«Дом»

Дом (fb2) - Дом 353K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Адам Глобус

Адам Глёбус ДОМ

Раман-аўтапартрэт у сямейным iнтэр'еры

Падрыхтаванае на падставе: Адам Глёбус, Дом: Раман-аўтапартрэт у сямейным iнтэр'еры — Мінск: Логвінаў, 2004. — 143 с.

© Камунікат.org, 2012

Частка першая. Унук

Падарунак

Жонка гаворыць: «Найлепшы падарунак, якi я зрабiла табе за жыццё, — унук Вова. Ён, як i ты, — Валодзя Адамчык. Мы ўсе будзем яго любiць, як i цябе». Не пярэчу. Не каментую. Усмiхаюся, бо прыемнасць у невядомасцi.

Водар

Узяў Вову на рукi. Іду з iм праз вераснёвы парк. Яму толькi тры месяцы. Яму яшчэ цяжка трымаць галаву. І я прыцiскаю яго лоб да сваёй шчакi. Водар... У дзяцей пяшчотны водар. Першага разу я выразна пачуў гэты пах, калi выцягнуў з калыскi сваю стрыечную сястру. Ёй было таксама месяцы тры. Яна капрызiлася, плакала... Каб супакоiць, я ўзяў яе на рукi. Водар дзiцяцi мяне здзiвiў. Прэсна-салодкi, чысты i моцны. Так пахла мая Вольга, так пахла мая Ядзя. Цяпер такi водар сыходзiць ад Вовы. Чужыя дзецi пахнуць крышку iнакш, менш салодка i больш прэсна.

Перацяканне

Алена праспала цэлы дзень. Яна нечым атруцiлася — на Камароўскiм кiрмашы каштавала розную садавiну. Як ты купiш, не пакаштаваўшы?! Да гэтага Алена прастудзiлася, катаючыся ў полi на канi. Хваробы нападаюць на яе адна за адной, нiбыта прырода паўстала супраць яе цела. Алена марнее проста на вачах. Асаблiва выразна перамены бачацца тады, калi яна бярэ ўнука на рукi. Той нiбыта пачынае расцi. Я бачу, як ён павялiчваецца, а баба змяншаецца. Жыццё наўпрост перацякае з яе ў яго. Ад назiрання за перацяканнем жыццёвай сiлы я нямею.

Прыход

«Вова прыходзiў», — кажу брату. «Прыносiлi...» — «Цяперака ў нас гэта называецца «Вова прыходзiў». — «Ну i як?» — «Спакойны хлопчык, спаў, пакуль мы вячэралi. Прачнуўся, на рукi папрасiўся... Усё яму цiкава... Спрабуе нешта сказаць... Белы, чысты, вочы блакiтныя...» — «Адчуваеш сябе старым?» — «Так».

Адлегласць

«Як твая ўнучка?» — знаёмы мастак Валодзя глядзiць на мяне блакiтнымi вачыма. «Унук!» — «Прабач...» — «Унук — Вовачка!» Смешна. Мы добра помнiм старэйшых вучняў у сваёй школе i студэнтаў у сваiх iнстытутах i акадэмiях, кепска — маладзейшых. А ўнукi страчваюць пол, так яны далёка ў нашай памяцi. Мастака Валодзю не ўратоўвае нi тое, што мой унук — ягоны цёзка, нi тое, што я трэцi раз кажу яму пра гэта. Чужыя ўнукi ўжо на той адлегласцi, калi неабавязкова ведаць iх iмёны, усё адно не дагукаешся.

Рэўнасць

Здавалася б, чаго... Але ёсць зайздрасць i рэўнасць да новага чалавека. Вось ён будзе жыць, а ты, а мы, а ўсе... «Вядома, у Вовачкi будзе ўсё!» — з ледзь прыхаванай злосцю кажа Ядзя. Яна больш за ўсiх у сям’i страцiла з прыходам Вовы ў гэты свет. Яна была малодшая, найлюбiмейшая, найдаражэйшая... А тут ён — цэнтр увагi, цэнтр размоваў i перажыванняў. А яна — цётка Ядзя. З дзяўчынкi ды ў цёткi. І незваротнасць. Да любовi, што прыйдзе, што з’явiцца, трэба яшчэ прывыкнуць, i не толькi Ядзi, а ўсiм нам, хто страцiў, але ж i набыў.

Гу!

Вова гаворыць: «Гу-у!» Смяецца. Хапае мяне за нос i вострым, як лязо, пазногцiкам пакiдае драпiну. Цяпер i ў мяне, i ў Вовы аднолькава падрапаныя насы. Вось табе i «гу».

Песнi

Успомнiць не магу, калi Алена спявала. Цi то пяць гадоў мiнула, цi то ўсе дзесяць. А тут чую — пяе. У нядзелю Мiкола з Юляю ходзяць у басейн, а Валодзю пакiдаюць у нас. Вова — наш анёл. Чысценькi, светленькi, дабрадушны, адно што ў свае паўгода яшчэ не размаўляе. Ён смяецца i вельмi любiць, калi яму песнi спяваюць. Жонка спявае, ну i я раблю «ля-ля-ля-ля». Унук вярнуў нам песнi.

Частка другая. Дачка і жонка

Дачка

Цацка-Кiцiк

Улюбёная цацка ў Ядзi — блакiтны пластыкавы кiт. Ён невялiкi, сантыметраў дваццаць, падрапаны i халодны. Як такога можна любiць? А вось любiць, да грудзей прыцiскае, лашчыць са словамi «кiцiк, мой кiцiк». А колькi было крыку i слёзаў, калi кiцiка пусцiлi плыць па вясновай ручаiне ўздоўж асфальтавага ходнiка! Плыў ён, плыў па iскрыстай сонечнай плынi, блiшчаў вiльготнымi бакамi, пакуль не правалiўся ў закратаваны вадасцёк. Кiцiк даў нырца памiж металёвымi пруткамi. А Ядзя ўшчала лямант на ўсю вулiцу Янкi Маўра. Добра, што хвост ва ўлюбёнца быў значна шырэйшы за галаву. Тым хвастом цацка i зачапiлася за пруты i павiсла над чорна-сцюдзёным прагалам. Выратавалi мы кiцiка, абцёрлi насоўкаю. Занеслi дамоў. І больш нi разу Ядзя не брала свайго ўлюбёнца на прагулянку.

Героi

У кожнага дзiцяцi свае героi казак i апавяданняў. Ёсць агульныя: Снежная Каралева, Аладын, Гулiвер i Рабiнзон Круза, але з’яўляюцца i непаўторныя, асабiстыя. У Ядзi iх было тры: манеўровы цягнiк — Манеўруша, грузавая Бетонамяшалка i Вогнетушыцель. Чаму гэтыя рэчы, гэтыя механiзмы пакiнулi найглыбейшы след у яе трох-пяцiгадовай свядомасцi, не ведаю. Уразiлi, i ўсё! І яна патрабавала ад мяне самаробных казак пра Манеўрушу, Бетонамяшалку i Вогнетушыцель. Я iмправiзаваў з трыма героямi... Манеўруша ездзiў i ў Маскву, i ў Варшаву па запчасткi. Бетонамяшалка выходзiла замуж за вежавы кран, i ў iх нараджалiся маленькiя трактары. Вогнетушыцель выратоўваў лес ад пажару. З iм было лягчэй: галоўнае — знайсцi пазнавальны аб’ект i падпалiць. Гэта ўсё станоўчыя i ўлюбёныя героi, а быў яшчэ i злосны, брыдкi, агрэсiўны Вантуз. Ён не толькi не хацеў працаваць, прамываць чарупiну i ванну. Ён i шкоду рабiў: Манеўрушы клаў цаглiны на рэйкi, у Бетонамяшалку закiдваў цвiкi, падпальваў Палац спорту i Палац мастацтваў... Карацей, жыў паўнакроўным лёсам злачынцы з вялiкай дарогi. Даўно тое было, а цяпер, чакаючы ўнука, думаю: каго ён абярэ ў свае героi, хто i што ўразiць яго душу? Час не толькi хутка ляцiць, ён яшчэ хутчэй мяняе герояў.

Дзень нараджэння

Адзiн з самых радасных дзён у маiм жыццi — дзень, калi нарадзiлася Ядзя, 25 лiстапада 1983 года. Снегу было шмат, у лесе пад горадам ледзь не па пояс. Я вярнуўся ў Менск з семiнара маладых лiтаратараў, iшоў па Бранявым завулку ў бок сiняга заснежанага парку, за якi сядала вялiкае i яснае сонца. Жоўты, сiнi, чырвоны колеры перапаўнялi мяне. Мароз надаваў усяму iснаму крыштальную яснасць i гармонiю. «У мяне нарадзiлася дачка. У мяне ёсць дачка...» — я паўтараў i паўтараў гэта рознымi словамi i ў розных iнтанацыях, уголас i сам сабе, як запавет, як заклiнанне, як малiтву... Калi мне цяжка, млосна, маркотна, невыносна жыць, я ў думках вяртаюся ў той дзень, у той стан, да сiнiх дрэваў, да чырвона-жоўтага неба, да глыбокага чыстага снегу... Кажу: «У мяне ёсць дачка». Супакойваюся i радуюся гэтаму свету.

Ток

Нарадзiлася мая Ядзя не ў сем i не ў дзевяць месяцаў, як звычайна родзяцца, а ў восем. Неданасiла жонка дзiця, а ўсё з-за празмернай працавiтасцi. Трэба было ёй ставiць вопыты ў Акадэмii навук з нейкай там цэнтрыфугаю? Трэба было даследаваць нейкiя перагародкi мембранаў i iх уплыў на працэсы старэння чалавечага арганiзма? Можа, i трэба. Але праз любоў да ўсяго чалавецтва мы ледзь не згубiлi нашае дзiця. Трыклятая цэнтрыфуга ўдарыла Алену токам, ды так лупанула, што арганiзм не ўтрымаўся — i давялося нараджаць. Дачка была зусiм маленькая, важыла крышку больш за два кiлаграмы. І яе, бедную, адразу змясцiлi ў празрысты бокс на цэлы, недаходжаны жонкаю месяц... Акадэмiю навук, з яе вайсковым рэжымам, доследамi над жывёламi, таталiтарным мысленнем, я не любiў даўно. Пасля ўдару токам па маiх жонцы i дачцэ гэтую ўстанову наогул узненавiдзеў i зрабiў усё, каб Алена не вярнулася на працу ў Інстытут геранталогii. Яна i не вярнулася, стала мiрным i рэвалюцыйным фатографам i зрабiла безлiч партрэтаў нашай Ядзi.

Розум

«Не збiрай дзецям грошы, збiрай розум» — казала баба Броня. І не толькi казала, а i вывучыла сыноў. Гэтым афарызмам-сентэнцыяй карыстаюся i я. Збiраю, праўда, грошы, каб Ядзя хоць колькi магла павучыцца ў Лонданскiм унiверсiтэце. Наколькi вучоба i веды дадаюць розуму, можна дыскутаваць. Аляксандра Македонскага вучыў Арыстоцель — атрымаўся заваёўнiк. Нерона спрабаваў адукаваць Сенека — а тыран спалiў Рым. І ўсё ж англiйская адукацыя адрознiваецца ад беларускай у лепшы бок. Вярнуўшыся з Лондана, Ядзя абняла мяне, пацалавала i сказала: «Татачка, я так табе ўдзячна, так удзячна... Ты сам не ведаеш, што ты для мяне зрабiў...» Хiба ўдзячнасць — не праява розуму? Праява, самая натуральная.

КЕФIР

У Алены не хапала свайго малака, каб кармiць Ядзю. На такi выпадак была ў Менску дзiцячая кухня. Шторанiцы я бег у тую кухню з бутэлечкамi, выстойваў чаргу. Чаму ў чарзе амаль не траплялася мужчынаў? Чаму цёмнымi зiмовымi ранкамi ў мароз i снег па кефiр для немаўлят прыходзiлi цёткi i бабулькi? Не ведаю. Але мне ад гэтага было толькi лепш, бо «тату» пускалi без чаргi. З кухнi, пазвоньваючы бутэлькамi, я бег у радзiльню, дзе мая дачка вельмi добра ела i праз месяц стала звычайнай дзяўчынкай, якую мне аддалi ў ружовай капэрце вясёлыя медсёстры.

Cool

Найлепш нашыя стасункi можна пазначыць англiйскiм паняткам «сool». Памiж мной i Ядзяй заўсёды былi прахалода, свежасць, не iснавала напалу i страсцi. Спакой, незамутнёнасць, халадок застаюцца i цяпер. Часам i я, i яна бываем дзёрзкiмi, бессаромнымi, нахабнымi, але i гэта ўкладаецца ў слова «сool». Калi адбываюцца сутыкненнi, дык гэта сутычкi двух круглых рэчаў, двух шароў. Памiж намi няма вуглоў, фактураў, шурпатасцяў. Пасля ўдару мы разлятаемся ў розныя бакi, як два бiльярдныя шары. І астываем хутка — як гарбата на скразняку.

Кручэнне галавой

Спачатку нi я, нi жонка не заўважалi, як Ядзя круцiць галавою. Мы яе кладзём у ложак, а яна заплюшчвае вочы i пачынае матляць галавой то ўправа, то ўлева. Заўважылi — занервавалiся. У каго нi спытаем, нiхто не ведае. Нават дасведчаныя дактары хмыкалi i пацiскалi плячыма. Гэтае кручэнне мы ўбачылi праз тыднi два, як забралi дачку з радзiльнi. Алена здагадалася патэлефанаваць туды i запытацца ў нянек. Тыя i адказалi, смеючыся з нашых страхаў: «Гэта яна сама сябе гушкае, закалыхвае, каб хутчэй заснуць». Сапраўды, хто гэта будзе гушкаць-закалыхваць чужое дзiця ў пластыкавым боксе? Вось яно само i закалыхваецца. А яшчэ гэты бокс прывучыў Ядзю жыць па бальнiчным раскладзе: уночы спаць, есцi ў тэрмiн, не капрызiць. Нам ад гэтага было значна лягчэй. Выспацца ўночы пры малым дзiцяцi — вялiкая раскоша.

Дзiцячы сад

Уладкаваць Ядзю ў дзiцячы сад, як высветлiлася, — вялiкая праблема. Месцаў, бач ты, няма. Загадчыцы гэтага праклятага садка я паабяцаў зрабiць роспiс на калiдорнай сцяне, толькi каб яна знайшла месца. Панамалёўваў я розных пеўняў ды катоў з сабакамi. Тады i месца адшукалася ў кругласутачнай групе. «Паходзiць спачатку «на суткi», а потым перавядзём у звычайную групу». Ядзя адбыла ў тым садку тры днi i захварэла. Прастудзiлi гадаўкi-выхавацелькi маё дзiця. І не толькi прастудзiлi... З садка мы забiралi зусiм iншую дзяўчынку, чым адводзiлi туды. Мурзатую, прапахлую камбiтлушчам i млоснай прэласцю, маўклiвую i злосную. «На сутках» было толькi дзевяць дзяцей: два мурыны, два кiтайцы, армяначка i нашы бязбацькавiчы. Можна было б i даглядзець, здаецца. Але гэта адно здаецца. Таму, вылекаўшы Ядзю, мы ў садок яе не павялi, пакiнулi гадавацца ў бабы Жэнi i дзеда Ванi. Ну а роспiс, пэўна, дажыў да першага рамонту.

Холад

Сяброўка спытала, чаму ў мяне працоўны кабiнет пазавешаны Ядзiнымi фотапартрэтамi. Я сказаў: пiшу пра дачку, фоткi мне дапамагаюць. Вось i слова знайшлося, якое характарызуе нашы адносiны, — «сool». «Гэта ж «халодны»». — Сяброўка нiбыта i пакрыўдзiлася. — «Не «халодны», а «прахалодны»». «Якая рознiца? Вось магу расказаць пра сваю дачку... Самы запамiнальны, самы кранальны для яе эпiзод у стасунках з татам звязаны з цяплом, з шалiкам... Ён павёз яе ў больнiцу на аперацыю. Апендыцыт мусiлi выразаць. Медсястра сказала, каб паабразалi ўсе пазногцi, i дала нажнiцы. Муж разуў дачку, а каб яна не ставiла босыя ногi на халодны цэмент, зняў шалiк i паслаў на падлогу. Холадна было, снежань. Дачка запомнiла татаў цёплы шалiк на ўсё жыццё. А ты — «сool»». — «Правiльна, сool. Каб не халодная падлога, каб не снежань, не бальнiчныя скразнякi, не адчула б твая дачка цеплынi татавага шалiка».

Валасы

Адна з самых яскравых праяў у канфлiкце памiж бацькамi i дзецьмi звязана з валасамi. Калi адно пакаленне носiць доўгiя валасы, дык другое пастрыжэцца «пад нуль». Калi «нулявая» мода стане традыцыйнай, дык наступнiкi расфарбуюцца ва ўсе колеры вясёлкi цi надзенуць парыкi. І так з веку ў век. Ведаючы гэта i памятаючы, як сам гадаваў непаслухмяны кудлаты хаер, чакаў, калi ж Ядзя пачне дэманстраваць сваю дзёрзкасць i непаслухмянасць на галаве. Дачакаўся. Дзесяцiкласнiцай яна была i чырвонай, i сiняй, i зялёнай, i каштанавай, i ў белыя пёры, i з жоўтым вожыкам. Я не абураўся, адно прасiў, каб купляла якасную фарбу i не перапальвала валасы, бо лысая жанчына, як i рэдкавалосая, не зусiм прывабна глядзiцца пасля трыццацi. Мае парады ўспрымалiся кепска, але той цырульна-фрызурны пратэст мы даўно перажылi, i цяпер у дачкi натуральныя цёмна-русыя валасы, якiя аздабляюць твар вялiкiмi кудзерамi.

Пялюшкi

Цяпер, у часы памперсаў з блакiтнымi тэлевiзiйнымi сiкунамi i празрыста-зялёнымi тэлекакамi, развагi пра мыццё, сушэнне i прасаванне мяккiх пялюшак выглядаюць архаiкай. Такi ўжо ў чалавека лёс — бегчы за хутказменлiвай рэчаiснасцю, стамiцца i назаўсёды застацца ў мiнулым. Толькi мне дарагiя ўсе Ядзiны перамытыя мной i Аленаю пялюшкi. Колькi мы iх папаласкалi? Безлiч, сказаў бы я, каб не ведаў Юру Малiноўскага, якi палiчыў усе пялюшкi, перамытыя за сваiм сынам. У яго атрымалася 1700, i амаль столькi ж перамыла ягоная жонка. Ядзiны пялюшкi я не лiчыў. Пэўна, яно i правiльна — не ўсё трэба падлiчваць у нашым свеце. І колькi мы яшчэ перамылi б, перапаласкалi, перапрасавалi, каб толькi Ядзя была здаровая, чыстая i вясёлая? Тут ужо дакладна — безлiч.

Нянавiсць

Падзелы, перабудовы, пераарыентацыi, што адбылiся ў нашым грамадстве за апошнi час, вельмi моцна ўдарылi па маiх анарха-дэмакратычных перакананнях. Адбылося тое праз Ядзю. Яна марыла стаць доктаркаю, паступiць у медыцынскi iнстытут i лячыць людзей. Таму ў школе выбрала больнiцу, каб хадзiць на практыку. Там яе на працягу трох месяцаў прымушалi мыць прыбiральнi, нiбыта iншай працы для медсястры i быць не можа. Ядзя паскардзiлася дырэктарцы школы, а тая, паабяцаўшы дапамагчы, насамрэч затаiла сваю сацыяльную нянавiсць, i падчас агульнашкольнага сходу сказала, што такiя, як Ядзя, калi не хочуць мыць прыбiральнi, хай «валяць» да сваiх багатых бацькоў i ў iх працуюць, i ў iх вучацца, як нажывацца на бедах народа. Ну i якая пасля гэтага дэмакратыя i талерантнасць? Вядома, Ядзя пачала працаваць у мяне, i жадання стаць медыкам у нашай краiне ў яе паменела, а потым i зусiм знiк намер вучыцца на доктарку.

Несупадзеннi

Чым болей думаю пра Ядзю, чым далей пiшу пра яе, тым больш бачу несупадзенняў памiж створаным мною вобразам i рэальнасцю. Мая Ядзя значна меншая за сапраўдную. Так скульптура, зробленая ў натуральную велiчыню, выглядае заўсёды меншай за жывога чалавека. Каб каменная цi бронзавая постаць не была замалай, яе трэба выляпiць на трацiну большай. Жывы заўсёды ў руху, заўсёды змяшчаецца ў прасторы, дыхае, паварочваецца, узаемадзейнiчае з асяроддзем, падпарадкоўваецца яму i ў той самы час падпарадкоўвае яго сабе. Нават адбiтак у люстэрку меншы за таго, хто ў iм адлюстроўваецца. Таму я нiколi не разумеў Нарцыса, закаханага ва ўласны твар на паверхнi вады. Таму напiсаць з натуры партрэт любiмай дачкi, ведаючы наперад пра паразу, цяжка. І ўсё ж...

Адчужанасць

Ядзя прынесла вiдэакасэту «Вяртанне ў пекла». Насамрэч у англiйскiм варыянце фiльм называўся «Сын, якi прапаў». Мы селi глядзець яго пасля вячэры. Жонка, дачка i я глядзiм нейкi трылер з мажным французскiм кiнаакторам, якi даволi няўмела iграе прыватнага дэтэктыва, што намерыўся перамагчы сусветную мафiю педафiлаў. Сюжэт квалаваты. Ну, пераможа ён вычварэнцаў, гандляроў мексiканскiмi дзецьмi. Таму разглядаем Лондан. Стараемся пазнаць гатэлi i вулiцы, дзе здымалi трылер. Гэтымi размовамi перакрываем сцэны гвалту над хлопчыкамi. І я лаўлю сябе на адчуваннi, што Ядзя зусiм дарослая, зусiм не дзiця. І калi ўранку, запаўняючы анкеты на новы пашпарт, я з сумам прапусцiў графу дзецi, дык увечары парадаваўся, што мая малодшая i любая дачка вырасла. Цяпер яна дарослая i чужая... Цi дакладней, не такая блiзкая i залежная, як раней.

Школа

Мая асабiстая нялюбасць да школы перарасла ў нелюбоў да Ядзiнай школы ды i да школы ўвогуле. У Ядзiнай школе я быў усяго два разы. Першы раз я прывёў яе, упрыгожаную белымi бантамi, у першы клас, а другi раз занёс дырэктару заяву, каб дачку вызвалiлi ад працоўнай практыкi ў калгасе, бо мы ехалi на Балтыйскае мора адпачываць. І ўсё. За адзiнаццаць гадоў два разы. Вучылася Ядзя добра, паводзiла сябе прыстойна, на бацькоўскiя сходы хадзiла баба Жэня. Школу мы перажылi лёгка.

Кашалёк

Вось яна дарослая, дарослая... А надзявае на руку кашалёчак у выглядзе чорнага каня з белым хвастом i грываю, засоўвае яму ў жывот свой пэйджар, круцiць цацку перад вачыма, любуецца лупатымi шклянымi вочкамi свайго ўлюбёнца... Дзiця яна, мая Ядзя.

Грошы

Каму нiколi не шкадую грошай, дык Ядзi. Даю рублi i даляры нiбыта сам сабе. І не проста сабе на штодзённыя патрэбы, а сабе на святы i падарункi. Ядзi шмат чаго трэба... Урокi вакалу, ровар, набор гелевых ручак, джынсы, глiцэрынавае мыла, парфума, начная дыскатэка, карткi на Інтэрнэт... Але яна не злоўжывае маёй грошадайнасцю. З дзяцiнства ў яе ёсць дарослы разлiк, жыццёвая мудрасць, якой нi ў мяне, нi ў жонкi няма.

Кнiжны кiрмаш

Па суботах мы любiм хадзiць па кнiжкi. «Ты сёння iдзеш?» — «Іду». — «І я з табой». Мы праходзiм памiж сталоў, застаўленых кнiгамi, часопiсамi, касетамi i сiдзiромамi. Ядзя заглыбляецца ў контркультуру... Томпсан. Наркаманы. Байцоўскi клуб. Ярафееў. Бероўз... А яшчэ блiскучыя часопiсы... GEO, HAIR’S HOW... Купляю ёй Бероўза, каб пагаварыць пра наркаманiю i растлумачыць, што Бероўз не наркот, бо наркоты не жывуць па восемдзесят гадоў i не пiшуць разумных i паэтычных кнiжак пра лiрыку сноў. Выхаваўчы момант? А як без яго?

Адказнасць

Можа, каму i не трэба мець чалавека, перад якiм можа быць сорамна, меркаванне якога вельмi значнае, чые думкi i адзнакi важныя... Зазвычай гэта настаўнiкi, святары, начальнiкi цi Бог у яго шматаблiчных праявах. У мяне ж iерархiя будуецца i будавалася крыху iнакш. Думка таты значыла для мяне больш, чым развагi ўсiх начальнiкаў разам узятых. Развагi мамы былi дый застаюцца больш каштоўнымi за дыдактыку настаўнiкаў. А кожнае значнае рашэнне я прымаю, параiўшыся з братам i ацанiўшы яго вачыма дачкi. Гэта погляд не зусiм цяперашняй Ядзi, а Ядзi праз дзесяць гадоў. Ну не хачу я, каб ёй было сорамна за татавы ўчынкi нi праз дзесяць, нi праз дваццаць, нi праз пяцьдзесят... А турбаваць Найвышэйшыя сiлы па рознай чалавечай драбязе не лiчу патрэбным. Дачкi тут больш чым дастаткова.

Вакал

Ядзя ў кансерваторыi бярэ ўрокi вакальнага майстэрства. Выкладчыца яшчэ пасля iспыту безапеляцыйна вынесла прысуд: голасу няма, але ёсць жаданне, смеласць i слых, а таму яна будзе займацца з Ядзяю. Не аднойчы i на маiх мастакоўскiх i паэтычных здольнасцях ставiлi крыж. Але ў кожным крыжыку можна ўбачыць плюсiк. Калi захацець, калi мець характар. Колькi таго характару было трэба, каб прымусiць дачку скончыць музычную школу! І слёзы, i капрызы, i лаянкi са знявагамi — усё мiнула. Школу музычную Ядзя скончыла выдатна. Цяпер неiстотныя нi сваркi тыя, нi пяцёркi. Істотна — для каго яна будзе спяваць. Бо вершы i песнi не зусiм належаць аўтару, у большай ступенi яны належаць тым, дзеля каго пiшуцца. Як ёй гэта растлумачыць? І цi можна вытлумачыць любоў? Пэўна, не. А без гэтага застануцца толькi пяцёркi i грошы, i мне будзе сумна.

Холад

Чаму самыя цёплыя ўспамiны пра Ядзiна дзяцiнства ў мяне асацыююцца з холадам? Мусiць, таму, што нарадзiлася Ядзя напярэдаднi зiмы, i ўсе хваляваннi — каб жа толькi не застудзiлася, не замерзла, не захварэла... І робiцца цёпла ад успамiну, як я з ёю на руках уздымаюся ў пусты намёрзлы тралейбус, дзе ўсе шыбы пазарасталi крышталёвымi кветкамi лёду. Як сядаю на рыпучае крэсла каля вадзiцельскай кабiны i трасу бразготкаю перад яе соннымi вачыма. Не спi, нам весела, мы едзем дадому, там твой цёплы ложак...

Неадпаведнасць

У Рымiнi Ядзя пазнаёмiлася з нейкай Анжэлаю Боска, семнаццацiгадовай дзяўчынаю з Мiлана. Яны разам хадзiлi купацца ў гатэльны басейн. Мяне вельмi выратоўвала гэтае сяброўства, бо нумар у мяне быў хоць i вялiкi, але ж аднапакаёвы. Заставацца з жонкаю можна было толькi, калi Ядзя купалася з Лесавiчкаю, так я пераназваў Анжэлу, бо Боска па-iтальянску — «лес». Сяброўства тое скончылася раптоўна. У басейн завiталi хлопцы, пазнаёмiлiся з нашымi дзяўчатамi i не прамiнулi ўдакладнiць узрост Ядзi i Анжэлы. А калi даведалiся, што адной толькi дванаццаць, перасталi з ёй гуляць. Больш за ўсiх здзiвiлася Боска. Яна нават пакрыўдзiлася, быццам Ядзя яе падманвала. Ну хто вiнаваты, што ўсе iтальянкi каратканогiя i меншыя за беларусак? Чаго крыўдаваць? Добра, што здарылася тое напрыканцы адпачынку.

Імя

Як назваць дачку? Такое пытанне я вырашыў для сябе яшчэ ў юнацтве, яшчэ да знаёмства з Аленаю. Мне хацелася ўзнавiць у гэтым свеце сваю любую бабу Ядзю. У гонар яе i назваў дачку. Выдатнае iмя для каралевы, тым больш што нашы каралевы яго i насiлi. Дачцэ яно таксама падабалася, толькi не ў памяншальна-вульгарным варыянце. І калi яе трохгадовую нейкi сусед-вiсус паклiкаў: «Ядзька, пайшлi гуляць!», яна зазлавала i паправiла: «Я — не Ядзька, я — Ядзенька!» У сям’i ўсе называлi яе толькi так.

Вось вам!

Аднойчы баба Нiна, як звычайна, прывезла з лецiшча сваёй унучцы шклянку сунiцаў. Замiлаванне выклiкае вiдовiшча, калi двухгадовае дзiця есць сунiцы. Перамыўшы ўсе ягады, баба насыпа@ла iх на талерку, давала ўнучцы срэбную лыжачку, i яны былi гатовыя да свайго штонядзельнага рытуалу. Тут у варэльню ўскочыла мацi Алена i выхапiла ў Ядзi з-пад рук талерачку з пачастункам. «Нельга! У яе жывот балiць! А вы тут з сырымi ягадамi!» Нешта падобнае з-за жончынага пляча казаў i я. Ядзя ўзняла над галавою лыжку i замест таго, каб заплакаць, з усяе моцы кiнула яе на падлогу i гучна крыкнула: «Вось вам!!!» Мы з жонкаю не чакалi такога злоснага крыку ў наш бок i ад нечаканасцi засмяялiся. Толькi тады Ядзенька заплакала.

Буду!

У кожнага дзiцяцi ёсць рэўнасць да асяроддзя. Напэўна, цяпер гэта рэўнасць да кампутара, якi адбiрае час бацькоў. Пра дакладнасць свайго меркавання я неўзабаве змагу сказаць, паназiраўшы за ўнукам. Што да дачкi, дык яна недалюблiвала тэлевiзар. Не каб з ёй пагуляць-пагаварыць — уся сям’я глядзiць у тэлескрыню! Таму скрыню трэба сапсаваць. Ядзя вырвала з тэлевiзара пульт кiравання. Гэта быў яшчэ тэлевiзар без вынаснога пульта, а з уманцiраваным у яго блокам. Зрабiла яна шкоду дэманстратыўна, ва ўсiх на вачах. Нiхто i думаць не думаў, што чатырохгадовая дзяўчынка такое ўтворыць. Давялося выклiкаць майстра, якi гадзiны дзве праваландаўся з дротамi, пакуль адрамантаваў i настроiў цацку для дарослых. Баба Нiна сказала Ядзi: «Бачыш, як цяжка аднавiць тое, што ты зламала. Дзядзька-майстар дзве гадзiны працаваў... Ты больш не будзеш гэтага рабiць?» — «Буду!» Гэтае «буду» i праз пятнаццаць гадоў вельмi цешыць маю маму. «У нашай дзяўчынкi ёсць характар, а гэта вельмi важна ў жыццi, i я спакойная за яе».

Прыгажосць

Цi прыгожая мая дачка? Не магу адказаць так, каб нехта iншы пачуў i зразумеў, бо прыгажосць чужых людзей мае складнiкi, яна нiбыта сканструяваная з асобных дэталяў, а дачка для мяне прыгожая ўся. Але ёсць моманты найбольшай лiрычнасцi i прыгажосцi. Гэта калi яна зусiм дзiця, i я гладжу яе перад сном па галоўцы, нiбыта адганяю цяжкiя думкi i страшныя сны. Яна вось-вось засне, на развiтанне яна ўсмiхаецца, пазяхае, замiрае, спiць... Уся прыгожая.

Вершы

Неяк звялася традыцыя сямейных канцэртаў i вечарынаў, калi дзецi граюць на музычных iнструментах, спяваюць i чытаюць паэзiю для вузкага кола сяброў сям’i. Аднавiць традыцыю i зладзiць паэтычную вечарыну мы вырашылi ў Крыме, на дачы Максiмiлiяна Валошына ў Кактэбелi. На беразе мора ў белым дамку на дзве сям’i мы жылi разам з крытыкам Аненскiм. Ягоная ўнучка вывучыла i чытала Пушкiна. А Ядзя не менш традыцыйна i класiчна дэкламавала Багдановiча:

Процi цячэння вады Зможа толькi жывое паплыць, Хвалi ж ракi заўсягды Тое цягнуць, што скончыла жыць.

Дзiўна, што яна ў апошнiм радку абмылiлася i працытавала яго з той памылкаю, якую непазбежна раблю чамусьцi i я:

...Цягнуць тое, што скончыла жыць.

Трэцiм выступоўцам быў сын жывапiсца Эсцiса. Пяцiгадовы хлопчык адбарабанiў на iўрыце вайсковую рэчоўку пра непераможнасць салдатаў Ізраiля. Вiдавочна, памылак ён не зрабiў. А чамусьцi прысаромлены бацька пачаў апраўдвацца i казаць, што гэтаму вершу сына навучылi ў дзiцячым садку. І мы ўсе разам пагадзiлiся з думкаю, што нельга аддаваць паэзiю ў рукi садкоў i садаў.

Ролiкавыя канькi

Жонка набыла для Ядзi ролiкавыя канькi. Выпатрабавала. Надта ўжо дачцэ хацелася. Модна. Каталася. Смяялася. Весялiлася. І — «вось вам»... Каля рэчкi скакала з прыступак. Упала. Няўдала. Зламала руку ў перадплеччы. Сябры i сяброўкi, што дзеразавалi разам, спалохалiся i паўцякалi. Скурчыўшыся, ледзь прытомная Ядзя праседзела на прыступках больш за гадзiну, пакуль нейкi чужы чалавек не патэлефанаваў жонцы i не расказаў пра няшчаснае здарэнне. Жонка завезла Ядзю ў больнiцу, дзе ёй увагналi ў косткi жалезныя пруткi i, паклаўшы на правы бок, зрабiлi расцяжку. На адным баку Ядзя праляжала ў ложку дваццаць тры днi. Схуднела, адны вочы блакiтныя засталiся. Выйшла з лякарнi, а праз якi месяц зноў на канькi стала: «Я асцярожна». Сэрца халадзее. А цяпер лётае на ровары i марыць пра вадзiцельскiя правы.

Дакумент

Атрымаў новы, чысцюткi, без штампаў памежных, без вiзаў замежных блiскучы сiне-залаты пашпарт. Дзень змарнаваў на чэргi, сваркi, тэлефонныя званкi сябрам, i ўсё ж маю рэч. Пашпарт для новага жыцця, з пасталелым тварам на фота i адсутнасцю дзяцей. Так. Дзяцей ў мяне больш няма: на думку дзяржавы, па перакананнях грамадства, паводле ўсiх дакументаў... Выраслi. Графы «дзецi да 16 гадоў» больш не запаўняю. Дробязь, фармальнасць, дэталька... А сумна. Дзецi? І сумеўся. Ёсць? Няма? Што адказаць? Ясней яснага, Ядзя ёсць. А трэба казаць «няма». Вось так.

ЖОНКА

Знаёмства

Мы знаёмiмся на танцах. Сутыкненне на танцульках. Хiповая маладосць, вясёлыя вечары. Палова Менска збiраецца на вечарынкi ў тэатральна-мастацкiм iнстытуце. Маю на ўвазе багемны Менск, а не горад правiнцыйных iдыётаў, бязрогага быдла, савецкiх чалавечкаў i парткамунiстаў. Дваццацiпалыя казлы скачуць у iншых месцах: «на карчах» — у парку iмя даўно забытых чалюскiнцаў, «на дошках» — на трактарным заводзе. Мана, што ў эсэсэсэрыi няма сацыяльнага падзелу. Ёсць! І добра. І выдатна. І цудоўна. Кожны ведаў, дзе яму пiць, гуляць i танчыць. Ну, i я — нервовы малады мастак — танцую ў сваiм iнстытуце, а вяртаюся ў майстэрню i бачу: мой шыракаполы капялюш вiсiць на мальберце, а не на пачапельнiку. «Якая скацiна чапала капялюш?» — «Я!» — смяецца мая будучая жонка Алена. Нахабнае, ганарыстае стварэнне. У зялёных вочках — выклiк. Каму? Мне? Усяму свету i святлу? Капелюшу? Хочацца ўзяць яе за скураную куртку i адарваць рукаво. Чаму не адрываю? З-за зялёных вочак, з-за выклiку свету i святлу? З-за кахання з першага позiрку? Пэўна ж. Інакш як растлумачыць, што памятаю знаёмства да розных дробязяў, кшталту нейкага там капелюша на мальберце? Далей банальна: вiно, наблiжэнне, прапановы. «Я намалюю Вас!» — «А я Вас сфа-та-гра-фу-ю!»

Фотавершы

Мы сустракаемся, малюемся, фатаграфуемся, цалуемся, рвём фотаздымкi, рэжам карцiны, пiшам манiфэсты: «Пераробiм!», «Зруйнуем!», «Адновiм!» Манiфэст, як афарызм, будуецца на парадоксах. Весела. Шумна. Аэрадынамiчна выглядаюць палёты здымкаў i малюнкаў, кiнутых з моста ў рэчку Свiслач. Вынаходзiм форму творчасцi: фотавершы — тэксты, напiсаныя на здымках, цi здымкi, аздобленыя вершамi. Робiм выставу ў iнстытуцкiм фае. Дэкан здымае. Кажа, што ў радку «лiст паляцеў» чуецца слова «палiцай». Ідыятычны крэтынiзм — асноўны стыль у паводзiнах дэканаў, рэктараў i прарэктараў усiх часоў, дзяржаваў i народаў. Прыхiльнiкаў у фотавершаў няшмат, але ёсць. Сябры, вядома... Фотавершаў робiм процьму. Яны — нiбыта лiсцiкi на дрэве нашага кахання. Я iх збiраю ў папкi. Яны i праз дваццаць гадоў у нас, у шафе кнiжнай, каля ложку.

Доўгi-доўгi дзень

Калi ты некага кахаеш, абавязкова надыходзiць доўгi-доўгi дзень. Знiкае ноч: ты не спiш, ты кладзешся спаць, але не можаш заснуць, устаеш i едзеш, iмчыш-ляцiш да яе. Яна гэтаксама не спiць. Вы сустракаецеся а пятай ранiцы, каля возера. Чаму каля возера? Каб многа неба, каб неба адбiвалася ў вадзе, а вада плыла ў небе. Каб усё ў свеце пераблыталася i перамяшалася. Ноч перамешваецца з днём, зямля — з небам, чорнае — з белым. Каб ты пацёк у яе, а яна — у цябе. Гэта i ёсць доўгi-доўгi дзень.

Вяселле

Мы жэнiмся. Вяселле не такое, як ва ўсiх. Мы распiсваемся ў вёсцы Пагост. Выдатнае месца, каб спраўляць вяселле. Могiлкi люблю я. Могiлкi любiць Алена. Сведак бракуе. Жанчына, якая афармляе шлюб, здзiўляецца. Дзе госцi? Дзе сведкi? Дзе бацькi? У Менску чакаюць. Вы праўда прыехалi на аўтобусе? Мы — бедныя, i прыязджаем i з’язджаем з мястэчка Пагост рэйсавым аўтобусам.

Альбом

Ёсць рэчы, якiя робiш без пэўнай мэты, цi дакладней — iмпульс, якi штурхае iх рабiць, тоiцца ў глыбiнях iнтуiцыi... Таму цяжка растлумачыць iншым, нашто я перабiраю дзiцячыя фотаздымкi Алены, зробленыя цесцем, i, адабраўшы больш выразныя, клею iх у альбом. Нi жонцы, нi цесцю той альбом не быў патрэбны. Яны не выказалi нiчога адмоўнага, але i ўхвалы былi толькi ветлiвыя, не больш. Ёсць i ёсць, каб не зрабiў, нiчога б не здарылася б i не змянiлася. Зрэшты, я не разлiчваю на iх захапленне. Мяне цiкавiць iншае... Што? Пра тое я даведаюся пазней, калi Ядзя пойдзе ў першы клас, сядзе за парту, i яе сфатаграфуюць з букваром. Дачка прынясе са школы здымак, я пакладу яго ў «жончын» альбом i ўбачу: Алена i Ядзя — адзiн чалавек, якi адначасна жыве ў двух узростах. Насуперак логiцы, рацыi, розуму i папярэднiм сваiм ведам я ў гэта паверу, гледзячы на падабенства фотапартрэтаў дачкi i жонкi, Алены i Ядзi.

Яе тата

У жонкi ёсць адзiн чалавек, якi любiць толькi яе i больш нiкога. Калi я гавару з iм, мне падаецца, што ён нiкога i не любiў за сваё доўгае жыццё, акрамя яе. За гэтае пачуццё, за гэтую адданасць i шчырасць Алена хоча аддзячыць i запiсацца мардвiнкаю, як бацька. Яны абое ганарацца сваёю прыналежнасцю да вугра-фiнаў. Усё фiнскае, эстонскае, вугорскае ў iх добрае апрыоры. Каб не мая цешча, у жончыным пашпарце стаяла б: «мардвiнка». Але цешча, мудрая жанчына, сказала, што, жывучы ў славянскiм свеце, трэба выбiраць славянскую нацыянальнасць. Прозвiшча Бяляеў, якое носiць сям’я, выдуманае для жыцця ў савецкай iмперыi. Сапраўднае прозвiшча цесьця — Ісаеў. Так мая жонка робiцца беларускай.

Шкадаваннi

Знайсцi слова для азначэння iнтымных i найiнтымнейшых стасункаў з жонкаю проста неабходна. Бо ўсе гэтыя «сэксы», «трахi», «гэблi», «маркiтоўкi», «любошчы», «каханнi» з «любовямi» — не сямейныя. У нас прыжылося «шкадаванне». Прыжылося, змянiўшы сэнс. З яго выпарылася прынiжанасць i жальба, яно напоўнiлася пяшчотаю, ласкавасцю, цеплынёю. Я шкадую жонку, яна шкадуе мяне, мае галаву, спiну, вочы... Мы жывем у шкадаваннях.

Вершы

Пiсаць вершы недасягальнай каханцы, адсылаць iх у лiстах, чакаць адказаў... Ну вядома, такога ў лiтаратуры безлiч. Дульсiнеi, Лауры, Анабэлi Лi... А каб жонцы пiсаць? Нашто? А таму, што ў Алены да мяне быў iншы муж. А таму, што ў Алены i пасля мяне можа быць iншы муж. Таму, што на Алену наплывае наркатычны сон, i жыццё страчвае вартасцi, каштоўнасцi i прывабнасцi. Яе жыццё крышыцца i рассыпаецца. Побыт яе прыгнятае. Прэснасць патрабуе кiслаты, вогненнасцi i вастрынi. Ёй балюча i нясцерпна, яна такая:

Жонка

У сне сустракаеш другога, А ўдзень ты не помнiш яго. Мяцеш i шаруеш падлогу, Чакаючы мужа свайго. Крухмалiш, прасуеш кашулi. Дзiцяцi гатуеш абед, Намыўшы да бляску каструлi, — Вось так i трымаецца свет.

Вось так трымаецца свет? Не. Ён няўстойлiвы, нетрывалы, самаразбуральны i самастваральны. Прынамсi, у Алены ён такi. У iм, як у кожным мастакоўскiм жыццi, святы пераблытваюцца з шэрымi буднямi...

Свята

Панурым восеньскiм дажджом Цякла нудлiвая нядзеля. Ты праз вакно на свет глядзела. Твая душа плыла за шклом І клiкала пакiнуць дом. Ты нечакана спахмурнела — Схапiла за крыло душу... — Спынiся, — я цябе прашу.

Прашу. Яна спыняецца. Дзякуючы вершам?.. Спыняецца, i дзякуй богу.

Пераклады

Спачатку жонка з захапленнем перакладае маю прозу. Чытае Белага, гартае слоўнiк Даля. Яна сябруе з расейскiмi метафарыстамi — Паршчыкавым i Яроменкам, што выкладаюць мае вершы з маскальскiх словаў. Чым больш я пiшу, тым меншае жончын iмпэт да перакладаў... Пазней яна наогул пакiдае чытаць мае тэксты. Знаходзяцца iншыя перакладчыкi. Рэч не ў гэтым, а ў тым, што я герметычна запакоўваюся ў сваю мову. Пераклады Алены — аматарскае захапленне, якое сваечасова згасае.

Брат-нябожчык

Брат у Алены быў — прыгожы, чарнавокi, добры i таленавiты. Прынамсi, усе такiм яго ўспамiнаюць. Брат прападае. Апошнi раз яго бачаць каля Акадэмii навук. Знiкае ён зiмою, а цела чалавека, падобнага да Аленiнага брата, знаходзяць ў Свiслачы, за 30 кiламетраў ад Менска ўнiз па плынi, толькi ўвесну, калi лёд сышоў. Ёсць шмат версiяў, хто i як яго забiў. Аленiн тата наогул адмаўляецца прызнаваць у нябожчыку сына. Алена застаецца з перакананнем, што яе брата забiваюць з-за музыкi... Так-так, ён выдатна грае на гiтары, ён захапляецца бiтам i рок-н-ролам, ён у 1968 годзе ўдзельнiчае у першым савецкiм рок-фестывалi. А саўдэпаўская iмперыя змагаецца са шкоднай iдэалогiяй усiмi метадамi, не грэбуе i забойствамi. Я, працуючы журналiстам, спрабую шукаць праўду, але не знаходжу. Знiкненне, забойства, пакуты жончынага брата застаюцца ў цемры таямнiчасцi. У гэтай безнадзейнасцi для ўсёй Аленiнай сям’i ярка i выразна гучыць адно iмя — Валодзя. Таму i мой прыход у жончыну сям’ю вiтаецца напачатку з-за iмя. Я мушу крыху кампенсаваць сваёй прысутнасцю iх страту. Гэта не гаворыцца, не абмяркоўваецца — так ёсць.

Падарожжы

Што мяне, што яе, нас заўсёды некуды нясе, гонiць ў блiзкi i далёкi свет. Ёй хацелася стаць акiянолагам, а я марыў пра археалагiчныя экспедыцыi. Яна пачала фатаграфаваць, а я — маляваць i апiсваць. Мы разам аб’ездзiлi больш за дваццаць краiнаў. Толькi ёсць iстотная рознiца памiж намi як падарожнiкамi. Мяне зусiм абыходзяць знаёмствы з абарыгенамi. І справа не ў моўным бар’еры, хоць i ў iм таксама... Проста я не лiчу, што ў Барселоне магу пазнаёмiцца з кiмсьцi больш цiкавым за Гаўдзi, Пiкаса цi Мiро, а ў Рыме мяне захапляюць архiтэктурныя абломы, бачаныя Цэзарам i Неронам. Я шукаю месцы, дзе мог бы пачуць iх галасы... Алена знаёмiцца з рознымi нiкчэмнасцямi: гандляром шкарпэткамi, бармэнкамi, афiцыянткамi... Яна вельмi дзiвiцца, што я з такiмi хабламi не жадаю нават бачыцца. І на яе экстравагантных фота яны выклiкаюць у мяне гiдоту. Каб не гэтае жончына захапленне, каб не чалавекападобная садавiна-гароднiна, мы б падарожнiчалi разам значна болей, а так мы шмат ездзiм паасобку.

Генiяльнасць

Табе кажуць: «Твая жонка — генiй!.. А ты — нi-хто?!» Мне такое гавораць. І хто? Крываногая палюбоўнiца кiнарэжысёра-дакументалiста, жоўтазубая, як нутрыя. Атручаная злосцю слiна ляцiць мне ў вочы. Я не лезу на сцяну. Не пускаю з рота пену. Не б’юся ў iстэрыцы... Пагаджаюся. Ветлiва кiваю галавою. Так, так... У адоранага чалавека ўсё мусiць быць выдатнае: i адзенне, i творы, i заробкi, i жонку ён выбiрае адпаведную: таленавiтую i разумную. Можна i наадварот... У таленавiтай жанчыны — муж, адораны прыродаю, лёсам, Богам i яшчэ немаведама кiм i чым.

Любiць – не любiць

Ненавiджу вяселлi, банкеты, пахаваннi, урачыстасцi i ўсё астатняе, звязанае з народнымi масамi, класамi, пралетарыямi, сялянамi i элiтамi. Алена таксама не любiць, не шануе i не фатаграфуе: працэсii, ускладаннi вянкоў, мiтынгi, манiфестацыi, ветэранаў, ветэрынараў, дзяцей з малпамi, шлюбныя ўрачыстасцi, вайсковыя парады, трупы i ружы цялеснага колеру. Яна здымае iншае... Сябровак, сяброў, сухiя кветкi, чаўны, гаражы, лiмоны, сiнiя бутэлькi i мяне. Яна любiць мяне, Платона, Магрыта, iтальянскае Адраджэнне, англiйскi рок-н-рол, Вiльню, срэбра, Барселону, дачку Ядзю, Амстэрдам, Бэрклi з ягоным вечназменлiвым дрэвам, сына Мiколу i Кёльн... Яе любяць нашы дачка i сын, манекеншчыцы, японка Akemi, натуршчыкi, гаспадары вялiкай маёмасцi, уладальнiкi заводаў, рэдактары часопiсаў, рэкламныя агенты, яўрэi, кiношнiкi, разумныя кабеты... Неразумныя кабеты яе таксама любяць, i ў якасцi доказаў шчэраць пашчу i гавораць мне: «Твая жонка — генiй! А ты — нiхто!»

Дамова

Я нiхто? Я муж генiяльнай жонкi! Я люблю яе. Каб зберагчы каханне, я не купляю фотапаштовак, не фатаграфую, не здымаю кiно, не працую на TV, не малюю аголеных натуршчыц... Алена ўсё можа сфатаграфаваць i зняць у кiно. Бывае, вельмi хочацца фатаграфаваць i маляваць голых баб, дзяўчат, кабет, дзевак, дзяву-у-уль... Стрымлiваюся. А бывае, Алена папросiць сфатаграфаваць яе. Толькi тады... Раз на год... Фа-та-гра-фую! А яна не пiша вершаў, эсэ i апавяданняў. Такая ў нас дамоўленасць. І яшчэ ёсць дамова: пасля смерцi нашы душы будуць жыць разам на Кальварыйскiх могiлках, на высокiх клёнах.

Негатывы

Тысячы i тысячы негатываў. Вялiкiя шафы з негатывамi. У тэчках, у капэртах, у скрынях... Алена iх разразае i загортвае ў аклееную белую паперу. Яны складваюцца i чакаюць, каб... І нiхто цi амаль нiхто не вяртаецца, не просiць надрукаваць сябе iзноў. Вяртаюцца па негатывы негатыўныя жанчыны. Яны пагражаюць, патрабуюць грошай i знiшчэння тых негатываў. Яны абвiнавачваюць Алену ў распаўсюджваннi парнаграфii, у сквапнасцi i ў пахабстве, у хлуснi i бяздарнасцi. Яны таму i негатыўныя, бо ва ўсiм бачаць негатыў: чорнае, злое i лжывае. Даводзiцца ўмешвацца мне, казаць: негатывы i ўся Аленiна творчасць належаць нашай сям’i. Гэта спрацоўвае. Негатыўныя бабы i дзядулi сыходзяць, а негатывы застаюцца ў шафе чакаць.

Утульнасць

Натуршчыца Вольга сказала: «У вашым доме нельга адпачыць. Вы самi ўвесь час працуеце, i робiцца няёмка адпачываць...» Сапраўды, я ўвесь час iмкнуся зрабiць пустату, а жонка iмкнецца яе запоўнiць. Мне патрэбна майстэрня, дзе можна засяродзiцца на адной рэчы, на той, над якой я працую цi збiраюся працаваць. Астатняе мне перашкаджае. Жонка, наадварот, запаўняе прастору рэчамi, якiя будуць дапамагаць у будучай працы. Я раблю кабiнет-майстэрню, а яна — майстэрню-лабараторыю. Людзi вакол яе — натуршчыкi i лабаранты. Іншых не бывае. Натуршчыкi пераўвасабляюцца ў лабарантаў, а лабаранты ў натуршчыкаў, як плады ў кветкi, а кветкi ў плады. З кветак, пладоў, натуршчыкаў i лабарантаў жонка спрабуе стварыць утульнасць. Я ссоўваю гэтую ўтульнасць у адзiн пакой, а яна распаўзаецца па ўсiх пакоях. Працэс перасоўвання перманентны, таму адпачываць у iм немагчыма. У нашым доме нiколi не бывае выходных дзён, усе днi святочна-будзённыя i будзённа-святочныя ў адначассе. Такая ў нас квяцiста-рухомая ўтульнасць.

Паэма

Чытае паэму. На гары, над Чорным морам яна чытае сваю паэму пра мяне. А я ў гэты час пiшу аповесць пра каханне да вугоркi Агi. Тое каханне скончылася чорт ведае калi, ад яго толькi згадкi-ўспамiны, з якiх я старанна складаю кароткi раман. Гэта складанне засцiць рэальны свет. Аленiна паэма выглядае недарэчнасцю, несвоечасовым падарункам... Яшчэ я кiнуў курыць. Мне кепска. Свет чорны i лiпучы, нiбыта абмазаны смалою. Я кажу: паэма паганая. Мая злосць пералiваецца ў Аленiны вочы. Яна смяротна крыўдзiцца. Ну i чорт з ёю. Хопiць у сям’i аднаго паэта.

Парнаграфiя

Каханне запалохваюць парнаграфiяй. Стандартны прыём. У большасцi выпадкаў дзейнiчае беспамылкова i спараджае лютую рэўнасць. «А ты ўяўляеш, як яна тамака з другiм?!» — «Уяўляю». — «Яна з iм, ён у ёй...» — «Гэта, радасць мая, — танная парнуха тваiх уяўленняў, гэта — танга парнаграфii i парнаграфiка. Да любовi ўсё гэта не мае анiякага дачынення, як сэкс i каханне — розныя рэчы. Гэта другаснае, радасць мая. Першаснае — каханне i любоў. Так проста, што можаш мне i паверыць».

Нарцыс

Захапленне нарцысамi бязмежнае. Яны паўсюль. Жоўтыя, белыя, свежыя, сухiя i... сфатаграфаваныя. Яны ў руках у хлопчыкаў, у вянках на галовах красуняў, у букетах i паасобку. Нарцыс — сiмвал Аленiнай веры ў вечнасць. Мiфiчны юнак закахаўся ў сябе i бясконца любаваўся ўласным адлюстраваннем у ручаi. Самазакаханасць паспрыяла пераўвасабленню ў кветку. Нарцыс над адбiткам — натуршчык перад аб’ектывам. Алена множыць адлюстраваннi самазакаханых. Яна, як i яны, верыць у спыненую прыгажосць вечна маладога iмгнення. Яна зачараваная алхiмiяй фотапрацэсаў. Яе паланiла бiяхiмiя кветкi i апарата. Азарэннi замянiлiся ўспышкамi лямпачак, замест кветак — букеты двухногiх з пляскатымi пазногцямi i без крылаў. Алена прымацоўвае на плечы расквечаным грымам натуршчыкам штучныя крылы з мёртвых пёраў. Нiбыта анёлы, нiбыта нарцысы, нiбыта вада... Нiбыт. Вада цячэ з нiбыта ў нябыт. Алена захопленая iмгненнямi, нябыт для яе не iснуе. Ёсць: нарцыс, адлюстраванне i вечнасць.

КОЛЕРЫ

Яна захопленая шматколернасцю свету, хоць я больш люблю чорна-белыя фотаздымкi i шэры свет iнтэлектуальнага спакою. У каляровасцi мне бачыцца больш умоўнасцi i адназначнасцi, такая падлеткавая паэтычнасць... На Аленiных здымках сiняе — гэта мора i неба над морам, неба i мора пад пранiзлiва-сiнiм самалётным небам. Белае — снег на крыжах, твар жанчыны, пераапранутай у П’еро. Чырвонае — вочы самазабойцы, iржавая кроў жалеза, кроў мэталёвых арганiзмаў. Чорнае — ценi на смалiстым ад гарачынi асфальце, халаднаватыя адтулiны ў трубах, прагалы ў паўразбураных будынках. Срэбнае — вымытая рэчаiснасць. Зялёнае — вусны русалкi, што засумавала па страчаным леце. Пярлiннае — след дажджавой кроплi на люстэрку, след слязы... У манахромным варыянце ўсе колеры ярчэйшыя, прынамсi, на жончыных фотаздымках.

Талерка

Мы ямо з аднае талеркi... У нас усе талеркi агульныя, i не толькi талеркi. Каб не адна заўвага пiсьменнiка, якога я неабачлiва запрасiў зайсцi ў госцi, не стаў бы i задумвацца над талеркаю. Мы з iм выпiлi ў бары, i я прапанаваў павячэраць у мяне. Жонка, як звычайна, сабрала на стол. Перад тым, як выпiць, госць спытаў: «Вы так кожны дзень вячэраеце?» Нам з жонкай робiцца непрыемна, нiбыта мы абразiлi чалавека, зняважылi сваiм сталом з вячэраю ў вялiкiм пакоi. І тады мне стала шкада талеркi, з якой пачаў есцi госць. Я вырашыў завесцi асобныя прыборы для гасцей i для сябе. Не завялося. Абмежаваўся сваiм кубкам для ранiшняй кавы i нажом для падарожжаў. У жонкi ёсць таксама асобны кубак. Талерка ў нас па-ранейшаму агульная. І зранку мне прыемна есцi з талеркi, з якой увечары будзе есцi яна. Чамусьцi менавiта ранiцамi ў мяне кепскi настрой, а талерка крышку супакойвае.

Прыгажосць

Забароненае ў прафесiйным мастацтве слова, выцертае, залiзанае, абсмактанае i выплюнутае ў масавую свядомасць, дзе яно верашчыць дурнымi колерамi i вiсклiвымi фарбамi. І, вядома, у фотастудыю iдуць на ўзаконьванне, на пашпартызацыю менавiта прыгажосцi, уласнай прыгажосцi найперш. Глядзiце сюды, глядзiце на фота... Гэты прыгожы чалавек — я. Не падобны? Ну як гэта — фота i непадобна? Фота не бывае непадобным у свядомасцi дылетанта. Усе ўпэўненыя, што фота не схлусiць, наадварот, яно скажа праўду, большую за праўду, праўду непарушную. Алена робiць «прыгожа». Трэба «прыгожа»? Вядома, канешне. І Алена выбудавала канвеер па вытворчасцi фотапрыгажосцi. Над канвеерам ззяе лозунг: «Непрыгожых людзей не бывае!» Вераць, як вераць у неўмiручасць душы, вечнае жыццё на аблоках i прадказаннi па картах i зорках. Алена верыць у сваю зорку. Такая атрымлiваецца вера ў прыгажосць.

Хуткасць

Колькi разоў яна абяцала не ездзiць у цемрадзi i тумане ўзiмку! Ізноў i iзноў, як за iгральны аўтамат, яна сядае за руль. І тры гадзiны iмчыць, нiбыта не кранаючыся з месца. Яна ўглядаецца ў малочную сцяну. Яна ўвесь час на паўдарозе дамоў, нават калi з 170 кiламетраў засталося праехаць адзiн. Яна размалочвае шэсць аўтамабiляў. Два не паддаюцца аднаўленню. Яна дзiвам застаецца жыць, каб я аплацiў усе разбiтыя i прыдбаў ёй новы. Яна жыве хутка.

Фокус

Яе ўратоўвае пэўная сфакусаванасць. Размытасць, расплывiстасць, сфуматнасць i няпэўнасць тояцца ў ёй. Яна так i не становiцца майстравiтым рамеснiкам па вытворчасцi фотамэблi. Яе фоткi застаюцца з раслiнамi, з кветкамi, з узмахамi крылаў i рук, з крышку нявыспелымi пладамi, з трошкi неданошанымi дзецьмi... Фоткi не ў фокусе. Яны дапаўняюць i дафакусуюцца ў свядомасцi. Яны падаюць, хiстаюцца, скручваюцца, надломлiваюцца i вывальваюцца з рамаў. Яны не трымаюцца на сценах... Яны яшчэ не навучылiся замiраць, застываць i проста памiраць. Ім няўтульна ў альбомах, няёмка пад шклом, кепска ў часопiсах i кнiгах... Яны падобныя на стосы картаў, дзе не пазначаныя масцi. Фокус працягваецца, i бессэнсоўна чакаць фiнал. Птушка не выляцiць з камеры. У цылiндры аб’ектыва няма белага труса. Сумнавядомай чорнай коткi не знойдзеш у срэбна-шэрых пакоях жончыных фоталабiрынтаў. У тым i фокус, што замест фокуснiка на арэне — мастачка. І больш нiякiх фокусаў няма.

1 %

Каб у мяне была магчымасць мадэрацыi жончынай творчасцi — а ў мяне ёсць магчымасць мадэрацыi ўсёй жончынай творчасцi, — дык вось, калi б я захацеў скарыстаць магчымасць i выкiнуць 99 % яе фатаграфiяў у небыццё, важна было б не тое, што выкiнецца, а тое, што пакiнецца — гэты адзiн адсотак... Дык вось, у гэты 1 % увайшлi б толькi здымкi са святлом жнiўня i ягоным ззяннем у гатычным квартале Барселоны з 11.30 да 12.00. Толькi там, напрыканцы жнiўня i напачатку верасня, можна засвечваць фотастужку генiяльна. І яна засвечвала — я сведка.

Танцы

Жонка любiць танчыць. Вельмi. Яна можа ўранку танцаваць адна. Устаць i станчыць, гатуючы сняданак. Пэўна, праз любоў да танцаў Алена цiкавiцца найсучаснейшай музыкай. А я? Таксама люблю танцы. І пазнаёмiлiся мы на танцах. І ўвечары, пасля вячэры з вiном i вiскi, мы любiм танцаваць, для сябе, для радасцi, для поўнага жыцця. «Дзень без танца пражыты дарэмна!» — Алена паўтарае словы Нiцшэ тысячы разоў, але мне зусiм не надакучвае гэты паўтор. І смерць у танцы, якую знайшоў Эйзенштэйн, мне падаецца адной з найлепшых. Танец, жэст, рух цела — найвыразнейшыя з мастацтваў, найпатрэбнейшыя з мастацтваў, найпатрэбнейшая i найпатрабавальнейшая з гульняў, з прадгульняў напярэдаднi кахання i любовi. Таму i танцую я з жонкаю, таму i спыняцца не збiраюся.

Наадварот

Мастацтва апошнiх часоў толькi тым i займаецца, што з большым цi меншым поспехам фатаграфуе творы старых майстроў i атрымлiвае замест iх кiрмашовыя карцiнкi, выкананыя ў самай рознай палiграфiчнай якасцi. Алена, наадварот, фотаздымкi ператварае ў карцiны.

Дзева Марыя

Рэлiгiйны кiч... Што можа быць горш, калi ты мастак — прынамсi, захацеў iм звацца? Для мяне той сектар, дзе стаяць гiпсавыя Ісусы i ззяюць несапраўдным золатам абразы, быў найгоршым месцам на мяжы рэлiгii i мастацтва. Для Алены — iнакш, яна з захапленнем фатаграфавала i фатаграфуе электралямпачкi, што свецяцца замест нiмба над лялечным тварам парцэлянавай Дзевы Марыi. І калi, смяючыся на ўвесь Рым, Алена пытаецца: «А ты купiш мне ў Ватыкане маленькую Дзеву?» — я чую ў яе весялосцi сапраўдную прагу да гэтага аматарскага i таннага мастацтва. Можа, ёй i сапраўды, каб сфатаграфаваць боскае святло, калi трэба здымаць жах ўсёпаглынальнага пажару, дастаткова зрабiць нацюрморт з iржавым i скарабачаным пламегасiльнiкам?

Мара

«У мяне толькi адна мара... Я малюся, каб мае веды, мой талент, мая прыгажосць перайшлi да нашай Ядзi...» Такiя настроi i падобныя словы я чую ад жонкi даволi часта, але кожны раз гэта кранае мяне, i моцна.

Грошы

Безумоўна, грошы — iнструмент мужчынскi. Толькi мужчынскi ён таму, што мужчына вырашае, колькi мусiць мець грошай яго жонка. Перакананы: каб захаваць паўнавартасную сям’ю, неабходна, каб жонка мела доступ да паловы вольных сродкаў. Інакш яна будзе адчуваць прынiжанасць, дыскамфорт, сваю другаснасць... І можна будзе пачуць: «Ты зрабiў з нас рабоў з дапамогаю сваiх грошай. Нас: мяне, сына, дачку; нас, самых блiзкiх табе людзей, ты разглядаеш, як працаўнiкоў. Вырашаеш толькi ты, бо ў цябе грошы, i грошы толькi твае...» Падобнае чуеш i пасля таго, як аддасi палову вольных сродкаў у агульнае карыстанне, але гэта ўжо несправядлiвы папрок, зусiм несправядлiвы.

Апаратура

Яе любяць, даглядаюць, лашчаць. На яе збiраюць грошы. Па яе ездзяць у Берлiн, у Маскву... Тата з Нью-Йорка прывёз Алене фотаапарат. Калi сапсуецца аб’ектыў — драма. Калi паб’ецца лямпа ў асвятляльнiку — гора. Ну а колькi размоваў пра Яе Вялiкасць апаратуру!.. Нiканы, Кэнаны, Хасельблады — яны амаль як людзi. Гэта для мяне — людзi, а для жонкi — звышлюдзi. Яны — магi, фокуснiкi, чараўнiкi i алхiмiкi. Калi жонка мяне дастае, я забiваю такога алхiмiка. Бразь яго аб кафельную падлогу — i паляцелi ў розныя бакi парэшткi апарата!.. Даводзiцца купляць новы. Але якая асалода — знiшчыць якога Нiкана! Большасць вайскоўцаў кайфуе не ад знiшчэння ворагаў, а ад знiшчэння iх апаратуры, гэта значыць, зброi. І яшчэ цiкава ў сярэдзiну апарата зазiрнуць, ну i жончыны слёзы — неабходная дэталь сямейнага жыцця. Што за сям’я без слёз? Апаратура...

Гульнi з варонамi

У парку, памiж нашым кварталам i рэчкаю, на высокiх дрэвах начуюць вароны. У шарую гадзiну яны кружляюць у небе шумлiвай хмараю, а потым з крэктам i карканнем уладкоўваюцца спаць. Мы з Аленаю падыходзiм пад абсаджаны птушкамi клён i грукаем па камлi. Вароны ўзлятаюць, абурана пакрыкваюць, шархацяць у паветры вугальнымi крыламi i рассаджваюцца на суседнiм дрэве. У парку цёмна, пустэльна. Толькi мы i птушкi. «Ого-го-го-го!!!» — крычыць Алена, а я хутка-хутка пляскаю далонямi. Такое рамантычнае здзяцiньванне. Нiколi i думаць не думаў, што ў сорак буду варон ганяць, што так прыемна сачыць за iх палётамi ў начным абзораным небе. Вароны пералятаюць на другi бок рэчкi, сыплючы картавыя праклёны на неразумных людзей. Цяпер я разумею тых, хто трымае галубоў i гадзiнамi сочыць за iх куляннем у высокiм сiнiм небе. А тых, хто нi разу не ганяў варон, не разумею, нават крыху iм спачуваю.

Ластаўкi

Прыбiральшчыкi ў гатэлi Le Meridien спорваюць ластаўчыны гнёзды. Алена бяжыць у дырэкцыю i сварыцца, маўляў, у ластаўках, у iх прысутнасцi ўся адметнасць гэтага месца. Дырэктар дае слова, што прыбiральшчыкi больш не будуць нiшчыць птушыных гнёздаў. Праз год ластаўкi вяртаюцца i лепяць свае хаткi на тых самых месцах, дзе будавалi раней. Алена ганарыцца перамогаю, выходзiць на гаўбец i размаўляе з птушкамi, як з сябрамi, а тыя лётаюць вакол яе, нiбыта выказваюць удзячнасць.

Порна

Жонка выпiвае з геямi. Яны не геi, яны дзеля прымiтыўных выгодаў, што прыходзяць да iх у выглядзе грашовых траншаў, называюць сябе геямi, трансвестытамi, лiбераламi цi анархiстамi, яны палiтшарлатаны — прыносяць вiно, каб выпiць з Аленаю i цiхенька скрасцi якую iдэю. У Алены процьма брутальных iдыёцкiх iдэяў... Зняць парнафiльм у Белавежскай пушчы. Порна з зубрамi, з ласямi, з дзiкамi... Ну, ну... З лесунамi, з балотнiкамi, з палевiкамi... Мне прыкра не ад порна з зубрамi, а ад палiткастратаў, што лезуць у сябры да жонкi. Яны сыходзяць, i жонка, каб дагадзiць мне, а можа i шчыра, кажа: «Я зазiрнула iм у вочы — а там няма будучынi...» І гэта ўжо дакладна для мяне: «Ты ж можаш зрабiць погляд, скiраваны ў вечнасць?..»

Раскоша

Жонка раскошуе. Яна ў спантанным пошуку раскошы. Яна танчыць ад лепшага да найлепшага, ад высокага да найвышэйшага... Ласкавыя шолахi бавоўны, пяшчота футраў, ломкiя промнi дыяментаў, цеплыня золата, халадок палацаў — шмат, шмат недасяжных для iншых рэчаў i рэчываў ёсць у яе. А жонка не спыняецца, яе вабiць раскоша кахання, раскоша ўласнай зорнасцi, раскоша распуснасцi i размаiтасцi. Яна сама ўвасабляе гэтую раскошу са скаканнем на канi ў заснежаных палях, праз могiлкi, пад аблокамi, падобнымi да анёлаў, па сумётах, iскрыстых i безжыццёвых, як вечнасць, злоўленая ў шасцiпромнасць сняжынкi. Мая жонка раскошная, як сняжынка.

Вераб’iнае дрэва

Алена прыносiць з кiрмашу мяшэчак чорных семак. Насыпае на падваконне. Першымi знаходзяць пачастунак сiнiцы. Яны падлятаюць па адной, бяруць у дзюбку семачку, нясуць на лiпу i там лузгаюць. За сiнiцамi, праз колькi дзён, налятаюць вераб’i. Яны дзяўбуць семкi проста на падваконнi; калi ласункi сканчаюцца, яны яшчэ доўга сядзяць на лiпе, чакаюць. Такое вось вераб’iнае дрэва заводзiць Алена пад вакном нашае варыўнi. Сярод птушак ёсць адна не зусiм звычайная: найсмялейшая, яна першая сядае на падваконне. Спiнка, хвост i галоўка ў яе вераб’iныя, а крылцы i дзюба — як у хвалiстага папугая. Верабей-папугай менш за ўсiх баiцца людзей i хутчэй за астатнiх лушчыць семкi. Да вераб’iнага дрэва ў нашай сям’i стаўленне самае рознае. Алена яго гадуе, я за iм назiраю, Ядзя лiчыць, што толькi сiнiцаў трэба кармiць, а вераб’ёў трэба праганяць. Кот Чарлi, калi бачыць птушак, вельмi хвалюецца, калоцiцца i б’е хвастом — яго даводзiцца зачыняць у iншым пакоi.

Дачка

Мiкола з цяжарнай Юляю жывуць асобна. Ядзя едзе на Дэльфiйскiя гульнi, яна ў нас цяпер фотамастак. Алена заглыбляецца ў скруху i кажа мне, загорнутаму ў воблака алкаголю: «Калi ў нашых дзвюх кватэрах, на нашых двухстах квадратных метрах няма жыцця, значыць, мы — без Ядзi! Сэрца маё разрываецца ад самоты...»

Каптурык

Алена страшна перажывае за нашую нявестку Юлю. Апошнiя днi перад родамi Алена так нервуецца, што пакрываецца лiшаямi, чырвонымi плямкамi па ўсiм целе. Чаго ты так калоцiшся? Яна ж не ведае, як гэта цяжка нараджаць, а я ведаю! Роды праходзяць нармальна. Але перажыванняў у Алены не менша. Наадварот. «Як ён там? Што снiцца нашаму ўнуку?..» — пытаецца яна пасярод ночы. «Каб ты толькi бачыў, як ён высоўвае язык...» А з каптурыкам наогул гiсторыя... Нявестцы падаецца, што дзiця мерзне, i яна надзявае яму не адзiн, а адразу два каптурыкi. У дзiцяцi адразу ж уздымаецца тэмпература. Пакуль здагадваюцца тыя чэпчыкi зняць, Алена ледзь не памiрае ад страху. Чуллiва гэта ўсё.

Мянушкi

Без мянушак у iнтымным жыццi абысцiся цяжка, а можа, i немагчыма. Вось i з’яўляюцца ўсе гэтыя «коцiкi», «рыбкi», «зайчыкi»... Набор мянушак даволi абмежаваны. І я не люблю, калi жонка называе мяне «коцiк», бо «коцiкам» можа быць i сын Мiкола, i дачка Ядзя, i чарговы натуршчык-гей, i пазачарговая натуршчыца-сапфiстка... А таму для жонкi, адразу пасля знаёмства, прыдумляецца iнтымнае iмя «Сфiнкс», а калi ласкава — «Сфiнксiк». Ёй падабаецца, яна сама сябе называе «твой Сфiнкс». Так дваццаць гадоў я i сплю ў адным ложку са сваiм Сфiнксам. Часам называюцца iншыя iмёны, толькi не прыжываюцца яны ў нашым ложку. У апошнiя месяцы Алена паўнее, i я называю яе «Збанок». Яна адгукваецца: «Я — твой Збаночак...» Ненатуральна атрымлiваецца. Прыблiзна. Сфiнкс вiдавочна перамагае i застаецца ў нашым сямейным жыццi: ён жа вечны, гэты залаты Сфiнкс.

Месячныя

З нараджэннем унука Вовачкi адносiны ў сям’i трансфармуюцца. Наша Ядзенька з маленькай дачушкi ператвараецца ў цётку Ядзю, а яе гэта зусiм не радуе. Вось жонка i скардзiцца на доччыну жорсткасць. «Я стамiлася, а ў мяне яшчэ i месячныя...» — «Нашто табе месячныя, калi ты ўжо баба?» Уяўляеш? Гэта мне Ядзя кажа...» Уяўляю, смешна да гаркаты.

Зорная хвароба

Калi ў каго i ёсць у нашай сям’i зорная хвароба, дык гэта ў Алены. «Я — зорка. Я здзейснiла сэкс-рэвалюцыю ў Беларусi i Лiтве. Я — гей-iкона. Я... Я... Я...» Яна i не адмаўляе, што хварэе. «Так, у мяне зорная хвароба. Ну i што? Я — лепшы фотамастак у Менску, лепшая ў Беларусi; каб жыла ў Лондане — i там была б найлепшым фатографам...» Спрачацца бессэнсоўна, бо праяўляецца хвароба пасля бутэлькi сухога чырвонага вiна. Любое аспрэчванне можа выклiкаць агрэсiю, што выльецца ў бойку. А каму трэба бойка з жонкаю? І ўсё ж здаралася i такое, брыдкае i хабёльскае. Толькi гэта не лекуе зорнай хваробы — наадварот, канфлiкты толькi ўзмацняюць яе, нiбыта служаць доказамi абранасцi, самаахвярнасцi маёй, безумоўна, ге(й)нiяльнай жонкi.

Алкаголь

Найбольшую колькасць алкаголю я выпiваю з жонкаю. Пiць на працы, пiць з сябрамi, з сабутэльнiкамi, са знаёмымi, з жанчынамi, са сваякамi i з кiм бы там нi было — значна горш, чым з жонкаю. Пiць у адзiноце я не прызвычаiўся: неяк няўтульна адному напiвацца, бо пачынаеш раздвойвацца, каб пагаварыць, i раздвойваешся не на сябе i сябе, а на сябе i жонку — пэўна, звычка. Так што чарку я бяру з жонкаю. А яшчэ дзякуючы яе перакананням, што спiртное затрымлiвае працэс старэння, у мяне было досыць мала сямейных канфлiктаў з-за бутэлькi. Як гэта нi парадаксальна, але я кiдаю выпiваць таксама дзякуючы жонцы. Доктарка, якая дапамагала мне вырашаць праблему з п’янствам, вельмi агрэсiўна ставiцца не да мяне, а да яе. «Калi ён адмовiцца ад гарэлкi, ён кiне i вас!» — папярэджвае лекарка Алену. «Хай кiдае, мне важна, каб ён быў здаровы!» Алкаголь я пакiдаю ў мiнулым, а жонку не.

Коўдра

Колькi жывем разам, столькi я сплю з жонкаю пад адной коўдраю. Сваё назiранне: «Любiш не таго, з кiм кладзешся ў ложак, а з кiм прачынаешся». Варта было б удакладнiць: «...прачынаешся пад адной коўдрай». Напэўна, нi прасцiна, нi ручнiк, нi ложак так не цэментуюць сям’ю, як коўдра. А замена зiмовай коўдры на летнюю i летняй на зiмовую — наогул адзiн з найiнтымнейшых рытуалаў, бо гэта тая унiверсальная апранаха, якую носiм з жонкаю найбольш часу. Таму i колер, i якасць, i чысцiня маiх падкоўдранiкаў i коўдраў вельмi важная. Улюбёны ўзор на нашай пасцельнай бялiзне — белыя сланы на сiнiм полi.

Конь

Чаго я не разумею, дык гэта жончынага захаплення коньмi. Яна ездзiць у Ратамку i займаецца конным спортам. Скача ў палях. Яна — вершнiца. І дачку прымушае-прывучае любiць сядло. Каб я слухаў яе аповяды пра выездку, манеж i галоп, яна б гаварыла i гаварыла. Толькi не слухаю. Хiба такое: «Конь Салют мяне пазнаў i ўкусiў, сабака!»

Тэрмiн

Нiхто дакладна не ведае часу сваёй смерцi, у гэтым i ёсць адзiн з асноўных складнiкаў красы i моцы жыцця. Дактары, асаблiва недавукi, з лёгкiм сэрцам прарочаць прысуд: «Вам засталося...» Называецца тэрмiн. Нейкая медсястра-паўвар’ятка сказанула Алене, што ёй застаецца жыць дзесяць гадоў, не больш. Доктар сварыцца на сястру мiласэрнасцi, але атрута прароцтва распаўзаецца ў Аленiнай свядомасцi. Лягчэй верыцца ў горшае. «Як добра, што ў цябе чыстая кроў. А мне засталося жыць з маiм ракам стрававода толькi дзесяць гадоў...» — Алена спрабуе быць мужнай.

Жорсткасць

Каб зняць стрэс, каб хоць неяк пазбавiцца ад думак пра хуткую смерць, Алена пачынае адкаркоўваць бутэльку шампанскага. Тая выслiзгвае з рук, падае на каменную падлогу i разбiваецца ўшчэнт. На гук выбуху прылятае Ядзя: «Святкуеш сваё вар’яцтва?» Жорсткасць дачкi выклiкае ў жонкi слёзы. Яны цякуць некалькi дзён, высыхаюць i зноў цякуць.

Лiставанне

Алена вельмi любiць пасылаць i атрымлiваць лiсты. Пасля нашага знаёмства я атрымлiваў капэрты з яе фотаздымкамi ледзь не штодня. Цяпер я атрымлiваю ад яе паэтычныя пасланнi па сотавым тэлефоне. Гэта хайку, напiсаныя падчас прагулянак з унукам у парку. Алена пiша сваiм натуршчыцам i натуршчыкам, сябрам i сяброўкам, i ўсiм, усiм, усiм, хто здатны адказаць. Часам яна распачынае лiставанне з дачкой, абменьваюцца цыдулкамi па кулiнарыi. «Мамусь, дай мне грошы на iнтэрнэтную карту...» — «Ядзенька, дастань з лядоўнi баранiну, каб размарозiлася да прыходу кухаркi...» А самыя цiкавыя лiсты Алена з Ядзяю пiшуць да Бога. Ходзяць у Вiльнi ў касцёл Францысканцаў i ў вялiзнай кнiзе пiшуць пасланнi. Што яны просяць, пра што распавядаюць — не ведаю. Але дакладна: ён iм у гэтай кнiзе не адказвае. Як на маю думку, дык не трэба пiсаць у такой кнiзе. Бо аднойчы я напiсаў лiст да каханай жанчыны i не адаслаў, напiсаў яшчэ адзiн i таксама не адаслаў, напiсаў трэцi — i зразумеў, што самыя найiнтымнейшыя лiсты не трэба адсылаць. Іх трэба толькi пiсаць. Зрэшты, можна i адаслаць.

Фiльмы

Кiно — вечная мара Алены. Ад самага пачатку нашага знаёмства яна разважае, як будзе здымаць кiно. Часам надараецца магчымасць зрабiць маленькi сюжэцiк на тэлебачаннi, але за месяц да пачатку здымкаў i тры месяцы пасля паказу ролiка з Аленiных вуснаў не сыходзiць слова «кiно». Кiнаманка — даволi трапная характарыстыка маёй жонкi. Першым «кiно» становiцца калаж са слайдаў з менскiмi краявiдамi i вершамi Багдановiча за кадрам. Нiчога лепшага за дваццаць гадоў яна на тэлебачаннi так i не зробiць... Адразу агаваруся. У вялiкiм кiно Алена наогул нiчога не зробiць. У тым чароўным каляровым мастацкiм кiно, у якiм згарае пакаленне нашых бацькоў, Лена нi разу i не здымецца. Ёсць поўнаметражны дакументальны фiльм пра лёс савецкай жанчыны, дзе Алена iграе Алену — генiяльнага фатографа, якi здымае прыгажуняў. На хвалi эмансiпiзму фiльм нават бярэ прыз на Берлiнскам фестывалi, на тым самым фестывалi, дзе Алена хапае зорную хваробу, калi прывозiць туды апошнi — я спадзяюся — тэлефiльм пра сябе... Фiльм нiхто ў Берлiне не бачыць, бо ён не змантаваны. Затое ў бары вывешваюць Аленiны фотаздымкi, нiбыта кадры з кiно... Сюжэт — калi тое, што атрымалася, можна назваць сюжэтам... Натуршчык-гомасэксуалiст пакахаў жанчыну-фатографа, яна — садыстка i замарозiла бедную ахвяру кахання, як Снежная Каралева спрабавала замарозiць хлопчыка Кая, спакусiўшы яго магiчным словам «вечнасць», выкладзеным з крышталiкаў лёду. Мне сорамна, бо выродлiвы сюжэт прыдумваю я сам. Наогул, усе сюжэты яе фiльмаў прыдумваю я. Неяк так атрымлiваецца, мiж iншым. Так здараецца з вiдэафiльмам «Персыфаль», калi на музыку Рыхарда Вагнера накладалiся тры розныя матывы... Першы: Алена заходзiць у стайню, сядлае каня i скача ў палi. Другi: Алена гатуе сняданак, Алена ладзiць пiкнiк з сябрамi, Алена ўрачыста вячэрае. Трэцi: Алена фатаграфуе мадэлек, якiя распранаюцца, распранаюцца i распранаюцца. Матывы пераплятаюцца — i атрымлiваецца музычны клiп Вагнера. У краiне, дзе нельга нiдзе нiчога нiкому сказаць, такi фiльм мае сiмвалiчнае значэнне. Толькi рэальнасць карэктуе iдэю, i фiльм выходзiць бяздарны з-за дурноты рэжысёра i аператара. Мантаж запорваецца цалкам. Я наогул перыядычна стаўлю крыж на кiно ў Беларусi, на кiно ўвогуле i на ўсiх творчых працэсах, дзе задзейнiчаныя больш за дзве асобы. Алена ўсё лезе i лезе ў табар кiнатусоўкi, здымаецца ў эратычных сцэнах i атрымлiвае зорна-брутальную хваробу. Кiнатэлешоўтусоўка выклiкае ў мяне агiду, а Ленку шкада. Балюча глядзець на чалавека, на творцу, на мастака, чые мары разбiваюцца аб дзверы непабудаванага кiназамка. Каб Алена здымалася ў вялiкiм мастацкiм кiно, жыла б пад нашай коўдраю не зорная хвароба, а ўзорна-псiхiчна-суiцыдальная. Дакладна.

Кроў

Апошнiм часам большасць з напiсанага была прысвечана маiм самым блiзкiм людзям: мацi i бацьку, брату i дачцэ, дзеду з бабай. Здавалася, у гэты шэраг вельмi лёгка ўпiшацца i партрэт жонкi. Дык не. Чамусьцi нататкi пра Алену патрабавалi зусiм iншага падыходу. Адказ знайшоўся ў назве апошняга бацькавага рамана — «Голас крывi брата майго». Пiшучы i думаючы пра жонку, я не чуў голасу крывi. Яна някрэўная. У нас з ёю розная кроў. Яна самы блiзкi мне чалавек, але з удакладненнем — сярод някрэўных. Гэтая бiялагiчная, антрапалагiчная, расiсцкая акалiчнасць апынулася непераадольнай мяжою. Прынамсi, для мяне. Так, можна праспаць дваццаць гадоў на адной прасцiне, падзялiць напалам усе грошы, радасцi i гароты, але кроў застанецца чужой, iншай i не сваёй. Усвядомiўшы гэта, я пакiдаю спробы ўвесцi жонку ў шэраг маiх найблiжэйшых i родных, а пачынаю рабiць асобны партрэт, асобны раман пра яе i толькi пра яе.

Адлегласцi

З аднаго боку, мне крыху нестае крэўнасцi, з iншага — аддаленасцi. Алена заўсёды поруч, побач, блiзка... Я не бачу яе цалкам, толькi фрагментарна. Не магу сказаць, цi прыгожая яна, цi шчаслiвая, цi наадварот — няшчасная. Як у Сакрата: «Нельга сказаць, цi шчаслiвы чалавек, пакуль ён не памёр». Божа мой, я не жадаю ёй смерцi. Толькi спрабую крышку аддалiцца. Немагчыма. Нават калi я запальваю святло пасярод бяссоннай ночы, каб чытаць, Алена не сыходзiць у другi пакой, яна перакiдвае падушку на цёмны бок ложка i моцна-моцна абдымае мяне за нагу, каб так спаць.

Упрыгожванне

Заходжу дамоў. «У мяне кроў з носу iдзе, — кажа жонка, — iдзе, i iдзе, i нiяк не спыняецца...» На белай падлозе чырванеюць крывавыя манеткi. «Ты ляж i паляжы». — «Я ляжала, колькi можна?» Сядаем палуднаваць. Левая ноздра ўся чорная ад засохлай крывi. Маўчу. Жонка нешта гаворыць пра сваiх мадэлек. Раблю выгляд, што ем, а сам думаю пра яе кроў на падлозе: яна нiбыта пачула мае думкi пра родную i чужую кроў i ўпрыгожыла сваёй крывёю ўсю кватэру.

Сюжэт

Ёсць сюжэт, вынайдзены Гамерам i выкарыстаны Джойсам: чалавек выйшаў з дому, паблукаў i вярнуўся дамоў. Дзякуючы жонцы я вынаходжу iншы сюжэт: чалавек закахаўся, ажанiўся i пражыў-праспаў на адной прасцiне 21 год.

СЯБРОЎКА

«Ты выдумаў яе талент, ты прыдумляеш яе мастакоўскасць, яе зорнасць... Ты ўсяляк падтрымлiваеш яе вядомасць i папулярнасць. Пiшаш за яе iнтэрв’ю, перапiсваеш яе вершы, будуеш ёй студыю. Дазваляеш неверагодныя i экстравагантныя вольнасцi кшталту дэманстратыўнага лесбiянства i здымак у кiно са зграямi голых геяў. Разам з гэтым ты паўтараеш казку пра вашую iдэальную сям’ю. Насамрэч, таленту ў тваёй жонкi няма...» — мармыча мая сяброўка, п’ючы куплены мною апельсiнавы сок. «Калi я прыдумаў талент, значыць, гэта мая таленавiтая прыдумка...» Такога я чую шмат.

Прага

Калi б Алена сказала мне: вазьмi i выпi маю кроў, калi толькi пажадаеш — бяры i пi, я б адмовiўся. Не таму, што я нiколi не хацеў жаночае крывi, не таму, што я нiколi не кахаў... Яе кроў — чужая, халодная, неспакуслiвая. Кроў бясстрасная, кроў жонкi, а не жаданае каханкi. Яе кроў не спатолiць маёй прагi, не натолiць жорсткага голаду.

Яе мама

Не было дня, каб жонка не наракала на цешчу. Яны супрацьлегласцi ва ўсiм. І ў любовi таксама. Цешча любiла сына Валодзю... Лепш казаць iнакш. Яна любiць, дагэтуль любiць сына Валодзю. Калi загаворвае пра прыгажосць — людзi, падобныя да яго, прыгожыя. Яна любiць унука Мiколу, яна выгадавала яго. Яна любiць мужа Ваню. Яна любiць унучку Ядзю, i яе яна гадавала. Яна любiць праўнука Валодзю, яна любiць мяне, бо — Валодзя, бо акуратна стаўлю абутак i акуратна вешаю палiто на плечыкi. Тое, што застаецца ад гэтых любовяў, дастаецца дачцэ, а ёй мала, а ў цешчы больш няма, бо тое, што застаецца, трэба яшчэ даць старэйшай цешчынай сястры Нiне.

Жанчыны

«Я люблю прыгожых жанчын!» — ганарыста паўтарае жонка. Сапраўды, яна любiць жанчын. Але якiх? І якiя жанчыны любяць яе? Розныя. Гэтая любоў даходзiць да таго, што паўсюль поўзаюць чуткi, i добразычлiвыя шэпты лезуць мне ў вушы: «Кажуць, твая жонка лесбiянка...» Насамрэч Алена любiць жанчын з ярка акрэсленымi заганамi. Вось яе даўняя сяброўка Л. — само ўвасабленне ляноты. Яна спiць з поўначы да поўдня. Яна вялая, як лялька, ненапоўнiцу набiтая пiлавiннем. Яна пазяхае так, што праз колькi хвiлiнаў пачынаюць пазяхаць усе, хто побач. А ёсць iншая Л.: жорсткая i лютая, такая лютая, што звяла са свету свайго мужа. С. з-за сквапнасцi проста развялася, сказаўшы, што, калi здохне яе былы муж, яна эксгумуе цела, разрэжа жывот i падастае адтуль дыяменты, бо ён хавае грошы i каштоўнасцi ў жываце, каб не пакралi. Н. хавае ў сваiх вантробах iншыя прадукты, замест крывi ў яе жылах цячэ гераiн з алкаголем. Ненажэрнасць Н. здзiўляе. Як i зайздрасць З.: «Вой, як я вам зайздрошчу!!!» — рэфрэн яе размоваў i песняў. Б. — цiхая распуснiца, яе блуд мяшчанскi i прымiтыўны, але татальны: з кiм заўгодна, як заўгодна i дзе заўгодна. П. — пыхлiвая i ганарыстая, настолькi пыхлiвая, што не выйшла замуж i п’е вечарамi гарэлку адна. Гэтыя сем жончыных сябровак найлюбiмейшыя, чамусьцi найлюбiмейшых у яе заўсёды сем, i яна iх сапраўды страшэнна любiць, толькi ўсе яны непрыгожыя. Зрэшты, калi любiш, прыгажосць не мае значэння, нават для фатографа.

Вiльня

Не магу сказаць, што не люблю Вiльнi. Люблю, пiшу вершы i эсэ пра Вiльню, малюю Вiльню... Але я не люблю Вiльнi так, як яе любiць Алена. У мяне ёсць здагадка, што са сваiм першым мужам Алена развялася з-за Вiльнi. Ён абяцаў ёй пабудаваць пад Вiльняю дом. Абяцаў i не пабудаваў. Я не абяцаў, а пабудаваў... Не дом, а кватэру з вiдам на сiнагогу i касцёл святога Казiмiра. Ёй жа так хацелася мець сваё месца ў месце Вiльня. Ёсць, у Вiльнi, сваё... Гэта каб перамагчы дзве рэчы: жабрацкае iснаванне бацькоў у Вiльнi i свае рамантычна-ружовыя ўспамiны пра вiленскае дзяцiнства. Перамагла, дамаглася, зрабiла i павесiла на сцяне вялiкую карцiну Чыпонiса, на якой яна, аголеная, ляжыць на канапе. Самасцвярджэнне — рыса характару. І ўсё ж на яе нельга сказаць — «вiлянчанка», бо Алена не належыць якойсьцi адной культуры i аднаму месцу, яна належыць адно сонечнаму святлу.

Чужанiцы

Дома — свае, родныя, крэўныя... За сценамi дома — чужанiцы. Яны лезуць у дом i разбураюць яго. Калi тут iдзецца пра жонку, дык разбуральнiкi спакушаюць яе досыць прымiтыўна. Дакладней, яна спакушаецца на адно i тое ж: на ўхваленне яе мастакоўскага таленту. Я даўно не хвалю яе фота. Колькi можна?! Не працую з ёй. Чужанiцы гэтым карыстаюцца... «Ты генiяльная, ты вартая лепшага жыцця...» Яны прапануюць: выставы ў Лондане, фотастудыю ў Маскве, працу ў Дзюсельдорфе... Яны хлусяць, жонка верыць. Па праўдзе, жонка не верыць, а верыць фатограф, якi жыве ў жонцы. Калi ашуканства i ашуканцы выкрываюцца, калi наводзiцца цвярозая рэзкасць ва ўзаемаадносiнах, я ведаю, што гэта часова, а жонка клянецца, што назаўсёды. Не бывае назаўсёды. Мой клопат — баранiць дом ад чужынцаў. Я iх пазнаю па алейных вочках i кажу: «Цябе зноў падманваюць». А яна... Ну хто ж не хоча, каб яго хвалiлi i спакушалi?!

Нельга сфатаграфаваць

Развагi пра тое, што нельга сфатаграфаваць, пераследуюць Алену. І тое, i гэтае нельга... Збольшага яе развагi зводзяцца да раскручвання фотастужкi ў кiнастужку... «Чарада падзеяў. Доўгае падарожжа на машыне. Скрозь ноч, праз палi, праз лес, зноў праз палi... Дом цёмны, бязлюдны... Сходамi на самы верх... Вялiзны пакой перапоўнены музыкаю... Какафонiя... Чатыры мужчыны i жанчына... Цiшыня... Sex... Маўчанне...» Чаму гэтага нельга сфатаграфаваць? Гэта напэўна з несфатаграфаванага. Цi сфатаграфаванага на ўяўную фотастужку. Мае аргументы iгнаруюцца. Мае развагi пра нелiнейнае святло лiтаратуры не чуюцца. Алена чапляецца за метафары, за паэтычную бессэнсоўнасць, за iнтуiцыю... Я не спрачаюся. Мяне мала цiкавяць аб’екты, якiя не сфатаграфавалiся, я не сумую па iх, я не прысвячаю паэмы хвалi, якая ўпала, рассыпалася i стала мiнулым, мяне хвалюе тая хваля, што падае, ляцiць, гудзе... Мяне захапляе тое, што фатаграфуецца, пiшацца, творыцца i ствараецца. Саўдзельнасць у боскiм стваральным руху — маё прызначэнне... Жонка — iншая, яна сама сабе купляе зрэзаныя кветкi i, гледзячы на iх, пiша вершы пра тое, што нельга сфатаграфаваць.

Партрэт

Калi я закахаўся ў Алену, дык несупынна яе маляваў. Цяпер у мяне процьма тых малюнкаў... Але ёсць адзiн партрэт, зроблены алейнымi фарбамi на палатне, якi ўвабраў у сябе ўсе мае графiчныя пошукi. Алена яго любiць i заўсёды вешае на сцяну. Гэтая далёка не найлепшая з маiх карцiнаў часам моцна раздражняе вочы. Аднойчы, у прыпадку вар’яцкай лютасцi, я хапаю нож i рэжу палатно, нявечу сваё, каб не калечыць ейнае. Алена хавае дзiравую карцiну за шафу. Праз тры гады яна вязе парэзаны нажом партрэт да рэстаўратараў. Тыя здзiўляюцца: «Нiколi не здаралася, каб нехта хацеў аднавiць сучасную карцiну». Цiкава, якiм будзе жончын партрэт пасля аднаўлення.

Частка трэцяя. Брат

Вочы

Калi Мiрык нарадзiўся, вочы ў яго былi цёмна-цёмна-сiнiя, як берлiнскi лазурак, а потым паступова зрабiлiся «чорнымi» — цёмна-карымi. Гэта, пэўна, самае чароўнае пераўтварэнне, якое я ў iм назiраў.

Сон

Калi мы з мацi прыехалi да Мiрыка ў вайсковую вучэбку, што мясцiлася ў Чарнаўцах, i забралi яго на суткi, дык мяне вельмi здзiвiлi змены, якiя адбылiся з братам. Юнак-студэнт пераўвасобiўся ў iстоту, якую ў народзе абразлiва называюць «гарматнае мяса». Худы да нейкай спружынiстай драўлянасцi, Мiрык глядзеў на свет вачыма, якiя ў адначассе кантралявалi вонкавыя з’явы i ўглядалiся ў глыбiнi ўласнай прыгнечанай душы. «Я магу спаць стоячы, — салдацкiм голасам распавядаў брат, — магу спаць iдучы. Ісцi i спаць. Магу бегчы i спаць. А галоўнае, я магу бегчы i спаць з расплюшчанымi вачыма...» Мама вельмi ўразiлася гэтымi здольнасцямi. А я ўзрадаваўся, бо з такога воiна не зробiць гарматнае мяса нiводзiн генералiсiмус.

Удар

У кожнага мужчыны ўзнiкае жаданне разбiць твар iншаму, падобнаму да сябе. І раней цi пазней абставiны складаюцца на тое, каб злосць увасобiлася ў бойку. Чалавек — iстота ваенная. Нiчога не паробiш. З астатнiмi нiчога не зробiш, а сябе ўсё ж у пэўны момант можна пераарыентаваць. Удар, якi Мiрык абрынуў на тоўстае дзвярное шкло, каштаваў яму шмат. Шкло разляцелася на аскепкi, але i кулак ператварыўся ў крывавую кашу. Генiяльны, без перабольшання, хiрург Пал Палыч Беспальчук нейкiм магiчным чынам разабраўся ў крывавай кашы i сшыў, склаў, аднавiў братаву руку наноў. Тыднi тры Мiрык праляжаў у бальнiцы ў Беспальчука, скiнуў кiлаграмаў дваццаць i выйшаў падобны да падлетка. Яго сустрэла Таня, другая жонка, з-за якой i разляцелася тоўстае шкло. Мусiла разляцецца на кавалачкi галава Танiнага першага мужа, якi цяжка перажываў страту жонкi i часткi рэчаў. Каб хоць неяк выглядаць па-мужчынску, ён не аддаваў Танi яе вопратку, а тут прыйшоў Мiрык. Ударыў ён адбiтак Танiнага мужа, ударыў адлюстраванне, а не арыгiнал, разбiў цень, каб iстота, што цень наводзiла, спалохалася i ўцякла. Істота збегла. Скалечаная рука гаiлася доўга. Больш за год брат не адчуваў пальцамi нi холад, нi цяпло. Бывала, курачы цыгарэту, заўважаў, як на пальцы ўздзiмаецца пухiр апёку, але болю не чуў. Жахлiвы пах спаленай чалавечай скуры напаўняў пакой, але Мiрык нi разу не пашкадаваў пра тое, што зрабiў.

Бензiн

Як лёгка гарыць бензiн, без усялякага напружання! Гэта чыста мужчынскi занятак — палiць бензiн. Як пiць спiрт. Пра бензiн мы з Мiрыкам загаварылi, калi нам не вярнулi грошы. Быў такi час, калi грошы да нас прыходзiлi лёгка, а таму шмат каму здавалася, што iх можна пазычыць i не вярнуць. Так проста: узяў, сказаўшы, што вернеш, i нiбыта забыўся. Толькi грошы, насамрэч, прыходзiлi да нас цяжка, i за кожны рубель-даляр мы адпрацоўвалi напоўнiцу. А тут паверылi, як верылi нам, далi, а праз месяц зразумелi, што нiхто нам пазыкi вяртаць не збiраецца. Вялiкадушнасць, усёдараванне, любоў да чалавека — выдатныя рэчы, але яны не тычацца злодзеяў i шэльмаў. Папярэджаннi шэльма ўспрымаў спакойна. Абяцаў, хлусiў, час цягнуў... Вось i ўзнiкла думка: а цi не даць яму панюхаць бензiну. Ёсць жа асобы, якiм падабаецца вастрыня бензiнавай пары. Шэльма жыў на другiм паверсе, над аптэкаю. Ягоныя кватэрныя дзверы мы падперлi драўляным брусам, каб не выскачыў. Бутэльку з бензiнам кiдаў я. Каб кiдаў Мiрык, напэўна, пацэлiў бы ў шыбу, а я расхваляваўся i ўпiндзюрыў у раму. Такая злосць мяне ахапiла, хоць Мiрык i крычаў, што трэба ўцякаць, а я ўсё ж выдраў кавалак асфальта, вялiкi, памерам з два кулакi, i зафундырыў у шыбу. Ну, мусiў шэльма нюхнуць бензiну! Мусiў i нюхнуў. У дварах нас чакала машына, так што праз тры хвiлiны мы зноў былi на днi нараджэння ў сябра. Алiбi нiкому не шкодзiць, калi намерваешся даць панюхаць бензiну. Пах падзейнiчаў. Грошы вярнулiся. Не ўсе, але збольшага. І рэч тут не ў грошах. Галоўнае, мець брата, з якiм можна любой шэльме даць панюхаць бензiну.

Краiна кратаў

У рок-гурта «Улiс» ёсць песня:

Рака, што цячэ ля карчмы, Каля рэчкi — мур. Трынаццаць лiтар на iм. У лiтарах смур...

А потым рэфрэн: «Краiна ў кратах!!!» Выконваў тую кампазiцыю Андрэй Патрэй. Генiяльна выконваў. Калi адхiлiцца ў бок белрок-н-ролу, дык акрамя Андрэя генiяльных вакалiстаў у iм не было. Можа, праз гэта Патрэй i звар’яцеў, праз сваю генiяльнасць. Выбраны ён быў, непараўнальны, ненармальны. Шкада, вядома, што Патрэй захварэў невылечна, але ж песня засталася. Песня пра Краiну ў кратах. А надпiс той зрабiў мой брат. Даўно, у 1984 годзе. Нi пра якую незалежнасць нiхто i думаць не думаў. Перабудова ў СССР яшчэ i не пачыналася. Панавала суцэльная задуха таталiтарызму. Свабода жыла на дысiдэнцкiх варэльнях i ў майстэрнях мастакоў. Васемнаццацiгадовы Мiрык са сваiм аднакласнiкам Сашкам пайшлi да Свiслачы, дзе ў яе ўпадае Нямiга, слаўна апетая ў «Слове аб палку Ігаравым», i стварылi першае менскае графiцi, цi, як цяпер кажуць, «пiс», адно што без аўтарскага подпiсу. За пiс з подпiсам можна было атрымаць гадоў пяць турмы. Калi цяпер хлопцы атрымлiваюць месяцы за гумарыстычныя надпiсы, то тады свяцiла поўная праграма з дурдомам i турмою. Але i канспiрацыя, i падыход да справы былi iншыя, сур’ёзныя, без карнавальнага размандзяйства i без справаздачаў за скарыстаныя балонiкi. Сэрца балела за Бацькаўшчыну. Таму, колькi нi зафарбоўвалi тыя 13 лiтараў, ўсе адно праступала на муры: «Краiна ў кратах».

Чужыя словы

Цi варта згадваць чужыя словы пра брата, калi сваiх яшчэ шмат не сказаных? І ўсё ж працытую, дзеля больш размаiтага i аб’ектыўнага партрэта... «Мiрык — звер! Так, так... Мiрык — звер! І я яго паважаю... У вас усiм кiруе Мiрык, мне так падаецца. І гэта правiльна. Кiраўнiк мусiць быць адзiн, каб справа не размазвалася. Кiраўнiк мусiць быць зверам!» — так разважаў настаўнiк бiялогii Карпейчык. А палiграфiст Хацкевiч за бутэлькаю вiскi ў самалёце сказаў наступнае: «Мiрык мне гаворыць: як Валодзя скажа, так i будзе. Уяўляеш, як гэта важна — мець у жыццi чалавека, якому можна цалкам давяраць... Як Вова скажа — так i будзе! У мяне няма такога. Я ў справах застаўся зусiм адзiн. Я люблю працаваць адзiн, прымаць рашэннi, за ўсё сам адказваць... Але часам так хочацца быць меншым, некага паслухаць, некаму даверыць свае самыя патаемныя думкi! Каб нехта сказаў, i я паверыў...» Чужыя словы — яны таму i чужыя, што не свае, а таму не зусiм дакладныя, але недзе памiж развагамi Хацкевiча i Карпейчыка ляжыць чыстая праўда.

ЗБРОЯ

Калi хто любiць па-сапраўднаму зброю ў нашай сям’i, дык гэта брат. На самых першых сваiх фота ён заўсёды з нейкiм пiсталетам цi аўтаматам. Улюбёнай гульнёю ў яго была вайна з алавянымi салдатамi. Маляваў ён усё генералаў i генералiсiмусаў, абчапляных стужкамi, пагонамi i ордэнамi з медалямi. Таму цацачная зброя ператварылася ў сапраўдную. Ягоныя лукi i рагаткi мелi даволi моцную сiлу. А ў дзевятым класе ён набыў пiсталет i кiнуў школу. Шаснаццаць гадоў — самы ўзрост, каб займець уласны баявы пiсталет i паслаць адукацыю да д’ябла. З пiсталетам у кiшэнi Мiрык хадзiў на кватэры, дзе гулялi ў карты на грошы. Чым бы гэта ўсё магло скончыцца, можна толькi здагадвацца. Але лёс зрабiў па-свойму... Брат закахаўся, праз тое каханне трапiў у бальнiцу, з бальнiцы — у школу рабочай моладзi, дзе за магiльнае маўчанне ставiлi моцнае «тры», са школы — ва унiверсiтэт, а з унiверсiтэта — у войска. Галоўнае — нечага моцна захацець, i жаданне здзейснiцца. Хочаш зброю? На@ табе палiгон! Паўтара года брат праслужыў на палiгоне ў Чэхii на самай мяжы з радзiмай усiх войнаў i ўсёй зброi — Нямеччынай. Настраляўся на ўсё астатняе жыццё. Часам здараюцца рэцыдывы. Яму, як афiцэру, без праблемаў далi дазвол на паляўнiчую стрэльбу. Ён i скрыню жалезную замовiў, нават дзве скрынi: большую для стрэльбы, меншую для патронаў. Але ў апошняе iмгненне адмовiўся i ад скрынак, i ад стрэльбы. Захваляваўся: а раптам сын залезе, бяды наробiць... Чэсь, сын, вельмi да брата падобны, i ўзрост гэты збройны ды антыадукацыйны наблiжаецца. «На чорта мне ружжо?! Я i так любога тхара голымi рукамi задушу, а калi не змагу — ты дапаможаш...» — разважаў брат, п’ючы чорную гарбату з японскага кубка. «Тхара задушыць? Вядома, дапамагу, няма пытанняў».

Сны

Больш як дзесяць гадоў я працую з братам. Раней, у маладосцi, былi iлюзii, што некаму можна давяраць. Адна за адной тыя надзеi развеялiся; ад некаторых i слядоў не засталося, а iншыя пакiнулi ў памяцi шнары на ўсё жыццё. Вельмi балюча, калi цябе прадае лепшы сябар цi каханая жанчына перакiдаецца ў драпежную хцiвую фурыю... Тата памёр, мама састарэла, i я аберагаю яе ад перажыванняў, давяраю толькi брату. У мяне ад брата сакрэтаў няма. Ёсць сякiя-такiя дробныя недагаворкi наконт творчых планаў ды летуценных каханняў. Улюблiвы я занадта ў параўнаннi з братам. А так ён пра мяне ведае ўсё. Наколькi адзiн чалавек можа ведаць усё пра другога. Я ганаруся тым, што ёсць чалавек, якому можна верыць. Звычайна, каб схаваць сваю няверу ў людзей, гавораць пра веру ў Бога, у Цуд, у Лёс. А як можна верыць у Найвышэйшае, калi сваiм родным не давяраеш? А большасць разумных, навучаная горкiм вопытам здрады, нiкому не верыць. Пра дурняў няма гаворкi, яны самi сабе не вераць. Я веру брату. Гэта важна. Важна настолькi, што, з’язджаючы ў адпачынак, я днi тры-чатыры сню адзiн i той жа сон... Быццам прыходжу на працу, вару каву, прыходзiць брат, мы п’ем ранiшнюю каву i абмяркоўваем справы. Натуральна так гаворым, бывае, што i слушныя думкi прамаўляюцца. Тады я тэлефаную i пераказваю свой працоўны сон брату. Збольшага, праўда, гаворыцца нейкая абракадабра; можа, у сне i былi разумныя думкi, але, калi iх пачынаеш перацягваць на працоўны стол рэальнасцi, стройнасць i логiка прападаюць. Зрэшты, у адпачынку свая логiка — добра адпачыць, каб вярнуцца i даць адпачыць брату, якi працуе за двух.

Прабачэнне

У кожнай справе галоўнае — зазiрнуць наперад. Цi то ты селянiн i разважаеш пра будучы ўраджай, цi рамеснiк i думаеш, як выканаць замову i выгадней прадаць плён рук сваiх, цi як брат лiтаратар, выдавец, мысляр. Яго здатнасць бачыць будучыню мяне заўсёды радавала i дзiвiла, бо сам я — чалавек настрою, люблю хуткаплыннасць, зменлiвасць, незавершанасць... Таму ў мастацтве раблю накiды i шкiцы, у лiтаратуры пiшу лiрычную прозу, а ў выдавецтве кiрую праектамi сезонных кнiжак. Брат — iншы, ён супрацьлегласць мне, ягоная стыхiя — доўгатэрмiновыя праекты. Калi мы толькi распачыналi працу над «Сусветнай гiсторыяй» у 24 тамах i толькi збiралiся выкасоўваць цытаты марксаў-ленiнаў, а факт паставiць вышэй усялякiх каментароў i трактовак, я толькi на адсоткаў трыццаць верыў у поспех (якi поспех?!), у простае выкананне працы аб’ёмам у 12000 кнiжных старонак. Брат верыў, ён бачыў гэтыя кнiгi, ён бачыў iх дзесяцiразовае перавыданне i пераўтварэнне ў iлюстраванае каляровае выданне. Цяпер, калi нашы кнiгi па сусветнай гiсторыi налiчваюць больш за сотню тамоў, а колькасць замоваў толькi на гэтую тэму не змяншаецца, я магу любога скептыка падвесцi да палiцы з кнiгамi i сказаць: мой брат здатны зазiрнуць у будучыню, i ягоная здатнасць, увасобленая ў сотнi i тысячы тамоў, — тут, перад Вамi.

Японiя

Японiя далёка-далёка, а Беларусь яшчэ далей. Каб убачыць i зразумець Беларусь, трэба пiсаць японскiя вершы, трэба вывучаць i перакладаць Басё. Як гэта растлумачыць недасведчаным? Цi трэба тлумачыць недасведчаным i насiць ваду ў рэшаце? Пройдзе адзiн час i надыдзе iншы, адны недасведчаныя адыдуць, а другiя ўжо будуць ведаць, што Беларусь стала блiжэй, бо нехта пiсаў хайку на палiгоне ў гарах на самай мяжы з радзiмай усiх войнаў — Нямеччынай, бо брат мой пераклаў зборнiк Басё, i сем разоў той зборнiк перавыдаваўся ў сталiцы адной з найвялiкшых iмперыяў свету — Маскве. Там нейкi майстра зрабiў для таго зборнiка вокладкi з цялячай скуры i скрынку з дрэва, абклеiў яе ядвабам i дарагой паперай. Кнiга круцiлася ў ярка асветленай шкляной вiтрыне i зiхацела, як каштоўны камень. Яе кошт быў большы за кошт двух залатых заручальных пярсцёнкаў. Але я не мог не набыць братаву кнiгу. «Цi былi там яшчэ такiя кнiгi?» — спытаў Мiрык. «Былi». — «А цi былi сярод аўтараў жывыя?» — «Не было».

Тэа

У гiсторыi мастацтва найузорнейшым прыкладам узаемаадносiнаў братоў, адзiн з якiх мастак, а другi бiзнэсовец, прынята лiчыць узаемаадносiны Тэадора i Вiнсэнта ван Гогаў. Небеспадстаўна. Бо менавiта Вiнсэнт дзякуючы матэрыяльнай падтрымцы Тэадора разбурыў мiф пра неабходнасць мастака быць iнтэграваным у грамадства i для рэалiзацыi здольнасцяў выконваць сацыяльныя замовы царквы, дзяржавы або мецэнатаў. Лiчыць Тэа мецэнатам Вiнсэнта нельга, бо калi б той i не намаляваў нiводнага палатна, брат усё адно дапамагаў бы хвораму брату чыста па-людску, як шмат хто iншы, маючы магчымасць, апякуецца бяднейшымi сваякамi. Жаданне быць ван гогамi за кошт братоў распаўсюдзiлася ў мастакоўскiм асяродку з хуткасцю чумы. Тысячы эпiгонаў па ўсiм свеце лiчаць сябе роўнымi, а то i лепшымi за вялiкага галандца i патрабуюць-вымагаюць сродкi на iснаванне ад наiўных сваякоў. Сапраўды спакуслiва пiць, гуляць, маляваць i нi за што не адказваць, нават за якасць уласнага пэцкання. З iншага боку, ахвяруючы невялiкiя грошы, прыемна цешыць сябе думкаю, што ўтрымлiваеш не проста разбэшчанага п’янтоса i няздару, а ўкладаеш сродкi ў генiя, якога праз пэўны час прызнае ўвесь свет. Безумоўна, Мiрык хацеў бы, каб я стаў знакамiтым, як Вiнсэнт ван Гог; бясспрэчна, мне было б значна прыемней займацца выключна станковым мастацтвам i лiрычнай лiтаратураю. Але нашыя адносiны падобныя да стасункаў славутых братоў якраз сваёй шчырасцю, даверам. Мiраслаў збiрае мае малюнкi i паспрыяў выданню вялiкага тома маiх лiтаратурных практыкаванняў, каб падтрымаць маю хiсткую веру ў свае здольнасцi. Я занадта ўважлiва вывучыў бiяграфiю ван Гога, каб зразумець яе непаўторнасць, унiкальнасць i драматызм. Самагубства Вiнсэнта прывяло да самазабойства Тэа. Дробныя шарлатаны ад мастацтва замоўчваюць гэты сумны факт. І калi галандскi галерэйшчык праз пасярэднiкаў (усё брыдотнае чымусьцi робiцца праз усмешлiвых пасярэднiкаў) замовiў мне сцэнар фiльма пра ван Гога Менскага, я спытаў: «У жытнёвым полi ты, ван Гог Менскi, страляцца будзеш?» — «Не!» Пра ягонага брата, якi ўтрымлiвае майстэрню па вытворчасцi надмагiльных помнiкаў, я пытацца не стаў i пiсаць сцэнар адмовiўся, бо Вiнсэнт ван Гог не iснуе без Тэа.

Га@ды

Наколькi я не люблю павукоў, змеяў, шэршняў, чарапах, восаў, настолькi iх любiць i заўсёды любiў Мiрык. Ён чытаў пра iх кнiгi, кшталту Халiфмана пра пчолаў, ён маляваў iх, лавiў, садзiў у загадзя падрыхтаваныя скрыначкi i слоiкi, разглядаў праз павелiчальнае шкло i вельмi дзiвiўся, калi нехта не ведаў, колькi лапак у тарантула або якi максiмальны памер змяi-мядзянкi. Каб бацькi толькi дазволiлi, у нашай кватэры абавязкова з’явiўся б тэрарыум, а так братава захапленне абмяжоўвалася жукамi i восамi. Ён iх сапраўды любiў настолькi, што яны яго не кусалi. А мяне... Мяне джыгнуў шэршань, ад аднаго ўспамiну пра той выпадак скура на шчоках шэрхне, а вушы пачынаюць гарэць... Мы жылi каля возера, на Браслаўшчыне. Усялякiм гадам там проста рай. Калi казачны чорт угаварыў дурнога беларускага мужыка развязаць мех з гадамi, якiх Бог загадаў вартаваць, дык тое здарылася не на Палессi, а на Браслаўшчыне. Мiрык ад ранiцы да ночы тых гадаў лавiў, садзiў у скрынкi i ставiў на падваконне. Лета стаяла задушлiвае, i я завёў сабе звычку адпачываць — чытаць i спаць пасярод дня. Чытаючы, я адчуў, як ражок падушкi нязручна ўпёрся мне ў шыю, я паправiў ражок... Толькi гэта быў шэршань-уцякач. Кiнжальны боль працяў маю шыю навылёт, скура на твары зморшчылася, вушы распухлi, язык запоўнiў увесь рот, вочы вырачылiся i перасталi мiргаць. У гняўлiвым шале я разбiў, патрушчыў, паламаў усю братаву калекцыю гадаў i жамярынаў. Дзень мы не размаўлялi, а ўвечары дамовiлiся, што ўсё злоўленае ён будзе адразу ж умярцвяць. Забiраць жыццё ў гадаў Мiраслаў навучыўся хутка, i робiць гэта па-майстэрску.

Карты

Шмат якiя зробленыя Мiраславам адкрыццi i праекты прыпiсваюцца мне. Грамадству, пэўна, так лягчэй; лепей трываць аднаго авантурыста, чымсьцi двух. І яшчэ я вельмi люблю iнтэрв’ю як лiтаратурны жанр, калi маеш справу з процьмаю самых iдыёцкiх пытанняў i спрабуеш, не выкiдаючы iх, зрабiць чытэльны тэкст цi разыграць сцэнку перад мiкрафонам або камераю. Проста я больш публiчны чалавек. Але вернемся да чыста Мiраслававай iдэi выдаваць карты. Вядома, не геаграфiчныя. Звычайна карты выдаюць дзяржавы, на карты ў дзяржаваў манаполiя, як i на большасць рэчаў, звязаных з азартам. Каб гэта ведаць, трэба ў маладосцi набыць пiсталет, кiнуць школу i на падпольнай кватэры гуляць у прэферанс на вялiкiя грошы. Зброя ў дадзеным выпадку — доказ братавага практыцызму i ягонай неазартнасцi. Руляй лёгка супакойваецца штучная iстэрыка i астуджваецца азарт сквапных гульцоў. Спасцiгнуўшы сакрэты картачных гульняў, братаў розум быў цалкам падрыхтаваны ў патрэбны момант, калi дзяржава СССР разбурылася, а Рэспублiка Беларусь не стала на ногi, сказаць: «Карты будзем друкаваць». Ад iдэi да рэалiзацыi шлях быў доўгi i няпросты. Асаблiва мярзотна выглядалi два моманты. Замовы на палiграфiчную прадукцыю не прымалiся без хабару. Пры дырэктарах iснавалi хабараносцы. Колькi яны заносiлi, а колькi пакiдалi сабе, без пiсталета не разбярэшся, але на той час зброi ў Мiрыка не было. Другi брыдкi момант: фабрыка адмовiлася складаць карты ў калоды. Пэўна, хабараносец шмат недадаў хабарнiку-дырэктару, i мы атрымалi асобна каралёў i асобна шасцёркi. Нанятыя намi людзi больш за год складалi i прадавалi тыя выдатна намаляваныя мастаком Чарыновiчам карты. Праект быў генiяльны, прыдумаць яго мог толькi брат. І галоўнае: у час, калi iмперыя зла зруйнавалася, а новыя незалежныя дзяржавы толькi ўздымалi свае сцягi, нiякiх iншых картаў, акрамя нашых, на рынку проста не было.

Скура

Наколькi ў Мiрыка цёмная, татава, скура, якая загарае за адзiн сонечны дзень i нiколi не ведае нiякiх апёкаў, — настолькi ж у мяне белая, мамiна, якая ўвесь час абгарае на сонцы. Але нi я, нi ён не любiм ляжаць на сонцы. Валяцца каля мора цi рэчкi — не наш занятак. Ісцi ўздоўж вялiкай вады — гэта нашае, гэта любiў тата, люблю я i любiць брат.

Псеўданiм

Напачатку сваёй творчасцi Мiрык узяў за псеўданiм прозвiшча татавай мацi — Шайбак, што ў перакладзе з цюрскiх моваў азначае «сад у квеценi». Пад Наваградкам, адкуль паходзiць род нашага бацькi, ёсць цэлае мястэчка Шайбакова, дзе жывуць нашчадкi тых ваяроў, што баранiлi Вялiкае Княства ад усходнiх i заходнiх захопнiкаў. Шайбак — прозвiшча крымска-татарскага хана. Гучны ў брата псеўданiм. Але потым ён вярнуўся да подпiсу Мiраслаў Адамчык, чым вельмi ўсцешыў тату. Нiякiх уцямных тлумачэнняў гэтай змены я ад брата не чуў, бо не вельмi дапытваўся. Гэта яго асабiстая справа. Тым больш, надыходзiў час, калi нашы подпiсы на кнiгах мянялiся ледзь не з кожнай новай публiкацыяй, бо ў Расеi прозвiшча Адамчык стала настолькi вядомым i настолькi неадназначным, што маскоўскiя кнiгагандляры папрасiлi дзе толькi можна яго зняць. Зрэшты, усе мастакi так цi iнакш, раней цi пазней карыстаюцца псеўданiмамi. Як мне, дык найлепшы ў брата быў подпiс — Мiраслаў Шайбак. Што можа лепш цешыць погляд, як сад у квеценi? Хто не зразумеў прыгажосць кветкi, той не зразумеў жыцця...

Ордэн

Дзейнасць майго брата заслугоўвае ўзнагароды. Ну хоць бы за тое, што ён стварыў выдавецтва «Сучасны лiтаратар», якое ў 2000 годзе ўжо было найбуйнейшым замежным выдавецтвам, якое працуе ў Расеi. На маскоўскiм кнiжным кiрмашы выдавецтва атрымала дыплом i скульптуру — глiнянага Івана Фёдарава, таго самага, што вучыўся ў нашага Пятра Мсцiслаўца. За гэты дыплом у нас разы тры прасiлi грошы: на падтрымку часопiса «Кнiжны бiзнэс»; на газету «Кнiжны агляд», якая разоў дзесяць аблiвала брудам i нашае выдавецтва, i нашыя кнiгi, i нашае прозвiшча; на рэкламу таго ж кiрмашу. Не далi. Мiрык сказаў «не». Ён сказаў «не», а яны сказалi «так» i дыплом далi, каб прапанаваць ордэн «Георгiеўскi крыж» з уручэннем у Крамлi. Без уручэння — 2000 даляраў, з уручэннем — 5000 даляраў. Як пры дырэктарах фабрык былi хабараносцы, так i ў Крамлi яны ёсць. І агульная дэталь: ты нiколi не даведаешся, цi дайшоў твой хабар да таго Крамля. З-за гэтай няпэўнасцi брат адмовiўся ад «крыжа». Не гатовы ён стаць «крыжаносцам», хоць i заслужыў-зарабiў на «Святога Георгiя».

10 кiламетраў

У дзяцiнстве брат не хадзiў нi ў якiя спартовыя секцыi, нават школьныя ўрокi фiзкультуры iгнараваў, даставаў праз знаёмых даведкi, нiбыта яму забаранiлi фiзiчныя нагрузкi. Можна ўявiць, як фiзрукi ненавiдзяць такiх вучняў. Аднаго фiзрука Мiрык давёў да таго, што той прылюдна абазваў брата «мяшком з гаўном». Скандал дайшоў да дырэктара школы, i наiўнага выкладчыка — а ўсе школьныя фiзрукi, далiкатна кажучы, наiўныя — перавялi працаваць у iншыя класы. Выглядала на тое, што спорт i брат нiколi не перакрыжуюцца. Ды не... У войску спатрэбiлася сiла.Каб муштраваць i ганяць маладых салдатаў, розуму было замала. Кулак у войску — такi самы аргумент, як i слова. Нават не так... Кулак, а не зброя, аснова войска. Мао памыляўся: уладу нараджае не стрэльба, а кулак. Зброя можа нарадзiць дзяржаву, дзяржаўную ўладу, але не здатная стварыць уладу ў чыстым — бiялагiчным выглядзе. Мiрыкаў кулак прынёс i ўладу, i званне, i адпачынак за выдатную службу на мяжы сацыялiстычных i капiталiстычных лагераў. З войска брат прыехаў байцом. Колькi разоў мне нават даводзiлася станавiцца памiж братавым кулаком i прадстаўнiкамi прытручанай алкаголем, гнiлавата-баязлiвай дысiдэнцка-савецкай iнтэлiгенцыi. Сiла чамусьцi не цанiлася ў антысавецкiх багемных колах, усе спадзевы былi на творчасць i розум. Прынамсi, у Беларусi было так. Мiрык паверыў у гэтую iлюзiю i надоўга закiнуў спорт. Толькi ўсё вяртаецца, калi ёсць куды вярнуцца. Усё бяжыць, калi ёсць воля бегчы. Мiрык прабягае ў дзень 10 кiламетраў, гэта звычайна, а калi стамiўся цi прыхварэў — бяжыць 6. У яго трэнажор. Брат не любiць бегаць па вулiцы, дзе дурныя сабакi ўсё ж разумнейшыя за гаспадароў, бо разумеюць, што кулак нараджае ўладу. Брат бяжыць па трэнажорнай дарожцы, бо можа сабе дазволiць мець у кватэры спартовую залу.

11 слоў

1979 год нiчым асаблiвым у знiшчэннi беларускай культуры не вылучаўся. Савецка-таталiтарная сiстэма, грунтуючыся на спадчыне Расейскай iмперыi, вынiшчала ўсё iншароднае. Беларусы, хоць i лiчылiся за сваякоў рускiх, падлягалi абязмоўлiванню, абезкультурванню, русiфiкаванню, што замянялася тэрмiнам «саветызацыя», як цяпер вайна завецца «барацьбой з тэрарызмам», а воiн варожай дзяржавы — «тэрарыстам». Безудзельна глядзець на знiкненне роднай культуры, цi яшчэ горш — апраўдваць такi гвалт брат, як i я з сябрамi, не мог. А што мы маглi? Маглi даць адзiн аднаму слова, што пакуль жывем, датуль i мова наша i культура будуць жыць... Мова жыве ў сказе. Сказ — завершаная думка. Шмат слоў не трэба, каб выказаць ясную думку. 11 слоў дастаткова, каб збудаваць выразны сказ. Кожны паабяцаў штодня пiсаць не меней за 11 беларускiх слоў. Каб замацаваць клятву, мы выбiлi на руках татуiроўкi з лiчбаю 11. Лiчбы пiсалiся па-стараславянску, гэта значыць, складалiся з лiтараў i цiтлаў над iмi. Хутка чвэрць стагоддзя мiне, як мы пiшам свае беларускiя словы: хто ў артыкулах, хто ў сцэнарах, хто ў вершах, хто ў дзённiках. За гэты час беларуская культура i мова перажылi i росквiт пасля абвяшчэння дзяржаўнай незалежнасцi, i заняпад пасля ганебнага рэферэндуму. Мярзотныя настроi выклiкае яшчэ i бясконцая чарада ўцёкаў на эмiграцыю беларускiх палiтыкаў, лiтаратараў, мастакоў, журналiстаў, студэнтаў... Іх почасту кволыя, адарваныя ад нашай рэчаiснасцi артыкульчыкi не могуць выклiкаць нат спачування. А цi патрэбны каму нашы 11 беларускiх слоў? Патрэбны. Мне дастаткова ведаць, што маё беларускае слова патрэбна брату.

Скацiна

Бiць скацiну — вялiкае майстэрства. Далёка не кожны зможа закалоць кабана цi хоць бы папрысутнiчаць пры гэтай падзеi. Брат б’е скацiну па-майстэрску. Навучыўся ён гэтаму мужчынскаму рамяству на бульбе. Студэнтаў ганялi выбiраць калгасную гароднiну. Гатаваць яны мусiлi сабе самi. На сотню дзевак на фiлалагiчным факультэце, дзе вучыўся брат, было менш за дзесяць хлопцаў, адпаведна на мужчынскую работу — упраўляцца з коньмi i бiць скацiну — выбар быў небагаты. Каб накармiць сто ратоў, штодня трэба было або цяля забiць, або падсвiнка зарэзаць. І не толькi забiць, а i скуру злупiць, i разабраць. Бiццё скацiны — работа цяжкая, жывое-маладое памiраць не хоча, супрацiўляецца, рвецца, трапечацца... Яшчэ Эзоп заўважыў вiнаватасць жывёлы ў тым, што нам хочацца есцi, асаблiва пасля цяжкай працы на полi, якая зноў жа мусiць кармiць iншых... Бясконцае харчаванне, бясконцы канвеер прыроды... За месяц брат так прапах жывёльнай смерцю, што вясковыя сабакi, толькi ўчуўшы яго, змаўкалi, падцiскалi хвасты i хавалiся ў будкi.

Размовы

Ёсць шмат рэчаў, пра якiя магу пагаварыць толькi з братам. Пра падарожжы... Мы разам ездзiлi ў Афрыку. Тата яшчэ папрасiў: раскажыце пра пустэльню... Я спрабаваў апiсаць словамi той жах, якi выклiкае бясконцая хвалiстасць пяска пад цалкам пустым небам. Аповеды не ўражвалi. А ў размове з братам мне дастаткова сказаць: «Памятаеш Сахару?», каб ён зразумеў. Мешанiну iклатых i кiпцюрастых рэптылiяў на кракадзiлавай ферме, дзе смурод гнiення ўвабраў у сябе ўсе найсмуродлiвейшыя водары планеты, таксама можа ўспомнiць толькi брат. Як толькi я магу зразумець, чаму ён вырашыў аб’ехаць Калiзей на канi. Падарожжы — гэта лiрыка, грошы — вось кроў эканомiкi нашай вялiкай сям’i. Сур’ёзна пра капiтал толькi з братам i гавару. Грошы — рэчыва цякучае, патрабуе штодзённага догляду i новых формаў. Таму адной размовы ў дзень пра фiнансы нам замала. А ёсць такiя днi, калi мы зачыняемся i дзень навылёт гаворым толькi пра грошы. Сям’я, як i грошы, таксама аб’ект зменлiвы i непрадказальны. Тут у нас погляды розняцца, але разуменне захоўваецца; у сям’i галоўнае — разуменне i дараванне недаравальных учынкаў. Таму нам лёгка, адносна лёгка, гаварыць пра нашыя недахопы i памылкi, ведаючы, што можна не толькi сказаць, а паверыць, што цябе пачуе хоць бы адзiн чалавек. А яшчэ з братам магу пагаварыць пра мару. Не саромеючыся, сказаць пра самае патаемнае, якiм бы прымiтыўным i плыткiм яно нi выглядала звонку, як тое скаканне на канi па Рыму, вакол вечнага Калiзею.

Чорная рука

Больш гавораць пра расейскае п’янства i меней — пра зладзейства, хоць варта гэтыя заганы суседняга народу памяняць месцамi i паверыць Салтыкову-Шчадрыну, якi на просьбу iмператара ахарактарызаваць адным словам ягоны народ сказаў: «крадуць», а не сказаў: «п’юць». У брата ўкралi п’есы. Прыехаў у Менск вiхлясты круцель з часопiса «Пiянер», выпрасiў п’есы, ажно чатыры — «Чорная рука», «Белая прасцiна», «Чырвоная пляма» i «Пацук-людажэр», i з’ехаў... Не, ён не прапаў, ён даслаў лiст, у якiм прапаноўваў перарабiць п’есы ў аповесць. У круцяля было вельмi лiтаратурнае прозвiшча — Шаўчэнка. Не менш лiтаратурнае прозвiшча было i ў таго аўтара, якi ўсё ж зрабiў з п’есаў аповесць, — Успенскi. Толькi гэта не бацька расейскай педагогiкi Успенскi, а той Успенскi, якi прыдумаў Чабурашку i розную падобную дрэнь. Не скажу, што Мiрык прыдумаў Чорную руку, нават пiсаць лiтаратурныя творы на матыў дзiцячых фолк-гiсторый пра гарадскiя жахi ён пачаў з Клiмковiчам — зразумела, не з аўтарам ажно двух гiмнаў Беларусi, а Максiмам Клiмковiчам, якi стварыў першы новабеларускi дэтэктыў «Сцэнарый смерцi». Карацей, п’есы скралi i перарабiлi ў аповесць. Што-небудзь давесцi ў судзе немагчыма, ды што гэта за пiсьменнiк, калi ён у судзе адстойвае аўтарскiя правы... Лiтаратар даводзiць сваю праўду творамi. Напiсаныя ў нашым выдавецтве аповесцi пра чарапашак-нiндзя проста замачылi чабурашак на рынку. І калi пакрыўджаны Успенскi абураўся на тэлеэкране i заклiкаў рускiх дзяцей не чытаць кнiгi пра амерыканскiх чарапашак-нiндзя, брат толькi пасмiхаўся, бо якiя яны амерыканскiя, калi яны — нiндзя, калi клiчуць iх Леанарда, Мiкеланджэла, Данатэла i Рафаэль, а напiсалi пра iх у нашым менскiм выдавецтве «Лiтаратура».

Выбар

Выбiраючы памiж сябрам i братам, заўсёды выбiраю брата.

Кот

Калi нарадзiўся брат, да нас зайшоў мой найлепшы з тагачасных сяброў першакласнiк Юра. Ён вельмi сур’ёзна агледзеў тады яшчэ безыменнага чалавека i сказаў: «Што такое брат? Вось у мяне ёсць кот Мурза, ён лепшы за твайго брата...» Юравы словы зняважылi мяне страшэнна. Якi кот? Якi Мурза? Я ледзь стрымаўся, каб не ўдарыць Юрку, але пашкадаваў брата будзiць. Братаў сон у тыя днi быў найкаштоўнейшым скарбам у нашай сям’i. Тую знявагу я не забыў i таму не спачуваў Юру, калi ягоны Мурза здох. Кот заблыхасцiў. Юраў бацька памыў яго дустам, знакамiтым DDT. Кот аблiзаў сябе i атруцiўся. А я, грэшны, радаваўся сябравай бядзе. Толькi тая брыдкая радасць не змыла крыўды. Дагэтуль я не дараваў з’едлiвага «што такое брат?», недзе там, у самых глыбiнях душы, не дараваў. Ёсць рэчы, якiя проста не даруюцца нiколi.

Падарункi

Брат любiць рабiць падарункi. Больш скажу, ён робiць падарункi заўсёды завышанага кошту. Што б нi казалi, а выбiраючы падарунак мы так цi iнакш ацэньваем чалавека, якому збiраемся зрабiць прэзент. Чым большая рознiца памiж коштам падарунка i ўласнымi магчымасцямi чалавека нешта сабе набыць, тым больш шанцаў яго прынiзiць i зняважыць. Адна рэч — падарыць свайму супрацоўнiку на юбiлей трацiну ягонага месячнага заробку. І зусiм iншая — таму самаму супрацоўнiку набыць кватэру ў крэдыт, калi памер крэдыту перавышае трохгадовы заробак. У першым выпадку супрацоўнiк будзе вельмi ўдзячны i набудзе сабе спiнiнг i блёсны на шчупака. У другiм варыянце ён абразiцца i паспрабуе ўсiмi праўдамi i няпраўдамi ўцячы ад цябе. Нi на якую ўдзячнасць у выпадку з кватэраю спадзявацца не даводзiцца. Брат падарыў людзям пяць кватэраў. Не без майго ўдзелу тое рабiлася, але iнiцыятыва сыходзiла ад яго. На ўлазiнах ён быў толькi ў адной кватэры з пяцi. «Нiчога страшнага, што твой учынак, твой падарунак не ацанiлi цяпер, галоўнае — твой жэст запомнiлi, запомнiлi назаўсёды. Нават i добра, што людзi не разумеюць значнасцi твайго ўчынку i каштоўнасцi падарунка. Чым надалей адкладаецца iх удзячнасць, тым лепей».

Каронка

Бываюць рэчы, якiя мяне ў Мiрыку страшэнна раздражняюць. Да прыкладу, жалезная каронка на зубе. Служба ў войску прывучала абыякава ставiцца да ўласнага аблiчча. З’явiлася самурайская суiцыднасць у паводзiнах. Ад кепскага харчавання на палiгоне ў брата пачалi развальвацца зубы. Ягоных роўных вялiкiх зубоў яму было не шкада. І ў кароткiм адпачынку яго ледзь угаварылi паставiць на зубы металiчныя часовыя каронкi. Маўляў, прыйдзеш з войска, памяняеш... Прыйшоў — i яшчэ гадоў пяць блiскаў жалезнай усмешкаю. Паступова вярнулася стыльнасць аблiчча: чаравiкi, гарнiтур, гальштук, роўная акантоўка валасоў, механiчны гадзiннiк, скураны пас... Нарэшце знiкла i жалеза з усмешкi. Вядома, я мог пераканаць яго i раней зняць каронкi, але нашто раздражняць адзiн аднаго па дробязных справах?

Скандал

Брат не любiць скандалаў. Хто iх любiць? Толькi бiзнэс ёсць бiзнэс, i надыходзiць момант, калi хочацца набыць пiсталет i зняць праблему. Каб не набываць зброi, каб не выкарыстоўваць кулак, даводзiцца павышаць голас. Аднойчы брат так крычаў на людзей, вiнных нам грошы, што свядомасць пакiдала яго, а калi вярталася, даўжнiкi, што iмгненне таму стаялi зусiм побач, былi ўжо за метры тры ад брата. Калi свядомасць вярнулася другi раз, даўжнiкi былi далёка-далёка, у самым канцы даўжэзнага калiдора. Дзiўна, але ўзброеная ахова тых людзей зусiм не рэагавала на крык, пэўна, яна была абучаная прыпыняць фiзiчную, а не вербальную агрэсiю. Брат крычаў пра куплёныя ордэны i званнi акадэмiкаў, пра гандаль мiнiстэрскiмi партфелямi i разбазарванне агульных сродкаў на непатрэбныя камандзiроўкi i ўтрыманне раздзьмутага штату супрацоўнiкаў, пра абяцанкi-цацанкi i нетрыманне слова. Ён усё казаў слушна i лагiчна, ён не лаяўся, не абражаў, не параўноўваў людзей з жывёламi... Ён браў крыкам, i ўзяў, бо пасля тэлефонных прабачэнняў усе зрабiлi выгляд, што нiхто нi на каго не крычаў. Важна, што брат умее крычаць да страты свядомасцi.

Драматургiчнасць

Гадоў дзесяць у менскiм тэатры «Вольная сцэна» iдзе братава п’еса «Чорны квадрат», кабарэ-дэтэктыў пра Казiка Малевiча i Вiцебск 20 х гадоў рэвалюцыйнага ХХ стагоддзя. Каб у Менску былi вартыя павагi тэатры, брат пiсаў бы п’есы. Павагi да беларускiх тэатраў у брата няма. Яму сорамна глядзець на свае спектаклi. Але жаданне ствараць драматургiю ў кiшэню не схаваеш. Адно тое гатэльнае перасяленне чаго вартае. Пачалося ўсё з таго, што наш аўтобус заглух у джунглях. З аднаго боку дарогi была вада, якая называлася Сiямскiм морам i плаўна пераходзiла ў Індыйскi акiян, з другога боку — джунглi, варухлiвая пыльна-зеленаватая мешанiна з флоры i фаўны. Над аўтобусам вiсела тайландскае сонца, якое стварала на дарозе саракаградусную гарачыню. Пакуль кiроўцы поркалiся ў маторы, мужчыны спраўлялi патрэбы перад аўтобусам, а жанчыны — за iм, брат прыдумаў п’есу. Трэба ўдакладнiць, што людзi, здатныя дабрацца з Менска да тайландскiх джунгляў, дзе ў той час дажываў свае апошнiя днi крыважэрны сацыялiст Пол Пот, мелi ўсе характарыстыкi байцоў. Сутнасць п’есы — помста за пакуты ў джунглях. Ідэя — мы павiнны пасялiцца ў гатэль, лепшы за той, што нам прапануюць. Калi аўтобус завёўся i прывёз нас у патайскi чатырохзоркавы гатэль, брат нiбыта незнарок гучна кiнуў падпальны сказ: «Я ж казаў, гатэль будзе найхеровейшы!» І пачалося... «Ды не будзем мы тут жыць!» — «Сметнiца, а не гатэль!» — «Шукай нам нармальнае жытло...» Адказныя за рассяленне сварылiся i рассялялi людзей шэсць гадзiнаў... Я паспеў паплаваць у моры, паспаць i павячэраць, пакуль дайшла наша чарга перасяляцца. Нас прывезлi ў цудоўны шматпавярховы шкляны будынак з вялiкiм басейнам i фантанам у фае. Вакол басейна стаялi светлыя лакiраваныя сталы, на адным была засцелена газета, на якой стаяла бутэлька «Сталiчнай» i ляжаў накроены хлеб з салам. Тры бандзюганы пiлi гарэлку проста з рыльца. Ну няма ў Тайландзе чарак, няма, а пiць гарэлку з рыльца цi з кубка — якая рознiца! Убачыўшы нашага гiда-паляка, адзiн з бандзюганаў узрадаваўся i сказаў: «Што, пшэк, усё дурыш рускага брата!» Тут i пачалася мая маленькая роля... «Паехалi назад!» — «Як назад, гэты гатэль лепшы...» — паспрабаваў спынiць мяне паляк. «Рускiя тут. Рускiя. Тут жыць нельга!» — «Разумею, рускiя...» Па дарозе ў стары гатэль брат расказваў, як напiша п’есу пра скандал у гатэлi. Не напiсаў... Зрэшты, напiсаў, проста не запiсаў яшчэ.

Казкi

Яшчэ з дзяцiнства я не любiў казкi з харошым канцом. Звычайна там нейкi ўмоўна станоўчы герой забiвае так званага адмоўнага. Каб сканчаць не забойствам, а вяселлем, станоўчы яшчэ забiраў у адмоўнага жонку-палоннiцу, ну а розных там вядзьмарак-пляткарак раздзiралi на баране. Такiя фiналы лiчацца добрымi, а дрэнным можна назваць такi: «Бяжыць брат-забойца па лесе, а Поўня за iм бяжыць; бяжыць брат-забойца па полi, а Поўня за iм ляцiць. І бачыць брат-забойца на Поўнi ясны твар свайго забiтага брата». Так канчаецца беларускi казачны пераказ бiблiйнага сюжэта пра Каiна i Авеля. Менавiта яго я хацеў праiлюстраваць у мастацкiм iнстытуце. Тэму мне не зацвердзiлi. Можа, i правiльна зрабiлi, бо грамадству больш падабаюцца вяселлi, перамогi герояў над цмокамi i дабра над злом. Разважаць пра грэх братазабойства хто захоча? Я, бо лiчу, што першародны грэх Бога перад чалавекам — гэта якраз правакаванне Каiна забiць Авеля. Чым Каiнаў хлеб быў горшы за Авелева ягня? Бог паставiў Авеля над Каiнам, Каiн загневаўся i забiў брата. Брат забiў брата... Што можа быць горш? Нiчога. Чаму ў словах пра брата Мiраслава я закрануў Поўню, з якой Авель глядзеў на Каiна? А таму, што я не хачу, каб нехта, ведаючы простую бiблiйную схему правакацыi, пасварыў нас, не хачу, нават каб гэта быў сам Бог.

Частка чацьвёртая. Баба зь дзедам

БАБА

Камень

Улюбёным сынам у дзедавай сям’i быў малодшы з трох братоў — Ян. Дзеля Яна дзед з бабай пасадзiлi сад, дзеля яго пачалi будаваць дом у яблыневай засенi. Калi зрабiлi падмурак, суседзi напiсалi скаргу, нiбыта наш новы дом загародзiць iм сонца. Дзяржава ўзяла бок суседзяў, бо наша вёска апынулася ў спiсе неперспектыўных. У такiх вёсках забаранялася будавацца. Каб скаргi не было, дык не прыехаў бы бульдозер i не пакрышыў бы падмурак. Прыпёрся, насмуродзiў сiнiм дымам i, зламаўшы плот, патрушчыў цэментовыя брусы. Бульдозер з’ехаў, а ўзрадаваная суседка на ўсю вулiцу ўсхваляла Бога i кляла нашых сваякоў да пятага калена. Баба Броня падняла з зямлi камень i патрапiла суседцы ў голаў. Тая змоўкла, павалiлася на дарожны пыл i ляжала, пакуль не прыехалi мiлiцыянты. Баба Броня сказала, што суседка сама сабе разбiла галаву, каб нас абгаварыць, бо разбуранага падмурка ёй замала. Мiлiцыянты вырашылi правесцi следчы эксперымент, бо сведкi мелiся з абодвух бакоў. Асноўнае пытанне, на якое мусiў адказаць эксперымент: цi магла баба Броня дакiнуць такi вялiкi камень з таго месца, дзе стаяла, да таго месца, дзе павалiлася суседка? Колькi разоў мянты нi спрабавалi дакi-нуць камень, нi разу не дакiнулi. Пра тое, каб пацэлiць у лоб, i гаворкi не вялося. Гэтым разам улада стала на бок бабы Бронi. Толькi радасцi не было. Дзе ж ты парадуешся, калi твой плот, твой сад, твой падмурак пабурылi, а твой любы сын змушаны з’ехаць ад цябе назаўсёды!..

Казка пра дзедаву дачку

Дзедава хата. Цёмна. Не сплю, варочаюся на льняной прасцiнцы. «Валодзя, чаму не спiш?» — баба Броня гладзiць мяне па галаве. «Не спiцца...» — «Давай я табе казку раскажу. Слухай... Была ў дзеда дачка i ў бабы дачка. Купiў дзед бычка Трацячка. Выправiла баба дзедаву дачку пасвiць бычка i дала ёй пук верацён i пук кудзялёў, каб у полi дзедава дачка нiтку ссукала, палатно саткала, выбелiла i дадому гатовае прынесла. Навязала дзедава дачка бычка Трацячка ў полi, а сама села побач i плача. «Чаго ты плачаш?» — пытаецца бычок у дзедавай дачкi. «Дала мне мачыха пук верацён i пук кудзялёў i загадала прынесцi з поля гатовае палатно». — «Не плач. Я ўсё зраблю». З’еў бычок Трацячок пук верацён i пук кудзялёў, а высраў скрутак белага палатна. На другi дзень баба дала дзедавай дачцы дзесяць пукоў верацён i дзесяць пукоў кудзялёў, а сваёй дачцы наказала пiльнаваць. Высачыла тая, што не дзедава дачка палатно прадзе i белiць, а бычок высiрае. На трэцi дзень баба паслала ў поле сваю дачку пасвiць бычка Трацячка i дала ёй сто пукоў верацён i сто пукоў кудзялёў. Загадала бабiна дачка бычку Трацячку з’есцi сто пукоў верацён i сто пукоў кудзялёў. З’еў бычок Трацячок сто пукоў верацён i сто пукоў кудзялёў i стаiць. Зазiрнула бабiна дачка бычку Трацячку пад хвост, думала, выйдзе з-пад хваста палатно. А бычок Трацячок абасраў бабiну дачку з галавы да ног. Прапала сто пукоў кудзялёў i сто пукоў верацён. Загадала баба дзеду зарэзаць бычка Трацячка. Пайшоў дзед нож вастрыць, каб зарэзаць бычка. А дзедава дачка пабегла да Трацячка, абняла яго за шыю i плача. «Не плач, дзедава дачка, а мяне паслухай... Калi зарэжуць мяне i скажуць табе пайсцi на рэчку памыць мае вантробы, ты знойдзеш у iх залатое зярнятка. Пасадзiш яго каля хаты. З залатога зярнятка вырасце залатая яблыня з залатымi яблыкамi, яны дапамогуць табе...» «Спi, заўтра дакажу, як залатое зярнятка дапамагло дзедавай дачцэ i звяло са свету бабiну дачку...» — «Не хачу спаць, хачу даслухаць, як залатое зярнятка звяло са свету бабiну дачку». — «Зарэзаў дзед бычка Трацячка. Панесла дзедава дачка на рэчку вантробы, памыла iх i знайшла залатое зярнятка. Пасадзiла дзедава дачка залатое зярнятка каля хаты. Вырасла з таго зярнятка залатая яблыня з залатымi яблыкамi. Ехаў царэвiч на белым канi. Убачыў залатыя яблыкi i захацеў пакаштаваць. Яблыня ўзняла свае галiны высока-высока. Не змог царэвiч дастаць нiводнага яблычка. Папрасiла дзедава дачка яблыню, каб тая нахiлiла галiнку. Пакаштаваў царэвiч залатое яблыка i закахаўся ў дзедаву дачку. Пасадзiў яе на каня i паскакалi яны ў палац жыць. Праз дзевяць месяцаў нарадзiўся ў iх сын Салiвон. Запрасiў царэвiч на хрэсьбiны Салiвона ўсiх сваякоў. Баба з дзедам прыйшлi i бабiну дачку прывялi. Пакуль госцi гулялi, баба i бабiна дачка схапiлi дзедаву дачку, прывязалi на шыю камень i ў рэчку ўкiнулi. Расплакаўся Салiвон, цыцкi захацеў. Пабеглi госцi Салiвонаву мамку шукаць, пачалi гукаць... Салiвон плача, цыцку просiць! Салiвон плача, цыцкi хоча! Пачула дзедава дачка, як плача яе сын Салiвон, i адгукнулася:«Я бягу-бягу падбягаю, камень грудзi мае прыцiскае, раса вочы мае выядае...» — «Баба! Як гэта раса вочы выядае?» — «Гэта не тая раса, што зранку на траве, а тая трава, што на дне рэчкi расце , нiбыта змеi зялёныя па пяску сцелецца...» — «Далей...» — «Пачулi госцi голас дзедавай дачкi. Выцягнулi яе з рэчкi. Накармiла яна цыцкаю сына Салiвона. А злую бабу i бабiну дачку царэвiч разадраў на баране@! Спi!» І я спаў на белай iльняной прасцiнцы.

Казка пра лiсiчку

На стале талерка з забеленай фасоляю. «Валодзя, бяры лыжку i еш», — баба Броня сядае побач i заглядае мне ў вочы. Набычваюся: «Не хачу». — «Фасоля мякенькая, у печы пастаяла. Паглядзi на яе, нiбыта цукеркi... Ты будзеш есцi, а я казку раскажу. Еш i слухай... Жылi дзед i баба. Скончылася ў iх яда. Выправiла баба дзеда рыбу лавiць i наказала нiкога на воз не садзiць. Запрог дзед каня i паехаў на рэчку. Налавiў рыбы цэлы мех i дахаты вяртаецца. Даганяе дзеда лiсiчка i просiць: «Дзед, падвязi мяне да леса». «Не падвязу, мне баба наказала нiкога на воз не садзiць», — кажа дзед. — «Усё, больш не буду, жывот забалiць». — «Пабалiць i перастане. Еш i слухай... «Ты, дзед, нiкога i не пасадзiш, калi адну маю лапку падвязеш. Можна, я адну лапку на воз пакладу, замерзла ў мяне лапка». — «Ну, кладзi сваю лапку». Паклала лiсiчка лапку на воз, крышку прабегла i далей просiцца: «Дзед, ты такi добры i паслухмяны, можна, я другую лапку на воз пакладу?» — «Ат, кладзi i другую». Ну, дзе дзве лапкi лiсiчкiны леглi, там i чатыры апынулiся. Толькi хвост дзед не дазволiў класцi на воз. І дарма не дазволiў, бо лiсiчка хвастом замятала ў снег рыбу, якую пацiху выкiдала з прадранага меха. Як выпатрашыла лiсiчка мех, дык падзякавала дзеду i шуснула ў лес, каб вярнуцца i паесцi смачнай рыбы. Прыехаў дзед пад хату, а баба на падворку чакае: «Налавiў?» — «Ого, шмат налавiў!» — глянуў дзед на воз, а там пусты дзiравы мех ляжыць. «Ты каго, дзед, падвозiў?» — «Нiкога. Адну лапку лiсiчкi, надта ўжо прасiлася». — «Ну i сядзi галодны, калi бабу сваю не паслухаў. Хай тваю рыбу лiсiчкi ядуць». Вось i ўсё. Бабу трэба слухаць, i фасолю трэба есцi. Пад’еў i бяжы гуляй, каб жывот не балеў». І я бег на рэчку да хлопцаў гуляць у вайну.

Казка пра Васiлька

Дождж. «Баба Броня, я пагуляць пайду». — «Куды ты такiм дажджом пойдзеш? У хаце пасядзi, а я казку раскажу... Быў у мацi сынок, звалi Васiлёк. Любiў Васiлёк рыбу лавiць. Прывядзе яго мацi на возера, пасадзiць у чаўнок i накажа: «Сынку Васiльку, плывi i рыбу лавi, толькi да берагоў не падплывай, бо вядзьмарка схопiць цябе, панясе i з’есць. Толькi калi я цябе паклiчу, ты да берага плывi». Так i павялося. Прыходзiла мацi i клiкала: «Сынку Васiльку, плывi на беражок, дам табе пiражок». Прыплываў чаўнок на беражок, i мацi частавала сынка пiражком ды вяла дахаты. Прачула вядзьмарка, што Васiлёк рыбу на возеры ловiць. Прыйшла, схавалася за вярбу i гукае: «Сынку Васiльку, плывi на беражок, дам табе пiражок». А Васiлёк адказвае: «Не паплыве мой чаўнок на беражок, бо ў маёй мацi голас тоненькi, а ў цябе, вядзьмарка, тоўсты». Пабегла вядзьмарка да каваля i папрасiла распляскаць ёй язык, каб голас патанчэў. Распляскаў каваль вядзьмарчын язык, i голас патанчэў. Прысунулася старая вядзьмарка на возера, схавалася за дрэва i клiча тоненькiм голасам: «Сынку Васiльку, плывi на беражок, дам табе пiражок». Прыплыў чаўнок на беражок. Схапiла вядзьмарка Васiлька, закiнула на плечы i панесла, каб у лесе засмажыць i з’есцi. Несла, несла, стамiлася i сраць захацела...» — «Баба Броня, я таксама ў прыбiральню хачу». — «Схадзi, толькi дзедаў пiнжак накiнь, каб не змокнуць». Злётаў я ў прыбiральню i лёгкi вярнуўся. «Пасадзiла вядзьмарка Васiлька на пень, а сама побач сраць села. Пачаў Васiлёк прасiць пень: «Расцi, расцi, пень. А каб ты, ведьма, не высралася!» — «Што ты там гаворыш?» — «Прашу Бога, каб табе лёгка сралася». — «Ну, прасi». Прасiў Васiлёк пень, i той вырас пад самае неба. Высралася вядзьмарка i бачыць, што Васiлёк сядзiць не на пнi, а на высокiм дрэве. Пачала вядзьмарка скакаць, каб Васiлька дастаць. Не змагла даскочыць. Пачала дрэва грызцi. Зубы пакрышыла, а дрэва не перагрызла. Пабегла да каваля, прынесла сякеру i кажа: «Сячы, сякера, па палену!» А Васiлёк папраўляе: «Не па палену, а па калену!» Секанула вядзьмарка сабе па калену, раззлавалася i пакульгала да каваля па пiлу. Прынесла пiлу i пiлуе. А Васiлёк паглядзеў на неба, каб у неба папрасiць паратунку. Ляцелi па небу качкi. Пачаў Васiлёк качак прасiць: «Качкi, качкi, скiньце мне па пёрку, каб я крылы зрабiў i да мацi паляцеў». Кiнулi качкi па пяру, зрабiў Васiлёк крылы i да мацi паляцеў. А вядзьмарка не бачыла, што няма Васiлька, i пiлавала дрэва, i перапiлавала. Павалiлася дрэва на вядзьмарку i забiла яе». — «Баба Броня, дождж скончыўся». — «Абувай боты i iдзi». І я iшоў на вымыты дажджом двор.

Казка пра ваўка

Зiмовы вечар. У хаце залатое святло лямпачкi, а за шыбамi глыбокая сiнеча снежаньскiх халадоў. «Баба Броня, раскажы мне казку». — «Пра каго?» — «Пра зiму». — «Добра, слухай казку пра ваўка... Жылi дзед i баба. Жылi — не бедавалi. Мелi скварку i да скваркi. На Куццю нагатавала баба розных прысмакаў, i селi яны з дзедам за святочны стол. Толькi яны сабралiся павячэраць, як у шыбу нехта грукае. Калядоўшчыкi, кажа баба. «Хто там?» — пытаецца дзед. «Гэта я, воўк! Аддай, дзед, каляду, бо я бабу павяду!» Цэлы мех гасцiнцаў напакаваў дзед ваўку, i пабег той у лес. Селi дзед з бабай за стол, зноў нехта пад вокнамi ходзiць... «Аддай, дзед, каляду, бо я бабу павяду!» Сабраў дзед усё, што ў хаце было, i аддаў ваўку. Ледзь пацягнуў воўк дзедавы падарункi. Залезлi дзед з бабай на печ. Сядзяць, маўчаць, доўга маўчалi, а потым баба кажа: «Воўк усё забраў, але ж мы з табою засталiся жывыя i здаровыя, гэта ж добра...» — «Аддай, дзед, каляду, бо я бабу павяду!» — «Што ты да нас прычапiўся, воўк? Ідзi калядуй у другую хату! Няма ў мяне больш нiчога!..» — узбунтаваўся дзед. А воўк схапiў бабу, закiнуў на спiну — i бягом у лес. Застаўся адзiн дзед у пустой хаце. Нi скваркi, нi да скваркi, нi бабы... «Хай бы ўжо i мяне воўк забраў!..» Толькi дзед так падумаў, як з’явiўся воўк, схапiў дзеда i ў лес павалок. Вось i ўся казка». — «Баба, а каму iх пустая хата дасталася?» — «Нiкому не дасталася, бо не было ў тых дзеда з бабай унука. Каб у iх гадаваўся ўнук, дык не даў бы ён ваўку хату рабаваць. І хата перайшла б да яго. Наша хата дастанецца табе. Ты ж ваўка прагонiш?» — «Праганю...»

Печкуры

Баба запальвала керагаз i ставiла на яго патэльню. Па чорным сподзе патэльнi з патрэскваннем разбягаўся скрылiк масла. Печкуры выкочвалiся ў муцэ, клалiся ў шапатлiвыя алейныя карункi i залацелi проста на вачах. Печкуроў усяго тры. «Галоўнае — ты iх сам злавiў», — казала баба. Праз бабiна «сам» пачынала праступаць мая самасць, маё сапраўднае «я». Галоўнае — не смажаныя печкуры, чорная патэльня, блакiтны агонь i сiнi керагаз... Галоўнае — «сам». У большасцi людзей сваё «я» з’яўляецца праз люстэрка. Вось ён — адбiтак мяне, вось i я сам. Да мяне самасць прыйшла праз рыбалку, смажанне i паяданне залатых печкуроў з чорным хлебам.

Ведзьмакi

Баба Броня казала, каб не даваў рукi старым людзям, як яны маюць памiраць. Тлумачыла тым, што чортава сiла не дае лёгкай смерцi, а праз руку можна гэтую сiлу перадаць iншаму чалавеку. Жанчыне лягчэй перадаваць хлопцу, а мужчыну лягчэй, калi руку падасць дзяўчына. Баба Броня, калi тое расказвала, сядзела на ложку, а я тым часам, седзячы за сталом, маляваў чырвоныя дзверы дзедавай хаты. Праходзiць, можа, хвiлiнаў пяць, i я забываю пра бабiны словы. А яна раптам на ўсю хату: «Прасiць будуць — а ты не давай рукi!» Так i запомнiлася папярэджанне.

Палiтыка

У вёску да бабы Бронi я прывёз паказаць свае вершы з фотаздымкам, надрукаваныя ў часопiсе «Маладосць». «Вось i ты, як i твой бацька Чэсь, пачаў займацца вершыкамi. А я й яму казала, i табе скажу... Кепскi занятак — палiтыка. Палiтыкаваць не трэба. Не палiтыкуй, Валодзя. Уся палiтыка канчаецца аднолькава — давядзецца ўцякаць у Польшчу цi куды далей. Мой брат, Ян Шайбак, таксама палiтыкаваў, а цяпер каля мора ў Польшчы жыве i сюды прыехаць не можа...»

ДЗЕД

Аддаленасць

Углядаюся ў мiнулае. Яно расплываецца, як акварэль на вiльготнай паперы. Вобраз дзеда зусiм далёкi, як сон; нiбыта ён, мой дзед Валодзя, i не меў той вызначальнай ролi ў маiм станаўленнi, якую насамрэч меў. Заўсёды, калi жыццё пераломлiвалася, страчвала каштоўнасць, а жах i паняверка авалодвалi маёй душой, згадваўся дзед, ягонае простае сялянскае жыццё. Я казаў сабе: калi твае творчыя i палiтычныя iлюзii рассыплюцца, калi грошы скончацца, калi сябры знiкнуць, ты вернешся ў вёску Варакомшчына, будзеш пасвiць каровы i ў полi пад высокiм небам пiсаць вершы. Менавiта вобраз дзеда Валодзi доўгi час даваў мне апiрышча. Зямля, поле, дарога, хата, карова, студня, рэчка, лес. Усё гэта — аснова, усё непарыўна было звязана з дзедам. Цяпер не так. Ён — успамiн. Мне цяжка пачуць ягоны голас. Даводзiцца доўга i напружана настройвацца, каб усё ж пачуць яго слова — слова, сказанае голасам дзеда Валодзi. Я яшчэ чую яго. Яшчэ чую...

Акварэль

На Неўскiм праспекце мама купiла мне акварэльныя фарбы. Яны называлiся «Ленiнградскiя». Набылi ладную скрыначку i яшчэ з дзесятак колераў, што прадавалiся ў маленькiх ванначках уроссып. Усю дарогу дадому, у Менск, я думаў пра акварэльныя малюнкi. Колькi розных сюжэтаў i кампазiцый з’яўлялася ў маiх марах!.. Безлiч! Эрмiтаж мяне ўразiў. А найбольш здзiвiў Шардэн. «На дзюбцы пэндзля ў яго не фарба, а само жыццё», — перад нацюрмортам Шардэна сказала мамiна сяброўка Кiра, мастацтвазнаўца з Эрмiтажу. «Само жыццё...» Найлепшымi фарбамi я мусiў намаляваць «жыццё». Пасля Зiмняга палаца, Ісакiеўскага сабора, вулiцы Растрэлi, сфiнксаў каля Акадэмii мастацтваў, бронзавых коннiкаў я намаляваў свайго дзеда Валодзю на ровары. Намаляваў вялiкае, крытае саломаю гумно i высачэзныя серабрыста-крохкiя таполi пад рэдзенька-шарым небам. Дзед быў у кепцы i клятчастай сiне-белай кашулi. Акварэль рабiлася доўга i старанна, але раcчаравала мяне так, што была падраная на дробныя шматкi i выкiнутая ў смеццеправод.

На «Вы»

Тата з братамi звярталiся да майго дзеда толькi на «Вы». Баба казала пра яго «наш бацька». Слова «бацька» нейкiм чынам засталося ў нашай сям’i за дзедам Уладзiмiрам. Бо да свайго бацькi мы казалi «тата», мама гаварыла «Чэсь», «мой Чэсь», мае дзецi звярталiся па-сталiчнаму: «Вячаслаў Уладзiмiравiч...» Мне вельмi падабалася да дзеда з бабай звяртацца на «Вы». Наогул, «ты» недалюблiваю, нейкае яно не зусiм нашае. Нiбыта ўсе свае, нiбыта блiзкiя, сяброўскiя, таварыскiя, а насамрэч «Вы» да свайго дзеда — правiльна, а калi так, то «Вы» i вернецца.

Хада

Адметнасць хады дзеда Уладзiмiра я заўважыў на фотаздымку, якi зрабiў тата ў Маскве. Па Чырвонай плошчы iшоў мой брат Мiрык. Вастраносыя чаравiкi, джынсы, усмешка, сабор Васiля Бажаволка. І раптам я згадаў здымак дзеда. Боты, клятчастая кашуля, кепка, крытае саломай гумно... Агульнае, падобнае? Хада. Унук i дзед аднолькава рухаюцца, аднолькава выкiдаюць нагу наперад, насок iдзе крышку ўбок, але не ў сярэдзiну, а вонкi. Такое ўражанне, што па Чырвонай плошчы iдзе малады дзед Валодзя, а па вясковым падворку крочыць стары Мiраслаў. І тата i я мелi такi самы крок, тую самую хаду. У мяне кепскi зрок, таму, каб пазнаць чалавека, я запамiнаю паставу, хаду, рух паставы. Для мяне вельмi важна, як чалавек iдзе, таму я лёгка пазнаю знаёмага ў натоўпе. Зрэшты, што ёсць жыццё? Чалавек выйшаў з дому i вярнуўся дамоў. Дзiўна iншае — дзед i ўнук iдуць з дому дамоў аднолькавай хадою.

10 сантыметраў

Тата быў вышэйшы за свайго бацьку на 10 сантыметраў. Для таты чамусьцi было важна, што ён вышэйшы. У дзяцiнстве тата казаў мне: «Я вышэйшы за твайго дзеда, ты павiнен вырасцi вышэйшым за мяне; калi дзед мае 163, я — 173, дык ты мусiш мець 183 сантыметры росту...» З развагаў пра рост толькi пачынаўся пералiк маiх будучых абавязкаў. Бо я мушу быць багацейшы за тату ў столькi разоў, у колькi ён багацейшы за дзеда. Мушу займець большую папулярнасць i стаць на больш высокую прыступку ў сацыяльнай iерархii грамадства... У вынiку я зразумеў, што задачы невыканальныя, што занятак майго дзеда — праца на зямлi — не менш значны за высокiя пасады i ўладныя рэгалii. Можа, з-за гэтага разумення мой рост толькi 180, а жаданне ўпiсвацца ў жорсткiя структуры дзяржаўнага кiраўнiцтва — мiзэрнае. Часам мне падаецца, што дзедавы каштоўнасцi — зямля, дождж, бараны, дом, сад, гарод, малако — больш вартасныя за каштоўнасцi бацькi: мова, Радзiма, кнiгi, лiтаратура... Пераўзысцi дзеда i бацьку я не збiраўся i не збiраюся. Для мяне ўсё ж найбольш каштоўным з’яўляецца iншае: не сама карова, а пасвенне каровы; не напiсаны раман, верш, твор, а магчымасць пiсаць. І яшчэ пра рост... Калi я цэлы дзень прабадзяюся па Барселоне, дык рост мой робiцца 176 сантыметраў. Правяраў, i не адзiн раз.

Кепка

Дзед любiў кепку. Ад маразоў да маразоў ён хадзiў у светлай у шары ранцiк кепцы з вялiкiм брылём. У хаце для дзедавай кепкi быў забiты ў сцяну адмысловы цвiк. Тата, як i дзед, усё жыццё прахадзiў у кепцы, а мне ўсё карцiць мяняць уборы: я то ў берэце, то ў капелюшы, то ў скураной кепачцы, то ў палатнянай, то ў вязанай шапцы. Такi вось я пераменлiвы, наогул не ўспрымаю галаўныя ўборы як свае; мне i валасы чым карацей падстрыжаныя, тым лепш пачуваюся. Толькi заўсёды хацелася мець у сваёй хаце адмыслова забiты ў сцяну цвiк для маёй кепкi. Пайду i ваб’ю.

Чытанне

Наш дзед Валодзя пачаў чытаць толькi ў 70 гадоў. Усё жыццё — цяжкая праца на зямлi i на чыгуначнай станцыi грузчыкам. Калi бальшавiкi забралi зямлю, а за iмi немцы спалiлi хату, выбiраючы памiж калгасам i станцыяй, дзед выбраў чыгунку, бо яна ўсiм уладам i рэжымам патрэбная. Работа на станцыi вызваляла ад войска.Дзед нiкому нiколi не даваў прысягi, ён адпрацаваў за траiх, а мо i за дзесяцярых мужыкоў са зброяю. Жыццё дзеда Уладзiмiра цалкам стваральнае. І толькi ў 70 гадоў яго з грузчыкаў перавялi ў вартаўнiкi. Пiльнуючы макулатуру, дзед панапрыносiў у хату старых падручнiкаў лiтаратуры i ўзяўся чытаць. Чытаў выключна прозу i абураўся на непраўдзiвасць, iлжывасць напiсанага пра вайну, пра вёску, пра Беларусь. Дзядзька Сава спрабаваў яго пераконваць у патрэбнасцi фантазii i мастацкасцi, на што дзед сурова адказваў, што выдуманае i звершаванае — у малiтоўнiках для жанчын, а мужчынскае мусiць быць пераканаўчае i праўдзiвае.

Манеты

У дзедавай хаце была стопка, дзе стаялi кубельцы з салам, бочкi са збожжам, вiселi мяхi з крупамi. Там панаваў заўсёдны халадок, i ў найспякотныя днi я спаў у стопцы. Яшчэ тамака стаяла скрынка з цвiкамi, памiж якiмi пракiдалiся i манеткi знiклых дзяржаваў: капейкi Расейскай iмперыi з двухгаловым арлом, злотыя часоў Пiлсудскага, пфенiгi Трэцяга рэйху, састарэлыя медзякi СССР. Дзед трымаў манеты з цвiкамi, каб, прыбiваючы якую бляху цi толь, рабiць у цвiка шырэйшую плешку. Я быў выпрасiў у дзеда тыя манеты, а потым, сам не ведаю чаму, ссыпаў назад у цвiкi, i не шкадую.

Баран

«Бэра-Бэра-Бэра-Бэра...» — мы, я i дзед, так клiкалi свайго барана, выманьваючы яго са статку, што вяртаўся з поля, кавалкамi чорнага хлеба. Бэра бег да нас, выводзячы за сабою i чатырох авечак. Хлеб баран любiў. Еў са смакам. Пакармiўшы, можна i пакатацца на баране. Дзед падсаджваў мяне, чатырохгадовага, на шырокую цёплую спiну. Я браўся за гладкi рог, дзед, трымаючы за другi рог, абводзiў барана вакол падворка. Авечкi чакалi каля гумна, побач з кароваю Зоркаю, што пiла з вядра ваду. Мае дзецi не каталiся на баранах — толькi на конях i толькi на спартовых.

Дратаванне

Ёсць у свiннi звычка рыць зямлю. Каб яна не рыла гумно, яе дратуюць. Дзед навучыў мяне дратаваць падсвiнкаў. Ён прывёз iх — яго i яе — у мяху. Купiў на нядзельным кiрмашы ў мястэчку. Кабанчык быў белы, а свiнка рабая, у чорныя плямы. Дзед адшчыкнуў два кавалкi меднага дроту, завастрыў iх на наждаку i спярша папрасiў мяне патрымаць кабанчыка. Я моцна прыцiснуў свiную галаву да зямлi, а дзед спрытна прабiў дротам лыч i закруцiў яго, пакiнуўшы вялiкую пятлю, каб, калi кабан вырасце, пятля не раздзерла лыч. Каб дратаванне рабiлася зараз, а не трыццаць пяць гадоў таму, я б сказаў: «Мы зрабiлi свiннi пiрсiнг», а так даводзiцца гаварыць «дратаванне». Зрэшты, слоўца «дратаванне» можна ўжываць замест слова «пiрсiнг». Дзiўным было тое, што падчас пiрсiнгу кабанчык нацурыў, а свiнка абрабiлася. Добра, што дзед папярэдзiў мяне, i я не ўфэндаўся.

Мяхi

Капаю з дзедам Уладзiмiрам пограб. Сонца. Спёка. Пот у вочы цячэ. Дзед махае рыдлёўкай поравень са мною i яшчэ распавядае пра тое, як працаваў грузчыкам на чыгунцы... «Усе думаюць, што грузчык мусiць быць вялiкiм. Неабавязкова. Грузчык можа быць i малы. Галоўнае, каб спрыт меўся. Каб ведаў: як закiнуць мех на плечы, як несцi, як скiнуць. Можаш быць вялiкi, як гара, а няправiльна падымеш i парвешся...» Пасля абеду я адмаўляюся капаць пограб, дзед дакопвае без мяне. Мусiць, i рыдлёўку, як тыя мяхi, трэба ведаць, як браць.

Вера

Наколькi рэлiгiйная была баба Броня, настолькi абыякава да ўсяго гэтага ставiўся дзед Валодзя. З усiх царкоўна-касцёльных абрадаў ён шанаваў выключна святы i, як сапраўдны беларус, святкаваў як праваслаўныя, так i каталiцкiя, жончыны. Слова «Бог» ад дзеда Уладзiмiра я нi разу не пачуў. Цi то мала гаварыў з iм, цi то слухаў няўважлiва... Хаця не, слухаў я дзеда ўважлiва, бо ставiўся да яго з вялiкай павагаю.

Хата

Калi памёр дзед Уладзiмiр i мы, старэйшыя мужчыны, засталiся ў хаце пасля жалобнай вячэры, каб вырашыць лёс маёмасцi, упершыню я адчуў, як пасунуўся час, як з маладзёна я пераўтварыўся ў мужчыну, чыё слова мае вартасць, важкасць, кошт. Тры дзедавы сыны: Чэсь, Сава, Ян i старэйшы ўнук завялi гаворку, што каму пяройдзе. З-за стомы i гарэлкi гутарка пайшла ў крывы бок. Тата, як старэйшы, хацеў, каб яго слова было галоўнае. Сава, якi пражыў усё жыццё побач з бацькамi, адно ўсмiхаўся, бо ведаў вынiк той гаворкi наперад. Дзядзька Ян, абапiраючыся на аўтарытэт таты i меркаванне аднавяскоўцаў, меў намер прадаць хату. Я чамусьцi падтрымаў Саву. Ён адзiны, хто жыў на нашае зямлi, хто дапамагаў дзеду штодня, хто заслужыў тую невялiкую спадчыну. Тата з Янам зазлавалi на мяне, але выйшла ўсё адно на Сававу карысць, бо нi я, нi Ян, нi тата, як з’ехалi пасля пахавання, так больш нi разу ў дзедаву хату i не зайшлi, а дзядзька Сава кожнае лета жыве ў ёй. Перабiраецца са свайго мястэчка Наваельня ў нашую вёску Варакомшчыну, бульбу садзiць, сад даглядае. Нi таты, нi Яна ўжо няма, але я не паспеў пераканаць iх у правiльнасцi сваiх словаў, сказаных на карысць Савы, бо дзедава хата для iх была хутчэй сiмвалам веры, чым рэальнай будынiнай з бярвёнаў. З такiмi стратамi нельга змiрыцца, як са смерцю бацькоў.

Частка пятая. Мама + тата

МАМА

Кашулi

Тату, ужо ледзь жывога, прывезлi на лецiшча, у Валоўшчыну. Ён любiў свой блакiтны двухпавярховы дамок у крышку неахайным садзе з яблынямi i кустамi парэчак. Тата сабраў свае старыя кашулi i папрасiў маму памыць. Там няма гарачай вады. Мама грэла яе i за некалькi дзён перамыла ўсе чыста кашулi. Каб тата, крый Бог, не даведаўся пра свой блiзкi сыход.

Пас

Дзядзька Антон падарыў мне салдацкi пас з важкай абзоранай спражкаю. Я вельмi ганарыўся скураным пасам. З iм я быў непераможны ў свае адзiнаццаць гадоў. Калi перацягнуць такой зброяю па рэбрах, выдатны атрымлiваецца ўдар. Толькi бiўся я тым пасам, можа, якiх тры разы, дый то пабойваўся рассекчы галовы сваiм аднакласнiкам. Пасам лупцавалi мяне. За боты, поўныя вады, за двойкi па паводзiнах, за падманы, за гырканнi на бацькоў, за ўцёкi з дому... Было за што бiць. Балазе пад рукою выдатны пас. Ён ляжаў на палiчцы сцянной шафы ў вiтальнi. Выдатны пас. Перацягнуў раз-другi па плячах — i болей не трэба. Бiла мяне мама. Тата сыходзiў у кабiнет, як толькi пачыналася сварка. Мама брала пас, сварылася i лупцавала. Было за што.

РУКА

Адзiн з самых даўнiх успамiнаў пра маму звязаны з яе рукою. Я, двухгадовы, ахоплены страхамi i не магу заснуць. Прашу: «Мама, дай мне руку». Мацi сядае на ложак i кладзе далонь на падушку. Я абдымаю цёплую руку, супакойваюся i засынаю.

Малако

Не ведаю, хто такое прыдумаў i падказаў маме. Але нехта даўмеўся, што жаночым малаком добра прамываць мае хворыя вочы. Якраз нарадзiўся брат. Мама, калi кармiла яго, клiкала мяне i пырскала ў вочы малаком. Вочы ў мяне сапраўды моцна балелi, я страшэнна не любiў дактароў i розныя працэдуры, у тым лiку i малочныя прамываннi. Трываў, вядома. Плакаў. Слёзы змешвалiся з малаком, я iх размазваў па шчоках. Iшоў мыцца. З люстэрка на мяне злосна глядзеў першакласнiк, размалёваны мамiным малаком.

Ахвяры

Дзеля татавай творчасцi, дзеля мяне з братам мама адмовiлася ад кар’еры. Цi шкадавала яна? Пэўна ж, так. Каб не шкадавала, дык i не ведаў бы я, што ёй прапаноўвалi пайсцi ў аспiрантуру, застацца працаваць у Нацыянальнай бiблiятэцы, а яна выбрала сям’ю. Мама заўсёды выбiрала сям’ю. Калi ў брата ўзнiклi цяжкасцi з урокамi, мама адмовiлася ад пасады загадчыцы бiблiятэкi i пайшла працаваць у школу настаўнiцаю працы. Мама заўсёды жыла болей дзеля нас, чым дзеля сябе.

Малюнкi

Намаляваць маму цяжка. Вельмi блiзкi чалавек, немагчыма аддалiцца, цяжка зiрнуць адстароненымi вачыма. Таму, колькi нi рабiў я спробаў намаляваць партрэт, не атрымлiвалася нiчога вартаснага. Аднаго разу, у iнстытуце, калi я ўшчыльную вывучаў кубiзм з ягоным жывапiсным рэчывам, адзiн сiвагаловы мастак спытаў: «А мацi сваю ты таксама будзеш раскладаць на квадраты i кубiкi?». Малаадукаванасць выкладчыка не ўразiла — большасць з iх невукi, але нетактоўнасць абурыла, нiбыта ён вылаяўся на маю сям’ю. Спрачацца я не стаў. Адзначыў сабе, што партрэт мамы я абавязаны намаляваць, i ўсё тут. Намаляваў. Выпадкова. Не малюючы намаляваў. Знайшоў яго сярод старых накiдаў да вiтражу ў сабор Успення Дзевы Марыi. Шукаючы вобраз Божай Мацi, у 1982 годзе я зрабiў безлiч эскiзаў. Сярод iх знайшлася маленькая акварэль, на якой намалявалася не Дзева Марыя, а мая маладая мама. Тады i не заўважыў. Ёсць у мастацтве чароўнасць — здатнасць твораў жыць незалежна ад стваральнiка.

Маўчанне

Па тыднi, а то i па два я не гаварыў з мамаю, а яна са мною. «Мы не гаворым», — казаў я брату цi бацьку. «Чаму?» — «Не гаворым, i ўсё!» Прычыны сапраўды былi дробязныя, мiзэрныя. Пэўна, мы стамлялiся ад любовi, ад шчырасцi i цеплынi ўзаемаадносiнаў i пераставалi размаўляць, каб адпачыць. «Дом для цябе — толькi месца начлегу. Прыбег, паспаў i збег», — дакарала мама. Я замаўкаў, бо любiў свой прапахлы алейнымi фарбамi, застаўлены чарапамi i кнiгамi, завешаны палотнамi i малюнкамi пакой. Бацькi дазволiлi ператварыць яго ў майстэрню. А тут — начлежка. Крыўдна. Выйсцi з маўчання цяжэй, чым апынуцца ў iм. Але мы выходзiлi: побыт дае шмат нагодаў загаварыць. «Валодзя, вынесi смецце!» — «Зараз, а ты каву звары». Каву п’ем разам i гаворым доўга, бо так шмат адбылося ўсяго ўсялякага, пакуль маўчалi.

Лекi

Праца. Камандзiроўкi. Масква. Вiльня. Мiтусня. Менск. Вiльня. Масква. За справамi маму не бачу. Пагавару па тэлефоне i супакоюся, нiбыта адведаў. Мама пра тату сказала, што ягоныя рэчы стаяць на месцы, толькi лекi сардэчныя яна ўзяла i прымае. «Ён дазволiў. Прыйшоў у сне. Я паскардзiлася на кепскi стан, на тое, што на вулiцу тры днi не выходжу, i запасы таблетак i кропель скончылiся. «Бяры мае», — ён так сказаў — «бяры мае». Узяла. Мне лягчэй».

Талерачка

Мама расказвае, што адным з першых маiх слоў было настойлiвае «дай». Гаварыць я пачаў у дзевяць месяцаў, любiў сядзець на мамiных руках i казаць: «Дай!» Патрабаваў усё чыста: i гадзiннiк з гiркамi, i забiты ў сцяну цвiк. Баба Ядзя абцугамi выдзiрала той цвiк i давала першаму ўнуку. Апагеем «дай» стала талерачка. «Дай мне талерачку з неба!» — запатрабаваў я ў мамы i паказаў на поўню. Яна смяялася. На гэтым мае «дай» i скончылiся, бо калi нешта прасiў, усе дадавалi: «I талерачку з неба».

Сур’ёзнасць

Наколькi я сур’ёзны, цяжка сказаць. Пэўна, настолькi, наколькi падобны да бацькi. Тата быў суцэльна сур’ёзны. Нават iронiю ён скарыстоўваў, каб захаваць у недатыкальнасцi сваё грунтоўнае стаўленне да жыцця. Мама, наадварот, любiла i любiць жыццё такiм, як ёсць тут i цяпер. Яе аптымiзм ураўнаважваў татавы песiмiзм i нiгiлiзм. Мамiна паглыбленасць у побыт, у матэрыю, у сучаснасць аказалася насамрэч больш сур’ёзная i запатрабаваная за нашы з татам надзеi, вечна няспраўджаныя, планы, заўсёды недавыкананыя, захапленнi i расчараваннi. На мамiнай, а не на татавай сур’ёзнасцi трымалася i трымаецца наша вялiкая сям’я. Наша сур’ёзнасць у творчасцi — толькi цень вялiкай любовi да мамы.

Радзiмка

На безыменным пальцы левай рукi ў маёй мамы ёсць маленькая радзiмка цьмяна-залацiстага колеру. Такая радзiмка была ў бабы Ядзi, якая навучыла маму ў цяжкiя хвiлiны дакранацца да яе, каб адчуць дапамогу. Такая ж чароўная радзiмка ёсць i ў мяне. Калi мне кепска, я дакранаюся да радзiмкi, i свет цяплее, маркота развейваецца — мама дапамагае мне.

Мамiн сын i татаў сын

Была ў дзеда дачка, была ў бабы дачка... Так пачынаецца не адна беларуская казка. Падобным чынам можна распавесцi i пра нашу сям’ю. Ёсць татаў сын i ёсць мамiн сын. Татавым сынам усе называюць брата Мiраслава. Ён i падобны да таты, i любiў яго тата болей. Я — мамiн сын. Спачатку (я ж старэйшы за брата на сем гадоў) мне пашчасцiла пабыць адзiным любiмым Вовачкам i ў мамы, i ў таты. Калi ж мама пагадзiлася купiць мне брацiка, сказаўшы, што нарэшце назбiрала грошай, тата засумняваўся. Маўляў, цi хопiць у яго любовi, каб так моцна любiць некага iншага, як ён любiць мяне... Нiхто нiколi не дакараў тату за тыя сумневы, акрамя яго самога. Мiраслаў адразу ж, з першага свайго дня, стаў татавым сынам. Цяпер, калi тата сышоў у краiну вечнай цiшынi, мы абодва — мамiны сыны.

Падарункi

Калi тата не меў сяброў, дык у мамы заўсёды было i цяпер ёсць шмат сябровак. Мама ўмее сябраваць, умее захоўваць таемныя гiсторыi, умее слухаць i суперажываць. На дзень нараджэння ёй тэлефануюць з усяго свету. Без перабольшвання. Эня з Нью-Йорку, Ада з Адэсы, Галiна з Берлiна. Завядзёнкi дасылаць падарункi ў гэтых сцiплых кабетаў няма, па iх сродках i званок абыходзiцца нятанна. Таму Галiна прыдумала гульню. Яны з мамаю заходзiлi ў ювелiрную краму i на словах дарылi адна адной найкаштоўнейшыя ўпрыгажэннi. «Я дару табе, Нiначка, вось гэты пярсцёнак з дыяментам!» — «А я табе, Галачка, дару залатыя завушнiцы з рубiнамi!» Абдораныя i вясёлыя яны пакiдалi краму. Цяпер Галя распавядае маме пра берлiнскую краму з кветкамi, быццам яны заходзяць туды i выбiраюць маме на падарунак пяць крэмавых ружаў. У гэты час я, чалавек, якi амаль нiколi не дорыць кветак, зайшоў у падземны пераход i набыў пяць крэмавых ружаў. Мама вельмi здзiвiлася букету i пераказала размову з Галiнаю.

Ззянне

Ралан Барт у сваёй кнiзе «Камера», разважаючы пра ўздзеянне фатаграфii на чалавека, прыйшоў да высновы, што найкаштоўнейшым здымкам асабiста для яго з’яўляецца партрэт мацi. Нi адзiн iншы чалавек не зможа адчуць i зразумець той таемнай сiлы, якая сыходзiць на яго праз гэты, для ўсiх астатнiх звычайны, партрэт. Барт пiсаў пра фотамастацтва пасля смерцi сваёй мацi, а таму не мог параўноўваць фота з арыгiналам, цень з постаццю. Дзякуй богу, мая мама жыве, i я магу бачыць светлае ззянне, якое зыходзiць ад яе. Светлыню тую не зафiксуе нiводная камера, яе бачу толькi я.

Прозвiшча

У мамы незвычайнае прозвiшча — Глобус. Яе бацька паходзiць з Капыльшчыны, з вёскi Жылiхава. У энцыклапедыi можна прачытаць пра яе некалькi радкоў: «Жылiхава, вёска ў Бучацiнскiм с/с Капыльскага р-на Мiнскай вобл. Цэнтр калгаса. За 32 км на Пд ад Капыля, 149 км ад Мiнска, 13 км ад чыг. ст. Цiмкавiчы. 590 ж., 240 двароў (1997). Сярэдняя школа, Дом культуры, б-ка, аддз. сувязi». З гэтых сцiплых звестак зацiкавiла апошняя. Кiраўнiком аддзялення сувязi ў пасляваенны час працаваў Уладзiмiр Глобус, мамiн бацька. Даведалася яна пра тое ў 1970 х, калi мой тата ўгаварыў яе з’ездзiць на радзiму. Мама нарадзiлася ў тым Жылiхаве ў 1934 годзе. Адносiны памiж яе бацькамi не склалiся. Баба Ядзя казала, нiбыта Глобус загiнуў на савецка-фiнскай вайне. Пэўна, праз гэта мама не вельмi любiць сваё прозвiшча i, калi злуецца, кажа мне: «Нiякi ты не Глобус, ты — Адамчык». Мне падабаецца мамiна прозвiшча, настолькi, што свае лiтаратурныя творы i малюнкi падпiсваю iм з 1977 года.

Бiблiятэкi

З усiх бiблiятэк найлепшай была тая, дзе працавала мама. Спачатку — бiблiятэка ў будаўнiчым трэсце № 4, пазней — у школе № 16, нарэшце — у Саюзе пiсьменнiкаў. Цяпер мацi на пенсii, жыве сярод кнiжак, сабраных татам. У бiблiятэкi я амаль не хаджу, чытаю куплёнае. Калi што трэба, у бiблiятэку iдзе сакратарка. Бiблiятэка без мамы для мяне не бiблiятэка. Кнiжны свет змянiўся за апошнiя гады, у iм паменела таямнiцаў. Бiблiятэкi мамiных часоў вабiлi якраз забароненымi выданнямi, сховамi-турмамi для кнiжак. Мама дазваляла мне чытаць усё, i я ўдзячны за давер.

З натуры

Калi напiсалася апавяданне «Ма-ма», я паказаў яго тату. Ён сказаў, што пiсаць на такiя тэмы трэба пазней, калi яго з мамаю не будзе. У тэксце пераказвалася гаворка з мацi, якая ўспамiнала сваiх маму з бабуляю. Татава заўвага збянтэжыла. Жаданне пiсаць з натуры пра блiзкiх людзей знiкла надоўга. Цяпер я шкадую. Дарма не напiсаў словы пра тату, калi ён яшчэ быў сярод нас. Пiсанне з натуры — найвыдатнейшы занятак, вынайдзены чалавекам. Праз яго мы бачым сябе такiмi, як ёсць, а не вымаляванымi памяццю i ўяўленнем. Некалi даўно Уладзiмiр Караткевiч прасiў, каб я напiсаў пра яго праўду пасля смерцi. Даючы згоду, я не ведаў, што не бывае праўды пасля смерцi. Ёсць праўда смерцi. Яе я апiсаў падчас адыходу таты ў край цiшынi. Ёсць праўда жыцця. Да яе iмкнуся, пiшучы гэты партрэт мамы.

Гонар

Мама ганарыцца сваiмi дзецьмi, гэта натуральна. Я разумею сапраўднасць i шчырасць яе пачуццяў. Сам, тым не менш, такога гонару за дзяцей яшчэ не адчуваю. Наадварот, заўсёды ганарыўся сваiмi бацькамi: татам i мамаю.

Знiшчэнне кнiжак

У людзей, далёкiх ад бiблiятэчнай справы, складаецца iлюзiя, што кнiжкi жывуць доўга. Памылковая думка. Кнiга, калi яе прачытае дзесяць самых акуратных людзей, развальваецца i падлягае спiсанню. Колькi такiх зачытаных кнiжак мама здала ў макулатуру! Гэта натуральны працэс, а было i iншае. Прыходзiў загад знiшчыць кнiгi новыя, i нават яшчэ нiкiм не чытаныя. Калi пачалася вайна з Кiтаем, маму прымусiлi зняць з палiцаў не толькi трохтомнiк Мао, але i кiтайскую кулiнарыю, i гiсторыю кiтайскай лiтаратуры. Што змагла, мама перахавала, ды большасць кнiжак вывезлi на сметнiк, дзе ўжо гарэла вялiзная, зробленая бульдозерамi гара паперы i кардону. Цi плакала мама, гледзячы, як гараць кнiгi?.. Не. Яна схавала ў сумку том гiсторыi кiтайскай лiтаратуры, якi падарыла мне.

Булачкi

Мама — самая прыгожая, мама — самая разумная, мама лепш за ўсiх гатуе. Я доўга не мог выбраць найсмачнейшую з прыгатаваных мамаю страваў. Дранiкi залатыя з лоем. Калдуны духмяныя са смятанаю. Чырвоны боршч з грыбамi. Кава па-турэцку з драбочкам цукру. Столькi ўсяго! А блiны! I ўсё ж найсмачнейшымi былi булачкi. Пэўна, з-за ўдзелу ў працэсе. Белага хлеба на пачатку 1960 х у Беларусi не было. Муку выдавалi на святы па талонах. Мама атрымлiвала папяровыя пакеты i, не чакаючы святаў, замешвала цеста. Я каштаваў сырое салодкае цеста, здавалася, з’еў бы яго ўсё. Толькi мама забараняла. Мы сядалi насупраць духоўкi i час ад часу заглядалi ў яе. Водар салодкiх мамiных булачак — найсмачнейшы ў свеце. Я так доўга не мог вызначыцца са страваю яшчэ i з-за таго, што ў дзяцiнстве i ў маладосцi кепска еў. Не любiў я есцi. I што б мама нi згатавала, казаў: «Не смачна», «не хачу», «не буду». Колькi крыўдных слоў пачула ад мяне мама на кухнi! Процьму. Сорамна.

Чаканне

Самым цяжкiм у дзяцiнстве было чаканне мамы. У дзiцячым садку чакаў, калi ж яна прыйдзе i забярэ. У летнiку — калi яна прыедзе, каб пагуляць са мною. У бабы Ядзi — калi павязе з Койданава ў Менск. У нядзелi — калi яна вернецца з працы, бо ў мамiных бiблiятэках выхадны прыпадаў на аўторак. Я высоўваўся ў фортку, каб далей бачыць вулiцу, па якой вярталася мама. А калi ў мяне забалелi вушы i я тыдзень праседзеў на бабiным ложку з закручанай у хусткi галавою, мне ўсё здавалася, што толькi прыедзе мама — i вушы адразу перастануць балець. Так яно i выйшла. Мама прыехала, i боль сцiх. Самая шчырая радасць, якую толькi давялося адчуць за жыццё, гэта хваля цяпла, што накрывала мяне з галавою пры сустрэчы з маёю мамай, Нiнаю.

Рэдактура

Мама просiць мяне, каб не рэдагаваў татавы лiсты i дзённiкi. Тлумачу, што рэдагаванне неабходнае. Без яго не абысцiся. Прапушчаныя лiтары, недакладныя коскi з кропкамi, паўторы словаў — гэта ёсць у кожным рукапiсу, але не мусiць быць у друкаваным тэксце. Прыхарошваць i цэнзураваць татавы творы я не збiраўся. Мама ведае пра гэта, ёй проста хочацца пагаварыць са мною пра яго.

Ёсць цi няма

Навокал шмат цынiзму, процьма нiгiлiстычных i песiмiстычных настрояў. Даходзiць да таго, што адукаваныя людзi кажуць: «Мяне няма!» I далей... Нас няма, адказнасцi няма, злачынства няма... Мушу спытаць у такога: «А мама ў цябе ёсць?» У мяне мама — ёсць.

Заклейванне вокнаў

Цяжка растлумачыць у час татальнай замены драўляных ваконных рамаў на шклопакеты, што такое заклейванне вокнаў на зiму папяровымi стужкамi. Драўляныя рамы мелi такую непрыемную звычку — рассыхацца. Утваралiся шчылiны, з якiх увосень пачынала дзьмуць так, што скавышы гулялi па ўсёй кватэры. У крамах прадавалiся рулоны папяровых стужак. Мама купляла iх, варыла крухмал. Мы з ёй i заклейвалi рамы. Стужкi вытрымлiвалi зiму, а ўвесну, напрыканцы красавiка, са шкляным трэскам я абдзiраў пажоўклую паперу, i мы з мамаю мылi вокны i рамы. Мыццё вокнаў i абдзiранне стужак — не такi просты занятак. Калi гэта рабiць у халодны, хай сабе i сонечны дзень, можна лёгка падхапiць запаленне цi ангiну. Але мама вельмi дакладна вызначала дзень мыцця вокнаў, i мы нi разу не захварэлi. Тата нiколi не абклейваў рамы i не мыў вокнаў. Яго раздражняў скрыгат сухой паперы па шклу. Ён сыходзiў з кватэры. Мыццё вокнаў — маё з мамаю свята. Цяпер мае вокны мые пакаёўка. Яна чамусьцi прастужваецца, бо не ўмее вызначыць цёплы дзень, не адчувае яго.

Кветкi i вазы

Чаму ў нашым доме было мала раслiнаў i кветак? Не магу адказаць. Мама iх вельмi любiла i любiць. У бiблiятэках, дзе яна працавала, заўсёды раслi амарылiсы i розныя iншыя кветкi. А ў кватэрах зелянеў мясiсты i калючы альяс. Мы адломлiвалi яго лiсты-шчупальцы, каб зака@паць густы сок у закладзены прастудаю нос. Дапамагала. Гаючая раслiна — альяс. А кветкi? Iх не было i ў шматлiкiх збанках i вазах, што мама назбiрала. Ведаю, вельмi прыгожа глядзiцца доўгая галiна вiшнi ў квеценi, пастаўленая ў высокую вазу, непараўнальна выглядаюць белыя нарцысы ў крышталёвай шклянцы, цёмна-чырвоная лiлея грыцыёзна стаiць у глiняным гладышы. Ведаў — i нiколi не прыносiў дамоў кветкi. І тата не прыносiў, i брат. Раслiны i жывёлы з’яўлялiся ў нашым доме выпадкова i на кароткi час. Толькi альяс, якi яшчэ называюць сталетнiк, прыжыўся на мамiным падваконнi.

Просьбы

Як мы не любiм прасiць! Жах як не любiм. I не просiм. Адстойваць сваё? Калi ласка. Патрабаваць належнае? Абавязкова. А прасiць... I давялося прасiць. Кватэру. Мне. Дзве сям’i на адной кухнi... Хто не ведае, няхай i не ведае. Мы пайшлi да чыноўнiка. Той сказаў, што ў кабiнеце на такую далiкатную тэму гаварыць не будзе, што мы мусiм пачакаць у скверыку пасля працоўнага дня. Мама i я чакалi. Ён падышоў з самазадаволеным выглядам i сказаў, што нiчым дапамагчы не зможа, паспрабуе, але не зможа, пастараецца, але нiчога не выйдзе. Я ўзненавiдзеў яго i сябе — за тое, што маме давялося прасiць гэтую паўразбураную пыхаю, алкаголем i абжорствам пачвару. Кватэру мне далi, насуперак усiм пачварам i пачваркам. Яе даў значна большы чыноўнiк, якi з павагай ставiўся да бацькавага лiтаратурнага таленту. I каб тата мог працаваць, мяне з дзецьмi i жонкаю адсялiлi. На ўскраiну. Прасiць некага аб нечым я зарокся, а тым больш прасiць маму, каб яна ў некага нешта прасiла.

Даросласць

У дзяцiнстве вельмi хацелася хутчэй вырасцi i стаць дарослым. У кожнага чалавека iснуе пэўная незадаволенасць фiзiчным станам. Але мая найбольшая незадаволенасць прыпала менавiта на дзяцiнства. Пагаварыць з татам на падобныя тэмы не атрымлiвалася, заставалася мама. Ёй трэба было давесцi маю мужчынскасць i даросласць. I я давёў. На выхадныя маму запрасiлi на пiкнiк у коласаўскую вёску Мiкалаеўшчыну. Цэлы аўтобус будаўнiкоў выправiўся адпачываць i весялiцца. Хто ехаў рыбу лавiць, хто — грыбы збiраць, хто — гарэлку пiць каля вогнiшча. Мама ўзяла мяне ў рамантычнае падарожжа. Пачалося ўсё з чытання паэмы «Новая зямля», а дэкламаваў класiчныя вершы малодшы брат Якуба Коласа дзядзька Юзiк. Крышку па-настаўнiцку ён выглядаў, але мне спадабалася апавяданне пра тое, як Колас на ўласныя грошы збудаваў школу. Непадалёку ад той школы i пераплыў я Нёман. Пайшоў адзiн на рэчку. Пераплыў на другi бок i вярнуўся гэтаксама назад. Прыйшоў да мамы, якая гатавала на вогнiшчы вячэру, i сказаў: «Я Нёман пераплыў, я — дарослы!» Сапраўды, я стаў дарослым, бо мама не сварылася, а толькi папрасiла больш не плаваць аднаму, бо рэчка хуткая, з вiрамi, з крынiцамi — можна патануць.

Пярэпалах

Адзiн з першых успамiнаў, звязаных з мамаю, вельмi непрыемны. Плачу, плачу, крычу i не магу супакоiцца. Прыйшла цётка Пэля, схiлiлася нада мною i зашаптала, загаварыла пярэпалах. Запомнiлася сутарга ад крыку. Пазней мама раскажа, як хадзiла кармiць маiх малочных сясцёр, Iру i Тому, дачок дзядзькi Чэся. А ў таго быў вялiзны злы сабака. Ён гыркнуў на маму, тая пералякалася, пасля пераляку i пакармiла мяне. Жах праз малако перадаўся мне — васьмiмесячнаму немаўляцi. Цётка Пэля ўшчувала маму за тое, што накармiла дзiця «перапалоханым малаком». Хто ведаў, што страхi захоўваюцца ў малацэ? Толькi чараўнiца Пэля навучыла, што пасля сполаху малако трэба сцэджваць. Дурнога сабаку, якi раз-пораз зрываўся з ланцуга i палохаў усю вулiцу, дзядзька Чэсь прыбiў.

Трывогi

Мама перажывала i перажывае за мяне i за Мiрыка. Толькi калi яна перажывае за мяне, я не бачу яе гора i пакутаў. А вось яе трывогi за Мiраслава я бачыў i суперажываў. Аддаць любiмага сына ў салдаты — як гэта горка! Пагатоў, калi iдзе вайна, i ён можа апынуцца на фронце ў Афганiстане. Мiраслаў напiсаў з войска, што яны трэнiруюцца ў гарах. Мама сабрала валiзу з прадуктамi i паехала ў Чарнаўцы, дзе Мiрык займаўся ў вучэбцы. Паехаў з мамаю i я. Брат быў вельмi худы, твар счарнеў, ён засынаў на хаду, чым ганарыўся: «Магу iсцi i спаць!» Мама сустрэлася з афiцэрамi, падаравала iм прадукты i каньяк. Тыя, выдаўшы ваенную таямнiцу, сказалi, што могуць размеркаваць Мiраслава толькi ў тры месцы: у Афганiстан, у ахову турэмных цягнiкоў або ў Чэхаславаччыну. Выбралi апошняе... Падобнае здарылася з маiм дзедам Уладзiмiрам, калi немцы ўзялi яго ў закладнiкi, а баба Броня выкупiла яго за тры скруткi палатна. Якое таннае чалавечае жыццё, калi яго можна памяняць на каўбасу з каньяком або на скрутак палатна!.. I якая вялiкая любоў павiнна быць, каб тое здзейснiць насуперак законам i акалiчнасцям...

Мода

Мама нiколi не была моднiцаю. Вядома, яна апраналася лепш за ўсiх, як для мяне. Модным i стыльным хадзiў тата. У яго былi гарнiтуры i чаравiкi, прывезеныя з-за мяжы. А мама любiла нашае. Толькi аднойчы яна доўга насiла модны плашч. Цяпер гэта выглядяе дзiўным. У сярэдзiне 1960 х пачаўся бум балоневых дажджавiкоў. Цёмна-брунатныя, зеленавата-балотныя, чорна-сталёвыя плашчы з сiнтэтычнага, падобнага да цэлафану рэчыва захапiлi свядомасць насельнiкаў СССР. Калi ты не меў балоневай апранахi, ты быў не зусiм чалавекам. Тата прывёз маме з Масквы брунатна-шакаладны плашч. «Яго можна скласцi ў сумачку i надзець, калi пойдзе дождж». Жанчыны толькi i чакалi гэтага дажджу, каб дастаць i надзець наймаднейшае. Я вельмi любiў маму ў шакаладным плашчыку. А яна ганарылася тым, што тата здалёк прывёз ёй такую модную рэч... Некалькi гадоў таму тата падараваў маме выдатнае футра. Яна вельмi радавалася падарунку, але насiць не насiла. Надзела колькi разоў i павесiла ў шафу, а потым i зусiм перадарыла яго ўнучцы, маёй Ядзi. Сумна, калi такiя рэчы перадорваюцца. I сказаць нiчога не скажаш.

Ідэалiзацыя

Цi iдэалiзую я вобраз мамы? I так, i не. Каго яшчэ мне любiць i ўсхваляць, як не яе? Тату? Я спазнiўся са словамi прыязнасцi i павагi. Таты няма з намi. Адной з прычынаў яго хуткага згасання была любоў да алкаголю. Мама страшэнна перажывае i нервуецца, калi даведваецца, што я цi брат выпiваем. Не гавару з ёю на тэму п’янства. А яна мяне папярэджвае: «Бачыла сон, як цябе сустрэў наш сусед Караткевiч (ён таксама заўчасна пакiнуў гэты свет праз гарэлку), як ён паклiкаў цябе пайсцi разам з iм. Я прачнулася i не змагла заснуць ажно да ранiцы. Так што, налiваючы чарку, ведай: гэта ён цябе клiча». «А тата мяне не клiча?» — падумаў я i змаўчаў. Нiкога я не iдэалiзую: нi сябе, нi маму сваю.

Споведзi

Калi думаць, што ў бiблiятэку прыходзяць адно разумныя i выхаваныя людзi, можна моцна памылiцца. Наколькi кнiжкi трапляюцца разнастайныя, настолькi стракатыя ў iх i спажыўцы. Што ўжо казаць пра чытачоў часопiсаў ды газет! Асаблiва надакучлiвыя прыходзяць напрыканцы працоўнага дня. Мама сабралася зачыняцца, а тут увальваецца нейкi чытач з гучным голасам i пачынае на ўсё памяшканне пераказваць газетныя навiны. Бiблiятэка — цiхае месца, цi прынамсi мусiць быць такiм. З’яўленне шумлiвага чытача i несвоечасовае i недарэчнае. Але паспрабуй скажы, што бiблiятэка зачыняецца. Мама i не казала. Ну няма дзе выгаварыцца чалавеку! Цэрквы i касцёлы пазачыненыя стаялi. Вось i хадзiлi людзi ў бiблiятэку, да маёй мамы, як на споведзь. Хто навiны пераказаць, а хто пра самае патаемнае распавесцi. Мама нiкому нiколi тыя споведзi не пераказвала, чым вельмi ганарылася i ганарыцца дасёння. А калi хто i быў навязлiвы i надакучлiвы, дык яна спакойна трывала i такiх.

Вока

За мамiну прыгажосць я перажываў заўсёды больш, чымсьцi за яе здароўе. Лiчыў, што знешнасць i адлюстроўвае яе стан. Наколькi памыляўся, яшчэ пытанне. Калi мама адчувае сябе добра, яна i выглядае выдатна. Сам такi. Таму, калi ў мамы захварэла вока, я заперажываў. Яно нiбыта выкацiлася наперад, зрабiлася вялiкiм, немiрготкiм. Ягоная нерухомасць i блакiтная празрыстасць палохалi мяне. А тое, што мама з хворым вокам хадзiла ў сваю бiблiятэку, — абурала. «Ну што ты ходзiш на працу? Пабудзь дома!» — «Ну як гэта людзi застануцца без кнiжак, без часопiсаў новых, без свежых тыднёвiкаў? Сам падумай!» Мамiна вока мне, бясспрэчна, даражэйшае за ўсiх яе чытачоў, але забаранiць ёй хадзiць на працу не змог. А трэба было б. Добра, што вока вылекавалася, а мамiна прыгажосць вярнулася.

Помнiк i лавачка

Якi помнiк паставiць на татавай магiле? Мы з братам бясконца гэта абмяркоўваем. Крыж? Камень? Якi надпiс? Цi скульптуру рабiць? Цi архiтэктару праект замовiць? Знаёмыя не надта ахвотна гавораць на тэму могiлак i мемарыялаў. Цi то пабойваюцца. Цi то занадта асабiстай справай лiчаць. Мама сказала: «Рабiце што заўгодна, а мне толькi лавачку пастаўце». Атрымалася — лавачка пры татавай магiле на Кальварыйскiх могiлках i ёсць галоўнае ў помнiку, астатняе можа быць якiм заўгодна, а лаўка мусiць быць найлепшай, бо яна — для мамы.

Чаравiкi

«Мама, а чым ты чысцiш чаравiкi?» — спытаў брат, калi мы, папiўшы гарбаты, абувалiся i збiралiся сыходзiць. «Нiчым не чышчу, абцiраю вiльготнай анучкай i ўсё. Тата займаўся абуткам, i сваiм i маiм», — мама заплакала. Бацькi пражылi разам сорак чатыры гады, мама ўсё яшчэ не змiрылася з татавай смерцю, не можа рабiць тое, што звычайна рабiў ён. Балюча на гэта глядзець, горка пра тое думаць.

АДМЕТНАСЦЬ

Сваю адметнасць мама заўсёды iмкнулася схаваць. Непадобнасць да iншых была ў яе з самага маленства. Прозвiшча Глобус iнакш як дзiўная мянушка не ўспрымалася, упартасць асуджалася, любоў да кнiжак нiхто не ўхваляў. Пагаварыць пра Чарльза Дзiкенса i ягоны Лондан не было з кiм. Таму мама пачала хаваць уласную непадобнасць. Яна звычайна апраналася, хадзiла на звычайную працу, гатавала звычайныя стравы. З усяго незвычайнага навiдавоку ў яе засталося прозвiшча, але хто ў нас цiкавiцца прозвiшчам замужняй жанчыны? Нiна Уладзiмiраўна для ўсiх знаёмых была жонкай Чэся Адамчыка, i, адпаведна, Адамчыхай. Пра яе незвычайную дабрыню, такт, розум ведаюць, збольшага, толькi блiзкiя людзi.

Наваградская кнiгарня

Адным са шматлiкiх вынаходак «бацькоў» савецкага ладу жыцця было раўнамернае размеркаванне кнiжак па кнiгарнях. У нас усе роўныя, i кнiжак, як хлеба i солi, атрымаюць пароўну, за выняткам спецразмеркавальнiкаў для начальства. Пра чыноўнiкаў апушчу. А пра наваградскую кнiгарню распавяду. Нiчога не маю злога да наваградцаў — наадварот, iх вельмi люблю i паважаю: яны ж яшчэ i татавы землякi. Але нашто было рабiць у Наваградку асартымент кнiгарнi такi самы, як i ў сталiчнай, даўмецца не магу. Так было ў 1970 годзе. Мама, як убачыла стэлажы дэфiцытных кнiжак, узрадавалася. Пайшла i дамовiлася з загадчыцаю кнiгарнi, што яна адкладзе патрэбныя для бiблiятэкi выданнi, а потым з Менска пералiчыць грошы i кнiгi забярэ. Мама наадкладала тамоў 500. Цешылася, як дзяўчынка. I я радаваўся з мамаю, а тата скептычна заўважыў, што нiчога ў мамы не атрымаецца, кнiжкi застануцца гiбець у Наваградку. Мама заспрачалася, i дарэмна, бо выйшла па-татаву. Чыноўнiкi-начальнiкi не дазволiлi менскай бiблiятэцы камплектавацца ў нейкiм там Наваградку. Мама, ледзь не плачучы, патэлефанавала загадчыцы крамы, але тая нiчым дапамагчы не змагла.

Вязанне

Вязанне пруткамi i кручком, безумоўна, жаночы занятак. Мне вельмi падабалася, як мама вяжа. Любiў я клубочкi i маткi нiтак. Дапамагаў змотваць маткi ў клубочкi. У часопiсах i кнiжках пра вязанне падоўгу разглядаў узоры розных вязак. Нават навучыўся накiдваць петлi на пруткi, далей за накiдванне петляў навучанне не пайшло. А болей за ўсё маё сэрца ахоплiвала радасць, калi распускаў звязанае i акуратна змотваў нiтку ў шчыльны клубок. Калi маме не падабалася звязанае, яна клiкала мяне, каб распусцiў. У гэтым распусканнi я стаў, безумоўна, майстрам, такiм жа добрым, як у вязаннi мама.

Першы дзень вясны

У першы дзень вясны мама ад самае ранiцы адчыняла дзверы на гаўбец i ўмывалася снегам. I нас мыла чыстым снегам. Вельмi паэтычна з надыходам вясны абмыць твар i рукi iскрыстым сняжком. Цяпер такiя зiмы, што i снегу няма. Але калi зноў зiма надыдзе доўгая, марозная i снежная, я першага сакавiка абавязкова ўмыюся снегам i павiншую маму з першым днём вясны.

Уцёкi

Шмат разоў я ўцякаў з дому, таму выдатна разумею ўсiх малалетнiх бадзягаў. Дома ўсё кепска, а свет такi вялiкi. Адзiнае, чым мой час дзяцiнства адрознiваўся ад цяперашняга — у iм зусiм не было беспрытульных дзяцей. Уцякаць даводзiлася аднаму. Першы раз я збег зiмою, калi вучыўся ў трэцiм класе. Намеры былi самыя рашучыя. Мароз лютаваў. Рукавiцы я не ўзяў, забыўся. Пакуль дайшоў да вакзала, рукi абмерзлi. Ехаць без квiтка я збаяўся, давялося вярнуцца. Мама, як убачыла мае чырвоныя рукi, аж заплакала. Павяла мяне ў лазенку. Пусцiла ваду. Сказала: «Не бойся, яна халодная, а табе будзе здавацца, што гарачая». Сапраўды, было такое адчуванне, нiбыта рукi сунулi ў кiпень. Мама расцiрала мае рукi ў халоднай вадзе, боль пацiху сплываў. Мама ў мяне такая добрая, любiць мяне... Чаго было ўцякаць?

Каханне

Мама любiла тату, а ён — яе. Але гэта не вобраз iх кахання. Словы, якiя кожны цi амаль кожны можа сказаць пра сваiх бацькоў. Мне хацелася стварыць вобраз, i я доўга ўспамiнаў, як мама распавядала пра тату. Згадаўся i такi выпадак. Яны, толькi пажанiўшыся, паехалi да татавых бацькоў. Было спякотнае лета. Яны прыехалi ў Наваельню. Да татавай вёскi было кiламетры тры. Можна было пайсцi па напаленай сонцам дарозе, а тата прапанаваў маме iсцi па рэчцы. Яны разулiся i пайшлi, узяўшыся за рукi, па празрыстай i халаднаватай вадзе Ятранкi. Яна неглыбокая, дно — залаты пясок. Мама казала, што гэтае падарожжа па рэчцы, у засенi алешнiку i вербаў, — найлепшае ў яе жыццi... Калi тата пiсаў пра сваю рэчку: «Яна цячэ праз маё сэрца», ён пэўна згадваў i як яны з мамаю iшлi па ёй, узяўшыся за рукi, такiя прыгожыя i маладыя, як мае дзецi цяперака.

Iспыт

Мама грунтоўна рыхтавалася да iспыта. Стыпендыя была жыццёва неабходная. Сям’я дапамагчы не магла. Мамiна мацi, Ядзя, пасля разводу з Глобусам выйшла за Бронiка Кiсяля i нарадзiла Антона i Рэню. У паваенным Койданаве грошы не вялiся. Бронiк вярнуўся з фронту паранены, ледзь жывы. Таму мама вучылася на «выдатна», i iспыты для яе мелi лёсавызначальнае значэнне.

Вярнуўшыся з бiблiятэкi ў iнтэрнат, яна пераапранулася ў сваiм пакоi, дзе жылi ажно дваццаць дзяўчат, i пайшла на кухню, каб запарыць гарбату на вячэру. А там нейкая першакурснiца пытаецца: «Нiна, ты маму бачыла?» — «Маму?» — «Твая мама прыязджала, уся ў чорным». Мама пабегла ў свой пакой, а дзяўчаты пагасiлi святло i ўдавалi, што спяць. Мама казала, што нiколi ў жыццi ёй не было так страшна, як стаяць у цёмным пакоi, дзе ляжаць пад коўдрамi дзевятнаццаць сябровак. «Яны робяць выгляд, што спяць. Я не ведаю, што спытаць. Нешта здарылася. Нешта жахлiвае. Што? З кiм? Мама ў чорным». — «Ды скажыце вы, што здарылася?!» — закрычала мама з цемрадзi. Дзяўчаты запалiлi лямпачку, пачалi супакойваць маму. Расказалi, што прыязджала яе мацi, бо памерла баба Марыя, i папрасiла, каб да iспыта нiчога не казалi, а сказалi пасля. Мама ноч не спала. Першай прыбегла ў iнстытут, атрымала пяцёрку i паехала на пахаванне любiмай бабулi Марыi.

Панiва

Ёсць здарэннi, пра якiя не ведаю, як напiсаць. Галоўнае — я зусiм не ўпэўнены, цi варта згадваць пра iх наогул. Але яны навязлiва запаўняюць сабой маю свядомасць i захiнаюць iншыя згадкi. Яны патрабуюць: напiшы пра нас, напiшы! Адкладаю, наколькi магу. А потым скараюся. Адно з такiх здарэнняў — выпадак з панiвою. Мама ў студэнцкiм iнтэрнаце смажыла бульбу. А вельмi самаўпэўнены маладзён, са знакамiтай артыстычнай сям’i, пачаў непрыстойна сябе паводзiць. Ягонае хамства давяло маму да таго, што яна вывернула яму панiву з салам i бульбаю на голаў. Як не выпалiла вочы, нiхто не ведае. Цудам хлопец не стаў калекам. На наступную ранiцу ў iнтэрнаце з’явiлася прыма Купалаўскага тэатру — Стэфанiя. Яна спрабавала сварыцца на маму, а тая сказала, што калi яшчэ раз яе сын палезе з заляцанкамi, дык застанецца не толькi без скуры, але i без галавы, i прынясуць яго дамоў безгаловага. Артыстка абяцала паспрыяць выгнанню мамы з iнстытута. Марныя былi запалохваннi.

Напiсаўшы пра панiву, не адчуў я палёгкi. Можа, пазней адчую. Спадзяюся.

Матылi

У нашым садзе над блакiтнымi качанамi капусты лёталi белакрылыя i жоўта-лiмонныя матылi. Iх называлi капуснiцамi. Я так любiў iсцi праз сад, па вузкай сцежцы, за мамаю i любавацца няўпэўнена-лёгкiмi палётамi капуснiцаў. Колькi разоў мне казалi, што матылi шкодныя, што яны ператвараюцца ў вусеняў i ядуць-шкодзяць капусныя лiсты! Мне было не шкада тых тоўстых лiстоў, а матылёў я любiў. Вядома, я любiў iх менш, чым маму. Але сад, мама, матылi! Што можа з гэтым параўнацца? А яшчэ — жыццё маё было наперадзе.

Каты i сабакi

Хто з жанчын не любiць коцiкаў i сабачак? Мая мама. У яе развiлася алергiя на звярыную поўсць. Яна не можа знаходзiцца ў памяшканнi, дзе ёсць цi нядаўна была жывёла. Ёй робiцца кепска. Падобная алергiя мучыць маю стрыечную сястру Вольгу. Яе арганiзм не прымае пахаў рыбы. Аднойчы Вольга ледзь не задыхнулася, калi яшчэ дзiцёнкам схапiла ў рукi люстранога карпа. Вось i мама пачынае задыхацца ад кацiных пахаў. З гэтае прычыны яна не прыходзiць да мяне ў госцi. Мой кот Чарлi, куплены для Ядзi, нiбыта не пускае яе. Пазбавiцца ад ката я не магу, бо Ядзi часцяком даводзiцца заставацца адной, а з коцiкам не так самотна. Зрэшты, да брата Мiраслава мама таксама не ходзiць, хоць у яго нi ката, нi сабакi даўно няма, толькi два шэрыя пацукi ў драцяной клетцы.

Плач

Заўсёды саромеўся сваiх слёз. Такi менталiтэт: мужчына мусiць хаваць пачуццi, стрымлiваць слёзы, быць злым i жорсткiм. Такiя героi ў нашых казках i аповесцях. Такiх мужчын нашы жанчыны хочуць бачыць у жыццi. Збольшага мы такiя i ёсць. Я вельмi перажываю з-за таго, што прылюдна заплакаў на татавым пахаваннi. Праявiў слабасць замест таго, каб з каменным тварам рабiць выгляд новага галавы сям’i. Затое мамiны слёзы ўспрымалiся натуральна, як абавязковае, як неабходнае. Днямi, памiж камандзiроўкамi ў Лондан i Вiльню, я забег да мамы на каву. Мы сядзелi на кухнi, i мама расказвала пра сябе: «Мне так сумна без яго. Устану ранiцай, пагляджу на партрэт, i слёзы душаць, але не плачу. Прыходзiць пакаёўка Алена, прыбiрае, мые мне галаву, стрыжэ, робiць прычоску. А дзеля каго я такая парадная, з прычоскаю? Няма з кiм пасварыцца, няма перад кiм паплакаць». Мама здымае акуляры i плача. Мне прыемна глядзець, як плача мая мама. Твар у яе чырванее, робiцца жывым. Так важна, каб твар у мамы быў жывы. «Не перажывай. Я зараз сабяруся. У мяне ёсць вы, але гэта ўсё iншае. З вамi я не магу пасварыцца». Тое, што напiсана тут — слабейшае за тое, што не сказана i не запiсана. Плач — мацнейшы за слова.

Жабрак

Заўважаецца такая заканамернасць: калi дом квiтнее, абавязкова ў яго прыходзяць вар’яты i жабракi-папрашайкi. I не важна, якi гэта дом, палац японскага iмператара цi Дом лiтаратара ў Менску. Жабракi прыходзiлi ў дом пiсьменнiкаў розныя, але адзiн моцна вылучаўся сярод iх. Звалi яго Валера. Ён заходзiў у розныя кабiнеты, у тым лiку i ў бiблiятэку. Чамусьцi ён называў маму Емельянаўна. Пэўна, з-за таго, што доўгi час у бiблiятэцы разам з мамаю працавала Еўдакiя Емельянаўна, сястра паэта Панчанкi. Мама заўсёды давала жабраку на хлеб. Прыпадкi Валеравай агрэсii мама ўспрымала спакойна. «Ну не будзем жа мы дактароў выклiкаць», — казала яна, i вар’ят супакойваўся, прасiў прабачэння ў Емельянаўны i хаваўся за дзвярыма.

Бiблiятэкi

Мамiны бiблiятэкi былi для нас другiм домам. У чытальных залах я, а пазней i Мiрык рабiлi ўрокi. Любiў я маляваць, схаваўшыся за кнiжнымi стэлажамi. Не было такога свежага часопiса цi новай кнiгi, якiя я не перагортваў. А найвялiкшым задавальненнем было ўзяць у мамы ключы ад бiблiятэкi, прыйсцi туды ў выходны дзень i доўга разглядаць i чытаць кнiгi ў адзiноце, у поўнай цiшынi. Тата, брат i я сапраўды лiчылi бiблiятэку домам. Аднаго разу я прывёў Мiрыка да дзвярэй дзiцячага сада i пабег у школу. Я быў упэўнены, што ён пойдзе ў групу. Думаць не думаў, што мой малодшы брат у садок не зойдзе, а пацягнецца бiць абцасамi лёд на лужынах. Хто з нас не ведае, як прыемна прайсцiся па малочным шкле плыткай калюжыны? Толькi ў адной з iх была ямiна, i Мiрык правалiўся ў ледзяную ваду па пояс. Выбраўшыся з вады, ён павалокся не дахаты, а ў бiблiятэку. I прастаяў пад дзвярыма гадзiны дзве, пакуль выхавацелька з iнтэрнату, якi быў у адным будынку з бiблiятэкаю, не знайшла яго i не патэлефанавала нам дамоў. Мiрык забыўся, што па аўторках мама не працуе, а дадому не пайшоў, бо тата насварыўся б мацней за маму. Гэта няпраўда, тата на Мiрыка амаль нiколi не сварыўся. Проста мамiна бiблiятэка была для нас другiм домам.

Павага i любоў

«Сынок, — кажа мама, — спачатку трэба, каб дзецi паважалi бацькоў, а бацькi любiлi сваiх дзяцей. Пазней надыходзiць час, калi ўсё мяняецца: трэба, каб старыя бацькi паважалi сваiх дзяцей i любiлi ўнукаў, а дзецi любiлi сваiх старэнькiх бацькоў. Я вельмi ганаруся сваiмi дзецьмi, i цябе паважаю». А я люблю цябе, мама.

ТАТА

Вугаль

Тата страшэнна не любiць рыпення вугалю на зубах. Адны калоцяцца, калi нехта жалезiнаю чыкiрыжыць па шкле, другiя не пераносяць шапацення паперы. А бацька не есць вугалю. Ён не можа пакаштаваць печанай у вогнiшчы бульбы, што для беларуса — дзiва дзiўнае.

Ручкi

Калi тата нешта любiць больш за кнiгi, дык гэта ручкi. Ён прывозiць iх адусюль: з Нью-Йорку, з Парыжу, з Масквы... У татавым стале — поўная шуфляда самых розных ручак i алоўкаў. I калi збiраюся ў якое падарожжа, тата нагадвае пра ручку i сшытак. З дзяцiнства я памятаю, як ён старанна прамывае над ракавiнай кiтайскую асадку. Тата любiць, каб ручка пiсала тоненька i добра пускала атрамант. А першы раман, «Чужая бацькаўшчына», пiша школьнай ручкаю, абмакваючы сталёвае пяро ў белую чарнiльнiцу. Апошнiм часам тата пачынае друкаваць на машынцы, але кожнае другое апавяданне прыносiць да маёй сакратаркi Надзеi ў тонкiм школьным сшытку. Напiсанае ручкаю.

НАЖЫ, НОЖЫКI, СЦIЗОРЫКI...

З вайны ў таты застаецца любоў да нажоў. Пэўна, гэта генетычнае, бо ў сялянскай хаце нашага дзеда Уладзiмiра нож — культавая рэч. Нiхто без дзедавага дазволу не можа крануць нож. Ён ляжыць у шуфлядзе кухоннага стала, iншага ў хаце i няма. Гэта ў бацькоўскай кватэры шмат сталоў i безлiч нажоў. Тата з дзяцiнства нажы збiрае. Кажа, што ў вайну меў тры казацкiя шашкi. Даводзiлася хаваць iх у лесе, увагнаўшы ў зямлю па самыя тронкi i замаскаваўшы мохам. Нехта высачыў i скраў бацькаву зброю. Ад усяго вайсковага застаецца толькi нямецкi штых-нож. Тата хоча назваць свае чатыры раманы, сабраўшы iх пад адной вокладкай, «Цень ад штыха». Але перавыданне раманнага цыкла адсоўваецца ў няпэўнасць. На жаль. А я дык нажы, ножыкi, сцiзорыкi не шаную. Купляю наступны, калi папярэднi губляецца альбо ламаецца.

Кнiжныя палiцы

Тата любiць сядзець на канапе насупраць кнiжных стэлажоў i разважаць пра лiтаратуру. Я магу гадзiнамi стаяць побач i слухаць, слухаць... Завязваецца спрэчка. Няма такога, каб не распачалася палемiка. З-за Камю, цi з-за Дастаеўскага, цi з-за Вавенарга... Абавязкова я цi тата ловiм суразмоўнiка на памылцы ў цытаце цi няправiльнай даце нараджэння якога з класiкаў. Спрачацца каля палiцаў з кнiгамi — сямейная традыцыя. Мы даводзiм адзiн аднаму сваю праўду з томiкамi ў руках. Тата паважае раманiстаў, а мне даспадобы апавядальнiкi. Ён выдатна ведае расiйскую лiтаратуру, а я так нiколi сур’ёзна i не перачытваў Цютчава, бо захапляўся Усходам — Сёнагон, Басё, Бусон, Iса. Мы розныя, але страшэнна любiм сядзець на канапе, насупраць кнiжных палiцаў, i весцi дыялог пра лiтаратуру.

Сябры

У таты няма i не было сяброў у маiм разуменнi гэтага паняцця. Можа, у юнацтве ён i меў сябра, але я пра тое нiчога не ведаю. Дый калi ўважлiва прачытаць татавы творы, наўрад цi знойдзецца яскравы матыў сяброўства. Тата шмат з кiм падтрымлiваў добрыя стасункi, але каб ён на роўных з кiмсьцi сябраваў — такога не было. Ён больш за мяне еўрапеец, бо заўсёды трымаў людзей на адлегласцi. Пэўна, таму тата любiць размаўляць з маладзейшымi, з тымi, хто не можа быць яму за сябра. I сваю выснову, што сябры знiкаюць у пэўным веку, недзе ў гадоў трыццаць, я зрабiў, назiраючы найперш за татам, а не за сабою.

Зялёны акiян

Тата спакойна кажа пра смерць. Яшчэ ў сорак ён пачаў гаварыць сваiм раўналеткам, што стары, што адмаўляецца ад той цi iншай справы або пагулянкi з-за свайго веку. «Якi ж ты стары, Чэсь? Ты ж маладзейшы за нас на дзесяць гадоў!» — здзiўлялiся некаторыя. «Не-не, я стары», — настойваў тата. Таму, калi ён мне з братам Мiраславам сказаў, што хоча сур’ёзна пагаварыць пра сваё пахаванне, мы ўспрынялi тое як належнае. Гэта было ў 1998 годзе, улетку. Мы сядзелi за сталом на татавай кухнi, калi ён сказаў: «Я хачу знiкнуць у зялёным акiяне. Мне не падабаюцца менскiя могiлкi. Я хачу вярнуцца на сваю Наваградчыну, у Варакомшчыну, у свае лясы, i назаўсёды знiкнуць у зялёным акiяне...»

Прынiжэннi

Значна лягчэй перанесцi ўласную знявагу, чым бачыць прынiжэнне таты. А можа, яно толькi здаецца. Адно ведаю дакладна: глядзець, як тата прыносiць скрэмзаныя рукапiсы сваiх твораў ад цэнзараў-рэдактараў, больш чым непрыемна. Яны выкрэслiвалi палiтыку, бурылi сюжэт, кастрыравалi вобразы i мову. Апавяданне «Кароль Нябожа»: ад 32 старонак засталося 18. I так праз усё жыццё, праз усю творчасць. Пэўна, таму большасць сваiх кнiжак я выдаваў уласным коштам, паўлегальна, без цэнзараў i паскудных дзяржаваў.

Галенне

Тата голiцца перад выхадам з дому, а ў выхадныя — перад прыходам гасцей. Я — наадварот, галюся з самага ранку, не магу сесцi снедаць, не пагалiўшыся. Тата можа да вечара прахадзiць па кватэры няголены, але спаць, не пагалiўшыся, не ляжа. Барады ён нiколi не насiў, бачыў у барадзе азiятчыну, а ён — еўрапеец, католiк, i мусiць галiцца.

Голас

Якi запаволены, слабы зрабiўся татаў голас. У тэлефоне ледзь чуваць. Даводзiцца перапытваць пра тое самае па некалькi разоў. Раней тата гаварыў у тэлефон вельмi гучна, ледзь не крычаў, баяўся, што не дачуюць, не зразумеюць. А цяперака гаворыць цiха i не баiцца.

Сэрца

У 1971 годзе ў таты схапiла сэрца. Ён ляжаў апрануты на засланым ложку. Панаехала дактароў. Усе паўтаралi страшныя словы: «Схапiла сэрца!» I мне ўяўлялася нейкая рука ў гумавай пальчатцы, якая хапае татава сэрца. Сперажывалiся мы тады. Дагэтуль не магу спакойна сказаць два гэтыя словы: «схапiла сэрца».

Уражлiвасць

Тата вельмi ўражлiвы чалавек, акуратны i асцярожны. Ён не любiць чужога ў побыце i iнтыме. Калi тата вучыўся ў Лiтаратурным iнстытуце, ён у бiблiятэцы памыў рукi i выцер iх ручнiком агульнага карыстання. Праз гадзiну рукi пакрылiся чырвонай высыпкаю. Можа, з месяц ён не мог пазбавiцца зудлiвых плямiнаў, ажно пакуль доктар не здагадаўся, што высыпка не iнфекцыйная, а нервовая: псiхалагiчна тата настроiўся на хваробу i захварэў. Праз такiя здарэннi ён i не любiць усяго чужынскага, агульнага, грамадскага.

Трускалкi

Днямi зайшоў да бацькоў. Проста каб пасядзець з iмi. Мацi запарыла гарбаты i пачаставала мяне трускалкамi. Тата працягнуў руку, каб узяць ягаду, а мацi далiкатна адсунула талерку. «Табе яшчэ няможна сырога». I яна i я ледзь стрымалiся, каб не заплакаць. Але стрымалiся i пачалi гаварыць пра палiтыкаў. Тата захваляваўся, i да яго вярнуўся голас.

Лес

Тата ў бальнiцы просiць Мiраслава, каб звазiў яго ў лес. Яны заязджаюць у ялiннiк. Бацька адмаўляецца выходзiць з машыны. Адчынiў дзверцы, паглядзеў, i яны вярнулiся ў бальнiцу.

Лекi

Мiраслаў пытаецца ў доктара, чаму так мала лекаў ён прызначыў нашаму тату. «А ў нас больш няма, прывозьце свае лекi, i мы ўсё зробiм». Тых лекаў i ў Менску няма. Даводзiцца тэлефанаваць у Вiльню, каб купiлi i перадалi. Там запiсваюць грувасткую назву, купляюць, перадаюць. Лекi не тыя. Што з iмi рабiць? Доктар суцяшае: спатрэбяцца вашай мацi.

Колер твару

У таты зусiм кепскi колер твару. Як цяжка пра такое думаць! Калi ён быў дома з мамаю, я адганяў ад сябе гэтае назiранне. Але ў бальнiцы зноў убачыў на бацькавым твары жоўты колер смерцi. Такi колер быў на твары ў маёй хворай на рак бабы Ядзi, калi яна сустрэла мяне ў бальнiчным двары. Такi самы колер меў твар дзядзькi Чэся ў калiдоры ракавага корпуса. Каб жа я памылiўся!

Сваё

Зрэдку ў iншых бачыш самога сябе. Так дзяды бачаць сябе ва ўнуках. Так я назiраю ў зыходзе таты ўласную нямогласць, слабасць i бездапаможнасць у бязлiтасным свеце. Тата — частка мяне. Сумна i балюча ўсведамляць незваротнасць зыходу.

Тэрмiн

Калi выпiсвалi з лякарнi бабу Ядзю, дактары напрарочылi ёй месяц жыцця. Яна пабыла з намi месяц i тры днi. Цяпер, калi мы забiралi тату, лекары сказалi, што пражыве ён толькi тры месяцы. Ад гэтых думак у мяне халадзее кроў i калоцiцца сэрца. З усiх сiлаў стараюся хоць бы выглядаць спакойным.

Агрэсiя

Бываюць iмгненнi, калi мая жывёльная сутнасць паўстае супраць вiдовiшча памiрання. Нехта нябачны падштурхоўвае ўдарыць тату i ўцячы. Я саромлюся гэтых думак, гэтых бiялагiчных жаданняў. Стрымлiваюся. Пераступаю праз iх. Гавару з татам. Услухоўваюся ў ягоныя часам блытаныя сказы. Iмкнуся зразумець, падтрымаць. Бывае, што ён ужо i не зусiм побач i не зусiм са мною. На сонечны дзень ён можа сказаць: «Вось i дождж пайшоў. У Бога ўсё гатова!» А жывёлiна зноўку прачынаецца. I, каб стрымацца, я кусаю сваю шчаку да болю, да крывi.

Мама

Мама надзявае акуляры, i я бачу, якiя ў яе вялiкiя i якiя заплаканыя вочы. Мама ўспамiнае, як яна з татам i са мною, трохгадовым, iшлi па вулiцы. Я — у самаробных валёнках. «Кацiўся наперадзе». Вялiкi п’яны дзядзька прысеў перада мною, працягнуў руку i павiтаўся: «Сяргей». Я таксама даў яму руку i сказаў: «Адамка». — «Ну, ён у вас маладзец! Адам яго завуць?» — «Не, гэта прозвiшча», — сказаў тата. Мама ўспамiнае рознае, добрае, вясёлае, каб не закрычаць, не завыць, калi глядзiць на свайго Чэся.

Маркi

Далёкiя i нязначныя дэталi маiх стасункаў з татам пачалi набываць патрэбнасць i выразнасць. Гэта выключна нашае з iм, яно нiкому iншаму не належыць. Вось паштовыя маркi. Тата дасылаў iх мне з Масквы ў канвертах, разам з лiстамi да мацi. Я наклейваў маркi ў альбом для фотакартак i безнадзейна псаваў iх як калекцыйныя рэчы. Сутнасць таго збiрання, дасылання i наклейвання была ў нашым разуменнi адзiн аднаго. Мы сядалi за стол, разглядалi маленькiя карцiны, гаварылi пра далёкiя краiны, пра Бурундзi, пра Iндыю, пра Алжыр...

Спадчына

Тата шмат напiсаў. Апошнiя гады ён пiсаў па маiх замовах i нейкiм чынам асабiста для мяне. Цяпер я разумею, што большасць напiсанага татам зроблена дзеля мяне i майго брата, дзеля ўнукаў. Смешна згадваць тут аўтарскiя правы i наогул нейкае там заканадаўства. Але татава лiтаратурная спадчына належыць мне, я гэта адчуваю. I законы мяне не абыходзяць, хоць большасць нашчадкаў i спадкаемцаў творчага чалавека якраз цiкавяць законы i грошы, выгандляваныя за спадчыну. Звычайна гэта людзi бедныя, ва ўсiх сэнсах.

Камянi

Тата шмат разоў фатаграфаваў камянi. Вялiкiя валуны, што ляжаць на берагах беларускiх палёў. Захапляцца гэтымi цёплымi, парослымi мохам падарункамi ледавiка ён навучыў i мяне. Ёсць у нашых камянях неспазнаная таямнiца, як у егiпецкiх пiрамiдах. Калi доўга глядзець на такi неабдымны, непад’ёмны валун, можна ўбачыць у iм Бога, Буду, будучыню. Я вельмi ўдзячны тату за прагулкi да валуноў. Гэтыя камянi памiж полем i дарогаю сталi сiмваламi нашай з татам Радзiмы.

Трава

Праз Інтэрнэт на мой сайт, дзе змешчана i татава кнiга «Развiтальная аповесць», прыйшло пытанне: «Чаму Вячаслаў Адамчык так часта зло ўжывае складаныя прыметнiкi, напiсаныя праз дэфiс: «зеленавата-блакiтны», «рэдзенька-шары», «густа-лiловы»? Тата адказаў, што гэта з-за любовi да батанiкi ды, пэўна, перабольшанай увагi да розных даведнiкаў i паказальнiкаў раслiн, дзе колеры кветак падаюцца праз дэфiс. Апiсанне раслiнаў у татавых раманах — адзiн з найцiкавейшых матываў, прынамсi, для мяне, чалавека, далёкага ад прыродазнаўства.

Гадзiннiкi

Тата паскардзiўся Мiраславу, што ў яго зламалiся ўсе гадзiннiкi. Хоць насамрэч гэта няпраўда. Мiраслаў падарыў тату навюткi японскi настольны будзiльнiк. Тата доўга разглядаў яго, а потым спытаў: «Колькi зараз часу?» — i вельмi здзiвiўся, калi Мiраслаў назваў час, якi паказваў будзiльнiк. Тата ўсё нiяк не можа паверыць, што зламалiся не механiчныя прылады, а разбураецца ягоны ўнутраны бiялагiчны час. Ён можа сказаць: «Во, ты схадзiў пераапрануўся!», хоць прайшло два днi, а ў яго ўсё яшчэ цягнецца адзiн пакутлiвы, хваравiты, цёмны дзень.

Самагубства

Калi бачыш, як няўхiльна згасае зорка татавага жыцця, вельмi прымiтыўнымi падаюцца нават думкi пра самагубства. Колькi пакутаў i роспачы нясе ў сабе адыход блiзкай душы! А наколькi больш балюча такi зыход адгукнецца ў сэрцах блiзкiх людзей, калi ён несвоечасовы, калi дзецi памiраюць раней за бацькоў? I варта жыць толькi дзеля таго, каб не паранiць сваiх блiзкiх заўчасным зыходам.

Аптэка

Мама пайшла ў аптэку па лекi для таты. Па рэцэптах, выдадзеных у лечкамiсii, яна магла заплацiць палову ад кошту. Аптэкарка сказала, што такiх рэцэптаў не прызнае i выдасць лекi толькi за поўны кошт. Мама абурылася: «У такiм разе я не прызнаю вашай аптэкi!» На што гандлярка секанула: «А вам засталося нядоўга купляць такiя лекi». Мама расказвала пра сварку спакойна, плакаць у яе сiлаў няма.

Рэчка Ятранка

У кожнага чалавека ёсць свая рэчка, свой лес, сваё поле. Тата любiў Ятранку. Апiсваў яе. Калi мы разам прыязджалi ў Варакомшчыну, дык першым чынам iшлi на рэчку. Тата сядаў на беразе, даставаў нататнiк i пiсаў. Уся ягоная проза нiбыта напiсана на беразе Ятранкi. I для мяне крынiчная вада празрыстай Ятранкi — сiмвал чысцiнi. Нiдзе нiколi я не бачыў рэчкi, святлейшай за нашу.

Вёска

Ёсць тэмы, пра якiя я пiсаў мала цi амаль зусiм iх не кранаў. Адна з такiх тэмаў — вёска. Так павялося: вёска — татава тэма. Калi ён казаў: «Тваё Койданава, твая Барселона», дык у падтэксце гучала: «Мая вёска, мой Наваградак, мая Заходняя Беларусь». Напэўна, так i застанецца надалей. Тата будзе жыць у «Чужой бацькаўшчыне» — сваiм найлепшым рамане пра вёску.

Сшытак

Тата заўсёды пiсаў у сшытках. Шмат хто з лiтаратараў пiша iнакш. Хто на асобных аркушах, як Уладзiмiр Караткевiч, хто адразу вылясквае на друкарскай машынцы, як Мiхась Стральцоў. Апошнiм часам камп’ютэр ледзь не татальна авалодаў пiсьменнiкамi. А Уладзiмiр Сцяпан наогул надыктоўвае раманы на дыктафон. На пытанне «чаму сшытак?» тата адкажа: «А чалавецтва нiчога лепшага за сшытак не вынайшла. Кнiга — той жа сшытак». А я так i застаўся мастаком, усё на асобных аркушах лiтары малюю. I толькi апошнiм часам прымусiў сябе дзённiк пiсаць у сшытку. Любоў да сшыткаў у мяне яшчэ наперадзе.

Брат Ян

Хварэе тата амаль паўгода, i ўвесь гэты час спадзяецца на выздараўленне. Мы ўсе як можам падтрымлiваем ягоныя надзеi. Гаворым пра будучыя кнiгi, апавяданнi, пра палiтычны лёс Беларусi. Хоць самi ведаем прысуд лекараў. I вось тата загаварыў з мацi пра незваротнасць сваёй хваробы. «У мяне тое самае, што i ў Яна?» — «Не». Ян — татаў малодшы брат — памёр ад рака, у пакутлiвых болях, калi морфiй не дапамагае. Тата не паверыў мацi i прыйшоў да Мiраслава. У мяне ён пра сваю хваробу не пытаецца. Я для яго больш чужы i далёкi за мацi i Мiраслава. Пэўна, так i ёсць, бо магу ўначы спаць, а Мiраслаў з мамаю спаць не могуць. У таты дзень пераблытаўся з ноччу. I ён пацiху мiрыцца з лёсам, са сваёй блiзкай смерцю.

Вайна

Яшчэ адна тэма, якую я старанна абмiнаю, — вайна. Для таты яна — аснова. Хлапечыя ўражаннi нiколi не адпускалi яго душу. Спаленая, расстраляная з германскiх гарматаў вёска Варакомшчына. Галава каровы, якая высунулася з гумна ў вакенца i таму не згарэла. Аднавяскоўцы, пасечаныя шашкамi казакаў, што перайшлi на бок Гiтлера. Усё гэта запаланiла ягоную свядомасць. Можа, таму, калi доктар сказаў, што тата памрэ ў эйфарыi, падумалася: а колькi можна яму пакутаваць? Ён i так адпакутаваў за ўсе здзекi i прынiжэннi беларуса.

Магнiтафон i фотаапарат

Нядаўна я прачытаў пра нью-йоркцаў, што яны забудуць сёння тое, пра што ты даведаешся заўтра, i магу пацвердзiць гэты факт. Бо музыку, якую слухаў i запiсваў тата ў Амерыцы, у Беларусi пачалi слухаць праз гадоў пяць, а графiцi прыйшло ў Менск праз два дзесяцiгоддзi. З камандзiроўкi ў Нью-Йорк, дзе тата быў у 1980 годзе ў складзе беларускай дэлегацыi ў ААН, ён прывёз магнiтафон i фотаапарат. Тэхнiка прывезлася не дзеля прапаганды амерыканскага ладу жыцця. Тата паехаў з ёй у сваю вёску, дзе сфатаграфаваў нашу зямлю, нашых дзеда Валодзю i бабу Броню. Запiсаў iх галасы. Пэўна, хiп-хоп нiколi i не дакоцiцца да Варакомшчыны, як не будуць распiсаныя з балончыкаў сцены вясковых хатаў. I добра. А вось я, у адрозненне ад таты, не веру ў магутнасць тэхнiкi. Я прымiтыўна малюю тату на паперы i занатоўваю згадкi пра яго i пра нас з iм на аркушах у клетку.

Партрэт

Папрасiў у таты здымкi. Ён дазволiў iх забраць, нават сказаў, дзе ляжаць. Цэлы вечар я разглядаў фотакарткi, каб выбраць адну i замовiць мастаку апрацаваць яе на камп’ютэры i надрукаваць партрэт. Выбраўся здымак 1965 года. Той час, калi нарадзiўся брат Мiраслаў, калi тата займеў першае шырокае прызнанне, калi я пайшоў у школу, калi ў нас была маладая, шчаслiвая, прыгожая сям’я — тата, мама, я i брат.

Таблеткi

Мама сказала, што няможна пакiнуць тату нi на хвiлiну, бо стаў зусiм дзiця. Спрабаваў з’есцi ўсе таблеткi. «Што ты робiш, Чэсь?» — «Ты ж мне сказала: з’ясi ўсе таблеткi — i хутка паправiшся...»

Тэлефон

Думкi пра тату ўзнiкаюць паўсюдна i ў самыя нечаканыя моманты. Вось узяў тэлефонную слухаўку i падумаў, што зусiм хутка (а можа, ужо i сёння) я не змагу пагаварыць з татам па тэлефоне. Ужо цяпер гэта складана зрабiць, бо ён часам не можа нацiснуць на патрэбную кнопку. Сумна.

ТОЕ, ШТО ЗНIКАЕ

Я так доўга збiраўся напiсаць лiрычны твор пра тое, што знiкае. Адкладваў, адкладваў. Лiчыў сябе не падрыхтаваным да тэмы. Так, адно накiды пра дым, якi вiецца над згаслай свечкаю, пра жоўты пясочак, што цячэ са стромкага берага ў рачную плынь, пра зменлiвыя карункi аблокаў. А тут — татава памiранне... Нават у кроплях дажджу, што скочваюцца з лiстоў лiпы за акном, я бачу свае слёзы, свой плач па тату.

Два словы

За мiнулы дзень тата сказаў толькi два словы. Адно — ён сказаў маме, калi тая ранiцай абмывала яму ногi. Паклаў далонь ёй на плячо i прашаптаў: «Цярплiвая». А другое прашапталася ўвечары. Я зайшоў у спачывальню. Тата паспрабаваў сесцi. Мама спытала, цi хоча ён вады. «Не».

Вочка малпы

Я дапамог маме пакласцi тату на ложак. Ягоная прыўзнятая рука дробненька калацiлася. Згадалася вочка малпы, якая пазiрала з пашчы анаконды i хутка-хутка мiргала. Тата ў пашчы ўсепаглынальнай смерцi, а мы — назiральнiкi.

Сава

Так склалася, што ёсць два Вячаславы Уладзiмiравiчы Адамчыкi, i абодва яны з адной сям’i, больш за тое — родныя браты. Тата мой — Чэсь, брат ягоны — Сава, а ў савецка-прарасейскiх дакументах яны запiсаныя Вячаславамi. Каб спраўдзiць тэлефон дзядзькi Савы, запiсаны немаведама калi, я набраў нумар. Пачуў жаночы голас, якi гукнуў у далёкай наваеленскай кватэрцы: «Дзядуля, цябе да тэлефона». Я сказаў, што тата зусiм кепска сябе адчувае. Сава падзякаваў за званок i паабяцаў патэлефанаваць i прыехаць. А я не змог яму сказаць, што ехаць пакуль не трэба. Вось не змог сказаць, i ўсё.

Мамiна прызнанне

«Мне яшчэ не цяжка. Вось пастаю каля яго на каленях, скажу: «Чэсь, пацiснi мне руку». Ён так слабенька, але ж пацiсне. Я не адна».

Прыезд Савы

«Ты ж сказаў, што па тэлефоне пагаварыць з Чэсем не ўдасца, вось я i прыехаў». Сядзiм выпiваем. Я, Мiраслаў i Сава. «Ён мяне прызнаў», — паўтарае i паўтарае Сава. «Я зайшоў, а ён рукой махнуў. Вось так узняў руку i махнуў». Тата выйшаў у залу, каб пасядзець на канапе, я прысеў побач з iм. «Цяжка табе, тата?» — «Цяжка», — амаль нягучна выдыхнуў ён i лёг на канапу. Дзядзьку Саву мы правялi на электрычку.

Ноч

Пасля выпiтага з Савам i Мiраславам я правалiўся ў небыццё. А мама з маёй жонкаю Аленаю цэлую ноч змагалiся з татам, бо ён уставаў i падаў. Пакiдаць яго на ложку зрабiлася небяспечна. «Баюся, каб не зламаў сабе што. Ён такi крохкi. Працiраю яго спiрцiкам, мажу дзiцячым крэмам i баюся зламаць якую костачку. Ён зусiм крохкi», — кажа мне мама наранiцу. Прыўздымаю тату, i ён выпiвае паўкубачка вады з сардэчнымi кроплямi.

Сцэнар

На працы я паклiкаў сваяка Мiкалая, i разам мы пачалi пiсаць сцэнар пахавання, складаць спiс неабходнага. Крыж. Труна. Месца на могiлках. Партрэт. Вянкi. Надпiсы на стужках. «Дарагому тату ад сыноў Мiраслава i Уладзiмiра», «Дарагому дзеду Чэсю ад унукаў Чэсiка, Ядзi, Вольгi i Мiкалая», «Дарагому майму мужу ад жонкi Нiны». Надпiс на шыльдзе з крыжа. «Вячаслаў Адамчык. 1933—2001». Калi план быў збольшага гатовы i сакратарка Надзея набiрала яго на камп’ютэры, дык збаялася друкаваць дату смерцi i зрабiла пропуск. Давялося другi раз пiсаць дату смерцi пры жывым тату.

Антон

Развiтацца з татам i падтрымаць сястру прыехаў з Койданава дзядзька Антон. Я выклаў на стол цыгарэты з запальнiчкай. «Хiба ты курыш?» — «Куру i выпiваю». — «А вось я нiчога не магу. За гэтае лета два разы ў бальнiцы ляжаў. Сэрца цiсне i цiсне». Мне згадалася, як Антонава Нiна паскардзiлася, што дзядзька выпiвае штовечар. «Радуйся, Нiна, ён можа яшчэ чарку ўзяць», — пасмяяўся я тады. А цяпер я зрабiў iншую недарэчнасць. Парадаваўся, што Антон добра выглядае. «Што ты, Валодзя! Паглядзi на мае рукi, яны ўсе ў сiняках ад кропельнiц. Я хутка наркаманам стану». Маўчым. Сапраўды, так кепска, як выглядае тата, не выглядае нiхто. Пальцы на руках счарнелi. Ён ляжыць з немiрготкiмi вачыма i часта хрыпла дыхае.

Дождж

Выйшаў на вулiцу. Палiўся дождж. Я паглядзеў на неба з-пад парасона i падумаў: «Божа, калi ты ёсць, зрабi, каб скончыўся дождж. Ну хiба табе цяжка? Пакутуе тата. Мучыцца мама. Праз дзень у мяне самалёт да Барселоны. Як я кiну бацькоў? Што скажу людзям пра сваю адсутнасць на пахаваннi?» — «Калi ты не пабудзеш на татавым пахаваннi, ты сабе гэтага нiколi не даруеш», — кажуць навокал. I яны кажуць праўду. «Божа, дай мне знак, спынi дождж». I дождж перастаў. Я вярнуўся дамоў, пачаў парадкаваць фiнансавыя запiсы. I тут патэлефанавала мама i сказала: «Тата не дыхае. Тата памёр».

Апрананне

Першыя гадзiны пасля татавай смерцi прамiнулi для мяне ў iстэрычным паўсне. Цяпер я дакладна ведаю, навошта занавешваюць люстэркi. Калi пабачыў скрыўлены плачам уласны твар са звар’яцелымi вачыма, дык напалохаўся больш, чым ад выгляду аголенага таты, якому я трымаў твар, каб ён не застыў з адкрытым ротам. Вочы закрыў тату я. Калi апранаў пiнжак, дык ледзь-ледзь не зламаў ужо нягнуткую i халодную татаву правую руку. Мы паклалi тату на стол у святочным гарнiтуры i навюткiх чаравiках. Пасярод ночы прыйшоў Мiраслаў, i я паехаў дадому паспаць. Выпiў гарэлкi i праспаў да дзесяцi ранiцы.

Кроў

Поўна людзей з кветкамi. Усе спачуваюць. А ў мяне кожныя пяць хвiлiн твар перакошваецца, збiваецца дыханне, слёзы цякуць з вачэй. Тату пераклалi са стала ў труну. Мамiна цётка Вiкця прывяла жанчын, i яны адспявалi нашага тату Чэся. У кватэры такая задуха, што я захацеў выйсцi на вулiцу, каб не страцiць прытомнасць. Калi адчыняў дзверы на праспект, дык ададраў кавалак скуры з указальнага пальца на правай руцэ. Стаю з акрываўленай рукой на праспекце, i кроў мая крапае на шэры брук. I тут падыходзiць да мяне мастачка ў чорных акулярах, падобная да вупыршы, i пытаецца: «Адамчык, што з табой? Ты вельмi кепска выглядаеш». — «Бацька ў мяне памёр. Зараз хаваць будзем. Вось я дзверы адчынiў i скуру з пальца садраў. Я i ўчора яе садраў, калi татавымi ключамi спрабаваў гэты замок адчынiць. Толькi ўчора ранка была маленькая...» Вярнулася Ядзя з аптэкi, забiнтавала мне палец. Мастачка развiталася. «Крэпка будзе стаяць тое, пад што кроў пацякла», — згадалася мне. Што будзе крэпка стаяць?

Слова

Труну закрылi вечкам i прыкруцiлi. Як добра, што вечка прыкручваецца, i не будзе гэтага жахлiвага гуку забiвання цвiкоў. Хлопцы ўзнялi майго тату на плечы i панеслi. Мама па сходах лесвiцы ледзь iдзе, а таму труна далёка ўнiзе. З цемнаватага пад’езда выходжу на сонца i слепну. Гучыць аркестр, але што за музыка, разабраць не магу. Падыходзiць Толiк Кiсель i абдымае мяне. З iм iду да аўтобуса-катафалка. Як толькi мы селi ў аўтобус, пайшоў дождж. Праз вентыляцыйныя люкi на труну, на крыж, на партрэт пачалi падаць буйныя кроплi, падобныя да кропляў маёй крывi, адно празрыстыя. А перад самай Кальварыяй заззяла сонца. Неверагодна зыркае ў вiльготнай свежасцi. Тату чакала магiла на грудзе, непадалёк ад касцёла. На рамонт i адкрыццё гэтага касцёла тата адным з першых ахвяраваў грошы ў часы атэiстычнай безнадзейнасцi. Панiхiду праводзiла старшыня Саюза пiсьменнiкаў Вольга Iпатава. Выступалi татавы калегi. А калi далi слова мне, мама, якую я падтрымлiваў за локаць, цiха сказала: «Толькi нядоўга, бо я не вытрымаю». Мамiна рэплiка збiла мяне, i маму стала шкада больш за тату. I я толькi сказаў: «Тата, я так цябе люблю, што ў мяне няма словаў». Сказаў — i заплакаў гучна, непрыгожа. Потым гаварыла мама. Потым труну апусцiлi ў ямiну, засыпалi. Далакопы, калi ўпрыгожвалi капец, зламалi напалам кветкi. «Каб не пакралi», — растлумачылi яны.

Кватэра

На жалобную вячэру нi я, нi Мiраслаў не пайшлi, сiлы не было. З дачкой я вярнуўся дадому. Пераапрануўся ў спартовае i пайшоў бегаць у парку, каб змучыцца фiзiчна i на нейкi час забыцца пра смерць. Пасля ледзянога душу я зноў апрануў усё чорнае, паехаў на бацькоўскую кватэру. Адчынiў Мiраслаў: «Цяжка сюды прыходзiць, калi нiкога няма». Сапраўды. Я прайшоўся па пустых пакоях. Усе татавы рэчы нiбыта памерлi разам з iм. Кнiгi, нататнiкi, рукапiсы ляжалi як нежывыя. Адчужанасць свяцiлася ў кожнай рэчы. Мы дачакалiся мацi. Толькi калi яна пераапранулася ў хатняе i загаварыла пра сонечнасць гэтага дня, пра тое, што тата збiраўся напiсаць буквар, а цяпер мы мусiм дарабiць задуманае, я перастаў хвалявацца за яе i развiтаўся.

Мора

Стаю на беразе Мiжземнага мора. Гляджу на ваду. Чалавечае жыццё падобнае да падзення хвалi. Я пра гэта казаў раней i, пэўна, скажу i падумаю не адзiн раз. I пра тое, як небяспечна чалавеку зазiраць у сваю будучыню, у сваю магiлу. I чамусьцi ўсё адно даводзiцца гэта рабiць. На Кальварыйскiх могiлках мы прыдбалi сямейнае месца. Пакуль там толькi тата, а я на беразе мора згадваю падарункi, якiя ён прывозiў мне, якiя я прывозiў яму. «Прывязi просты сшытак i простую ручку», — казаў тата. I я прывязу яму ручку i сшытак, i пакладу пад крыж, бо тата любiў пiсаць, а я люблю свайго тату.

06.02.2001 — 06.08.2003

Оглавление

Адам Глёбус ДОМ

Частка першая. Унук

Частка другая. Дачка і жонка

Частка трэцяя. Брат

Частка чацьвёртая. Баба зь дзедам

Частка пятая. Мама + тата Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg