«Двое Жвiроўскiх (на белорусском языке)»

Мiхась Зарэцкi

Двое Жвiроўскiх

I

Жвiроўскi-бацька i Жвiроўскi сын.

У Жвiроўскага-бацькi нос высах ад ранняе старасцi, i на твары, шызым ад куца падстрыжанай шэрсцi, ён выдаецца навiслым карчом, пераплеценым сiнiмi жылкамi-пруццем. На самым канцы заўсёды трасецца блiскучая кропля. У Жвiроўскага-сына нос не высах - завастрыўся ад ранняй дзiцячай гароты, ад думак цяжкiх, недзiцячых. На сiнiм змарнелым тварыку ён выдаецца недалужна-ўзнятай птушынаю дуюбкай. I не кропля, а заўсёды падцёкi пад носам. I не трасуцца, а плывуць з настойнай павольнасцю.

Жывуць Жвiроўскiя на Завальным завулку ў той старэнькай хацёнцы, што слепа касурыцца вокам крывым з карузлага бруднага садзiку, што ўзляглася трухлявым тулавам на кастылi - падпоркi лабатыя.

У хацёнцы адзiн цямнявы пакой, у пакоi - цямнявым i брудным - раскiданы роiлам рэчы, грамоздзяць пакой непрытульным халодным бязладдзем. На бруднай, гадамi нямытай падлозе стаiць i ляжыць такое начынне: гарнушкi для стравы, апоркi, падтопа, чайнiк, труба пабiтая ад грамафона, сноп спарахнелай саломы, цэбар, конь паломаны (цацка), рознае смецце.

Чапяла, вiлкi i качарга стаяць, дружна стулiўшыся, у чорным кутку каля печы.

У гэтым пакоi праходзiць-паўзе жыццё двух Жвiроўскiх: Жвiроўскага-бацькi i Жвiроўскага-сына.

Калiсьцi даўней (i цяпер таксама, але ў думках толькi туманна-цягучых Жвiроўскага-бацькi) было iначай, было так...

На сурдуце - блiскучыя гузiкi, на шапцы - кукарда. У гузiках i кукардзе iдзеш па завулку з асаблiвай паважнасцю, бо суседзi пазiраюць з пашанай, бо ў сустрэчных твары палахлiва сур'ёзяцца або растаюць ветлай усмешкай. Так iдзеш, бывала, са службы. А дома прыстойнай i гладкай плынню цячэ сямейнае шчасце. Жонка - руплiвая, слухмяная гаспадыня, цiхiя, далiкатныя дзецi, канапа мяккая. I грамафон пасля полудня, задорна-вiсклiвы ёкат - рамансы Вяльцавай.

А мо i не было гэтага? Мо гэта старчыя сны толькi турбуюць нутро малюнкамi пекнымi? Памяць у Жвiроўскага-бацькi ўжо высыхае, памяць дрэнна ўжо служыць. Сцiраюцца межы-гранiцы памiж успамiнаў жывых i туманна-ружовых мар-летуценняў.

Цi было, цi не было... Цi бачыў, цi снiў...

Добра помнiцца во што.