«Вогнепаклоннікі»

Падрыхтаванае на падставе: Міхась Чарняўскі, Вогнепаклоннікі. Кніга для вучняў, — Мінск: Народная асвета, 1989. — 80 с.: іл.

ISBN 5-341-00147-8

Рэдактар: Я. С. Гучок

Copyright © 2013 by Kamunikat.org 

З глухой i бяздоннай цемры выплылі гукі — галасы, бразганне металу, быццам побач мылі жалезны посуд. A калі яны рабіліся больш выразнымі, я пачаў разумець, што мая аглушаная наркозам свядомасць праясняецца.

— Ну, досыць спаць, прачынайцеся,— пачуўся нечы прыемны голас. I мяккая жаночая рука лёгенька паляпала мяне па шчоках. Можа ляпалі i мацней, але я адчуваў яшчэ слаба, бо чужым i нерухомым заставалася мае цела. А чуў жа я ўжо i разумеў усе.

— Не ўключаецца,— прамовіў той жа голас.— Хлопчыкі, на каталку яго i ў палату. Трэба вызваляць аперацыйны стол.

«Хлопчыкі» падхапілі мяне і пераклалі на штосьці няўстойлівае. «На каталку»,— здагадаўся я i паплыў некуды, пагойдваючыся, як на хвалях. Вяртаўся ў забыццё...

— Колькі ж вы будзеце спаць? — зноў пачуў я знаёмы голас, але ў ім ужо гучалі нецярплівыя ноткі.— Гадзіну буджу i ніякага толку. А мяне ж іншыя аперацыі чакаюць... Hy, раскратвайцеся! — ушчувала мяне нябачная жанчына.

Я напружваўся, колькі мог, каб падначаліць волі сваё бязладнае цела, якое ляжала недзе ніжэй маёй галавы, быццам адпілаванае. Адчайна намагаўся крануць пальцамі ног. Верылася, што калі варухну хоць адным, ажывуць ступні i ўсе ногі. Бо яны, натрэніраваныя за два дзесяткі гадоў у археалагічных экспедыцыях, былі моцныя, як машыны, i ніколі яшчэ не падводзілі; былі заўсёды гатовыя да руху.

— A божачкі, ён ужо пачаў халадзець! Каб жа толькі не памёр, а то будзе такі жах — не выйшаў з наркозу.

Мне i сапраўды рабілася ўсё халадней, быццам мароз скоўваў рукі i ногі. У дадатак пачаў апаноўваць страх — a калі сапраўды не прачнуся? Пачакаюць, памацаюць i скажуць — «адышоў» i павязуць у морг на халодны мармуровы стол...

Каля дзвярэй нехта зашлэпаў па падлозе — мусіць, палатачная нянечка.

— I як наш хворы?

— A, ніяк. Ужо заледзянеў увесь.

— А мы яго зараз пагрэем, калі заледзянеў,— лагодна прамовіла нянечка i выйшла ў калідор. Праз нядоўгі час я зноў пачуў яе крокі, а потым адчуў невыказна прыемнае цяпло на падэшвах ног. Яна прынесла грэлку!