«Гліна. Камень. Жалеза.»

Гліна. Камень. Жалеза. (fb2) - Гліна. Камень. Жалеза. (Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа) 118K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Александр Степанович Рязанов

Гліна

1 Ніцма ляжыш I ў глыбокім сненні Хаваеш сваю душу. Загавару з табою — Адкажаш, Але не пачуеш. Рукою цябе крану — Запомніш, Але не ўбачыш. Ты ў самым пачатку часу, Дзе Бог Разрознівае-разасабляе Свае раўнаісныя іпастасі — Жыццё і Смерць. 2 Няма ні набытку, Ні страты. Насенне чакае Сваёй пары — Замкнёнае ў сховішчах сэнсу. I не спяшаецца прыгажосць Сабрацца У келіху кветкі. Магчымасць шукае сябе, Даючы Гліне Свае найменні. 3 Чакае, Што з ёю нешта адбудзецца, Але не ведае — Што. Хоча, Каб тое, Чаго чакае яна, Адбылося, Але не можа даўмецца, Адкуль яно можа ўзяцца, Калі няма яго ў ёй Цяпер. Што ні трапляецца ёй, Адпускаецца неахвотна. Растворана ў ёй Магічная сіла, У ёй Прадугадваецца жанчына. 4 Усе пакідаюць у ёй Свой след — Нібы пазначаюць месца, Куды вярнуцца. Але не вяртаюцца. Гліна: Адзіная спадарожніца, Для якой Ніхто не бывае мінулы. 5 Не хоча, Каб яе бачылі I разумелі, Але сама хоча бачыць I разумець. Яшчэ ўсё магчыма — Яшчэ Сіла не варагуе з сілай I не смуткуе па смерці. Яшчэ Слова само сябе чуе, А вобраз — Бачыць. Размова пра н е ш т а, Што доўжыцца з веку ў век, Але не можа ні скончыцца, Ні пачацца. 6 З радовішча сну Абуджаецца, Каб нарэшце Прачнуцца нечым Альбо сабой. Вада забірае, Агонь збірае, I думка знаходзіць у ёй Сваё падабенства. Цяпер сцеражыся, Каб не памерці Раптам. 7 Захоўваешся ў цяні Усіх рэчаў I ўсiх iстот I ў сабе Захоўваеш сэнс, Iм яшчэ не вядомы. Каб насампраўдзе Прысутнiчаць кожны раз тут, Даецца, Быццам сляпому доказ, Сама сабе Ў рэчах і ў постацях Рэчаіснасць. А гліна Усё пераконвае ўсіх, Што можна Бачыць не гэтак, Што можа Усё быць інакш. 8 Нешта сабралася I разышлося, Але засталося ў памяці Разам. Нібыта і ёсць яна I нібыта Яе няма. З іншага часу I з іншай прасторы: Калі да яе набліжаешся — Адступае, Калі адступаешся ад яе — Трымае. Памяць, Якая нікому ўжо не належыць, Але якой належаць Усе. 9 Паволi альбо раптоўна Мы адхiляемся Ад задумаў, Якiя хацелi Спраўдзіцца намі, Калі не чуем, Ці адгукаецца наваколле. А самае простае, На што не звярталася ўвагі, Спраўджваецца цяпер I застаецца заўсёды. Блукае, Шукаючы павадыра, У гліне навобмацак Сонца. 10 Упісаная ў прастору, Абжытую ўсімі, I ўсім свая, Усталёўваешся ў адлегласць, Якой немагчыма парушыць, Каб апынуцца З далёкім побач, А з блізкім яшчэ бліжэй. Безліч нераспазнаных Сузор’яў Спластоўваецца ў табе I раствараецца мноства Млечных Шляхоў Невядомых. Ціхмяна ляжыш, Утуліўшыся ў глыбіню, Галактыка Iншага вымярэння. 11 Пад чорнай карою глебы Белы хлеб плоцi. Не памятае, Цi, як зерне, Апала яна з вышыні, Ці ўзышла з глыбіні, Ці проста Тут затрымалася выпадкова. Дух, Што стаў плоццю, Але перастаў быць Духам. 12 Любіць, Каб яе лашчылі, Песцілі, Бралі ў рукі. Тады яна ажывае, Тады яна робіцца Чуйнай і паслухмянай I вучыцца разумець Чалавека. Можа, чакае, Што ён Вылепіць з яе тое, Чым сам дагэтуль Яшчэ не здолеў зрабіцца, Ці, можа, Наадварот, Вернецца ў яе лона — I свет Нанава стане райскім. 13 Галеча Цябе ачышчае, Спакой прасвятляе. Аблокi Спыняюцца над табой, Ручаi Хочуць завесці З табой размову. Празрыстая для сябе, Зацемненая для старонніх, Яднаеш Выток і суток, А сама Застаешся на месцы Сам-насам з усімі — Выйсце, Замкнёнае нацянькі. 14 Перацякаеш З самое сябе У сябе самую. Няспынны кругазварот Унутры Адсутнай прасторы, Дзе думка, Калі яна пранікае Ў прычыну I асягае вынік, Знаходзіць, што страчваецца,— Рэчаіснасць. А рэчаіснасць Распазнае, што яна Насампраўдзе ёсць У несупыннай сустрэчы З сабою Іншай. 15 У нетрах зямлi Выспяваеш паволi. Чакаючы, Што ў чалавеку Выспее думка, Якая цябе зразумее. А ён Жыве нараджэннем і сконам I тужыць, Што гэта — Усё жыццё. 16 Злучае I прымушае трымацца Разам, Нібы слепата — сляпых, Постаці рухаў I думак. Навобмацак, Але мякка, Нібы знутры Звыклых паводзінаў Імі кіруе Не бачны ім павадыр. Такі неймаверна далёкі Заблытаны шлях Да мэты, Якая заўсёды Тут. 17 Выводзіш Свой самы вялікі твор — Чалавека — Увесь яго век З нятоеснага вымярэння. Табе пярэчаць Найменнi i вобразы, Што чалавек I адпаведны ім, I вядомы. А ён, Жадаючы жыць, Пакідае I ўсё не пакіне ніяк Сваю заўчасную вечнасць. 18 Маланка Стараецца рассвятліць Тваю сутонлівую светлыню I выклікаць сілу, Якая ў табе пагасае, На спрэчку. Пярун Уладарна загадвае, Каб ты ўклала Сваю нямую душу У споведзь. А дождж Прытуляецца да цябе I просіць, Каб ты даравала Маланцы Яе слепату, А перуну — безразважнасць, I не Дазволіла свету Знікнуць. 19 У спратах зямлi: Бярэшся I ўсё адно Пакiдаешся без увагi. Неба То прасвятляецца, То хмурнее. Сцежкі Сыходзяцца разам I зноў Разыходзяцца па паверхнi. Ты зазіраеш Мне ў памяць — I ў ёй Знаходзіш утоенае I ад мяне самога. Адвечны скарб — Які ўсім відаць, А нікім Знайсціся не можа. 20 Нібы абсяг Рэчаіснасці нераспазнанай Паказвае думцы, Кудою думаць I як разумець,— Увесь час Забараняюць I дазваляюць Нам акалічнасці нешта. У намаганнях Гартуецца моц I, каб дзейнічалі, Вымагае. А тое, Што мусiць адбыцца з намi, Само настае I само вытлумачваецца, Як глiна У кожным днi. 21 Рэчы ўкарэньваюцца У карысць I, што паўтараецца тут, Вартуюць. Усіхняя і нічыя, Не рупішся аб ураджаі I не адрозніваеш, Дзе — восень, А дзе — вясна. Адпаўшы ад неба, Але не супаўшы з зямлёю, Вучышся быць паслухмянай таму, Што не мае Абгрунтавання. 22 Бясконцая колькасць Абліччаў З цябе вынікае, А ты Не супадаеш з ніводным. Ні з кім не ваюеш, Не хаўрусуеш I не адстойваеш сваёй праўды. Але звяртаюцца да цябе, Урэшце, Усе абліччы Па канчатковае высвятленне: Што значаць яны, Калі яны ёсць, I што яны будуць значыць, Калi iх не стане? 23 Бесперастанку Вяртаецца да цябе Наваколле, Як рэха, Якое акрэсліла круг I ўвабрала, што ў крузе,— I постаці дрэў, I гурму будынкаў, I ўвесь краявід,— Але ўжо не можа, Вяртаючыся, знайсці, Адкуль яно ўзнікла I з кім Мае супасці... Далучаная да наваколля, Шукаеш з ім разам Нешта — Што не адшукваецца, А ёсць. 24 Імгла: Ні святло, ні цемра. Замкнуліся вочы, Што бачылі I разумелі ўначы, А вочы, Што бачаць удзень, Не спяшаюцца адамкнуцца. Такая наша пара — Між колішнім I наступным. I самай відушчай У гэтай пары Абвяшчаецца гліна. 25 Рухавая, Як вада, I непарушная, нiбы камень, Ці толькі яшчэ Падаешся да небакраю, Ці ўжо вярнулася — I небакрай Ператварыла ў сваю прыкмету? Вандруеш са стану ў стан I, што пакідаеш, Маеш Сваім набыткам. 26 У гліне сляды: Не лучацца між сабою Нічым, Апроч гліны. Хіба распазнае сябе Той, хто ідзе, У сваіх слядах? А той, хто жыве, У тым, кім ён жыве? Але зноў і зноўку Упісваюцца сляды У вечную гліну, А гліна — Ў нявечнага чалавека. 27 Не піў — А яе паіў малаком, Не еў — А яе карміў хлебам, Каб абудзілася, Каб ажыла I сказала с л о в а, Якое людзi згубiлi, Калi захацелi ўзысцi Нацянькi да Бога. Ела мой хлеб, Піла маё малако, Але каб сказаць — Не сказала нічога. Зноўку замкнулася ад мяне, Зноў адхінулася — Ці то ў здзіўленні, Ці то ў расчараванні,— Нібы яна Мне прызналася ў нечым, А я не здолеў пачуць. 28 Не прадаецца — Бы золата, I не купляецца — Нібы срэбра. Усюды знаёмая ўсім, Ні ў кога Не выклікае ні зайздрасцi, Ні захаплення. Хінуся да гліны: Не купіць I не прадасць, Але навучыць справе. 29 З таго боку часу Доўжышся да мяжы Гэтага дня I хвіліны гэтай. I запаўняеш сабою Усе прагалы, Разломы, Разрывы, Расколiны, Што раз’ядналi Адказ i пытанне, Прычыну i вынiк,— I з цягам часу Нас прысвячаеш У шлях. 30 Бы пераможаная, Ляжыш пад нагамі У кожнага ваяра, У кожнага заваёўцы. Бурацца вежы, Руйнуюцца гарады, Гінуць дзяржавы, Якія былі аздобай I гонарам свету — I ты іх бярэш У сваё бязмежжа, Але не становішся Ні знакамітай, Ні зруйнаванай. I гэтак Заўжды. 31 Разломіцца раптам Зямная кара — I ў разломе З’явіцца голае цела Гліны. Нібыта ўва мне самім Убачылі вочы нешта, Што забаронена бачыць — Уражваюся, Што я ёсць I бачны Зоркам i глiне. 32 Наносішся кропкамі, Рысамі I кругамі На рукі, На твар, На грудзі. Датворваеш, Дамалёўваеш чалавека, Упэўніваеш яго, Што ён дужы, Разумны, Прыгожы I блаславёны Богам. Але калі ты сціраешся — Чалавек Губляецца ў акалічнасцях I ўяўленнях I скардзіцца Богу, Што той Ад яго адступіўся. 33 За курганамі Свеціцца і не блякне Далечыня. Сцежкі знайшлі, Куды слацца, I болей не ўводзяць у зман Вандроўцаў. Мінуў Спякотлівы дзень, А вечар Не надышоў. Пара Знаходзiць паразуменне З глiнай. 34 Пусцеюць радовішчы, Рэкі Спрабуюць цячы назад. Безгалоса Выстройваюцца тысячагоддзі Адно за адным, Ды нічым Не могуць дапамагчы I парадзіць нічым не могуць Гэтаму крайняму дню, Гэтаму крайняму году. I толькі гліна Бярэцца правесці Па-над прадоннем Сваёю дарогай Пакінутага чалавека. 35 Ты дазваляеш Рабіць з сабою Усё, Што надумае чалавек I што здолее,— Нават Бога. Ужываешся ў вобраз, Якім чалавек надзяляе Таго, Хто мусіць яго зразумець Глыбей, чым ён сам. Услухоўваешся ў таямнiцы, У якiх чалавек адкрывае Сябе перад тым, Хто сам Найвялiкшая таямнiца. I застаешся ўсё роўна Сабой — Спрадвечнай магчымасцю Быць інакшай. 36 Па рэках крыві Цячэш У інакшыя далячыні. I, прысвячаючы чалавека У немінучую смерць, Прысвячаеш У немінучую неўміручасць. Апошняй праводзіш I сустракаеш Першай. 37 Збочваем: З бальшакоў На патайныя сцежкі, Каб забароненае забрала У нас нямогласць, А даравала моц. Гліну, Якая адольваецца, Мяняем На гліну, Якая паволі, Але няўхільна, Адольвае нас. 38 Накрэслiваю на глiне Знакi, Узоры, Вобразы — I яны З яе выпаўзаюць, З яе вылятаюць, З яе выходзяць, Яе пакідаючы, I пачынаюць Адно за адным паляваць. Калі сустракаюся з імі У наваколлі, Яны пужаюцца, Уцякаюць, Злуюць, Быццам яны Насампраўдзе жывыя, Быццам яны Насампраўдзе — Я н ы. 39 Змена, Што ўсё перайначвае, А сама Застаецца нязменнай. Сабранае траціцца, I рэчаіснасць Разгортваецца ў здагадку, Каб адшукацца З таго боку слоў. Вяртаюся ў заўтра, Дзе гліна значыць Болей, Чым постаці Уздоўж перыметру Сцен. 40 Штодня сустракаемся I штодня Марым аб нейкай iншай — Тут немагчымай — Сустрэчы. Дрэвы Нас памятаюць, А гліна Вядзе да свайго небакраю, Дзе Бог Не будзе адрознівацца Ад чалавека I жыццё — Ад жыцця. 41 У глыбіні — пласты, А тут, На паверхні, Звініць сцюдзёны ручай I вецер Вагае галіны дрэў, I прастора Не мае мяжы... Але апынаецца паступова Тое, што мучыць і радуе, Вабіць і засмучае, Ў мінулым, I апынаецца ўсё бліжэй Чалавек ля гліны. 42 Нібы ўбіваюцца ўглыб Апоры, Калі будуецца дом, З глыбiнi Праступаюць задумы, Каб неўзабаве Звязацца ў цэласны тэкст, Як глiна. Прысутнічаеш незаўважна У кожнай развазе, А заўважаешся — I прастора Страчвае рыштаванні: К у д ы і а д к у л ь. 43 Прыклейваешся да чаравікаў, Да рук, Да слоў, I як бы далёка Хто ні заходзіў, Не дазваляеш яму Адысці назусім I зрабіцца Староннім, Чужым, Абыякавым да мясціны, Табою асвечанай. Нават Не думаючы пра цябе, Табе прысягаюць людзі, Што будуць памятаць пра цябе Да скону. 44 Моцай, Якую ўкладаем у рэчы, Каб імі валодаць, Рэчы Трымаюць нас. Мiж сабой Згаджаемся, Узгадняемся, I вiтаем Адно аднаго пры сустрэчы. Але глыбіня Ад нас адступаецца I закрываецца Тоўшчай паверхні. I толькі гліна — Каб мы не згубілі сябе дарэшты — Свеціцца, Як ліхтар. 45 Знаходзіць сама ў сабе Безліч рэчаў, Але самую сябе Губляе. Згадвае мноства імёнаў, Якія даюцца ўсяму, Што ўзнікае, Але сваё забывае. Калі настае — Мінае, Калі становіцца нечым — Перастае быць Н і ч ы м. I тады У рыбін і птушак Выпытвае шлях Дадому. 46 Прысутнае вабіць Вока I вокам засвойваецца: Адлегласць Мiж тым, што знадворку, I тым, Што ўнутры. Прамень Напружанага спасціжэння Прыцягвае і адпускае Прадмет — I прадмет Пачынае распазнаваць Адлегласць, А ў ёй Прысутную гліну. 47 Збан зберагае, Што маецца ў ім, I, што маецца ў ім, Спаражняе. Нібыта завязь у плод — Няўзнак Будучыня перайшла У мінулае: Ува што Пярэйдзе мінулае? Тут нас ужо няма, Але ўжо Праявілася гліна. 48 Што ні здараецца з намі, Здараецца як бы не з намі — А з некім. Спяваюць раніцай птушкі I дрэвы Шапочуць лістотаю, I бялее Так блiзка, Але к у д ы нам ужо Немагчыма патрапiць, Глiна. Нас перайначвае вынік, Аднак заўсёды Мы застаёмся прысутнічаць Некім ці нечым Побач з мінулым, Якое было Ц я п е р. 49 Не намагаешся спрасавацца У крамянёвую моц Ці рассыпацца ў пыл... Мудрацы Табе давяраюць Свае развагі — Не для таго, Каб з імі Застацца ў вяках, А каб высветліць праз вякі, Дзе думка Распазнавала праўду, А дзе памылялася... Доўжышся, як жыццё, Нікому не прыналежная, I ўсё роўна Усім свая. 50 Не хочаш Дужаю быць I не можаш слабою. Ты не пярэчыш Богу, А свет Табе не пярэчыць. На шалях Унутранай раўнавагi Узважваеш Паражнечу I Паўнату I нікому Не прызнаешся, чаму Не пераважвае шаля Шалі. 51 Паставай, Якой аб’яўляюся т у т, Шукаю сябе самога... Ці месца, Каб спраўдзіцца?.. Гліна Тлумачыць пісьмёны Забытых стагоддзяў, А я і м а ё Засвойваюць сінтаксіс Паразумення. Нямое, Нікім не адмененае, Змаганне Паміж паверхняй I глыбінёй. 52 Нашча: Рыхтуешся да пары, Калі сэнс табе скажа: «Збудзься!..» Страшыць I кліча адначасова Нязнанае прызначэнне. Штораз Ахвяруеш сабой — I гэтак Наноў заваёўваеш Свет. 53 Сведчыш пра цэласнасць, Да якой Нічога нельга дадаць I адняць ад якой Гэтаксама нічога нельга. А мы Разумеем паглядам I думаем дотыкам I адкладаем на потым сябе, Каб зноў Бясконцае мноства разоў Вяртацца. 54 Творыцца паступова У целе гліны Цела быцця, А ў ім, Калі яно створыцца,— Цела думкі, А ў ім, Як яго сарцавіна,— Цела святла: Драбіна, Якая вядзе Да Бога. Пільнуеш свой час I сама Няўзнак адымаешся, Але ўсё роўна Заўсёднай апораю Застаешся. 55 Тоесны Нечаму іншаму, Чым таму, Кім існую, Ад рэчаў Скіроўваюся да гліны — Жывы, Але мёртвы, Да мёртвай, Але жывой. I болей нікога няма I нічога няма: Адно перад тым Як сустрэцца — Р о с т а н ь, Адно перад тым Як расстацца — С у с т р э ч а. 56 Перамагаеш Без перамогі, Дзейнічаеш Без учынку, Жывеш Без жыцця. Паміж назоўнікам і дзеясловам Сутонішся ў спраўджаным I світаеш У тым, што спрабуе Стацца сабой,— Часціна Iнакшай мовы, Што не засвойваецца, Як назоўнiк I як дзеяслоў. 57 Паклікала — Але не назвалася. Уначы, У цьмянай размове З нераспазнаным, Я ўпэўніўся, Што не памру, А памяняюся месцам З нераспазнаным. I стаў чакаць, Калі развіднее, А развіднела — Убачыў мёртвую гліну I прачытаў уголас Яе імя. 58 Калі дакранаюся да яе, Яна Нешта інакшае ўжо, Чым гліна. Усё, Што збылося,— Знікла. I што не збылося — Знікла. Няма ні жывых, Ні мёртвых, Ні пераможаных, Ні пераможцаў. I толькі страла У нерухомай пространі гліны Ляцiць З пачатку ў канец. 1994

Камень

1 Шукаем: Я — камень, А камень — мяне. Я — На сваёй паверхнi, Ён — У сваёй глыбiнi. Так проста Было б аб’явiць: «Ты тут!..» — I адчуць Шурпатую глыбу, Намацаную рукамi. Але не гэтак Адшукваецца чалавек, I камень Адшукваецца не гэтак. 2 Мусiм з табою лiчыцца, Але не ведаем, Як. Уводзiм цябе У абсягi свайго жыцця, А жыць па-твойму Не ўмеем. Чакаем, Што ты загаворыш, Аднак Самi змаўкаем. Падзея — Якой не можам Прыняць, Падзея — Якой не можам Аспрэчыць. 3 Усёю моцай Iстоты сваёй Засяроджваешся на тым, Што маеш Iстотай сваёй. Не займае Цябе нiчога з таго, Што прысутнiчае Па-за табой. Ты нават не ведаеш, Цi ты дужы, Ты нават не разумееш, Цi ты вялiкi, I не адрознiваеш ад веку Хвiлiны малой. 4 Уцеляснiўся ў месца I месца Пераўтварыў у свой змест. Адпускаеш I зноў да сябе Прыцягваеш чалавека: Няхай спасцiгае, Адкуль Бярэцца тое, што ёсць, I чаму Тое, што ёсць,— заўжды Уводзiны У таямнiцу. 5 Рух, Што ўвасобiўся У нерухомасць, Агонь, Што схаваўся У холад, Святло, Што памкнулася ўнутр I супала са змрокам,— Камень На раздарожжы Усiх стагоддзяў, На скрыжаваннi Усiх шляхоў. 6 Упiсаны ў наваколле, Нiбы ў скрыжалi Слова закона, Вартуеш Час наваколля — Каб ён не скамечыўся I не ўцёк, А дазволiў Насельнiкам наваколля Зрабiцца сваiмi I ўспадкаваць Табою ўтрыманае… Вечны: А не стары, Сённяшнi: А не новы. 7 На небе — аблокi, А на зямлi — Камянi. Прастора, Пранятая плынным I нерухомым, Уцягваецца ў падзеi I ўрошчваецца ў краявiд. Такi недакладны Вынiк — А ён абумоўлiвае наступнасць, Такi выпадковы вобраз — А ён усталёўваецца I жыве. 8 Самы тутэйшы: Прысутнiчаеш цяпер, Iснуеш заўсёды. Усё ў цябе склалася, Як у людзей Скласцiся нават За безлiч вякоў Не можа, I ўдакладняцца Не мае патрэбы. А людзi Жывуць напавер, I наступнасць Iм вытлумачвае, Што было Некалi З iмi. 9 Тое, Чым ты выяўляешся, Вылучае Цябе з чарады Разнаiсных рэчаў I пазбаўляе Месца ў нятоесным Асяродку. Зоркi Запальваюцца i згараюць, Кружачы над табою, А месяц Мяняецца ў тварах, Гадаючы, Цi далёка Той час, Калi свет замкнецца I адамкнешся ты. 10 Мы разважаем краямi I разумеем падзеяй, I патрабуем Усякi раз доказаў — Каб згадзiцца З тым блiзкiм, што хоча Зрабiцца сваiм. Безупынна Мы то знiкаем З поля сваёй увагi, То зноўку У iм узнiкаем. А камень Усякi раз кажа нам, Што заўсёды Ўсё тут. 11 Пераўзыходзiш названае I нiчыёй Удзячнасцi не прымаеш: Поўны — Але пустатою, Нiшто — Але ўлiтае ў нешта. Заўжды У свеце прысутнiчаеш, Нiбыта У свеце адсутнiчаеш,— Прарок Невядомага Бога, Якi заўжды настае I, аднак, Нiяк не настане. 12 Калi ў грамадзе Выспявае нешта, Што вылучыцца павiнна, Яно абiрае п а д с т а в у, Якая яго зразумела б,— Камень. I з iм Усiх пераконвае, што яно Належыць усiм, Што яно — Ад Бога. 13 Жалезам Пастукаю па табе — Iскрына Выблiсне i пагасне, Водгук Аб’явiцца i растане. Яшчэ Не ведаю, як да цябе Падступiцца i як З табою загаварыць, Ды ўжо З табою не здолею Размiнуцца. 14 Быццам падважваюць Камень I падсыпаюць, Падважваючы, У яму, Iм вылежаную, Зямлi, Каб змог Ён аб’явiцца ўсёй постаццю Неўзабаве,— Сябе самога Скiроўвае чалавек У сваю, Iм задуманую, Рэчаiснасць; I ў волю Ўкладае вагу, I мае Апiрышчам i прыпынкам Усякi раз вышыню, Адоленую перад гэтым. 15 Сярод разнастайнага — Аднастайны, Сярод распадзеленага на думкi I постацi — Непадзельны, Сярод скiраванага ў час — Адданы Першапачатку, Сабой Ахвяруеш употай I чалавеку Кажаш пра т а й н ы шлях I т а й н а г а чалавека. 16 Звёў I ўвабраў у сябе Наваколле, I аддаеш Змест, Якi здзейснiўся, Нанава наваколлю. Але каб знiкаць — Не знiкаеш, Каб меншаць — Не меншаеш I не бяднееш: Нiбыта Табою гарыць Немiрглiва-роўна Агонь Без агню. 17 Свет нахiлiўся — I ў меру Угрунтаваўся н а х i л: Безупынна Падае чалавек За небасхiл рэчаiснасцi, А з iм разам Усё, што назваў ён Сваiм. I адно Шэры, Няўклюдны, Нiчыйны камень, Адно толькi ён трымае I беражэ Раўнавагу. 18 Нас яшчэ Быццам няма: Ад нас Адхiляюцца сутнасцi, З намi Не раяцца сiлы, I скарб, Якi нам належыць здаўна, Не даецца ў рукi. Лiем, Каб нечаму дагадзiць На камень То малако, То кроў, I прымаем Вобразы сваiх думак За знакi, Што аб’яўляюцца нам. 19 Растане Свiтальны туман — А з iм Растануць развагi, Што ўчора Здавалiся слушнымi, Пастановы, Якiм немагчыма было Запярэчыць, Намеры, Што бачылi ў буйных I ў дробных рысах Будучы дзень,— I зноў Апынецца свет Незасвоены i нiчыйны... Ды выявяцца Камянi. 20 Свет разнасцежыцца Галасамi I захвалюецца плынню — Вабны i маляўнiчы. Жаданне — Яно мяне забярэ, Уцеха — Яна мяне запалонiць. I толькi шкада, Што камень Тады застанецца навек, Тады застанецца навек Знямелы. 21 Хацеў назаўсёды Цябе мiнуць, Каб мерай Тваёю не мераць Нi веку свайго, Нi абсягу. Але, мiнуўшы, Нешта забыў, А што — Не ўдавалася ўспомнiць. I я заблудзiўся Ў знаёмых днях, I я ў краявiдах знаёмых Згубiўся. 22 Як цябе Нi кладзi, Што з табой Нi рабi, Табе ўсё аднолькава Добра. Снiш свае сны — I ў iх Лунаеш сярод анёлаў I не звяртаеш Увагi на пастку, Што за табою Цiкуе — Нiбы трымае Цябе на нябачнай нiтцы,— На свой забыты I над табою не ўладны Зусiм Цяжар. 23 Да каменя прытулюся, Каменем паклянуся, На камень наткнуся I спатыкнуся Аб камень… Прастора, Якая ўяўлялася простай I аднастайнай, Хавае ў сабе, Неўпрыкмет Аказаўшыся побач, Не ўлiчаныя вымярэннi, Што перайначвацца I спрашчацца, Як чалавек, Не могуць. 24 Мiнае пацiху Дзень, Як мiнуў Учора i пазаўчора, I адвячорак Яго ўжо сцiрае З памяцi i з увагi… Але ў iмгненне, Падобнае трэшчынцы На шчыце Чыстай паверхнi, Нас нечакана Кране адчуванне, Што мы Ходзiм над безданню — А глыбока, На дне, Унiзе, Уводзячы бездань У наваколле, Шарэюць Вунь тыя I гэтыя Камянi. 25 Зжывае Свой век чалавек I тое, Што дагаджае яму, Уважае За свой набытак. Але калi Счужэе наўколле I ў рэчах Задыхае пустата, Спахапляецца — I тады Просiць у каменя, Каб сказаў, Каб нагадаў яму, Чаго сам Успомнiць не можа: Нашто ён I хто. 26 Далей i блiжэй: Час-почас Цябе перакочваем З месца на месца I ў нешта Ўбудоўваем цi ўкладаем. А ты Сам укладаешся даастатку Ў сваю невымерную здольнасць — У думку — I набываеш У ёй сябе. 27 Той, хто пайшоў Ад цябе малады, Прыходзiць стары — Так многа здабыўшы, А страцiўшы яшчэ больш… Тлумачыш Сваёй нематою, Сваёй Нерухомасцю арыентуеш: Належыць Iсцi ў с ё й iстотаю, Бо таму, Хто здольны iсцi Ў с ё й iстотаю, Ўжо не трэба Перамяшчацца ў прасторы, Змяняцца ў часе. 28 Не адкасаешся нi ад чога, Не прыхiнаешся нi да чога, Нi з кiм не прыязнiшся I не варагуеш… Дабро цябе вучыцца Разумець, I зло Над табою не мае Улады. Роўнавялiкi свету, Пераўзыходзiш Умовы свету — Генiй самаспазнання. 29 Аблiччы, Што нас ужо выказалi I што нам Ужо не цiкавы, Нас акружаюць знаўкола… I камень Iх аддае, I завулак, I двор… Так многа паўтораў У аднастайнай Гульнi люстэркаў, А што настае, Не хоча Ўсталёўвацца, Як мясцiна, А вабiць насустрач — Як вестка I як вясна. 30 Што прыгнятала I мела вагу, Займее Сваiм прыстанiшчам Яму; А тое, Што мела вагу I само трывала, Узыдзе… Хвiлiны, Якiя раздвойваць iснае, Абцякаюць З абодвух бакоў, Раздваiўшыся самi, Камень. 31 Як птушкi, Лунаюць думкi У маляўнiчых аблоках, Як рэчы — Прывязваюцца да людзей, Аднак Самая пiльная думка Шукае камень, Якi яна абмiнула, Каб запытацца, Цi сапраўды Яна ёсць. 32 Думны без думак, Чысты без чысцiнi, Тойсамы Знутры i знадворку, Утульваешся ў нябыт — I смак, Якiм насычае праяўленае Усе рэчы, Цябе не п’янiць Жыццём, Цябе не цвярэзiць Смерцю. 33 Целам Не тоесны духу, А духам — целу, Нашу ў сабе Тую далечыню, Дзе дух Становiцца новым Целам, А цела — светам… Там камень Ужо не мёртвы, А чалавек Не жывы. 34 Слухаеш споведзi I бярэш На сябе ўсе вiны — Абы Лягчэй было Чалавеку. I водгукам, Што напоўнiў Цябе да краю I захаваўся ў табе, Не разлiўшыся, Вызначаеш, Як споведзi спавядацца I колькi важыць Вiне. 35 Быццам заснулi яны, Займелi Рэчы с в а ё бытаванне, А сутнасцi рэчаў — С в а ё. I нiяк не можа Супасцi наноў Чалавек з сабою, А тое, што ёсць, З тым, што мае Быць. 36 Пачатак чагосьцi, Што паспяшалася Спраўдзiцца I не змагло Утрымацца на каменi… Пазычае У вечнасцi чалавек I велiч сваю, I ўладу, Але спусташае вечнасць, I не вядзе Нiводная сцежка Ў пачатак, I дома Ключы. 37 Нешта парушылася — Быццам камень Скрануўся ў падмурку I запярэчыў Таму, што на iм Грунтавалася I што мела Яго падставай сваёй,— I ў свеце, Населеным рэчамi I людзьмi, Апынулася лiшнiм: I гэта — Ўвесь свет. 38 То карацеючы, То даўжэючы, Цень Вандруе наўкола цябе; I рэчы, Змяняючыся ў аблiччах I ў вартасцях, Гэтаксама Уцягнуты ў не дасягальны Староннiм адлiкам Кругазварот, У цэнтры якога Няма нiчога, А сам ён, Нiбы без каменнасцi Камень, Ёсць. 39 I ключ, I замок — Сам сябе замкнуў I адмыкацца Не хочаш. Расколюць — Нiчога ў табе няма, Апрача Зацятай каменнасцi, Ды табою Высокiмi робяцца Горы, I бездань Бярэ ў цябе Глыбiню. 40 Перажываю Нанава жыццi Людзей, Што жылi калiсьцi: Усе яны — пошук, Усе — памкненне, Усе — намаганне… I дзiўна Мне сёння бачыць, Быццам удзельнiчаць У таемстве, Як узнiкаюць З пошуку — постаць, З памкнення — выснова I з намагання — камень. 41 Вандроўнiк выпытвае У наваколля: Дзе сцежка, Дзе камень, Дзе дом? I па iх Знаходзiць самога сябе. Не ўдаецца Зроку адразу ўбачыць, А розуму зразумець, Што ёсць. Але трэба Таму, хто iдзе — Супадаючы з бачным I зразуметым I выпадаючы,— Каб хто-небудзь Прысутнiчаў i пытаўся: Куды iдзеш? 42 Цябе не кранае Просьба (няхай Сама ўдакладняецца I знаходзiць Моц у сабе), Не пужае грозьба… Грукоча Пярун над табою I абяцае Цябе раскрышыць на мак, Ды, аднак, Не раскрышвае — Бо тады Ты ўзыдзеш з зямлi Пераможным войскам. 43 Надыдуць Прыкрыя днi — I грунт Парушыцца пад нагамi, I гвалт Займее ключы Ад радовiшча сiлы, I зман Угнездзiцца ў розумах… З кiм Загавораць вякi? За каго Заступiцца камень? 44 Глыбiнi з табою Знаходзяць паразуменне I далячынi — Мову. I чалавек Вучыцца жыць У цябе, Не хаваючы Думкi сваёй Перад Богам I не змяняючы мэты, Накрэсленай iм. Яшчэ Яго захапляе поспех I засланяе ўдача — I камень, Якi ён мiнуў, Чамусьцi Зноў апынаецца Перад iм. 45 Круг перасёкся З кругам, Але не супаў — I зняволены раптам Камень Судакрануўся (Але не супаў) З разняволеным чалавекам. У доўгiх Марудных днях I ў iмклiвых гадах Спрабуе Паразумецца адна Вечнасць з другою. 46 Хто чалавеку скажа: Так не рабi, Хто наставiць: Так не кажы, Хто выправiць: Так не думай?!. Чужое Уточваецца ў краявiд, А сваё Затуляецца ў згадку. Але на шалях Вялiкай — Зямлёю i небам Ухваленай — Раўнавагi Нячулы, Нямы, Безаблiчны камень Узважвае ўчынкi Жывых людзей. 47 Вяртаемся час ад часу У наваколле, Дзе свет Разгортваўся да небасхiлу. Людзi Хаваюцца ў людзях, Мясцiны — Ў мясцiнах. Аднак Знаходзяць мяне i вяртаюць Мне нанава свет, А з iм Нешта яшчэ, што ў свеце Не месцiцца,— Арыенцiры: Вандроўнае воблака ў небе, А на зямлi — Нерухомы камень. 48 Камень застаўся Каменем, Поле — полем, Нябёсы — нябёсамi I чалавек — чалавекам. Але нiбыта Змянiлася раптам Надвор’ем надвор’е, Парою пара I змянiла, Супаўшы з кожнай iстотай I з кожнай з’явай, Iстоту i з’яву — Адбеглася поле, Схмурнела неба, Зацяўся камень, А чалавек Пачаў сам сабе Задаваць пытаннi I не знаходзiць Адказу. 49 Мо вырвалiся На паверхню З падземных вязнiцаў Духi пярэчання, Мо адпала Ад вышынi, Ацяжэўшы, Нiжэйшае неба — Зблыталася на зямлi, Што нiзка, А што высока, I заняла Зямныя абшары Прыцемная часiна: Калi разбiваюцца Камянi, Калi разбiваюцца Аб камянi, Калi забiваюцца Камянямi. 50 Паволi цi шпарка: Ў сваiм памкненнi Ад мэты да мэты Ззаду Цябе пакiдаем I нават Не заўважаем, што насампраўдзе Пакiнулi... Лiшак Палонiць нас, i недахопы Захоплiваюць, I камень Нас апярэджвае адпачатку На цэлы свет. 51 Кожны Змагаецца за сябе I бярэ — Нiбыта ён самы Iстотны ў свеце — Ў хаўруснiкi Самы iстотны доказ. Але калi Спрабуюць вякi разгледзець, Хто здолеў устояць У зменлiвым, Высветлiцца ў цямнотным, Спраўдзiцца ў з’яўленым, Дык знаходзяць На колiшнiх баявiшчах I котлiшчах адно толькi Усiмi пакiнутыя Камянi. 52 Мяжа небасхiлу Адсоўваецца, Перад сабой Трымаючы, Нiбы прадмет, Чалавека. А камень настойвае, Што чалавек Сам на мяжы I жывы мяжою… Няўхiльны, Няўступлiвы, Пiльны мiжбой Мiж тым, Чым становiцца чалавек, I тым, Што становiцца Чалавекам. 53 Узор, Што заўсёды навiдавоку, Але якi Пераняць немагчыма; Мудрасць, Якая няспынна вучыць, Але якой Навучыцца нельга: Спрадвеку ўваходзiш У век чалавека, А чалавек Спрадвеку выходзiць з яго, Каб аднойчы Вярнуцца Богам. 54 Быццам разгортваецца Спружына, Каб, разгарнуўшыся, Страцiць сiлу, Самога сябе Выштурхоўвае чалавек У вобраз — Якiм ён I знаны, I знакамiты, А вобраз, Каб ён не знiкаў, — У камень; I завяршае У гэтым свеце Гэтак Свой шлях. 55 У папярэднiм: Хiба чалавек Самому сабе не т а к i, Што мусiць Прыходзiць i адыходзiць? Яму спадарожнiчаюць удача З няўдачаю, Глiна Кладзецца яму пад ногi, Жалеза Даецца ў рукi, А камень Яму прадказвае лёс. 56 Той, хто пакiнуў У полi камень I, вольны, падаўся, Куды захацеў, Нiдзе Самога сябе Не знойдзе. З каменем цяжка: Але затое Узнагародаю — Кожны вечар, Мэтаю — Кожны дзень. 57 Напружаны Восi свету, I аддаецца Увага свету Таму, што намерваецца Збудавацца. Яшчэ не закладзены Камень, Аднак ужо Яму адгукаецца Завяршэнне. 58 Зямля паклалася На ваду, Вада паклалася На паветра, Паветра паклалася На агонь, Агонь паклаўся На думку. А з думкi Выйшаў у век Чалавек I выпаў у вечнасць Камень. 1995, 1998  

Жалеза

1 З усiх канцоў свету Сабралiся пасланцы, I кожны Прынёс з сабой словы Пра мiр i вайну, Пра жыццё i смерць I пра з’яву, Што ўсё злучае сабою,— Пра чалавека… А нехта Стаяў, адвярнуўшыся тварам У кут, I называўся ж а л е з а. 2 Спазнала сабою Самое сябе I ў сваiм спазнаннi Ўтрывалiлася i зацвярдзела. Ранiць Твая справядлiвасць, I страшыць Твая дасканаласць: Моц, Што адпала ад Бога, I дадалася Да чалавека. 3 Мо ў спрэчцы, Мо ў роспачы, Мо ў здзiўленнi Знянацку Ускаласiлiся галасы I гэтаксама знянацку Ацiхлi. Калi я выбег на пляц, Нiкога Нiдзе не было, А ў чырвоным небе Высiўся волат-каваль I ўбiваў У дол велiзарныя, Нiбы гмахi, Вогненныя цвiкi. 4 Нехта сказаў: Дыямент — I ўмомант Усе расплюшчылi вочы I адтулiлi вушы. Нехта другi сказаў: Золата — I адразу Усе ўзварушылiся-загаманiлi. I аб’явiў нехта трэцi: Жалеза — I ўраз Усе замерлi ў чаканнi. 5 Прынесла з сабою Дзiвосныя падарункi, Якiя палохалi — Нiбы пасткi, I вабiлi — Як здабыткi. Хто браў iх — Уводзiла тых у Круг, Хто не браў — Пакiдала Знадворку. 6 Адпала iмя маё Ад мяне I адпаў ад мяне Мой воблiк… Аднак Сваёй неспазнанай iстотай Я ўстояў I намаганне, Якое мяне трымала, Ўтрымаў. А ценi Хадзiлi наўкола мяне I казалi: «Вось ён — Яшчэ чалавек, I вось ён — Ужо жалеза». 7 Здружваеш дружбаю Незвычайнай, Якая сягае за межы Досведу i развагi, Людзей, Раз’яднаных зацятаю бiтвай На м ы i я н ы. Так самi Не могуць яны раз’яднацца, Так самi Не могуць яны здружыцца. 8 Жалеза Парадкавала жалеза: Счышчала плямы, Сточвала вышчарбiны, Зганяла iржу… Неўзабаве Яно заззяе сваёю Адважнаю вастрынёй — I жыццё З абжытага Выштурхнецца знянацку У свой невядомы Працяг. 9 Увечар Паўстала перада мной Неадольнай сцяной, А ўранку Паклалася ў рукi Ключамi. Удзень замахнулася На мяне Мечам i дзiдаю, А ўначы Апранула ў латы. Пакуль Раўнаважыць жалеза адну Здольнасць другою, Мёртвы не мёртвы — Аднак Пабуду ў гасцях у смерцi, Жывы не жывы — Аднак Пагутару з Богам. 10 Адразу ў абодва канцы: У звёны Звязалася i ў ланцуг Замкнула паўторы. Трымаеш самое сябе: Цi страшнай Напругай напятае, Цi паслабленнем Адпушчанае,— I трымаеш У паслушэнстве Вагу i рух. 11 Хацеў ацалiць Збалелых, Уваскрасiць памерлых — I да жалеза Звярнуўся па раду: Цi тое, Што яно чуе, Магчыма? Цi тое, Што я кажу, Змагу? Адказала: — Зможаш — Аднак не цяпер I не тут, I не тым, кiм ты ёсць, I не гэтак, Як ты хацеў бы. 12 Нiбыта Ваюеш само з сабою — Усюды Законы ўсталёўваеш, А ўсталяваўшы, Рушыш. Каб гук Быў чыстым, Праўдзiваю — справа, Выпадак — празарлiвым, Мусяць Складацца нанава словы, Дзейснiцца нанава ўчынкi, А людзi Нанава сустракацца Адно з адным. 13 Змест адасобiўся Ад прадмета, Мера — ад з’явы. Не можам Самi вярнуцца дамоў I клiчам Жалеза на дапамогу. Вяртае жалеза Прадметам той самы змест, Але ён Змяняе самi прадметы, З’явам Дае тую самую меру, Але яна Зыначвае самi З’явы. 14 Ведаеш словы, Утоеныя ад размовы. Каму давяраеш iх, Той Робiцца здатны Загойваць раны, Зрошчваць косцi Ды загаворваць кроў — Адрабляць, Што ты перад гэтым Само зрабiла, Што ты перад гэтым Учынiла само. 15 Быццам пiлуюцца дровы I пырскае пiлавiнне — Поўнiцца час Нечым сыпкiм, Няўстойлiвым, Цьмяным, Няпэўным, Што ўсюды Праточваецца i не цямiць, Нашто яно тут… Ды жалеза Зноўку i зноў няўтомна Кажа Пра абавязак. 16 Паўсталi супротнасцi I наноў Звязалiся разам: У чалавеку. Хацеў я падацца туды, Дзе вузлы Самi развязваюцца — Да Бога, Ды нехта Узяў мяне за руку… Азiрнуўся: Жалеза. 17 Час напластоўваецца На час, Парушэнне Кладзецца на парушэнне. Не паспявае Мiнулае стаць мiнулым, I ў сарцавiне Збiраецца боль… Чакаем Жалезных навiн, Жадаем Жалезнай праўды. 18 Жалеза таўчэ гаршкi: Каб не таўкло — Абвязваю iх жалезам; Жалеза коле каменне: Каб не калола — Абцягваю iх жалезам. Жалеза замахваецца на мяне — Я ўцякаю, Яно даганяе мяне — Але ўжо я сяджу У самiм жалезе: Хоць вязень, Але — гаспадар, Хоць гаспадар, Але — вязень. 19 Калi я аддаў жалезу Усю сваю моц, Адышлi Рэчы i людзi Наводдаль. Калi я ўзяў у жалеза Назад сваю моц, Адусюль Памкнулiся да мяне I рэчы, i людзi, Але чамусьцi Зноўку наблiзiцца Не змаглi. 20 Сiла, Якая паклалася ў дол I ўваскрэсла з долу: Чытаеш падзеi I вызначаеш На крузе i процiкрузе Вялiкага Руху Час, калi Бог Супадзе з чалавекам, I месца, дзе з Богам Сумесцiцца чалавек. 21 Быццам намёк, Цi падказка, Цi выпадак, Безупынна Нагадваеш чалавеку Пра нешта, чаго ён сам Нi ўбачыць, Нi вымавiць, Нi зразумець не можа, Ды гэтаксама Не можа, аднак, дарэшты Забыць. 22 Рух Сутыкаецца з рухам, Жалеза з жалезам: Чуваць То музыка звону, То грукат грому, То крык… Неадольна Усё становiцца ўсiм. А жалеза Усiх кожны раз няўмольна Вяртае — нiбы ашчаджае Iх для не гэтага вынiку — Iм самiм. 23 Форма высноўвае, Што — знадворку, А што — ўнутры. Каб узнiкнуць Кiмсьцi спачатку, Сябе давяраем таму, Што не мае формы. А рэшткi Ранейшых прысягаў I дасягненняў, Быццам жалеза зламанае, Раняць I адкiдаюцца на мяжу. 24 Хто большы? Хто лепшы? Хто ўладнейшы? Кожны ў жалеза Употайкi ўклаў свой воблiк — I ўсе наўкола Паўсталi нямою сцяною, I ўпотайкi смерць Паўстала З прагалаў. 25 Палiчаныя: Памiж Сiвымi прароцтвамi I засцярогай, Што зазiрае ў вокны… Цi ўжо Лiчбы дамовiлiся канчаткова, Калi з ж ы н а ц ь чалавека, Цi яшчэ ўсё Ўзгадняюцца i чакаюць Згоды ад чалавека? Але жалеза Тут. 26 Прадаў золата, Прадаў срэбра, Купiў жалеза. Купiўшы жалеза, Пайшоў з iм на тых, Каму прадалося Срэбра i золата, I прымусiў Вярнуцца назад свой скарб. Але ў неба Птушкаю вымкнуў крык, А ў зямлю Кроў пацякла Раўчукамi. 27 Запальвалiся i згасалi Уначы лiхтары, Грымлiва Расшчэплiвалася i зноў Сашчэплiвалася жалеза, I паўставала З начной глыбiнi I была цямнейшай за ноч Нейчая постаць, Якая не мела Цела. 28 Наўпроцi адно аднаго: Але роўнасць — Выклiк. Перш чым аб’явiцца вынiк, Належыць Узяць i аддаць I ўтрымаць раўнавагу Мiж тым, што даецца, I тым, што бярэцца… Двое братоў Выпраўляюцца ў поле, А з iмi — Жалеза. 29 Прачнуўся, Калi было поцемна, I не мог Даўмецца спрасонку, Якая гэта пара. Невыразна Знаўкол вымалёўвалiся прадметы, I ў сне Трызнiлi людзi. Адно не спала Жалеза. «Табе яшчэ нельга Бачыць такое. Ты мусiш Яшчэ раз заснуць I яшчэ раз прачнуцца…» — Засцерагло i ўклала Мяне ў мой ранейшы Сон. 30 У цёмным i ў светлым: Кожны Мае сабе свой твар, Ды без твару людзi. Што каму хто Зычыць уголас — Прыходзiць само, А тое, Што зычыцца ўпотай, Нясе жалеза. 31 Цэлае: Але ў частках, Цела: Але ў асобах, А сярод iх Нехта — жалеза. Шукаюць яго, А знойдуць — Хаваюць, Але калi схаваюць — Тады ён сам Знаходзiць сябе I выходзiць Бязлiтасна i няўхiльна Наперад усiх. 32 У кучу з усiх бакоў Зносiлi i скiдалi Жалеза. Але калi вырастала Упоравень з намi куча, Адумвалiся I зноўку Яе разбiралi на часткi I на кавалкi. 33 Гром грукатаў усю ноч I ўсцяж Маланкi распорвалi неба: Вось-вось — Здавалася — Нешта ўзнiкне, Што нас зразумее дарэшты I нам самiм дасць Гэтае разуменне. Уранку З’явiўся на пляцы Жалезны воўк: Ён выў — i шугала Полымя з пашчы. I мы пачалi шукаць Яму тлумачэнне. 34 Кожны знаходзiць Сваё жалеза I з iм З цёмных радовiшчаў зместу Выходзiць на шчыт паверхнi, Спярэшчанай знакамi, I ў заваёвы Выпытвае, хто жалеза Засвоiў найлепей I зразумеў найглыбей. 35 Чакаем — I доўгiм чаканнем сваiм Займаем I рэчку, i берагi. Ды аднойчы Засвецiцца зырка хвiлiна I вымкне З н i к у д ы Жалезны човен I зноў у н i к у д ы Памкне. 36 Выявы ўзышлi — I ў сабе схавалi, Што мусiлi паказаць. Кулакамi Тру вочы. Дзе тут анёл, Дзе арол, Дзе свiння, Дзе сабака, А дзе вужака, А дзе чалавек? «У людзях,— Жалеза кажа.— I ў людзях Усе яны неўзабаве Увойдуць у новы Рай». 37 Гульня: Спадкадаўцы i спадкаемцы. У рукi Нехта адважна возьме Кавалак развогненага жалеза I перадасць другому. Той — трэцяму, Той — наступнаму, Аж пакуль Яго не пярэйме апошнi. А, пераняўшы, Апошнi Узважыць яго на далонi I скажа разважлiва: «Тое, Што абпякала маiх папярэднiкаў, Мяне грэе»,— I ўжо больш нiкому Не перадасць жалеза. I гэтак Скончыць гульню. 38 То зацьмiмся, То свiтаем, I лiчым свой час То з пачатку ў канец, То з канца ў пачатак. «Вунь я малы, Ну а вунь вялiкi»,— Шточасу Удакладняем сябе. А жалеза Шточасу аспрэчвае нас, Што не ў гэтым змена, Што змена наогул З людзьмi Не iдзе. 39 Ляжалi нявораныя Палi, Стаялi парушаныя Сядзiбы. I то замiраў, То спяшаўся надзвычай Час. А натоўпы Дарогамi i бездарожжам Iшлi адусюль Да м е ж а ў: Там людзi Ваююць жалезам, Жалеза ваюе Людзьмi. 40 Чакалi: Што будзе? Гадалi: Хто прыйдзе? I пiльна ўзiралiся У цьмяную глыб Люстэрка. Тое, што ўбачылi, Не было Нi з’яваю, нi асобай, Але я н о Выступiла з люстэрка I на аскепкi Разбiла люстэрка. 41 Я не хацеў з iм Хаўрусаваць, Я не хацеў з iм Варагаваць, Я не хацеў аб iм Думаць. Але ўсё роўна Ў мяне высвятляюць Кожнаю справаздачай, Распытваюць Кожным жыццёпiсам, Дзе тады быў я, Калi жалеза Рушыла ў свой пераможны паход На ўсход, Што я тады рабiў, Калi насаджала Жалеза ў дзяржаве свой лад, Што думаў, Калi жалеза Высноўвала неабходнасць Вялiкай перабудовы. 42 Зашамацела трава, Заварушыўся хмызняк, Захiсталiся лозы… — Iдзi паглядзi, Жалеза, Хто там i што… Пайшло, А вярнулася — дык сказала: — Нiдзе нiкога няма. Вазьму з сабою лiхтар I пайду Сам пагляджу, цi праўду Жалеза кажа: Была Здратавана трава, Былi пасечаны лозы I быў пацяты хмызняк, I ляжалi На голай зямлi нерухома Упокат чыесьцi Целы. 43 Пачатак нявечыцца Ў спраўджаным. I хоць змест Мецiць: тут — шчырасць, Тут — цэласнасць, Спеў Ужо не жыве Ў iхнiх гнёздах. Цi знойдзецца хто, Каго б Не зыначыў вынiк I не раздвоiла адлюстраванне? Па-свойму Людзi маўчаць, I маўчыць Жалеза па-свойму. 44 Н е ш т а павабiла: Ўладна — Нiбы яно Ведала загадзя Маю мэту. Але калi Я захацеў вярнуцца Туды, дзе ўжо быў,— Убачыў: Высiцца ў наваколлi Жалезны плот I займае Маё неад’емнае месца Н е ш т а. 45 Побач, Але не намi, Дзейснiцца свет: Небяспека З захаду i з усходу. Мы ўжо не можам Дайсцi да канца: Затаптаны Вiдушчыя сцежкi, I месцы, дзе Бог Дзялiўся сабою з людзьмi, Не на месцы. Мы кажам навобмацак, А жалеза Злучае са сказам Сказ. 46 Паставiлi каля брамы На варце жалеза, А самi Замкнулiся, каб мiж сабою Высветлiць, Што было, Разважыць, Што будзе. Але нiбыта Хтось меўся прыйсцi I марудзiў, Раз-пораз Пыталiся цiха адно ў другога: «Мо падало Якi знак жалеза? Мо пераслала жалеза Якую вестку?» 47 Глядзеў у зямлю, А з зямлi Усёю iстотай сваёй на мяне Пазiрала жалеза. Iржа яго ела, Але яно Не мела нi моцы, нi здольнасцi Паварушыцца. I я нахiлiўся I ў рукi Узяў яго — I ажыло Адразу жалеза, I ажылi З жалезам падзеi. 48 Магчымасць прыводзiла Да перашкоды: У ёй Сляпое з’ядноўвалася З вiдушчым, Суцэльнае — са шматразовым… Але калi Перашкода адольвалася, З таго боку Усё выглядала наадварот: Сляпое аказвалася Вiдушчым, Суцэльнае — шматразовым, I там, Дзе яснела i выдавала Сваю няўступную цвёрдасць Жалеза, Падаў У цёмную глыб Прагал. 49 Быццам жывая iстота, За мною Паўзе пустэча. Каб не паўзла — Жалезам Скароджу яе, Лупцую, Рэжу, Дратую, Сяку… А пустэча Ўсё роўна паўзе I ўсё роўна шэпча: — Калi мы абое Дойдзем да краю часу, Не стане цябе, А з мяне паўстануць Жалезныя людзi, Ўзбуяе Жалезная збажына. 50 Бег чалавек па рацэ: Адною Нагою — у боце, Другою — босы, I аб ваду, Як аб сушу, абапiраўся Жалезным кiем. Следам за iм Беглi двое: Адзiн — у ботах I босы — другi, I абодва Крычалi дружна: «Кiнь кiя, а то патонеш!.. Кiнь кiя, а то патонеш!..» I першы, Урэшце, паслухаўся iх I адкiнуў Свой кiй ад сябе — I адразу Усе патанулi: I той, хто бег першы, I тыя, што беглi следам, I кiй. 51 Ловячы водгук, Чуйна Прыходзiм i адыходзiм, I кажам словы, Якiя таксама — Водгук. Але калi Займае паверхня ўвагу I хiбы Урошчваюцца ў перашкоды — У лядах Селяцца прывiды I насяляе Жалеза лес. 52 Дагэтуль — шматлюдны, Адгэтуль — бязлюдны, Дагэтуль — у позiрках, Словах, Рухах, Адгэтуль — сам… А жалеза Ходзiць па полi I кроiць межы: Цi хопiць Таго, што настала, На тое, што настае? 53 Калi я ў здабытак Узяў багацце — Вышынi Павысiлiся I панiжэлi нiзiны; Калi ўзяў славу — Зацвiў Камень i заспявала Дрэва; Але калi Узяў у здабытак пакуту — Ў жалезе Паадмыкалiся сховы I вочы Расплюшчылiся У сноў. 54 У моцы, У велiчы, У прыгажосцi Сыходзяцца мiж сабою Дружыны i ваяры, А разыходзяцца… Здзiвавана Пытаецца ў нежывых I ў жывых Запамежжа: Навошта iм трэба несцi Усюды з сабой жалеза I ўсюды Усталёўваць лад Бяды? 55 Камечыцца мяккае, I абрысы Злiваюцца ў пляму I расплываюцца ў пляму. На крок, Цi на два, Цi на дзесяць: З супастаўлення Выводзiцца постаць, Але — на адлегласць жалеза. Тады Само вымаўляецца слова, I позiрк Тады бачыць сам. 56 Нас вызнаюць акалiчнасцi: Кожны Мае да iх свой доступ, I калi нават Хто адступаецца — Усё роўна Ён тут… У вымогах Дайсцi да канца I ў спробах Пачаць спачатку Мы асягаем сябе. А жалеза Упарта i аднастайна Капае ямы Ды насыпае капцы. 57 Настала — I чалавек Падаўся адначасова У славу i ў ганьбу, У моц i ў немач, У неўмiручасць i ў смерць… Такiя Розныя постацi, Але тое самае раздарожжа, Такiя розныя долi, Але той самы Дол. 58 У змове з нязведаным: Адымае Жалеза, што маю. Мушу Заняць свой пасад, Займець Сваё княства. Але цяпер Пярэдадзень, I чалавек — Жалеза i скура. 59 Круг накладаўся На круг. — Навошта Тое, што ёсць, Ёсць гэтакiм, як яно ёсць?..— Пытаўся У Некага той, Хто пытаўся. Глiна Паказвала шлях ад краю Да краю, Камень Маўчаў пра спрадвечнае. А жалеза Сябе аддзялiла ад месца I павяло Свет да апошняй Мэты. 60 Адступiцца блiзкае I паўстане Наводдалi постаццю Прадчуваня. Зноў мы ў пачатку, I зноў Свет не дасягнуты, Ды жалеза Уклалася ў здзейсненае I цяпер Ужо без ужытку. 61 Само дапаможацца: Дзiда Шпурляецца i ляцiць — Быццам вiсiць на месцы. Малое з вялiкiм, Крывое з простым, Нямоглае з дужым, Нягеглае са знакамiтым Раўняе трыванне. Даходзiць Жалеза да сарцавiны, Час — да канца. 62 Пытаецца чалавек У жалеза: Дзе чалавек? А жалеза Пытаецца: дзе жалеза? — У чалавека. То карацеюць Мiж iмi адлегласцi, То даўжэюць, I то знаходзяць Яны адно аднаго, То трацяць: Жалеза — На скрыжаваннi, На роскрыжы — Чалавек. 2000

Оглавление

Гліна

Камень

Жалеза Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg