ля самых ног Мані. Тая ажно ўтрупела, не паспела ачомацца і зразумець, што адбылося. Адно матка нема закрычала:

— А Божачка, Маню забіла...

Бацька кулём зляцеў з лесак, якія таксама ледзь не грунуліся на зямлю. Збялелы, ён зірнуў на дачку, але ўбачыў, што яна цэлая, крыкнуў:

— Бяжыце ў хату! Паразяўлялі раты, як вароны... Калі не пазабівае, то пакалечыць... Ідзіце адсюль!

Маня з Жэняй схапілі Паўліка, які спалохана крычаў, — куды падзелася ранейшая радасць, і ўскочылі ў сені. Дзверы за імі зачыніліся з моцным грукам, ледзь не стукнулі па плячах. У гэты момант на надворак прыскочылі задыханыя Янак, Саша і Косцік. Уся сям’я была ў зборы.

— Авой, што нарабіла?! — Янак здзіўлена пазіраў на страху.

Бацька зноў ухапіў тую дошку, папрасіў Янка памагчы, а сам палез на

лескі. Ды не паспеў. Новая пакручастая хваля ветру ўдарыла яму ў плечы. На гэты раз з дажджом.

— Злазь, тата, — папрасіў Саша. — Усё адно не паспееш. А то і цябе сарве...

— Сарве, сарве, — злосна агрызнуўся бацька. — А што страх_у можа ўсю садраць, то нічога?

— І праўда, злазь, — падала голас матка. — Мо і не сарве больш. А калі і сарве, то паправіш, калі жывы будзеш...

— А ты ўжо і пахавала мяне, — крахтаў бацька, злазячы, аднак, з лесак.

Неспадзявана моцная летняя навальніца апусцілася над хутарам Яза-

вец. Яна малаціла па бульбяных палетках, булькала вадой па разорах, прыгінала долу вялікія ўжо каласы збажыны, вытрапанай кудзеляй хістала над самай зямлёй аксамітны дыван зялёнага лёну. Нават дрэвы не маглі супраціўляцца ёй, яны нібыта крахталі ад цяжару вады на сваіх галінах.

З-за сіваватай вадзяной лавы не стала відно ні неба, ні хмары, з якой яна лілася. Нават бліжэйшых дрэў не ўбачыш. Сцяна гэтая рухалася імкліва, напорыста, грозна. Разам з няспыннымі маланкамі і аглушальнымі — ажно на ўвесь свет — раскатамі грому: пярун стараўся ваўсю. Маня не магла зразумець, за што так сварыцца нябесны жыхар на зямных пакутнікаў. Было толькі бачна, як адна за другой клаліся збожжавыя палосы, увачавідкі мяняючы святлейшы, бо сухі, колер на цёмны — мокры. Магло падацца, што з мальбой аб літасці становіцца на калені перад грознай стыхіяй усё жывое на гэтай зямлі.

Касы дождж быў такі густы, што ў яго і іголку сухой не ўточыш. Адзенне прамокла адразу. Гэтая вадзяная сцяна з усяго маху пляснулася ў сцяну хатнюю, як бы выпрабоўвала яе на трываласць альбо хацела пабарукацца. Здаецца, ажно бярвенні трывожна застагналі. Залева ж прыціснула задраную салому і ўсім цяжарам палілася на страху. Добра, што самая вялікая дзірка была над сеньмі — хоць што тут добрага, калі вада ў хату льецца. Адно суцяшала, што не над печчу ці сталом, а то паплыло б усё чыста.

Пад дажджавы струмень са страхі матка падстаўляла пустое вядро. Яно напоўнілася ўмірг вока. Янак схапіў яго, выплюхнуў за парог, упусціўшы пры гэтым добрую порцыю вады ў сені, і зноў падставіў пад дзірку. Але вады наплюхалася і на выплесканы і выгладжаны нагамі земляны ток, што служыў заміж падлогі, таму ногі ажно коўзаліся па яго слізкай паверхні, а праз пальцы босых ног вада з гразёю фантанчыкамі пульсавала ўгару.

Ад другога і трэцяга моцнага парыву ветру з дажджом ажно затрашчалі кроквы. Маці не вытрымала, перахрысцілася, схапіла з покуці ікону святога Мікалая Угодніка і хацела з ёю выбегчы на надворак, каб тройчы абнесці хату. Але дарогу ёй заступіў бацька:

— Ты куды, Волька?! Звар’яцела?

— Дак трэба ж... Каб не было якой бяды.

— Я ж сказаў табе, — прамовіў бацька. — Ну чаму ты такая, Волька?

Маці спынілася ў сенях, трымала перад сабой ікону і гучнаватым шэп-

там, які заглушаўся амаль несціханым раскацістым громам, малілася. Тут жа стаялі Саша з Янкам. Было так цёмна, што хоць ты лямпу запальвай. Але матка адно папрасіла Маню:

— Запалі ты, дачушка, грамнічную свечку і пастаў у шклянцы з ячме­нем на стале.

Маня ўскочыла ў хату, хуценька зрабіла так, як прасіла матка, і зноў вярнулася ў сені. Тут хоць не было відно страхатлівых бляскаў маланкі, адно раз за разам святлела ад яе дзірка ў страсе.

Маня, як і матка, са страхам пазірала туды, баючыся, каб, не дай Бог, не загарэлася салома альбо не задзірала страху далей. Бо тады можа ўсю салому скаціць, як адным кулём. А за страхой можа не ўстаяць і хата — раскоціць яе па бярвенцы, рассыпле па зямлі, як бы і не было нічога. І знікне са свету іхняе ўтульнае гняздзечка...

Дзірка нязвыкла бялела на цёмнай страсе, як нечаканая рана на целе, што дадавала яшчэ большага страху. Праз яе няспынна лілася вада. Макрэчы хапала ва ўсёй хаце.

Нечакана моцна заплакаў Паўлік, Жэня намагалася накрыць яго з галавой кудзельнай коўдрай, каб не даймалі бляскі маланкі.

— Не наклывай мяне, — крычаў ён і брыкаўся. — Баюсё...

Больш парывы ветру не паўтараліся, ён гэтак жа нечакана, як і наляцеў, аціх. Дождж выпрастаўся, але ліў гэтак жа густа. З хаты пачуўся пакрыўджаны голас Паўліка:

— Мама, а на мяне дождж капае...

Матка, шлэпаючы бруднымі мокрымі нагамі па таку, падбегла да сына і ўбачыла, што на яго і сапраўды праз дошкі столі цячэ штораз большы струмень.

— Міхась, мусіць яшчэ недзе страху сарвала, — звярнулася яна да бацькі, а Сашу загадала: — Нясі вядро, чаго стаіш, хібя не бачыш, што цячэ?

Паўліка ўзяў на калені бацька, а на ложак паставілі вядро. Пырскі з яго разляталіся па коўдры, таму давялося ўсё зняць і пакласці на печ, нават сяннік.

Несціхана бухаў пярун, малаціў, як сто цапоў на таку. Маланка ажно сляпіла праз вымытыя і залітыя тонкай вадзяной занавескай вокны. І было не разабраць, што ідзе за чым: маланка за громам ці гром за маланкай. Часам музыка гэтая, якую не параўнаць з Васілёвай, была няспыннай. У адзін з такіх момантаў нязвыкла моцны грукат прагучаў адначасова са сляпучым бляскам маланкі. Здавалася, што ад вялізнага воза адарвалася аграмаднае кола і з усяго маху пакацілася-пагрукатала па буйным каменні ў апраметную. Маці перахрысцілася зноў:

— Ратуй, Божа, нас грэшных тваім заступніцтвам!

Маня закружылася па хаце з заплюшчанымі ад страху вачыма і прыгнутай галавой. Паўлік, седзячы на каленях, загаласіў, уткнуўся галавой у бацькаў жывот і рукамі закрыў вочы. Угнулі галовы нават Косцік і Саша.

Бацька ж трохі хрыплаватым голасам прамовіў:

— Відаць, у вішню пярун стукнуў... Бо блізка вельмі...

— Хоць бы не ў хату, — як бы папрасіла матка. — Бо не паспеем і клункі павыносіць.

На летні час многія хутаране і праўда звязвалі ў дзяружкі найбольш патрэбныя рэчы, каб можна хутчэй ратаваць іх у выпадку чаго. Бо навальніца не пытаецца, калі прыйсці, а громам не пакіруеш — усе лічылі, што менавіта ён запальвае пабудовы, а не маланка. Асабліва рупіліся гэтым пасля бяды ў Баярах: калі мінулым летам гром запаліў там хату, гаспадары не паспелі нічога вынесці — згарэла ўсё дашчэнту. А каб было звязанае, то хоць нешта ацалела б.

Навальніца бушавала не больш як дзесяць хвілін, але бяды нарабіла вялікай. Выліваючы ваду з вядра, Янак заўважыў, што да хлява, убок якога нахілены надворак, нясецца сапраўдная рака.

— У хлеў, відаць, нацячэ, — сказаў ён.

— А я колькі казала пракапаць раўчук, каб міма ваду пусціць. Дак вам усё часу няма, — дакарала матка адразу ўсіх.

Мані ж здавалася, што гэтая разбуральная навальніца-нахабніца не перастане ніколі, што доўжыцца яна ўжо цэлую вечнасць.

Аднак моцная залева аціхла. Толькі даўгавата яшчэ сцябаў зямлю спакойны і ціхі дождж. На надворку, асабліва там, дзе былі ямкі і каляіны ад калёс, стаяла сапраўднае азярцо. Дажджавыя кроплі ўтваралі на ім вялікія бурбалкі, адны з якіх адразу ж лопаліся, другія ў выглядзе нейкіх дзівосных празрыстых паўсферычных караблікаў плавалі сярод травінак, што апынуліся пад вадой.

— Доўгі дождж будзе, — заўважыла матка. — Бачыце, якія бурбалкі стаяць...

А на дварэ моцна святлела, святлей стала і ў сенях. Янак адразу выскачыў на надворак. Ён і без таго быў мокры, бо пільнаваў дзірку, з якое капала і на яго. За ім выйшаў бацька — адразу задзёр галаву на страху. «Цэлая!», — радасна падумаў сам сабе. Хоць якая там радасць, калі чубоў, задраных ветрам, было шмат. Ды і некалькі новых дзірак з’явілася.

Янак жа пайшоў у вішнёвыя прысады — паглядзець, ці праўда пярун папаў у дрэва. Адтуль пачуўся яго поклічны голас:

— Тата, хадзі сюды!

Калі бацька падышоў, паказаў:

— Глядзі, што нарабіла...

Бацька найперш зірнуў на дзіўна белую паласу на ствале высокай і галіністай вішні з абламанымі сукамі. З аднаго боку кара была садрана цалкам — ад вяршыні да самай зямлі. Яе ашмёткі валяліся побач. А праз сцежку як бы крот нару сваю пракапаў: невялікімі бугаркамі тапырыўся роўненькі шнурочак, сям-там з кусцікамі травы. З абодвух бакоў даволі шырокай сцежкі былі дзве адтуліны. Акурат насупраць кратовага шнурочка. З аднаго боку, што бліжэй да вішні, берагі абсмаленыя, зямля там пачарнела.

— Маланка нарабіла, — прамовіў бацька. — Ці мо гром... Стукнула ў вішню, прайшло пад зямлёй і выйшла з другога боку сцежкі. Каб не вішня, то мо ў хату стукнула б, згарэла б, як свечка...

А матка ў хаце ўздыхнула з палёгкай, перахрысцілася, патушыла грамнічную свечку і павесіла ікону на ранейшае месца на покуці:

— Дзякаваць Богу літасціваму, абнясло... Дзякуй табе, Мікалаюзаступнічак... — і зноў паклала на лоб крыж.

Надворак, агарод, сад, поле за ім — усё выглядала абноўленым і чыста вымытым: як бы да Вялікадня падрыхтавалася. Міхась рушыў па сцежцы ў канец прысадаў, каб паглядзець на жытнёвы палетак, што быў найбліжэй да хаты. У канцы спыніўся — і востра кальнула ў грудзі: высокія сцябліны спрэс ляжалі на зямлі, былі пакручаны, месцамі ўбіты ў зямлю так, што, здавалася, там наогул ніколі нічога не расло. Адно надзіва высока тырчалі не паламаныя валошкі.

— Ну, што там? — гукнула наўздагон Волька. — Выстаяла жыта? Га?

— Дзе там, — роспачна адказаў муж. — Паклала, пабіла, пакруціла... Шмат шкоды нарабіла. Без хлеба мо будзем...

— А Божачка, а за што ж нас так пакарала, — ледзь не заплакала Волька. — І хату раскрыла, і жыта спляжыла, і на агародзе бяды нарабіла, пабіла буракі, спляскала гуркі... І пярун ледзь не ў хату бабахнуў... Чым мы так правініліся перад Госпадам?

— Годзе кудахтаць, — прыкрыкнуў Міхась. — Тваім шласам бядзе не паможаш. Неяк жа будзе... Не памром, калі дагэтуль не памерлі...

— Дзякуй табе, супакоіў, — ці то з’едліва, ці то абнадзеена адказала Волька і палезла ў агарод, каб нешта там паправіць, але ногі ўтапіліся ў размяклай зямлі вышэй костачак, і яна вярнулася на надворак, плюхаючы ступакамі ў каляіне з вадой...

Паветра пахла свежасцю і невядомым — мо нябесным? — водарам. Дыхай хоць на ўсе грудзі і то не надыхаешся. А водар як бы сам уліваецца ў нутро, выклікае нязвыклую ажыўленасць і бадзёрасць, абуджае незнаёмыя пачуцці.

Гэтым, відаць, узрушаны і малы Паўлік. Ён смела выскачыў на надворак, убачыў, што на плот засвяцілі першыя праменні сонца, якія ўжо выбіліся з-за адпоўзлай хмары, і ажно затупаў па зямлі. З-пад ног і праз пальцы пырснулі струменьчыкі вады, заплямілі кашулю. Аднак гэта рассмяшыла яго яшчэ больш.

З куратніка павылазілі асмялелыя куры, якіх вёў за сабой, высока задраўшы галаву, растапырыўшы хвост і пазіраючы навокал пераможным позіркам, — нібыта гэта ён спыніў разбуральную навальніцу, чырванагруды певень. Куры страсянулі крыламі, выцягнулі шыі, залапаталі, быццам атрасалі з цела нябачныя кроплі, закокалі: «Ко-ко-ко-ко...» і па больш сухім, ля сцяны хаты, пацягнуліся ланцужком за сваім важаком.

І тады Паўлік, махаючы ручкамі, як малымі ветракамі, пусціўся па надворку, проста па лужынах, па каляінах з вадой. Вада абпырскала яго з ног да галавы, доўгая кужэльная кашулька прамокла да ніткі. Але гэта не палохала яго, адно паддавала імпэту, абуджала жаданне пабарукацца з гэтай халодзячай ногі навальнічнай вадой. Ён весела смяяўся і так захапіўся бегам, што не ўтрымаўся, спатыкнуўся ў каляіне і потырч паляцеў у травяністую лужыну. Але не заплакаў, а нечакана весела засмяяўся.

Матка, якая назірала за гэтымі выбрыкамі сыночка, спачатку спалохалася, кінулася падымаць яго, але калі ўбачыла, што смяецца, спынілася. Усміхнуліся і іншыя, што назіралі за гэтай сцэнай. А бацька прамовіў:

— Хай пакупаецца, вада не брудная... Да таго ж дажджавая, карысная, усе хваробы змые...

Матка ж як бы сама сабе запярэчыла:

— Навальнічная вада... Неспакойная, бунтоўная. Каб не перадалосё гэта і сыночку нашаму... А то бунтаваць пачне і палохаць людзей, як пярун...

Маня ажно сама сабе ўсміхнулася ад нечаканай згадкі. Гэта заўважыла Гэлька і здзіўлена прамовіла:

— Ты што-о-о? Звар’яцела? Чаго ты смяешся, га? Маня?

— Не, нічога, я так, — спахапілася тая. — Успомнілася нешта, — неахвотна патлумачыла і зноў выцерла струмок крыві...

Пачуўшы ўвесь гэты галас і яшчэ не ведаючы, якая рана ў Мані, Васіль падскочыў да Чэся, схапіў ягоную руку, закруціў за спіну. Чэсь войкнуў і праз зубы выціснуў:

— Пусці! Баліць...

— Ачахні. А Мані не баліць? Не баліць, га? — злосна пытаў Васіль. — Адно табе? Чаго ты да яе прычапіўсё без дай прычыны? Што, мазгі адпіў? Дак я табе іх зараз настрою, — і Васіль заехаў Чэсю добрую поўху. Той зноў войкнуў, мацюкнуўся, моцна крутнуўся і вырваў руку.

— Ага, дак вы ўсе на мяне!? — закрычаў. — Я вас зараз усіх пачыкаю і пачырыкаю, — ён наставіў ножык і пачаў злосна абводзіць затуманеным позіркам прысутных. — Укакошу каго-небудзь...

Крык памацнеў, бо такога выяўнага нападу ніхто з іх яшчэ ні разу не бачыў. Але пасля адбылося нешта незразумелае. Ніхто і апамятацца не паспеў, як да Чэся падскочыў нехта не з іхняй кампаніі, з усяе сілы штурхануў таго ў грудзі.

— Жорык?! — здзіўлена выгукнула Маня, калі пазнала Бандзюковага Жору. — Што ты тут робіш? — задала яна недарэчнае пытанне.

— Цябе ратую, — гэтак жа здзіўлена адказаў хлопец. — Хто каго выцяў? — спытаў ён.

Сапраўды, гэта быў Жора Бандзюк. Відаць, ён з нейкай дзяўчынай таксама гуляў каля лугу: вось адкуль тыя іншыя сляды на расе. Калі пачуў узбуджаную гамонку і крыкі, кінуўся на дапамогу. А мо і нечым іншым займаўся, бо прыезджыя Бандзюкі наогул жылі неяк таямніча, загадкава. Загадкавым было і само іхняе з’яўленне на хутары. Невядома адкуль прыехалі — ніхто не мог дапытацца: то аджартоўваліся, то казалі, што з гэтага свету, як і ўсе. Аднак на здзіўленне хутка пабудавалі хату каля Школьнага лесу — апыталі старую ажно ў Малаедах, дабралі новага лесу — і адкуль толькі грошы? — і неўзабаве невялікі, але ладны чорна-жаўтлявы ад помесі старога і новага дрэва дамок засвяціўся на зялёным фоне. У старога Бандзюка — найбольш з выгляду, мо праз тое, што меў пышныя вусы і нейкі дзіўна састарэлы твар, хоць вочы свяціліся надта молада, было два сыны. Старэйшы Жора, грузны, таўсматы хлопец семнаццаці гадоў, з дужымі кулакамі, вялікай галавой — на хутары казалі, што на такую галаву шапку трэба як на цэлы цэбар, і меншы Грыша — гадкоў сем-восем.

Дык вось Жорык і прыйшоў на дапамогу зляканай кампаніі.

— Чаго стаіш? — крыкнуў ён Васілю. — Слабака баішся? Дак ён і праўда парэжа, укакошыць каго, злыдух гэты.

Але пакуль Васіль перамінаўся з нагі на нагу, ад удару Жорыка ў жывот Чэсь сагнуўся, пасля пакаціўся на зямлю, пляснуўся плячыма на мокрую ад расы траву. Калі падаў, міжволі ўзмахнуў рукамі. Ножык матлянуўся пад носам у Васіля, які апынуўся ля Чэся, і чыркнуў па верхняй губе. З яе адразу пырснула кроў, ажно ў вочы трапіла.

Г алас на лузе памацнеў.

Спалохана закрычалі дзяўчаты, замітусіліся, завойкалі, пачалі праклінаць Чэся, пасля кінуліся памагаць Васілю. Узбуджана гаманілі падлеткі, для іх гэта было нечым надзвычайным, пра што і ў сне не маглі ўбачыць. А тут належала ратаваць ад забойства старэйшых за сябе. І яшчэ невядома, як будзе паводзіцца раз’ятраны Чэсь, мо і на іх кінецца. Але яны не ўцякалі, не разбягаліся, а кучкаваліся, каб быць разам, калі што якое.

Адно Жорык паводзіў сябе больш стрымана і рашуча. Ён падышоў да раптоўна зблажэлага Васіля, углядаўся ў заліты крывёю твар:

— Пакажы, — уважліва агледзеў рану. — Здаецца, не глыбока. Дзясны не зачапіў. А губу прарэзаў, недавумак. Дайце хто хустачку. І лісток падарожніку знайдзіце. Пайшлі да вады, — загадаў Васілю, — абмыцца трэба...

— А што з гэтым... з Чэсем? — нясмела спытала Гэлька, бо Маня ваўсю клапацілася каля параненага.

— Ды мы яго зараз, як таго салдата, — асмялелі падлеткі. — Здымем порткі і ў луг. Хай паплавае...

— Не, хай у портках, — запярэчыў іншы. — Давай! Бяры яго, зацягнем...

Хлопцы гатовы былі і праўда выкупаць Чэся, яны нават кінуліся да яго. Але іх спыніў Жорык, бо і Чэсь, які змікіціў, што можа добра атрымаць на арэхі, натапырыўся, выставіў перад сабой ножык:

— Не падыходзь, а то ўсіх рашу... — і паставіў вочы праўцом, здавалася, яны засвяціліся злоснымі зялёнымі аганькамі — як ў кошкі.

— Іш, які шустры, рашыць ён, — падала голас Гэлька. — Ты ўжо нарашаў, зас...нец. На сваю галаву... Заліў бельмы, дак спаць ішоў бы... Проціў каго ты пайшоў, га? — спрабавала яна сарамаціць, гледзячы на мурзатага Чэся. Ён, калі падаў, вымазаў твар зямлёю. — Мурза ты паповая... Вытры хоць мызу сваю, — пашкадавала нечакана.

Чэсь марськануў рукой па твары, але толькі яшчэ больш размазаў гразь. Выцірацца не захацеў, каб не губляць пільнасці, бо кампанія не адмовілася ад задумы выкупаць яго ў лузе.

— А ён зараз увесь вымыецца, — весела прамовіў Міця. — Давайце, хлопцы, бярыце яго... Мы зараз усім гамузам зацягнем яго ў луг...

— Правільна, бі свой свайго, каб чужы баяўсё...

— Знайшоў сваяка. Я з ім на адным полі не сяду...

Падлеткі зноў сталі падсоўвацца да Чэся, не трацячы, аднак, асцярожнасці і гатовыя даць лататы, калі ён нечакана пачне выкідваць конікі. Але неўтаймоўных купальшчыкаў суцішыў Жорык:

— Не чапайце, хлопцы, — прамовіў. — Хай коціцца адсюль круглым колам... Сухім, бо падумаюць, што абас....сё, — падлеткі гучна засмяяліся, ажно Чэсь насуплена зірнуў на іх, як бы хацеў папярэдзіць, каб не надта выскаляліся, бо ён здолее адпомсціць неразумным падшывальцам. — Адно ножык аддай, — звярнуўся Жорык да Чэся. Той трохі памарудзіў, але неча­кана згодліва працягнуў трымтлівую руку з ножыкам, якія таксама былі запырсканы крывёю. Жорык павадзіў лязом і тронкамі па траве, змываючы расой кроў, зачыніў ножык і схаваў у кішэню. — А ты каціся адсюль. Я ж сказаў, — звярнуўся да трохі збялелага Чэся. — Удома пра ўсё раскажы бацьку, — і моцна стукнуў нагой пад зад. — Каціся, чаго стаіш?

Той хіснуўся, заблытаўся ў высокай траве і паляцеў потырч, падаючы, абапёрся на рукі. Да яго, відаць, яшчэ не даходзіла, што на самай справе адбылося. Рукі, аднак, трымцелі, ногі невядома чаму падгіналіся ў каленях, ён насілу выпрастаўся і ўлукаткі пайшоў у лагчыну. Усе з палёгкай уздыхнулі, як бы скінулі з плячэй важкі мяшок бяды. Але сэрца яшчэ не магло супакоіцца, трымцела ад страху, калацілася ад абурэння. Такі быў добры вечар, такія ладныя танцы, і гэтая дарога з добрай кампаніяй між жытоў, і на табе...

Некаторыя пазіралі ўслед Чэсю, як бы правяралі, ці пойдзе дадому, ці мо збочыць у жыта, каб перачакаць, набраць камянёў і дагнаць іх. Але ён не азіраўся, плёўся сабе, часам няскладна махаючы рукамі.

А ў тым баку, куды ён ішоў, неба было светлае-светлае. Здавалася, яшчэ імгненне, яшчэ момант, і выкаціцца з-за высокага жыта спачатку няяркае, але з кожнай хвілінай усё больш зыркае сонца, пырсне сваімі праменнямі на наваколле і змые, сатрэ з твару зямлі ўсю непатрэбшчыну, усё благое і кепскае.

Мані падумалася, што каб быў тут Саша, то немінуча знайшоў бы што-небудзь адпаведнае ў Коласа. А чаму не? Не можа быць, каб Колас не прыкмеціў гэткай прыгажосці.

Маня не памылялася, паэтава захапленне сапраўды вылілася ў цёплыя радкі:

Усход жыве, гарыць, палае,

Слупы-праменні падымае.

Бы тыя рукі блаславення

У часе шчырага малення.

І вось яна, жыцця крыніца,

Сама багіня-чараўніца,

Ўзышла на небе і міргнула,

Расу ў брыльянты абярнула,

Глядзіць прыветна, усіх кахае,

Па свеце стрэлы рассыпае

І песціць шчыра ўсіх, як матка...

У гэты момант невядома адкуль узяўся Валодзік Хвілосаф. Шнураваў проста з лугу. Згледзеў купку гаманкога люду і адразу да іх.

— Што за шум, а бойкі няма? — няўдала пажартаваў ён, не ведаючы, што тут на самай справе адбылося. — І што васпанства, та-скаць, робіць? Га? А-а-а, сонцам любуецца? — абвёў усіх запытальным позіркам. — А чаго тады вочы адсырэлі? Хто каму нюхаўку расквасіў? — на яго зірнулі зласнавата. — Ого, і Васіль свой гармонік аддаў, — здзівіўся, калі ўбачыў яго на плячах у Міці Дарашчэнкі. — О, і Жорык ужо тут, — прамовіў як бы з адабрэннем. — І калі ты паспеў? — спытаў у яго, але той нічога не адказаў, толькі моўчкі зірнуў неяк дзіўна і вачыма паказаў на Васіля. Валодзік перавёў позірк на гарманістага і амаль што выгукнуў: — Хто?

— Дак Чэсік, Пахвалёнчык, забіяка гэты... Лабэціна... Стаўдур... Недавумак...

— О, я так і ведаў, што без крыві, та-скаць, не абыдзецца. Я так і ведаў, што гэты бандзюк... — нечакана ён запнуўся, але адразу ж паправіўся: — Ой, памыліўсё, выбачай, Жорык, гэты бандзіт нешта ўчвэрыць, — не надта здзівіўся ўбачанаму Валодзік. — На ім жа цэлы вечар шкура гарэла. А дзе ён сам? — спытаў нечакана.

— Вунь на сцежцы, — паказаў Жорык. — Пахапаў лахі пад пахі і дадо­му пацягнуўсё. Атрымаўшы выспятка...

— Дарэмна адпусцілі, — у голасе Валодзіка прагучала шкадаванне. — Яго ж пакараць трэба, та-скаць. Каб пыху збіць. Бач, што сынок вырабляе, багатыр гэты... Дарэ-эмна адпусцілі, — паўтарыў ён. — Выкупаць яго трэба было, — нечакана падтрымаў падлеткаў. — Хай бы змераў глыбіню, хоць кудлы свае вымыў бы. Мо пад кустамі салдата таго знайшоў бы...

— А хто караць будзе? Ты? — спытаў Жорык і пільна зірнуў на Валодзіка, які неўразумела паціснуў плячыма:

— Чаму я, та-скаць? Улада ёсцека... — і нечакана спытаў: — А хто дадумаўсё адпусціць?

— Я, — адказаў Жорык.

— А-а, ты... ну ладна. Хоць і дарэмна, — Валодзік не знаходзіў патрэбнай ацэнкі дзеянням Жорыка. — Дарэмна, — прамовіў неяк разважна і нібыта задуменна. — Але нічога, та-скаць, не ўцячэ. Ні ў Польшчу, ні да Саветаў. Ага, да саветаў не ўцячэ, — паўтарыў, як бы нешта вырашаючы. — Мы не дазволім, — сказаў неяк загадкава.

— Канешне, не ўцячэ, — згадзіўся Жорык, які пільна і хітра пазіраў на Валодзіка. — А заявіць куды трэба паспеем. Каб добра прыпаялі. І яму самому, і бацьку, каб не выстаўляўся. І гэта будзе для яго «апошні і рашаючы бой», — неяк загадкава прамовіў Жорык.

Валодзік падняў на яго вочы і прамармытаў сам сабе, але так, каб Жорык пачуў яго: «А што, паўстаў ужо «пракляццем катаваны»? Той, «хто з голаду век пух?»

Жорык неўпрыкмет даў штурхаля Валодзіку пад бок, а сам спытаў у Васіля:

— А ты, Васіль, як лічыш?

Васіль рашуча запярэчыў:

— Не хачу я ні з кім судзіцца. Не, не хачу, — ён адмоўна пакруціў галавой. — Бо адно нервы папсуеш, а свайго не дакажаш.

— Надта ты шкадаўлівы, та-скаць. Ці мо баішся!? — здзівіўся Валодзік. — Ды мы яго, мы ім...

— Не баюсё, нікога я не баюсё, — астудзіў ягоны пыл Васіль. — Чапаць не хачу. Хай яго кашуля не чапае...

— Справядліва, — згадзіўся Міця Дарашчэнка. — Г..на не чапай, яно і так смярдзіць... — і ўсе засмяяліся.

— Воўк сабакі не баіцца, але звягі не любіць, — як бы ў апраўданне зноў прамовіў Васіль.

— Ну, ты гэта... не спяшайся адмаўляцца, та-скаць... — Валодзік звяртаўся да Васіля. — Пераначуем — болей пачуем.

— Ага, Васіль, не пары гарачку, — упэўнена параіў Жорык. — Заўтра на цвярозую галаву ўсё і абдумаем...

— А я і сёння не п’яны, — не згадзіўся Васіль.

— Не, я не ў тым сэнсе, што п’яны. Проста не на гарачую галаву. Спакойна ўсё абдумаем, а тады паглядзім, — гнуў сваё Жорык.

— Ага, праўду кажа, та-скаць, — згадзіўся і Валодзік, чым вельмі здзівіў Васіля: чаго яны спеліся? Але далей спрачацца не стаў. Сапраўды, пераначуем — болей пачуем.

Але неўзабаве пачуць і ўбачыць ім давялося такое, што і ў сне не снілася...

* * *

Газета «Советская Белоруссия» ў адным толькі нумары за 1 верасня 1939 года надрукавала гэтулькі паведамленняў, якія, калі б іх маглі пра­чытаць на Язаўцы, выклікалі б у многіх калі не слёзы адчаю, дык горыч няпэўнасці дакладна.

Хоць мо першая публікацыя наўрад ці была б зразумета простымі хлебасеямі, бо непасрэдна іх, здавалася, не датычыла.

На ўсю першую паласу газета паведамляла, што на Пазачарговай Чацвёртай Сесіі Вярхоўнага Савета СССР Першага склікання ў Маскве 31 жніўня быў ратыфікаваны савецка-германскі дагавор аб ненападзенні.

Але дарэмна праяўлялі б людзі неразуменне ці бяспеку, бо далейшае ўжо непасрэдна закранала б інтарэсы і хутаран.

«Варшава, 30 августа, ТАСС. Сегодня объявлено о всеобщей моби­лизации в Польше, которая назначена на 31 августа. Мобилизации подле­жат мужчины в возрасте до 40 лет».

«Берлин, 1 сентября, ТАСС. По сообщению германского информаци­онного бюро, сегодня утром германские войска в соответствии с приказом верховного командования перешли германо-польскую границу в различ­ных местах. Соединения германских военно-воздушных сил также отпра­вились бомбить военные объекты в Польше... »

А іншы матэрыял таго ж ТАСС патлумачыў прычыны гэтага:

«Берлин, 1 сентября, ТАСС. Сегодня в 10 часов утра открылось засе­дание рейхстага. С большой речью выступил Гитлер. Он заявил, что так как Польша отклонила германские мирные предложения, больше нет путей для мирного разрешения германо-польских спорных вопросов. Гитлер отметил также, что вчера вечером польские регулярные части перешли германскую границу и что сегодня утром германские войска выступили против поляков.

Под шумные аплодисменты зала Гитлер подчеркнул, что вчера в Моск­ве был ратифицирован германо-советский пакт и что одновременно гер­манское правительство со своей стороны ратифицировало этот пакт.

Рейхстагом утвержден полностью текст распоряжения главы данциг­ского государства Форстера о присоединении Данцига к Германии».

На маленькім хутары Язавец, які ціха-мірна прытуліўся пад неабдымным полагам высокага неба між боханамі збожжавых палеткаў, расквечаных яркай палоскай Школьнага лесу, падзялененых поплавам у шматколерных красках, аздобленых блішчастымі люстэркамі Сержановага і Ткачовага лугоў, і які дагэтуль спакойна і бесканфліктна па сусветных мерках жыў сваім размераным і працавітым жыццём, усчаўся неверагодны рух.

Хоць нешта нечаканае прадчувалі многія. Ніхто не мог такога прадказаць: ні мудры сівавалоса-сівабароды доўгажыхар на гэтым свеце дзед Мацейка. Ні гаваркі і трохі апошнім часам мітуслівы Валодзік Хвілосаф, ні ганарысты шляхціч Стась Пахвалёнчык. Ні нават мясцовы грамацей і кніжнік Назаноў Саша.

Ніхто не мог уявіць сабе такога.

Але нездарма кажуць, што чалавек мяркуе, а Гасподзь Бог кіруе.

А цяпер ніхто не мог ведаць, ці ацалее ён сам, ці застанецца жыць яго сям’я, ці выстаіць потам і крывёю агораная хата...

На многіх хлебасеяў нечаканай навіной звалілася паведамленне аб прызыве ў польскую армію. Што гэта значыла, ведалі ўсе. Таму не адно роспач, а і слёзы адчаю, бяды нагарнуліся на вочы мацярок, якія мусілі неадкладна адправіць на вайну, а ў тым, што гэта вайна, не сумняваўся ніхто, сваіх дарослых сыноў — самых гаспадароў і кармільцаў.

Але пакуль круцілася тая непаваротлівая казённа-дзяржаўная ўжандовая машына, прызваць удалося не ўсіх, проста не паспелі.

Бо неўзабаве на ўсю моц загрымела на Нясвіжскай шашы, на якую папацягалі камянёў і хутаране, адрабляючы там свае шарваркі. Зусім нядаўна закончылі яе. Як бы падгадалі менавіта да гэтага моманту. І вось на новай шашы загулі маторы танкаў, затуркаталі колы вазоў і фурманак, наваколле агучылася нячутнымі тут раней стрэламі.

Страх, мацнейшы за самую разбуральную навальніцу, апанаваў людзьмі. І тымі, хто хадзіў у касцёл, і тымі, хто спяшаўся ў царкву. Адна агульная трывожная невядомасць апусцілася на хутарскую цераспалосіцу.

Аднак найбольш смелыя і цікаўныя не маглі ўседзець у хаце. Найперш хлопцы. І калі іхнія бацькі з малымі дзецьмі хаваліся, дзе толькі маглі, яны, таксама тулячыся ў кустах ды зарасніках лебяды з крапівою, прабіраліся да шашы, каб паглядзець, што і як там дзеецца, хто і па кім страляе, хто куды едзе, хто ад каго ўцякае...

Перапалох пасяліўся на Язаўцы: няўжо вайна з немцам дакацілася і да іх? Няўжо з-за кардону ўступіла ў яе Чырвоная Армія, воіны якой імкліва спяшаліся на захад, а польскія салдаты з ажэлкам на шапках дзе гэтак жа імкліва, а дзе са стратнымі баямі адыходзілі на сваю глыбінную тэрыторыю, большую частку якой ужо занялі немцы?

А як жа тады той савецка-нямецкі дагавор-пакт, пра які гэтулькі было гаворак, што не абмінулі і Язавец?

Ніхто нічога нікому не тлумачыў. А невядомасць ды чуткі горш за бяду...

Тлумачэнне праз дзень падалі ўсе газеты Савецкай Беларусі, а пасля і тыя, што выдаваліся на заходніх беларускіх землях, над якімі менавіта ў гэты час гублялі апекаванне польскія ўжандоўцы. На газетных старонках з’явіўся незвычайнай сілы і зместу дакумент. Нават газета «Літаратура і мастацтва», якая павінна была б быць далёкай ад вялікай палітыкі, але якая такой не была, таксама надрукавала гэты тэкст.

Нота ўрада СССР, уручаная польскаму паслу ў Маскве раніцай 17 верасня 1939 года

Пан пасол!

Польска-германская вайна выявіла ўнутраную несастаяцельнасць польскай дзяржавы. На працягу дзесяці дзён ваенных аперацый Польшча страціла ўсе свае прамысловыя раёны і культурныя цэнтры. Варшава, як сталіца Польшчы, не існуе больш. Польскі ўрад распаўся і не праяўляе прызнакаў жыцця. Гэта значыць, што польская дзяржава і яе ўрад фактычна перасталі існаваць. Тым самым спынілі свае дзеянні дагаворы, заключаныя паміж СССР і Польшчай. Прадастаўленая самой сабе і пакінутая без кіраўніцтва, Польшча ператварылася ў зручнае поле для ўсякіх выпадковасцей і нечаканасцей, якія могуць стварыць пагрозу для СССР. Таму, будучы дагэтуль нейтральным, Совецкі ўрад не можа больш нейтральна адносіцца да гэтых фактаў.

Совецкі ўрад не можа таксама абыякава адносіцца к таму, каб адзінакроўныя ўкраінцы і беларусы, якія пражываюць на тэрыторыі Польшчы, кінутыя на волю лёсу, засталіся безабароннымі.

У сувязі з такой абстаноўкай Совецкі ўрад аддаў распараджэнне Галоўнаму камандаванню Чырвонай Арміі даць загад войскам перайсці граніцу іўзяць пад сваю абарону жыццё і маёмасць насельніцтва Заходняй Украіны і Заходняй Беларусі.

Адначасова Совецкі ўрад мае намер прыняць усе меры к таму, каб вызваліць польскі народ са злопалучнай вайны, куды ён быў увергнут яго неразумнымі кіраўнікамі, і даць яму магчымасць зажыць мірным жыццём.

Прыміце, пан пасол, запэўненні ў поўнай да Вас павазе.

Народны Камісар замежных спраў СССР В. Молатаў

Надзвычайнаму і Поўнамоцнаму Паслу Польшчы п. Гржыбоўскаму.

Польскае Пасольства, Масква.

17 верасня 1939 года.

Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg