«Вось сымбаль твой, забыты краю родны!»
АД АЎТАРАРозныя істоты сталі сымбалямі розных народаў. Выявы арлоў ды львоў, кенгуру й драконаў, леапардаў і пэліканаў аздабляюць афіцыйныя рэгаліі многіх краінаў.
Сымбаль не абавязкова мусіць быць афіцыйным. Мадагаскар, напрыклад, пазнаюць па самых вялікіх у сьвеце матылях і лемурах, хоць іх няма на дзяржаўнай сымболіцы, затое яны патрапілі на паштоўкі ды маркі.
Для сымбалю бяруцца не абавязкова самыя распаўсюджаныя жывёлы, хутчэй наадварот, - унікальныя. Да прыкладу, у Новай Зэляндыі на манэты б'юць выяву гатэрыі (дзюбагаловай яшчаркі, «сваячкі» дыназаўраў), якая жыве на ланцужку маленькіх выспаў Чатэм, што ў Ціхім акіяне. Гатэрыя - цуд прыроды тых краёў, рэліктавы паўзун, якога няма больш нідзе ў сьвеце. І шануюць яе новазэляндцы як унікум, які выпала берагчы менавіта ім. Гэтак прыходзіць усьведамленьне месца свае нацыі ў сьвеце...
Знакам нацыі можа быць і свойская жывёла. Ахалтэкінскія скакуны й каракулевыя авечкі - красамоўныя сымбалі цярплівасьці й густу туркмэнаў. Які - жыцьцястойкасьці й суворасьці Тыбэту. Элеганцкія драмадэры - караблі пустэльняў - неадрыўныя ад краявіду Арабіі і Сахары. Ламы - ад Андаў, паўночныя алені - ад Ляпляндыі...
Калісьці ў Беларусі было безьліч зьвяроў. Падарожнікаў, якія ехалі нашым краем, гэта моцна дзівіла. У кнізе 1517 году «Трактат пра дзьве Сарматыі», якую напісаў Мацей зь Мяхова, гісторык і лекар, што жыў у Кракаве, можна прачытаць пра тую Беларусь вось што: «...Дзікіх зьвяроў там больш, чым ува ўсім хрысьціянскім сьвеце. Паколькі лясы там вялікія, дык і ловіцца шмат буйных зьвяроў: буйвалаў і лясных быкоў, якіх яны на сваёй мове называюць турамі і зубрамі, дзікіх аслоў і лясных коней, аленяў, ланяў, газэляў, козаў, дзікоў, мядзьведзяў, куніц, вавёрак і іншых зьвяроў...»
Комментарии к книге «Зьвяры-суайчыньнікі», Сергей Хоревский
Всего 0 комментариев