«Смута. Апавяданні»

Смута. Апавяданні (fb2) - Смута. Апавяданні 577K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Андрей Михайлович Федоренко

Андрэй Федарэнка СМУТА

Падрыхтаванае на падставе: Федарэнка, А. Смута: аповесці, апавяданні / Андрэй Федарэнка. — Мінск: Мастацкая літаратура, 1994. — 224 с.

ISBN 5-340-01298-0

Copyright © 2013 by Kamunikat.org

ДА МАГЧЫМАГА ЧЫТАЧА

Гэтая кніга, шаноўны магчымы чытач, пісалася мною амаль чатыры гады. Я пісаў свае апавяданні і аповесці, шчыра спадзеючыся, што выказваю ў мастацкай форме пэўныя настроі, думкі частачкі блізкіх мне па духу людзей, я цешыў сябе надзеяю, што нейкаму незнаёмаму майму аднадумцу ад гэтай кніжкі стане трошкі лягчэй жыць — магчыма, ён адчуе сябе не такім адзінокім і знойдзе ў асобе аўтара для сябе сябра.

Калі ж я сабраў кніжку, падправіў яе, шмат што перапісаў нанова, перачытаў больш уважліва яшчэ раз — як бы чужымі вачыма, калі ўспомніў тыя вусныя і пісьмовыя водгукі на маё раней друкаванае — я ўбачыў самы вялікі недахоп гэтай кніжкі. Я зразумеў, што яна не зможа задаволіць нават самага нястрогага, паблажлівага чытача, бо не дае адказу на пэўныя пытанні, у прыватнасці, — для чаго аўтар усё гэта пісаў і што ён гэтым хацеў сказаць? I даць адказ на гэтыя пытанні мастацкім творам нельга. Кніжцы патрэбна нейкае іншае завяршэнне.

Я прыгадаў, што еўрапейскія пісьменнікі амаль скрозь выдаюць кнігі з аўтарскімі тлумачэннямі, што там шырока распаўсюджаны аўтарэцэнзіі, што былі такія кнігі ў рускіх і ў рускіх савецкіх пісьменнікаў, што двухтомнік «Кругі» нашага Янкі Скрыгана пабудаваны таксама арыгінальна: кавалачак біяграфіі — мастацкі твор, напісаны ў гэты час, што легла ў аснову твора, хто прататып, як друкаваўся... аж да “шуфляды пісьменніка”, раскрыцця розных таямніцаў пісьмснніцкай лабараторыі. Цікавая, між іншым, атрымалася кніга.

Адно з распаўсюджаных у літаратурным свеце выказванняў — што мастацкі твор і не павінен адказваць ні на якія пытанні, ён нават не абавязаны іх ставіць, што сапраўдная, высокамастацкая, урэшце элітарная літаратура тым і адрозніваецца ад шэрага традыцыйнага гладкапісу, што чытач не павінен ведаць, што хацеў сказаць аўтар. Я з гэтым не магу пагадзіцца. Чаму я павінен лічыць свайго магчымага чытача дурнейшым за сябе, аўтара, чаму павінен выстаўляць сябе разумнікам, які адзін ведае, пра што піша? Нешта хаваць, недагаворваць? Набыўшы ў кнігарні ці ўзяўшы ў бібліятэцы кнігу, чалавек спадзяецца знайсці ў аўтару роўню сабе, шчырага сябра — а шмат хто з нас захоча сябраваць з чалавекам, які выстаўляе сябе разумнейшым?

Усе мае каментарыі, адказы на пэўныя пытанні магчымы чытач знойдзе ў канцы кнігі, бо яны знітаваны, пераплецены з мастацкімі творамі і з'яўляюцца не столькі тлумачэннямі да іх, твораў, колькі — працягам, своеасаблівымі маленькімі эпілогамі, — без мастацкай часткі эпілогі гэтыя будуць толькі наборам сказаў.

Смута альбо XII фантазій на адну тэму

Фантазія I: ЗНАЁМЦЕСЯ, КАЛІ ЛАСКА!

Цёплай майскай раніцаю ла дворык былой мінскай школы нумар X зайшлі трое: два маладыя, высокага росту, па-вясковаму апранутыя дзецюкі (у аднаго пад пахаю чарцёжны тубус) і жанчына ў чырвонай квяцістай хустцы, з кошыкам у руцэ. Яны неяк нерашуча спыніліся каля варотцаў-круцёлкі і сталі азірацца.

Што дворык быў страшэнна недагледжаны, што гады з тры тут не чысцілася, не прыбіралася і не высякалася — гэтак сказаць будзе недакладна. Стваралася ўражанне, што не ў цэнтры вялікага горада ўсё гэта, а дзе-небудзь на вясковым пагарэлым; вось калі згарала датла сядзіба, дык гаспадары і чужыя людзі, баючыся сяліцца зноў на гэтым месцы, аддавалі яго поўнай запушчанасці. Справа і злева ад дарожкі, што вяла да школьнага корпуса, разлапістымі карчамі рос бэз, трохі далей — нізкарослыя акацыі, дзікія слівы, густая вершаліна арэшнікавага куста... мабыць, каб знарок паставіць сабе такую мэту, дык знайшоў бы ў гэтым батанічным садзе ўсе гатункі кустоў і дрэў, якія толькі ёсць на Беларусі. Бэз уверсе прыгожа, буйна цвіў і паўз дарожку абламаны быў бязбожна, скрозь у нейкіх хадах-лазах, быццам праз гэтыя карчы разы два на дзень ганялі туды-сюды статак кароў. Перад школьным ганкам на высокім бетонным слупе свяцілася электроннае табло, выбіваючы штохвілінна зялёнымі кропкамі:

ГІМНАЗІЯ НОВАГА ТЫПУ № X... 10.30... t +І5°С... ГАМА-ФОН 0.015... 199...

Дворык гэты (ці алея — не ведаю, як сказаць) быў немнагалюдны. На школьным ганку крычалі і звінелі капейкамі дзеці, ды трохі далей ад варотцаў, на лаўцы, перадаючы адна адной пасля кожнай зацяжкі дымную самакрутку, курылі тры маладзенькія, гадоў па пятнаццаць, дзеўкі. Вяскоўцы між тым агледзеліся, мабыць, асмялелі, падышлі бліжэй і размясціліся на лаўцы насупраць курыльшчыц.

Хвілін пяць, не меней, у поўным маўчанні кампаніі сузіралі адна адну. Сузіраць было што — курыльшчыцы: першая — у новенькіх мужчынскіх трусах да каленяў (зрэшты, гэта маглі быць і не трусы зусім, а новая разнавіднасць шортаў), у кедах і ў такой вузенькай, ліліпуцкай кашульцы, што рукавы зашпіляліся на локцях, а ніжні гузік па цэнтры жывата; другая красавалася ў пекнай джынсавай спаднічцы, абточанай знізу гафтаваным, па тыпу начной сарочкі, арнаментам (акрамя гэтай спаднічкі, на дзяўчынцы не было больш нічога... хіба што яшчэ толькі грудзі былі прыкрытыя двума маленькімі кружкамі матэрыі ў выглядзе бутонаў цюльпана); урэшце, трэцяя была, у ад-розненне ад другой, голая знізу і апранутая зверху — у заношаны ваўняны світэр, які даставаў трохі ніжэй пояса і (яна сядзела) адкрываў любому позірку распусную і страшную сваёй белатою палоску трусікаў. Такі моцны кантраст быў толькі ў адзенні, а ўжо, напрыклад, прычоскі асабліва і не вылучаліся., Ува ўсіх трох галовы былі акуратна пабрытыя, за выключэннем макавак. У той, што ў штанах, пасмачка на макаўцы была рыжанькая і расла ўверх, пальмаю; у голай да пояса — тонкая, доўгая, з каснічком на канцы, а ў той, што з голымі нагамі, — каштанавая і пушыстая, як хвост у маленькай вавёркі.

Вяскоўцы глядзеліся куды як прасцей. Ну, картовьгя штаны, пінжакі, чаравікі, галаўныя ўборы — гэта ў мужчын... На адным — шапка чыгуначніка з эмблемай малатка і штангенцыркуля, на другім – нейкая шэрая скураная кепка. На жанчыне — вышыванка, кабат (пра хустку ўжо казалася), на нагах — шнураваныя высака боцікі. Па тварах усім гадоў па трыццаць пяць, а ўлічваючы непераборлівасць у адзенні, можа, й больш. Пяць хвілін прайшлі, і некаму трэба было пачынаць гаварыць.

– Людзі добрыя, мо ў вас часам завалялася жменька махоркі, — жаласліва папрасіла Вавёрчын Хвост і працягнула нават далоньку, паказваючы, колькі мала трэба. — Адсыпце бедным!

– Лісце курым, — паскардзілася Рыжая Пасмачка.

Сказаны былі гэтыя словы зычліва, без, як кажуць, падколкі, хоць у расфуфыраных курыльшчыц, пагодзімся, былі ўсе падставы і для іншых інтанацый. Тым больш нечаканаю аказалася рэакцыя на гэтыя словы.

– Зараз адсыплю, — пасміхнуўшыся на ўвесь рот, адказаў мужчына ў кепцы. — Падыдзі сюды. Лічу да пяці — адзін прайшоў, два...

Курыльшчыцы адрэагавалі імгненна, як, мабыць, і любы б на іх месцы; ускінутыя з лаўкі, яны стаялі паўабаротам да бэзавых карчоў. Вавёрчын Хвост адкінула недакурак. Становішча называлася «на старт, увага!», і калі б Кепка сказаў сваё «тры», дык яно прагучала б як «марш!». Але раптам умяшалася жанчына.

— А мае ж вы дзевачкі мілыя, а што ж вы сабе робіце, дарагія, — вясковай скорагаворкай залапатала яна, — а чаго ж вы курыце так страшна, а вам жа дзяцей раджаць...

Каб яна хоць не ламала трагічна рукі ў такт галашэнню, дык, можа, не было б так смешна.

— Ды адкуль вы ўзяліся, чэрці вы з балота? — заліваючыся смехам, крыкнула Пушысты Хвост.

– Тры! — падскочыў Кепка.

– А... не хочаш?..

Секунда — і курыльшчыцы зніклі. Следам, у самыя бэзавыя зараснікі, выстаўляючы наперад локці, люта рванулі дзецюкі. Жанчына схапіла кошык і пабегла за імі. Па дарозе яна падабрала чыгуначніцкую фуражку, і хвілін праз колькі сама са збітай набок хусткаю прадралаоя на палянку, адкуль чуўся шум. Пад тым самым арэшнікавым кустом, што быў відаць з дарожкі, у моцных мужчынскіх лапах круцілася беднае дзіця, прыгожы Пушысгы Хвост... Тварык ёй быў закрыты кепкаю (тым, хто не ведае, як «пахнуць» знятыя з галавы кепкі, не раю і ведаць), ручкі заламаныя за спіну, і толькі жоўтыя ад адуванчыкавага пылу больш-менш свабодныя ногі безнадзейна соўгаліся па траве. Як толькі паказалася жанчына, Чыгуначнік падсунуў пад кепку далонь, каб заціснуць дзяўчынцы рот, другі, надзеўшы сваю шапку, ухапіў свабоднай рукою няволыніцу за «хвост» і знянацку перагнуў, амаль пераламаў яе назад. Яшчэ праз секунду бедная ахвяра, расцягнутая ў неверагодным мосціку, з сінім ад жаху і задышкі тварам, закаціўшы пад лоб вочы, зрабілася мяккай, пакорлівай і нягоднай да супраціўлення. Кепка прыняў далонь і выцер аб штаны. Дзяўчынка захаўкала, як рыба. Кепка кіўнуў жанчыне, і тая ціхенька загаласіла:

— Рыбка ты мая залаценькая... А чаму ж ты сваіх дзяцей, такая, навучыш, а які ж чалавек цябе цярпець будзе, мая ты красачка...

Прыгаворваючы, яна між тым рабіла нейкую дзіўную справу: даставала з кошыка вату, шкляначку, іголку-грашоўку, спрактыкаваным рухам капала на вату спірт... Чыгуначнік сваімі надзіва тонкімі, доўгімі пальцамі схапіў гэтую іголку, а Кепка націснуў няшчаснай на тонкую шыйку, пасля чаго дзяўчынка здрыганулася і высалапіла язык. У той жа момант экзекутары рэзка яе разагнулі, Кепка падпёр ёй падбародак кулаком — так, што язык прышчаміўся зубамі, і Чыгуначнік пратыкнуў яго іголкаю. Адрлзу ж дзяўчынку адпусцілі. Яна ўпала на калені, плюнула на траву ярка-чырвоным згусткам і страціла прытомнасць. I зноў — секунда, і ўжо жанчына падсоўвала ёй пад нос мокрую вату, выцірала насоўкаю слёзы — і сабе, і ёй, замазвала нечым язык... Дзяўчынка нервова ікала і лыпала вачыма.

– Пасядзі трохі, ачомайся, — лагодна сказаў Чыгуначнік, — і больш ніколі не куры і не лайся матамі, добра?

– I скажы бацькам, каб купілі спадніцу, — дадаў Кепка.

Уся гэтая незразумелая, жорсткая сваёй прафесійнасцю экзекуцыя заняла лічаныя хівіліны. Тым не менш калі вяскоўцы, пакінуўшы пад кустом дзяўчынку, выбраліся з зараснікаў на дарожку, каля іхіняй лаўкі ўжо круціліся малыя, што звінелі нядаўна капейкамі на ганку. Яны прыпальвалі знойдзены недакурак.

Кепка ўзяў з лаўкі тубус, перадаў Чыгуначніку і падышоў да малых.

— Чый бычок, хлопцы? — спытаў ён.

— Мой, — смела адказаў адзін карапуз. — Я першы ўбачыў.

— Гэта вы там, на ганку, у капейкі гуляеце?

— У трасуху, — пацвердзіў карапуз. — Я ўсіх абыгрываю!

Кепка паглядзеў па баках і нечакана, адцягнуўшы доўгі палец, туга шчоўкнуў хлопчыка па лбе. Той задам прайшоў па інерцыі метры тры, сеў на дарожку і ад страху і болю заплакаў.

Фантазія II: У КАБІНЕЦЕ ДЫРЭКТАРА

Дырэктар Гімназіі Новага Тыпу Яўген Сцяпанавіч Расолька, ці, па-новаму, Эджэн Росаль, маленькі, чысценькі, лысенькі, у ношаным касцюме без гальштука, сядзеў у сваім кабінеце на падаконніку, а перад ім, ледзь не нос у нос, стаяла паўнаватая сімпатычная настаўніца дысцыпліны «тэорыя развіцця грамадства» Кэтрын Роджэраўна і хацела яго развесяліць. Яна то лёгка дакраналася яму да лысіны, то брала за гузік і гулліва цягнула «ну-у-у!», а дырэктар адварочваўся да шыбіны і толькі цяжка, як з закладзеным насмаркам носам, уздыхаў. Ясна было, што ён перажываў ці рабіў выгляд, што перажывае, бо, уласна кажучы, непрыемнасць адбылася не з ім, а якраз з гэтай Кэтрын.

– Эджэн Стэпалтавіч, паверце, — узяўшы яго за рукаў, весела сказала настаўніца, — для мяне цяпер важна не тое, што адбылося, а што вы ўрэшце адкрыліся, што вы ёсць такі, як я пра вас і думала заўсёды... Я, калі хочаце ведаць, чакала гэтага дня!

– I куды цяпер? — сумна зірнуў на яе дырэктар.

Справа ў тым, што па выніках атэстацыі Гімназійнай Рады Кэтрын выганялі з працы. Да гэтага ёй шэнціла.

3 199... года, калі вучні дабіліся права праз ГР (Гімназійную Раду) і КР (Класную Раду) не толькі выбіраць самім прадметы і тэмы для вывучэння, вызначаць працягласць урокаў, але й самім браць на работу альбо выганяць настаўнікаў, — з таго часу настаўнікаў у Гімназіі змянілася больш, чым было гімнаістаў. Тым не менш Кэтрын адной з нямногіх неяк удавалася праходзіць праз сіты ўсіх атэстацый, прычым застаючыся на сваіх “кансерватыўных” пазіцыях. У гэтую, ужо апошнюю для яе атэстацыю, змяніўся склад ГР. 3 ранейшымі «радаўцамі» ўсё ж можна было неяк мірыцца: яны паважалі за смеласць і, хоць ні ў чым амаль з ёю не пагаджаліся, на тройку неяк выцягвалі. Сямікласнік Мішэль Міхлін, які ў вьшіку перавыбараў узначаліў ГР, гэтую валынку скончыў рашуча. Ягоная атэстацыя нагадвала колішнія чысткі. Пасля яе ў Гімназіі засталіся толькі тры чалавекі: сам Расолька, настаўнік сексуальнай эстэтыкі і настаўнік рэлігіі, які чытаў гімназістам на кароткіх уроках «Займальную біблію» Лео Таксіля. Турнулі нават такіх моцных нейтралаў, як энатам і заолаг. Анатам, напрыклад, засыпаўся на драбязе, пра гэта ўсе гаварылі. На пытанне: «Якія самыя дзейсныя лекі ад СНІДа?» замест таго, каб адказаць — аднаразавыя шпрыцы, спецыяльныя прэзерватывы і поўная ізаляцыя хворых, ён здуру ці са страху, што могуць турнуць, пачаў вярзці пра нейкую жанчыну, якую трэба выбіраць адну на ўсё жыццё і толькі з ёю і жыць, прыплёў цытату з Евангелля на гэгую ж тэму ды яшчэ (потым ён і сам не мог растлумачыць чаму) прышпіліў да ўсяго Фрэйда і яго паслядоўнікаў у негатыўным плане... карацей, замест настаўніцкай працы ў яго засталіся светлыя ўспаміны пра ўласную смеласць.

Ціхоню-заолага справакаваў сам Міхлін. Ён спытаў: «Чаму перамянілі рашэнне аб поўнай эзакуацыі людзей з чарнобыльскай зоны?», ведаючы пра звычку заолага разважаць нелагічна, ад супрацьлеглага. Напрыклад, на пытанне: «Што лепш, кот ці сабака?» заолаг адказваў бы так: «Лепш, несумненна, кот, але...» і далей распісваў бы ўсе добрыя сабачыя вартасці, так што ў канцы само сабой вынікала б, што лепш, карысней усё ж сабака. Міхлін разлічваў яго на гэтым злавіць і не памыліўся. «Эвакуацыю адмянілі, бо амерыканцам трэба было на некім вывучаць дзеянне радыяцыі, — пачаў заолаг, — але...» — сабраўся быў ён сваім метадам абвергнуць ці змякчыць сказанае. «Але», як сказаў Міхлін, не лічыцца. Адказ быў той, што пасля шматгадовых назіранніяў амерыканскія вучоныя прыйшлі да высновы, што асаблівай небяспекі Чарнобыль не нясе.

Раз пазасыпаліся ўжо на такой легкаце, дык Кэтрын з яе грамадскімі навукамі і Бог наказаў. Яна праляцела на першым пытанні — што б яна лепш выбрала: матэрыяльныя даброты ці галоснасць і дэмакратыю? Пытанне патрабавала разгорнутага адказу. Напрыклад, можна было сказаць: «Так, матэрыяльная база іграе важную ролю ў жыцці чалавека, але не яна галоўнае, і прыкладам таму — застойны перыяд, калі ўсяго хапала, але людзі задыхаліся ад уціску галоснасці...» і г. д. Можна было, на крайні выпадак, сказаць, што не пашкодзіла б і спалучэнне гэтых двух — матэрыяльнага і духоўнага — раз ужо «дэмакратыя». Але Кэтрын вырашыла і на гэты раз праскочыць сваім любімым, выпрабаваным спосабам — смеласцю. Яна прыкінулася праставатай дурнічкай і заявіла: «Я выбрала б застой — поўныя магазіны ўсяго, і танна!» Міхлін аж задыхнуўся і дрыготкай рукою паставіў ёй яе двойку, як заолагу, не адзінку, як анатаму, нават не нуль, а — крыжык, які абазначаў, што настаўніцай яе не возьмуць ні ў адну навучальную ўстанову.

Хваліць застойны перыяд у 199... годзе было прыкладна тое самае, што ў трыццатых гадах царскі рэжым.

– ...Вы што, не маглі сказаць — жывот адно, а галоснасць — зусім іншае, вышэйшае? — Дырэктар саскочыў з падаконніка і аказаўся аднаго з Кэтрын росту. — Што жывот можна і падцягнуць, а без газеткі...

– Сама не захацела. Стамілася.

– I куды цяпер? — яшчэ цішэй, чым першы раз, паўтарыў дырэктар.

– А хоць на панель. А што, я яшчэ — ого! — I настаўніца ў доказ, што яна ого, рэзка і высака падцягнуўшы сукенку, ставячы ногі як спутаныя, прайшлася ад падаконніка да дзвярэй, потым — да крэсла за дырэктарскім сталом і села, закінуўшы нагу на нагу. — Ну, як? Многа не дадуць, ды з голаду памру. Ёсць, я ведаю, мужчыны, якім больш падабаецца з трыццацігадовымі, чым з якімі смаркачкамі.

– Я таксама ведаю гэты стары прыём, — глуха сказаў дырэктар, які стараўся цяпер не глядзець на настаўніцу. — Так звычайна няверныя жонкі ловяць... ці лавілі, не ведаю, цяпер, .відаць, нават пра гэта трэба гаварыць у мінулым часе... сваіх мужоў. Ах, ты не можаш дараваць мне слабасць мінуты? Добра, мы разводзімся, але ведай, што я пайду па руках. Ты хочаш гэтага? Ты згаджаешся мяне кінуць? Хочаш, каб розныя... рабілі з тваёй жонкаю тое і тое? А ў мяне сваёй волі няма, са мною кожны можа рабіць, што захоча!..

Кэтрын успыхнула і марудна абцягла сукенку.

– Вы так кажаце, Эджэн Стэпалтавіч, быццам я сапраўды вам жонка, — ціха прамовіла яна. — А я ж толькі сёння, калі ўбачыла, што я для вас нешта значу... Што вы не хочаце, каб мяне тут не было...

– Толькі сёння? — перапытаў, наліваючыся чырванню, Расолька і раптам крыкнуў: — А тое, што я з-за вас сяджу тры месяцы ў гэтым гадзючніку, вы не ведалі?! Што, каб бачыць вас, сустракацца з вамі, я, замест таго, каб біць гэтых неданоскаў лінейкаю па вушах, цярплю іхнія атэстацыі, даказваю сваю лаяльнасць іхнім радам, іхнім дэмакратыям? Што я, як лёкай, дазваляю зваць сябе нейкім Гаджэнам, калі я беларус, я...

У дзверы моцна пастукалі. Кэтрын, якая не зводзіла з дырэктара шчаслівых вачэй, уздрыгнула і ўстала.

— Я сам, — астываючы, сказаў Расолька, падышоў і пстрыкнуў замком.

У кабінет моўчкі па чарзе зайшлі мужчына з тубусам, жанчына з кошыкам, разадзетая як артыстка фальклорнага ансамбля, і трэці, у скураной кепцы, зачыніў за сабою дзверы на замок.

Мужчына з тубусам дзелавіта спытаў у Расолькі:

– Дырэктар?

– Быў, — спакойна адказаў Расолька.

– Дык гэта ты разваліў школу? — не то спытаў, не то канстатаваў госць.

Фантазія III: ДЖЫНСАВЫ

Невядома, пра што вялася размова ў дырэктарскім кабінеце, але калі праз гадзіну Расолька выпускаў сваіх гасцей, ён свяціўся ад радасці.

— У сем, Яўген Сцяпанавіч, — паціскаючы яму руку, казаў Кепка, — роўна ў сем. Так што сядайце на тэлефон.

— Не люблю гэтага «сядайце»...

– А, вы ў гэтым сэнсе! — засмяяўся Кепка. — Нічога, усё будзе добра.

– Я пазваню, — шапнула, выходзячы, Кэтрын, і дырэктар удзячна кіўнуў ёй.

Дачакаўшыся, пакуль усе павыходзяць, Расолька пастаяў трохі пасярод кабінета, затым падышоў да падаконніка, на якім стаяў тэлефон. Выпадкова гля-нуўшы ў акно, ён аж прысеў, асцярожна выглянуў другі раз і пераканаўся, што памылкі няма. На дарожцы каля ганка размаўляў з сямікласнікам Міхліным стары дырэктараў знаёмы, журналіст Я. Прэсавіч.

Дырэктарам Гімназіі Расолька зрабіўся абсалютна выпадкоіва. За апошні год гэта была трэцяя па ліку яго, так бы мовіць, працоўная вахта. Да гэтага яго звольнілі з бальніцы, дзе ён працаваў ардынатарам, і з Платнай Публічнай Бібліятэкі. У абодвух выпадках матывамі звальнення былі не прагулы, не парушэнні дысцыпліны, не гультайства, не кепскі характар і нават не заяданне з начальствам (Расолька якраз быў ціхонем), а, як ні дзіўна, залішняя стараннасць. Напрыклад, у бальніцы, дзе ад часоў застою не было ніякіх лекаў і хворыя, у залежнасці ад моцы арганізма і волі Божай альбо паміралі, альбо вылечваліся, ён спачатку ад няма чаго рабіць, а потым і ўсур'ёз узяўся лячыць аднаго чалавека зёлкамі і вылечыў. Навіна хутка абляцела бальніцу і выбралася ў горад. Да ардынатара Раоолькі пачалі сцякацца хворыя з усіх аддзяленняў, уключаючы траўматалогію і хірургію, з горада; чэргі займаліся перад дзвярыма ардынатарскай звечара на ўсю ноч. Але, на яго бяду, той вылечаны чалавек ўзяў і напісаў у газету: так, маўляў, і так, аб'явіўся новы «экстрасенс», «народны ўмелец» і г. д., перадайце яму дзякуй, бо больш нічога, каб расплаціцца, не маю. Тэрмінова да Расолькі выехаў журналіст, чэхаўскі чалавек у футарале — цёмныя акуляры і з галавы да ног джынсавая уніформа: джынсавая куртка, кашуля, гальштук, штаны, а калі журналіст, прабраўшыся ў ардынатарскую, прысеў на нізкую кушэтку, у яго аказаліся і джынсавыя шкарпэткі. Ён пра ўсё ардынатара распытаў, запісаў на магнітафон, сфатаграфаваў, падзякаваў на развітанне і пажадаў добрага здароўя. Калі ж на другі дзень Расолька разгарнуў пазету і знайшоў на трэцяй паласе сваё ўчарашняе інтзрв'ю, у яго валасы сталі дыба. Інтэрв'ю называлася «Трын-трава». Гэта была дзікая лухта, самы гнусны паклёп, і тлумачэнне гэтаму ўсяму магло быць толькі адно — друкарская памылка. Аўтар Я. Прэсавіч сцвярджаў, у прыватнасці, што ардынатар Росаль — п'яніца, шарлатан, апускаецца да таго, што бярэ са сваіх хворых хабар і хворыя вымушаны займаць чзргі, каб гэгы хабар яму перадаць; што Росаль лянуецца нават прайсці па палатах, каб памагчы хворым калі не нечым істотным, дык хоць добрым словам, не кажучы ўжо пра тое, што ў іншых, суседніх аддзяленнях гэтай жа бальніцы хірург-тэрапеўт П. знайшоў выйсце: пакуль няма лекаў, лечыць людзей зёлкамі. «Для яашага героя, — пісаў Прэсавіч, — відаць, прымальная толькі адна трава — з прыстаўкай -трын...» — нешта такое, банальнае і бязладнае.

Доўга расказваць, як ашаломлены, зняслаўлены ардынатар праўды шукаў, як бегаў па ўсіх інстанцыях, як з яго ў вочы і за вочы смяяліся і тлумачылі, што па новых законах аб друку рэдакцыі ні за што адказнасці не нясуць, у тым ліку і за граматычныя памылкі, што Я. Прэсавіча ніхто ніколі ў вочы не бачыў, ганарар эа гэтае інтэрв’ю ніхто не атрымліваў і, увогуле, было так: прыйшоў па пошце ліст без адраса з гэтым інтэрв'ю і яго паставілі ў нумар. Памылка? Пішыце абвяржэнне! Дзве газеты і адзін тоўсты часопіс ахвотна надрукавалі Расолькавы абвяржэнні, аднак усе знаёмыя, з кім ён сустракаўся і заводзіў размову пра сваю непрыемнасць, чыталі і гаварылі толькі пра першую публікацыю — «Трын-траву» Прэсавіча, а ягоных, Расолькавых, апраўданняў як ніхто і ў вочы не бачыў.

Вынікам гэтай фантасмагорыі стала прызначэнне хірурга-тэрапеўта П. на пасаду галоўурача, які першым сваім загадам звольніў Расольку за амаральныя паводзіны.

Па аналагічным сцэнарыі ад яго пазбавіліся і ў Платнай Публічнай Бібліятэцы, куды яму ўдалося ўладкавацца загадчыкам чытальнай залы. На-вучаны горкім вопытам, Расолька бярогся тут, як мог, ініцыятывы ніякай не праяўляў, рабіў толькі тое, што было запісана ў Статуце бібліятэкара. Усім ён стараўся дагадзіць, але ў рэшце рэшт пагарэў — на класіцы. Па незразумелых прычынах у бібліятэчных справаздачах апошняга часу графа «Абнаўленне фонду» пачала расшыфроўвацца не толькі ў прамым сэнсе — г.зн. у залежнасці ад года выдання, а і ў пераносным. Тэрміновым парадкам стала спісвацца ўся літаратура, напісаная ў XIX стагоддзі. Пасля абеду кнігі зносіліся на ўнутраны дворык, і бібліятэчны вахцёр запальваў і амаль да самага вечара падварушваў кійком гэтае страшнае цяпельца, каб лепш гарэла. Некаму для манаграфіі спатрэбіліся назвы асноўных твораў Чэхава — няма ніводнай кніжкі Чэхава ва ўсёй бібліятэцы. Як няма?! Так, спісаны, састарэў па змесце, да таго ж гэта маскальскі пісьменнік, хай маскалі яго і чытаюць. Пакуль не позна, бярыце Бястужава-Марлінскага, бо заўтра і яго не будзе. Хапіла дзесяці хвілін — роўна столькі, каб манаграфіст выйшаў з бібліятэкі і дайшоў да бліжэйшага прыпынку, — і ў чытальную залу і на абанемент паваліў натоўп... У імгненне вока класіка зрабілася дэфіцытам. Дастаткова сказаць, што за адну вокладку з кнігі малавядомага ў свой час пісьменніка Максімава на чорным рынку пачалі даваць тры пачкі папярос, талон на мыла і паўлітровы слоік брагі.

Расолька, дбаючы не пра чытачоў, а пра сябе, каб яму не накаталі скаргу, пачаў рабіць няхітры бізнес. Кожнае раніцы, да працы, ён дамаўляўся з вахцёрам, адрываў ад спісаных кніг некалькі тытульных лістоў і бег на бар«а холку, адкуль вяртаўся з сумкаю і з бітончыкам. Жанчынам з аддзела апрацоўкі, якія складалі акты на спісанне і павінны былі кантраляваць іх рэалізацыю — сачыць, каб вахцёр усё чыста спальваў, — ішлі папяросы, а вахцёру — бражка. Праз тры дні ў Расолькі пад кафедраю сабралася каля двухсот дэфіцытных асобнікаў, і ён пад распіску пачаў выдаваць іх чытачам.

На чацвёрты дзень — няцяжка здагадацца! — у вячэрняй газеце з’явіўся фельетон пад ініцыяламі Я.П. На гэты раз Расолька прачытаў яго амаль што спакойна. Там пісалася, што загадчык чытальні Росаль, якога выгналі ў свой час з бальніцы за п’янку і за гультайства, узяў новую моду: кінуўся ў самую страшную распусту, водзіць да сябе ў інтзрнат жанчын, спісвае направа і налева класіку і поіць брагаю вахцёра, каб той гэтую класіку тайком ад усіх паліў; што навадніў чытальню нізкапробнай, парнаграфічна-графаманскай літаратураю — словам, усё, ад першага і да апошняга слова ўсё наадварот таму, што на самай справе рабіў Расолька.

Раніцай наступнага дня бібліятэкар склаў газету ў кішэню, прыйшоў у рэдакцыю і, стаўшы смірна ў дзвярах, сказаў:

– Я здаюся.

– Дык вы, шаноўны, не такі пянёк, як, гледзячы на вас, можна падумаць, — сказалі яму. — Маеце жаданне выправіцца, пачаць жыць сумленна?

— Маю, — адказаў Расолька.

— 3 той рэпутацыяй, якая пра вас ідзе, вас страшна браць нават зменшчыкам бібліятэчнага вахцёра. Для вас цяпер можа быць толькі адно месца — настаўнікам. Дакладней, дырэктарам.

— Я не спраўлюся! — спалохана крыкнуў Расолька. — У мяне ўся адукацыя — медвучылішча!

— Наступны, — нецярпліва махнулі рукою...

Так у Расолькі ў чарговы раз з'явіўся кавалак хлеба і нават нейкі свой куток — пакойчык у інтэрнаце. Не сказаць, што гэты кавалак даваўся яму цяжка: на дырэктарскай пасадзе Расолька ўрэшце зразумеў, што ад яго патрабуецца, і не варушыў пальцам. Павальная большасць не толькі гімназістаў, але і настаўнікаў нават не здагадвалася, што такая пасада існуе, што прыходзіць кожную раніцу і сыходзіць а шостай гадзіне вечара чалавек, які яе займае. Цяклі кадры, пасля кожнай атэстацыі абнаўляўся настаўніцкі склад, сыходзілі «ветэраны» і прыходзілі навічкі, Гімназійная Рада правяла ў жыццё шэраг сваіх пастаноў, у прыватнасці, скарачэнне ўрокаў з трыццаці хвілін да пятнаццаці, потым да дзесяці, дазвол курыць на ўроках, замену ўрокаў па мове і літаратуры праглядам порна-відэакліпаў... адзін Расолька не мяняўся, як бы застаючыся ганаровым членам Гімназіі.

Немавед колькі часу ўсё гэта цягнулася б, каб не каханне.

Кажуць, што калі да сарака гадоў чалавек не сыходзіцца з жанчынаю — у сэнсе, не жэніцца альбо не «жыве» ў вядомым значэнні слова, — чалавека гэтага трэба асцерагацца, на ім праклён Божы. Расольку было каля сарака, але ён плюнуў бы ў вочы чалавеку, ад якога падобную лухту пачуў бы. Ён быў абсалютна нармальным чалэвакам, хоць і жыў адзін, але амаль не чытаў газет, не глядзеў тэлевізара, яго ўяўленне яе было разбэшчана порнафільмамі; карацей, такой цягі да гэтай справы, як распісваюць, што яна павініна быць, у яго не было і блізка. Але, каб пазбавіць зламыснікаў сушыць зубы на гэты конт, ён вырашыў на людзях рабіць выгляд, што ў яго ёсць такая жанчына. Ён пачаў больш пільна прыглядацца да сваіх настаўніц, але яны надта ж хутка мяняліся. Даўжэй за ўсіх перад вачыма была Кэтрын. Расолька прывык да яе і раптоўна зразумеў, што кахае. Ясна ён гэта зразумеў пасля ўчарашняй атэстацыі, калі ўявіў, як застанецца зусім адзін...

Цяпер усе тры факты: звальненне Кэтрын, прапанова гэтых вясковых незнаёмцаў і з'яўленяе Джынсавага -- Прэсавіча неяк увязваліся ім у адно толькі таму, што адбыліся ў амаль адзін і той жа час.

Калі звальненне Кэт было падстроена знарок, каб справакаваць яго на такую смелую прамову, і падслухаць... Тады Джынсавы і гэтыя вяскоўцы — адна шайка. Што яны зноў прыдумаюць?

I толькі калі гэтае секунднае зацямненне прайшло, яму ўспомніліся больш выразна і твары, і словы вяскоўцаў; ён сказаў уголас:

— Горш не будзе, лепш не стане. Ну, а што, калі проста паспрабаваць?

Дырэктар яшчэ раз выглянуў у акно на пусты ўжо двор, дастаў з шуфляды блакнот і пачаў абзвоньваць бацькоў сёмага «Б» класа — як і было дамоўлена.

Фантазія IV: АБЛОМ

Амаль да самага вечара Элен, тая самая Пушысты Хвост, прасядзела ў сяброўкі, баючыся выйсці на вуліцу. Яна глядзелася ў люстэрка, высалапіўшы язык, прыкладала да яго ватныя тампоны, змочаныя растворам шалфею, адначасова мычэла і спрабавала ў каторы раз паказаць сяброўцы, што з ёю сёння рабілі. Але сяброўка і не верыла, і да яе тугавата даходзіла.

А палове на сёмую Элен глянула на гадзіннік, схапілася за галаву, выплюнула тампон і паляцела дамоў, забыўшыся на ўсё. У шэсць ёй трэба было быць на «любоўным спатканні».

Дома яе чакала запіска, напісаная чамусьці ў форме тэлеграмы, без прыназоўнікаў і знакаў прыпынку: «Лена ушол класнае собрание кушать сама знаеш ничего нет Атец» (яна жыла ўдваіх з бацькам, маці пайшла ад іх, калі Элен не было яшчэ і двух гадоў). «Класнае» Элен расшыфравала як «выдатнае», «файнае», а «собрание» — як «мітынг».

За ўсе гады вучобы ў іх ні разу не было школьных сходаў, і яна проста не ведала, што гэта такое. Яна хуценька прыбрала: скінула ў сметніцу пад сталом дзве пустыя бутэлечкі з-пад адэкалону «Рускі лес», змяла рукою патрушчаныя яечныя шкарлупкі; потым, хапаючыся, набрала нумар і, дачакаўшыся самага роднага ў свеце голасу, зашапялявіла, міжволі і сама пераходзячы на тэлеграфны стыль:

— Джон, адна, страшна, жахлівыя навіны, чакаю цябе.

Элен у вачах сваіх аднагодкаў была шчаслівая. У яе быў хлопец, гэты самы Джон, ці, як ён сам сябе на падпітку часта называў, Іван, па прозвішчы Кладка. Яны вучыліся ў адным класе. «Бяздомныя» сяброўкі зайздросцілі ёй лютай зайздрасцю— так, як не так даўно яна ім. На самай справе шчасця ад гэтага ёй было вельмі нямнога. Штохвілінна яна вымушана была чакаць, што і яе кінуць, і яна будзе мучыцца так, як і ўсе, каго кідалі. Ёй здавалася, што яна не перанясе гэтага, што «бяздомнай» больш проста не зможа быць.

Сёння, пасля таго, як яе так абразілі, так нізавошта з яе наздзекаваліся, гэты чалавек — невысокі, але плячысты, галаваты хлопчык с суседняга пад’езда зрабіўся для яе ўсім жыццём, усім існаваннем, адзінай яе абаронаю.

Ёй рабілася ўсё больш і больш неспакойяа. Яна машынальна, як і заўсёды рабіла, калі заставалася адна, пайшла ў ванны пакой, абарвала з венікаў, якія бацька трымаў для лазні, некалькі сухіх бярозазых лісткоў, расцерла іх у пыл і высыпала на кавалак газеты. У гэты час рэзка і коратка дзынкнуў тэлефон. У дзяўчынкі задрыжэлі рукі і ад невядомага страху выступіў пад пахамі пот. Але яна перамагла сябе і падняла трубку непаслухмянымі ледзянымі пальцамі.

— Толькі пасмей, — пачула яна знаёмы голас...

У Джона Кладкі, які, заходзячы ў незачыненую кватэру, чуў, як званіў тэлефон, звяло сківіцы і перасохла ў роце: Элен ляжала нежывая, з трубкаю ў руцэ... Але хлопчык ён быў не слабанервовы, не ўцёк, бо, пагодзімся, мала што можна было падумаць, гледзячы на нерухомага чалавека ў пустой кватэры, такім смутным, неспакойным часам. Ён кінуўся ў ванную, набраў на ручнік вады, паклаў дзяўчынцы на лоб і паляпаў па шчацэ. Элен слаба варухнулася, прыйшла да памяці, абхапіла яго рукамі за галаву і ціха і горка заплакала.

— Іван, — вельмі ціха сказала яна, упершыню назваўшы яго так, — у мяне нешта з галавою. Я цяпер ведаю, што ўсё гэта — галюцынацыі. Цэлы дзень. Раніцаю ўсё здавалася, што мяне скруцілі нейкія чэрці і пракалолі язык... А язык тады ад чаго баліць? Можа, пчолы? Як ты думаеш?

— Пасядзі, зараз пройдзе, — Джон, каб супакоіць і яе, і сябе, уключыў на стале невялікі тэлезізар. — Сядай сюды, на канапу. Ты проста пабыла адна, галодная, мусіць, накурылася, зараз паглядзім кіно і развеемся. Я ж з табою цяпер, не бойся, — дадаў ён, сам пачынаючы нечага баяцца.

— Не, я не курыла сёння цэлы дзень, — ціха і манатонна прамовіла яна, — а галава трашчыць. Цяпер, відаць, ты кінеш мяне? Але я жыць пасля гэтага не буду...

Ён усміхнуўся — гэта было ўжо з яго оперы, такога ён шмат наслухаўся і ад іншых, якіх кідаў.

— Ніколі не пагражай, дурненькая...

На экране паказаліся пальмы, мора, пляж, ляжала, задуменна пасыпаючы сябе пясочкам, на гэтым пляжы жанчына, потым з-за пальмы выйшаў мужчына ў плаўках і, працягваючы да жанчыны рукі, усклікнуў: “Ай лав ю, Меры!» Маленькія, нібы вошы, пабеглі ў правым кутку беларускія цітры: «Я кахаю цябе, Мэры!» Жанчына ўскочыла на калені, прастагнала: «О-о-о!» і рванула на грудзях станік. У тую ж хвіліну з мора вынырнуў батыскаф і дзесяткі два голых мужчын і жанчын высыпалі на бераг. Хутка ўвесь маленькі экран запаланіў белы, жоўты і чорны клубок голых целаў; як гады ў кубле, круціліся, перапляталіся ногі і рукі, галовы стагналі, пішчалі, сыкалі, як вужакі...

Аблізваючыся, Джон абняў сваю сяброўку, але яна сядзела як акамянелая.

— Я хачу пазабаўляцца! — уладна сказаў ён, сціскаючы яе мацней.

– Іван, даруй, мне страшна, я не магу...

– А я хачу! — настойліва паўтарыў ён.

— Ну, добра, выключы толькі яго... I зачыні кватэру...

Джон вырваў з разеткі шнур, і ў той жа момант іх проста аглушыў тэлефонны званок. Элен саскочыла з кананы, апусцілася каля століка на калені і ўсміхалася. Джон працягнуў руку да тэлефона; дзяўчынка шчоўкнула зубамі і ледзь не ўкусіла яго — ён у час адхіліўся.

Ён паглядзеў ёй уважліва ў вочы, усё зразумеў, і інейкі халодны ветрык загуляў па яго спіне.

— Леначка мая, — уклаў ён у голас усю пяшчоту, а сам патрошку паўз сцяну стаў прабірацца да дзвярэй.

Яна лёгка перасекла пакой і села перад дзвярыма на карачкі:

– Р-р-р!

Ён, не зводзячы з яе вачэй, навобмацак узяў у правую руку настольную антэну. Тэлефон змоўк, і ад гэтай цішыні Джон сам адчуваў, што вось-вось звар'яцее.

Раптам, як гэта часта бывае пасля моцнага нервовага напружання, у яго ў галаве ўсё перамяшалася. Зрабілася страшна не за сябе, не за тое, каб хутчэй аглушыць гэтае хворае дзіця і вырвацца адсюль, а за гэтае дзіця, якое, магчыма, ужо ніколі не паправіцца...

У яго занылі прудзі ад шкадавання і на вачах выступілі слёзы. Яна ўважліва за ім сачыла, і калі заўважыла гэтую перамену, сама неяк прыцішэла. Ён адкінуў антэну, смела падышоў бліжэй, сеў каля яе на карачкі і стаў гладзіць па галаве. Яна зусім сцішылася, нават вочы, здалося, паразумнелі.

...Дэіўна, але гэты даўжэзны вечар адзін на адзін з вар'яткаю будзе ўспамінацца яму пасля як светлы сон, як першае сапраўднае каханне; нікому пра гэты вечар ён так ніколі і не расказаў.

Фантазія V: СХОД

Ідучы на класны сход, бацька беднай Элен сам ужо кепска помніў, што гэта такое. Нямала быў вінаваты ў гэтым і «Рускі лес», які млоснай, гарачай хваляй шугаў у яго ў грудзях і ў галаве. Ён трошкі спазніўся, бо ішоў пехам (грамадскі транспарт каштаваў у адзін канец палавіну яго зарплаты), ды яшчэ пакуль знайшоў патрэбны клас, усе ўжо сабраліся. Стаяў шум; на яго ніхто не звярнуў увагі. Ён сеў за першую парту, побач з банкавым касірам Міхліным, якога добра ведаў на абставінах, не звязаных са школьнымі.

– Што тут робіцца, .містэр Міхлін? — прашаптаў ён, закрываючы далоняю рот.

– Абы-што, — непрыязна адказаў Міхлін. — Слухайце самі, раз спазніліся.

Аленін бацька пачаў глядзець і слухаць. За сталом стаяў высокі чалавек у вышыванай касаваротцы, паголены, перад ім на стале — графін з вадою і чыгуначніцкая фуражка. Справа сядзела нейкая вясковая жанчыіна, злева — два мужчыны, адзін апрануты ў вясковае, другі — у гарадское. Усіх іх Аленін бацька бачыў упершыню.

– Гэта тое самае, шаноўныя, — счакаўшы трохі цішыні, пачаў Чыгуначнік, узбіваючыся, відаць, на нейкую сваю перарваную думку, — як у школьнай смяшынцы: колькі будзе дзве лапы плюс дзве? А чые лапы, сабачыя? Так і ў нас. Я задаю вам канкрэтнае пытанне: вы хочаце, каб вашы дзеці раслі разумнымі, добрымі, ветлівымі, не курылі, не брыдкасловілі, саступалі старэйшым месца, віталіся першымі і гэтак далей. А вы мне на гэта – чые лапы; што жывяце ў галечы, што ўсё дарагое, што дзеці кепскія, дурныя, кураць, п’юць, фізічна і духоўна не развітыя!

– Вашае пытанне, пан настаўнік ці хто вы, трохі рытарычнае, — мякка сказаў Міхлін. — Адказ на яго і так вядомы. Які бацька не жадацьме дабра і шчасця сваім дзецям? Народ усё гэта разумее, але яму трэба ж, як вы лічыце, выгаварыцца?

– Правільна! — падключыўся Аленін бацька. — Рот затыкаюць чалавеку. Паразіты, павыцягвалі ўсе сокі, — дадаў ён раптам, успомніўшы, мабыць, мітынгі, якія стараўся не прапускаць ніводнага.

— Памаўчыце,— штурхнуў яго пад бок Міхлін..

– А што, не праўда? — не сунімаўся Аленін бацька. — Вы ж самі казалі, памятаеце, я прыходзіў да вас? Унітаз рамантаваць...У вас яшчэ хлопчык, такі ж разумны, як бацька... А ў мяне Элен... можа, яшчэ параднімся?

– Можа быць, — прымусіў сябе ўсміхнуцца Міхлін. Ад суседа несла як з памыйнай ямы.

– Добра, — звяртаючыся да Чыгуначніка, загаварыла старая пані ў чорных калготках. — Што вы можаце прапанаваць для ўратавання нашых дзяцей, на якіх, паводле вашых слоў, можа скончыцца існаванне беларускай цывілізаванай нацыі?

– Мы, — Чыгуначнік зрабіў паўзу і абвёў усіх вачыма, — мы бяромся на працягу тыдня зрабіць вашых дзяцей нармальнымі. Пакуль мы выбралі толькі адзін клас — сёмы «Б».

– Кааператыў?! — злосна выдыхнуў нехта з задняй парты. — Яшчэ адзін, ужо — выпраўлення душ людскіх?! Колькі вы яшчэ будзеце нас мучыць? Калі вы ўжо насыціцеся?

– Мы працуем бясплатна, — адказаў Чыгуначнік.

– Не веру! — адрэзаў голас. — Не можа быць, каб нечага не ўварвалі сабе! Хто вы ўвогуле такія?

– Ну, хай будзем кааператары, — усміхнуўся Чыгуначнік. — Так, можа, сапраўды, будзе больш даступна.

Тады хутка паднялася са свайго месца вясковая жанчына і пачала гаварыць нервова і горача:

— Бачыце, у нас такая як бы суполка... Мы, як бы гэта лепш растлумачыць, змагаемся з тым, што лічым злом, невялічкай сілаю. Мы дапускаем, у пэўных межах, фізічнае насілле над асобаю...

Жанчына даволі прывабна глядзелася ў сваіх вяскова-беларускіх строях, а сярод бацькоў большасць былі мужчыны. Ці то спадабалася яе эмацыянальнасць, ці проста ад таго, што яна блыталася і толкам мала што растлумачыла — а каму ахвота прызнавацца ў тугадумстве? — карацей, калі жанчына села, склалася ўражанне, што цяпер усё ўсім ясна.

— Усё гэта зразумела, — сказаў Аленін бацька, — але сказалі: насілле асобы, як гэта разумець? — і ганарыста вакол азірнуўся.

Яго ніхто не падтрымаў. Чакалі, відаць, больш аўтарытэтнага голасу. Устаў Міхлін.

— Маленькая дэталь, панове. Вы што, збіраецеся дзяцей... біць?

Чыгуначнік пераглянуўся з таварышамі.

– Мы лічым, — адказаў ён, — што за яўнае свінства можна крутнуць за вуха, паставіць у кут...

– А як жа правы асобы і дэмакратычныя...

Тут Міхлін замяўся, нібы зазлаваўшы сам на сябе, што выпадкова і так неабачліва ўжыў гэтае слова (у тыя часы яно выклікала ўстойлівае раздражненне.)

– Цьфу на тваю дэмакратыю! — «плюнуў» на ўвесь клас з задняе парты той самы голас, які крычаў нядаўна, што кааператывы замучылі. — Колькі вы нас яшчэ дурыць будзеце?! Усё нашае, таннае, пасплаўлялі ці перапрадаюць у дваццаць разоў даражэй і называюць гэта дэмакратыяй! Гады такія!

– Ідзіце на міітынг і там крычыце, — адрэзаў Міхлін. — Можа, спачатку трэба даслухаць, а потым крычаць? Я, наадварот, хацеў сказаць, што, ад Песталоці пачынаючы, усе вялікія педагогі дапусклі фізічнае... як лепш сказаць... Гэта аксіёма, што ў дзяцей ёсць схільнасць да анархізму, і гэтае фізічнае... як бы замацоўвае ў дзецях адчуванне, што дазволена не тое, што хочацца, а тое, што на карысць ім самім у перргу...

— Помню, мне ў застойны перыяд як лясне настаўнік па вуху! — разышоўся Аленін бацька.

— А мяне як лупілі! — азваўся яшчэ нехта. — Нічога, жывы-здаровы, выпрацаваў імунітэт, перажыў усе мірныя рэвалюцыі і пераходы на іншыя эканомікі. Будуць яшчэ пераходы — і тыя перажыву! Таму што з малых гадоў прывучаны і загартаваны!

Тут ужо ўсе засмяяліся, а хто і сам сабе нявесела ўсміхнуўся. Міхліін, які добраахвотна ўзяў ініцыятыву, спытаў:

– Дык вам трэба завізіраваць сваю згоду на вашыя... эксперыменты?

– Нічога, — развёў рукі Чыгуначнік. — Мы сабралі вас толькі для аднаго — каб ведаць, падтрымліваеце вы нас ці не?

Аленін бацька, якому страшэнна падабалася тут, раптам падскочыў і, павярнуўшыся тварам да класа, запляскаў. Усе — хто шчыра, а хто так, за кампанію, падтрымалі яго...

Калі выходзілі са школы, зусім сцямнела. Аленін бацька ўзрушана лапатаў, звяртаючыся да Міхліна:

— Нешта будзе, містэр Міхлін! Папомніце мае словы... Не можа быць, каб нічога не было!..

Ён аж усхліпнуў.

— Ідзі праспіся, – ціха і вельмі сур’ёзна сказаў Міхлін.

Аленін бацька стаяў і лыпаў вачыма, а Міхлін выйшаў за круцёлку, сеў у машыну і знік — з раздзела і з аповесці таксама.

Фантазія VI: БІ СВАІХ, КАБ ЧУЖЫЯ БАЯЛІСЯ!

Невядома, што паўплывала: расказы бацькоў, што Гімназія ўвяла нейкія новыя парадкі, альбо тое, што настаўніцу тэорыі грамадскіх навук Кэт звольнілі і павінен замяніць яе навічок, з якога можна будзе пасмяяцца, — невядома, але клас 7 «Б» быў поўны. Не прыйшла чамусьці толькі Элен.

У патрэбны час расчыніліся дзверы, увайшоў дырэктар Эджэн Стэпалтавіч і... Кэт!

За ўсю гісторыю існавання Гімназіі ўпершыню настаўнік, які засыпаўся на атэстацыі, з'яўляўся ў класе. Натуральна, першай рэакцыяй гімназістаў стала самая звычайная разгубленасць — і гэта зразумела, выпадак унікалыны, ніхто не ведае, як сябе паводзіць, што казаць, смяяцца ці абурацца... Найбольш хітрыя паварочвалі галовы на сваё начальства — якую рэакцыю яно выкажа? Ёсць жа Міхлін — галава, па сутнасці, усёй Гімназіі, ёсць свая класная рада — Джон Кладка... Але і адзін, і другі сядзелі маўчком і, было відаць, самі чакалі. Кладка ўвогуле на сябе непадобны быў: разгублены, спалоханы, бы прыбіты нечым...

Дырэктэр хваляваўся. Ён кашляў і папраўляў гальштук (чалавек колькі з першых партаў глядзелі на гэты гальштук, як на дзіва).

— Хто гэта? — спытаў Кладка ў Міхліла.

– Дырэктар, — прашаптаў той.

– Я сапраўды ваш дырэктар, — пачаў Расолька, які чуў і пытанне, і адказ, — завуся Яўген Сцяпанавіч, папрашу запомніць. Гэта я вас так распусціў. Лепш сказаць, і я таксама. Я найперш перад вамі каюся... Але гэта першы пункт. Другі вось які — з гэтага дня вы будзеце ўставаць, калі ў клас зойдзе не толькі настаўнік — гэта само сабою, а любы старэйшы за вас чалавек.

Міхліін трывожна азірнуўся. Ніхто не ўстаў, але ніхто і не сказаў нічога, не засмяяўся — вось што было кепска. Вобразна кажучы, смаленым пакуль не пахла, але сернікі ўжо шоргалі.

– Эджэн Стэпалтавіч, вы часам не блытаеце колішнія казармы з класам новага тыпу?

– Я — Яўген Сцяпанавіч, яшчэ раз папрашу запомніць! Па-другое, — дырэктар секануў у паветры рукою, — я анулірую к чорту вашы новыя тыпы, рады і таму падобнае! Ва ўсялякім разе пакуль я яшчэ тут за дырэктара! Урок з сённяшняга дня будзе нармальны, па сорак хвілін. Будзеце падымаць пры адказах руку, завядзеце дзённікі, у якіх бацькі будуць кожны тыдзень распісвацца... карацей, будзеце паводзіць сябе не так, як вам хочацца, а так, як я загадаю. Наконт Кацярыны Рыгораўны — гэта цудоўная настаўніца, атэстацыя ваша ануліраваная, так што — за вучобу, дзеці!

У класе панавала глухое маўчаніне. Пакору альбо зацішша перад бураю яно абазначала — цяжка было сказаць.

– Што за... бязглуздзіца? — выціснуў Міхлін. — Заўтра ж вас звольняць — за дыктат, за рэтраградства... У Гімназію заўтра не прыйдзе ніводзін чалавек! Мы... мы аб'явім дэманстратыўную галадоўку! Мы...

– Вядзіце ўрок, Кацярына Рыгораўна! — не стаў слухаць дырэктар.

– Я пратэстую! — выгукнуў Міхлін. — Пратэстуйце ўсе! Класрада не прымае такога падыходу, гэта парушэнне Нью-Ёркскай 199... года Канвенцыі па правах школьнікаў!

Кацярына Рыгораўна з бледным, але рашучым тварам хуценька падбегла да дзвярэй, расчыніла і звонка крыкнула ў калідор:

— Сёмы «Б» клас!

Як у той казцы, як па вымаўленні чароўнага слова, быццам з-пад зямлі выраслі раптам перад сёмым «Б» два малойцы: рослыя, хударлявыя, у вясковым адзенні; у аднаго на галаве — чыгуначніцкая фуражка, у другога — нейкая пацёртая скураная кепка і тубус пад пахаю... Малойцы запытальна глянулі перш на Кацярыну Рыгораўну, потым — у той бок, куды быў накіраваны яе ўказальны лалец, і з павольнай сінхроннасцю пачалі скідваць з плячэй пінжакі, закасваць рукавы кашуляў...

Белы Міхлін чамусьці ўстаў і пайшоў на гэтых мужчын, як трусік да пітона. Пачакаўшы, пакуль ён падыдзе, Чыгуначнік спрытна схапіў яго за шкірку. Міхлін піскнуў неяк зацкавана... і гэта быў яго апошні гук за гэтую дзікую пяцімінутку. Чыгуначнік ашчаперыў яго ўпоперак тулава, націснуў на карак (Міхлін пакорліва нагнуўся), зашчаміў між каленяў шыю і спусціў з хлопчыка штаны, адкрыўшы худую дзіцячую задніцу з выпуклымі маслакамі. Кепка, дастаўшы з тубуса пук крывых лазовых дубцоў, выбраў даўжэйшы і абадраў з канцоў лісцікі. Чыгуначінік заціснуў Міхліну рот, сціснуў дубец, Міхлін тузануўся і мыкнуў... Так паўтарылася разоў дзесяць.

Калі хлопчыка адпусцілі і ён сцішана заскуголіў, Кепка ўхапіў яго за вуха і падцёг да кутка. Чытуначнік дастаў з пінжака мяшэчак грэчкі, насыпаў на падлогу, Міхліну пад ногі, і хлопчыка паставілі на коленцы.

Твары Мішавых аднакласнікаў свяціліся ад цікаўнай радасці. Нехта пляснуў у ладкі, хтосьці заходзіўся ад смеху, упаўшы тварам на парту, нехта паціраў рукі, хтосьці хапаў суседа за плечы, пераварочваў і злёгку пляскаў па задніцы, як бы паказваючы: «Вось так табе хутка будзе!»

Экзекутары, нечакана заваяваўшы (хоць як сказаць — нечакана...) такую сімпатыю, надзелі пінжакі, Чыгуначнік прычасаўся, прайшоў паўз анямелых дырэктара з настаўніцаю за стол і сказаў кароткую прамову:

— 3 гэтага дня, дзеці, паводзьце сябе прыстойна. Вучыцеся добра, не курыце, не крыўдзіце малодшых і слабейшых, памагайце бацькам. Вы, як справядліва колісь казалі, нашая маладая змена. Вам забараняецца пасля ўрокаў цягацца па барах і чорт ведае дзе, спазняцца на ўрокі, прыходзіць у школу адзетымі абы-як... Дарэчы, гэта ў вашым класе вучыцца дзяўчынка, якая ходзіць у адных трусіках, курыць і гне маты?

Ён глядзеў на Кладку.

– Яна захварэла, учора ўночы легла ў бальніцу, — неахвотна сказаў той.

– Здагадалася! — усклікнуў Яўген Сцяпанавіч. — Хлопчык, калі ты сябруеш з ёю, скажы бацькам, каб яе адтуль хутчэй забралі!

– А таксама, каб не рабіла больш глупстваў, — дадаў Кепка. — Тады ад яе хваробы не застанецца і следу.

У Джона ад нечаканай здагадкі адвісла сківіца...

— Ад папугайскіх Джонаў, Кляйнаў, Эленаў трэба адмовіцца раз і назаўсёды, — працягваў Чыгуначнік. — Завіце адзін аднаго па-людску, нягледзячы нават на запісы ў метрыках. Потым вось яшчэ што. За кожную двойку, калі будзе даказана, што яна пастаўлена вам за ляноту, будзеце фізічна пакараныя. За кожнае матнае слова мы праколем вам іголкай язык, за знявагу настаўніка — дзесяць лазовых розаг плюс грэчка, за спробу закурыць — аплявуха і гэтак далей. Рэестр у дырэктара, хто жадае, можа азнаёміцца. Самае галоўнае, што мне хочацца, каб вы запомнілі, што гэтыя правілы не абмяжоўваюцца толькі школаю. Дзе б вы ні знаходзіліся, для нас няма ніякай цяжкасці даведацца, чым вы ў гэты час займаецеся. Эксперымент будзе нядоўга, хутка вы і самі зразумееце, што так, як вы цяпер жывеце, жыць нельга. Таму, дзеці, вучыцеся на пяць!

Калі мужчыны выходзілі, усе як адзін усталі.

— Дык вось яно што... — разгублена і шчасліва пазіраў на клас дырэктар.

Радасна і пераможна ўсміхалася Кацярына Рыгораўна... Ціха стаяў 7 «Б», чакаючы запрашэння сядаць... Эпоха школьнага дэмакратызму адыходзіла ў нябыт, і Міша Міхлін, яскравы яе прадстаўнік, свяціўся ў кутку голай, шчуплай задніцаю з чырвонымі пісягамі і румзаў, захліпваючыся, на ўвесь клас.

Фантазія VII: ТЭОРЫЯ МІХЛІНА МАЛОДШАГА

У дзевяць гадзін раніцы наступнага дня Гімназія Новага Тыпу нумар X гула, як растрывожаны вулей.

Калі б завітаў сюды ў дворык якісь чужы чалавек, дык, мабыць, падумаў бы, што патрапіў у школу-інтэрнат для глуханямых альбо нейкіх дэфектыўных дзяцей. Паразбіваўшыся на купкі па тры-чатыры чалавекі, мычалі адзін перад адным вучні і вучаніцы, высалапляючы языкі, паказваючы распухлыя вушы, і на мігах стараліся апісаць дэталі сваіх учарашніх прыгод.

— Схавацца немагчыма! — тоўстым, праколатым языком шапялявіў Кладка. — Іду са школы — ідзе нехта следам. Чорт ведае, што ў іх наўме, неяк страшнавата стала. Гуляць не пайшоў, пачытаў урокі, рабіць няма чаго, залезу, думаю, у прыбіральню, курну. Заходжу, сядаю, спакойнанька скручваю папяросу, толькі здабыў агонь, зацягнуўся — бу-бух нешта! — шпінгалет адлятае, нехта хапае мяне за каршыдла — я-а-ак трэсне па вуху... Я ў адзін бок, самакрутка — у другі. Я ў крык, а ён як праз зямлю праваліўся. Прыбягаюць з кухні бацька, маці — што такое? Аказалася, гэта сантэхнік, шукаў свайго напарніка, у якога быў выпівон, падумаў, што той схаваўся ў прыбіральню... І пераблытаў са мною...

Усе, хто, вядома, мог, зарагаталі.

– Гэта быў такі сантэхнік, як я парашутыст!

– Да мяне дайшло, калі па другім вуху ледзь не смальнулі. Дачакаўся ночы, думаю, вылезу на балкон, курну, па балконах сантэхнікі ў тры ночы не лазяць. Толькі вылез — званок у дзверы я-а-іак дзынкне! Не, думаю, хлопцы, — я з вамі больш не гуляю! Шмыг пад коўдру!..

– А язык, раскажы, калі табе падлячылі?

Кладка адмахнуўся. Не хацелаоя яму расказваць, як сёння рана-раніцаю ён пабег да Алены ў бальніцу, пачаў выкладваць ёй усе навіны, і яна яго перабіла: «Ведаю, адзін у кепцы, другі — у шапцы, і баба з імі!» — і сама расказала, як яе ў карчах заўчора мучылі. Іван, ад крыўды за сваю сяброўку, не стрымаўся і на ўсю палату вылаяўся матам, а калі выйшаў з бальніцы, у алейцы яго ўжо чакалі... Дзіўна, але ён нават пальцам не зварухнуў, каб неяк абараняцца — яму і не хацелася абараняцца. Таму і сорамна цяпер было расказваць, каб не падумалі, што ён не супраціўляўся ад страху.

— У іх электроніка, гэта ясна. Ім ад нас паступаюць сігналы, — казаў адзін.

— Маўчы лепш стой, — азіраўся па баках другі.

— Я ведаю, — прыціскаючы да вуснаў палец, прашаптаў Міхлін. — Гэта — іншапланецяне!

I Міхлін коратка нашаптаў сваю тэорыю. Атрымоўвалася, што іншапланецяне (пра якіх і ў 199... годзе, як і цяпер, не пісалі і не гаварылі хіба што слупы; з «касмічнымі гасцямі» размаўлялі, фатаграфавалі іх і змяшчалі ў газетах сотні здымкаў, з імі разам ляталі, адзін мужчына з Пастаўскага раёна прыручыў іншапланецяніна, і той цэлае лета абіраў яму з бульбоўніку каларадскіх жукоў, а восенню мужчына яго адпусціў дамоў, у космас; адна маладзіца паспела ад іншапланецянаў зацяжарыць і патрабавала сабе цяпер публічна, праз газеты і тэлевізар, неабмежаванай жыллёвай плошчы ў цэнтры, пагражаючы ў выпадку адмовы «касмічнай вайною») — дык вось, іншапланецяне, па Міхліну, лятаючы па сваіх справах, атрымалі сігнал, што на планеце Зямля запанавала Эра Новага Мыслення. Яна дала магчымасць зямлянам кінуць усе сілы на ўдасканальванне тэхнікі і дагнаць па элекгронна-камп'ютэрным узроўні іншыя цывілізацыі. А для сусвету гэта вельмі непажадана, бо ўсім вядома, якія зямляне крыважэрныя. Таму атрыманы быў загад: разбурыць усе дэмакратычныя заваёвы, вярнуць зямлянаў назад, да камандна-адміністрацыйнай сістэмы.

— Застаецца адно, — заключыў Міша, — змагацца неяк з гэтай чорнай навалаю...

— Не веру, што, гэта не нашыя, — скрывіўся нехта. — 3 такімі зямнымі мордамі я іншапланецянаў ні на адной фатаграфіі ні ў адной газеце не бачыў.

— А трансплантацыя? А здольнасць прымаць любыя зямныя формы? Чаму ты гэтага не ўлічваеш? — адказаў Міхлін.

I вось тут, як бы без пэўнай сувязі з Мішавай тэорыяй, упершыню прагучала тое, пра што думала большасць гімназістаў.

– Яны мне падабаюцца, – сказаў Іван Кладка. – Як хто, хлопцы, а я з іншапланецянамі не ваюю.

– Нармальныя мужыкі, — адразу ж падтрымалі яго.

– Чуць што не так — трэсь па вуху!

– Правільна, толькі так і трэба...

– Хто нармальны? Што правільна?! — узвіўся адчайна Мішэль. — Так і трэба — біцца?! Я пайшоў учора ў паліцыю заяўляць, а гэтыя пачвары перастрэлі і рукі сталі распускаць! — хлопчык аж усхліпнуў. — Сёння дубцы, рукапрыкладства, а заўтра — ГУЛАГ, канцлагер...

I тут усе ўздрыгнулі ад нечаканасці. Звінеў самы сапраўдны званок. На ўрок. Нібы нейкія далёкія, ужо амаль дарэшты размытыя, атручаныя, перамешаныя чорт ведае толькі з чым гены абудзіліся ў гіміназісціках; дыхнула нейкімі далёкімі пахамі, зароіліся перад вачамі цудоўныя, нідзе да гэтага не бачаныя малюнкі: пахучыя ранцы, кветкі ў руках, вершык з чытанкі, адчуванне трывогі за спазненне, водар крэйды і анучкі каля дошкі — і чысціня, усё чыстае навокал — ад неба да вымытых класных вокнаў, да выцертай мокрай дошкі, да чыстых тварыкаў і чыстых дзявочых фартушкоў...

— Слухай, — сказаў Кладка, прытрымаўшы Міхліна каля ганка за хлясцік. — Не рабі больш розных гадасцяў. Бо я тады з табою разбяруся. Сам, без іншапланецянаў.

I паказаў Мішу таўстапальцы кулак.

Фантазія VIII: ПА-ПЕРШАЕ, Я ЦЯБЕ КАХАЮ

Тое, чаго дырэктар Яўген Сцяпанавіч чакаў кожную хвіліну, адцяглося неймаверна — аж на тыдзень, — але ў рэшце рэшт здарылася.

Расолька рыхтаваўся да гэтага дня. На брашурку Ядвігіна Ш. “Апавяданні” 1940 года выдання са сваіх старых бібліятэчных запасаў ён выменяў на барахолцы кавалак мыла, мяшэчак крышаных тытунёвых сцяблін, целагрэйку, ватныя штаны, звязаў гэта ўсё ў клунак і трымаў у сваім кабінеце, у шафе. Чамусьці яму здавалася, што «браць» яго будуць на рабоце.

Прадбачу пытанне — што яшчэ за «браць»? У 199... годзе — і «браць»? Каго, калі перамога ўсімі чаканай дэмакратыі адбылася на ўсіх франтах? Няўжо знаходзіліся незадаволеныя нечым? Трэба прызнацца — яшчэ і як знаходзіліся; у параўнанні з Перыядам Адсутнасці Дэмакратыі злачыннасць вырасла і турмы былі перапоўненыя — так, што нядаўна дэпутаты большасцю галасоў прынялі пастанову аб адкрыцці гэтак эванай Абмежаванай Плошчы Для Утрымання Антыдэмакратычных Грамадзян, перахрышчанай у народзе ў «Архіпелаг Дэмлаг». Так што было, было і каго «браць» і куды «браць».

Як гэта робіцца, Расолька выдатна ведаў з цяперашніх тэлевізійных фільмаў. Кожны дзень па чацвёртай праграме дэманстраваўся серыял на тэму: «Перажыткі сацыялізму», адкуль дэталяў «прыцяснення асобы» і спосабаў «барацьбы з імі» набіралася хоць адбаўляй. I выбару вялікага паглядзець штосьці іншае не было, бо Ідэалагічная камісія зацвердзіла толькі тры тэмы для кінафільмаў: вышэйзгаданую, «Эратычныя гульні» і «Амерыканскі лад жыцця».

Здарылася гэта, калі дырэктар ужо трохі акрыяў і нават падумваў, што так нічым усё можа і скончыцца. Тады і зазвінеў тэлефоін: урачыста і патрабавальна. Яўген Сцяпанавіч не спяшаўся, найперш дастаў з шафы свой клуначак, няўмела перахрысціўся, глянуў тужліва па сценах, у акно і падняў трубку

– Маёр такі й такі, служба дэмакратычнай паліцыі.

– Я гатовы, — сказаў Расолька. — Калі вас чакаць?

– Скажыце мне спачатку...

– Добра-добра, — заспяшаўся дырэктар, у якога словы пачалі ўжо абганяць яву, — утойваць нічога не збіраюся. Прызнаю сваю віну, якую бачу ў тым, што школьнікі за тыдзень кінулі курыць, завялі дзённікі, вучаць урокі, носяць школьную форму, што ўрок стаў сорак хвілін, што не было ніводнага спазнення... Вось, праўда, дабіўся я гэтага трохі недэмакратычна — ну, што ж, затое за гэты тыдзень я шмат чаго зразумеў, дыхнуў трохі сапраўднага жыцця і таму прымаю свой крыж — хапайце, вяжыце, саджайце, страляйце...

— Мне мала цікавыя вашы сродкі, — выслухаўшы, ніколькі не здзівіўшыся, сказаў маёр. — Бачыце, тут такая справа... У мяне ў самога, можна сказаць, угробілі сына ў дэмакратычнай гімназіі. 3 французскім ухілам. Шэсць гадоў вучыцца, а ні вуха ні рыла ні ў французскай мове, ні ў якой іншай. Я хацеў спытацца, ці магчымы перавод? У вашую школу.

— Ах, так? — ажыў Расолька. — У любы час!

— Шчыра дзякую, — узрадавана сказаў маёр. — Са свайго боку таксама абяцаць напярод не абяцаю, але, верце на слова, дапамагу чым змагу ў любых вашых эксперыментах.

— Пан маёр, вы не супраць нават рукапрыкладства? – з’едліва спытаў Расолька.

— Я ж сказаў — любых. Зрэшты, — маёраў голас яшчэ больш памякчэў, — я ж разумею, што гэта жарты, пра рукапрыкладства; але верыце, апошнім часам мне ўсё часцей і часцей лезе ў галаву... Ну, проста рукі свярбяць! Думаеш, ах ты клоп малы, ужо ў цябе ёсць нейкая недатыкальнасць асобы! Здаецца, быўшы настаўнікам, лупіў бы чарцей малых на чым свет стаіць... Дык згода? Можна прыводзіць?

Не паспеў Яўген Сцяпанавіч закінуць у шафу клунак і абдумаць такі цудоўны для яго паварот дзеяў, як застукалі ў дзверы і зноў ажыў тэлефон.

— Калі ласка! — крыкнуў дырэктар, хапаючы трубку.

У пакой увалілася чалавек сем мужчьш і жанчын самага рознага ўзросту. Першая, высокая сівая бабулька ў туфлях-шпільках, нядоўга думаючы, павалілася Расольку ў ногі:

— Вазьміце да сябе ўнучку — прападае! Лупіце, як душы заўгодна, толькі прыміце!

– Алё, дырэктар! — верашчала трубка. — Любыя ўмовы, любыя грошы! Толькі ў вашую школу!..

– Хвіліначку...

Яўген Сцяпанавіч прашыўся да дзвярэй, але не паспеў набраць у грудзі паветра, каб крыкнуць: “Кабінет!”, як пачуў гул, што хваляю ішоў знізу, з першага паверха, запаўняючы вестыбюль і лесвіцу.

– Кабінет дырэктара! — тонка крыкнуў Яўген Сцяпанавіч.

I мужчына ў вясковым пінжаку і старой скураной кепцы ціха сказаў яму:

– Не, разбірайцеся самі, Яўген Сцяпанавіч. Цяпер вашая школа самая прэстыжная ў Беларусі. Прывыкайце...

– Адкуль вы ўзяліся? — вырачыў вочы дырэктар.

– 3 кабінета. Я разам з усімі зайшоў, вы проста не заўважылі.

Расолька недаверліва паківаў галавою...

Калі натоўп, трохі супакоены абяцанкамі, што не сёння-заўтра на метад Расолькі папераходзяць іншыя гімназіі, разышоўся, Яўген Сцяпанавіч зачыніў дзверы, пастаяў, падумаў, рашуча павярнуў назад ключ, уварваўся ў кабінет і падбег да тэлефона.

— Алё, Каця? Ты маўчы пакуль, толькі слухай, добра? Па-першае, каб не знікла мая смеласць — я кахаю цябе! Ты і так ведала, але адкрыта я не казаў раней, усё хацелася, ведаеш, белыя пальчаткі, букет ружаў, вянчанне ў царкве... А па-другое, вельмі хутка гэта скончыцца. Сёння зноў усё паўтаряецца, што і ў бальніцы, у бібліятэцы. Я раскажу пасля. Ты згодная з’ехаць адсюль, увогуле з гэтага горада? Тады нам трэба сустрэцца — оёння, зараз жа я да цябе іду!..

Супакоены, нават радасны Яўген Сцяпанавіч выйшаў на вуліцу. Па дарозе проста так заглянуў у магазін і вачам сваім не паверыў — з'явіліся гу-зікі. Самыя звычайныя, танныя, розных колераў і памераў. Ён купіў сабе цэлы камплект, пастаяў, палюбаваўся і яшчэ купіў — хоць яму і не трэба яны былі.І сам горад за гэты тыдзень неяк пачысцеў, надвор'е стаяла цудоўнае, цёплае, нават у крамах — калі ласка, гузікі, усё ж не голыя паліцы.

Выходзячы з магазтна, Расолька твар у твар сутыкнуўся з Аленіным бацькам. Той быў п'яны, мутна глянуў на дырэктара і раптам затросся:

— А-а — нячыстая сіла? Угробіў маю дачку? Цяпер новых шукаеш? Чорту душу прадаў за трыццаць гузікаў?! На табе яшчэ, калі мала! — ён ірвануў на грудзях кашулю, і сапраўды, паадляталі гузікі і западалі на падлогу. Адступіўшы, не зводзячы з Расолькі пасвятлелых вачэй, ён раптам захрысціў яго, прыгаворваючы: — Ва імя Айца і Сына — згінь!..

Каб можна было, дык Расолька і згінуў бы, так яму зрабілаея брыдка. Ужо чалавек колькі стаялі і глядзелі і з вуліцы, праз расчыненыя дзверы, і тыя, што былі ў краме, таксама глядзелі... Дырэктар, нагнуўшы галаву, паспрабаваў вышмаргнуць з крамы, але «выкрывальнік» схапіў яго ў дзвярах за руку і не пускаў. У гэты момант з натоўпу выйшаў высокі чалавек у скураной сгарэнькай кепцы. Ён адсунуў Расольку ўбок, смачна плюнуў у кулак, далёка адвёў руку і не кулаком, а далонню з такой сілаю смальнуў мужчыну па вуху, што той вылецеў праз адчыненыя дзверы і каля ганка ўпаў на коленцы. Кепка, а за ім і ўсе людзі высыпалі следам.

— Каго ты наслухаўся? — рыкнуў пагрозліва Кепка, падступаючы зноў і зноў адводзячы руку. — Тое, што родная твая дачка перастала курыць з табою і піць разам іадэкалон, тое, што яна спецыяльна зламала тэлевізар і пачала чытаць кнігі і вучыць урокі, што перастала лаяцца матамі і цягацца дзе папала і з кім папала — гэта ты называеш «угробіў маю дачку»?

– Не! — дзіка крыкнуў мужчына, засланяючыся кулакамі, як баксёр. — Больш не буду!

– Божа! — шаптаў сабе пад нос Расолька, калі яны з Кепкам выбраліся з натоўпу і пайшлі па вуліцы. — Нашто вы ўцягнулі мяне ў гэта? Скуль вы ўзяліся? Вось толькі што — вы апынуліся тут выпадкова ці не? Хоць якое выпадкова, калі ведалі яго словы, хоць з самага пачатку вас не было!

– Вядома, невыпадкова, — усміхнуўся Кепка. — Скажыце лепш, вы што, сабраліся ўцякаць з горада?

– Вы ж лепш за мяне ведаеце, куды я збіраюся і куды не збіраюся, – буркнуў ды-рэктар.

– Пачакайце трохі, Яўген Сцяпанавіч. Дзянёк-другі. А там пойдзем куды-небудзь на прыроду, пасядзім культурна, вы раскажаце нам пра свае планы, мы вам, можа, нешта таксама параім...

– А што, хутка я вылечу са школы?

– Так.

– Я ведаў, — сумна сказаў Расолька. — Сам сабе дзіўлюся, але нават такую школу я палюбіў больш за ўсё...

– Дык гэта ж вельмі добра, — зацікаўлена зірнуў на яго Кепка.

Фантазія IX: ПРАВАКАТАР МІШКА

Да ўсяго можна было прывыкнуць за гзтыя дні Яўгену Сцяпанавічу, але наступным днём, раніцаю, яго чакаў у гімназіі чарговы сюрпрыз. Не паспеў дырэктар распрануцца, прычасацца, як у дзверы ціха пастукалі і ў кабінет нясмела прашыўся Міша Міхлін.

– Вы адзін, Яўген Сцяпанавіч? — азірнуўшыся, напаўголаса спытаў хлопчык. — Мне трэба сказаць вам нешта дужа пільнае. Яно вас тычыцца.

– Сядай, — паказаў на крэсла дырэктар, а сам прысеў на сваё любімае месца, на падаконнік. — Слухаю... Не, пачакай, прабач... — дырэктар замяўся. — Я ўсё думаю — а малайчына ты. Я табе шчыра скажу, ты ж быў такі ўпарты, няўрымслівы, меў уладу, але так хутка, як той казаў, перабудаваўся... Перайшоў на славянскія імёны, самы першы завёў дзённік, добра вучышся... Калі ўсё ж было лепш — тады ці цяпер, калі ўведзена такое... абмежаванне?

– Дзякую, што хваліце, — уздыхнуў Міша. — Цяпер, вядома, лепш — і спакайней, і цікавей. Але я баюся, Яўген Сцяпанавіч, каб нам яе нашкодзілі. У гімназіі ніхто не хоча вяртання да часоў смуты, але ж вы ведаеце, які цяпер час. Ёсць сілы, якія зацікаўлены ў тым, каб усё было кепска, каб усё стаяла на галаве...

– Ну, ну, — эацікавіўся дырэктар.

– Не хачу вас затрымліваць, пачну з галоўнага. Учора выходжу са школы, на вуліцы падыходзіць да мяне чалавек, ну, і распытвае, што там ды як там. Я так адмоўчаўся, можна сказаць, ні гу-гу пра рукапрыкладства...

– Чаго — трэба было сказаць! — засмяяўся Яўген Сцяпанавіч, успомніўшы ўчарашні званок маёра. — А зрэшты, правільна, малайчына. Ну і?

– Далей ён усё распытвае пра факты, фактаў хоча. Што там, маўляў, за Расолька, адкуль ён прыплыў...

– Джынсавы! — усклікнуў дырэктар. — Як ён выгоядаў? Такі ў джынсах, у куртцы і ў джынсавых шкарпэтках?

– Шкарпэтак не бачыў, а ўсё астатняе, сапраўды, джынсавае.

– Ён! — дырэктар саскочыў з падаконніка і забегаў узад-уперад. — Зноў! нічога, гэтым разам не на таго напарваўся! Я ж цябе... дубцамі...

Раптам ён успомніў, як тыдзень назад бачыў Джынсавага разам з Міхліным, як яны шушукаліся каля ганка.

– А ты ўчора першы раз яго бачыў, ні разу да гэтага? — спытаў ён.

– Не, ужо разоў колькі. Чэпіцца і чэпіцца да мяне, — шчыра адказаў Міхлін.

– I што ён яшчэ пытаў?

– Ну, што — давай ды давай, кажа, факты...

– Ён і без фактаў добра ўмее, — пасміхнуўся дырэктар. — Гэта Прэсавіч, журналіст. Будзь з ім вельмі і вельмі асцярожны.

– Ясна, — кіўнуў Міхлін. — I яшчэ... Вось вам, Яўген Сцяпанавіч, сшытачак... Можа, спатрэбіцца. Я разумею, што цяжка ўсё ўгледзець... Тут, значыць, Элен расказвала, як ёй калолі язык, і паўтарыла тое ж самае матнае слова, за якое калолі... Тут Кладка расказваў, як ён курыў, як яго біў сантэхнік, вылаяўся пры гэтым... Тут вось — у каго бачыў лісце на самакруткі, тут, па пунктах, ад каго смярдзела тытунём...

Дырэктар здзівіўся:

– Ну, і нашто? Добра, Лена сказала брыдка, але ж гэта гледзячы як яна гэтае слова ўжыла — смакуючы альбо як прыкры ўспамін.

– Усё так, але пажадана менш мянціць языком. Той жа Прэсавіч ад такіх фактаў не адмовіцца...

I зноў насцярожыла нешта дырэктара: ён пільна зірнуў на Міхліна — як хутка запомніў прозвішча!

– Добра, Міхась, дзякую, — чамусьці адварочваючыся, узяў ён сшытак. — Ты ідзі зараз і скажы гэтым грамацеям, якіх ты пералічыў, — хай прыдуць сюды.

– Усе? Гэта ж амаль цэлы клас!

– Не, гэтых дваіх пазаві, актывістаў... Кладку з Аленаю.

Міхась выйшаў. Хвілін праз колькі перад дырэктарам стаялі «актывісты». Кладка быў у сінім каспюме, перашытым з бацькавага, Элен — у шэрай школьнай сукеначцы. Яна стаяла бледная і спалоханая.

– Мы не парушалі правілаў, Яўген Сцяпанаеіч, — змрочна сказаў Кладка. — Элен не курыць...

– А ты?

Кладка прамаўчаў. Дырэктар падаў яму сшытак.

— Чытайце. I ведайце, хто вамі кіруе. Гімназія Новага Тыпу! Тып, можа, і новы, а ўсё іншае... але не хочацца тлумачыць вам тое, што вы, відаць, лепш за мяне зразумелі.

Не паспелі выйсці вучні, як у дзверы прасунулася жанчына ў вясковай кофце, у чырвонай хустцы на галаве.

— Вы зрабілі мудра, Яўген Сцяпанавіч. Гэта сапраўды правакатар, памагаты вашага Прэсавіча.

– Дзякую за падказку... Гэта я і без вас ведаў, але скажыце мне ўрэшце, хто — вы?! Бажуся, я не скажу нікому!

– Сёння, Яўген Сцяпанавіч, – усміхнулася жанчына, — сёння ў сем вечара...

I яна растлумачыла, куды прыходзіць.

Фантазія X: «ПОМНИШЬ ЛИ, МИЛАЯ, ГОДЫ ЗАСТОЯ?..»

(3 песні)

Хто любіць бываць на цяперашнім Камсамольскім возеры, вось там дзе мост і першае кальцо, той павінен ведаць гэты цудоўны куточак — Свіслач разбіваецца там на некалькі рукавоў і ўтварае купку маляўнічых выспаў. Вада тут неглыбокая, звычайна на гэтыя зялёныя астраўкі можна перайсці ўброд. Вось у гэтым месцы і сабраліся разам нашыя героі.

Мала было на вадасховішчы людзей; ні з кальца, па якім несліся машыны, ні з берага за густой лазою нічога нельга было ўбачыць. На адной з выспаў патрэсквала невялікае вогнішча, кіпеў чыгун, пускаючы раз-пораз на вуголлі шыпучую пену, і пахла з яго варанай рыбаю і цыбуляй з укропам. Яўген Сцяпанавіч падаслаў пінжак і сядзеў пад алешынкай, абмахваючыся галінкай ад камароў. Кепка насупраць даставаў з заплечніка і выстаўляў на разгорнуты абрус такія штучкі, што галодны Расолька стараўся ў той бок не глядзець. Ляжалі ўжо на абрусе і хлеб, і каўбаса колішняя па рубель дваццаць, дражніў ноздры пах адчыненых «Кілек у тамаце» і гуркоў з памідорамі — праўда, марынаваныя, са слоіка, але Расольку яны цяпер падаваліся тым, чым бы, напрыклад, застойнаму вясковаму дзеду ананас на Каляды.

– Яўген Сцяпанавіч, — пазваў Кепка і паказаў дырэктару пляшку «Экстры»,— ведаеце хоць, што гэта такое?

– Як у тым анекдоце: сам не піў, але дзед расказваў, бачыў, як пан піў...

Чыгуначнік сядзеў каля вогнішча, падкідаў галінкі і ўсё пазіраў на свой гадзіннік — круглы, на усю руку, як спідометр. Каця ставіла на абрус міскі, чаркі, а жанчына ў вясковым кабаце ўсё падкладвала ў чыгун то перац, то ліст... Усё мацней пахла юшкаю; урэшце разлілі па місках, падселі бліжэй. Выпілі па чарцы.

— Спачатку я сваю версію, — прыкусіўшы, пачаў Расолька, — хто вы такія. Тое, што іншапланецяне, вядома, лухта. Вы... з Партыі Паляпшэння Побыту!

I Расолька расказаў тое, што ведаў са старых газет. Была такая як бы партыя. Яна базавалася ў вялікіх гарадах, у Маскве і ў Ленінградзе. Займаліся напачатку тым, што лавілі каля гатэляў, дзе жылі замежнікі, прастытутак, брылі іх пад нуль; потым, напрыклад, не саступіў у аўтобусе старому месца, не прабіў талончык — за табой выходзілі і штрафавалі на сто рублёў, папярэджваючы, што калі такое паўторыцца, цябе чакацьме няшчасны выпадак — у цябе будзе зламаная левая рука. Праштрафішся яшчэ раз — правая. Быў публічны працэс у 199... годзе, і ўсіх жулікаў з ППП, каго злавілі, пасаджалі, а астатнія паразбягаліся.

— Але там сістэма штрафаў, — закончыў Расолька, — і брыдка, жорстка, а галоўнае, караецца толькі тое свінства, якое навідавоку. А гэта, па-мойму, тое самае, што падстрыгаць крапіву, яна яшчэ больш ад гэтага расце.

– Што ж, цёпла, — пахваліў Кепка. — Асабіста я, напрыклад, якраз і ёсць аскепак гэтай партыі жлобінскага філіяла. Помнііце, «Чырвоная змена» некалі пісала? Нас было некалькі «афганцаў», якія займліся ўсім гэтым глупствам. Але не ад жадання сілаю прывучыць рабіць дабро, зусім па іншых матывах... Затое ў нас, у маіх цяперашніх сяброў, матывы якраз акрэсленыя: на сілу зла — сіла дабра. Мы не прафесіяналы, мы і ў горадзе апынуліся выпадкова і гэтак жа выпадкова зайшлі на дворык вашай школы... Вось, напрыклад, Валя, — кіўнуў ён на жанчыну, — жыла...

– Я сама раскажу, — хвалюючыся, як і на школыным сходзе, перабіла яго Валя. — Мы ў пэўным сэнсе няўдачнікі цяперашняга ладу. І некаторым чынам помсцім за гэта. Ну, бывае ж так, згадзіцеся? Магчыма, у нашых злыбедах вінаваты лёс ці мы самі, а магчыма, і сістэма. Жыла я некалі з мужам шчасліва, ні пра што не дбаючы, як ні дзіўна, ні ад чога асабліва не задыхаліся, не п'янствавалі, хоць мора гарэлкі цякло ў магазінах, не марылі выязджаць у Амерыку ад таго, што ў іх трусы дзешавейшыя. Мой муж быў архітэктар, ён быў нармальны чалавек. Потым пачалася «мірная рэвалюцыя», увялі парнаграфічны канал па тэлевізары, і муж звар'яцеў. Яго як нехта сурочыў, як убіў яму ў галаву: «Чаму і я не магу з ранку да вечара толькі гэтым і займацца?» Ён кінуў работу, пачаў піць, потым калоцца, прадаў усё, што можна было, і за гэтыя грошы, пры мне, пачаў вадзіць у кватэру баб, каб прарабляць з імі ўсё тое, што бачыў на экране. I я сышла з дому, потым чула, што яго нібыта забралі ў вар’ятню...

— У нас ёсць розныя людзі, — казаў далей Кепка. — Паўтаруся, што ў іхніх злыбедах могуць быць вінаваты і чыстыя выпадковасці. Ёсць мастак, якога зацкавалі за тое, што не хацеў маляваць кругі і квадраты, і квадратных людзей; ёсць няшчаснік, у другога сын спрабаваў сагнаць за мяжу самалёт, і пасажыры яго затаўклі; у трэцяга жонка выйграла нейкі конкурс прыгажосці і кінула яго... Асабіста я, напрыклад, – весела сказаў Кепка, – быў заядлы курэц, і пагарэў на тым. Помніце час, калі цыгарэты пачалі знікаць? Страшна ўспомніць! Ёсць жа людзі, якія без хлеба могуць пражыць лягчэй, чым без тытуня. У вайну ў канцлагерах хлеб мянялі на цыгарэты. Тытунь, акрамя ўсяго іншага, яшчэ і лекі — раз чалавека так да яго цягне, значыць, у яго, у гэтага чалавека, не хапае ў арганізме нейкага кампаненту, які дае тытунь... Калі вы чыталі, было такое апавяданне — «Сіндром», так і я, як герой таго апанядання, «абсіндроміўся»: кінуў працу, думаў толькі пра адно — як зрабіць большы запас курыва... А вось чалавек, — паказаў Кепка на Чыгуначніка, — наш гонар. Геніяльны інжынер-канструктар па кібернетыцы. Некалькі гадоў працаваў у Японіі, хацелі пераманіць яго ледзь не за мільярд, але адмовіўся, не падпісаў кантракт...

— Знайшлі генія, — засаромеўся Чыгуначнік. — У маёй біяграфіі цікавае хіба вось што. Неяк, пасля ўжо Японіі, я жыў у Маскве. Вёз машынаю жонку на конкурс прыгажосці, патрапілі ў аварыю, і жонка загінула. Цяпер ужо некалькі гадоў прайшло, я магу разважаць цвяроза: а мне, а самае галоўнае, ёй трэба быў конкурс прыгажосці? Хіба ў прыгажосці могуць быць конкурсы? Прыгажосць — адна, заўсёды непаўторная! Для чалавека, які цябе кахае, ты і так самая-самая лепшая і прыгожая... Не, трэба «рэпетыцыі», на якіх чорт ведае хто толькі цябе не распранае, не абмацвае, не разглядвае, не загадвае павярнуцца тым бокам, другім... не кажу ўжо, колькі часу, нерваў, грошай гробіцца, душы, якую можна было аддаць мужу, дзецям — тым, хто сапраўды мае ў гэтым патрэбу... Але трэба пабегаць голаю перад усім светам, і добра, калі станеш першая, а калі не? Калі ўвесь свет даведаецца, што ты не першая, не самая прыгожая, не самая лепшая!

Памаўчалі, выпілі яшчэ і закусілі.

— Дык дзе ж вы ўсё-такі жывяце? — спытаўся Расолька.

Кепка паказаў пальцам сабе за спіну:

– Там... На поўдні Беларусі.

– У... зоне?!

– Ну, пачынаецца, – сказаў Чыгуначнік. – Я так лічу: колькі Бог адмераў, столькі і ў зоне пражывеш. У нас уся Беларусь цяпер зона — маю ва ўвазе не толькі радыяцыю...

– Там у нас цэлая вёсачка — такіх, як мы, — сказала Валя. — Ёсць коні, садзім бульбу, возім самі сабе дровы — усё робім, як колісь. Нават дзеці ёсць, адно ў зоне нарадзілася — зусім нармальнае дзіця. Вось настаўніка няма...

– Як я адразу не здагадаўся! — ускрыкнуў Расолька. Ну, вядома ж, гэта былі тыя самыя добраахвотнікі, што самахоць жылі ў забруджалых Чарнобылем раёнах, скупленых за валюту замежнікамі. Замежнікі прыязджалі раз на год і рабілі нейкія свае доследы і замярэнні — увесь астатні час каланісты маглі жыць, як ім заўгодна. Расолька ведаў пра гэта не з прэсы і не з тэлебачання — так, з розных чутак, выпадковых расказаў...

– Дык што там у вас за арцель? — усхвалявана пачаў распытваць ён. — Талстоўская мо якая?

– Ну, нешта такое, — адказаў Кепка, — беларускі варыянт. Галоўнае, ніхто не чапае — у нас свае законы.

Вёска, родная мова, беларуская вопратка, зямля, коні, хаты... Расольку даўно ўжо адбіла ахвоту нават думаць пра вёску, нават марыць пра яе; ён горш чым зубны боль ненавідзеў самыя словы накшталт «фермерства», ды «арэнда», не разумеючы, што яны азначаюць, не верачы ні на грам людзям, якія гэтыя словы пішуць ці прамаўляюць. Вёску ён пахаваў у сваёй душы назаўсёды. I раптоўна даведацца, што ёсць людзі, якія не разважаюць, не заклікаюць, а проста робяць, проста жывуць — свядомыя вяскоўцы!..

— Дык што, Яўген Сцяпанавіч, ідзяце да нас? — азваўся Чыгуначнік. — А зрэшты, у вас і выбару вялікага няма. Глядзіце, —ён падсунуў руку са сваім «компасам» Расольку пад нос.

Фасфарычны эялёны цыферблат свяціўся прыгожа і ясна, як дзіцячая камп'ютэрная цацка-гульня, што даюць напракат у самалётах, каб бавіць час.

— Мы можам навесці гэтую штуку на любога вашага вучня, на вас...

I сапраўды, Яўген Сцяпанавіч убачыў на цыфербллце ваду, выспачку і сябе збоку, які глядзіць у гадзіннік.

— А зараз... — Чыгуначнік націснуў на рожкі з боку цыферблата і адначасова павярнуў абадок.

Цыферблат засвяціўся яшчэ больш ярка, і Расолька ўбачыў нейкую кавярню, Мішу Міхліна і Джынсавага. Яны размаўлялі як у мультфільмах, як на пласцінцы з пабольшанай хуткасцю.

– Ён пра ўсё здагадаўся, — пішчаў Міша. — Ён аддаў ім сшытак і расказаў ім усё; Кладка абяцаў мне адкруціць галаву.

– Усё правільна, — таксама пішчаў і журналіст, — толькі не Росаль здагадаўся, а “чарнобыльцы” перадалі. Я ж табе казаў — пакуль не падсядзе іхні гадзіннік, нам няма чаго і рыпацца. Але ўпэўнены, што яны ўжо нічога не бачаць... Учора... меў шчасце прымаць іх у сябе на кватэры...

– Білі?

– Не, абрабавалі... але не важна; галоўнае, я заўважыў, які яркі цыферблат. А гэта значыць — скора капцы, я ж трохі ведаю сістэму гэтага японца... Ну, ты гатоў на заўтра?

– Баюся, ніхто не падтрымае.

– I не трэба! Хлопчык, ты не ведаеш, што такое прэса...

Выява пачала раптоўна цямнець, расплывацца; цыферблат матава засвяціўся, нібы экран толькі што выключанага тэлевізара.

— Ну, вось, — сказаў Чыгуначнік. — Засталося на хвіліну, не больш, якраз паглядзець, што яны заўтра ўтвораць.

Фантазія XI: I АДЗІН У ПОЛІ ВОІН

Не было яшчэ і васьмі раніцы, як да ўвахода ў двор Гімназіі Новага Тыпу нумар X падышоў хлопчык, з нейкімі прыладаміі, якія нагадвалі складзеныя ў футарал вуды і сачок. Хлопчык выбраў месца — трохі з боку ад увахода, насупраць прыпынку цераз вуліцу, разабраў прылады і прымацаваў да агароджы плакат. Потым падаслаў на выступ агароджы посцілачку і прысеў.

Галадоўка!

Пратэстую супраць дыктату і заклікаю

ўсіх дэмкратычна настроеных

людзей падтрымаць мяне!

Ніжэй ішоў тэкст на англійскай мове.

Хутчэй за ўсё рэзананс з гэтай акцыі нейкі быў бы — ужо на прыпынку людзі падыходзілі бліжэй да бардзюра, узіраліся, але ў гэты самы момант праходзілі побач з галадоўшчыкам школьнікі, і між іх — Кладка з Аленаю. Кладка спыніўся і прабег вокам па плакаце. Міхлін (а гэта быў, вядома, ён) заварушыўся:

— Далучайцеся, хлопцы! Падпісвайце ліст пратэсту!

Кладка перадаў Алене сумку з падручнікамі, схапіў Мішку за плечы, перавярнуў і даў моцнага кухталя. Плакат уміг быў разламаны і выкінуты ў бліжэйшую сметніцу.

— Трэба папрасіць, каб яго перавялі ад нас куды-небудзь, — раіла Лена, калі Міхліна з двух бакоў узялі пад рукі — на ўсялякі выпадак.

Вёў ён сябе надзіва спакойна, нават весела, быццам ніяк не шкадаваў, што яго не падтрымалі і справа яго не выгарэла.

Ніхто: ні людзі, сведкі інцыдэнту, ні школьнікі — не маглі бачыць, як чалавек у цёмных акулярах і ў джынеавай куртцы, што глядзеў на ўсё гэта з акна суседняга дома, ліхаманкава выцягнуў з фотаапарата плёнку, запіхнуў яе ў шкарпэтку, а на яе месца ўставіў іншую. Потым зусім ужо спакойна зашпіліў футарал, не спяшаючыся, выйшаў з кватэры і ўнізе, на лесвічнай пляцоўцы, убачыў Расольку, Чыгуначніка, Кепку і Валю.

Джынсавы кісла пасміхнуўся:

— А, спадары маралісты! Здаюся без бою, ведаючы пра вашыя лапкі. Але ж і свінні вы, шаноўныя. Калі ўчора ўламаліся да мяне на кватэру і я грузіў вас свежай рыбкаю і «Экстраю», вы ж абяцалі мяне больш не чапаць.

Ён паволі спускаўся ўніз. Чыгуначяік ступіў насустрач, моўчкі вырваў з яго рук фотаапарат, дастаў плёнку і засвяціў. Калі б Джынсавы быў без цёмных акуляраў, яму не ўдалося б схаваць тую радасць, што бліснула ў яго вачах.

— Сорамна, спадар японец, — сказаў ён Чыгуначніку радасна. — Мог бы купацца ў золаце, піць халоднае піва ў офісе пад Токіо і загараць ва Гаваях, а ты, як прахадзімец, колеш дзецям языкі, адбіраеш чужыя дэфіцытныя плёнкі, запрагаеш карослівага каня і калупаешся ў радыяцыйным дзярме... А ты, — да Раоолькі, — дабраўся ўжо да дзяцей? Пашкадавалі цябе два разы... А маглі...

Што маглі, так і засталося тайнаю. Расолька, прыўзняўшыся трохі (ён быў ніжэйшы за Джынсавага), моцнай і рэзкай аплявухаю збіў з яго джынсавую шапку. Джынсавы не пакрыўдзіўся, нагнуўся і падабраў яе.

— У Японіі, якую ты згадваеш, — смеючыся, сказаў Чыгуначнік, — за такія штукі не поўху, а паклалі б табе пальцы на калодку і патрушчылі б такім інструментам накшталт бязмена. Там з гэтым, браце, строга – дэмакратыя.

-- Да пабачэння, — сказаў Джынсавы.

-- Ну не —бачымся мы, спадзяюся, у апошні раз. Больш мы не з'явімся ў гэтым горадзе, ва ўсялякім разе, пакуль ты ім кіруеш...

Фантазія XII: ДАМОЎ

Каля электрычкі было не прабіцца. Уся школа прыйшла праводзіць дырэктара з настаўніцай. У тамбуры размаўляў Чыгуначнік з Кладкам, каля вагона Валя абдымала Алену і шаптала ёй нешта на вуха...

— Варта было ўсё пачынаць, — бурчэў Кладка, — калі мала таго, што самі з'язджаеце, дык яшчэ звозіце людзей, на якіх усё магло б трымацца...

– Супраць Прэсавічаў, дарагі хлопчык, мы — нішто. 3 любой касмічнай тэхнікай і з любой мараллю.

– Дык тады што? Толькі адно?

– Толькі адно. Жыць тут, хадзіць у школу, у «гіміназіі», «коледжы», слухаць, глядзець, запамінаць і ве-даць, што ўсё хлусня, фальш, падман, і ўратаваць можа толькі зямля. Якой б яна ні была.

– Я цяпер хачу з вамі.

– Трэба, каб выспела. Каб інакш немагчыма было. I тады, калі ласка, прыязджай. Разам са сваёй Эленай. Думаю, знойдзецца, што вам там рабіць.

Лена, спалоханая, шаптала Валі:

— Няўжо гэта сапраўды спецыяльна, знарок усё робіцца? Няўжо такія людзі, як вы, некаму няўгодныя? За што вас ненавідзець? Каму вы перашкаджаеце?

— Лепш збегай прынясі мне вячэрнюю газету...

Валя дала грошы, Алена збегала і прынесла — кіёск быў недалёка. Тут кранулася электрычка, закрычалі нешта нястройнае, замахалі рукамі дзеці, падняў сціснуты кулак над галавою Кладка...

I доўга яшчэ, пакуль за вакном плылі высозныя гарадскія трубы, жоўта-чырвоныя сцены, Кацярына Рыгораўна не магла супакоіцца і ўсё тулілася да пляча Яўгена Сцяпанавіча. То ёй здавалася, што зараз спыняць цягнік, сілай выцягнуць іх з вагона і вернуць у гэтую страшную, галодную пачвару — горад; то малявалася будучае жыццё — у нейкіх хатах, з нейкімі коньмі, у радыяцыі...

– Я карову не ўмею даіць, — прашаптала яна, пачырваяеўшы, Расольку.

Той прыклаў да вуснаў палец — потым. Валя чытала ўслых газету.

«Увага! Надзвычайная сітуацыя! Дэмакратычны рух далёкі ад свайго завяршэння. Кансерватыўныя сілы, чуючы сваю пагібель, адчайна чапляюцца зубамі і рукамі за старое, ідучы для дасягнення сваіх мэтаў на кантакты з адкідамі грамадства., змыкаючыся з крымінальнікамі. Так, на працягу тыдня, нічога не баючыся, у Горадзе спакойна і ўпэўнена дзейнічала шайка злачынцаў, якія ў мінулым уваходзілі ў г.зв. Партыю Паляпшэння Побыту. Узначальваў групу не хто іншы, як Эджэн Росаль, ці, як яго называлі ў тым асяроддзі, Яўген Расолька. Устанавіўшы ў Гімназіі Новага Тыпу нумар X, дзе працаваў дырэктарам, дыктат, Расолька пачаў тэрарызаваць дзяцей, шырока практыкуючы насілле, пабоі, знявагу асобы. Увесьчасны страх перад фізічнай расправаю прывёў да таго, што працяглы час усё гэта ўдавалася трымаць у тайне. Ператварыўшы Гімназію ў канцлагер, Росаль і ягоная шайка (пра якую гаворка пойдзе ніжэй) пачалі праводзіць свае фашыстоўскія эксперыменты. Над кожным гіімназістам быў устаноўлены кантроль з дапамогаю складанай сістэмы электронікі накшталт японскіх відэа-тэле-гадзіннікаў (на жаль, канструкцыю гэтага прыбора пакуль раскрыць не ўдалося), так што практычна кожны крок, кожнае слова, нават сказанае ў сне, — усё можна было не толькі падслухаць, але і ўбачыць на партатыўным экране.

Самае сумнае, што да ўдзельнікаў гэтай злачыннай гуртоўкі нельга прымяніць ніякіх санкцыяў. Не сакрэт, што пасля таго, як нашы замежныя сябры закупілі за цвёрдую валюту ў рэспубліцы паўднёвыя раёны, яны трымаюць у гэтай зоне на добраахвотных пачатках абмежаваны кантынгент людзей, што займаюцца там сельскай гаспадаркаю, жывучы як бы своеасаблівай абшчынаю, і – на жаль, давядзецца паўтарыць! – згодна заключанаму кантракту, асобы гэтых людзей з'яўляюцца недатыкалынымі. Але хто ж гэтыя «асобы» на самай справе?..»

— Ну, тут далей нашыя біяграфіі – нецікава, — сказала Валя, — прапушчу. А вось фотаздымак з подпісам: «На здымку вы бачыце аднаго з нешматлікіх герояў, што не пабаяўся выйсці на заваёвы дэмакратыі...»

Кацярына Рыгораўна не слухала. Яна глядзела ў акно — як плылі насустрач электрычцы бела-зялёныя бярозкі, свежаўзараныя загоны, як уцякала ад насыпу сцежка ў лес, як прамільгнуў цэментавы кругляк-калодзеж паміж высокіх ліпаў — і ёй хацелася плакаць ад шчасця сустрэчы з мілай, роднай Беларуссю...

1990 г., Улан-Батар, Манголія.

Сіндром (Апавяданне)

Чалавек можа выстаяць перад вялікімі бурамі, перанесці розныя трагедыі і неймаверныя страты – і зламацца ад нязначнай драбязы, смешнай пстрычкі, якую і ўлічыць было немагчыма.

Як і наш Зміцер. Жыў ён, пакуль не выслізнуў са свайго дабрабыту, як семка з гарбуза, не толькі не горш за людзей, а мо нават і лепш.

У 25 гадоў у яго была ўжо выгодная дзяржаўная служба, уласная аднапакаёвая кватэра і красуня жонка. Часта ён так і казаў свайму суседу з трэцяга паверха, пенсіянеру Міраславу Раманавічу, з якім цёплымі вечаркамі любіў пасядзець каля пад’езда на лаўцы:

— Я, дзядзька Міраслаў, шчаслівы ў параўнанні з іншымі ведаеце чым? Не знешнімі абставінамі, не, хоць і гэтае знешняе для мяне многа значыць. Але найперш тым, што вось без блату, без багатай цешчы, без хітрай жаніцьбы і без падлізвання да начальства сам, толькі ўласным розумам заслужыў і гэтую кватэрку, і сваю Галю, і сямейную ўтульнасць, пра якую некалі так марыў на прагнутым студэнцкім ложку. Маё шчасце — у тым, што я не жадаю сабе нічога ні горшага, ні лепшага. Яно, разумееце, як бы ў канкрэтным моманце. Я ўгадаў гэты момант, я сказаў сабе — стой! Будзь хітрэйшы за іншых. Вось як гэта на прыкладах: будуць даваць новую, большую кватэру — адмоўлюся, будуць павышаць на службе — выкручуся, каб застацца на сваім цяперашнім месцы. П’яніцу, канечне, цяжка пераканаць, што найвышэйшая асалода толькі ад першай чаркі... Я хачу, Міраслаў Раманавіч, захаваць слодыч першай чаркі – разумееце мяне?

Пенсіянер, схіліўшы набок лысую, з рэдкім сівым вяночкам галаву, цікаўна, але трохі і скептычна слухаў і заціснутым між каленяў драўляным кіёчкам круціў у пяску дзіркі. Адзінокі, хворы чалавек, Міраслаў Раманавіч належаў да не такога ўжо і рэдкага сярод пенсіянераў тыпу: ён не ведаў настальгіі па ранейшым, не трымаўся старога, а падтрымліваў усё новае і перадавое; сам сябе ён называў леварадыкалам. Ён зусім нядаўна выйшаў з партыі, якой служыў ад юначых гадоў і да пенсіі, у знак пратэсту супраць парушэння правоў асобы пачаў насіць вузкія джынсы і з’яўляўся нязменным аўтарам шматлікіх выданняў дэмакратычнага кірунку. Словам, чалавек ён быў неардынарны, цівавы, па-маладому няўрымслівы — а інакш чаму б і спавядаўся яму наш Зміцер?

Выслухаўшы, Міраслаў Раманавіч клаў свой кіёчак на калені і, звонка шапялявячы, казаў:

— Студэнцкі халодны ложак! Уяўляю яго сабе. Пасля такога любая, груба зляпаная, цвёрдая савецкая канапа падасца райскім пухам. У тым і справа, што сапраўднага ложка мы не ведаем усё жыццё. Хіба мы спалі як людзі? Можа, мы елі людскую ежу, культурна сервіраваную? Можа, ведаем сапраўдную культуру, літаратуру, кіно? А мы ж пушчаны ў свет для поўнага шчасця, гэтага ж нельга не прызнаваць. I тваё цяперашняе шчасце — убогае, смешнае. Любы нармальны чалавек адтуль, з Захаду, паслухаўшы цябе, захацеў бы падаць табе міласціну.

— Калі ў мяне спакойна на душы, — адказваў Зміцер, прыкурваючы цыгарэту, – калі мне нічога не хочацца, я магу спаць на падлозе, есці, што Бог пашле, без усялякай сервіроўкі, і абыходзіцца без, як вы кажаце, сапраўднай літаратуры і культуры. І ўсё роўна быць больш шчаслівым за ўсіх вашых еўрапейцаў, разам узятых.

– О не, Дзіма, — уздыхаў пенсіянер, адганяючы цыгарэтны дым, які кепска пераносіў. — Ты шчаслівы толькі адным — няведаннем. “Мы з калхоза, нам не трэба”. Каб ты хоць дзень пажыў у сапраўднай цывілізаванай краіне — ты б іхняму сабаку пазайздросціў бы. Хаця! – мы ўжо нават зайздросціць развучыліся. Нас можна прабіць чым-небудзь?..

— А я пакуру, Міраслаў Раманавіч, тады і есці не так хочацца, — пасмейваючыся, ніяк не крыўдуючы на «сабаку пазайздросціць», казаў Івановіч.

— У Маскве, я чуў, ужо і цыгарэты знікаюць.

— Ну, што-што, а такое дабро, думаю, не знікне...

Пагаварыўшы так, яны развітваліся і разыходзіліся: адзін – прымаць ванну, піць чай з мятаю, у мяккім крэсле глядзець па тэлевізары пра стыхійныя бедствы і крымінальную хроніку, а пасля ў цёплым ложку абдымаць прыгожую маладую пакорную жанчыну; другі – у свае халодныя чатыры сцяны, дзе стол, ды лямпа, ды нікому непатрэбныя паперы, ды шклянка кефіру на тумбачцы перад сном – па модзе старых людзей... Ды што тут шмат распісваць, і так вядома – Бог няроўна дзеліць!..

Неўзабаве пачалі збывацца прароцтвы Міраслава Раманавіча. Адной цудоўнай раніцаю па ўсім горадзе ў адначассе знікла ўсё курыва. Спярша, «пацалаваўшы замок» на трох тытунёвых кіёсках, Івановіч не спалохаўся, не абурыўся, а толькі ўзрадаваўся.

«Тым лепш — я проста кіну курыць, — думаў ён, едучы тралейбусам на службу. — Ніхто ад гэтага не паміраў, і я не памру. Па-першае, здароўе, чыстыя лёгкія, здаровыя зубы, — Івановіч застагнаў ад сораму, успомніўшы, што апошнім часам жонка стараецца спаць тварам да сцяны, адвярнуўшыся .ад яго. — Яна не скажа, але ж гэта — пахне з рота... Ад курыва... А фінансы? Трэцяя частка маёй зарплаты! Чым займаць час? Рыбалкаю, гры-бамі, чытаць, адкрыцьсвой бізнес — ды мала...»

Івановічу ад гэтых думак стала так добра, што захацелася «замачыць» радасны настрой дзвюма-трыма добрымі зацяжкамі. Ён выйшаў з тралейбуса. На прыпынку сёй-той курыў. Івановіч пачаў пытацца, але ні ў кога, вядома, лішняй цыгарэты іне аказалася. Тут ён убачыў штосьці цікавае, ад чаго самому зрабілася сорамна. Каля лаўкі ляжаў доўгі недакурак; блізка таптаўся нейкі мужчына, вось прысеў паправіць шнурок, паправіў, разагнуўся, і недакурка не стала...

На службе сёння ў Івановіча ўсё валілася з рук.

У абед яму ўдалося стрэльнуць цыгарэту, але боязь, што яна хутка скончыцца і зноў нічога не будэе, толькі разнервавала яго. Пацягнуўшы пару разоў, ён цыгарэтку затушыў, паклаў у кішэню і праз кожныя пяць-дзесяць хвілін выходзіў на калідор і пакурваў. Якая тут служба...

З работы Івановіч вяртаўся сонны, разбіты і да ўсяго абыякавы. Яму саступалі дарогу. Каля лазні, недалёка ўжо ад дому, яго спыніў высокі лысаваты мужчына ў спартыўным касцюме, са скураным партфелем.

— Выручай, добры чалавек! — узмаліўся мужчына. Голас у яго быў лагодны, нават жаласлівы, а твар чысты, гладкі і блішчэў, як у манекена. — Можа б, вы згадзіліся скласці кампанію? Білет у «люкс» прападае. Хацеў тут аднаму аддзячыць, заказаў «люкс», набраў піва, ракаў, «Рускай», а ён не прыйшоў... Відаць, пагрэбаваў...

— А чым тут грэбаваць?

— Бачыце, ён шышка, партакрат, прывык да ікры, каньякоў, да сваёй кампаніі... А я хто? Звычайны актор!

— Няма калі, — адказаў Івановіч, спрабуючы абысці мужчыну.

Той нечакана расхваляваўся:

— Ну дык ідзіце, калі няма калі! Відаць, таксама з апаратчыкаў! Знайшоў, скажы, чым здзівіць — півам з ракамі!..

У мужчыны ад крыўды, калі ён выцягнуў пачак «Арбіты», аж дрыжэлі рукі. Івановічавы пальцы самі сабою раптам заварушыліся, а позірк зрабіўся вастрэйшы.

— Дайце, — хрыпата сказаў ён.

Мужчына радасна і пільна на яго глянуў, даў дзве, прыкурыў і зусім неяк па-свойску ўзяў пад руку. Мала што разумеючы, разамлелы ад нечаканай удачы, Івановіч пакорна пайшоў з ім да лазні. Мужчына купіў у дзеда, што расклаў на ганку свой тавар, два дубовыя венікі, а дзядок, чамусьці хіхікаючы, пажадаў ім лёгка парыцца. У дзвярах, прапускаючы іх, расступіліся ў бакі дзве распараныя, з мокрымі валасамі жанчыны, а потым зашапталіся і таксама захіхікалі. Івановіч прагна смактаў «арбіціну» і .нічога не ззўважаў. Каля самай прапускной круцёлкі на іх вссела і груба крыкнула жанчына ў белым халаце:

— Куды ўжо, галубнякі, маршыруеце з папяросамі? Вуй, ды шчэ й пад рукі пабраліся!

Жанчына зарагатала.

— Сцяпанаўна, рыбка, — замаліўся мужчына і палез у свой партфель.— Аформі «люкс» — нас двое...

Івановіча быццам аглушылі паленам па галасе. Нарэшце да яго дайшло. Ён як ашпараны выскачыў на вуліцу і хутка, прыціскаючы да бакоў локці, пабег...

Ён уляцеў у кватэру і ў адзенні, як быў, упаў на канапу. Праз хвіліну белая ад страху жонка, не ведаючы, што рабіць, насілася па кватэры — з мужам здарыўся нервовы прыступ. Але памагла валяр’янка, памог валідол, ручнік мокры на галаву — і хвілін праз колькі Івановіч ачуняў; больш таго, аказалася, за дзень жонка раздабыла яму пару пачак «Астры», так што пакуль неяк жыць можна было.

Увечары пацішэлы, з асунутым тварам Івановіч сядзеў з пенсіянерам на лаўцы і толькі смаліў адну за адной.

— Я ж казаў, — радаваўся Міраслаў Раманавіч, — уоё паступова прападае. I нічога, ніякай рэакцыі! Але добра хоць тое, што прыпякае. Можа, хоць трохі заварушацца.

— Не ведаю, што ў гэтым добрага...

— Трэба, — пенсіянер налёг на кавеньку і пракруціў глыбокую дзірку, як бы паказаўшы гэтым, што менавіта трэба, — бунтаваць. Супраціўляцца. А мы — шчаслівыя, нам буханку хлеба далі. I пачак «Прымы». Мы дзякуем за гэтае шчасце — маглі ж і не даць! — і нікому яго не аддадзім!

— Дык калі тое і рабіць, што бунтаваць, дык нават хлеба не будзе.

— Трэба пацярпець... Не век жа будзе горш. Пераходны перыяд — так заўсёды было.

— Заўсёды было... I сапраўды. Пацярпіце — вось скінем цара, і стане лягчэй; пацярпіце — мы вас трошкі паморым голадам, трошкі раскулачым, трошкі пастраляем, але ж гэта часова, пераходны перыяд, а там не вы, дык вашыя ўнукі пажывуць як след... Як падобна, праўда? Падумаеш, цыгарэт няма! Пацярпі — і не ты, дык мо ўнук пакурыць...

— Даліся табе гэтыя цыгарэты! — раззлаваўся Міраслаў Раманавіч. –Па мне, дык хай бы іх хоць зусім не было!

— А па мне, дык хай бы і хлеба не было, і каўбасы — і без іх пражыць можна... Варта толькі на крышку дапусціць, што ад нечага ў цяперашнім можна і трэба адмаўляцца дзеля вялікага светлага заўтра — чамусьці заўсёды гэтае заўтра, якое ніколі не наступае, адводзіцца ўнукам — варта толькі прамовіць гэтыя словы, і ўсё! Пайшло раскручвацца!..

Міраслаў Раманавіч толькі плюнуў, падняўся і пакульгаў у пад'езд.

Калі хто курыў і пасля кідаў, ведае, што самы цяжкі дзень — чацвёрты. На чацвёрты дзень, перад канцом працы, з Іваіновічам пачало адбывацца нешта няладнае. У ім пачала кіпець глухая, страшная злосць — страшная ад таго, што не ведаў, на кім ці на чым ён павінен гэтую злосць спагнаць. У яго проста свярбелі рукі. Ён успомніў, што жонка сёння спяшалася на працу і нічога не зварыла есці. «Добра, галубка... Даўно ўжо трэба было з табою разабрацца...»

Ён сабраўся і пайшоў дадому, радуючыся, што гэтая нечаканая злосць знайшла выйсце.

Каля павароткі на сваю вуліцу (а гэта было якраз насупраць лазні) ён падняў галаву, і... Знаёмы мужчына, толькі сёння апрануты ў шорты, у белую кашулю і ў белай кепачцы, стаяў перад ім і свяціўся, як ранішняя ружа.

— Дазвольце вам прэзент... — мядова праспяваў ён, выцягваючы з партфеля нейкі пакунак, але глянуў на Івановіча, ды так і застыў з разяўленым ротам.

Мужчына знік.

Івановіч чамусьці папляваў на далоні, пастаяў з апушчанай галавою, потым паплёўся ў свой двор.

Невядома, якая ліхая сіла так падгадала, што якраз гэтым вечарам Міраслаў Раманавіч выйшаў на вуліцу раней, чым звычайна. Ён сядзеў сабе ціха на сваёй лавачцы, чытаў газеты, але, убачыўшы Івановіча, ледзь не выпусціў з рук кіёк.

— Зміцер... што з вамі?!

Замест адказу Івановіч марудна апусціўся перад ім на калені.

— Дзядзька Міраслаў, дайце цыгарэту... З тых запасаў, што для светлага заўтра...

— Дык ты п’яны! — гідліва адсунуўся пенсіянер, які баяўся і ненавідзеў п'яных усё жыццё.

— П'яны? А хто ж мяне папаіў?!

Далей і адбылося тое бязглуздае (але й лагічнае, бо ўсё ішло да гэтага) завяршэнне звычайнага, простага шчасця чалавечага. Івановіч вырваў у Міраслава Раманавіча кавеньку. Першы ўдар прыйшоўся нямоцны, збоку і па руцэ, затое два наступныя прысталі да беднай пенсіянерскай спіны гладка...

Потым, на судзе, сведкі пацвердзілі: на тым і скончылася. Толькі тры ўдары і паспеў нанесці падсудны — больш не далі. Двор быў поўны людзей, набеглі мужчыны, скруцілі хулігану рукі, выклікалі міліцыю...

Судова-медыцынская экспертыза прызнала матывам дзейнасці Івановіча рэдкую форму афекту — нервова-нсіхічны зрыў у выніку г. зв. «тытунёвага пахмелля», «абсціненцыі». Ад недахопу ў крыві нікаціну адбылося рэзкае парушэнне функцый арганізма. Івановіч быў вызвалены ад адказнасці і пастаўлены на ўлік у наркалагічным дыспансеры.

Міраслаў Раманавіч да гэтага часу з ім не вітаецца.

Рэдактар (Абразок)

Застойным 1985 годам перад галоўным рздактарам часопіса «Савецкі дым» Даляглядам сядзеў пачынаючы празаік Корак і еў яго вачыма, баючыся прапусціць хоць адно слоўка. Разбіралі апавяданне Корка. Далягляду яно падабалася; ён знарок сам захацеў пагаварыць з маладым аўтарам і растлумачыць, чаму гэтае самае апавяданне надрукавана быць не можа.

— Ёсць мова, ёсць характары, але... тэма? Траятарыст крадзе ў лаўцы мех цукру, каб нагнаць самагонкі на даччыное вяселле... Вы ж пакуль не Шукшын і не Дудараў. А галоўнае, нашто вас, чалавека маладога, цягне на такія тэмы? Хіба мала 6ольш цікааых, агульначалавечых, спакайнейшых, ці што, тэмаў? Напрыклад, пра вайну...

— Я ж не бачыў вайны.

— Гэта і неабавязкова. Дый хіба з вашых родных, аднавяскоўцаў ніхто не ваяваў?

— Чаму — дзед ваяваў, сядзеў у канцлагеры.

— Вось бачыце, гзта ж такі бэгацейшы мэтэрыял! Але, дапусцім, тэма яшчэ паўбяды, можна і пра сучаснасць пісаць, толькі гледзячы як. Гэты ваш трэктарыст, хоць вы і выводзіце яго ў канцы станоўчым героем, чаму ён кандыдат у члены партыі? Гэта што — пазіцыя, поза?

— Я хацеў гэтым сказаць, што ў экстрэмальных абставінах людзьмі кіруе не партыйнасць, а нешта ірацыянальнае, інстынктыўнае...

— Можа быць, але ж і Галоўліт ніхто пакуль не адмяняў. Вы ж толькі пачынаеце, вам галоўнае што — зрабіць дэбют, надрукавацца; здыміце вы гэтую дэталь, гэтае кандыдацтва! Зноў-такі, каб толькі гэта... У вас з усяго апавядання цэнзуру можа прайсці хіба толькі адзін эпізод — калі радасныя дзеці з букетамі ідуць у школу. Ды й тут вы далей устаўляеце, што да школы — пяць кіламетраў... А эпізод, калі жонка трактарыста распранаецца перад сном і не чуе, як у пакой заходзіць следчы? Эпізод проста фальшывы, я не паверу і чытзч не паверыць, што следчага ні з таго ні з сяго так уражвае аголенае жаночае цела, як вы пішаце, «аголеная безабароннасць», што ён адважваецца знарок няправільна павесці следства, блытае сляды...

— Дый ў нашай вёсцы ўсё гэта было.

— У жыцці яшчэ не такое можа быць, але ж і прынцыпу сацыялістычнага рэалізму ніхто пакуль не адмяняў — не так, як ёсць, а так, як павінна быць. А гэта што, шчырасць галоўнай гераіні: «Бываюць хвіліны, калі я гатова здрадзіць мужу з кім заўгодна»? Гэтае ж жанчыны будуць чытаць, а ў нас і так распадаецца кожная трэцяя сям'я... Станоўчы герой «кульнуў чарку гарэлкі»... Цяперашнім часам увогуле згадкі пра гэта не пажаданыя, але раз так ужо вам гэта карціць, дык хай «куляе» муж лавачніцы — адмоўны герой... Карацей, перапішыце, улічыце ўсе заўвагі і нясіце. Будзем друкаваць.

У хуткім часе Корак па размеркаванні з'ехаў у глухую вёску, жаніўся, завёў гаспадарку, пайшлі дзеці. Апавяданне ён не папраўляў, ён на яго проста забыўся. Так прайшлі пяць гадоў. Аднойчы Корку патрапіўся на вочы часопіс «Незалежны дым».

«Які я малайчына, што не чапаў старое сваё алааяданне, — узрэдаваўся Корак, — часопіс цяпер незалежны, рэдактар той самы, Далягляд». Ён адшукаў апавяданне і паслаў у «Незалежны дым». Праз пару тыдняў Корак па сваіх справах паехаў у сталіцу і вырашыў зайсці ў рэдакцыю.

Далягляд, які сам амаль не змяніўся, Корка не пазнаў, а той пасаромеўся нагадваць.

— Апавяданне па-свойму цікавае, — сказаў Далягляд,— але, здаецца, нешта такое недзе я чытаў. Ні то ў Шукшына, ні то ў Дударава... Ну, хай. Але, добры чалавек, будзем шчырымі — каму цяпер цікавыя бытавыя тэмы? Такі час, такія паўсюль падзеі, буры, навальніцы, а ў вас... Трактарыст крадзе ў сельпо мех цукру. Напісалі б вы пра таго ж Сталіна, пра рэпрэсіі — такая моцная, можна сказаць, невычарпальнал тэма.

— Я ж тады не жыў.

— Дык дзед жыў, пра дзеда рэпрэсіраванага напішыце. Быццам дзед расказвае вам гісторыю пра лагер, пра Калыму...

— А мой дзед сядзеў у фашысцкім канцлагеры.

— Цудоўна, бачыце, матэрыял ужо ёсць. У фашысцкім, а вы зрабіце, што ў савецкім. Далей, дзеці ў вас бягуць у школу радасныя, з букетамі астраў, вяргіняў... Пра якую школу вы пішаце? Хіба ў тую школу, што вынішчала сваім дагматызмам усё жывое і творчае, беглі з радасцю? Ды яшчэ за пяць кіламетраў?

— Я сам так бег.

— А вы напішыце, што не беглі, а наадварот, уцякалі са школы. Залазілі ў стог і курылі. Адразу ж апавяданне ажыве, з'явіцца падтэкст. Вось гераіня ў вас жывая, ёсць трапныя дэталі, напрыклад, калі яна перад сном распранаецца... Але чаму яна такая цнатлівая... ці як сказаць... Дзе вы такіх бачылі ў жыцці? I хто цяпер у такіх жанчын паверыць? Не здраджвае ні з кім, зноў-такі ні разу — праўда, думае пра гэта... Яна думае, а вы і зрабіце так: вось следчы заходзіць, і там яны ўступаюць у грэх, потым заходзіць яе муж, і вось яны ўжо ўтрох.. Шведскі варыянт, уяўляеце? Цяпер жа толькі такое і чытаецца! Ёсць у вас яшчэ адзін цікавы персанаж — муж прадаўшчыцы, злодзей, п'яніца... Дапішыце вы яму адну маленькую рыску, зрабіце яго партыйным, ці хоць кандыдатам... З трактарыста здыміце, а яму дапішыце.

— Навошта?

— Цяпер толькі такое і чытаецца, каб адмоўны герой быў партыйны. Разумееце, адразу вырысуецца тыпаж, абвострыцца фабула. I хай гэты партыйны п'яніца згвалціць гераіню, жонку нашага трактарыста...

— Гвалцілі! Следчы гвалціў, калі яна распраналася...

— Правільна, следчы, а потым яна пайшла на рэчку мыцца, а муж прадаўшчыцы — скок з-за кустоў... Карацей, апавяданне тут ёсць, падумайце над гэтымі заўвагамі і нясіце. Будзем друкаваць.

Камандзіроўка (Небыліца)

Зміцеру Садаўнічаму

І.

У рэдакцыю прыйшло пісьмо:

«Пішуць да вас калгас «Трэці Інтэрнацыянал». Ці праўда што там у вас пачалась перабудова? I гласнасць? I што аб'яўлен рынак? I што намі будзе кіраваць амерыкан. прэзідэнт? А калі, не дык што ж тады аб'явіўся за прэзідэнт? Такія пытанні на якія наш парторг т. Кадол чамусьці не дае адказ. Механізатар Навадумскі».

Пад пісьмом значыўся адрас самага далёкага ад сталіцы раёна.

Галоўны рэдактар выклікаў маладога супрацоўніка газеты Кірэвіча, даў яму прачытаць і сказаў:

— Нейкі вясковы разумнік... А мо студэнт на канікулах... Ну, ясна: намёк, што плявалі мы на вашыя перабудовы. Як было, так і ёсць. Што слова «прэзідэнт» для вясковага вуха тое самае, як для амерыканскага фермера — парторг Кадол... Маўляў, называй хоць гаршком — лягчэй не стане. Але вам прычына — не хочаце праветрыцца? З’ездзіць у глыбінку? Я пазваню, каб вас сустрэлі. Дарога, новыя людзі — можа, і напішацца штось новенькае...

Так Кірэвіч выправіўся ў камандзіроўку ў далёкую глухамань.

II.

Ехаць трэба было дванаццаць гадзін цягніком. Гадзін праз дзесяць дарогі галоднаму, змерзламу ў халодным вагоне журналісту палезлі ў галаву змрочныя думкі. Куды ён едзе? Якія цяпер камандзіроўкі? Гэта гадоў дзесяць назад добра было: лазня, чарка, свежынка, чысты ложак у брыгадзіравай ці нават у старшынёвай хаце... «Каб замест чаркі не надавалі ў карак!»— думаў Кірэвіч, і яму ўяўляліся чамусьці панурыя, галодныя твары, злыя вочы... Аточваюць, валяць, вяжуць вяроўкаю... «Павесіць гада мала! Заварылі ў гарадах кашу, а цяпер сюды паўзяце?!.» Б-р-р!

Калі правадніца аб'явіла, што прыехалі, Кірэвіч зашыўся ў куток і вырашыў не выходзіць. «Скажу, што праспаў». Але далей цягнік не йшоў. Давялося выйсці.

Па голым пустым пероне вецер падагнаў да ног Кірэвіча газету, на якую той наступіў і прачытаў: «Рашэнні... жыццё!» Вецер шухнуў пад лёгкі палітончык, апёкшы журналіста холадам з ног да вушэй. Насупраць перона, на прывакзальнай плошчы, стаяў упрэжаны ў сані конь, якога дзядзька ў доўгім кажусе і ў насунутай на вочы шапцы карміў буханкаю хлеба. Убачыўшы Кірэвіча, мужчына схаваў хлеб за пазуху, выцер рукавом конскую пысу і праз замеценыя рэйкі кінуўся да журналіста.

— Добранькага вам дню!.. Вось прыехаў сустрэць і прывезць, — лісам закруціўся вакол журналіста дзядзька. — Ідзіць, пажалуста, за мною ў сані, я вам дарожку таптаць буду...

«Пачалося, — зусім няміла стала Кірэвічу,— знарок язык ламае... Завязе ў лес, трэсне па вуху, паліто апошняе здыме... Ану, валі адсюль, скажа! Горад падчысцілі, а цяпер сюды!..»

Дзядзька між тым пасадзіў журналіста ў задок, накінуў яму на плечы другі кажух, нагроб на ногі сена і, падміргнуўшы, выцягнуў з-пад посцілкі пляшку гарэлкі, дзве чарачкі, кавалак сервелату, з-за пазухі — недаедзены канём хлеб...

— Чым багаты... Сагрэйцесь з дарожкі!

Кірэвіч паслухмяна выпіў; закусілі і паехалі ў заснежаны лес.

— У вас адну даюць ці дзве? — прагна жуючы каўбасу, пацікавіўся журналіст.

— Як кажаце?

— Ну, на студзеньскі талон адну пляшку даюць ці дзве?

— Не знаю, пра што вы, — пакасіўся на яго мужык. — Абы грошы — бяры хоць дваццаць дзве.

— Не можа быць! Без талонаў?!

— Не магу ўбіцца, пра што намякаеце, —пакрыўдзіўся дзядзька. — Якія талоны... Но-о! — шморгнуў ён лейцы.

Кірэвіч вушам сваім не верыў.

— Каўбаска, нябось, кусаецца? — паказаў ён мужыку недаедзены кавалачак сервелату. — Нябось, палавіна палучкі?

— Як вам сказаць... Гэтая — па пяць, ёсць па дзевяць... А то завезлі па дзесяць восемдзесят, «Пасольская» ці «Польская», як то яна... Падурэлі, праўда што, з такімі цэнамі...

— I ўсё гэта ёсць, ляжыць свабодна?

— Бяры не хачу... Но-о!

— А-а!— здагадаўся Кірэвіч. – Па мясцовых візітках?

— Не пайму вас апяць. Па рублях, а не па візітках.

— Ды што вы мне голаву дурыце! — не вытрымаў Кірэвіч. — Вы хіба не ведаеце, што ў свеце робіцца? Газет не чытаеце?

— У нас адна газета — «Глушкавіцкі шлях». Больш нічога не выпісваем.

— Ну, тэлевізар глядзіце?

— Гэта не, чаго няма, таго няма... I грошы стояць, і так —балаўство... Хоць не — брашу: ёсць адзін целявізар, у Навадумскага, пры Хрушчове яшчэ купіў.

— Ну вось! Навіны ж ён паказвае?

— Чаго не, таго не. У нас на станцыі ў раёне адключаюць тое, што не трэба. Канцэрты, камедзіі – калі ласка... А што не паложана, тое, значыць, чык-чырык...

— Ды вы што, браткі?! Вы хоць чулі, што Брэжнеў памёр?

Дзядзька паволі павярнуўся, сцягнуў з галавы шапку, і Кірэвіч аж уздрыгнуў: на яго глядзеў паголены разумны твар.

— Чуў. Усё чуў. Будзем знаёмы — парторг Кадол, — сказаў дзядзька зусім іншым голасам, ужо не ламаючы языка. — Пашэнціла табе — сенсацыю напішаш. Назаві — «Апошні бастыён застою»; вы, журвалісты, гэта ўмееце... Так і ёсць: шэсць гадоў я рабіў усё, каб ніхто ні пра што не здагадваўся, шэсць гадоў забараняў выпісваць цэнтральныя газеты, адключаў на мясцовай падстанцыі тэлетрансляцыі з вялікага свету... А ездзіць з такой глушэчы ніхто нікуды не ездзіў. Так і напішы —рэліктавы выкапень, самадур раённага маштабу, які столькі гадоў хаваў ад людзей свабоду, не даваў ім дыхаць...

Ашаломлены Кірэвіч не ведаў, што й казаць.

III.

Уехалі ў арку з надпісам «Трэці Інтэрнацыянал».

Пакуль у клубе збіралі сход, журналіст прайшоўся па хатах. Усё было, як і казаў парторг. Ніхто не чуў, што ідзе перабудова, мала хто ведаў, што памёр Брэжнеў. Зайшоў у магазіны — прамтаварны і прадуктовы, і быццам апынуўся за мяжою. Стаяла без усялякіх талонаў і купонаў гарэлкі: «Руская», «Маскоўская», «Сібірская» і нават «Экстра», якой Кірэвіч ні разу ў жыцці не піў (кошт самай дарагой, «Сібірской», сем рублёў дзесяць капеек). Каўбаса вараная, сухая, вэнджаная; цукеркі — ад карамеляў да грыльяжу; памідоры, гуркі ў слоіках; цыгарэты шасці сартоў (самыя дарагія «Космас» па шэсцьдзесят капеек). У прамтаварным: касцюмы нямецкія па сто дваццаць пяць, чэшскія — па дзевяноста восем (не лічачы мінскай і гомельскай вытворчасцяў), курткі, плашчы, шкарпэткі, туфлі (не яічачы «Луч» і «Камінтэрн») румынскія і польскія, якіх ніхто не браў, бо каштавалі — ого! — аж цэлых пяцьдзесят рублікаў!..

IV.

Увечары сабраўся сход. Далі слова Кірэвічу. ЁН стаў за трыбуну і доўга маўчаў, гледзячы на поўную залу людзей.

— Я цяпер як чалавек з іншай планеты, — сказаў ён. – На кожнае маё слова трэба дзесяць адступленняў і тлумачэнняў. А галоўнае, я ніяк не магу пачаць, бо проста агламошаны, галава плыве — як вы ўмудрыліся так адстаць ад астатніх людзей?

Устаў з першага раду гладкі мужчына ў новай куфайцы, з чубам, як у кубанскага казака.

— Я Навадумскі, — сказаў ён. — Гэта я падаў сігнал. Ты, чалавеча, сапраўды нам многа не гавары, мы і так затурканыя... Скажы проста, на фактах — у чым мы адсталі?

— Добра, на фактах. Давайце з простага, што мне адразу ў галаву прыйшло. Хто ведае, што такое талоны, купоны і візіткі? Падыміце рукі. Ніхто. Вось бачыце. А гэта такая хітрая рэч, што калі нешта купляеш, трэба, акрамя грошай, даваць купоны і выразаць талоны. Ну, і візітка, само сабою...

— Хітра,—сказалі ў зале.

— Так хутчэй ім, відаць...

— Як жа – хутчэй, —пасміхнуўся Кірэвіч. — Вось лічыце: так адзін прадавец, а так трэба сама мала тры. Чарга, крыкі, нервы... Але гэта доўга расказваць... Што яшчэ? Ведаеце, што такое інверсія, канверсія, дэвальвацыя? Праўда, гэтага я і сам не ведаю...

Устаў зноў Навадумскі:

— Ты лепш скажы: цяпер там у вас працуюць ці не? Ці ўсё машыны пазамянялі?

— Ну як жа, машыны... I тыя, што былі, нікуды не варты. Дый каму гэта трэба, мяняць? Цяпер увогуле працаваць нявыгадна. Будзеш працаваць, дык ногі працягнеш. Цяпер так, — ажывіўся Кірэвіч, —скажам, купляю я ў вас тут зубную пасту па сорак капеек, вязу да нас і прадаю па сорак рублёў. Бізнес! Альбо, яшчэ лепш, бярэш чужую кніжку, пажадана не нашу, замежную, пішаш на ёй сваё імя, выдаеш і ўсе грошы забіраеш сабе...

– А аўтар?! – ахнулі ў зале.

– А пляваць на аўтара! Праўда, з выдавецкай справай цяпер цяжэй — паперы няма. Ды і рэкет... А ўвогуле, цяпер сто, тысячы варыянтаў жыць не працуючы!

На журналіста найшло натхненне.

— Можна перапрадаваць, можна фарцаваць, можна лізінгам...

— А Божа, што ён кажа, — уздыхнуў нехта ў зале.

— Кажу ж, не дойдзе да вас!

— Можа, у вас усяго хапае, раз працаваць не трэба? — спытаў Навадумскі.

— Ну, зараз! Лягчэй сказаць, што ёсць. Не, сёе-тое, вядома, ёсць, але так ёсць, як быццам няма, а чаго няма, дык... як вам растлумачыць...

— Добры чалавек, — сказалі з залы, — выбачай, ты растлумач нам адно: калі ўсё сапраўды так, як ты кажаш, дык нашто вам гэта? Нашто вам трэба былі перамены?

— Гм, нашто перамены... Вядома, каб лягчэй жыць, лепш.

— Лепш — гэта як?

— Ну, калі сёе-тое будзе... I больш-менш танна...

— Як у нас цяпер?

— Ну, хоць бы як у вас цяпер...

— I калі гэта ў вас будзе?

— Абяцаюць гадоў праз дзесяць, можа, дваццаць.

— Пастой, чалавеча, — сказаў голас. — Значыць, вы жылі, як мы цяпер, правільна? Тады зрабілі талоны, купоны, лізінг, замест аднаго прадаўца тры – і ўсё дзеля таго, каб праз дзесяць-дваццаць гадоў жыць як і жылі? Як мы і цяпер жывём? Так атрымоўваецца?

Кірэвіч развёў рукі.

— Атрымоўваецца так, — сказаў ён.

V.

Кадол вёў журналіста да сябе начаваць.

— Зараз мы з вамі першачку, — весела гаварыў ён, — ды пад свяжынку, ды цыбулі ў сале насмажым, ды паллём зверху... А? А запіваць будзем расолам з памідораў...

Журналіст раптам спыніўся і схапіў яго за рукаў:

— Вось што — жывіце, як і жылі! Нікому нічога не скажу.

— Добры чалавек, — засмяяўся Кадол,— наадварот — скажы! Усё адно рана ці позна пранюхаюць і прымусяць перабудавацца! Так што кажы, а яшчэ лепш напішы. Толькі напішы як ёсць, як ты сам пра гэта думаеш. Напішаш?

.................................................................................................................

Напісаў.

«Рэкляма» (Апавяданне)

Яны сустрэліся выпадкова, на пустой алеі няўтульнага восеньскага сквера,— два блізкія некалі сябры, якіх пасля інстытута раскідала жыццё па сваіх расхлістаных дарогах; яны шчыра абняліся, абое непрыдумана радыя, і прыселі на лавачку пад зжаўцелым клёнам.

- Ну што — дзе ты, як? — закурваючы, узрушаны, спытаў адзін — у капелюшы, у доўгім скураным плашчы, з-пад адваротаў якога выглядвала бялюткая кашуля і бліскуча-чырвоны буйны гальштук.

- Так, — адказаў другі, апускаючы вочы на свае зацяганыя джынсы, на рукавы польскай джынсавай куртачкі, якую сябар павінен быў памятаць яшчэ з інстытута. — Жыву, як усе.

- Нешта ты, Лесь, невясёлы... і пастарэў, прабач, і вочы неяк не гараць... Што такое? Не бойся — каму-каму, а мне можаш расказваць усё як ёсць.

Лесь паглядзеў на яго і засмяяўся:

– Табе праўда цікава гэта?

- Больш, чым ты думаеш.

- Ну, тады слухай. Жыву я, калі шчыра, як сабака, нават горш, бо не кожны сабака адчувае страх, а я яго кожную хвіліну адчуваю. Мала вясёлага: дзесяць гадоў па абшчагах, так і не жаніўся, кватэра не свеціць, палысеў, як бачыш... Аклад — малюпасенькі, і таго скора не будзе — скарачаюць. Галоўнае ж, што я так і не навучыўся ні красці, ні хлусіць, ні рабаваць...

- Але ж не адзін ты такі, прашу паверыць. Чаго ж страшна?

- Страшна, бо няма дзе падзецца. Бізнесоўцам я быць не магу, ды і не хачу, а дзяржаве такія, як я, непатрэбныя, ды і нікому непатрэбныя. Законаў не напісалі для такіх, як я! Узаконена іншае: украдзь, абылжы, кінь камень, а зможаш — дык і забі блізкага свайго, бо інакш той наблізіцца і абкрадзе, абылжэ альбо заб'е цябе самога. Законы цяпер пісаны для хітрых, нахабных, бязлітасных, а я — слабы, таму і прападаю, таму і страшна.

Сябар выслухаў уважліва, нават задаволена, быццам не першы раз чуў такое; калі Лесь змоўк, ён зрабіў некалькі апошніх глыбокіх зацяжак, адкінуў «бычка», сеў зручней і загаварыў - - спачатку ціха, з дакорам, а потым з усё большым уздымам:

- Твае думкі – гэта і мае думкі... Толькі я іх закопваю так глыбока, каб яны ніколі не вылезлі. Бо інакш — сапраўды адчай, страх, слабасць. А жыць трэба. I тады я думаю: «Так, вакол абы-што, але гэта не значыць, што так заўсёды будзе!» Я ўспамінаю тады сваіх сяброў, цябе, я думаю: вось сапраўдныя людзі, вось каму такая маладушная дрэнь ніколі не палезе ў галаву! I што я чую? Ад каго? Ад колішняга маралізатара, чалавека, на якога маліўся ўвесь паток, каго двойчы ледзь не выключылі з інстытута, бо не баяўся казаць праўду ў вочы! Няўжо ты так хутка патух, няўжо можаш верыць, што кавардак гэты — надоўга?! Як ты можаш баяцца, не верыць, што самае лепшае - - наперадзе? Ты захацеў пазнаць смак вады, не паспытаўшы салёнага? Спіраль дасць новы віток, рана-позна людзі перабесяцца, скончыцца ўсё - - і надыдуць часы дабра і справядлівасці. Людзі паразумнеюць, яны з абурэннем адвернуцца ад нясмешнага гумару «по шесть, но большие», ад парнухі і «Палюбоўнікаў на дваіх», яны панясуць з базара Чэхава і Мележа, ім захочацца шчырых, лірычных песень, фільмаў са шчаслівым канцом, кніжак з псіхалогіяй, гуманізмам, станоўчым героем і з апісаннямі прыроды; настане час, калі модаю будзе не свінства — а дабро, і ўсе навыперадкі рынуцца хваліць адзін аднаго, захапляцца адзін адным, аддаваць адзін аднаму апошнія кашулі і падстаўляць шчокі, будуць любіць адзін аднаго — галоўнае, любіць! Блудныя, прапашчыя бацькі вернуцца да кінутых дзяцей і жонак і, плачучы, валяючыся ў нагах, будуць прасіць даравання; каханне жанчыны будзе ўспрымацца як найвялікшая ў свеце ўзнагарода, як дар Божы, і жанчын будуць насіць на руках, дарыць ім кветкі і здзьмухваць з іх парушынкі, не будзе разбітых сем'яў і адзінокіх людзей — усе знойдуць сваё шчасце; людзі навучацца жыць драбязою, будуць за шчасце лічыць саступіць некаму месца ў аўтобусе, прапусціць наперад у чаргу, пачаставаць цыгарэтаю, пазычыць усе да апошняга грошы незнаёмаму чалавеку і са слязамі на вачах дзякаваць, што ён іх пазычае!..

У Леся ў самога ледзь не наварочваліся на вочы слёзы. ЁН і сам ужо не помніў, ці быў ён маралістам і ці так ужо любіў рэзаць праўду, што яго нават збіраліся выганяць з інстытута. Галоўнае, яму хацелася слухаць і слухаць яшчэ...

Але сябар нечакана зірнуў на гадзіннік і падняўся:

- Вось так, а ты кажаш.

-- Пачакай! - - Лесь ухапіў яго за крысо плашча. Няўжо вось так зусім будзённа сябар павернецца і пойдзе. — А сам ты? Як, дзе — нічога ж пра сябе не расказаў!

Сябар кашлянуў, запусціў руку пад плашч і дастаў акуратную візітоўку.

- Я, Лесь, - - ніякавата пасміхаючыся, пакручваючы яе ў пальцах, сказаў ён, — якраз і ёсць тое, што ты называеш бізнесоўствам. Уласная фірмачка, «Аптыміст» называецца.

-- ?І

- Так што прыходзь да мяне, спакутаваны і збалелы, і я суцішу цябе...

- I... шмат прыходзіць?

- Хапае! Кінутыя мужы, няверныя жонкі, нешчасліўцы ў каханні, хворыя, здаровыя, дурні, разумнікі, былыя камуністы, новыя капіталісты... I кожнага трэба супакоіць.

- Цяпер зразумела. Ты і мяне супакойваў як прафесіянал?

- Ну, вядома, гэта ж мой хлеб. Калі б спатрэбілася, я мог бы гэтаксама набалбатаць табе, што будучыня — у свабодзе ад такіх хімер як сумленне, дабро, агульная любоў і выдуманае людзьмі таму падобнае... Але прабач яшчэ раз... Заходзь!

Лесь стаяў, пераводзіў вочы з візітоўкі на спіну сябра, які ўсё аддаляўся, і яму хацелася дагнаць яго і слухаць, слухаць яшчэ і нават заплаціць наперад.

Бульбашы

У суддзі ў кабінеце, каля дзвярэй, стаіць метра паўтара ростам, але спраўны, пругкі, як мячык, мужчына і – гэта не мастацкая дэталь, а чыстая праўда! – камечыць у руках кепку.

– Янковіч, апошні раз пытаю – чаму вы кралі каўбасу? – стомлена кажа суддзя, мілавідная бялявая жанчына.

– А я вам паўтараю – я не краў каўбасу. І хто мне яе падсунуў?! – здзіўляецца завучана Янковіч.

Акрамя Янковіча на крэслах паўз сцяну сядзяць яшчэ падсудныя: жанчына ў гадах, абвязаная вясковай хусткаю пад самую бараду, і прыгожа апранутая красуня дзяўчына.

Справа іхняя ясная, як дзень белы. Гэтыя жанчыны, кладаўшчыцы з каўбаснага цэха, дамовіліся з шафёрам Янковічам украсці кілаграмаў трыццаць сухой каўбасы, але на прахадной Янковіча тармазнулі. На следстве яны расказалі ўсё чыста: і як кралі, і як піхалі каўбасу пад сядзенне ў машыне, і як збіраліся потым дзяліць, але на судзе, невядома чаму, паняслі раптам такую лухту, што вушы пухлі.

– Як я магла красці, калі я хадзіла ў тувалет? – кажа дзяўчына.

– А я нідзе ні була, нічого ні знаю, – кажа жанчына ў гадах.

– Як разумець вашыя словы, напісаныя месяц назад? – суддзя знаходзіць у папцы і чытае: – “Я зайшла ў каўбасны цэх, узяла тры палкі каўбасы, вынесла да машыны, потым вярнулася і ўзяла яшчэ шэсць...”

– Мало што следавацель мог напісаць!

– Вас трэба караць без усялякай каўбасы – за адно тое, што вы з нашымі галовамі робіце, – кажа суддзя, ківаючы на засядацеляў. – Вось як вас, такіх, судзіць? Пазваць зараз людзей з вуліцы, ці што? Дык яны ж вас затаўкуць тут, дзесяць гадоў такой каўбасы ў вочы не бачыўшы! Ну, маўчыце. Я аб’яўляю перапынак. Калі захочаце трохі падумаць, тым лепш будзе для вас.

Курачы на ганку каля ўвахода ў суд, малады, патрыятычна настроены засядацель убачыў Янковіча і, азірнуўшыся па баках, хуценька падышоў да яго.

– Дзядзька, ну што вы робіце?! Што ж вы так пад сябе капаеце?! Прызнавайцеся! І тады толькі штраф будзе, ну, з вымовамі... Інакш улепяць па два гады папраўчых!

– Н-у – пасадзяць, ці што?

– Не пасадзяць, а будуць вылічваць з заробку дваццаць пяць працэнтаў, а галоўнае – гэта лічыцца як судзімасць!

– Ну?

– Я вам кажу. Што ж мы, бульбашы, такія цвердалобыя, недаверлівыя? Хто ж нам паможа, калі мы адзін аднаму не паможам?

– Мусіць, такі праўда, – сказаў Янковіч і пашкроб у патыліцы. – Я ўжо і сам бачу, што сабе горш робім... Трэба прызнавацца, ды хай будзе, як будзе...

Скончыўся перапынак, зайшлі ўсе ў кабінет.

– Ну, Янковіч?.. – з надзеяй пытаецца мілавідіная суддзя.

– Я... нідзе не быў, нічога не бачыў, – адказвае Янковіч – позірк долу, і кепка ў рухавых далонях.

– А я хадзіла ў тувалет.

– А я нічого ні пісала – мало што нехто там панапісваў.

– Ідзіце ў калідор! – махае суддзя рукою. – Але напярод магу сказаць – я вам уляплю, колькі па гэтым артыкуле можна!

Бульбашы...

Сродак (Абразок)

У ранішнім тралейбусе едуць высокі і нізкі. Абое пакамечаныя, з падпухлымі, нядобра ссінелымі тварамі, на якіх усе сляды ўчарашняй ночы...

Высокі, прыкрываючы далоняю рот, кажа:

— Кожная пахмелка скарачае жыццё на адзін год.

Нізкі слухае з надаверам. Па гэтых падліках ён павінен быў памерці сама мала разоў з дзесяць.

– Можна піць кілаграмамі, — кажа зноў высокі, — і нічога не будзе. Абы не пахмяляцца. Ні півам, ні нават кефірам. У кефіры таксама спірт ёсць.

-- Дык што, мучыцца? Дзякую.

-- Сама лепш: наліваеш гарачую, каб аж скура смылела, ванну, выпарваешся і п'еш малачко. Сырое, а яшчэ лепш — паранае. Малако выцягвае ўсе гэтыя п'яныя шлакі...

-- Што, праўда? — трохі ажыўляецца нізкі. — Папарышся, пап'еш — і ўсё?

-- Ну, захацеў — усё! Тады толькі ўсё і пачынаецца! Як стане гэтае праклятае малако высмоктваць, як пачне цябе і вярнуць, і круціць: сэрца абрываецца, у вачах — павукі, у Рыгу ездзіш...

-- Вось дурань! — плюецца нізкі. — Дык лепш сто грамаў выпіць!

-- Гэта само сабою, — апраўдваецца высокі. — Пасля ванны і малака — гэта само сабою – святая справа...

– Дурань, — паўтарае нізкі. — Я думаў, ты раскажаш, як і каб не пахмяляцца, і каб галава не трашчала.

– Ну, захацеў! Так не бывае. Навука такіх рэцэптаў пакуль не адкрыла, — нявесела жартуе высокі.

Замаўкаюць. У вачах у абодвух — пакутнае, пакорлівае доўгацярпенне.

Сінія кветкі (Аповесць)

І.

Чалавек з парфелем-“дыпламатам” ішоў цёмнай лясной сцяжынаю, як злодзей – хутка, асцярожна, спрытна пераскокваючы цераз частыя калюжыны і падгінаючы галаву пад мокрыя галіны; вайсковая форма рабіла яго яшчэ больш непрыкметным у начной цемры.

Толькі што адгрымела кароткая чэрвеньская навальніца, пакінуўшы пасля сябе гэтыя калюжыны і цёплы дожджык, які аднастайна шапацеў аб лісце і глушыў усе іншыя гукі. Між тым зусім блізка была вёска. З цемры нечакана выступіла доўгая скірда дроў і кавалак недагароджанага плота. Каля скірды чалавек спыніўся, зняў з галавы фуражку, уздыхнуў, паглядзеў на неба, на чорную сцяну хлява за плотам, паставіў між ног “дыпламат” і падняў да ілба правую руку... Але, памарудзіўшы, толькі выцер мокры лоб, зноў насунуў фуражку і пайшоў паўз плот у абход вёскі.

Каб ён у гэты момант азірнуўся, дык, мабыць, спалохаўся б добра – каля скірды чорнае, тоўстае шула, якое ён ледзь не крануў “дыпламатам”, так блізка каля яго прайшоўшы, раптам заварушылася, набыло абрысы і аказалася мажным дзядзькам у дажджавіку, высокіх гумовых ботах і з абярэмкам дроў у руках. Дзядзька счакаў, пакуль заціхне шорах КРОКАЎ, І ПАМАЛУ ПАСУНУЎСЯ Ў цемру, у лес. На маленькай, стаптанай палянцы гарэла вогнішча, пахла брагаю, цёплай парай, стаялі дзве флягі... словам, ясна, што тут адбывалася. Каля флягаў садзела на коленцах цётка і ўвязвала нешта ў дзіравую посцілку. Дзядзька ссыпаў каля вогнішча дровы і сказаў ціха:

— Точна Холадаў унук пайшоў... Казырок блішчыць, як міліцынерскі.

— А ён не ў варміі? — разагнулася цётка.

— Мо ўцякло, падло, бо гародамі ішло... Паганы знак! Каб хоць кацёл не парвало...

— Прыкусі язычок! — цыкнула цётка. — Ды перахрысціся, рука не адсохне! — I першая, не ўстаючы з каленяў, замахала крыжамі на лес, на дзядзьку, на сваё абсталяванне...

I ці гэтая адвечная перасцярога памагла, ці тое, што час быў выбраны надта ўдала, абышлося ўсё шчасліва, ніхто іх больш не трывожыў, нічога не парвала; націснулі дзядзька Юлен з цёткаю Поляю чаго хацелі, а ўраніцы, праганяючы карову, расказваў дзядзька Юлен, як ён уночы «выходзіў у борню» і ўбачыў Арценя Холада, «гэтую бедную сірату»:

— Такі дождж, такая кругом сырасць, а яно, беднае, ідзе сабе некуды...

Пакуль каля апарата направа і налева жагналіся, вайсковец дабраўся да колішніх Холадавых сотак, спыніўся на мяжы, пад старой яблыняй, дастаў з дыпламата пляшку піва, ножык, халодны бяляш, хлеб з катлетаю, стоячы, паеў, за некалькі прыкладаў апаражніў і выкінуў у разору пляшку, потым пасвяціў запалкаю на гадзіннік і хуценька, подбегам, пашыбаваў у процілеглы ад вёскі бок — па поплаве, праз някошаную траву. Перабраўся, хапаючыся за лазіны, па слізкай кладцы цераз канаву і, хоць да пояса абрасіўся і ў чаравіках пішчэла і хлюпала, хвілін праз дзесяць ужо адчыняў набрынялыя вадою, перакошаныя варотцы. Прайшоў трохі краем, стараючыся не глядзець у глыб могілак, пакуль у самым кутку, у зарасніках акацыі, не натыкнуўся на металічную агароджу. ЁН намацаў іржавую зашчапку, зайшоў усярэдзіну, нагнуўся і пачаў чыркаць адсырэлымі запалкамі; урэшце адна загарэлася, асвятліўшы два чорныя крыжы і два насыпы...

Пад самым крыжам, сярод рэдкага пырніку і зялёных магільных шышакоў раслі тры буйныя, у кулак, густа-сіняга колеру кветкі — як лугавыя званкі, толькі з пляската разгорнутымі пялёсткамі і з жоўтай плямкай пасярэдзіне.

У чалавека падкасіліся ногі. Укленчыўшы на мокрай зямлі, ён сутаргава захрысціўся:

— Божа, веру ў Цябе! Раз усё праўдзіцца — значыць, ёсць нейкая сіла, значыць, і Ты ёсць, Госпадзі! I нічога не было і няма без волі Твае — веру, веру!..

Яшчэ праз колькі хвілін вырваныя з коранем, загорнутыя ў слюду кветкі ляжалі ў дыпламаце, а сам вайсковец ранейшым сваім маршрутам прабіраўся назад, за вёску — на чыгуначную станцыю.

ІІ.

Арценя Холада, дваццацігадовага «дзембеля», які вярнуўся з войска да стрыечнай цёткі ў мястэчка Локцевічы, чакалі непрыемныя сюрпрызы: па-першае, цётка, пасля дзесяці гадоў адзіноты, раптам надумалася ўзяць сабе прымака: здаровы, вусаты, ці то хахол, ці то пінчук, якога Холад чамусьці не залюбіў за адно толькі «ыканне»; па другае, пакойчык, дзе ён жыў да войска, таксама аказаўся заняты — рослаю, з рабаціннем на шырокім твары кватаранткаю, старэйшаю за Холада гадоў на пяць, якая тым не менш пры знаёмстве падміргнула яму.

Больш у Холада і радні асабліва блізкай не было. З чатырнаццаці гадоў, пасля смерці маткі, ён жыў у Светлагорскім інтэрнаце для сіратаў, потым — у нейкага далёкага, вада на кісялі, дзядзькі — у Кустанайскай вобласці (запомніўся толькі стэп, цесната ў хаце, пах ад халоднай грубкі і злыя дзядзыкавы дзеці, якія дражнілі яго Булькаю — у сэнсе, бульба, хоць ён гаварыў там чыста па-руску); недзе за год перад прызывам цётка нечакана прыслала ліст, што хата пустуе, яна хварэе, прыязджай і жыві колькі хочаш. ЁН прыехаў з радасцю. Цётчыная хвароба аказалася надуманаю — проста нехта яе падвучыў, што за прызыўніком можна атрымаць ад ваенкамата пэўныя льготы: цётка была добрая, але скупаватая.

У самое мястэчка ён часта ездзіў з маткаю і раней, але толькі цяпер убачыў, якое яно прыгожае і, галоўнае, сваё. Локцевічы былі невялікія і ўтульныя, яшчэ не скалечаныя мікрараённымі забудовамі, з зялёнымі дварамі і акуратнымі брукаванымі вулічкамі. У Холада з'явіўся свой пакой, нармальная, людская ежа (хоць бы тая ж бульба з гуркамі і салам, затое ўволю), з'явілася вольнасць — вольны час не прыблуды, які нудзіцца, бо нікому не патрэбен, а — хатняга чалавека.

Чытаць ён палюбіў яшчэ ў інтэрнаце, а тут, дзе не было раскірдаша і адбою ў 22.З0, глытаў кнігі запоямі, часта да раніцы. Чытаў бессістэмна, з аднолькавай цікавасцю Стэндаля, Дзікенса і паэмы Якуба Коласа, рызыкуючы нажыць г. зв. «кніжнае атупенне» — эпіізод у Шукшына, калі хлопчык звар'яцеў, чытаючы, ніякая не мастацкая выдумка.

Да абеду можна было спаць, а там — рабіць што хочаш. Холаду падабалася хадзіць локцевіцкімі вуліцамі, белымі каля платоў і ў выбоінах ад абляцелых пялёсткаў, выходзіць за горад, за недабудаваны аўтавакзал, потым — дубовым сухім лесам, пакуль вачам нечакана не адкрывалася драўляная альтанка-прыпынак і чорна-сіняя стужка асфальту. Можна было пад'ехаць аўтобусам у Мазыр, але ён не любіў гэтага гарбатага горада з бязладнай архітэктураю; лепш было, не даязджаючы прыпынку, сысці каля Прыпяці і пакупацца, пазагараць ці пакідаць донку. Вечарамі ён стаяў на локцевіцкім чыгуначным вакзале, блізка каля якога жыла цётка, і глядзеў на пасажырскія цягнікі. Адныя шыльды на вагонах прымушалі няроўна біцца сэрца: Сімферопаль — мора, Рыга — Еўропа, Кішынёў — віно, памідоры, Ленінград — культура, Мінск — невядома што, радзіма... Ні ў адным з гэтых гарадоў ён ні разу не быў, нават праездам.

Цудоўнае было тое лета, а восень — яшчэ лепшая. Цётцы праз знаёмых удалося ўладкаваць Холада на паўстаўкі на працу — бетоншчыкам. ЁН з радасцю цягаў славутым «стаханаўскім пялёсткам» пахкі бетон, запаўняючы лабірынт апалубкі, ведаючы, што гэта — часова. Добра было на перакурах выціраць з лоба пот, дрыготкімі пальцамі размінаць цыгарэціну і ў душы, пасля працы, халаднаватымі струменямі змываць з цела бруд і стомленасць. З'явіўся ў брыгадзе і сябар — старэйшы за Холада ледзь не ўдвая, але яшчэ нежанаты, Лёня Навумаў. Калі-нікалі, вечарамі, яны пачалі хадзіць на дыскатэку.

Холада цягнула ў гэтае новае жыццё, як сасмяглага, спацелага чалавека душным днём цягне купацца, але рака была незнаёмая, і ён уваходзіў у яе пакрысе, спрабуючы нагамі дно. Сапраўды, хутка ён натыкнуўся на падонны корч. ЁН, у параўнанні з мясцовай дыскатэчнай публікай, быў проста жахліва — інакш не скажаш — апрануты. Нават калі танец быў агульны, у крузе (на пачатку васьмідзесятых была такая мода), дзяўчаты стараліся не стаць з ім побач. Яшчэ маглі сысці за нешта купленыя кустанайскім сваяком украінскія джынсы за трыццаць рублёў, з бляшкай, на якой так і было напісана — «Джынсы», але пінжак, сіні інтэрнатаўскі пінжак з металічнымі выпуклымі гузікамі, пра які назіральны Навумаў сказаў: «Ты нагадваеш у ім Аркашку, што бычкі на вакзале збірае».

Да зімы Холад сабраў грошай і купіў світэр і сапраўдныя джынсы, але на дыскатэкі больш не хадзіў. Асталіся ад тых паходаў толькі невядомая трывога ды дзявочыя нафарбаваныя тварыкі ў разнаколерны святле люстранога шара.

ЁН вярнуўся да кніг, запісаўся ў чытальную залу. Нейкія спакойныя, утульныя трапляліся кнігі, падабалася глухаватая цішыня, падабалася новая загадчыца чытальні, кірпатая, з белым невялікім «хвастом». Ад яе веяла студэнцкім жыццём, вялікім горадам і жаночым вопытам. Ёй было дваццаць чатыры, а Холаду — семнаццаць.

I гэтай зімою, разам з пакупкаю новых — з рук, вядома, джынсаў, здарылася дзіва. Загадчыца, Тома яе звалі, жыла на кватэры ў адзіным пакуль у Локцевічах мікрараёне. Яна баялася адна хадзіць у цемры дадому. I неяк папрасіла Холада яе правесці. Патрыярхалыныя законы мястэчка былі непарушныя — параў не чапаць. I яны хадзілі смела, напрасткі, самымі цёмнымі завулкамі, сустракаючы самыя розныя камланп, але іх не чапалі нават словам.

Розніца паміж імі была толькі ў гадах, а ўсё іншае было як і заўсёды ў такіх выпадках.

Пад ліхтаром на сінтэтычным кучаравым каўняры яе балгарскага кажушка зіхацела шэрань; потым пачаліся пацалункі і розныя пяшчотныя словы.

Увесну, першым прызыва, ён пайшоў служыць, і Тома цалавала яго пры ўсіх перад тым, як яму сядаць у аўтобус.

Яшчэ праз год яна перастала адказваць на яго лісты.

III.

Перад самым «дзембелем» Холада зваў да сябе ў Мінск лепшы сябра, абяцаючы і прытулак на першы час, і паступленне па блаце ў інстытут, і знаёмства са сваёй сястрою... Холад ужо быў і намерыўся — не назаўсёды, вядома (Локцевічы цягнулі), а так, на пару дзянькоў, Мінск паглядзець, аж выйшла адна замінка. Ні з таго ні з сяго яму пачаў сніцца нябожчык дзед, якога Холад ведаў толькі па фотакартцы, што вісела некалі ў хаце над ягоным ложкам — калі яшчэ матка была жывая; снілаая, што дзед, у хромавых ботах, у галіфэ, у капелюшы і з белай барадою сядзіць пасярод хаты на перакулянай бочцы, а Холад у форме стаіць перад ім «смірна». Дзед лагодна глядзеў на яго і казаў: «Табе выпала нялёгкае жыццё, але цябе гэта, я гляджу, анічому не вучыць... Як ты, сірата без бацькі, без маткі, можаш. раўняцца на ўсіх? Шчаслівы той, каго круціла і ламала, а ён — выжыў... Ты да гэтага яшчэ не дарос, але так і быць, памагу табе — прыходзь на нашыя з маткаю магілы і забірай гасцінец. Сінія кветкі...» Холад ківаў згодна і адказваў: «Так точна!» Лухта «нейкая, несур'ёзнасць, але сон быў такі выпуклы, а галоўнае, сніўся запар тры ночы, што напалохаў і бёз таго прымхлівага Холада. ён пачаў баяцца засынаць. Сябар, той самы, мінскі, ад якога ў Холада не было сакрэтаў, падумаў і выказаў меркаванне, што гэта — напамінак праведаць родныя магілы. I рабіць гэта трэба без адкладак.

У Локцевічах Холад пасядзеў гадзін колькі, нават не пераапрануўся; цётка пазнаёміла яго з прымаком, з кватаранткаю, выпілі пляшку гарэлкі, а позна ўвечары ён ужо сьгходэіў на невялічкай станцыі, адкуль рукой было падаць да яганой колішняй вёскі, да могілак...

IV.

Вяртаўся ён у Локцевічы ранішнім дызелем — прастуджаны, нявыспаны, але і нейкі абыякава-спакойны. Ноч у пустой пачакальні на мулкай лаўцы прытупіла набожную, «кветкавую» эйфарыю.

Дома нікога не было, яму ўчора не сказалі нават, дзе будзе ключ. ЁН улез праз акно ў веранду, пагрыз сухога батона, што ляжаў на стале, сцягнуў сыры абрыдлы кіцель і, не маючы сіл больш распранацца, лёг тут жа, у верандзе, на канапу. Цяпер, каб заснуць, трэба было супакоіцца, выстраіць падзеі за апошнія суткі ў нейкі парадак. Але не так гэта было проста. Ніяк не ўзнаўлялася штосьці цэльнае, галоўнае, затое розная драбяза паўставала перад ім, быццам ён з заплюшчанымі вачыма глядзеў каляровы фільм. Перакочвалася пад лаўкаю ў дызелі, якім ён учора ехаў з Гомеля ў Локцевічы, парожняя бутэлька, потым гэтая ж бутэлька бялела ў разоры каля яблыні на сотках, і трэцяя, што звалілася пад стол тут, у гэтай хаце, калі адзначалі Холадаў прыезд; стаялі перад вачыма закладзеныя адна на адну белыя ўверх ад каленяў ногі кватаранткі, якія ён убачыў, калі нагінаўся падымаць бутэльку... Ніяк не складваліся ў цэлае рысы цётчынага твару, затое цудоўна, да кожнай драбнічкі, да маршчынак каля вачэй і ў куточках вуснаў бачыўся твар кватаранткі — акрутлы, з яўнымі слядамі адцвітання, і толькі пафарбаваныя светла-жоўтымі плямамі валасы, падстрыжаныя ззаду ў карэ, маладзілі яе. Кватарантка гаварыла Холаду, а глядзела чамусьці ўвесь час на прымака; яна гаварыла: «Кажуць, у Малдавіі вінаград. У нас набагата цяплей, у Локцевічах, а вінаград не расце. Малдавія ж севярней», і Холад думаў: «Божа, якая ты беспрасветная дурніца!..» Наплыў раптам твар прымака, гладкі, голены, задужа малады для пяцідзесяцігадовага дзядзькі, і твар гэты дапытваўся: «Салдат, піты будэш, не?»; потым цётчын голас пачаў расказваць анекдот пра Чарнобыль і Гарбачова... Холад перавярнуўся на другі бок, накрыў галаву падушкаю і, урэшце, заснуў.

Прачнуў'ся ён толькі пад вечар, гадзінаў у сем, ад бразгання на кухні і бохання дзвярыма, і першае, што ўбачыў, быў прымак — у трыко, у белай кашулі, расшпіленай да жывата. Прымак сядзеў за сталом перад трохлітровым слоікам піва.

— А, салдат, — сказаў ён, пабачыўшы, што Холад не спіць. — Салдат, ты шо, тут жыты будэш, не?

Тым жа вечарам Холад перабраўся ў летнюю кухню, якая стаяла ў самым канцы двара, сярод вішнёвых і абрыкосавых дрэў. Гэта была звычайная старая хатка, складзеная яшчэ цётчыным дзе дам. Тут цётка нарадзілася, гадавалася і выходзіла эамуж за свайго першага чалавека; яна, гэтая хатка, таксама планавалася пад здачу, але за тыя дзесяць гадоў, калі перабраліся ў новую хату, у ёй толькі некалькі месяцаў пажыла нейкая маладая сям'я. Холаду ў яго становішчы лепшага грэх было і жадаць. Праўда, яму здавалася, што цётка нездаволеная, што ёй было б выгодней, каб і ў хатцы жылі кватаранты. Успомнілася раптам, як два гады назад цётка хадзіла разам з ім у ваенкамат і выпрошвала паперку на льготы — «сіраціна, матка памерла, хто ж яго глядзецьме, як не я...», а ён маўчаў, чырвоны, як бурак.

— Як знойдуцца кватаранты, дык я пайду, — казаў ён цётцы, якая адмыкала сенечкі. — Адну-дзве ночы пераначую...

— Ты што? — спалохана ўскінулася цётка. — От жыві сабе!

Раптам яна ўсхліпнула і адвярнулася, але не сказала больш нічога.

Холад і сам пра ўсё здагадваўся. Гледзячы на яе распаўнелую за гэтыя гады постаць, на звычайны вясковы твар немаладой жанчыны, на сівізну ў некалі чорных валасах, яму ўжо другі дзень хацелася выбраць момант і сказаць ёй: «Нашто вам быў гэты прымак? Вы што, сляпая, не бачыце, што яму трэба вашая хата і вашыя грошы, а не вы?..»

З цёмных сянец, падзеленых на кухню і на каморку, яны зайшлі ў маншую хату. Тут, каля адзінага акенца, ляпіўся куханны стол, насупраць — старадаўні аблезлы сервант без шкла і посуду і, на добрую палову хаткі, печ з лежаком. Паміж сталом і печчу была чыстая плошча ў метр квадратны. У большым пакоі стаяў ложак з меднымі набалдашнікамі над біламі, побач — дзіцячая каляска, набітая даверху нейкімі анучамі, і дзве табурэткі.

Холада ўразіла, што было чыста, быццам у хатцы нехта жыў; увогуле, выгляд быў жылы. ЁН правёў па табурэтцы пальцам.

— Не бойся, выцеруць... I памяняюць, што трэба... — цётка адгарнула край жоўтай, у чорныя кветкі, капы і паказала бялізну. Потым прысела на ложак і зноў усхліпнула: — Арценька, сыночак, толькі ключы ім не давай... Каб ты толькі ведаў...

Яна плакала, сморкалася, выцірала рукавом нос. Усе Холадавыя здагадкі пацверджваліся, і здагадкі самыя прыкрыя і нядобрыя...

Наплакаўшыся, цётка трохі супакоілася і, сказаўшы, каб прыходзіў вячэраць, пайшла. Холад вынес следам, у камору, каляску з анучамі, зашчапіў у сенцах дзверы і вярнуўся ў меншую хату. Было гадзін каля дзевяці вечара, а ў закрытай садам хатцы зусім ужо стаялі прыцемкі. ЁН зашморгнуў фіранкі, запаліў святло і прынёс табурэтку. «Ну, з Богам? Ці з д'яблам?» — падумаў ён, дастаючы з дыпламата і раскладваючы на стале падвялыя кветкі.

У пакоі слаба запахла сенам і трохі могілкамі.

Холад і сам не ведаў, чаго яму хацелася зараз ад гэтых кветак — проста сядзеў, падпёршы кулакамі сківіцы, і гладзеў на іх, чакаючы ўсяго: калі б яны заварушыліся, загаварылі, набылі плоць нейкага чалавека, Холад, здаецца, не здзівіўся і не спалохаўся б... Але прабеглі і дзесяць хвілін, і дваццаць — нічога!..

Зусім нечакана ён лёгка пагадзіўся з раптоўнай падазронасцю, што і не будзе нічога, што гэта — звычайныя кветкі, нейкая магільная разнавіднасць, а такая незвычайная знаходка іх — нейкае супадзенне, дзівосны, адзін на мільярд выпадкаў, збег сну з рэальнасцю. ЁН закурыў, патупаў паміж сталом і печчу, колькі дазваляла плошча, і паспраба ваў прыкінуць бліжэйшы план — як цяпер жыць і што рабіць? Але ад пэўнага расчаравання, цішыні, святла жоўтай, слабай лямпачкі яму зрабілася да нудоты сумна. У такія хвіліны добра сядзець дзе-небудзь «на хаце» з дзяўчынаю, якая нічога з сябе не ламае, з разумным сябрам, слухаць ціхую музыку і піць гарэлку.

«А што, узяць ды махнуць да Навумава? Ці да Томкі?» — пасміхнуўоя Холад. Навумаў яшчэ перад Холадавым прызывам збіраўся з'язджаць у Ізраіль, і невядома, на якой зямлі цяпер быў, а Тома... Пра Тому ён забараніў сабе нават згадваць, ды вось як у той казцы пра белага мядзведзя — згадвалася ўвесьчасна. Не без дапамогі мінскага сябра ўяўленне намалявала яму адзіна прымальны ў яго становішчы малюнак: Тома выйшла замуж, паехала на мора, цяпер жыве ў Адэсе (спрацавалі шыльды на цягніках — помніце любімы занятак Холада?), у яе цудоўны муж і ўсяго хапае, але з кожным днём усё больш і больш ёю апаноўвае раскаянне і настальгія па локцевіцкай зіме...

— Салдат! — пачуўся прымакоў голас, і Холад ад нечаканасці падскочыў. — Салдат! — Прымак пашморгаў дзверы, пастукаў у акно. — Ключы дасі, не?

Холаду зрабілася нават страшна, што ён за такі кароткі час так узненавідзеў гэтага чалавека. ЁН замітусіўся, пераклаў кветкі на сервант, выскачыў на двор і вінавата сунуў прымаку ключ, нават не пытаючыся навошта, забыўшы, што і цётка штосьці такое пра ключы казала. Прымак пакруціў ключ на пальцы і сказаў:

— Сходы ў кыно якэ, ці шо...

— Іду.

Холад, не заходзячы ў хатку, накіраваўся на вуліцу.

Каля вялікай хаты кватарантка вешала на працягнутую паміж абрыкосавымі дрэвамі вяроўку бялізну. Яна падымала рукі; белая, кароткая сарочка задзіралася і адкрывала палавіну шырокай загарэлай спіны, а закасаныя да каленяў спартыўныя штаны давалі нагам такую абцяжку, што Холад, праходзячы побач, адвярнуўся куды больш паспешліва, чым гэта трэба было б з простай ветлівасці мужчыны перад чужой жанчынаю. «Божа, што ў гэтым селішчы робіцца!»

Кватарантка ўбачыла яго, азірнулася на прымака, які ўжо зайшоў у хатку, і гулліва напаўголаса сказала:

— Цётка прасіла пазваць вас вячэраць, а вы зачыніліся...

— Я хацеў пабыць адзін, — буркнуў Холад.

— Сёння кіно смешнае па тэлевізары. Амерыканскае, — сказала ўслед кватарантка.

Але ён нават не азірнуўся.

V.

Пачуўшы ў трубцы знаёмы голас, Навумаў адказаў не адразу. ЁН проста ўспамінаў, што за Холад і што з ім звязана. Знаёмыя «з простых» падзяляліся для яго на «гояў спакойных» і «гояў агрэсіўных»; падумаўшы трохі, успомніўшы, ён аднёс Холада да «гояў спакойных» і весела сказаў: «А, ну заходзь!»

Яны пазнаёміліся два гады назад, нават пасябравалі, але потым Холад памяняў яго на прыезжую бібліятэкарку, якую Навумаў ахарактарызаваў для сябе як «прымітыўную, схільную да паўнаты авечку, што прадасца за пачак цыгарэт». Холад яму падабаўся. Вясковы начытаны вахлачок, зга ладалы па нармальным добрым слове, слухаў ягоныя разважанні з разяўленым ротам, убіраючы ў сябе і іхнюю катэгарычнасць, і прастату, і практычны цынізм. Навумаў вучыў: усе вакол мудакі, хамы, быдла, і разумны толькі той, хто гэта разумее і думае пра гэта; сярод быдла выжывае не мацнейшы, а хітрэйшы — трэба ўмець прыкідвацца дурнем; «цёлку» трэба ў першы ж вечар вясці ў ложак і там разбірацца, кахаеш яе ці не, не забываючы пры гэтым, што ў прынцыпе яны ўсе — тупыя і жорсткія і розняцца толькі тым, што бываюць тлустыя і бываюць худыя; з хамамі трэба быць хамам, але ўвогуле — піць культурна, чытаць класіку, слухаць добрую музыку і, што асабліва важна, сачыць за сабою, сваім здароўем, хадой, постаццю, вельмі ахайна апранацца, не шкадуючы на гэта ні часу, ні грошай і г.д.

Можна называць такое вучэнне цынізмам ці чым хочаце, але ў тыя часы — часы культу джынсаў, матаў, крывавых, з калецтвамі боек і страшных групавых п'янак для вясковага сіраты, па-тупому ўпартага падлетка, які вельмі лёгка мог звіхнуцца ў любы бок — для яго гэта паратунак, бясцэнная навука...

Навумаў жыў, гадоў дзесяць чакаючы свайго кутка, на кватэры ў сямейнага старэйшага брата, на зашклёным, зробленым пад пакой балконе; у той час, як пазваніў Холад, ён быў адзін, за гаспадара. Брат пазаўчора, пасля доўгіх прыкідак, вырашыў урэшце, што цягнуць больш нельга, пад бокам Чарнобыль, які, аказваецца, не затушылі, а ў Саюзе пачынаецца нейкі дурны кавардак, і разам з сям'ёю паехаў да радні, у Сімферопаль, — сказаць, што ўсё гатова і можна пачынаць раскручваць візу. I таму, што хутка ён адсюль вырвецца і — няважна, Ізраіль то будзе ці Амерыка — зажыве, урэшце, па-людску, Навумаў у гэтыя два дні быў цудоўна настроены.

Такім і ўбачыў яго Холад, калі Навумаў адчыніў яму дзверы: яшчэ больш пастарэлага, з доўгімі чорнымі валасамі, што .раслі з патыліцы і абапал белай лысіны, але радаснага, прыбранага, у новых ЛЕВІС і ў белай, навыпуск кашулі (у васьмідзесятыя так насілі). Навумаў развёў рукі, адступіў і бесклапотна, быццам не бачыліся яны не два гады, а два дні, сказаў:

— Ого, у гэтай форме ты нагадваеш мне міністра абароны Іцхака Чурбанава!

I такой напаўзабытай, блюзнерскай дасціпнасцю, што толькі ім двум была зразумелая, дыхнула ад гэтых слоў, што Холад моўчкі абняў яго — першага пасля войска чалавека, якога абдымаў шчыра.

Грубавата, каб не паказваць расчуленасці, Навумаў вызваліўся:

— А, прыпякло! А я табе казаў — не йдзі ў тую армію!

Холад зняў кіцель, і яны прайшлі ў залу. У зале, на часопісным століку, ужо стаяў высокі, гатьгчнай формы графін, амаль да самага рыльца цёмна-чырвоны, авальная салатніца даўжынёю ледзь не на ўвесь столік, з якой зухавата тырчэў рыбін хвост, слодачак з памідорамі, сподачак з агуркамі...

— Бальзам, перамешаны з «Маскоўскай», — сказаў, паказваючы на графін, Навумаў. — Апошнюю пляшку для цябе, мудачка, не пашкадаваў. У арміі нябось снілася. А я люблю выконваць сны.

— А ведаеш, Лёня, пра гэтую армію столькі расказвалі, і пісаць апошнім часам пачалі столькі гадасці, што думалася — здохну, і дня не праслужыўшы. А было нармальна! Помню...

— Каб там было нармальна, там адны яўрэі служылі б, — перабіў Лёня, падкочваючы шырокае крэсла. — Сядай...

Ён разліў у ёмістыя чарачкі: Холаду — поўную, сабе — палавіну.

— Давай адразу дамовімся — армейскіх гісторый не будзе. Згода? Не люблю.

— Лёнька, Лёнька! — засмяяўоя Холад, якому даўно ўжо не было так спакойна і добра. — Я вось паўгадзіны назад сядзеў, марыў — каб сябар, выпівон... Вось — на, усё так і ёсць! Там яшчэ дома, у сэнсе, у цёткі, такая каламесь... Яна ж прымака ўзяла...

Холаду хацелася не балбатаць бязладна, а падрабяэна, па парадку распавесці ўсё, што сам ведае і пра што здагадваецца: што прымак жыве з кватаранткаю, а цётка ці так любіць яго, ці баіцца, што нічога эрабіць не можа... Але Лёня не захацеў слухаць.

— А марыў — дык давай піць, — проста сказаў ён.

Вывілі, паелі варанай рыбы, Навумаў наліў па-нову.

Холад вельмі хутка адчуў, што п'янее і ўсё больш і больш дабрэе. Хацелася шчырасці.

— Лёнь, ты верыш у нейкую справядлівасць? У Бога, напрыклад?

— Я веру толькі ў Гарбачова. Можа, хоць ён паможа вырвацца з гэтага краю няпужаных ідыётаў.

— Я не зусім пра тое... Вось калі б ты, скажам, любіў дзеўку, — Холад гаварыў на той мове, што між імі некалі ўсталявалася, — і яна клялася б табе, што заменіць табе матку, сястру і каханую, а потым спакойненька перастала б адпісваць...

— А! — узрадваўоя Навумаў, адкінуўся ў крэсле і закурыў. — А я казаў табе — не звязвайся з ёю? Казаў? Спадзяюся, не было мокрай ад слёз армейскай падушкі, плебейокай настальгіі і жадання застрзліцца на баявым пасту?

«Было», — ледзь не сказаў Холад. Але толькі паморшчыўся, наліў сабе поўную і выпіў. «Вось і ўсё, а зараз — празаічная разгадка». Толькі цяпер ён зразумеў, што да апошняга спадзяваўся, што ніякага замуства не было.

— Ты хочаш сказаць, што яна выйшла замуж? — спытаў ён.

— Адкуль я ведаю? Ты думаеш, я толькі і займаюся іхнімі плебейскімі справамі? — і амаль без паўзы, з тою ж інтанацыяй: — Я, з вышэйшаю адукацыяй, дзеаяць гадоў жыву, як сабака, а гэтая... калі ласка, у новай аднапакаёўцы, трэці дом ад лесу!

— А... за каго? — памаўчаўшы, спытаў Холад.

— Я што, сачу за ёю?.. За Лапко — ёсць тут такі мудак, ты ўсё роўна не ведаеш.

— Што ж... Ніякіх плачаў у падушку не было і не будзе; раз перастала адпісваць — не важна, па якой прычыне — значыць, я кепскі мужчына! Яна толькі выканала чужую волю, волю Божую...

— Лухту не мялі! Што за па-мужчынску, не па-мужчынску! Ні мужчын, ні жанчын не існуе, ёоць людзі і ёсць свінні, якія розняцца ад людзей тым, што робяць па-свінску. Ты думаеш, цябе памянялі на лепшага і прыгажэйшага? Яшчэ пабачыш, за каго яна выйшла. ЁН меншы за цябе ростам і сухарукі. У тым і іхняя, бабская, подласць, што ў дзевяноста дзевяці выпадках са ста яны мяняюць аднолькавага на аднолькавага, а то і на горшага, але гэта так абстаўляецца, быццам ты кепскі... ЯНы, асабліва вопытныя, выдатна ведаюць, што розныя каханні, сімпатыі ніколі доўгімі не бываюць — няма дурных быць Ганнамі Карэнінымі — значыць, яны свядома ідуць на разлік, на подласць. Зразумела хоць трохі? Яна выйдзе замуж элементарна з-за кватэры, з-за грошай, сама гэта выдатна ведаючы, а табе скажа — ка-ха-нне!

— Але мне мала ведаць, трэба ж неяк і жыць, а жыць, калі шчыра, крыўдна.

— А раз крыўдна, значыць, табе зрабілі яўнае зло. I, адкідваючы маралізатарства і розныя плебейскія мужчынскія гонары, трэба разгрузіцца, адплаціць тым самым. Налівай!

— Не біць жа мне яе! — наліваючы, смяяўся Холад. — Тут жа канкрэтны выпадак.

— Шаноўны, ёсць субстанцыя зла. Калі б цябе пакусаў сабака, табе таксама было б крыўдна, пакуль не выламаў бы палкі і не спагнаў на ім злосці. Абсалютна няважна: ці цябе кусае сабака, ці здраджвае дзяўчына, ці наступаюць на нагу ў аўтобусе — галоўнае, што табе балюча.

— Ёсць Бог, хай Бог за мяне і помсціць, — не вельмі ўпэўнена сказаў Холад. — Хай сам разбіраецца, ці трэба гэтая помста ўвогуле.

— Калі — не кажу Бог, а нешта і ёсць, дык чаму ты не дапускаеш, што і помоціць гэтае нешта будзе тваімі рукамі?

— Казуістыка нейкая... Ты лепш скажы — Бог ёсць?

Замест адказу Навумаў разліў рэшткі. Надыходзіў той перыяд «застолля», калі попел з цыгарэтаў збіваецца проста на аб'едкі; абое не разлічылі і, выпіўшы ўсё даволі хутка, добра пап'янелі.

— Дык ёсць? — не адчэпліваўся Холад, выпіўшы і «закуюваючы» зацяжкамі.

— Чытай, хлопчык, Льва Шэстава, і ўсё зразумееш...

— А як ты мне растлумачыш, што я сніў сон пра кветні на магіле, пайшоў на магілу і знайшоў іх? («Вось пра гэтае лепш было б памаўчаць», — ляніва зрабіў сам сабе заўвагу Холад.)

— Што табе гэта дало?

— Нічога! Але глядзі, раз ёсць гэта ўсё... што не можна растлумачыць, значыць, ёсць Бог!

— Спраўджваюцца мільёны сноў. I раней было шмат такога, звязанага з псіхікай, што не маглі растлумачыць, а потым лёгка тлумачылі. Я ўпэўнены, што добры псіхіятр раскладзе твой сон па палічках, расшыфруе, прывядзе тысячы аналагічных выпадкаў: мала хворым сніцца, што нехта памірае, і пасля так і аказваецца, калі сніцца, дзе шукаць згубленую рэч...

— Усё роўна аднекуль жа гэтыя прадчуванні бяруцца? — не здаваўся Холад.

— Ну, а мне што да гэтага? Ты рэалына пакажы... — Навумаў схапіў парожні графін і пакруціў перад Холадам. — Вось графін — зрабі зараз так, каб ён знік! Тады я ў нешта паверу! — Ён падняўся, хістаючыся, падышоў да акна і расчыніў фортку. — Сны твае, бабы... Лухта, слухаць не хачу! Прыйшоў скардзіцца — баба нейкая яго кінула... Па мне, хай перадурэюць яны тут усе! Я табе казаў, што ў яе на ілбе напісаяа, хто яна такая? Казаў? I я, адукаваны чалавек, інтэлігентны, разумны, вымушаны разьменьвацца на такія тэмы! Я ў Амерыцы ўжо ведаеш кім быў бы? Можа, журналістам! Прафесарам! А я, у трыццаць сем гадоў, лысы ўжо, жыву на бал-ко-не... I я павінен верыць у нейкую маральнасць, у нейкага Бога?!

Ён пацёр лысіну і ціха папрасіў:

— Астанься ў мяне начаваць.

Але неяк сумна зрабілася пасля яго прамовы, і Холаду расхацелася і слухаць, і гаварыць сваё. Цвяроза неяк зрабілася. Ён пачаў збірацца і, як ні ўпрошваў Лёня, пайшоў дадому, у сваю хатку.

ЁН нават не заўважыў, што ложак у хатцы быў засланы не так, як быў; лёг і заснуў адразу мёртвым сном.

VI.

У адной газеце было напісана, што для таго, каб быць шчаслівым, ніколі не трэба гаварыць сабе слова «калі б». Вось гэтае «калі б» і труціла Адаму Шкапічу лічы што ўсё жыццё.

«Калі б я не быў калекам, усё было б цудоўна».

Якая б непрыемнасць з ім ні здаралася, ён адразу перабольшваў, слабеў і вярэдзіў сабе душу вечнымі «калі б я зрабіў тое ці тое», ці «лепш я не рабіў бы таго й таго», даводзячы сябе да такога пакаяння, з якім не параўноўваўся самы вялікі ягоны грэх.

Так было і гэтым разам, калі Шікапіч пасварыўся з жонкаю. Пасля сваркі ён пайшоў спаць на кухню (у іх была аднапакаёвая кватэра), трохі паляжаў на раскладанцы, адчуваючы, як мулка, холадна, а потым пайшло само сабой заўсёднае: «Калі б я быў разумнейшы, я спаў бы зараз з жонкаю, усё было б добра. Калі б я не чапаў, не звяртаў увагі на фотакарткі, усё было б добра». I яму, трыццацігадоваму чалавеку, палезла ў галаву маладушная, заўсёдная ў слабых, пакрыўджаных людзей лухта — жаданне памерці і нарадзіцца зноў, зусім іншым, шкадаванне свайго нікому не патрэбнага жыцця, перабольшанае замілаванне бацькам з маткаю, як адзіных у свеце людзей, што любяць яго...

Сварка была самая банальная і высмактаная з пальца. Увечары, пасля праграмы «Час», Шкапіч узяў з паліцы кніжку, і з яе выпала фотакартка — вушасты, нос бульбінаю, сувязісцік першага года службы. «Люблю, кахаю. Твой Арцень Холад. 1985, Масква». Жонка, якая зайшла з кухні і ўбачыла, войкнула і фальшыва — яны ўсе ў такія хвіліны робяцца фальшывымі — засмяялася:

— А, гэта Арцень — помніш, я табе расказвала? Даўно збіраюся напісаць яму, што выйшла замуж... Парваць? Я і забылася ўжо...

Шкапіч акуратна паставіў кнігу з фотакарткай на месца і пачаў даставаць з антрэсоляў раскладанку. Жонка прысела на канапу і заплакала.

— Адам, я больш так не магу! Ну нельга ж так раўнаваць!.. Мы год... менш як год жывём разам, а я пасівею хутка!

Шкапіч моўчкі прычыніў за сабою дзверы, на кухні паставіў раскладанку, пад галаву — пінжак, і лёг. Чуліся жочыныя ўсхліпы, потым крокі.

— Адам, даруй мне! Ну, як ты хочаш, каб я зрабіла — я так зраблю! Вазьмі падушку...

Ён не адгукнуўся, нават не паварушыўся. Яна, усхліпваючы, доўга мылася, чысціла зубы, потым выключыла святло, і зрабілася ў кватэры ціха.

У Локцавічах Адама з малых гадоў дражнілі Лапко — за сухую правую руку. З-за гэтай рукі ён не служыў у арміі, не змог вучыцца на шафёра, хоць вельмі пра гэта марыў. Адзін раз, калі ён вучыўся ў восьмым класе, з ваенкамата прыходзілі вярбоўшчыкі і ўсіх выбіралі, а на яго завуч, грубы, напаўпісьменны чалавек, сказаў пры ўсіх: «Енвалід дзецтва». З-за гэтай рукі за яго ніхто не йшоў, і ён адзінокім жыў з бацькамі. Праўда, ён добра вучыўся, лават змог скончыць чыгуначны тэхнікум і ўладкавацца брыгадзірам на чыгунцы. Да трыццаці гадоў ён дажыў, не ходзячы нікуды гуляць, гледзячы па вечаах тэлевізар, нічога ўжо асабліва ад жыцця не чакаючы, як раптам Бог ці лёс з яго злітасцівіліся. З Магілёва ў мястэчка прыехала новая бібліятэкарка — прыгожая, здаровая, маладзейшая за яго, і неяк нечакана-нягадана яны пазнаёміліся і сышліся.

Жончыныя словы, што яна «пасівее хутка», ашаламілі Шікапіча. Гэты год быў для яго як сон, як казка, ён вырываў з яе рук любую работу — сам мыў, падмятаў, прасаваў... Адразу ж пасля вяселля, праўдамі і няпраўдамі, з дапамогаю даведак пра сваё калецтва і праз стрыечнага брата, участковага, дабіўся гэтай кватэры, узяў крэдыт, накупляў усяго — і канапу, і ложак, і тэлевізар...

«Нельга ж так раўнаваць!» Няўжо яна, разумны, адукаваны, самы блізкі яму чалавек, не разумее, што ён не такі, як усе, што там, дзе звычайны чалавек не дасць увагі нейкаму жарціку, кпіне, любой драбязе, ён воляй-няволяй мусіць гэтае развіваць, узмацняць... Уся яго рэўнасць была — страх, што з'явіцца нейкі Холад, ці нейкі Мароз, ці іншы чорт, якіх Шкапіч патэнцыяльна ненавідзеў толькі за тое, што яны недзе існуюць на свеце, з'явяцца, і ён зноў застанецца адзін.

Шкапіч ляжаў на сваёй раскладанцы, з усіх сіл жадаючы, каб жонка зноў зайшла і пазвала, а ён бы зноў адмоўчаўся. Але ніхто не прыходзіў. ЁН падняўся, скурыў у фортку цыгарэту і патупаў у пакой. ЁН быў упэўнены, што жонка па-ранейшаму ўсхліпвае. Яна спала, нават трошкі пасвіствала носам. Ён вярнуўся на кухню, роспачна падумаў: «Кідаць. Вяртацца да бацькоў. Забыць раз-назаўсёды!»

І не паспела гэтая думка як след развіцца, як ногі самі чамусьці панеслі Адама ў пакой; ён ціхенька распрануўся і лёг каля жонкі. Тая спакойна спала.

«Усё правільна. Калі б яна не ведала, які я бязвольны, ёй не было б усё роўна...» — і горкія думы закруціліся звыклым сваім парадкам.

VII.

Згадай чорта тры разы — і з'явіцца сам-пан. Так і з гэтым Холадам. А як шчасліва пачынаўся дзень!..

Прачгнуўшыся гадзін у дзевяць, Тамара не змагла нават успомніць, начаваў муж побач ці то ёй толькі здалося, і калі пайшоў на работу, і што еў... Калі спаў з ёю, дык нешта ў лесе здохла: звычайна такія сцэны — маўчанне, раскладанка на кухні, галадоўка (нават не дакранаўся да таго, што яна гатавала) расцягваліся на два-тры дні.

Але сёння яе гэта ніколечкі не гняло. «Я цяжарная» — піадумала яна і радасна, уголас, засмяялася.

Пасля работы трэба будзе яшчэ зайсці ў паліклініку. Толькі б пацвердзілася! Тады ўсё: і дурная мужава рэўнасць, і яе нярадаснае мінулае, і маларадаснае цяперашняе, і тым больш фотакарткі з нейкімі Холадамі аддаляліся б, як кажуць дзеці, за сто кіламетраў. Дый увогуле, што за Холад? Хто ён ёй? Ну, было гады два назад, пару разоў прайшліся, калі яна не была яшчэ нават знаёмая з Адамам, ну, казала нешта накшталт «кахаю-чакаю», але гэта было так даўно, што стала няпраўдаю. Гэта ні да чога яе яе абавязвала. Калі б хто сказаў зараз Томе, што яна павінна была б адчуваць хоць нейкую віну за тое, што не дачакалася з арміі хлопца, перастала яму адпісваць і выскачыла замуж за першага стрэчнага, яна вельмі здзівілася б, а магчыма, і абурылася б. Вось каб Холад, напрыклад, ажаніўся ў войску — ён быў бы вінаваты, і яна палічыла б гэта за подлую здраду.

I раней было ўсё ясна Томачцы, як дзень белы, а сёння (цяжарная!) усе праблемы, з гзтым зязаныя, знікалі дарэшты. Яна паснедала, папудрыла поўны, кірпаносы тварык, крутанулася перад люстраной шафаю (кожны раз у такія хвіліны ёй згадваўся адзін дзядзька, які неяк назваў яе ў аўтобусе школьніцаю). Яна спадабался сабе, але чамусьці падумалася, што ў цяжарных твары павінны быць непрыгожымі. Яна пачала ўглядацца больш пільна, і тады толькі да яе дайшло — не на першым жа месяцы твары бываюць непрыгожымі! Аж самой смешна стала. Супакоеная і яшчэ больш шчаслівая, яна апранула шырокую сукенку і пайшла ў бібліятэку.

Раніца была духмяная і цёплая, у садах усё квітнела, заліваўся позні шпак, а яна помніла, што і ў Локцевічах можа быць радыяцыя, таму трымалася цяньку. Так усё было добра, спакойна, і ніяк не насцярожыла, калі вахцёрка, прывітаўшыся, гарэзліва ёй падміргнула (вахцёрка была старая жанчына, таму і выйшла гэта па-старэчы непрыгожа) і паведаміла, што яе чакаюць.

У чытальнай зале, у самым кутку, пад пальмаю, паклаўшы на часопісны столік фуражку, сядзеў і, усміхаючыся, глядзеў на яе Холад у ваеннай форме.

«Мне няможна хвалявацца», — падумала яна, напусціла на твар усмешку, падышла і прысела ў крэсла насупраць.

— Ну, з прыездам.

— Дзякуй.

Гэты глухаваты, трошкі ў нос, голас вяртаў яе ў ранейшае мацней, чым ягоныя твар і постаць, але Тома лёгкім намаганнем адагнала ўспаміны. «Я — цяжарная».

— Дзе ты цяпер?

— Тамсама, у цёткі. А цябе, я чуў, можна павіншаваць?

Яна не змагла схаваць урачыстай радасці, якая міжволі разлілася па твары, і моўчікі пакруціла перад ім пальцам з пярсцёнкам.

— Але ж і хутка ты.

— Каханне.

«Яна выйдзе замуж элементарна з-за грошай, з-за кватэры, а табе скажа — ка-хан-не!..» — успомніў Холад словы Навумава і пасміхнуўся:

— Што ж ён, залаты?

— Пярсцёнак?

— Твой муж.

— Я цябе не разумею, — сказала яна, выдатна ўсё разумеючы.

— Проста, — Холад пакалупаў зорку на фуражцы. — У людзей ва ўсіх адна галава, дзве нагі, дзве рукі... Што за каханне такое выдумалі? Чым лепшы твой муж за мяне?

Такое яна чула ад яго ўпершыню. Яго адтапыраныя пасля армейскай стрыжкі вушы, нейкі яшчэ больш, чым два гады назад, акруглелы, бульбаю, нос ніяк не вязаліся з такімі разважаннямі. ЁЙ стала прыкра і захацелася, каб Холад хутчэй пайшоў.

— Прабач, у мяне баліць галава. Апошнім часам, — сказала яна ціха, значна, з надзеяю, што ён здагадаецца пра цяжарнасць.

ЁН здагадаўся, узяў фуражку і ўстаў.

— Том, скажы, а ты ні пра што не шкадуеш? Не баішся Бога?

Яна заміргала падфарбаванымі вачыма, але расшыфравала і гэтыя словы, як і папярэдінія — не ён гаворыць, а рэшткі кахання і рэўнасць у ім.

— А што я такога зрабіла, каб мне Бога баяцца? — вырашыла яна ўсё ж абурыцца.

— Хадзем, правядзеш мяне, я на вуліцы скажу.

Ён зусім быў не падобны да таго ранейшага хлопчыка, з якім яна некалі гуляла. Ён расчараваў яе сваёй поўнай незразумеласцю, чужацкасцю.

На ганку Холад узяў яе за локаць і, гледзячы вочы ў вочы, загаварыў метадычна і гладка, як нешта раней завучанае:

— Тома, я ведаю, што мы ў свеце не самі па сабе. Над намі Нешта ёсць. I я, можа, адзіны, каму за дзве тысячы гадоў гэтае Нешта адкрылася не ў сляпой веры, а ў матэрыі, рэальна. Значыць, усё пра нас вядома, каму трэба...

— Пусці! — яна спалохана вырвала руку, але нікуды не ішла.

— У свой час я жыў табою. І Нехта ведае, чым ты для мяне была. Я — чысты! А ты не. Ты не павінна была выходзіць замуж. А павінна была зрабіць тое, што абяцала — дачакацца мяне.

— Ох, ты! — злосна засмяялася Тома. — Ну і што мне цяпер рабіць? Разводзіцца з мужам — ад таго, што нешта некаму некалі абяцала?

— Мне проста цікава ведаць, як ты будзеш пакараная. Таму я вось што прыдумаў. Кожны вечар, пасля твае працы, буду падыходзіць пад акно вашай кватэры і стаяць. Напамінкам. I адчаплюся толькі тады, калі ты атрымаеш па заслугах. Да вечара!

Яна не паспела і слова сказаць, як Холад павярнуўся і хутка пайшоў з бібліятэчнага дворыка.

Тут толькі да яе дайшло — гэта ж помста! Уласнай персонаю. Дык вось для чаго ўсё казалася — грэх, кара... Ах, шчанюк! I як падвёў — Божая кара! Ды варта яму хоць адзін раз зрабіць тое, пра што сказаў — прысунуцца і стаць пад акно... Муж убачыць, ёй канец. Развод. Адам яе проста выжане. А гэты застанецца задаволвны, скажа, гэта Бог яе пакараў... Ах, якая сволач!..

У Томы моцна забалела галава. Яна адпрасілася з працы і, ні на што ўжо не спадзеючыся, адчуваючы, як мутная трывога бурыць усе ранішнія надзеі, паспяшалася ў паліклініку.

VIII.

Вярнуўшыся дамоў раней звычайнага, Адам не чакаў так рана ўбачыць жанку. Яна сядзела на кухні, каля акна, па-старэчы склаўшы на каленях рукі, і глядзела на яго такімі чужымі вачыма, што Шкапічу стала сорамна. ЁН вырашыў змякчыць сваю сістэму і абмежаваць маўчанне аднымі суткамі.

— Што з табой, Томачка? — мякка спытаў ён, і гэта азначала прымірэнне.

— Нічога, проста галава баліць.

Цяжарнасць не пацвердзілася. Іншым разам яна паперажывала б трохі, і ўсё, але сёння гэта настолькі яе ўразіла, што яна ледзь не самлела проста ў паліклініцы. ЁЙ падумалася, што пачалося, што гэта і ёсць першая ластаўка той кары, якую абяцаў ёй Холад.

Яна абняла мужа, прытуліла да сябе і заплакала.

— Як мне кепска, мілы мой, каханы...

— Гэта я вінаваты, — расчулена шаптаў Адам, гладзячы яе па плячах, — жыць табе не даю... Але цяпер ўсё будзе інакш!

Тамара была жанчына, і яна паверыла, што гэта шчыра.

— Адам, помніш гэтага ўчарашняга, на фотакартцы? — асцярожна спытала яна.

— Парвём яе, забудзем... Я такі рады, што мы памірыліся!

— Парваць можна, але ён сам прыехаў.

На Адама быццам лінулі вару. Ён рэзка адсунуў жончыны рукі.

— Гэта той самы, якога я з-за цябе кінула, — хутка загаварыла Тамара. — Усё пісьмы пісаў, каб цябе кінула, а за яго пайшла. — Яна паспрабавала ўзяцца за мужаў рукаў, але Адам адсунуўся бы апечаны. — Ну, і цяпер не можа дараваць, што я шчасліва жыву за табою. Сёння нават у бібліятэку прыйшоў, кажа, буду хадзіць пад вокны, не даваць жыць... Уяўляеш, якая сволач?!

Аглушаны такімі навінамі, Шкапіч тым не менш улавіў сувязь: «Шчасліва жыву за табою, а ўчора было — хутка пасівею за табою. Каб ведаў, проста ніколі б не жаніўся і нічога гэтага не было б!»

— Відаць, ён не проста хоча пад вокны хадзіць, — з'едліва .выціснуў ён, — а найчасцей, калі мяне дома не бывае?

— Вунь стаіць, — паказала жонка ў акно.

Шкапіч выглянуў і ўбачыў — каля грыбка, паўз тратуар, якраз пад іхнім акном, стаіць учарашні сувязісцік з фотакарткі. Ён курыў, пазіраў проста на іхні паверх, на іхняе акно. Шкапічу нават падалося, што салдат іранічна кіўнуў яму, паздароўкаўшыся.

— Нават так... — задыхнуўся Шкапіч, паварочваючыся да жонкі. — Што ж, давай, бяжы хутчэй!

Трэба было і самому нешта рабіць. Шкапіч не знайшоў нічога лепшага, як павярнуць у залу, дзе выцягнуў свой чамандан і пачаў пакавацца. Следам зайшла жонка, стала ў дзвярах.

— Бягом, бягом, — са злоснай весялосцю прыспешыла яна. — Мужык называецца! Калі б я была мужыком, дык выскачыла б ды такую помсту яму паказала, што дарогу сюды забыў бы! А ў цябе толькі і ёсць сілы — нада мною!

— Разбірайся, галубка, сама, — агрызнуўся Шкапіч, — са сваімі хахалямі, і мяне ў гэта не блытай!

Але рукі неяк апусціліся.

Жонка, зусім не так, як ён, а спакойна, упэўнена расчыніла сваю палавінку шафы, дастала чамадан і пачала скідваць проста на падлогу розныя манаткі.

Шкапіч выглянуў у акно. Нікога не было.

— Тома, — здаўся ён, адбіраючы з яе рук нейкую сукенку, кідаючы назад у шафу, — Тома, ну, не гарачыся... Давай спакойна пагаворым...

— Ну, не!

Але і ў яе руках не стала больш цвёрдасці; нарэшце селі разам, пагаварылі ладам. Тамара расказала ўсё, нават пра сваю няспраўджаную цяжарнасць і магчымую сувязь паміж гэтым і помстаю Холада. Гэта асабліва ўстрывожыла Шкапіча.

Вырашана было, што самім звязвацца не варта, трэба прасіць брата, таго самага ўчастковага , які памагаў ім з кватэраю, каб проста забраў ва ўчастак і пагаварыў па-мужчынску, калі Холад не зразумее па-людску.

IX.

Больш у гэтай хаце Холад не мог заставацца.

Пачалося ўсё з вячэры. Цётка наварыла бульбы. Елі ўчацвярых: Холад, прымак, кватарантка і цётка. Зноў, як і ў дзень Холадавага прыезду, за сталом ішла нейкая незразумелая яму гульня. Кватарантка калупала бульбу, не падымаючы вачэй, прымак соп і пырхаў, цётка не зводзіла з іх абоіх насцярожана спалоханых вачэй... Пад канец прымак яшчэ больш насупіўся, набіў ката, цыкнуў за нешта на цётку, груба сказаў Холаду: «Падай гурка!», урэшце забурчэў:

— Яда... Цето така яда? На каго я роблю, шо нэ маю кусок м'яса ці ковбасы?

Проста хутка елі, і скончылася бульба.

— Кармі адного, а за ім другого, — выдаў прымак нейкую ўласнага гатунку прымаўку. — Шо брат, шо салдат, всі павзуць сюды, а ты, Сашко, кармі...

Холад, пачырванелы, адсунуў сваю парожнюю талерку і, сціснуўшы сківіцы, выбраўся з-за стала.

— Калі вы яшчэ на яго хоць слова скажаце...— раптам ціха, па-ранейшаму гледзячы ў талерку, прамовіла кватарантка.

Цётка маўчала. Прымак, як ні дзіўна, паслухаўся, неяк збянтэжана закашляўся, потым устаў і моцна ікнуў.

— Праіваліласо... Салдат, ты цето... — ён паказаў пальцамі, як адмыкаюць.

Холад не даў яму ў рукі, а кінуў ключ на стол. Цётка выпусціла відэлец, нагнулася падымаць і там, пад сталом, заплакала. Холад выйшаў на вуліцу.

Быў вечар, ехаць некуды позна ўжо было. Але заўтра з раніцы ён зматае на Мінск. Толькі развітацца з Навумавым. І з... Томаю.

Дзіўна, што ён, чалавек разумны, начытаны сур'ёзных кніжак, для сваіх гадоў нямала біты жыццём, пасля ўчарашняй сустрэчы ў бібліятэцы лічыў, што нічога асаблівага не адбылося, што ўсё яшчэ ў адносінах з Томаю можна паправіць. ЁН жа быў ініцыятар: «выкрываў» яе грахі, пагражаў, а яня абаранялася — значыць, ад яго залежала (і залежыць), як скіроўваць путарку. Учора ён быў такі, а сёння будзе іншы. Сёння скажа: «Тома, жывіце шчаслііва, я назаўсёды з'язджаю; учарашнія мае словы – гэта ад зайздрасці, што так у цябе ўсё шчасліва...» Яму здавалася, што варта так сказаць, і ўсё ўчарашняе адным махам будзе перакрэслена.

Ён не даў увагі высокаму паджараму мужчыну, які стаяў каля пад’езда Тамарынага дома. Мужчына правёў яго позіркам і пайшоў за ім следам. Пад знаёмым акном Холад спыніўся. Мужчына — таксама, і папрасіў запалкі. Холад даў. Мужчына націкавіўся, чаго ён тут стаіць.

— Сябра чакаю, — неахвотна адказаў Холад.

— Каго? Я тут жыву, усіх ведаю.

— Гэтага не ведаеце. Ён нядаўна пераехаў.

Мужчына не адыходзіў. Холад заўважыў у акне чалавека і махнуў рукою. Чалавек знік. Холад павярнуўся, каб ісці да пад'езда, як раптам нешта трывожнае ёкнула ўсярэдзіне — да іх паціху пад'язджаў жоўты міліцэйскі «казёл».

— Пачакай, зараз вып'ем, — сказаў мужчына, прытрымліваючы Холада за рукаў.

У гэты момант «казёл» параўняўся з імі, і шафёр-сяржант, прыадчыніўшы дзверцы, гучна спытаў:

— Гэты, Мітрафанавіч?

Холад не паспеў апамятацца, як мужчына спрытна крутануў яму за спіну руку, так, што пацямнела ў вачах. З «казла» выскачылі яшчэ двое ў міліцэйскай форме, і праз секунду Холад сядзеў на заднім сядзенні, прыціснуты з двух бакоў. Мужчына – Мітрафанавіч – залез на парэдняе і скамандаваў:

— Паганяй! — і, як ні ў чым не бывала: — Цярэшчанка паехаў?

— Ну, — адказаў шафёр. — Усё машыну прасіў. Машыну, кажа, дай.

— А гэтага самага ён не прасіў? — узлаваўся Мітрафанавіч. — Заплаці і едзь на машыне! Папрывыкалі...

Холад, у першыя хвіліны спалоханы, прыціхлы (яму ўявіліся адразу ўсе магчымыя і немагчымыя грахі, ад паходу на могілкі і да выпіўкі ў Навумава) цяпер зразумеў, што яго схапілі памылкова, пераблыталі з кімсьці, і ажыў:

-— Маладцы, злавілі... Самую галоўную мафію.

Той, што сядзеў справа, балюча стукнуў яго локцем, а Мітрафанавіч, не паварочваючыся, нязлосна сказаў:

— Сядзі моўчкі. Зараз не так загаворыш.

Каля будынка міліцыі машына спынілася. Пад рукі, паўз абыякавага дзяжурнага Холада завялі на другі паверх. Мітрафанавіч адмыкнуў дзверы з шыльдачкай «Балвановіч I. М.» і сказаў:

— Будзе званіць, прасіць машыну — смела пасылайце на... Не глядзіце, што Цярэшчанка.

Як толькі ўсе пайшлі, Балвановіч паказаў Холаду на крэсла, сам закурыў, замурлыкаў песеньку, падумаў і замкнуў на ключ дзверы. Пакой быў вялікі, на два, закратаваіныя «сонцамі», вокны. Стаяў сейф і два сталы, заваленыя папкамі і газетамі.

— Ну, што, сынок, — дакурыўшы, мякка сказаў Балвановіч. — Па-харошаму будзем гаварыць ці па-плахому?

— Па-харошаму, — вырашыў не задзірацца Холад. — Хто вы такі?

— Не тваё сабачае дзела.

Балвановіч скінуў пінжак, павесіў на спінку крэсла, закасаў рукавы ў кашулі, узяў са стала папку і панёс нібыта ў сейф, што стаяў у Холада за спінаю. Паклаўшы папку ціхенька на сейф, ён склаў замком рукі і з усяго маху садануў Холаду па нырках. Той грымнуўся на падлогу разам з крэслам. Ускрыкнуў. Здалося, што ўдарылі нажом. Балвановіч схапіў яго затрудкі так, што трашчала куртка:

— Ты будзеш пад акно поўзаць?! Будзеш?!

Холад толькі плямкаў ад болю і ўдушша. Балвановіч, відаць, зразумеў, што перабаршчыў з ударам. Ён адпусціў Холада, пасадзіў і наліў з графіна шклянку вады.

— На каўтні... Ні бойса, больш біць ні буду,— ён чамусьці перайшоў на мясцовую гаворку. — Закуруй на... Чаго ты ходзіш пад вакно?

Дрыготкімі пальцамі Холад узяў прыкураную цыгарэту, зацягнуўся, і стала лягчэй.

— Ну, дык чаго?

З апушчанай галавою, як вінаваты школьнік, Холад пачаў мармытаць:

— Мы тут жылі... У вёсцы, тут, у Локцевіцкім раёне... Потым памерла маці... Я застаўся круглы сірата... Жыў у Светлагарскім інтэрнаце, а перад арміяй прыехаў у Локцевічы да цёткі...

Нічога гэтага ў яго пакуль не пыталіся, але язык міжволі малоў амаль такія ж словы, як і цётка некалі ў ваенкамаце, і мэта была адна — расчуліць.

— Тут, у бібліятэцы, а не тут, пазнаёміўся з Томаю... Уяўляеце? Нікога блізкага... Таму прывязаўся... Збіраліся пасля войска пажаніцца... У войску трохі перапісваліся... Вось вярнуўся... І хацеў паглядзець, дзе яна, як жыве...

— А ёй ты што заліваў? Мсціць хацеў?

— Ды я ўжо не поміню!.. Крыўдна стала, што замуж выйшла! Самі разумееце...

— Разумею. Сям'я можа распасціся, паняў?

Холад кіўнуў.

Балвановічу, відаць, прыйшло ў галаву, што трэба неяк растлумачыць і свае дзеянні. ЁН сказаў:

— Непрыкаснавеннасць жылішча і лічных свабод... ці як то... ахраняецца законам. Ладна, адпускаю. I пад акно больш не цягацца, паняў?..

X.

Холад вяртаўся дадому ў прыцемках, ледзь не плачучы ад крыўды, прыніжэння і фізічнага болю. Балела, здавалася, разрывалася нырка; адхарквалася жоўтай крывёю, напухла рука...

Але самае моцнае было — крыўда. Усё можна было зразумець, але нашто яна захацела, каб яго збілі і прынізілі?.. Сказала б сама — ён зразумеў бы; ці хай бы выйшаў муж...

Яму ўспаміналася, як кароткімі зімовымі начамі сярод сонных храпаў і мармытанняў, сярод пахаў сотні спячых у невялікай казарме людзей ён даставаў з-пад падушкі і абцалоўваў змяты канверт; успаміналася і тая, зусім ужо далёкая зіма — неяк бібліятэка зачынялася, і яны асталіся ўдваіх. Тома стаяла каля высокіх, да столі, стэлажоў, такая хатняя, такая свая, і сур'ёзна пытала: «За што ты так да мяне прывязаўся? Я, быўшы хлопцам, сябе ніколі, здаецца, не пакахала б»; а яго нясло — «я не столькі цябе кахаю, колькі сябе ў табе, я гэтыя кнігі, што за табою зараз, кахаю, якія вярнулі мяне да жыцця, я жыццё будучае кахаю, якога наперадзе яшчэ столькі шмат — і ўсё гэта ў табе: і я сам, і кнігі, і будучае жыццё...»

Хатка была зачынена, хоць зафіраненае і зацягнутае гардзінаю вакенца жоўта свяцілася. Холад разоў колькі тузануў клямку, потым прытуліўся да шурпатага ствала абрыкосавага дрэва, і з вачэй яго самі сабой пакаціліся злыя слёзы.

У хатцы пачуўся рух, адкінулася зашчапка. Паказаўся прымак, убачыў Холада і моцна крэкнуў.

— Салдат, — сказаў ён, з сілай сціскаючы Холада за плячо. — Ты цето... Едзь ты куды-небудзь!

— Руку! — вырваўся Холад. Ён зайшоў у хатку.

Кватарантка, басанож, у спартыўных штанах і ў майцы, стаяла каля серванта і, нюхаючы, перацірала ў пальцах сухія кветкі. Убачыўшы Холада, яна вінавата схавала руку за спіну.

— Ой, добры вечар! Арцень, скажыце, дзе вы нарвалі такіх кветак? Гэта ж гарычка, у нас, на Валожыншчыне, іх ад сну п'юць... Можна ўзяць трошкі?

— Пайшла прэч, — прашыпеў Холад, глытаючы слёзы. – Шлюха...

Яна выпрасталася і ўпершыню нармальна, без звычайнай сваёй гуллівасці, сказала:

— Я жанчына, а не шлюха, дурань ты. Хочаш, і цябе буду кахаць?

Ён не адказваў. Яна гмыкнула і выйшла. Холад адразу ж зачыніўся. За акном чуваць былі галасы і крокі, потым усё сціхла. Ложак увесь быў разбэрсаны. Холад накінуў зверху капу і ў чаравіках лёг. Страшна хацелася заснуць, а не засыналася. ЁН падняўся, дастаў з “дыпламата” маленькі кіпяцільнік, набраў шклянку вады і насыпаў зверху пацярушаных пялёсткаў. Кветкі былі зусім сухія, расціраліся ў чай і пахлі чаем. Хутка вада закіпела. Каб даць заварыцца, Холад прыкрыў шлянку нейкім часопісам, што ляжаў пад рукой на стале. Чай заварваўся густа-сіні.

«Каб ногі не працягнуць ад гэтай...» — Холаду нават у думках не хацелася паўтараць за кватаранткаю слова «гарычка».

На вокладцы часопіса была каляровая выява шыкоўнай гасцёўні: са старадаўняй мэбляю, кандэлябрамі, піяніна; у крэсле, паклаўшы белую далонь на піяніна, сядзеў малады артыст ці спява, пекны, у цудоўным касцюме, з доўгімі музыкальнымі пальцамі, тонкімі рысамі твару... Не трэба было быць вялікім знаўцам, каб распазнаць — слаба размыты савецкай эпохай аскепак шляхетна-дваранскага роду... Над галавою ў артыста звісала пірамідальная, з пялёсткамі-падвесачкамі, крышталёвая люстра.

Холад ненавідзеў артыста. «Рэвалюцыі на вас няма!” Цяпер ён разумеў, чаму такіх вынішчалі. I хто вынішчаў...

Ад пары вокладка карабацілася, карабаціла люстру над артыстам. Холад зняў часопіс і, не гледзячы, хацеў пакласці яго на сервант. Часопіс у паветры за нешта закрануў, бо пачуўся тонкі мілагучны звон. Холад азірнуўся, ускрыкнуў і адскочыў да печы.

З нізенькай столі, над тым месцам, дзе стаяла шклянка, эвісала пірамідальная крышталёвая люстра.

— Яе прымак павесіў, я проста не бачыў! — уголас, каб не спалохацца і не звар’яцець, сказаў Холад. Але гукі голасу былі яшчэ страшней за цішыню.

Ён пераадолеў здранцвенне, схапіў часопіс і ўпіўся ў яго вачыма, не верачы яшчэ ў сваю здагадку.

Мокры, па дыяметры шклянкі, пакарабачаны кружок прыпадаў акурат на люстру з вокладкі.

XI.

Мінуў месяц.

Гарадок млеў ад спёкі, а ў садах, на агародах усё буяла: шчодрая, буйная завязь прадказвала, што ўраджай будзе нечуваны.

У гэты ж час — больш, чым праз год пасля аварыі ў Чарнобылі — упершыню, бадай, смела загаварылі, што радыяцыя (па-мясцоваму — «рацыя») існуе, ште яна страшна небяспечная для здароўя і ніякія вучоныя не ведаюць, як ратавацца і чым усё гэта скончыцца. Пайшлі гуляць чуткі, што і спёка, і прадвестка вялікіх ураджаяў не што іншае, як дзеянне гэтай самай «рацыі»; паявілася і стала моднаю песня на паляшуцка-ўкраінскай мове, на матыў «Галя маладая»:

Іхолы казакы — гуркоцеў іх трактор, Раптом біля рэчкі — рэвануў рэактор! Шо тут сталось — можно не козаты: Селы ці козакы — сталы водку жраты!..

Расказвалі, што за пяцьдзесят кіламетраў ад Локцевіч, адразу ж за Нароўляю, на дубах лісты — як лапушынне, іголкі на хвоях — даўжынёю з паўметра і вострыя, бы пікі; што з лесу пачалі ўцякаць і паўзці ў двары гадзюкі і вожыкі. Неяк адразу ж адгукнулася на гэтае і газета — чамусьці не мясцовая, а далёкая, маскоўская — напісаўшы, што ў Жытомірскай вобласці злавілі карася, у якога заместа хваста — ружа, і нарадзіўся падсвінак з чалавечай галавою.

Казалі, што па Гомельшчыне, нават і ў Локцевічах, будуць выплочваць нейкія «грабавыя», але гэтаму, праўда, ніхто не даваў веры.

Апусцеў прыпяцкі пляж — баяліся купацца; баяліся купляць ежу на базары, баяліся хадзіць у лес, дзе зноў-такі, нягледзячы на спёку, усё чарнела і жаўцела ад ягад і лісічак.

Знаходзіліся і такія, хто адвяргаў усё, што трэба і што не трэба. Гэтыя смяяліся і з Чарнобыля, і з вожыкаў, і са свіней, і нават з таго, што бульбу цяпер рэкамендавалі мыць некалькі разоў; даказвалі, што ніякага рэактара ў Чарнобылі не было, бо электрычнасць 6ярэцца не з рэактараў, а з плацін на вадзе; чутка пра аварыю была выдуманая там, у Маскве, са страху, што народ можа пайсці вайною супраць дурной «аўкагольнай кампаніі». Называліся прозвішчы людзей, якія нібыта з Чарнобыля нажываюцца, паказваліся лістоўкі, дзе быў чамусьці ад рукі надрапаны нібыта загад Гарбачова: «Хай думаюць, што Чарнобаль, тады будуць менш піць, а больш работаць».

Плёткі плёткамі, а людзі неяк елі, пілі, сыходзіліся, нараджалі дзяцей — жылі, словам. Участковы Балвановіч, як чалавек практычны, вясковага роду, чыхаць хацеў на радыяцыю — яе ж не відно; павёз матацыклам жонку па ягады, і за Мазырам, блізка каля нейкай вёскі, напароўся на стары, зарослы метровым сітняком кар'ер, поўны карасёў. Калі ён убачыў проста перад носам дзве доўгія, як дошкі, чорныя спіны, што млява варушылі жабрамі і плаўнікамі, у яго засвярбелі рукі і ногі. Да вечара ён паспеў матануцца ў Локцевічы, адвезці жонку, заехаць па Шкапіча, і яшчэ сонца не села, як яны, апранутыя па-рыбацкаму, зладзеявата падкочвалі да кар'ера заглушаны матацыкл.

За гэты месяц Шкапіч пастарэў на некалькі гадоў. Усё, пра што не так даўно ён баяўся нават думаць, спраўджвалася... Сям'і ўжо, можна сказаць, не было, развод залежаў толькі ад часу. Пасля Балвановічавай прафілактыкі знік недзе Холад, але адразу ж з'явіўся новы — Адам ведаў пра гэта з дакладных крыніц — і з гэтым новым пры братавай дапамозе ўжо не было як справіцца. Раз ужо так закруцілася, зляцела з тармазоў, дык да кожнага палюбоўніка па ўчастковаму не прыставіш... Ні слова Шкаіпіч не сказаў пра гэта ні Балвановічу, ні нават матцы, якая не так даўно прыходзіла ў госці і ўсё распытвала, сэрцам адчуваючы, што нешта ў сына не так.

Цяпер ён быў вельмі ўдзячны брату, што той выцягнуў яго з горада, і адчуваў хоць невялічкую, пераменлівую, але забытую радасць. Пакуль Балвановіч перавязваў матузкі старых форменных галіфэ, Адам разуўся і пайшоў паўз бераг. Вада была цёплая, дно мяккае, няроўнае, нідзе не глыбей, чым па калена. Разы два нешта вялікае тукнула ў нагу. Уся трава, якою быў зарослы кар'ер, асабліва аер і невысокія чараты, пагойдвалася, нешта там пацмоквала і пастрыквала. У адным месцы Адам налічыў шэсць спін, якія стаялі побач, то знікаючы, то выплываючы, быццам лавілі мяккія промні позняга сонца. Калі ён вяртаўся да матацыкла, каля адной з выспачак раптам соладка і гучна лапатнула, і белабокі лапаць ледзь не выскачыў на бераг. Ахнуў з берага Балвановіч. Адам пабег, але карась, памагаючы сабе шырокім хвастом, марудна, перад самым яго носам, споўз у ваду і схаваўся ў аеры.

— Іван! — ціха смяяўся Шкапіч. — Яны ж у мяшок не паўлазяць!..

Падышоў Іван з сачком, але з сачком тут і совацца не было чаго — трава... Параіўшыся, у самой гэтай радзе ўжо адчуваючы асалоду, яны вырашылі ўжыць даўні, дзіцячы спосаб — перагароджваць кар'ер на невялікія, у метр-два, канаўкі і лавіць рукамі. Нацягалі з лесу галля, гнілых камлёў, перапнулі кар'ер перш напалову, тады — на чатыры вузкія «катухі»; пачалі дзяліць іх на яшчэ меншыя — і тут пайшло!.. Балвановіч лаівіў сачком, Шкапіч сеў у ваду на калені і прыціскаў карасёў рукамі да дна, выцягваў са шчылінаў паміж загарадкамі...

Ды вось: чым больш набіваўся мех, чым лягчэй з кожнай новай перагародкаю станавілася лавіць, тым больш неяк прападаў азарт, адплывала радасць, і ўжо Адам, схамянуўшыся, злавіў сябе на: «Калі б яшчэ ў сям'і ўсё было добра, як было б усё добра цяпер і шчасліва!..» Тым часам цямінець пачало ўжо, туманок налазіў, камары зазвінелі... Выбраліся, несучы ўдвух мех, на бераг, да матацыкла, абмыліся, расклалі невялікі агеньчык. Балвановіч дастаў сала, хлеб, цыбуліну і пляшку самагонкі.

— Разумны чалавек і п'яны разумны, — заўважыў ён, калі Шкапіч выпіў і перадаў яму чарачку. – Я п'яны намнога раўней еду, чым цвярозы, і ні разу не было ніякіх аварый. Будзь здароў!

Яго твар быў барвовы ад вогніку, круглы, спакойны, малады: і ясна, што не хваліўся і не брахаў Балвановіч — не толькі гэтую чарачку, а пляшку без закусі вып’е з рыльца ўчастковы, толькі крэкне, і не скажаш па ім.

— Вер пасля гэтага, што няма Бога, — філасофстваваў, натыкаючы на ражэньчык сала, Балвановіч. — I ўсё, столькі радасці стварыў для такіх чартоў свінячых, як людзі — і самагонку, і кар'еры з рыбаю, і сала з агнём... Быўшы Богам, ні чарта не даў бы! Павыганяў бы з раю, а там — трава не расці, хоць падыхайце.

— Са мной якраз так і робіць твой Бог, — горка атрымалася ў Шкапіча.

Балвановіч зразумеў па-свойму.

— Што, зноў поўзае? – насцярожыўся ён.

— Ды не... Тут іншае... Заўсёды не хочацца верыць, а пра нейкія здагадкі што дарма малоць?..

Так і не заладзілася шчырай гаворкі, і гарэлка не памагла.

У Локцевічы ўязджалі недзе а палове на дзесятую. Шкапіч, ведаючы, што бібліятэка зачыняецца ў дзевяць і жонка павінна ўжо быць дома, даволі спакойна слізгануў позіркам па цёмных вокнах Дома культуры, каля якога праязджалі. Ён нічога не паспеў падумаць, калі на прывакзальнай плошчы, ля асветленага газетнага кіёска, убачыў Тамару і незнаёмага хлопца ў белай кашулі. Незнаёмеца відаць было са спіны, але па адной толькі постаці можна было вызначыць — такія ў Локцевічах не водзяцца.

Матацыкл праляцеў побач з кіёскам, і зрабілася замест болю, трывог і страху на душы — пуста.

XII.

За гэты месяц Тома Шкапіч «ірасцвіла і запахла». Так казалі пра яе ўсе ў бібліятэцы, усе знаёмыя.

Недарэчны выпадак з Холадам, з яго няўдалай спробаю помсты ўнёс у яе сямейнае жыццё на першы погляд няўлоўныя, а на справе — глыбокія перамены. Тамара, якая і раней адчувала сваю ўладу над мужам, але разам з тым трошкі і пабойвалася, паважала яго — павагаю жанчыны, якую выбралі ў жонкі, — пасля выпадку з Холадам убачыла, што перамагла мужа; адпаведна, адчуванне ўлады паболела, а павагі і тым больш боязні паменела. Яна зразумела, што муж настолькі кахае яе, настолькі баіцца адзіноты, што можна смела яшчэ больш расшыраць сферу дыктавання яму ўмоў.

Найперш пачало праяўляцца гэта ў побытавай драбязе: калі раней яна бурчэла на Адама, што той робіць бабскую справу — падмятае, замочвае бялізну, прасуе, — дык цяпер пачала ўспрымаць гэта, як так і трэба.

Сам таго, відаць, не жадаючы, Холад разварушыў у ёй жаноцкасць, але не лепшую, не тую, калі любяць мужа і бягуць пасля працы дадому, а горшую — калі хочацца волі. «Раз Холад мяне замужнюю яшчэ так кахае, што збіраецца нават помсціць, — значыць, рана сябе тапіць у сямейным балоце, значыць, я пакуль што — Жанчына, а прызначэнне Жанчыны на зямлі — падабацца», — такія ці вельмі блізкія да такіх думкі, дзякуючы яе нефізічнай, сядзячай працы, гулялі ў ёй, як хацелі.

Галоўнае ж, што прымусіла Шкапічаву жонку «расцвісці і запахнуць», было з'яўленне ў бібліятэцы новага чытача. ЁН запісаўся ў часовы, летні абанемент, як студэнт інстытута замежных моў — прыехаў з Мінска да сваякоў на канікулы. Высокаму, хударляваму, з іголачкі апранутаму, з прыгожымі, мяккімі вачыма і інтэлігентнай усмешкаю, яму падышло б прозвішча, можа, Сапега, ці Радзівіл, а ён быў проста Грышко. Хоць прозвішча трохі прызямляла яго. Пра такіх жанчыны мараць.Усё ў Грышко было пры ўсім — і знешнасць, і цяперашняя вучоба, і наступная праца — вядома ж, у консульстве за мяжою ці перакладчыкам у самых важных асоб...

Прыходзіў Грышко звычайна пад вечар, гадзін у сем, прасіў газеты, часопісы на англійскай мове, праглядаў іх, рабіў пазнакі. Томе ён прысніўся ў першую ж ноч. Вядома, не такая яна была дурная, каб на нешта разлічваць, але ж!.. Спачатку ёй здавалаоя, што Грышко такі ветлівы, жартаўлівы з ёю, бо і яна ветлівая з ім: усміхаецца ў адказ, хутка прыносіць заказанае...

Але неўзабаве жаночае пачуццё ўсё расшыфравала: малады прыгожы чалавек прывык да жанчын, цяжка пераносіць вымушаную адзіноту і ўбачыў у ёй жанчыну, якую будзе лёгка дабіцца, даступную.

Самае большае, на што яна магла разлічваць — гэта палавая сувязь, мінутнае, грэх. Яна цудоўна ведала гэта, але супраціўляцца і не збіралася. «Пафліртую, а мяжы пастараюся не пераступіць...»

Адным вечарам Грышко прапанаваў правесці яе. Яна згадзілася. Размова была кароткая, ні пра што, але Тома і так слухала праз слова, адчуваючы, як на іх пазіраюць местачкоўцы, як яны, Грышко з Тамарай, мабыць, гарманічна глядзяцца збоку.

Грышко не ламаў з сябе немавед каго, спакойна расказваў, што сам з вёскі, звычайны сялянскі сын, проста пашэнціла на добрага настаўніка замежнай мовы; сам ён не лічыць сваю вучобу і будучую спецыяльнасць нечым сур'ёзным, бо сапраўднае, ён лічыць, толькі фізічная праца.

Два вечары праводзіў яе Грышко ледзь не да самых дзвярэй кватэры, і Тома дзівілася, што дазваляе сабе гэта, што ніякай віны парад мужам не адчувае і ў паміне. Трэцім разам яны ішлі даўжэй, чым звычайна, спыніліся каля кіёска на прывакзальнай плошчы. Гаварылі.

— Не ведаю, чаму мне так лёгка з табою, — шчыра казала Тома, — быццам я даўно-даўно цябе ведаю.

— А мне ехаць хутка...

— Ну, і едзь на здароўе. Нябось чакаюць у Мінску не дачакаюцца!

— Ды ніхто мяне нідзе не чакае. Але ехаць ужо хочацца. Восень, бульба, потым — практыка за мяжою...

— Бульба? Ты паедзеш на бульбу?!

— А што я, лепшы за ўсіх?

— Ведаю я вашу бульбу... Сама колісь ездзіла маладая, незамужняя... Нябось дзеўкі (яна так і сказала — дзеўкі) шыю намуляюць, чапляючыся!

— Том, ты што — раўнуеш? — уразіўся ён. – Замужняя жанчына... Вось жаніся пасля гэтага. Аказваецца, жонкі вось якія!

— Каб раўнаваць, трэба мець на гэта нейкія правы... Але хопіць, не хачу пра гэта. А за мяжу куды?

— Калі пашэнціць, дык у Англію. Але наўрад ці. Я не выдатнік.

Яна не стрымалася:

— А ведаеш, ты вельмі мне падабаешся, вельмі! Хоць бы тым, што ведаеш жанчын. Другі на тваім месцы абавязкова схлусіў бы, што толькі ў Англію... А ты — актор. Я ўпэўнена, што ты цудоўна вучышся, адзін з лепшых, і паедзеш на практыку, вядома ж, па самым прэстыжным адрасе, але ты знарок не выстаўляешся, каб не адчувалася розніца паміж намі. Я цудоўна бачу гэта і цаню.

— Тома, ты, далібог, мяне пераацэньваеш! Я да такіх абагульненняў яшчэ не дарос... Хоць, сапраўды, мне часамі здаецца, што цябе я ведаю аж залішне добра, ведаю, якіх слоў ты ад мяне чакаеш... З талковым гледачом лёгка быць і харошым акторам. Мне таксама цікава з табою, — казаў Грышко ўжо сур'ёзна, нахіляўся да яе, і Тома п'янела ад водару яго адэкалону. — Ты хлусіш, ты — не правінцыялка... Сярод мінчучак мала такіх знойдзецца! Хочаш, заходзь у госці? Ці я да цябе? Як твой муж працуе?

— Муж заўсёды працуе, — сама не ведаючы, што, шаптала яна. — А як... у госці?

Грышко смяяўся, пільна на яе паглядаючы:

— Ну, як жанчыны да мужчын ходзяць у госці. Я жыву адзін.

Тома маўчала, а маўчанне, як вядома, тое самае, што і згода...

Тут і праехаў матацыкл. I Адам глядзеў на іх.

— Муж мой паехаў, — спакойна сказала Тома.

Яна вярталася дамоў у тым спакойна-абыякавым настроі, які невядома адкуль узяўся.

«Раэвод? Калі ласка! Ніякага кахання, цяпер гэта ясна, не было. Біць будзе? Смешна — хай толькі паспрабуе».

На ўсю кватэру смярдзела рыбаю. У калідорчыку ляжаў мокры мех, ад якога па даматканым палавіку распаўзалася цёмная пляма. Муж, не пераадзеты, выскачыў з ванны і, трасучы мокрымі рукамі, плаксіва закрычаў ёй у твар:

— Так?! Кідай, кідай калеку, раз не баішся Бога! I я, не думай, больш маўчаць не буду!.. Толькі не цябе буду прасіць, а тых, з кім ты цягаешея! Яны мяне хутчэй зразумеюць, чым ты!..

Самагонны пах ад яго (не Грышковы адэкалон) перабіваў нават рыбіны.

— Ад цябе нясе, — груба, адчуваючы палёгку ад таго, што муж п'яны, выціснула Тома.

Яна грэбліва, стараючыся не крануць яго нават выпадкава, прайшла на кухню, каб адчыніць фортку. Адчыніла і раптам ускрыкнула.

— Што, што?! — падбег муж.

— Холад! — паказвала ў акно жонка. — А я ж думала, знік... Я ж зараз сама з табою пагавару! Чакай...

Але пакуль Тома збягала са свайго чацвёртага паверха, Холада і след прастыў.

XIII.

Холада быццам падмянілі.

Цётцы ён сказаў, што ўладкаваўся на часовую працу, вартаўніком, таму дома бываць будзе рэдка, а ў канцы лета з'едзе зусім. З прымаком перастаў вітацца і не толькі не даваў больш ключы, а нават памяняў замок. «Жыць я буду тут, колькі захачу, есці — асобна, ключы больш ніхто не атрымае», — сказаў ён прымаку, і той, здзіўлены, а можа, і напалоханы новымі інтанацыямі ў ягоным голасе, змоўчаў.

Часта да Холада пачаў прыходзіць нейкі сябар, прыгожы малады чалавек, выкшталцаны, з іголачкі апрануты, усё тут ведаў — ні ў кога нічога не пытаючыся, смела праходзіў цераз двор у хатку.

Аднойчы пад вечар прымак з цёткаю паехалі на вёску да прымаковых бацькоў. Кватарантка прыбралася, надзела сваю лепшую, празрыстую ў блакітны гарох, сукенку і пайшла да хаткі. У хатцы гарэла святло. Яна пастукала ў акно.

— А... Арцень ёсць? — разгубілася яна, убачыўшы, што адчыніў дзверы Холадаў сябар, якога яна баялася і не любіла — хоць бы за адно тое, што не паздароваўся з ёю ні разу, пазіраў так, быццам яна не чалавек.

— Праходзьце, — адступіў убок малады чалавек.

Кватарантка зайшла, падумаўшы, што Холад у хатцы. Зайшла і ціха ахнула.

Спускалася са столі пірамідальная крышталёвая люстра; бязладнай горкаю на стале ляжалі апельсіны, яблыкі, памідоры, гуркі, зялёная цыбуля, ананас, вінаград і персікі, і тут жа — палка непарэзанай каўбасы і кавалкі сыру, асобна — некалькі пузатых пляшак розных памераў, адкрытых і непачатых, з бліскучымі – у вачах стракацела – этыкеткамі на рыльцах... Такое кватарантка бачыла толькі на каляровых уклейках ці на вокладках у часопісах.

— Холад зараз прыйдзе, — усміхнуўся сябар.— Давайце пасядзім трохі... Сумна аднаму... Холада чакаць. Давайце ўвогуле знаёміцца. Вас я ведаю — Холад расказваў — Ліда завуць? А я — Грышко.

Ён схіліўся і пацалаваў кватаранцы руку, падвёў да крэсла. Пачырванелая, шчаслівая, яна ахвотна прысела. Такі быў нудны вечар, адной, каля абрыдлага тэлевізара, і раптам — з карабля на баль... Грышко прысеў насупраць, да краёў наліў высокія фужэры. Кватарантка, як ні была спрактыкавана ў мужчынах, адчула, што ў яе па спіне прабег халадок — настолькі ён быў прыгожы ў рухах, бездакорны.

Грышко сказаў тост:

— Ну, што — спачатку вып'ем за людзей, потым — за 6...й.

І выпіў да дна. Кватарантка зразумела, што і выканне, і цалаванне ручак — гульня, акторства. Яе пазвалі, каб паздзекавацца.

— Я ўсё зразумела, — сказала яна, ставячы на стол фужэр.

— Так? — Грышко закусваў вінаградам. — А нашто табе Холад быў?

Яна паднялася, абцягнула сукенку, ступіла да дзвярэй, але вырашыла яшчэ затрымацца:

— Перадайце Арценю, што прымак піша на яго ў міліцыю. Што ў яго грошы немавед адкуль, жыве без праіпіскі, невядома дзе працуе...

— Дык так і ёсць. Ён усё правільна піша... Пачакай...

Грышко раптам апынуўся блізка, схапіў кватарантку ў ахапак і сілаю пасадзіў на месца. Яна, спалоханая, і не супраціўлялася.

— Гад твой прымак, — сказаў Грышко, стоячы над ёю. — А ты спіш з ім. Тады спі і са мной.

— Я зараз закрычу!

— Паспрабуй. А зрэшты, рабі што хочаш.

Ён сеў, наліў сабе зноў, выпіў, потым падняў на яе п'янаватыя, з мяккім бляскам, прыгожыя вочы.

— Пасядзі, — сур'ёзна папрасіў ён. — Я не буду больш цябе крыўдзіць. Абяцаю. Так хочацца пагаварыць з чалавекам, які не ламаецца, не брэша, як усе!.. Можа, ты мне спадабалася, і я сапраўды хачу пераспаць з табою. Ці нават жаніцца?

— Не атрымаецца, — усё яшчэ насцярожана сказала кватарантка. — Я што, дурная, з такімі, як вы, спаць?

— Чаму?

— А не люблю прыгожых. Можа, каму і падабаюцца, толькі не мне.

— А Холад табе падабаецца?

— Холад падабаецца, — смела падняла яна вочы.

— Ліда, я ж лепшы, разумнейшы, прыгажэйшы і за прымака, і за Холада! Ты што, хіба не бачыш розніцы? Ці для вас, б...й...

– Вы ж абяцалі!

— Добра, больш не буду. Ліда, давай расказваць адно пра аднога як на споведзі, як лепшыя сябры. Хочаш? Цябе ж да мяне сексуальна не цягне — значыць, можна быць са мною проста як з сяброўкаю.

— Яшчэ што! I так плёткі розныя... I няма чаго расказваць. Я чалавек просты: пазавуць, нальюць— вып'ю, пагоняць — пайду...

Кватарантка, нібы ў пацвярджэнне, выпіла і пачала закусваць персікам. Грышко паклаў на стол локці і апусціў на іх галаву.

— Добра, Ліда, — сказаў ён, пазяхнуўшы, — хопіць. Ідзі. З табою яшчэ больш сумна.

Кватарантка выскачыла з хаткі, радуючыся, што ўсё так лёгка для яе скончылася. Можна ўявіць, чаго Холад пра яе панарасказваў, калі кожны стрэчны-папярэчны пра ўсё ведае! I яна яшчэ прыбегла, дурніца, яго папярэджваць...

Але самае дзіўнае, што ў глыбіні душы ў яе было і задаваленне, што вось і яна — не рэч, не кавалак дрэва, а і пра яе нешта расказваюць — няважна што.

Застаўшыся адзін, Грышко выпіў вялікую чарку каньяку, закурыў. На дварэ пачуліся галасы. Ён прайшоў у большы пакой і адхінуў ражок фіранкі. У прыцемках відаць быў нейкі мужчына, што размаўляў з кватаранткаю і тая паказвала яму на хатку. Грышко выйшаў на ганак. Кватарантка адразу знікла. Мужчына не зводзіў з яго вачэй. Грышко падышоў бліжэй.

— Калі вы да Холада, ён хутка прыдзе, я сам чакаю. Можам разам пачакаць.

— Я да цябе, — глуха сказаў мужчына.

— Мне вельмі прыемна. Грышко, — працягнуў ён руку. — А вас я таксама трохі ведаю — Адам Шкапіч, ці не так?

Шкапіч раптам схапіў яго загрудкі і пацягнуў да дзвярэй у хатку.

— Хадзем! Пагаворым!.. — крычаў ён, на галаву за Грышко ніжэйшы і ў два разы шчуплейшы.

Грышко пакорліва дазволіў давесці сябе да калідорчыка. Там ён ўдарыў Шкапіча па руцэ і вызваліўся.

— Спакойна, пакрыўджаны муж, — мармытаў ён, заломваючы Шкапічу за спіну сухую руку. — Скакаць на мяне не раю — прайграеш...

ён выштурхнуў Шкапіча ў пакой. Шкапіч стаяў збялелы. Невядома было, а чаго ён увогуле чакаў і што хацеў зрабіць з чалавекам, яўна мацнейшым за яго фізічна?

— Помсты не атрымаецца, папярэджваю яшчэ раз, — прамовіў Грышко, сочачы за ім. — Чаго прыйшоў?

Шкапіч склаў кулакі і прыціснуў да грудзей.

— Не баюся цябе! Бі! — закрычаў ён. — Ты гадзіна! Няўжо табе мала баб?! Чаго ты да Томы прычапіўся?!.

Грышко ўздыхнуў, стоячы наліў сабе чарку і выпіў. Такія яго паводзіны абнадзеілі Шкапіча. Як і большасць слабых людзей у хвіліны небяспекі, ён адчуваў, што крык — лепшае і адзінае нападзенне і адначасова абарона.

— Бі! — крычаў ён плаксіва. — Можаш хоць забіваць тут! Каньяк п’еш! У цябе, у такіх, як ты, усяго поўна! А мне? — ён падсунуў Грышку пад нос скалечаную руку, сухую, маленькую, як у пяцігадовага дзіцяці. — Жыць не хачу, можаш забіваць тут!..

— Адам, — ціха сказаў Грышко, — не распаляйся. Так ты толькі сам сябе шкадуеш і плачаш. Сядай, выпі, закусі...

Замест адказу Шкапіч плюнуў на стол. Гэта адначасова і супакоіла яго, і напалохала. ЁН адчуў, што выгаварыўся, ногі яго аслабелі і ён прысеў.

Грышко спакойна, як нічога не здарылася, згроб вінаград і персікі на падлогу.

— Налівай сабе сам, пі, — пакручваючы ў пальцах чарку, сказаў ён. — Я не такі, як ты думаеш. I слоў такіх не заслужыў. Ну, сам разваж: калі б (Шкапіч уздрыгнуў) яна кахала цябе так, як ты яе, хіба ў мяне нешта атрымалася б? Не я, знайшоўся 6 іншы. Гэта проста не тая жанчына, што табе трэба.

— Давай гаварыць цвяроза, — працягваў ён. — Я табе не вораг, а саюзніік. У мяне з тваёй жанкаю нічога не было. I не будзе ніколі. Проста Холад... ну, мой сябар, расказаў мне гэтую гісторыю. І якую ролю сыграла ў ёй твая Тома. I мне захацелася памагчы сябру. Проста цікава стала – а што, калі яе паставіць на месца Холада?

— Так і ведаў, што без Холада тут ніяк, – Шкапіч паглядзеў на пляшкі. — Налі мне, – папрасіў ціха.

Дзіўна, неяк не па-славянску (напісаў бы Дастаеўскі) выглядаў гэты малюнак: падмануты, няшчасны муж і шчаслівы палюбоўнік за пляшкаю каньяку. «Прыйшоў помсціць!» — горка думалася Шкапічу.

...I дваццаць хвілін, і паўгадзіны прайшло, а яны не разыходзіліся.

— Бачыш, — расказваў Грышко, — Холад гэты... Ён крыху не таго. Убіў сабе ў галаву, што жаночая здрада — зло...А я яму хачу даказаць, што жанчыны ўвогуле не людзі, яны – іншапланецяне, у іх іншыя мазгі...

— Ну, добра, а я чым вінаваты? – мала разумеў, гнуў сваё асалавелы Адам. – Як жыць такому, як я, сярод такіх, як вы?.. Ды для мяне з тых гадоў, калі зразумеў, што жанчыны мне недаступныя, яны ўсе парабіліся багінямі...

— Я бачу адно выйсце. Яны тады шоўкавыя, калі мужчына вышэйшы... У сэнсе, калі ў яго ёсць выбар. Яшчэ інакш – калі ён не так моцна, як, скажам, ты, кахае. Яшчэ лепш – калі ніяк не кахае. Трэба паставіць тваю жонку ў залежнасць ад цябе...

— Як?! Навучы! Век Бога за цябе буду маліць, калі яна цябе разлюбіць і да мяне вернецца!..

— Добры ты, Адам...

XIV.

Бывае, перад якойсьці малой ці вялікай радасцю: сустрэчай з каханым чалавекам, пераездам на новую кватэру, паступленнем у інстытут, пакупкай нечага новага, даўно жаданага — успомніцца раптам такая дрэнь, штосьці такое кепскае, якое некалі з табою здарылася, і так шкада сябе зробіцца ранейшага, так захочацца вярнуцца ў той чорны дзень, каб падбадзёрыць сябе таго: «Не сумуй — усё мінецца, усё будзе добра! Я ведаю, я — з будучыні!”.

Тома ішла на спатканне з каханым, упершыню за ўсё жыццё па-сапраўднаміу каханым чалавекам; яна ведала, што, хутчэй за ўсё, гэта будзе іхняе апошняе спатканне, як здагадвалася і пра тое, чым яно можа скончыцца, — але ні на міг ні аб чым не шкадавала, бо даўно ўжо здрадзіла мужу ў душы.

Быў ліпеньскі ранні вечар. Вуліца пахла цяплом, таполевым пухам і ледзь улоўна, прыемна — цеплавозным дымком і мазутам. Тома ішла марудна, знарок адцягваючы сустрэчу, і — упершыню за апошнія гады вярталася думкамі да сваіх чорных дзён, суцяшала і шкадавала сябе...

Што й казаць — мала добрага ўспаміналася. Бацька іх — Тому з меншай сястрою — кінуў яшчэ малых, матка піла, плакала, лаялася, біла іх... Ужо ў шостым класе сяброўкі неяк пазвалі яе на гуляінку “на хату», дзе была музыка, выпіўка, хлопцы са старэйшых класаў, і яна — дзіця дурное — піла, і курыць вучылася, і лезла, ап'янелая, да ўсіх цалавацца, а потым звалілася пад стол і прыйшла да памяці толькі раніцаю — голая, на падлозе... Яна нават не ведала, калі і хто яе ссільнічаў. Сяброўкі папярэдзілі, што хай толькі паспрабуе каму сказаць — галаву адарвуць. Яна толькі горка пасміхнулася — матка зрабіла б тое самае, калі б даведалася, яшчэ хутчэй за сябровак.

Вось Магілёў, бібліятэчгны тэхнікум, інтэрнатаўскі пакой, п'яны Коля валтузіцца з Томінай сакурсніцай на суседнім металічным ложку; Тома лезе з галавою пад падушку, круціцца, затыкае пальцамі вушы, але ўсё роўна чуе, чуе ўсе... Вось сакурсніца паехала на выхадныя, прыходзіць п'яны Коля і моўчкі, з размаху б'е яе па твары — прыдурак, яна б і так, без біцця, ад аднаго страху дала б рабіць з сабою ўсё, што яму хочацца!.. Колю з ёю не спадабалася, на наступную ноч, калі прыехала сакурсніца, Коля прыводзіць сябра, і вось ужо два металічныя ложкі жывуць, і ўжо не схаваешся пад падушку, а дыхаеш потнай чужой падпахаю... Ад такіх успамінаў не тое што да Грышко ці да Шкапіча пабяжыш, а да чорта лысага... I Тома цяпер шкадавала сябе тую, і суцяшала, і гладзіла ў думках сябе па галаве: «Не сумуй — наперадзе ўсё добра! Будзе замуства, будзе сапраўднае каханне, толькі дажыві фізічна!»

Грышко чакаў яе каля клумбы ў прывакзальным скверы. «Томачка, я забяру цябе з сабою ў Мінск!» Яна ўбачыла, што ён п'янаваты, але замест абурэння яна адчула, што такі Грышко — яшчэ больш зямны, яшчэ больш блізкі ёй.

Доўга не гулялі, пайшлі ў хатку. Люстра і стол з «нацюрмортам» прыемна ўразілі Тому, як не так даўно кватарантку. Трохі выпілі; Грышко пераліў цераз край у сваю чарку каньяк і доўга падпальваў карычневую плямку на стале, а калі яна загарэлася, калі ажыў і пачаў лізаць яе сіні язычок, сказаў: «Сіняя кветка!»

У большай хаце Тома першая села на ложак, скінула басаножкі і пачала распранацца; толькі шэптам папрасіла Грышко, каб памог расшпіліць ёй на спіне станік. Калі ён расшпільваў, Томе пачулася, што ў шафе штосьці шкрабецца.

— Мышы!— засмяўся Грышко.— Начамі спаць не даюць.

Седзячы з нагамі на ложку, ужо ў чым маці нарадзіла, яна раптам заўважыла, што Грышко як бы і не думае распранацца, стаіць у джынсах, толькі кашуля расшпіленая на два верхнія гузічкі.

— Ну? — працягваючы рукі, пяшчотна і патрабавальна спытала яна.

І зноў, падалося, рыпнула чортавая шафа.

— Я зараз, — Грышко пакусваў вусны. — Скажы, што ты цяпер адчуваеш?

— Мне цудоўна, я як у казцы...

— Мужа не згадваеш?

— Што мне муж, калі ў мяне ёсць ты, мой мілы, каханы, адзіны...

Яна ўсё яшчэ нічагуткі не разумела.

— Уяўляю, які твой муж быў бы шчасліівы, каб яго так любілі.

— А ты, мілы? Ты хіба не шчаслівы цяпер?..

— Ды мне да лямпачкі.

У яе раптам пачалі цямнець і павялічвацца зрэнкі вачэй.

— Ты... смяешся?

— Які смех. Я, далібог, не хачу з табою.

— Міленькі... я не веру! Я малю цябе! Ты нават не ўяўляеш, як для жанчыны страшна тое, што ты задумаў. Я ўсімі грахамі сваімі гэтага не заслужыла. Чытай маралі, бі галавой аб сцяну, толькі— ляж зараз са мною! Інакш... ты не мужчына. Я пракляну цябе тады.

— Помніш зіму, Том, іней такі пухнаты, кажушок твой... Бог з ім, ты мяне не дачакалася, я не за тое — я за тое, што ты і віны ніякай не адчувала... Вось і мужа ты гэтак мяняеш, як і мяне некалі... Мяне памяняла на мяне...

— Якую зіму?! Што ты вярзеш?! Ты.. ляжаш?!

Грышко выйшаў. Тома павярнулася, асцярожна, быццам у яе балелі зубы, паклала на падушку шчаку.

З пранізлівым віскам расчыніліся палавінкі шафы, і адтуль вываліўся Адам Шкапіч. Ён з нямым страхам у вачах хвілін колькі глядзеў на нерухомую, голую жонку, потым наблізіўся і пагладзіў яе па плячы. .

— Томачка, адзявайся, хадзем...

Па жончыным целе прабеглі дрыготкі. Пачыналася істэрыка...

Шкапіч кінуўся па ваду... і ў парозе аслунянеў, сутыкнуўшыся нос у нос з Холадам. Той быў у вайсковай форме, з чырвоным тварам, з мокрымі, быццам чалавек шмат працаваў і запарыўся, валасамі.

— Так, — адрывіста сказаў Холад, заглядаючы ў пакой. — Што тут робіцца? Хто пусціў?

— Гэта Грышко... — ледзь не плакаў Шкапіч, — Грышко, сябар твой...

— Не ведаю ніякіх сяброў! Зараз жа ачысціць памяшканне! Пакуль участковага Балвановіча не пазваў!

Лепш за любыя лекі падзейнічаў яго знаёмы голас на Тому, якая перш усхапілася, нацягнула на сябе коўдру, затым хуценька апранулася і следам за мужам вышмыгнула з хаты.

XV.

Холад быў п'яны і ўзбуджаны. Ён расчысціў ад закускі і пляшак палаівіну стала, дастаў з серванта згорнутую насоўку, ручку, паперу, шклянку і кіпяцільнічак, расклаў усё на стале. У насоўцы аказалася шчопаць пацярухі.

Холад пачаў пісаць: «Людзі — тыя, каму патрапяць гзтыя запісы на вочы! Я нарадзіўся...» – і адразу ж усё закрзсліў, бо сам не чытаў бы такога ўступу.

Пачаў інакш:

«...Аднойчы я нарваў кветак, але не ведаў, што з імі рабіць. Кветкі высахлі. Я пачаў іх заварваць, і праявілася люстра. Я здагадаўся, што пара ад заваркі сініх кветак матэрыялізуе рэчы. З тых часоў для мяне не стала нічога немагчымага. Я браў часопіс, газету, плакат, выбіраў тое, што мне трэба — грошы, зброю, выпіўку, закуску, любую, словам, дрэнь — і дастаткова было патрымаць жаданую выяву над парам, як праз секунды я атрымліваў тое, што хацеў. Мала таго, я мог змяняць самога сябе, сваю знешнасць. Я накрываў шклянку з заваранымі сінімі кветкамі каляровай фотакарткай з часопіса і схіляўся над парам; я адчуваў, як макрэе, робіцца сырым, нібы пластылінавым, твар... і паступова ў мяне з’яўлялася іншае аблічча, разам з тым я заставаўся самім сабою, са сваімі думкамі, сваім успрыняццем навакольнага.

Я пачаў жыць у чужым абліччы, і тое, што мне адкірылася, было сграшней і больш незразумела, чым сам працэс пераўтварэння. Я ўбачыў, што такое на самай справе ёсць чалавек...

Мне адкрылася, што людзей трэба не любіць, а асцерагацца...

Бог, калі ёсць, дык ён зусім не дабро; ніякіх “падстаў правую!”; законы яго павінны праводзіцца ў жыццё так: над кожным дурнем павінен стаяць разумны з дубінаю і перыядычна ўбіваць у дзікі чэрап — не крадзь! не хлусі! не здраджвай! помні пра смерць! і г. д.

Думаю, што менавіта я адзін з тых абраных на такую функцыю. Зараз я заварваю апошні шчопаць кветак, выбіраючы сабе аблічча гэтага выдуманага мною Грышко, і...

– Я — іду!»

XVI.

З самай раніцы, пакуль мыўся, чысціў зубы, снедаў, Балвановіч не мог адагнаць ад оябе дурнога ўспаміну: як ён некалі, маленькі, уцякаў па свежай пакошы ад чмяля і наляцеў на кінутую касу. Добра, што быў босы і не мог бегчы на ўсю сілу, а то застаўся б без ног, калі б увогуле выжыў; тады ж толькі лёгка парэзаўся. Балвановіч спрабаваў думаць пра штосьці іншае, але ўяўленне ўпарта вяртала яго ў той дзень, паслужліва дамалёўвала тое, чаго не адбылося — з усяго разгону ён налятае на тонкае лязо, бязгучна падрэзваюцца сухажыллі, палатно амаль перасякае тонкія косці, свішча, залівае ўсё вакол кроў...

Балвановіч не быў слабаком, ніколі не думаў і не баяўся, што на такой небяспечнай працы яго могуць пакалечыць ці нават забіць. А вось, скажы ты, прычапілася... I брыдка, і страшнавата, і прадчуванне нядобрае, але ж гэта не прычыны, каб не ісці на службу.

Усю дарогу да самай міліцыі перад вачыма ў яго стаяла каса і рудая кроў на шчотачках пакошы.

Каля ўваходу, дзе быў стэнд «Іх шукае міліцыя», Балвановіча спыніў высокі прыгожы малады чалавек з разгубленымі вачыма:

— Таварыш участковы Балвановіч? Я — Грышко, на канікулах... Мяне абакралі, хачу напісаць заяву...

— Дзяжурнаму, — кінуў на хаду Балвановіч, адчуваючы самы звычайны страх.

— Таварыш участковы, вы мне хутчэй паможаце, — ідучы следам, прасіў Грышко. — Я і прозвішча ведаю — нейкі Холад...

— Холад? — рээка павярнуўся Балвановіч. — Ага, тады хадзем. Напішаш, і адраэу пойдзем...

Блізкасць здабычы ўзбудзіла ўчастковага.

Але калі подбегам падымаліся на другі паверх – Балвановіч першы, Грышко — ззаду, участковаму ўспомнілася, як ён сам месяц назад перахітрыў Холада, прасіў запалкі, закурыць... Было адчуванне, што цяпер тое ж самае хочуць прарабіць ужо з ім, Балвановічам. Нешта не чыстае!

— Пачакай, — спыніўся ён. — Я да дзяжурнага.

Збег уніз і, не хаваючы хвалявання, спытаў у дзяжурнага:

— Машына ёсць волыная?

— Матацыкл толькі, машынай Цярэшчанка паехаў.

— Коля, калі я не выйду праз дзесяць хвілін, загляні да мяне ў кабінет... Не ведаю, і не піў учора, а так паскудна!

Грышко чакаў каля дзвярэй кабінета. Зайшлі. Балвановіч дастаў з папкі паперу, паклаў на стол, кінуў зверху ручку:

— Пішы!

— Не пішы, а пішыце.

Грышко стаяў у парозе, трымаючы ў кішэні джынсавай курткі правую руку.

У Балванавіча дробна затрэсліся калені. «Ён вышэйшы ростам, рукі даўжэйшыя, і што ў кішэні?! Працягнуць бы дзесяць хвілін, падыдзе дзяжутрны...»

— Ну, пішыце, — нашмат мякчэйшым голасам, чым нават планаваў, прамовіў ён, сядаючы на табурэт каля сейфа. — Прабачце, вы адкуль прыехалі?

— Балвановіч, нашто ты мяне біў тады?

— Ды я вас першы раз бачу! — шчыра ўсклікнуў участковы. «Куплены Холадам! Ці сваяк! Што ў кішэні?!»

— Вось што, Балвавовіч. Кладзі на стол пісталет і павярніся тварам да сцяны.

Марудна, нават неяк урачыста Грышко выцягнуў з кішэні дамскі браўнінг і навёў на ўчастковага. Балвановіч чакаў гэтага, ён паспеў нават адзначыць, як у Грышко падрыгвае рука.

— Пісталет у сейфе, — робячы выгляд, што страшэнна спалохаўся, замармытаў Балвановіч. — Даставаць?

— I хутка.

Каб адчыніць сейф, трэба было пераставіць табурэтку. Балвановіч узяўся за яе зверху аберуч, прыўзняў і рэзка, амаль без замаху кінуў у дзверы. Грышко паспеў адскочыць, але было позна. Балвановіч апынуўся каля яго і з ўсяе сілы ўдарыў яго нагою ў пах, зваліў на падлогу, схапіў за горла і пачаў душыць так, што ў Грышко затрашчала шыя. Адчуваючы, што зараз самлее, Грышко хутчэй міжволі, чым свядома, націснуў на курок. Стрэл прагучаў слаба, як у пнеўматычнай вінтоўкі, але ўчастковы працяжна ўздыхнуў і скалануўся ў кароткай сутарзе. Аслабелыя рукі адпусцілі шыю.

Адцураўшыся браўнінга, Грышко выбраўся з-пад адразу пацяжэлага цела, выйшаў на калідор і пачаў спускацца ўніз. На лесвіцы сугыкнуўся з дзяжурным, які павёў сябе дзіўна: перш саступіў дарогу, а калі Грышко яго прамінуў, спалохана і вельмі гучна крыкнуў:

— Эй, як цябе, стаяць!

Грышко, не азіраючыся, пабег.

На двары, каля міліцыі, нікога не было. Сам будынак знаходзіўся ў завулку; Грышко тратуарам пабег да галоўнай вуліцы, але не паспеў дапасці павароткі, як ззаду ажыло, нешта крыкнулі, загырчэў матацыкл. Грышко кінуўся ў нечыя расчыненыя веснічкі, перасек дворык, потым — градамі, па нейкіх гурках, што слаба пахрумствалі пад нагамі, да плота, пералез і апынуўся на другім завулку, паралельным таму, на якім была міліцыя. Ён не паспеў нават перавесці дых, не паспеў прыкінуць, у які бок лепш бегчы, каб надурыць пагоню, як убачыў матацыкл, што заязджаў з галоўнай вуліцы ў завулак. Нечалавечы, ліпкі страх падказаў яму, што трэба перці насустрач матацыклу — ён так і зрабіў; матацыкл не паспеў развярнуцца, і Грышко выскачыў на галоўную вуліцу.

Ён бег з усіх сілаў, чуючы за спінаю роўнае тарахценне, бег паўз вакзал, паўз Дом культуры — проста да цётчынай хаты. Каля варотцаў раптам узнікла цётка, спалохана растапырыла рукі:

— Арценя няма дома!

Ён адштурхнуў яе, дабег да хаткі і ліхаманкава пачаў тармасіць клямку, як бы не заўважаючы замка; потым, калі пачуў, што каля хаты заглох матацыкл, кінуўся ў паўпустую дрывяную павець побач з хаткаю і там заціх, прыціснуўся спінаю да мулкай скірды дроў.

— У паветцы! — крыкнуў чужы голас. — Так, ты, наверх! Прадзярэш руберойд! Нікому не баяцца, зброі ў яго няма!..

Пачуліся прыглушаныя маты, потым штосьці тупнула над галавою, і ў частыя шчылінкі пасыпалася зверху пацяруха. У праёме паказалася галава ў фуражцы:

— Эй, вылазь!

— Я выйду сам, — здушана сказаў Грышко. — Толькі не біце!

— Ніхто цябе пальцам не зачзпіць!

Грышко, трымаючы рукі над галавой, выйшаў на святло. Адразу ж яго ўдарылі паленам па галаве, але ўдар атрымаўся нямоцны –усклізь. Ён рвануўся, упаў ад падножкі, і ўпаў няўдала, на спіну; паспеў толькі закрыць рукамі твар:

— Не трэба!..

З ыханнем, як колюць дровы, яго ўдарылі зноў, і зноў па галаве. Кроў лінулася неяк адразу, заліла на грудзях кашулю, зацякла ў ямкі моцна заплюшчаных вачэй.

— Адставіць!!! — пачуўся звонкі, дрыготкі ад напружання голас. Нехта саскочыў з паветкі. — Кінь палена!

Грышко расплюшчыў вочы. Трое міліцыянераў паўколам стаялі каля яго. Адзін неахвотна адкінуў пад сцяну крыва колатую, з выпуклым сукам на канцы паляняку. Перад ім на карачкі прысеў маладзенькі лейтэнант:

— Самі зможаце ўстаць?

— Вой-ё-ёй!.. — з-за спінаў выглядвала цётка і ціхенька галасіла, закрываючы ражком хусткі рот.

Побач з лейтэнанцкімі вастраносымі чаравікамі раптам сталі прымаковыя — пуцейскія, з белымі заклёпкамі па баках.

— Гаспадар? — знізу ўвесрх зірнуў на прымака лейтэнант. — Панятым будзеце!

— Та я з дарагою душою!

— Дзядзыка... Саша... — разрываючы ліпкія ад крыві вусны, адчуваючы, як западае перабіты нос, прашаптаў Грышко. — Скажыце... каб... не білі... больш...

Прымак схіліўся над ім, і Грышко пачуў:

— Шо, Холадзік, страшно?..

— Так, бярэм, — скамандаваў лейтэнант. — Сам не ўстане.

— Ану, у бакі! — крыкнуў, разгінаючыся, адсоўваючы рукой лейтэнанта, прымак. – Расступіса-а!

І з асаладаю, з размаху, як футбаліст, што дарваўся да мяча, які так зручна лёг на нагу, з усяе сілы ўдарыў Грышко ў галаву.

Недзе далёка-далёка, тоненька-тоненька пракрычала кватарантка:

— Арце-е-ень Хол-а-ад!..

I галава адарвалася і паляцела ў чорную бездань.

ЭПІЛОГ

– Арцень Холад!

Ляснуў, заскрыгітаў замок.

Холад, у вайсковай дзембельскай форме, ляжаў на падлозе, якая смярдзела мышамі і недакуркамі, у «тэлевізары», або “малпоўні” (пакой на адну ноч, ззычайна насупраць дзяжуркі, з высокімі, пад столь, закратаванымі дзвярыма, праз якія ўсё відаць; вакон няма, і святло на ноч не выключаецца), а перад ім стаялі каржакаваты сівы маёр і дзяжурны.

— ...Учора з дзембеля, — тлумачыў маёру дзяжутрны, — пачаў на вакзале нешта на Балвановіча скакаць...

— П'яны?

— Не, не так каб.

— Адпусціце.

Холад падняўоя, дзіка азіраючыся.

— Вы... Цярэшчанка? — спытаў ён.

— Ну, я.

— Той, што на машыне ўсё ездзіць?

Маёр глядзеў на яго і маўчаў.

— Я што... забіў Балвановіча?

Дзяжурны падштурхнуў яго да дзвярэй:

— Ідзі... Забівака... Табе Балвановіч пстрычку дасць, дык касцей не збярэш!

Праз акенца дзяжуркі Холаду падалі “дыпламат” і гаДЗІННІК, ягоную «Ракету». Застрыкваючы на руцэ бранзалет, ён убачыў, што гадзіннік паказвае чэрвань-месяц і дзень ягонага прыезду ў Локцевічы з арміі.

На вуліцы яго хістала.

Што гэта было? Чаму ён адкінуты на месяц назад, да дня свайго прыезду? I што зараз? Зноў знаёмства з прымаком, кватаранткаю? Зноў ехаць на могілкі па кветкі?

Нашто?!.

Кветкі былі мёртвыя, пакуль ён не думаў пра помсту. Потым пачалі яму памагаць і ўрэшце вярнулі да... нічога. Дык што, ехаць, нарваць, засушыць і проста інакш выкарыстаць?

Дык што, помста... гэта тупік? Не мае права чалавек помсціць другому чалавеку?

...А ўсё вакол цвіло, асыпаліся з вішняў пялёсткі, з агародаў пахла сырой зямлёй і прыемна – гноем... У канцы вуліцы, каля калонкі, з пустым вядром стаяла цётка і прыкладала стрэшкаю далонь да ілба, разглядаючы, хто гэта ідзе да яе хаты...

Усё, што будзе далей, Холад ужо ведаў.

Пеля (Апавяданне)

Гадоў сем назад здарыўся са мною выпадак, пра які доўгі час чамусьці нават успамінаць было сорамна.

Было гэта ў ліпені. Я толькі што здаў сесію за першы курс інстытута і праз некалькі дзён павінен быў ехаць у сельгасатрад, у Крым, а пакуль сядзеў у сваёй вёсцы і нудзіўся. Не ведаючы, куды сябе прыткнуць, я ці чытаў, ці ўключаў сярод белага дня тэлевізар, ці проста сноўдаўся па двары, пакурваючы, — і, далі-бог, не таму, што ў Мінску зрабіўся нейкім лодырам. У першы ж дзень я спрабаваў быў падступіцца да чаго-небудзь, хацеў перасыпаць стары плот, паднавіць паўразбураны куратнік, але ўсё аказалася такім спарахнелым, што відаць было — пацягні адно, паваліцца другое. Тут трэба было капітальнае абнаўленне, новыя шулы, жэрдкі, дошкі, трэба быў час — месяц, а то і болей, каб хоць трохі давесці ўсё да ладу, а інакш і зусім не брацца.

Мяне цягнула ў Крым, дзе я ніколі не быў, да пальмаў, кіпарысаў, мора, на магілу Багдановіча, мне хацелася, каб і «мой цень лёг на гэтыя святыя камні»... А тут? Што я, не бачыў гэтага бульбоўніку, буракоў, гэтага лесу, які падлез пад самыя соткі і ў якім я, здавалася, ведаў кожнае дрэўца?..

I толькі калі надышоў доўгачаканы апошні дзень (сімферопальскі цягнік спыняўся на пару хвілін на станцыі каля самай вёскі), мне зрабілася неяк настальгічна, сумна; зусім новымі вачыма я аглядаў двор, загоны, куратнік, да якога так і яе дайшлі рукі, — глядзеў і шкадаваў, як жывое... Я вось паеду, шмат што ўбачу, а гэтае ўсё так і будзе тут. Мне захацелася расцягнуць гэты настрой развітання, прайсціся па знаёмых мясцінах, а калі ўдасца, дык і палавіць рыбкі.

Матка была ў ягадах, але я вырашыў не пакідаць ніякай запіскі. Навошта? Гадзін у дзевяць-дзесяць вечара вярнуся, хопіць часу сабрацца, пачытаю да ночы, а потым у цягніку буду адсыпацца. Я пераапрануўся ў сваё старое вайсковае адзенне, капануў чарвякоў, запінуў у кішэню скручаную вудку і пайшоў па любімым сваім маршруце — на Ткачовае балота, якое кіламетры за чатыры.

Было гадзін шэсць вечара. Грэла мяккае сонца, лёгка і прыемна ішлося лясной, не выбітай машынамі дарогай; я злавіў, нарэшце, свой рытм: час больш не скакаў, яе цёгся да раздражнёнасці нудна, я плыў неяк суладна маім крокам. Пахі ляснога долу, верасу і чарнічніку былі ў суладдзі з птушыным шчэбетам, з нязыркім сонцам, з шорганнем кедаў па зямлі — і доўгачаканая гармонія прыходзіла і ў думкі. Я адчуваў сябе: вось я ёсць, я — жыву, усё цудоўна, я вучуся, а значыць, на некалькі гадоў ці нават назаўсёды выбраў сабе жыццёвую лінію; я прайдуся па гэтым цудоўным лесе, палаўлю карасёў, а потым цягнік паімчыць .мяне да дзівосных берагоў, пра якія столькі наслухаўся і начытаўся...

Неўпрыкмет я дайшоў да таго месца, дзе трэба было паварочваць на балота, але нідзе не аказалася ні сцежкі, ні ходу, ні следу. Я чуў, што балота амаль высахла, але каб так, што нават дарогі да яго пазарасталі... Паўсюль быў самы звычайны лес, з ягаднікам, з высокімі кустамі буякоў. Не без страху — помню, колькі тут было гадзюк, — падзёрся я праз гэтыя буякі і неўзабаве набрыў на палянку, дзе мы колісь, малымі, калі ездзілі «лісапетамі» на рыбалку, палілі вогнішча і абедалі. Пазналі не вочы, а ногі, яны самі спыніліся. Вось тут некалі быў бараг, ад гэтай бярозы пачыналася вада, і мы закідвалі адсюль вуды... Цяпер толькі высахлы суцэльны мох пад нагамі паказваў, што я не заблудзіўся, што некалі тут было балотнае дно. Я пайшоў па гэтым імху далей, бярозкі пакрысе радзелі, трава гусцела, усё больш пачало трапляцца сухастояў, аж пакуль не ўбачыў авальную, дыяметрам у кіламетр, нізінку, усю ў купінах, парослую асакою і сям-там крывымі нізенькімі дрэўцамі. Ад такога вялікага некалі балота засталася, як у нас называюць, пеля. 3 усіх бакоў ціснуў на гэтую пелю лес, наступаў, займаў яе тэрыторыю, і было відаць — яшчэ некалькі гадоў, і пелі — хана.

Я выламаў дзве раўнейшыя алешынкі: адну пад вудзільна, другую каб апірацца, і па купінах, падмінаючы пад ногі асаку, хвілін за пятнаццаць дабраўся да вады. У самым цэнтры пелі была невялікая праваліна, мініяцюрнае, але, відаць, вельмі глыбокае возерка, у якага берагамі былі купіны. Але варта было мне спыніцца, пару разоў злёгку прытупнуць, як падманныя берагі гэтыя зачмокалі, расквасіліся, неяк аселі і ногі па костачкі аказаліся ў іржавай, халаднючай вадзе. Добра, што метраў за колькі, каля самай вады, расла цімалая алешынка з астраўком вакол каранёў. Дабраўшыся да яе, я гэты астравок абтупаў, падвесіў на галіну сетку пад рыбу, прытапіўшы палавіну ў вадзе, прывязаў да свае палкі вудку — і гатоў.

Вада была нават не цёмная, а чорная, як нафта, зацягнутая каля берагоў трохліснікам і жабурэннем, але ў цэнтры чыстая. Я начапіў чарвяка і кінуў, праўда, няўдала, у самае жабурэнне; да таго ж, відаць, грузік быў цяжкі, бо пацягнуў за сабою пярыну-паплавок. Я выцягваць... і ледзь не зляцеў сам, цудам паспеўшы неяк ухапіцца за алешынку... Сарвалася! I не абы-што!..

Папраўляючы чарвяка, я дрыжачым голасам мармытаў:

— Вось дык цяжкі прузік... Гэта ж зусім, аказваецца, і не грузік...

На гэты раз я закінуў з вывертам, далей, наколькі дазваляла палка, у прасвет паміж трохліснікамі. Пярына як падала, так і патанула. Я счакаў, падсек і па вадзе, не могучы падняць, падцягнуў да астраўка нешта чорнае, якое страшна было і цягнуць. Гэта быў балотны карась, нейкая помесь з лінём, — у іх чорная, дробненькая луска, самі доўгіія, тоўстыя, з маленькімі чорнымі вочкамі. У нас іх толькі сушаць на таранку, бо балотны пах ад іх не высмажваецца і не выварваецца... Такіх я лавіў некалі, і багата, але такога вось таўстуна — упершыню.

Я зразумеў, што напароўся на неруш, на месца, дзе, можа, некалыкі гадоў ніхто не рыбаліў. Карасі амаль не супраціўліся. Хутка мне надакучыла механічна іх выцягваць, і я пачаў забаўляцца: знарок спазняўся падсякаць альбо несалідна, як чалавек, што ні разу ў жыцці вуды ў руках не трымаў, шморгаў, калі паплавок не паспяваў нават легчы на ваду... Бралася бездакорна. Неяк і не заўважалася, што сонца ўжо села, што ад купінаў падымаюцца камары і, самае галоўнае, што за туманам ужо не відаць нават узлеску. Але было яшчэ зусім светла.

Пасля кожнага закіду я казаў сабе — гэтая, і ўсё, і, злавіўшы, думаў — ат, колькі там ісці. А такі клёў не так часта ў жыцці выпадае.

I вось гэты азарт, які робіць чалавека глухім да ўсяго, ледзь не пагубіў мяне. Вядома, я чуў і камароў, і цмоканне рыбы ў сетцы, і крумканне жаб, і іншыя гукі вечаровага балота, але здуру не даваў ім вялікай увагі, не дужа прыслохоўваўся і быў расслаблены. Між тым ужо хвілін колькі за спінаю чуўся нейкі не балотны, чалавечы нейкі гук — быццам хтосыці набіраў у рот паветра і з сіпеннем выпускаў праз сціснутыя зубы.

3 купіны проста на мой астравок перапазўала метровая чорная вяроўка — добра помню, што без усялякіх жоўтых вушак.

— Ц-с-сІ

Нас падзяляла паўметра.

Я цяпер веру, што ёсць у гэтых гадаў нейкі гіпноз, і я проста аказаўся паралізаваны, бо стаяў і не мог зварухнуцца; але потым — забіце, калі ведаю чаму! — зрабіў самае горшае, што можа зрабіць чалавек адзін на адзін з гадзюкаю — я тупнуў.

Відаць, проста яшчэ не прыйшоў той мой час. Край астраўка, які і так ледзь ліпеў, на маё шчасце раптам у адзін міг адламаўся, і я наўзнач боўтнуўся ў чорную, халодную прорву. Ногі не дасталі дна і блізка. Адразу ж і рукамі, і плячыма, і шчокамі я адчуў густую, вязкую мякаць. Агіда ды плюс халоднал вада і памаглі мне скінуць гіпноз. Я схапіўся мокрымі пальцамі за пук травы, за мяккі бераг, які адрываўся, бы гліна, але вось намацаўся корань, па якім я досыць лёгка выкарабкаўся на свой корч. Ззаду булькала растрывожаная пеля, нясло балотным смуродам, на мне вісела жабурынне, карэньчыкі, камякі гразі, з парэзаных пальцаў цякла кроў, але тое, што я толькі цяпер убачыў, змусіла мяне забыць і на гэта, і нават на гадзюку, якая, можа, сядзела дзесьці побач.

Туман — густы, сівы — уладна насунуўся на балота і схаваў не толькі ўзлесак, але і бліжэйшыя кусгы. Толькі пад нагамі нешта можна было яшчэ раагледзець. Дарыбачыўся!.. Я схапіў сетку з уловам — кілаграмаў восем — і злосна, рашуча ступіў на свой след. Я не паспеў ні спалохацца, ні адскочыць, як шухнуў па самыя пахі. Пад рукамі захадзіла ўжо знаёмая мяккая кашка. «А зоры тут ціхія... Спакойна, цяпер трэба толькі не ўтапіцца!..» Патрошку мне ўдалося выцягнуць палку, якая старчака ўвайшла ў твань амаль уся, і хоць, пакуль выцягваў, трохі ўсмактаўся глыбей, але ўдалося пакласці палку ўпоперак. Здаецца, лягла на купіны. Падцягваючыся рыўкамі, я неяк спіною вылузаўся аж да пояса, потым ірвануўся штосілы і аберуч ухаіпіўся за сваю алешынку. Выпаўз.

«Як жа я прайшоў?! Я ж сюдою прабіраўся! Спакойна, тут адно — не трэба панікі!»

Я, як мог, абчысціўся, абмыўся ржавай вадою і пачаў аглядацца. На тым шляху, якім я дабіраўся да астраўка, цяпер чарнела гразёю ямка, і ў гэтай гразі, нікуды не ўцякаючы, ляніва плюхалі мае карасі. Ну, нічога. Ісці, дзякуй Богу, ёсць кудою — на ўсе два бакі: злева — пеля, прама — ямка...

На гэты раз я пайшоў асцярожненька, прабуючы купіны, тыркаючы наперад палкаю. Раптам метры праз тры купіны зніклі і адкрылася роўная, зарослая зялёнай траўкаю, дарога. Палка лёгка прабіла гэтую дарогу і боўтнула.

Вось гэта было ўжо сур'ёзна.

Я ўявіў сабе план гэтай пасткі, і на лбе выступіў халодаы пот. Я стаяў у самым цэнтры пелі. Вакол досыць шырокай паласою, дзе адкрытая, дзе закрытая зверху машком, была багна. Яна была ў форме падковы з вельмі вузенькім прасветам паміж краямі. Сюды мне неяк удалося прайсці гэтым прасветам, а цяпер ямка, з якой толькі што вылез, злучыла краі.

Магчыма, былі яшчэ хады, магчыма, было нейкае вузкае месца, якое можна было пераскочыць ці нават пераступіць — але калі б гэта было ўдзень! А цяпер, калі не бачыш далоні перад носам?..

Яшчэ пра гадзюку можна было падумаць, што так, выпадак... Але калі ўсё разам, адно на адно — гэта ўжо нешта больш сур'ёзнае, недаацэненае; быццам некаму не хочацца мяне адсюль адпускаць...

Ужо не было відаць ні вады, нічога. Я сядзеў пад алешынкаю, на астраўку, аб'едзены камарамі, атупелы, і мне здавалася, што гадзюка ззаду пракусіла мне спіну і смокча кроў. Я ўстаў — калі была б гадзюка, адчуў бы цяжар, — памацаў. Тоўстая п'яўка, як шына, скручаная ў шар, цёплая, рабрыстая... 3 нагі адарваў яшчэ дзвюх.

З'ездзіў у Крым, палавіў рыбкі, прайшоўся па лесе! Далёка ўжо мой цягнік.

Каб я так папаўся дзесь далёка, ды хоць бы дзе каля суседняй вёскі — быў бы адчай, была б агіда, але адчування нейкай трагедыі не было б. А гэтыя ж мясціны я ведаў з маленства, любіў іх і думаў заўсёдьг, што і яны мяне любяць, лічаць сваім. Не было тут сцежкі, па якой бы я не хадзіў — у грыбы, у ягады, ставіць сок з бярозаў; каля гэтых пеляў зімою і летам мы секлі дровы, ганялі сюды тавар... Я ніколі не чуў ніякіх страшных гісторый, з гзтым балотам звязаных, і не баяўся яго ніколі...

Стаяла ноч.

Час ад часу я ўсхопліваўся, хапаў палку, кідаўся то ў адзін бок, то ў другі. Палка лезла ў прорву. Твар распух ад камароў; ад іхняга звону, ад густога балотнага паху, ад укусаў п'явак і ад нерваў у мяне кружылася галава. Чужым, сіпатым голасам я пачаў гаварыць да балота:

— Ты хочаш, каб я тут здох... Але я выжыву, мне дроста омешна!.. Я ж усё роўна за гэтую ноч не змянюся, ніяк яна на мне не адаб'ецца... Ты папсуеш матцы здароўя за гэтую ноч, паламаеш мне лета — вось і ўсё, самае большае... Нават і лета не паламаеш — я знайду занятак, хоць платы параблюі I я плюю на цябе, смурод, гадзючнік – мала вас паасушалі!.. У мяне яшчэ ўсё наперадзе, я ўбачу новыя гарады, новае жыццё, — я буду жыць, а ты — смярдзець тут, зарастаць, пакуль не высахнеш к чорту!..

У адказ мне толькі звінела, чмокала, булькала, і калыхаўся такі густы туман, што яго відаць было нават у цемры.

Раніца надышла надзіва хутка. Ужо ў сярэдзіне ночы без сонца пачало святлець, паменела камароў, зашчабятала птушка. Я змог разглядзець ваду, свае ногі, кусты. Пасярод пелі плавала вудка, ад якой разыходзіліся дробныя хвалі - - карась тармасіў... Здранцвелымі нагамі, паўз саменькую ваду, каля ямкі, якая ўчора ледзь не стала маёй магілаю, я выбраўся на свой учарашні след і хутка быў ужо на сухім беразе. На пелю мне не хацелася нават азірацца...

Цяпер, праз пэўны час, ужо не сорамна ўспамінаць, як каля самай сваёй хаты ўмудрыўся заблудзіцца і ледзь ацалеў. Але і не смешна. Пажыў я за гэтыя гады «новым жыццём», пабачыў новыя гарады, нават у Крым з'ездзіў. А згадваюцца чамусьці не інтэрнатаўскія пракураныя скразнякі, не аднастайныя, на ноч, бязрадасныя п'янкі, не блуканні па чужых кватэрах, калі баішся прызнавацца гаспадарам, якія баяцца радыяцыі, што родам— з Гомельскай вобласці... Пеля згадваецца.

Можна сказаць — ну і што, дужа нам цікавая твая настальгія па нейкіх балотах.

А я скажу: тым летам атрад наш быў расфарміраваны, бо на другі дзень па прыездзе, у Крыму, аўтобус, які вёз студэнтаў на вінаграднік, урэзаўся ў скалу. Адзін чалавек загінуў і два засталіся калекамі. Мог я сярод іх апынуцца? I калі гэта выпадковасць, дык што ж тады — наканаванне?

Радзіма мая — вёска, балота... Няўжо і цяпер я яшчэ нешта значу для цябе, няўжо і цяпер ты абараняеш мяне ад нечага? Нашто ж ты ўсё часцей і часцей прыходзіш у думкі, ва ўспаміны, у сны, і так упарта, кожнай травінкаю з пасохлых пеляў — не адпускаеш?..

Адзін летні дзень (Замалёўка настрояў)

Звычайны п'яны «базар» — на імянінах аднаго майго далёкага знаёмага, я тут нікога амаль не ведаю. Сяджу сабе збоку, куру.

– ...З табою такое бывае, калі робішся ні з таго ні з сяго як п'яны, як бы ні ты сам? I думаеш: «Усё ж гэта са мною ўжо было?»

– Сто разоў!

— Такое ў кожнага бывае, было ці будзе... Чытайце Караткевіча!

– Ты сам чытаў Караткевіча?

– Я ніколі нічога не чытаю. Акрамя Бібліі.

— Можна падумаць...

— А фільм бачыў. Помніце, там заходзіць адзін да бабы — шляхціч нейкі, карацей, прыходзе ў Чорны замак Алыпанскі да адной беларускай пані і базарыць, што, маўляў, такое ўжо адзін раз са мною было: маланкі, дождж, старадаўні замак і маладая баба... Не, стоп, не так!

— Звычайнае дэжавю...

— Сябры мае, усё прасцей. Усё ў нашай галаве. У мозгу. Мозг чалавека — гэта найскладанейшы відэамагнітафон...

— З парнакасетамі!

— ...відэамагнітафон. Ёсць трыльёны, мірыяды мікраплёначак, якіх не ўбачыць ніякім ультрамікраскопам, і на гэтыя плёначкі запісана пра чалавека ўсё. Усё, што з ім было да нараджэння, што будзе пры жыцці і пасля так званай фізічнай смерці...

— ІІІто ты тут — смерць? Што ты ведаеш пра смерць?..

— Ану сядзь! Бо зараз пасаджу...

— ...смерці. Калі моцна стаміцца, ці не паспаць добра, адбываецца вібрацыя гэтых плёначак, і ў нашым мозгу можна ўбачыць любы малюнак. З мінулага альбо з будучыні. Найчасцей — з будучыні, бо ў мінулым мы былі хто чым: травою, птушкаю... і мы і бачым нешта такое, што можа ўбачыць трава...

— Да сядзь ты... Вось так будзе лепш...

— ...Гэта проста міг, секунда! Успыхнула і растала. А гадоў праз пяць-дзесяць-дваццаць -калі ласка: вось пакой, выпіўка, шпалеры зялёненыя, сядзім мы тут і філасофствуем на тэму: «ДЗЕ МЫ БАЧЫЛІ ЎСЁ ГЭТАЕ». А мы ўсё гэтае бачылі, можа, тады, калі яшчэ ў матчыных чэравах...

Я не слухаю далей. Выходжу на цёмны балкон, абапіраюся на мокрыя пад дожджыкам парэнчы і думаю. Душна-душна... За горадам грыміць слабы гром.

«У мяне ёсць пяць рублёў; зараз я вярнуся і скажу, што пайду дадому; не адпусцяць — дзве гадзіны ночы, а я тады скажу, што пайду ў прыбіральню, ціха абуюся, выслізну з кватэры, а там — вуліца, ноч, а там дожджык і машыны-таксі... Ніхто не зразумее і не ацэніць майго пяцірублёвага шчасця. Я з падзякаю, з павагаю да чалавека, які праедзе дзеля мяне трошкі па адной шырокай вуліцы і па дзвюх вузенькіх, — з пачуццём павагі і замілавання аддам яму апошнія свае пяць рублёў, як талстоўскі айцец Сергій перадаваў срэбную манетку сляпому жабраку, брату свайму ў Хрысце... Мара мая каштуе пяць рублёў, і я іх маю! У маім інтэрнацкім пакоі ёсць асобны, свой душ; я залезу пад яго, буду рабіць струмень то цёплы, то халодны; я буду раскашаваць, круціцца пад гэтымі струменямі, як рыба ў час нерасту, як уюн увечары пасля дажджу. Тут стаіць у мяне збіты з пасылкавых скрынак «стол», у слюдовым мяшку ляжыць папера, аловак... Я зачынюся, я вазьму сабе толькі дзве, ну, дазволю тры цыгарэты, і на гэты раз я напішу апавяданне. Пра што? Мне ўсё адно. Мне абсалютна ўсё роўна, надрукуюць яго ці не, будзе яго хтосьці чытаць, калі надрукуюць, ці абыякава прагартае... нікога для мяне зараз няма, ёсць толькі я, які ў зачыненым пакойчыку душа хоча проста пісаць нешта такое, што хацелася б прачытаць у іншых; каб пасля чытаць самога сябе, як чужому чалавеку... Я ўяўлю, што гэта чужое апавяданне, якое вельмі сугучнае маім думкам і настрою і таму блізкае...

Калі-нікалі чалавеку хочацца прыгатаваць сабе якую-небудзь ежу самому; напрыклад, хочацца яму яечні, і ён падсмажыць яе і з'есць у ахвоту – і толькі такой стравы, аказваецца, яму і хацелася, і ён ведае, што ні ў адной сталавальні яму не зра-білі б якраз так; што ніякая жонка ці палюбоўніца, хай яна будзе хоць залатая, не пакрышыць яму цыбуліну якраз вось так — цэлымі вялікімі долямі — і не падсмажыць яйкі якраз так, як хацелася, — ледзь-ледзь, каб толькі ўбіць на патэльню і адразу ж зняць...

Я буду гатаваць тое, што мне цяпер хочацца есці, што дыктуе мне цяпер голад і густ. Я назаву сваю «страву» проста — напрыклад:

«АДЗІН ЛЕТНІ ДЗЕНЬ».

Раніца. Мне — трынаццаць гадоў, і я вяртаюся з лесу з поўнай сеткаю грыбоў. Іду пожняю, паўз могілкі, і доўгім аблупленым дубцом ніжу наперадзе, разбіваю бліскучую расу і мокрае белае павуцінне. Следам зморана цягнецца рабенькі шчанюк, сам сабе ціхенька скуголіць, але варта мне нагнуцца, каб пагладзіць яго, пішчыць і адбягае. Нават бурчыць. Ён злы на мяне: вядома, я яшчэ ў прыцемках успароў яго, маленькага, з цёплага сена ў хляве, пасля ў лесе нацкаваў яго на вожыка, аб якога ён пакалоў і лапы, і нос, а цяпер пужаю свістам дубца. Да ўсяго, ён галодны.

Наперадзе — вёска, а за могілкамі, трошкі ўлева, поўна дач. Нехта грукае там малатком, а рэха адгукаецца і за спіною, у лесе, і наперадзе, у вёсцы, — адбіваецца ад нечае хаты. Дачы фігурыстымі церамамі раскінуліся па ўсім полі за могілкамі, пад самы лес, прыголса пабліскваюць на сонцы сваімі рознаколернымі акенцамі, а здалёк гэты відарыс нагадвае святочкы гарадскі парк з рознымі каруселямі, будачкамі-атракцыёнамі, чортавым колам і пабітым аўтобусам-цірам.

У адным з гэтых церамоў — Божа мілы, як радасна і шчасліва пра гэтае ўвесь час ведаць! — жыве такое белагаловае, адзетае ў зялёнае з чырвоным, адных са мною гадоў, але якое тварам і голасам такое падобнае на дарослую гарадскую дзяўчыну!.. Завецца яно чамусьці Анжэла, а вечарам гэтае прыгожае і белагаловае можна ўзяць за руку, прыціснуцца да яго і слухаць сур'ёзны, павучальны галасок: «Знаеш, когда парень с девушкой начинают вспоминать, как они знакомились, разные подробности или ещё что-нибудь в этом роде — у них не будет будущего...».

Я сабе пад нос спяваю:

...Нават рэхам не гукае — Адлятае... адплывае... Вось і следу ўжо няма.

Ужо гадзіны з тры, пакуль цягаўся па лесе, гэтае сядзіць у маёй галаве — не пачаткам ці канцоўкаю нейкага верша, а так, ад таго, што жнівеньскай раніцаю я іду дадому і пазіраю на вёску і на дачы. А можа, і не ад таго. Адзін мой сябра, Васіль, любіць падманваць дачнікаў; ён знарок залазіць у маладую бярозавую пасадку, дзе пасаромеецца расці людскі мухамор, і на ўвесь лес раве: «Ва-а-анька! Сю-у-юда! Грибы есть!» Так і крычыць, па-гарадскому. Я не хачу сказаць, што дачнікі такія ўжо дурні, але гэта ўсё ж не мясцовы люд, — і з трэскам, з перагукваннем чалавек колькі прэцца ў пасадку. А Васіль верашчыць: «Машенька-а-а! Грибов-то здесь сколь-ко!», а рэха носіць па ўсім лесе, і вось цяпер я спяваю:

...Нават рэхам не гукае — Адлятае... адплывае... Вось і знаку ўжо няма!

«Адлятае» — гэта нечы чужы, падсвядома запазычаны штамп: адлятае летні настрой, канікулы, «журавы ў вырай», пух з таполі, адлятае сум «белымі ніткамі-павуцінамі», хоць таполі даўно ўжо адцвілі, а да бабскага лета з журавамі і з павуцінамі — як да неба.

Мой шчанючок круціць галавою, не разумеючы, што яго грэе, і спрабуе нюхаць сонечныя промні. Можна ўявіць, як цяпер ягонаму носу, калі мой адрознівае сто пахаў! Я з усяе сілы цягну носам, захлынаюся паветрам, і робіцца, быццам нырнуў і набраў у нос вады, а ад майго лупленага арэшнікавага дубца пахне свежазламаным аерам і шчупаком... Арэшнік — вудка — вада ў носе — пах рыбы...

Паўз могілкавую агароджу растуць старыя высокія вішні; у іх цяпер ствалы з аднаго боку бліскучыя, падсушаныя сонцам, у залатых шарыках соку, а з другога — шурпатыя, мокрыя ад расы і ад туману, дык вось — вішні мне пахнуць цвёрдымі белабокімі гуркамі, свежым расолам...

Матка кладзе вішнёвыя галінкі ў бочку з гуркамі...

Пахі рэзка наплываюць, змяняюцца, я ледзь перастаўляю ногі. Шчанючок таўчэцца носам у кеда, аббягае мяне, каб ісці далей самому, але пожня драпае яму па голым жываце, спераду нічога не відно, і ён, скуголячы, падае на хвост і ліжа жывот і лапы.

Я задзіраю галаву. Неба далёкае, вымытае начным туманам і высушанае ранішнім сонцам да бела-сіні. Пахне яно сама трывожна: Анжэлаю, духамі, горадам і сном, калі лятаеш над лугам, «па якім гуляюць жанчыны і коні»... Гэтыя пахі адначасна музыка: я выразна лаўлю мелодыю, паўтараю яе вуснамі, яна гайдае мяне каруселяю...

— Ды што ж гэта такое?!

Ходырам ходзіць пад нагамі пожня, падаюць з бабак снапы, рассыпаюцца, вішні пераварочваюцца дагары... хачу падумаць усё гэтае, а гук доўга, ліпуча, нудна цягне: «Сна-а-а...», і нават «снапы» не выходзіць падумаць. Мне млосна, я апускаюся на калені лбом у пожню і нюхаю часта-часта мокрае павуцінне і зелле... Ад сэрца млявасць паўзе па грудзях, па шыі, ніжэй — у лоб. Зямля паволі выцягвае яе... знікае і мелодыя... знікае... вось і следу ўжо няма.

Тое, што было МНОЮ, узлятае ўверх і трошкі ўправа, і адсюль, зверху, цікаўна і здзіўлена глядзіць, як устае з зямлі белагаловы хлопчык, абцірае штаны, кашулю, хістаючыся на роўным полі, ідзе да хатаў, заходзіць у адну, высыпае на посцілку каля поліка грыбы, сцягвае адзін аб другі кеды і валіцца ў ложак. Ужо ні голад, ні бразганне і тупат каля печы, ні радыё, ні сакатанне куры пад саменькім акном не разбудзяць яго аж да

ПОЎДНЯ.

— ...а мо, як ты кажаш, і будзе які толк, — чуваць з меншае хаты салодзенькі матчын голас. — Ён жа вучыцца, маладзічко, на круглые п'яць! Мо, Бог дасць, хоць ён куды вуб'ецца...

— Маладзіцо — вуб'ецца! — пераконвае матку паштальёнчын голас. — Ён жа і на алімпіяды некіе езьдзіць, і ўсе...

— Куды хочаш езьдзіць...

Гэта пра мяне. Матка заўсёды і ўсім мяне хваліць, але мне гэта ні прыемна, ні непрыемна, а ніяк, а «так і павінна», бо такое заўсёды: сем гадоў я добра вучуся, і сем гадоў мяне хваляць — з чым параўнаць, каб уведаць, што пахвальба гэтая заслужаная, а не... ох, заблытаюся! — а не «так і павінна быць»?

Калі матка з паштальёнкаю выходзяць, я саскокваю з ложка, бягу ў меншую хату і ем маладыя смажаныя ў смятане грыбы, запіваючы халодным кісялём з малінаў. Выходжу на двор, за хату.

За хатаю дзядзька Сцяпан косіць на поплаўчыку атаву, а матка ходзіць следам, растрэсае. Дзядзька ў керзавых чобатах, у светлых картовых штанах, з сівымі вусамі і з моцнай загарэлай лысінаю — гэта коласаўскі дзядзька Антось! Я залажу на жэрдку і сонна пазіраю. Па плоце бяжыць некуды бліскуча-попельны кот у белых панчошках, а за ім знізу скача пад'еты шчанючок — скача як заяц, лезе на ніжнюю жэрдку і зрываецца лапамі.

Ідуць касцы, звіняць іх косы, Вітаюць іх буйныя росы...

Вялізны кот з касою ў лапах і падперазаны хвастом...

Усё, «Новая зямля» мяне цяпер не адпусціць. Гэта дзядзька вінаваты са сваімі вусамі і з чобатамі. Заплюшчыўшы вочы, я гартаю па памяці знаёмую кніжку... вось старонка з прысохлым камаром: ясна бачу кожную лапку, аднаго крыльца няма, а ўверсе тэкст:

I вось над садам, загуменнем Сняжынкі жвавыя гуляюць, Садок і дворык засцілаюць Бялюткім, чыстым...

— Вой, вужака!

— Бі, бі! — крычыць матка і круціцца, шукаючы што ў руку. — Сынок, дай граблі, палку!

— Біце, дзядзько Сьцяпан! — крычу і я здалёку, але, босы, і не думаю нават злазіць са свае жэрдкі.

Дзядзька, не сказаць, каб смела, тыркае кассём абы-куды. Матка самая актыўная: шукае, пора граблямі ў траву, выглядае ў баразне паўз пожню...

— У лес пабегла даўно, — махае рукою дзядзька. Ён падходзіць да мяне, садзіцца побач, закурвае.

— Добрэ, як у лес, а як у снапа, падлюка, зашылася, — матка шукае і ў снапах аўса, якія побач, разгорнутыя, сушацца на пожні.

Ад дому я зусім п'янею. На імгненне раптам нашыя шулы ад варотаў робяцца беленькімі мармуровымі калонамі, бетонныя прыступкі паміж імі вядуць у нейкія дзверы, і я сам іду па гэтых прыступках, а злева — прыгожая шыльда, і пад ёй на сцяне патрэскаўся тынк формаю лацінскай літары S. Бр-р!

Дзядзька тым часам паказвае папяросаю на голую сножаць і бубніць:

— ...А тут жыў сярбеец. Хата стаяла.

— А адкуль ён узяўся, дзядзько?

– Гм, чорт яго матку знае. Мы тады сільно бедненько жылі, і вот неяк я ару, матка гліцу пайшла грабці, а Валодзей ляжыць пад плотам, з голаду памірае...

Шулы як шулы. Мабыць, гэтыя калоны проста мне сёння прысніліся, і так нечакана ўспомніўся сон.

— ...А тут, — дзядзька ківае за поплаўчык, дзе расце цімалы лес, — тут жыў Чуб.

— А чаго яго дражняць Чуб?

— Бо ён быў вельмі паганы! Кульгаў, падло. Неяк палез на некую крышу, шыфер ён хацеў там слаць ці хвароба яго матку знае, што ён там хацеў, да пасьлізнуўся, да ўпаў, да ўбіўса к... мацеры і стаў кульгаць. Яго бацько вожыкі еў. Назьбірае па лесі цэлаго кашаля, павысыпае іх у печ, прыпрэ засланку кірпічом, а яны пішчаць, пішчаць на ўсю хату! Пёк іх так, жывымі. Там трошкі туды, — тыча дзядзька за нашыя спіны, — жыў Палізан такі. Іхняя хата згарэла.

— Палізан! — смяюся я. — Як у Івана Пташнікава я чытаў, аднаго звалі — Парыпан.

Дзядзька рагоча. Ён любіць, калі я расказваю яму кніжнае. Ён узяў ад мяне і стаў ужываць слова «гаспадар», «гаспадарка» (у нас не мае гэтых словаў: гаспадарку называюць «селішча», а гаспадара — хазяін, без «дз»), палюбіў ён таксама пачутую ад мяне прымаўку «зямелька не гразь».

— Парыпан, — смяецца ўсё дзядзька. — А гэты Палізан, пра якога я кажу, у войну, як быў маленькі, сільненько баяўса парцізанаў. Раз парцізаны прыйшлі забіраць кабана, а маткі ўдома ні было, тады ён у сено залез і калоціцца, як ліст на асіні. А пасьля от папароў: «Мамо, палізаны ходзяць, а я длізу-длізу!» Дрыжу-дрыжу, хацеў сказаць. Так і стаў — Палізан...

Дзядзька плюецца, сморкаецца, шкрабае пару разоў бруском па палатне і ідзе дакошваць. Дый пара — ужо сонца пячэ ваўсю, ужо стаіць добры

ДЗЕНЬ.

Гады з тры таму, яшчэ добра на маёй памяці, паўз самую хату, вось паўз гэты поплаўчык, дзе дзядзька цяпер косіць, цякла такая чысценькая, прыгожая, вілюжная паміж алешчынаў і вербавых карчоў рэчка. Яна паіла Прыпяць. Увесну і ўвосень яна разлівалася. Ніколі не забуду, як адзін раз вясною вада ад нечага рэзка схлынула, і ў нізінцы, на сваіх сотках, я спаймаў двух шчупакоў — даўжынёю мне да калена. Але вясновы разліў я не так любіў, як калі мая рэчка замярзала на зіму і ад хатаў аж да лесу рабілася шырокае лёдавае поле. Лёд быў празрысценькі, свяціўся да самага дна. Каля карчоў можна было напарвацца на ўмерзлых у лёд уюноў. Я лягаў тады на гэты лёд і ўглядаўся, якія ў уюна вусікі, плаўнікі, сагнуты кручком хвост і калючая палачка каля рота. Я бег дадому па сякеру, асцярожна цюкаючы, высякаў іх усіх да аднаго, і ў цёплых далонях яны адыходзілі і пачыналі слаба варушыцца... Я ў дзесяць гадоў здабываў і сабе, і матцы цэлую вячэру! Ды яшчэ якую! Ай, хопіць, не буду ўспамінаць...

Яшчэ да таго, як пабудаваліся тут дачы, нешта недзе асушылі, каля Нароўлі, казалі, зрабілі плаціну, а калі асушалі, перабілі крыніцу, і яна збегла ў зямлю: рэчка зрабілася вузкай доўгай сажалкаю са стаячай вадою, перастала разлівацца, але, на шчасце, перасыхала поўнасцю толькі ў вельмі сухое лета. Рыба тут жыла, нягледзячы ні на што. Але калі б рыба тут поўнасцю перадохла ці вывелася, я ўсё роўна ставіў бы кожны вечар свае донкі — лескі з некалькімі кручкамі і з гумкаю на канцы; калі б знікла і вада, я б закідваў вудку ў калодзеж, у карыта, у вядро: Без вады і рыбы жыцця мне няма.

Я сяджу цяпер пад алешнікавым пахучым карчом і баюся падняць вочы на ваду, на чараты, на жоўтыя кветкі казакі, якія растуць пасярэдзіне гэтай канавы-копанкі-балотца. Мне здаецца, што, калі я гляну, там усё заходзіць ходырам.

«Божанька, хай сёння ўночы я не буду абдымацца з Анжэлаю, але пашлі мне за гэта шчуку ці акуня!» — зусім па-дзіцячы, шчыра малюся я. Вось гэты час, пакуль настройваешся, пакуль баішся глядзець на ўтыркнутую ў бераг палачку ад донкі, пакуль носяцца ў галаве малюнкі зімы, сябе малога, калі сонца залівае чырвона-малінавым золатам лёд, а шчокі гараць, і каля студні бразкае нечае вядро, пахне дымам, лёдам, зімою, і хутка ўжо вячэра, а там — цёплая печ і зашмальцаваная кніжка Мележа, якую разгортваеш у любым месцы і дрыжыкі бягуць па целе ад незвычайнай, чароўнай музыкі простых словаў, якія нейкім дзіўным чынам пастаўлены ў такі парадак, што ўжо не проста словы, а пахі, музыка, нейкі сум, нейкая весялосць, гэты час няўлоўных думак-успамінаў для мяне — шчасце.

Леска не нацягнутая, а каля берага нават звітая ў кольцы. Я ўжо ведаю, што гэта значыць. Дрыготкімі пальцамі вырываю палку, паціху спрабую на сябе. Наўскасяк, амаль каля другога берага на ваду выплывае вялікая пляма чорнае каламуці. «Божанька, рыба і без цябе злавілася, пашлі мне лепш ноч з Анжэлаю...» А рукі па сантыметры цягнуць, перабіраюць леску — бух! Тое, што ўзняло каламуць, ажыло — вада ў тым месцы пачынае раптам лапатаць, быццам там вынырнула качка. I зноў ціха. Леска не ідзе далей, я ў штанах, перабіраючы яе, лезу ў гэтую ваду і ў гразь... Ужо мне не да Анжэлы і не да Бога — рыба, МАЯ рыба рвецца, плюскоча і блішча раз-пораз жоўта-белым бокам — у двух метрах, за метр ад мяне! Леска заблыталася ў траве, і я выдзіраю з карэннем цэлы корч аеру — гэта ўжо каля самага карасёвага носа, і разам з карчом, з гразёю кідаю ўсё гэта на бліжэйшы бераг. Ёсць... Карась адчайна лупіць хвастом па траве, але хутка супакойваецца, слізь і гразь на яго баках падсыхаюць, і вось ён ужо сонным, абякавым вокам глядзіць у неба. Буйная, як пазногаць вялікага пальца, луска выклікае асацыяцыі з металічньш, ці «белым», як у нас кажуць, рублём. Я абмываю ў чысцейшай вадзе штаны і рукавы кашулі. Сонца варыць так, што здаецца, сам адчуваеш, як яшчэ больш бялеюць гарачыя валасы.

Карась мой трошкі не дацягвае да локця. Ён заглынуў кручок у самыя кішкі, і я не выдзіраю, а перакусваю леску каля рота і нясу дадому.

– Паймаў? Да якая ж здаравенная! Я табе яе звару, добра?

Мне трохі крыўдна — матка прывыкла ўжо, што я заўсёды нешта цягаю ў селішча: ці то рыбу, ці грыбы, ці арэхі, ажыну, і здзіўляецца менш, як мне таго хочацца. Яна пускае карася ў вялікую міску, у якой нядаўна мылася, але карась і ў гэтай мыльнай вадзе ажывае і з разгону выскоквае на траву. Пускаем яго ў поўненькае вядро з чыстай вадою, матка зверху яшчэ й накрывае хусткаю.

— А што ты там напісаў у газету, што цябе напячаталі? — пытаецца матка.

— Дзе? Дзе яна?!

– У калідоры, на лаўцы. Пачталёнка паказала мне...

Я хапаю з лаўкі згорнутую раёнку і не ведаю, куды дзецца; подбегам заварочваю за хату, адтуль — у высокі, стаптаны дарожкамі маліннік. Як у шалашы. «Поўным ходам ідзе жніво...», «закончылася нарыхтоўка сіласу ў саўгасе...», «сямейны экіпаж», «ганаровы сцяг узняты ў гонар...» — а Госпадзі!

— Чаго ты залез туды — шчэ вужака ні ўкусіла? — крычыць матка. А — вось:

Ночью белый снег покрыл

Города и села,

Под пушистым ковром

Спят леса и горы...

Не, дачытаць ад сораму не магу. А я ўжо й забыўся, калі пасылаў яго. I надрукавалі — у самы час. Ай, як сорамна!..

...У цяньку ўжо пясок пад нагамі робіцца халодны. Куры з пожні, з пакошы падабраліся бліжэй да куратніка, абступілі вядро для свінячае яды і дзяўбуць нешта ўсярэдзіне і з бакоў. Я ламаю кабанам бацвінне, і лісты холадна і пругка скрыпяць — як добра, што скора вечар, як я заўсёды люблю

ВЕЧАР.

Пазней, значна пазней, адразу пасля войска, я вычытаў у Купрына, што адзін ягоны герой раніцаю, «как и всегда это бывает с людьми со слабыми или обострёнными нервами», пачуваўся вельмі кепска. У трынаццаць гадоў я не думаў, не ведаў і ведаць не хацеў пра нейкія нервы. Але напраўду, раніцаю ў мяне часта без дай прычыны балела галава, а ў лесе я пачынаў слаба бачыць і прыносіў грыбоў менш за матку, хоць хадзіў удвая даўжэй. Ажываў я звычайна ў другой палове дня, і чым бліжэй да ночы, тым здаравей, весялей мне рабілася.

Увечары, калі не было чаго рабіць, я залазіў на калідор, на цёплы шыфер, і пачынаў сумаваць. Святлей за той, падлеткавы, сум у мяне пасля ў жыцці нічога больш не было... Унізе па дарозе хадзілі людзі: з крамы, з лесу, з поля, везлі снапы ці мяшкі з картоплямі; каля могілак на пожні пасліся каровы, а я сумаваў, што нарадзіўся тут, а не ў горадзе. Там — я ведаю з тэлевізара і з кніжак — мае аднагодкі не гнуць маты, не кураць, дзяўчынкі шэптам выказваюць хлопчыкам сваё каханне, а тыя — «это было, это было, он вторую ночь не спит, и о чём она спросила — никому не говорит»; яны не ўстаюць у пяць гадзін раніцы па грыбы, не малоцяць, не цягаюць сена, не капаюць бульбы; яны выпускаюць сценгазеты... і ўвогуле, чаго толькі не робяць. I я ўсё гэтае змог бы рабіць, разоў у дзесяць лепш. Мне б іхні клопат. «Витька, обедать сегодня будешь сам. На кухне разогрееш суп, в холодильнике — колбаса, рыба... Смотри, съешь всё...» А мая матка неяк захварэла, ляжала ў бальніцы, і я цэлы тыдзень паліў сам у печы, карміў курэй, кабаноў і сам сябе — якая там «колбаса в холодильнике», — што Бог пашле... А ў тэлевізары «разогревают супы», і «мальчишка злится — есть на то причина, не век же во дворе ему торчать; о, чтоб ты завтра двойку получила, девчонка из квартиры сорок пять!».

Я мрою не горад, а познюю восень, загоны, на якіх капаюць бульбу, а ўвечары Васіль з рознага колеру вачыма стаіць пад грушаю з Ганнаю, і яна смешна раўнуе: «Ідзі ўжэ к Просі гарбатуй...», а тут кулакі з абрэзамі... Мне мроіцца балота, прысыпаныя снегам журавіны, сляды акуратных лапцікаў на снезе і пахі паленай саломы, якою смаляць кабаноў... Мне там хочацца жыць і там апынуцца...

— Сыночак, — гукае знізу матка, — назбірай яблукоў таму кабану маленькаму.

— Сколькі ён ужэ можэ жраць?! Дай мне пасядзець трохі — у мяне ногі баляць!

— А рукі ў цябе ні баляць? Есьці?

— Ето лёгко, па-твоему, так рано па твае грыбы ўставаць?

— Ні трэба цягацца ўсю ноч!..

Спускаюся па драбінах уніз, а ў вушах з усёй інтанацыяю звіняць апошнія матчыныя словы, і асабліва самае апошняе — ноч.

Праўда ж, ёсць такое, што, калі ўночы глядзіш на дзяўчыну ў профіль, яе твар здаецца набагата святлейшы за хлопцавы?

Вясковая ідылія васьмідзесятых: лаўка пад плотам, яблыня, паплёўванне семкамі ўкрадзенага здаравеннага сланечніка — Анжэла сядзіць пасярэдзіне, а мы з Васілём — з бакоў. Я не зводжу вачэй з белае плямы Анжэлінага тварыку; ноч цёмная, без аніякіх зорак (а ў класіка Маякоўскага — «ночи августа звездой забиты нагусто»... Зрэшты, Маякоўскі — цудоўяы. Проста ён меў на ўвазе не беларускія ночы.).

— ...тады дзеўка сказала, — не зачыняецца ў Васіля рот, — кажа, ідзі на могілкі, забі ў крыжа гвозд. Пайшоў, ідзе, ідзе, ідзе... Нешто — трэсь пад нагою!

— Фу, ни капельки не страшно!

Такі ў яе прыгожанькі нос, рот, такія вабныя... не ведаю нават, як сказаць, — можа, «рысы твару». Добрая, мілая! Хочацца кранаць яе, гладзіць, шкадаваць, а гэтага не толькі не можаш набрацца адвагі зрабіць, але адчуваеш, што і думаць пра гэтае нельга. (Пасля разумныя кніжкі растлумачаць мне, што такое раздваенне, такі прымус увесьчасна хаваць ад самога сябе свае жаданні і думкі — звычайны стан падлеткавага ўзросту. Ды што мне цяпер да таго, што я даведаюся пра свой стан пасля!)

— ...Забівае ён гвазда, забіў, ісьці — ні пускае нешта. Ён дрыг-дрыг, упаў — і разрыў серца на месьці! Аказалася, прыбіў, ні пабачыўшы, край свайго пінжака!

— Ну и что? Я тебе таких историй десять выдумаю.

— Слухайце далей. Калі мерцьвяка закопваюць, праз тры дні зь яго выходзіць...

– Ну знаю — фосфор. Надоел уже. Сам иди на кладбище.

— Анжэлка, чаго ж ты сёні са мною такая ні любезная? Куды ж ты ето мяне пасылаеш?

— Да куда тебя пошлёшь? Ты ж трус!

— Я? А я і ні спору.

— Если не трус, иди на кладбище и принеси мне щепку от креста.

— Я ж кажу, я баюса.

— Да иди ты хоть куда-нибудь!

– Я пайду, — падхопліваюся я.

— Сиди, — Анжэла прыціскае сваёй далоняю маю да лаўкі.

– А, паняў... Вір ален фэрштэй.

Васіль устае, зафутбольвае ў цемру свой кавалак сланечніка, падае на развітанне руку мне, Анжэле і сыходзіць некуды па вуліцы, у другі бок ад таго, дзе яго хата.

— Хадзем паглядзім за ім, — горача шапчу я ў самае яе вуха і, прашаптаўшы, не адхіляюся.

— Сиди. Ни на какое кладбище он не пойдёт. Дурак он, глупый, — шэпча яна і не адрывасцца, нічога, толькі мацней прыціскае да лаўкі мае пальцы і гладзіць, гладзіць іх — кожны паасобку. — А ты — умница... Это правда, что ты выиграл какую-то олимпиаду?

— Я не выйграў, тоесьць, на другім месьці буў. Ето рэспубліканская алімпіяда була, па рускаму языку.

— Ой, как здорово! Ты ж ни слова по-русски не умеешь, — яе голас трошкі ўздрыгвае, але мяккі і пяшчотны.

— Умею... Проста не знаю, як табе сказаць... Нахіліся трошкі... Стыдно гаварыць па-рускі!

— Чего, дурачок ты?

— Дражніцца будуць. Скажуць, гарадскі такі...

– Ах ты, хорошенький мой! Ну, идём...

Я падымаюся амаль з радасцю, бо пачынаю ўжо баяцца гэтага шэпту.

Мы ідзём тым самым шляхам, якім я раніцаю ішоў з грыбоў, толькі трошкі бліжэй да дач. Мне хочацца вырваць руку і ўцячы, а Анжэла маўчыць. Пералазім нейкі нізкі абвіслы дрот, ідзём па нечых агародах; я спатыкаюся на разоры...

— Держись за меня...

— А куды мы, Анжэла?

— Это наш участок, а вот — дача...

Я тупа гляджу на нейкія цёмныя пабудовы. А здалёк здаваліся такімі церамамі! Анжэла вядзе мяне паміж нейкіх буданчыкаў, паўз хлеў, адмыкае дзверы, і мы трапляем з цемры ў цемру яшчэ большую. Свецяцца толькі чатыры плямы па кутках — вокны. Пахне — як у кінутай хаце ці ў пограбе: бульбаю, моркваю, буракамі, свежай зямлёю — ну, пустка-пусткаю! Я паслушліва сядаю там, дзе маю руку пацягнулі ўніз, на нешта шырокае і мяккае.

— Мы не будем зажигать свет, хорошо? Нет, не бойся, никого нет и не будет, старики приедут только завтра днём... Милый какой... Хороший мой...

Яна гладзіць і моцна цісне мяне за шыю, гарачымі і мокрымі вуснамі прыкладаецца то да носа, то да падбародка, да маіх вуснаў... I ўсё часцей, часцей і мацней...

— Мальчик мой, ты что?! Не пугай меня!

Са мною здарыўся (тут я смела выкарыстоўваю стары расейскі штамп, бо беларускія словы, якія абазначаюць гэты стан, мне не падабаюцца) — са мною здарыўся «короткий обморок». Секунд праз дваццаць я ачомаўся і ўпершыню ясна і да страшнага востра зразумеў, як мне нялёгка будзе жыць.

— Хорошенький мой... Тебя что, ни разу не целовали? Я боюсь притрагиваться к тебе... — а між тым яшчэ мацней сціскала маю шыю, гладзіла па назе...

Я вырваўся, знайшоў дзверы, выскачыў на дворык і адносна лёгка, па разоры, выйшаў з агародаў на вуліцу. Мне хацелася плакаць, не плакаць, а раўці на ўвесь голас.

Чаго? Тады я не ведаў. Я ўвогуле вельмі мала ведаў тады, бо думаў, што ўвесь свет — гэта толькі Я. Я не ведаў, у прыватнасці, літаратуры вялікіх расейцаў, не ведаў, што «люди спасаются только слабостью своих способностей, — слабостью воображения, внимания, мысли, иначе нельзя было бы жить». Тое, што нельга не нельга, а жыць мне будзе цяжка, я ўжо здагадваўся, але не больш. Магчыма, мяне суцешыла б першая частка, дадала б гонару, што хоць «способности» мае не слабыя... Хто яго ведае, як бы яно там было.

***

«Можа, для пачатку і гэтага нямала?» — паныла цешу сябе я і цвёрда ведаю — не толькі нямала, а гэта ЎСЁ, нічога, нідзе і ніколі з гэтай дзяўчынкаю ў мяне больш не будзе.

На нашай лаўцы сядзіць Васіль і плюецца семкамі. Разламаны сланечнік — як кола з воза.

— Васіль, што толькі што було... Толькі ні кажы нікому. Анжэла як стала мяне цалаваць!..

— Так? Цьфу, такіе семкі вялікіе, я аб'еўся – жую цераз сілу... А мяне яна ўчора цалавала. Сучка. Ты нешта ж мало зь ёю і буў, а я — трохі ні да ранку. Яна заснула, а я ўцёк. Затое і рабіў зь ёю, што хацеў. Чуў, як яна сёні — трус, трус...

— Нашто ты яе чапаў... — У мяне не словы, а нейкі стогн.

— Яна сама, штоб я так жыў буў! Ну, што ты, ё-маё... Мало іх шчэ ў нас будзе!..

***

Вось усё апавяданне. Хоць не, ледзь не забыўся: гадоў праз дзесяць, калі я ўжо вучыўся ў інстытуце, за адзін дзень я цалкам убачыў тое, што мне ў трынаццаць гадоў яўлялася дзіўнымі, імгненнымі малюнкамі. Я нават выпадкова, пераслухваючы ў інстытуцкай фанатэцы пласцінкі, напароўся на мелодыю, якую чуў некалі, вяртаючыся з лесу, — яна называлася Л.-В. Бетховен, рэ мажор, саната № 17 А1еgretto. Я доўга слухаў, успамінаў, а калі стаміўся і захацеў дужа курыць, выйшаў на цёплы дзень, спусціўся па прыступках, пазнаючы іх (дзядзька Сцяпан, помню, тады касіў, а мне ўбачыліся гэтыя дзверы і прыступкі). На сцяне вісела шыльда, і я ўжо ведаў, што пад ёю будзе ў тынку трэшчына формаю лацінскага S, ведаў, хоць ні разу не падыходзіў да гэтай шыльды бліжэй за тры метры.

У гэты ж дзень раптоўна і на дзіва лёгка вырашылася для мяне адна далікатная справа, якая даўно мне карцела. Я заўсёды панічна баяўся расстанняў, моцна адчуваў, што «все мы, в известный срок живущие на земле вместе, должны были бы питать друг к другу величайшую нежность, чувство до слёз умнляющей близости и просто кричать должны были бы от боли и страха, когда судьба разлучает нас, всякий раз имея полную возможность превратить всякую нашу разлуку, даже десятиминутную, в вечную». I аднак жа ні ў той дзень, ні пазней я не паехаў на спатканне да аднае знаёмай, якую, на манер іншых, зваў «сваёй дзяўчынаю». «Адкуль я ведаю, мая яна ці яшчэ чыя, калі самае большае бачымся па дзве-тры гадзіны на дзень?» — і гэтую прымітыўную думку я не мог выгнаць з галавы ўжо нічым, ніякімі светлымі ўспамінамі. Праз тыдзень я атрымаў ліст (мне ўжо гэтыя лісты!), у якім пісалася, што «я паўгода сустракаюся з адным чалавекам, акрамя цябе, і так прывыкла да яго, што жыць не магу без яго» і інш. Я да канца не чытаў, можа, там далей і было што цікавейшае, чаго я не ведаў і пра што не здагадваўся.

***

...Ну, а пакуль што — стаю на чужым балконе, палю. Думаю, як выбрацца адсюль ды напісаць апавяданне. Душна, з пакоя ўсё нясецца п'янаваты “базар”:

— ...Лёс наш увесь пры нас, ад самага нараджэння... Трэба добра ўспомніць, напружыць памяць, і ўбачыце, што многае з таго, што з намі цяпер, ужо яўлялася...

Бляха (Апавяданне)

І.

Бяда ўсіх раўняе. Толькі пасля Чарнобыля Бляха пазнаў, што і ён чалавек. Хто б мог падумаць — дзед, лепшы колісь гаспадар на вёсцы, сам прыкульгікае да яго і будзе прасіць памагчы заўтра зарэзаць кабана. I як прасіць! «Ужо ж мне, Віця, капцы — сам бачыш... Гэта вам, маладым, як кажуць...» Успомніў, што і Віцем завуць. Віна пляшку прынёс. Мог бы яму Бляха сёе-тое прыпомініць — як некалі яго, яшчэ малога, дзед не пусціў у хату калядаваць, хоць другіх пускаў і даваў больш чым хто — па рублю. А на яго сказаў: «Яшчэ й гэты поўзае!» Мог бы напомніць, як дзе дава баба выдумала на яго неяк, што ён пакраў у яе нейкія вёдры, ці што, а Бляхі ў той дзень нават дома не было — ездзіў у Нароўлю да зубнога... Мог бы, але нічога, вядома, не напомніў, паляпаў дзеда па плячы і сказаў: «Прыйду, дзе я, бляха, дзенуся...»

Бляха гэты быў рахманы, бяскрыўдлівы чалавек, які за чарку ішоў да любога рабіць любую работу, але ў вёсцы яго асцерагаліся і не любілі, як увогуле асцерагаюцца і не любяць на беларускіх вёсках людзей няўдалых. Ды і як любіць такога: дохлы, п'яніца, да таго ж злодзей, «цюрэмшчык». Жыў без бацькі, маткі не слухаўся, вучыўся абы-як, у восьмым класе ўкраў мапед і адсядзеў за гэта паўтара года. Пакуль сядзеў, матка памерла. У турме, відаць, гора цяпнуў, папабілі добра, бо вярнуўся адтуль з «групаю». На мізэрную пенсію — шаснаццаць рублёў — ён неяк і перабіваўся. Жыў адзін — ні адна дзеўка не пайшла б за яго, ды ён і сам да іх падыходзіць баяўся.

Калі пасля Чарнобыля панаехала ў вёску ваенных, якія пачалі паліваць з брандсбойтаў хаты, потым — укопваць за вёскаю бетонныя слупы і нацягваць на іх калючы дрот, калі з суседніх вёсак, з-за дроту, як перад вайною, пачалі ехаць гружаныя людзьмі і жывёлаю машыны, калі пакрысе, самахоць, пачалі выбірацца і з іхняе вёскі, Бляха ажыў. Ён памагаў людзям грузіцца, праводзіў, хадзіў разам на могілкі, калі хадзілі развітвацца з нябожчыкамі, слухаў плачы, галашэнні, лаянку, сам устаўляў накшталт: «От зрабілі...» Яму многа і ахвотна налівалі. Калі глядзелі і размаўліялі з ім, дык так, быццам ён быў гэтым чужым людзям блізкай раднёю; упершыню бачыў ён на тварах не пагарду, не спагаду да сябе, а тую самую любоў, якой яму так не хапала ўсё жыццё.

К зіме ў іхняй і да таго невялікай вёсачцы, акрамя Бляхі, асталіся толькі дзед з бабаю ды адзінокая старая фельчарка, якой Бляха яшчэ да Чарнобыля асабліва ахвотна ішоў памагаць — яна прастаўляла чысты медыцынскі спірт. Апошнім з'язджаў Бляхаў сусед. Правёўшы яго, Бляха тым жа вечарам пералез цераз плот, адарваў ад вакна дошкі, выцягнуў шыбку і, сам не ведаючы чаго, залез у суседавую хату. Пасядзеў за сталом, за якім зусім нядаўна плакала гаспадыня і ён, Бляха, выпіваў з гаспадаром, прайшоў у большую хату, дзе стаяла пустая шафа з расчыненымі палавінкамі, два голыя ложкі з палатанымі матрасамі, два табурэты паўз сцяну, перакуленыя дагары ножкамі — знак на добрае і хуткае вяртанне... Бляха нічога не шукаў, нічога не збіраўся красці, проста цікава было: жылі-жылі людзі, раптам — нікога... Пасля таго ён яшчэ залазіў у хаты аднавяскоўцаў, але нічога не браў. Разоў колькі вечарамі схадзіў у «зону», у суседнія кінутыя вёскі. Там было яшчэ цікаівей: былі хаты з дыванамі на сценах, з тэлевізарамі, халадзільнікамі, поўнымі шафамі адзення... Каб не патыхала так нежылым духам, можна было падумаць, што людзі жылі тут, проста выйшлі некуды на агарод. З паходаў гэтых Бляха прынёс радыё, хоць у яго і сваё было такое ж, пляшку алею, люстэрка, куртку балоневую на кнопках... Потым перастаў хадзіць — стала нецікава, ды і страшнавата. Адзін раз ледзь уратаваўся ад здзічэлых сабак, якія апошнім часам бегалі па вёсках цэлымі гайнямі і шматалі, дзе што бачылі (у дзеда нядаўна пад самым вакном, у будцы, загрызлі сабаку Туза); другі раз яго каля дрота злавілі салдаты і далі пару кухталёў; трэці раз, вяртаючыся з «зоны» ў прыцемках, ён убачыў каля адной хаты дзве легкавушкі з патушанымі фарамі і пачуў прыглушаныя галасы. Бляха сядзеў у кустах, баючыся рыпнуцца, і глядзеў, як выносяць нешта з хаты і піхаюць у машыны. Пасля гэтага і расхацелася яму хадзіць у «зону».

Вось так пасля Чарнобыля п'янчужка, якога дражнілі Бляха, стаў чалавекам. I яго, як сапраўднага мужчыну, сталага, гаспадарлівага, сямейнага, звалі біць кабана.

Прачнуўся ён пазнавата, глянуў у вакно і зразумеў, чаго так добра спалася — снег ішоў. Бляха адзеўся, нацягнуў куртку, шапку зімовую, дапіў нашча астаткі віна, якое прынёс учора дзед, і пасунуўся на двор. Дзверы ледзь адчыніліся, столькі за ноч наваліла снегу. Падаў ён і цяпер — пахучы, густымі пухнатымі камякамі. Вуліца — нават нежывая, без адзінага следу на дарозе, без дымкоў над белымі стрэхамі — была па-зімоваму ўрачыстая, з белымі дрэвамі паўз платы і з правіслымі ад снегу правадамі на слупах.

На крыжаванні вуліцы з Нараўлянскай шашою Бляха ўбачыў светлую легкавушку з расчыненымі пярэднімі дзверцамі. Каля машыны стаяў малады хлопец у карычневай скураной куртцы і ў спартыўных штанах і, не саромеючыся, паліваў снег. Легкавушкі — і ваенныя, і міліцыянерскія, і любыя — цяпер часта шнуравалі па гэтай шашы, і для Бляхі не было тут асаблівай навіны; ён, знарок гледзячы сабе пад ногі, паказваючы, што ніяк не цікавіцца, хто тут што робіць, прамінуў машыну.

— Мужичок, одну минуту!.. — пачуў ён і павярнуўся.

Хлопец, зашпільваючы куртку, падыходзіў да яго. Ён быў зусім малады, відаць, яшчэ да войска, коратка падстрыжаны, — ён падыходзіў і глядзеў на Бляху кругла-бліскучымі, бяздумнымі вачыма. Што за людзі з такімі вачыма, Бляха ведаў добра. Такім людзям чамусьці заўсёды хацелася біць — без прычыны, без зачэпкі, проста, каб размяцца; такія вочы помніў ён са следства, з турмы, з вакзалаў, з нараўлянскае забягалаўкі...

Бляха сцяўся. Хлопец моўчкі ўдарыў яму нагой у грудзі. Бляху развярнула, ён адляцеў да плота і закапаўся носам у снег, але хуценька ўскочыў і пабег у бліжэйшы двор — добра, веснічкі не былі зашчэпляныя, — заскочыў і стаў за шулам, задыхаючыся. На вуліцы завуркатала машына. Бляха аж прысеў проста ў снег, так у яго калаціліся калені. Добра, што не пагнаўся... Яшчэ лёгка абышлося — толькі грудзі балелі і шыя кепска паварочвалася.

Асаблівай крыўды на хлопца ў Бляхі не было, было толькі трохі крыўдна, што гэта ў сваёй вёсцы, дома, на сваёй вуліцы.

II.

Галодны падсвінак бохаў у свінюшніку карытам, снег усё валіў, а Бляхі не было й не было. Баба падхапілася шчэ гадзінаў у пяць, выпаліла ў печы, вымыла чыгуны, выпарыла кубел, спаласнула начоўкі для кішак, злазіла на гарышча і скінула куль саломы, а цяпер расчышчала каля свінюшніка снег, штораз кідаючы шуфлю і выбягаючы на вуліцу, клянучы ў думках і такога байца, як Бляха, і гэты снег, які валіць, калі не трэба, і такую жытку. Клыпаў і дзед, якому сёння было трохі лягчэй: пабіў малатком соль у скрыначцы, паклаў пад паветкаю навостраныя нажы, вяроўку, паставіў вядро з кружкаю — пад кроў, падаліваў бензінам паяльныя лямпы... Ён бачыў, што баба нервуецца, не хоча нават гаварыць, і сам вінавата маўчаў. А ў чым, падумаўшы, ён быў вінаваты? Што захварэў? Што снег такі валіць і трэба яшчэ падумаць, як гэтага кабана смаліць, калі яшчэ яго хто зарэжа сёння? Хіба ж ён, дзед, заўсёды быў такі, як цяпер? Ды ён за кіламетр абыходзіў не тое што такіх, як Бляха, а любых памочнікаў! Хіба б ён біў у такі снег кабана? Ён выбіраў дзянёк ціхі, каб і снег невялічкі ляжаў, і марозік; ён гаварыў з кабаном, чухаў яму жывот, за вушамі, надзяваў на заднюю нагу шворачку, раз — куляў і цаляў заўсёды ў самае яблычка — кабан і не вішчаў у яго, як ва ўсіх, а толькі хрыпеў і душыўся, ад чаго больш набіралася крыві. I смаліў ён сам, перш — акалоткам, тады — лямпаю, жоўта, роўненька... Дарма, што рабіў усё сам, а да такога часу кабан быў пасмалены і вышараваны — толькі разбірай.

А яшчэ, на добры лад, хіба б ён рэзаў такога малога, з лета, кабана, каб не закруціла так усё з гэтым Чарнобылем, пра які раней ніхто ніколі нават не чуў, што ён такі ёсць? Добра, што хоць хапіла розуму нікуды не ехаць. Раней і да іх з бабаю прыходзілі, прасілі з'язджаць у горад да сына, абяцаючы, што іх прапішуць там на любую плошчу, пагражаючы, што рана-позна ўсё роўна вывезуць сілаю. Добра, што не паслухалі, — цяпер і прыходзіць перасталі, ніхто нікому не трэба.

Ні ў які Чарнобыль, ні ў якую радыяцыю дзед з бабаю, вядома, не верылі, як не верылі ў гэха 90 працэнтаў ад усіх, каго высялялі ці хто з'язджаў самахоць. I як можна было верыць у такую дурату?! Ніколі раней не чутая, не бачаная радыяцыя была ж не сама па сабе, а нешта зробленае людзьмі і прама з людзьмі звязанае; не яна ж, радыяцыя, гнала з хатаў, прыдумляла, гарадзіла «зону», не яна забараняла касіць сена, не прымала на базу малако, кароў, свіней... Усё гэта рабілі людзі — такія ж, як і дзед з бабаю. А ад людзей дзед з бабаю заўсёды прывыклі бараніцца: да вайны, у вайну, пасля вайны, — трэба было толькі жыць сабе ціха, нікога не чапаць, зносіць усё маўчком, тады і цябе ніхто не зачэпіць — ні чалавек, ні радыяцыя.

Адна была бяда — перастаў з горада прыязджаць сын з унучкаю. I да сябе не запрашаў, як раней. Старыя не крыўдавалі, наадварот, хвалілі сына. Не таму, што верылі, быццам радыяцыя можа пашкодзіць унучцы, а таму што ўсе так рабілі, ніхто не прыязджаў з малымі дзецьмі. Дзед з бабаю нават абгаварылі фельчарку, калі да яе на «акцябрскія» прыязджала пляменніца з малой дзяўчынкаю. Але як было не пабачыць унучку, калі дзед так расклеіўся, што ўжо ўпрамую кажа, што дажывае апошні год. Таму і знайшлася прычына ехаць — не з пустымі рукамі, са свяжынкаю. А другая прычына — на чорта гэты кабан, якога адкармі і не знай, дзе дзець? Усё, прайшло жыццё, і гаспадарства не трэба — хопіць трох курэй, калі яшчэ і тыя ацалеюць — парвалі ж вунь сабакі Туза, толькі будка засталася ды прыкручаны да слупа ржавы ланцуг...

Ужо змірыліся, што біць позна, што не прыйдзе ніхто, ужо баба нясла кабану есці, як зайшоў на двор Бляха, нейкі памяты і мітуслівы:

— Ну, давайце, дзе той кабан... Я, бляха, думаў, рана прыйду.

III.

Раней пра такое біццё сказалі б: «От задушылі неяк...»

Кабан быў невялікі, але пругкі, нацяты, у ім не было той санлівасці, непаваротлівасці сальных хракаў, пад якімі падломваюцца ножкі і якіх сама лёгка рэзаць. Калі яго выпусцілі ў катух, ён даў круга, не знайшоў карыта, сярдзіта пырхнуў лычам у снег і памкнуўся назад у свінюшнік, але баба зачыніла дзверы. Яна стала пачухваць яго па жываце. Дзед, які ў загарадку не заходзіў, тыкаў праз дошкі Бляху вяровачку:

— Трэба шворачкаю, як я рабіў...

Бляха адмахнуўся, шырака адставіў правую руку з нажом, патапгаўся вакол кабана — і з не чаканай, нейкай адчайнай прыткасцю схапіў яго раптам за пярэднюю нагу і кульнуў на спіну. Перш чым нож далез да горла, кабан з дзікім перадсмяротным віскам, ад якога закладала вушы і стыла кроў, ускочыў на ногі.

— А Божа! — роспачна крыкнула баба, не знаючы, дзе дзецца.

Ашалелы кабан з усяго разгону ўдарыўся галавою ў дзверы свінюшніка і ўстаў на заднія ногі — з віскам, які ішоў з разяўленага рота разам з крывавай пенаю, абдзіраючы аб жалезную засаўку пярэднія капыты... Падскочыўшы збоку, Бляха пацэліў у ранейшую дзірку і разы тры, на ўсю даўжыню, загнаў і выцягнуў нож. Нарэшце віск захлынуўся крывёю, і кабан бразнуўся долу. Ён хрыпеў, сціскаючыся ў сутаргах, паліваючы снег крывёю і пэцкаючыся ў гэтую кроў, так часта і з такой сілаю дрыгаючы пярэднімі і заднімі нагамі, што ні хто не адважыўся да яго падступіцца, пакуль ён не заціх. Крыві не набралі ані грама.

— Добра, што на дзверы палез, а то было б вам, — засмяяўся дзед і чамусьці зняў шапку. — Парваў бы к чорту... А ў рост яны часта становяцца! Я колісь...

— Не пацэліў... — сканфужана, апраўдваючыся, перабіў Бляха. Правая рука ў яго трымцела, і ад нажа ляцеліі на снег драбнюткія чырвоныя пырскачкі.

Пакуль смалілі і разбіралі, таксама добра ўпарыліся. Снег ішоў ужо не камякамі, а больш сухі і з ветрыкам— забівала агонь на акалотцы. Каба на трэба было ўвесь час абмахваць, каб не засыпала снегам. I лямпамі смалілася кепска — дзе недапяклі, дзе папалілі; калі пераварочвалі, парвалі на жываце скуру. Баба ледзь цярпела. Памылі, адрубалі галаву, паставілі ў снег, каб выцягвалася кроў, сталі разбіраць і парвалі кішку. Баба аж за плакала, крыкнула на дзеда:

— Чаго ты яго зваў?!.

Бляху яна як і не заўважала, быццам і не было яго тут.

З горам папалам разабралі, панасілі ў верааду, расклалі на сталах паўз сцяну. Баба пачала смажыць на газе мяккае, дзед, выцершы ручніком рукі, наразаў хлеб і праціраў чарачкі.

— Дзе ў вас вада гарачая, цётка?.. — папрасіў Бляха, які ўвесь дзень пачуваўся вінавата, бачыў, што ніяк не можа дагадзіць бабе.

— От ідзі снегам абцяры! Хто мне той вады на носіць...

Калі сядалі за стол, не было яшчэ чатырох, а ў акно ўжо нічога не было відаць. Толькі вецер шумеў і шамацеў аб шыбы, як крупамі. Бляха залез у кут, а дзед сеў насупраць, на хату. Баба прынес ла ў хату начоўкі з кішкамі і стала плёхацца, нават не пазіраючы на стол.

— Дык хадзіце, цётка... — як мог ласкава пазваў Бляха, наліваючы чарачкі.

— От я яшчэ табе трэба! Піце хутчэй, да... Мне шчэ работы да паўночы!

— I што вы, бляха, такія злыя ўсе? Што, судзь ба паганая? Ды ў мяне яе саўсім не было, а я не плачу! Правільна, дзед?

— Праўда...

— Мы такая нацыя — нам похер, бляха, радзіяцыя, правільна?

— Праўда, усё, аджылі сваё...

— От піце!

Баба кінула кішкі і выйшла ў калідор. Было ўжо саўсім цёмна. Яна запаліла святло, выкаціла з каморкі дзежку і стала наразаць, прасольваць і ўкладаць у яе сала, якое застыла ўміг.

Баба была злая не на Бляху і не на сваю «судзьбу» — пражыла яна за дзедам дай Бог так кожнай пражыць, — а на тое, што коціцца ўсё не як бязладна, па-дурному, і горш і горш з кожным днём... Чаму б не выпіць за сталом, і не закусіць добра, і не паспяваць, — але каб над душою нічога не вісела, каб было ўсё неяк спаважна, спакойна, каб ведаць, што здаровы дзед і што сын прыедзе на выхадныя, каб ні пра што, як колісь, калі яна была здаровая і спрытная, не балела галава... А так хоць разарвіся: ужо ноч, а яшчэ нічога не зроблена. Пра курэй, якіх цяпер баяліся выпускаць на двор, яна зусім забылася — так і сядзелі з раніцы галодныя. Яна насыпала ў рукавіцу пшана і выйшла на двор.

У яе ветрам вырвала з рук дзверы. Вецер быў сухі, сіверны, ён матаўся па ўсім двары, збіраючы снег у віхуры, і здавалася, снег ляціць з двара на неба. Пасярэдзіне двара было чыста, як падмецена, а паўз плот, паўз хлеў і пад дрывотняй панамятала сапраўдныя сумёты. Захінаючыся ад ветру, баба дайшла да канца светлага прамавугольніка, які клаўся ад святла ў хаце, і тут, на мяжы светлага і цёмнага, з-пад самых яе ног мігнуўся чорны цень. Уперадзе, на месцы, дзе смалілі кабана, яна ўбачыла яшчэ некалькі ценяў і нават праз вецер пачула, як лапы грабуць снег. Ад страху баба крыкнула, і цені нездзволена паскульваючы, адступіліся да дрывотні, яшчэ глыбей у цемру, — але не ад яе крыку, з ад бляклага святла, якое двума слупкамі адбілася на сцяне хлява, і ад глухога, за ветрам ледзь чутнага, вуркатання, што даносілася з вуліцы. Пакуль баба дайшла да ганка, ужо рыпелі, адсоўваючы снег, веснічкі — у двор нехта ішоў.

Бляха, які сядзеў каля акна, адхінуў фіранку і паспрабаваў нешта разгледзець. Але за акном гуляла завіруха.

— Сабакі... падлы... панадзіліся... — казаў дзед, жуючы голымі дзяснамі смажаніну. Ён быў добра пажвавелы. — Чуюць свежыну!

— Да, бляха, да храна ахвотнікаў на гэтую вашу свежыну! — засмяяўся Бляха. — Слухай, дзед... —Ён шчоўкнуў пазногцем па парожняй пляшцы. — Як бы, а?

— Як баба, хіба ж я... — замяўся дзед.

Але падняўся, падышоў адчыняць дзверы ў калідор. Дзверы не падаваліся. Ён тузануў мацней, стукнуў, нават прываліўся плячом, потым уздыхнуў і развёў рукі.

Абое, і дзед, і Бляха, падумалі, што баба зачынілася знарок, каб яе больш не чапалі.

Пасядзелі трохі, Бляха пакурыў, ужо адзеў куртку, шапку, як раптам адкінулася зашчапка — і ў хату ўвалілася, ціха галосячы, ламаючы рукі, баба:

— А лю-у-дцы, а за што ж мне такая до-о-ля!.. Дзед, бяжы ў якую мілі-і-цыю... А ён жа і сцягно забраў, і рэбры, і са-а-ла...

IV.

Пакуль яны пілі, нейкі злодзей пралез у калідор, прыпужнуў і без таго нямую ад страху бабу, накінуў зашчапку, каб не ўвайшлі з хаты, і набраў чаго хацеў.

Бляха выскачыў у калідор, замітусіўся.

— Не магла крыкнуць? Пазваць? — напусціўся ён на бабу, што стаяла ў расчыненых дзвярах поруч з дзедам — такія аднолькава згорбленыя і няшчасныя.

— А ён даў бы чым па га-а-лаве...

З двара, недзе ад вуліцы, данеслася раптам сабачае віскатанне, гырканне, людскія крыкі, мат, і гукі гэтыя, збіваючыся ў клубок, рабіліся ўсё больш чутнымі і выразнымі, — клубок гэты каціўся бліжэй у двор, да хаты, пад самыя дзверы...

Баба зноў загаласіла і пабегла ў хату. Бляха схапіў са стала нож і стаў каля дзвярэй. Дзед выцягнуў з-за мяшкоў у кутку сякач.

Клубок з віскам і гыркатаннем ударыўся аб сцяну, трохі прыціх, і ў дзверы моцна закалацілі і закрычалі ледзь не дзіцячым спалоханым голасам:

— Мать, открой! Прошу, кто-нибудь!..

— Пастой-пастой... — адазваўся Бляха, калоцячыся ўвесь.

— Да люди милые, прошу!.. Бляха крыкнуў:

— Уб'ю падлу — толькі пікні! — і прыадчыніў дзверы.

У калідор уваліўся малады хлопец — як уваліўся, так і асеў спінаю да вушака на падлогу, заціскаючы між ног акрываўленыя па локаць рукі. На ім не было жывога месца. Скураная кароткая куртачка была скрозь пашкамутаная, праз аба драныя спартыўныя штаны відаць былі крывавыя пісягі, з носа — на губы і на бараду — цякла кроў... Сам твар быў белы, без крывіначкі, і вочы круглыя і глыбока западзеныя.

— Мать, прости, перевяжи! — узмаліўся хлопец, не бачачы нават, што «маці» на калідоры няма. — В машине... аптечка...

Бляха, які не спускаў з хлопца вачэй, апусціў руку з нажом.

— Дык цябе, значыць, перавязаць? — прыжмурыўся ён. — Дык ты, значыць, робіш такую работу? Дзе мяса?

— Люди милые — прошу... — прашаптаў хлопец, яшчэ больш сцінаючыся ў камячок — якраз як Бляха раніцаю.

— Дзе мяса?!

— Дзе — сабакі адабралі... — падступіўся бліжэй узбуджаны і давольны дзед, не выпускаючы з рук секача.

— Н-на!.. — Бляха ўдарыў хлопцу нагою ў бок.

— Люди, прошу!!! — дзіка, адкуль узяліся сілы, віскнуў той і паваліўся нічком.

— От табе красці! — засмяяўся дзед.

Каля вушака, на тым месцы, дзе сядзеў хлопец, цямнела пляма крыві. Бляха нагнуўся:

— Ану-ну, пакажы... — выцягнуў хлопцавы ру кі спаміж ног. — Самлеў, бляха... — сказаў ён збянтэжана. — Паглядзі, дзед, як парвалі... Мяса адно...

Паглядзеў, памацаў і дзед.

— Хаця б ні сканаў... — пачухаў ён патылі цу. — Гэтыя ж сабакі ўсе кручаныя... Коб міліцыю ці скорую...

— Што ж рабіць, га, дзед?

Цяпер Бляха шкадаваў, што стукнуў хлопца. Разам з гэтым ударам не толькі знікла ўся яго крыўда, увесь страх, а нейкае п'янае, дурное шкадаванне, нейкая слёзная пяшчота да гэтага хлопца шуганулі яму ў галаву — як бы гэты хлопец быў Бляхавым сынам, ці што... Каб адагнаць гэтае шкадаванне, каб не заплакаць, чаго добрагл, Бляха хацеў закурыць, але запалкі ніяк не знаходзіліся, і ён круціўся, як у пяты пякло.

— Што ж рабіць, га, дзед? — паўтараў ён.

— Хай ляжыць да ранку, а там будзем гля дзець... Што ты яму зробіш?..

— Шкода ж, бляха, падлу маладую... Слухай, дзед, заві бабу, цягніце яго ў хату! Мо паравязаць, ці што... Я пабягу па фельчарку. А не — пабягу на пост, да салдатаў. Чуеш?

— От нарабіў сабе... От яму красці... — казаў дзед і не кранаўся з месца.

— Дзед, бляха, я каму сказаў? Я хутка!..

Ён выскачыў на двор разгарачаны, п'яны, поўны сілы, сціскаючы ў руцэ нож, і паспеў дабегчы амаль да самых веснічак — ужо бачыў контуры светлай легкавушкі на вуліцы, — як з гарачкі, з разгону наляцеў на чорную звяругу, што грызла нешта пад веснічкамі, і тая, з нейкім радасным захліпам гыркнуўішы, упілася яму ў сцягно... Ён паспеў яшчэ адскочыць, але паслізнуўся, упаў ракам, махнуў упустую нажом... паспеў нават падумаць: «Ды ці... сабакі?!!» — а яго ўжо грызлі за ногі і рвалі на плячах, падступаючыся да твару і да горла, лёгка балонь курткі... Ён спрабаваў яшчэ адмахвацца, уцякаць, хоць бы неяк дапаўзці да дзвярэй калідора, крычаў, — але крыкі гэтыя патаналі, упляталіся ў дзікае яхкатанне, у звар'яцелы віскат узбуджанай, паспыталай крыві гайні, якая быццам на паляванні, абклаўшы з усіх бакоў ненавіснага звера і не чакаючы знаку паляўнічага, наскоквала, і рвала, і грызла, і старалася ўпіцца ў самае горла... I не было каму памагчы, абараніць, уратаваць, — толькі вецер свістаў ды круціў сабе снег віхурамі знізу ўверх — як на канец свету.

Начны голас (Аповед майго сябра-міліцыянера)

- Пішуць — любоў, каханне... Так ужо выпісваюць! І цалуюцца, і спяць, і з палюбоўнікамі там, і хрэн паймёш... Вось раней, правільна, умелі пісаць. Я яшчэ са школы помню — Шамяка...

- Шамякін? — перапытваю я. – Іван Шамякін?

- Ой, Шамякін — правільна... Тады — Леў Тургенеў там, чуў?

- Чуў.

- Вось гэтыя ўмелі пісаць! Чытаеш – і як бы з табою ўсё. Хаця ў мяне зусім інакш было. Так як у мяне, я яшчэ нідзе не чытаў. Што, любоў — дык абавязкова цалавацца ці там спаць разам? Я любіў першы і апошні раз у семнаццаць гадоў. Мы жылі тады ў вёсцы каля самага горада, бацька працаваў у горадзе і гадоў трыццаць чакаў кватэры. Тады, помню, ён якраз атрымаў ордэр, але пакуль не перабіраліся. Так што я ўжо мог лічыцца гарадскім, таму любіў хадзіць на вясковыя гулі, дзе мяне ўсе ведалі і паважалі за тое, што я без пяці мінут гарадскі... Я і цяпер па здароўі не плачу, магу перапіць такіх мужыкоў, што ого, а тады, у семнаццаць, выглядаў на хлопца пасля войска. Памахацца мог, калі якая заварушка, польку ўмеў, вальс, апранаўся нармальна - - джынсікі, куртка харошая... З дзеўкаю ўмеў пагаварыць, ну, як для вёскі — быў развіты. Адно росту быў невысокага, гэта пасля, у арміі, выцягнуўся.

Неяк сабраліся ў суседнюю вёску на танцы. Вось не помню, канец лета быў ці пачатак восені, але халаднавата ўжо было, а галоўнае, цемрадзь такая, што я ледзь дабраўся да канца сваёй вёскі. Каля крайніх хат мяне ўжо чакалі кампаньёны: Іван, лепшы сябра, аднакласнік, Светка - - васьмікласніца, наша сяброўка, і яшчэ нейкая незнаёмка, якую ніяк нельга было разгледзець - - ні якая яна, ні якога росту, ні колькі гадоў... Калі Светка нас пазнаёміла, сказала, што гэта яе сваячка з горада, незнаёмка засмяялася:

- З таго самага, дзе ты скора будзеш жыць!

Я нядаўна чытаў у «АіФ» анкету, што больш за ўсё падабаецца мужчынам у жанчыне, што іх наймацней запальвае. Дык вось, на першым месцы была, здаецца, усмешка, вусны, на другім — голас! Не ногі, не фігура — усё гэта ўсярэдзіне анкеты, — а голас. Вось і мяне аж скаланула тады ад таго голасу. Апісаць я яго, само сабою, не апішу, скажу толькі пра першае, што думалася: яна гаварыла, быццам перад гэтым, хвілінку назад, была страшэнна нечым напужаная, і раптам адкрылася, што баяцца не было чаго; яна быццам выдыхала з палёгкаю — о-ой, ну, дзякуй Богу, усё абышлося — і смяялася збянтэжана і праз смех палёгкі... Расказваю я кепска, а ў самога ў вушах стаіць.

Пайшлі мы ў цёмны лес — ісці трэба было кіламетраў пяць. Прырода там у нас - - нідзе такой больш няма, прыгожа, як у парку якім: хвойнік, бярэзнік, тады балотца... хоць што распісваць, усё роўна ж нічога не відно. Ідзём, як сляпыя, след у след, ледзь не за ручкі пабраўшыся...

Але неяк так патроху Іван з малою прыадсталі, а я з гэтай галасістаю ідзём адныя,— то яна, спатыкнуўшыся, схопіць мяне за руку, то я яе, то плячамі, бакамі неяк церанёмся... Пачаў я знаёміцца бліжэй:

- Як бы гэта паглядзець якія губы ўмеюць такім голасам прамаўляць?

- Што, спадабаўся голас?

- Слухаў бы і слухаў! А ты ад сціпласці не памрэш... Ты думаеш, я ад цябе першага гэта чую?

- Пра сціпласць ці пра голас?

- Пра голас.

- Няўжо так многа кавалераў, ты хочаш сказаць?

Тут яна засмяялася з палёгкаю ад няспраўджанага страху, выдыхнула:

- Ніводнага - - і гэта чыстая праўда. А пра голас і сяброўка ж можа сказаць, і ў школе, на спевах...

Нашыя яшчэ больш адсталі, а мы ішлі, задзіраючы галовы на прасвет паміж вершалінамі дрэў, які пазначаў дарогу.

– Ты мяне заінтрыгавала. Можна, я запалю спічку і пагляджу?

- Не, лепш не трэба.

- Няўжо такая страшная?

– Ну, не такая ўжо, але лепш будзе, калі ты па голасе будзеш мяне ўяўляць. Я тады так ці інакш буду лепшаю, чым ёсць.

- Нешта тут не тое... Хоць сапраўды прырода рэдка бывае гарманічнай. Рэдка, я кажу, супадае, каб і добрая, і прыгожая, і разумная. Калі фігура харошая, дык характарам не выйшла, калі ногі стройныя, дык...

- А ў цябе, аказваецца, вопыт! Такія арыгінальныя разважанні... А вось якая я, як ты думаеш: прыгожая, разумная ці добрая?

- Думаю — добрая, — шчыра ляпнуў я.

Яна зноў выдыхнула са смехам, скінуўшы нейкі страх.

– Та-а-ак, ясна! Па-твойму гэта — сінонім непрыгожасці... А што — я магла быць бы добраю. Для тых, хто са мною добры...

Ты ж ведаеш, наколькі лягчэй размаўляць з дзяўчынаю ў цемры альбо п'янаму, які адразу смелы, разумны робішся... Так і я тады — гнаў усё, што лезла на язык. Як для вёскі, дык гэта была ўга якая размова, а такія словы як «сінонім», «заінтрыгавала», «арыгінальна» можна было адносіць да вышэйшага вясковага пілатажу.

- Не, я ж не кажу сто працэнтаў... Можа, ты і прыгожая, і ўсё такое, але чаго тады ты, гарадская, прыехала ў вёску на танцы? Да нас сюды прыязджаюць альбо падгуляць, альбо хлопца знайсці... І ўсе нейкія не самыя лепшыя...

- Слухай, ты ў мяне дагаворышся са сваёй логікай! Ды гэта і не логіка, а няпраўда. Ты вось сам вясковы, а вясковых хлопцаў не ведаеш. Сапраўды, яны часта недалёкія, п'яныя, гаварыць не ўмеюць, але да дзяўчат у іх адносіны правільныя, лепшыя, чым у гарадскіх... Тут у іх нейкая інтуіцыя. Сілаю яны не лезуць, дзеўку біць не будуць, абзываць не стануць... Адно, што гаварыць з імі цяжка, трэба ламаць сябе, падстройвацца. Сядзе, абдымаць не ўмее, баіцца, рукі трымцяць, паўгадзіны думае, нарэшце: «Адкуль жа такія раскрасавіцы бяруцца?» Ён думае, так трэба — як ён недзе ў кіно пачуў ці як старэйшыя хлопцы расказвалі. Не скажаш жа яму – ды будзь ты самім сабою, спытай проста: «Як я табе як хлопец? Пайшла б са мною? Магу я табе спадабацца?» Не скажаш гэтага, шкадуеш яго, жуеш следам за ім: «Да, красівенькая - - а што? А ты як думаў?..» Вось і ўся размова, і зноў паўгадзіны думае... А вось што, цікава, вясковаму хлопцу ў дзяўчыне падабаецца? Як табе...— панізіла яна голас, — Светка? Прыгожая яна?

- Яшчэ што скажы! Дзіця горкае... Яна нам з Іванам як сястра, такая шустрая, простая, не ламаецца... Неяк на Паску мы з Іванам выпівалі на прыродзе, і Светка была, сядзела з намі, хоць сама не п'е, не курыць, вядома... Калі вежаеш, што яна - - выдатніца, акуратная такая, чысценькая, — а вось сядзіць з намі, балбоча,— тады і п'ецца неяк іначай... Вось такіх я люблю!

- Ясна... Скажы, Андрэй, а мяне... такую, як я, непрыгожую, але разумную і добрую, ты змог бы палюбіць?

Прастачком, паўтаруся, я і тады ўжо не быў, умеў, што сказаць:

- Ну, калі ты так любіш арыгінальнасць, дык і спытаю: а ты б мяне?

- Ведаеш, я палюбіла б толькі таго, хто змог бы стаць маім мужам.

- А чаму б і не?

Вось тут яна, упершыню за дарогу, без смеху, голасам, у якім ужо не было палёгкі скончанага страху, сказала:

– Ты не смяешся? Не баішся ката ў мяшку?

– Не, — адказаў я.

Тады яна спынілася і схапіла мяне за руку:

- Хочаш, мы цэлы вечар будзем танцаваць з табою? А пасля ты правядзеш мяне дадому? Хочаш? I па дарозе назад я табе нешта скажу, скажу шмат чаго цікавага...

Мяне б цяперашняга туды, пачуць бы зноў гэтыя словы!.. А тады, — што я мог тады падумаць? «Цэлы вечар з табою танцаваць», — значыць, акрамя голасу, у ёй нічога няма? I яна не спадзяецца, што нехта запросіць? «Правядзеш дамоў, скажу нешта», - - ясна, што ёй са мною цікава, я ёй спадабаўся што я яшчэ новага пачую?..

Дужа лёгкая была перамога, і гэта хоць і цешыла мяне, але не магло не насцярожваць.

- Вунь вёска, хаты, бачыш? — сказаў я, каб не маўчаць.

- Дзе?

Мы пераходзілі мосцік цераз канаву, за якім пачыналася вуліца, і сапраўды, уперадзе нешта мігцела. Ужо да вушэй ледзь чутна даносілася музыка і асабліва гук бубна, які бухаў, здавалася, недзе пад зямлёю, пад самымі нагамі.

Нас дагналі.

- Пазнаёміліся? — спытала Светка. — Вы так прыліплі, што шкода вас разлучаць!

- Андрэй мне абяцаў, што будзе танцаваць толькі са мною і дамоў правядзе.

- Во як? Ну, добра. А цяпер, хлопчыкі, пардон, нам трэба ў кусты... Ідзіце, мы прыйдзем зараз.

Каля клуба стаялі «пазік», грузавік і некалькі матацыклаў - - паз'язджаліся з розных вёсак. Тады так і гулялі - - кожная вёска танцавала сваім гуртам, па розных кутках вялізнага клуба; было нейкае перамір'е, таму біцца не біліся і свае глядзелі сваіх. Яшчэ каля ганка нас з Іванам сустрэлі знаёмыя мясцовыя, пазвалі за клуб, налілі самагонкі – пілі, помню, з адкручаных у матацыклаў крышачак стоп-сігналаў... Потым знік недзе Іван — у яго была тут свая дзяўчына, а я, ап'янелы ад самагонкі, ад музыкі, ад мільгацення знаёмых і незнаёмых твараў навокал, хадзіў па клубе як непрыкаяны і знарок не танцаваў, бо ўсе прыгожыя, «прыкінутыя» - - як след адзетыя — былі з хлопцамі, а мне ў тыя гады маглі падабацца чамусьці толькі занятыя дзяўчаты, якія хадзілі з іншымі. Да тых, што танцавалі толькі агульныя танцы, у коле, а на вальсах, на польках ціснуліся па кутках і паўз сцены па дзве, па тры і перашэптваліся (як некалі пасля вайны), мне чамусьці сорамна было падыходзіць...

На мяне наткнулася Светка і, сярдзітая, зашыпела:

- Ты што?! Ідзі запрашай Наташу, яна чакае, ні з кім не танцуе цэлы вечар!..

I мне ўявілася нешта нуднае, адна з тых, што ціснуцца па кутках і перашэптваюцца. Я адмахнуўся, выйшаў з клуба пакурыць і зноў, як чорт пад руку штурхануў – за клуб, да тых, што пілі, і зноў мне налілі ў стоп-сігнал... Потым — лепш бы я піў ужо тады з імі да канца! – на лавачцы, на ганку — там быў крыты ганак і з бакоў такія лавачкі — я пачуў голас, знаёмы цудоўны голас, якім павінны былі гаварыць толькі са мною!..

На лаўцы, спінаю да мяне, сядзеў шаракаплечы патлаты дзяцюк у цяльняшцы і мычэў на вуха дзяўчыне, што прыстроілася ў яго на каленях:

- I адкудава ж такія бяруцца?

- Усё адтудава! – з палёгкаю, што страху няма, смяялася ў адказ яна.

Дзяцюк павярнуўся, зіркнуў на мяне зверам, і я пайшоў у клуб, але хутка і яны зайшлі, пачалі танцаваць. Тут, на святле, я ўжо добра яе разгледзеў, і чым больш разглядаў, тым больш цверазеў... Магчыма, яна і не была такой красуняю, як мне тады бачылася, — але якая яна была! Апранута проста — не так, як нашы, вясковыя, што нацягваюць на сябе ўсё, што па тэлевізары ўбачаць, ці ў горадзе на вуліцы, — яна была апранута аднатонна, у нешта, здаецца, бэзавае - я кепска колеры адрозніваю - - світэр, сукеначка кароткая, «чоха» пад хлопчыка, твар дзіцячы зусім, мілы, роцік – усмешка да вушэй... I галоўнае, чым яна ад усіх вылучалася, дык гэта нейкай раскаванасцю, свабодай, вось быццам яна тут гаспадыня, а ўсе — яе госці, і яна толькі што выбегла з кухні, ад пліты, насунула толькі замест пантофляў красоўкі,— вось патанцую трохі, а там трэба бегчы глядзець, ці што не падгарэла...

Я стаяў так блізка, што чуў, як гэты, у цяльняшцы, казаў:

-- Паедзеш з намі? У...

- Паехалі! - - залівалася яна сваім смехам - - быццам ад першага яго слова ёй стала страшна, ад другога страх прайшоў: выдых – палёгка – па-е-халі!

Можна было яшчэ падысці, забраць неяк, але я стаяў, як пень, і чакаў ну, кіўні мне, дай які знак!.. Падыдзі першая, ты ж бачыш мяне! Сама ж казала - танцаваць разам, правесці...

Потым яны зніклі.

Я не шукаў яе, пайшоў зноў да хлопцаў за клуб і напіўся так, што спаў пад клубам... Цяпер успамінаю, што лета было, інакш ад холаду акалеў бы там за ноч. Раніцай ледзь ледзь дахаты дайшоў. Матка, праўда, не сварылася, пахмяліцца дала... I толькі потым, калі адаспаўся трохі, адляжаўся, да мяне пакрысе стала даходзіць: што ж я такое ў гэтую ноч прапіў?! «Цябе Наташа чакае, ні з кім не танцуе цэлы вечар!»

Не ведаю, як бы я вытрымаў, каб не быў чамусьці ўпэўнены, што знайду яе: праз Светку, у горадзе — не такі той горад вялікі... Але хутка мы пераехалі, тады адразу неяк — войска, пасля адразу неяк жаніўся, неяк развёўся... Слаба помню, сцерлася неяк усё. Каб не аліменты, дык і самому не верыцца – быў я некалі жанаты, не быў?..

- Можа, збегаць яшчэ гарэлкі пашукаць?

- Не, мне ўставаць у паўпятага. Ды памыць там, што замочана...

- Можа, табе яшчэ раз жаніцца?

- Ну - - куды... Ужо ж не хлопчык. Хіба з дзіцям браць, ці разводную... Ды я ніякай не хачу. Аднаму неяк весялей. Вось набухаюся пасля работы то з хлопцамі, то адзін, лягу, святло выключу, прыёмнік паслухаю... А то так ляжу, без святла, успамінаю... Часта тая дарога ўспамінаецца. Прайду з ёю яшчэ раз, пра сваю судзьбу з ёю пагавару... А то вочы расплюшчаныя, а сны сняцца. Мура розная. Быццам жывём мы з ёю, кватэра ў нас, сядзім вечарам на кухні, дзіця пад нагамі лазіць... Так задумаешся, задумаешся — дый заснеш.

Мінск, 1993г.

ДА МАГЧЫМАГА ЧЫТАЧА (Заканчэнне)

У прадмове да адной тоўстай кнігі, выдадзенай у нашыя «бурапенныя» часы, я прачытаў такія словы: «Всякое время рождает свае отношение к добру и злу». У першы момант я не паверыў сваім вачам — не можа быць! Змяніць адносіны — гэта палюбіць зло і ўзненавідзець дабро? Свядома? Ды ніякая сіла, ніякае «время» гэтага нарадзіць не могуць! Тут ці я нешта не зразумеў, ці аўтар прадмовы памыліўся...

Я дастаў з паліцы зборнік афарызмаў, адгарнуў раздзел «Дабро і зло» і наткнуўся на першае ж выказаанне: «Представлення о добре и зле так сильно менялись от народа к народу, от века к веку, что часто прямо противоречили одно другому» (Ф. Энгельс).

У мяне ў галаве зусім усё перамяшалася. «Я напісаў і хачу выдаваць цэлую кніжку, не ведаючы такой элементаршчыны ... Якой жа атрымаецца гэтая кніжка?! Калі праўда, што час змяняе адносіны да дабра і зла, дык, выйдзе, што я, хочучы праславіць у кнізе дабро, на самай справе праслаўлю зло? За апошнія часы маглі ж адносіны памяняцца? Яшчэ і як!..»

Са мной было проста нейкае кароткае — лічаныя хвіліны — зацямненне, аж пакуль не дайшло — ды я проста не там шукаю! Ну, нараджае час свае адносіны да розных катэгорыяў — няхай нараджае на здароўе. Пытанне павінна ставіцца так: а добра гэта ці кепска? Вось як жыць і што рабіць чалавеку, калі ўчора ён лічыў злом адно, а сёння час падсоўвае яму другое — як той доктар у Мальера, што шукаў у хворага сэрца з правага боку, тлумачачы тым, што «мы цяпер усё гзта памянялі»?

У цудоўным апавяданні Тэфі «Переоценка ценностей» дзеці гуляюць у «дэмакратыю» і прыдумваюць свае правілы, адно з якіх: «Требуем переменить мораль, чтоб ее совсем не было. Дурак — это хорошо. И требуем полной свободы и равноправия для воровства и кражи, и пусть все, что считается нехорошо, считается хорошо».

У апавяданні гуляюць у гэта дзеці...

Дабро і зло — канстанты, якія не здольны змяніць ніякі час. Чалавецтва і выратавалася, і дажыло да нашых часоў толькі дзякуючы таму, шго неяк рознілі дабро ад зла, любілі адно і ненавідзелі другое. Ііншая справа — сапраўды адносіны да гэтых катэгорыяў могуць змяняцца і змяняюцца час ад часу ў цэлых народаў, але, па-першае, рэдка надоўга, пі-другое, як хутка ў грамадстве пачынае змяняцца мараль і дурань пачынае лічыцца «хорошо», так і жыццё гэтага граімадства не можа лічыцца нармальным – яно ўступае ў паласу смутных часоў.

* * *

На сваю першую кніжку «Гісторыя хваробы» я атрымаў чатыры лісты ад незнаёмых людзей. Магчыма, былі і яшчэ чытачы, але нічога новага для сябе з той кніжкі яіны не ўзялі, нічым асабліва яна іх не праняла, не ўзрушыла — так што сапраўдных чытачоў, якія прачыталі кніжку так, як хацелася мне, аўтару, якія напісалі мне пісьмы, дзякуючы, расказваючы пра сябе і задаючы розныя пытанні, было толькі чатыры. Калі ўлічыць, як апошнім часам «узрасла» цікавасць да беларускай кнігі, можна прыкладна падлічыць, колькі чалавек прачытае «Смуту» — адзін (я рабіў падлікі па тыражах, якія зменшыліся ў сярэднім у чатыры разы).

Адзін чытач... Адсюль назва заключнай часткі — «магчымы» (можа ж і гэтага не быць) і «чытач» у адзіночным ліку.

Цяпер час адказаць на пытанні:

— Дык ці варта ўвогуле выпускаць кнігу? Ці варта на аднога чалавека траціць паперу, уцягваць у выданне столькі людзей — ад рэдактараў, карэктараў, наборшчыкаў да бібліятэкараў, прадаўцоў і інш.?

Пытанне другое — на яго я адказваў, але толькі часткова:

— Раз ужо кніга выпускаецца, дык мастацкі твор павінен сам сказаць за сябе; што хаваецца за гэтай спробаю пісаць да сябе ж тлумачэнні — прэтэнцыёзнасць, псеўда-арыгінальнасць альбо проста мастацкая слабасць твораў?

I трэцяе:

— Калі твор сапраўды складаны, наватарскі і цяжка паддаецца разуменню — дык для чаго тады крытыка, гэты мост паміж чытачом (няхай сабе і адзіным) і творам?

* * *

Скажыце: а няўжо душа чалавечая, нават настрой — не вартыя любых затратаў на любыя паперы? «Спасая одного из малых сих, спасаешь Меня» — замест «спасая» можна падставіць і «помогая», сэнс не зменіцца. Але дзе гарантыя, што кніга сапраўды ратуе, сапраўды памагае? Вось гэтае пытанне непазбежна цягне за сабой другое, на якое пісьменнікі звычайна не вельмі любяць адказваць і якое не прынята (лічыцца няветлівым) ім задаваць:

— А для чаго я ўвогуле пішу?

Адказваць не вельмі любяць, але, несумненна, кожны пісьменнік для самога сябе адказ мае. Напрыклад:

– Бо мяне чытаюць.

– Для грошай, славы.

– Гэта мая прафесіія.

– Бо партыя загадала.

— Бо трэба, каб нехта пісаў, каб было што выдаваць...

Адзін мой знаёмы малады пісьменнік адказаў: «Папытай у вераб'я, чаго ён чырыкае».

Адказы гэтыя ўсе могуць быць шчырыя, але, вядома, далёка не поўныя. Яшчэ на пачатку нашага стагоддзя Талстой казаў (пра прозу Буніна, дарэчы): «Не разумею, няўжо яшчэ нехта чытае белетрыстыку, можа чытаць? Я думаю, усё гэта павінна хутка скончыцца».

А вось некалькі цяперашніх тыповых «чытацкіх» выказванніяў пра белетрызаваную прозу:

– Літаратура сваё аджыла, непатрэбна ніякая, тым больш беларуская.

– Ну, прачытаю, ну нават спадабаецца... Што далей? Бегчы рабіць так, як герой рабіў? Ад літаратуры няма карысці, а каб забіць час, лягчэй і цікавей глядзець тэлевізію.

I ці не самае распаўсюджанае:

— Пісьменнікі — гэта дармаеды, якія нічога не «производят» матэрыяльнага. Яны жывуць з працы іншых людзей.

Добры адказ на такое ў Вайновіча; ён адказваў шахцёру: «Я таксама не ем твой вугаль». Адказ моцны, але зноў-такі не поўны, бо настырны «абвінаваўца» дабярэцца да: «Вугалем паляць грубкі, пліты і розныя іншыя ТЭЦ, дзякуючы якім можна варыць есці і сядзець у цяпле». Вось тут трэба спытаць — а шафёр, які падвозіць шахцёраў да шахты? Кухар, бухгалтар, паштальён?.. Яны ўсе маюць дачыненне да шахцёраў, у прынцыпе, такое ж, як і пісьменнікі, бо, у рэшце рэшт, на шахту можна хадзіць пехам і насіць з сабою «тармазкі». Значыць, цэлая армія, куды большая за шахцёрскую (не будзем забываць, што і шахцёры працуюць на некага, у прыватнасці на пісьменнікаў, толькі ўскосна) служыць для зручнасці, для таго, каб шахцёру было лягчэй працаваць. Яны, салдаты гэтай арміі абслугі, раўнаважныя з тымі, каго абслугоўваюць: не павазі шафёр рабочага за дваццаць, трыццаць кіламетраў — шмат ён накапае свайго вугалю?

* * *

Цікавы празаік Алесь Наварыч неяк казаў:

— Кожнага пісьменніка, нават самага безнадзейнага графамана, які надрукаваў за ўсё жыццё хоць адно апавяданне, хоць адзін верш, трэба багатварыць, усяляк хваліць, паважаць, даваць да канца жыцця добрую пенсію, можа, нават ставіць помннік пры жыцці; трэба помніць, што і ў яго, безнадзейнага графамана, былі недаспаныя ночы, нейкія надзеі, спадзяванні, грызенне кончыка ручкі, і каля яго жонка хадзіла на дыбачках, баючыся патрывожыць, і ў яго былі нейкія свае адкрыцці, героі, над якімі, магчыма, ён плакаў...

Я спачатку толькі пасмяяўся, не прымаючы гэтых слоў усур'ёз, ведаючы пра схільнасць Наварыча да своеасаблівага рамантычнага гуманізму, пасмяяўся і забыў бы, каб у хуткім часе неяк выпадкова не трапіла пад руку чэхаўскае: «Праца пісьменніка павінна так аплочвацца, каб ён быў казачна багатым, каб меў магчымасць, калі захоча, аб'ехаць увесь зямны шар...»

«А чаму б і не? — падумалася. — Чым гэтыя выказванні больш абсурдныя за тое, што пісьменнікі едуць на чужых карках? Ну, графаманы ёсць, ну, пішуць шмат — і хай пішуць на здароўе! Не забіваюць, не крадуць, не аб'яўляюць вайну — хіба што ў сваіх творах, на паперы... Ну, скаргі пішуць, хамамі могуць быць — не самае гэта страшнае!»

Да мяне дайшло раптоўна, што хацеў сказаць Наварыч і што меў на ўвазе Чэхаў: праца пісьменніка, яе вынік — у прыватнасці, кнігі, гэтак сама важныя і неабходныя, як і вынікі працы шафёра, шахцёра, кухара, касіра. Пісьменнік — няважна, геніяльны, звычайны ці нават графаман — як суб' ект, як звяно ў ланцугу развіцця грамадства неабходны гэтаму грамадству як пасрэднік паміж людскімі душамі.

Пісьменнік працуе на ўсіх без выключэння — няхай сабе і ўскосна, як шахцёр.

I тыя, што называюць пісьменнікаў дармаедамі, пражылі б без гэтых «дармаедаў», самі таго не разумеючы, столькі ж, колькі шахцёры без шафёра, кухара і г. д.

Паглядзіце, колькі людзей топчуцца ў кнігарнях, каля кніжных кіёскаў, ніічога не купляючы, — проста глядзяць, бяруць кнігі ў рукі, гартаюць... «Вунь колькі кніжак — і ўсе напісаны для мяне аднаго! Значыць, нешта ж я значу ў гэтым свеце! Што ж, магу купіць — магу адкінуць...» Чалавек, думаго, павінен выходзіць з кнігарні з пачуццём рабаўладальніка, што пабываў на нявольнічым базары.

* * *

Кніга сама па сабе — няважна, якога зместу, проста як рэч — не можа быць злом. Чалавек з кніігай пад пахаю не можа асацыявацца з небяспекаю. Кніга, разгортванне яе, пагладжванне па вокладцы — гэта спакой, утульнасць, неадзінота.

Кніжны бум канца шасцідзесятых быў не толькі модаю, як многія лічаць, бо, па-першае, ён яшчэ не скончыўся, кніг па-ранейшаму скупляецца шмат, а па-другае, гэты бум якраз супаў тады са скачком тэхнічнага прагрэсу, з асваеннем космасу і г. д. — чалавек падсвядома пачаў шукаць ратунку ад наступу НТР, ад магчымай будучай бязлікай уніфікацыі, ён пачаў скупл.яць кніжкі, з якіх, можа, сапраўды ніводнае не чытаў, але на якія глядзеў, браў у рукі, гартаў і супакойваўся.

Успамініце, як цяжка бывае ў гасцях у людзей, якія не трымаюць у сябе кніг; увогуле ў любых гасцях цягнешся адразу і позіркам, і рукамі да кніжнай шафы альбо паліцы.

Талстой лічыў, «што хутка ўсё гэта павіінна скончыцца». Але ён падыходзіў да кнігі толькі як да зместу, не ўлічваючы яе неацэннай для сучаснага чалавека каштоўнасці проста як рэчы. Гэта — каштоўнасць, неабходнасць кнігі як матэрыяльнае рэчы — не можа скончыцца да тых часоў, пакуль чалаввк будзе адчуваць адзіноту і страх смерці.

Вось гэтыя разважанні, хай сабе ў нечым прымітыўныя, недасканалыя, але якія на цяперашні час мяне задавальняюць, я і ўзяў за правіла:для чаго я пішу і ці трэба выпускаць кніжку, калі яе прачытае ўсяго адзін чалавек.

* * *

Творы самі павінны сказаць за сябе... Сказаць-то павінны...

Помню, калі ў «ЛіМе» было надрукавана апавяданне «Камандзіроўка», адзін паважаны вядомы літаратар, па кнігах якога я ў свой час вучыўся ў школе, пры сустрэчы сказаў:

— Паслухайце, апавяданне недацягнута. 3 яго ледзь не вынікае, што вы супраць перабудовы. Можа, я нечага не зразумеў?

Як мог, я пачаў тлумачыць, што добра ведаю вёску, ведаю выказванні пра «новыя часы» вяскоўцаў, свайго дзядзькі, маткі, лічу, што цяперашняя дэмакратыя яшчэ больш далёкая ад сапраўднай дэмакратыі, чым колішні застой... Літаратар слухаў і змяняўся ў твары.

— Божа мой! — усклікнуў ён. — Як у маладога чалавека ў галаве можа жыць такая дзікасць! Ды пры застоі людзі пухлі з голаду, я год не мог купіць сабе туфлі... Я гатовы галадаць і цяпер, толькі б ведаць, што той кашмар скончыўся... Калі б вы не былі маладым, я напісаў бы на вас разгром!

Мне было сорамна, няёмка, я павярнуўся і пайшоў, праклінаючы і сябе, і гэтую «Камандзііроўку», думаючы, што ніякая праўда не варта быць выказанай, калі яна можа пакрыўдзіць чалавека... Тут я наткнуўся на другога літаратара, маладзейшага, які моцна паціснуў мне руку:

— Малайчына! Вось моцны, але і хітры, не лабавы, удар па застоі — вачыма антыперабудоўшчыка! Да людзей ідзе новае, а яны гатовы адгарадзіцца ад усяго свету — вясковае адвечнае дзікунства плюс камуністычныя забабоны!

Вось так літаратурны твор можа гаварыць сам за сябе.

Акрылены, заднім розумам я падумаў, што таксама мог бы адказаць першаму, вядомаму літаратару. «Добра, няхай Вы перабудаваліся да таго, што пачалі проста ненавідзець той ранейшы лад, пры якім жылі і выдавалі кнігі, не можаце нават слухаць пра яго, хочаце нават пісаць разгром(?),— але няўжо, калі Вы бегалі басанож, калі лавілі першую рыбіну, атрымлівалі ў школе першую пяцёрку, цалавалі ўпершыню дзяўчыну — няўжо Вам у тыя хвіліны думалася, што ўсё гэта атручана нейкім застоем? Няўжо ў Вас не засталося звычайнай чалавечай настальгіі — па сабе маладым, па маладой матцы, па безчарнобыльскіх часах?..”

Ненавідзець тыя часы з такой непрымірымасцю — тое самае, што ненавідзець сваё ранейшае жыццё, сябе самога. А ненавідзець сваё ранейшае жыццё можна толькі тады, калі ў ім было нешта несумленнае, саромнае.

* * *

Твор павінна тлумачыць крытыка — калі, вядома, ёсць што тлумачыць. Ізноў адкажу: павінна-то павінна...

Пачатак будзе падобны. Пасля выхаду ў «Маладосці» аповесці «Смута» я выпадкова сустрэўся з вядомым крытыкам, якога шчыра люблю, паважаю, артыкуламі якога ў свой час зачытваўся (цяпер ён адышоў, на жаль, ад літаратуры і займаецца палітыкаю). Крытык адвесіў мне перабольшана-ветлівы паклон і голасна павітаўся:

— Здравствуйте, господин Федаренко!

Што абазначала такое «тлумачэнне крытыкі»— для мяне загадка па сённяшні дзень.

Але тут трзба зрабіць агаворку. Мне ў ніводнага пісьменніка не даводзілася чытаць, каб ён асабліва шанаваў ці нават увогуле прызнаваў крытыку як важны літаратурны працэс. Самае распаўсюджанае выказванне (яго аўтар — Чэхаў) — «крытык — гэта авадзень на спіне ў пісьменніка». Відаць, гэта проста даніна модзе, своеасаблівая традыцыя: калі не палаеш крытыку, дык быццам не можаш лічыцца сапраўдным пісьменнікам. На самай справе крытык і пісьменнік — гэта два валы ў адным ярме, якія цягнуць адзін плуг, вядуць адну баразну. I крытык нават часта «пацягвае» больш за пісьменніка — згадайце вядомыя літаратурныя артыкулы Л. Шзстава. Нашая беларуская крытыка, на маю думку, таксама вельмі моцная, асабліва цэлая плеяда маладых; іхнія артыкулы часта чытаюцца цікавей за творы аўтараў, пра якіх пішацца ў артыкулах.

Тым не менш у творчасці кожнага пісьменніка ёсць куточкі, у якія крытыку заглянуць проста немагчыма.

* * *

Наш цяперашні «дзікі рынак» быў, несумненна, зроблены не Ельцыным з Гарбачовым, не дэмакратамі альбо камуністамі — як пэўнымі рухамі, партыямі, а ў прынцыпе нейтральнымі прэсаю і тэлебачаннем. Журналістамі, якім хацелася, каб іх чыталі і слухалі.

Я пачаў пісаць «Омуту», калі зрабіў страшнае для сябе адкрыццё: тыя самыя газеты, з тымі ж самымі назвамі, з тымі самымі журналістамі пішуць зусім адваротнае таму, што пісалі яшчэ ўчора, на ўсіхняй памяці. I гэтыя людзі маглі прынесці нешта новае?! Мала таго, што яны ніяк не саромеліся адмаўляцца публічна ад саміх сябе — яны ўсё больш распаляліся, усё больш у іхніх словах гучалі заклікі да помсты некаму за нешта...

Так выдумалаея антыгазетная, антыпрэсавая аповесць.

Нядаўна Салжаніцын, якога цяжка абвінаваціць у сімпатыях да ўсяго, што прынесла яму столькі бедаў, сказаў у тэлеіінтэрв'ю: «Калі гэты клас (перакупшчыкаў, пасрэднікаў, спекулянтаў...) аб'яднаецца з мафіяй дзяржаўнаю, яны будуць піць з нас кроў не семдзесят, а семсот гадоў». Такую ж думку, як мог, я і стараўся развіць у аповесці «Смута» і ў апавяданнях, што пісаліся паралельна ці ў тым жа 1990 годзе: «Камандзіроўка», «Сіндром», «Рэдактар», «Рэкляма» і інш.

Камуністычная гарбастройка — яшчэ не дэмакратыя, а перакупшчык гарэлкі — не рынак. Пра застой я таксама сёе-тое ведаю: то быў час, калі людзям трэба было, сапраўды, што хочаш, хоць чорт лысы, толькі не тое, што ёсць. Але калі гэтае, што ёсць цяпер — якраз тое самае, што задумвалася, чаму трэба толькі радавацца, пра якое не трэба «своих суждениев иметь» — тады мне чамусьці хочацца ў застой.

* * *

На «Сінія кветкі» я паклаў часу і працы больш, чым на ўсё ў гэтай кніжачцы, разам узятае. Быў у ёй яшчэ адзін вялікі разідзел: Холад у Мінску, прастытуткі, валютныя бары, рабаванне касы і інш. ахінея — а канчалася аповесць так, як і ў кніжным варыянце. “Падсадная” прастытутка здавала галоўнага героя куды трэба, і раніцаю ён прачынаўся, ператвораны ў сябе ранейшага.

Аповесць пісалася знарок для часопіса «Полымя». Мне хацелася «перабіць» «акадэмічныя» палымянскія творы нечым лёгкім, без статыстычных апісанняў, каб было больш дынамікі, дзеяння, займальнасці і разам з тым — славутага рэалізму — «каб той, хто будзе чытаць, думаў, што гэта Я паказаны, што і са Мною такое ж магло б быць, і Я часта марыў змяняць аблічча». Аповесць мне вярнулі з заўвагамі, на якія я не мог пагадзіцца.

Пры ўсёй недасканаласці аповесць і цяпер здаецца мне найперш сцэнічнай, зрокавай; можа, калі б паводле яе напісаць сцэнарый — матыў двайнікоў, ператварэнні, помста — ён глядзеўся б не горш за тое, што нам круцяць па вечарах.

* * *

Адзін з герояў «Сініх кветак» (станоўчы) — яўрэй па нацыянальнасці. Гэтае таксама трэба патлумачыць, бо, упэўнены, ніякая крытыка не будзе гэтым займацца. Чамусьці.

Мудрую, старадаўнюю, таленавіцейшую, нешчаслівуго нацыю гэтую не паважаць можа альбо поўны дураінь, альбо правакатар, які «капейку мае» — як з таго, што кляне яўрэяў, так і з таго, што, дзе б ні паявіўся, найперш пачынае вынюхваць, а ці не пахне тут «антысемітызмам»?

Разам з тым трэба прызнаць — і разумныя мяне зразумеюць, — што нацыя гэтая надзвычай эмацыянальная і, як колішнія камуністы, заўсёды імкнецца быць наперадзе: ці то народніцтва, ці то рэвалюцыя, ці то перабудова, ці застой... А пярэднім заўсёды больш дастаецца, што ж тут крыўдаваць...

На такія тэмы мы калі-нікалі гаворым з маім сябрам яўрэем, прататыпам Навумава з «Сініх кветак», — і цудоўна знаходзім агульную мову.

* * *

«Вясковыя» апавяданні «Адзін летні дзень», «Начны голас», «Пеля», нават «Бляха» (яно таксама аптымістычнае) мне знарок захацелася аднесці ў канец — як нешта светлае, як пераважка смуце. Гэтыя апавяданні таксама палітычныя, хоць у іх няма ні слова пра палітыку. Палітычныя яны тым, што, калі чалавек шчаслівы альбо няшчасны, г. зн. калі пачынае арыентавацца ў адносінах «дабро — зло», ён не думае ў тыя хвіліны, пры якім ладзе ён жыве, хто ім кіруе.

Цікавая ў гэтым плане гісторыя напісання «Пелі». Апавяданне выдумалася ў Кактэбелі і запісалася за дзве гадзіны (усе іншыя апавяданні, нават кароткія гумарэскі, звычайна выношваліся мною месяцамі, а то і гадамі) 19 жніўня 1991 года, пасля аб'яваў ГКЧП. Чаму такая тэма, калі вакол было столькі беганіны, блытаніны, чутак, плётак?..

Калі зрабіць нейкі прымітыўны псіхааналіз — можа, я неяк падсвядома зразумеў, адчуў, што і «дэмакратыя», і ГКЧП, і тое, што будзе следам — такая ж самая, часовая для чалавечага жыцця лухта, як і некалі «непахісны» сацыялізм?.. Пераменлівасць усяго, непастаянства — адсюль матыў балота? I, кажучы вобразна, сярод балота смуты — астравок пелі, купіны роднай травы як нешта знаёмае з дзяцінства, блізкае, увесьчаснае, за што можна схапіцца і ўратавацца?..

Не ведаю.

* * *

Герой рамана Г. Далідовіча «Свой дом» кажа нра беларусаў: «Калі і пасля гэтага (абвяшчэнвя БНР — А. Ф.), пасля прыняцця Граматаў, дзе дэкляруюцца свабоды, роўных якіім не было ніколі ва ўсёй Еўропе, народ нас не падтрымае — ён не варты звацца народам, не варты мець ні сваю дзяржаву, ні сваю гісторыю».

Словы правільныя, яны спраўджваюцца і цяапер. Але і ў іх — агульная, чамусьці заўсёдная памылка інтэлігента: чаму народ — гэта недзе, гэта нехта? А ты хто?

Пакуль, паўтаруся, будзе жыць хоць адзін не кажу ўжо добры беларускамоўны пісьменнік, — хоць бы адзін графаман, які будзе пісаць толькі для сябе, хоць бы на кепскай, зкалькаванай беларускай мове, з якога будуць насміхацца, пагарджаць ім — і тады нічога яшчэ не будзе страчана.

Бо і ён — той жа самы беларускі народ.

* * *

Канец дзевяноста другога года. На экраіне тэлеівізара, па расійскім канале: вядучы — журналіст, і вядомы паэт. Людзі, якія — я добра помню! — мацавалі ў свой час падмурак сацрэалізму, потым крушылі застой і ўводзілі сваю «дэмакратыю». Цяпер яны перажываюць трэцюю метамарфозу (колькі іх яшчэ наперадзе?). Я запісваю следам.

-- Скажите, — пытае вядучы, — вы уже не сторонник перестройки? Почему?

-- Вместо того, что мы хотели — демократии, у нас родился чудовищный урод. И только дураки или слепые могут молиться на этого калеку и хлопать в ладоши.

- Значит ли это, что «делали» ребенка не так, как нужно?

-- Можно делать ребенка по всем правнлам, но если родители были пьяны, рождается урод.

Вядучы задумаўся... Задумаемся і мы.

Ёсць анекдот: калі вам прысніцца чаланак у кепачцы, на пяньку каля шалаша — чакайце непрыемнасцяў. Так і тут: недзе ў далёкай Расіі збіраюцца перад кінакамераю некалькі чалавек — не дзяржаўных дзеячаў, увогуле, цяжка вызначыць іхні занятак, — пасядзяць, пагутараць, пап'юць кавы, пакураць, — і на Беларусі (як, зрэшты, і паўсюль) чакай новых пераменаў. Гэта ўжо як народная прыкмета.

Магчыма, калі гэтая кніжка выйдзе (калі выйдзе), перамены ўжо надыдуць. Я спадзяюся, я прымушаю сябе верыць, што для маёй маткі, вяскоўцаў, усіх беларускіх людзей, для маёй мовы гэта будуць шчаслівыя перамены.

Я прымушаю сябе верыць, што мы лепш зажывём матэрыяльна, але будзем помніць і папярэджанне паэта, што «холодильник, рыдая, за гробом твоим не пойдет».

Зусім патаемна я прымушаю сябе верыць, што мой народ — калі не ўвесь, дык хоць бы частка школьнікаў і студэнтаў — задумаецца, чаму Бог пусціў яго ў свет менавіта беларускім народам, а ніякім іншым.

Я не веру, але прымушаю сябе верыць.

Оглавление

Андрэй Федарэнка СМУТА

ДА МАГЧЫМАГА ЧЫТАЧА

Смута альбо XII фантазій на адну тэму

Сіндром (Апавяданне)

Рэдактар (Абразок)

Камандзіроўка (Небыліца)

«Рэкляма» (Апавяданне)

Бульбашы

Сродак (Абразок)

Сінія кветкі (Аповесць)

Пеля (Апавяданне)

Адзін летні дзень (Замалёўка настрояў)

Бляха (Апавяданне)

Начны голас (Аповед майго сябра-міліцыянера)

ДА МАГЧЫМАГА ЧЫТАЧА (Заканчэнне) Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg