«Дзеці Аліндаркі»

Альгерд БАХАРЭВІЧ

ДЗЕЦІ АЛІНДАРКІ

Раман

Маёй жонцы Юлі

“Справа не ў дакладнасьці нашай гісторыі.

А ў тым, хто бярэцца яе расказваць”.

Цэрынг Вангмо Дхомпа, тыбэцкая паэтка

1. МАЮ СЯСТРУ ЗЬЕЛІ ВАЎКІ

Маю сястру зьелі ваўкі.

Лёччыка так усхвалявалі гэтыя словы, якія толькі што невядома чаму прыйшлі яму ў галаву – быццам ён неўпрыкмет пракаўтнуў іх разам з чарнічным лістком, да якога прыклеіўся маленькі жук з сонечным блікам на сьпіне – што Лёччык ажно перастаў жаваць, выпрастаўся, заплюшчыў вочы і зь нейкім урачыстым жахам прамовіў:

“Маю сястру зьелі ваўкі”.

Голас прагучаў так, нібы належаў зусім ня Лёччыку, а камусьці іншаму.

Нібы нехта стаяў у Лёччыка за сьпінай.

Ён адплюшчыў вочы і азірнуўся – у плаўнай жэстыкуляцыі елак не адчувалася, на шчасьце, ніякага сэнсу, і міміка сонца ні на што такое не намякала. Але словы і праўда прагучалі так, нібы пасярод зарасьнікаў чарнічніку раскрыўся нейкі зялёны рот, паварушыў вуснамі і сказаў усё гэта – тое, што гаварыць нельга ні ў якім разе. Прынамсі, у прысутнасьці той самай сястры, якую цяпер не было відаць. Раз-пораз яна вынырвала сярод дрэваў, у самых нечаканых месцах, як з-пад зямлі, і Лёччыку здавалася, што Лёся капае там падземныя хады, а ня ягадамі ласуецца.

Вось зараз выскачыць проста ў яго з-пад ног, раскідаўшы мох, а чарнічныя кусты яшчэ калышуцца, а тая страшная фраза ўсё яшчэ вісіць у паветры, зачапілася за павуціньне і трымціць, нейкая недаказаная – хаця што ў яе мог быць за працяг, Лёччык ня ведаў. Накінецца на яго Лёся, засланіўшы сабой лагоднае сонца – і паваліць проста на чарніцы, і пачне душыць, душыць сваімі сінімі пальцамі-страшыдламі. Сінімі, сінімі, здымі! – не здыму! – і вочы Лёсіны блізка-блізка, з чырвоным, як на фатаздымках, адлівам. Ён уявіў сабе раптам, што ў Лёсі асадка пацякла ў кішэні, заліла ёй шорты, цячэ па нагах, яна засунула ў шорты руку, дастала асадку, а пальцы ўсе ў сінім, учэпістая такая сінь, давядзецца ўсё выкідваць, усё, нічога не адмыеш.